ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ (PROJECT)

ΘΕΜΑ- ΤΙΤΛΟΣ «Understanding Shakespeare- Μελετώντας τον Shakespeare”

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ 8o ΓΕΛ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ Γκάγκα Ευαγγελία, ΠΕ06

ΑΡΙΘΜΟΣ ΜΑΘΗΤΩΝ 19, Α’ τάξη

ΔΙΑΡΚΕΙΑ Σεπτέμβριος 2011- Δεκέμβριος 2011

ΣΤΟΧΟΙ α. Να εξοικειωθούν οι μαθητές με κείμενα και ποίηση του μεγάλου Άγγλου δραματουργού

β. να εμπλουτίσουν τη θεατρική τους κουλτούρα

γ. να αναπτύξουν τη συνεργατικότητα και την αλληλοϋποστήριξη μέσω της ομαδικής εργασίας

ΜΕΘΟΔΟΙ

Α. Μέθοδος project, οργάνωση της εργασίας- χρονοδιάγραμμα

Β. Εργασία ανά ομάδες

Γ. Έρευνα μέσω διαδικτύου και βιβλίων

Δ. Ανάγνωση έργων του Shakespeare, συζήτηση- ανάλυση- σύγκριση

Ε. Παρακολούθηση βίντεο και ταινίας

Στ. Παρουσίαση προγράμματος, έκδοση φυλλαδίου, ανάρτηση στην ιστοσελίδα του σχολείου

ΓΝΩΣΤΙΚΑ ΠΕΔΙΑ: Αγγλική και ελληνική γλώσσα, λογοτεχνία, θεατρική αγωγή, πληροφορική

Εισαγωγή στον

16οαιώνα. Ο 16ος αιώνας είναι η εποχή των βασιλέων. Μια εποχή αλαζονείας, ίντριγκας, θρησκευτικών αλλαγών και διαπλοκών για εξουσία. Μια περίοδος όπου η πανούκλα και άλλες εποχιακές αρρώστιες είχαν σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνία. Χαρακτηρίζεται, επίσης, από τολμηρές και επαναστατικές ανακαλύψεις και ιδιοφυΐες στο χώρο της τέχνης και του δράματος. Δικαιολογημένα λοιπόν ο 16ος αιώνας ονομάστηκε και

«χρυσός αιώνας».

-Μοναρχία

Στις αρχές του αιώνα, βασιλιάς της Αγγλίας ήταν ο Ερρίκος Η’, ιδρυτής της αγγλικής εκκλησίας. Ο μοναχογιός του Edward ΣΤ’ πήρε το θρόνο μετά τον θάνατο του. Μετά τον Edward ανέλαβε τον θρόνο η ετεροθαλής ξαδέρφη του Μαρία Ι’, πιστή καθολική, που προσπάθησε να επαναφέρει τον καθολικισμό. Όταν πέθανε, κληρονόμησε την εξουσία η Ελισάβετ Α’. Η βασίλισσα

Ελισάβετ είναι κεντρική προσωπικότητα της εποχής εξ’ου και το όνομα Ελισαβετιανή εποχή. Η βασιλεία της χαρακτηρίζεται ως μια από τις πιο μεγαλειώδεις της αγγλικής ιστορίας. Η αγάπη της για τις τέχνες και κυρίως το θέατρο, έδωσε την δυνατότητα σε ανθρώπους όπως ο Σαίξπηρ να μεγαλουργήσουν.

-Τολμηρές Ανακαλύψεις

Κατά την διάρκεια του ‘χρυσού αιώνα’, η Ισπανία και η Πορτογαλία εξερευνούσαν τις θάλασσες του κόσμου και άνοιγαν παγκόσμιες εμπορικές διαδρομές. Μεγάλες εκτάσεις του νέου κόσμου έγιναν ισπανικές και πορτογαλικές αποικίες. Οι Πορτογάλοι έγιναν κυρίαρχοι του ασιατικού και αφρικανικού Ινδικού Ωκεανού ενώνοντας την Αμερική με την Ασία. Στην Αγγλία ο Sir Francis Drake ήταν ο πρώτος Άγγλος καπετάνιος που κατόρθωσε να κάνει το γύρo του κόσμου. Ο Drake μαζί με τον Sir Walter Raleigh αποτελούσαν αγαπημένες προσωπικότητες της βασίλισσας Ελισάβετ Α’ και μαζί βύθισαν την Ισπανική Armada. Επίσης συνέλαβαν στη λογοτεχνία της εποχής, εκδίδοντας τις σημειώσεις των ταξιδιών τους.

Επιστήμη – Επαναστατικές Ανακαλύψεις

Πολλές νέες αντιλήψεις και τρόποι σκέψης οδήγησαν σε επαναστατικές ανακαλύψεις και καινοτομίες στο χώρο της επιστήμης. Ο Galileo αναγνώρισε την κίνηση του εκκρεμούς, κατασκεύασε το θερμόμετρο και ο Copernicus διατύπωσε την θεωρία ότι η γη και όλοι οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο. Ο Leonardo Da Vinci

ενσωμάτωσε στις μελέτες του προηγμένες ανακαλύψεις, που πραγματοποιήθηκαν δεκαετίες αργότερα. Αυτές οι καινοτομίες εισήγαγαν τον άνθρωπο στον «Χρυσό αιώνα».

-Τέχνη

Κατά την διάρκεια του 16ου αιώνα το κίνημα της Αναγέννησης άνθισε σε όλη την Ευρώπη και έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς καλλιτέχνες της εποχής να μεγαλουργήσουν. Ζωγράφοι όπως ο Leonardo Da Vinci, ο Michelangelo και ο Rafael εκπροσωπούσαν έργα τέχνης τα οποία αποτέλεσαν έργα προς μίμηση για άλλους καλλιτέχνες. Άλλοι αξιόλογοι ζωγράφοι ήταν οι Botticelli, Εl Greco, Caravaggio και Giotto di Bondone.

-Λογοτεχνία

Η αγγλική λογοτεχνία την περίοδο της Αναγέννησης αναπτύσσεται στις αυλές του Henry VIII και της Elizabeth I. Το χάος των καθολικών και προτεσταντικών συμμαχιών κατά την διάρκεια της μεταρρύθμισης, οι ανακαλύψεις στον νέο κόσμο κι η εποχή του «τύπου» έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στην λογοτεχνία της αναγέννησης. Υπό την κυριαρχία του Henry VIII, η εξέλιξη της αγγλικής πεζογραφίας, γίνεται φανερή στα έργα του More, Foxe και του Hooker και στην εξέλιξη της ‘σάτιρας’ και της δημοφιλούς κουλτούρας. Αυτή η ανάπτυξη παρατηρήθηκε στην Αγγλία στα τέλη του 16ου αιώνα και έφτασε στο απόγειο της κατά την Ελισαβετιανή εποχή. Η Ελισαβετιανή εποχή χαρακτηρίζεται ως μια εποχή ταχείας επέκτασης στο αγγλικό εμπόριο και στην ανάπτυξη του εθνικιστικού αισθήματος. Θεωρείται μια από τις πιο σπουδαίες εποχές της αγγλικής λογοτεχνίας-κυρίως στο πεδίο του δράματος. Το δράμα μετακινείται από τις εκκλησίες στο θέατρο με έργα του Marlowe, Ben Jonson, Shakespeare κι πολλών άλλων φωτισμένων συγγραφέων της πεζογραφίας και της δραματικής, λυρικής και αφηγηματικής ποίησης.

Θρησκεία

&Shakespeare

Κατά την διάρκεια του 16ου αιώνα συνέβησαν σημαντικές αλλαγές στη θρησκεία.

Την εποχή που βρισκόταν στην εξουσία ο βασιλιάς Ερρίκος VIII δημιούργησε την εκκλησία της Αγγλίας και πήρε στα χέρια του την θρησκευτική και πολιτική εξουσία.

Αυτό προκάλεσε διαμαρτυρίεςκαι οδήγησε σε μια πολιτική αστάθεια, όπου ο καθολικισμός και ο προτεσταντισμός εναλλάσσονταν για αρκετά χρόνια. Όταν την βασιλεία ανέλαβε η Ελισάβετ I, η θρησκεία που επικρατούσε τότε ήταν o καθολικισμός. Η Ελισάβετ ήταν προτεστάντης στο δόγμα με αποτέλεσμα να καταφέρει να αλλάξει την εθνική θρησκεία του έθνους. Ο Σαίξπηρ αντίθετα, ήταν καθολικός όπως υποστηρίζουν κάποιοι μελετητές. Η μητέρα του προερχόταν από μια ευσεβή καθολική οικογένεια, ενώ στα έργα του Σαίξπηρ υπάρχουν πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν πως ήταν καθολικός. Ο Martin Lings αναφέρει ότι ο Σαίξπηρ στην ηλικία των τριάντα ήρθε σε επαφή με διάφορα δόγματα. Πολλοί υπέθεσαν ότι ήταν μέλος της αδελφότητας των Ροδόσταυρων, αλλά αυτό είναι ένα μέρος του μυστικού του που ίσως να μην αποκαλυφθεί ποτέ.

Elizabethan

&Globe Theatre.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κάνει την εμφάνισή του στο Λονδίνο το Globe Theatre, το πιο φημισμένο Ελισαβετιανό θέατρο, που χτίστηκε από τους γιους Burbage στη νότια όχθη του ποταμού Τάμεση το 1599. Σημείωσε τεράστια επιτυχία αφού είχε χτιστεί σε μικρή απόσταση από το Bear Garden-(κεντρικό πάρκο του Λονδίνου). Εκεί παίχτηκαν τα περισσότερα έργα του Σαίξπηρ με το τότε συνεργείο του, γνωστό και ως θίασος του Lord Chamberlain’s men.Στις 29 Ιουνίου 1613, καταστρέφεται από πυρκαγιά, αφού μέχρι τότε η σκεπή του ήταν φτιαγμένη από άχυρα που όπως καταλαβαίνουμε, το έκανε πολύ εύφλεκτο. Τα κέρδη του Globe στην περιοχή του Bear Garden κατρακύλησαν και το 1614 κατεδαφίστηκε και αντικαταστάθηκε από ένα νέο θέατρο, που ονομάστηκε The Hope Theatre (εύστοχα ονομάστηκε έτσι!).

