15.03.2010

15.03.2010

Rahman ve Rahim Olan Allah’ın Adıyla

MÜŞRİKLERİN TEPKİSİ DÜŞMAN OLUŞ

NEDENLERİ

3. PEYGAMBERLİĞİN MEKKE DÖNEMİ

3.3. Müşriklerin Tepkisi;

Hz. Peygamber’in üç yıl kadar özel ve daha sonra da genel olarak sürdürdüğü faaliyetler esnasında Mekke müşrikleri Resûlullah’ın İslâm'a davetine ve insanlara Allah’ın bazı emirlerini bildirmesine pek karşı çıkmamışlar, onunla tartışmaya girmemişlerdi.



Ancak Hz. Peygamber;

• Onların putlarını kötülemeye, • Putperestliğin aleyhinde konuşmaya ve • Putperest olarak ölen babalarının dalâlette ve

cehennemlik olduğunu söylemeye başlayınca

müşrikler onun peygamberliğini büyük bir tehlike(!) olarak kabul etmeye, kendisine çatmaya, karşı gelmeye ve düşmanca davranmaya başladılar



Özellikle putların ve putperestlerin cehenneme yakıt olacaklarını bildiren âyet-i kerîmeler nâzil olunca ve Hz. Peygamber bu âyetleri sürekli okuyunca düşmanlıklarını artırdılar.



Bu âyet-i kerîmelerin meâli şöyledir:

“Siz ve Allah’ın dışında taptığınız şeyler cehennem yakıtısınız. Siz oraya gireceksiniz. Eğer onlar birer tanrı olsalardı cehenneme girmezlerdi. Halbuki hepsi (tapanlar da tapılanlar da) orada ebedî kalacaklardır. Orada onlara inim inim inlemek düşer. Yine onlar orada duymazlar”. (Enbiya 98-100)



Önceleri Hz. Peygamber’le ve Müslümanlarla alay ediyorlardı.

Peygamberimiz bir topluluğun yanından geçerken birbirlerine işaret ederek

“İşte Abdülmuttaliboğullarının kendisiyle gökten konuşulan oğlu”

diyorlardı.



Bunun dışında, onu çok iyi tanıdıkları halde;

• Mecnûn, • Kâhin, • Sihirbaz ve • Şâir gibi sözlerle kendisine iftira ediyorlardı



Vahiyler hakkında da ne diyeceklerini şaşırmışlardı.

"Kur'ân'ı ona ancak bir insan öğretiyor“(Nahl 103) diyorlardı.

Öğrettiğini iddia ettikleri kişi de, Hz. Peygamber'in zaman zaman yanına gidip oturduğu Cebr adlı, kendisi Hristiyan olan, Arapçayı da doğrudürüst bilmeyen yabancı bir köle idi.



Kur'ân-ı Kerim'de,

"Kendisine nisbet edilen bu şahsın dilinin yabancı olduğu, halbuki Kur'ân'ın apaçık bir Arapça olduğu“(Nahl 103)

belirtilmekte; böylece müşriklerin iddiaları reddedilmektedir.



Müşrikler ayrıca, Hz. Peygamber'in ;

• (hâşâ) "Öğretilmiş bir deli“(Duhan 13)

• Vahiylerin ise,

"Karmakarışık rüyalar, uydurma sözler, şiir“(Enb. 5),

"Büyü“(En’am 7),



Peygamber'in uydurduğu bir yalan ve başka bir zümrenin bu konuda kendisine yardım ettiği“(Furkan 4),

"Başkasına yazdırıp da kendisine sabah akşam okunmakta olan masallar“ (Furkan 5)

olduğu şeklinde birbirinden farklı ve tutarsız iddialarda bulunuyorlardı.



