Afscheidsdienst Nel van Rooij Bisseling

Vrijdag 23 oktober 2015, Gemeenschapshuis ‘De Einder’, Einderplein 1 Someren-Eind

1

Door Ben Bisseling

Ons Nel,

2

Je bent vlak na de oorlog geboren op 23 april 1947 in “het Klooster” te Nuenen. Als eerste kind van Drika en Bernhard……..Je krijgt eerst nog 2 zusjes (waarvan er helaas vrij snel 1 overlijdt) en vervolgens 4 broers. Je kindertijd speelt zich vooral af in Gerwen en je houdt ervan om vriendinnetjes om je heen te hebben. Je bent sportief en lid van de plaatselijke korfbalclub. Je doorloopt de lagere school zonder problemen en gaat vervolgens zoals veel meisjes uit die tijd eerst naar de huishoudschool. Je volgt daarna een cursus voor gezinsverzorgster. Uit die tijd heb je nog een werkstuk bewaard met als titel: “Mijn geboortedorp Gerwen”.

Je werkt een paar jaar als gezinsverzorgster en ondertussen ontmoet je Toon: een knappe, ruige, ietwat verlegen boerenzoon uit Tongelre die in kalveren handelt. Het is intussen 1966….Jouw “route 66” is begonnen en samen met Toon koop je een vervallen boerderij…… in Someren Heide. Ons moeder zegt: “Een meiske van 20 en dan 20 km van huis…..”.

Hoe dan ook: stukje bij beetje verrijst er op de Kerkendijk een begaanbaar bewoonde woning.

3

In februari 1969 trouw je met Toon en samen bouwen jullie een prachtig bedrijf op en al snel krijgen jullie je eerste kind, Mirjan….geboren op 8 januari 1970 en daarna dienen zich nog twee prachtige kinderen aan: Saskia ook geboren op 8 januari maar dan een jaar later in 1972. En Ton die op 30 april 1973 het levenslicht ziet.

Jij rijdt in die jaren rond met een oranje “Mini” en scheurt met een volle bak met kinderen naar de zwemles in Budel of naar de bossen in de Hei. Je houdt van autorijden, behalve als het regent, vriest of sneeuwt en als je achteruit moet rijden….. je belandt wel eens half in een sloot.

Je bent druk met het korfbal, en kijken naar de wedstrijden van je kinderen. Als bestuurslid van de plaatselijke korfbalclub verdien je je sporen en het voetbal van Ton hou je ook goed bij.

Daarnaast houden jij en Toon ook wel van een feestje…. Je zorgt altijd dat je er dan tip-top uitziet: nageltjes gelakt, een kleurtje in je haar………… mooi, heel mooi ben je dan.

Maar het moet dan niet regenen. Een keer regent het en iedereen schrikt als jij binnen komt. Over jouw gezicht sijpelt de verf uit je haar, dat net bloed lijkt. Je lacht met de anderen mee en er volgt een drankje, een praatje en er wordt gelachen, veel gelachen. Ook op de vaste kaartavond op zondag hebben jullie veel lol.

4

Het huishouden vraagt jouw aandacht, maar ook kalfjes melk geven en de administratie bijhouden van het bedrijf. Een keer per jaar vlees inpakken samen met de familie, fruit uit eigen tuin wecken en jam maken. En als er dan nog tijd over is, je bloementuin doen of de moestuin die vol staat met aardappels, boontjes, erwtjes, asperges en vaak nemen anderen ook wat mee naar huis. Op de kalender hou je precies bij hoeveel regen er is gevallen. En weer later als je kinderen al uitwonend zijn en jou niet kunnen vinden moeten ze op zoek. Ergens op die grote plak moet je bezig zijn en ze zien dan bv aan de fiets die half in de sloot ligt, dat je onkruid weg aan het halen bent tussen mais of bieten.

Naast wat er uit de grond groeit heb je ook belangstelling wat er in de tuin en bomen rondfladdert: je kent alle vogeltjes en legt ze graag vast op jouw videocamera.

