Bar dla potępionych

Rozdział 2

Zegarek mozolnie przeciąga mijające sekundy. Krążąca powoli wąska i czarna wskazówka

minutowa bezskutecznie próbuje zmieść z tarczy zbierający się od dekady kurz. Gdy wreszcie

muska jedenastkę, a po nas – klientach – wciąż nie widać najmniejszej reakcji na upływ

czasu, rozlega się grzechot deptanego podeszwami żwiru.

Wszyscy usiłują nie spoglądać na drzwi, ale atmosfera natychmiast gęstnieje tak,

że pewnie dałoby się zawiesić w powietrzu siekierę.

Do baru wchodzi wielebny Hill, a wraz z nim pojawia się deszcz, i to nie mżawka,

którą zapowiadał Kadawer, lecz rozbuchana, grzmocąca ze wszystkich sił w metalowy dach

ulewa. Drań nie mógł wybrać sobie lepszego momentu, choć jeśli ta gwałtowna zmiana aury

sprowokuje go do wygłoszenia improwizowanego kazania, będzie mieć problem

z przekonaniem obecnych, iż to Bóg jest za nią odpowiedzialny. Nie uwierzylibyśmy, tak

samo jak nie dalibyśmy wiary w to, że srebrne nici deszczu za jego plecami są sznureczkami,

za które pociąga niebiański lalkarz.

Duchowny zamyka burzę na zewnątrz, drzwi jęczą specjalnie dla niego.

Nie przystaje, by przyjrzeć się kolejno nam wszystkim, jak zrobiłby to każdy inny, nie

ocenia towarzystwa, nie przelicza grzeszników. Nie, pewny krok niesie jego smukłą, odzianą

w czerń postać prosto do baru, za którym Gracie przerwała wycieranie i teraz obdarza

przybysza mniej więcej takim spojrzeniem, jakie chłopak ze stolika obok ciska we mnie. Tyle

że oczywiście Kyle nie patrzy w tej chwili na mnie. Wszyscy wbijają wzrok w duchownego.

Miasteczko Milestone ma poważnego pecha, podobnie jak ci, którzy nazywają je domem.

Z drugiej strony, trzeba uczciwie przyznać, że z czasem mogliśmy zbytnio przywyknąć

do obarczania winą za wszystko, co nas spotyka, losu lub przypadku. Bardziej

prawdopodobne jest, iż ludzie źli, tudzież osobistości z większym ładunkiem tajemnic, niż

mogli tolerować ich dawni sąsiedzi, sami tutaj ściągają, tu, gdzie nikt nie zadaje zbędnych

pytań, a opinie o bliźnich wyraża się spojrzeniami, nigdy za pomocą słów.

Gdy do miasta przybył wielebny Hill i zajął oczekujący od około trzech lat wakat,

przywiózł ze sobą nadzieję, że duchowe przewodnictwo odpędzi czarne chmury, jakie zawisły

nad mieszkańcami Milestone, w chwili gdy wielebny Lewis skorzystał ze swego paska,

starego rozklekotanego krzesła oraz belki pod sufitem sypialni, by przyśpieszyć randkę

ze Stwórcą.

Zgodnie jednak z miejską tradycją szczególnego pecha – czy jakkolwiek to nazywać –

Hill przepełnił Milestone nie nadzieją, lecz strachem.

– Rum, moje dziecko – rzuca do Gracie i opiera się o kontuar tuż obok Cobba. Nie

próbuje nawet ukryć obrzydzenia dla nagości sąsiada. Wielebny ma paciorkowate, zbyt

skupione, zadufane i przenikliwe oczy o zupełnie nieokreślonym kolorze. Jestem pewien,

że te ślepia widzą przez ściany, co mogłoby wyjaśniać, dlaczego nikt w Milestone nie chadza

już do spowiedzi. Obdarzony został brwiami, za jakie mogłaby zabić kobieta – są równe

i łukowato wygięte niczym sklepienie nawy w kościele. Ma długi i cienki, rozszerzający się

na czubku nos, który zapewnia jego płucom wystarczającą ilość powietrza, by mógł się na nas

wydzierać, i usta o cienkich wargach, wyglądające jak blizna nad spiczastą brodą. Na oko

można by rzec, że dociąga do sześćdziesiątki, ale jego wiek wydaje się zmieniać wraz

z nastrojem. Przyćmione światło opływa gładko zaczesane do tyłu, ufarbowane na czarno

włosy. W tym facecie wszystko jest sztuczne, co odkryliśmy niebawem po jego przyjeździe

do miasta.

