Δημήτρης Οικονόμου

ΙΚΑΡΟΣ

Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ί Ο Σ Φ Υ Λ Α Κ Α Σ

Απαγορε ύεται η αναδη μ οσί ε υση ή αναπαραγωγή του παρ όν τος έργου στο σ ύν ολ ό του ή τμη μ άτων του μ ε οποι ονδήπο τε τρ όπο, καθώς και η μ ετάφραση ή δι ασκε υή του ή εκ-μ ετάλ λ ε υσή του μ ε οποι ονδήπο τε τρ όπο αναπαραγωγής έργου λ όγου τέ χνης, σ ύμ φωνα μ ε τι ς δι ατάξει ς του ν. 2121/1993 και της Δι εθ ν ούς Σύμβασης Βέρνης - Παρι σι ού, που κυρώθηκε μ ε το ν. 100/1975. Επί σης απαγορε ύεται η αναπαραγωγή της στοιχει οθε σί ας, της σελι δοποίη σης, του εξω φύλ λ ου και γε νικό τερα όλης της αι σθη τικής εμ φάνι σης του βιβλί ου, μ ε φω το τ υπικές ή οποι ε σδήπο τε άλ λ ες μ εθ όδους, σ ύμ φωνα μ ε το άρθρ ο 51 του ν. 2121/1993.

© Δη μή τρη ς Ο ι κ ο ν ό μ ο υ & Ε κ δ ό σ ε ι ς Ίκ α ρ ο ς 2 02 0I SB N 978 -960 -572 -324- 8

Δ Η Μ Η Τ Ρ Η Σ Ο Ί Κ Ο Ν Ο Μ Ο Υ

Ο ΤΕ Λ ΕΥ ΤΑ ΊΟΣ ΦΥΛ Α Κ Α Σμυ θ ι σ τ όρη μ α

Ί Κ Α Ρ Ο Σ

Στους γονείς μου και στους δικούς τους γονείς

9

Αν τί πρ ολ όγου

Αι ιτα λ ικ αί σ τρ ατι ω τικ αί δυνάμ ει ς πρ ο σβ ά λ λ ου σιν από τη ς 05:30 ώ ρ α ς τη ς σή μ ερ ον τα η μ έ τερ α τμή μ ατα πρ ο -κ α λύ ψ ε ω ς τη ς Ε λ λη ν ο α λ β ανική ς Με θ ορί ου. Αι η μ έ τερ αι δυνάμ ει ς αμύν ον ται τ ου Πατρί ου ε δά φ ους.

Α υ τό ανέ φερε μ ε ανεπανά λη π τη δωρική λ ιτό τη τα το θρυλ ικό πρώ το ανακοινωθέ ν του πολ έμ ου, που εκδό-

θηκε από το ΓΕ Σ το μ ε ση μ έρι τη ς 28η ς Ο κτω βρί ου 1940. Ποι α ή ταν όμ ω ς αυ τά τα «ημέτερα τμήματα»; Γι ατί τα

έλ εγαν «προκαλύψεως»; Ποι ο ή ταν το σ χέ δι ό τους; Πώ ς ακρι β ώ ς αμύν ον ταν, και ποι οι τα σ υγ κρ ο τού σαν;

Εγώ ή ξερ α από μικρ ό παι δί. Αυ τό όμ ω ς που πάν τα μ ε απασ χολ ού σε ή ταν τι όπλ ι σε τους απλ ούς, καθη μ εριν ούς ανθρώπους, τι ακρι β ώ ς τους ώθη σε να γρ άψ ουν τη ν πι ο ι στορική σελ ί δα στη σ ύγ χ ρ ονη εποχή τη ς χώρ ας.

Το παρ όν βιβλί ο βασίστηκε σε δεκάδες μ αρ τ υρί ες αγω-νιστών τόσο της Ηπειρωτικής Εταιρείας, γνωστής και ως

10

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Ηπειρωτικό Κομιτάτο, της περιόδου 1906-1910 όσο και του 1940, ανάμ ε σά τους και του παπ πού μ ου, μ ε τι ς μ αγικέ ς ιστορίες του οποίου για τη λίμνη, το Νη σί, την ηπειρω τική ύπαιθρο, τις αρκούδες και τους λύκους μεγάλωσα, καθώς και σε διηγήματα και άλ λα κείμε να των γονιών μου, δημοσιευ-μ έ να ή μη. Φ υ σικά, όμ ω ς, απο τελ εί πρ οϊ όν μυθ οπλ ασί ας.