Bütün bu iftiralar karşısında, nâzil olan vahiylerde,

“Kur'ân-ı Kerîm'in uydurulduğu iddialarına şiddetle karşı çıkılmış; onun beşer sözü değil, bilakis insanların benzerini getiremedikleri ilâhî bir kelam olduğu ısrarla vurgulanmıştır. Müşrikler, eğer güçleri yetiyorsa, ona benzer bir kitap ortaya koymaya davet edilmişlerdir; ancak bunu yerine getiremeyecekleri de ifade edilerek kendilerine meydan okunmuştur.(Yunus 38-39, Hud 13 , İsra 88)



Bu sıralar vahyolunan Kalem (Nun) suresi, bu iftiraları reddederek, müşrüklere cevap vermekte ve onları tehdit ederek Hz Muhammed’i desteklemektedir.



Sen rabbinin nimetiyle cinlenmiş olan mümkün değildir.

Gerçekten senin için kesintisi olmayan bir ecir /mükâfat vardır

Şüphesiz sen muhteşem bir ahlak sahibisin.

Bir gün gelecek sende göreceksin onlarda görecekler



Hanginizin fitneye düştüğünüzü sapıttığını

Kuşku yok ki senin rabbin kimin kendi yolundan saptığını kimin hidayete erdiğini çok iyi bilir.

Artık yalancılara itaat etme(boyun eğme)

İsterler ki (severler ki) sen onlara yağcılık yapasın onlarda sana.



Çokça yemin eden(söz veren) hiç bir aşağılığa itaat etme.

Arkadan çekiştiren sinsice laf götürüp getirene boyun eğme.

İyiliğe durmadan engel olan günaha batmış azgına boyun eğme.

Kaba ve saygısız hem de sığıntı ve fazlalık olana boyun eğme



Mal ve evlatları var diye (yoldan sapmış)

Kendisine ayetlerimiz okununca eskilerin masalları diye bildi

Yakında onun burnuna (zillet) damgasını vuracağız

(Kalem 2-16)



Kureyş'in düşmanlığı,

• Sözlü hakaret, • Dövmek, • Boykot, • İşkence ve • Hatta öldürmeye kadar varan boyutlarda devam etti.

En fazla baskıya maruz kalanlar, köleler ve himaye edecek kimseleri olmayan Müslümanlardı.



Müşrikler, hür ve itibarlı kimseleri pek fazla rahatsız edemedikleri için hınçlarını köle ve câriyelerden alıyorlardı.



İslâm’ı kabul ettikleri için işkence gören kölelerden birisi

Habbâb b. Eret idi.

Ona bazen kızgın taşlar üzerinde işkence edilirdi. İşkence izleri ömrünün sonuna kadar onun sırtında kalmıştır.



Cumah’tan Ümeyye b. Halef, kölesi Bilal-i Habeşî’yi kızgın güneş altında sırt üstü yatırır, büyük bir kaya parçasını göğsü üstüne koydurur, sonra da İslâm’dan vazgeçmeye, Lât ve Uzzâ’ya tapmaya zorlardı

İşkence görenler arasında Bilal’in annesi Hamâme de bulunuyordu



Mahzumoğullarının kölesi Ammâr’ın babası Yâsir ile annesi Sümeyye işkence sonucu öldürülürken,

Ammâr da ağır işkencelere tabi tutuldu. Müşrikler onu bayılıncaya kadar dövüyorlardı.



Efendileri Müslümanlığı kabul etmediği müddetçe bu çaresiz insanların ya dinlerinden dönmek veya bir iyiliksever tarafından satın alınıp serbest bırakılmaktan başka çareleri yoktu.

Nihayet Hz. Ebû Bekir onların imdadına yetişti. Çok sayıda Müslüman köle ve cariyeyi sahiplerine büyük miktarda paralar ödeyerek satın aldı ve sonra hürriyetlerini bağışladı.



Bilâl-i Habeşî ve annesi Hamâme, Âmir b. Füheyre, Ubeys, Ümmü Ubeys, Ebû Fükeyhe, Zinnîre, Nehdiye ve Lübeyne Hz.

Ebû Bekir’in kurtardığı sahâbîler arasındadır.



Müslüman köle ve cariyelerin dışında, bizzat Hz. Peygamber ve Kureyş’e mensup Müslümanlar da saldırı ve işkenceye maruz kalıyorlardı.