Την ίδια κιόλας χρονιά, τον Ιούνιο του 1614, μια νέα προσπάθεια για την επανασχεδίαση του Globe γίνεται στο ίδιο σημείο με το αρχικό θέατρο Globe, το οποίο παραμένει ανοιχτό μέχρι το 1642.

Μετά από αρκετές δεκαετίες, ένα νέο θέατρο, πιο μοντέρνο, χτίζεται 230 μέτρα (750 πόδια) από την

αρχική τοποθεσία του παλιού Globe, με το όνομα ‘Shakespeare’s Globe’. Το θέατρο ολοκληρώθηκε και ξαναλειτούργησε το 1997 παρουσιάζοντας κάτω από τον ανοιξιάτικο ουρανό το «Χειμωνιάτικο παραμύθι». Ο χώρος είναι φτιαγμένος στα σχέδια του παλιού θεάτρου: πολυγωνικό κτίσμα με ξύλινους εξώστες σε τρεις ορόφους. Η οροφή του είναι φτιαγμένη από άχυρο, κάτι που επετράπη για πρώτη και μοναδική φορά μετά την πυρκαγιά του 1666.

Οι θίασοι που εμφανίζονταν στα Ελισαβετιανά θέατρα βρίσκονταν όλοι κάτω από την προστασία κάποιου ευγενή. Κάθε ηθοποιός του θιάσου διέθετε δική του θεατρική στέγη, δικά του κείμενα για το υποβολείο, δικά του κοστούμια και σκηνικά αντικείμενα και ο καθένας τους είχε μετοχές στην επιχείρηση, διατηρώντας έτσι το δικαίωμα για ένα μέρος των κερδών.

Στην Ελισαβετιανή Αγγλία δεν υπήρχαν γυναίκες ηθοποιοί. Τους ρόλους των κοριτσιών τους υποδύονταν νεαρά αγόρια. Οι ηθοποιοί έπρεπε να είναι ταυτόχρονα χορευτές, τραγουδιστές ή και οργανοπαίχτες. Οι κλόουν και οι τρελοί που έκαναν την εμφάνιση τους σε πολλά Ελισαβετιανά έργα είχαν τη συνήθεια, όπως και οι Zanni της Commedia dell’ Arte να αυτοσχεδιάζουν. Τα θεατρικά κείμενα θεωρούνταν πολύτιμα αντικείμενα, διατηρούνταν σε χειρόγραφα και φυλάσσονταν από το θίασο που τα είχε στην κατοχή του. Είναι πραγματική τύχη ότι τα έργα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ τυπώθηκαν, γιατί κανένα από τα χειρόγραφά του δεν διασώθηκαν και παρά την παγκόσμια αναγνώριση του, πολύ λίγες πληροφορίες έχουμε γι’ αυτόν.

-Μετά την εποχή του Σαίξπηρ, το Αγγλικό θέατρο αρχίζει να παρακμάζει.

Η τελευταία δεκαετία του 16ου ήταν φρικτή για τους κατοίκους του Λονδίνου αλλά και για κάθε επαγγελματία του θεάτρου. Ήταν η εποχή της πανούκλας – ανίατη και μεταδοτική αρρώστια της εποχής που επέφερε τον θάνατο. Γι’αυτό, με εντολή των αρχών έκλεισαν τα θέατρα.

Όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος τα θέατρα σφραγίστηκαν, το παίξιμο απαγορεύτηκε και οι ηθοποιοί διαλύθηκαν. Το θέατρο ξανάρχισε τις δραστηριότητες του το 1660, μετά από 18 χρόνια σιγής. Η Αγγλική θεατρική παράδοση έκανε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για να συνέλθει από το σοκ αυτό.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

ShakespeareShakespeare’’ss FamilyFamily backgroundbackground Κατά την διάρκεια του 16ου αιώνα υπήρχαν πολλές οικογένειες με το όνομα Σαίξπηρ γύρω από την περιοχή του Stratford από όπου καταγόταν ο William Shakespeare. Ειδικοί ισχυρίζονται ότι ανακάλυψαν έναν άντρα συγγενή του Σαίξπηρ, ο όποιος καταδικάστηκε στο Gloucestershire σε θάνατο για κλοπή το 1248. Ο πατέρας του William σε μια αίτηση για μια πανοπλία ισχυρίστηκε πως ο πατέρας του, δηλαδή ο παππούς του William ήταν ήρωας του πολέμου των Ρόδων και του δόθηκε έδαφος στο Warwichshire το 1485 από τον Ερρίκο VII.

Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για την παιδική ηλικία του

Σαίξπηρ ενώ υπάρχουν πολλά στοιχεία για τους γονείς του. Ο πατέρας του, John Shakespeare μετακόμισε στο Stratford-upon-Avon το 1550. Εκεί έστησε την δική του επιχείρηση, όπου κατασκεύαζε δερμάτινα είδη όπως γάντια και άλλα τα οποία τα έφτιαχνε μόνος του. Στις 2 Οκτωβρίου του 1556 αγόρασε ένα μεγάλο σπίτι στην Henley Street, όπου γεννήθηκε ο William. Το 1556 ο John αναφέρεται ως δοκιμαστής μπύρας, ιδιότητα σημαντική για εκείνη την εποχή στο Stratford. Ήταν υπεύθυνος να προσέχει τις τιμές και την ποιότητα των ποτών από τους τοπικούς ιδιοκτήτες πανδοχείων.

Επίσης, έγινε υπεύθυνος των χασάπηδων, των φουρνάρηδων και των έμπορων. Το 1557 παντρεύτηκε την Μαίρη Άρντεν. Η ακριβής ημερομηνία του γάμου τους είναι άγνωστη. To 1559 o John έγινε υπεύθυνος της τάξης της πόλης και είχε ευθύνη για τα πρόστιμα και τις παραβάσεις, οι οποίες όμως δεν είχαν συγκεκριμένη ποινή εκείνη την εποχή. Αυτό οδήγησε τον John να γίνει αργότερα πάρεδρος και το 1568 δήμαρχος. Στη συνέχεια όμως πέρασε δύσκολες στιγμές. Μάλιστα έμενε μέσα στην εκκλησία για να μην συλληφθεί για τα χρέη του. Αυτό τον οδήγησε στο να χάσει την θέση του ως δημοτικός σύμβουλος. Επίσης, σύμφωνα με κάποια στοιχεία έκανε παράνομο εμπόριο μαλλιού. Η μητέρα του William ήταν η Mary Arden. Τα μόνα που γνωρίζουμε για αυτήν είναι πως ο πατέρας της ήταν αγρότης. Έμεναν στο Willcote. Επίσης υπάρχουν στοιχεία ότι γνωριζόταν με τον John Shakespeare από την παιδική της ηλικία. Ο William είχε 7 αδέλφια και ήταν ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας. Τα αδέλφια του ήταν : Joan 1558, Margaret 1562, William 1564, Gilbert 1566, Joan 1569, Anne 1571, Richard 1574 και Edmund 1580.

O William Shakespeare γεννήθηκε στην πόλη Stratford-upon-Avon τον Απρίλιο του 1564. Θεωρείται ως ημερομηνία γέννησής του η 23η

Απρίλιου. Η ακριβής όμως ημερομηνία παραμένει έως σήμερα άγνωστη. Η μόνη πληροφορία που υπάρχει σχετικά, είναι πως η βάφτιση του έγινε στις 26 Απρίλιου όπως καταγράφεται στα μητρώα της εκκλησίας του Stratford. Είναι γνωστό πως την εποχή εκείνη η τελετή της βάφτισης γινόταν λίγες μόνο ημέρες μετά την γέννηση.

Για την παιδική ηλικία του Shakespeare ελάχιστα είναι γνωστά. Θεωρείται πιθανό πως έλαβε την εκπαίδευση του στο σχολείο του Stratford, το King Edward VI Grammar School. Τα αγόρια πήγαιναν στο σχολείο μόνο αν οι γονείς τους είχαν την οικονομική δυνατότητα να τα στείλουν εκεί. Αν βέβαια δεν μπορούσαν να πληρώσουν, πήγαιναν για δουλειά από μικρή ηλικία. Μας είναι γνωστό πως στο σχολείο ήρθε σε επαφή με την κλασική λογοτεχνία και τα λατινικά. Ο διευθυντής δίδασκε σε τάξη περίπου 12 αγοριών και μερικές φορές με την βοήθεια ενός βοηθού. Ο Shakespeare αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο όταν ήταν περίπου 15 χρονών για να εργαστεί λόγω οικονομικών προβλημάτων της οικογένειας. Δεν κατάφερε να πάει στο πανεπιστήμιο, αλλά διάβαζε πολύ στα νεανικά του χρόνια.

Σύμφωνα με πηγές της επισκοπής του Register στο Worcester το Νοέμβριο του 1582, ο William αποκάλυψε την απόφαση του να παντρευτεί μια κοπέλα ονόματι Ann Hathaway.H Ann ήταν 26 ετών και ήδη έγκυος .Το Δεκέμβριο του 1582 παντρεύτηκε την Ann , κόρη ενός αγρότη από το Shottery. Μετά το γάμο τους η Ann πήγε να ζήσει στο σπίτι των Shakespeare όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη. Το πρώτο παιδί τους ήταν η Suzanna , η οποία γεννήθηκε στις 26 Μαΐου το 1583 και αργότερα, τον Ιανουάριο του 1585 ήρθαν τα δίδυμα. Βαφτίστηκαν τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους και πήραν τα ονόματα τους από δυο κοντινούς φίλους του William. Μετά τη γέννηση των διδύμων, ο Σαίξπηρ άφησε ελάχιστα ιστορικά ίχνη μέχρι που το 1592 αναφέρεται ως μέλος της θεατρικής σκηνής του Λονδίνου. Οι μελετητές αναφέρονται στα χρόνια μεταξύ του 1585 και του 1592 ως τα "χαμένα χρόνια" του Σαίξπηρ. Πολλά έχουν γραφτεί για τις προσπάθειες του Σαίξπηρ να επιβληθεί ως ηθοποιός και συγγραφέας στο Λονδίνο, αλλά ελάχιστα αποδίδουν την πραγματικότητα.

