06 Pn Noe-Dek 11

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Σ’ αυτό το τεύχος...

1

- Η εποχή μας είναι ξεχωριστή. Οι ζυμώσεις πολλές, καθημερινές. Ο κό-σμος ανάστατος. Ποιο είναι το πραγματικό μήνυμα των ημερών μας; Τι ετοιμάζεται; Ποιος είναι Ο Ένας, που γύρω του συγκεντρώνεται η παγκόσμια προσδοκία; Ποιος ο ρόλος του στη ζωή μας, στις εξελίξεις γύρω μας; Μήπως χωρίς να το γνωρίζουμε και χωρίς να το θέλουμε ίσως όλα γύρω μας ετοιμάζουν τον μεγάλο ερχομό του; (Σελίδα 2)

- Μιλάμε συχνά γύρω από το θέμα το μεγάλο της αγάπης. Πιο πάνω από θέμα μελέτης και ανάλυσης η αγάπη είναι ζωή, είναι σχέση, εί-ναι Πρόσωπο. Κάνουμε πολλές προσπάθειες, όμως η αγάπη έρχεται στη ζωή μας Όταν θα μπορούμε να αγαπάμε. Τι σημαίνει αυτό; (Σελίδα 8)

- Το μεγάλο και σοβαρό θέμα της σωτηρίας μας. Μεγάλο θαύμα, με-γάλο δώρο, αλλά υπάρχουν και πολλοί κίνδυνοι αν δεν προσέξουμε. Μέσα στην Αγία Γραφή το συναντάμε με ιδιαίτερα έντονο τρόπο. Έτσι μπορούν να χαθούν όλα και για πάντα. Τι πρέπει να προσέξουμε; (Σελίδα 15)

- Πολλοί και θαυμαστοί είναι οι τρόποι του Θεού για να φανερώσει τον εαυτό Του, την αγάπη Του στους ανθρώπους που χάνονται. Μια εβδομάδα με γαστρορραγία στην κλινική, μπορεί να είναι κάτι τέ-τοιο; Διαβάστε και θα καταλάβετε μόνοι σας. (Σελίδα 22).

- Χριστουγεννιάτικη παράσταση. Η Ελίζα και η Ρόδη έχουν μεγαλώ-σει αρκετά και έχουν αρχίσει να αναλαμβάνουν ευθύνες. Συμμετέχουν ενεργά στη ζωή της εκκλησίας, κάτι που έχει χαρές, αλλά έχει κάποτε και κόστος. Ο Κύριος είναι παρών και δουλεύει θαυμαστά μέσα στις τρυφερές καρδιές τους. (Σελίδα 26)

- Πέρασε από το μυαλό μας ότι δεν είναι μόνον οι άνθρωποι που μπο-ρούν να μας πουν μεγάλες αλήθειες γύρω από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, του Γιου του Θεού, στον κόσμο μας; Μονόλογοι της φάτνης, το ονομάσαμε και υπάρχει άπλετο φως και αλήθεια γύρω από το με-γαλύτερο γεγονός στην Ιστορία της ανθρωπότητας, κι ας μη μιλούνε άνθρωποι. (Σελίδα 38)

- Λάθη γίνονται πολλά και καθημερινά. Δεν είναι όμως όλα ίδια. Με-ρικά λάθη καταλήγουν σε πραγματική ευεργεσία… Μετά από τέτοια λάθη εύχεσαι να γίνονται κάθε μέρα… τέτοια λάθη. Η Ιστορία ενός Λάθους είναι μια τέτοια συγκινητική περίπτωση. (Σελίδα 46)

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2011

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

ΑΛΑΘΕΥΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Η «ανάγνωση» των έσχατων καιρών δεν είναι απλή ή εύκολη υπόθεση. Μπορεί στις μέρες μας να έχουμε πληθώρα στοιχείων και ταχύτατων εξελίξε-ων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε εύκολα να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματά τους και να βγάλουμε ασφαλή και ορθά συμπεράσματα.

Οι σεισμοί κατά τόπους και η ένταση μεταξύ των κρατών και οι πόλεμοι και οι φήμες πολέμων και οι καθημερινές σχεδόν απανωτές απειλές στις οικονομίες των διαφόρων χωρών, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, η αγωνία των ανθρώπων για το τι θα τους φέρει η επόμενη μέρα… είναι μερικά από αυτά που παρακολουθούμε άφωνοι και με απορία κάθε μέρα να ξετυλίγονται γύρω μας. Υπάρχουν κι άλλα, όμως ποιο είναι το κορυφαίο όλων, ποιο είναι το ένα, το μοναδικό, για το οποίο δουλεύουν όλες αυτές οι εξελίξεις;

1Ο Ενας !

Ο Ένας!

Τι το μοναδι-κό, το σημαντικό υπάρχει πίσω από όσα βλέπουμε, ακούμε και ζούμε; Ο κόσμος όλος, χωρίς να το γνω-ρίζει, ετοιμάζεται για κάποιο κορυ-φαίο και μοναδι-κό γεγονός. Ποιο είναι αυτό; Κάτι ετοιμάζεται μεθο-δικά, συστηματι-κά να εμφανιστεί και να επιβληθεί στον κόσμο μας.

Μην πάει το μυαλό σας στη βραχυπρόθεσμη ή μακρο-πρόθεσμη επίλυση των μικρών ή μεγαλύτερων προ-βλημάτων που ταλαιπωρούν και απειλούν τη ζωή μας. Αυτά, όπως εύκολα καταλαβαίνουμε μελετώντας την Ιστορία, κάνουν κύκλους. Έρχονται, επηρεάζουν τη ζωή μας, μας οδηγούν πρόσκαιρα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, πρόσκαιρα αντιμετωπίζονται, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι με κάποια μεταλλαγμένη μορφή θα χτυπήσουν ξανά την πόρτα μας σε μερικά χρόνια. Όμως τι το μοναδικό, το σημαντικό υπάρχει πίσω από όσα βλέπουμε, ακούμε και ζούμε; Ο κόσμος όλος, χωρίς να το γνωρίζει, ετοιμάζεται για κάποιο κο-ρυφαίο και μοναδικό γεγονός. Ποιο είναι αυτό; Κάτι ετοιμάζεται μεθοδικά, συστηματικά να εμφανιστεί και να επιβληθεί στον κόσμο μας.

Όλος ο κόσμος, ολόκληρη η ανθρωπότητα ετοιμάζε-ται για τον Ένα! Τον ερχομό και την εμφάνιση αυτής της μοναδικής προσωπικότητας εξυπηρετούν όλες οι σύγχρονες εξελίξεις γύρω μας. Πρόσωπο ξεχωριστό, προσωπικότητα χαρισματική, μοναδικά προικισμέ-νος. Όμοιός του δεν έχει περάσει από τη φλούδα της γης. Ο ηγέτης που θα καταφέρει πολύ σύντομα να συσπει-ρώσει γύρω του όλο τον ταλαιπωρημένο κόσμο μας, ο οποί-ος θα τον αγκαλιάσει και θα τον αποδεχτεί με αναγνώριση και ελπίδα.

ΕΝΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Για να μπορέσει να αναδειχθεί με το έργο του και να γίνει πρόθυμα αποδεκτός από όλους, χρειάζεται να προετοιμα-στεί κατάλληλα το έδαφος. Αυτό ακριβώς είναι που γίνεται με εντατικούς ρυθμούς στις μέρες μας. Δεν πάει το μυαλό μας, αλλά αυτή είναι η αλήθεια πίσω από όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας. Τα προβλήματα, τα αδιέξοδα, τα άλυτα χρονίζοντα θέματα, όλα όσα κανείς δεν τολμάει αλλά και δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει, συσσωρεύονται. Τις νέες σύγχρονες απειλές κανείς δεν μπόρεσε να τις προβλέ-ψει και η ανθρωπότητα δείχνει ότι έχει άγνοια ως προς την αντιμετώπισή τους. Αυτό είναι το στίγμα των ημερών μας, αλλά αυτό είναι και το καταλληλότερο έδαφος να φυτρώσει και να αναπτυχθεί ο Ένας, ο Μοναδικός, ο Ηγέτης που θα γίνει πρόθυμα αποδεκτός από όλους τους κατοίκους αυτής της Γης.

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2011 3


Το θαυμαστό με αυτόν τον παγκό-σμιο Ηγέτη είναι ότι στην αρχή τουλάχιστον όλες οι λύσεις που θα δώσει θα είναι ειρηνικές ή φι-λειρηνικές. Αυτό ακριβώς είναι και το στοιχείο που θα κάνει τον κόσμο να παραληρεί και να φτάσει σε ση-μείο λατρείας στο πρόσωπό του. Ο κόσμος διψάει για ειρήνη και είναι έτοιμος να αποδε-χθεί τυφλά όποιον του την προσφέ-ρει.

Όταν θα επιλύσει αυτά τα χρόνια άλυτα προβλήματα, τα πο-λιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα, με δικό του μοναδικό τρόπο και μάλιστα άμεσα, σύντομα, και με λύσεις αποδεκτές από όλες σχεδόν τις εμπλεκόμενες πλευρές, αυτό είναι που θα αναδείξει τον Ένα. Το θαυμαστό με αυτόν τον παγκόσμιο

Ηγέτη είναι ότι στην αρχή τουλάχιστον όλες οι λύσεις που θα δώσει θα είναι ειρηνικές ή φιλειρηνικές. Αυτό ακριβώς είναι και το στοιχείο που θα κάνει τον κόσμο να παραληρεί και να φτάσει σε σημείο λατρείας στο πρόσωπό του. Οι πόλεμοι έχουν ταλαιπωρήσει για δε-καετίες την ανθρωπότητα και σπάνια έχουν οδηγήσει στην ποθητή ανακούφιση ή λύση. Ο κόσμος διψάει για ειρήνη και είναι έτοιμος να αποδεχθεί τυφλά όποιον του την προσφέρει.

Τα προβλήματα συσσωρεύονται και θα συνεχίσουν με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς. Η αντιμετώπισή τους από τις σύγχρονες κυβερνήσεις προσφέρει κά-ποια προσωρινή και πολύ εύθραυστη ανακούφιση, με κάποια προσωρινά μέτρα ή ημίμετρα. Όλα αυτά εί-ναι απαραίτητα ώστε να προλειάνουν το έδαφος για τον ερχομό του παγκόσμιου Ηγέτη, ο οποίος θα έχει λύσεις και απαντήσεις που θα εντυπωσιάσουν, θα γί-νουν πρόθυμα και άμεσα αποδεκτές και θα έχουν και θεαματικά αποτελέσματα ώστε ο κόσμος να βλέπει, να θαυμάζει και να προσχωρεί στην αναγνώρισή του. Κάποια στιγμή ο κόσμος όλος αυτόν θα αναγνωρίζει, σ’ αυτόν θα ανήκει. Θα γίνει ο κόσμος δικός του. Το επόμενο βήμα θα είναι να επιβάλει στον κόσμο μας λύσεις, αρχές και πρακτικές, όπως αυτός τις πιστεύει, και τότε θα αρχίσουν οι τραγικές εξελίξεις, αλλά θα εί-ναι πολύ αργά, γιατί θα έχει μοναδική ισχύ και δύναμη επιρροής στον κόσμο μας.

ΙΣΧΝΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΗΓΕΤΕΣ

Ένα άλλο πολύ αποφασιστικό σημείο σχετικά με την εμφά-νιση και την αποδοχή τού Αντίχριστου είναι η έλλειψη, σε παγκόσμιο επίπεδο, μιας δυνατής προσωπικότητας, ενός πραγματικά χαρισματικού ηγέτη, ενός προικισμένου κυβερ-νήτη. Αυτή η έλλειψη είναι που καλλιεργεί την προσδοκία και την έντονη αναζήτηση στις σκέψεις των ανθρώπων. Αυτή η έλλειψη προετοιμάζει τους ανθρώπους να τον αποδεχτούν πρόθυμα, που κάμπτει αντιρρήσεις, φόβους, θρησκευτικούς ενδοιασμούς.

Ο Ένας!

Αξιολογώντας αυτό που ζούμε στις μέρες μας, θα συμφω-νήσουμε πιστεύω ότι οι πολιτικοί, οι ηγέτες, οι αρχηγοί είναι μέτριοι και συχνά εγκλωβισμένοι και ανεπαρκείς. Η αποδο-χή τους από τον κόσμο είναι οριακή, ο κόσμος είναι επιφυ-λακτικός. Οι συντριπτικές πλειοψηφίες ανήκουν στο μακρινό παρελθόν, κάτι που αν το είχαν σήμερα θα διευκόλυνε το έργο τους. Ούτε οι προτάσεις τους ή οι παρεμβάσεις τους είναι καινοτόμες, ριζοσπαστικές, με λύσεις μακράς πνοής. Πολλοί από αυτούς είναι μέτριες έως κακές επιλογές, που ο κύκλος τους κλείνει γρήγορα και εξαφανίζονται χωρίς να αφήσουν ούτε καν ίχνη... Συχνά είναι όμηροι συμφερόντων ή ανόητων σκανδάλων.

Κοιτάξτε για παράδειγμα τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση. Όλα όσα λέγονται, ακούγονται ή προτείνονται μοιά-ζουν ερασιτεχνικές προσπάθειες προς την κατεύθυνση της βραχυπρόθεσμης επιβίωσης των οικονομιών των χωρών. Οι προτάσεις των πολιτικών είναι προτάσεις «μη κατάρρευσης» και όχι επίλυσης, ανάπτυξης ή εξόδου από την κρίση. Οι πολι-τικοί, οι επιστήμονες, οι καθηγητές πανεπιστημίων δείχνουν σα να πειραματίζονται, κάνουν σπασμωδικές κινήσεις, με προτάσεις μικρής εμβέλειας και μεγάλης αβεβαιότητας ως προς το αποτέλεσμα. Πολλές από αυτές είναι αντιφατικές μεταξύ τους και συγκρουόμενες. Κανένας τους δεν έχει τη λύση, δεν γνωρίζει τη λύση.

Ο Ένας!



Όταν θα παρουσιαστεί στο προσκήνιο ο Ένας, θα αλλάξει το τοπίο θεαματικά. Ο Αντίχριστος δεν θα πειραματίζεται, δεν θα δοκιμάζει θεωρίες όπως γίνεται σήμερα, αλλά θα έχει λύ-σεις με ορίζοντα, που θα τις επιβάλλει με ακτινοβολία πραγ-ματικού ηγέτη, με πείρα, με γνώση, με πειθώ. Πολύ γρήγορα θα ξεχωρίσει από το μέτριο ανάστημα των συναδέλφων του, θα βγει μπροστά και η αποδοχή του κόσμου θα του δώσει

θέση ζηλευτή με δύναμη και αξία. Αυτό το σύγχρονο αρνητικό ψυχολογικό κλίμα της απουσίας ικανών και αποτελεσματικών ηγετών, εξυπηρετεί τέλεια την έλευ-ση του Αντίχριστου στη γη μας.

Ο ΕΝΑΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑΣας μπέρδεψα λιγάκι, αλλά πρόκειται για μία πολύ ση-μαντική αλήθεια. Αυτός ο Ένας, που τον ερχομό του προετοιμάζουν όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο μας, δεν είναι ο τελευταίος Ένας. Βέβαια ο ίδιος θα το ήθελε πολύ…, αλλά δεν θα είναι. Ο Αντίχριστος θα θελήσει να πάρει τη θέση του Ιησού Χριστού στον κόσμο μας, στις καρδιές των ανθρώπων. Θα εμφανι-στεί πρώτος, θα είναι εξοπλισμένος από τον Σατανά με μοναδικές και πρωτόγνωρες ικανότητες, ταλέντα και χαρίσματα, ακριβώς για να πείθει και να κλέβει τις καρδιές τους ώστε να τον λατρέψουν, «διότι θέ-λουσιν εγερθή ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται, και θέλουσι δείξει σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε να πλανήσωσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς». (Ματ-θαίος κδ΄24). Αυτός ακριβώς θα είναι και ο απώτερος στόχος του Σατανά και του οργάνου του στον κόσμο μας, του Αντίχριστου, να πλανήσει όσο είναι δυνατόν περισσότερους από τους εκλεκτούς του Θεού.Ο Κύριος μάς καλεί να μείνουμε στην πίστη σ’ Αυτόν μέ-χρι τέλους. Να μη βιαστούμε, να μην παρασυρθούμε, να μη λυγίσουμε. Οι γνήσιοι πιστοί του Ιησού Χριστού, όταν θα δουν τον Ένα να εμφανίζεται, να ανέρχεται, να δοξάζεται από τους ανθρώπους, θα γεμίσουν από χαρά και δύναμη. Το γνωρίζουμε όλοι καλά ότι αυτός

θα είναι ό Αντίχριστος, που θα προσπαθήσει να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω του και να επιβάλει τη λατρεία του εαυτού του. Πρόσκαιρα, για λίγο διάστημα θα το καταφέρει. Όμως αυτός ο Ένας με την εμφάνισή του θα προετοιμάσει τον δο-ξασμένο ερχομό του Ιησού Χριστού, του μόνου αληθινού αι-ώνιου Βασιλιά και Κυρίου, που γι’ Αυτόν ακριβώς είναι που γράφει ο Ιωάννης στο βιβλίο της Αποκάλυψης (κ΄11-13):

Ο Ένας!

Ο Αντίχριστος θα έχει λύσεις με ορίζοντα, που θα τις επιβάλλει με ακτινοβολία πραγματικού ηγέ-τη, με πείρα, με γνώση, με πειθώ. Πολύ γρήγορα θα ξεχωρίσει, θα βγει μπροστά και η αποδοχή του κόσμου θα του δώσει θέση ζηλευ-τή με δύναμη και αξία. Το σύγχρονο αρνητικό ψυχο-λογικό κλίμα της απουσίας ικανών και αποτελεσμα-τικών ηγετών, εξυπηρετεί τέλεια την έλευση του Αντίχριστου στη γη μας.

«Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν, και τον καθήμενον επ’ αυ-τού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός, και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά. Και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών.»

Ο κόσμος περιμένει τον δικό του Ένα. Να δώσει λύσεις, να ανακουφίσει, να φέρει ειρήνη στη γη. Θα τους παγιδέψει, θα τους παρασύρει, γιατί θέλει την αιώνια απώλειά τους. Θα έχει μέσα του τον απ’ αρχής ανθρωποκτόνο διάβολο, που μισεί τον Θεό και το δοξασμένο δημιούργημά Του, τον άνθρωπο, που θέλει να τον εξοντώσει. Όλα αυτά όμως δεν θα γίνουν έτσι τυχαία και δεν είναι χωρίς εξήγηση. Προηγή-θηκε η άρνηση των ανθρώπων να δεχθούν τον Ιησού Χριστό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο. Διάλεξαν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως, γιατί ήταν πονηρά τα έργα τους.

Ξέρουμε πολύ καλά ποιος θα είναι αυτός ο Ένας που θα προηγηθεί, τι και ποιος θα κρύβεται πίσω του, τι ετοιμάζει, σε τι αποσκοπεί και πού θα καταλήξουν όλα όσα θα πετύ-χει και όλοι όσοι θα τον ακολουθήσουν. Οι λυτρωμένοι του αναστημένου και ερχόμενου Ιησού Χριστού περιμένουμε τον Κύριό μας και Βασιλιά μας να μας παραλάβει, νύμφη Του εκλεκτή, για τη χαρά και τη δόξα των γάμων στα ανάκτορα του Ουρανού. «Κατά την υπόσχεσιν Αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (Β΄Πέτρου γ΄13). Τα όσα γίνονται γύρω μας τα παρακο-λουθούμε με ενδιαφέρον, γιατί μας πληροφορούν για τον ερχόμενο Βασιλιά μας. Εκεί έχουμε καρφωμένα με πίστη τα μάτια της ψυχής μας. Και πορευόμαστε τις μέρες εδώ κάτω έχοντας με χαρά και βεβαιότητα κλείσει στην καρδιά μας την υπόσχεσή Του τη θαυμαστή:«Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι·εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν, καθαρίζει εαυτόν,καθώς εκείνος είναι καθαρός.» (Α΄Ιωάννου γ΄2-3)

(Θα συνεχίσουμε την μελέτη μας γύρω από τον Ένα στο επόμενο τεύχος των ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ)

Ο Ένας!



Συνοπτικά η ιστορία του κάθε πιστού του Χριστού είναι, σε κύρια σημεία, η ίδια. Ξεκίνημα από τον κόσμο της αμαρτίας. «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν». Ακολουθεί η ώρα της συναίσθησης, της μετάνοιας, της επιστροφής. «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.» (Α΄Ιωάννου α΄8,9). Ο στόχος της σωτηρίας του Ιησού Χριστού δοξασμένος, αιώνιος, «η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού, και έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλή-λων», σε ένα περιβάλλον φωτός, αλήθειας, δικαιοσύνης. Και όλα αυτά με ένα βασικό στόχο, «τεκνία μου, ταύτα σας γράφω δια να μη αμαρτήσητε…, πας όστις μένει εν Αυτώ δεν αμαρτάνει.»

Οταν θα μπορούμε να αγαπάμεΟταν θα μπορούμε να αγαπάμε

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

«Αγαπητοί, ας αγαπώμεν αλλήλους, διότι η αγάπη είναι εκ του Θεού, και πας όστις αγαπά, εκ του Θεού εγεννήθη, και γνωρίζει τον Θεόν. Όστις δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη. Ημείς εξεύρομεν ότι μετέβημεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, διότι

αγαπώμεν τους αδελφούς».(Α΄ Ιωάννου β΄ 9-12, γ΄ 11-19, δ΄ 7-21)


Όταν θα μπορούμε να αγαπάμε

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣΤο επόμενο στοιχείο που έχει θέση σε αυτήν την όμορ-φη και δοξασμένη πορεία, δεν μπορεί να είναι άλλο από την αγάπη! Η επόμενη ψηλή βουνοκορφή για κατάκτηση, για απόλαυση, είναι η ζωή της αγάπης. Ο άνθρωπος ο κοινωνός του Θεού γίνεται άνθρωπος αγάπης. Θα έλεγε κάποιος, και δικαιολογημένα, ότι όλα τα προηγούμενα βήματα δημιουργούν στην καρ-διά του ανθρώπου το κατάλληλο περιβάλλον για να ακουμπήσει επάνω του η αγάπη, το κορυφαίο αγαθό της πνευματικής ζωής. Να γίνει ο άνθρωπος του Θεού άνθρωπος αγάπης, να ζήσει την αγάπη, να ταυτιστεί με την αγάπη και να την υπηρετήσει.