En als dan de kleinkinderen komen vormen die voor jou een extra inspiratie om ook hun doen en laten vast te leggen. Je archiveert alles, aanvankelijk alleen de foto’s van het koningshuis, maar later ook geboorte- en huwelijkskaarten. Op avonden dat jij niet naar buiten kunt vul je albums met familiefoto´s en weer later heb je veel van dit materiaal zelf gedigitaliseerd. Bij jouw liefde voor sport is de tv een onmisbaar maatje. Op welk tijdstip het ook is, je blijft wakker of staat er voor op, bv. voor de Olympische Spelen. Lekker laat naar bed gaan…………. ‘En er ´s morgens nie goed uit kunnen’, zei Toon dan. Jij weet wel beter: de kinderen ´doen zijn eigu en gaan zelf naar school`. Toon is dan al een tijd bezig als jij opstaat en koffie zet.

In 1994 vieren jullie je 25 jarig huwelijk in je eigen Someren-Heide. En je spreekt met elkaar af, dat het goed moet zijn van eten en drinken en dat is ook zo.

5

In februari 2000 vlieg je met ons moeder , Mirjan en Ger naar Australië. Als voorbereiding hierop volg je een cursus Engels.

Saskia , inmiddels zwanger, gaat uiteindelijk niet mee. Je ontmoet Ton, die al heel lang aan het backpacken is en de familie van ons vader. Jullie zijn blij als Ton weer terug komt op de Hei en aan zijn eigen huis begint te bouwen. Al je kinderen lekker in de buurt …….

In 2004 overlijdt Toon plotseling na een dramatisch ongeluk………… je bouwt de veestapel af en spuit alle stallen schoon. Het is niet te snappen…. Je moet alleen verder. Dat doe je samen met je kinderen, hun partners en je kleinkinderen. En zij zorgen ervoor, dat jou leven voor jou door kan gaan. Friet op de dinsdagavond, met zijn allen aan jouw tafel in de keuken…je geniet ervan……

De bezigheden, waar je altijd lol van hebt gehad zet je voort en geleidelijk kun je weer genieten van je tuin, de moes en van de vissen en vogels. Iedereen is altijd welkom en je maakt tijd als er bezoek is. Je vergeet soms te eten en we sporen je aan om ook goed voor jezelf te zorgen.

Je geniet van de uitstapjes met je kinderen en kleinkinderen en gaat naar Eurodisney of naar Irrland, wat je de beste speeltuin vindt.

6

Of mee op vakantie naar bv de Ardennen, maar niet te lang want je voelt je nergens beter op je gemak dan thuis. Dichter bij huis ga je met deze en gene naar “Bloem en Tuin”. En er is veel plezier als je een tent opzet in jouw tuin en met de kleinkinderen kampeert. Er worden dan in het donker verhalen uitgewisseld en jij vertelt wijsheden uit opa´s almanak.

Samen luisteren jullie naar de vogeltjes en andere tuin- en staatgeluiden.

En natuurlijk ga je regelmatig naar ons moeder en sta je haar bij in haar laatste levensfase. …….Je zorgt graag voor anderen. En je bent blij verrast als je voor de 5de keer oma wordt. Ton en Christel krijgen in 2013 Mees en hij vrolijkt jouw leven dagelijks opnieuw op met zijn aanwezigheid. “Oma oma, koekje………”

In september vorig jaar ben je op het zeilweekend van onze familie……. Je geniet, we vinden je allemaal wel mager geworden, maar dat is eigenlijk al enkele jaren zo.

7

Enkele weken later wordt je door de oogarts doorgestuurd naar een andere specialist en wordt duidelijk waarom je overal tegen aanloopt en hoe het komt dat jij je spiegel hebt afgereden van je auto. Je belt zelf iedereen op en zegt: “ga eerst maar eens even zitten”. Dit keer zeg je niet dat het goed is…wat meestal jouw standaard antwoord. Je bent vaak in het ziekenhuis………..

Afgelopen zomer ben je bij onze jaarlijkse “Bisseling-dag”…… dit keer in Nuenen. Je doet niet meer mee aan de van Goghwandeling, maar bent wel op kinderboerderij Weverkeshof. Tot slot van die dag eten we met zijn allen samen bij de “3 Gebroeders” Alles smaakt jou weer een beetje.

8

Dit voorjaar hoor je ook nog, dat je weer oma gaat worden…..

Je lichaam laat je steeds meer in de steek en je staat toe dat je steeds meer geholpen wordt. Er wordt voor je gekookt en we staan er allemaal van te kijken wat jij tot bijna tot het laatste toe allemaal naar binnen werkt. Als iemand aan jou vraagt wat je wilt eten of waar je zin in hebt dan wil je een chocolaatje of kaasje met een glaasje wijn met jus d’orange. Je laatste uitstapje is de bruiloft van je nichtje Karin.

