Μια αποκαλυπτικό ιςτορικό μελϋτη βαςιςμϋνη ςε πληθώρα αδιϊψευςτων ςτοιχεύων, η οπούα παρουςιϊζει απογυμνωμϋνη την αλόθεια και χωρύσ ωραιοποιόςεισ, καταρρύπτει τον μύθο του «ελληνοχριςτιανικού πολιτιςμού», εκθϋτοντασ παρϊλληλα και αναλύοντασ τουσ βαθύτερουσ λόγουσ για τουσ οπούουσ βρόκε πρόςφορο ϋδαφοσ και επικρϊτηςε τελικϊ το μύθευμα του ιουδαιοχριςτιανιςμού. Απεμπολώντασ τισ πατρώεσ παραδόςεισ και ιεροποιώντασ τα ςύμβολα και τισ δοξαςύεσ ενόσ ξϋνου λαού, ο ιουδαιοχριςτιανικόσ εφιϊλτησ, κατϊφερε, 20 αιώνεσ τώρα, να θϋςει ςε απροκϊλυπτο διωγμό το ελληνικό πνεύμα, την θρηςκεύα και την παρϊδοςη, δημιουργώντασ τισ προώποθϋςεισ για την εγκαθύδρυςη του ςκοτεινού και δειςιδαιμο-νικού Μεςαύωνα. Ξεςκεπϊζεται, παρϊλληλα, ο διαχρονικϊ εθνοπροδοτικόσ ρόλοσ τησ εκκληςύασ, η οπούα ςυμπρϊττοντασ πϊντοτε, εξ ιδεολογύασ, με τουσ εςωτερικούσ και εξωτερικούσ εχθρούσ του Έθνουσ, απετϋλεςε την πϋμπτη φϊλαγγα του Ελληνιςμού, κυοφορώντασ ϊπειρεσ προδοςύεσ, ςτο όνομα των... «προπατόρων Αβραϊμ, Ιςαϊκ, Ρεβϋκκασ, Σϊρασ...». Ίςωσ, γιατύ η ςυντριπτικό πλειοψηφύα των ραςοφόρων να μην όταν ποτϋ Έλληνεσ, μιλώντασ την ελληνικό γλώςςα, αιςθανόμενοι όμωσ μόνο ανεθνικού χριςτιανού, όπωσ διεκόρυττε και ο Γεννϊδιοσ Σχολϊριoσ, τισ τραγικϋσ εκεύνεσ ώρεσ του 1453..

ΙΩΑΝΝΗ Θ. ΦΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΤΛΟ

Ο ΔΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

«Ο υιός του θεού με το όνομα Ιησούς, αν και άνθρωπος από συνηθισμένη γενιά, χάρις στην σοφία του, είναι άξιος να ονομαστεί Υιός του Θεού... Κι αν βεβαιώνουμε ότι γεννήθηκε από μία παρθένο, δεχθείτε το όπως το δέχεσθε για τον Περσέα...».

Απόσπασμα από την Πρώτη Απολογία του

χριστιανού μάρτυρα Ιουστίνου προς τον

Αυτοκράτορα Αδριανό

ΕΚΔΟΕΙ

ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟ ΥΩ

ΕΙΑΓΩΓΙΚΟ ΠΡΟΟΙΜΙΟ

Οραξαθηήξαο ηεο εβξατθήο δηεηζδύζεσο ζηελ ειιεληθή θαη ελ γέλεη ζηελ παγθόζκηα δσή, κία δηείζδπζε ε νπνία έρεη

εκθαλώο δηαβξσηηθή-θζνξνπνηά κνξθή, δελ είλαη νύηε απιόο, νύηε θαη ζύγρξνλνο. Είλαη, αληίζεηα, πνιύκνξθνο,

απνθηώληαο ηόζεο εθθξάζεηο, όζεο είλαη θαη νη κέζνδνη ζηηο νπνίεο ν δηεζλήο ζησληζκόο είλαη ζε ζέζε λα θαηαθύγεη,

πξνθεηκέλνπ λα ζπληειεζζεί ε θπξίαξρε επηδίσμε ηνπ. Μία επηδίσμε ηελ νπνία ην 1876 ν ζησληζηήο Θεόδσξνο Χέξηζει

αλαγόξεπζε ζε απηνζθνπό ηεο εβξατθήο ππάξμεσο, θαζώο απηή ζπλίζηαηαη ζηελ παγθόζκηα νηθνλνκηθή θαη πνιηηηθή

επηθξάηεζε ε νπνία ζα πινπνηεζεί, όκσο, κόλν όηαλ επέιζεη ε νξηζηηθή εμάιεη-_ε ησλ ειιεληθώλ ηδεαιηζηηθώλ αμηώλ.

Πξόθεηηαη γηα κία ρξνληθή ζηηγκή πνπ κεζνδηθά επηδηώθεηαη λα ζπκπέζεη κε ηε δηαδηθαζία απνδπλακώζεσο ηνπ

Ειιεληζκνύ. Απνδπλακώζεσο ηδενινγηθήο, πνιηηηζηηθήο, νηθνλνκηθήο, θπιεηηθήο, πνιηηηθήο, γεγνλόηα ηα νπνία έρνπκε

ην ζιηβεξό πξνλόκην λα βηώλνπκε ζήκεξα πιένλ ζε ξπζκό ηξαγηθώο θαιπάδνληα...

Πξνηνύ όκσο επηθεληξσζνύκε ζηελ νπζία ηνπ ζέκαηνο, ζθόπηκν θξίλεηαη λα ζίμνπκε ην δήηεκα ηεο ζξεζθεπηηθήο

αληηιήςεσο ην νπνίν απνξξέεη από ηελ πεξί Θενύ θηινζνθηθή αλαδήηεζε ηνπ αλζξώπνπ. Μία αλαδήηεζε ε νπνία

πξνζαλαηνιίδεηαη πξνο δύν θύξηεο θαη δηακεηξηθώο αληίζεηεο θαηεπζύλζεηο-θνζκνζεσξεηηθέο ζηάζεηο. Η κία είλαη απηή

πνπ δηέπεηαη από ηε γεληθόηεξε εβξατθή αληίιεςε ηεο δσήο θαη ε νπνία βξίζθεη ζήκεξα ηε ζξεζθεπηηθή έθθξαζε ηεο

ζηα εβξαηνγελή κνλνζετζηηθά δόγκαηα πνπ θπξηαξρνύλ αλά ηελ πθήιην (ρξηζηηαληζκόο, ηνπδατζκόο, κνπζνπικαληζκόο

θαη ηηο παξαθπάδεο ηνπο). Η δεύηεξε θπξίαξρε αληίιεςε εθθξάδεηαη κέζα από ηηο παξαδνζηαθέο - πνιπζετζηηθέο

αληηιήςεηο θαη έρεη σο ππέξηαηε έθθξαζε ηεο ηελ Ειιεληθή Μπζνινγία θαη ηε Δσδεθαζετζηηθή παξάδνζε. Παξαθάησ ζα

εμεηάζνπκε εκπεξηζηαησκέλα ζε ηη ζπλίζηαηαη εθάζηε ησλ αλσηέξσ αληηιήςεσλ.

Είλαη πξαγκαηηθά παξαθηλδπλεπκέλε ε νξηνζέηεζε κε απόιπηε ζαθήλεηα ηνπ ρξνληθνύ ζηίγκαηνο ην νπνίν

ζε-ααηνδνηεί ηελ αέλαε πξνζπάζεηα ηνπ ηνπδατζκνύ λα αθαλίζεη, κε ζύκκαρν θαη όπιν ηνπ ην δόιν θαη ηελ παλνπξγία,

ην απαξάκηιιν ειιεληθό πλεύκα. Η πξώηε ζπζηεκαηηθή πξνζπάζεηα ηνπ εβξατζκνύ λα πιήμεη θαίξηα ηνλ Ειιεληζκό,

επηθεληξώλνληαο κία αδπζώπεηε πνιεκηθή ελαληίνλ ηνπ, εληνπίδεηαη θαηά ηνλ Α' κ.Χ. αηώλα. Η θξίζηκε θακπή πνπ

αληηπξνζώπεπε ε ρξνληθή εθείλε πεξίνδνο γηα ηνλ Ειιεληθό Κόζκν, ζε ζπλάξηεζε κε ην γεγνλόο ηεο παξαθ-αηαθήο

θαζηδήζεσο ζηελ νπνία είρε πεξηέιζεη πιένλ ν Ειιεληζκόο, απνηεινύζαλ γηα ηνλ «πεξηνύζην ιαό» ηελ πνιππόζεηε

επθαηξία, πξνθεηκέλνπ λα επηρεηξήζεη αλεκπόδηζηνο ηελ επίηεπμε ηνπ ζηόρνπ ηνπ. ηόρνο ν νπνίνο ηαπηηδόηαλ κε ηελ

εμάπισζε ησλ εβξατθώλ-κεζζηαληζηηθώλ ηδεώλ ηνπ, κε νηθνπκεληθέο δηαζηάζεηο, ηελ νπνία έζεζε ζε εθαξκνγή ν δηεζλήο

ρξηζηηαληζκόο.

Μέρξη εθείλε ηε ρξνληθή πεξίνδν, ν αηώληνο εβξαίνο αληηκεηώπηδε έλα αλππέξβιεην εκπόδην, ην νπνίν ήηαλ ν ει-

ιεληθόο ηξόπνο ζθέςεσο. Σν ειιεληθό πνιηηηζηηθό ξεύκα πξαγκαηηθά απνηεινύζε έλα ηδενινγηθό αληίβαξν πνπ α-

ληηζηεθόηαλ ζζελαξά ζηα εβξατθά κεζζηαληθά ζρέδηα. Απηό ην έθιακπξν πλεπκαηηθό θσο εθιήζε ν

ηνπδαηνρξηζηηα-ληζκόο λα αθαλίζεη «δηα ππξόο θαη ζηδήξνπ». Από ηόηε έσο θαη ζήκεξα, ε ζησληζηηθή Λεξλαία Ύδξα

επέθεξε ηελ ππνδνύισζε ηνπ Ειιεληζκνύ θαη, θαη' επέθηαζε, ηνπ Λεπθνύ Αλζξώπνπ, ζηηο εμνπζηαζηηθέο βιέςεηο ηεο.

Έθηνηε ζπληειείηαη ε ηζηνξηθή κεηάβαζε από ηνλ αξρέγνλν «επαγγειηθό θνκκνπληζκό» ζηε ζεκεξηλή θαηάζηαζε

ηνπ αζηηθνπνηεκέλνπ ρξηζηηαληθνύ θόζκνπ. Πξόθεηηαη γηα κία θαηάζηαζε όπνπ ε εθθιεζία, έρνληαο απνθηήζεη θνζκηθέο

αξκνδηόηεηεο, ξπζκίδεη από θνηλνύ κε ηελ πνιηηηθή εμνπζία ηελ «θαζεζηεθπία ηάμε», κία θνηλσλία ηελ νπνία ν

ρξηζηηαληζκόο δηα ησλ εθπξνζώπσλ ηνπ έρεη αλαιάβεη λα ππεξεηήζεη πηζηά, σο εμνπζηαζηηθό παξάγσγν ηνπ κεζζηα-

ληζκνύ, γεγνλόο άιισζηε πνπ επηκαξηπξεί θαη ηελ αιιόηξηα πξνέιεπζε ηνπ.

Εζηηάδνληαο ην ελδηαθέξνλ ζην νμύηαην ζέκα ηεο ηνπδαηνρξηζηηαληθήο ζπκπιεύζεσο, εθηζηάηαη ε πξνζνρή ηνπ

αλαγλώζηε ζην γεγνλόο όηη ζα πξέπεη λα γίλεη κία ζαθήο δηάθξηζε αθ' ελόο αλάκεζα ζηελ ζπγθηλεηηθή ζπκβνιή θάπνησλ

θσηηζκέλσλ από ην Φσο ηεο ειιεληθήο παηδείαο ξαζνθόξσλ, νη νπνίνη κόρζεζαλ θαη ζπζηάζζεθαλ γηα ηελ Εζληθή

Αθύπληζε θαη αθ' εηέξνπ ζηνπο κηζέιιελεο ηεξείο θαη ζενιόγνπο, νη ηδέεο ησλ νπνίσλ είλαη αζπκβίβαζηεο πξνο ηηο

αξρέο ηνπ Ειιεληζκνύ. Ση ζρέζε ηδενινγηθή ή πλεπκαηηθή κπνξεί λα έρεη ν Κνζκάο ν Αηησιόο, ν νπνίνο γθξέκηδε

εθθιεζίεο γηα λα ρηίζεη ζρνιεία θαη λα αλάςεη ην δαπιό ηνπ παηξησηηζκνύ ζην ζθιαβσκέλν γέλνο, κε ηνπο

ναζνθνξεκέλνπο αγύξηεο πνπ εθκεηαιιεύνληαλ ζην έπαθξν ηε ιατθή αθέιεηα θαη άγλνηα; Πώο κπνξεί λα ζπζρεηηζζεί

ην εξσηθό παξάδεηγκα ηνπ Παπαθιέζζα ή ηνπ Αζαλαζίνπ Δηάθνπ, εθθξαζηώλ ηνπ καρόκελνπ Ειιεληζκνύ, κε ην

ηνπδαηνγηαρβηθό ζξεζθεπηηθό πλεύκα;

Αζθαιώο θαη δελ είλαη ηπραίν ην γεγνλόο όηη δηαπξεπείο θηιόζνθνη θαη ελ γέλεη πλεπκαηηθέο θπζηνγλσκίεο,

εκ-3αζύλνληαο ζηελ αξραία ειιεληθή ζθέςε θαη ζξεζθεία, απεθήξπμαλ ηνλ ρξηζηηαληζκό (ι.ρ. ν Ακκώληνο αθθάο, ν

3νιηαίξνο, ν Νίηζε θ.α.), ελώ νη ρξηζηηαλνί έζπεπζαλ λα θαηαζηξέςνπλ ηα ζπγγξάκκαηα ηνπ Ινπιηαλνύ, θαη ηδηαηηέξσο

ην «Καηά Γαιηιαίσλ», δηόηη ηα επηρεηξήκαηα ηνπ ήηαλ ηόζν κεζηά θαη πεηζηηθά, ώζηε θαη κόλν ην ζύγγξακκα απ-ην λα

απνηειέζεη αίηην κεηαζηξνθήο πνιιώλ ρξηζηηαλώλ θαη πάιη πξνο ηελ Παηξώα Λαηξεία.

Δελ θξίλεηαη ζθόπηκν λα γίλεη ζην ζεκείν απηό κλεία ζηηο ραώδεηο αληηθάζεηο ηεο ηνπδαηνρξηζηηαληθήο δηδαζθαιίαο,

νύηε ζα θαηαπηαζηεί ε παξνύζα κειέηε κε ηελ πεξίπησζε ησλ Επαγγειίσλ, πνπ ζηελ νπζία πξόθεηηαη γηα ζπξ-ναθή

απιντθώλ θαη ζπρλά αληηθξνπόκελσλ θεηκέλσλ, ηα νπνία αλήθνπλ ζε δηαθνξεηηθνύο ζπληάθηεο. Η αλνκνηνγέλεηα ηνπο

άιισζηε ην απνδεηθλύεη.

Λόγνη ζεβαζκνύ ηεο Αιήζεηαο θαη ηεο ηζηνξηθήο πξαγκαηηθόηεηαο επηβάιινπλ λα νκηινύκε πεξί ηνπδαηνρξηζηηα-

Ο ΔΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ληζκνύ θη όρη απιά πεξί ρξηζηηαληζκνύ. Ο ρξηζηηαληζκόο, απαιιαγκέλνο από ην ηνπδατθό ηνπ πεξίβιεκα, δελ έρεη πε-

ξηερόκελν. Πξνζδηνξίδεηαη θαη απνθηά λόεκα κόλν ελζηεξληδόκελνο ηηο ηνπδατθέο παξαδόζεηο, από ηηο νπνίεο άιισζηε

έιθεη θαη ηελ θαηαγσγή ηνπ.

Πεξί ησλ εβξατθώλ θαηαβνιώλ ηεο ρξηζηηαληθήο ζξεζθείαο δελ απνθαίλνληαη κόλν νη πνιέκηνη ηεο. Τελ εβξατθή

πξνέιεπζε ηνπ ρξηζηηαληζκνύ νκνινγεί θαη ν ίδηνο ν αλώηαηνο άξρσλ ηεο «νξζόδνμεο» ρξηζηηαληθήο εθθιεζίαο. Ο

Οηθνπκεληθόο Παηξηάξρεο Βαξζνινκαίνο, ν νπνίνο ζε επίζεκν κήλπκα πνπ εμέδσζε ζηα πιαίζηα ηεο Γ Αθαδεκατθήο

Σπλαληήζεσο Οξζνδνμίαο θαη Ινπδατζκνύ (ην γεγνλόο απηό έιαβε ρώξα ζηελ Αζήλα, από 21-24 Μαξηίνπ 1993),

αλέθεξε κεηαμύ ησλ άιισλ θαη ηα εμήο απνθαιππηηθά: «... Η θνηλή πλεπκαηηθή πξνέιεπζηο Φξηζηηαλώλ θαη Ινπδαίσλ,

θαίλεηαη ζήκεξνλ πεξηζζόηεξνλ παξά πνηέ άιινηε». Δπ' απηνύ, θξνλνύκε όηη θάζε αθξαηθλήο Έιιελαο ζεσξεί ηνλ

εαπηό ηνπ ζηγόκελν, ππό ηελ έλλνηα όηη νπδείο εμ' εκώλ επηηξέπεη ζε ζξεζθεπηηθνύο ιεηηνπξγνύο νηαζδήπνηε ζξεζθείαο

λα νκηινύλ εμ' νλόκαηνο ηνπ Διιεληζκνύ θαη λα ηζρπξίδνληαη ηελ ύπαξμε θνηλνύ πλεπκαηηθνύ ππνβάζξνπ ησλ Διιήλσλ

κε ηνλ ηνπδατζκό!

Καη ε απινπζηέξα αθόκε ηζηνξηθή αλαδξνκή ζηε βπδαληηλή ηζηνξία, θαηαδεηθλύεη ηε ζύγθξνπζε δύν ακεηάθιεηα

αληίζεησλ θνζκνζεσξηώλ, πνπ απνηεινύζαλ ηαπηόρξνλα δύν αζπκβίβαζηα ηδενινγηθά ζπζηήκαηα. Πξόθεηηαη γη' απηό

ηνπ βπδαληηλνύ πξνηύπνπ, πνπ πξνζειάκβαλε ζαθή ζενθξαηηθή δνκή, θαζώο θαη εθείλν ηνπ ειιεληθνύ ηξόπνπ

ζθέπηεζζαη, ην νπνίν αλέζπξε από ηελ άβπζζν ηεο Λήζεο ην Αξραίν Κιαζηθό, θη όρη κόλν, πξόηππν, επηδηώθνληαο λα

εδξαηώζεη ην λενζύζηαην Διιεληθό θξάηνο ζηα ζηέξεα ζεκέιηα ησλ παλάξραησλ γεγελώλ παξαδόζεσλ.

ζεσξείηαη βέβαην όηη εάλ ν Διιεληζκόο δελ ηεινύζε ππό ηελ θπξηαξρία ηνπ ηνύξθνπ δπλάζηε, θαηά ηελ πεξίνδν πνπ

απ' άθξνπ εηο άθξνλ ηεο Δπξσπατθήο Ηπείξνπ εθδεισλόηαλ ην θαηλόκελν ηεο Αλαγελλήζεσο, ζα πξνζέδηδε ζηελ

αλαγελλεζηαθή δηεξγαζία κία άιιε ηξνπή, πην δπλακηθή, πεξηζζόηεξν νπζηαζηηθή, ζπκβάιινληαο θαίξηα ζηελ επαλαθνξά

ησλ αιεζηλώλ αξραηνειιεληθώλ αμηώλ. Όκσο ε ππνδνύισζε εμαλέκηζε απηή ηελ ειπίδα, κε απνηέιεζκα ε παγίσζε ηνπ

ηνπδαηνρξηζηηαληζκνύ λα επηθέξεη έλαλ επώδπλν αθειιεληζκό, ν νπνίνο εθδειώζεθε ζε θάζε ηνκέα, δηαβξώλνληαο ηελ

αθξαηθλή ειιεληθή ζπλείδεζε.

Σήκεξα, αξγά αιιά ζηαζεξά, επέξρεηαη ε απνθάιπςε ηεο Αιήζεηαο θαη ε ζπλεηδεηνπνίεζε ησλ αηηίσλ θαη ησλ

ζπλζεθώλ θάησ από ηηο νπνίεο επηθξάηεζε ηόζν έληερλα έλα μέλν αλζειιεληθό δόγκα, πεξηβεβιεκέλν κε ην καλδύα ηεο

αγηνζύλεο θαη ηεο αγαζόηεηαο. Όηαλ ν άλζξσπνο, πνπ ηώξα ηόζν βέβεια θαηνηθεί απηή ηελ Ιεξή Γε, ζειήζεη λα κάζεη

ηελ Ιζηνξία ηνπ, ηελ Καηαγσγή ηνπ θαη ηηο Παλάξραηεο θαηαβνιέο ηνπ, ζα Αλαγελλεζεί σο Έιιελ. Τόηε, ινηπόλ, ζα

επέιζεη ε κεηνπζίσζε ηνπ ζε Έιιελα-ζεκαηνθύιαθα κίαο Ιεξήο πξναηώληαο παξαθαηαζήθεο, αξρέγνλεο παξαδόζεηο ζα

πξνζειθύζνπλ θαη πάιη ηηο ζετθέο δπλάκεηο ζε απηόλ ηνλ Ιεξό Τόπν θαη ηε Γε ησλ Διιήλσλ, ε Γε ηνπ Φσηόο ζα

αθηηλνβνιήζεη θαη πάιη αηώληα.

Θα αθηηλνβνιήζεη θαη πάιη ην Φσο εθείλν πνπ έζβεζε ην 48 κ.Φ., όηαλ νη ζθνηαδηζηέο παξέδηδαλ ζηηο θιόγεο ηε

Μεγάιε Βηβιηνζήθε ηεο Αιεμάλδξεηαο, θαηαζηξέθνληαο νινζρεξώο 700.000 ηόκνπο πλεπκαηηθνύ έξγνπ, έλαλ αιεζηλό

πνιηηηζηηθό ζεζαπξό. Τν 290 ε ίδηα ηύρε επηθπιάζζεηαη θαη ζηε Μηθξή Βηβιηνζήθε ηεο πόιεσο. Μία αθόκε πξνζπάζεηα

ησλ ηνπδαηνρξηζηηαλώλ λα εμαιείςνπλ ην πλεπκαηηθό θσο, ην νπνίν αληηπξνζσπεπόηαλ από ηελ Διιεληθή Γλώζε.

Δλ θαηαθιείδη, γηα λα κε καθξπγνξνύκε, ε αιινπξόζαιιε ζξεζθεπηηθή δνμαζία αθειώλ αλζξώπσλ θαη κηζόδσ-σλ

κεζζηαληζηώλ δελ κπνξεί λα έρεη θακκία ζρέζε κε ηελ ειιεληθή ηαπηόηεηα. Η αβπζζαιέα απηή ηδενινγηθή αληίζεζε

κεηαμύ Διιεληζκνύ θαη Ινπδαηνρξηζηηαληζκνύ, θαζξεθηίδεηαη επίζεο επθξηλώο ζηα ιόγηα ηνπ αλζέιιελα Γελλάδηνπ

Σρνιάξηνπ, ηνπ γλσζηνύ θαηαζηξνθέα ησλ ζπγγξακκάησλ ηνπ Γεσξγίνπ Πιήζσλα, ν νπνίνο είρε ην απύζκελν ζξάζνο

λα δειώζεη όηη «κπνξεί λα κηιάσ ηελ ειιεληθή γιώζζα αιιά είκαη κόλν ρξηζηηαλόο».

Τν δηαζηξνθηθό πλεύκα ηνπ Κύξηιινπ ν νπνίνο, κε ηε ζπλεξγεία παζηαζκέλσλ ξαζνθόξσλ, θαηαθξενύξγεζε ζηελ

Αιεμάλδξεηα ηελ Διιελίδα θηιόζνθν Υπαηία, δελ κπνξεί λα έρεη θαλέλα θνηλό ζηνηρείν κε ηελ Οιύκπηα Θξεζθεία ησλ

πλεπκαηηθώλ ηηηάλσλ πνπ αλύςσζε ηελ Διιάδα θαη ηνλ Πνιηηηζκό. Πξέπεη επηηέινπο λα θαηαζηεί απόιπηα επθξηλέο όηη ν

ρξηζηηαληζκόο ζπληζηά άξλεζε ηνπ Διιεληζκνύ.

Οη Διιεληθέο πνιηηηθν-ζξεζθεπηηθέο παξαδόζεηο ζα ιάκςνπλ θαη πάιη κε ηελ απνθαηάζηαζε ηεο Αιήζεηαο θαη ηεο

Ιζηνξηθήο πξαγκαηηθόηεηαο. Θα ιάκςνπλ γηα λα αληαλαθινύλ, κε ηελ απαζηξάπηνπζα ιάκςε ηνπο, ην Μεγαιείν ηνπ

Διιεληζκνύ, ην ηόζν πξνδνκέλν θαη ιεζκνλεκέλν από ηνπο αλζέιιελεο, ηνπο απνγόλνπο θαη ζπλερηζηέο ησλ

αλν-ζηνπξγεκάησλ εθείλσλ πνπ πξνέηξεπαλ ηνλ πιεζπζκό ηεο Κσλζηαληηλνππόιεσο λα ππνηαρζεί ζηηο νξδέο ησλ Οζσ-

καλώλ ρσξίο λα πξνβάιιεη θακκία απνιύησο αληίζηαζε, γηαηί «ήηαλ ζέιεκα Θενύ ε πόιηο λα ηνπξθέςεη». Δίλαη νη ίδηνη

εμνκώηεο πνπ απέθνςαλ θάζε ειπίδα βνεζείαο από ηε Γύζε θαηά ηηο θξίζηκεο, όζν θαη ηξαγηθέο ώξεο ηεο πνιηνξθίαο,

γηαηί δελ ηνπο ην... επέηξεπε ν Γηαρβέ θαη ην... θηιηόθβε.

Αηώλεο λσξίηεξα νη εζπραζηηθέο έξηδεο, πνιηηηθνζξεζθεπηηθέο δηακάρεο πνπ εθδειώζεθαλ θαηά ην 1393 κ.Φ., είραλ

ήδε ππνζθάςεη επηθίλδπλα ηα ζεκέιηα ηνπ Βπδαληίνπ. Κάησ από απηέο ηηο ζπλζήθεο, ην ρξηζηηαληθό Βπδάληην πα-

ξαδόζεθε αβνήζεην θαη εζσηεξηθά ππνλνκεπκέλν από ηνπο αλζέιιελεο ξαζνθόξνπο ζηηο ηνπξθηθέο νξδέο. Καη α-

ζθαιώο δελ κπνξεί λα ζεσξεζεί ζπγθπξηαθό ην γεγνλόο όηη ν κηζέιιελ Σρνιάξηνο ήηαλ ν πξώηνο πνπ αλαδείρζεθε ζηνλ

Παηξηαξρηθό Θξόλν ππό ηνπξθηθή θπξηαξρία. Η αλαξξίρεζε ηνπ απηή απνηεινύζε ηελ αληακνηβή ηνπ γηα ηε δηαβξσηηθή,

ππέξ ησλ ηνύξθσλ, ζηάζε, ηελ νπνία επέδεημε ην ηεξαηείν ππό ηελ θαζνδήγεζε ηνπ, θαηά ηε δηάξθεηα ηεο Πνιηνξθίαο

θαη ηεο Αιώζεσο... Γηα ηελ απνδεδεηγκέλε ρξηζηηαληθή πξνδνζία ζην ζέκα ηεο αιώζεσο ηεο Κσλ-

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 5

ζηαληηλνππφιεσο ζα πξαγκαηνπνηεζεί εθηελήο απνθαιππηηθή αλαθνξά ζε εηδηθφ θεθάιαην, παξαθάησ.

Παξά ηαχηα, ε ρξηζηηαληθή εθθιεζία επηρεηξεί ζήκεξα λα απνθξχςεη ηνλ αλζειιεληθφ θαη ηνπδατθφ πξνζαλαηνιηζκφ

ηεο, δηαηεηλφκελε φηη εθπξνζσπεί κία αιιφηξηα πξνο ηνλ εβξατζκφ ζξεζθεπηηθή θίλεζε. Ωζηφζν νη ρξηζηηαλνί, ηεξά απφ

θάπνηεο ζηελά δνγκαηηθέο ζενινγηθνχ ραξαθηήξα αληηζέζεηο, ηαπηίδνληαη ηδενινγηθά κε ηνλ εβξατζκφ, ε Παιαηά Δηαζήθε

ηνπ νπνίνπ απνηειεί ηεξφ βηβιίν θαη πεγή εκπλεχζεσο θαη γηα ην ρξηζηηαληζκφ. Ακθφηεξεο νη ζξεζθείεο είλαη δνγκαηηθέο,

δηεζληζηηθέο θαη ππεξβαηηθέο. Επηπιένλ ππάξρεη ηαχηηζε ζηελ αλαγλψξηζε ηεο ζεφηεηαο, φζν θαη ζηελ παξαδνρή ηεο

εθιεθηηθφηεηαο ηνπ «πεξηνχζηνπ ιανχ». Ακθφηεξα ηα δφγκαηα ππνζηεξίδνπλ φηη ε δεκηνπξγία ηνπ Κφζκνπ πξνέθπςε

απφ ηε ζέιεζε ηνπ Θενχ, ελψ εθθξάδεηαη παξάιιεια θαη ε αληίιεςε ηεο ηζνπεδσηηθήο ηζφηεηαο φισλ ησλ αλζξψπσλ.

Υπάξρεη, επίζεο, ηαχηηζε ζηε ζέζε φηη ε πίζηε πξέπεη λα ζπλνδεχεηαη απφ ηελ ηαπείλσζε θαη ηηο ηθεζίεο.

Η αλάγθε ηεο θαηαθπγήο ζε θάπνηα αλψηεξε χπαξμε, ε θαληαζηηθή επηλφεζε κίαο άυιεο δπλάκεσο πνπ θαηέρεη

-ννζηαηεπηηθφ θαη εμνπζηαζηηθφ ξφιν ζηελ αλζξψπηλε θνηλσλία, ππήξμε πάληνηε κέζα ζηνπο αηψλεο ην εχξεκα ησλ

αδπλάησλ ηεο δσήο, φισλ εθείλσλ πνπ δηαθαηέρνληαη απφ ζπκπιέγκαηα θαησηεξφηεηαο απέλαληη ζηελ επηβιεηηθή α-

ληίιεςε ηνπ απηνθπξίαξρνπ αλζξψπνπ. Σρεηηθά κε απηφ ηνλ θφβν ηνπ θιπδσληδφκελνπ αλζξψπνπ λ' αλαγλσξίζεη ηελ

παληνδπλακία ηνπ θαη λα ζηαζεί κε αγέξσρν βιέκκα απέλαληη ζηα γεγνλφηα, ν εθθξαζηήο ηεο Αλσηεξφηεηαο ηνπ

Αλζξψπνπ Φ. Νίηζε, δηαηείλεηαη φηη «Τν αίζζεκα ηεο δπλάκεσο, φηαλ θαηαιάβεη μαθληθά θαη θπξηαξρηθά ηνλ

άλζξσπν. ηνπ γελλά ηελ ακθηβνιία πξνο ην πξφζσπν ηνπ. Δελ ηνικά λα δηαλνεζεί ηνλ εαπηφ ηνπ σο αηηία απηνχ ηνπ

ζαπκαζηνχ αηζζήκαηνο ηεο δχλακεο θη έηζη απνδίδεη ηελ πξνέιεπζε ηεο ζε έλα ηζρπξφηεξν πξφζσπν, ζε κία ζεφ-ηεηα. Η

Θξεζθεία είλαη έλα είδνο θφβνπ θαη δένπο ηνπ αλζξψπνπ κπξνζηά ζηνλ εαπηφ ηνπ. Αιιά επίζεο είλαη θαη ελα εμαηξεηηθφ

αίζζεκα επηπρίαο θαη χςνπο...». Επίζεο, ν Ν. Καδαληδάθεο, πκλψληαο ηνλ άλζξσπν ζην βηβιίν ηνπ -Αζθεηηθή», αλαθέξεη:

«Κάζε ζξεζθεία, πςψλνληαο ζε ιαηξεία κία απφ ηηο αξρέγνλεο φςεο ηνχηεο ηνπ Θενχ, ζηελεχεη ηελ θαξδηά θαη ην λνπ

καο. Η νπζία ηνπ Θενχ καο είλαη ν ΑΓΩΝΑΣ. Μέζα ζηνλ αγψλα ηνχηνλ μεηπιίγνληαη θαη δνπιεχνπλ ν πφλνο, ε ραξά θη ε

ειπίδα».

Η επνρή καο, κία πεξίνδνο βαζεηάο θξίζεσο, αιιά θαη γφληκνπ πξνβιεκαηηζκνχ, παξέρεη ηελ επθαηξία

ζθπξεια-ηεζεσο κίαο λέαο πίζηεσο θη ειπίδαο ζην κήλπκα ηνπ αλσηέξνπ αλζξψπνπ. Τν θσηεηλφ απηφ κεηέσξν, ν

άλζξσπνο ηεο θάζε επνρήο κπνξεί λα ην πξνζεγγίζεη, ππεξβαίλνληαο ηε κεηξηφηεηα ηνπ εζσηεξηθνχ ηνπ εαπηνχ, πξηλ

απηή ηνλ θαζειψζεη ζε έλα ηέικα. Τν δνπινπξεπέο πξνζθχλεκα ελφο ακθίβνινπ Θενχ ππήξμε ην απνηέιεζκα ηεο

πηψζεσο ηνπ αλζξσπίλνπ φληνο, ππήξμε ν εθθπιηζκφο ηεο αληηιήςεσο ηνπ γηα ην ζείν. Εδψ ε πηψζε δελ εθιακβάλεηαη

ζαλ έλλνηα κε ζενινγηθφ πεξηερφκελν, αιιά ζαλ έλλνηα θζνξάο. Τελ αλαίξεζε ησλ ζπλεπεηψλ ηεο πηψζεσο πνπ ζπλεπά-

γεηαη ηελ θαζίδεζε ηνπ αλζξψπηλνπ παξάγνληα ζηε θζαξηή θπζηθή ηάμε, είλαη ζε ζέζε λα επηθέξεη ν ελζηεξληζκφο ησλ

αλαηαζηαθψλ ειιεληθψλ αμηψλ, θαζψο θαη ε απνδνρή ηεο Νηηζετθήο ζεσξίαο ηνπ Θετθνχ Αλζξψπνπ, ε νπνία εί-, DU απφιπηα

ζπλπθαζκέλε κε παλάξραηεο κπζηεξηαθέο παξαδφζεηο. Η επαλάθηεζε ηεο αλψηεξεο θαη άθζαξηεο πλεπκαηηθήο

ππνζηάζεσο, ζα ζπληειεζζεί κφλν εάλ ην αλζξψπηλν νλ επαλαζπλδεζεί κε ηε Θετθή Τάμε, φπσο ηελ πξνζδηφξηζε ν

Ηξάθιεηηνο, αλαπηχζζνληαο ζην έπαθξν ηηο πλεπκαηηθέο δπλαηφηεηεο, κέζα απφ ηε δηαδηθαζία ηεο κπήζεσο ζηηο

αξρέγνλεο πλεπκαηηθέο θαη ζξεζθεπηηθέο παξαδφζεηο ηνπ Ειιεληζκνχ.

Ο Ειιεληθφο θψδηθαο Αμηψλ, αλαδεηθλχνληαο ηελ πλεπκαηηθή νμπδέξθεηα, θαιιηεξγψληαο ην «Γλψζη ζ' απηφλ» θαη

εγθσκηάδνληαο ηε ζσκαηηθή ξψκε, θακκία ζρέζε δελ κπνξεί λα έρεη κε ηε δφιηα δηδαζθαιία ηνπ νίθηνπ θαη ηε ιαηξεπηηθή

απνζέσζε ηνπ αδπλάηνπ, ε νπνία ππεξβαίλεη θάζε φξην λνζεξφηεηαο. Ελζηεξληδφκελνο ν ρξηζηηαληζκφο απηέο ηηο

θνζκνπνιίηηθεο αληηιήςεηο πνπ αλέδεημε ε Σηψλ γηα λα θινλίζεη ηα πγηή ζεκέιηα θάζε Πνιηηηζκνχ, έρεη πα-ναβηάζεη ηνλ

αηψλην λφκν πνπ δηέπεη ηηο θπζηθέο αμίεο. Απηέο πξνζδηνξίδνπλ ηελ αλσηεξφηεηα ηεο Ειιεληθήο Φπ-"\εο, ελψ παξάιιεια

παξέρνπλ ηε δπλαηφηεηα γηα ηνλ νξηζηηθφ απεγθισβηζκφ απφ ηνλ ηζηφ ηεο ηνπδαηνρξηζηηαληθήο ζπλσκνζίαο. Όηαλ ν

πλεπκαηηθφο ηηηάλαο Φ. Νίηζε ππνζηεξίδεη φηη «Οη εβξαίνη είλαη ν πην θαηαζηξνθηθφο ιαφο ζηελ αλζξψπηλε ηζηνξία.

Έρνπλ παξαπνηήζεη ην αλζξψπηλν γέλνο ζε ηέηνην βαζκφ, πνπ αθφκε θαη ζήκεξα ν ρξηζηηαλφο απνξεί λα αηζζάλεηαη

αληηεβξαίνο, ρσξίο λα ζπλεηδεηνπνηεί φηη ν ίδηνο απνηειεί ηελ ηειηθή εβξατθή ζπλέπεηα», δίλεη ηελ απνζηνκσηηθή

απάληεζε ζε θάζε αθειή ή αξγπξψλεην ππεξαζπηζηή ηνπ ηνπδαηνρξηζηηαληθνχ θαηεζηεκέλνπ, ίνπ επηδηψθεη λα εμαγλίζεη

ηε ρξηζηηαληθή πιάλε απφ ην εβξατθφ δειεηήξην.

Εάλ ν ηζηνξηθφο εξεπλεηήο εληξπθήζεη ζηα γεγνλφηα, ζα δηαπηζηψζεη φηη ην ηνπδαηνρξηζηηαληθφ θαηεζηεκέλν

ελαληησλφκελν γηα ηα πξνζρήκαηα ζηνλ εβξατζκφ (θξαζηηθνχ θαη κφλν ραξαθηήξα), κεζφδεπζε ηελ αλελφριεηε ε-

μάπισζε ηνπ αλά ηελ Επξψπε. Η αθνκνίσζε ησλ εβξαίσλ απφ ην ρξηζηηαληζκφ, αλά ηνπο αηψλεο, ππήξμε ε βαζηθή αηηία

δηαζψζεσο ηεο ζησληζηηθήο αξάρλεο ζηνλ επξσπατθφ ρψξν. Αο κε ιεζκνλνχκε άιισζηε φηη νη ρξηζηηαλνί ππήξμαλ εθείλνη

πνπ γηγάλησζαλ νηθνλνκηθά ηνλ εβξατζκφ θαηά ην Μεζαίσλα, φηαλ ε θαζνιηθή εθθιεζία αθαίξεζε απφ ηνπο πηζηνχο ηεο

ην δηθαίσκα ηνπ δαλεηζκνχ ρξεκάησλ κε ηφθν, πξνλφκην ην νπνίν πεξηήιζε ζηε δηθαηνδνζία ησλ εβξαίσλ, νη νπνίνη θαη ην

άζθεζαλ θαη' απνθιεηζηηθφηεηα.

Πέξαλ φκσο απηψλ, ν αλαγλψζηεο, αιιά θπξίσο ν εκβξηζήο κειεηεηήο, δελ κπνξεί λα παξαβιέςεη ηε δηαπίζησζε φηη

ηνπδατζκφο θαη ρξηζηηαληζκφο έρνπλ θνηλφ ππφβαζξν αιιά θαη ζεκείν αλαθνξάο ηελ Παιαηά Δηαζήθε, ε νπνία, σο

εβξατθήο εκπλεχζεσο ζχγγξακκα, εκπεξηέρεη ηηο βαζηθέο αξρέο ησλ δχν απηψλ ζξεζθεηψλ. Σχκθσλα κε ηελ Παιαηά

Δηαζήθε, ν Θεφο πθίζηαηαη σο ππεξθπζηθφ θαη ππεξινγηθφ νλ, ζαθψο πέξαλ ηνπ θφζκνπ ηνχηνπ, ππάξρεη πξν ηνπ

Κφζκνπ θαη επηδίδεηαη ζηε δεκηνπξγία ηνπ θφζκνπ εθ ηνπ κεδελφο, δεκηνπξγψληαο έλα δπτζκφ θφζκσλ (ηνλ

6

άθηηζην θαη ηνλ θηηζηό, όπνπ ν θηηζηόο είλαη ην απνηέιεζκα ηεο εθπηώζεσο ηνπ άιινπ θόζκνπ). Γηα ηεο αθεινύο απηήο

ηνπδαηνρξηζηηαληθήο ζεσξίαο, ν άλζξσπνο θαη ε εζληθή θνηλόηεηα θαη' επέθηαζε θαζίζηαληαη έξκαηα ηεο «ζετθήο

βνπιήζεσο», πνπ κε κνηξνιαηξηθή εγθαξηέξεζε αλακέλνπλ ηε ζσηεξία ηνπο από ηνλ «παλάγαζν Θεό».

Η επηλόεζε δε ηνπ «παξαδείζνπ» θαη ηεο «θνιάζεσο» ζπκπιεξώλνπλ ην όιν πξόηππν κε θηλδπλνινγηθέο πξνε-

θηάζεηο θαη ελζπείξνληαο ην δέιεαξ αιιά θαη ηνλ θόβν ζηνλ παζεηηθνπνηεκέλν πηζηό.

Δπίζεο, όζνλ αθνξά θνζκνπνιίηηθα θεξύγκαηα ηνπ Σανύι ή Παύινπ ηεο κνξθήο «δελ ππάξρεη δηάθξηζε κεηαμύ

Έιιελνο ή Ινπδαίνπ», νη Έιιελεο ζα πξέπεη λα αληηηάμνπλ ηελ παλάξραηα επηηαγή «Παο κε Έιιελ Βάξβαξνο», πξνζ-

δίδνληαο βέβαηα ζηνλ όξν «Έιιελ» έλα επξύ ηδενινγηθό, αιιά θαη εζηθό-ζξεζθεπηηθό πεξηερόκελν. Αο θαηαζηεί α-

ληηιεπηό όηη ν Διιεληζκόο δε δαλείδεηαη αιιόηξηνπο θαη θζνλεξνύο Θενύο απν ην δηεθζαξκέλν εβξατθό ηεξαηείν, γηαηί

πάληα είρε ηε δηθή ηνπ αλώηεξε αληίιεςε γηα ην ζείν θαη δηέζεηαη ηε ιαηξεία ηνπ, ηελ νπνία είρε ζπλπθάλεη κε ηηο

αξρέγνλεο παξαδόζεηο ηνπ.

Καηαιήγνληαο, αο αθνύζνπκε ηε ζηεληόξεηα θσλή ηνπ νξακαηηζηή ηνπ Νένπ Διιεληζκνύ Πεξηθιή Γηαλλόπνπινπ, ν

νπνίνο, κέζσ ησλ Απάλησλ ηνπ, καο δηακελύεη: «Αδύλαηνλ πιένλ λα ςεπδώκεζα θαη λα απηνθηνλνύκελ Δζληθώο,

θξύβνληεο ηελ δύλακηλ ηνπ Διιεληζκνύ καο ράξηλ ηνπ Χξηζηηαληζκνύ». Κη αθόκε πξνζζέηεη: «Δάλ δελ κπνξείηε λα

αη-ζζάλεζζε όηη είζζε Έιιελεο, παξά κόλνλ κέζα από ην πάπισκα ηνπ Χξηζηηαληζκνύ ζαο, ηόηε εξξέησ ηέηνηνο Διιε-

ληζκόο. Γηόηη ηόηε ν Διιεληζκόο ζαο είλαη λεθξόο».

Πεξί ηεο ηνπδατθήο θαηαγσγήο ηνπ ρξηζηηαληζκνύ απνθαίλνληαη, όκσο, θαη δηαπξεπείο επηζηήκνλεο. Ιδνύ ηη αλαθέξεη

ν νκόηηκνο θαζεγεηήο ηνπ Παλεπηζηεκίνπ Αζελώλ Σάββαο Αγνπξίδεο, πεξί ησλ θνηλώλ ξηδώλ

Χξηζηηαληζκνύ-Ινπδατζκνύ, ζε άξζξν ηνπ ζε θαζεκεξηλή εθεκεξίδα, ην νπνίν θαη παξαζέησ σο επίινγν απηνύ ηνπ

εηζαγσγηθνύ πξννηκίνπ:

«Πρέπει κάποιος να είναι αγράμματος και να αγνοεί πως αρχικά ο χριστιανισμός ήταν μία ιουδαϊκή θρησκευτική μερίδα.

Ανεξάρτητη θρησκεία έγινε ο χριστιανισμός, κατά τους ορισμούς της θείας πρόνοιας, κάτω από πολύ γνωστές σε όλους μας

συνθήκες, οι κυριότερες εκ των οποίων είναι ο ιδιαίτερος προφητικός δυναμισμός του χριστιανισμού, οι συνθήκες πλήρους

περίπου καταστροφής του ιουδαϊκού έθνους από τη Ρώμη κατά τις ιουδαϊκές επαναστάσεις του 70 και 135 μ.Χ., η επικράτηση

του εξ' εθνών στοιχείου μέσα στις πρώιμες χριστιανικές εκκλησίες και, για να αντιληφθεί ο αναγνώστης για ποιο πράγμα μιλάμε,

όταν παρουσιάζουμε τον χριστιανισμό ως αρχικά μία αίρεση μεταρρυθμιστική του ιουδαϊσμού, του προτείνουμε να λάβει υπ'

όψη του κάποια κατ' επιλογήν βασικά παραδείγματα επί του θέματος που μας απασχολεί εδώ από την ίδια την Καινή Διαθήκη: Ο

Παύλος π.χ, όπως πολύ καθαρά φαίνεται από τα κεφ. 9-1 1 της προς Ρωμαίους επιστολής του, στα μέσα του α αιώνα μ.Χ., δεν

μπορεί να φανταστεί την ε-σχατολογική ολοκλήρωση της Εκκλησίας χωρίς τους Ιουδαίους. Ο ίδιος μας πληροφορεί ότι αυτή

ήταν, έτι περισσότερο, η άποψη των λοιπών Αποστόλων και ηγετών. Εξ' άλλου ο Ματθαίος, που γράφει τρεις δεκαετίες μετά τον

Παύλο, παρουσιάζει τον χριστιανισμό ως μία ερμηνεία του ιουδαϊσμού ορθότερη από εκείνη που πρότειναν άλλες ιουδαϊκές

θρησκευτικές ομάδες. Σέλος, το Ευαγγέλιο του Ιωάννη και η Α' Επιστολή Ιωάννου δείχνουν πως, περί το τέλος του α αιώνα μ.Χ.,

σε ορισμένες περιοχές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, είχε αρχίσει η ρήξη μεταξύ υναγωγής και Εκκλησίας, γύρω από το θέμα

του προτεινόμενου από την Εκκλησία εξ' ουρανού Μεσσία Ιησού και της κοινότητας του ως οικουμενικής μυστηριακής

κοινότητας, κάτι δηλαδή που έθιγε τις εθνικές επιδιώξεις του ιουδαϊσμού.

Από τα παραδείγματα που ήδη αναφέραμε, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι αρχικά ο ιουδαϊσμός και ο χριστιανισμός δεν

παρουσιάζονταν ως αντίπαλοι και ότι η ρήξη και ο χωρισμός τους συνιστά μία ιστορική πορεία που άρχισε στο δεύτερο μισό του

α αιώνα μ.Χ. κι ολοκληρώθηκε αρκετά αργότερα, προφανώς από το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι εθνικοί και λιγότερο

Ιουδαίοι ενδιαφέρονταν για τη χριστιανική άποψη περί του Μεσσία και περί της βασιλείας του Θεού. Μέχρι και τον 3ο και 4ο

αιώνα μ.Χ. επιβιώνουν μέσα στην ευρύτερη ελληνίζουσα χριστιανική εκκλησία ποικίλες ιουδαιοχριστιανικές ομάδες, όπως

βλέπουμε από συγγράμματα κυρίως του Ιερωνύμου και του Επι-φανίου επισκόπου αλαμίνας της Κύπρου.

Βασικά, ο χριστιανισμός κληρονόμησε τη Θεολογία της Παλαιάς Διαθήκης, την κεντρική περί του Θεού αντίληψη που

βρίσκουμε στα ιστορικά, προφητικά και σοφιολογικά βιβλία του Ισραήλ. Ο Θεός δε σχετίζεται με κάτι που ο άνθρωπος φέρει

ήδη εντός του, ούτε με μεταφυσικές θεωρίες περί αισθητού και μη αισθητού κόσμου. Με την έννοια αυτή, ο Θεός της Παλαιάς

Διαθήκης διακρίνεται σαφώς από τους Θεούς της γονιμότητας άλλων θρησκειών και από τις θεότητες του Ελληνισμού. Κι ο

χριστιανισμός υιοθέτησε αυτή την αντίληψη περί Θεού και της σχέσης του προς την ιστορία.

Όλοι οι δογματικοί αγώνες της εκκλησίας από τον 4ο έως τον 8ο μ.Χ. αιώνα εναντίον ποικίλων νέων θεολογικών προτάσεων,

από μέρους κυρίως του Ελληνισμού, χαρακτηρίζονται από την προσπάθεια διατήρησης της Ελληνικής περί του Θεού άποψης, σε

σχέση με την ανθρώπινη ιστορία.

Σο γεγονός ότι η Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή η Αγία Γοαφή του ιουδαϊσμού, αποτελεί τμήμα της χριστιανικής Αγίας Γραφής,

καθώς και το ότι η υπεράσπιση του χριστιανικού δόγματος στηρίχθηκε πάνω σε κείμενα προερχόμενα είτε από την Παλαιά είτε

από την Καινή Διαθήκη, μιλάει από μόνο του για την κοινή περί Θεού αντίληψη των δύο θρησκειών.

Βέβαια η σύνδεση αυτή δεν οφείλεται μόνο στο ότι ο Ιησούς, οι Απόστολοι, οι αρχικοί θεμελιωτές του χριστιανισμού ήσαν

Ιουδαίοι. Ούτε σε μία ασυμφιλίωτη αντίθεση προς ελληνικές θεολογικές και φιλοσοφικές απόψεις περί

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

του θείου προς τις οποίες τόσο η Εκκλησία, όσο και κάποιοι κλάδοι του ιουδαϊσμού, σιγά-σιγά προσήγγισαν.

Ο ιστορικός παράγοντας ο οποίος κατ εξοχήν ενίσχυσε την περί Θεού αντίληψη της Παλαιάς Διαθήκης μέσα στην αρχική

χριστιανική θεολογία ήταν κυρίως η εμφάνιση και η εξάπλωση του Γνωστικισμού, ακόμα και μέσα στην Εκκλησία κατά τους 3

και 4 πρώτους αιώνες της εκκλησιαστικής ζωής. Ο Γνωστικισμός πίστευε ότι ο θείος κόσμος είναι εχθρικός προς το δικό μας

κόσμο και προς την ανθρώπινη ιστορία. Η σωτηρία για τον Γνωστικισμό είχε ιστο-Οίκή διάσταση μόνο κατά τούτο, ότι ως λύτρωση

του ανθρώπου εθεωρείτο η απαλλαγή του από την ιστορία και η Δεηάβαζε σε έναν άλλο θείο και ουράνιο κόσμο, έξω από την

ιστορία. Ήταν εντελώς αντι-ϊστορικός ο Γνωστικισμός και ε Εκκλησία κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της πορείας της

στηρίχθηκε κυρίως στην Παλαιά Διαθήκη και στην ιερί Θεού και ιστορίας αντίληψη της για να αποκρούσει το Γνωστικισμό από

τους κόλπους της. Έτσι, η Π. Διαθήκη και ο Θεός της έγινε ο στύλος και το εδραίωμα της παραπέρα θεολογικής εξέλιξης του

χριστιανισμού.

Δεν επιτρέπουν τα όρια, μέσα στα οποία γράφεται αυτή η σύντομη τοποθέτηση στο θέμα, για να αναπτυχθούν -.ζοαπέρα οι

σχέσεις των δύο θρησκειών σε άλλους θεολογικούς χώρους. Ιδιαίτερα, ο ιουδαϊσμός επηρέασε τοχρι-ιπανισμό με τον

Αποκαλυπτικό τελικά προσανατολισμό του, την προφητικής έμπνευσης ηθική του κ.τ.λ. Εκεί που εί-. ζ . οανερή η διάσταση

μεταξύ των δύο θρησκειών είναι ότι στο χριστιανισμό ο Νέος Ισραήλ, η Εκκλησία, προσδιο-:.Ιεται όχι εθνικά αλλά μυστηριακά».

Καηαιήγνληαο, ζα πξέπεη λα ηνληζζεί φηη αλέθαζελ νη Έιιελεο είραλ ηε δηθή ηνπο αλψηεξε αληίιεςε πεξί ηνπ ζεί-νπ,

δηέζεηαλ ηε ιαηξεία ηνπο, ηα βάζξα ησλ πςειψλ δνμαζηψλ ηνπο. Σηε δφιηα θαη θηινζνθηθά ζνθηζηηθνχ ραξαθηή-να

πξνζπάζεηα πνπ δηεμάγνπλ ζθνηεηλνί θχθινη πξνθεηκέλνπ λα εκθαλίζνπλ νιφθιεξε ηελ αλζξσπφηεηα σο πηζηεχ-Ο'υζα

ζηελ απηή θαη' νπζίαλ ζξεζθεία θη έρνπζα ηνλ απηφλ πνιηηηζκφ, απαληνχκε κε ηε δηαρξνληθήο αμίαο επηηαγή m ι

πξνγφλσλ καο «Εθάο νη βέβεινη».

Τν βηβιίν απηφ απνθαιχπηεη, ελ νιίγνηο, ηνλ ξφιν ηνπ ζθνηεηλνχ εθείλνπ εμνπζηαζηηθνχ ηεξαηείνπ πνπ αλαγφξεπζε

εαπηφ ζε εθπξφζσπν ηνπ Θενχ θαη ελ νλφκαηη απηνχ ηνπ απηνπξνζδηνξηζκνχ ηνπ, απαηηεί, «ειέσ Θενχ», πιένλ, ΜΙ : ηνπο

πάληεο ζπκκφθσζε θαη ππνηαγή ζηηο απνθάζεηο ηνπ.

Εθηξέπνληαο ηελ ζενζέβεηα ζε δεηζηδαηκνλία θαη ζξεζθνιεςία, έρνληαο απντεξνπνηήζεη νηηδήπνηε ζείν θαη αγλφ,

θαιιηεξγψληαο ηνλ θφβν έλαληη ηνπ ηηκσξνχ Ιερσβά, ην επαγγεικαηηθφ ηεξαηείν αλήγαγε ηελ ζξεζθεία ζε

θηλδπλν-Χνγηθφ θαη εθβηαζηηθφ κεραληζκφ γηα ηνλ λνεηηθφ έιεγρν ησλ καδψλ, κε φιεο ηηο ζπλαθφινπζεο ζπλέπεηεο. Κάησ

α-ηθ απηέο ηηο ζπλζήθεο, επήιζε ν ζξεζθεπηηθφο θαη πλεπκαηηθφο εμεβξατζκφο νινθιήξνπ ηνπ θφζκνπ, δνινθνλψ-ίΐαο

γηα κία αθφκε θνξά, κεηά ηνπο εβξαίνπο, ηνλ Άξην Ιεζνχ θαη δηαζηξεβιψλνληαο ηελ αξραηνειιεληθψλ θαηαβν-. ι

δηδαζθαιία ηνπ.

Σε κία επνρή φπνπ νη πάληεο ππνηάζζνληαη ζηελ δχλακε ηνπ ρξήκαηνο θαη πεηζαλαγθάδνληαη απφ ηελ αλίεξε ζπ-

λσκνζία ησλ ζπκθεξφλησλ, έρνπκε ηελ δχλακε λα θαηαγγείινπκε ηελ εθθιεζία γηα ζπκπφξεπζε κε ηνλ εβξατζκφ <;αη

ηηο ζαηαλνπνηνχο δπλάκεηο πνπ θαιιηεξγνχλ ην πλεπκαηηθφ ζθφηνο. Γηαηί φπσο είρε αλαθέξεη θαη κία κεγάιε

πν-\.ηηθνζηξαηησηηθή θπζηνγλσκία ηνπ 20νπ αηψλα, ν θφζκνο ζα ήηαλ πνιχ θαιχηεξνο εάλ δελ ππήξρε ν ηνπδαηνρξη-~

ζ/ηζκφο θαη ε ζχθηιε...

Ο ΓΗΩΓΚΟ ΣΩΛ ΔΙΙΖΛΩΛ

Χριστιανική εκκλησία των

Αγίων Αποστόλων, η οποία

έτει ανεγερθεί επί

ερειπίων στον τώρο της

αρταίας αγοράς των

Αθηνών. Ο σεβασμός προς

τον Ελληνικό Πολιτισμό,

στο έπακρο τοσ...

Ζ ΔΒΡΑΪΘΖ ΔΠΗΓΡΑΖ ΣΟΛ ΧΡΗΣΗΑΛΗΚΟ

ία μελόθεξηε ζξεζθεία πνπ επηβιή-

ζεθε θαη αλαδείρζεθε εμ' νινθιή

ξνπ από εμνπζηαζηηθέο ζθνπηκόηε

ηεο, έιθνληαο ηελ θαηαγσγή ηεο από ηα πην

καύξα ζθνηάδηα ηεο κνρζεξήο ζεκηηηθήο ε-

βξατθήο ςπρήο, ήηαλ αδύλαην λα κελ πξν-

θαιέζεη νιέζξηεο ζπλέπεηεο ζηελ πνξεία ηνπ

Διιεληζκνύ. Γη' απηόλ αθξηβώο ην ιόγν,

ζηνηρεηώδεο ζπλέπεηα πξνο ηελ ηζηνξηθή α-

ιήζεηα επηβάιιεη λα απνθαινύκε ην ρξηζηηα-

ληθό ακάιγακα «ηνπδαηνρξηζηηαληζκό». ή-

κεξα ην κηζειιεληθό θξαηίδην πνπ θαη' επί-

θαζε εθθξάδεη ηελ πνιηηηθή απνθαηάζηαζε

ηνπ Διιεληθνύ Έζλνπο, έρεη αλαγνξεύζεη ηνλ

ρξηζηηαληζκό ζε επίζεκε θξαηηθή ζξεζθεία,

κε ό,ηη απηό ην γεγνλόο ζπλεπάγεηαη.

πλεπεία απηνύ ηνπ γεγνλόηνο, νη πάληεο ε-

μαλαγθάδνληαη θαη βαπηίδνληαη ρξηζηηαλνί ζε

λεπηαθό ζηάδην. Απνθηνύλ κία ζξεζθεπηηθή

ηαπηόηεηα δίρσο λα έρνπλ ην «Γλώζη ζ'

απηόλ», ππνβάιινληαη ζε κία δηαδηθαζία ε

νπνία αθ' εαπηήο ζπληζηά ηελ απνθνξύθσζε

ηνπ πξνζειπηηζκνύ αιιά θαη ηεο παξα-

πιαλήζεσο αλειίθσλ αλζξώπσλ. Χσξίο λα

έρνπλ ηελ ειάρηζηε επίγλσζε ηνπ ζπκβά-

ληνο, όπσο άιισζηε θαη ηνπ πεξηερνκέλνπ

πνπ πεξηθιείεη ε ρξηζηηαληθή ζξεζθεία, ηα

λήπηα νδεγνύληαη ζηνπο ρξηζηηαληθνύο λανύο

θαη απνθηνύλ ζξεζθεπηηθή ηαπηόηεηα. Ηδνύ ν

ζξεζθεπηηθόο γεληηζαξηζκόο... Θαηά ηε

δηάξθεηα ησλ ύζηεξσλ παηδηθώλ ηνπο ρξόλσλ,

ζα ππνζηνύλ από ην νηθνγελεηαθό ηνπο

πεξηβάιινλ, πνπ θη απηό είλαη βπζηζκέλν ζηελ

άγλνηα, αιιά θαη από ην επίζεκν

εθπαηδεπηηθό ζύζηεκα, κία πιύζε εγθεθάινπ

πνπ ζθνπό έρεη λα εδξαηώζεη ηελ αλεπη-

θύιαθηε θαη άινγε πίζηε ηνπο ζηηο

ηνπδαην-ρξηζηηαληθέο δνμαζίεο.

Δίλαη ηζηνξηθόο λόκνο κε απαξέγθιηηε η-

ζρύ όηη νη ιανί σθεινύληαη ηα κέγηζηα όηαλ

θαζηζηνύλ πξόηππα θαη ζεκεία αλαθνξάο

ηνπο έζλε, ηα νπνία είλαη θνξείο πνιηηηζκνύ

αλσηέξνπ ηνπ δηθνύ ηνπο, πνηέ όκσο θαησ-

ηέξνπ. Ο εβξαίνη, αθνύ πξώηα θαηόξζσζαλ

λα εθηνπίζνπλ ηελ Παηξώα Θξεζθεία, είηε

θαηαζπθνθαληώληαο ηελ σο «εηδσινιαηξη-

θή», είηε δηώθνληαο ηε «δηα ππξόο θαη ζηδή-

ξνπ», όπσο ζα θαηαδεηρζεί θαησηέξσ, επέ-

βαιιαλ έλα δηθό ηνπο ζξεζθεπηηθό ηύπν, ε

επηθξάηεζε ηνπ νπνίνπ ζπλδέζεθε κε ηελ

παξαθκή ηνπ Διιεληζκνύ. Οη θνξείο ησλ ηε-

ιεηνπξγηθώλ θόλσλ θαηόξζσζαλ, δη' απηνύ

ηνπ ηξόπνπ, λα επηβιεζνύλ ζε νιόθιεξν ηνλ

θόζκν, πξώηα ζξεζθεπηηθά θαη αθνινύζσο

πλεπκαηηθά. Αλαθεξόκελνη επί ηε επθαηξία

ζηνλ όξν «είδσιν», ζπλάγεηαη εηπκν-

Κ

ινγηθά όηη ν όξνο απηόο ζεκαίλεη απεηθόληζε,

ζπλεπώο ην είδσιν απνηειεί κία εηθνληθή

παξάζηαζε, ζε ζπκβνιηθό πάληνηε επίπεδν,

ηεο ζεόηεηνο ή ησλ ζενηήησλ. Δίδσια ππ'

απηή ηελ έλλνηα δελ είλαη κόλν ηα πε-ξηθαιιή

αγάικαηα ησλ πξνγόλσλ καο, αιιά θαη νη

ρξηζηηαληθέο εηθόλεο πνπ απνπλένπλ κηδέξηα

θαη αζζεληθόηεηα.

Δπεηδή, όκσο, αλαθεξζήθακε ζηνπο ε-

βξαίνπο θνξείο ησλ καθάβξησλ ηειεηνπξγη-

θώλ θόλσλ, αο δνύκε πνηνί ήηαλ νη εκπλεπ-

ζηέο ηνπ ρξηζηηαληζκνύ θαη νη ζξεζθεπηηθνί

θαζνδεγεηέο ηνπ αθειιεληζκνύ ηνπ Βπδα-

ληίνπ. ύκθσλα κε ηνπο πξνθήηεο ηνπ ηνπ-

δατζκνύ Ηεξεκία θαη Ηεδεθηήι, ήηαλ επηβε-

βιεκέλε ε ζπζία ζηνπο βσκνύο κηθξώλ παη-

δηώλ, πξνο ηηκήλ ησλ εβξατθώλ ζενηήησλ

Ηα-βέ θαη Βάαι. Απηό ην θξηθηό έζηκν νη

εβξαίνη ην κεηέθεξαλ θαη ζηνλ ειιαδηθό

ρώξν, όπνπ θαη επηρείξεζαλ λα ην

εθαξκόζνπλ. Ο ζπγγξαθέαο Π. Θαζζηκάηεο,

ζην βηβιίν ηνπ «Αίκα-εβξαίνη, Σαικνύδ, ήηνη

απνδείμεηο ζξεζθεπηηθνί, ηζηνξηθνί,

δηθαζηηθνί πεξί ηεο ππάξμεσο ησλ

αλζξσπνζπζηώλ παξ' εβξαί-νηο», αλαθέξεη

όηη ηελ Θπξηαθή ησλ Βαΐσλ, 13 Απξηιίνπ

1712, νη εβξαίνη ηεο Εαθύλζνπ επεθύιαμαλ

ζηαπξηθό ζάλαην ζην δρξνλν παηδί ηεο

ρήξαο Θενδώξνπ Βαιζακάθε, ελώ ην 1812 ν

εβξαίνο Θνέλ απήγαγε έλα επίζεο κηθξό παηδί

ζηελ Θέξθπξα θαη ην ζπζίαζε ζηνλ Βάαι. Σν

έγθιεκα απεδείρζε θαη ν Θνέλ, θαηόπηλ

απνθάζεσο ηνπ ηόηε δηνηθεηή Θεξθύξαο

ζηξαηεγνύ Ινδεξώ, εθηειέζζεθε. Απηνί είλαη

νη πλεπκαηηθνί θαζνδεγε-

1

ηέο ησλ ρξηζηηαλώλ, κηζάλζξσπνη θαη δόιηνη

λνζηαιγνί ηειεηνπξγηθώλ θόλσλ. Απηόλ ηνλ

αηκνδηςή Θεό, ηνλ Γηαρνβά ή, θαηά ην νξζό-

ηεξν, κία παξαιιαγή ηνπ, επηρείξεζαλ νη ε-

βξαίνη λα επηβάιινπλ ζηνλ ειιαδηθό ρώξν, δηα

ηνπ ρξηζηηαληζκνύ.

Χξηζηηαληζκόο, κία δνγκαηηθή πίζηε ε ν-

πνία έρεη ηαπηηζζεί βέβεια από ηνπο δεκα-

γσγνύο θαη ηνπο μελόδνπινπο εκπόξνπο ησλ

ηδεώλ κε ηελ Ειιάδα. Ειιελνξζνδνμία, απηή

είλαη ε παξάδνζε ηνπ Ειιεληζκνύ,

δηαηείλνληαη ηα θεξέθσλα ηεο Σηώλ. Καηά

πόζν όκσο απηό ηζρύεη; Ελ ηέιεη, είκεζα

Έιιελεο ή ρξηζηηαλνί; Κη εάλ ζπκβαίλεη ην

πξώην, πνηνο ν ιόγνο λα απνπνηεζνύκε θαη

θαηά βάλαπζν, όζν θαη απεξίζθεπην ηξόπν, λα

απεκπνιήζνπκε ηελ παλάξραηα ζξεζθεία ησλ

παηέξσλ καο; Εάλ είκεζα απόγνλνη ηνπ

Δεπθαιίσλα θαη ηεο Πύξξαο, ηη ζρέζε έρνπκε

κε ηνλ Αβξαάκ θαη ηνλ Ιζαάθ θαη πώο

αλερόκεζα λα απνθαινύκαζηε ρξηζηηαλνί,

δειαδή πηζηνί ηνπ εβξαίνπ Γηεζνπά; Εάλ

ζπκβαίλεη ην δεύηεξν, θαη αξλνύκεζα

ζπλεηδεηά ηελ έλδνμε ηζηνξία ρηιηεηεξίδσλ,

πνπ εθθηλά από ηνλ Όιπκπν, θαη πξνζθπλνύκε

ηνλ βηβιηθό κνρζεξό Ιερσβά, έλα λνζεξό

πξντόλ ησλ εβξαίσλ λνκάδσλ, πνηνο ν ιόγνο

λα ιεγόκεζα Έιιελεο;

Πξνηνύ δώζνπκε απάληεζε ζην θαίξην

απηό εξώηεκα, ζα πξέπεη λα δνζεί ε δπλα-

ηόηεηα λα απνθηήζνπκε επίγλσζε ησλ δύν

απηώλ αληηιήςεσλ, ηεο ακηγώο παξαδνζηα-

θήο γεγελνύο ζξεζθείαο, γλσζηήο σο

εζληθήο θαη ηεο Χξηζηηαληθήο, πξνθεηκέλνπ λα

θξίλνπκε ώξηκα. Κη επεηδή γηα ηνλ κελ

ρξηζηηαληζκό γλσξίδνπκε όζα ζέιεη ην ζύ-

ζηεκα λα γλσξίδνπκε, γηα ηνλ δε

Δσδεθαζε-τζκό δε γλσξίδνπκε ηίπνηε άιιν

πέξαλ θάπνησλ αόξηζησλ ζπθνθαληηώλ θαη

ύβξεσλ, αο αξρίζνπκε ηελ έξεπλα καο κε ηνλ

Χξηζηηαληζκό, αλαθαιύπηνληαο ην εζώηεξν

πεξηερόκελν ηνπ, όζν θαη ηηο ηζηνξηθέο

ζπγθπξίεο ππό ηηο νπνίεο επεβιήζε θαη

επηθξάηεζε.

Γηαρβέ ζεκαίλεη ζηα εβξατθά ν «Ωλ», απ-

ηόο δειαδή πνπ ππάξρεη, ηδηόηεηα ε νπνία

θαζίζηαηαη απνδεθηή ζηνλ ρξηζηηαληζκό γηα

ηελ ηξηζππόζηαηε ζεόηεηα ηνπ (Ο ηξηαδηθόο

Θεόο ηαπηίδεηαη κε ηνλ Ιερσβά).

Ο ρξηζηηαληζκόο βαζίδεη ηηο δνγκαηηθέο

ηνπ ζέζεηο ζηελ Παιαηά Δηαζήθε, ε νπνία α-

πνηειεί ηνλ «θνξκό» ησλ εβξατθώλ παξαδό-

ζεσλ θαη ηε βάζε ηεο ηνπδατθήο ζξεζθείαο.

Καη' απηόλ ηνλ ηξόπν, ν ρξηζηηαληζκόο πξν-

παγαλδίδεη απξνζρεκάηηζηα ππέξ ησλ

ζεκη-ηώλ, αλαδεηθλύεη ηνπο εβξαίνπο ζε

«πεξηνύζην ιαό», αληηπξνζσπεύνληαο ηελ...

ζεό-πλεπζηε ζεσξία ηεο ππνηαγήο ζηελ...

αλσηεξόηεηα θαη... εθιεθηηθόηεηα ησλ

ηνπδαίσλ, παξαβιέπνληαο ην γεγνλόο όηη ε

Παιαηά Δηαζήθε εμηζηνξεί ηελ εβξατθή

δηαθζνξά. Ωζηόζν, ε ηζηνξία ηνπ πξναγσγνύ

Αβξαάκ, ηνπ Ιζαάθ, ηεο Σάξαο θαη

νιόθιεξνπ ηνπ εβξατθνύ ζπξθεηνύ δελ

πξνζηδηάδεη ζηηο π-

Ο Σαούλ (απ. Παύλορ)

επισειπεί να κηπύξει

ηον λόγο ηος Ιεσωβά

ζηην Αθήνα. Όπωρ

όμωρ ομολογεί ο ίδιορ

ζηιρ «Ππάξειρ

Αποζηόλων», όπος και

αν πήγαινε, οι Έλληνερ

ηον απόπεμπαν.

Ο ΓΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΔΛΛΗΝΩΝ 1

ςειέο ειιεληθέο εζηθέο παξαδόζεηο.

Δίλαη πξνθαλέο, από κία αλαζθόπεζε

ησλ ηζηνξηθώλ αηηίσλ, αιιά θαη ησλ πνιη-

ηηθώλ ζπκβάλησλ ηεο επνρήο -θαηά ηελ

νπνία θπνθνξήζεθε ε ζξεζθεία ηνπ

«Γηε-ζνπά» (Ιεζνύ, εβξάίζηί)- θαηαδεηθλύεη

όηη ε εκθάληζε ηνπ ρξηζηηαληζκνύ δελ εμπ-

πεξεηνύζε ζξεζθεπηηθέο αλάγθεο, δελ α-

πέξξεπζε από κία θηινζνθηθή ή ζενινγηθή

δηεξγαζία, αιιά ππαγνξεπόηαλ από ην

πνιηηηθό θαη θπξίσο πνιηηηζηηθό αδηέμνδν

ζην νπνίν είρε πεξηέιζεη θαηά ηνπο

ηειεπηαίνπο πξνρξηζηηαληθνύο αηώλεο ν

ηνπδατζκόο. Δίλαη ηζηνξηθά επηβεβαησκέλν

όηη ε έληνλε πνιηηηζηηθή επίδξαζε ηνπ

ειιεληθνύ πλεύκαηνο είρε δηράζεη ηνπο ε-

βξαίνπο, νη νπνίνη ζπλέζεηαλ πιένλ δύν

βαζηθέο ηάζεηο. Η κία ήηαλ απηή ησλ

Δζζαί-σλ, πνπ ζπκπεξηειάκβαλε ηνπο

ηνπδαίνπο Διιεληζηέο, νη νπνίνη αλαγλώξηδαλ

ηελ αλσηεξόηεηα ηνπ Διιεληζκνύ, ηεινύληεο

ππό ηελ θαηήρεζε ηνπ θαη δερόκελνη ην

ππέξηαην θσο ησλ δηδαζθαιηώλ ηνπ. Η άιιε

ηάζε ήηαλ εθείλε ησλ ηνπδαίσλ Μαθθαβαίσλ,

βαζεηα αλζειιεληθή, ε νπνία εθπξνζσπνύζε

ηα παλάξραηα ζησληζηηθά νξάκαηα θη εμέ-

θξαδε ηηο επεθηαηηθέο πξνζδνθίεο πνπ δηα-

θαηέρνπλ ηνλ αηώλην εβξαίν.

Όπσο επηκαξηπξνύλ νη ίδηεο νη εβξατθέο

πεγέο (Α' Μαθθαβαίσλ 2, 42), νη ηνπδαίνη θαηά

ηνλ 2ν π.Χ. αηώλα ηεινύζαλ ππό ηελ επήξεηα

δύν δηακνξθσκέλσλ ζξεζθεπηηθώλ θαη

πλεπκαηηθώλ ηαπηόρξνλα θέληξσλ. Τνλ έλα

εγεηηθό πόιν απνηεινύζε ε ηεξαηηθή ηάμε,

ελώ ν άιινο έβξηζθε ηελ έθθξαζε ηνπ ζηελ

θαηεγνξία ησλ δηδαζθάισλ. Δίλαη ηζηνξηθά

επηβεβαησκέλν όηη, γηα έλα δηάζηεκα, νη ηνπ-

δαίνη ηεξείο επεδείθλπαλ αλνρή πξνο ην θαη-

λόκελν ηεο έληνλεο ειιεληθήο πλεπκαηηθήο

επηδξάζεσο, ζην βαζκό βέβαηα πνπ απηό δελ

έζηγε θαίξηα ηα άκεζα ζπκθέξνληα ηνπο.

Αληίζεηα νη λνκνδηδαζθαινη, βαζεηά

πξνζεισκέλνη ζηηο επηηαγέο ηνπ κσζατθνύ

λόκνπ, δηαθξίλνληαλ γηα ηνλ έθδειν

κηζει-ιεληζκό ηνπο, επηρεηξνύζαλ δε λα

αλαζρέ-ζνπλ θάζε πεξαηηέξσ επίδξαζε ηνπ

ειιεληθνύ πλεύκαηνο ζηηο ηνπδατθέο κάδεο.

Δίλαη πξνθαλέο όηη ν ηνπδατθόο θόζκνο

βξηζθόηαλ ζηα πξόζπξα ηεο εζληθήο θαη ηεο

ζξεζθεπηηθήο ηνπ δηαζπάζεσο, θαζώο νη

Αζζη-δαίνη ή Δπζεβείο (από ηνπο νπνίνπο

απέξξεπζε ε Δζζατθή αίξεζε) βξίζθνληαλ,

επηβεβαησκέλα, ζε ζαλάζηκε αληηπαιόηεηα κε

ηνπο εθθξαζηέο ησλ ζηείξσλ κσζατθώλ πα-

ξαδόζεσλ. Η δηάζηαζε κεηαμύ Διιεληζηώλ

θαη Ινπδατζηώλ νμύλζεθε ηδηαίηεξα θαηά ηελ

πεξίνδν πνπ πεξηθιείεηαη κεηαμύ ησλ εηώλ

200-167 π.Χ. Δλδεηθηηθό ηεο βαζεηάο κεηα-

Εικαστική σύνθεση ποσ

απεικονίζει τον «Μσστικό

Δείπνο». Τόσο τα

πρόσωπα όσο και τα

γεγονότα ποσ στετίζονται

με τον κύκλο τοσ Ιησού,

είναι ιστορικώς

αμυιλεγόμενα.

