Tommaso Percivale

εικονογράφηση: Laura Re

μετάφραση: Δήμητρα Δότση

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΦΑΡΑΏΣΤΕΦΑΝΙΑ ΣΦΙΓΓΑ

Περιεχόμενα

Νερό, νερό… πολύ νερό! 7

Στεφανία η εξερευνήτρια 25

Ένα σπίτι στη ζούγκλα 35

Ο κλέφτης των Φαραώ 55

Εκθέματα και λάφυρα 71

Η παγίδα 95

Σγκοτσαουντχόθ ο Γ' 105

Από το ατελείωτο ημερολόγιο

του Μανταράτ 110

7

Ήταν ένα σκοτεινό πρωινό στη Φτερνιζούπολη.

Έβρεχε καταρρακτωδώς, ο άνεμος ούρλιαζε και

οι κεραυνοί σχημάτιζαν φωτεινούς ιστούς αρά-

χνης στον ουρανό.

Ποιος είχε διάθεση να βγει από το σπίτι του

με τέτοιο καιρό; Κανείς. Όμως, από στιγμή σε

στιγμή θα χτυπούσε το κουδούνι, κι έτσι η Σάρα

Πεισματάρα και η Λουκία Λαμπίκου προχωρού-

σαν γρήγορα γρήγορα στον δρόμο που οδηγού-

σε στο δημοτικό σχολείο της Φτερνιζούπολης.

Νερό, νερό… πολύ νερό!

7

ΜΗ ΜΟΥ ΔΑΓΚΩΝΕΙΣ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ,

ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!

98

Τα κορίτσια φορούσαν αδιάβροχα και κρα-

τιούνταν σφιχτά για να μην τις πάρει ο άνεμος.

Μόλις έφτασαν στο σχολείο, έκλεισαν πίσω

τους την πόρτα, στάζοντας ολόκληρες και

αγκομαχώντας σαν σκυλιά διάσωσης που μό-

λις είχαν σώσει κάποιον που κινδύνευε.

Το χολ του σχολείου ήταν κατασκότεινο.

Επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Έμοιαζε με το κά-

στρο του κόμη Δράκουλα λίγο πριν εμφανιστεί

για να δαγκώσει κάποιον. Ξαφνικά ένα θαμπό

φωτάκι άναψε κι ένα πρόσωπο σαν φάντασμα

τις πλησίασε.

«Αααα! Ένα φάντασμα!» φώναξε η Λουκία

κι έπεσε λιπόθυμη στην αγκαλιά της Σάρας.

«Μα τα χίλια μπουλντόγκ!» φώναξε η Σάρα

κι έπεσε ξερή στην αγκαλιά της Λουκίας. Μόνο

που η Λουκία ήταν ήδη λιπόθυμη με αποτέλε-

σμα να σωριαστούν και οι δύο στο πάτωμα.

Άλλες δύο φιγούρες κατέφτασαν σχεδόν

98

καλπάζοντας. Ήταν ο Χάρης Χαϊδεμένος και

η Λήδα Βολίδα, οι σπασίκλες της τάξης, έτοιμοι

να πάρουν μέρος στον αγώνα ποιος-θα-βοη-

θήσει-πρώτος-τις-συμμαθήτριές-του.

«Εγώ θα τις σώσω!» φώναξε ο Χάρης ψεκά-

ζοντας με νερό το πρόσωπο της Σάρας.

«Όχι, εγώ!» πετάχτηκε η Λήδα, ρίχνοντας

χαστουκάκια στην άμοιρη τη Λουκία.

Τα δύο κορίτσια συνήλθαν στο λεπτό.

«Έι, κορίτσια, τι πάθατε;» τις ρώτησε το φά-

ντασμα που μόλις είχαν δει. «Είστε καλά;»

Και τότε η Σάρα και η Λουκία αναστέναξαν

ανακουφισμένες γιατί τελικά το φάντασμα ήταν

ο κύριος Αγησίλαος, ο επιστάτης του δημοτικού

σχολείου. Γύρω του είχαν μαζευτεί όλοι οι μαθη-

τές του Β2. Ο κύριος Αγησίλαος κρατούσε στο

ένα χέρι μια τεράστια σκούπα που έσταζε κι ένα

αναμμένο κερί στο άλλο. Έτσι όπως τον φώτιζε,

όμως, έμοιαζε σαν φάντασμα μες στο σκοτάδι.

«Τι τρέχει;» ρώτησε η Σάρα μπερδεμένη.

