ตวัอย่าง

ตวัอย่าง

Erebosเอเรบอส เกมคุมชีวิต

U. Poznanski เขียนวรางคณา ศิริวานนท ์ แปลวิภาดา สุทธิโรจน ์ บรรณาธิการ

พิมพ์ครั้งที่ 1 มีนาคม 2558ราคา 295 บาท

Original Title: ErebosCopyright © 2010 Loewe Verlag GmbH, Bühlstraße 4, 95463 Bindlach GERMANYThrough Bridge Communications co., Ltd.Thai Language translation copyright © 2015 by Nanmeebooks Publications Co., Ltd.All rights reserved.

© ลิขสิทธิ์ภาษาไทย 2558: สำานักพิมพ์นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์

ข้อมูลทางบรรณานุกรมของหอสมุดแห่งชาติพอซนันซกี, อู.   เอเรบอส เกมคุมชีวิต. -- กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์, 2558.   456 หน้า.   1. นวนิยายเยอรมัน.  I. วรางคณา ศิริวานนท์, ผู้แปล.  II. ชื่อเรื่อง.833.91ISBN  978-616-04-2346-0ISBN  978-616-04-2527-3  (ฉบับ e-book)

กรรมการผูจ้ดัการ สวุดี จงสถติยว์ฒันา  ผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการ ราตร ีสงัสกฤษ  ผูจ้ดัการสำานกัพมิพ์สุชาดา งามวัฒนจินดา  หัวหน้ากองบรรณาธิการ อาจารีย์ สุทธิโรจน์  หัวหน้ากองพิสูจน์อักษรและตรวจสอบ ดวงพร วิญญูธรรมรัตน์  พิสูจน์อักษรและตรวจสอบ พรรณราย สุตวัฒนคุณ  ผู้จัดการฝ่ายศิลปกรรม เบญจสิงห์ สมบุญ  ผู้จัดการกองศิลปกรรม กฤษดา เส่งสงค์  ผู้ช่วยผู้จัดการกองศิลปกรรม สุนันท์ เพชรวาว  คอมพิวเตอร์กราฟิก สุปราณี อภัยแสน หัวหน้ากองประสานงานการผลิต จรัสศรี พรหมเทพ  ประสานงานการผลิต ฉัตรทิพย์ กสิสิทธิ์  สำานักงาน บริษัท นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์ จำากัด เลขที่ 11 ซอยสุขุมวิท 31 (สวัสดี) ถนนสุขุมวิท แขวงคลองเตยเหนือ เขตวัฒนา กรุงเทพฯ 10110 โทร. 0-2670-9800, 0-2662-3000  โทรสาร 0-2662-0919 e-mail: editorial@nanmeebooks.com

เพลตที่ โอเชี่ยนฟิล์ม  โทร. 0-2215-4760  พิมพ์ที ่H.N. Group  โทร. 0-2295-3544 จัดจำาหน่ายทั่วประเทศ บริษัท นานมีบุ๊คส์ จำากัด เลขที่ 11 ซอยสุขุมวิท 31 (สวัสดี) ถนนสุขุมวิทแขวงคลองเตยเหนือ เขตวัฒนา กรุงเทพฯ 10110  www.nanmeebooks.com

กระดาษที่ใช้พิมพ์หนังสือเล่มนี้ช่วยในการถนอมสายตา เนื่องจากสะท้อนแสงเพียงเล็กน้อยและใช้หมึกธรรมชาติจากน้ำามันถั่วเหลือง จึงปลอดภัยต่อมนุษย์และเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม

หากหนังสือเล่มนี้ผลิตไม่ได้มาตรฐาน อาทิ หน้ากระดาษสลับกัน หน้าซ้ำา หน้าขาดหายสำานักพิมพ์ยินดีรับผิดชอบเปลี่ยนใหม่ให้ โปรดส่งไปเปลี่ยนตามที่อยู่ด้านบน

หรือติดต่อ Nanmeebooks Call Center  โทร. 0-2662-3000 กด 1

ตวัอย่าง

ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์

นักอ่านหลายคนอาจจะชอบเล่นเกมคอมพิวเตอร์ด้วย แต่เคยเล่นเกม

คอมพวิเตอรท์ีโ่ตต้อบกบัคณุไดร้าวกบัมนัไมไ่ดเ้ปน็เพยีงเกมไหม  ไมเ่คยใชไ่หม...

แต่เอเรบอส เกมในหนังสือเล่มนี้ทำาอย่างนั้นได้

เอเรบอสเปน็เกมคอมพวิเตอรท์ีจ่ะพดูคยุกบัคณุ ถามคณุ ตอบคณุ สัง่คณุ 

ทำาตามคุณ ข่มขู่คุณ ให้รางวัลคุณ

เอเรบอสเป็นเกมที่จะควบคุมชีวิตคุณ

หากคุณทำาตามได้ทุกอย่าง คุณจะได้ไปต่อ แต่หากคุณทำาพลาดแล้วละก็ 

คุณจะหมดสิทธิ์เล่นเกมต่อทันที และไม่อาจเข้าเล่นเกมนี้ได้อีก

แต่จุดประสงค์ของเอเรบอสคืออะไร...มันต้องการอะไรจากผู้เล่นกันแน่

อยากรู้แล้วใช่ไหม...เอเรบอส เกมคุมชีวิต ขอสั่งให้คุณพลิกหน้าถัดไป 

แล้วคุณจะได้พบคำาตอบของคำาถามนี้

นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์

ตวัอย่าง

อะไรๆ มักเริ่มตอนกลางคืนเสมอ  ช่วงกลางคืนฉันจะค่อยๆ คิดวางแผนการของฉนัทา่มกลางความมดืมดิ  หากจะมอีะไรกต็ามที่อยูใ่นมอืของฉนัอยา่งลน้เหลอื สิง่นัน้คอืความมดืมดิ  ความมดืมดิเปน็ผนืดนิ และ

จากผืนดินนั้นจะมีสิ่งใดก็ตามที่ฉันปล่อยให้มันเติบโตเจริญงอกงามขึ้นมา

หากต้องเลือก ฉันชอบกลางคืนมากกว่ากลางวัน ชอบห้องใต้ดินมากกว่า

สวนนอกบา้น มเีพียงชว่งหลงัพระอาทติยต์กดนิไปแลว้ทีค่วามนกึคดิอนัพกิลพกิาร

ของฉนัจะกลา้ออกจากทีก่ำาบงัของมนัมาสดูอากาศอนัเยอืกเยน็  มนัรอใหฉ้นัมอบ

ความงดงามอนัวติถารพสิดารใหแ้กร่า่งกายทีผ่ดิรปูของมนั เหยือ่ทีใ่ชล้อ่ยอ่มตอ้ง

สวยงาม เพือ่วา่กวา่เหยือ่ทีถ่กูลา่จะสงัเกตเหน็ตะขอเกีย่วได ้กต็อ่เมือ่ถกูมนัเกีย่ว