βνιήο πνπ είρε ζπληειεζζεί θαηά ηελ πεξί-

νδν απηή ζηνλ ηνπδατθό θόζκν, απνηειεί ην

γεγνλόο όηη νη ηεξείο ησλ ηνπδαίσλ επεδεί-

θλπαλ πξνηίκεζε πξνο ηε δηζθνβνιία θαη ηα

Διιεληθά ελ γέλεη αγσλίζκαηα, εμειιήληδαλ

ηα νλόκαηα ηνπο θαη κειεηνύζαλ ηα ειιεληθά

ζπγγξάκκαηα, θζάλνληαο κάιηζηα ζην

ζεκείν λα θαηαξγήζνπλ ή λα παξακειίζνπλ

ζπζηεκαηηθά ηηο νθεηιόκελεο ζπζίεο πξνο

ηνλ Γηαρβέ. Η πξαγκαηηθόηεηα απηή απνδί-

δεηαη παξαζηαηηθά ζην Β' Μαθθαβαίσλ (Β'

Μαθ. 4, 13), όπνπ ν ζπγγξαθέαο επηζεκαίλεη

κε απαξεγόξεηε δηάζεζε όηη έρεη ζπληε-

ιεζζεί «αθκή ηνπ Διιεληζκνύ θαη πξόζβα-ζηο

αιινθπιηζκνύ».

Δπίζεο πξέπεη λα αλαθεξζεί όηη ηνλ Γε-

θέκβξην ηνπ 167 κ.Χ. θαηαξγήζεθε, από ηνλ

Αληίνρν ηνλ Γ' ηνλ Δπηθαλή, ν βσκόο ησλ

ζπζηώλ πνπ απνδίδνληαλ ζηνλ Γηαρβέ. Σηνλ

ίδην ρώξν αλεγέξζε ν Ναόο ηνπ Οιπκπίνπ

Γηόο, κία επηινγή ε νπνία εμαζθάιηζε ηε

ζπγθαηάβαζε ησλ θαηνίθσλ ηεο Ιεξνπζαιήκ.

Ωζηόζν, ε πνιηηηθή απηή ζπγθξνπόηαλ κε ηηο

απόςεηο ησλ λνκνδηδαζθάισλ. Απηνί, ηπθιά

πξνζεισκέλνη ζην πλεύκα ηνπ εβξατθνύ

λόκνπ, πξνιείαλαλ ην έδαθνο γηα κηα

εμέγεξζε πνπ ζηόρεπε ζηελ αλαθνπή ησλ

ζπγθεθξηκέλσλ κέηξσλ.

Η ππνθίλεζε απηή ησλ αληηδξάζεσλ εμα-

λάγθαζε ηνλ Αληίνρν ηνλ Γ' λα πξνβεί, ην

167 κ.Χ., ζηε ζέζπηζε δηαηάγκαηνο δηα ηνπ

νπνίνπ θαηαξγνύζε ηελ ηνπδατθή ιαηξεία,

επηβάιινληαο ηελ πνηλή ηνπ ζαλάηνπ γηα ό-

ζνπο ηελ αζθνύζαλ πιένλ παξάλνκα.

Τα κέηξα απηά όκσο δελ απέηξεςαλ ηελ

εμέγεξζε, πνπ εθδειώζεθε ην 168 κ.Χ., όπνπ

πξσηαγσληζηηθό ξόιν δηαδξακάηηζαλ νη

κηζέιιελεο εβξαίνη. Παξάιιεια, όκσο, έ-

πξεπε λα ππάξμεη θαη κία θίλεζε αληηπεξη-

ζπαζκνύ ζε ζξεζθεπηηθό-ηδενινγηθό πιαίζην.

Μέζα ζε απηή ηε δηεξγαζία εληάζζεηαη

Ο λαός τοσ Ηυαίστοσ,

γλωστός εσρύτερα ως

Θεσείο, επί τοσ Αγοραίοσ

Κοιωλού. Καη αστός ο

αρταίος λαός βεβειώζεθε

κε τρηστηαληθές

τοητογραυίες,

στεγάδολτας επί καθρόλ

τελ εθθιεσία τοσ αγίοσ

Γεωργίοσ.

λόθσλε θνηλόηεηα ησλ ιεγνκέλσλ «εζληθώλ

ρξηζηηαλώλ», θαζώο θη εθείλε ε νπνία πξν-

ήιζε από ηε ζπγρώλεπζε ηνπ ρξηζηηαληζκνύ

κε ηνλ ειιεληζηηθό ζπγθξεηηζκό.

Μάιηζηα, επί καθξόλ νη

ηνπδαηνρξηζηηα-ληθέο απηέο νκάδεο

δηαηεξνύζαλ ηηο δηθέο ηνπο Σπλαγσγέο θαη

αλέγλσζθαλ ηηο γξαθέο ζηα εβξατθά θαη ζηα

Ειιεληθά. Οη δε Απόζηνινη ήηαλ δώδεθα ηνλ

αξηζκό, εθπξνζσπώληαο ηηο δώδεθα θπιέο

ηνπ Ιζξαήι.

Αζόξπβα, ινηπόλ, αιιά απνηειεζκαηηθά

ην εβξατθό δειεηήξην δηαπόηηζε ην ηδενιν-

γηθό πεξηερόκελν ηεο ρξηζηηαληθήο ζξεζθεί-

αο, ελζηαιιάδνληαο ζε απηό ηηο

παξαθκηα-θέο αληηιήςεηο ηνπ. Όηαλ νη

ακαζείο ρξηζηηαλνί θαη νη πνξσκέλνη από ηνλ

εβξατθό ζθνηαδηζκό θαζνδεγεηέο ηνπο

ππξπνινύζαλ θαη θαηέζηξεθαλ

αλεπαλάιεπηα έξγα ηέρλεο, λανύο θαη

πνιηηηζηηθά νηθνδνκήκαηα ηηηάληαο αμίαο

ζηελ Οιπκπία αιιά θαη ζε νιόθιεξν ηνλ

ειιαδηθό ρώξν, δηεθπεξαίσλαλ ζπλεηδεηά ή

θαη αζπλείδεηα αθόκε ην πλεπκαηνθηόλν

έξγν ηνπ δηεζλνύο ηνπδατζκνύ. Έλα έξγν

βέβειν θαη εγθιεκαηηθό, ην νπνίν

επηθεληξσλόηαλ ζε κία πξνζπάζεηα

απνθξύςεσο ηεο ειιεληθήο πξσηνθαζεδξίαο,

ζηε κεγαιεηώδε ππόζεζε ηεο δεκηνπξγίαο

θαη πξναγσγήο ηνπ Πνιηηηζκνύ. Όηαλ νη

ηπθισκέλνη από ηελ εβξατθή πξνπαγάλδα

αξλεηέο ηνπ Ειιεληζκνύ κεηέθεξαλ από ηεο

αξραία Οιπκπία ζηελ Κσλζηαληηλνύπνιε ην

ρξπζειεθάληηλν άγαικα ηνπ Δηόο γηα λα ην

αληηγξάςνπλ, δεκηνπξγώληαο ην πξόηππν

ηνπ γελεηνθόξνπ Χξηζηνύ, θη ύζηεξα λα ην

θαηαζηξέςνπλ -όπσο απνθαίλνληαη έγθπξνη

αξραηνιόγνη- ζαλάησλαλ ελ νλόκαηη ηνπ

ηνπδαηνρξηζηηαληζκνύ ηελ αλππέξβιεηε

ειιεληθή αηζζεηηθή-πνιηηηζηηθή έθθξαζε θαη

δεκηνπξγία.

Όηαλ εγθαηέιεηπαλ νη κάδεο απεξίζθεπηα

ηηο παλάξραηεο πξνγνληθέο παξαδόζεηο θαη

νλνκαζίεο, γηα λα αλαβαπηηζζνύλ ζηελ

θνιπκπήζξα ηνπ ηνπδαηνρξηζηηαληζκνύ

ε-βξατζηί, απνπνηνύληαλ ηελ ίδηα ηελ

ειιεληθή ηνπο ηαπηόηεηα, αιιά θαη ηελ

Εζληθή ηηκή. Ακέηξεηα, πξαγκαηηθά, ηα

ηεξαηνπξγήκαηα πνπ δηαπξάρζεθαλ από

ηνπο απεκπνιήζα-ληεο ηελ Παηξώα

Θξεζθεία, εγθιήκαηα ηα νπνία πξνθάιεζε ε

ηνπδαηνρξηζηηαληθή ιαίιαπα. Θα ρξεηάδνληαλ

ακέηξεηνη νγθώδεηο ηόκνη πξνθεηκέλνπ λα

πεξηγξαθνύλ νη βαλδαιηζκνί θαη ηα

εγθιήκαηα ηα νπνία δηέπξαμαλ νη άθξνλεο

ρξηζηηαλνί θαηά ηνπ Ειιεληθνύ Πνιηηηζκνύ.

Όπσο είλαη γλσζηό ηζηνξηθά, ν

ηνπδαην-ρξηζηηαληζκόο επεβιήζε σο επίζεκε

θξαηηθή ζξεζθεία από ηνλ Κσλζηαληίλν, ηνλ

επσ-λνκαδόκελν από ηνπο ρξηζηηαλνύο θαη

«Μέ-

ε γέλεζε ηνπ ρξηζηηαληζκνύ, ν νπνίνο σο

θνζκνζεσξεηηθό ζύζηεκα, αιιά θαη σο

βην-αληίιεςε, ζπκπύθλσλε κία αληηθπζηθή

ζεσξία, ε νπνία ελαληησλόηαλ εκθαλώο ζην

ειιεληθό πλεύκα.

Είλαη πξνθαλέο όηη ν ρξηζηηαληζκόο, πα-

ξάγσγν πνιηηηθώλ δηεξγαζηώλ ζησληζηηθήο

πθήο κε παγθόζκηεο πξνεθηάζεηο, ρξεζηκν-

πνηήζεθε από ηνπο δεκηνπξγνύο ηνπ, ε-

βξαίνπο, ζαλ αλαζρεηηθόο παξάγνληαο,

πξνθεηκέλνπ λα αλαθόςεη ηελ αθάζεθηε, κέ-

ρξη εθείλε ηε ζηηγκή, εμάπισζε ηεο ειιελη-

θήο ζθέςεσο. Παξάιιεια, ν ρξηζηηαληζκόο

θαηόξζσζε λα απνηξέςεη ηε δηεύξπλζε ηνπ

ζξεζθεπηηθνύ-πνιηηηζηηθνύ ράζκαηνο πνπ

κάζηηδε αλειεώο ηνλ ηνπδατζκό. Είλαη βέβαην

όηη ε δηεύξπλζε απηή, ππό ηελ θαηαιπηηθή

επίδξαζε ηνπ ειιεληθνύ πλεύκαηνο, ζα

νδεγνύζε ηνλ «πεξηνύζην ιαό» ζε αλεπα-

λόξζσηε εζληθή δηάζπαζε.

Η δηείζδπζε ηνπ ηνπδαηνρξηζηηαληζκνύ

ζηνλ Ειιεληθό Κόζκν αλέθνςε ηελ νηθνπκε-

ληθή επίδξαζε ηνπ ειιεληθνύ πλεύκαηνο θαη

ηνλ δηέβξσζε ζε ζεκείν ηέηνην, ώζηε λα θα-

ηαζηεί αλίζρπξνο λα ζπλερίζεη ην εθπνιηηη-

ζηηθό θαη εμαλζξσπηζηηθό ηνπ έξγν. Καη'

απηόλ ηνλ ηξόπν επηηεύρζεθε ε πνιηηηθή,

πνιηηηζηηθή θαη ζξεζθεπηηθή ελόηεηα ηνπ ε-

βξατζκνύ, θαζώο ε εμαζζέληζε ηεο ειιεληθήο

αθηηλνβνιίαο θαη επηδξάζεσο έδσζε ηε

δπλαηόηεηα ζηνπο εθθξαζηέο ηνπ κσζατθνύ

λόκνπ λα αλαζπληαρζνύλ.

Καηά πόζν, ινηπόλ, ν ρξηζηηαληζκόο ήηαλ

ηνπδατθήο εθδνρήο; Ο θαζεγεηήο Χάλο Κέγθ,

ζην έξγν ηνπ «Ινπδατζκόο», αλαθέξεη όηη ε

αξρέγνλε ηζηνξία ηνπ ρξηζηηαληζκνύ

απνηεινύζε έλα ζρήκα ηξηώλ Κνηλνηήησλ.

Πξόθεηηαη γηα ηελ αξακατθόγισζζε θνηλό-

ηεηα ησλ ηνπδαίσλ, γλσζηώλ θαη σο

ηνπ-δαηνρξηζηηαλώλ ηεο Ιεξνπζαιήκ, ηελ

ειιε-

Ο ΓΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΔΛΛΗΝΩΝ

Λεηλαηημένος

αρταιοελληνικός ναός,

βριζκόηαν ζηο ζημείο

όποσ ζήμερα σπάρτει ηο

παρεκκλήζι ηης

Μηηροπόλεως,

θέρονηας αεηώμαηα

ολόκληρα αλλά και

άλλα δομικά σλικά

ζηοσς ηοίτοσς ηοσ.

λα», γην ηνπ Κ. Χιωξνύ. Ο Απηνθξάηνξαο

πνπ αλαθήξπμε ζε απηνθξαηνξηθή ζξεζθεία

ηνλ ρξηζηηαληζκό, ππνθύπηνληαο ζε εκθα-.είο

πνιηηηθνεμνπζηαζηηθέο ζθνπηκόηεηεο, θάζε

άιιν βέβαηα παξά «κέγαο» θαη Άγηνο -πήξμε.

Από ην δνινθνληθό ρέξη ηνπ έρα-ηαλ ηε δωή

ηνπο ε γπλαίθα ηνπ Φαύζηα, ν . ηνο ηνπ

Κξίζπνο, ελώ ππήξμε ν εληνινδόηεο

ρηιηάδωλ νκαδηθώλ δνινθνληώλ θαη ε-

θηειέζεωλ. Καηά ηελ πεξίνδν ηεο βαζηιείαο

ηνπ (273-335), ν Κωλζηαληίλνο παγίωζε ηνλ

■Όίνηηαληζκό, ηνλ νπνίν αλαγλώξηζε επίζεκα

ην 313 κε ην Γηάηαγκα ηνπ Μεδηνιάλνπ, πνπ

αθνξνύζε ηελ αλεμηζξεζθεία. Με ηηο

επινγίεο ηνπ Κωλζηαληίλνπ νη ρξηζηηαλνί ε-

πηδίδνληαη, γηα πξώηε θνξά, ζηε ζπζηεκαηηθή

ιαθπξαγώγεζε ηωλ αξραίωλ Ναώλ θαη

γεληθόηεξα ηεο αξραηνειιεληθήο παξαθαηα-

ζήθεο. Ο «Μέγαο» Κωλζηαληίλνο επέδεημε

ηε κέγηζηε δπλαηή αζέβεηα πξνο ηνπο αξ-

ραίνπο Νανύο. ηε ιεειαζία πνπ επεθύιαμε

ζηα Διιεληθά Ιεξά εληάζζεηαη θαη ε αξπαγή

ηνπ αγάικαηνο ηνπ Ππζείνπ Απόιιωλα από

ηνπο Γειθνύο, θαζώο θαη ε κεηαθν-νά ηνπ

ηξίπνδα ηεο Ππζίαο, πξνο επίδεημε, ηηελ

απηνθξαηνξηθή έδξα.

Η «αξρή ηνπ ηέινπο» εληνπίδεηαη ρξνληθά

ζην 325 κ.Χ., έηνο θαηά ην νπνίν, δη' α-

πνθάζεωο ηεο Α' Οηθνπκεληθήο πλόδνπ, α-

πνθαζίδεηαη ε ζύδεπμε θξαηηθήο εμνπζίαο

θαη ρξηζηηαληθήο εθθιεζίαο. Πξόθεηηαη γηα _.α

ηππηθή πξάμε ε νπνία επηζεκνπνηεί ηελ

αλαγόξεπζε ηωλ εθθιεζηαζηηθώλ αξρώλ ζε

"Ίνηεξεηή ηωλ ιεηηνπξγώλ ηεο πνιηηηθήο

εϊνπζίαο, ππό ηε ζθέπε ελόο ζηπγλά

ζεν-θναηηθνύ θαζεζηώηνο. Καη ε δίωμε ηνπ

ειιεληθνύ πλεύκαηνο ζπλερίδεηαη αδηάθνπα

και αλειέεηα. Σνπιάρηζηνλ 427 αγάικαηα,

αιεζηλά έξγα ηέρλεο θαη ζύκβνια ηεο πα-.

ανραηεο πξνγνληθήο ιαηξείαο, ζπγθεληξώ-

ζεθαλ, κε δηαηαγή ηνπ Κωλζηαληίλνπ, ζηελ

Αγία νθία, ηα νπνία αξγόηεξα γλώξηζαλ ηελ

θαηαζηξνθή απν ηνλ Ινπζηηληαλό, γλω-Γηό

εβξαϊζηί θαη ωο Γηνπηπξάδα.

Ο Κωλζηαληίλνο, επηδηώθνληαο λα πξνζ--

_ζεη λνκηκνθάλεηα θαη εγθπξόηεηα ζηηο ε-.

εξγεηέο ηνπ, απεθάζηζε ηε ζύζηαζε δύν ε-

πηηξνπώλ, ε ύπαξμε ηωλ νπνίωλ ζθνπό είρε

~~ δήκεπζε ηωλ πεξηνπζηώλ ηωλ Ναώλ θαη

ηωλ Ιεξώλ ηεο Παηξώαο ζξεζθείαο. ηηο αλ-

ζειιεληθέο ελέξγεηεο ηνπ Κωλζηαληίλνπ

ε-"άζζεηαη αθόκε ε κεηνλνκαζία ηεο Διιά-

δνο ζε Βπδάληην θαη ε κεηνλνκαζία ηωλ Δι-

ιήλωλ ζε ξωκηνύο, πξνθαλώο ζε ππόκλεζε

ηεο καθξνρξόληαο ππνηαγήο ηνπο ζηε

Ρώ-αε. Αθόκε, ν Κωλζηαληίλνο επηδόζεθε

θαηά ηνόπν δόιην ζηε ζπίιωζε ηεο Οιύκπηαο

Λα-ηξείαο, πξνιεηαίλνληαο ην έδαθνο γηα ηελ

απόιπηε επηθπξηαξρία ηνπ ηνπδαηνρξηζηηαλη-

ζκνύ. Δπί ηωλ εκεξώλ ηνπ νη Διιεληθέο ηέ-

ρλεο θαη Δπηζηήκεο ηέζεθαλ ζε δηωγκό, επη-

θπιάζζνληαο γηα ηνπο Έιιελεο θηινζόθνπο

δπζβάζηαθηεο πνηλέο, νη νπνίεο έθζαλαλ

κέρξη θαη ηνλ καξηπξηθό ζάλαην. Δπί ηωλ

εκεξώλ ηνπ Κωλζηαληίλνπ, επήιζε ε

κεηαηξνπή ηεο ρεξζνλήζνπ ηνπ Αζω ζε κν-

λαζηεξηαθό άλδξν, θεξύζζνληαο ηε ρεξζό-

λεζν, ύζηεξα από αλειεή δηωγκό πνπ εμα-

πέιπζε θαηά ηωλ εθεί επξηζθνκέλωλ Διιή-

λωλ, ζε ιίθλν ηνπ αλδξηθνύ κνλαρηζκνύ. ηα

πιαίζηα απηά εληάζζεηαη ε θαηαζηξνθή ηνπ

Ιεξνύ ηεο Αξηέκηδνο, ζηελ νπνία ήηαλ

αθηεξωκέλε ε ρεξζόλεζνο ηνπ Αζω, θαζώο

επίζεο θαη ε θαηαζηξνθή ηνπ παλάξραηνπ

«Αζώνπ», ηνπ βωκνύ θαη ηνπ αγάικαηνο ηνπ

Αζώνπ Γηόο. Αλάκλεζε ηεο αξραίαο θα-

ηαζηάζεωο είλαη θαη ε ζεκεξηλή νλνκαζία

ηεο ρεξζνλήζνπ ηνπ Αζω ωο «πεξηβόιη ηεο

Παλαγίαο».

Σελ αλζειιεληθή κνξθή ηνπ Κωλζηαληί-

λνπ, ηνπ απνθαινπκέλνπ θαη «Μέγα», δηαδέ-

ρζεθε ζηνλ ζξόλν ν γηνο ηνπ Κωλζηάληηνο ν

Β', ην έξγν ηνπ νπνίνπ πεξηζηξάθεθε γύξω

από ηελ θαηαζηξνθή ηωλ κλεκεηωδώλ έξγωλ

ηνπ Διιεληθνύ Πνιηηηζκνύ. Με Γηάηαγκα, ην

νπνίν ζέζπηζε ζηηο 10/4/335, απεθαζίζζε ε

ζαλάηωζε, θαη κάιηζηα άλεπ δίθεο, όζωλ

πξνέβαηλαλ ζε ζπζίεο πξνο ηνπο Παηξώνπο

Θενύο. Δθαηνληάδεο Νανί παξαδόζεθαλ

ζηελ εθδηθεηηθή καλία ηωλ ρξηζηηαλώλ θαη

άπεηξα έξγα ηέρλεο γλώξηζαλ ηα αιεζηλά

αηζζήκαηα ηωλ νπαδώλ ηεο ζξεζθείαο «ηεο

αγάπεο». Νέν Γηάηαγκα, ην νπνίν εμεδόζε

ζηηο 10/3/336, πξνέβιεπε ηε ζαλάηωζε όιωλ

όζωλ ιάηξεπαλ άιιεο ζεόηεηεο πιελ ηνπ

ηνπδαηνρξηζηηαληθνύ Ιερωβά. ηηο 21 Μαΐνπ

337, ν Κωλζηαληίλνο, όληαο εηνη-

καξκάξηλα αγάικαηα θαη νηθνδνκήκαηα ν-

δεύνπλ πιένλ πξνο ηα αζβεζηνθάκηλν γηα λα

κεηαηξαπνύλ ζε αζβέζηε!

Ο Θενδόζηνο ν Α' δηεηέιεζε Απηνθξάην-

ξαο ηνπ Βπδαληίνπ θαηά ηα έηε 379-395. Α-

πόγνλνο εβξαίσλ ηεο Ιζπαλίαο, ν Θενδόζηνο

ήηαλ δηαπνηηζκέλνο από έλα απεξίγξαπην

αλζειιεληθό κίζνο. Σν γεγνλόο απηό πη-

ζηνπνηνύλ θαη ηα αλόζηα έξγα ηνπ. Με ην

Γηάηαγκα 16.1.2 ηνπ 381 πνπ εμέδσζε, θα-

ηήξγεζε ηελ αλεμηζξεζθεία θαη ηππηθά, γηαηί

νπζηαζηηθά είρε παύζεη λα ηζρύεη πξν πνιινύ.

Με άιιν Γηάηαγκα ην 381 κ.Χ. (16.10.10)

πξνέβιεπε ηελ απαγόξεπζε ησλ ζεηηθώλ

επηζηεκώλ, ζεσξώληαο ηηο σο εθθξάζεηο

καγείαο. Με ζεηξά Γηαηαγκάησλ ζπλαθνύο

πεξηερνκέλνπ απνζηέξεζε από ηνπο Έιιελεο

ην δηθαίσκα αθόκε θαη λα επηζθέπηνληαη

Νανύο, ελώ κε ην Γηάηαγκα 104.10.6 εμίζσλε

θάζε κε ρξηζηηαλό κε εγθιεκαηία, ηδηόηεηα ε

νπνία ίζρπε ηδηαίηεξα γηα ηνπο Δζληθνύο,

ζέηνληαο θαη ηππηθά ηελ Παηξώα Θξεζθεία

εθηόο Νόκνπ. ηηο 8 Ννεκβξίνπ ηνπ 392 ν

Θενδόζηνο ν Α' έζεζε εθηόο Νόκνπ επηζήκσο

ηελ Διιεληθή Θξεζθεία. Σν 381, δηα ηεο

ζεζπίζεσο θαη λένπ αλζειιεληθνύ λόκνπ,

απνθαζίδεηαη όηη νη ρξηζηηαλνί πνπ ζα

απνηνικνύζαλ λα επηζηξέςνπλ ζηελ Παηξώα

Οιύκπηα Θξεζθεία ζα πθίζηαλην, κεηαμύ ησλ

άιισλ πνηλώλ, θαη ηε ζηέξεζε ησλ πνιηηηθώλ

δηθαησκάησλ ηνπο. Σν 394 θαηαξγνύληαη δηα

λόκνπ νη Οιπκπηαθνί Αγώλεο, αθνύ

πξνεγνπκέλσο είραλ εθθπιηζζεί θαη

δηαπνκπεπζεί ζην έπαθξν από ηνπο

ρξηζηηαλνύο. Αμίδεη λα αλαθεξζεί όηη ζηελ

Οηθνπκεληθή ύλνδν, ε νπνία ζπλεθιήζε ην

381 κ.Χ., απεθαζίζζε ε απαγόξεπζε

ιεηηνπξγίαο ησλ θηινζνθηθώλ ζρνιώλ θαη ε

άζθεζε ηεο Δζληθήο ιαηξείαο ζε όιε ηελ

επηθξάηεηα ηεο Βπδαληηλήο Απηνθξαηνξίαο,

έλα ζθνηαδηζηηθό κέηξν ην νπνίν εθήξκνζε

κε απαξέγθιηηε ζπλέπεηα ν Θενδόζηνο.

Καη κόλν ην γεγνλόο όηη θαζ' όιε απηή

ηελ πεξίνδν ηνπ ζθνηεηλνύ Μεζαίσλα νη ε-

βξαίνη ήηαλ ειεύζεξνη λα θηίδνπλ ζπλαγσγέο

θαη λα αζθνύλ ειεύζεξα ηε ιαηξεία ηνπο

όηαλ ηα Διιεληθά Ιεξά γθξεκίδνληαλ

ζπζέκεια, θάλεη απόιπηα θαηαλνεηό ηνλ

πξνζαλαηνιηζκό ηνπ βπδαληηλνύ θαζεζηώ-

ηνο πνπ θπξηαξρνύζε. Καηά ηνλ ζενθξαηηθό

απηόλ Μεζαίσλα, όπνπ ζηε Γύζε ε Ιεξά Δ-

μέηαζε έπαηξλε θεθάιηα θαη παξέδηδε

αζώνπο αλζξώπνπο ζηελ ππξά κε ην πξό-

ζρεκα ηεο καγείαο θαη ηεο ζαηαλνιαηξείαο,

κία θαηεγνξία κε ηελ νπνία «επελδπόηαλ»

νπνηαδήπνηε θηινζνθηθή θαη επηζηεκνληθή

ελαζρόιεζε, ε νπνία έζεηαη ππό ακθηζβή-

κνζάλαηνο, βαπηίζζεθε ρξηζηηαλόο από ηνλ

Δπίζθνπν Δπζέβην. Έθηνηε, νη Έιιελεο α-

πνθαινύληαη «ξσκηνί». Ο Κσλζηάληηνο, γηνο

ηνπ Κσλζηαληίλνπ, έζεζε ζε δησγκό «ην

Δι-ιελίδεηλ».

Από ην ίδην αλζειιεληθό κίζνο απέξξεπζε

θαη ην Γηάηαγκα ηεο 10/11/339, δηα ηνπ νπνίνπ

επεηξάπε ζηνπο ρξηζηηαλνύο ε νινθιεξσηηθή

βεβήισζε ησλ κλεκείσλ ηεο Παηξώαο

Θξεζθείαο. Ο Ληβάληνο απνδίδεη ηελ

θαηάζηαζε πνπ είρε δηακνξθσζεί ζην έξγν

ηνπ «Πεξί Ιεξώλ» (XVII 7), αλαθέξνληαο επη-

γξακκαηηθά: «Ιεξά θαη Νεώ, ηα κελ έθιεηζε,

ηνπο δε θαηέθαπζε, ηνπο δε βέβεινπο

απν-θήλαο πόξλνηο ελνηθείλ έδσθελ».

ηα ρξόληα πνπ αθνινύζεζαλ αλζειιε-

ληθέο θπζηνγλσκίεο νινθιήξσζαλ ηελ θαηα-

ζηξνθή. Αλάκεζα ηνπο δηαθξίλνληαη ν

Αξ-θάδηνο θαη ν Ολώξηνο, γηνη ηνπ Θενδνζίνπ

ηνπ Α', ν Ρνπθίλνο θαη ν ηειέσλ, πξσζπ-

πνπξγνί, θαζώο θαη ν Αξεηαλόο, ν Θενδόζηνο ν

Β', εγγνλόο ηνπ Θενδνζίνπ ηνπ Α',

η-ζνπεδσηήο ησλ Γειθώλ θαη ηεο Οιπκπίαο, ν

Παηξηάξρεο Αιεμαλδξείαο Κύξηιινο, ν Δ-

πίζθνπνο Δθέζζνπ Ισάλλεο θ.α. Καηά ην 341

ζθξαγίζζεθαλ νη ειιεληθνί λανί, νη νπνίνη ζηε

ζπλέρεηα ρξεζηκνπνηήζεθαλ, άιινη σο

απνζήθεο, ελώ άιινη παξαδόζεθαλ ζε

θνηλσληθά παξάζηηα θαη ζε πόξλεο. Καηά ην

δηάζηεκα ηεο βαζηιείαο ηνπ Θενδνζίνπ ηνπ

Α', δηαπηζηώλεηαη κία γελίθεπζε ηεο θα-

ηαζηξνθηθήο καλίαο ησλ ρξηζηηαλώλ, ελώ ηα

Ο ναός της Ατπέροσ

Νίκης στην

Ακρόπολη των

Αθηνών, η οποία

μετετράπη σε

τριστιανικό τέμενος

κατά τον Μεσαίωνα.

Ο ΓΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΔΛΛΗΝΩΝ 1

ηεζε ηηο αλαπόδεηθηεο θαη δνγκαηηθέο γξα-

θέο ηνπ πλεπκαηηθνύ ζθνηαδηζκνύ θαη όπνπ

ζηελ Αλαηνιή ε ππεξάζπηζε ειιεληθώλ ζέ-

ζεσλ ήηαλ έγθιεκα, ν ηνπδατζκόο κεζνπξα-

λνύζε.

ε νιόθιεξε ηε βπδαληηλή επηθξάηεηα ν

Διιεληζκόο δηέξρεηαη κία πξσηνθαλή δνθη-

καζία από ην ζενθξαηηθό θαζεζηώο θαη κόλν

ζηελ θπξίσο Διιάδα ε θαηάζηαζε είλαη

θαιύηεξε, ιόγσ ηεο δηαηεξήζεσο ζε αθκαία

θαηάζηαζε ηνπ εζληθνύ θξνλήκαηνο ησλ

Διιήλσλ. ην ζεκείν απηό αθξηβώο, αμίδεη λα

θαηαγξαθεί ε απεγλσζκέλε αληίζηαζε ησλ

θαηνίθσλ ηεο Θεζζαινλίθεο, νη νπνίνη

αγσλίζζεθαλ γηα λα δηαηεξήζνπλ ηελ ειιε-

ληθή ηνπο ηαπηόηεηα θαη ηελ Παηξώα Θξε-

ζθεία, αληηζηεθόκελνη ζζελαξά ζηνλ Γόηζν

ηξαηεγό Βνζέξηρν, αξρεγό ηεο Βπδαληηλήο

θξνπξάο ηεο πόιεσο, ν νπνίνο είρε ε-

πηζηξαηεύζεη ηηο νξδέο ηνπ πξνθεηκέλνπ λα

εθρξηζηηαλίζνπλ βίαηα ηνλ πιεζπζκό ηεο

πόιεσο. Δπαθνινπζεί, ηνλ Γεθέκβξην ηνπ

390, ε εμέγεξζε ηνπ ιανύ ηεο Θεζζαινλίθεο,

ε νπνία αξρηθά ζεκείσζε ζρεηηθή επηηπρία. Ο

Θενδόζηνο ηόηε, κε ηε δνιηνηεηα πνπ ηνλ

δηέθξηλε, κεζόδεπζε έλαλ θαηλνκεληθό

θαηεπλαζκό θαη ζε έλδεημε δήζελ θαιήο

ζειήζεσο πξνζεθάιεζε ηνπο Θεζζαινληθείο

ζηνλ ηππόδξνκν, πξνθεηκέλνπ λα

παξαθνινπζήζνπλ κία ηππνδξνκία. Δθεί, αθνύ

πέηπρε ηνλ εγθισβηζκό ησλ καδώλ, κε ηε

ζπλεξγεία ησλ Γόηζσλ, πξνέβε ζε καδηθή

ζθαγή 15.000 Διιήλσλ, νη νπνίνη αξλήζεθαλ

λα βαπηηζζνύλ ρξηζηηαλνί. Έλα αθόκε καδηθό

έγθιεκα είρε δηαπξαρζεί «ζην όλνκα ηεο

ζξεζθείαο ηεο αγάπεο». Θα ήηαλ νπζηώδεο

παξάιεηςε λα κελ αλαθεξζεί όηη ν Θενδόζηνο

πηνζέηεζε απέλαληη ζηελ εβξατθή ζξεζθεία

ηελ πιένλ επκελή ζηάζε. Με απηνθξαηνξηθό

δηάηαγκα ην 393 απεθάζηζε ηελ ειεύζεξε

δηάδνζε ηεο εβξατθήο ζξεζθείαο, ελώ

παξάιιεια ζεζκνζέηεζε ηελ πξνζηαζία ησλ

ηνπδατθώλ ζπλαγσγώλ. Δλώ γθξέκηδε

Διιεληθνύο Νανύο θαη δνινθνλνύζε

απξνθάιππηα ην ειιεληθό πλεύκα, έζεηε ππό

ηελ πξνζηαζία ηνπ ηε ζξεζθεπηηθή, θαη όρη

κόλν, έθθξαζε ηνπ «πεξηνύζηνπ ιανύ». Δλώ

θαηάθεξε δνινθνληθά θηππήκαηα θαηά ηνπ

Διιεληζκνύ, ιάκβαλε εηδηθά κέηξα ππέξ ηνπ

ηνπδατζκνύ. Σα θίλεηξα ηνπ ήηαλ εκθαλή...

Δλδεηθηηθό ηνπ θιίκαηνο πνπ επηθξαηνύ-

ζε όιε εθείλε ηε καθξαίσλε πεξίνδν ηεο

καύξεο λύθηαο ηνπ Διιεληζκνύ, είλαη ην α-

θόινπζν απόζπαζκα από ηελ «Πάπηζζα Ισ-

άλλα» (ζει. 114) ηνπ Δκκαλνπήι Ρνΐδε, ό-

πνπ αλαθέξνληαη ηα αθόινπζα: «Όπνηνο έ-

ζθαδε αξλί γηα θαλέλα νηθνγελεηαθό γιέληη,

Πξνηνκή ηεο Φαύζηαο,

ζπδύγνπ ηνπ απηνθξάηνξα

Κωλζηαληίλνπ, ν νπνίνο

δηέζεηαη ηόζε κεγαινζύλε

ώζηε δε δίζηαζε λα ηελ

ζθάμεη καδί κε άιινπο

ζπγγελείο ηνπ, θαζώο θαη

ρηιηάδεο ππεθόνπο ηνπ,

γεγνλόο ην νπνίν βεβαίωο

δελ εκπόδηζε ηελ

«αγηνπνίεζε» ηνπ από ηνπο

ρξηζηηαλνύο, γηα ιόγνπο

ζθνπηκόηεηνο.

όπνηνο επήγαηλε ινπινύδηα ζηνλ ηάθν ηνπ

παηέξα ηνπ, όπνηνο κάδεπε ρακνκήιηα ζην

θσο ηνπ θεγγαξηνύ, όπνηνο αξσκάηηδε ην

ζπίηη ηνπ ή είρε θξεκαζκέλν ζην ιαηκό ηνπ

θπιαρηό γηα ηνλ ππξεηό, θαηαγγέινληαλ από

ηνπο θνπθνπινθόξνπο θαηαζθόπνπο γηα

κάγνο ή εηδσινιάηξεο, δελόηαλ κε βαξηέο

αιπζίδεο θαη ζηειλόηαλ ζηε θπζνύπνιε,

όπνπ είρε ζηεζεί ην ρξηζηηαληθό ζθαγείν. Δθεί

ζπλεδξίαδαλ επιαβηθνί δηθαζηέο πνπ πα-

ξάβγαηλαλ πνηνο ζα ςήζεη πεξηζζόηεξνπο

εηδσινιάηξεο πάλσ ζηε ζράξα, λα ηνπο

βξάζεη κέζα ζε δεκαηηζηό ιάδη ή λα ηνπο

θνκκαηηάζεη. Μπξηάδεο καξηπξνιόγηα δηε-

γνύληαη ηηο αζιήζεηο ησλ ρξηζηηαλώλ

νκνιν-γεηώλ, πνπ από ηηο πιεγέο ηνπο έζηαδε

γάια θαη πνπ ηνπο δξόζηδαλ νη θιόγεο. Καλέ-

λαο όκσο δελ έγξαςε αθόκα ην αιεζηλό π-

λαμάξη ησλ καξηύξσλ εθείλσλ πνπ αληί γηα

κπζηθό γάια έρπζαλ πξαγκαηηθό αίκα, θαη πνπ,

αληί λα ηνπο δξνζίζεη, ηνπο θαηέθαγε ε θσηηά

ηεο ρξηζηηαληθήο αλεπηείθεηαο...».

Σνλ Θενδόζην δηαδέρζεθε ζηνλ απην-

θξαηνξηθό ζξόλν ν Αξθάδηνο, ν νπνίνο ήηαλ

αλήιηθνο θαη γη' απηό ρξέε επηηξόπνπ ε-

θηεινύζε ν, εβξατθήο θαηαγσγήο, Ρνπθί-λνο.

Καη επί ησλ εκεξώλ ηνπ Αξθαδίνπ ή θαιύηεξα

ηνπ Ρνπθίλνπ, ν δησγκόο θαηά ησλ Διιήλσλ

ζπλερίζζεθε κε αμηνζεκείσηε ζπλέπεηα, ελώ

ζηελ ηζηνξηθή κλήκε έρεη θαηαγξαθεί ε

πξνζπάζεηα ηελ νπνία δηεμήγαγε ν Ρνπθίλνο,

επηπρώο αλεπηηπρώο, λα ζηέςεη Απηνθξάηεηξα

ηελ, επίζεο εβξαία, θόξε ηνπ. Όκσο απηή δελ

ήηαλ ε κνλαδηθή απόπεηξα ησλ εβξαίσλ λα

ειέγμνπλ ηελ εμνπζία. Τπήξμαλ θαη άιιεο

απόπεηξεο, ζηηο νπνίεο νη ηνπδαίνη ζηάζεθαλ

πεξηζζόηεξν ηπρεξνί. Δλδεηθηηθά αλαθέξεηαη

όηη ζην ζξόλν α-

1

Σν 395 ζεκαδεύεηαη από ηελ επέιαζε ηνπ

Αιαξίρνπ ελαληίνλ ηεο Διιάδαο. Ο

Αιά-ξηρνο, επηθεθαιήο πιήζνπο

εθρξηζηηαληζκέλσλ Γόηζσλ, θηλείηαη

απεηιεηηθά πξνο ηελ Κσλζηαληηλνύπνιε,

δεκηνπξγώληαο ζνβαξό πξόβιεκα ζηνλ

Αξθάδην θαη ζηνλ Ρνπθί-λν. Σόηε ν Ρνπθίλνο,

πξνθεηκέλνπ λα δηαζώζεη ηελ εμνπζία ηνπ,

θαηαθέξλεη λα ζηξέςεη ηνλ Αιάξηρν πξνο ηελ

επεηξσηηθή Διιάδα, δηακελύνληαο ηνπ όηη

ζηα «Δηδσινιαηξηθά Ιεξά» βξίζθνληαη αθόκε

ακύζεηα πινύηε. Ο Αιάξηρνο, όπσο ήηαλ

αλακελόκελν, αθήλεη ζην πέξαζκα ηνπ

«θακκέλε γε», πξνθαιώληαο αλεπαλόξζσηεο

θαηαζηξνθέο ζην Γίνλ, αιιά θαη ζε δεθάδεο

άιιεο πόιεηο από ηηο νπνίεο δηέξρεηαη, αθνύ

πξώηα ηηο ιεειαηεί. Παξάιιεια κε ηελ

επέιαζε ηνπ Αιαξίρνπ, ν Αξθάδηνο

απνθαζίδεη λα δώζεη ην ηειεησηηθό θηύπεκα

ζηελ παηξώα ζξεζθεία, δηαηάζζνληαο ηελ

νινθιεξσηηθή ηζνπέδσζε («Δο έδαθνο

θέξεηλ») όισλ ησλ αξραίσλ Ναώλ,

αμηώλνληαο κάιηζηα ηελ ελ ζπλερεία

ρξεζηκνπνίεζε ησλ πιηθώλ από ηα νπνία ήηαλ

δνκεκέλνη ζε άιιεο θαηαζθεπέο,

πξνθεηκέλνπ λα εμαιεηθζνύλ παληειώο ηα

ίρλε ηνπο. Ο Αιάξηρνο εηζέξρεηαη κε ηε

ζπλνδεία ξαζνθόξσλ ρξηζηηαλώλ ζηελ

Αηηηθή, αθνύ πξνεγνπκέλσο ηζνπεδώλεη,

θιέβεη θαη θαηαζθάδεη ηνλ Διιεληθό

πιεζπζκό ηεο Λνθξίδαο, Φσθίδαο θαη Βνησ-

ηίαο. Οη βάξβαξνη δνινθόλνη επηθπιάζζνπλ

ηδηαίηεξε ζθιεξόηεηα γηα ηελ πόιε ηεο

Διεπζίλαο, όπνπ επηδεηθλύνπλ ηηο ε-

γθιεκαηηθέο ηνπο πξνζέζεηο ζε όιε ηνπο ηε

βαξβαξόηεηα. Αθνύ βεβειώζνπλ ηνλ Ιεξό

ρώξν ηειέζεσο ησλ Μπζηεξίσλ, θαηαζηξέ-

θνπλ ηνλ Ναό ηεο Γήκεηξαο θαη ηεο Πεξζε-

θόλεο ζηελ Διεπζίλα, ππνβάιινπλ δε ζε α-

πάλζξσπν βαζαληζκό ηνλ Ιεξνθάληε Ιιά-ξην,

θαζώο θαη ηνλ Γαδνύρν Λπθνκήδε εμ'

Αζελώλ, νη νπνίνη ζηε ζπλέρεηα γλώξηζαλ ηνλ

καξηπξηθό ζάλαην δηα ηεο ππξάο. Καη' απηόλ

ηνλ ηξόπν θαη ππό απηέο ηηο ηξαγηθέο

ζπλζήθεο εζίγεζαλ ηα πάλζεπηα Μπζηήξηα

ηεο Διεπζίλαο. Σν 396 αθαηξνύληαη από ηνπο

Έιιελεο Ιεξείο όια ηνπο ηα πξνλόκηα.

ην ζεκείν απηό, γηα ακηγώο ηζηνξηθνύο

ιόγνπο, ζα πξέπεη λα γίλεη κία ιεηηνπξγηθή

παξέλζεζε. Σα Μπζηήξηα είραλ παύζεη γηα

έλα δηάζηεκα λα ηεινύληαη (380 κ.Χ.), ύζηε-

ξα από ηελ θαηάξγεζε ηνπο από ηνλ Διεπ-

ζίλην Ιεξνθάληε Νεζηόξην. Απηό έγηλε όηαλ

ηόζν ν ίδηνο, όζν θαη ν ηεξόο ρώξνο δέρζε-

θαλ αλαίηηα ηελ πξνθιεηηθή επίζεζε ηνπ θα-

λαηηζκέλνπ ρξηζηηαληθνύ όρινπ, ν νπνίνο,

ηειώλ ππό ηελ αθαλή εβξατθή θαζνδήγεζε,

βεβήισζε ηα Ιεξά ζύκβνια ησλ Μπζηεξίσλ

αιιά θαη ηνλ κπεηηθό ρώξν, ζέηνληαο κάιη-

λήιζαλ θαη πιείζηνη θηιντνπδαίνη απηνθξά-

ηνξεο, όπσο ν Μαλνπήι Κνκλελόο ή θαη ε-

βξατθήο θαηαγσγήο, κε αληηπξνζσπεπηηθό-

ηεξν παξάδεηγκα, πέξαλ ηνπ Θενδνζίνπ, ηνπ

Μηραήι Σξαπινύ.

Η ζξεζθεπηηθν-ηδενινγηθή ζπγγέλεηα

ρξηζηηαληζκνύ θαη εβξατζκνύ ήηαλ ηόζν κε-

γάιε, ώζηε κάιηζηα αλάκεζα ζηνπο ρξη-

ζηηαληθνύο θύθινπο ειιόρεπε ν θίλδπλνο ηνπ

πξνζειπηηζκνύ βπδαληηλώλ ζηελ απζεληηθή

«ρξηζηηαληθή» δνμαζία, δειαδή ηνλ

Ινπδατζκό ή γηαρβηζκό. Χαξαθηεξηζηηθή επ'

απηνύ είλαη ε ύπαξμε «πξνιεπηηθήο λνκν-

ζεζίαο». Δπί παξαδείγκαηη, ππήξραλ νξη-

ζκέλεο απαγνξεπηηθέο δηαηάμεηο, γηα ηνλ

«θόβν ησλ ηνπδαίσλ», όπσο ε Νεαξά ππ' α-

ξηζκ. 87, πνπ απαγόξεπζε ζηνπο εβξαίνπο λα

έρνπλ βπδαληηλνύο ειιεληθήο θαηαγσγήο

δνύινπο, πξνθεηκέλνπ λα κελ ππάξμνπλ

θξνύζκαηα πξνζειπηηζκνύ ηνπο.

Ο ΓΗΩΓΚΟΣ ΤΩΛ ΔΙΙΖΛΩΛ 1

ληαλνύ θαη ζπγθεθξηκέλα ην 535. Έρεη πξν-

εγεζεί, βέβαηα, ε δηα εκπξεζκνύ θαηαζηξνθή

ηνπ Λανύ ηνπ Γηόο ζηελ Οιπκπία.

Θαηά ηελ πεξίνδν ηεο εμνπζίαο ηνπ Ιέ-

νληνο ηνπ Α' (457-474) θαη λένη δησγκνί εμα-

πνιύνληαη θαηά ησλ Διιήλσλ. Δίλαη εκθαλήο ε

πξόζεζε ησλ βπδαληηλώλ εμνπζηαζηώλ λα κελ

αθήζνπλ λα επηβηώζεη ηίπνηε, πιένλ, ην

ειιεληθό. Τν 474 αλέξρεηαη ζην ζξόλν ν

Εήλσλ. Δπί ησλ εκεξώλ ηνπ, θαη ζπγθεθξηκέλα

ην 484, δηεμάγεηαη ε έζραηε κεγάιε

πξνζπάζεηα επαλόδνπ ζηηο Παηξώεο ξίδεο, δηα

επαλαζηάζεσο, ηελ νπνία θηλεί ν αξρεγόο ηνπ

ζηξαηνύ, ν Ίιινο, καδί κε ηνλ Αζελαίν

θηιόζνθν Πακπξέπην. Γπζηπρώο, ε ειιεληθή

απηή εμέγεξζε ζα ζβήζεη άδνμα ην 488, κε ηε

ζαλάησζε ησλ επηθεθαιήο ηεο. Ιίγν αξγόηεξα

ζπληειείηαη ε άζθεζε κίαο κεγάιεο

πλεπκαηηθήο επηξξνήο από Έιιελεο

θηινζόθνπο (Σεβεξηαλό, Ζξαίζηην, Εώζηκν

θ.α.) πξνο ηνλ Απηνθξάηνξα Εήλσλα, κε

επσθειή νπσζδήπνηε απνηειέζκαηα, κε

ζθνπό ηελ αλόξζσζε ηεο Παηξώαο Θξεζθείαο

θαη ηεο Διιεληθήο Φηινζνθίαο. Όκσο ε

ππεξίζρπζε ηνπ ηνπδαηνρξη-ζηηαληθνύ

ζηνηρείνπ αλαθόπηεη απηή ηελ πξνζπάζεηα,

δηώθνληαο παξάιιεια ηνπο θηινζόθνπο.

Σηελ Αζήλα, ελώ ε Παηξώα Θξεζθεία

ςπρνξξαγεί ππό ην θξάηνο ηεο βίαο θαη ηνπ

θόβνπ, ε πόιε εθρξηζηηαλίδεηαη. Παξάιιεια ε

Κπξηάκ είρε αλαγνξεπζεί ζε πξνζηάηηδα ηεο

πόιεσο, απνθαινύκελε «Παλαγία ε

Αζεληώηηζζα». Έθηνηε, ν Παξζελώλαο

απε-θαιείην «Κεγάιε Δθθιεζία Αζελώλ».

Θαηά ηελ πεξίνδν εθείλε, εθαηνληάδεο Λανί

ηεο

ζηα ζε άκεζν θίλδπλν ηε δσή ηνπ ίδηνπ ηνπ

Ηεξνθάληε. Κεηά παξέιεπζε ελόο δηαζηή-

καηνο, νη Έιιελεο αλαβίσζαλ ηνλ Ηεξό Θε-

ζκό ησλ Διεπζίλησλ Κπζηεξίσλ, αλαζέην-

ληαο ηα Ηεξά αμηώκαηα ζε Ηεξείο από ην α-

ζελατθό γέλνο ησλ Ιπθνκεδώλ.

Ωζηόζν κπνξεί λα ππνζηεξηρζεί όηη κέρξη

ην 527, έηνο αλαξξηρήζεσο ζηνλ απην-

θξαηνξηθό ζξόλν ηνπ Ηνπζηηληαλνύ, πόιεηο

όπσο ε Αζήλα δελ είραλ πξνζβιεζεί νιν-

θιεξσηηθά από ηα αλζειιεληθά ρξηζηηαληθά

κέηξα. Ζ Πνιηνύρνο ζεόηεο ηεο πόιεσο, ε

Αζελά, άζθεζε ηελ πξνζηαηεπηηθή επίδξαζε

ηεο, ηόζν θαηά ηε δηάξθεηα ηνπ θαηα-

ζηξεπηηθνύ ζεηζκνύ ην 375, όζν θαη θαηά ηελ

επηδξνκή ησλ Γόηζσλ, νη νπνίνη, σο εθ

ζαύκαηνο, παξέθακςαλ ηελ πόιε ησλ Αζε-

λώλ, αθήλνληαο ηελ άζηθηε. Τν έηνο 408 κ.Χ.

ζπλδέεηαη κε ηελ αλαξξίρεζε ζηνλ απ-

ηνθξαηνξηθό ζξόλν ηνπ Θενδνζίνπ ηνπ Β'.

Δπί ησλ εκεξώλ ηνπ επήιζε ε επίηαζε ηεο

αλζειιεληθήο πνιηηηθήο, κε απνθνξύθσζε

ηελ θαηάξγεζε ηνπ Αξείνπ Πάγνπ, πνπ έ-

δξεπε ζηελ Αζήλα, θαζώο θαη ησλ ππνινίπσλ

δηθαζηεξίσλ, ελώ αλάινγα ήηαλ ηα κέηξα

πνπ ίζρπζαλ θαη ζηε Σπάξηε. Κε δηάηαγκα

ηνπ 429 κ.Χ. νξίζζεθε όηη νη Λανί ησλ

Παηξώσλ Θεώλ κπνξνύλ λα κεηαηξέπνληαη

ζε ρξηζηηαληθνύο. Δπί ησλ εκεξώλ ηνπ Θεν-

δνζίνπ ηνπ Β', θαη ζπγθεθξηκέλα θαηά ην 425,

κεηαθέξζεθε ην ρξπζειεθάληηλν άγαικα ηεο

Πξνκάρνπ Αζελάο ζηελ Θσλζηαληηλνύπνιε,

ελώ ν Παξζελώλαο είρε ήδε βεβεισζεί,

κεηαηξεπόκελνο ζε εθθιεζία ηεο

«αεηπαξζέλνπ Καξίαο» (Κπξηάκ, επί ην α-

θξηβέζηεξν), επί ηεο βαζηιείαο ηνπ Ηνπζηη-

Κάτιμο «αιπεηικών» ζηην

πςπά από ηοςρ

ιοςδαιοσπιζηιανούρ. Η

δήθεν θπηζκεία ηηρ

αγάπηρ, πάηαξε αμείλικηα

οηιδήποηε ανηέβαινε ππορ

ηιρ δοξαζίερ και ηα

ζςμθέπονηα ηηρ με ζκοπό

ηην απόλςηη επικπάηηζη.

Ανεζηραμμένος κίονας

έτει ηεθεί ως δομικό σλικό

ζε τριζηιανικό ναό ζηην

εσρύηερη περιοτή ηης

Λακωνίας. Καη' ασηόν ηον

ηρόπο οι τριζηιανοί

«ηιμούν» ηον Ελληνικό

Πολιηιζμό.

βαξν ζηελ ηζνπεδσηηθή επέιαζε ηνπ Ινπ-

δαηνρξηζηηαληζκνύ απνηεινύζε αθόκε ην

Παλεπηζηήκην ησλ Αζελώλ, πιαηζησκέλν από

πλεπκαηηθέο θπζηνγλσκίεο ηεο επνρήο, όπσο

ν Πξίζθνο αιιά θαη ν Αζελαίνο Πινύηαξρνο,

Ιεξνθάληεο ηνπ Απόιισλα ζηνπο Γειθνύο.

Δλώ ζε απηό δηέπξεςαλ αθόκε κνξθέο όπσο

ν Πξόθινο, δξηκύηαηνο πνιέκηνο ηεο

μελόθεξηεο ζξεζθείαο.

Ο Πξόθινο, κάιηζηα, έζεζε σο ζθνπό ηνπ

ηελ αλαδηνξγάλσζε θαη ιεηηνπξγηθή α-

λαδσνγόλεζε ηεο Παηξώαο Θξεζθείαο,

πξνζπάζεηα ε νπνία βξήθε άμηνπο ζπλερηζηέο

ζηα πξόζσπα ησλ καζεηώλ θαη νκντδεαηώλ

ηνπ. Γπζηπρώο, όκσο, ε σξαία απηή θίλεζε

αλεθόπε από ηνλ Ινπζηηληαλό, ν νπνίνο δηείδε

ηελ απεηιή πνπ απνηεινύζε γηα ηε

ρξηζηηαληθή ζξεζθεία ε ιεηηνπξγία ηνπ

Παλεπηζηεκίνπ Αζελώλ θαη, δηα λνκνζεηηθώλ

δηαηαγκάησλ, ππνβάζκηζε κέρξη ηειηθήο

εμαιείςεσο ηελ ηζρύ ηνπ ειιελνπξεπνύο

πλεπκαηηθνύ απηνύ θέληξνπ. Θεζπίδνληαο

ηνλ Ινπζηηληάλεην Κώδηθα (529) απεθάζηζε ηε

δηδαρή ηεο λνκηθήο πιένλ επηζηήκεο ζηελ

Κσλζηαληηλνύπνιε, αθαηξώληαο απηό ην

πξνλόκην από ην Παλεπηζηήκην ησλ Αζελώλ.

Έρεη, βέβαηα, πξνεγεζεί ε απαγόξεπζε ησλ

Οιπκπηαθώλ Αγώλσλ ηεο Αληηνρείαο από ηνλ

Ινπζηίλν ην 521 κ.Χ. θαη ζεηξά άιισλ κέηξσλ

πνπ ζηξέθνληαη θαηά ηνπ ειιεληθνύ

πλεύκαηνο.

Σηαδηαθά ν Ινπζηηληαλόο (527-565) πξν-

ρώξεζε ζηε ιήςε θαη άιισλ αλζειιεληθώλ

κέηξσλ, όπσο ζηελ αθαίξεζε ηνπ δηθαηώκα-

ηνο ηεο δηδαζθαιίαο από ηνπο «λνζνύληαο

ηελ ειιεληθήλ καλίαλ», δεκεύνληαο θαη πα-

ξαδίδνληαο νιόθιεξε ηελ πεξηνπζία ηνπ Α-

ζελατθνύ Παλεπηζηεκίνπ ζην Γεκόζην Τα-

κείν. Τν γεγνλόο απηό θαηέζηεζε αδύλαηε

ηελ πεξαηηέξσ ιεηηνπξγία ηνπ Παλεπηζηεκί-

νπ, κε απνηέιεζκα ν πξνεμάξρσλ ησλ πα-

λεπηζηεκηαθώλ θαζεγεηώλ Γακάζθηνο λα α-

πέιζεη καδί κε δεθάδεο άιινπο θαζεγεηέο,

ιάηξεηο ησλ Παηξώσλ ζεζκώλ θαη παξαδό-

ζεσλ (Σηκπιίθηνο, Δπιάκπηνο, Πξηζθηαλόο,

Δξκείαο, Γηνγέλεο, Ιζίδσξνο θ.α.). Τόηε α-

θξηβώο θιείλεηαη θάζε θηινζνθηθή ζρνιή

(Πιαησληθή, Πεξηπαηεηηθή, Σησηθή θαη Δπη-

θνύξεηα), ελώ ειιεληθά ζπγγξάκκαηα παξα-

δίδνληαη θαη πάιη ζηελ ππξά. Γηθαίσο ζεσ-

ξείηαη ν Ινπζηηληαλόο σο έλαο από ηνπο κε-

γαιύηεξνπο ερζξνύο θαη δηώθηεο ηνπ Διιε-

ληζκνύ.

Δπί ησλ εκεξώλ ηνπ έιαβε ρώξα ε γλσ-

ζηή «ζηάζε ηνπ Νίθα», ε νπνία αξρηθά δε-

κηνπξγήζεθε θαηόπηλ δηελέμεσο ησλ Πξάζη-

λσλ θαη ησλ Βέλεησλ. Οη Πξάζηλνη θαη νη Βέ-

λεηνη απνηεινύζαλ ηηο δύν κεγαιύηεξεο ηπ-

Παηξώαο Θξεζθείαο θαηαζηξάθεθαλ, είηε

κεηεηξάπεζαλ ζε ρξηζηηαληθέο εθθιεζίεο.

Δλδεηθηηθά αλαθέξεηαη όηη ν Ναόο ηνπ Η-

θαίζηνπ ζην Θεζείν κεηεβιήζε ζε Ναό ηνπ

Αγ. Γεσξγίνπ, ην Δξερζείν απεηέιεζε, από

ην 650, Ναό ηεο Θενηόθνπ, ελώ επίζεο άιινη

ρξηζηηαληθνί λανί ζηεγάζζεθαλ ζηα Πξν-

πύιαηα ηεο Αθξνπόιεσο, θαζώο θαη ζηνλ Ναό

ηεο Απηέξνπ Νίθεο. Σύκθσλα κε ηηο

καξηπξίεο πνπ δηαζώδνληαη, ε νδόο Τξηπό-

δσλ, επξηζθόκελε ζηε ζεκεξηλή ζπλνηθία ηεο

Πιάθαο, πιεκκύξηζε από ρξηζηηαληθνύο

λανύο, ε πνιπάξηζκε ύπαξμε ησλ νπνίσλ

πξνθαλώο απνζθνπνύζε ζηελ... εθδίσμε ησλ

αξραίσλ «δαηκνλίσλ» πνπ ελνηθνύζαλ ζηελ

Αθξόπνιε! Αθόκε θαη ν κεγαινπξεπήο Ναόο

ηνπ Οιπκπίνπ Γηόο ζηνλ Ιιηζζό κεηεβιήζε ζε

λαό ηνπ Αγίνπ Ισάλλε.

Πλεπκαηηθό αιιά θαη ζξεζθεπηηθό αληί-

Ο ΓΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΔΛΛΗΝΩΝ 1

πνδξνκηαθέο ελώζεηο ηεο Κσλζηαληηλνπ-

πόιεσο. Οη Πξάζηλνη είραλ εμεγεξζεί επηδε-

ηώληαο κία ειιελνπξεπέζηεξε ζξεζθεπηηθή

έθθξαζε, έρνληαο ζην πιεπξό ηνπο ηνλ

Υ-πάηην, αληςηό ηνπ Διιελνιάηξε

Απηνθξάηνξα Αλαζηαζίνπ (491-518). Αθνύ

θαηόξζσζαλ λα πξνζεηαηξηζζνύλ θαη ηνπο

Βέλεηνπο, ελ ζπλερεία απειεπζέξσζαλ ηνπο

θξαηνπκέλνπο θαη παξέδσζαλ ζηελ ππξά ηηο

θπιαθέο. Οη επαλαζηάηεο αθνινύζσο

ππξπόιεζαλ ηελ Φαιθή Πύιε θαη ηελ Αγία

Σνθία. Καη ε έθβαζε απηήο ηεο ζηάζεσο ί-

ζσο λα ήηαλ θαζνξηζηηθή γηα ηελ

Δπαλειιή-ληζε, εάλ αλέιπηζηα ζθάικαηα δελ

νδεγνύζαλ ηνλ Ινπζηηληαλό ζε λίθε, ηελ

νπνία πέηπρε «δηα ππξόο θαη ζηδήξνπ».

Σαξάληα ρηιηάδεο ηνπιάρηζηνλ ήηαλ νη

ζθαγηαζζέληεο κεηά ηελ θαηαζηνιή ηεο

εμεγέξζεσο, ελώ νη ρξηζηηαλνί, ζε

ζπλεξγαζία κε ηνπο Δξνύ-ινπο, επηδόζεθαλ

ζε έλαλ απελή δησγκό θαηά ηεο Παηξώαο

Θξεζθείαο.

Η ραξηζηηθή βνιή θαηά ησλ θηινζνθηθώλ

ζρνιώλ δόζεθε ην 529, όηαλ ν Ινπζηηληαλόο

αθαίξεζε ηνπο κηζζνύο ησλ δηδαζθόλησλ,

θαζώο θαη ην δηθαίσκα ζηνπο θηινζόθνπο λα

δηδάζθνπλ, νύησο ώζηε λα ππνρξεώζεη ηηο

Σρνιέο λα ζηγήζνπλ. Σηνλ Ινπζηηληάλεην

Κώδηθα (I, 11, 10), αλαθέξεηαη επηγξακκαηη-

θά: «Απαγνξεύνκε λα αζθνύλ δηδαζθαιία

απηνί πνπ πάζρνπλ απ' ηελ ηεξόζπιιε ηξέι-ια

ησλ Διιήλσλ». Ο Ινπζηηληάλεηνο Κώδηθαο, εμ'

άιινπ, είλαη ηδηαίηεξα απνθαιππηηθόο

αλαθνξηθά κε ηελ ηνπνζέηεζε ησλ ρξηζηηαλώλ

ζρεηηθά κε ηνπο Έιιελεο: «Δπεηδή ηηλέο

επξεληαη εθ ησλ αλνζίσλ θαη κπζαξώλ

Διιήλσλ θαηερόκελνη πιάλε...» (Ινπζη. Κώ-δημ

Α', 11). Τα αλζειιεληθά κέηξα επεθηείλνληαη

ζηελ απαγόξεπζε ζηξαηεύζεσο ησλ Δζληθώλ,

κεηαβηβάζεσο ησλ πεξηνπζηώλ ηνπο, θαζώο

επίζεο ηνπο αθαηξείηαη ην δηθαίσκα ηνπ

πνιηηεύεζζαη.

Σην ζεκείν αθξηβώο απηό, θαζίζηαηαη α-

λαγθαία ε αλάπηπμε ηνπ αθόινπζνπ ζπιιν-

γηζκνύ: Γηαηείλνληαη νη ζηαζώηεο ηνπ ρξη-

ζηηαληζκνύ όηη ε ζξεζθεία ηνπο απνηειεί θαζ'

εαπηή έλα κήλπκα αγάπεο. Δάλ ππνζεηηθά

δερζνύκε σο αιεζείο απηνύο ηνπο η-

ζρπξηζκνύο, ηόηε πνηα εξκελεία πξνζιακ-

βάλνπλ ηα δηαηάγκαηα θαη νη απνθάζεηο πνπ

ειήθζεζαλ θαηά ηελ Ση' Οηθνπκεληθή Σύλνδν,

ην 691 κ.Φ., δηα ηεο νπνίαο (Καλόλαο 94)

ζπζηήλεηαη ζηνπο ρξηζηηαλνύο λα α-

πνπνηεζνύλ πάζεο ειιεληθήο ζπλήζεηαο,

δειαδή πξνηξέπνληαη όπσο αθειιεληζζνύλ;

Σε απηό ην πλεύκα θηλήζεθε θαη ε Σύλνδνο

ηεο Καξζαγέλεο, δηα ηεο νπνίαο εθιήζεζαλ νη

ρξηζηηαλνί λα θαηαζηξέςνπλ θάζε

Εικαστική απεικόνιση της Ακαδημίας Πλάτωνος, όπως την φαντάστηκε ο Ραφαήλ. Μέχρι το 529 μ.Χ. οι χριστιανοί είχαν κλείσει κάθε αρχαία φιλοσοφική σχολή, προκειμένου να εδραιώσουν τον σκοταδισμό που στηριζόταν στην αρχή «πίστευε και μη ερεύνα», προκαλώντας το νοητικό σκότος.

Ναό και εν γένει κάθε θρησκευτική εκδήλω­

ση των Εθνικών (Κανόνας 58), προς καλύτε­

ρα εμπέδωση της εντολής «Ες έδαφος φέ-

ρειν»... Στο σημείο αυτό αξίζει να τονισθεί

με έμφαση ότι, παρά τις ανηλεείς διώξεις

που υφίστατο η Ελληνική Θρησκεία, εξακο­

λουθούσε να υπάρχει ζωντανή, διατηρώ­

ντας πολλούς πυρήνες ανά τον ελλαδικό

χώρο, ακόμη και κατά τον έκτο και έβδομο

αιώνα μετά Χριστόν. Δεν είναι, βεβαίως, κα­

θόλου τυχαίο το ότι στην «Πενθέκτη Σύνο­

δο» αναφέρεται από εκκλησιαστικούς αντι­

προσώπους ότι υφίστανται «πλείστα εθνικά

κατάλοιπα».

Οι ανθελληνικοί διωγμοί συνεχίζονται

και επί της εξουσίας των Ισαύρων, οπότε α­

νακύπτει και η διαμάχη Εικονολατρών και

Εικονομάχων. Ως εικονολάτρες εμφανίζο­

νται οι ελληνίζοντες αυτοκράτορες, ενώ οι

εικονομάχοι είναι επηρεασμένοι από την α­

νεικονική λατρευτική παράδοση του ιουδαϊ­

σμού. Ακόμη και μέχρι τον 9ο αιώνα αναδει­

κνύονται Ελληνολάτρες αυτοκράτορες, με

κυριώτερο τον Λέοντα τον Σοφό (886-912),

ο οποίος προσχώρησε στην Εθνική Θρη­

σκεία.

Το 1204 η Αθήνα περιήλθε στην κατοχή

των λατίνων, οι οποίοι, επί μία ολόκληρη ε-

βδομηκονταετία, λεηλατούσαν τον Ιερό

βράχο της Ακροπόλεως εντελώς ανεμπόδι­

στοι. Σημαδιακό όμως για την Ακρόπολη υ­

πήρξε το έτος 1385, όταν ο εβραίος Νέριος

από τη Φλωρεντία, μετέβαλλε τα Προπύ­

λαια σε ανάκτορα, αναγείροντας έναν πύρ­

γο διαστάσεων 26 μέτρων ύψους και 9 πλά­

τους.

Ο Ελληνισμός, θύμα των εκκλησιαστι­

κών ραδιουργιών, έρμαιο της λαϊκής ά­

γνοιας και πλάνης, οδηγήθηκε βαθμιαία μέ­

σω του ιουδαιοχριστιανισμού στην αυτο-

προδοσία. Ο στίχος του Κ. Παλαμά στον

«Δωδεκάλογο του Γύφτου», αναφορικά με

την τύχη της Κωνσταντινουπόλεως, όπου

διαδραματίσθηκε η πλέον τραγική πτυχή

της μακραίωνης υπονομεύσεως του Ελληνι­

σμού και εκτυλίχθηκε μέχρι τέλους η απο­

στασία των χριστιανών από την έσχατη μά­

χη του Βυζαντινού Ελληνισμού το 1453,

σύμφωνα με τον οποίο «σαν πόρνη εκαρτέ-

ραγε τον τούρκο να την πάρει», μαρτυρεί το

μέγεθος της εκ των έσω προδοσίας.

Οι προσδοκίες των Βυζαντινών οι οποίοι,

επηρεασμένοι από την ιουδαιοχριστιανική

νάρκωση, ήθελαν να πιστεύουν ότι αποτε­

λούσαν τον νέο «περιούσιο λαό» και η Κων­

σταντινούπολη το «νέο Ισραήλ», διαψεύστη­

καν οικτρά. Η ευπιστία ενός ολόκληρου κό­

σμου και η ανοχή που επέδειξε απέναντι

στην χριστιανική πλάνη θα πληρωνόταν με

αίμα...

Εικαστική απεικόνιση της Ακαδημίας Πλάτωνος, όπως την φαντάστηκε ο Ραφαήλ. Μέχρι το 529 μ.Χ. οι χριστιανοί είχαν κλείσει κάθε αρχαία φιλοσοφική σχολή, προκειμένου να εδραιώσουν τον σκοταδισμό που στηριζόταν στην αρχή «πίστευε και μη ερεύνα», προκαλώντας το νοητικό σκότος.

Ναό και εν γένει κάθε θρησκευτική εκδήλω­

ση των Εθνικών (Κανόνας 58), προς καλύτε­

ρα εμπέδωση της εντολής «Ες έδαφος φέ-

ρειν»... Στο σημείο αυτό αξίζει να τονισθεί

με έμφαση ότι, παρά τις ανηλεείς διώξεις

που υφίστατο η Ελληνική Θρησκεία, εξακο­

λουθούσε να υπάρχει ζωντανή, διατηρώ­

ντας πολλούς πυρήνες ανά τον ελλαδικό

χώρο, ακόμη και κατά τον έκτο και έβδομο

αιώνα μετά Χριστόν. Δεν είναι, βεβαίως, κα­

θόλου τυχαίο το ότι στην «Πενθέκτη Σύνο­

δο» αναφέρεται από εκκλησιαστικούς αντι­

προσώπους ότι υφίστανται «πλείστα εθνικά

κατάλοιπα».

Οι ανθελληνικοί διωγμοί συνεχίζονται

και επί της εξουσίας των Ισαύρων, οπότε α­

νακύπτει και η διαμάχη Εικονολατρων και

Εικονομάχων. Ως εικονολάτρες εμφανίζο­

νται οι ελληνίζοντες αυτοκράτορες, ενώ οι

εικονομάχοι είναι επηρεασμένοι από την α­

νεικονική λατρευτική παράδοση του ιουδαϊ­

σμού. Ακόμη και μέχρι τον 9ο αιώνα αναδει­

κνύονται Ελληνολάτρες αυτοκράτορες, με

κυριώτερο τον Λέοντα τον Σοφό (886-912),

ο οποίος προσχώρησε στην Εθνική Θρη­

σκεία.

Το 1204 η Αθήνα περιήλθε στην κατοχή

των λατίνων, οι οποίοι, επί μία ολόκληρη ε-

βδομηκονταετία, λεηλατούσαν τον Ιερό

βράχο της Ακροπόλεως εντελώς ανεμπόδι­

στοι. Σημαδιακό όμως για την Ακρόπολη υ­

πήρξε το έτος 1385, όταν ο εβραίος Νέριος

από τη Φλωρεντία, μετέβαλλε τα Προπύ­

λαια σε ανάκτορα, αναγείροντας έναν πύρ­

γο διαστάσεων 26 μέτρων ύψους και 9 πλά­

τους.

Ο Ελληνισμός, θύμα των εκκλησιαστι­

κών ραδιουργιών, έρμαιο της λαϊκής ά­

γνοιας και πλάνης, οδηγήθηκε βαθμιαία μέ­

σω του ιουδαιοχριστιανισμού στην αυτο-

προδοσία. Ο στίχος του Κ. Παλαμά στον

«Δωδεκάλογο του Γύφτου», αναφορικά με

την τύχη της Κωνσταντινουπόλεως, όπου

διαδραματίσθηκε η πλέον τραγική πτυχή

της μακραίωνης υπονομεύσεως του Ελληνι­

σμού και εκτυλίχθηκε μέχρι τέλους η απο­

στασία των χριστιανών από την έσχατη μά­

χη του Βυζαντινού Ελληνισμού το 1453,

σύμφωνα με τον οποίο «σαν πόρνη εκαρτέ-

ραγε τον τούρκο να την πάρει», μαρτυρεί το

μέγεθος της εκ των έσω προδοσίας.

Οι προσδοκίες των Βυζαντινών οι οποίοι,

επηρεασμένοι από την ιουδαιοχριστιανική

νάρκωση, ήθελαν να πιστεύουν ότι αποτε­

λούσαν τον νέο «περιούσιο λαό» και η Κων­

σταντινούπολη το «νέο Ισραήλ», διαψεύστη­

καν οικτρά. Η ευπιστία ενός ολόκληρου κό­

σμου και η ανοχή που επέδειξε απέναντι

στην χριστιανική πλάνη θα πληρωνόταν με

αίμα...

20

ΣΟ ΑΙΝΙΓΜΑ TOY ΙΗΟΤ

Η εικόνα του Χριστού

δεσπόζει επί αρχαίου

κιονόκρανου, στον άγιο

Ιωάννη τον Κυνηγό. Αυτός

είναι ο σεβασμός που

απέδιδαν οι χριστιανοί

στην Ελληνική Παράδοση.

Ηπξνζπάζεηα ησλ εθθιεζηαζηηθώλ θύθισλ λα

αλαπιάζνπλ ηελ πξνζσπηθόηεηα, ηε

δηδαζθαιία αιιά θαη ηε κνξθή ηνπ Ιεζνύ,

είλαη αξθεηά λεθειώδεο θαη θπκαίλεηαη

αλάκεζα ζην επίπεδν ηνπ α-λαπόδεηθηνπ θαη

ηνπ εμσπξαγκαηηθνύ. Έλαο ζθόπηκνο ζξύινο

πιαλάηαη επάλσ από ην κεγάιν δήηεκα ηεο

ηζηνξηθήο ππάξμεσο ηνπ Ιεζνύ, ελόο

πξνζώπνπ πξαγκαηηθά ακθηιεγόκελνπ.

Είλαη αιεζέο ην γεγνλόο όηη νη ρξηζηηαλνί

ησλ πξώησλ αηώλσλ επεδίσμαλ λα απν-

θξύςνπλ ηελ ηαπηόηεηα ηνπ Ιεζνύ, γηα ηνλ

απιό ιόγν όηη απηή ππήξμε εβξατθή αιιά θαη

αβέβαηε. ην ζεκείν αθξηβώο απηό πξέπεη λα

ηνληζζεί όηη νη ζθιεξνί δησγκνί πνπ ε-

πεθύιαμαλ νη ξσκαίνη απηνθξάηνξεο ζηνπο

ρξηζηηαλνύο, δελ απνηεινύζαλ απόξξνηα ηεο

αληηκεησπίζεσο ηεο πίζηεσο ηνπο σο

αιιόηξηαο ζξεζθείαο, αιιά ήηαλ ζπλέπεηα

ηεο ππνλνκεπηηθήο-αλαηξεπηηθήο, ζε πνιηηη-

θό επίπεδν, δξαζηεξηόηεηαο, ηελ νπνία α-

λέπηπζζε ν ρξηζηηαληζκόο θαηά ηεο Ρώκεο.

