Ἐνδημήτρια πρός τόν Κύριο · 2016. 12. 16. · στήν πλησίον τῆς Θεσσαλονίκης Νέα Μεσημβρία, γιά νά μιλήσει

Ὁ προκείμενος στίχοςτοῦ Ἀπ. Παύλου ἀναφέ-ρεται στήν ἐπιθυμία τῆςψυχῆς νά ἐκδημήσει, δη-λαδή νά ἀναχωρήσειἀπό τό σῶμα, μέσα στόὁποῖο παρέμεινε ὅσαχρόνια ἔζησε πάνω στήγῆ, καί νά ἐνδημήσει,δηλαδή μετά τήνἔξοδό της ἀπό τόσῶμα, νά πάει καίνά μείνει γιά πάντακοντά στόν Κύριότης, τό Σωτήρατης Χριστό, τόνὁποῖο πίστεψε καίἀγάπησε μέ ὅλη τηςτή δύναμη. Ὁ ἅγιοςαὐτός πόθος δείχνειὅτι γιά τήν ψυχή αὐτήὁ γλυκύς Ἰησοῦς εἶχε γί-νει ἡ μοναδική της λα-τρεία καί ὀμορφιά σέὅλη της τή ζωή ἐδῶ στήγῆ.

Κι ἄς μήν ξεχνᾶμετοῦτο.

Ἄνθρωπος δέν εἶναι

τό σῶμα, ὅσο ὄμορφο κιἄν εἶναι, ἀλλά ἡ ψυχή. Ὁμεγαλύτερος φιλόσοφοςὅλων τῶν ἐποχῶν, ὁΣω-

κ ρ ά -της, βλέποντας τούς μα-θητές του νά κλαῖνε,γιατί σέ λίγο θά ἔπινε τόκώνειο, τό δηλητήριο,καί θά πέθαινε, καί

αὐτοί θά ἔθαπταν τόσῶμα του στήν Ἀττικήγῆ, τούς εἶπε: --Γιατίκλαῖτε; Αὐτό πού σέ λί-γο θά θάψετε στή γῆτῆς Ἀττικῆς, τό σῶμα

μου, δέν εἶναι ὁ Σω-κράτης. Καί ποιός

εἶναι ὁ Σωκρά-της; Ὁ Σωκρά-της εἶναι ἡ ψυ-χή πού δέν πε-θαίνει ποτέ.Ἐκεῖ πού θάπάω, στήνἄλλη ζωή,ὑ π ά ρ χ ο υ νἀνώτεροι Δι-

καστές, ὁ Μί-νως, ὁ Αἰακός

καί ὁ Ραδάμανθυς,οἱ ὁποῖοι θά μέ δικά-

σουν καί θά μοῦ ἀπο-δώσουν τό δίκαιο, τόὁποῖο δέν μοῦ ἀπέδω-σαν οἱ Δικαστές τῶνἈθηνῶν. Αὐτή εἶναι ἡἀλήθεια. Γι’ αὐτό ὁ φι-λόσοφος Σωκράτης λο-γίζεται χριστιανός πρό

1

Ἐνδημήτρια πρός τόν Κύριο«Θαρροῦμεν δέ καί εὐδοκοῦμεν μᾶλλον

ἐκδημῆσαι ἐκ τοῦ σώματος καί ἐνδημῆσαιπρός τόν Κύριον» (Β΄ Κορ. 5, 8)

sel1-5Κ.Αt_K.A. 12/13/16 3:54 PM Page 1

Χριστοῦ. Ἄν τώρα θελήσουμε νά ἀνα-

φέρουμε στίχους ἀπό τή διδαχήτοῦ Χριστοῦ μας, τελειωμό δέν θά

ἔχουμε. Γι’ αὐτό θά ἀναφέρουμε δυόμόνο.

Ὁ πρῶτος:«Μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτεννό-

ντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυνα-μένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. 10, 28). Νάμή φοβηθεῖτε τούς ἄπιστους διῶκτεςσας. Γιατί νά μή τούς φοβηθοῦμε,Χριστέ; Γιατί μέ ὅ,τι κι ἄν κάνουν,μποροῦν νά θανατώσουν μόνο τόσῶμα. Καί τήν ψυχή μας, Κύριε; Τήνψυχή δέν μποροῦν μέ κανένα τρόποκαί μέ καμιά δύναμη νά τή θανατώ-σουν. Καί οὔτε πεθαίνει ἡ ψυχή. Ἡψυχή εἶναι ἀθάνατη. Τό εἴπαμε παρα-πάνω. Τό σῶμα, ἀργά ἤ γρήγορα, πε-θαίνει. Γιατί πεθαίνει; Γιατί γῆ, δηλα-δή χῶμα, εἶναι καί στή γῆ, δηλαδή στόχῶμα, θά ἐπιστρέψει. Ἀληθινός ὁ λό-γος, γιατί τόν εἶπε Ἐκεῖνος, πού διακή-ρυξε: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια» (Ἰωάν. 14,6). Κανείς ἄλλος, οὔτε σοφός οὔτεἄρχοντας, σέ ὅλους τούς αἰῶνες, δέντόλμησε νά πεῖ τό λόγο αὐτό.

Καί ὁ δεύτερος:«Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐάν κερ-

δήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇτήν ψυχήν αὐτοῦ;» (Μάρκ. 8, 36). Τίθά ὠφεληθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἄν κερδίσειὅλον αὐτόν τόν ὑλικό κόσμο καί στότέλος χάσει τήν ψυχή του; Γιατί ἡ ψυ-χή του, πού εἶναι πνευματική καί αἰώ-νια, δέν συγκρίνεται μέ κανένα ἀπό τάὑλικά ἀγαθά τοῦ φθαρτοῦ τούτου κό-σμου. Λόγος κι αὐτός τοῦ Σωτήρα μαςΧριστοῦ. Λόγος ἀληθινός καί πειστι-κός, πού δέν ἀφήνει ἀδιάφορο κανέ-ναν ἀπολύτως ἄνθρωπο πού ἔχει κα-

λή διάθεση.

Καί ποιός ξέρει! Ἔτσι ἡ βουλή τοῦ Ἰησοῦ, χρόνια

πρίν, ἐνέπνευσε ἕναν ταπεινό διάκονοτοῦ θείου λόγου, φοιτητή τῆς Θεολο-γικῆς Ἐπιστήμης τότε, τόν ἁπλό καίσεμνό Γεώργιο Ἰωάν. Ραπτόπουλο,ὥστε νά κατευθύνει τά βήματά τουστήν πλησίον τῆς Θεσσαλονίκης ΝέαΜεσημβρία, γιά νά μιλήσει στούςἀνθρώπους γιά τήν ἀξία τῆς ψυχῆς καίτήν πραγματικότητα τῆς οὐράνιας πο-λιτείας. Πότε;

25 Ὀκτωβρίου 1953. Ἀπό τότε ὁλόγος τοῦ Θεοῦ ἄρχισε νά γλυκαίνειτίς ψυχές τῶν κατοίκων τῆς Ν. Με-σημβρίας, ἔτσι ὅπως τό καταθέτει καίὁ μεγάλος προφήτης Δαβίδ στό Ψαλ-τήριό του. «Ἐπιθυμητά τά λόγιά σου,Κύριε, ὑπέρ χρυσίον καί λίθον τίμιονπολύν καί γλυκύτερα ὑπέρ μέλι καί κη-ρίον» (Ψαλμ. 18, 11). Τά λόγια τοῦΚυρίου γιά τίς καλοπροαίρετες ψυχέςεἶναι ἐπιθυμητά περισσότερο ἀπό τόνχρυσό καί ἀπό τίς πολύτιμες πέτρες.Εἶναι γλυκύτερα ἀπό τό μέλι καί ἀπότήν κηρήθρα. Καί ἀλλοῦ πάλι λέγει ὁΠροφήτης τό ἴδιο μέ ἄλλα λόγια. Τόἀντιγράφουμε: «Ὡς γλυκέα τῷ λάρυγ-γί μου τά λόγιά σου, ὑπέρ μέλι τῷ στό-ματί μου» (Ψαλμ. 118, 103). Ἐδῶ κατα-θέτει ὁ ἄνθρωπος αὐτός τοῦ Θεοῦ τήνπροσωπική του ἐμπειρία. Πολύ γλυκάκαί εὐχάριστα εἶναι τά λόγια σου, Κύ-ριε, στό λάρυγγά μου! Ὅταν μάλιστατά προφέρω μέ τό στόμα μου, εἶναιγλυκύτερα ἀπό τό μέλι.

Ποτέ δέν ἔλειψαν οἱ καλές ψυχές μέ-σα στήν κοινωνία, ὅπως δέν λείπει καίἡ «καλή γῆ» (Λουκ. 8, 15) πού δέχεταιτό σπόρο καί καρποφορεῖ. Ὡς ἄλλη«καλή γῆ» καλοπροαίρετες ψυχές,

2

sel1-5Κ.Αt_K.A. 12/13/16 3:54 PM Page 2

ἄσχετα ἀπό ἡλικία καί φῦλο, ὑπῆρχανκαί στό ἀκροατήριο τῆς Νέας Μεσημ-βρίας ἀρκετές.

Μιά ἀπ’ αὐτές τίς ψυχές, ἡ πρώτημάλιστα, ἄκουσε τόν καλό λόγο τοῦἸησοῦ, γεύθηκε τή γλυκύτητά του ἡκαθαρή ψυχή της καί καρποφόρησετήν πολλή ἀγάπη καί λατρεία γιά τόνἸησοῦ καί τή δυνατή θέληση νά κάνειτό καλό στόν κόσμο. Στό περιβάλλοντης ἀρχικά καί εὐρύτερα μετέπειτα. Σέχωριά, ὅπου ὁδηγοῦσε Ἐκεῖνος τά βή-ματά της. ΣτάΚάτω ΠορρόιαΣιντικῆς. ΣτόΚ α λ ό κ α σ τ ρ οΣερρῶν. Καίἀλλοῦ. Ἔγινεἕνας ἄλλος «Φί-λιππος», πού μέτό λόγο τηςὁδηγοῦσε καλο-προαίρετες ψυ-χές, ἄλλους«Ναθαναήλ»,στό ΣωτήραΧριστό.

Ἦταν μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλο-μάρτυρος Βαρβάρας, ὅταν σάν θέματοῦ κηρύγματός του ὁ διάκονος τῆςἘκκλησίας ἐπέλεξε τό βίο τῆς ἉγίαςΒαρβάρας. Ἐκείνη τήν εὐλογημένηΚυριακή τοῦ Δεκεμβρίου 1953 ἡ ὅληζωή τῆς Ἁγίας καί τό μαρτύριό της δι’ἀποκεφαλισμοῦ ἀπό τόν ἴδιο τόν πα-τέρα της Διόσκουρο ἔγινε σταθμόςστή ζωή τῆς καλῆς αὐτῆς ψυχῆς.Ἦταν ἡ ἡμέρα καί ἡ ὥρα πού ἔκανετήν ὁριστική ἐπιλογή στή ζωή της.Ἀποφάσισε τήν ἀφιέρωση. Τήν παρθε-νική ζωή. Τήν ἀγγελική πολιτεία.Ἐκείνη τήν ἱερή, θεϊκή στιγμή, ἠχοῦσε

βαθιά στήν ψυχή της ὁ θεόπνευ-στος λόγος τοῦ Ἀπ. Παύλου: «Ἡἄγαμος μεριμνᾷ τά τοῦ Κυρίου,πῶς ἀρέσει τῷ Κυρίῳ» (Α΄ Κορ. 7,32). Κι αὐτή ἡ εὐλαβέστατη ψυχή ἤθε-λε νά ἔχει σάν πρώτιστο καθῆκον, σάνπρώτη καί βασική ἐπιδίωξή της, πῶςνά ἀρέσει μέρα μέ τή μέρα, χρόνο μέτό χρόνο, ὁλοένα καί περισσότερο,σάν ἄλλη νύμφη, στό Νυμφίο τῆςψυχῆς της, τόν Ἰησοῦ, τό «γλυκύ ἔαρ»τῆς προσωπικῆς της ζωῆς.

Τό ὄνομα τῆςνύμφης τοῦ Ἰη-σοῦ;

Μαρία Γ. Τρά-κα. Γόνος ἀρχο-ντικῆς οἰκογένειαςἀπό τή Μεσημβρίατοῦ Εὔξεινου Πό-ντου, στήν Ἀνατο-λική Ρωμυλία, μέτίς 40 ΒυζαντινέςἘκκλησίες, σάνἄλλη Καστοριάτῆς Δυτικῆς Μα-κεδονίας. Ἦταν

ἁπλή ψυχή. Σεμνή. Χωρίς νά κάνει λό-γο γιά τόν ἑαυτό της. Μετρημένη. Δυόφορές σκεπτόταν καί μιά φορά μι-λοῦσε.

