Dichtbij februari 2014

PERSONEELSMAGAZINE BROEDERS VAN LIEFDE

dichtbij Verschijnt 5 keer per jaar feb - apr - jun - okt - dec

5de jaargang

FEBRUARI 2014 | NR. 21

EXCLUSIEF 30% KORTING OP TICKETS VOOR DE PLOPSAPARKEN!

Valentijn

Els Bockaert“Een kind wil zich

veilig voelen”

Adieu hokjesdenken!

DOSSIER

2x

2 > dichtbij Februari 2014

7

811 In memoriam

12 Gespot Opgraving Petrus Jozef Triest

14 Dubbelgangers Valentijn

15 Dossier Adieu hokjesdenken

19 De pionier Sabrine Roelandt

20 Toch dichtbij We blijven niet doof voor Rumonge

21 Aan het woord Rick de Leeuw

25 Van alle markten thuis

26 Etcetera Jobs in een oogopslag

27 Wedstrijd

28 In beeld Groene jongen

8 Vaste stek Els Bockaert Een kind kan echt ontzettend veel.

De voorproever

INHOUD

3 Edito

4 Kort - telex

7 Anders bekeken Katrien on ice

Ook Huize Terloo heeft

een BNP Paribas

Fortis Foundation

Award gewonnen voor

de inrichting van een

bezoekersruimte voor

ouders en kinderen.

Fijn om passies van

andere medewerkers

te leren kennen!

Bij deze juf en in dit

systeem wil ik mijn

kinderen direct naar

de klas brengen.

Het taboe rond de

geestelijke gezondheids-

zorg proberen te

doorbreken : een must.

www.jobs.broedersvan-

liefde.be : goed initiatief!

Ilse Dereymaeker

proefde deze

Dichtbij al voor.

Ilse is stafmedewerker in O.C. Huize Terloo in Bellingen. Als antenne is ze er ook het lokale aanspreekpunt voor Dichtbij!

dichtbij Februari 2014 > 3

www.dichtbijmagazine.be

Cover: Els Bockaert Foto: Tim Vandewiele

Alle medewerkers van de Broeders van Liefde in België ontvangen ‘Dichtbij’ (Vlaanderen) of ‘Approches’ (Wallonië). De Broeders van Liefde zijn een congrega-tie en organisatie die de begeleiding en de verzorging opneemt voor kinderen, jongeren en volwassenen, in de sectoren onderwijs, verzorgingsinstellingen (geestelijke gezond-heidszorg en ouderenzorg), sociale economie, welzijn (orthopedagogische zorg en kinder-dagverblijven) en buitengewoon onderwijs.

RedactieraadLieven Claeys, Katrien Debreuck, Jan Decoene, Luc de Kezel, Mattias Devriendt, Filip D’Hooghe, Karen Godfrin, Br. Luc Lemmens, Raf Missorten, Annelies Naert (Redactie- secretariaat), Veerle Neyt,Jacques Van Daele, Edwin Vercruysse, Liesbet Werbrouck en Wim Wullaert.

Hoofdredacteur en verantwoordelijke uitgeverRaf De Rycke - Stropstraat 119 - 9000 Gent. Dichtbij is een uitgave van de v.z.w. Provincialaat der Broeders van Liefde.

AbonnementDichtbij verschijnt 5 keer per jaar en is gratis voor alle medewerkers van de Broeders van Liefde. Wilt u een abonnement? Neem dan contact op met het redactiesecretariaat.Oplage: 12.350 ex.

RedactiesecretariaatWie wil meewerken aan Dichtbij neemt het best contact op met het redactiesecretariaat. Annelies Naert, Stropstraat 119, B-9000 Gent T 09 241 19 98, [email protected]

VormgevingKliek Creatieve Communicatie

DrukCartim

> De volledige analyse van de enquête en alle reacties die medewerkers gaven, kan je lezen op www.dichtbijmagazine.be

EDITO COLOFON

> LIES werkt als zorgcoördinator in Klooster-

rustoord Sint-Jan te Zelzate. Samen met haar

collega’s zorgt ze voor 30 broeders. Ze is

getrouwd en heeft 3 kinderen. ‘s Avonds na een

lange werkdag houdt ze ervan om een goed

boek te lezen. Daarnaast is ze vormselcatechis-

te en houdt ze van piano spelen en zang.

Wie is?LIES VAN KERCKHOVE

8Betrapt! Lies Van KerckhoveAan: De redactieOnderwerp: Vraag

Dag redactie,Bij het lezen van de laatste Dichtbij betrapte ik mezelf erop dat ik het magazine iedere keer opnieuw opendoe en lees. Maar waarom eigenlijk? Het is een perso-neelsmagazine voor 12.000 mensen verspreid over heel Vlaanderen van wie ik het overgrote deel nooit in levende lijve zal ontmoeten. Een personeelsmagazine waar ik zelf nooit om gevraagd heb. Maar waarom? Waarom bestaat Dichtbij eigenlijk? Groetjes, Lies

De redactieAan: Lies Van KerckhoveOnderwerp: Re: Vraag

Goedemorgen Lies,Bedankt voor je bedenking. Wij stellen ons die vragen elke dag bij elke pagina die we schrijven, elk item dat we bedenken, elke vraag die we stellen, elke actie die Dichtbij op poten zet. Waarom moeten mensen dit weten? Hoe kunnen we deze informatie zo presenteren dat mensen snappen dat het ook voor hen relevant is? Wie zijn wij Broe-ders van Liefde en klopt dat met wie onze personeelsleden zijn? We hebben die vragen in december in een enquête aan alle medewerkers gesteld en we waren verrast. Bijna 500 mensen vulden de enquête in met een tevredenheid van 90%. We waren blij verrast over de impact die Dichtbij blijkbaar op mensen heeft. ‘Er hangt een artikeltje op in mijn bureau’, ‘ik ben deel van een organisatie die veel groter is dan ik me dagdagelijks reali-seer’, ‘het geeft een goed en verbindend gevoel’, ‘het is heel fijn om nieuws uit de andere voorzieningen te horen of te lezen’, ‘het wordt zelfs gelezen door mijn tienerkinderen thuis’, ‘net zoals Lieve Blancquaert moeten wij op Fioretti ook elke dag onze vooroordelen loslaten’, het opent onze ogen voor alles waar Broeders van Liefde voor staat’. Misschien is dit wel de reden waarom Dichtbij bestaat. Om elkaar te laten weten en te laten voelen dat we ons niet alléén inzetten voor een toekomst voor onze leerlingen, patiënten, bewoners, maar dat we dat samen doen, over heel Vlaanderen, elk op onze eigen manier, maar toch verbonden. Als jij en ik over elkaar lezen in Dichtbij kan dat gevoel alleen maar versterkt worden en dat komt alleen maar onze doelgroep ten goede. Is dat niet waar we het uiteindelijk voor doen?Groetjes, de redactie


K[O]RT

“Heel wat personen krijgen niet altijd de mogelijkheid

om te participeren aan de verschillende tewerkstellings-

mogelijkheden in onze huidige maatschappij. Hun levens-

omstandigheden en/of persoonlijke beperkingen zorgen

ervoor dat ze niet optimaal kunnen deelnemen aan het

sociaal-economisch leven. Terwijl er ook bij die personen

een behoefte is om zich nuttig te kunnen maken, zich

gewaardeerd te voelen en gerespecteerd te worden als

een volwaardig individu binnen de samenleving.” Aloïs Van

Grieken schreef een vervolg op zijn boekje ‘Wie ben ik in

mijn vak’. Aloïs is coördinator van arbeidszorgcentrum De

Oogst. Hij wil zijn praktijkervaringen delen. De opbrengst

van zijn tweede boek ‘Bouwstenen tot welzijn’ gaat inte-

graal naar het arbeidszorgcentrum De Oogst, één van de

werkingen van O.C. Sint-Ferdinand in Lummen.

20> Aloïs Van Grieken

kilometer DIENST COMMUNICATIE

JONAS ROOSENS

Muriel is lerares wiskunde in het Sint-Eduardusinstituut in Merksem. Ze traint elke week voor de 20 kilometer van Brussel. Ze doet dat samen met het tijdschrift Klasse voor leraren. Met het sponsorgeld dat Klasselopers verzamelen, ondersteunt Vredes-eilanden de rijstboeren in Congo. “Voor een goed doel lopen, geeft een extra goed gevoel. Ik vraag elk jaar collega Katrien mee, want samen lopen is nog leuker”, zegt Muriel. Op zondag 18 mei kan je haar gaan aanmoedigen in Brussel. Of zelf meelopen natuurlijk.

> Wil je al een stukje lezen uit het boek ‘Bouwstenen tot welzijn’ van Aloïs Van Grieken? Surf naar de website van Dichtbij. Je vind er ook de nodige info om het boek te bestellen.

> P.C. Broeders Alexianen in Boechout, C.P. Saint-Bernard in Manage, P.C. Dr. Guislain in Gent, P.Z. Asster in Sint-Truiden en P.C. Sint-Amedeus in Mortsel zijn onze 5 finalisten van het initiatief ‘Colour your Hospital’. Met het project steunt Belfius ziekenhuizen in België die projecten plannen om hun ziekenhuis warmer en menselijker te maken.

Bouwstenen tot welzijn

In P.C. Sint-Amedeus in Mortsel werkte de psychomotorische dienst het project ‘Locomotive’ uit

om het ziekenhuis warmer en menselijker te maken voor de mensen. “Het project bestaat uit

de inrichting van een recreatief, toegankelijk en aantrekkelijk outdoor fitness-station gericht op

personen met een psychiatrische problematiek met nood aan korte of langdurige zorg”, vertelt

psychomotore therapeut Joris D’Hooghe. “Wetenschappelijk onderzoek en ervaring wijzen uit

dat beweging ter ondersteuning van een psychiatrische behandeling erg zinvol is. Dat is het

doel van dit project. Binnen de instelling bestaat er vandaag geen mogelijkheid om zelfstandig

aan de slag te gaan, hoewel de vraag van patiënten daarnaar steeds groter wordt”, maakt hij

duidelijk. Het project zal worden uitgevoerd in het groen rondom de sportvoorziening van P.C.

