∆ΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙ∆ΗΣ

ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΟΧΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ Πολυκεντρική περιφερειακή οργάνωση του πλανήτη

Η Ε.Ε. αποτελεί το πλέον προωθηµένο παράδειγµα µιας

πολυκεντρικής περιφερειακής οργάνωσης του πλανήτη. Παράδειγµα για την Αφρικανική, την Νότιο Αµερικανική και άλλες περιφέρειες του. Ο άλλος δρόµος είναι αυτός του παγκοσµιοποιηµένου χάους, της αυτοκρατορίας του χάους και της ανθρώπινης οπισθοδρόµησης.

Συναντώνται σ’ αυτήν οι παραδόσεις και οι δυνάµεις που µπορούν να δείξουν έναν άλλο δρόµο για την παγκοσµιοποίηση. Τον δρόµο των λαών, των δικαιωµάτων, της ειρήνης, σε αντίθεση µε αυτόν της βίας, του πολέµου, της υποβάθµισης, των εργασιακών και περιβαλλοντολογικών σταθερών, του αποκλεισµού λαών, κοινωνικών οµάδων, του ρατσισµού. Μπορεί να αποτελέσει ένα πρότυπο ∆ηµοκρατίας που θα στηρίζεται στις ευρωπαϊκές αξίες της Ελευθερίας, Ισότητας, Αδελφοσύνης, της κοινωνικής ∆ικαιοσύνης.

Το ευρωπαϊκό οικοδόµηµα στηρίχθηκε σε µεγάλο βαθµό στις ελληνικές αξίες, στον ελληνικό πολιτισµό. Εκφράσθηκε στο προοίµιο του Ευρωπαϊκού Συντάγµατος. Αυτό το στοιχείο αποτελεί µια µεγάλη πρόσοδο, µια µεγάλη κληρονοµιά για τις πολιτικές δυνάµεις της χώρας που παρουσιάζονται στο ευρωπαϊκό πεδίο. ∆υστυχώς όµως το αγνοούν.

ΕΥΡΩΛΑΤΡΕΙΑ – ΕΥΡΩΕΧΘΡΟΤΗΤΑ: ΤΑ ΑΛΛΟΘΙ ΤΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ

Στην χώρα µας εδώ και δεκαετίες παρουσιάζονται νεφελώδεις φανατικές ιδεοληψίες και αφηρηµένες διαιρέσεις των πολέµιων ή των λατρών της Ε.Ε., της ίδιας της Ευρώπης. Αυτό όµως που αποκαλύπτει ένας απολογισµός της εικοσαετούς και πλέον, ευρωπαϊκής παρουσίας, είναι ότι απέχουµε πολύ από τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις και επιδόσεις. Αυτό που ονοµάζεται ευρωπαϊκή

σύγκλιση.

Η ευθύνη γι’ αυτό ανήκει τόσο στους πολέµιους όσο και στους λάτρεις τις Ευρώπης. Τόσο η λατρεία όσο και η εχθρότητα αποτελούν άλλοθι µιας κραυγαλέας εσωτερικής ελλαδικής ανεπάρκειας. Κρίνουν τις ικανότητες του ελληνικού πολιτικού προσωπικού που αποδεικνύονται µικρές. Έχουµε την πλέον ανεπαρκή πολιτική τάξη της Ευρώπης.