«Γιατί δεν είστε στην τάξη σας;»

«Γιατί τα πάντα είναι σκοτεινά;» συνέχισε τις

ερωτήσεις η Λουκία.

«Όλοι οι δάσκαλοι έχουν πνιγεί!» αναφώνη-

σε η Άσπα Σπάτουλα με δραματικό ύφος.

«Δεν έχουν πνιγεί», τη διόρθωσε ο Γρηγό-

ρης Γατόνης. «Ξεχείλισε το ποτάμι και όλοι οι

δρόμοι είναι μπλοκαρισμένοι. Μόνο με κανό

μπορούν να φτάσουν ως εδώ. Να φανταστεί-

τε, προχτές ανακάλυψα το βροχο-πινγκ-πονγκ,

αλλά το άφησα σπίτι… Κρίμα».

«Το βροχο-πινγκ-πονγκ;»

«Ένα πανέξυπνο σύστημα με ρακέτες του

πινγκ πονγκ που στέλνει πίσω τη βροχή. Το

έφτιαξα το καλοκαίρι. Είναι φοβερό!»

«Και πού καταλήγουν οι σταγόνες;» τον ρώ-

τησε σαστισμένη η Λήδα.

«Στα σύννεφα φυσικά!»

10

10

«Και μετά;»

«Και μετά ξαναπέφτουν».

Όλοι ξερόβηξαν με τρόπο.

«Σήμερα είναι μια τραγική μέρα», σχολίασε

ο Χάρης, στενοχωρημένος λες και είχε γράψει

μηδέν αντί για το συνηθισμένο του «άριστα».

«Δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε μια άσκηση

στην τάξη!»

«Το σημαντικό είναι ότι είστε όλοι εδώ σώοι

και αβλαβείς», είπε ο κύριος Αγησίλαος, κου-

νώντας τη σκούπα και πιτσιλίζοντας τα παιδιά

με νερά. «Και μέχρι να έρθει κάποιος δάσκαλος,

ο υπεύθυνος του σχολείου θα είμαι εγώ».

«Δεν πρέπει να κάνουμε πρώτα εκλογές;»

διαμαρτυρήθηκε η Λήδα που ευχόταν να εκλε-

γεί Βασίλισσα της Φτερνιζούπολης (ή έστω

Πρόεδρος).

Τα παιδιά συμφώνησαν με την πρότασή της.

«Ναι, εκλογές! Εγώ θα βάλω υποψηφιότητα

για αυτοκράτορας!»

«Εγώ για σουλτάνος!»

«Κι εγώ για τσάρος!»

«Εγώ θέλω να γίνω χαλίφης!» είπε ο Μηνάς

Μινιατούρας, αλλά όπως πάντα κανείς δεν τον

άκουσε.

Ο κύριος Αγησίλαος τους αγριοκοίταξε και

αμέσως όλοι βουβάθηκαν.

12

«Σύμφωνα με τον Νόμο 31 του Κώδικα Επι-

στασίας, σε περίπτωση απουσίας των διδασκά-

λων, ο επιστάτης γίνεται αυτομάτως ο Ανώτα-

τος Τύραννος του Σχολείου και όλοι πρέπει να

τον υπακούν».

«Αν δεν το δω με τα μάτια μου, δεν το πι-

στεύω!» του είπε η Λήδα.

Ο Αγησίλαος έβαλε το χέρι του στην τσέπη

κι έβγαλε ένα δερματόδετο βιβλιαράκι. Ήταν

φθαρμένο λες και κάποιος το ξεφύλλιζε κάθε

12

1514

μέρα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μια σελίδα

ήταν μαρκαρισμένη με μια κόκκινη κορδέλα κι

αυτήν ακριβώς τη σελίδα ο κύριος Αγησίλαος

έχωσε κάτω από τη μύτη της Λήδας.

Το κορίτσι διάβασε: «Νόμος 31 του Κώδικα

Επιστασίας. Σε περίπτωση απουσίας των διδα­

σκάλων, ο επιστάτης γίνεται αυτομάτως Ανώ­

τατος Τύραννος του Σχολείου και όλοι πρέπει

να τον υπακούν».

«Τα βλέπεις;» της είπε γεμάτος ικανοποίηση

ο επιστάτης.

«Αλήθεια;» ρώτησε ο Χάρης, που κόλλησε

πάνω στη Λήδα για να μπορεί να διαβάσει κι

εκείνος.