ทะลุเน้ือเรียบร้อยแล้ว  เหยื่อของฉัน ฉันอยากจะกอดเหยื่อเหล่านั้นไว้เหลือเกิน

โดยที่ไม่รู้จักพวกเขาเลย  ฉันจะได้ทำาอย่างนั้นแน่นอน เพราะในจิตของฉัน เราจะ

ได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน

ฉนัไมต่อ้งไขวค่วา้หาความมดื เพราะมนัอยูร่อบตวัฉนัเสมอ ฉนัปลดปลอ่ย

มันออกมาประหน่ึงว่ามันเป็นลมหายใจหรือการขับเหงื่อออกทางร่างกายอย่างไร

อยา่งนัน้  ในระหวา่งนีใ้ครๆ ตา่งพากนัหลกีห่างจากฉนั ซึง่กด็แีลว้ ทกุคนตา่งเดนิ

เลีย่งหนฉีนัไป บา้งกก็ระซบิกระซาบ ทำาทา่อดึอดั ทำาทา่หวาดกลวั  พวกเขาคงคดิ

ว่าสิ่งที่ทำาให้พวกเขาไม่อยากเข้าใกล้ฉันคือกลิ่นเหม็น แต่ฉันรู้ว่าอันที่จริงแล้วมัน

คือความมืดมิดต่างหาก

ตวัอย่าง

1

บ่ายสามโมงสบินาทแีล้ว แตย่งัไมเ่หน็วีแ่ววของโคลนิเลย  นิกเลีย้งลูกบาสเกตบอลกับพื้นถนนยางมะตอย โดยเลี้ยงลูกบอลด้วยมอืขวากอ่น จากนัน้กเ็ปลีย่นเปน็มอืซา้ย สลบักนัไปมา เกดิเสยีงตกึๆ เปน็จงัหวะ

ทุกคร้ังที่ลูกบอลกระทบพื้น  เขาพยายามรักษาจังหวะให้สม่ำาเสมอ อีกยี่สิบครั้ง 

ถ้าโคลินยังไม่มาละก็นิกจะไปซ้อมคนเดียว

ห้า หก  ปกติโคลินไม่เคยหายไปโดยไม่บอกกล่าวเช่นนี้  เขารู้ดีว่าครูฝึก

เบตทานีจะไล่ใครออกจากทีมเมื่อไรก็ได้  โคลินปิดมือถือ คงลืมชาร์จแบตอีกเป็น

แน่  สิบ สิบเอ็ด  แต่เขาลืมการซ้อมบาส ลืมเพื่อนๆ ลืมทีมของตัวเองได้อย่างไร

กัน  สิบแปด สิบเก้า ยี่สิบแล้ว โคลินก็ยังไม่มา  นิกถอนหายใจแล้วหนีบลูกบอล

ไว้ใต้วงแขน  ก็ดี วันนี้เขาจะเป็นคนทำาแต้มสูงสุดเอง

การฝึกซ้อมแสนจะหฤโหด  ผ่านไปสองชั่วโมงนิกถึงกับเหงื่อออกโซมกาย 

ขาทัง้สองขา้งเจบ็ระบมจนตอ้งเดนิกะโผลกกะเผลกไปยงัหอ้งอาบน้ำา และยนือยูใ่ต้

สายน้ำาอุน่แล้วหลับตาลง  โคลนิไมโ่ผลม่าซอ้ม ครเูบตทานเีดอืดมากตามคาด และ

ยังพาลเอาความโกรธทั้งหมดมาลงที่นิก ราวกับว่าการท่ีโคลินไม่มาเป็นความผิด

ตวัอย่าง

7

เอเรบอส เกมคุมชีวิต

ของเขาอย่างไรอย่างนั้น

นิกเทยาสระผมลงบนหัวแล้วสระผมยาวๆ ของเขาซึ่งยาวเกินไปในสายตา

ของครูเบตทานี จากนั้นใช้หนังยางที่ยืดแล้วมัดผมเปียไว้  นิกเป็นคนสุดท้ายที่

ออกจากโรงพละ  ข้างนอกฟ้ามืดแล้ว ระหว่างลงบันไดเลื่อนเพื่อไปขึ้นรถไฟใต้ดิน 

นิกล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าแล้วกดหมายเลขโทรด่วนซึ่งเขาบันทึก

หมายเลขโทรศพัทข์องโคลนิไว ้ หลงัจากเสยีงสญัญาณดังขึน้สองครัง้กเ็ขา้สูร่ะบบ

ฝากข้อความ นิกกดตัดสายทิ้งโดยไม่ได้ฝากข้อความอะไรไว้

แม่นอนอยู่บนเก้าอี้ยาว กำาลังอ่านนิตยสารแบบทรงผมและดูโทรทัศน์ไปด้วยในเวลาเดียวกัน

“วันนี้มีแค่ฮอตด็อกนะลูก”  แม่พูดขึ้นทันทีที่นิกปิดประตูลง  “แม่เหนื่อย

มาก ลูกหยิบแอสไพรินจากในครัวมาให้แม่สักเม็ดได้ไหม”

นกิวางกระเปา๋กฬีาลงทีม่มุหอ้งแลว้หยบิแอสไพรนิผสมวติามนิซใีสล่งแกว้

ที่มีน้ำาอยู่  ฮอตด็อก เยี่ยมไปเลย เขาหิวจนตาลายไปหมดแล้ว

“พ่อไม่อยู่หรือฮะ”

“ไม่อยู่ กลับดึก ไปงานวันเกิดเพื่อนที่ทำางาน”

นิกสำารวจตู้เย็นผ่านๆ อย่างไม่ได้หวังอะไรมากเพ่ือหาส่ิงท่ีน่ากินกว่าไส้กรอก 

-- เช่นพิซซ่าที่กินเหลือจากเมื่อวาน แต่ก็ไม่พบ

“ลูกคิดยังไงกับเรื่องแซม ลอว์เรนซ์”  แม่ตะโกนถามจากห้องนั่งเล่น  “ไม่

น่าเชื่อเลยใช่ไหม”

แซม ลอว์เรนซ์หรือ นิกคุ้นชื่อนี้ แต่นึกหน้าไม่ออก  เมื่อใดที่เขากลับบ้าน

มาเหน่ือยๆ เช่นวันนี้ แล้วได้ยินแม่พูดอะไรไม่กระจ่าง เขาเป็นต้องรู้สึกรำาคาญใจ

ทุกครั้งไป  เขานำายาแก้ปวดผสมน้ำาไปให้แม่และกำาลังคิดจะกินเองสักเม็ด

เหมือนกัน

“ลูกกับเพื่อนๆ อยู่ด้วยตอนท่ีพวกเขามาพาตัวแซมไปหรือเปล่า  คุณนาย

จิลลงิเงอรเ์ลา่เรือ่งใหแ้มฟ่งัวนันีต้อนทีแ่มท่ำาไฮไลตส์ผีมให ้ เธอทำางานอยูท่ีบ่รษิทั

ตวัอย่าง

8

U. Poznanski

เดียวกันกับแม่ของแซมน่ะ”

“แม่ช่วยขยายความให้ชัดเจนกว่าน้ีหน่อยสิครับ  แซม ลอว์เรนซ์อยู่โรงเรียน

เดียวกับผมหรือ”

แม่มองดูเขาด้วยสายตาตำาหนิ  “ก็ใช่น่ะสิ! อยู่ระดับช้ันน้อยกว่าลูกแค่สองปี

เท่านั้น ตอนนี้ถูกพักการเรียนไปแล้ว  เรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ลูกไม่รู้เรื่องเลยหรือ”

นิกไม่รู้เรื่องนี้เลย แต่แม่ของเขาก็ยินดีเล่าให้ฟังจนเห็นภาพ

“พวกเขาพบอาวุธอยู่ในตู้ล็อกเกอร์ของแซม อาวุธทั้งนั้น!  ดูเหมือนว่าจะ

เปน็ปนืพกและมดีพบัอกีสองเลม่  เดก็อายสุบิหา้ไปเอาปนืมาจากไหนกนั ลกูชว่ย

ตอบแม่หน่อยได้ไหม”