Ἀλλά τά πνευματικά της βιώματαδέν τά κρατοῦσε μόνο γιά τόν ἑαυτότης. Ἀκατανίκητος ἦταν ὁ πόθος τηςνά τά μοιράζεται καί μέ ὅσες ψυχέςτήν πλαισίωναν. Μέρα μέ τή μέρα τόσπίτι της ἔγινε μιά «κατ’ οἶκον ἐκκλη-σία». Ἀξίζει νά σημειώσουμε τόν ἀνοι-χτό ἐξώστη, ὅπου τά καλοκαιρινάβραδινά συνάζονταν εὐλαβεῖς ψυχές,γιά νά ἀκούσουν τά «γλυκύτερα ἀπότό μέλι» λόγια τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως ἤξερε

3

Ἐδῶ, στό μπαλκόνι τῆς οἰκίας Μ. Τράκα, στούς θε-ρινούς μῆνες συνάζονταν, μιλοῦσαν γιά τόν Ἰησοῦ

καί ἔψαλλαν ὕμνους στό πανάγιο ὄνομά Του.

sel1-5Κ.Αt_K.A. 12/13/16 3:54 PM Page 3

ἡ ἁγία ἐκείνη ψυχή νά τά διδά-σκει ἀδελφικά, ἁπλά καί ταπει-νά. Τήν ἄκουγε τό ἐκλεκτό βρα-

δινό ἀκροατήριό της μέ πολύἐνδιαφέρον καί προσοχή καί ἔκαναντά λόγια της ζωή τους. Ἦταν πολλές οἱψυχές πού σάν μέλισσες ἔτρεχαν στό«κρινολούλουδο» αὐτό τῆς Νέας Με-σημβρίας, γιά νά ἀκούσουν τό λόγοτοῦ Θεοῦ καί νά ὠφεληθοῦν πνευματι-κά.

Μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου νέεςψυχές συνδέθηκαν τόσο δυνατά μαζίτης, ὥστε δημιουρ-γήθηκε ἕνας μικρόςὅμιλος ψυχῶν, πούἐπέλεξαν τήν ἀφιέ-ρωση τῆς ψυχῆςτους καί τῆς ζωῆςτους στό Θεό. Ἐπέ-λεξαν τήν ἀγγελικήπολιτεία.

«Ὁ ποιμαίνων ἐντοῖς κρίνοις», ὁ Ἰη-σοῦς, πού ποιμαίνειτίς ὡραῖες «ὡς κρί-να» ψυχές, παρέχεισ’ αὐτές καί ὅλο τόνπλοῦτο τῆς ἀγάπηςτου, τήν ὁποία ἐπικύρωσε πάνω στόΓολγοθᾶ μέ τή θυσία του. Αὐτή τή θυ-σιαστική ἀγάπη προσπάθησε, ὅσομποροῦσε, νά βιώσει καί ἡ καρδιά τῆςΜαρίας. Τήν ἀγάπη, πού γινότανἔργα, ἰδιαίτερα σέ ψυχές πού δέθηκανμαζί της πνευματικά. Καί στό σπίτιτης. Καί ἔξω ἀπό αὐτό, ἀκόμη κι ἄνἔπρεπε νά διανύσει μέ ὅποιες καιρικέςσυνθῆκες δρόμους μακρινούς. Καί μό-νη, ὁλόμονη. Τέτοια ἀγάπη, πού ἔκανετήν ποιήτριά της νά γράψει: «Ἀδιάκο-πα τό λέντιο ζωσμένη. Νά διακονεῖς

ἀκούραστα. Στόν ἴσκιο τῆς ταπείνω-σης κρυμμένη. Ἀγάπη, ἀγάπη, ἀγά-πη... Ποῦ τή χωροῦσες τόση;...».

Τό 1966, ὡς Προεστῶσα ἀδελφή,ἱδρύει τή Μοναστική ΚοινοβιακήἈδελφότητα «Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ», μέἀπόφαση τοῦ Πρωτοδικείου Θεσσα-λονίκης. Τό πρόβλημα τῆς στέγηςἦταν μεγάλο. Πῶς νά τό ἀντιμετωπί-σουν; Πῆραν ἔγκαιρα ἀπόφαση καί μέἐπικεφαλῆς τήν Προεστῶσα ἀδελφήΜαρία ἕνας ἀριθμός ἀδελφῶν ξενι-τεύθηκε στό Ἔρλαγκεν τῆς Δυτ. Γερ-

μανίας, ὅπουἐργάστηκαν σέἐ ρ γ ο σ τ ά σ ι ο ,ὥστε μέ τήνἀμοιβή τῆςσκληρῆς ἐργα-σίας τους νάἀνεγείρουν μίαμόνιμη ἕδρα γιάτήν Ἀδελφότη-τα. Τήν ἀφιέρω-

σαν στήν ὉσίαΞένη, ἡ ὁποίαμέ τίς δυό θε-ραπαινίδες τηςξ ε ν ι τ ε ύ θ η κ ε

ἀπό τή Ρώμη στήν Ἀλεξάνδρεια, στήνΚῶ καί τέλος στά Μύλασα τῆς Καρίας,ἀπέναντι ἀπό τήν Κῶ, στή Μικρασια-τική γῆ, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦκαί τοῦ πλησίον.

Μέ τούς κόπους τεσσάρων χρόνωνἐργασίας στήν ξένη γῆ, ἀνήγειραν τήμόνιμη πλέον ἕδρα τους, στό 20ό χι-λιόμετρο τῆς ἐπαρχιακῆς ὁδοῦ Θεσ-σαλονίκης-Ν. Μηχανιώνας, ἀνάμεσαστίς δυό, τότε, Κοινότητες Πλαγιαρί-ου καί Περαίας. Παράλληλα ἡ Ἀδελ-φότητα διατηροῦσε ἐργαστήριο-βιο-

4

ΚΑΒΑΛΑ: Ἡ ἀδ. Μαρία ἀσπάζεται μέ εὐλά-βεια τήν τιμία κάρα τῆς Ὁσίας Ξένης, στόν Ἱ.

Ν. Τιμίου Προδρόμου.

sel1-5Κ.Αt_K.A. 12/13/16 3:54 PM Page 4

τεχνία ραφῆς ἑτοίμων ἐνδυμάτων,ὥστε μέ τούς κόπους τους νά διαμορ-φώσουν κατάλληλα τά 12 στρέμματαγῆς πού ἀγόρασαν καί νά προσθέσουνἹ. Ναό, Αἴθουσα Ὁμιλιῶν καί ἄλλαἀναγκαῖα οἰκήματα, ὅπουἔκτοτε ἀναπτύσσεταιἔντονη φιλανθρωπίαστούς ἔχοντες ἀνάγκηβοηθείας καί στήν ἀπαξιω-μένη κοινωνία τῶν κρα-τουμένων, στό χῶρο τῶνΦυλακῶν ἐντός καί ἐκτόςἙλλάδος. Στό τελευταῖοἔργο ὑπάρχουν καί ἐθελο-ντικές συνδρομές πολλῶνφι- λανθρώπων Ἑλλήνωνχριστιανῶν.

Ἀλλά τά χρόνια κυ-λοῦν σάν τό νερό!Ἤδη ἡ ἁγία Προε-στῶσα τῆς Ἀδελφότητος ἔγινε 79ἐτῶν. Ὅλα τά χρόνια της ἦταν χρόνιαἀγάπης καί πνευματικῆς ἄσκησης μέπροσευχή, μελέτη, Μυστηριακή ζωή,πλῆθος εὐεργεσιῶν πνευματικῶν καίὑλι-κῶν, διακονία τοῦ λόγου τοῦ Θε-οῦ καί μεγάλη εὐθύνη γιά τόν πνευμα-τικό καταρτισμό καί τόν ἁγιασμό τῶνἀφιερωμένων ἀδελφῶν τῆς Ἀδελφό-τητος. Κατάκοπη κυριολεκτικά, λύγι-σε. Κλονίστηκε ἡ ὑγεία της. Καί ἔπεσεστό κρεβάτι τοῦ πόνου. Προαισθανό-μενη τήν ἐκδημία ἀπό τό σῶμα της καίτήν ἐνδημία της πρός τόν Νυμφίο τηςἸησοῦ, σταύρωσε ὅλες τίς ἀδελφέςμία-μία ξεχωριστά, τούς ὑπογράμμισετήν ἀξία τῶν ἀρετῶν τῆς ταπείνωσης,τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης, τῆς ὑπακοῆςκαί τῆς συστηματικῆς καλλιέργειαςτῶν ψυχῶν τους καί τέλος τή δύναμητῆς ἑνότητάς τους γύρω ἀπό τή νέα

τους Προεστῶσα, ὥστε νά μεί-νουν πιστές καί ἀφοσιωμένεςστήν ἀγγελική πολιτεία πού ἐπέ-λεξαν γιά ὅλη τους τή ζωή. Ἡ Προ-εστῶσα ἀδελφή Μαρία ἔφυγε γιά τήν

οὐράνια πολιτεία τοῦΘεοῦ, μέσα στή χαρά καίτήν εὐφροσύνη πού βιώ-νουν ἐκεῖ πάνω ὅλες οἱκαλές καί ἅγιες ψυχέςτοῦ Χριστοῦ μας.

Τήν ἔκλαψαν ὅλες οἱἀδελφές καί ὁ ἀδελφόςτης Γεράσιμος, πού στά-θηκε συστηματικά δίπλατης σέ ὅλα τά οἰκοδομικάἔργα, μέ ὅλη τήν οἰκογέ-

νειά του. Καί μέσα σ’αὐτό τό πένθος ἤ κα-λύτερα τή χαρμολύ-πη, ἔψαλαν τήν Ἐξό-

διο Ἀκολουθία τήν ἑπομένη, ἑορτήτοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, τήν ὁποίαὑπεραγαποῦσε. Τήν ἔθαψαν πλάι στήνἀγαπημένη της ἀδελφή Εὐρυδίκη, γιάνά εἶναι μαζί μέσα στήν παρουσία τοῦΜεγάλου Ἀγαπημένου τους ΙΗΣΟΥ.

Ἐκεῖ καθημερινά πηγαίνουν οἱἀδελφές γιά νά ἀποθέσουν λίγα λου-λούδια στόν τάφο της, ὡς ἔκφρασηἀπέραντης εὐγνωμοσύνης, καί προ-σεύχονται μέ τόν πνευματικό τους πα-τέρα γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς της.

Σέ ὅλους δέ ἐμᾶς πού τή γνωρίσαμεκαλά δέ μένει παρά ἡ ἀποδημία τηςἀπό τή γῆ καί ἡ ἐνδημία της πρός τόνΚύριο νά καλλιεργήσει στίς ψυχές μαςπερισσότερο τόν πόθο γιά τόν οὐρανόκαί νά συνεχίσουμε τή ζωή μας, σύμ-φωνα μέ τήν παρακαταθήκη πού μᾶςἄφησε. ■

5

«Σέ Σένα πιό κοντά θερμά ποθῶ νάρθῶ, Θεέ, κοντά Σου λαχταρῶ».

sel1-5Κ.Αt_K.A. 12/13/16 3:54 PM Page 5

Ἔκφραση τῆς χριστιανικῆς ἀγά-πης, τῆς ἀγάπης πού μοναδικά ὁ Ἰη-σοῦς ἐμπνέει στίς ψυχές πού τόνἀγαποῦν καί τόν λατρεύουν, τῆς ἀγά-πης πού φθάνει μέχρι τήν αὐτοθυσία,εἶναι αὐτή πού ἔδειξε ὁ Καλός Σαμα-ρείτης στόν πληγωμένο ἀπό τά σκλη-ρά χτυπήματα τῶν ληστῶν Ἰουδαῖο,οἱ ὁποῖοι στή συνέχεια τόν ἐγκατέλει-ψαν μέσα στό δρόμο ἀπό τήν Ἱερου-σαλήμ πρός τήν Ἱεριχώ μισοπεθαμένοκι ἔφυγαν· «ἀπῆλθον ἀφέντες αὐτόνἡμιθανῆ τυγχάνοντα» (Λουκ. 10, 30).

