Checks&Balances jaargang 7 editie 4

Advocaat met een missie

Liesbeth Zegveld

& Checks&Balances I jaargang 7, editie 4, 2011

Young Portuguese MuslimsAn anthropological essay

Go fl y a kite!Wegvliegen uit Gaza

I saw Americans fi ghtIs Europa een free-rider?

1-40checks&balancesj7ed4.indd 1 10-10-2011 0:42:02

"In mijn Leidse master werken studenten uit heel Europa samen."

Universiteit Leiden. Universiteit om te ontdekken.

Maak je ambities waar met een master in Leiden

Kom naar de Mastermaand November

www.mastersinleiden.nl

Roeland Coomans

doet de master

European Union Studies

in Leiden.


INTERVIEWS

Advocate met een missieChecks&Balances sprak met topadvocate Liesbeth Zegveld over haar carrière, de Srebrenicazaak en de positie van Nederland in de internationale rechtsorde.

Europa: een nog niet gestreden strijdProgrammamaker Roland Duong en ‘De slag om Brussel’.

ARTIKELEN

De Bilderberg groep: nieuwe wereldorde of eli-tair praatgroepje?

De paradox van de democratie

Konijn van Holland

I Saw Americans FightIs Europa een ‘free rider’ binnen de NAVO?

ENgLISh SECTION

The Pros and Cons of Speculation

The New Osama

Fair Play?FIFA’s dirty way of playing the game

COMMENT & ANALYSIS

Happy at home & going internationalAn anthropological study of young Portuguese Muslims

Election Time

RUBRIEKEN

4 EDITORIAL 5 ON BOARD 8 STUDEREN IN hET BUITENLAND 14 STAgEVERSLAg 16 IB & 18 LEVEN NA IB 22 IB IN BEELD 27 CARTOON 37 REVIEW 38 DIARY OF 42 PECULIAR IOS 43 COLUMN

Checks&Balances

In deze editie

3

24

6

12

15

19

28

36

10

30

40

Foto

: Cod

aFo

to: D

VID

SHU

B/B

unde

sweh

rFo

to: D

aphn

e te

r Bra

akFo

to: B

raba

nt B

ekijk

en

"In mijn Leidse master werken studenten uit heel Europa samen."

Universiteit Leiden. Universiteit om te ontdekken.

Maak je ambities waar met een master in Leiden

Kom naar de Mastermaand November

www.mastersinleiden.nl

Roeland Coomans

doet de master

European Union Studies

in Leiden.

35

6

14

19

40


Dear reader,

Just when you are ready for a silly summer without notable news, the world decides differently. For an IRIO student on holiday, it can be a real challenge to distill the relative importance of all events, ranging from the passing of Amy Winehouse to the terrorist attacks in Norway and an evolving econo-mic crisis. Fortunately, as a reader of Checks&Balances, you have the opportunity to read about what happens behind the flashfeeds of the International page.

I remember very well that during my very first lecture, Professor De Wilde told us that it’s the essence of IRIO to look beyond the misconceptions of the day. Living up to this mission, this edition will touch upon a very new development in international human rights. According to celebrated human rights lawyer Ms. Zegveld, the Netherlands lack a healthy portion of self-criticism in this area. While The hague may facilitate a variety of human Rights institutes, the government itself is often silent of the numerous violations we encounter in the world, or cause ourselves. Read all about Ms. Zegveld’s fight for justice on page 24 of this edition!

however, scrutinizing the government should be seen in a broader perspective. For all you know, the future of our world is being decided by the members of the Bilderberg group: an elite conference that, according to certain conspiracy theories, suppresses the people by spreading poisonous gasses disguised as airplane vapor. But while Checks&Balances also criticizes plutocracy, you will also read on page 12 that the Western ideal of democracy is not that simple. how can we guarantee both the rule of the majority and the rights of the minority at the same time?

The Muslim minority has in the recent years been a constant subject of discussion in our society. Espe-cially the youth has been accused of being segregated, delinquent, or even radicalized. But what do we really know about this group? To broaden our perspective, we invited anthropologist Nina Tiesler, who is an authority on the subject, to publish her comparative essay on the cultural attitudes of young Portuguese Muslims. This text will be as much of a challenge to your perspectives as well as to your way of information consumption. At a time when the media are turning increasingly into fast-food chains, Checks&Balances tries to refine understanding in our new Comment & Analysis section.

With all these tough issues, is there then no more room left for the innocence of the summer in this edition? Fortunately, there is. In the middle of this magazine, you will find an inspiring photospread that truly tells more than a thousand words. By adding a color section to the magazine, we hope to display the world even better to you, the reader. For since you might have discovered in your studies, IRIO is anything but black and white.

I therefore wish you enjoyment in both reading and viewing!

Victor Kuijpens,

Editor-in-chief

Colophon

Checks&Balances

is a publication of study

association Clio.

C&B appears four times

per academic year

Editorial staff

Alexander Witt

Lina Rusch

Lisanne van Unen

Maaike Vos

Niels goet

Pia Dijkstra

Robin goudsmit

Ruwan Linders

Victor Kuijpens

Copy editing

Kenneth Jhinkoe

Mark Rotenstein

Sanne Maas

Sophie Beelaerts

Editor-in-chief

Victor Kuijpens

Freelance

Antenor hallo de Wolf

Daphne ter Braak

Dave hoogakker

Dick van der harst

Karsten J. Kip

Maaike Slotema

Marc Moesker

Nina Clara Tiesler

layout

Alexander Witt

printing

Scholma Druk

Circulation

1350 stuks

Contact information

Checks&Balances

Oude Kijk in ‘t Jatstraat 26

9712 EK groningen

[email protected]

www.checksandbalances.nl

Subscription

Four editions per academic

year for €12,50

Please subscribe by visiting

the website or sending an

e-mail to the editorial staff

4

Editorial


5

On BoardDear all,

Traditionally summer is a time of relaxation and lazing about, just preparing for a new academic year to come. There are only old episodes of Friends to watch, newspapers are barely read because of a lack of actual news and we, hardworking students, leave our studies for what they are. It is time to travel, go away with family or friends, or do that summer internship which will look so good on your CV. You get out of the rush of daily life, to read that book that has been waiting on your shelf since your birthday in October.

But not this year. As far as I can remember, summer holidays have never been this chaotic and hectic before. The Arab spring un-folded before our eyes, the instability on the stock markets did not leave anyone untouched and the wave of crises and skepticism that swept over Europe caused the leaders of our countries to return home for last minute meetings. greece, sometimes described as the cradle of civilization and also famous because of Oh oh Cherso, has almost gone bankrupt this summer.

Also from a more personal point of view, things seem to be changing. The cuts on higher education in the Netherlands are of course felt here in groningen and at the department of IRIO as well. It seems students in particular will pay the bill that halbe Zijls-tra has passed on to all universities. And to make things even worse, our academic quarter has been taken away from us, forcing us to get out of bed 15 minutes earlier.

In spite of the differences, some things will never change. A huge amount of freshmen flooded groningen during the Kei-week, my bike got stolen again and the University Library is still standing.

I want to welcome you - or welcome you back - to groningen for the new academic year, in which some things will change and others stay the same.

On behalf of the Clio Board,

Yours sincerely,

Lotte hinkel

Chairman of Clio 2011/2012

Saskia, Fabian, Lotte, Geke and Ruwan


Met deze woorden opende prins Bernhard in 1954 de eerste Bilderbergconferentie. Deelnemers aan deze bijeenkomst worden wel de architecten van een nieuwe wereldorde genoemd, of een

schaduw wereldregering die een elitedictatuur wil vormen. Anderen spreken over een elitair praatgroepje. De Bilderberg-conferentie, blijkt sinds 1954 een bijeenkomst met een air van mysterie en hoogdravendheid.

De conferentie is genoemd naar het hotel in Oosterbeek waar deze voor het eerst plaatsvond in 1954. Deze eerste bijeen-komst werd geïnitieerd door onder anderen Józef Retinger en prins Bernhard om aan de elite in de wereld de mogelijkheid te bieden om de spanning die heerste tussen het Europese continent en de Verenigde Staten te bespreken in een vertrou-welijke omgeving. De initiatiefnemers kozen ervoor om prins Bernhard voorzitter te maken van de conferentie, niet alleen omdat hij als Prins politiek neutraal is, maar ook omdat hij vri-jwel alle belangrijke talen goed sprak. Er werd tijdens de eerste bijeenkomst onder andere gespro-ken over de houding ten opzichte van het communisme en de Sovjet-Unie, en de houding ten opzichte van Europese in-tegratie en de European Defence Community. Ook in de eerst-volgende jaren bepaalden voornamelijk het communisme, de verstandhouding tussen Europa en de Verenigde Staten, de economische problematiek en de opkomende Aziatische in-dustrieën, de agenda van de bijeenkomsten.

Tegenwoordig staan onder meer klimaatverandering, terro-risme, democratie en de kredietcrisis centraal. Ook worden er meer specifi eke onderwerpen besproken, zoals vraagstukken over hoe de relatie tussen de VS en Europa zou moeten zijn na de periode Bush. Bovendien werd er in de afgelopen jaren veel aandacht geschonken aan de oorlogen in Irak en Afgha-nistan. Niet iedereen kan deelnemen aan de conferentie. De organi-satie beschikt over een speciaal aangewezen stuurgroep, wel-ke voor elke bijeenkomst een selecte groep van ongeveer 120

mensen uitnodigt. Zij probeert een evenwichtige groep sa-men te stellen: twee derde van de genodigden komt uit Euro-pa, de rest uit Noord-Amerika. Daarnaast is een derde van de genodigden afkomstig uit de politiek en het overheidswezen, en vormen de overige deelnemers een mix van mensen met verschillende achtergronden, zoals de fi nanciële wereld, het onderwijs, de vakbonden en de journalistiek. De deelnemers worden niet in de hoedanigheid van hun functie, maar als per-soon uitgenodigd voor de Bilderbergconferentie. In 2007 bracht gerard Aalders een boek uit over de werkwijze van de Bilderberggroep. Tijdens zijn werk voor het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie stuitte hij op notulen van de bijeenkomsten, welke hij gebruikt heeft voor het samen-stellen van zijn boek.

hij kwam tot de ontdekking dat de conferenties in hun be-ginjaren vooral zijn gefi nancierd door de CIA. De CIA had er natuurlijk groot belang bij om de spanningen tussen de VS en Europa op te lossen, om zo sterker te staan in de strijd tegen het communisme.

Aalders vindt het een kwalijke zaak dat achteraf geen open-heid van zaken wordt gegeven over wat er is besproken op de conferenties. het feit dat niet alleen bankiers en politici, maar ook journalisten geheimhouding beloven, leidt volgens hem tot een totaal gebrek aan openheid. Deze geheimhouding leidt op zijn beurt, aldus Aalders, tot het welbekende com-plotdenken (zie kader). Voor een conferentie die democratie letterlijk hoog op de agenda heeft staan, is het op zijn minst vreemd te noemen dat zelfs achteraf geen verantwoording wordt afgelegd aan het publiek. Toch lijkt het niet dat men zich zorgen hoeft te maken over een vorm van elitedictatuur om de mensheid te onderdrukken en uit te buiten, zoals sommige complottheo-rieën stellen. Zoals Laurens-Jan Brinkhorst (oudminister van Economische Zaken, oud-staatssecretaris van Buitenlandse Zaken en oud Bilderberger) ooit stelde: ‚gaat u maar rustig sla-pen, de regering waakt over u.‘

6

TEKST: Pia Dijkstra

De BilderberggroepNieuwe wereldorde of elitair praatgroepje?

You may wonder why I have asked you to come here. I have in mind a completely frank and

open exchange of views. This is ensured to you, and this is essential for our succes, there is

no debating quotation and there is no press. So you are quite free to let yourselves go.

Het Bilderberg Hotel, Oosterbeek, 29 mei 1954

‘ ‚


7

Elitedictatuur door vliegtuigsporen

Volgens een van de complottheorieën over de Bilderberggroep zou het een bijeenkomst van de machtigste mensen in de wereld betreff en die op deze manier een elitedictatuur willen vormen en het volk dom willen houden. Dit zou de groep onder andere doen met behulp van chemtrails. Dit zijn chemische stoff en die (naar verluidt) door overheden worden geloosd in het luchtruim om op die manier gevaarlijke virussen en alzheimer over te brengen op de mensheid. Chemtrails zijn die witte strepen in de lucht, waarvan jij tot nu toe dacht dat het een vliegtuigspoor betrof.

De eerste president van de Bilderberg Groep, Prins Bernhard , tijdens een staatsbezoek,1953

Foto: Brabant B

ekijken


8

De tegenstelling tussen Oost en West is ook duidelijk aanwezig bij de Koç Universiteit waar ik een half jaar studeerde. Op deze universiteit waan je je in enor-me luxe, er zijn zwembaden, fitnessscholen en zelfs

een schaatsbaan! het is duidelijk dat alleen de upper class van Turkije hier studeert, zo komen de meeste studenten in de duurste auto’s naar school en zijn overal Chanel en Louis Vuitton tasjes te vinden. De universiteit is erg gericht op de westerse levensstijl. Aan de andere kant is het ook zeker mo-gelijk om de Internationale Betrekkingen eens door een niet-westerse bril te bekijken. Zo hebben sommige docenten juist een enorm kritische opstelling ten opzichte van het Westen.