Ίσως δεν ξέραμε ότι υπάρχουν αναγκαίες και απαραί-τητες προϋποθέσεις για να έρθει και να εγκαταστα-θεί η αγάπη στη ζωή μας. Νομίζαμε ότι έπρεπε να το ζητήσουμε με προσευχή από τον Θεό - και το κάνα-με - ή να προσπαθήσουμε - κάποτε προσπαθήσαμε πολύ – ή να μιμηθούμε τη ζωή κάποιων πιο ψηλά από εμάς, και αυτό δεν απέδωσε απολύτως τίποτα. Υπήρ-χαν άνθρωποι που ζήτησαν να έρθει η αγάπη στη ζωή τους χωρίς να έχουν καν αναγέννηση… Κάποιοι άλλοι βρίσκονται ακόμα στο επίπεδο που ζητούν από τον Κύριο να τους συγχωρεί και να τους ξανασυγχωρεί παλιές και νέες αμαρτίες και απορούν γιατί δεν έρ-χεται η αγάπη στη ζωή τους… Υπάρχει απάντηση για τα φτωχά αποτελέσματα των προσευχών και προσπα-θειών μας στο θέμα της αγάπης. Δεν έχουμε προσέξει στον άγιο Λόγο του Θεού την απαραίτητη σειρά και αλληλουχία για να φυτρώσει η αγάπη στην καρδιά μας, να αυξηθεί, να φέρει καρπό. Νομίζουμε ότι μπορούμε να ασχοληθούμε με την αγάπη αποσπασματικά, ξέχωρα από τα υπόλοιπα και όποτε εμείς κρίνουμε ή θεωρούμε ότι είναι κατάλληλη η στιγμή. Σοβαρά λάθη όλα αυτά και με συνέπειες.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ Ίσως δεν το έχουμε προσέξει, αλλά η αγάπη για την οποία μας μιλάει ο Κύριος και μας καλεί να αποκτήσουμε και να ζήσουμε γράφεται με άλφα κεφαλαίο και είναι Πρόσωπο, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και γνωρίσματα. Δεν είναι συ-ναίσθημα, προϊόν ψυχικό, ούτε αποτέλεσμα γνώσης ή καρ-πός προσπάθειας. Είναι το Πρόσωπο του Θεού μέσα μας, η ζωή Του μέσα μας, ο χαρακτήρας Του μέσα μας. Γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Επειδή είναι Πρόσωπο:

Δεν έχουμε προ-σέξει στον άγιο Λόγο του Θεού την απαραίτητη σειρά και αλλη-λουχία για να φυ-τρώσει η αγάπη στην καρδιά μας, να αυξηθεί, να φέ-ρει καρπό. Νομί-ζουμε ότι μπορού-με να ασχοληθού-με με την αγάπη αποσπασματικά, ξέχωρα από τα υπόλοιπα και όπο-τε εμείς κρίνουμε ή θεωρούμε ότι είναι κατάλληλη η στιγμή. Σοβαρά λάθη όλα αυτά και με συνέπειες.


Όταν θα μπορούμε...

«η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κα-κόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθει-αν· πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.» (Α΄Κορινθίους ιγ΄4-8)

Μιλάμε για την αγάπη εύκολα, άνετα, ίσως επιπόλαια. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το ευαγγέλιο που κρατά-με στα χέρια μας και το διαβάζουμε είναι σε λάθος βάση, ανθρωπομορφικό, ανθρωποκεντρικό ενώ θα έπρεπε να είναι Θεοκεντρικό. Τελείως διαφορετική η προσέγγιση του Αγίου Πνεύματος. Ο αναγεννημένος άνθρωπος, που ζει και περπατάει μέσα στο φως, έχει κοινωνία με τον Θεό και με τα αδέλφια του. Εκεί που υπάρχει το αίμα του Ιησού Χριστού που καθαρίζει και εξαλείφει την αμαρτία από μέσα μας, εκεί υπάρχει, όχι η αγάπη, όχι η αγάπη του Θεού, αλλά ο Ίδιος ο Θεός – αγάπη, η Αγάπη, ο Θεός. Είναι τελείως διαφο-ρετικό να ζητάς από τον Θεό, Κύριε δώσε μου αγάπη, βάλε μου αγάπη στην καρδιά, και τελείως διαφορε-τικό αυτό που εννοεί ο Λόγος του Θεού. Η αγάπη εί-ναι ο φυσιολογικός καρπός της σωστής πνευματικής σχέσης μας με τον Κύριο. «Αγαπητοί, ας αγαπώμεν αλλήλους, διότι η αγάπη είναι εκ του Θεού, και πας όστις αγαπά εκ του Θεού εγεννήθη και γνωρίζει τον Θεόν.» Τι σημαίνει αυτό; Όποιος δεν έχει αγάπη, δεν έχει Θεό! «Όστις δεν αγαπά δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη.» Η αγάπη που χαρίζει και ζητάει ο Κύριος δεν είναι θέμα προσευχής και εκζή-τησης, δεν είναι θέμα εντατικής προσπάθειας, αλλά είναι θέμα σχέσης, θέμα κοινωνίας, κοινωνίας με τον Θεό. Μέσα σ’ αυτή τη σχέση ενυπάρχει η αγάπη και γίνεται δική μας, βίωμά μας. Θα λέγαμε απεικονιστικά γίνεται μία «μετάγγιση». Έρχεται μέσα μας ο Θεός, που είναι αγάπη και φέρνει στη ζωή μας την αγάπη μαζί με το Πρόσωπό Του, την παρουσία Του, την αλήθεια,

τη δικαιοσύνη Του, την υιοθεσία, τη σωτηρία του Ιησού Χρι-στού. Από το σημείο αυτό και μετά η αγάπη είναι μέρος της ζωής μας, είναι τρόπος ζωής για εμάς. Καμία ξεχωριστή προσπάθεια στο θέμα της αγάπης. Φυσιολογική συνέχεια και συνέπεια της ζωής του Ιησού Χριστού μέσα μας. «Εκ τούτου γνωρίζομεν ότι αγαπώμεν τα τέκνα του Θεού, όταν τον Θεόν αγαπώμεν και τας εντολάς Αυτού φυλάττωμεν.» (Α’ Ιωάννου ε’ 2).

Η αγάπη είναι ο φυσιολογικός καρπός της σω-στής πνευματικής σχέσης μας με τον Κύριο. Έρ-χεται μέσα μας ο Θεός, που είναι αγάπη και φέρνει στη ζωή μας την αγάπη μαζί με το Πρόσωπό Του, την παρουσία Του, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη Του, την υιοθεσία, τη σωτηρία του Ιη-σού Χριστού. Από το σημείο αυτό και μετά η αγάπη είναι μέρος της ζωής μας, είναι τρόπος ζωής για εμάς.


...να αγαπάμε

ΜΙΣΕΙ

Η Αγία Γραφή, το Βιβλίο το άγιο του Θεού, που γνωρίζει πολύ καλά τον άνθρωπο, δεν περιέχει πολλές εναλλακτικές θέσεις και καταστάσεις. Δεν υπάρχουν ποσοστά, για να βολέψουμε καταστάσεις. Συχνά λέω ότι μοιάζει με βιβλίο μαθηματικών. Δεν σηκώνει συζήτηση. Ένα και ένα κάνουν δύο. Αξίωμα. Το δέχεσαι, το απορρίπτεις. Αγάπη και μίσος. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Όποιος δεν αγαπά, μισεί, σύμφωνα με τον Κύ-ριο. Εύλογα ίσως επαναστατήσει κάποιος. Έ, όχι και μίσος, Κύριε… Το να μην αγαπάω το δέχομαι, αλλά όχι ότι έχω μίσος… Η απάντηση είναι απλή. Μίσος δεν σημαίνει να φτά-σω να σκοτώσω κάποιον. Μισώ σημαίνει μειώνω, απαξιώνω, θέλω το κακό του, κάνω κάθε τι για να υποβιβάσω τον αδελ-

φό μου στα μάτια των άλλων. Αυτός ο δρόμος οδηγεί και στην ανθρωποκτονία στη σκέψη, στην ψυχή, στην καρδιά. Μέσα στο μισώ είναι το κατηγορώ, μιλώ υποτιμητικά, βλά-πτω τη φήμη του, επιθυμώ την τιμωρία του, χαίρομαι όταν κάτι κακό του συμβαίνει, τον απαξιώνω μπροστά στους άλ-λους, χαίρομαι με τη συμφορά του και νιώθω δικαιωμένος όταν αυτός ταλαιπωρείται. Το παράδειγμα των Κάιν και Άβελ ( Α΄ Ιωάννου γ΄12) δεν είναι τυχαίο. Ο Κάιν υπέφερε όταν έβλεπε τον αδελφό του Άβελ να είναι ευλογημένος του Κυρίου. Του χαλούσε τη διάθεση, τη μέρα, και δεν το άντε-χε. Ήθελε, αν γινόταν, να φύγει από τη μέση ο αδελφός του, να μη τον ξανασυναντήσει μπροστά του. Αλλά τότε στη Γη δεν υπήρχε άλλος για να κάνει το έγκλημα και το έκανε ο ίδιος. Μπορεί να μη φτάσουμε σε αυτό το σημείο, αλλά ίσως


Όταν θα μπορούμε...

έχουμε καλύψει όλα τα προηγούμενα. Στα μάτια του Κυρίου αυτός είναι ο κόσμος του μίσους και, όπως στην περίπτωση του Κάιν, είναι εκ του πονηρού.

Από όλα τα προηγούμενα καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι μι-κρό και ασήμαντο η έλλειψη αγάπης στην καρδιά ενός αν-θρώπου. Είναι τόσο σοβαρό, όσο η απουσία του Θεού από τη ζωή του, η απουσία του Ιησού Χριστού, και στη θέση Του υπάρχει αυτό το μίσος, που κανένας δεν ξέρει πού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο.

ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥ

Εύλογα θα μπορούσε να συμπε-ράνει κάποιος ότι το αντίθετο

του μίσους είναι η αγάπη, αλλά δεν είναι έτσι. Το

αντίθετο του μίσους εί-ναι το «υπέρ αυτών»,

(Α΄Ιωάννου γ΄16,17) : «Εκ τούτου γνωρίζομεν

την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού

έβαλε· και ημείς χρεωστούμεν υπέρ των αδελφών να βάλλωμεν

τας ψυχάς ημών. Όστις όμως έχη τον βίον του κόσμου, και θεωρή τον αδελ-

φόν αυτού ότι έχει χρείαν, και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη

του Θεού μένει εν αυτώ;»

Υπέρ αυτών, υπέρ των αδελφών, σημαίνει υπε-ρασπίζομαι, στηρίζω, ενισχύω, καλύπτω, παραχωρώ,

χάνω εγώ για να κερδίσει εκείνος, μειώνομαι εγώ και υψώνεται ο άλλος, απορροφώ εγώ το κόστος, τη θυσία,

τον πόνο, παίρνω εγώ τη θέση του άλλου και υποφέρω για χάρη του. Αυτά ακριβώς και πολλά περισσότερα έκανε ο Κύ-ριός μας Ιησούς Χριστός από αγάπη για εμάς. Και συνεχίζει να κάνει μπροστά στον Άγιο Πατέρα Του και Πατέρα μας Θεό, καθώς μεσιτεύει για μας. Μιλάω υπέρ του αδελφού μου στους άλλους, σκέφτομαι υπέρ του, ενεργώ υπέρ του, σχεδιάζω με αγάπη υπέρ του, διαδίδω υπέρ του, ζημιώνω υπέρ του, τον καλύπτω με σιωπή αγάπης, κρατώ το στόμα μου κλειστό από αγάπη, σταματά σε μένα το κακό και δεν προχωράει πάρα πέρα. Ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που κάνει το μίσος, όταν υπάρχει σε μία καρδιά.


...να αγαπάμε

Δεν είναι μικρό και ασήμαντο η έλλειψη αγάπης στην καρδιά ενός ανθρώπου. Είναι τόσο σοβαρό, όσο η απουσία του Θεού από τη ζωή του, η απουσία του Ιησού Χρι-στού.

Αυτό είναι το ένα γνώρισμα της αγάπης του Θεού μέσα μας, όταν υπάρχει και την βιώνουμε καθημερι-νά. Υπάρχει και ένα ακόμα γνώρισμα, (δ΄10,11): «Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών. Αγαπητοί, επειδή ούτως ηγάπησεν ημάς ο Θεός, και ημείς χρεωστούμεν να αγαπώμεν αλλήλους». Έχου-με καταλάβει την αγάπη, έχουμε καταλάβει το μίσος, αλλά περιμένουμε η άλλη πλευρά να κάνει το πρώτο βήμα. Το θεωρούμε δίκαιο και σωστό. Στη σκέψη μας είναι σημάδι αδυναμίας να κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα, και μάλιστα όταν είμαστε οι αδικημένοι. Η αγά-πη του Θεού μέσα μας ενεργεί με τελείως διαφορετι-κό σκεπτικό. Θα κάνω εγώ το πρώτο βήμα, θα χάσω εγώ πρώτος, θα ταπεινωθώ εγώ πρώτος, ας κατηγορηθώ, ας παρεξηγηθώ, ας μειωθώ μπροστά στα μάτια των άλλων. Υπέρ αυτών, και πρώτος! Η αγάπη έχει άλλη λογική. Η αγά-πη του Θεού μέσα μας δεν φοβάται να βγει μπροστά, να αναλάβει το κόστος. Η αγάπη δεν περιμένει να κάνει ο άλ-λος το πρώτο βήμα. Ο Θεός πρώτος ξεκίνησε το έργο της σωτηρίας μας, ενώ εμείς ήμαστε «έτι αμαρτωλοί». Η αγάπη του Θεού λέει: πήγαινε εσύ πρώτος, ξεκίνησε εσύ τη συμφι-λίωση, την αποκατάσταση, ζήτησε εσύ πρώτος συγνώμη, κι ας μην είσαι ο πρώτος που φταίει. Εσύ πρώτος γιατί έτσι αγαπήθηκες από τον Κύριο. Η πραγματική αγάπη, όταν εκ-φράζεται, δεν περνάει από τη λογική μας, ούτε από την αντί-ληψη περί δικαιοσύνης που έχει ο καθένας μας. Η αγάπη δεν έχει δεύτερες, τρίτες σκέψεις, υπολογισμούς, φυλάω τα ρούχα μου για να ’χω…

Ο Κύριος έκανε, έδωσε, έβαλε… Και εδώ είναι που ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο. Η αγάπη που αρχίζει και τελειώνει στα όμορφα λόγια. Η αγάπη που εξαντλείται στα λόγια. Η αγάπη που δεν έχει να προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από λόγια. Αυτή η αγάπη δεν είναι Θεός, αλλά είναι άνθρωπος, ίσως και διάβολος, που μας ξεγελά και μας εξαπατά ότι πη-γαίνουμε καλά στο θέμα αυτό και μας καθησυχάζει για το κακό μας.

ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ;

Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάποιες ερωτήσεις–δοκιμασί-ες, για να εξετάσουμε τους εαυτούς μας γύρω από το θέμα της αγάπης. Αναγέννηση έχουμε; Όλοι απαντούνε ναι πρό-θυμα και αβίαστα. Μας συγχώρησε ο Κύριος τις αμαρτί-


ες; Πάλι ναι. Είμαστε παιδιά του Θεού; Περπατάμε εν τω φωτί; Έχουμε κοινωνία με τον Θεό; Θα πάμε μια μέρα στον Ουρανό; Σε όλα ναι χωρίς πρόβλημα. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον; Εδώ δεν έχει τόσα πολλά ναι, ίσως κανένα. Ούτε πρό-θυμες είναι οι απαντήσεις, ούτε αβίαστα βγαίνουν. Τα χείλη σφραγίζουν, τα κεφάλια χαμηλώνουν… Τραγικό και επικίν-δυνο όταν συμβαίνει, όπου συμβαίνει αυτό. Γιατί; Η απά-ντηση κρυστάλλινη, καθαρή: «Ο Θεός είναι αγάπη, και όστις μένει εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ», (Α΄Ιωάννου δ΄16). Η αγάπη στη ζωή του πιστού ανθρώπου είναι συνδεδεμένη με τα τρία πιο βασικά θεμελιώδη στοιχεία της αναγεννημένης ζωής: «Εκ του Θεού εγεννήθη, γνωρίζει τον Θεό, εν τω Θεώ μένει.»

Η σωστή πηγή απόκτησης, απόλαυσης, εφαρμογής της αγά-πης: κοινωνία με τον Θεό, κοινωνία με τον Χριστό, κοινω-νία μετ’ αλλήλων, περπάτημα στο φως για να μην αμαρτή-σουμε, έχουμε παράκλητο τον Ιησού τον Δίκαιο. Περπατά-με, ζούμε, χαιρόμαστε μια ζωή αγάπης και χαίρεται και ο Ουρανός μαζί μας. Όταν διαπιστώσω ότι υπολείπομαι στο θέμα της αγάπης, πηγαίνω και κοιτάζω πίσω, στα θεμέλια, τη σχέση μου με τον Κύριο, την κοινωνία μου μαζί Του, τα κοινά μας. Εκεί υπάρχει το πρόβλημα, από αυτό το σημείο εκπορεύεται η υγεία ή η παθολογία της πνευματικής ζωής, εκεί είναι που χρειάζεται η επέμβαση του Κυρίου και η πίστη η δική μου, για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, να γίνει πραγματική μεταμόρφωση στη ζωή του ανθρώπου. Και εί-ναι σοβαρό και θεμελιακό αυτό το κεφάλαιο της αγάπης, διότι μόλις ανακαλύψουμε ότι δεν αγαπάμε τον αδελφό μας δίπλα μας, καταλαβαίνουμε ότι δεν αγαπάμε και τον Ίδιο τον Κύριο, για Τον οποίο λέμε ότι είμαστε σίγουροι ότι Τον αγαπάμε. «Εάν τις είπη, ότι αγαπώ τον Θεόν, και μισή τον αδελφόν αυτού, ψεύστης είναι· διότι όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού, τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε, πώς δύναται να αγαπά;» (Α’ Ιωάννου δ΄20).

Δεν είναι απλό και εύκολο το θέμα της αγάπης, για να το κλείσουμε με γρήγορες, επιπόλαιες απαντήσεις, γιατί ο Θεός είναι η Αγάπη και όποιος έχει Αγάπη έχει τον Θεό, Τον γνώρι-σε, Τον γνωρίζει, μένει μέσα σ’ Αυτόν.

«Ο Θεός είναι αγάπη, και όστις μένει εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ.»

Όποιος όμως δεν έχει την Αγάπη, ούτε τον Θεό έχει. Φοβερό να το σκεφτεί κανείς, πόσο μάλλον να το βιώνει!

Όταν θα μπορούμε να αγαπάμε

Όταν διαπι-στώσω ότι υπολείπομαι στο θέμα της αγάπης, πη-γαίνω και κοι-τάζω πίσω, στα θεμέλια, τη σχέση μου με τον Κύριο, την κοινωνία μου μαζί Του, τα κοινά μας. Εκεί υπάρχει το πρόβλημα, από αυτό το σημείο εκπο-ρεύεται η υγεία ή η παθολογία της πνευμα-τικής ζωής, εκεί είναι που χρειάζεται η επέμβαση του Κυρίου και η πίστη η δική μου, για να αλ-λάξουν ριζικά τα πράγματα, να γίνει πραγ-ματική μετα-μόρφωση στη ζωή μου.

ες; Πάλι ναι. Είμαστε παιδιά του Θεού; Περπατάμε εν τω φωτί; Έχουμε κοινωνία με τον Θεό; Θα πάμε μια μέρα στον Ουρανό; Σε όλα ναι χωρίς πρόβλημα. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον; Εδώ δεν έχει τόσα πολλά ναι, ίσως κανένα. Ούτε πρό-θυμες είναι οι απαντήσεις, ούτε αβίαστα βγαίνουν. Τα χείλη σφραγίζουν, τα κεφάλια χαμηλώνουν… Τραγικό και επικίν-δυνο όταν συμβαίνει, όπου συμβαίνει αυτό. Γιατί; Η απά-ντηση κρυστάλλινη, καθαρή: «Ο Θεός είναι αγάπη, και όστις μένει εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ», (Α΄Ιωάννου δ΄16). Η αγάπη στη ζωή του πιστού ανθρώπου είναι συνδεδεμένη με τα τρία πιο βασικά θεμελιώδη στοιχεία της αναγεννημένης ζωής: «Εκ του Θεού εγεννήθη, γνωρίζει τον Θεό, εν τω Θεώ μένει.»

Η σωστή πηγή απόκτησης, απόλαυσης, εφαρμογής της αγά-πης: κοινωνία με τον Θεό, κοινωνία με τον Χριστό, κοινω-νία μετ’ αλλήλων, περπάτημα στο φως για να μην αμαρτή-σουμε, έχουμε παράκλητο τον Ιησού τον Δίκαιο. Περπατά-με, ζούμε, χαιρόμαστε μια ζωή αγάπης και χαίρεται και ο Ουρανός μαζί μας. Όταν διαπιστώσω ότι υπολείπομαι στο θέμα της αγάπης, πηγαίνω και κοιτάζω πίσω, στα θεμέλια, τη σχέση μου με τον Κύριο, την κοινωνία μου μαζί Του, τα κοινά μας. Εκεί υπάρχει το πρόβλημα, από αυτό το σημείο εκπορεύεται η υγεία ή η παθολογία της πνευματικής ζωής, εκεί είναι που χρειάζεται η επέμβαση του Κυρίου και η πίστη η δική μου, για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, να γίνει πραγματική μεταμόρφωση στη ζωή του ανθρώπου. Και εί-ναι σοβαρό και θεμελιακό αυτό το κεφάλαιο της αγάπης, διότι μόλις ανακαλύψουμε ότι δεν αγαπάμε τον αδελφό μας δίπλα μας, καταλαβαίνουμε ότι δεν αγαπάμε και τον Ίδιο τον Κύριο, για Τον οποίο λέμε ότι είμαστε σίγουροι ότι Τον αγαπάμε. «Εάν τις είπη, ότι αγαπώ τον Θεόν, και μισή τον αδελφόν αυτού, ψεύστης είναι· διότι όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού, τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε, πώς δύναται να αγαπά;» (Α’ Ιωάννου δ΄20).

Δεν είναι απλό και εύκολο το θέμα της αγάπης, για να το κλείσουμε με γρήγορες, επιπόλαιες απαντήσεις, γιατί ο Θεός είναι η Αγάπη και όποιος έχει Αγάπη έχει τον Θεό, Τον γνώρι-σε, Τον γνωρίζει, μένει μέσα σ’ Αυτόν.

«Ο Θεός είναι αγάπη, και όστις μένει εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ.»

Όποιος όμως δεν έχει την Αγάπη, ούτε τον Θεό έχει. Φοβερό να το σκεφτεί κανείς, πόσο μάλλον να το βιώνει!