11

Ο Παρ άδει σος. Γι’ αυ τόν ή ταν πάν τα ο Παρ άδει σος. Η σιγαλιά της νύχτας και ο παφλασμός των κυμάτων. Το

ψ άρεμ α τέτοι α ώρ α στα κα λ άμι α μ ε τον β ουλ κό. Η πρωινή ομίχλη ξεκιν ού σε από πέρ α μ ακρι ά, από τη ν

Αρ δομί στα και τη Μονή Ντουρ αχάνη ς, και άρχιζε να ε ξα-πλώνεται με γρήγορους ρυθμούς. Έπρεπε να βιαστεί. Μέσα σε λίγα λεπτά, μέχρι αυτός και ο γιος του να επιβιβάζονταν στη βάρκα, θα σκέπαζε τη μισή λίμνη και θα κινούνταν προς την πόλη. Δεν είχε χαράξει, και τα παπιά ακόμα κοιμόνταν στις φωλιές τους μ έσα στις καλ αμιές. Το Μιτσικέλι, πίσω τους, ύψωνε τον σκο τειν ό του όγκο μ ες στην απόλυ τη σιω-πή, σαν γιγάν τι ος αμί λη τος φρ ουρ ός ολ άκερη ς τη ς λ ί μνη ς και τη ς πε δι άδας.

Όσο το μικρό πλοιάριο έσκιζε απαλά τα νερά, ο Γιώργης είχε στήσει αυτί για να αναγνωρίσει τους ήχους. Έλαμνε στα τ υ φλ ά καθώ ς κατε υθ υν ό ταν πρ ος τη Σκά λ α, μ ε μ οναδικό ο δηγό το Μπαϊρακ λή Τ ζαμί, μπρ ο στά του, που έπρεπε να

1 2

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

είναι σε ε υθ υγρ αμ μί α μ ε τη Μονή Φι λ ανθρωπη νών, στη ν πλ άτη του. Η άκρη του μιναρέ ή ταν το μ όν ο κτί σμ α που ξεπρ όβ α λ λ ε στο πρώ το θαμπό φω ς τη ς η μ έρ ας μ έ σα από τη ν ομίχλη, α λ λ ά το μ οναστή ρι στο Νη σί, πί σω του, δε ν μπορ ού σε πι α να το δι ακρίνει.

Ο δωδεκάχρονος Ανδρέας, στην πλώρη, τουρτούριζε από τον μ ουλ ι ασμ έ ν ο στη ν πρωινή υγρ ασί α αέρ α.

«Τσιμ’διά! Ούτ’ ανάσ’. Άκου το νερό! Πώς θα καταλάβ’ς πού θα δέ σουμι;»

Ο νεαρός υπάκουσε. Τέντωσε τα αυτιά του για να συλλάβει την ανεπαίσθη τη αλ λ αγή των κυμάτων που έσκαγαν πάνω στα βρ άχι α και, ύ στερ α από λ ίγο, κατά λ αβε τι ε ν ν ο ού σε ο πατέρ ας του. Το κύμ α έκανε έ ναν διπλ ό ή χο και άφριζε αμ έ σω ς. Πήγε να του το πει, όλ ος ικαν οποίη ση, α λ λ ά ή δη ο Γιώργης είχε σταμ ατή σει το κουπί και έ στριβε τη βάρκα μ ε τη λ αγου δέρ α, αφή ν ον τάς τη να έρθει από μ όνη τη ς να αρ άξει στο πλ άι τη ς πέτρινη ς αποβ άθρ ας, που πλ έ ον φ αιν ό ταν καθαρ ά. Μόλ ι ς η β άρκα σταμ άτη σε, ο Ανδρέ ας, μαθη μέ νος εκατον τάδες φ ορές, πετάχτηκε στην αποβάθρα κρατών τας μια χον τρή τριχιά στο αριστερό του χέρι και την έ δε σε στον πρώ το κρίκο που βρήκε.

