An. et vol. CIV 1 Iunii 2012 N. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS · «Quicumque quaesierit animam suam salvam facere, perdet illam; et, quicumqueperdideritillam,vivificabiteam»(Lc17,33)

ACTA BENEDICTI PP. XVI

LITTERAE DECRETALES

I

Quibus Beatae Candidae Mariae a Iesu Cipitria y Barriola, Sanctorum honores

decernuntur.

BENEDICTUS EPISCOPUS

servus servorum dei

ad perpetuam rei memoriam

« Quicumque quaesierit animam suam salvam facere, perdet illam; et,

quicumque perdiderit illam, vivificabit eam » (Lc 17, 33).

Beatae Candidae Mariae a Iesu christiana testificatio ostendit eam

uberiorem in Christo vitam invenire, quae in Deo ipsam perdere studet

(cfr Io 10, 10). Humili genere fuit haec puella. Eius in corde suum signaculum

inussit Deus, quod effecit, Societatis Iesu sodalibus regentibus, ut serveretur,

ut ea moritura memoravit: « Quadraginta anni sunt vitae religiosae, omnes

Deo dicati ». Vitam Deo eiusque regno aedificando destinavit. Exiguis

terrestribus adiumentis fulta, sed fervore locuples, alias iuvenes affecit, quas

ad Iesum sequendum et ad mulieres instituendas promovendasque una simul

compulit.

Candida Maria a Iesu (saeculari nomine Ioanna Iosepha Cipitria y

Barriola appellata) die XXXI mensis Maii anno MDCCCXLV orta est, primogenita

An. et vol. CIV 1 Iunii 2012 N. 6

ACTA APOSTOLICAE SEDIS

COMMENTARIUM OFF IC IALE

Directio: Palazzo Apostolico – Citta del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale464

ex septem filiabus Ioannis Michaelis Cipitria, humilis textoris, atque Mariae

Iesu Barriola, in oppido Andoain Hispaniae. Eodem ortus die Baptismatis

aqua abluta est. Annis MDCCCLXIII-MDCCCLXV propositum cum parentibus com-

municavit se velle Deo sese dicare. Coniugii opportunitates ostendentibus

parentibus, subinde respondit: « Ego solummodo pro Deo ». Anno MDCCCLXV

Burgum se contulit ut domesticum opus ageret, atque anno MDCCCLXVIII in

familia Sabater Vallisoleti commorari coepit. Ibi patrem Iesuitam Michaelem

Herranz cognovit, qui eius moderator spiritus factus est. Die II mensis Aprilis

anno MDCCCLXIX, in templo populari sermone « el Rosarillo » vocato, palam

intellexit se novam condere debere Congregationem, cuius titulus « Filiae

Iesu », quaeque animarum salutem iuvaret per parvulorum et iuvenum insti-

tutionem. Nomen in Candidam Mariam a Iesu mutavit. P. Herranz cum

novisset Beatam litteris « fere » carere, eam per se docere coepit. Die VIII

mensis Decembris anno MDCCCLXXI Congregatio Filiarum Iesu Salmanticae

orta est. Eo quod simplex erat, indocta, omni ope subsidiisque destituta

cunctae vitae cursu, id demonstrat eam, fideliter Deo vocanti respondentem,

instrumentum factam esse missioni illi aptum, ad quam electa erat. Auxilio

etiam et praesidio Beatae Virginis Mariae filiali modo innitebatur, cum dice-

ret: «Non mihi confido et omnem meam spem in Te, carissima Mater mea,

pono ». Eius spiritalitas sancti Ignatii a Loyola exercitiis alebatur. P. Erranz

iuvante, Constitutiones suae religiosae familiae scripsit. Cum suae operae

firmitatem conferre vellet, Romam petiit ad approbationem pontificiam a

Summo Pontifice Leone XIII die XVIII mensis Septembris anno MCMII

adipiscendam. Omnia illa ad Dei gloriam patrabat, plane conscia, se, ad

Dei gloriam dandam, eius oportere voluntatem complere, cum abnegaret

semet ipsam atque aliis sese dicaret, Iesu semitam sectans. Hanc auream

normam in Istituti Regula Beata reliquit: «Dei gloria oportet promoveatur

et proximi bonum, magis quam sui ipsius bonum vel temporalis utilitas

requiratur ». Eius apostolicum studium contrahi non potuit, atque anno

MCMXI duas sororum series in Brasiliam misit. Spiritalem hereditatem sorori-

bus suis reliquit quamvis mundi partem libenter petendi, ut nationes attin-

gerent, scholis indigentiores. Inde a pueritia pauperes, peccatores, derelictos,

spiritus corporisque rebus carentes adamavit. «Ubi non est locus meis pau-

peribus, neque mihi est locus »: sic quondam Burgi respondit cum esset ibi

famula. Omnis eius vita Dei praesentia atque personali in Christum amore

collustrata est. Nomen ipsum «Filiae Iesu » personam Iesu praecipuum locum

in eius vita occupare edicit, perinde ac nomen, quod ipsa ut conditrix,

Acta Benedicti Pp. XVI 465

Candida Maria a Iesu, sumpsit, palam illa sententia exprimitur: « In Iesu

omnia habemus et sine illo omnia amisimus ». Similiter suas filias cohortaba-

tur ut Christo conformarentur, sicut filius patris similitudinem prae se fert.

Inter aerumnas, dolores, perquam sincere iterabat: « Sine cruce nihil efficitur;

adveniant cruces et Dei voluntas fiat ». Usque ad finem suae vitae cum Do-

mino ambulavit, sanctitatem persequens atque virtutis exempla suis filiabus

exhibens. Die IX mensis Augusti anno MCMXII Salmanticae obiit. Sanctitatis

fama post eius mortem producta est, ideo Episcopus Salmanticensis Pro-

cessum Ordinarium Informativum anno MCMXLII incohavit, qui anno MCMLVII

completus est. Postea ad illius temporis normas Processus Apostolicus super

virtutibus est constitutus. Die VI mensis Iulii anno MCMXCIII Venerabilis Dei

Servus Ioannes Paulus II Decretum de virtutibus heroum in modum exercitis

evulgavit. Idem Pontifex, die VI mensis Aprilis anno MCMXCV Decretum edidit

de miraculo beatificationis causa, quae Romae die XII mensis Maii anno

MCMXCVI facta est. Canonizationis gratia Congregatio de Causis Sanctorum

quandam prodigiosam sanationem vestigavit, quam medici Consultores die

XXV mensis Septembris anno MMVIII scientifice inexplicabilem putarunt.

Casum porro Consultores Theologi felici cum exitu vestigaverunt, die VII

mensis Martii anno MMIX in Peculiari Congressu coadunati, itidem Patres

Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die XVI subsequentis mensis

Iunii. Sic Nos facultatem fecimus ut Congregatio de Causis Sanctorum

Decretum super miro die III mensis Iulii anno MMIX foras emitteret. In

Consistorio die XIX mensis Februarii anno MMX habito decrevimus ut Beatam

Candidam Mariam a Iesu in Sanctorum catalogum die XVII mensis Octobris

anno MMX referremus.

Hodie igitur in Foro ante Petrianam Basilicam inter sollemnia hanc pro-

nuntiavimus formulam: Ad honorem Sanctae et individuae Trinitatis, ad

exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate

Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra,

matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de

plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Stanislaum Kazimierczyk,

Andream Bessette, Candidam Mariam a Iesu Cipitria y Barriola, Mariam a

Cruce MacKillop, Iuliam Salzano et Baptistam Varano Sanctos esse decerni-

mus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in

universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris

et Filii et Spiritus Sancti.


Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma

esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus.

Datum Romae apud S. Petrum, die septimo decimo mensis Octobris,

anno Domini bis millesimo decimo, Pontificatus Nostri sexto.

EGO BENEDICTUS

Catholicae Ecclesiae Episcopus

Marcellus Rossetti, Protonot. Apost.

Loco e Plumbi

In Secret. Status tab., n. 124.523


II

Quibus Beato Andreae Bessette, Sanctorum honores decernuntur.


servus servorum dei


« Quae stulta sunt mundi, elegit Deus, ut confundat sapientes et infirma

mundi elegit Deus, ut confundat fortia, et ignobilia mundi et contemptibilia

elegit Deus, quae non sunt, ut ea, quae sunt, destrueret, ut non glorietur

omnis caro in conspectu Dei » (1 Cor 1, 27-29).

Beatus Andreas Bessette, Congregationis a S. Cruce sodalis, mature sua in

vita aerumnas paupertatemque cognovit, quibus ad Deum se committendum

interiore studiosaque precatione est compulsus, atque sua in parvitate a Deo

electus est ut Christi luce universalem Ecclesiam perfunderet. Frater Andreas

Bessette in oppido Saint-Gregoire d’Iberville, Quebecensi in provincia, in

Canadia, die IX mensis Augusti anno MDCCCXLV, octavus ex duodecim liberis,

est ortus. Cum patrem primum et matrem post amisisset, familiam per assi-

duum laborem iuvit, cum vim et perseverantiam ex fide a parentibus sumpta

ac simul continuata precatione depromeret. Dominum vocantem ad se in

paupertate, castitate et oboedientia persequendum, inde ab Eucharistia pri-

mum suscepta audivit. Dei voluntati obsequens, Congregationem a S. Cruce

est ingressus, ubi die XXVII mensis Decembris anno MDCCCLXX vestimentum

religiosum sumpsit. Ianitor in collegio Dominae Nostrae Marianopolitanae,

caritatem in suam communitatem mirabilem demonstravit atque languo-

ribus tot hominum subvenire studuit, qui fidenter ad eum decurrebant.

S. Ioseph patrocinio invocato, solacium a Deo obtinuit animi corporisque

eorum qui eum conveniebant. Omnes precari atque Dei voluntatem complere

docebat. Licet scholarum nulla complevisset curricula, fidei scientiam tamen

habebat, quam Spiritus Sanctus humilibus tribuit. Ei credere idem erat atque

libere et amore divinae voluntati obsequi. Iesu praesentia imbutus, beatitu-

dinem a Domino nostro puris cordibus repromissam tenuit. Simplicitatis

gratia, quam ipse veluti charisma habuit, effecit ut eius vita Dei praesentiam

ostenderet. Anno MCMIV Oratorium, S. Ioseph in Monte Regali dicatum,

aedificandum curavit, ubi fidus custos usque ad mortem est commoratus,


quae die VI mensis Ianuarii anno MCMXXXVII evenit, suarum spectabilium

virtutum lumen in innumeros peregrinatores effundens. Eius apostolatus

locupletior fecundiorque propter simultates et improbationes est factus, quas

ille summa humilitate toleravit. Sanctuarium multarum corporis spiritusque

sanationum necnon certarum conversionum fuit testis. Beatus dicere solebat:

« ne quaeratis ut a probationibus liberemini, sed potius petite gratiam ut

bene easdem toleretis ». Beato Andreae omnia de Deo eiusque praesentia

loquebantur.

Eius sanctitatis fama, quae iam eius in vita viguit, effecit ut Praesul

Marianopolitanus Processum Informativum anno MCML incoharet, quem

Processus Apostolicus est subsecutus. Horam processuum validitates per De-

cretum Sacrae Rituum Congregationis die XIX mensis Februarii anno MCMLXVI

agnita est. Die XII mensis Iunii anno MCMLXXVIII fratris Andreae virtutes

herorum in modum exercitae sunt agnitae. His perfectis iure statutis rebus,

Decessor Noster Ioannes Paulus II die XXVII mensis Novembris anno

MCMLXXXI super miro foras emisit Decretum atque die XXIII mensis Maii anno

MCMLXXXII eundem in beatorum catalogum rettulit. Pro canonizatione sana-

tio pueri Alexandri Gagne, quae anno MCMXCIX evenit, est exhibita. Hic even-

tus physice inexplicabilis a Medicis Consultoribus Congregationis de Causis

Sanctorum, die XXVI mensis Februarii anno MMIX, est iudicatus atque

in Theologorum peculiari Congressione, die XXVII mensis Iunii anno MMIX,

necnon a Patribus Cardinalibus Episcopisque in Sessione Ordinaria, die XV

mensis Decembris anno MMIX, Beati Andreae Bessette intercessioni ascripta

est. Sic Nos ipsi facultatem fecimus ut Congregatio de Causis Sanctorum

Decretum super miro, die XIX mensis Decembris anno MMIX, evulgaret. In

Consistorio, die XIX mensis Februarii anno MMX, statuimus ut canonizatio

Beati Andreae Bessette die XVII mensis Octobris anno MMX celebraretur.

Hodie igitur in Foro ante Petrianam Basilicam inter sollemnia hanc

pronuntiavimus formulam: Ad honorem Sanctae et individuae Trinitatis,

ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctori-

tate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac

Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata,

ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Stanislaum Kazi-

mierczyk, Andream Bessette, Candidam Mariam a Iesu Cipitria y Barriola,

Mariam a Cruce MacKillop, Iuliam Salzano et Baptistam Varano Sanctos

esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes


eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine

Patris et Filii et Spiritus Sancti.



Datum Romae apud S. Petrum, die septimo decimo mensis Octobris,

anno Domini bis millesimo decimo, Pontificatus Nostri sexto.

EGO BENEDICTUS



Loco e Plumbi



III

Quibus Beato Sigismundo Felici Felinski, Sanctorum honores decernuntur.


servus servorum dei


« In convertendo Dominus captivitatem Sion, facti sumus quasi somnian-

tes. Tunc repletum est gaudio os nostrum, et lingua nostra exsultatione. Tunc

dicebant inter gentes: “Magnificavit Dominus facere cum eis” » (Ps 126, 1-2).

Psalmus CXXVI de gaudio Hebraeorum nobis loquitur, qui Ierusalem

post exsilium in Babilonia redeunt. Beatus Sigismundus Felix Felinski,

Archiepiscopus titulo Tarsensis, olim Varsaviensis, in exsilio extra suam

archidioecesim XX annos fuit atque iurisdictione episcopali omnino privatus.

Luctuosa vixit partitionis Poloniae tempora atque sequentis mentis adversus

catholicos novorum dominantium.

Die I mensis Novembris anno MDCCCXXII in Wojutyn, prope Luceoriensem

urbem, in terra videlicet quae olim ad Regnum pertinebat Poloniae, tunc sub

dominatione Russiae et hodie in Ucraina invenitur. Eius familia, nobilis

stirpis, patriam ferventer amabat. Quamobrem eius mater in Sibiriam inter

annos MDCCCXXXVIII et MDCCCXLIV est deportata. Expletis studiis gymnasii,

curricula mathematicae apud Universitatem Studiorum Imperialem Moscuae

frequentavit, atque anno MDCCCXLVII apud Sorbonensem Universitatem

studiis Lutetiae Parisiorum se dedit. Anno MDCCCLI Beatus Sigismundus Felix

Felinski in patriam se contulit. Seminarium dioecesanum ingressus est

Zytomeriense atque curricula apud Academiam Ecclesiasticam Romanam-

Catholicam Petroburgi adimplevit. Die VIII mensis Septembris anno MDCCCLV

sacerdos est ordinatus. Anno MDCCCLVII, Petroburgi, refugium condidit pro

pauperibus atque Congregationem Familiae Mariae. Eius ingenium, infatiga-

bilis industria apostolica atque altissima sacerdotalis ratio cogitandi et

vivendi ita aestimatae sunt, ut die VI mensis Ianuarii anno MDCCCLXII Beatus

Pius IX eum Archiepiscopum nominaret Varsaviensem. Die XXVI mensis

Ianuarii eiusdem anni Petroburgi est consecratus atque die IX mensis Februa-

rii Varsaviam venit, funesto tempore pro Ecclesia et Poloniae natione.

Quattuor ante menses omnia catholica templa clausa erant. Novus Archie-


piscopus, die XIII mensis Februarii anno MDCCCLXII, cathedrale templum

reconsecravit et omnia capitis urbis sacra templa aperuit cum celebratione

LX horarum et expositione Sanctissimi Sacramenti. Amore erga Eucharistiam

per totam eminuit vitam, sicut etiam sollicitudine de clero parando, de

Seminariis reformandis, de catechesi populo tradenda. Animator fuit missio-

num popularium, sedulam adhibuit curam de orphanis et pauperibus, pro

quibus refugium condidit et scholam. Spiritum unitatis et solidarietatis in

Episcopatu Poloniae augere conatus est atque operam dedit altiori cum Sum-

mo Pontifice nexui, in lucem scriptis et verbis proferens unitatem fidelium,

cleri et episcoporum totius orbis cum Ecclesiae Capite. Navitas eius pastoralis

a civilibus auctoritatibus tunc dominantibus in Polonia aegre ferebatur, ita

ut die XIV mensis Iunii, transactis videlicet tantummodo XVI mensibus ab

eius gubernio in archidioecesi, primum deportatus est, deinde exsiliatus in

Iaroslaviam, prope Volgam. In exsilio XX mansit annos, semper Romano

Pontifici fidelis, cui suam concredidit condicionem, ad oboedientiam omni-

mode paratus. In exsilio spiritale prosecutus est humanumque ministerium

pro catholicorum ibi commorantium bono atque illorum qui iam in Sibiria

exsules erant, ubi sacram etiam fundavit aedem. Ob eius indolem misericor-

diae et immensam in Divinam Providentiam fiduciam, ob amorem et devo-

tionem erga Beatam Mariam Virginem, Matrem Dei, aestimationem ex parte

incolarum non catholicorum eiusque custodum sibi conciliavit.

Etiamsi e custodia liberatus erat, in dilectam Varsaviam redire non potuit

et postremos XII annos vitae suae transegit in loco v.d. Dzwiniaczka, Galiciae

regionis, Leopolitana in archidioecesi, hodie in Ucraina, tunc sub Austriaca

dominatione. Iterum in exsilio apostolicae industriae inter agricolas se dedit,

sollicitus de spiritali et materiali bono tum Polonorum ibi commorantium

tum Ucrainorum, ritus Byzantini et Latini. Etiam in Dzwiniaczka primam

condidit pro pauperibus scholam, primam aperuit domum pro infantibus,

sacram aedificavit aedem atque conventum pro Sororibus Familiae Mariae.

Omnibus usus est instrumentis ad generationem formandam, in qua regnaret

concordia, unitas et aestimatio prae diversitate linguarum, culturarum et

religiosorum rituum. Beatus, die XVII mensis Septembris anno MDCCCXCV,

Cracoviae pie in Domino obdormivit, post brevem et acerbum morbum,

heroicum praebens exemplum serenitatis, patientiae in cruce baiulanda et

magnae humilitatis. Eius exsequiae ingentem ecclesialem nationalemque

constituerunt manifestationem.


Fama sanctimoniae qua in vita fruebatur, post mortem ita consolidata

est, ut anno MCMI Congregatio Sororum Franciscalium Familiae Mariae

primos fecerit gradus ad Beatificationis Canonizationisque sui Fundatoris

Causam instruendam. Processus Informativus die XXXI mensis Maii anno

MCMLXV a Cardinale Stephano Wyszynski apud Curiam archidioecesis

Varsaviae incohatus est et a Cardinale Iosepho Glemp die XXX mensis

Ianuarii anno MCMLXXXIV conclusus. Venerabilis Servus Dei et Decessor

Noster piissimae memoriae, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, per

Decretum die XXIV mensis Aprilis anno MMI promulgatum, declaravit

Servum Dei Sigismundum Felicem virtutes heroico modo exercuisse. Idem

Pontifex, die V mensis Iulii anno MMII, Congregationi de Causis Sanctorum

facultatem tribuit ut Decretum super miraculo promulgaret atque die XVIII

mensis Augusti anno MMII Cracoviae in Polonia ritui praefuit Beatificationis.

Intuitu Canonizationis, examini subiecta est Congregationis de Causis

Sanctorum sanatio Stephaniae Zelek, sodalis Congregationis Sororum

Franciscalium Familiae Mariae a gravi anhaemia aplastica, de qua

Inquisitio dioecesana instructa erat anno MMIV. Consilium Medicorum

Congregationis de Causis Sanctorum, investigato casu atque attenta sana-

tione celeri, perfecta et constanti, agnovit eam sub luce scientiae medicae

inexplicabilem fuisse. Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, die

XXVII mensis Iunii anno MMVIII, atque Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium

et Episcoporum, die IV mensis Novembris eiusdem anni, sanationem

miraculosam intercessioni Beati Sigismundi Felicis Felinski adscriptam

agnoverunt.

Nosmet Ipsi facultatem Congregationi de Causis Sanctorum tribuimus, ut

Decretum super miraculo die VI mensis Decembris anno MMVIII promulgaret.