Επαλεξρόκελνη ζην ζέκα ηνπ ηδξπηή ηνπ

Υξηζηηαληζκνύ, γίλεηαη θαηαλνεηό όηη απνηε-

ινύζε βαξεηά ηαπείλσζε, αθόκε θαη γηα

εθείλε ηελ επνρή, λα παξαδερζνύλ νη ρξη-

ζηηαλνί όηη «ζσηήξαο» θαη «ιπηξσηήο» ηεο

αλζξσπόηεηαο ππήξμε έλαο εβξαίνο δηδά-

ζθαινο, ν νπνίνο θαη απηόο κε ηε ζεηξά ηνπ

έπεζε ζύκα ηεο ηδίαο ηνπ ηεο θπιήο, ιόγσ

ελδνεβξατθώλ δηρνγλσκηώλ. Έρεη ζεκαζία λα

ηνληζζεί όηη ε κπζνπιαζία πνπ ζρεηίδεηαη κε

ηε ζύιιεςε ηνπ Ιεζνύ από ηε Μπξηάκ, δηα

ηεο νζκήο ηνπ Κξίλνπ, απνηειεί πηζηή

αληηγξαθή ηεο γελλήζεσο ηνπ Άξε από ηελ

Ήξα, δηα ηεο νζκήο ελόο ηξηαληάθπιινπ.

Εμ' άιινπ, ζύγρξνλνη κειεηεηέο θαη δηα-

πξεπείο επηζηήκνλεο, εμεηάδνληαο δηεμνδηθά

ηελ εγθπξόηεηα θαη ηελ αιεζνθάλεηα ησλ

Επαγγειίσλ, απεθάλζεζαλ όηη δελ πξέπεη λα

απνδίδεηαη κεγάιε βαξύηεηα ζε απηά, γηα

δύν θύξηνπο ιόγνπο:

• Πξώηνλ δηόηη γξάθηεθαλ κηζό θαη πιέ-

νλ αηώλα κεηά ηελ ππνηηζέκελε πεξίνδν ζηελ

νπνία εθδειώζεθε ε δσή ηνπ Ιεζνύ. Επίζεο,

ηίπνηε απνιύησο ην νπζηαζηηθό δελ

αλαθέξνπλ πεξί ηνπ Ιεζνύ νη εβξαίνη ζπγ-

γξαθείο Φιάβηνο Ισζήθ θαη Ινύζηνο εθ

Ση-βεξηάδνο, αλ θαη ινγηθό ζα ήηαλ λα θάλνπλ

ηδηαίηεξε κλεία ζην πξόζσπν ηνπ.

• Δεύηεξνλ δηόηη ην ρξνληθό πιαίζην ζην

νπνίν ηνπνζεηείηαη ε δξαζηεξηόηεηα ηνπ Ιε-

ζνύ ίζσο είλαη πιαζκαηηθό, ππό ηελ έλλνηα

όηη ην πξόζσπν ηνπ κπζηθνύ «ιπηξσηή» είλαη

αλύπαξθην. ηελ πεξίπησζε απηή, ηε

κνξθή ηνπ Ιεζνύ ζα κπνξνύζε λα ελζαξ-

θώλεη ν νπνηνζδήπνηε εβξαίνο θηιόζνθνο ή

ξαββίλνο, ζηε θπζηνγλσκία ηνπ νπνίνπ ε

ιατθή ηνπδατθή παξάδνζε νξακαηίζζεθε ηνλ

θνζκηθό ζσηήξα.

Δελ απνθιείεηαη κάιηζηα, ζηελ πξνθεη-

κέλε πεξίπησζε, ην γεγνλόο ηεο γελλήζεσο

θαη δηδαζθαιίαο ηνπ Ιεζνύ λα πξνζιακβάλεη

αιιεγνξηθό πεξηερόκελν θαη λα ζπκβνιίδεη

ηελ αλαγέλλεζε κίαο εβξατθήο δνμαζίαο κε

ηελ επσλπκία «ρξηζηηαληζκόο», δεδνκέλνπ

κάιηζηα όηη ν Ιεζνύο αλήθε ζηελ αδειθόηεηα

ησλ Εζζαίσλ θαη θαηείρε απόθξπθεο

γλώζεηο, θαιά δηαθπιαγκέλεο σο ηηο εκέξεο

ηνπ.

Απνθαιππηηθό πεξί ηνπ ζπκβνιηζκνύ πνπ

πεξηθιείεη ν κύζνο ηεο γελλήζεσο ηνπ Ιεζνύ

είλαη ην βηβιίν ηνπ εξεπλεηή Σ. Γνπέιο «Οη

Ιζηνξηθέο Μαξηπξίεο ηνπ Ιεζνύ», ην νπνίν

ακθηζβεηεί ηελ ύπαξμε ηνπ Επαγγειηθνύ

Υξηζηνύ. ύκθσλα κε ηνλ Γνπέιο, ν Ιεζνύο

ππήξμε δεκηνύξγεκα ηεο θαληαζίαο ηνπ

εβξαίνπ Απνζηόινπ Παύινπ. Πηζηνί ζηηο

εβξατθέο παξαδόζεηο, ηόζν ν Παύινο όζν θαη

νη ππόινηπνη ζπγγξαθείο Επαγγειηθώλ

πεξηθνπώλ, απνθεύγνπλ λα δώζνπλ κία, έζησ

θαη ηελ πιένλ απιντθή, πεξηγξαθή ηνπ Ιεζνύ,

αξλνύληαη κέζα από κία έλνρε ζησπή λα

παξέμνπλ ην ειάρηζην ζηνηρείν ζρεηηθά κε ηε

κνξθή ηνπ, θαζόινπ βέβαηα ηπραία.

Αθόκε όκσο θη εάλ δερζνύκε ην γεγνλόο

ηεο ηζηνξηθήο ππάξμεσο ηνπ Ιεζνύ, παξα-

βιέπνληαο ηελ αδπλακία ηεο ηεθκεξηώζεσο

ηνπ κε ζηνηρεία, ηίζεηαη ην εξώηεκα ηη άιιν

ζα κπνξνύζε λα είλαη ν πνιπζπδεηεκέλνο Ι-

εζνύο, παξά έλαο δηδάζθαινο πνπ επηδε-

ηνύζε λα σξαηνπνηήζεη θαη λα εθζπγρξνλίζεη

ηνλ εβξατθό ιόγν;

Η ακθηζβήηεζε ηεο ηζηνξηθόηεηαο ηνπ I-

21

Ο ΔΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Τα θηρία της Αποκαλύψεως και οι σαλπιγκτές άγγελοι. Παράσταση χριστιανική ποι διαιωνίζει τον φόβο και την κινδυνολογία.

ησού τέθηκε ήδη από το 1798, όταν ο C. F.

Dupius εξέδωσε το τρίτομο έργο του «La

naissance des adores ou la religion uniner-

sarie» (Η γένεση του λατρευτικού και η πα­

γκόσμια θρησκεία).

Σε ανάλογη κατεύθυνση κινήθηκε και και

το ερευνητικό έργο του γερμανού φιλοσό­

φου Herman Samuel Reimarus.

Στο σημείο αυτό δε θα πρέπει να διαφύ­

γει της προσοχής μας το γεγονός ότι ο Γιε-

σουά εμφανίζεται να έχει γεννηθεί κατά την

25η Δεκεμβρίου, ένας μύθος ο οποίος α­

ντλεί την ουσία του από τις αρχέγονες πα­

ραδόσεις, που τοποθετούν σε αυτή την η­

μερομηνία τη γέννηση μεγάλων μορφών, ό­

πως του Πυθαγόρα, του Πατρώου Ηρακλή,

του Βάκχου, του Απόλλωνα, αλλά και του Α-

δώνιδος.

Η ταύτιση της γεννήσεως όλων αυτών

των θρησκευτικών αναμορφωτων κατά την

25η Δεκεμβρίου, έγκειται στο γεγονός ότι η

ημερομηνία αυτή ταυτίζεται με το Χειμερινό

Ηλιοστάσιο, που σηματοδοτεί την έναρξη

της αυξήσεως παραμονής του ήλιου στο

στερέωμα. Άπαντες δε οι προαναφερόμενοι

υπήρξαν Ηλιακές Θεότητες. Έτσι και ο χρι­

στιανισμός βάδισε καταναγκαστικά στα

χνάρια των αρχαίων παραδόσεων, θέμα το

οποίο αναπτύσσεται διεξοδικά σε άλλο

κεφάλαιο εντός του παρόντος βιβλίου.

Ακόμη, ο καθηγητής της Θεολογίας στο

Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης G. Baur εστίασε

την κριτική του στο γεγονός ότι στα έργα

της Καινής Διαθήκης παρουσιάζονται δύο

αλληλοσυγκρουόμενα τμήματα, δύο διαμε­

τρικά αντίθετα ρεύματα. Ένα το οποίο ανά­

γεται σε εθνικές καταβολές και ένα το οποί­

ο έχει ακραιφνώς ιουδαϊκή προέλευση.

Καταπέλτης είναι όμως και ο Κέλσος, ο

οποίος στο έργο του «Αληθής Λόγος» (το ο­

ποίο μας μεταφέρει ο Ωριγένης) αναφέρει:

«Σας μεταφέρω τις φήμες που κυκλοφο­

ρούν για την δήθεν παρθενογέννηση. Ένας

άνθρωπος από κάποιο χωριό της Ιουδαίας,

παντρεύθηκε μία φτωχή ντόπια, αλλά σύ­

ντομα αυτός που έκανε το επάγγελμα του

ξυλουργού την έδιωξε γιατί αποδεδειγμένα

ήταν μοιχαλίδα. Εκείνη μετά το διώξιμό της

περιπλανάτο πορνευόμενη μέχρις ότου γέν­

νησε ένα παιδί. Πατέρας του ήταν κάποιος

στρατιώτης Πάνθηρας. Το παιδί του τ' ονό­

μασαν Ιησού. Όταν μεγάλωσε, πήγε στην

Αίγυπτο, όπου έγινε κάτοχος της μαγικής

τέχνης των Αιγυπτίων, όταν πια έμαθε τα

μυστικά της μαγείας καλά, γύρισε στην πα­

τρίδα του και ζήτησε να τον παραδεχθούν

για Θεό». (Αληθής Λόγος, I, 37).

Η έκβαση της, καθοριστικής σημασίας,

μάχης που διεξήχθη στις 28 Οκτωβρίου του

312 μ.Χ. στη Μιλβιανή Γέφυρα στη Ρώμη, α­

νάμεσα στα στρατεύματα του Ρωμαίου Αυ­

τοκράτορα Αυξεντίου και σε εκείνα του

Κωνσταντίνου και η συντριβή των ρωμαϊκών

λεγεωνών, υπήρξε το γεγονός το οποίο κα­

θόρισε την αρχή της παγκόσμιας εξαπλώ­

σεως του ιουδαιοχριστιανισμού. Η είσοδος

του Κωνσταντίνου στη Ρώμη, αυτού του

στυγερού δολοφόνου που η εκκλησία ανα­

κήρυξε άγιο, επισφράγισε την εξάπλωση

της θρησκείας της Σιών σε παγκόσμιο επί­

πεδο.

Ο Φρειδερίκος Νίτσε, αποκαλύπτοντας

το ρόλο του ιουδαιοχριστιανισμού στο βα­

θυστόχαστο έργο του «Ο Αντίχριστος», α­

ναφέρει επιγραμματικά τα εξής: «... Πραγ­

ματικά, το ευαγγέλιο είναι κάτι πολύτιμο για

22

να μας αποδεικνύει τη διαφθορά που υπάρ­χει, ακόμα και στις πρώτες κοινότητες. Ένα φαινόμενο αποσύνθεσης που ξεκίνησε με τον θάνατο του Λυτρωτή, οδήγησε σε μία βαθειά λογική κυνικότητα, μέχρι τον ραββί-νο. Τούτα τα Ευαγγέλια κρύβουν μεγάλες δυσχέρειες πίσω από τα λόγια τους και θα πρέπει να τα διαβάζουμε με επιφυλάξεις. Πάντως, αυτό προσφέρει στους ψυχολό­γους μεγάλη απόλαυση, αφού πρόκειται για την αντίθεση απλοϊκών διαφορών. Στη Βί­βλο δεν είναι αρκετές οι συγκρίσεις, ας μην ξεχνάμε πως έχουμε την εβραϊκή φυλή. Στον χριστιανισμό, έχουμε την τέχνη των α­γίων ψεμμάτων που φθάνουν στην τελειότη­τα, στην τελειότητα του εβραίου...».

Εβραίος ραββίνος, ο οποίος επικαλέ­στηκε για ευνόητους λόγους την ανωνυμία, στα πλαίσια συνεντεύξεως την οποία παρα­χώρησε προ ετών (Δεκέμβριος 1991) σε α­σχολούμενο με θέματα εσωτερικής φιλοσο­φίας περιοδικό, απεκάλεσε τον Ιησού «αυ­τούσιο τέκνο του Ισραήλ», δήλωση ιδιαιτέ­ρως σημαντική, αφού αποσαφηνίζει την το­ποθέτηση των εβραίων απέναντι στον «Κύ­ριο» του χριστιανισμού.

Βεβαίως, όσον αφορά την καταγωγή του Ιησού, υπάρχει και μία άλλη εκδοχή, την ο­ποία μία αντικειμενική διερεύνηση δε θα ε­πέτρεπε να παραβλέψουμε, θέτοντας την υ­πό κρίση και κυρίως υπό ιστορικό έλεγχο. Πρόκειται για την Παράδοση του Άριου Ιησού, το έργο και τη μορφή του οποίου ου­δόλως εκφράζουν οι θεωρίες εκείνες που στοιχειοθετούν το σώμα της παραδόσεως που σήμερα είναι γνωστή ως «χριστιανική» και η οποία στηρίζεται σε παραχάραξη, δια­στρέβλωση και αλλοίωση των δικών του δι­δασκαλιών.

Η εκδοχή την οποία θα παραθέσουμε θέλει τον Χριστό να μην είναι εβραϊκής κα­ταγωγής, αντιτιθέμενος στον Ιουδαϊκό μεσ­σιανισμό, τη δε διδασκαλία του να αποτελεί μία φιλοσοφική αναζωπύρωση των διδαχών των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, εδραζό-μενη κυρίως στο Ορφικό, Ελεατικό, Επικού­ρειο, Προσωκρατικό, Σωκρατικό και Πλατω­νικό πνεύμα. Η ερμηνεία αυτή, ως μία πιθανή εκδοχή, παρέχει μία πειστική εξήγη­ση για το γεγονός της «αγιοποιήσεως» αρ­χαίων Ελλήνων φιλοσόφων, αλλά και ρίχνει φως στην μεγάλη σύγκρουση που διεξήχθη μεταξύ ιουδαϊκών και ελληνικών στοιχείων εντός του χριστιανικού μορφώματος, φαι­νόμενο το οποίο έλαβε χώρα κατά τους πρώτους αιώνες χωρίς στην πραγματικότη­τα να πάψει ποτέ αυτή η διεργασία, ένα φαι­νόμενο το οποίο αποτυπώνεται και στους

Χριστιανός ιερωμένος,

κραδαίνοντας τσεκούρι, επιτελεί

το «θεάρεστο» έργο του, εκδηλώνοντας την εκδικητική του

μανία κατά της φύσεως και της

παραδόσεως.

χριστιανικούς ναούς της πρωτοχριστιανικής κυρίως περιόδου.

Οι προσωπογραφίες του Αγίου Πυθαγό­ρα, των Αγίων Σωκράτη, Πλάτωνα κ.α. επι-μαρτυρούν τη βαθειά επίδραση του ελληνι­κού στοιχείου στο χριστιανικό πνεύμα, όταν και όσο αυτό δεν συγκεράσθηκε με τον Ιου­δαϊσμό. Στην προκειμένη περίπτωση το φι-λοσοφικό-θρησκευτικό ρεύμα του ιουδαιο-χριστιανισμού συνυφαίνεται με τον λεγόμε­νο «Παυλικιανισμό», καπηλεύεται δε και μό­νο το όνομα του Χριστού, με την αυθεντική διδασκαλία του οποίου ουδεμία συνάφεια έ­χει. Ωστόσο, εάν υφίστατο Ελληνογενής Χριστιανισμός θα έπρεπε, δια των εκφρα­στών του, να απαλλαγεί από τα ιουδαϊκά στοιχεία και να καθαρθεί, απορρίπτοντας ο­λοσχερώς το σώμα της Παλαιάς Διαθήκης και πολλές από τις ιουδάί'ζουσες «διδαχές» της Καινής, αλλά και κάθε εβραϊκό κατάλοι­πο το οποίο έρχεται σε αντίθεση προς τις παραδόσεις του γένους μας.

Η τοποθέτηση αυτή σχετίζεται άμεσα με την αντίληψη ότι ο χριστιανισμός αλώθηκε από τον ιουδαϊσμό, χωρίς ωστόσο να κα­τορθώσει ουδέποτε να απαλλαγεί από τις ιουδαϊκές παρεισφρύσεις. Αφορμή για την παράθεση αυτής της εκδοχής απετέλεσε η επικέντρωση σε ένα απόσπασμα του «Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου» (ιβ', 23), σύμφωνα με το οποίο όταν ο Χριστός πληροφορήθηκε την άφιξη Ελλήνων προκειμένου να συνομι­λήσουν μαζί του, ανεφώνησε: «Ελήλυθεν η ώρα, ίνα δοξασθή ο υϊός του ανθρώπου...», μία δήλωση η οποία υποδηλώνει την ανα­γνώριση της ανωτερότητος των Ελλήνων. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και μία ανα­γνώριση της πρωτοκαθεδρίας τους, στην ε-

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο ναός της Καπνικαρέας επί της οδού Ερμού, στην Αθήνα, φέρει έκδηλα στα εξωτερικά του τοιχώματα δομικά υλικά από αρχαίο ναό.

μπέδωση του θεϊκού σχεδίου. Η ανωτέρω αναφορά, ωστόσο, στην Α­

νωτερότητα του Ελληνισμού είναι αποσπα­σματική, αφού τα κείμενα των Ευαγγελίων έχουν υποστεί περικοπές. Στο ίδιο Ευαγγέ­λιο ακολουθεί το εγκώμιο των Ελλήνων από τον Χριστό ο οποίος, κατά την ίδια πάντοτε εκδοχή, συνδεόταν με πολλούς και σοβα­ρούς δεσμούς με την Ελλάδα.

Σύμφωνα με τις παραδόσεις που εντάσ­σονται σε αυτό το φάσμα, ο Χριστός ανήκε στο Ελληνιστικό κίνημα των Εσσαίων, ο δε Παύλος ή Σαούλ δεν έκανε τίποτε άλλο πα­ρά να διαστρεβλώσει σκόπιμα, όσο και έ­ντεχνα, την αληθινή διδασκαλία του. Είναι ι­στορικά επιβεβαιωμένο ότι στην περιοχή της Γαλιλαίος, αλλά και της Ιουδαίας, δρού­σε το Ελληνιστικό κίνημα των Εσσαίων, το οποίο βρισκόταν σε αντιπαράθεση προς το ανθελληνικό κίνημα των Μακκαβαίων.

Εάν και εφ' όσον ίσχυε αυτή η εκδοχή, είναι προφανές ότι ο Χριστός δεν φιλο­δοξούσε να ιδρύσει καμμία θρησκεία, του­ναντίον αναγνώριζε την ανωτερότητα της Ελληνικής Φιλοσοφίας, οπότε οι δρώντες θρησκευτικά στο όνομα του, είναι παντε­λώς έκθετοι.

Η ανωτερότητα της ελληνικής φιλοσοφί­ας κατέστη αποδεκτή και από πεφωτισμέ­νους χριστιανούς, ώστε ο Ιουστίνος (Απόλ. Β. 13, 3) να αναφέρει τα ακόλουθα: «έκα­στος γαρ των Ελλήνων φιλοσόφων, τις από μέρους του σπερματικού Θείου λόγου το συγγενές όρων καλώς εφθέγξατο... όσα ουν παρά πάσι καλώς είρηται ημών των Χρι­στιανών εστί». Ο δε Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (Κλήμης Αλ. Στρωματείς I, -5) αποφαίνεται περί της Ελληνικής Φιλοσοφίας ως εξής:

«Θεωρώ τον Ελληνισμό και ιδιαίτερα την Ελληνική Φιλοσοφία, ως έργο της θείας πρόνοιας».

Στο κεφάλαιο IB' 20, 23, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει την πλήρη δήλωση του Χριστού για τους Έλληνες, η οποία έχει ως εξής: «Έφθασε τώρα η ορισμένη από τον Θεό ώρα, για να δοξαστεί με τη σταύρωση και την ανάληψη του ο υϊός του ανθρώπου και να αναγνωρισθεί ως Μεσσίας και Λυ­τρωτής από τους Έλληνες, οι οποίοι αυτή τη στιγμή αντιπροσωπεύουν όλο τον Εθνικό Κόσμο».

Η δε Ανάσταση του Χριστού προσιδιάζει στις μυστηριακές δοξασίες του Διονύσου Ζαγρέως, της Περσεφόνης και του Αδώνι-δος. Το γεγονός αυτό θα υποχρεώσει τον Πολωνό Ελληνιστή Θαδαίο Ζιλίνσκι να ομο­λογήσει στην εργασία του που επιγράφεται «Η Σίβυλλα», ότι «Εδώ, καθώς και σε άλλα, στην αρχαία θρησκεία βρίσκουμε την αληθι­νή Παλαιά Διαθήκη του δικού μας χριστιανι­σμού». Εάν ο σημερινός χριστιανισμός και οι πνευματικοί και θρησκευτικοί του ταγοί δεν έχουν καμμία σχέση με το ιουδαιοχρι-στιανικό εκείνο ρεύμα του σκοταδισμού και της παρακμής, οφείλει να το καταστήσει γνωστό εμπράκτως, αποκηρύσσοντας ό,τι το ιουδαϊκό βρίσκεται και κυριαρχεί εντός του. Εάν οι σημερινοί χριστιανοί καταδικά­ζουν τα εγκλήματα των ρασοφόρων του Με­σαίωνα, τότε πρέπει να δώσουν δείγματα σαφούς Ελληνοπρέπειας, ώστε να εκπλη­ρωθεί η επιταγή του Περικλή Γιαννόπου­λου, σύμφωνα με την οποία: «Όπως εδέ-χθημεν εμείς τότε τον Χριστιανισμόν, τώρα πρέπει να δεχθεί και ο Ελληνο-χριστιανι-σμός, τον Ανασταινόμενον ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ Ελληνισμό ν μας».

Σε μία εποχή κατά την οποία η Ελλάδα κλυδωνίζεται από εξωτερικούς εχθρούς, δεν μπορεί να έχει την πολυτέλεια και των εσωτερικών σπαραγμών για θρησκευτικές διενέξεις. Διενέξεις οι οποίες είναι και επι­ζήμιες και περιττές, αφού ανέκαθεν οι Έλ­ληνες πρέσβευαν την αρχή της Ανεξιθρη-σκείας, εντός όμως εθνικών πλαισίων.

Ο ΜΤΘΟ ΣΟΤ «ΕΛΛΗΝΟΥΡΙΣΙΑΝΙΚΟΤ

ΠΟΛΙΣΙΜΟΤ»

Αγιογραφία με

απεικονίσεις Ελλήνων

φιλοσόφων, στη μονή

Φιλανθρωπινών στα

Ιωάννινα.

Η υιοθέτηση δε της θεοποιήσεως του Δία (Ζευς,

ο Ζευγνύων, η ενοποιός δύναμη των δύο

πολικοτήτων στο Σύμπαν) ως ύψιστης θεότητας,

αντιπροσώπευε την ανάδειξη της

εξιδανικευμένης ανθρώπινης προσωπικότητας

στο βάθρο της θεώσεως. Είναι μία

εξε-λικτική-ανελικτική διαδικασία η οποία, σύμ-

φωνα με τις αρχές που πρεσβεύει η Ελληνική

Παράδοση, θα συντελεσθεί μόλις η ψυχική

προσωπικότητα ενός εκάστου εξ' ημών

τελειωθεί, ανελισσόμενη σε ανώτερους κό-

σμους. Η αντίληψη αυτή ανάγεται στην α-

πώτερη αρχαιότητα και βρίσκει τη συμβολική

της απεικόνιση στο Δελφικό Ιερό του Α-

πόλλωνος. Εκεί, σύμφωνα με τις ιστορικές

μαρτυρίες, τις δύο άκρες της εισόδου στο Ιερό

κοσμούσαν τα αγάλματα του Δία και του

Ομήρου. Η τοποθέτηση των δύο αυτών

αγαλμάτων, τα οποία πρέπει να τονισθεί ότι

ήταν ισομεγέθη, αποτελούσε ένα γεγονός που

κατείχε συμβολική σημασία, υποδηλώνοντας

την αρμονική συνύπαρξη και προσέγγιση του

εξιδανικευμένου ανθρώπου με την Υπέρτατη

Οντότητα, τον Θεό.

Η μεγάλη αυτή αλήθεια, η οποία ταυτίζεται

με την απτόητη θέληση του νοήμονος

ανθρώπου να προσεγγίσει το θείο διαμέσου της

φιλοσοφικής εμβαθύνσεως, εκφράσθη-

ΟΕλληνικός Πολιτισμός ανέκαθεν διακρίθηκε

για την εσώτερη διερεύνηση της αρχέγονης

πηγής της ζωής. Ξ-έδειξε έφεση στην

αναζήτηση των αιτίων ~α οποία οφείλει την

ύπαρξη του, όχι μόνο σαν βιολογικό φαινόμενο,

αλλά και ως ευρύτερη συμπαντική δημιουργία.

Διατυπώ-. οντάς κοσμογονικούς νόμους με

αλληγο-ρ.κό περιεχόμενο, επεξηγούσε με

λογικούς συνειρμούς και επιστημονικά

τεκμήρια-:~.χειρήματα, την προέλευση και τις

καταβολές του κόσμου στην ευρύτερη του έν-

νοια.

Αναγνώρισε τον Ανώτατο Θεό, ο οποίος

Γ.νυφαίνεται με την Απειρη Αρχή στο μεγα-

λειώδες έργο της Οικοδομήσεως του Σύ-

μπαντος. Συνετέλεσε καθοριστικά στη σφυ-

ρηλάτηση των θεολογικών αξιών της Αρχαίας

Ελλάδος και γεφύρωσε το νοητό χάσμα που

ενυπάρχει ανάμεσα στον φθαρτό άνθρωπο και

στον Αιώνιο Δημιουργό. Η αντίληψη αυτή ξεκινά

από τις Ορφικές παραδόσεις. Οι Ορφικοί

φιλόσοφοι και μύστες θεωρούσαν εφικτή την

προσέγγιση της Υπέρτατης Οντότητας του Διός -

Ζευγνύοντος διάμεσου της συστηματικής

παρατηρήσεως <αι ερμηνείας των φυσικών

νόμων και των Εκδηλώσεων τους, γήίνων και

συμπαντικών.

Ο ΔΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Απεικόνιση αρχαίου φιλοσόφου (Πλάτων) επί τοιχογραφίας στο Άγιο Όρος. Οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων είχαν ανάγκη τον συγκερασμό και την εξωτερική υιοθέτηση ελληνικών στοιχείων, προκειμένου να καταστεί το δόγμα τους αποδεκτό στην συνείδηση των Ελλήνων. Το τέχνασμα αυτό της επιφανειακής σχέσεως Ελληνισμού-χριστιανισμού, αναβιώνει πάλι σήμερα μέσω αντίστοιχης αγιογραφήσεως.

_ _ _ _ _ _ ^ ±

κε το 400 π.Χ. από τον μυσταγωγό Πλάτω­

να. Ο επιφανής αυτός ιδεαλιστής φιλόσο­

φος προσδιόρισε τον αυτοσκοπό κάθε ελ-

λόγου όντος, ισχυριζόμενος ότι «κάθε άν­

θρωπος έχει εν εαυτώ το Θείον Άρχον». Μί­

α θεμελιώδης διατύπωση που δίνει μεγαλύ­

τερη ώθηση στο σκοπό της ανθρώπινης τε-

λειώσεως, εδραιώνοντας ταυτόχρονα σε έ­

να ισχυρό υπόβαθρο τους προσανατολι­

σμούς της ένθεης σοφίας. Η αδογμάτιστη

και απροκατάληπτη μελέτη της θρησκευτι­

κής ζωής στην αρχαία Ελλάδα, καταδεικνύ­

ει ότι η Θεοσέβεια αλλά και η Θεογνωσία υ­

πήρξαν συστατικά στοιχεία της ιεροπρε­

πούς συμπεριφοράς, η οποία διακατείχε τη

φιλοσοφική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων.

Αυτοί προσέγγισαν τις Δημιουργικές Δυνά­

μεις της Φύσεως με οικειότητα, αλλά και με

απόλυτη επίγνωση της αποστολής τους. Α­

ντίθετα, η απώλεια του ορθού, η υπέρβαση

των καθιερωμένων μέτρων, σε συνάρτηση

με την επίδειξη ασέβειας προς τις προαιώ­

νιες θεϊκές παραδόσεις, θεωρούνταν πα­

ρεκκλίσεις που συνιστούσαν τη διάπραξη

της Ύβρεως. Το ατόπημα αυτό επέσυρε την

καταδίωξη των αφρόνων και ασεβών από

τις Ερινύες και την απόδωση της επιβεβλη­

μένης δικαιοσύνης από τη Νέμεση, σύμφω­

να με τον ανταποδοτικό Νόμο.

Η εισαγωγή αυτή καθίσταται επιβεβλη­

μένη για την κατανόηση του κυρίως θέμα­

τος που ακολουθεί. Η ευθικρισία του ανα­

γνώστη εξαρτάται από τη διανοητική εικόνα

που έχει διαμορφώσει και τη γνώση που

διαθέτει σε σχέση με τη θρησκευτική συ­

μπεριφορά και τις θεολογικές, όσο και επι­

στημονικές αντιλήψεις των Αρχαίων Ελλή­

νων. Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να επι­

σημανθεί ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός καθι­

στούσε αρκετά συχνά ως βασικό σημείο α­

ναφοράς των πολύπτυχων εκδηλώσεων του

τις παραδοσιακές θρησκευτικές δοξασίες,

οι οποίες διέθεταν βαθειά φιλοσοφικά ερεί­

σματα.

Κάτω από αυτές ακριβώς τις συνθήκες,

ο Ελληνικός Κόσμος, βαθειά θρησκευόμε­

νος από τη φύση του και έχοντας αναγάγει

τις θεολογικές του αξίες σε αναπόσπαστο

κομμάτι της πολιτισμικής του δημιουργίας

και παρουσίας, εξ' αρχής αντελήφθη ότι η

έλευση της ιουδαιοχριοτιανικής διδασκα­

λίας αποτελούσε την αφετηρία ενός σκοτει­

νού σχεδίου που στόχευε να πλήξει αμείλι­

κτα τη διαχρονική πνευματική του κληρονο­

μιά, αποσταθεροποιώντας οριστικά τα υγιή

θεμέλια στα οποία ήταν δομημένος.

Όταν ο Πατριάρχης Κλήμης ο Αλεξαν-

δρεύς ασεβεί και διαπομπεύει την ανυπέρ­

βλητη Ελληνική φιλοσοφία, αποκαλώντας

την «πρώτη Παλαιά Διαθήκη που προετοί­

μασε την εμφάνιση του χριστιανισμού!», α­

ποβλέπει εμφανώς στη διαστροφή του Ελ­

ληνικού στοχασμού και του πνευματικού

του Λογού, επιχειρώντας την υποταγή της

πεμπτουσίας του ελληνικού πνεύματος σε

εβραιόπνευοτα θεολογήματα.

Εισερχόμενοι στην ουσία του ζητήμα­

τος, διαπιστώνουμε το μέγεθος της πλάνης

που συντελείται με τη σύνθεση του συνοθυ-

λεύματος που οι εξουσιαστές, εκμεταλ­

λευόμενοι τη λαϊκή άγνοια, ονόμασαν «Ελ­

ληνοχριστιανικό Πολιτισμό», προσδίδοντας

κατά προπαγανδιστικό τρόπο τερατουργη-

ματική υπόσταση σε ένα ανύπαρκτο γεγο­

νός.

Οι ιθύνοντες του ιουδαιοχριοτιανισμού

και οι ελεγχόμενοι από αυτούς «ιστορικοί

συγγραφείς», διατείνονται ότι υφίσταται σύ­

ζευξη Ελληνισμού και Χριστιανισμού, η ο­

ποία απέβη μάλιστα και καρποφόρα, κυο­

φορώντας τον «Ελληνοχριστιανικό Πολιτι­

σμό». Το ψεύδος, η παραποίηση της ιστο­

ρίας και η υποκρισία δε γνωρίζουν στη δή-

λχρη ασςή ϊοια. Πϊςε και πξϋ επήλθε θεμιςή

ποξρέγγιρη και ρσμϋπαονη ςχμ δϋξ δια-

μεςοικά αμςίθεςχμ κξρμξαμςιλήφεχμ, ςξσ

Χοιρςιαμιρμξϋ και ςξσ Δλλημιρμξϋ, δεμ είμαι

δσμαςϊ μα ςεκμηοιχθεί, διϊςι απλξϋρςαςα

κάςι ςέςξιξ ξσδέπξςε ρσμέβη. Αρταλόπ, η

καςάογηρη ςχμ Ολσμπιακόμ Αγόμχμ απϊ

ςξμ Βσζαμςιμϊ Ασςξκοάςξοα Ηεξδϊριξ ςξμ Α'

και η απημήπ καςαδίχνη ςχμ Δλλήμχμ απϊ

ςξμ Θξσρςιμιαμϊ, ξ ξπξίξπ έκλειρε ςη Με-

ξπλαςχμική Ακαδημία ςηπ Αθήμαπ, ςξ έρυαςξ

ποξπϋογιξ ςηπ Δλλημικήπ τιλξρξτίαπ, πξσ

ρσμπλήοχμε ζχή 916 υοϊμχμ, δεμ σπήοναμ

μέςοα ςα ξπξία... εμςάρρξμςαμ ρςη ρϋζεσνη

Δλλημιρμξϋ και Χοιρςιαμιρμξϋ. Ζ απϊπειοα

ςξσ υοιρςιαμιρμξϋ μα μεςξσριχθεί

επιταμειακά ρε ελλημξποεπέπ ιδεξλξγικϊ

δημιξϋογημα, απξςελξϋρε ςημ αιυμή ςξσ

δϊοαςξπ ςηπ ριχμιρςικήπ ποξρπάθειαπ πξσ

απέβλεπε ρςη υοηριμξπξίηρη ςηπ Δλλημικήπ

γλόρραπ, καθόπ και ξοιρμέμχμ

μξοτικόμ-επιταμειακόμ ρςξιυείχμ ςηπ

Δλλημικήπ Ηοηρκείαπ, ποξκειμέμξσ μα

διειρδϋρει αμεμπϊδιρςα ςξ εβοαψκϊ

δηληςήοιξ ρε ξλϊκληοξ ςξμ κϊρμξ.

Ο αμιρςϊοηςξπ και καθ' ϊλα ρκϊπιμξπ

ρσγκεοαρμϊπ ςηπ ελλημικήπ πξλιςιρςικήπ

κληοξμξμιάπ με ςξ ιξσδαιξυοιξςιαμικϊ ιδεξ-

λϊγημα δεμ απξςελεί γεγξμϊπ ςσυαίξ. Ήδη

απϊ ςξμ 2ξ π.Χ. αιόμα, ξι εβοαίξι οαββίμξι

επιυειοξϋραμ μα ξικειξπξιηθξϋμ ςξ έογξ ςξσ

Πλάςχμα και μα ςξ παοξσριάρξσμ χπ

ε-μπμεσρθέμ απϊ ςα... θεϊπμεσρςα κείμεμα

ςξσπ, ιρυσοιζϊμεμξι ϊςι «Πλάςχμ ερςί

Λχω-ρήπ αςςικίζχμ...».

Έςρι, ϊςαμ ξ εγμχρμέμξπ αμθέλλημαπ

Παϋλξπ ή αξϋλ ποξρδίδει ρςξμ υοιρςιαμιρμϊ

διεθμιρςικϊ υαοακςήοα για μα ανιξπξιήρει

καλϋςεοα και πιξ απξςελερμαςικά ςη δι-

δαρκαλία ςξσ, κας' εμςξλήμ ςξσ μσρςικξϋ

ρσμβξσλίξσ «αμυεμςοίμ» ςχμ εβοαίχμ και

ςξσ αουιοαββίμξσ ςχμ Θεοξρξλϋμχμ

Γαμα-λιήλ, γαμποϊπ ςξσ ξπξίξσ ήςαμ ξ

αξϋλ, μεςαβάλλεςαι ρε τεοέτχμξ ςξσ

εβοαψκξϋ λϊγξσ και αουίζει ςιπ πεοιξδείεπ

ςξσ ποξπ ςξμ Δλλημικϊ Ιϊρμξ, κηοϋρρξμςαπ

«ςξμ Κϊγξ ςξσ Ηεξϋ...». Λάλιρςα ξ αξϋλ

ήςαμ ετξδιαρμέμξπ με επίρημη επιρςξλή ςξσ

Γαμαλι-ήλ, και ϊρεπ τξοέπ ξι Ρχμαίξι ςξμ

ρσμέλαβαμ, επέδεινε ςημ επιρςξλή ασςή και

ατέθηκε ελεϋθεοξπ ποξπ ρσμέυιρη ςξσ

διαβοχςικξϋ οϊλξσ ςξσ.

Δίμαι ιρςξοικά επιβεβαιχμέμξ, ϊπχπ ξ-

μξλξγεί και ξ ίδιξπ ξ Παϋλξπ ρςιπ «Ποάνειπ

Απξρςϊλχμ», ϊςι ξι Έλλημεπ ϊυι μϊμξ δεμ ε-

πέδειναμ δεκςικϊςηςα ατξμξιόρεχπ ςχμ ε-

βοαψκόμ δξναριόμ, αλλά αμςίθεςα

απέπε-μπαμ ςξμ Παϋλξ απϊ ϊλεπ ϊρεπ πϊλειπ

επι-

Ο μέγας διώκτης του

Ελλημισμού, βυζαμτιμός

αυτοκράτορας Θεοδόσιος.

Χριστιαμικό εκκλησάκι

στη μότια πλευρά της

Ακροπόλεως τωμ

Αθημώμ.

ρκέτθηκε. Σιπ ρσμθήκεπ σπϊ ςιπ ξπξίεπ

ρσ-μεςελέρθη ξ εκυοιξςιαμιρμϊπ-ενεβοαψρμϊπ

ςχμ Δλλήμχμ, διατχςίζξσμ επαοκόπ ςα

«Χοξμικά», επίρημξ ϊογαμξ ςξσ Ιεμςοικξϋ

Θροαηλιςικξϋ σμβξσλίξσ (ςεϋυξπ επς.-Οκς.

1992), ςα ξπξία, ρυεςικά με ςξ «ιεοαπξ-

ρςξλικϊ» έογξ ςξσ Παϋλξσ, αματέοξσμ ςα

ενήπ απξκαλσπςικά: «... Ασςήμ, λξιπϊμ, ςημ

ξογαμχμέμη εβοαψκή κξιμϊςηςα ςηπ Ηερρα-

λξμίκηπ ςχμ ποόςχμ μεςαυοιξςιαμικόμ υοϊ-

μχμ, θα επιρκετθεί ξ Απϊρςξλξπ Παϋλξπ...

ϋμτχμα με ςημ παοάδξρη, η αουαιϊςεοη

ρσμαγχγή ςηπ Ηερραλξμίκηπ ϊπξσ κήοσνε

πιθαμϊςαςα ξ Απϊρςξλξπ Παϋλξπ ξμξμαζϊςαμ

«Έςπ Αυάί'μ» (Δέμςοξ ςηπ Εχήπ)...». Παοά ςημ

καςακοασγή και ςημ απξδξκιμαρία ςχμ

Δλλήμχμ, ξ Παϋλξπ δεμ πςξήθηκε.

Αμςι-παοεουϊμεμξπ ςημ ελλημική αμςίδοαρη

και

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 27

απξταριρμέμξπ μα ποαγμαςώρει ςα ριχμι-

ρςικά ρυέδια, ξ Σαξύλ ρσμευίζει ςημ πεοιξ-

δεία ςξσ, τθάμξμςαπ ρςημ Αθήμα. Παοά ςξμ

υλεσαρμό πξσ σπέρςη από ςξσπ Αθημαίξσπ,

απεσθύμεςαι ρε ιξσδαίξσπ και μσεί ρςξμ υοι-

ρςιαμιρμό μέλη ςηπ εβοαψκήπ κξιμόςηςαπ, α-

μαθέςξμςαπ ςξσπ ρςη ρσμέυεια ςξ έογξ ςξσ

ποξρηλσςιρμξύ ςχμ Εθμικώμ Ελλήμχμ. Είμαι

εμταμέπ, λξιπόμ, εν' αουήπ πξιξσπ ρσγκι-

μξύρε η θοηρκεία ςξσ Γιερξσά και ρε πξιξσπ

κας' αουήμ απεσθσμόςαμ, μία θοηρκεία

αοκεςά ρσματήπ ρςξ ιξσδαψκό δόγμα, για μα

διδάρκεςαι ακόμα και μέρα ρςη ρσμαγχγή.

Εβοαίξι ςη δημιξύογηραμ, ςη διέδχραμ και

ςηπ έδχραμ σπόρςαρη και εκκληριαρςική

μξοτή.

Πώπ λξιπόμ ξ υοιρςιαμιρμόπ έυει ρυέρη με

ςξμ Ελλημιρμό, παοαμέμει έμα εοώςημα

αμενήγηςξ, όςαμ ασςόπ ξ ιρυσοιρμόπ σπξ-

ρςηοίζεςαι απξ αμαθείπ, ύπξπςξ δε όςαμ

ποξβάλλεςαι από «επαΐξμςεπ» και ξογαμχ-

μέμξσπ κύκλξσπ.

Οσδέπξςε ρςαμάςηρε η ποξρπάθεια ςξσ

ιξσδαιξυοιρςιαμιρμξύ μα ρσγκεοάρει ςη δι-

δαρκαλία ςξσ με ςξ Ελλημικό πμεύμα,

ξι-κειξπξιξύ μέμξπ επιλεκςικά, αλλά και δια-

ρςοεβλώμξμςαπ ςημ σφηλή πμεσμαςική ποξ-

ρτξοά ςξσ Έθμξσπ μαπ, αμάγξμςαπ ςημ ρε

ποξκάλσμμα για ςημ εσυεοέρςεοη διάδξρη

ςχμ ιδεώμ ςξσ. Οοιρμέμξι υοιρςιαμικξί κύ-

κλξι, χρςόρξ, διαςείμξμςαι όςι ξ

ιξσδαιξυοι-ρςιαμιρμόπ απξςελεί μεςενέλινη ή

ακόμα και διαυοξμική ρσμέυεια ςχμ αουώμ

και ςχμ παοαδόρεχμ ςηπ αουαίαπ θοηρκείαπ.

Κι εάμ ακόμη ρσμέβαιμε κάςι ςέςξιξ, δη-

λαδή εάμ ξ υοιρςιαμιρμόπ εδοαζόςαμ ρε Ελ-

λημικέπ τιλξρξτικέπ και θεξλξγικέπ βάρειπ,

ςόςε πξιξπ ξ λόγξπ ςηπ απξκηούνεχπ ςηπ

αουέγξμηπ Πάςοιαπ Ολύμπιαπ Θοηρκείαπ

και ςηπ καςατσγήπ ρε έμα νέμξ δόγμα, ςξ ξ-

πξίξ χρςόρξ κι ασςό ρςηοιζόςαμ, σπξθεςικά,

ρςξ Ελλημικό πμεύμα;

Γιαςί μα απξπξιηθξύμε ςημ Παςοώα Λα-

ςοεία για κάςι αςελέπ και αλλόςοιξ; Είμαι

ποξταμέπ, ύρςεοα από ςημ παοάθερη όλχμ

ςχμ αμχςέοχ, όςι ξ όοξπ «ενελλημιρμέμξπ

υοιρςιαμιρμόπ» ρσμιρςά ξσςξπικό εύοημα

ςχμ δημαγχγώμ και ςχμ εμπόοχμ ςχμ ιδε-

ώμ, καθώπ ξ Ελλημιρμόπ ξσδέπξςε βοέθηκε

ρςημ αμάγκη ή είυε χτέλεια μα ποξρεγγίρει

ςξμ ιξσδαιξυοιρςιαμιρμξ, καθώπ αμέκαθεμ

σπήονε ασςξύριξπ και ασςότχςξπ.

Ο ιξσδαιξυοιρςιαμιρμόπ, ποξκειμέμξσ μα

εδοαιχθεί, επεβάλλεςξ μα παοξσριαρθεί με

ελλημξποεπέπ ποξρχπείξ, ρε μία ποξρπά-

θεια μα πείρει ςιπ μάζεπ όςι απξςελεί ρσμέ-

υεια ςχμ παςοώχμ παοαδόρεχμ. Ασςή ακοι-

βώπ ςη ρκξπιμόςηςα σπηοεςξύρε η αμαγό-

οεσρη διαποεπώμ Ελλήμχμ τιλξρότχμ ρε

Αγίξσπ ςξσ υοιρςιαμιρμξύ. Η αγιξγοάτηρη

εικόμχμ με ςιπ μξοτέπ ςξσ Πσθαγόοα, ςξσ

Αοιρςξςέλη, ςξσ Πλάςχμα και άλλχμ επιτα-

μώμ εκποξρώπχμ ςξσ Ελλημικξύ πμεύμαςξπ

ρςξσπ ποώςξσπ υοιρςιαμικξύπ μαξύπ, μαο-

ςσοεί όςι επικοαςξύρε ακόμη ζχμςαμή ρςιπ

φσυέπ ςχμ πιρςώμ ςηπ μέαπ θοηρκείαπ η

ποξρήλχρη ή έρςχ η εμμξμή ρςιπ παςοώεπ

παοαδόρειπ.

Αμ και αρπάρθηκαμ ςξμ ιξσδαιξυοιρςια-

μιρμξ, δεμ είυαμ χρςόρξ ακόμη απξκηούνει

ρσμειδηριακά ςξμ Ελλημιρμό. Η απξκαλσ-

πςική εν' άλλξσ ξμξλξγία ςξσ Αγίξσ Ασγξσ-

ρςίμξσ, ρύμτχμα με ςημ ξπξία «Ασςό πξσ α-

πξκαλείςαι ρήμεοα υοιρςιαμική θοηρκεία, σ-

πήουε ρςξσπ αουαίξσπ και δεμ έπαφε πξςέ

μα σπάουει από ςόςε πξσ δημιξσογήθηκε ςξ

αμθοώπιμξ γέμξπ. Μέυοι ςη ρςιγμή πξσ, ε-

πειδή ήοθε ξ ίδιξπ ξ Χοιρςόπ, άουιραμ μα

απξκαλξύμ υοιρςιαμική ςημ αληθιμή θοη-

ρκεία πξσ σπήουε ήδη από ποιμ», σπξκού-

πςει ςημ ςοαγική αλήθεια ςηπ καςά βξύληριμ

αταιμάνεχπ και βεβηλώρεχπ ρςξιυείχμ ςηπ

αουαιξελλημικήπ παοαδόρεχπ από ςξσπ

υοιρςιαμξύπ. Τι ρυέρη μπξοεί μα έυει ξ Γιε-

ρξσά, ξ απξκαλξύμεμξπ και «βαριλεύπ ςχμ

Ιξσδαίχμ», με ςξ Αουαιξελλημικό Μεγαλείξ,

απξςελεί έμα εοώςημα ρςξ ξπξίξ μόμξ ξι ι-

θύμξμςεπ ςξσ ριχμιρμξύ μπξοξύμ μα απα-

μςήρξσμ.

Είμαι ιρςξοικά επιβεβαιχμέμξ όςι ξ

ιξσ-δαιξυοιρςιαμιρμόπ, ποξκειμέμξσ μα

καλύφει ατ' εμόπ ςα ςεοάρςια κεμά ςξσ και

ατ' εςέοξσ ρςημ ποξρπάθεια ςξσ μα

παοαπλαμήρει πεοί ςηπ αληθιμήπ ςασςόςηςξπ

και ςχμ αμςικειμεμικώμ ρκξπώμ ςξσ,

καςέβαλλε αμσπέοβληςεπ ποξρπάθειεπ,

ποξκειμέμξσ μα αμςιγοάφει μξοτικά και

επιταμειακά ςη μεγα-

Απεικόμιση της μάχης

στημ Μιλβιαμή γέφυρα,

που επισφράγισε τημ

εδραίωση του

χριστιαμισμού.

νειώδη ελληνική δοξασία. Πρωταρχικό του αέλημα είναι να καθιερώσει χριστιανικές ε­ορτές, οι οποίες ημερολογιακά θα συνέπι­πταν με τις ένδοξες επετείους της Εθνικής Θρησκείας, ούτως ώστε να υποκαταστα­θούν οι τελευταίες και να ατονήσουν. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός της επιβο­λής του εορτασμού των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα η οποία είχε κα­θιερωθεί ως η μέγιστη Εορτή των Εθνικών, συνυφασμένη επί χιλιετίες ολόκληρες με τον εορτασμό του Χειμερινού Ηλιοστασίου και με την απόδωση τιμών στον Φωτοβόλο Απόλλωνα. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι ο χρι­στιανισμός υπέκλεψε σειρά τελετουργικών στοιχείων από την Πατρώα Θρησκεία, κα­θιερώνοντας τον καθαγιασμό των οικιών με νερό, κατ' απομίμηση του πανάρχαιου σχε­τικού εθίμου της Ελληνικής Θρησκείας. Υ­φαρπάζει το στοιχείο της εξομολογήσεως από τα Θρακικά Μυστήρια.

Οικειοποιείται την αρχή της Τρισηλίου Θεότητος, την οποία διατύπωσε ο πεφωτι­σμένος Αυτοκράτορας Ιουλιανός και μετε-ξέλιξε ο Γ. Πλήθων Γεμιστός, υπό τη μορφή της Αγίας Τριάδος, θεωρία η οποία αναπτύ­χθηκε από τον Πλωτίνο και τον Ιουλιανό. Υ­ιοθετεί τον σταυρό, αρχέγονο θρησκευτικό και μεταφυσικό σύμβολο, αναφερόμενο στη μεταθανάτια ζωή, γνωστό ήδη και χρησιμο­ποιούμενο από την προϊστορική εποχή.

Το Άγιο Βήμα στους χριστιανικούς να­ούς διαμορφώθηκε με γνώμονα την ύπαρξη και λειτουργική χρήση του Ανακτόρου, το ο­ποίο αποτελούσε το σημαντικότερο τμήμα του Τελεοτηρίου στα Ελευσίνια Μυστήρια.

Το έθιμο της περιφοράς του Επιταφίου με λαμπάδες αποτελεί απομίμηση της πο­μπής την οποία σχημάτιζαν οι Μύστες, αλλά και οι αμύητοι, προ της ενάρξεως των Μυ­στηρίων, φέροντας αναμμένους πυρσούς. Από το Σύνθημα, τον Ιερό Όρκο τον οποίο απήγγελαν οι μυούμενοι στους καθαγιασμέ­νους μυστηριακούς χώρους, εμπνεύσθηκαν οι χριστιανοί το λεγόμενο «Σύμβολο της Πί­στεως». Οι Άγγελοι, οι οποίοι παρουσιάζο­νται στις αρχαιοελληνικές τραγωδίες, πα­ραχώρησαν τη θέση τους στον ιουδαιοχρι­στιανισμο στους αμέτρητους Αγίους. Πόσοι Άγιοι, αλήθεια, επιχείρησαν να αντικαταστή­σουν, ανεπιτυχώς βέβαια, το Δωδεκαθεϊστι-κό Πάνθεο;

Από την άλλη πλευρά, η ηθική ποιότητα των πρωταγωνιστών της Παλαιάς Διαθήκης, θεμελίου του χριστιανισμού, είναι επιεικώς απαράδεκτη. Η εκπορνευθείσα Σάρρα από τον προαγωγό Αβραάμ, δεν μπορούν να συ­νιστούν ηθικά πρότυπα τα οποία να εμπνέ­

ουν καθοδηγητικά το Έθνος μας. Αναφερόμενοι στην ιουδαϊκή επίδραση,

σκόπιμο κρίνεται να παραθέσουμε και άλλα στοιχεία ταυτίσεως του ιουδαϊσμού με τον χριστιανισμό. Κατ' αρχήν έκδηλη είναι η επί­δραση του Ναού του Σολομώντα επί του χριστιανικού ναού. Ο Ναός του Σολομώντα, ειδικότερα, ακολουθεί το περίγραμμα του σκηνώματος που στέγασε την κιβωτό της Π. Διαθήκης.

Ο Ναός διακρίνεται σε τρία μέρη. Απο­τελείται από το Άδυτο, όπου βρίσκονται φυ­λαγμένα τα «Άγια των Αγίων», τον Ιερό τόπο λατρείας και το προαύλιο, έχει δηλαδή τη δομή που παρουσιάζει σήμερα ο χριστιανι­κός ναός. Ενώ παραδόσεις όπως ο διαχωρι­σμός ανδρών και γυναικών, ο οποίος υφί­σταται στους χριστιανικούς ναούς (γυναι­κωνίτης), έλκει την προέλευση του από τη συναγωγή. Ο άμβωνας υφίσταται και στη συναγωγή από την εποχή του Έσδρα, ενώ τα λάβαρα ανακαλούν στη μνήμη μας τις ισ-

Αέτωμα από αρχαίο ναό, ευρισκόμενο τώρα στην

οροφή του παρεκκλησίου του αγίου

Ελευθερίου, στην Μητρόπολη των Αθηνών.

Παράσταση με σταυρό και δύο εξάλφες από

χριστιανικό ναό στο Πήλιο, ενδεικτική των ιουδαϊκών καταβολών

της θρησκείας του Ιησού.

1

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 29

30

Καςάλξιπα υοιρςιαμικήπ

αγιξγοατίαπ επί ςωμ

ςξίυωμ ςηπ βιβλιξθήκηπ ςξσ

Αδοιαμξύ ρςημ Αθήμα.

σπόμμηρη ςηπ παοξσρίαπ ςξσ Ιευχβά. Δξγ-

μαςικέπ θέρειπ, όπχπ ςξ λεγόμεμξ «ποξπα-

ςξοικό αμάοςημα», η θεχοία ςηπ Αμαρςάρε-

χπ, η ακαςάρυεςη δαιμξμξλξγία, ποξεουό-

μεμη άμερα από ςημ Παλαιά Διαθήκη και ςημ

Πεμςάςεσυξ, ςέλξπ δε η ερυαςξλξγική

θεώοηρη ςχμ υοιρςιαμώμ, είμαι ρςξιυεία ςα

ξπξία ςασςίζξσμ πλήοχπ ςη θοηρκεία ςξσ

Ναζχοαίξσ με ςξ γιαυβικό δόγμα. Ακόμη και

ασςόπ ξ πξλσςαλαιπχοημέμξπ ρςασοόπ,

παμάουαιξ θοηρκεσςικό ρύμβξλξ ςχμ Ελλή-

μχμ και ρύμβξλξ πξλλώμ μσρςηοιακώμ θε-

ρμώμ, σταοπάυθηκε μεςαγεμέρςεοα από

ςξσπ υοιρςιαμξύπ.

Άπειοεπ ακόμη ξι επιταμειακξύ υαοα-

κςήοα αμςιγοατέπ, ςιπ ξπξίεπ διέποαναμ ξι

υοιρςιαμξί από ςημ Αουαία Παοάδξρη. Ακοι-

βώπ λόγχ ςξσ επιταμειακξύ υαοακςήοα

ςξσπ, ξ ιξσδαιξυοιρςιαμιρμόπ δεμ καςόοθχρε

ξύςε χπ κακέκςσπξ σπξκαςάρςαςξ ςηπ

αουαίαπ παοαδόρεχπ μα σπάονει. Και καςα-

τεύγξσμε ρςη υοήρη ςξσ όοξσ «επιταμεια-

κέπ αμςιγοατέπ», διόςι, πέοαμ ςηπ

επιτάρε-χπ ασςήπ, ξσδεμία άλλη ρύγκλιρη

ρε ιδεξ-λξγικό-τιλξρξτικό επίπεδξ

στίρςαςαι. Αμςιθέςχπ, έκδηλα είμαι ςα

εβοαψκά ρςξιυεία ςα ξπξία σπάουξσμ εμςόπ

ςηπ υοιρςιαμικήπ θοηρκείαπ, ακόμη και από

πλεσοάπ ρσμβόλχμ.

Η επςάτχςη λσυμία και ξ παμςεπόπςηπ

ξτθαλμόπ, ρςξιυεία παομέμα από ςημ ιξσ-

δαψκή παοάδξρη, ςα εβοαψκά άμτια ςχμ ιε-

οέχμ, η ξμξιόςηπ ςξσ υοιρςιαμικξύ μαξύ με

εκείμξμ ςξσ Σξλξμώμςα, η αμςίληφη πεοί

διαβόλξσ, πεοί κξλάρεχπ και παοαδείρξσ,

οαηλιςικέπ λιςαμείεπ ςηπ Κιβχςξύ.

Αλλά και καθ' εασςή η Θεία Λειςξσογία

εμπεοιέυει πξλλά δοώμεμα και λεγόμεμα πξσ

ποξέουξμςαι από ςιπ ιξσδαψκέπ παοαδόρειπ,

εμώ τοάρειπ ή λένειπ όπχπ «αμήμ»,

«αλληλξύια» και άλλεπ, απξςελξύμ διαοκή

σπόμμηρη ςχμ εβοαψκώμ επιδοάρεχμ επί ςξσ

υοιρςιαμικξύ ςελεςξσογικξύ.

Η επςάτχςη λσυμία, εθμικό και θοηρκεσ-

ςικό ρύμβξλξ ςξσ Ιροαήλ, καςά ςξμ υοιρςια-

μιρμό ρσμβξλίζει «ςξ τχπ ςξσ κόρμξσ». Ο δε

παμςεπόπςηπ ξτθαλμόπ, ρύμβξλξ εβοαψκήπ

ποξελεύρεχπ ςξ ξπξίξ ποξενάουει ρε όλξσπ

ςξσπ υοιρςιαμικξύπ μαξύπ, απξςελεί

Ο εκτοαρςήπ ςξσ

υοιρςιαμικξύ ριωμιρμξύ,

Μπξύπ, εναγγέλει ςιπ

θηοιωδίεπ ςξσ, σπό ςημ

ρκέπη ςξσ Ιηρξύ...

Σύμβξλα, μξοτέπ, ιδέεπ,

θοηρκείεπ, όλα ςα

ξικειξπξιείςαι και ςα

εγκξλπώμεςαι η μέα ςάνη

ποαγμάςωμ ρςξ πλαίριξ ςξσ

ξικξσμεμιρμξύ,

ποξκειμέμξσ μα τέοει ρε

πέοαπ ςιπ επιδιώνειπ ςηπ. Τξ

εοώςημα είμαι γιαςί άοαγε

ποξςίμηρε ςξμ Χοιρςό;

Μήπωπ εμπμέεςαι από ςα

κηούγμαςα ςηπ Παλαιάπ

Διαθήκηπ; Μα από ςι άλλξ...

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 1

η θεχοία πεοί ςξσ «ποξπαςξοικξϋ αμαοςή-

μαςξπ», η ςέλερη εβοαψκόμ εξοςόμ, με αμςι-

ποξρχπεσςικϊςεοη ςξ ιξσδαψκϊ Πάρυα και η

σιξθέςηρη ςχμ κϊκκιμχμ ασγόμ και ςξσ ξβε-

λία, είμαι ρςξιυεία πξσ επιμαοςσοξϋμ ςημ ι-

δεξλξγική ποξέλεσρη ςξσ υοιρςιαμιρμξϋ.

Ο ιρυσοιρμϊπ πεοί «Δλλημξυοιρςιαμικήπ

ρσζεϋνεχπ» απξςελεί, επιβεβαιχμέμα πλέξμ,

μέγιρςξ ιρςξοικϊ φεϋδξπ. Κάςχ απϊ ασςϊ ςξ

ποίρμα, η απϊκςηρη ελλημικήπ παιδείαπ απϊ

επιταμείπ εκποξρόπξσπ ςξσ υοιρςιαμιρμξϋ

(Μ. Βαρίλειξπ, Κλήμηπ ξ Αλε-ναμδοεϋπ,

Ωοιγέμηπ και άλλξι) απέβλεπε ρςξ μα

ειρυχοήρξσμ ρςα έγκαςα ςηπ Δλλημικήπ

ρκέφεχπ, μα ςημ μελεςήρξσμ εμπεοι-

ρςαςχμέμα, όρςε, αταιμάζξμςάπ ςημ, μα

διαμξοτόρξσμ μία εβοαιξγεμή δξναρία επί-

πλαρςα ελλημξποεπή.

Ο υοιρςιαμιρμϊπ, θεχοία νεμϊτεοςη πξσ

ειρήγαγε ρςξμ Δλλημικϊ κϊρμξ ςιπ θέρειπ ςξσ

ρκξςαδιρςικξϋ ιξσδαψρμξϋ, διέγοαφε κάθε

σγιή πμεσμαςική αμαζήςηρη, κάθε επι-

ρςημξμική έοεσμα, κάθε τιλξρξτική ή πξλι-

ςιρςική διεογαρία, θέςξμςαπ μία καςαρςοε-

πςική ςοξυξπέδη ρςημ ενελικςική πξοεία ςηπ

αμθοχπϊςηςαπ. Ασςϊ ςξ ποξρυεδιαρμέμξ

έγκλημα καςά ςξσ Δλλημιρμξϋ και ςξσ

Πξλιςιρμξϋ, ςα μίρθαομα ϊογαμα ςξσ ριχμι-

ρμξϋ ςξ ξμξμάζξσμ ρϋμπλεσρη. Η αλήθεια,

χρςϊρξ, είμαι μία και μϊμη.

Ο ιξσδαιξυοιρςιαμιρμϊπ ποξρέγγιρε με

θαμάριμξ εμαγκαλιρμϊ ςξμ Δλλημιρμϊ, για μα

ςξμ δξλξτξμήρει, χπ ποξπ ςη θοηρκεία ςξσ,

ςξμ πξλιςιρμϊ ςξσ, ςημ ίδια ςξσ ςημ σ-

πϊρςαρη.

Δν' άλλξσ, η απξδξυή ςξσ Γιαυβέ ρςη

θέρη ςξσ Ολϋμπιξσ Δία κλϊμιρε ςξμ αληθιμϊ

υαοακςήοα ςηπ λαςοείαπ ςξσ θείξσ και κα-

ςέλσρε ςημ ηθική έμμξια ςημ ξπξία

ποξρε-λάμβαμε η απϊδχρη αμαγμχοίρεχπ

ποξπ ςιπ ϋπαςεπ δσμάμειπ ςηπ Δημιξσογίαπ.

Δμάμςια ρςημ ιξσδαιξυοιρςιαμική Παλαιά

Διαθήκη, η ξπξία μϊμξ με έμα καςάπςσρςξ

πξομξγοατικϊ ρϋγγοαμμα θα μπξοξϋρε μα

ρσγκοιθεί, ξ Αμαγεμμόμεμξπ Δλλημιρμϊπ

ποξςάρρει ςξσπ Ιεοξϋπ Οοτικξϋπ Ύμμξσπ ςξσ

και ςα πάμρεπςα Μσρςήοια.

Δν' ϊλχμ ςχμ αμχςέοχ ρσμάγεςαι ϊςι Δλ-

λημιρμϊπ και Χοιρςιαμιρμϊπ είμαι έμμξιεπ α-

ρσμβίβαρςεπ. Η απξδξυή ςηπ μίαπ αμαιοεί ςημ

άλλη ξλξκληοχςικά.

Η εβοαιξλαγμεία ρςα Παςεοικά Κείμεμα,

δεμ έυει ποξηγξϋμεμξ. Διαβάζξσμε ρςημ Ο-

μιλία «Διπ ςξμ ΙΑ' Ψαλμϊμ» ςξσ Ιχάμμξσ Χοσ-

ρξρςϊμξσ, ςα ακϊλξσθα:

«Δια ςξϋςξ θασμάζξμεμ ςξμ Αβοαάμ, ςξμ

Λχς, ςξμ Μχωρή, γιαςί ακοιβόπ μξιάζξσμ με

ςα αρςέοια μέρα ρςημ καςαρκϊςειμη

«Ιδξϋ εγό

εκςείμχ ςημ υείοα

μξσ επί ςξσπ

αλλξτϋλλξσπ και

ενξλξθοεϋρχ

Κοήςαπ και απξλό

ςξσπ καςαλξίπξσπ

ςξσπ καςξικξϋμςαπ

ςημ παοαλίαμ»,

Ιεζεκιήλ, ΚΔ, 16-17.

Εικαστική άποψη από τημ

κατάληψη της Κωμ/πόλεως

από τους σταυροφόρους το

1204, η οποία κατά πολλούς

ήταμ η αρχή του τέλους...

μϋκςα... υχοίπ μα δια κϊπςξσμ ςημ σπέοξυη

πξοεία ςξσπ».

Άρςοξ τχςειμϊ λξιπϊμ ξ ποξαγχγϊπ Α-

βοαάμ και ξ αιμξμίκςηπ Λχς πξσ ποξκαλξϋμ

θασμαρμϊ! Έπειςα, πόπ είμαι δσμαςϊμ ελεϋ-

θεοξπ άμθοχπξπ, ελεϋθεοξπ φσυικά, μξηςι-

κά, ρχμαςικά, χπ ήςξ ξι Έλλημεπ, μα απξδέ-

υξμςαι μα απξκαλξϋμςαι δξσλξποεπόπ χπ

«δξϋλξι ςξσ Θεξϋ», ϊπχπ ρσμβαίμει ρε ϊλεπ

ςιπ Ακξλξσθίεπ ςηπ υοιρςιαμικήπ εκκληρίαπ;

Ασςξί πξσ πέθαιμαμ για μα μημ δευθξϋμ ϊυι

ρκλαβιά αλλά ξϋςε απλή ςαπείμχρη, ςόοα

μα απξκαλξϋμςαι δξϋλξι ςξσ Ιευχβά;

«Τι μαπ κξιςάςε, χπ με ςημ δική μαπ δϋ-

μαμη και εσρέβεια μα καςατέοαμε ασςή ςημ

πξοεία; Δεμ είμαι ασςϊ απϊ δική μαπ δϋμαμη,

επειδή άνιξι ςξσ θεψκξϋ δοϊμξσ γίμαμε.

Ο Θεϊπ ςξσ Αβοαάμ και ξ Θεϊπ ςξσ Ιραάκ

και ξ Θεϊπ ςξσ Ιακόβ, ξ Θεϊπ ςχμ Παςέοχμ

ημόμ, κξίςα πόπ εασςϊμ ερόθει ρσμευόπ ειπ

ςξσπ ποξγϊμξσπ, για μα μημ μξμι-ρθή ϊςι

καιμξϋογιξ ειράγει δϊγμα, εκεί πεοί ςξσ

Παςοιάουξσ Δασίδ εμμημϊμεσρε και εμςαϋθα

πεοί ςξσ Αβοαάμ».

Ασςά, μεςανϋ άλλχμ, αματέοει ξ Ιχάμμηπ

ξ Χοσρϊρςξμξπ και πάλι, ρςημ Ομιλία «Διπ

ςαπ ποάνειπ ςχμ Απξρςϊλχμ» (60-75.50).

Ανίζει μα επιρημαμθεί ϊςι ξ Χοσρϊρςξμξπ

απξκαλεί ςξσπ Αβοαάμ, Ιραάκ και Ιακόβ χπ

«παςέοεπ ημόμ» και ςξμ Ιευχβά χπ «Θεϊ ςχμ

παςέοχμ ημόμ», απεμπξλόμςαπ ποξκληςικά

ςξσπ Έλλημεπ τσρικξϋπ, πμεσμαςικξϋπ και

θοηρκεσςικξϋπ ποξγϊμξσπ μαπ!

1

Ol ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

μξπ δε είμαι ξ γμχρςόπ Μχραψκόπ, πώπ λξι-

πόμ κάπξιξι ξμιλξύμ πεοί

«Ελλημξοθξδξνίαπ» όςαμ ασςή η

«Ελλημξοθξδξνία» εμπεοιέυει χπ ρσρςαςικά

ςηπ ρςξιυεία ασςέπ ακοιβώπ ςιπ ιξσδαψκέπ και

εμ πξλλξίπ αμθελλημικέπ παοαδόρειπ;

Και ρςημ ρελίδα 34 ενακξλξσθεί:

«Ο Ιξσδαψκόπ Χοιρςιαμιρμόπ κληοξδόςηρε

ρςημ εν' Εθμικώμ Εκκληρία ςξμ αμεκςίμηςξ

θηρασοό ξ ξπξίξπ σπάουει ρςη ρσλλξγή ςχμ

λόγχμ ςξσ Κσοίξσ.

Σσγυοόμχπ έδχρε ςη Βίβλξ ςηπ Παλαιάπ

Διαθήκηπ ρςξσπ Εθμικξύπ. Λόγχ ςξύςξσ ξ εν'

Εθμικώμ Χοιρςιαμιρμόπ πληρίαζε ξλξέμα και

πεοιρρόςεοξ ςξμ ιξσδαψκό υοιρςιαμιρμό».

«Ιξσδαψκόπ υοιρςιαμιρμόπ» λξιπόμ,

ιξσδαιξυοιρςιαμιρμόπ δηλαδή πξσ ςξμ απξ-

καλξύμε εμείπ, δια υειλέχμ Μηςοξπξλίςη.

Ασςόμ ακοιβώπ ςξμ «ιξσδαψκό υοιρςιαμι-

ρμό» αρπάζξμςαι ξι ελλημξοθόδξνξι, αρπά-

ζξμςαι δηλαδή ςιπ ιξσδαψκέπ παοαδόρειπ πξσ

ςξσπ απξκαλξύμ «γκόί'μ».

Πξδξπαςξύμ και απεμπξλξύμ ςημ πα-

μάουαια γηγεμή παοάδξρη εκαςξμςάδχμ υι-

λιάδχμ εςώμ, για μα δευθξύμ ςα

αμςι-επιξςη-μξμικά και αμθελλημικά φεύδη

ςηπ Παλαιάπ Διαθήκηπ. Δεμ αιρυύμξμςαι;

ΟΜηςοξπξλίςηπ Πιριδίαπ Μεθόδιξπ Φξύγιαπ,

ρςξ Βιβλίξ ςξσ «Ελλημιρμόπ και Ιξσδαψρμόπ»

(ρελ. 18), ξμξλξγεί όςι «...δεμ θα αγμξήρξσμε

όςι και όλξπ ξ υοιρςιαμικόπ κόρμξπ εδέυθη ςημ

Ιεοά Παοάδξρη ςηπ Παλαιάπ Διαθήκηπ και

σιξθέςηρε πξλλά εβοαψκά ρςξιυεία, αλλά και

όυι ξλίγα ιεοά ποόςσπα ςηπ Παλαιάπ Διαθή-

κηπ...».

Τξ θοήρκεσμα πξσ αρπάζεςαι λξιπόμ ξ

Μηςοξπξλίςηπ, καςά δήλχρη ςξσ, «σιξθέςηρε

πξλλά εβοαψκά ρςξιυεία και ιεοά ποόςσπα ςηπ

Παλαιάπ Διαθήκηπ». Έυει δηλαδή ιξσδαψκέπ

καςαβξλέπ, ςι λέμε γι' ασςό άοαγε κάπξιξι

αμςιριχμιξςέπ υοιρςιαμξί ζηλχςέπ;

Και ρςημ ρελίδα 32 ςξσ αμχςέοχ ρσγ-

γοάμμαςξπ, ρσμευίζει: «Εκςόπ λξιπόμ από ςξσπ

Απξρςόλξσπ, ξι ποώςξι υοιρςιαμξί ήςαμ

Ιξσδαίξι και ρςημ μέα πίρςη βοήκαμ ςη

ρσμέυεια ςηπ παλαιάπ (εμμξείςαι εβοαψκήπ

πίρςεχπ).

Άλλχρςε ξ Κύοιξπ είπε όςι ρκξπόπ ςξσ

ήςαμ μα ρσμπληοώρει και όυι μα καςαογήρει

ςξ μόμξ και ςξσπ Ποξτήςεπ». Ο «Κύοιξπ»

λξιπόμ ήοθε μα «ρσμπληοώρει και όυι μα κα-

ςαογήρει ςξμ Νόμξ και ςξσπ Ποξτήςεπ».

Ποξτήςεπ είμαι ξι ιξσδαίξι εοημίςεπ, Νό-

Όταν η...

«υποχρεωτική

αγάπη» δεν πείθει,

παραχωρεί την

θέση της στην

καταναγκαστική

μάχαιρα και στην

πυρά...

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 1

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΩΝ

Αρχαίοί κίομες ριγμέμοι

στο έδαφος «κοσμούμ» το

προαύλιο

χριστιαμικού μαού στημ

Πλάκα, προφαμώς ως

«λάφυρα», κατάλοιπα

του μεγάλου διωγμού...

και ξι Ελλημικξί πληθσρμξί ςχμ πεοιξυώμ ςιπ

ξπξίεπ λεηλαςξύραμ ξι, κας' επίταρη,

ρςασοξτόοξι. Καςά ςη διάοκεια ςηπ ςέςαοςηπ

ρςασοξτξοίαπ, ξι εβοαψκήπ καςαγχγήπ

ηγήςξοεπ ςηπ, ξ Βαλδξσίμξπ και ξ Εοοίκξπ

Δάμδαλξπ, επεςέθηραμ εσθέχπ καςά ςηπ

Κχμρςαμςιμξσπόλεχπ, ςημ ξπξία, ατξύ κα-

ςέλαβαμ, επιδόθηκαμ εμ ρσμευεία αμεμόυληςξι

ρςημ καςαρςοξτή ξλόκληοηπ ςηπ ασςξ-

κοαςξοίαπ, έυξμςαπ εγκαςαλείφει πλέξμ ςα

ποξρυήμαςα. Οι δύξ ασςξί καςακςηςέπ, ατξύ

διαμέληραμ ςημ Ελλάδα ρε δύξ ςμήμαςα,

ρσμέυιραμ ςξ καςαρςοξτικό ςξσπ έογξ, έχπ

όςξσ ρκξςώθηκαμ από καςξίκξσπ ςηπ Θοάκηπ

καςά ςη διάοκεια μαυώμ.

Οι Σςασοξτξοίεπ ξδήγηραμ ρςημ καςάλσρη

ςηπ βσζαμςιμήπ ασςξκοαςξοίαπ ςξ 1204 μ.Χ.

Ήςαμ ςξ πλήγμα ςξ ξπξίξ ποξλείαμε ςξ

έδατξπ για ςη μεςέπειςα καςάκςηρη ςξσ

Βσζαμςίξσ από ςξσπ Οθχμαμξύπ ςξ 1453. Απ

ενεςάρξσμε, όμχπ, ςιπ παοαρκημιακέπ

ρσμθήκεπ ξι ξπξίεπ ποξκάλεραμ ςιπ

ρςασοξτξοίεπ.

Ο 8ξπ και 9ξπ αιώμαπ απεδείυθηραμ ε-

ναιοεςικά ποξρξδξτόοξι για ςξσπ εβοαίξσπ.