Ο πατέρ ας δε ν μί λη σε. Απόθε σε τα δύ ο κο φίνι α στη ν αποβ άθρ α, πή ρε τη ν τριχι ά τη ς πρύμνη ς και μ ε έ να σά λτο βρέθηκε να τη δέ νει και να σιγουρε ύει κα λ ά τη β άρκα του. Ύστερα πήρε το ένα κοφίνι, το άλ λο ο γιος, και προχώρησαν πρ ος τη ν αγορ ά.

«Σφί ξ’, αν θε ς να πάμι γι α κυνήγ’ πριν να φέ ξ’». Άφη σαν από αρι στερ ά τους τα ταμπάκικα μ ε τη χαρ α-

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΊΟΣ ΦΥΛΑΚ ΑΣ

13

κτηριστική τους δυσωδία, που ο Ανδρέας δεν μπορούσε να τη συνηθίσει όσες φορές κι αν περνούσε από εκεί, και ξεκινήσαν να ανεβ αίν ουν μ ε ς στη ν καταχνι ά τον λ ασπωμ έ ν ο δρ όμ ο πρ ος τη Σιαράβα. Πέρασαν μπρ οστά από τα Ναυ τάκια, με τι ς δύ ο αση μ έ νι ε ς κρεμ αστέ ς λ άμπε ς πετρελ αί ου, που ο ιδι οκτή της, ο Γιάν νης ο Ζώ τος, είχε φέρει από την Ίταλία, να φέγγουν μ έ σα στο σκο τάδι. Σε λίγο, που θα χάραζε, θα έβγαινε και θα τις έσβηνε, και ο Γιώργης επιτάχυνε το βήμα του και γ ύρι σε το κε φ ά λ ι από τη ν ά λ λη μ ερι ά. Είχε τους λ όγους του να μη θέλ ει πολ λ ά πολ λ ά μ ε τον Ζ ώ το, παρ ό τι είχαν περ άσει τα χ ρ όνι α και είχε απο δειχτεί ε χέμυθ ος.

«Μη ν γ κι ορε ύ’ς. Πρ οχώρ α».Ήθελ ε να κόψ ουν δρ όμ ο πρ ος την κάτω πλ ατεία, για να

βρεθ ούν μι α ώρ α αρχύ τερ α στο ξε ν ο δοχεί ο Αβέρω φ, όπου θα παρέδιδαν το πρώ το κο φίνι κυπρίνους. Ο διευθυν τής τού είχε στεί λ ει μήνυμ α από χτες. Ένας καλ ός πελ άτης ήθελ ε να πάρει μ αζί του τού το το περί φη μ ο ψ άρι που είχαν ρί ξει στη λίμνη μόλις την προηγούμε νη χρονιά, για το οποίο όλοι έλ εγαν πω ς ή ταν ε ξαιρετικό και πω ς οι ψ αρ άδε ς, χάρη σ’ αυ τό, ε υ τ υχώ ς σώθηκαν.

Ήταν ακόμ α ν ύχτα, α λ λ ά στο ξε ν ο δοχεί ο όλ οι οι υπά λ-λη λ οι ή ταν στο πόδι. Ο Γιώργης ζή τη σε από τον γι ο του να αφή σει στα σκα λ ι ά το κο φίνι που κρ ατού σε, και χτ ύπη σε τη ν πόρ τα. Του άν οι ξε μι α καμ αρι έρ α.

«Πε ς στ’ αφε ν τικό σ’ πω ς έ φ’ρ α τ’ς κυπρίν ους που μ ου ζή τ’σι».

«Δε ν του το λ ε ς ο ί δι ος;»«Δε ν πρ ολ αβ αίν ουμι. Έχουμι κι ά λ λη παρ άδο σ’. Δώ σ’

14

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

του τα χαιρετίσματά μου και πες του να μ’ ορμηνέψ’ να πάμι γι α κυνήγι».

Χ αιρέτη σε και πή ρε παρ αμ άσ χα λ α το κο φίνι του γι ου του. Χ αιρέτη σε και ο Ανδρέ ας, που στο μ εταξύ δε ν είχε πάρει τα μ άτι α του από τη ν όμ ορ φη κοπέλ α μ ε το πλ ού σι ο στήθος, και κατε υθύνθηκαν πρ ος το αρχον τικό του Βέλι ου, ε ν ός πλ ού σι ου έμπορ α που είχε τα αρρ αβ ωνι άσμ ατα τη ς κόρη ς του.

