document.doc

«ίδε ο άνθρωπος»

"ECCE ΗΟΜΟ"

1

'Οταν, μέσα στο πεδίο των μαθηματικών και φυσικών επιστημών , συλλέγουμε ορισμένα αξιώματα, δεν αναρωτιόμαστε γιατί είναι αληθινά' νοιώθουμε ότι φέρουν μαζί τους την απάντηση. Πώς το νοιώθουμε; Μονάχα δια της σχέσεως και της συμφωνίας που βρίσκονται μεταξύ της ορθότητας αυτών των αξιωμάτων και του σπινθήρα αληθείας που λάμπει μέσα στην αντίληψή μας, Είναι σαν δύο ακτίνες του ίδιου πυρσού, που φαίνονταν απομακρυσμένες η μία από την άλλη, οι οποίες, διεισδύοντας αμοιβαίως η μία μέσα στην άλλη, καθίστανται αμοιβαίως πιο αισθητές και ως προς την θέρμη τους και ως προς την λάμψη τους. Το αν χρησιμοποιήσουμε ή όχι τις αλήθειες που μας έμαθαν αυτά τα μερικά αξιώματα, τούτο ίσως είναι σημαντικό για την χρήση μας, αλλά όχι όμως και η ύπαρξη αυτών των δύο ριζικών στοιχείων που μόλις γνωρίσαμε, δηλαδή η ορθότητα του αξιώματος και ο σπινθήρας της αντιλήψεώς μας. Και η μία και η άλλη αγγέλλονται σαν να έχουν μέσα τους μία φυσική ζωή που τίποτε δεν μπορεί να την εμποδίσει να υπάρχει, αυτές δε οι δύο ακτίνες θα μπορούσαν να χωριστούν και πάλι και να μη παραγάγουν κανένα αποτέλεσμα, αλλά, παρ' όλα αυτά, θα εξακολουθούσαν να διατηρούν εξ' ίσου την ουσία τους και τον συστατικό χαρακτήρα τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, μπορεί κάλλιστα ένας σοφός γεωμέτρης να βυθιστεί στον ύπνο, τούτο, όμως, δεν θα εμποδίσει τις γεωμετρικές αλήθειες να υπάρχουν, ούτε και το να έχει μέσα του τη γνώση και την δωρεά να τις χρησιμοποιεί όταν θα παρουσιάζεται η ευκαιρία. Υπάρχει μία επικίνδυνη, καταστρεπτική, φιλοσοφία που δεν θα υιοθετήσει καθόλου αυτές τις αρχές, γιατί δεν διακρίνει καθόλου, μέσα στα όντα, την ουσία τους από την τωρινή εκδήλωση των διαφόρων ιδιοτήτων τους και, μιας και δεν αναγνωρίζει μέσα στα πράγματα παρά μόνο τα αποτελέσματα ή τις τροποποιήσεις, ευθύς μόλις τα πράγματα δεν δρουν πια μπροστά στα μάτια της, δεν είναι πια τίποτε γι ' αυτήν και καταδικάζει κατά τρόπο δριμύ την ύπαρξή τους. Θέλουμε απλώς να προειδοποιήσουμε γι' αυτό, δίχως να σταθούμε εδώ, αυτούς που δε θα το ήξεραν και να τους προειδοποιήσουμε ότι θαβρούν μέσα στο είναι τους το πώς να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ενάντια σ' αυτές τις αντιρρήσεις. Ας περάσουμε σ' άλλο θέμα. 'Οταν η ανθρώπινη ψυχή, είτε δια της ορμής που μπορεί να δώσει τον εαυτό της, είτε ελευθέρως, ανυψώνεται ως το μύχιο συναίσθημα του συμπαντικού όντος που αγκαλιάζει τα πάντα, που παράγει τα πάντα, τέλος πάντων μέχρι το συναίσθημα

1

αυτού του άγνωστου όντος το οποίο αποκαλούμε Θεό, δεν ψάχνει, περισσότερο από όσο κατά την ανακάλυψη μερικών αξιωμάτων, να συνειδητοποιήσει αυτή την υλική αλήθειαπου την υποτάσσει, ούτε την έντονη χαρά που της εξασφαλίζει .νοιώθει ότι αυτό το μεγάλο ον ή αυτό το μεγάλο αξίωμα είναι δια του εαυτού του και ότι είναι αδύνατον να μην είναι. Νοιώθει εξ' ίσου μέσα της, κατ' αυτή την θεία επαφή, την πραγματικότητα της δικιάς της σκεπτόμενης και αθάνατης ζωής. Δεν έχει πια ανάγκη να θέτει ερωτήματα περί του Θεού, ούτε και περί του εαυτού της. και μέσα στην άγια και βαθειά στοργή που νοιώθει, λέει προς τον εαυτό της, τόσο με θαυμασμό όσο και με ασφάλεια: Ο Θεός και ο άνθρωπος είναι όντα αληθινά που μπορούν να γνωρίσουν το ένα το άλλο μέσα στο ίδιο φως και να αγαπηθούν μέσα στην ίδια αγάπη. Πώς έχει το βέβαιο συναίσθημα γι' αυτές τις αμετάβλητες αλήθειες; Δια του ίδιου νόμου που εκδήλωσε στην αντίληψή της την βεβαιότητα των μερικών αξιωμάτων: Δηλαδή, ότι νοιώθει την απρόσβλητη ύπαρξη της αρχής τού είναι της και της δικιάς της, δια της συμφωνίας και των σχέσεων πoυ βρίσκονται ανάμεσά τους. Διότι, δίχως αυτό, η πεποίθηση περί της υπάρξεως αυτών των δύο όντων δεν θα μπορούσε ούτε ναμας εκπλήξει ούτε να σταθεροποιηθεί μέσα μας, εάν δε αυτό το θείο πυρ δεν συναντούσε μέσα στη ψυχή μας μία πανίσχυρη αναλογία, θα μας διαπερνούσε δίχως να μας αφήσει κανένα ίχνος του, ούτε κανένα συναίσθημα. Το εάν, σύμφωνα με τον ίδιο νόμο που αναφέραμε πιο πάνω, θα επωφεληθούμε ή όχι από τους θησαυρούς της αλήθειας που αυτή η θεία επαφή μας κάνει να ανακαλύψουμε, είναι αναμφίβολα ένα πράγμα που πρέπει να έχει την πιο μεγάλη επίδραση πάνω στις πραγματικές ικανοποιήσεις μας, αλλά που δεν έχει καμμία επίδραση πάνω στην ύπαρξη αυτών τούτων των θησαυρών, ούτε πάνω στην ύπαρξη αυτού του τμήματος του εαυτού μας που συμβαίνει να είναι ο υποδοχέας τους. 'Ετσι, η στέρηση αυτού του έξοχου συναισθήματός που αντιμετωπίζουν οι αλλοιωμένες ψυχές, και όλοι οι παραλογισμοί πουπροκύπτουν από αυτό, δεν μπορούν να εκμηδενίσουν ούτε την αναγκαία και αιώνια αρχή των όντων, ούτε την θεία αναλογία που έχουμε όλοι μαζί της' διότι αυτό που είναι, ένα γεγονός υπάρχον, τέλος πάντων, μπορεί σαφώς να επιβεβαιωθεί και να στηριχθεί δια των σημείων ή δια των εξωτερικών μαρτυριών, αλλά δεν μπορεί να προσμένει από αυτά την πραγματικότητά του, μιας κι αυτή είναι προγενέστερή τους, μιας και αυτή είναιανεξάρτητη από αυτά και την φέρει μαζί του. Αυτή η έκφραση φυσικής λογικής, ταξινομώντας κατ' αυτόν τον τρόπο αυτές τις μαρτυρίες, δεν καταργεί καθόλου τα προνόμιά τους' διότι, εάν αυτός που είναι, εάν ένα γεγονός, τέλος πάντων, μπορεί σαφώς να μη προσμένει την πραγματικότητά του από εξωτερικά σημάδια και εξωτερικές μαρτυρίες, μιας και αυτή είναι προγενέστερή τους, δεν είναι λιγότερο αληθές, στην περιοχή του προσωρινού όπου βρισκόμαστε, ότιδίχως το μέσον τους και δίχως τη δράση τους, αυτή η πραγματικότητα δεν θα είχε εκδηλωθεί έξω από τον εαυτό της και ότι μπορούμε να θεωρήσουμε αυτά τα εξωτερικά σημάδια κι αυτές τις εξωτερικές μαρτυρίες σαν να είναι η ενδεικτική .μαρτυρίατου γεγονότος που μας μεταδίδουν και η πιστή έκφραση του είδους της πραγματικότητας, ή του είδους της ιδέας που σκιαγραφείται μέσα τους για να καταστεί γνωστή. και αυτός ο νόμος, στον οποίο έχουμε ελάχιστα εμβαθύνει, είναι αυτός που

2

document.doc

δίνει τόπο στο σφάλμα των φιλοσόφων, κάνοντάς τους να συγχέουν το μέσον με την αρχή, το όργανο της εκδηλώσεως με την πηγή αυτής της εκδηλώσεως. 'Αρα, μιας και νοιώθουμε ότι δεν είναι μία πραγματικότητα που προσπαθεί να επεκταθεί και να γεμίσει το μέτρο της, οφειλουμε να υποθέσουμε ότι αυτη η απεραντοσυνη των αντικειμένων που μας περιβάλλουν έχει έναν προορισμό ευρύ και σημαντικό, δηλαδή: να χρησιμεύει για την δημοσίευση πραγματικοτήτων, της κάθε μίας σύμφωνα με το είδος της και την τάξη της, ή, αν θέλετε, για να καταθέσει, να μαρτυρήσει υπέρ αυτού που είναι, ή ενός κάποιου γεγονότος που έχει συμφέροννα εκδηλωθεί, όπως ταυτόχρονα είναι χρήσιμο για την σκέψη μας να γνωρίζουμε αυτό το γεγονός ή αυτή την πραγματικότητα, και στην ψυχή μας να τα πλησιάσει από μόνη της για να αυξήσουμε την ύπαρξή μας. Αν κάποιος έχει εξοικειωθεί έστω και ελάχιστα με τα έργα που έχουν ήδη δημοσιευθεί σχετικά με αυτά τα θέματα, θα αναγνωρίσει ότι το πνευματικό μας είναι και το φυσικό μας είναι έχουν ιδιότητες σχετικές προς αυτό τον σημαντικό στόχο. 'Οντως, τα υλικά μας όργανα μεταδίδουν στην ζωϊκή και ευαίσθητη ψυχή μας την εντύπωση των μορφών και των εικόνων όλων των αντικειμένων που τους παρουσιάζονται, καθώς και το αίσθημα των διαφόρων ιδιοτήτων με τις οποίες περιβάλλονται αυτά τα αντικείμενα. Η σκεπτόμενη ψυχή μας έχει στη συνέχεια το καθήκον και την ισχύ να αναλύσει όλες αυτές τις ιδιότητες, να εξετάσει ποιός είναι ο στόχος της υπάρξεως όλων αυτών των διαφόρων αντικειμένων, όταν αυτό το τέλος της είναι άγνωστο: Δηλαδή, έχει το δικαίωμα να αναζητήσει μέσα σ' αυτά τα αντικείμενα το ποιά είναι η ιδέα της οποίας αποτελούν την έκφραση, ποιά είναι τα γεγονότα τα οποία έρχονται να καταθέσουν, ή ποιά είναι η πραγματικότητα που έρχονται να εκδηλώσουν" και οφείλουμε όλοι να ομολογήσουμεότι δεν είμαστε πράγματι και πλήρως ικανοποιημένοι παρά μονάχα όταν η σκέψη μας απολαμβάνει τις εντυπώσεις που λαμβάνει δια των διαφόρων ιδιοτήτων αυτών των ίδιων αντικειμένων" νέο κίνητρο για να μας πείσει ότι όλα τα κείμενα είναι η έκφραση μίας ιδέας' γιατί πώς θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη νόησή μας σ' αυτό τον ικανοποιητικό και φωτεινό όρο, αν δεν υπήρχαν από μόνα τους, σαν να κατήλθαν απ' αυτή την περιοχή του φωτός ή από την περιοχή των ιδεών; Εξ' άλλου, οι πιο κοινές συνήθειες που παρουσιάζονται μεταξύ των ανθρώπων, μας φωτίζουν πάνω σ' αυτή την μεγάλη αλήθεια, ότι δηλαδή όλα τα οποιαδήποτε αντικείμενα που μας περιβάλλουν, είναι η έκφραση μιάς ιδέας. 'Ολες οι επινοήσεις που εφαρμόζουν καθημερινά στις ανάγκες τους, στις ηδονές τους, στις κοινοτυπίες τους, μήπως δεν φέρνουν η κάθε μία τον χαρακτήρα της ιδέας στην οποία ωφείλουν τη γέννησή τους; 'Ενα βιβλίο δεν είναι το σημείο του σχεδίου που διατύπωσε ένας άνθρωπος για να συγκεντρώσει τις σκέψεις του σ' ένα μόνο σώμα; Μία άμαξα δεν είναι το σημείο του σχεδίου που σχημάτισε ένας άνθρωπος για να μεταφέρεται γρήγορα και δίχως κόπωση; 'Ενα σπίτι δεν είναι το σημείο του σχεδίου που έφτιαξε ένας άνθρωπος για να εξασφαλίσει μία ζωή άνετη και προφυλαγμένη από την κακοκαιρία; Ας πιστέψουμε, λοιπόν, ότι η υπάτη Σοφία έχει επίσης ιδέες και στόχους στα έργα της, όπως έχουμε και εμείς στα δικά μας' ας πιστέψουμε επίσης ότι, όντας πιο γόνιμη και πιο έξυπνη από εμάς, τα έργα της, αν εμείς δεν γνωρίζαμε το πνεύμα, θα είχαν το έξοχο προνόμιο να εξασφαλίζουν στη σκέψη μας και στην ψυχή μας τις ακόμα πιο έντονες ικανοποιήσεις, ότι τις εξασφαλίζουν στην όρασή μας παρατάσσοντας μπροστά μας την πομπή του εξωτερικού μεγαλείου τους και της πλούσιας αλλά τακτικής ποικιλίας των μορφών τους. Ας πιστέψουμε ταυτόχρονα ότι θα εκπληρώναμε τον στόχο αυτής