Έτσι μπορούν να χαθούν όλα κα ι γ ια πάντα



«Επειδή, εάν αφού απέφυγον τα μολύσματα του κόσμου,… ενεπλέχθησαν πάλιν εις ταύτα και νικώνται, έγιναν εις αυτούς

τα έσχατα χειρότερα των πρώτων. Επειδή καλύτερον ήτο εις αυτούς να μη γνωρίσωσι την οδόν της δικαιοσύνης, παρά αφού εγνώρισαν να επιστρέψωσιν…»

(Β΄ Πέτρου β΄ 19-22)

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ

ΜΙΚΡΗ, ΦΤΗΝΗ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΗ

Κάποιοι θα χαρούν ίσως με αυτή τη θέση και θα συμφωνή-σουν πρόθυμα. Και ο διάβολος βλέπει αυτή μας τη θέση και τη λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη του. Είναι πολύ μεθοδικός, υπομονετικός, εφευρετικός δουλευτής ο διάβολος. Δεν έχει πρόβλημα που μιλάμε συνεχώς και επίμονα για τη σωτηρία του Ιησού Χριστού. Δεν έχει πρόβλημα να προσεγγίσει και αυτός το κήρυγμα του σταυρού, της ανάστασης, του αίμα-

Όσο η πόρτα της χάριτος του Θεού είναι ανοιχτή, το βασικό, το κύριο, το μοναδικό θέμα είναι ένα. Η σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου από τον αιώνιο θάνατο. Από το ξεκίνημα της Παλαιάς Διαθήκης μέ-χρι το τέλος της Καινής αυτό το θέμα εξαγγέλλεται και υπηρετείται.




Έτσι μπορούν να χαθούν όλα...

τος του Ιησού Χριστού, της συμφιλίωσης, της αναγέν-νησης, της αιώνιας ζωής. Για τη σωτηρία εμείς, για τη σωτηρία και «ο πατέρας της πλάνης και του ψεύδους». Τη φτήνυνε τη σωτηρία, τη μίκρυνε, την έκανε εύκολη, βολική και ασήμαντη υπόθεση. Στη σκέψη μας έχουμε ένα σκαρίφημα σωτηρίας: ο Χριστός που μας συγχώ-ρεσε τις αμαρτίες μας τις παλιές, να μας συγχωρεί και τις καινούργιες, να μας ευλογεί, να μας βοηθάει, να μας φυλάει, να μας τα φέρνει βολικά στη ζωή και μια μέρα στα γεράματα να μας πάρει στον Ουρανό αι-ώνια… Την παραμόρφωσε τη σωτηρία του Ιησού Χρι-στού. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Η σωτηρία του Ιησού Χριστού είναι ένα σύμπαν ολόκληρο. Είναι ένα ασύλληπτο, μεγάλο κεφάλαιο.

Θυμάμαι ένα συμμαθητή μου στο Δημοτικό, που έφε-ρε σε μια χαρτοπετσέτα κάμποσα μικρά αληθινά δια-μαντάκια από το σπίτι του να μας τα δείξει. Κι εγώ όλος έκπληξη τον ρώτησα αν με αφήνει να τα αγγίξω. Διαμάντια στην χαρτοπετσέτα της κουζίνας, στην τσέ-πη του συμμαθητή μου, στο διάλειμμα του σχολείου… Η σωτηρία του Ιησού, ο θησαυρός ο ασύλληπτος της αγάπης Του, η αιώνια ζωή… στη χαρτοπετσέτα; Μεγά-λος κίνδυνος, μεγάλο λάθος. Από πού να ξεκινήσουμε; Εν μορφή Θεού υπάρχων, πάντα δι’ Αυτού έγιναν, με τον λόγον της δυνάμεως Αυτού, πριν Αβραάμ είναι εγώ υπάρχω, ο σταυρικός θάνατος, Πατέρα γιατί Με εγκατέλειψες, το άδειο μνήμα, οι μάρτυρες της Ανά-στασής Του, ο ερχόμενος Ιησούς της Αποκάλυψης… Αυτός είναι ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός, αυτή είναι η δοξασμένη σωτηρία Του δωρεάν και κατά χάριν. Και εμείς τα βάζουμε σε μια χαρτοπετσέτα στην τσέπη πρόχειρα και επιπόλαια;

ΧΑΝΕΤΑΙ Ή ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ; Ας ξεκινήσουμε σωστά. Στην Β΄Πέτρου (β΄17) λέει πηγαί άνυδροι, νεφέλαι υπό ανεμοστροβίλου ελαυνόμεναι. Η πηγή έχει νερό, πολύ νερό, φρέσκο, γάργαρο. Όταν δεις τα σύννε-φα κατάφορτα, σκούρα, περιμένεις και τη βροχή που ζυγώ-νει. Έτσι τα βλέπεις εσύ και εγώ. Ο Θεός όμως βλέπει βαθιά και διαπεραστικά. Ο Θεός δεν βλέπει σταγόνα νερό σε αυτές τις άνυδρες πηγές, αλλά και στις νεφέλες μόνο ταξίδια, μόνο δρομολόγια χωρίς νόημα, δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, είναι χωρίς αποτέλεσμα η παρουσία τους. Όπου φυσάει ο άνεμος, έτσι ξοδεύεται η ζωή τους, η μέρα τους.

Η περίπτωση του Σαμψών στην Παλαιά Διαθήκη. Έπαιζε με την αμαρτία, σίγου-ρος για τον εαυτό του, σίγουρος για την παρουσία του Θεού στη ζωή του. Κάποια στιγ-μή βρέθηκε δεμέ-νος χεροπόδαρα, αιχμάλωτος, νι-κημένος, ντροπια-σμένος και μόνος, χωρίς τον Θεό, που είχε αποσυρ-θεί από τη ζωή του χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει. Ο άνθρωπος που διάλεξε ο Κύρι-ος και του χάρισε υποσχέσεις και δώρα μοναδικά, έπαιξε, έμπλεξε, νικήθηκε, χάθηκε μαζί με τους ειδω-λολάτρες.


...και για πάντα

Στο επόμενο εδάφιο ο Κύριος κάνει πιο συγκεκριμένα τα πράγματα, αλλά και πιο δύσκολα.«Επειδή εάν, αφού απέφυγον τα μολύσματα του κόσμου διά της επιγνώσεως του Κυρίου,… ενεπλέχθησαν πάλιν εις ταύτα και νικώνται,…»Οι άνθρωποι αυτοί άπλωσαν το χέρι και δοκί-μασαν τον Ιησού Χριστό. Ξεκίνησαν μαζί Του, είχαν εμπειρίες από την αγάπη Του και τα δώρα της σωτηρίας Του. Αλλά ενεπλέχθησαν και νικώνται. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά! Έκαναν το λάθος και έμπλεξαν, δέθηκαν χε-ροπόδαρα και νικήθηκαν και νικώνται κάθε μέρα. Μεγαλώνει η απόστασή τους από τον Κύριο, μεγαλώνει η απόστασή τους από τη σωτηρία. Αγάπησαν ξανά τον κόσμο και γύ-ρισαν πίσω. Συνεργάστηκαν με τον εχθρό του Θεού, το διάβολο. Και να σκεφτείς ότι ξεκίνη-σαν σωστά. Λουτρό παλιγγενεσίας. Από αυτό το λουτρό δεν βγαίνεις μόνο καθαρός ή συγ-χωρημένος, αλλά βγαίνεις αναγεννημένος. Και μετά η δοξασμένη σκηνή της βάπτισης στο νερό. Αφήνουμε πίσω το παλιό, το αμαρ-τωλό, που συνεργάστηκε «αρμονικά» με τον Σατανά εναντίον του Κυρίου, και αναδύεται με ομορφιά και δόξα το καινούργιο, το νέο δημιούργημα της σωτηρίας του Ιησού Χρι-στού. Και μετά από όλα αυτά ενεπλέχθησαν και νικώνται; Δηλαδή νικήθηκαν και υποδου-λώθηκαν ξανά στην αμαρτία;

Και το επόμενο βήμα ποιο είναι; Να χάσουν και αυτή τη ζωή και την αιώνια. Η περίπτωση του Σαμψών στην Παλαιά Δι-αθήκη (Κριταί ις). Έπαιζε με την αμαρτία, σίγουρος για τον εαυτό του, σίγουρος για την παρουσία του Θεού στη ζωή του. Κάποια στιγμή βρέθηκε δεμένος χεροπόδαρα, αιχμά-λωτος, νικημένος, ντροπιασμένος και μόνος, χωρίς τον Θεό, που είχε αποσυρθεί από τη ζωή του χωρίς ο ίδιος να το κατα-λάβει (Κριταί ις΄20). Ο άνθρωπος που διάλεξε ο Κύριος και του χάρισε υποσχέσεις και δώρα μοναδικά, έπαιξε, έμπλεξε, νικήθηκε, χάθηκε μαζί με τους ειδωλολάτρες.

ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

Το μέτρο, το βάρος, την πραγματική αξία της σωτηρίας μας τα γνωρίζει ο Κύριος πολύ καλά. Εμείς λέμε διάφορα και έχουμε αυτό το δικαίωμα. Όταν όμως κοιτάξουμε κατάμα-


τα την αλήθεια του Λόγου του Θεού, υπάρχει φως και αλήθεια για όσους είναι ειλικρινείς και γνήσιοι. «Πώς ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον με-γάλην σωτηρίαν;» (Εβραίους β΄3). Τα κλειδιά του σπιτιού, που τα χάνουμε συχνά και μας αναστατώνει κάθε φορά μέχρι να τα βρούμε, επιτέλους ορίσαμε μία θέση στο σπίτι και τα αφήνουμε πάντα, όλοι, για να μην τα χάνουμε. Το ίδιο και το πορτοφόλι, φροντίσαμε να έχουμε την ίδια, μόνιμη θέση, για να μην περνάμε τόση αγωνία κάθε φορά που δεν το βρίσκουμε. Την τόσο μεγάλη σωτηρία του Ιησού Χριστού, στην χαρτο-πετσέτα; Αμέλεια, προχειρότητα, επιπόλαια και επιφα-νειακή μεταχείριση; Μετά έρχεται το ενεπλέχθησαν, το αλυσοδέθηκαν, τα πάθη, τα είδωλα, η στρατιά οι επιθυμίες. Μετά σκληραίνει και η καρδιά. Μετά πισω-πατάει διακριτικά και υποχωρεί ο Κύριος και απομα-κρύνεται… Και όλα αυτά δεν γίνονται ξαφνικά ή από-τομα. Είναι μεθοδικός και υπομονετικός μάστορας ο διάβολος, και μπορεί να περιμένει όσο χρειάζεται, αρκεί να πιάσει το στόχο του.

Δεν καταλάβαμε την αξία του Ιησού Χριστού, δεν κα-ταλάβαμε την αξία της τόσο μεγάλης σωτηρίας Του. Γι’ αυτό βάζουμε και βγάζουμε από την τσέπη τα δια-μάντια, το θησαυρό, το αίμα, το σταυρό, τυλιγμένα σε πρόχειρη φτηνή χαρτοπετσέτα. Την ίδια ώρα, που ο Λόγος του Θεού μιλάει τόσο καθαρά για το θέμα αυτό προς όλους μας:

Έτσι μπορούν να χαθούν όλα...

Το μέτρο, το βά-ρος, την πραγματι-κή αξία της σωτη-ρίας μας τα γνωρί-ζει ο Κύριος πολύ καλά. Όταν κοιτά-ξουμε κατάματα την αλήθεια του Λόγου του Θεού, υπάρχει φως και αλήθεια για όσους είναι ειλικρινείς και γνήσιοι. Αμέλεια, προχειρότητα, επι-πόλαια και επιφα-νειακή μεταχείρι-ση; Μετά έρχεται το ενεπλέχθησαν, το αλυσοδέθηκαν, τα πάθη, τα είδω-λα, η στρατιά οι επιθυμίες. Μετά σκληραίνει και η καρδιά. Μετά πι-σωπατάει διακρι-τικά και υποχωρεί ο Κύριος και απο-μακρύνεται…


...και για πάντα

«Διότι αδύνατον είναι οι άπαξ φωτισθέντες και γευθέντες της επουρανίου προσφοράς,… και έπειτα παραπεσόντες, αδύνατον να ανακαινισθώσι πάλιν εις μετάνοιαν,…» (Εβραί-ους ς΄4-9)

Πολύ ακριβό το δώρο της σωτηρίας, πολύ σοβαρό, για τους πολύ αποφασισμένους, για τους πολύ σοβαρούς, για τους έτοιμους να δοθούν ολόψυχα στον Ιησού. Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων,… αυτών που πήραν το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού πολύ σο-βαρά, που το πλήρωσαν με τη ζωή τους, που ο Χριστός τους κόστισε πολύ ακριβά, τους κόστισε τα πάντα. Πώς θα στα-θούμε δίπλα τους με τα διαμάντια της σωτηρίας στη χαρτο-πετσέτα; Εκείνοι πριονίστηκαν, βιάστηκαν, μαρτύρησαν, δέ-χτηκαν την αρπαγή των υπαρχόντων τους με πίστη, με φως, με νίκη. Είναι έτοιμοι και κατάλληλοι για να κληρονομήσουν τη δόξα του Θεού. Μετά το ενεπλέχθησαν και νικώνται δεν υπάρχει συνέχεια στη Βασιλεία του Θεού, αλλά μόνο αιώνια καταδίκη.

Το Ακριβότερο Δώρο του Κόσμου

Κάθε σελίδα του μικρού αυτού βιβλίου έχει μια ιστορία μαζί με σχόλια και σκέψεις για το μοναδικό Πρόσωπο που γεννήθηκε στον κόσμο μας Σωτήρας, Λυτρωτής και Κύριος, τον Ιησού Χριστό.• Απλό• Καλογραμμένο• Ευχάριστο• Διδακτικό

Κατάλληλο για όμορφο δώρο

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ20 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ20

Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν Ι Κ Α Η Μ Ε Ρ ΟΛΟ Γ Ι Α

2012 μ.Χ.

Με καθαρά χριστιανικό περιεχόμενοΓραμμένο απλά - Διαβάζεται ευχάριστα

Χωρίς δογματικά χρώματα και αποχρώσειςΣυστήστε το πρόθυμα - Χαρίστε το με προσευχή

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣΙΣΤΟΡΙΕΣ - ΕΔΑΦΙΑ - ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ - ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ

Είναι έτοιμα και κυκλοφορούν

ΠΑΡΑΚΑΛΌΥΜΕ ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΑΣ,

ΤΑ ΗΜΕΡΌΛΌΓΙΑ ΕΞΑΝΤΛΌΥΝΤΑΙ ΓΡΗΓΌΡΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΡΟΦΗ:

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ - ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

20

Ιούλιος - Αύγουστος 2011 21

Θαυμάσιο Δώρο!Θαυμάσιο Μέσο Ευαγγελισμού των Ψυχών!

΄Αμεσες παραγγελίες:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

ή στο e-mail: [email protected]

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΔΥΟ ΤΥΠΟΥΣ:

Τοίχου κρεμαστό Βιβλιαράκι - τσέπης

1981 - 2012

32 χρόνια στην υπηρεσία της Αλήθειας και της Αγάπης του Θεού

για τη Σωτηρία Αθάνατων Ψυχών.

1981 - 201232 Χρόνια Ημερολόγια ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ

21


ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ

ΜΕ ΓΑΣΤΡΟΡΡΑΓΙΑ

ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ

Ένα πρωινό του 1968 ξύπνησα με γαστρορραγία. Τηλεφώνησα στο γιατρό Ρημάκη, τον αδελφό της Ρά-ξας, και μου είπε να πάω σε μια κλινική που βρισκόταν σε πάροδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Εκεί με έβαλαν στον πέμπτο όροφο κοντά στην πόρτα του δωματίου. Δεξιά μου ήταν ξαπλωμένος ένας ασθενής κατά-κοιτος και μόνιμα γυρισμένος προς το παράθυρο. Ρώτησα τη γυναίκα του, που ήταν σχεδόν όλη την ημέρα κοντά του, από τι έπασχε και δε μιλούσε καθόλου. Μου είπε ότι είχε μα-λάκυνση εγκεφάλου και για τρεις μήνες εκείνη τον τάιζε σαν μικρό παιδί, πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Μετά το μεσημερια-



νό φαγητό πήγαινε στο σπίτι της, επειδή έμενε εκεί κοντά, μαγείρευε για τα παιδιά της και ξαναγύριζε μέχρι αργά το βράδυ στην κλινική.

Μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω στη γυναίκα αυτή για την αγάπη του Θεού, που θυσίασε το Γιο Του στο σταυρό του Γολγοθά και έχυσε το Αίμα Του για να μας καθαρίσει από όλες τις αμαρτίες μας, εάν ειλικρινά πιστέψουμε στο Ευαγγέλιο, να μας σώσει από το αιώνιο σκοτάδι της κόλασης και να μας χαρίσει αιώνια ζωή μέσα στη χαρά, στο φως και στην ευτυχία του Ουρανού. Της είπα ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος της σωτηρίας μας, εάν παραδεχτούμε την αμαρτω-λότητά μας, πιστέψουμε στο Ευαγγέλιό Του και αλλάξουμε τρόπο ζωής καταδικάζοντας τις αμαρτίες μας και την ενοχή μας μπροστά στη δικαιοσύνη Του.

Εκείνη μου είπε, ότι αυτά δεν τα πιστεύει σήμερα η νεο-λαία. Εμείς, της είπα, δεν είμαστε νεολαία και πρέπει να σοβαρευτούμε, να διαβάσουμε την Καινή Διαθήκη που εί-ναι το βιβλίο του Θεού και να ακολουθήσουμε τις εντολές του Χριστού και το θέλημά Του για το αιώνιο συμφέρον μας. Μόνον έτσι Εκείνος θα μας εξασφαλίσει τη σωτηρία μας και θα μας δεχτεί στην Ουράνια Βασιλεία Του. Η σωτηρία μας αυτή δεν εξαγοράζεται μόνο με τα καλά μας έργα, αλλά πρώτα με την ακλόνητη πίστη μας στην αγάπη και στις εντο-λές του Ευαγγελίου. Εάν έτσι σταθούμε μπροστά στον Θεό με ειλικρίνεια και ζήσουμε μια καθαρή ζωή μπροστά Του, ο Θεός θα μας βεβαιώσει για τη σιγουριά της σωτηρίας μας και θα γίνουμε πολίτες του Ουρανού από αυτή τη ζωή. Θα αποκτήσουμε ειρήνη στην ψυχή μας και φεύγοντας από την επίγεια ζωή μας θα βρεθούμε στην αγκαλιά του Θεού.

Τα άκουσε όλα αυτά η γυναίκα και, αφού τάισε τον άντρα της, έφυγε για το σπίτι της. Την επόμενη μέρα ξαναήρθε στην κλινική. Πάλι της υπενθύμισα τα λόγια που της είχα πει. Αυτό συνεχίστηκε για τρεις μέρες. Την τέταρτη μέρα, ενώ αυτή έλειπε στο σπίτι της το μεσημέρι και ο άντρας όπως ήταν πάντα ακίνητος με την πλάτη του στραμμένη σε μένα, ξαφνικά τον είδα να γυρίζει προς το μέρος μου, να κάθεται στο κρεβάτι με τα πόδια του κρεμασμένα και να με κοιτάζει επίμονα χωρίς να μιλάει. Του είπα: «Κύριε Θανάση, χαίρο-


μαι που σε βλέπω να με κοιτάς και θέλω να μου πεις αν άκουσες τα λόγια που είπα προχθές στη γυναίκα σου για τον Χριστό, που πέθανε στο Σταυρό κι έχυσε το Αίμα Του για μας». Εκείνος κούνησε το κεφάλι του χωρίς να μιλάει. Του είπα ότι αυτά τα λόγια είναι και για εκείνον. Τον προσκάλε-σα να δώσει την καρδιά του στον Χριστό για να τον σώσει, επειδή το αύριο μπορεί να ήταν αργά γι’ αυτόν. Εκείνος με άκουσε κι αφού με κοίταξε λίγα λεπτά γύρισε αργά-αργά και ξάπλωσε στο κρεβάτι όπως ήταν πριν. Το απόγευμα που ήρθε η γυναίκα του στην κλινική της είπα ότι ο άντρας της κάθισε στο κρεβάτι και του μίλησα για πέντε λεπτά. Εκείνη δεν ήθελε να το πιστέψει με κανένα τρόπο.

Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε και την επόμενη μέρα, αλλά εκείνη πάλι δεν ήθελε να πιστέψει τίποτα απ’ όλα αυτά. Την άλλη μέρα ο άντρας της πέθανε κι εμένα με ειδοποίησε ο θεράπων γιατρός μου να βγω από την κλινική, μια που η αι-

μορραγία είχε σταματήσει. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και επισκέφθηκα τον διευθυντή της κλινικής.

Του είπα ότι αν ήθελε θα μπορούσα να εφοδιάσω την κλινική με Καινές Διαθήκες στη δημοτική γλώσσα και να τις τοποθετήσω στα κομοδίνα των 150 κρεβατιών που είχε η κλινική, για να τις διαβάζει όποιος ήθελε, ώστε με αυτόν τον τρόπο, καθώς οι άνθρωποι θα έβρισκαν την

ψυχική τους ειρήνη, να βοηθούνται και οι για-τροί στη σωματική θεραπεία των ασθενών τους.

Εκείνος ευγενέστατος με ευχαρίστησε και μου είπε ότι δέχεται την προσφορά μου εφόσον

είναι δωρεάν.

Έφυγα χαρούμενος από την κλινική αφού ο Θεός μου άνοιξε μια ακόμα πόρτα ευαγγελισμού τόσων ψυχών. Την επόμενη μέρα ανακοίνωσα το περιστατικό στην Εκκλησία της περιοχής που έμενα τότε κι ένας αδελφός προθυμοποιήθηκε να

πληρώσει την αξία των 150 Και-νών Διαθηκών. Την Κυριακή το πρωί μερικοί αδελφοί τις με-ταφέραμε και τις τοποθετήσα-

με στα κομοδίνα των ασθενών, αφού προηγουμένως περάσαμε

από τη γραμματεία και τις σφραγί-


σαμε με τη σφραγίδα της κλινικής, ώστε να γίνουν ιδιοκτη-σία της και να μην τις παίρνουν μαζί τους οι εξερχόμενοι ασθενείς. Ειδοποιήσαμε σχετικά τις νοσοκόμες και την προ-ϊσταμένη ώστε να τις προσέχουν και να ενημερώνουν τους ασθενείς ότι οι Καινές Διαθήκες ανήκουν στην κλινική προς χρήση των ασθενών.

Φύγαμε χαρούμενοι κι ευλογημένοι από την κλινική και στις 10:30 ήμαστε στην Εκκλησία μας για το πρωινό μας κήρυγ-μα. Ενημερώσαμε τους αδελφούς μας και προσευχηθήκαμε όλοι για την πόρτα ευαγγελισμού που μας άνοιξε ο Θεός.