Δε ν ή ταν ψ αρ ομπακά λη ς ο Γιώργη ς. Δε ν δι α λ α λ ού σε την πραμάτεια του στην αγορά του Μαρκάδου. Ήταν ψαράς από τους λ ίγους και κυνηγός ξακου στός σε ολ όκ λη ρη τη ν πόλη. Μπαιν όβγαινε σε όλ α τα κα λ ά σπίτι α και έπαιρνε παραγγελί ες, μια αγρι όχηνα, τρεις οκάδες καραβίδες, δυ ο χέλια, ό,τι επιθυμ ούσε ο κάθε νοικοκύρης, και τις παρέδιδε το επόμ ε ν ο πρωί ή, πολ λ έ ς φ ορέ ς, αν η παρ αγ γελ ί α είχε γίνει νωρί ς, ακόμη και τη ν ί δι α μ έρ α. Δε ν κατα λ άβ αινε από σ χόλ ε ς. Η β άρκα ή ταν η ζωή του και η λ ί μνη το σπίτι του. Κανείς ποτέ δεν τον είχε δει ξέμπαρκο, να κάθεται στο καφε νεί ο και να πίνει ή να παίζει. Δούλ ε υε μ έρα ν ύχτα. Γι’ αυτό, του είχαν βγάλει στο Νησί το παρατσούκλι Μπάρκος. Πολ λ οί άρχον τες της πόλης τον πρ ο τιμ ούσαν γι α β αρκάδα τι ς Κυρι ακέ ς μ ε τι ς οικογέ νει έ ς τους. Μόν ο σ’ αυ τόν εμπι-στε ύ ον ταν τι ς θ υγατέρε ς τους που δε ν ή ξερ αν κολύμπι. Η λ ί μνη ή ταν επικίνδυνη. Είχε ύ φ α λ ους και ρ ου φή χτρε ς, α λ λ ά ο Γιώργη ς τη ν ή ξερε απέ ξω και ανακατω τά, γ νώ ση που μ εταφερ ό ταν από γε νι ά σε γε νι ά. Τη ν είχε μ εταδώ σει σ’ αυ τόν ο δικός του πατέρ ας και, πι ο πριν, σ’ εκείν ον ο παππούς του. Οι πι ο μ ερακ λή δες από τους Γι αν νιώ τες τον

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΊΟΣ ΦΥΛΑΚ ΑΣ

15

αποζη τού σαν σ ύν τρ ο φ ο στο κυνήγι και τον παρ αδέ χον ταν αρχηγό στο κλείσμα της αγριόχηνας. Αν και όλοι οι Νησιώτες έ χαιραν σεβασμ ού στη ν πόλη ως καλ οί κυνηγοί, ελ άχι στοι πετύχαιναν παπί στον αέρα, και μάλιστα στο κεφάλι, όπως ο Γιώργης. Πολ λ οί έλ εγαν πως τον είχαν δει να πετ υχαίνει σπίρτο στα τριάντα μέτρα ή πως με μια ριξιά χαλούσε είκοσι πουλιά. Και πως είχε τόση δύναμη ώστε κάποια μέρα, όταν μια γάτα τού έκοψε τα δίχτυα για να φάει μια τσίμα που είχε μπερ δε υ τεί μ έ σα τους, τσατί στηκε τό σο που τη ν άρπαξε από τα πί σω πό δι α και τη ν έ σκι σε στα δύ ο.

