https://senddero.wordpress.com/2015/06/20/la-prueba/ Η δοκιμήΕκείνη καθόταν σε μια γωνιά του σαλονιού, και, σαν να διεύθυνε μια ορχήστρα, τα μακριά της χέρια περισσότερο μεγάντζους μοιάζανε, παρά με μπαγκέτες. Εκείνος κάπνιζε και έκανε ταμπούρλο μετα δάχτυλα τις σκέψεις του· τίποτα δεν του έμοιαζε να αξίζει τον κόπο. Προσπαθούσε να θυμηθεί, αλλά οι θύμησες περνούσαν αστραπιαία και ξώφαλτσα. - Τι κάνεις;- Πλέκω.- Γραβάτα;Εκείνη αγνόησε την ειρωνεία και συνέχισε την δουλειά της.- Μόνο κάνω εξάσκηση ένα πόντο που να α ντέχει σε κάθε τράβηγμα. Εκείνος βγήκε κτυπώντας δυνατά την πόρτα. Ανάπνευσε βαθιά· η λεπτή βροχή τον σκέπασε γρήγορα.- Την καπαρντίνα σου! –του φώναξε.- Είσαι θεσπέσια, όλα τα παρατηρείς. - Μονάχα σε προσέχω –του είπε υπομονετικά. Χάθηκε μες τα δρομάκια της γειτονιάς. Το θανατερό φως άφηνε να φανούν τα γκράφιτι και κάτω από την μαρκίζα της παλιάς πύλης, είδε ένα τυφλό που τραγουδούσε, χτυπώντας με τα πόδια του ένα κονσερβοκούτι. Μπήκε στο μπαρ, ζήτησε τεκίλα, έπ ειτα άλλη μια. Το φως διαπερνούσε αδιάφορα τις πτυχώσεις του καπνού που έβγαινε από τα στόματα των λιγοστών θαμώνων. Ένας σαξοφωνίστας ξεφυσούσε στο όργανο. Δεν άντεξε άλλο και ζήτησε λογαριασμό. Το πρωί η γυναίκα του τον βρήκε κρεμασμένο από το εργόχειρο που είχε πλέξει. Μονολόγησε: «Ο πόντος δεν ήταν τόσο καλός, πρέπει να το διορθώσω» και άρχισε να φοράει τα μαύρα.La prueba Ella estaba en un rincón de la sala orquestando sus manos largas que más que ganchos parecían batutas. Él fumaba y tamborileaba pensamientos; nada le parecía relevante. Intentaba recordar, pero las evocaciones pasaban veloces y livianas. —¿Qué haces?—Tejo.