Σε μια βδομάδα σκέφθηκα να επισκεφτώ την κλινική και να δω αν οι Καινές Διαθήκες βρισκόντουσαν στα κομοδίνα των ασθενών. Δυστυχώς όμως, ούτε μια από τις 150 Καινές Δι-αθήκες δεν βρήκα στα κομοδίνα των ασθενών. Ρώτησα την προϊσταμένη τι απέγιναν κι εκείνη απέφυγε να μου μιλήσει. Δεν έμαθα ποτέ πώς και γιατί εξαφανίστηκαν αυτές οι Και-νές Διαθήκες. Κάποια μέρα ίσως μάθουμε την τύχη τους. Εκείνη την ημέρα που όλα τα κρυπτά των ανθρώπων θα έρ-θουν στο φως για να κριθεί ο καθένας μας κατά τα έργα του. Τότε ίσως συναντήσω και τον Θανάση και τη γυναίκα του στο σπίτι του Πατέρα μας στον Ουρανό.

Γιώργος Παπανικολάου - Ν.Ηράκλειο


Αποστέλλουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν στη Νεοελληνική γλώσσα, σε όποιον

μας την ζητήσει με γράμμα του.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥδιάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή

να τις ακούτε - να τις χαρίσετεΓράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS


Η Ελίζα κράτησε ένα κομμάτι ύφασμα μπροστά από τα ρούχα της. Στάθηκε μπροστά από τον καθρέφτη της ντουλάπας και έγειρε το κεφάλι σουφρώνοντας τα φρύδια της. - Ρόδη, έλα εδώ σε παρακαλώ, φώναξε σε λίγο. - Τι είναι; Η Ρόδη μελετούσε τις κλίμακες στο πιάνο. - Μοιάζω σαν να ζούσα την εποχή του Χριστού, φορώντας αυτό; ρώτησε η Ελίζα χωρίς να παίρνει τα μάτια της από τον καθρέ-φτη.- Όχι, αλλά μοιάζεις σαν να φοράς ένα σεντόνι, απάντησε παρη-γορητικά η Ρόδη.- Μα είναι σεντόνι!Με μια κίνηση του χεριού της, το σεντόνι προσγειώθηκε σε έναν άκομψο σωρό στο κρεβάτι. Η Ελίζα γονάτισε κάτω και, παίρνο-ντας μια τεράστια σακούλα στα χέρια της, άρχισε να ψαχου-λεύει ανάμεσα σε άλλα υφάσματα. Βγάζοντας μια φωνή ενθου-σιασμού, ξέθαψε ένα κατακόκκινο κομμάτι και ετοιμάστηκε να

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Χριστουγεννιάτικη Παράσταση



το στερεώσει στα μαλλιά της.- Και αυτό μοιάζει με τραπεζομάντιλο, πρόσθεσε η Ρόδη. Πήγαιναν δευτέρα και τρίτη Γυμνασίου εκείνη τη χρο-νιά τα κορίτσια. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, και ετοί-μαζαν μια Χριστουγεννιάτικη Παράσταση για τη γιορτή στην εκκλησία. Κάθε χρόνο έλεγαν τα κάλαντα, άκουγαν χαριτωμέ-να ποιήματα από όποια μικρά παιδάκια υπήρχαν, και έπειτα έτρωγαν δίπλες και κουλουράκια. Όχι όμως φέ-τος. Φέτος έβαλαν μαζί το λιγοστό τους ταλέντο, τις ιδέες της μαμάς και τις συγγραφικές ικανότητες του μπα-μπά, και έφτιαξαν όλοι μαζί ένα μικρό θεατρικό έργο. Διαδραματιζόταν την εποχή του Χριστού, ακριβώς την ημέρα της γέννησής Του. Η ιδέα τούς είχε έρθει μια μέρα που διάβαζαν την ιστορία των πρώτων Χριστουγέννων από το Ευαγγέλιο του Λουκά:«Ανέβηκε δε από τη Γαλιλαία και ο Ιωσήφ, από την πόλη Ναζα-ρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη τού Δαβίδ, που αποκαλείται Βη-θλεέμ, (επειδή, αυτός ήταν από την οικογένεια και την πατριά τού Δαβίδ), για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, που ήταν αρραβωνιασμένη μ’ αυτόν για γυναίκα, η οποία ήταν έγκυος. Και ενώ βρίσκονταν εκεί, συμπληρώθηκαν οι ημέρες για να γεννήσει· και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, και τον σπαρ-γάνωσε, και τον έβαλε να πλαγιάσει μέσα στη φάτνη· επειδή δεν υπήρχε γι’ αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα.» (Λουκάς 2:4-7)Αυτή η τόσο τραγική φράση, «δεν υπήρχε γι’ αυτούς τόπος», αυτή η μικρή φράση, που όμως ζωγραφίζει με τα πιο έντονα χρώματα την άρνηση του ανθρώπου, την αδιαφορία του και την απροθυμία του να ανοίξει την καρδιά του στην αλήθεια, στο Χριστό, σ’ αυτή τη φράση ήταν βασισμένο το θεατρικό έργο.Υπήρχε ο πανδοχέας, η γυναίκα του, οι κόρες του, οι πελάτες, ο υπηρέτης, μία ζητιάνα, ένας βοσκός. Χώρος δηλαδή για να παί-ξουν όλοι, κι ας μην ήταν ηθοποιοί ούτε καν ερασιτεχνικά. Δυο κουβέντες είχε να πει ο καθένας, κι ας τις έλεγε όπως-όπως. Δεν ήταν εκεί το θέμα, το ήξεραν καλά η Ελίζα και η Ρόδη. Ο σκοπός όλος ήταν να είναι όλοι μαζί και να δουλεύουν και να γελάνε και να συνεργάζονται υπηρετώντας τον Θεό. Να μοιά-ζουν με την πιο σφιχτοδεμένη οικογένεια, κι ας μην είχαν μετα-ξύ τους καμία συγγενική σχέση, μόνο κοινό Πατέρα τον Θεό.


Χριστουγεννιάτικη...

Η Ρόδη είχε δώσει την καρδιά της στο Χριστό ένα μήνα πριν, περίπου. Το ήξερε κι η ίδια ότι ήταν πολύ μικρή ακόμα, πολύ καινούργια, πολύ άπειρη, και πατούσε πολύ προσεκτικά σε κάθε της βήμα, προσέχοντας την κάθε της σκέψη, την κάθε της κίνηση, βλέποντας το κάθε τι σαν μια ευκαιρία να μάθει, να έρθει πιο κοντά Του, να γίνει πιο δική Του.Αλλά δεν πήγαν όλα όπως θα έπρεπε –και πότε πηγαίνουν, αλή-θεια;

Τα προβλήματα ξεκίνησαν με τα κοστούμια.Τους ζήτησαν να φέρουν σεντόνια και υφάσματα, ο καθένας για το δικό του κοστούμι, και τα πήραν σπίτι να δουν πώς θα τα φτιάξουν, μαζί με τη γιαγιά που ήταν μοδίστρα, ώστε να μοιά-ζουν με ρούχα εκείνης της εποχής. Ο ένας δεν είχε σεντόνι, λέει.

Ένας άλλος είχε δύο ίδια, ένα για τον εαυτό του και ένα για την αδερφή του –θα έμοιαζαν σαν δίδυμα αν τα φορούσαν-, γκρι, με τεράστιους γαλάζιους και ροζ ελέφαντες ζωγραφισμένους.Ένας τρίτος αρνιόταν «να γίνει ρεζίλι», φορώντας στο κεφάλι του ένα από τα πετσετάκια που είχαν ξεχωρίσει ειδικά η Ελίζα και η Ρόδη από την κουζίνα τους.- Μα, εκείνη την εποχή, προσπά-θησε να του εξηγήσει η Ελίζα, οι άντρες -οι Εβραίοι- δεν κυκλοφο-

ρούσαν με το κεφάλι γυμνό. Ήταν εντολή του Θεού να έχουν κα-λυμμένο το κεφάλι τους. Σε όλες τις ζωγραφιές, σε όλους τους πίνακες, φορούν κάλυμμα.Μάταια, όμως. Μετά, χάλασε η σκούπα. Είχαν πάει μαζί με δυο φίλες τους και μερικούς άλλους να κα-θαρίσουν την εκκλησία και να τη στολίσουν για τη γιορτή. Εκεί λοιπόν που κρεμούσαν πράσινα και κόκκινα καρό φιογκάκια στις κουρτίνες, ακούστηκε ένας κρότος από μέσα.- Ρόοοδη… είπε μια τρεμάμενη φωνή. Έρχεσαι λίγο;Μόλις άνοιξαν την πόρτα, ένα σύννεφο καπνού τους τύλιξε και άρχισαν όλοι να βήχουν. Πήρε λίγη ώρα να καθαρίσει ο καπνός, και όταν αραίωσε είδαν τη ζημιά. Η πανάρχαια ηλεκτρική σκού-


...Παράσταση

πα είχε εκραγεί, στέλνοντας όλες τις σκόνες και τα χνούδια που ήταν μέσα στη χάρτινη σακούλα της σε κάθε γωνιά του δωμα-τίου. Προσπάθησαν να τα καθαρίσουν, αλλά δεν ήταν εύκολο, μια που πια δεν είχαν σκούπα, και τα χνούδια ήταν σε κάθε επιφά-νεια. Σε λίγο, τους τελείωσαν και τα ξεσκονόπανα. Δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να το αφήσουν έτσι, και να ελπίσουν ότι δεν θα πρόσεχε κανείς ότι το δωμάτιο έμοιαζε σαν μια σκονισμέ-νη σοφίτα, βγαλμένη από τις σελίδες ενός μυθιστορήματος του Κάρολου Ντίκενς. Η Ελίζα και η Ρόδη, λίγο αποθαρρυμένες βέβαια, αλλά με πολλή όρεξη και χαρά, βάλθηκαν έπειτα να φτιάξουν τα σκηνικά.Δεν βρήκαν τίποτα όμως που να μπορούν να χρησιμοποιήσουν, που να μοιάζει αρκετά παλιό και κατάλληλο για την ατμόσφαιρα του θεατρικού. Ο μπαμπάς μάζεψε σε μια άκρη ένα σκαμνάκι που είχε αγοράσει από τα παλιατζίδικα στο Μοναστηράκι, και μια τσίγγινη κανάτα. Τα πήραν και τα στόλισαν στη σκηνή, αλλά ήταν τόσο φτωχά και λίγα, που απογοητευμένες τα έβαλαν πάλι στη σακούλα και τα ξέχασαν σε μια γωνιά. Στο μεταξύ, οι πρόβες συνέχιζαν, και παρόλο που ήταν κουρα-στική δουλειά για όλους, τις διασκέδαζαν αφάνταστα. Γελούσαν καλόκαρδα με κάθε γκάφα, έκαναν υπομονή για κάποιον που δεν είχε μάθει τα λόγια του απ’ έξω, επιβράβευαν ο ένας τον άλλο για την «καταπληκτική» ερμηνεία του. Μετά, η Ρόδη και η Ελίζα σπαζοκεφάλιαζαν για το πού θα βρουν σκηνικά και πώς θα γίνει ώστε να μη μοιάζουν με κουρτίνες ή τραπεζομάντιλα τα κοστούμια, αλλά με ρούχα, και οι υπόλοιποι παράγγελναν πίτσες. Έτρωγαν όλοι μαζί και δοκίμαζαν τις κασέτες που είχαν φτιάξει για μουσική υπόκρουση.

Παρ’ όλες τις δυσκολίες, η Ελίζα και η Ρόδη ήταν ενθουσια-σμένες. Είχαν κατά κάποιο τρόπο αναλάβει τη θεατρική παρά-σταση, και, παρ’ όλο που την ευθύνη και τη «σκηνοθεσία» την είχε κάποιος μεγάλος, ένιωθαν ότι βοηθάνε, ότι δουλεύουν, ότι προσφέρουν. Είχαν από δύο από τους μικρότερους ρόλους η κάθε μία, από μία ή δύο φράσεις μόνο, και εμφανίζονταν στη σκηνή για πολύ λίγο. Η Ρόδη μάλιστα, αρχικά, ήταν να μην παίξει καθόλου, αλλά τελικά κάποιος άλλος δεν μπορούσε και πήρε τη θέση του. Δεν τις ένοιαζε όμως. Για πρώτη φορά υπήρχε κάτι πιο σημαντικό από το να βγουν στη σκηνή, να φανούν, να τα πουν καλά. Για πρώτη φορά δεν είχε σημασία ποιος είχε τον πιο μεγάλο ρόλο ή τον πιο ωραίο.


Ούτε πόσοι θα τους δουν, πόσοι θα τους καμαρώσουν, πό-σοι θα τους πουν «μπράβο». Για πρώτη φορά η όλη διαδικασία, η δουλειά, η συμμετοχή ήταν πιο σημαντική από την ίδια την παράσταση. Τα παρασκήνια ήταν πιο σημαντικά από την ίδια τη σκηνή. Και η Ρόδη έβρισκε ότι το να υπηρετείς τους άλλους, να ακούς τα παράπονά τους ή τις παρατηρήσεις τους, να πα-ρακολουθείς το γέλιο τους, να φροντίζεις για τη λύση των προβλημάτων τους, είναι πολύ πιο διασκεδαστικό από όσο ακούγεται. Ίσως όχι διασκεδαστικό, βέβαια, ακριβώς. Τη γέ-μιζε όμως το να δίνει, με έναν τρόπο που δεν την είχε γεμίσει ποτέ το να παίρνει. Ήταν μια άλλη έννοια από τη «διασκέδα-ση» ή την «καλοπέραση».Ήταν χαρά.

Τα Χριστούγεννα έπεφταν Σάββατο εκεί-νη τη χρονιά. Την Πέμπτη πριν την παραμονή, άλλα-ξαν όλα. Ο Παύλος, ένας νέος γύρω στα τριάντα, πλησίασε την Ελίζα και τη σκούντησε στον ώμο. - Γεια, είπε.- Γεια, είπε και η Ελίζα, κοιτάζοντάς τον με κάποια έκπληξη, γιατί δεν περίμενε να τον δει στην πρόβα.Η Ρόδη, που καθόταν στην άλλη άκρη του δωματίου και προσπαθούσε να πε-ράσει μια καρφίτσα μέσα από το σεντόνι που φορούσε η φίλη της η Ρένα, αναση-κώθηκε. Τα μάτια τους συναντήθηκαν.

Ήταν η τελευταία πρόβα, η πιο σημαντική. Ετοιμάζονταν μάλιστα να κάνουν πρόβα φορώντας τα κο-στούμια τους, για να συνηθίσουν να κινούνται με αυτά πάνω στη σκηνή, να μην τα πατήσουν περπατώντας και πέσουν για παράδειγμα, ή κάνουν κάποια απότομη κίνηση και φύ-γουν από πάνω τους, φανερώνοντας τα κανονικά τους ρού-χα από κάτω –και άλλες τέτοιες «ευχάριστες» πιθανότητες.Η Ρόδη προσπάθησε να καταπνίξει τον εκνευρισμό της. Όλοι είχαν λίγο ή περισσότερο άγχος, και παρόλο που αντη-χούσαν τα συνηθισμένα γέλια και ψιλοκουβέντες, η ατμό-



σφαιρα έμοιαζε ηλεκτρισμένη. - Λοιπόν; είπε ο Παύλος. Ήρθα.Η Ελίζα ανασήκωσε τα φρύδια της με απορία. Ο Παύλος και η γυναίκα του η Λίνα είχαν πει ότι δεν θα μπορού-σαν να παίξουν στο θεατρικό. Δημιουργήθηκε μια μικρή ανα-στάτωση, γιατί οι ρόλοι τους είχαν ήδη μοιραστεί, και για λίγες μέρες έμοιαζε ότι δεν θα μπορούσε να ανέβει η παράσταση, τε-λικά. Ήταν έτοιμοι να ανακοινώσουν ότι ακυρώνεται, όταν ένα παιδί, ο Μίλτος, είπε ότι θα προσπαθήσει να βοηθήσει εκείνος, αν νομίζουν ότι μπορεί να τα καταφέρει.Ο Μίλτος είχε πιστέψει στον Κύριο πολύ πρόσφατα, λίγες εβδο-μάδες πριν, και ο μπαμπάς είχε πει ότι δεν πρέπει να τον πι-έσουν να συμμετέχει στη γιορτή αν δεν νιώθει άνετα ακόμα. Εκείνος όμως ανέλαβε το ρόλο με πολλή χαρά, και μάλιστα, έλεγε τα λόγια του πολύ ωραία, με ύφος και συναίσθημα. Ίσως του είχε κάνει και καλό που συμμετείχε τελικά, σκεφτόταν η Ρόδη, γιατί η δουλειά τον είχε δέσει με τους υπόλοιπους, και είχε ήδη γίνει στενός φίλος με δυο άλλα παιδιά. - Εμμμ… κάνουμε πρόβα, είπε διστακτικά η Ελίζα στον Παύλο, στέλνοντας στη Ρόδη μηνύματα SOS με τα μάτια.- Το ξέρω, απάντησε ευχάριστα ο Παύλος, γι’ αυτό ήρθα. Σας το είχα υποσχεθεί, έτσι δεν είναι; Πού είναι ο ρόλος μου, λοιπόν;Ξαφνικά -όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις- είχε πέσει απόλυτη σιωπή. Όλων τα μάτια ήταν καρφωμένα στην Ελίζα. Εκείνη είχε γίνει κατακόκκινη, και προσπαθούσε να βρει κάτι να πει, αλλά ένας πελώριος κόμπος στο λαιμό δεν την άφη-νε. - Ξέρεις, ο ρόλος σου… ξεκίνησε. Σταμάτησε. Έγλειψε τα χείλη της. Οι άλλοι κρατούσαν την ανάσα τους. Πού είναι ο μπαμπάς όταν τον χρειάζεσαι; σκεφτόταν η Ρόδη. Ο μπαμπάς όμως δεν είχε έρθει αυτή τη φορά. Σκέφτηκε ότι, μια που ήταν η τελευταία πρόβα, και ήταν όλα έτοιμα, δεν θα χρει-αζόταν η παρουσία του. Η μαμά και η γιαγιά ήταν μέχρι πριν λίγο εδώ, αλλά έφυγαν κι εκείνες μόλις έφτιαξαν τα κοστούμια -είχαν παρακολουθήσει ούτως ή άλλως την παράσταση τόσες φορές, που την είχαν βαρεθεί ελαφρώς, αν και δεν θα το ομο-λογούσαν ποτέ σε κανέναν.- Εδώ είναι ο ρόλος σου. Ο Μίλτος έκανε ένα βήμα μπροστά, και με μια κίνηση που φά-νταζε πολύ θεατρική έτσι όπως είχε το ριγέ του σεντόνι καρφι-



τσωμένο στους ώμους του, έτεινε στον Παύλο το χαρτί με το ρόλο του.- Α, ευχαριστώ, είπε ο Παύλος μόνο και βάλθηκε να διαβάζει τα λόγια που είχε να πει -και που πρώτη φορά τα έβλεπε. Όλοι αναστέναξαν με ανακούφιση.Ο Μίλτος έβγαλε το κοστούμι του με προσοχή και το έδωσε κι αυτό στον Παύλο. Έπειτα, βολεύτηκε σε μια καρέκλα να παρα-κολουθήσει την παράσταση, λέγοντας κάθε τόσο βοηθητικά σχόλια, του τύπου «πιο δυνατά να μιλάτε, δεν ακούγεστε» ή «η μουσική καλύπτει τα λόγια σας» ή «σου κρέμεται το σεντόνι, θα το πατήσεις.» Τους έκλεινε το μάτι παιχνιδιάρικα, σαν να ήθελε να πει, «τώρα που δεν έχω ρόλο, είμαι άνετος και ελεύθερος να κάνω σε όλους σας παρατηρήσεις.»Η Ελίζα και η Ρόδη κοιτάχτηκαν με νόημα.Ήταν μεγάλη ανακούφιση που είχε ξεπεραστεί το πρόβλημα χωρίς κανείς να στενοχωρηθεί, και ο τρόπος που είχε συμπερι-φερθεί ο Μίλτος τον τιμούσε ιδιαίτερα. Ήταν ένα μάθημα για τα κορίτσια, μάθημα υποχωρητικότητας, και συγχωρητικότητας. Μάθημα ταπείνωσης. Από εκεί και πέρα, όμως, η πρόβα πήγε χάλια. Ο Παύλος δεν ήξερε το ρόλο του, ούτε τα λόγια, ούτε πώς να τα πει, και χρειαζόταν συνεχώς κάποιος να του λέει τι να κάνει. Οι υπόλοιποι έχαναν κι αυτοί το ρυθμό τους κάθε φορά που έπρε-πε να παίξουν μία σκηνή που περιείχε κι εκείνον. Η γιαγιά δεν ήταν εδώ να του φτιάξει το κοστούμι στα μέτρα

του, και το σεντόνι του κρεμούσε άκομ-ψα από παντού, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο τις κινήσεις του. Και η σκηνή παρέμενε γυμνή και άδεια από σκηνικά, σαν να έπαιζαν μπροστά σε ένα λευκό χαρτί, σε έναν καμβά που περίμενε ακόμα το άγγιγμα του καλλιτέ-χνη. Η Ελίζα και η Ρόδη γύρισαν κλαίγοντας στο σπίτι τους. Δεν υπήρχαν πια άλλα περιθώρια. Την Παρασκευή θα έβγαιναν να πουν τα κάλαντα όλοι μαζί, κι έπειτα το Σάββατο ήταν η γιορτή. Και η όμορφη παράστα-ση που είχαν ονειρευτεί να ανεβάσουν είχε καταλήξει να είναι αυτό το… χάλι.