Εκμεςαλλεσόμεμξι ρςξ έπακοξ ςημ α-

παγόοεσρη ςξσ δαμειρμξύ υοημαςικώμ πξρώμ

με ςόκξ, απαγόοεσρη ςημ ξπξία η καθξλική

εκκληρία είυε επιβάλλει ρςξσπ υοιρςιαμξύπ,

αμαγξοεύξμςαπ ςξ δαμειρμό ρε

«αμςιυοιρςιαμική ποάνη», ξι εβοαίξι κσοιάο-

υηραμ απόλσςα ρςξμ ρσγκεκοιμέμξ ςξμέα και

αμαδείυθηκαμ κσοίαουξι ςηπ ςξκξγλστίαπ, ατ'

εμόπ θηρασοίζξμςαπ και ατ' εςέοξσ

σπξδξσλώμξμςαπ ρςη δξσλεία ςχμ ςόκχμ ξ-

λόκληοη ςημ Εσοώπη. Αουικά η επαίρυσμςη

δοαρςηοιόςηςα ςηπ εβοαψκήπ ςξκξγλστίαπ

διεναγόςαμ ρςξσπ δοόμξσπ, όπξσ ξι εβοαίξι

έρςημαμ ςξσπ πάγκξσπ ςξσπ, ςιπ επχμξ-

Οι Σςασοξτξοίεπ σπήοναμ η δξλιόςεοη

επιμόηρη ςξσ εβοαψρμξύ, ποξκειμέμξσ μα

καςαλύρει κάθε έμμξια ελλημικόςηςαπ πξσ

απέμεμε ρςξ Βσζάμςιξ. Με ποόρυημα, δήθεμ,

ςημ «απελεσθέοχρη ςηπ Παλαιρςίμηπ από ςξμ

ξθχμαμό καςακςηςή», διξογαμώθηκαμ ξκςώ

ρςασοξτξοίεπ με ρημείξ εκκιμήρεχπ ςημ

κεμςοική Εσοώπη, ξι ξπξίεπ ρςξ ρύμξλξ ςξσπ

έπληναμ αμεπαμόοθχςα ςξμ Ελλημιρμό,

παοεκκλίμξμςαπ καθ' ξλξκληοίαμ από ςξμ

σπξςιθέμεμξ αμςικειμεμικό ρκξπό ςξσπ. Η

αουή έγιμε από ςξμ Πέςοξ Εοημίςη, ξ ξπξίξπ

εικάζεςαι όςι ήςαμ εβοαψκήπ καςαγχγήπ, και

ςξ 1096 ιρυσοίρθηκε όςι είδε ρε όοαμα ςη

μξοτή ςξσ Ιηρξύ, ξ ξπξίξπ ςξσ ζήςηρε δήθεμ

μα νεκιμήρει μία εκρςοαςεία εμαμςίξμ ςχμ

απίρςχμ Οθχμαμώμ. Ασςή ήςαμ η ατξομή

για ςη διξογάμχρη ςηπ Ποώςηπ

Σςασοξτξοίαπ, η ξπξία επέτεοε ςημ επί

ςοιακξμςαεςία λεηλαρία ςξσ Βσζαμςίξσ, αμςί

ςξσ «πξλέμξσ καςά ςχμ απίρςχμ» και μόμξ

ςξ 1099 ξι ρςασοξτόοξι καςέλαβαμ για ςα

ποξρυήμαςα ςημ Ιεοξσραλήμ δικαιξλξγώμςαπ

ςημ παοξσρία ςξσπ. Σςα πλαίρια ςηπ

δεύςεοηπ, καςά ρειοάμ, ρςασοξτξοίαπ, η

ξπξία νεκίμηρε ςξ 1117, δειμξπάθηραμ ρςημ

κσοιξλενία Ελλημικέπ πόλειπ, όπχπ ςξ Ικόμιξ,

η Δαμαρκόπ και η Α-ρκαλώμα, υχοίπ πξςέ ξι

ρςασοξτόοξι μα επιδιώνξσμ μα τθάρξσμ

ρςημ Ιεοξσραλήμ.

Μέρχ ασςώμ ςχμ κας' επίταρη «ρςασοξ-

τξοιώμ», ξι ξπξίεπ θα ποέπει μα ρημειχθεί

όςι ήςαμ ςξ επικάλσμμα

ξικξμξμικξξςοαςιχςικώμ αλλά και πξλιςικώμ

δξλξπλξκιώμ, πξσ ρσμπίπςξσμ με ςημ

ξικξμξμική διείρδσρη ςχμ εβοαίχμ και ςχμ

Δσςικώμ Εσοχπαίχμ ρςημ ςοχςή και

αιμξοοαγξύρα πλέξμ βσζαμςιμή

ασςξκοαςξοία, κςσπήθηκε αλύπηςα η

Ελλημική τιλξρξτία, ςξ Ελλημικό πμεύμα

μαζόμεμεπ μπάμκεπ (εν ξσ και ξ όοξπ

μπαμκ=ςοάπεζα). Η καςξυή ςξσ μξμξπχλίξσ

από ςξ Βσζάμςιξ ρε ςξμείπ με ιδιαίςεοη

ρημαρία για ςξ εμπόοιξ και ςημ ξικξμξμία

(πξοτύοα, μεςάνι κ.α.) δεμ ήςαμ δσμαςό μα

ατήρει ςξσπ εβοαίξσπ κεταλαιξκοάςεπ α-

διάτξοξσπ.

Μεςά ςξμ 9ξ αιώμα ξι ρκξπξί ςχμ εβοαί-

χμ έγιμαμ ιδιαίςεοα ξοαςξί. Κσοίαουξι ςξσ

πλξύςξσ πλέξμ ξι εβοαίξι, σπέβαλλαμ ρςξσπ

Βεμεςξύπ και Γεμξβέζξσπ ςημ ιδέα όςι ςξ

Βσζάμςιξ έλεγυε ςξ μξμξπώλιξ ςχμ ρσ-

μαλλαγώμ και ςξσ εμπξοίξσ μεςανύ Δύρεχπ

και Αμαςξλήπ, ταιμόμεμξ ςξ ξπξίξ θα έποε-

πε, επ' χτελεία ςξσπ, μα ρςαμαςήρει.

Οι εβοαίξι αουικά επιδόθηκαμ ρςημ απξ-

κξπή ςξσ Βσζαμςίξσ από ςημ Ιςαλία, κλείμξ-

μςαπ όλεπ ςιπ αγξοέπ για ςα βσζαμςιμά ποξ-

ψόμςα. Η ρςαδιακή εναρθέμηρη ςξσ Βσζαμςίξσ

από ςξσπ αδιάκξπξσπ πξλέμξσπ και ςξμ

αρτσκςικό ξικξμξμικό-εμπξοικό απξκλει-

ρμό, ποξώθηρε ςα ρυέδια ςχμ ριχμιρςώμ

ρςξ έπακοξ. Σε ποώςξ ρςάδιξ, ξι απελπι-

ρμέμξι βσζαμςιμξί δέυθηκαμ ςημ ειροξή ςχμ

εβοαψκώμ κεταλαίχμ σπό ςη μξοτή ενχςε-

οικξύ δαμειρμξύ, επιςοέπξμςαπ παοάλληλα

ςημ εγκαςάρςαρη γεμξβέζχμ, εβοαίχμ και

βεμεςώμ μεγαλεμπόοχμ ρςημ Κχμρςαμςι-

μξύπξλη. Δποόκειςξ για ςημ αουή ςξσ ςέ-

λξσπ. Οι ριχμιρςέπ έθεραμ σπό ςξμ αρτσ-

κςικό έλεγυξ ςξσπ ςημ εςξιμξθάμαςη ξικξ-

μξμία ςξσ Βσζαμςίξσ και ρε αμςάλλαγμα ςχμ

δσρβάρςακςχμ δαμείχμ πξσ είυαμ ρσμάφει,

ανίχραμ κι έλαβαμ ποξμόμια και ρςη ρσμέ-

υεια ξλόκληοεπ εδατικέπ εκςάρειπ ρςημ Δλ-

λάδα.

Έυξμςαπ πεοιέλθει η Βσζαμςιμή Ασςξ-

κοαςξοία ρςξ έρυαςξ ασςό ρημείξ

καςα-πςώρεχπ, ήςαμ πλέξμ εύκξλη λεία για

ςα μύυια ςξσ ριχμιρμξύ. Όςαμ η ξικξμξμική

καςάοοεσρη ςξσ Βσζαμςίξσ, η ξπξία ρσμε-

παγόςαμ μεςανύ ςχμ άλλχμ διξικηςική και

ρςοαςιχςική εναρθέμηρη, έγιμε ιδιαίςεοα

εμταμήπ, ξι ριχμιρςέπ επιδόθηκαμ ρςημ

ποξρπάθεια καςεσθύμρεχπ ςχμ δσςικξεσ-

οχπαίχμ, και ιδίχπ ςχμ βεμεςώμ, καςά ςηπ

απξρσμςιθέμεμηπ από ςη ρσμευή ενχςεοική

και ερχςεοική σπξμόμεσρη, ασςξκοαςξοίαπ.

Δπικαλξύμεμξι θοηρκεσςικά ποξρυήμα-

ςα, ξι δσςικξί εσοχπαίξι επέβαλλαμ ςελικά

ςη θέληρη ςχμ εβοαίχμ ατεμςώμ ςξσπ, ξι

ςοάπεζεπ ςχμ ξπξίχμ υοημαςξδξςξύραμ α-

τειδώπ ςξ... θεάοερςξ έογξ ςχμ ρςασοξ-

τξοιώμ. Δπί ςεςοακόρια και πεοιρρόςεοα

υοόμια ξι εβοαίξι αταίμαζαμ ςξ Βσζάμςιξ,

ποξςξύ ςξ σπξμξμεύρξσμ ξλξκληοχςικά.

Οι σταυροφόροι εμ ομόματι του χριστιαμισμού,

προκάλεσαμ φρικτές λεηλασίες και εγκλήματα,

καταλύομτας εμ τέλει το 1204 και τη Βυζαμτιμή

αυτοκρατορία. Το πλήγμα ήταμ αμεπαμόρθωτο,

προλειαίμομτας ουσιαστικά τημ αποδυμάμωση

της, για το τελικό κτύπημα, το οποίο θα ερχόταμ

από τους τούρκους, το 1453. Και σ' αυτό, η

εκκλησία δεμ θα μπορούσε μα μημ διαδραματίσει

τομ υπομομευτικό ρόλο της.

Εμ ομόματι της ίδιας θρησκείας, οι σύγχρομοι

«σταυροφόροι» του σιωμισμού (Μπους κ.α.)

σπέρμουμ τομ τρόμο και τομ θάματο αμά τημ

οικουμέμη επικαλούμεμοι τομ Ιησού.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 1

Ο ΙΟΤΔΑΙΟΧΡΙΣΙΑΝΙΜΟ! ΣΡΟΧΟΠΕΔΗ ΣΗΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟ

Περιχαρής ο

οικουμεμικός πατριάρχης

επιδεικμύει χριστιαμικά

κειμήλια στημ οικογέμεια

Κλίμτομ. Η εκκλησία

πάμτοτε στέκεται στο

πλευρό τωμ εκάστοτε

ισχυρώμ...

Οιξσδαιξυοιρπαμικόπ δξγμαςιρμόπ,

καλλιεογώμςαπ ςξ τόβξ ποξπ ςημ σ-

πεοτσρική ξμςόςηςα ςημ ξπξία

ςεοαςξσογημαςικώπ κσξτόοηρε, εμρςάλλανε

ςξμ ςοόμξ, ςη δειριδαιμξμία και ςημ αμτι-

ρβήςηρη ποξπ κάθε τσρική ποαγμαςικόςηςα

κι επιρςημξμική αμακάλσφη, για ςξμ απλό

λόγξ όςι ξι ρκξςαδιρςικέπ, αμαπόδεικςεπ και

αμσπόρςαςεπ θεχοίεπ ςξσ δεμ άμςευαμ ρε ε-

πιρςημξμική αλλά και ρε λξγική κοιςική. Χι-

λιάδεπ επιρςήμξμεπ διώυθηκαμ για ςα εοεσ-

μηςικά ςξσπ πξοίρμαςα, εμώ διαποεπείπ

μξοτέπ ςξσ Ελλημικξύ Κόρμξσ, όπχπ η Φι-

λόρξτξπ και Μαθημαςικόπ Υπαςία ή ξ Γε-

ώογιξπ Πλήθχμ-Γεμιρςόπ, υλεσάρθηκαμ χπ

«δαιμξμιρμέμξι» και ςξ έογξ ςξσπ εναταμί-

ρθηκε από ςξσπ εκκληριαρςικξύπ

τχςξρβέ-ρςεπ.

Από ςημ αμςιτσρική και

αμςιεπιρςημξμι-κή ασςή ςακςική ςηπ δε θα

μπξοξύρε η εκκληρία μα παοεκκλίμει όρξμ

ατξοά και ςξ ζήςημα ςηπ Αρςοξλξγίαπ.

Ακόμη και ρήμεοα, η «ξοθόδξνη» εκκλη-

ρία ενακξλξσθεί με μξμξλιθικόςηςα μα α-

πξοοίπςει ςημ εγκσοόςηςα μελεςώμ και ςα α-

πξςελέρμαςα ςηπ αρςοικήπ αμαλύρεχπ, παοά

ςξ γεγξμόπ όςι ασςά απξοοέξσμ από επι-

ρςημξμικέπ αμακαλύφειπ και εμπεοιρςαςχ-

μέμεπ αρςοξμξμικέπ διαπιρςώρειπ (και αμα-

τεοόμαρςε τσρικά ρε επιρςημξμικά δεδξ-

μέμα και όυι ρε «αμαλύρειπ» επιπέδξσ «μέ-

μςιξσμ», «αρςοξλόγχμ» κ.ά.).

Καλσπςόμεμξι πίρχ από ταιδοά ποξ-

ρυήμαςα, με αμςιποξρχπεσςικόςεοα εκείμα

ρύμτχμα με ςα ξπξία η εμαρυόληρη με ςημ

αρςοική αμάλσρη ρσμιρςά απάςη, είςε απξ-

ςελεί ςξ ποξξίμιξ για ςημ έμαονη μίαπ δαι-

μξμικήπ επιοοξήπ, ξι εκκληριαρςικξί ςαγξί

εμιρυύξσμ ρκόπιμα ςξ ταιμόμεμξ ςξσ πμεσ-

μαςικξύ ρκξςαδιρμξύ πξσ ξι ίδιξι δημιξύο-

γηραμ, ποξκειμέμξσ μα καθηλώρξσμ ρςημ

άγμξια ςιπ αμόοτχςεπ μάζεπ.

Παοαγμχοίζξμςαπ ςξ γεγξμόπ όςι η αμά-

πςσνη ςηπ αρςοξλξγίαπ ρε ρςέοεεπ βάρειπ

και η καςαμόηρη ςηπ μεγάληπ ρημαρίαπ ςξσ

Ζχδιακξύ Κύκλξσ, αλλά και ςηπ επιδοάρεχπ

πξσ αρκεί ρςημ αομξμία ςχμ επξυώμ,

εμςξπίζεςαι ήδη ρςξσπ Οοτικξύπ Ύμμξσπ. Οι

«θεόπμεσξςξι» εκκληριαρςικξί κύκλξι έθεραμ

ρςξ ρςόυαρςοξ ςξσπ κάθε επιρςημξμικό

δεδξμέμξ, γιαςί μόμξ με ασςή ςη μέθξδξ

ήςαμ ετικςό μα εγκαθιδούρξσμ ςξ επιζη-

ςξύμεμξ ποόςσπξ ςξσ άβξσλξσ και αδύμαμξσ

αμθοώπξσ, ξ ξπξίξπ, κάςχ από ςημ κσ-

οιαουία ςξσ τόβξσ και ςημ επίδοαρη ςηπ ά-

γμξιαπ, θα αμαγκαζόςαμ μα ποξρδεθεί αδια-

μαοςύοηςα ρςξ άομα ςηπ υοιρςιαμικήπ εκ-

κληρίαπ, με δερμξύπ απίρςεσςηπ σπξςέλειαπ.

Οι επιξςημξμικξταμείπ, πλημ όμχπ

κί-βδηλεπ, μελέςεπ απξδίδξσμ ςη διαςύπχρη

ςηπ ηλιξκεμςοικήπ θεχοίαπ ρςξμ Πξλχμό α-

ρςοξμόμξ Ν. Κξπέομικξ μόλιπ ςξ 1530. Όμχπ,

εμποόπ ρε ασςό ςξ ςεοάρςιξ φεύδξπ, ρε ασςή

ςημ άθλια απόπειοα παοαπξιήρεχπ ςηπ

ιρςξοικήπ αλήθειαπ, είμαι αμαγκαίξ μα

εγεοθεί μία δσμαμική διατχμία, καθώπ η α-

μακάλσφη και διακήοσνη ςηπ Ηλιξκεμςοικήπ

θεχοίαπ απξςελεί έογξ ςξσ Αοίξςαουξσ ςξσ

Σάμιξσ και αμάγεςαι υοξμικά ρςξ 300 π.Χ.

Τόρξ ξ Αοίρςαουξπ, όρξ και ξ Εμπεδξκλήπ

και ξ Ηοάκλειςξπ, επερήμαμαμ ςημ άμερη

ρσμάτεια πξσ σπάουει αμάμερα ρςα ςέρρεοα

ζχξπξιό ρςξιυεία (αέοαπ, γη, μεοό, τχςιά)

και ρςα Ζώδια. Επίρηπ, ξ διαποεπήπ α-

ρςοξλόγξπ Κλαύδιξπ Πςξλεμαίξπ, ρςξ έογξ

ςξσ «Μέγιρςη Μαθημαςική Σύμςανη», πξσ

γοάτθηκε καςά ςξμ 2ξ μ.Χ. αιώμα, ποξυώ-

οηρε ρε αμσπέοβληςεπ μέυοι ρήμεοα διαπι-

ρςώρειπ, ςιπ ξπξίεπ ξ εκκληριαρςικόπ ρκξ-

ςαδιρμόπ επιυείοηρε μα εναλείφει.

Η επιρςημξμική εμβάθσμρη ςχμ ποξαμα-

τεοξμέμχμ εοεσμηςώμ και τιλξρότχμ ρςξ

πεδίξ ςχμ ταιμξμέμχμ πξσ ποξκύπςξσμ από

ςιπ αρςοικέπ επιδοάρειπ και ςα θασμαρςά α-

πξςελέρμαςα ςχμ μελεςώμ ςξσπ, διαςηοή-

θηκαμ ρςξ ρκξςάδι, γιαςί η απξκάλσφη ςξσπ

ρςξ εσού κξιμό θα κλόμιζε ρσθέμελα ςιπ α-

πλξψκέπ θεχοίεπ ςξσ υοιρςιαμιρμξύ, πξσ ε-

πενηγξύραμ ςξ Κξρμικό ρυέδιξ βάρει ςηπ

1

Κξοιμθιακόπ κίξμαπ

ενέουεςαι από ςημ ξοξτή

ςηπ εκκληρίαπ ςξσ αγίξσ

Ιχάμμη ρςημ ξδό Εσοιπίδξσ,

ρςημ Αθήμα.

Τξ γεγξμόπ όςι από

ξλόκληοξ αουαίξ μαό ςξσ

Απόλλχμξπ ξι υοιρςιαμξί

επέςοεφαμ ςη διάρχρη εμόπ

κίξμα, είμαι εμδεικςικό ςηπ

«μεγαλξφσυίαπ» ςξσπ αλλά

και ςχμ άκοαςα

τιλελλημικώμ ςξσπ

αιρθημάςχμ!

βιβλικήπ «Δημιξσογίαπ». Επιποξρθέςχπ, κα-

θίρςαςαι εμταμέπ όςι ξι ποξυοιξςιαμξί Έλ-

λημεπ γελξιξπξίηραμ με ςημ απόλσςη ακοίβεια

ςχμ μελεςώμ ςξσπ κάθε μεςαγεμέρςεοη

υοιρςιαμική αμςίληφη πεοί ςξσ Σύμπαμςξπ,

ρύμτχμα με ςιπ ξπξίεπ η Γη απξςελξύρε ςξ

κέμςοξ ςξσ ρύμπαμςξπ και ςασςόυοξμα ρσ-

μιρςξύρε ςξ επίκεμςοξ ςηπ θεψκήπ δημιξσο-

γίαπ, άοα και ξ άμθοχπξπ απξςελξύρε αμςι-

κείμεμξ μίαπ ενέυξσραπ θεψκήπ τοξμςίδαπ.

Σήμεοα πξσ η πμεσμαςική καθσπξςαγή και

η πλάμη ςχμ ποξκαςαλήφεχμ δεμ είμαι ι-

καμέπ, μημ έυξμςαπ ςη δύμαμη, μα καςαδσ-

μαρςεύρξσμ, ρςξμ ίδιξ ςξσλάυιρςξμ βαθμό με

ασςόμ ςηπ Μεραιχμικήπ επξυήπ, ςημ αμ-

θοχπόςηςα, επέουεςαι σπό ςξ βάοξπ ςχμ α-

διάρειρςχμ επιρςημξμικώμ δεδξμέμχμ η α-

μαςοξπή ςχμ εκκληριαρςικώμ

ιξσδαιξυοι-ρςιαμικώμ αμςιλήφεχμ, ξι ξπξίεπ

αγγίζξσμ ςα όοια ςηπ επιρςημξμικήπ

αμσπξληφίαπ, εμώ ςασςόυοξμα

απξκαλύπςεςαι όςι ςξ Κξρμικό Συέδιξ

ρσμςελείςαι υχοίπ μα ρςηοίζεςαι ρε κάπξια

ρημαμςική ρσμβξλή ςηπ Γηπ, αλλά και υχοίπ

η έκβαρη ςξσ μα εναοςάςαι, καθ' ξιξμδήπξςε

ςοόπξ, καθξοιρςικά από ασςήμ.

Ιξσδαιξυοιρςιαμιρμόπ, ξ

δξλξτόμξπ ςξσ

Ελλημιρμξύ και ςξσ

Πξλιςιρμξύ εμ γέμει.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΘΕΪΣΤΙΚΟΣ

Ηςάρη ςχμ αμθοόπιμχμ κξιμχμιόμ μα

απξοοίπςξσμ ξ,ςιδήπξςε διατεϋγει απϊ ςξ

τάρμα ςχμ αιρθήρεχμ ςξσπ και σπεοβαίμει

ςα ϊοια ςηπ λξγικήπ, έγιμε η βαρική αιςία ςηπ

αμτιρβηςήρεχπ ςχμ ιξσ-δαιξυοιρςιαμικόμ

μσθξπλαριόμ, πξσ πεοιγοάτξμςαι ρςξ

μξρηοϊ απξκϋημα ςηπ ταμςαρίαπ πξσ

λέγεςαι «Βίβλξπ». Η ςάρη ασςή απέκςηρε

εμςξμϊςεοξ ποξραμαςξλιρμϊ και

αμαπςϋυθηκε πεοίπξσ ςξ 1800, με επίκεμςοξ

ςχμ τιλξρξτικόμ διεογαριόμ ςιπ Θεξλξγικέπ

Συξλέπ ςηπ Γεομαμίαπ. Σ' ασςέπ, αμήρσυξι

ρπξσδαρςέπ, ξι ξπξίξι ρσμιρςξϋραμ ςημ

Αμόςεοη Κοιςική Συξλή, έθεραμ σπϊ

αμτιρβήςηρη ςημ ιρςξοικϊςηςα ςϊρξ ςηπ

Βίβλξσ, ϊρξ και ςηπ Καιμήπ Διαθήκηπ, καςα-

δεικμϋξμςαπ ϊςι η ποξέλεσρη ςηπ Βίβλξσ α-

μάγεςαι ρε λαψκά μσθεϋμαςα και ρε δξναρίεπ

ςχμ ιξσδαίχμ, εμό η ποϊρμεινη ςχμ ε-

βοαψκόμ ρςξιυείχμ με «σπεοτσρικά ταιμϊ-

μεμα» είμαι ιδιαίςεοα εμταμήπ, ξδηγόμςαπ

αμαπϊτεσκςα ρςη ραςαμξλαςοεία.

Ολϊκληοξ ςξ υοιρςιαμικϊ θεξλξγικϊ ξι-

κξδϊμημα, εάμ ενεςαρθεί με διασγέπ και α-

ποξκαςάληπςξ πμεϋμα, ρσμπεοαίμεςαι ϊςι

απξςελεί ςξμ αμςίπξδα ςηπ ραςαμξλαςοείαπ,

<αθόπ η απξδξυή ςηπ δαιμξμικήπ σπάονεχπ

απξκςά έοειρμα μϊμξ διαμέρχ ςηπ Παλαιάπ

Διαθήκηπ, θεμελιόμξμςαπ έςρι μία αδιάκξπη

αμςίθερη αμάμερα ρςξ «καλϊ», δϋμαμη πξσ

αμςιποξρχπεϋεςαι απϊ ςξμ Χοιρςιαμικϊ Θεϊ

και ρςξ «κακϊ», δϋμαμη εν' ίρξσ ιρυσοή, πξσ

αμςικαςξπςοίζεςαι ρςη αξοτή ςξσ

Δχρτϊοξσ. Η επίκληρη ςξσ ταμςαρςικξϋ

κιμδϋμξσ και ςηπ ςευμηςήπ απειλήπ πξσ

απξοοέει απϊ ςη δαιμξμική ϋπαονη,

λειςξσογεί χπ παοάγξμςαπ ρσρπειοόρε-χπ

και ρσμξυήπ γϋοχ απϊ ςξμ αμςίπαλξ πϊμξ,

εκείμξμ ςηπ υοιρςιαμικήπ λαςοείαπ, η ξπξία

ρςημ ποξκειμέμη πεοίπςχρη αρκεί ςξ ξϊλξ

ςξσ αμςιπάλξσ δέξσπ και ςξσ αμαρυεςικξϋ

παοάγξμςα ρςημ ενάπλχρη ςξσ ραςα-/ιρμξϋ

πξσ η ίδια χρςϊρξ... δημιξϋογηρε,

υοηριμξπξιόμςαπ πάμςξςε ςημ κιμδσμξλξγία

και ςημ καλλιέογεια ςηπ δειριδαιμξμίαπ,

ελ-'μείφει πειθξϋπ και ξοθξλξγικήπ

επιυειοημαςξλξγίαπ. Δε υοειάζεςαι ιδιαίςεοη

αμάλσρη για μα καςαδειυθεί ϊςι ξ

υοιρςιαμιρμϊπ είμαι εκείμξπ ξ ξπξίξπ δίμει

ρςη ραςαμξλαςοεία πιρςξπξιηςικϊ ασθεμςίαπ

και σπάονεχπ, διαιχμίζξμςαπ ασςά ςα

ταιμϊμεμα. Αμαγμχοίζξμςαπ ξ υοιρςιαμιρμϊπ

ςημ ϋπαονη και άλλχμ πμεσμαςικόμ

δσμάμεχμ, μη αγαθξ-πξιόμ, πέοαμ ςηπ δικήπ

ςξσ Υπέοςαςηπ Ο-

Η Ιεοά Ενέςαρη εμ δοάρει.

Χοιρςιαμικά βαραμιρςήοια

ρςα ξπξία σπξβάλλεςαι ςξ

«αμαοςχλό» ρώμα για ςη

ρχςηοία ςηπ φσυήπ, εμ

ξμόμαςι ςξσ Χοιρςξύ. Όρξ

πιξ βίαια ςξ θύμα

εκπμεύρει, ςόρξ

μεγαλύςεοη είμαι και η

ρσγυώοερη ςχμ αμαοςιώμ

πξσ θα λάβει!

Ακόμη και ςξ εογαρςήοιξ

ςξσ Φειδία, ρςημ Ολσμπία,

επικαλύτθηκε από

βσζαμςιμή εκκληρία,

εκδικξύμεμξι ξι υοιρςιαμξί

ρσμβξλικά ςξ κάλλξπ.

μςϊςηςαπ, ξι ξπξίεπ μάλιρςα καςέυξσμ ιδιϊ-

ςηςεπ ρσματείπ ποξπ ςιπ θεψκέπ δσμάμειπ,

άμερα σπξπίπςει ρςξ καίοιξ λάθξπ ςηπ αμαι-

οέρεχπ ςξσ μξμξθεψρςικξϋ ςξσ υαοακςήοα,

αμςιτάρκξμςαπ εμταμόπ.

Κάςχ απϊ ασςϊ ςξ ποίρμα, καςαδεικμϋε-

ςαι ϊςι ξ υοιρςιαμιρμϊπ ερταλμέμχπ πιρςεϋ-

εςαι ϊςι απξςελεί μξμξθεψρςική θοηρκεία. Ατ'

ηπ ρςιγμήπ απξδέυεςαι, πέοαμ ςξσ Θεξϋ, ςημ

ϋπαονη και μίαπ άλληπ δεϋςεοηπ άωληπ και

σπεοτσρικήπ-σπεοβαςικήπ ξμςϊςηςαπ, ςξσ

ραςαμά, αρυέςχπ ςξσ γεγξμϊςξπ ϊςι δεμ ςημ

καθιρςά επίκεμςοξ λαςοεσςικήπ αματξοάπ,

παϋει μα θεχοείςαι μξμξθεψρςική θοηρκεία

και μεςαρυημαςίζεςαι ρε δσψ-ρςική. Ο

δσψρςικϊπ ςηπ υαοακςήοαπ έγκειςαι ρςημ

ξσριαρςική διαπίρςχρη ςηπ αμαγμχοί-

ςξσ Ηεξύ», επιλξγή η ξπξία ποξϋπξθέςει ςξμ

απόλσςξ εμαομξμιρμό με ςιπ υοιρςιαμικέπ

επιςαγέπ, δεδξμέμα ασθαίοεςα και ενχ-

ποαγμαςικά, απεςέλεραμ ςξμ αταμή καςα-

πιερςικό παοάγξμςα πξσ επέβαλλε φσυξλξ-

γικά ςημ καθσπξςαγή ςχμ απξυασμχμέμχμ

μαζώμ ρςη γιαυβική λαςοεία.

Ο Χοιρςιαμιρμόπ, χπ γμχρςόμ, διακη-

ούρρει ςημ ςοιαδική σπόρςαρη ςηπ θείαπ

ξσρίαπ, απξδίδξμςαπ ςηπ μάλιρςα ςα γμχοί-

ρμαςα ςηπ αδιαιοέςξσ και ξμξξσρίξσ. Σςξ

βάθξπ ςχμ ποαγμάςχμ, ποόκειςαι για μια α-

κόμη επιοοξή θεξλξγικήπ-τιλξρξτικήπ σ-

τήπ, ςημ ξπξία άρκηρε η αουαία ελλημική

θεξλξγία και παοάδξρη επί ςηπ θοηρκείαπ

ςξσ Μαζχοαίξσ, διαμέρξσ ςηπ ξπξίαπ εμ-

ταίμεςαι και η κξρμξθεχοηςική αμςίληφη

ςχμ αουαίχμ ποξγόμχμ μαπ.

Ιας' αουήμ, ξι Έλλημεπ μύρςεπ απξδέ-

υξμςαμ ςημ ςοιαδική σπόρςαρη ςξσ Ιόρμξσ,

αμαγμχοίζξμςαπ:

Α) Τξμ μξηςικό κόρμξ, ρςξμ ξπξίξ αμή-

κξσμ και από ςξμ ξπξίξ ποξέουξμςαι ξι αιώ-

μιεπ ιδέεπ, ςα αιώμια αουέςσπα καςά ςξμ

Πλάςχμα.

Β) Τξμ ξοαςό κόρμξ, ςημ δημιξσογία δη-

λαδή ρςημ σλική ςηπ διάρςαρη, ςξσ ξπξίξσ

ςημ ύπαονη επιβεβαιώμει η αμςιληπςξςηςα

δια ςχμ πέμςε αιρθήρεχμ.

Γ) Τξμ αρςοικό κόρμξ, ξ ξπξίξπ λειςξσο-

γεί χπ εμξπξιηςικόπ κοίκξπ για ςξσπ άλλξσπ

δύξ. Σςξ πεδίξ ασςό βοίρκεςαι ςξ Δχδεκάθεξ

και ξι Ψσυέπ ξι ςελειξπξιηθείρεπ.

Τξ ςοιαδικό ποόςσπξ εκδηλώμεςαι δια

ςηπ Αουήπ: Εεσπ (Παςήο), Πξρειδώμ (Υιός) και

Αθημά (Άγιξμ Πμεύμα), εκτοάζεςαι ακόμη

μέρχ ςηπ ςοίμξοτηπ Αοςέμιδξπ ή ςηπ

ςοίμξοτηπ Δκάςηπ.

Τξ Ιαςά Θχάμμημ Δσαγγέλιξ, δια ςηπ

οή-ρεχπ «Δμ Αουή ημ ξ Κόγξπ και ξ Κόγξπ ημ

ξ Ηεόπ και Ηεόπ ημ ξ Κόγξπ», επιβεβαιώμει

ςημ ςοιαδική σπόρςαρη ςξσ Ζοακλείςιξσ γε-

μεριξσογξύ Κόγξσ πξσ διέπει ςα πάμςα.

Σςημ ςοιαδική αουή αματέοξμςαι όμχπ

και ξι Οοτικξί τιλόρξτξι και μύρςεπ, αμά-

γξμςαπ ςημ αουή ςχμ πάμςχμ ρςημ εμέογεια

ςξσ Φάμηςξπ (Φχςξγόμξπ αουή), ςηπ

Λήςι-δξπ (Μξηςική αουή) και ςξσ Ζοικεπαίξσ

(αουή Έοχςξπ), ρσμαπξςελώμςαπ ςημ

ςοιδύμα-μη εμέογεια ςξσ Αιθέοα-Διόπ. Δίμαι η

αόοιρςξπ μξμάπ και δσάπ ςχμ Πσθαγξοείχμ,

πξσ σπό ςημ επεμέογεια ςξσ Έοχςξπ παοά-

γξσμ μία ςοίςη αομξμική εκδήλχρη.

Σςημ θεξλξγία Τιμξθέξσ ςξσ υοξμξγοά-

τξσ, ςξ ςοιρσπόρςαςξμ ςξσ Ηεξύ ξοίζεςαι χπ

Φχπ, Βξύληρη και Εχή, εμώ καςά ςξμ

μσξςαγχγό Πλάςχμα, η ςοιαδική θεόςηπ

ρσμςίθεςαι από ςξ Αγαθόμ, ςξμ Μξσ και ςημ

Χριστιαμικά μαρτύρια,

γεμόμεμα πάμτοτε για τη

σωτηρία της ψυχής...

ρεχπ δύξ κσοιάουχμ παμςξδύμαμχμ ξμςξ-

ςήςχμ (Ηεόπ-Σαςαμάπ), ρςιπ ξπξίεπ όμχπ

απξδίδει διατξοεςική ποξαίοερη. Ζ αμα-

γμώοιρη ςηπ σπάονεχπ ςξσ «δόλιξσ» Δχ-

ρτόοξσ, ξ ξπξίξπ επιβξσλεύεςαι ςιπ φσυέπ

ςχμ αμθοώπχμ και η σπόδεινη ςξσ «δοόμξσ

Η Ίσιδα φέρουσα επί της

αγκάλης της τομ Ώρο,

παράσταση η οποία

εμεύπμευσε τους

χριστιαμούς για τημ

απεικόμιση αμτίστοιχα της

Μυριάμ με τομ Χριστό,

στημ ίδια στάση.

Ψυχή, προεξάρχοντος του Αγαθού. Εκφάν­σεις της τριαδικής αρχής έχουμε ακόμη στην διατύπωση της Τρισηλίου Θεότητος α­πό τον Πεφωτισμένο Αυτοκράτορα και μύ­στη Ιουλιανό, καθώς και από τον θεουργό του Μυστρά, τον Γεώργιο Πλήθωνα Γεμι­στό, δεχόμενοι την ύπαρξη των τριών κό­σμων, του νοερού, του νοητικού και του αι­σθητού, υπό την κυριαρχία του Συμπαντι­κού Βασιλέα Ηλίου.

Στην Ορφική μυστηριακή παράδοση διακρίνουμε εξ' άλλου τρία χαρακτηριστικά σύμβολα: Το στάχυ, το κλήμα και το ρόδο, σύμβολα της τριαδικής διαιρέσεως του κό­σμου, αντιπροσωπεύοντας διαδοχικά τις υ-ποχθόνιες (ουράνιες-ηλιακές) δυνάμεις που συγκροτούν τον κόσμο και διακρίνουν, τρι­χοτομώντας, την Δημιουργία.

Το τριαδικό δόγμα αναφέρεται στην τρι­συπόστατη εκδήλωση της Δημιουργίας, η οποία είναι ψυχική, πνευματική, και υλική. Γι' αυτό και ο νόμος του τριγώνου έχει θεί­ες καταβολές, εκφράζοντας την πληρότη-τα-τελειότητα και αντιπροσωπεύοντας τον Ύπατο δημιουργό, στην συμβολική μυστη­ριακή του εκδήλωση. Έκφραση της τριαδι-κότητας του θείου, αποτελεί κι ο Δελφικός τρίποδας.

Καταλήγοντας, το 325 μ.Χ., κατά τη Σύ­νοδο της Νίκαιας, ο Μ. Αθανάσιος διατύπω­σε το δόγμα της Αγίας Τριάδος, παραλλά­ζοντας την αιγυπτιακή αρχή Πατήρ-Μήτηρ-Υιός, σε Πατήρ-Υιός και Άγιον Πνεύμα.

Όλα στον χριστιανισμό προέρχονται είτε από την αρχαιοελληνική παράδοση, ως προϊόν κλοπής και αντιγραφής, είτε από ξένες άλλες παραδόσεις.

Άνω: αρχαία παράσταση εγχάρακτη με ρόδακες, εν μέσω των οποίων οι χριστιανοί σκάλισαν το σημείο του σταυρού,

σε εκκλησία της περιοχής του Θησείου.

Κάτω: απεικόνιση του βιβλικού Ιεχωβά, ο οποίος προκαλεί τον τρόμο με τη βλοσυρή παρουσία του.

iE. ,i i

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΔΚΚΛΗΙΑΣΙΚΔ ΠΡΟΔΟΙΔ

ρε αμώςεοα ανιώμαςα, καςαλαμβάμξμςαπ μία

πεοίξπςη θέρη. Κας' ασςόμ ςξμ ςοόπξ ε-

πιυειοήθηκε μα εναλειτθεί ςξ εθμικό τοόμη-

μα, μα αλλξιχθεί η Δθμική Κξιμόςηςα και ξι

δερμξί ςξσ Αίμαςξπ, ποξχθώμςαπ ςη τσλε-

ςική επιμεινία. Δίμαι γμχρςό, άλλχρςε, όςι ςξ

ρύμξλξ ςχμ ιδεξλξγικώμ αουώμ πξσ

πε-οιέβαλλαμ ςξ ενξσριαρςικό ποόςσπξ ςξσ

Βσζαμςίξσ, σπαγξοεσμέμξ από ςξσπ θιαρώςεπ

ςηπ γιαυβικήπ λαςοείαπ, μία αμθελλημική

δοάκα οαρξτξοεμέμχμ αγσοςώμ, ρσμέςειμε

ρςημ ατόοηςη καςαπίερη ςξσ εθμικξύ

αιρθήμαςξπ ςχμ Δλλήμχμ, εμώ η έμςευμη σ-

πξβξλή ςηπ ιδέαπ ςξσ «υοιρςιαμικξύ έθμξσπ»,

ρε παγκόρμια κλίμακα, απεκάλσφε ςξμ

κξρμξπξλίςικξ υαοακςήοα ςξσ

ιξσδαιξ-υοιξςιαμιρμξύ, επιτέοξμςαπ ςξμ

εκτσλιρμό ςχμ παοαδξριακώμ εθμικώμ

ανιώμ. Σξ ιεοαςείξ μεςέβαλλε ςημ

ασςξκοαςξοία ρε σπεοαρπιρςή ςηπ γιαυβικήπ

θοηρκείαπ και ςξσ ιξσδαιξυοιρςιαμικξύ

δξγμαςιρμξύ, σπξυοεώμξμςαπ ςξ Έθμξπ, δια

ςχμ δόλιχμ, βάμασρχμ και εγκλημαςικώμ

μεθόδχμ ςιπ ξπξίεπ μεςήλθε, μα απεμπξλήρει

ςη δική ςξσ πα-μάουαιη κληοξμξμιά.

Η εκκληρία εν' άλλξσ, εκξύριξπ τξοέαπ

ςηπ εθμικήπ διαιοέρεχπ, σπξδαύλιρε ρςξ έ-

πακοξ ςημ ύπξπςη διαμάυη μεςανύ

Δικξμξ-λαςοώμ και Δικξμξμάυχμ, μη

διρςάζξμςαπ μάλιρςα μα καςατύγει ρςημ

ενόμςχρη ξλόκληοχμ πληθσρμώμ και ρςημ

εοήμχρη πξλλώμ εκςεςαμέμχμ πεοιξυώμ,

ποξβαίμξμςαπ ρςη διάποανη ρχοείαπ

εγκλημαςικώμ και ξμαδικώμ δξλξτξμιώμ

αμθοώπχμ, με ποόρυημα ςημ «αιοεςική ςξσπ

πίρςη»... Δεκαεςίεπ ξλόκληοεπ ποιμ ςημ

ςοαγική Άλχρη, ξι δόλιξι ιθύμξμςεπ ςξσ

ιξσδαιξυοιξςιαμιρμξύ καλλιεογξύραμ

ρσρςημαςικά ςξ πμεύμα ςηπ ηςςξπάθειαπ και

διαλαλξύραμ ςημ επεουόμεμη ρσμςοιβή ςηπ

Κχμρςαμςιμξσπόλεχπ, ποξρβλέπξμςαπ δι'

ασςξύ ςξσ ςοόπξσ ρςημ κάμφη ςξσ ηθικξύ

ςξσ λαξύ και ρςημ φσυξλξγική ςξσ

ενξσθέμχρη. Μεθξδικά, ξ

ιξσ-δαιξυοιρςιαμιρμόπ κσξτξοξύρε ςξμ

καοπό ςηπ ποξδξρίαπ. Και εμώ ξ κίμδσμξπ

σπέβξ-ρκε, ξι βσζαμςιμξί, παθιαρμέμξι από

ςιπ εκκληριαρςικέπ ίμςοιγγεπ, επιδίδξμςαμ ρε

μία νέτοεμη αλληλξενόμςχρη ρςξ βχμό

σπξςιθέμεμχμ «θεξλξγικώμ διατξοώμ» πξσ

εςίθε-μςξ, σπξςίθεςαι, για ςξ «καλό ςηπ

Οοθξδξνίαπ».

Από ςιπ ηρσυαρςικέπ έοιδεπ πξσ ποξ-

κλήθηκαμ ςξ 1399 έχπ και ςξ 1453, ςξ Έθμξπ

απξδσμαμχμόςαμ έμςευμα και ρςαδιακά,

εναιςίαπ ςχμ εκκληριαρςικώμ διεμένεχμ,

ώρςε μα δικαιώμξμςαι απόλσςα ξι ρςίυξι ςξσ

Κίσσιγκερ και Μακάριος

αμταλλάσουμ εγκάρδια

χειραψία, προφαμώς σε

επισφράγιση της

προδοσίας....

Μία αμςικειμεμική ποξρέγγιρη ςξσ,

κεταλαιώδξσπ ρημαρίαπ για ςημ ιρςξοική

πξοεία ασςξύ ςξσ ςόπξσ ζηςήμαςξπ ςηπ

«Δλλημξυοιρςιαμικήπ» ρσγκλίρεχπ, επιβάλλει,

μεςανύ ςχμ άλλχμ, ςημ καςαγοατή ςξσ οόλξσ

πξσ διεδοαμάςιρε η εκκληρία καςά ςξσπ

Βσζαμςιμξύπ υοόμξσπ. Ποόκειςαι αμαμτίβξλα

για μία αμτιλεγόμεμη πεοίξδξ. Κας' ασςήμ, η

μεγιρςξπξίηρη ςηπ δσμάμεχπ και ςηπ επιοοξήπ

ςηπ ξοθόδξνηπ εκκληρίαπ επέτεοε ατ' εμόπ

ςημ εγκαθίδοσρη εμόπ ρςσγμξύ θεξκοαςικξύ

καθερςώςξπ και ατ' εςέοξσ ςη δημιξσογία ε-

μόπ κλσδχμιζόμεμξσ κοαςικξύ ρυημαςιρμξύ,

ρςξμ ξπξίξ αρκξύραμ ςημ ενξσρία

ε-νχθερμικέπ και καθ' όλα ρκξςειμέπ δσμάμειπ.

Αμάμερα ρε ασςέπ κσοίαουη ήςαμ εκείμη η

δύμαμη πξσ αρκξύρε ςξ παθιαρμέμξ ιεοαςείξ.

Η υοιρςιαμική ιδιόςηςα, καθ' όλη ρυεδόμ ςη

διάοκεια ςηπ ζχήπ ςηπ βσζαμςιμήπ

ασςξκοαςξοίαπ, λειςξύογηρε ρατώπ ρε βάοξπ

ςηπ εθμικήπ ςασςόςηςαπ και

ρσμειδη-ςξπξιήρεχπ. Αοκξύρε η ποξρήλχρη,

έρςχ και σπξκοιςική (όπχπ ςξσ Κχμρςαμςίμξσ

ςξσ Α', για πξλιςικξύπ βέβαια λόγξσπ), ρςη

υοιρςιαμική πίρςη, για μα καςαρςεί ξ

ξπξιξρδήπξςε αλλόςοιξπ, οχμαίξπ πξλίςηπ.

Για ποώςη τξοά ρςημ ιρςξοία ξ

ιξσδαιξυοιρςιαμι-ρμόπ, πιρςόπ ρςξμ

διεθμιρςικό ςξσ ποξραμαςξλιρμό, αμαγόοεσρε

ρε πξλίςεπ κοάςξσπ άςξμα εμςελώπ

διατξοεςικήπ ποξελεύρεχπ, ρσμέμχρε

ςεοαςξσογημαςικά, κι όυι βέβαια υχοίπ

ρσμέπειεπ, εςεοξγεμή ρςξιυεία εμόπ

πξλστσλεςικξύ μχραψκξύ, υοίζξμςαπ ςα

βσζαμςιμξύπ, παοαγμχοίζξμςαπ ξλξκληοχςικά

ςξ γμώοιρμα ςηπ καςαγχγήπ και ςχμ ηθώμ. Η

απξδξυή ςξσ υοιρςιαμιρμξύ ήςαμ αοκεςή

ποξκειμέμξσ έμαπ εβοαίξπ, αριάςηπ ή

ατοικαμόπ ακόμη μα καςατέοει μα

αμαοοιυηθεί ρςξμ διξικηςικό μηυαμιρμό ςηπ

ασςξκοαςξοίαπ και μα αμέλθει

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 41

Κ. Παλαμά, ξ ξπξίξπ, αματεοόμεμξπ ρςημ

πξλιςική καςάρςαρη πξσ επικοαςξύρε ρςημ

Κχμρςαμςιμξύπξλη καςά ςιπ έρυαςεπ, όρξ και

κοίριμεπ ώοεπ ςηπ πξλιξοκίαπ, παοαλλήλιρε

ςη βαριλεύξσρα με κξιμή γσμαίκα, λέγξμςαπ

«ραμ πόομη εκαοςέοαγε ςξμ ςξύοκξ μα ςημ

πάοει».

Ο ιξσδαιξυοιρςιαμιρμόπ, καςά βάθξπ,

καςαδίχνε με δοιμύςηςα ςημ εθμική ρσμεί-

δηρη. Μόμξ η πμεσμαςική πεμία και ξ πξλι-

ςιρςικόπ μαοαρμόπ πξσ αμέκσφαμ καςά ςημ

ποξκευχοημέμη τάρη απξρσμθέρεχπ ςηπ

ασςξκοαςξοίαπ, εναμάγκαραμ μία μεοίδα

βσζαμςιμώμ μα νσπμήρξσμ από ςξ λήθαογξ

και μ' απεγκλχβιρθξύμ από ςξ πξλιςιρςικό

ςέλμα, αλλά κσοίχπ από ςημ κοίρη ςασςόςη-

ςαπ ρςημ ξπξία είυαμ πεοιέλθει εναιςίαπ ςχμ

ιξσδαιξυοιρςιαμικώμ επιλξγώμ. Όςαμ ξι α-

τσπμιρμέμξι, πξσ ρσμιρςξύραμ ςη μειξφητία

ςχμ Βσζαμςιμώμ, ρσμειδηςξπξίηραμ όςι η

ασςξκοαςξοία ήςαμ δσμαςό μα ρχθεί μόμξ

δια ςξσ Ελλημιρμξύ, επεδίχναμ ςημ αμαρύ-

ρςαρη ςξσ αουέγξμξσ μεγαλείξσ διενάγξμςαπ

μία έμςξμη πμεσμαςική ποξρπάθεια ποξπ

ασςή ςημ καςεύθσμρη. Τόςε η ξμξμαρία

'Ελλημ άουιρε και πάλι μα νεποξβάλλει

δειλά-δειλά και μα γίμεςαι ξλξέμα και πεοιρ-

ρόςεοξ απξδεκςή. Ήςαμ όμχπ αογά. Η πξ-

οεία ςηπ καςαρςάρεχπ ήςαμ μη αμαρςοέφιμη.

Εν' άλλξσ, ξι δξγμαςικξί υοιρςιαμξί ξσδέπξςε

ρσμβιβάρςηκαμ επί ειλικοιμξύπ βάρεχπ με

ςξμ Ελλημιρμό. Θα ήςαμ άλλχρςε παοάδξνξ

μα εκδήλχμαμ ξι υοιρςιαμξί έμα αμσπόκοιςξ

εμδιατέοξμ για ςα δημιξσογήμαςα πξσ

έτεοαμ επάμχ ςξσπ ςημ αιώμια ελλημική

ρτοαγίδα, όςαμ θεχοξύραμ ςημ ποξρχμσμία

ΕΛΛΗΝ ραμ ςίςλξ μςοξπήπ (!), ςασςίζξμςαπ

ςημ εμμξιξλξγικά με ό,ςι υειοόςεοξ θα

μπξοξύρε μα σπάονει, ενιρώμξμςαπ ςημ με

όπξιξ υειοόςεοξ ρσμειομό ρςξμ ξπξίξ

μπξοξύρε μα αμαςοένει η αμθοώπιμη ρκέφη.

Έμιχθαμ δηλαδή μςοξπή για ό,ςι

πμεσ-μαςικόςεοξ δημιξύογηρε η αμθοώπιμη

διάμξια, εμώ ςημ ίδια ρςιγμή αιρθάμξμςαμ

σπεοήταμξι για ό,ςι πιξ μξρηοό και

αμθελλημικό απξκύημα παοήγαγε ξ

εκτσλιρμέμξπ εγκέταλξπ ςηπ εβοαψκήπ

διαρςοξτήπ. Ο αμ-θελλημιρμόπ και ξ

ατελλημιρμόπ εκδηλχ-μόμεμξπ ρε όλη ςξσ ςη

μεγαλξποέπεια...

Ο Αλέναμδοξπ Διξμήδηπ, ρςξ έογξ ςξσ

«Βσζαμςιμέπ Μελέςεπ», αματεοόμεμξπ ρςημ

φσυξλξγική καςάρςαρη ςχμ βσζαμςιμώμ, ρε

ρυέρη με ςιπ δεκαεςίεπ πξσ ποξηγήθηκαμ ςηπ

Αλώρεχπ, ςξμίζει: «Οι άμθοχπξι ξλίγξμ κας'

ξλίγξμ υάμξσμ κάθε εμπιξςξρύμημ ειπ ςημ

παμςαυόθεμ βαλλξμέμημ ασςξκοαςξοί-αμ.

Άβξσλξι πλέξμ, υχοίπ θάοοξπ, υχοίπ ρθέμξπ

ποξπ άμσμαμ, ζηςξύμ άρσλξμ ειπ

Ο Χριστόδουλος, ο μυμ

αρχιεπίσκοπος και τότε

μητροπολίτης Βόλου,

παρασημοφορείται από τημ

εβραϊκή κοιμότητα για το

έργο του υπέρ αυτής.

ςημ θοηρκείαμ εμ μέρχ ςηπ καθξλικήπ

κα-ςαοοεύρεχπ...». Εμ ξλίγξιπ, η Άλχρη ςξσ

Βσζαμςίξσ σπήονε η τσρική απόληνη ςηπ

ςεοάρςιαπ ερχςεοικήπ τθξοάπ πξσ είυε

ποξηγηθεί. Σςα εκτσλιρςικά ασςά ταιμόμεμα

ρσγκαςαλέγξμςαι και ξι Ηρσυαρςικέπ Έοιδεπ.

Ποόκειςαι για εμτύλιξσπ πξλέμξσπ ξι ξπξίξι

ποξρέλαβαμ ςξ υαοακςήοα

θοη-ρκεσςικξ-κξιμχμικώμ ςαοαυώμ και ξι

ξπξίεπ εμέρκσφαμ ςξ 1339, διαοκώμςαπ μέυοι

ςα ςέλη ςξσ 14ξσ αιώμα.

Οι διαμάυεπ ασςέπ διεςάοαναμ ςξσπ υοι-

ρςιαμικξύπ πληθσρμξύπ ςηπ Αμαςξλήπ, ξι

αιςίεπ δε πξσ ςιπ ποξκάλεραμ έγκειμςαι ρςη

διεοώςηρη καςά πόρξ ξι μεγάλξι τιλόρξτξι

ςηπ αουαιόςηςαπ (Πλάςχμ, Αοιρςξςέληπ κ.α.)

είμαι ρε θέρη μα ενηγήρξσμ καςά ςοόπξ

πειρςικό ςξ ταιμόμεμξ ςηπ δημιξσογίαπ ςξσ

κόρμξσ. Τημ ίδια ώοα, η Σκσθξύπξλη είυε

καςαρςεί ςόπξπ μαοςσοίξσ για υιλιάδεπ

Έλλημεπ πξσ είυαμ ςξ θάοοξπ μα διακηούνξσμ

ςημ ποξρήλχρη ςξσπ ρςημ Εθμική Θοηρκεία.

Σε ασςό ςξ ρημείξ δε θα ποέπει μα διατύγει

ςηπ ποξρξυήπ μαπ και η διαμάυη πξσ αμέκσφε

μεςανύ Εικξμξμάυχμ και Ει-κξμξλαςοώμ, μία

διαμάυη η ξπξία καθξδηγήθηκε αδιόοαςα από

ςξμ εβοαψκό παοάγξμςα. Οι εβοαίξι, χπ

γμχρςόμ, απαγξοεύξσμ ςημ απεικόμιρη ςηπ

θειόςηςαπ ρε μία αιρθηςή μξοτή,

επικαλξύμεμξι δξγμαςικξύπ λόγξσπ,

επηοεάζξμςαπ αμάλξγα και ρημαμςική μεοίδα

ιξσδαιξυοιρςιαμώμ, ξι ξπξίξι ςάυθηκαμ

εμαμςίξμ ςηπ απεικξμίρεχπ ςχμ Αγίχμ και ςχμ

Ιεοώμ μξοτώμ ςξσ Χοιρςιαμιρμξύ, εγείοξμςαπ

ςοξμακςικέπ ρε μέγεθξπ και ρε ρσμέπειεπ

αμςιδοάρειπ.

Από ςημ άλλη πλεσοά ρσμερςήθη η πα-

οάςανη ςχμ εικξμξλαςοώμ ποξπ διατύλανη

ςηπ αγιξγοατικήπ παοαδόρεχπ, δίμξμςαπ ςξ

έμασρμα για μία θαμάριμη διαμάυη, ςημ ξπξία

σπξδαύλιρε έμςευμα και αδιόοαςα ξ αιώμιξπ

εβοαίξπ. Η δε εκκληρία δε δίρςαρε μα ποξβεί

ρςημ ενόμςχρη πληθσρμώμ ξλόκληοχμ

πεοιξυώμ με γμώμξμα ςημ «αιοεςική

42

Χοιξςόδξσλξπ και Σημίςηπ

ρε ιδιαίςεοα τιλική

ρςιγμή. Και γιαςί όυι,

ατξύ ςα ίδια κέμςοα

σπηοεςξύμ και ςξμ ίδιξ

θεό δξνάζξσμ.

κιμαρίαπ ςξσ Βσζαμςιμξύ Δλλημιρμξύ.

ςξ Χοξμικό Η. Φοαμςζή «Ζ Πςώριπ ςηπ

Ιχμρςαμςιμξσπόλεχπ», αματέοεςαι όςι ξ

ςόςε Παςοιάουηπ Θεοεμίαπ Α', ποξκειμέμξσ μα

σπεοαρπιρςεί έμαμςι ςξσ ξσλςάμξσ ςα

ποξμόμια ςηπ εκκληρίαπ, επικαλέρθηκε απςά

πεοιρςαςικά πξσ απξδεικμύξσμ ςξμ επ' ασςξύ

οόλξ ςηπ.

Πξιά ήςαμ ασςά ςα πεοιρςαςικά για ςα ξ-

πξία έκαμε λόγξ; Λα τσρικά ασςά πξσ αμα-

τέοει ξ γάλλξπ ιρςξοικόπ λξσμπεοζέ, ρςξ

κξοσταίξ έογξ ςξσ «Ζ 'Αλχριπ ςηπ Ιχμρςα-

μςιμξσπόλεχπ», όπξσ ενιρςξοεί όςι ξ καλό-

γεοξπ Μεότσςξπ ξ Ρόδιξπ και ξ

αουιμάρςξ-οαπ ςηπ Πόλεχπ, έλαβαμ υοήμαςα

από ςξμ Ασςξκοάςξοα ποξπ επιρκεσή ςχμ

υαλαρμέμχμ από ςημ ςξσοκική πξλιξοκία

ςξιυώμ, κα-ςαυοάρςηκαμ ςα υοήμαςα και

άτηραμ ςα ςείυη αμαρςόοεσςα, ώρςε μα

μπξοξύμ μα μπξσμ ξι Σξύοκξι εύκξλα και μα

πεοάρξσμ από ςα ρημεία ασςά,

«διαγξσμίζξμςαπ ςημ αμαοςχλή παπική

πόλη».

ύμτχμα με ςημ παςοιαουική ιρςξοία

(ρελ. 158-169 έκδ. Βόμμηπ) ξ αμχςέοχ Πα-

ςοιάουηπ αμαγκάρθηκε μα ξμξλξγήρει ςημ

ποξδξρία-παοάδξρη ςηπ πόλεχπ με αμςάλ-

λαγμα ςημ απξκόμμιρη εκκληριαρςικώμ

ποξμξμίχμ, ύρςεοα από μσρςική ρσμτχμία

ςημ ξπξία αμέλαβε μα διαποαγμαςεσθεί ξ

μξμαυόπ Θχάρατ, ςοίςξπ μεςά ςξμ Γεμμάδιξ

Παςοιάουηπ, και ξ Ρερίς παράπ, εκ μέοξσπ

ςξσ Λχάμεθ. Σα ρσγκλξμιρςικά ασςά ρςξι-

υεία αματέοξμςαι ςόρξ ρςξ Χοξμικό Φοαςζή,

όρξ και ρςημ Διραγχγή ςηπ Λεραιχμικήπ

Βιβλιξθήκηπ (ςόμξπ Ε' ρελ. ΡΚ).

Δμώ ξι έυξμςεπ Δλλημική ρσμείδηρη, με-

ςοημέμξι ρε ελάυιρςεπ υιλιάδεπ, βοίρκξμςαμ

ρςιπ επάλνειπ ςηπ Ιχμρςαμςιμξσπόλεχπ πξ-

λεμώμςαπ ςξμ ευθοό, ξ μιρέλλημαπ

υξλά-οιξπ και ξι ρσμ ασςώ είυαμ επιδξθεί

αςάοαυξι ρςη ρύμςανη και σπξβξλή όοχμ

ποξπ ςξ ρξσλςάμξ, ποξκειμέμξσ μα μη θιγεί

η εκκληρία και μα διατσλαυθξύμ ή ακόμη

και μα εμιρυσθξύμ ρςξ έπακοξ δσμαςό ςα

ποξμόμια ςηπ. Λε βάρη ςα όρα εκςέθηκαμ

καθίρςαςαι καςαμξηςό όςι η σπεοάρπιρη ςηπ

Ιχμρςαμςιμξσπόλεχπ διενήυθη από ςξσπ

ακοαιτμείπ Έλλημεπ, ξι ξπξίξι, ρε αμςίθερη

ποξπ ςη μάζα ςχμ «αμεθμικώμ υοιρςιαμώμ»

αγχμίρθηκαμ «σπέο βχμώμ και ερςιώμ». Οι

υοιρςιαμξί καλλιεογξύραμ ςξ πμεύμα ςηπ

ηςςξπάθειαπ και κσξτξοξύραμ ςη μξξςοξπία

ςξσ οαγιαδιρμξύ, φιθσοίζξμςαπ «Δίμαι θέλη-

μα Ηεξύ η Πόλιπ μα ςξσοκέφει», δοώμςαπ χπ

μία «Πέμπςη τάλαγγα» ςηπ επξυήπ. Σασ-

ςόυοξμα αιρθάμξμςαμ και ςη μέγιρςη δσμαςή

ικαμξπξίηρη για ςξ γεγξμόπ όςι δεμ

ποξ-ρέςοεναμ ξι Δσςικξί ρε βξήθεια ςηπ

Πόλεχπ

ςξσπ, σπξςίθεςαι, πίρςη»...

Ιαθ' όλη ασςή ςημ πεοίξδξ, υιλιάδεπ

ρσγγοάμμαςα αουαίχμ τιλξρότχμ παοαδί-

δξμςαι ρςιπ τλόγεπ ςξσ Φαμαοιξύ, εμώ η

«Γεοξσρία ςηπ Δκκληρίαπ», δικαρςήοιξ ςξ

ξπξίξ ρσμερςήθη από εκληριαρςικξύπ πα-

οάγξμςεπ με ρκξπό ςημ ςιμχοία όρχμ εμμέ-

μξσμ ρςημ Παςοώα Ηοηρκεία, μερξσοαμεί. Ζ

καλξγεοξκοαςία και ξ μιρελλημιρμόπ

γμχοίζξσμ ςημ απξθέχρη ςξσπ. Ο Λιυαήλ

Ψελλόπ, ρσμειδηςξπξιώμςαπ ςημ ξλέθοια

ασςή καςάρςαρη, δε διρςάζει μα απξκαλέρει

ςξσπ μξμαυξύπ «ραλξύπ καλόγεοξσπ». Ζ

καλξγεοξκοαςία αμθξύρε ρσμσταρμέμη με

ςξμ παοαριςιρμό. Ανίζει εμδεικςικά μα αμα-

τεοθεί όςι καςά ςη διάοκεια ςηπ βαριλείαπ

ςχμ Ιξμμημώμ, ξι καλόγεοξι απέκςηραμ ςό-

ρξ μεγάλη δύμαμη, ώρςε ξ εκάρςξςε ασςξ-

κοάςξοαπ μα καθίρςαςαι πειθήμιξ όογαμξ

ςξσπ. Σημ ίδια ώοα κι εμώ υιλιάδεπ ακςήμξ-

μεπ ήςαμ εγκαςελειμμέμξι και είυαμ πεοιέλθει

ρε απόγμχρη, η εκκληρία καςείυε ςξ 1/3 ςηπ

γηπ και εκμεςαλλεσόςαμ ρε ενξογιρςικό

βαθμό ςα ενξσριαρςικά ποξμόμια πξσ ςηπ

είυαμ υξοηγηθεί.

Σξ έογξ «Ζ Πςώρη ςηπ Ιχμρςαμςιμξσπό-

λεχπ» ςξσ Η. Φοαςζή είμαι ιδιαίςεοα απξκα-

λσπςικό ςηπ καςαρςάρεχπ πξσ επικοαςξύρε

καςά ςξσπ υαλεπξύπ εκείμξσπ καιοξύπ. ε

ασςέπ ςιπ πξλύ ρσμξπςικέπ γοαμμέπ καςα-

δεικμύεςαι η ρςάρη ςημ ξπξία επέδεινε η εκ-

κληρία καςά ςιπ έρυαςεπ ώοεπ ςηπ ρκληοό-

ςεοηπ αμαμτίβξλα από καςαβξλώμ ςηπ δξ-

κι επομένως η «ορθοδοξία» δε θα υποτασ­σόταν σε έναν απολίτιστο και βιολογικά αλ­λότριο δυνάστη, προκειμένου να περισω­θούν στο ακέραιο τα συμφέροντα των ρα-σοφορεμένων ανθελλήνων. Μία αντίληψη η οποία μόνο ελληνοπρεπή στάση δεν μπορεί να υποδηλώνει...

Τι περιελάμβανε, όμως, το «συμβόλαιο της προδοσίας»; Για ποιο λόγο οι χριστιανοί προανήγγελαν σε όλους τους τόνους την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, κάμπτο­ντας το ηθικό των υπερασπιστών της Πόλε­ως; Αυτό συνέβη διότι ο σουλτάνος είχε κα­ταλήξει με την ηγεσία του βυζαντινού κλή­ρου σε μία συμφωνία, η οποία προέβλεπε μία σειρά από ευνοϊκές ρυθμίσεις για την εκκλησία: Η Αγία Σοφία, οι δέκα κυριότερες εκκλησίες κι όλα τα μοναστήρια με τις πε­ριουσίες, καθώς και με τα οποιασδήποτε μορφής έσοδα τους, θα παρέμεναν στη δι­καιοδοσία των χριστιανών. Επίσης υποβλή­θηκε από τους τούρκους κατάλογος ο οποί­ος περιελάμβανε ονόματα, αλλά και ιδιο­κτησίες, όπου για τους μεν ανθρώπους θα έπρεπε να διασφαλισθεί η επιβίωση τους, για τα δε υλικά αγαθά να παρασχεθεί η δια­βεβαίωση ότι θα παρέμεναν ανέγγιχτα. Φυ­σικά, οι άνθρωποι αυτοί ήταν οι «ευνοούμε­νοι» της εκκλησίας. Ακόμη, εξασφαλίσθηκε η δέσμευση να διατηρήσουν οι κληρικοί τις ενδυμασίες τους, να μην απωλέσουν οι χρι­στιανοί κανένα θρησκευτικό τους δικαίωμα κι επίσης οι ιερείς τους να μπορούν να ιπ­πεύουν σε άλογο. Γι' αυτά τα «προνόμια» οι ρασοφόροι έτειναν προς την πλευρά των τούρκων. Έγιναν «προσκυνημένοι», όπως θα έλεγε αργότερα και ο Θεόδωρος Κολο­κοτρώνης. Το παν ήταν να διατηρήσουν το εκκλησιαστικό τους «μονοπώλιο» με ό,τι αυ­τό το γεγονός συνεπαγόταν από εμπορευ­ματικής απόψεως, κατακρεουργώντας α-νενδοιάστως τον Ελληνισμό. Η εκκλησία κα­τόρθωσε όχι απλά να παραμείνει άφθαρτη κατά την τουρκοκρατία, αλλά και να ενισχυ­θεί σε σημαντικό βαθμό. Αυτό οφείλεται σε δύο γεγονότα: Πρώτον στο ότι τόσο ο χρι­στιανισμός, όσο και ο μωαμεθανισμός βασί­ζονται στην Παλαιά Διαθήκη, αποτελούν ιουδαιογενείς παραλλαγές του ίδιου συμπι-λήματος ψευδοθρησκευτικών απόψεων και δεύτερον διότι η εκκλησία με τα απόκοσμα και «καταπραϋντικά» κηρύγματα της, της μορφής «Είναι θέλημα Θεού η Πόλις να τουρκέψει», λειτουργούσε προς όφελος των τούρκων ως ανασταλτικός παράγοντας κάθε εθνεγερτικής προσπάθειας. Με απλά λόγια αποχαύνωνε, αποκοίμιζε τον Ελληνι­σμό με κηρύγματα «Περί μεταθανάτιων κρί-

σεων» κι όχι μόνο... Η απόλυτη κυριαρχία του ιουδαιοχρισπανισμου συνυφαίνεται με την κατάλυση των παραδοσιακών εθνικών αξιών. Έννοιες πανάρχαιες, παραδόσεις ιε­ρές και αιματοβαμμένες από τις θυσίες του γένους, όπως Έθνος, Φυλή, Τιμή, αφανί­σθηκαν από την ιουδαιοχριοτιανική λαίλαπα στο βωμό της «ανεθνικής κοινωνίας», που θα διασφάλιζε τη «βασιλεία των ουρανών».

Στις 15 Φεβρουαρίου του 1365 ο Αρμα-τωλός Ράλλης με 300 πολεμιστές προσέ-τρεξε σε βοήθεια της Κωνσταντινουπόλε­ως, η οποία τελούσε υπό καθεστώς πολιορ­κίας. Ο δόλιος πρωθυπουργός Απόκαυκος, ο οποίος επωφθαλμιούσε το θρόνο, ενοχλή­θηκε από την παρουσία των πελοποννήσιων πολεμιστών, διότι ο Ιωάννης Παλαιολόγος, Αυτοκράτωρ τότε του Βυζαντίου, αποκτού­σε ερείσματα αφ' ενός και αφ' ετέρου, δια της ενισχύσεως από τον ελλαδικό χώρο, α­πομακρύνονταν οι ευσεβείς πόθοι της εκ­κλησίας για άλωση της Κωνσταντινουπόλε­ως, όργανο της οποίας ήταν ο Απόκαυκος. Με πανουργία, λοιπόν, οδήγησε τους πολε­μιστές σε μία αίθουσα για συμπόσιο και, εν συνεχεία, κατόπιν σχετικών εκκλησιαστικών εντολών, οι αυτοκρατορικοί στρατιώτες επι­χείρησαν να τους συλλάβουν και να τους

Καθολικοί ιερείς επευθημούν τον Χίτλερ.

Η εκκλησία πάει με όλα, αρκεί να

διασφαλίζει τα συμφέροντα της...

Εβραίοι ραββίνοι με τον Πάπα. Τους

ενώνει ο Γιαχβέ και η ιουδαϊκή

παράδοση.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 43

Το πρώτο συγχωροχάρτι που εξέδωσε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως «διά την σωτηρίαν των ψυχών», φυσικά με το αζημίωτο...

δολοφονήσουν. Οι πολεμιστές αρχικά αντι­

στάθηκαν, κατά τη διάρκεια δε της μάχης

που έδωσαν με την αυτοκρατορική φρουρά

σκοτώθηκε και ο εμπνευστής της παγίδας

Απόκαυκος. Εν συνεχεία κατέφυγαν στην

εκκλησία του παλατιού, όπου θανατώθηκαν

μέχρις ενός.

Ωστόσο, δεδομένου ότι η ιστορία είναι

αδιάσπαστη, είναι σφάλμα να διαγράφουν

κάποιοι την περίοδο του βυζαντινού ελληνι­

σμού, 1.000 δηλαδή και πλέον χρόνια ιστο­

ρίας. Θα πρέπει αντίθετα, να τονίζεται ότι

τότε, όπως ακριβώς και τώρα, η ελληνικό-

τητς τελούσε υπό διωγμό από την εξουσία

και την εκκλησία, ίδια και απαράλλακτα ό­

πως και σήμερα. Η ελληνικότης ωστόσο δεν

έσβησε, παρά τους διωγμούς, διότι αποτε­

λεί ζώσα πραγματικότητα τόσο βιολογική ό­

σο και ιδεών, η οποία είναι αείζωη.

Το άθλιο αυτό γεγονός προκάλεσε τη δί­

καιη αγανάκτηση όχι μόνο των Πελοποννη-

σίων, αλλά και όλων των ελλαδιτών, οι οποί­

ο έκτοτε ουδεμία βοήθεια απέστειλαν προς

το δοκιμαζόμενο Βυζάντιο. Η εκκλησία είχε

πετύχει το σκοπό της, είχε αποκόψει την

Κωνσταντινούπολη από τον ελλαδικό χώρο,

μέσα από την καλλιέργεια συναισθημάτων

μίσους και αγανακτήσεως. Η στάση της εκ­

κλησίας κατά την προεπαναστατική και επα­

ναστατική περίοδο είναι γνωστή, μία στάση

αρνήσεως και αποκηρύξεως/αφορισμού

της Επαναστάσεως, όπως σήμερα η εκκλη­

σία καταδικάζει τον Εθνικισμό.

Τα έργα και οι ημέρες του Γρηγορίου Ε'

συνίσταντο στην αφορισμό του αρματωλι-

σμού και των Κολοκοτρωναίων. Ο Π. Πιπινέ-

λης στην «Πολιτική Ιστορία της Ελληνικής

Επαναστάσεως», αναφέρει τα ακόλουθα:

«Τω 1806 κατά την εξόντωσιν του αρματω-

λισμού εν Πελοποννήσω, το τελειωτικό κτύ­

πημα έδωκεν αναμφισβητήτως ο αφορι­

σμός του Πατριάρχου». Και παρακάτω: «Ο

Πατριάρχης εκδίδει σφοδράν εγκύκλιον συ­

νιστών τυφλήν υπακοήν εις τον σουλτάνον».

Ο Σπυρίδων Τρικούπης («Ιστορία», τ. Α)

αναφέρει για τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε' τα

ακόλουθα: «Μέλος της φιλικής Εταιρείας

δεν ήτο και όχι μόνο δεν ενεθάρρυνε καθό­

λου την ελληνική εθνεγερσία, αλλά και πά­

ντοτε απέτρεπε από κάθε κίνηση όλους ε­

κείνους με τους οποίους συνδιελέγετο».

Στις 23 Μαρτίου του 1821, ο Γρηγόριος ο Ε'

υπέγραψε από κοινού με τον Πατριάρχη Ιε­

ροσολύμων και άλλους ακόμη 21 ιεράρχες

κείμενο αφορισμού της Ελληνικής Επανα­

στάσεως.

Ο Αδαμάντιος Κοραής (Άπαντα, Εκδό­

σεις Δωρικός, τόμος Α', σελ. 44-45) αναφέ­

ρει ότι ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων καλούσε

τους Έλληνες να υποτάσσονται πειθήνια

στους Τούρκους, διότι ανέφερε ότι ο οθω­

μανικός ζυγός, «θείω ενέγετο βουλεύματι

και όχι με δύναμιν των ανθρώπων». Αυτοί οι

ρασοφορεμένοι φωτοσβέστες ήταν κήρυ­

κες εθνικής και πνευματικής δουλείας.

Τώρα όσον αφορά το ερώτημα ποιος κα­

τέστρεψε και ισοπέδωσε την προγονική μας

κληρονομιά, το αποκαλύπτει ο άγγλος περι-

ηγήτς Κλάρκ, αναφέροντας τα ακόλουθα:

«Είτε επεισήγον τοις ιεροίς τόποις τους κα­

λουμένους μοναχούς, ανθρώπους μεν κατά

το είδος, ο δε βίος αυτοίς σκιώδης και εις

Ο Κων/νος Παλαιολόγος,

σπεράζπιζε ηην ηιμή ηης

ασηοκραηορίας ηοσ και

έπεζε ματόμενος ύζηερα

από ηην προδοζία ηης

Πόλεως από ηην

Εκκληζία.

ην εκθαλέο επαζρνλ ηε θαη επνηνπλ κύξηα

θαθά θαη άθξαζηα, αιιά όκσο ηνύην κελ

επζεβέο εδόθεη ην θαηαθξνλείλ ηνπ ζείνπ

ηπξαλληθήλ γαξ είρελ εμνπζίαλ παο άλζξσ-

πνο κέιαηλα θνξώλ εζζήηα θαη δεκνζία

βνπιόκελνο αζρεκνλείλ». («Greek

Mar-bles», ζει. 15, Δ. Clarke).

Ο αξρηκαλδξίηεο Χξηζηόθνξνο Κηελάο,

ηέσο αξρηγξακκαηέαο ηνπ Αγίνπ Όξνπο, ζην

βηβιίν ηνπ «Σα Ιεξά Γξάκκαηα ελ Αγίσ

Όξνη», (ζει. 49), αλαθέξεη ηα αθόινπζα:

«Αηπρώο όκσο νη εθκεηαιιεπηαί ησλ νζίσλ

θαη ησλ ηεξώλ δελ εξθέζζεζαλ εηο ηελ εθ

παληόο ηξόπνπ θαη κέζνπ απέιαζηλ ησλ Δι-

ιελίδσλ κνπζώλ εθ ησλ ελ Αγίσ Όξεη ελδηαη-

ηεκάησλ απηώλ, αιιά πξνέβεζαλ θαη πεξαη-

ηέξσ πξνο θνξεζκόλ ησλ παζώλ ησλ. Έβα-

ςαλ θαη ηαο ρείξαο ησλ εηο ην αίκα».

Ο ηζηνξηθόο θσηηάδεο, αλαθέξεη όηη ε-

ληόο ηεο πεξηνρήο πνπ πεξηέβαιιαλ ηα ηείρε

ηεο Πόιεσο θαη ηα Φξνύξηα, ππήξραλ 300

κνλέο κε πεξηζζόηεξνπο από 10.000

κνλαρνύο, ζηε ζπληξηπηηθή ηνπο πιεηνςεθία

αλζελσηηθνύο, νη νπνίνη δηαδξακάηηζαλ ξόιν

«πέκπηεο θάιιαγγνο» δηαζπείξνληαο

ςηζύξνπο ζπληξηβήο, εηηνπάζεηαο θαη ζπκ-

βηβαζκνύ. Νσξίηεξα, θαη ζπγθεθξηκέλα ην

1430, ε Θεζζαινλίθε είρε ήδε πέζεη ζηα ρέ-

ξηα ησλ Σνύξθσλ ηνπ Μνπξάη ηνπ Β', ύζηεξα

από επηβεβαησκέλε πξνδνζία ηεο Μνλήο

Βιαηάδσλ, όπσο αλαθέξεη ν δηαθεθξηκέλνο

ηζηνξηθόο Απ. Βαθαιόπνπινο ζην έξγν ηνπ

«Η Ιζηνξία ηεο Μαθεδνλίαο».