Op 22 september wordt Lars geboren en het lijkt, dat je op hem gewacht hebt…..

Nel, jouw cirkel lijkt rond:

als je 17 bent zorg jezelf voor anderen en nu zorgen anderen voor jou Ook jouw buurtgenoten, die de tuin doen. Je vindt het fijn en bent dankbaar dat je thuis verzorgd kunt worden.

Het is zondagavond 18 oktober 2015 en al je kinderen zijn bij je als je je ogen voorgoed sluit……

Het is goed zo…maar we zullen je erg gaan missen!

Ben ( ook namens broers, zus, Mirjan, Saskia en Ton)

9

Door Helma van Rooij

Jij gaat op reis, zonder bagage en helemaal alleen.

Jij gaat op reis, je weet alleen nog niet waarheen.

Achter je voel je het grote verdriet,

van al diegenen die je achterliet.

En nu sta je voor de brug,

de scheiding met het nieuwe land.

De brug, de schakel met de overkant.

Regenbogen kleuren de hemel als poorten,

die je met vreugde onthalen.

Het licht komt je tegemoet,

en alles lijkt te stralen.

10

Toch voel je nog de twijfel of je de brug zal overgaan.

De brug, de schakel met het nieuwe bestaan.

Maar je voelt in je hart dat je jezelf totaal mag overgeven,

door vol vertrouwen de brug over te gaan

naar je nieuwe leven.

En op het moment dat je jezelf overgeeft,

Lijkt het wel alsof je zweeft.

Je voelt de warmte en de liefde van de overkant.

Velen zie je wachten en reiken je in liefde de hand.

Je ziet het witte licht dat in de verte schijnt,

en je voelt dat alle angst verdwijnt.

Je voelt de liefde en de warmte die je omringen diep van binnen.

Vol vertrouwen ga je aan je nieuwe leven beginnen .

Lieve Nel, wat zullen we je missen .

Bedankt dat je er was toen wij het moeilijk hadden

en voor de vele gezellige koffieuurtjes op zaterdagmiddag .

Tot ziens ,

Noud en Helma

Muziek: Leaving on a jetplane

11

Droomland, door Saskia

Lieve mam,

Een aantal weken terug zaten we samen tv te kijken en daar hoorden we Paul de Leeuw het liedje Droomland zingen. Je keek naar mij en zei als een echt omaatje, met je mooie glimlach: “Droomland..... Daar ga ik naar toe, een keer.”

Je had altijd een beeld voor je, een droom. Je zag jezelf als een oud vrouwke achter een rollator op de boerderij, onkruid plukken, in de tuin werken, lekker bezig zijn. Net zoals je eigen moeder oud worden, liefst ouder dan 90.

Dat van die rollator klopte wel, maar jammer genoeg mocht je niet oud worden.

12

Je bent 68 geworden , 68 jaar lang mocht je op deze wereld leven met vele hoogtepunten en een aantal dieptepunten.

Het overlijden van ons pap, 11 jaar geleden was een grote shock voor ons allen. Maar daar heb jij, als een dapper en sterk persoon, doorheen geslagen.

Al die jaren erna heb je de boerderij netjes gehouden. Je was er dagelijks mee bezig. Op de plak, tussen de bieten, in de tuin, het asperge-bedje, de stallen. Alles hield je goed bij, dat wilde je ook heel graag.

Hoogtepunten in je leven was de geboorte van je eigen kinderen en daarna van je kleinkinderen. Wat kon je van ze genieten. We zijn regelmatig een dagje of weekend weggeweest met de familie. Vooral naar de Ardennen, dat vond je zo mooi daar.

En natuurlijk vergeten we onze wekelijkse Frietdag niet. Dit hebben we jaren gedaan, je vond het heel gezellig dat we bij elkaar waren.

Gelukkig heb je de geboorte van de jongste telg, Lars, in de familie nog mee kunnen maken, daar gingen we voor. Je hebt hem nog fijn in je armen gehad en een flesje gegeven. Het doet ons pijn dat we weten dat je niet meer aanwezig bent bij deze momenten en dat je ze niet groot ziet worden, maar we zullen zorgen dat je in onze gedachten altijd aanwezig bent.