3

της υπάτης Σοφίας εάν βάζαμε το είναι μας να αναζητήσει τα σχέδια που αυτή είχε, πολλαπλασιάζοντας έτσι μπροστά στα μάτια μας αυτή την απεραντοσύνη των ποικίλων αντικειμένων, διότι αν είναι αλήθεια ότι όλη η πραγματικότητα προσπαθεί να επεκταθεί και να εκδηλωθεί και ό, τι δεν το κατορθώνει παρά δι' αυτών των σημείων ή αυτών των μαρτύρων, το να εξετάσουμε προσεκτικά τους μάρτυρες και τα σημεία σχετικώς με αυτά και να συλλέξουμε, με ακόμα μεγαλύτερη φροντίδα, τις καταθέσεις τους, θα ισοδυναμούσε με το να διευκολύνουμε και να βοηθήσουμε αυτή την εκδήλωση. 'Ομως, μεταξύ όλων αυτών των σημείων ή αυτών των μαρτύρων, ποιός άλλος εκτός από τον άνθρωπο θα μπορούσε να ήταν πιο άξιος της προσοχής μας και θα μπορούσε να μας αποκαλύψει μεγαλύτερες πραγματικότητες; Ποιός άλλος θα μας προσέφερε πιο σημαντικές ενδείξεις; Ποιός άλλος θα άφηνε να κυκλοφορήσουν μπροστά μας αυτοί οι απειράριθμοι ποταμοί πυρός που φαίνονται να εξέρχονται ζωντανοί από την σκέψη του και από την καρδιά του και που μας τον δείχνουν, τρόπο τινά, σαν να καθόταν πάνω στο θρόνο όλων των κόσμων, για να τους κρίνει και να τους κυβερνήσει κάτω από το βλέμμα του αόρατου ηγεμόνα, ο οποίος είναι το μόνο ον που βρίσκει ο άνθρωπος πάνω από τον εαυτό του; Εάν όλα τα άλλα σημεία που συνθέτουν το Σύμπαν, δεν προσφέρονται σε μας, δεδομένης της αστάθειας που τα χαρακτηρίζει και των εκπληκτικών ανομοιοτήτων τους, πολλώ δε μάλλον οι παθητικές και μερικές αντανακλάσεις των παθητικών και βηθητικών της θεότητας δυνάμεων, ο άνθρωπος, εμφανιζόμενος τοποθετημένος κάτω από την όψη αυτής τούτης της θεότητας, αγγέλλεται αρκετά ως προορισμένος να την αντανακλά αμέσως και, συνεπώς, να μας την γνωστοποιεί ολόκληρη. και δεν πρέπει να ψάχνουμε άλλο ποιού γεγονότος, ποιάς πραγματικότητας, καλείται να είναι ο καταθέτης και ομάρτυρας, παρουσία όλων των όντων, μιας και αντιλαμβανόμαστε μέσα του την ολοφάνερη έκφραση της αιωνίας αρχής και την αμείλικτη αναλογία που τα συνδέει το ένα με το άλλο και ότι, μεταξύ των πλασμάτων, αυτός είναι σαν το ενεργό σημείο του υλικού αξιώματος, ή ως η πιο ευρεία εκδήλωση που η θεία εσωτερική σκέψη επέτρεψε να εξέλθει από τον εαυτό της. Εάν ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που στάλθηκε για να είναι ο συμπαντικός μάρτυρας της συμπαντικής αλήθειας, ας συλλέξουμε, λοιπόν, αυτές τις μαρτυρίες, ας μη τον αφήσουμε καθόλου προκειμένου να τον εξετάσουμε προσεχτικά και να τον κάνουμε κατόπιν να έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, προκειμένου να προσδιορίσουμε τις διάφορες λάμψεις που μπορούμε να λάβουμε από τις διάφορες καταθέσεις του.

2

Οι κύριες από τις καταθέσεις του ανθρώπου είναι, κατά πρώτον, πως αν ο άνθρωπος είναι προφανώς μία άγια και έξοχη σκέψη του Θεού, παρ' όλο που δεν είναι η σκέψη του Θεού, η ουσία του είναι απαραιτήτως ακατάστρεπτη. γιατί πώς θα μπορούσε να χαθεί μία σκέψη του Θεού! Δεύτερον, ότι μιας και ο Θεός δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει παρά μόνο την σκέψη Του, άρα θα πρέπει να αγαπά απείρως τον άνθρωπο. γιατί πώς να μη μας αγαπά ο Θεός, πώς θα μπορούσε να μην αγαπά την σκέψη Του; Εμείς ευχαριστιόμαστε τόσο πολύ με τις δικές μας!

4

document.doc

Τρίτον, (και εδώ βρίσκεται η πιο σημαντική από τις καταθέσεις που μας παρουσιάζει ο άνθρωπος) εάν ο άνθρωπος είναι μία σκέψη του Θεού των όντων, δεν μπορούμε να εννοήσουμε τον εαυτό μας παρά μόνον μέσα στον ίδιο το Θεό, και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον εαυτό μας παρά μόνο μέσα στην δικιά του λάμψη, μιας και ένα σημείο δεν καθίσταται γνωστό σ' εμάς παρά μόνον στο βαθμό που εμείς έχουμε ανέλθει μέχρι τοείδος της σκέψεως της οποίας είναι ο μάρτυρας και η εκδήλωση, και μιας και με το να μένουμε μακριά από αυτό το θείο και δημιουργικό φως του οποίου ωφείλουμε να είμαστε. η έκφραση μέσα στις ιδιότητές μας, όπως είμαστε και μέσα στην ουσία μας, δεν θα ήμασταν πια παρά ένας μάρτυρας δίχως σημασία, δίχως αξία και δίχως χαρακτήρα. Αλήθεια πολύτιμη που αποδεικνύει εδώ γιατί ο άνθρωπος είναι ένα τόσο σκοτεινό ονκι ένα πρόβλημα τόσο πολύπλοκο για τα μάτια της ανθρώπινης φιλοσοφίας. 'Ομως, πάλι, όταν θα διεισδύσουμε μέσα σ' αυτή την έξοχη πηγή μας, πώς θα μπορούμε να σκιαγραφήσουμε την αξία της πηγής μας, το μεγαλείο των δικαιωμάτων μας και την αγιότητα του προορισμού μας; Ανθρωποι παρελθόντες, παρόντες και μέλλοντες, όλοι εσείς που ο καθένας σας είσθε μία σκέψη του Αιωνίου, αντιλαμβάνεσθε ποιά θα ήταν τα φώτα σας και η ευτυχία σας, ανόλα τα θεία σπέρματα που σας αποτελούν, ήσαν ενεργοποιημένα και αναπτυγμένα; Εάν, όμως, σχετικά με αυτά τα μεγάλα προνόμια, η τύχη σας σας υποτάσσει και πάλι σε θλίψεις και σας απαγορεύει τις χαρές, προσπαθείστε τουλάχιστον, κάνοντας να ανακλασθούν πάνω σας τα χαρακτηριστικά του γενεσιουργού ήλιου σας, να θυμηθείτε τι ήταν ο άνθρωπος σε μία εποχή που είναι πια περασμένη για σας, αλλά της οποίας οι μαρτυρίες, οι οποίες σας απομένουν , μαρτυρούν αρκετά ότι δεν σας ήταν εντελώς ξένη. Ο άνθρωπος μπορεί να μην είναι πια αυτό που ήταν, αλλά μπορεί πάντοτε να νοιώθει αυτό που θα έπρεπε να ήταν. Μπορεί πάντοτε να νοιώθει την κατωτερότητα της φθαρτής και υλικής υφής του, που δεν έχει επάνω του παρά μόνο μία παθητική εξουσία, την εξουσία να απορροφά τις ιδιότητές του δια των αταξιών και της στειρότητας στα οποία υπόκειται, ενώ το σκεπτόμενο είναι του έχει την δημιουργική εξουσία να δημιουργεί, τρόπον τινά, χίλιες ιδιότητες μέσα στο σωματικό είναι του, που δεν θα τις είχε καθόλου εκ φύσεως και δίχως τη βούληση του ανθρώπου. διαφορά την οποία παρουσιάζουμεεδώ επίτηδες για τον άνθρωπο της ύλης και η οποία είναι πάρα πολύ σημαντική, ώστε δεν θα είχε καμμία δικαιολογία για να μην αντιληφθεί εκεί κάποια ίχνη της αρχαίας αξιοπρέπειάς του. διαφορά, λέω, που θα μπορούσε να τον υψώσει υψηλότερα και να του αποδείξει πόσο δίκαιο είχε να λέει ότι οι εσωτερικές αλήθειες πρέπει πάντοτε να είναι πολύ βεβαιότερες και πολύ πιο διδακτικές από τις γεωμετρικές αλήθειες, γιατί αυτέςεδώ δεν στηρίζονται παρά μονάχα στις επιφάνειες, ενώ οι άλλες γεννώνται ενεργώς από αυτό τούτο το κέντρο επιτρέποντας να διακρίνουμε το βάθος του. 'Οντας, λοιπόν, διαποτισμένοι από αυτές τις πεποιθήσεις, ας μεταφερθούμε στην πηγή μας. Ας διεισδύσουμε διά της εσωτερικής δραστηριότητάς μας μέχρι την κατάσταση όπου θα βρισκόμασταν, εάν η δημιουργική επίδραση της υπάτης πηγής μας χειριζόταν τώρα την ύπαρξή μας κι αν μεταμόρφωνε, αυτή την στιγμή, μέσα στην ανθρώπινη φύση μας όλες αυτές τις αρχές τάξεως, τελειότητας και ευτυχίας προς τις οποίες νοιώθουμε ότι πρέπει να ανθιστάμεθα αιωνίως μέσα στο κυριάρχο Ον από το οποίο προερχόμαστε. 'Ολα αυτά τα θεία σπέρματα που θα δημιουργούνταν μέσα μας, δεν θα έφεραν μαζί τους μία πανίσχυρη και αποτελεσματική ζωή; Η νόησή μας δε θα

5

γεννιώταν συνεχώς από τον ατμό αυτών των απειράριθμων και αιώνιων λάμψεων, που θα της έδιναν ταυτόχρονα και την ύπαρξη και το φως; Η ικανότητά μας του αγαπάν δεν θα ξεχύλιζε από την ζωντανή και γλυκειά παγκοσμιότητα της αρχής μας που δεν θα άφηνε κανένα ενδιάμεσο στις έξοχες στοργές και στις παροτρύνσεις της αιώνιας ευγνωμοσύνης μας προς αυτήν; Ορισμένοι πιστεύουν ότι πρέπει να εξετάσουν την προέλευσή μας κάτω από δύο εποχές που είναι προγενέστερες, και η μία και η άλλη, της καταστάσεως στην οποία βρίσκεται σήμερα ο άνθρωπος, τούτο δε για να απολαύσουν την σοφή και παρηγορητική ιδέα ότι το αρχέγονο κακό δεν ήταν αιώνιο, και για να αφήσουν στο Θεό τη δόξα του να έχει ασκήσει το έξοχο προνόμιο που διαθέτει, το προνόμιο του να παραγάγει όλα τα πλάσματά Του μέσα στην πληρότητα της χαράς και μίας ευτυχίας απελευθερωμένης από κάθε επίπονη λειτουργία και από κάθε επικίνδυνη μάχη. Λένε ότι κατά την πρώτη από αυτές τις εποχές, τo κακό δεν υπήρχε καθόλου, ή, πράγμα που είναι το ίδιο, επειδή κανένα ον δεν είχε ακόμη χωρισθεί από την θεία περιοχή, οι ευδαιμονίες μας δεν είχαν ανάγκη τότε να επεκταθούν πέρα από την ίδια μας την ύπαρξη" ότι, αν εξαπλώθηκαν εκεί, τούτο συνέβη για να αυξάνονται ακατάπαυστα μέσα στο άπειρο, που είναι το μόνο πράγμα που είχε υπάρξει για μας" ότι δεν θα είχε εξέλθει άλλο πράγμα από μας εκτός από την έκφραση της χαράς μας και της αγάπης μας, που αδιάκοπα ανερχόταν προς την πηγή μας, όπως και η πηγή μας δεν είχε πάψει να κατέρχεται επάνω μας" ότι δεν θα χρειαζόταν να κάνουμε άλλη εκδήλωση, διότι το παν ήταν πλήρες γύρω μας" κι ότι η αλήθεια, γεμίζοντας τότε το παν, δε μας θεωρούσε παρά ως τους αιώνιους λάτρες της, αλλά κι ότι δεν μας είχε χρησιμοποιήσει καθόλου ως τασημεία της και τους μάρτυρές της, μιας και όλα τα όντα είχαν απολαύσει ταυτόχρονα και τη θέασή της και την παρουσία της και ότι δεν θα έλειπε τίποτε από την πληρότητα όλων των στοργών τους και όλων των φώτων τους, από τη στιγμή που θα είχαν ενεργοποιημένο μπροστά τους το θέαμα της απεραντοσύνης. Μπορούμε να αποφύγουμε εδώ να στρέψουμε τα βλέμματά μας προς μία τάξη πραγμάτων τόσο ανυψωμένη" θα περιοριστούμε στο να εξετάσουμε την στιγμή της αποστολής μας μέσα στο Σύμπαν, πράγμα που είναι, σύμφωνα με την πιο πάνωγνώμη, μονάχα η δεύτερη εποχή της πηγής μας" και είναι αυτή που είναι η πιο κοντινή στην τωρινή μας κατάσταση" επειδή η πρώτη εποχή είναι πολύ μακριά μας, δεν θα είχαμε ούτε καν την ιδέα ότι υπήρχε, αν η δεύτερη δεν της χρησίμευε ως ενδιάμεση. Κατ' αυτήν την δευτερη εποχή, που θα συνεχίσουμε να την θεωρουμε σ' αυτό το γραπτό ως την αρχέγονη υπαρξή μας, λάβαμε τον χαρακτήρα των σημείων και των μαρτυρων της Θεότητας μέσα στο Συμπαν' και ως τέτοιοι, γεμίσαμε με όλες τις δυνάμεις και όλες τις θείες λάμψεις, συμφωνα με την υπεροχή του προορισμου μας και το μεγαλείο των δικ.αιωμάτων που έπρεπε να μας χορηγηθουν για να τον εκπληρώσουμε,Διότι, για ποιό λόγο θα είχαμε αποκοπεί έτσι από αυτόν τον κυκλο της θείας απεραντοσυνης, ως σημεία και ως μάρτυρες, αν όχι για να επαναλαμβάνουμε μέσα στην περιοχή όπου μας έστελνε η σοφία, αυτό που συνέβαινε μέσα στο Θείο κυκλο; Και πώς αυτή η μερική περιοχή θα μπορούσε να υπάρχει, αν σε μερικά όντα που από μόνα τους είχαν καταστεί αχαλιναγώγητα, δεν απαγορευόταν, λόγω αυτής τους της συμπεριφοράς,η δίοδος στην συμπαντική περιοχή, μιας και η μοναδική αρχή προσπαθεί, εκ φυσεως, να γεμίσει τα πάντα και έκτοτε το κακό δεν μπορεί να είναι παρά η μερική συγκέντρωση ενός ελευθερου όντος και η εκουσια αφαίρεσή του από το βασίλειο της συμπαντικότητας;