Sint-Amedeus. Ook personeel kan tijdens de middagpauze oefenen op de toestellen. “We willen

onze patiënten stimuleren om dagdagelijks te bewegen en op die manier zowel sociale interac-

tie, het gevoel van zelfbeheersing en tal van gezondheidsvoordelen, zowel fysiek als geestelijk,

in de hand te werken. Zo hopen we herval te verminderen.”

‘Colour YOUR

HOSPITAL!’ DIENST COMMUNICATIE P.C. SINT-AMEDEUS


DE WEEK VAN WERNERIedereen Beroemd, het actualiteiten-

programma op één, volgde Werner

Van de Weghe, de coördinator van

Huize Triest-Gemeenschapshuis

Tabor, tijdens ‘zijn week’. Elke

dag kreeg je een fragment van de

werking van Huize Triest te zien. Op

onze facebookpagina kan je het item

herbekijken waarin de dak- en thuis-

lozen een mondje Nederlands leren.

OUDE LIEDJESDe collega’s van gezinsvervangend tehuis De Troon in Vorselaar richten een contactkoor op. Ze doen dat samen met de plaatselijke cultuur-raad, een dienstencentrum en een woonzorgcentrum. “We gaan zingen en bieden een liedrepertoire aan, speciaal aangepast aan de behoef-ten en mogelijkheden van mensen met dementie om zo hun muzikale geheugen te kunnen activeren”, zegt coördinator Bart Corneillie.

VOOR DE WETENSCHAPHet P.C. Broeders Alexianen in

Boechout houdt er een jarenlange

traditie op na om te investeren in

en medewerking te verlenen aan

wetenschappelijk onderzoek op hun

afdelingen. Zo werd in samenwer-

king met het Collaborative Antwerp

Psychiatric Research Institute (CAPRI

– Universiteit Antwerpen) in 2007

een klinische studie opgezet binnen

de verslavingszorg. De resultaten

daarvan zijn nu door Leen Joos

neergeschreven in een proefschrift,

getiteld “Impulsiviteit: een behan-

delbare risicofactor voor terugval bij

alcoholafhankelijkheid.”

TELEX

9.000 EURO voor Buitenspel Mini

KRISTOF LATAIRE

BNP Paribas Fortis Foundation heeft haar Awards 2013 bekendgemaakt. 8 projecten ontvan-

gen samen € 78.000 om hun projecten voor kansarme kinderen of jongeren in moeilijkheden te

realiseren. Ook O.C. Sint-Gregorius in Gentbrugge viel in de prijzen met het project ‘Buitenspel

mini’. De voorziening ontving zo’n € 9.000 van de foundation. Dat geld wordt besteed aan 3

aangepaste fietsen (een Pino ligfietstandem, een Trets aanhangligfiets en een gewone dames-

fiets). ‘Buitenspel mini’ wil ouders en kinderen met een beperking de kans bieden om tegen

een zeer lage kostprijs deel te nemen aan sociale, sportieve en maatschappelijke activiteiten.

Door de hoge prijs voor geschikte fietsen is het voor veel ouders onmogelijk een dergelijke fiets

aan te kopen voor hun kind. Door de service fietsen betaalbaar te kunnen ontlenen, is dat wel

mogelijk. Door de uitbreiding zullen kinderen al vanaf heel jonge leeftijd kunnen deelnemen aan

het verkeer.

“IK STEL ME NIET OP EEN HOGER SCHAVOTJE DAN DE MENSEN IN

RWANDA EN CONGO. WE ZIJN GEEN KOLONIALEN, MAAR WERKEN SAMEN

ALS COLLEGA’S.”

Klaartje Tiebaut (32) in De Zondag. Klaartje werkt als coöperante in Rwanda en Goma voor de acht centra van onze organisatie aldaar.

> O.C. Sint-Gregorius mag 9000 euro besteden aan 3 aangepaste fietsen.

> Wie de korte samenstelling van deze studie wil raadplegen, kan daarvoor terecht op onze website.


Onze nieuwe collega’s van Den Diepen Boomgaard zijn ook actief op Facebook! Voor leuke weetjes en foto’s, ga naar www.facebook.com/ dendiepenboomgaard

Het THHI in Tessenderlo telt op Facebook al af naar de skireis. Het THHI Snowteam vertrekt op 28 februari.

Jonge hondenOp de pagina van het CAT-Project in P.C. Sint-Jan-Baptist in Zelzate kan je de training volgen van onder meer Matisse. De jonge puppy wordt er opgeleid tot assistentiehond door psychiatrische patiënten en hun begeleiders.

Net gemistKomt iemand van de organisatie aan het woord in de media en heb je het gemist? Geen nood, wij posten het op de facebook-pagina www.facebook.com/ broedersvanliefde. Daar kan je alles rustig herbekijken.

Rollen en bollenZo’n 37 collega’s uit O.C. Sint-Jan de Deo in Handzame ‘bolden’ samen het nieuwe jaar in. Tussen de sportieve krachtmetingen door werd er getoast en gebabbeld. Fijne bende! De foto’s staan op hun facebookpagina.

1

2

4

5

3

De facebookpagina van Dichtbij vind je door te zoeken op

‘dichtbijmagazine’.

INTUSSEN OP FACEBOOK

GOED GEVORMD DIENST COMMUNICATIE VORMINGSCENTRUM

Je bent nooit te oud om bij te leren. Zeker binnen de sociale sector zijn bijscholingen, vormingen en opleidingen schering en inslag. Al onze sectoren zijn in beweging en dat vraagt van jouw en je collega’s de nodige aandacht voor vernieuwing. Het Vormings centrum Guislain in Gent en Brugge stelt daarom elk jaar een programma op met vormingen die je up-to-date houden. Voor elk wat wils: van ‘pedagogisch belonen en straffen in het secundair onderwijs’, over ‘omgaan met agressief gedrag’ en ‘communicatie met familie van dementerende ouderen’ tot zelfs ‘gepassioneerd gepensioneerd’.

P.C. BR. ALEXIANEN TIENEN

Zoveel bracht de fiets van Guy Swinnen (The Scabs) op nadat hij onder handen was genomen

in het P.C. Broeders Alexianen in Tienen. In het najaar van 2013 nam het ziekenhuis deel aan

‘Doorgetrapt’, een initiatief van het project ‘Te Gek!?’ om psychose onder de aandacht te

brengen. Verschillende bekende Vlamingen en Nederlanders lieten hun oude fiets in psychia-

trische centra omtoveren tot een kunstwerk. De fiets van Guy Swinnen werd na ontslag in het

ziekenhuis geveild in het Leuvense Museum M, in samenwerking met veilinghuis Christie’s. De

totale opbrengst van de veiling van de verschillende fietsen, goed voor 22.000 euro, gaat naar

wetenschappelijk onderzoek.

> De kalender met vormingen en alle info vind je op www.vormingscentrumguislain.be!

> Volg een opleiding in het Vormingscentrum en kom goed voor de dag op je werk.

2.100


Katrien on iceIk heb als kind altijd graag ge-schaatst. Met een vriendin ging ik vaak rondjes schaatsen. Later was daar geen tijd meer voor. Maar toen mijn jongste zoontje 2 werd, besloot ik dat er meer is in het leven dan alleen werk en gezin. Door het schaatsen kan ik nu elke week mijn batterijen opladen.

IJsdansen doen we op klassieke muziek. Na het uurtje ijsdansen op de ijsbaan Kristallijn in Gent zijn de synchroonschaatsers aan de beurt. Toen daar ook een adult-team van werd opgericht, ben ik al snel op de kar gesprongen. Nu doe ik aan ijsdansen én syn-chroonschaatsen. Ondertussen doen we met het synchro-team ‘Iceclusif’ mee aan wedstrijden. Daarvoor kiest onze trainster een modern liedje. Voor onze nieuwste kür is dat Bedroom Hymns van Florence and the Machine.

ANDERS BEKEKEN

LORE STASSEN LISA VAN DAMME

De eerste wedstrijd was heel speciaal. We hadden allemaal een mooi kürkleed aan en waren volledig opgemaakt. Ik had veel zenuwen. Als je alleen schaatst en je verprutst het, dan is dat niet zo erg. Je staat recht en je doet weer verder. In teamverband is dat anders. Elke fout heeft gevolgen voor de rest, want dan klopt de formatie niet meer.

Daarna komt de ontlading, en dat speciale groepsgevoel. Met ons team maken we veel plezier. De vriendschappen groeien als je intensief traint. We oefenen samen de passen, geven tips en helpen elkaar.

Elke training val ik wel eens. Gelukkig heb ik me nooit echt pijn gedaan. De blauwe plekken hier en daar neem ik er met plezier bij.

KATRIEN VANHERREWEGHE

Wie is?

> KATRIEN VAN HERREWEGHE

is logopediste op de afdeling voor

kinderen en jongeren met een

auditieve beperking van K.O.C.

Sint-Gregorius in Gentbrugge.

Tijdens de zomer houdt ze haar

conditie op peil door te wielrennen

samen met haar man. Ook Katrien

Debreuck, stafmedewerker in

het Provincialaat Gent en Yanna

Bambust van O.C. De Beweging

kan je treffen op het ijs van de

Kristallijn in Gent.


VASTE STEK

EEN KINDKAN ECHT ONTZETTEND VEEL.

Els Bockaert

Het is middagpauze als we toekomen op de Sint-Paulusschool in Sint-Denijs-Westrem. De speelplaats en de eetzaal zitten tjokvol kinderen. We worden onmiddellijk aangeklampt. “Ben jij een nieuwe meester? Wil je mee voetballen?” Even later lopen we in die gezellige speelplaatschaos juf Els tegen het lijf. “Kom, we gaan even in de klas zitten om te praten. Daar is het rustiger.” Ze lacht. “Mijn boterhammen eet ik straks wel op.”