Σ’ αυτό το πεδίο του απολογισµού και της σύγκρισης µε τις επιδόσεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών θέλουµε να αναπτύξουµε την συνοµιλία µας µε τους πολίτες στην προοπτική των εκλογών της 13ης Ιουνίου. Αυτή η συνοµιλία, εκτός από την αποκάλυψη των αδυναµιών του παλιού πολιτικού κόσµου, θα συµβάλει σε µια µεγάλη υπευθυνότητα και ωρίµανση ως πολιτικό σύστηµα, ως κοινωνία, ως χώρα.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΑΣΜΑ: ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΟΤΗΤΑ – ΥΠΕΡΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΣ

Το πρώτο πεδίο αφορά την περιφερειακή οργάνωση του κράτους. Ένα από τα θεµέλια του ευρωπαϊκού οικοδοµήµατος αποτελούν οι περιφέρειες. Ιδιαίτερα στις σηµερινές συνθήκες της παγκοσµιοποίησης τα ευρωπαϊκά κράτη-έθνη δεν διαλύονται, όπως υποστηρίζουν πολλοί στην Ελλάδα, αλλά επεκτείνουν και αναδιοργανώνουν την περιφερειακή τους οργάνωση σε πολυκεντρική βάση. Όταν η περιφερειακή οργάνωση του κράτους αποτελεί µια ευρωπαϊκή κατάκτηση δεκαετιών, στην χώρα µας διατηρούµε το πλέον συγκεντρωτικό κράτος στην Ευρώπη και στον κόσµο.

Στον κρατικό υπερσυγκεντρωτισµό οφείλεται η χρόνια κακοδιοίκηση και κακοκυβέρνηση της χώρας και όχι µόνον. Σ’ αυτόν οφείλονται οι ελληνικές καθυστερήσεις στους τοµείς της περιφερειακής ανάπτυξης, του κοινωνικού κράτους, της απασχόλησης, των υπηρεσιών υγείας και παιδείας. Η παγκόσµια εµπειρία αποδεικνύει, ότι το περιφερειακό κράτος είναι συνώνυµο του κοινωνικού κράτους. Η ελληνική υστέρηση στις υπηρεσίες υγείας, παιδείας, ασφάλισης, έχει τα αίτιά της στις παθολογίες του ελλειµµατοφόρου κρατικού και συντεχνιακού συγκεντρωτισµού (νεοφιλελεύθερου ή σοσιαλιστικού, δεξιού ή αριστερού). Καµιά χώρα δεν µπορεί να κυβερνηθεί από πολυπληθή και γραφειοκρατικά υπουργεία, όπως συµβαίνει στην ελληνική περίπτωση. ∆υστυχώς όλα τα πολιτικά κόµµατα επιµένουν στον υπουργοκεντρικό συγκεντρωτισµό.

Στις αρχές του νέου αιώνα η Ελλάδα έχει ανάγκη τη µεγάλη µεταρρύθµιση της επαναθεµελίωσης του κράτους στη βάση των δέκα ιστορικών περιφερειών και των 700 δήµων για να καλύψει το µεγάλο χάσµα µε την Ευρώπη. Η χώρα µας πρέπει να επανασυνδεθεί µε την πλούσια εθνική παράδοση τοπικής αυτοκυβέρνησης που αξιοποίησαν οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί και οι διευθύνουσες οµάδες τους. Αυτό που δεν κάνουν οι δικές µας “Ελίτ” συµπολιτευόµενες και αντιπολιτευόµενες.

ΤΟ ∆ΕΥΤΕΡΟ ΧΑΣΜΑ: ΥΠΟ∆ΟΜΕΣ: ΣΙ∆ΗΡΟ∆ΡΟΜΟΙ – ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ∆ΡΟΜΟΙ – ΛΙΜΑΝΙΑ Η ΣΠΑΤΑΛΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΠΟΡΩΝ

Ένα δεύτερο επίπεδο στο οποίο αποδεικνύεται µια µεγάλη ελληνική καθυστέρηση και ανωµαλία είναι αυτό της αξιοποίησης των ευρωπαϊκών πόρων, των γνωστών πακέτων. Σ’ όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι ευρωπαϊκοί πόροι έγιναν ανάπτυξη. Οι ευρωπαϊκές στατιστικές αποδεικνύουν, ότι στη χώρα µας ακολουθήθηκε ο δρόµος της πελατειακής σπατάλης, των ανώφελων χιλιάδων µικροέργων, της ιδιοποίησής τους από εξωπαραγωγικά στρώµατα και οµάδες. Στην παρατηρούµενη εσωτερική διαφθορά προστίθεται η διαφθορά που αφορά την αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων, η ευρωδιαφθορά.

Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι πόροι επενδύθηκαν κύρια στις υποδοµές, σε αυτοκινητοδρόµους και σιδηροδρόµους. Οι νέες γεωπολιτικές και γεωοικονοµικές συνθήκες επέτρεπαν στην Ελλάδα να γίνει κέντρο του ευρωπαϊκού και παγκόσµιου συστήµατος µεταφορών. Αυτό όµως το ιστορικό ραντεβού η χώρα µας εµφανίζεται να το χάνει λόγω της κακής αξιοποίησης των ευρωπαϊκών πόρων. Επί πλέον το χάσµα, όσον αφορά στους αυτοκινητοδρόµους και σιδηροδρόµους µε τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες διευρύνεται. Πλησιάζουµε τις τρίτες χώρες αντί να συγκλίνουµε µε την Ευρώπη. Τα ελληνικά λιµάνια, µε πρώτο αυτό του Πειραιά, υποβαθµίζονται αντί να αναβαθµίζονται. Αντίθετα µεσογειακά λιµάνια άλλων χωρών κάνουν ιστορικά άλµατα.

Στις σηµερινές συνθήκες η σηµασία των υποδοµών είναι καθοριστική για την οικονοµία µιας χώρας. Από τις υποδοµές εξαρτάται η ανάπτυξή της, οι επενδύσεις, η δηµιουργία θέσεων εργασίας. Υπάρχει όµως µια άλλη διάσταση. Η Ελλάδα είναι η µόνη ευρωπαϊκή χώρα της οποίας οι περιφέρειες και οι πόλεις δεν επικοινωνούν, δεν ενώνονται µε σύγχρονους αυτοκινητοδρόµους και σιδηροδρόµους.

Εµείς στον µεγάλο µας αγώνα να ενώσουµε τις ελληνικές περιφέρειες δεν είχαµε τη συµµετοχή και την αλληλεγγύη των άλλων πολιτικών χώρων. Ούτε στον αγώνα για την Εγνατία, ούτε την Ιόνια οδό, ούτε τον άξονα Ηγουµενίτσας – Βόλου, ούτε αυτόν της Ρούµελης (Πόρτο Γερµαινό - Ιτέα – Αγρίνιο).

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΧΑΣΜΑ: ΑΓΡΟ∆ΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΥΠΕΡ∆ΥΝΑΜΗ Ή ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ∆ΙΑΤΡΟΦΙΚΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΑΓΚΤΟΝΑΛΝΤΟΠΟΙΗΣΗ

Ένα τρίτο πεδίο, όπου το χάσµα µε τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες διευρύνεται, είναι αυτό του αγροτικού χώρου και των τροφίµων. Η Ελλάδα θα µπορούσε στα πλαίσια της Ε.Ε. να αναγεννήσει τον αγροδιατροφικό της τοµέα. Αντίθετα ο ελληνικός αγροτικός χώρος αντιµετωπίζει µια κρίση και

ερηµοποίηση ιστορικών διαστάσεων. Πολλές πολιτικές δυνάµεις της χώρας θεώρησαν υπεύθυνη γι’ αυτό την ευρωπαϊκή πολιτική. Πρόκειται για ένα άλλοθι. Γιατί αυτές οι δυνάµεις δεν µπορούν να ερµηνεύσουν το πώς ελλειµµατικές στον τοµέα των τροφίµων ευρωπαϊκές χώρες απέκτησαν ισχυρούς αγροδιατροφικούς τοµείς στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πολιτικής. Το πώς ο Ιταλικός και Πορτογαλικός αµπελώνας διευρύνθηκαν ενώ ο Ελληνικός εξαφανίσθηκε. Η Ιταλία έχει σήµερα 120.000 ετικέτες κρασιού ενώ η Ελλάδα έχει µόνο 500. Η ευθύνη για την ελληνική καθυστέρηση δεν ανήκει στην Ε.Ε. αλλά στις ελληνικές συµπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις.