Die XXI mensis Februarii anno MMIX in sollemni Consistorio Canonizationem

Beati Sigismundi Felicis Felinski decrevimus. Hodie igitur, die videlicet XI

mensis Octobris anno MMIX, Romae in Basilica Petriana inter Missarum sol-

lemnia hanc pronuntiavimus formulam: «Ad honorem Sanctae et Individuae

Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum,

auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli

ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata,

ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Sigismundum Feli-

cem Felinski, Franciscum Coll y Guitart, Iosephum Damianum De Veuster,

Raphaelem Arnaiz Baron et Mariam a Cruce Jugan Sanctos esse decernimus

et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in universa


Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii

et Spiritus Sancti.



Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Octobris, anno

Domini bis millesimo nono, Pontificatus Nostri quinto.

EGO BENEDICTUS



Loco e Plumbi



CONSTITUTIO APOSTOLICA

SEGHENEITENSIS

In Erythraea nova Eparchia Segheneitensis conditur.


servus servorum dei


Cum visum sit ut Eparchia Asmarensis in Erythraea utpote nimis ampla

ad animarum curam efficacius exercendam divideretur, Nos, Successor beati

Petri deque totius Dominici gregis bono solliciti, audito Venerabili Fratre

Nostro S.R.E. Cardinale Praefecto Congregationis pro Ecclesiis

Orientalibus, sequentia decernimus. Ab Eparchia Asmarensi detrahimus

quoddam territorium ex quo condimus novam Eparchiam Segheneitensem

propriis cum iuribus atque obligationibus; quae suos habet fines in

Erythraeae regione inter meridiem et ortum solis spectante, atque

Eparchia Adigratensis ad meridiem, Mare Rubrum in septemtriones et

Eparchia Asmarensis inter septemtriones et occasum solis eam definiunt.

Insuper ipsius sedem ponimus in urbe Segheneity ibidemque exstans

paroeciale templum Sancti Michaelis Archangeli ad gradum Cathedralis

ecclesiae evehimus. Ceterum novam Eparchiam, cuius est Patronus Sanctus

Iustinus de Iacobis, suffraganeam facimus Archieparchiae Metropolitanae

Neanthopolitanae. Eiusdem quidem constitutio et administratio ad normas

Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium fient. Quae vero iussimus ad

effectum rite adducantur deque absoluto negotio sueta documenta

exarentur et ad Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus mittantur.

Hanc denique Apostolicam Constitutionem nunc et in posterum ratam

esse volumus, contrariis rebus nihil obstantibus.


Datum Romae, apud S. Petrum, die undetricesimo mensis Februarii,

anno Domini bis millesimo duodecimo, Pontificatus Nostri septimo.

e Tharsicius card. Bertone

Secretarius Status


Nicolaus E.-M. D. Thevenin, Protonot. Apost.

Loco e Plumbi



LITTERAE APOSTOLICAE

I

Venerabili Dei Servo Szilard Bogdanffy, Beatorum honores decernuntur.

BENEDICTUS PP. XVI

Ad perpetuam rei memoriam. — «Accipietis virtutem superveniente

Sancto Spiritu in vos et eritis mihi testes et in Ierusalem et in omni Iudaea

et Samaria et usque ad ultimum terrae » (Act 1, 8).

Itaque virtus Spiritus Sancti in Venerabili Servo Szilard Bogdanffy,

Episcopo, sic operata est ut etiam nunc vitae eius testimonium inter

angustias et vexationes apud Ecclesiam Magnovaradinensem fulgeat sicut

exemplum fidei.

Venerabilis Servus Dei Szilard Bogdanffy, natus die XXI mensis Februarii

anno MCMXI in Feketeto, provinciae Torontaliensis, illo tempore ad Hunga-

riam, nunc ad Serbiam, pertinentis; die VI sequentis mensis Martii in paroecia

oppidi Csoka baptizatus est. Primam gessit infantiam in oppido Torontalke-

resztes, deinde in loco Temesvar, ubi gymnasium-lycaeum Clericorum Regu-

larium Scholarum Piarum frequentavit donec diploma maturitatis est

adeptus. Animadvertens interea se ad sacerdotium vocari, rogavit ut ad

seminarium dioecesanum Magnovaradinense Latinorum admitteretur. Stu-

diis theologicis Budapestini rite expletis, sacerdos ordinatus est die XXIX

mensis Iunii anno MCMXXXIV et studia superiora perrexit usque ad tempus

quo Doctoratus gradum est assecutus.

Post ordinationem sacerdotalem operosum aggressus est ministerium pas-

torale, primum in urbe Satmariensi docens, deinde sicut animator plurium

institutorum ecclesialium in dioecesi. Fuit quoque magister religionis atque

spiritus moderator apud alumnas Sororum Ursulinarum; Ordinem Tertium

Sanctae Angelae Merici pro ex-alumnis fundavit. Postea spiritalem aegrorum

suscepit curam tam in valetudinario civili quam in valetudinario Varadini

pro insanis, eodem tempore muneribus fungens moderatoris spiritus apud

seminarium dioecesanum atque magistri apud gymnasium superius Prae-

monstratense. Plurima eius opera fructusque multiplex eius ingenium in mu-

nere docendi testificantur. Illa enim periodo innumeros articulos, praesertim


de re catechetica et spirituali, variis in commentariis edidit, ut hoc quoque

modo Evangelium iuvenibus annuntiaretur.

Minaces interea caligines tam societatem Europaeam offuscabant quarum

causa illa in trepidissimis angustiis versabatur, ita ut omnia reciderent in

persecutionem Hebraeorum et in alterum pancosmicum bellum. Pater

Szilard numquam rigidas secutus est sententias de re politica sed, in specificis

historiae adiunctis, viam dialogi et pacis semper quaesivit ac demonstravit

praeclaram curam in pauperes et oppressos. Sic stantibus rebus, simul cum

aliis docentibus, ipse nonnullos Hebraeos abscondit in seminario Magnova-

radinensi, celans eorum identitatem. Fidei vita in dioecesi infeliciter oppri-

mebatur etiam post bellum propter persecutionem contra Ecclesiam eiusque

instituta a regimine communistarum provectam. Accidit quoque ut nonnulli

Episcopi ad arbitrium comprehenderentur. Ingravescentibus difficultatibus,

Servus Dei nominatus est Secretarius Episcopi Scheffler Janos, sacrorum

Antistitis Satmariensis, atque consiliarius duarum dioecesium Magnovaradi-

nensis et Satmariensis, ac die XIV mensis Februarii MCMXLIX occulte consecra-

tus est Episcopus dioecesis Magnovaradinensis Latinorum. Interea omnes

Ecclesiae Pastores, eo quod regimini adiumentum negabant, a primoribus

statalibus habebantur tamquam inimici, quos inter recensebatur Episcopus

Bogdanffy. Hac de causa, paulo post ordinationem, traditus est in custodiam

Securitatis Varadini et duobus annis postea translatus est in carcerem urbis

Jilava vulgo dictae. Deinde destinatus est ad fodinam plumbeam loci Mara-

marossziget ac deinde ad campum exitialem in oppido Capul Midia iuxta

Pontum Euxinum. Nondum autem venerat novissima vitae suae hora. Ex

illo loco quippe Servus Dei, ad publicum opus damnatus, translatus est in

carcerem Aegidiopolis. Cruciatibus laboribusque in metallis confectus, pul-

monitem contraxit, et, quamvis in valetudinarium sit translatus, necessariam

curam non obtinuit. Ideo die I mensis Octobris anni MCMLIII, natus XLII annos,

in carcere obiit, martyrio perficiens vitam suam virtutibus plenam, quae

fructus fuerunt integrae ac firmae fidei necnon sapientis et profundae

spiritualitatis.

Sequentes anni sunt silentio transacti. Memoria autem Episcopi Bog-

danffy non deminuit, ita ut martyrii fama Episcopum Magnovaradinensem

Latinorum concitaret ad inquisitionem dioecesanam incohandam, quae a die

XXI Octobris MCMXCIII ad diem XX mensis Novembris anno MCMXCV est perac-

ta, cuiusque validitatem Congregatio pro Causis Sanctorum die V Martii anno

MMI recognovit. Die XVII mensis Octobris anno MMIX, prospero cum exitu,


factus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardina-

les et Episcopi porro, in Sessione Ordinaria die XII mensis Ianuarii habita

anno MMX, professi sunt Servum Dei Szilard Bogdanffy suam vitam dedisse

ob fidelitatem erga Dominum Nostrum Iesum Christum Eiusque Ecclesiam.

Nos Ipsi, die XXVII mensis Martii anno MMX, mandavimus ut super martyrium

Decretum conscriberetur. Deinde decrevimus ut beatificationis ritus in urbe

Magnovaradinensi perageretur die XXX mensis Octobris anno MMX.

Hodie igitur, in urbe praedicta, de mandato Nostro Venerabilis Frater

Angelus Amato, Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum

Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabilem Servum Dei Szilard

Bogdanffy in Beatorum numerum adscribimus:

Nos, vota Fratris Nostri Ladislai Bocskei, Episcopi Magnovaradinensis

Latinorum, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorum-

que christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consul-

to, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus

Dei Szilard Bogdanffy, Episcopus et martyr, qui ministerium pastorale cum

deditione et liberalitate exercuit, atque brevi tempore ad fidem testificandam

vitam suam pro Christo immolavit, Beati nomine in posterum appelletur,

eiusque festum die tertia mensis Octobris in locis et modis iure statutis

quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti.

Sic perplacet Nobis singularia vitae christianae atque navitatis episcopa-

lis beati Szilard Bogdanffy merita illustrare eorundem documenta celebrare.

Itaque preces universa cum Dei Ecclesia fundentes, hunc fidelissimum Christi

ministrum pie invocamus ut, vita iam in exemplum imitationemque omnibus

fidelibus proposita, sua apud Dominum Redemptorem deprecatione in terris

adhuc versantes quam efficacissime adiuvet, sustineat, confirmet.

Singula quae hisce ediximus Litteris ac decrevimus, volumus et nunc et in

posterum valere tempus, contrariis quibusvis rebus nequaquam obsistentibus.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undetricesimo mensis Octo-

bris, anno Domini bismillesimo decimo, Pontificatus Nostri sexto.

De mandato Summi Pontificis

Tharsicius card. Bertone

Secretarius Status

Loco e Plumbi



II

Venerabili Dei Servae Barbarae Maix, caelitum Beatorum tribuitur dignitas.

BENEDICTUS PP. XVI

Ad perpetuam rei memoriam. — « Sponsus noster divinus vult ut per

semitam ab Eo calcatam ad caelum tendamus. Sic nos sanctificare possumus »

(epistula diei XXV mensis Ianuarii anno MDCCCLXXII).

Sanctitatis viam tenens, Venerabilis Dei Serva Barbara Maix divini amo-

ris fragrantiam in pauperiores Dei filios in Austria et Brasilia effudit, summa

caritate dum debilioribus desertioribusque iuvandis operam daret, in fide

perseverans atque erga divinam voluntatem ac providentiam in fiducia.

Venerabilis Dei Serva Maria Barbara a Sanctissima Trinitate, saeculari

nomine Barbara Maix appellata, die XXVII mensis Iunii anno MDCCCXVIII

Vindobonae ex pauperrima familia orta est, cuius pater in imperatoris aedi-

bus opus faciebat. Anno MDCCCXXXIII, XV annos nata, parentes iam amiserat.

Eius familia typho ac fame penitus est correpta. Superstites sorores nuptias

inierunt et ipsa cum sorore Maria mansit. Templum « am Gestade » adire

solebat precatura, ubi sodalibus Congregationis Sanctissimi Redemptoris

concionantibus, consilium cepit variis Vindobonae societatis difficultatibus

subveniendi. Famularum et operibus carentium feminarum difficilibus

condicionibus praesertim commovebatur. Amicabus patefacere coepit deside-

rium quod Dominus eius in cor infuderat: « Congregationem conde Matris

Meae »! Quapropter anno MDCCCXLIII domum recipiendis feminis operariis

et opere carentibus constituit, moderante patre Pockl, Congregationis

Sanctissimi Redemptoris sodale. Sed civilis condicio in Austria novas

Congregationes instituere non sinebat. Romam petiit ut comprobationem a

Gregorio XVI obtineret, qui pridie quam eam convenire debuerat, die II

mensis Iunii anno MDCCCXLVI, mortuus est. Anno MDCCCXLVIII, cum liberalis

motus ingrueret, omnia difficiliora sunt facta. In animum induxit ut Ameri-

cam Septentrionalem peteret, sed cum Hamburgensi in portu navem opperi-

retur, mutavit consilium et cum praesto esset navis, in Brasiliam se contulit.

Post LII dies cum ad urbem Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii una cum

sociis appulisset, omni ope destituta, Episcopum adiit, qui in claustro

sororum Conceptionistarum eas collocavit. Die VIII mensis Maii anno

MDCCCXLIX Venerabilis Dei Serva Barbara Maix eiusque sociae religiosam


vestem induerunt atque vota religiosa in Episcopi manibus nuncuparunt.

Alacriter operoseque pauperibus inservire coepit. Anno MDCCCLII Vindobonam

repetiit, ut secum XII novas sodales deferret atque die XVIII mensis Octobris

eiusdem anni Pium IX convenit, qui eius animum confirmavit, dicens « Ite et

operamini in vinea Domini. Date operam ut Congregatio augeatur ». Ponti-

ficis verbis roborata, anno MDCCCLIV in Brasiliam rediit, ubi totam per vitam

apostolicum opus sustinuit. Congregatio Sororum ab Immaculato Corde

Mariae ab ea condita Vindobonae feminis operariis et opere carentibus inser-

vivit, in Brasilia in scholis, pupillorum puerorumque desertorum institutis,

iuvenum domiciliis, aegrotorum provincia est operata. Mater Barbara ex

sacra Eucharistia, precatione ac Dei Verbo vires hauriebat. Cum terrestre

iter faceret, se Christo aequare contendit, cuius voluntati semper, a Spiritu

Sancto ducta, sese addixit. Suis filiabus, veluti spiritale testamentum,

veniam dandam et veritatis amorem reliquit. Die XVII mensis Martii anno

MDCCCLXXIII pie obiit in oppido Catubi prope S. Sebastianum Fluminis Ianua-

rii, silens quidem et paupera. Cum eam ad funera compararent, eius in capite

coronam spineam posuerunt, ut sponsam Sponsi Crucifixi significarent.

Sanctitatis eius fama cum augeretur, eius intercessionem nonnulli

petebant. Propter bella mundana atque gravem egestatem beatificationis

Causa est procrastinata, quae apud Portum Alacrem die XIX mensis Iunii

anno MCMXCIII incohata est et die XXIX mensis Novembris anno MCMXCVI ad

finem adducta. De iuridica validitate dioecesanae Inquisitionis Decreto die

XXIV mensis Aprilis anno MCMXCVIII obtento, Consultores Theologi, in

Congressione Peculiari die XIX mensis Octobris anno MMVII coadunati,

Servae Dei virtutibus, heroum in modum exercitis, suffragati sunt atque

idem Patres Cardinales Episcopique in Sessione Ordinaria die I mensis

Aprilis anno MMVIII iudicarunt. Sic Nos ipsi facultatem fecimus ut

Congregatio de Causis Sanctorum de virtutibus, heroice exercitis, Decretum

die III mensis Iulii anno MMVIII ederet. Pro beatificatione pueri, graviter

perusti, sanatio est lata. Medici Consultores die XIII mensis Novembris

anno MMVIII hanc sanationem ad scientiam inexplicabilem iudicaverunt,

quam Congressio Peculiaris Theologorum die XXII mensis Martii anno MMIX

Venerabilis Dei Servae intercessioni tribuit. Sic censuerunt Patres Cardinales

et Episcopi in Sessione Ordinaria die XII mensis Ianuarii anno MMX. Nos Ipsi

sivimus ut Congregatio de Causis Sanctorum die XXVII mensis Martii anno

MMX Decretum evulgaret atque statuimus ut beatificationis ritus die VI

mensis Novembris anno MMX in urbe Portus Alacris celebraretur.


Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Angelus Amato,

Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum

Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei

Servam Barbaram Maix adscribimus:

Nos, vota Fratris Nostri Dadei Grings, Archiepiscopi Portalegrensis,

necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque

christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto,

auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Serva Dei

Barbara Maix, religiosa, Fundatrix Congregationis Sororum ab Immaculato

Corde Mariae, quae, voluntatem Dei in omnibus quaerens ac pristinarum

spiritu communitatum christianarum imbuta, pauperes curavit, Beatae

nomine in posterum appelletur, eiusque festum die sexta mensis

Novembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In

nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti.

Haec vero quae statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore

iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VI

mensis Novembris, anno MMX, Pontificatus Nostri sexto.



Secretarius Status

Loco e Plumbi



III

Venerabili Dei Servo Ioanni Scheffler, Beatorum honores decernuntur.

BENEDICTUS PP. XVI

Ad perpetuam rei memoriam. — « Ibi vacabimus et videbimus, videbimus

et amabimus, amabimus et laudabimus. Ecce quod erit in fine sine fine. Nam

quis alius noster est finis nisi pervenire ad regnum, cuius nullus est finis? »

(S. Augustinus, De civitate Dei, XXII, 30, 5).

Haec novissima sunt verba quae pronuntiavit, parum antequam morere-

tur, Venerabilis Servus Dei Ioannes Scheffler. Similes cogitationes cunctam

per vitam cor et mentem eius illuminaverunt, quapropter vixit ac mortem

obiit memoria tenens finem qui singulos Christianos concitat: ad Christum

pervenire in Regno caelorum.

Servus Dei Ioannes Scheffler natus est die XXIX mensis Octobris anno

MDCCCLXXXVII in loco Kalmand, dioecesis Satmariensis, qui nunc situs est

intra fines Romaniae, quique olim ad Hungariam pertinebat. Congrua

institutione suscepta, presbyter ordinatus est die VI mensis Iulii anno MCMX.

Eodem anno Romam missus est, ubi anno MCMXII apud Pontificiam

Universitatem Gregorianam lauream in iure canonico est consecutus. In

dioecesim suam reversus, apud Seminarium Maius munere fungebatur

docentis et praefecti. Cappellanus fuit inde in urbe Ungvar, postea

catechesim docuit et Archigymnasium Catholicum Satmariense direxit.

Interea anno MCMXV Budapestini adeptus est doctoris titulum in theologia.

Officia pastoralia cum magisterio consociavit, etenim parochus fuit loci

Nagymajteny, deinde praeceptor ac denique etiam moderator spiritus in

Seminario Magnovaradinensi. Participavit in Congressibus Eucharisticis

Internationalibus Chicagiae anno MCMXVI, Carthagine anno MCMXXX et

Dublini anno MCMXXXII. Plurimos exaravit articulos scientificos de iure

canonico, in quibus operam dedit studiis de iuridica indole autonomiae

Ecclesiae eiusque necessitudinibus cum civitate. Praeparavit Regulas

Sororum Misericordiarum Satmariensium atque Statuta dioecesis

Satmariensis. Annis MCMXXXVI-MCMXXXVIII operam suam contulit ad

dioecesanam synodum apparandam, cuius deinde publici iuris fecit

« compendium », nempe Decreta synodalia. Pro iuvenibus et catholicis doctis

Hungariae scripsit et in patrium sermonem varios libros catechesis convertit.


Currente autumno anni MCMXL nominatus est professor Ordinarius iuris

canonici apud studiorum universitatem Francisci Iosephi in urbe Kolozsvar.

Veluti suam peculiarem vocationem sacerdotalem sensit spiritalem

institutionem alumnorum Seminarii et religiosorum. Valde aestimatus fuit

uti moderator spiritus in Seminariis Maioribus sive Satmariensi sive

Magnovaradinensi Latinorum. Plurimi factus est uti confessarius apud

Sorores Misericordes Satmarienses et Sorores Franciscales Magno-

varadinenses. Plurima praedicavit spiritalia exercitia ad presbyteros et

religiosos, unde verum odorem sanctitatis diffundere fecit. Anno MCMXLII

nominatus est Pastor dioecesis Satmariensis atque Administrator

Apostolicus Magnovaradinensis Latinorum. Die XVII mensis Maii eiusdem

anni Episcopus consecratus est ab Hungariae Primate Em.mo Domino

Iustiniano Seredi. A die IX mensis Aprilis anno MCMXLVIII, quo duae

dioeceses coniunctae sunt, utriusque constitutus est Ordinarius. Ad

vocationes sacerdotales promovendas Opus vocationum ecclesiasticarum

instituit. Totam per vitam sustinuit onera societatis sui temporis, qua de

re compulsus est ad homines oppressos et vexatos tuendos. Navitas eius

alacris exstitit, ita ut, altero bello mundiali grassante, gubernium

Hungariae, eo intercedente, a coacta custodia Episcopum Maramuresensem

Alexandrum Rusu liberaverit. Ipse conabatur iuvare Hebraeos, congregatos

in locis Hungariae et Romaniae unde transferri solebant in campos

exterminationis. Prae plurimis obstaculis et oppositionibus occupantium

valuit quosdam suos presbyteros liberare, qui ad arbitrium comprehensi

erant. Bello fere composito, nempe mense Ianuario anni MCMXLV, apud

regimen Sovieticum, quod regionem eius tune occupabat, frustra conatus

est a deportatione servare fideles suos ex Germana origine. Nam iam anno

MCMXLIII monuerat suos sacerdotes et christifideles de futuris consectariis

post bellum, praesertim de periculo ideologiae atheismi et communismi

simulque de probabili persecutione contra catholicos incitata.