Την Παρασκευή το απόγευμα, λίγο πριν να μαζευτούν όλοι με τους σκούφους και τις κιθάρες τους για τα κάλαντα, η Ελίζα και η Ρόδη πήγαν μία ώρα πιο νωρίς στην εκκλησία, για να κά-νουν μία τελευταία προσπάθεια να καθαρίσουν το σκονισμένο δωμάτιο.Η πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή. Μπήκαν μέσα διακριτικά, και αναρωτιόντουσαν ποιον θα βρουν μέσα, όταν το είδαν. Η σκηνή είχε μεταμορφωθεί.Το γυμνό σανίδι ήταν καλυμμένο με κουρελούδες σε ζωηρά χρώματα εδώ κι εκεί, και έμοιαζε σαν ένα ζεστό δωμάτιο της εποχής του Χριστού. Στο πίσω μέρος, όλων των ειδών τσίγκινα και χάλκινα σκεύη ήταν ακουμπισμένα με γούστο, κουτάλες, ταψιά, ένα σουρωτήρι. Ένα-δυο σκαμνάκια στις γωνίες, μαζί και το ξεχασμένο σκαμνί του μπαμπά από το Μοναστηράκι, και στη μέση ένα παλιό, χαμηλό τραπεζάκι. Ένα παράθυρο που είχε ζωγραφίσει η Ρόδη, αλλά δεν το θεώ-ρησε αρκετά καλό για να το κρεμάσει στον τοίχο, ήταν κολ-λημένο έξυπνα δίπλα στο πραγματικό παράθυρο, δίνοντας την εντύπωση ότι ήταν κι αυτό αληθινό. Ένας σωρός από υφάσμα-τα ακουμπισμένα σε μια γωνιά δημιουργούσαν την αίσθηση ότι ζούσαν άνθρωποι σ’ αυτό το χώρο, ότι περίμενες από στιγμή σε στιγμή να μπει η γυναίκα του πανδοχέα και να τα μαζέψει. Μια ταμπέλα έγραφε «Πανδοχείο η Βηθλεέμ» σε έναν άτσαλο, αλλά πολύ οικείο γραφικό χαρακτήρα.Αυτό όμως που έδινε σε όλη τη σκηνή ένα χαρακτήρα μαγικό, ήταν η φωτιά. Στη μέση ήταν στημένος ένας τρίποδας με ένα σκεύος σαν τσουκάλι επάνω. Και από κάτω σιγόκαιγε μια πορ-τοκαλί φωτιά. Η Ρόδη και η Ελίζα πλησίασαν με γουρλωμένα μάτια. Κανείς δεν φαινόταν πουθενά, λες και είχαν γίνει όλα μόνα τους. Κοίταξαν η μια την άλλη. Έτριψαν τα μάτια τους. Η οπτασία δεν εξαφανίστηκε. Ήταν ακόμα εκεί. Ήταν αληθινή. « Ήταν και είναι όλα στα χέρια του Θεού», ήταν σαν να λέει η φωτιά τριζοβολώντας χαρούμενα. «Τι ανησυχείτε και στενοχω-ριέστε; Δικά Του είναι όλα. Το ότι σας κάνει την τιμή να Τον υπηρετείτε, δεν σημαίνει ότι είναι στο χέρι σας να τα κάνετε όλα όπως θέλετε. Αν θέλει Εκείνος θα γίνουν, αν δεν θέλει δεν θα γίνουν. Είναι τόσο απλό.»Η Ρόδη έσκυψε το κεφάλι ντροπιασμένη. Ανακάλυψε ότι πάλι κυλούσαν δάκρυα στα μάγουλά της, αλλά



αυτή τη φορά δεν ήταν από λύπη ή απελπισία. - Έτσι θα είναι και στον Ουρανό, είπε στην Ελίζα ψιθυριστά για να μη διαλυθεί η μαγεία. Εμείς νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε εδώ στη γη, ότι υπηρετούμε τον Θεό, ότι κάτι έχουμε να Του δώ-σουμε με τον κόπο που κάνουμε. Όλη την ώρα όμως, Εκείνος ετοιμάζει για μας τόπο, για να μας δεχτεί σαν βασιλιάδες και βασίλισσες.- Και τίποτα από αυτά δεν αξίζουμε, συμπλήρωσε η Ελίζα κοιτώ-ντας γύρω της. Αλλά Αυτός μας αγαπάει.

Η παράσταση ήταν τεράστια επιτυχία. Το ακροατήριο έκλαψε και γέλασε, συγκινήθηκε και κούνησε το κεφάλι του συμφωνώντας. Ο Μίλτος ανέλαβε να διαβάσει έναν πρόλογο, που εξηγούσε σε ποια εποχή διαδραματιζόταν το θεατρικό έργο, κι έτσι συμμε-τείχε κι εκείνος κατά κάποιο τρόπο. Ο Παύλος είχε καταφέρει να μάθει απ’ έξω ένα μέρος από τα λόγια του, αλλά είχε πάθει τέτοιο τρακ επειδή δεν είχε ξανανέ-βει στη σκηνή, που δεν είπε σχεδόν τίποτα. Ψέλλισε ένα «ναι» και ένα «όχι» εδώ κι εκεί, αλλά οι άλλοι, που θυμόντουσαν τα λόγια του, τα έλεγαν αντί για εκείνον. Η Ρόδη ανέβηκε στη σκηνή για μισό λεπτό, και μέσα σε αυτό το μισό λεπτό της έπεσε το μαντίλι από τα μαλλιά και έφυγε η παραμάνα από το σεντόνι που φορούσε. Η φωτιά, όπως αποδείχτηκε ύστερα από μία πιο προσεκτική εξέ-τασή της, δεν ήταν πραγματική φωτιά, αλλά λάμπες που είναι ειδικά κατασκευασμένες για να δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι είναι φλόγες. Όταν ξεκίνησε η παράσταση είχαν ξεχάσει να την ανάψουν, και ύστερα από πολλά νοήματα και ψιθύρους την έβαλαν στην πρίζα. Ίσως φάνηκε λίγο περίεργο στο ακρο-ατήριο που άναψε η φωτιά στα καλά του καθουμένου, αλλά κανείς δεν το σχολίασε. Η γυναίκα του πανδοχέα σε κάποια στιγμή ανέβηκε στη σκηνή κρατώντας ασπρόρουχα, που δήθεν πήγαινε να απλώσει, και αμέσως έκανε μεταβολή και έφυγε. Από το άγχος, λέει, δεν θυ-μόταν τα λόγια της. Ο πανδοχέας έμεινε να κοιτάζει το κενό για λίγο, κι έπειτα εκείνη ξανανέβηκε στη σκηνή και όλα πήγαν ρολόι.Η μουσική, ενώ είχε ξεκινήσει κανονικά να αναδίδει τις αγγε-λικές φωνές που ανακοίνωσαν στους βοσκούς τη γέννηση του Χριστού, ξαφνικά, στο πιο κρίσιμο σημείο, τη στιγμή που όλοι στη σκηνή είχαν τεντώσει τα αυτιά τους δήθεν για να ακού-



σουν, έκανε έναν ήχο σαν βήχα και σταμάτησε. Η Ρόδη γύρισε την κασέτα πίσω, απελπισμένα, πάτησε το stop αντί για το play, αναρωτήθηκε μήπως θα βοηθούσε να δώσει μια κλωτσιά στο κασετόφωνο για να ξεκινήσει, και τελικά έβαλε το σωστό κομ-μάτι της μουσικής. Φάνηκε σαν να περίμεναν ώρες ατέλειωτες ο πανδοχέας και οι πελάτες του να ακούσουν τις ψαλμωδίες των αγγέλων, αλλά, όπως έλεγε ο μπαμπάς μετά, «δεν πειράζει, καλό τους έκανε λίγο να περιμένουν.» Η μαγική μεταμόρφωση της σκηνής ήταν δουλειά του παππού, ο οποίος πρωταγωνιστούσε στην παράσταση ως ο πολυάσχο-λος πανδοχέας, και είχε δει την απογοήτευση στα πρόσωπα της Ελίζας και της Ρόδης την Πέμπτη. Στρώθηκε λοιπόν στη δου-λειά, και μαζί με τη γιαγιά, καθάρισαν το σκονισμένο δωμάτιο, έφεραν από το σπίτι τους ό,τι διακοσμητικά, σκεύη και χαλιά μπορούσαν, ζωγράφισαν την ταμπέλα. Ως ηθοποιός ήταν καταπληκτικός ο παππούς, με τη βαθιά φωνή του και τα εκφραστικά του μάτια, και αν κάποια στιγμή έκατσε κατά λάθος στο τραπεζάκι αντί για το σκαμνάκι και ακούστηκε ένα δυνατό «κρατς» καθώς έσπαγαν τα λεπτά του πόδια -του τραπεζιού, όχι του παππού- ούτε που το πρόσεξε κανείς.

Ύστερα από μέρες, η Ελίζα και η Ρόδη, κάθισαν στον καναπέ του σπιτιού τους να παρακολουθήσουν το βίντεο που είχε τρα-βηχτεί εκείνη την ημέρα της γιορτής. Και τότε το κατάλαβαν. Ο πολυάσχολος πανδοχέας, που ήταν τόσο μπλεγμένος στις δουλειές του, που δεν πήρε χαμπάρι ότι στο στάβλο του παν-δοχείου του, δίπλα του ακριβώς, γεννιόταν ο Σωτήρας του κό-σμου, ήταν αυτές οι ίδιες, είμαστε εμείς, ο καθένας από μας. Γιατί κι εκείνες μέσα στη λαχτάρα τους να βοηθήσουν, να δου-λέψουν, να συμμετέχουν στην ετοιμασία της παράστασης, να προσέξουν ώστε να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι, να έχουν όλοι ρόλο, να έχουν όλοι κοστούμια, είχαν ξεχάσει το σκοπό όλων, την αιτία, την κατάληξη. Για Εκείνον γίνονται όλα. Και Εκείνος τα κάνει όλα. Και αν έμεινε κάτι από εκείνα τα Χριστούγεννα να το θυμούνται στα χρόνια που θα ερχόντουσαν, πέρα από τη βιντεοκασέτα και τις ατέλειωτες ώρες που ξόδεψαν βλέποντάς την ξανά και ξανά, ήταν αυτό: Ο Χριστός, όπως έψαχνε τότε τόπο να γεννη-θεί, έτσι και τώρα ψάχνει, και θέλει και ζητά. Τόπο στην καρ-διά μας, τόπο στη ζωή μας, τις αποφάσεις και τις πράξεις μας. Τόπο όπου θα μπει πρώτος και μόνος, όπου θα βασιλέψει, όπου θα κάνει αυτό που θέλει Εκείνος, και εμείς θα ακολουθούμε και



θα υπακούμε, σαν υπηρέτες. Τόπο να γεννηθεί, να μεγαλώσει, να ζήσει. Μέχρι που θα πιάσει Εκείνος όλο τον τόπο. Και εμείς… τίποτα.

«Επειδή, παιδί γεννήθηκε σε μας, γιος δόθηκε σε μας· και η εξουσία θα είναι επάνω στον ώμο του· και το όνομά του θα αποκληθεί: Θαυμαστός, Σύμβουλος, Ισχυρός Θεός, Πατέρας τού Μέλλοντα Αιώνα, Άρχοντας Ειρήνης. Στην αύξηση της εξουσίας του και της ειρήνης δεν θα υπάρχει τέλος».Ησαΐας 9:6,7

Ε - Ρ


Πρόκειται για μία συλλογή από πρωτότυπα διηγήματα, που φωτογραφίζουν σύγχρονα βιώμα-τα, προβλήματα, αγωνίες ανθρώ-πινες, γνωστές, καθημερινές, με μία όμως ουσιαστική διαφορά. Στο βιβλίο αυτό υπάρχει απά-ντηση, προσφέρεται λύση. Και όταν η απάντηση είναι με το φως και την αλήθεια της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, τότε εί-ναι ένα πραγματικό θαύμα!

Πιστεύετε στα Θαύματα; Πιστεύετε στα Θαύματα;

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΔΩΡΟΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΨΥΧΩΝ

Νέο ΗμερολόγιοΜηνιαίο - Τοίχου

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ . . .Βιβλία με απαντήσεις!

Για τις παραγγελίες σας:ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:

ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - HELLASe-mail: [email protected]

2012 μ.Χ.

Μονόλογοι της φάτνης



ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ

Α. - Αγαπητοί μου φίλοι, γεια σας! Βλέπω φανερή την έκπληξη στα μάτια σας και σας δικαιο-λογώ. «Μας μιλάει στη γλώσσα μας την ανθρώπινη ένα ζω-άκι;». Και μάλιστα τι ζωάκι, ένα γαϊδουράκι ή, για να είμα-στε και ακριβείς, μια γαϊδουρίτσα! Καταλαβαίνω την απορία σας, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Έπρεπε οπωσδήποτε να επικοινωνήσουμε μαζί σας. Αφού λοιπόν εσείς οι άνθρωποι ποτέ δεν θα μπαίνατε στον κόπο να μας μιλήσετε στη γλώσ-σα μας, εμείς, τα ζωάκια, κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Ξέρετε τι λέμε καμιά φορά όταν είμαστε μεταξύ μας; «… Αν περιμένεις από τους ανθρώπους, χάθηκες, γι’ αυτό κάνε ό, τι μπορείς μόνος σου…». Τώρα όσο για το ότι σας μιλάω εγώ και με καταλαβαίνετε, κάντε λίγη υπομονή. Σε λίγο θα ’ρθουν κι άλλα ζωάκια που μένουν εδώ στον ίδιο στάβλο και δεν θα σας κάνει πια και τόσο μεγάλη εντύπωση. Έχουμε ένα καμα-ρωτό άλογο και ένα μοσχαράκι και είμαστε όλοι πολύ δεμένοι μεταξύ μας.

(Μονόπρακτο για 3 πρόσωπα)

(Στη σκηνή μια κοπελίτσα άνετη, κινητική, παραστατική στα όσα λέει, απευθύνεται στο ακροατήριο με πολύ χρώμα στη φωνή της και εκφραστικότητα. Ο διάκοσμος φανερώνει μια φάτνη.)



Τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Παρασύρθηκα με την πολυ-λογία, ξέρετε, εμείς οι γυναίκες άμα αρχίσουμε… τα ίδια που συμβαίνουν και στους ανθρώπους έχουμε κι εμείς… Είναι Χρι-στούγεννα λοιπόν. Αυτό το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Εκείνο που μας στεναχωρεί πολύ εμάς ιδιαίτερα είναι ότι όλοι μιλούν για τα Χριστούγεννα, όλοι έχουν κάτι να πουν για τα Χριστού-γεννα εκτός από μας. Δεν μας άκουσε ποτέ κανένας, δεν μας πρόσεξε, δε μας έδωσε την ευκαιρία να πούμε κι εμείς τα δικά μας. Έχουμε ακούσει θεατρικά, να μιλάνε για τη γέννηση του Χριστού ο πανδοχέας, η γυναίκα του, η νύφη του, η κουνιά-δα του, ο αρραβωνιαστικός της κόρης του, τα εγγόνια του..., μιλάνε οι βοσκοί, οι μάγοι καμιά φορά κατά λάθος, μιλάνε οι περαστικοί, η Μαρία, ο Ιωσήφ… Έ, παιδιά, είμαστε κι εμείς εδώ! (Φωνάζει αγριεμένα, πειραγμένα). Ξέρετε πού γεννήθη-κε ο Χριστός; Στη φάτνη, καλοί μου κύριοι και κυρίες. Και ξέρετε κάτι ακόμα; Η φάτνη είναι το σπίτι μας! Εκεί που τα ζώα, δη-λαδή εμείς, τρώμε, κοιμόμαστε και λέμε δυο κουβεντούλες μεταξύ μας. Στη φάτνη γεννήθηκε ο Χριστός και είμαστε οι πρώτοι μετά τους γονείς του που τον είδαμε και τον περιερ-γαστήκαμε. Έχετε ακούσει που λέει η ιστορία, «.. και τα ζώα στη φάτνη ζέσταιναν με τα χνώτα τους το μι-κρό Χριστό»; Έ, εμείς είμαστε αυτοί. Τώρα γιατί δεν μας ρώτησε ποτέ εμάς κανείς, δεν ενδιαφέρθηκε να μας ακούσει, μη ρωτάτε εμένα… Συ-γνώμη που μίλησα έτσι προηγουμέ-νως, αλλά να, συγχύστηκα. Κάθε χρόνο τα ίδια έχουμε. Ποιος θα μας διηγηθεί φέτος την ιστορία των Χριστουγέννων; Α, να ένα καλό κοριτσάκι…, να ένα καλό αγοράκι…, να πέντε καλά παιδάκια…. Έ, λοιπόν, φέτος άλλαξαν τα πράγματα. Την ιστο-ρία των Χριστουγέννων θα σας τη διηγηθούμε εμείς, όπως τη ζήσαμε δίπλα στον Ιησού Χριστό. Και θα είναι η πιο αξιόπιστη διήγηση που έχετε ακούσει ποτέ, σας το εγγυώμαι! (Στη σκηνή έχει αρχίσει να μπαίνει και ακούει τις τελευταίες φράσεις της γαϊδουρίτσας ένα όμορφο, καμαρωτό αλογάκι. Η γαϊδουρίτσα το προσέχει και αρχίζει ο διάλογος μεταξύ τους.)Α. - Καλώς τον μου, πάνω στην ώρα. Έλα, γιατί άρχισε να με παίρνει το παράπονο… Ξέρεις, αυτά που λέμε κάθε χρόνο και που μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας τ’ ακούμε… Θυμάσαι που ονειρευόμαστε να ’τανε, λέει, κόσμος μαζεμένος κάπου και


Μονόλογοι...

να τους μιλούσαμε εμείς για τα Χριστούγεννα; Ορίστε, σου τους μάζεψα, νάτοι. Άρχισε εσύ κι εγώ να ψάξω για τον άλλο, που γυρίζει όλη μέρα, μήπως και καταφέρω και τον φέρω, να πει κι αυτός τα δικά του… (Φεύγει)Β. - Καλοί μου φίλοι, γεια σας.

Δεν θα σας αρχίσω κι εγώ με τα ίδια για το πώς καταφέραμε να σας μιλά-με με ανθρώπινα λόγια, στη γλώσσα σας, για να μας καταλαβαίνετε. Αυτά είμαι σίγουρος σας τα είπε η καλή μας φίλη η γαϊδουρίτσα, που τα λέει τόσο όμορφα άλλωστε. Και όταν ανοίξει το στοματάκι της, δε σταματάει με τίπο-τα… το γευτήκατε ήδη νομίζω… Κατα-λαβαίνω ότι θέλετε να σας διηγηθώ τι έγινε εκείνη τη βραδιά που γεννήθηκε ο Χριστός στη Γη. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα ότι εννοούσε η φίλη μας πριν φύγει. Δεν θα το κάνω όμως. Την ιστορία αυ-τήν λίγο-πολύ την ξέρετε όλοι εσείς οι

άνθρωποι αρκετά καλά. Έχετε και τις αντιρρήσεις σας, τις θε-ωρίες σας, τις απόψεις σας. Τα ’χουμε ακούσει μέχρι κι εμείς τα ζωάκια και τα έχουμε βαρεθεί, θα έλεγα. «Και πού ξέρουμε ότι ήταν ο Σωτήρας του κόσμου…, και πώς να πιστέψω εγώ μια ιστορία πριν 2000 χρόνια περίπου;…» Μην κουράζεστε, τα ξέρουμε όλα αυτά και πολύ καλά μάλιστα.Γι’ αυτό κι εγώ δεν θα σας μιλήσω για εκείνα, τα γνωστά Χρι-στούγεννα, αλλά θα σας μιλήσω για κάποια άλλα Χριστούγεν-να, έτσι όπως τα έζησα εγώ προσωπικά και δεν μπορεί κανέ-νας, μα κανένας να τα διαψεύσει. Εσείς με βλέπετε ένα άλο-γο ωραίο, ψηλό, καμαρωτό και με ζηλεύετε. Με φαντάζεστε στις παρελάσεις, στο στρατό, στο ιππικό… Ε, λοιπόν, τίποτα απ’ αυτά. Εγώ είμαι το άλογο ενός ληστή… Ναι, ναι, πολύ καλά ακούσατε. Ληστής με τα όλα του. Μαχαίρια, αλυσίδες, λοστούς…, πλήρης η εξάρτηση του αφεντικού μου... Και μη νομίσετε ότι του ανήκα νόμιμα. Ούτε αυτό. Κλεμμένο με είχε από το προηγούμενο αφεντικό μου, με πήρε ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι από το στάβλο ενός πανδοχείου…Τι έχουν δει αυτά τα μάτια… τι έχουν ακούσει αυτά τα αυτιά, Θεέ μου. Τι φωνές, τι αντάρες, τι βρισιές, τι κατάρες… Αυτά τα πόδια έχουν οργώσει όλες τις ερημιές, τις λαγκαδιές και τα φαράγγια της περιοχής. Βλέπετε ο αφεντικός μου ο ληστής δεν μπορούσε να εμφανιστεί μέρα στην πόλη με όσα είχε κά-


νει. Θα τον έπιαναν αμέσως, θα τον μπουζούριαζαν σε καμιά φυλακή να σαπίσει ή θα τον σταύρωναν όπως του άξιζε. Εί-χαμε κάνει τη νύχτα μέρα εμείς οι δυο. Κάποτε-κάποτε μου ’λεγε και καμιά καλή κουβέντα ο αγριάνθρωπος. «Αχ, τι θα γινόμουνα εγώ χωρίς εσένα, από τι δε μ’ έχεις γλιτώσει φίλε», μου έλεγε και με χάιδευε στο λαιμό. Κι εγώ, δε λέω, έκανα ό,τι μπορούσα, καλπάζοντας πάνω στα βράχια όταν τον κυνηγούσαν και τον ένιωθα να σφίγγεται πάνω μου και να με σπιρουνιάζει στην κοι-λιά με λύσσα για να γλιτώσει.Εκείνο το βράδυ θυμάμαι ήταν πολύ αγριεμένος. Το ’ξερε ότι μας είχαν κυκλώσει στο λόφο και θα τον έπιαναν ζωντανό. Δεν πήγαινε άλλο. Είχαμε να φάμε τρεις μέρες και να πιούμε άλλες τόσες. Είδαμε μια σκιά στο βάθος και κοντοσταθήκαμε. Αμέσως σφίχτηκε η καρδιά μου. Πάει ο άνθρωπος, σκέφτηκα, θα τον ξεκάνει κι αυτόν με τέτοια λύσ-σα που ’χει μέσα του ο δικός μου. Καθόμασταν από μακριά, εκείνος ξεπέζευτος κι εγώ ακούνητος να παρακολουθούμε τη σκιά. Δεν μας πλησίασε. Στάθηκε στη ρίζα μιας ελιάς, γονάτι-σε, έγειρε το κεφάλι μπροστά και προσευχόταν. Μου τράβηξε τα γκέμια και προχωρήσαμε αργά προς το μέρος του. Η καρ-διά μου σφίχτηκε ακόμα πιο πολύ. Θα τον τελειώσει ο δικός μου τον ανθρωπάκο, σκέφτηκα, μια κι έξω, και ούτε που θα προλάβει ν’ αντιδράσει. Πλησιάσαμε πολύ. Στο φως του φεγ-γαριού τον αναγνώρισα. Ήταν ο Ιησούς. Τον είχα δει κι άλλες φορές. Ήμουν και στη φάτνη δίπλα του όταν γεννήθηκε μωρά-κι στο πανδοχείο του παλιού μου αφεντικού. Ναι, αυτός ήταν. Γυρίζω και τι να δω; Ο λήσταρχος ο αφεντικός μου να πλησι-άζει αργά, ήρεμα, ούτε μαχαίρι, ούτε λοστό, ούτε μουγκρητά με βλαστήμιες, έτσι όπως έκανε πάντα για να πάρει δύναμη. Ο Ιησούς ατάραχος να προσεύχεται στη ρίζα της ελιάς. Έδει-χνε σα να μη μας πρόσεξε καθόλου που είχαμε ζυγώσει.(Έχουν μπει στη σκηνή η γαϊδουρίτσα και ο φίλος που παίζει το μοσχάρι.)Εμένα με άφησε λίγα μέτρα πιο πίσω. Πλησίασε μόνος του τον Ιησού. Στάθηκε όρθιος, ακίνητος δίπλα του. Εκείνος σταμάτη-σε την προσευχή του, γύρισε το πρόσωπό του και τον κοίταξε. Κάτι είπαν, δεν άκουσα, ήμουνα μακριά. Σε λίγο γονάτισε και ο δικός μου δίπλα στον Ιησού. Έμειναν έτσι κάμποση ώρα.