Ποιός θά τόν βοηθήσει;

Πέρασε πρῶτα ἕνας Ἰουδαῖος, εἶδετόν πληγωμένο, ἀλλά «ἰδών αὐτόνἀντιπαρῆλθεν». Τό ἴδιο ἔκανε καίἕνας δεύτερος Ἰουδαῖος, πού πέρασεὕστερα ἀπό λίγη ὥρα! «Ἰδών αὐτόνἀντιπαρῆλθεν». Βλέποντάς τον πλη-γωμένο τόν προσπέρασε καί συνέχισετήν πορεία του! Τί κρίμα!! Θά πέθαινελοιπόν ἀβοήθητος ὁ πληγωμένος Ἰου-δαῖος; Δέν θά περνοῦσε ἐπιτέλουςἕνας, ἔστω ἕνας μόνον ἄνθρωπος μέκαρδιά; Μέ ἀγάπη, γιά νά τόν σώσει;Ἔ, ὄχι. Δέν εἶναι τό ἴδιο ὅλοι οἱἄνθρωποι, χωρίς ἀγάπη. Πέρασε ὁΚαλός Σαμαρείτης. Αὐτός δέστε τίἔκανε: «Ἰδών αὐτόν ἐσπλαγχνίσθη».Τόν πλησίασε, τοῦ ἔδεσε τά τραύμα-τα, ἀφοῦ τά ἄλειψε πρῶτα μέ λάδι

καί κρασί, καί τόν ἀσφάλισε στόπανδοχεῖο. Νά ἕνας ἄνθρωπος! Κιαὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν θά λείψουνποτέ.

Αὐτό ἦταν ἡ Προεστῶσα τῆς Ἀδελ-φότητός μας, ἡ ἀδελφή Μαρία. Ἕναςἄλλος Σαμαρείτης, μέ τήν ἴδια θυσια-στική καρδιά, ὅπως ἐκεῖνος. Ἀφότουδιάβασε αὐτήν τήν παραβολή τῆςἀγάπης, ἔτσι εἶπε νά περάσει τή ζωήτης ὅλη. Μέ καρδιά καλοῦ Σαμαρείτηνά ἀκολουθήσει τά ἴχνη τοῦ ὑπέρο-χου αὐτοῦ ἀνθρώπου. Καί τά ἀκο-λούθησε μέχρι τέλους. Ποιά πρώτηκαί ποιά δεύτερη καί τρίτη πράξηἀγάπης νά ἀναφέρει κανείς; Ἦταν«ὅλη καλή». Ἦταν «τετρωμένη ἀγά-πης», ὅπως ὁμολόγησε ἡ ἴδια (Ἀσμ.Ἀσμ. 2, 5). Ἦταν πληγωμένη ἀπότήν ἀγάπη πρός τόν Νυμφίο καί τόνσυνάνθρωπο. Αὐτές οἱ δυό ἀγάπεςδέν χωρίζουν. Πᾶνε πάντα μαζί οἱδυό τους. Τό εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς:«Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου...καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»(Λουκ. 10, 27). Προσέξτε τό δεύτεροσημεῖο, τό· «ὡς σεαυτόν». Ὁ κάθεπλησίον, ὁ συνάνθρωπος, εἶναι ὁἄλλος ἑαυτός μας. Στό πρόσωπο τοῦπληγωμένου Ἰουδαίου ἤμουν ἐγώ ὁἴδιος. Ἤσουν ἐσύ ὁ ἴδιος, ἡ ἴδια. Συ-νεπῶς δέν θά θέλαμε κάποιος νάἔλθει κοντά μας καί νά μᾶς δώσει χέ-ρι βοηθείας;

6

«Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ’αὐτόν, καί ἰδών αὐτόν καί προσελθών κατέ-δησε τά τραύματα αὐτοῦ...» (Λουκ. 10, 33-34)

sel6-8KalosSamar_™ÎÔ˘Ï¿ 12/13/16 3:56 PM Page 2

Αὐτή ἦταν ἡ ἀδ. Μαρία.

Κι αὐτό ἔκανε στή ζωή της. Ἔβλε-πε κάποιον νηστικό; Τοῦ ἔδινε καίἔτρωγε. Ἔβλεπε κάποιον διψασμένο;Ἔτρεχε καί τοῦ πρόσφερε δροσερόνερό. Ἔβλεπε κάποιον νά κρυώνει;Ἔτρεχε καί τοῦ ἔφερνε ροῦχα νά ζε-σταθεῖ. Ἄκουγε γιά κάποιον ἄρρωστο;Σάν ἄλλος ἄγγελος βρισκόταν κοντάτου καί τοῦ ἔκανε παρέα, συντροφιά.Συχνά δέ στίς ἀργίες ἡ μοναδική «δια-σκέδασή» της ἦταν ἡ ἐπίσκεψη πότεστό ἕνα καί πότε στό ἄλλο Νοσοκο-μεῖο ἤ Κλινική. Στόν δέ φυλακισμένοἦταν κάθε τόσο ἡ καλή ἐπισκέπτριαμέ «χίλια δυό» καλά δῶρα. Μαζί μέτόν πνευματικό της πατέρα, τόν«Ἅγιο τῶν φυλακισμένων», ὅπως τόνἀποκαλοῦν οἱ δημοσιογράφοι, σέ ὅλεςτίς ἐπισκέψεις του στίς Φυλακές τῆςἙλλάδος, ἦταν κι αὐτή παρούσα.

Ἀλλά θά μπορέσουμε νά καταλά-βουμε τό ψυχικό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆςὑπέροχης ψυχῆς, μέ τή θυσιαστικήἀγάπη ὡς ἕνα ἀπό τά βασικά γνωρί-

σματά της, μέ τό παρακάτωπεριστατικό:

Κατέβαινε ὡς ἄλλος «Καλός Σα-μαρείτης» ἀπό τόν Αἰμιλιανό Γρε-βενῶν στήν ἕδρα τῆς Ἀδελφότητόςτης σέ προάστειο τῆς Θεσσαλονίκης,τήν Περαία. Τό βλέμμα της ἀνύστα-κτο πάντα, βλέμμα ἀγάπης καί πνευ-ματικῆς ἐγρήγορσης, ἐντοπίζει σέ κά-ποια στιγμή στή μέση τοῦ δρόμουἕναν «πληγωμένο Ἰουδαῖο». Μιάἄγνωστη γυναίκα νά εἶναι πληγωμέ-νη. Μέ φωνή δυνατή προστάζει τήνὁδηγό τοῦ αὐτοκινήτου νά παρκάρειπλάι στό δρόμο. Καί ἐκείνη, ἀφοῦπῆρε μαζί της τό φαρμακεῖο τοῦαὐτοκινήτου, σάν βολίδα τρέχει πλάιστήν πληγωμένη γυναίκα, χτυπημένησέ αὐτοκινητιστικό ἀτύχημα, καί μέτίς γνώσεις νοσηλείας πού κατεῖχε,ἄρχισε νά τῆς προσφέρει τίς πρῶτεςβοήθειες, ὥσπου νά καταφθάσει στόχῶρο αὐτό τό ἀσθενοφόρο ἀπό τόΝοσοκομεῖο Κοζάνης. Ἀρχικά σταμά-τησε, μέ τούς ἐπιδέσμους πού εἶχε,τήν αἱμορραγία τῆς πληγωμένης γυ-ναίκας. Στή συνέχεια τῆς καθάρισετά αἵματα καί μέ γλυκά λόγια ἀγά-πης τῆς ἔδινε κουράγιο καί ἐλπίδαὅτι θά γίνει καλά μέ τήν ἀγάπη καίτήν ἐπιμέλεια τῶν ἰατρῶν, στά χέριατῶν ὁποίων θά βρεθεῖ στό Νοσοκο-μεῖο τῆς Κοζάνης.

Καί δέν ἔφυγε ἀπό κοντά της. Σάνἄλλος ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, στάθηκεπλάι της, ὥσπου νά φθάσει τό ἀσθε-νοφόρο καί νά τήν πάρει. Δέν εἶχεκαρδιά νά τήν ἀφήσει, ὅπως δένἄφησε καί ὁ Καλός Σαμαρείτης μόνοτου τόν πληγωμένο. Τόν ἄφησε,ἀφοῦ πρῶτα τόν ἀσφάλισε στή μέρι-μνα τοῦ Πανδοχέα. Τό ἴδιο ἔκανε καίἡ ὑπέροχη αὐτή ψυχή, πού βίωνε σέὅλο τό μεγαλεῖο της τή θυσιαστικήἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ της. Ἔμεινε πλάι

7

Ἡ ἀδ. Μαρία πλάι στόν «ἄλλο ἑαυτό» της.Στήν ἀσθενή νοσηλεύτρια ἀδελφή Ἰουλία

Κακαλέτση.


στήν πληγωμένη ἑλληνίδα,ὥσπου ἔφθασε τό ἀσθενοφό-

ρο καί τήν ἀσφάλισε στά χέριατῶν ἰατρῶν τοῦ Νοσοκομείου.

Εἶναι πολλές οἱ ὡραῖες πτυχές τῆςψυχῆς, πού πέρασε ἀπό τήν προ-σφυγ ι άτῆς γῆςσ τ ή ναἰωνιό-τητα τοῦο ὐ ρ α -νοῦ. Τήνεὐλόγη-σ επλούσιαἘκεῖνος,ὁ Μεγά-λ ο ςἈγαπη-μ έ ν ο ςτης, ὁἸησοῦς.

Γιά νάπα ρ ο υ -σιάσουμεἐδῶ στό χαρτί ὅλες τίς θαυμαστέςπτυχές τῆς ἐπίγειας ζωῆς της, χρειά-ζεται ὁλόκληρο βιβλίο. Ἄλλες κατα-θέσεις, ἐκτός αὐτῆς τῆς δικῆς μας,εἶναι ἐκεῖνες τῶν μαθητριῶν της καίὅλων ἐκείνων πού εἶχαν τήν εὐλογίαὄχι μόνο νά τή γνωρίσουν προσωπι-κά, ἀλλά καί νά ὠφεληθοῦν πνευμα-τικά καί νά στεριώ- σουν στή χριστια-νική τους πορεία. Ἦταν πηγή ἀστεί-ρευτης πνευματικότητας καί ἁγιότη-τας ἡ εὐγενική αὐτή ὕπαρξη, μέ χα-ρακτηριστικό της γνώρισμα τήν ἀτέ-λειωτη ἀγάπη σέ κάθε ἄνθρωπο, στόπρόσωπο τοῦ ὁποίου ἔβλεπε τόνΧριστό.

Ἀδελφοί μου,Ὅποιοι κι ἄν εἶσθε οἱ ἀνα-

γνῶστες, μήν προσπερνᾶτε βιαστικάαὐτή τή γραφή. Διαβάστε την πολύπροσεκτικά. Κι ἄν ἔχετε τήν ἀντοχή,διαβάστε την καί δεύτερη καί τρίτηφορά. Ἄλλωστε, ὅταν διαβάζουμε μιάκαλή γραφή, δέν εἶναι ὁ σκοπός μόνο

νά μά-θ ο υ μ εκ ά τ ι ,ἀ λ λ άαὐτό νάτό βιώ-σ ο υ μ εσ τ ή νπ ρ ά ξ η .Στή ζωήμας. Καίὄχι μιάκαί δυόμόνο φο-ρ έ ς .Ἀλλά γιάπ ά ν τ α .Νά γί-ν ο υ μ ε ,ὅλα τάχ ρ ό ν ι α

τῆς ζωῆς μας ἐδῶ στή γῆ, ἕνας «Κα-λός Σαμαρείτης». Νά περάσουμε ὁλό-κληρη τή ζωή μας στά ἴχνη τοῦ «Κα-λοῦ Σαμαρείτη», στόν ὁποῖο ἀναφέρ-θηκε ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς μέ τή θαυμα-στή καί πολύ διδακτική παραβολήτου.

Λοιπόν;ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ

ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ,στά ὁποῖα περπάτησε ἡ ἀδελφή

μας Μαρία, τῆς ὁποίας «μνησθείηΚύριος ὁ Θεός ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ,πάντοτε· νῦν καί ἀεί καί εἰς τούςαἰῶνας τῶν αἰώνων». �

8

Ἡ ἀδ. Μαρία, ὡς «καλός Σαμαρείτης», ἐπιμελεῖταιτά τραύματα τῆς πληγωμένης ἑλληνίδας.


λέπω τίς νέες ἀστρομέτωπεςτ’ ἄφθαρτα φέροντας στεφά-νια» νά σέ προπέμπουν στόνοὐράνιο νυμφώνα μέ τόν

Ἀρχάγγελο Μιχαήλ, πού τήν ἁγία σουψυχή στά φτερά του κρατεῖ, καί τήνἈειπάρθενο Παναγία νά σέ ὑποδέχεταιστά κάλλη τοῦ Παραδείσου.