Niektórzy utrzymują, że jest diabłem.

Ja nie, choć głowę dam sobie uciąć, że obaj dobrze się znają.

– Dobry wieczór, ojcze – mówi Cobb, nie patrząc na duchownego. Cobb boi się Hilla.

Podobnie jak my wszyscy, ale to nudysta jest jedynym, który go wita.

– Jak sądzisz, co myślą dzieci z Milestone, gdy widzą cię spacerującego po ulicy

z narzędziem grzechu na wysokości ich twarzy? – pyta go wielebny głośniej, niż

to konieczne. – Nieskromność to stopień na drodze do piekła. Czyżbyś fałszywie uznał,

że nagość zbliża do boskości? Uważasz może, że twój „dar” zwalnia cię od przestrzegania

ogólnie przyjętych zasad przyzwoitości?

Całe ciało Cobba zalewa różowy rumieniec. Nie odpowiada.

Wielebny szczerzy się w uśmiechu. Wielkie jak klawisze pianina zęby połyskują

wilgocią. Gracie stawia przed nim zamówiony napój. Nie czeka na pieniądze.

Z niepokojem zauważam, że ze ściśniętym gardłem i niemal konwulsjami w brzuchu

próbuję zdusić wybuch śmiechu. „Narzędzie grzechu” to tandeta, nawet jak na standardy

kazań Hilla. Jasne, za każdym razem, gdy go widzę, dostaję gęsiej skórki, ale mimo iż wiem,

że w tej sytuacji nie ma nic zabawnego – że to, co się dzieje co sobota o tej samej porze

w jedynym działającym w Milestone barze, wcale nie jest śmieszne – nie mogę się

powstrzymać. Ta mimowolna wesołość musiała odbić się na mojej twarzy, gdyż czarne jak

węgiel oczy Hilla odrywają się od zaróżowionego cielska Cobba i spoczywają na mnie.

Zadowolony wyraz twarzy duchownego znika tak nagle, jakby ktoś go zdzielił w pysk.

– Coś cię bawi, Tom?

– Nie.

– Na pewno?

– Tak.

– Twój uśmiech mówi co innego.

– Czy w dzisiejszych czasach można jeszcze ufać uśmiechom, ojcze? Ja twojemu nie

wierzę.

To wystarczyło, by znów się wyszczerzył. Zgarnia z baru rum i podchodzi do mojego

stolika pewnym krokiem człowieka, który uwielbia swoją robotę, kogoś, kto z przyjemnością

przywoła do porządku miejskiego szeryfa. Odsuwa krzesło naprzeciwko, siada i przygląda

mi się przez chwilę. Czuję się jak padlina oceniana przez głodnego sępa.

Jego twarz jest tylko o jeden ton ciemniejsza niż biały prostokącik koloratki.

– Chcę cię o coś zapytać, Tom.

– Strzelaj.

Na to Hill spogląda przez ramię, tam gdzie nadal poci się dzieciak. Idę o zakład,

że teraz ten pot jest lodowaty. Wielebny zwraca się na powrót ku mnie i mruga

porozumiewawczo.

– Pewnych życzeń lepiej nie wypowiadać na głos. Ktoś mógłby je spełnić.

– On sam nie wie, co robi – odpowiadam, upijając łyk whiskey. Piwo to łagodny

napój, wymaga jednak pewnej cierpliwości; whiskey wali prosto w mózg, a tego właśnie

potrzebuję, skoro mam grać twardziela przed jedynym gościem w mieście, który budzi mój

strach. – Powinien raczej polować na ciebie.

Grzmot wstrząsa dachem, błyskawica rozjaśnia przydymione szyby, oświetlając

spływające po nich kropelki deszczu.

– Możliwe – mówi wielebny. – Ale ma dość oleju w głowie, żeby nie strzelać

do duchownego. Nosi w sobie słuszny lęk przed Bogiem. Szuka zemsty, a nie potępienia.

– Na to już trochę za późno, nieprawdaż?

Rozbawiony Hill wykrzywia usta.