Ο γλσζηόο Βπδαληηλνιόγνο ηήβελ

Ράλ-ζηκαλ, αλαθέξεη όηη ηελ έζραηε πεξίνδν

πνπ πξνεγήζεθε ηεο ηξαγηθήο αιώζεσο,

ζεκαληηθή κεξίδα ηνπ θιήξνπ επεθαιείην ηελ

Αγία Γξαθή πνπ εκπεξηείρε εζραηνινγη-θέο

πξνθεηείεο πεξί ηνπ ηέινπο ηνπ θόζκνπ,

επηρεηξήκαηα έσια πνπ θαη ζήκεξα ηα

επηθαινύληαη αθεηδώο θάπνηνη

παξαεθ-θιεζηαζηηθνί παξάγνληεο πξνο

εμαπάηεζε αθειώλ θαη πινπηηζκό,

δηαπξάηηνληεο κία ςπρνινγηθή ππνβνιή

(αθνύ έξρεηαη ην ηέινο ηνπ θόζκνπ, δώζε

καο ό,ηη έρεηο, λα ζώζεηο ηελ ςπρή ζνπ...).

Η εζραηνινγηθή απηή παξάθξνπζε, επέ-

θεξε κία δηαβξσηηθή εηηνπάζεηα, ελώ ηηο ί-

δηεο ηξαγηθέο ώξεο, ν πξώελ ελσηηθόο, θαη

ζηε ζπλέρεηα κεηαζηξαθείο από ζπκθέξνλ

ζε αλζελσηηθό, κνλαρόο Γελλάδηνο, ν κεηέ-

πεηηα κε ηηο επινγίεο ηνπ νπιηάλνπ πξώηνο

Παηξηάξρεο επί ηεο ηνπξθνθξαηνύκελεο

Κσλζηαληηλνππόιεσο, θαπηεξίαδε εμα-

πνιύνληαο κύδνπο ηελ Έλσζε ησλ Δθθιε-

ζηώλ, δηαγξάθνληαο ηελ έζραηε ειπίδα ζσ-

ηεξίαο από ηελ Γύζε, ζύκθσλα κε ηα

πξνζ-δνθόκελα από ηνπο Σνύξθνπο, έθαλε

δεια-

δή ό,ηη ήηαλ δπλαηόλ ώζηε λα θαηαζηεί ην

ράζκα κεηαμύ Αλαηνιήο θαη Γύζεσο αθόκε

πην αβπζζαιέν...

Έρεη πξνεγεζεί θαηά 2 πεξίπνπ αηώλεο,

κία άιιε εθθιεζηαζηηθή ξαδηνπξγία, ε νπνία

ζπλέηεηλε πξνο απηή ηελ επηδίσμε. ηηο 2

Φεβξνπαξίνπ ηνπ 1345 ε εθθιεζία αθόξηδε

ηνλ αξκαησιν Ράιιε πνπ κε 9.000 άλδξεο

ήηαλ πξόζπκνο λα εθδηώμεη ηνπο Σνύξθνπο,

εμνληώλνληαο ηνλ κέζα ζηελ Κσλζηαληηλνύ-

πνιε, καδί κε κία θξνπξά 300 επίιεθησλ

παιιεθαξηώλ ηνπ, πξνθαιώληαο έηζη ηελ

α-γαλάθηηζε θαη ηνλ απνηξνπηαζκό ηεο

Πει-ινπνλήζνπ αιιά θαη νινθιήξνπ ηεο Κε-

ληξηθήο Διιάδνο, ε νπνία νξθίζζεθε λα κελ

ζπλδξάκεη πιένλ ην Βπδάληην.

Η εθθιεζία παξείρε πάληνηε εζηθή, ηδεν-

ινγηθή αιιά θαη έκπξαθηε ζηήξημε πξνο ηνλ

εθάζηνηε νπιηάλν, επσθεινύκελε θαη

κα-θξνεκεξεύνκελε θαη εθείλε. Απηό παξά-

δεηγκα πεξί απηνύ, όηαλ ν αγγιηθόο ζηόινο

εθάλε κπξνζηά ζηα ηείρε ηεο Πόιεσο, α-

πεηιώληαο ηελ απηνθξαηνξία ησλ Σνύξθσλ, ν

Παηξηάξρεο Γξεγόξηνο ν Δ', θξαδαίλνληαο

ηελ πνηκαληνξηθή ξάβδν ηνπ θαη επηθεθαιήο

ζπλνδηθώλ ηεξέσλ, θηλεηνπνίεζε ρίιηνπο

Έιιελεο εξγάηεο, πξνηξέπνληαο ηνπο λα

ζπλδξάκνπλ ηνπο Σνύξθνπο ζηελ θαηαζθεπή

νρπξώζεσλ, έξγν γηα ην νπνίν έιαβε ηνπο

πξνζσπηθνύο επαίλνπο ηνπ νπιηάλνπ ην

1807.

Σώξα εάλ αξγόηεξα νδεγήζεθε ζηελ

αγρόλε, απηό δελ νθεηιόηαλ ζηελ παηξησηηθή

δξάζε ηνπ, γηαηί θαη ζηελ απνθήξπμε ηεο

Δζλεγεξζίαο πξνέβε θαη νπδόισο ζπλέδξακε

απηήλ, ηηκσξνύκελνο θαη' απηόλ ηνλ ηξόπν

δηόηη δελ θαηόξζσζε λα ηελ απνηξέςεη, ηνπ

θαηαιόγηζαλ δειαδή νη Σνύξθνη αληθαλόηεηα

ζηελ πξνζπάζεηα ηνπ λα ηηζα-

Ο ΓΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΔΛΛΗΝΩΝ 45

Η καστροπολιτεία του Μυστρά. Από δω ξεκίνησε ο Κων/νος Παλαιολόγος για τον ενθρονισμό του στην Πόλη, γνωρίζοντας ότι θα σημάνει και το τέλος της ζωής του.

σευσει το επαναστατημένο γένος.

Έχει προηγηθεί την 15η Μαίου του

1601, η αποκήρυξη του Μητροπολίτη Λαρί­

σης και Τρίκκης Διονυσίου από την εκκλησί­

α, αποκαλώντας τον «σκυλόσοφο», επειδή

είχε το σθένος να επαναστατήσει κατά των

Τούρκων, αναφέροντας στην πράξη του α­

φορισμού του ότι διέπραξε «τολμηρώς και

αλογίστως αποστασίαν μελετήσας κατά της

βασιλείας του πολυχρονίου Μεχμέτ και πολ­

λά των ατόπων διανοηθείς.

Το 1806 ο Πατριάρχης Καλλίνικος Δ' α­

φορίζει τους Κλέφτες της Πελοποννήσου,

παρακινώντας τους κατοίκους αυτής να

στραφούν κατά των κλεφταρματολών, συν­

δράμοντας τα τουρκικά στρατεύματα στην

εξόντωση τους. Στο σημείο αυτό θα πρέπει

να τονίσουμε ότι ο Μωάμεθ, ακολουθώντας

αφ' ενός τις θρησκευτικές υπαγορεύσεις

του Κορανίου, αφ' ετέρου εφαρμόζοντας μί­

α πονηρή διπλωματική τακτική του «διαίρει

και βασίλευε» μεταξύ χριστιανικής ανατο­

λής και δύσεως, επέτρεψε την ύπαρξη αυ­

τοκέφαλης ανατολικής ορθοδόξου εκκλησί­

ας, με επίκεντρο αυτής και διοικούμενη από

το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Με αυτή του την ενέργεια παγίωνε τον ε-

γκόσμιο-εξουσιαστικό ρόλο της ανατολικής

εκκλησίας, παγιώνοντας έτσι αν όχι και βα­

θαίνοντας το χάσμα της με την δυτική, απέ-

κοπτε κάθε ενδεχόμενο παροχής βοήθειας

από τη Δύση και διενέργειας σταυροφορίας

για την απελευθέρωση της Κωνσταντινου­

πόλεως, εξασφαλίζοντας παράλληλα τους

πιστούς εκείνους υπηρέτες που του διαιώνι­

ζαν την κυριαρχία του, αφού τόσο ο Σουλ­

τάνος, όσο και η ανατολική εκκλησία, για

τους δικούς του λόγους ο καθένας, ήθελε

την Δύση, μακριά από τα δρώμενα στον χώ­

ρο της Ανατολικής Μεσογείου.

Πιστή στον ρόλο της ως τοποτηρήτρια

του Σουλτάνου, η εκκλησία έσπευσε να α­

ποκηρύξει την Επανάσταση του Αλέξαν­

δρου Υψηλάντη στην Μολδοβλαχία, αφορί­

ζοντας τον αρχηγό της και τους συνεπανα-

στάτες του.

Ο Τούρκος ιστορικός της Αλώσεως Τα-

ριλμούν Χεβατί, στο έργο του «Ιστορία της

Πόλεως του Βοσπόρου», αναφέρει ότι από

ένα μέρος του κάστρου του Ρωμανού, που

ήταν ο αδύνατος κρίκος, έφευγαν προς το

τουρκικό στρατόπεδο μπουλούκια οι φανα­

τισμένοι ανθενωτικοί καλόγεροι.

Ο Γερμανός Βυζαντινολόγος Α. Μόρ-

νμαν, στο έργο του «Πολιορκία και 'Αλωσις

της Κωνσταντινουπόλεως», υποστηρίζει ότι

«σαράντα παπάδες της Αγιας Σοφιάς, αλλα-

ξοπίστησαν τις παραμονές της Αλώσεως

και αυτομόλησαν στο τουρκικό στρατόπε­

δο, για να σώσουν την ψυχή τους από την

μαγαρισιά που τους υποχρέωνε να ζουν η ε­

ξουσία των ενωτικών Παλαιολόγων.

'Αλλοι πάλι αυτομόλησαν στο τουρκικό

στρατόπεδο και οι Τούρκοι τους περιποιού­

νταν με κάθε είδος αγαρηνής φιλοφρόνη­

σης».

Πέραν όλων αυτών, εάν κάποιος ιδιώτης

ή σύλλογος, οργάνωση, μαζικός φορέας, ε-

ξήρχετο από μία μακραίωνη κατοχή κατά

την διάρκεια της οποίας ο Ελληνισμός υπέ­

στη πολλαπλές δοκιμασίες, πάμπλουτος, με

τεράστιες εδαφικές εκτάσεις, πολλών εκ

των οποίων απέκτησε με σουλτανικά φιρμά­

νια και τουρκικές παραχωρήσεις, άπαντες

θα τον κατηγορούσαν και θα συγκέντρωνε

πυρά περί συνεργασίας με τον κατακτητή.

Τώρα πώς η εκκλησία τυγχάνει να μεγι­

στοποίησε την περιουσία της επί Τουρκο­

κρατίας και να διεκδικεί και πατριωτικές

δάφνες, εκμεταλλευόμενη την ανυστερό-

βουλη θυσία κάποιων μεμονωμένων τέκνων

της που έδρασαν όντως πατριωτικά αποκ-

κλίνοντας από την επίσημη γραμμή, όπως ο

Διονύσιος Τρίκκης, αυτό είναι από τα παρά­

δοξα της ιστορίας, πολλώ δε μάλλον να κα­

τασκευάζει παραϊστορικά μυθεύματα, ότι

δήθεν σε μοναστήρι της υψώθηκε το λάβα­

ρο της Επαναστάσεως, ισχυρισμό τον οποί­

ο αγνοεί τόσο ο υποτιθέμενος ευλογήσας

αυτό, εν προκειμένω ο Παλαιών Πατρών

Γερμανός, όσο και διαπρεπείς ιστορικοί, ως

ο Σπ. Τρικούπης, ο οποίος στο έργο του «Ι­

στορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» (:,

252), τονίζει ότι «ψευδής είναι η εν Ελλάδι ε­

πικρατούσα ιδέα ότι εν τη μονή της Αγίας

Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία

της Ελληνικής Επαναστάσεως».

ΧΡΙΣΙΑΝΙΚΕ ΛΕΗΛΑΙΕ ΟΣΑΝ Η ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΣΟΛΗ «Ε ΕΔΑΦΟ ΦΕΡΕΙΝ» ΒΑΠΣΙΖΕΣΑΙ

ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ..

Απόυεις από τον εν μέσφ αρταίφν ερειπίφν περίβολο τοσ

τριστιανικού ναού τφν αγίφν Πάντφν. Οι εικόνες μιλούν

από μόνες τοσς...

Ηηαθηηθή ησλ ηνπδαηνρξηζηηαλώλ ξαζνθόξσλ

κεηά ηελ καθάβξηα θαη αλζειιεληθή εληνιή

«Εο έδαθνο θέ-ξεηλ» είλαη γλσζηή θαη δελ

ρξεηάδεηαη ηδηαίηεξε αλάπηπμε. Σα έξγα ηνπο

άιισζηε, απνηειεί ηελ θαιύηεξε απόδεημε

πεξί ηνπ πλεύκαηνο «αγάπεο» πνπ

δηαθαηέρεη ηνπο ρξηζηηαλνύο,

θαηαδεηθλύνληαο σο εθ ηνύηνπ ηελ

ππνθξηηηθή δηάζηαζε ησλ δηδαζθαιηώλ ηνπο.

Καη επεηδή κία εηθόλα αμίδεη όζν ρίιηεο ιέμεηο,

ζα παξνπζηάζνπκε κεξηθέο θσηνγξαθίεο

ιεθζείζεο από ηνλ ρξηζηηαληθό λαό ησλ

Αγίσλ Πάλησλ, ζηελ ζπκβνιή ησλ νδώλ

Σζόρα θαη Αγ. Πάλησλ, ζηνπο Ακπειν-

θήπνπο.

Εθεί, όρη κόλν ε εθθιεζία εκθαλώο έρεη

αλεγεξζεί επί αξραίνπ λανύ, όπσο θαηα-

καξηπξνύλ νη εμέρνληεο θίνλεο θαη ηα ππό-

ινηπα ζπαζκέλα θαη αηάθησο πεηακέλα

κάξκαξα, αιιά ε θπζηθή ζπλέρεηα ηνπ πεξη-

βόινπ ηνπ λανύ είλαη αξραηνινγηθόο ρώξνο,

γεγνλόο ην νπνίν θαηαδεηθλύεη ηελ έθηαζε

ηεο θαηαζηξνθήο ησλ αξραίσλ κλεκείσλ θαη

ηεο παηξώαο θιεξνλνκηάο, αιιά θαη ην

κέγεζνο ηεο θαηαπαηήζεσο.

Αμίδεη λα ζεκεησζεί όηη θαηά ηελ επίζθε-

ςε καο ζηνλ ηόπν απηό κε ζθνπό ηελ

θσην-γξάθηζε ηνπ εμσηεξηθνύ πεξηβόινπ

ηνπ λανύ θαη κόιηο ε θσηνγξαθηθή ιήςε

έγηλε αληηιεπηή από ηελ λεσθόξν,

εηδνπνηήζεθε ν ηεξέαο.

Εθείλνο, αλ θαη ιεηηνπξγνύζε, άξρηζε λα

σξύεηαη από ηα κεγάθσλα ηνπ λανύ, πξνο

κεγάιε έθπιεμε ηνπ πνηκλίνπ ηνπ, ιέγνληαο

«πνηνο ηνπο έδσζε ηελ άδεηα, εγώ δελ ηνπο

επέηξεςα λα ηξαβήμνπλ θσηνγξαθίεο», σ-

ζάλ θαη ε ιήςε θσηνγξαθηώλ εθ ηνπ πεδν-

δξνκίνπ, από έλαλ δεκόζην δειαδή ρώξν,

ελόο θηίζκαηνο ην νπνίν κάιηζηα έρεη παξά-

λνκα αλεγεξζεί θαη ΠΡΟΚΛΗΣΙΚΑ ΠΑΡΑΝΟ-

ΜΑ δηαηεξείηαη επί αξραηνινγηθνύ ρώξνπ, λα

απαηηεί εηδηθέο άδεηεο.

Απιά θαη κόλν, ν εληνπηζκόο θαη ε θα-

ηαγγειία αλζειιεληθώλ πξάμεσλ θαη απζαί-

ξεησλ ελεξγεηώλ, ελνριεί, γηαηί μεζπεπάδεη

ηνπο εθθξαζηέο ηεο δήζελ «αγάπεο», ηεο

δήζελ «αλνρήο» θαη ηεο δήζελ «θαινζύ-

λεο»...

Σέηνηεο κειαλέο πξάμεηο, απνηεινύλ

ηεθκήξηα κία ζπζηεκαηηθήο θαηαζηξνθήο,

θαη ζα πξέπεη λα γλσξίδνπκε όηη ην νινθαύ-

ησκα ζηελ ηζηνξία ζπλέβε εηο βάξνο ησλ

Ειιήλσλ θαη ησλ Παξαδόζεσλ ηνπο θαη όρη

εηο βάξνο παξαζηηηθώλ λνκάδσλ ηεο αζηαηη-

θήο αλαηνιήο...

47 Ο ΔΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

48

Η ΔΚΚΛΗΙΑ ΚΑΣΑ ΣΗΝ ΠΔΡΙΟΓΟ

ΣΗ ΣΟΤΡΚΟΚΡΑΣΙΑ

ηεο, ήηαλ ε εθθιεζία. Καη απηό ην γεγνλόο

δελ ππήξμε βεβαίσο θαζόινπ ηπραίν.

Η ηνπνζέηεζε, εθ κέξνπο ηεο ηνπξθηθήο

θπξηαξρίαο, ηνπ ρνιάξηνπ ζηνλ Παηξηαξρη-

θό ζξόλν, εμππεξεηνύζε δύν ζθνπνύο.

Πξώηνλ, είρε αληαπνδνηηθό ραξαθηήξα,

απνηειώληαο έλα είδνο αληακνηβήο, ζαλ α-

λαγλώξηζε ηνπ ππνλνκεπηηθνύ έξγνπ πνπ

δηέπξαμε ε εθθιεζία, ππό ηελ θαζνδήγεζε

ηνπ ρνιάξηνπ, θαηά ηνπ καρόκελνπ ειιελη-

ζκνύ ηηο θξίζηκεο ώξεο ηεο πνιηνξθίαο ην

1453.

Γεύηεξνλ, απνηεινύζε ηαπηόρξνλα θαη

κία δηπισκαηηθή θίλεζε ηνπ νπιηάλνπ, δηα

ηεο νπνίαο απέβιεπε ζηελ όμπλζε ηεο πθη-

ζηακέλεο δηαζπάζεσο πνπ είρε αλαθύςεη

κεηαμύ Αλαηνιήο θαη Γύζεσο.

Με άιια ιόγηα, δηόγθσλε ηελ ππαξθηή α-

ληίζεζε, θαζώο είλαη γλσζηό όηη ν ρνιάξηνο

εθηόο από δεδεισκέλνο αλζέιιελαο ππήξμε

θαη αθξαηθλήο αλζελσηηθόο. Καηά ζπλέπεηα,

ε αλάδεημε ηνπ ζην παηξηαξρηθό αμίσκα

ειαρηζηνπνηνύζε έσο εμαλέκηδε θαη ηελ

πιένλ κεδακηλή ειπίδα λα επαηζζεηνπνηεζεί

ε Γύζε θαη λα βνεζήζεη ηνλ ππόδνπιν

Διιεληζκό. Ο ηνύξθνο δπλάζηεο εθ-

κεηαιιεπόηαλ κε επηδεμηόηεηα ην

αληηιαηη-ληθό κέλνο ησλ «ζθιεξνππξεληθώλ»

νξζνδόμσλ, πξνθεηκέλνπ λα εμαιείςεη θαη ηα

έζραηα εξείζκαηα ηνπ Διιεληζκνύ. Γηα πνι-

ινζηή θνξά ηα πνηαπά ζπκθέξνληα ηεο εθ-

θιεζίαο θαη νη σθειηκηζηηθέο ηεο επηδηώμεηο

ππεξίζρπαλ ηεο εζληθήο αλαγθαηόηεηνο θαη

δνινθνλνύζαλ θάζε ειπίδα γηα Δζληθή Αλά-

ηαζε.

Η πξνλνκηαθή κεηαρείξηζε πνπ επηθπιά-

ρζεθε ζηνλ ρξηζηηαληζκό θαη ζηελ εθθιεζία

θαηά ηα ρξόληα ηεο ηνπξθνθξαηίαο, εμ' α-

θνξκήο ηεο ηδηόκνξθεο «αλεμηζξεζθείαο»

πνπ είραλ θαζηεξώζεη νη Οζσκαλνί δπλάζηεο,

ζε αληηδηαζηνιή βέβαηα πξνο ηε δηάδνζε ηεο

ειιεληθήο γιώζζαο θαη παηδείαο, ε νπνία

ηεινύζε ππό ζπλερή δησγκό, ζπληζηά έλα

αθόκε ζηνηρείν πνπ επηβεβαηώλεη ηε

ζηξάηεπζε ηεο ζξεζθείαο ηνπ Γηεζνπά ζηελ

ππεξεζία ηνπ πλεπκαηηθνύ ζθνηαδηζκνύ θαη

ηε ζηπγλή ρξεζηκνπνίεζε ηεο ζαλ όξγαλν

νινθιεξσηηθνύ αθειιεληζκνύ.

Οπδέπνηε ε εθθιεζία απώιεζε ην ειάρη-

ζην πξνλόκην ηεο θαη απηό θαζ' ελ ζηηγκήλ ν

Διιεληζκόο δνθηκαδόηαλ αδηάθνπα, ππν-

θέξνληαο ηα πάλδεηλα από ηνλ πξναηώλην ε-

ρζξό. Αληίζεηα, ν ηνύξθνο δπλάζηεο ζπλέ-

βαιιε ζηελ θαιιηέξγεηα θαη πξναγσγή ηνπ

Ο πρώτος πατριάρχης επί

τουρκοκρατίας Γεννάδιος

Σχολάριος, με τον Μωάμεθ Β'

τον πορθητή. Η εκκλησία

ανταμείφθηκε για το πνεύμα

δουλείας που καλλιέργησε,

πλουσιοπάροχα.

Ιδηαηηέξσο ελδηαθέξνπζα είλαη ε ηνπνζέηεζε

ηελ νπνία έιαβε ε εθθιεζία θαη ηδίσο ν

αλώηεξνο θιήξνο πνπ ηελ εθπξνζσπνύζε,

θαηά ηελ πεξίνδν ηεο ηνπξθνθξαηίαο.

Πξόθεηηαη γηα κία πξαγκαηηθόηεηα ηελ νπνία

ηόζν ηα ζρνιηθά εγρεηξίδηα, όζν θαη νη

δηάθνξνη «ηζηνξηθνί» θξνληίδνπλ επηκειώο

λα απνθξύςνπλ.

Ο ηζηνξηθόο Κόθθηλνο είλαη επ' απηνύ η-

δηαίηεξα απνθαιππηηθόο:

«Ο Παηξηάξρεο ήην ν αλώηαηνο δηνηθε-

ηήο ησλ εθθιεζηώλ θαη ησλ κνλώλ, εδύλαην

λα ρξίε θαη λα θαζαηξή αξρηεπηζθόπνπο θαη

επηζθόπνπο, είρελ αθόκε θαη δηα ηνπο ιατθνύο

δηθαηώκαηα δηθαζηηθά θαη δηνηθεηηθά,

απόιπηνλ δηθαίσκα δηα ηα αθνξώληα ηνλ

ιαόλ, έιπε ηαο αζηηθάο δηαθνξάο πνπ

αλε-θέξνλην εηο απηόλ, εκπνξνύζε λα

επηβάιε θόξνλ ράξηλ ηεο εθθιεζίαο, όρη

κόλνλ επί ησλ θιεξηθώλ αιιά θαη επί ησλ

ιατθώλ θαη λα ζπληεξή αζηπλνκηθνύο

θύιαθαο. Δπί πιένλ σξίδεην όηη ε εθθιεζία

είρε ην δηθαίσκα λα θξάηεζε θαη λα

δηαρεηξίδεηαη ηα παιαηά ηεο θηήκαηα, πνπ

έκελαλ αθνξνιόγεηα.

Σα δηθαηώκαηα απηά ηεο παηξηαξρηθήο

θεθαιήο ηεο εθθιεζίαο, ήζθνπλ εηο ηαο ε-

παξρίαο νη επίζθνπνη, πνπ απεηέινπλ θαη'

απηόλ ηνλ ηξόπνλ έλα είδνο ηνπαξρώλ ηνπ

αξρεγνύ ηεο εθθιεζίαο...».

Βιέπνπκε, ινηπόλ, όηη ε κόλε δύλακε πνπ

όρη κόλν δελ ππέζηε θζνξέο από ηελ

ηνπξθνθξαηία, αιιά αληηζέησο εληζρύζεθε

θαηά ην κέγηζην δπλαηό, απνθηώληαο αλα-

ξίζκεηεο θνζκηθέο εμνπζίεο θαη αξκνδηόηε-

Αρχιερέας περιοδεύει

έφιππος με τιμητική

συνοδεία δύο Γενιτσάρων,

μεταβαίνων προς ευλογία

πιστών. (Αθήνα, Γεννάδιος

Βιβλιοθήκη).

ηνπδαηνρξηνηηαληθνύ ζπλαηζζήκαηνο. Άθεζε

λα πιαλάηαη ε εληύπσζε όηη ε εθθιεζία έρεη

ππνθαηαζηήζεη ηνλ ειιεληθό θξαηηθό

νξγαληζκό θαη έρεη πάξεη ηε ζέζε ηεο Διιε-

ληθήο Πνιηηείαο. Δίρε απόιπηε επίγλσζε ηνπ

γεγνλόηνο όηη ράξε ζηα ρξηζηηαληθά

α-πνραπλσηηθά θεξύγκαηα ηεο κνξθήο «ε

ηνπξθηθή δνπιεία είλαη ζέιεκα Θενύ», θαηά

ην «είλαη ζέιεκα Θενύ ε Πόιηο λα ηνπξθέ-

ςεη», πνπ δηέδηδαλ πξν ηεο Αιώζεσο, ν Δι-

ιεληζκόο ζα λαξθσλόηαλ βαζεηά.

Οη εθθιεζηαζηηθνί ηαγνί, κέζα ζην γεληθό

ζθνηάδη, απνιάκβαλαλ πξνλνκίσλ ηα νπνία

γηα ηνλ απιό ιαό ζεσξνύληαλ αδηαλόεηα

αθόκε θαη ζηε ζύιιεςε. Η ριηδή ηνπ α-

λσηέξνπ θιήξνπ ζε ζπζρεηηζκό κε ηε θηιν-

δνμία πνπ έηξεθε λα επηβάιιεη θαη πάιη ε

εθθιεζία έλα ζενθξαηηθό θαζεζηώο, κεηά

ηελ ελδερόκελε εθδίσμε ησλ ηνύξθσλ, είρε

ππξνδνηήζεη ζην έπαθξν ηε ιατθή δπζθνξία

θαη ηελ αγαλάθηεζε ησλ καδώλ, νη νπνίεο

έβιεπαλ όηη ην θαζεζηώο ηεο ηνπξθηθήο ηπ-

ξαλλίαο θαη εμαζιηώζεσο επλννύζε ην εθ-

θιεζηαζηηθό θαηεζηεκέλν, θαηά ηξόπν πξν-

θιεηηθό.

Οη εθθιεζηαζηηθνί ηαγνί δελ θαηέβαιιαλ

θακκία πξνζπάζεηα γηα ηελ αθύπληζε ηνπ

γέλνπο. Απνξξνθεκέλνη από ηηο εμνπζηα-

ζηηθέο ηνπο ελαζρνιήζεηο, απιά αλέκελαλ ηε

δηαδνρή ζηελ εμνπζία... Σαπηόρξνλα ε

εθθιεζία ππέβαιιε ηνλ Διιεληζκό ζε κεγά-

ιεο δνθηκαζίεο, κε αληηπξνζσπεπηηθόηεξε

απηή πνπ ζρεηίδεηαη κε ηνλ Μεηξνπνιίηε Α-

ζελώλ Βαξζνινκαίν. Ο Βαξζνινκαίνο ήηαλ

ηόζν αλειέεηνο θαη εθκεηαιιεπηήο, ώζηε ην

1765 θαηεγνξήζεθε από ηνπο Έιιελεο σο

«δπλάζηεο θαη θηινρξήκαηνο».

Δμ' ίζνπ, όκσο, πξνθιεηηθή ήηαλ θαη ε

ζηάζε πνπ επέδεημε ε επίζεκε εθθιεζία θαηά

ηα ρξόληα ηεο ζθιεξήο δνθηκαζίαο ηνπ

Δζλνθπιεηηθνύ απειεπζεξσηηθνύ Αγώλα ηνπ

1821. Η εθθιεζία δε δίζηαζε λα αθνξή-ζεη

αγσληζηηθέο θπζηνγλσκίεο (Ρήγαο

Φεξ-ξαίνο, Γ. Τςειάληεο θ.α.), δηόηη

ελαληηώλν-ληαλ ζην ξαγηαδηθό πλεύκα ηεο,

έλα πλεύκα ππνηέιεηαο ζηνπο Σνύξθνπο...

Δηθάδεηαη κάιηζηα όηη ν θαηαδόηεο ηνπ Ρήγα

Φεξξαί-νπ (Γεκήηξηνο

Κνδαλίηεο-Οηθνλόκνπ) ήηαλ εληεηαικέλν

όξγαλν ηνπ Παηξηαξρείνπ.

Ο κηζειιεληζκόο θαη ν παξαζηηηζκόο ηεο

εθθιεζίαο θαη ηδηαίηεξα ηνπ Οηθνπκεληθνύ

Παηξηαξρείνπ, θαηαδεηθλύεηαη θαη από ην

αθόινπζν ηζηνξηθό γεγνλόο: Μεηά ηε

λαπκαρία ηνπ Ναπαξίλνπ, ηελ Άλνημε ηνπ

1828, ην Παηξηαξρείν Κσλζηαληηλνππόιεσο

απέζηεηιε ηέζζεξηο Γεζπόηεο θαη ηνλ κεγάιν

πξσηνζύγθειό ηνπ ζηελ Διιάδα, όρη βέβαηα

γηα λα εληζρύζνπλ εζηθά θαη πιηθά ηνλ

αγσληδόκελν Διιεληζκό, αιιά γηα λα θαι-

ιηεξγήζνπλ ην πλεύκα ηεο εηηνπάζεηαο θαη

ηνπ ξαγηαδηζκνύ. Η απνζηνιή απηή κεηέβε

ζηελ Πεινπόλλεζν θαη από όπνπ πεξλνύζε

επηρεηξνύζε λα πείζεη όηη «δελ ζπλέθεξε

πιένλ λα είλαη νη Έιιελεο εηο ηνηαύηελ θα-

ηάζηαζε/ θαη άιια ηνηαύηα, θαη όηη έπξεπε λα

γλσξίζνπλ ηα ζπκθέξνληα ησλ θαη λα

π-πνθύςσζηλ ηνλ απρέλα ππό ην ζθήπηξνλ

ηνπ θξαηαηόηαηνπ νπιηάλνπ». Μάιηζηα ε

δνπινπξέπεηα ηνπο έθζαζε κέρξη ηνπ ζε-

κείνπ λα πξνζθπλήζνπλ ηνλ Ικπξαήκ...

Αθνινύζσο ε εθθιεζηαζηηθή απνζηνιή

κεηέβε ζηνλ Πόξν, όπνπ ζπλάληεζε ηνλ Κα-

πνδίζηξηα παξαδίδνληαο ηνπ επηζηνιή ηνπ

Παηξηάξρε, ν νπνίνο ηνλ ζπκβνύιεπε λα π-

παλαρσξήζεη θαη λα δερζεί ηελ επηθπξηαξρία

ηνπ ζνπιηάλνπ... Ο Καπνδίζηξηαο ηνπο α-

πέπεκςε, δίλνληαο ζθιεξή απάληεζε ζηνλ

Παηξηάξρε, πνπ απεδείρζε

δνπινπξεπέζηε-ξνο θαη πεξηζζόηεξν

πξνζθπλεκέλνο παληόο άιινπ. Γηα πνιινζηή

θνξά επηβεβαησλόηαλ όηη ε εθθιεζηαζηηθή

εγεζία ιεηηνπξγνύζε σο ππνηαθηηθόο ηεο

μελνθξαηίαο θαη ζπγθεθξηκέλα σο θεξέθσλν

ηνπ ζνπιηαληθνύ δπγνύ.

ην ζεκείν απηό ζα ήηαλ ζθόπηκε παξά-

ιεηςε λα κελ αλαθεξζεί όηη θαζ' όιε ηελ πε-

ξίνδν ηεο ηνπξθνθξαηίαο ζέξηεςε ην θαηλό-

κελν ηεο θαινγεξνθξαηίαο. Πξνθεηκέλνπ λα

εθθπιίζνπλ νινθιεξσηηθά ηελ θνηλσλία θαη

λα δεκηνπξγήζνπλ κία δηαξθώο νγθνύκελε

θαηεγνξία παξαζίησλ, νη παλνύξγνη εβξαίνη

επηλόεζαλ ην ζεζκό ηνπ κνλαρηζκνύ.

Δίλαη γλσζηό όηη ε απνκόλσζε, θαηά

ηξόπν λνζεξό, ζπληζηά αλαζηαιηηθό παξά-

γνληα γηα ηελ πξόνδν, επηθέξνληαο ηελ α-

πνραύλσζε αιιά θαη ηελ αλαθνπή θάζε δε-

κηνπξγηθήο δηεξγαζίαο, νπηζζνδξνκώληαο

ηνλ άλζξσπν ζε ζπλζήθεο πξσηόγνλνπ βίνπ.

Η ηδέα ηνπ κνλαρηζκνύ ξίδσζε ζε από-

θξεκλεο θαη απξόζηηεο ελ γέλεη ηνπνζεζίεο,

δεκηνπξγώληαο ηηο ηδαληθέο ζπλζήθεο γηα

ηνλ εθθπιηζκό θαη ηαπηόρξνλα γηα ηνλ

Αξθεηά ζεκαληηθά

ζηνηρεία γηα ηνλ κεγάιν

δησγκό πνπ εμαπέιπζαλ

νη ρξηζηηαλνί θαηά ησλ

Διιήλσλ, δηαζώδνληαη

ζην έξγν ηνπ ξσκαίνπ

ηζηνξηθνύ Ακκηαλνύ

Μαξθειιίλνπ θαη

ζπγθεθξηκέλα ζηνλ 19ν

ηόκν ηνπ βηβιίνπ ηνπ

«Rerum Gestarum Libri».

Ήδε από ηνλ 4ν κ.Υ.

αηώλα, ζηελ ζεκεξηλή

πόιε ηνπ Ιζξαήι

Beth'ian, επξηζθόκελε

ζην Γπη. Ιζξαήι, θαη

ζπγθεθξηκέλα πεξί ην

341, ιεηηνύξγεζε ην

πξώην ζηξαηόπεδν

ζπγθεληξώζεσο ζηελ

ηζηνξία, έλα

ζηξαηόπεδν θαη κία

πεξηνρή όπνπ έκεηλαλ

ραξαγκέλεο αλεμίηεια

ζηελ ηζηνξία κε ηελ

νλνκαζία θπζνύπνιε,

ηόπνο εμνξίαο θαη

καξηπξίνπ όζσλ είραλ

ην ζζέλνο θαη ηελ

επζύηεηα λα

παξακείλνπλ

πξνζεισκέλνη ζηηο

Δζληθέο Παξαδόζεηο.

Ο ΓΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΔΛΛΗΝΩΝ 49

πξόθιεζε ελόο ηεξαζηίσλ δηαζηάζεσλ πν-

ιηηηζηηθνύ θαη εζληθνύ εγθιήκαηνο. Γηαπνηη-

ζκέλνη από απηή ηελ πλεπκαηνθηόλα αληίιε-

ςε, νη κνλαρνί επζύλνληαη ζε ζεκαληηθό

βαζκό γηα ηελ θαηαζηξνθή πλεπκαηηθώλ ζε-

ζαπξώλ αλππνιόγηζηεο αμίαο, κε κνλαδηθό

θξηηήξην ην γεγνλόο όηη νη πεπνηζήζεηο πνι-

ιώλ αξραίσλ θηινζόθσλ ελαληηώλνληαλ ζηηο

αλαηνιίηηθεο δνμαζίεο ηνπ Γηαρβέ. Ο

πλεπκαηηθόο απηόο ζθνηαδηζκόο ζπλδπά-

ζζεθε κε ηελ εμαπόιπζε κίαο άγξηαο ηξν-

κνθξαηίαο, ζην πιαίζην ηεο νπνίαο εληαζ-

ζόηαλ αθόκε θαη ε βηνινγηθή εμόλησζε ησλ

αλεπηζύκεησλ πξνο ηελ εθθιεζία πλεπκαηη-

θώλ θπζηνγλσκηώλ.

ην θύκα απηώλ ησλ δησγκώλ ζπκπεξη-

ιακβάλεηαη θαη ε παξάδνζε ζηελ ππξά ηνπ

έξγνπ ηνπ Πιήζσλα «Νόκσλ πγγξαθή»,

θαζώο θαη ε ππξπόιεζε ακέηξεησλ άιισλ

πλεπκαηηθώλ δεκηνπξγηώλ.

Δπνκέλσο, ν ρνλδξνεηδήο κύζνο ζύκ-

θσλα κε ηνλ νπνίν ηα κνλαζηήξηα δηαθύια-

μαλ αιώβεηε ηελ παλάξραηα πνιηηηζηηθή καο

θιεξνλνκηά, θαηαξξίπηεηαη νινζρεξώο σο

παληειώο αλππόζηαηνο.

Η κνλαδηθή αιήζεηα επί ηνπ πξνθείκελνπ

είλαη όηη νη κνλέο, έρνληαο ζπγθεληξώζεη ζηα

ρέξηα ηνπο ηελ αιεζηλή αξραία γλώζε, αθνύ

πξώηα ηε ιαθπξαγώγεζαλ αλαίζρπληα, ζηε

ζπλέρεηα αθάληζαλ πνιιά ζπγγξάκκαηα ηα

νπνία, θαηά ηε λνζεξή ζθέςε ησλ

ξαζνθόξσλ, ήηαλ «ακαξησιά» (ακαξησιά

όρη κε ηελ έλλνηα ηνπ αλήζηθνπ, αιιά ηνπ κε

εκπίπηνληνο ζηηο ρξηζηηαληθέο δνμαζίεο),

είηε άιια ηα πεξηέζσζαλ, αιινηώλνληαο ηα

όκσο θαηά ηξόπν νπζηαζηηθό.

Παξάδεηγκα επ' απηνύ απνηεινύλ ηα

γξαπηά ηνπ Διιελνιάηξε Φηινζόθνπ θαη

Απηνθξάηνξα Ινπιηαλνύ, ηα νπνία νη ρξη-

ζηηαλνί ηα αιινίσζαλ ηόζν πνιύ, ηδηαηηέξσο

δε ηελ επηζηνιή ηνπ πνπ θέξεη ηνλ ηίηιν

«Καηά Γαιηιαίσλ», γηα επλόεηνπο ιόγνπο.

Έρνληαο νινθιεξώζεη ην βέβειν απηό έξγν

νη κνλαρνί, παξέδσζαλ ζην επξύ θνηλό ό,ηη

είρε πιένλ απνκείλεη από ηελ εθδηθεηηθή

καλία θαη ηελ ακνξθσζηά ηνπο.

Αλαζηαιηηθό, ινηπόλ, παξάγνληα ζηελ

ειιεληθή αθύπληζε απεηέιεζε ν

θαινγεξη-ζκόο. Γη' απηόλ, άιισζηε, ν κέγαο

κπζηα-γσγόο ηνπ Διιεληζκνύ θαη εθθξαζηήο

ηνπ Απνιισλείνπ Λόγνπ, ν Πεξηθιήο Γηαλλό-

πνπινο ζηα «Απαληά ηνπ» αλαθέξεη ηα αθό-

ινπζα: «Ο Υξηζηηαληζκόο ελώ αθ' ελόο

ε-θαίλεην ν ζώδσλ ηελ Φπιήλ θαη ηελ

δηέζσδε πξάγκαηη ελ κέξεη, αθ' εηέξνπ όκσο

ππήξμε θαη είλαη θαη ηώξα γεληθώο:

ΣΡΟΜΑΚΣΙ-ΚΟ ΓΙΓΑΚΑΛΟ ΓΟΤΛΔΙΑ.

Ο Δγθιεκαηίαο Καινγεξηζκόο, ν πάλην-

Ή επζζημθή ημτ Άβζμο "Ονμοξ πνμξ ημκ Άνπζηαβηεθθάνζμκ

Έκ'Αβίς "Ονεζ ηδ 13/26 Απνζθίμο 1941

Πνμξ ηδκ Αφημτ Έλμπυηδηα ημκ "Ανπζηαβηεθθάνζμκ ημτ εκδυλμο Γενιακζημφ Κνάημοξ Κφνζμκ "Αδυθθμκ Φίηθεν εηο Βενμθΐκμκ. Έλμπχηαηε.

Οί ααεοζεαάζηςξ φπμζδιεζμφιεκμζ Ακηζπνυζςπμζ ηςκ Δΐημζζκ Ιενχκ Βαζζθζηχκ Παηνζανπζηχκ ηαζ Σηαονμπδβζαηχκ Μμκχκ ημτ Αβίμο "Ονμοξ "Α6ς. θαιαάκμιεκ ηδκ έλαζνε-ηζηήκ ηζιήκ κ' άπεοεοκεχιεκ πνμξ ηδκ Όιεηέμακ Έλμπυηδηα ηαζ παναηαθέαοιεκ Αοηήκ αενιχξ. μπςξ. εφανεζηδιέκδ. άκαθάαδ φπυ ηήκ Όρήθήκ πνμζςπζηήκ Αοηήξ -νμζηαζίακ ηαζ ηδδειμκίακ ημκ Ιενυκ ημτημκ Τυπμκ, ημτ υπμζμο Ηβμφιεκμζ ηαζ Ακηζπνυζςπμζ ηοβπά-κμιεκ, δζαδεπυιεκδ έκ ημφης ημοξ 'ζδνοηάξ ηαζ Δφενβέηαξ ημτ Ίενμτ ημφημο σ*μ—μο Βογακηζ-κμτξ Αοημηνάημναξ ηαζ δζαδυπμοξ ημτηςκ.

Τυ "Αβζμκ~0νμξ, Έλμπχηαηε. ζοκέζηδ εζξ Πακμνευδμλμκ ιμκαπζηήκ πμθζηείακ. εζξ δκ ακέηαεεκ δζααζμφκ έκ άβαμηγζ μιυκμζα ιμκαπμί άηςθφηςξ πνμζενπυιεκμζ άπυ δζάμμνα μνευδμλα "Δεκδ. ηαηά ημκ Θ'ιΦ. αζχκα, πκεοιαηζηχξ ιεκ έλανηχιεκμκ άπυ ημτ Οζημοιεκζημφ Παηνζανπείμο Κςκζηακηζκμοπυθεςξ, πμθζηζηχξ δέ αφημδζμζημΰιεκμκ φπυ ηήξ Ιενάξ Σοκάλεςξ ηχκ "Ακηζπνμζχπςκ ηςκ Δΐημζζκ Ιενχκ ηαζ Κονζάνπςκ Μμκχκ ηαζ πμθζηεζαηχξ φπαβυιεκμκ φπυ ηήκ πνμζηαζίακ ηαζ ηδδειμκίακ ηχκ Βογακηζκχκ Αοημηναηυνςκ ηαζ ηχκ δζαδυπςκ Αοηχκ.

Τυ Αφημκμιζαηυκ ημφημ πμθίηεοια πενζεενζβηχεδ δζ" αθθεπαθθήθςκ ηοπζηχκ ηαζ Φνοζυαμοθςκ ηχκ ζδνοηχκ ηαζ εοενβεηχκ ηχκ Ιενχκ ιμκχκ Βογακηζκχκ Αοημηναηυνςκ Βαζζθείμο ημτ Μαηεδυκμξ (882), "Ιςάκκμο Τζζιζζηή (972), Κςκζηακηίκμο Μμκμιάπμο 11046), Σηεθάκμο Γμοζάκ (1346) ηαζ άθθςκ Σθαφςκ. Οφββνμαθάπςκ Ηβειυκςκ ηαζ ηχκ ιεηέπεζηα Σμοθηακζηχκ Φζνιακζχκ ηεθεοηαίςξ δέ φπυ ημτ Καηαζηαηζημφ Φάνημο ημτ 1926, μφηζκμξ δφμ ακηίηοπα έζςηθείμιεκ.

Τυ μφηςζζ ηαεζενςεέκ πνμκμιζαηυκ ηαζ αφημδζμίηδημκ ηαεεζηχξ ημτ Ίεμμτ ημφημο Τυπμο, απμηέθεζακ άκηζηείιεκμκ ζογδηήζεςκ ηαζ επζηονχζεςκ δζαθυνςκ δζεεκχκ ζοκεδηχκ πενζεενζβηχεδ ηέθμξ, δζά ημτ 62μο άνενμο ηήξ Βενμθζκείμο ζοκεήηδξ ημτ έημοξ 1878, έπμκημξ μφης. μζ ιμκαπμί ημτ "Ονμοξ "Αες υεεκδήπμηε ηαΐ άκ ηαηάβςκηαζ εα δζαηδνήζςζζ ηά ηηήιαηα ηαζ ηά πνυηενα αοηχκ δζηαζχιαηα ηαζ ε' άπμθαφςζζκ. άκεο μοδειζάξ ελαζνέζεςξ, πθήνμοξ ίζυηδημξ δζηαζςιάηςκ ηαζ πνμκμιίςκ.

Τχκ έκ 'Αβίς "Ονεζ εκαζημφιεκςκ Μμκαπχκ, ακελανηήηςξ ηυπμο πνμεθεφζεςξ ηαζ Δεκζηυηδημξ, ζημπυξ ηαΐ απμζημθή ηαε" δθμκ ηυκ φπενπζθζεηή αίμκ ημΰ Αβίμο μμοξ. φπήνλεκ ή δζαηήνδζζξ. πνμαβςβή ηαζ έλαζθάθζζζξ ηχκ Ιενχκ αφημτ ζηδκςιάηςκ, ή δζα ηήξ αηαηαπυκδημο θζθενβίαξ ηχκ έκ αφηχ εκαζημφιεκςκ ιμκαπχκ ηαθθζένβεζα ηήξ-ηε εηηθδζζαζηζηήξ ηαΐ ηθαζζζηήξ θζθμθμβίαξ ηαζ ηαθθζηεπκίαξ. υ αζηδηζηυξ αίμξ ηαζ ή δζδκεηήξ πνμζεοπή οπέν ηήξ εΙνήκδξ ημΰ ζφιπακημξ ηυζιμο.

Τήκ δζαηήνδζζκ ημΰ ηαεεζηχημξ ημφημο ηήξ αοημκυιμο ιμκαπζηήξ πμθζηείαξ. Ιηακμ-πμζμΰκημξ πθήνςξ απακηάξ ημοξ έκ 'Αβίς "Ονεζ εκαζημφιεκμοξ ακελανηήηςξ εεκζηυηδημξ "Ονεμδυλμοξ ιμκαπμφξ ηαζ εκανιμκζγυιεκμζ πνμξ ηυκ ζημπυκ ηαζ ηήκ άπμζημθη-.κ αοηχκ, πα-ναηαθμτιεκ ηαζ Ίηεηεφμιεκ εενιχξ ηήκ Όιεηέμακ "Δλμπυηδηα υπςξ άκαθάαδ φπυ ηήκ φρδθήκ πνμζηαζίακ ηαΐ ηδδειμκίακ Αοηήξ.

Τυκ Βαζζθέα ηχκ Βαζζθεουκηςκ ηαΐ Κφνζμκ ηχκ Κονζεουκηςκ έλ υθδξ ροπήξ ηαΐ ηανδίαξ Ίηεηεοζκηεξ, δπςξ έπζδαρζθεφζδ xry Υιεηένα "Δλμπυηδηζ οβείακ ηαζ ιαηνμδιένεοζζκ έπ' άβαεχ ημΰ έκδμλμο Γενιακζημφ "Δεκμοξ.

Όπμζδιεζζφιεεα αάεοζεαάζηςξ».

ζπλαθόινπζν αθειιεληζκό.

Μόλν ζηε ρεξζόλεζν ηνπ Άζσ, θαηά ηελ

αθκή ηνπ Βπδαληίνπ, ιεηηνπξγνύζαλ πεξί ηηο

180 κνλέο, ζηηο νπνίεο δηέκελαλ άλσ ησλ

75.000 θαινγήξσλ, πξνθεηκέλνπ λα απνθύ-

γνπλ ηε ζηξάηεπζε θαηά ηηο δύζθνιεο εκέξεο

ηεο νζσκαληθήο πνιηνξθίαο.

ε νιόθιεξε ηελ Διιάδα ηα κνλαζηήξηα

ππεξέβαηλαλ ηα 300, νη δε θαιόγεξνη μεπεξ-

λνύζαλ ην κηζό εθαηνκκύξην. Απηή ε θαίξηα

επηζήκαλζε εμεγεί απόιπηα θαη δηαθσηίδεη ην

γηαηί ν Κ. Παιαηνιόγνο πνιεκνύζε ζηελ

Κσλζηαληηλνύπνιε κόλν κε 7.500 ζηξαηηώηεο,

όηαλ νη ηνύξθνη επηηίζνληαλ κε 250.000

άλδξεο.

Η πιεηνςεθία ησλ κνλαρώλ αλήθε ζηελ

θαηεγνξία ησλ απιντθώλ θαη ακόξθσησλ

αλζξώπσλ, νη νπνίνη έζεηαλ ππεξάλσ πάλησλ

ην δόγκα ηεο πίζηεο ηνπο. Μάιηζηα είραλ

αλαπηύμεη ην ζθεπηηθό πσο ό,ηη δελ ε-

λαξκνλίδεηαη κε ην άινγν δόγκα ηνπο ή πνπ

δελ κπνξεί λα εξκελεπζεί ζηα ζηελά πιαίζηα

ηνπ, απνηειεί δεκηνύξγεκα επηβιαβέο θαη

αλεπηζύκεην, ην νπνίν έπξεπε ζην όλνκα ηεο

«ζετθήο εληνιήο» λα εθιείςεη.

Οη αδαείο κνλαρνί ζπλεηέιεζαλ ζηελ

Εγκωμιαστική επιστολή των

αγιοριτών προς τον Χίτλερ,

προκειμένου να τους θέσει

υπό την προστασία του. Ένα

ακόμα μνημείο

χαμελαιοντι-σμού, της

εκκλησίας, προς διασφάλιση

των προνομίων της.

ηε εκπλέσλ ηελ απνζάξξπλζηλ εηο ηελ θπ-ιήλ

θαη ππό ηνπο Απηνθξάηνξαο, ν θσλά-δσλ θαη

εμεγώλ όια σο Σηκσξίαλ Θετθήλ, ν

μεζβεξθσκέλνο, όηη επέζακελ έλεθα ησλ α-

καξηηώλ καο, ήην επηπρήο λα απαιιαρζή ηνπ

Απηνθξάηνξνο θαη λα ΛΟΜΟΙΡΑΣΟΡΗ-Η

ΠΜΕΤΛΑΣΘΙΩ θαη θαηά κέγα κέξνο

Πξαγκαηηθώο, πξαγκαηνπνίεζηο νλείξνπ ηνπ,

πνπ δελ ηελ εθαληάζζε πνηέ ηνπ από ηεο

ηδξύζεσο ηνπ Υξηζηηαληζκνύ κέρξη ηελ εκέξα

ηεο Πηώζεσο.

Σνλ Σνύξθν δελ ηνλ έκειιε ηίπνηε, δηόηη

ν Σνύξθνο ζέιεη κόλν λα δνπιεύεο θαη λα

κελ ηνλ αλήζπρεο. Όηαλ ηνλ παξαζθνηίζεο,

ζύληνκα ζνπ θόβεη ην θεθάιη θαη εζπράδεηο

θαη εζύ θαη απηόο καδί. Ούησ ν

Ιαινγεξη-ζκόο επξέζε πεξίθεκα, ζαπκάζηα,

δηδάζθσλ όηη εθ Θενύ ην θαθόλ, ιέγσλ

γύξηζε θαη απ' ην άιιν κέξνο λα ζε

ραζηνπθίζνπλ, θαη ιέγσλ εηο ηνλ Ειιεληζκόλ:

Ιύξηε δελ είκαη κόλνλ ηδηθόο νπ

αληηπξόζσπνο, δελ αλήθσ κόλνλ ζε ζέλα,

εγώ είκαη Ιύξηνο θαη Αληηπξόζσπνο θαη

πξνζηάηεο όισλ ησλ Υξηζηηαλώλ ηεο

Αλαηνιήο.

Απηόο είλαη ν κνλαδηθόο Κόγνο, ηεο ε-

ληειώο απίζηεπηνπ θαη αθάληαζηνπ ΔΟΤ-

ΚΕΘΑ ηεο θπιήο επί ηόζνπο αηώλαο. Η ΛΟ-

ΜΟΙΡΑΣΟΡΘΑ ΣΟΤ ΥΡΘΣΘΑΜΘΛΟΤ».

Απηέο νη δηαπηζηώζεηο νδήγεζαλ ηνλ Π.

Γηαλλόπνπιν ζην ζπκπέξαζκα: «Η κόλε

δηαθνξά πνπ ππάξρεη κεηαμύ Σνύξθνπ θαη

Ιαιόγεξνπ είλαη κόλνλ όηη ν έλαο θνξεί

καύξν θαη ν άιινο θόθθηλν θέζη». Πεξί ηεο

ζηάζεσο πνπ επέδεημε ν κνλαρηζκόο θαηά

ηελ ηνπξθνθξαηία, ηδηαίηεξα απνθαιππηηθόο

είλαη ν Πεξηθιήο Γηαλλόπνπινο, ν νπνίνο ζηα

άπαληα ηνπ αλαθέξεη ηα αθόινπζα:

«Εάλ ν Σνύξθνο επείξαδε ηνλ ΙΑΚΟΓΕ-

ΡΟ Μ, Ζπγόο ζα ήην αδύλαην λα ζπγθξαηε-ζή,

ζα αλεηηλάζεην ηάρηζηα εηο ηνλ αέξα. Αιι' ν

Σνύξθνο κεγαινθπώο πεξηπνηεζείο ηνλ

Ιαιόγεξνλ, παξαρσξήζαο εηο απηόλ, ό,ηη πνηέ

νη Απηνθξάηνξεο καο ράξηλ ηνπ Εζληθνύ

θνπνύ δελ ηνπ επέηξεςαλ. Λνηξά-ζαο καδί

ηνπ ηνλ Δεζπνηηζκόλ, δηα κίαο κόλεο πξάμεσο

εζηεξέσλε δη' αηώλαο ηελ Ια-ηάθηεζίλ ηνπ.

Ο Ιαινγεξηζκόο ν ηόζνλ θύζεη πνιέκηνο

ηνπ Ιξάηνπο, ν ηόζνλ εθ θπζηθήο αλάγθεο, αλ

θαη 'Ειιελ, πνιεκήζαο ην Ιξάηνο θαη ηόζνλ

δπλαηά πνιεκεζείο θαζ' όινπο ηνπο αηώλαο

από ηνπο Απηνθξάηνξαο, ηνπο θπηηάδνληαο

πξσηίζησο ην ζπκθέξνλ ηεο θπιήο, επξέζε

δηα πξώηελ θνξάλ κνλνκεξώο. Απνιύησο

θπξίαξρνο ηεο θπιήο, αθξηβώο όπσο ν

νπιηάλνο. Ιαη δη' απηό έδσθελ ηα ρέξηα θαη

πέξαζαλ ζαπκάζηα».

Σν 1805 ν Παηξηάξρεο Ιαιιίληθνο εμέ-

δσζε αθνξηζηηθή εγθύθιην θαηά ησλ αγσλη-

ζηώλ ηεο πξνεπαλαζηαηηθήο πεξηόδνπ.

Ο Θσάλλεο Ινινθνηξώλεο, αδειθόο ηνπ

ζξπιηθνύ γέξνπ ηνπ Λσξηά θαη 5 ζπκπνιε-

κηζηέο ηνπ, ζθνηώζεθαλ από ηνπο Σνύξθνπο

ηελ 1ε Φεβξνπαξίνπ 1806, ύζηεξα από

πξνδνζία ησλ θαιόγεξσλ ηεο Λνλήο

Αη-κπαιώλ, όπνπ ζε ελέδξα νη ηνύξθνη ηνπο έ-

θνςαλ ηα θεθάιηα θαη ηα πεξηέθεξαλ ζηα

γύξσ ρσξηά Δεκεηζάλα, Ζπγνβίζηη θαη ζηελ

Σξίπνιε, γηα παξαδεηγκαηηζκό.

Ο νπιαξρεγόο ηεο Ρνύκειεο, Ιαηζα-

ληώλεο θαη πνιιά παιιεθάξηα ηνπ, βξήθαλ ηνλ

ζάλαην ύζηεξα από ηε ζύιιεςε ηνπο από

ηνπο Σνύξθνπο, θαηόπηλ πξνδνζίαο πνπ

ππέζηεζαλ από ηνλ θαιόγεξν Ιαξδεξίλε.

Όζνη γιύησζαλ, ζπλειιήθζεζαλ από ηνλ Αιή

Παζά θαη βξήθαλ καξηπξηθό ζάλαην.

Λπνξεί νη ρξηζηηαλνί λα

ηζρπξίδνληαη όηη ε

επαλάζηαζε ηνπ 1821 έγηλε

«γηα ηνπ Υξηζηνύ ηελ πίζηε

ηελ αγία», όκσο αλ

θξίλνπκε από ηα νλόκαηα

πνπ έδηλαλ νη Έιιελεο ζηα

πινία ηνπο, από ηηο

παξαζηάζεηο ζηηο

πεξηθεθαιαίεο, ηα νλόκαηα

ησλ νρπξώλ ηνπο αιιά θαη

ηελ επίθιεζε ησλ Λεγάισλ

Θεξέσλ ησλ Ειεπζίλησλ,

όπσο ζπλάγεηαη από ην

ηππηθό κπήζεσο ηεο

Φηιηθήο Εηαηξείαο,

εμάγνληαη άιια

ζπκπεξάζκαηα σο πξνο ηελ

ηδενινγηθή θαηεύζπλζε ηνπ

Αγώλα...

Ο ΔΘΩΓΛΟ ΣΩΜ ΕΚΚΗΜΩΜ

ΠΔΡΙ «ΔΛΛΗΝΟ-ΥΡΙΣΙΑΝΙΜΟΤ»

αο) αλ εμαθνινπζνύλ λα ζπκβαίλνπλ (ή θα-

ηαγγειζεί όηη ζπκβαίλνπλ!) αθόκα θαη ζε

θάπνην ιηβάδη ή ζπίηη, ην ιηβάδη ή ην ζπίηη

απηό ζα πξνζαξηεζεί ζην ηακείν ησλ ηεξό-

ηαησλ αλδξώλ... (δειαδή ησλ ηεξέσλ ηεο

ρξηζηηαληθήο εθθιεζίαο) ελώ ν ηδηνθηήηεο

ηνπο πνπ έδσζε ηε ζπγθαηάζεζε ηνπ λα

κηαλζεί ν ηόπνο, ζα απνπεκθζεί από ην (ν-

πνηνδήπνηε) αμίσκα ηνπ, ζα ράζεη ηελ πε-

ξηνπζία ηνπ θαη αθνύ ππνζηεί ζσκαηηθό βα-

ζαληζκό κε κεηαιιηθά όξγαλα ζα νδεγεζεί ζε

δηαξθή εμνξία». (ΙΟΤΣΙΝΙΑΝΔΙΟ ΚΩΓΙΚΑ

1.10.8, Απηνθξάηνξεο Λέσλ θαη Αλζέ-κηνο

πξνο Γηόζθσξνλ, Έπαξρν ηνπ Πξαηησξίνπ.

Παξεδόζε ην 472 κ.Υ.).

- «Γηαηάδνπκε ηνπο άξρνληεο καο, αιιά

θαη όζνπο δηδάζθνληαη από ηνπο ζενθηιέ-

ζηαηνπο επηζθόπνπο, λα αλαδεηνύλ ζύκθσλα

κε ην λόκν όιεο ηηο πεξηπηώζεηο αζέβεηαο

ππέξ ηεο ειιεληθήο ζξεζθείαο, έηζη ώζηε λα

κε ζπκβαίλνπλ, αιιά θαη αλ ζπκβαίλνπλ, λα

ηηκσξνύληαη... Καλείο λα κελ έρεη ην

δηθαίσκα λα θιεξνδνηεί κε δηαζήθε

(πεξηνπζίεο) ή λα ραξίδεη κε δσξεά νηηδή-

πνηε, ζε πξόζσπα ή ηόπνπο πνπ έρνπλ επη-

ζεκαλζεί όηη δηαπξάηηνπλ ηελ αζέβεηα ηνπ

ειιεληζκνύ..., όζα δίδνληαη ή θιεξνδνηνύ-

ληαη κ' απηόλ ηνλ ηξόπν ζα αθαηξνύληαη. Με

ηελ παξνύζα επζεβή λνκνζεζία (δηαηάδνπκε

επίζεο) λα δηαηεξεζνύλ ζε ηζρύ όιεο νη

ηηκσξίεο κε ηηο νπνίεο νη πξνεγνύκελνη

(ρξηζηηαλνί) βαζηιείο είραλ απεηιήζεη λα ηη-

κσξήζνπλ ηελ ειιεληθή πιάλε, κε ηηο νπνίεο

(ηηκσξίεο!) πξνζπαζνύζαλ λα δηαζθαιίζνπλ

ηελ νξζόδνμε πίζηε». (ΙΟΤΣΙΝΙΑΝΔΙΟ

ΚΩΓΙΚΑ 1.10.9. Δπίζεο (Β1,1,19) θαη

ΝΟΜΟΚΑΝΩΝ 6,3. Ο ζπγθεθξηκέλνο λόκνο

ζεσξείηαη λνκνζέηεκα ηνπ Ινπζηηληαλνύ).

- «Δπεηδή κεξηθνί ζπλειήθζεζαλ (αλ θαη

αμηώζεθαλ ην ρξηζηηαληθό βάπηηζκα)

δηαθα-ηερόκελνη από ηελ πιάλε ησλ αλόζησλ

κπζαξώλ Διιήλσλ, λα δηαπξάηηνπλ εθείλα

πνπ δηθαηνινγεκέλα εμνξγίδνπλ ηνλ θηιάλ-

ζξσπν (βηβιηθό) Θεό (καο)... Απηνί ζα ππν-

βιεζνύλ ζηελ αληίζηνηρε ηηκσξία θαη κάιηζηα

κε πλεύκα επηείθηαο...(!) αλ επηκείλνπλ ζηελ

πιάλε ησλ Διιήλσλ, ζα ππνβιεζνύλ ζηελ

εζράηε ησλ πνηλώλ. Αλ δελ έρνπλ αμησζεί

αθόκα ην ζεβαζηό βάπηηζκα, ζα πξέπεη λα

παξνπζηαζηνύλ ζηηο ηεξόηαηεο εθθιεζίεο

καο, καδί κε ηηο ζπδύγνπο θαη ηα παηδία ηνπο

θαη καδί κε όινπο ηνπ νίθνπ ηνπο, γηα λα

δηδαρζνύλ ηελ αιεζηλή πίζηε ησλ ρξηζηηαλώλ.

Αθνύ δηδαρζνύλ θαη απνβάινπλ ηελ πιάλε

πνπ ηνπο δηαθαηείρε πξνεγνπκέ-

Αηηηθή. θηηθά θαη απνζπαζκαηηθά, ηκήκαηα ηεο αληη-

Δζληθήο λνκνζεζίαο:

- «Γηαηάζνπκε, όια ηα ηεξά θαη νη λανί

(ησλ Διιήλσλ) όζα βξίζθνληαη αθόκα άζηθηα,

λα θαηαζηξαθνύλ κε δηαηαγή ησλ ηνπηθώλ

αξρώλ θαη λα εμαγληζηνύλ κε ηελ ύςσζε ηνπ

ζεκείνπ ηεο ζεβαζηήο ρξηζηηαληθήο

ζξεζθείαο. Αλ κε επαξθείο απνδείμεηο ελώ-

πηνλ ηθαλνύ δηθαζηή, εκθαληζηεί θάπνηνο πνπ

έρεη παξαβιέςεη απηόλ ην λόκν, ζα ηη-

κσξεζεί κε ηελ πνηλή ηνπ ζαλάηνπ». (Απην-

θξάηνξεο: Θενδόζηνο θαη Βαιεληηληαλόο

πξνο Ιζίδσξνλ, Έπαξρν ηνπ Πξαηησηίνπ, 14

Ννεκβξίνπ 435).

- «Να θιείζνπλ όινη νη λανί ζε όιεο ηηο

πόιεηο θαη ζε όινπο ηνπο ηόπνπο ηεο νηθνπ-

κέλεο... Αλ θάπνηνο κε νπνηαδήπνηε δύλακε

παξαβεί (απηόλ ην λόκν) ζα ηηκσξεζεί κε α-

πνθεθαιηζκό». (ΙΟΤΣΙΝΙΑΝΔΙΟΙ ΚΩΓΙΚΑ

1.10, Απηνθξάηνξαο Κσλζηάληηνο Α', πξνο

Σαύξνλ, Έπαξρν ηνπ Πξαηησξίνπ. Γεθέκ-

βξηνο ηνπ 354 κ.Υ.).

- «Σέηνηνπ είδνπο πξάμεηο (εηδσινιαηξί-

Ο ΓΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΔΛΛΗΝΩΝ

Κηνλόθξαλν θνξηλζηαθνύ

ξπζκνύ ζηνλ πεξίβνιν

ηεο Δμαξρίαο ηνπ

«Παλαγίνπ ηάθνπ» ζηελ

Αζήλα, έρεη κεηαηξαπεί

ζε ζηήξηγκα γιάζηξαο. Η

επξεκαηηθόηεηα ησλ

ρξηζηηαλώλ θαη ν

«ζεβαζκόο» ηνπο πξνο

ό,ηη ην ειιεληθό, ζε όιε

ηνπ ηελ κεγαινπξέπεηα!

λσο, ζα πξέπεη λα δεηήζνπλ ην ζσηήξην βά-

πηηζκα. Γηαθνξεηηθά αο γλσξίδνπλ όηη αλ

παξακειήζνπλ λα ην θάλνπλ (λα δεηήζνπλ

δειαδή κόλνη ηνπο ην ζσηήξην βάπηηζκα!) δε

ζα έρνπλ θαλέλα πνιηηηθό δηθαίσκα, νύηε ζα

ηνπο επηηξαπεί λα είλαη ηδηνθηήηεο πε-

ξηνπζίαο, νύηε θηλεηήο, νύηε αθίλεηεο. Θα

ηνπο αθαηξεζνύλ ηα πάληα θαη ζα εγθαηα-

ιεηθζνύλ ζηελ έλδεηα θαη επηπιένλ, ζα ππν-

βιεζνύλ ζηηο έζραηεο ηηκσξίεο. Θα παξε-

κπνδίζνπκε δε θάζε κάζεκα (θιείζηκν ζρν-

ιώλ!) πνπ δηδάζθεηαη από όζνπο πάζρνπλ από

ηε λόζν θαη ηε καλία (κάζεζεο!) ησλ αλόζησλ

Διιήλσλ, ώζηε πξνζπνηνύκελνη όηη

δηδάζθνπλ, λα κελ κπνξνύλ πηα λα δηαθζεί-

ξνπλ ηηο ςπρέο ησλ καζεηώλ ηνπο κε δήζελ

αιήζεηεο. Αλ (ινηπόλ) θαλεί θάπνηνο ηέηνηνο

άλζξσπνο θαη δελ ηξέμεη ζηηο άγηεο εθθιεζίεο

καο, καδί κε όινπο ηνπο ζπγγελείο θαη ηνπο

νηθείνπο ηνπ, ζα ηηκσξεζεί κε ηηο πξν-

αλαθεξζείζεο πνηλέο. Θεζπίδνπκε δε θαη

λόκν, ζύκθσλα κε ηνλ νπνίν ηα παηδία, όηαλ

είλαη ζε κηθξή ειηθία, ζα πξέπεη λα βα-

πηίδνληαη ακέζσο θαη ρσξίο αλαβνιή (ππν-

ρξεσηηθόο λεπηνβαπηηζκόο!), όζνη δε είλαη

κεγαιύηεξνη ζηελ ειηθία, πξέπεη λα ζπρλά-

δνπλ ζηηο ηεξόηαηεο εθθιεζίεο καο θαη λα

δηδάζθνληαη ηηο ζείεο γξαθέο θαη ηνπο ζείνπο

(βηβιηθνύο) θαλόλεο. Αθνύ δε ελλνήζνπλ θαη

απνβάινπλ ηελ παιαηά (αξραηνειιεληθή)

πιάλε, ζα κπνξέζνπλ λα δερζνύλ ην

βάπηηζκα θαη ζηε ζπλέρεηα λα δηαθπιάμνπλ

ηελ αιεζηλή πίζηε ησλ νξζόδνμσλ ρξη-

ζηηαλώλ. Όζνη δε έρνπλ θάπνην ζηξαηησηηθό ή

άιιν αμίσκα ή κεγάιε πεξηνπζία θαη γηα λα

θξαηήζνπλ ηα πξνζρήκαηα (πξνζπνηνύκελνη

ηνπο πηζηνύο) ήιζαλ ή πξόθεηηαη λα έιζνπλ

λα βαπηηζζνύλ, αιιά αθήλνπλ ηηο γπλαίθεο

ηνπο θαη ηα παηδηά ηνπο θαη ηα ππόινηπα κέιε

ηνπ νίθνπ ηνπο κέζα ζηελ ειιεληθή πιάλε,

δηαηάζνπκε λα δεκεπζεί ε πεξηνπζία ηνπο, λα

απνθιεηζζνύλ από ηα πνιηηηθά δηθαηώκαηα

ηνπο θαη λα ππνβιεζνύλ ζε αληάμηεο

ηηκσξίεο, αθνύ είλαη θαλεξό όηη πήξαλ ην

βάπηηζκα ρσξίο θαζαξή πίζηε. Θεζπίδνπκε

απηνύο ηνπο λόκνπο γηα ηνπο αιεηήξηνπο

Έιιελεο». (ΙΟΤΣΙΝΙΑΝΔΙΟΙ ΚΩΓΙΚΑ

1.10.10).

ην πιαίζην όκσο απηό, αμίδεη λα δηαπη-

ζηώζνπκε πόζν αιήζεηα «θηιέιιελεο» π-

πήξμαλ νη Παηέξεο ηεο Δθθιεζίαο, ζηαρπν-

ινγώληαο απνζπάζκαηα από ηα έξγα θαη

ηνπο ιόγνπο ηνπο: ΜΔΓΑ ΒΑΙΛΔΙΟ, Αξ-

ρηεπίζθνπνο Καηζαξείαο: «Δίλαη ερζξνί νη

Έιιελεο, δηόηη δηαζθεδάδνπλ θαηαβξνρζί-

δνληαο κε νξζάλνηρην ζηόκα ηνλ Ιζξαήι.

ηόκα δε ιέγεη εδώ ν πξνθήηεο (βι. Ηζαΐαο

Θ' 11) ηε ζνθηζηηθή ηνπ ιόγνπ δύλακε ε

νπνία ηα πάληα ρξεζηκνπνίεζε γηα λα παξα-

πιαλήζεη ηνπο ελ απιόηεηη πηζηεπζάλησλ».

(εηο πξνθήηελ ΗΑΪΑ, 9.230.8.).

«Πξνζηαγή (!), κε δεηιηάδεηε από ησλ

ειιεληθώλ πηζαλνινγεκάησλ... ηα νπνία είλαη

ζθέηα μύια, κάιινλ δε δάδεο πνπ απώιεζαλ

θαη ηνπ δαπινύ ηε δσληάληα θαη ηνπ μύινπ

ηελ ηζρύ, κε έρνληαο δε νύηε θαη ηνπ ππξόο

ηε θσηεηλόηεηα, αιιά ζαλ δάδεο θα-

πλίδνπζεο θαηακειαλώλνπλ θαη ζπηιώλνπλ

όζνπο ηα πηάλνπλ θαη θέξλνπλ δάθξπα ζηα

κάηηα όζσλ ηα πιεζηάδνπλ. Έηζη θαη (ησλ

Διιήλσλ) ε ςεπδώλπκνο γλώζε ζε όζνπο ηε

ρξεζηκνπνηνύλ». (Βαζίιεηνο ν Μέγαο,

330-379 κ.Υ. εηο ηνλ πξνθήηελ ΗΑΪΑΝ,

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ 7.196.3).

ΙΩΑΝΝΗ ΥΡΤΟΣΟΜΟ, Αξρηεπίζθν-

πνο Κσλζηαληηλνππόιεσο: «Αλ ζηα ελδόηεξα

(ησλ ειιεληθώλ ζθέςεσλ) θνηηάμεηο, ζα δεηο

ηέθξα θαη ζθόλε θαη πγηέο νπδέλ, αιιά ηάθνο

αλεσγκέλνο ν ιάξπγμ απηώλ, (ησλ Διιήλσλ

θηινζόθσλ!) ηα πάληα δε γεκάηα αθαζαξζίεο

θαη ηρώξ, (έκππν!) θαη πάληα ηα δόγκαηα ηνπο

βξίζνπλ ζθσιήθσλ... Απηά γέλλεζαλ θαη

αύμεζαλ νη Έιιελεο, από ησλ

«Και θα

ξεσηκώσω τα

παιδιά σου Σιών,

εναντίον των

παιδιών των

Ελλήνων....»

(Ζαχαρίας, κεφ. Θ',

εδάφιον 13).

«Έτσι θα τους

κάνεις: Θα

γκρεμίσετε τους

βωμούς τους, θα

συντρίψετε τις

κολώνες, θα

κάψετε τα δάση

τους και θα κόψετε

τα αγάλματα των

Θεών τους...».

(Δειπερονόμιον,

Κεφ. Ζ, εδάφιο 5).

Ιωνικού ρυθμού κίονες

στον περίβολο του ναού

της Ζωοδόχου Πηγής

στην Αθήνα. Πρώτα

γκρεμίζουμε και μετά...

καπηλευόμαστε, αυτό θα

πει αρμονική συνύπαρξη.

φιλοσόφων λαβόντες... Ημείς δε ου παραι-

τούμεθα της κατ' αυτών μάχης». (I. Χρυσό­

στομος, 344-407 μ.Χ., ΟΜΙΛΙΑ ΞΣ' 59.369.

12-370.11).

«Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται

και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λα­

μπρότερα φαίνονται τα ημέτερα... Ούτος ο

(πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη

κατέλαβε... και ενώ πάντα τα των Ελλήνων

σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του πι­

στού βάρβαρου) καθ' έκαστη λαμπρότερα

γίνονται». (I. Χρυσόστομος, ΕΙΣ ΙΩΑΝΝΗΝ

59.31.33).

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΕ Ε-

ΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΕ

ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗ­

ΚΗ: «Τι λοιπόν, άγιος έοται ο ναός του Σε-

ράπιδος (Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη) δια τα

βιβλία; Μη γένοιτο!... αλλά δαίμονες οικού-

σι τον τόπον... μάλλον δε και αυτών (των

Ελλήνων) όντων δαιμόνων... και παρ' αυτών

βωμός στέκει απάτης αόρατος εις τον οποί­

ον ψυχάς ανθρώπων θυσιάζουσι... κατάλα­

βε λοιπόν και φανέρωσε ότι δαίμονες κατοι­

κούν εκεί». (I. Χρυσόστομος ΛΟΓΟΙ ΚΑΤΑ

ΙΟΥΔΑΙΩΝ 48.851.38 έως 852.35). Δαίμονες

ήταν λοιπόν κατά τον «σοφό» ιεράρχη τα βι­

βλία της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης και δαι­

μονικά ψυχοθυσιαστήρια οι βιβλιοθήκες

των Ελλήνων!!!

Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος

κατεδάφισε το 391 μ.Χ. την βιβλιοθήκη της

Αλεξανδρείας: «Στην Αλεξάνδρεια πάντα τα

οικοδομήματα του Σεράπειου όπως στους

ποιητικούς μύθους των Γιγάντων έγιναν...

Θεοδοσίου δε βασιλεύοντος και (πατριάρ­

χου) Θεοφίλου (της επιθέσεως) πρωτοστα­

τούντος... του Σεράπειου τα αναθήματα κα-

τελυμένοντο. Τους δε ανδριάντες και τα α­

ναθήματα τόσο «γενναία» εμάχοντο ώστε ό­

χι μόνο «νικούσαν», αλλά και έκλεπτον... του

δε Σεράπειου μόνο το έδαφος δεν απέσπα­

σαν κι αυτό δια το βάρος των λίθων, αυτοί

δε (οι θεμέλιοι λίθοι) ήσαν αμετακίνητοι. Οι

πολεμικότατοι δε αυτοί φιλοχρήματοι «γεν­

ναίοι»... την ασέβεια αυτή εις έπαινον αυτών

των ιδίων καταλόγιζαν. Έπειτα εισέβαλαν οι

καλούμενοι μοναχοί, άνθρωποι (μόνο) κατά

το είδος, ο δε βίος αυτών συώδης (γουρου-

νώδης!) και πάσχοντες εμφανώς, μύρια ε-

ποίουν κακά και ανείπωτα, αλλά αυτά ευσέ­

βεια ενόμιζαν... τότε πας άνθρωπος μέλαι­

ναν φορών εσθήτα τυραννικήν είχεν εξου-

σίαν και δημοσίως να ασχημονεί ημπορού­

σε. Σε τόσο «αρετή» άλλαξε (η νέα θρησκεί­

α) τον άνθρωπο» (Ευνάπιος, 346-414 μ.Χ.,

ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΣΟΦΙΣΤΩΝ 6.11).

