68 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ: Επέτειος του Όχι Η · 2015-10-30 · Ο φετινός εορτασμός της επετείου του μεγάλου

Ο φετινός εορτασμός της επετείου του μεγάλου έπους του 1940, αγαπητοί συμπατρι-ώτες, έχει για όλους εμάς, διπλή σημασία.

Κατ’ αρχάς μας δίνεται η δυνατότητα για πολλοστή φορά να τιμήσουμε τους ανυ-πέρβλητους ήρωες του Αλβανικού Έπους. Και να τους καθησυχάσουμε πως το μεγάλο Όχι που βροντοφώναξαν οι πατεράδες και οι προπάπποι μας, είναι ο οδηγός και υψηλό ορόσημό στην προσπάθεια μας να τους μοιάσουμε.

Μας δίνεται η δυνατότητα, ανάβοντας ένα κεράκι στην μνήμη τους και εναποθέτο-ντας ένα αμάραντο στεφάνι στους ανδριάντες που στήσαμε για να μας θυμίζουν τα ηρωικά τους κατορθώματα, να τους διαβεβαιώσουμε πως ακολουθούμε τα χνάρια τους.

Το άλκιμο αίμα τους πότισε βαθιά στην δοξασμένη ελληνική γη τις γιγάντιες δρα-σκελιές τους στην προσπάθεια τους να προασπίσουν την γη των ένδοξων προγόνων τους.

Το Όχι του ‘40, πρωτόγνωρο σε έκφραση δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτε το «Ελευθε-ρία ή Θάνατος» των ελευθερομάχων του ‘21, ή πάλι, όταν οι προπάτορες μας στο θρυ-λικό πλάτωμα του Μαραθώνα «εστόρεσαν» την δύναμη των χρυσοφόρων Μήδων.

hellenic wayΕ π ο χ ι α κ ή Ε φ ημ ε ρί δ α το υ Σ υ νδέ σ μ ο υ Ε λ λ ή ν ω ν & Φι λ ε λ λ ή ν ω ν Κ α να δ ά

εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης.

Η ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ. Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ

φθινοπωρινηισιμερια

2015 τευχοσ

68ον

Συνέχεια στην σελίδα 13 Συνέχεια στην σελίδα 9

χρονογράφημα

ΝΟΘΕΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Ο κάτωθι εκλογικός συνδυασμός “ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΙΣ” Κα-ταγγέλλει ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΝΟΘΕΙΑ ΚΑΘ’ ΟΣΟΝ Η SINGULAR LOGIC έβγαλε ότι πήρε Ψήφους Σε ΕΠΤΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ στις οποίες δεν κατέβηκε ως υποψήφιο και δεν υπήρχε καν ψηφοδέλτιό του. Να και η καταγγελία «Κατ’ επιταγή των διατάξεων του ακροτελεύτιου άρθρου 120 παράγραφος 4 του Συντάγματος κατά το οποίο: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υπο-χρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία», υπό τις επιταγές των Διατάξεων του Άρθρου 1 αυτού και δη της παραγράφου 2 που ορίζει ότι:«Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία» και της παραγράφου 3 που ορίζει ότι: «όλες οι εξου-σίες πηγάζουν από τον Λαό υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους», του άρθρου 2 παράγραφος 1 του

Η ιστορική μάχη στις Καρούτες:

Όταν ο ΕΛΑΣ διέλυσε ΓερμανικόΤάγμα 250 επίλεκτων στρατιωτών

Ήταν 5 Αυγούστου του 1944, όταν αντάρτες του ΕΛΑΣ εξόντωσαν το γερμανικό τάγμα, που αλαζονικά επιχείρησε να καταλάβει το

μικρό χωριό της Άμφισσας. Η “μαεστρία” της παγί-δας και η ιστορική μάχη, όπως την διηγήθηκαν επι-ζώντες Έλληνες και Γερμανοί. Συνέχεια στην σελίδα 10

17.8.1944: 71 χρόνια από το μπλόκο της Κοκκινιάς

Στην σελίδα 5

Η Επέτειος του ΟΧΙ μνημονεύει την άρνη-ση της Ελλάδας στις

ιταλικές αξιώσεις που περιείχε το τελεσίγραφο που επιδόθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1940 στον Έλληνα Δικτάτορα που έφερε τίτλο Πρωθυπουργού,

Ιωάννη Μεταξά. Συνέπεια της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της Χώρας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940.

Η ημερομηνία αυτή καθιερώθηκε να εορτάζεται στην Ελλάδα και την Κύπρο κάθε χρόνο ως επίσημη εθνική εορτή και αργία. Επίσης, σε πολλές χώρες του κόσμου, Ελληνικές κοινότητες γιορτάζουν την Επέτειο του Όχι.

Επέτειος του Όχι

Συνέχεια στην σελίδα 3

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ:

Ο αιώνιος φρουρός

Όταν στις 27 Απριλίου του 1941 τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής μπήκαν στην σκλαβωμένη ανο-

χύρωτη Αθήνα, μια δύναμη κατακτητών ανέβηκε στον ιερό βράχο του Παρθενώ-να. Αποστολή της ήταν να κατεβάσει την Ελληνική σημαία και στην θέση της να υψώσει την μισητή Γερμανική σημαία.

Η τότε Ελληνική στρατιωτική διοίκηση είτε τον είχε ξεχάσει, μέσα στην γενική διάλυση που ακολούθησε την κατάρρευση του μετώπου, είτε τον είχε αφήσει σκόπιμα χωρίς διαταγές, έρμαιο των σκληρών ωρών που κύλα-γαν, αντιμέτωπο με την μοίρα του και τον Θεό, με μόνο κριτή και ανώτερό του, την δική του συνείδηση «τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενον».

Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμέ-νος.. απλά αρνήθηκε!Οι ώρες της περισυλλογής, που


Το όχι του Έπους του ‘40

hellenic way Autumn Equinox, 2015 2

Ελληνικός δρόμοςHellenic Way

www.hellenicway.comΕκδότης:Πολιτιστικός Σύνδεσμος

Ελλήνων & Φιλελλήνων ΚαναδάPublisher :Cultural Association of Hellenes

& Philhellenes of Canada1010 Broadview Avenue, Suite 901

Toronto Ontario, M4K 2R8 Tel: 416 425-5728

Εκπρόσωπος στην ΕλλάδαΤάκης Αρβανίτης : Άγιος Βασίλειος

Καπαρέλλι Βοιωτίας Τηλ:22620 92311 ή 6979 85 4001

Συντάσσεται από επιτροπή Editor: Media Committee of the C.A.H.P.C.

Ο « Ελληνικός Δρόμος» κυκλοφορεί εποχιακά και αποστέλλεται σε πολλά μέρη της Βόρειας Αμερικής, Αυστραλίας και Ευρώπης. Ετήσια συνδρομή για Καναδά και ΗΠΑ: $ 50.00 ενώ για Ευρώπη και Ελλάδα $90.00 δολάρια. The Hellenic Way is published each season and is sent to many places in North America and Europe. Annual subscription in Canada & USA: $50.00 and outside of North America: $90.00 EURO. Άρθρα σύμφωνα με το πνεύμα της εφημερίδας είναι ευπρόσδεκτα, αλλά η δημοσίευση τους εναπόκειται στη συντακτική επιτροπή. Οι επιστολές θα πρέπει να φέρουν το πλήρες όνο-μα του αποστολέα, αλλά μπορούν να δημοσιευθούν μόνο τα αρχικά του, εάν αυτό επιθυμεί ο αποστολέας. Τα άρθρα δεν επιστρέφονται.We welcome submission of articles in the spirit of the newspaper, but publication is at the discretion of the editing committee. Letters should bear the full name of the sender, but only their initial may be published if they so wish. No articles will be returned

Ευχαριστήριο Ευχαριστούμε όλους τους φίλους και συνεργάτες, που έχουν βοηθήσει για την έκδοση της εφημερίδας μας. Ιδιαίτερα ευ-χαριστούμε τα περιοδικά «Ελληνική Αγω-γή» , « Ενδοχώρα», « Δαυλός», « Ιχώρ», « Ελληνική Διεθνής Γλώσσα» ... και γε-νικά όλα τα έντυπα που τόσο πρόθυμα μας έχουν επιτρέψει την αναδημοσίευση άρθρων τους, τόσο σημαντικών για τον Ελληνισμό.

Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων και Φιλελλήνων Καναδά.

• Το παρόν τεύχος κυκλοφό-ρησε σε 3,000 φύλλα• Η επόμενη έκδοση, στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο

Προς τον

Hellenic Way1010 Broadview Ave. Suite 901Toronto On. M4K 2R8

ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗ / SUBSCRIPTION COUPON

Παρακαλώ εγγράψετε με ως συνδρομητή στον «ελληνικό δρόμο»και ταχυδρομήστε το έντυπο στην παρακάτω διεύθυνση:

Please include me as a subscriber for the Hellenic Way and to mail me the publication to the address below:

Name:_______________________________________________

Address:_____________________________________________

Tel.# ____________________________Fax: ________________

E-mail address:________________________________________

I am enclosing $ _______________________________________

Ο Ναός Της Δημοκρατίας

Την βουλή των Ελλήνων, αγαπητοί συνέλληνες, οι εκλεγμένοι, με τις γνωστές μεσαιωνικές λίστες και πα-ράτυπα τερτίπια), βολεμένοι βουλευτές μας από πάπου προς πάπου, αποκαλούν Ναό Της Δημοκρατίας μας.

Και δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να το τονίζουν και να το ξανατονίζουν σε κάθε περίσταση.

Και αναρωτιέμαι, καταλα-βαίνουν την σημασία του όρου που χρησιμοποιούν ή απλά πα-παγαλίζουν χρησιμοποιώντας στομφώδεις εκφράσεις έτσι για να μας εντυπωσιάζουν και να λέμε, μπράβο, τί ωραία που τα λένε;

Ίσως κάποιος θα πρέπει να τους ψιθυρίσει μερικές Αλή-θειες που μάλλον αγνοούν.

Ναός: Αρχαία ελληνική λέξη, από το Ναίω= κατοικώ, πιο απλά η κατοικία του θεού.

Επίσης, κάποιος θα πρέπει να τους πει μερικές αλήθειες που πρέπει να ξέρουν.

Ότι, δηλαδή, οι ναοί στην γενέτειρα μας την Ελλάδα λε-ηλατήθηκαν και στην συνέχεια καταστράφηκαν ολοσχερώς από το ορθόδοξο χριστιανικό ιερατείο.

Είναι απαγορευμένη λέξη από τους πατέρες της εκκλη-σίας που καταπάτησαν όλους ανεξαιρέτως τους ιερούς Να-ούς των προγόνων μας.

Και στην συνέχεια αφού άρ-παξαν όλες τους τις περιουσίες τα κατέστρεψαν και πάνω στα ερείπια τους έχτισαν τις εκκλη-σιές τους.

Αυτά εν ολίγοις για τον Ναό.

Από που ν’ αρχίσει κανείς για την Δημοκρατία.

Τι να τους πρωτοπείς;Ότι το ελληνικό κολαστήριο

που βρίσκεται στην πλατεία Συντάγματος δεν έχει καμία μα καμία σχέση με Δημοκρατία.

Πως Δημοκρατία είναι όταν η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.

Και εν κατακλείδι έστω για τα μάτια του κόσμου αν όντως θέλουν να ονομάζουν την Βουλή των Ελλήνων, Ναό της Δημοκρατίας, το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι να αποκαθηλώσουν τον βασιλιά των ιουδαίων από την αίθουσα της βουλής και αντί αυτού να τοποθετήσουν την Θεά Αθηνά, προστάτιδα της πόλης των Αθηνών και θεά της Σοφίας.

Αποτελεί τιμή και ευθύνη να είναι κανείς παιδί ενός ενδόξου Πατέρα ή μιας τιμημένης μάνας. Φανταστείτε λοι-πόν την ευθύνη και τη δόξα των παιδιών της Ελλάδος.

Οι φιλόσοφοι όλων των εποχών το ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να αποκα-λύψουμε αλήθειες ή λεπτομέρειες από

αλήθειες που δεν τις βρήκαν οι Έλληνες ή δεν εμβάθυναν εις αυτές.Οι καλλιτέχνες όλων των εποχών γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει να

δημιουργήσεις ένα έργο τέχνης που δεν φιλοτεχνήθηκε ως τώρα κάτω από τον ήλιο της αρχαίας Ελλάδος.

Οι ποιητές και οι συγγραφείς όλων των εποχών είναι σίγουροι ότι μπορούν να βρουν στην ελληνική λογοτεχνία μιαν ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης.

Τέλος οι άνθρωποι όλων των εποχών γνωρίζουν, ότι μπορούν να ανταμώσουν ανάμεσα στους ήρωες της αρχαίας Ελλάδος όλα τα δείγ-ματα αρετής και αδυναμίας που χαρακτηρίζουν τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.

Εν τούτοις, οφείλουμε να φυλάξουμε ζωντανή την ελληνική νεότητα, αξιώνοντας από αυτήν να μην επαναπαυθεί ούτε στιγμή στις δάφνες του παρελθόντος, να υπερνικήσει τον πειρασμό του να πιστέψει ότι στέρεψε, ότι έδωσε περισσότερα απ΄ όσα μπορούσε να δώσει.

Οι μελλοντολόγοι που προβλέπουν ένα κόσμο ρομπότ και έναν άνθρωπο που πεθαίνει από ανία, υποτιμούν την δημιουργική δύναμη του Ανθρώπου. Αγνοούν ή ξεχνούν πως ο ίδιος ο Θεός - όχι η τυφλή κι΄ αδυσόπητη μοίρα - θέλει τον άνθρωπο μέτοχο της θείας εξουσίας Του και της ανεξάντλητης δημιουργικής φαντασίας του.

Δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο υπό τον ήλιο! Για να μην αναφέρου-με παρά ένα χτυπητό παράδειγμα, δεν είναι διόλου καινούργιο το ότι αποσπασθήκαμε από την τροχιά της Γης και την αποθαυμάσαμε από το διάστημα ολογάλανη; Δεν είναι λοιπόν διόλου καινούργιο το ότι αποβι-βασθήκαμε στη Σελήνη και από κει δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να πετάξουμε στα μακρυνότερα αστέρια. Δεν είναι λοιπόν διόλου καινούργιο ότι ξεπεράσαμε μια για πάντα τις καθαρά γήινες διαστάσεις και κατακτήσαμε τις οικουμενικές;

Έλληνες νέοι της διαστημικής εποχής. Δεν είμαι εγώ που θα σας πω να μην κρατήστε την περιφάνεια σας για την Ελλάδα της χθες. Αλλά δώ-στε στους νέους όλου του Κόσμου αληθινά υποδείγματα πρωτοπορίας.

Ανοίξτε τους το δρόμο. Ακολουθείστε τ` αχνάρια των αρχαίων φιλο-σόφων κι` εμβαθύνετε στη σπουδή του ανθρώπου προσφέροντας στη νεότητα το αληθινό νόημα της ζωής και των αιωνίων αξιών.

Αγωνισθείτε ώστε η αρμονία και η τάξη, τόσο προσφιλείς στους καλ-λιτέχνες σας, ν` ανθίσουν όχι μόνο στα έργα τέχνης μα να επικρατήσουν στις κοινωνικές, τις εθνικές και τις διεθνείς σχέσεις.

Απόγονοι μυθικών ηρώων, ξεπεράστε τους. Εξουσιάστε το φόβο και την αηδία απέναντι στη ζωή. Μη αποδεχτείτε την μετριότητα. Μην καταποντισθείτε μες την απελπισία. Να είστε απαιτητικοί απέναντι του εαυτού σας. Αγωνισθείτε για έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο.

Είθε από δω και εμπρός να ερχόμαστε στην Ελλάδα όχι μόνο για να αποθαυμάσουμε το παρελθόν και το παρόν που πρέπει να είναι αντάξιο του παρελθόντος, αλλά για να ψηλαφήσουμε το μέλλον.

Ντόμ Χέλντερ Καμάρα

ΜΥΝΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ντόμ Χέλντερ Καμάρα ο Επίσκοπος των καταπιεσμένων

Θερμοπύλες

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή τωνώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·

δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·

γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι ότανείναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,

πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπειόταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

του Η.Λ.Τσατσόμοιρου

Η Αποκρυπτογράφησις των σημασιών

των 24 Γραμμάτων του Αλφαβήτου

Συνέχεια από το προηγούμενο


Συνέχεια από την σελίδα 1

Στη λέξι «ξύλον» το «Ξ» προέρχεται εκ του «ΚΣ» με την σημασία του κτυπώ (πελεκώ), όπως ακόμη και του «ξύω» διά ενός άλλου ή και του ιδίου εργαλείου «ροκανίζοντας» τους κορμούς των δένδρων, τους οποίους ο ελλός εκ του δρυμού μετέφερε («και ανέρας αξέμεν ύλην: Ιλ. ψ 111 «ύλην»: «Υ»), ώστε κατεργα-σμένος και λείος («Λ») για τον οίκον του («Ο») να συσσωρεύση (νέω: «Ν» ). Έτσι η λέξι «ξύλον» προσδιώρισε κατ` αρχάς τον κατεργασμένο για τις ανάγκες του ανθρώ-που κορμό δένδρου σε διάφορες μορφές και πάντοτε σε σωρούς, από όπου η επιλογή ή και διανομή . Συνεχίζω με τη λέξι «ξυνός» Η λέξι «ξυνός» εκ της ρίζας ΞΥΝ- έχει την σημασία για το λε-ξικό, του κοινός, δημόσιος, καθολικός, ανήκων ή αρμόζων εις πάντας από κοινού π.χ. «ξυ-νόν κακόν» (ΙΛ.Π 262). ή «γαία δ` έτι ξυνή πάντων και μακρός Όλυμπος» { Ιλ. Ο 193: η γη όμως ακόμα και ο μακρός Όλυμπος ανή-κουν σε όλους}.

Αλλά και η ρίζα ΞΥΝ- ή ΣΥΝ- και ακόμη ΣΟΥΝ- ( Βοιωτικός τύπος ), π.χ. ξύμπας, ξυ-

Από την δι-ανομή λοιπόν του θηράματος και την

σπηλαιώδη συγκατοίκη-σι έως αργότερα την κατα-

νομή των ευθυνών αλλά και των αγαθών της κτηνοτροφι-κής οικογένειας εσχηματίσθη

η έννοια του «ξυνός». Στην λέξι «ξυνός» το «Υ» προσδιορίζει

το κοινό φαγητό ή νερό (χ-ύ-τρα ή κ-ύ-λιξ ή κ-ύ-αθος ή υ-δρία),

τα οποία αποτελούν την ύψιστη έννοια των φροντίδων του ηγέ-τη για την οικογένειά του. Αυ-τών των αγαθών την διανομή («Ν») κατά την κρίσι του είχε

για την οικογένεια (οίκον: «Ο») ο ηγέτης της. Εξ

όλων αυτών η λέξι «ξυ-νός».


Ξ

ελληνικός δρόμος Φθινοπωρινή Ισημερία, 2015 3

Περίπου στις 3 τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου του 1940 η τότε Ιταλική Κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα

τελεσίγραφο, δια του Ιταλού Πρέσβη στην Αθή-να Εμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος και το επέδω-σε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανε-φοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Μετα-ξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλω-ματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c’est la guerre», (προφέρεται από τα γαλλικά, αλόρ, σε λα γκερ, δηλαδή, Λοιπόν, αυτό σημαί-νει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.

O ίδιος ο Γκράτσι στα απομνημο-νεύματά του, που εξέδωσε το 1945, περιγρά-φει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απή-ντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος..., ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτί-μησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως».

Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναί-σθημα, την άρνηση της υποταγής,

και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Ση-μειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρου-σιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις30 Οκτωβρίου του 1940.

Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξε-κίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπό-τε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.

Το λεγόμενο «Έπος του Σαρά-ντα», το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός

στρατός κατήγαγε εις βάρος των Ιταλών, καθι-ερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της επίδοσης του ιταλι-κού τελεσιγράφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.

Η Ελλάδα γιορτάζει με την 28η Οκτωβρίου την είσοδό της στον πόλεμο, ενώ οι περισσό-τερες άλλες χώρες γιορτάζουν την ημερομηνία

λήξης του πολέμου.Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα γίνεται στη Θεσ-

σαλονίκη, η επίσημη εορτή με κάθε λαμπρότη-τα, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, με μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιού-χου της Αγίου Δημητρίου. Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις γίνονται μαθητικές παρελάσεις, ενώ δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υψώνουν την ελληνική σημαία.

Κατά την επέτειο του «ΟΧΙ», τηλε-όραση και ραδιόφωνο προβάλλουν επετειακές εκπομπές μνήμης και κάνουν ιδιαίτερη μνεία στην «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο, η οποία με τα πατριωτικά της τραγούδια εμψύ-χωνε τους στρατι-ώτες και μετέδιδε τον ενθουσιασμό της προέλασης των ελληνικών δυνάμεων στη Βόρεια Ήπειρο. Σχετικό επίσης επετειακό υλικό παρουσιάζει και όλος ο ελληνικός έντυπος τύπος (εφημερί-δες και περιοδικά).

Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστη-κε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής. Στο κεντρικό κτίριο και

στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθη-νών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασμός στις 28 Οκτωβρίου 1941. Γίνονταν ομιλίες από τους φοιτητές, ενώ μίλησε για την επέτειο την παραμονή και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσά-τσος, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει µάθηµα την ημέρα της επετείου με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο.

Στην δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγμα-τος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΕΠΟΝ και ΠΕΑΝ. Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι όμως δεν παρενέβησαν. Εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα έγιναν και σε άλλες πόλεις. Στον Πειραιά πραγματοποιή-θηκαν ολιγοπληθείς συγκεντρώσεις, ανέβαινε κάποιος σε μια καρέκλα, έβγαζε ένα σύντομο λόγο, και κατόπιν διαλύονταν, για να αποφύ-γουν επέμβαση των καραμπινιέρων. Δεν υπάρ-χουν πολλές πληροφορίες για το τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1943.

Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη γιορτάστηκε η επέτειος στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Κοτζιά (ο Βενέζης ήταν τότε υπάλληλος της τράπεζας). Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν την ευθύνη της αστυνό-μευσης πλέον, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν και είκοσι περίπου από αυτά τα άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποια δεν επέστρεψαν.

Για πρώτη φορά η επέτειος γιορ-τάστηκε επίσημα στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυ-πουργού Γεωργίου Παπανδρέου.

Η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε, το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με το αιτιολογικό ότι η Παναγία βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας.

Επέτειος του Όχι

Το έμβλημα της 8ης Μεραρχίας Πεζικού, η οποία ήταν η πρώτη που ήρθε αντιμέτωπη με τις εχθρικές δυνάμεις.


Ναι, υπάρχει σωτηρία για την Ελλάδα μας. Και η σωτηρία αυτή δεν εξαρτάται, ούτε από

τους αδελφούς μας τους Ευρωπαίους, ούτε από τους «φίλους» μας τους Αμερικάνους, Ρώσους, Κινέζους… Απλά, η σωτηρία μας εξαρτάται από εμάς – τον Ελληνικό λαό. Όχι, δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Εάν σαν Έλ-ληνες, όμως, δημιουργήσαμε πολιτισμό για ολόκληρη την ανθρωπότητα (δημοκρατία, φιλοσοφία, επιστήμες, τέχνες, πνευματικό και σωματικό αγώνα), μπορούμε να φέρουμε πίσω το χαμόγελο στα χείλη της δικής μας πατρίδας – και να κάνουμε τα λουλούδια να ανθίσουν και πάλι. Και εξηγώ:

Οι ιστορικές, επιστημονικές με-λέτες του γνωστού κοινωνιολόγου Max Weber, τον οδήγησαν να κατονομάσει τριών, βασικών ειδών, πολιτική ισχύ και πολιτικούς ηγέτες: (1) πατροπαράδοτη / κληρονομική, (2) χαρισματική / λαοπλανεύτρα και (3) δη-μοκρατική / γραφειοκρατική. Παράδειγμα της πρώτης κατηγορίας είναι όταν η εξουσία μεταβιβάζεται από τον πατέρα-βασιλιά στον υιό-βασιλιά. Παράδειγμα της δεύτερης κατη-γορίας είναι όταν ένας πολιτικός – είτε ένας… προφήτης – «μαγνητίζει» το πλήθος με τον ενθουσιασμό, τη προσωπικότητα και την ευφράδεια του. Παράδειγμα της τρίτης κατη-γορίας είναι η δημοκρατία, όπου το γραφείο / αξίωμα / θέση, έχει τη πολιτική και νομική εξουσία, και ο κάτοχος του αξιώματος εκτελεί τα καθήκοντα του – σαν υπηρέτης…

Με βάση τον ανωτέρω καθορισμό της πολιτικής εξουσίας, αντιλαμβανόμαστε ότι η Ελλάδα μας στέναζε κάτω από την πα-τροπαράδοτη / κληρονομική, καθώς και τη χαρισματική / λαοπλανεύτρα πολιτική ισχύ, για δυο χιλιάδες χρόνια. Δηλαδή κάτω από τους… θεόπεμπτους βασιλιάδες και τους «άγιους» αυτοκράτορες, οι οποίοι κυβερνού-σαν μαζί με τους «ιερωμένους» της θεοκρατί-ας. Η πηγή της εξουσίας τους ήταν το στέμμα που έβαζαν στο κεφάλι τους, ο θεός που τους… ευλόγησε, οι «άγιες» γραφές τους και τα διάφορα «θαύματα» – όπως το… νερό που γίνεται κρασί.

Με την ίδια μέθοδο που ο Μωυσής έγραψε τις δέκα εντολές, τις οποίες του έδωσε δήθεν κάποιος «θεός» – και οι «θεόπεμπτοι» Εβραίοι βασιλιάδες Δαυίδ και Σολομών έγραψαν τη «παλαιά διαθήκη» – έτσι και οι «άγιοι» αυτοκράτορες και πατριάρχες «μας», έγραψαν τη «καινή διαθήκη», την οποία τους έδωσε δήθεν το «άγιο» πνεύμα – ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που, μερικούς αιώνες αργότε-ρα, ο Μωάμεθ έγραψε το «κοράνι», το οποίο του έδωσε δήθεν ο… απεσταλμένος του θεού, άγγελος Γαβριήλ (Jibreel).

Με εξαίρεση τη προ-χριστιανική Ελλάδα – όπου ο Σόλων, ο Λυκούργος, κλπ. έγραφαν νόμους – τον παλιό… καλό καιρό, δεν υπήρχαν συντάγματα και νομοθεσίες. Αντί για νομοθετήματα, οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες έγραφαν… θρησκείες – με τη βοήθεια κάποιου «παντογνώστη» και «πα-ντοκράτορα» θεού. Και αφού οι «άγιες» και «θεϊκές» γραφές περιείχαν όλες τις «αιώνιες αλήθειες», οι οπαδοί της θρησκείας σταμα-τούσαν να σκέπτονται και να ερευνούν για αλήθειες, και έχαναν τη προσωπικότητα, την ενεργητικότητα και την εφευρετικότητα τους

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣΑνδρέας Κωνσταντινίδης, B. A, M. A.