Nitekim Hz. Ebû Bekir, yukarıda işaret ettiğimiz gibi Utbe b. Rebîa tarafından Kâbe’nin yanında fecî bir şekilde dövülmüştü.

Hâlid b. Saîd babası tarafından önce dövülmüş, daha sonra hapse atılarak aç ve susuz bırakılmıştı.



Hakem b. Ebü’l-Âsî, yeğeni Osman b. Affan’ın ellerini ve ayaklarını bağlamıştı.

Talha b. Ubeydullah ve Zübeyr b. Avvâm da kendi ailelerine mensup şahıslar tarafından işkenceye tâbi tutulmuşlardı.

Ancak bütün bu işkenceler ve baskılar bir tek Müslümanı bile İslâm’dan vazgeçirememişti.



Müşrikler bizzat Hz. Peygamber’i de rahatsız ediyorlar ve hatta ona işkence yapıyorlardı.

Ukbe b. Ebû Muayt, Übey b. Halef’in kışkırtmasıyla Hz. Peygamber’e hakaret etmiş; Ebû Cehil’in teşvikiyle de bir deve işkembesi getirip secdede iken iki omuzunun üzerine koymuştu



Ukbe, bir defasında, namaz kılarken onu üzerindeki atkısıyla boğmaya teşebbüs etmiş, onu bu durumdan Hz. Ebû Bekir kurtarmıştı.

Yine bir gün secdede iken boynuna basmıştı.



İbn Abdilber'in verdiği bilgiye göre müşrikler bir defasında Hz. Peygamber'i bayıltıncaya kadar dövmüşler,

Hz. Ebû Bekir "Yazıklar olsun size! Rabbim Allah’tır dediği ve size Rabbinizden beyyineler getirdiği için adamı öldürecek misiniz"? diyerek onlara çıkışmıştır. Bunun üzerine müşrikler Hz. Ebû Bekir'i mecnunlukla suçlamışlardır.



Hz. Peygamber’in amcası Ebû Leheb ve karısı Ümmü Cemîl, onun en şiddetli muhalifi idiler.

Ebû Leheb, kapısının önüne necaset koyar,

Ümmü Cemîl de topladığı dikenleri gece vakti geçeceği yola atardı.

Bunun üzerine Tebbet Sûresi nazil olmuştur



En Meşhur İslam Düşmanları;

• Ebû Leheb, • Ebû Cehil, • Velîd b. Muğîre, • Âs b. Vâil, • Nadr b. Hâris, • Ebû Uhayha, • Ukbe b. Ebî Muayt,



En Meşhur İslam Düşmanları;

• Utbe b. Rebîa, • Şeybe b. Rebîa, • Ümmü Cemîl, • Ümeyye b. Halef ve • Übey b. Halef,

Mekkelilerden İslâm düşmanı olanların en meşhurlarıdır.



Ayrıca, Hac yapmak amacıyla dışarıdan Mekke'ye gelenlerin Hz. Peygamber’le konuşup görüşmelerine engel olmak için aralarında Mekke’nin yollarını tutarak ziyaretçileri karşılarlar, Hz. Peygamber’i soranlara “O mecnundur, şâirdir, sihirbazdır” gibi kötüleyici sözler söyleyerek hacıların kendisiyle konuşmasına engel olmaya çalışırlardı



Ancak bütün bu engellemeler, müşrikler için bir fayda sağlamamış ve tersine İslâm'ın lehine gelişmelere vesile olmuştur.

Zira müşriklerin tüm çabalarına rağmen ziyaretçilerden Hz. Peygamber’le görüşüp İslâm'a girenler oluyordu.

Bunlardan Dımâd b. Sa'lebe'nin İslâm'ı kabul edişi son derece ilgi çekicidir



Ezd-i Şenûe kabilesinin başkanı olan Dımâd, umre maksadıyla Mekke'ye gelmişti. Kureyş müşriklerinin Hz. Muhammed (s.a.s.)'in aklını kaybettiğini söylediklerini duyunca, onu tedavi etmeyi düşündü.

Hz. Peygamber'e gelerek, şayet isterse kendisini iyileştirebileceğini söyledi.