Er was veel ruimte voor discussies in de les door de kleine groepen van tussen de vijftien tot twintig mensen, waardoor je veel intensiever bezig was met de stof. Door vakken over het Midden-Oosten en Turkije heb ik veel geleerd over de geschiedenis van het Ottomaanse rijk waarvan Istanbul de

hoofdstad was, toen nog Constantinopel. het gaf soms een magisch gevoel wanneer je dezelfde ochtend nog les kreeg over de Sultan en zijn gebruiken en vervolgens ’s middags zijn paleis ging bezoeken met een groepje studenten. Bovendien vond ik het erg interessant om te horen hoe Turkse studenten

TEKST: Maaike Slotema

Studeren in het buitenland

Studeren in IstanbulDe brug tussen Oost en West

Dat Istanbul op de rand ligt tussen Oost en West wordt

al snel duidelijk wanneer je een wandeling door de stad

maakt. Zo kun je door winkelstraten lopen waarbij je het

gevoel hebt dat je net zo goed in de Herestraat in

Groningen zou kunnen zijn, maar aan de andere kant kun

je er orthodoxe moslimwijken vinden waar iedereen

gesluierd is en je je in het Midden-Oosten waant.

Kortom, een interessante stad voor IBIO’ers om een half

jaar te studeren.


9

tegen bepaalde vraagstukken aankeken. Ik was verbaasd hoe verhit de discussies worden wanneer het gaat over hun eigen Turkse geschiedenis. Verder werd mij duidelijk bij de debatten over de toetreding van Turkije tot de Europese Unie dat de Turkse studenten zich door frustratie over de toetredingson-

derhandelingen en een algemeen gevoel van afwijzing veel meer op het Oosten wilden richten.

Deze trend wordt ook steeds beter zichtbaar in de Turkse poli-tiek. Na drie staatsgrepen ter bescherming van de scheiding tussen overheid en religie heeft dit westerse principe een heel sterke waarde voor de Turkse maatschappij. Daarentegen krijgt premier Erdoğan, een openlijke moslim wiens vrouw in het openbaar een hoofddoek draagt, een recordbrekende verkiezingswinst van 36 procent van de stemmen. Onder zijn bewind wordt de politiek steeds populistischer en momen-teel zitten 68 kritische journalisten in de gevangenis. Dat de Turkse bevolking steeds meer wordt beperkt in haar vrijheid blijkt ook uit een nieuwe internetwet die afgelopen april is aangenomen. hierdoor zijn 138 woorden, waaronder homo en verboden, verbannen van het internet, zogenaamd in al-gemeen belang.

Op de universiteit was een campus waar ik de eerste maand heb gewoond. Door het luxe complex en omdat het anderhalf uur reizen van het centrum was, had ik niet het gevoel dat ik in het ‘echte’ Istanbul woonde. Daarom besloot ik om in de stad te gaan wonen. het leven in mijn buurt was echter soms wel even wennen. Doordat het niet de veiligste buurt was, kon ik ’s avonds niet alleen over straat. Verder was het een redelijk orthodoxe wijk, dus het dragen van bedekkende kleding was noodzakelijk. Door te wonen in deze wijk kreeg ik elke dag te maken met de vele tegenstellingen in Istanbul. Overdag studeerde ik aan een luxe westerse universiteit en vervolgens ging ik ’s avonds weer terug naar mijn conservatieve woon-wijk.

In de weekenden en vakanties heb ik veel tripjes gemaakt in Turkije. Bovendien is Turkije een goede uitvalsbasis om verder door het Midden-Oosten te reizen. Zo ben ik in één van mijn vakanties een weekje naar Libanon geweest. Verder heb ik na mijn semester in Istanbul een interessante reis gemaakt door de regio, waarbij ik landen als Iran, Armenië, Israël en Egypte heb bezocht. Ik had in Turkije vakken gevolgd over het Mid-den-Oosten en dit was dan ook de perfecte aansluiting op mijn verblijf in Istanbul.

Mijn periode in Istanbul en het reizen daarna was zeer leer-zaam doordat je omringd bent met mensen die andere denk-beelden hebben dan jij, zowel op studievlak als persoonlijk vlak. hierdoor komt je eigen visie over bepaalde zaken op losse schroeven te staan, wanneer je daar voor open staat, is dat zeer interessant!

Advertentie

Van plan om binnenkort zelf naar het buitenland te vertrek-ken? Vergeet dan niet om een volledige studentenverzeke-ring af te sluiten via www.ips-lippmann.com

Studeren in Istanbul


10

Europa: Een nog niet gestreden strijd

Waarom liggen er in hét paprikaland bij uitstek, Hongarije, paprika’s uit Nederland in de

schappen? Hoe komt het dat witte kaas uit Denemarken gewoon witte kaas is, en witte kaas

uit Griekenland feta? En wat is nou precies het verband tussen de Europese grondwet en het

Verdrag van Lissabon? Deze vragen en nog veel meer komen aan bod in het tv-programma

van Roland Duong en Teun van de Keuken: De slag om Brussel. We zochten programmamaker

Roland Duong op in Amsterdam, waar we praatten over euroscepsis, oorlog op komst en de

kracht van het individu.

Waar komt jullie interesse voor Europa vandaan?‘Wat ons als programmamakers bindt is dat we ons allebei interesseren voor zaken uit het

dagelijks leven waar je eigenlijk heel weinig van weet. Over Europa hoor je zoveel negatieve verhalen en het is belangrijk dat mensen door hebben dat veel regelgeving daarvandaan komt. Tegelijkertijd is er geen Europa-rubriek op de Neder-landse televisie, wat ons zo verbaasde dat we dachten: dat willen wij invullen.’

Was het ook jullie doel om een positiever beeld te schetsen van Europa?‘Nee, wij zijn journalisten, dus wij willen een objectief beeld geven van Europa. Ik moet wel zeggen dat ik door wat ik ero-ver te weten ben gekomen, positiever ben gaan denken over Europa. het werd al heel snel duidelijk dat er wel veel onde-mocratische of onnodige weeffouten zijn, maar tegelijkertijd werken er veel slimme mensen die ook daadwerkelijk resulta-ten behalen.’

Merkte je tijdens het maken van het programma ver-schillende houdingen tegenover Europa in verschil-lende landen?‘Over het algemeen zijn mensen in de rest van Europa veel positiever dan in Nederland. Je ziet zelden de Europese vlag zo weinig als hier, nergens zijn de mensen zo eurosceptisch. In Frankrijk bijvoorbeeld zie je een hele andere houding, daar hangt de vlag werkelijk waar overal. Zij denken ‘l’Europe, c’est nous’. het is natuurlijk gemakkelijker om een positieve houding ten opzichte van Europa te hebben als je het baasje kan spelen dan wanneer je een klein land bent. Toch zie je bij de voormalige Oostbloklanden echt dat mensen trots zijn dat ze bij Europa mogen horen.’

De trots waar Ronald Duong naar verwijst is bijvoorbeeld te zien bij Zsolt, de hongaarse paprikateler in de aflevering

‘De goulashsubsidie’. Vol liefde praat hij over zijn kleine land-bouwbedrijfje. Toch is de harde werkelijkheid dat hongaar-se boeren worden weggeconcurreerd door hun collega’s uit Nederland. In ‘De slag om Brussel‘ wordt telkens weer een op-merkelijk maar onbekend probleem aangekaart en uitgelegd.

Hoe ontstaan de onderwerpen voor de series?‘Teun komt vaak met nieuwe dingen. Zo had hij bijvoorbeeld gehoord dat er zowel subsidie is voor schapen als voor beren in de Pyreneeën. Dat is leuk en dan doen we daar iets mee. Daarnaast komt het ook voort uit de wil om iets te onder-zoeken wat je niet weet. Bijvoorbeeld hoe de Nederlandse fracties werken in het Europees parlement, en dat D66 daar samen zit met de VVD. Een vreemd concept, als je de Neder-landse parlementaire democratie kent. De feiten zijn interes-sant genoeg. En dan zeg ik: daar moeten we iets mee doen!’

In de aflevering over de Europese grondwet inter-viewden jullie bijvoorbeeld Valéry Giscard d’Estaing, oud-president van Frankrijk. Hoe was het om hem te spreken?‘het was moeilijk om hem te spreken te krijgen, maar toen ik hem uiteindelijk sprak, was hij erg open. het was aandoen-lijk om te zien hoe graag zo‘n Europese dinosaurus wou dat de Frans-Duitse tandem van Europa een succes zou worden. Zijn sterke inzet voor Europese integratie komt voor uit de nasleep van de Tweede Wereldoorlog. Je merkt aan de passie van mensen als giscard d‘Estaing dat de verschrikkelijke wijze waarop mensen elkaar hebben afgeslacht, een ongelofelijk sterke drive is om zulke ellende te voorkomen. Maar daar kun-nen wij als jongere generatie ons niets meer bij voorstellen.’

‘Nergens zijn mensen zo eurosceptisch als in Nederland’

Interview

TEKST: Maaike Vos en Victor Kuijpens


11

Europa: Een nog niet gestreden strijd

Dus eigenlijk zou er nu heel veel ellende over ons heen moeten komen…‘Ja, daar ben ik wel van overtuigd. Denk aan oorlog bijvoor-beeld. We hebben meer dan zestig jaar geen grote oorlogen gevoerd op eigen bodem en dat kan best nog even zo blijven, maar helaas is de mens niet slim genoeg om van de eigen ge-schiedenis te leren. Volgens mij hangt ons een soort superr-amp, economisch of politiek, boven het hoofd, en dat komt tevens wel goed uit. Na de ramp heb je gemotiveerde mensen die de ramp hebben meegemaakt en zoiets in de toekomst écht willen voorkomen. Deze motivatie verdwijnt daarna weer in de herinnering, dat is het lot van de mensheid.Ik vind het verschil tussen mensheid en mens overigens wel

prettig. Elk individu staat vrij zich aan dit rampscenario te ont-trekken. Zo probeer ik dat ook. Met de kennis die ik heb, kan ik mezelf aan de grote maatschappelijke stroming onttrek-ken, omdat ik me erin verdiep. Ik wil een genuanceerde kijk hebben, zodat ik zelf een oordeel kan maken, en dat ik niet

afhankelijk ben van hoe de massamedia het brengt. Dat is een reden waarom ik me in Europa ben gaan verdiepen.’ Met deze fi losofi sche woorden eindigen we het interview, en Roland Duong keert terug naar zijn kantoor, waar een grote Europese vlag hangt. Een aandenken aan het programma of toch euro-fi lie? ‘Een beetje van beide, denk ik.’

‘Volgens mij hangt ons een soort van superramp boven

het hoofd’

Roland Duong is verslaggever voor ‘De Keuringsdienst van Waarde’, produceert het programma ‘Mijn moskee is top’ en maakt samen met Teun van de Keuken ‘De slag om Brussel’. Dit programma bestaat inmiddels uit drie seizoenen en er is een vierde in de maak. Roland studeerde video-vormgeving aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.

Wilfried Martens van de Europese Volkspartij wordt geinterviewd voor ‘De slag om Brussel‘

Foto: europeanpeoplesparty


12

TEKST: Lisanne van Unen

Waarom democratisch zijn helemaal niet zo gemakkelijk is

Democratie kent aan het hele volk invloed op de regering toe, maar het is nooit mogelijk het

hele volk zijn gelijk te geven. Hierdoor zal er dus altijd een deel zijn dat gelijk krijgt, de meer-

derheid, en een deel dat geen gelijk krijgt, de minderheid. Toch dienen in een liberale demo-

cratie de rechten van minderheden ook te worden beschermd. Hoe kunnen die twee tenden-

sen, het regeren van de meerderheid en het beschermen van de minderheid, eigenlijk verenigd

worden in één begrip, liberale democratie?

Een goede democratie moet dus een balans vinden tussen die bescherming van de minderheid, of juist de vertegenwoordiging van de meerderheid. Maar hoe vindt men die balans? En wat gebeurt er als die balans

er niet meer is? Als een systeem vooral opkomt voor de meer-derheid, noemen we dat populistisch. Een bekende populist is geert Wilders. het populisme strijdt voor het volk en doet daarbij een aanval op de elite en een vijandige minderheid, bijvoorbeeld allochtonen. ‘het volk’ is echter een problema-tisch begrip, aangezien er geen homogeen volk bestaat. hoe valt dan te definiëren wat ‘het volk’ wil? het belangrijkste pro-bleem is echter dat minderheden totaal vergeten worden of zelfs worden aangevallen. Een democratie hoort te zorgen voor al haar burgers, niet slechts voor een meerderheid.

Aan de andere kant kan een regime ook te veel opkomen voor de minderheid. De term die Marc F. Plattner, een bekend po-liticoloog, voor deze vorm gebruikt is ‘radicaal pluralisme’. In ieder geval zullen minderheidsgroepen bij deze vorm te veel macht hebben en daardoor wordt de sociale samenhang van de samenleving ondermijnd. Deze groepen zullen vaak cultu-reel van elkaar verschillen, waardoor deze vorm dicht samen-hangt met multiculturalisme. De verschillende groeperingen voelen zich in deze radicale vorm niet met elkaar verbonden en zullen zich ook niet snel ondergeschikt stellen aan een meerderheidsregering. Rechten van individuen en minderhe-den staan op het spel, als de rechten en plichten die verschil-lende groepen claimen niet met elkaar overeen komen.

Dergelijke problemen komen voornamelijk voor in diep verdeelde landen, die al jaren in oorlogen en conflicten zijn verwikkeld, maar daarnaast is deze vorm van pluralisme ook duidelijk te onderscheiden in meer ontwikkelde landen. het meest duidelijke voorbeeld is de problemen die ontstaan door de immigratie van moslims naar Europa. Er ontstaan ver-schillende groepen die sterk van elkaar verschillen maar die wel allemaal hun zin willen hebben. Denk bijvoorbeeld aan de discussie over ritueel slachten in Nederland, een onderwerp waarover verschillende groepen het niet snel met elkaar eens zullen worden.

