ogłoszenia www.anons.ie wiadomości www.kurierpolski.ie porady
www.wyspa.ie
2raport Kuriera 0 5 . 0 3 . 2 0 1 0
l TELEFONY ALARMOWE . . . . . . . . . . .999 lub 112
l EIRCOM INFORMACJA
O NUMERACH TELEFONÓW . . . . . . . . . . . . .11811
l POLICYJNY TELEFON
ZAUFANIA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1800 666
111
l ESB (DOSTAWCA PRĄDU)
TELEFON ALARMOWY . . . . . . . . . . .1850 372 999
l GAS (DOSTAWCA GAZU)
TELEFON ALARMOWY . . . . . . . . . .1850 205 050
l FÁS (IRLANDZKI URZĄD PRACY) .1800 611 116
l SOCIAL WELFARE (Irlandzki Urząd
Spraw Społecznych) . . . . . . . . . . . . .1890 203 325
l POMOC SPOŁECZNA (bezdomni,
sytuacje kryzysowe) . . . . . . . . . . . . .1800 724 724
l POLSKA AMBASADA, POLSKI KONSULAT
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . .01 8718020
l POLSKI OŚRODEK
SPOŁECZNO-KULTURALNY . . . . . .01 676 2515
l POLSKA PARAFIA . . . . . . . . . . . . . . . .087-2393235
l DOMINIKANIE DLA POLAKÓW
W IRLANDII . . . . . . .01 889 76 13, 01 889 76 18
l POLSKA SZKOŁA . . . . . . . . . . . . . . . .087 690 60 98
l POMOC DROGOWA . . . . . . . . . . . .087 411 27 80
l KURIER POLSKI . . . . . . . . . . . . . . . . . .086 222
4440
Ważne telefony
Wydawca/ Publisher: White Eagle Agency, Dariusz AdamowiczIRL
+353 858307111, +353 86 222 4440GB +44 7805757496
Dyrektor wydawniczy/ Editor:Tomasz Wybranowski +353 86 858 30
66
Współpraca/Contributors: Marta Kosiak, Piotr Słotwiński, Justyna
Cwojdzińska, Agnieszka Szykuła,Krzysztof Schramm, Tadeusz
Majcherek,Tomasz Szustek, Katarzyna Sudak, Mariusz Kargul,
Sebastian Szydłowski,Joanna Krauzowicz, Sebastian Czerwiński,Wojtek
Blehm, Tomasz Bereska, Marcin Herbsztain
Reklama/Advertising: Katarzyna Sudak +353 868583109Dariusz
Adamowicz +353 [email protected], [email protected]
Dystrybucja/Distribution: IRL +353857172023, +353871404100NI/GB
+447854271878
Korekta/Proofreading: Marcin Herbsztain
Biuro Ogłoszeń: Moore St. Mall Shopping Centre58 Parnell Street,
D1, +353 18749514Ogłoszenia sms +35386 222 444 0 e-mail:
[email protected]
Adres do korespondencji/Corespondency Address:Moore St. Mall
Shopping Centre58 Parnell Street, Dublin 1
Wszelkie prawa zastrzeżone, kopiowanie, powielanie w
jakiejkolwiek postaci zabronione. Redakcja nie odpowiada za treść
reklam i ogłoszeń. All rights reserved Kurier Polski 2009.
Prawda nas wyzwoli
Szkoła Marzeń SEN otwarta dla uczniów i ... rodziców
Napięcia na liniiDuszpasterstwo Polskiew Dublinie – dyrektor i
nauczyciele Szkoły przypolskiej parafii podwezwaniem św.
Audeonabyły medialnym hitem mediów polonijnych w Irlandii.
Redakcja ‘Kuriera Polskiego’ cierpli-wie czekała na rozwiązanie
konfliktu.Wierzyliśmy, że słońce wreszcie wze-jdzie wlewając w
serca najbardziej zain-teresowanych – DZIECI – nadzieję iradość.