Ευσέβιος, Επίσκοπος Καισαρίας

Παλαιστίνης (265-340 μ.Χ.): «Τον πτωχόν

και πένητα λαόν σήκωσες από... της κο­

πριάς των Ελληνικών μυσαγμάτων (βδελυγ-

μάτων) και κάθισες αυτόν μετά των αρχό­

ντων του Ισραήλ, τον όντος λαόν αυτού»

(Ευσέβιος ΕΥΑΓΓ. ΠΡΟΠΑΡ. / ΕΙΣ ΤΟΥΣ

ΨΑΛΜΟΥΣ / ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ ΡΙΒ', 23.1352.34).

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ

ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ: «Πράξη σωφροσύνης είναι

η εγκατάλειψη της ελληνικής πλάνης. Εγκα-

ταλείψτε όσα οι Έλληνες φυσικοί φιλόσο­

φοι περί αρχών εισηγήθηκαν. Μαγγανείες

μετήρχοντο (οι Έλληνες!!!) και μ' αυτήν ε­

ξαναγκάζουν την ανθρώπινη γνώμη. Τα α­

γάλματα τους μαγικά κατασκευάζουν (οι

Έλληνες) και στη μαγεία προτρέπουν. Περί

των αρχαιότερων Εβραίων και γιατί τας

γραφάς αυτών, από των Ελληνικών λόγων

προτιμήσαμε. Τα πάντα παρά βαρβάρων οι

Έλληνες ωφελήθηκαν. Περί τους κλέφτες

(ιδεών!) είναι οι Έλληνες. Γιατί μετά από λο­

γική κρίση και σώφρονα λογισμό την ιστορί­

α των Εβραίων παραδεχθήκαμε», Ευσέβιος

«Κλείς Πατρολογίας».

ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟΣ:

«Εγώ δε την παρ' Ελλήνων παιδεία φληνα-

φίαν (μωρολογία) κακού δαίμονος και χαλε-

πωτάτη (θλιβερότατη) υπόθεσιν είναι λέ­

γω».

Ο I. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΤΑ

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ: «Κανείς δεν πρέπει

στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγόνων να

καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέ­

ρας, του παππού και του προπάππου, αλλά

αυτά των δικαίων (της Παλαιάς Διαθήκης)»

(I. Χρυσόστομος, ΠΕΡΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ

ΠΩΣ ΔΕΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΑΝΑΤΡΕΦΕΙΝ ΤΑ

ΤΕΚΝΑ, 690, 641.65).

Ο I. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΕ ΜΙ-

ΣΘΟΦΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΕ­

ΔΑΦΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗ­

ΜΑΤΩΝ: «Ο δε μέγας Ιωάννης (ο Χρυσόστο­

μος) ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον

Θεού (φανατισμένους καλόγερους) συνέλε­

ξε, με βασιλικούς δε νόμους αυτούς οπλί-

σας, κατά των ειδωλικών (ελληνικών) έπεμ­

ψε τεμενών, τα δε χρήματα για τους κατε-

δαφιστές και τους βοηθούς δεν έλαβε από

τα βασιλικά ταμεία, (!) αλλά από πλούσιες

γυναίκες που φιλοτίμως να παρέχουν κατέ-

πειθε, ώστε με τη λαμπρή τους πίστη να

κερδίσουν την ευλογία.

Έτσι με τον τρόπο αυτόν τους υπολειπό­

μενους σηκούς (ελληνικούς ναούς) με τού­

τον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν», Θε-

οδωρήτου ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΕΠΙ­

ΣΤΟΛΗ ΔΑΜΑΣΟΥ (Τόμ. 5ος 329/ 8-330/8).

Αρχαία μετώπη κοσμεί

τον ναό της αγίας

δυνάμεως επί της οδού

Μητροπόλεως, στην

Αθήνα. Κάτωθεν αυτού

ευρίσκεται ο ναός του

Πατρώου Ηρακλή.

Άποψη του ναού του αγ.

Νικολάου Ραγκαβά, στον

τοίχο του οποίου τα

αρχαία ερείπια είναι

ιδιαίτερα εμφανή.

Μ ηδενική υπήρξε η προσφορά της

εκκλησίας και κατά τη μεταεπανα-

στατική περίοδο, συνιστώντας μά­

λιστα μία αληθινή πρόκληση. Κατά τα χρό­

νια που επακολούθησαν της εκδιώξεως των

τουρκικών στρατευμάτων από τη Νότια Ελ­

λάδα, υπήρχαν στον ευρύτερο αυτό χώρο

500 μοναστήρια, στα οποία διέμεναν περί­

που 8.000 μοναχοί. Ο ιστορικός Δ. Φωτιά­

δης αναφέρει ότι μόνο στην Ανδρο «ραχά-

τεβαν εξακόσιοι καλόγεροι, που με τις δει­

σιδαιμονίες τους και τα ψευτοθαύματά τους

άρπαζαν και την τελευταία μπουκιά του χω­

ριάτη...».

Εξ' άλλου, αποκαλυπτικό είναι και το βι­

βλίο του Π. Πιπινέλη «Η μοναρχία εν Ελλά­

δι», στο οποίο επισημαίνεται ότι από τα μο­

ναστήρια «ελάχιστα επλήρουν σκοπούς α-

γιότητος», ενώ όσον αφορά τα περιουσιακά

τους στοιχεία τονίζεται ότι «ήσαν τα εισοδή­

ματα των μονών εν γένει πολύ σοβαρά,

αφού γενικώς υπελογίζετο ότι το ένα τέταρ­

το των γαιών της Ελλάδος ανήκεν εις τον

κλήρον...».

Κατά τον Δ. Φωτιάδη υπολογίζεται ότι α­

πό την καλλιέργεια της γης που κατείχαν οι

οκτώ χιλιάδες καλόγεροι, θα μπορούσαν να

ζήσουν διακόσιες χιλιάδες χωρικοί. Κατά

τον ίδιο ιστορικό, μόνο τα μοναστήρια της

Αττικής, εννέα τον αριθμό, είχαν εισόδημα

480.000 δραχμές, ποσό τεράστιο για εκείνη

την εποχή.

Όμως η εκκλησιαστική χλιδή ταυτιζόταν

και με τη διαφθορά. Ο αρχιεπίσκοπος Αθη­

νών Χρυσόστομος αποδίδει την κατάσταση

που επικρατούσε με σαφήνεια, ισχυριζόμε­

νος ότι «Η κατάστασις του μοναστικού βίου

ήτο δυσάρεστος, επικρατούσε η ακολασία

και συχνά συνευρίσκονταν άρρενες μοναχοί

με καλόγριες...».

Η Αντιβασιλεία σε μία απεγνωσμένη

προσπάθεια της να ανακόψει το κύμα της

διαφθοράς, προέβη στη δημοσίευση νόμου,

σύμφωνα με τον οποίο διακόπηκε η λει­

τουργία μοναστηριών που διέθεταν κάτω α­

πό 6 μοναχούς, είτε που τα κτίρια τους εί­

χαν καταστραφεί κατά την περίοδο του α­

γώνα. Τελικά έκλεισαν 412 μοναστήρια, α­

πομένοντας περίπου ενενήντα σε ολόκληρο

τον ελλαδικό χώρο. Ενώ όσες καλόγριες

ήταν ηλικίας μικρότερης των σαράντα ετών

εξαναγκάζονταν να επιστρέψουν στα σπίτια

τους, «πλην των εχουσών μέγαν ενθουσια-

σμόν υπέρ του μοναχικού βίου».

Το μόνο που ενδιέφερε τους ταγούς της

εκκλησίας ήταν η διασφάλιση των προνομί­

ων και του πακτωλού του πλούτου που εί­

χαν αποκτήσει επί τουρκοκρατίας...

56

Ελληνισμός - Ιουδαιοχριοτιανισμός:

Δύο διαμετρικά αντίθετοι κόσμοι, δύ­

ο ασυμβίβαστες μεταξύ τους κοσμο­

αντιλήψεις και βιοθεωρίες που επηρέασαν

και εξακολουθούν να επηρεάζουν κατά τρό­

πο καθοριστικό τη διαμόρφωση της παγκό­

σμιας φιλοσοφικής και θρησκευτικής σκέ­

ψεως ανά τον κόσμο. Η Ελληνική Θρησκεί­

α, με ό,τι αυτή περικλείει και εκφράζει, προ­

ϋπήρξε χρονικά της εμφανίσεως της ιου-

δαιοχριστιανικής θρησκείας, έφθασε δε

στον κολοφώνα της δόξας της πριν το ιου-

δαιοχριστιανικό δόγμα έστω κυοφορηθεί. Η

εμφάνιση και η παρουσία του χριστιανισμού

συμβάδισε με την παρακμή και τη σταδιακή

κατάπτωση του Ελληνικού Κόσμου. Ο πνευ­

ματικός αφελληνισμός και η ιδεολογική αλ­

λοτρίωση του Έθνους μας, η οποία είχε ως

αφετηρία της τη διαβρωτική επίδραση του

χριστιανικού πνεύματος -του κατάμεστου

από τα οικουμενικά ιδεώδη- εξέθρεψε υπο­

γείως τα πολυπληθή εκφυλιστικά φαινόμε­

να που επιταχύνθηκαν από τη ρωμαιοκρατί­

α, για να οδηγήσουν τελικά το έθνος μας

στο έσχατο σημείο ξεπεσμού και υποταγής

το 1453, έτος καταλύσεως της βυζαντινής

αυτοκρατορίας από το τουρκικό στοιχείο.

Η εγκατάλειψη του Ελληνισμού από τον

υπόλοιπο ευρωπαϊκό κόσμο, στο βωμό θρη­

σκευτικών ερίδων, σφράγισε θανάσιμα την

ιστορία του βυζαντινού Ελληνισμού, παρά

το γεγονός ότι το Βυζάντιο απετέλεσε το

προκεχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού,

αλλά και των υπολοίπων εθνών της ευρωπα­

ϊκής ηπείρου, καθώς και τον προμαχώνα α-

νασχέσεως του τουρκικού επεκτατισμού για

περισσότερο από μία χιλιετία. Έκτοτε και

μέχρι την έναρξη της Εθνικής Επαναστά­

σεως του 1821, η στάση της εκκλησίας είναι

διφορούμενη. Για να κυριολεκτούμε, τόσο

κατά την περίοδο της υποταγής στον οθω­

μανικό ζυγό, όσο και κατά τα κρίσιμα χρό­

νια της Εθνεγερσίας, το εκκλησιαστικό κα­

τεστημένο είχε συμπράξει με τον δυνάστη

και η αντίδραση του στο πνεύμα και στις

πρακτικές του ραγιαδισμού εκδηλώθηκε α­

πό μεμονωμένους κληρικούς των κατωτέ­

ρων βαθμίδων (Παπαφλέσσας, Αθανάσιος

Διάκος κ.α.), ο αγώνας των οποίων εκκινού­

σε από προσωπική βούληση, καθώς μέσα

τους εμφώλευε η προσήλωση στις Εθνικές

Αξίες. Οι κληρικοί εκείνοι οι οποίοι έπεσαν

στον αγώνα τονίζεται και πάλι ότι υπήρξαν

μεμονωμένοι και δρούσαν σε προσωπικό ε­

πίπεδο, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι η α­

γωνιστική ιδιότητα τους κατ' ουσίαν δεν ε­

ξέφραζε σε καμμία περίπτωση τη θέση της

επίσημης εκκλησιαστικής ιεραρχίας.

Μέχρι αυτού του σημείου είδαμε τα δει­

νά τα οποία επισυσσώρευσε η χριστιανική

εκκλησία στον Ελληνισμό, μέχρι την Εθνε­

γερσία του 1821. Σε αυτό το κεφάλαιο ας

προβούμε σε μία διαχρονική αποτίμηση του

ρόλου της ιουδαιοχριστιανικής εκκλησίας,

καταλήγοντας έως και τις ημέρες μας.

Σήμερα το εκκλησιαστικό κατεστημένο

Αρχαία ερείπια καταπλακωμένα από

τον χριστιανικό ναό του Αγίου Νικολάου στην

περιοχή του Δαφνίου.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 57

Ο ιουδαιοχριστιανισμός

εξοβέλισε από την ζωή

των ανθρώπων κάθε

πνευματική και

καλλιτεχνική

δραστηριότητα, μηδέ του

θεάτρου εξαιρουμένου,

εγκαθιδρύοντας ένα

θεοκρατικό καθεστώς,

εδραζόμενο στη

δεισιδαιμονία και στον

φόβο.

αιιόηξηεο από εθείλεο πνπ βαξύ-

γδνππα επαγγέινληαη.

Η αιγεηλή όκσο εληύπσζε ηελ

νπνία πξνθαιεί ε εγεζία ηεο

εθθιεζίαο δελ εμαληιείηαη ζην

ζεκείν απηό. Έρνληαο εγθαηαιεί-

ςεη αθόκε θαη ηα πιένλ απιντθά

πξνζρήκαηα, νη εθθιεζηαζηηθνί

θύθινη θαη εηδηθόηεξα νη ηζύλνληεο

ηνπ ρξηζηηαληζκνύ, απεκπνιώληαο

θάζε δηαθήξπμε πεξί εζηθήο, έρνπλ

επηδνζεί ζε κία έμαξζε

αλεζηθόηεηαο θαη δηαθζνξάο.

Πνιπάξηζκα ηα εζηθά εθείλα

ζθάλδαια πνπ βιέπνπλ ην θσο

ηεο δεκνζηόηεηαο κε δξάζηεο

θιεξηθνύο θαη ακέηξεηα εθείλα

πνπ θαηαπλίγνληαη θαη απνζησ

πνύληαη, αληηθαηνπηξίδνληαο, ακθόηεξεο νη

πεξηπηώζεηο, ηελ εζηθή ζπγθξόηεζε ηεο εθ-

θιεζίαο. Όια απηά απνηεινύλ ραξαθηεξη-

ζηηθέο εθθάλζεηο ηεο ζήςεσο, αιιά θαη ησλ

παξεθθιίζεσλ πνπ έρνπλ ελζθύςεη ζην πε-

ξηβάιινλ ηεο εθθιεζίαο. Η πεξίπησζε πν-

ιπάξηζκσλ νκνθπιόθηισλ θαη γεληθόηεξα

δηεθζαξκέλσλ ξαζνθόξσλ ζπληζηά κόλν ηελ

θνξπθή ηνπ παγόβνπλνπ ηεο εζηθήο κά-

ζηηγαο ε νπνία πιήηηεη ηελ εθθιεζία. Αμίδεη

επίζεο λα ηνληζζεί όηη αλ θαη ε Δθθιεζία

ηπγράλεη «θνξέαο ηνπ Λόγνπ ηνπ Θενύ»,

σζηόζν νπθ νιίγεο θνξέο ηάζζεηαη ζην

πιεπξό θνκκάησλ θαη «ζλεηώλ», κε πξνε-

μάξρνληεο Μεηξνπνιίηεο λα κεηαβάιινληαη

ζε πιαλόδηνπο πκλσδνύο ζπγθεθξηκέλσλ

πνιηηηθώλ θαηαζηάζεσλ.

Η απνθνξύθσζε ηεο ρξηζηηαληθήο ππν-

θξηζίαο θαηαδεηθλύεηαη θαη από έλα αθόκε

αδηάζεηζην ηεθκήξην. Όηαλ νη πξώελ Μεγάινη

Γηδάζθαινη ηεο Μεγάιεο Σηνάο ηεο Διιάδνο

θαη ηεο Δζληθήο Μεγάιεο Σηνάο, Μα-λέαο

Φξήζηνο θαη Ληαθόπνπινο Δπάγγεινο

αληίζηνηρα, είραλ αλαθέξεη, ζην πιαίζην ζπ-

λεληεύμεσλ ηνπο, όηη πνιινί πςειά ηζηάκελνη

ζηελ εθθθιεζηαζηηθή ηεξαξρία είλαη

ηέ-θηνλεο, θαλείο ηζύλσλ δε δηαλνήζεθε λα

ηνπο δηαςεύζεη επί ηεο νπζίαο, πέξα από

αθνξηζκνύο θαη αξλεηηθέο δειώζεηο, πξν-

πεηάζκαηα θαπλνύ. Έηζη, πίζσ από θάπνηνπο

ζεαηξηληζηηθνύο ινγνκαρηθνύο δηαμηθηζκνύο

ε εθθιεζία, θαζ' όια ππνθξηηηθά, επηρεηξνύζε

λα παξνπζηάζεη σο αλύπαξθηε επηβεβαησκέλε

πξαγκαηηθόηεηα ε νπνία αληηβαίλεη πξνο ηα

ζπκθέξνληα ηεο.

Η άινγε πίζηε θαη ν ηπθιόο δνγκαηηζκόο

δελ νδεγνύλ ζηελ Αιήζεηα. Απζαίξεηεο θαη

αλαπόδεηθηεο ζεσξήζεηο, βαπηηδό-κελεο

«ζεόπλεπζηεο», δελ αληέρνπλ ζε επη-

ζηεκνληθή θαη ινγηθή θξηηηθή. Καηάκεζηνο

έρνληαο απνθηήζεη, εκκέζσο πιελ όκσο

ζαθώο (κέζσ εθθιεζηαζηηθώλ νξγαλώζεσλ

θαη θαηξηαζηηθώλ θηλήζεσλ πνπ πξνδηθάδνπλ

κε ηελ ηνπνζέηεζε ηνπο ηελ εθινγή

πνιηηηθώλ), θνζκηθέο αξκνδηόηεηεο αιιά θαη

εμνπζία -δπλαηόηεηα ε νπνία απνξξέεη από

ηελ παξαζθεληαθή ηνπ αλάκεημε ζηα πνιηηηθά

ηεθηαηλόκελα- απνηειεί ηνλ πιένλ ζπλεπή

ηνπνηεξεηή ηνπ ζπζηήκαηνο. Με ηνλ

εβξατθό ζξεζθεπηηθό ηνπ ιόγν θαη ηελ

ηνπδατθή Παιαηά Γηαζήθε πνπ εμηζηνξεί ηα

αίζρε ηνπ «πεξηνύζηνπ ιανύ», επλνπρίδεη η-

δενινγηθά ηνλ Έιιελα, ηνλ απνραπλώλεη θαη

ηνλ θαζηζηά ππόινγν απέλαληη ζε κία δη-

θαηνζύλε πνπ έρεη ππεξβαηηθό ραξαθηήξα θαη

δηάζηαζε.

Η εθθιεζία, πξνθιεηηθά απνύζα από ό-

ινπο ηνπο ζύγρξνλνπο εζληθνύο αγώλεο,

κεηαβάιιεηαη ζε ςεθνζπιιεθηηθό θεξέθσλν

ησλ εμνπζηαζηώλ, αδηάθνξε γηα ό,ηη ζρε-

ηίδεηαη κε ηελ εζληθή καο επηβίσζε. Η εθθιε-

ζηαζηηθή εγεζία αθνκνησκέλε από ην ζύ-

ζηεκα, μεζεθώλεη ηνλ όριν κόλν όηαλ ζίγν-

ληαη δσηηθά νηθνλνκηθά ηεο ζπκθέξνληα.

Φαξαθηεξηζηηθό επ' απηνύ είλαη ην παξά-

δεηγκα ησλ ζπιιαιεηεξίσλ πνπ νξγάλσζαλ

νη εθθιεζηαζηηθνί θύθινη, όηαλ ν ηόηε

ΥΠΔ-ΦΩΓΔ Α. Τξίηζεο επηρείξεζε λα

πεξηνξίζεη ηελ ακύζεηε «εθθιεζηαζηηθή

πεξηνπζία», ελώ νη ίδηνη «ζξεζθεπηηθνί

πνηκέλεο» δε ζέιεζαλ, νύηε επεδίσμαλ λα

νξγαλώζνπλ γηα ην Κππξηαθό ή ην

Βνξεηνεπεηξσηηθό δήηεκα αλάινγεο

ζπγθεληξώζεηο, πξνθαλώο επεηδή ακθόηεξα

δε ζρεηίδνληαη κε νηθνλνκηθέο απνιαβέο.

Έρνληαο εκπνξεπκαηνπνηήζεη ηηο

ιαηξεπηηθέο ηνπο εθδειώζεηο θαη ηειεηέο, νη

ζξεζθεπηηθνί ηαγνί ηεο ρξηζηηαληθήο εθ-

θιεζίαο απέδεημαλ, δηα ηεο εθκεηαιιεπηηθήο

ηνπο αηζρξνθέξδεηαο, όηη νη πξαθηηθέο ηνπο

θαη νη αιεζηλέο ηνπο αληηιήςεηο είλαη

δε απφ ην πλεχκα ηνπ ξαγηαδηζκνχ, ηεο

ε-ζεινδνπιείαο θαη ηεο εμεπηειηζηηθήο

ηαπεη-λψζεσο, ν ηνπδαηνρξηζηηαληζκφο

θεξχηηεη ηε ζπγρψξεζε θαη ηελ αηηκσξεζία,

παξακεξίδνληαο θαη απνξξίπηνληαο ηελ

επίγεηα δηθαηνζχλε, γηα λα πξνζδψζεη ζηελ

έλλνηα ηνπ δηθαίνπ δηάζηαζε κεηαθπζηθή, ηελ

απφδνζε ηεο νπνίαο κεηαζέηεη ζην εθηφο ηφ-

πνπ θαη ρξφλνπ πεδίν ηεο κεηαζαλάηηαο π-

πάξμεσο. Παξάιιεια, απεπζπλφκελνο ν

ρξηζηηαληζκφο ζπγρξφλσο ζηα πην επαίζζεηα

αιιά θαη ζηα πην ηαπεηλά ζεκεία ηεο αλ-

ζξψπηλεο ζπλεηδήζεσο, δελ άξγεζε λα α-

πνηειέζεη ην ιάβαξν φισλ ησλ απειπηζκέλσλ

ηεο δσήο, φισλ απηψλ πνπ ζε κία έμαξζε

παξνμπζκνχ θαη απνγνεηεχζεσο δε δίζηαζαλ

λα αλαδεηήζνπλ κία πξφζθαηξε εθηφλσζε,

θαηαθεχγνληαο ζε ζεσξίεο πνπ ηαπεηλψλνπλ

ηνλ εαπηφ ηνπο, απνζηξεθφ-κελνη ην

πξφηππν ηνπ ηζρπξνχ θαη απηνθπ-ξίαξρνπ

αλζξψπνπ, πνπ δίλεη νπζηαζηηθφ λφεκα θαη

πεξηερφκελν ζηε δσή.

Μνξθή εβξαηνγελνχο πλεπκαηηθνχ αλα-

ρξνληζκνχ, ν ηνπδαηνρξηζηηαληζκφο πξνέηα-με

ηνλ ζξεζθεπηηθφ θαλαηηζκφ σο ππέξηαηε

αμία, θαηαξξαθψλνληαο θάζε απζεληηθφ

αλζξψπηλν ηδαληθφ. Γη' απηφλ αθξηβψο ην

ιφγν, ε επηθξάηεζε ηνπ Χξηζηηαληζκνχ

πξαγκαηψζεθε επάλσ ζην πλεχκα ηνπ δν-

ινθνλεκέλνπ αξραηνειιεληθνχ κεγαιείνπ.

Οη Έιιελεο αλέθαζελ ππήξμαλ αλεμί-

ζξεζθνη. Τελ θηινζνθηθή αλεμηζξεζθεία ζε-

κειίσζαλ ν Απηνθξάησξ Ινπιηαλφο θαη ν Γε-

ψξγηνο Πιήζσλ-Γεκηζηφο.

Ο ρξηζηηαληζκφο δε ζα καο απαζρνινχζε

εάλ ήηαλ κία απιή ζξεζθεία, ε νπνία δελ

πξνζειάκβαλε πνιηηηθέο-εμνπζηαζηηθέο

πξνεθηάζεηο θαη δελ αληηζηξαηεπφηαλ ζαλά-

ζηκα ηνλ Ειιεληζκφ. Εθ' φζνλ ν ρξηζηηαλη-

ζκφο, κε ηελ ππνθίλεζε ηνπ ζησληζκνχ, επη-

ρείξεζε λα θαηαζηξέςεη ηε ζξεζθεία θαη ηνλ

Πνιηηηζκφ ησλ Ειιήλσλ, απνηειεί έλα

αιιφηξην ερζξηθφ ηδενινγηθφ θαη πνιηηηθφ

ξεχκα πνπ αληηκάρεηαη ηνλ Ειιεληζκφ.

Είλαη, άιισζηε, ηξαγηθή εηξσλία λα πθί-

ζηαληαη άλζξσπνη νη νπνίνη λα δειψλνπλ

παηξηψηεο θαη λα ηζρπξίδνληαη φηη ελδηαθέ-

ξνληαη γηα ην κέιινλ ηνπ Ειιεληζκνχ θαη φ-

λησο εκπξάθησο θαη εηιηθξηλψο λα εθδειψ-

λνπλ απηφ ηνπο ην ελδηαθέξνλ, ελψ παξάι-

ιεια λα αζπάδνληαη κία μελφθεξηε, ηνπδατ-

θήο εθδνρήο, ζξεζθεία. Πψο είλαη δπλαηφλ,

άξαγε, θάπνηνο λα θέξεηαη ειιελνπξεπψο ζε

φιεο ηηο εθθάλζεηο ηεο δσήο ηνπ θαη ζηνλ

ζξεζθεπηηθφ ηνκέα λα εκπλέεηαη απφ

ηνπδαηνρξηζηηαληθά πξφηππα;

Άιισζηε, αο κε ιεζκνλνχκε φηη ν Ειιε-

ληθφο Πνιηηηζκφο θαη ε Ειιεληθή Θξεζθεία

απνηεινχλ ζπζηαηηθά ζηνηρεία κίαο ηζηνξη- Εξαρχία Παναγίου

θήο θαη πνιηηηζηηθήο νληφηεηνο, ε νπνία Τάφου, στην Αθήνα. Η

πξνυπήξμε ηνπ ρξηζηηαληζκνχ θαη ηειηθψο φωτογραφία μιλά από

ζα επηδήζεη απηνχ. Ο Ειιεληζκφο κεγα- κνλε

Τεί;

'"

ινχξγεζε πξν ηνπ ρξηζηηαληζκνχ. Αληίζεηα,

παξήθκαζε κεηά ηε ρξηζηηαληθή εμάπισζε

αλεπηζηξεπηί.

Χριστιανικά

βασανιστήρια προς

εξιλέωση της ψυχής...

ΔΚΚΛΗΙΑ ΚΑΙ ΔΒΡΑΪΜΟ

Ο Βαρθολομαίος

καταθέτει στεφάνι στο

μνημείο των εβραίων

στην Θεσσαλονίκη.

τθήο πξνειεύζεσο, έρνληαο σο ππξήλα θαη

ζεκείν αλαθνξάο ηνπο ηελ Παιαηά Γηαζήθε.

Καηαιήγνληαο, νθείινπκε γηα κία αθόκε

θνξά λα δηαθεξύμνπκε πξνο πάζα θαηεύ-

ζπλζε, πξνο άξζε ζπγρύζεσλ ή ζθόπηκσλ

παξεξκελεηώλ ησλ ζέζεσλ καο, όηη ν γξάθσλ

ηάζζεηαη ππέξ ηεο επαλόδνπ ζηελ Παηξώα

Λαηξεία πνπ ηεξνπνηεί ηελ Φύζε θαη ηνλ

Κόζκν.

Ωζηόζν ζεσξνύκε όηη πξώηηζηα είκαζηε

Έιιελεο θαη ζηα πιαίζηα απηά, θξνλνύκε όηη

ην Δζληθό ζπκθέξνλ θαη ε ππεξέηεζε ησλ

ππέξηαησλ επηδηώμεσλ ηεο Παηξίδαο, πξνε-

μάξρνπλ πάζεο ζξεζθεπηηθήο ή άιιεο πξν-

ηηκήζεσο.

Με γλώκνλα απηό ην ζθεπηηθό, δελ ζα εί-

ρακε θακκία αληίξξεζε γηα αξκνληθή ζπλύ-

παξμε κε ηελ επσλνκαδόκελε Οξζόδνμε

Χξηζηηαληθή Δθθιεζία, ζηα πιαίζηα ηεο ει-

ιεληθήο αξρήο ηεο αλεμηζξεζθείαο, εάλ απηή

ιόγσ θαη έξγσ, ηδίσο δηα ησλ ελεξγεηώλ θαη

ησλ δηαθεξύμεσλ ησλ ηαγώλ ηεο, δελ

πξνζέβαιιε βάλαπζα ηελ ππόζηαζε ηνπ

Διιεληζκνύ θαη δελ αλέπηπζε εθιεθηηθνύο

δεζκνύο κε θέληξα αιινεζλώλ, αιινζξή-

ζθσλ θαη αιινθύισλ, θαη ελλννύκε θαηά

κείδνλα ιόγν ηνπο ζησληζηέο.

Ο Αξρηεπίζθνπνο Χξηζηόδνπινο, ελαξ-

κνληδόκελνο εκπξάθησο κε ηνπο θύθινπο ε-

θείλνπο πνπ ζέινπλ ηελ απόιπηε

θαζππνηα-γή ηεο Οξζόδνμεο Δθθιεζίαο

ζηνλ ηνπδατζκό, ηζρπξίδεηαη επηζήκσο όηη ν

Χξηζηόο πξνέξρεηαη εμ' νίθνπ Γαπίδ,

εξρόκελνο ζε επζεία αληίζεζε κε ηνλ ίδην

ηνλ ηδξπηή ηεο ζξεζθείαο ηνπ, αθνύ ν

Ιεζνύο θέξεηαη ζε ηξία δηαθνξεηηθά

Δπαγγέιηα λα ιέγεη «Δίκαη πηόο ηνπ ζενύ θαη

όρη ηνπ Γαπίδ», απνπνηνύκελνο ηελ ηνπδατθή

θαηαγσγή πνπ ηνπ απέδηδαλ (Καηά Μαηζαίνλ

Δπαγγ. KB' 44, Λνπθάλ Κ 41-46, Ισάλλελ Κ'

14, 19).

Ο ίδηνο αλώηαηνο ηεξάξρεο, πνπ απνηειεί

θαη ηελ θεθαιή ηεο ελ Διιάδη νξζνδόμνπ

Δθθιεζίαο, ηαπηίδεη ηνλ ©εό ηεο Παιαηάο

Γηαζήθεο κε ηνλ Θεό ηεο Καηλήο Γηαζήθεο,

ηζρπξίδεηαη δειαδή όηη ν Θεόο ησλ

Χξηζηηαλώλ είλαη ν βηβιηθόο Ιερσβά!

Ο αξρηεπίζθνπνο Χξηζηόδνπινο απνθαιεί

ηνπο εβξαίνπο, ζε έληππα ηεο Μεηξνπόιεσο

Βόινπ, «πεξηνύζην ιαό», ελώ ν Ιεζνύο ηνπο

ζεσξεί «γελλήκαηα ερηδλώλ», δειαδή θίδηα

θαη κάιηζηα θαξκαθεξά (Καηά Μαηζαίνλ

Δπαγγ. ΚΓ 31-37). Καη όρη κόλνλ απηό, αιιά ν

Ιεζνύο απνθαιεί ηνπο εβξαίνπο (εθιεθηόο

ζπλδαηηεκόλαο ησλ νπνίσλ ηπγράλεη ν

Χξηζηόδνπινο όπσο θαη ηαθηηθόο ν-

Ηζηάζε ηεο ρξηζηηαληθήο εθθιεζίαο ππέξ ηνπ

δηεζλνύο εβξατζκνύ νπδέπνηε κεηεβιήζε.

Πάληνηε νη εθθιεζηαζηηθνί ηεξάξρεο δίλνπλ

ην πξνθιεηηθό παξόλ ηνπο ζε ηνπδατθέο

δηνξγαλώζεηο, πνιιέο δε θνξέο

παξεπξίζθνληαη εθπξόζσπνη ηεο εθθιεζίαο

ζε εβξατθέο εθδειώζεηο εληόο θαη εθηόο

ζπλαγσγήο, ρσξίο λα ιεζκνλνύλ λα

αλαθεξζνύλ ζηελ «θνηλή πλεπκαηηθή

θαηαγσγή ρξηζηηαλώλ θαη ηνπδαίσλ». Οη

άξηζηεο ζρέζεηο εθθιεζίαο-εβξαίσλ

δηε-θάλεζαλ άιισζηε θαη θαηά ηνλ Β' Παγθό-

ζκην Πόιεκν, όηαλ ν Αξρηεπίζθνπνο Γακα-

ζθελόο θαη ε εγεζία ηεο εθθιεζίαο γεληθό-

ηεξα ππήξμε «εβξατθόηεξε ησλ εβξαίσλ».

Χαξαθηεξηζηηθή επίζεο είλαη ε πεξίπησζε

ηνπ Μεηξνπνιίηε Γεκεηξηάδνο

Χξηζηνδνύ-ινπ, ν νπνίνο απεύζπλε πνιιάθηο

θηινε-βξατθά θεξύγκαηα από ην βήκα ηνπ

νκηιεηνύ ζε θηινεβξατθέο δηνξγαλώζεηο,

όπσο θαη ζε εηδηθή εθδήισζε πνπ νξγάλσζε

ε Μεηξόπνιε ηεο νπνίαο πξνΐζηαην, ζηνλ

Βόιν (Γεθέκβξηνο ηνπ 1996).

Δπίζεο, αληηθείκελν ηδηαηηέξαο πξνζνρήο

ζα πξέπεη λα θαηαζηνύλ νη ιεγόκελεο

«Γηαζξεζθεπηηθέο Γηαζθέςεηο» Ινπδατζκνύ

θαη Χξηζηηαληζκνύ, ηηο νπνίεο δηνξγαλώλνπλ

ρξηζηηαληθνί θνξείο κε εθπξνζώπνπο ηεο

ηνπδατθήο ζξεζθείαο, πξνθαλώο γηα λα θα-

ηαδείμνπλ ηηο θνηλέο ξίδεο ακθνηέξσλ ησλ

ζξεζθεηώλ, θάηη άιισζηε πνπ είλαη πξόδειν

θαη δε ρξεηάδεηαη εηδηθή επηζηεκνληθή

ηεθκεξίσζε. Μία από απηέο έιαβε ρώξα ην

1994 ππό ηελ αηγίδα ηνπ Οηθνπκεληθνύ Πα-

ηξηαξρείνπ, ζε ζπλεξγαζία κε ηελ νξγάλσζε

«Ίδξπκα έθθιεζε ζπλεηδήζεσο», κε ζθνπό ηε

ζύγθιηζε ησλ κνλνζετζηηθώλ ζξεζθεηώλ.

Αζθαιώο θαη απηή ε θίλεζε ηεο εθθιεζίαο δε

ζα πξέπεη λα καο εθπιήζζεη, αθνύ νη

«κνλνζετζηηθέο» ζξεζθείεο (ρξηζηηαληζκόο,

ηνπδατζκόο, ηζιακηζκόο) είλαη εβξα-

Ο ΔΘΩΓΛΟΣ ΤΩΜ ΕΚΚΗΜΩΜ

Οι θρησκευτικοί

εκπρόσωποι του

εβραϊσμού σε αγαστή

σύμπνοια.

Ο οικουμενικός

πατριάρχης

Βαρθολομαίος,

ραββίνος και έτερος

χριστιανός ιερέας,

ενωμένοι σε τριπλή

τεκτονική χειραψία.

κηιεηήο ζε ηειεηέο ηνπο), ηέθλα ηνπ δηαβό-

ινπ. Σπγθεθξηκέλα ν Χξηζηόο ζην Ιαηά

Θσ-άλλελ Επαγγέιην (Η' 42-44) επηγξακκαηηθά

αλαθέξεη, απεπζπλόκελνο πξνο ηνπο ε-

βξαίνπο: «πκείο, εθ ηνπ παηξόο ηνπ δηαβόινπ

εζηέ θαη ηαο επηζπκίαο ηνπ παηξόο πκώλ

ζέιεηε πνηείλ, εθείλνο αλζξσπνθηόλνο ελ απ'

αξρήο»...

Ο Αξρηεπίζθνπνο Χξηζηόδνπινο θαιεί

ηνπο εβξαίνπο λα θξαηήζνπλ ηελ πίζηε ηνπο

ςειά σο ζεκαία, εμ' αθνξκήο ηεο εηήζηαο

ηειεηήο ηνπο γηα ην «Οινθαύησκα» πνπ

δηνξγαλώλνπλ ζηελ Μίθαηα θαη ζηελ νπνία

ηειεηή θάζε ρξόλν είλαη θαη ν ίδηνο νκηιεηήο,

ελώ ν Χξηζηόο θαηαγγέιεη ηελ εβξατθή

ζξεζθεία σο ςεπδή (Ιαηά Θσάλλελ

Επαγγέιην, Ση' 32-67 θαη Ζ').

Γηαηί ε ειιαδηθή Οξζόδνμε Εθθιεζία

πξνζβάιιεη ην Έζλνο ησλ Ειιήλσλ αλαπέ-

κπνληαο επρέο θαη ύκλνπο ζηηο ηειεηέο θαη

ιεηηνπξγίεο ηεο όπσο «Χαίξε Αγία Σηώλ», ή

άιια εθθιεζηαζηηθά ηεκάρηα πνπ

θαηαξξώ-ληαη ην γέλνο ησλ Ειιήλσλ,

αλάγνληαο ηελ πξνέιεπζε ηνπ Έζλνπο καο

ζε αλύπαξ-θηνπο-κπζηθνύο πξνπάηνξεο

άιινπ γέλνπο, ηνπ εβξατθνύ, δειαδή ηνπο

Αβξαάκ, Θζαάθ, Θαθώβ, Σάξα θ.ν.θ. Γηαηί ε

ειιαδηθή Οξζόδνμε Εθθιεζία επηρεηξεί λα

απνθόςεη ην γέλνο ησλ Ειιήλσλ από ηηο

Θζηνξηθέο θαη Ε-ζλνθπιεηηθέο ηνπ

Παξαδόζεηο, ηαπηίδνληαο ην κε έλαλ μέλν θαη

νιόηεια ερζξηθό πξνο ηνλ Ειιεληζκό ιαό;

Αθόκε γηαηί ε ειιαδηθή Οξζόδνμε Εθθιεζία

πβξίδεη ηνπο γελλαίνπο πξνγόλνπο καο, σο

δηεθζαξκέλνπο, πξνβάιινληαο σο πξόηππα

ηνπο καζηξσπνύο ηύπνπ Αβξαάκ θαη ηηο

πόξλεο ηύπνπ Σάξαο;

Γηαηί ε ειιαδηθή Οξζόδνμε Εθθιεζία

δελ αγηνπνίεζε (κε ή ρσξίο εηζαγσγηθά) ηνπο

Εζλνκάξηπξεο Αζαλάζην Δηάθν, Γξε-γόξην

Δηθαίν-Παπαθιέζζα, Ινζκά Αηησιό θαη

γεληθά επηθαλείο κνξθέο πνπ πξνέξρνληαλ

από ηηο ηάμεηο ηεο θαη αλαιώζεθαλ ππέξ

βσκώλ θαη εζηηώλ;

Από πνύ αληιεί ηα ζενινγηθά, θηινζνθηθά

θαη ηζηνξηθά ηνπ επηρεηξήκαηα ν Αξρηεπί-

ζθνπνο Χξηζηόδνπινο θαη απνθαιεί ηνπο ε-

βξαίνπο «εθιεθηό ιαό», όηαλ ν ίδηνο ν Χξη-

ζηόο ζην Ιαηά Λαηζαίνλ Επαγγέιην (2, 4),

ηνλίδεη όηη νη ηνπδαίνη απώιεζαλ ηελ βαζηιεία

ησλ Οπξαλώλ;

Λε πνην δηθαίσκα ε ειιαδηθή Εθθιεζία

ησλ Χξηζηηαλώλ εηξσλεύεηαη ην ιεγόκελν

«αιάζεην» ηνπ Πάπα θαζ' ελ ζηηγκήλ ην ε-

θαξκόδεη θαη ε ίδηα έλαληη όισλ ησλ ππνινί-

πσλ, αθόκε θαη απηώλ ησλ νκνζξήζθσλ ηεο

ρξηζηηαλώλ ηνπ Παιαηνύ Ενξηνινγίνπ, εθ-

θξάδνληαο ηελ κηζαινδνμία θαη ηνλ δνγκα-

61

Ο Χριστόδουλος ομιλεί υπό την σκέπη της επτάφωτης λυχνίας, πλέκοντας το εγκώμιο των εβραίων.

τισμό των εβραίων, καταδικάζει τις Εθνοφυ-

λετικές Παραδόσεις, την υποσυνείδητη πί­

στη στα ιδανικά της φυλής και του σεβα­

σμού στην καταγωγή και στις προαιώνιες

παραδόσεις της ράτσας, τα στοιχεία δηλα­

δή που κράτησαν το γένος ζωντανό, αποκα­

λώντας τις αίρεση και εκτροπή; Τι δεν είναι

αλήθεια κατ' αυτούς εκτροπή; Η συμμετοχή

στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών ή

οι προσβλητικές δηλώσεις του τούρκου α­

ξιωματικού Βαρθολομαίου περί «αρμονικής

συνύπαρξης 400 χρόνων των Ελλήνων με

τους τούρκους»;

Με ποιο δικαίωμα η ελλαδική Ορθόδοξη

Εκκλησία στρέφεται εναντίον των Ελλήνων

Εθνικών, ισχυριζόμενη ότι εκολλάπτουν το

εθνικό μίσος και την εθνική διαίρεση; Προ­

καλούν και διχάζουν την Πατρίδα οι Έλλη­

νες Εθνικοί που τιμούν τις Πατρώες Παρα­

δόσεις και όχι οι ιεράρχες της ελλαδικής

Ορθοδόξου Εκκλησίας που συμπορεύονται

ιδεολογικά, και όχι μόνο, με τον εβραϊσμό,

τιμώντας την επαναλειτουργία συναγωγών,

εγκωμιάζοντας τους εβραίους ως «τον πε­

ριούσιο λαό» και εκφωνώντας λόγους σημι­

τικής προπαγάνδας;

Με ποιο ηθικό και ιστορικό δικαίωμα ζη­

τεί ο Χριστόδουλος συγνώμη από τον όντως

ανθέλληνα Πάπα για εγκλήματα που διέ­

πραξε η δυτική εκκλησία κατά του Ελληνι­

σμού, όταν αυτή η ελλαδική ορθόδοξη εκ­

κλησία της οποίας ο Χριστόδουλος άρχει,

κακοποίησε, δίωξε, βασάνισε, αφάνισε και

λεηλάτησε τον Ελληνισμό επί αιώνες; Πρώ­

τα να ζητήσει η ελλαδική ορθόδοξη εκκλη­

σία ένα μεγάλο «Συγνώμη» από τους Έλλη­

νες για το εγκληματικό «Ές έδαφος φέρειν»

και ακολούθως να απαιτήσει να λάβει και τη

«Συγνώμη» του Πάπα, όχι όμως για λογα­

ριασμό των Ελλήνων, αλλά μόνο για τα όσα

δεινά επί αιώνες προκάλεσαν οι δυτικοί με

τις σταυροφορίες στην Ανατολή.

Κρίναμε τον Χριστόδουλο με βάση τα ί­

δια τα διδάγματα της θρησκείας του, εκτός

και εάν αρνείται και αμφισβητεί τις Ευαγγε­

λικές περικοπές ή τους αποδώσει άλλο νό­

ημα, αν και είναι τόσο σαφείς, που κάθε

σχετική απόπειρα, μόνο έκθεση του θα συ­

νεπαγόταν...

Τέλος, τίθεται το ακόλουθο ερώτημα:

Του Χριστοδούλου προηγήθηκαν πάμπολ­

λοι ιεράρχες στο αρχιεπισκοπικό αξίωμα, οι

πλείστοι εκ των οποίων, εάν όχι όλοι, δεν ή­

ταν φιλικά διακείμενοι προς τον Ελληνισμό.

Ωστόσο ουδείς εξ' αυτών συνέδεσε τόσο

στενά το όνομα του με φιλεβραϊκούς λό­

γους και πράξεις όπως ο Χριστόδουλος. Να

είναι τυχαίο αυτό άραγε; Ακόμη ρωτάμε ευ­

θέως τον ίδιο τον Χριστόδουλο: Έχει καμμί-

α συνάφεια το κοσμικό του επώνυμο (Παρα-

σκευάί'δης) με το αρχιερατικό γένος των

Σκευάδων οι οποίοι αναφέρονται στις Πρά­

ξεις των Αποστόλων, (ΙΘ', 14). Κοινώς σας

ερωτούμε κύριε Χριστόδουλε: Αθήνα ή Ιε­

ρουσαλήμ; Εμείς πάντως προτιμούμε ανεπι­

φυλάκτως την Αθήνα...

Υποστηρίζεται ακόμη από διάφορες

πλευρές, για σκοπιμοθηρικούς λόγους, ότι

ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είναι πα­

τριωτικών αρχών και εθνικών φρονημάτων.

Μάλιστα, κάποιοι δεν διστάζουν να αποδώ­

σουν στον αρχιεπίσκοπο Παρασκευάί'δη (το

κοσμικό όνομα του Χριστόδουλου) ακόμη

και την ιδιότητα του «εθνικιστή». Το κατά

πόσο ο Χριστόδουλος σκέπτεται και δρα ε­

θνικά, απεδείχθη επί σειράν ετών δια λόγων

και έργων. \

Η δραστηριότητα του στα πλαίσια της

παραεκκλησιαστικής οργανώσεως «Χρυσο-

πηγή», (αλήθεια ποια η λειτουργική «χρησι­

μότητα» των εκτός εκκλησίας οργανώσεων

για τους χριστιανούς, αφού υπάρχει η κατ'

αυτούς «Μία, αδιαίρετος αποστολική και

καθολική εκκλησία»;), η δράση του ακόμη

στα πλαίσια του ιδρύματος «Λίλιαν Βουδού­

ρη», ίδρυμα το οποίο εκδίδει την εφημερίδα

«Ελεύθερος Τύπος» η οποία βρίθει διεθνι­

στικών πολιτικών μηνυμάτων και ανωμάλων

πορνογραφικών αγγελιών (ακόμη και δια­

φημίσεις των φιλοεβραίων Σαηεντολόγων

του ΚΕΦΕ καταχωρεί), η πολιτική συμπαρά­

ταξη του με συγκεκριμένο κόμμα, διεθνιστι­

κών αρχών, η υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενώσε­

ως (διάβαζε εθνικής ισοπεδώσεως) θέση

του, αλλά ακόμη και η επίσημη ανακοίνωση

της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, του ανωτά­

του δηλαδή οργάνου της Εκκλησίας της Ελ­

λάδος του οποίου ο αρχ. Χριστόδουλος

προΐσταται, ανακοίνωση η οποία είδε το

θσο ηεο δεκνζηόηεηαο ζηηο 9 Ιαλνπαξίνπ

2.000 θαη ζύκθσλα κε ηελ νπνία ε εθθιεζία

θαηαδηθάδεη επίζεκα ηηο Δζλνθπιεηηθέο

Παξαδόζεηο θαη ζεσξεί ηνλ Δζληθηζκό «αί-

ξεζε», όια απηά είλαη αξθεηά γηα λα εμάγεη

θαλείο αζθαιή ζπκπεξάζκαηα πεξί ηνπ δε-

καγσγηθνύ θαη θάζε άιιν παξά έρνληα ζρέζε

πξνο ό,ηη ην Δζληθό ιόγνπ ηνπ αξρ.

Χξη-ζηόδνπινπ.

Γελ είλαη κάιηζηα ηπραίν πξνο όια απηά,

ην γεγνλόο όηη ν Χξηζηόδνπινο, ήδε σο Με-

ηξνπνιίηεο Γεκεηξηάδνο θαη Βόινπ, πξσ-

ηνζηαηνύζε ζε θηινεβξατθέο εθδειώζεηο θαη

δξαζηεξηόηεηεο, ζε επίζεκα δε έληππα πνπ

εμέδηδε ε Μεηξόπνιε ηνπ, έπιεθε ην εγθώκην

ηνπ «πεξηνύζηνπ ιανύ» ηνπ Ιερσ-βά...

Μάιηζηα, επηζθεπηόκελνο ην Δβξατθό

Μνπζείν ζηελ νδό Νίθεο ζηελ Αζήλα (Μάξ-

ηηνο 2.000), δήισζε όηη ηνπο εβξαίνπο ηνπο

αγαπά, ελώ πξόζθαηα, δελ παξέιεηςε λα α-

πνζηείιεη ζπγραξεηήξηα επηζηνιή πξνο ηελ

Δβξατθή Κνηλόηεηα Βόινπ, ηελ νπνία θαη ε-

γθσκίαδε γηα ηελ έθδνζε

βηβιίνπ-ιεπθώκα-ηνο κε ζέκα «Ο Δβξατθόο

Τύπνο ζηελ Διιάδα», εγθσκηάδνληαο ηνπο

εβξαίνπο γηα ηα όζα αλαθέξνπλ ζε απηό, ελώ

αξθεί θαη κόλν κία αλάγλσζε γηα λα

θαηαδεηρζεί όηη ην ζύγγξακκα απηό βξίζεη

από ςεύδε θαη αλαθξίβεηεο...

Πξόζθαηα, γηα πνιινζηή θνξά, ν

Χξη-ζηόδνπινο παξέζηε ζε ζξεζθεπηηθή

ηειεηή ησλ εβξαίσλ ππό ηνλ αξρηξαββηλν

όπνπ θαη πάιη έπιεμε ην εγθώκην ησλ εβξαίσλ

σο πεξηνύζηνπ ιανύ θαη ηνπο πξνέηξεςε λα

θξαηήζνπλ σο ζεκαία ςειά ηελ πίζηε ηνπο!

Τελ ίδηα ζηηγκή ν Χξηζηόδνπινο θαη ηα όξ-

γαλα ηνπ-Μεηξνπνιίηεο απεηινύλ κε αθνξη-

ζκνύο θαη ύβξεηο όζνπο Έιιελεο ηηκνύλ

ηελ παηξώα παξάδνζε ηνπο ζηελ εζληθή,

ζξεζθεπηηθή θαη πνιηηηζηηθή ηεο δηάζηαζε,

απνθαιώληαο ηνπο εηδσινιάηξεο θαη αληί-

ρξηζηνπο, πξνηάζνληαο ην επηρείξεκα όηη νη

γλήζηνη απηνί Έιιελεο κε ηηο πξάμεηο ηνπο

απηέο πξνθαινύλ ηνλ εζληθό δηραζκό. Σηελ

Διιάδα δηθαίσκα ιόγνπ έρνπλ βνπδηζηέο,

γθνπξνύ, ηερσβάδεο θ.ά. πιελ ησλ γλεζίσλ

Διιήλσλ. Τώξα πσο είλαη δπλαηόλ ε επίθιεζε

ηνπ εζληθνύ παξειζόληνο θαη ε αλαθνξά ζηηο

ξίδεο καο λα απνηειεί αίηην εζληθνύ δηραζκνύ

θαη λα κελ απνηειεί αηηία εζληθήο δηαηξέζεσο

θαη κέγηζηεο εζληθήο πξνθιήζεσο ην γεγνλόο

όηη νη ξαζνθόξνη ηεο Δθθιεζίαο ηηκνύλ θαη

πκλνύλ ηνλ εβξατζκό, κία μέλε θαη ερζξηθή

πξνο ηνλ Διιεληζκό παξάδνζε, είλαη έλα

εξώηεκα ζην νπνίν κόλν νη ιαηξεπηέο ηνπ

Γηαρβέ κπνξνύλ λα απαληήζνπλ...

Τν εξώηεκα ην δηθό καο, πξνο ηνλ Αξ-

ρηεπίζθνπν Χξηζηόδνπιν είλαη ην αθόινπζν:

Πσο ζπκβαίλεη λα ηηκνύλ ην πξόζσπν ηνπ

ηόζν πνιύ νη εβξαίνη, θζάλνληαο κάιηζηα ζε

ζεκείν λα ηνλ παξαζεκνθνξήζνπλ; Γηαηί

άξαγε ν Αξρηεπίζθνπνο Χξηζηόδνπινο όηαλ

θαηαγγέιεη ηνλ ξαηζηζκό θαη ηνλ εζληθηζκό σο

αίξεζε, απνθεύγεη λα ζηξαθεί ελαληίνλ ηνπ

ζησληζκνύ, πνπ απνηειεί, κε γλώκνλα

απόθαζε ηνπ OHE, ηελ πιένλ απερζή κνξθή

ξαηζηζκνύ; Τέινο, ελώ ν Αξρηεπίζθνπνο

Χξηζηόδνπινο ζπεύδεη λα απνθεξύμεη ηνλ

Αληηζεκηηηζκό, δηαθεξύζνληαο κε ζηόκθν όηη

«ζηελ Οξζόδνμε Δθθιεζία δελ ππάξρεη

Αληηζεκηηηζκόο», ύζηεξα από επηζηνιή ηνπ

γλσζηνύ εβξαηόθηινπ, θαη όρη κόλν, Γεξάζηκνπ

Απνζηνιάηνπ, (νη αθνξηζκνί ηνπ

Αξρηεπηζθόπνπ δεκνζηεύνληαη ζηα εβξατθά

«Χξνληθά» Ιαλνπαξίνπ-Φεβξνπαξί-

«Πές μου τους φίλους σου

να σου πω ποιος είσαι»....

63

Ο ΓΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΔΛΛΗΝΩΝ

ου 1999), ομιλώντας περί «ατυχήσαντας ε­

βραίους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου...»,

την ίδια ώρα «ξεχνά» ο αρχιεπίσκοπος Χρι-

στόδουλος να καταδικάσει τους σιωνιστές

για την δολοφονία των «ατυχησάντων» αό­

πλων Παλαιστινίων και όχι μόνον...

Επίσης, σε τι διαφέρει ο Χριστόδουλος

από τους εβραίους, όταν δηλώνει ότι ο Θε­

ός της Καινής Διαθήκης ταυτίζεται με τον

Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, με τον μοχθηρό

δηλαδή Ιεχωβά;

Να είναι άραγε όλα αυτά τυχαίες συ­

μπτώσεις ή «εκλεκτικές» προτιμήσεις; Εμείς

πιστεύουμε πως το πρώτο σίγουρα όχι, ενώ

το δεύτερο σίγουρα ναι...

Εκφωνώντας φιλεβραϊκό λόγο και συ-

μπροσευχόμενος με τον αρχιραββινο των ε­

βραίων στο Γ Νεκροταφείο, ο Χριστόδου-

λος δεν δίστασε να παροτρύνει μάλιστα

τους εβραίους να διατηρήσουν αλώβητη

την πίστη τους (!).

Ο ίδιος θρησκευτικός ηγέτης των Ορθο­

δόξων, όπου διοργανώνεται εβραϊκή τελετή

ή εκδήλωση, δίνει το παρόν, όπως στην ει­

δική έκθεση για την Άννα Φρανκ και το ψεύ­

τικο ημερολόγιο της, στο εβραϊκό μουσείο,

αλλά και σε πολλές άλλες περιστάσεις.

Διευκρινίζεται ότι ο αρχιεπίσκοπος Χριστό-

δουλος, τον οποίο ακόμη και θρησκευτικοί

κύκλοι κατηγορούν έντονα για τις σχέσεις

του με τους εβραίους, σε ένα από τα πο­

λυάριθμα φιλεβραϊκά του μηνύματα-κείμενα

το οποίο δημοσιεύθηκε στα «Χρονικά» (Οκτ-

Νοε 1987), λαμβάνει εμφανώς ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΘΕΣΗ και μάλιστα ΦΙΛΟΣΗΜΙΤΙΚΗ.

Ειδικότερα ο Χριστόδουλος αναφέρει:

«...Οι αντισημιτικές εκδηλώσεις, οπουδήπο­

τε και οπωσδήποτε και αν εμφανίζονται, συ­

νιστούν απειλήν κατά της ειρήνης, παραβία-

σιν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και απα-

ράδεκτον αναβίωσιν καταδικασμένων από

την πανανθρώπινην συνείδησιν μεθόδων

ρατσισμού, που θεωρούνται ΑΠΟΒΛΗΤΕΣ

από τις πολιτισμένες κοινωνίες...». Στο ίδιο

μήνυμα, αποκαλεί τους εβραίους «Έλλη­

νες» ισραηλίτες, χαρακτηρίζοντας τους

εθνοφυλετιστές «μιάσματα του παρελθό­

ντος, που όλοι καταδικάζομεν και αγωνιζό-

μεθα να μην επανέλθουν ποτέΓχις το προ-

σκήνιον...». Αλήθεια, δεν έτυχε ποτέ ο Χρι-

στόδουλος, αυτός ο αυτόκλητος υπερασπι­

στής του σημιτισμού, να ακούσει για τον

σιωνιστικό «ρατσισμό» καθώς και για τα ε­

γκλήματα που έχουν διαπράξει και διαπράτ­

τουν καθημερινώς οι εβραίοι εις βάρος του

Ελληνισμού αλλά και ολοκλήρου της αν-

θρωπότητος; Μηνύματα σαφέστατα αντε­

θνικά και αντιφυλετικά, σαφέστατα διαβρω­

τικά, για τη διατύπωση των οποίων οι εβραί­

οι είχαν ιδιαίτερους λόγους να είναι ικανο­

ποιημένοι...

Ακόμη, γεννάται το ερώτημα με ποιο η­

θικό δικαίωμα ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδου-

λος απαίτησε συγνώμη από τον όντως αν-

θέλληνα Πάπα, όταν ο ίδιος και η εκκλησία

της οποίας άρχει, εξακολουθούν να παρα­

μένουν αμετανόητοι για το θλιβερό και ε­

γκληματικό «Ές έδαφος φέρειν», για τα όσα

δηλαδή δεινά προκάλεσαν στον Ελληνισμό

επί αιώνες, εξακολουθώντας μάλιστα να υ­

βρίζουν τους αρχαίους προγόνους μας κα­

θώς και όσους ακολουθούν τα πρότυπα

τους με εθνικά και ηθικά απαράδεκτες δη­

λώσεις.

Καταλήγοντας, το ερώτημα που ανακύ­

πτει, πέραν όλων των άλλων, είναι το ακό­

λουθο: Γιατί ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδου-

λος, όπως δηλώνει στην εφημερίδα «Καθη­

μερινή» (29/4/2001), πασχίζει να «βαπτίσει»

τον Χριστό εβραίο, εξ' οίκου Δαυίδ καταγό­

μενο, αρνούμενος να αποδεχθεί την Άρια

καταγωγή του, αλλά και την πρωτοκαθεδρί­

α που απέδιδε στους Έλληνες; Γιατί ακόμη

ο Χριστόδουλος συναινεί στην περικοπή

του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου (Ιωάν. IB, 20-

23), όπου μεταξύ των άλλων αναφέρονται

τα ακόλουθα: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξα-

σθή ο υιός του ανθρώπου. Ελλάς γαρ μόνη

ανθρωπογέννει, φυτόν ουράνιον και βλά-

σθημα θείον, ηκριβωμένον. Λογισμόν αποτί-

κτουσα οικειούμενον επιστήμην». Ποιος α-

πέκοψε τα λόγια του Χριστού, γιατί και κά­

τω από ποια σκοπιμότητα ο Χριστόδουλος

αυτό το αποκρύπτει;

^Έτιίσης από πού απορρέει άραγε η έντο­

νη επιθυμία του να ταυτίσει τον Θεό των Ε­

βραίων και τον Θεό των Χριστιανών, εξο­

μοιώνοντας τους στο πρόσωπο του Ιεχωβά

της Παλαιάς Διαθήκης; (βλέπε ανωτέρω κεί­

μενο «Καθημερινής»). Μετά από όλα αυτά,

το καίριο ερώτημα που τίθεται είναι το ακό­

λουθο: Ποίας ξένης δυνάμεως το παιγνίδι

παίζει η Εκκλησία της Ελλάδος, τουλάχι­

στον σε ιδεολογικό επίπεδο; Και ακόμη με

ποιο δικαίωμα οι συνεχιστές του ανεθνικού

Σχολάριου που δήλωνε «μπορεί να μιλάω

την Ελληνική γλώσσα αλλά είμαι μόνο χρι­

στιανός», θέτουν ζήτημα εθνικού διχασμού,

δηλώνοντας ότι προκαλούνται όταν οι Έλ­

ληνες Εθνικοί επικαλούνται την Πατρώα

Θρησκεία και τον Πατρώο Πολιτισμό; Οι ί­

διοι οι μαυροφορεμένοι ιεράρχες δεν προ­

καλούν και δεν διχάζουν το Έθνος, όταν ε­

γκωμιάζουν παντοιοτρόπως τους εχθρούς

του Ελληνισμού εβραίους, τους οποίους

μάλιστα αποκαλούν -ω της ύβρεως- Έλλη­

νες;

Σα να μην έφθαναν όμως αυτά, μήνυμα

προς τον ελληνικό λαό να αποδεχθεί τους

ξένους που έρχονται στην χώρα μας, απηύ-

θηνε ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στο

πλαίσιο της παγκόσμιας ημέρας κατά του

ρατσισμού. Σε μία κρίσιμη περίοδο, καθορι­

στική θα λέγαμε για την περαιτέρω επιβίω­

ση του Ελληνισμού εξαιτίας της κρίσεως

ταυτότητος που υφίσταται αλλά και εξαιτί­

ας της νομιμοποιήσεως εκατομμυρίων ξέ­

νων που αλλοιώνουν πολιτισμικά και φυλετι­

κά την σύνθεση του πληθυσμού της χώρας

μας, ο αρχιεπίσκοπος σε αγαστή σύμπνοια

με τις δυνάμεις της παγκοσμιοποιήσεως, με

όλα αυτά δηλαδή τα σκοτεινά κέντρα που

προωθούν τον εφιάλτη της πολυφυλετικής

και πολυπολιτισμικής κοινωνίας, δήλωσε:

«Ας κάνουμε κάθε ξένο να νιώθει πως βρί­

σκεται στην πατρίδα του...», συνεχίζοντας

λέγων: «...δεν είναι λίγες οι φορές που ε­

μείς οι γηγενείς απογοητεύουμε τους ξέ­

νους και τους προκαλούμε θλίψη και δυστυ­

χία.»^.

Προφανώς ήρθαν τα άγρια να διώξουν

τα ήμερα... Για την εγκληματικότητα, την α­

νεργία, τον παρασιτισμό, την φυλετική και

πολιτισμική αλλοίωση που προκαλούν οι ξέ­

νοι, ο αρχιεπίσκοπος δεν έχει να πει τίποτε.

Ο δήθεν «εθνικός του λόγος», απόλυτα

φτιασιδωμένος, αντιφατικός και άκρατα υ­

ποκριτικός, στέρεψε... Η δημαγωγία έλαβε

τέλος. Οι μάσκες έπεσαν και τώρα αποκα­

λύπτεται ο αληθινός Χριστόδουλος. Αυτός

που απεκήρυξε τον Εθνοφυλετισμό ως αί­

ρεση με απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συ­

νόδου στις 8 Ιανουαρίου 2000, αυτός που

με αφορμή την προβοκατόρικη αναγραφή

αντισημιτικών συνθημάτων έσπευσε να δη­

μοσιοποιήσει, στις 29 Μαίου 2000, «επιστο­

λή συμπαράστασης» προς τον Πρόεδρο

του Κεντρικού Ισραηλητικού Συμβουλίου υ­

ποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι «στον τό­

πο αυτό δεν εβλάστησε ποτέ το αγκάθι του

ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας ή των δια­

κρίσεων σε βάρος ανθρώπων με διαφορετι­

κή πίστη ή γλώσσα και παιδεία...», τονίζο­

ντας ακόμη ότι «...αγωνίζομαι και θα αγωνί­

ζομαι για να μη φυτρώσουν ποτέ στην ελλη­

νική μας πατρίδα τα πικρά χόρτα του μί­

σους και της απόρριψης των άλλων»...

Αλήθεια, ο αρχιεπίσκοπος δεν γνωρίζει

πόσο «ρατσιστές» είναι οι ίδιοι οι εβραίοι;

Δεν έτυχε να ακούσει ποτέ για τα εγκλήμα­

τα που προκαλούν κι αν ναι, γιατί αποφεύ­

γει να τα καταδικάσει; Αγνοεί μήπως, αυτός

Ο Βαρθολομαίος με ραββίνους σε

διαθρησκευτικές διασκέψεις.

Ο Δ Ι Ω Γ Μ Ο Σ Τ Ω Ν Ε Λ Λ Η Ν Ω Ν 65

Του ρασοφόρου συνέτριψε ο πέλεκυς και η αξίνα

τα μεγαλόχαρα είδωλα

στα βάθη των ναών,

των συντριμ­μένων η ψυχή

δεν χάθηκε μ εκείνα,

φωτοπλανήτης έγινε

στα χάη των ουρανών, όσο που νέα

ζωντάνεψε αγαλματένια

κρίνα στου διαλεχτού

το λογισμό, στους κήπους

των σοφών.

Άναβε φωτιές καλόγερε

κάψε, κάψε, στα χαμένα καις.

Από τη στάχτη της φωτιάς σου,

της ιδέας ο χρυσαετός,

τις φτερούγες του τεντώνει

πιο πλατιές, προς τα ύψη,

προς το ΦΩΣ!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

ο τοσο μορφωμένος και ιστορικά κατηρτι-σμένος, τα εγκλήματα που έχει διαπράξει και εξακολουθεί να διαπράττει ο σιωνισμός κατά της Ελλάδος; Κι ακόμη, γιατί ενώ σπεύδει να καταδικάσει την αναγραφή αντι­σημιτικών συνθημάτων ως πράξη βεβηλώ-σεως, δεν πράττει το ίδιο και για την κατα­στροφή του μνημείου των Σαλαμινομάχων, για την καταστροφή του τοπίου όπου διεξή­χθη η μάχη του Μαραθώνα, για την κατα­στροφή του μνημείου των γερμανών αλεξι­πτωτιστών στο Μάλεμε;

Επιπροσθέτως, γιατί αποτελεί βασικό ο­μιλητή στα μνημόσυνα και στις άλλες τελε­τές των εβραίων; Είδε ποτέ τους εβραίους να παραστούν και να τιμήσουν τους πεσό­ντες μαχητές της ΕΛΔΥΚ;

Τους μακεδονομάχους; Τους πεσόντες αγωνιστές του 1821; Και καλώς πράττουν βεβαίως που δεν παρίστανται σε τέτοιες εκ­δηλώσεις, αφού είναι γνωστό ότι και με τους τούρκους συνεργάστηκαν κατά τα 400 χρόνια σκλαβιάς και στην πρόκληση της ε­θνικής κυπριακής τραγωδίας συνήργησαν (βλέπε ρόλο εβραίων Σίσκο-Κίσσιγκερ), αλ­λά και στην δημιουργία του μακεδόνικου κομιτάτου με τους εβραίους Γιόζεφ-Γιά-γκοφ μετείχαν και μάλιστα πρωταγωνιστι­κά...

Ας γνωρίζει ο αρχιεπίσκοπος ότι έχουμε επίγνωση πως εγκωμιάζει εχθρούς του Έ­θνους και ασκεί και από την πλευρά του ψυ­χολογική πίεση, ώστε να δεχθούν οι Έλλη­νες τους αλλότριους που ανάκαθεν είχαν

προηγούμενα με τον ελληνισμό με ανοικτές αγκάλες. Σε τι διαφέρει ο Χριστόδουλος α­πό τους ιθύνοντες της Λέσχης Μπίλντε-μπεργκ και των συναφών σιωνιστικών μηχα­νισμών, όταν δια λόγων και έργων αποβλέ­πει στο ίδιο αποτέλεσμα, ήτοι στην κατάλυ­ση της εθνικής συστάσεως του πληθυσμού και στην αλλοίωση των ηθών και των παρα­δόσεων από τον αλλοδαπό συρφετό;

Και ακόμη πως είναι δυνατόν ο Χριστό-δουλος να καταδικάζει λεκτικά την παγκο­σμιοποίηση από την μια μεριά, παραβλέπο­ντας ότι τα ιουδαϊκά-παυλικιανά του πρότυ­πα αναφέρουν «ουκ ένι Έλλην ή Ιουδαίος, εξ' ενός αίματος εποίησεν ο Θεός παν γέ­νος ανθρώπων» και από την άλλη να απαιτεί από τον ελληνικό λαό να ανοίξει τις αγκά­λες του στους τριτοκοσμικούς παρείσα­κτους λαθρομετανάστες;

Ποια ακόμη η σχέση, σχέση πνευματική, θρησκευτική, εθνική, του Χριστόδουλου με τον Πατρο-Κοσμά τον Αιτωλό, ο οποίος δια­χώριζε Έλληνες, Τούρκους και Εβραίους; Είναι γνωστό ότι η υποκρισία και ο φαρισα­ϊσμός αποτελεί ίδιον των ρασοφόρων, της πλειοψηφίας αυτών τουλάχιστον, ωστόσο είναι επίσης γνωστό ότι δεν μπορεί κάποιος, όσο «ειδήμων» και εάν είναι στην παραπλά­νηση, να ξεγελά τους πάντες επ' αόριστον.

Έρχεται η ώρα που οι μάσκες πέφτουν και αρχίζουν τα αποκαλυπτήρια, τα οποία είναι συνήθως και οδυνηρά.

Δούρειος ίππος λοιπόν ο Χριστόδουλος, κι ως τέτοιος θα κριθεί...

Όπου ραββίνος... και παπάς.

66

Ζ ΔΙΙΖΛΗΘΖ ΑΠΑΛΣΖΖ ΣΖΛ ΔΒΡΑΪΘΖ

ΘΡΖΘΔΤΣΗΘΖ ΠΑΡΑΘΚΖ

Ο ναόσ του Ελλανίου Διόσ ςτην Αίγινα. Ο

ιουδαιοχριςτιανιςμόσ δεν ςεβάςτηκε τίποτα

από την κληρονομιά μασ.

'ρνληαο απνξξίςεη ζπλεηδεηά ηνλ

ηνπδαηνρξηζηηαληζκφ σο κία θίβδε-

ηια ειιελνπξεπή έθθξαζε ζξε

ζθεπηηθφηεηαο ηνπ Έζλνπο καο, πξνιεηαί-

λεηαη ην έδαθνο θαη θαιιηεξγνχληαη νη πξν-

υπνζέζεηο γηα ηελ πλεπκαηηθή επαλειιήλη-ζε

ηνπ ιανχ καο, ελάληηα ζηνλ ηνπδατζκφ.

Γηα λα εμειιεληζζνχκε απφιπηα πξέπεη

θαη πάιη λα επηδεηήζνπκε ηελ Διιεληθή θν-

ζκναληίιεςε, δηα ηεο νπνίαο:

- Σίζεηαη ν θφζκνο εληφο ηνπ Τπάηνπ

Ό-ληνο, ηνπ Θενχ, θαη δηακέζνπ ηνπ Διιελη-

θνχ Πξνηχπνπ Εσήο απνζεψλεηαη ζξηακ-

βεπηηθά ν Άλζξσπνο.

- Δθδειψλεηαη ην θνζκηθφ γίγλεζζαη σο

Αξκνληθφο Ιφγνο.

- Δπαλαηνπνζεηνχληαη νη Παηξψνη Θενί

ζηα βάζξα ηνπο, θαζηζηάκελνη εθ λένπ θέ-

ληξα Αμηψλ, ζπληζηψληαο ηελ θνξχθσζε

ζηελ εμειηθηηθή εθείλε θιίκαθα ησλ δηαβαζ-

κίζεσλ ηηο νπνίεο δηέξρεηαη ν άλζξσπνο έσο

φηνπ λα θζάζεη ζηε Θέσζε.

- Θαζίζηαηαη εθ λένπ ην χκπαλ έκςπρν

θαη ζετθφ, απνηειεί δε ηκήκα κίαο αέλαεο ε-

μειηθηηθήο δηαδηθαζίαο θαηά ηε δηεμαγσγή

ηεο νπνίαο ν Θεφο πξαγκαηψλεηαη εληφο θαη

δηακέζνπ ησλ θνζκηθψλ δηεξγαζηψλ.

- Ηεξνπνηείηαη θαη πάιη ε Γε, αλαγλσξηδφ-

κελε σο πακκήηεηξα Θεά θαη πεγή ηξνθήο,

δσήο θαη ελέξγεηαο γηα φια ηα φληα, κεδέ

ησλ Θεψλ εμαηξνπκέλσλ.

- Δπέξρεηαη ε ζέσζε ηεο αλζξψπηλεο

ν-ληφηεηνο θάζε θνξά πνπ ν άλζξσπνο θα-

ηνξζψλεη, δηα ησλ πξάμεσλ ηνπ, λα ππεξβεί

ηνλ εαπηφ ηνπ θαη λα αλέιζεη ζηελ εμειηθηηθή

θιίκαθα.

- Δπηηπγράλεηαη ε ηζφηηκε ζρέζε θαη επη-

θνηλσλία αλζξψπνπ-Θενχ. Απηήλ αθξηβψο

ηελ αξκνληθή επηθνηλσλία ππνδήισλε ε χ-

παξμε δχν ηζνκεγεζψλ αγαικάησλ, ηνπ Γηφο

(Θενχ) θαη ηνπ Οκήξνπ (Αλζξψπνπ), ζηνλ

πεξίβνιν ηνπ Απνιιψλεηνπ Λανχ ζηνπο

Γειθνχο. Ζ αλζξψπηλε βνχιεζε βξίζθεη

πεδίν εθδειψζεσο αλεμάξηεηα απφ ηε ζετθή,

δελ πθίζηαηαη δε θακκία ηαπείλσζε, θακκία

δέζκεπζε, θαλέλαλ εθθνβηζκφ ή πα-

ξεκπφδηζε απφ θάπνηνλ βινζπξφ Θεφ φπσο ν

Ηερσβά.

- Θπξηαξρεί ε αληίιεςε φηη νη Θενί πιά-

ζνληαη θαη δεκηνπξγνχληαη θαη' εηθφλα θαη

θαζ' νκνίσζε ηνπ Αλζξψπνπ θη φρη ην αληί-

ζηξνθν, φπσο ππνζηεξίδνπλ νη

ηνπδαηνγε-λείο ζξεζθείεο. Απηήλ αθξηβψο ηελ

αληίιεςε εθθξάδεη ν αλζξσπνκνξθηζκφο θαη

ε εηθνληθή ζχιιεςε ησλ ζενηήησλ.

- Ηεξνπνηείηαη θαη πάιη ν θφζκνο, θαζη-

ζηάκελνο ην πεδίν εθδειψζεσο φισλ ησλ

δηεξγαζηψλ.

Δ;

67 Ο ΓΗΩΓΚΟ ΣΩΛ ΔΙΙΖΛΩΛ

- Η Αλήθεια κατακτάται και εμπεδώνεται

μέσα από τις αδιάκοπες προσπάθειες που

διεξάγει ο νοήμων άνθρωπος, ο μύστης της

γνώσεως. Δεν προσλαμβάνει «υπερβατική

αποκάλυψη» και η ανθρωπότητα δεν έχει α­

νάγκη «προφητών» για να την προσεγγίσει.

Έτσι ο άνθρωπος καθίσταται αυτοκυρίαρ-

χος και ρυθμιστής των κοσμικών δρωμένων.

- Εξαίρεται η Φύση και οι Δυνάμεις της

Ζωής καταλαμβάνουν τη δέουσα θέση τους

στον κοσμικό σχεδιασμό.

- Η θρησκευτική αντίληψη αποκτά σοβα­

ρό φιλοσοφικό και εν γένει επιστημονικό υ­

πόβαθρο και συνδέεται οργανικά με τις φυ­

λετικές και πολιτισμικές αντιλήψεις του Έ­

θνους που την εκφράζει, έχοντας επίγνωση

ότι η Εθνική Θρησκευτική δοξασία απορρέ­

ει άμεσα από τα θρησκευτικά βιώματα και

τις αξίες του Έθνους που εκπροσωπεί.