MATTIAS DEVRIENDT TIM VANDEWIELE

“EEN LEERKRACHT IS VANDAAG VEEL MEER

EEN BEGELEIDER IN HET LEERPROCES, DAN IEMAND

DIE VOOR DE KLAS STAAT EN VERTELT WAT DE LEERLINGEN

MOETEN DOEN.”


Wat is?

Het katholiek onderwijs in Sint-

Denijs-Westrem kent zijn oorsprong

rond 1870. Later werd dit Maria

Goretti school, dan Sint-Teresia-

instituut, beiden onder het school-

bestuur van de zusters Vincentius

a Paulo. Sinds de jaren ‘90 is het

Sint-Paulus.

Benieuwd waarom deze school fantastisch is? Check het promofilmpje dat Dichtbij maakte op www.facebook.be/dichtbijmagazine of op www.dichtbijmagazine.be

1870

Sint-Paulus heeft heel wat

verschillende vestigingen in en rond

Gent, waarvan Sint-Denijs-Westrem

er ééntje is. 202 leerlingen krijgen

er kleuter of lager onderwijs van

27 leerkrachten.

202 27

Els Bockaert gaf vroeger les in het derde leerjaar en is ook een tijdje zorgleerkracht

geweest, maar sinds 1 septem-ber geeft ze les in het eerste leerjaar. “Die kleintjes zijn heel open, nieuwsgierig en eerlijk. Hun enthousiasme en openheid zijn super. Naarmate ze ouder worden, gedragen ze zich minder spontaan en worden ze iets sluwer.” (lacht)

Ons klassieke beeld van de leerkracht voor de klas komt niet overeen met wat we Els ‘s namid-dags zien doen. “Een leerkracht is vandaag veel meer een begeleider in het leerproces dan iemand die voor de klas staat en vertelt wat de leerlingen moeten doen. Van de kinderen wordt dus veel meer zelfstandigheid gevraagd. In de kleuterklas wordt die zelfstandig-heid heel hard getraind. Ik wil ver-mijden dat ze in het eerste leerjaar toekomen, op een bankje moeten zitten luisteren en gewoon moeten doen wat de juf of meester zegt.”

CarrouselOm die overgang vloeiend te laten verlopen, probeert Els de struc-tuur uit de kleuterklas binnen te brengen in haar klas. “Er zijn heel wat werkvormen mogelijk. Ik ben bij mijn collega-kleuterjuffen over het muurtje gaan kijken om te zien hoe zij dat zelfstandig werken aan-leren. Nu werk ik bijvoorbeeld heel vaak met het ‘carrouselsysteem’. Op elke tafel ligt dan een opdracht, werken de kinderen aan een com-puter, doen ze rekenopdrachten of werken ze met taalkaartjes. Op een andere tafel maken ze dan weer letters uit plasticine of stempelen ze woordjes. De kinderen kennen de afspraken, schuiven om de 12 minuten zelfstandig door en halen voor elke tafel zelf het materiaal op dat ze nodig hebben. Zo kweek ik zelfstandigheid.” Els legt ons uit waarom zo’n carrouselsysteem heel wat voordelen heeft. “Ik merk dat mijn leerlingen in anderhalf uur tijd dubbel zoveel verschillende din-gen gedaan hebben dan wanneer we alles klassikaal doen. Boven-dien kan ik voortdurend rondlopen in de klas en kinderen met extra noden ondersteunen of kinderen die sneller werken extra uitdagen met oefeningen op hun niveau.

SINT-PAULUS

Dichtbij TV


Een kind kan echt ontzettend veel. We moeten leren om niet alles voor te doen, maar om ze zelf aan het werk te zetten.” Als wij in de klas rondlopen, zijn de kinderen rustig bezig met allerlei taken. Plots komt er een jongen trots naar Els omdat hij klaar is met zijn werk. Ze geeft hem een doos waarmee hij zelf nog enkele moei-lijke leesoefeningen kan oplossen. “Die jongen weet dat die doos nu een uitdaging is voor hem. Het is ongelooflijk hoe snel kinderen zelfstandiger worden. Ik kan hen ’s morgens zeggen wat ze af moeten hebben tegen de middag, waarna ze zelf kiezen in welke volgorde ze alles afwerken. Het geeft mij de kans om echt op maat bezig te zijn met elk kind in plaats van iedereen klassikaal aan te pakken.”

ZorgleerkrachtPlots komt de zorgleerkracht even binnen. Hij begint een groepje kinderen te helpen bij een taalop-dracht. “Een groot verschil met vroeger is dat de zorgleerkracht vandaag ín de klas komt in plaats van een paar kinderen mee te ne-men”, legt Els uit. “Zo blijft de groep bijeen, maar krijgen enkelen toch een paar aangepaste oefeningen of testjes. Zonder dat de kinderen het zo ervaren, geven we op maat onderwijs aan zij die sneller gaan of zij die het wat moeilijker hebben.”De zorgleerkracht is voor Els een grote steun. Ze legt uit dat leer-krachten er terecht kunnen met vragen als ze niet weten hoe een

ook opvoeden. “Een heel duidelijke structuur met vaste regels is cru-ciaal. Na een kerstvakantie voel je meteen dat de kinderen hun struc-tuur kwijt zijn. Een kind wil zich ook veilig voelen. Dat betekent dat ze fouten kunnen maken, bij iemand terecht kunnen, zich goed mogen voelen en zichzelf kunnen zijn.”

CarnavalDe schoolbel gaat. Een kwartier later is de klas leeg, maar Els haar dag is nog niet voorbij. Om alles wat er op schoolniveau gebeurt te organiseren, werkt het leer-krachtenteam met verschillende werkgroepen. “Zelf zit ik in de werkgroep ‘carnaval en sinter-klaas’ en in de werkgroep ‘jaarthe-ma’. Op die manier proberen we het werk te verdelen. Onze werk-groepen hebben veel autonomie en zitten echt zelf aan het stuur. Net doordat wij zelf initiatief mogen ne-men en dingen kunnen beslissen, zijn we veel meer geëngageerd dan wanneer iets vanuit de directie wordt opgelegd.”

Wie is?

> ELS BOCKAERT (30) is

leerkracht in het eerste leerjaar

in de Sint-Paulusschool in Sint-

Denijs-Westrem.

> Zelf heeft ze nog geen kinderen,

maar toch zijn haar avonden

goed gevuld. Als ze niet op

school is, volgt ze piano- en

zangles of leest ze een goed

boek.

> Els Bockaert: “Doordat wij leerkrachten zelf initiatief mogen nemen en dingen kunnen beslissen, zijn we veel meer geënga- geerd dan wanneer iets vanuit de directie wordt opgelegd.”

Volgende keer vertelt Josiane Françoys over haar werk als bege-leidster van een leefgroep in O.C. Sint-Jan de Deo in Handzame.

“IK KWEEK ZELFSTANDIG-

HEID.”

ELS BOCKAERT

leerling aan te pakken. “Dan geeft de zorgleerkracht ons materiaal of ideeën. Soms vangt hij ook het contact met ouders op zodat ik mij kan focussen op mijn klas. Een zorgleerkracht moet vrij flexibel zijn om klassen waar er meer zorg nodig is, extra te begeleiden. Zo kan elk kindje op zijn eigen tempo leren en groeien.”Naast onderwijs en zorg bieden, moeten leerkrachten de kinderen

“Dat betekent niet dat we niet over-leggen of elkaar bijsturen waar nodig, het betekent dat er vertrou-wen is in elkaar en dat er een open cultuur is. Het betekent dat we op een zelfstandige manier samen-werken. Als dat wil zeggen dat ik deze week 2 avondvergaderingen heb en volgende week 3, dan neem ik dat er bij. Als je je beroep als leerkracht goed wilt doen, dan moet je je verantwoordelijkheid heel breed opnemen.” We nemen afscheid. Bij de uitgang vragen we ons stilletjes af hoe ze het heeft klaargespeeld om tus-sendoor haar boterhammen op te eten.

IN MEMORIAM

“Soms is het tijd voor vertrek, zelfs zonder je bestemming te kennen.”

KARINE PERSYN(1960 – 2013)

Op 23 oktober namen we afscheid

van Karine Persyn. Zij was ruim

20 jaar schoonmaakster in P.Z. Zoete

Nood Gods in Lede. Zij wist dus nog

af van de grote zalen op paviljoen

Dymphna, waar er hard gewerkt moest

worden, maar het werk werd er gedaan

met plezier! Ze was er zeer graag en

ze had er ook een heel goed contact

met de bewoners. Na de sluiting van

Dymphna verhuisde ze mee naar

Caritas.

Karines leven liep niet steeds over

rozen en dat had zo zijn gevolgen voor

het werk. Drie jaar geleden stopte

ze met werken door ziekte. Veel te

jong – Karine werd 53 jaar – kende

haar leven een einde. Voor Karine volgt

eindelijk rust, wij weten haar in Gods

grote hart geborgen. Onze gedachten en

medeleven gaan naar Karines moeder,

echtgenoot, zoon en familie.

BROEDER REMI LEYS(1935 – 2013)

Als twaalfjarige trok de jonge Julien Leys naar het juvenaat in Diksmuide. Binnen

de beschermde muren van de opeenvolgende juvenaten mocht zijn roeping verder

groeien en rijpen, en zo zien we Julien op 2 februari 1955 zijn eerste geloften

uitspreken als Broeder van Liefde.

Broeder Remi was een blije man, en hij verdiende zijn sporen in het buitengewoon

onderwijs. Zijn natuurlijke gave om alles in een positief daglicht te stellen

gaf vreugde aan de kinderen en aan zijn collega’s. In 1983 werd Br. Remi

onderdirecteur in het Sint-Juliaaninstituut, en hij ontfermde zich heel speciaal over

de campus in Vurste, waar hij dagelijks trouw naartoe pendelde. Voor meer dan

20 jaar was Br. Remi ten slotte overste in Bonneville.