Ἐσένα, Ἀδελφή μας Μαρία, Μάναμας καλύτερα νά πῶ. Γιατί, ἡμέρα λα-μπρή, τῆς γέννησης τῆς Θεοτόκου Μα-ρίας, πέταξες ἀπό τή γῆ μας ἐσύ, μιάἄλλη Μαρία. Ἐσύ πού στή γῆ πα-τοῦσες, ἀλλά στόν οὐρανό πετοῦσες.Καί τώρα, καθώς σέ προπέμψαμε ἐξα-ϋλωμένη, ὁ νοῦς μας πετᾶ χρόνια πί-σω...

Νεανικά χρόνια

Χαρούμενα χτυπᾶ ἡ καμπάνα τῆςΠαναγίας τῆς Μεσημβρινῆς. Ἦρθε ὁΚατηχητής! Ὁ κ. Ραπτόπουλος! Καί ἡκρινόλευκη στήν ψυχή κόρη, ὁλοπρό-θυμα τρέχει στήν Ἐκκλησία. Οὐράνιαδροσιά καί χάρη ἀποπνέει αὐτός ὁΚατηχητής τους. Πολλές μαθήτριεςκαί μαθητές καί μεγάλοι, ἄνδρες καίγυναῖκες, ἀγαποῦν νά ἀκοῦνε ἀπό τόστόμα του τό θεῖο λόγο.

Ὁ θεϊκός σπόρος ἔχει πιά ριζώσειστό βάθος τῆς καρδιᾶς της. Ἁγνοί πό-θοι δονοῦν τήν καθαρή ψυχή της. Θέ-λει νά γίνει, καί γίνεται, 16 χρόνων μό-λις, συνεργάτριά του. Ἡ πρώτη συνερ-γάτριά του! Τό ξημέρωμα τή βρίσκειστήν ἱεραποστολική της ἐργασία.Ἔχει τόσα πολλά νά ἑτοιμάσει γιά τήνεὐόδωση τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου!

Ἐπιβάλλεται μέ τόν ὡραῖο καί λε-πτό χαρακτήρα της. Ἀλλά καί μέ τόνἐκ φύσεως ἡγετικό νοῦ της. Μικρέςκαί μεγάλες κοπέλες τή συμβουλεύο-νται. Ἡ ἴδια ἔχει ἐλαχιστοποιήσει τίςπροσωπικές της ἀνάγκες. Μάταια ἡεὐσεβής κ. Δέσποινα, ἡ μητέρα της,τήν καλεῖ, μιά πού τό σπίτι τους ἦτανἑνωμένο σχεδόν μέ τήν Ἐκκλησία, νάβάλει μιά μπουκιά στό στόμα της, γιάνά στηριχθεῖ. Ἐκείνη ἔχει τοποθετή-σει ἄλλες δραστηριότητες σέ προτε-ραιότητα. Ἔτσι περνοῦν ὁλόδροσα,καρποφόρα, χαρούμενα τά νεανικάτης χρόνια. Εἶναι μιά νέα χαρισματικήκαί διαλεχτή. Χαρούμενη. Γιατί, ὁ νέοςπού ἀπαρνιέται τόν ἑαυτό του, γιά νάδοθεῖ στό ἔργο τοῦ Θεοῦ, εὐλογεῖταιἀπό τό Θεό καί γίνεται χαρισματικόςκαί χαρούμενος. Λάμπει ὅλη ἀπό τόφῶς τῆς «ἐνοικούσης χάριτος» καί ἡεὐωδία τῆς χάριτος αὐτῆς γίνεταιαἰσθητή ἀπό τούς ἄλλους. Τούς προ-σελκύει γιά στόχους ἀνώτερους.Ὑψηλούς.

9

sel9-16Adelfon_™ÎÔ˘Ï¿ 12/13/16 3:58 PM Page 1

Χρόνο μέ τό χρόνο καί ἄλλες χρι-στιανές νέες ἀγαποῦν τόν τρόπο

τῆς προσφορᾶς της στό Θεό. Ἑνώ-νουν τούς πόθους τους, τίς καρδιέςτους, τούς τρόπους συμβίωσής τους.Μαζί θά πορευτοῦν. Σέ κοινή ζωή. Γιάνά πραγματώσουν τό θεϊκό ὅραμα.«Ὅλα γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ»!

Ἱερή ἀποδημία

13 Δεκεμβρίου 1963! Καί ὁ χει-μώνας βαρύς φέτος... Ἔξω παγωνιά.Καί στό κατάστρωμα τοῦ σαπιοκάρα-βου «ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ» τέσσεριςλεβεντόκαρδες νέες εἶναι ὀρθές στίςἐπάλξεις τοῦ ἱεροῦ χρέους. Νά γίνει τόὅραμα πραγματικότητα! Τό ὅραματῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφοσιώσεως στόΘεό καί τῆς διακονίας τοῦ ἀδελφοῦ!Πῶς; Ἡ ἀρχή θά γίνει μέ τήν ἱερή ἀπο-δημία τους στή χώρα τῆς Γερμανίας.Ἐκεῖ πού κατευθύνονταν μετακατοχι-κά πολλοί Ἕλληνες γιά ἕναν καλύτε-ρο τρόπο ζωῆς. Ὄχι! Γιά τίς τέσσεριςἀποδημήτριες τοῦ Χριστοῦ δένὑπῆρχε θέμα ἐπιβίωσης, ἀλλά ἀνά-γκη γιά οἰκονομική εὐχέρεια, ὥστε νάἐκπληρωθεῖ ὁ πόθος καί τό ὅραμαπού ἡ ἐνάρετη ψυχή τους ἔχει.

Τί κι ἄν τά κύματα κλυδωνίζουν καίβρέχουν τό κατάστρωμα; Οἱ νέες τοῦΧριστοῦ, πού γιά τήν ἀγάπη του τόλ-μησαν τήν ξενιτιά, μέ ἀπόφαση καίθάρρος τραγουδοῦν: «Τά καράβιαξεκίνησαν καί μεῖς μαζί μ’ αὐτά...μά οἱ καταιγίδες ποτέ τά παιδιάτοῦ Θεοῦ δέ φοβίζουν». Μέ τήνἀπόφαση κοφτερή σάν ἀτσάλι καίμάτια σπινθηροβόλα ἡ ἀδελφή Μαρίαφαντάζει «Μπουμπουλίνα» σωστή.Θά μείνουν ὄρθιες καί δυνατές, ὑπό-σχονται. Καί μένουν ὄρθιες καί δυ-νατές σ’ ὅλα τά χρόνια πού ἀκο-λούθησαν. Καί ἦταν χρόνια δύσκολα.

Ἦταν χρόνια στερημένα, τῆς ξενιτιᾶςτά χρόνια.

«Χρόνια ὡραῖα, πολύ ὡραῖα χρό-νια», θά ἐπαναλαμβάνει ἀργότεραστίς νεότερες ἀδελφές. Μπορεῖ νάἦταν στερημένα, ἦταν ὅμως γεμά-τα μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ.Εἶχαν θεῖο πόθο, ἁγνό, ἀνόθευτο.Εἶχαν θεῖο ἔρωτα καί σύνδεσμο μέ τόΧριστό. Βιώματα πρωτόγνωρα αὐτά,πού ὁ ἄνθρωπος μέσα στή θλίψη καίστόν πόνο μόνο συναντᾶ. Πού νιώθειβαθύτερα τόν Ἐσταυρωμένο Χριστό!Αὐτός, ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός,τά Ἅγιά του Μυστήρια, ἡ μελέτητῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλη-σίας καί οἱ πατρικές νουθεσίες τοῦΓέροντά τους γίνονται τά στηρίγ-ματά τους.

Ὅμως ἀναζητοῦν προστάτιδα. Ἐπι-θυμοῦν κάτω ἀπό τό ὄνομα μιᾶςἉγίας τῆς Ἐκκλησίας μας νά ἐργάζο-νται ἱεραποστολικά. Καί δέν ἀργεῖ ἡἉγία νά τίς ἀναλάβει. Αὐτή πού παρό-μοια ἔζησε. Αὐτή πού ξενιτεύθηκεἀπό τή Ρώμη στή Μικρά Ἀσία. Καίἐκεῖ, στά Μύλασα τῆς Καρίας, ἔχτισετό ὁρμητήριό της. Τό ὄνομά της ὉσίαΞένη! Ἀδελφές, λοιπόν, τῆς Ὁσίας Ξέ-νης! Καί μέ τό ὄνομα αὐτό θά ἀνοίξειὁ Χριστός τήν πόρτα τοῦ παραδείσουκαί θά τίς δεχθεῖ!

Βράχος ἀκλόνητος ἀναδεικνύε-ται ἡ ἀδελφή Μαρία μπροστά σέὅλες τίς καταιγίδες. Ἀπό τή μιά στη-ρίζει καί καθοδηγεῖ τίς ἀδελφές καίἀπό τήν ἄλλη μέ τό πρόσχαρο καίἀληθινό χαμόγελο γίνεται συμπαθήςστούς ξένους. Μέ τήν εὐσέβεια καίτήν ὀρθόδοξη πίστη της προβληματί-ζει καί καταξιώνεται. Φαντάζει εἰκό-να Χριστοῦ πού ἦρθε ἀπό τήν ὀρθό-δοξη Ἑλλάδα!

10


Ἡ ἐπιστροφή

Τέσσερα χρόνια σκληρῆς ἐργασίας.Τέσσερα χρόνια στέρησης καί νο-σταλγίας τῆς πατρίδας καί ἐκείνηςτῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τήν κα-μπάνα τοῦ χωριοῦ καί τίς λιτανεῖεςτῶν Ἁγίων. Ὤ! Πόσα πλούτη καί θη-σαυρούς κρύβει ἡ διαλεχτή πατρί-δα μας!

Πρέπει νά ἐπιστρέψουν. Καί ἐπι-στρέφουν. Ἐπί τό ἔργον, λοιπόν. Τόἔργο τοῦ προσωπικοῦ τους ἁγια-σμοῦ καί τῆς διακονίας τοῦ συναν-θρώπου! Μιᾶς διακονίας, πού ποιάμορφή θά πάρει, δέν γνωρίζει. Ὁ Θεόςδιά μέσου τοῦ Γέροντά τους θά τήνκαθορίσει. Ὅπως εἶναι εὐλογημένο.

Χρόνια δημιουργικά

Καί εὐλογήθηκε τό ἔργο. «Εἴη τόὄνομα Κυρίου εὐλογημένον». Πελώ-ριο δένδρο. Παγκόσμιο δένδρο ἔγινε.Ἀγκάλιασε ἀπό Ἀνατολή ὥς τή Δύση,ἀπό Βορρά ὥς τό Νότο, ὅλη τή γῆ!Καί, ὅπου φυλακή, ἡ ἀγάπη τοῦ Χρι-στοῦ ἀκούστηκε.

Ὁ φτωχός, ὁ ξένος, ὁ ὀρφανός, ἡ

χήρα καί ὁ ἐγκαταλελειμέ-νος βρίσκει φαγητό γιά νάἀνακουφιστεῖ στή δύσκοληκατάστασή του. Ἀργά τά με-σάνυχτα τή βρίσκουν οἱ ἀδελ-φές τοῦ Κοινοβίου στήν ἀπο-θήκη τροφίμων, «τό γραφεῖοτης», ὅπως ἔλεγε, νά ἑτοιμάζειτρόφιμα γιά τούς εὑρισκομέ-νους σέ ἀνάγκη συνανθρώ-πους. Καί ὅλα αὐτά μέ τήνἔγνοια καί φροντίδα συγχρό-νως τῆς οἰκοδόμησης τῶνοἰκημάτων.

Ἔργο δύσκολο καί αὐτό.Ἐπίπονο. Ἀπαιτεῖ σωματική

καί ψυχική ἀντοχή. Καί σύνεση. Ἀπότή μιά κουβαλᾶ πέτρες, πλακάκια,ἄμμο, γιά νά προχωρᾶ τό ἔργο γρήγο-ρα. Χαράζει ἁρμούς. Σκάβει. Φυτεύει.Ἀπό τήν ἄλλη ἀγρυπνεῖ, ἐπιστατεῖ,μήπως ὁ πειρασμός τῆς πονηρίας καίκλοπῆς ἐμφυλοχωρήσει στούς ἐργα-ζομένους στήν οἰκοδομή. Εἶναι ὁ κό-πος μιᾶς ἱερῆς ἐργασίας. Ὀφείλει νάτή διαφυλάξει. Νιώθει τό χρέος της.Ἀντιλαμβάνεται τή βαριά εὐθύνη πούτῆς ἀνέθεσαν οἱ ἀδελφές, νά τήν ὁρί-σουν Προεστῶσα τους.