“ไม่ทราบครับ”  นิกตอบตามตรง  เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องใหญ่โตอย่างที่แม่ว่า

แต่อย่างใด เขานึกถึงการสังหารหมู่ที่มักเกิดขึ้นในโรงเรียนที่อเมริกาแล้วก็ได้แต่

ส่ายหน้า หรือว่าจะมีคนป่วยทางจิตอยู่ในโรงเรียนของเขาจริงๆ  นิกชักคันไม้คันมือ

อยากจะโทรไปหาโคลนิเพราะโคลนิอาจรูเ้รือ่งนีล้ะเอยีดกวา่กไ็ด ้ แตโ่คลนิไมย่อมรบั

โทรศพัทน์ีน่า เจา้คนขีเ้กยีจเอย๊  ไมโ่ทรกด็เีพราะบางทีแมอ่าจจะพดูเกนิความเปน็

จรงิอกีแลว้  แซม ลอวเ์รนซอ์ะไรนัน่อาจมแีคป่นืฉดีน้ำากบัมดีพกในครอบครองกไ็ด้

“แย่จังนะที่อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ กว่าเด็กสักคนจะโตข้ึนมา”  แม่พูดแล้วมอง

เขาด้วยสายตาที่บ่งบอกว่า ลูกรัก สุดที่รักของแม่ ลูกจะไม่ทำ�อะไรอย่�งนี้ใช่ไหม

จ๊ะลูก สายตาแบบน้ีแหละที่ทำาให้นิกคิดอยู่บ่อยครั้งว่าจะย้ายออกจากบ้านไปอยู่

กับพี่ชายของเขาดีไหม

“เมื่อวานนายไม่สบายหรือ สงสัยครูเบตทานีแช่งเอาไว้!”“ไม่นี่ ฉันไม่ได้เป็นอะไร”  ดวงตาแดงก่ำาของโคลินจับจ้องผนังของโถงทาง

เดินในโรงเรียน เลยศีรษะของนิกไป

“แน่ใจนะ สภาพนายดูแย่มาก”

“ก็แน่ละ เมื่อคืนฉันนอนน้อย”

โคลินเหลือบมองหน้านิกเพียงแค่แวบเดียว ก่อนท่ีสายตาของเขาจะกลับไป

ตวัอย่าง

9

เอเรบอส เกมคุมชีวิต

จับจ้องผนังต่อ  นิกพยายามอดกลั้นไม่ทำาเสียงแสดงความรำาคาญออกมา เพราะ

เขารู้ว่าการนอนน้อยไม่เคยทำาอะไรโคลินได้เลย

“นายไปไหนมาหรือเปล่า”

โคลินสั่นศีรษะ ผมทรงเดรดล็อกส์ของเขาแกว่งไปมา

“ก็ดี แต่หากพ่อของนาย...”

“ไมเ่กีย่วกบัพอ่ฉนั เขา้ใจไหม”  โคลนิเบีย่งตวัเดนิผา่นนกิเขา้ไปในหอ้งเรยีน 

แต่กลับไม่ไปนั่งที่ของตัวเอง เขาเดินตรงไปหาแดนกับอเล็กซ์ที่ยืนคุยกันอยู่ตรง

หน้าต่างโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

แดนกบัอเลก็ซเ์นีย่นะ นกิกะพรบิตาถี่ๆ  อยา่งไมอ่ยากจะเชือ่ ทัง้คูเ่ปน็พวก

เดก็เฉิม่เสียจนโคลนิมกัขนานนามพวกเขาวา่ “คูห่นอ่มแนม้”  หนอ่มแนม้หมายเลข

หนึง่ (แดน) ตวัเตีย้มอ่ตอ้จนใครๆ พากนัรูส้กึวา่เขาพยายามชดเชยดว้ยการทำากน้

ทีใ่หญ่เปน็พิเศษใหเ้ปน็จดุเดน่โดยการเกากน้อยูเ่ปน็นจิ  สว่นหนอ่มแนม้หมายเลข

สอง (อเล็กซ์) หน้าของเขาจะเปลี่ยนสีจากขาวซีดเป็นแดงก่ำาอย่างรวดเร็วอย่างที่

ไม่มีใครทำาลายสถิติได้ทันทีที่มีคนพูดกับเขา ทุกครั้งไป

หรือว่าโคลินต้องการจะขออนุญาตพวกเขาเป็นหน่อมแน้มหมายเลขสามกัน

“ไม่เข้าใจเลย”  นิกพึมพำา

“พูดคนเดียวอยู่หรือ”  เจมีโผล่มาจากข้างหลัง เขาตบไหล่นิกแล้วโยนกระเป๋า

ขาดกะรุ่งกะริ่งให้ไถลไปตามพื้นห้องเรียน  เขายิ้มให้นิก เผยให้เห็นฟันเกทั้งแถว

ที่พบเห็นได้จากเด็กนักเรียนโรงเรียนนี้

“การพูดคนเดียวเป็นสัญญาณไม่ดี เพราะเป็นสัญญาณเริ่มแรกอย่างหนึ่ง

ของโรคจิตเภท  นายเริ่มหูแว่วด้วยหรือเปล่า”

“เหลวไหลนา่”  นกิใชไ้หลช่นเจมเีบาๆ เปน็เชงิหยอกลอ้  “โคลนินะ่ส ิไปผกู

มิตรกับคู่หน่อมแน้มนั่น”

เขามองไปอีกทีแล้วก็ต้องชะงัก  เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่การผูกมิตรสักหน่อย แต่

เป็นการไปศิโรราบ โคลินกำาลังทำาสีหน้าวิงวอนอย่างท่ีเขาไม่เคยเห็นโคลินทำามาก่อน 

นิกขยับเข้าไปอีกสองสามก้าวโดยไม่เจตนา

ตวัอย่าง

10

U. Poznanski

“...ไม่เข้าใจว่าทำายังไง นายช่วยให้คำาแนะนำาฉันสักนิดเถอะนะ”  เขาได้ยินเสียง

โคลินพูด

“ไมไ่ดห้รอก นายเองกร็ูด้นีีว่า่ไมค่วรทำาแบบนี”้  แดนพดูแลว้ยกมอืกอดพงุ

ทีห่อ้ยยอ้ย  บนเนกไทเครือ่งแบบนกัเรยีนของเขามเีศษไขแ่ดงทีก่นิเปน็อาหารเชา้

ติดอยู่

“เถอะน่า ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย ฉันไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดหรอก”

ระหว่างที่อเล็กซ์มองแดนอย่างลังเล สีหน้าของแดนบ่งบอกถึงความรู้สึก

ยินดีปรีดาในสถานการณ์ที่เป็นต่ออย่างเห็นได้ชัด

“เมินเสียเถอะ ทุกทีทำาเป็นอวดเก่งนี่นา หาทางแก้เองก็แล้วกัน”

“แต่อย่างน้อย...”

“ไม่ได้!  หุบปากไปเลย โคลิน!”