Toen hij enige tijd geleden moest vernemen dat hij ernstig ziek was en genezing

niet meer mogelijk was, aanvaardde hij het als een kruis, en met heel veel moed

is hij die laatste levensfase ingegaan. Van Broeder Remi zullen we altijd die gulle

lach onthouden, de schalkse humor en de kunst om heel wat zaken te kunnen

relativeren. Hij was een religieus uit één stuk, trouw aan zijn roeping en zending.

Velen zullen Br. Remi missen, en niemand zal ooit weten hoeveel goed hij heeft

gedaan heel speciaal voor hen die hem daarvoor geen dank konden zeggen. Maar

hij hielp hen uit liefde, als een echte Broeder van Liefde.

Broeder Remi is overleden op 4 december 2013



OPGRAVING PETRUS JOZEF TRIEST FRANK BAHNMULLER

Petrus Jozef Triest, de stichter van de congregaties Broeders van Liefde, Zusters van Liefde en Zusters Kindsheid Jesu, werd in Lovendegem opgegraven en her begraven. Dat gebeurde in het kader van zijn zaligverklaring, waarbij de stoffelijke resten herkend en geconserveerd moeten worden. Gedelegeerden van de drie congregaties, het kerkelijk tribu-naal, een wetsdokter, de bisschop Luc Van Looy van Gent en de burgemeester van Lovendegem waren aanwezig. Er werden ook een aantal relieken bewaard voor de verschillende congre-gaties en het bisdom. Daarna werden de stoffelijke resten van Petrus Jozef Triest herbegraven in de kloosterbegraafplaats van Lovendegem. Kanunnik Triest leefde van 1760 tot 1836.

GESPOT



DU BELGANGERSB LORE STASSEN

SELFIES

Mijn werk is mijn passie. Ik werk op een afdeling met ouderen, en dat

is wat ik het liefste doe. Al tijdens mijn stage merkte ik dat de zorg voor ouderen mij na aan het hart ligt. Ik krijg enorm veel liefde van hen terug.

Veel mensen hebben het idee dat wij een soort rusthuis zijn. Bij ons gaat het ech-ter om patiënten met probleemgedrag. Er is dus sprake van een psychiatrische problematiek. Dat verkeerde beeld wil ik graag uit de wereld helpen.

Ik kan de dingen goed van mij afzetten. Dat is nodig. Alles mee naar huis nemenzou niet gezond zijn. Ik werk in een acute opnamedienst, waar op één jaar veel op-names en ontslagen zijn. Maar wanneer we een patiënt moeten afgeven, grijpt me dat soms enorm aan.

Ik werk in een heel fijn team. Collega’s zijn een heel belangrijk deel van het werk. Als het eens een moeilijke dag was, dan is het belangrijk dat we kunnen ventileren bij elkaar. Ik hoop hier nog een hele tijd te kunnen blijven werken, want ik doe het echt graag en wil nog veel bij-leren.

Ik kom altijd met veel plezier naar mijn werk. Maar om het mijn passie te noe-

men, dat vind ik wat veel gezegd. Mijn werk is niet mijn leven. Ik hecht veel belang aan ontspanning. Ik ga zelden naar huis met mijn werk nog in mijn hoofd. Dat is ook goed zo, want zoiets kan zwaar doorwegen en vermoeiend worden. Nu kan ik elke dag opnieuw er helemaal voor gaan.

Ik merk dat ik nogal streng ben en dat is nodig. Wanneer het op de behandeling van de patiënten aankomt, zijn er veel regels die gerespecteerd moeten worden. Ik moet daar vaak blijven op hameren. In de samenleving zijn er immers ook afspra-ken waaraan we ons moeten houden.

Wederzijds respect staat voor mij centraal in de relatie met de patiënt. Natuurlijk heb ik een bepaalde band met elk van de patiënten. Nog niet zo lang geleden ver-anderde ik van afdeling. Toen ik vertrok, vertelden enkele patiënten mij dat ze me zouden missen. Zoiets verwachtte ik niet meteen. Het deed me wel iets.

Ik voel me niet snel gefrustreerd. Het is belangrijk om het positieve in mensen te zien en het dan ook te benoemen.

“MIJN WERK IS MIJN PASSIE”

“OM MIJN WERK MIJN LEVEN TE NOEMEN, IS WAT VEEL GEZEGD”

Valentijn

> STEFANIE VALENTIJN (22)

werkt zo’n anderhalf

jaar als psychiatrisch

verpleegkundige op

de afdeling Sirius 1

(ouderenzorg) van

P.Z. Asster Campus

Melveren, in Sint-

Truiden.

> VALENTIJN VAN DEN BOSSCHE

werkt op de afdeling

Pariz (persoonlijkheids-

stoornis, afhankelijk-

heidsproblematiek,

residentiële intensieve

zorg) van P.C. Sint-

Amandus in Beernem.

Hokjesdenker: niemand wil dat etiket opgekleefd krijgen, maar iedereen betrapt er zichzelf wel eens op iemand te snel in een vak-je te duwen of zelf te veel vanuit zijn of haar eigen hokje te denken. Dat overstijgen is niet evident. En toch! Binnen zorg en onder-wijs kan Broeders van Liefde met zijn vele sectoren daar in slagen. Geestelijke gezondheidszorg en welzijn, buitengewoon onderwijs en gewoon onderwijs of sociale economie en geestelijke gezond-heidszorg: door samen te werken kunnen we ons professioneel, financieel of inhoudelijk verbe-teren. Dichtbij zocht uit waarom. Dichtbij zocht uit waarom.

ANNELIES NAERT EN MATTIAS DEVRIENDT BEN DE WEVER

DOSSIER

Adieu hokjesdenken!


LORE STASSEN SELFIES

5 redenen om intersectoraal samen te werken


RIK OUVRY

> Stafmedewerker sociale economie

Provincialaat, Gent

ILSE SPILOES

> Zorgcoördinator

SO Sint-Paulusinstituut, Gent

HEDWIG GESCHIER

> Crisisbegeleidster

BuLO Sint-Jozef, Gent

> Project? Intersectorale kiosk

> Wat? Verschillende medewerkers van de Broeders van Liefde uit verschillende voorzieningen en scholen werken in een bepaalde regio samen rond 1 thema en proberen elkaar daarin creatief te inspire-ren en expertise uit te wisselen.

> Concreet? De kiosk heeft een eerste thema aangepakt. Bedoeling is dat in de komende jaren samen nagedacht wordt rond andere thema’s zoals autisme, angststoornissen, depressie,…

> In de praktijk?Ilse Spiloes: “We komen soms in situ-aties terecht waarbij we met de rug tegen de muur staan. Vorig jaar was er een leerling die duidelijk zorg nodig had op ka-rakterieel vlak. Wij hadden niet voldoende expertise om die jongen te begeleiden. Had de kiosk toen al bestaan, dan had ik bij de kinderpsychiatrie Fioretti van P.C. Dr. Guislain of bij collega’s uit M.F.C. Sint-Jozef kunnen luisteren hoe we met hem moesten omgaan. Vroeger duurde het soms te lang voor we de juiste persoon aan de lijn hadden, maar in de praktijk moeten we kort op de bal kunnen spelen. De volgende dag zit die leerling weer voor onze neus! Ik ben er zeker van dat de kiosk voor ons heel wat meerwaarde zal hebben

“HET DELEN VAN EXPERTISE ZAL

IN DE TOEKOMST ÉCHT DE STERKTE

ZIJN VAN DE BROEDERS VAN

LIEFDE.”

Wel

zijn

Buite

ngew

oon onderwijsGe

estel

ijke gezondheidszorg

omdat er zo op het juiste moment een externe expert in onze school binnenkomt die een leerling kan observeren, een bepaald gedrag kan relativeren of ons tips kan geven om op een correcte manier te handelen. Bovendien zijn die ‘externen’ nu geen vreemden meer, maar mensen waar we mee samengewerkt hebben, een tas koffie mee gedronken hebben en die ook de context van onze school kennen. Dat is de reden waarom ik in het project ben gestapt en met onder meer het M-decreet (zie p.17) in het achterhoofd zal expertise delen in de toekomst echt de sterkte zijn van de Broeders van Liefde.”

Hedwig Geschier: “Het was heel interessant om tijdens de kiosk gezichten te zien en mensen persoonlijk te leren ken-nen. We werkten in groepjes met goede gesprekstechnieken waardoor het resultaat constructief was. De kiosk biedt nog heel wat mogelijkheden. Ik denk bijvoorbeeld aan het thema ‘samenwerken met ouders’. Hoe kunnen we de betrokkenheid van ouders vergroten? Hoe communiceren we best met hen? Zowel in onderwijs, psychi-atrie, welzijn als buitengewoon onderwijs moeten we proberen ouders of familie van onze leerlingen, cliënten of bewoners mee te hebben. Wij hebben nu aan onze poort een soort bushokje geplaatst waar ouders kunnen schuilen als ze hun kind komen ophalen. Ondertussen hangt daar allerlei informatie over activiteiten en over dingen waar hun kind mee bezig is. In de toekomst kunnen we daar zelfs een hapje of drankje aanbieden. Zo creëer je een band met de ouders. Het zou interessant zijn om te zien hoe andere scholen of voorzieningen dat aanpakken.”

1 Expertise delenIn de samenleving is massa’s kennis en expertise op ver-schillende domeinen aan-wezig. Dat biedt de kans dat medewerkers vanuit de ver-schillende sectoren partners worden en elkaar elk vanuit hun expertise ondersteu-ning bieden in het omgaan met bepaalde problemen. Aangezien de Broeders Van Liefde actief zijn in die di-verse sectoren willen we die mogelijkheden verkennen en benutten. Een hulpverlener werkzaam in een psychia-trisch of orthopedagogisch centrum kan bijvoorbeeld collega’s in het onderwijs met zijn kennis ondersteu-nen en de weg helpen wijzen om iemand met gedrags- en emotionele stoornissen te begeleiden.