Każdy konflikt w łonie polskiejspołeczności boli i budzi niesmak.
Otomalkontenci znowu mogą ironizowaćtwierdząc: „coś takiego tylko
są w staniesobie zafundować Polacy na obczyźnie”.Niestety w wielu
wypadkach mają rację.
Mnie osobiście zaintrygował tematdzieci. W tym całym zamieszaniu
to onetraciły najwięcej! Po wydarzeniach 31stycznia, które
rozegrały się w budynkuszkoły polonijnej przy Cork Street,zdaniem
„zbuntowanych nauczycieli”NIC JUŻ NIE BĘDZIE TAKIE SAMO!
Mieli rację! Dzięki pasji pracy na rzeczdzieci grupki zapaleńców
– pedagogów,zaangażowaniu i wielkim sercu rodzicóworaz wielkiej
chęci dzieci by mieć „szkołę
marzeń” 20 lutego otwarto nowąplacówkę! Dyrektor szkoły
TomaszBastkowski powiedział nam z dumą pow-strzymując łzy
wzruszenia:
- Jesteśmy w pięknym parku wiktori-ańskim w scenerii starych
drzew, wsąsiedztwie stadniny koni i trzechzielonych boisk do piłki
nożnej z natural-ną trawą. Szkoła mieści się wzabytkowym budynku.
Wszyscy mówią oniej Hogwart! (zdjęcie jako dowód).
Klasy O – VI oraz I Gimnazjum prowad-zone przez oficjalne i
zarejestrowane sto-warzyszenie (co warto podkreślić,
jeśliktokolwiek kwestionuje legalność przed-sięwzięcia) znalazły
swoje miejsce w St.JOSEPH SCHOOL for Deaf Boys, przyNavan Road,
Dublin 7. Telefon kontak-towy: 087 95 25 462. Co ważne dlaRodziców
sekretariat Szkoły czynny jestcodziennie od wtorku do piątku w
godz.9.00 – 22.00. Wszyscy zainteresowaniznajdą wszystkie
informacje na kolorowej i„uśmiechniętej” stronie
www.polskaszko-lawdublinie.com. Polska Szkoła SEN, real-izuje
program nauczania zatwierdzonyprzez Ministerstwo Edukacji
NarodowejRP z wykorzystaniem, rekomendowanychprzez Ministerstwo,
podręczników.
Zanim zaproszę do lektury wywiadu –rzeki z dyrektorem Szkoły SEN
TomaszemBastkowskim (strony 6 i 7) jeszcze jednarzecz. Krótki list
od nauczycieli i dyrekcjiplacówki, który prezentujemy z
przyjem-nością.
Tomasz WybranowskiFot. Katarzyna Sudak
O naszej szkole...W gronie przyjaciół (nauczycieli, rodziców),
wspaniałych ludzi, 31 stycznia 2010
roku założyliśmy Polską Szkołę SEN w Dublinie. SEN to
StowarzyszenieEdukacyjne Nauczycieli, ale my wolimy zdecydowanie
skróconą nazwę.Zaczynaliśmy od zera, nie mając własnego budynku,
książek, pomocy naukowych.Po 2 dwóch tygodniach udało nam się
znaleźć piękne miejsce. Prawdziwy Hogwart.Wyszukali go dla nas
rodzice: Asia i Darek.
Później cała społeczność szkolna rzuciła się w wir przygotowań,
remontów iwielkiego sprzątania. Ramię w ramię pracowaliśmy cały
okrągły tydzień. Od ranado nocy. Nauczyciele i rodzice. Tata Maćka
i Piotrka, który jest stolarzem, skręcałmeble i naprawiał antyki.