Bu teklif üzerine Hz. Peygamber şu ifadelerle ona cevap vermeye başladı:



"Şüphesiz ki hamd Allah'a mahsustur. O'na hamdeder, O'ndan yardım isteriz. Allah kime hidayet verirse, onu şaşırtacak yoktur. Kimi şaşırtırsa, onu da hidayete erdirecek yoktur. Ben, Allah'tan başka ilah bulunmadığına, Muhammed'in de O'nun kulu ve elçisi olduğuna şâhitlik ederim. Bundan sonra...".

Hz. Peygamber henüz cevabını tamamlamadan, Dımâd, heyecanla onun sözünü keserek, söylediklerini üç defa tekrarlattı.



Daha sonra da duyduğu bu sözler hakkında şu değerlendirmeyi yaptı: "Bu sözün bir benzerini hiç duymadım; kâhinlerin, sihirbazların, şairlerin sözlerini işittim, ama bunun gibisini işitmedim. Bu sözler coşkun denizleri bile coşturur".

Dımâd, ardından hemen kelime-i şehadet getirdi ve müslüman oldu. Hz. Peygamber'e kendisi ve kabilesi adına bîat etti.



Devs kabilesinin ileri gelenlerinden şair Tufeyl b. Amr Mekke'ye gelir.

Müşrikler hemen yanına gelerek, Hz. Muhammed (s.a.s.)'in davetinden ve kötülüğünden(!) bahsederler; onun aleyhine konuşurlar ve durumun ciddi boyutlara ulaştığını söylerler.

Kendi başlarına gelenin Tufeyl'in ve kabilesinin başına gelmesinden korktuklarını dile getirirler. Bunun için onunla konuşmamasını ve sözlerini dinlememesini isterler.



Bu husus üzerinde o kadar fazla dururlar ki, Tufeyl b. Amr, Hz. Peygamber'den bir şey dinlememeye, onunla konuşmamaya kesin karar verir.

İstemiyerek de olsa onun bazı sözlerinin kulağına gitmemesi için, Harem-i Şerif'e giderken kulaklarına pamuk tıkar ve bu şekilde Kâbe'nin yanına varır.



Tam bu sırada orada namaz kılan Hz. Peygamber'in yanına yaklaşır.

Bu arada onun okuduklarından bir söz işitir.

Kendi kendine, kendisinin akıllı bir şair olduğunu, güzeli çirkinden ayırt edebildiğini, şayet Hz. Muhammed (s.a.s.)'in tebliğ ettiği şey güzelse kabul edebileceğini, çirkinse reddedeceğini düşünür.



Namazını bitirip evine giden Peygamber'i takip eder ve başından geçenleri ona anlatır.

Hz. Peygamber kendisine İslâm'ı anlatır; Kur'an okur. Kur'ân'ın üslûbunun güzelliği ve dinlediği hususların muhtevası Tufeyl'in hoşuna gider. İslâmiyet'i kabul ederek yurduna döner; ailesinin ve kabilesinden bazı kimselerin müslüman olmasını sağlar.


3.4. Kureyş’in İslama Düşman Oluşunun Nedenleri;

3.4.1 Putperestlik;

Atalarının âdet ve inançlarına aykırı bir hareket onları çılgına çevirir. Öfkeleri sözlü tepki ve protestolarla kalmadığı gibi öfkelerini kandan başka da hiç bir şey söndüremez



3.4.1 Putperestlik;

Arabistan uzunca bir süreden beri putperestliğe sarılmıştı.

Putları kıran İbrahim Halil'in hatırası olan Kabe, üçyüzaltmış putla doldurulmuştu. Bunlar arasında Hübel en büyük ilah kabul ediliyordu.



3.4.1 Putperestlik;

Onlara göre bu putlar;

Her çeşit iyiliğe ve kötülüğe muktedirdi. Yağmur yağdırır, Evlatlar verirdi. Çatışma ve savaşlarda zafer bahşederdi.

Arabistan'da o zamanlar Allah inancı ya hiç yoktu, ya da olduğu yerlerde belli belirsizdi.