1514

«Και δεν τελειώνει εδώ», παραδέχτηκε η

Λήδα και συνέχισε: «Ο νέος Μέγας Τύραννος

πρέπει να αποκαλείται Εξοχότατος, Αξιότιμος,

Εντιμότατος ή Ενδοξότατος».

Ο Εξοχότατος έχει το δικαίωμα να:

1. δίνει εντολές σαν καπετάνιος πλοίου

2. να καταδικάζει και να φυλακίζει

τους ανυπάκουους μαθητές

3. να ανοίγει τα δώρα γενεθλίων

πριν από τον εορτάζοντα

4. και κυρίως να φοράει το Ειδικό Καπέλο

του Ανώτατου Τυράννου.

Ο κύριος Αγησίλαος παράτησε τη σκούπα,

έβγαλε από την τσέπη του ένα τρίκωχο καπέλο

και το φόρεσε στο κεφάλι. Έμοιαζε με τον Μέγα

Ναπολέοντα.

«Πώς γίνεται να φυλάει στην τσέπη του ένα

τόσο μεγάλο καπέλο;» ψιθύρισε ο Γρηγόρης.

ΚΥΡΙΕ ΑΓΗΣΙΛΑΕ,ΕΣΕΙΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ!

1716

«Έλα, ντε, πώς;» αναρωτήθηκε κι ο Άρης

Γρανάζης.

Ο Αγησίλαος όμως τους αγνόησε. «Τώρα

που ξεκαθαρίσαμε ότι εγώ είμαι ο αρχηγός,

εμπρός, όλοι στην τραπεζαρία!»

«Δεν θα μας πάτε στις τάξεις μας;» ρώτησε η

Λουκία Λαμπίκου.

«Όχι! Στις τάξεις στάζουν τα ταβάνια. Το μο-

ναδικό στεγνό μέρος του σχολείου είναι η τρα-

πεζαρία, κι αυτό επειδή βρίσκεται στο υπόγειο».

Πράγματι, στην τραπεζαρία δεν υπήρχε στα-

γόνα νερού. Ούτε ακουγόταν η ανατριχιαστική

βουή του ανέμου. Ούτε και μπορούσαν να δουν

τίποτε από εκεί. Τα πάντα ήταν κατάμαυρα σαν

πίσσα.

«Εσύ!» φώναξε ο κύριος Αγησίλαος δείχνο-

ντας τον Ηρακλή Ζοριλή. «Πήγαινε να φέρεις

κεριά από την κουζίνα. Εμπρός, μαρς!»

Ο Ηρακλής Ζοριλής ήταν ο νταής της τάξης

1716

18

και δεν δεχόταν εντολές από κανέναν… εκτός

από τον κύριο Αγησίλαο. Γιατί ο κύριος Αγη-

σίλαος έμοιαζε με χοντρό δράκο, αυτό ακριβώς

δηλαδή που ήθελε να γίνει κι ο Ηρακλής έπειτα

από χρόνια.

«Ναι, Ενδοξότατε!» του απάντησε ο Ηρα-

κλής και στάθηκε προσοχή χτυπώντας τα πα-

πούτσια του.

«Προτιμώ το Εξοχότατος», σχολίασε ο Αγη-

σίλαος. «Οι υπόλοιποι στις θέσεις σας! Εκεί

που κάθεστε κάθε μέρα την ώρα του φαγητού».

Μέχρι να πεις κύμινο, τα παιδιά κάθισαν

σε όποια θέση βρήκαν μπροστά τους. Ο Άρης

Γρανάζης μουρμούριζε τα συνηθισμένα του

ρομποτικά… Βζζτ, Βρρρ και Φζζτ… ενώ η Μα-

ριέττα Πιρουέτα πήγε στη θέση της αφού πρώτα

έκανε ένα πλιέ, ένα καμπρέ κι ένα ζετέ.

Δευτερόλεπτα μετά, ο Ηρακλής επέστρεψε

με μια χούφτα κεριά. Ο Αγησίλαος τα άναψε

18

και άφησε από ένα σε κάθε τραπέζι. Σιγά σιγά η

ατμόσφαιρα έγινε πιο ζεστή. Οι φλόγες λικνίζο-

νταν σαν πυγολαμπίδες και φώτιζαν τα κόκκινα

μάγουλα των παιδιών.