6

document.doc

'Ετσι, ακριβώς όπως στην αιώνια τάξη της θείας απεραντοσύνης ο Θεός αρκεί για την πληρότητα της ενατενίσεως όλων των όντων, έτσι, όταν έχουμε λάβει μία ατομική αποστολή και μία υπαρξη αποκομμένη από Αυτόν, δεν θα μπορουσαμε να τον ανιχνευσουμε, ουτε να είμαστε τα σημεία Του και οι μάρτυρές Του παρά μονάχα δείχνοντας μέσα μας την εις μικρόν αντιγραμμένη εικόνα αυτου του Θεου σε όντα, τα οποία, όντας συγκεντρωμένα μέσα στη δική τους παρουσία, θα είχαν χάσει την θέαση της θείας παρουσίας και θα βρίσκονταν έγκλειστα μέσα σε αυτή την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του σφάλματός τους. Εδώ είναι που νοιώθουμε όλα αυτά που θα έπρεπε να εκδηλωθουν έξω από μας, ευθυς εξ αρχής, απ' την πρώτη στιγμή της υπάρξεώς μας, για την επίτευξη του έργου μας", 'Επρεπε να εξέλθουν από μας σκέψεις ζωντανές και Φωτεινές, ζωοποιές αρετές και αποτελεσματικές πράξεις, προκειμένου να είμαστε οι αντιπρόσωποι του υπέρτατου Πλάστη του είναι μας' και όσο περισσότερο θα βυθομετρούμε αυτή την αναλογία, την 0-ποία αναγνωρίσαμε μεταξύ της ανθρώπινης ψυχής και μεταξύ της αιώνιας αρχής, τόσο περισσότερο θα νοιώθουμε ότι επειδή ο Θεός είναι η ριζική και αρχέγονη πηγή παντός ατελούς, δεν μπορεί να εξήλθαμε από τους κόλπους Του παρά μόνον περιβεβλημένοι μ .αυτούς τους έξοχους χαρακτήρες τους οποίους σκιαγραφήσαμε και των οποίων οι αδύναμες σκέψεις μας, όταν είναι υγιείς και κανονικές, μας υπενθυμίζουν ακόμα καισήμερα μερικές εικόνες. Διότι η ύπατη Θεότητα δε θα μπορούσε να επιλέξει την δικιά Της σκέψη, ή την σκέψη του Θεού ως το πρότυπο του ανθρώπου, το οποίο αποκαλέσαμε σκέψη του Θεού, αν δεν σχεδίαζε να σκιαγραφηθεί μέσα μας με όλο Της το μεγαλείο. Επίσης, τα χαρακτηριστικά αυτής της ιερής σφραγίδας, που χαρακτηρίζουν την ψυχή του ανθρώπου, θα ανθίστανται αιώνια σε όλες τις καταστρεπτικές ισχείς. Παρά την μακρότητα των χρόνων, παρά το πάχος των σκοταδιών, κάθε φορά που θα στοχάζεται τις σχέσεις του με το Θεό, θα ξαναβρίσκει μέσα του τα ακατάλυτα στοιχεία της αρχικής ουσίας του και τις Φυσικές ενδείξεις του ενδόξου προορισμού του. Θα νοιώθει ότι, σύμφωνα μ' αυτόν τον ένδοξο προορισμό, μία παντοδύναμη και φοβερή δύναμη πρέπει να μας δόθηκε για να υποτάξουμε στη θεία εξουσία αυτούς που μπόρεσαν να την παραγνωρίσουν και προκειμένου, εφοδιασμένοι με μία παρόμοια παντοδυναμία, να πρέπει να είμαστε ακόμα περισσότερο ασφαλείς, ώστε, επειδή είναι ενωμένη με το είναι μας, κανείς να μη μπορεί να μας την κλέψει, αν δεν την παραδίδαμεμόνοι μας, εμείς οι ίδιοι. Θα νοιώσει ότι θα είχαμε κυριαρχήσει στην εξουσία μας αφού προηγουμένως θα την είχαμε υποτάξει και αφού θα είχαμε περιβληθεί με όλα τα απαραίτητα σημάδια για να αναγγείλλουμε παντού την νόμιμη κυριαρχία μας. Θα νοιώσει ότι θα είχαμε ενδυθεί εξόχως για να καταστήσουμε την παρουσία μας πιο μεγαλόπρεπη και προκειμένου όλες οι περιοχές της εξουσίας μας, έχοντας εκπλαγεί από την λάμψη που θα είχαμε προ6άλλει γύρω μας, να μας προσφέρουν τις μαρτυρίες του σε6ασμού και της υποταγής τους, που θα οφείλονταν στη θεία αποστολή που μας είχε εμπιστευθεί το θείο χέρι. και ο άνθρωπος δεν θα είχε σήμερα άλλο μέσο για να θυμηθεί την αρχαία κατάστασή του, από το να εξετάσει αυτά τα εύθραστα σημάδια με τα οποία τα αντικατέστησε η παιδική σκέψη του πάνω στη Γη, αυτό το ξίφος των κατακτητών, αυτά τα σκήπτρα, αυτά τα στέμματα, αυτή την πομπή πού περιβάλλει τους Ηγεμόνες και αυτή την γεμάτη σεβασμό αφοσίωση των υπηκόων

7

τους, θα μπορούσε τουλάχιστον να βρει εκεί μερικά κάποια άμορφα ίχνη των αρχικών τίτλων μας, παρ' όλο που δεν θα έβλεπε πουθενά την δυνατή δραστηριότητα. 'Ομως, αν ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει τη δυνατότητα να ξαναβρεί και μέσα στον εαυτό του και μέσα στις περαστικές εικόνες αυτών των συμ6ατικών και γήϊνων δυνάμεων τα απομεινάρια του τι θα έπρεπε να είναι, δυστυχώς του είναι ακόμα πιο εύκολο να νοιώσει πόσο μακριά 6ρίσκεται σήμερα απ' αυτόν τον ένδοξο προορισμό. κι αν έχει ακόμα γύρω του κάποιες ενδείξεις για τα αρχέγονα δικαιώματά του, έχει επίσηςπολύ πιο πολυάριθμες αποδείξεις για το γεγονός ότι αυτά τα δικαιώματα δεν 6ρίσκονται πλέον στην σφαίρα της εξουσίας του. Ας μην ανιχνεύσουμε καθόλου εδώ όλες τις ήδη δεδομένες αποδείξεις περί της υπο6αθμίσεως του ανθρώπινου είδους. πρέπει να είναι κανείς αποδιοργανωμένος για να αρνείται αυτή την υπο6άθμιση, που διαπιστώνεται σαφέστατα από έναν μόνον αναστεναγμό απ' αυτούς με τους οποίους το ανθρώπινο γένος γεμίζει συνεχώς τη γη μας, και απ' αυτή την ριζική ιδέα ότι ο Πλάστης των όντων θέτει πάντοτε τα παράγωγά του μέσα στο φυσικό περι6άλλον τους. Διότι, γιατί βρισκόμαστε τόσο μακριά από το δικό μας; Γιατί, όντας ενεργοί εκ της φύσεώς μας, έχουμε κατα6υθιστεί και αλυσοδεθεί από τα παθητικά πράγματα; Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να ψάχνουν παντού όπου θα θέλουν τα αίτια αυτής της θλι6ερής και πάρα πολύ πραγματικής δυσαρμονίας, δεν μπορούν, όμως, να την αποδώσουν στην ιδιοτροπία και την σκληρότητα του κυρίαρχουηγεμόνα μας, του οποίου η αγάπη, η σοφία και η δικαιοσύνη πρέπει να είναι πάντοτε ένα αιώνιο οχύρωμα ενάντια στις μεμψιμοιρίες μας. Εξ' άλλου, ασχολούμενοι εδώ μόνο με τις συνέπειες και όχι με το αίτιο αυτής της υποβαθμίσεως της οικογένειας του ανθρώπου, δεν έχουμε την πρόθεση να μιλήσουμε παρά μονάχα προς αυτούς που δεν αρνούνται την ύπαρξή τής και που, παρά τις δυσκολίες που συναντούν στην εξήγηση του κακού και της προελεύσεώς του, βρίσκουν ότι μη αποφαινόμενοι αρνητικά πάνω σε αυτό το ερώτημα, όπως το κάνει η ασύνετη φι-λοσοφία, εξακολουθούν να αισθάνονται λιγότερο δυσάρεστα με μία αλήθεια δύσκολη και σκοτεινή, παρά μ' έναν προφανή παραλογισμό. Για να σκιαγραφήσουμε αυτές τις καταστρεπτικές συνέπειες της υποβαθμίσεώς μας, πρέπει να κοιτάξουμε την ένδοξη κατάσταση την οποία απολαμβάναμε, σαν να ήταν ένας θησαυρός του οποίου θα είχαμε όλοι από κοινού και την φύλαξη και την διανομή΄ πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι θα είχαμε μοιραστεί αλληλεγγύως την δόξα και τις ανταμοιβές αυτής της θαυμαστής εκδηλώσεως, μιας και θα είχαμε μοιραστεί αλληλεγγύως όλες τις εργασίες αυτού του μεγάλου έργου. Μιας, όμως, και δεν μπορούμε να καταλογίσουμε στην υπάτη Σοφία ότι έχει συνομωτήσει στο ο,τιδήποτε μαζί μας για την κατάχρηση αυτών των εξόχων προνομίων, είμαστε αναγκασμένοι να αποδώσουμε όλα τα σφάλματά "τους στην ελεύθερη ισχύ του είναι μας, η οποία, όντας άστατη εκ της φύσεώς της, (μιάς και διαφορετικά θα υπήρχαν δύο θεοί) αφέθηκε στην δική της ψευδαίσθηση και έσπευσε προς την άβυσσο δια του δικού της σφάλματος" αλήθειες αρκετά στερεά θεμελιωμένες σε προγενέστερα έργα, ώστε δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε εδώ και πάλι μαζί τους. 'Εκτοτε, οι αρχές της υγιούς δικαιοσύνης, άφθαρτες όπως η ουσία μας και οι οποίες, όπως αυτή η ουσία, θα παραμείνουν αιώνια δικές μας, παρ' όλο που τόσο συχνά πλανώμαστε κατά την εφαρμογή τους, μας μαθαίνουν σαφώς το τι γίναμε δια του

8

document.doc

κρίματός μας και μας δείχνουν, δίχως να μπορούμε να σφάλλουμε σ' αυτό, το είδος της ικανοποιήσεως που απαιτεί από μας αυτή η δικαιοσύνη, εδώ είναι δε που θ' αρχίσει να αποκαλύπτεται ο τίτλος αυτού του έργου, ή η έννοια αυτών των δύο λέξεων: Ecce Homo.

3

Αν είχαμε μείνει πιστοί στον άγιο προορισμό μας, θα έπρεπε να είχαμε εκδηλώσει όλοι από κοινού και ο καθένας σύμφωνα με τη δωρεά μας, την δόξα της αιώνιας αρχής μας. 'Ομως, μη μπορώντας πια να αμφιβάλλουμε για το ότι έχουμε αποτύχει στην εκπλήρωση αυτού του υπάτου νόμου, μιας και βασανιζόμαστε όλοι και ο Πλάστης αυτής της δικαιοσύνης δεν θα μπορούσε να μας αφήσει αδίκως στα βάσανα και στη στέρηση, προκύπτει ότι η κατάχρηση των ενδόξων προνομίων μας πρέπει να μας ανήγαγε στην φρικτή αναγκαιότητα του να μην προσφέρουμε πια παρά μία εκδήλωση αντιτιθέμενη προς αυτήν που αναμενόταν από μας και, αντί να είμαστε οι μάρτυρες της δόξας και της αλήθειας, δεν μπορούμε πια παρά να είμαστε οι μάρτυρες του ονείδους και του ψεύδους. Προκύπτει επιπλέον ότι επειδή όλη η ανθρώπινη οικογένεια μοιράζεται σήμερα αυτή την ποινή, όπως θα έπρεπε να μοιράζεται τις ανταμοιβές, κάθε άτομο θα έπρεπε να προσφέρει ένα ιδιαίτερο σημείο αυτού του εξευτελισμού, όπως θα έπρεπε να είχε προσφέρει ένα ιδιαίτερο σημείο της παντοδυναμίας μέσα στην θριαμβευτική τάξη, ο καθένας σύμφωνα με τη δωρεά που του προσειδίαζε' προκύπτει, λέω, ότι κάθε άτομοαυτής της μεγάλης οικογένειας θα έπρεπε να προσφέρει ένα ιδιαίτερο σημείο αυτής της ελλείψεως και αυτής της στερήσεως στην οποία μας υπέταξε μέσα σ' αυτόν τον κάτω κόσμο η υπάτη δικαιοσύνηο και τούτο προκειμένου, βλέποντας αυτό το σημείο το τόσο διαφορετικό απ' αυτό το οποίο θα έπρεπε να φέρουμε, να μπορέσει κανείς να πει για μας με χλευασμό και υβριστικό τρόπο: Ecce Homo, ίδε ο άνθρωποςο και προκειμένου αυτός ο τίτλος που σήμερα είναι τόσο υβριστικός για μας, να μας καλύψει με όνειδος και ταπείνωση, φανερώνοντας τους πικρούς καρπούς που έσπειρε μέσα μας το κρίμα, εν μέσω της δόξας με την οποία θα έπρεπε να λάμπουμε, αν το όνομά μας είχε διατηρήσει τον αληθινό χαρακτήρα του. Λοιπόν, δεν χρειάζεται παρά να ρίξουμε το βλέμμα μας στην κατάσταση των ανθρώπων εδώ κάτω στη γη, για να κρίνουμε σε ποιά έκταση ολοκληρώνεται αυτή η αυστηρή δικαιοσύνηο ποιός είναι αυτός από μας που δεν πληρώνει κατά τον έναν ή τον άλλον τρόπο"αυτόν τον φόρο της ταπεινώσεως; Πού είναι η δύναμή μας; Πού είναι η εξουσία μας; Πού είναι η ισχύς μας; Πού είναι το φώς μας; Εκτός από την έλλειψη, τηναταξία και την ατέλεια και τα σκότη, ποιές άλλες μαρτυρίες παρουσιάζουν σήμερα οι ποικίλες ιδιότητές μας; 'Ολες οι επιδράσεις που εξαπλώνουμε γύρω μας, σε τι διαφέρουν από τις επιδράσεις των πτωμάτων; γ πάρχει πάνω στη Γη ένας μονάχα άνθρωπος που να μην προσφέρει ένα ή περισσότερα σημάδια αυτής της σημαντικής θείας καταδίκης; Ω άνθρωπε! αν δεν είσαι ακόμα αρκετά προχωρημένος ώστε να χύνεις δάκρυα για την αθλιότητά σου, τουλάχιστον μην απατάσαι μέχρι του σημείου να την θεωρείς ως κατάσταση ευτυχίας και υγείας. Μην αφήνεσαι να παρασυρθείς απ' αυτές τις φαντασμαγορίες που παρασύρουν. Μην κάνεις σαν το άρρωστο παιδί που σταματάει να φωνάζει μόλις ακουστεί ο θόρυβος της κουδουνίστρας που παίζεται μπροστά στα μάτια του και που ακριβώς τότε παρουσιάζει ένα πρόσωπο χαμογελαστό και ήρεμο,