ประเด๋ียวเถอะ อกีประเดีย๋วโคลนิจะตอ้งควา้ไหลแ่ดนแลว้เหวีย่งเขากระเดน็

เป็นแน่แท้ ประเดี๋ยวเถอะ

แต่โคลินกลับก้มหน้ามองพื้น

เกิดอะไรไม่ชอบมาพากลเป็นแน่ นิกเดินไปทางหน้าต่างแล้วทัก

“ว่าไง พวกนายคุยอะไรกันอยู่”

“นายต้องการอะไรหรือ”  แดนถามอย่างยียวนกวนประสาท

นิกมองหน้าแดนและอีกสองคนที่เหลือสลับกันไปมา

“ไม่ได้ต้องการจากนาย”  เขาตอบ  “แต่ต้องการจากโคลิน”

“ตาบอดหรือยังไง ไม่เห็นหรือว่าเขากำาลังคุยอยู่”

คราวนี้นิกเริ่มโมโห หมอนี่พูดจากับเขาไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย

“จริงหรือ แดน”  นกิพดูชา้ๆ  “เขาคยุเรือ่งอะไรกบันาย เรือ่งลายปกัผา้หรอื

ยังไงกัน”

โคลินหันขวับมามองเขาด้วยนัยน์ตาสีดำา แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำา 

หากผิวโคลินไม่ดำาละก็ นิกมั่นใจว่าคงจะได้เห็นหน้าของเขาเป็นสีแดงก่ำาแน่ๆ 

เป็นไปไม่ได้!  โคลินไปก่อเรื่องอะไรไว้ แล้วแดนเกิดไปรู้เข้าจึงมาขู่เขาหรือ

ตวัอย่าง

11

เอเรบอส เกมคุมชีวิต

อย่างไร

“โคลิน”  นิกเรียกเสียงดัง  “ฉันกับเจมีนัดเจอกับเพื่อนอีกสองสามคนหลัง

โรงเรียนเลิกที่แคมเดนล็อก นายจะไปด้วยไหม”

โคลินนิ่งไปนานกว่าจะตอบออกมา

“ยังไม่รู้เลย”  เขาพูดพลางเขม้นมองออกไปนอกหน้าต่าง  “ไม่ต้องรอฉันก็

แล้วกัน”

แดนกับอเล็กซ์มองหน้ากันอย่างมีนัยบางอย่างที่ทำาให้นิกต้องรู้สึกหวั่น

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”  เขาจับไหล่เพื่อน  “นี่ โคลิน เกิดอะไรขึ้น”

แต่แดน เจ้าหมูตอนจอมเป่ินเป็นคนปัดมือนิกออกจากบ่าของโคลิน  “เร่ืองน้ี

ไม่เกี่ยวกับนาย นายไม่รู้อะไรหรอก”

เวลาห้าโมงคร่ึง รถไฟใต้ดินสายนอร์เทิร์นแน่นเอ้ียดราวกับปลากระป๋อง นิกและเจมีซึ่งกำาลังเดินทางไปโรงภาพยนตร์ยืนเบียดเสียดยัดเยียดอยู่ในหมู่คนที่

เหนื่อยอ่อนและเต็มไปด้วยเหงื่อไคล  ยังดีที่นิกสูงกว่าคนอื่นๆ จึงพอจะได้อากาศ

บริสุทธิ์อยู่บ้าง ในขณะที่เจมีถูกอัดอยู่ระหว่างชายสวมสูทกับหญิงวัยกลางคน

อกมโหฬารคนหนึ่ง

“ฉนัวา่ตอ้งมอีะไรบางอยา่งทีไ่มช่อบมาพากล”  นกิยงัไม่ลดละ  “แดนทำากบั

โคลินเหมือนเป็นเศษสวะ และพูดอย่างกับว่าฉันเป็นเด็กอมมือ  ถ้ามีครั้งต่อไป

นะ...”  นิกชะงักไป  เขาจะทำาอย่างไรหากมีคร้ังต่อไป ชกหน้าแดนอย่างน้ันหรือ 

“ครั้งต่อไปฉันจะสั่งสอนมันให้รู้ว่าใครเป็นใคร”  เขาต่อประโยคจนจบ

เจมไีดแ้ต่ยักไหลข่า้งหนึง่ เพราะไมม่ทีีใ่หข้ยบัตวัมากกวา่นัน้ได ้ “ฉนัวา่นาย

คิดมากไปเองหรือเปล่า”  เขาพูดด้วยน้ำาเสียงเรียบๆ  “บางทีโคลินอาจอยากให้

แดนช่วยติวภาษาสเปนให้ก็ได้ เพราะแดนรับสอนพิเศษอยู่นี่”

“ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่เรื่องนี้ นายต้องไปได้ยินพวกนั้นคุยกันกับหูเอง!”

“โคลินอาจจะกำาลังวางแผนการอะไรอยู่ก็ได้”  เจมีฉีกยิ้มกว้างจนเห็นไปถึง

ฟันกราม  “เขากำาลงัหาทางแกลง้สองคนนัน้อยู ่เชือ่เหอะ  เหมอืนตอนนัน้ไง ทีเ่ขา

ตวัอย่าง

12

U. Poznanski

ไปหลอกให้อเล็กซ์เชื่อว่ามิเชลล์มาแอบชอบ เราเลยได้สนุกไปหลายอาทิตย์เลย”

นิกอดหัวเราะไม่ได้  โคลินม่ันใจเสียเหลือเกินว่าอเล็กซ์คลั่งไคล้มิเชลล์ที่

ข้ีอายเอามากๆ  แน่ละ เมื่อเรื่องแดงขึ้นมา หน้าของอเล็กซ์ถึงกับไม่เปลี่ยนสีไป

หลายวัน เพราะแดงก่ำาด้วยความอับอายตลอดเวลา

“เร่ืองน้ันมันผ่านมาสองปีแล้ว ตอนนั้นเรายังอายุแค่สิบสี่กันอยู่เลย”  นิก

พูด  “แค่แกล้งกันแบบเด็กๆ น่ะ”

ประตูรถไฟเลื่อนเปิด มีคนลงไปสองสามคน แต่กลับมีคนเบียดข้ึนรถมา

มากกว่าน้ัน  หญิงสาวคนหนึ่งซ่ึงสวมรองเท้าส้นสูงเหยียบเท้าของนิกเต็มแรง 

ความเจ็บทำาให้เขาลืมนึกถึงพฤติกรรมแปลกประหลาดของโคลินไปชั่วคราว

ต่อมาเมื่อเขาและเจมีน่ังอยู่ในโรงภาพยนตร์มืดๆ ระหว่างที่ยังมีโฆษณา

ฉายอยูบ่นจอขนาดใหญ ่นกิกน็กึถงึภาพของโคลนิยนือยูข่า้งๆ คนพลิกึสองคนนัน่

อกีครัง้ รวมทัง้สายตาเปน็ประกายของอเลก็ซ ์รอยยิม้ทีแ่สดงถงึความเปน็ตอ่ของ

แดน และอาการกระอักกระอ่วนใจของโคลิน

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับการขอให้สอนพิเศษให้แน่นอน ไม่เกี่ยวอย่างแน่นอน

ตลอดสุดสัปดาห์โคลินไม่ติดต่อมาเลย พอถึงวันจันทร์เขาพูดจากับนิกเท่าท่ีจำาเป็นเท่าน้ัน ดูเหมือนว่าเขาจ้องจะหลบหน้าหลบตานิกอยู่ตลอด  ในช่วงพัก