...της φάτνης


Τέντωνα το αυτί μου μήπως πιάσω κάποια λέξη, αλλά τίποτα. Μόνο κάποια στιγμή άκουσα κάτι σαν κλάμα με αναφιλητά. Ποιος από τους δύο έκλαψε εκείνο το βράδυ ποτέ δεν έμαθα. Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, να έκλαψαν και οι δύο…

Τα υπόλοιπα έγιναν όλα πολύ γρήγορα. Σηκώθηκε, με πήρε από τα γκέμια, κατέβηκε βιαστικός στην πόλη από ένα μο-νοπάτι και με πήγε στο πανδοχείο και μ’ έδεσε στο στάβλο απ’ όπου με είχε κλέψει. Λίγο πιο κάτω κάποιος τον είδε, τον αναγνώρισε, ειδοποίησε τους άλλους και τον έπιασαν αμέ-σως. Δεν ξέρω τα υπόλοιπα. Τυχαία άκουσα ότι θα τον είχαν μαζί με το συνεταίρο, τον άλλο ληστή, στο φρέσκο και θα τους σταύρωναν και τους δυο μαζί λίγο πριν από το Πάσχα.Αν με ρωτήσετε να σας πω την ιστορία των Χριστουγέννων, εγώ αυτήν την ιστορία ξέρω, γιατί την είδα με τα μάτια μου, την έζησα εγώ ο ίδιος. Δεν ξέρω να κάνω αναλύσεις, να απα-ντάω σε ερωτήσεις, να μελετάω συγγράμματα. Αυτό που έζη-σα το έχω κλείσει μέσα στην καρδιά μου και αυτή είναι η πιο αληθινή και όμορφη ιστορία των Χριστουγέννων για μένα!(Γυρίζει στους άλλους δύο που έχουν έρθει και τον παρακο-λουθούν σοβαρά και προσεκτικά.)Καλώς τα τά παιδιά. Μαζευτήκατε επιτέλους. Άντε γιατί βρα-διάσαμε με τις βόλτες και τα παιχνίδια σας. Α. - Μια στιγμή, μια στιγμή, δεν είναι σωστό αυτό. Εσύ τα είπες καλά-καλά τα δικά σου και θαρρείς ότι τελειώσαμε. Εδώ μαζέψαμε κόσμο για να μας ακούσουν και έχουμε τόσα να τους πούμε. Πού θα ’χουμε άλλη τέτοια ευκαιρία; Λοιπόν συνεχίζουμε την αληθινή ιστορία των Χριστουγέννων, όπως πολύ λίγοι την γνωρίζουν ή την έζησαν. Ο φίλος μας από δω, το μοσχαράκι μας, έχει να μας πει πολλά και μοναδικά για τα Χριστούγεννα, όπως τα έζησε από κοντά.(Αρχίζει ο τρίτος, το νέο πρόσωπο της παρέας.)Γ. - Άκουγα το φίλο μου, που σας μιλούσε τόση ώρα για τη δική του εμπειρία και έφερε στη μνήμη μου πολλά. Θα προ-σπαθήσω να σας τα πω σύντομα, να μη σας κουράσω. Εμένα δε με κλέψανε από το στάβλο, ούτε έμπλεξα με ληστές. Εγώ ξεκίνησα από πολύ μακριά. Δεν πίστευα τίποτα και κανέναν απολύτως. Και τους βοσκούς είδα μαζί με τα άλλα ζώα, και τα όσα είπαν άκουσα, και τις χορωδίες των αγγέλων άκουσα και τον κατάφωτο ουρανό είδα, αλλά μέσα μου δεν έβαλα τίποτα από αυτά. Τι έγινε εκείνο το βράδυ; Πού θέλετε να ξέρω; Μήπως και ξέρω τίποτα από τα προηγούμενα ή τα επό-μενα βράδια, για να ξέρω και αυτό; Είπαν για το μωράκι που γεννήθηκε ότι ήταν ο Γιος του Θεού, ο Σωτήρας του κόσμου.



Καλό ακούγεται, αλλά εγώ αυτό που έβλεπα ήταν ένα ταλαι-πωρημένο μωράκι και δύο καταταλαιπωρημένους γονείς στο στάβλο μας να αγωνίζονται να επιβιώσουν μέσα σε όλον αυ-τόν τον πανικό και το αλαλούμ της απογραφής. Σας εξομο-λογούμαι, δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που έβλεπα. Δε με ένοιαζε αν ήταν ο Γιος του Θεού ή ό,τι άλλο μπορεί να ήταν. Είναι άνθρωπος, φώναζα, άνθρωπος! ‘Ένα μωράκι γεννιέται και δεν έχετε κάπου να το βάλετε, κάπου καθαρά, περιποιη-μένα; Ο στάβλος είναι για τα ζώα, όχι ότι τα υποτιμώ, αλλά όχι ότι γίναμε όλοι ίσοι, μην τα ισοπεδώνουμε όλα…Έχασα πάσα ιδέα για τους ανθρώ-πους. Όχι ότι τους είχα ποτέ και πολύ ψηλά, αλλά μετά απ’ αυτό γκρεμίστηκαν όλα μέσα μου. Κά-ναμε ό,τι μπορούσαμε στο στάβλο εμείς τα ζώα, ξέρετε, να ζεστά-νουμε το χώρο, να μην κάνουμε φασαρία, να βοηθήσουμε την κα-τάσταση όσο μπορούσαμε, αλλά τι να το κάνεις; Εδώ οι άνθρωποι γύρισαν την πλάτη στη λεχώνα και στο μωράκι, εμείς θα σώζαμε την κατάσταση; Έτσι ήταν πάντα οι άνθρωποι. Το εαυτό τους, τη ζωή τους, τη βολή τους και ούτε που εν-διαφέρονται γύρω τους αν ο άλλος ζει, πέθανε… Τον Ιησού Χριστό τον συνάντησα πολλές φορές στη ζωή μου εγώ και μου άρεσε που τον έβλεπα μεγάλο, ανάμεσα στους ανθρώπους να τον ακολουθούν, καθισμένους στην πλαγιά του λόφου κι εκείνος μέσα στη βάρκα, στα ρηχά, να τους μι-λάει. Εγώ δούλευα στα χωράφια του αφεντικού μου, αλλά και άλλων, όποτε είχαν όργωμα και με δάνειζε σ’ αυτούς. Πολλές φορές, γυρίζοντας το σούρουπο από τα χωράφια τον βλέπα-με να μιλάει στον κόσμο και σταματούσαμε και ακούγαμε και εμείς. Μιλούσε για τον Θεό, για τον Ουρανό, για τη Βασιλεία του Θεού. Δεν καταλάβαινα και πολλά, αλλά και δεν είχα και ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτά που έλεγε. Εκείνο που με έσκα-γε όμως ήταν που θυμόμουνα το στάβλο. Μωράκι νεογέννητο και δεν άνοιξε μια πόρτα να το δεχτεί, λίγο νεράκι καθαρό χλιαρό να το πλύνει, να το φασκιώσει σε καθαρό κρεβατάκι. Τώρα εκείνος τους μάζευε, τους μιλούσε για αγάπη, για συγ-χώρεση, για αιώνια ζωή, και θεράπευε και όλους τους αρρώ-στους που του κουβαλούσαν. Κοιτούσα απορημένο. Ποιος εί-ναι αυτός τέλος πάντων, πώς μπορεί και κάνει τέτοια πράγμα-



τα και φέρεται έτσι στους ανθρώπους; Μέσα μου αγρίευα με τους ανθρώπους, αλλά και γαλήνευα όταν τον έβλεπα πόσο γλυκός και πράος ήταν μαζί τους.Δεν σας είπα το αποκορύφωμα. Όταν το είδα, είπα αυτό είναι όλα τα λεφτά… Μια μέρα γυρίζοντας απομεσήμερο βλέπου-με κόσμο μαζεμένο στο λόφο, χιλιάδες λαός. Τι γίνεται βρε παιδιά, φωνάζει ο αφεντικός μου, τι μοιράζουνε και μαζεύτη-καν όλοι αυτοί; Πάμε κοντά και τι να δούμε; Τους τάιζε, τους είχε κάνει το τραπέζι, κάπου πέντε χιλιάδες κόσμο. Ψωμί και ψάρια. Και έβγαζε από το κοφίνι και μοίραζε και ξανάβγα-ζε και ξαναμοίραζε και έπαιρνε ο κόσμος και έτρωγαν, και έτρωγαν… Πήγε και ο δικός μου και πήρε..,. και είχε και πε-ρίσσευμα και πήρε και για το σπίτι… Αυτό ήταν συγκλονιστικό για μένα. Τους ταΐζεις; Ποιους, αυτούς που άνοιξαν διααά-πλατα τα σπίτια τους όταν ήσουνα μωράκι νεογέννητο για να σε περιποιηθούν…; Και τώρα τους ταΐζεις με τα χέρια σου; Αυτούς; Μη μου πεις ότι τους αγαπάς κι όλα, γιατί θα πέσω κάτω ξερό… Αυτό θα είναι το αποκορύφωμα… Πήραν στα σπίτια τους και έτρωγαν μέρες ψωμί και ψάρια τζάμπα. Με πιστεύετε; Τότε ήταν που κάτι έσπασε μέσα μου. Άρχισα να τον βλέπω τελείως διαφορετικά. Δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό μου. Τους είχε σαν παιδιά του, τους αγαπούσε, τους άνοιγε την καρδιά του…Τώρα ξέρω εσείς τι λέτε. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη φάτνη και τα Χριστούγεννα; Τώρα θα σας μιλήσω για τα δικά μου Χριστούγεννα, όπως τα έζησα και τα εννοώ εγώ. Ήταν από-γευμα, σούρουπο. Γυρίζαμε όλα τα ζώα με τα αφεντικά μας από τα χωράφια. Άνθρωποι και ζώα κατάκοποι. Περνούσαμε από το λόφο που έκαναν τότε τις εκτελέσεις των κακοποιών. Κάθε τόσο ήταν και κάποιος κρεμασμένος εκεί σε σταυρό να πεθαίνει με βλαστήμιες και κατάρες. Το αφεντικό μου στάθη-κε. Στάθηκα κι εγώ. Τον σταύρωσαν, μονολόγησε. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι εννοούσε, μέχρι που σήκωσα το κεφάλι μου και τον είδα σταυρωμένο πάνω στον πέτρινο λόφο, στο Γολ-γοθά. Η καρδιά μου έσπασε, έγινε θρύψαλα. Αυτόν, είπα, αυ-τόν που σας γιάτρεψε, που σας τάισε, που σας χάιδεψε, που ευλόγησε τα παιδιά σας; Τον σκοτώσατε, άνθρωποι, γιατί; Τι σας έκανε, σε τι έφταιξε; Τότε ήταν που είδα το αφεντικό δακρυσμένο να μονολογεί, «αλήθεια, αυτός ήταν ο Γιος του Θεού, που ήρθε να σηκώσει την αμαρτία του κόσμου».Δεν ξέρω τι σας έχουν πει για τα Χριστούγεννα, αλλά αν δεν σας έχουν διηγηθεί έτσι την ιστορία τους όπως την έζησα εγώ, δεν σας έχουν πει την αλήθεια. Από μωράκι στη φάτνη μέχρι θανατοποινίτη σταυρωμένο να πεθαίνει. Όλη του η ζωή μια θυσία από αγάπη για τους ανθρώπους. Εγώ που δεν πίστευα



τίποτα, που δεν ενδιαφερόμουν για το τι είναι και ποιος είναι αυτός, ένιωσα την καρδιά μου να λυγίζει, ένιωσα να θέλω να τον κλείσω μέσα της με αγάπη και πίστη… Αχ και να ’μουν άνθρωπος, αχ και να ’μουν άνθρωπος… τι ύμνους λατρείας και ευγνωμοσύνης θα έψαλλα κάθε μέρα στον Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό, για την αγάπη, για το δώρο του Θεού στον αμαρτωλό κόσμο… (Απευθύνεται στο κόσμο και τους κοιτάει στα μάτια!)Εμείς δεν είμαστε άνθρωποι και δεν μπορούμε, εσείς όμως μπορείτε αν θέλετε… Γιατί δεν τον αγαπάτε, γιατί δεν τον πι-στεύετε, γιατί δεν τον έχετε κλείσει μέσα στην καρδιά σας, γιατί δεν είναι ο πρώτος και ο μοναδικός στη ζωή σας; Β. - Το αξίζει, γιατί είναι ο μόνος που αλλάζει τον άνθρωπο, τον αναγεννά, τον μεταμορφώνει! Α. - Το ακούσατε, το ακούτε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Εμείς το είδαμε ζωντανό στις μέρες μας. Είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας του αμαρτωλού ανθρώπου από τον αιώνιο θάνατο!Γ. - Γιατί δεν τον δέχονται οι άνθρωποι, γιατί δεν τον πιστεύ-ουν; Δεν το χωράει το μυαλό μου…Β. - Αχ και να ’μουν άνθρωπος…Α. - Αχ και να ’μουν άνθρωπος…

ΥΠΟΚΛΙΣΗ - ΑΥΛΑΙΑ


Radio ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ

Με χαρά και ευχαριστία στον Κύριό μας σας ενημερώνουμε ότι ο ραδιοφωνικός σταθμός

Radio ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣεκπέμπει παγκόσμια όλο το 24ωρο

και μπορείτε να τον ακούσετε και να τον συστήσετε.Για να ακούσετε το ραδιόφωνο του Λόγια Ζωής μπείτε στην

ιστοσελίδα του Λόγια Ζωής, στη γνωστή σας διευθυνση:

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΟ INTERNET

ΖΩΝΤΑΝΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ, ΜΑΘΗΜΑΤΑ, ΥΜΝΟΙ, ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΕΣ

w w w. l o g i a z o i s . g r


(βασισμένο στο μυθιστόρημα The Story of a Whim της Grace Livingston Hill)

Πρόσωπα:

Γιάννος, ένας πιστός παππούςΠαναγιώτα, η γυναίκα τουΦάνης, ένας αγρότης ίσαμε 35 χρονών Παντελής, φίλος τουΜάνθος, επίσης φίλος τουΘανασάκης, αγόρι 8 χρονώνΧρυσούλα, η μαμά τουΔασκάλα, μία νέα γυναίκα, μορφωμένη, η δασκάλα του χωριούΖίτσα, μία γυναίκα από το χωριόΝίτσα, η αδελφή τηςΧαράλαμπος, ένας πιστός παππούςΠερικλής, ο φαρμακοποιός


Η Ιστορία ενός Λάθους

1η ΣΚΗΝΗ

Ένα χωριάτικο σπίτι. Ένα τραπέζι και δύο καρέκλες. Κάθονται η Παναγιώτα και ο Γιάννος, γύρω στα 60, πιστό ζευγάρι. Στο τραπέζι, ανοιγμένο ένα μικρό δέμα που περιείχε μια Καινή Διαθήκη, κατά προτίμηση μπλε με σταυρό.

Παναγιώτα: Για ξαναπέστα μου, Γιάννο μου, γιατί σαν να μην κατάλαβα καλά.Γιάννος: Τι να σε πω βρε κυρά μου, αυτό που βλέπεις είναι. Να. (Της δείχνει την Καινή Διαθήκη.) Αυτό μόνο ήρθε από το ταχυδρομείο.Παναγιώτα: Μην ήτανε εκεί κοντά και το πακέτο που παραγγείλαμε και δεν το ’δες;Γιάννος: Μα όχι, ρώτησα, δε σου το ’πα; Τίποτα δεν υπήρχε άλλο στο όνομά μας εκτός από αυτή τη μικρή Καινή Διαθήκη. Θα δούμε, μπας κι έγινε κάνα λάθος κι έρθει αργότερα το πακέτο μας... Παναγιώτα: Καλά, μα το ’χουμε πει στην κυρά Μαρία, το Θύμιο και τους άλλους να έρθουν να κάνουμε συνάθροιση την Πέμπτη. Τι θα κάνουμε χωρίς Γραφές, χωρίς υμνολόγια, χωρίς ημερολόγια, χωρίς τίποτε; Γιάννος: Ε, θα βρούμε εμείς τι να κάνουμε, κυρά Παναγιώτα... (Κάτι σκέφτεται για λίγο). Όμως κάτι μου λέει πως... (διστάζει).Παναγιώτα: Τι;Γιάννος: Δε με λες, ζήτησα εγώ καμία Καινή Διαθήκη;Παναγιώτα: Όχι, εμείς πέντε Αγίες Γραφές ζητήσαμε να μας στείλουν. (Συνεχίζει μετρώντας τα δάχτυλά της.) Εφτά υμνολόγια, δέκα ημερολόγια τοίχου, τίποτε μουσικές, καρικατούρες, πώς τις λένε...Γιάννος: (τη διακόπτει) Παρτιρούρες, είπαμε! Τα ξέρω, καλέ γυναίκα, μαζί δεν το γράψαμε το γράμμα; Λέω απλώς, να δεις που έγινε λάθος!Παναγιώτα: Ε, για καινούργιο μας το λες; Τι λέμε τόσην ώρα;Γιάννος: Εννοώ πως μάλλον γι’ αλλού πήγαινε αυτή η Καινή Διαθήκη κι αλλού βρέθηκε. Μάλλον μπέρδεψαν τις διευθύνσεις.Παναγιώτα: Δηλαδή κάποιος άλλος έγραψε και ζήτησε μόνο μία Καινή Διαθήκη, και αντί γι’ αυτό...Γιάννος: (συνεχίζει τη φράση της) ...αντί γι’ αυτό τώρα έχει αρκετό υλικό για μια συνάθροιση πάνω-κάτω δέκα ατόμων!Παναγιώτα: (μισογελάει) Πωπω! Λες; Κι εμείς τι κάνουμε τώρα; Τους ξαναγράφουμε;Γιάννος: Τους ξαναγράφουμε, αλλά πρώτα σήκω. (Γονατίζει και της δείχνει να κάνει κι αυτή το ίδιο.) Θα προσευχηθούμε, αυτό το λάθος


Η Ιστορία...

που έγινε, να το χρησιμοιποιήσει ο Θεός για καλό και να τα πάρει αυτά τα πράγματα κάποιος που τα χρειάζεται. Κάποιος που χρειάζεται να σωθεί. Καθώς γονατίζουν, κλείνει η 1η ΣΚΗΝΗ

2η ΣΚΗΝΗ

Ένα (άλλο) χωριάτικο σπίτι, πολύ φτωχικό. Ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι, κάποιες καρέκλες. Σε εμφανές μέρος ένα κιβώτιο, και δίπλα του πεταμένα τα υλικά συσκευασίας (χαρτί, σπάγγος, κτλ.) Στη διάρκεια της επόμενης σκηνής θα βγουν μέσα από εκεί τα διάφορα βιβλία και υλικά (ένα γράμμα, μία Αγία Γραφή, κτλ.) Στον τοίχο καρφωμένο σ’ ένα καρφί ένα ημερολόγιο τοίχου Λόγια Ζωής, με καρτέλα το πρόσωπο του Χριστού. Καθώς ανοίγει η σκηνή, ο Φάνης είναι καθισμένος στο κρεβάτι και κοιτάζει την καρτέλα. Χαμένος στις σκέψεις του.