9

λες και το κακό που το κατέτρωγε δεν το φοβόταν πια, ευθύς μόλις η θέαση αυτής της κουδουνίστρας ανέστειλε για λίγο τους πόνους τουο Αν κλείσεις έστω και ελάχιστα, έστω και για μία στιγμή, τα μάτια σου μπροστά σ' αυτές τις ψευδαισθήσεις που σε διασπούν, το κακό δεν θ' αργήσει να γίνει αισθητό και, τρομοκρατημένος από τον κίνδυνο που σε απειλεί, θα αναγνωρίσεις με τι ορθό θεμέλιο η σοφία προσπαθεί να σε προειδοποιήσει για τις ατέλειές σου και να σε φλογίσει με τον ζήλο της θεραπείας σου. Ωστόσο, παρά τις αυστηρότητες των νόμων που μας επιβάλλει η απόφαση της δικαιοσύνης, οι συνέπειες της καταδίκης μας θα ήταν χίλιες φορές πιο γλυκειές έστω κι αν είναι αυστηρές, αν γνωρίζαμε την ύπατη δικαιοσύνη αυτού ο οποίος μας έκρινε, αν σκεφτόμαστε πόσο θα μπορούσαν να μας ήταν ευεργετικά τα βλέμματα που ρίχνει επάνω μας, κι αν υποτασσόμασταν εκουσίως στην αναπόφευκτη ισχύ των θεσπισμάτων του. Τα κύρια πλεονεκτήματα που θα αντλούσαμε απ' αυτό, θα βρίσκονταν μέσα στο αμοιβαίο παράδειγμα που θα δίναμε οι μεν στους δε. διότι η ατελής, άτονη και σκοτεινή κατάσταση των ομοίων μας θα ήταν για μας ορατή διδαχή που θα μας υπενθύμιζε συνεχώς την υποβάθμιση της οικογένειας του ανθρώπου. και, προσφέροντας, απ' την πλευρά μας, το ίδιο θέαμα στα μάτια τους, θα τους προσφέραμε την ίδια υπηρεσία,δίνοντάς τους το ίδιο μάθημα. 'Ετσι, πληροφορώντας αμοιβαίως ο ένας τον άλλον για την ντροπή μας και την ταπείνωσή μας, θα αναγνωρίζαμε δεόντως την δικαιοσύνη της καταδίκης που έχουμε επισύρει επάνω μας, και τότε θα επερχόταν η είσοδός μας στο λατομείο της αναγεννήσεώς μας, είσοδος που η υπάτη Σοφία ακατάπαυστα προσπαθεί να μας ανοίξει, μιας και είναι η μόνη ατραπός που μπορεί να μας οδηγήσει προς αυτόν τον κυρίαρχο ηγεμόνα της αγάπης που μας έχει πλάσει και τον οποίο εξαναγκάσαμε να μας εξορίσει απ' αυτούς τούτους τους τόπους που μας είχε εμπιστευθεί. Δεξιοτέχνες συγγραφείς, γεμίστε εδώ με άγια ευγλωττία για να μας σκιαγραφήσετε με πειστικά και ενθαρρυντικά χρώματα τον διδακτικό πίνακα της ανθρώπινης οικογένειας, όπου όλα τα άτομα θα ήταν το ένα για το άλλο ζωντανά μαθήματα και όπου η θέαση της κοινής τους θλίψης θα τους γέμιζε ταυτόχρονα με σωτήρια φρίκη για τον εαυτό τους και με γλυκύ ενδιαφέρον για την αποκατάσταση όλων των μελών αυτήςτης μεγάλης οικογένειας. Δείξτε τούς μας να τρέφονται με τον άρτο των δακρύων, να τηρούν οι μεν κοντά στους δε την βαθειά σιγή του πόνου που να μη την διακόπτουν κατά διαστήματα παρά μόνο για να κάνουν να ακουστούν οι διακεκομμένοι ήχοι της μετάνοιας και για να πει ο άνθρωπος προς τον άνθρωπο: Αδελφέ μου, πάνω στον άνθρωπο του ψεύδους έχουμε οικοδομήσει την βασιλεία του θανάτου που μας περιβάλλει με τα σκότη της. Μην κρύβουμε πια αυτόν τον άνθρωπο του ψεύδους μέσα στα δικά του ερείπια και μέσα στον δικό του βόρβορο, ας προσπαθήσουμε να τον κάνουμε να εμφανιστεί στα ανοιχτά, έτσι ώστε ο ζωντανός αέρας να τον καταφάγει ωςτις ρίζες του και η βασιλεία του θανάτου, που θα ταρακουνηθεί πέρα ως πέρα ως τα θεμέλιά της, να μπορέσει να καταρεύσει και να χαθεί μακριά μας στα βάθη των αβύσσων της. 'Ομως, πόσο απέχει ο άνθρωπος από του να προσφέρει ένα παρόμοιο θέαμα και να γονατίσει έτσι μπροστά στην αναντήρητη δικαιοσύνη που δεν παύει να καταβοά εναντίον του! Η ίδια αρχή της αταξίας που μας έκανε να εκπέσουμε από την αρχική μας θέση, μας ακολουθεί, μας συνοδεύει και μας εμψυχώνει ακόμα και στην

10

document.doc

υποβαθμισμένη κατάστασή μας. 'Οπως μας απέκρυψε την θανάσιμη πηγή της παραπλανήσεώς μας,μας αποκρύπτει καθημερινά τους καρπούς και τις συνέπειές της. Δεν ασχολείται παρά με την φροντίδα της επιμηκύνσεως της διάρκειάς της, έτσι ώστε, διαιωνίζοντας την ψευδαίσθησή μας, να διαιωνίσει την ισχύ της βασιλείας της η οποία, δυστυχώς για μας, δεν αποτελείται παρά από τις απάτες μας και τα σκότη μας. Μας έπεισε κάποτε ότι δεν πέφταμε καθόλου ακολουθώντας τις θελκτικές παροτρύνσεις της. προσπαθεί, τώρα που τις ακολουθήσαμε, να μας πείσει ότι δεν πέσαμε και να μας γεμίζει αδιάκοπα με την άγρυπνη φροντίδα να την πιστεύουμε σ' ό, τι μας περιβάλλει. Αντί να μας αφήσει να ομολογούμε κάθε ένα από τα ιδιαίτερα σημάδια της καταδίκης που φέρουμε και το είδος της στερήσεως που μας έχει επιβληθεί, μας κάνει ναφροντίζουμε μονάχα πώς να την επιβάλλουμε πάνω στους ομοίους μας σχετικά μ' αυτό το σημαντικό θέμα. Και αυτή η τόσο ενεργή φροντίδα που μας απορροφά, είχε την τέχνη νατην πολλαπλασιάζει επ' άπειρον δια των συνεπειών αυτής τούτης της υποβαθμίσεως και δι' αυτών των άπληστων πληθύων που μας καταβροχθίζουν και που μας καλύπτουν τόσο πολύ την αθλιότητά μας και τα ταπεινά μονοπάτια που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε προκειμένου νά βαδίσουμε προς την αναγέννησή μας. Εξ' ου και η προσοχή που καταβάλλουν οι άνθρωποι παγκοσμίως για να δειχθούν σαν να μη τους έλειπε κανένα απ' αυτά τα φώτα και καμμία από αυτές τις δωρεές που θα έπρεπε να ανήκουν στην αληθινή μας φύση, αν δεν είχαμε σκάψει μία τόσο μεγάλη άβυσσο ανάμεσα σε μας και την αλήθεια -εξ' ου η αιώνια φροντίδα που καταβάλλουν για να κρύβουν τις ελλείψεις τους σε αρετές, τις ελλείψεις τους σε ταλέντο, τις σωματικές τους ελλείψεις, τις ελλείψεις τους σε όλα τα συμβατικά πλεονεκτήματα των πολιτικών κοινωνιών. Το μάτι των ομοίων μας έχει γίνει για μας το μόνο όριο και το μόνο κίνητροτων στοργών μας και των κινήσεών μας, καθόλου για την βελτίωσή μας, όπως ήταν η πρόθεση της σοφίας, όταν, εκδιώχνοντάς μας από μπρος της, μας εξόρισε όλους μέσα στον ίδιο τόπο, αλλά αντιθέτως για την κατάπτωσή μας και για την ολοκληρωτική καταστροφή μας. Θα θέλαμε κάποτε να προβιβασθούμε στα μάτια όλων των περιοχών χάριν του υπέρτατου Θεού. Επειδή δεν το κατορθώσαμε, δεν απαρνηθήκαμε, ωστόσο, ολοσχερώς την προσπάθειά μας και θα προσπαθήσουμε τουλάχιστον να αποκτήσουμε αυτό το ιερό όνομα μέσα στην γνώμη των ομοίων μας και να τους κάνουμε αρκετή εντύπωση δια της ανωτερότητάς μας, προκειμένου να εκπλαγούν κοιτάζοντάς μας και να κολακεύσουν τα αυτιά μας με αυτό το γλυκύ όνομα: Ecce Deus, ιδού ο Θεός, αντί γι' αυτό το φρικτό Ecce Homo, που θα μας καταστούσε μανιακούς καλύπτοντάς μας με όνειδος. Είμαστε σαν όντα ακρωτηριασμένα στα μέλη μας, αλλά ωστόσο διεκδικούμε ακόμα το κάλλος και θέλουμε να περνάμε για κανονικοί, καλύπτοντας τις δυσφορίες μας με παντός είδους τεχνητά μέλη, άσχετο με ποιά ευτελή και εύθραυστη ουσία είναι φτιαγμένα αυτά τα τεχνητά μέλη. Γι' αυτό το λόγο ο ιερέας διδάσκει μια πίστη τυφλή στο χαρακτήρα της και στις αποφάσεις της, όταν δεν .συμβαδίζει με την πραγματική ισχύ ούτε με το πραγματικό φως: Γι ' αυτό ο φιλόσοφος και ο ρήτορας αναπληρούν δια των συστημάτων και των τύπων της ευγλωττίας τις θεμελιώδεις αρχές που τους λείπουν για να θεμελιώσουν την βασιλεία της αλήθειας: Και γι ' αυτό οι νομοθέτες υπερτονίζουν τα δικαιώματα των λαώνκαι τις εξουσίες των εθνών όταν δεν γνωρίζουν τα αληθινά θεμέλια της πολιτικής ηγεμονίας: Και γι' αυτό ο υποκριτής εξασφαλίζει με τις προσποιήσεις του και με τις πανουργίες του την καλή φήμη που δεν μπορεί να την αποκτήσει με τις αρετές, δίχως

11

να υπολογίσουμε εδώ όλες τις άλλες παρεκτροπές, όλες τις άλλες χαμέρπειες, όλες τις αδικίες που συνθέτουν παντού την πολιτική των ανθρωπίνων σχέσεων. 'Ετσι, δι' όλων αυτών των έκνομων και διεφθαρμένων ατραπών, αντικαθιστούμε την τόσο σωτήρια ομολογία της ταπεινώσεώς μας με τον πίνακα μιας δόξας που δεν είναι παρά ο καρπός του ψεύδους. 'Ετσι, αντί για την ανακούφιση που θα είχαν καταφέρει να εξασφαλίζουν αμοιβαίως οι άνθρωποι κατά την κατάσταση της δοκιμασίας τους, δεν υπάρχουν διόλου κακά που να μην έλκουν οι μεν επί των δε και καταναλίσκουμε τις μέρες μας σφαγιάζοντας ο ένας τον άλλον , ενώ, αν ακολουθούσαμε την ατραπό που θα έπρεπε να μας χαράζει η συναίσθηση των αθλιοτήτων μας, θα είχαμε κατορθώσει να αναστηθούμε. Ματαίως αυτά τα έκνομα μονοπάτια, μέσα στα οποία αφήνεται να παρασύρεται ο άνθρωπος καθημερινά, καταλήγουν σε πτωσεις και σε συνεχεις απογοητευσεις. ματαιως οι προσπαθειες που κάνει για να καταστρέψει και να ακυρώσει την ταπεινωτική ποινή της καταδίκης του, την καθιστούν ακόμα πιο ονειδιστική γι ' αυτόν κάνοντάς τον να προσθέσει νέο όνειδος στο ήδη υπάρχον όνειδος της πρώτης υποβαθμίσεώς τουο ματαίως νοιώθει ότι τα μέσα που χρησιμοποιεί, δεν είναι παρά υποβολές που δεν είχαν διόλου μία πηγή αρκ:ετά βαθειά για να τον οδηγήσει στο αληθινό τέρμα του κ:αι ότι, επειδή όλα αυτά τα φάρμακα δεν φέρουν καθόλου μέσα τους την αρχή της ζωής, είναι ακ:όμα πιο θανάσιμα για το πνεύμα μας απ' όσο βλάπτουν την υγεία του σώματός μας οι χονδροειδείς ουσίες που χρησιμοποιούν οι φαρμακοποιοί μας, δεν ακολουθεί καθόλου λιγότερο την πορεία που του χαράσσει συνεχώς η αφροσύνη του και ελπίζει πάντοτε ότι αυτός ο ταπεινωτικός τίτλος του Ecce Homo θα εξαλειφθεί γι' αυτόν.