EVA BOSSUYT

> ortho-agoge, Itinera, een project

van O.C. Sint-Idesbald, Roeselare

HILDE NEYT

> Leraar techniek/klassenleraar

Visitatie, Mariakerke

> Project? P.C. Sint-Alexius, TWI Kanunnik Triest, Den Diepen Boomgaard

> Wat? In de regio rond Grimbergen-Brussel liggen een aantal voorzieningen en initiatieven dicht bij elkaar. Onderlinge samenwerking biedt elke entiteit win-win.

> In de praktijk?Rik Ouvry: “De integratie van de sociale werkplaats Den Diepen Boomgaard in Grimbergen in onze organisatie biedt mooie kansen aan ex-psychiatrische patiënten vanuit het P.K. Sint-Alexius die zich willen re-integreren op de arbeidsmarkt. Anderzijds kan Den Diepen Boomgaard, door tegen het ziekenhuis aan te leunen, een aantal dingen op een professionele manier aanpakken. Zo kunnen ze de focus blijven leggen op die dingen die voor hen belangrijk zijn, zonder zich zorgen te moeten maken over dingen als gas en elek-triciteit. De overname biedt ook echt kansen om intensief samen te werken in de regio. Al onze verschillende voorzieningen uit de regio zijn sinds de overname trouwens in het dagelijks bestuur van Den Diepen Boomgaard vertegenwoordigd; Sint-Alexius met het zieken-huis, het PVT en beschut wonen, de centrale coördinatiestaf, Den Diepen Boomgaard zelf en de beschutte werkplaats TWI Kanunnik Triest uit Woluwe. Zo proberen we de samenwerking op verschil-lende niveaus gestalte te geven. Praktisch werden de biopakketten voor particulieren bijvoorbeeld samengesteld in een tent. Daarvoor hebben we nu een deel van het ziekenhuis ter beschikking gesteld. Ook de administratie zal verhuizen naar het ziekenhuis. Maar ook inhoudelijk is in de toekomst nog veel mogelijk.

“IN PLAATS VAN ELKAAR TE

BECONCURREREN, MOETEN WE

SAMENWERKEN.”

2 3

Gewoo

n on

derwijs

Bui

tengewoon onderwijs

De overheid Gelukkig beseffen stilaan ook de verschillende bevoegde overheden dat men beter wat loskomt van de al te strikte scheiding tussen bepaalde bevoegdheidsdomeinen en wordt ook vanuit politieke hoek de samenwerking gestimuleerd. Onze organisatie speelt al volop in op dergelijke beleidskeuzes en bereid zich verder voor op regle-mentering in die zin die op ons af komen.

Professionalisering Voor sommige kleine voorzieningen, scholen of lokale projecten sociale economie is het een zegen om te kunnen terugvallen op een goede buur of fijne collega die dankzij zijn grotere structuur een aantal diensten beter kan uitbouwen. Op die manier kunnen ze bijvoorbeeld samen een keten helpen vormen om zorg,onderwijs of begeleiding op maat van de cliënt aan te bieden waarbij elk-een zich op zijn kernopdracht kan focussen.

Verzorg

ings

inste

llingen

Socia

le economie

> Maatregel? M-decreet

> Wat? Het M-decreet steltdat elk kind ‘school moet kunnen lopen binnen het gewoon onderwijs’. Het lijkt eenvoudig, maar in de praktijk wil dat zeggen dat een school zich tot op zekere hoogte moet aanpassen om een leerling met bijvoorbeeld autisme of een licht mentale beperking onderwijs te bieden.

> In de praktijk? Hilde Neyt: “Op onze school Visitatie in Mariakerke startte Wout in september in het eerste leerjaar B. Wout heeft het syndroom van Down, maar volgde tot in het zesde leerjaar les in het gewoon onderwijs. Onze ervaringen zijn op dit moment positief. Hij krijgt in totaal 5,5 uur ondersteuning van Mieke en Carine, 2 ION-leerkrachten (Inclusief ONderwijs) uit BuSO Sint-Jozef in Gent. Daarnaast hebben we het geluk dat een stagiaire orthopedagogie nog eens 14 uur extra begeleiding doet. Dankzij die extra steun kunnen we in dat inclusief onder-wijs slagen. Als er geen begeleiding is, helpen de leerlingen hem. In dit geval is die inclusie dus een meerwaarde, zowel voor hem als voor de andere leerlingen die zijn beperking echt positief leren waarderen en er ook leren mee omgaan. Maar het is geen evidentie. Het M-decreet is op zich niet mis, maar we zullen het altijd leerling per leerling moeten bekijken en er zullen voldoende middelen tegenover moeten staan. Het moet haalbaar blijven voor iedereen en de leerling moet er zich zelf ook nog altijd goed en gelukkig bij voelen. In een klas met een zeer gevarieerd publiek kan dat evengoed fout lopen.”


“DOOR SAMENWERKING GENIET HET KLEINE ITINERA

VAN DE VOORDELEN VAN HET GROTE

P.C. SINT-AMANDUS. ”

> Project? Itinera, een project van O.C. Sint-Idesbald, Roeselare op grond van P.C. Sint-Amandus, Beernem

> Wat? Net zoals Limes, een project van O.C. Sint-Ferdinand in Lummen op de terreinen van P.Z. Asster in Sint-Truiden, biedt Itinera een begeleidings- en behandelingsprogramma op maat voor geïnterneerde mannen met een lichte tot matig verstandelijke beperking die op het moment van aanmelding in de gevange-nis verblijven.

> In de praktijk? Eva Bossuyt: “Door de samenwerking van ons project Itinera en P.C. Sint-Amandus kunnen we binnen een klein-schalige voorziening toch genieten van de voordelen van een grote voorziening. Vier dagen per week maken we bijvoor-beeld gebruik van de diensten van de centrale keuken van het psychiatrisch ziekenhuis. Op de andere dagen doen we zelf boodschappen en koken we op de afdeling. Ook maken we deel uit van een breder veiligheidsnetwerk en kunnen indien nodig het ‘interventieteam’ van het ziekenhuis inschakelen. Onze psychiater werkt ook op andere afdelingen van P.C. Sint-Amandus, waardoor hij een breder zicht heeft op onze werking. Door de samenwerking is het aanbod dagbesteding ook sterk gegroeid. Een aantal van onze bewoners gaat naar het ‘revalidatiecentrum’ op de campus voor dagbesteding. Voor velen is dat de eerste stap in hun traject naar ‘externe dagbesteding’. Maar daarna zijn ook een zorgboer, de keuken van P.C. Sint-Amandus, het rust- en verzorgingstehuis van Beernem, de vrijetijds- en sportactiviteiten of projecten zoals De Klus of Loca Labora mogelijkheden.”

> Project? een Vlaamse as van biolandbouw

> Wat? De organisatie kan een as van biolandbouw creëren doorheen heel Vlaanderen, van De Lochting in Roeselare (behoort niet tot Broeders van Liefde), over Den Diepen Boomgaard in Grimbergen en Boerderij De Brabander, tot De Winning in Lummen.

> In de praktijk?Rik Ouvry: “Vandaag is elk initiatief binnen sociale economie apart te klein om de prijs te drukken bij de aankoop van zaden, maar als we dat allemaal samen doen, dan slagen we erin om serieuze reducties te bedingen. We zouden ook afspraken kunnen maken over teelten op basis van grondkwaliteit. Het heeft weinig zin dat we allemaal 25 soorten groenten kweken. Zo voorkomen we dat we elkaar beconcurreren. Nu krijg je soms gekke toestan-den. De Lochting uit Roeselare levert bijvoorbeeld groentepakket-ten tot in Brussel, terwijl we beter de krachten zouden bundelen en leveren vanuit de werkplaats die het dichtstbij is. De Winning overweegt vanaf 2015 zijn tuinbouw en veeteelt om te schakelen naar biolandbouw. Er is immers nog een serieuze groeimarge in biolandbouw in Vlaanderen. Dé grote doelstelling is echter om met een eigen label op de markt te komen: bio en sociaal. Een beetje zoals de Kringwinkels één logo hebben ontwikkeld, dat herken-baar is en aanwezig in heel Vlaanderen. Op die manier kunnen we een sterk merk in de markt zetten.”

Welz

ijnGe

estel

ijke gezondheidszorg

Soci

ale e

conomie

Soci

ale e

conomie

4

5

Schaalvoordeel In een kleine voorziening of in een lokaal initiatief is het niet altijd eenvoudig om vanuit ondersteunende diensten hetzelfde aanbod te or-ganiseren als in een grote voorziening. Daar kan samenwerking een oplossing bieden. Een keuken of andere infrastructuur die gedeeld wordt, een veiligheidsnetwerk dat geïntegreerd wordt of een zorgaanbod dat opengesteld wordt.

De portemonnee Wie samenwerkt, kan ook samen aankopen of be-paalde kosten besparen waardoor terug middelen vrijkomen om de kerntaken nog beter te kunnen ontwikkelen.

> Broeders van Liefde wil een Vlaamse as van biolandbouw creëren die de projecten sociale economie met elkaar verbindt.


Sabrine Roelandt is als orthoagoge verbonden aan de observatie, diagnose en behandelingsunit (ODB) De Eend van orthoagogisch centrum Broeder Ebergiste in Vurste.

De ODB-unit stelt haar unieke werking voor op vrijdag 28 maart van 9 uur tot 17 uur in het Vormingscentrum Guislain in Gent. Voor inlichtingen: [email protected].

De eend

De kist op de foto werd vroeger meegenomen door broeders die op missie gingen in het buitenland. Vandaag staat ze symbool voor hoe medewerkers die missie willen belichamen en uitdragen in hun dagdagelijkse werk.