3.4.1 Putperestlik;

Kur’ân-ı Kerîm, insanları Allah’ın birliğine inanmaya ve sadece ona ibadet etmeye çağırıyor, putları ve putperestliği kötülüyor, onların ne fayda ve ne de zarar verdiğini açıklıyordu.

Bu âyetlerden bazıları şunlardır:

“Siz, Allah’ı bırakıp birtakım putlara tapıyorsunuz, asılsız sözler uyduruyorsunuz”. (Ankebut 17)



3.4.1 Putperestlik;

“Onlar Allah’ı bırakıp kendilerine ne zarar ve ne de fayda verebilecek şeylere tapıyorlar”. (Yunus 18, Furkan 55)



3.4.1 Putperestlik;

Yine Kur’ân-ı Kerim, putların ve putperestlerin cehenneme yakıt olacaklarını bildiriyordu:

“Siz ve Allah’ın dışında taptığınız şeyler cehennem yakıtısınız...”. (Enbiya 98)

Aynı zamanda meleklere ve cinlere tapanları eleştiriyor, insanların ve cinlerin Allah’a ibadet etmek için yaratıldıklarını açıklıyordu.



3.4.1 Putperestlik;

Kısacası, müşriklerin tüm bâtıl inanç ve ibadetlerine karşı çıkıyor, kendilerini tevhide davet ediyordu.

Onlar ise, atalarından miras olarak devraldıkları inanç, tapınma ve gelenekleri terketmek istemiyorlardı.



3.4.2 Mevki ve Nufuz Endişesi;

İslâm'ın ana görevi, bu büyüyü, bu sihri yani bu putçuluğu hemen yok etmek ve geçersiz kılmaktı.

Ama bunun son bulmasıyla Kureyş'in ihtişamı, gücü ve bölgesel etkisi de son bulacaktı. O yüzden Kureyş islâm'a şiddetle karşı çıktı. Karşı çıkanlar arasında kendi menfaatlerine ne ölçüde zarar gelebileceğini tahmin edenler, o ölçüde aşırı gitmişlerdi.




Kureyş'in en büyüğü Harb b. Ümeyye idi.

Ficâr savaşında da komutan oydu. Ama Harb'in bu savaşta ölmesinden sonra oğlu Ebu Süfyân onun yetkilerini taşıma yeteneğine sahip olmadığından Velîd b. Muğîre yetenek ve nüfuzu ile başkanlığı ele geçirdi. Ebu Cehil yeğeni idi, o da Kureyş içerisinde imtiyaz sahibi, seçkin bir kişiydi.




Ebu Süfyân babasının mevkiini ele geçirememişse de Emeviler'in lideriydi.

Hâşimîler içinde en yaşlı olan Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem'in amcası Ebu Leheb'di.

Sehm kabilesi içinde en etkili ve yetkili kişi As b. Vâil'di. Son derece zengin ve çok çocuğu vardı.




Kureyş'in sevk ve idaresi, bu liderlerin elindeydi. Bu yüzden islâm'a şiddetle karşı çıkanlar da bunlardı.

Esved b. Muttalib, Esved b. Abd-i Yeğûs, Nadir b. el-Hâris, Ümeyye b. Halef, Ukbe b. Ebu Mu'ayt ve diğer Kureyş ileri gelenleri bu insanların etkisi altındaydı. Bu yüzdendir ki İslâm düşmanlığında onların adı sürekli geçecektir.




Kureyş'in düşüncesine göre; Peygamberlik gibi yüksek bir makam, birinin olacaksa ya Mekke, ya da Tâif büyüklerinden birinin olmalıydı.




Kimi muhalifler Kur'an'ın Hz. Muhammed (s.a.s.)'den daha asil birisine verilmesi gerektiğini düşünüyorlardı.