Σέ τέτοιες δύσκολες στιγμές ἡ προ-σευχή γίνεται τό στήριγμά της. Τόἀσφαλές καταφύγιο. Ἡ ἀληθινή τηςπαρηγοριά. Ἄ, ἡ προσευχή!... Ἐκεῖμπροστά στόν Ἐσταυρωμένο Χριστό,πού μέ τόση συγκίνηση τόν ἀντίκρυ-σε γιά πρώτη φορά στό ἀγαπημένοτους ἐκκλησάκι, τό ἐκκλησάκι τῆςὉσίας Ξένης, ἐναποθέτει ὅλουςτούς πόνους καί τά δάκρυά της.Ἀργά τή νύχτα, πολύ ἀργά. Χαρά-ματα σχεδόν. Νά μήν τήν παίρνειεἴδηση καμιά ἀδελφή. Νά εἶναι «μόνημ’ Ἐκεῖνον»! Τόν Χριστό.

11

Ἡ ἀδ. Μαρία πρωτοστατεῖ καί ἐπιστατεῖ στό δύσκο-λο ἔργο τῆς οἰκοδόμησης τῶν κτιρίων.


Λαβωμένος ἀετός ἀγάπης

Εἶναι ἀλη-θινό... Ὁ

κλῆρος τῶνμ ε γ ά λ ω νεἶναι ὁ πόνος!Ὅσοι ψηλά,σάν ἀετοί, πε-τοῦν καί ἀγα-ποῦν πολύ, νάπ ρ ο σ δ ο κ ο ῦ νπώς λαβωμέ-νοι ἀετοί θέ νά’ναι...

Ναί. Ἀπό τήθέση τῆς Προε-στώσας ἡ ἀδελφή μας Μαρία πονᾶκαί θλίβεται γιά τίς ψυχές. Μέχρι ἡσάρκα νά καταποθεῖ ἀπό τό πνεῦμα,ὀχετούς δακρύων θά ρίξει. Ἀγαπᾶ τίςνέες καί πονᾶ γιά τό κακό, πού θριαμ-βεύει στήν κοινωνία. Σάν κλώσσα,πού τρομάζει μπροστά στόν ἐχθρόκαί ἀνοίγει τά φτερά της νά προστα-τεύσει τά μικρά της, ἀνοίγει κι ἐκείνητήν ἀγκαλιά της καί δέχεται σέ Οἰκο-τροφεῖο τίς νέες, Μαθήτριες καί Φοι-τήτριες. Σκοπός της νά τίς βοηθήσειστό δρόμο τῆς ἁγνότητας καί τῆςἁγιότητας. Σκύβει στά προβλήματάτους. Ἁπαλαίνει τόν πόνο τους. Συμ-βουλεύει. Κρούει τόν κώδωνα τοῦκινδύνου. Προλαμβάνει τήν πτώση.

Ἀφειδώλευτη στό χρόνο της τέτοι-ες στιγμές δέν κοιτᾶ τίς προσωπικέςτης ἀνάγκες. Προτεραι-ότητα ἔχουν τά νιάτα.Καί ἄς εἶναι περασμέναμεσάνυχτα... Ἀφοῦ τάπαιδιά ἀγωνιοῦν... Τα-λαντεύονται... Κινδυ-νεύουν... Ψυχή ἱεραπο-στολική, καθώς εἶναι,

πάντοτε ἐργάζεται. Καί τό πνεῦμα

αὐτό προσπαθεῖ νά μεταδώσει στίςἀδελφές τῆς Ἀδελφότητας. «Δουλέψ-τε, τρέξτε, στηρίξτε τόν κόσμο, ὅσοεἶστε νέες. Οἱ ψυχές διψοῦν...». Τά λό-για της, σταγόνες δροσιᾶς, ἀναζωογο-νοῦν τίς ψυχές, τίς ἐνθαρρύνουν, τίςδυναμώνουν καί ξαναπετοῦν ἐκεῖνεςστό δρόμο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶνἀνθρώπων.

Καί πάλι πόνος. Καί πάλι προ-σευχή.

Περασμένα μεσάνυχτα! Ἡ σεμνήκαί μαυροφορεμένη φιγούρα της γο-νατιστή μπροστά στόν Θεῖο Ἀγαπημέ-νο της. Καί τό καντηλάκι, καθώς τρε-

12

Ἡ ἀδ. Μαρία μέ τό χορευτικό τῆς Κατασκήνω-σης στόν Ἅγιο Γεώργιο Περιστερεώτα.


13

μοσβήνει, ρίχνει οὐράνιες ἀναλαμπέςστό πρόσωπό της. Νά εἶναι τό κύ-κνειο ἄσμα τοῦ καντηλιοῦ; Νά εἶναι οἱἀχτίνες τῆς θείας χάρης στό πρόσωπότης; Ἴσως καί τά δυό φωτίζουν τόνπόνο της. Ναί! Θλίβεται! Σήμερα εἶδεχλιαρότητα πίστης. Εἶδε ἔλλειψη ἀγά-πης. Εἶδε...Ἄ, ἡ σάρκα ἀκόμη ζεῖ στίςἀδελφές τοῦ Κοινοβίου της. Σέ μιά, σέδυό, σέ κάποιες, δέν τό ἐξετάζει. Καίμιά μόνο τῆς προξενεῖ ἀφόρητο πόνο.Ἄ, πόσο τίς ἀγαπᾶ... «Τίς ἀγαπῶ, τίςἀγαπῶ, Χριστέ μου... Γλυκύτατε Ἰη-σοῦ, «τρῶσον τῷ σῷ ἔρωτι». Πλήγω-σέ τες μέ τήν ἐσταυρωμένη σου ἀγά-πη». Τότε... ἁπαλύνεται ἡ ψυχή της.

Ὅμως κάποτε, κάποιες φορές, ὠκε-ανός δακρύων τήν περιλούζει. Ἀλλιώ-τικος πόνος αὐτός. Βαθύς! Ὀδυνηρό-τατος! Κάποιοι τήν πλήγωσαν ἕωςθανάτου. Τήν πίκραναν. Τήν ἐγκατέ-λειψαν. Τήν πολέμησαν! Γι’ αὐτόπονᾶ... Ὄχι γιά τήν ἴδια, ἀλλά γιά τήσωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Στόνἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ὁ ψυχικός θάνα-τος πιότερο πόνο προξενεῖ ἀπό τόσωματικό. Θερμή γι’ αὐτό ἡ ἱκεσίατης. «Συγκράτησέ τους, Κύριε. Πρό-φθασε, Παναγία μητέρα μου»! Ἡ καρ-διά τῆς ἀδελφῆς Μαρίας εἶναι μιάἀγάπη μεγάλη. Δυνατή. «Κραταιά ὡςὁ θάνατος». Δέν θέλει νά θυμᾶται τάἀγκαθωτά λόγια, τίς πράξεις... Σάν τήγῆ-μάνα, μάνα κι αὐτή, πού μετά τόκαταχείμωνο δίνει ὁλόδροσους καρ-πούς σέ δικαίους καί ἀδίκους, δένἀρνεῖται τή συγχώρηση. Γνωρίζει νάσιωπᾶ, γιατί ἀγαπᾶ. Γιατί ξέρει, ὅτανπληθαίνει ὁ πόνος, στή Μάνα-Πανα-γιά νά καταφεύγει. Στή Δεομένη τοῦτέμπλου ἤ στήν Τριχεροῦσα στό προ-σκυνητάρι. Ἐκεῖ μαζί κουβεντιάζουν.Μαζί πονοῦν. Μαζί συγχωροῦν. Μαζίμεσιτεύουν. Ἡ μιά νιώθει τήν «ρομ-

φαία» τῆς ἄλλης. Οἱ καρδιές τουςσυναντῶνται καί ὕστερα... «ἐγένε-το γαλήνη μεγάλη...». Τώρα πιάμπορεῖ νά φύγει. Ἄ, ὄχι. Μιά τελευ-ταία ἱκεσία στόν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ:«Ἀρχάγγελέ μου, κάτω ἀπό μιά φτε-ρούγα σου, νά ἐκεῖ, ἄκρη-ἄκρη κρύψεμε καί γρήγορα πέρασέ με ἀπό τά τε-λώνια».

Τά μάτια κλείνουν ἥσυχα. Ὁ ὕπνος,ἀγγελικός. Τά ἔργα πολλά!

Στόν Οὐρανό

Τά μάτια κλείνουν βαριά. Πονεμέ-να. Ἐπίσκεψη Θεοῦ! Ἀσθένεια με-γάλη. Οἱ δυνάμεις λιγοστεύουν. Ἡψυχή της δοκιμάζεται στόν πόνο. Ὁχρυσός λαμπικάρεται. Ἀστράφτει.Γογγυσμός κανένας! Δέν πονᾶ, λέ-ει, καί ἄς πονᾶ! Μέ τά μάτια ψηλάκάτι ἀτενίζει. «Τί βλέπετε, μανούλαμας;», τή ρωτοῦν οἱ ἀδελφές. «Τόνοὐρανό! Τόν Χριστό!...», κάνει μέ νόη-μα.

Χαῖρε, σεμνή ἀδελφή Μαρία, πο-λύτιμη καί ἀγαπημένη, τῆς κυρίαςΘεοτόκου φερώνυμε. Χαῖρε, ὄμορ-φη νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἀπό παι-δούλα ἀκόμη. Καθώς ὁλόλευκαντυμένο ἀποθέσαμε τό ἀγωνιστι-κό σου σῶμα στή γῆ, ὁ ἈρχάγγελοςΜιχαήλ, πού τόσο ἐκλι- παροῦσες,μέ τήν κατάλευκη ψυχή σου στάφτερά του, τόν οὐρανό σοῦ ἀνοί-γει. Καί ἡ Δέσποινα Παναγιά γιάσένα μεσιτεύει... Μά καί γιά μᾶς!Νά κρατήσουμε ψηλά τή σκυτάληπού μᾶς ἔδωσες. Τή σκυτάλη τῆςἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τῆς δια-κονίας τοῦ ἀνθρώπου ἀδελφοῦ.Μεσίτευε γιά μᾶς, μητέρα μας!

Α.


«Κόπος καί μόχθος, θλίψεις κι ἀντι-ξοότητες ἡ ζωή, ὅμως μαζί μέ τόν Ἰη-σοῦ, κούραση στό σῶμα ἀλλά φτεράστήν ψυχή. Μιά ὄμορφη, γλυκιά προ-σφορά ἀγάπης, καθαρῆς καί ἀπέρα-ντης, πού γεμίζει τήν ψυχή μας. Σ’εὐχαριστοῦμε, Νυμφίε Χριστέ. Δέν μᾶςἔλειψες. Ἤσουν πολύ κοντά μας»!

(Λόγια τῆς ἀδ. Μαρίας)

Διστάζει ὁ λογισμόςκαί συγκρατεῖ τό χέριπού θέλει νά χαράξειστό χαρτί λόγια βαθιᾶςεὐγνωμοσύνης καί πολ-λῆς ἀγάπης γι’ αὐτήντήν ὡραία ψυχή, τή σε-βάσμια μορφή, τήν ξε-χωριστή, τήν ὄχι συνη-θισμένη, τή μοναδικήκαί ἰδιαίτερη μέσα στήνἈδελφότητα τῆς«ΟΣΙΑΣ ΞΕΝΗΣ». Θέλωνά πῶ, γιά τή Μητέραμας τή σεβαστή, τήν ἀδελφή Μαρία,ἀπό τήν ὁποία τόσα πολλά ἄκουσαστήν πορεία τῆς πνευματικῆς μουζωῆς καί εἶδα καί πῆρα καί ἔζησαἀπό τά γλυκά σάν μέλι λόγια της,

λόγια τοῦ Θεοῦ ἅγια καί ἱερά. Μάκαί ἀπό τό παράδειγμά της καθημε-ρινά, παράδειγμα ψυχῆς πού ἔχειἐπίγνωση τῆς εὐθύνης της, πούεἶναι ἕτοιμη νά ματώσει στό δρόμοτῆς θυσίας, πού ἔμαθε νά ζεῖ μόνο μέἀγάπη γιά τό Θεό καί τούς ἀνθρώ-πους. Πού δέν ἤξερε νά ζεῖ χωρίςἀγάπη. Δέν μποροῦσε νά καταλάβειπῶς ἀντέχει ἡ καρδιά πού δέν ἀγαπᾶκανέναν ἄλλον ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό

της. Γι’ αὐτό καί συχνά ἦταν ἕναςπαρήγορος ἄγγελος σέ ἀπαρηγόρη-τες καρδιές καί μιά ἀκούραστη δια-κόνισσα, ταπεινή καί δυνατή, πού

14

ΑΓΑΠΗΑΓΑΠΗΚΑΙΚΑΙ ΘΥΣΙΑΘΥΣΙΑ

Ἡ ἀδ. Μαρία ἐργάζεται τήν κάθε στιγμή. Χειρωνακτικά.Πνευματικά. Ἀκατάπαυστα. Μιά ἀκούραστη διακόνισσα.