Dat is niet eenvoudig. Vroeger dacht men dat mensen met een verstandelijke beperking geen psychische problemen konden hebben. Vandaag weten we dat er bij hen 3 tot 5 keer meer psychische problemen voorkomen dan bij mensen zonder verstandelijke beperking. Precies die doelgroep vangen wij op. Om hen te begrijpen en te behandelen moeten welzijn en geestelijke gezondheidszorg samenwerken. Daarom hebben we een multidisciplinair team met een psychiater, een psycholoog, een huisarts en begeleiders. In die zin is onze unit vrij uniek in Vlaanderen.

Onze dienst is heel erg gericht op het dagelijkse leven. We zoeken hoe we de kwaliteit van leven van mensen met een verstandelijke beperking kunnen verbeteren. Ik vind het daarom soms frustrerend als cliënten na verblijf hervallen. Het is goed dat ze opnieuw hulp zoeken bij ons, maar het is jammer dat de maatschappij te veel van hen vraagt. Het le-vensritme, de vele prikkels, de snelheid waarmee ze moeten functioneren zijn voor veel cliënten niet haalbaar. Maar als het ons toch lukt om de levenskwaliteit te herstellen, dan geeft dat enorm veel voldoening.

LORE STASSEN FILIP ERKENS

DE PIONIER

M ensen van wie gezegd wordt dat ze ‘toch zo moeilijk zijn’, daar heb ik een speciale boon voor. Zelfs binnen de doelgroep van mensen met een verstandelijke beperking er de meest kwetsbaren uit halen, dat zit ingebed in de traditie van onze voorziening. Hiergaan we moeilijke doelgroepen niet uit de weg. Die uitdaging ga ik zelf ook aan. Elke dag.

In onze afdeling ‘De Eend’ wonen vijf mannen met een ver-standelijke beperking en een psychiatrische problematiek. Het zijn mensen die thuis, op school of in een leefgroep vast-gelopen zijn. Ze komen terecht in onze specifieke werking, waar we de omgeving, de begeleiding en de infrastructuur zo veel mogelijk afstemmen op wat zij nodig hebben. Vaak uiten onze bewoners hun pijn via agressie. Dat is gewoon een manier om te tonen dat hij of zij zich niet goed voelt. Het is aan ons om te zoeken wat er achter die agressie schuilt.


Wilfried hoorde voor het eerst over het project Rumonge Deaf Cooperative

in Tanzania toen hij als oudleer-ling van het O.C. Sint-Gregorius in Gentbrugge ging luisteren naar Broeder Stan over zijn missie in Afrika. “Ik stelde zo veel vragen dat Broeder Stan me uiteindelijk uitno-digde in Kigoma”, vertelt hij. “Daar maakte ik kennis met Godwin en Imani en zag ik hoe schrijnend de levenssituatie van de doven daar was. Ik verloor mijn hart aan het project en begon acties te organi-seren, zoals eetfestijnen. En sinds 2010 ga ik elk jaar naar Kigoma als vrijwilliger.”

“In Afrika heersen nog een pak vooroordelen over doofheid. Soms ziet men er een vorm van hekse-rij in en worden doven gedoemd. Soms denkt men dat doven lui zijn en dat doofheid besmettelijk is. Doven in Afrika hebben geen werk, tenzij in familieverband. Daardoor kunnen ze niet in hun levensbe-hoeften voorzien. Ze wonen ook ver van elkaar en missen op die manier belangrijke vormen van communicatie en sociaal con-tact. Samen met Imani ben ik les beginnen te geven in Gebarentaal. Eerst voor een kleine groep doven, maar die werd altijd groter. Door Gebarentaal kunnen ze mondiger

TOCH DICHTBIJ

De droom van Wilfried

We blijven niet doof voor RumongeDat Rumonge kan groeien tot een plaats waar doven een thuis vinden. Dat ze er kunnen samenkomen om met elkaar te praten en elkaar te steunen. Dat is de droom van Wilfried De Graef. En die droom wil hij graag delen. Fracarita Belgium, de NGO van de Broeders van Liefde, sprong op de kar en steunt met de Zuidactie 2014 het kleinschalige maar broodnodige project voor doven in Tanzania.

FRACARITA BELGIUM

> Wilfried De Graef heeft zijn hart verloren aan ons project in Tanzania.

Wie is?

> WILFRIED DE GRAEF is zelf

slechthorend, als gevolg van

een hersenvliesontsteking

toen hij kind was.

> Hij leerde de organisatie

kennen toen hij les volgde op

de afdeling houtbewerking in

Sint-Gregorius in Gentbrugge.

> Wilfried is sinds 2012 aan-

gesloten lid van de congre-

gatie Broeders van Liefde.

> In Kigoma wordt hij ‘Babu’

genoemd, ‘Opa’, wat een soort

eretitel is.

WILFRIED DE GRAEF?

ZUIDACTIE 2014Fracarita Belgium steunt met de Zuidactie 2014 de Rumonge Deaf Cooperative, een

project in Kigoma, Tanzania dat zich bekommert om het lot van dove mensen, met als

doel hen uit hun isolement te halen en hen zelfredzaam te maken. Jongens worden er

opgeleid tot timmermannen, meisjes tot naaisters.

Meer info over de Zuidactie en Fracarita Belgium op www.fracarita-belgium.org en www.zuidactie.be.

worden en vooral beter met elkaar communiceren.”

Ook in het houtatelier van Ru-monge kunnen ze op de hulp van Wilfried rekenen. “De doven in Kigoma hebben nog heel wat dro-men”, roept Wilfried op. “Ze kun-nen alle steun gebruiken om een tuinbouwafdeling, een naaiatelier, en een kippenbedrijf uit te bouwen. Als dat zou lukken, dan kunnen ze ook dromen van trouwen, kinderen krijgen en zoeken naar geluk.”


Rick de Leeuw

“Ik ben meer een daler dan een klimmer”

AAN HET WOORD

“De knoop ontwarren, dat is in mijn ogen wat ze in de psychiatrie doen.” Rick de Leeuw is intussen met zijn eigen knopen in het reine gekomen. Vandaag gebruikt hij zijn muziek om de taboes te doorbreken en de vooroordelen uit de weg te ruimen. De komende weken kan je hem daarom al eens tegen het lijf lopen tijdens optredens in onze voorzieningen. Een openhartig pleidooi voor een open geest.

LORE STASSEN RICK DE LEEUW


Het is druk voor Rick de Leeuw. Samen met Jan Hau-tekiet trekt hij langs psychi-

atrische centra, van Beernem tot Sint-Truiden, om er liedjes te bren-gen onder de titel ‘Open Geest’, een programma in het kader van Te Gek?!, dat de hardnekkige taboes rond geestelijke gezondheidszorg probeert te doorbreken. Intussen trapt hij in Vlaanderen ook een the-atertournee af, waarin hij zijn nieu-we soloplaat ‘Beter als’ voorstelt. We ontmoeten hem in een gezellige brasserie in hartje Antwerpen, de avond voor zijn eerste optreden in de Arenbergschouwburg.

Dichtbij: Ben je zenuwachtig voor zo’n optreden?“Nee, natuurlijk niet. Ik vind dit leuk en ik kan dit goed. Ik kijk er dus heel hard naar uit. ‘Beter als’ is een schitterende plaat geworden waar ik heel trots op ben. Daar ben ik niet zo bescheiden over, vrees ik (lacht). We hebben er ook heel lang en hard aan gewerkt. De muzi-kanten met wie ik mag werken, behoren tot de top van Vlaanderen. Axl Peleman, Jan Hautekiet, Bart van Lierde, Ron Reuman, Bjorn Eriksson. Zij hebben al hun liefde, kennis en kunde toegevoegd aan de nummers. Zonder die mensen zou de plaat niet zijn wat ze nu is.”

Dichtbij: Intussen treed je voor Te Gek?! ook op in verschillende psychiatrische centra, met je programma ‘Open Geest’. Te Gek?! probeert de hardnekkige taboes rond psychiatrie te doorbreken. Hoe ben je daarin gerold?“Ik ben al enkele jaren betrokken bij het project. Een paar jaar geleden

schreef ik al eens een nummer over geestelijke gezondheidzorg voor de eerste cd van Te Gek?! In de jaren daarna heb ik me verder ingezet voor dat thema. De optredens in de psychiatrische centra zijn een volgende stap.”“Wanneer ik schrijf, ben ik me heel bewust van wat ik denk. Ik weet waar de knopen in mijn kop zitten. Daarom is het zo’n interessant ter-rein voor mij. Ik begrijp iemand met een depressie gemakkelijker dan iemand met een gebroken been.

Ik heb voeling met wat in het brein omgaat, dus ook met mentale pro-blemen. Daarentegen heb ik nau-welijks kennis van wat er met een gebroken been moet gebeuren.”

In de knoopDichtbij: Werkt schrijven therapeu-tisch voor jou?“Door te schrijven kan ik mezelf verhouden tot de wereld. Zo zie ik hoe ik besta in dit hele systeem. Dat is voor niemand gemakkelijk, ook voor mij niet. Schrijven is een soort buffer. Bij moeilijkheden is het mijn eerste reflex om de dingen te beschrijven. Zo vang ik al heel veel hardheid van deze wereld op.”

Dichtbij: Is de wereld voor jou al hard geweest?“Ik had een heel aangename jeugd tot mijn elfde. Ik voetbalde, ging graag naar school en had het enorm naar mijn zin. Maar toen overleed mijn moeder plotseling en een stiefjaar later zat ik op een katholieke jongens-kostschool. Dat was een zeer bruuske overgang. Het voelde als een straf. Als je gedwongen samenleeft met meer dan 100 andere jongens, geldt het recht van de sterkste. Overleven. Daar werd ik heel gesloten van. In die school golden heel strikte regels om de orde te kunnen hand-haven. We werden voortdurend in de gaten gehouden. Ik bouwde in die periode allerlei verdedigings-mechanismen op. Dat heeft een belangrijk deel van mijn verdere leven bepaald.”