Droomland

13

Wat wil je nog eens doen, mam? Deze vraag stelden we je wel eens.

Je vertelde toen dat het je wel heel mooi leek om met een boot op vakantie te gaan, varen. Tijdens onze vakantie gingen we vaak varen, rondje Biesbosch of op een meer in een fluisterbootje in de Ardennen of kanoën. Daar genoot je al van. Water, natuur, en het gezelschap om je heen.

Het toeval mocht zo zijn dat we vorig jaar in september een uitnodiging kregen om met een grote 2 master te gaan varen met heel jouw familie.

Dat gebeurde dus ook. Als een robuuste schippersvrouw hees je de zeilen en er werden mooie gesprekken gevoerd onder het genot van een alcoholisch drankje. Dat was nog eens genieten.

Fijn dat je dit mee hebt mogen maken, vooral omdat het ook iets was wat je graag wilde doen.

Een aantal weken later kregen we de diagnose die ons leven op de kop zette. Maar zoals altijd, je ging hier 100% voor. Dat is ook zo kenmerkend voor jou, niet opgeven, doorgaan en niet klagen.

Je hebt de ziekte zoals wij je kennen, gedragen. Positief, optimistisch maar uiteindelijk heb je het niet kunnen winnen. Maar wat zijn we trots op jou! Hoe jij in het leven stond. Petje af, mam.

“Hoe gaat het?” Dat werd regelmatig aan je gevraagd. “Oh, goed” was het antwoord wat je altijd gaf.

14

Zoals je altijd vertelde, bij je geboorte is al bepaald hoe je leven eruit komt te zien en wanneer je komt te overlijden. Op jouw levenslijst stond dus geschreven dat het 68 jaar zou duren. En dat je leven zo heeft moeten verlopen.

Mam, we zijn trots op jou. Trots dat je onze moeder en oma was.

We zullen je heel erg missen en al die herinneringen aan jou, blijven we koesteren. Die mogen nooit vergeten worden.

We hopen dat je in jouw Droomland ons pap tegen komt en al die anderen die je zijn ontvallen. Dank je wel, mam voor alles.

Muziek: Droomland

15

Bloemetje, door Esmee en Tim

Een bloemetje

In de wei

Een bloemetje

Vrolijk en blij

Met mooie blauwe kleuren

Een stengel zo groen als gras

Met prachtige lentekleuren

Alsof het nooit anders was

Maar de winter komt eraan

Haar blaadjes vielen een voor een

Het begin van het nieuwe jaar

16

Maar waar is nu dat bloemetje heen?

Ze lag daar in alle rust

Ze had de strijd verloren

Het voelt net alsof ze me sust

Een briesje langs mijn oren

Dat bloemetje is heengegaan

Maar ergens in die wei

Of ergens op aard

Zal weer zo’n mooi bloemetje staan

Muziek: Dat ik je mis

17

Door Esmee

Oma Pepsie, mijn superoma,

Het opgroeien op de grote en mooie boerderij was voor mij het meest leuke wat er bestond, ik ging altijd met plezier naar jou toe. Samen uren op de schommel liedjes zingen, samen voor Blacky zorgen, samen de vissen voeren, samen kersen plukken en zo kan ik nog veel meer dingen

18

op noemen. Ook was het altijd een feest wanneer oma's soep op tafel verscheen met de meest lekkere boterhammen.

Ik kan zeker zeggen dat ik een super oma heb en daar kan niemand aan tippen.

Oh mijn lieve oma wat ga ik jouw liefde missen, met wie moet ik nu tot laat in de avond Rummikub spelen? En wie vertelt mij nu welk vogeltje er in de boom zit? Nooit meer jouw plagerige gelach horen wanneer ik vertel hoe bang ik in het donker ben. Wat gaan de verjaardagen saai worden zonder mijn oma Pepsie.

Opgroeien tussen de jongens was leuk, het dollen en kattenkwaad uithalen samen met elkaar op de boerderij. Oh oma jij moest eens weten... Maar naarmate we ouder werden gingen we crossen op de quad en met de auto rijden. Wanneer ik de jongens even zat was, was jij er altijd om me op te vangen om iets anders leuks samen te gaan doen. Vervelen? Nee, dat deden we nooit, daar zorgde jij wel voor!