δέν ζοῦσε γιά τόν ἑαυτό της, ἀλλάγιά τούς ἄλλους. Κυριολεκτικά. «Ὁἑωρακώς μεμαρτύρηκε, καί ἀληθινήαὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία» (Ἰωάν. 19,35). Προσευχόταν μετά δακρύων καίμέ ψυχική ὀδύνη γιά ὅλους τούς πο-νεμένους ἀνθρώπους. Παρέλασηἔκαναν στήν καρδιά της καί στόνεὐσεβή στοχασμό της «ἀνέστιοι,ἄστεγοι, ἄοικοι» (Γρηγορίου Πα-λαμᾶ), ἀπροστάτευτοι, ἀσθενεῖς, μο-ναχικοί, παιδιά ὀρφανά, παραστρα-τημένα, ἐξαρτημένα. Ἀνύστακτοςνοῦς καί ἄγρυπνη, ζεστή καρδιά γιάτό καλό, ζοῦσε μέ τήν προσδοκίατοῦ οὐρανοῦ. Μέ τήν ἐπιθυμία νάδεῖ Ἐκεῖνον πού ἀγάπησε πολύ καίδιακόνησε μέ πίστη καί ἀφοσίωσηὥς τό τέλος. Νοσταλγοῦσε τόν οὐρα-νό! Τήν τελειότητα. Τήν ἁρμονία.Τήν τέλεια ἀγάπη! Ὑποταγμένη

ἀπόλυτα στόθέλημα τοῦ Θε-οῦ ἦταν μιά εἰρη-νική παρουσία καίκραταιή δύναμηστήν Ἀδελφότη-τα.

Ὅλα γύρω μαςμιλοῦν γιά τό δη-μιουργικό πέρα-σμά της, πού ἄφη-σε ἀνεξίτηλα τάἴχνη της σέ ὅλεςτίς δραστηριότη-τες τῆς Ἀδελφό-τητας.

Σιωπηλά καί εἰρηνικά δεχθήκαμετήν ἀναχώρησή της γιά τήν ἄλληζωή, τήν ἐπουράνια, τή μόνη ἀληθι-νή πατρίδα, ὅπου πῆγε γιά νά συνα-ντήσει Ἐκεῖνον πού ἀγάπησε μονα-δικά. Τόν Νυμφίο της Ἰησοῦ, τόνὁποῖο ἔψαλε, ὕμνησε, δοξολόγησε,λαχτάρησε σέ ὅλη της τή ζωή.

Σεβαστή μου ἀδ. Μαρία,

Ὄργανο τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας γιάπολλά χρόνια, μή μᾶς ξεχνᾶτε, σᾶςπαρακαλῶ, οὔτε τώρα. Εὔχεσθε καίπροσεύχεσθε νά βαδίσουμε μέχρι τέ-λους σταθερά στό δρόμο τοῦ Θεοῦ,μέ ἀγάπη καί θυσία καί ταπείνωση,καί νά φανοῦμε ἄξιες τῶν ἁγίωνπροσδοκιῶν σας καί τῆς ἱερότηταςτῶν σκοπῶν τῆς Ἀδελφότητας.ΑΜΗΝ.

Κ.

15

Ἡ ἀδ. Μαρία διακονεῖ στό γεῦμα πού παρέθεσε ὁ ΜητροπολίτηςΜαυροβουνίου κ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ στά μέλη τῆς Ἀδελφότητος γιάτήν ἀνθρωπιστική βοήθειά τους στήν Ἐπαρχία του, γιά τίς ἀνά-

γκες τῶν προσφύγων (1995).


16

Στό ὑπ’ ἀρ. 300 τεῦχος τῶν Χριστια-νικῶν Παλμῶν διαβάσαμε ὅτι ἡ ἀδελ-φή Μαρία Γ. Τράκα, ἡ Προεστῶσα τῆςἹεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «ΗΟΣΙΑ ΞΕΝΗ», ἔφυγε γιά «τήν πιό κα-λή γιά τούς καλούς πατρίδα», τή Βα-σιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Δέν τή γνωρίσαμε προσωπικά,ἀλλά εἴδαμε ὅτι ἦταν μιά ἀληθινήΔορκάς.

Ἀτενίζοντας στόν Κύριό μας μέ τήδική σας εὐλογία ὀργάνωσε τήνἈδελφότητα μέ πνεῦμα ἑνότητος.Λειτουργοῦσε μ’ ἀγάπη καί μέ ἀνιδιο-τέλεια κατηύθυνε τούς πυρῆνες προ-σφορᾶς πρός τόν δοκιμαζόμενο κρα-

τούμενο. Ἐκτός ἀπό τήν προσευχή, ἡδιακονία τῶν κρατουμένων δέν ἔλει-πε ἀπό τή σκέψη της καί ὅλη ἡ ζωήτης ἀφιερώθηκε στόν πάσχοντα κρα-τούμενο ἀδελφό τοῦ Χριστοῦ μας...

Παρακαλοῦμε τήν μακαριστήἀδελφή μας Μαρία, ἀπό τόν οὐρανό,νά εὔχεται γιά τή δοκιμαζομένηἘκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, γιά τίςΜοναστικές καί Ἱεραποστολικές μαςἈδελφότητες, γιά ὅλα τά πρόβατα τοῦΧριστοῦ καί ἰδιαίτερα τίς πονεμένεςψυχές πού βρίσκονται δικαίως ἤ ἀδί-κως στίς φυλακές.

Μαρία καί Ἄννα ΜανώληΑΘΗΝΑ

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ «ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΑΙΩΝΙΑΝ»

* * *

«Εἰς μνήμην τῆς δικιᾶς μας πολυαγαπημένης Μαίρης, πού μέ τήν ἀγάπη της, τήνεὐγένειά της καί τή σιωπή της μᾶς ἔχει διδάξει...

Δέ θά σέ ξεχάσουμε ποτέ!...»Οἰκ. Τ.

* * *

Σεβαστή καί πολυαγαπημένη πνευματική μας Μητέρα,

Ἀγγίζω τούς τοίχους τοῦ σπιτιοῦ μαςκαί ψηλαφῶ τόν ματωμένο ἱδρώτα σου.Σκάβω στό χῶμακι ἀναβλύζει ἀπ’ τά θεμέλια τό δάκρυ σου. Τί σοῦ κόστισαν αὐτά τά κτήρια! Γιά νά ’ναι τό καθετί βαλμένο στή θέση τουμέ μιά πρόνοια σοφή, πού τά ταίριαξε ὅλα μέ ἀγάπη.Σάν νά σέ βλέπω τώρα, γονατιστή νά πισσώνεις τήν ταράτσα,γιά νά μή τρέχουν τά νερά τῆς βροχῆςστά δωμάτια τῶν «παιδιῶν σου».Ἄχ, αὐτά τά «παιδιά σου»!Ἡ διαρκής ἔγνοια σου. Καί ὅλα τά τρεχάματά σου.Σέ βλέπω νά κουβαλᾶς,


17

μία ἐσύ, φορτίο ἐπί τρίαστῆς ἀγορᾶς τούς δρόμους,γιατί στά «παιδιά σου» συγκαταριθμοῦσες καί τά παιδιά τοῦ κόσμου, πού τά μάστιζε ἡ ἀνέχεια.

Τώρα, τῆς ἐλιᾶς ἡ συγκομιδή.Κι εἶσαι ἐκεῖ. Κι ἄς πόναγες ἀπό βραδίς...-Τραγουδᾶτε!, μᾶς ἔλεγεςκι ἄρχιζες πρώτη: -Πάρ’ τήν καρδιά μου, Κύριε...-Ἔλα κι ἀπόψε, νά μᾶς φέρεις τή χαρά...

Μᾶς δίδαξες τόν κόπο πού δέ μετρᾶ ὡράριο.Τῆς θυσίας τή χαρά.

Ἀφουγκράζομαι στῆς νύχτας τό σκοτάδι. Κάπου ἕνα φῶς... κι εἶσαι ἐκεῖ: στό πλυσταριό...-Ἐδῶ εἶναι τό γραφεῖο μου, μᾶς ἔλεγες.Καί διακονοῦσεςστῆς νύχτας τή σιγή κρυμμένη.Κι ἄλλοτε πάλι ἑτοίμαζες, ἑτοίμαζεςγιά τίς μύριες ἀνάγκες τοῦ κόσμουσάν μάνα, πού ὅλες τίς λεπτομέρειες τίς σκέφτεταικι ὅλα τά προλαβαίνει. Μέ ψυχική συμμετοχή ἀπόλυτη.Μέ πόνο καί μέ δάκρυ.Μέ μιά ἀρχοντιάκαί μιά λεπτότητα τόσο τρυφερή!«Γιά σένα, ἀγαπημένη μου ψυχή...

εἶμαι νοερά μαζί σου, προσεύχομαι

καί καρδιακά ζητῶ τή νίκη σου στόν πόνο»,

ἔγραψες κάποτε σέ μιά δοκιμαζόμενη ψυχή.

Μπαίνω στό ναό μας.Τό στασίδι σου...Ὀρθή τό πύρωνες στῆς προσευχῆς τή λάβα.Κι ὅταν τό Ἀπόδειπνο τελείωνε,


18

σάν νά εἶχες δεῖ ὁλοζώντανο τόν πόνο ὅλης τῆς γῆς μπροστά σου,μέ σπαραγμό μᾶς προέτρεπες: - Πολλή προσευχή νά κάνετε... Οἱ ἄρρωστοι στά νοσοκο-

μεῖα... Τί πόνος, τί πόνος! Ἐκεῖνο τό Θεαγένειο, ἐκκλησία τό θε-ωρῶ. Θεέ μου, οἱ μανοῦλες, οἱ μανοῦλες, πού αὐτή τήν ὥραεἶναι μπροστά στά φέρετρα... Θεέ μου, τί πόνος! Κάντε πολλήπροσευχή!...

Μεγάλη Παρασκευή.Δακρύβρεχτη μπρός στό μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ. Προπάντων σοῦ τρυποῦσε τά σπλάχνατῆς Παναγίας Μητέρας ὁ πόνος. Ἔνιωθες τή ρομφαία της -μάνα πνευματική ἐσύ μέ ὅλη τή σημασία τῆς

λέξης-καί μᾶς τόνιζες πόσα τῆς χρωστοῦμε,πού τόσο πόνεσε γιά μᾶς.

Τί νά πρωτοθυμηθῶ;

Κάθε γωνιά μιλᾶ γιά τήν ἀγάπη σου, γιά τήν ἐπιθυμία τοῦ τέλειου, τοῦ ὡραίου. Ἀρχοντική καί ἁπλή.Γλυκιά καί αὐστηρή στίς ἐπιταγές τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Γεμάτη συγκατάβαση, ἀλλά καί σοφή παιδαγωγία.Νυμφαγωγός τῶν θυγατέρων σου στόν οὐράνιο Νυμφίο.

Τώρα, πού Τόν βλέπεις πρόσωπο πρός πρόσωπο, ζήτησέ Του..ξέρεις τί χρειάζεται ἡ καθεμιά μας...Ζήτησέ Του ὅ,τι μᾶς λείπει,γιά νά σέ συναντήσουμε στά οὐράνια σκηνώματα.

Ἀμήν.

Μ.

* * *

Ὀρθόδοξος Ἀδελφότης «Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ»

Τ.Θ. 10 147541 10 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Τηλ.: 23920-22252, Φαξ: 23920-25478e-mail: [email protected]


Ἀγαποῦσε τήν Πατρίδα7 Σεπτεμβρίου 2016. Μιά προ-

σφυγοπούλα τ’ οὐρανοῦ, μιά ἀγγελι-κή ψυχή πετάει στούς οὐρανούς, γιάνά δοξάζει Αὐτόν πού ἀγάπησε ἀπότά ἐφηβικά της χρόνια καί ἔδωσεὅλο τό εἶναι της στήν ἀγάπη Του καίτήν ἀγάπη τῶν συνανθρώπων της.

Ἤμουν 18 χρονῶν ὅταν γνώρισατήν ἀδ. Μαρία. Μιά γλυκιά, ἀέρινηψυχή, πού σέ εἵλκυαν ἡ ἀγάπη καί ἡταπεινοφροσύνη της. Τό βλέμμα τηςἀκτινογραφικό μηχάνημα...

Παράδειγμα φωτεινό σέ ὅλες μας.Βίαζε τόν ἑαυτό της σέ ὅ,τι καλό καίπρόφταινε σέ ὅλα.