– και κατέληγαν όλοι σαν μέλη ενός απέρα-ντου… θεϊκού «ποιμνίου».

Οι πλείστοι σχολιαστές των αιτίων της τραγικής κατάρρευσης της Ελληνικής οικονομίας – και της σχεδόν ολοσχερούς απο-σύνθεσης της Ελληνικής κοινωνίας – τοπο-θετούν τις ευθύνες, σχεδόν παντελώς, επάνω στους ώμους των πολιτικών των τελευταίων σαράντα χρόνων. Αυτή η πρακτική είναι κοντόφθαλμη, κατά τη γνώμη μου, και κατα-δεικνύει απερισκεψία και προχειρότητα – και, πάνω από όλα, είναι αντιπαραγωγική. Όχι, δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε μια ασθένεια εάν δεν γνωρίζουμε τους λόγους που προκα-λούν την ασθένεια.

Όταν το 1974 η δημοκρατία… έπεσε από τα σύννεφα, μας βρήκε απροετοί-μαστους. Η δημοκρατία ήταν μια… ξένη / Ευρωπαϊκή λέξη – και ας γεννήθηκε στην Αθήνα… Για δυο χιλιάδες χρόνια, ο Ελληνι-κός ήλιος κρυβόταν πίσω από τα κατάμαυρα ράσα των «ιερωμένων» μας – και έτσι… πελαγοδρομούμε μεταξύ πατροπαράδοτης, χαρισματικής και γραφειοκρατικής πολιτικής ισχύς – και μεταξύ πολύχρωμων και… άχρω-μων πολιτικών. Υπάρχει, όμως, φως Όπως πολύ ορθώς παρατηρεί ο Max Weber, η δημο-κρατική, γραφειοκρατική διακυβέρνηση είναι το ανώτατο πολιτικό σύστημα, όταν διέπεται από τη κατάλληλη νομοθεσία και κανονι-σμούς – και θα προσέθετα, όταν μια ανεξάρ-τητη Δικαιοσύνη επιβάλλει τους νόμους και τους κανόνες…

Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι οι πολιτικοί των τελευταίων σαράντα χρόνων έκαναν λάθη – και, μερικές φορές, εγκλήματα… Αντί, για παράδειγμα, να χρησι-μοποιήσουν ένα μεγάλο μέρος των Ευρωπαϊ-κών οικονομικών παροχών και δανείων για να δημιουργήσουν μια υγιή, παραγωγική οικονο-μία, υπέκυψαν στον πειρασμό να χρησιμοποι-ήσουν τα χρήματα στη κατανάλωση. Επίσης, αντί να ξεριζώσουν τη θεοκρατία από την Ελ-ληνική παιδεία, και να την αντικαταστήσουν με τη φιλοσοφία, την επιστήμη και τη τεχνο-λογία, άφησαν τη παιδεία να παραδέρνει με-ταξύ του… μαθήματος των θρησκευτικών και του… Αϊνστάιν. Ναι, έπρεπε να γνωρίζουν οι πολιτικοί μας, ότι δεν μπορούμε να κτίσουμε μια σύγχρονη κοινωνία πάνω σε μια μεσαιω-νική παιδεία.

Η ευθύνη των πολιτικών, όμως, είναι περιορισμένη. Όσο καλοπροαίρετος και ικανός να είναι ένας πολιτικός, θα γονατίσει ηττημένος μπροστά στην αμάθεια ενός χρι-στιανικού «ποιμνίου», το οποίο ζει με μάτια κλειστά, για δυο χιλιάδες χρόνια. Το μεγα-λύτερο μέρος της ευθύνης, λοιπόν, βρίσκεται στους ώμους των «πνευματικών» και «ιερω-μένων» ρασοφόρων, οι οποίοι κρατούν τους Έλληνες γονατιστούς – και προσευχόμενους σε ένα… άγνωστο θεό, και για ένα «ουρά-νιο παράδεισο» – αντί να τους διδάσκουν να αγκαλιάζουν την Ελληνική κοινωνία και τον επίγειο παράδεισο…

Το έπος που γέννησε η 28η Οκτω-βρίου 1940, το οποίο γιορτάζουμε αυτές τις μέρες, έχει αποδείξει ότι οι Έλληνες αγαπού-με τη πατρίδα μας, και όταν κινδυνεύει γινό-μαστε θυσία για να τη κρατήσουμε ελεύθερη. Τώρα, λοιπόν, που ο 21ος αιώνας κτυπά τη

πόρτα μας και απαιτεί από εμάς να ξυπνήσου-με – γιατί διαφορετικά θα βάλει φωτιά στο σπιτικό μας – είναι καιρός για τους Έλληνες να αγκαλιάσουμε τη δοξασμένη Ελληνικότη-τα μας – και να απαλλαγούμε από τη πρωτό-γονη, Εβραίο-Βυζαντινή θρησκεία (Παλαιά και Νέα διαθήκη) του χριστιανισμού. Η σω-τηρία μας είναι η Ελληνικότητα μας – και όχι ο… χριστιανισμός τους. Δυο χιλιάδες χρόνια σκοτάδι – και… κατάμαυρα ράσα – είναι υπε-ραρκετά για τον Ελληνικό λαό… Κατωτέρω προσφέρω δυο ποιήματα μου, όπου παρουσι-άζω ορισμένες επιπρόσθετες σκέψεις. Ευχα-ριστώ. Α. Κ.

Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΒΔΕΛΛΑ Βυζαντινή κι’ Εβραϊκήμια βδέλλα διψασμένη,τούς Έλληνες ορέχτηκεκι’όρμησε παθιασμένη.

Ολημερίς κι’ολονυχτίςτο αίμα μας τραβούσε,σκιάχτρα εμάς μάς έκαμε,βασίλισσα αυτή ζούσε.

Εμείς πού δώσαμε το φωςσ’όλη την οικουμένη,μείναμε μ’άδεια καρδιάκαι τη φωτιά σβησμένη.

Οι δόξες όλες πίσω μαςκι’ η άβυσσος μπροστά μας,κλαίει η ψυχή, πονά η καρδιά,λιώνουν τα σωθικά μας.

Βυζαντινή κι’ Εβραϊκήβδέλλα καταραμένη,τα χέρια νά’χα του Ηρακλήνα σ’άφηνα πνιγμένη.

Να ξανασάνει ο Έλληναςνα δει μια άσπρη μέρα,ν’ ανοίξει τις φτερούγες τουστο φως και στον αγέρα.

ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΒΟΥΜΕΝΟΙ

Μας αποκάλεσαν οκνηρούς και φοροφυγάδες,μας αποκάλεσαν απάτριδες και χαμαιλέοντες…Αλλά, τους συγχωρούμε…Τους συγχωρούμε γιατί δεν ήξεραν την ωμή αλήθεια –και, φυσικά, μάς έκριναν με τα δικά τους τα μέτρα.Δεν ήξεραν πως μόνο είκοσι στους εκατό από εμάςπληρώνουν φόρο, επειδή μόνο τόσοι έχουμε εισόδημα.Οι άλλοι ογδόντα στους εκατό είμαστε… καλόγηροι –αρνηθήκαμε την ύλη κι’ερωτευτήκαμε τον “παράδεισο.”Μαζευόμαστε στις εκκλησιές και ζητούμε έλεος.Γυρίζουμε τη πλάτη στο δικό μας το σπίτι, τη μάνα Γή,κι’ ονειρευόμαστε το σπίτι των αγγέλων – τα σύννεφα.Και αν, συνεπώς, μείναμε μαρμαρωμένοι στο Μεσαίωνα,και χάσαμε την Αναγέννηση και τη σύγχρονη εποχή μας,η ευθύνη στους Βυζαντινούς και τους παπάδες τους…Όχι, ούτε απάτριδες είμαστε, ούτε χαμαιλέοντες.Αν, απλώς, μάς χαρακτήριζαν… θεοφοβούμενους,ίσως, τότε, να συμφωνούσαμε και εμείς μαζί τους…

Ανδρέας Κωνσταντινίδης

τα παντα ρει και ουδεν μενει και τα παντα ψυχην ειναι πληρη. ηρακλειτοσ



νιέναι, ξυνέεξα, ξύμβλητα, έχει την σημασία του ομού, του κοινός, του άμα. Εάν ως αρχή θέσουμε το «ξυν», «συν» (ομού), τότε έχουμε μια κίνησι και μάλιστα παλίνδρομη, της οποί-ας η ανάλυσι του πρώτου στοιχείου ως «ΓΣ», «ΚΣ» αποτελεί αναφορά με διάφορα έργα αν-θρώπινα, τα οποία απαιτούν αυτήν την παλί-δρομη κίνησι (κάτω-επάνω ή εμπρός –πίσω). Η αρχή και πάλι ευρίσκεται στην ανάγκη να συνεργασθούν ή συνενωθούν ή συνυπάρξουν ή μοιράσουν ή αντιμετωπίσουν περισσότεροι του ενός άνθρωποι τα αποτελέσματα των φυ-

σικών καταστάσεων, αλλά και εκείνων οι οποί-ες προέρχονται εκ των ανθρωπίνων ομαδικών ενεργειών. Και πάλι θα ξεκινήσω από τους ελ-λούς θηρευτές και κτηνοτρόφους. Θα μπορού-σαμε και σήμερα, εκτιμώντας την μορφή ενός έργου, να συμπεράνουμε π.χ. ότι το κόψιμο ενός δένδρου και η αποκομιδή του δεν μπο-ρεί να είναι υπόθεσι ενός ανθρώπου. Αλλά και η εργασία του υλοτόμου σε σχέσι με την εργασία του λειαντού (ξύειν) ήταν και είναι ερ-γασίες διαφορετικών απαιτήσεων, αλλά όμως είναι και οι δύο απαραίτητες, π.χ. προκειμένου για την προετοιμασία δοκών, σανίδων κ.λ.π., για την στέγασι κατοικίας. Από την διανομή λοιπόν του θηράματος και την σπηλαιώδη συγκατοίκησι έως αργότερα την κατανομή των ευθυνών αλλά και των αγαθών της κτηνοτρο-φικής οικογένειας εσχηματίσθη η έννοια του «ξυνός». Στην λέξι «ξυνός» το «Υ» προσδιορ-τίζει το κοινό φαγητό ή νερό (χ-ύ-τρα ή κ-ύ-λιξ ή κ-ύ-αθος ή υ-δρία), τα οποία αποτελούν την ύψιστη έννοια των φροντίδων του ηγέτη για την οικογένειά του. Αυτών των αγαθών την διανομή («Ν») κατά την κρίσι του είχε για την οικογένεια (οίκον: «Ο») ο ηγέτης της. Εξ όλων αυτών η λέξι «ξυνός».

Ο«Εις δε το «γογγύλον» του «ου» δεόμενος σημείου τούτο πλείστον αυτώ εις το όνομα ενεκέρασεν» Πλάτων, «Κρατύλος» 427c ) .{ Ως προς δε την μίμησι του στρογγυλού έχοντας (ο ονοματοθέτης ) έλλειψι (ανά-γκη) του διακριτικού γνωρίσματος «ου» τούτο πάρα πολύ στο όνομα ανέμειξε}.

«Λέγω δε τοι τούτο έστι τοις πράγμασι

Στην λέξι «ξύλον» η σκέψι του ονοματο-

θέτη ήταν συγκεκριμένη, εδώ όμως έχουμε μια αφη-

ρημένη έννοια («ομού» ή «κοι-νός»), και το αιτούμενο πρέπει

να το προσδιορίση η εν συνθέσει δεύτερη λέξι. Στα παραδείγματα «γαία δ` έτι ξυνή πάντων και μα-κρός Όλυμπος» ή «ξυνόν κακόν» βλέπομεν ότι το ξυνός, ή ον ενερ-γεί ως η έννοια κοινός. Πως όμως αυτή η κίνησι «Ξ» ακολουθού-μενη από τα γράμματα Υ,Ν,Ο έλαβε την σημασία του ομού ή κοινός, δημόσιος, καθο-

λικός, ανήκων ή αρμό-ζων εις πάντας από

κοινού;


17.8.1944: 71 χρόνια από

το μπλόκο της Κοκκινιάς

Λίγο πριν από την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, στην Κοκκινιά, γράφηκε μία από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας.Κοκκινιά. Πέμπτη 17 Αυγούστου 1944Κοντά στις 2:30 το πρωί ξεκινά το δράμα της ομαδικής σφαγής που θα ακολουθήσει όταν ανέβει ο ήλιος ψηλά. Δεκάδες γερμανικά καμιόνια περικυκλώνουν τις γύρω περιοχές που περικλείουν την Κοκκινιά, από Κορυδαλ-λό, Αιγάλεω, Δαφνί και Ρέντη μέχρι Κερατσίνι, Φάληρο και Πειραιά, ο κλοιός σφίγγει. Μαζί με τους Ναζί κατα-κτητές καταφθάνει στην προσφυγούπολη του Πειραιά, τη «Μικρή Μόσχα», όπως είχαν βαπτίσει την Κοκκινιά, και το μηχανοκίνητο τμήμα του δοσίλογου Ν. Μπουρα-ντά. Περί τους 3.000 βαριά οπλισμένους με πολυβόλα, όλμους, μυδράλια, ταχυβόλα, αυτόματα, Γερμανούς και Έλληνες ταγματασφαλίτες κυκλώνουν την πόλη που εκείνη την ώρα κοιμάται.Επικεφαλής της κτηνωδίας που θα εξελιχθεί σε λίγες ώρες, ο συνταγματάρχης Ιωάννης Πλυντζανόπουλος, ο ταγματάρχης Γιώργος Σγούρoς και ο διοικητής του μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Νίκος Μπου-ραντάς.

Μετά τις 6:00 π.μ. ακούγονται τα «χωνιά» στους δρό-μους της Κοκκινιάς. Όχι τα χωνιά της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ που καλούσαν κάθε τόσο τον Κοκκινιώτικο λαό σε αντίσταση και του έδιναν κουράγιο, μα τα χωνιά των ταγματασφαλιτών: «Προσοχή-προσοχή! Σας μιλάνε τα τάγματα ασφαλείας. Όλοι οι άνδρες από 14-60 ετών να πάνε στην πλατεία της Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτο-τήτων. Όσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονται επί τόπου». Πανικός σε κάθε σπίτι και σε κάθε δρόμο της πόλης. Μερικοί κρύβονται όπως-όπως σε στέγες, καταπακτές, πηγάδια, όπου βρουν. Με υποκόπανους γκρεμίζονται οι πόρτες των φτωχών παραγκόσπιτων και με βρισιές και κλωτσιές σέρνονται κυριολεκτικά προς τον τόπο του Μαρτυρίου, εκατοντάδες συμπολίτες μας αγωνιστές. Αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν υπάκουσαν στην εντολή και εκτελέστηκαν επί τόπου στα σπίτια τους.Οι γυναίκες με τα παιδιά κλαίνε και οδύρονται ακολου-θώντας με αγωνία τους δικούς τους ανθρώπους. Οι Γερμανοί αρχίζουν να καίνε τα σπίτια. Οι ταγματασφαλί-τες μπαίνουν στα σπίτια και αρπάζουν ότι βρουν, κατα-στρέφουν, καίνε, βρίζουν και χτυπούν τα γυναικόπαιδα.

Κωστής Χριστοδούλου

Η μικρή αντίσταση που πρόλαβαν να δεχτούν από ομάδες ΕΛΑΣιτών πνίγεται στο αίμα. Οι πρώτοι νεκροί πέφτουν σε διάφορους δρόμους.Γύρω στις 8.00 π.μ. η πλατεία της Οσίας Ξένης, αλλά και οι γύρω δρόμοι, έχουν γεμίσει από κόσμο. Περίπου 25.000 άτομα. Χωρίζονται κατά ομάδες σε πεντάδες με κενά μεταξύ τους για να μπορούν οι δήμιοι και να υποδεικνύουν όποιον θέλουν. Η εντολή είναι να κάθο-νται γονατιστοί με ψηλά το κεφάλι. Η ζέστη αφόρητη και αρκετοί είναι αυτοί που λιποθυμούν και ζητούν εναγω-νίως λίγες σταγόνες νερό. Όσες γυναίκες προσπαθούν να πλησιάσουν τους κρατούμενους προσφέροντάς τους από τις πήλινες στάμνες λίγο νερό, κακοποιούνται μπροστά σε όλους. Ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά, τα παλικάρια γονατισμένα και με τα πρόσωπα τους γυρισμένα προς την Μάντρα περιμένουν με αγωνία.Οι γερμανοτσολιάδες πιάνουν δουλειά. Ο συνταγματάρχης των ταγματασφαλιτών Ι. Πλυτζανόπουλος, που φοράει κάσκα και κρατά μαστίγιο, δίνει το γενικό πρόσταγμα. Ο ταγματάρχης Γ. Σγούρος με τον γιό του «μπέμπη» (Θεόδωρο Σγούρο) που είναι ντυμένος τσολιάς και οπλισμένος με αραβίδα παίρνουν θέσεις.Στην πλατεία εμφανίζονται ελάχιστοι Κοκκινιώτες που φορούν μαύρες κουκούλες και έχουν καλυμμένα τα πρόσωπά τους. Ο ρόλος τους είναι συγκεκριμένος, ως γνήσιοι προδότες υποδεικνύουν ποιους να εκτελέσουν.(...) Ο γνωστός χαφιές της Κοκκινιάς, Μπατράνης, δια-κρίνει μέσα στο πλήθος το λοχαγό του ΕΛΑΣ Αποστόλη Χατζηβασιλείου και με ειρωνεία τον χαιρετά «τα σέβη μου λοχαγέ» και δίνει το σύνθημα. Αφού με την ξιφο-λόγχη του βγάζουν το μάτι και του σχίζουν τα μάγου-λα, τον περιφέρουν ανάμεσα στο πλήθος ζητώντας του να προδώσει. Η απάντηση του ΕΛΑΣίτη λοχαγού ήταν «Πατριώτες, σηκώστε το κεφάλι, μη φοβάστε. Δεν πρόκειται να προδώσω κανέναν». Σέρνεται για να κρεμαστεί αναίσθητος. Λίγο πριν το τέλος του ψέλλισε. «ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗ»!!!.Ακολουθεί ο γραμματέας της ΚΟΒ Κιλικιανών του ΚΚΕ, Παναγιώτης Ασμάνης που τον κομματιάζουν στην κυρι-ολεξία καθώς τον έσερναν για εκτέλεση. Τον σκότωσε ο ίδιος ο Πλυντζανόπουλος. Οι δοσίλογοι Βακαλόπουλος, Παρθενίου, Τσιμπιδάρος, Τσανακαλιώτης, Τηλέμαχος, Μόρφης (της Ειδικής Ασφάλειας), Μητρόπουλος, Γκί-νος, μαζί με τον λοχαγό Παπαγεωργίου και τον διερμη-νέα Ανθόπουλο συνεχίζουν με το δάχτυλο τεντωμένο: «Εσύ εκεί, και εσύ εμπρός σήκω. Εσύ ο κομμουνιστής».Οι κουκουλοφόροι σαν τα φίδια σέρνονται μέσα στο πλήθος και διαλέγουν ..και ο δήμιος εκτελεί. Μέχρι να τους πάνε στον τόπο της εκτέλεσης τους βασανίζουν απάνθρωπα για να προδώσουν. Χαρακτηριστικό της ανδρείας, του υψηλού φρονήματος των εκτελεσθέντων είναι ότι λίγο πριν το θάνατο και με αντάλλαγμα την ίδια τους τη ζωή, κανείς δεν πρόδωσε άλλο συναγωνιστή του. Ενώ πολλοί ήταν αυτοί που πριν πέσουν νεκροί έδιναν θάρρος στους υπόλοιπους προτρέποντάς τους να αγωνιστούν ενάντια στο φασισμό.Ο τόπος εκτέλεσης είναι κοντά στην πλατεία της Οσίας Ξένης στη μάντρα ενός ταπητουργείου , στη συμβολή των οδών Κιλικίας και Θειρών. Η μάντρα του υφα-ντουργείου Παγιασλή γεμίζει με παλικάρια. Ο Γερμανός δήμιος που βρίσκεται στο πόστο του μέσα στη Μάντρα πίνει συνέχεια ούζο και με το όπλο του συνεχώς εκτελεί. Πίνει, βρίζει, εκτελεί και συνεχώς αναφωνεί «άλλες κόμουνιστ καπούτ», («Όλοι οι κομμουνιστές θα πεθά-νουν»).

Την ώρα των ομαδικών εκτελέσεων μια ομάδα ανταρ-τών με επικεφαλής τους την ξακουστή αντάρτισσα Διαμάντω Κουμπάκη κρύβονται στο βόρειο τμήμα της πόλης σε σπίτια συναγωνιστών τους. Ξαφνικά γερμανι-



ΟΛΒΙΟΣ ΕΣΤΙΝ ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ. ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ

κά καμιόνια ζώνουν την περιοχή και αρχίζουν να καίνε τα σπίτια. Από τα 90 σπίτια της περιοχής καίγονται τα 80. Για το λόγο αυτό η συνοικία του 4ου Καραβά ονομάστηκε «Καμένα». Γύρω στις 11:00 π.μ., οι Γερ-μανοί πληροφορούνται ότι στη Νεάπολη προδόθηκε το κρησφύγετο μιας ομάδας του εφεδρικού ΕΛΑΣ, στην οποία συμμετείχε η Διαμάντω Κουμπάκη. Η χαρά των Γερμανών ήταν μεγάλη διότι κατάφεραν να την συλλά-βουν. Καθώς τη χτυπούσαν κατευθυνόμενοι προς τη

Μάντρα η Διαμάντω τους έβριζε και τους απαντούσε «σαν και εσάς προδότες εγώ έφαγα 65!». Παρά το άγριο ξυλοδαρμό της με τους υποκόπανους των όπλων, φθάνοντας στη Μάντρα του μαρτυρίου και λίγο πριν την εκτελέσουν βρήκε το κουράγιο να φωνάξει «Μια ζωή τη χρωστάμε, ας μην την πάρουν οι προδότες. Υπάρχουν χιλιάδες λεβέντες. Θα τους εκδικηθούν». Παρόμοια κατάληξη θα έχει και μια άλλη αντάρτισσα, η Αθηνά Μαύρου. Καθώς την έσερναν βίαια στην Οσία Ξένη, για να μαρτυρήσει όσους γνώριζε, φώναξε: «αδέλφια το κεφάλι ψηλά, δε γνωρίζω κανέναν και ας με φάει το βόλι του Γερμανού».Την ώρα που η Κουμπάκη και η Μαύρου έπεφταν στα χέρια των Γερμανών για να βρουν τραγικό θάνατο στην ίδια περιοχή μια ομάδα ΕΛΑΣιτών με επικεφαλής το Θεόδωρο Μακρή συνεχίζει να δίνει γενναία μάχη. Κάποιοι από αυτούς κατάφεραν να διαφύγουν από το γερμανικό κλοιό. Νεκροί πέφτουν ο Θεόδωρος Μακρής και ο Ιταλός Αντιφασίστας που είχε προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ Νίνο ή Πέτρος.Στην πλατεία Οσίας Ξένης συνεχίζεται η τραγωδία. Εκατοντάδες γυναίκες προσπαθούν να ανακουφίσουν τον πόνο των αγωνιστών και με στάμνες κουβαλούν λίγο νερό και λίγο ψωμί. Οι δήμιοι σπάνε τις στάμνες, κλωτσάνε τις γυναίκες και βρίζουν... Τα παιδιά κλαίνε και σπαράζουν! Η ζέστη, η δίψα, ο φόβος έχει σκεπάσει τα πρόσωπα ψυχές όλων. Οι Γερμανοί και οι «Έλληνες» συνεργάτες τους χαμογελούν σαρκαστικά. Η αγωνία της διαλογής συνεχίζεται, οι ριπές στη Μάντρα συνεχί-ζονται, το Μαρτύριο τελειωμό δεν έχει. Τη στιγμή αυτή ξεχωρίζει ο ηρωισμός του αγωνιστή Κώστα Περιβόλα ο οποίος, την ώρα που τον διαλέγουν για εκτέλεση, ορμά πάνω στον χαφιέ Ι.Πλυντζανόπουλο, τον έπιασε από το λαιμό και του βγάζει την κουκούλα. Ο δήμιος προλα-βαίνει και τον εκτελεί επί τόπου. Λίγο μετά το μεσημέρι σταματούν οι εκτελέσεις.

Έχουν προηγηθεί κι άλλες ομαδικές εκτελέσεις στα Καμένα, στη συμβολή των οδών Ακροπόλεως και Αρτέ-μιδος. Εκεί εκτελούνται 46 οι οποίοι μεταφέρθηκαν στην περιοχή με καμιόνια από την Οσία Ξένη.Στο χώρο της Μάντρας η εικόνα είναι αποτρόπαια. Σωρός τα πτώματα, τσουβαλιασμένα το ένα πάνω από το άλλο. Το αίμα δύο πήχες έγλυφε το πάτωμα. Οι Γερμανοί δίνουν διαταγή στους κουκουλοφόρους να σκυλέψουν τους νεκρούς. Τα κτήνη ορμούν πάνω στα κουφάρια των ηρώων και αρχίζουν να τους παίρνουν ότι αντικείμενα αξίας είχαν πάνω τους. Ρολόγια, δαχτυλί-δια , βέρες κ.α. Δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν το αποτρόπαιο ανοσιούργημά τους και οι ίδιοι οι Γερμανοί εκτέλεσαν κάποιους από αυτούς επί τόπου. Ανάμεσα τους και οι προδότες Μπατράνης και Μπεμπέκογλου.