Die VIII mensis Novembris anno MCMXLV Summus Pontifex Pius XII

nominavit eum Episcopum Iaurinensem, in locum Episcopi martyris beati

Gulielmi Apor. Ipse suam oboedientiam erga Sanctum Patrem declaravit,

attamen poposcit, graves ob locales condiciones, ut manere posset in

dilecta sua dioecesi. Uti Episcopus sollicitus fuit de cultu Sacratissimi

Cordis Iesu diffundendo. Fidem docens, saepe egit de re mariologica, itaque

suam in dioecesim festum induxit Immaculati Cordis Mariae atque anno

MCMXLVIII Annum Marianum indixit. A sacerdotibus suis postulavit ne in


varias factiones politicas se immiscerent, at dolens pati debuit democraticum

statum in communistarum dictaturam transformari. Die XIX mensis Iulii

anno MCMXLVIII regimen Romaniae unilaterali consilio solvit concordatum

cum Sancta Sede, novaque lex civilis de cultu non agnovit exsistentiam

dioecesis Satmariensis-Magnovaradinensis Latinorum. Rerum adiuncta ita

facta sunt magis graviora, ut regimen arbitrariam suspensionem Episcopi

ab eius officio declaraverit.

Itaque Venerabilis Servus Dei coepit vitam ecclesialem variis in paroeciis

clandestino disponere, ad persecutionem vitandam. Spiritales tribulationes

eius auctae sunt cum insequenti anno Excellentissimus Dominus Szilard

Bogdanffy, Episcopus secrete consecratus, ac serius eius Vicarius Generalis

Carolus Pakocs comprehensi sunt. Ex ea re intellexit mentem regiminis com-

munistarum Romaniae in eo esse ut distraheret Ecclesiam Catholicam ab

oboedientia erga Sanctam Sedem; ille tamen semper fidelis mansit Summo

Pontifici. Die XXIII mensis Maii anno MCML translatus est in coactam custo-

diam apud conventum franciscalem loci Korosbanya. Nam regimen cupiebat

ut ipse in Transilvania duceret Ecclesiam huius regionis, sed communione

privatam cum Ecclesia Romana. Reiecto hoc proposito, comprehensus est.

Primum quidem conductus est in carcerem Ministerii a negotiis internis

Bucarestiensibus, deinde translatus est in subterraneum carcerem urbis

Jilava. Coram ceteris captivis confessus est pro sacerdote catholico ignomi-

niam non esse pati ac mori in communistarum carcere. Valetudo eius revera

cito in peius ruit, ita ut, ob toleratas vexationes, in carcere obiit die VI mensis

Decembris anno MCMLII, priusquam ridiculum processum a regimine paratum

subiret.

Martyrii fama Venerabilis Servi Dei Ioannis Scheffler constanter crevit

eiusque invicta fides minime evanuit. Itaque, post lapsum communistarum

regimen, novus Episcopus dioecesis Satmariensis, Excellentissimus Dominus

Paulus Reizer, anno MCMXC incohavit Inquisitionem dioecesanam de marty-

rio, quae anno MCMXCVI est completa. Cuius validitatem iuridicam Congrega-

tio de Causis Sanctorum agnovit per Decretum diei XIII mensis Martii anni

MCMXCVIII. Favorabilis huiusmodi fuit sententia in Congressu Peculiari

Consultorum Theologorum. Item Patres Cardinales et Episcopi in Sessione

Ordinaria die XX mensis Aprilis anno MMX habita censuerunt eius obitum

verum fuisse martyrium. Demum Nos Ipsi Congregationi de Causis Sancto-

rum facultatem fecimus ut Decretum super martyrio ederet die I mensis Iulii


anno MMX. Inde statuimus ut beatificationis ritus in Romania, Satmariensi in

urbe, persolveretur die III mensis Iulii anno MMXI.

Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus

S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Praefectus Congregationis de Causis

Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabi-

lem Servum Dei Ioannem Scheffler in Beatorum numerum adscribimus:

Nos, vota Fratris Nostri Eugenii Schonberger, Episcopi Satmariensis,

necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifi-

delium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctori-

tate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Ioannes

Scheffler, episcopus et martyr, Pastor intrepidus et assiduus, qui evangelica

virtute maluit vincula pati captivitatis quam prodire Dominum Iesum, in

plena permanens fidei communione cum beati Petri Cathedra, Beati nomine

in posterum appelletur, eiusque festum die decima septima Maii in locis et

modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii

et Spiritus Sancti.

Nos quidem pro certo habemus huic intrepido ac tam sollicito Pastori

gregis sibi concrediti, qui multas aerumnas alacriter patiens, bonum

certamen certavit, cursum consummavit fidemque integram servavit

(cfr 2 Tim 4, 7), ab ipso Summo Pastori Christo Domino evangelicum hoc

verbum dictum esse: « Euge, serve bone et fidelis. Super pauca fuisti fidelis;

supra multa te constituam: intra in gaudium Domini tui » (Mt 25, 21.23).

Libenter ideo nunc ipsius populi pastoribus et christifidelibus venerandum,

imitandum et invocandum eum proponimus.

Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim

habere, contrariis rebus quibuslibet non obsistentibus.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die III

mensis Iulii, anno MMXI, Pontificatus Nostri septimo.



Secretarius Status

Loco e Plumbi



HOMILIA

In Sollemnitate Pentecostes.*

Cari fratelli e sorelle!

Sono lieto di celebrare con voi questa Santa Messa, animata oggi anche

dal Coro dell’Accademia di Santa Cecilia e dall’Orchestra giovanile — che

ringrazio —, nella Solennita di Pentecoste. Questo mistero costituisce il bat-

tesimo della Chiesa, e un evento che le ha dato, per cosı dire, la forma iniziale

e la spinta per la sua missione. E questa « forma » e questa « spinta » sono

sempre valide, sempre attuali, e si rinnovano in modo particolare mediante

le azioni liturgiche. Stamani vorrei soffermarmi su un aspetto essenziale del

mistero della Pentecoste, che ai nostri giorni conserva tutta la sua importan-

za. La Pentecoste e la festa dell’unione, della comprensione e della comunione

umana. Tutti possiamo constatare come nel nostro mondo, anche se siamo

sempre piu vicini l’uno all’altro con lo sviluppo dei mezzi di comunicazione, e

le distanze geografiche sembrano sparire, la comprensione e la comunione tra

le persone sia spesso superficiale e difficoltosa. Permangono squilibri che non

di rado portano a conflitti; il dialogo tra le generazioni si fa faticoso e a volte

prevale la contrapposizione; assistiamo a fatti quotidiani in cui ci sembra che

gli uomini stiano diventando piu aggressivi e piu scontrosi; comprendersi

sembra troppo impegnativo e si preferisce rimanere nel proprio io, nei propri

interessi. In questa situazione, possiamo trovare veramente e vivere quell’u-

nita di cui abbiamo bisogno?

La narrazione della Pentecoste negli Atti degli Apostoli, che abbiamo

ascoltato nella prima lettura,1 contiene sullo sfondo uno degli ultimi grandi

affreschi che troviamo all’inizio dell’Antico Testamento: l’antica storia della

costruzione della Torre di Babele.2 Ma che cos’e Babele? E la descrizione di un

regno in cui gli uomini hanno concentrato tanto potere da pensare di non

dover fare piu riferimento a un Dio lontano e di essere cosı forti da poter

costruire da soli una via che porti al cielo per aprirne le porte e mettersi al

posto di Dio. Ma proprio in questa situazione si verifica qualcosa di strano e

* Die 27 Maii 2012.1 Cfr At 2, 1-11.2 Cfr Gen 11, 1-9.


di singolare. Mentre gli uomini stavano lavorando insieme per costruire la

torre, improvvisamente si resero conto che stavano costruendo l’uno contro

l’altro. Mentre tentavano di essere come Dio, correvano il pericolo di non

essere piu neppure uomini, perche avevano perduto un elemento fondamen-

tale dell’essere persone umane: la capacita di accordarsi, di capirsi e di

operare insieme.

Questo racconto biblico contiene una sua perenne verita; lo possiamo

vedere lungo la storia, ma anche nel nostro mondo. Con il progresso della

scienza e della tecnica siamo arrivati al potere di dominare forze della natura,

di manipolare gli elementi, di fabbricare esseri viventi, giungendo quasi fino

allo stesso essere umano. In questa situazione, pregare Dio sembra qualcosa

di sorpassato, di inutile, perche noi stessi possiamo costruire e realizzare tutto

cio che vogliamo. Ma non ci accorgiamo che stiamo rivivendo la stessa espe-

rienza di Babele. E vero, abbiamo moltiplicato le possibilita di comunicare, di

avere informazioni, di trasmettere notizie, ma possiamo dire che e cresciuta la

capacita di capirci o forse, paradossalmente, ci capiamo sempre meno? Tra gli

uomini non sembra forse serpeggiare un senso di diffidenza, di sospetto, di

timore reciproco, fino a diventare perfino pericolosi l’uno per l’altro? Ritor-

niamo allora alla domanda iniziale: puo esserci veramente unita, concordia?

E come?

La risposta la troviamo nella Sacra Scrittura: l’unita puo esserci solo con

il dono dello Spirito di Dio, il quale ci dara un cuore nuovo e una lingua

nuova, una capacita nuova di comunicare. E questo e cio che si e verificato a

Pentecoste. In quel mattino, cinquanta giorni dopo la Pasqua, un vento

impetuoso soffio su Gerusalemme e la fiamma dello Spirito Santo discese

sui discepoli riuniti, si poso su ciascuno e accese in essi il fuoco divino, un

fuoco di amore capace di trasformare. La paura scomparve, il cuore sentı una

nuova forza, le lingue si sciolsero e iniziarono a parlare con franchezza, in

modo che tutti potessero capire l’annuncio di Gesu Cristo morto e risorto.

A Pentecoste dove c’era divisione ed estraneita, sono nate unita e com-

prensione.

Ma guardiamo al Vangelo di oggi, nel quale Gesu afferma: « Quando verra

lui, lo Spirito della verita, vi guidera a tutta la verita ».3 Qui Gesu, parlando

dello Spirito Santo, ci spiega che cos’e la Chiesa e come essa debba vivere per

essere se stessa, per essere il luogo dell’unita e della comunione nella Verita; ci

3 Gv 16, 13.


dice che agire da cristiani significa non essere chiusi nel proprio « io », ma

orientarsi verso il tutto; significa accogliere in se stessi la Chiesa tutta intera

o, ancora meglio, lasciare interiormente che essa ci accolga. Allora, quando io

parlo, penso, agisco come cristiano, non lo faccio chiudendomi nel mio io, ma

lo faccio sempre nel tutto e a partire dal tutto: cosı lo Spirito Santo, Spirito di

unita e di verita, puo continuare a risuonare nei nostri cuori e nelle menti

degli uomini e spingerli ad incontrarsi e ad accogliersi a vicenda. Lo Spirito,

proprio per il fatto che agisce cosı, ci introduce in tutta la verita, che e Gesu,

ci guida nell’approfondirla, nel comprenderla: noi non cresciamo nella cono-

scenza chiudendoci nel nostro io, ma solo diventando capaci di ascoltare e di

condividere, solo nel « noi » della Chiesa, con un atteggiamento di profonda

umilta interiore. E cosı diventa piu chiaro perche Babele e Babele e la Pen-

tecoste e la Pentecoste. Dove gli uomini vogliono farsi Dio, possono solo

mettersi l’uno contro l’altro. Dove invece si pongono nella verita del Signore,

si aprono all’azione del suo Spirito che li sostiene e li unisce.

La contrapposizione tra Babele e Pentecoste riecheggia anche nella secon-

da lettura, dove l’Apostolo dice: « Camminate secondo lo Spirito e non sarete

portati a soddisfare il desiderio della carne ».4 San Paolo ci spiega che la nostra

vita personale e segnata da un conflitto interiore, da una divisione, tra gli

impulsi che provengono dalla carne e quelli che provengono dallo Spirito; e

noi non possiamo seguirli tutti. Non possiamo, infatti, essere contemporanea-

mente egoisti e generosi, seguire la tendenza a dominare sugli altri e provare

la gioia del servizio disinteressato. Dobbiamo sempre scegliere quale impulso

seguire e lo possiamo fare in modo autentico solo con l’aiuto dello Spirito di

Cristo. San Paolo elenca — come abbiamo sentito — le opere della carne, sono

i peccati di egoismo e di violenza, come inimicizia, discordia, gelosia, dissensi;

sono pensieri e azioni che non fanno vivere in modo veramente umano e

cristiano, nell’amore. E una direzione che porta a perdere la propria vita.

Invece lo Spirito Santo ci guida verso le altezze di Dio, perche possiamo

vivere gia in questa terra il germe di vita divina che e in noi. Afferma, infatti,

san Paolo: « Il frutto dello Spirito e amore, gioia, pace ».5 E notiamo che

l’Apostolo usa il plurale per descrivere le opere della carne, che provocano

la dispersione dell’essere umano, mentre usa il singolare per definire l’azione

dello Spirito, parla di « frutto », proprio come alla dispersione di Babele si

contrappone l’unita di Pentecoste.

4 Gal 5, 16.5 Gal 5, 22.


Cari amici, dobbiamo vivere secondo lo Spirito di unita e di verita, e per

questo dobbiamo pregare perche lo Spirito ci illumini e ci guidi a vincere il

fascino di seguire nostre verita, e ad accogliere la verita di Cristo trasmessa

nella Chiesa. Il racconto lucano della Pentecoste ci dice che Gesu prima di

salire al cielo chiese agli Apostoli di rimanere insieme per prepararsi a ricevere

il dono dello Spirito Santo. Ed essi si riunirono in preghiera con Maria nel

Cenacolo nell’attesa dell’evento promesso.6 Raccolta con Maria, come al suo

nascere, la Chiesa anche quest’oggi prega: «Veni Sancte Spiritus! — Vieni,

Spirito Santo, riempi i cuori dei tuoi fedeli e accendi in essi il fuoco del tuo

amore! ». Amen.

6 Cfr At 1, 14.


ALLOCUTIONES

I

Ad nationales moderatores Pontificalium Operum Missionalium.*

Signor Cardinale,

Venerati Fratelli nell’Episcopato e nel Sacerdozio,

cari fratelli e sorelle!

rivolgo a tutti voi il mio cordiale saluto, cominciando dal Signor Cardinale

Fernando Filoni, Prefetto della Congregazione per l’Evangelizzazione dei

Popoli, che ringrazio per le sue gentili espressioni e per le informazioni circa

l’attivita delle Pontificie Opere Missionarie. Estendo il mio grato pensiero al

Segretario Mons. Savio Hon Tai-Fai, al Segretario Aggiunto Mons. Piergiu-

seppe Vacchelli, Presidente delle Pontificie Opere Missionarie, ai Direttori

Nazionali e a tutti i collaboratori, come pure a chi presta il suo generoso

servizio nel Dicastero. Il pensiero mio e di tutti voi va in questo momento

al Padre Massimo Cenci, Sottosegretario, improvvisamente scomparso. Il

Signore lo ricompensi per tutto il lavoro da lui compiuto in missione e a

servizio della Santa Sede.

L’odierno incontro si svolge nel contesto dell’Assemblea annuale del Con-

siglio Superiore delle Pontificie Opere Missionarie, a cui e affidata la coope-

razione missionaria di tutte le Chiese nel mondo.

L’evangelizzazione, che ha sempre carattere di urgenza, in questi tempi

spinge la Chiesa ad operare con passo ancora piu spedito per le vie del mondo,

per portare ogni uomo alla conoscenza di Cristo. Solo nella Verita, infatti, che

e Cristo stesso, l’umanita puo scoprire il senso dell’esistenza, trovare salvezza,

e crescere nella giustizia e nella pace. Ogni uomo e ogni popolo ha diritto a

ricevere il Vangelo della verita. In questa prospettiva, assume particolare

significato il vostro impegno a celebrare l’Anno della Fede, ormai prossimo,

per rafforzare l’impegno di diffusione del Regno di Dio e di conoscenza della

fede cristiana. Questo esige da parte di coloro che gia hanno incontrato Gesu

Cristo « un’autentica e rinnovata conversione al Signore, unico Salvatore del

mondo ».1 Le comunita cristiane « infatti hanno bisogno di riascoltare la voce

* Die 11 Maii 2012.1 Lett. ap. Porta Fidei, 6.


dello Sposo, che le invita alla conversione, le sprona all’ardimento di cose

nuove e le chiama a impegnarsi nella grande opera della nuova evangelizza-

zione ».2 Gesu, il Verbo incarnato, e sempre il centro dell’annuncio, il punto di

riferimento per la sequela e per la stessa metodologia della missione evange-

lizzatrice, perche Egli e il volto umano di Dio che vuole incontrare ogni uomo

e ogni donna per farli entrare in comunione con Lui, nel suo amore. Percor-

rere le strade del mondo per proclamare il Vangelo a tutti i popoli della terra

e guidarli all’incontro con il Signore,3 esige allora che l’annunciatore abbia

un rapporto personale e quotidiano con Cristo, lo conosca e lo ami profonda-

mente.

La missione oggi ha bisogno di rinnovare la fiducia nell’azione di Dio; ha

bisogno di una preghiera piu intensa perche venga il suo Regno, perche sia

fatta la sua volonta come in Cielo, cosı in terra. Occorre invocare luce e forza

dallo Spirito Santo, e impegnarsi con decisione e generosita per inaugurare, in

un certo senso, « una nuova epoca di annuncio del Vangelo ... perche, dopo

duemila anni, una grande parte della famiglia umana ancora non riconosce

Cristo, ma anche perche la situazione in cui la Chiesa e il mondo si trovano

presenta particolari sfide alla fede religiosa ».4 Sono pertanto ben lieto di

incoraggiare il progetto della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli

e delle Pontificie Opere Missionarie, in sostegno all’Anno della Fede. Tale

progetto prevede una campagna mondiale, che, attraverso la preghiera del

Santo Rosario, accompagni l’opera di evangelizzazione nel mondo e per tanti

battezzati la riscoperta e l’approfondimento della fede.

Cari amici, voi sapete bene che l’annuncio del Vangelo non poche volte

comporta difficolta e sofferenze; la crescita del Regno di Dio nel mondo,

infatti, non di rado avviene a prezzo del sangue dei suoi servi. In questa fase

di cambiamenti economici, culturali e politici, dove spesso l’essere umano si

sente solo, in preda all’angoscia e alla disperazione, i messaggeri del Vangelo,

anche se annunciatori di speranza e di pace, continuano ad essere perseguitati

come il loro Maestro e Signore. Ma, nonostante i problemi e la tragica realta

della persecuzione, la Chiesa non si scoraggia, rimane fedele al mandato del

suo Signore, nella consapevolezza che « come sempre nella storia cristiana,

i martiri, cioe i testimoni, sono numerosi e indispensabili al cammino del-

2Giovanni Paolo II, Esort. ap. postsin. Ecclesia in Europa, 23.

3 Cfr Lett. ap. Porta Fidei, 7.4Giovanni Paolo II, Esort. ap. postsin. Ecclesia in Asia, 29.


l’evangelo ».5 Il messaggio di Cristo, oggi come ieri, non puo adeguarsi alla

logica di questo mondo, perche e profezia e liberazione, e seme di una umanita

nuova che cresce, e solo alla fine dei tempi avra la sua piena realizzazione.

A voi e affidato, in maniera particolare, il compito di sostenere i ministri

del Vangelo, aiutandoli a « conservare la gioia di evangelizzare, anche quando

occorre seminare nelle lacrime ».6

Vostro peculiare impegno e anche quello di tenere viva la vocazione mis-

sionaria di tutti i discepoli di Cristo, perche ciascuno, secondo il carisma

ricevuto dallo Spirito Santo, possa prendere parte alla missione universale

consegnata dal Risorto alla sua Chiesa. La vostra opera di animazione e

formazione missionaria fa parte dell’anima della cura pastorale, perche la

missio ad gentes costituisce il paradigma di tutta l’azione apostolica della

Chiesa. Siate sempre piu espressione visibile e concreta della comunione di

persone e di mezzi tra le Chiese, che, come vasi comunicanti, vivono la stessa

vocazione e tensione missionaria, e in ogni angolo della terra lavorano per

seminare il Verbo di Verita in tutti i popoli e le culture. Sono certo che

continuerete ad impegnarvi, affinche le Chiese locali assumano, sempre piu

generosamente, la loro parte di responsabilita nella missione universale della

Chiesa.