Ἡ παρουσία της μαγνήτης. Τά λό-για της φωτιά! Εἶχαν ἐφαλτήρια δύ-ναμη. Μᾶς στήριζαν, μᾶς ἀναπτέρω-ναν. Μᾶς παρηγοροῦσαν, δρόσιζαντίς ψυχές μας. Καί ἀναζωο- γο-νοῦσαν τήν ἀγάπη μας πρός τόν Κύ-ριο.

Στήν Ἐκκλησία, καιόμενη λαμπά-

δα στό στασίδι της. Ἡπροσευχή της πύρινη... Ἡἀγάπη της πλατιά, μεγάλη.Ξεχείλιζε καί ἔφτανε σέ κά-θε πονεμένο. Πόσες φορές γύριζεστήν Ἀδελφότητα μέ πονεμένη τήμορφή... «Νά ξέρατε ποῦ συνάντη-σα τό Χριστό μας σήμερα! Σ’ ἕναἡμιυπόγειο. Ἡ νεαρή μάνα στάσκαλοπάτια νά κλαίει μέ πόνοκαί τά τέσσερα παιδιά της νάπαίζουν πιό πέρα. Τί πόνος, παι-διά μου, τί πόνος! Ἄς ἑτοιμάσουμε

τσάντες μέ τρόφιμα.Τίς καλύτερες κουβερ-τοῦλες γιά τά παιδά-κια της». Καί οἱ τσάντεςγέμιζαν καί τά δρομολό-για ἀγάπης ἀτέλειωτα,καθημερινά.

Τά χρόνια πέρασανκαί ἦρθαν τά δύσκολα...Καί τότε φάνηκε ἡ καρ-τερία της, ἡ ὑπομονήτης, ἡ πρόθυμη ὑπακοήτης στό θέλημα τοῦ Κυ-ρίου... «Ὤχ, πονάω», δένἀκούσαμε. Σιωπή, καρ-τερία καί ὑπομονή στόν

πόνο εἴδαμε. Μέχρι τό τε-λευταῖο βράδυ.

Σεβαστή μου ἀδ. Μαρία,

Χαίρομαι πού πέρασαν οἱ πόνοισας. Σᾶς νιώθω στόν οὐράνιο Νυμ-φώνα νά χαίρεστε καί νά ὑμνεῖτετόν ἀγαπημένο σας Ἰησοῦ. Πλάι σαςσίγουρα βρίσκεται ἡ ἀγαπημένη μαςἀδελφή Εὐρυδίκη. Σᾶς παρακαλῶ,δῶστε καί σέ μένα τή δύναμη νάἀγαπήσω τό Σταυρό τοῦ Κυρίου,ὅπως τόν ἀγαπήσατε κι ἐσεῖς.

Σ.

19Στό Ρίμινι, στούς τάφους τῶν παιδιῶν τῆς Ἑλλάδος.

Στούς ἥρωές μας.


Ψυχή ἀεικίνητη«Ἡ ἀδ. Μαρία ἦταν μιά

ἁγία ψυχή. Εἶχε τή χάρητοῦ Θεοῦ μέσα της. Ἦταν ἀκούρα-

στη. Καί σωματικά καί ψυχικά. Πα-ντοῦ ἔτρεχε, πετοῦσε, γιά τό ἔργοτῆς Ἀδελφότητας. Θυσιάστηκε μέὅλη τήν ψυχή της. Ποτέ μου δέν τήνἄκουσα νά λέγει ὅτι κουράστηκε, ὅτιδέν ἔχει κουράγιο, δέν ἀντέχει... Δέλογάριαζε τόν ἑαυτό της ποτέ-ποτέ...

Μᾶς φερόταν μέ πολλή ἀγάπη.Μᾶς καθοδηγοῦσε, νά ἔχουμε πολλήἀγάπη καί ἡ καρδιά μας νά εἶναι δο-σμένη στό Χριστό καί στήν Παναγίαμας...

Στήν ἀρρώστια της ποτέ δέν γόγ-γυσε. Τόσους πόνους πέρασε, τόβλέμμα της ἦταν στραμμένο στό Χρι-στό καί στήν Παναγία. Ἦταν πάντασιωπηλή... Μιά καθαρή ψυχή. Ὁ Θεόςνά τήν ἀναπαύει καί νά πρεσβεύεικαί γιά μᾶς. Καλό παράδεισο νά ἔχειἡ ψυχή της».

Σ.

Καλή ἀντάμωση«...Τήν ἀδ. Μαρία τή διέκρινε ἡ σε-

μνότητα, ἡ ἁπλότητα καί ἡ πνευμα-τική ἀρχοντιά. Εἶχε θησαυρό πνευ-ματικό σέ βάθος. Ἦταν μιά χαρισμα-τοῦχος ψυχή. Ἀγάπησε πολύ τήνπροσευχή, τή μελέτη τοῦ θείου λό-γου καί τά πατερικά βιβλία...

Γιά τόν ἑαυτό της ἦταν πολύ αὐστη-ρή. Ξεκούραση δέν γνώρισε στή ζωήτης. Ἦταν ὑπόδειγμα ταπείνωσης.

Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή της. Κι ὁ Θεόςνά δώσει, ὅλοι μαζί νά ἀνταμώσουμεστόν οὐρανό καί νά εἴμαστε γιά πά-ντα κοντά στό Χριστό».

Β.

Καλό Παράδεισο«Ἀπό τά νεανικά της χρόνια ἤθελε

νά σκορπίζει τήν ἀγάπη γύρω της...

Στήν ἐλεημοσύνη ἔδινε ἁπλόχερασέ ὅλη της τή ζωή... Στήν ἀσθένειάτης φάνηκε γενναία, καρτερική στόνπόνο. Δέ γόγγυσε ποτέ. Μέχρι τίς τε-λευταῖες μέρες τῆς ζωῆς της σκόρπι-ζε παραινέσεις, συμβουλές πνευμα-τικές, λόγια ἀγάπης πολλῆς.

Κάποια στιγμή ἦρθε ἡ ὥρα νά φύ-γει γιά τόν οὐρανό, κοντά στόν Νυμ-φίο Χριστό πού ἀγάπησε καί πού γιάτήν ἀγάπη Του δούλεψε σ’ ὅλη τηςτή ζωή.

Εὔχομαι, ἀδ. Μαρία, καλόν Παρά-δεισο καί νά μᾶς καθοδηγεῖτε καίἀπό τόν οὐρανό».

Ζ.

20

«Ἐξηγόρασας ἡμᾶς τῷ τιμίῳ σου αἵματι...Λάμπρυνόν μου τήν στολήν, τῆς ψυχῆς,

Φωτοδότα καί σῶσον με».


21

Ἀκοίμητη λαμπάδα«...Οἱ οὐρανοί ἄνοιξαν γιά νά δε-

χθοῦν μιά ἀγγελική ψυχή, μιά ψυχήπού πέρα ἀπό τό νά ἀγαπᾶ δέν γνώ-ρισε τίποτα ἄλλο. Ἀγάπη ἀπό τά νεα-νικά της χρόνια στόν Ἀγαπημένο τηςἸησοῦ. Ἀγάπη καί πολύ σεβασμόστόν πνευματικό της γεννήτορα.Ἀγάπη στίς ψυχές πού ἀκολούθησαντό Χριστό.Ἀγάπη σ’αὐτούς πούπολύ τήν πί-κραναν. Εἶχετόσο μεγάληκαρδιά ἀγά-πης, πού ὅλουςτούς χωροῦσε.Μά πιό πολύ,ἀγαποῦσε τήνπ ρ ο σ ε υ χ ή .Προσευχότανγ ο ν α τ ι σ τ ήμπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ,τόν ὁποῖο ἀγάπησε ἀπό τά νεανικάτης χρόνια, πόσες ὧρες δέν ξέρουμε·φεύγαμε ἀθόρυβα ἀπό κοντά της,γιατί ξέραμε ὅτι ἐκεῖνες οἱ ὧρες τηςἦταν οἱ πιό γλυκιές γιά τήν ψυχή της,καθώς ἄθελά της μᾶς ἔλεγε σπάνια...

Ἀπό τή ζωή της μπορούσαμε νά πά-ρουμε πολλά. Δέν λογάριασε ποτέ τόνἑαυτό της. Γινόταν θυσία γιά ὅλους.Λαμπάδα ἀκοίμητη στήν κάθε διακο-νία της ὅλη τήν ἡμέρα. Τόν πόνο, τήφτώχια τά ἔνιωθε δικά της...

Σεβαστή μου ἀδελφή Μαρία,

Εὔχεσθε γιά τήν ψυχή μου. Κι ὅτανὁ Κύριος μέ καλέσει κοντά του, θέλωνά βρεθῶ μαζί σας στόν οὐρανό.

Καλή ἀντάμωση».Ε.

Καλή ἀντάμωση

«Σεβαστή μου ἀδ. Μαρία,

...Τά φτερά τῆς ἀγάπης σου σ᾽ἔφερναν παντοῦ ὅπου ὑπῆρχε ἀνά-γκη. Τά χέρια σου ἦταν πάντα ἀνοι-χτά, γιά νά ἀγκαλιάσουν αὐτόν πούκόντευε νά λυγίσει. Ἔτσι, μέ τήνἀγάπη σου καί τήν ταπείνωσή σου -

ποτέ δέν πίστεψεςὅτι ἔκανες κάτι με-γάλο-, πέταξες κοντάσ᾽ Ἐκεῖνον πού ἀγά-πησε ἡ ψυχή σου. Ἡπίστη ὅτι βρίσκεσαικοντά Του σβήνειτόν πόνο τοῦ χωρι-σμοῦ. Εἶναι ἐξάλλουπροσωρινός.

Αἰωνία σου ἡ μνή-μη. Καλή ἀντάμω-ση».

Δ.

Πρότυπο τῆς ζωῆς μου

«Ἡ ἀδελφή Μαρία ἦταν τό πρότυ-πο τῆς ζωῆς μου ὅλης. Μόλις τήνπρωτογνώρισα, μέ μαγνήτισε. Ἡἐμφάνισή της, ἡ γλυκιά μορφή της, ὁπροσιτός χαρακτήρας της. Εἶπα μέσαμου, ἔτσι θέλω νά ζήσω κι ἐγώ...

Χαιρόμουνα πάρα πολύ ὅταν λά-βαινα τά γράμματά της, τά γεμάταἀγάπη καί πνευματική διδαχή γιάμένα. Μέ ὠφελοῦσε πάρα πολύ.Ἦταν ὁ φάρος πού μᾶς φώτιζε νάβροῦμε τά λάθη μας...

Τώρα, τήν παρακαλῶ νά δέεταικαί γιά μένα, τήν ἁμαρτωλή. Νάἀξιωθῶ νά τή συναντήσω στόνοὐρανό».

Β.

Σέ διακονία, στήν Κατασκήνωση, μέ χαρά πολλή.


Μάθημα γιάὅλους μας

«Ἄν στούς γονεῖς μουκαί δή στή μάνα μου ὀφείλω τό

«ζῆν», στήν ἀδελφή Μαρία ὀφεί-λω τό «εὖ ζῆν» καί «τό κατά Χρι-στό ζῆν».

Σάν νεοσσοί πού ἤμασταν στάπρῶτα πνευματικά μας χρόνια, ἡἀδ. Μαρία ξημεροβραδιαζόταν δί-πλα μας, γιά νά μᾶς συμβουλεύει,νά μᾶς καθοδηγεῖ, νά μᾶς στηρί-ζει.

Ἐγώ προσωπικά στήν ἀδ. Μα-ρία εἶμαι πολύ εὐγνώμων, γιατί χά-ρη σ’ αὐτήν σταδιοδρόμησα στή ζωήμου.

Ἡ δέ πορεία τῆς ἀρρώστιας τηςἦταν μάθημα πρός ὅλους μας. Ἕνα«Ἄχ!» δέν βγῆκε ἀπό τό στόμα της.

Ἄς πρεσβεύει γιά τά παιδιά της».

Α.

Ἤσασταν τό πρώτυπό μας«Ἔμαθα, ἀδ. Μαρία, νά σᾶς ἀγαπῶ

ἀπό τήν Ὁμαδάρχισσά μου καί πνευ-ματική σας κόρη, ἀείμνηστη ἀδ.Εὐρυδίκη. Μέ πόσο σεβασμό καίἀγάπη μᾶς μιλοῦσε στίς συναντήσειςμας γιά σᾶς καί τούς κόπους σας γιάτόν Χριστό! Ἄκουγα γιά τούς πνευ-ματικούς σας ἀγῶνες καί τό δόσιμοτοῦ ἑαυτοῦ σας στό Θεό καί στούςἀνθρώπους, ἰδιαίτερα στά νιάτα, καίἤμουν σίγουρη· ἀξίζατε πολλά...