Wat kijk ik terug op de mooie herinneringen die we gemaakt hebben, en die blijven voor altijd in mijn hart verder leven.

Ja, een super oma dat ben je. Onze sterke en slimme super oma.

Jij hebt mij heel erg trots gemaakt en ik hoop dat ik jou ook trots ga maken, daar ga ik mijn best voor doen.

Doe je de groetjes daar aan opa, Pepsi en Sam? Ga daar maar waar je ook heen gaat een lekker feestje bouwen met een lekker wijntje, want dat dronk jij tot op je laatste dagen en groot gelijk heb je.

Lieve lieve oma ik zal je nooit vergeten. Uit het oog, maar nooit uit het hart.

Bedankt voor alles, ik hou van je,

Liefs je eerste kleinkind

Muziek: Dat ik je mis

19

Namens de Buurt

Beste Nel,

Wij als buurt zijnde kenden we je als een gewoon fijn mens.

Je wilde niet in de belangstelling staan en hield niet van flauwekul.

Als we je hulp nodig hadden dan stond je klaar om te helpen.

Omgekeerd was dat ook het geval, maar zelf wilde je zoveel mogelijk

onafhankelijk zijn van anderen.

Je was mentaal een sterk mens.

Je hield van planten en van dieren.

Je voelde je betrokken bij het boerenleven.

Als we het over de bieten, de mais of het vee hadden,

wist jij erover mee te praten.

20

Je tuin was je grote passie. Vele uren heb je erin versleten.

Het was je paradijsje.

Toen je alleen kwam te staan, bleef je alleen in het huis wonen.

Je werd niet alleen gelaten.

Je kinderen, aanhang, kleinkinderen en familieleden kwamen zoveel

mogelijk op bezoek.

En de buurt hield een oogje in het zeil.

Toen kwam er de dag dat je met koi nieuws kwam.

Je was ongeneeslijk ziek.

Het ging ziekenhuis in en ziekenhuis uit.

Je werd overgeleverd in de handen van Buurtzorg en je kinderen.

Je tuin kon je niet meer bij houden daar was je te zwak voor.

De buurt heeft een paar keer je tuin netjes op orde gebracht.

Je was daar erg dankbaar voor.

Je had ook nog een pony Blacky die verzorgd moest worden,

dat ging buurman Jo doen.

Regelmatig gingen we bij je op bezoek om te kijken hoe het

met je ging.

Het ging steeds slechter met je, met stil verdriet gingen we

dan weer naar huis.

Je werd weer oma en je streefde ernaar om dat mee te mogen maken,

en je kleinkind te zien.

Het is je gelukt.

Je genoot zolang je nog kon.

En zo ging je leven voorbij.

Nel je was voor de buurt een fijne buurvrouw.

En wij zullen je gaan missen. Nel bedankt.

21

Door Ger Bisseling

Is dit geen sprookje?

Toen ik Nel leerde kennen in het voorjaar van 1975 was ze getrouwd met Toon en inmiddels moeder van 3 kinderen: Mirjan, Saskia en Ton. Ze woonde in Someren-Heide, een plaats waar ik nog nooit van gehoord had. Vanuit haar moeder geredeneerd zo’n beetje aan het andere eind van de wereld, een wereld die toen voor ons allen veel overzichtelijker en minder complex was.

De zon scheen, de kinderen en jij kwamen ons vriendelijk lachend tegemoet toen we het erf op kwamen gereden met onze blauwe eend. We maakten kennis en ik zei waar ik in Nuenen woonde. Je vertelde dat je als gezinsverzorgster vlak in de buurt had gewerkt. Dit gezin had een diepe indruk bij jou achtergelaten, omdat de moeder uiteindelijk overleden was aan kanker. Ik herkende de naam en jij vertelde hoe heftig

22

het voor jou was geweest om hiermee geconfronteerd te worden. Je stopte met werken, toen jij met Toon trouwde en verhuisde naar de Hei. Jouw leven ging zich vullen met heel andere bezigheden, een leven waar jij je volledig aan overgaf.