(Ανοίγει η πόρτα και ορμούν μέσα ο Παντελής και ο Μάνθος, δύο νεαροί, σχετικά μοντέρνα ντυμένοι. Φαίνονται ιδιαίτερα κεφάτοι. Ο Φάνης πετάγεται μόλις τους βλέπει.)Μάνθος: Πού είσαι φίλε; Δεν σε είδαμε καθόλου, πού χάθηκες;Φάνης: (διστάζει) Ε, τίποτα, εδώ... Ησυχία.Παντελής: Καλέ τι ησυχία; Από πότε σ’ αρέσει εσένα η ησυχία;Μάνθος: Καλά τα λες. Σαν να μας τα μασάει ο κυρ Φάνης από δω. Δε μου λες, πού ήσουνα τις προάλλες που σου ’παμε να ’ρθεις για μπυρίτσες;Φάνης: Α... δεν ήμουνα πουθενά, απλά δεν μπορούσα.Παντελής: Και χτες δεν μπορούσες.Φάνης: (αθώα) Είδες;

Παντελής: (στο Μάνθο) Κάτι μας κρύβει ετούτος.Μάνθος: Αυτό να λέγεται. (Γυρίζει στο Φάνη.) Και για να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Δε μας λες, τι ήτανε εκείνο το μυστηριώδες πακέτο που ήρθε στ’ όνομά σου; Παντελής: (πετάγεται) Η κυρα-Ρήνα λέει πως είδε την ετικέτα κι έλεγε κάτι σαν «Χριστιανικές Εκδόσεις», κάτι τέτοια! (σκάνε στα γέλια)


Φάνης: (νευριασμένος) Τι είν’ αυτά που λέτε! Είχα εγώ ποτέ παρτίδες με τέτοιες ιστορίες; (Τους οδηγεί προς τα έξω.) Άντε, φτάνει τώρα. Ήρθατε, τα είπαμε, χάρηκα πολύ. Γειά.Μάνθος: (ξαφνιασμένος) Σιγά, βρε αδερφάκι μου, μια πλάκα είπαμε να κάνουμε...Παντελής: Αχά! (Έχει ανακαλύψει την κούτα και σκύβει να ψαχουλέψει. Ο Φάνης τρέχει να τον σταματήσει, αλλά τον διώχνουν με τον Μάνθο.) Τι έχουμε εδώ; (Βγάζει μία Αγία Γραφή και την περιεργάζεται.) Καλέ, αυτά είναι Ευαγγέλια! Φάνης: Παιδιά, αφήστε τα σας παρακαλώ. Κι εγώ δεν ξέρω τι είναι. Λάθος έγινε. Είχα γράψει να ζητήσω μία... (διστάζει).Μάνθος: Μία τι;Φάνης: Τίποτα, τίποτα, δεν ξέρω.Μάνθος: (Βρίσκει ένα γράμμα και το ξεδιπλώνει. Διαβάζει κοροϊδευτικά, με στόμφο.) «Αγαπητέ κύριε Γιάννο».Παντελής: Γιάννο σε λένε; Δεν το ’ξερα. (Γελάνε).Φάνης: Σου είπα, Παντελή, έγινε λάθος. Εσύ, δώστο εδώ. (Στο Μάνθο).Μάνθος: (συνεχίζει) «Σας στέλνουμε αυτά που μας παραγγείλατε συν ένα βιβλίο κατάλληλο για παιδιά, σε περίπτωση που το χρειαστείτε. Προσευχόμαστε ο Θεός να ευλογήσει τη συνάθροισή σας.» Συνάθροιση; Τι ’ναι πάλι τούτο;Παντελής: Ξέρεις, καλέ, σαν εκκλησία κάτι. Κάθονται όλοι γύρω-γύρω και λένε διάφορα... (Σκέφτεται). Καλά, μου ’ρθε μια καταπληκτική ιδέα! Θα την κάνουμε τη «συνάθροιση»!Μάνθος: Τι, εμείς; Εδώ;Παντελής: Ναι, ναι. Για συνάθροιση δε λέει τα στείλανε; Τώρα θα δεις. Ε ρε πλάκα που θα σπάσουμε.Φάνης: (αυστηρά) Παντελή, όχι! Φτάνει το αστείο, ως εδώ. Δεν τα κοροϊδεύουμε αυτά τα πράγματα.Παντελής: Φάνη, μα τι λες: Εσύ πρώτος-πρώτος δεν είσαι για καλαμπούρι;Μάνθος: Ε, δεν τον ξέρουμε τώρα το Φάνη μας; (Τον πλησιάζει συνωμοτικά.) Εδώ που τα λέμε, γι’ αυτό το κράτησες το πακέτο, έτσι δεν είναι; Στο κάτω-κάτω ήρθε πριν καμιά εβδομάδα. Γιατί δεν το ’στειλες πίσω αμέσως ε; Γιατί ψοφάς για κάνα γέλιο, γι’ αυτό!Φάνης: Όχι, ρε παιδιά, όχι. Αυτή τη φορά δεν είν’ έτσι. ήθελα να τα στείλω πίσω. Αλήθεια. Αλλά κοιτάξτε τα. (Τα κοιτάνε που τα ’χουν βγάλει απ’ το κιβώτιο, πάνω στο τραπέζι.) Είν’ έτσι καινούργια και κολλαριστά. Δεν μου

...ενός Λάθους


’κανε καρδιά να τα δώσω. Κι έπειτα, είναι η πρώτη φορά που μου στέλνει κάποιος κάτι. Το ξέρετε αυτό. Θα μου πεις, και τώρα από λάθος μου ήρθε αυτό το πακέτο. Ας είναι. Τα ’βλεπα εδώ και με παρηγορούσαν. Ξέρετε, όταν γυρνούσα το βράδυ, σαν να μην με περίμενε άδειο το σπίτι... Και μετά...Μάνθος: Και μετά...;Φάνης: Να, μετά, με κοιτούσε Αυτός. (Δείχνει τον Χριστό στην καρτέλα.)Μάνθος: Ο Χριστός;Φάνης: Είναι τρελό, θα μου πεις, αλλά δεν ξέρω, νιώθω πως με κοιτάει. Πως Αυτός μου τα ’στειλε, για κάποιο λόγο.(Οι άλλοι μένουν για λίγο σιωπηλοί, τον κοιτούν. Ύστερα, σκάνε στα γέλια. Ο Φάνης τους κοιτάει απογοητευμένος.)Μάνθος: Καλά τα λες, Παντελή, ετούτος εδώ είναι έτοιμος για συνάθροιση. Πάμε.Φάνης: Τι «πάμε»; Πού πάτε καλέ;Παντελής: Ε, να φωνάξουμε το χωριό, φυσικά.Μάνθος: (Είναι ήδη στην πόρτα και φωνάζει.) Κυρά-Γιωργία!

3η ΣΚΗΝΗ

Απλώς ανοιγοκλείνουν τα φώτα, για να δείξουν το πέρασμα 30-35 λεπτών. Ίδια σκηνικά. Μόνο που τώρα υπάρχουν πιο πολλά καθίσματα γύρω-γύρω, τα οποία τακτοποιεί ο Παντελής. Ο Φάνης καθισμένος φυλλομετρά μια Αγία Γραφή.Φάνης: Είδες τώρα τι κάνατε; Τι θα τους κάνω όλους αυτούς που θα ’ρθουνε εδώ, ε; Τι θα τους πω;Παντελής: Ηρέμησε, παιδί μου. Παραμονή Χριστουγέννων είναι. Ε, πες τους για το Χριστούλη.Φάνης: (στον εαυτό του) Κάπου δω μέσα θα πρέπει να ’ναι η ιστορία, αλλά πού;(Μπαίνει η δασκάλα, είναι ντυμένη κομψά.)Παντελής: Καλώς την κυρά-δασκάλα. Καθίστε, έρχονται κι οι άλλοι.Δασκάλα: Αχ, τι ωραία, μ’ αρέσουν τόσο πολύ οι Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις! (Κοιτάζει τριγύρω.) Επιτέλους, κάτι που δεν έχει σχέση με πίνακα.Φάνης: Α! Πίνακα είπατε; Να ’χα έναν πίνακα, πολύ θα με βοηθούσε. (Ξαναψάχνει μέσα στην κούτα.)(Μπαίνει ο Χαράλαμπος, είναι αρκετά μεγάλος σε ηλικία παππούς.



Φοράει ψαθάκι, το οποίο βγάζει, και κρατά μαγκούρα. Μιλάει αργά.)

Δασκάλα: Κι εσύ εδώ, κυρ-Χαράλαμπε; Τι κάνεις; Πώς πάνε τα αρθριτικά:

Χαράλαμπος: (Είναι πολύ συγκινημένος, σχεδόν κλαίει.) Τίποτα δεν έχω σήμερα, δασκαλίτσα. Όλα περάσανε. Από τη στιγμή που ήρθε το παιδί στο σπίτι και μου ’πε πως θα ’χουμε συνάθροιση, πετάω! Αχ, τόσα χρόνια προσεύχομαι να γίνει αυτό στο χωριό. Μαζί τα λέγαμε με την Ελένη μου, αλλά εγώ δεν τα ’ξερα ποτέ καλά τα λόγια. Να τους μαζέψω σπίτι μου τους χωριανούς, εντάξει. Αλλά μετά τι θα τους έκανα; Μπα, δεν είμ’ εγώ για τέτοια. Μου το ’λεγε η Ελενίτσα μου, Χαράλαμπε, μου έλεγε, χρυσή καρδιά έχεις. Μόνο που δεν ξέρεις γράμματα. Ε, δε χάθηκε κι ο κόσμος...

Δασκάλα: Όχι βέβαια.

Χαράλαμπος: (Δεν την άκουσε, συνεχίζει κοιτώντας προς τα πάνω.) Αχ, τι χαρά θα ’παιρνες τώρα άμαν ήσουνα εδώ... (Γυρίζει στη δασκάλα.) Είναι στον Ουρανό τώρα η Ελενίτσα μου.

Δασκάλα: Ξέρω, κυρ Χαράλαμπε. Πρόσεξε μόνο τώρα αν έρθει η Νίτσα να μην της αναφέρεις την κυρα-Λένη καθόλου, έτσι; Ξέρεις τι γίνεται αν αρχίσει αυτή... Α, κατά φωνή.

(Ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν η Ζίτσα και η Νίτσα, δύο αδερφές.)

Ζίτσα: Μα όχι, σου λέω.

Νίτσα: Μα ναι! (κάθονται).

Χαράλαμπος: (στη Νίτσα) Γεια σου Ζίτσα μου, τι κάνεις;

Νίτσα: Η Νίτσα είμαι, κυρ-Χαράλαμπε, είπαμε. Λεμονιά, Λεμονίτσα, Νίτσα. (Γυρίζει στην αδερφή της.) Και για τελευταία φορά, εκκλησία είπε το παιδί θα κάνουμε. Κοίτα γύρω σου, καρέκλες. Θα είχε καρέκλες έτσι στη σειρά άμαν ήτανε να στρώσουμε χαρτάκι; Άσε που ’ναι μέρα μεσημέρι.

Ζίτσα: (Κοιτάζει γύρω δυσαρεστημένη.) Ααα, μα αν είν’ έτσι, εγώ δεν ήθελα να έρθω. Τι να τις κάνουμε τώρα τις εκκλησίες Χριστουγεννιάτικα; Έχω και το φαΐ στη μέση... (Σηκώνεται.)

Χαράλαμπος: (τη σταματάει) Κάτσε, παιδί μου, καλό θα σου κάνει, άκου με που σου λέω. (Η Ζίτσα κάθεται απρόθυμα). Αχ, να ήταν εδώ η Λένη μου, τι χαρά θα ’κανε!

Νίτσα: Μα στα ’πα εγώ κυρ- Χαράλαμπε, εξήντα χρονώνε παλικαρόπουλο, οι νύφες ουρά θα κάνανε. (Στη δασκάλα.) Ουρά, ακούς; (Στον Χαράλαμπο.) Δεν ήθελες εσύ. Θα ’σουνα τώρα μια χαρά βολεμένος.(Ο Χαράλαμπος ανοίγει το στόμα του να απαντήσει, αλλά διακόπτεται



από το Μάνθο, που μπαίνει τρέχοντας με μία κιθάρα στο χέρι.)Μάνθος: Εντάξει, δεν βρήκα άλλους. Δεν τους είχαμε ειδοποιήσει και νωρίτερα, βλέπετε... Δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα οργανωθούμε καλύτερα.(Ο Φάνης τον αγριοκοιτάζει. Στο μεταξύ έχει βρει και στήσει πρόχειρα ένα μικρό πίνακα με μαρκαδόρο και διαβάζει από ένα βιβλίο με παιδικό εξώφυλλο. Ο Μάνθος και ο Παντελής σκουντιούνται και γελάνε. Τον πλησιάζουν.)Μάνθος: Τι έχουμ’ εδώ; Διαβάζεις παραμύθια; Νομίζεις ότι είναι ώρα για τέτοια; Η τάξη σε περιμένει κυρ-δάσκαλε! (Γελάνε πάλι.)Φάνης: (σοβαρά) Παιδιά ελάτε. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Κοιτάξτε, ήρθε τόσος κόσμος. Φτάνει πια το αστείο.(Σοβαρεύονται κάπως).Μάνθος: Καλά. Εγώ θα κοιτάξω τις νότες που είδα κάπου κει μέσα, μπας και τραγουδήσουμε τίποτε να περάσει η ώρα. Κι αυτό εδώ (πιάνει ένα υμνολόγιο) πρέπει να ’χει τραγούδια. Παντελή, (του το πετάει) για βρες την Άγια Νύχτα, δεν μπορεί, θα την έχει. (Κάθονται και οι δύο σε μία γωνία, ο Μάνθος παίζει υπόκωφα Χριστουγεννιάτικες μελωδίες ύμνων από τις παρτιτούρες. Εάν ο ηθοποιός δεν ξέρει να παίζει κιθάρα, να ακούγεται στο φόντο υπόκωφη μουσική, ενώ κρατάει την κιθάρα. Ο Παντελής ξεφυλλίζει το υμνολόγιο. Κάθε τόσο κοιτούν το Φάνη και σιγογελάνε. Οι καθισμένοι στο μεταξύ έχουν ησυχάσει και κοιτούν το Φάνη περιμένοντας.)Φάνης: (Σηκώνεται, ξεροβήχει, κοιτάζει το βιβλιαράκι του.) Γεια σας, παιδιά! Εεε... θέλω να πω, γεια σας... Γεια σας. (Οι άλλοι από πίσω του γελούν δυνατά και γυρνάει και τους λέει Σουτ!) Γεια σας, ευχαριστούμε πολύ που... εμ... ήρθατε εμ...(Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η Χρυσούλα με το Θανασάκη, ο οποίος κλαίει δυνατά και απαρηγόρητα.)Χρυσούλα: Γεια σας, συγνώμη που αργήσαμε, έχετε αρχίσει; Είχα ένα μικρό πρόβλημα...Θανασάκης: (κλαίει) Κίτσοοοο...Χρυσούλα: (στο Θανασάκη) Σταμάτα Θανασάκη μου με τον Κίτσο, σου είπα, θα πάμε σε σπίτι, τι θα το κάνουμε το κατσίκι;Δασκάλα: Τι έχει ο μικρός, Χρυσούλα;Χρυσούλα: Τι να ’χει, που μ’ έχει πρήξει μ’ αυτό το κατσίκι. Ο Κίτσος το ένα, ο Κίτσος το άλλο. Δεν θα ’ρθει το Πάσχα; Θα σου πω εγώ...Θανασάκης: Θέλω τον Κίτσο. Είν’ ο καλύτερός μου φίλος. Δεν πάω



πουθενά χωρίς αυτόν.

Χαράλαμπος: Έλα να κάτσεις δίπλα μου, Θανασάκη, και θ’ ακούσουμε μια ιστορία που θα ’χει και κατσίκια μέσα.

Θανασάκης: (Σταματάει το κλάμα και κάθεται δίπλα του.) Αλήθεια, κυρ-Χαράλαμπε; Κατσίκια σαν τον Κίτσο;

Χαράλαμπος: Βέβαια. Και πρόβατα και γαϊδουράκια...

Φάνης: (ξαναξεροβήχει) Εμ... μου φαίνεται πως θα ’ταν πιο σωστό να ξεκινήσουμε με ένα... μία προσευχή. Κυρ-Χαράλαμπε, εσύ που ξέρεις...

Χαράλαμπος: (Σηκώνεται, πολύ συγκινημένος, σχεδόν κλαίει.) Κύριε, πόσο Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή τη μέρα. Πόσες φορές στο ζήτησα, μα ήταν η πίστη μου μικρή. Εσύ όμως μ’ απάντησες! Σ’ ευχαριστώ. Κι όταν σκέφτομαι πως πέθανε ο Γιος Σου ο μονάκριβος για μένα τον αμαρτωλό... η καρδιά μου πάει να σπάσει! Και πήρες μακριά τις αμαρτίες μου όλες... Πώς θα μπορέσω ποτέ να Σ’ ευχαριστήσω; Σ’ευχαριστώ και Σε δοξάζω. Αμήν.

(Κάθεται και σκουπίζει τα μάτια του. Οι άλλοι έχουν μείνει κόκαλο. Σιωπή για λίγα δευτερόλεπτα. Μετά πετάγεται η Ζίτσα.)

Ζίτσα: (Απευθύνεται στη Νίτσα, αλλά μιλάει πολύ δυνατά, την ακούν όλοι.) Έκανε ο κυρ-Χαράλαμπος παπάς; Δεν το ’ξερα. Κοίτα τι ωραία που τα λέει. Κρυφό ταλέντο!

Μάνθος: (Τη διακόπτει αυστηρά, έχουν σοβαρέψει με τον Παντελή.) Ησυχία, παρακαλώ! Ησυχία. Μη διακόπτει κανείς. Σοβαρά τώρα. (Στον Φάνη.) Ορίστε, ξεκίνα.

Φάνης: (Ξανασηκώνεται, ξαναξεροβήχει.) Λοιπόν... λέει εδώ ότι θα σας ζωγραφίζω κάποια πράγματα που έχουν σχέση με τα Χριστούγεννα και θα λέμε τι είναι. Εντάξει; (Ζωγραφίζει ένα αστέρι. Οι άλλοι κοιτάνε να δούνε. Ο Φάνης διαβάζει.) «Ένα ιδιαίτερα φωτεινό αστέρι οδήγησε κάποιους μάγους της Ανατολής στον Χριστό. Ξεκίνησαν το ταξίδι τους γύρω στις μέρες που γεννήθηκε και έφτασαν μάλλον όταν ο Χριστός ήταν περίπου ενός έτους». Έχουμε λοιπόν κάτι μάγους, με τα ξόρκια τους και τα μαγικά τους...

Δασκάλα: (τον διακόπτει) Τι ξόρκια καλέ; Όταν λέει μάγους, εννοεί σοφούς και διανοούμενους της εποχής. (Γυρίζει στους άλλους.) Μελετούσαν την αστρονομία κι έτσι βρήκαν το αστέρι...



Ζίτσα: Τα ζώδια δηλαδή;

Δασκάλα: Όχι, αστρονομία. Τις θέσεις των αστεριών, των πλανητών... Είδαν αυτό το αστέρι και κατάλαβαν ότι κάτι ξεχωριστό συνέβαινε. Τώρα πώς από αυτό το αστέρι βρέθηκαν στη Βηθλεέμ, δεν το ξέρω. (Όλοι κοιτούν στο Φάνη, κι αυτός ψάχνει στο βιβλίο του).

Φάνης: Μάλιστα... εμ... αυτό θα το πούμε στο τέλος. Τώρα... (Ζωγραφίζει ένα μωρό στη φάτνη.)

Νίτσα: Τι ’ν’ αυτό; Μύγα; Τι δουλειά έχει στα Χριστούγεννα;

Παντελής: Κυρά-Νίτσα! Είπαμε ησυχία.

Φάνης: (διαβάζει) «Ο Χριστός γεννήθηκε σε μια φάτνη. Οι γονείς του έψαξαν για κάποιο πανδοχείο, αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Κι έτσι, ο Σωτήρας του κόσμου γεννήθηκε εκεί που τρώνε τα ζώα». (Τους κοιτάζει για λίγο.)

Χρυσούλα: Δεν είναι και το καλύτερο μέρος για να γεννηθεί ένα μωρό...

Νίτσα: Καλέ ησυχία είπαμε! Τς τς τς τς.

Φάνης: (Ζωγραφίζει έναν άγγελο και διαβάζει.) «Ένας άγγελος εμφανίστηκε σε κάποιους βοσκούς εκεί κοντά και τους είπε να πάνε να δουν τον Χριστό. Εκείνοι έτρεξαν και προσκήνυσαν το μωρό, πιστεύοντας αμέσως τα λόγια του αγγέλου, ότι ήταν ο Γιος του Θεού.»

Χαράλαμπος: Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ που έστειλες το Γιο Σου για να με σώσει!

(Οι υπόλοιποι έχουν ησυχάσει και προσέχουν.)

Φάνης: (Κοιτάζει το βιβλίο προσεχτικά.) Τώρα λέει εδώ να ζωγραφίσω ένα σταυρό (τον ζωγραφίζει) αλλά δεν ξέρω τι σχέση έχει... (ψάχνει).

Δασκάλα: (Τον διορθώνει.) Μήπως έγινε κάποιο λάθος; Ο σταυρός στο Πάσχα πάει, όχι στα Χριστούγεννα.

Φάνης: (διαβάζει) «Το μωρό αυτό που γεννήθηκε εκείνη τη μέρα στη φάτνη, μεγάλωσε κι έγινε άντρας. Και μια άλλη μέρα, χρόνια μετά, τον κάρφωσαν σ’ έναν σταυρό και πέθανε για τις αμαρτίες του κόσμου. Γεννήθηκε μέσα στη φτώχεια και πέθανε μέσα στην ντροπή κι όμως ήταν ο Γιος του Θεού. Και όλα αυτά τα έκανε για σένα και για μένα.»

(Τους κοιτάζει, κλείνει το βιβλίο, ησυχία για λίγο. Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Περικλής. Όλοι γυρίζουν.)



Περικλής: Φάνη... (Τους βλέπει όλους και σταματάει). Τι γίνεται εδώ μέσα; Τι κάνετε όλοι εσείς στη σειρά; (στο Φάνη) Μ’ έστειλε η Καλλιόπη, που της είπες θα πήγαινες το πρωί να της φτιάξεις το καζανάκι. Εδώ μεσημέριασε, κι ακόμα...

Μάνθος: Ε, κυρ-Περικλή, πώς μπαίνεις έτσι μέσα και μας διακόπτεις; Δε βλέπεις; Εδώ μιλάμε για τον Χριστό, που πέθανε για τις αμαρτίες μας. Και για τις δικές σου. Το ’ξερες αυτό κυρ-Περικλή;

Περικλής: (τα χάνει) Εμ... όχι.

Μάνθος: Ούτε εγώ. Τώρα το ’μαθα.

Νίτσα: (Σηκώνεται.) Άντε αδερφούλα, πάμε μεις. Έχουμε να καθαρίσουμε και τις πατάτες. Γεια σας.

(Σηκώνεται κι η άλλη. Σιγά-σιγά σηκώνονται όλοι. Μένει πίσω μόνο ο Θανασάκης.)

Δασκάλα: Κυρ-Χαράλαμπε, θες να περάσεις απ’ το σπίτι μου και να τα πούμε λίγο οι δυο μας; Θέλω και να σε ρωτήσω ένα-δυο πράγματα.

Χαράλαμπος: Να ’ρθω, κόρη μου. (Στον εαυτό του) Αχ... να μην έχω μιλήσει τόσα χρόνια που τα ξέρω... Κι είδες τώρα και το παιδί, ποτέ του δεν τα ’χε ξανακούσει αυτά τα λόγια. Κι όμως τα ’πε τόσο ωραία. Αχ, συγχώρα με, Θεέ μου.

Δασκάλα: Μη στεναχωριέσαι, κυρ-Χαράλαμπε, και θα σε βάλω να μου τα πεις όλα μαζεμένα. (Πάνε προς την πόρτα.)

Μάνθος: (Τους φωνάζει) Την Κυριακή πάλι να ’ρθείτε, ε.

Ζίτσα: Οπωσδήποτε!

(Φεύγουν οι Ζίτσα, Νίτσα, Δασκάλα, Χαράλαμπος.)

Φάνης: (Στο Μάνθο) Την Κυριακή; Ποια Κυριακή;

Παντελής: (Σαν να μην τον άκουσε.) Τη βρήκα την Άγια Νύχτα, αλλά δεν προλάβαμε. Δεν πειράζει, ε; Την άλλη φορά.

Μάνθος: (Του γνέφει ναι. Γυρίζει στο Φάνη.) Ευχαριστούμε, φίλε. Την Κυριακή θα ’ρθουμε από νωρίς να φτιάξουμε τις καρέκλες, έτσι;

(Ο Φάνης τους κοιτάζει άφωνος.)

Περικλής: Να ’ρθω κι εγώ την Κυριακή; Κλειστό θα ’ναι το φαρμακείο, δεν θα ’χω τι να κάνω...

Μάνθος: Να ’ρθεις, κυρ-Περικλή (κοιτάζει γύρω του). Χμμμ μπορεί να φέρω και κάνα σκαμνί. Προβλέπω να μας κουβαλιέται όλο το χωριό εδώ μέσα. Γεια σου, Φάνη.

(Φεύγουν ο Μάνθος, ο Παντελής, ο Περικλής.)