4

Ανεξαρτήτως απ' αυτά τα γενικά και κοινά μέσα που χρησιμοποιούνται από το σφάλμα και το ψεύδος κ:αθημερινά για να μας τυφλώσουν όσον αφορά την αθλιότητά μας και για να μας βαυκαλίζουν ακατάπαυστα με μία ελπίδα η οποία πάντοτε μας απογοητεύει, το πνεύμα του Ερέβους βρήκε ανοικτές διάφορες μυστικές Ατραπούς, πολύ πιο άνομες ακόμα και πολύ πιο θανάσιμες για μας. Διότι τα πρώτα σφάλματα τα οποίασκ:ιαγραφήσαμε, καταπίπτουν περισσότερο επί του εξωτερικού ανθρώπου και επί της εξωτερικής πορείας του, παρά επί του εσωτερικού και πνευματικού ανθρώπουο έτσι, η απλή ηθική θα ήταν αρκετή για να τον κάνουν να τα αποφύγει και, όσο αλγεινά και αν είναι, η πιο μεγάλη βλάβη που του προκαλούν είναι ότι καθυστερούν την πορεία τουο αυτά, όμως, που σκ:ιαγραφήσαμε, έχουν την εξουσία να τον απομακρύνουν τόσο πολύ, ώστε να μην μπορεί πια να ξαναβρεί τον δρόμο του, εδώ είναι δε που ο όρος Ecce Homo καθίσταται πραγματικά αξιοθρήνητος. Η αρχέγονη κατάστασή μας μας είχε καλέσει να κατέχουμε ανώτερες γνώσεις, να απολαμβάνουμε ορατώς το θέαμα των γεγονότων του πνεύματος, περιβεβλημένων με όλη την λάμψη του φωτός του, και να έχουμε μέχρι και εξουσία επί των διαφόρων κατοίκων όλων αυτών των περιοχών, που είναι κρυμμένες πια για μας δια του βαρέως πέπλου των στοιχείων. Εάν, μετά την πτώση μας, περιελήφθη μερικές φορές μέσα στο σχέδιο της Σοφίας να καλέσει εδώ κάτω ορισμένους θνητούς προκειμένου να συμμετάσχουν σ' ένα τόσο μεγάλο προνόμιο, παρά το έρεβος που τους περιτύλιγε, συνέβη εξ' ίσου συχνά ότι αυτό το ίδιο το 'Ερεβος, αναζωπυρωμένο κατ' αρχήν από την παρουσία αυτού του

12

document.doc

φωτός, προσπάθησε κατόπιν να συνδυαστεί μαζί του και κατόπιν να πάρει την θέση του, επαναλαμβάνοντας κατά πανούργο τρόπο τα ίδια γεγονότα των οποίων ήταν ο μάρτυρας, ή αρυόμενο, μέσα στο πνεύμα του ανθρώπου, το μέσον για να τον εκμεταλλευθεί αυτό το ίδιο. διότι μπορεί να διαβάζει ταυτόχρονα τις γόνιμες περιοχές της σκέψεως του ανθρώπου και την ακόμα πιο γόνιμη απερισκεψία του να στρέφει σχεδόν πάντοτε εναντίον του αυτή την ίδια σκέψη, που θα έπρεπε να την καθιστά ταυτοχρόνως στήριγμάτου, οδηγό του και συμπαντική ασφάλειά του. Οι ανώτερες χάριτες, αποστελλόμενες κατ' ευθείαν από την Σοφία σε ορισμένους θνητούς, είχαν ένα διπλό προνόμιο, το προνόμιο του να διδάσκουν σ' αυτούς τους ίδιους τους θνητούς πόσο γλυκείς και εκπληκτικοί είναι αυτοί οι θησαυροί τους οποίους είχαμε απολαύσει και πόσο επονείδιστο είναι το μηδέν μέσα στο οποίο είχαμε την απερισκεψία να βυθιστούμε. και μ' αυτό το πνεύμα οι προνομιούχοι άνθρωποι διέδιδαν ακολούθως τις οδηγίες προς τους άλλους ανθρώπους. Τα έργα που γεννώνται ή μεταδίδονται από τα σκότη, έχουν ένα αντίθετο σκοπό, τον σκοπό να πείσουν τον άνθρωπο ότι εξακολουθεί να απολαμβάνει όλα του τα δικαιώματα και να του στερήσουν την θέαση αυτής της πνευματικής γύμνιας, που είναι το πραγματικό χαρακτηριστικό σημείο με το οποίο συνδέεται το όνομα Ecce Homo, γύμνια της οποίας η μύχια και τέλεια γνώση είναι, όπως αναφέραμε πιο πάνω, ο πρώτος απαραίτητος όρος για να αρχίσουμε την επανασυμφιλίωσή μας. 'Ετσι, ευθύς μόλις ο άνθρωπος κάνει ένα βήμα έξω από το εσωτερικό του, αυτοί οι καρποί του ερέβους τον περιτυλίγουν και συγχωνεύονται με την πνευματική του δράση, έτσι όπως η αναπνοή του, ευθύς μόλις εξέλθει από το σώμα του, καταλαμβάνεται και μολύνεται από τα σαθρά και διαβρωτικά μιάσματα, λες και ανέπνεε μέσα σ' έναν χώρο με μολυσμένο αέρα. Η υπέρτατη Σοφία ξέρει τόσο καλά ότι τέτοια είναι η κατάσταση των α6ύσσων μας, ώστε χρησιμοποιεί τις μεγαλύτερες προφυλάξεις για να καταφανεί εκεί και για να μας προσφέρει εκεί την αρωγή της. ωστόσο, δυστυχώς, συχνότατα αναγκάζεται να αναδιπλωθεί επί του εαυτού της από την τρομακτική διαφθορά με την οποία δια6ρέχουμε τα δώρα της, κι αν κάποιος θνητός ήταν αρκετά ευτυχής ώστε να δοκιμάσει μέσα του την προσέγγιση αυτής της άγιας Σοφίας και για να έχει κατορθώσει να αντιληφθεί με το φως της το τρομακτικό δηλητήριο από το οποίο αποτελούμαστε και την ενοχλητική πίκρα που προκύπτει από αυτό, θα γνωρίσει εμπειρικώς και δια της ομοιότητας πόσο, με την σειρά του, ο άνθρωπος διατρέχει κινδύνους ευθύς μόλις εξέλθει από το κέντρο του και εισέλθει στις εξωτερικές περιοχές. Πάλι, με ποιά σύνεση οι Σοφοί δεν σκορπίζουν τα λόγια τους και πόσες προφυλάξεις δεν παίρνουν έτσι ώστε να μην κηλιδωθούν οι θησαυροί της αλήθειας από την μόλυνση που διαβιβρώσκει όλες τις αβύσσους μας; Ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι μέσα σ' αυτό το εσωτερικό και αόρατο κέντρο είναι που εδρεύει η πηγή του φωτός και ότι ο λόγος για τον οποίο ο κόσμος έχει προχωρήσει τόσο λίγο μέσα στα ιερά μονοπάτια του λόγου, είναι πως συνήθως ρίχνει τον λόγο του μέσα στις εξωτερικές περιοχές και δεν παίρνει ποτέ τις προφυλάξεις να έρθει να τον θέσει πάνω στην ζωντανή ρίζα ή πάνω στον εσωτερικό λόγο, την μόνη εστία που μπορεί να εμψυχώσει όλους τους αληθείς λόγους μας, μιας και μονάχα εκεί βρίσκεται ο λόγος ο ζωντανός που δημιουργεί όλους τους λόγους. τέλος, πως ξεχνά συνεχώς ότι οι πιο πολύτιμες αλήθειες που μπορεί να γνωρίσει, εκ φύσεως δεν μπορούν να εκφραστούν παρά μονάχα δια των θρήνων και δια της σιγής και ότι το υλικό στόμα του ανθρώπου δεν είναι άξιο να τις προφέρει, ούτε το σωματικό του αυτί είναι άξιο να τις ακούσει.

13

Πάλι, δια των συμπαντικών απερισκεψιών του, ο άνθρωπος έχει βυθισθεί διηνεκώς μέσα στις αβύσσους της συγχύσεως, που έγιναν τόσο πολύ πιο θανάσιμες και πιο σκοτεινές, ώστε να γεννούν ακατάπαυστα νέες περιοχές, που αντιτίθενται οι μεν προς τις δε, που έχουν σαν αποτέλεσμα ο άνθρωπος ο ευρισκόμενος τοποθετημένος εν μέσω μιας τρομακτικής πληθώρας δυνάμεως που τον τραβούν και τον συμπαρασύρουν προς όλες τις κατευθύνσεις, να είναι πράγματι ένα παράδοξο ον που μέσα στην καρδιά του παρέμεινε μία πνοή ζωής και μέσα στο πνεύμα του ένας σπινθήρας φωτός. Τι πλεονεκτήματα δεν δίνουμε, λοιπόν, διά των ελαφροτήτων μας, σ' αυτή την αρχή του ερέβους, που προσπαθεί επίσης να επεκτείνει το βασίλειό της μιμούμενο την αλήθεια; 'Εστω και λίγο αν συναινέσουμεσ' αυτή την μυστική αδυναμία, που μας οδηγεί όλους στο να αναζητούμε έξω από τον εαυτό μας τα στηρίγματα που δεν μπορούμε να τα βρούμε παρά μονάχα μέσα μας, έστω και λίγο αν πάψουμε να είμαστε τόσο φυσικοί,τόσο αληθείς και τόσο απλοί όσο τα παιδιά εν μέσω των ανωτέρων ευνοιών, που μερικές φορές μας χορηγούνται εδώ κάτω και στις πνευματικές και Θείες αποστολές που είναι δυνατόν να μας δοθούν, από εκείνη ακριβώς την στιγμή η αρχή του ερέβους μας βοηθάει αυτή η ίδια να ριχνώμαστε ολοένα και πε ρισσότερο μέσα σε αυτές τις εξωτερικές περιοχές. Αφού μας κάνει να εισέλθουμε εκεί, μας κρατά εκεί με τις γοητείες και τις χαρές που αρχίζουμε κατ' αρχήν να γευόμαστε εκεί και που μας κάνουν σύντομα να λησμονήσουμε τις γοητείες και τις χαρές του εσωτερικού, που είναι τόσο ήρεμες και τόσο γαλήνιες όσο ταραγμένες και ταραχώδεις είναι οι άλλες. Αφού μας συγκρατήσει μέσα σ' αυτές τις εξωτερικές περιοχές, μας καταβυθίζει, τρόπον τινά, εκεί, για να κατοικήσουμε, διά του δηλητηρίου του δικού μας στοχασμού και δια του θανάσιμου οργάνου του οφθαλμού των ομοiων μας, που μιας και δεν εiναι πιο παγιωμένοι από μας μέσα στο εσωτερικό τους, φέρουν τις ψευδεiς επιδράσεις τους επi των ασύνετων εκδηλώσεών μας και μας παρασύρουν ακόμα πιο μέσα στο σκοτάδι και μέσα στο ψεύδος, αφυπνiζοντας μέσα μας όλες τις στοργές τις αντιτιθέμενες στην απλή, ήρεμη, ταπεινή, ίση και διαρκή στοργή που θα εiχαμε λάβει δια της αμέσου Ατραπού του εσωτερικού μας, την στοργή που, δια των συνετών προφυλάξεών μας, θα την εiχαμε αφήσει να ανοιχθεi μέσα μας. Διότι δεν θα εξαπατούσαμε καθόλου τους ομοίους μας αν τους λέγαμε πόσο μακριά από όλες αυτές τις εξωτερικές κινήσεις διεξάγεται το πραγματικό έργο του ανθρώπου. Σύμφωνα με τις αρχές που θέσαμε πιο πάνω, έχουμε τοποθετηθεi κάτω από την όψη αυτής τούτης της θειότητας, δηλαδή στηριζόμαστε πάνω σε μια ζωντανή ρίζα που πρέπει να λειτουργήσει μέσα μας όλες τις κανονικές εκβλαστήσεις μας' έτσι, εiτε υπάρχουν γύρω μας, έστω και από εμάς, γεγονότα εξωτερικά και έξω από την συνηθισμένη πορεία της φύσεως, ακόμα περισσότερο, έστω κι αν υπάρχει μiα φύση κι ένας κόσμος, ή κι ανδεν υπάρχει, το έργο μας πρέπει πάντοτε να έχει την πορεία του, μιας και το έργο μας εiναι να εiναι ο εν ημiν Θεός το παν και εμεiς τiποτε, και μιας και, μέσα στα γεγονότα, ακόμα και στα ακάθαρτα και τα νόμιμα, που μπορούν να συμβούν , δεν εiναι τα γεγονότα αυτά που πρέπει να αντιλαμβανόμαστε και να αξίζουν τους αίνους μας, αλλά μόνος ο Θεός που τα λειτουργεί. Μεταξύ αυτών των μυστικών και επικίνδυνων Ατραπών, από τις οποiες επωφελεiται η αρχή του Ερέβους για να μας παραπλανήσει, δεν μπορούμε να παραλεiψουμε να συγκαταλέξουμε όλες αυτές τις εκπληκτικές εκδηλώσεις, με τις οποiες έχουν πλημμυρiσει όλοι οι αιώνες και που δεν θα μας εξέπλησαν τόσο, αν δεν

14

document.doc

εiχαμε χάσει την θέαση του αληθινού χαρακτήρα του εiναι μας και κυρiως αν κατεiχαμε καλύτερα ταπνευματικά χρονικά της ιστορiας μας, από την αρχή των πραγμάτων μέχρι τώρα. Σ' όλες τις εποχές, οι περισσότερες απ' αυτές τις Ατραπούς είχαν αρχίσει να ανοίγονται με καλή πίστη και δίχως κανενός είδους κακό σχεδιασμό εκ μέρους αυτών στις οποίες γίνονταν γνωστές, 'Ομως, επειδή, μέσα σ' αυτούς τους ευνοημένους ανθρώπους, δεν συναντήθηκαν η σύνεση του φιδιού με την αθωότητα της περιστεράς, λειτούργησαν εκεί περισσότερο τον ενθουσιασμό της απειρίας, παρά το ταυτόχρονα έξοχο και βαθύ αίσθημα του αγίου μεγαλείου του Θεού τους' και τότε είναι που το πνεύμα του ερέβους ήρθε να αναμειχθεί μ' αυτές τις Ατραπούς και να παραγάγει εκεί αυτή την αναρίθμητη πληθώρα διαφορετικών συνδυασμών, που όλες τους προσπαθούν να συσκοτίσουν την απλότητα του φωτός. Μέσα σε μερικές, αυτή η αρχή του Ερέβους δεν σχηματίζει παρά μονάχα μικρές κηλίδες, που είναι σχεδόν μη αντιληπτές και απορροφώνται από την υπεραφθονία των λάμψεωνπου τις ισοζυγίζουν' σ' άλλες, φέρει εκεί αρκετή μόλυνση, ώστε να ξεπερνά το καθαρό στοιχείο, Σ' άλλες, τέλος, εγκαθιστά τόσο πολύ την κυριαρχία του, ώστε καθίσταται ο μόνος αρχηγός και ο μόνος διαχειριστής. 'Ενθερμοι και σφοδροί συγγραφείς μας έδειξαν, μέσα στην σύσταση του σύμπαντος, μία από τις Ατραπούς που χρησιμεύουν ως όργανο σ' αυτή την αρχή του ερέβους, προκειμένου να διαδίδει τις ψευδαισθήσεις της, Αυτοί οι συγγραφείς προσέφεραν έτσι προς τα παραπλανημένα έθνη την πιο μεγάλη υπηρεσία που μπορούσαν να αναμένουν, τα δε έθνη αυτά δεν μπορούν να κάνουν τίποτε καλύτερο από το να διαλογίζονταιπροσεκτικά πάνω σ' αυτό το ίχνος φωτός, Θα τους αποκαλύψει ξεκάθαρα την πηγή των αποτροπιασμών και των θησκευτικών σφαλμάτων που επέσυραν, στο παρελθόν, επί φημισμένων λαών, εκρηκτικές εκδικήσεις της Θείας οργής' και θα μπορέσουν να αντλήσουν εκεί τις πιο ευρείες και πιο χρήσιμες για τις σύγχρονες εποχές μας γνώσεις που, κάτω από αυτή την αναφορά μοιάζουν, περισσότερο απ' όσο φανταζόμαστε, στιςαρχαίες εποχές, 'Ετσι, μια και αυτή η κλείδα έχει ήδη δοθεί στην επινόηση των ανθρώπων, μπορούμε να περιοριστούμε, σ' αυτό το γραπτό, στο να εξετάσουμε τους καρπούς αυτών των ερεβωδών περιοχών που παραπλάνησαν τόσους πολλούς θνητούς, και ν' αναλογιστούμε τα πάμπολλα διαφορετικά σημεία με τα οποία μπορεί κανείς να τους αναγνωρίσει, τα όσα και οι απογοητεύσεις που επιφυλάσσονται γι ' αυτούς που τρέφονται απόαυτά.