In die zomer van 1975, Nel, moesten er peren geplukt worden, want Toon had een boomgaard gekocht en toen die peren rijp waren werd alles wat kon plukken door jullie ingeschakeld. Ik herinner me vooral die van Knapen en een paar broers van Ben. Er werd geplukt, gelachen, geflirt, schuine moppen getapt en verhalen uitgewisseld. Jij had toen je rijbewijs al en voor jou was er een rooi Mini-tje geregeld door Toon, zodat je toch mobiel was. Daar scheurde jij lekker mee vanuit de Kerkendijk naar de boomgaard. Wat had dat vehikel toch een slechte vering. Maar jij, stoer als je toen al was had er geen last van. Jij hield mee in de gaten, als Toon er niet was, dat we zorgvuldig plukten en de peren zorgvuldig in de veilingkistjes kwamen; de touwtjes werden door jou goed aangestuurd en ik hoor je nog zeggen: ‘Wel meeplukken he’……een hoop werk was het………. en tussen de bedrijven zorgde je dat thuis alles gewoon doorliep. We waren met zijn allen jong en zorgeloos.

Jouw kelder stond toen vol met fruit en groenten van eigen grond. Je maakte sap of jam van de kersen, bessen en frambozen; weckte de boontjes, kersen, peertjes; maakte appelmoes. Raapte de noten en aardappels….. je deed eigenlijk alles wat een goede boerin hoorde te doen.

En als wij huiswaarts keerden was het altijd: Neem maar wat mee, we hebben toch genoeg.

We troffen elkaar vaak op zondagmiddag bij jullie pap en mam in Gerwen en dan rikten we, met het geluid van spelende kinderen op de achtergrond. Rond 5 of 6 uur zei Toon, kom op Nel we moeten gaan, de biste moeten gevoerd worden. Jajajaja zei jij dan, nog 1 sigaretje………

Ik heb voor je kinderen mogen zorgen in 1976, toen jij weken niets mocht doen na een operatie. Het boerenleven leerde ik kennen en het ritme van jouw huishouden. Ik ontdekte toen hoe moeilijk het voor jou was om rust te nemen, wat op doktersadvies moest. Je ging met moeite na wat

23

aandringen toch naar boven, naar bed. Je wilde toch wel “geroaie” worden als het maar liefdevol gebeurde, maar dan ook weer niet te flauw.

Nel, jij hebt nooit geklaagd ook al was daar soms reden voor. Je hield het voor je. Je ging nooit naar de dokter, nam er de tijd niet voor. Je was buiten te vinden, tussen de bieten, mais of in je tuin, met een sigaret in je mond. Je siertuin vulde zich in de loop van al die jaren met planten, die je had gezaaid in je kas. Of met stekken, die jij her en der verzamelde vanuit tuinen van anderen, of kocht in tuincentra of op de mert. Alles werd nauwgezet meestal door jou zelf geplant, in groepen en op kleur en nauwgezet door jou bijgehouden. Het resultaat mocht er dan ook zijn. Je creëerde je eigen paradijs en in die ‘Hof van Eden’ bloeide er altijd wel ergens wat, in de winter de Helleborus en in de zomer, oja, hoe heet die plant ook weer?? En daar stonden we dan te prakkeseren, Agapanthus !?; Er bloeide niet een beetje…maar heel veel!

Je huis was altijd schoon, opgeruimd, met bloemen uit eigen tuin of gekocht Je hield het zelf bij, je verfde je kozijnen, spoot de stallen schoon, loste problemen zoveel als mogelijk zelf op. Er was altijd wel iets te doen, je was nooit klaar.

Het interieur veranderen, door nieuwe meubels te kopen, of wat het ook mocht zijn, hield jou niet zo bezig. Als iets nog goed werkte ook al was het aan de buitenkant versleten dan behield jij het. Jij vond de werking van iets belangrijker dan de uitstraling………..

Als je echt een mening had over iets dan bleef je daar in volharden en kon je boos worden en soms ook blijven wie het ook was. En als je iets niet wilde deed je het gewoon niet.

Op een boerderij is altijd wat te doen, nooit klaar. Jij was altijd bezig. Je voelde je daar op de Hei op jouw gemak.

Onze levens zijn altijd heel verschillend geweest, dat maakte niet uit. We zijn elkaar altijd vast blijven houden …………………. In het bijzonder denk ik dan ook nog aan onze reis naar Australië…..wat kon jij toch snurken!

Ik ga na jou, heb ik pas nog tegen je gezegd, maar eerlijk gezegd Nel had ik dat toch niet verwacht.

24

Nel… doe ze de groeten: Toon en jullie mam, en al die anderen die jou zijn voorgegaan. Zij zien jou graag komen en zullen jou hartelijk ontvangen.