– Nie jestem pewien, czy rozumiem. Wyjaśnisz?

Postanawiam nie zaspokajać jego ciekawości.

– Więc kto dzisiaj?

Kadawer przestaje przeliczać swoje monety.

– Konkretny facet, co? To mi się podoba.

– Przestań pieprzyć i odpowiedz.

Cmoka.

– Bluźnierstwa. Znamię ignorantów.

Żałuję, że nie ma racji. Chciałbym być ignorantem, chciałbym nie mieć pojęcia,

że siedzimy przy drinku i wciskamy sobie wzajemnie szpile z pastorem, który może być

nawet samym diabłem. Wtedy przynajmniej nie wiedziałbym, co nastąpi za moment.

– Więc kto dziś pojedzie? – pytam i odwracają się ku nam wszyscy poza Wintrym.

Wielkolud wciąż patrzy w lustro.

Wielebny sięga do kieszeni i rzuca mi na blat kluczyki samochodowe.

– Ty – mówi i cała moja, z trudem zebrana odwaga sypie się w drobny mak. Równie

dobrze mógłby wcisnąć mi granat do gardła i zamknąć mnie w żelaznej skrzyni. Wypuszczam

powietrze spomiędzy drżących lekko warg. Nikt w knajpie nie oddycha z ulgą, ale widzę, jak

rozluźniają się – nieco – napięte ramiona i znów słyszę brzęk monet Kadawra, który wraca

do układania swoich stosików.

Na stole leży pęk sześciu kluczy. Trzy z nich otwierają drzwi budynku

z prefabrykatów, który udaje moje biuro. Dwa pasują do frontowych i tylnych drzwi budynku

z prefabrykatów, który udaje mój dom. Ostatni to kluczyk do mojej półciężarówki. Upadły

tak, że jeden sterczy ku górze, mierząc prosto w wielebnego. To nie przypadek.

– Znasz zasady – mówi, opierając się wygodniej na krześle. – Na twoim miejscu nie

byłbym aż tak zaskoczony. Przecież dość długo udawało ci się migać, prawda?

Twarz wielebnego puchnie ze złośliwej satysfakcji. Podejrzewam, że gdybym zdzielił

go w tej chwili w pysk – do czego namawiają mnie wszystkie komórki ciała – głowa pękłaby

mu niczym balonik. Bez względu jednak na to, ile zadowolenia mogłoby mi to przynieść, nic

nie zmieni faktu, iż tej nocy pojadę ja. Hill jest, co prawda, skurwysynem, ale jest też jedynie

kurierem, chłopcem na posyłki. Wyrządzając mu krzywdę, niczego nie zyskam.

– Tom, do diabła z tym, ja za ciebie pojadę – odzywa się Cobb. – Przynajmniej ukryję

się przed deszczem. Poza tym obiecałem staremu Niebieskiemu Księżycowi, że zawiozę mu

butelkę czegoś mocniejszego. Dwie pieczenie przy jednym ogniu. – Uśmiecha się nerwowo

i rozgląda, szukając powszechnej aprobaty, lecz jej nie otrzymuje. Nikt poza mną nawet

na niego nie patrzy. Nie mówię tego, ale jestem mu wdzięczny. Wiem, że robi to tylko

z jednego powodu – chce zostać zauważony, zapamiętany nie tylko ze względu na swój dar.

Może nawet próbuje właśnie odwrócić od niego uwagę. Może mówi: „Hej, patrzcie wszyscy!

Koniec końców, jestem taki sam jak wy!”. To jednak nie działa. Sądzę, że – podobnie jak

pozostali – jest zmęczony próbowaniem, zmęczony wyczekiwaniem tu w każdą sobotnią noc

na to, by dowiedzieć się, że musi kogoś zamordować.

Biorąc pod uwagę jego szczególną umiejętność i to, co musiał robić w przeszłości, dla

niego ta sytuacja jest o wiele trudniejsza niż dla większości z nas. Zupełnie jakby był

piłeczką, którą Bóg i diabeł grają ze sobą w ping-ponga. Wiem także, iż nawet gdyby

wielebny się zgodził, Cobb nie postąpiłby dziś zgodnie z regułami. Możliwe, że zjechałby

moją starą, rozklekotaną półciężarówką z mostu nad Willow Creek i utonąłby z uśmiechem

na ustach, a biedny Niebieski Księżyc Biegnący Niedźwiedź musiałby jeszcze przez jakiś

czas obejść się bez swojej whiskey.