นิกเห็นเขาส่งอะไรบางอย่างให้เจโรม เป็นแผ่นพลาสติกบางๆ ที่สะท้อนแสงได้ 

ตอนท่ีโคลินพูดชักชวนอย่างออกท่าออกทาง ดูท่าเจโรมจะสนอกสนใจมาก จากน้ัน

โคลินก็เดินจากไป

“น่ี เจโรม”  นิกเดินมาหาและทักเขาอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ  “เมื่อกี้นี้

โคลินส่งอะไรให้นายน่ะ”

เจโรมยักไหล ่ “ก็ไม่มีอะไรสำาคัญหรอก”

“ขอดูหน่อยสิ”

เจโรมลังเลอยู่นาน จากนั้นก็ทำาท่าจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็กเกต 

แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ

ตวัอย่าง

13

เอเรบอส เกมคุมชีวิต

“ทำาไมนายถึงต้องสนใจด้วย”

“ก็แค่อยากรู้น่ะ”

“ไม่มีอะไรสำาคัญหรอก ถ้านายอยากรู้ก็ไปถามโคลินสิ”  ว่าแล้วเจโรมก็กลับ

หลังหันไปร่วมวงกับเพื่อนอีกสองสามคนที่กำาลังคุยกันเรื่องผลฟุตบอลล่าสุดอยู่

นกิหยบิหนงัสอืเรยีนวชิาภาษาองักฤษออกมาจากตูล้อ็กเกอรแ์ลว้เขา้ไปใน

หอ้งเรยีน สายตาของเขาจอ้งเอมลิเีปน็ทีแ่รกเสมอ  เธอกำาลงักม้หนา้กม้ตาวาดรปู

อยู่ ผมสีเข้มของเธอยาวระกระดาษ

เขาถอนสายตาจากเธอแล้วเดินไปที่โต๊ะของโคลิน แต่กลับมีอเล็กซ์ผู้

หน่อมแน้มนั่งอยู่ด้วย เขากับโคลินกำาลังสุมหัวกระซิบกระซาบอะไรกันอยู่

“ให้ตายเถอะ”  นิกพึมพำาอย่างอารมณ์เสีย

วันรุ่งขึ้นโคลินไม่มาโรงเรียน

“อะไรก็เกิดข้ึนได้ท้ังน้ันน่ี ปกติแล้วฉันเป็นฝ่ายชอบระแวงมากกว่านายนะ” เจมีปิดประตูตู้ล็อกเกอร์ดังปังราวกับเป็นการยืนยันส่ิงท่ีพูด  “นายคิดว่าโคลินอาจ

กำาลงัตกหลมุรกัใครอยูบ่า้งหรอืเปลา่ เมือ่อยูใ่นภาวะเชน่นี ้คนสว่นใหญม่กัจะเริม่

เสยีสตกินั”  เจมกีลอกตาขึน้  “เชน่ เขาอาจกำาลงัตกหลมุรกักลอเรยีกไ็ด ้ใครจะไป

รู้  หรือไม่ก็อาจเป็นบรินน์  ไม่น่าจะใช่ ยายนี่คลั่งไคล้นายอยู่นี่นา นิก พ่อขวัญใจ

สาวๆ”

นกิไมสู่ใ้สใ่จฟงันกั เพราะตรงทางเดนิทีอ่ยูถ่ดัไปไมไ่กลบรเิวณหนา้หอ้งน้ำา

มีเด็กผู้ชายช้ันปีเจ็ดยืนอยู่สองคน เดนนิสกับ...นิกนึกช่ืออีกคนไม่ออก  อย่างไรก็ดี

เดนนิสกำาลังพูดโน้มน้าวเด็กอีกคนพลางย่ืนอะไรบางอย่างตรงหน้าเขา เป็นห่อ

ทรงส่ีเหล่ียมจัตรัุสสขีาวๆ  นกิเคยเหน็ภาพเช่นนีม้าแลว้  เดก็อกีคนยิม้แลว้หยอ่น

ของสิ่งนั้นลงกระเป๋าโดยพยายามอย่างยิ่งไม่ให้เป็นเป้าสายตา

“บางทโีคลินอาจหลงรกัเอมลิ ีคารเ์วอรผ์ูน้า่รกัอกีคนกไ็ด”้  เจมยีงัคงเดาตอ่

อย่างสนุกสนาน  “สำาหรบัยายนัน่ ตอ่ใหโ้คลนิจบีใหต้ายกไ็มต่ดิหรอก อารมณร์อ้น

อย่างหมอน่ันด้วยแลว้  หรอืบางทอีาจจะเปน็เฮเลนสดุทีร่กัของเรากไ็ด!้”  เจมตีกีน้

ตวัอย่าง

14

U. Poznanski

ของเด็กสาวร่างอวบอ้วนที่กำาลังเบียดผ่านเขาเข้าห้องเรียนเต็มแรง

เฮเลนหันมาผลักเจมีจนเซถลาไปตรงกลางโถงทางเดิน  “อย่ามาแตะเนื้อ

ต้องตัวฉันนะ ไอ้บ้า”  เธอทำาเสียงขู่

หลังจากตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่งเจมีก็ตั้งสติได้ใหม่อย่างรวดเร็ว  “ก็ได้ 

แมว้่าเรอืนรา่งของเธอจะทำาใหฉ้ันหกัหา้มใจไมอ่ยูก่็ตาม  ฉนัน่ะคลัง่ไคลส้ิวกบัมนั

เปลวอย่างมากเชียวละ!”

“เลิกตอแยเธอเถอะ”  นิกบอก  เจมีดูจะไม่พอใจนัก

“นายเป็นอะไรไป เป็นสมาชิกกรีนพีซไปแล้วหรือ อยากจะช่วยชีวิตสิงโต

ทะเลซะงั้น”

นิกไม่ตอบ การที่เจมีไปแกล้งแหย่เฮเลนทำาให้เขารู้สึกเหมือนมีใครยิงพลุ

ลงถังน้ำามันทุกครั้งไป

ในโทรทัศนฉ์ายการต์นูเรือ่งเดอะซมิปส์นัส ์นกิซึง่สวมกางเกงจอ๊กกิง้นัง่อยู่บนเก้าอี้ยาวและตักราวีโอลีอุ่นๆ จากกระป๋องกิน  แม่ไม่อยู่บ้าน ดูท่าแม่จะ

รีบร้อนจนจัดกระเป๋าไม่เรียบร้อยอีกแล้ว เพราะอุปกรณ์ครึ่งหนึ่งของ “กล่องเก็บ

อุปกรณ์” ยังวางกระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้องนั่งเล่น  ตอนเดินเข้ามาในห้อง นิก