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες σχετικά με την ζωή της Ann και των παιδιών της μετά την βάφτιση εκτός από το τραγικό γεγονός του θανάτου του Hamnet Shakespeare από άγνωστα αίτια στις 11 Αυγούστου το 1596 σε ηλικία μόλις 11 ετών. Εκείνη την περίοδο ο Shakespeare είχε μετακομίσει στο Λονδίνο για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του για το θέατρο και έτσι δεν γνωρίζουμε εάν ήταν παρόν στην κηδεία του γιου του. Φαίνεται όμως πως ο πόνος που του προκάλεσε ο θάνατος του Hamnet ευαισθητοποίησε τον ποιητή και η θλίψη του είναι εμφανής στο μετέπειτα έργο του.

Ο Shakespeare λέγεται ότι έφυγε από το Stratford με προορισμό το Λονδίνο προκειμένου να κάνει περιουσία. Υπάρχει όμως και ένας θρύλος σύμφωνα με τον oποίο η φυγή του οφείλεται στο γεγονός ότι ήθελε να αποφύγει τις συνέπειες που θα είχε η κατηγορία εναντίον του για παράνομο κυνήγι ελαφιών. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι πριν πάει στο Λονδίνο εργάστηκε ως παιδαγωγός στην περιοχή γύρω από το Stratford. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς άρχισε να γράφει ο Σαίξπηρ αλλά αναφορές της εποχής του και αρχεία παραστάσεων δείχνουν ότι κάποια από τα έργα του είχαν ανέβει στη λονδρέζικη σκηνή από το 1592. Οι πρώτες αναφορές στο όνομα Shakespeare στο Λονδίνο ήταν μάλλον αρνητικές σύμφωνα με ένα κείμενο που είχε γράψει ο Robert Green, ένας γνωστός θεατρικός συγγραφέας της εποχής, λίγο πριν πεθάνει το 1592. Σε αυτό αναφέρεται η λέξη “Shakescene” και δείχνει ότι ο Shakespeare όχι μόνο βρισκόταν στο Λονδίνο την εποχή εκείνη αλλά και ότι είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός ως θεατρικός συγγραφέας προκαλώντας την ζήλια του Robert Green.

Ο Ο SHAKESPEARESHAKESPEARE ΣΤΟ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΛΟΝΔΙΝΟ

Οι βιογράφοι θεωρούν ότι η καριέρα του πρέπει να άρχισε μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1580. Αργότερα ο Σαίξπηρ καθώς και όλη η θεατρική ομάδα στην οποία ανήκε, τελούσε υπό την εύνοια της βασίλισσας Ελισάβετ Α' της Αγγλίας. Συχνά έπαιζαν μπροστά στη βασίλισσα και την αυλή της τις μέρες των Χριστουγέννων ή άλλων εορτών με το θίασό του, που τότε ονομαζόταν Lord Chamberlain's Men. Τα έργα του Σαίξπηρ εκτελούνταν μόνο από το συγκεκριμένο θίασο, που αποτελούσε πλέον την κορυφαία θεατρική ομάδα του Λονδίνου.

Μετά το θάνατο της Ελισάβετ Α' το 1603 βασιλιάς της Αγγλίας ανέλαβε ο Ιάκωβος Α'. Όταν ο νέος βασιλιάς ήρθε στο Λονδίνο, ο Σαίξπηρ μαζί με άλλους εκλεκτούς ηθοποιούς και συγγραφείς της χώρας τον υποδέχτηκε στην είσοδο της πόλης. Ευτυχώς για τον Σαίξπηρ ο βασιλιάς Ιάκωβος αγαπούσε το θέατρο το ίδιο όπως κι η προκάτοχός του. Διανοούμενος ο ίδιος υποστήριζε τη φιλολογία και προστάτευε τις τέχνες. Δέκα μέρες μετά τη στέψη του ο βασιλιάς πήρε επίσημα υπό την προστασία του τον θίασο του Σαίξπηρ. Από τότε η θεατρική ομάδα μετονομάστηκε σε The King's Men.

Αρκετά νομικά έγγραφα της εποχής καταγράφουν επενδύσεις και αγορές ακινήτων που έκανε ο Σαίξπηρ, γεγονός που πιστοποιεί πως στη διάρκεια αυτής της περιόδου κέρδισε αρκετά χρήματα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι το 1597 απέκτησε το New Place, το οποίο ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο σπίτι στο Στράτφορντ. Το 1599, ο Σαίξπηρ και άλλα μέλη του θιάσου έχτισαν το δικό τους θέατρο στη νότια όχθη του ποταμού Τάμεση και το ονόμασαν Globe. Το 1608 ανέλαβαν επίσης το θέατρο Blackfriars.

Κάποια από τα έργα του Σαίξπηρ άρχισαν να δημοσιεύονται από το 1594. Το 1598 και καθώς είχε γίνει ήδη γνωστός, το όνομα του Σαίξπηρ άρχισε να εμφανίζεται και σε εξώφυλλα. Παρά την επιτυχία του ως δραματουργός, ο Σαίξπηρ συνέχισε να παίζει τόσο στα δικά του έργα όσο και σε έργα άλλων δραματουργών. Ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Ben Jonson τον αναφέρει στους ηθοποιούς που έπαιξαν σε δικά του έργα γι' αυτό και η απουσία του ονόματός του από τον κατάλογο των ηθοποιών που έπαιξαν το 1605 στο "Volpone" έχει εκληφθεί από ορισμένους μελετητές ως ένδειξη ότι η καριέρα του Σαίξπηρ ως ηθοποιού πλησίαζε στο τέλος της. Ωστόσο αργότερα εμφανίζεται ως ένας από τους κυριότερους ηθοποιούς σε έργα τα οποία ανέβηκαν για πρώτη φορά στη σκηνή μετά το "Volpone", αν και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιους ρόλους έπαιξε.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Σαίξπηρ μοίραζε το χρόνο του μεταξύ του Λονδίνου και του Στράτφορντ. Το 1596, τη χρονιά πριν αγοράσει το New Place στο Στράτφορντ, ζούσε στην ενορία της Αγίας Ελένης στο Bishopsgate του Λονδίνου, βόρεια του ποταμού Τάμεση. Μετακόμισε στην άλλη μεριά του Τάμεση, στο Southwork του Λονδίνου, το 1599, δηλαδή τη χρονιά που κατασκευάστηκε το θέατρο Globe. Το 1604 μετακόμισε και πάλι βόρεια του ποταμού, σε μία περιοχή με πολλά ωραία σπίτια βόρεια του Καθεδρικού ναού του Αγίου Παύλου. Εκεί νοίκιαζε δωμάτια από έναν Γάλλο Ουγενότο που κατασκεύαζε περούκες για κυρίες.

Οι περισσότεροι θεατρικοί συγγραφείς της περιόδου συνήθως συνεργάζονταν με άλλους και οι κριτικοί συμφωνούν ότι ο Σαίξπηρ έκανε το ίδιο, ως επί το πλείστον στις αρχές και στο τέλος της καριέρας του.

Τα πρώτα καταγεγραμμένα έργα του Σαίξπηρ είναι ο "Ριχάρδος Γ'" και τα τρία μέρη του "Ερρίκου ΣΤ'", τα οποία γράφτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1590, σε μία εποχή που το ιστορικό δράμα ήταν της μόδας. Ωστόσο τα έργα του Σαίξπηρ είναι δύσκολο να χρονολογηθούν και οι μελέτες των κειμένων του δείχνουν ότι ο "Τίτος Ανδρόνικος", η "Κωμωδία των Παρεξηγήσεων", το "Ημέρωμα της Στρίγγλας" και οι "Δύο Άρχοντες από τη

Βερόνα" ανήκουν επίσης στην πρώτη περίοδο του Σαίξπηρ. Οι πρώτες ιστορίες του, οι οποίες αντλήθηκαν από τα "Χρονικά της Αγγλίας, Σκωτίας και Ιρλανδίας" του Ραφαήλ Χόλινσεντ, δραματοποιούν τα καταστροφικά αποτελέσματα της αδύναμης ή διεφθαρμένης εξουσίας και έχουν ερμηνευθεί ως δικαιολόγηση της προέλευσης του Οίκου των Τυδώρ. Τα πρώτα έργα ήταν επηρεασμένα από τα έργα άλλων Ελισαβετιανών δραματουργών, από τις παραδόσεις του μεσαιωνικού δράματος και από τα έργα του Σενέκα. Η "Κωμωδία των Παρεξηγήσεων" βασίστηκε επίσης σε κλασικά μοντέλα, αλλά δεν βρέθηκε καμία πηγή για το "Ημέρωμα της Στρίγγλας", αν και σχετίζεται μ' ένα άλλο έργο με τον ίδιο τίτλο και μπορεί να προέρχεται από τη λαϊκή παράδοση. Όπως οι "Δύο Άρχοντες από τη Βερόνα", όπου δύο φίλοι φαίνεται να εγκρίνουν το βιασμό, έτσι και η ιστορία της Στρίγγλας, όπου το ανεξάρτητο πνεύμα μιας γυναίκας εξημερώνεται από έναν άντρα, προβληματίζουν μερικές φορές τους σύγχρονους κριτικούς και σκηνοθέτες.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1590, οι πρώιμες κλασικές και ιταλικού τύπου

κωμωδίες του Σαίξπηρ παραχωρούν τη θέση τους στη ρομαντική ατμόσφαιρα των σημαντικότερων κωμωδιών του.