Παιδί, ἀρχικά, φαντάζατε στά μά-τια μου σάν κάτι ξεχωριστό. Μεγα-λώνοντας, ἤσασταν πιά τό πρότυπόμου. Ἤθελα νά σᾶς μιμηθῶ.

Προσωπικά μοῦ δώσατε πολλά. Ἡὅλη σας προσωπικότητα ἔπαιξε ση-μαντικό ρόλο στή διαμόρφωση τοῦ

χαρακτήρα μου. Ἀπό ἐσᾶς ἄκουσαγιά πρώτη φορά τή λέξη «θυσία» καίἔνιωσα τή χαρά τοῦ νά θυσιάζει κα-νείς κάτι πού ἀγαπᾶ, ἔστω καί μικρό,γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τῶνσυνανθρώπων του... Οἱ συμβουλέςσας στέκουν ὁδοδεῖκτες στή ζωήμου. Εἶμαι σίγουρη ὅτι καί ἀπό τόνοὐρανό οἱ προσευχές σας μᾶς συνο-δεύουν ἀδιάκοπα. Μακάρι νάἀξιωθῶ νά σᾶς συναντήσω κάποτε».

Α.22

Στήν κορυφή τοῦ Σινᾶ, κοντύτερα στό Θεό.

«Πάντα μπροστά! Πάντα στό φῶς! Μή δειλιάζετε. Μαζί σας εἶναι ὁ Θεός».


23

Πολλά μοῦ δίδαξε«Μέ πολλή ἀγάπη καί σεβασμό τολ-

μῶ νά μιλήσω γιά τά λίγα πού ξέρω ἀπότότε πού ἤμουν μικρή. Θυμᾶμαι πολύἔντονα τήν ἀδ. Μαρία, ὅταν μέ πολλήἀγάπη μᾶς κατηχοῦσε στά Φιλαδέλφειακαί μᾶς μιλοῦσε γιά τόν Κύριό μας, πούτόσο ἀγάπησε καί στόν ὁποῖο ἀφιερώ-θηκε.

Μᾶς ἔδωσε τά πρῶτα βήματα στό Χρι-στό. Ἔτσι ἀπό τότε συνεχίζω στά παιδιάμου καί στά ἐγγόνια μου. Δέν θά ξεχάσωποτέ πόσο ὡραῖα πέρασα κοντά της καίπόσα πολλά μοῦ δίδαξε γιά τή ζωή μου.

Προσεύχομαι τώρα πού μᾶς ἔφυγε,ἀπό ἐκεῖ ψηλά πού εἶναι, νά προσεύχε-ται γιά μᾶς, νά εἶναι ὁ Κύριος μαζί μαςπάντα...».

Οὐρανία* * *

Μέ ἐμψύχωνε«...Νιώθω πολύ εὐλογημένη πού

γνώρισα τήν ἀδ. Μαρία. Πού συνανα-στράφηκα μαζί της καί ἔζησα κοντά τηςμοναδικές στιγμές. Ἤθελα πολύ νά τήνἀκούω, γιατί πάντα ἔφευγα ὠφελημένηκαί πιό δυνατή. Ἦταν πολύ ζωντανήκαί δραστήρια, μέ μιά ψυχική δύναμηκαί γενναιότητα, πού μέ ταρακουνοῦσεἀπό τή ραθυμία, πού μέ ἐμψύχωνε καίμέ βοηθοῦσε στόν ἀγώνα μου. Ἡ ἐλεη-μοσύνη καί ἡ ἱεραποστολική φλόγα πούεἶχε ἔντονα, μέ παραδειγμάτιζαν.

Τήν εὐχαριστῶ πού μέ ἀγαποῦσε. Πούἀγαποῦσε πολύ ὅλους τούς ἀνθρώπουςκαί συμμετεῖχε στόν πόνο τοῦ ἄλλου.

Τώρα πού ζεῖ στή χαρά τοῦ Παραδεί-σου, τῆς ζητῶ καθημερινά νά δέεταιστόν Χριστό μας γιά μένα, γιά τήν οἰκο-γένειά μου, γιά ὅσους τήν ἀγαποῦσαν,γιά ὅλες τίς πονεμένες ψυχές... Εἶναιπολλά πού θυμᾶμαι ἀπό τήν ἀδ. Μαρία,

πού μέ συγκινοῦν καί γλυκαίνουν τήνψυχή μου. Ὁ Θεός νά ἀναπαύει τήν ψυ-χή της».

Βασιλική* * *

Εἶχε τόν τελευταῖο λόγο στή ζωήμου

«...Ἡ ἀδ. Μαρία ἦταν πολύ ἁπλή καίκαταδεκτική. Μιλοῦσε μέ ὅλους, μι-κρούς καί μεγάλους, ἐπίσημους καίἄσημους. Μᾶς πλησίαζε μέ γλυκύτητακαί ἔσκυβε πάνω ἀπό τήν καθεμιά μέπολλή ἀγάπη σάν πραγματική μητέρα.Δέν θά τήν ξεχάσουμε στίς Κατασκηνώ-σεις. Ἀπαραίτητη ἡ παρουσία της, ἀλλάπάντα διακριτική, εἶχε τόν τελευταῖολόγο.

Ἔτσι μάθαμε κι ἐμεῖς, σέ αὐτόν τόνοἰκογενειακό τρόπο ζωῆς, νά ρωτάει ὁἕνας τόν ἄλλο, νά τόν σέβεται καί νάὑπακούει.

Δέν θά ξεχάσω κάτι πού τῆς εἶχα ζη-τήσει. Ἄφησε τά πάντα ἐκείνη τή στιγ-μή, γιά νά μοῦ τό φέρει. Δέν ὑπολόγιζετόν κόπο, τήν ὥρα, τή δουλειά πού ἔκα-νε ἐκείνη τή στιγμή, ἀρκεῖ νά ἐξυπηρε-τήσει. Ἡ ἀδελφή Μαρία εἶχε τίς ἀρετέςτῶν Ἁγίων. Εἶχε πολλή ἀγάπη καί τα-πείνωση. Ἦταν ἁγία.

Εἴθε νά μεσιτεύει καί γιά μᾶς τώραπού βρίσκεται στόν οὐρανό».

Σταματία

* * *

Μήν ἀνησυχεῖς. Μόνο νά προσεύ-χεσαι

«...Στήριγμα στά ἐφηβικά καίνεανικά μας χρόνια, ἡ ἀδ. Μα-ρία, στά δύσκολα χρόνιατῆς ἀντίδρασης καί τῆςἀναζήτησης τοῦ ἑαυτοῦ


μας, μαζί μέ τό σεβαστό πνευματικό μαςπ. Γερβάσιο, τίς πολυαγαπημένες μας κα-τηχήτριες καί ὅλες τίς ἀδελφές τῆςἈδελφότητας «Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ» στήν πο-λυαγαπημένη μας «ΓΑΛΙΛΑΙΑ», αὐτήντή «ΓΑΛΙΛΑΙΑ» τῆς ψυχῆς μας, πού ἡ ἀδ.Μαρία πρώτη ὁραματίστηκε, γιά νά τήδεῖ μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά ὑλοποιεῖται.

Κι ὅταν μεγαλώσαμε καί κάναμε δικέςμας οἰκογένειες ἡ καθεμιά, πάλι ἦταν κο-ντά μας μέ τήν ἀγάπη της, τήν προσευχήτης καί τά δῶρα της. Σάν μανούλα νοια-ζόταν καί συμμεριζόταν τόν πόνο τῶνἄλλων. Ὅταν ἀντιμετωπίζαμε τά δικάμας προβλήματα, ἡ συνετή, διακριτικήκαί εὐφυής ἀδ. Μαρία ἦταν πάντα παρού-σα καί διαθέσιμη νά μᾶς ἀκούσει, νά μᾶςκατανοήσει, νά μᾶς στηρίξει, νά μᾶς συμ-βουλέψει, νά προσευχηθεῖ γιά μᾶς καί τίςοἰκογένειές μας.

Θυμᾶμαι χαρακτηριστικά, ὅταν στενο-χωριόμουν γιά κάποια θέματα τῶν παι-διῶν μου πού ἀντιδροῦσαν, μοῦ ἔλεγε:«Μήν ἀνησυχεῖς, μόνο νά προσεύχεσαιπολύ. Ὁ Θεός ἀκούει πάντα τίς μανού-λες πού προσεύχονται». Κι ἄλλοτε: «Τάπαιδιά τῶν προσευχόμενων μητέρωνδέν χάνονται. Ὁ Θεός τά φυλάει, τά φω-τίζει· κι ἄν κάποτε ξεφύγουν, θά ξαναγυ-ρίσουν κοντά Του».

...Μᾶς ἔδινε ἁπλές καί σοφές συμβου-λές, ὅπως: «Ἄν δέ θέλει ὁ ἄντρας σου νάἔρθει στήν Ἐκκλησία τήν Κυριακή, δένθά τόν ἀναγκάσεις, ἀλλά ἐσύ θά πάρειςτά παιδιά σου καί θά πᾶς καί θά προσευ-χηθεῖς. Δέν θά ἀλλάξουμε κι ἐμεῖς, νάἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τό Θεό, ἐπειδή δένθέλει ἐκεῖνος. Ὁ καθένας εἶναι ὑπεύθυ-νος γιά τόν ἑαυτό του. Θά προσπαθήσου-

με νά βοηθήσουμε κι ἐκεῖνον,ἀλλά ὄχι νά χαλάσουμε κιἐμεῖς».

Ἡ ἐλεήμων ψυχή της

προσπαθοῦσε νά βρεῖ τρόπους νά βοηθή-σει ὅποιον εἶχε ἀνάγκη ἐκτός ἀπό τήνπροσευχή καί μέ ὑλικά ἀγαθά, πάντα μέδιάκριση καί «ἐν τῷ κρυπτῷ»... Γνωρίζωὅτι φρόντιζε νά πληρώνονται ἐνοίκια,λογαριασμοί κοινῆς ὠφέλειας, φροντι-στήρια παιδιῶν, νά συντηροῦνται οἰκο-γένειες... Μέ διάκριση ἐπισκεπτόταν ἡἴδια τούς ἀναξιοπαθοῦ- ντες ἤ πονεμέ-νους ἀδελφούς στά σπίτια, στά νοσοκο-μεῖα, στό ψυχιατρεῖο, ὅπου τή συνάντη-σα κάποτε μαζί μέ τήν ἀείμνηστη κατη-χήτριά μου Εὐρυδίκη...

Στό τελευταῖο κομμάτι τῆς ζωῆς τηςἔγινε γιά μᾶς παράδειγμα ἀγογγύστουὑπομονῆς καί στό σωματικό πόνο τῆςἀσθένειας, ἀλλά καί στόν ψυχικό πόνοἀπό τήν ἀπώλεια ἀγαπημένων προσώ-πων. Ὅσα καί νά πεῖ κάποιος γι’ αὐτήτήν ἐξέχουσα προσωπικότητα, πού περ-νώντας ἀπό τή γῆ ἄφησε εὐεργετικάἀποτυπώματα στίς ψυχές ἀναρίθμητωνἀνθρώπων πού τή γνώρισαν, εἶναι λίγακαί φτωχά.

Ἀγαπημένη μας καί ἀναντικατάστατηἀδ. Μαρία,

Σᾶς ζητοῦμε ταπεινά συγγνώμη γιάὅσες φορές σᾶς στενοχωρήσαμε μέ τίςἀστοχίες μας καί σᾶς εὐχαριστοῦμε θερ-μά γιά ὅλες τίς εὐεργεσίες πού δεχθήκα-με ἀπό σᾶς. Σᾶς ὀφείλουμε εὐγνωμοσύ-νη, γιατί ἀναλωθήκατε στήν προσπάθειανά «μορφωθεῖ» ὁ Χριστός μέσα μας. Για-τί σάν ἥλιος φωτίσατε τή στράτα μας μέτό φωτεινό παράδειγμα τῆς ζωῆς σας.

Μακάρι νά ἔχουμε ὅλοι τήν εὐχή σαςἀπό κεῖ ψηλά καί «νά φλογίζει καί τή δι-κή μας ψυχή ὁ θυσιαζόμενος Χριστός»,ὅπως μοῦ εὐχηθήκατε σέ κάποιο βιβλίοπού μοῦ δωρίσατε».

Θεοδώρα

24


Documents

Ἐνδημήτρια πρός τόν Κύριο · 2016. 12. 16. · στήν πλησίον τῆς Θεσσαλονίκης Νέα Μεσημβρία, γιά νά μιλήσει