(Όλη αυτή την ώρα ο Θανασάκης έχει πάει και κοιτάζει το πρόσωπο του Χριστού στην καρτέλα. Η Χρυσούλα έχει πάει στην πόρτα κι ετοιμάζεται να φύγει.)Χρυσούλα: Θανασάκη! Άντε, πάμε. Θα σ’ έχει επιθυμήσει κι ο Κίτσος.(Ο Θανασάκης ούτε που ακούει.)Θανασάκης: (στο Φάνη) Να σε ρωτήσω κάτι, Φάνη;Φάνης: Πες μου, αγόρι μου.Θανασάκης: Αυτός εδώ στη φωτογραφία ποιος είναι; Ο πατέρας σου;Φάνης: Αυτός... όχι.. ζωγραφιά είναι, δεν είναι φωτογραφία. Και δεν είναι ο πατέρας μου. Είναι ο Χριστός. Αυτός που λέγαμε που γεννήθηκε μωρό στη φάτνη... Ε, εδώ είναι μετά που μεγάλωσε κι έγινε άντρας.Θανασάκης: (απογοητευμένος) Α. Καλά. Εγώ νόμιζα πως ήτανε ο πατέρας σου, γιατί μοιάζετε λιγάκι. (Πάει στην πόρτα.) Φεύγω τώρα. θα ξανάρθω μια μέρα με τον Κίτσο. (Φεύγουν ο Θανασάκης με τη Χρυσούλα. Ο Φάνης μένει μόνος του και κοιτάζει τον Χριστό. Παίζει μια απαλή μουσική στο φόντο.)Φάνης: Λες...; Μπα, τι δουλειά έχω εγώ να ’χω για πατέρα έναν Θεό... Όμως... ωραία θα ’ταν. Δε βλάπτει να προσπαθήσω. Κι ο μικρός είπε πως μοιάζουμε. Δεν μπορεί, κάτι θα είδε. (Ψάχνει το βιβλίο.) Πού το ’βαλα... Α, να το! Λοιπόν κάπου δω μέσα κάτι θα λέει. Για το πώς να γίνεις παιδί του Θεού...Γονατίζει ψάχνοντας μέσα στο βιβλίο. Σιγά-σιγά η μουσική δυναμώνει και κλείνει η

ΑΥΛΑΙΑ

Μυρτιά Φραγκοπούλου

Η Ιστορία ενός Λάθους


από το 1925

Ο Ένας!Ο ΜΕΓΑΛΟΣ

ΕΡΧΟΜΟΣ


Με κίνδυνο ζωήςΛοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους

μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’

υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα. Εβραίους ιβ΄ 1

Κύριέ μου, πριν μου εμπιστευτείς να ατιμαστώ και να υποφέρω για

τ’ όνομά Σου, αξί-ωσέ με να μάθω

να λέω «όχι» στους μικροσυμ-βιβασμούς με το κοσμικό πνεύμα,

στις συγκαλυμμένες προκλήσεις

της σάρκας, στο άσκοπο και ανού-

σιο χάσιμο του χρόνου μου, που

είναι τόσο πολύτι-μος για Σένα!

Ένας πιστός άνθρωπος διηγείτο τις πραγματικά συ-γκλονιστικές εμπειρίες της ζωής του με τον Ιησού Χριστό. «Μεγάλωσα σε μια χώρα, όπου το Ευαγγέλιο διωκόταν αμείλικτα. Οι γνήσιοι πιστοί του Χριστού το πλήρωναν, πολλές φορές ακριβά.

Ο πατέρας μου ήταν ένας τέτοιος πιστός, που στάθηκε αγέρωχα στο δρόμο που διάλεξε. Τα χρό νια εκείνα δεν ετίθετο σε κίνδυνο μόνο η ζωή σου, μα και της οικογένει-άς σου. Σε όλα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, κάθε που η αστυνομία χτυ πούσε την πόρτα μας για να ψάξει για Άγιες Γρα φές ή τυχόν έντυπα, άκουγα τα ίδια λόγια ν’ αντη χούν στο σπίτι. «Θα ήταν τιμή για μένα να δω το παιδί μου κρεμασμένο στην πλατεία του χωριού για το όνομα του Χριστού. Κι ας το φτύνουν όλοι οι συγχωριανοί. Η δόξα του Ουρανού θα είναι ασύ γκριτη με τέτοια δεινά». Τότε δεν πολυκαταλάβαινα τη βαρύτητα αυτών των λό-γων. Ο πατέρας δεν έκανε τον ήρωα. Αγαπούσε τον Ιησού Χριστό πάνω από όλους μας, κι ας τον εκβιάζανε για τη ζωή μας. Ήρθε η ώρα να δοκιμαστώ, σαν έγινα κι εγώ πα τέρας. Τα δυο μου παιδιά τελείωναν το Πανεπι στήμιο. Βρέθηκα στη φυλακή, γιατί ομολογούσα και κήρυττα τον Χριστό με πάθος. Τότε με εκβίασαν πως θα τα «κόψουν» από τις σπουδές τους. Το Πνεύμα του Θεού μου θύμισε τα λόγια του πατέ ρα μου. Κάνετε ό,τι νομίζετε, είπα χωρίς να κλονι στώ. Ο Θεός του πατέρα μου, ο Θεός μου, με αξίωσε να σταθώ ακλόνητος σ’ εκείνη τη φάση της ζωής μου, την τόσο τρικυμισμένη, μα και γεμάτη από τις ευλογίες Του».


Να υπομένουμε τις θλίψεις, ναι! Να μη γογγύζουμε, να ανεχόμαστε χωρίς διαμαρτυρίες... Μα και να καυχιόμα-στε στις θλίψεις; Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με τα κριτή-ρια και τα δεδομένα τα ανθρώ πινα, φαίνεται παράλογο. Μα ο άνθρωπος που έχει μέσα του το Πνεύμα του Θεού, καταλαβαίνει. Εί ναι κέρδος, και μάλιστα αιώνιο. Μέσα από τη θλί ψη ο Θεός εργάζεται σε μας την υπομονή. Γλυ-καίνει το χαρακτήρα μας. Ξελαμπικάρει τους πό θους της καρδιάς μας. Πέφτουν μπροστά στα μάτια μας οι γήινες αξίες και επιδιώξεις. Παύουν να έχουν νόημα τα εφήμε-ρα, τα υλικά, που πρώτα μας τρα βούσαν. Στρέφει την προσοχή μας στο Πρόσωπό Του. Κι έτσι βγαίνουμε μετά τη δοκιμασία κερδι σμένοι, αλλαγμένοι, με αύξηση πνευ-ματική. Η ζωή μας και ο τρόπος μας μοσχοβολάει Χριστό. Αυτό είναι η χαρά μας.

Υπήρχε παλιά στη Γερμανία ένα κάστρο με δύο πύρ-γους, που έστεκαν σε κάποια απόσταση με ταξύ τους. Ένας βαρόνος είχε στερεώσει ανάμε σα στους δύο πύργους κάτι μακριές ταινίες σαν χορδές, φτιάχνοντας έτσι μια Αιολική άρπα. Το κα λοκαιρινό αεράκι έπαιζε απαλά ανάμεσά τους, χω ρίς όμως να τις δονεί. Δίχως φωνή διάβαινε και ο αέρας του φθινοπώρου. Όταν όμως ερχόταν μια δυνατή μπόρα, με τον ουρανό να μαυρίζει και τον αέρα να λυσσομανά, τότε ήταν που οι χορδές έπαιζαν μια θαυμάσια μελωδία. Έτσι και ο Θεός τεντώνει τις χορδές της ανθρώπινης καρ-διάς και μέσα από την μπόρα των θλίψεων παίζει τις δικές Του ουράνιες μελωδίες!

Οι τεντωμένες χορδές

Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις γινώσκοντες ότι η θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα...

Ρωμαίους ε΄ 3, 4

Κύριέ μου, όταν έρχεται η ώρα της θλίψης, νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται. Βγάλε Εσύ από μέσα μου κάθε φόβο. Μάθε με να ανα παύομαι στην αγάπη Σου. Όχι μόνο, μα να προχωρώ με νίκη και πνεύμα θρι-άμβου. Εσύ γνω-ρίζεις τι κάνεις και πώς. Είμαι δικός Σου. Γιατί να ανησυχώ;


Πάνω στο κύμαΕγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Κύριον, θέλω χαί ρει εις

τον Θεόν της σωτηρίας μου. Αββακούμ γ΄ 18

Οι προσφορές αυτού του κόσμου για αναψυχή είναι τόσο ρευ-στές, τόσο πρόσκαιρες, όσο η κο ρυφή του κύματος. Φέρνουν ανησυχία στο πνεύ μα, αναταραχή στα συναισθήματα, τρικυ-μία και αστάθεια σε όλο μας το είναι. Μας ανεβάζουν στιγ-μιαία σε ύψη ευχαρίστησης και την άλλη στιγμή μας ρίχνουν σε άβυσσο μελαγχολίας και απογοήτευσης. Ξυπνάς το επόμε-νο πρωί και είσαι βαρύς, δυστυχισμένος, με την ψυχή άδεια... Ο Ιησούς Χριστός χαρίζει πραγματική χαρά, χαρίζει μακαριό-τητα. Μια απέραντη ευτυχία, που φτάνει μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής μας. Χωρίς σκιές και απειλη τικά ενδεχόμενα. Χωρίς εξάρσεις και σκαμπανε βάσματα. Η χαρά που προσφέρει στον λυτρωμέ νο Του δεν είναι αποτέλεσμα ενός ενθουσιασμού, που ξαφνικά θα ξεφουσκώσει. Είναι μια μόνιμη, ήρεμη και σίγουρη χαρά, γεμάτη από τη ζωντανή παρουσία Του. Ο Ιησούς Χριστός προσφέρει πραγ ματική ξεκούραση. Μας παίρνει το φορτία της αμαρτίας μας και ξελαφρώνει τη συνείδησή μας. Μας ανακου-φίζει από τις μέριμνες και τις έγνοιες, αφού Αυτός φροντίζει για μας. Μέσα στην ανατα ραχή και τις θύελλες της ζωής είναι ο φίλος μας, ο προστάτης μας, ο βράχος και το καταφύγιό μας! Κύριέ μου, ακόμη κι όταν όλα γύρω μου λυσ σομανάνε, μάθε με ν’ ακουμπώ με πίστη σε Σένα, να αναπαύομαι και να χαίρομαι, γιατί Εσύ είσαι ο Θεός της σωτηρίας μου!

Κάποιος έδινε μια παραβολική εικόνα για τον άν θρωπο το θλιμμένο και πονεμένο που ψάχνει για παρηγοριά στις διασκεδάσεις και τις ηδονές της ζωής, σε ταξίδια, γλέντια, παρέες... Μοιάζει μ’ ένα πουλάκι μέσα στη θύελλα, που ζητώντας να βρει καταφύγιο πάνω από μια αγριεμένη θά-λασσα, απο φασίζει να διαλέξει... το πιο ψηλό σημείο του πιο ψηλού κύματος, για να ξεκουραστεί εκεί!


«Ήταν όμορφη και έδειχνε έξυπνη. Αλλά είχε τέτοια έλλει-ψη παρατηρητικότητας, που κάποτε είπε ότι το φεγ γάρι ανατέλλει ως πανσέληνος, μένει μισό όταν μεσουρανεί, μικραίνει όσο προχωρεί προς τη δύση και τελικά εξαφα-νίζεται». Έμεινε λίγο σκεπτικός και μετά συμπλήρωσε: «Αρραβωνιάστηκε πριν τελειώσει η χρονιά. Ένας συμφοι-τητής της την έβγαλε έξω ένα βράδυ και της έδειξε το φεγγά ρι...» Βλέπει κανείς αυτό που θέλει να δει. Ή πιο σωστά αυτό που τον ενδιαφέρει να δει. Μπορεί τα μά-τια να κοιτούν, μα ο νους να βρίσκεται αλλού, μακριά από εκεί. Το ίδιο και με τα αυτιά. Ακούμε αυτά που μας ενδιαφέρουν. Μονάχα αυτά κατα γράφονται μέσα μας. Όλα τα άλλα περνούν απα ρατήρητα, αδιάφορα, και σβή-νουν πολύ γρήγορα από τη μνήμη. Όχι λοιπόν από έλ-λειψη παρατη ρητικότητας, αλλά από την αμαρτία μας και τον εγωισμό μας ήμασταν τυφλοί μπροστά στα θαύ-ματα της αγάπης του Θεού. Ήμασταν τόσο γεμά τοι από τα δικά μας, τα «θέλω» μας, τα «μ’ αρέσει» μας, που ο Θεός μάς ήταν εντελώς περιττός κι ανεπιθύμητος. Εκεί-νος όμως βρισκόταν πλάι μας, μας περικύκλωνε με μύ-ριους τρόπους και μας κα λούσε στη χάρη Του. Τώρα, Τον αγαπούμε γιατί μας άνοιξε τα μάτια και μας αποκάλυψε το μυστή ριο της άπειρης αγάπης Του. Τώρα βλέπουμε τα αμέτρητα δώρα Του κάθε μέρα στη ζωή μας, τα απολαμ-βάνουμε και Τον ευχαριστούμε.

Μιλώντας για την έλλειψη παρατηρητικότητας που έχουν πολλοί άνθρωποι, ο καθηγητής έφερε πα ράδειγμα μια παλιά μαθήτριά του.

Νους ορά...Ψηλαφώμεν τον τοίχον ως οι τυφλοί... εν μεσημβρία

προσκόπτομεν ως εν νυκτί, είμεθα εν μέσω των αγαθών ως νεκροί... και τας ανομίας ημών, ημείς γνωρίζομεν αυτάς...

Ησαΐας νθ΄ 10, 12

Κύριέ μου, έπαψα πια να ψηλαφώ μες στο σκο τάδι. Εσύ πρώτος με αγάπησες. Εσύ έσβησες τις ανομίες μου στο Σταυρό και με πήρες δικό Σου. Τώρα Σε βλέπω, τώρα Σε έχω, τώρα Σε ζω!


Το χαμόγελο του καπετάνιουΕις δε τον δυνάμενον να σας φυλάξη απταίστους, και να σας

στήση κατενώπιον της δόξης αυτού αμώμους εν αγαλλιάσει, εις τον μόνον σοφόν Θεόν τον Σωτήρα ημών...

Ιούδα 24

Τι έχουμε να φοβηθούμε στη ζωή μας, όταν έχου με το χαμόγε-λο του Κυρίου μας να μας ειρηνεύει; Τι μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη Του; Ποιος κίνδυνος, ποια απειλή μπορεί να μπει ανάμεσά μας και να καταστρέψει το ταξίδι μας για την Ουράνια Πατρίδα μας; Την ώρα της αρρώστιας, της ανέχειας, της ανεργίας, της αποτυχίας, ας στρέψουμε το βλέμμα μας στον Κύριό μας. Είναι σίγουρο πως θα μας καθησυχάσει μ’ ένα νεύμα Του: «Όλα πάνε καλά! Όλα βρίσκονται υπό έλεγχο!» Ξέρει να φέ ρει το καραβάκι μας με ασφάλεια στον προορισμό του. Δεν θα αφήσει να τσακιστεί στα βράχια. Δεν θα επιτρέψει στις δυσκολίες και στα προβλήματα να μας βλάψουν. Και την ώρα του πειρασμού, και την ώρα που πονεμένοι και ταπεινωμένοι κλαίμε για τη ζημιά που πάθαμε ή που κάναμε, ο Κύριός μας μας ενθαρρύνει μ’ ένα χαμόγελο: «Εγώ θα σε φυλάξω και θα σε διατηρήσω μέχρι το Τέλος!» Κύριέ μου, Εσύ γνωρίζεις και μπορείς, μα η δική μου η πί-στη είναι τόσο μικρή και πολλές φο ρές φοβάμαι και τρομά-ζω. Κάνε με δυνατό και σταθερό στην πίστη!

Μια φοβερή καταιγίδα είχε ξεσπάσει και απειλού σε να ρίξει το πλοίο στα βράχια. Όλοι οι επιβά τες, τρομοκρατη-μένοι, είχαν συγκεντρωθεί σε μια μεριά και περίμεναν με αγωνία. Ένας από αυτούς, αρκετά τολμηρός, ανυπακού-οντας στις εντολές του πληρώματος, ανέβηκε στο κατά-στρωμα και κατόρθωσε να φτάσει στην αίθουσα του πηδα-λίου. Εκεί, είδε τον πηδαλιούχο ναύτη να προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να πλοηγήσει το σκάφος και να το φέρει σε ασφαλή νερά. Δίπλα του βρισκό ταν ο καπετάνιος, που τον καθοδηγούσε. Καθώς γύρισε κι είδε τον τολμηρό επιβάτη, του χαμογέ λασε. Τότε εκείνος κατέβηκε γρήγορα στους τρομαγμένους επιβάτες και τους φώναξε: «Μη φο βάστε! Όλα είναι εντάξει! Ο καπετάνιος χαμογε λάει!»


Ανεμελιά μες στη φωτιά!

«Απολύτως χαλαρωτικό, έως αποχαυνωτικό αποδείχτηκε το μπάνιο του κ. Λάκι Τζέισον Κούπερ, ο οποί-ος επί μισή ώρα... τραγουδούσε στο μπάνιο του χωρίς να έχει πάρει καν «μυρωδιά» ότι το υπό λοιπο σπίτι του καιγόταν», έγραφε μια εφημερί δα. Τον ειδοποίησε πανι-κόβλητη η μητέρα του, όταν επέστρεψε στο σπίτι και αντί-κρισε έντρομη τις φλόγες... Τελικά βγήκε επειγόντως από την μπα νιέρα τυλιγμένος σε μια πετσέτα και μαζί με τη μητέρα του παρακολούθησε το σπίτι του να γίνε ται στά-χτη. Εξηγώντας την κατάσταση αργότερα δήλωσε ότι είχε αντιληφθεί τη μυρωδιά, αλλά υπέθεσε ότι ήταν από γείτο-νες που έκαναν μπάρμπεκιου.

Το να μην έχεις αντιληφθεί τον κίνδυνο που παραμονεύει, είναι άξιο συμπάθειας. Το να θέλεις όμως να τον αγνοείς επίτηδες, το να προσπαθείς να μην τον σκέφτεσαι και να τον ερμηνεύεις επί τούτου λάθος, αυτό είναι ανόητο και άξιο κατά κρισης.Η αμαρτία μάς αποχαυνώνει. Μας γλυκαίνει με ψεύτι-κες χαρές, με φευγαλέες απολαύσεις, και μας κρύβει τον κίνδυνο. Υπάρχει εχθρός κρυμμένος από πίσω, που άλλο δεν θέλει, παρά να μας ξεγε λάσει και να μας σύρει στην απώλεια. Ο νεαρός της ιστορίας μας έχασε το σπίτι του. Σκέψου όμως να σε κάνει ο διάβολος να χάσεις την ψυχή σου, για λίγες ώρες, συνολικά, ευχαρίστησης! Ο Κύριος μας αγαπά και μας προειδοποιεί. Μην αγνοήσεις τη φωνή της αγάπης Του. Μην αφήνεσαι ανέμε λος να παρασύρε-σαι στον κίνδυνο. Σήμερα είναι ακόμη καιρός, να ξεφύ-γεις για πάντα από την εξουσία της αμαρτίας, να βγεις στο φως, στη χαρά, στην αιώνια ζωή!

Και θέλεις είσθαι ως κοιμώμενος εν μέσω θαλάσσης, και ως κοιτόμενος επί κορυφής καταρτίου.

Παροιμίες κγ΄ 34

Κύριέ μου, Σ’ ευχαριστώ που μ’ έβγαλες από τον βαθύ ύπνο της αμαρτίας και με γλίτωσες από σίγουρη καταστροφή. Αξίωσέ με, με τη ζωή μου και με τη φωνή μου, να ξυπνή-σω κι άλ λους δίπλα μου, που χάνονται χωρίς να το καταλα-βαίνουν!


Απομυθοποίηση...Διότι εάν ζήτε κατά την σάρκα, μέλλετε να αποθάνητε,

αλλ’ εάν διά του Πνεύματος θανατώνητε τας πρά ξεις του σώματος, θέλετε ζήσει.

Ρωμαίους η΄ 13

Ο συγγραφέας του βιβλίου, Τζέφρι Τζουλιάνο, δή λωσε ότι το βιβλίο του βασίζεται στα μυστικά ημε ρολόγια του θρυλικού μέλους των Μπιτλς. Σύμ φωνα με τον Τζουλιάνο το διάσημο «σκαθάρι» αντέδρασε έντονα, όταν, λίγο και-ρό προτού δολοφονηθεί, ρωτήθηκε από έναν φίλο του αν έχει αποσυρθεί: «Δεν έχω αποσυρθεί. Είμαι ήδη νε-κρός...»Άνθρωπος με φήμη και δόξα και επιτυχίες στην εποχή του μα και αργότερα, που όμως νικήθηκε από την αμαρ-τία και κυριεύθηκε από την απογοή τευση, όπως κάθε φτωχός θνητός. Δεν χρειάζε ται να βρεθείς στον τάφο. Η αμαρτία σε αχρηστεύει από πιο νωρίς. Κατατρώγει τη ζωή σου, την ομορ φιά της νιότης σου, σε ρεζιλεύει, και σε σπρώχνει μετά στην άκρη, για να συνεχίσει με άλλα υποψή φια θύματα. Δεν είναι μόνον οι ηχηρές αμαρτίες, οι «σαρκικές ηδονές». Το να ζεις για τον εαυτό σου, να ξοδεύεις το χρόνο και τις δυνάμεις σου για την ύλη, αυτό είναι σάρκα. Και δεν γίνεται τίποτε με τις προσπάθειες, τις ηθικές αρχές και τις διδασκα λίες. Μόνο ο Χριστός μας ελευθερώνει από την εξουσία της σάρκας. Μόνο το Πνεύμα του Θεού το Άγιο, όταν κατοικήσει μέσα μας, μας δίνει τη νίκη πάνω στη σάρκα και στην αμαρτία.

Σύμφωνα με νέο βιβλίο για τη ζωή του Τζον Λένον, έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στη Νέα Υόρκη σαν ένας «καταθλιπτικός ερημίτης», που σύχναζε στα πορνεία της πόλης με το ψευ δώνυμο Γκρέτα Χιουζ (από τη μεγάλη σταρ του Χόλιγουντ Γκρέτα Γκάρμπο και τον εκκεντρικό δισεκα-τομμυριούχο Χάουαρντ Χιουζ που ζούσε παίρνοντας ψυχο-φάρμακα και πέθανε σε κατάστα ση παραφροσύνης).

Κύριέ μου, με ελευθέρωσες από

το μαστίγω μα και το λαχανια-σμένο κυνηγητό της σάρκας, κι

έβαλες μέσα μου άγιους πόθους,

δικούς Σου. Τώρα ζω και αναπνέω

ελεύθερα την αγά-πη Σου. Πόσο Σ’

ευχαριστώ!

Documents

06 Pn Noe-Dek 11