Toch zijn deze twee extremen, het kiezen voor de meerder-heid of juist voor de minderheid, niet per definitie een gevaar voor democratie. het zijn juist twee tendensen die zorgen voor de stabiliteit van liberale democratie, doordat ze vaak synchroon bestaan en elkaar in evenwicht houden.

het lijkt me duidelijk dat het tot nu toe steeds ging over libera-le democratie. Maar zijn de termen liberalisme en democratie eigenlijk wel eenduidig? Democratie is een staatsvorm waar-bij de meerderheid regeert, terwijl liberaal constitutionalisme hier vrijheid en een rechtstaat aan toevoegt. Democratie gaat over het selectiemechanisme van de regering, terwijl liberaal constitutionalisme over de doelen van de regering gaat. Deze combinatie, liberale democratie, is de vorm van democratie waar tot nu toe vanuit is gegaan. Maar wat gebeurt er als een land verkiezingen houdt, waarop de winnaars van die verkie-


13

zingen later onderdrukkende en niet-liberale maatregelen nemen? Is het land dan nog liberaal democratisch? Of zijn de termen te scheiden en is het land dan slechts democra-tisch, maar niet liberaal?

Fareed Zakaria maakt bovenstaand onderscheid. Ten eerste kan een staat liberaal-autocratisch zijn, zoals 19e-eeuwse Europese staatsvormen. Landen stonden vaak onder de heerschappij van een koning, maar rechten en vrijheden werden gewaarborgd. Interessanter is echter de tegeno-vergestelde vorm. Volgens Zakaria komen er inmiddels veel democratieën bij, die niet liberaal zijn. Deze niet-liberale de-mocratieën garanderen dus geen individuele vrijheid, noch rechtstaat. Deze staatsvorm is gevaarlijk, aangezien leiders legitiem lijken door democratische verkiezingen, maar hun macht wel kunnen misbruiken. De introductie van demo-

cratie in landen waar er geen democratische traditie bestaat, loopt dan ook vaak uit op confl icten. Dit is de reden dat veel belangrijke experts vraagtekens zetten bij de ontwikkelin-gen gedurende de huidige ‘Arabische lente’. het is nog maar de vraag of in dergelijke landen zonder eerdere democrati-sche ervaring, democratie zomaar succesvol ingevoerd kan worden.

het mag duidelijk zijn dat de term liberale democratie niet zo eenduidig is als vaak gedacht. Toch lijkt het in de praktijk vaak te werken en kennen we op dit moment veel landen waar er geen twijfel lijkt te zijn over het systeem zelf. hoe onduidelijk de term democratie ook mag zijn, het lijkt alsof veel landen die nu democratisch zijn, dat voor altijd zullen blijven. Laten we hopen dat we die balans kunnen houden.

‘Geert Wilders eet een ijsje tijdens het campagnevoeren‘.

Foto: Jacco de Boer


14

TEKST: Daphne ter Braak

Internationale uitdaging in eigen landVerslag van een stage bij het CBI

Stageverslag

De stage tijdens de Master IBIO is het moment om internationale ervaring op te doen. Ik had

mijn portie buitenland wel gehad en besloot de internationale carrièremogelijkheden in ons

eigen land te ervaren. Mijn ideale stage vond ik bij het Centrum tot Bevordering van de Import

uit ontwikkelingslanden (CBI). Mijn visie bleek naadloos aan te sluiten op de visie en de werk-

wijze van het CBI: ontwikkelingssamenwerking waar economische, duurzame ontwikkeling

hoog in het vaandel staat.

het CBI is de expert in de EU op het gebied van de bevordering van import uit ontwikkelingslanden, gericht op verschillende sectoren: van industriële producten tot kleding en wijn. Door geïntegreerde

programma’s zorgt het CBI voor het bereiken van de gehele waardeketen: de producenten, de afnemers, Business Support Organizations en beleidsmakers.

Na het opsturen van mijn sollicitatiebrief en een goed verlo-pen gesprek, werd ik verantwoordelijk gesteld voor een deel van het toerismeprogramma, het grootste programma van het CBI. In deze sector heb ik de mogelijkheid om veel bij te leren en daarnaast kan ik ook mijn opgedane kennis inzetten. In het begin heb ik een evaluatie van trainingen gedaan, mee-geschreven aan een ‚Memorandum of Understanding‘ tussen het CBI en een andere partij voor het programma betreffende verantwoord hout uit Bolivia en ben ik betrokken geweest in de Personeelsvertegenwoordiging. Deze opdrachten waren heel nuttig om de medewerkers en de manier van werken bij het CBI te leren kennen. Ik trek het meest met de andere stagiairs op; we zijn allemaal dezelfde types, actief betrokken bij elkaars werkzaamheden en er worden vaak samen leuke activiteiten ondernomen.

Naast al deze gezelligheid bieden mijn werkzaamheden binnen het toerismeprogramma genoeg ruimte om nieuwe dingen te leren en mijn opgedane kennis toe te passen. Mijn eerste opdracht was om het toerismepotentieel van Mali te bepalen ter ondersteuning van het programma in Afrika. Ik heb hierbij gekeken naar de facetten die van belang zijn voor het potentieel van het opstarten van activiteiten in een land, zoals veiligheid en de infrastructuur.

Verder organiseer ik twee beurzen in Parijs en Londen, waar geïnteresseerde toeristen, tour operators etc. langskomen. Deze beurzen zijn van groot belang, omdat de bedrijven hier de Europese markt kunnen betreden. In Parijs zal ik zelf aan-

wezig zijn om het CBI en daarmee het ministerie van Buiten-landse Zaken te vertegenwoordigen en om alle logistieke za-ken te verzorgen. De voorbereidingen voor de beurzen loopt zeer uiteen: van het onderhandelen met de standbouwer tot het zorgen voor flyers. Van de verantwoordelijke Programma Manager mag ik veel zelf beslissen. Zo ook voor de ‚Website Promotion Trainingen‘ die worden gegeven op locatie. hier-voor verzorg ik de Nederlandse trainers, een programma, een locatie en een lokale counterpart die zaken in het land zelf regelt.

Nog meer verantwoordelijkheid en zelfstandigheid werden mij gegeven tijdens de vakantie van mijn Programma Mana-ger. Ik nam de dringende zaken voor hem waar en heb uitein-delijk ook een presentatie gegeven over het toerismepro-gramma aan hoogwaardigheidsbekleders uit Nicaragua (o.a. de minister van Toerisme, de viceminister van Buitenlandse Zaken en de ambassadeur), waardoor nu samenwerkingsmo-gelijkheden onderzocht worden.

Dit alles is over het algemeen van praktische aard, maar ik wordt ook op academische wijze uitgedaagd. het meest is dit het geval bij de Value Chain Analysis die ik maak voor Nicara-gua en guatemala, en Colombia. Tijdens deze analyse moet ik de bottlenecks en sterke punten van de toerisme-sector in deze landen bepalen en moet ik adviseren hoe die knelpun-ten opgelost kunnen worden.

het is dus zeker mogelijk om internationale ervaring op te doen in Nederland en vooral bij het CBI. Naast mijn reis naar Parijs ben ik ook al naar Madrid geweest om met de United Nations World Tourism Organization (UNWTO) te spreken over samenwerkingsverbanden. Een stage bij het CBI is dus zeer divers binnen een uitdagende omgeving met betrokken collega’s. Lijkt jou zo’n stage ook leerzaam en leuk? het CBI is bijna altijd wel op zoek naar stagiairs.


Toen Lodewijk naar Nederland werd gestuurd, was hij het daar zelf volstrekt niet mee eens. Zijn gezondheid was slecht en hij wilde zijn eigen besluiten nemen, in plaats van door zijn broer te worden weggezonden.

Toch vertrok hij uiteindelijk naar het koude Koninkrijk holland. De Nederlandse bevolking was het niet eens met de komst van de nieuwe vorst, maar hevig verzet bleef uit. De nieuwe vorst deed vanaf het begin toch zijn best de apathie om te zetten in sympathie. Zo beloofde hij de belangen van het Nederlandse volk te behartigen, in plaats van de belangen van Frankrijk. Daarnaast nam hij taallessen en verhief hij het Nederlands tot officiële taal in het bestuur van het land. Lodewijk is het meest bekend om zijn taalfou-ten. Zo zou hij in een toespraak in Amsterdam hebben gezegd dat hij het ‘konijn van Olland’ was.

Lodewijk ging regelmatig op tour-nee, waarbij hij de sympathie van het volk begon te winnen door het verrichten van daadkrachtige en soms zelfs heldhaftige daden. Zo bezocht hij slachtoffers van de zweetziekte in Brabant en regelde direct hulp. Naar aanleiding van de Leidse Buskruitramp liet de ko-ning zijn Koninklijke garde puinruimen, liet hij bakkers brood bakken voor de slachtoffers en richtte hij Paleis huis ten Bosch in als zieken-huis. Ook richtte hij een rampenfonds op. Twee jaar later wa-ren er grote overstromingen in de Betuwe. Lodewijk bezocht onmiddellijk het rampgebied en hielp persoonlijk mee om de dijken te versterken. Dit alles terwijl hij in eerste instantie niet

eens naar het koude, verre Nederland had willen verhuizen!

Daarnaast heeft hij ook op andere manieren een grote en vaak blijvende invloed gehad op Nederland. hij deelde het koninkrijk holland op in tien departementen met elk een landdrost aan het hoofd. hij verzette zich tegen harde straf-fen, verbeterde de codificatie van wetten, voerde landelijk

een gemeenschappelijke munt in en stelde alle religies gelijk. Ook heeft hij belangrijke culture-le instituten opgericht, zoals het latere Rijksmuseum. Lodewijk maakte een monarchie accep-tabel voor de Nederlanders, wat het regeren voor latere vorsten vergemakkelijkte. Maar bovenal zorgde hij voor eenheid binnen het Koninkrijk.

Doordat Lodewijk zich zo be-kommerde om de belangen van het Nederlandse volk, raakte hij echter wel in conflict met zijn broer Napoleon. Zo weigerde Lodewijk de dienstplicht in te voeren en werkte hij niet volle-dig mee aan het ‘Continentale Stelsel’. Uiteindelijk besloot Na-poleon zijn broer weg te halen uit Nederland. Lodewijk verzette

zich, maar in 1810 werd het land in-gelijfd bij Frankrijk. In totaal is Lode-

wijk slechts een paar jaar koning geweest, maar in die korte tijd heeft hij het echter wel voor elkaar gekregen een verplet-terende en onvergetelijke indruk te maken op het Nederland-se volk.

Konijn van OllandTEKST: Lisanne van Unen

In het jaar 1806 werd de Bataafse Republiek, onvrijwillig, een koninkrijk. Napoleon stuurde zijn jongere broer Lodewijk Napoleon Bonaparte naar Nederland om een sterk gezag te kunnen blijven uitoefenen over het strategisch goed gelegen land. Voor de Nederlanders leek dit natuurlijk een regelrechte annexatie. Je zou verwachten dat de bevolking in opstand zou komen. Misschien een revolutie, of oorlog? Er gebeurde echter iets veel onwaarschijnlijkers: Lodewijk ontpopte zich tot misschien wel de meest geliefde koning die Nederland ooit had.

15

N apoleon Louis Bonaparte oftewel het Konijn van Olland


16

Met het verglijden van de zomerdagen zijn de pro-testen tegen de bezuinigingen op kunst en cul-tuur in het kabinet-Rutte verstomd tot een nijdig doch zeer zacht gefluister in de coulissen van de

Nederlandse samenleving. De bezuinigingen komen er, hoe dan ook, en vooral voor de podiumkunsten en de beeldende kunst zal dat gevolgen hebben. heeft het eigenlijk ook politi-cologisch gevolgen die voor IBIO’ers interessant zijn? had Clio een speciale afvaardiging naar het Malieveld moeten sturen?

Kunst en cultuur zijn geen hoofdrolspelers op het internati-onale toneel, daar kunnen we kort over zijn. het woord ‘art’ heeft de auteur dezes nog nooit in een college voorbij horen komen en ‘culture’ is typisch een begrip dat voor de vorm moet worden meegenomen, maar waar men nooit te diep op in kan gaan. Achter de schermen spelen kunst en cultuur ech-ter wel degelijk een rol.

Ten eerste zou je kunnen denken aan de bijdrage die kunst le-vert aan een gezonde samenleving. De kunsten zijn bij uitstek een middel om eventuele onvrede over het functioneren van de maatschappij te uiten. Je kunt hierbij denken aan de meest uiteenlopende zaken: van de installaties van de Chinese kuns-tenaar Ai Weiwei, tot de punk haute couture van Vivienne Westwood, of de werken van Eric van Lieshout (die afgelopen zomer te zien was in Zomergasten). Kunst en maatschappelijk engagement zijn twee handen op een buik; de kunsten reflec-

teren de gevoelens en gedachten van de bevolking. Tevens maakt cultuur natuurlijk een groot deel uit van de nationale identiteit van een natie; deze twee begrippen zijn bijna synoniem aan elkaar. het promoten van cultuur is een effectieve manier om het proces van ‘nation building’ in gang te zetten. Dat de PVV, de partij die zo graag onze Nederlandse, christelijke identiteit wil behouden, in deze tijden van ‘islami-sering’ kunst een ‘linkse hobby’ noemt en daarom maar al te graag in het Nederlandse budget voor kunst en cultuur snijdt, is in dat licht toch wel merkwaardig te noemen.

Maar hadden we nu als IBIO’ers ons moeten scharen achter de boze kunstenaars en kunstliefhebbers en onze vuisten moe-ten heffen naar minister Zijlstra? Tja. Engagement, zoals dat van Ai Weiwei, krijgt in geen geval subsidie van de Chinese overheid, en zal daarom waarschijnlijk ook zonder overheids-steun wel blijven bestaan. Wellicht zullen de Nederlandse kunstenaars nu ook wel uitwijken tot buiten de gebaande pa-den, en zal Amsterdam een soort nieuw Berlijn worden met op elke straathoek geëngageerde ‘street art’.