Dag Nel, en laat door een teken weten waar je bent………..

Oké?

Muziek: Make you feel my love

25

Muziek:

Gerard van Maasakkers, bij binnengaan het nummer: Hier heur ik thuis.

Bij vertrek: Hee gaode mee.

https://drive.google.com/folderview?id=0B3_A7X4-4Z9fLTJRcGRtdEt3UTg&usp=sharing

Foto’s van het afscheid:

https://photos.google.com/share/AF1QipMAtOOy_L5EwiZcrhwzorTlMReijDoiVvAeS7s8fNc2y9Y9xOH4ifW3r6MjqXHKXQ?key=Y1cxMDdpdXVMWWplSEg2TEI2NE5qLXBQaUY3cTh3

Draaiboek afscheidsdienst:

Welkom door Frank

Kaarsjes door de kleinkinderen, 6 kaarsjes

Muziek: Mag ik dan bij jou

https://youtu.be/o5uvsEs79hM

Ben Bisseling

Helma van Rooij

Muziek: Leaving on a jetplane

https://youtu.be/19ToC8pQrCY?list=PLuxZjMNhXnmfqbd7X5frjShQi5cYQBKao

Saskia van Rooij

Muziek: Droomland

https://youtu.be/U6FFgD3S_Q4?list=PLuxZjMNhXnmfqbd7X5frjShQi5cYQBKao

Esmee Albers en Tim van Mierlo

Muziek: Dat ik je mis

26

https://youtu.be/wpH7LIQ9v0I?list=PLuxZjMNhXnmfqbd7X5frjShQi5cYQBKao

De buurt

Ger Bisseling

Muziek: Make you feel my love

https://youtu.be/nEVcUScnpvo?list=PLuxZjMNhXnmfqbd7X5frjShQi5cYQBKao

Eindwoord Frank namens Mirjan, Saskia en Ton:

Wij bedanken iedereen voor zijn/haar aanwezigheid bij het afscheid van Nel van Rooij Bisseling.

Nel heeft de afgelopen jaren na de dood van Toon het als heel fijn ervaren dat er elke week familie langs kwam. Ieder weekend, jaar in jaar uit, stonden ze klaar voor haar.

Heel fijn dat jullie dit gedaan hebben. Dank jullie wel.

Nel is 1 jaar ziek geweest.

Met gelukkig goede en ook wat minder goede momenten. Ze heeft veel steun gehad aan de familie, buren en vrienden die regelmatig langskwamen.

Op een gegeven moment moest ze haar zelfstandigheid meer loslaten, ze kon niet alles zelf meer. De Buurtzorg gaf Nel naast het vertrouwen, gezelligheid en ook een luisterend oor. Waardoor ze haar zo gewilde zelfstandigheid wat kon laten gaan. Ze zijn tot het laatste moment er bij geweest.

Onze dank gaat dus uit naar de familie, buurt, vrienden, de Buurtzorg, Werkgroep Ziekenbezoek en dokter Deiman, die Nel al die tijd gesteund hebben. En Anne en Stefan die de muziek verzorgd hebben.

Hartelijk dank hiervoor.

27

28

Persoonlijke brief aan zus Nel van broer Ben

ONS NEL

‘Nel, hoe is het?’

Zo kom ik altijd bij jou binnen….

‘ Oh, goed’… is dan ook altijd jouw standaard-antwoord…. vroeger, maar ook nu! Je gaat nooit naar de dokter, ook al heb je last van je voet… daar neem je geen tijd voor!

Klagen doe jij nooit, Nel…

Ook niet nu je zo ernstig ziek bent. Je zegt dan: ‘ik heb geen pijn, ik voel me niet ziek’.

Toch moet ik nu van jou afscheid nemen…! Want jouw lichaam wil niet langer wat jouw geest lange tijd wel zo graag zou willen, nl. verder leven.

Dat afscheid nemen kan ik niet anders dan door herinneringen op te halen…. naar de toekomst kijken wil ik nu nog even niet.

Als ik nog maar net binnen ben, vaak met Ger, dan lopen we eerst naar buiten… naar de tuin…. jouw ‘Aards Paradijs’, ‘jouw hemel op aarde’… de term ‘groene vingers’ zou jij uitgevonden kunnen hebben.