Ο υπαστυνόμος Λευτέρης Παπανάγνου (σ.σ. σύμφω-να με την σημείωση του συγγραφέα ο υπαστυνόμος Λευτέρης Παπανάγνου ήταν μέλος του ΕΑΜ) λαμβάνει εντολή από το Διοικητή του 5ου Αστυνομικού Τμήματος να επιβλέψει την μεταφορά των εκτελεσμένων από το χώρο της Μάντρας στο Γ Νεκροταφείο. Ο ίδιος χαρα-κτηριστικά αναφέρει:«Πήρα ανάλογη δύναμη και πήγα στη Μάντρα. Όλοι οι γύρω χώροι ήταν γιομάτοι από γυναίκες. Τις απομάκρυ-να λίγα μέτρα. Έβαλα σκοπούς στις δυο γωνίες και στις δύο εισόδους και πήδησα τον μαντρότοιχο. Προχώρησα προς το κύριο οικοδόμημα. Την αίθουσα που στεγαζό-ταν οι αργαλειοί, όταν λειτουργούσε το υφαντουργείο. Το θέαμα με συγκλόνισε. Ρίγος ένιωσα σε όλο μου το σώμα. Δεν περίμενα να βρω τόσα θύματα. Πραγματικό σφαγείο. Όλο το δάπεδο του υφαντουργείου ήταν σκε-πασμένο από τα κορμιά των εκτελεσμένων. Μόνο ένα διάδρομο είχαν αφήσει στην μέση σ’ όλο το μήκος της αίθουσας. Τα κορμιά των εκτελεσμένων ήταν πεσμένα μπρούμυτα το ένα δίπλα στο άλλο, σε δύο σειρές και με το κεφάλι προς την ανατολική και δυτική πλευρά της αίθουσας. Στη νοτιοανατολική γωνία της αίθουσας, και πάνω στα κορμιά των ανδρών βρίσκονταν μπρούμυτα το σώμα της Διαμάντως. Στη νοτιοδυτική γωνία της αί-θουσας και πάνω από τα σώματα των ανδρών βρίσκο-νταν μπρούμυτα επίσης το σώμα της Αθηνάς Μαύρου. Συνήλθα γρήγορα. Σκέφτηκα λίγο. Τους δράστες τους ξέρουμε. Τις αιτίες επίσης. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι η ταυτότητα των θυμάτων. Προέχει η διάσωση των στοιχείων της ταυτότητας τους και η μεταφορά τους στο Νεκροταφείο. Άρχισα αμέσως την έρευνα των εκτελε-σθέντων. Ότι έβρισκα, ταυτότητα, αλυσίδα, κέρματα, φυλαχτά κλπ. τα τύλιγα σ’ ένα μαντήλι και με ένα κομμά-τι από φανέλα και πουκάμισο του θύματος. Ωρολόγια, χρυσά δαχτυλίδια και άλλα αντικείμενα αξίας δεν βρέ-θηκαν. Προφανώς οι νεκροί είχαν σκυλευθεί από τους Γερμανούς και τους τσολιάδες. Το συνήθιζαν άλλωστε. Ερεύνησα όλα τα θύματα και συγκέντρωσα τα δεματά-κια και τα τύλιξα σ’ ένα σακάκι ενός θύματος. Αγκάλιασα για μία ακόμη και τελευταία φορά, με το βλέμμα μου τα θύματα και με βουρκωμένα μάτια άνοιξα τη σιδερένια πόρτα του υφαντηρίο. Έδωσα εντολή στους εργάτες

του Δήμου που είχαν έλθει στο μεταξύ, να αρχίσουν την φόρτωση και τους αστυφύλακες να κρατήσουν μακριά της γυναίκες. Όταν η φόρτωση τελείωσε και τα κάρρα με συνοδεία αστυνομικών έφυγαν για το Γ’ Νεκροτα-φείο, εγώ με το σακάκι, το γιομάτο μικρά δεματάκια, στην αγκαλιά μου πήρα το δρόμο για το Ε’ Αστυνομικό Τμήμα, όπου και παρέδωσα το πολύτιμο για εμένα φορτίο στον υπάλληλο του γραφείου του Ε.Ε.Σ. που στεγάζονταν σε γραφείο του οικήματος του Ε΄ Αστυ-νομικού Τμήματος. Απολογισμός: Εκτελεσμένοι στην Μάντρα της Οσίας Ξένης 72 άντρες, νέοι στην απόλυτη πλειοψηφία τους και νέες γυναίκες: Τη Διαμάντω και την Αθηνά. Χωρίς τα θύματα στα Αρμένικα».

Κατόπιν διαταγής οι Εργάτες του Δήμου, θάβουν τους εκτελεσμένους της Μάντρας στο Γ’ Νεκροταφείο και τους εκτελεσμένους των Καμένων στο Νεκροταφείο της Ανάληψης. Η αυλαία αυτής της τραγωδίας έκλεισε γύρω στις 6:00 μ.μ. με ένα ξεδιάλεγμα περίπου 8.000 Κοκκινιωτών ομήρων. Ένα τεράστιο ανθρώπινο ποτάμι ξεκίνησε από την Κοκκινιά για το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Οι όμη-ροι οδηγούνται, σε φάλαγγα ανά τέσσερις, και σ΄ αυτή την απόσταση, περίπου 7 χιλιομέτρων όσοι πέφτουν κάτω από την εξάντληση, τη δίψα ή τη ζέστη, βασανί-ζονται αμέσως. Σε όλους τους δρόμους της Κοκκινιάς ακούς μόνο κλάματα μανάδων, συζύγων και παιδιών, ενώ από παντού ρέει αίμα και η πόλη μυρίζει θάνατο.Όπως αναφέρει ο μαχητής του ΕΛΑΣ Αγ. Σοφίας Πειραιά, Μιχάλης Γρηγοράκης, ο οποίος συμμετείχε σ΄ αυτήν την πορεία, ένας από τους ταγματασφαλίτες που τους συνόδευαν, καθ΄ όλη τη διαδρομή φώναζε «Η Κοκκινιά δεν είναι εδώ. Η Γερμανία είναι εδώ. Πάρτε το χαμπάρι και θα πεθάνετε όλοι σας». Από το Χαϊδάρι γύρω στα 1.800 άτομα σέρνονται στα κολαστήρια της Γερμανίας. Κοκκινιώτες κλείστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Μανχάϊμ, Νταχάου, Μπούνχεβαλντ, Μπίπλις, Άουσβιτς και αλλού. (...)

Πηγή: Λεύκωμα του Δήμου Νίκαιας για τα 60 χρόνια από το Μπλόκο της Κοκκινιάς

17.8.1944: 71 χρόνια από το μπλόκο της Κοκκινιάς


ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣΕΠΟΧΙΑΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ

& ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΝΑΔΑ

oποιος κοπιaζει για το καλo, δεν πρeπει ποτe να απελπiζεται και για τiποτε. Μeνανδρος



φωνή και σχήμα εκάστω, και χρώμα γε πολλοίς» Πλάτων, «Κρατύλος» 427 d) {Σου τονίζω δε τούτο : έχουν όλα τα πράγ-ματα φωνή και επίσης καθένα από αυτά σχήμα και επίσης χρώμα πολλά εξ αυτών}. Όπως και εδώ παρατηρούμε, η αναζήτηση υπό του Πλάτωνος της διαδικασίας για την δημιουργία των ονομάτων δεν εστάθη μόνον στο «έτυμον» αυτών, αλλά προχώρησε και στην αιτία, η οποία έδωσε την μορφή των στοιχείων. Είναι δε σημαντική η παρατήρησί του ότι τα «πράγματα» έχουν φωνή ή σχήμα και ακόμη χρώμα. Θεωρώ, ότι υπήρξε εγκληματική για την επιστήμη της γλωσσολογίας η απόρριψι της Πλατωνικής έρευνας, εξ αδυναμί-ας ( για να μην θεωρήσω τούτο ως ύποπτη πράξι) ν` αντιληφθή την βάσανο της έρευνάς του, η οποία προσήγγισε την αιτούμενη αλήθεια. « Οι γλωσ-σολόγοι δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη την καταγωγή της ομιλίας. Έχουν διατυπωθή διάφορες ιδέες, μερικές μάλιστα αρκετά εντυπωσιακές, που υποστηρίζουν ότι η γλώσσα γεννήθηκε από μίμησι των ήχων της φύσης ή ακόμη απ` τους αναστεναγ-μούς της ανθρώπινης προσπάθειας. Κα-νείς όμως δεν έχει δοκιμάσει να βρη τις βιολογικές καταγωγές της γλώσσας στους βασικούς ήχους της φωνητικής του αλφα-βήτου..» Αυτά γραφει ο Lyall Watson, ο σύγχρονος βιο-λόγος, έργα του οποίου κυκλοφορούν και στην Ελλάδα, αναφερόμενος σε πείραμα του φυσικού Ε. Χάλντι ( 18ος αιών) και την συσκευή του Eλβετού H.Jenny, το «τονοσκόπιον», που μετατρέπει τους ήχους σε ορατά τριδιάστατα σχέδια. Και καταλή-γει: « Εντυπωσιακή ήταν η ανακάλυψι ότι ο ήχος του γράμματος «Ο» έχει σφαιρικό σχήμα, αλλά δεν θα πρέπει να μας εκπλήττει. Νιώθουμε πως είναι σωστό. Στρογγυλεύουμε το στόμα μας ,για να σχηματίσουμε τον στρογγυλό ήχο και την στιγ-μή εκείνη στρογγυλεύουν ακόμη και τα μάτια μας « Η μικρή αυτή παρέκβασι αποδεικνύει το ενδια-φέρον των μη γλωσσολόγων για την καταγωγή της γλώσσας, αλλά εν προκειμένω αυτό εκδηλώνεται χάριν μόνο του «Ο». Και πάλι η αρχή εκ των ελλών θηρευτών του ελ-ληνικού χώρου. Στο γράμμα Κ ομιλών για τον «κύκλον» ερμήνευσα τους λόγους για τους οποί-ους η φωνή του ιέρακος, την οποίαν ο άνθρωπος εμιμήθη διά του φθόγγου με σημασία «ΚΙΡΚ»(και «κίρκον» ωνόμασε το γεράκι, το γνωστό σήμερα ως κιρκ-ινέζι), έγινε η ρίζα της λέξεως κρίκος-κύκλος, και βεβαίως η κυκλική πτήσι του θηρεύο-ντος πτηνού έδωσε και την πρόσθετη σημασία του κύκλου ή του γράμματος Ο.

Ο-ιωνούς ή όρνεα ωνόμασε όλα τα αρ-πακτικά και σαρκοβόρα πτηνά. Την λέξι -«ο-ιωνός» συνατούμε και στον Όμηρο (Ιλ. Ι 323, Ξ 290 και στον Ησίοδο («Έργ.Ημ.» στιχ. 828 ). Ο-ίκον ωνόμασε το «μα-ντρί» του κύκλωπος λόγω του κυκλικού του σχήματος. Στο γράμμα Κ εξήντλησα ήδη τους λόγους, για τους οποίους το σχή-μα «Ο» και ο φθόγγος «Ο» εκφράζουν τον χώρο, συγκεκριμένο ή αφηρημένο. Εδώ δεν θα επαναλάβω τα γνωστά στον ανα-γνώστη, αλλά αφού συνοπτικώς αναφερθώ στις θέσεις των γραμματικών (αντλώντας εκ του λεξικού των Liddell και Scott), θα δώσω παραδείγματα με αναλύσεις μερικών

λέξεων. Συνέχεια στην σελίδα 17


Πολλοί, από κατανοητή άγνοια, νομίζουν ότι η διεθνής ή “παγκοσμιοποιημένη” λέξη Bank είναι λατινική ή έχει αγγλική προέλευ-ση... Νά, ποια είναι η γλωσσολογική ιστορι-κή πηγή και η ετυμολογία της λέξης αυτής, η οποία έχει ευρύτατη διάδοση σ’ όλο τον κόσμο.

Στην εικόνα, νόμισμα της Εφεσου π. 600 π.Χ. Εμπροσθότυπος: Ελάφι -το ιερό ζώο της Εφεσίας Αρτέμιδος- που βόσκει. Σε αυτό το νόμισμα χαρά-χτηκε η πρώτη πάνω σε νομίσματα εξελιγμένη Ελ-ληνική επιγραφή: ΦΑΕΝΟΣ ΕΙΜΙ ΣΗΜΑ. Ορισμένοι ερευνητές (...) ισχυρίζονται ότι πρόκειται για έναν από τους πρώτους τραπεζίτες (Ελληνική Τέχνη, Αρχαία Νομίσματα, Μάντω ΟικονομΙδου, Εκδοτική Αθηνών 1996).

Η αφετηρία μας: Ο Έλληνας αρχάνθρωπος και οι πρώτες λέξεις του... Το πρώτο PC

Η σχετική πηγή, με βάση διεθνείς αυθεντικές αναφορές αλλά και την παιδεία των αρχαιομαθών δασκάλων μου, είναι η εξής; Το θέατρο (δημιουργία και λέξη 100% ελ-ληνική, που χρησιμοποιεί όλος ο κόσμος) ήταν βασικός (και περίπου “μονοπωλιακός”) θεσμός ψυχαγωγίας των αρχαίων Ελλήνων. Κάθε κατασκεύασμα από ξύλο, στα-θερό και στέρεο, “πηγμένο” στο έδαφος ως σκηνή, πάλ-κο ή πάγκος είσπραξης των εισιτηρίων, ονομάζονταν στην αρχαία ελληνική γλώσσα “πήγμα”, από το αρχαίο ελληνικό ρήμα: πήγνυμι, που σημαίνει εμπήγω, κτίζω, στήνω, στερεώνω ή κατασκευάζω: τραπέζι, πάγκο. Το “πήγμα”= πάγκος χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες όχι μόνον στο θέατρο αλλά και στην πανταχού παρούσα τότε ιερή αγορά, που από τους “φόρους” της έγινε το Ρωμαϊκό “φόρουμ”. (Βλ. το σημείωμα μου στον Οικονο-μικό Ταχυδρόμο, 7 Μαΐου 1998).

Η αφετηρία, λοιπόν, είναι από τις ελληνικές λέξεις (στην αρχική πελασγική, δηλαδή πρωτο-ελληνική και αργότερα τη δωρική προέλευση της λέξης): “πήγνυμι” και “πήγμα”, όπως εξηγείται παρακάτω.

Φυσικά, πρωταγωνιστές είναι και εδώ οι Πρωτο-Έλληνες, και όχι οι “Ινδο-Ευρωπαίοι”, γιατί δεν υπάρ-χει “Ινδός+Ευρωπαίος” ως φυσικό ον, αλλά ως τεχνητή κατασκευή. (Όσοι ανακάλυψαν τον “Ινδό+Ευρωπαίο” πρέπει να μας πουν πού και πότε γεννήθηκε! Πριν από τον Έλληνα Αρχάνθρωπο;) Ο Έλληνας-Αρχάνθρωπος έδωσε και το πρώτο PC (= personal computer) που ήταν τα δέκα δάκτυλα των χεριών του (δείκτης -digit = ψηφια-κός)... Πράγματι, ο πρώτος “προσωπικός υπολογιστής” του ανθρώπου ήταν τα 10 δάκτυλα των χεριών του... Και η λέξη digit έχει ελληνική προέλευση μέσω της λατινικής προσαρμογής (δείκτης -» digit)... Οι δύο λέξεις είναι, φυ-σικά, ομόηχες,

Οι Ετρούσκοι - Λατίνοι: παίρνουν από τους Έλληνες τη σκυτάλη

Oι Ετρούσκοι και αργότερα οι Λατίνοι-Ρωμαίοι, όταν

Bank: Ελληνικότατη λέξηάκουσαν τις λέξεις αυτές από τους Έλληνες της Ν. Ιταλίας, όπου ήταν η Μεγάλη Ελλάδα, τις αντέγραψαν προσαρμόζοντας τες στα δικά τους φωνητικά χαρακτη-ριστικά. Το πήγνυμι έγινε: pe-pig-i, και το πήγμα έγινε: pango (banco = τραπέζι ή τράπεζα), δηλαδή ξύλινος πάγκος πάνω στον οποίον κάνουμε τα πάντα, άρα και χρηματικές δοσοληψίες. Νά η ιστορική προέλευση του bank ή banka ως χωρο-τόπος, που έγινε αργότερα, φυ-σικά, και θεσμός συναλλαγών. Στην εικόνα, Ετρουσκικός κρατήρας. Ένας νεαρός κρατά μια ζυγαριά. Επάνω στον χιτώνα του η επιγραφή αναφέρει: Talmithe. Στα αριστερά του, ο Ερμής τον παρακολουθεί, με το κηρύκειο και τον πέτασο. Ο Παλαμήδης θεωρείται ο εφευρέτης της ζυγα-ριάς. (L.I.M.C., λήμμα: Palamedes, 13).

Από τον panco (πάγκο) = τραπέζι, που χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι τραπεζίτες (“μπανγκέρηδες”), έγινε το BANK, συνώνυμο ως “πάγκος” με το τραπέζι = τράπεζα... Υπάρ-χει, επομένως, απόλυτη εννοιολογική “αιτιότητα”: πήγμα = pangos = bank = τραπέζι και τράπεζα, με αφετηρία το “πήγμα” - “πήγνυμι”.

Η εννοιολογική ταυτότητα pangos = τραπέζι έδωσε και τον ελληνικό σχετικό όρο τράπεζα, που χρησιμοποιεί και ο Όμηρος (Οδύσσεια ρ 333) με τη σημερινή έννοια. Με λύπη μου διαπιστώνω ότι το αξιόλογο Λεξικό Γ. Μπα-μπινιώτη στα σχετικά του λήμματα πάγκος (σελ. 1308) και μπάνκα (σελ. 1143) πάσχει από σοβαρότατη παρά-λειψη, διότι παρουσιάζει την ετυμολογία από το “ιταλικό” (όπως γράφει το Λεξικό) “banco”, χωρίς να αναφέρει την αρχαία ελληνική προέλευση από το: πήγμα και το πή-γνυμι,

Διαβάστε όμως με προσοχή τα λήμματα πήγμα και πή-γνυμι στο έγκυρο λεξικό Η. Liddell-R. Scott, τόσο στην πρωτότυπη έκδοση όσο και στην ελληνική απόδοση Α. Κωνσταντινιδη.

Λέξεις για: “Παγκοσμιοπολίτες”...

Η λέξη “bank” είναι αρχικό δάνειο των Λατίνων από τα Ελ-ληνικά και κατόπιν αντι-δάνειο των σημερινών Ελλήνων από τους Λατίνους. [Βλ. και το ποίημα “Ποσειδωνιάται” του Κ. Καβάφη, που θα πρέπει να γνωρίζουν και να ανα-λύσουν όλοι οι Γλωσσολόγοι μας, προτού γράψουν τα λεξικά τους.] Οι σημερινοί “παγκοσμιο-πολίτες” πρέπει να είναι ευγνώμονες στους αρχαίους Έλληνες και τους Πελασγούς προγόνους τους για τη λέξη “πήγμα”, που είναι ρίζα της λέξης “bank”, όχι, βέβαια, στους Λατίνους ή τους Ιταλούς... Επομένως, η παγκόσμια λέξη “bank” είναι αυταπόδεικτα ελληνικότατη με πελασγική ρίζα και όχι “ινδο-ευρωπάίκή’.

Εξετάστε όμως και την προέλευση της λέξης “μπράβο” (bravo) που, δυστυχώς, όλοι οι λεξικογράφοι μας ανεξαι-ρέτως θεωρούν ως ιταλική, ενώ και αυτή είναι ελληνικό-τατη από το ελληνικό: “βραβείο” = μπράβο, καθόσον το β -»μπ [βλ. τη μελέτη του Σ. Θεοφανίδη, “Μία διαχρονική εκτίμηση...”, Παράρτημα 4, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τε-τράδια Εργασίας, αριθμ. 29, Αθήνα 1999, σσ. 45-55].


ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ


Περί τα μέσα του 1ου αι. π.Χ. εις την πόλιν των Αθηνών ήκμαζε ένας διακεκριμένος

φιλόσοφος ο Αμμώνιος, που είχε ανα-λάβει την εκπαίδευση πλειάδας επι-μελών και γεμάτων από ανησυχίες νέων. Δίδασκε βάσει των αρχών της Ακαδημίας. Μεταξύ των καλύτερών του μαθητών, δια τον οποίον και δι-καίως υπερηφανεύετο και τον οποίον συχνά προέτρεπε να εμφανισθεί δη-μόσια και να ομιλήσει, συγκατελέ-γετο ο εκ Χαιρωνείας Πλούταρχος, υιός του Νικάρχου και εγγονός του Λαμπιρίου.

Όπως οι πλείστοι των σοφών της Ελλά-δος, ο Πλούταρχος μετέβη εις Αίγυπτον, ως προσκυνητής εις την κλασσικήν γην της μυήσεως και του εσωτερισμού· την οποίαν, αφ́ου εμυήθη εις την μεγάλην ερμητικήν παράδοσιν, εγκατέλειψε και επέστρεψε στην πατρίδα του. Οι συμπολίται του, έκ-θαμβοι από τα μεγάλα πνευματικά του χα-ρίσματα και την ευγλωττία, τον απέστειλαν με ειδικήν αποστολήν εις Ρώμην. Αφιχθείς εις την πόλιν των αυτοκρατόρων, έμελλε να παραμείνει εκεί επί 25ετίαν περίπου, διανέ-μων τον χρόνο του μεταξύ της υπερασπίσε-ως των συμφερόντων των συμπατριωτών, της μελέτης και της διδασκαλίας της φιλο-σοφίας.

Όταν επέστρεψεν εις Βοιωτίαν, οι συ-μπολίται του τον τίμησαν με το αξίωμα του άρχοντος και επιθεωρητού των δημοσίων κτιρίων - οι δε Αθηναίοι τον ονόμασαν επί-τιμο δημότη των και τον εξέλεξαν αρχιερέα του εν Δελφοίς μαντείου του Απόλλωνος. “Αγαπώ”, έλεγε, “την μικράν μου πατρίδα, κατοικώ δε αυτήν, ίνα μη η απουσία μου την καθίστα έτι μικροτέραν”.

Ο βίος του Πλουτάρχου ηναλώθη έκτοτε εις την εκτέλεσιν όλων των οικογενειακών και πολιτικών του καθηκόντων, εις την αναθεώρησιν των αναριθμήτων του παρα-τηρήσεων και εις την σύνταξιν των “πα-ραλλήλων βίων”, ως και των πολυαρίθμων του ηθικών μονογραφιών - έργα τα οποία εξόχως συνέβαλαν εις την φήμην του.

Εις το “περί ενυπνίων” έργον του ο Αρ-τεμίδωρος διηγείται ότι, ολίγον προ του θανάτου του, ο αγαθός Χαιρωνεύς είδε καθ’ ύπνον τον θεόν Ερμήν τον ψυχοπομπόν να τον οδηγή εις τους ουρανούς, προς το θείον φως: λίγες ημέρες μετά, μια μεγάλη ψυχή επανέκαμψεν ούτως, ηρέμα, εις την αληθή

της πατρίδα.

Επιθυμών να αποσπάσει τους ομοίους του από κάθε ματαίαν περιέργειαν και, αντιθέτως, να τους ανυψώσει προς τις πνευ-ματικές αλήθειες, έλεγε: “εάν αισθάνεστε την ανάγκη να πετάξετε προς το θείον, πα-ρατηρήσατε τα θαυμάσια του ουρανού και της γης...”. Ολόκληρη η σοφία του εγκρύπτε-ται εις τούτο!

Εκείνο όμως που προέχει, δεν είναι απλώς να βλέπουμε αλλά να παρατηρούμε διεισδυτικώς. Να μπορούμε να διακρίνουμε. Ήτοι: “πασών των αρετών η διάκρισις μεί-ζων “. Να θαυμάζουμε, να διαλογιζόμεθα... να μπορούμε να διαβάζουμε το μέγα βι-βλίον της ζωής, της εκδηλωμένης, δηλαδή, φύσεως, χωρίς λάθη, τελικώς. Τούτο και αποτελεί την πρώτην, την αγνοτέραν των αποκαλύψεων... να έχουμε οφθαλμούς, διά να βλέπουμε και να μη είμεθα ωσάν τους τυφλούς. Σου αρκεί να ανυψώσεις τους οφθαλμούς και θα ιδείς τον ουρανόν. Αυτό είναι το ουσιωδέστερον, παρ’ όλην του την απλήν διατύπωσιν, μυστικόν του Πλουτάρ-χου.

Οι αρχαίοι έτρεφον μεγίστην υπό-ληψιν προς τα τέσσερα βασικά στοιχεία, τα οποία κατά τον

Εμπεδοκλήν αποτελούν τις τέσσερις ρίζες της εκδηλώσεως του κόσμου. Εις τα “συμποσιακά προβλήματα” ο Πλού-ταρχος εμελέτησεν ιδίως το πρώτον των στοιχείων, τον ηγεμόνα αυτών, το πυρ. Εις την πρώτην παράγραφον μας διδάσκει τα ακόλουθα:

“Λόγω της ομοιότητος του πυρός προς το άσβεστον πυρ, οι αρχαίοι δίσταζαν να σβή-νουν οιανδήποτε φλόγα. “Υπάρχουν”, λέγει ο Καισέρνιος, “δυο είδη θανάτου - τόσον διά το πυρ, όσον και διά τον άνθρωπον: είτε σβέννυται βιαίως, είτε αποθνήσκει κατά το μάλλον ή ήττον κατά φυσικόν τρόπον. Και καθ’ όσον μεν αφορά εις το Ιερόν πυρ, οι δυο αυτοί τρόποι της φθοράς του παρε-μποδίζονται διά της συνεχούς τροφοδοσίας του. Όσον όμως αφορά εις το άλλο, αυτό το αφήνουν να αποθάνη μόνον του, χωρίς ενάσκησιν βιας”. Και προσθέτει: “πράγ-ματι, τίποτε δεν ομοιάζει προς εν έμψυχον ον, όσον το πυρ. Κινείται και τρέφεται αφ’ εαυτού. Όπως δε η ψυχή μας, κάνει όλα τα πράγματα να ακτινοβολούν εις το φως διά της φλογός του. Όταν δε το κάμνουν να σβεσθή, εμφανίζεται να κέκτηται ισχύν ουχί άμοιρον ζωτικότητος: βοά, ομιλεί και αμύ-νεται εαυτού, όπως ακριβώς εν έμψυχον ον το οποίον βιαίως θνήσκει και φονεύεται”.

Και εμβαθύνει περαιτέρω εις το ζή-τημα διά των εξής διαπιστώσεων: “διατί εις την Ρώμην δεν σβήνουν

ποτέ μίαν λυχνίαν αλλά την αφήνουν να σβεσθή μόνη της;”. Απαντών εις το ερώτημα τούτο, προσεπιλέ-γει:

1. Η φλόγα είναι συγγενής του πυ-ρός και αδελφή του ασβέστου και αθανάτου πυρός.

2. Είναι τούτο σύμβολον του ότι δεν πρέπει να καταστρέφεται και να φονεύεται εν έμψυχον ον εφ’ όσον δεν βλάπτει. 3. Όταν καταστρέφη κανείς το πυρ, το ύδωρ ή άλλο τι αναγκαίον διά τους άλλους, βλάπτει εν τη πραγ-ματικότητι τον πλησίον του, διότι αποστερεί αυτόν εκείνου του στοι-χείου”.