Vi accompagni in questo servizio la Vergine Santissima, Regina delle

Missioni, e sostenga ogni vostra fatica nel promuovere la coscienza e la col-

laborazione missionaria. Con questo auspicio, che tengo sempre presente nella

mia preghiera, ringrazio voi e tutti quelli che cooperano alla causa dell’evan-

gelizzazione, e di cuore imparto a ciascuno la Benedizione Apostolica.

5Giovanni Paolo II, Lett. enc. Redemptoris missio, 45.

6Paolo VI, Esort. ap. Evangeli nuntiandi, 80.


II

Ad Christifideles apud Sanctuarium in monte Alverniae.*

Cari Frati Minori,

care figlie della Santa Madre Chiara,

cari fratelli e sorelle: il Signore vi dia pace!

Contemplare la Croce di Cristo! Siamo saliti pellegrini presso il Sasso Spicco

della Verna dove « due anni prima della sua morte » 1 san Francesco ebbe

impresse nel suo corpo le piaghe della gloriosa passione di Cristo. Il suo

cammino di discepolo lo aveva portato ad una unione cosı profonda con il

Signore da condividerne anche i segni esteriori del supremo atto di amore

della Croce. Un cammino iniziato a San Damiano davanti al Crocifisso

contemplato con la mente e con il cuore. La continua meditazione della

Croce, in questo luogo santo, e stata via di santificazione per tanti cristiani,

che, durante otto secoli, si sono qui inginocchiati a pregare, nel silenzio e nel

raccoglimento.

La Croce gloriosa di Cristo riassume le sofferenze del mondo, ma e soprat-

tutto segno tangibile dell’amore, misura della bonta di Dio verso l’uomo. In

questo luogo anche noi siamo chiamati a recuperare la dimensione sopranna-

turale della vita, a sollevare gli occhi da cio che e contingente, per tornare ad

affidarci completamente al Signore, con cuore libero e in perfetta letizia,

contemplando il Crocifisso perche ci ferisca con il suo amore.

« Altissimu, onnipotente, bon Signore, Tue so’ le laude, la gloria e l’honore

et omne benedictione ».2 Solo lasciandosi illuminare dalla luce dell’amore di

Dio, l’uomo e la natura intera possono essere riscattati, la bellezza puo final-

mente riflettere lo splendore del volto di Cristo, come la luna riflette il sole.

Sgorgando dalla Croce gloriosa, il Sangue del Crocifisso torna a vivificare le

ossa inaridite dell’Adamo che e in noi, perche ciascuno ritrovi la gioia di

incamminarsi verso la santita, di salire verso l’alto, verso Dio. Da questo

luogo benedetto, mi unisco alla preghiera di tutti i francescani e le france-

scane della terra: «Noi ti adoriamo o Cristo e ti benediciamo qui e in tutte le

* Die 13 Maii 2012.

La tappa prevista a La Verna e stata annullata a causa del maltempo. Si pubblica tuttaviaugualmente, il discorso che era stato preparato dal Santo Padre per l’occasione.

1Celano, Vita Prima, III, 94: FF, 484.

2 Cantico di Frate Sole: FF, 263.


chiese che sono nel mondo, perche con la tua santa croce hai redento il

mondo ».

Rapiti dall’amore di Cristo! Non si sale a La Verna senza lasciarsi guidare

dalla preghiera di san Francesco dell’absorbeat, che recita: «Rapisca, ti prego

o Signore, l’ardente e dolce forza del tuo amore la mente mia da tutte le cose

che sono sotto il cielo, perche io muoia per amore dell’amor tuo, come tu ti sei

degnato di morire per amore dell’amor mio ».3 La contemplazione del Croci-

fisso e opera della mente, ma non riesce a librarsi in alto senza il supporto,

senza la forza dell’amore. In questo stesso luogo, Fra’ Bonaventura da Ba-

gnoregio, insigne figlio di san Francesco, progetto il suo Itinerarium mentis in

Deum indicandoci la via da percorrere per avviarsi verso le vette dove incon-

trare Dio. Questo grande Dottore della Chiesa ci comunica la sua stessa

esperienza, invitandoci alla preghiera. Anzitutto la mente va rivolta alla

Passione del Signore, perche e il sacrificio della Croce che cancella il nostro

peccato, una mancanza che puo essere colmata solo dall’amore di Dio: « Esor-

to il lettore — egli scrive —, prima di tutto al gemito della preghiera per il

Cristo crocifisso, il cui sangue deterge le macchie delle nostre colpe ».4 Ma, per

avere efficacia, la nostra orazione ha bisogno delle lacrime, cioe del coinvol-

gimento interiore, del nostro amore che risponda all’amore di Dio. Ed e poi

necessaria quella admiratio, che san Bonaventura vede negli umili del Van-

gelo, capaci di stupore davanti all’opera salvifica di Cristo. Ed e proprio

l’umilta la porta di ogni virtu. Non e infatti con l’orgoglio intellettuale della

ricerca chiusa in se stessa che e possibile raggiungere Dio, ma con l’umilta,

secondo una celebre espressione di san Bonaventura: « [l’uomo] non creda che

gli basti la lettura senza l’unzione, la speculazione senza la devozione, la

ricerca senza l’ammirazione, la considerazione senza l’esultanza, l’industria

senza la pieta, la scienza senza la carita, l’intelligenza senza l’umilta, lo studio

senza la grazia divina, lo specchio senza la sapienza divinamente ispirata ».5

La contemplazione del Crocifisso ha una straordinaria efficacia, perche ci

fa passare dall’ordine delle cose pensate, all’esperienza vissuta; dalla salvezza

sperata, alla patria beata. San Bonaventura afferma: « Colui che guarda at-

tentamente [il Crocifisso] ... compie con lui la pasqua, cioe il passaggio ».6

Questo e il cuore dell’esperienza della Verna, dell’esperienza che qui fece il

3 Preghiera ‘‘absorbeat’’, 1: FF, 277.4 Itinerarium mentis in Deum, Prol. 4.5 Ibidem.6 Ibid., VII, 2.


Poverello di Assisi. In questo Sacro Monte, san Francesco vive in se stesso la

profonda unita tra sequela, imitatio e conformatio Christi. E cosı dice anche a

noi che non basta dichiararsi cristiani per essere cristiani, e neppure cercare di

compiere le opere del bene. Occorre conformarsi a Gesu, con un lento, pro-

gressivo impegno di trasformazione del proprio essere, a immagine del Signo-

re, perche, per grazia divina, ogni membro del Corpo di Lui, che e la Chiesa,

mostri la necessaria somiglianza con il Capo, Cristo Signore. E anche in

questo cammino si parte — come ci insegnano i maestri medievali sulla scorta

del grande Agostino — dalla conoscenza di se stessi, dall’umilta di guardare

con sincerita nell’intimo di se.

Portare l’amore di Cristo! Quanti pellegrini sono saliti e salgono su questo

Sacro Monte a contemplare l’Amore di Dio crocifisso e lasciarsi rapire da Lui.

Quanti pellegrini sono saliti alla ricerca di Dio, che e la vera ragione per cui la

Chiesa esiste: fare da ponte tra Dio e l’uomo. E qui incontrano anche voi, figli

e figlie di san Francesco. Ricordate sempre che la vita consacrata ha lo

specifico compito di testimoniare, con la parola e con l’esempio di una vita

secondo i consigli evangelici, l’affascinante storia d’amore tra Dio e l’umani-

ta, che attraversa la storia.

Il Medioevo francescano ha lasciato un segno indelebile in questa vostra

Chiesa aretina. I ripetuti passaggi del Poverello d’Assisi e il suo indugiare nel

vostro territorio sono un tesoro prezioso. Unica e fondamentale fu la vicenda

della Verna, per la singolarita delle stimmate impresse nel corpo del serafico

Padre Francesco, ma anche la storia collettiva dei suoi frati e della vostra

gente, che riscopre ancora, presso il Sasso Spicco, la centralita del Cristo nella

vita del credente. Montauto di Anghiari, Le Celle di Cortona e l’Eremo di

Montecasale, e quello di Cerbaiolo, ma anche altri luoghi minori del france-

scanesimo toscano, continuano a segnare l’identita delle Comunita aretina,

cortonese e biturgense.

Tante luci hanno illuminato queste terre, come santa Margherita da Cor-

tona, figura poco nota di penitente francescana, capace di rivivere in se stessa

con straordinaria vivacita il carisma del Poverello d’Assisi, unendo la con-

templazione del Crocifisso con la carita verso gli ultimi. L’amore di Dio e del

prossimo continua ad animare l’opera preziosa dei francescani nella vostra

Comunita ecclesiale. La professione dei consigli evangelici e una via maestra

per vivere la carita di Cristo. In questo luogo benedetto, chiedo al Signore che

continui a mandare operai nella sua vigna e, soprattutto ai giovani, rivolgo il


pressante invito, perche chi e chiamato da Dio risponda con generosita e

abbia il coraggio di donarsi nella vita consacrata e nel sacerdozio ministeriale.

Mi sono fatto pellegrino alla Verna, come Successore di Pietro, e vorrei che

ognuno di noi riascoltasse la domanda di Gesu a Pietro: « Simone, figlio di

Giovanni, mi ami piu di costoro?... Pasci i miei agnelli ».7 E l’amore per Cristo

alla base della vita del Pastore, come pure di quella del consacrato; un amore

che non ha paura dell’impegno e della fatica. Portate questo amore all’uomo

del nostro tempo, spesso chiuso nel proprio individualismo; siate segno del-

l’immensa misericordia di Dio. La pieta sacerdotale insegna ai sacerdoti a

vivere cio che si celebra, spezzare la propria vita per chi incontriamo: nella

condivisione del dolore, nell’attenzione ai problemi, nell’accompagnare il

cammino di fede.

Grazie al Ministro Generale Jose Carballo per le sue parole, all’intera

Famiglia francescana e a tutti voi. Perseverate, come il vostro Santo Padre,

nell’imitazione di Cristo, perche chi vi incontra incontri san Francesco e

incontrando san Francesco incontri il Signore.

7 Gv 21, 15.

Congregatio pro Doctrina Fidei 497

ACTA CONGREGATIONUM

CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI

I

PUBBLICAZIONE DELLE

NORME PER PROCEDERE NEL DISCERNIMENTO

DI PRESUNTE APPARIZIONI E RIVELAZIONI,

EMANATE DALLA SACRA CONGREGAZIONE

PER LA DOTTRINA DELLA FEDE IL 25 FEBBRAIO 1978

PREFAZIONE DELLA CONGREGAZIONE PER LA DOTTRINA DELLA FEDE

1. La Congregazione per la Dottrina della Fede si occupa delle materie

che hanno attinenza con la promozione e la tutela della dottrina della fede e

della morale, ed inoltre e competente per l’esame di altri problemi connessi

con la disciplina della fede, come i casi di pseudo-misticismo, di asserite

apparizioni, di visioni e messaggi attribuiti a origine soprannaturale. In ot-

temperanza a quest’ultimo delicato compito affidato al Dicastero, ormai oltre

trent’anni fa furono preparate Normae de modo procedendi in diudicandis

praesumptis apparitionibus ac revelationibus. Il Documento, deliberato dai

Padri della Sessione Plenaria della Congregazione, fu approvato dal Servo

di Dio Papa Paolo VI il 24 febbraio 1978 e conseguentemente emanato dal

Dicastero il giorno 25 febbraio 1978. A quel tempo le Norme furono inviate

alla conoscenza dei Vescovi, senza darne una pubblicazione ufficiale anche

in considerazione del fatto che esse riguardano in prima persona i Pastori

della Chiesa.

2. Come e noto, con il passare del tempo, il Documento, e stato pubbli-

cato in alcune opere su detta materia, in piu di una lingua, ma senza l’auto-

rizzazione previa di questo Dicastero competente. Oggi bisogna riconoscere


che i principali contenuti di questo importante provvedimento normativo

sono di pubblico dominio. Questa Congregazione per la Dottrina della Fede

ha ritenuto pertanto opportuno pubblicare le suddette Norme, provvedendo

ad una traduzione nelle principali lingue.

3. La attualita della problematica di esperienze legate ai fenomeni so-

prannaturali nella vita e nella missione della Chiesa e stata rilevata anche

recentemente dalla sollecitudine pastorale dei Vescovi radunati nella XII

Assemblea Ordinaria del Sinodo dei Vescovi sulla Parola di Dio nell’ottobre

2008. Tale preoccupazione e stata raccolta dal Santo Padre Benedetto XVI,

inserendola nell’orizzonte globale dell’economia della salvezza, in un impor-

tante passaggio dell’Esortazione Apostolica Post-sinodale Verbum Domini.

Sembra opportuno ricordare qui tale insegnamento del Pontefice, da acco-

gliere come invito a dare conveniente attenzione a quei fenomeni sopranna-

turali, cui si rivolge anche la presente pubblicazione:

« La Chiesa esprime la consapevolezza di trovarsi con Gesu Cristo di fronte

alla Parola definitiva di Dio; egli e “il Primo e l’Ultimo”.1 Egli ha dato alla

creazione e alla storia il suo senso definitivo; per questo siamo chiamati a

vivere il tempo, ad abitare la creazione di Dio dentro questo ritmo escatolo-

gico della Parola; “l’economia cristiana dunque, in quanto e l’Alleanza nuova

e definitiva, non passera mai, e non e da aspettarsi alcun’altra rivelazione

pubblica prima della manifestazione gloriosa del Signore nostro Gesu

Cristo 2 ”.3 Infatti, come hanno ricordato i Padri durante il Sinodo, la

“specificita del cristianesimo si manifesta nell’evento Gesu Cristo, culmine

della Rivelazione, compimento delle promesse di Dio e mediatore dell’incon-

tro tra l’uomo e Dio. Egli ‘che ci ha rivelato Dio’ 4 e la Parola unica e defi-

nitiva consegnata all’umanita”.5 San Giovanni della Croce ha espresso questa

verita in modo mirabile: “Dal momento in cui ci ha donato il Figlio suo, che e

la sua unica e definitiva Parola, ci ha detto tutto in una sola volta in questa

sola Parola e non ha piu nulla da dire ... Infatti quello che un giorno diceva

parzialmente ai profeti, l’ha detto tutto nel suo Figlio, donandoci questo

tutto che e il suo Figlio. Percio chi volesse ancora interrogare il Signore e

1 Ap 1, 17.2 Cfr 1 Tm 6, 14 e Tt 2, 13.3 Dei Verbum, 4.4 Gv 1, 18.5 Propositio 4.


chiedergli visioni o rivelazioni, non solo commetterebbe una stoltezza, ma

offenderebbe Dio, perche non fissa il suo sguardo unicamente in Cristo e va

cercando cose diverse e novita” 6 ».

Tenendo presente quanto sopra, il Santo Padre Benedetto XVI rileva: « Il

Sinodo ha raccomandato di “aiutare i fedeli a distinguere bene la Parola di

Dio dalle rivelazioni private”,7 il cui ruolo “non e quello... di ‘completare’ la

Rivelazione definitiva di Cristo, ma di aiutare a viverla piu pienamente in

una determinata epoca storica”.8 Il valore delle rivelazioni private e essen-

zialmente diverso dall’unica rivelazione pubblica: questa esige la nostra fede;

in essa infatti per mezzo di parole umane e della mediazione della comunita

vivente della Chiesa, Dio stesso parla a noi. Il criterio per la verita di una

rivelazione privata e il suo orientamento a Cristo stesso. Quando essa ci

allontana da Lui, allora essa non viene certamente dallo Spirito Santo, che

ci guida all’interno del Vangelo e non fuori di esso. La rivelazione privata e un

aiuto per questa fede, e si manifesta come credibile proprio perche rimanda

all’unica rivelazione pubblica. Per questo l’approvazione ecclesiastica di una

rivelazione privata indica essenzialmente che il relativo messaggio non con-

tiene nulla che contrasti la fede ed i buoni costumi; e lecito renderlo pubblico,

ed i fedeli sono autorizzati a dare ad esso in forma prudente la loro adesione.

Una rivelazione privata puo introdurre nuovi accenti, fare emergere nuove

forme di pieta o approfondirne di antiche. Essa puo avere un certo carattere

profetico 9 e puo essere un valido aiuto per comprendere e vivere meglio il

Vangelo nell’ora attuale; percio non lo si deve trascurare. E un aiuto, che e

offerto, ma del quale non e obbligatorio fare uso. In ogni caso, deve trattarsi

di un nutrimento della fede, della speranza e della carita, che sono per tutti la

via permanente della salvezza 10 ».11

4. E viva speranza di questa Congregazione che la pubblicazione ufficiale

delle Norme per procedere nel discernimento di presunte apparizioni e rivelazio-

ni potra aiutare l’impegno dei Pastori della Chiesa cattolica nell’esigente

6 Salita al Monte Carmelo, II, 22.7 Propositio 47.8 Catechismo della Chiesa Cattolica, 67.9 Cfr 1 Tess 5, 19-21.10 Cfr Congregazione per la Dottrina della Fede, Il messaggio di Fatima, 26 giugno 2000:

Ench. Vat. 19, n. 974-1021.11 Esortazione Apostolica Post-sinodale Verbum Domini sulla Parola di Dio nella vita e nella

missione della Chiesa, 30 settembre 2010, n. 14: AAS 102 (2010) 695-696. Al riguardo si vedano

anche i passi del Catechismo della Chiesa Cattolica dedicati al tema (cfr nn. 66-67).

compito di discernimento delle presunte apparizioni e rivelazioni, messaggi e

locuzioni o, piu in generale, fenomeni straordinari o di presunta origine so-

prannaturale. Nel contempo si auspica che il testo possa essere utile anche ai

teologi ed agli esperti in questo ambito dell’esperienza viva della Chiesa, che

oggi ha una certa importanza e necessita di una riflessione sempre piu ap-

profondita.

Citta del Vaticano, 14 dicembre 2011, memoria liturgica di San Giovanni

della Croce.

William Cardinale Levada

Prefetto

e Luis F. Ladaria, S. I.

Arcivescovo tit. di Thibica

Segretario

SACRA CONGREGATIO

PRO DOCTRINA FIDEI

NORMAE DE MODO PROCEDENDI IN DIIUDICANDIS

PRAESUMPTIS APPARITIONIBUS AC REVELATIONIBUS

NOTA PRAEVIA

De origine necnon charactere harum normarum

In Congregatione Plenaria Annuali mense Novembri 1974 habita, Patres

huius S. Congregationis examinaverunt problemata e praesumptis apparitio-

nibus necnon revelationibus cum eis frequenter connexis provenientia, et ad

sequentes devenerunt conclusiones:

1. Hodie magis quam tempore praeterito ope mediorum informationis

(«mass media ») notitiae de his apparitionibus celeriter diffunduntur inter


Sacra Congregatio pro Doctrina Fidei 501

fideles; praeterea facilitas mutationis locorum frequentiores peregrinationes

fovet, ita ut Auctoritas ecclesiastica de hac re cito decernere debeat.

2. Altera ex parte, ob modum cogitandi tempori hodierno proprium nec-

non ob exigentias scientiae et indaginis criticae, difficilius ac fere impossibile

evadit ut cum debita celeritate feratur id iudicium, quo in praeterito conclu-

debantur inquisitiones hac in re (« constat de supernaturalitate, non constat de

supernaturalitate ») et Ordinariis possibilitas praebebatur permittendi vel

prohibendi cultum publicum aliasve formas devotionis fidelium.

Quibus de causis, ut devotio fidelium, occasione factorum huius generis,

plena servata communione cum Ecclesia sese manifestare possit, atque

fructus ferre, e quibus ipsa Ecclesia in futuro veram naturam factorum

dignoscere queat, Patres existimaverunt sequentem praxim hac in materia

promovendam esse.

Cum certior facta fuerit Auctoritas ecclesiastica de aliqua praesumpta

apparitione vel revelatione, erit ipsius munus:

a) in primis iudicare de facto iuxta Criteria positiva et negativa; 1

b) deinde, si hoc examen favorabilem exitum habuerit, permittere

aliquas manifestationes publicas cultus vel devotionis simulque super eas

magna cum prudentia invigilare (quod aequivalet formulae « pro nunc nihil

obstare »);

c) denique sub luce temporis elapsi et experientiae (speciatim ubertatis

fructuum spiritualium e nova devotione provenientium), si casus ferat,

iudicium de veritate et supernaturalitate ferre.