5

Αυτό που μπορεί να χρησιμεύσει σ' αυτές τις εκδηλώσεις ή μέσα σ' αυτές τις εξωτερικές κινήσεις για να διακρίνουμε το εσφαλμένο, είναι όταν τα έργα, που προκύπτουν απ' αυτό, είναι, τρόπον τινά, σκιές έργων, έργα επιφανείας και, κατά συνέπεια, όχι ζωοποιά επαρκώς για να συνδεθούν με το σχέδιο του μεγάλου έργου του Θεού, που είναι το να μας ανακαλεί στο εσώτερο κέντρο μας όπου 6ρίσκεται ο Θεός. είναι όταν οι αποστολές των απεσταλμένων έχουν ένα χαρακτήρα αφηρημένο, συγκεχυμένο, ακαθόριστο. κι όταν αυτοί οι απεσταλμένοι υποτάσσονται σε διαιτητές ανίκανους να τους κρίνουν και που συμβάλλουν μ' αυτόν τον τρόπο στην καταστροφή αυτού τούτου του έργου τους υποτάσσοντας τα φώτα τους σε επόπτες προς τους οποίους αυτά τα Φώτα είναι ξένα. όταν οι προφη τείες αυτών τούτων των

15

απεσταλμένων προσφέρουν, ανεξάρτητα απ' αυτούς τους αβέβαιους χαρακτήρες, τον χαρακτήρα τηςαπομακρύνσεως από το φυσικό πεπρωμένο του πνεύματος του ανθρώπου, το οποίο αναγνωρίσαμε πιο πάνω ως το πρώτο σημείο και τον πρώτο μάρτυρα της Θεότητας και που, παρ' όλο που βρίσκεται πολύ μακριά εδώ κάτω στο επίπεδο αυτών των προνομίων και των αρχικών λάμψεών του, δεν μπορεί ποτέ ωστόσο να κάνει ένα βέβαιο βήμα, παρά μονάχα κάτω από τις ανταύγειες του αδύναμου σπινθήρα που του απομένει. Διότι αν πρέπει να είναι το σημείο και ο μάρτυρας της Θεότητας, δεν θα εκπλήρωνε, άρα, το φυσικό πεπρωμένο του, αν δεν ήταν παρά το σημείο ή ο μάρτυρας του πνεύματος και των αγγέλων, παρά το σημείο και ο μάρτυρας των δυνάμεων της φύσεως είτε των ουρανίων είτε των γήϊνων, παρά το σημείο και ο μάρτυρας της ψυχής των νεκρών: ακόμα περισσότερο, εάν, μετά την αναγγελία του ως το σημείο και .ο μάρτυρας του Θείου φωτός, δεν γινόταν, δια των ασύνετων διαβημάτων του, παρά το σημείο και ο μάρτυρας ενός αδαούς ανθρώπου, ή το σημείο και ο μάρτυρας ερεβωδών και διεφθαρμένων πράξεων, (Ε! Ποιός δεν θα ανατρίχιαζε αντιλαμβανόμενος με ποιά ελευθεριότητα και με ποιά σύγχυση όλα αυτά τα σφάλματα και όλοι αυτοί οι κίνδυνοι που τους συνοδεύουν μπορούν να εισαχθούν μέσα στις εξαιρετικές Ατραπούς;) Τέλος, όταν όλες αυτές οι εξαιρετικές Ατραποί δεν βρίσκουν καθόλου πώς να στηριχθούν στερεώς πάνω στις 'Αγιες Γραφές. Γιατί αυτές τούτες οι 'Αγιες Γραφές δεν θα ήσαν αληθινές, αν δεν κατέθεταν υπέρ αυτού του θείου και διακριτικού χαρακτήρα του ανθρώπου, με τον οποίο μπορεί να αναγνωρίζεται αυτός ο ίδιος ως περιβεβλημένος διά της χειρός του υπέρτατου Πλάστη των όντων' δεν θα ήσαν αληθείς, αν δεν καλούσαν τον άνθρωπο να είναι το σημείο και ο μάρτυρας αυτής τούτης της Θεότητας, αν δεν επανέΦεραν την ανθρώπινη ψυχή προςαυτόν τον μοναδικό σκοπό, περιγράφοντάς της τις συμφορές και τα σκότη που την περιμένουν, αν δεν καταστεί το σημείο και ο μάρτυρας των Θεών των Εθνών' τέλος, δεν θα ήσαν αληθείς εάν, μέσα σ' όλα τα γεγονότα που αναφέρουν, μέσα σ' όλες τις προφητείες που περιγράφουν και μέσα σ' όλα τα θαύματα που εκδηλώνουν, άφηναν κάποιο πράγμα στην ανθρώπινη δόξα των ατόμων και δεν προσέφεραν σαφώς τον αποκλειστικό σκοπό της συμπαντικής εξουσίας της υπέρτατης και ζηλόφθονης αλήθειας. Λοιπόν, κάτω από όλες αυτές τις αναφορές, οι 'Αγιες Γραφές έρχονται να στηρίξουν την φύση του ανθρώπου, το πεπρωμένο που έλαβε διά της αρχής του και το αντικείμενο που πρέπει να είναι ο μόνος τελικός σκοπός όλων των κινήσεών του. Τον δείχνουν ως καλεσμένο να είναι η εικόνα και η ομοιότητα του Θεού, να κυριαρχεί πάνω σ' όλα τα έργα της Θείας Παντοδυναμίας, να υποτάσσει την Γη και να την γεμίζει, να δίνει στα όντα τα ονόματα που τους ταιριάζουν, όλα αυτά δε θέτοντάς τον κάτω από αυτό τούτο το μάτι της Θεότητας, σαν να όφειλε να επικοινωνεί αμέσως με Αυτήν. Από τότε που εξέπεσε, δεν παύουν να τον ανακαλούν σ' αυτό το αρχέγονο πόστο του και να του υπόσχονται ότι εάν ακολουθήσει με ζήλο και με θάρρος τους νόμους και τις εντολές που του αποστέλλει η υπέρτατη Σοφία για την ανακούφισή του, ο Αιώνιος θα είναι Θεός του και ο άνθρωπος θα είναι ο λαός του Αιωνίου. Δεν παύουν να τον προειδοποιούν για τις παγίδες που πρέπει να του στήνουν οι κάτοικοι αυτού του θλιβερού τόπου τον οποίο καταλαμβάνει σήμερα' δεν παύουν να του σκιαγραφούν, με χιλιάδες μορφές και με τους πιο εκφραστικούς τόνους, όλα τα επιχειρήματα που θα προβάλλουν ενάντια στην ευτυχία του, μέχρι που να κατορθώσουν να τον

16

document.doc

συμπαρασύρουν μαζί τους στις βδελυγμίες τους και να τον κάνουν να εισέλθει στην υπηρεσία των ειδώλων τους. Του περιγράφουν, με τα πιο ταπεινωτικά σημεία, την κατάσταση καταθλίψεως όπου θα τον οδηγήσει η λησμοσύνη του Θεού του ιcαι η αμέλειά του να υπερασπίσει τον εαυτό του ενάντια στις γοητείες των εχθρών του' τέλος, μας τον σκιαγραφούν ως αρκετά αγαπητό στην Θεία αγάπη, ώστε αυτή η άφατη αρχή όλων των πραγμάτων να ριχθεί στο κατόπιν του, καθώς και στο κατόπιν της σκέψης του, για να τον γλιτώσει από τα δολοφονικά δηλητήρια στα οποία είχε εκτεθεί δια του κρίματός του, ακόμα δε και για να πληρώσει για λογαριασμό μας αυτό το χρέος της καρτερίας το οποίο όλοι μας χρωστάμεστην κυρίαρχη δικαιοσύνη. Γιατί αυτός ο ποταμός της Θείας αγάπης μέσα από τον οποίο αντλήσαμε την γέννηση, δεν μπορεί ποτέ να παύσει να κυλά για να μας αναγεννά μέσα του" ακριβώς όπως εδώ κάτω η καρδιά του αγαθού ανθρώπου δεν στερεύει καθόλου για τους Αδελφούς του, παρ' όλες τις αδικίες και θα ήταν πάντοτε έτοιμος να υποφέρει για χάρη τους, αν μπορούσε μ' αυτό το τίμημα να τους δώσει την γεύση της αρετής, έτσι κι αυτός ο αιώνιος ποταμός της ζωής δεν στερεύει καθόλου μπροστά στο κρίμα μας, έστω κι αν μειώθηκε και περιορίστηκε, καταδικάζοντάς μας να τρώμε μονάχα μ.ε τον ιδρώτα του προσώπου μας τον άρτο της ζωής τον οποίο θα έπρεπε να τον τρώμε όχι δίχως εργασία, αλλά δίχως κόπωση. Αυτός ο ποταμός αυξήθηκε προοδευτικώς από τις διάφορες διαθήκες που συνήψε με τον άνθρωπο σε διάφορες εποχές. τέλος, ξαναπήρε όλη του την έκταση, ερχόμενος να εκπληρώσει για μας τον νόμο της καταδίκης μας τον οποίο εμείς αρνιόμαστε να εκπληρώσουμε μόνοι μας και όταν, μεταμορφώνοντας εκ νέου όλες τις δυνάμεις του μέσα στην ανθρώπινη φύση μας, αφέθηκε να καλυφθεί, δι ' όλων των γήϊνων δυνάμεων όλων των σημείων του χλευασμού και, στεφανωμένος με αγκάθια, καταπονημένος από τα χτυπήματα, κηλιδωμένος από τα φτυσίματα, εγκαταλελειμένος απ' όλους, υπέφερε να τον διασύρουν δημοσίως εφοδιασμένο με ένα καλάμι ως σκήπτρο και να λένε γι ' αυτόν μπροστά στα έθνη της Γης: Ecce Homo, ίδε ο άνθρωπος, ίδε η κατάσταση στην οποία κατάντησε δια του αρχέγονου κρίματος και δι ' όλων των δευτερευουσών παρανομιών του. Δι' αυτής της ταπεινωτικής ομολογίας είναι που ξανάνοιξε για μας η δικαιοσύνη όλες τις θύρες της αγάπης, μιας και κατ' αυτήν την στιγμή εκδηλώθηκαν και καταγγέλθηκαν από τον ίδιο τον άνθρωπο οι συνέπειες της αμαρτίας του ανθρώπου. Δίχως αυτή την ομολογία, ο θάνατος του ανθρώπου επανορθωτή θα μπορούσε να φαίνεται ως μία άδικη φρικαλεότητα και το Θείο έλεος ως καπρίτσιο. Οι Γραφές μάς χαράσσουν, λοιπόν, με ακρίβεια την κοίτη που χρησίμευσε στο ζωοποιό ποταμό της αγάπης προκειμένου να φθάσει από το άγιο όρος μέχρι το είναι μας, η δε μαρτυρία τους πρέπει να είναι για μας τόσο λιγότερο ύποπτη όσο η ψυχή του ανθρώπου δεν έχει ανάγκη να τις πάρει για απόδειξη όλων των αρχών που μπορεί να διαβάσει από μόνη της ανά πάσα στιγμή, μιας κι αυτές οι αρχές είναι προγενέστερες τωνΓ ραφώνο αλλά μπορούν να του προσφέρουν ακατάπαυστα ένα στερεό στήριγμα και μία σωτήρια τροφή και, ως τέτοιες, εισέρχονται στον αριθμό των μέσων που μας δόθηκαν για να κρίνουμε τις εκδηλώσεις γενικώς. Ας χρησιμοποιήσουμε, λοιπόν, εδώ όλες αυτές τις αρχές που μόλις παρουσιάσαμε και ας τις χρησιμοποιήσουμε σ' αυτές τις εξαιρετικές Ατραπούς, μέσα στις οποίες παρεισφρύει τόσο εύκολα το σφάλμα αναμιγνυόμενο με την αλήθεια, για να μας σταματήσει κατά την πορεία μας, κι ας ακολουθήσουμε την πορεία της αρχής του