Tata Mateusza malował klasy. Rodzice Pawła dzielniesprzątali i
aranżowali wnętrza. Tata Wiktorii i Szymona zwoził do szkoły z
całegoDublina meble, stół pingpongowy a nawet pianino! Było jeszcze
wielu innych rodz-iców i przyjaciół, których nie sposób wymienić bo
zawodna pamięć redaktora stronyinternetowej nie ogarnia tych
wszystkich bezimiennych bohaterów, ale wierzcienam. Zryw i zapał w
narodzie był zaiste wielki...
I wreszcie wstał słoneczny dzień 20 lutego 2010 roku gdy 140
uczniów i dwa razytyle rodziców powitało nową szkołę. Kto żyw w
mroźny sobotni poranek ciągnął wstronę Hogwartu. Samochodami,
autobusami i piechotą nadciągali rodzice i nasipodopieczni. Kilka
minut po 9.00 rozpoczęły się lekcje i wszystko było już dobrze
ispokojnie, na swoim miejscu tak jak powinno być....
Pragniemy w tym miejscu serdecznie podziękować Wszystkim.
Rodzicom,nauczycielom i dzieciom. Bez Was nic nie było by możliwe.
Razem możemy wszys-tko. SEN się spełnił. Mamy Szkołę, gdzie spełnią
się teraz nasze marzenia. Szkołęgdzie każdy będzie czuł się u
siebie i gdzie nigdy nie będzie nudno. Uczymy się ibawimy oraz
budujemy wszystko razem, a do tego potrzeba wielkiej wyobraźni
iodwagi. Zawsze i bez względu na okoliczności. To wielki zaszczyt
być z Wamiwszystkimi, dziś i jutro w Hogwarcie.
Nauczyciele Szkoły Polskiej SEN w Dublinie
Irish – Polish Society przedstawia Pawła Sorokę
Mimo, że mieszkamy na SzmaragdowejWyspie nikt i nic nie może nas
odwieść odpogłębiania swojej wiedzy na temat zmianroku 1989 r.
jakie są udziałem Polski. Nasz krajma przed sobą jeszcze długą
drogę by było wnim „mądrze, zdrowo i bezpiecznie”. Nie może-my
jednak negować epokowych przemian,które teraz, z perspektywy 21 lat
od bezkr-wawej rewolucji społecznej, są udziałem izdobyczą nas
wszystkich.
Z myślą o krzewieniu wiedzy na tematynajnowsze, które dzieją się
w polskiejprzestrzeni Irish – Polish Society gościć będziedoktora
Pawła Sorokę. W niedzielę 7 marca, wgościnnych murach Domu
Polskiego przyFitzwilliam Place 20, nasz gość mówić będzieo dwóch
waznych zagadnieniach: 1. Obliczachpolskiej kultury w warunkach
uczestnictwa
Polski w integracji europejskiej, 2. Szansach i zagrożeniach dla
polskiej gospodarki w procesach glob-alizacji i integracji
europejskiej. Serdecznie zapraszamy na spotkanie z Pawłam
Soroką.
T. WybranowskiPaweł Soroka – poeta, dziennikarz, politolog i
animator kultury oraz działań gospodarczych.Uprawia twórczość
poetycką, jest autorem czterech tomików wierszy oraz dwóch arkuszy
poetyc-
kich ( „Chwila samozatracenia”, wydany w 1976 r. i „Siedemnaście
erotyków”, wydany w 2005 r. ).Ponadto jego wiersze ukazały się w
kilkudziesięciu czasopismach i kilkunastu almanachach i
antolo-giach. Paweł Soroka w 1976 roku ukończył nauki polityczne na
Uniwersytecie Warszawskim (specjal-ność: stosunki międzynarodowe) i
w 1985 roku na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych
UWobronił pracę doktorską pt. „Teorie podejmowania decyzji w
amerykańskiej nauce o stosunkach między-narodowych”, która w 1987
roku została opublikowana. W 2006 roku wydana została jego praca
habil-itacyjna pt. „Strategia bezpieczeństwa zewnętrznego Polski.