I. Criteria ad iudicandum, saltem cum probabilitate,

de charactere praesumptarum apparitionum vel revelationum

A) Criteria positiva:

a) Certitudo moralis vel saltem magna probabilitas de existentia facti,

ope gravis indagationis acquisita,

b) Circumstantiae particulares existentiam et naturam facti respicientes,

id est:

1. qualitates personales subiecti vel subiectorum (praesertim aequili-

brium psychicum, honestas et rectitudo vitae moralis, sinceritas et docilitas

1 Cfr infra, n. I.


habitualis erga auctoritatem ecclesiasticam, capacitas ad regimen normale

vitae fidei redeundi, etc.);

2. ad revelationem quod attinet, doctrina theologica et spiritualis vera

et ab errore immunis;

3. sana devotio et fructus spirituales uberes et constantes (v. g. spiritus

orationis, conversiones, testimonia caritatis, etc.).

B) Criteria negativa:

a) Error manifestus circa factum.

b) Errores doctrinales qui Ipsi Deo vel B. M. V. vel alicui Sancto sese

manifestanti attribuuntur habita tamen ratione possibilitatis pro subiecto

addendi — etiam inconscio modo — revelationi vere supernaturali elementa

mere humana, immo aliquem errorem in ordine naturali.2

c) Evidens quaestus lucri cum ipso facto arcte connexus.

d) Actus graviter immorales tempore vel occasione ipsius facti a subiecto

necnon ab eius asseclis commissi.

e) Morbi psychici vel tendentiae psychopaticae in subiecto, quae in ipsum

factum praesumptum supernaturale influxum certo exercuerunt, vel

psychosis aut hysterismus collectivus, aliave eiusdem generis.

Animadvertendum est haec Criteria, sive positiva sive negativa, indica-

tiva non autem taxativa esse, et cumulative seu cum aliqua ad invicem

convergentia adhibenda esse.

II. De modo sese gerendi competentis Auctoritatis ecclesiasticae

1. Cum occasione facti praesumpti supernaturalis, cultus vel aliqua

devotio ex parte fidelium quasi sponte incipiat, ecclesiasticae Auctoritati

competenti grave munus incumbit sine mora sese informandi atque

diligenter invigilandi.

2. Fidelibus legitime petentibus (id est in communione cum Pastoribus

atque spiritu sectario non impulsis), intervenire potest Auctoritas ecclesias-

tica competens ad permittendas et promovendas aliquas formas cultus et

devotionis, si iuxta Criteria, de quibus supra, nihil eas impediat. Cavendum

2 Cfr S. Ignatius, Exercit. n. 336.

Sacra Congregatio pro Doctrina Fidei 503

tamen est ne fideles hanc agendi rationem ut approbationem supernaturali-

tatis facti ex parte Ecclesiae habeant.3

3. Ratione sui muneris doctrinalis et pastoralis, Auctoritas competens

motu proprio intervenire potest immo et debet in gravibus circumstantiis,

exempli gratia ad abusus in exercitio cultus et devotionis corrigendos vel

praecavendos, ad doctrinas erroneas damnandas, ad pericula falsi vel indecori

mysticismi vitanda, etc.

4. In casibus dubiis, qui bonum Ecclesiae in discrimen minime ponunt,

Auctoritas ecclesiastica competens ab omni iudicio et actione directa sese

abstineat (etenim evenire etiam potest ut, lapsu temporis, factum sic dictum

supernaturale in oblivionem veniat); attamen invigilare ne desinat, ita ut, si

necesse fuerit, prompte ac prudenter intervenire possit.

III. De Auctoritate ad interveniendum competenti

1. Officium invigilandi vel interveniendi praeprimis competit Ordinario

loci.

2. Conferentia Episcopalis regionalis vel nationalis intervenire potest:

a) si Ordinarius loci, postquam suam egerit partem, ad ipsam recurrat

ad tutius rem diiudicandam;

b) si res ad ambitum nationalem aut regionalem iam pertineat, semper

tamen praevio consensu Ordinarii loci.

3. Sedes Apostolica intervenire potest, petente sive ipso Ordinario, sive

coetu qualificato fidelium, aut etiam directe ratione iurisdictionis universalis

Summi Pontificis.4

IV. De interventu S. Congregationis pro Doctrina Fidei

1. a) Interventum S. Congregationis petere potest vel Ordinarius,

postquam tamen ipse suam egerit partem, vel coetus qualificatus fidelium.

In hoc altero casu cavendum est ne recursus ad S. Congregationem ob

suspectas rationes fiat (cuiusmodi est v. g. cogere Ordinarium ad suas

legitimas decisiones mutandas, confirmare aliquem coetum sectarium, etc.).

3 Cfr Nota praevia, sub c.4 Cfr infra, n. IV.


b) S. Congregationi proprium est motu proprio intervenire in casibus

gravioribus, praesertim si res largiorem partem Ecclesiae afficiat, consulto

semper Ordinario et, si casus ferat, etiam Conferentia episcopali.

2. S. Congregationis erit vel de agendi ratione Ordinarii decernere eam-

que approbare vel, quatenus possibile erit et conveniet, de re novum examen

a studio per Ordinarium peracto distinctum instituere, sive per se ipsam sive

per Commissionem specialem.

Praesentes Normae in Congregatione Plenaria huius S. Congregationis

deliberatae, a Summo Pontifice P.P. Paulo VI, f.r., die 24 februarii 1978,

approbatae sunt.

Romae, ex aedibus S. Congregationis pro Doctrina Fidei, die 25 februarii

1978.

Franciscus Card. Sˇeper

Praefectus

e Hieronymus Hamer, O.P.

Secretarius


II

NOTIFICATION ON THE BOOK

JUST LOVE. A FRAMEWORK FOR CHRISTIAN

SEXUAL ETHICS

BY SR. MARGARET A. FARLEY, R.S.M.

Introduction

Having completed an initial examination of the book Just Love. A Frame-

work for Christian Sexual Ethics (New York: Continuum, 2006) by Sr.

Margaret A. Farley, R.S.M., the Congregation for the Doctrine of the Faith

wrote to the author on March 29, 2010, through the good offices of Sr. Mary

Waskowiak — the then President of the Sisters of Mercy of the Americas —

enclosing a preliminary evaluation of the book and indicating the doctrinal

problems present in the text. The response of Sr. Farley, dated October 28,

2010, did not clarify these problems in a satisfactory manner. Because the

matter concerned doctrinal errors present in a book whose publication has

been a cause of confusion among the faithful, the Congregation decided

to undertake an examination following the procedure for “Examination in

cases of urgency” contained in the Congregation’s Regulations for Doctrinal

Examinations (Cfr Chap. IV, art. 23-27).

Following an evaluation by a Commission of experts (Cfr art. 24), the

Ordinary Session of the Congregation confirmed on June 8, 2011, that the

above-mentioned book contained erroneous propositions, the dissemination

of which risks grave harm to the faithful. On July 5, 2011, a letter was sent to

Sr. Waskowiak containing a list of these erroneous propositions and asking

her to invite Sr. Farley to correct the unacceptable theses contained in her

book (Cfr art. 25-26).

On October 3, 2011, Sr. Patricia McDermott, who in the meantime had

succeeded Sr. Mary Waskowiak as President of the Sisters of Mercy of the

Americas, forwarded to the Congregation — in accordance with art. 27 of

the above cited Regulations — the response of Sr. Farley, together with her

own opinion and that of Sr. Waskowiak. This response, having been exam-

ined by the Commission of experts, was submitted to the Ordinary Session

for judgement on December 14, 2011. On this occasion, the Members of


the Congregation, considering that Sr. Farley’s response did not adequately

clarify the grave problems contained in her book, decided to proceed with the

publication of this Notification.

1. General problems

The author does not present a correct understanding of the role of the

Church’s Magisterium as the teaching authority of the Bishops united with

the Successor of Peter, which guides the Church’s ever deeper understanding

of the Word of God as found in Holy Scripture and handed on faithfully in

the Church’s living tradition. In addressing various moral issues, Sr. Farley

either ignores the constant teaching of the Magisterium or, where it is occa-

sionally mentioned, treats it as one opinion among others. Such an attitude is

in no way justified, even within the ecumenical perspective that she wishes to

promote. Sr. Farley also manifests a defective understanding of the objective

nature of the natural moral law, choosing instead to argue on the basis of

conclusions selected from certain philosophical currents or from her

own understanding of “contemporary experience”. This approach is not

consistent with authentic Catholic theology.

2. Specific problems

Among the many errors and ambiguities of this book are its positions on

masturbation, homosexual acts, homosexual unions, the indissolubility of

marriage and the problem of divorce and remarriage.

Masturbation

Sr. Farley writes: “Masturbation... usually does not raise any moral ques-

tions at all. ... It is surely the case that many women... have found great good

in self-pleasuring — perhaps especially in the discovery of their own possibi-

lities for pleasure — something many had not experienced or even known

about in their ordinary sexual relations with husbands or lovers. In this way,

it could be said that masturbation actually serves relationships rather than

hindering them. My final observation is, then, that the norms of justice as I

have presented them would seem to apply to the choice of sexual self-plea-

suring only insofar as this activity may help or harm, only insofar as it


supports or limits, well-being and liberty of spirit. This remains largely an

empirical question, not a moral one” (P. 236).

This statement does not conform to Catholic teaching: “Both the Magis-

terium of the Church, in the course of a constant tradition, and the moral

sense of the faithful have been in no doubt and have firmly maintained that

masturbation is an intrinsically and gravely disordered action. The deliberate

use of the sexual faculty, for whatever reason, outside of marriage is essen-

tially contrary to its purpose. For here sexual pleasure is sought outside of

the sexual relationship which is demanded by the moral order and in which

the total meaning of mutual self-giving and human procreation in the context

of true love is achieved. To form an equitable judgment about the subject’s

moral responsibility and to guide pastoral action, one must take into account

the affective immaturity, force of acquired habit, conditions of anxiety, or

other psychological or social factors that lessen or even extenuate moral

culpability”.1

Homosexual acts

Sr. Farley writes: “My own view... is that same-sex relationships and

activities can be justified according to the same sexual ethic as heterosexual

relationships and activities. Therefore, same-sex oriented persons as well as

their activities can and should be respected whether or not they have a choice

to be otherwise” (P. 295).

This opinion is not acceptable. The Catholic Church, in fact, distinguishes

between persons with homosexual tendencies and homosexual acts. Concern-

ing persons with homosexual tendencies, the Catechism of the Catholic Church

teaches that “they must be accepted with respect, compassion, and sensitiv-

ity. Every sign of unjust discrimination in their regard should be avoided”.2

Concerning homosexual acts, however, the Catechism affirms: “Basing itself

on Sacred Scripture, which presents homosexual acts as acts of grave deprav-

ity, tradition has always declared that homosexual acts are intrinsically dis-

ordered. They are contrary to the natural law. They close the sexual act to

1 Catechism of the Catholic Church, n. 2352; cfr Congregation for the Doctrine of the

Faith, Declaration Persona humana on Certain Questions Concerning Sexual Ethics (December

29, 1975), n. 9: AAS 68 (1976), 85-87.2 Catechism of the Catholic Church, n. 2358.


the gift of life. They do not proceed from a genuine affective and sexual

complementarity. Under no circumstances can they be approved”.3

Homosexual unions

Sr. Farley writes: “Legislation for nondiscrimination against homosex-

uals, but also for domestic partnerships, civil unions, and gay marriage,

can also be important in transforming the hatred, rejection, and stigmatiza-

tion of gays and lesbians that is still being reinforced by teachings of

‘unnatural’ sex, disordered desire, and dangerous love. ... Presently one

of the most urgent issues before the U.S. public is marriage for same-sex

partners — that is, the granting of social recognition and legal standing

to unions between lesbians and gays comparable to unions between hetero-

sexuals” (P. 293).

This position is opposed to the teaching of the Magisterium: “The Church

teaches that the respect for homosexual persons cannot lead in any way to

approval of homosexual behavior or to legal recognition of homosexual un-

ions. The common good requires that laws recognize, promote and protect

marriage as the basis of the family, the primary unit of society. Legal recog-

nition of homosexual unions or placing them on the same level as marriage

would mean not only the approval of deviant behavior, with the consequence

of making it a model in present-day society, but would also obscure basic

values which belong to the common inheritance of humanity. The Church

cannot fail to defend these values, for the good of men and women and for the

good of society itself”.4 “The principles of respect and non-discrimination

cannot be invoked to support legal recognition of homosexual unions. Differ-

entiating between persons or refusing social recognition or benefits is unac-

ceptable only when it is contrary to justice. The denial of the social and legal

status of marriage to forms of cohabitation that are not and cannot be

marital is not opposed to justice; on the contrary, justice requires it”.5

3 Catechism of the Catholic Church, n. 2357; cfr Gn 19:1-29; Rm 1:24-27; I Cor 6:10; 1 Tm 1:10;

Congregation for the Doctrine of the Faith, Declaration Persona humana, n. 8: AAS 68 (1976),

84-85; Id., Letter Homosexualitatis problema on the Pastoral Care of Homosexual Persons

(October 1, 1986): AAS 70 (1987), 543-554.4Congregation for the Doctrine of the Faith, Considerations regarding proposals to give

legal recognition to unions between homosexual persons (June 3, 2003), n. 11: AAS 96 (2004), 48.5 Ibid., n. 8: AAS 96 (2004), 46-47.


Indissolubility of marriage

Sr. Farley writes: “My own position is that a marriage commitment is

subject to release on the same ultimate grounds that any extremely serious,

nearly unconditional, permanent commitment may cease to bind. This im-

plies that there can indeed be situations in which too much has changed —

one or both partners have changed, the relationship has changed, the original

reason for commitment seems altogether gone. The point of a permanent

commitment, of course, is to bind those who make it in spite of any changes

that may come. But can it always hold? Can it hold absolutely, in the face of

radical and unexpected change? My answer: sometimes it cannot. Sometimes

the obligation must be released, and the commitment can be justifiably

changed” (Pp. 304-305).

This opinion is in contradiction to Catholic teaching on the indissolubility

of marriage: “By its very nature conjugal love requires the inviolable fidelity

of the spouses. This is the consequence of the gift of themselves which they

make to each other. Love seeks to be definitive; it cannot be an arrangement

‘until further notice’. The intimate union of marriage, as a mutual giving of

two persons, and the good of the children, demand total fidelity from the

spouses and require an unbreakable union between them. The deepest reason

is found in the fidelity of God to his covenant, in that of Christ to his Church.

Through the sacrament of Matrimony the spouses are enabled to represent

this fidelity and witness to it. Through the sacrament, the indissolubility of

marriage receives a new and deeper meaning. The Lord Jesus insisted on the

original intention of the Creator who willed that marriage be indissoluble. He

abrogates the accommodations that had slipped into the old Law. Between

the baptized, a ratified and consummated marriage cannot be dissolved by

any human power or for any reason other than death”.6

Divorce and remarriage

Sr. Farley writes: “If the marriage resulted in children, former spouses

will be held together for years, perhaps a lifetime, in the ongoing project of

6 Catechism of the Catholic Church, nn. 1646-1647, 2382; cfr Mt 5:31-32; 19:3-9; Mk 10:9; Lk

16:18; 1 Cor 7:10-11; Second Ecumenical Vatican Council, Pastoral Constitution Gaudium et spes

on the Church in the Modern World, nn. 48-49; Code of Canon Law, can. 1141; John Paul II,

Apostolic Exhortation Familiaris consortio on the Role of the Christian Family in the Modern

World (November 22, 1981), n. 13: AAS 74 (1982), 93-96.


parenting. In any case, the lives of two persons once married to one another

are forever qualified by the experience of that marriage. The depth of what

remains admits of degrees, but something remains. But does what remains

disallow a second marriage? My own view is that it does not. Whatever

ongoing obligation a residual bond entails, it need not include a prohibition

of remarriage — any more than the ongoing union between spouses after one

of them has died prohibits a second marriage on the part of the one who

still lives” (P. 310).

This view contradicts Catholic teaching that excludes the possibility of

remarriage after divorce: “Today there are numerous Catholics in many

countries who have recourse to civil divorce and contract new civil unions.

In fidelity to the words of Jesus Christ — ‘Whoever divorces his wife and

marries another, commits adultery against her; and if she divorces her hus-

band and marries another, she commits adultery’ (Mk 10:11-12) —, the

Church maintains that a new union cannot be recognized as valid, if the first

marriage was. If the divorced are remarried civilly, they find themselves in a

situation that objectively contravenes God’s law. Consequently, they cannot

receive Eucharistic communion as long as this situation persists. For the

same reason, they cannot exercise certain ecclesial responsibilities. Reconci-

liation through the sacrament of Penance can be granted only to those who

have repented for having violated the sign of the covenant and of fidelity to

Christ, and who are committed to living in complete continence”.7

Conclusion

With this Notification, the Congregation for the Doctrine of the Faith

expresses profound regret that a member of an Institute of Consecrated Life,

Sr. Margaret A. Farley, R.S.M., affirms positions that are in direct contra-

diction with Catholic teaching in the field of sexual morality. The Congrega-

tion warns the faithful that her book Just Love. A Framework for Christian

Sexual Ethics is not in conformity with the teaching of the Church. Conse-

quently it cannot be used as a valid expression of Catholic teaching, either in

counseling and formation, or in ecumenical and interreligious dialogue.

Furthermore the Congregation wishes to encourage theologians to pursue

7 Catechism of the Catholic Church, n. 1650; cfr John Paul II, Apostolic Exhortation Fami-

liaris consortio, n. 84: AAS 74 (1982), 184-186; Congregation for the Doctrine of the Faith,

Letter Annus Internationalis Familiae Concerning the Reception of Holy Communion by the

Divorced and Remarried Members of the Faithful (September 14, 1994): AAS 86 (1994), 974-979.


the task of studying and teaching moral theology in full concord with the

principles of Catholic doctrine.

The Sovereign Pontiff Benedict XVI, in the Audience granted to the undersi-

gned Cardinal Prefect on March 16, 2012, approved the present Notification,

adopted in the Ordinary Session of this Congregation on March 14, 2012, and

ordered its publication.

Rome, from the Offices of the Congregation for the Doctrine of the Faith,

March 30, 2012.

William Cardinal Levada

Prefect

e Luis F. Ladaria, S. I.

Titular Archbishop of Thibica

Secretary


CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM

VALENTINA

Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Faustini Perez-Manglano Magro,

Alumni ac Postulantis Societatis Mariae (1946-1963)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

« Scripsi vobis, adulescentes: Fortes estis, et verbum Dei in vobis manet »

(1 Io 2, 14).

Haec beati Ioannis apostoli verba adhuc hodierno die multorum in animis

iuvenum vigent, « qui spes sunt Ecclesiae » (Conc. Oec. Vat. II, Declaratio de

educatione christiana Gravissimum educationis, n. 2) et « ad perfectionem

sanctitatis qua Pater ipse perfectus est, sua quisque via, a Domino vocantur »

(Ib., Constitutio dogmatica de Ecclesia Lumen gentium, n. 11). Inter quos

eminet Servus Dei Faustinus Perez-Manglano Magro, qui e vita concessit

paulo antequam Patres Sacrosancti Oecumenici Concilii Vaticani II declara-

tiones illas promulgarent, dum ultima pia sua exercitia spiritualia peragebat,

bimestre ante mortem, scribens: « Sanctitas est Deum diligere: quod autem

cum Maria valde expedit ».

Servus Dei Valentiae in Hispania die 4 mensis Augusti anno 1946 natus

est et die 25 ad sacramentum Baptismatis ductus est in ecclesiae paroeciali

Sancti Stephani protomartyris. Parentes Faustinus et Maria ab Incarnatione

more christiano educaverunt eum. Primam puerilem institutionem in Colle-

gio Lauretano Sororum a Sacra Familia recepit; inde Valentiae Collegium

Dominae Nostrae a Columna ingressus est, quod religiosi Societatis Mariae

dirigebant. Lucenti, ubi mater eius orta erat, Christum primum communica-

vit; deinde sacramentum Confirmationis apud Collegium Marianistarum

suscepit. Hoc tempore coram Beata Maria Virgine pietatis causa eam corona

mariali cotidie prosequi spopondit, quod totam per vitam perfideliter explens

profundam atque intimam consuetudinem cum Iesu et Maria est expertus.

Prae oculis omnium ordinaria iuvenis coaetanei conversatio vita eius vi-

debatur: propense ad maiora studebat, corporis exercitationes amabat, sicut

et excursiones per montes et natationes, aulas cinematographicas et fabulas.

Congregatio de Causis Sanctorum 513

Prout fieri poterat, Eucharistiam sumebat et amorem Mariae adeo colebat,

ut Congregationi Marianistae se sociaret et spirituale propositum omni bono

iugiter consentiendi sibi imponeret.

Quapropter, mense Octobri anni 1959, dum pia spiritualia exercitia

explebat, divina vocatione ad vitam religiosam inter Marianistas agendam

percepta, dominicae quoque voluntati benigne consensit, quam paulatim

perficiens tamquam verum Virginis donum habuit, dicens: « Praemium

omnibus bonis huius mundi praestantissimum, quod Maria ob diutinam

fidelitatem in sancto Rosario benigne concessit ».