"Dediler ki: Bu Kur'ân iki şehirden -Mekke ve Tâif'ten- büyük bir adama indirilse olmaz mıydı?" -Yani Velîd b. Rebîa veya Ebu Mesud es-Sekafî gibi biri olabilirdi.- (Zuhruf, 43/31)




Araplar arasında başkan olabilmek için servet ve çocuk sahibi olmak, önemli bir şarttı. Oğullar ve evlatlar konusunda çoğunlukla yabani ve ilkel milletlerde çocuğu olmayanlar ahiret âleminin bereketlerinden mahrum kalırlar, düşüncesi mevcuttu.




Yukarıda anlatılan özelliklerden dolayı Kureyş kabilesinde başkanlık hakkına sahip olanlar; Velîd b. Muğıre, Ümeyye b. Halef, As b. Vâil es-Sehmî ve Ebu Mesud es-Sekafî idiler.




Hz. Peygamber sallallahu aleyhi vesellem bu sıfatlardan tamamen uzaktı.

Eteği servet tozuna bulaşmamıştı. Erkek çocukları da bir-iki yıldan daha fazla yaşamamıştı.




Hz Muhammed’in, sahip oldukları dini ve siyasi nufuzlarını yok edebileceği endişesini taşıdıklarından islama şiddetle karşı çıkmışlardır.




Kureyş uluları; kendileri için üstün bir hak tanımayan, herkesi bir tarağın dişleri gibi eşit tutanve

"Sizin, Allah katında en şerefli ve değerli olanınız, Allah'tan (Allah'ın emirlerini yerine getirmemekten) en çok sakınanınızdır“ (Hucurat 13)

diyen bir dini, nasıl benimseyebilirler, içlerine sindirebilirlerdi?




Nitekim, İslâm düşmanlarının en azılılarından olan Ebu Leheb:

"Ey Muhammedi Ben sana iman eder, Müslüman olursam, bana ne verilir?" diye sormuş,

Peygamberimiz (a.s.) da: "Müslümanlara ne verilirse, sana da o verilir!" buyurmuştu.




Ebu Leheb:

"Onların üzerinde, benim için bir üstünlük olmayacak mıdır?" diye sormuş,

Peygamberimiz (a.s.) da:

"Daha ne istersin?!" buyurunca,




Ebu Leheb:

"Benim şu sıradan insanlarla bir tutulacağım bu dine yuh olsun!" demekten kendisini alamamıştır.




Yine Ebu Leheb:

"Muhammed, bana, görmediğim birtakım şeyler vaad ediyor! Onların öldükten sonra olacağını söylüyor!




O, bu vaadlerden başka, acaba ellerime (avucuma) ne koydu?!" diyerek ellerine üfledikten sonra;

"Yuh sizlere! Ben sizde Muhammed'in söylediklerinden hiçbir şeyin mevcut olduğunu görmüyorum!" demiştir



3.4.3 Yanlış Telakkiler;

Kureyş, hıristiyanlardan nefret ederdi. Bunun nedeni Kabe'yi yıkmaya gelen Habeş kralı Ebrehe el-Eşrem'in hıristiyan olmasıydı.

Bu yüzdendir ki Kureyşliler, hıristiyanlara karşılık îran ateşperestlerini daha çok severlerdi.




Bizans'la yaptığı savaşta iranlılar zafer elde edince Kureyşliler sevinmişmiş, müslümanlar ise üzülmüşlerdi.

Bu olay üzerine şu âyet indi:




"Rumlar, Arapların bulunduğu bölgeye en yakın bir yerde yenilgiye uğradılar. Halbuki onlar, bu yenilgilerinden sonraki bir kaç yıl içinde galip geleceklerdir. Eninde sonunda emir Allah'ındır. O gün mü'minler de Allah'ın yardımıyla sevineceklerdir." (Rûm, 30/2-4)




Kureyş kabilesinin İslâm'a şiddetle karşı çıkmasının bir başka nedeni de İslâm'la hıristiyanlık arasında birçok şeyin ortak olmasıydı.

Daha ötesi şudur ki: O dönemde islâm'ın kıblesi Beytü'l-Makdis'ti. Medine-i Münevvere'de de kıble olmaya devam etti.




Bu yüzden Kureyş, Hz. Peygamber'in hıristiyanlığı ihya etmeye çalıştığını sanmıştı.