“Η λυχνία”, γράφει, “είναι η εικών της εις το σώμα περιεχομένης ψυχής. Η φωτίζουσα φλοξ την αναπαριστά, εκθάλπουσα ένδο-θεν της λυχνίας. Ούτω πρέπει και η ψυχή μας να παραμένει εν εγρηγόρσει, ενσαρκού-σα το συνετόν και φρόνιμον - και ουδέποτε να παραπείθεται και να αποσβέννυται. Εκ σεβασμού προς την αρχήν ταύτην, οι Ρω-μαίοι μάντεις, τους οποίους πρότερον μεν εκάλουν αυσπικας (haruspex), σήμερον δε καλούσι αυγουρας (augures), ώφειλον να κρατούν τους λύχνους των ηνεωγμένους και ουδέποτε να επιθέτουν πώμα επ’ αυ-τών”. Από τα τρία αυτά αποσπάσματα συνάγου-με τα εξής πορίσματα:

1. Κατά τον Πλούταρχον υπάρχει εν αθάνατον πυρ. Πολλοί από τους αρχαίους Έλληνες, ως και σχεδόν από όλους τους αδελφούς αρίους λαούς, το προσωποποιούν με τον ήλιον. 2. Το επίγειον πυρ συγγενεύει με το ουράνιον. Παραγόμενον από τους ανθρώπους, είναι η εικών του αι-ωνίου πυρός. Όπως αυτό, είναι και εκείνο εμψυχον και φέρει το όνομα “Ιερόν πυρ”, εφ’ όσον καίει εντός ναού διαρκώς, εκδηλούν την θεί-αν παρουσίαν. 3. Το ιερόν πυρ ουδέποτε πρέπει να σβήνει αλλά να συντηρείται αγρύ-πνως. 4. Οιονδήποτε άλλο πυρ, υπό αν-θρώπων συντηρούμενον, το οποί-ον δεν ευρίσκεται εις ιερόν μέρος, είναι επίσης έμψυχον και ζων. Δεν πρέπει να σβέννυται δια της βίας ή δια της εκπνοής αλλ’ αφ’ εαυ-τού. 5. Το πυρ είναι επίσης συμβολον της ψυχής αυτής, της πάντοτε αγρυπνούσης αρχής, η οποία διαρκώς ζωογονεί το σώμα μας. Οι Πέρσαι, μάλιστα, εθεώρουν έγκλημα το να αφήσουν να σβεσθή πυρ εξ αμελείας. Εάν εσβέννυτο με ύδωρ, προεξενείτο πό-λεμος μεταξύ δυο εξ ίσου ιερών στοιχείων. Δι’ αυτό κι εν περιπτώσει πυρκαγιάς δεν μετεχειρίζοντο ύδωρ αλλ’ άμμον, λίθους και κεράμους. Ούτε δ’ επετρέπετο να μολύνει κανείς το πυρ με την πνοήν που εξέρχεται από το στόμα. Εθεώρουν δε μεγάλην ιε-

Τα Απόρρητα του Ζώντος Πυρός

Ο ΜΕΝ ΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΕΥΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ




Κατά τους αρχαίους χρόνους το φωνήεν «Ο» προεφέρετο ως «ΟΥ». Για τον λόγο αυτό ο Bοck παρατηρεί, ότι στις Αττικές επιγραφές, προ του άρχοντος, Ευκλείδου η δίφθογγος «ΟΥ» συναντά-ται μόνο στα ου, ουκ, ούτος μετά των παραγώγων αυτών και σε μερικά κύρια ονόματα, ενώ το «ΟΥ» κείται και επί του Ο και του Ω, π.χ. Ουρανός, Οορανός, Ωρανός ή Μούσα, Μόοσα, Μώσα. Ότι δε το Ο σε πολλές λέξεις προεφέρετο ως «ΟΥ» φαίνεται εκ πολλών Αιολικών τύπων όπως βολά αντί βουλή, βόλομαι αντί βούλομαι κ.λ.π. Συχνά το Ο παρίσταται διά του Α, π.χ. «στροτός» αντί στρατός, ονία αντί ανία, όνω αντί άνω. Στην Βοι-ωτική Ο αντί Υ π.χ. Αμόντος - Αμύντας, πρότανις -πρύτανις. Στην Δωρική συχνά το Ο αντί ΟΙ, π.χ. αγνοιέω αντί αγνοέω, ροία αντί ρόα κ.λ.π. Επίσης το Ο πολλές φορές, όπως και το Α, αποβάλλεται ή προστίθεται χάριν ευφωνίας, π.χ. βρι-όβριμος, δαξ -όδαξ, δύρομαι- οδύρομαι κ.λ.π. Τέλος σε μερικές λέξεις το Ο αντικατέστησε το F (δίγαμμα) ως οί-τυλος –Fίτυλος. Αρχίζω με την λέξι «ό-ρνις» (ό-ρνεον), αρπακτικό σαρκοβόρο πτηνό καλούμενο και ο-ιωνός. Την φωνή αυτών των οιωνών (γενικώς) οι άνθρωποι την άκουγαν και μάλιστα την παρωμοίαζαν με τους ανθρώπινους «γόους» όταν μάλιστα οι άνθρωποι της υπαίθρου άρπαζαν τα μικρά τους απ` τις φω-λιές τους, π.χ. «κλαίον δε λιγέως, αδινώτερον ή τ` οιωνοί, φή-ναι ή αγυπιοί γαμψώνυχες, οισί τε τέκνα αγρόται εξείλοντο πάρος πετεηνά γενέσθαι».{Και θρηνούσαν κλαίγοντας πιο σπαρακτικά απ` τα σαρκοβόρα όρνεα, τους αλιάετους ή τους γύπες τους γαμψώνυχες, όταν τα μικρά τους οι αγρότες άρπαζαν, προτού κάνουν φτερούγες: Οδυσ Π 216-218}.

Τέλος το λεξικό ομιλεί για τον «ίρηκα κίρκον» ο οποίος - λέγει ρητώς –διεκρίνετο ως πτηνό μα-ντικό, των υπολοίπων καλουμένων ορνίθων. «Οι-ωνός» λοιπόν ήταν κατ` εξοχήν ο Ό-ρνις, Ί-ρηξ, Ω-κύς Ν-έον (τι) Ο-(κύκλω) Σ-ημαίνων (δεικνύων διά τινος σήματος). Ας δούμε όμως για ποιάν αιτία ο παρατηρών τον οιωνό θηρευτής έφθασε στην πρόγνωσι των μελλόντων να συμβούν. Για να αποφύγουμε την πλάνη στην οποία δύναται να μας οδηγήση η λέξι «πρόβλεψι» συγχέοντας αυτήν με την Μαντική επιστήμη» ( ίδε κεφ. «Μουσεία Λόγων»), θα το-νίσω ότι: η πλέον απλή πρόβλεψι του θηρευτού

Στην λέξι

«οιωνός» το ως άνω λεξικό προσθέτει: Σαρ-

κοβόρον όρνεον, όπως ο γυψ, αετός, κόραξ κ.λ.π.

πτηνόν μαντικόν,προρρήσε-ως του μέλλοντος, επειδή εκ

της πτήσεως και των κραυγών των μεγαλυτέρων αρπακτικών

εζητείτο η πρόγνωσις και η απο-κάλυψις του μέλλοντος {«τύνη δ` οιωνοίσι τανυπτερύγεσσι κελεύεις πείθεσθαι» ( και λοιπόν στα όρνεα με τα απλωμένα μεγάλα πτερά με

παραπέμπεις να πιστεύω ) Ιλ. Μ.237} ή {οιωνούς κρίνας οί επ` έργματι τούτω άριστοι» ( τους οιωνούς να συμβου-λευθής οι οποίοι γι`αυτήν τη δουλειά κρίνονται ως

αρμόδιοι) Ησ Εργ. Ημ.στιχ.801}.


μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.

«ΟΧΙ»! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ’ αυτά οι Έλληνες….

Οι Γερμανοί το περίμεναν… Είχαν λοιπόν προσχεδι-άσει τις κινήσεις τους.

Μια ξερή διαταγή του επικεφαλής τους έκανε έναν στρατιώτη να κινηθεί. Ενώ οι συνάδελφοί του κρατού-σαν ακίνητο τον Έλληνα, μπροστά στις κάνες των πολυ-βόλων και των περιστρόφων τους. Ο Ναζί έκανε αυτός κανονική υποστολή του συμβόλου της Ελληνικής ανε-ξαρτησίας και ελευθερίας, την δίπλωσε προσεκτικά με σεβασμό και, σαν εκδήλωση φιλίας κι εκτίμησης (έτσι είχε αποφασίσει η προπαγάνδα τους), την παρέδωσε στον Έλληνα….

Ατάραχα με μια βαθιά αποφασιστικότητα χα-ραγμένη στο πρόσωπό του την πήρε το παλληκά-ρι. Δεν είχε που να την παραδώσει, ούτε σκόπευε να το κάνει. Τυλίχτηκε λοιπόν μπροστά στα κατά-πληκτα μάτια των Γερμανών, που μαρμαρωμένοι από το αναπάντεχο, δεν πρόλαβαν ν’ αντιδρά-σουν, προχώρησε, ως την άκρη του βράχου.. Από εκεί, έχοντας την Ελληνική σημαία σάβανο ιερό, πάνω στο κορμί και βάλσαμο στην πληγωμένη του καρδιά, πήδησε στο κενό και κομματιάστηκε στα σκληρά ριζόβραχα του Ιερού Βράχου.

«Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά,

ουδ’ εγκαταλείψω τον Παραστάτη

ότω αν στοιχήσω».Τραγούδησαν εκείνη την στιγμή, μαζί με την ψυχή του Κωνσταντίνου Κουκίδη και εκατομμύρια αιωνίων Ελλη-νικών ψυχών.

Ήταν οι ψυχές εκείνων που από την βαθιά αρχαιότητα, αυτόβουλα κι ευσυνείδητα, είχαν κατά καιρούς θυσια-στεί για την Ελληνική Ελευθερία.

Ήταν οι ψυχές που άψογα συνταγμένεςπερήλαυναν στον Αττικό αιθέρα, μπροστά από τα δακρυσμένα για τη νέα θυσία μάτια των Καρυάτιδων.

Άλλα μάτια δεν υπήρχαν να τον δουν και η θυσία του νέου ήρωα, θ’ αργούσε πολύ να μαθευτεί στους σκλαβωμένους Έλληνες.

Σημαιοφόρο στην παρέλασή τους οι ψυχές αυτές, είχαν την ψυχή του Κωνσταντίνου Κουκί-δη. Του Έλληνα στρατιώτη από τον Πόντο, που με τον τρόπο του θανάτου του, έγινε κήρυκας και σημαιοφόρος της Ελληνικής Αντίστασης.

Η θυσία του όμως είχε ένα άμεσο αποτέλεσμα.

Με διαταγή της Γερμανικής στρατιωτικής διοίκη-σης, αποφασίστηκε αμέσως, όπως τόσο στον βράχο της Ακρόπολης, όσο και στο Δημαρχείο της Αθή-νας, ν’ ανεμίζει ελεύθερα η γαλανόλευκη, έστω και δίπλα στο μισητό σύμβολο της κατάκτησης. Και σε λίγο το μέτρο αυτό επεκτάθηκε σε όλα τα Ελληνικά δημόσια κτήρια!Αυτό ίσχυσε σ’ όλη την διάρκεια της κατοχής και μόνον στην Ελλάδα!

Χάρη λοιπόν στη θυσία του Κωνσταντίνου Κου-κίδη, η Ελληνική σημαία παρέμεινε στην Ακρό-πολη, αιώνιος φρουρός της, για να θυμίζει στην εχθρική σημαία της κατοχής, πως εκείνη ήταν προσωρινή και πως αν τα χώματα είχαν σκλα-βωθεί, οι ψυχές, οι άνθρωποι κι η ιστορία ήταν ελεύθερα και ήταν Ελληνικά.

Σ’ αυτόν τον αιώνιο φρουρό του Παρθενώνα, τον πε-ριφρονημένο σήμερα ήρωα, που τ’ όνομά του ούτε καν αναφέρθηκε στις 18 Οκτώμβρη του 1944, όταν η Ελλη-νική σημαία υψώθηκε και πάλι μόνη, τελείως ελεύθερη στην Ακρόπολη, στον Έλληνα αυτόν φαντάρο, που ούτε καν μνημονεύεται στην γιορτή της απελευθέρωσης της Αθήνας κάθε 18 του Οκτώβρη, σ’ αυτό το παλληκάρι που όχι μόνον άγαλμά του δεν υπάρχει πουθενά, αλλά ούτε ένας Ελληνικός δρόμος που να φέρει το όνομά του, ο τόσο πρόωρα (21 ετών) χαμένος ποιητής Βασίλης Κουρής, έχει αφιερώσει το παρακάτω ποίημα:

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΦΡΟΥΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

Στων μακάρων όπου περιδιαβαίνεις, τα νησιά, είθε του απόλλωνα να σ’ ευφραίν’ η λύρα, ανδρείε στρατιώτη. Ωραίο να πεθαίνεις για την πατρίδα. και σάβανό σου τη σημαία στο κορμί σου τυλιγμένη νάχεις, – ωραίο είναι. Τρόπαια ένδοξα στη μνήμη σου δε στήθηκαν, ουδέ αγάλματά σου. Μα των Καρυάτιδων το δάκρυ το μνήμα σου εις αεί θ’ αδαμαντοστολίζει και ασπασμό στο μέτωπό σου θ’ αποθέτουν για την ημέρα εκείνη, που του βαρβάρου το ατσάλι της Παλλάδος καταπάτησε την πόλη, και συ, την γαλανόλευκη σφραγίζοντας με το φιλί σου, στους ώμους ετύλιξες κι από τον βράχο το άλμα έκανες προς την αθα-νασία, τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενος.

Δημήτρης Λαζογιώργος – Ελληνικός- ΕΛΛΑΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ: Ο αιώνιος φρουρός

Το σύμβολο της Ελληνικής ελευθερίας φύλαγε, – τιμητικός παραστάτης – ένας Έλληνας φαντάρος. Ο Πόντιος στην κα-ταγωγή Κωνσταντίνος Κουκίδης.

Συντάγματος κατά το οποίο: «Ο σεβασμός και η προ-στασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρω-ταρχική υποχρέωση της Πολιτείας» ως και υπό την επίκληση του υπερσυνταγματικής δυνάμεως αξιώμα-τος: «Υπέρ πάντων Νόμος είναι η σωτηρία του Έθνους και του Λαού», η ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΙΣ «ΕΛ.ΛΑ.Σ.», ως συνταγματικός θεσμός, διεκδικώντας και υπερασπιζόμενη τα Συνταγ-ματικά μας δικαιώματα, ως Ελληνίδες και Έλληνες το γένος, ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ τους: Πρόεδρο της Ελ-ληνικής Δημοκρατίας, Πρωθυπουργό της χώρας, Την Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, Το Υπουργικό Συμ-βούλιο της απελθούσης και της τωρινής Κυβέρνησης Τους αρχηγούς και τους συντελεστές των κομμάτων που εκδήλωσαν ενδιαφέρον για την κάθοδό τους στις Εθνικές εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015.

Συνέχεια από την σελίδα 1ΝΟΘΕΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ


Οι τα φώτα έχοντες αλλήλοις δόσωσιν

Στα βουνά της Γκιώνας, στην Άμφισσα, λίγο μετά το Λιδωρίκι, στέκει ακόμη στα βάθη του χρόνου, ένα μικρό χωριό... ερημωμένο, αιματοβαμμένο, τέσσερις φορές καμένο από τους Γερμανούς. Ένα χωριό μαρτυρικό και τόσο σιωπηλά υπε-ρήφανο, που αν επιχειρήσεις να αφου-γκραστείς την ιστορία του, θα ανατριχιά-σεις. Είναι οι Καρούτες. Εκεί, όπου στις 5 Αυγούστου του 1944, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ εξόντωσαν το Γερμανικό τάγμα 250 επίλεκτων στρατιωτών, που επιχεί-ρησε να το κατακτήσει.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 71 χρό-νων από την ιστορική - κι άγνωστη για πολλούς - μάχη, το WE του NEWS 247 φέρνει στο φως, το πώς ο Γερμανός κα-τακτητής πάτησε έναν τόπο και πλήρωσε με αίμα και θάνατο την αλαζονεία του. Πώς οι Έλληνες αντάρτες ακολουθώντας σχέδιο «οπισθοχώρησης», περικύκλω-σαν τους Γερμανούς και τους εγκλώβι-σαν στο κέντρο του χωριού, εξαπολύ-οντας σε βάρος τους την επίθεση, που οδήγησε στη βαριά τους ήττα και παρά-δοση.

«Το χωριό καθάρισε αίματα και αποκαΐδια και ξανα-χτίστηκε όπως - όπως, με τον καιρό, σκεπάζοντας τα χαλάσματα. Οι 140 σκοτωμένοι εχθροί που ξό-φλησαν έτσι δα για λογαριασμό τους, κάηκαν μέσα στη ρεματιά που ‘ναι στα πόδια του χωριού και τα καψαλιασμένα σκέλεθρά τους παραχώθηκαν με τον καιρό, από τις κατεβασιές του βουνού. Οι αντάρτες που έπεσαν στη μάχη, είναι λίγο πιο πάνω θαμμένοι, μέσα στον κοινό τάφο τους, στο νεκροταφείο του χωριού. Μία άκρη στη νοτιοδυτική γωνιά του κοιμη-τηρίου. Αυτός είναι ο τάφος με τους σκοτωμένους πατριώτες. Ολότελα γυμνός κι ασημάδευτος ο τύμ-βος των γενναίων», γράφει στο βιβλίο του «Η μάχη στις Καρούτες» ο Η. Παπανικολής.

(Καρούτες, Φωτογραφία του 1964. Το χωριό από το ανατολικό πλευρό του. Κάτω δεξιά το νεκροταφείο. Φαίνεται η γωνία με το δέντρο, όπου είναι ο τάφος

Όταν ο ΕΛΑΣ διέλυσε Γερμανικό Τάγμα 250 επίλεκτων στρατιωτών

των 30 ανταρτών, που έπεσαν στη μάχη)

Πριν τη μάχηΗ αναδίπλωση πριν το αιματηρό ξέσπασμα του κατα-κτημένου

Στις 5 Αυγούστου του 1944, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ, σε συνεργασία με Άγγλους και Αμερικανούς σαμπο-τέρ, παγίδεψαν στι ένα Τάγμα 250 επίλε-κτων Γερμανών στρατιωτών και το εξολόθρευσαν. Στη μάχη σκοτώθηκαν περισσότεροι από 100 Γερ-μανοί με το Διοικητή τους. Περισσότεροι από τους νεκρούς υπήρξαν οι αιχμάλωτοι. Σκοτώθηκαν και 29 αντάρτες και τρεις Καρουτιανοί πολίτες.... Μία μέρα πριν, το πρωί της 4ης Αυγούστου, ο αντάρτης που φύλαγε σκοπός στο ψηλότερο πέ-ρασμα της Γκιώνας, στον Έλατο, ξεσήκωσε τους συντρόφους του με φωνές πνιχτές: «Γερμανοί! Ανε-βαίνουν φάλαγγα τις στροφές... Να τους!» Σε λίγο, τριάντα ελασίτες αντάρτες από το τμήμα του Έκτου Λόχου, από το Τάγμα του Κρόνου, της 5ης αντάρ-τικης ταξιαρχίας, με αρχηγό τον Κέρκη, πιάνουν το πέρασμα στην ψηλότερη κόχη, που ορθώνεται στα 1.500 μ. πάνω από την Άμφισσα. Μετρούν τους Γερμανούς, είναι κοντά 250, που σέρνουν μαζί τους μεταγωγικά, πάνω κάτω 50 μουλάρια και άλογα, φορτωμένα με υλικό εκστρατείας, όλμους, βαριά πο-λυβόλα, κιβώτια πυρομαχικών, ακόμη και ένα ορει-βατικό πολυβόλο.Οι αντάρτες είναι απληροφόρητοι, αλλά δεν ξαφνιά-ζονται. Έχουν ξαναμετρηθεί μαζί τους και δεν τους φοβούνται. Μόλις πριν έναν μήνα, είχαν χτυπηθεί από γερμανικό τάγμα στην Άμφισσα, σε μία επιχεί-ρηση που δεν πέτυχε. Όμως οι αντάρτες ανέβηκαν ξανά στα βουνά, κουβαλώντας νεκρούς και εξοπλι-σμό και περιμένοντας την εκδίκηση.Η είδηση ότι Γερμανοί κατευθύνονται στο χωριό με-ταδίδεται γρήγορα και αθόρυβα στα γύρω χωριά. Ο ομαδάρχης Κέρκης ρίχνει λίγες σπαρτές ριπές και ο γεμιστής του πετά δύο ψιλοκρεμαστές χειροβομβί-δες. Η φάλαγγα των Γερμανών σταματά ξαφνιασμέ-νη, ενώ οι ακροβολιστές ξανοίγονται και απαντούν με τα αυτόματά τους. Στήνουν τα πολυβόλα και χτυπούν με απανωτές ριπές... Μία ησυχία κλείνει το επεισόδιο. Οι αντάρτες δεν φαίνονται πουθενά.

Έχουν ήδη εξαφανιστεί στη βουνοπλαγιά.Το γερμανικό Τάγμα είναι ένα ισχυρό εκκαθαριστικό απόσπασμα από τη γερμανική φρουρά, που κρατάει την Άμφισσα, το τρίτο Τάγμα από το επίλεκτο Σύ-νταγμα 18 των «Ορεινών Κυνηγών» της Αστυνομίας, με εμπειρία στον ανταρτοπόλεμο. Αποσπασματάρχης είναι ο λοχαγός Χάκερτ. Υποδιοικητής ο υπολοχαγός Όττο Βέμπερς.

(Ο υπολοχαγός Όττο Βέμπερς - φωτογραφία από εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, Απρίλιος 1944)

Σε όλες τις πλευρές του κάμπου είναι μοιρασμένοι και αριστοτεχνικά κρυμμένοι άνδρες του ΕΛΑΣ. Μετά από αρκετή καθυστέρηση, οι Γερμανοί μη βλέποντας μεγάλη δύνα-μη μπροστά τους, αναθαρ-ρεύουν και προχωρούν ξανά. Είναι ήδη μεσημέρι, όταν ακόμα ψάχνουν τον άφαντο εχθρό. Το απομεσή-μερο, ακόμη ένα περιστα-τικό ανταλλα-γής πυρών «εξ αποστάσεως», χωρίς και πάλι κανείς να εμφανίζεται μπροστά τους. Η φάλαγγα συνεχίζει την πορεία της προς το χωριό.Η εντολή για την αναδίπλωση των ανταρτών έχει έρθει από το Λιδωρίκι. Ο καπετάνιος του τάγματος, ο Κρόνος, ανεβαίνει μέχρι το πολυβόλο, για να εκτε-λεστεί σωστά το σχέδιο, χωρίς να υποψιαστούν οι εχθροί. Μετράει την κατάσταση και δίνει οδηγίες, για να διωχθούν σταδιακά οι άνδρες κι όσο γίνεται πιο κλέφτικα και να παγιδευτούν ανύποπτοι οι Γερμανοί στις Καρούτες.Στο μεταξύ, τα γερμανικά όπλα έχουν σωπάσει. Οι Γερμανοί δεν κατάλαβαν την οπισθοχώρηση που έγι-νε μπροστά τους, χωρίς να το καταλάβουν. Ομάδα οπισθοφυλακής με αρχηγό τον Θανάση Αρετούλη (Ήφαιστο) σπέρνεται γύρω από το ξωκλήσι. Περνούν απαρατήρητοι από τον εχθρό, καθώς ξανοίγονται προς το μέρος του. Ο λοχαγός Χάκερτ είναι βέβαιος πως οι «λησταντάρτες» σκορπίστηκαν, για να απο-φύγουν τη γερμανική δύναμη και γύρω στις 6 το απόγευμα, οι Γερμανοί μπαίνουν χωρίς αντίσταση στις Καρούτες. Ο Χάκερτ στέλνει από τον ασύρματο σήμα, ότι έχει στα χέρια του το χωριό.Ωστόσο, όλα τα γύρω χωριά είναι ήδη σε πολεμικό συναγερμό. Οι κάτοικοι αδειάζουν τα σπίτια τους και οι αντάρτες είναι σε επιφυλακή. Τους αποχαιρετούν οι ντόπιοι με μία ευχή «Ώρα καλή παιδιά! Ψυχή βα-

Σοφία Κατσαρέλη


« Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανένα παρά μόνο να τον κάνω να σκέπτεται» ΣΩΚΡΑΤΗΣ.



Όταν ο ΕΛΑΣ διέλυσε Γερμανικό Τάγμα 250 επίλεκτων στρατιωτών

θιά!», ενώ λένε τα ονόματά τους που είναι παρμένα από θεούς και ήρωες.

Το σχέδιο της επίθεσης από το “παρδαλό στράτευμα”

Το σχέδιο στην τελική του μορφή το παρουσιάζει ο επιτελάρχης Λογοθέτης, ο λοχαγός Γιώργης Σαμα-ρίδης από τη Σάμο. Δεν συμφωνεί η μάχη να δοθεί πάνω από τις Καρούτες, όπου οι Γερμανοί θα χρησι-μοποιήσουν όλα τα όπλα τους. Ο εχθρός πρέπει να παγιδευτεί και να χτυπηθεί καταδρομικά, μέσα στο

χωριό. Το σχέδιο εγκρίνεται και καταστρώνεται σε τρία φύλλα χαρτί, με ζωγραφισμένη κάθε λεπτομέ-ρεια. Ο σύνδεσμος με την εντολή για τη μάχη φτάνει στα γύρω χωριά. Λείπουν πολλοί τραυματισμένοι αντάρτες, που γιατρεύονται, λείπουν κι εκείνοι που δεν θα γυρίσουν ξανά στη μάχη...Από το στράτευμα των ανταρτών, άλλος έχει χακί παντελόνι και μαύρη τραγιάσκα, άλλος δίκοχο ιτα-λικό που γράφει «Ελευθερία ή Θάνατος» κι άλλος φοράει τα ρούχα της δουλειάς του. Όσοι έχουν πίσω τους υποχρεώσεις ή είναι ανήμποροι, καλούνται να μείνουν πίσω. Οι υπόλοιποι θα περικυκλώσουν το χωριό, για να πολεμήσουν το πρωί. Οι άνδρες μοι-ράζονται τα λίγα πυρομαχικά και το ξερό ψωμί και γεμίζουν τα παγούρια τους. Ξεκινούν για να πάρουν καθένας τη θέση του, ο λόχος με τους Ζαχαριάδη και Καλλίδρομο, οι αντάρτες του Παρνασσού, ο έκτος λόχος, οι εφεδρικοί. Όλοι.Καθώς ξημερώνει η 5η Αυγούστου, οι Γερμανοί στρατιώτες αρχίζουν να ανοίγουν τα μάτια τους και γυρίζουν από δω κι από κει, έχοντας ξεχάσει τον πό-λεμο...