– To z twojej strony bardzo szlachetne – podejmuje znudzonym tonem Hill – tyle

że tu nie chodzi o dodatkową zmianę w tartaku. Nie ma zastępstw. – Mierzy Cobba

spojrzeniem od stóp do głów. – Ale się nie martw. Przyjdzie i twoja kolej. Masz już ten

samochód?

– Żona nie pozwala mi nim jeździć. Nie tutaj. Nie kiedy wie, że będę pić.

– Więc albo skłam, albo rzuć chlanie. Zdobądź ten wóz.

– W porządku.

Cobb rzuca mi pełne współczucia spojrzenie. Macham zdawkowo ręką i zwracam się

do pastora:

– Kto to ma być?

Wielebny wyjmuje z kurtki paczkę papierosów Sonoma Light.

– Ma ktoś ogień?

Nikt się nie przyznaje, więc Gracie rzuca mu zapałki. Hill, nawet nie patrząc, chwyta

je w powietrzu – sztuczka robi wrażenie i zostaje mi po niej tylko niespełnione życzenie,

by pudełko wypadło mu z dłoni. Zapala i mrużąc oczy, wpatruje się we mnie na wskroś

błękitnego pióropusza dymu.

– Chcesz znać nazwisko?

– Nie. Wolę móc choć czasami spać po nocach. Chyba że i to zamierzasz mi odebrać.

– No proszę, słuchajcie tylko! Mówisz, jakbyś to ty był tutaj ofiarą! – Śmieje się

i obraca na krześle w kierunku baru. – Tak właśnie wszyscy myślicie? Że to ja jestem tym

złym, który przybył, by zniszczyć wasze życie? – Znów się wierci, tym razem spogląda

na Kadawra i dzieciaka. – Uważacie, że jesteście niewiniątkami, niesprawiedliwie

zmuszonymi do wypełniania poleceń jakiejś nikczemnej siły wyższej? – Kręci głową

zdumiony. – Nie oszukujcie się, koledzy. Zanim tu przyjechałem, trwaliście zawieszeni

w czyśćcu, czekając na decyzję co do swego dalszego losu. I powinniście być mi wdzięczni,

że jeszcze nie smażycie się wszyscy w ogniu piekielnym.

– Czyli to wciąż nie jest piekło?

Pochyla się bliżej, widzę jego ciemne oczy i dwie nitki dymu, wijące się z szerokich

nozdrzy.

– Nawet nie przedsionek, glino.

Patrzymy na siebie ponad blatem. Próbuję sprowokować dzieciaka, by wystrzelił. Nie

obchodzi mnie, kogo trafi. Ale młody ani drgnie. Siedzi tylko i gapi się, podobnie jak

pozostali. Deszcz wciąż pada, a burza huczy. W barze „U Eddiego” jednak nie rozlega się

żaden dźwięk, póki nie odzywam się ja.

– Wiesz, to się kiedyś skończy. – Groźba jest zupełnie bez pokrycia. Chcę, by się

to skończyło, chcę, by wszystko wróciło do czasów, zanim zginęła moja żona; zanim ten

chłopak wbił sobie do głowy, że moja czaszka wyglądałaby lepiej, gdyby rozsmarował

ją na ścianie; zanim wszyscy skończyliśmy tu jako niewolnicy własnych grzechów. Na to już

jednak za późno. Nie ma odwrotu. Sprawy zaszły za daleko. Hill dobrze o tym wie, jest

cholernik pewny, że każdy z nas pojawi się tu w następną sobotnią noc i w jeszcze kolejną,

i potem także, póki nie spłacimy długu, którego wysokość ustalił on czy – ściślej – którego

wysokość ustalił ten, komu on służy.

Dziś jednak to jeszcze nie jest ta noc i gdy błękitne światło błyskawicy wypełnia

szczeliny w ścianach obskurnego baru, wysuwam rękę i przyciągam kluczyki ku sobie.

– Wiem, że się skończy – odpowiada wielebny i milknie, by się zaciągnąć. – Dzisiaj

skończy się dla ciebie.