…na een snelle excursie loop ik dan verder naar de vijver, kijken hoe helder het water is en hoe het met de vissen staat. Dan naar de stallen, naar de kalveren, intussen kijkend naar de kersen, frambozen, noten en bloemen.… Als ik tussen de schuren door loop hoor ik de koeien al, driftig schurend tegen de kettingen…. Vlak voor de schuur zie ik rechts langs de sloot dan ook nog de appelboom.

De laatste jaren loop ik rechtstreeks naar de linkerschuur om even met Mario te buurten over zijn auto’s en andere wereldproblemen.

Al die ( intussen) 49 jaren dat ik bij jou kom, eerst alleen… later met Ger, Bas en Daan ben jij een en al hartelijkheid… je neemt de tijd:

29

bij jou binnen komen en koffie drinken voelt altijd als een warm bad, als een beetje thuis komen. Dat was met Toon zo en dat is nog zo. Er wordt dan heel wat afgepraat. Alle wereldproblemen, die zich op de Hei afspelen passeren de revue. Ook de periode dat je Engelse les volgt wordt nog eens aangehaald, want je ging naar Australië…. naar Ton.

Het is gezellig: ook al komt Toon ter sprake: hoe zou hij dit gedaan hebben, wat zou hij daar van vinden? Heel knap overigens, hoe jij de draad oppakt na het overlijden van Toon.

Brengt me natuurlijk bij jullie veestapel…. heel moeilijk is het als de laatste koe het erf verlaat! Het is dan plotseling heel stil op Kerkendijk 80!

Precies een jaar geleden ben je er nog bij als onze Sjaak een zeilweekend organiseert voor onze familie…. Je vermaakt je prima en geniet van alle zeilkunst van iedereen.

Enkele weken later op een zaterdagochtend bel jij op en zegt:

‘ga eerst maar eens effe zitten’, zeg je….

Dan begin je te vertellen dat het niet goed gaat met jou.

Een periode vol onzekerheden en in moeten leveren begint…. je ondergaat dat op een bewonderenswaardige wijze: nooit klagen en bij de pakken neerzitten… wel blijf je realistisch!

Het laatste jaar van jouw leven is ook wel bijzonder:

de buurt komt van tijd tot tijd met een hele ploeg de tuin onderhouden… het is moeilijk voor jou om alleen maar te kunnen toekijken dat anderen bezig zijn in jouw ‘Hof van Eden’…. jij bent de superhovenier, die alles weet van bloemen, planten en bomen en je kunt zelf niets doen.

Je kunt niet anders dan adviezen geven, maar dat is ook heel belangrijk werk.

Je waardeert die spontane hulp zeer!

Nog zo lang je kunt ben je bezig in jouw kas, waar jij je enorm kunt uitleven in het ompotten van planten.

30

Dat geldt ook voor jouw moestuin: die geeft jou veel vreugde, …. maar ook die hobby moet je opgeven.

Intussen houden de naaste buren jou goed in de gaten:

Joke komt elke morgen de krant brengen en het paardje in de wei laten, Corrie komt buurten en jou gezelschap houden.

Je vriendin Petra wipt eens binnen en natuurlijk buurtgenoten en familie.

In het voorjaar rikken we nog een keer samen met Petra en Ger . We voelen alle vier dat het misschien wel de laatste keer is, dat je kunt kaarten.

Ik zal jou missen Nel:

jouw levensvreugde, jouw optimisme, jouw realisme, jouw gezelligheid, jouw koffie, jouw taart, jouw vastberadenheid, jouw starheid soms, jouw boosheid, jouw kijk op de dingen des levens, jouw interesse in de Brabantse cultuur (wat geniet je als we samen met ons Bets naar de tentoonstelling over Oudbrabantse voorwerpen en gewoonten gaan).

Ook vraag je altijd hoe het met onze kinderen gaat.

De laatste weken ga je flink achteruit….

De cirkel lijkt rond… in mijn herinnering zie ik jouw met een hagelwit tenue thuiskomen op de Liessuntseweg 7… je komt van je werk als gezinsverzorgster…. nu zorgen anderen voor jou, inclusief en met name jouw drie kinderen.. ze doen dat voortreffelijk, ieder op zijn eigen manier.

Nel, bedankt voor wie jij was en dat jij mijn zus bent…. was en wie weet…. Tot …….

Dag Nel!

Ben.

31

32