Η μάχη

Το πρώτο θύμα και ο λόχος που έμαθε για τη μάχη το ίδιο πρωί

Στην βρύση του χωριού, κοντοζυγώνει ένα μουλάρι, για να πιει νερό. Είναι ο Κατσούλης, το πρώτο θύμα της μάχης. Οι Γερμανοί το έβαλαν σημάδι κι όταν έσκυψε στο νερό, του άδειασαν το παραμπέλουμ στο κεφάλι, για να τον βράσουν στο καζάνι, για ένα με-γάλο τσιμπούσι.Ο Χάκερτ νομίζοντας πως την προηγούμενη μέρα έτρεψε τους αντάρτες σε φυγή, λύνει την επιφυλακή του και ανοίγει τον ασύρματο, περιμένοντας εντο-λή να κινηθεί προς το Λιδωρίκι. Δεν έβγαλε μόνιμα φυλάκια στις κορφές, δεν υπήρχε απειλή... έτσι πί-στευε.Στο μεταξύ φτάνουν οι σύνδεσμοι αξιωματικοί της Συμμαχικής Αποστολής. Είναι ο Αμερικανός υπολο-χαγός Μπομπ Φορντ και ο Άγγλος ανθυπασπιστής Τζόε, ο αεροπόρος υπαξιωματικός Τομ και ο Κύπριος λοχίας Πέτρος, που εκτελεί χρέη διερμηνέα. Από ένα λάθος που έκαναν οι σύνδεσμοι, η διαταγή για την κίνηση του λόχου του ανθυπολοχαγού Λάλου Θηριώτη (Οδυσσέα) έφτασε καθυστερημένα, στις 8 το πρωί της 5ης Αυγούστου. Μικρό το κακό, αφού τα κοντινά χωριά στέλνουν στον λόχο τα ζώα που χρειάζεται, για να μεταφέρει τον οπλισμό και να φτάσει εγκαίρως για τη μάχη. Έτσι κι έγινε. Ο Οδυσ-σέας στήνει τα πολυβόλα του, μοιράζει άνδρες και στόχους και στέλνει το σήμα. Όλα είναι έτοιμα. Η αντάρτικη λαβίδα γύρω από τις Καρούτες έχει κλείσει σφιχτά...(Μέρες του 1945: Ο Ήφαιστος - κάτω δεξιά - και συ-ναγωνιστές του από το Τάγμα του Κρόνου)

Ο Γερμανός διοικητής πέφτει νεκρός με το «καλημέ-ρα»

Ο Ταξίαρχος δίνει το σήμα για να πέσει ο συνθημα-τικός όλμος. Πριν προλάβει να πέσει όμως, ακούγο-νται από το χωριό πέντε έξι ξερές τουφεκιές. Τι είχε συμβεί; Το παλικαράκι που κουβαλούσε το σιδερένιο κιβώτιο με τις σφαίρες, θέλησε να πλησιάσει λίγο πε-

ρισσότερο τον γεμιστή του και γλίστρησε. Ο μεταλλι-κός ήχος από τις σφαίρες που χύνονται στο έδαφος, ξαφνιάζει τον Γερμανό φρουρό, που φωνάζει «Αλά-ααρμ». Μέχρι εκεί. Η πρώτη αντάρτικη μπαταριά τον

καρφώνει στον τόπο, ενώ η δεύτερη σκοτώνει κι άλ-λον σκοπό που ανασηκώθηκε, για να δει τι συνέβη. Είναι 3 και κάτι το μεσημέρι. Η μάχη μόλις άρχισε!Ξαφνικά γίνεται χαλασμός. Οι όλμοι σμπαραλιάζουν τον καταυλισμό των Γερμανών. Το πρώτο βλήμα πέ-φτει στον δρόμο προς το νεκροταφείο και κομματιά-ζει άλογα και μουλάρια. Το δεύτερο κάνει κομμάτια τον ασύρματο και τους χειριστές του. Σιγά σιγά, όλα τα όπλα των ανταρτών μπαίνουν στη μάχη. Χτυπούν το μέρος από την πλατεία προς το νεκροταφείο, σκοτώνοντας τα ζώα που κουβαλούν τον εξοπλισμό. Οι αντάρτες ξανοίγονται ακάλυπτοι και χύνονται στη μάχη.Τρία απανωτά χτυπήματα στον εχθρό στα πρώτα κιό-λας λεπτά αφήνουν τους Γερμανούς ακάλυπτους και απροστάτευτους. Ένα βλήμα που σκάει δίπλα στον μεγάλο πλάτανο του χωριού, σκοτώνει τον λοχαγό Χάκερτ. Ο διοικητής τους έχει πέσει νεκρός, χωρίς να έχει προλάβει καν να δώσει διαταγές. Οι επιδρο-μείς παραμένουν με έναν αξιωματικό, τον Βέμπερς, χωρίς να μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα βαριά όπλα τους. Στήνουν όμως έναν αμυντικό «σκατζό-χοιρο» στο σχολείο και τα σπίτια του χωριού, πολε-μώντας για τη ζωή τους.(Το σχολείο, σε πρόσφατη φωτογραφία. Η ανατολική αίθουσα έχει ερειπωθεί)

Ο πρώτος νεκρός Έλληνας και μια αληθι-νή θυσία

Το σχολείο είναι το πιο δυνατό σημείο της γερμανι-κής άμυνας κι εκείνο που θα κρίνει τη μάχη. Η τρίτη διμοιρία του Ήφαιστου στο μεταξύ, κατευθύνεται προς την εκκλησία. Ο Ήφαιστος στηρίζει το μάουζερ του και αρχίζει να χτυπά. Ένας Γερμανός νεκρός, πεσμένος ανάσκελα, με μία τόση δα τρυπίτσα στο μεσόφρυδο.

Σ’αυτό το σημείο η διμοιρία έχει τον πρώτο νεκρό της. Ο αντάρτης Κώστας Μπούρας, ο Πρίαμος, ξε-φεύγει από το πάνω μέρος της εκκλησίας, για να περάσει απέναντι. Ο εχθρός τον αντιλαμβάνεται όμως. Δύο σφαίρες τον βρίσκουν στο στήθος και τον ρίχνουν στο έδαφος.Ένας πυροβολητής τους ξεπερνάει όλους και τρέχει μόνος και ακάλυπτος στον περίβολο της εκκλησίας. Είναι ο Παναγιώτης Κολοβός από τον Ορχομενό. Οι Γερμανοί τον βλέπουν και στρέφουν το μυδράλιο

(Το κέντρο του χωριού. Διακρίνονται η πλατεία, η βρύση, το σχολείο και η εκκλησία)

hellenic way Autumn Equinox, 2015 12 Συνέχεια από την σελίδα 7

Στη σημερινή εποχή του κατήφορου, της ανευθυνότητας, του ψεύδους, της απάτης, της ατιμωρησίας και της ηθικής παρακμής, μορφές, όπως αυτή του σπουδαίου φιλολόγου και φιλοσόφου Ιωάννη Συκουτρή (1901-1937), έρχονται από τα βάθη του χρόνου, πάντα ζω-ντανές και πάντα επίκαιρες, για να μας θυμί-σουν θεμελιώδεις αξίες και διδάγματα ζωής…

Παραθέτω αποσπάσματα από κείμενό του σχετικά με τον ηρωικό τρόπο ζωής, παρμένο από σειρά μαθημάτων του στην Ελευθέρα Σχολή Κοινωνικής Προνοίας. Αξίζει να δώσουμε προσοχή σε μερικές αρετές, που, αν υπήρχαν σήμερα σε μεγαλύτερο βαθμό και σε περισσότερους αν-θρώπους, θα αρκούσαν ίσως για να αποφύγουμε το θλιβε-ρό κατάντημα των ημερών μας…[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η σύνταξη και η ορθογραφία ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο.]

«…[Ο ηρωικός άνθρωπος]…αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς – περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν τη μετρεί με αποτελέσματ’ άμεσα, με αριθμούς και με-γέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλ-λον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ’ αστρο-πελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Αλλά θα το κάνη όχι από πνεύμ’ αλτρουισμού και εθελοθυσίας υπέρ των άλλων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου τον σύρει με ακαταμάχητον έλ-ξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναί-σθησις ότ’ είναι προνόμιον των εκλεκτών (όχι καθήκον ή πράξις φιλανθρωπίας) να συντρίβωνται υπέρ των άλλων, υπό των άλλων – το εκλεκτότερον προνόμιον!

Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν’ ο καρπός – αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση, δια να αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν’ εκείνος που θάπτεται διά να εορτα-σθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει.

Αλλ’ ο ηρωικός άνθρωπος δεν δείχνεται εις την συντριβήν του μόνον, ή και εις την ετοιμότητα έστω προς συντριβήν. Ειδεμή, η ηρωική αντίληψις θα ήτον ιδεώδες θανάτου μόνον, όχι μορφή ζωής – και τι ζωής! Ο ηρωικός άνθρωπος, και μόνον αυτός, ζη έντονα και πλούσια ολό-κληρον την Ζωήν. Αλλά το να ζήση έντονα δεν σημαίνει

δι’ αυτόν ό,τι συνήθως νοούμεν με την έκφρασιν αυτήν: να δοκιμάζη άφθονα και δυνατά τας απολαύσεις και τας ηδονάς της Ζωής.

Δεν τας αγνοεί βέβαια τας απολαύσεις της Ζωής ο ηρωικός άνθρωπος, αλλά τας δοκιμάζει τόσον, όσον χρειάζεται να τας ξεπεράση, τας γνωρίζει τόσον, ώστε να εννοή, ότι κατά βάθος παραλύουν μάλλον την δύναμιν του ανθρώπου, και ας του χαρίζουν την ψευ-δαισθησίαν της εντατικότητος και της πλησμονής. Έπειτα τας απολαύσεις αναζητεί εκείνος που ζητεί να πάρη από την Ζωήν, όχι εκείνος που έχει να της δώση – και σε πλου-τίζει όχι το να παίρνης αλλά το να δίδης…

…Πράγματι ο πόλεμος και ο κίνδυνος είναι το στοιχείον του, η απαραίτητος τροφή του. Ο πόλεμος, λέγω, και η νίκη, όχ’ η επιτυχία. Η επιτυχία δεν είναι πά-ντοτε νίκη. Είναι νίκη εξωτερική, εξωτερικός πλουτισμός εις επιτεύγματα και κέρδη… Αλλ’ ο ηρωικός ζητεί την νίκην εκείνου που χαίρεται το ότι επολέμησε, το ότι εκιν-δύνευσε, το ότι αντέστη, την νίκην ως ευκαιρίαν μόνον να ζήση εντόνους και αγωνιώδεις στιγμάς. Και παρόμοια νίκη συνυπάρχει κάλλιστα με την αποτυχίαν εις τους αντικειμενικούς σκοπούς, καθώς η αποτυχία των 300 εις τας Θερμοπύλας…

…Αλλ’ επιτυχία σημαίνει πραγματοποίη-σις σκοπού, που ευρίσκετ’ έξω μας, και εκείνος έχει μέσα του τον σκοπόν και το νόημα της υπάρξεώς του. Απέναντι αυτού τίποτε δεν μετρεί, ούτ’ η ζωή του ούτ’ η ευτυχία του…

…Οι πολλοί καμαρώνουν δι’ όσους κινδύ-

νους απέφυγαν, όχι δι’ όσους υπεβλήθησαν. Περιγράφουν τας επιτυχίας που επραγματοποίησαν, και υπερηφανεύο-νται διά την εξυπνάδα των. Αλλά διά τον ηρωικόν άνθρω-πον, το είδαμεν: η επιτυχία δεν αποτελεί ούτε κριτήριον ούτε ιδεώδες. Ιδεώδες του και κριτήριον: να ζήση δυνατός και ωραίος. Και είναι γενναιότερον και ωραιότε-ρον ν’ αδικηθής παρά ν’ αδικήσης, να εξαπα-τηθής παρά να εξαπατήσης.

Άλλωστε προς τι να εξαπατήση; Εξαπατούν οι ετεροκεντρικοί, αυτοί που ασχολούνται διαρκώς με τους άλλους, διά να τους αντιγράφουν ή να τους φθονούν, ή και τα δύο μαζί… Ο ηρωικός όμως αποτελεί ο ίδιος κέ-ντρον του εαυτού του, ελεύθερος εις την απομόνωσίν του, αριστοκρατικός με την απόστασιν εις την οποίαν κρατεί τους άλλους, απτόητος με το θάρρος της προσωπικής του γνώμης και της προσωπικής του ευθύνης, υπερήφανος μέσα εις το άβατον τέμενος της μοναξιάς του…

…Και όμως σπείρει άφθονα τα γεννήματα του νου του. Τα σπείρει, διότι δεν ημπορεί να κάνη διαφο-ρετικά, όπως το δέντρον που τινάζει τους καρπούς του σαν ωριμάσουν, είτ’ ευρίσκοντ’ από κάτω είτε όχι αυτοί που θα τους είναι χρήσιμοι…

…Υπερήφανος είναι, όχι εγωιστής. Δι’ αυτό σπαταλά τον εαυτόν του. Η ευτυχία του είναι να δαπανά, ακριβέστερον ακόμη: να δαπανάται. Ανεξάντλητος όπως είναι, δεν ξέρει αριθμητικήν. Είναι τόσον πλούσιος, ώστε θ’ αναπληρώση εύκολα (το ξέρει) κάθε ζημίαν. Προς τι λοι-πόν να την υπολογίζη; Υπολογίζει ο πτωχός. Ο πλούσιος κλείνει τα μάτια, απλώνει το χέρι, και σκορπά…Όσα και να σκορπίση, πάντοτ’ εκ του περισσεύματος θα είναι. Εκ του περισσεύματος αντλεί και η μεγαλοδωρία του ηρωικού ανθρώπου. Αφρόντιστα και αδίστακτα σπαταλά τα πλού-τη του, την δραστηριότητά του, την υγείαν του, την ρωμα-λεότητα της ψυχής και του νου του. Σκορπά την αγάπην του χωρίς ανταλλάγματα, έτοιμος να πληρώση εκείνους που θα θελήσουν να την δεχθούν. Σκορπά τας συγκινή-σεις, τους ενθουσιασμούς και τη φλόγα, τα κάλλη και τα ρίγη της ψυχής του…

…Και είν’ η χαρά του να σκορπά: όλα τ’ αγαθά της γης τα εκτιμά όχι ως κτήματα, αλλ’ ως χρήματα (με την αρχαίαν σημασίαν της λέξεως, εκ του χρώμαι), ως δαπανήματα δηλαδή. Ή μάλλον πιστεύει πως αγαθά δεν είναι. Γίνονται αγαθά, αφ’ ης στιγμής και εφ’ όσον δαπανώνται.

Η ηρωική αντίληψις της ζωής


ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΣΤΙ(...) ΠΛΑΤΩΝ.



dysphemismdysphoniadyspnoea, dyspneadysthymiadystokiadysouria

Eeboniteebonyeccentriceccentricallyeccentricity

ecchymosisEcclesiastesecclesiasticecclesiasticalecclesiologyecdysisecesisechidnaechinodermechinoidechinusecho

disphimisidisphoniadispniadisthimiadistokiadisouria

Eevonitisevenosekkentrikosekkentrikaekkentrikokita

ekhimosisekklisiastisekklisiastikosekklisiastikosekklisiologiaekdisisikisisehidnaehinodermoehinodisehinosiho

δυσφήμισηδυσφωνίαδύσπνοιαδυσθυμίαδυστοκίαδυσουρία

Εεβονίτηςέβενοςεκκεντρικόςεκκεντρικάεκκεντρικότητα

εκχύμωσιςΕκκλησιαστήςεκκλησιαστικόςεκκλησιαστικόςεκκλησιολογίαέκδυσιςοίκησιςέχιδναεχινόδερμοεχινώδηςεχίνοςηχώ

Ή πάλι, το «ή ταν ή επί τας» των τριακοσίων του Λεωνίδα, ή το «ξύλινο» τοίχος των Σαλαμινομάχων που καταβύθισαν τον Περσικό στόλο στα στενά της Σαλαμίνας και απέτρεψαν την εισβολή των Περ-σών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη γενικότερα.

Η εποποιία του ‘40 δεν έχει όμοιο του στην παγκόσμια ιστορία. Εμ-ψύχωσε την αποθαρρημένη έως τότε Ευρώπη και με το λαμπρό της παράδειγμα έδειξε σ΄ όλον τον κόσμο για άλλη μια φορά πως θυσιάζεις τα παιδιά σου υπηρετώντας τις υψηλές και αθάνατες αξίες του Ελλη-νισμού. Ελευθερία, Δημοκρατία, Εθνική αξιοπρέπεια, Οικογένεια, μερι-κά παραδείγματα από τις πατροπαράδοτες άφθαρτες αξίες που κληρο-νομήσαμε από τους τρισμέγιστους προγόνους μας.

Οι νίκες μας στο Αλβανικό μέτωπο ήταν οι πρώτες εναντίον του Άξονα και έδωσαν θάρρος και ελπίδα στην παραδομένη Ευρώπη.

Το Όχι του ‘40 αντέστρεψε τις τύχες του πολέμου και άλλαξε τον ρου της Ιστορίας. Δεν πρέπει ποτέ κανένας μας να το λησμονεί.

Η μικρή Ελλάδα ύψωσε το γιγάντιο ανάστημα της και έδειξε στην τρομαγμένη Ευρώπη και στις σιδερόφρακτες μεραρχίες του Γ’ Ράιχ, πως οι «Ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Εμείς ταπεινοί συνεχιστές ενός ένδοξου έθνους και απόγονοι προγό-νων που έδωσαν τα φώτα και εκπολίτισαν τους απολίτιστους δεν πρέ-πει να ολιγωρούμε και να λιγοψυχούμε στις όποιες δυσκολίες και αν βρισκόμαστε αντιμέτωποι.

Η λαμπρά ιστορία μας, οι παραδόσεις μας, τα ήθη και τα έθιμα μας, αλλά πάνω απ’ όλα οι Ήρωες του ‘40, οι Μακεδονομάχοι, οι ελευθερω-μάχοι του ‘21 και οι τρισμέγιστοι προπάτορες μας και φυσικά οι πα-νανθρώπινες αθάνατες αξίες του Ελληνισμού δεν μας επιτρέπουν σε εφησυχασμό, σε αδράνεια, σε ολιγωρία, σε μικροψυχία.

Να η διπλή σημασία του Όχι του ‘40. Το οφείλουμε στους πατεράδες και στους προγόνους μας. Να τους δεί-

ξουμε με την φιλοπατρία μας πως ήμαστε άξια τέκνα τους.

Χρονογράφημα

Ο Φιλαλήθης


ήταν ο εντοπισμός, επί του χώρου, του θηράματος ή των θηραμάτων, εκ των κύκλων που έκαναν τα όρνεα παραμένοντας εν πτήσει υπερράνω κάποιας περιοχής. Πρέπει να ακολούθησε η παρατήρησι των κινήσεων των αποδημητικών πτηνών (έναρ-ξι παρουσίας, λήξι και αναχώρησι), τέλος δε η πρόβλεψι των καιρικών συνθηκών και ιδίως των χιονοπτώσεων, που ετρόμαζαν τους κτηνοτρόφους του ελληνικού χώρου. Ιδιαίτερα για τον κτηνοτρό-φο και γεωργό τα «σημάδια» στον ουρανό είχαν μεγάλη σημασία για τις προβλέψεις του τις και-ρικές. Δικαίως επομένως και αυτά τα «σημάδια» κατά λογικό στατιστικό επακόλουθο προοιώνιζαν το α ή β καιρικό συμβάν. Αυτή η πρόβλεψι μπορεί να ενταχθή στην «Μαντική».

Ογμός ο, κυρίως η επί το ευθύ του αρότρου τομή, αυλάκι, π.χ. «τοι δε στρέψασκον αν όγμους» {( Ιλ. Σ 546) κι εκείνοι έστρεφαν (πηγαίνοντας) κατά το μήκος της αυλακιάς}. Και στη λέξι αυτή το «Ο» δηλώνει τον χώρο επί του οποίου ο γύης (»Γ»), το οξύ όργανο που κατευθύνει ο άνθρωπος, αφήνει πίσω του («μελαίνετ` όπισθεν»: Ιλ. Σ 548) την άρτι ανεσκαμμένη γη («Μ») του χώρου της νομής («Ο») διά των κινήσεων επάνω-κάτω του αρό-τρου(«Σ»).

Οδός = ατραπός, δρόμος, λεωφόρος π.χ. «οικία ποιήσωνται οδώ επί παιπαλοέσση»{ Ιλ.Μ 163: οικία (κυψέλη) θα κατασκευάσουν κοντά σε δρόμο ορεινό },ή «οι δε ιαχή τε φόβω τε πάσας πλήσαν οδούς»{ Ιλ. Π 374: και εκείνοι (οι Τρώες) με κραυγές και έντρομοι γέμισαν όλους τους δρόμους (φεύγοντας)}. Επίσης προκειμένου για κάποια ειδική κατασκευή, της έδιδαν και σχετικό όνομα, π.χ. «όφρα δι` αυτάων, ιππηλασίη οδός είη» {Ιλ. Η 430: όπως μέσω αυτών (πυλών) διά της διερχο-μένης οδού επιτρέπεται η κίνησι των ιππηλάτων αρμάτων}. Τέλος και ως ενέργεια, το οδοιπορείν, «ταξιδεύ-ειν» είτε διά ξηράς είτε διά θαλλάσης, π.χ. « σοι δ` οδός ουκέτι δηρόν απέσσεται ην συ μενοινάς»

Όαρ,όα-ρος= η σύζυ-

γος, π.χ. «ανδράσι μαρνάμενος οάρων ένε-

κα σφετεράων» με άνδρες μαχόμενος χάριν των συζύ-

γων τους ( Ιλ.Ι 327). Είναι φα-νερόν, ότι η σύζυγος, δηλαδή η

«ΜΑ» ( ίδε γράμμα Μ), η μητέρα των παιδιών, υπήρξε ο άνθρωπος

ο παραμένων στον οίκο, προκειμέ-νου να αναθρέψη και εκπαιδεύση τα τέκνα της στον λόγο. Η «ΜΑ» ήταν η συνομιλούσα με τον άνδρα επί των συμβάντων της ημέρας, και λαμβά-

νουσα τις πληροφορίες καθώριζε και τις εντολές προς τα μικρά παιδιά της. Η λέξι δηλώνει ακριβώς, ότι ο του οί-κου («Ο») άνθρωπος («Α») αλλά και η αρχή του λόγου («Ρ»: ρήσις, ρέω, ερώ) είναι η όαρ, με την οποία συ-νωμιλούσε μετά οικειότητος ο σύ-ζυγος. Η λέξι με τα παράγωγά της

επεξετάθη στην φιλική, οικεία συνομιλία την πλήρη αγάπης και ακόμη στον οικείο, φίλο,

π.χ. «Διός μεγάλου οαρι-στής»(Οδ.Τ.179), όπως

χαρακτηρίζεται ο Μίνως.


Το Όχι του Έπους του ‘40


Συνέχεια από την σελίδα 11εναντίον του. Εκείνος στήνει όρθιος πάντα το πολυ-βόλο του στο πεζούλι. Είναι αργά. Χτυπημένος στα πλευρά, θα αφήσει την τελευταία του πνοή πάνω στο πολυβόλο του. Είναι μία αληθινή θυσία.Οι Γερμανοί που μπόρεσαν να γλιτώσουν, αποτρα-βιούνται στα σπίτια της πλατείας, ενώ άλλες δύο διμοιρίες του έκτου λόχου κατηφορίζουν προς το σχολείο, που γίνεται φρούριο. Είναι ένα από τα άκαυτα σπίτια (το χωριό είχαν κάψει οι Γερμανοί και το 1942) και η στέγη του το προστατεύει από τις χει-ροβομβίδες. Ο εχθρός αναθαρρεύει και αμύνεται, με χειροβομβίδες.Τότε, ένας μικρόσωμος αντάρτης, ο Κρόνος, θα απαντήσει με χειροβομβίδα. Άλλη λύση από τις χει-ροβομβίδες δεν υπάρχει. Ένας άλλος μικρόσωμος αντάρτης, ο Σταμάτης Πολιτάνος (Πύργος) θα τολ-μήσει να πλησιάσει, κρατώντας μία κίτρινη χειρο-βομβίδα, την οποία πετά μέσα στο σχολείο, από την τρύπα της σόμπας. Το φρούριο έχει ανοίξει την πόρ-τα του, όμως οι Γερμανοί θα μπουν γρήγορα στη δι-πλανή αίθουσα. Ακολουθεί μάχη σκληρή για ώρα, με έναν Γερμανό να σκοτώνει αντάρτες που επιχειρούν να εισβάλουν στον «χώρο» τους. Το χτύπημα θα έρ-θει από τον Κρόνο, τον Βελισσάριο και τον Κουρσά-ρο, που «γαζώνουν» με ριπές την πόρτα και ρίχνουν κι άλλη χειροβομβίδα. Όσοι βγαίνουν έξω, παραδίδο-νται νικημένοι. Η ώρα είναι πέντε... Το σχολείο είναι πια λάφυρο του έκτου λόχου.Η μάχη συνεχίζεται στα πρώτα ορεινά σπίτια. Και εδώ κοστίζει πολύ αίμα. Οι αντάρτες δίνουν μάχη από φράχτη σε φράχτη και από τοίχο σε τοίχο, για περισσότερο από μιάμιση ώρα. Κανείς δεν περίμενε τόσο λυσσασμένη αντίδραση. Ο Οδυσσέας βλέπει με τα κιάλια του τι συμβαίνει και προστάζει τα μπρο-στινά του πολυβόλα, να βοηθήσουν. Οι Γερμανοί δέχονται πισώπλατα χτυπήματα, ενώ οι αντάρτες ξεπηδούν από τους φράχτες και μπαίνουν στα πρώτα σπίτια.

Ο κατά λάθος θάνατος του Ατρόμητου που «πάγωσε» τους αντάρτες

Στο ξεκαθάρισμα των βορινών σπιτιών, πέφτει νε-κρός ο Ατρόμητος. Είναι ο πιο αδικοχαμένος από όλους τους νεκρούς. Έχοντας αντιληφθεί την ύπαρ-ξη ενός ξεχασμένου μυδραλίου, αποφασίζει να το αρπάξει μόνος. Κάνει σήμα στους συντρόφους του και φεύγει. Άσπρος όπως ήταν και ξανθός, φορά στο κεφάλι του κράνος και κρατά ένα μάουζερ, λάφυ-ρο από Γερμανό λοχία, που σκότωσε στη μάχη της Άμφισσας. Ξεπαστρεύει κάμποσους Γερμανούς και ανασηκώνεται και αρπάζει το μυδράλιο. Τότε, τον βλέπουν δύο - τρεις εφεδροελασίτες και πιστεύοντας πως είναι Γερμανός, τον σκοτώνουν κατά λάθος.Ο ανταρτοπόλεμος συνεχίζεται. Από τα σπίτια που καταλαμβάνονται, οι Γερμανοί βγαίνουν με τα χέρια ψηλά, δηλώνοντας την παράδοσή τους. Οι μάχες όμως μεταφέρονται στα διπλανά σπίτια, όπου ο εχθρός έχει ταμπουρωθεί. Τα σπίτια και οι μισοπε-θαμένοι από τα τραύματά τους Γερμανοί σταδιακά


Όταν ο ΕΛΑΣ διέλυσε Γερμανικό Τάγμα

250 επίλεκτων στρατιωτώνπέφτουν στα χέρια των ανταρτών.Σε ένα σπίτι, ο Λυκούργος καλεί τους τραυματισμέ-νους Γερμανούς να παραδοθούν. Πιστεύοντας ότι δεν θα αντισταθούν άλλο, μένει ακάλυπτος. Ένα αυτόματο μάρσιπ ξεπροβάλλει από τη γωνία του σπιτιού και αδειάζεται πάνω του. Θερισμένος από σφαίρες, πέφτει στο έδαφος. Οι άντρες του τον ση-κώνουν συντετριμμένοι. Η ώρα είναι ήδη 5.30μμ.Στα «πόδια» του χωριού, χαμηλά, δίνεται μάχη με πρωταγωνιστές τους εκκαθαριστές. Τη μεγαλύτερη θραύση κάνουν εδώ τα πολυβόλα του Οδυσσέα. Οι περισσότεροι Γερμανοί έχουν «γαζωθεί» από τις ριπές. Εφεδρικοί, βαθμοφόροι και οδηγοί έχουν βαλ-θεί, να ξεκαθαρίσουν τον τόπο από τους τρυπωμέ-νους Γερμανούς. Εκεί θα βρει τον θάνατο ο Θανάσης Γκόλφης (Καπαρός), ένας 28χρονος χωρικός από τη Λεύκα, που άφησε το πρωί το περιβόλι του για να πολεμήσει. Παρακάλεσε τους αντάρτες να του δώ-σουν όπλο, αλλά εκείνοι αρνήθηκαν και του ζήτησαν να φύγει. Εκείνος φεύγοντας, πήρε μαζί του μία κα-ραμπίνα και βρέθηκε κοντά στους εφεδρικούς.