Ook een begrip als ‘Nederlandse identiteit’ dat, voor zoverre men ervan kan spreken, toch al een tijdje bestaat, zal deze be-zuinigingen wel overleven. Misschien draagt deze financiële messteek in de kunstsector zelfs wel bij aan een grootse we-deropstanding. Dat hopen we dan maar.

TEKST: Robin Goudsmit

Bezuinigingen

IB & Kunst

Geengageerde kunst in Berlijn

Foto: Msom

m


17

Geengageerde kunst in Berlijn

Madrid

Foto: Dani K

a

Londen

Foto: Nick J. W

ebb

Foto: Msom

m

Praag


18

Leven na IB

Inkopen doen in de miljardenindustrie van olie en gas

TEKST: Marc Moesker

‘Aha…en wat kan je daarmee worden zodra je klaar bent?’ Het kan bijna niet anders; dit is

een vraag die veel IBIO studenten nog steeds moeten beantwoorden zodra je aan familie en

vrienden hebt uitgelegd wat je nu eigenlijk doet in Groningen. Desondanks betrapte ik mezelf

geen pasklaar antwoord op die vraag te hebben, zelfs niet toen ik in de zomer van 2007 aan

het zwoegen was om mijn scriptie over de olie- en gasindustrie af te ronden.

De NV Nederlandse gasunie bood mij destijds de mogelijk-heid mijn scriptie daar te schrijven onder begeleiding van Prof. Coby van der Linde, waarbij ik de rol van Liquified Na-tural gas (LNg) in de energievoorziening van West-Europa

onderzocht. Ondanks dat ik nog geen helder beeld had van mijn to-ekomstige baan, wist ik na mijn stage en scriptie wél dat ik graag in de energiesector werkzaam wilde zijn.

In de energiesector bestaat vaak een spanningsveld tussen politiek en economie, waarbij je bijvoorbeeld kan denken aan het verenigen van staatsbelangen met bedrijfsbelangen. De staat op wiens grond-gebied olie en gas gewonnen wordt, wil altijd een zo hoog mogelijke opbrengst behalen, terwijl bedrijven de zekerheid willen hebben dat ze gedane investeringen zullen terugverdienen en dat met de staat afgesloten contracten gerespecteerd worden. De activiteiten van staats- en internationale oliemaatschappijen, de mogelijkheden van duurzame energie en de benodigde miljardeninvesteringen in nieu-we infrastructuur; de energiesector is een erg veelzijdige en interes-sante wereld en dus besloot ik dat dit mijn specialisatie zou worden.

Mijn zoektocht op de arbeidsmarkt richtte zich dus op energie – maar waar, wanneer, bij welk bedrijf en op wat voor functie ik zou gaan sol-liciteren was volledig open. Aangezien ik weinig buitenlandervaring had, besloot ik me eerst te richten op een functie buiten Nederland. Mijn eerste sollicitatie was gelukkig meteen succesvol en zo kwam ik terecht bij ExxonMobil in Praag. Ik werd aangenomen als ‘procure-ment associate’ (inkoopspecialist) voor de Benelux regio en in deze functie hield ik mij bezig met het beheer van leveringscontracten voor de ExxonMobil raffinaderijen en chemische fabrieken. het con-tractbeheer bestond uit een reeks van taken, zoals het schrijven van inkoopplannen, het onderhandelen en opstellen van nieuwe contrac-ten, het organiseren van tenders (aanbestedingen) en het opstellen van evaluatiecriteria voor ingediende offertes.

het praktische karakter en het dagelijkse contact met collega’s in de verschillende fabrieken beviel goed, hoewel het erg verschilde van de theoretische concepten en analyses waar ik binnen de studie aan gewend was geraakt. Ondanks dat ik de opgedane kennis van IBIO niet direct toepaste binnen mijn werk, bleken vaardigheden zoals schrijven, presenteren en communiceren in het Engels zeer nuttig. Uiteraard moet ik ook de interdisciplinaire benadering van de studie niet vergeten – het komt in mijn werk vaak van pas een onderwerp of

probleem vanuit verschillende perspectieven te kunnen benaderen en verbanden te kunnen leggen.

Na een paar maanden werd ik gevraagd een meer senior functie te gaan vervullen, waarbij ik me kon richten op projecten en het imple-menteren van verschillende inkoopstrategieën voor machineonder-delen in alle ExxonMobil fabrieken in Europa. Dit gaf me de mogeli-jkheid de ontwikkelde concepten zelf in de fabrieken te presenteren, waarna ik in samenwerking met de lokale collega’s implementatiepl-annen kon opstellen en uitvoeren. Ik moest hiervoor veel rondreizen en ter plaatse overleggen over de voortgang van implementatie, het wegnemen van obstakels en het volgen van de juiste procedures.

Laatstgenoemde functie heb ik bijna drie jaar vervuld en nu sta ik op het punt een project te gaan leiden in houston op het gebied van interne inkoopprocessen. het interessante van dit project is dat het me de kans geeft wereldwijd invloed uit te oefenen op een belangrijk deel van de inkooporganisatie. Een voorbeeld hiervan is het vergeli-jken en verbeteren van inkoopprocessen in de V.S., Zuid-Amerika, Eu-ropa en Aziё. Bij het maken van deze vergelijking wordt gekeken naar de mogelijkheden om van elkaar te leren en hoe het aantal handma-tige handelingen (in tegenstelling tot automatische- of systeemhan-delingen) tijdens het gehele inkooptraject kan worden verminderd.

Daarnaast is het werk meer analytisch van aard, wat weer een nieuwe uitdaging is in vergelijking met mijn eerdere functies. Uiteraard voegt de mogelijkheid dit in de V.S. te doen nog iets extra’s toe – iets wat voor mij persoonlijk een van de grote voordelen is van het werken voor een wereldwijd opererend bedrijf.

Samenvattend heeft de keuze voor een specifieke sector mij enorm geholpen in het vinden van een geschikte baan. Binnen de energie-sector waren de inkooporganisatie en de functies die ik vervuld heb niet direct een bewuste keuze, maar de praktijk- en resultaatgerich-te aspecten van het werk bevielen erg goed. Dit zal voor iedereen anders zijn; voor veel afgestudeerden is de mogelijkheid om meer analytische functies te vervullen juist interessant. hoe dan ook, als afgestudeerd IBIO-er kan je vertrouwen op de benaderingswijze en vaardigheden die je tijdens de studie hebt opgedaan – de kans is groot dat je op deze punten een voorsprong hebt op afgestudeerden in andere studierichtingen.


19

Onder het Amerikaanse volk heerst het gevoel dat Europa meelift op het geld van de Amerikaanse belastingbetaler. Slechts een fractie van de EU-lan-den geeft de binnen de NAVO overeengekomen

twee procent van het bruto nationaal product uit aan defen-sie. De afgelopen jaren had de ISAF-missie grote moeite om het benodigde materieel te krijgen van de lidstaten en vol-gens Washington wordt het tijd dat alle NAVO-partners hun steentje gaan bijdragen. Vanuit Europa klinkt ook kritiek: vol-gens Anders Fogh Rasmussen, de Secretaris-generaal van de NAVO, loopt Europa het risico dat het militair irrelevant wordt.

De cijfers laten echter een ander beeld zien. het aantal uitge-zonden militairen uit EU-landen is tussen 2007 en 2010 toe-genomen van 16.900 naar 32.337. In die periode was Europa goed voor zo’n 45 tot 53 procent van de totale troepenmacht in Afghanistan. Na de Amerikaanse surge in 2010 daalde dit percentage naar 38 procent. Troepen tellen alleen geeft ech-ter geen realistische weergave van de Europese bijdrage. Vol-gens Daniel Korski, senior medewerker van de denktank Euro-

pean Council on Foreign Relations (ECRF), moet ook het type eenheid en de inzetbaarheid worden bekeken. De meeste Europese landen sturen weinig gevechtseenheden en beper-ken de inzetbaarheid van hun troepen. Ook het gebrek aan politietrainers en instructeurs stoort de Amerikaanse bond-genoot. Desondanks stelt Korski in zijn blog dat men de inzet van de EU-landen niet moet onderschatten.

Ook Rasmussen benadrukt de inzet van Europa. In een recent artikel in het Amerikaanse blad Foreign Affairs belichtte hij de voortdurende Europese bijdrage aan veiligheidsmissies. Eu-ropese landen hebben, na de Verenigde Staten, de meest ge-avanceerde krijgsmacht ter wereld en spelen nog steeds een belangrijke rol in militaire operaties. De Secretaris-generaal betwijfelt echter of Europa deze positie kan behouden. Terwijl de Europese economie sterk is gegroeid, zijn de defensie-uit-gaven gekrompen. Sinds het einde van de Koude Oorlog zijn de defensie-uitgaven van de lidstaten met gemiddeld twintig procent gedaald, terwijl het bruto nationaal product van alle Europese landen bij elkaar met 55 procent is gestegen.

Vraag aan een Amerikaanse soldaat waar ‘ISAF’ voor staat en je krijgt een verrassend

antwoord: ‘I Saw Americans Fight’. Hoewel de afkorting officieel staat voor International

Security Assistance Force, de NAVO troepenmacht die de veiligheid in Afghanistan moet

waarborgen, vindt de VS dat het in de praktijk anders gaat. Europa kleedt haar legers uit en

de Verenigde Staten staan er alleen voor.

Is Europa een ‘free-rider’?I Saw Americans Fight

TEKST: Niels Goet


2020

Foto

: DVI

DSH

UB

/Bun

desw

ehr


21

hoe verhoudt dit zich tot elders in de wereld? Europa draait in de huidige crisis de geldkraan dicht voor defensie, maar de Verenigde Staten en Azië gaan gestaag door met het ontwik-kelen van hun krijgsmacht. India gaf 59 procent meer uit aan haar leger en China verdriedubbelde haar defensiebudget. Ook het verschil met de Verenigde Staten is toegenomen. Ter-wijl Europa tijdens de Koude Oorlog nog 34 procent van de NAVO-begroting voor haar rekening nam, is dat nu gedaald naar 21 procent. De Amerikanen zijn niet blij met deze ont-wikkeling. In oktober 2010 uitte de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, hillary Clinton, haar bezorgdheid over de tanende Europese krijgsmacht. Clinton benadrukte de nood-zaak van de NAVO en bekritiseerde de bezuinigingen op het leger die in meerdere Europese landen in 2010 werden inge-voerd.

Is Europa echt een ‘free-rider’ zoals de Amerikanen beweren? Amerika heeft zelf besloten om 4,7 procent van haar bnp aan het leger te wijden. hoewel de meeste EU-landen niet de overeengekomen twee procent van hun bnp reserveren voor defensie, geven het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk rond de 2,5 procent uit aan hun krijgsmacht, wat ongeveer gelijk is aan het wereldwijde gemiddelde. Intussen spenderen Oost-Europese landen steeds meer aan militaire ontwikkeling uit angst voor de recente militaire activiteiten van Rusland in de

regio. Zo schroeft Polen haar defensiebudget op naar twee procent. Ter vergelijking: het gros van de landen dat niet on-der Amerikaanse bescherming valt, geeft gemiddeld net zo-veel uit aan defensie als Europese landen. India en Pakistan reserveren bijvoorbeeld respectievelijk 2,5 en 3 procent van hun bnp voor het leger. Bovendien zijn dit nucleaire machten die lijnrecht tegenover elkaar staan en waartussen territoriale conflicten verre van ondenkbaar zijn.

Landen die een grote militaire dreiging aan hun grens heb-ben, geven dus net zo veel aan defensie uit als bijvoorbeeld Frankrijk of het Verenigd Koninkrijk. Waar komt het grote ver-schil met de Amerikaanse bondgenoot dan vandaan? Waar-schijnlijk komt dit door de ‘hegemony gap’. Als ‘s werelds eni-ge supermacht moeten de VS meer geld uitgeven om de door hen gecreëerde wereldorde (lees: vrijhandel) te beschermen. Bijvoorbeeld aan het beschermen van scheepvaartroutes en investeringen. Desondanks waarschuwde Robert gates, de voormalige Amerikaanse minister van Defensie, dat toekoms-tige Amerikaanse leiders niet meer in de NAVO willen inves-teren als de huidige Europese bezuinigingstrend niet wordt tegengegaan. Met een wereldwijde economische crisis en de eurocrisis, lijkt het onwaarschijnlijk dat Europa aan deze eis tegemoet zal komen.

21


22

Go fly a kite!

IB in Beeld


23

‘Vandaag vieren we de vrijheid’, zegt Rima Zayed (14) tegen de journalist van de BBC. het is 28 juli 2011 en duizenden Pa-lestijnse kinderen laten hun vliegers op boven het strand in een poging om het wereldrecord vliegeren te verbreken. De actie is onderdeel van een zomerprogramma dat de VN in gaza orga-niseren, om kinderen hun (oorlogs)trauma’s te laten verwerken. Is dat gelukt? ‘Vliegeren helpt me wel om moeilijke tijden te vergeten’, zegt Rima. Een ander meisje is stelliger. ‘Ik voel me alsof ik met de vlieger uit gaza kan wegvliegen.’

Fotos: UN


24

TEKST: Pia Dijkstra en Niels Goet

‘Mijn verwachtingen van Nederland zijn hoger’Topadvocate Liesbeth Zegveld over Nederland en mensenrechten

Interview

Liesbeth Zegveld is een advocaat met een missie. Ze voert grote, langdurige en

spraakmakende zaken over bijvoorbeeld Irak en Rwanda. Ook verdedigde ze de

nabestaanden van de slachtoffers van de genocide in Srebrenica, waarin de Nederlandse

staat aansprakelijk werd gesteld. Checks&Balances sprak met haar over haar carrière, de

rechtszaken en de positie van Nederland in de Internationale rechtsorde. ‘Nederland is

faciliterend en weinig principieel.’