17

ερέβους, εν τω μέσω αυτών των θαυμάτων που μας εκπλήσσουν και των θησαυρών που μας περιβάλλουν. Οι Ατραποί και οι μερικές δωρεές μπόρεσαν και θα μπορούν να λαμβάνουν χώρα σ' όλες τις εποχές, γιατί, σ' όλες τις εποχές, υπήρξαν και θα υπάρξουν όντα που, παρ' όλο που δεν έχουν δοθεί καθόλου στο κακό, βρίσκονται, ωστόσο, σε πολύ μικρή ηλικία, σχετικώς με το θείο πνεύμα, ώστε δεν μπορούν να εμψυχωθούν με όλη του την δύναμη και μέσα σ' όλη την πληρότητά τουο 'Ομως, προκειμένου, ωστόσο, να θεωρηθούν αυτές οι μερικές Ατραποί ως πρωτοβουλίες για το ζωντανό Φως, πρέπει να έχουν τουλάχιστον τον χαρακτήρα της ζωής και να είναι σε μικρογραφία η επανάληψη του Μεγάλου 'Εργου, διαφορετικά δεν είναι παρά εικονικές, παραμένουν στις επιφάνειες, και κάνουν να παραμείνουν εκεί όλους αυτούς οι οποίοι, αφημένοι εκεί, δεν διεισδύουν καθόλου μέχρι το κεντρικό έργο. Λοιπόν , για λόγους βαθείς που δεν νομίζουμε ότι οφείλουμε να τους εκθέσουμε, το μερικό έργο αναλαμβάνει εύκολα μέσα στην σκέψη του ανθρώπου τον χαρακτήρα του ολικού έργου το έργο του πνεύματος τού φαίνεται εύκολα ως το έργο της Θεότητας το έργο των φυσικών δυνάμεων τού φαίνεται επίσης εύκολο ως το έργο του πνεύματος και, ακόμα ευκολότερα, το έργο των τυφλών και διεφθαρμένων δυνάμεων τού φαίνεται ως το έργο των φυσικών δυνάμεων. Η αρχή του ερέβους επωφελείται απ' αυτήν την ροπή του ανθρώπου και την αυξάνει ακόμα περισσότερο δια των δικαιωμάτων που της επιτρέψαμε να αναλάβει επάνω μας, κατά τρόπο ώστε ο μερικώς ευνοημένος άνθρωπος έχει να πολεμήσει ενάντια σε δύο εμπόδια, ενάντια στο εμπόδιο της δικής του ανικανότητας και ενάντια στην αρχή του σκότους, μέσα.στο οποίο κολυμπάμε εδώ κάτω, ενώ ο άνθρωπος, γενόμενος δεκτός στηνπληρότητα του Θείου έργου, δεν έχει καθόλου να κάνει την ίδια εργασία, ούτε να διατρέξει τους ίδιους κινδύνους, παρ' όλο που πρέπει πάντοτε να επαγρυπνά επί του εαυτού του για να επιδίδεται επάξια στην υψηλή αποστολή του. 'Ετσι, ο άνθρωπος που γίνεται δεκτός σ' αυτό το Θείο έργο, συνδιασκέπτεται μονάχα με τον Θεό και τον εαυτό του. Δυστυχώς, οι κίνδυνοι που μόλις σκιαγραφήσαμε, είναι κάπως συμπαντικοί. παντού οι άνθρωποι θεώρησαν ως θείες αποστολές αυτό που δεν ήταν παρά πνευματικές αποστολές, ως πνευματικές αποστολές αυτό που δεν ήταν παρά φυσικές αποστολές. και ο καθένας προσπάθησε να τις διαδώσει, ενώ έπρεπε να συγκεντρωθούν μέσα στην μυστική και μερική ατμόσφαιρά τους, όταν ήσαν αλήθειες, ή να απωθηθούν αιωνίως,αν δεν είχαν όλους τους χαρακτήρες της αλήθειας. Λοιπόν, πόσο αδίκησαν τον ίδιο τους τον εαυτό αυτοί τούτοι οι παράγοντες των μερικών αποστολών, εξερχόμενοι έτσι από τις σφαίρες τους και εκτιθέμενοι τόσο ασύνετα και δίχως τις απαραίτητες δυνάμεις σ' όλες τις αντιτιθέμενες ή διεφθαρμένες προσκρούσεις τόσων άλλων σφαιρών που θα έπρεπε να παραμένουν για πάντα ξένες προς αυτούς; 'Ετσι, οι καρποί που συνέλεξε απ' εκεί η αρχή του ερέβους, είναι αναρίθμητοι και υπάρχουν πληθώρες ιδρυμάτων επί της Γης που δεν είχαν άλλες αρχές, είτε μεταξύ αυτών που τιμήθηκαν ως ιερά, είτε μεταξύ αυτών που, δια των προοδευτικών μεταλλαγών, κατέληξαν να μην διατηρούν παρά παιδαριώδη εμβλήματα και μεταμορφώθηκαν πλήρως σε καθαρά κοινωνικούς θεσμούς' διότι μεταξύ αυτών των δύο άκρων, τα ενδιάμεσα σημεία είναι απειράριθμα, όμως αυτά τα σημεία που βρίσκονται περισσότερο εκτός γραμμής, ή τα πιο χαμηλά σπέρματα, είναι αυτά που συνηθέστερα παράγουν τους καρπούς τους, διότι όσο περισσότερο κατέρχονταν αυτά τα σπέρματα, τόσο περισσότερο εύρισκαν χωράφια προετοιμασμένα να τα δεχτούν.

18

document.doc

Ταυτόχρονα, αυτοί οι θεσμοί έδειξαν το είδος της πηγής απ' όπου εξέρχονταν, είτε δια των παράδοξων κανονισμών που θέσπιζαν, είτε δια της χρησιμοποιήσεως συστατικών και ουσιών των οποίων η αντιστοιχία αποκαλύπτει σαφώς περιοχές καθαρά φυσικές, τις οποίες όλοι οι λαοί της Γης λάτρευαν ως Θείες, δεδομένων των πνευματικών καλών ή κακών αναμείξεων που τους επηρέασαν. Αρκεί εδώ, προκειμένου ο μορφωμένος αναγνώστης να κάνει τις απαραίτητες συγκρίσεις, να κατανομάσουμε τα μαλλιά και τα νύχια που, δι ' ενός πολύ διδακτικού νόμου, δεν είναι ευαίσθητα. το κεφάλι του ανθρώπου όπου οι πτυχές του εγκεφάλου και της παρεγκεφαλίδας έχουν τόσες σχέσεις με τις πτυχές των εντέρων του. τα άστρα όπου η μυθολογία όλων των εποχών έθεσε τόσες εικόνες και τόσες απωθεώσεις που γεννήθηκαν από το καπρίτσιο του ανθρώπου. τέλος, το Δευτερονόμιο, όπου ο Ιουδαϊκός λαός και μέσα σ' αυτόν όλοι οι λαοί, μπορούν να μάθουν να προφυλάσσονται ενάντια στην ειδωλολατρεία, διότι θα βρει εκεί τις βάσεις της σχέσεως, την μαγεία των παρομοίων ρευστών των δύο παροδικών περιοχών και την προειδοποίηση να φυλαγόμαστε από τους Θεούς των Εθνών. Βεβαίως, δι' αυτής της κατώτερης και ανάδρομης πορείας, η αρχή του ερέβους μας εμποδίζει έντονα να εκπληρώσουμε τον νόμο μας, μιας κι αντί να αφεθούμε να εμφανιστούμε μέσα στην γύμνια μας και με αυτή την ταπεινωτική ιδιότητα του Ecce Homo, κάνει ώστε, με τις απλές πνευματικές δυνάμεις και με τις απλές στοιχειώδεις δυνάμεις, ή ίσως με τις δυνάμεις της αποδοκιμασίας, να θεωρούμε τον εαυτό μας ως περιβεβλημένο με τις δυνάμεις του Θεού και ως απολαμβάνοντα όλα τα δικαιώματα της πηγής μας. Γιατί αυτή η ευκκολία που τόσο συχνά είχε η αρχή του ερέβους να γενικοποιεί υπερβολικά τις μερικ:ές αποστολές και να τις τροποποιεί μέχρι του σημείου να τις καθιστά απλώς εικονικές, δεν απέχει πολύ από το να γεννά ψευδείς αποστολές.

6

Μέσα σ' αυτή την τάξη των ψευδών αποστολών συγκαταλέγονται αυτές που μεταθέτουν τις εποχές και θέλουν να εφαρμόσουν σε πολιτικ:ές κινήσεις των σύγχρονων καιρών μας τις διάφορες ιουδαϊκές ιστορικές προφητείες που δεν αφορούσαν παρά μονάχα τους λαούς τους συνδεόμενους λόγω συμφέροντος ή αντιπαλότητας με την Ιουδαία, σύμφωνα με τα μυστικά σχέδια της Θεότητας. Επειδή αυτά τα σχέδια έχουν εκπληρωθεί, οι ιστορικές προφητείες που τους χρησίμευαν ως προάγγελος, παρέδωσαν το πνεύμα που είχαν και αυτοί τούτοι οι Ιουδαίοι θα είναι υποχρεωμένοι, για να αντλήσουν τους καρπούς που τους είναι ακόμα υποσχεμένοι, να ανέλθουν μέσα στην ανώτερη περιοχή όπου έχει αποσυρθεί αυτό το πνεύμα για να τους περιμένει εκεί. 'Οντως, ας διαβάσουν τον Ιερεμία, κ:εφ. 30, στ. 24: «Ο φλογερός θυμός του Κυρίου δεν θέλει επιστρέψει, εωσού εκτελέση και εωσού εκπληρώση τας βουλάς της καρδίας αυτού. εν ταις εσχάταις ημέραις θέλετε νοήσει τούτο». Ας διαβάσουν τον Ησαϊα, κεφ. 60, στ. 18-22, όπου οι παρηγορίες και οι χαρές με τις οποίες θα γεμίσουν αναφέρονται σε έναν χρόνο όπου «δεν θέλει είσθαι πλέον εν σοι ο ήλιος φως της ημέρας, ουδέ η σελήνη δια της λάμψεroς αυτής θέλει σε φroτίζει. αλλά ο Κύριος θέλει είσθαι εις σε φroς αιώνιον και ο Θεός σου η δόξα σου. Ο ήλιος σου δεν θέλει δύει πλέον ουδέ θέλει λείψει η σελήνη σου». Και ας διαβάσουν τον Ιωήλ, κεφ. 3, στ. 1-2, όπου «Όταν επιστρέψro τους αιχμαλώτους του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ, θέλω συνάξει έτι πάντα τα έθνη και θέλω καταβιβάσει αυτά εις την

19

κοιλάδα του Ιωσαφάτ, και θέλω κριθή μετ ' αυτών εκεί υπέρ του λαού μου και της κληρονομίας μου Ισραήλ». (Εκφράσεις που αναγκάζουν την νοήση να υψωθεί υπεράνω μιας κάποιας γήϊνης κοιλάδας). 'Οπου τέλος ο Θεός λέγει σ' αυτούς τους ίδιους Ιουδαίους, στίχος 21: «Και θέλω καθαρίσει το αίμα αυτών, το οποίον δεν εκαθάρισατο διότι ο Κύριος κατοικεί εν Σιών». Και, σχετικά με αυτά τα τελευταία λόγια, ας θυμηθούμε την ποινή που αναγγέλθηκε από τον Απόστολο Παύλο στην Α ' προς Κορινθίους, κεφ. 15, στ. 50: «Τούτο δε λέγω Αδελφοί, ότι σάρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν». Και ας πούμε ότι για τον ίδιο λόγο που το βασίλειο του Θεού δεν μπορεί να κατοικηθεί από την σάρκα και το αίμα, για τον ίδιο λόγο θα πρέπει, κατά συνέπεια, η σάρκα και το αίμα να εξαφανιστούν, έτσι ώστε να εκπληρωθούν οι προφητείες περί της ειρήνης των Ιουδαίων. Λοιπόν, αν η εφαρμογή αυτών τούτων των προφητειών για την αποκατάσταση αυτού του λαού στο γήϊνο και παροδικό βασίλειό του θα αποτελούσε παραμόρφωσή τους, πόσο περισσότερο θα συνέβαινε αυτό αν τις παραγνωρίζαμε και θέλαμε σήμερα να εφαρμοστούν αυτές οι προφητείες στις κινήσεις των πολιτικών εταιριών μας; Τις αναγκάζουμε έτσι να λάβουν μία έκταση που δεν ήθελε καθόλου να τους δώσει το πνεύμα, ταυτόχρονα δε τυφλώττουμε σχετικά με την κατάσταση αυτών τούτων των πολιτικών εταιριών μας, οι οποίες δυστυχώς έχουν αφεθεί πάρα πολύ στις απλές ανθρώπινες δυνάμεις. διότι τι .καρπούς μπορεί κανείς να περιμένει απ' αυτές τις ανθρώπινες δυνάμεις; «Η βασιλεία του ανθρώπου δεν είναι του κόσμου τούτου» και ο άνθρωπος επανορθωτής και ο πραγματικός μας ρυθμιστής δεν ασχολείται καθόλου με την πολιτική τάξη των βασιλείων της Γης, αλλά τα άφησε παραδομένα σ' όλες τις τυφλές δυνάμεις που τα κατευθύνουν και που φαίνεται σαν να είχε αποσυρθεί από αυτά το πνεύμα, παρ' όλο που ακόμα και στις πιο άτακτες κινήσεις τους, το μάτι αυτού του πνεύματος δεν τα χάνει ποτέ από μπροστά του. Αυτές οι αποστολές δεν είναι λιγότερο ψευδείς, ακόμα κι όταν αγγέλλονται κάτω από το όνομα της ανθρώπινης Παρθένου και κάτω από το όνομα άλλων προνομιούχων πλασμάτων. 'Ηταν αρκετά ώστε διά της ροπής του ανθρώπου να καθαγιάζει όλες τις κινήσεις του και να θεοποιεί τα αντικείμενα των προτιμήσεών του, οι απλές προσευχές και οι απλές επικλήσεις που είχε απευθύνει προς αυτά τα προνομιούχα όντα, έλαβαν μέσα στο πνεύμα του έναν χαρακτήρα υψηλότερο και πιο επιβλητικό. 'Ηταν αρκετό γι' αυτόν να στηριχθεί σχεδόν αποκλειστικά πάνω στην βοήθεια που μπορούν όντως να μας εξασφαλίσουν αυτά τα όντα, όταν ο Θεός θέλει σαφώς να μας ευνοήσει αρκετά για να τους επιτρέψει να έρθουν να τον παρακαλέσουν μαζί μας. 'Ηταν αρκετό για να τους επιτρέψει να έρθουν να προσευχηθούν προς Αυτόν μαζί μας. 'Ηταν αρκετό ώστε να έχει έτσι αντιμεταθέσει τόσες φορές την λατρεία του με τόση ευκολία όση και ασυνετότητα, μιας και όσο περισσότερο εύρισκε μέσα σ' αυτά τα επιλεγμένα όντα αυτή την ειρήνη, αυτή την χαρά και αυτό το στήριγμα τα οποία έχουμε τόσο πολύ μεγάλη ανάγκη εδώ κάτω στην Γη, τόσο λιγότερο ένοιωθε την τάση να τα αναζητήσει μέσα στην ίδια την πηγή. Και, στην ουσία, πόσοι άνθρωποι προσευχόμενοι προς αυτά τα αρωγά όντα, δεν ήσαν πεπεισμένοι ότι προσεύχονταν προς την ίδια την Θεότητα και κατέληγαν να μην γνωρίζουν ποιά είναι η διαφορά; Πόσοι κατέληξαν να τα λατρεύουν πιστεύοντας ότι δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προσεύχονται προς αυτά: είδος ειδωλολατρείας που είναι πολύ πιο επικίνδυνη όταν αναλαμβάνει τις ρίζες της μέσα στην ευαισθησία μας, μέσα στην αγάπη μας, ακόμα και μέσα στις αρετές μας, εάν όχι μέσα στα φώτα μας. Λοιπόν, τότε είναι που η Αρχή του Ερέβου, επωφελούμενη από τα λανθασμένα βήματα στα οποία μας οδηγεί η κακώς φωτισμένη ευαισθησία μας, μας οδηγεί