Σήμερα, σε μία εποχή κατά την οποία οι

οικουμενικές απαξίες έχουν κλονίσει την πί­

στη στις Εθνικές ιδιαιτερότητες, είναι ιστο­

ρική αναγκαιότητα να στραφούμε, εάν επι­

θυμούμε να επιβιώσουμε ως Έθνος, και πά­

λι στην ένδοξη Εθνική κοσμοαντίληψη.

Ο Ελληνισμός έχει πλέον απόλυτη ανά­

γκη από Κάθαρση, διότι, δια της αποδοχής

του εβραιοχριστιανισμού, διέπραξε μία ι­

στορική ύβρη απέναντι στις παραδόσεις και

στα πεπρωμένα της φυλής. Η Κάθαρση από

το ιουδαιοχριστιανικο μίασμα θα φέρει την

Ανάταση. Ανάταση, όμως, μόνο με τον εν­

στερνισμό των παραδοσιακών θρησκευτι­

κών αξιών, υπό τις οποίες μεγαλούργησε ο

Ελληνισμός, μπορεί να επιτευχθεί.

Καθιστώντας πεποίθηση μας ότι «Η Αρ­

χαία Ψυχή ζει μέσα μας, Αθέλητα Κρυμμέ­

νη», επανακτούμε τον Ελληνοκεντρικό προ­

σανατολισμό που θα μας οδηγήσει στην Ακ­

μή. Ο Ιερός σπινθήρας της Εθνικής Λατρεί­

ας ουδέποτε έσβησε, όχι τουλάχιστον όσο

υπάρχουν τα μνημεία των έργων του ενδό­

ξου προγονικού πολιτισμού.

Γνωρίζοντας ότι οι προγονικές παραδό­

σεις μας είναι ο ΑΝΑΤΕΛΛΩΝ ΕΛΛΗΝΙ­

ΣΜΟΣ, όπως αυτός περικλείεται στη Δελφι­

κή Ιδέα, το Έθνος μας έχει συνειδητή υπο­

χρέωση να αγωνισθεί για την ανοικοδόμη­

ση, συμβολικά και κυριολεκτικά, του συ­

ντριμμένου Ναού των Ελλήνων.

Αυτή την ουράνια παράδοση, την καθα­

γιασμένη από την Ολύμπια Ιεραρχία και

τους χιλιετείς μυστηριακούς θεσμούς-φο-

ρείς του αστείρευτου πνευματικού φωτός,

δεν έχουμε το δικαίωμα να την απεμπολή­

σουμε, εάν βεβαίως εμφωλεύουν στον εσώ­

τερο εαυτό μας τα στοιχεία εκείνα που κα­

θορίζουν την ελληνική ψυχοσύνθεση, αμίσ/

ρη από αλλότριες εκφυλιστικές προσμεί­

ξεις.

Η μυητική πορεία προς τον διαχρονικό

Όλυμπο είναι δύσβατη και, γι' αυτό, για

πολλούς αποτρεπτική. Ωστόσο συνιστά μία

μεγάλη δοκιμασία από την υπέρβαση της ο­

ποίας προσδιορίζεται η ειλικρίνεια και η α­

γνότητα των σκοπών μας. Ο εξαγνισμός α­

παιτεί θυσίες, προϋποθέτει σκληρές προ­

σπάθειες. Το κάλεσμα της προγονικής φω­

νής είναι ξεκάθαρο.

Τώρα ή ποτέ οφείλουμε να πορευθούμε

ιεροπρεπώς στην ατραπό των Ελλήνων Θε­

ών, των υπέρτατων αυτών μυστών. Εάν ακο­

λουθήσουμε αυτή την ατραπό, γρήγορα θα

κατανοήσουμε ότι μας οδηγεί σε διαρκώς

υψηλότερα επίπεδα κατανοήσεως της

πραγματικότητας.

Είθε το Ακτινοβόλο Φως των Ολυμπίων

Θεών να μας καθοδηγεί για πάντα.

ΥΡΙΣΙΑΝΙΚΕ ΚΛΟΠΕ ΑΠΟ

ΣΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΗ ζηηαληθή παξάδνζε ηνπ ζαλάηνπ θαη ηεο α-

λαζηάζεσο ηνπ Υξηζηνχ.

Ο φξνο άιισζηε Αλάζηαζε πξνέξρεηαη

απφ ην αξραηνειιεληθφ ξήκα Αλίζηεκη, πνπ

ζεκαίλεη ηελ επάλνδν ζηε δσή, ηελ αλαδσν-

γφλεζε δειαδή ηεο δσήο.

Δηακέζνπ απηήο ηεο παξαδφζεσο, ν κπ-

ζηθφο ππξήλαο ηεο νπνίαο κπνξεί λα κεηα-

βάιιεηαη σο πξνο ηα πξφζσπα, φρη φκσο θαη

σο πξνο ηελ νπζία ε νπνία παξακέλεη ίδηα θαη

απαξάιιαθηε αλά ηνπο αηψλεο, επέξρεηαη ε

εμνηθείσζε ηνπ αλζξψπνπ κε ην νξηαθφ

γεγνλφο ηνπ ζαλάηνπ. Σαπηφρξνλα δε

δηδάζθεηαη φηη ε έιεπζε ηνπ ζαλάηνπ λε-

θξψλεη θαη απνζπλζέηεη απιψο ην πιηθφ ζψκα,

απειεπζεξψλνληαο ηελ ςπρή θαη παξέρνληαο

ηεο ηελ δπλαηφηεηα ηεο αηψληαο θαη αελάνπ

ππάξμεσο ζε άιια πεδία.

Ο εζηαπξσκέλνο Οξθέαο, φπσο απεηθν-

λίδεηαη ζε αγγεία θαη παξαζηάζεηο, ην κπζν-

ινγηθφ ζπκβάλ ηνπ Ταθίλζνπ, ην νπνίν θαη

απεηέιεζε ηνλ ππξήλα ησλ ηεινπκέλσλ ζηηο

ιαθσληθέο Ακπθιέο Ταθηλζίσλ Ενξηψλ θαη

Σειεηψλ, απερνχλ ηελ ειιεληθή αληίιεςε πεξί

ηεο αζαλαζίαο ηεο ςπρήο θαη ηελ ππέξβαζε

ηνπ ζαλάηνπ, κία πίζηε δηαρξνληθή πνπ

θαηαδεηθλχεη ηελ αλσηεξφηεηα ηνπ Ειιεληθνχ

πλεχκαηνο θαη ησλ πςεινθξφλσλ δνμαζηψλ

ηνπ.

Σν γεγνλφο ηεο αλαζηάζεσο ηνπ

ζλή-ζθνληνο Θενχ, ζθνπφ έρεη λα κεηαδψζεη

ζηνπο αλζξψπνπο, θαηά αιιεγνξηθφ ηξφπν, ην

κήλπκα ηεο ηζρχνο ηνπ λφκνπ ηεο

κεηελ-ζαξθψζεσο, ηεο Επαλαγελλήζεσο

δειαδή, θαηλφκελν ην νπνίν εδξάδεηαη ζηελ

Παιηγ-

Οζάλαηνο θαη ε αλάζηαζε ηνπ Θενχ,

απνηειεί έλα παλάξραην κπζηεξηαθφ δξάκα νη

ξίδεο ηνπ νπνίνπ αλάγνληαη ζηελ αξρέγνλε

παξάδνζε ηνπ Ειιεληθνχ Κφζκνπ. ηελ βάζε

δε απηήο ηεο κπζηεξηαθήο ηειεηνπξγίαο,

ζηεξίρζεθε θαη ε θαηά πνιχ κεηαγελέζηεξε

ρξηζηηαληθή ζξεζθεία, αληηγξάθνληαο

επηθαλεηαθά ηελ πξνγελέζηεξε απηή

παξάδνζε θαη πξνζαξκφδνληαο ηελ ζηηο

δηθέο ηεο ιαηξεπηηθέο θαη ηειεηνπξγηθέο

αλάγθεο.

Ο Δηφλπζνο πνπ θνκκαηηάδεηαη απφ ηνπο

Σηηάλεο αιιά επαλαγελλάηαη θάζε ρξφλν, ν

Άδσληο πνπ ζθνηψλεηαη απφ έλαλ ρνίξν, θα-

ηέξρεηαη ζηνλ Άδε θαη αλαζηαίλεηαη ζξηακ-

βεπηηθά, ε Πεξζεθφλε πνπ δηακνηξάδεη ηελ

εηήζηα παξνπζία ηεο κεηαμχ Οιχκπνπ θαη

Κάησ Κφζκνπ, φληαο ζχδπγνο ηνπ Πινχησλα,

φια απηά ηα παξαδείγκαηα απνηεινχλ

κπζνινγηθά δξψκελα πνπ αιιεγνξνχλ ηελ

μεξαζία-ζάλαην ησλ θπηψλ θαηά ηνλ Υεηκψλα

θαη ηελ αλαγέλλεζε ηεο θχζεσο ηελ Άλνημε,

θαη' επέθηαζε δε ζπκβνιίδνπλ ηελ α-

λαθχθισζε ηεο δσήο θαη ηελ ςπρηθή αζαλαζία

ε νπνία εθδειψλεηαη είηε ζην πιηθφ-γήτ-λν

επίπεδν, είηε ζην άυιν-νπξάλην πεδίν.

Ο ζάλαηνο ηνπ Άδσλη, ε πέλζηκε αηκφ-

ζθαηξα πνπ δεκηνπξγεί ην γεγνλφο απηφ, ε

πνκπή πνπ πεξηθέξεη ηα λεθξηθά νκνηψκαηα

ηνπ Άδσλη ελ κέζσ ζξήλσλ, ε λεζηεία πνπ

επαθνινπζεί θαη ε ελ κέζσ θψησλ θαη κνπ-

ζηθψλ αλαγγειία ηεο αλαζηάζεσο ηνπ Θενχ

απφ ηνπο ηεξείο, φια απηά ηα δξψκελα απν-

ηεινχλ πξάμεηο πνπ αλαβηψλνπλ, έζησ θαη

θαθέθηππα, κέζα απφ ηελ αληίζηνηρε ρξη-

Εικόνα του Γιαχβέ ως

φοβερού και μισαλλόδοξου

θεού, έκφραση του ψυχισμού

των εβραίων και της

αντιλήψεως που έχουν

διαμορφώσει περί της

εξουσίας του κόσμου.

69 Ο ΔΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο εσταυρωμένος Ορφέας, παράσταση σε σφραγιδόλιθο από την οποίαν εμπνεύστηκαν τη σταύρωση του Ναζωραίου οι χριστιανοί. Ο σταυρός υπήρξε προϊστορικό ελληνικό σύμβολο το οποίο οικειοποιήθηκαν μεταγενέστερα οι χριστιανοί.

Μετόχι της αγ. Φιλοθέης στα Πατήσια, το οποίο κτίστηκε στη θέση όπου βρισκόταν κατά την αρχαιότητα εξοχικό ιερό, όπως επιμαρτυρεί και το τμήμα κίονα που έχει προσκολληθεί στον τοίχο του.

γενεσία των ψυχών. Πρόκειται για μία αρχέ­

γονη δοξασία η οποία αποτελούσε τον πυ­

ρήνα όλων των αρχαίων Ελληνικών Μυστη­

ρίων, και η οποία κατέστη αποδεκτή και από

την χριστιανική εκκλησία έως και την οικου­

μενική σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ., υιο­

θετώντας μία εβραιοχριστιανική υλιστική

εκδοχή.

Ο θάνατος για τους αρχαίους μύστες,

δεν συνιστούσε παρά το μεταμορφωτικό

μέσο για την έναρξη μίας άλλης φάσεως

ψυχικής ζωής. Καθόλου τυχαία, ο φιλόσο­

φος Ηράκλειτος απεφάνθη ότι για τους

θνητούς ο θάνατος αποτελεί αθάνατη ζωή.

Εξ' άλλου ο ίδιος ο σταυρός, που αποτελεί

για τον Χριστό το σύμβολο του μαρτυρικού

θανάτου, απετέλεσε έμβλημα της πίστεως

στην επερχόμενη ζωή, χιλιάδες χρόνια

προς της ελεύσεώς του. Το σύμβολο του

ελληνικού ισοσκελούς σταυρού, ή οποιαδή­

ποτε άλλη παραλλαγή του, το συναντούμε

στον προϊστορικό οικισμό της Χοιροκοιτίας

στην Κύπρο, σε ιερά και σε λατρευτικές πα­

ραστάσεις. Το αγγείο που απεικονίζει τον ε­

σταυρωμένο Ορφέα εν μέσω μυστηριακών

συμβολισμών και το κατά πολύ αρχαιότερο

αυτού αγαλματίδιο της Χοιροκοιτίας, είναι

επ' αυτού του γεγονότος άκρως αντιπροσω­

πευτικά.

Ο ίδιος ο σταυρός άλλωστε, ως αρχετυ-

πικό σύμβολο, αναφέρεται στην σύζευξη

του ουράνιου και του γήινου στοιχείου, ό­

πως νοητά υποδηλώνεται από την τομή της

οριζόντιας με την κάθετη γραμμή. Καθόλου

τυχαία ο Πλάτων στον «Τίμαιο» αναφέρει

πως ο Θεϊκός Τεχνίτης, επανένωσε τη δια­

μελισμένη συμπαντική ψυχή, πραγματο­

ποιώντας μία τομή που έφερε σχήμα σταυ­

ρού. Επίσης, δεν θα πρέπει να παραβλέ­

ψουμε ότι το σύμβολο του σταυρού αντα­

ποκρίνεται στην δημιουργική-ζωοποιό σύν­

θεση των τεσσάρων συστατικών στοιχείων

της Φύσεως, ήτοι τον αέρα, το νερό, τη γη

και τη φωτιά, γνωστά και από τον μυσταγω-

γό Εμπεδοκλή ως «ριζώματα πάντων», ως

γενεσιουργοί δηλαδή παράγοντες κάθε εκ-

φάνσεως δημιουργίας, έμψυχης αλλά και ά­

ψυχης.

Η ανάσταση του θνήσκοντος Θεού, με

όποιο μήνυμα αυτή συνειρμικά περικλείει

ως απολυτρωτικό γεγονός από τα δεσμά

του φόβου που επισείει το γεγονός του θα­

νάτου, ταυτίζεται με την διάρκεια της Εαρι­

νής Ισημερίας, περίοδο κατά την οποία συ­

ντελείται η Αναγέννηση της Φύσεως και πα­

ρατηρείται η έξαρση-αναζωογόνηση του/

φυτικού βασιλείου και εν γένει των Δυνάμε­

ων της Ζωής.

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΚΕΝΤΡΑ Ol ΓΚΡΕΜΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Είναι γνωστό, από το απώτατο παρελ­

θόν, ότι τα ιερά κέντρα, οι ναοί, τα

χρηστήρια αλλά και τα εγκοιμητήρια

της Ελληνικής Θρησκείας ήταν δομημένα

σε τόπους έμφορτα ενεργειακούς, σε ση­

μεία δηλαδή τέτοια της πατρώας γης απ' ό­

που διέρχονταν δίαυλοι ηλεκτρομαγνητικής

ενέργειας, προσδίδοντας τους ιδιότητες

ευεργετικές και συνάμα ιδιαίτερα ξεχωρι­

στές. Η παράμετρος αυτή, της επιλογής δη­

λαδή ενός ενεργειακά φορτισμένου τόπου

για την ανέγερση ιερού τεμένους, σχετίζε­

ται άμεσα με την θετική εκδήλωση των μα­

ντικών αλλά και των θεραπευτικών ιδιοτή­

των των χώρων αυτών, ως απότοκο της επε­

νέργειας των Θεών.

Μην λησμονούμε άλλωστε, ότι για τον

καθορισμό ενός τόπου προκειμένου να κα­

τασκευαστεί ένας ναός ή άλλο λατρευτικό

μνημείο, οι ιερείς κατέφευγαν είτε στο μα­

ντείο των Δελφών, είτε σε άλλο πυθόχρη-

στο μαντείο, συμβουλευόμενοι τους ενερ­

γειακούς «χάρτες» που διέθεταν οι ιερείς,

χάρτες οι οποίοι ήταν αποτυπωμένοι σε ιε­

ρά σχήματα ή και μνημεία, με αντιπροσω­

πευτικότερο τον ομφαλό των Δελφών, ανα­

φορικά με την καταλληλότητα ή όχι του συ­

γκεκριμένου σημείου, προς λατρευτική και

ιερουργική-λειτουργική χρήση. Η ίδια άλλω­

στε αρχή ίσχυε και για την επιλογή διαφό­

ρων γεωγραφικών τόπων για την ίδρυση πό­

λεων. Μία εκδοχή αναφέρει ότι οι γραμμές,

οι λεγόμενοι αγρηνοί, που περιβάλλουν τον

δελφικό ομφαλό, αντιπροσωπεύουν τα ηλε­

κτρομαγνητικά ρεύματα και τις γραμμές ε­

νεργείας που διατρέχουν την πατρώα γη, ο­

πότε και εκδηλώνεται σε όλη της την μεγα­

λοπρέπεια το φαινόμενο της Ιερής Γεωγρα­

φίας του Ελληνικού χώρου.

Επόμενο ήταν λοιπόν, είτε με την μέθο­

δο της ραβδοσκοπήσεως, είτε δια της κατα­

φυγής σε υπολογισμούς με βάση τις γεω-

To παρεκκλήσι της Μητροπόλεως Αθηνών

άγιος Ελευθέριος, με εμφανή άνωθεν της

εισόδου του αρχαιοελληνικά

μυστηριακά σύμβολα. Κάτω από τις βάσεις του, καθώς και κάτω

από τα υπόγεια της Μητροπόλεως, υπήρχε

ο ναός της Ειλειθυίας Αρτέμιδος,

προστάτιδος του τοκετού.

Απεικόνιση του τρόπου με τον οποίο ο

Πατριάρχης Νικηφόρος Α' «έπειθε» τους

Εθνικούς να ασπαστούν τον χριστιανισμό.

Κρατικό αρχείο Μόσχας.

Ο Δ Ι Ω Γ Μ Ο Σ Τ Ω Ν Ε Λ Λ Η Ν Ω Ν

I ' I M I M I I — I I I

Σημερινός χριστιανικός ναός του αγίου Ζαχαρία, στην κεντρική πλατεία της Ελευσίνας, με εμφανή τα σημάδια από το αρχαίο παρελθόν. Στον χώρο αυτό βρισκόταν ο ναός του Τριπτολέμου, ηλιακού ήρωος της Ελευσίνος.

mm γραφικές συντεταγμένες, οι ειδήμονες αρ­

χιτέκτονες και ιερείς της αρχαιότητος να ε­

πιλέγουν σημεία διαχεόμενα από ενεργεια­

κές δυνάμεις, ενώ η κατασκευή στα συγκε­

κριμένα σημεία των ιερών, δεν αποσκοπού­

σε σε τίποτε άλλο παρά στην συσσώρευση

και διαχείριση των ενεργειακών αυτών απο­

θεμάτων με ευεργετικά αποτελέσματα.

Καθόλου τυχαία λοιπόν οι ναοί της πα­

τρώας θρησκείας είχαν ανεγερθεί σε τό­

πους ιερούς, σε χώρους δηλαδή ενεργεια­

κά ζωτικούς, μία παράδοση που συνεχίσθη­

κε και διαιωνίσθηκε επί χιλιετηρίδες. Η επέ­

λαση του πολυθεϊστικού συγκρητισμού και

της παρακμής κατά τους χρόνους της ύστε­

ρης αρχαιότητας και συνακόλουθα η επι­

κράτηση του ιουδαιοχριστιανισμού «δια πυ­

ρός και σιδήρου», ως εντεταλμένο όργανο

του διεθνή ιουδαϊσμού, αποσκοπώντας

στην καταστροφή της πολιτιστικής και θρη­

σκευτικής εκείνης κληρονομιάς που προή­

γαγε την έρευνα και το φως, προκειμένου

να εγκαθιδρυθεί ένα σκοταδιστικό θεοκρα­

τικό καθεστώς σε εβραιομεσιανιστικές βά­

σεις, είχε ως αποτέλεσμα την συστηματική

λεηλασία και εν τέλει την καταστροφή των

αρχαίων ελληνικών ναών, παραδομένοι από

την εβραιοπληκτη εξουσία στο μένος των

φανατικών πιστών και των μαυροντυμένων

ρασοφόρων καθοδηγητών τους.

Οι καλλιεργημένοι χριστιανοί, γνωρίζο­

ντας την ενεργειακή σημασία και σπουδαιό­

τητα των σημείων στα οποία είχαν ανεγερ­

θεί οι αρχαίοι ναοί, τους επικάλυψαν, αφ' ε­

νός για να σβήσουν τα ίχνη της πατρώας

θρησκείας, αφ' ετέρου για να εκμεταλλευ­

θούν τις φυσικές ιδιότητες των επιλεγμένων

αυτών χώρων και τόπων. Στην προσπάθεια

τους μάλιστα να υποβάλλουν στις μάζες

την παραπλανητική αντίληψη ότι η ιουδαιο-

χριστιανική θρησκεία πορεύεται στα χνάρια

της αρχέγονης ελληνικής δήθεν λατρείας,

προσέδωσαν στους ναούς που κτίσθηκαν ε­

πί αρχαίων ερειπίων, ονόματα αγίων οι ο­

ποίοι είχαν ιδιότητες πανομοιότυπες αν όχι

και ταυτόσημες προς εκείνες των Ελλήνων

Θεών.

Έ τ σ ι , σε όσα σημεία της ελληνικής γης

υπήρχαν, κυρίως σε υψώματα και σε κορυ­

φές λόφων ή βουνών, ναοί του Απόλλωνος,

εμφανίσθηκαν στη θέση τους εκκλησίες του

αγίου Ηλία, όπου υφίσταντο ναοί του Διός

αντικαταστάθηκαν από ιερά του Παντοκρά­

τορα, όπως στην Πάτρα, αλλά όχι μόνο, ε­

κεί όπου ορθώνονταν ναοί της Δήμητρας

εμφανίσθηκαν ναοί του αγίου Δημητρίου,

στη θέση των ιερών του Ποσειδώνος ανε-

γέρθηκαν εκκλησίες αφιερωμένες στον ά­

γιο Νικόλαο, οι ναοί του Άρεως αντικατα­

στάθηκαν από εκείνους του αγίου Γεωργίου

κ.ο.κ. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις, οι

χριστιανοί επιχείρησαν να οικειοποιηθούν

ακόμη και επιφανείς φιλοσόφους της ελλη-

νικής παραδόσεως, σε μία προόπάθειά

τους να αποκτήσουν ελληνοπρεπή ερείσμα­

τα και να καταδείξουν μία κάποια συνάφεια

προς το ελληνικό πνεύμα.

Έ τ σ ι στο Άγιο Ό ρ ο ς , το οποίο να ση­

μειωθεί ότι αποτελούσε ιερό χώρο της Αρ­

τέμιδος και μερικώς άβατο για τους άν­

δρες, αλλά και στην Μονή Φιλανθρωπινών

στο νησί των Ιωαννίνων, εμφανίζονται σε

τοιχογραφίες ως άγιοι οι σοφοί της ελληνι­

κής αρχαιότητος, με αντιπροσωπευτικότε­

ρους τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Μέ­

χρι και τον Απολλώνειο τον Τυανέα επιχει­

ρούν να εμφανίσουν ως... «προ χριστού χρι­

στιανό», προσπάθεια ιδιαίτερα ύποπτη,

λαμβανομένου υπ' όψιν του γεγονότος ότι η

παρουσιαζόμενη ζωή του Ιησού παρουσία-

Η Ιερά εξέταση επί το

θεάρεστον έργο της, αυτό

της μεταμέλειας των

ψυχών, εν πνεύματι

αγάπης...

ζει αρκετά κοινά σημεία με τον προγενέστερο

αυτού Έλληνα θεουργό Απολλώνειο. Υποκείμενη

σε παρεμφερείς σκοπιμότητες εξ'άλλου, ήταν

και η ταύτιση κορυφαίων χριστιανικών επετείων

και εορτών προς αντίστοιχες της αρχαίας

Ελλάδας (Χριστού-γεννα-Χειμερινό Ηλιοστάσιο,

Πάσχα-Εαρινή Ισημερία κ.α.).

Δεν είναι λίγες μάλιστα οι περιπτώσεις όπου

οι ονομασίες κάποιων χριστιανικών ναών ή

μοναστηριών, περικλείουν συμβολισμούς οι

οποίοι ενέχουν μυστικά σχετικά με τις ιδιότητες

του υπεδάφους επί του οποίου έχουν ανεγερθεί.

Έτσι μοναστήρια όπως η «Κοίμηση της Θεοτόκου»

στην Πάρνηθα και αλλαχού, σφραγίζουν ή

«κοιμίζουν» όπως α--ναφερει η ονομασία τους

εισόδους σπηλαίων ή στοών που διατρέχουν

υπογείως την γη, ή ναοί όπως του αγίου Πέτρου

υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός κάποιου πετρώ-

ματος επί του υπεδάφους του ναού ή του

μνημείου. Ανάλογη σημασία έχουν και οι

προσωνυμίες που έχουν δοθεί σε μοναστήρια

όπως της «Παναγίας της Τρυπητής» στο Αίγιο,

αποτελώντας οροθέσια ανοιγμάτων, σπηλαίων,

στοών στην βραχώδη γη, (εν προκειμένω η

παράδοση θέλει παραπλεύρως της μονής, να

βρέθηκε εντός ανοίγμα-τος/σπηλιάς, η εικόνα

της Παναγίας, απ' όπου έλκει και την ονομασία

της «Τρυπητή»), η Εκατονταπυλιανή της Πάρου

κ.α.

Είναι γεγονός ότι πολλοί χριστιανικοί ναοί,

ανεγερθέντες επί αρχαίων ναών, διατηρούν τα

περάσματα και τα συστήματα των υπογείων

στοών που είχαν διανοίξει οι αρχαίοι προγονοί

μας και ήταν γνωστά στο ιερατείο,

χρησιμοποιούμενα είτε για λόγους

διαφυγής, είτε για υπόγεια επικοινωνία μεταξύ

δύο ιερών, είτε για να καταστήσουν την ροή των

ενεργειακών ρευμάτων ευκολότερη και

επωφελέστερη για τον άνθρωπο. (Δεν είναι

τυχαίο το γεγονός ότι το μαντείο του Τροφωνίου

στην Λιβαδειά συγκοινωνούσε με το χρηστήριο

των Δελφών μέσω υπόγειας στοάς η οποία

συντόμευε κατά πολύ την διαδρομή, από τον

ναό του Δαφνίου Απόλλωνος ξεκινούσε στοά

που κατέληγε στα Ελευσίνια ιερά, για να αναφέ-

ρουμε δύο μόνο περιπτώσεις όλως ενδεικτικά).

Το Τροφώνιο μαντείο περιβάλλεται από

Εντός της μονής της

Καισαριανής, διακρίνονται

πεσμένοι κίονες απ' τον

άλλοτε ναό της Δήμητρας

και της Πρωτογόνου Κόρης.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

74

Εγχάρακτος σταυρός σε

αρχαιοελληνική μαρμάρινη

πλάκα στους Δελφούς, την

οποία χάραξαν οι

ιουδαιοχριστιανοί μετά την

επικράτηση τους. Ο

φανατισμός και η

μισαλλοδοξία των οπαδών της

δήθεν θρησκείας της αγάπης,

στην αποθέωση τους.

οι οποίες μπορεί να είναι γνωστές στο ιερατείο,

αλλά δεν είναι προσβάσιμες στους πιστούς.

Αντίστοιχα, από το αγίασμα του Αγίου

Ανδρέα στην Πάτρα, παλαιό χρηστήριο της

Γαίας και στη συνέχεια ιερή πηγή καθαγια-

σμένο ύδατος αφιερωμένη στην Δήμητρα (Δη

Μήτηρ = Μητέρα Γη) και στην Αρτέμιδα, εκκινά

στοά η οποία καταλήγει στο φρούριο των

Πατρών. Υπόγεια επίσης στοά ξεκινά και από

την κρύπτη του ιερού της λεγόμενης «ρωσικής

εκκλησίας» του Λυκοδήμου, επί της οδού

Φιλελλήνων, αλλά και από την εκκλησία του

Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης,

συγκοινωνώντας με κατακόμβες και άλλα

υπόγεια περάσματα.

Επάνω σε έναν δεσπόζοντα λόφο, παρα-

πλεύρως της Αχερουσίας λίμνης που οδηγούσε

με την βάρκα του ο ψυχοπομπός Ερμής τους

θανόντες στο βασίλειο των νεκρών,

λειτουργούσε το νεκρομαντείο του Αχέροντα, το

οποίο αρχικά μιάνθηκε (μολύνθηκε) από την

ίδρυση χριστιανικού νεκροταφείου και

συνακόλουθα από την ίδρυση χριστιανικού

ναού, ενώ ο υπόγειος ναός της Αγίας Βαρβάρας

και ο υπέργειος της Αγίας Σοφίας, σφράγισαν

δια παντός τον περίφημο λάκκο του Αγαμήδη,

ήτοι το στόμιο απ' όπου συνετελείτο η κάθοδος

στο Τροφώνιο μαντείο της Λιβαδειάς.

Αντίστοιχα στην Σάμο, εντός αρχαίου

μαντείου έχει ανεγερθεί ναός του αγ. Βασιλείου,

πολύ κοντά στο Πυθαγόρειο, ενώ στο στόμιο της

λεγόμενης σπηλιάς του Νταβέλη, στην Πεντέλη,

χώρος ο οποίος λειτουργούσε ως τόπος

λατρείας των αρχαίων λατόμων, άντρο του

Πανός, πλησίον δε αυτού υπήρχαν σπήλαια

αφιερωμένα στις νύμφες,

αρκετά εκκλησάκια, τα οποία ανεγέρθηκαν

προφανώς για να «εξορκίσουν το κακό». Όμως

και η θόλος της Επιδαύρου, όπου ενευ-ρίσκετο,

σύμφωνα με την παράδοση ο τάφος του

Ασκληπιού, χρησιμοποιούμενη για

θεραπευτικούς σκοπούς, διέθεται ένα δίκτυο

στοών.

Σήμερα, σε πάμπολλες εκκλησίες, όπως στην

Αγία Δύναμη επί της οδού Μητροπόλεως, έξωθεν

του Υπουργείου Παιδείας, στην Αθήνα, ή στην

Μονή Πεντέλης, μέσα στα ιερά υπάρχουν

καταπακτές ή κρύπτες που οδηγούν σε δίκτυο

αρχαίων στοών, κρύπτες

Πάτρα, στον χώρο όπου

άλλοτε βρισκόταν πανάρχαιο

μαντείο της Γαίας και

αργότερα πηγή

καθαγιασμένου ύδατος της

Δήμητρος, σήμερα βρίσκεται

το άγιασμα του αγίου Ανδρέα.

έχουν ανεγερθεί εκκλησάκια προς «εξορκι­

σμό του κακού»...

Η μόλυνση των αρχαίων ιερών από την ί­

δρυση χριστιανικών νεκροταφείων παρα­

πλεύρως τους, συνίστατο στο γεγονός ότι η

συσσώρευση και απόθεση πτωμάτων σε έ­

ναν συγκεκριμένο χώρο, συνδυάζεται με

την έκλυση ηλεκτρομαγνητικών νεφών, που

καλούνται επιψυχίδια, με αποτέλεσμα την ε­

πιβάρυνση τόσο του χώρου, όσο και των αν­

θρώπων που δραστηριοποιούνται καθ' οιον­

δήποτε τρόπο σε αυτόν.

Στην περιοχή του Ταινάρου, εκεί όπου

βρισκόταν το περίφημο νεκυομαντείο της

αρχαιότητος, επί του Ποσειδωνίου ναού,

κατά την περίοδο του βυζαντινού μεσαίωνα,

ανεγέρθηκε εκκλησία του Ασωμάτου, δια-

σωζόμενη έως και σήμερα. Ανάλογο παρά­

δειγμα υπάρχει στην αρχαία Ολυμπία, όπου

αυτή τη φορά συνέβη η εγκαθίδρυση πα­

λαιοχριστιανικής εκκλησίας επί των ερειπί­

ων του εργαστηρίου του διάσημου γλύπτη

Φειδία, ενώ στην Επισκοπή της Αρκαδίας, έ­

χει ανεγερθεί εκκλησία επί αρχαίου θεά­

τρου, τα πλευρικά τμήματα μάλιστα του ο­

ποίου εξέχουν της χριστιανικής εκκλησίας!

Στην αρκαδική Μαντινεία, η εκκλησία

της αγίας Φωτεινής, εντελώς ιδιόρυθμη και

αποτελούμενη από αρχαία δομικά υλικά, έ­

χει ανεγερθεί επί των ερειπίων του ναού της

Αρτέμιδος και για την αποπεράτωση της έ­

χουν χρησιμοποιηθεί τμήματα επίσης από

τον παρακείμενο ναό της Θεάς Ήρας, ενώ

σπήλαια-εσοχές στο έδαφος απ' όπου ανα­

βλύζει είτε μύρο είτε νερό με ευεργετικές ι­

διότητες, όπως στην περίπτωση του αγιά­

σματος της αγίας Παρασκευής στην κοιλά­

δα των Τεμπών, αποτελούν κληρονομιά ή

καλύτερα μέρος της λεηλασίας του ιου-

δαιοχριστιανισμού από το πανάρχαιο πα­

ρελθόν...

Κάτωθεν του αγίου Ελευθερίου, του πα­

ρεκκλησίου της Μητροπόλεως, ευρίσκετο ο

ναός της Ειλειθυίας Αρτέμιδος, ο ναός της

Παρθένου Αθηνάς, από τον 6ο μεταχριστια-

νικό αιώνα, μετετράπη σε εκκλησία της Πα­

ναγίας, ενώ αγιογραφίες διασώζονται ακό­

μη στο εσωτερικό του από εκείνη την επο­

χή, το Ασκληπιείο στα πλευρά της Ακροπό-

Παραπλεύρως του Μυκηναϊκού ανακτόρου

και στον περίβολο του Ιερού Χώρου άνωθεν

του Πλουτωνίου, στην Ελευσίνα, έχει

ανεγερθεί νάίδριο αφιερωμένο στην

Παναγία.

Ακόμη ένα εγχάρακτο δείγμα «σεβασμού» προς την ελλληνική

παράδοση...

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

σμού, δεν υπήρξε γεγονός ελευθέρας επι­

λογής των Ελλήνων, αλλά το αποτέλεσμα

της διαμορφώσεως των πολιτικών και κοι­

νωνικών κατευθύνσεων από τα εξουσιαστι­

κά κέντρα της εποχής. Συνέπεια της επικρα-

τήσεως της ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας,

δεν ήταν απλά μία θρησκευτική μεταβολή,

αλλά η καταστροφή και ο αφανισμός του

Ελληνικού Πολιτισμού, καθώς η ελληνική

φιλοσοφία, τέχνη, επιστήμες, αρχιτεκτονι­

κή, λατρεία, θεωρήθηκαν από τους γιους

του Αβραάμ ως έργα ειδωλολατρικά και εν

πολλοίς «δαιμονικά» που έπρεπε να εκλεί­

ψουν.

Να εκλείψουν, υποτίθεται για να μην

προκαλούν, στην ουσία όμως για να μην α­

ποτελούν μέτρο συγκρίσεως με την ιου-

δαιοχριστιανική μιζέρια και παράγοντα ανα-

τάσεως προς υψιπετή φιλοσοφικά και αι­

σθητικά πρότυπα που καθιστούν τον άν­

θρωπο αυτοκυρίαρχο και απεγκλωβισμένο

από νοητικά και υπαρξιακά τέλματα.

Η πόλη των Αθηνών, όπως άλλωστε και

πολλές τοποθεσίες της Πελοποννήσου και

ορεινών περιοχών, απετέλεσαν τα έσχατα

προπύργια της Ελληνικής Θρησκείας, μέχρι

και τον 6ο ή και τον 9ο ακόμη μετά Χριστόν

αιώνα. Ιστορικές μαρτυρίες αναφέρουν πώς

όταν τον 4ο μ.Χ. αιώνα κηρύχθηκε ο χρι­

στιανισμός ως επίσημη κρατική θρησκεία,

στην πόλη της Παλλάδας Αθηνάς τα αγάλ­

ματα των Ελλήνων Θεών και οι ναοί έστεκαν

ακόμη όρθια, σε πείσμα της ξενόφερτης

θρησκείας, εξακολουθώντας να προσελκύ­

ουν τους θεοσεβείς προγόνους μας. Είχαν

ωστόσο παύσει να τελούνται οι θυσίες, καθ'

ότι είχαν απαγορευτεί. Ο βιογράφος του νε-

Άποψη από το μετόχι της μονής της Αγ.

Φιλοθέης στα Πατήσια, όπου εμφανώς η

εκκλησία έχει ανεγερθεί επί των ερειπίων

αρχαίου ναού, όπως επιμαρτυρεί και ο

εξέχον κίονας...

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 77

Άποψη από τα ερείπια αρχαίου ναού επί του οποίου έχει ανεγερθεί ο Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, στον λόφο του Φιλοπάππου. Το πόσο σεβάσθηκε ο ιουδαιοχριστιανισμός την αρχαία κληρονομιά, είναι ιδιαίτερα εμφανές...

οπλατωνικού φιλοσόφου Πρόκλου, ο Μαρί­

νος, αναφέρει πώς ο Πρόκλος θεράπευσε

την Ασκληπιγένεια, σύζυγο του άρχοντα

Θεαγένη, πραγματοποιώντας τελετή στον

εν Αθήναις ναό του Ασκληπιού. Έ ν α έτος ω­

στόσο μετά τον θάνατο του Πρόκλου, το

485 μ.Χ., το άγαλμα του Θεού είχε απομα­

κρυνθεί.

Έ ω ς και τα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα, ό­

πως προκύπτει από ταφικές επιγραφές που

βρέθηκαν στην Αθήνα, οι χριστιανοί αποτε­

λούσαν ακόμη μικρή μειοψηφία, αρχίζοντας

να επεκτείνονται μετά την δολοφονία του

Αυτοκράτορα Ιουλιανού. Περί τα μέσα του

5ου μ.Χ. αιώνα, ο ναός του Ηφαίστου, αφού

άλλαξε ο προσανατολισμός της εισόδου

του από ανατολικά προς τα δυτικά, μετε­

τράπη σε ναό του Αγίου Γεωργίου, ενώ ο

Ναός της Δήμητρας και της Κόρης, στη νό­

τια κοίτη του Ιλισσού, όπου ετελουντο τα εν

'Αγραις Μυστήρια, μετετράπη σε εκκλησία

της Παναγίας στην Πέτρα και πέριξ αυτού ι­

δρύθηκε νεκροταφείο.

Την ίδια τύχη είχαν και τα ιερά σπήλαια

που βρίσκονταν τις πλαγιές του βράχου της

Ακροπόλεως. Το σπήλαιο του Πανός αφιε­

ρώθηκε στον Άγ ιο Αθανάσιο, η Κλεψύδρα

μετονομάσθηκε σε ιερό τόπο των Αγίων Α­

ποστόλων, το χορηγικό μνημείο του Θρα-

σύλλου μεταβλήθηκε σε Παναγία την Σπη-

λιώτισσα, ενώ την μετατροπή δεν γλύτωσε

ούτε ο ναός της Παρθένου Αθηνάς, διακό­

σμου μένος με χριστιανικές τοιχογραφίες το

693 μ.Χ., το δε Ερεχθείο έγινε εκκλησία της

Αγίας Τριάδος. Το Ακληπιείο, ευρισκόμενο

στις παρυφές της Ακροπόλεως βορειοδυτι­

κά του Διονυσιακού θεάτρου, ισοπεδώθηκε

προκειμένου να ανεγερθεί ναός του Αγίων

Αναργύρων.

Οι μετατροπές αρχαίων ναών σε χρι­

στιανικές εκκλησίες, άφησαν ανεξίτηλα ε­

πάνω τους τα σημάδια των παρεμβάσεων,

δημιουργώντας κακότεχνα οικοδομήματα,

χαράζοντας τα αρχαία μάρμαρα και κατα­

στρέφοντας απαράμιλλα περικαλλή αρχιτε­

κτονήματα, προσβάλλοντας βάναυσα τις

θρησκευτικές και αισθητικές επιλογές των

προγόνων μας.

Όπισθεν της στοάς του Αττάλου, στην

Αθήνα, υπάρχουν ακόμη και σήμερα τα α­

πομεινάρια της βασιλικής του Αγίου Θωμά,

η οποία βρίσκεται επί αρχαίων τειχών και ε­

ρειπίων. Ο ναός ανηγέρθη κατά τον 6ο μ.Χ.

αιώνα και τελικά κατεδαφίσθηκε το 1845, ο­

πότε και ένα μέρος των δομικών του υλικών

χρησιμοποιήθηκε για την ανέγερση της Μη­

τροπόλεως των Αθηνών.

Φημολογείται ότι κάτω από την εκκλησί­

α, η οποία σημειωτέον ότι ανήκε στην οικο­

γένεια των Παλαιολόγων, επιφανής αθηναϊ­

κή οικογένεια που είχε συγγενικούς δε­

σμούς με την αυτοκρατορική οικογένεια

του Βυζαντίου, ξεκινούσε ένα δίκτυο στοών

το οποίο επικοινωνούσε με το αρχιεπισκοπι­

κό μέγαρο, τις στοές των Αγίων Αποστόλων

και το κύριο δίκτυο των στοών που διατρέ­

χουν την Αθήνα, εντός του οποίου υπάρ­

χουν κατακόμβες αλλά και μία αίθουσα με

τις σαρκοφάγους της οικογένειας των Πα­

λαιολόγων.

Ο Θεοδόσιος ο Β' εξέδωσε διάταγμα πε­

ρί καταστροφής όλων των αρχαίων ναών.

Με παρέμβαση όμως της συζύγου του, της

αυτοκράτειρας Ευδοκίας, η οποία ήταν κό­

ρη του φιλοσόφου Λεοντίου Ηρακλείδη και

προτού εκχριστιανισθεί λεγόταν Αθήναις,

κάμφθηκε η θέληση του Θεοδοσίου και τε­

λικά αντικατέστησε το ολέθριο σε συνέ­

πειες αυτό διάταγμα με ένα άλλο, που προ­

έβλεπε το κλείσιμο των εθνικών ναών, έως

ότου μετατραπούν και λειτουργήσουν ως

χριστιανικές εκκλησίες.

Έ τ σ ι , κάποια ιερά όπως ο Παρθενώνας

διεσώθησαν, ενώ κάποια άλλα δυστυχώς ι­

σοπεδώθηκαν στην συνέχεια, αναφυόμενες

παντού χριστιανικές εκκλησίες και ναίδρια,

όπως συναντούμε την Αγία Παρασκευή επί

της οδού Αιόλου, δίπλα στον ναό της Χρυ-

σοσπηλιωτίσσης, όπου εμφαίνονται αρχαία

ερείπια και κατάλοιπα από κιονόκρανα και

δεκάδες άλλες.

Όταν ο Παρθενώνας λειτούργησε ως

εκκλησία της Παναγίας της Αθηνιώτισσας,

το Ερεχθείο λειτούργησε ως ναός του Σω­

τήρα, μηδέ των σπηλαίων που περιβάλλουν

τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως (σπήλαιο

Πανός, Αγραύλου, Αφροδίτης, Απόλλωνος)

εξαιρουμένων από την πρακτική της μετα­

τροπής τους σε χριστιανικές εκκλησίες.

Ως ναός του Σωτήρος επίσης λειτούρ­

γησε προσωρινά και ο ναός του Ολυμπίου

«Ο μέγας Παν

δεν πέθανε,

ο μέγας Παν

δεν πεθαίνει,

η αρχαία ψυχή,

ζει μέσα μας

αθέλητα

κρυμμένη».

Κωστής Παλαμάς

Αρχαία ερείπια έξωθεν ναού αγ. Αικατερίνης

στην Πλάκα. Κάτω, περίβολος Εξαρχίας

Παν. Τάφου στην Αθήνα. Μία εικόνα -

ζωντανή απόδειξη του «πόσο σέβονται» οι

χριστιανοί την ελληνική μας κληρονομιά...

Ο Δ Ι Ω Γ Μ Ο Σ Τ Ω Ν Ε Λ Λ Η Ν Ω Ν 79

φίστατο το αρχαίο ιερό των Νυμφών. τα

Προπύλαια της Ακροπόλεως έδρευε κατά την

βυζαντινή περίοδο ο Μητροπολίτης των Αθηνών,

όπου υπήρχε και παρεκκλήσι, αφιερωμένο

στους Γαβριήλ και Μιχαήλ.

Εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η Αγία Φω-

τεινή Ιλισσού, υπήρχε ιερό της Εκάτης, ενώ με

τα ερείπια του ναού της Αγροτέρας Αρτέμιδος

ανηγέρθη ο χριστιανικός ναός της Παναγίας

στην Πέτρα, διασωζόμενος έως και το 1778,

χρονολογία όπου επήλθε η κατεδάφιση του από

τον τούρκο διοικητή των Αθηνών.

την βιβλιοθήκη του Αδριανού, εφαπτόταν η

εκκλησία των Αγίων Ασωμάτων, η οποία ανήκε

στην οικογένεια Χαλκοκονδύλη, ενώ το

εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου, ευρισκόμενο

επί της οδού Επιμενίδου στην Πλάκα, υπήρξε ο

τόπος όπου λειτούργησε ο Αθανάσιος Διάκος

και σκεπάζει αρχαίο δίκτυο στοών.

την Παλαιόπολη της Κέρκυρας, όπως

προκύπτει από ευρεθείσα επιγραφή που ανήκει

στον χριστιανό επίσκοπο Ιοβιανό, ομολογούνται

τα ακόλουθα: «Με βασιλική πίστη, τη σύντροφο

των παθών μου, για ένα, Ύψιστα Ευλογημένε,

αυτόν τον άγιο ναό έκτισα, καταστρέφοντας

τους περιβόλους των ναών και τους βωμούς

των Ελλήνων. Από ένα ταπεινό χέρι, ο Ιοβιανός

ανφιερώνει ένα δώρο στον βασιλέα».

Αντίστοιχα στην Νεμέα, όπως απέδειξε ο

διενεργών τις εκεί ανασκαφές αμερικανός

αρχαιολόγος Μύλλερ, οι χριστιανοί υπέσκαψαν

τα θεμέλια του ναού, ώστε να υποστεί

κατάρρευση, η οποία είναι έργο του ανθρώ-

πινου παράγοντα και δεν θα πρέπει να απο-

δίδεται σε σεισμική δραστηριότητα, όπως ε-

πιχειρήθηκε.

την αμοθράκη, στο Αμφιαράειο, στην

Ελευσίνα, στον Ραμνούντα Αττικής και σε

χιλιάδες άλλες τοποθεσίες, φανατικοί χριστιανοί

και αμαθείς-αδιάφοροι, θα οδηγήσουν

αριστουργήματα της αρχαιότητας στα

ασβεστοκάμινο, ώστε να φτιάξουν ασβέστη και

άλλα οικοδομικά υλικά για την ανέγερση των

σπιτιών τους.

Η πολιτική εξουσία επί των ημερών της

Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έθεσε την εθνική

θρησκεία σε μία απροκάλυπτη δίωξη, ε-

γκαθιδρύοντας την πνευματική και ιδεολογική

τρομοκρατία. Αποκαλυπτική επ' αυτού είναι η

εντολή του Αυτοκράτορα Αρκαδίου, ο οποίος

στις στις 1 3 Νοεμβρίου του 408 όρισε αν

κάποια αγάλματα βρίσκονται ακόμα μέσα στα

ιερά και στους ναούς δεχόμενα λατρεία

ειδωλολατρική, όπου και εάν συμβαίνει, να

εκριζωθούν εκ θεμελίων.

Σχεδιαστική απεικόνιση από

τον αρχιτέκτονα Μ. Κορρέ,

της ανατολικής πλευράς του

Παρθενώνος, εντός του

οποίου είχε στεγασθεί κατά

βε-βηλωτικό τρόπο η εκ-

κλησία της Παναγίας,

αλλοιώνοντας την αρχι-

τεκτονική, την φυσιογνωμία

και την ιερότητα του

ελληνικού ναού, μία ακόμα

απόδειξη της «αγάπης» και

της ανεξι-θρησκείας που

επικαλούνται οι χριστιανοί.

Διός, όπως επιμαρτυρεί ο ιστορικός ουρμελής,

ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι αργότερα επί των

κιόνων του ασκήτευσαν κάποιοι μοναχοί

στυλίτες. τον ναό του Ηφαίστου, έχουν βρεθεί

χαραγμένα ονόματα μοναχών και ηγουμένων,

αφού προτού χρησιμοποιηθεί ο ναός ως

εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, μετετράπη σε

μοναστήρι. Παραπλεύρως από το σημείο που

αρχίζει η οδός των Παναθηναίων, στον χώρο της

αρχαίας αθηναϊκής αγοράς, βρίσκεται η

εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, έχοντας

ανεγερθεί εκεί όπου υ-

Τμήμα αγιογραφίας του

12ου αιώνα, προερχόμενο

από το εσωτερικό του

Παρθενώνος, όταν αυτός

εχρησιμοποιείτο ως ναός

της Παναγίας

Αθηνιώτισσας.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 1

Ο ναός της Παναγίας της

Πέτρας, ο οποίος είχε

ανεγερθεί στον Ιλι-σό, με

δομικά υλικά από τον ναό

της Αγρο-τέρας Αρτέμιδος.

Μία πολυεθνική αυτοκρατορία ήθελε υ-

πηκόους υποταγμένους και σε αυτό δεν

διευκόλυνε η ελληνική αντίληψη και θρησκεία, η

οποία προέτασε την έρευνα αντί της ευπιστίας,

την φιλοσοφία και την αγωνιστική αντίληψη της

ζωής αντί του αναχωρη-τισμού, την ενδυνάμωση

του πνεύματος και του σώματος και όχι τις

παρακλυτικές γονυ-κλισίες. Ωστόσο, τον

Ελληνισμό, αν και τον δολοφόνησαν,

προηγουμένως τον καταλήστεψαν.

Ο Γουίλ Ντιράν, στο έργο του «Ιστορία

του Πολιτισμού», αναφέρει πώς η αρχαία

θρησκεία επιβίωσε στην μορφή αρχαίων τελετών

και συνηθειών οι οποίες έγιναν αυτούσια

αποδεκτές ή μεταμορφώθηκαν από την

εκκλησία. Επικουρική αυτής είναι η ομολογία του

χριστιανού απολογητή Τερτυλια-νού, ο οποίος στο

έργο του «Περί του Βαπτίσματος» (5)

παραδέχεται ότι το χριστιανικό βάπτισμα έχει την

προέλευση του στις αρχαίες τελετές εξαγνισμού

δια του ύδατος, καθαρτήριες πράξεις οι οποίες

λάμβαναν χώρα στα αρχαία μυστήρια.

Η εκκλησία της οικογένειας

Χαλκοκονδύλη, παραπλεύρως

της βιβλιοθήκης του

Αδριανού.

Καταπνίγει την αρχαία

κληρονομιά του Δαφνιού

Απόλλωνος, η βυζαντινή

μονή στο Δαφνί,

ποίος επισημαίνει: «οι πολυθεϊστικές θρησκείες

είναι συνήθως ανεκτικές όταν βρεθούν

αντιμέτωπες με άλλα θρησκεύματα. Έχουν

επίγνωση του γεγονότος ότι ο κόσμος ενοικείται

από άπειρες θεότητες και θεωρείται

επακόλουθο αυτού λοιπόν οι άνθρωποι να

λατρεύουν και άλλους Θεούς. Η θρησκευτική

αδιαλλαξία και ο δογματισμός είναι αμιγώς

γνώρισμα του μονοθεϊσμού».

Σο 335 μ.Χ. εγκαινιάζεται ο ναός του Πα-

ναγίου Σάφου, ο οποίος ανηγέρθη επί των

ερειπίων του ναού της Θεάς Αφροδίτης.

Προκειμένου να διακοσμηθεί πλουσιοπάροχα,

οι χριστιανοί επιδίδονται στην λεηλασία των

ναών των Εθνικών σε ολόκληρη την Μικρά Ασία

και στην Παλαιστίνη.

Δυσμενείς καιρικές συνθήκες προκαλούν

καταστροφή στην αγροτική συγκομιδή, γεγονός

το οποίο αποδίδεται από τους θρησκόληπτους

στους «μάγους και μάντεις», δηλαδή στο

ιερατείο και στους φιλοσόφους της Πατρώας

Θρησκείας. Νέοι διωγμοί εξαπολύονται, οι

οποίοι κορυφώνονται με την δολοφονία του

νεοπλατωνικού φιλοσόφου ώπατρου, ο οποίος

κατέβαλε την έσχατη προσπάθεια να

επαναφέρει τον Κωνσταντίνο στην πατρογονική

παράδοση, προκαλώντας την θανάσιμη μήνη

των χριστιανών.

Οι χριστιανοί ανταπέδιδαν τους διωγμούς των

Ρωμαίων στο πολλαπλάσιο, οι οποίοι όμως διωγμοί

για να είμαστε ειλικρινείς δεν προκλήθηκαν από

θρησκευτικά αίτια, αλλά για πολιτικούς λόγους.

Ενδεικτικά θα αναφερθεί ότι από τους 54

αυτοκράτορες που διακυβέρνησαν την

Αυτοκρατορία, μεταξύ της περιόδου 30-311 μ.Χ.,

μόνο περί τους δώδεκα τον αριθμό εξαπέλυσαν δΐωγ-

μούς κατά των χριστιανών, ωθούμενοι από τα

προαναφερόμενα κίνητρα.

ε αντιδιαστολή προς τους Ρωμαίους, οι

διωγμοί τους οποίους εξαπέλυσαν οι χριστιανοί

κατά των Ελλήνων Εθνικών, όταν παγιώθηκε η

δύναμη και η εξουσία τους, ήταν συνεχείς,

συστηματικοί, αποσκοπώντας στην πλήρη

εξάλειψη των ελληνικών παραδόσεων,

διαρκώντας περί τους 1 7 αιώνες.

Αλλά ακόμη και αυτό το γεγονός της

γεννήσεως του Χριστού, που συμβολικά

λαμβάνει χώρα τον Χειμώνα, διότι πραγματικά

συνέβη την Άνοιξη, αποτελεί αντιγραφή των

αρχαιοελληνικών εκείνων δρωμένων που

παρουσιάζουν ήρωες όπως τον Βάκχο, τον

Ηρακλή και τον Ορφέα που κατέρχονται στον

Άδη, συμβολίζοντας αν μη τι άλλο, τον αθάνατο

θεό που κυριαρχεί και στον άλλο κόσμο.

Ειδικότερα η θανή, ταφή και ανάσταση του

Χριστού εντός 3 ημερών, αλληγορεί καταφανώς

το γεγονός ότι ο ήλιος παραμένει σταθερός επί

3ήμερο, μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου, και

ακολούθως ανασταίνεται, μεγαλώνοντας η

μέρα σε σχέση με την νύκτα.

Ο χριστιανισμός επικαλείται την αγάπη.

Ωστόσο, κάθε άλλο παρά εφαρμογή αυτής της

αρχής έκανε κατά την επικράτηση του. Η

απάντηση βρίσκεται στα εύστοχα λόγια του

γερμανού φιλοσόφου οπενάουερ, ο ο-

«Ες έδαφος

φέρειν...»

ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ Ο ΠΕΛΕΚΥΣ ΚΙ Η ΑΞΙΝΑ.

Ολόκληρη η Αθήνα, ολόκληρη η Ελ­

λάδα, κρύβουν μία αμαρτωλή και

συνάμα τραγική ιστορία, αυτής της

καταστροφής των αρχαίων ναών, στα ερεί­

πια των οποίων επάνω εδράσθηκαν οι χρι­

στιανικοί ναοί και τους επικάλυψαν, για να

συγκαλύψουν το τεράστιο έγκλημα της δο­

λοφονίας του Ελληνικού Πολιτισμού, της Ε­

θνικής μας και θρησκευτικής μας Παραδό­

σεως από την λαίλαπα του ιουδαιοχριστια-

νισμού.

Επί της οδού Ερεχθέως, στεγάζεται η Ε­

ξαρχία του Παναγίου Τάφου. Κάμερες πα­

ρακολουθήσεως δεσπόζουν παντού, ενώ

αρχαία κατάλοιπα βρίσκονται διασκορπι­

σμένα στο προαύλιο της. Σίγουρα ο ναός

και το κτίριο των διοικητικών υπηρεσιών

σκεπάζουν πολύ σπουδαιότερα όσο και πα­

λαιότερα... Στην οδό Ερωτοκρίτου βρίσκε­

ται το ναΐδριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολό­

γου. Αμπαρωμένο και κλειδωμένο με λουκέ­

τα, είναι φανερό ότι προ πολλού έχει παύ­

σει να λειτουργεί. Στα εξωτερικά του τοιχία

τα σημάδια από το αρχαίο παρελθόν και

την λεηλασία που έχουν υποστεί οι γύρω

αρχαιότητες είναι κάτι περισσότερο από

προφανή...

Λίγα μέτρα παραπέρα, επί της οδού

Πρυτανείου, βρίσκεται ο Άγιος Νικόλαος ο

Ραγκαβάς, εκκλησία του 11ου μ.Χ. αιώνα.

Σε μία από τις γωνίες της, αν και σοβαντι-

σμένη, εξέχει ένα τμήμα από αρχαίο κιονό­

κρανο. Τραγική ειρωνία να ομιλούν περί συ-

ζεύξεως του χριστιανισμού με τον Ελληνι­

σμό, εκείνοι που αδυσώπητα στράφηκαν ε­

ναντίον κάθε Ελληνικής Παραδόσεως...

Στο τέρμα της οδού Ραγκαβά, προς την

κατεύθυνση της Ακροπόλεως, στα Αναφιώ­

τικα, και συγκεκριμένα στο σημείο εκείνο

που έχει τοποθετηθεί η αναμνηστική πλάκα

για τον Κ. Κουκίδη, βρίσκεται γατζωμένος

στους πρόποδες της Ακροπόλεως, ο Άγιος

Γεώργιος των Βράχων. Εντός αυτής, και ά­

νωθεν της Ωραίας Πύλης, δεσπόζει η επι­

γραφή «Χαίρε Αγία Σιών». Και σε αυτό τον

μικρό ναό, τα ερείπια από το αρχαίο παρελ­

θόν, όπως έχουν λαφυραγωγηθεί και εντοι-

χισθεί στο κακότεχνο αυτό εκκλησάκι, είναι

ευκρινή και στον πλέον αδαή.

Στην συμβολή των οδών Χαιρεφώντος

και Λυσικράτους, σε σημείο λίγο πιο κάτω

από την στάθμη του εδάφους-δρόμου, βρί­

σκεται η Αγία Αικατερίνη, εκκλησία η οποία

περιβάλλεται από αρχαιότητες και κίονες

που στέκονται ακόμη όρθιοι στην θέση

τους. Επί της οδού Μητροπόλεως, έξωθεν

του Υπουργείου Παιδείας, στέκει άσειστη η

Αγία Δύναμις, ένα μικρό εκκλησάκι που α­

ποτελεί μετόχι της Μονής Πεντέλης. Όπως

ο αρχιμανδρίτης Γ. Τερζής ομολογεί, σε

φωτοτυπημένο έντυπο που διατίθεται εντός

του ναϊδρίου, η «Αγία Δύναμις» κτίσθηκε ε­

πάνω στα ερείπια του ναού του Πατρώου

Ηρακλή, ενώ επισημαίνει ότι κάτω από την

Αγία Τράπεζα, υφίσταται κλίμακα η οποία

κατέρχεται σε βάθος 15 μέτρων, σε έναν

τεράστιο χώρο, σαν σπηλιά, απ' όπου ξεκι­

νά σήραγγα η οποία καταλήγει πλησίον της

Καισαριανής. Στον υπόγειο αυτό χώρο, πα­

ρατηρεί ο Αρχιμανδρίτης, κίονες και τοιχο­

γραφίες αποτελούν κατάλοιπα του αρχαίου

παρελθόντος, που οι εκπρόσωποι της δή­

θεν θρησκείας της «αγάπης» δεν σεβάσθη­

καν, προσθέτουμε εμείς...

Άποψη απ' το ναό της αγ. Αικατερίνης στην

οδό Λυσικράτους, στην Πλάκα. Οι αρχαίοι

κίονες είναι ιδιαίτερα ευκρινείς,

επιμαρτυρώντας την ύπαρξη αρχαίου ναού στον χώρο όπου κατά

πολύ αργότερα ανε-γέρθηκε η χριστιανική

εκκλησία.

Εντοιχισμένο αρχαίο κιονόκρανο στο ναό

του αγ. Νικολάου Ραγκαβά στην Πλάκα.

Ο Δ Ι Ω Γ Μ Ο Σ Τ Ω Ν Ε Λ Λ Η Ν Ω Ν 83

84

Η ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΓΕΝΝΗΗ ΘΕΟΣΑΛΣΩΝ ΑΝΔΡΩΝ

μεγάλη εορτή των Εθνικών προς τιμήν του

Ανίκητου Ηλίου. Η επιλογή της 25ης Δεκεμ-

βρίου ως ημερομηνία ερχομού του Χριστού

στον κόσμο, ταυτίζεται με την ημέρα γεννήσεως

θεόσταλτων ανδρών, φαινόμενο το οποίο

επισημαίνεται σε όλες τις εποχές. Η ι-

σχυροποίηση του Ήλιου, φυσικού και πνευ-

ματικού, ταυτίσθηκε με την γέννηση του

Βάκχου, του Αδώνιδος, του Ηρακλή, του Α-

πόλλωνα και άλλων μεγάλων μορφών με θεϊκή

προέλευση και καταγωγή, όπως θα καταδειχθεί

στη συνέχεια.

Η Ήρα, σύμφωνα με την αρχαία μυθολογική

παράδοση, είχε την ιδιότητα αν και έφερε στον

κόσμο τέκνα, να πλένεται σε καθαγιασμένες

πηγές, από το λουτρό δε αυτό να επανακτά την

παρθενία της. Η σύζυγος του Διός, εκαυχάτο ότι

έφερε στη ζωή τον Άρη και την Ήβη, δίχως να

μεσολαβήσει παρέμβαση ανδρός, ενώ ο Ζευς

φέρεται να έφερε στην ζωή την Αθηνά,

εξερχόμενη η θεά της οφίας απευθείας απ'

την κεφαλή του. Αιεπάρθενος όμως ήταν και η

Αθηνά, ιδιότητα η οποία αιώνες αργότερα

αποδώ-θηκε στην μητέρα του Χριστού, την

επωνο-μαζόμενη και καθ' όλα Αγία, ή Παναγία.

Ο βλαστικός Θεός Διόνυσος, γεννήθηκε όταν

μετά τον θάνατο της μητέρας του εμέλης, ο

Δίας τον τοποθέτησε μέσα στον μηρό του για να

αναπτυχθεί και να έρθει σε υλική και βιολογική

εκδήλωση. Η ηρωική φυσιογνωμία του Περσέα

θρυλείται ότι προήλθε από την παρθένα Δανάη,

δίχως να μεσολαβήσει ανδρική συμμετοχή. Ο

θεουργός και φιλόσοφος Απολλώνειος ο

Συανέας, ο οποίος φέρεται να έζησε περί το

δεύτερο μισό του 1ου μ.Χ. αιώνα, φέρεται να

γεννήθηκε από άμωμη επίσης σύλληψη.

υγκεκριμένα, σύμφωνα με τις διασωζόμενες

παραδόσεις, ο θαλάσσιος θεός Πρωτέας,

εμφανίσθηκε στην μητέρα του Απολλωνείου

στον ύπνο της και της γνωστοποίησε ότι

επιθυμία του είναι να ενσαρκωθεί μέσω εκείνης.

Κάποια μέρα, μαζεύοντας εκείνη σε ένα ξέφωτο

λουλούδια, αποκοιμήθηκε και τότε είδε στον

ύπνο της κύκνους να την περιβάλλουν, άδοντας

έναν γλυκό σκοπό. Ξυπνώντας, γέννησε ένα

αγόρι, ενώ αστραπές διέτρεχαν τον Ουρανό,

αναγγέλοντας την γέννηση του Έλληνα ημιθέου.

Σα ευεργετικά έργα και η προσφορά του

Απολλωνείου του Συανέα ήταν τέτοιας

εκτάσεως, ώστε κατά τον 3ο μ.Χ. αιώνα, ο

Αυτοκράτορας Αλέξανδρος ο κληρός,

τοποθέτησε την μορφή του Απολλωνείου δίπλα

στην εικόνα του Χριστού, σε ειδικό ναό που είχε

ο ίδιος ανα-

Η Δήμητρα μυεί στην

γεωργική τέχνη και στην

καλλιέργεια του σίτου, αλλά

και των ψυχών, τον ήρωα

Τριπτόλεμο, φερόμενο επί

πτερωτού άρματος, σημάδι

της ουράνιας - ηλιακής

καταγωγής του.

Ηπαρθενογέννεση όπως εξιστορείται στον

χριστιανισμό δια της εκδηλώσεως του Χριστού,

δεν αποτελεί θρησκευτική πρωτοτυπία.

Αντίθετα συνιστά την επανάληψη μίας

αρχέγονης παραδόσεως, η οποία έλκει την

προέλευση της από το απώτατο παρελθόν,

μετουσιωνόμενη σε θρησκευτική δοξασία σε

πολλές αρχαίες θρησκείες. Ως γνωστόν η

φυσική ημερομηνία γεννήσεως του Ιησού,

εντοπίζεται στην περίοδο της Ανοίξεως και

συγκεκριμένα περί τις 2 Απριλίου, όπως

αναγράφει σχετικά ο άγιος της χριστιανοσύνης

Ιπόλυτος. Ωστόσο τοποθετήθηκε συμβολικά

στην καρδιά του Χειμώνα, ώστε να

υποκαταστήσει την μεγάλη γιορτή του αρχαίου

κόσμου, συμπίπτοντας με το Χειμερινό

Ηλιοστάσιο, την

γείρει, προς ικανοποίηση των λατρευτικών

αναγκών της οικογενείας του.

Λέγεται ότι η γέννηση του Χριστού, συ-

νοδεύτηκε ή μάλλον προαναγγέλθηκε από την

εμφάνιση ορισμένων αστεριών στο ουράνιο

στερέωμα. Όμως η παράδοση αυτή αναφέρεται

σε κάθε εμφάνιση θεόσταλτης μορφής,

δεκάδες αιώνες προ του ερχομού του Χριστού.

Η φάτνη στην οποία γεννήθηκε, προσιδιάζει στα

σπήλαια, αρχέγονους λατρευτικούς χώρους των

δυνάμεων της Φύσεως αλλά και του Πάνα. Σο

σπήλαιο συμβολίζει τη φυσική μήτρα, είναι ο

φυσικός τόπος που επικοινωνεί με τα έγκατα

της γης. Γι' αυτό άλλωστε θεωρήθηκαν ως ά-

ντρα πνευμάτων και από πρωτόγονονες κα-

τοικίες, μετατράπηκαν σε λατρευτικούς χώρους,

σε ναούς των Κίυμφών αλλά και του Πανός. Ο

ίδιος ο πανυπέρτατος Δίας, γεννήθηκε από τη

Ρέα1 εντός σπηλαίου, όπως άλλωστε και ο

Ερμής, στο Λύκαιο όρος της Αρκαδίας. τις 6

Ιανουαρίου, οι κάτοικοι της Αλεξάνδρειας, κατά

την περίοδο εμφανίσεως του χριστιανισμού,

εόρταζαν την γέννηση εντός σπηλαίου του Θεού

Έωνα, προερχόμενου και αυτού από

παρθενογέννηση, όπως και ο Διόνυσος Λικνίτης.

Καθόλου τυχαία, η 6η Ιανουαρίου, υιοθετήθηκε

από τους χριστιανούς μεταγενέστερα ως τα

Θε-οφάνεια, λέξη σύνθετη έκτου Θεός+φαίνω,

δηλαδή η εκδήλωση του Θεού.

Σο άγιο πνεύμα στον χριστιανισμό συμ-

βολίζεται με το περιστέρι, πτηνό το οποίο

κατείχε ωστόσο ιερή σημασία ήδη στην αρχαία

Ελλάδα. ύμφωνα με την ελληνική παράδοση, η

Αφροδίτη παριστάνεται συχνά με ένα περιστέρι

ανά χείρας, θεωρούμενο ιερό πουλί, γι' αυτό και

τα περιστέρια ανευρίσκονταν σε αφθονία στους

ναούς και στα τελε-στήριά της. ε ορισμένες

περιστάσεις, περιγράφεται η μεταμόρφωση του

Διός σε περιστέρι, έχων ανθρώπινη φωνή, ενώ

να σημειώσουμε ότι περιστέρια εκόμιζαν την

αμβροσία, την θεϊκή τροφή στον Όλυμπο. Ως

πτηνό, λοιπόν, καθόλου τυχαία, θεωρήθηκε

ιερό, αφού ανυψωνόμενο από τη γη έως τους

ουρανούς, έχει το χάρισμα της θεϊκής

επικοινωνίας, όντας από τα πανάρχαια χρόνια

αγγελιοφόρος.

την χριστιανική παράδοση, ο Χριστός

αποκαλείται θεάνθρωπος. Σούτο ωστόσο δεν

είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο. Από τα

πανάρχαια χρόνια, η ελληνική παράδοση ήθελε

Θεούς να κατέρχονται στην γη και να σμίγουν

ερωτικά με ενάρετες θνητές, καρπός δε των

ενώσεων αυτών ήταν η γέννηση ηρώων, θεών

και ημιθέων. Οι Διόσκουροι, ο Ηρακλής, ο

Περσέας, ο Ασκληπιός, δεν ή-

Ο Βάκχος-Διόνυσος,

η γέννηση του οποίου

γιορταζόταν στις 25

Δεκεμβρίου, όπως

άλλωστε και άλλων

ηλιακών ηρώων.

ταν τίποτε άλλο παρά θεϊκά τέκνα, γεννήματα

που διεκδικούσαν την πατρότητα του Διός. Ο

ίδιος θρύλος περιβάλλει την γέννηση του Μ.

Αλεξάνδρου, καθώς ο Πλούταρχος εξιστορεί την

παράδοση που θέλει την γέννηση του γιού της

μαινάδας Ολυμπιάδας, ως προϊόν συζεύξεώς της

με τον Δία και όχι με τον βασιλιά μεν, θνητό δε,

Φίλιππο. Εξιστορείται ότι συνέλαβε τον Αλέξαν-

δρο, όταν ο Δίας την προσήγγισε ερωτικά

μεταμορφωνόμενος σε φίδι. (Πλουτάρχου, Βίοι

Παράλληλοι, IX). Όταν δε ο Αλέξανδρος μετέβη

κατά την διάρκεια των εκστρατειών του στο

μαντείο του Άμμωνος-Ρα, θέλοντας να ρωτήσει

εάν τιμωρήθηκαν οι δολοφόνοι του φυσικού του

πατέρα, οι ιερείς οι οποίοι τον υποδέχθηκαν με

τιμές Θεού, τον συνεβούλεψαν να μην ασεβεί,

διότι η καταγωγή του ήταν θεϊκή. Ανάλογη φήμη

ακολουθούσε την γέννηση του φιλοσόφου

Πλάτωνος από την θνητή Περικτυόνη, απο-

δίδοντας την γέννηση του σε σύζευξη αυτής με

τον Θεό Απόλλωνα.

Αυτός ακριβώς είναι και ο θείος Λόγος, η

ενσάρκωση και εκδήλωση δηλαδή της θείας

ουσίας, όπως απορρέει από την ηρακλεί-τιο

φιλοσοφική αντίληψη. Κατά μία άλλη εκδοχή,

αναφορικά με την γέννηση του Διονύσου,

υφίσταται την καταδίωξη της Ήρας και ενώ

φεύγει έντρομος να αποφύγει την μήνη της,

υφίσταται τον κατακερματισμό του από τους

Σιτάνες, οι οποίοι αφού προβούν στην βρώση των

σαρκών του, ενσωματώνοντας εντός τους τη θεία

ουσία, κατακεραυνώνο-

8

5

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Άποψη του Νεκρομαντείου του Αχέροντα, το οποίο έχει βεβηλωθεί από την ανέγερση χριστιανικού ναού και την εγκαθίδρυση στον χώρο αυτό κοιμητηρίου.

Άποψη του ναού του Ηφαίστου, κάτω από το δάπεδο του οποίου κάτοικοι της περιοχής εξιστορούν ότι υπήρχε κρύπτη, στην οποία φυλάσσονταν κιβώτια με περγαμηνές που αφηγούνταν την προϊστορία των αθηνών, και στο πλαίσιο των

νται από τον Δία και από τις στάχτες τους

γεννώνται οι βροτοί, οι οποίοι πλέον καθί­

στανται τρισυπόστατοι και διφυείς, μετέ­

χουν δηλαδή τόσο στην αθάνατη όσο και

στην θνητή ουσία.

Σημαντική όμως είναι και η επιρροή των

αρχαιοελληνικών εθίμων στην διαμόρφωση

των χριστουγεννιάτικων παραδόσεων. Ο

στολισμός του Δένδρου, δεν αποτελεί τίπο­

τε άλλο παρά πανάρχαιο έθιμο, σύμφωνα

με το οποίο οι πρόγονοι μας αλλά και οι ρω­

μαίοι, στόλιζαν άκοπα δέντρα εντός των δα­

σών με φρούτα, κεριά, δώρα, πολύχρωμες

κορδέλες και μεταλλικά σφαιρίδια, προς τι­

μήν του Κρόνου, θεωρώντας τον προστάτη

της γονιμότητος της γης. Τα δε μεταλλικά

σφαιρίδια, απεικόνιζαν επίσης τους πλανή­

τες που περιέβαλλαν τη γη.

Το Ιερό Δένδρο, αποτελεί ένα έθιμο που

ανάγεται σε πανάρχαια ιερατικά και μυητικά

δρώμενα, καθώς απηχεί την αρχή του κο­

σμικού δέντρου, του θρυλικού Υγκραζύλ,

σύμφωνα με την βορειοευρωπαϊκή παράδο­

ση. Το δέντρο επίσης τιμήθηκε από το απώ­

τατο παρελθόν, διότι στις κουφάλες και

στους κορμούς των δέντρων, στεγάσθηκαν

τα πρώτα ξόανα που χρησιμοποιήθηκαν για

λατρευτικούς σκοπούς προς τιμήν των Θε­

ών.

Έ τ σ ι το Δέντρο, πέραν του ότι απέκτησε

ιερό χαρακτήρα, θεωρούμενο ενδιαίτημα

των Θεών αλλά και των πνευμάτων, θεωρή­

θηκε σύμβολο της επαναγεννήσεως, καθώς

η μεταβολή που υφίσταται κατά την έλευση

των εποχών, σε σχέση με τα φύλλα και τους

καρπούς του, συνδέθηκε με την εναλλαγή

των φάσεων της ζωής, ήτοι με την γέννηση,

ακμή-μεσουράνημα, παρακμή και θάνατο

για να έλθει και πάλι ελπιδοφόρα η γέννη­

ση, ένα φαινόμενο το οποίο συμβολίζει και

η πορεία του ηλιακού άρματος στο ουράνιο

στερέωμα, κατά τις διάφορες φάσεις της η­

μέρας.

Ακόμη το δέντρο θεωρήθηκε ότι εκφρά­

ζει κάθε κοσμική και δημιουργική έκφανση,

Εικαστική άποψη της χριστιανικής «αγάπης»...

Η ζωή των ιουδαιοχριστιανών,

εφαρμόζοντας τις εντολές του Σαύλου,

εντολές καθαρά αφύσικες και απάνθρωπες,

καθίσταται αντιφυσική. Τα άπειρα κρούσματα

κιναιδισμού στις τάξεις των ρασοφόρων το

αποδεικνύουν. Η ανοχή και η

συγχώρεση που επιβεβαιώθηκε

πρόσφατα από τη ρήση του Χριστόδουλου «κι

εγώ σας πάω», «ελάτε όπως είστε στην

εκκλησία», εντείνει το φαινόμενο.

Φαίνεται λοιπόν, πως κάποιοι για να

δικαιολογήσουν υποσυνείδητα την

ιδιορυθμία τους, σκέφθηκαν να

απεικονίσουν και τον φερόμενο ως ιδρυτή

της θρησκείας τους, σε στάση που συνειρμικά

παραπέμπει στην αποδοχή της

συμπεριφοράς τους...