25

‘Mijn verwachtingen van Nederland zijn hoger’Topadvocate Liesbeth Zegveld over Nederland en mensenrechten

Wat maakt dat u bepaalde zaken wel aan-neemt en andere zaken niet? ‘Ik moet een gevoel hebben dat het echt nodig is om de zaak te voeren. Er moet iets principie-

els in zitten iets waar ik me aan stoor en waar verandering in moet komen. Bovendien, als je eenmaal voor slachtoffers in oorlogsgebieden optreedt, dan bepaalt dat mede inhoudelijk de koers van dat conflict. Je kunt dan niet meer aan de andere kant gaan staan. Als je eenmaal een cliënt bijstaat, zit je dus heel vaak met een belangenconflict. Dat zijn allemaal keuzes die, als je geloofwaardig wilt zijn, bepalen wat je wel en niet aan kunt nemen.’

Bent u zich bewust van de invloed van de rechtsza-ken die u voert op de samenleving? Hoe gaat u hier-mee om? Is dit leidend in de manier waarop u een rechtszaak voert?‘Wij maken veel gebruik van de media. Zonder media zouden onze praktijk en onze zaken geen kans hebben. Zestien jaar na de val van Srebrenica weet niemand namelijk meer waar het over ging. Op een gegeven moment gaat men gewoon verder en zakt het weg. Dat geldt ook voor de mensen die de beslissingen moeten nemen over de zaak. goede media is dus cruciaal. Communicatie met mensen die niet direct bij die zaak betrokken zijn is onontbeerlijk. Dit kan er toe leiden dat als de gehele samenleving op een gegeven moment vindt dat je een zaak moet oplossen, zelfs als de rechter zegt: ‘de wet laat het niet toe’, het vaak wel kan. Dat komt omdat de rech-ter ten eerste zelf onderdeel van die samenleving is, en ten tweede zou uiteindelijk ook het parlement iets kunnen doen. We mikken wel degelijk op de samenleving.’

Hoe zou u de rol van Nederland willen karakteriseren in de internationale rechtsorde?‘Faciliterend, en weinig principieel. geen slechte rol natuurlijk. gezien het aantal landen dat we in deze wereld hebben, zit Nederland duidelijk in een betere positie qua naleving van het internationaal recht. Maar mijn verwachtingen van dit land zijn hoger, het valt me steeds weer tegen: te weinig prin-cipiële uitspraken op momenten waar het er toe doet. Politiek gezien zal dat waarschijnlijk niet haalbaar zijn. We geven wel de gebouwen en het geld, maar doen niet de inhoudelijke uit-spraak. Een tijd geleden was er bijvoorbeeld een bijeenkomst over transitional justice op het ministerie van Buitenlandse Zaken. Op die conferentie werd helemaal niet over Nederland gesproken. Nederland is gastheer en Nederland praat over problemen van andere landen, maar niet over eigen proble-men. De gedachte dat wij geen fouten begaan en dat wij niet ook onderwerp van debat kunnen zijn als het gaat om nale-ving is toch een beetje elitair en naïef.’

In een interview met de Volkskrant in 2010 gaf u aan dat u vindt dat Nederland heel moeilijk schuld erkent. Hoe reageert men daar internationaal op? ‘Ik weet het niet. Men weet vaak niet eens waar Nederland ligt. Alleen de zaak rond Srebrenica kent men wel, omdat daar ook andere landen bij betrokken zijn. Daarvan vindt men wel dat Nederland de kop in het zand steekt. De BBC is bijvoorbeeld vrij hard over de Nederlandse houding. Zij zien Srebrenica echt als een trauma waar een soort deken over heen ligt. Voor een deel is Srebrenica een Nederlands probleem, maar uiteindelijk zal ook de VN zich nu wel achter de oren krabben, omdat het ging over mensen die van een VN basis werden weggestuurd.’

Om verder in te gaan op de Srebrenica zaak die u voert namens meneer Nuhanofic en Mustafic. U door-loopt met hen zowel een civiele procedure als een strafrechtelijke procedure. Wat kunt u wel bereiken met een strafrechtelijke procedure ten opzichte van een civiele?‘Mensen achter tralies krijgen is alleen mogelijk met een straf-rechtelijke procedure. Dat wilden de cliënten al heel snel na de ellende omdat dat voor hen tastbaar en zichtbaar is. Bo-vendien vinden zij dat die mensen zich hebben misdragen. Daartegenover staat dat je in een civiele zaak tegen de staat procedeert. Dit is natuurlijk een abstracte entiteit; over wie gaat het nou eigenlijk? Wie is nu verantwoordelijk? Je kunt het zien, niemand reageert. Waar is de staat nu?’

De Nederlandse staat is in hoger beroep aansprake-lijk gesteld voor de dood van een aantal mannen in de zaak Srebrenica. Bent u bang dat andere landen nu huiverig worden om mee te doen aan dergelijke VN missies? ‘Dat zou niet moeten, want als je van plan bent op deze manier een VN-missie uit te voeren, kun je beter thuisblijven. het is toch niet meer dan normaal dat als jij iets doet wat over de schreef gaat en waar anderen slachtoffer van worden, dat daar een schadevergoeding uit voortvloeit? Er is nu juist een sys-teem om dat op te lossen.’

Hebt u het gevoel dat mensen het u kwalijk nemen dat u de Nederlandse Staat hebt aangeklaagd?‘Ik krijg altijd wel haatmail en al dat gedoe, maar ik krijg ook heel veel steun. Je kunt in dit werk niet rekenen op een groot halleluja. Bovendien zijn de zaken inhoudelijk vaak moeilijk: als de mensen echt weten waar het over gaat, zouden ze er wel anders tegenaan kijken. Nederland wordt niet verant-woordelijk gehouden voor de genocide van Srebrenica, maar wel voor het wegsturen van een beperkt aantal mannen op een heel gevaarlijk moment. Dat ze daarna werden vermoord,


26

dat hadden ze moeten en kunnen weten, maar daarmee is Nederland niet verantwoordelijk voor achtduizend doden.’

Wat is precies het gevolg van de uitspraak in ho-ger beroep? Kunnen staten nu altijd aansprakeli-jk worden gesteld als er doden vallen als gevolg van hun handelen? Of alleen, zoals in dit geval, wanneer er iemand gedood wordt door expliciet het uitzetten vanuit een veilige compound naar vijandelijk gebied? ‘Normaal gesproken, als Nederland niet aansprakelijk was geweest, zou de VN aansprakelijk zijn. Dit wordt niet belicht omdat er tegen de VN geen rechtsmiddel bestaat. Er bestaat geen procedure waarin dat wordt be-oordeeld, maar iemand is natuurlijk verantwoordelijk. Je moet onderscheid maken tussen aansprakelijkheid en de daadwerkelijke handhaving van deze aansprakelijkheid. Iemand de dood in sturen, daar is iemand voor aanspra-kelijk, dat is duidelijk. De vraag is vervolgens, waar kun je

aankloppen om dat te realiseren. Wij klopten bij Neder-land aan omdat je niet kunt aankloppen bij de VN. Maar dan moet je nog wel kunnen vaststellen dat zij, en niet de VN, onrechtmatig hebben gehandeld. Ik spreek ook met de VN en daar zal ook best aansprakelijkheid liggen, maar je kunt er niets mee. Bovendien reageert de VN gewoon-weg niet, in die zin heeft de VN een zeer imperfect sys-teem als het gaat om schending.’

Verwacht u dat het binnen de mogelijkheden ligt dat er een beter functionerend apparaat komt, waardoor rechtsgang naar de Verenigde Naties mogelijk is?‘Ja, ik denk dan aan een International Civil Court of zo, waar je ook internationale organisaties kunt dagen. het zou mooi zijn als we dat nog binnen mijn leven zouden kun-nen bereiken.’

26

Foto: AyutoNabestaanden rouwen tezamen, Srebrenica 2010


27

- Advertentie -

Cartoon

Foto: Ayuto


28

TEXT: Alexander Witt

Scapegoat of crisisEverybody is a speculator. Everybody´s intention is to make a profit by guessing future

conditions in particular prices, either willingly or unwillingly. Everybody, who trades

derivatives, commodities, bonds, equities or currencies with a higher than average risk

expects in return a higher than average profit. That makes sense, not only to economists.

Speculators take large risks, especially with respect to anticipating future price movements in

the hope of making large gains. But what does it actually bring to society as a whole?

Speculation can occur in everyday-situations. Imagine you promise a friend to sell him a brand new bike for a hundred euro‘s in one month. Your friend is willingly accepting the deal, because he expects the price of

bikes rising due to increased demand. Two things can happen meanwhile. Either the price will increase or the price will fall.In the first case you make a profit, because you receive a bike worth more than you have to pay. In the other case your friend is profiting, because he sells you a bike worth less than the price you promised to pay.

These kind of transactions seem to fulfill a very significant function in forward markets for goods and services and it can clearly be seen that the foundation for speculative activity is a fundamental part of our economic system – that is, demand and supply. Speculation can thus have a good impact on the economy by reducing price volatility of commodities like food. Take the example wherein a farmer has planted his pea-

nut crop in January, when the price of peanuts is two dollar per pound. The farmer will not reap his harvest until June, by which time the price of peanuts may have changed dramati-cally. A speculator comes along and offers the farmer 2,20 dol-lar for every pound he can deliver in June. The farmer accepts the deal and concentrates on his farming without worrying about some uncertain future price for his peanuts. It is the speculator who shoulders the burden of future price changes. A division of labor has occurred with the farmer specializing in farming and the speculator in risk-bearing.

If the price for peanuts remained the same over time, the far-mer will be glad to sell his crop for a higher price to the spe-culator and making profit. But with a price higher than 2,20 dollar, the farmer will feel betrayed by the speculator, because he lost the opportunity to sell his crop for a higher price to the market, and is consequently making a loss.

ENG

Frankfurt Stock Exchange

Fotos: Tobias Leeger


But does this warrant all the bad press and negative percepti-on about speculation being the primary factor behind prices deviating far away from `the real economy‘?

Shortly after the financial crisis in 2008, Senator John McCain called for a thorough and complete investigation of specula-tors ‚ to see if they have driven up oil prices. Indeed, between 2002 and 2011 the crude oil price per barrel rose by around 230%. Did speculators really cause these increases? If we so-mehow could ban speculators from trading oil futures and options, it is still very unlikely that the price of oil would drop back down to pre-2002 levels. A simple explanation for this is demand and supply.

Oil analysts and traders believe that oil prices will rise in the future due to a combination of increased demand from Chi-na and India and due to slowing or even reduced supplies from ‚peak oil‘. Seeing the numbers on Wall Street, speculators start buying up oil futures and call options today, believing they will be worth more in the future. This buying up of oil futures immediately raises their price, due to basic supply and demand. What is more likely is that the price remains high be-cause it is being ‚stored‘ in the ground by oil companies and cartels, rather than bringing it to market. Due to this, it is not clear that getting rid of the speculators would drop oil prices. The high prices appear to be largely a supply-side issue.

Also in Europe critical sounds arise over the unregulated sys-tem around speculation. greece for example, has blamed mar-ket speculators for worsening its current economic troubles by driving up the interest rates it has to issue for new debt. The prime minister of greece, george Papandreou, has especially criticized speculators in an address in Washington in Spring 2010. he urged Europe and America to say ‚enough is enough‘

to those speculators who only place value on immediate re-turns, with utter disregard for the consequences on the larger economic system – not to mention the human consequences of lost jobs, foreclosed homes and decimated pensions. Short-ly after his speech U.S president Obama has shown support, followed by Angela Merkel, the german chancellor. They say speculators, such as hedge funds, are unfairly betting that greece will default on its loans. Such moves are making it more expensive for greece to borrow funds.

The problem seems to be the unregulated market in specula-tive activities and their harmful effects on state´s economies. They can create bubbles by driving prices much higher than their real value, like happened with the housing market in the U.S in 2007. On the other side, food price volatility is har-ming the poor and if speculation reduces it and we reduce the amount of speculation then we´ll be doing more damage to the poor.

Decisions could be taken at the next g-20 summit in Cannes, France, this November. The host, president Nicolas Sarkozy defined his priorities for the summit, being: to strengthen fi-nancial regulation, reform the International Monetary System, combat commodity price volatility and improve global gover-nance.

It at least makes sense that speculators are unpopular, but in evaluating their role in the economic system, they should properly be regarded with the same appreciation as all other productive parties. Overall it seems, that blaming speculative forces or banning futures markets, is only treating the sym-ptoms and ignoring the underlying and fundamental causes of a disease.

29

Frankfurt Stock Exchange Frankfurt Stock Exchange


30

Comment & Analysis

While recent immigration from Muslim countries contributes to the diversification of Islamic

life in Portugal, postcolonial people of Indian-Mozambican background continue playing

a key role in Islamic association work. One example is the Youth Association of the Islamic

Community (CilJovem) in Lisbon, which gets more engaged in Muslim activities at the interna-

tional level since 9/11. A study which compares cultural attitudes of these young Portuguese

Sunnites with those of non-Muslim peers reveals: Islam and Muslim-ness are important mat-

ters; they are deeply attached to their home country and ‘mainstream Portuguese‘.

For around 30 years, Islamic communities have repre-sented the largest non-Christian religious minority in Portugal. Muslims in Portugal constitute a diverse phe-nomenon, in terms of ethnicity, socio-economic integ-

ration, and concerning their religious affiliation in Islam. The contemporary Muslim presence has no socio-demographic linkage to the historical Islamic presence of gharb Al-Andaluz but is largely the result of postcolonial movements of middle class Ismaeli and Sunni families of Indian/South Asian back-ground who came from Mozambique in the early/mid 1970s, and of Fulas and Mandingas (at first, mainly male workers) from guinea Bissau who have arrived slightly later. In the 1980s, the number of Muslims of Indian descent was excee-ded by Sunni Muslims hailing from guinea Bissau.