Dichtbij: Vrij snel na de kostschool volgden 20 jaren als zanger bij de band Tröckener Kecks. Heeft je tijd in de kostschool je beïnvloed tijdens die jaren?“We vormden een hechte club, waarmee we de rest van de wereld wilden veroveren. Dat klinkt wat kinderachtig, maar het voelde heel vertrouwd, want we hadden een duidelijk omschreven doel. Het voelde soms als familie, een be-schermde omgeving. We mochten het ook allemaal zelf bepalen. Ik had niemand boven me en creëerde mijn eigen speelveld. Een soort gel-dingsdrang en ambitie hadden zich in mij opgebouwd. Duidelijk maken dat ik géén nummer was, maar een

Wie is?RICK

DE LEEUW > RICK DE LEEUW (1960) is

zanger, dichter, schrijver en

radiopresentator. Hij werd

bekend als zanger van de

rockband Tröckener Kecks.

Hij woont en werkt in

Amsterdam, maar zijn betere

helft is een Belgische.

Open Geest 18 maart: P.C. Sint-Amedeus, Mortsel

19 maart: P.C. Sint-Jan-Baptist, Zelzate

21 maart: P.Z. Asster, Campus Melveren, Sint-Truiden

24 maart: P.C. Sint-Amandus, Beernem

26 maart: U.P.C. Sint-Kamillus, Bierbeek

27 maart: P.C. Zoete Nood Gods, Lede

Meer info en andere speeldata: www.tegek.be of www.rickdeleeuw.be

OP JE WERKPLEK


uniek iemand, gaf een grote mate van bevrediging. Veel van wat ik toen heb gedaan, vloeit voort uit die veel te vroeg opgelopen mentale kwetsbaarheid, uit woede. Ik heb een geweldige en avontuurlijke tijd gehad met de Tröckener Kecks, maar het is jammer dat het vanuit die onvrede moest voortkomen. Ik denk dat ik dat allemaal ook wel had kunnen doen zonder die krassen op mijn ziel.”“Ik sloot mezelf heel lang achter die verdedigingslinie op, ook toen dat eigenlijk al lang niet meer nodig was. Maar dat besef je pas achteraf. Ik zou het fijn hebben gevonden als iemand me dat op m’n 20ste had uitgelegd. Ik had op de kostschool geleerd om mijn gedrag aan te passen aan de eisen van een harde wereld. Ik wist al heel snel op welke manier ik me moest gedragen om ervoor te zorgen dat mensen zich niet met me zouden bemoeien. Dat sociaal wenselijk gedrag heb ik ja-renlang geperfectioneerd. Maar het draaide zich langzaam maar zeker vast. Ik moest daarmee in het reine komen. Tien jaar geleden geraakte ik daardoor zelfs in een echtschei-ding, omdat die knoop eruit moest.”

Dichtbij: En is dat gelukt?“Ja, uiteindelijk wel. Ik heb mezelf uit die knoop weten te worstelen.

Dat was een moeizaam proces, een woestijntocht. Die knoop ontwar-ren, dat is in mijn ogen wat ze in de psychiatrie doen. Ik had daar mis-schien beter wat hulp bij gevraagd. Daar zit volgens mij ook het taboe. De gemiddelde mens denkt: ‘zo ben ik niet, ik hoef die hulp niet’. Er is een ‘wij, de normalen’, en er zijn ‘de anderen’, de mensen met problemen in hun hoofd waar je met een boog omheen moet lopen. Iederéén heeft soms echter zulke problemen. Het zit potentieel in iedereen van ons en je kan het vaak ook zelf oplossen. Maar soms kan het soepeler gaan door er eens over te praten met iemand die ver-stand van zaken heeft. De ‘zo ben ik niet’-mentaliteit staat dat jammer genoeg in de weg. Ook bij mij was dat, helaas, het geval.”

Mont VentouxDichtbij: Je tournee doorheen de psychiatrische instellingen heet

‘Open Geest’. Van waar komt die naam?“De betekenis is tweeledig. De tournee is er om taboes te door-breken. Als je een open geest hebt, heb je een brede blik. Anderzijds worden de deuren van de instel-lingen tijdens de tournee letterlijk opengegooid. Iedereen kan bin-nenkijken. Iedereen kan zien dat psychiatrie een onderdeel is van de maatschappij.”

Dichtbij: Tegelijk begint in de theaterzalen de voorstelling van je nieuwe cd. Hoe ervaar je dat verschil?“Het zijn twee verschillende tour-nees, maar mijn teksten komen wel allemaal uit dezelfde put. We nemen er telkens andere dingen uit en de sfeer zal natuurlijk ook heel anders zijn. Voor Te Gek?! neem ik enkel mijn vriend Jan Hautekiet mee, op piano. Die optredens zijn veel vrijer. We maken de sfeer met z’n allen, het publiek speelt een

“IK BEGRIJP IEMAND MET EEN DEPRESSIE BETER DAN IEMAND MET EEN

GEBROKEN BEEN.”

> “Mijn periode op de strikt gereglementeerde kostschool waar het recht van de sterkste heerste, heeft een belangrijk deel van mijn verdere leven bepaald”, zegt Rick de Leeuw.


grotere rol dan in de theaters. We reageren meer op wat er op dat moment gebeurt. De theatertour doen we met de hele band. Spelen in een theater geeft een heel andere dynamiek.”

Dichtbij: Hoe passen de nummers die je gaat spelen in het door-breken van het taboe rond psychia-trie?“We weten nog niet exact wat we gaan spelen in de psychiatrische centra. Op ‘Beter als’ staan heel wat nummers die gemakkelijk een vertaling vinden naar het onder-werp psychiatrie. In die nummers zit een aangenaam soort weemoed, een vaak onvervuld verlangen. Je zal me zelden betrappen op een vrolijk lied. Het is mooier om ergens in de verte een sprankel licht te hebben, waar een donkere tun-nel aan vooraf gaat. Veel mensen worden door het leven op de proef gesteld en moeten een donkerte in zichzelf overwinnen. Het is zoals de Mont Ventoux op fietsen. Dat intense gevoel van blijdschap als je de top bereikt na die zware rit is heel speciaal.”

Dichtbij: Die Mont Ventoux heb je vorig jaar beklommen samen met mensen met jongdementie. Was het zwaar?“Ik doe dat graag, maar ik ben er niet voor gemaakt. Er zit geen

groot klimmer in mij. Ik ben meer een daler (lacht). Het was een overwinning, maar het was vooral intens om die overwinning te delen met die mensen met jongdementie. Zij hebben de zwaarste klap gekre-gen die je kan krijgen. Je leven is nog in volle opbouw en plots lukt het niet meer. Alles wat vroeger gemakkelijk was, gaat plots niet meer. Alles stort in elkaar, en wat rest is een cocktail van angst, woede en schaamte.”“Het geheugen is het ‘ik’. Als dat geheugen wegvalt, ben je zelf weg. Jarenlang zijn die mensen kleiner en kleiner geworden. Angstiger en verdrietiger. Die week zag ik ze dag na dag weer groeien en hun zelfwaardering langzaam aan weer opbouwen. Ik krijg kippenvel als ik er aan terugdenk. Het was speciaal om daar deelgenoot van te mogen zijn. Ik heb veel geleerd in die week. Ik realiseerde me hoe achteloos we soms omgaan met de wereld om ons heen. Ik denk dat ik zorgvuldiger ben geworden.”

GodsdienstparapluDichtbij: Je hebt een keer gezegd dat God niet bestaat. Waarom niet?“Dat moet je aan hem vragen. (lacht) Ik probeer natuurlijk een goed mens te zijn, maar ik doe dat liever op mijn eigen manier, niet onder die godsdienstparaplu.

Daar komt nog eens bij dat ik die zes jaar op de katholieke kost-school niet als onverdeeld positief ervaren heb.”

Dichtbij: Waar droom jij nog van?“(denkt lang na) Ik ben eigenlijk wel blij met hoe alles nu is. Ik kan een paar projecten noemen die ik zou willen doen, maar het is veel prettiger om de dingen op mij af te laten komen dan ze na te jagen.”

“IK VIND HET PRETTIGER OM DE DINGEN OP MIJ AF TE LATEN KOMEN DAN ZE

NA TE JAGEN.”

Win

2 duotickets voor het optreden van

Rick de Leeuw in P.C. Sint-Amandus in

Beernem op 24 maart!

Dichtbij geeft 5 boeken ‘Open geest’

weg en een aantal exemplaren van de

gloednieuwe cd van Rick de Leeuw.

Je maakt ook kans op een gesigneerd exemplaar van Dichtbij.

Stuur daarvoor een e-mail met je

naam en werkplek naar

[email protected]!

> “Of God bestaat? Dat moet je aan hem vragen”, stelt Rick de Leeuw.


VAN ALLE MARKTEN THUIS

Gratis naar het MuseumWist je dat je als personeelslid van de organisatie

Broeders van Liefde altijd gratis naar het Museum

Dr. Guislain kan? Je hoeft er enkel

je personeelskaart voor te leggen

aan de ingang. Nog tot en met

30 juni loopt daar de dubbel-

tentoonstelling ‘Oorlog en Trauma’,

in samenwerking met het Ieperse

museum In Flanders Fields.

KleurenkortingOp vertoon van je personeelskaart krijg je 20% korting op het hele assortiment (met uitzonde-

ring van ladders, sommige behangcollecties, ma-

chines, kleding en de verhuurservice) van Verfland.

Bij Verfland vind je

• professionele verf in alle denkbare kleuren,

behang en schildersmateriaal tegen de laagste

prijzen.

• gratis technisch en kleuradvies in de zaak.

Verfland levert dit advies ook aan huis, tegen

75 euro. Je ontvangt dan meteen een waar-

debon t.w.v. 75 euro die je kan inruilen bij

aankopen vanaf 150 euro.