Ο επιστάτης προχώρησε στη μέση της τραπε-

ζαρίας, μπροστά από τη βιτρίνα με τα τρόπαια

του σχολείου: μετάλλια, κύπελλα, βραβεία που

2120

είχαν κερδίσει οι μαθητές σε διάφορους αγώ-

νες, παλιά κειμήλια και άλλα. Κάποια ήταν τόσο

παλιά και σκονισμένα που έμοιαζαν με προϊστο-

ρικά απολιθώματα. Άλλα ήταν τόσο καινούρια

και αστραφτερά που έμοιαζαν σαν να τα είχαν

περάσει με παρκετέζα.

Όλη η βιτρίνα, φωτισμένη από τα κεριά, έλα-

μπε σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο.

«Τι θα κάνουμε τώρα, Εντιμότατε;»

«Να κάνουμε μαθηματικά», πρότεινε ο Χά-

ρης. «Ή αστροφυσική».

«Τι θα λέγατε για γεωμετρία;» πετάχτηκε η

Ακίκο Αστέρη. «Ή μήπως ψυχολογία; Ινδοευ-

ρωπαιολογία;»

«Όχι», απάντησε ο κύριος Αγησίλαος με πα-

ράπονο. «Παρόλο που έχω το δικαίωμα να δοκι-

μάσω το κολατσιό όλων των μαθητών, ο Κώδι-

κας Επιστασίας δεν μου επιτρέπει να διδάσκω».

«Οπότε;»

ΜΑΚΡΙΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣΑΠ’ ΤΟ ΚΟΛΑΤΣΙΟ ΜΟΥ!

2120

«Κύριε Αγησίλαε, κύριε Αγησίλαε!» φώναξε

η Λήδα Βολίδα σηκώνοντας το χέρι. «Γιατί δεν

μας λέτε ποιος κέρδισε τα τρόπαια; Πρέπει να

είναι και το δικό μου εκεί, το Πρώτο Βραβείο

στον Διαγωνισμό Πολλαπλασιασμού. Είχα

κερδίσει με την προπαίδεια του 537».

«Μήπως είναι και η κονκάρδα μου από τον

διαγωνισμό συλλαβισμού;» ρώτησε ο Χάρης.

«Είχα κερδίσει με τη λέξη σουπερκαλιφρατζιλι-

στικεξπιαλιντόσιους. Σίγμα, όμικρον, ύψιλον…»

«Καλό», παραδέχτηκε η Ακίκο.

«Μα αυτό δεν είναι λέξη!» σχολίασε ο Γρηγό-

ρης Γατόνης.

Ο Χάρης ούτε καν που τους άκουγε. «Πι,

έψιλον…»

«Και το κούτσουρο που κέρδισα στους Ολυ-

μπιακούς Αγώνες Ρίψης Κορμών, το ξεχάσατε

και αυτό;» γκρίνιαξε ο Ηρακλής Ζοριλής.

Στο μεταξύ, η Σάρα Πεισματάρα είχε

παρατηρήσει ένα πολύ παράξενο αντικείμενο.

«Τι είναι αυτό;»

Όλα τα παιδιά κόλλησαν πάνω στη βιτρίνα

σαν σαλιγκάρια στην άσφαλτο, για να δουν κα-

λύτερα αυτό το παράξενο πράγμα. Ήταν ένα

άγαλμα από άργιλο, ψηλό όσο δύο μπάλες

του τένις. Απεικόνιζε έναν Αιγύπτιο Φαραώ

μ’ ένα περίεργο καπέλο σε σχήμα βεντούζας.

2322

«Αυτό το άγαλμα;» ρώτησε ο κύριος Αγησί-

λαος πιάνοντάς το προσεκτικά με τα παχουλά

δάχτυλά του. «Είναι ολόκληρη ιστορία, πού να

σας λέω τώρα…»

Ένα βουητό ξέσπασε στην αίθουσα.

«Ι-ΣΤΟ-ΡΙ-Α! Ι-ΣΤΟ-ΡΙ-Α!» τον παρότρυναν τα

παιδιά. «Ι-ΣΤΟ-ΡΙ-Α!»

Ο κύριος Αγησίλαος χαμογέλασε. «Ε, αφού

επιμένετε, εντάξει. Όλα ξεκίνησαν πριν από

πολλά πολλά χρόνια, όταν ο πατέρας μου, ο

Αδαμάντιος, ήταν επιστάτης στο δημοτικό σχο-

λείο της Φτερνιζούπολης».

Κι έτσι, όση ώρα η βροχή μούσκευε τη Φτερ-

νιζούπολη, στην τραπεζαρία του σχολείου,

κάτω από το φως των κεριών, ο κύριος Αγησί-

λαος άρχισε να διηγείται την ιστορία του.

Κι είχε πολλά να πει.

2322