(Εύελπις, Σπύρος Νικολακόπουλος - Ολύμπιος. Στρατιωτικός διοικητής του 1ου λόχου του 11/36 Τάγματος Παρνασσίδας)

Το τελευταίο οχυρό και η παράδοση

Σε ένα άλλο σπίτι, με μεγάλη τριγυριστή μάντρα, οι Γερμανοί κρατάνε ακόμα το (προ)τελευταίο τους οχυρό, που θα πέσει με χειροβομβίδες και τη βοή-θεια των ανταρτών που έχουν «καθαρίσει» τα άλλα σημεία και σπεύδουν για βοήθεια. Το τελευταίο οχυ-ρό είναι στα τσιμαρέικα, δύο ή τρία καμμένα σπίτια, έναν τόπο δυο στρέμματα όλον κι όλον.Τριάντα Γερμανοί με δύο πολυβόλα, χειροβομβίδες και αυτόματα μάχονται μέχρις εσχάτου, αποφασισμέ-νοι για όλα. Φράχτες, χώματα, ντουβάρια τινάζονται στον αέρα από τη σφοδρότητα της μάχης. Οι Έλλη-νες μετρούν θύματα πολλά, ο τόπος γεμίζει τραυ-ματίες. Ένας επονίτης 18 ετών, ο Λάμπρος από τη Θήβα, είναι ο πιο μικρός από τους νεκρούς αντάρτες.Στο σημείο αυτό, η μάχη φαίνεται να έχει κερδηθεί, όμως οι Γερμανοί δεν παραδίδονται. Οι αντάρτες παίρνουν από τα λάφυρα τα αυτόματα, σφαίρες, χει-ροβομβίδες και προχωρούν. Ένας νεαρός, ο Γιάννης Τριανταφύλλου, ξέρει πώς να τους βγάλει από το σπίτι. Είναι το σπίτι του!Το τέλος πλησιάζει. Το εχθρικό οχυρό έχει σιγάσει

και τώρα κατευθύνονται προς τα εκεί και οι άνδρες του έκτου λόχου, που έχουν στο μεταξύ καθαρίσει όλη την πλαγιά και τα σπίτια. Οι Γερμανοί είναι από παντού περικυκλωμένοι. Ζητούν να παραδοθούν σε Έλληνα αξιωματικό.Ο Εύελπις Σπύρος Νικολακόπουλος (Ολύμπιος) πετά-ει την εξάρτησή του και πλησιάζει. Από την κρυψώ-να, εμφανίζεται ένας Γερμανός αξιωματικός με αίμα-τα στο δεξί χέρι και την πλάτη. Είναι ο υπολοχαγός υποδιοικητής του εχθρικού τάγματος. Χαιρετίζει τον Έλληνα στρατιωτικά και παρουσιάζεται:- Όττο Βέμπερς, Ομπερλώυτναντ.- Οφιτσίρ, του απαντά ο Ολύμπιος και του δίνει το χέρι, δείχνοντας τους Γερμανούς που περιμένουν με έτοιμα τα όπλα τους. Οι αντάρτες θα σεβαστούν όλους τους αιχμαλώτους, όπως βεβαιώνει και με λόγο τιμής, σαν αξιωματικός προς αξιωματικό.Ο Βέμπερς αποφασίζει να παραδοθεί. Σηκώνει το χέρι ψηλά και καλεί τους άνδρες του κοντά του. Με το άλλο χέρι, φέρνει στα χείλη τη σφυρίχτρα και σφυρίζει τη λήξη του αγώνα. Οι Γερμανοί παραδίνο-νται.Η ώρα είναι 7.30 μ.μ. Η μάχη στις Καρούτες τελείω-σε...

«Αυτός ο αντάρτικος στρατός πρέπει να τιμηθεί. Είναι ο λαός που στρατεύ-τηκε μόνος του και πολέμησε αβοή-θητος τους ξένους κατακτητές. Είναι οι απροσκύνητοι, που έκαναν την Αντίσταση». Η. Παπανικολής

(Ο τάφος των νεκρών ανταρτών, στο νεκροταφείο του χωριού)

* Πηγή: Η Μάχη στις Καρούτες (5.8.44) - Ιστορημένη από τον Η. Παπανικολή» - Έκδοση 1983

www.hellenicway.como «ελληνικός δρόμος»

στα πέρατα της οικουμένης

«Εμοί εις άνθρωπος τρισμύριοι, oι δ’ανάριθμοι ουδ’ είς» Ηράκλειτος Εφέσιος



{Οδυσ Β 285: και το ταξίδι που μελετάς δεν θα σου λείπη ακόμη για πολύν καιρό}. ή «ην οδός ες λαύρην, σανίδες δεν έχον ευ αραρυίαι {Οδυσ Χ 128 ήταν δε οδός που ωδηγούσε στον γύρω διάδρομο (παράλληλο προς τον τοίχον του μεγά-ρου), ο οποίος έκλεινε (διά της κατασκευασμένης «ορσοθύρας») με θυρόφυλλα συναρμολογημένα στερεά}.

Μετά απ` αυτήν την σύντομη αναφορά στην λέξι «οδός» η διαπίστωσί μας είναι, ότι η πανάρχαια λέξι διά των δύο «Ο» δηλώνει τους δύο χώρους ή τα δύο γεωγραφικά σημεία, τα οποία ο άνθρω-πος ή οι άνθρωποι ένωσαν διά της δυνάμεώς των («Δ») ή ικανότητός των, π.χ. διά κατασκευών επί της χέρσου γης ή διά πλοίων και λιμένων, οσάκις επρόκειτο για γεωγραφικούς χώρους που εχωρίζο-ντο υπό της θαλάσσης. Πρόθεσι δε αυτών ήταν η επικοινωνία, το «πήγαινε-έλα «(«Σ») για πολλούς ασφαλώς λόγους. «Οδός» επομένως είναι η ένωσι δύο π.χ. πόλεων ή περιοχών δι` έργων, που όμως απαίτησαν τις πνευματικές και σωματικές δυνάμεις των ανθρώπων, ώστε να επιτευχθή η επικοινωνία. ( Στο γράμμα Δ αναλύω και την πρόθεσι «διά», η οποία μας φωτίζει την σκέψι σ` ότι αφορά τό γράμ-μα Δ) Άφησα ως τελευταία λέξι, με την οποία θα κλείσω το γράμμα Ο, τον «οίκον».

Η πρώτη μου λοιπόν διαπίστωσι ήταν, ότι από της εποχής του θηρευτού ελλού και του κτηνοτρόφου κύκλωπος την σπηλιά και το «μαντρί» {«περί δε αυλή υψηλή δέδμητο κατωριχέεσι λίθοισιν»( Οδυσ Ι 180-185)} λόγω του κοίλου ή του κυκλικού σχήματός των τα απεκάλεσαν «Ο» και τα εξεικόνισαν διά του σχήματος «Ο». Το νοηματικό περι-εχόμενο του φθόγγου «Ο» και του γράμμα-τος Ο συνδέεται με το σπήλαιο και το μα-ντρί». Από τον κύκλο «Ο» θα σχηματισθή η έννοια του οίκου και του περιβάλλοντος

Οίκος=οικία, κατοι-κία οίκημα, συχν. από

του Ομήρου και εφεξής ιδίως παρ` Ησιόδω εν «Εργ. κ. Ημέρ.» όχι μόνον επί κτι-

στών οίκων αλλά και επί παντός οικήματος, επί πάσης κατοικίας κ.λ.π. Έλεγα στην αρχή, ότι το «μαντρί» και την «σπηλιά» του

κτηνοτρόφου «κύκλωπος» ο Όμηρος αποκαλεί «ο-ίκον», π.χ. «Κύκλωψ, ουκ αρ έμελλες ανάλκιδος ανδρός εταίρους έδμεναι εν σπήι γλαφυ-

ρώ κρατερήφι βίηφιν και λίην σε γ’ έμελλε κινήσεσθαι κακά έργα σχέτλι επεί ξείνους ουχ άγεο σω ενί οίκω» { Οδυσ Ι 475: Κύκλωπα, δεν ήταν της μοίρας σου να ξεκάνης τους συ-

ντρόφους ανδρός εξασθενημένου (απ` τις κακουχίες ) εδώ μέσα στην βαθουλωτή σπηλιά χάρι στην τρο-

μερή σου δύναμι και επρόκειτο να σε βρουν συμφορές για τις

απαίσιες πράξεις σου, γιατί δεν σεβάστηκες τους ξέ-

νους μέσα στον οίκο σου}.


Μια μοναδική στο είδος της, παμπάλαια κι’ αληθινή φαρσοτραγωδία που παίζεται συχνά-πυκνά, με παραλλαγές, μέχρι τις μέρες μας και μ’ άγνωστο φινάλε, στην ίδια πάντοτε πανέμορφη προεξοχή της γηραιάς ηπείρου.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ – ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ:«Πότε θα γίνουμε Άνθρωποι και Έλληνες-Πατριώτες»

ΥΠΟΘΕΣΗ, ΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Σύντομη αναφορά στην τραγελαφική, πολιτική μας πορεία και κυβερνητική πρακτική, στα τελευταία 190 χρόνια περίπου, για να μην αρχίσουμε από το Αρχαίο Βουλευτήριο, προ Χριστού. Φτάσαμε λοιπόν μετά κόπων και βασάνων και κάθε είδους πολιτικών αναταραχών και σπαραγμών, στο σημερινό κι ανεκδιήγητο «ΚΗΦΗΝΕΙΟΝ ΤΩΝ ΕΥΡΟΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΒΟΛΕΥΤΩΝ».Πολλαπλές σφαλερές και αυτοκτονικές επαναλήψεις λαθών και αδιάκοπες επεμβάσεις ξένων διπλωματών και πρακτόρων.

ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ο αλλοπρόσαλλος κι απαίδευτος (χωρίς παιδεία), πρώην φιλότιμος και νυν πιθηκίζων (=ξενομανής) εαυτός μας. Δηλαδή, όλοι εμείς μέσα κι έξω απ’ την Ελλάδα, γηγενείς κι ομογενείς, ίσως δεν «τα φάγαμε μαζί», σίγουρα όμως όλοι κάτι τσιμπήσαμε… Ξένοι και ντόπιοι δανειστές, σκληροί ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ, αχόρταγοι κι ανάλγητοι, λαών αιματοπότες.ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ: Καρα-Κωσταίοι, Αντρεο-Γιώργηδες και Αντωνο-Βαγγέλες, μ’ εναλλαγές, ξενόδουλοι, έρχονται κι άλλες βδέλλες. Απανωτές ΤΡΑΚΟΣΑΡΙΕΣ αγάλματα-κομπάρσοι Ρεμούλα και στα ΣΚΗΝΙΚΑ κι ό,τι τους κατεβάσει. Και οι ΘΕΑΤΕΣ; Φανατικοί, ρουσφεταναθρεμμένοι, πουλάνε και τη Μάνα τους, μέσα κι εκτός Ελλάδας, με τα λαμόγια να γλεντούν, στους άλλους ο Καιάδας. ΚΡΙΤΙΚΗ: Τεράστιες κι ολέθριες γκάφες και προδοσίες, μασκαρεμένες πρόστυχα σε Ευρω-συμμαχίες (μέσα κι η Ατλαντική) που ρήμαξαν τον τόπο μας τετρα-δεκαετίες κι ακόμη αναρωτιόμαστε ποιες ήταν οι αιτίες.

ΕΜΜΕΤΡΗ ΤΣΟΝΤΑ ΙΛΑΡΗ

με πικροσημασία, αφού ανέχονται πολλοίπατριδοκαπηλείαΣαράντα χρόνια στο Σινά τραβιόνταν οι ΕβραίοιΣαράντα και οι Έλληνες το παίζαμε ωραίοι.Σβέλτα και βουρ στην Αλλαγή απ’ το ’75«Όλα Τσοβόλα, δώστους τα», Όρσε και άλλα πέντε.Σιχτίρ-πιλάφ στον Άνακτα, ΒΙΒΑ η Δημοκρατίακαι λάου-λάου γίναμε Ευρωπο-Μπανανία.Λιγούρηδες και άσχετοι, «μέηντ ιν γιούζα» κι άλλοιμαγάρισαν τη χώρα μας, χωρίς ντροπής ρανίδαμε λάβαρο την «αρπαχτή», ρότα χωρίς πυξίδα.Κι ένας Λαός ταλαίπωρος και χουντολαβωμένοςήταν που ήταν τζίτζικας, βρέθηκε ματσωμένοςκαι λύσσαξε στα δανεικά, δίναν χοντρά οι Φράγκοι,που καρτερούσαν στη στροφή, να σφίξει η ανάγκη.ΚΡΙΣΗ την εβαφτίσανε την πιο αισχρή απάτηκι αλύπητα την φόρτωσαν στου Έλληνα την πλάτη.Κιοτήδες κομματάρχες μας, δεν πάτησαν το πόδικι οι Γότθοι που μας χρώσταγαν, μας παίρνουν και το βόδι

1975-2015Αισίως σαραντήσαμε, μα, δες πως καταντήσαμε!!Γενάρη φέτος κάναμε τις εκλογές με φούριαμα ο κρατικός ο κορβανάς δεν έχει ούτε καβούρια.Για πέντε μήνες πίστευε ο αφελής κοσμάκηςΣωτήρα-μηχανόθεο: «Κουζουλο-Μπαρουφάκης».Και μέσα στο εξάμηνο μας ρίχτηκε ο Ούννος(με την Αγγέλα πλάι του) κακός, παλιός σπιούνος:«Ρημάξτε und das Γκρινχελάντ που σήκωσε κεφάλι»(κι εταίρες) οι Εταίροι μας, χαζεύαν απ’ την άλλη.«Τσακίστε αυτόν το νεαρό, αριστερό τους ψάλτη γιατί θα βάλει τη φωτιά και σ’ άλλα φτωχοκράτη».Και δεν θα κουραστεί πολύ ο Σόϊμπλε να μας κάψει

κι από την ψευτο-Ένωση, έξω να μας πετάξει.Μόνοι μας φαγωθήκαμε, αμάν βρε Λαφαζάνη προτού να γίνει το φαΐ, κλώτσησες το καζάνι.Γιατί βρε άμυαλοι γρεκοί, -Ω Άνδρες Αθηναίοι-δεν σκέφτεστε ποτέ σωστά. Δεν είστε πια γενναίοι;Μοιρολατρεία είν’ ζημιά, ραγιαδισμός κατάρα και θύματα στις Τράπεζες, μας κάνει η φαγωμάρα.Μην είναι μες στο αίμα μας; Μέσα στο DNA μας, το ριζικό μας είναι αυτό, αλλ’ έχει ο Θεός μας;Το ’γραψε κι έκλαψε πικρά πρώτος ο Σολωμός μας:«Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ που κρατούσε ένα σκήπτρο η δολερή…»Αχ κατακαημένη Ελλάδα, κάποτε ήσουν ιερή.

ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΑΓΩΝΙΑ

Πότε θα μάθει ο Έλληνας τ’ αληθινό καλό του; Να μη λατρεύει το ΕΓΩ, το γλίσχρο ατομικό του,για να κοιτάξει τίμια και τον συνάνθρωπό του.Ασυγχώρητη ανθρωποσφαγή εν καιρώ ειρήνης Που είναι ο πολιτισμός; Ναοί Δικαιοσύνης;Σε πέντε χρόνια πέθαναν χιλιάδες συμπολίτες δεν άντεξαν τον ξεπεσμό, του εαυτού τους θύτες.Αυτό και μόνο θα ’πρεπε να μας ταρακουνήσει για να ξυπνήσει ο Λαός τα κόμματα να σβήσει και μια Πατρίδα Ελληνική σωστή να οικοδομήσει.Ο Πάπας κάνει προσευχές, με λόγια να βοηθήσει κι ο αντίστοιχος Ορθόδοξος εμάς να ευλογήσει.Το λέγαν κι οι Αρχαίοι μας στα ζόρια τους κι εκείνοι, στην Αθηνά τους τρέχανε μα και την χείρα κίνει.Δεν πρόκειται κανείς Θεός, εμάς ποτέ να σώσει αν πρώτα εμείς δεν έχουμε καλή καρδιά και γνώση.ΑΥΛΑΙΑ – Συμπέρασμα, μόνο για όσους συναισθάνονται ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε – και μπορούμε – αλλιώς χανόμαστε…

ΧΘΕΣΙΝΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Πριν προλάβουμε ν’ ανασάνουμε από την Οθωμανική καταπίεση και την χαρατσοπανούκλα της, μας στραγγάλισαν οικονομικά οι Μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις «Προστάτιδες παρακαλώ», με τα περιβόητα, ληστρικά κι αβάσταχτα Δάνεια της Αγγλίας κι άλλα.

Μνημόνια και χρέη μη βιώσιμα τα λένε σήμερα οι Φωστήρες Οικονομάχοι-Εταίροι. Χώρια οι αχαλίνωτες σπατάλες κι αφαιμάξεις του Εθνικού μας πλούτου και δυναμικού από τις ξενόφερτες Μοναρχίες, σχεδόν 150 χρόνια. Αμέτρητες κι ανατριχιαστικές, απάνθρωπες πολεμικές καταστροφές. Εγκλήματα και Δάνεια Κατοχικά, ποτέ τους ξωφλημένα.Ρίζα τους κακιά και μήτρα ιοβόλα η Βρωμερ-Ιερά Συμ-μαχία του (τότε Σόϊμπλε) Μέτερνιχ και άλλων χριστιανο-ευρωπαίων ηγετών από τις συννυφάδες χώρες-κράτη-συγγενικά της Μέρκελ: Αυστρουγγαρία, Πρωσσία, Βαυαρία και Σία. Βρυκολάκιασε η ίδια συνομωσία στην εποχή μας, σαν Ε.Ε., ενισχυμένη και με το Δ.Ν.Τ. ακόμη χειρότερη κι αδυσώπητη ρουφήχτρα, τάχα βοηθάει.Αδηφάγα μεγάλα ψάρια που αφανίζουν τα μικρά, μέσα στο μολυσμένο πέλαγος της παγκοσμιο-κακοποίησης, τε-ρατογέννημα της αντιανθρώπινης κεφαλαιοκρατίας. Τρί-τος και χειρότερος Παγκόσμιος Πόλεμος, Οικονομικός.Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε και να μην ξαναγελιόμαστε, αφού τότε πιστέψαμε κι ακόμα σκεφτόμαστε εκείνο το υπνωτικό «Ανήκομεν στη Δύση»

ΦΙΝΑΛΕ: Το ίδιο έργο παίζεται περίπου δύο αιώνες. Κι αν διώξαμε τους Όθωνες, πλάκωσαν Λαιστρηγόνες.

ΟΡΑΜΑ

Πότε θα κάνει ξαστεριά, ο Έλλην να ξυπνήσει και την καλή του Κώσταινα δική του να βαφτίσει. Αμήν. Τορόντο 2015 Νίκος Καλογερόπουλος

ΕΝΑΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

Η ανάδελφη Ευρωκώσταινα:


ροσυλίαν την τροφοδότησιν του πυρός με χλωρά ξύλα, καθ’ ότι δι’ αυτών παρήγετο περίσσεια καπνού, δυναμένου να συσκοτί-ση την λάμψιν του. Ακόμη και σήμερα δεν έχει εξαλειφθεί αυτή η παράδοσις. Η καθολική εκκλησία, έχουσα διατηρήσει διάφορα εσωτερικά μυστικά με-γίστης σημασίας, καθιέρωσε υποχρεωτικώς το αείζωον φως προ του βωμού των μυστη-ρίων εις όλους τους ναούς και τα παρεκκλή-σια.

Το πυρ δεν είναι όμως μόνον εν ον δικαιούμενον του σεβασμού μας: ομιλών περί των καθαρτικών

ιδιοτήτων του πυρός, ο Πλούταρχος μας αποκαλύπτει μιαν άλλην μυητικήν του πλευράν: εκ φύσεως το πυρ έχει μίαν κατ’ εξοχήν καθαρτικήν ιδιότητα, την οποίαν μάλιστα πολλοί τύποι αξιοποιούν - όπως η εορτή των armi-lustrium εν Ρώμη, οι θρησκευτικές τελετές του φρυγικού θεού Άττυος, του οποίου η λατρεία εκομίσθη διά των καρχηδονιακών πολέμων, καθώς και οι ηλιακές-πατριαρχικές εορτές των ινδοευ-ρωπαϊκών εθνών, απ’ άκρου εις άκρην της υφηλίου, κατά τα ηλιοστάσια. Το βάπτισμα του πυρός συνεπλήρωνε και ολοκλήρωνε την πράξιν του κα-θαρμού διά του προηγουμένου βαπτί-σματος δι’ ύδατος. Μέρος ιεράς τελετής, κατά την οποίαν το πυρ διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλον, είναι επίσης η πα-ράδοσις του κεριού ενός διδασκάλου εις ένα μαθητήν, ενός αρχηγού εις τον διά-δοχον του, ενός αθλητού εις τον νικητήν του. Εις την δύναμιν του πυρός ανήκεν, επί-σης, η αρχαία τελετή της λιτανείας, κατά την οποίαν όλοι οι μετέχοντες εκράτουν είτε λυχνίαν ή μιαν δάδα αναμμένην. Πρόκειται περί αρχαίας πα-ραδόσεως. Δεν εξαντλείται, όμως, εδώ η ισχύς του πυ-ρός, διότι θεωρείται και ικανόν να αποτρέ-πει κάθε αρνητικήν επιρροήν, να εξουδετε-ρώνει όλες τις εντροπιακές δυνάμεις, κάθε συσκοτισμόν των καρδιών και του πνεύμα-τος. Διά τούτο η παρουσία του, αδιάφορον εις τίνα βαθμόν, είναι η αρίστη προστασία κατά των επιβλαβών επιδράσεων - ιδία δε κατά της διαβολής.

Τέλος το πυρ αποτελεί υποχρεωτι-κόν τμήμα κάθε θεουργικής πρα-κτικής, καθ’ ότι πάντοτε πρέπει να

ευρίσκεται κερί αναμμένον επί του βωμού. Συμπληρώνει δε και ευνοεί την πνευματι-κήν ακτινοβολίαν της προσευχής: όθεν και η ευσεβής συνήθεια να ανάπτονται κεριά προς τιμήν του ενός ή του άλλου αγίου αποβλέπει εις την επικουρικήν του ενέργει-αν προς επίνευσιν της θείας χάριτος. Μια λειτουργία χωρίς κεριά είναι ακατανόητος, ένας ναός χωρίς φως είναι πράγμα αδύνα-τον, γιατί θα αποσπούσε από την τελετή κάθε αξία και θα παράλλασσε και αυτήν την ύλην, καθ’ ότι θα την αποστέρει του σπουδαιοτάτου στοιχείου (φωτός), ως φο-ρεύς του οποίου αναβαθμίζεται. Πόσο λυ-πηρό, ψεύτικο και χαρακτηριστικό, αλήθεια, μαρτύριον κηβδιλότητος συνιστά το ότι οι περισσότεροι χριστιανοί ορθόδοξοι «ιερείς»

εθέσπισαν την χρήσιν ηλεκτρικών λα-μπτήρων αντί κηρίων ... μετερχόμενοι ούτω νεκρόν, εικονικόν πυρ - μιαν απομίμησιν πυρός. Το πυρ δεν είναι απλό βοηθητικό μέσον ή κενόδοξον δείγμα τιμής, ούτε απλή ανάμνησις του πνευματικού φωτός! είναι ο σύνδεσμος μεταξύ “άνω” και “κάτω”, σε όλες τις αρχαίες θρησκείες, οι οποίες αντελήφθησαν πολύ καλά το γεγονός τούτο - διό και εφρόντιζον να το διατηρούν άσβεστον, εκ φόβου μη δια-κοπή η συζευγνύουσα γέφυρα (πόντος) μεταξύ ουρανού και γης, η σύζευξις του θείου μετά της χώρας (πολιτείας).

«τα απόρρητα του Άδου»

Ο Πλούταρχος απέδωσε, εις όλα τα έργα του, προεξάρχουσαν θέσιν εις το ενδιαφέρον πρόβλημα της

ανθρωπίνης ψυχής και των πεπρωμένων της. Εις το πυρφόρον έργον του το αφιερωμένον εις την ανασκευήν των επικουρείων αντιλή-ψεων, επιτίθεται σθεναρώς κατά των υλο-φρόνων, οι οποίοι διδάσκουν ότι τα πάντα τελειώνουν με τον αφανισμόν του σώματος, αντιτιθέμενοι ούτως εις τον πλατωνισμόν. “Θα ήτο σκληρόν”, λέγει ο Πλούταρχος, “να καταργήσωμεν τας (πνευματο-κρατικάς) αντιλήψεις του Πλάτωνος, που παρηγορούν τους ζώντας διά την απώλειαν των προσφιλών των και τους παρέχουν πληροφορίας περί του ιδίου του πεπρωμένου. Είναι ως να προκαλού-μεν δις τον θάνατον των ανθρώπων, εφ’ όσον διηνεκώς τους επαναλαμβάνωμεν ότι η εκμηδένισις, αντί της αιωνιότητος, θα είναι ο κλήρος των “. Φιλόσοφος και Αρχιερεύς, ανεκάλυψε και υπενθύμισε τα πραγματικά μυστικά -υποχρεούμενος όμως, ως μεμυημένος, να τηρήση σιγήν επ’ αυτών, συνεκάλυψε τας σχετικάς με τα πλέον εμπιστευτικά απόρ-ρητα πληροφορίας του υπό τον πέπλον θρησκευτικών μύθων. Εμιμήθη κατά τούτο τον πνευματικόν του διδάσκαλον Πλάτωνα, όστις επίσης διά της αυτής μεθόδου απεκά-λυψε πολύτιμα μυητικά μυστικά. Διά της ατραπού του συμβολισμού, απε-καλύφθησαν μεγάλαι αλήθειαι εις τους ανθρώπους : “ο μύθος”, λέγει ο Πλού-ταρχος, “είναι ένα σπασμένο κάτοπτρον της αληθείας, όπως το ουράνιον τόξον είναι η αντανάκλασις του φωτός του ηλίου, του οποίου αι ακτίνες διαθλώνται εντός των νεφών. Από τον σπασμένον, όμως, αυτόν καθρέπτην μας είναι δυνα-τόν να συγκεντρώσωμεν τα θραύσματα, να τα συνάψωμεν και να ανασυνθέσω-μεν την αρχικήν εικόνα. “. Τα σύμβολα, πράγματι, έχουν τον χαρακτή-ρα της προφανεστέρας παγκοσμιότητος: διδάσκουν παντού και πάντοτε την αυτήν διδασκαλίαν. Και προσθέτει ο Πλούταρχος: “τα μεν σκοτεινότερον, τα δε σαφέστερον, οδηγούν όλα μαζί την νόησιν του ανθρώ-που προς τα θεία ζητήματα”.