Verfland levert in overleg aan huis in een straal

van 15 km rond het Service Center en zorgt, in-

dien gewenst, ook voor vakkundige en voordelige

vakmensen.

Meer info op www.dichtbijmagazine.be of bij Verfland zelf.Verfland, Antwerpsesteenweg 111, 2950 [email protected]

10% korting op Cadeaubox!Op zoek naar hét gepaste geschenk voor Valentijn, verjaardagen, moederdag of

Kerstmis? Cadeaubox biedt voor elk wat wils: van een parachutesprong, over een

romantisch diner voor twee, een saunabezoek en een krantenabonnement, tot een

weekendje weg. Dankzij Dichtbij geniet je van 10% korting bij bestellingen via de webshop + gratis levering (t.w.v. 3,5 euro).

HOE GA JE TE WERK?• Surf naar www.cadeaubox.be• Snuffel tussen de meer dan 40 cadeauboxen en maak je keuze• Druk op ‘voeg toe aan winkelwagen’ en vul je gegevens in• Vergeet zeker de promocode niet in te geven: B-FRACARITA-4C3MHW• Klaar! Levering binnen de 3 werkdagen. Veel plezier!

30% korting op tickets voor PlopsaDankzij Dichtbij krijg je 30% korting op alle tickets naar Plopsaland De Panne, Plopsa Indoor Hasselt en Plopsa Coo.

1. Bestellen kan alleen via www.plopsabusiness.com 2. Klik op het park dat je wil bezoeken.3. Klik rechtsboven op het roze item ‘B2B-tickets’. 4. Geef onze promotiecode ‘mayaland101’ in.5. Vul verder alles in en geniet van het Dichtbij-tarief.

Dichtbijprijzen 2014, inclusief BTW:

Meer info op www.dichtbijmagazine.be.

Kleiner dan 85 cm: gratisTussen 85 cm en 1 meter: 9,99 euroGroter dan 1 meter: 25 euro 18 euro

Kleiner dan 85 cm: gratisTussen 85 cm en 1 meter: 9,99 euroGroter dan 1 meter: 34 euro 24 euro

Meer info op www.dichtbijmagazine.be.

Kleiner dan 85 cm: gratisTussen 85 cm en 1 meter: 9,99 euroGroter dan 1 meter: 18,25 euro 13,25 euro


Of het nu om een pas afgestudeerde gaat of om een ervaren rot: wie op zoek is naar een nieuwe job, neemt een kijkje op het internet (bijna 100%) of vindt via een kennis, een vriend of een familielid die ene passende vacature (70%). Net daarop wil de organisatie Broeders van Liefde inspelen door een jobsite te lanceren.

MATTIAS DEVRIENDT FILIP ERKENS

www.jobs.broedersvanliefde.bein een oogopslag

Dat de organisatie Broeders van Liefde meer dan 200 jaar oud is, in vele verschillende sectoren actief is en 12.000 medewerkers telt, wist jij misschien al, maar weten je kennissen, familie en vrienden dat ook?

ETCETERA

dichtbij: Waarom lanceert Broeders van Liefde een jobsite?Koen Oosterlinck: “Rekruteren verloopt vandaag vooral via het internet en sociale media. Het is allemaal veel complexer dan vroeger, toen we gewoon onze vacature in een krant plaatsten en de cv’s automatisch binnen liepen. Met de jobsite willen we ook inspelen op dat online verhaal. Daarnaast willen we met deze jobsite inzetten op employer branding. Elke werknemer is een ambassadeur van zijn voorziening, ziekenhuis of school. Wie nieuwe medewerkers wil aantrekken of zichzelf als aantrekkelijke werkgever in de markt wil zetten, moet eerst en vooral zijn eigen medewerkers

‘Jobs in de kijker’ geeft je een overzicht van moeilijk in te vullen vacatures.

Op de jobsite zijn heel wat getuigenissen te vinden van jouw collega’s over hun werk en inspiratie!

Via de zoekbalk kan je heel makkelijk naar een voorziening, job of andere informatie zoeken.

Klikken op het tabblad ‘Jobs’ geeft je een overzicht van alle jobs in onze voorzieningen en scholen. Daarna kan je via filters gericht selecteren wat jou interesseert.

Neem even een kijkje naar alle vacatures van jouw school of voorziening!


Deze medewerkers zullen binnenkort kunnen slapen als

roosjes op hun nieuwe hoofdkussen van Sampli: Janique

Buysse van Kinderdagverblijf Kindervreugd, Elke De

Hauwere van P.Z. Sint-Alexius, Maarten Vandenameele

van P.C. Asster Campus Melveren, Nathalie Teirbrood van

P.C. Sint-Amedeus, Christa De Cubber van de Sint-

Paulusschool, Trees Hermans van het Sint-Michiel-

instituut, Silke Bruneel van De Sleutel, Hilde Lommez van

O.C. Sint-Idesbald en Dorine Blancke van het Emmaüs-

instituut. Slaap lekker!

OM VAN TE SMULLENGoed nieuws

voor de smul-

papen onder

ons: Dichtbij

mag 1 tas vol lekkernijen van Simon Lévelt weggeven. Krokante koekjes, biologische thee,

geurige koffie en meer lekkers….

DAG OP DAGEr liggen ook drie mooie exem-plaren van de Royal Agenda 2014 ter waarde van 17,95 euro

(met harde kaft) van drukkerij

Lannoo klaar in de prijzenkast

van Dichtbij.

WEDSTRIJD

SPEEL MEE!Stuur het antwoord op de volgende drie vragen naar

[email protected] én vermeld je voorkeurprijs

+ werkplek. Deelnemen kan ook via het wedstrijdformulier

op www.dichtbijmagazine.be.

1. Wat is de naam van de ijsbaan waar je Katrien soms kan terugvinden?

2. Van wie is de quote ‘Mijn werk is mijn passie’?3. Wanneer werd Petrus Jozef Triest geboren?Veel succes! De wedstrijd wordt afgesloten op 28 februari.

Niet gewonnen? Als medewerker van de Broeders van Liefde kan je genieten van tal van personeelsacties. Meer info op pagina 25 of op onze website, www.dichtbijmagazine.be.

> KOEN OOSTERLINCK is sinds midden 2013 gedele-

geerd bestuurder van de vzw Provincialaat der Broeders

van Liefde. Hij is getrouwd en heeft 3 dochters. In zijn

vrije tijd geniet hij van contacten met familie, vrienden

en buurt.

Wie is?

trots maken op zijn werkomgeving. Zij zijn het beste en meest geloofwaardige uithangbord voor externen. Deze jobsite wil tonen wie de Broeders van Liefde zijn, maar wil tegelijk de eigenheid van elke school of voor-ziening in de verf zetten. Bovendien wil het in de toe-komst een referentie worden voor wie op zoek is naar een job in zorg of onderwijs. Een site dus waarnaar jij je kennissen, vrienden of familie kan doorverwijzen!”

dichtbij: Wat zijn de uitdagingen rond rekruteren voor onze organisatie?Koen Oosterlinck: “Die uitdagingen zijn heel verschil-lend. Vaak denken we bij moeilijke vacatures aan nachtverpleegkundigen of psychiaters, maar we zien dat het vinden van een elektricien, een klusjesman, een administratief directeur of andere leidinggevende functies ook niet altijd even makkelijk verloopt. Er zullen dus altijd nieuwe knelpuntberoepen zijn. Daar moeten we blijvend op inspelen door kennis te delen over de evoluties op vlak van rekruteren, maar ook door onze vacatures intern bekend te maken opdat medewerkers ook de loopbaankansen binnen de eigen organisatie beter leren kennen. Daarvoor is deze job-site een goed platform.”

dichtbij: Welke troeven heeft Broeders van Liefde als werkgever? Koen Oosterlinck: “Die zijn heel divers. Ik denk aan werk dat zin, verdieping en spirit geeft, maar ook aan een hoge graad van werkzekerheid, teamspirit, wer-ken dicht bij huis, veel doorgroeimogelijkheden in een brede organisatiestructuur, werken in een innovatieve organisatie die voortrekker is in zowel onderwijs als zorg, een goede balans tussen werken en gezin, eigen initiatief en verantwoordelijkheid, flexibele arbeids-vormen, ambitieuze en innovatieve projecten, extra voordelen zoals personeelsacties en kortingen, een mooie vakantieregeling, mogelijkheid tot vorming en opleiding. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik weet dat onze organisatie heel wat troeven heeft. Het is aan ons om die kenbaar te maken bij potentiële sollicitan-ten. Daar kan elke lezer van Dichtbij aan meehelpen!”

KOEN OOSTERLINCK

ww

w.k

liek.

be ¬

13-3

135

IN BEELD

Groene jongen FRANCIS TILBORGHS

André De Smedt is monitor op de groendienst van de beschutte werkplaats TWI Kanunnik Triest in Brussel. “Samen met mijn collega’s Frank en Nicholas begeleiden we een ploeg van een 22-tal mensen die door een beperking moeilijk een vaste job vinden”, vertelt André. “Als we struiken snoeien, hakselen, gras maaien, houtsnippers aanleggen of onkruid wieden, zijn we ’s avonds pompaf. Andere keren moeten we heel precies aan de slag. Zo maakten de mannen in december de kerstversiering voor heel wat winkels. Collega Frank stond paf toen ze spontaan begonnen te zingen tijdens het werk! Dat was een heel fijn moment”, gaat André verder. “Meestal werken we in groep. Dat is niet voor iedereen evident, maar we spelen daarop in met de nodige humor. Uiteindelijk moet ons werk in de eerste plaats mooi én goed zijn zodat de klant tevreden is. Ons werk is geen bezigheidstherapie. Wij gaan voor resultaat!”

> Wil je deze groendienst boeken voor jouw snoei- of tuinonderhoud? Check www.dichtbijmagazine.be

Documents

Dichtbij februari 2014