Proces formułowania”. 23 kwietnia 2008roku Rada Wydziału
Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego
nadała mustopień naukowy doktora habilitowanego nauk
humanistycznych w zakresie nauk o polityce. PawełSoroka jest
autorem kilkudziesięciu opublikowanych artykułów naukowych.
ogłoszenia www.anons.ie wiadomości www.kurierpolski.ie porady
www.wyspa.ie
6naszesprawy 0 5 . 0 3 . 2 0 1 0
Ciąg dalszy ze strony 1.
- Panie Dyrektorze, 20 dzień lutego 2010roku to pierwszy dzień
funkcjonowanianowej szkoły,polonijnej w Irlandii. Szkołajest nowa,
choć i „nie – nowa”. O tymbędziemy rozmawiać także byCzytelnikom
rozwiać pewne wątpliwości.Ważna zawsze jest geneza. Kto był
inicja-torem powstania nowej polskiej szkoły?
Tomasz Bastkowski: Pracowaliśmy razemwszyscy przy szkole
polonijnej, która działajuż 3 lata przy Duszpasterstwie Polskim
wDublinie. Ja zostałem zatrudniony w rolinauczyciela w tej szkole w
kwietniu 2009.Dwa miesiące później zaproponowano mifunkcję
dyrektora. Nie bez znaczenia byłamoja przeszłość menadżerska w
niepub-licznych szkołach w Warszawie.Organizowałem taką placówkę
praktycznieod zera, od podstaw, odpowiadając głównieza marketing,
zasoby ludzkie i wizje rozwoju.
- Czy to znaczy, że szkoła przyDuszpasterstwie nie była
dobra?
Tomasz Bastkowski: Kiedy przyszedłemdo szkoły przy
Duszpasterstwie Polskim wDublinie, przy kościele pod wezwaniem
Św.Audeona, zastałem placówkę o bardzodużym potencjale, ciekawej
wizji, ciekawymprogramie, ale zupełnie niepoukładanejwewnętrznie.
Nie było kogoś, kto by potrafiłbyten potencjał ludzki, który tam
był ułożyć.Żywym złotem placówki byli jej nauczyciele.Moje pierwsze
działania cechowała prze-jrzysta komunikacja wewnątrzszkolna,
orazdialog i wymiana informacji z rodzicami, cojest jeszcze
istotniejsze. Szkoła przeszła naetat pracy zespołowej. Z sukcesami
pracow-aliśmy przez pół roku razem. Miarą sukcesówbyła bardzo
entuzjastyczna ocena szkołyprzez minister edukacji Katarzynę Hall,
któranas wizytowała. Co jest najważniejsze dzieciosiągnęły
znakomite wyniki w nauce.Pojawiło się sporo zajęć dodatkowych.
- Można powiedzieć, że wszyscy bylizadowoleni, nie wykluczając
dzieci? Wktórym momencie pojawiło się zarzewiekonfliktu, który
doprowadził doutworzenia nowej placówki?
Tomasz Bastkowski: Zacznijmy od tego,że szkoła działała poza
prawem finansowymi poza prawem obowiązującym w Irlandii.Związane to
było z tym, że nauczycielepobierali wynagrodzenie. To normalne,
ale.Przepływy gotówki w ogóle nie były księ-gowane. Nie były
robione także żadne bizne-splany. Ja taki biznes plan przygotowałem
nasamym początku i zaproponowałem byzałożyć stowarzyszenie. Ten
organ mógłbyprowadzić szkołę oddzielnie, niezależnie oddziałalności
Duszpasterstwa. Nawet byliśmyz panią Anetą Oczki
(pomysłodawczyniąpowstania tej szkoły) zgodni w tej sprawie inawet
zasięgnęliśmy w tej sprawie opiniiirlandzkiego prawnika.
Powiedziano namwszystko co trzeba zrobić. I na tym ta sprawasię
zakończyła. Wszystko ucichło.