Ο Δ Ι Ω Γ Μ Ο Σ Τ Ω Ν Ε Λ Λ Η Ν Ω Ν 8 7

Τ Ο Κ Α Θ Ο Ρ Ι Σ Τ Ι Κ Ο Ε Ρ Ω Τ Η Μ Α

Ορφέας και Ευριδίκη, δύο σύμβολα στην αναζήτηση της αθανασίας της ψυχής, που τόσο πολέμησε ο ιουδαιοχριστιανισμός.

Ηπαράθεση των όσων γράφονται στο

βιβλίο αυτό έχει χαρακτήρα ιστορι­

κής αναφοράς και αναφέρεται σε α­

ληθινά δρώμενα, χωρίς καμμία πρόθεση να

προσλάβει «αντιχριστιανικό» χαρακτήρα.

Σκοπός αυτής της μελέτης δεν είναι να

αντιστρατευθεί μία θρησκεία ή να προπα­

γανδίσει υπέρ κάποιας άλλης, αλλά να απο­

καταστήσει την ιστορική πραγματικότητα.

Δε μας ενοχλεί ο χριστιανισμός ως θρη­

σκεία, ούτε μας απασχολεί η πορεία του γε­

νικώς. Μας παρενοχλεί η ανθελληνική δρά­

ση πορωμένων ρασοφόρων, η οποία εκδη­

λώθηκε κατά κύριο λόγο σε μία δεδομένη ι­

στορική περίοδο.

Δυστυχώς, ο θρησκευτικός φανατισμός

ακόμη και σήμερα δεν έχει κατασιγάσει. Ό­

σο τα θρησκευτικά συμφέροντα και επιδιώ­

ξεις προεξάρχουν του εθνικού χρέους, θα

εξακολουθεί να διαιωνίζεται μία κατάσταση

επιζήμια και καθ' όλα νοσηρή, που θα κλυ­

δωνίζει επ' άπειρον το Έθνος.

Εξ' άλλου, η εμμονή θρησκευτικών, κι ό­

χι μόνο, κύκλων στην αναγραφή του θρη­

σκεύματος στις ταυτότητες και συνακόλου­

θα η άσκηση σχετικών πιέσεων προς την

Πολιτεία για τη διατήρηση του μέτρου αυ­

τού, αποτελεί ένα μείζονος σημασίας ζήτη­

μα, το οποίο θα πρέπει να απασχολήσει συ­

νειδητά κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Αν και

εξεταζόμενο επιφανειακά μπορεί εσφαλμέ­

να να θεωρηθεί ότι αφορά αποκλειστικά κά­

ποιες θρησκευτικές μειοψηφίες, εμβαθύνο­

ντας στην ουσία του, προκύπτει ότι αποτε­

λεί ένα καθολικό πρόβλημα συνειδησιακής

φύσεως, δεδομένου ότι άπτεται της ισχύος,

της εφαρμογής και του σεβασμού των θε­

μελιωδών θρησκευτικών ελευθεριών.

Η διαιώνιση αναχρονιστικών αντιλήψεων

που προσλαμβάνουν τη μορφή των θρη­

σκευτικών διακρίσεων, στοχεύοντας στην

κατηγοριοποίηση των πολιτών και, κατ' επέ­

κταση, ευρύτερων πληθυσμιακών συνόλων

με γνώμονα τη θρησκευτική τους συμπερι­

φορά, αποτελούν κατάλοιπα βάρβαρων και

καθ' ολοκληρίαν σκοταδιστικών μεθόδων, οι

οποίες σε τελευταία ανάλυση όχι μόνο δεν

προσιδιάζουν στον νοήμονα άνθρωπο, αλλά

αντίκεινται στην ίδια την αρχή της ελεύθε­

ρης εκφράσεως της προσωπικότητας, κα­

θώς κάθε θρησκευτική πεποίθηση πρέπει να

καθίσταται σεβαστή.

Μία σύντομη ιστορική αναδρομή αρκεί

για να καταδείξει ότι η διάκριση με κριτήριο

τη θρησκευτική τοποθέτηση απετέλεσε ανέ­

καθεν το προοίμιο για την υποκίνηση διωγ­

μών. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, η αναγρα­

φή του θρησκεύματος σε επίσημα κρατικά

έγγραφα και πιστοποιητικά αποτελεί προ­

σβολή για κάθε απροκατάληπτο και αδογ-

Βεβηλωμένα με

χριστιανικούς σταυρούς,

αρχαία μάρμαρα από

τον ναό του Ικαρίου

Διονύσου, στην Πεντέλη.

μάτιστο άνθρωπο. Παράλληλη η τροφοδότηση

αυτού του αιτήματος από τους ποικιλώνυμους

εκπροσώπους του θρησκευτικού φανατισμού

υποκρύπτει ευνόητες σκοπιμότητες με

προφανείς προεκτάσεις και προσανατολισμούς.

Ενστερνιζόμενοι τις θεμελιώδεις αρχές της

φιλοσοφικής ανεξιθρησκείας και της

πνευματικής ανοχης, ως απόρροια και έ-

μπρακτη ένδειξη ευρύτητας πνεύματος και

νοητικής ελευθερίας, έχουμε ιερό χρέος να

αποτρέψουμε την έλευση ενός νέου Μεσαίωνα,

εδραιωμένου σε ομαδικούς διωγμούς που

αγγίζουν τα όρια της παρακρούσεως, κατά το

παράδειγμα της εξοντώσεως των Εθνικών ή των

χριστιανών από τους Ρωμαίους, μεταγενέστερα

δε πολυάριθμων θρησκευτικών «μειονοτήτων»,

όπως των Να-ϊτών Ιπποτών και των Καθαρών.

Θεωρώντας αναφαίρετο δικαίωμα κάθε

ανθρώπου να αναφέρεται στον Θεό ή στους

Θεούς της καρδιάς του όπως εκείνος τον/ τους

αντιλαμβάνεται, κρίνεται ως ώριμο πνευματικό

αίτημα των καιρών η αποδέσμευση από τις

θρησκευτικές προκαταλήψεις οι οποίες

διαιρούν τους ανθρώπους και τα έθνη,

καλλιεργώντας στις ψυχές το φόβο και

ενσταλλάζοντας το μίσος. Οι πολεμικές εστίες

που έχουν ανάψει σε διάφορα σημεία του

πλανήτη με πρόσχημα τις θρησκευτικές

διαφορές, ας μας συνετίσουν. Ο φιλόσοφος

Ιουλιανός και ο Γ. Πλήθων-Γεμιστός με τη στάση

τους μας υποδεικνύουν το καθήκον της

θρησκευτικής ανεξι-θρησκείας.

Ας ενθυμηθούμε ότι οι αρχαίοι προγονοί

μας εφάρμοσαν με όλη της τη σημασία την

αρχή της θρησκευτικής ελευθερίας, σε εθνικά

πλαίσια, συνεπείς στη νοητική ελευθερία την

οποία πρέσβευε ο αμιγώς ελληνικός τρόπος

σκέψεως και ζωής. Ας ακολουθήσουμε κι εμείς

σήμερα το σώφρον παράδειγμα τους, σε

ένδειξη αλλά και σε απόδειξη της ευρύτητας

του πνεύματος που τόσο αφειδώς

επικαλούμαστε.

Είθε η αποβολή του δογματισμού, του ά-

λογου φανατισμού και της πίστεως σε αυ-

θαίρετες και δογματικές αρχές να επιφέρει την

εξάλειψη των δεινών που προκαλούνται από τις

ζημιογόνες θρησκευτικές διαμάχες, για το Καλό

της Πατρίδας και της Ανθρωπότητας. Αυτό ήταν

και το πνεύμα των Αμφι-κτυονιών, αυτό ήταν και

παραμένει το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων,

θεσμών αμιγώς Ελληνικών, τουλάχιστον ως

προς την προέλευση. Για ένα ευοίωνο μέλλον.

Καταλήγοντας, κρίνεται σκόπιμο να διε-

ρωτηθούμε σχετικά με το αληθινό περιεχό-

μενο της θρησκείας, διαχρονικά.

Η έννοια της θρησκείας έχει ταυτισθεί στην

ανθρώπινη συνείδηση με δογματικές θεωρίες,

με υπερβατικούς μύθους, με ανα-πόδεικτους

και επιστημονικά αστήρικτους ισχυρισμούς.

Αυθαίρετες θεολογικές δοξασίες συνυφασμένες

με δεισιδαιμονίες ώθησαν τις μάζες, κατά την

ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας, στην

υιοθέτηση του νοσηρού φαινομένου της

θρησκομανίας. Η εμμονή στην άλογη πίστη, στη

δογματική αφοσίωση και σε υπερβατικές

θεωρίες επέφεραν την πνευματική σκοτοδίνη,

αποτελώντας έναν ανασχετικό παράγοντα για

την πρόοδο του πολιτισμού. Παράλληλα, πολλές

φορές κατά τη μακραίωνη διαδρομή του

ανθρώπινου γένους στον πλανήτη γη, ιερατικά

κατεστημένα τα οποία μετείχαν στη νομή της

κοσμικής εξουσίας εμφανώς ή αφανώς,

επέβαλλαν την εγκαθίδρυση θεοκρατικών

καθεστώτων. Επέβαλλαν την εδραίωση δομών

εξουσίας που υπέθαλψαν το φανατισμό και τα

οποία κάθε άλλο παρά ευνόησαν την πρόοδο

των τεχνών και την άνθιση των επιστημονικών

ερευνών.

Διερχόμαστε μία μακρά νύκτα ερεβώ-δους

σκότους και αποπροσανατολισμού. Εθνικά

εγκλήματα έχουν σκεπασθεί από την λήθη του

φθοροποιού χρόνου, ενώ ιστορικά γεγονότα

έχουν αλλοιωθεί και παραποιηθεί, στον βωμό

προφανών σκοπιμοτήτων.

Ένα τέτοιο μεγάλο ψεύδος, είναι εκείνο που

αναφέρεται στην δήθεν αρμονική σύζευξη του

Ελληνισμού με τον Ιουδαιοχρι-στιανισμό.

ήμερα, ύστερα από πολλούς αιώνες από την

δολοφονία εκείνη του Ελληνικού Πολιτισμού και

των πολύπτυχων εκφράσεων του, δικαίωμα

λόγου στην πατρογονική γη έχουν οι γκουρού, οι

βουδιστές, οι ιεχωβάδες, οι σαηεντολόγοι και

κάθε μορφής ανατολικό ή σημιτικό αποκύημα,

Ο ΔΙΩΓΜΟ ΣΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

και η δολιότητα αποτελούν ίδιον της εκκλη-

σιαστικής συμπεριφοράς και νοοτροπίας. Στις

δηλώσεις όμως και στη στάση που υιοθετεί ο

Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο φαρισαϊσμός

και η πρόκληση βρίσκουν την αποκορύφωση

τους.

Αφορμή γι' αυτές τις κρίσεις, αποτελεί η

δήλωση Χριστόδουλου, την οποία διατύπωσε

τον Ιούλιο του 2000, κατά την επίσκεψη του σε

αρχαιολογικό χώρο της Σίφνου, σύμφωνα με

την οποία «Ο Χριστιανισμός σεβάσθηκε πάντοτε

τον Πολιτισμό». Προφανώς ο Αρχιεπίσκοπος,

έχοντας την πεποίθηση ότι απευθύνεται σε

αδαείς, σε αδιάφορους και σε άτομα

μειωμένης νοημοσύνης και κρίσεως, ισχυρίζεται

αυθαίρετα ανακρίβειες, ψεύδη και

παραπλανητικά γεγονότα. Αν ο Χριστόδουλος

υπαινίσεται ότι ο Χριστιανισμός σεβάσθηκε

τον... εβραϊκό «πολιτισμό», τότε ουδεμία

διαφωνία υφίσταται. Γιατί όσον αφορά τον

Ελληνικό Πολιτισμό, τα εγκλήματα που διέπραξε

εναντίον του ο Ιουδαιοχριστιανισμός, υπήρξαν

ολέθρια αλλά και μέχρι σήμερα παραμένουν

ανεξίτηλα. Εάν, για τον Αρχιεπίσκοπο

Χριστόδου-λο, αποτελεί ένδειξη σεβασμού η

καταστροφή των Ναών, των Μνημείων του

Πολιτισμού, των συγγραμμάτων και των έργων

τέχνης, ο διωγμός των Ελλήνων και η δυσφή-

μιση των θεολογικών και κοσμολογικών τους

αντιλήψεων, όλων όσων δηλαδή συνιστούν το

Ελληνικό Πρότυπο και συγκροτούν την Ελληνική

κοσμοθεωρία και βιοαντί-ληψη, τότε ένδειξη

ασέβειας, ιεροσυλίας και επίδειξη εγκληματικής

συμπεριφοράς ποιες πράξεις άραγε συνιστούν;

Εάν δεν διακατέχονταν από μισελληνι-σμό οι

οπαδοί του Γιαχβέ, ποιοι άραγε διακατέχονταν;

Οι Δελφοί, η Ολυμπία, το Δίον, η Αθήνα, η

Ελευσίνα και εκατοντάδες άλλα κέντρα του

αρχαίου Ελληνικού Κόσμου, αποτελούν

ιστορικά παραδείγματα του ανθελληνικού

διωγμού που προκάλεσε ο

ιου-δαιοχριστιανισμός...

Αυτοί που έθεσαν σε διωγμό το «Ελληνί-

ζειν» και δια αυτοκρατορικών διαταγμάτων

εφάρμοσαν την εντολή «Ές έδαφος φέρειν»

για όλα τα μνημεία, τους ναούς, τα κέντρα

λατρείας και πολιτισμού του Ελληνικού Κό-

σμου, δεν δικαιούνται να επικαλούνται το

στοιχείο του σεβασμού, διότι για πολλοστή

φορά, ασελγούν επί της ιστορικής μνήμης

και προκαλούν το/εθνικό αίσθημα των Ελλή-

νων.

Απύθμενο πραγματικά το θράσος, η κα-

πηλεία και η υποκρισία του Αρχιεπισκόπου. Δεν

απέχει και πολύ από την πραγματικότητα πλέον,

να δηλώσει ο Χριστόδουλος ότι ο

πλην των ακραιφνών Ελλήνων. Πρόκειται για μία

καίρια επισήμανση, η οποία θα πρέπει να μας

προβληματίσει για το κατά πόσο αυτό το κράτος

μπορεί να είναι Ελληνικό. Ιδίως μάλιστα όταν

πληροφορούμαστε ότι οι μυστικές υπηρεσίες του

κράτους και οι αρχές ασφαλείας

«παρακολουθούν» τους Έλληνες Εθνικούς, την

ίδια ώρα που εκπρόσωποι αντεθνικών δογμάτων

«αλωνίζουν» ασύδοτοι στην χώρα.

Το 2001 συντελέσθηκε η καταστροφή των

βουδιστικών αγαλμάτων από το καθεστώς των

Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, αγαλμάτων με

ιστορική αξία ηλικίας 1.500 περίπου ετών.

Πρόκειται για ένα γεγονός το οποίο μας θυμίζει

τους σκοτεινούς αιώνες του Μεσαιωνικού

Ελληνισμού, τα δύσκολα εκείνα χρόνια της

μεγάλης δοκιμασίας και των απηνών διώξεων

παντός Ελληνικού από την ιουδαιοχριστιανική

λαίλαπα.

Πρόσφατα, σε μήνυμα που απηύθηνε προς

τους πιστούς του, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

επεσήμανε ότι έχει επέλθει η εποχή της

αποϊεροποιήσεως του κόσμου και της κοινωνίας.

Παράλληλα τόνισε ότι «η γηγενής ελληνορθόδοξη

παράδοση διατρέχει τον κίνδυνο απώθησης της

στο περιθώριο από ανθρώπους που δεν

μελέτησαν την ιστορία αυτού του τόπου».

Πρόκειται για δηλώσεις αναμφίβολα

προκλητικές και σαφώς υποτιμητικές της

νοημοσύνης μας, αφού μόνο σε αυτή την

κατηγορία ανθρώπων απευθύνονται, σε αν-

θρώπους ακριβώς που αγνοούν ή που συ-

γκαλύπτουν την αληθινή ιστορία του Ιερού αυτού

τόπου, της Πατρώας Γης.

Είναι γνωστό εξ' άλλου ότι η υποκρισία

Ο Άδωνις φονεύεται

από τον χοίρο.

Παράσταση με

μυστηριακό νόημα,

αφού του θανάτου

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 91

Η εκκλησία της αγ.

Βαρβάρας στη Λειβαδιά,

φράζει την είσοδο του

Τροφωνείου μαντείου.

Η θρησκεία τείνει να εκφράσει το θείο το

οποίο, κατά τον Πλάτωνα (Φαίδρος 246 Ε'),

συντίθεται από την ωραιότητα, τη σοφία, την

αγαθότητα και κάθε τι όμοιο με αυτά.

Ενστερνιζόμενος αυτές τις θεμελιώδεις

διαπιστώσεις, αιώνες αργότερα, ο γερμανός

ποιητής Γκαίτε θα ισχυρισθεί τα ακόλουθα

αποκαλυπτικά: «Όσοι έχετε την Τέχνη και την

Επιστήμη, έχετε θρησκεία».

Εξ' άλλου, ο βωμός της θρησκείας πρέπει να

θεμελιώνεται στην Αλήθεια. Και την Αλήθεια τη

συνθέτει και την εκφράζει μόνο η Γνώση.

Γνώση και Αλήθεια είναι έννοιες αλλη-

λένδετες, γι' αυτό δίκαια εκφράσθηκε η α-

ντίληψη «Ουδεμία θρησκεία υπέρτερα της

Αλήθειας». Καταλήγοντας, πρέπει να τονισθεί ότι

η θρησκευτική έκσταση δεν αφορά υπερκόσμια

οράματα, δεν είναι υπερβατική, αφού «ΩΣ ΕΝ

ΤΟΙΣ ΑΝΩ, ΟΥΤΩ ΚΑΙ ΕΝ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ».

Ελληνικός Πολιτισμός οφείλει την διαιώνιση του

στον...ιουδαιοχριστιανισμό και ότι εάν ο

τελευταίος δεν είχε αναπτυχθεί και κυριαρ-

χήσει, ελληνισμός δεν θα υφίστατο, δήλωση της

οποίας παραλλαγή βεβαίως αποτελεί και το

γνωστό «τροπάριο» περί «Ελληνοχριστιανικού

πολιτισμού»...

Στο σημείο ακριβώς αυτό ανακύπτει το

ακόλουθο καίριο ερώτημα: Ποια έννοια

προσλαμβάνει ο όρος θρησκεία στην αληθινή

του διάσταση, μακριά από τις σκόπιμες

διαστρεβλώσεις ή τις αθέλητες παρανοήσεις;

Η φιλοσοφική σύλληψη εννοεί τη θρησκεία

ως διατύπωση και έκφραση ανώτερων εννοιών

και ηθικών διδαγμάτων σχετικά με τη Φύση, την

καταγωγή του Κόσμου και τον προορισμό του. Η

θρησκεία, στην ορθή της διάσταση, συνιστά την

αποκάλυψη Ανώτερων Αληθειών, γι' αυτόν

ακριβώς το λόγο συνυφαίνεται απαρέγκλιτα με

τη Γνώση.

Τα μαρτύρια της «Ιεράς

Εξετάσεως», εν ονόματι της

θρησκείας της αγάπης...

92

Σ Υ Γ Κ Ρ Η Τ Ι Σ Μ Ο Σ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

ρά ένα συγκεραστικό συνοθύλευμα στοιχείων

εξ' Ανατολών και εκ της ελληνικής

υφαρ-παγείσης σκέψεως.

Ο ασκός του Αιόλου ανοίγει την περίοδο της

εκστρατείας του Αλεξάνδρου στην Ασία, όπου ο

Ελληνικός Κόσμος χάνει τον κλειστό του

χαρακτήρα και ανοίγεται ευρύτερα, με όποιες

θετικές και αρνητικές συνέπειες αυτό

συνεπάγεται.

Με φορέα του την ελληνική γλώσσα, το

ελληνικό πνεύμα διαχέεται στον χώρο των

κατακτήσεων του Αλεξάνδρου και επηρεάζει σε

έναν κάποιο βαθμό την αιγυπτιακή,

βαβυλωνιακή, ινδική, ιουδαϊκή σκέψη. Όμως η

επίδραση που ασκείται είναι αμφίδρομη,

δηλαδή συντελείται και επιρροή όλων αυτών

των ξένων παραδόσεων επί του Ελληνισμού.

Τούτο έχει ως αποτέλεσμα να επέλθει ταύτιση

εκ μέρους των βαρβάρων των Ελληνικών Θεών

με δικές τους θεότητες, ενώ ξένες θεότητες και

αλλότριες θεολογικές αντιλήψεις με

μυστικίζουσα απόκ-κλιση και δεισιδαιμονικές

προεκτάσεις εισάγονται στην ελληνική λατρεία.

Ο μεγάλος γερμανός ιστορικός Ούλριχ

Βίλκεν, στο έργο του «Αρχαία Ελληνική Ιστορία»

(Εκδόσεις «Παπαζήση») παρατηρεί «ότι με την

αποσύνθεση της επίσημης θρησκείας, έγινε εξ'

άλλου ευκολότερη η εισδοχή ξένων λατρειών,

που εν μέρει είχαν εισχωρήσει και πριν, κατά

τον 5ο π.Χ. αιώνα, κυρίως στις μεγάλες

εμπορικές πόλεις, στο πλαίσιο των εμπορικών

σχέσεων με ξένες χώρες». Ο Αιλιανός (Ποικίλη

Ιστορία XI 12), αναφέρει ότι ο ρήτωρ Δημάδης

πρότεινε στην Εκκλησία του Δήμου να

λατρεύεται ο Αλέξανδρος, συγκαταλεγόμενος

ως 13ος Θεός στο Ελληνικό Πάνθεο των

Ολυμπίων Θεών.

Το πρότυπο του αποθεωθέντος Αλεξάνδρου,

θα ακολουθήσουν αργότερα και άλλοι ηγεμόνες

της Ανατολής, στα χρόνια των Διαδόχων και των

Επιγόνων του, με ό,τι συνεπακόλουθο μπορούσε

να επιφέρει από απόψεως κλονισμού των αξιών

και του υποβάθρου της παραδοσιακής

θρησκείας. Ένας βαθύς πλέον συγκρητισμός

κυριαρχεί και μαζί με τον θρησκευτικό

συγκερασμό, ευνοείται και ένα αδηφάγο

χωνευτήρι λαών, ένα οικουμενικό κράμα δίχως

ταυτότητα. Ο Πλούταρχος (Περί της Αλεξάνδρου

Τύχης ή Αρετής, 329c), αναφέρει ότι ο

Αλέξανδρος κατακτώντας την Ασία, ανέμειξε

τους πολιτισμούς όπως ακριβώς συμβαίνει με

τα κρασιά στον κρατήρα κατά τα συμπόσια (ώ-

Αμέτρητα άρθρα και μελέτες έχουν γραφεί,

άλλες περισσότερο εμπεριστατωμένες και άλλες

λιγότερο αντικειμενικές, με επίκεντρο τους την

υποχώρηση της Ελληνικής Θρησκείας. Οι μεν

χρι-στιανολάτρες ιστορικοί, διατείνονται ότι η

Εθνική Θρησκεία υποχώρησε εμπρός στο κύμα

διαφθοράς που είχε ενσκύψει στις τάξεις του

ιερατείου και των λατρευτών της, οι δε

χριστιανομάχοι υποστηρίζουν ότι η πατρώα

θρησκεία θανατώθηκε από τον

ιου-δαιοχριστιανισμό, δια διαταγμάτων και σω-

ρείας εγκληματικών ενεργειών που διέπραξαν οι

άφρονες χριστιανοί. Ασφαλώς και ισχύει η

δεύτερη εκδοχή, ωστόσο όμως από μόνη της δεν

εξηγεί πειστικά πώς η έκλα-μπρη θρησκεία των

προγόνων μας, συνυφασμένη με την πεμπτουσία

των τεχνών, των επιστημών και του φιλοσοφικού

στοχασμού, υποχώρησε μπροστά στην επέλαση

του ιου-δαιοχριστιανικού σκοταδισμού, καθ' ότι η

εκδοχή αυτή αδυνατεί να ερμηνεύσει σε ι-

κανοποιητικό βαθμό και με πειστικό τρόπο τα

αίτια που προσέδωσαν δύναμη υπεροχής στον

ιουδαιοχριστιανισμό.

Κάποιοι, είτε σκόπιμα είτε εξ' αγνοίας ω-

θούμενοι, αποκρύπτουν ή παραλείπουν να

διαφωτίσουν σοβαρές και σημαντικές πτυχές

που αναφέρονται στην εξέλιξη της Ελληνικής

Θρησκείας, κατά τους 4 προχριστιανικούς

αιώνες, περίοδος βαθμιαίας, όπως θα

καταδειχθεί, παρακμής, κατά την οποία οι

πατρώοι θεσμοί υποσκαφθηκαν, με αποτέλεσμα

η κατάπτωση να ανοίξει τον δρόμο στον

συγκρητισμό, στα θρησκευτικά δόγματα της

δεισιδαιμονικής Ανατολής, και συνακόλουθα και

σε αυτόν τον ιουδαιοχριστιανισμό, που δεν

υπήρξε τίποτε άλλο, πα-

Άγαλμα της Ίσιδας από το

Δίον. Οι ανατολίτικες

δοξασίες κατά την ύστερη

αρχαιότητα, εισέδυ-σαν

διαβρώνοντας τους

πατρώους θεσμούς.

σπερ εν κρατήρι φιλοτησίω μίξας τους βί­

ους και τα ήθη και τους γάμους και τας δίαι­

τας).

Η κατάκτηση της Ασίας κατά τις τελευ­

ταίες δεκαετίες του 4ου π.Χ. αιώνα, απετέ­

λεσε την αρχή για την αντίστροφη μέτρηση,

αργά αλλά αποφασιστικά, καθ' ότι επέφερε

σταδιακά την διάβρωση και τη βαθμιαία ε­

ξασθένιση του Ελληνικού Κόσμου, την κα­

τάλυση της πόλεως-κράτους και συνεπακό­

λουθα των θεσμών επάνω στις οποίες αυτή

ήταν δομημένη και λειτουργούσε, με αποτέ­

λεσμα τον κλονισμό και των θρησκευτικών

αντιλήψεων και αξιών που ήταν συνυφασμέ­

νες με την πόλη-κράτος, διαιωνιζόμενες

στον ιστορικό χρόνο, στο πλαίσιο μίας ευ­

ρύτερης φυλετικής συνειδήσεως. Η διά­

βρωση, προκάλεσε την εξάντληση -βιολογι­

κή/στρατιωτική- αλλά και την εισβολή στον

ελλαδικό χώρο αλλότριων παραδόσεων και

αντιλήψεων, διαμετρικά αντίθετων προς την

ελληνική ψυχοσύνθεση, ξένων προς το ελ­

ληνικό πνευματικό υπόβαθρο και την φυλε­

τική ιδιοσυγκρασία.

Ό λ α αυτά, είχαν ως αποτέλεσμα την ε­

ξασθένιση του φυλετικού συναισθήματος

αφ' ενός, αφ' ετέρου απεδείχθη περίτρανα

ότι ο επιχειρούμενος εξελληνισμός των πε­

ριοχών και των λαών που υπέταξε ο Μ. Αλέ­

ξανδρος, δεν ήταν παρά μία ουτοπία, δεδο­

μένου ότι το όραμα αυτό μετά βίας κράτη­

σε το μέγιστο έναν αιώνα. (Οι Καλάς, κά­

ποια μειοψηφικά κατάλοιπα στην Ινδία

κ.ο.κ., δεν ήταν παρά τα απομεινάρια αυτής

της προσπάθειας, επιβεβαιώνοντας την έ­

κταση της μεταστροφής/επανακάμψεως

των λαών αυτών, στις πρότερες δικές τους

παραδόσεις). Την χαριστική βολή δίνει ό­

μως η Ρωμαιοκρατία και τα όσα εκφυλιστι­

κά φαινόμενα την συνόδευσαν. Σταδιακά, ε­

πί ρωμαιοκρατίας, κατά τον 2ο και 1ο π.Χ.

αιώνα, η ύβρις γνωρίζει την τραγική αποκο­

ρύφωση της με κυρίαρχο γνώρισμα την α­

πώλεια κάθε μέτρου και αισθήσεως ιερο-

πρέπειας και εγκράτειας, καθώς Ρωμαίοι

Αυτοκράτορες θεοποιούνται. Το 31 π.Χ. οι

Αθηναίοι ανακηρύσσουν, σε ένδειξη δουλο­

πρέπειας, τον Αυτοκράτορα Οκταβιανό Θε­

ό και μέγα Φιλέλληνα, αναγείροντας ναό για

την λατρεία του δίπλα στον Παρθενώνα επί

της αθηναϊκής ακροπόλεως! Στην Ολυμπία,

και συγκεκριμένα στο Μητρώο, στήνεται κο­

λοσσιαίων διαστάσεων άγαλμα του Αυγού­

στου, εμφανιζόμενος με την μορφή του

Διός, φέρων κεραυνό και σκήπτρο, στο δε

επιστύλιο του ναού χαράχθηκε η επιγραφή

«Αύγουστος, υιός Θεού, σωτήρας των Ελ­

λήνων και της οικουμένης». Στον ίδιο χώρο

θα αποθεωθεί ο Κλαύδιος, μετά σκήπτρου «Πίστευε και μη

και αετού ο Δομιτιανός κ.α. Όταν το 67 π.Χ. ερεύνα», γιατί αν

επισκέφθηκε αιφνιδίως την πόλη των Αθη- ερευνάς σε περιμένει...

νών ο Πομπήιος, κατά την αναχώρηση του,

οι άρχοντες των Αθηνών φρόντισαν να χα­

ράξουν στα τείχη την ακόλουθη φράση:

«Και όσο ξέρεις πώς είσαι άνθρωπος, τόσο

φαίνεσαι πώς είσαι Θεός» (Πλούταρχος,

«Πομπήιος», 27).

Οι λατρευτικές αυτές εκδηλώσεις που

εκδηλώθηκαν με επίκεντρο το πρόσωπο

Ρωμαίων αυτοκρατόρων, κλόνισε βαθύτατα

το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων,

με αποτέλεσμα η ελληνική θρησκευτική πα­

ράδοση να απωλέσει το μεταφυσικό της

στοιχείο, θέτοντας υπό αμφισβήτηση το κύ­

ρος του ιερατείου και προκαλώντας την ηθι­

κή εξασθένιση του Ελληνισμού. Τότε ακρι­

βώς είναι η περίοδος όπου ο αθεϊσμός βρί­

σκει έδαφος και αναπτύσσεται διαβρωτικά,

ενώ η αμφισβήτηση των πατρώων θρησκευ­

τικών αξιών γιγαντώνεται, εμφανίζοντας την

θρησκεία και την επικοινωνία με τους Θε­

ούς ως μέσο και υπόθεση υλικής συνδιαλ­

λαγής.

Ο Ούρλιχ Βίλκεν επ' αυτού είναι αποκα­

λυπτικός: «Ζητώντας θρησκευτική ικανοποί­

ηση οι Έ λ λ η ν ε ς δεν δίστασαν καθόλου να

στραφούν στους ξένους Θεούς που βρήκαν

στην Ανατολή... Τους ανατολικούς αυτούς

Θεούς εξομοίωσαν όμως -με βάση συχνά ε­

ντελώς εξωτερικές ομοιότητες- με τους δι­

κούς τους ελληνικούς Θεούς. Η διαδικασία

αυτή της «interpraratatio Greca», όπως ονο­

μάσθηκε η προσαρμογή των ξένων θεοτή­

των στις ελληνικές αντιλήψεις, υπήρχε ήδη

στην εποχή του Ηροδότου, στην ελληνιστι­

κή όμως εποχή με την συγκατοίκηση (Ελλή­

νων και Ανατολιτών) προχώρησε πολύ πε­

ρισσότερο και τελικά γενικεύθηκε. Στον 2ο

αιώνα π.Χ. οι περισσότεροι θεοί στην Αίγυ­

πτο έφεραν διπλά, ελληνο-αιγυπτιακά ονό­

ματα... Ό σ ο και αν με την εξομοίωση αυτή

εμποδίσθηκε η άμεση παραλαβή των ξένων

Ο Δ Ι Ω Γ Μ Ο Σ Τ Ω Ν Ε Λ Λ Η Ν Ω Ν 93

94

να χρησμοδοτήσει για ασεβείς αλλοδαπούς

(«τούτων ένεκα και συνουσίας αγνόν το σώμα

και τον βίον όλως ανεπίμεικτον αλλοδα-παίς και

άθικτον ομιλίαις φυλάττουσι της Πυθίας», Περί

εκλελοιπότων χρηστηρίων, 438 C). Σότε θα

διεισδύσουν στον ελλαδικό χώρο ανατολίτικες

λατρείες όπως της Ίσι-δος, του έραπι, του

Άττιδος, της Κυβέλης, του Αδάδ, θεοτήτων που

πολλές φορές φέρουν σημιτικές ιδιότητες,

εκφράζοντας ολότελα απόμακρες και αντίθετες

προς τον ελληνισμό αντιλήψεις, τότε θα

οργιάσει η μαγεία, η μαγγανεία και η

δεισιδαιμονία, τότε ακριβώς θα ανεύρει την

λατρευτική της αποθέωση η Πάνδημος

Αφροδίτη, η οποία θα αποτελέσει την

εξελληνισμένη μορφή της I-στάρ, της

ασσυροβαβυλωνιακής θεότητας της άσεμνης

γονιμότητας και της ακατάπαυστης φιληδονίας.

Ανατολίτες, Γεφυραίοι και Φοίνικες έμποροι, με

τους οποίους εμπορικά κέντρα και λιμάνια του

ύστερου Ελληνικού Κόσμου συναλλάσονταν, θα

φέρουν στην Κόρινθο, στον Πειραιά και

αλλα-χού αυτές τις ξένες προς την ελληνική ταυ-

τότητα, τα ελληνικά ήθη και παραδόσεις

πρακτικές, καθιερώνοντας την λεγόμενη

«ιεροδουλεία», την εκπόρνευση δηλαδή με

ιερατική επικάλυψη.

Κατά τα χρόνια των διαδόχων του Μ. Α-

λεξάνδρου, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής

μυήθηκε παράτυπα, με ιδεατού δημαγωγού

τρατοκλή, να μετονομάσει τους μήνες. Ενώ

διανυόταν ο Μουνυχιών, πρότεινε τη με-

τονομασία του σε Ανθεστηριώνα, προκειμένου

να μυηθεί ο Δημήτριος στα Μικρά Ελευσίνια

Μυστήρια. Ακολούθως, άλλαξε την ονομασία

του Μουνυχιώνα σε Βοηδρομιώνα, με σκοπό τη

διαδοχική μύηση του Δημητρίου και στα

Μεγάλα Ελευσίνια. Κατόπιν, επανέφερε την

ορθή ονομασία του μηνός. Ήταν το πρώτο

σημάδι παρακμής. Ακολούθησαν κι άλλα

συντριπτικά.

Παρά ταύτα, θα υπάρξουν υγιείς εκφάνσεις

της Ελληνικής Θρησκείας, και γνωστού όντως

ότι η ιστορία διακρίνεται από το στοιχείο της

κυκλικής εξελίξεως, την παρακμή θα

διαδεχόταν και πάλι ένας νέος κύκλος ακμής.

μως οι διώξεις που μεθοδεύει ο

ιουδαιοχριστιανισμός, θα σβήσουν κάθε ελπίδα

για ανάκαμψη. Η πατρώα θρησκεία θα

διατηρήσει αλώβητες πολλές εστίες και θα

επιβιώσει εν μέσω διωγμών, συγκρητισμών και

ασεβειών, μέχρι τον 9ο-10ο αιώνα, σε ο-

ρισμένες περιοχές της Ελλάδος. Έκτοτε

συνεχίζει ως υπόγειο ρεύμα, καθ' ότι οι γηγενείς

λατρευτικές παραδόσεις ουδέποτε έπαυσαν να

υφίστανται και να διαιωνίζονται στο πέρασμα

του χρόνου...

Η θεοποίηση Ρωμαίων

αυτοκρατόρων, συνέτεινε

στην παρακμή της θρησκείας,

εκκοσμι-κευοντας τον ρόλο

της για την εξυπηρέτηση ε-

ξουσιαστικών σκοπιμοτήτων.

λατρειών, η ανάμειξη ωστόσο των θεοτήτων

(θεοκρασία) με την πάροδο του χρόνου έφερε

τους Έλληνες μόνο κοντά στις ανατολικές

θρησκείες, όχι τους Ανατολίτες κοντά στην

ελληνική- γιατί οι Ανατολίτες έμειναν πιστοί στους

παλαιούς Θεούς τους, γεγονός που είχε

αποφασιστική σημασία στην τελική έκβαση των

προσπαθειών για τον εξελληνισμό τους. πως

γράφει ο Βιλαμό-βιτς, «η κυριαρχία των Ελλήνων

στην Ανατολή αναγκαστικά θα κατέληγε σε

αποτυχία, επειδή οι Έλληνες δεν μπορούσαν να

κατακτήσουν την ψυχή της».

Ο κοσμοπολιτισμός που επέβαλλε η Ρώμη,

αφάνισε την οντότητα των πόλεων-κρα-τώνν και

των εθνών. «Πρόνοια θεών συ-σκευασάμενη τα

χρηστήρια πανταχόθεν οί-χεται», αναφέρει ο

Πλούταρχος. Σην περίοδο αυτή οι Έλληνες

επιδόθηκαν σε μία ξε-νολαγνεία, συγρωτίστηκαν

με τους αλλότριους, λησμονώντας τις

πατρογονικές επιταγές περί των βαρβάρων,

ανοίγοντας τις θύρες στις ανατολικές ιδέες.

πως υπήρχαν ελληνιστές ιουδαίοι, κατά

αμφίδρομη επίδραση αναπτύχθηκαν οι ελλαδίτες

προσή-λυτοι στον ιουδαϊσμό και στον

απορρέοντα εξ αυτού μεσιανισμό.

Ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί του μη

χραν νυν έμμετρα την Πυθίαν» (166 Β), αναφέρει

ότι «με ονόματα άτοπα και λέξεις βαρβαρικές,

καταντροπιάζουν το θείο και παρανομούν έναντι

της πατρώας αξίας και ευσέβειας». Η Αθήνα

κατήντησε να αναγεί-ρει αδριάντα του

Βηρωσσού, ιερέα του Βά-αλ, ενώ η Δήλος

κατασκεύασε στην ύστερη αρχαιότητα

συναγωγή. Και όλα αυτά παραβλέποντας την

προγονική επιταγή να τιμώνται αποκλειστικά οι

θεοί του γένους, όπως αναφέρει ο Πλάτων στους

«Νόμους» (729 C).

Ο Πλούταρχος αναφέρει μάλιστα την

περίπτωση Πυθίας που αντέδρασε με θανα-

τηφόρους σπασμούς όταν την υποχρέωσαν

ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ

Δυσφημιστική επίθεση και αλλοίωση

σε βάρος της Ελληνικής Θρησκείας

των προπατόρων μας επιχείρησε

πρόσφατα ο Αρχιεπίσκοπος της «ορθοδό­

ξου» (ω της ματαιοδοξίας!) εκκλησίας Χρι-

στόδουλος, ο οποίος μη αρκούμενος στην

διευθέτηση των προβλημάτων που μαστί­

ζουν την δικαιοδοσία του, επιζητεί να μετα­

βληθεί και σε ερμηνευτή των Εθνικών μας

θρησκευτικών παραδόσεων, εν είδει «ιστο­

ρικού».

Τα όσα προκλητικά είδαν το φως της δη­

μοσιότητας μέσω της εφημερίδας «Απογευ­

ματινή», όσα τουλάχιστον είχαμε την ψυ­

χραιμία να αναγνώσουμε γιατί μέχρι τέλους

δεν δυνηθήκαμε να παρακολουθήσουμε την

πρωτοφανή αυτή ιστορική αλλοίωση στην

οποία επιδόθηκε ο Αρχιεπίσκοπος, χρήζουν

απαντήσεως και μάλιστα καυστικής.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο αρχιεπίσκοπος,

ο οποίος σύμφωνα με την αντίληψη του Πε­

φωτισμένου Αυτοκράτορα και Φιλοσόφου

Ιουλιανού δεν δικαιούται να ομιλεί, όντας

χριστιανός, ήτοι αλλόθρησκος, περί των Ελ­

ληνικών θρησκευτικών Παραδόσεων, επιχει­

ρεί να κλονίσει το θρησκευτικό υπόβαθρο

των γνησίων Ελλήνων, εξομοιώνοντας τον

Δία-Πατέρα με τον μοχθηρό Ιεχωβά, τον

Θεό δηλαδή της Παλαιάς και της Καινής

Διαθήκης, τον οποίο ο ίδιος και οι ομόθρη­

σκοι του, εκουσίως ή ακουσίως, ασπάζο­

νται...

Αναφέρει επ' αυτού χαρακτηριστικά ο

Χριστόδουλος: «Υπάτους όρους αυτούς, γί­

νεται φανερό ότι πάντως ο Δίας δεν ήταν

πατέρας Θεών και ανθρώπων, με τον τρόπο

που νιώθουμε εμείς τον Θεό Πατέρα». («Α­

πογευματινή»,5/9/2005). Και στο ίδιο φύλλο,

παρακάτω: «Η πίστη στον Θεό-τύραννο έ­

δωσε τις τελετές της αρχαίας θρησκείας

και όρισε το περιεχόμενο της: Η τήρηση κά­

ποιου ιερού κειμένου αναφέρεται κι άρα

κατ' ανάγκη καθορίζει, τις σχέσεις Θεού και

ανθρώπου, είναι όλως ξένη και μιαρή, αφού

ο Θεός δεν είναι διατεθειμένος να εξηγήσει

τίποτε από όσα τον αφορούν. Η απουσία

δόγματος ή ιερών κειμένων στην αρχαία

θρησκεία, λοιπόν, δεν είναι πηγή ελευθερί­

ας, αλλά το εντελώς αντίθετο, είναι η ασυ­

ζητητί απαίτηση του ηγέτη του οίκου να κά­

νει ό,τι θέλει όπως και όποτε θέλει, χωρίς να

ρωτά ή να εξηγεί το γιατί των αποφάσεων

του». Ώστε έτσι λοιπόν, αυτοαποκληθέντα

δούλε του Χριστού! Η απουσία δογμάτων

και θεσπισμένων ιερών βιβλίων, γεγονός το

οποίο καταφανώς αποτελεί υπέρτατη από­

δειξη εμπράκτου θρησκευτικής ελευθερίας

και συνειδητής ευρύτητας πνεύματος, δι' ε-

σέ και τους ομοίους σου ιουδαιοχριστια-

νούς αποτελεί απόδειξη ανελευθερίας!

Κανονικά δεν θα έπρεπε να αυτοαποκα-

Το αρχαίο Καβείριο, σημερινή Ροτόντα της

Θεσσαλονίκης.

Σταυρόσχημο αγαλματίδιο από την Χοιροκοιτία Κύπρου.

Φέρει στο στήθος του σταυρό, αναγόμενο στην

προϊστορική εποχή, ένα σύμβολο πανάρχαια

ελληνικό, ανταποκρινόμενο στην

πεποίθηση περί υπάρξεως μελλούσης

ζωής, το οποίο υφάρπαξαν οι χριστιανοί.

Ο Δ Ι Ω Γ Μ Ο Σ Τ Ω Ν Ε Λ Λ Η Ν Ω Ν

Εηθαζηηθή ζύλζεζε ζηελ

οποία παρουζηάδεηαη

ζυληρηκκέλο ηο άγαικα

ηου Ερκού, υπό ηελ

επηβιεηηθή θυρηαρχία ηου

Εζηαυρωκέλου,

παράζηαζε που

ζυκβοιίδεη ηολ δηωγκό

ηωλ Ειιήλωλ θαη ηελ

επηθράηεζε ηου

ηουδαηοχρηζηηαληζκου.

«Παξά ηηο γεληθεύζεηο, δελ κπνξνύκε λα η-

ζρπξηζζνύκε όηη νη Έιιελεο ηεο πξντζηνξίαο

είραλ κία θαη ηελ ίδηα ζξεζθεία. Δελ κπν-

ξνύκε λα πεξηγξάςνπκε νύηε θαλ κε αδξό

ηξόπν ηε ζξεζθεία ζηνπο ρξόλνπο ηεο πξν-

τζηνξίαο: Ούηε ζηελ επνρή ηνπ ιίζνπ, νύηε

ζηνπ ραιθνύ...». («Απνγεπκαηηλή», 31/8/

2005). Δειαδή Αξρηεπίζθνπε, νη έλδνμνη κπ-

ζηεξηαθνί ζεζκνί ηεο αξραηόηεηαο, νη νπνίνη

ζπζηάζεθαλ θαη ιεηηνπξγνύλ από ην απώηαην

παξειζόλ, θαη ηνπο νπνίνπο νη Έιιελεο

κεηαιακπάδεπζαλ ζηελ Αίγππην δηα ηνπ

Οξθέσο θαη όρη κόλν, ν νπνίνο

«εμειό-ρεπζε» ηνλ ηεξό ιόγν, όπσο

επηκαξηπξεί θαη ν ηεξέαο ηεο αίδνο, νη Όκλνη

ηνπ Οξθέσο πνπ ρξνλνινγνύληαη

ηνπιάρηζηνλ από ηελ 12ε ρηιηεηία π.Χ., ε

ιαηξεία ηνπ Παλειιελίνπ Δηόο θαη πνιιώλ

αθόκε ζενηήησλ ηνπ Ειιεληθνύ Παλζένπ, δελ

απνηεινύλ ζεκεία αλαθνξάο ησλ Ειιήλσλ;

Οη Ακθηθηπνλίεο θαη νη ινηπέο θνηλέο

ηεξαηηθέο ζεζκνζεζίεο, ηα Οιύκπηα, ηα

Ίζζκηα, ηα Πύζηα, ηα Νέκεα θ.ι.π., δελ

πξνζδηνξίδνπλ θνηλή ζξεζθεπηηθή ζπλείδεζε

θαη πξαθηηθή;

Παξαθάησ ν Χξηζηόδνπινο ρσξίδεη θπ-

ιεηηθά ηνπο Έιιελεο Σξώεο θαη ηνπο πν-

ιηνξθεηέο ησλ Σξώσλ, παξνπζηάδνληαο ηνπο

Σξώεο σο κε Έιιελεο. Λέγεη ραξαθηε-

ξηζηηθά: «ηνλ κεξν βιέπνπκε όηη νη Θενί

δελ είλαη όινη κε ην κέξνο ησλ Ειιήλσλ, νη

κηζνί πεξίπνπ είλαη κε ην κέξνο ησλ Σξώσλ».

(1ε επηεκβξίνπ 2005). κσο δελ αξθείηαη

ζε απηέο ηνπ ηηο θξίζεηο. Πξνρσξεί ζηελ

δηαηύπσζε ηεο αληζηόξεηεο θαη αλαιεζνύο

ζέζεσο όηη νη Θενί ησλ Ειιήλσλ δελ είλαη

γεγελείο, αιιά εμ' Αλαηνιώλ πξνεξρόκελνη,

έρνληαο πξνθαλώο θαηά λνύ ηα δηθά ηνπ

ζξεζθεπηηθά ηλδάικαηα πνπ θαηαθαλώο

απερνύλ ηηο παξαδόζεηο ηεο ζεκηηηθήο

Αλαηνιήο.

Εμ ηδίσλ θξίλεη ινηπόλ, ν Χξηζηόδνπινο ηα

αιιόηξηα, ππνζηεξίδνληαο αλεξπζξία-ζηα όηη

«Σίζεηαη δειαδή ζέκα, θαηά πόζνλ νξηζκέλνη

Θενί πνπ από θάπνην ζεκείν θαη κεηά

αλαγλώξηζαλ σο δηθνύο ηνπο νη Έιιελεο,

είλαη πξάγκαηη πξνγνληθή ηνπο ζξεζθεία ή

θέξλνπλ ύιεο, ηδήκαηα από επαθέο κε

γείηνλεο ιανύο». Καη ν Χξηζηόδνπινο ζην

ζεκείν απηό παξαπέκπεη ζε μέλνπο

ζπγγξαθείο νη νπνίνη ππνζηεξίδνπλ όηη ν Ά-

ξεο, ε Άξηεκηο, ν Απόιισλ θαη ε Αθξνδίηε

έρνπλ κεζαλαηνιηθή θαηαγσγή, ζε αληίζεζε

κε ηηο Ήξα, Αζελά, Δήκεηξα θαη ηνπο Πν-

ζεηδώλα θαη Εξκή, πνπ έρνπλ ηλδνεπξσπατθή

θαηαγσγή. Καη ν Χξηζηόδνπινο δηεξσηάηαη:

«Άξα απηνί ζα πξέπεη λα ζεσξεζνύλ

πξνγνληθνί Θενί»;

Αο κελ επηρεηξεί ηελ βέβειε εμνκνίσζε

ιείζζε «νξζόδνμνη» αιιά Αιιόδνμνη θαη Αι-

ιόζξεζθνη, αθνύ νη ζξεζθεπηηθέο δνμαζίεο

ζαο απέρνπλ παξαζάγγεο από ηα ειιεληθά

πξόηππα, αθνύ κλεκνλεύεηε σο πξνπάην-ξέο

ζαο ηνπο εβξαίνπο καζηξνπνύο Αβξαάκ θαη

Ιζαάθ θαη ηηο εβξαίεο πόξλεο άξα θαη

Ρεβέθθα, «Κύξηνο» ζαο δε είλαη ν

ε-βξαην-αββαώζ! πνηνο ακθηβάιεη γηα ηελ

ηόζν κεγάιε... πεξηνπζηόηεηα ησλ εβξαίσλ

πνπ παληνύ θαη πάληνηε πκλεί ν

Χξηζηόδνπ-ινο θαη ε ζπγρνξδία ηνπ, δελ έρεη

παξά λα αλαηξέμεη ζην πνξλνβηβιίν ηεο

Παιαηάο Δηαζήθεο, γηα λα αλαγλώζεη εθ ηνπ

πξσηνηύπνπ ηα αίζρε ηνπ... εθιεθηνύ ιανύ

ηνπ Θενύ...

Ο Χξηζηόδνπινο, όκσο όπσο είπακε, α-

λαγνξεύζεθε ή κάιινλ βαπηίζζεθε θαη ζε η-

ζηνξηθό θαη ζξεζθεηνιόγν θαη δη' απηώλ ησλ

ηδηνηήησλ ηνπ απεθάλζε όηη νη Έιιελεο

π-ζηεξνύληαλ ζπγθεθξηκέλεο ζξεζθεπηηθέο

ηαπηόηεηνο έσο θαη ηελ επνρή ηνπ ραιθνύ.

ην αλσηέξσ έληππν, ππνζηεξίδεη ζρεηηθά:

των Ελλήνων Θεών και των Παραδόσεων

τους με τους εβραιοπροφήτες και τον Ιεχω-

βά, ποταπά αποκυήματα των νομάδων ε­

βραίων. Και ας γνωρίζει ο Αρχιεπίσκοπος ό­

τι ο ινδοευρωπαϊκός μύθος έχει προ πολλού

καταρρεύσει, επικαλούμενος δε αυτόν, ή «ι­

στορικές πηγές» που διατυπώνουν τέτοιες

θέσεις, κλονίζεται παντελώς η όποια αξιοπι­

στία του. Οι Έλληνες Θεοί, ας γνωρίζει κά­

θε δούλος του Χριστού ως και του βιβλικού

Ιεχωβά, ότι αποτελούν γέννημα της πατρώ­

ας γης και του έναστρου ελληνικού ουρα­

νού, δεν αποτελούν προϊόν δεισιδαιμονιών,

ούτε αλλότριων παραδόσεων. Προσμείξεις

και ξένα ιζήματα, ας αναζητήσει στο δικό

του μόρφωμα ο Χριστόδουλος, που αποτε­

λεί ένα συμπίλημα απόψεων, ακολουθώντας

την οδό του συγκρητισμού.

Και σαν να μην έφθαναν αυτά, ο Χριστό-

δουλος υποτιμά κάθε ιστορική μας γνώση,

ισχυριζόμενος ότι «Η αρχαία ελληνική θρη­

σκεία δεν κατελύθη δια διατάγματος, ούτε

κατόπιν επιθέσεων φανατισμένου όχλου».

Και κατωτέρω: «Όχι μόνο κάποιες επιθέσεις

φανατισμένων, αλλά διωγμοί που κράτησαν

αιώνες, οργανώθηκαν κατά των χριστια­

νών». («Απογευματινή», 29/8/2005). Λησμο­

νεί φαίνεται ο Χριστόδουλος, τα Αυτοκρα­

τορικά Διατάγματα, όπως επί παραδείγματι,

των Θεοδοσίου και Βαλεντινιανού, στις 14

Νοεμβρίου 435 μ.Χ., τα οποία ενδεικτικά πα­

ραθέτουμε, και σύμφωνα με τα οποία «Δια­

τάσουμε, όλα τα ιερά και οι ναοί των Ελλή­

νων, όσα βρίσκονται ακόμη άθικτα, να κατα­

στραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών

και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημεί­

ου της χριστιανικής θρησκείας... Αν με ε­

παρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή,

εμφανισθεί κάποιος που έχει παραβλέψει

αυτό τον νόμο, θα τιμωρηθεί με την ποινή

του θανάτου». Λησμονεί τι αναφέρει ο Ιου­

στινιάνειος Κώδικας (1.10, Αυτοκρ. Κωνστά­

ντιος Α' προς Ταύρον, Έπαρχο Πραιτωρίου,

Δεκέμβριος 354 μ.Χ.): «Να κλείσουν όλοι οι

ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους

τόπους της οικουμένης. Αν κάποιος με ο­

ποιαδήποτε δύναμη παραβεί αυτό τον νόμο,

θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό».

Μήπως θυμάται ο Χριστόδουλος τα κα­

τωτέρω; «Τέτοιου είδους ειδωλολατρικές

πράξεις αν εξακολουθούν να συμβαίνουν α­

κόμη και σε κάποιο σπίτι ή λιβάδι, το λιβάδι

ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθεί στο ταμείο

των ιερότατων ανδρών, ενώ ο ιδιοκτήτης

τους που έδωσε την συγκατάθεση του να

μιανθεί ο τόπος, θα αποπεμφθεί από οποιο­

δήποτε αξίωμα, θα χάσει την περιουσία του

και αφού υποστεί σωματικό βασανισμό με

μεταλλικά όργανα θα οδηγηθεί σε διαρκή ε­

ξορία» (Ιουστινιάνειος Κώδικας, 1.10.8).

Ώστε λοιπόν η Ελληνική Θρησκεία δεν

κατελύθη δια διαταγμάτων, ούτε δια επιθέ­

σεων φανατισμένου όχλου. Και οι κατα­

στροφές των ιερών που οφείλονται; Και ο

προπηλακισμός και ο βίαιος θάνατος της

ελληνίδας φιλοσόφου Υπατίας που οφείλε­

ται, ω άγιε εσύ πατέρα της ορθοδοξίας; Και

ο μαρτυρικός θάνατος του Ιλαρίου, έσχα­

του Ιεροφάντη των Ελευσίνιων Μυστηρίων,

από τι προεκλήθη Αρχιεπίσκοπε; Και η Σκυ-

θούπολη, που ήταν τόπος βασανιστηρίων

των Ελλήνων Εθνικών, ποιος τον λειτούργη­

σε Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας; Κατηγο­

ρείτε ότι οι μαρξιστές μετέτρεψαν τις εκ­

κλησίες σας σε αποθήκες και σταύλους, μή­

πως τα ίδια και χειρότερα δεν πράξατε ε­

σείς κατά των ελληνικών ιερών; Μέχρι και

σε πορνεία μετατρέψατε τα τεμένη της ελ­

ληνικής θρησκείας, ως επιμαρτυρεί ο φιλό­

σοφος Λιβάνιος, εκεί έφθασε το κατάντημα

σας...

Ο θεός Ερμής φέροντας

επί των ώμων του

κριάρι, παράσταση

συμβολική που

παρουσιάζει τον θεό ως

ποιμένα ψυχών, εικόνα

την οποία υιοθέτησε

μεταγενέστερα και ο

χριστιανισμός για τον

Ιησού.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 97

Η Καπνικαρέα σε γκραβούρα του προηγούμενου αιώνα. Διακρίνονται πεσμένοι αρχαίοι κίονες και δομικά υλικά από αρχαία μνημεία, εντοιχισμένα στο ναό, στο κάτω δεξιό μέρος της φωτογραφίας.

Τέλος, τους διωγμούς κατά των χριστια­

νών τους προκάλεσαν οι Ρωμαίοι και ποτέ οι

Έλληνες, οι οποίοι Ρωμαίοι όμως δεν έδιω­

ξαν τους χριστιανούς για τις θρησκευτικές

τους πεποιθήσεις, αλλά γιατί διεβλεψαν ότι

όπισθεν αυτών, υποκρύπτεται ένα ανατρε­

πτικό πολιτικο-κοινωνικό κίνημα, όπως και

συνέβαινε. Λοιπόν, μην επιρρίπτεις Χριστό-

δουλε ευθύνες στους Έλληνες, για έργα

των Ρωμαίων.

Οι ισχυρισμοί του Αρχιεπισκόπου θα

μπορούσαν να προκαλέσουν μία απάντηση,

εδραιωμένη σε στοιχεία, ολόκληρων τόμων.

Θα αρκεσθούμε όμως στην ενδεικτική κα­

ταγγελία των απόψεων του και στην κατά­

δειξη του ατόπου αυτών, γιατί η ιστορία ού­

τε παραποιείται, μα ούτε και επιδέχεται δια­

στρεβλώσεις και καπηλείες.

Οφείλουμε, δραττόμενοι της ευκαιρίας,

να απαντήσουμε στην κατηγορία που μας ε­

πιρρίπτουν κάποιοι ιουδαιοχριστιανοί, υπο­

στηρίζοντας ότι αναμοχλεύοντας «περα­

σμένα γεγονότα», όπως τον μεγάλο και μα­

κραίωνο διωγμό των Ελλήνων από τους ο­

παδούς της «θρησκείας της αγάπης», υπο­

κινούμε έναν «εθνικό διχασμό». Δηλαδή,

μας αφαιρούν το δικαίωμα να υπερασπι­

στούμε την θρησκεία, τις παραδόσεις, τα ό­

σια και τα ιερά των προγόνων μας στον τό­

πο που εκείνοι με εκατόμβες θυσιών μας

κληροδότησαν, επειδή αυτό ενοχλεί τους

ιουδαιοχριστιανούς παρείσακτους. Δηλαδή

να απεμπολήσουμε ό,τι το ελληνικό, μήπως

ενοχληθεί ο Ιεχωβά...Προασπίζοντας εμείς,

τις γηγενείς, τις εθνικές παραδόσεις, επιφέ­

ρουμε εθνικό διχασμό, ενώ υμνολογώντας

και εγκωμιάζοντας ο Χριστόδουλος και οι

συν αυτώ τους εβραιοσιωνιστές στις κατά

τόπους συναγωγές και εβραιογιορτές όπου

προσέρχονται, αποκαλώντας τους εχθρούς

του Ελληνισμού, «ιουδαίους το θρήσκευμα,

Έλληνες κατά τα άλλα συμπατριώτες μας»,

επιφέρουν εθνική ενότητα. Άποψη ξεκάθα­

ρη και διαυγέστατη... Ας ασχοληθεί ο Χρι-

στόδουλος και οι συν αυτώ με την καθίζηση

της θρησκείας τους και την αποκάλυψη της

πλάνης τους και ας αφήσουν, έστω και τώ­

ρα, τις ελληνικές παραδόσεις έξω από τις ε­

νασχολήσεις τους. Μα δε θα το κάνουν, για­

τί γνωρίζουν πολύ καλά ότι μία επερχόμενη

Ελληνική Αναγέννηση, θα σημάνει το τέλος

του δικού τους ιουδαιοχριστιανικού δογμα­

τισμού, του δικού τους αναχρονισμού. Θα

σημάνει τον απεγκλωβισμό από τερατώδη

θρησκευτικά ψεύδη, θα σημάνει το τέλος

του θησαυρισμού μίας δράκας κιναίδων, ά­

θρησκων και απαίδευτων που παριστάνουν

τους ιερείς, καθώς τότε όσοι χριστιανοί λα­

ϊκοί και κληρικοί διαθέτουν ελληνική συνεί­

δηση, θα αντιληφθούν επιτέλους την πλάνη

και θα αφήσουν τους ιουδαϊζοντες ρασοφό­

ρους των ηγετικών κλιμακίων της εκκλησίας

να βαδίσουν προς εξεύρεση των αληθινών

προπατόρων τους...

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ

Μεταξύ Σωκράτους και Χριστού, υφί­

σταται μία τεράστια όσο και ουσια­

στική διαφορά. Φιλόσοφος-στρα-

τιώτης ο ένας, θεϊκός απεσταλμένος, κατά

τα λεγόμενα του, ο άλλος.

Όταν ήρθε ο Χριστός αντιμέτωπος με το

γεγονός του θανάτου, ικέτεψε τον Θεό να

απαλλαγεί από αυτόν. Όταν ένιωσε να τον

εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του, ανεφώνησε

Θεέ μου, γιατί μ' εγκαταλείπεις. Αντίθετα ο

Σωκράτης υπέμεινε αγόγγυστα τον θάνατο,

αγέρωχος και αξιοπρεπής ο Σωκράτης επε-

ζήτησε τον θάνατο, αν και είχε την δυνατό­

τητα να δραπετεύσει και να τον αποφύγει,

πεθαίνοντας για λόγους συνέπειας προς τις

αρχές του.

Ο Χριστός, την κρίσιμη ώρα, προδόθηκε

από τους μαθητές του και εγκαταλείφθηκε.

(Θυμηθείτε ότι ο Πέτρος τον απαρνήθηκε

τρις, ουδείς εκ των μαθητών του τον βοήθη­

σε να ανεβάσει τον σταυρό στον Γολγοθά

κοκ). Αντίθετα, άπαντες οι μαθητές του Σω­

κράτους ήταν στο πλευρό του δασκάλου

τους, μεθοδεύοντας μάλιστα και την διαφυ­

γή του, με κίνδυνο της ζωής τους, την οποί­

α τελικά εκείνος δεν θέλησε, για λόγους αρ­

χών. Αν και ως Θεός παρουσιαζόμενος ο

Χριστός, μόνο ψαράδες και αγράμματους

ανθρώπους κατόρθωσε να προσελκύσει,

μορφές σαν τον Φαίδωνα και τον Πλάτωνα,

τον Κριτία και τον Απολλόδωρο, δεν κατόρ­

θωσε να πείσει να τον ακολουθήσουν. Ο

Σωκράτης το μόνο κίνητρο που παρείχε

στους μαθητές του ήταν η ηθική βελτίωση

του εαυτού τους, απεναντίας ο Χριστός

τους υποσχόταν την βασιλεία των ουρανών.

Και σε θεολογικό-φιλοσοφικό όμως επίπε­

δο, ο Σωκράτης υπερείχε καταφανώς έναντι

του Χριστού.

Επ' αυτού, ο Κ. Πλεύρης στην εξαιρετική

μελέτη του «Ο Σωκράτης μπροστά στον θά­

νατο» τονίζει μετά απολύτου επιγνώσεως ό­

τι ο Σωκράτης απέδειξε την ύπαρξη του Χρι­

στού με ακλόνητα επιχειρήματα λογικής,

για να καταλήξει: Ο Σωκράτης απέδειξε τον

Θεό, ο Χριστός δογμάτισε τον Θεό. Πέραν

τούτων, προκύπτει το ερώτημα, τι ανάγκη έ­

χουμε ενός Χριστού εκ Γαλιλαίος, όταν έ­

χουμε έναν Απολλώνειο Τυανέα, έναν Λεω­

νίδα, έναν Σωκράτη, έναν Πυθαγόρα...

Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, στο εν λόγω

βιβλίο του (σελ. 172), αναπτύσει την ακό­

λουθη συλλογιστική, με την οποία συμφω­

νούμε απόλυτα: «Δι' εμέ πάντως δύο είναι αι

βασικαί διαφοραί μεταξύ Σωκράτους και

Χριστού. Πρώτον, ο Σωκράτης απέδειξε την

ύπαρξιντου Θεού, με ακλόνητα επιχειρήμα­

τα λογικής. Ο Σωκράτης ανέλυσε και εξήγη­

σε γιατί υπάρχει Θεός, πράγμα το οποίον

δεν έκανε ο Χριστός. Ο Ιησούς μας ανήγγει-

Ο Σωκράτης υπερείχε του Χριστού και ως

φιλόσοφος - θεολόγων, αλλά και ως

υπερασπιστής των θέσεων του -

στρατιώτης της μάχης και των ιδεών έως

τέλους.

Οι Έλληνες πρέσβευαν την αντίληψη της αθανασίας της ψυχής, εν αντιθέσει προς τους ιουδαιοχριστιανους που προσδοκούν ανάσταση αποσυντιθεμένων κουφαριών και πτωμάτων.

λε ότι είναι γιός Θεού και Θεός. Τίποτε πα­

ραπάνω. Ούτε μας είπε γιατί υπάρχει Θεός,

ούτε γιατί ο ίδιος είναι ο Θεός.

Στην Αγία Γραφή δεν ευρίσκεται η ελαχί­

στη απόδειξις ή ένδειξις περί υπάρξεως Θε­

ού. Δεύτερον, ο Σωκράτης απέθανε υπέρ

των ιδεών που επίστευε, δίχως ανταμοιβήν.

Ενώ ο Χριστός αποθνήσκων μετέβαινε στον

παράδεισον. Ο μεν εις ουδέν ωφελείτο εκ

του θανάτου, ο δε έτερος απελάμβανε της

ουρανίου βασιλείας.

Όσον αφορά στην διδασκαλίαν τους, εί­

ναι φανερόν ότι ο Ιησούς δεν ανεκοίνωσε

κάτι το νέον. Όσα είπε τα είχον προείπει

πολλούς αιώνας πριν οι Αρχαίοι Έλληνες.

(Την αντιγραφήν των Αρχαιοελλήνων φιλο­

σόφων από τους Χριστιανούς αποδεικνύω

με αντιπαραθέσεις κειμένων στην μελέτην

μου «Οι Έλληνες» (βιβλίον Α', σελ. 85 κ. ε-

πόμ).

Τα περί αγάπης, ομονοίας, πραότητος,

μη εκδικήσεως κ.λπ. που εδίδαξε ο Χριστός

τα είχε πάνω από τετρακόσια χρόνια πριν

διακηρύξει ο Σωκράτης. Ωστόσον ο Ιησούς

έλεγε μόνον τι πρέπει να πράττη ή να μη

πράττη ο άνθρωπος, ενώ ο Σωκράτης ακρι­

βώς επί των ιδίων θεμάτων εδίδασκε ωλο-

κληρωμένως, διότι έλεγε τι πρέπει να πράτ­

τη ή να μη πράττη ο άνθρωπος και απεδεί-

κνυε το διατί οφείλει η ανθρωπινή συμπερι­

φορά να είναι έτσι.

Από την διδασκαλίαν του Χριστού απου­

σιάζει η λογική απόδειξις και επομένως η ε­

πιστημονική θεμελίωσις των υποστηριζόμε­

νων. Στην διδασκαλία του Σωκράτους υπάρ­

χει η αδιάκοπος λογική απόδειξις, η οποία

πείθει τον συνομιλητήν.

Ο Ιησούς εδογμάτισε στον Θεόν, ο Σω­

κράτης απέδειξε τον Θεόν. Τούτο ασφαλώς

αποτελεί στοιχείον υπεροχής και οπωσδή­

ποτε προάγει ουσιαστικώς το θέμα.

Δηλαδή όταν συνομιλή κανείς με έναν ά-

θεον, δεν μπορεί να πάρη από την Αγίαν

Γραφήν, έστω ένα επιχείρημα για την ύπαρ-

ξι του Θεού. Μπορεί όμως να πάρη πολλά ε­

πιχειρήματα και πλήθος αποδείξεων, από

τους σωκρατικούς διάλογους».

ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΑ ΚΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ, Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΑ ΘΕΩΡΕΙ ΙΕΡΑ

ΚΑΙ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΑ

«Ο θυσιάζων σε άλλους Θεούς, εκτός απ' τον Κύριο, θα εξολοθρεύεται δια της θανατικής ποινής», Έξοδος, KB' 20.

«Καταστρέψατε ολοσχερώς τους τόπους που κληρονομείτε και στους οποίους λάτρευσαν τους Θεούς τους, πάνω στα ψηλά βουνά, στους λόφους και κάτω απ' τις σκιές των δέντρων. Να γκρεμίσετε τους βωμούς τους, να συντρίψετε τις στήλες τους και τα άλση τους να κόψετε, να κατακάψετε τα γλυπτά των Θεών τους στη φωτιά, και να εξαφανίσετε τα ονόματα τους απ' αυτόν τον τόπο» ,Δευτερονόμιο, IB, 2-3.

«Και να δανείζης σε πολλά έθνη, ενώ εσύ να μην δανείζεσαι, και να γίνης εσύ αφέντης πολλών εθνών, ενώ εσένα να μην σ' εξουσιάζη κανείς. Θα σε τοποθέτηση ο Θεός σου επικεφαλής και όχι ουραγό, υπερέχονγτας δίχως να μειονεκτής», Δευτερονόμιο, ΚΗ, 12-13.

«Να με καταστήσεις στην κορυφή, ώστε να υπερέχω πάντων των άλλων Εθνών», Ψαλμοί, ΙΖ, 44.

Ερείπια αρχαίου ναού, εντοιχισμένα στον ναό του αγίου

Θωμά, στου Ζωγράφου. Το πόσο οι ιουδαιοχριστιανοί

σεβάστηκαν τον Ελληνικό Πολιτισμό, φαίνεται ξεκάθαρα

από τα έργα τους.

Ο ναός του αγίου Ιωάννη στην Τιθορέα Βοιωτίας.

Ευδιάκριτα επί του πλευρικού του τοίχου έχει

ενσωματωθεί ένα αρχαιοελληνικό ανθέμιο.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 101

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

102

θα άρμοζε οι χριστιανοί, όταν για τον κάθε

κοινό θνητό εγείρουν αληθινή θύελλα αντι­

δράσεων. Πολύ υποτονονική η στάση τους,

η οποία δηλώνεται δια εκείνης της νωχελι­

κής απαντήσεως τους «Αι απαξιωτικαί και

δυσφημιστικοί αναφοραί του Ταλμούδ περί

του προσώπου του Θεανθρώπου Κυρίου η­

μών Ιησού Χριστού και της Υπεραγίας Θεο­

τόκου είναι γνωσταί και έχουν τύχει της

πρεπούσης κριτικής αξιολογήσεως των εκ

μέρους Ορθοδόξων Ακαδημαϊκών Διδασκά­

λων».

Έπειτα, τίθεται το ακόλουθο ερώτημα:

Πώς είναι δυνατόν να συναγελάζονται ορ­

θόδοξοι ιεράρχες με τους ραββίνους και

τους εκπροσώπους ακριβώς αυτής της θρη­

σκείας που υβρίζει τον Χριστό, την Παναγία

και τους Αγίους και μάλιστα να μετέχουν α­

πό κοινού σε διαθρησκειακές συνδιασκέ­

ψεις; Τι κοινό τους ενώνει, φθάνοντας μάλι­

στα στο σημείο να ομιλούν «για κοινή πνευ­

ματική κληρονομιά χριστιανών και ιουδαί­

ων» δια στόματος Οικουμενικού Πατριάρ­

χου Βαρθολομαίου;

Και σαν να μην έφθαναν αυτά τα «περί­

εργα» και καταφανώς διφορούμενα, έρχε­

ται και η τελευταία φράση της επιστολής

της «Ιεράς Συνόδου» να μας βάλει σε πολ­

λές και ποικίλες σκέψεις: «Δια την Ορθόδο-

ξον Εκκλησίαν είναι υβριστική, απαράδε­

κτος και απορριπτέα πάσα απαξιωτική ανα­

φορά εις το πρόσωπον του Κυρίου ημών Ιη­

σού Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και

των Αγίων.

Εξ' ίσου απαράδεκτος και απορριπτέα

δια την Εκκλησίαν ημών είναι πάσα απαξιω­

τική και υβριστική αναφορά εις., την Αγίαν

Γραφήν, Πάλαιαν και Καινήν Διαθήκην, ως

αύτη κατωχυρωθη κανονικώς και την Ιεράν

Παράδοσιν». Δηλαδή εδώ τι θέλετε να πεί­

τε «άγιοι πατέρες»;

Ό τ ι όσοι θεωρούν την Παλαιά Διαθήκη

κείμενο ισοδύναμο με πορνογράφημα,

μειώνοντας με τα όσα η ίδια η Παλαιά Δια­

θήκη αναφέρεται, την έννοια του ίδιου του

Θεού, είναι «απαράδεκτοι και υβριστές»; Α­

πό που και ως που είναι η Παλαιά Διαθήκη,

και εν τινί μέτρω και η Καινή, ιερά βιβλία;

Μήπως δεν ομιλούν για την «περιουσιό-

τητατων εβραίων», μήπως δεν υβρίζουν τον

Ελληνισμό, μήπως δεν παρουσιάζουν τον

Θεό να κατέρχεται σε επίπεδο ευτελών συ­

ναλλαγών, μήπως δεν ομιλούν για μοιχείες,

αιμομειξίες, διαστροφές, δολιότητες κ.ο.κ.;

Δηλαδή από την μία καταδικάζετε (όσο

χλιαρότατα καταδικάσατε) το Ταλμούδ, αρ-

κούμενοι σε μία υποτονική διαπίστωση και

μόνο, και από την άλλη βάζετε τους αρνη-

τές των εβραϊκών παραδόσεων της Παλαιάς

Διαθήκης στο ίδιο επίπεδο και τους ζυγίζετε

με τα ίδια σταθμά με τους υπερμάχους του

σιωνιστικού και απάνθρωπου Ταλμούδ;

Και ακόμη, ο Κωνσταντίνος Πλεύρης

σας ερωτά την θέση σας επί του Ταλμούδ.

Τι δουλειά έχει η τοποθέτηση σας κατά των

επικριτών της Παλαιάς Διαθήκης στην απά-

ντηση-τοποθέτησή σας εν σχέσει προς το

Ταλμούδ; Τι θέλετε να δείξετε και να πείτε;

Οι Εβραίοι είναι εκείνοι που ο Ιεχωβά α-

νεκήρυξε «Λαόν περιούσιον παρά πάντα τα

έθνη όσα επί προσώπου της γης» (Δευτερο-

νόμιον, Ζ, 6).

«Και εξήγειρα τα τέκνα σου, Σιών, κατά

των τέκνων σου, Ελλάς' και σε έκαμον ως

ρομφαίαν μαχητού. Και ο Κύριος θέλει φα-

νή επ' αυτούς και το βέλος αυτού θέλει ε­

ξέλθει ως αστραπή». (Ζαχαρίας, Θ, 13).

«Θέλετε καταστρέ­ψει πάντας τους τό­πους, όπου τα έθνη τα οποία θέλετε κυριεύσει, ελάτρευον τους Θεούς αυτών, επί τα υψηλά ό­ρη, και επί τους λόφους και υποκάτω παντός δένδρου δασέος. Και θέλετε κατεδαφίσει τους βωμούς αυτών, και συντρίψει τας στήλας αυτών, και κατακάψει τα είδωλα των θεών αυ­τών και εξαλείψει τα ο­νόματα αυτών εκ του τόπου εκείνου». «Δια να βαφή ο πούς σου εν τω αίματι των εχθρών σου και η γλώσσα των κυ-νών σου εξ' αυτών» (Ψαλμοί, ΞΗ, 23).

Επάνω: Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος αποκαλύπτει τιμητική πλάκα, στο πλαίσιο

των εκδηλώσεων για το εβραϊκό «ολοκαύτωμα», τον Ιανουάριο του 2007. Δίπλα του η ηγεσία του εβραϊσμού.

Κάτω: Ορθόδοξοι ιεράρχες, από κοινού με εβραίους, συνεορτάζουν την ανθελ­

ληνική εορτή «Χανουκά», στο Παλαιό Ψυχικό. Κατά τα άλλα, η εκκλησία στέκεται στο πλευρό του Ελληνισμού, αν και α­

ναγνωρίζει ως ιερά της βιβλία τα πλέον ανθελληνικά και απάνθρωπα νο­σηρά αποκυήματα, που περιλαμβάνονται στην Παλαιά Διαθήκη.

Υποκρισία ή παράνοια; Ή μήπως εκμετάλλευση της αγνοίας των αφελών; Μάλλον όλα μαζί...

Ο Δ Ι Ω Γ Μ Ο Σ Τ Ω Ν Ε Λ Λ Η Ν Ω Ν 103