Το "Όνειρο Θερινής Νυκτός" είναι ένα πνευματώδες

μίγμα ρομαντισμού, μαγείας και κωμικών σκηνών. Η επόμενη κωμωδία του Σαίξπηρ, ο εξίσου ρομαντικός "Έμπορος της Βενετίας", απεικονίζει τον εκδικητικό Εβραίο τοκογλύφο Σάιλοκ με τρόπο που αντανακλά τις απόψεις εκείνης της εποχής αλλά στα σημερινά ακροατήρια μπορεί να φαίνεται υποτιμητικός. Τα έξυπνα λογοπαίγνια του "Πολύ κακό για το τίποτα", το μαγευτικό περιβάλλον του "Όπως

Αγαπάτε" και το ζωντανό γλέντι της "Δωδέκατης Νύχτας" ολοκληρώνουν τη σειρά των μεγάλων κωμωδιών του Σαίξπηρ. Μετά τον λυρικό "Ριχάρδο Β'", ο οποίος είναι γραμμένος σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ομοιοκατάληκτο στίχο, ο Σαίξπηρ εισήγαγε την κωμωδία πρόζας στα έργα "Ερρίκος Δ΄" (1ο και 2ο μέρος) και "Ερρίκος Ε΄", περί τα τέλη της δεκαετίας του 1590. Οι χαρακτήρες του γίνονται όλο και περισσότερο σύνθετοι και εναλλάσσοντας επιδέξια κωμικές και σοβαρές σκηνές, πρόζα και ποίηση, επιτυγχάνει την αφηγηματική ποικιλία του ώριμου έργου του. Η περίοδος αυτή αρχίζει και τελειώνει με δύο τραγωδίες: το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", το διάσημο ρομαντικό δράμα για την εφηβεία, την αγάπη και το θάνατο, και τον "Ιούλιο Καίσαρα" -βασισμένο σε μία μετάφραση που έκανε το 1579 ο σερ Thomas North στο έργο του Πλούταρχου "Βίοι Παράλληλοι"- που εισήγαγε ένα νέο είδος δράματος.

Δεν είναι σαφές για ποιες θεατρικές επιχειρήσεις έγραψε ο Σαίξπηρ τα πρώτα έργα του. Το εξώφυλλο του "Τίτου Ανδρόνικου" στην έκδοση του 1594 αποκαλύπτει ότι το έργο είχε παιχτεί από τρεις διαφορετικούς θιάσους. Μετά από τις επιδημίες της Μαύρης πανώλης τα έτη 1592-1593, τα έργα του Σαίξπηρ ερμηνεύτηκαν από το δικό του θίασο σε θέατρο βόρεια του Τάμεση. Όταν ο θίασος βρέθηκε σε διαμάχη με τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου, οι ηθοποιοί κατεδάφισαν το θέατρο και χρησιμοποίησαν τα ξύλα για να κατασκευάσουν στη νότια όχθη του Τάμεση το θέατρο Globe, το πρώτο θέατρο που χτίστηκε από ηθοποιούς για ηθοποιούς. Το Globe άνοιξε το φθινόπωρο του 1599 και ο "Ιούλιος Καίσαρ" ήταν ένα από τα πρώτα έργα που ανέβηκαν στη σκηνή. Τα περισσότερα έργα που έγραψε ο Σαίξπηρ μετά το 1599 γράφτηκαν για το Globe, συμπεριλαμβανομένου του "Άμλετ". Τα πρώτα έργα του Σαίξπηρ γράφτηκαν σε τυποποιημένη γλώσσα, σύμφωνα με το συμβατικό ύφος της εποχής. Στα ποιήματα χρησιμοποιούνται επεκταμένες και μερικές φορές περίτεχνες μεταφορές και η γλώσσα είναι συχνά ρητορική, γραμμένη για ηθοποιούς που απαγγέλλουν αντί να μιλούν. Οι μεγάλοι λόγοι στον "Τίτο Ανδρόνικο", κατά την άποψη ορισμένων κριτικών, καθυστερούν τη δράση ενώ οι στίχοι στους "Δύο Άρχοντες από τη Βερόνα" έχουν περιγραφεί ως δύσκαμπτοι.

Εντούτοις, σύντομα ο Σαίξπηρ άρχισε να προσαρμόζει το παραδοσιακό ύφος στους δικούς του σκοπούς. Ο εναρκτήριος μονόλογος στον "Ριχάρδο Γ΄" έχει τις ρίζες του στο μεσαιωνικό δράμα. Την ίδια στιγμή, η ζωηρή αυτογνωσία του Ριχάρδου προσβλέπει στους μονόλογους των ώριμων έργων του Σαίξπηρ. Δεν υπάρχει κανένα έργο που να σηματοδοτεί μία αλλαγή από το παραδοσιακό στο ελεύθερο ύφος. Ο Σαίξπηρ συνδύαζε και τα δύο σε όλη τη σταδιοδρομία του, με τον "Ρωμαίο και Ιουλιέτα" να είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα αυτής της ανάμιξης. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο Σαίξπηρ άρχισε να γράφει μία πιο φυσική ποίηση. Οι μεταφορές και οι εικόνες του βαθμιαία συντονίζονταν όλο και περισσότερο με τις ανάγκες του δράματος. Η ποιητική φόρμα που χρησιμοποιούσε συνήθως ο Σαίξπηρ, ήταν ο ανομοιοκατάληκτος στίχος σε ιαμβικό πεντάμετρο. Στην πράξη αυτό σήμαινε ότι οι στροφές του συνήθως δεν είχαν ρίμα και κάθε στίχος αποτελούνταν από δέκα συλλαβές κατά τρόπο που να τονίζεται κάθε δεύτερη συλλαβή. Οι ανομοιοκατάληκτοι στίχοι των πρώτων έργων του είναι αρκετά διαφορετικοί από εκείνους των τελευταίων. Συχνά είναι θαυμάσιοι αλλά οι φράσεις του έχουν την τάση να ξεκινούν και να τελειώνουν στο τέλος κάθε στίχου, με τον κίνδυνο της μονοτονίας. Μόλις ο Σαίξπηρ κυριάρχησε στον παραδοσιακό ανομοιοκατάληκτο στίχο, άρχισε να διακόπτει και να υπάρχει διακύμανση στη ροή του. Αυτή η τεχνική απελευθερώνει τη νέα δύναμη και την ευελιξία της ποίησης σε έργα όπως ο "Ιούλιος Καίσαρ" και ο "Άμλετ".

Τα έργα τουΤα έργα του ΣαίξπηρΣαίξπηρΎστερα από χρόνια περιπλάνησης και αφάνειας ο William

Shakespeare ζώντας πλέον στο Λονδίνο άρχισε να αναγνωρίζεται από τον κόσμο και να θεωρείται σιγά σιγά ένας από τους καλύτερους ποιητές, θεατρικογράφους και ηθοποιούς της εποχής. Μαζί με τις θεατρικές του ομάδες

«Chamberlain’s men» και «Admiral’s men» o William

Shakespeare ανέβαζε τα έργα του στο Globe Theatre. Οι ειδικοί συνήθως χωρίζουν τα έργα του ως εξής:

1. Ρωμαϊκά2. Τραγωδίες3. Κωμωδίες4. Μάσκες5. Τραγικοκωμωδίες – Ρομαντικά – Έργα προβλημάτων6. Ιστορικά

Επίσης, ο William Shakespeare καθ’ όλη τη συγγραφική του ζωή έχει γράψει και αρκετά ποιήματα και σονέτα.

Ρωμαϊκά έργα

Ο όρος ρωμαϊκά έργα χρησιμοποιείται μόνο για 3 έργα του Σαίξπηρ, τα «Ιούλιος Καίσαρας », «Αντώνιος και Κλεοπάτρα», «Κοριολάνος».

To κοινό τους στοιχείο είναι ότι διαδραματίζονται στην Αρχαία Ρώμη. Ο Σαίξπηρ προσάρμοζε αρχαία κομμάτια στα μέτρα των δικών του έργων. Συνήθιζε επίσης να ντύνει τους ηθοποιούς του με κουστούμια ανάλογα των ρόλων που εκείνοι υποδύονταν, κάτι που σύμφωνα με το νόμο απαγορεύονταν. Τα τρία αυτά έργα λέγονται ρωμαϊκά γιατί δεν είναι ούτε τραγωδίες ούτε κωμωδίες. Τα έργα μιλάν για τη δύναμη, την πίστη, τον πόλεμο, την αγάπη, τη φιλία και την τιμή.

Τα ρωμαϊκά έργα είναι:

ΠρώιμαΜεσαία

Τελευταία1. Coriolanus2. Julius Caesar3. Antony & Cleopatra

Αναφορές:

Julius Caesar Ο Ιούλιος Καίσαρας, οδηγός του ρωμαϊκού στρατού επιστρέφει στη χώρα του μετά από μια νικηφόρα εκστρατεία στην Ισπανία. Δύο ρωμαίοι, ο Cassius και ο Casca, δεν τον πιστεύουν και νομίζουν ότι θέλει μόνο δύναμη. Πείθουν τον φίλο τους Brutus ότι ο Καίσαρας είναι επικίνδυνος και κάνουν μια συμμαχία εναντίον του. Σκοτώνουν τον Καίσαρα και ζητούν από τον υποστηρικτή του, Antony, να συμμετέχει μαζί τους και του ζητά να βγάλει λόγο στην κηδεία του Καίσαρα. Εκείνος όμως αποφασίζει να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του Καίσαρα και στο λόγο του στρέφει τον κόσμο εναντίον τους. Συμμαχεί με τον ανιψιό του Καίσαρα, Octavius, και τον Lepidus και αντιμετωπίζουν τον στρατό του Brutus και του Cassius. Χωρίς την πλήρη υποστήριξη του κόσμου και ενώ θεωρούνται ένοχοι για τον θάνατο του Καίσαρα ο Brutus, ταραγμένος από τον θάνατο της γυναίκας του, μαλώνει με τον Cassius και μετά την ήττα στο Philippi αυτοκτονούν και οι δύο.