เหยียบถูกโรลม้วนผมจนเกือบล้มลงไปนอนแผ่  ช่างเป็นแม่ที่ไม่เรียบร้อยจริงๆ 

พ่อนอนกรนอยู่ในห้องนอน โดยแขวนป้าย “กรุณาอย่ารบกวน -- กำาลัง

นอนเอาแรงอยู่” ไว้หน้าประตูห้อง

ราวโีอลเีกลีย้งกระปอ๋งแลว้ โฮเมอรใ์นเรือ่งกเ็พิง่จะขบัรถชนตน้ไม ้ นกิหาว

หวอดๆ เนื้อเรือ่งตอนนี้เขาเคยดูแลว้ นอกจากนี้อกีเดี๋ยวเขาต้องออกไปซอ้มบาส 

นิกเก็บข้าวของลงกระเป๋าอย่างเนือยๆ บางทีวันนี้โคลินอาจจะมาก็ได้ หลังจากที่

ขาดซ้อมไปเมื่อครั้งก่อน  นิกพยายามโทรถึงสามครั้ง แต่ก็เข้าระบบรับฝาก

ข้อความตลอด ซึ่งเขารู้ดีว่าโคลินไม่เคยเปิดฟัง

“ใครไม่จริงจังกับการซ้อม ก็ไม่ต้องมาอยู่ทีมนี้!”  ครูเบตทานีแผดเสียง

ตวัอย่าง

15

เอเรบอส เกมคุมชีวิต

ลั่นโรงยิม บรรดาสมาชิกของทีมที่คนพร่องไปอย่างเห็นได้ชัดต่างก็ก้มหน้าจ้อง

รองเทา้ตวัเองอยา่งอดึอดัใจ  ครเูบตทานตีวาดใสผ่ดิคนแลว้ เพราะอยา่งนอ้ยทีส่ดุ

พวกเขาเหล่าน้ีก็ยังมาซ้อม เพียงแต่มากันแค่แปดคนแทนที่จะเป็นสิบเจ็ด  ผู้เล่น

แปดคนไม่อาจแบ่งเป็นสองทีมได้ เรื่องเปลี่ยนตัวผู้เล่นยิ่งไม่ต้องคิดเลย  โคลิน

ไม่มาซ้อมอีกแล้ว แต่เจโรมก็หายไปด้วย น่าแปลกจริงๆ 

“เกิดอะไรขึ้นกับคนไร้ความรับผิดชอบพวกนั้น ป่วยกันหมดหรือยังไง โรค

เน้ือสมองตายอย่างฉับพลันมันระบาดแถวนี้หรือ”  นิกหวังว่าครูเบตทานีจะเสียง

หมดในไม่ช้า

“ถ้าครูยังมีอารมณ์เกรี้ยวกราดแบบนี้อีก ครั้งต่อไปฉันก็จะไม่มาซ้อมด้วย

เหมือนกัน”  นิกพึมพำา และได้รับรางวัลเป็นการวิดพื้นยี่สิบห้าครั้ง

ระหว่างทางกลับบ้าน นิกยังพยายามโทรหาโคลินอีกสองครั้งแต่ก็ติดต่อ

ไม่ได้ ให้ตายเถอะ

ทำาไมเขาถงึตอ้งรูส้กึกระวนกระวายใจนกักไ็มรู่ ้เพราะโคลนิทำาตวัเหลวไหล

เท่าน้ันเองหรือ  ไม่หรอก เขาลงความเห็นเม่ือลองคิดตรองดูช่ัวครู่หน่ึง  ท่ีจริงการท่ี

โคลินทำาตัวเหลวไหลไม่ใช่สาเหตุที่ทำาให้นิกรู้สึกไม่สบายใจ แต่จากสิ่งที่เห็นและ

เป็นอยู่คือ จู่ๆ โคลินก็ตัดนิกออกไปจากชีวิตเสียดื้อๆ  อย่างน้อยที่สุดโคลินควร

ต้องบอกเขาสักนิดว่าทำาไม

เมื่อถึงบ้าน นิกรีบเข้าห้องแล้วทิ้งตัวลงน่ังเก้าอี้หมุนโคลงเคลงซึ่งอยู่ตรง

โต๊ะเขียนหนังสือ  เขาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แล้วเปิดอีเมล

จาก: นิก ดันมอร์ (nick1803@aon.co.uk)

ถึง: โคลิน แฮร์ริส (colin.harris@hotmail.com)

เรื่อง: ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม

นี ่เพือ่น! นายไมส่บายหรอืเปลา่ หรอืวา่กำาลงัมปีญัหาอะไร 

ฉันไปทำาอะไรให้นายโกรธหรือ  ถ้าใช่ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ

บอกฉันหน่อยได้ไหมว่านายกับแดนกำาลังทำาอะไรกันอยู่ 

ตวัอย่าง

16

U. Poznanski

เราเคยคิดตรงกันนี่ว่าเขาเป็นคนแปลกๆ...

พรุ่งน้ีนายจะมาโรงเรียนหรือเปล่า  ถ้ามีปัญหาอะไรเราจะ

ได้คุยกัน

แล้วเจอกัน

นิก

นกิกดสง่ จากนัน้กเ็ปดิเบราวเ์ซอรเ์พือ่เขา้ไปดหูอ้งสนทนาของชมรมบาส-

เกตบอล แต่ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย ดังน้ันเขาจึงเปลี่ยนไปเข้าเว็บไซต์ของศิลป-

ภิวัฒน์ เพื่อไปดูเอมิลี  เขาเข้าไปดูว่าเธอใส่ภาพการ์ตูนมังงะหรือแต่งกลอนเพิ่ม

ในเว็บไซต์หรือไม่  เธอเป็นคนที่มีพรสวรรค์อย่างเหลือเชื่อทีเดียว

วันน้ีเขาเห็นภาพใหม่สองภาพ เขาบันทึกเอาไว้ในฮาร์ดดิสก์ และยังมีบท

ความส้ันๆ ในบล็อกอีกด้วย  นิกลังเลก่อนท่ีจะอ่าน เพราะเขาต้องรวบรวมความกลา้

ก่อนทุกคร้ังไป  นิกรู้ว่าเว็บไซต์น้ีไม่ใช่ท่ีสำาหรับเขา เอมิลีเองก็พยายามไม่เปิดเผย