Είναι όµως επόµενο, σε µια χώρα που ήθελαν να κόψουν τις ελιές, να µην υπάρχει το 2004 πολιτική για το Ελληνικόν Έλαιον. Είναι επόµενο να ελέγχεται αυτό από τις πολυεθνικές και να εµφιαλώνεται από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αντίθετα η χώρα µας θα µπορούσε να είναι η Σαουδική Αραβία του ελαιόλαδου.

Ενώ οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες αξιοποίησαν τους πόρους για τη γεωργία, στη χώρα µας ένα µεγάλο µέρος απ’ αυτούς ιδιοποιήθηκε ένα εξωαγροτικό στρώµα που διαχειρίζεται προγράµµατα, σεµινάρια, επιδοτήσεις.

Το 2004 η Ελλάδα µπορούσε να είναι αγροδιατροφική υπερδύναµη αντί να αντιµετωπίζει µεγάλη αγροτική κρίση, διατροφικά ελλείµµατα και µαγκτοναλντοποίηση Ο Αγροτικός χώρος αποτέλεσε το Βατερλό του µεταπολιτευτικού πολιτικού κόσµου. Ο Ελληνικός Αγροτικός χώρος, οι Έλληνες αγρότες, ο χώρος της διατροφής, της γαστρονοµίας στην Ελλάδα και τη διασπορά (Γερµανία) στερήθηκε και στερείται πολιτικής. Κύρια στερήθηκε µιας αντιπροσώπευσης στους Ευρωπαϊκούς Θεσµούς, στα Ευρωπαϊκά Συµβούλια, στα Συµβούλια Υπουργών, στο Ευρωκοινοβούλιο, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Όταν οι παλιές πολιτικές δυνάµεις µιλούσαν, στόχευαν, στην αγροτική συρρίκνωση, αντιµετώπιζαν και αντιµετωπίζουν τον αγροτικό χώρο ως ΚΑΠΗ, εµείς δείξαµε το δρόµο της Αγροτικής Αναγέννησης. ∆είξαµε το δρόµο της Αγροφιλίας, αυτόν που προσδοκούµε να αποτελέσει ένα ευρωπαϊκό όρο AGROFILIA και να εκφράσει µια σύγχρονη ευρωπαϊκή τάση.

Όλοι, πολίτες, θεσµοί, αγρότες, καταναλωτές, γνωρίζουν, ότι εµείς µπορούµε να αντιπροσωπεύσουµε µε επάρκεια, εξυπνάδα, φαντασία αλλά κύρια µε αγάπη για τον τόπο µας, τον Ελληνικό Αγροτικό χώρο στους ευρωπαϊκούς θεσµούς, στο Ευρωκοινοβούλιο. Να αντιπροσωπεύσουµε τις ανάγκες, τις προσδοκίες, τα οράµατά του. Ένα σχέδιο για τη διατροφική και αγροτική αναγέννηση της χώρας.

Επιτέλους το Ελληνικόν Έλαιον, ο ελληνικός οίνος, τα ελληνικά µήλα και ροδάκινα, τα ελληνικά τυριά, το βαµβάκι, το ελληνικό γάλα, το κρέας, το µέλι, τα φασόλια Πρεσπών, τα πεπόνια της Θράκης, του Άργους, της Κω, του Αντιγόνου Φλώρινας, η ελληνική διατροφή και γαστρονοµία να αποκτήσουν έκφραση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η πραγµατικότητα δείχνει ότι µέχρι σήµερα δεν είχαν. Γι’ αυτό περιορισθήκαµε στη φέτα, όταν είναι µεγάλο το βασίλειο των ελληνικών τυριών.

ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΧΑΣΜΑ:

ΤΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΤΟΠΙΟ – ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ

Ένα πεδίο στο οποίο η χώρα µας υστερεί τραγικά, σε σχέση µε τις άλλες χώρες της Ε.Ε., είναι η πολιτική για τις πόλεις, για την αισθητική του αρχιτεκτονικού αστικού και αγροτικού τοπίου. Στον τοµέα αυτό κρίνονται σήµερα όχι µόνον ο πολιτισµός, ο τουρισµός αλλά η ίδια η οικονοµία και η ανάπτυξη µιας χώρας. Η οµορφιά του τοπίου είναι συνώνυµη της ανάπτυξης. Η ασχήµια της υποανάπτυξης.

∆υστυχώς, αν υπήρχε στην Ε.Ε. ένα Μάαστριχ της αισθητικής του αστικού και αγροτικού αρχιτεκτονικού τοπίου η χώρα µας θα ήταν η µόνη που δεν θα συµπλήρωνε τις παραµέτρους. Η σηµασία αυτής της διάστασης και οι επιπτώσεις της στην οικονοµία της χώρας δεν έχουν ακόµη συνειδητοποιηθεί από τον παλιό πολιτικό κόσµο.

Ως γνωστόν εµείς προτείναµε µια πολιτική για τις υπαρκτές πόλεις, όπως ένα σχέδιο για την ίδρυση νέων πόλεων που ως ιδέα πρότυπο συζητήθηκε σε πολλά ευρωπαϊκά πανεπιστήµια και βρίσκει µιµητές.

Εδώ αντί να πρωτοτυπήσουµε ακολουθήθηκε, ειδικά στην Θράκη, ο δρόµος των χρυσωρυχείων. Ο τριτοκοσµικός δρόµος για την παγκοσµιοποίηση που περιφρονεί τις περιβαλλοντολογικές σταθερές και αξίες και προκαλεί υποανάπτυξη και καταστροφή. Σ’ ένα παράλληλο πεδίο συνεχίζεται η κλωνοποίηση των ελληνικών πόλεων µε βάση το καταστρεπτικό Αθηναϊκό πρότυπο. Την ίδια στιγµή συνεχίζεται και επεκτείνεται η καταστροφή στην ίδια την Αττική. Ο πόλεµος µε την ιστορία, τη φύση, την αρχιτεκτονική κληρονοµιά, τον άνθρωπο. Η µεγαλύτερη ύβρις συγκεντρώνεται στο Φάληρο. Σε καµιά παραλία του κόσµου δεν συγκεντρώθηκε τόσο τσιµέντο και σίδερο. Αυτά τα υλικά, όπως είναι γνωστό, δεν προκαλούν την έλξη επισκεπτών. Γι’ αυτό η Αθήνα είναι η µόνη ευρωπαϊκή πόλη χωρίς τουρισµό της πόλης. Εκτός από τους επισκέπτες του Παρθενώνα.

ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Η ΕΛΛΑ∆Α ΗΘΙΚΗ ∆ΥΝΑΜΗ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ – ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Το πεδίο στο οποίο η Ελλάδα, λόγω ιστορίας και γεωγραφίας, µπορούσε να πρωταγωνιστήσει ήταν αυτό µιας νέας ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής για το χώρο της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Μεσογείου.

Στην περιοχή δεν υπάρχουν Ελληνοτουρκικές διαφορές. Υπάρχει η χρόνια Τουρκική παθολογία, το Τουρκικό πρόβληµα και οι διαδικασίες της Ευρωπαϊκής διεύρυνσης, ενσωµάτωσης και οικοδόµησης. Η λύση της Τουρκικής παθολογίας, της επιθετικότητας, της πολεµικότητας και της βίας στο εσωτερικό της ενάντια στις κοινωνικές οµάδες, στους άλλους λαούς, στους ανθρώπους και στο εξωτερικό προς όλους τους γείτονες, θα καταργούσε τις Ελληνοτουρκικές τριβές που προκαλούνται από την Τουρκική προβληµατικότητα ή προκλήθηκαν απ’ αυτήν στο παρελθόν και σήµερα ζητούν την αποκατάσταση του ∆ικαίου.