ΤραγωδίεςΟι τραγωδίες του Shakespeare είναι επηρεασμένες από τα έργα του Μιχαήλ Άγγελου και από το αρχαίο ελληνικό δράμα. Κάποιες τραγωδίες του, όπως ο Othello, βασίζονται απόλυτα στο αρχαίο ελληνικό δράμα, ενώ κάποιες άλλες ,όπως το Antony & Cleopatra, έχουν διαφορετική εισαγωγή. Επιπλέον, μέσα από τα έργα του προκαλεί στο κοινό έντονα συναισθήματα.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο στυλ γραφής του Shakespeare αλλά είναι ένας συνδυασμός στοιχείων παλαιότερων τεχνικών γραφής. Άρα, για να τον κατανοήσουμε θα πρέπει να γνωρίζουμε καλά και κάποια αλλά στυλ γραφής. Επίσης, σε όλα τα έργα του υπάρχουν στοιχεία τραγωδιών και κωμωδιών σωστά ισορροπημένα , κάτι που ο Αριστοτέλης δεν θα μπορούσε ούτε να το φανταστεί. Κλείνοντας, το πιο σημαντικό στοιχείο των τραγωδιών του , είναι ότι στο τέλος πάντα κάποιος από τους πρωταγωνιστές πεθαίνει.

Οι τραγωδίες του είναι οι εξής:

ΠΡΩΙΜΕΣ

1. Titus Andronicus ΜΕΣΑΙΕΣ

2. Macbeth3. Othello

4. Romeo and Juliet ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ

5. King Lear6. Antony and Cleopatra

Αναφορές σε τραγωδίες:

Othello

Ο Othello, ένας μαύρος πλούσιος βενετός, παντρεύεται μυστικά μια λευκή την Desdemona. Ο πατέρας του είναι θυμωμένος, αλλά αυτός δικαιολογεί τον εαυτό του και πλέει στην Κύπρο για να την προστατέψει από τους Τούρκους. Εκεί ο Ιago, ένας στρατηγός του Othello, ζηλεύει που ο νεότερος Cassio είναι ανώτερός του και έτσι τον κάνει να μεθύσει και τον μπλέκει σε καβγά. Ο Cassio ζητά την βοήθεια της Desdemona και έτσι ο Iago λέει στον Othello ότι είναι εραστές. Εν τω μεταξύ, η γυναίκα του που είναι συνοδός της Desdemona κλέβει ένα κόσμημα που της έχει χαρίσει ο Othello και το βάζουν στα πράγματα του Cassio. Ο Othello ανήμπορος να πιστέψει ότι η γυναίκα του τον απάτησε και φοβούμενος ότι προτιμά τον Cassio επειδή είναι λευκός τη σκοτώνει. Όντας πολύ αργά, η Emilia, γυναίκα του Iago, του αποκαλύπτει την απάτη του άντρα της και ο Othello αυτοκτονεί.

Macbeth

Γυρνώντας νικητές από μια νίκη, ο Macbeth και ο Banquo, συναντούν 3 μάγισσες που λένε ότι ο Macbeth θα γίνει βασιλιάς της Σκωτίας και o Banquo πατέρας βασιλιάδων. Ο Macbeth με την παρότρυνση της φιλόδοξης γυναίκας του , πάει στο παλάτι του βασιλιά Duncan στο Dunsinane, και τον σκοτώνει. Οι γιοι του Duncan, Malcolm και Donalbain είναι γεμάτοι φόβο, ενώ ο Macbeth ανακηρύσσεται βασιλιάς. Ο Macbeth σκοτώνει τον Banquo αλλά ο γιος το, Fleance, ξεφεύγει. Ο Macbeth ξαναπάει στις μάγισσες και του λένε ότι πρέπει να φοβάται τον Macduff καθώς μπορεί ν τον βλάψει κάποιος

που δεν είναι γεννημένος από γυναίκα και θα είναι ασφαλής μέχρι να έρθει στο Dunsinane το δάσος Birnam. O Macbeth σκοτώνει τη γυναίκα και τα παιδιά του Macduff , ενώ η δική του γυναίκα τρελαίνεται και πεθαίνει. Ο Malcolm επιτίθεται με στρατό στο Dunsinane χρησιμοποιώντας ως κάλυψη, φύλλα από το δάσος Birnam και ο Macduff, που δεν είναι γεννημένος αλλά κομμένος από το σώμα της μητέρας του, σκοτώνει τον Macbeth και στέφεται βασιλιάς ο Malclom.

Romeo & Juliet

Οι 2 πρώτες οικογένειες της Βερόνας, οι Καπουλέτοι και οι Μοντάγκοι είναι εχθροί. Ο Ρωμαίος, ένας Μοντάγκος, και η Ιουλιέτα, μια Καπουλέτη, ερωτεύονται σε ένα χορό , όπου αυτός συνοδεύεται από φρουρούς. Εκείνο το βράδυ πάει κάτω από το παράθυρό της και την ακούει να μιλά για αυτόν. Εκείνος της λέει ότι την αγαπάει και την επόμενη μέρα παντρεύονται κρυφά με τη βοήθεια του Friar Laurence. O Tybalt, ένας Καπουλέτος, μονομαχεί με ένα φίλο του Ρωμαίο τον Mercutio και τον σκοτώνει. Μόλις φτάνει εκεί ο Ρωμαίος σκοτώνει τον Tybalt. Εξορύσσεται και περνά το βράδυ με την Ιουλιέτα, πηγαίνοντας στο Mantua. Εν τω μεταξύ, ο πατέρας της θέλει να την παντρέψει με τον Paris. Ο Friar της λέει να συμφωνήσει και της δίνει ένα χάπι που θα την κάνει να φαίνεται πεθαμένη για 2 ημέρες. Αυτός σχεδιάζει να ειδοποιήσει το Ρωμαίο ώστε να τη σώσει από τον τάφο της αλλά το μήνυμα φτάνει λάθος. Μόλις ο Ρωμαίος ακούει ότι η Ιουλιέτα είναι νεκρή πάει

στον τάφο της και σκοτώνει τον Paris που είναι εκεί. Έπειτα φιλά την Ιουλιέτα παίρνει ένα δηλητήριο και πεθαίνει. Όταν η Ιουλιέτα ξυπνά βλέποντας τι έχει συμβεί αυτοκτονεί. Μαθαίνοντας την τραγωδία οι 2 οικογένειες τελικά πείθονται και σταματούν τη διαμάχη τους.

Κωμωδίες

Ο Σαίξπηρ κατά τη διάρκεια της ζωής του έχει γράψει πολλές κωμωδίες. Τα έργα του αυτά έχουν ως χαρακτηριστικό τις αστείες στιγμές κατά τη διάρκεια της θεατρικής παράστασης. Οι ήρωες του ήταν κωμικοί χαρακτήρες που αντιμετώπιζαν κάποιο κοινωνικό πρόβλημα και στο τέλος η λύση δίνονταν με αστείο τρόπο.

Οι κωμωδίες είναι οι εξής:

1. All’s well that ends well2. As you like it3. The comedy of errors4. Cymbeline5. Love’s labor’s lost6. Measure for measure7. The merchant of Venice8. The merry wives of Windsor9. A midsummer night’s dream10. Much ado about nothing11. Pericles, prince of Tyre12. The taming of the shrew13. The tempest14. the twelfth night15. The two gentleman of Verona 16. The two noble kinsmen

17. The winter’s tale

Αναφορά :

The merchant of Venice

Υπάρχουν δύο ζευγάρια. Στο πρώτο η γυναίκα είναι μεταμφιεσμένη σε άντρα ενώ το δεύτερο ζευγάρι βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Μια νεαρή εβραία φεύγει από τον πατέρα της, ακολουθώντας έναν ρηχό και βαρετό χριστιανό. Παρ` όλα αυτά η ιστορία έχει αίσιο τέλος αφού και τα δύο ζευγάρια χαίρονται τον ερωτά τους. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι η ιστορία μοιάζει σαν δύο έργα, ένα κωμικό και μια προσωπική τραγωδία που είναι ενταγμένη σε αυτό.

Μάσκες

Οι δύο πιο δημοφιλής τρόποι διασκέδασης στο Λονδίνο την εποχή του Shakespeare ήταν οι μάσκες στις αυλές των πλουσίων και τα θεατρικά έργα.

Κατά κάποιο τρόπο, οι μάσκες και τα θεατρικά έργα ήταν παρόμοια γιατί και τα δύο περιλάμβαναν κουστούμια, σκηνικό και υποκριτική. Τα θεατρικά έργα συνήθως προβάλλονταν σε δημόσια θέατρα και μπορούσαν να το δουν όλοι όσοι πλήρωναν. Ενώ, οι μάσκες προβάλλονταν

σε αυλές πλουσίων και παλάτια με ένα μικρότερο, πιο «προσωπικό» κοινό.

Ο Shakespeare δεν έχει γράψει έργα που να προορίζονται καθαρά για μάσκες, όμως έχει δεχτεί επίδραση από μάσκες για τα έργα του:

1. A midsummer Night’s dream

2. The tempest

Το πρώτο από πολλούς θεωρείται ότι ανήκει στις μάσκες.