Propositum suipsius Deo oblationis in servitium proximi vitae eius

spirituali valde profuit: fervore enim missionum emicuit et omnes socii

unanimiter sedulitatem eius oblivionemque sui pro aliorum bono dilauda-

verunt, inter quos notandum est auxilium praestitum iuveni cuidam

coaetaneo, qui difficillimis in adiunctis versabatur.

Mense Februario anni 1961, infausta diagnosis ei edicta est morbi nomine

«Hodgkin » seu tumoris gangliorum lymphaticorum, cui animi fortitudine

restitit. Remedia medicorum primum ita aliquantulum profuerunt, ut iuve-

nis Servus Dei omnibus fere lectionibus scholastici anni adesse valuerit. La-

purdum una cum infirmis Nosocomii Valentini felicissimus peregrinatus est.

Numquam questus est: « Si alios — aiebat — nunc magis quam me pati

cogitem, queri mihi non licere intellego ». Ceterum iam inde ab infantia inti-

mam ad Passionis Domini contemplationem ostenderat propensionem, cuius

imago eum valde corroborabat; numquam subrisio etiam inter gravissima

defuit illi, sicut multi obtestabantur dicentes: «Nihil passionis eius videbatur,

cum omnia subridens velaret ».

Mense Ianuario anni 1963 impotentiam suam coram morbo medici agno-

verunt. Moderator spiritualis eum de proximo exitu vitae admonuit, quem

Faustinus summa cum aequitate animi audivit, laetus sacramentum unctio-

nis infirmorum recipiens et ad sanctae Communionis unum solacium omni

sollicitudine recurrens. Die dominica 3 mensis Martii anno 1963, Eucharistia

percepta, moderator spiritualis varia commisit ei munera in caelis adimplen-

da, inter quae infelicium parentum consolationem atque auxilium iuvenibus

sacerdotali vel religiosa vocatione suffultis suppeditandum. Quae vero se

expleturum esse mira simplicitate respondit. Patiens, nummum cum effigie

Virginis in manibus astringens, dicebat: «Valde mihi prodest! ». Et semihora

ante mediam noctem eiusdem diei inter brachia matris animam Deo reddidit.

Eius sanctitatis fama confestim increvit, amicis et sociis scholae adiuvan-

tibus. Archiepiscopus Valentinus numquam dubitavit, quin eum cum sancto


Dominico Savio compararet et orationem ad intercessionem eius postulan-

dam approbavit. Narratio vitae et conversationis, quarum hodie versiones in

decem linguas exstant, magnum erga operam eius adeo sevit favorem, ut

iuvenes senesque plurimi ad evangelica praecepta per has lectiones magis

inflammatos se sentirent, aliique Servi Dei exemplum valde ipsorum voca-

tioni profecisse affirmarent.

Ob Servi Dei sanctitatis famam, Causa Beatificationis et Canonizationis

apud Curiam Archiepiscopalem Valentinam inita est per celebrationem In-

quisitionis dioecesanae a die 17 mensis Octobris anno 1986 ad diem 14 mensis

Decembris anno 1990, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de

Causis Sanctorum die 4 mensis Octobris anno 1991 probatae sunt. Positione

confecta, die 27 mensis Novembris anno 2009 in Congressu Peculiari Consul-

torum Theologorum prospero cum exitu disceptatum est, iuxta consuetudi-

nem, an Servus Dei more heroum virtutes christianas exercuisset.

Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 14 mensis Decem-

bris anno 2010, audita relatione Excellentissimi ac Reverendissimi Domini

Edmundi Farhat, Archiepiscopi titularis Bybliensis, Causae Ponentis, profes-

si sunt Servum Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum

heroum exercuisse.

Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI

per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua

vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno

die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum

in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia,

Temperantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servi Dei Faustini

Perez-Manglano Magro, Alumni et Postulantis Societatis Mariae, in casu et ad

effectum de quo agitur.

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis

Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 14 mensis Ianuarii A.D. 2011.

Angelus Card. Amato, S.D.B.

Praefectus

L. e S.

e Marcellus BartolucciArchiep. tit. el. Mevaniensis, a Secretis


CAMPANIENSIS in BRASILIA

Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Franciscae de Paula de Jesus

v. dictae «Nha Chica », Christifidelis Laicae (1808-1895)


« Confiteor tibi, Pater, Domine caeli et terrae, quod abscondisti haec a

sapientibus et prudentibus et revelasti ea parvulis » (Lc 10, 21).

Famula Dei Francisca de Paula de Jesus, v. d. Nha Chica seu amita

Francisca, anno 1808 in urbe Sancto Ioanne a Rege nata est in Fodinis

Generalibus in Brasilia, filia naturalis alicuius servae. Puella, a matre preces

et religionis praecepta didicit; sed, cum mulier et serva esset, nullam scholas-

ticam educationem accipere potuit. Adulescens, a captivitate liberata, una

cum matre et fratre Theotonio ad urbem v.d. Baependi, quae illo tempore

pleno progressu gaudebat, se contulit, ubi, paucos post menses, parentibus

orbata est. Mater moriens ad solitariam vitam gerendam ei commendaverat,

quo melius et caritatem adhiberet et fidem christianam servaret: ita, cum

multas rogationes connubii reciperet, Francisca eas reiecit, putans se aliam

expleturam esse missionem. In parva domo sola vivere apud vicum Baependi

permansit, ut, pauper inter pauperes, se precationi miserorumque curae tra-

deret. Sedulitas erga Deum eam impulit ad coetus cotidianae vel hebdoma-

dalis precationis constituendos inter loci gentes, ad cenam octavo quoque die

pauperibus offerendam, ad stipes egenis largiendas. Mox humillima « paupe-

rum mater », uti vocabatur, facta est, parata ad excipiendos omnes eam

appropinquantes, ut peterent preces, consilia et solacium. Sola fides duxit

eam ad locupletem et expeditam vitam deponendam pro bono fratrum. Illa

vera lucerna posita in candelabro facta est: etenim, cum olim serva et a servis

orta esset, apud se gentes omnis generis et politicae inclinationis attraxit,

quae illam Dei mulierem videbant fide caritateque plenam. Domus eius per

septuaginta quinque annos fuit frequentata ab humilibus et a consiliariis

imperii, a pueris et a claris peritis, a pauperibus et a divitibus, qui veniebant

non modo e Fodinis Generalibus et ab urbe capite tunc temporis Sancti

Sebastiani Fluminis Ianuarii. Cives multi, qui ad proximas thermas vici

Caxambu se conferebant, illam domum visitabant, primum curiositate

ducti, deinde semper magis persuasi ut aures praeberent consiliis eius. Et


illa, magna cum simplicitate, omnibus respondebat, ut quondam dixerat:

« Expleo id quod mihi Beata Virgo Maria dicit et nihil magis », candide adiun-

gens: « Ego precor et Beata Virgo Maria audit me et respondet mihi » vel

« Spiritus dat mihi consilium ».

Frater eius, mortuus anno 1862, illam omnium bonorum suorum heredem

designavit. Copiosa illa hereditate Serva Dei beneficas operas auxit, inter

quas aedificationem parvae ecclesiae Immaculatae Conceptioni dicatae,

quam Beata Virgine inspirante efficere voluit, tanti incepti participes faciens

omnes qui eam frequentabant.

Die 8 mensis Iulii anno 1888 necessitatem percepit se omnibus bonis

exuendi quae uti heres possidebat, dictans testamentum in quo bona sua

Paroeciae reliquit et sollicite curavit ut monitum daret de omnibus quae

vendenda et largienda pauperibus essent.

Spiritualitas Servae Dei maxime evangelica virtute emicuit, quoniam

solum amori Dei et proximi est innisa, qui provenit ex simplici natura eius,

sine ulla docta aut speculativa indole.

Nha Chica die 12 mensis Iunii anno 1895, meritis ornata, mortua est.

Corpus eius in ecclesia matre vici Baependi occurrentibus per quattuor dies

expositum est, nullum signum dissolutionis ostendens: sic plurimis fidelibus

concessum est ut ultimam salutationem ei facerent. Deinde in aedicula ab illa

aedificata corpus sepultum est.

Causa, ad eam in Sanctorum numerum referendam, instructa est ob

sanctitatis continuam et crescentem famam: Inquisitio dioecesana a die 10

mensis Octobris anno 1993 ad diem 31 mensis Maii anno 1995 apud Curiam

Episcopalem Campaniensem in Brasilia instituta est, inde anno 1998 oppor-

tunum addere reputatum est Instructoriam Suppletivam, quarum validitas

et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum Decreto diei 12 mensis

Martii anno 1999 probatae sunt. Cum Causa antiqua esset, Positio primum in

Congressu Consultorum Historicorum disputata est die 30 mensis Octobris

anno 2001 et inde die 8 mensis Iunii anno 2010 in Congressu Peculiari

Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordi-

naria diei 11 mensis Ianuarii anno 2011, audita relatione Causae Ponentis,

Exc.mi D.ni Laurentii Chiarinelli, Episcopi emeriti Viterbiensis, professi

sunt Servam Dei virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu

heroico coluisse.


per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,



die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in

Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-

rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Franciscae de

Paula de Jesus (v.d. « Nha Chica »), Christifidelis Laicae, in casu et ad effectum

de quo agitur.





Praefectus

L. e S.

e Marcellus Bartolucci

Archiep. el. tit. Mevaniensis, a Secretis

VRHBOSNENSIS

Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servarum Dei Mariae Iuliae Ivanisevic

et IV Sociarum, Congregationis Filiarum a Caritate Divina ({ 15-23.XII.1941)

DECRETUM SUPER MARTYRIO

« Quis nos separabit a caritate Christi? Tribulatio an angustia an perse-

cutio an fames an nuditas an periculum an gladius? Sed in his omnibus

supervincimus per eum, qui dilexit nos » (Rom 8, 35. 37).

His Pauli apostoli verbis perspicue ostenditur martyrium Servarum Dei

sororis Mariae Iuliae Ivanisevic eiusque quattuor sociarum, quae Martyres

Drinenses appellantur: persecutionem, enim, subierunt propter immanem

doctrinam antireligiosam cetnicorum atque, testimonium de Christo ac de

propria consecratione perhibentes, sanguinem effuderunt. Rerum contextus

in quo illae vitam gesserunt — primo nempe dimidio XX saeculi — impla-

cabili notatus est odio adversus fidem, quod gentes Bosniae Orientalis affecit.


Peculiarem in modum pertinacia in sacerdotes, personas consecratas et sacra

aedificia atrociter intulit.

Servae Dei pertinebant ad Congregationem Filiarum a Caritate Divina et

ad Provinciam ‘‘Divinae Providentiae’’, cuius sedes tunc Vrhbosnae posita

erat. Earum caritatis opera omnibus incolis illius regionis notissima erant:

praesertim magni aestimabatur servitium gratuitum et pauperibus cuiuslibet

ordinis ac religiosae fidei deditum, ita ut earum conventus, in vico Pale

exstans, ‘‘Hospitium Pauperum’’ appellaretur. Hac in sede soror Maria Iulia

eiusque quattuor consorores miram egerunt vitam, oratione suffultam et

operibus beneficentiae confirmatam. Earum opus in oecumenica pastoralique

re necnon in caritatis exercitio usque ad diem sequestrationis perduravit.

Belli et persecutionis non obstantibus periculis, illae minime se retraxerunt,

sed in fide tuenda et in votis servandis constantes perstiterunt. Haec enim

constantia veluti Servarum Dei anticipatio exstitit ad martyrium amplec-

tendum.

Postmeridianis horis diei 11 mensis Decembris anno 1941, quidam cetnici

in conventum irruperunt, illum vastantes et incendio delentes; deinde

comprehenderunt quinque sorores, coactas ad iter longum sex et sexaginta

chilometra super nivem percurrendum. Senior ex illis, soror Berchmana, in

oppido Sjetlina consistere debuit, dum ceterae in pagum Garazde pervene-

runt. Hic enim, ad stativa castra translatae, omne genus contumeliis vexatae

sunt et minationibus, quas in spe et aequo animo sustinuerunt, optantes

propriam dignitatem et votum castitatis magis quam libertatem et vitam

tueri. Sica necatae sunt die 15 mensis Decembris anno 1941; altera vero

aliquot post dies interfecta est.

Harum Servarum Dei, quae coniunctae cum Domino crucifixo sanguinem

effuderunt, biographicam descriptionem breviter exhibemus.

Serva Dei soror Maria Iulia Ivanisevic, moderatrix communitatis loci Pale,

nata est in oppido Godinjak, apud Novam Gradiskam in Croatia, die 25

mensis Novembris anno 1893. Admissa in Congregationem Filiarum a Cari-

tate Divina in urbe Vrhbosna, anno 1923 perpetua vota nuncupavit. In vitae

suae decursu varia implevit officia, qualia sunt domestici labores, onerosa

agri cultura, immo quarundam communitatum moderamen. Cum Deo in

oratione iugiter coniuncta, inter omnes pacem et bonum diffundebat. Arden-

tem amorem, quem erga communitatem suam nutriebat, die sequestrationis

ostendere potuit, die nempe 11 mensis Decembris anno 1941. Illo quidem die

e domo aberat. Sed, cum sciret de instanti sororum periculo, solas relinquere


noluit, sed festinans in conventum se contulit, ubi capta est. Duodequinqua-

ginta annos nata, in pago Gorazde die 15 mensis Decembris anno 1941 mar-

tyrium consummavit.

Serva Dei soror Maria Berchmana Carolina Anna Leidenix in oppido En-

zersdorf, prope Vindobonam, ortum habuit die 28 mensis Novembris anno

1865. A iuvenili aetate religiosam persensit vocationem et in Congregationem

accepta est. Postquam vota anno 1883 nuncupaverat, in Bosniam missa est,

ubi totam per vitam est commorata. Magistrae munus exercens se dedit

pueris erudiendis iisdemque catechesi tradendae. Officia insuper explicavit

moderatricis et magistrae noviciarum. Oecumenico spiritu peculiariter emi-

nuit. In oppido Ejetlina interempta est die 23 mensis Decembris anno 1941,

cum aetatis annos ageret sex et septuaginta.

Serva Dei soror Maria Krizina Iosepha Bojanc primam lucem aspexit in

oppido Zbure, apud viciniam Novae Urbis, in Slovenia, die 14 mensis Maii

anno 1885. Adulta iam aetate Congregationem ingressa est et anno 1926

perpetua vota emisit. Ad domestica et rustica officia destinata, diversis in

locis Bosniae vitam duxit. Modus sese gerendi insignitus est spiritu oboedien-

tiae et sollicitudinis erga proximum. Timida indole ditata, patiens tamen erat

et omnino Dei voluntati dedita. In pago Gorazde simul cum ceteris sororibus

martyrio coronata est, cum aetatis sex et quinquaginta ageret annos.

Serva Dei soror Maria Antonia Iosepha Fabjan die 23 mensis Ianuarii anno

1907 orta est in oppido Malo Lipje, non longe a Nova Urbe in Slovenia.

Adulescens orphana mansit et ad vitam consecratam vocari persensit; itaque

anno 1929 Congregationem amplexa est. Anno 1937 perpetuam fecit pro-

fessionem. Deinde in hortum et agros colendos operam impendit et etiam

in domesticos labores. Spiritu oboedientiae et humilitatis praecipue eminuit.

Etiam in pago Gorazde die 15 mensis Decembris anno 1941 martyrii palmam

accepit, quattuor et triginta aetatis annos nata.

Serva Dei soror Maria Bernadeta Teresija Banja primum lumen vidit die

17 mensis Iunii anno 1912 in oppido Veliki Grdevac, in Croatia, e parentibus

Hungaris. Vocationem ab infantia percipiens ad Iesum sequendum in vita

consecrata, excepta est in Congregationem. Temporariis votis Deo se conse-

cravit anno 1932. Deinde in communitatem Palensem translata est ut

officium coquae ibidem exsequeretur. Consorores eius testatae sunt Servam

Dei oboedientem fuisse, patientem et admodum diligentem necnon in opere

indefessam. Undetriginta annos nata, martyrium passa est simul cum ceteris

sororibus in pago Gorazde die 15 mensis Decembris anno 1941.


Fama martyrii harum quinque sororum perpensa, die 4 mensis Decembris

anno 1999 Curia Archidioecesana Vhrbosnensis intuitu beatificationis

dioecesanam instruxit Inquisitionem, quae post tres annos conclusa est,

cuius iuridicam validitatem Congregatio de Causis Sanctorum approbavit

Decretum edens die 13 mensis Iunii anno 2003.

Apparata Positione, disceptatum est de coniecto Servarum Dei martyrio.

Consultores Historici sententiam tulerunt die 17 mensis Martii anno 2009.

Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum habitus est cum exitu

positivo die 24 mensis Februarii anno 2010. Purpurati Patres et Episcopi,

in Sessione Ordinaria die 14 mensis Decembris anno 2010 congregati, audita

relatione Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Raphaelis Martinelli, Episcopi

Tusculani, edixerunt Servas Dei in odium fidei martyrium subiisse.

De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinale Praefecto, certior

factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis

Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de

martyrio eiusque causa Servarum Dei Mariae Iuliae Ivanisevic et IV Sociarum,

Congregationis Filiarum a Caritate Divina, in casu et ad effectum de quo agitur.





Praefectus

L. e S.

e Marcellus BartolucciArchiep. tit. el. Mevaniensis, a Secretis


EPOREDIENSIS

Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Antoniae Mariae Verna, Funda-

tricis Instituti Caritatis ab Immaculata Conceptione v. d. « d’Ivrea » (1773-1838)

DECRETUM SUPER MIRACULO

Venerabilis Serva Dei Antonia Maria Verna die 12 mensis Iunii anno 1773

Provinciae Taurinensis in pago vulgo Pasquaro, ex municipio Rivarolo Cana-

vese, ortum habuit a parentibus christiana fide penitus immersis. Inde a

pueritia vitam ostendit omnino devotam et deditam observandae caritati

praesertim erga pueros ad fundamenta christianae doctrinae formandos.

Circa annum 1796 ad vitam orationis intenta, privato virginitatis voto

emisso, in oppidum Rivarolo Canavese se contulit ut per apostolatum cate-

cheticam instructionem exsequeretur, ad assistentiam pauperibus infirmis

praestandam in eorum domiciliis et ad erudiendas iuvenes omni instructione

carentes.

Annus 1806 prima exstitit occasio qua Venerabilis Dei Serva consilium

cepit novum religiosum Institutum condendi. Id tamen ut ad rem perduceret,

plures annos exspectare debuit et haud paucas difficultates superare necnon

obstacula a civilibus et aliquando quoque a religiosis auctoritatibus

interposita.

Die 27 mensis Novembris anno 1835 Episcopus Eporediensis novum

approbavit Institutum, appellatum « Sororum a Caritate sub titulo Immacu-

latae Conceptionis Beatae Virginis Mariae ». Progrediens in humilitate et in

suiipsius deditione, die 25 mensis Decembris anno 1838 in oppido Rivarolo

Antonia Maria suam consummavit terrestrem exsistentiam.

Ad Beatificationem parandam, Postulatio Causae iudicio huius Congre-

gationis de Causis Sanctorum coniectam exhibuit miram sanationem Sororis

Mariae Caietanae (Iosephinae) Corbella, Constantinopoli natae die 20 mensis

Aprilis anno 1877.

Soror haec, sodalis Instituti Sororum a Caritate Immaculatae Conceptio-

nis, in oppido Eporedia, sana cum sit et valida physica constitutione, die

26 mensis Octobris anno 1947 aegrotare coepit, ostendens variationem tem-

peraturae corporis et irritantem tussim. Quamvis therapia adhibita esset,

conspectus eius clinicus in peius ruebat ita ut summam febrim revelaret et


gravitatem respirandi. Die 15 mensis Novembris ex integra thoracis analysi

quaedam obtusitatis regio detecta est in dimidio inferiore pulmonis dextri,

quocirca therapia antibiotica per penicillinam praescripta est. Sequens ana-

lysis thoracis, peracta die 3 mensis Decembris eiusdem anni 1947, induxit ad

statuendam diagnosim bronchopulmonitis cum abscessu pulmonario. Novus

cyclus therapiae cum penicillina aegrotanti applicatus est, attamen perstite-

runt elata temperatura, dispnoea, tussis assidua et insufficientia cordis cum

gravi vitae discrimine aegrotantis.

Sorores communitatis, die Nativitatis Domini, ipsa in anniversaria me-

moria pii transitus Matris Antoniae, per eius intercessionem preces effundere

coeperunt ad sanationem Sororis Mariae Caietanae assequendam, et earum

participes fecerunt hospites quoque convictus et pueros Instituti.

Die 26 mensis Decembris medicus infaustum edixit exitum ad breve

tempus et suasit ut illi infirmorum Unctio administraretur.