Με αφετηρία αυτήν την προσέγγιση δεν µπορούν να γίνουν ανεκτές οι παθολογίες του Τουρκικού προβλήµατος στην Κύπρο όταν καλούµε την Τουρκία να απαλλαγεί απ’ τις εσωτερικές της παθολογίες (ανθρώπινα δικαιώµατα, Κεµαλικός ρατσισµός, εθνότητες) για να εναρµονισθεί µε την Ευρώπη.

Ο Ελληνικός πολιτικός κόσµος στάθηκε ανεπαρκής µορφωτικά και πολιτικά να θέσει, εδώ και µια εικοσαετία, στην ευρωπαϊκή ατζέντα, στην ηµερήσια διάταξη της ευρωπαϊκής και διεθνούς πολιτικής αυτό που ονοµάσαµε Νέο Ανατολικό Ζήτηµα. Το Τουρκικό πρόβληµα. Παρέµεινε απολογητικά και αµυντικά στο πλαίσιο των Ελληνοτουρκικών διαφορών, όταν αυτές δεν υπάρχουν.

Μετά το µαρτυρικό για τους λαούς της περιοχής 20ο αιώνα, ο 21ος αιώνας ανατέλλει µε άλλες προσδοκίες για τους λαούς της. Ο 20ος αιώνας των γενοκτονιών, του ρατσισµού, των εθνικών εκκαθαρίσεων δεν µπορεί να επανέλθει. Ήρθε ο καιρός που η Ευρώπη και η διεθνής κοινότητα θα ασχοληθεί σε βάθος, µε γνώση, ειλικρίνεια και τύψεις για το παρελθόν, µε την περιοχή της καθ’ ηµάς Ανατολής. Η χώρα µας αναδεικνυόµενη σε ηθική δύναµη της περιοχής οφείλει να εκφράσει τις προσδοκίες και τα δικαιώµατα των ιστορικών λαών της περιοχής. Το Νέο Ανατολικό Ζήτηµα θα λυθεί µε βάση τα δικαιώµατα των λαών, την άνοιξη και όχι τον θάνατό τους όπως έγινε στο παρελθόν.

Ο δρόµος της Μικράς Ασίας, της Ανατολίας, της Τουρκίας προς τη Ε.Ε. περνάει διαµέσου του σεβασµού και της εφαρµογής αυτών των αξιών και των αρχών. Ο δρόµος αυτός οδηγεί στην είσοδό της από την κεντρική πύλη της Ε.Ε. και όχι από την πίσω πόρτα, όπως προσδοκούν οι δυνάµεις του ρατσισµού στις διάφορες συνθέσεις του στην Τουρκία. Η ιστορική αυτή περιοχή πρέπει να βγει από τον µεσαίωνά της που διαρκεί εκατονταετίες.

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΟΥΤΕ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ ΟΥΤΕ ΙΕΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Η χώρα οφείλει να πρωταγωνιστήσει στην επίλυση της βαθιάς πληγής που τροφοδοτεί τη βία, τον φονταµενταλισµό, την τροµοκρατία διαφόρων µορφών, “το οφθαλµόν αντί οφθαλµού”. Γιατί µ’ αυτόν τον τρόπο, µια και αυτή η βία παγκοσµιοποιείται, θα γίνουµε όλοι τυφλοί. Αυτή η µεγάλη πληγή είναι το Παλαιστινιακό πρόβληµα και αυτό της Ιερουσαλήµ. Ο κόσµος δεν µπορεί να επιστρέψει στις σταυροφορίες και στους Ιερούς πολέµους. Η ιστορική πόλη της Ιερουσαλήµ πρέπει να είναι πηγή αγάπης, ειρήνης, αλληλεγγύης ανάµεσα στους λαούς, στις θρησκείες, στους πολιτισµούς και όχι βίας. Η Ε.Ε. οφείλει να ζητήσει την καθιέρωση ενός ειδικού διεθνούς καθεστώτος που θα προστατεύει τις διαφορετικές θρησκείες και τα πνευµατικά τους ιδρύµατα στο χώρο της Ιερής Πόλης (Πατριαρχείο, Εκκλησίες, Μνηµεία).