Τα Απόρρητα του Ζώντος ΠυρόςΧάρις εις τρεις πολυτίμους διατριβάς, μας εκληροδότησεν επί των μεγάλων τούτων προβλημάτων απαντήσεις επακριβείς.

H ψυχή μας είναι ηλιογενής. Ο αριθμός των ψυχών είναι αμε-τάβλητος, πραγματοποιούν δ’

αυταί διηνεκώς το μεταξύ ουρανού και γης ταξείδιον. Το πεπρωμένον των ομοιάζει προς εκείνο των σταγόνων της βροχής. Ευρίσκονται υψηλά εις τον ουρανόν αλλά, πίπτουσαι επί της γης, δοκιμάζουν ποικί-λας τύχας. Αι μεν, εισερχόμεναι εις την γην, καθαίρονται, εξέρχονται δ’ αύθις εξ αυτής υπό μορφήν ψυχρού και διαυγούς ύδατος πηγής, φθάνουσαι μέχρι του ωκεανού· και όταν αναχθούν εις την κορυφήν των κυμάτων, απορροφώμεναι υπό του ηλίου επανακάμπτουν εις τον ουρανόν, την πρω-ταρχικήν των πατρίδα. Άλλαι πάλιν, συλ-λεγόμεναι υπό των ανθρώπων εισάγονται εντός δοχείων, τα οποία τας φυλακίζουν επί τινα χρόνον - ή απελευθερούνται αμέσως διά του βρασμού. Πλην, άπασαι αι σταγόνες αποπερατώνουν, θάττον ή βράδιον, το γήι-νον ταξείδιόν των, επανέρχονται εις την ου-ράνιον κατοικίαν των, μεθ’ ο επαναρχίζουν εκ νέου τον οδυνηρόν των περίπλουν. Είναι αι αυταί σταγόνες ύδατος που πηγαίνουν και έρχονται: διότι ουδέν γεννάται και ου-δέν απόλυται εν τη φύσει. Εις τον υποσεληναίον μας κόσμον, ο ήλιος, ζώσα εικών της θεότητος, παίζει τον ρόλον του μεγάλου σπορέως των ψυχών, εκπέ-μπων τα σπέρματα προς την γην, όπου και ενσαρκούνται. Mόνον όμως το υψηλότερον μέρος της ψυχής, ο νους, είναι ηλιακής καταγω-γής, εκ φύσεως αθάνατος - όστις, προερ-χόμενος εκ του ηλίου θα επανέλθη μιαν ημέραν εις αυτόν. Η κάθοδος αυτή της ψυχής χρησιμοποιεί ως όχημα τας ηλι-ακάς ακτίνας. Αυταί προβάλλονται επί της σελήνης, η οποία τας αποστέλλει προς την γην. Η διέλευσις αυτή διά της σελήνης είναι απαραίτητος: διότι ο νους, οφείλει να δεχθή αστρικόν περίβλημα, την ψυχήν - είδος αιθερικού ειδώλου, πεπροικισμένου μετ’ ευαισθησίας και κινητικότητος - μετά του οποίου θα σχηματίση, ως και με το σαρκι-κόν σώμα, την πλήρη και ολοκληρωμένην προσωπικότητα του ανθρώπου. Και ο Πλούταρχος μας εμπιστεύ-εται σχετικώς με την τριαδικότη-τα αυτήν του ανθρώπου τα εξής: ο ήλιος, η σελήνη και η γη είναι επομένως τα αληθή συστατικά του: Ο ήλιος μας παρέχει τον νουν, όστις εξασφαλίζει εις τον άνθρω-πον νόησιν και λογικήν. Η σελήνη μας δίδει την ψυχήν, έδραν της αισθητικότητος και της ευαισθη-σίας. Η γη μας δανείζει μόνον το υλικόν υποστήριγμα, το σώμα· αυτός είναι ο άνθρωπος: μια τριαδικότης - εν πνεύμα, εξυπηρετούμενον υπό κινητι-κής ευαισθησίας και εγκεκλεισμένον εις το σώμα. Μόνον ο νους είναι αθάνατος. Επιβιώνει του πρώτου θανάτου, όστις σημαίνει την


ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΡΓΟΝ ΕΣΤΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Συνέχεια από την σελίδα 15αυτόν χώρου μέχρι του ο-ρίζοντος, επί της γης, και μέχρι του έναστρου ο-υρανού ως έννοιας του ευρύτατου χώρου της δημιουρ-γίας. Πόσο απλά σχηματίζει, βαθμιαίως,η ανθρώπινη διάνοια τις έννοιες αρχίζοντας απ` τις ανάγκες της ζωής! Και δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν, αυτή η λογική αλληλουχία να μην εκφρασθή με αιτιώδη σχέσι και στο όργανο του λόγου, την ανθρώπινη γλώσσα. Μετά απ` αυτήν την μικρή παρέκβασι ας αναγνώσουμε εκ νέου το γράμμα της λέξε-ως «οίκος». Μετά το «Ο» το «Ι» τονίζει έντονα, ότι αυτή η περιφραγμένη γη αποτε-λεί ιδιοκτησία του «Κ» κτηνοτρόφου κύκλωπος του εις τον ευρύτερον χώρο «Ο» κινουμένου ή παλινδρομούντος «Σ». Πρέπει να σημειώσω, για τους αγνοούντες παντελώς την ζωή των κτηνοτρόφων, ότι η αναχώρησι του ποιμνίου για τη βοσκή αφήνει τον χώρο άδειο, κενό, εστερημένο ζωής. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι μπορεί να καταληφθή από οιονδήποτε άλλον. Το «Ο» ανήκει σε κάποιον κτηνοτρόφο, ακόμη και όταν αυτός κυκλοφορή στον ευρύτερο χώρο. Ιδού ο λόγος ο οποίος μέχρι σήμερα σχεδόν ερμηνεύει, γιατί διά του κτίσματος «ιδιούται» κανείς την γη. Εδώ κλείνω το γράμμα «Ο».


τράδια Εργασίας, αριθμ. 29, Αθήνα 1999, σσ. 45-55].

Νά, λοιπόν, ο ιστορικός ετυμολογικός “κύκλος” της λέξης bank: Πελασγοί ή Πρωτο-’Ελληνες (πή-γνυμι και πήγμα) -» Ετρούσκοι -» Ρωμαίοι (pepigi - pango - banko) -> όλος ο κόσμος σήμερα: bank. Ελπίζω και οι σημερινοί Έλλη-νες να συγκρατήσουν τη διαδρομή.

Οι Έλληνες και η “Κοσμόπολίς” τους. Οι Νεο-Βάρβαροι και το “Παγκόσμιο Χωριό” τους

Λίγοι γνωρίζουν ότι το λεγόμενο “Λατινικό” αλφάβητο, που χρησιμοποιούν Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι και Αυστρα-λοί, είναι Ελληνικό-Χαλκιδικό, όπως δείχνουν καθαρά με-λέτες ξένων ειδικών (R. Carpenter, D. Diringer κ.ά.) και η μελέτη μου (στις εκδόσεις του Παντείου Πανεπιστημίου). Όχι μόνον το bank έχει ελληνική ρίζα αλλά και τα: Data (= δοτά), digit (= δείκτης, ως το πρώτο ψηφίο), memory (= μνημονική), Sir (= Κύριος)...

Ακόμα η έκφραση: “παγκόσμιο χωριό” έχει νεο-βαρβαρική προέλευση.,. Οι αρχαίοι ‘Ελληνες πρακτικά καθιέρωσαν το “Κοσμό-πολις” (cosmopolis στα Χαλκιδικά). Όχι, λοι-πόν, “παγκόσμιο χωριό” αλλά “κοσμόπολις”.,. Είναι “ευ-γενέστερο”! Είμαστε όλοι “πολίτες”. Όχι “χωριάτες” και “συγχωριανοί’. Αλλη μια επιβεβαίωση της παράλληλης λεξιγενετικής του όρου μας, που δείχνει τη γλωσσική δι-εργασία και την πορεία του όρου.

Η λέξη bank πηγαίνει πρώτα στη Δυτική Ευρώπη και μετά στην Αμερική. Επίσης, η ελληνική λέξη “πίτ-τα” ή “πίτα”, που έγινε η “ιταλική” pitta (και η γνωστή σε όλους pizza της γειτονιάς μας), εκκινούν από την αρχαία ελλη-νική “πηκτή”, στα Λατινικά picta (βλ. Φ. Κουκούλες, στην Αθηνά, 56). Από εδώ ξεκινάει και το αγγλικό “αλευρο-ποίητο” γλυκό: pie, όσοι κάναμε Στατιστική στα αγγλικά πανεπιστήμια, χορταίναμε με το γνωστό; pie-diagram - και αυτό 100% ελληνικό. Το “πήγμα-bank” μεταφέρει, λοιπόν, στην ομηρική “πίττα” και την “ιταλική” pizza, που ξεκινούν από την “πηκτή”. Επίσης, το αρχαία ελληνικό “μακάριος” δημιούργησε το πρόσφορο από αλεύρι στον τάφο των αρχαίων νεκρών μας, δηλαδή τη “μακαρία”, που έδωσε το ιταλικό “μακαρόνι”... “Καλή όρεξη”, γιατί και αυτό έχει ελληνική ρίζα...

Τα Ελληνικά είναι πάντα in (=εν)

Γνωρίζετε, βέβαια, ότι τα «αγγλικά» phone και fame είναι από τα αντίστοιχα ελληνικά φωνή και φημί (ομι-λώ)... Ελπίζω να βρεθεί κάποιος γενναιόδωρος χορηγός για να ξαναστήσουμε στην Αρχαία Αγορά το άγαλμα της Φήμης, της θεάς της Διαφήμισης, την οποίαν όλοι όσοι εργάζονται στα Μέσα Δημόσιας Ενημέρωσης λατρεύουν και προσκυνούν...

Τα Ελληνικά ήταν και είναι πάντα in γιατί και η λέξη αυτή είναι ελληνική (=εν), δηλαδή “εντός”, για όσους χρειάζονται εξηγήσεις στα σημερινά Ελληνικά. Τελικά, τα Ελληνικά είναι η γλώσσα της σημερινής παγκοσμιοποί-ησης με βάση το ελληνικότατο Χαλκιδικό αλφάβητο των Ευρωπαίων, Αμερικανών, Αυστραλών, που αστόχαστα αποκαλείται “Λατινικό”. Ο Έλληνας, ευφυής και κινητι-κός, πριν από την εποχή του Ομήρου, ξεχύθηκε στην κυρίως Ελλάδα, τη Μ. Ασία, τη Ν. Ιταλία, και αργότερα σ’ ολόκληρη τη Μεσόγειο. Είναι ο πρώτος διδάξας και την παγκοσμιοποίηση με πέντε πρωταρχικά πανίσχυρα στοιχεία; την ελληνική γλώσσα, το πρώτο διεθνές νόμι-σμα, τη δραχμή, τη ναυτιλία και το εμπόριο, τη διαλεκτι-κή φιλοσοφία της επικοινωνίας κυρίως την οικουμενική ιδεολογία.

Στην εικόνα, μικρογραφία χειρογράφου κώδικα των Ομιλιών του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού (κωδ. 339, φ. 73ν), όπου εικονίζεται σκηνή με θέμα την είσπραξη των φόρων στο Βυζάντιο (επάνω σε τράπεζα συναλλαγών) (Σινά. Οι θησαυροί της Μογής, επιμ. Κωνστ. Μανάφης, Εκδοτική Αθηνών 1990).

Η ελληνική προέλευση της λέξης bank επιβεβαιώνει την συμβολή μας και στην ΠΡΩΤΗ παγκοσμιοποίηση.

BANK: A Greek Word, Afterall! S. Theophanidls

The proto-Hellene seems to appear in the Palaeolithic, around 750,000 BC (Petralona. Chalkidiki Peninsula). He obtains its original name Pelasgos and later produces and offers to our planet perhaps its most creative human race, the Hellenes; since they have such a primeval provenance, the technical. conventional term “Indo-European” (6,000 BC) does not concern them, besides that it is equally oxymoron as the “bull-cow” adjective. The Greek primeval man also contributed the first PC. that is his ten tigures, therefore, the word “digit” originates from the Greek word δείκτης (deiktis=index finger), “data” from δοτά (dota=given) and the computer “memory” Irom μνημονικός (mnemonikos= mnemonic). The Greeks are the inventors and founders of globalization, which was achieved in their time through the Greek language, the first international language, the drachma, the first global coin, the Philosophy, the first international culture. The globalized word “bank” originates from the wooden, solid and stable, embedded in the ground, structure (πηγμα>πάγμα> πάγκος > pang > bank) or bank of the ancient Greeks on which money transactions were made. The Pelasgian or Greek πήγμα or πάγμα, that originates from the Greek word πήγνυμι (=to fasten by thrusting in, to build, to mount or make a table or bank), was originally borrowed by the Etruscans and Bomans (“pango”), then by the English, and was later adopted by the entire world (“bank”). The Greek language has been and still is an “in” (from the Greek word εν] language.


Bank: Ελληνικότατη λέξη

Σταύρος ΘεοφανίδηςΚαθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

Στο επόμενο η συνέχεια.

Στη λόγχη των Ελλήνων«Ω λόγχη, αστραφτερή στενή λεπίδα,

σαν τις ψυχές μας ίσια και γυμνή,άντρες εσέ κρατάνε αληθινοί,

που μόνη έχουν τα στήθη τους ασπίδα !

‘Ω λόγχη, αστραφτερή απ’ ατσάλι αχτίδαστην άβυσσο του νου τη σκοτεινή!

Τ’ ανθρώπου, π’ άψυχη ήταν μηχανή,στερνή και μόνη απόμεινες ελπίδα !

Λόγχη αντρειωμένων, λόγχη των Ελλήνων,άστραψες κι αντιλάλησαν οι αιώνες,

κι’ οι σκλάβοι κόσμοι ανάκραξαν μαζί:

Ακόμα η θεία μανία των Σαλαμίνων!Ακόμη οι Πλαταιές κι οι Μαραθώνες!

Ακόμα των ηρώων το πνεύμα ζή! Τάκης Μπαρλας

Για μας παιχνίδι ο πόλεμοςΓια μας παιχνίδι ο πόλεμος και το ντουφέκι γλέντι.Τα βόλια που σφυρίζουνε, δε σκιάζουν το λεβέντη.Κι είναι χαρά, Πατρίδα μου, για σε να πολεμήσω

και τη ζωή που μού ‘δωσες, να σου τη δώσω πίσω.

Τώρα, που το άδικο του εχθρού με βασανίζει χέρι,γέροι, γυναίκες και παιδιά, θε να γενούμε ταίρι.

Ένας στρατός, με μια καρδιά, σε μια φωνή θ’ ακούμε!«Ελεύθερα πεθαίνουμε και δούλοι εμείς δε ζούμε»!

Οι Θερμοπύλες τό ‘δειξαν, τ’ Αρκάδια, οι Μαραθώνεςκαι τό ‘δαν και θαμπώθηκαν χώρες, λαοί και αιώνες.

Μες στην καρδιά με γράμματα, γραμμένο μια για πάνταπάντ’ άσβηστο, πάντ’ άγρυπνο, θα ζει και το Σαράντα.

Δημοτικό τραγούδι

Ποιήματα Για Το έπος του 1940

Γραφτείτε συνδρομητέςστον «Ελληνικό Δρόμο»

τηλεφωνήστε στο 416 425-5728


Συνέχεια από την σελίδα 16φθοράν του υλικού σώματος - και κατά του δευτέρου θανάτου, όστις είναι η φθορά της ψυχής και έπεται του πρώτου. Διά του πυρός του πνεύματός μας παραμένομεν συ-νεχώς συνδεδεμένοι με το ουράνιον πυρ, με την αθάνατον αρμονίαν. “Το σώμα, προελθόν εκ της γης, παραμένει επ’ αυτής. Ο νους, το πνεύμα, περιβεβλημέ-νος το λεπτοφυές ένδυμά του, την ψυχήν, επανέρχεται εις τον ήλιον αφ’ ου διέλθη διά της σελήνης, όπου θα αποθέση το φωτεινόν και ευαίσθητον ένδυμά του”. Τι όψιν παρουσιάζει η αναπεπταμένη αυτή ψυχή; μια λεπτομέρεια αξιοπαρατήρητος, την οποίαν ήδη ο Πλάτων μας εγνώρισεν: κάθε ψυχή εμφανίζεται με αποτυπωμένα τα γήινα ελαττώματα της, διότι ταύτα αφή-νουν ουλάς και κηλίδας ανεξαλείπτους. Δεν χρειάζεται, άρα, ουδεμία “εξομολόγησις της ψυχής” κατά την στιγμήν της κρίσεως ενώπιον του ουρανίου Κριτού, ουδεμία «ομο-λογία» των αμαρτημάτων - διότι ταύτα πα-ρουσιάζονται αυτομάτως προ του οφθαλ-μού της κρίσεως. Επί πλέον αι εν λόγω απεσαρκωμέναι ψυ-χαί δεν αφήνουν σκιάν όπισθεν των, διότι η παρουσία σκιάς χαρακτηρίζει μόνον τους ζώντας , τους οποίους η ύλη συσκοτίζει. Εάν τις διορατικός τας παρατηρήση, θα σημειώση ότι “ο οφθαλμός των δεν παίζει”. Αυτό είναι ένα από τα πυθαγόρεια μυστικά, διά του οποίου και δυνατόν να επαληθευθή εάν τα οράματα τα οποία εν ονείρω δεχόμε-θα αναφέρονται εις ζώντας ή τεθνεώτας: Ο οφθαλμός των πρώτων είναι ευκίνητος, εν ω ο των δευτέρων ακίνητος. Είναι φυσικόν να εμφανίζεται το ερώτημα, εάν και κατά πόσον αι ψυχαί αναμιμνήσκο-νται τα περιστατικά τα οποία συνετέλεσαν, διαρκούντος του εν τω υλικώ σώματι βίου των, εις την δημιουργίαν της προσωπικό-τητός των. Ο Πλούταρχος απαντά καταφα-τικώς: «λόγω της απελευθερώσεως των εκ της ύλης, εκτυλίσσονται, αποκτώσαι πλήρη ελευθερίαν και ισχύν.» Είναι και τούτο πα-λαιά πυθαγόρειος άποψις.

Και πρέπει τούτο να συμβαίνει - διότι, εάν η άποψις του Αριστο-τέλους ήτο αληθής, εάν δηλαδή

από τον φυσικόν θάνατον δεν υπελείπετο παρά μόνον μια ψυχή εστερημένη μνήμης και ευαισθησίας, ανίκανος να γνωρίση και να διαισθανθή, εάν δεν διεσώζετο από το ανθρώπινον ναυάγιον παρά εν είδος ανωτέρας αρχής, πως είναι δυνατόν να συλλάβωμεν τον εξισορροπιστικόν μηχανι-σμόν της κρίσεως της ψυχής; η κρίσις είναι αναπόσπαστος από την έννοιαν της θείας δικαιοσύνης και της παγκοσμίου αρμονίας, είναι αναγκαία διά την ηθικήν τάξιν του κόσμου και απαραίτητος προϋπόθεσις διά την καλήν λειτουργίαν παντός υπαρκτού. Χωρίς αξιολόγησιν των πράξεων δεν υπάρ-χει δικαιοσύνη - και χωρίς δικαιοσύνην δεν μπορεί να νοηθή θεότης. Το ότι ο Πλούταρχος διδάσκει μιαν κρίσιν σύμφωνον προς τας γνώμας των πυθα-γορείων και του Πλάτωνος, συνεπάγεται ότι η αποχωρισθείσα ψυχή ουδέν ουσιώδες απώλεσεν, ούτε από την πείραν του κόσμου,

ούτε από την προσωπικήν της μνήμην. Ο θεός, αφ’ ετέρου, κατ’ Αριστοτέλην, κινεί μεν όλον τον κόσμον αλλά δεν τον εδημι-ούργησεν, διότι και εκείνος είναι αιώνιος ως αυτός. Παραμένει δε περιέργως στεγανώς απ’ αυτού διακεκριμένος. Τον αγνοεί συστη-ματικώς, ως αντικείμενον εκτός της αντιλή-ψεώς του. Ο κόσμος, αι ψυχαί, οι άνθρωποί του είναι διά παντός αποκεκλεισμένοι - και εάν συμπωματικώς παράγη την τάξιν και την αρμονίαν του κόσμου, το πράττει χωρίς να τον βλέπη και χωρίς να τον γνωρίζη.

Αντιθέτως προς μιαν τόσον περι-οριστικήν σύλληψιν, ο Πλάτων διδάσκει ότι ο θεός και ενδιαφέ-

ρεται διά τους ανθρώπους διαρκούντος του βίου των, όσον και εξασφαλίζει εις αυτούς αμοιβάς ή κυρώσεις εν τω αοράτω κόσμω. Ο Πλούταρχος επιβεβαιώνει εξ ολοκλήρου τις περί της κρίσεως αντιλήψεις του Πλάτωνος. Αι ψυχαί παρουσιάζονται και κρίνονται. Εκείναι αι οποίαι τιμωρούνται καθίστανται και πάλιν φωτειναί, ευθύς ως εκτίσουν την επιβληθείσαν ποινήν: τότε πλέον κάθε ίχνος των προηγουμένων των σφαλμάτων έχει απαλειφθή. Μερικαί, όμως, ούσαι ανί-ατοι, υποχρεούνται να αναδράμουν ενσαρ-κούμεναι και εις σώματα ζώων, διερχόμεναι διά μυρίων δοκιμασιών κατά την νέαν των ύπαρξιν. Καταλαμβάνονται τότε από ακα-τάσχετον επιθυμίαν προς γένεσιν - οπότε βυθίζονται μέσα εις μιαν τεραστίαν άβυσ-σον, την λήθην, η οποία τους υπομιμνήσκει δελεαστικώς την σαρκικήν ζωήν και τους βαραίνει με μιαν ιδιάζουσαν υγρότητα. Τότε αμέσως καταπίπτουν επί της γης.

Ο Πλούταρχος ομιλεί και περί του προ-σώπου του θεού, της αφάτου εκείνης πα-ρουσίας, της οποίας ο φυσικός ήλιος δεν αποτελεί παρά ασθενή ανταύγειαν επί των αισθήσεών μας. Όμως, αφ’ ενός σημείου και επέκεινα τηρεί σιγήν, συμμορφούμενος προς το αρχαίον “άκουσμα” των πυθαγορεί-ων, το οποίον ασφαλώς είχεν εμπεδώσει ο σοφός χαιρωνεύς : “λάτρευε εν σιγή!”.

Δεν εξαντλείται, όμως, εδώ η ισχύς του πυρός, διότι θεωρείται και ικανόν να αποτρέπη κάθε αρνη-

τικήν επιρροήν, να εξουδετερώνη όλες τις εντροπιακές δυνάμεις, κάθε συσκοτισμόν των καρδιών και του πνεύματος. Διά τούτο η παρουσία του, αδιάφορον εις τινα βαθ-μόν, είναι η αρίστη προστασία κατά των επιβλαβών επιδράσεων - ιδία δε κατά της διαβολής. Συμπληρώνει δε και ευνοεί την πνευ-ματικήν ακτινοβολίαν της προσευχής: όθεν και η ευσεβής συνήθεια να ανά-πτωνται κεριά προς τιμήν του ενός ή του άλλου αγίου αποβλέπει εις την επι-κουρικήν του ενέργειαν προς επίνευσιν της θείας χάριτος. Μια λειτουργία χωρίς κεριά είναι ακατανόητος, ένας ναός χωρίς φως είναι πράγμα αδύνατον, για-τί θα αποσπούσε από την τελετή κάθε αξία και θα παρήλλασσε και αυτήν ει-σέτι την ύλην, καθ’ ότι θα την απεστέρει του σπουδαιοτάτου στοιχείου (φωτός), ως φορεύς του οποίου αναβαθμίζεται.

Πηγή: ηλ.τα..-Περισσότερα: http://www.schizas.com

Τα Απόρρητα του Ζώντος Πυρός

Εις την εργασίαν του καθυποβάλλεται με ανεπιφύλακτον προθυμίαν. Την δέχεται αυτονόητα και χαρωπά, αφού είναι κάτι βαρύ και δύσκολον, αφού ζωή σημαίνει δι’ αυτόν δράσις και κάματος. Εργάζεται από την επιθυμίαν να χρησιμοποιή τας δυνάμεις του σώματος και της ψυχής εις έργα δύσκολα, εργάζετ’ αισθητικώς, καθώς ένας αθλητής…

…Η ζωή ενός ανθρώπου, καθώς αυτού που περιέγραψα, δεν ημπορεί παρά να είναι σύντομος…Σύ-ντομος, διότι ο ηρωικός άνθρωπος περνά ολόκληρον την ζωήν του εις το πολυκίνδυνον μέτωπον του πολέμου. Σύ-ντομος, διότι πάντοτε είναι, από την μοίραν του και μόνην οδηγούμενος, ερασιθάνατος.

Βαδίζει προς τον θάνατον όχι διά να ανα-παυθή, όχι διότι εβαρέθηκε την ζωήν, όχι διότι εδειλί-ασεν ενώπιον αυτής, όχι από μαρασμόν και εξάντλησιν των δυνάμεών του. Ο ηρωικός άνθρωπος δεν υφίσταται τον θάνατον. Δι’ αυτόν και ο θάνατος ακόμη δεν είναι-πάσχειν, είναι πράττειν. Είναι η τελευταία πράξις, με την οποίαν επισφραγίζει όλας του τας άλλας πράξεις. Τους δίδει αυτή το νόημα. Διότι και η Ζωή όλη είναι μία διαρκής αρχή, και η αρχή το νόημά της αντλεί από το τέλος, του οποίου είν’ η αρχή. Και είναι το τέλος ο θάνατος, αλλά και η τελείωσις.