- Jak na to wszystko zapatrywali sięnauczyciele? Przecież szkoła
to przede
wszystkim uczniowie i właśnie nauczy-ciele? Szkoła przy
Duszpasterstwie działaod września 2007...
- Nauczycielom od samego początkuwładze placówki proponowały
samozatrud-nienie. Wszelkie działania były przekładane zmiesiąca na
miesiąc. Zresztą, tak jak nauczy-ciele mówili, można z nimi było
zawszeporozmawiać, przynajmniej z tymi co byli wtej szkole od
początku jej istnienia. Comiesiąc obiecywano, że te sprawy
zostanązałatwione „w pierwszej kolejności”. Nie byłyjednak. Tuż po
nowym roku nauczycieledostali ultimatum: „albo zgodzą się na
pracęjako osoby samozatrudnione, albo patrz pier-wsze rozwiązanie”.
Brzmi to zagadkowo?Powiedziano, że nie ma innego rozwiązania,bo
„szkoły [rzekomo] nie będzie stań napłacenie 11% kosztów obsługi
umów o pracę.
- Dlaczego samozatrudnienie – w tymkonkretnym przypadku – to
było w zgod-nej opinii większości grona pedagog-icznego złym
rozwiązaniem?
- Dla nauczycieli, którzy przyjęliby takierozwiązanie, wiązałoby
się to z problemami wprzypadku utraty przez nich pracy.
Dlaczego?Wiemy jak jest na irlandzkim rynku pracy.Większość kadry
szkolnej pracuje wbankach, mamy kilku managerów, przed-stawicieli
handlowych. Część pracuje wprzedszkolach czy też
irlandzkichplacówkach dydaktycznych. W momencieutraty tej
irlandzkiej pracy, człowiek samoza-trudniony, czyli właściciel
swojej własnej pry-watnej firmy, nie ma żadnych świadczeń
soc-jalnych. Dla Social Welfare nie byłoby ważne,że ktoś przychodzi
do szkoły na kilka godzinw tygodniu i zarabia 60, czy 80 euro
brutto –a tak było w przypadku większości nauczy-cieli. Inna
sprawa, że bardziej „odważni”nauczyciele zaczęli mówić o
pewnychrzeczach, które przeszkadzają.
- Panie dyrektorze, ale „czyje królestwotego religia”, chce się
przytoczyć stare
historyczne powiedzenie...- Ale nikt nie neguje i nigdy nie
negował roli
Duszpasterstwa w powstaniu placówki.Trzeba jednak pamiętać, że
szkoła powinnaspełniać swoją rolę. Proszę sobie wyobrazićtaką
sytuację: ustawiamy ramowy plan rokuszkolnego. Gdy jest już gotowy,
to wtedyksiądz proboszcz Jarosław Maszkiewiczwraz z panią Anetą
Oczki nagle zaczynająciągu trwania roku szkolnego ni stad nizowąd
umieszczać nowe punkty programu.Czasami idiotyczne a nieraz
absurdalne. Tuchcę coś powiedzieć, aby nie być posąd-zonym o to, że
walczę z Kościołem. Jestemteologiem i w nowej szkole uczę religii.
Alepewne rzeczy kłócą się ze sobą. Otoprzykład. W szkole przy
Duszpasterstwie byłaobowiązkowa Msza Św. co miesiąc.Nabożeństwo
skutecznie rozkładało życieszkolne na trzy godziny. Z
perspektywydyrektora szkoły powiem wprost: były togodziny stracone.
Traciliśmy w ten sposóbpół jednej soboty. Ale to nie wszystko, bo
doplanu zajęć ksiądz proboszcz dokładał kole-jne nabożeństwa. W
październiku ksiądzzaproponował nabożeństwa różańcowe dlachętnych.