Immigration to Portugal has taken place over decades, perhaps even centuries, with some exceptions closely linked to the country’s role as a (former) colonial empire. Immigrati-on patterns in Portugal changed in the beginning 1990s. The rather small country at the Western European margin (popu-lation ca. 10 Million) has now become a ‘promising destination’ for migrants who aim to escape economic poverty through joining one of the wealthy countries of the European Union. This means that more ‘new‘ immigrants without any coloni-al linkage to Portugal (and hence not Portuguese-speaking and facing more obstacles in gaining a permanent status of residence) than ever before arrived and/or had been regis-tered in Portugal, partly in the course of several legalisation campaigns realised by the Portuguese government from 1991/1992 onwards.

Muslims in Portugal: Islamic associations and ‘the pa-rents‘While immigration from Portuguese speaking African coun-tries and Brazil continues, most of the ‘new‘ immigrants hail

from Eastern European countries, and, numerically less impor-tant, from Morocco, Senegal, Bangladesh and Pakistan. Most of the latter (and temporarily: Bosnian refugees) have joined the still overwhelmingly lusophone (Portuguese speaking) Is-lamic communities which mainly concentrate in and around Lisbon, while the total Muslim presence is estimated by re-searchers and the communities themselves as counting some 38.000-50.000 people. At least 60% are Portuguese citizens, which holds true for a smaller percentage among Muslims from guinea Bissau, and mainly for people of South Asian ori-gin who came from Mozambique. The vast majority of young Muslims who are subject of our study are children of the lat-ter, who had actually been the first active members of Islamic communities in contemporary Portugal.

The presence and engagement of the small group of Sunni Muslims from Mozambique (which had been under Portugue-se rule until 1975), who were studying at the faculties of law, medicine and economics in the metropolis before decolonisa-tion, had been decisive in the processes of establishment and recognition of Islamic communities in Portugal. Most of these community founders as well as other South Asians had been Portuguese citizens already under colonial rule. Consequently, they did not perceive themselves as ‘immigrants‘ and many among them perceived Portugal as ‘the country which recei-ved us‘. Muslim families of Indian/South Asian origin, mainly of middle class background, who had to leave Mozambique in the course of post-independence Africanisation policies and due to civil war, coped rather well with integrating into the labour market or re-establishing their small and larger busi-ness in Portugal. According to our ethnographic experiences, the percentage of (proto-)middle class people is slightly lower among Moroccans and Bangladeshis and significantly lower among Muslims who came from African countries.Although many African Muslims gather around and are closer

Happy at home & going international: Young Portuguese MuslimsTEXT: Nina Clara Tiesler


31

Happy at home & going international: Young Portuguese Muslims

Dr. phil. Nina Clara Tiesler is a Research Fellow at the Institute of Social Sciences of the University of Lisbon (ICS-UL). She is member of the bibliographical network EURISLAM and co-ordinates the international research network MEL-net (Muslims in Lusophone Spaces), hosted at ICS-UL. Email: [email protected]

linked to their Sufi leaders, and Muslims from Bangladesh have recently founded a prayer hall close to their work place, the vast majority of at least ca. 30,000 Sunnites and their local communities are linked to and take occasionally part in the life of the central Islamic Community of Lisbon (CIL). While the question of ‘representativity‘ continues a controversial is-sue between state and Muslim organisations (and among the latter) in some other European countries, the CIL, founded in 1968 by university students from Mozambique, certainly acts as an umbrella organisation in formal and informal ways for Sunni Muslims. Alongside common religious, cultural and so-cial infrastructures (including a book store, chatrooms or the community website), three associations were founded under the rooftop of the thirty-fi ve years old Central Mosque in the heart of Lisbon, belonging to CIL (the umbrella organisation reaches beyond the Central mosque): the Women’s Associa-tion, one of guinean Muslims and the Youth Association of the Islamic Community (CilJovem) which is organised and fre-quented mainly (if not only) by those young people of South Asian origin who’s parents came from Mozambique.

The Study and GroupWorking with a particular group of young Muslims in a frame-work of a broader research project on transnational circuits and concepts of home and belonging among Muslims in Por-tugal, we have realised a study which allows a comparison of

cultural attitudes, mobility and future aspirations of young Portuguese Sunnites with a larger group of young Portugue-se non-Muslims.

These young Muslims participate regularly in activities orga-nised be the CilJovem, like dinners, ‘passeios’ (dislocations in other cities or regions of Portugal), Bowling, fi ve-a-side football matches, or the annual Rally through Lisbon on the occasion of the beginning of Ramadan. At least 4-6 events of this nature are organised per year, frequented by around 60-150 young people. Some of them meet more frequently in a discussion forum in the Central mosque. The organizers describe the CilJovem as a non-profi t religious, educational and cultural association dedicated to organize activities to promote interaction inside the Islamic Community and at the same time to build bridges between the Portuguese public and Portuguese Muslims. Apart from their fulltime jobs, seve-ral members of its leading committee are further engaged in volunteer work, for example as members of the Zakat Asso-ciation, working directly with people born in Lisbon, and/or doing some other works with the Oncology hospital and with the ‘Banco Alimentar‘(Association to fi ght hunger).

All young Portuguese people, Muslims and non-Muslims, in-cluded in the quantitative survey are lusophone (Portuguese-speaking), urban people of middle class background, and are

Foto: jenniferechristensen


32

living in Lisbon, where most of them were born. With single exceptions, they are all Portuguese citizens, mostly between 16 and 26 years old, making their transition to adulthood. The quantitative survey conducted in Lisbon with a total of 241 young people focused upon examining key issues in their lives, including work, study and leisure. Among the two groups of young people who were surveyed, 200 young peo-ple taken from a variety of tertiary education institutions and a further 41 young Muslims (of a total of ca. 150 who are rela-ted to the Youth Association). A majority were found to be still living in the parental home (68% of non-Muslims and 80% of the young Muslims), and both sets of young people agreed that it was “good to live with their parents,” the young Muslims somewhat more so (Muslims: 86%, non-Muslims: 68%).

What is revealed is, generally, that across the board, despite what are perceived to be diffi cult structural circumstances in Portugal, particularly in relation to the labour market, these young people are content with their lives. All of them ex-pressed quite critical views on the educational system, salaries or the employment options in Portugal. Nevertheless, in res-pect to what these results actually tell us, on fatalism, internal locus of control and motivation, we can deduce that many of these young people believe strongly that they have the power to shape their own futures, i.e. they will be successful in life through their own eff orts rather than leaving things to chance. Regarding self-esteem, these young people are generally hap-py being the people they are. This holds true particularly for the young Muslims, who showed very strong family ties and peer-relationships (just as the other young Portuguese young people) and community-relations, while 67% of them said that they feel ‘more individual than part of any kind of collecti-ve‘ (Muslim males 81%, females 47%; non-Muslims 67%, males 78%, females 69%).

Broader horizons but less mobileIn relation to the future, the overwhelming majority of both samples also plan to spend the rest of their lives in Portu-gal, rather than pursue trans-national future life trajectories. While the overall picture is one of little diff erence between the young Muslims and non-Muslims, it has been possible to observe some interesting diff erences, for instance, that the young Muslims are somewhat more globally-orientated: in terms of language skills, travel horizons and (virtual) commu-nication, including political engagement for Muslim matters: Representatives of the CilJoven take part in the activities of ASMA, for instance in the MLT programme (‘Muslims Leaders of Tomorrow‘).

On the other hand, they are even less predisposed than other young Portuguese people to leave Portugal for longer peri-ods, let is be for educational purposes, for a good employment or by getting engaged into a relationship. This is interesting for two reasons: Firstly, these ambitious and work-and study-committed young people are aware about many options re-garding career-wise future life plans look more promising out-side Portugal - and that geographical mobility would improve their opportunities. And secondly, migration trajectories and relationships to other South Asian and Portuguese Muslims (partly family relatives) in the UK (which they consider more ‘emancipated in Muslim matters‘) are kind of established.

Furthermore, ethnic and racial discrimination belong to daily life experience, and the specifi c historical context of the ‘War on Terror‘, in which this study took place, leads to a societal atmosphere wherein islamophobic voices gain space while the space for Muslim voices is decreasing - also in Portugal, where less empirical evidence for anti-Muslimness or tension between majorities and the Muslim minority than in other Eu-


33

ropean countries came to the surface of public light before 9/11. They, who’s parent’s biographies are marked by migra-tion, are not ready to leave their home country with an over-whelming majority always wanting to live in Portugal (81%, compared to 68% in the non-Muslim sample), where 44% of them attend religious services on a weekly basis (65% ma-les, 19% females) and around 55% (we had to substrate the under-18s) always vote in elections - in comparison to 61% young non-Muslims.

Young Muslims in the context of Youth StudiesApart from their stronger religious dedication and broader international horizons, especially in terms of travel - only 45% of them prefer to spend holidays in Portugal, while 78% of the non-Muslims do so; and the young Muslims travel re-gularly out of Europe, mainly to Mozambique and Middle Eastern countries, including 12% who already went to Mec-ca – we have found such little diff erence concerning cultu-ral attitudes among these young middle class people that it has sometimes been diffi cult to distinguish the fi ndings of both samples. This includes, for instance, that 78% of both groups ‘prefer beach holidays‘ as their leisure time options, which is indeed ‘very Portuguese‘.

In a general discursive context where religious belonging and cultural attitudes often miss diff erentiation, and where a strong dedication to Islam is often erratically suggested as being opposed/apart/alien to the dominant culture or to active Western citizenship, we have consciously chosen this group of religiously dedicated and socio-political acti-ve Sunnites for our comparative study: young people who consider Islam and Muslim-ness important matters in their daily life.

As with other national and regional contexts, studying (Muslim) youth in Portugal presents particular challenges in respect to what to study and indeed whom to study; as Linda herrera has argued in the editorial of ISIM Review 16, Youth (in general) has long been treated as a social problem:

‘Much of the scholarly and media attention to youth, parti-cularly from the ‘global North,’ has focussed on issues such as juvenile delinquency, unemployment, drug abuse, and high-risk sexual behaviour. The situation, however, has been changing. Notwithstanding the persistence of – and conti-nued attention to – the older problems, newer areas also underline the youth as agents of change, creators and con-sumers of new technologies, trend-setters in the arts, music fashion, and innovators of new forms of political organisa-tions and social movements towards greater social and eco-nomic justice‘ (herrera 2005: 4).

In other words, when studying young people, we need to focus on the everyday life experiences of the mainstream rather than the exceptional experiences at the fringes if we are to advance our understanding of contemporary youth and avoid misrepresenting or even demonising our sub-ject of discussion. Furthermore herrera comments that in relation to representations of Muslim youth, the emphasis Ph

oto:

mes

quita


34

tends to be upon issues of security, religious extremism and violence, thus ‘reinforcing a single-minded approach to youth‘ (ibid). This research aimed to counterpoint such reinforce-ments by applying the same perspectives to Young Muslims as those made in scholarly works in the area of Youth Studies to ‘mainstream‘ youth, to which Muslims in Portugal (and el-sewhere) surely belong. Therefore, in this step of research the young Muslims surveyed have not been addressed as ‘young Muslims,‘ but rather as young people irrespective of their reli-gious background.

Muslims and their cultural attitudes, eventual socio-political engagement and social mobility, are hardly ever discussed in a normative context, i.e. compared in relation to similarities rather than contrasts with non-Muslim minority and majority groups of same age, gender, class, migratory and/or educa-tional backgrounds. In terms of analysis, this deficiency often leads to a disproportionate ‘Islamicization‘ of the ‘object of study‘ (Muslims), and strengthening of the Islamicization of public (and academic) discourses (Tiesler 2006): in short, near-ly everything and anything these Muslims do, think, affirm or negate appears as deriving from their Muslim-ness, i.e. as an Islamic particularity, which may in fact not be the case at all. Economic and social aspects, class, gender and educational background, the impact of particular experiences in a speci-fic historic context (e.g. social mobility or social exclusion in a European society) as well as similarities and continuities with non-Muslims or people of similar migratory experience are therefore often overlooked.

And still, accordingly to our ethnographic experience, it is in-deed important to note that these young Muslims use their ‘Muslim-ness‘ as a ‘social capital‘ type resource in making the transition to adulthood. But to see such capital as an essen-tialist property is problematic, since, at least in the case of Portugal, there are these other influences to consider, most notably, what could conceivably be termed their ‘Portuguese-ness.‘ This should not come as any surprise to anyone familiar with our research field, since, for instance, young Muslims are socialising with young non-Muslims in everyday life contexts unrelated to Islamic community life: in school, university, pro-fessional life, leisure time or socio-political engagement; and neither do their self-perceptions and senses of belonging re-fer exclusively to ethnic or religious bonds.

Going InternationalDespite the little difference across the board of our survey which consciously excluded Islam-related issues, differences in daily life experience of young Muslims and non-Muslims can hardly be overlooked in Western societies, especially in times of ‘global War on Terror‘ - a war, as had already been

highlighted elsewhere, ‘which some of us are less allowed to forget than others‘ . Among the immediate consequences for Muslim citizens and residents at the level of everyday life is the experience of being subject of a general public suspicion or verbally attacked – but, in our case, also a harsh alienati-on of their self-perceptions of being Muslim and Portuguese (which most of them are) due to the logic of public discourses where Islam is in general seen as the foreign, ‘the Other‘ , the threat, etc, and where the War on Terror delivers a political jargon where the absence of distinctions between ‘Islam and Terror‘ no longer needs justification.