3.4.4 Haşimi-Emevi Rekabeti;

Önemli bir neden de kabileler arasındaki rekabetti. Kureyş içinde iki kabile son derece seçkin ve rakip konumundaydı;

Hâşim oğulları ile Ümeyye oğulları.

Abd-i Menaf Haşim5 Erk-5 Kız

(Şeybe) Abdulmuttali

b

Ebu’l Asl Hz Abdullah

Hz Hamza

Ebu Talip(İslamı Red)

Hz Abbas

Ebu Leheb(İslamı Red)

Dırar

Haris (isl.önce öl)

Zübeyr(isl.önce öl)

Kusem

HaclMukavvimHAŞİMİLER VE EMEVİLER’İN SOYU

Abduşşems(Ümeyye)

Harb

Ebu Sufyan El-HakemAffan

Muaviye

Yezid Hz Osman Mervan

Abdül Melik(Emevi Half)

Yezid




Abdülmuttalib, kendi gücü ve istidadı ile Hâşim oğullarının kefesini ağır bastırmış, Ümeyye oğullarına karşı üstünlüğü sağlamıştı. Ama ondan sonra bu sülâlede etkili ve güçlü bir kişi ortaya çıkmadı.

Ebu Tâlib zengin değildi. Abbas zengin, ama cömert değildi. Ebu Leheb ise ahlâksızdı.



b


Hz Hamza


Hz Abbas


Dırar



Kusem



Harb

Ebu Sufyan El-HakemAffan

Muaviye



Yezid




Bu yüzden Emevilerin hakimiyet ve gücü sürekli gelişti.

Ümeyye oğullan hanedanı, Hz. Peygamber'in peygamberliğini, rakipleri olan Hâşim oğullarının kendilerine üstünlük sağlamaları sanıyordu.




İşte bu yüzden Hz. Peygambere, Ümeyye oğulları, herkesten çok karşı çıktı.

Bedir dışında bütün savaşlar Ebu Süfyân'ın başının altından çıkmış ve bu savaşların hepsinde ordu komutanı daima Ebu Süfyân olmuştu.



b


Hz Hamza


Hz Abbas


Dırar



Kusem



Harb

Ebu Sufyan

El-HakemAffan

Muaviye



Yezid




Hz. Peygamber sallallahü aleyhi vesellem'e en çok düşman olan ve namaz kılarken mübarek sırtına deve işkembesi getirip koyan, Ukbe b. Ebu Mu'ayt da Emeviler'dendi.




Ümeyye oğullanndan sonra Hâşim oğullarıyla denklik iddiasında bulunan kabile, Mahzûm oğulları sülâlesiydi.

Velîd b. Muğîre işte bu sülâlenin, lideriydi.

O bakımdan bu kabile de Hz. Peygamber'e şiddetle karşıydı.

Ğalib

Kilab

Muharib

Fihr(Kureyş)

Lüey

Yakaza

HZ EBU BEKR VE HZ ÖMER SOYU

Mürre

Ka’b

HusaysKa’b

El-Hattab

Temim

MahzumEbu KuhafeHz Ömer

Hz Ebu Bekr

Amr

Sehm

Cumah




Ebu Cehil'in bir konuşmasından bu anlattıklanmızın doğruluğu ortaya çıkmaktadır.

Bir keresinde Ahnes b. Şurayk, Ebu Cehil'in yanma geldi ve: "Mühammed sallallahü aleyhi vesellem hakkındaki kanaatin nedir?" dedi. Ebu Cehil: "Abdi Menâfoğulları —Hâşim oğulları— ile daima rakip olageldik.




• Onlar misafirperverlik yaptıysa biz de yaptık.

• Onlar kan akıttıysa biz de akıttık.

• Onlar ikramda bulunduysa, biz daha fazla ikramda

bulunduk.




• Onlarla her bakımdan aynı seviyeye gelip eşitlik sağlayınca Hâşim oğulları üstünlük sağlamak için Peygamberlik iddiasında bulunmaya başladılar.