Αναφορά:

A Midsummer Night ’ s dream

Η Hermia είναι ερωτευμένη με το Lysander, αλλά ο πατέρας της Αιγαίας, και ο δούκας Θησέας, θέλουν να την παντρέψουν με το Δημήτρη. Αυτή και ο Λύσανδρος το σκάνε μέσα από το δάσος, ακολουθούμενοι από το Δημήτρη τον οποίο προσπαθεί η Ελένη να τον κάνει να την ερωτευτεί, επειδή αυτή τον αγαπάει. Ο βασιλιάς Όβερων φοβάται για τη γυναίκα του την Τιτάνια και λέει σε έναν υπηρέτη του να της ρίξει ένα υγρό στα μάτια του ώστε να ερωτευτεί τον πρώτο που θα δει μπροστά της. Επίσης, του λέει να χρησιμοποιήσει αυτό το υγρό για να λύσει το ερωτικό μπέρδεμα των νέων αλλά αυτός κάνει λάθος και οι δυο νέοι διεκδικούν την Ελένη. Εν τω μεταξύ η Τιτάνια ερωτεύεται έναν υφαντουργό τον Bottom. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα λύνουν τη μεταξύ τους παρεξήγηση ενώ, ο υπηρέτης μετατρέπει τους τέσσερις νέους σε δύο ερωτευμένα ζευγάρια. Όταν φτάνουν ο Αιγαίας και ο δούκας οι φυγάδες συγχωρούνται. Οι γάμοι του Λύσανδρου και της Έρμια του Δημήτρη με την Ελένη και ο γάμος του δούκα γίνονται στην Hippolyta. Ο

υφαντουργός και ο συνεργάτης του ανεβάζουν ένα έργο, ως δώρο γάμου.

Τραγικοκωμωδίες – Ρομαντικά –Έργα Προβλημάτων

Τον 19ο αιώνα κάποιοι κριτικοί βρήκαν ότι κάποια από τα έργα του Σαίξπηρ περιλάμβαναν στοιχεία από τραγωδίες και κωμωδίες ταυτοχρόνως και τους έδωσαν την ονομασία αυτή. Ο πρωταγωνιστής σε αυτά τα έργα δεν είναι ούτε τραγικός αλλά ούτε κωμικός χαρακτήρας, είναι απλώς ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει ένα κοινωνικό πρόβλημα. Στο τέλος, όλοι οι πρωταγωνιστές, καταλήγουν σε μια λογική σύμφωνα με τις πράξεις κατάσταση.

Κατατάσσονται σε:

Πρώιμα :

-

Μεσαία:

1. All’s well that ends well2. Measurer for Measure3. The Merchant of Venice4. Troilus and Cressida

Τελευταία:

5. The winter’s tale 6. Timon of Athens7. Pericles, prince of Tyre8. Cymbelline9. The Tempest

Αργότερα οι Condell και Heminges, στενοί φίλοι του Σαίξπηρ και ηθοποιοί ομαδοποίησαν το Cymbelline με τις τραγωδίες και τα The winter’s tale, the Tempest στις κωμωδίες, επειδή πίστευαν ότι τα στοιχεία της

τραγωδίας και της κωμωδίας δεν πρέπει να μπερδεύονται.

Αναφορές:

Timon of Athens

Κάποιος ληστεύει τον ευγενικής καταγωγής Timon, που ήταν πολύ γενναιόδωρος. Εκείνος ζητά από τους φίλους του βοήθεια αλλά κανείς δεν του τη δίνει. Με πικρία, τους προσκαλεί όλους σε ένα δείπνο που τους σερβίρει μόνο ζεστό νερό. Έπειτα, φεύγει από την Αθήνα και πάει να ζήσει μια άγρια και μοναχική ζωή μέσα σε μια σπηλιά. Αυτός βρίσκει ένα μπαούλο με λεφτά, καθώς σκάβει για να βρει ρίζες, αλλά δεν ενδιαφέρεται πλέον για τα χρήματα. Όταν τελικά οι φίλοι του, του ζητάν να επιστρέψει στην Αθήνα εκείνος τους λέει να πάνε να κρεμαστούνε. Στο τέλος, ο τάφος του βρίσκεται μαζί με έναν επιτάφιο ο οποίος μιλά για το πόσο πληγώθηκε από το πώς τον μεταχειρίστηκαν οι άνθρωποι.

Ιστορικά έργαΟ Σαίξπηρ έντονα επηρεασμένος από τις ιστορικές εξελίξεις της εποχής έγραψε αρκετά έργα που διαδραματίζονταν όλα αυτά τα γεγονότα και πρωταγωνιστές ήταν οι ίδιοι άνθρωποι.

Κατατάσσονται σε:

Πρώιμα:

1. Ερρίκος VI ( 1o, 2o, 3o μέρος)2. Ριχάρδος III

Μεσαία:

3. Ριχάρδος II4. Βασιλιάς Ιωάννης5. Ερρίκος IV (1o, 2o μέρος) 6. Ερρίκος V7. Ερρίκος VIII

Αναφορές:

Ριχάρδος III

Η φιλοδοξία έχει τρομακτικές συνέπειες. Ο Ριχάρδος είναι πιο φιλόδοξος και από το Μάκβεθ και διαπράττει ακόμα πιο φριχτά εγκλήματα, αλλά δε θα υποστεί καμία τύψη. Ένα άλλο θέμα είναι ότι εξαπατά πολλούς ανθρώπους προσπαθώντας να πετύχει τους σκοπούς του.

Ποιήματα και Σονέτα

Ο William Shakespeare αναφέρεται ως λογοτεχνική μεγαλοφυΐα και ένα μεγάλο μέρος αυτού του επαίνου

οφείλεται στις θαυμάσιες λέξεις των σύντομων

ποιημάτων- σονέτων του και των εκτεταμένων ποιημάτων

του. Είναι ο ευρύτατα διαβασμένος συντάκτης στο σύνολο του δυτικού κόσμου -

τα ποιήματά του και κομμάτια του είναι γνωστά

σε όλους. Και όμως όταν μας λένε για τον Shakespeare αμέσως σκεφτόμαστε τα

διάσημα θεατρικά έργα του και όχι τα λιγότερο διάσημα ποιήματά του. Τα θεατρικά έργα ήταν για ψυχαγωγία,

ενώ τα ποιήματα ήταν για τους αριστοκράτες! Οι ηθοποιοί ήταν απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Οι ποιητές

της εποχής όπως ο Christopher Marlowe, o Sir Philip Sydney, o Sir Walter Raleigh ήταν ευγενείς και τα

ποιήματά τους απολαμβάνονται ακόμη και σήμερα. Αυτοί οι ποιητές είχαν αξιοπιστία όπως και η ποίησή τους. Ο

William Shakespeare δημοσίευσε τα παρακάτω ποιήματα:

Lover’s Complaint (1609)Passionate Pilgrim (1598)Phoenix and the Turtle (1601)Rape of Lucrece (1594)Venus and Adonis(1593)

Τα σονέτα του είναι τα εξής:

01 From fairest creatures we desire increase02 When forty winters shall besiege thy brow 03 Look in thy glass and tell the face thou vie west 04 Unthrifty loveliness why dost thou spend05 Those hours that with gentle work did frame06 Then let not winter's ragged hand deface07 Lo in the Orient when the gracious light08 Music to hear, why hears thou music sadly?09 Is it for fear to wet a widows eye10 For shame deny that thou beast love to any 11 As fast as thou shalt wane so fast thou grow12 When I do count the clock that tells the time13 O that you were yourself, but love you are14 Not from the stars do I my judgement pluck15 When I consider everything that grows16 But wherefore do not you a mightier way17 Who will believe my verse in time to come18 Shall I compare thee to a Summer's day?

19 Devouring time blunt thou the lion's paws20 A woman's face with nature's own hand 21 So is it not with me as with that Muse22 My glass shall not persuade me I am old23 As an imperfect actor on the stage24 Mine eye hath played the painter and hath 25 Let those who are in favour with their stars 26 Lord of my love, to whom in vassalage27 Weary with toil, I haste me to my bed28 How can I then return in happy plight29 When in disgrace with fortune and men's eyes30 When to the sessions of sweet silent thought31 Thy bosom is endeared with all hearts32 If thou survive my well contented day33 Full many a glorious morning have I seen34 Why didst thou promise such a beauteous day35 No more be grieved at that which thou hast 36 Let me confess that we two must be twain37 As a decrepit father takes delight38 How can my Muse want subject to invent39 Oh how thy worth with manners may I sing40 Take all my loves, my love, yea take them all 41 Those pretty wrongs that liberty commits42 That thou hast her it is not all my grief43 When most I wink then do mine eyes best see 44 If the dull substance of my flesh were thought45 The other two, slight air and purging fire

46 Mine eye and heart are at a mortal war47 Betwixt mine eye and heart a league is took48 How careful was I when I took my way49 Against that time, if ever that time come50 How heavy do I journey on my way51 Thus can my love excuse the slow offence52 So am I as the rich whose blessed key53 What is your substance, whereof are you made54 Oh how much more doth beauty beauteous seem55 Not marble nor the gilded monuments56 Sweet love renew thy force, be it not said57 Being your slave what should I do but tend58 That God forbid, that made me first your slave 59 If there be nothing new, but that which is 60 Like as the waves make towards the pebbled shore 61 Is it thy will thy image should keep open62 Sin of self-love possessed all mine eye63 Against my love shall be as I am now64 When I have seen by Time's fell hand defaced65 Since brass, nor stone, nor earth, nor boundless sea66 Tired with all these for restful death I cry67 Ah wherefore with infection should he live68 Thus is his cheek the map of days outworn69 Those parts of thee that the world's eye doth view70 That thou art blamed shall not be thy defect

71 No longer mourn for me when I am dead72 O lest the world should task you to recite73 That time of year thou may in me behold74 But be contented when that fell arrest75 So are you to my thoughts as food to life76 Why is my verse so barren of new pride77 Thy glass will show thee how thy beauties wear78 So oft have I invoked thee for my muse79 Whilst I alone did call upon thy aid80 O how I faint when I of you do write81 Or I shall live your epitaph to make82 I grant thou wert not married to my muse83 I never saw that you did painting need84 Who is it that says most, which can say more85 My tongue-tied muse in manners holds her still86 Was it the proud full sail of his great verse 87 Farewell, thou art too dear for my possessing88 When thou shalt be disposed to set me light89 Say that thou didst forsake me for some fault90 Then hate me when thou wilt, if ever, now91 Some glory in their birth, some in their skill 93 So shall I live, supposing thou art true94 They that have power to hurt, and will do none95 How sweet and lovely dost thou make the shame96 Some say thy fault is youth, some wantonness 97 How like a winter hath my absence been