After having been nearly overlooked during the last decades, Muslims in Portugal became subjects of a new curiosity and ‘object of studies‘ of the local academia but the framework for their comments and contributions is more than ever limited by others and determined by the War on Terror. Although na-tional particularities and historisation have an impact, these experiences, including the felt necessity to inform the public about what ‘Islam means for Muslims‘ and creating self-de-termined spaces for Muslim voices are rather of international nature and indeed common among Muslims in Western coun-tries. Part and parcel of the global ‘Awakening of Muslim Sub-jectivity‘ is certainly that more young Muslims are becoming engaged in Muslim discourses and activities at the local and global level.

Young Portuguese Muslims do not make an exception here. Besides the fact that this group of young Portuguese Mus-lims had been religiously dedicated and, concerning the elder ones among them, engaged in Islamic association work (the CilJoven was founded in 1992) already long before 9/11, it is especially during the last years that they are improving their international networking. As mentioned above, they now participate in International networks such as ASMA and the MLT programme which aim providing platforms for intra-faith conversation among young Muslims on major issues, such as integration, identity struggles, Islamic reactions to secu-larism, gender equality, among other pain points that breed alienation and extremism. The philosophy that informs their approach is that Muslims are part of the solution, and not the problem.

Referring to an example from the UK, the Portuguese Muslim youth association CilJoven has recently discussed the inaugu-ration of an online platform where Islamophobic attacks can be listed and made public. They might not have many have objective reasons to be ‘happy at home‘ in current times, but they do feel ‘at home‘ in their country: 89% of them agreed strongly with this position. 88% of the young non-Muslims did so as well.


35

TEXT: Dick van der Harst

Election time

The vote of the wallet

You’d think an actual democratic election would result in the person who’s the most competent of all the contenders to be the one who’ll win. Both the Republican and Democrat can-didates have their merits and their flaws, and both have a dif-

ferent view on today’s pressing issues. People listen to the candidates and vote for the person they think they agree with the most. At least, that’s what should happen. What actually happens during American elections is that the candidate who has raised the most mo-ney wins. Pure and simple, if you want to win any election, you start and end, win or lose by raising money. You use the money to buy as much air-time on television as possible. You air campaign messages, or as we call them ‘‚commercials‘. But the problem is these are very expen-sive, and you want people to hear your message over and over.

In principle, politicians get their donation from people who believe in them. By giving some money they hope the candidate will be able to persuade more people to vote for their candidate. Nothing wrong here, this happens almost everywhere. What makes it different in the United States is the recent Supreme Court ruling in the (in)famous case Citizens United vs. Federal Election Committee, which overturned the limits set on the amounts of money a corporation can donate to politicians.

The long and short of the Court‘s judgmentit is: corporations are run by people, so essentially corporations are people. People have the pro-tection of the First Amendment of the U.S. Constitution, which states every Citizen has right of free speech. Now wait, here it gets interes-ting, because the Court decided that donating money to a campaign is exercising free speech. Therefore, as corporations are people, they get to donate unlimited money to political campaigns. As an added bonus, they are not legally required to clarify how much they have given, gu-aranteeing them a secret ballot..

You see where this is going can’t you? When a candidate with the most money wins, this means a candidate ‘sponsored’ by a big corporation is far more likely to win. But then you have a President who owes his presidency to corporations. So how is he going to pass unpopular laws such as restrictions on carbon dioxide output by factories, or lowering subsidies on manufacturers?

Manufacturers? Obama announced he intends to raise a billion dol-lars for his campaign war Chest. however, the last time he got elected, most of his funds came from ordinary people like you and me. Let us just hope that in the coming storm that will be the 2012 election, this will remain the case.

Like the moon moves the ocean, American domestic politics

moves world politics. If that analogy holds, election time is

the tsunami season. IRIO student Dick van der Harst follows

the candidates on their campaign for the 2012 presidential

elections.

REFERENCES:Vakil 2004Tiesler 2000 and 2005Mapril 2005 and 2007Keshnavee XXXGomes Faria 2007Vakil/Sayyid 2006

For different Islamic groups and organisations (more than na-med here in detail) see Vakil 2004. A general introduction on Muslims in contemporary Portugal is by Tiesler 2000 and 2005, the particular case of Muslims from Bangladesh is approached by Mapril 2005 and 2007, aspects regarding the Ismaeli commu-nity by Keshnavee XXX, and Moroccan immigrants by Gomes Faria 2007. Abranches (2007) realised a study on Muslim women and girls, and von Kemnitz (2002) on the perception of Islam and Muslims in the Portuguese press.

Regarding Islamic infrastructures, there are two more “repre-sentative“ mosques near Lisbon besides the Central Mosque (1985), and another in Coimbra; a recognised, private primary and secondary Islamic School (with some non-Muslim pupils) in Palmela (near Lisbon); some further twenty cultural centres and prayer halls from North to South (but mainly near Lisbon), around twelve madrassas, at least six halal butcher shops and nine halal restaurants, three edited journals/newspapers (apart from grey literature). Among other religious groups, Muslims also make part in a TV-broadcasting programme (public chan-nel), where the presentation time is divided according to the numerical strength of the communities (in practise, mostly oc-cupied by the Catholic Roman Church and by Protestant and Pentecostal churches, coming second).

The comparative quantitative survey was realised between November 2005 (young non-Muslims) and March 2006 (young Muslims) as a joint action of two different projects: the author’s one analyses family histories of three generations of South Asian Muslims with triple migration experience under the title “Mus-lims in Portugal: Religion, Collective Subjectivity and Shifting Perceptions of Home and Belonging”, while Dr. David Cairns, to whom I am deeply grateful, focuses on attitudes towards mobili-ty among diverse young people in Lisbon in his project “Culture, Youth and Future Life Orientations“. The questionnaire was ori-ginally his design and it is due to his skills and experience that this joint study resulted in a rich pool of quantitative data and analyses. Both projects are funded by post-doctoral research fellowships provided by the Fundação para a Ciência e Tecno-logia (FCT) in Lisbon, and are hosted at the Instituto de Ciências Sociais da Universidade de Lisboa (ICS-UL).

Regarding methods and the issue of religious dedication, one clearly has to bear in mind that we have not compared this group of Muslims - which takes part and manages an Islamic Youth association - with another group of young people who are organised in a religious community. Among our non-Muslim sample, only 9% attend religious services on a weekly basis. And still, according to other studies on Portuguese youth and our ethnographic experience with other groups of young Muslims in Portugal and “outside typical Muslim spaces”, the latter (for in-stance Sunni Muslims from Guinea Bissau or Ismaelis who also came from Mozambique) generally give more importance to religion than their non-Muslim peers.

At the conference on Islamic Social Movements which was held at ISCTE in Lisbon, Portugal, 5-6th of June 2006, it had been AbdoolKarim Vakil (King´s College London) who quoted Felix Moos´ subtle words: “Hello? We are at war? Indeed, there is a war on; one which some of us are less allowed to forget than others”, and who left no doubt about the fact that anthropological re-search on Muslims is framed by this context. Vakil/Sayyid 2006, Muslim News Supplement, no.xxx


36

TEXT: Alexander Witt

The new Osama Bin LadenFor twenty years he was Al-Qaeda‘s second-in-com-mand but now, after the death of Bin Laden, it seems like Ayman al-Zawahiri is taking the lead. The core of the most dangerous terrorist network in the world may be weakened but its local branches seem to fl ourish, as Bin Laden remains an icon for many terrorists.

Last month marked the decennial commemoration of the terrorist attacks of 11th September 2001 in the United States. It was a world shocking event that marked the beginning of the 21th century as one full

of dangers. Almost ten years later the main catalyser, Al-Qaeda leader Osama Bin laden was killed by a U.S Navy SEAL team in Pakistan in May this year. The world press didn‘t have to wait long to announce the new terrorist leader: Ayman al-Zawahiri.

At the age of 15, Zawahiri joined the Egyptian Islamic Jihad with the aim of overthrowing gamal Abdel Nasser´s secular Egyptian state. he was involved in the Islamic fundamentalist movement rolling through Egypt those days, in which many Egyptians tried to break free from western political and soci-al dominance. Ayman al-Zawahiri and Osama Bin Laden fi rst met in Peshawar, after the last Soviet troops retreated out of Afghanistan in 1988. Together with other holy warriors they discussed the future of the totally devastated land. After they met in Afghanistan, Bin Laden and al-Zawahiri appeared to-gether in early 1998, announcing the formation of the World Islamic Front for Jihad Against the Jews and Crusaders. They formally merged the Egyptian Islamic Jihad and Al-Qaeda, Bin Laden‘s group. The two issued a fatwa, a religious Islamic statement, that said, ‘The judgment to kill and fi ght Americans and their allies, whether civilians or military, is an obligation for every Muslim.’

Now the most infl uential terrorist duo doesn´t exist anymore and Zawahiri has to fi nd his own way to mobilize the Al-Qaida network. The death of Bin Laden raises questions about the position of Zawahiri. According to U.S. intelligence agencies, he already functioned as the group‘s ideological leader, and was perhaps also the main operational leader of the network‘s activities before taking over as top boss. Many counterterro-rism offi cials even believe Zawahiri was more instrumental in the tactical planning of the September 11 attacks than Bin

Laden himself. he is believed to be hiding in Pakistan‘s tribal areas, along the border with Afghanistan. In January 2006 he reportedly survived a U.S. missile strike that killed more than a dozen people. After Bin Laden was found in a garrison town only sixty-seven miles from Islamabad, many Western analysts question whether Zawahiri too, is hiding in a Pakistani city outside the lawless tribal areas.

Whether he will be found depends on the information provi-ded by the Arab states. The diff erence now is that most of the regimes in the Arab world have fallen, due to the Arab spring movements. The information, which facilitated the tracking of Bin laden was partly provided by cooperative regimes, which worked together with the C.I.A. The Arab spring is still in pro-gress and new state representatives will be elected, meaning that the U.S will have to form new ties. Furthermore, Obama proposed to withdraw 33,000 US troops from Afghanistan till 2012. This could be an advantage for the fundamentalists to revive and gain infl uence in this area. In can be argued from a diff erent prospective, that the Taliban will stop the insurgency, when there remains no enemy to fi ght. New elections might create a balance between fundamentalists and democrats in future political systems in the Middle East. This could appease the Muslim community and take away the fear of having a western-installed government.

The developments in the Arab world could mean the end for Al-Qaeda, because their ideology cannot be maintained any-more - to fi ght against corrupt regimes in the Arab states – ‘in-stalled by the west’, as al-Zawahiri claims. If he can manage to revive the spirit of Al-Qaida in the sense of Bin Laden ´s cha-risma and leadership, he could successfully recruit new mem-bers and enlarge the network of the holy warriors. The heavy burden to be the new Osama Bin Laden is worth 25 million dollar. It is the reward for al-Zawahiri.

ENGPh

oto:

jdub

fudg

e


T he other hand, written by Cris Cleave, tells the story of a Nigerian refugee girl in great Britain and a British

woman. They share quite a history, but neither of them seems eager to tell you about it. And neither am I. Like the back flap of the book tells us: ‘It is a truly special story and we don‘t want to spoil it. Once you‘ve read it, you‘ll want to tell your friends about it. When you do, please don‘t tell them what happens either. The magic is in how it unfolds.’

The story gives us a fairly clear in-sight of the world behind the masks of refugee girls. It starts at the Black hill Immigration Removal Centre near London. here we meet the-girl-that-taught-herself-to-speak-the-Queen’s-English. According to her, there are two ways to survive the immigration centre: ‘you must look good, or talk even better’. So, she learned to speak like the lady whose head is stamped on the British pound coin.

Cris Cleave’s novel was shortlisted for the 2008 Costa No-vel Award and has received raving reviews from all over the world. For me, this book is particularly worth reading because of Cleave’s amazing use of the English language. To deepen the characters, he has used language patterns that are very plausi-ble for them to use. The refugee girls don‘t always speak the Queen’s Eng-lish. Very often they speak for example Jamaican or Nigerian English.

Another aspect of the novel I really enjoy is the way in which Cleave pre-sents such a heavy and painful story in such a light -and often funny- way. This book is intelligently written and also thought-provoking.

having said all that, why should you, as an IRIO student read this book? I will tell you. It is because this novel shows us the reality of what we study. Refugees are not just some political problem; they are human beings. Of course, we knew that already, but do we really act accordingly? We can go on and study theories on peace and conflict or development endlessly. however, at some point in time we will need to climb down that ivory tower and face the world. Not the models we usually work with. No, the real time, hard core world.

I don‘t know why you are studying IRIO, but I believe that everyone, in his or her own way, tries to make the world a better place. Idealistic as this may seem, if that is what we want to do, I think you cannot always rely on what you have learned during your studies. I believe it is important to have a realistic view on how this world works. And it is exactly that kind of view which this book provides us

with. Or, as Femke halsema - a famous Dutch po-litician - stated during the Faculty of Arts

opening lecture last August: ‘... fiction can teach us much more about our society than any scientific research

possibly could.’

37

Review

TEXT: Pia Dijkstra

From numbers to human beingsRefugees are given an identity

It doesn‘t happen very often that we discuss a fictional book in the review section because

most of the time they don‘t relate to our studies. But every so often you come across a story

that really moves you. You would realize that this is one to share with as many people as pos-

sible. Especially with IRIO students because it shows the real story behind all of those political

debates about refugees and where to put them.

‘Most days I wish I was a

British pound coin instead of an African girl. Everyone would be ple-

ased to see me coming.’

Cris Cleave, 2008. The other hand, Sceptre.


38

From 2000 until 2006 I worked as a lecturer in International and European law at Maastricht Univer-

sity where I was also working on my PhD. The topic of my dissertation involved the privatization of

state tasks, functions and services and how this can be reconciled with human rights. Between 2006

and 2009 I worked in a research project on the prevention of torture at the School of Law of Bristol

University in the UK.