• Allah'a andolsun ki biz bu Peygamber'e asla inanmayacağız!" dedi



3.4.5 Fazilet Kavgası;

Bir diğer neden de Kureyş içinde ahlâksızlığın iyice yayılmış olmasıydı. Eşraftan önemli kişiler her türlü ahlâksızlığı yapıyorlardı.

• Hâşim oğulları içinde ahlaksız bakımından en önde giden Ebu Leheb idi. Bir defasında Kâbe-i Muazzama'nın hazinesinden altın geyik heykelini çalarak satmıştı.



b


Hz Hamza


Hz Abbas


Dırar



Kusem



Harb

Ebu Sufyan

El-HakemAffan

Muaviye



Yezid




• Zühre oğullarının yeminli dostu olan ve Arap liderleri arasında sayılan Ahnes b. Şurayk laf taşıyıcı (koğucu) ve aşırı yalancı biriydi.




• Nadir b. Haris yalan söylemeyi âdet haline getirmişti.

Bu şekilde birçok makam mevki sahibi kimse, değişik türden adi hareketlerin esiri olmuşlardı.



b


Hz Hamza


Hz Abbas


Dırar



Kusem



Harb

Ebu Sufyan

El-HakemAffan

Muaviye



Yezid




Hz. Peygamber sallallahu aleyhi vesellem ise bir taraftan putperestliğin kötülüklerini anlatıyor, diğer taraftan bu ahlâksızlıkları şiddetle tenkit ediyordu.

Bundan dolayı da onların haşmeti, egemenlik ve sultaları sarsılıyordu.



3.4.5 Fazilet Kavgası;.

Kurân-ı Kerîm'de bu ahlâksızlar hakkında ardarda âyetler iniyordu.

Her ne kadar anlatış tarzı genel idiyse de insanlar sözün kime yönelik olduğunu biliyordu.

Kur'ân-ı Kerim bu durumu şöyle anlatmaktadır




"(Resulüm) Alabildiğine yemin eden, aşağılık, daima kusur arayıp kınayan, durmadan laf götürüp getiren, iyiliği hep engelleyen, saldırgan, günaha dadanmış, kaba ve haşin, bütün bunlardan sonra bir de soysuzlukla damgalanmış kimselerdn hiçbirine, mal ve oğullan vardır diye, sakın boyun eğme." (Kalem, 68/10-14)




"Eğer vazgeçmezse derhal perçeminden yakalarız, o yalancı, günahkâr perçeminden." (Alak, 96/15-16)




Nasihat ve öğüt yoluna gidilmesi mümkündü. Ama uzun süreden beri Arap gururu, servet ve hakimiyet övüncü, başkanlık iddiası gibi şeylerin pençesi altında kendinden geçmiş insanlara indirilen uyarı darbesi şiddetli olmazsa onlar kendilerine gelemez.

O yüzden birçok zalime şöyle hitap edilmiştir




Tek olarak yaratıp, kendisine servet ve gözü önünde duran oğullar verdiğim, kendisi için nimetleri önüne serdikçe serdiğim o kimseyi bana bırak. Üstelik o, nimetlerim daha da arttırmamı umuyor. Asla! Çünkü o, âyetlerimize karşı alabildiğine inatçıdır." (Müddesir, 74/11-16)




Bu hitap Kureyş'in baş tacı olan Velîd b. Muğîre'ye yöneliktir ve bu sözler, görünüşte hiç bir makam, mevki ve nüfuzu bulunmayan bir insanın diliyle söyleniyordu.




Bütün Kureyş'e hatta bütün Araplar'a eşit şekilde etki eden Hz. Peygamber'e karşı çıkışın en büyük sebebi;

yüzlerce yıldan beri Araplar'in dileklerde bulunduğu, bütün ihtiyaçlarını arzettikleri, her gün önüne başkoyduklan putlannın adını sanını islâm'ın ortadan kaldırmasıydı. Kur'ân onlar hakkında şöyle diyordu:




"Siz ve Allah'ın dışında taptığınız şeyler cehennem yakıtısınız." (Enbiyâ, 21/98)

Documents

15.03.2010