Κατη φ όρι σαν μ ε γοργό βή μ α. Ο Ανδρέ ας δε ν ή ταν πι α φ ορ τωμ έ ν ος, και μπορ ού σαν να κινη θ ούν μ ε μ εγα λύ τερη ε υκολ ί α. Ό ταν άφη σαν πί σω τους τη ν κε ν τρική ο δό και έστριψαν στην Ουίλσωνος, τα μάτια του παιδιού καρφώθηκαν μ ε δέ ος στο μ εγά λ ο κτίρι ο του Δι δασκα λ εί ου, στο β άθ ος. Κον το στάθηκαν μπρ ο στά στο αρχον τικό του Βέλ ι ου, και ο Γιώργη ς χτ ύπη σε τη ν πόρ τα. Άν οι ξε η υπη ρέτρι α. Όμ ω ς αυ τή τη φ ορά ο Ανδρέ ας δε ν κοίταξε τη ν κοπέλ α, α λ λ ά το επι βλη τικό κτίρι ο στη ν ά λ λη άκρη του δρ όμ ου, μ ε τα έ ξι μεγάλα παράθυρα στον πάνω όροφο, που διακρίνονταν χάρη στι ς φλ όγε ς των τε σσάρων ψη λ όλ ιγ νων φ αν ο στατών στο πεζο δρ όμι ο, και φ αν τάστηκε τον ε αυ τό του σπου δαστή σε αυ τές τις αίθουσες μ ε τα ψη λ ά ταβάνια, τις σόμπες πετρε-λ αί ου και τους μ εγά λ ους μ αυρ οπίνακε ς.

Παρέ δω σαν και το δε ύ τερ ο κο φίνι και πή ρ αν τον δρ όμ ο τη ς επι στρ ο φή ς. Το φω ς του ή λ ι ου άρχιζε να δι α λύει το σκο τάδι από τη ν Ανατολή και μ αζί τη ν πρωινή υγρ ασί α. Σχε δόν έτρε χαν τώρ α. Έ φ τασαν στον Καπετάν Ανδρέα,

16

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

τη β άρκα από ρ όμπολ ο, σ ύν τρ ο φ ο του Γιώργη στο ψ άρεμ α και στο κυνήγι τα τελ ε υ ταία χ ρ όνια, που της είχε δώ σει το όν ομ α του γι ου του και του σ υχωρεμ έ ν ου του πατέρ α του, και πή δη ξαν μ έ σα. Έπι ασε ο μικρ ός το δε ύ τερ ο ζε υγάρι κουπιά, και άρχισαν να κωπηλατούν συντονισμένα, σημάδι πως το είχαν κάνει πολ λ ές φορές. Τα κουπιά σχεδόν πετού-σαν, και ο Ανδρέ ας κόν τε υε να σκάσει. Ήταν δύ σκολ ο να ακολουθεί τον ρυθμό του πατέρα του, αλ λά δεν ήθελε να τον απογοη τεύσει ούτε να δώσει αφορμή για επικριτικά σχόλια. Ήταν αν τρ άκι ο μικρ ός, κωπη λ ατού σε μ ε μι σή ανάσα, τα μάγουλ ά του είχαν κοκκινίσει, τα μάτια του είχαν πεταχτεί έ ξω, οι φλ έβε ς του είχαν τε ν τωθεί, οι ώμ οι του πον ού σαν, μ α δε ν το έβ αζε κάτω.

Πλησίασαν αμίλητοι στην Ντουραχάνη. Ο Γιώργης έριξε τη ν άγ κυρ α και σηκώθηκε από τη θέ ση του. Έ βγα λ ε δύ ο κουβερτοσάνιδα από την πλώρη, και κάτω από το σωτρόπι, στην ίδια θέ ση όπου κάπο τε, πριν από την απελ ε υθέρω ση, τι ς ν ύχτε ς κουβ α λ ού σε όπλ α από τη μι α μ ερι ά τη ς λ ί μνη ς στην άλ λη, φανερώθηκε έ να δίκανν ο και έ να Μάνλιχερ του ελ ληνικού στρατού. Το Μάνλιχερ, ενθύμιο από το ’13, δεν το έ δινε κανε ν ός, τουλ άχι στον όχι ακόμ α. Άρπαξε το δίκαν ν ο και τοποθέτη σε τις σανί δες στη θέ ση τους. Το έ σπασε στη μέση και έβαλ ε δύ ο φυσίγγια. Μεγαλωμέ νος στην Τουρκο-κρατία, δε ν είχε πάει στο σχολ είο και δε ν ήξερε γράμματα. Ήξερε όμ ω ς ό τι στο πρώ το μ άθη μ α έπρεπε να ε νθαρρύνει τον γιο του. Γι’ αυτό και επέλεξε την καραμπίνα. Τα σκάγια θα απλώνονταν παντού, και όλο και κάτι θα πετ ύχαινε. Δεν θα απογοη τευόταν το παιδί. Το άλ λο, το στρατιωτικό, όπλο