Αλλ’ ο πληθωρισμός της ζωής εί-ναι τόσος μέσα του, ώστε και ο θάνατός του δεν είν’ εκμηδένισις πλέον. Μεστώνει από περιεχόμενον, από ηθικήν αναγκαιότητα, πλημμυρίζει από την χαράν και την ωραιότη-τα μιας τελευταίας νίκης – παρόμοια με τον ήλιον, ο οποίος, κλίνων προς την δύσιν, ενδύ-εται την πορφυράν του μεγαλοπρέπειαν…»

Πηγή...: http://www.schizas.com

Η ηρωική αντίληψις της ζωής


Τί ψυχή έχει ένα ($50) Πενηντάρικο;

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες και υποστηριχτές του « Ελληνικού Δρόμου». Όπως αντιλαμβάνεστε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για τόν Ελλη-νισμό ,προσπαθούμε κι` εμείς να συμβάλλουμε στη διατήρηση και μετάδοση των ιδεών και αξιών του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και της ιστορικής αλήθειας των γεγονότων.

Δεν σκεφθήκαμε ποτέ να εμποροποιή-σουμε τον Ελληνικό Δρόμο, δεχόμενοι δια-φημίσεις. Βασιστήκαμε στις εθελοντικές μας δυνάμεις και στην οικονομική υποστήριξη των φίλων της εφημερίδας.

Την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω!


Συνέχεια από την σελίδα 20τηλεγραφικώς διά λίγα λεπτά με τον Συνταγματάρχην Κετσέαν, επίσης μετά του Διοικητού του Συγκροτήματος Συνταγματάρχου Γεωργούλα Ν., οι οποίοι αγωνιούσαν να πληροφορηθούν την κατάστασίν μας. Με ερώτησαν εάν οι άνδρες του Τάγματος κρατούν τας θέσεις των, τους απάντησα ότι οι Λόχοι ευρίσκονται εις τας θέσεις των. Μου διεβίβασεν την εξής Διαταγήν γραπτήν. «Επί των θέσεών σας θ’ αμυνθήτε μέχρις εσχάτων, Η Πατρίς, η Ανωτάτη Δι-οίκησις απαιτεί να κρατήσητε ψηλά την τιμήν των όπλων».

...............Του απήντησα ότιδήποτε και αν συμβή δεν θα εγκαταλείψωμεν το 731 και έχω πεποίθησιν ότι δεν θα περάσουν οι Ιταλοί.

Περί την 8ην ώραν το Πυροβολικόν του εχθρού ήρχισε να επιμηκύνη την βολήν του εις τα μετόπισθεν του Τάγ-ματος και την 08:30 έπαυσεν την βολήν του επί των υψω-μάτων 731 και 717. ΄Ητο φανερόν πλέον ότι θα ήρχιζεν η επίθεσις των Ιταλών. Διέταξα τους Λόχους να ετοιμάσουν τα αυτόματα και να μη βάλουν από μεγάλας αποστάσεις, παρά μόνον όταν οι Ιταλοί θα έφθαναν εις ωρισμένα ση-μεία του εδάφους που υπεδείχθησαν επί τόπου εις απόστα-σιν περίπου 200 μέτρων.

Περί την 09:30 ώραν οι Ιταλοί χρησιμοποιούντες τας δεξιά του 5ου Λόχου βαθείας γραμμάς πλησιάζουν επι-κινδύνως και προσεγγίζουν τα κατεστραμμένα συρματο-πλέγματα. Αρχίζει πλέον ο αγών διά της χειροβομβίδος. Οι Ιταλοί δοκιμάζουν με τρόμον και φωνάς τα καταστρεπτικά αποτελέσματα των αμυντικών μας χειροβομβίδων.

(Μεσημέρι): Την μεσημβρίαν προσπαθούν οι Ιταλοί να επαναλάβουν την επίθεσίν των, αλλά ευθύς ως αναπτύσσο-νται καθηλούνται και διασκορπίζονται από το Πυροβολικό και τα Πολυβόλα μας.

(Απόγευμα): Το απόγευμα και ενώ μέχρι της στιγμής εκείνης τα εχθρικά πυρά είχον αραιωθή, ξεσπά και νέα επίθεσις μετά σφοδρού βομβαρδισμού, εφ’ ολοκλήρου του τομέως της Ι Μεραρχίας και ανασκάπτεται πάλιν το έδα-φος από το πυροβολικόν και τας βόμβας αεροπλάνων. Οι στρατιώται περιμένουν να πλησιάσουν τα εχθρικά τμήματα πεζικού, τα παραλαμβάνουν με τα αυτόματα και τα αποδε-κατίζουν με επιτυχείς ριπές και όταν ο εχθρός χρησιμοποιή τας βαθείας γραμμάς και προσεγγίζει τα χαρακώματα, επιτί-θενται διά της χειροβομβίδος και της λόγχης.

Οι Ιταλοί όμως δεν παραιτούνται. Δοκιμάζουν διά μία ακόμα φοράν, προτού νυκτώση, να διασπάσουν τας γραμ-μάς μας επί του υψώματος 731.Και η προσπάθεια αυτή αποκρούεται σε σοβαροτάτας απωλείας.

(Βράδυ): Η νύκτα μας βρίσκει όλους εξηντλημένους σωματικώς. Είμεθα όλη την ημέραν νηστικοί. Εν τούτοις κανείς δεν θέλει να φάγη. Έχουμε άφθονο κονιάκ. Οι Λό-χοι δεν ζητούν ψωμί αλλά χειροβομβίδας αμυντικάς και σκαπανικά εργαλεία. Καθ’ όλην την νύκτα οι ημιονηγοί του Τάγματος, οι αφανείς αυτοί ήρωες επηγαινοερχόνταν εις τον σταθμόν εφοδιασμού διά να μας φέρουν εκατοντάδας φορτίων χειροβομβίδων, πυρομαχικών και λοιπών εφοδίων.

(Ημέρα δεύτερη: Δευτέρα 10 Μαρτίου 1941).

(Πρωινές ώρες): «Την 7ην πρωινήν ήρχισε πάλιν το ιταλικόν πυροβολικόν. Εις τας 9 ώρα αρχίζει η Ιταλική επί-θεσις. Αυτήν την ημέραν κατευθύνεται προς το αριστερόν μας διά να υπερφαλαγγίσουν το 731 εκ του αριστερού. Οι Ιταλοί κινούνται με μυρίας προφυλάξεις, τους καταλαμβά-νει πρώτον το Πυροβολικόν μας και τους αποδεκατίζει. Το Πυροβολικόν των Ιταλών προσπαθεί να υποστηρίζει την κινουμένην φάλαγγα. Οι Ιταλοί προχωρούν κατά διαδοχικά κύματα με προφανή σκοπόν να καταλάβουν οπωσδήποτε το 731, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τας απωλείας των. Οι Ιταλοί φθάνουν εις απόστασιν από 50-100 μ. από την γραμμήν αντιστάσεως. Διά να εξαπατήσουν τους στρατιώ-τας μας υψώνουν λευκά μανδίλια, προς στιγμήν υπέθεσαν ότι επρόκειτο να παραδοθούν. Αντελήφθην εκ πρώτης στιγμής ότι επρόκειτο περί απάτης. Επενέβην αμέσως, διέταξα έντασιν των πυρών διά χεροβομβίδων και τοπικήν αντεπίθεσιν. Οι Στρατιώται κραυγάζοντες την περίφημον πολεμικήν ιαχήν «αέρα» διά της λόγχης και των χειροβομ-βίδων αιφνιδιάζουν τους Ιταλούς, οι οποίοι αρχίζουν να

τρέχουν προς τα οπίσω, μεταβαλόντες την υποχώρησίν των εις πανικόβλητον φυγήν. Η επίθεσις των συνετρίβη.

(Μεσημέρι): Ολίγον προ της μεσημβρίας διεξάγεται νέα προσπάθεια εις το ίδιο σημείον παρά Ιταλών κατόπιν πάλιν προπαρασκευής διά σφοδρού βομβαρδισμού και η επίθεσις αύτη συνετρίβη προ του ακαμάτου ηρωισμού των Λόχων, διά της λόγχης, μέχρι την 12:30 ώραν τρέπομεν εις νέαν άτακτον φυγήν τους Ιταλούς.

(Απόγευμα): ... Εις τας 06:30 αρχίζει βομβαρδισμός επί των υψωμάτων 731 και 717 και μετ’ ολίγον νέα επίθεσις των Ιταλών και κατά των δύο πλευρών του υψώματος 731, δηλαδή εναντίον και των δύο Λόχων μου. Και η επί-θεσις αυτή απεκρούσθη με βαρυτάτας απωλείας διά τον εχθρόν.

(Βράδυ): Προς το εσπέρας νομίζουν ότι θα κλονίσουν το ηθικόν των στρατιωτών μας, ρίπτουν δι’ αεροπλάνων χιλιά-δας προκηρύξεις, καλούν τους στρατιώτας μας να ρίψουν τα όπλα και να σπεύσουν να παραδοθούν. Αι προκηρύξεις αυταί μόνον γέλωτας προσέφερον εις τους ηρωικούς οπλί-τας.

Και η δευτέρα ημέρα της επιθέσεως έκλεισε με την από-λυτον διατήρησιν των θέσεών μας επί του υψώματος 731, καθώς επίσης και το δεξιά μου ΙΙΙ Τάγμα επί του υψώματος 717».

Η «Εαρινή Επίθεση» των Ιταλών απέτυχε. Ο Μουσολίνι έφυγε ταπεινωμένος. Το ύψωμα 731 έγινε δόξα και το όνο-μά του γράφτηκε στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη: «731».

Η ανιδιοτελής τους θυσία ας μας ωθήσει μέσα στην τύρβη της βαριάς μας καθημερινότητας να αναλογιστούμε: τιμή σ’ όσους κρατούνε Θερμοπύλες, κι ας ξέρουν πως οι βάρβα-ροι στο τέλος θα διαβούνε…

Η ηρωική αντίσταση των Συμπολιτών μας Ελλήνων στο Ύψωμα 731 είναι μεγάλης, απροσμέτρητης σημασίας, τόσο σε Πανελλήνιο όσο και σε τοπικό επίπεδο. Οι ήρωες αυτοί έκαναν στην εντέλεια το καθήκον τους προς την πατρίδα. Κι ήταν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, απλοί, καθημερι-νοί, ταπεινοί άνθρωποι του λαού. Το γεγονός αυτό καταξι-ώνει με τρόπο απόλυτα ηθικό τη θυσία των υπερασπιστών του Υψώματος 731.

Όπως, μάλιστα, συγκινημένος, δηλώνει ο σημαιοφόρος του 5ου Συντάγματος στο σχετικό ντοκιμαντέρ της Νομαρχι- Συντάγματος στο σχετικό ντοκιμαντέρ της Νομαρχι-Συντάγματος στο σχετικό ντοκιμαντέρ της Νομαρχι- στο σχετικό ντοκιμαντέρ της Νομαρχι-στο σχετικό ντοκιμαντέρ της Νομαρχι-ακής Αυτοδιοίκησης Τρικάλων, η έννοια της εκπλήρωσης του καθήκοντος προς την πατρίδα δεν εξαγοράζεται ούτε ανταλλάσσεται , για τους αγνούς πατριώτες εκείνης της ηρωικής γενιάς, με θέσεις και διορισμούς στο δημόσιο. Εί- με θέσεις και διορισμούς στο δημόσιο. Εί-με θέσεις και διορισμούς στο δημόσιο. Εί- Εί-Εί-ναι εξόχως αποστομωτική η μαρτυρία του, η μαρτυρία ενός ανθρώπου που μέσα στη φωτιά και τη δίνη του πολέμου, μέσα στη φτώχεια, τη στέρηση και την πείνα, μέσα σε συνθήκες ταπεινωτικές, σχεδόν άθλιες, δεν έχασε στιγμή την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και περηφάνια του.

Ακούγοντας, κυριολεκτικά και νοερά τις μαρτυρίες των αυτοπτών μαρτύρων, αυτών που βίωσαν στο πετσί τους τα ηρωικά ιστορικά γεγονότα, συνειδητοποιούμε πως το Ύψω- Ύψω-Ύψω-μα 731, χαραγμένο στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, είναι συνώνυμο της Δόξας, αριθμός – σύμβολο του ηρω-ισμού του απλού, καθημερινού ανθρώπου: των ηρώων που περπατούν ακόμη στα σκοτεινά όταν τους καταπίνει η λήθη της ιστορίας. Ας τους θυμόμαστε, αρνούμενοι να υποκύψουμε στη λήθη αυτή, ως φωτεινά μετέωρα στο στερέωμα της Σύγχρονης, πρόσφατης Ιστορίας μας.

Νοερά τους αντικρίζουμε στις ράχες και στα κορφοβούνια της Πίνδου να περπατούν στα σκοτεινά και να καταυγά-ζουν με το εσωτερικό τους φως τη δική μας, σημερινή σκοτεινιά… Ας εμπνευστούμε όλοι από την ηρωική τους θυσία σε έργα προόδου, ειρήνης, δικαιοσύνης, τιμώντας όσους κρατούνε Θερμοπύλες, κι ας ξέρουν πως οι βάρβα-ροι στο τέλος θα περάσουν.

Της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη, φιλολόγου ιστορικού, Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλι- Αμαλίας Κ. Ηλιάδη, φιλολόγου ιστορικού, Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλι-Αμαλίας Κ. Ηλιάδη, φιλολόγου ιστορικού, Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλι- Κ. Ηλιάδη, φιλολόγου ιστορικού, Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλι-Κ. Ηλιάδη, φιλολόγου ιστορικού, Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλι- Ηλιάδη, φιλολόγου ιστορικού, Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλι-Ηλιάδη, φιλολόγου ιστορικού, Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλι- φιλολόγου ιστορικού, Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλι-φιλολόγου ιστορικού, Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλι- Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλι-Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλι-οθήκης 2ου Ε.Π.Α.Λ. Τρικάλων, Πιστοποιημένης Επιμορφώτριας Ενηλίκων του Ε.ΚΕ.Π

Το Ύψωμα 731, οι άγνωστες Θερμοπύλες του πολέμου του 1940

ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ (Στο ποίημα διαλέγεται ο Μίκης Θεοδωράκης με την μάνα του Ελλάδα).

Σε γνώρισα σκληρή, πικρή, βουβή και λαβωμένη σαν νάσουν μάνα, ξένη-μητριάμα εγώ σ` αγάπησα γιατί ήσουν λερωμένη από το αίμα, τους καπνούς και τη φωτιά.

Ποτέ σου δεν με κοίταξες στα μάτια σα μάνα να με σφίξης αγκαλιά όλα τα χρόνια με φυλάκιζες σε βράχια το να ποτίζω για ν` ανθίσει η λευτεριά.

Δεν θα σ` αλλάξω ό,τι κι αν μου κάνεις γιατί είσαι η μάνα μου, που μ` έμαθες να τραγου-δώ τους πόνους, τους καημούς για να μου γιάνειςδίχως εσένα δεν θα ήθελα να ζω.

Αχ γιόκα μου τι θα γινόμουνα χωρίς εσένα δίχως τα άγρια πουλιά που με φυλάξαν απ` ξένα τα λυσσασμένα τα σκυλιά.

Τι τύχη μαύρη θάχα η δόλια, η κακομοίραδίχως κλαρίνα, λύρες, νταούλια και ζουρνάνα ψάχνουν τα παιδιά μου μοίρα να μην τα βρίσκω πουθενά.

Δεν το χωράει το μυαλό μου αυτό που έπαθα εγώ πρέπει να θάψω το κακό μου να μάθω μόνο ν`αγαπώ.

Γιάννης Μπαμπάτσης ( Νάουσα 2015) Αφιερωμένο στα 90 χρόνια του μεγάλου μας δημιουργού Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο είχα την τύχη και την τιμή να συνομιλήσω προσωπικά μαζί του δύο φορές στη ζωή μου. Xαράματα, η πρώτη το 1965 στον Τύμβο του Μαραθώνα στην πορεία Ειρήνης και η δεύτερη το 1981 σε ρεσεψιόν ξενοδοχείου στη Λάρισα στο πρώτο Πανελλήνιο Παναγροτικό Συνέδριο.

ΝΕΑΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΙ-Το θρυλικόν Ύψωμα 731-

Κόλασις φωτιάς το περιζώνει,το κτυπούν ατσάλινα σφυριά,

πέτρες, δέντρα γίνονται όλα σκόνη,μα η ελληνική παλληκαριά

το κρατεί γερά και δεν αφήνειτον Ιταλό στρατό να το μολύνη.

Πάνω στο Εφτακόσια τριάντα ένακαι στην πιο τρανύτερη κορφήλίγα φανταράκια αντρειωμένασώσαν της Πατρίδας την τιμή.

Η χαρά κ’ η Δόξα θα προβάλητων Θερμοπυλών εκεί και πάλικαι ψηλά εκεί, ω! να προβάλλειτων Θερμοπυλών η Δόξα πάλι.

Πετάτε πάντα γενναία βλαστάρια,της Ελλάδας - Ελλάδας τα Νειάτα,

τον όρκο πούχουμε δώσει πιστάκανείς εχθρός δεν θα πατά.

Κανείς δεν θάρθη στην Άγια μας Γη……………………………………….

Η νίκη πάντα σας φιλεί

Πρόκειται για εμβατήριο οι στίχοι του οποίου γράφτη-καν από τον Σπύρο Παναγιωτόπουλο και η μουσική από Ελ.Μαυρομάτη, Ταγματάρχη Γ’ Αρχ/κού, ο δε δίσκος που κυκλοφόρησε εκδόθηκε από την εταιρία PARLOPHONE. -


Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα; Δ. Σολωμός

Οι με αυτοκρατορικά διατάγματα διωγμοί των Ελλήνων (εθνικών) από το χριστιανικό ιερα-τείο την εποχή της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο)

Τα παρακάτω είναι αυτοκρατορικά διατάγματα από την εποχή του Βυζαντίου με τα οποία δίνονται οδηγίες προς τους τοπικούς άρχοντες για το πως θα εξαλείψουν τους “Έλληνες”. Σαν Έλληνες θεωρούνται αυτοί που δεν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την προγονική τους Ελληνική θρησκεία και να διαβάζουν και να μελετούν αρχαία κείμενα φιλοσόφων.

Εντύπωση προκαλεί η φράση “διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού“! Ο ορισμός του μίσους! Απολαύστε

* 335 Εγκαίνια της Εκκλησίας του. «Αγίου Τάφου», ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326 – 327, και για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα σχεδόν τα Εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως τάχα… υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους (…) όλοι οι «μάγοι και μάντεις», και ανάμε-σά τους μαρτυρεί ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος εξ Απαμείας, μαθητής του Ιαμβλίχου.

* 355 Στους «Αποστολικούς Κανόνες», συνταχθέντες εκείνη ακριβώς την εποχή, δια-βάζουμε τα εξής ανατριχιαστικά:

«Απόφευγε όλα τα βιβλία των Εθνικών. Τι χρειάζεσαι τις ξένες συγγραφές, τους νόμους και τους ψευδοπροφήτες που οδηγούν τους άφρονες μακριά από την πίστη; Τι βρίσκεις να λείπει από τις εντολές του Θεού και το αναζητάς στους μύθους των Εθνικών;Αν επιθυμείς να διαβάζεις ιστορίες έχεις το βιβλίο των Βασιλειών, αν ρητορική και ποιητική έχεις τους Προφήτες, έχεις τον Ιώβ, έχεις τις Παροιμίες, όπου θα βρεις σοφία μεγαλύτερη από κάθε ποιητική και σοφιστική, γιατί αυτά είναι τα λόγια του Κυρίου, του μόνου σοφού.Αν επιθυμείς τραγούδια έχεις τους Ψαλμούς, αν επιθυμείς αρχαίες γενεαλογίες έχεις την Γένεση, αν νομικά βιβλία και επιταγές, έχεις τον ένδοξο Θείο Νόμο. Γι’ αυτό από-φευγε με επιμονή κάθε εθνικό και διαβολικό βιβλίο».

* 356 Κοινό έδικτο του Κωνσταντίου και του Κώνσταντος («Προς τον Φλάβιο Ταύρο, Έπαρχο του Πραιτωρίου»), την 20η Φεβρουαρίου ή κατ’ άλλους την 1η Δεκεμβρίου του έτους αυτού, διατάσσει την απομάκρυνση του Βωμού της Θεάς Victoria – Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου (η Θεά αποτελούσε από την εποχή του Διοκλητιανού. τμήμα της ανωτάτης Τριάδος -Jupiter, Hercules, Victoria- του Παν-θέου των Εθνικών), το σφράγισμα των Εθνικών Ιερών και την κατάσχεση των περι-ουσιών τους, καθώς και την θανάτωση δι’ αποκεφαλισμού όλων όσων ασκούν (ή και απλώς… ανέχονται !) την Παραδοσιακή Λατρεία. Η συνέχεια στο επόμενο

συνέχεια στην σελίδα 19

Ένας τιτάνιος αγώνας διεξήχθη στο ύψωμα 731 (υψόμετρο) κατά την «Εαρινή Επίθεση» των Ιταλών στα

μέσα Μαρτίου 1941, προκειμένου οι ιταλικές φασιστικές δυνάμεις με την παρουσία του ίδιου δικτάτορα Μουσολίνι -μετά από τέσ-σερις μήνες πόλεμο - να δρέψουν μία νίκη κατά της Ελλάδας και να κατέβουν μαζί με τις ναζιστικές δυνάμεις των Γερμανών «νι-κητές» στην Αθήνα! Το 731 όμως, ανέτρεψε τα σχέδια του(ς). Στο ύψωμα αυτό, καθώς και στα γειτονικά υψώματα, πολέμησαν οι άνδρες του 5ου Συντάγματος της 1ης Με-ραρχίας πού κατάγονταν κυρίως από την Καρδίτσα και τα Τρίκαλα.

Η Ιστορία για το 731 γράφει: “Επί 7 ημέρες, ως τις 15 Μαρ-τίου η μεραρχία δοκιμάστηκε σκληρά, αλλά απέκρουσε τα κύματα των επιτιθέμενων αντιπάλων. Οι επιθέσεις και αντε-πιθέσεις άρχιζαν με πυκνό κανονιοβολισμό που κατέσκαβε τα υψώματα, για να καταλήξουν σε συμπλοκές, όπου το λόγο είχαν η χειροβομβίδα και η λόγχη. Το ύψωμα 731, μεταξύ Αώου και Άψου, έμεινε θρυλικό. Ως τις 19 Μαρτίου, μετά από σχετική τριήμερη ανάπαυλα, οι Ιταλοί εξαπέλυσαν κατά του υψώματος 731 όχι λιγότερες από 18 επιθέσεις. Το «731», όπως έμεινε γνωστό στην πολεμική ιστορία και των δύο αντιπάλων, υπήρξε ίσως ένα από τα πιο αιματοβαμμένα υψώ-ματα ολόκληρου του παγκοσμίου πολέμου”. (ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε. 1978, τόμος ΙΕ, σελ.441-442).

Ο λογοτέχνης και ακαδημαϊκός Άγγελος Τερζάκης, πολε-μιστής του 1940, γράφει: “Ξημερώνει η 10 Μαρτίου 1941 ,ημέρα Δευτέρα, και το πυροβολικό του Καβαλλέρο ξαναρχί-ζει. Ξαναρχίζει από την Τρεμπεσίνα, με πείσμα διπλό, γιατί η πρώτη μέρα χάθηκε κι αυτό είναι άσχημο για μιαν επίθεση, που πρέπει να το πετύχει στις πρώτες ώρες της.

Το κανονίδι τώρα απλώνεται ανατολικά, στο 731. Είναι τέτοιο που μόνο με τους θρυλικούς βομβαρδισμούς του Βερ-ντέν, στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορεί να παραβληθεί. Τ’ ακούει και ζαρώνει περίτρομη η ψυχή του ανθρώπου. Τα ελληνικά πυρά της έκοψαν την ορμή, ως που το μεσημέρι οι Ιταλοί ενισχυμένοι με νέες δυνάμεις, ξανάρχισαν, όμως, το πεζικό κατόρθωσε με μόνα τα δικά του να σπάσει το πρώτο κύμα του εχθρού. Στις 6 τ’ απόγεμα οι Ιταλοί άνοιγαν μεγάλη φωτιά κατά του 731. Χίμηξαν ύστερα με ταυτόχρονη προ-σπάθεια να το υπερκεράσουν από τη δημοσιά, ενώ έπιαναν και να βομβαρδίζουν την Τρεμπεσίνα. Ήταν η έβδομη επίθεσή τους για το 731. Το ύψωμα έμπαινε πια, ζωσμένο με φλόγες στο θρύλο” (Άγγελος Τερζάκης, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ 1940-1941, Αθήναι 1964, σελ.177-178).

Στο προσωπικό χειρόγραφο ημερολόγιο του Ταγματάρχη (τότε) Δημήτριου Κασλά, από το Πουρί Ζαγοράς, Διοικητή του ΙΙ (2ου) Τάγματος του 5ου Συντάγματος Τρικάλων, που με τους στρατιώτες του υπερασπίστηκε το ύψωμα 731, ανα-φέρει:

“(Ημέρα πρώτη: Κυριακή 9η Μαρτίου 1941, «έναρξις της επιθέσεως»)

(Πρωινές ώρες): Την 06:30 ώραν ήρξατο τρομακτικόν και καταιγιστικόν πυρ του εχθρικού Πυροβολικού και όλμων. Η πρώτη ομοβροντία μιας βαρέως Πυροβολαρχίας ερρίφθη ακριβώς την 06:30 ώραν επί του υψώματος 731, όπου ο Σταθμός Διοικήσεώς μου ήτο το σύνθημα της ενάρξεως της βολής.

Το Ύψωμα 731, οι άγνωστες Θερμοπύλες του πολέμου

του 1940Ο βομβαρδισμός συνεχίζεται με αυξάνουσαν έντασιν.

Σμήνη αεροπλάνων ρίπτουν συνεχώς τα φορτία των επί των υψωμάτων 731 και 717. Το ύψωμα 731, όπου το Τάγμα μου, σείεται συνεχώς, σκόνη, φωτιά και καπνός, η ατμόσφαιρα είναι βαρειά, δύσκολα αναπνέει κανείς από τα αέρια των εκρήξεων, κόλασις πυρός, μας περιβάλλαν καπνοί και αι φλό-γες, δεν ημπορούμε να διακρίνουμε τι γίνεται εις απόστασιν 10 μέτρων. Το ύψωμα 731 ήτο δασωμένον με δέντρα ύψους 4-5 μέτρων, εντός διώρου έμεινε γυμνόν. Τα συρματοπλέγ-ματά μας κατεστράφησαν, τα χαρακώματα ισοπεδώθηκαν, οι

στρατιώται καλύπτονται εις τας οπάς των οβίδων και αγω-νίζονται απεγνωσμένα να επανορθώσουν τας ζημίας, ιδίως να προστατεύσουν τα πολυβόλα και οπλοπολυβόλα από την καταστροφήν, από τις πέτρες και χώματα που εγείροντο από τας εκρήξεις. Τα υπάρχοντα επί του υψώματος 731 δύο πυροβόλα των 6,5 και αντιαρματικός ουλαμός των 37 κατε-στράφησαν ολοτελώς.

Περί την 07:30 ώραν κατόρθωσα να επικοινωνήσω

Documents

68 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ: Επέτειος του Όχι Η · 2015-10-30 · Ο φετινός εορτασμός της επετείου του μεγάλου