Odbywały się one o godzinie 8:40tuż przez lekcjami. Uczestniczyło w
nich kilko-ro uczniów i rodziców, w tym ja i mojepociechy. I nikt
więcej nie przychodził. Ksiądzproboszcz wymyślił roraty. Najpierw
miały byćo 8:30 dla wszystkich chętnych, ale ksiądzstwierdził z
Anetą, Oczki, że skoro to się niesprawdza, to trzeba zrobić roraty
w szkole.
- Czy nie można było postarać sięzebrać młodzieży i dzieci w
inne dni?Może wspólne niedziele modlitewne, albocoś podobnego?
- To pytanie nie do mnie. Do legendy jużprzeszła „procesja
roratna” w szkole... Dziecii młodzież chodziły ze specjalnymi
lampiona-mi po budynku szkolnym, zaś panPrzemysław – nasz muzyk –
śpiewał„Spuśćcie nam na ziemskie niwy”. W tymczasie rodzice
wpłacali pieniądze do kasyszkolnej, jacyś goście a tu dzieci
zamiast się
uczyć i nadrabiać zaległości z polskiego czyinnych przedmiotów,
to biegają z latarka-mi...Cyrk! Po prostu jeden wielki cyrk.
Wostatniej chwili udało się przekonać księdza,żeby nie było
świeczek z otwartym płomie-niem tylko lampiony. Rodziców
informowałosię z dnia na dzień, że mają kupić latarki
i„zorganizować” lampiony. Takie historie pow-tarzały się. Zupełnie
bez sensu, bez żadnegocelu i wizji. Nauczyciele całe dwa
tygodniemusieli robić te lampiony. Nagle wymyślonoteż, że kartki
świąteczne trzeba wysyłać.Rzecz normalna i chwalebna. Naszenazwiska
były już wydrukowane, ale gdzietam! Każdy musiał się podpisać
odręcznie.200 kartek, 200 podpisów. No i tego typupodobnych
przykładów to było mnóstwo. Wmiędzyczasie pani Aneta Oczki
zaczęłajeszcze pisać książki do religii nazywane„periodykami”. I te
periodyki też trzeba byłoroznosić, rozdzielać,
przekazywać.Oczywiście kosztem innych przedmiotów izaplanowanych
lekcji.
- Nie można było zaprotestować?Ktokolwiek próbował rozmawiać
rze-czowo na te tematy z księdzem pro-boszczem i panią Oczki?
- Co każdy semestr brałem to na siebie.Rozmawiałem tłumaczyłem,
argumen-towałem... Oszczędzając zespół brałemwszystko na siebie...
Wreszcie stało co sięstało...
- No właśnie. Nowa szkoła, w pięknymmiejscu, i wokół zadowolone
twarze. Idzieci, nauczycieli i rodziców...
- Boża opatrzność czuwa (uśmiech).Teraz, gdy jesteśmy pozbawieni
tego całegobalastu, tej całej otoczki, skupiamy się tylkona
edukacji oraz by realizować rożne projek-ty z rodzicami. To ma być
szkoła dla ludzi.Tam było powiedziane: „na nic nie mapieniędzy”
albo „nie, nie, nie!”. Proszę terazsię rozejrzeć. Tutaj są wszyscy
rodzice, dziecii my. Tam byłoby to niemożliwe. Z dumąmówię: to jest
szkoła polska, jesteśmyśrodowiskiem polonijnym, musimy tworzyćjakąś
społeczność.
- Panie dyrektorze po kolei. Bowiemnaszym Czytelnikom należy się
paręwyjaśnień. Mówię to w odniesieniu doburzy medialnej jaka
rozegrała się wpolonijnych mediach a w szczególnościna forach
internetowych Polonii. Jednomusimy sprostować: państwo nie
prze-nieśli w inne miejsce szkoły polskiej, któradziała przy
Duszpasterstwie tylko zdecy-dowaliście się założyć nową
placówkę.Prawda?
- Dokładnie.
- Wróćmy do wydarzeń styczniowych zpanem w roli głównej...