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΊΟΣ ΦΥΛΑΚ ΑΣ

17

βαρύ, με γεμιστήρες και δυνατό κλότσημα, ήταν για άντρες. Μπορ ού σε να σκο τώ σει αρκού δα μ ε αυ τό. Είχαν καιρ ό, θα του το έ δειχνε αργό τερ α, αφ ού πρώ τα μ άθαινε κα λ ά να κρ ατάει όπλ ο. Ξ ανακάθι σε στη θέ ση του στη ν πρύμνη και έτεινε το ντουφέκι στον γιο του. Εκείνος σηκώθηκε για να το πάρει.

«Μη σ’κών’σι», του ψιθ ύρι σε, τραβών τας πί σω το ν του -φέκι. «Τα γλ ι έπ’ς;»

«Τα γλ ι έπου».«Πού ’ν’ τα;»«Στι ς κα λ αμι έ ς, ζερβ ά μ ας».«Πό σα γλ ι έπ’ς;»«Τέ σσ’ρ α». «Είν’ έ ξ’. Είν’ κι άλ λ α δυ ο, από πί σω τους. Κι ι μ εί ς στα

πό σ’ ί μ αστι;» «Ίσαμι δέκα οργι έ ς».«Απ’ αυ τού μπορεί ς τα τρί α. Πέ σε τα πίκπα γι α σιγου -

ρι ά», και του έτεινε πά λ ι το ν του φέκι. Ο Ανδρέας το πήρε, ξάπλωσε μπρούμυτα και το στερέωσε

στον ώμ ο του, μ ε τη μι σή κάν νη έ ξω από τη β άρκα. Τό τε ο Γιώργη ς φ οβήθηκε μη ν τ υχόν και του κ λ ο τσή σει και τον ρίξει μέσα στο νερό, και σύρθηκε προς το μέρος του, έτοιμος να τον γρ απώ σει αν κουνι ό ταν.

«Σημάδεψ’ τα δυο από πίσω. Λίγο πιο πάν’ απ’ τα κεφάλια τους, το πολύ μι σό μ έτρ ο. Κ λ εί δω σέ το στον ώμ ο σ’, β ά λ’ δύναμη στη μέση σ’, να μη σου στρίψ’ και σου φύγει η β ολή, και κρ άτα το γερ ά μ ε τ’ αρι στερ ό χέρ’. Μη ν π υρ οβ ολή σ’ς πριν σ’ πω».

18

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Ο Ανδρέ ας υπάκου σε. Περί μ ε νε γι α λ ίγο, ό ση ώρ α ο πατέρας του έπαιρνε το κουπί και το έμπηγε στον πυθμένα, αν τί β αρ ο γι α ε νδε χόμ ε ν ο αναπο δογ ύρι σμ α τη ς β άρκας.

«Έ τ’μ ος». Ακού στηκε έ να μπαμ, που δι ατάρ αξε τη ν η σ υχί α τη ς

όχθη ς και έκανε εκατον τάδε ς πουλ ι ά να πεταχτούν στον αέρ α, μ έ σα από τι ς κα λ αμι έ ς, κρώ ζον τας. Ο Ανδρέ ας τα-ρακουνήθηκε πολύ, παράτη σε την καραμπίνα και κράτη σε τα αυ τι ά του.

«Τι έπαθε ς, ρε μπαν τα λ ό; Γι α να δω…» του κατέβ ασε τα χέρι α ο πατέρ ας του και κοίταξε να δει αν έτρε χε αί μ α. «Δε σε ξεζγκάρ’σε. Καλά ’σι. Λαχτάρ’σες μόνο. Άιντε, πάμ’ να δούμι τι π’ λ ι ά έπι ασ’ς, α;»

Π λη σί ασαν. Τρει ς φ α λ αρί δε ς έπλ ε αν νεκρέ ς ανάμ ε σα στι ς καλ αμι ές. Και οι δυ ο τους ή ξεραν πως τα μ αύρα αυ τά πουλ ι ά είχαν β α λτώ δη γε ύ ση και δε ν τρώγον ταν. Μόν ο οι φτωχές οικογένειες τα αγόραζαν. Ήταν όμως μια καλή αρχή.