Attamen, currente nocte inter dies 26 et 27 eiusdem mensis, Soror Caie-

tana inopinate convaluit: noctem transegit satis placida et mane hora sexta

est exspergefacta ita proferens: «Mater Antonia sanavit me! ». Etenim medi-

cus, qui die 27 eiusdem mensis circa horam septimam ad infirmam visitan-

dam se contulerat, in normali statu invenit eam, quoniam eius tussis erat fere

dilapsa, quapropter restitutam agnovit sanationem.

Soror Maria Caietana consueta opera resumpsit; et examen radiographi-

cum, die 18 mensis Ianuarii anno 1948 peractum, notabilem bonae valetudi-

nis progressionem revelavit in comparatione inspectionum praecedentium;

tandem sanationem confirmavit.

Processus dioecesanus habitus est apud Curiam Curiensem in Helvetia a

die 24 mensis Maii ad diem 1 mensis Iunii anni 1966, cuius validitatem

approbavit Congregatio de Causis Sanctorum Decretum edens die 27 mensis

Maii anno 1994.

Consilium Medicorum in Sessione diei 4 mensis Martii anno 2010, unanimi

ex consensu sanationem Sororis Mariae Caietanae Corbella agnovit instanta-

neam fuisse, perfectam ac constantem et ex scientia medica inexplicabilem

quoad modum.

Die 15 mensis Iulii anno 2010 actus est Congressus Peculiaris Consulto-

rum Theologorum, qui ex sententiarum consensu, in sanatione sororis Mariae

Caietanae Corbella agnoverunt intercessionem apud Deum Venerabilis

Servae Dei Antoniae Mariae Verna.


Denique die 14 mensis Decembris anno 2010 celebrata est Sessio

Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo

D.no Marcello Semeraro, Episcopo Albanensi.

Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum,

posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirma-

tivum prolatum est.




die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem

Ven. Servae Dei Antoniae Mariae Verna, Fundatricis Instituti Sororum ab

Immaculata Conceptione v. d. « d’Ivrea », videlicet de instantanea, perfecta ac

constanti sanatione Sororis Mariae Caietanae Corbella a « broncopolmonite acuta

ad evoluzione ascessuale con grave compromissione generale ».





Praefectus

L. e S.


Archiep. tit. el. Mevaniensis, a Secretis

MARIANOPOLITANA

Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Adolfi Chatillon (in religione: Theopha-

nii Leonis), ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum (1871-1929)


«Dominum autem Christum sanctificate in cordibus vestris, parati semper

ad defensionem omni poscenti vos rationem de ea, quae in vobis est spe »

(1 Pe 3, 15).


Adolfus Chatillon, Dei Servus, religiosus vir, suae vocationis suique

charismatis amantissimus fuit, quippe qui cotidianis officiis fideliter exse-

quendis, et is quidem contento studio, tum sanctae precationis, tum operae

egentissimo cuique navandae, quamdiu vixit, totum se Deo devoveret.

Hic Dei Famulus die 31 mensis Octobris anno 1871, Nicolaeti, in Canada

piissimo Christiano genere natus est. In litterarium ludum, in sua paroecia,

primum itavit, postea in praeparatorium ludum, qui apud collegium ac se-

minarium eiusdem urbis nomen dedit. Matre autem anno 1880 demortua,

studiorum curriculum continuavit Adolfus in collegiis, quibus pariter

praeerant Fratres Scholarum Christianarum, primum in loco vulgo La-

Baie-du-Febvre, deinde vero in loco Yamachiche. Per idem tempus, firmum

consilium, ut totum se Deo in eodem Instituto manciparet, adulescentulus in

animo agitavit: quod quidem cum postulasset, Marianopoli in novitiorum

tirocinium acceptus, induto religionis habitu, sibi Theophanio Leoni nomen

sumpsit. Qui, post vota temporaria die 9 mensis Iulii anno 1889 nuncupata,

tandem die 12 mensis Iulii anno 1900, ex sollemni votorum formula sacrum

iniit sodalicium.

Paulo post iussus est in compluribus domibus eiusdem Instituti docere.

Ceterum virum ad educandum peritissimum firmaque integritate pollentem,

etiam ad curandos instituendosque adulescentes, qui religiosam vitam inter

Fratres Scholarum Christianarum affectabant, antistites delegerunt. Quo

gravi munere fungens Adolfus, cum decennio inter iuniores novitios, et

Marianopoli in novitiorum tirocinii sede, sedicem annos fuisset, omni vero

tempore cum summam sapientiam, tum prudentiam ac intellegentiam

adhibuit.

Qui porro, dum inter sodales fuit, magna qua praeditus erat fide eminuit;

quam ipse constanter auxit orando perpetuoque monendo de praesentia Dei,

ad Cuius numen sine ulla exceptione accedere volebat. Hic enim, Lasallianum

charisma penitus exprimens, in cotidianae vitae ratione ad fastigium virtutis

usque contendere visus est, quippe qui in omnes, et maxime in sodales, in

novitios inque iuniores discipulos, humilitate et caritate uteretur. Omnibus

autem rerum adiunctis ea, quae cunctis discipulis suis vere prodessent, sem-

per petivit Adolfus; iisque cum ad humana, tum ad christiana praecepta

instituendis educandisque, singularem cuiusque indolem summa observantia

prosecutus, tamen perpetuam severitatem adhibuit. Praeterea sua ipse

prudentia et consilio effecit ut multi, de sua vocatione forte dubitantes,

ad bonam frugem se aliquando revocarentur. Hic enim absque tumultu,


magnificis rationibus contemptis, immo potius dulce ridenti ore, multis in sua

vocatione discernenda proficientibus veluti praeclarum exstitit lumen. Deni-

que castimoniae virtutem potissimum dilexit.

Idem vero, utpote multiplici insignique pollens periculo, anno 1923,

creatus est Visitator Generalis Domorum adulescentibus instituendis in

America Septentrionali. Cum autem, anno 1928, in oppidum, quod Belgae

vulgo Lembecq-Lez-Hal appellant, in generale comitium venisset, prima ipse

eius morbi indicia, quo moriturus erat, animadvertit. Inde gravi intestinorum

tumore cognito, statim Lutetiam Parisiorum adductus est, scilicet qui

sectione chirurgica, eaque periculosa, curaretur; quae tamen ad causam

infirmitatis amovendam nihil profuit. Itaque prae insanabili morbo, cum

extrema huius vitae momenta iam adesse sentiret, divinae providentiae

totum se tradens, Passionisque Christi consors factus, omnibus exemplo ac

testimonio fuit. In Canadam autem reversus, placidissimo obitu decessit

Adolfus die 28 mensis Aprilis anno 1929, in Domo, quae apud locum v. d.

Laval-des-Rapides.

Increbrescente eius sanctimoniae fama, in Curia Marianopolitana, a die 1

mensis Decembris, anno 1987, ad diem 31 mensis Martii anno 1990, Inquisitio

dioecesana est instructa; cuius vim haec Congregatio de Causis Sanctorum

ratam habuit per Decretum die 16 mensis Novembris anno 1991, latum.

Positione confecta, more tralaticio disceptatum est num Dei Servus christia-

nas virtutes, easque heroico in gradu, exercuisset. Die autem 18 mensis Iunii

anno 2010, habitus est, cunctis quidem suffragiis, Peculiaris, qui dicitur,

Consultorum Theologorum Congressus. Amplissimus denique Purpuratorum

Patrum et Antistitum coetus, in Sessione Ordinaria, quae die 22 mensis

Martii hoc anno 2011, gesta est, audita relatione Exc.mi D.ni Antonii

Stankiewicz, Episcopi titulo Novapetrensis, Causae Ponentis, pronuntiavit

hunc Dei Servum theologales, cardinales iisque adnexas virtutes heroico in

gradu exercuisse.




die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum

in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia,

Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Adolfi

Chatillon (in relig.: Theophanii Leonis), Fratris Professi Fratrum Scholarum

Christianarum, in casu et ad effectum de quo agitur.




Datum Romae, die 2 mensis Aprilis A.D. 2011.


Praefectus

L. e S.

e Marcellus BartolucciArchiep. tit. Mevaniensis, a Secretis

TRANENSIS et BAROLENSIS seu BARENSIS

Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Clarae a S. Teresia a Iesu

Infante (in saec.: Vincentiae Damato), Monialis professae Ordinis a Sancta Clara

Assisiensi (1909-1948)


«Mea infirmitate, in Hostiam illam innixa, ut hostia fiam ipsa contendo.

Secretum omne habes ».

Quibus dictis Maria Clara a Sancta Teresia a Iesu Infante, Dei Ancilla,

cum Sacramenta in ipso mortis articulo reciperet, hanc vitam conclusit;

iisdem vero eius animi res plane describitur, quippe quae, sese Domino man-

cipatam penitus experta, omnem vitam suam in oblationem ac sacrificium

converterit.

Haec Dei Ancilla Baruli, quam urbem Itali vulgo Barletta nominant,

rustico genere nata est die 9 mensis Novembris anno 1909, cum tamen sub-

sequenti die 12 eiusdem mensis in tabulas censorias referretur; die autem 25

mensis Novembris eodem anno, cum ibidem, in paroecia Sancti Sepulcri,

baptismate sancto rite ablueretur, nomen ei Vincentiae inditum est. Hanc

igitur, octavo e liberis quattuordecim loco genitam, studio ac tranquillitate

sui prosecuti sunt; quae quidem res ad formandum eius mite suaveque inge-

nium, idemque promptum ad amicitiam complurium puellarum eiusdem ae-

tatis, contulerunt. Praecipua vero apud eam auctoritate valuit Maria mater,

matura magnaeque fidei matrona, unaque ex Adoratricibus Augusti Altaris

Sacramenti, quae piissima sodalitas in ea paroecia erat: hinc enim Dei Ancilla


in Eucharistia vere praesentem Iesum singulari dilectione prosequi didicit,

quem postea, cum decimum aetatis annum ageret, primum recepit. Ceterum

septem octove fere annorum puella, utpote Deum sitiens, Ioachimo fratre

comitante, rus, « ad eremiticam scilicet vitam agendam », confugere tempta-

vit; quod quidem factum, quam denique ipsi vitae condicionem essent delec-

turi, indicio fuit.

Cum autem in templo, Sacratissimae Familiae dicato, quod tunc inter

ipsa initia versabatur, ad operam paroeciae navandam se contulisset, Vin-

centia cum naturae bona, tum munera gratiae clarius in dies ostendit; tanto-

que eadem, quamvis modice erudita, fulsit ingenio, ut iuberetur elementa

Christianae doctrinae tradere puellis, in quibus postea quaedam fuere quae,

praeclarum eius exemplar imitantes, vitam Deo devotam item affectarunt.

Ibidem vero, compluribus in sodaliciis, tum Filiarum Cordis Iesu, tum Actio-

nis Catholicae, muneribus in se receptis, adulescentula veluti «maxima natu

soror » facta est, et ea quidem cum in docendo, tum quod suis ipsa moribus

omnibus esset documento.

Postquam Sabinus Cassatella sacerdos ad eam paroeciam regendam de-

lectus est, Vincentia, eo magistro, intentiorem suo animo excolendo operam

dedit; quod quidem eam in progressione facienda ad summam virtutis adiu-

vit. Cum autem ad capessendam umbratilem vitam, rebus divinis contem-

plandis deditam, se vocari animadvertisset, aliqua suorum repugnantia su-

perata, mense Septembri anno 1928, Claralibus virginibus illis sodalem se

adiunxit, quae Albani, haud longe ab hac Urbe, in asceterio Sacratissimae

Conceptionis, sedem habebant, quaeque tunc, temporis causa, illic prope

Arce Gandulfi versabantur. Hinc Vincentia, dum ad vitam Deo mancipan-

dam instruitur, nomen indidit sibi Sorori Mariae Clarae a Sancta Teresia a

Iesu Infante, quo quidem Sanctam virginem illam Lexoviensem expresse

commemoraret, quam sibi ipsa veluti « viae comitem » sumpserat. Itaque in

sanctissimi claustri recessu, alterum aetatis suae gradum auspicata, sibimet-

ipsi mori didicit, quo Christi lineamenta magis magisque in se exprimeret,

utque « vivum Eius exemplar » fieret, quippe cum pro certo haberet se, quo

magis ad sanctitatem contenderet, eo magis ad universi humani generis bo-

num collaturam. Ideo sancta precatio veluti eius vitae spiritus fuit eiusque

animus caritatis, quam suis ipsa sororibus usque ad oblivionem sui dispensa-

vit. Nam, ut erat serviendi studio ac benignitate permota, saepe aliena opera,

in quibus et graviora, suscepit. Quae, dum divinis meditandis rebus ad sum-

mam virtutis gradatim ascendit, ut erat formosa facie, tamen cum in humi-


litate, tum in studio sese discruciandi profecit. Omnia igitur plena illa, qua

Christicolam decet, laetitia accipiebat, quam cum franciscalis, tum claralis

consuetudo mirum in modum testatur. Haec vero, in Christi cruce dumtaxat

gloriabunda, sacerdotibus ad sanctitatem perducendis, per orationem suique

oblationem, quamdiu vixit, operam dedit. Quam magno denique studio

caritatis flagraret, id praesertim anno 1944, altero saeviente populorum

conflictu, eminuit, cum velivola incursantia, asceterio globis ignivomis

diffracto, sacrarum virginum numerum imminuerunt. Tunc enim Dei Ancilla,

licet graviter percussa, ad levandos cruciatus earum quae supererant totam

se contulit, adeo ut somno ciboque se abstineret.

Cum tamen, vertentibus annis, prima signa eius morbi, quo ipsa moritura

erat, apparuissent, sui asceterii claustra relinquere coacta, Romam, in Camil-

lianum valetudinarium phthisi laborantium, adducta est. Quam quidem

occasionem captavit haec virgo quo maiore animi intentione pro sacerdoti-

bus, pro vocationibus augendis, pro incolumitate eius qui « alter dulcisque

Christus in terris », denique pro hominum salute, se Deo devoveret. Quae,

licet languentibus viribus, etiam in compluribus valetudinariis, in quibus

extremam ipsa aetatem degit, singularem suae odorem caritatis effudit,

omnia omnibus facta eademque tamquam consolationis angelus aegrotanti-

bus exsistens. Etenim, quamdiu inter iuniores aegrotas fuit, ad Christianae

doctrinae institutionem se rettulit quapropter Deo devotam virginem, in

studium sanctae precationis innixam, aegrotantium ministrae sorores adeo

admirabantur, ut postea, quod emorienti adsiderent eiusque exuvias vesti-

rent, id maximo sibi honori ducerent.

Barii tandem, caelesti viatico per ipsum Ioachimum fratrem, qui interea

sacerdotium inter Rogationistas inierat, refecta, suis aegrotisque sodalibus

maximo studio prosequentibus, sancte in Domino obdormivit die 9 mensis

Martii anno 1948, hora septima, eodem scilicet die et hora ac ipsa sese de-

cessuram praedixerat. Deinde vero, post iusta funebria, quae ibidem facta

sunt, in coemeterium Albanum translatum est corpus; quod tandem, iam

usque ab anno 1999, in templo illius asceterii, quod ipsa viva dilexerat, iacet.

Increbrescente autem post mortem eius fama sanctitatis, quae ceterum,

dum vixit, iam pervulgata erat, in Barensi Curia, a die 29 mensis Novembris

anno 1983, ad diem 8 mensis Martii anno 1990, Inquisitio dioecesana est

instructa; cuius vim iuridicam haec Congregatio de Causis Sanctorum ratam

habuit per Decretum die 14 mensis Maii anno 1993, latum. Positione confecta,

more tralaticio disceptatum est num Dei Ancilla christianas virtutes, easque


heroico in gradu, exercuisset. Die autem 6 mensis Novembris anno 2009,

habitus est, favorabili quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum

Theologorum. Amplissimus denique Purpuratorum Patrum et Antistitum

coetus, in Sessione Ordinaria, quae die 18 mensis Ianuarii hoc anno 2011

gesta est, audita relatione Exc.mi D.ni Edmundi Farhat, Archiepiscopi titulo

Biblensi, Causae Ponentis, agnovit hanc Dei Ancillam theologales, cardinales

iisque adnexas virtutes, et eas quidem heroico in gradu, exercuisse.




die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in

Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-

rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Clarae

a Sancta Teresia a Iesu Infante (in saec.: Vincentiae Damato), Monialis Pro-

fessae ex Ordine a S. Clara Assisiensi, in casu et ad effectum de quo agitur.

Mandavit autem Beatissimus Pater ut praesens decretum publici iuris

fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur.



Praefectus

L. e S.


MATRITENSIS

Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Catharinae Irigoyen

Echegaray (in relig.: Mariae a Desponsatione), Sororis Professae Instituti Serva-

rum Mariae Infirmis Ministrantium (1848-1918)


Venerabilis Serva Dei Maria Catharina Irigoyen Echegaray die 25 mensis

Novembris anno 1848 Pampelone, in Navarra Hispaniae, nata est. Iuventutis

periodo munus exercuit praesidis Associationis Filiarum Mariae, in qua


coram iuvenibus congregantibus exemplum se praebuit. Sorores Servae Ma-

riae anno 1878 Pampelonem advenerunt. Tunc Maria Catharina, percipiens se

Domino consecrandam esse, hoc vitae genere allecta in hoc Institutum

admitti petivit. Matriti noviciatum peregit, habitum induens die 12 mensis

Martii anno 1882; tunc assumpsit nomen Mariae a Desponsatione. Die 14

mensis Maii anno 1883 religiosam emisit professionem ac deinde studiosa

caritate muneri infirmis in domiciliis subveniendi se dedit. Mira eius exstitit

sollicitudo anno 1890 quo grassabantur grippica pestilentia necnon cholera et

variolarum pullulatio quae Hispaniam tunc temporis vastaverunt. Anno

1913 tuberculosis ossea detecta est in Sorore Maria, quae igitur chirurgicae

sectioni bis submissa est. Post haud breves cruciatus, die 10 mensis Octobris

anno 1918 animam Domino placide tradidit. Die 30 mensis Martii anno 1981

Decretum super virtutibus heroicis Servae Dei promulgatum est.

Postulatio Causae, beatificationi prospiciens, iudicio huius Congregationis

de Causis Sanctorum sequens exhibuit mirum prodigium quod in urbe capite

La Paz, in Bolivia, mense Novembri anno 2004 patratum est. Agitur enim de

celeri ac sine residuis sanatione viri doctoris Aloisii Ferdinandi Padilla Go-

mez, tunc annorum aetatis septem et quadraginta. Hic enim vir convulsio-

num angustias ob hygroma cerebrale ex improviso subire coepit. Per chirur-

giam quaedam immissa est illi valvula; attamen post quattuor et viginti

horas exortae sunt aliquot implicationes ita ut ipsa infirmi vita periclitaretur,

quales sunt: pneumonia, meningitis, haemorrhagia cerebralis, infarctus cere-

bri necnon grave diuturnumque spatium anoxiae cerebralis. Saepe igitur

timor exstitit ne aegrotus mortem obiret, et, ut omnia recte procederent,

oportuit ut hic patiens diuturnam ageret periodum recuperationis et totam

per vitam gravia perferret consectaria, praesertim ob longinquitatem tempo-

ris quo cerebrum oxygenio privatum permansit.

Tempore tamen quo infirmus propter novas implicationes maxima affli-

gebatur gravitate, quaedam Religiosa Serva Mariae, addicta servitio apud

valetudinarium appellatum ‘‘Artifex Pacis’’ ubi aegrotus degebat, dominam

Mercedem, uxorem infirmi, hortata est ut pro coniuge suo auxilium impetra-

ret Venerabilis Mariae Catharinae. Domina Mercedes, quendam textum

orationis, quem e manibus Sororis receperat, photographice exscripsit et

multiplicavit, ac postea exemplaria distribuit inter omnes familiares qui sese

congregaverunt ut per continuam orationem sanationem infirmi implorarent.

Huius ritus precationum participes facti sunt quoque officiales infirmarii,

persuasi infirmum tantummodo ex miraculo sanari posse, quoniam curatio-


nibus traditis non respondebat et valetudinis condicio magis magisque in

deterius ruebat.

Omnibus maxime stupentibus, sanatio, quae inde ab initis precibus per

intercessionem Venerabilis Servae Dei iam adumbrabatur, brevi temporis

spatio expleta est, et infirmus suam in domum redire potuit.

De hac sanatione, quae mira est habita, in Archidioecesi Pacensi in

Bolivia instructa est Inquisitio dioecesana a die 9 ad diem 21 mensis Iunii

anno 2006, cuius iuridicam validitatem approbavit haec Congregatio de

Causis Sanctorum Decretum edens die 31 mensis Martii anno 2007.