- Nauczyciele odmówili przystąpienia dosamozatrudnienia. Jednym
słowem nieprzystali na warunki księdza proboszczaMaszkiewicza i
pani Oczki. W konsekwencjija zostałem zwolniony z funkcji
dyrektora. Zdnia na dzień kazano mi się spakować, wyp-
isano mi czek z odprawą i po prostu –grzecznie acz zdecydowanie
– wyprowad-zono mnie ze szkoły. Nauczyciele postanow-ili jednak, że
w sobotę normalnieprzeprowadzą wszystkie zajęcia. Powodybyły trzy:
dzieci, po drugie dość napięty pro-gram i trzy: zapowiedziana
wizyta pani kon-sul. Miały być rożne konkursy dla dzieci,specjalna
część artystyczna i spotkanie zrodzicami. Nieco wcześniej miało się
odbyćzebranie z panią Anetą Oczki. Tak się jednaknie stało. Mało
tego, zaskoczeni rodzice inauczyciele otrzymali z samego rana smsa
znastępującą treścią: „Z powodu pękniętej ruryw szkole, i powodzi w
szkole, zajęcia zostająodwołane”. Podpisano: Dyrektor szkoły.
Tutajchcę dodać, że ja już od dwóch dni nie pra-cowałem. Ja na
szczęście podpisywałemwszelkie swoje maile z informacjami do
rodz-iców z imienia i nazwiska. Wiadomościrozesłano także z innego
numeru niż mój.
- Co było potem?- Oczywiście pojechaliśmy do szkoły, bo
wiedzieliśmy, że „coś” jest na rzeczy. Okazałosię, że z
budynkiem nic się nie dzieje.Wszystko działało, woda była także
tyle, że wszczelnych rurach... Za około 15 minutksiądz Maszkiewicz
z panią Oczki pojawili sięw placówce i zgodnie powiedzieli: „No
tak,skłamaliśmy, bo inaczej nie można było, gdyżpaństwo nie byli
gotowi do przeprowadzeniazajęć”. Wszyscy poczuli się lekko
oburzeni.Przecież do późnych godzin nocnychprzepisywano oceny
opisowe. Ta kadranauczycielska to profesjonaliści. Dla niej niebył
ważny fakt, że chwilowo nie ma dyrektora.Nikt nie gdybał i nie
wydziwiał w stylu „namsię to nie podoba”. Nic z tych
rzeczy.Nauczyciele stanęli na wysokości zadania ichcieli
przeprowadzić zajęcia, tak jak w każdąsobotę. Usłyszeli na to, że
tylko samozatrud-nienie wchodzi w grę, gdy mowa o ichprzyszłości w
szkole przy Duszpasterstwie.
Wywiązała się krótka dyskusja:
- A co z dyrektorem? - nauczyciele.- Dyrektor nie będzie
przywrócony, bo stra-
ciliśmy zaufanie – odpowiedział ksiądzMaszkiewicz i powtórzyła
to pani A. Oczki.
- Ale nie rozumiemy. Proszę torozwinąć.
Po tym pytaniu nastała długa cisza.
- A kto teraz jest dyrektorem?- Pani Oczki – odpowiedział ksiądz
pro-
boszcz J. Maszkiewicz.
- A jaki ma pani plan na prowadzenieszkoły?
- Nie mam planu – odpowiedziała nowadyrektor.
Wtedy pamiętam, że nauczycielka religiipani Beata wstała i
zapytała:
dokończenie na str. 7.
Oblicza prawdy (i kłamstwa w dobrejintencji)... Po prostu
Za około 15 minut ksiądz Maszkiewicz z panią Oczki pojawili się
w placówce i zgodnie powiedzieli: „No tak, skłamaliśmy, boinaczej
nie można było, gdyż państwo nie byli gotowi do przeprowadzenia
zajęć”
– rozmowa z dyrektorem Tomaszem Bastkowskim