ตัวตนของเธอ แต่บังเอิญว่าเธอมีเพื่อนที่ปากโป้งเท่านั้น

เขาสลดัความคดินัน้ทิง้ไป เพราะในเวบ็ไซตน์ีเ้ขาจะไดอ้ยูใ่กลเ้ธอ ราวกบัวา่

เขาสามารถสัมผัสเธอได้ในความมืดอย่างไรอย่างนั้น

ในบลอ็กนัน้เอมลิเีขยีนวา่ตอนนีเ้ธอรูส้กึวา่หวัสมองของเธอวา่งเปลา่  เธอ

ปรารถนาจะออกไปชนบท ไปให้ไกลจากเมืองใหญ่ท่ียุ่งเหยิงวุ่นวายอย่างลอนดอน 

นิกรู้สึกว่าถ้อยคำาของเธอช่างเสียดแทงใจเขาเสียเหลือเกิน เพราะเขานึกไม่ถึงว่า

เอมลิตีอ้งการจะออกจากเมอืงนีแ้ละจากชวีติของเขาไป  เขาอา่นขอ้ความเหลา่นัน้

อยู่สามครั้งก่อนจะกดปิดหน้าจอ

ขอเชก็อเีมลอกีทกีแ็ลว้กนั  ไมม่เีมลตอบจากโคลนิ  ไมม่ทีวตีขอ้ความใหม ่

ไม่มีมาต้ังหลายวันแล้ว  นิกถอนหายใจแล้ววางเมาส์ลงกับโต๊ะอย่างแรง ออกจะ

แรงเกินจำาเป็นไปสักนิด จากนั้นก็ปิดคอมพิวเตอร์

การเรียนวิชาเคมีคือการชดใช้กรรมอย่างแท้จริงทีเดียว  นิกก้มหน้าลง

ตวัอย่าง

17

เอเรบอส เกมคุมชีวิต

มองหนังสือด้วยความรู้สึกท้อแท้ท่ีมีเพ่ิมมากข้ึนเร่ือยๆ และพยายามทำาความเข้าใจ

โจทย์ที่ครูแกนเทอร์มอบหมายให้ทำาจนเสร็จภายในคาบนี้  หาก C เป็นผลสอบ

ตอนปลายภาคทีเ่พยีงพอแลว้กค็งด ีแตเ่ขาจะไดต้่ำากวา่ B ไมไ่ด ้อนัทีจ่รงิตอ้งได ้A 

ด้วยซ้ำา เพราะมหาวทิยาลยัดา้นการแพทยย์อ่มไมร่บันกัเรยีนทีอ่อ่นวชิาเคมหีรอก

เขาเงยหน้าขึ้น  เอมิลีนั่งอยู่ข้างหน้าเขา ผมสีเข้มที่รวบไว้ปรกแผ่นหลัง 

ไมใ่ชห่ลงัของผูห้ญงิแบบบาง แตเ่ปน็หลงัของนกักฬีาวา่ยน้ำา  ขาของเธอกเ็ชน่กนั 

ทัง้ยาวและดแูขง็แรง และยงัม.ี..เขาสัน่ศรีษะราวกบัตอ้งการเรยีกสมาธใิหก้ลบัคนื

มา  ให้ตายเถอะ มีเทนสิบเก้ากรัมเป็นกี่โมลกันนะ

เสียงออดหมดเวลาดังขึ้นเร็วเกินไป  นิกเป็นคนกลุ่มท้ายๆ ที่ส่งกระดาษ

คำาตอบ เขาแน่ใจเลยว่าครูแกนเทอร์คงจะไม่ปลื้มงานของเขาเป็นแน่  เอมิลีออก

ไปก่อนแล้ว นิกสอดส่ายสายตามองหาเธอโดยอัตโนมัติ และพบเธออยู่ท่ีโถงทางเดิน 

ห่างจากเขาไปแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้น  เธอกำาลังคุยอยู่กับราชิด ซึ่งจมูกขนาดมหึมา

ของเขาก่อให้เกิดแสงเงารูปจะงอยปากนกบนผนัง  นิกเดินเข้าไปใกล้โดยทำาทีว่า

กำาลังมองหาอะไรในแฟ้มของตัวเองอยู่

“เธอต้องไม่เล่าให้ใครฟังท้ังน้ัน เข้าใจไหม”  ราชิดย่ืนอะไรบางอย่างให้เอมิลี 

เป็นของที่มีลักษณะแบนและห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ ทรงสี่เหลี่ยมอีกแล้ว 

“เรื่องนี้สำาคัญนะ เธอจะต้องทึ่งแน่เพราะมันเจ๋งมาก”

สีหน้าแสดงความเคลือบแคลงสงสัยของเอมิลีบ่งบอกคำาตอบ  “ฉันไม่มี

เวลาทำาเรือ่งไรส้าระแบบนีห้รอก”  นกิหยดุยืนอยูห่า่งๆ ทางดา้นขา้ง และกำาลงัทำา

เป็นตั้งใจอ่านประกาศของชมรมหมากรุกบนกระดาน

“ไม่มีเวลาหรือ เหลวไหลน่า!  เอาไปลองดูเถอะ! นี่ไง”

จากหางตานิกเห็นว่าราชิดยื่นสิ่งที่อยู่ในห่อหนังสือพิมพ์ให้เอมิลี แต่เธอ

ไมร่บัไว ้ เอมลิถีอยหลงัพลางสัน่ศรีษะ จากนัน้กเ็ดนิหนไีป  “เอาไปใหค้นอืน่เถอะ” 

เธอเหลียวหลังมาร้องบอกราชิด

ใช่แล้ว เอามาให้ฉันเถอะ นิกคิดในใจ  น่ีมันอะไรกัน  ทำาไมจึงไม่มีใครคุยกัน

เรื่องของในห่อเล็กๆ ที่เวียนส่งต่อกันอยู่นี้เลย  ให้ตายเถอะ แล้วทำาไมเขาจึงไม่ได้

ตวัอย่าง

18

U. Poznanski

รับของนี่ด้วย ทั้งที่ตามปกติแล้วเขามักจะไม่พลาดเรื่องราวอะไรใหม่ๆ เลยด้วย

ซ้ำาไป

นิกมองสำารวจราชิด เห็นเขายัดห่อน่ันลงในกระเป๋าเสื้อแจ็กเกตแล้วเดิน

งุม่งา่มไปตามโถงทางเดนิ  ตอนนีเ้ขาเดนิไปหาบรนินซ์ึง่เพิง่ลำา่ลากบัเพือ่น เขาพดู

อะไรบางอย่างกับเธอแล้วล้วงเอาห่อของนั้นออกจากกระเป๋า

“ย่ืนเหม่ออะไรอยู่ตรงน้ี”  มือหน่ึงตบไหล่ของนิกอย่างแรง เจมีน่ันเอง  “ชัว่โมง

เคมีที่แสนจะทรมานเป็นยังไงบ้าง”

“ก็แสนจะทรมานนั่นแหละ”  นิกพูดเบาๆ  “แล้วนายคิดว่ามันจะเป็นยังไง

ได้อีกล่ะ”

“ฉันก็แค่อยากฟังความเห็นจากผู้ท่ีผ่านประสบการณ์น้ันมาแล้วเท่าน้ันแหละ”

มีนักเรียนสองสามคนหยุดยืนอยู่ตรงกลางโถงทางเดินและบังบรินน์กับ

ราชิดไว้จากสายตาของเขา  นิกเดินเข้าไปใกล้ขึ้น แต่พวกเขามอบของกันไปแล้ว 

ราชิดเดินอุ้ยอ้ายจากไป ส่วนบรินน์ก็เลี้ยวหายลับไปตรงหัวมุมเช่นกัน

“บ้าจริง!”  นิกสบถ

“มีอะไรหรือ”

“มีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วละ  ครั้งที่แล้วโคลินส่งอะไรบางอย่างให้เจโรม

ด้วยท่าทางลับๆ ล่อ ราวกับว่าน่ันเป็นความลับสุดยอด  เมื่อก้ีราชิดก็พยายาม

ยัดเยียดสิ่งนั้นให้เอมิลี แต่เธอไม่รับ เขาเลยไปหาบรินน์แทน”  นิกลูบผมที่รวบไว้

ขา้งหลงั  “แต่ฉนัไมไ่ด้เหน็เหตกุารณห์ลงัจากนัน้ ฉนัอยากรูจ้รงิๆ วา่สิง่นัน้คอือะไร”

“แผ่นซีดีน่ะ”  เจมีพูดด้วยท่าทางจริงจัง  “อาจจะเป็นแผ่นเถื่อน ฉันว่านะ 

วันน้ีฉันก็เห็นใครบางคนลากอีกคนเข้ามุมไปแล้วพยายามยัดเยียดซีดีให้  ก็ไม่เห็น

จะแปลกตรงไหน ไม่ใช่หรือ”

ซีดี  ใช่แล้ว รูปร่างห่อของของราชิดคล้ายซีดีอยู่เหมือนกัน อาจเป็นซีดี

เถ่ือนท่ีมีเพลงต้องห้ามท่ีเปล่ียนมือไปเร่ือยๆ ดังน้ันจึงไม่ใช่เร่ืองแปลกทีเ่อมิลีไม่อยาก

รับเอาไว้  ใช่แล้ว เร่ืองอาจเป็นเช่นน้ีก็ได้  เม่ือคิดได้ดังน้ันนิกจึงคลายความอยากรู้