Zaciskam pięść na kluczach i pozwalam im wbić się w moją dłoń.

– Dostaniesz złodzieja i jego dziewczynę – ciągnie. – Ten facet strzelił prosto w twarz

chłopakowi ze stacji benzynowej, zabił też kobietę i ranił małą dziewczynkę. Dziewczyna jest

kurwą i narkomanką. Nikt za nimi nie zatęskni.

– Zatęskni. Zawsze ktoś tęskni.

Duchowny znów opiera się wygodnie i uśmiecha.

– Nie będziemy się tym martwić.

– Może ty nie będziesz.

– Wynurzenia z głębi twego dobrotliwego serca zaczynają mnie już nieco nużyć, Tom.

– Ciekawe słowa jak na pastora.

Jego uśmiech gaśnie.

– Lepiej już ruszaj, szeryfie. Miasto cię potrzebuje.

Dopijam to, co zostało z whiskey, i dla towarzystwa zgarniam butelkę. Hill nie będzie

mieć nic przeciwko – lubi, kiedy jesteśmy pijani i posłuszni – a choć Gracie pewnie się

wkurza, że straci parę dolców, ona też nie powie mi słowa. Rozumie, na czym polega mokra

robota.

Wstaję i pobrzękuję kluczykami.

– Kiedy to się wreszcie skończy, to ty trafisz do piekła.

Hill nie odpowiada. Zamiast tego przysuwa sobie moją szklaneczkę i przykłada kciuk

do wciąż niestartego odcisku. Pasuje idealnie. Chichocze i obraca się wraz z krzesłem

przodem do baru. Flo unika jego spojrzenia i kładzie dłoń na łapie Wintry’ego. Pozostali

wracają do – straszliwie marnie odegranego – udawania, że wszystko jest w porządku.

Za moimi plecami Cobb nadal mamrocze pod nosem.

Te kilka kroków do drzwi wydaje się mi spacerem skazańca na krzesło elektryczne.

Migoczące za oknem błyskawice dodatkowo wzmacniają wrażenie.

Docieram do wyjścia i chwytam mosiężną klamkę. Kolejny piorun oświetla

szkieletowy profil twarzy, smukłe cienie wieżyczek z monet wydają się nożami dźgającymi

Kadawra w pierś. Starzec wygląda przez okno. W jego oczach wzbiera ciemność.

– Ktoś idzie – odzywa się głosem, który ma uchodzić za szept.

I wtedy to słyszę. Śpiesznie stawiane kroki, niepewne szuranie – cofam się w samą

porę, by kawał podniszczonej dębowej deski nie zmiażdżył mi twarzy. Drzwi otwierają się

z siłą, która niemal wyrywa je z zawiasów. Do środka wpadają deszcz, wiatr i cienie. Nie

wiedząc i nie przejmując się tym, kto stoi w progu, skaczę naprzód, opieram dłoń na piersi

przybysza i wypycham go z powrotem na burzę.

– Wypad stąd! – wołam głosem tak twardym, na jaki tylko pozwalają mi okoliczności.

Hill byłby zachwycony – nowi uczestnicy jego przeklętej gry. Kimkolwiek jednak jest osoba,

którą próbowałem zniechęcić, wydaje z siebie głuchy pomruk, obraca się na pięcie,

odzyskując równowagę, opiera o drzwi i wyciąga rękę w moją stronę. Stoję gotów na

wszystko.

Na wszystko poza pistoletem, który nagle wymierzono mi w twarz. Ze stalowej lufy

kapie deszczówka.

– Wracaj, kurwa, do środka – rozlega się męski głos, po czym z ciemności wyłania się

chwiejnie kobieta i pada na podłogę. Ściekająca z niej woda ma różowy odcień. Przemoczona

dziewczyna paskudnie krwawi, ale całą uwagę skupiam teraz wyłącznie na czarnym oku

pistoletu, zawieszonym ledwie trzy cale od mojego nosa.

– Flo, Gracie… Niech któraś pomoże pani! – wołam przez ramię.

– Nie ważcie się jej tknąć – uprzedza mężczyzna. Wciąż nie widzę jego twarzy. Jest

tylko głosem i jasnym rękawem, zakończonym koltem kaliber .45.

Zaczynam mieć dość celujących we mnie luf.