98 From you I have been absent in the spring99 The forward violet thus did I chide 100 Where art thou muse, that thou forgets so long101 O truant muse, what shall be thy amends 102 My love is strengthened, though more weak in seeming103 Alack what poverty my muse brings forth104 To me, fair friend, you never can be old105 Let not my love be called idolatry106 When in the chronicle of wasted time107 Not mine own fears, nor the prophetic soul108 What's in the brain that ink may character109 O never say that I was false of heart110 Alas 'tis true, I have gone here and there111 O for my sake do you with fortune chide112 Your love and pity doth the impression fill113 Since I left you, mine eye is in my mind114 Or whether doth my mind, being crowned with you115 Those lines that I before have writ do lie116 Let me not to the marriage of true minds117 Accuse me thus: that I have scanted all118 Like as to make our appetites more keen119 What potions have I drunk of siren tears121 'Tis better to be vile than vile esteemed122 Thy gift, thy tables, are within my brain123 No, Time, thou shalt not boast that I do change124 If my dear love were but the child of state125 Were' taught to me I bore the canopy126 O thou, my lovely boy, who in thy power127 In the old age black was not counted fair128 How oft when thou, my music, music plays

129The expense of spirit in a waste of shame130 My mistress' eyes are nothing like the sun131 Thou art as tyrannous, so as thou art132 Thine eyes I love, and they, as pitying me133 Beshrew that heart that makes my heart to groan134 So, now I have confessed that he is thine135 Whoever hath thy wish, thou hast thy Will 136 If thy soul check thee that I come so near137 Thou blind fool Love, what dost thou to mine eyes138 When my love swears that she is made of truth139 O call not me to justify the wrong140 Be wise as thou art cruel, do not press141 In faith, I do not love thee with mine eyes142 Love is my sin, and thy dear virtue hate143 Lo, as a careful housewife runs to catch144 Two loves I have, of comfort and despair145 Those lips that Love's own hand did make146 Poor soul, the centre of my sinful earth147 My love is like a fever, longing still148 O me, what eyes hath love put in my head 149 Canst thou, O cruel, say I love thee not 150 O, from what power hast thou this powerful might151 Love is too young to know what conscience is152 In loving thee thou know'st I am forsworn 153 Cupid laid by his brand and fell asleep154 The little love-God lying once asleep

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

&

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ

SHAKESPEAREΑναμφισβήτητα , ο William Shakespeare ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές και συγγραφείς , όχι μόνο στην εποχή του , αφού η διαχρονική του αξία είναι αισθητή μέχρι και σήμερα! Ένας από τους λόγους που ξεχώρισε με τα έργα του, ήταν και η γλώσσα που χρησιμοποιούσε.

Αρχικά , πρέπει να αναφέρουμε ότι ο Shakespeare χρησιμοποιούσε κυρίως τον πεζό λόγο . Θεωρούσε άλλωστε ότι έτσι γινόταν πιο κατανοητός από το τότε ακροατήριο .Επίσης, κανένας δε μπορεί να αμφισβητήσει την εξαιρετική και από πολλούς αξιοζήλευτη ικανότητά του στο να χειρίζεται την αγγλική γλώσσα. Ο λόγος του δε χαρακτηριζόταν μόνο από την απλή γλώσσα αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιούσε ρυθμό και ήχο. Με αυτό τον τρόπο, κατόρθωνε να γίνεται αντιληπτός ακόμα και από τον λιγότερα μορφωμένο πολίτη. Ακόμα στις λέξεις που χρησιμοποιούσε παρατηρούνταν συνήθως μια αμφισημία., την οποία μελέτησαν πολλοί ειδικοί αργότερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι 5 σειρές από το κορυφαίο έργο του, Richard III :

Rivers : have patient , madam ; there’s no doubt his majesty will soon recover his accustomed health

Grey : in that you brook it ill , it makes him worse. Therefore for God’s sake entertain good comfort and cheer his Grace with quick and merry eyes.

Επίσης , ένα σημαντικό κατόρθωμά του όσο αφορά τη γλώσσα είναι ότι εφηύρε δικές του λέξεις και φράσεις. Προσπαθούσε με αυτόν τον τρόπο , από την μία να πετύχει ακριβές νόημα σε κάθε του φράση. Από την άλλη με τα λογοπαίγνιά του ήθελε και να διασκεδάσει τον ακροατή. Έτσι, με τον καιρό η γλώσσα που χρησιμοποιούσε και οι προσωπικοί του ιδιωματισμοί διαδόθηκαν , με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί δική του γραμματική και λεξιλόγιο. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό αν αναλογιστούμε ότι ο Shakespeare έζησε τoν 16ο αιώνα και δεν είχε πανεπιστημιακή μόρφωση. Συνολικά του πιστώνονται από το αγγλικό λεξικό της Οξφόρδης περίπου τρεις χιλιάδες λέξεις ενώ ο αριθμός των λέξεων στα έργα του, ξεπερνούν τις 17.000 λέξεις. Μερικές από τις λέξεις που χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα είναι «windle, lackluster, dexterously, premeditated,

dislocate, barefaced”. Φυσικά πολλοί λίγοι μοντέρνοι συγγραφείς έχουν καταφέρει να κατορθώσουν κάτι τέτοιο. Σίγουρα όμως με την πάροδο των χρόνων πολλές λέξεις του Shakespeare άλλαξαν έννοια ή εξαφανίστηκαν εντελώς .Αυτός είναι και ο λόγος που οι άνθρωποι πολλές φορές χρησιμοποιούν σαιξπηρικούς ιδιωματισμούς χωρίς να ξέρουν την πραγματική τους έννοια.

Τέλος , ο Shakespeare μέσω της γλώσσας, αλλά και της κολοσσιαίας φαντασίας του κατάφερε να δημιουργήσει ζωηρές σκηνές αλλά και αυθεντικούς χαρακτήρες. Άλλωστε, όπως γνωρίζουμε, τα θέματα του ήταν παρμένα από την κοινωνία της εποχής του. Για αυτό τον λόγο έγραψε δραματική ποίηση και όχι τυπική πεζογραφία, διότι ήθελε να έχει μεγαλύτερη εκφραστική ευελιξία. Έντονα επίσης ήταν και τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιούσε, όπως οι κατάλληλες διαρθρωτικές λέξεις και φράσεις, καθώς και « φιγούρες λόγου », για να περιγράψει πράγματα και καταστάσεις.

Συνοψίζοντας, όλοι αυτοί είναι οι λόγοι που ο Shakespeare θεωρείται από πολλούς μοναδικός χειριστής της γλώσσας!

Ταυτόχρονα οι πηγές των έργων του απασχόλησαν και συνεχίζουν να απασχολούν μέχρι και σήμερα τους ιστορικούς της εποχής μας. Ακόμα είναι πηγή έμπνευσης και για τους σύγχρονους συγγραφείς , οι οποίοι και αυτοί προσπαθούν να αποτυπώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα αυτό το ιδιαίτερο νόημα των κειμένων του.

Λόγω της κλασικής του παιδείας στο Stratford , ο Shakespeare μελέτησε αρχαίους συγγραφείς και πολλά λατινικά κείμενα με αποτέλεσμα να εξοικειωθεί με τις

τεχνικές του επιχειρήματος και την τέχνη της συγγραφής. Όλα αυτά συντέλεσαν σημαντικά στην παραγωγή των έργων του. Πολλά από τα έργα του στηρίζονταν πάνω σε πραγματικές ιστορίες, τις οποίες ή τις χρησιμοποιούσε αυτούσιες ή έπαιρνε τα κυριότερα στοιχεία τους. Φήμες όμως λένε ότι κάποιος άλλος έπλαθε τις ιστορίες του και ο Shakespeare τις έπαιρνε και τις τροποποιούσε ελάχιστα.

Όσον αφορά το τότε ακροατήριο δεν αποτελούνταν μόνο από πλούσιους και μορφωμένους ανθρώπους αλλά και από ανθρώπους κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Γι αυτό το λόγο έπρεπε να αφήνει όλο το πλήθος ευχαριστημένο . Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Shakespeare αναμείγνυε πολλά θέματα σε κάθε του ιστορία. Αυτό είχε ως επακόλουθο πολλοί ερευνητές να ψάχνουν μέχρι και σήμερα , το πραγματικό νόημα των κειμένων , ποιημάτων αλλά και θεατρικών έργων που είχε γράψει.

Σ’ αυτά διακρίνουμε τεχνικές και πολύπλοκα θέματα τα οποία απευθύνονται σε ευρύ κοινό. Κάθε κείμενο, ποίημα ή και θεατρικό έργο έχει διαφορετικό θέμα από τα άλλα. Στα περισσότερα κείμενά του κυριαρχούν οι θεοί και τα φαντάσματα, δηλαδή το στοιχείο του φανταστικού με την έννοια του μη ρεαλιστικού.

Στην Ελισαβετιανή Αγγλία τα φαντάσματα ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο .Το 1500 τα πλάσματα της λαϊκής παράδοσης καταλαμβάνουν εξίσου σημαντική θέση στους φόβους και στις πεποιθήσεις του Σαίξπηρ .Στα δύο έργα του Σαίξπηρ στο «Όνειρο καλοκαιρινής Νύχτας» και στην «Τρικυμία» κυριαρχεί το φανταστικό στοιχείο ενώ στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» δίνεται έμφαση στην ερωτική σχέση.