ไปได้บ้าง  แต่อย่างไรก็ดี หากว่าของน่ันเป็นแค่ซีดีละก็ ทำาไมไม่เห็นมีใครพูดถึง

ตวัอย่าง

19

เอเรบอส เกมคุมชีวิต

มันเลย  คร้ังท่ีแล้วตอนท่ีมีภาพยนตร์ต้องห้ามมาให้เวียนกันดู ยังเป็นหัวข้อสนทนา

อยูน่านทเีดยีว ใครทีไ่ดด้แูลว้กจ็ะคยุฟุง้เกีย่วกบัเรือ่งนัน้จนออกจะเกนิจรงิ ในขณะ

ที่คนอื่นๆ ต่างพากันฟังอย่างอิจฉาตาร้อน

แตค่รัง้นีเ้หมอืนเปน็การเลน่เกมกระซบิ ราวกบัมรีหสัลบับางอยา่งแพรอ่ยู่

ในวงจำากัดเท่าน้ัน  บรรดาผู้ที่อยู่วงในต่างก็ปิดปากเงียบ ทำาเป็นกระซิบกระซาบ

กันเองแล้วทำาตัวแปลกแยก

นิกเดินไปยังห้องเรียนวิชาภาษาอังกฤษอย่างครุ่นคิด  ชั่วโมงนี้ค่อนข้าง

น่าเบื่อ เขาเอาแต่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นจึงเพิ่งสังเกตเมื่อเวลาผ่านไปแล้วยี่สิบ

นาทีว่าไม่ใช่โคลินเท่านั้นที่ขาดเรียนวันนี้ แต่เจโรมก็ด้วย

แสงสว่างอันอบอุ่นแห่งฤดูใบไม้ร่วงสาดส่องมายังโต๊ะเขียนหนังสือของนกิ ทาบทากองหนงัสอื สมดุรกๆ และกองกระดาษทีถ่กูขยำาทิง้ใหเ้ปน็สทีอง  นกิ

พยายามเขยีนเรยีงความภาษาองักฤษตัง้แตเ่มือ่ครึง่ชัว่โมงทีแ่ลว้ แตก่ไ็ดเ้พยีงสาม

ประโยคเท่านั้น  มิหนำาซ้ำาตรงขอบด้านข้างกระดาษยังเต็มไปด้วยรอยวงก้นหอย 

เส้นหยึกหยัก และเส้นโค้งคลื่น  ให้ตายเถอะ เขาไม่มีสมาธิเลยและมักเขวไป

คิดเรื่องอื่นอยู่เรื่อย

เขาได้ยินเสียงแม่กำาลังเปลี่ยนสถานีวิทยุที่เปิดเสียงดังลั่นมาฟังเพลง 

ไอวิลล์ออลเวส์เลิฟยู ของวิตนีย์ ฮิวสตัน  เขาไปทำากรรมอะไรมาจึงต้องถูกกระทำา

เยี่ยงนี้

นิกโยนปากกาลงบนโต๊ะและลุกขึ้นไปปิดประตูดังลั่น  จะให้เป็นอย่างนี้

ต่อไปไม่ได้แล้ว เขาสลัดเร่ืองซีดีน่ันออกจากความคิดไม่ได้เสียที  เหตุใดเขาถึงไม่ได้

มนัมาบา้ง และเหตใุดจงึไมม่ใีครพดูถงึเรือ่งซดีใีหเ้ขาฟงัเลย  เขาพยายามโทรศพัท์

หาโคลินอีกครั้ง แต่โคลินไม่ยอมรับสาย ซึ่งก็ไม่ผิดจากที่นิกคาดไว้  นิกฝาก

ข้อความไวส้ัน้ๆ จากนัน้กก็ดเลือ่นหาหมายเลขโทรศพัทข์องเจโรมแลว้กดโทรออก

เสียงสัญญาณต่อเลขหมายดังขึ้นสามครั้ง แล้วก็มีการกดสายทิ้ง

ให้ตายเถอะ  นิกสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ  น่าหัวเราะเสียนี่กระไร  เขา

ตวัอย่าง

20

U. Poznanski

ตั้งท่าจะโยนโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋าเป้ แต่แล้วก็หยุดชะงักกลางคัน  ความคิด

หนึ่งผุดขึ้น เขามีหมายเลขโทรศัพท์ของเอมิลีอยู่ในเครื่องด้วยนี่นา

ก่อนที่เขาจะคิดหาเหตุผลนานาได้ว่าเหตุใดเขาไม่ควรโทรหาเธอ เขาก็กด

โทรออกไปแล้ว มีเสียงสัญญาณต่อเลขหมายดังขึ้นสองครั้ง แล้วก็...

“สวัสดีค่ะ”

“น่ันเอมิลีหรือเปล่า  เอ่อ...ฉัน นิกนะ  ฉันมีเรื่องบางอย่างอยากจะถาม...

คือวันนี้...ที่โรงเรียน...”  เขาหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ 

“เรื่องงานวิชาเคมีหรือ”

“เปลา่  เออ่...คอืบงัเอญิวา่ฉนัเหน็ราชดิสง่อะไรบางอยา่งใหเ้ธอ  เธอพอจะ

บอกฉันได้ไหมว่ามันคืออะไร”

เอมิลีนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะถามกลับว่า  “ทำาไมหรือ”

“อ๋อ ก็เพราะว่าช่วงนี้เพื่อนนักเรียนพากันทำาตัวแปลกๆ และหลายคนยัง

ขาดเรียนด้วย เธอสังเกตเห็นไหมล่ะ”  ในที่สุดเขาก็พูดจนจบประโยคได้  “ฉันคิด

ว่าเร่ืองน้ีเกี่ยวกับของสิ่งนั้นที่พวกเขาเวียนส่งต่อกันไปเรื่อยๆ  ดังนั้น...เธอคงพอ

เข้าใจแล้ว ฉันแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเท่านั้น”

“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ราชิดไม่ได้เล่าอะไรให้เธอฟังหรือ”

“ไมไ่ดเ้ลา่ เขาถามซอกแซกเกีย่วกบัเรือ่งครอบครวัของฉนัซึง่ไมไ่ดเ้กีย่วอะไร

กบัเขาเลย เช่น ครอบครวัฉนัใหอ้สิระฉนัมากไหม อะไรทำานองนี”้  เธอแคน่หวัเราะ

อยา่งไมไ่ดรู้ส้กึยนิดอีะไร  “และยงัถามอกีวา่ฉันมคีอมพวิเตอรส์ว่นตวัใชห้รอืเปลา่”

“ออ้”  นกิพยายามคดิหาคำาตอบโดยใชข้อ้มลูทีไ่ดร้บัแตก่ไ็รผ้ล  “เขาไดบ้อก

ไหมว่าเธอต้องใช้คอมพิวเตอร์สำาหรับทำาอะไร”

“ไม่ได้บอก  เขาบอกแค่ว่าเขาจะให้อะไรบางอย่างที่สนุกสุดยอดกับฉัน ซึ่ง

สนกุกวา่ทกุส่ิงทกุอย่างทีฉ่นัเคยพบพานมา และยงับอกใหฉ้นัดสูิง่นัน้คนเดยีวดว้ย” 

น้ำาเสียงของเอมิลีบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเธอคิดอย่างไรเก่ียวกับส่ิงน้ัน  “เขาดูรอ้นรน

กระวนกระวายและพยายามยัดเยียดมันให้ฉัน เธอก็เห็นเองแล้วนี่นา”

ตวัอย่าง