Antenor Hallo de WolfDiary of…

ENG

Monday 5 September 2011University life never stops during the summer unless you take off for holidays yourself. having had two weeks off at the end of July and beginning of August, the rest of the latter month was spent in putting the finishing touches on my dissertati-on, which I started out writing far too long ago. This has put some pressure on my other duties as a lecturer and researcher. For instance, I decided to change my own course on human Rights Law to include new topics and place less emphasis on the European dimension of human rights and try to embrace more the international side of it as well as the other human rights regions (the Americas and Africa). The work on my PhD made this increasingly more difficult due to lack of proper

time. In addition, I am expected to make a presentation later in September at a conference in göttingen, and to correct master theses from students who wish to finish their LLM as soon as possible. Monday was therefore not a fresh start at a new academic year, but a continuation of efforts from the preceding ones. This meant, for example holding an oral exam together with a colleague for a very nervous student whose graduation depended on finally passing this examination. Att-empts to work beyond 18:00 in the office to try to finish out other tasks were hampered by the loud music coming from the square at the Academie building in honor of the opening of the new academic year.


Antenor Hallo de Wolf

Name: Antenor

Hallo de Wolf

Function: Lectu

rer Human Righ

ts and Interna

tional Law

Department: Inter

national and C

onstitutional

law

Tuesday 6 September 2011In order to catch up with my preparations for the first lecture of the course International human Rights Law, I decided to stay at home. Usually this works well to avoid distractions

from the office, such as the interesting and enjoyable discus-sions with colleagues,which ultimately do not help to advance the cause of human rights… or other intellectual endeavors). however, there is always the lurking danger of procrastination. Sometimes I feel like I can be the king of procrastinators: there are always more interesting things to read or research than your current work. Luckily, I barely fell prey to this, the most pernicious of conditions affecting academics in every branch of the sciences.

Wednesday 7 September 2011My colleagues and I visited the refurbished lunchroom at the harmonie building for the first time last Monday. The styling looks nice (if you can appreciate the IKEA school of interior design), and there is more space. however, during the second visit to this catering facility today, it became patently clear that all the money spent on the exterior looks of the lunch re-staurant should have also gone to improving the food. More-over, it appears that no thought was given to the use of plastic chairs with a built-in acoustic box. hopes of starting meaning-ful conversations with colleagues and students while having lunch were derailed by the magnitude of the noise of tens of

plastic chairs being pushed or pulled by the patrons of the lunchroom. Apparently the whole commotion put me into absent-minded mode, which caused me to find out too late that the lecture room for International human Rights Law had been moved to another one this year. I ended up coming too late for my own lecture (which is a disgrace for someone who abhors the ‚academisch kwartier‘ tradition either at the begin-ning or end of lectures). The room was pretty full of students, more than I had expected. What a good way to start the year…

Thursday 8 September 2011Although I had submitted my dissertation to the assessment committee in August, I still had some outstanding issues with respect to the layout of the manuscript. When I started wri-ting, I introduced into my workflow a program called EndNo-te. This application is supposed to help academics to archive, sort, and cite references as well as prepare bibliographies for their manuscripts. My experience with EndNote can be de-scribed as drinking a bottle of Stroh ‘80’: you have to drink it, it tastes terrible, and the chances are you will end up with a major hangover. In the end it worked, but not without prob-lems. EndNote formatted all my references in the footnotes of my dissertation alright. Before I got there, however, I had to roughly redo everything from scratch (I almost thought that I would have to re-insert every citation by hand into the 120 pages worth of footnotes… yes, I know, this dissertation is far too long…). I spent most of Thursday in EndNote hell. Those are the pleasures of research…

Friday 9 September 2011Besides the International human Rights Law course, I‘m also responsible for the human Rights Seminar. This seminar is a specialized human rights course for LLM students pursuing a specialization in human rights. It usually is a group of fifteen students from various backgrounds and countries (from Asia, Africa, the Americas and Europe), all motivated and interested in addressing specific human rights issues (which are to a de-gree selected from my research interests and activities). This year, however, I only have six students. No, scratch that, only five (one of them dropped out because he was afraid that spe-cializing in human rights would be detrimental to his efforts of finding a job in these crisis years). According to the Faculty of Law‘s international office, this is a fluke. It would appear that more students have chosen private law courses and speciali-zation this year. Oh well… at least those five students should be a pleasure to work with in an intense manner. This is going to be a very interesting year.

39


40


41

ENG

Fair Play?FIFA’s dirty way of playing the game

TEXT: Lina Rusch

Football is the game of the world and moves whole nations like no other sport. FIFA, the gover-ning body of association football, is officially a non-governmental and non-profit organization. Its revenues and social influence are however astonishing. As we all know, power corrupts and unfortunately this is ever so true for FIFA’s top officials. The organisation is in its most serious crisis of trust since its establishment in 1904. How did it get there?

On 1 June 2011 Joseph Blatter was re-elected president of the most important sports-related IO in the world. Blatter, FIFA president since 1998, received an over-whelming 186 of the 203 votes. A clear sign of sup-

port, you would say. But actually, this is not the whole story. Only three days before the election the Qatari contender Mohammed bin hammam withdrew his candidacy for the top job due to bri-bery allegations. What looked like a clear victory was actually the result of a series of mutual accusations of FIFA’s top officials. It seems the decision on election day was one between continuati-on under Blatter or having no president at all.

Today 16 of the 24 members of the FIFA Executive Committee, the main decision-making organ of the organization, are being accused of having taken bribes. Either in connection with the presidential election or the controversial decisions to let Russia and Qatar host the respective 2018 and 2022 World Cup. Many claim that the competition between the bidding countries was not a fair one and their suspicion does not seem unfounded. This recent scandal, together with uninvestigated bribery accusa-tions, as well as the enormous salaries, which are not made pub-lic – all led to one thing. They gave the world all the more reason to believe that FIFA works neither for the game nor for the world, but only for the money.

Let’s look at the reasons for FIFA’s trouble. Many FIFA officials have been hanging on to their jobs for a long time because the regulations do not specify any time limits. In fact, there have only been three presidents since 1961. There is ample reason to stay because a job at FIFA pays off - no doubt about that. The struc-ture of the organization allows the small Executive Committee to take all the major decisions. This body has been acting as a form of exclusive club allowing little room for disagreement with the FIFA administration and a lot of room for brotherly protection from investigation in case members were abusing their power. FIFA’s current structure thus resembles a non-transparent old boys network.

Another factor contributing to the corrupt situation is the state of Swiss law (the organization is based in Zurich). Although Swit-zerland announced to review its anti-corruption laws, this has not happened yet. So for now Swiss-based international sports federations like FIFA enjoy the freedom to govern their own af-fairs when it comes to corruption. (Only) since 2004 FIFA has a Code of Ethics in order to avoid instances of ’immoral or unethi-cal methods and practices.’ The application of the code however has been flexible. In 1990 the organization still depended on its members’ contributions but within two decades has turned foot-ball into a billion dollar business. however, formally still being a football federation, FIFA lacks the kind of control mechanisms that other big companies with comparable revenues have.

In August of this year Transparency International published a re-port making concrete recommendations for reforms that would guarantee more transparency and accountability in FIFA. Fur-thermore, FIFA should investigate into past scandals in order to restore the public’s trust . The recommendations are ambitious and likely to be effective if put into practice, but how big is the chance that they will actually be carried out?

Sitting down with Blatter and having a little chat is not going to help, says Andrew Jennings, investigative reporter and possib-ly Blatter’s least favourite press person. The president has been promising to reform the structure of FIFA ever since he first got elected, but very little has happened.

Maybe the current situation is finally too delicate for FIFA to once again ignore the public demand for change. But who knows how many skeletons are hidden in FIFA’s closets, waiting to be disco-vered by external investigators. The advocates of fair play, fans or officials, will remain curious.


One of the reasons for this unknown status is the high-ly disputed nature of the claim, and the miniscule amount of territory on which the gDR is said to con-tinue its existence. Nevertheless, the story is interest-

ing enough to warrant some further examination. After the East german ruler Erich honecker had made a deal with Cuba which was highly beneficial to Cuba’s sugar export, president Castro wanted to express his gratitude. he renamed a small island in the Bay of Pigs (famous for having been the scene of a failed US invasion) in honour of the interwar era german communist leader Ernst Thälmann. he also allegedly gifted the island to the East germans.

Other than erecting a statue of its namesake and, curiously enough, recording a schlager folk song video clip there, the East german state never had much use for its newly gained tropical foothold and just let it be. With the exception of a few digni-taries and of course the schlager singer, the people of the gDR, forbidden to enter even neighbouring Communist countries , never got to see much of their island. Quickly after the german daily ‘Neues Deutschland’ announced the acquisition of the is-land in 1972, its existence faded from most people’s memories.

Dispute remains whether the cessation of the island was purely a symbolic act, or if it had any actual legal consequences. Fur-ther complicating the issue is the reunification of germany. Pre-suming we are dealing with an actual transition of sovereignty, the question arises whether the island is now the sole remain-ing territory of East germany, ironically located some 8000 kil-ometres to the southwest of ‘West germany,’ or if the island is now some kind of colony of the Federal Republic of germany. The fact that the island is not mentioned in the german reuni-fication treaty, and because the german foreign ministry has clearly stated that it makes no claim to the island whatsoever, lends some limited credibility to the former statement. After the reunification took place, Cuban authorities claimed the cessa-tion was merely symbolic, meaning that the question remains largely an academic one anyway.

Meanwhile, eight years after the supposed end of the gDR, hur-ricane Mitch ravaged the island and decapitated the statue of Ernst Thälmann. Regardless of who owns it, his statue is now as much an example of departed greatness as the country that erected it.

Irene also had us going over important ‘what if..?’ ques-tions. What if she had been a real hurricane, instead of a tropical storm, when she hit New York City? Could it have been washed away? Will it be of consequence to

worldwide urbanization that, every once and a while, big cities are doomed to be swept away? Can we at all avoid the gigantic damage that natural disasters cause? When we think about recent ones, like the tsunami that hit Asia in 2004, or hurricane Katrina in 2005, or the floods in Paki-stan last year, it seems that these calamities are just una-voidable. It would seem that only a team of superheroes could control nature’s destructive force.

The UN does try to fulfill this task, though. The office of the UNISDR, United Nations International Strategy for Disaster Reduction, tries to reduce the risk of natural dis-asters by raising awareness on this subject. Not only in the poorest parts of the world, but also in new economic superpower states, like China and India, which are very densely populated.

Reducing disaster risk is a multidisciplinary matter. It in-volves not only scientists who can predict extreme weath-er, but also urban and rural planners, to make sure that new cities are built safely. ‘Reducing disaster risk is every-body’s business, and needs everyone’s participation and investment – civil society, professional networks as well as municipal and national governments’, Ban Ki Moon said recently. The website of the UNISDR adds: ‘The scale of the impact in turn depends on the choices we make for our lives and for our environment. These choices re-late to how we grow our food, where and how we build our homes, what kind of government we have, how our financial system works and even what we teach in schools. Each decision and action makes us more vulnerable to disasters - or more resilient to them.’

Therefore, the UNIDR puts its efforts mostly in inform-ing governments, parliamentarians, NgO’s and other UN organizations about natural calamities, but it also tries to inform the public by cooperating with local media, awareness programs in high schools and organizing plat-forms. People tend to forget about the social dimension of natural disasters. Therefore, the motto of this peculiar IO seems very well chosen: ‘Connect and convince to re-duce disaster impacts’.

Column

For two months, the United States were glued to TV,

radio and meteorological websites, because of the po-

tential danger of hurricane Irene. Although her lovely

name did not suggest it, Irene proved to be one of the

most disastrous hurricanes in American history.

TEXT: Robin Goudsmit

Peculiar IOs

East Germany and the West IndiesTEXT: Karsten J. Kip

The German Democratic Republic, home of the Trabant car, gloomy Plattenbau flats, an all-pervasive secret police and, lest I forget, pristine white beaches and palm trees. Common knowledge has it that East Germany ceased to exist as a sove-reign state on 3 October 1990, when its territory acceded into the Federal Republic of Germany as five new Federal Lands. The presence of a potential hideout, in which this supposed erstwhile state might still nominally exist (as a sovereign entity), remains unknown to the general public.

42

Jouw studievereniging wil het je zo voordelig en makkelijk mogelijk maken.Dus hebben ze een boekenleverancier die daarbij past.

Bezoek ons op studystore.nlof één van onze winkels inGroningen:

Oude Kijk in 't Jatstraat 199712 EA Groningen(naast de UB)

Zernikeplein 119747 AS Groningen

UNISDR


Jouw studievereniging wil het je zo voordelig en makkelijk mogelijk maken.Dus hebben ze een boekenleverancier die daarbij past.

Bezoek ons op studystore.nlof één van onze winkels inGroningen:

Oude Kijk in 't Jatstraat 199712 EA Groningen(naast de UB)

Zernikeplein 119747 AS Groningen


Werken bij Boer & CroonBoer & Croon staat voor hoogwaardige dienstverlening op

het gebied van consulting, corporate finance en manage-

ment. De unieke combinatie van deze activiteiten stelt

ons in staat strategische vraagstukken van onze klanten te

doorgronden en daadwerkelijk op te lossen. Van inspiratie

tot realisatie.

Boer & Croon combineert als geen ander toonaan-

gevende denk-, durf- en daadkracht. Een ijzersterke mix

waarmee we snel een vernieuwende weg kunnen inslaan

naar duurzaam betere prestaties. De groep telt ongeveer

450 ervaren consultants, managers en stafmedewerkers.

www.boercroon.nl

Consulting • Corporate Finance • Management

Adv_BoerCroon.indd 1 06-11-09 15:281-40checks&balancesj7ed4.indd 44 10-10-2011 0:43:22

Documents

Checks&Balances jaargang 7 editie 4