Ένα παρόµοιο καθεστώς πρέπει να εφαρµοστεί για το άλλο ιστορικό πολιτισµικό κέντρο της περιοχής µας, την Κωνσταντινούπολη. Αυτή η λύση θα είναι αντάξια της ιστορίας αλλά και του µέλλοντος των δύο ιστορικών πόλεων που αποτελούν κέντρα του ευρωπαϊκού και παγκόσµιου πολιτισµού.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙ∆ΗΣ ΜΙΑ ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ

Η πολιτική ιστορία της χώρας, η πολιτική και διανοητική παραγωγή των τελευταίων δεκαετιών, αποτελούν την µεγάλη απόδειξη, ότι εµείς µπορούµε να κάνουµε την Ελλάδα πρωταγωνιστή του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι.

Γιατί µέχρι σήµερα συµµετέχει σ’ αυτό ως θεατής, ως παρατηρητής, ως υπότροφος, ως πέµπτης κατηγορίας, ως διαµαρτυρία και άρνηση. Όταν οι συνθήκες την επιτρέπουν να πρωταγωνιστεί δηµιουργικά, προωθώντας τα συµφέροντά της και δείχνοντας έναν ευρωπαϊκό ορίζοντα Ειρήνης, Αλληλεγγύης, ∆ικαιωµάτων, Ισότητας.

Μέχρι σήµερα έλειψε από τους ευρωπαϊκούς θεσµούς, την ευρωπαϊκή κοινωνία των πολιτών, τα ευρωπαϊκά κόµµατα ένας σοβαρός, δηµιουργικός, µε φαντασία έλληνας συνοµιλητής. Η Ελλάδα έµεινε ουσιαστικά έξω από την Ευρώπη. ∆εν αξιοποίησε αυτά που πήρε, δεν πήρε αυτά που έπρεπε, ούτε έδωσε αυτά που µπορεί.

Εµείς µπορούµε να κάνουµε την Ελλάδα παρούσα στην Ευρώπη. Να δώσουµε στην Ευρώπη, να πάρουµε για την Ελλάδα.

Η υπερψήφιση του Μιχάλη Χαραλαµπίδη και της ∆.Π.Ε. απαιτεί µια υπερκοµµατική προσέγγιση και στάση. Είναι µια προσέγγιση µεγάλων οριζόντων, έξω από τα στενά κοµµατικά πλαίσια, σε µια περίοδο κρίσης, ανυπαρξίας των κοµµάτων, µορφωτικής φτώχειας και κρίσης της πολιτικής.

Αποτελεί ένα σηµαντικό και αποφασιστικό άλµα για τη δηµιουργική, ενεργητική και δυναµική, ελληνική πολιτική παρουσία στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ανοίγει τον κύκλο για τον ελληνικό πρωταγωνιστισµό, έναν ελληνικό λόγο που µέχρι σήµερα απουσίασε.

Η ιστορία λέει ότι η Ευρώπη θέλει περισσότερο Ελλάδα.

Εµείς αναλαµβάνουµε αυτήν την ευθύνη.

Καλούµε τους πολίτες όλης της χώρας σε µια συνάντηση ευθύνης, δηµιουργίας, πρωταγωνιστισµού και µέλλοντος.

Σήµερα µπορούµε να το κάνουµε.