Επίσης, η αφήγηση είναι ένα από τα μυστικά της δομής των κειμένων του Σαίξπηρ. Με την αφήγηση τα έργα του γίνονται πιο παραστατικά προκαλώντας την αγωνία του θεατή. Ένα από τα πιο βασικά θέματα που χρησιμοποιεί ο Σαίξπηρ στα κείμενά του είναι η ηθική, η οποία ήταν η πιο δημοφιλής μορφή δράματος στην Ελισαβετιανή Αγγλία μέχρι και τα τέλη του 1580. Τα έργα του Σαίξπηρ είχαν επηρεαστεί από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό αλλά και από την Αρχαία Αίγυπτο.

Τα τελευταία έργα του δημοσιεύτηκαν κατά την διάρκεια του 16ου -17ου αιώνα .Στις μέρες μας σύγχρονοι παραμυθάδες συνεχίζουν και προσαρμόζουν τις ιστορίες του Σαίξπηρ στα σημερινά δεδομένα. Έτσι, καταλήγουμε στο γεγονός ότι η διαχρονικότητα του, είναι αδιαμφισβήτητο στοιχείο των έργων του.

Με τον όρο διαχρονικότητα του Shakespeare αναφερόμαστε και στο διαχρονικό στοιχείο που επικρατεί στα κείμενα του . Σπουδαίο παράδειγμα είναι ο Άμλετ. Αυτό το γνωστό πολιτικό κείμενο είναι μία τραγωδία που έχει επίκεντρο τις δολοπλοκίες στην εξουσία. Το έργο αυτό θεωρούμε πως έχει διαχρονική ισχύ διότι πάντα ο αγώνας για την εξουσία και το χρήμα θα είναι αδυσώπητος. Όπως όλοι γνωρίζουμε, όσο θα υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες , η διαμάχη θα συνεχίζεται. Ένα άλλο δημιούργημα είναι ο Richard III. Πρόκειται για ένα έργο που έχει και αυτό κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα το οποίο έμμεσα απεικονίζει σύγχρονους δικτάτορες .

Ο τρόπος όμως ,που έγραφε αυτά τα έργα ήταν μοναδικός , και πολλές φορές κυριαρχούσε η χρήση της πολυσύνθετης γλώσσας . Αυτό σημαίνει ότι για την καλύτερη κατανόηση των έργων , χρησιμοποιούσε πολύ

απλά επίπεδα εικόνων ,ήχων και εννοιών . Αυτό το χαρακτηριστικό του Shakespeare έβρισκε απήχηση στο κόσμο παρά τις δυσκολίες που παρουσίαζε στη μετάφραση. Κλασικό παράδειγμα είναι ο στίχος από το έργο « Αντώνιος και Κλεοπάτρα » , όπου η ηρωίδα περιγράφει τον Αντώνιο όπως τον είδε στο όνειρο της μετά τον θάνατο του .

- His legs bestride the ocean; his readied arm crested the world ; …

- τα πόδια του δρασκελίζουν τον ωκεανό , το σηκωμένο του χέρι αγκάλιαζε τον κόσμο .

Το εντυπωσιακό στοιχείο σ’ αυτόν στίχο είναι από την μία η αποτύπωση της στάσης του ανδρικού σώματος και του υπερφυσικού του μεγέθους, και από την άλλη η επιλογή των ρημάτων που καταφέρνει να αποδώσει μία ηράκλεια δύναμη στον Αντώνιο.

Τέλος, πολλές φράσεις που χρησιμοποιούσε ο Shakespeare έχουν μείνει μέχρι και σήμερα.

Μία από τις διασημότερες φράσεις που έχει δημιουργήσει, είναι η φράση «ο έρωτας είναι τυφλός. Συγκεκριμένα ο μεγάλος συγγραφέας είχε γράψει: « Αλλά ο έρωτας είναι τυφλός και οι εραστές δεν μπορούν να δουν. » ( ο έμπορος της Βενετίας). Επίσης η φράση « Τοκ τοκ ….Ποιός είναι, στο όνομα του Βελζεβούλ ;» (Μάκβεθ ).Και η φράση «Σπάσε τον πάγο» (το ημέρωμα της Στρίγγλας ).

Επίσης λίγοι είναι αυτοί που δεν έχουν ακούσει τις φράσεις « to be or not to be » ή « it’s all Greek to me » . Αυτό δεν είναι παρά ένα μέρος της συνεισφοράς του σπουδαίου Άγγλου ποιητή αλλά και συγγραφέα Shakespeare. Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει σήμερα την κολοσσιαία συνεισφορά του, σε όλους τους τομείς. Η ιδιαιτερότητα του, δεν περιορίζονταν μόνο στα έργα του, αλλά επίσης στη γλώσσα, τις πηγές, τους ρόλους, που χρησιμοποιούσε. Είχε καταφέρει με επίπονη φυσικά προσπάθεια να υιοθετήσει το δικό του στυλ, και με αυτό τον τρόπο να εξασφαλίσει και την πρώτη θέση στους συγγραφείς της εποχής του, αλλά και σήμερα!

Αρχικά, είναι απαραίτητο να γίνει αναφορά στην επιρροή που ασκούσε στην εποχή του. Αναφερόμαστε σε μία εποχή, όπου κλονιζόταν από ραγδαίες εξελίξεις είτε αφορούσαν τον πολιτικό είτε τον κοινωνικό αλλά και θρησκευτικό τομέα. Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της εποχής ήταν η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Ο Shakespeare , επηρεασμένος από όλα αυτά , έγραφε τα έργα του και επινοούσε τους ρόλους , βασισμένος σε αυτά τα θέματα. Ένας επιπλέον λόγος σίγουρα ήταν και ότι ήθελε να εντείνει το ενδιαφέρον του ακροατή, να τον καθηλώσει και έπειτα να προκαλέσει τον συλλογισμό του. Το γεγονός ακόμα ότι ο ίδιος χρησιμοποιούσε την απλή, καθημερινή γλώσσα αλλά και ότι στο λόγο του υπήρχαν έντονα σχήματα λόγου, όπως μεταφορές αλλά και πολλά λογοπαίγνια, συνέβαλε θετικά. Με αυτούς τους τρόπους προσέλκυε καθημερινά πολλούς αυλικούς και χωρικούς.

Επίσης , η επιρροή του Shakespeare είναι αισθητή και με άλλους τρόπους .Για παράδειγμα, η επιτυχία των έργων του Shakespeare έθεσε τις βάσεις για το μοντέρνο δράμα .Θεωρείται ότι ήταν και από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν με τέτοια μαεστρία ,τον πεζό λόγο .Ο David Garrick ,τον 18ο αιώνα ,λόγου χάριν ,προσπάθησε και αυτός με ευφράδεια στο λόγο του ,να προσεγγίσει το κοινό του .

Όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε ,έχουν δημιουργηθεί ταινίες, βιβλία , μιούζικαλ ,μπαλέτα αλλά και όπερες , βασισμένα στα έργα του. Κάποιοι από αυτούς που κατόρθωσαν να επεξεργαστούν τα έργα του Shakespeare ήταν ο Franco Ζefirelli ,o Kenneth Branagh ,o Tom Stoppard και ο Leonard Bernsteins .

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ο σημαντικότερος λόγος που τον κάνει τόσο ξεχωριστό είναι η πλοκή κάθε έργου του. Εκτός από το ότι σε όλα διαμορφωνόταν μια ιδιαίτερη ιστορία , όλα τα θέματα του είναι επίκαιρα και διαχρονικά. Για παράδειγμα « ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα », είναι μια κλασική ιστορία αγάπης που καταλήγει σε τραγωδία . Μέχρι και σήμερα, χαρακτηρίζουμε έτσι τους

ανθρώπους που ενώ αγαπιούνται συναντούν συνέχεια εμπόδια. O Shakespeare ασχολήθηκε επίσης, και με την ανθρώπινη φύση. Γενικά , προσπαθούσε να μην χρησιμοποιεί φανταστικά γεγονότα αλλά να είναι όσο πιο ρεαλιστικός μπορούσε.

Συνοψίζοντας , μπορούμε να αναλογιστούμε την συνεισφορά του Shakespeare σε παγκόσμιο επίπεδο. Μετά από 400 χρόνια που έχουν περάσει από το θάνατό του, είναι ακόμα ένας από τους πιο αξιοσέβαστους άγγλους συγγραφείς όλων των εποχών. Η διαχρονικότητα των έργων του, τα έξυπνα

λογοπαίγνιά του, οι σπουδαίοι χαρακτήρες του, οι μοναδικές πλοκές των έργων του, τον οδήγησαν στο να είναι σήμερα το συνολικό του έργο , αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορία της λογοτεχνίας!

Η ομάδα που συνέβαλε στη δημιουργία αυτού του φυλλαδίου αποτελείται από τους παρακάτω μαθητές

Αργύρη ΦωτεινήΑναγνωστοπούλου ΣόφηΑναστασιάδης ΣάββαςΑποστόλου ΑριστοτέληςΑργύρης ΚωνσταντίνοςΒλαχοκώστα ΚωσταντίναΓαρδίκα ΡοδούλαΓράβαλος ΓεώργιοςΓραμματικού ΚρυσταλίαΖαχαρόπουλος ΓιώργοςΖέγκλης ΝικόλαοςΚαλογιάννη ΚατερίναΚοντοκώστα ΕφηΛιόντου ΑγγελικήΣίντρε Μαριγκλέν Ντόγκα ΜαρίαΞαγαρά ΑναστασίαΠλεξίδας ΚωνσταντίνοςΤσιαφίτσα Ραφαέλα

ΠΗΓΕΣ – ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΑ. Βιβλία -Norton Anthology of English literature - The age of Shakespeare - The new pelican guide to English literature - Hamlet - Penguin popular classics

-Shakespeare- work, life and times -official guide - The Usborne world of Shakespeare - Usborne

Β. Διαδίκτυο

Γ. Αρθρα από εφημερίδες και περιοδικά

Δ. Πληροφοριακό υλικό από το London Museum και το Stratford-Upon-Avon.