Medicorum Dicasterii Consilium die 20 mensis Maii anno 2010 agnovit

huiusmodi sanationem secundum leges scientiae medicae inexplicabilem

esse, ac celerem fuisse, perfectam et absque residuis. Die 5 sequentis mensis

Octobris habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die

15 mensis Februarii anno 2011 Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et

Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D.no Raphaelo Martinelli, Episcopo

Tusculano. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et

Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret,

responsum affirmativum prolatum est.




die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Venera-

bilis Servae Dei Mariae Catharinae Irigoyen Echegaray (in rel.: Mariae a

Desponsatione), Sororis Professae Instituti Servarum Mariae Infirmis Minis-

trantium, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatione domini Aloisii

Ferdinandi Padilla Gomez, ab « edema cerebrale e igroma subdurale con compli-

cazioni ».

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in Acta Congregationis de Causis




Praefectus

L. e S.



MEDIOLANENSIS

Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Seraphini Morazzone, Sacerdotis

Dioecesani et Parochi (1747-1822)


Venerabilis Servus Dei Seraphinus Morazzone die 1 mensis Februarii anno

1747 Mediolani natus est. Persentiens ad sacerdotalem vitam vocari, sacram

ordinationem accepit die 9 mensis Maii anno 1773 et ipsa die officium parochi

sumpsit in pago vulgo Chiuso, prope Leucum, in Archidioecesi Mediola-

nensi. In exigua paroeciali communitate ex ducentis circiter incolis, Servus

Dei pastorali sollicitudine, simplicitate ac mansuetudine eminuit, sibi conci-

lians aestimationem fidelium et confratrum sacerdotum, qui per antono-

masiam « bonum curionem » eum appellarunt. Mirabili praecelluit cultu erga

Eucharistiam et, dum in pastorale opus incumbebat, fideles hortabatur ut

frequenter ad Sacrum Convivium accederent. Apostolatus eius apud tenuio-

res intensus exstitit: etenim sollicitum se praebuit de pauperibus et pueris,

sua in domo elementariam aperiens scholam gratuitam, et constantem cari-

tatem exercens illo ipso tempore quo pagus Chiuso anno 1799 ab exercitu

Austriaco-Russico vastabatur. Unanimi circumdatus affectu et chorali populi

voce uti « sanctus » acclamatus, die 13 mensis Aprilis anno 1822 placide in

Domino obdormivit. Die 17 mensis Decembris anno 2007 Summus Pontifex

Benedictus XVI heroicas eius virtutes agnovit.

Ad beatificationem quod attinet, Postulatio Causae iudicio Congregatio-

nis de Causis Sanctorum assertum exhibuit mirum eventum, qui ascriptus est

intercessioni Servi Dei. Huiusmodi eventus, qui Leuci patratus est noctu

inter dies 17 et 18 mensis Decembris anno 1960, respicit extraordinariam

sanationem neonati Seraphini Corti a gravi atresia in apparatu digerenti.

Ante unius fere mensis spatium puellus praemature nascebatur et generales

valetudinis condiciones nimis instabiles ostendebantur, et insuper dierum

decursu celeris consumptio notata est ob eius constantem deformationem:

infaustus praevidebatur exitus neonati qui revera in acuto vitae versabatur

discrimine.


Attenta quidem gravi valetudinis condicione, familiares, propinqui, soro-

res valetudinario addictae, christifideles paroeciae, pueri scholae maternae

necnon innumeri senes et infirmi loci in unum congregati preces Deo ferven-

ter effuderunt pro vita infantis Seraphini, enixe impetrantes intercessionem

Venerabilis Servi Dei. De matris voluntate, imaguncula quaedam sacerdotis

Seraphini sub cunulis neonati est apposita. Mane diei 18 mensis Decembris ex

improviso prodigium factum est: deformatio qua puellus afficiebatur prorsus

soluta est ita ut eius status clinicus ad plenam normam rediret.

Perspicua apparet congruentia chronologica et nexus inter invocationem

ad Venerabilem Servum Dei et sanationem infantis Seraphini Corti, qui dein-

ceps bona usus est valetudine ac consuetam relationis vitam gerere potuit.

De hoc asserto prodigio divinitus patrato apud Curiam Archidioecesanam

Mediolanensem instructa est Inquisitio dioecesana a die 24 mensis Maii anno

2005 usque ad diem 21 mensis Martii anno 2006; cuius iuridicam validitatem

agnovit Congregatio de Causis Sanctorum Decretum vulgans die 9 mensis

Iunii anno 2007. Deinde diversa Acta Inquisitionis dioecesanae subiecta sunt

studio et iudicio Consilii Medicorum huius Dicasterii die 29 mensis Octobris

anno 2009 et, post ulteriorem investigationem Mediolani actam, die 11

mensis Novembris anno 2010 periti Medici comprobaverunt gravitatem

valetudinis parvi patientis et agnoverunt recuperationem eius sub lumine

hodiernae scientiae inexplicabilem fuisse. Die 15 mensis Ianuarii anno 2011

habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, et die 1 sequen-

tis mensis Martii congregati sunt in Sessione Ordinaria Patres Cardinales et

Episcopi, Ponente Causae Exc.mo D.no Rino Fisichella, Archiepiscopo titulo

Vicohabentino. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et

Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret responsum affirmati-

vum prolatum est.





bilis Servi Dei Seraphini Morazzone, Sacerdotis dioecesani et Parochi, videlicet

de celeri, perfecta ac constanti sanatione pueri Seraphini Corti ab « atresia

ano-rettale medio-bassa senza fistola rettoperineale, sottoposta a colostomia

derivativa ».






Praefectus

L. e S.


Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis

MEDIOLANENSIS seu KENGTUGHENSIS

Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Clementis Vismara, Sacerdotis

Pontificii Instituti pro Missionibus Exteris (1897-1988)


Venerabilis Servus Dei Clemens Vismara die 6 mensis Septembris anno

1897 ortus est in oppido v. d. Agrate Brianza, nunc ex Provincia Montiana.

Ille enim, primo bello mundiali composito, quo perdurante nomismate meriti

causa honestatus erat, apud Mediolanense Institutum pro Missionibus Exte-

ris est exceptus et die 26 mensis Maii anno 1923 sacro presbyteratus ordine

insignitus. Die 2 sequentis mensis Augusti in Birmaniam, in praesens Myan-

mar appellatam et ex dioecesi Kengtunghensi, missus est, ubi maximam sui

intensi apostolatus partem apud tenuiores explicavit, praecipue in pagis

Mong Lin e Mong Pin, in contextu oeconomice ac moraliter oneroso versanti-

bus. Per quinque et sexaginta annos in quibus vires impendit ad Evangelium

indefesse nuntiandum, Venerabilis Servus Dei cotidianam vitam gessit una

cum innumeris orphanis, senibus, infirmis, de quibus curam adhibuit ut illis

necessarium ad vivendum minime deesset. Die 15 mensis Iunii anno 1988,

unum et nonaginta aetatis annos agens, in pago Mong Pin placide animam

Domino tradidit. Summus Pontifex Benedictus XVI die 15 mensis Martii

anno 2008 heroicas approbavit virtutes.


Beatificationi prospiciens, Postulatio huius Causae iudicio Congregationis

de Causis Sanctorum coniectum exhibuit mirum eventum, in pago Mong

Yaung anno 1998 patratum, sanationem scilicet pueri Iosephi Thayasoe a

veternoso statu in quem incidit ex gravi traumate cranico. Die 1 mensis

Februarii eiusdem anni puer ex arbore dilapsus est caput cuidam lateri

impingens. Itaque in vicinum valetudinarium exceptus est, ubi, clinicis

curationibus peractis, declaratus est gravis valetudinis status eo ut

perveniret ad totalem absentiam communicationis: puer per aliquot dies,

licet respirare pergeret, nullum motorium signum ostendebat. Perspicue

praevidebatur infausta quoad vitam prognosis.

Ita stantibus rebus, ut spes positivae progressionis minime haberetur,

soror Teresia Pan, praeposita orphanotrophio, quo Iosephus Thayasoe excep-

tus erat, de consilio medici a cura illius valetudinarii, Buddhisticam fidem

profitentis, statuit ut ad Venerabilem Servum Dei orationes effunderentur; et

per novendiales precationes implicavit quoque iuvenes amicos pueri infirmi,

ad eius impetrandam sanationem per intercessionem Venerabilis Servi Dei.

Quarto ineunte die, mane scilicet diei 4 mensis Februarii, celerrima compro-

bari potuit expergefactio pueri, qui petivit aliquid ad manducandum ac

rursus desiderium expressit ad res suae utilitatis redeundi. Peracta inspectio

clinica nullum ostendit defectum neuropsychicum, immo etiam plenum

exhibuit conscientiae statum ac sine residuis. Evidens exstitit congruentia

chronologica et nexus inter invocationem ad Venerabilem Servum Dei et

sanationem Iosephi Thayasoe, qui in praesens bona utitur valetudine necnon

consuetam communicationis vitam gerere potest.

De hoc asserto miraculo, apud Curiam dioecesanam Kengtunghensem a

die 3 ad diem 9 mensis Iulii anno 2004 instructa est Inquisitio dioecesana,

cuius iuridicam auctoritatem approbavit Congregatio de Causis Sanctorum

Decretum evulgans die 3 mensis Februarii anno 2006. Acta quae ex

dioecesana Inquisitione sunt collecta, deinceps, die nempe 25 mensis Martii

anno 2010, examini Consilii Medicorum huius Dicasterii subiecta sunt. Medici

enim confirmaverunt gravem valetudinis condicionem parvi infirmi, et

edixerunt citatam excitationem a veternoso statu necnon rapidam conscien-

tiae recuperationem pueri, ex scientiae medicae legibus explicari non posse.

Ulterius apud Archidioecesim Mediolanensem perfectae sunt aliae scientificae

indagationes, quae exceptionalem et inexplicabilem huius eventus condicio-

nem fuisse demonstraverunt. Die 15 mensis Ianuarii 2011 actus est Con-

gressus Peculiaris Consultorum Theologorum, ac die 22 sequentis mensis


Martii habita est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum,

Ponente Causae Exc.mo D.no Xaverio Echevarrıa Rodrıguez, Episcopo

titulo Cilibiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et

Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret

responsum affirmativum prolatum est.





bilis Servi Dei Clementis Vismara, Sacerdotis Pontificii Instituti pro Missioni-

bus Exteris, videlicet de instantanea, perfecta ac constanti sanatione pueri

Iosephi Thayasoe a « trauma cranico grave, con ipertensione endocranica

e coma ».





Praefectus

L. e S.


Congregatio pro Episcopis 537

CONGREGATIO PRO EPISCOPIS

PROVISIO ECCLESIARUM

Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus

Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae

sequuntur Ecclesiis sacros praefecit Praesules:

die 8 Maii 2012. — Titulari episcopali Ecclesiae Tunnunensi, R.D.

Stephanum Robson, e clero archidioecesis Sancti Andreae et Edimbur-

gensis, ibique hactenus Cancellarium, quem deputavit Auxiliarem eiusdem

archidioecesis.

die 9 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Castellomedianitanae, R .D.

Rochum Costa Souza, e clero archidioecesis Sancti Sebastiani Fluminis

Ianuarii, ibique paroeciae vulgo “Nossa Senhora do Carmo da Antiga Se”

dictae Parochum et Seminarii Maioris Rectorem, quem deputavit Auxiliarem

eiusdem archidioecesis.

die 12 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Nasbincensi R .D. Rolandum

Roa Barbosa, e clero archidioecesis Ibaguensis, ibique Seminarii Rectorem,

quem constituit Auxiliarem archidioecesis Ibaguensis.

— Cathedrali Ecclesiae Tarnoviensi, Exc.mum P.D. Andream Jez,

hactenus Episcopum titularem Tigillavensem et Auxiliarem Tarnoviensem.

die 14 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Gerontopolitanae, Exc.mum P.D.

Alvarum Leonillum Ramazzini Imeri, hactenus Episcopum Sancti Marci

in Guatimala.

— Cathedrali Ecclesiae Tuumbanae, R.D. Robertum McGuckin, e

clero Dioecesis Parramattensis, ibique Vicarium Generalem Curiaeque

Moderatorem.

— Titulari Episcopali Ecclesiae Gratianopolitanae, Exc.mum P.D.

Demetrium Salachas, Exarchum Apostolicum pro Catholicis Ritus Byzantini

in Graecia.


die 15 Maii 2012. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Iosephi in Insulis

Philippinis, Exc.mum P.D. Robertum Calara Mallari, hactenus Episcopum

titularem Herdonitanum et Auxiliarem Sancti Ferdinandi.

die 18 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Araditanae, R.D. Vayne

Kirkpatrick, e clero dioecesis Sanctae Catharinae in Ontario, ibique Cancel-

larium, Vicarium Iudicialem, Curiae Moderatorem curionemque Cathedralis,

quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Torontinae.

die 26 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Iustinopolitanae, Exc.mum P.D.

Georgium Bizjak, hactenus Episcopum titularem Gergitanum et Auxiliarem

eiusdem dioecesis.

die 28 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Gemellensi in Numidia, R.D.

Elkin Ferdinandum Alvarez Botero, e clero dioecesis Sonsonensis-Rivi Nigri,

hactenus Officii Secretariae Conferentiae Episcoporum Columbiae Praeposi-

tum, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Medellensis.

die 29 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Buffalensi, Exc.mum P.D. Richar-

dum Iosephum Malone, hactenus Episcopum Portlandensem.

— Metropolitanae Ecclesiae Denveriensi, Exc.mum P.D. Samuelem

Iosephum Aquila, hactenus Episcopum Fargensem.

die 30 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Guanhanensi, R.D. Ieremiam Anto-

nium de Jesus, e clero dioecesis Brigantiensis in Brasilia, ibique paroeciae

vulgo dictae “Cristo Rei” in Atibaia Curionem.

die 31 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Francisci de Macoris, R.D.

Faustum Raimundum Mejıa Vallejo, e clero dioecesis Vegensis, hactenus

Rectorem Universitatis Catholicae vulgo dictae “Universidad Catolica Teolo-

gica de Cibao” in archidioecesi Sancti Dominici.

— Cathedrali Ecclesiae Urbevetanae-Tudertinae, Exc.mum P.D. Bene-

dictum Tuzia, hactenus Episcopum titularem Nepesinum et Auxiliarem

Urbis.

Acta Tribunalium 539

ACTA TRIBUNALIUM

PAENITENTIARIA APOSTOLICA

MEDIOLANENSIS

DECRETUM

Quo conceditur donum Indulgentiarum christifidelibus occasione VII

Mundialis Familiarum Congressus, a die XXX vertentis mensis Maii usque

ad diem III Iunii Mediolani celebrandi.

Familiare Consortium, occasione adstantis VII Mundialis Congressus

Familiarum Mediolani, celebrabitur sub proposito « Familia, labor et

dies festus », eo intento fine ut apta significentur media, quibus inter se

componantur necessitates familiae, laboris ac dierum festorum, in primis diei

dominicae, hebdomadalis Paschae, quae quidem est dies Domini et hominis,

dies familiae et totius communitatis.

Quo autem christifideles animo ad illum eventum melius disponantur,

Sanctissimus in Christo Pater, Benedictus Divina Providentia Papa XVI

libenter concedit Indulgentiarum donum, iuxta sequentem indicem, si, vere

paenitentes et caritate compulsi, in familiam sanctificandam incumbunt, ad

exemplum Sanctae Familiae Iesu, Mariae, Ioseph.

Plenaria conceditur christifidelibus Indulgentia, lucranda sub suetis con-

dicionibus (sacramentali confessione, eucharistica communione et oratione ad

mentem Summi Pontificis), animo quidem elongato a quocumque peccato,

si cui ex sacris functionibus decursu dicti VII Mundialis Familiarum

Congressus, necnon sollemni eiusdem conclusioni, devote interfuerint.

Christifideles, qui illi eventui interesse nequeunt, plenariam consequi

valebunt Indulgentiam, eisdem sub condicionibus, si, spiritu coniuncti cum

fidelibus Mediolani praesentibus, Orationem Dominicam, Symbolum Fidei et


alias preces, ad fines supra indicatos a Divina Misericordia implorandos,

in familia pie recitaverint, praesertim dum Sanctissimi Verba instrumentis

televisificis et radiophonicis propagabuntur.

Partialis denique conceditur Indulgentia christifidelibus, corde saltem

contrito assequenda, quoties tempore supra indicato pro familiarum bono

preces fuderint.

Praesenti pro hac vice valituro. Non obstantibus in contrarium facien-

tibus quibuscumque.

Datum Romae, ex aedibus Paenitentiariae Apostolicae, die XVII mensis

Maii, anno Dominicae Incarnationis MMXII, in Ascensione Domini.

Emmanuel S.R.E. Card. Monteiro de Castro

Paenitentiarius Maior

e Ioannes Franciscus Girotti, O.F.M. Conv.

Ep. tit. Mentensis, Regens

L.+S.

In PA tab., n. 227/12/1

Diarium Romanae Curiae 541

DIARIUM ROMANAE CURIAE

Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza Uffi-ciale per la presentazione delle Lettere Credenziali:

Venerdı, 18 maggio, S. E. il Signor Bruno Joubert, Amba-sciatore di Francia.

Sua Santita ha altresı ricevuto in Udienza:

Sabato, 5 maggio, S. E. il Signor Bamir Topi, Presidente dellaRepubblica di Albania;

Venerdı, 11 maggio, l’On. Giorgio Napolitano, Presidentedella Repubblica Italiana;

Venerdı, 25 maggio, S. E. il Signor Petr Necas, Primo Mi-nistro della Repubblica Ceca;

Lunedı, 28 maggio, S. E. la Signora Laura Chinchilla Mi-randa, Presidente della Repubblica di Costa Rica.

Il Santo Padre Benedetto XVI ha compiuto una Visita Pastorale ad

Arezzo, Sansepolcro domenica 13 maggio.

SEGRETERIA DI STATO

NOMINE

Con Breve Apostolico il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato:

21 maggio 2012 S.E.R. Mons. Alessandro D’Errico, Arcivescovo titolare diCarini, finora Nunzio Apostolico in Bosnia ed Erzegovinae in Montenegro, Nunzio Apostolico in Croazia.

Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato:

17 aprile 2012 I Rev.di Mons.: Marco Frisina (Italia), Presidente della Com-missione Diocesana di Arte Sacra della Diocesi di Roma,


Docente presso la Pontificia Universita Lateranense e la

Pontificia Universita della Santa Croce in Roma; P. Jere-

my Driscoll, O.S.B. (Stati Uniti d’America), Docente pres-

so il Mount Angel Seminary in St. Benedict, Oregon, e la

Facolta di Teologia del Pontificio Ateneo Sant’Anselmo in

Roma; P. Marko Ivan Rupnik, S.I. (Slovenia), Direttore

del Centro Aletti, Docente presso il Pontificio Istituto

Orientale, la Pontificia Universita Gregoriana e il Pontifi-

cio Istituto Liturgico del Pontificio Ateneo Sant’Anselmo

in Roma; e l’Illustrissimo Dott. Salvatore Martinez

(Italia), Presidente dell’Associazione Rinnovamento nello

Spirito Santo, Consultori del Pontificio Consiglio per la

Promozione della Nuova Evangelizzazione.

17 aprile 2012 L’Ill.mo Prof. Gert Melville, Docente di Storia Medievale

all’Universita di Dresden (Repubblica Federale di Germa-

nia), Membro del Pontificio Comitato di Scienze Storiche « ad

quinquennium »; e inoltre gli Ill.mi Prof.: David D’Avray,

Nelson Hubert Minnich e Agostino Borromeo, Membri del

suddetto Comitato « in aliud quinquennium ».

11 maggio » L’Ecc.mo Mons. Francis Assisi Chullikatt, Arcivescovo tito-

lare di Ostra, Osservatore Permanente della Santa Sede

presso l’Organizzazione delle Nazioni Unite (O.N.U.),

Osservatore Permanente della Santa Sede presso l’Organizza-

zione degli Stati Americani (O.A.S.).

28 » » L’Em.mo Signor Cardinale Santos Abril y Castello, Arciprete

della Basilica Papale di Santa Maria Maggiore, Ammini-

stratore Pontificio della medesima Basilica.

NECROLOGIO

4 maggio 2012 Mons. Anthony O’Connell, Vescovo em. di Palm Beach (Stati

Uniti d’America).

6 » » Mons. Felix Kouadio, Vescovo di Bondoukou (Costa d’Avo-

rio).

8 » » Mons. William Aquin Carew, Nunzio Apostolico e Arcivesco-

vo tit. di Telde (Canada).

13 » » Mons. Antoine Nguyen Van Thien, Vescovo tit. di Spello

(Francia).

19 » » Mons. Isak Dorea, Vescovo em. di Sintang (Indonesia).

1 giugno » Mons. Juozas Tunaitis, Vescovo tit. di Sassura e Ausiliare

em. di Vilnius (Lituania).

Documents

An. et vol. CIV 1 Iunii 2012 N. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS · «Quicumque quaesierit animam suam salvam facere, perdet illam; et, quicumqueperdideritillam,vivificabiteam»(Lc17,33)