20

document.doc

εύκολα κατόπιν σε όλες τις άλλες ατραπούς εκτός γραμμής, που της είναι οικείες. Τότε είναι που κάτω από σεβάσμια ονόματα, που έχουν καταστεί ιερά για μάς, μπορεί να προετοιμάσει να αναγγείλλει και να λειτουργήσει γεγονότα και θαύματα τόσο μπερδεμένα, ώστε, σύμφωνα με τις προειδοποιήσεις που μας έχουν γίνει, θα μπορούσαν να εξαπατήσουν ακόμα και τους εκλεκτούς. Και γιατί προσπαθεί να δώσει σ' αυτά τα ονόματα μία τόσο σημαντική επίδραση και ένα είδος Θείων ισχύων, εάν δεν το κάνει για να μας αποκρύψει, όσο της είναι δυνατόν, το όνομα του πραγματικού Θεού που δεν θα της επέτρεπε καμμία κίνηση και που θα την κρατούσε δεμένη στις αβύσσους της; Διότι εάν είναι αλήθεια ότι υπήρχαν πυρά που το μόνο που κάνουν είναι να συγκεντρώνουν αναθυμιάσεις και σύννεφα, επί των οποίων μπορούν να σχηματίσουν εμφανείς αντανακλάσεις οι εικόνες όλων των αντικειμένων, είναι ακόμα αληθέστερο ότι υπάρχει ένα ζωντανό πυρ που λειτουργεί μέσα στην σιγή και που, πάντοτε κρυμμένο όπως το πυρ της φύσεως, παράγει ακατάπαυστα αυτά τούτα τα αντικείμενα, τα δείχνει μέσα στην συνόλη κανονικότητα των μορφών τους και κάνει να εξαφανίζονται από μπροστά του όλες οι δυσμορφίες. Παρ' όλο που η Αρχή του Ερέβους δεν μπορεί, κάτω από τα ονόματα που δανείζεται, να λειτουργήσει παρά έργα ψευ δαισθητικά ή κατώτερα, έχει την τέχνη να κάνει προμήθειες εκεί δια της ομοιομορφίας αυτών των έργων μέσα σε ένα μεγάλο αριθμό διαφορετικών τόπων και δια μιας ομοφωνίας της δοξασίας που, αντλούμενη πάντοτε μέσα από την επικίνδυνη ευαισθησία μας, σέρνει την καρδιά με τις γοητευτικές γλυκύκητες και το πνεύμα με την έκπληξη αυτής της ομοιομορφίας της αποστολής και της αντιστοιχίας των γεγονότων. 'Ομως, αυτή τούτη η ομοιομορφία θα έπρεπε να πάψει να μας εκπλήσσει εάν ήμασταν λιγότερο ασύνετοι. Στην ουσία, εάν είναι ο ίδιος ο παράγοντας που επιδρά πάνω σ' αυτές τις αποστολές και που κατευθύνει όλα αυτά τα θαύματα, εάν και στα μεν και στα δε εμψυχώνεται από τις ίδιες θεάσεις που υπάρχουν για να μας τυφλώνουν μάλλον παρά για να μας φωτίζουν, κι εάν χρειάζεται πάντοτε να λειτουργεί μέσα μας πάνω στις ίδιες βάσεις: δηλαδή πάνω στην αδυναμία μας, την ακόρεστη περιέργειά μας που αναλαμβάνουν τόσο συχνά το χρώμα των πραγματικών αναγκών μας, είναι φυσικό να αναγνωρίζουμε ότι πρέπει πάντοτε να αντλεί από εκεί τα ίδια αποτελέσματα. Διότι, παρ' όλο που υπάρχει μέσα στην ομοιομορφία αυτών των προφητειών και αυτών των αποστολών μία ομοιότητα με τους ιερούς συγγραφείς, που όλοι ανήγγειλαν επίσης ένα μόνο και το αυτό πράγμα και κράτησαν μία μόνη και την αυτή γλώσσα, τούτο δεν αποτελεί απόδειξη ότι δεν μπορεί να μας εξαπατήσει μ' αυτά τα φαινομενικά χρώματα και ότι το σφάλμα δεν μπορεί, όπως και η αλήθεια, να έχει μία ομοιόμορφη γλώσσα και ομοιόμορφες μαρτυρίες. Υπάρχουν σημεία τα οποία θα μπορούσαν τουλάχιστον να μας κάνουν να πάρουμε τις προφυλάξεις μας ενάντια σε παρόμοιες παγίδες: κατ' αρχήν, πρέπει να εξετάσουμε τα εγκώμια με τα οποία βομβαρδίζουν οι παράγοντες αυτών των διαφόρων αποστολών όλους αυτούς που καλούνται εκεί, καθώς και το πώς τους υπόσχονται ότι θα έχουν να εκπληρώσουν εκεί λαμπρούς ρόλους. Ενώ οι αληθείς προφήτες υμνήθηκαν ελάχιστα από το πνεύμα που τους χρησιμοποιούσε, και ο επανορθωτής δεν υποσχέθηκε στους αποστόλους του παρά ύβρεις και μαρτύρια. Κατά δεύτερον λόγο, ένα άλλο σημείο είναι όταν αυτές οι εξαιρετικές αποστολές απομακρύνονται ακόμα περισσότερο από τον χαρακτήρα που μας παρουσιάζει η αποστολή του επανορθωτή, που είναι η μόνη επί της οποίας μπορούν να διαπλαστούν όλες οι αληθείς αποστολές. Λοιπόν, οι σύγχρονες αποστολές απομακρύνονται από το πνεύμα του επανορθωτή όταν προσδιορίζουν χωρικώς επί της γης την εστία των

21

θείων χαρίτων που υποσχέθηκε στα 'Εθνη και τις οποίες δεν προσδιόρισε σε κανέναν τόπο, σύμφωνα με τους λόγους που είπε προς την γυναίκα από την Σαμάρεια, στο κατά Ιωάννη 4: «έρχεται ώρα, ότε ούτε εις τα Ιεροσόλυμα θέλετε προσκυνήσει τον Πατέρα... Πλην έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία. Διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν». Απομακρύνονται από το πνεύμα του επανορθωτή, όταν υποτάσσουν τους παράγοντές τους σε παιδαριώδεις ανθρώπινους και μοναχικούς κανόνες που δεν θεσπίστηκαν διόλουαπό τον επανορθωτή και που επειδή δεν αντλήθηκαν παρά μόνον από τα συμβατικά ή εικονικά καθιδρύματα, μας αφήνουν την πιο ελεύθερη πορεία επί της γνώμης που θα θέλαμε να εξάγουμε από την κρυμμένη Αρχή που διευθύνει αυτές τις αποστολές. Διότι εάν δεν είναι η ίδια η αρχή του Ερέβους αυτή που τους κατευθύνει και που χρησιμοποιεί αυτούς τους παιδαριώδεις κανόνες για να καταστείλει την αληθινή ευσέβεια, μπορεί να είναι άτομα που έχουν ήδη εξέλθει από αυτό τον κόσμο, τα οποία κατά την διάρκεια της Γήϊνης ζωής τους, θα έχουν ενσωματωθεί μέσα σ' αυτά τα συμβατικά ή εικονικά καθιδρύματα, τα οποία, παραμένοντας δεσμευμένα ακόμα μέσα στις κατώτερες περιοχές και μη έχοντας ανέλθει διόλου μέχρι στιγμής στις περιοχές της τέλειας ανανεώσεώς τους, μπορούν να διατηρούν γήϊνες σχέσεις μέσα στην τάξη της κατώτερης ευσέβειας και δεν ξέρουν να διδάσκουν μέσα σ' αυτές τις σχέσεις παρά τις μειωμένες και περιορισμένες δοξασίες με τις οποίες διδάχθηκαν επί της Γης και από τις οποίες δεν είχαν ακόμα τον χρόνο να ξεπλυθούν . 'Ενα τρίτο σημείο που μπορεί να μας προφυλάξει ενάντια σ' αυτές τις εξαιρετικές αποστολές, είναι το να δούμε πόσες γυναίκες, δεδομένης της ευαισθησίας τους, έχουν επιλεγεί προτιμώμενες από τους άνδρες για να κατακλυσθούν απ' όλεςτις εύνοιες που υπόσχονται αυτές οι αποστολές στους παράγοντές τους και για να βασιλεύσουν μέσα σ' αυτό το είδος γοήτρου: διότι ο Ησαϊας μας διαφωτίζει αρκετά επάνω σε αυτό το σημείο όταν κατηγορεί τον λαό στο κεφ. 3, στιχ. 12, ότι αφέθηκε να εξουσιασθεί από γυναίκες. Λοιπόν, σε σύγκριση με τους λίγους άντρες που εκπληρώνουν ρόλους μέσα σ' αρκετά απ' αυτά τα θαύματα και αυτές τις εκδηλώσεις τις περιβεβλημένες με το όνομα της Παρθένου και πολλών άλλων προνομιούχων πλασμάτων, οι γυναίκες επιδίδονται σωρηδόν και χρησιμοποιούνται σχεδόν παντού για να είναι τα όργανα και οι απεσταλμένοι τους. Δεν ομιλώ εδώ καθόλου για τα θρησκευτικά ιδρύματα, που η άγνοια, η δεισιδαιμονία ή η κακή πίστη σχημάτισαν κάτω απ' αυτά τα ίδια τα ονόματα και μέσα στα οποία οι χονδροειδείς άνθρωποι παρασύρονται συχνά πέρα από το μέτρο. Τα σφάλματα που κάνουν κατά αυτό τον τρόπο, δεν μπορούν να συγκριθούν μ' αυτά που προκύπτουν από μία παρόμοια κατάχρηση μέσα στην τάξη των εκδηλώσεων . Για να πειστούμε γι' αυτές τις καταχρήσεις, αρκεί εδώ να ρίξουμε μία ματιά στις αρχές τις οποίες έχουμε ήδη εκθέσει, Κατ' αρχήν, καλούμαστε να είμαστε το σημείο και ο μάρτυρας της Θεότητας και διόλου το σημείο και ο μάρτυρας οποιουδήποτε άλλου όντος. Εξ' άλλου, οι 'Αγιες Γραφές που είναι τα πιστά αρχεία των τίτλων μας και των προορισμών μας, μας λένε σχετικά με τον επανορθωτή στις Πράξεις, κεφ, 4, στ. 12: «Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία' διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν». Μάταια οι θιασώτες αυτών των νέων ονομάτων στηρίζονται στα λόγια του ίδιου του επανορθωτή ο οποίος στην Αποκάλυψη, κεφ. 2, στιχ. 17 , υπόσχεται: «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη από του μάννα του κεκρυμμένου, και

22

document.doc

θέλω δώσει εις αυτόν ψήφον λευκήν, και επί την ψήφον όνομα νέον γεγραμμένον, το οποίον ουδείς γνωρίζει ειμή ο λαμβάνων». Ακριβώς αυτοί οι λόγοι στρέφονται απολύτως εναντίον τους' διότι δεν περιμένουν καθόλου να καταστούν νικητές για να τους δοθούν αυτά τα νέα ονόματα, πράγμα που αποδεικνύει ότι η υπόσχεση δεν αναφέρεται καθόλου σ' αυτές εδώ τις εκδηλώσεις. Εξ' άλλου, αυτά τα νέα ονόματα είναι γνωστά όχι μόνον σ' αυτούς που τα λαμβάνουν, αλλά ακόμα και σ' αυτούς που δεν τα λαμβάνουν, ενώ το νέο όνομα που υπόσχεται ο επανορθωτής δεν το γνωρίζει κανείς άλλος εκτός από αυτόν που το λαμβάνει. Αυτός ο ίδιος ο επανορθωτής λέει στην Αποκάλυψη, κεφ. 3, στιχ. 12: «όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου, και δεν θέλει εξέλθει πλέον έξω, και θέλωγράψει επ' αυτόν το όνομα του Θεοό μου και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει .εκ του ουρανού από του Θεοό μου, και το όνομά του το νέον». Αυτές οι υποσχέσεις αγγέλλουν ότι αυτοί που θα έχουν χρησιμοποιήσει επωφελώς τις δωρεές που έχουν ήδη δωθεί από τον επανορθωτή, θα μπορούν στο μέλλον να ελπίζουν και σ' άλλες εύνοιες. αγγέλλουν συνεπώς μία αύξηση αυτού του λυτρωτικού ονόματος που μας έχει ήδη διδάξει. Λοιπόν, από την στιγμή που αυτές οι εκδηλώσεις δεν μας δίνουν γι .αυτή την υποτιθέμενη αύξηση παρά μόνον τα ονόματα πλασμάτων, μας εξαπατούν, έρχονται σε αντίθεση με τις αληθινές αρχές του είναι μας, προσβάλλουν τις Γραφές και καταλύουν τις υποσχέσεις, ισχυριζόμενες ψευδώς ότι τις εκπληρώνουν. 'Οσον αφορά τις υποσχέσεις αυτών των εκδηλώσεων και αυτών των αποστολών που εκδηλώνονται κάτω από το όνομα αυτού τούτου του επανορθωτή, όχι μονάχα δεν μας δίνουν διόλου ούτε καν το νέο όνομα, αλλά αποδίδουν σ' αυτόν τον επανορθωτή έναν ρόλο και μία γλώσσα που είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα τα αναγνώριζε ποτέ ο ίδιος.

7

Είναι μία θανάσιμη εξουσία, αλλά δυστυχώς αληθέστατη, αυτή που διαθέτει η αρχή του Ερέβους, το να στηρίζει δηλαδή κατ' αυτόν τον τρόπο τις ψευδείς δοξασίες της και τις εκδηλώσεις της χρησιμοποιώντας τις διάφορες μαρτυρίες των Αγίων Γραφών. Με παρόμοια όπλα είναι που τόλμησε να επιτεθεί στον άνθρωπο επανορθωτή, με παρόμοια δε όπλα είναι που επιτίθεται προς όλους αυτούς οι οποίοι, μιμούμενοι το παράδειγμα των ελαφρών και γελοίων ανθρώπων, είναι υποταγμένοι περισσότερο στις παραδόσεις παρά στον νόμο και δεν τρέφονται καθόλου επαρκώς από το πνεύμα, έτσι ώστε δεν μπορούν να προφυλαχθούν από τις παγίδες του γράμματος. Με αυτον τον τροπο κανει κατα τροπο πανουργο την σκεψη μας να παρεκκλίνει μακριά από το μόνο Ον που οφείλουμε να λατρεύουμε και από το μόνο όνομα που πρέπει να μας μυεί στην λατρεία του, για να την κάνει να κατέλθει επί των κατωτέρων όντων και των κατωτέρων ονομάτων, που μας είναι πολύ δυσκολότερο να αποκοπούμε απ' αυτά, τόσο, όσο ευκολότεροι είναι οι καρποί που μας αποδίδουν και μιας και συχνότατα δεν στοιχίζουν παρά μόνο την προσχώρησή μας σ' αυτά, δίχως καμμία άλλη εξέταση εκτός από την κίνηση της ίδιας μας τηςεπιθυμίας. Με αυτόν τον τρόπο είναι που μας καλύπτει και που μας μεταμφιέζει τον ταπεινωτικό μας τίτλο του Ecce Homo, λέγοντάς μας ότι τα ελέη του Κυρίου γίνονται

23

αφθονότερα μέσα μας. αγγέλλοντάς μας με ποιά ευκολία αυτά τα ελέη απλώνονται επάνω μας και υπερβάλλοντας στα μάτια μας το μεγαλείο της αγιότητάς μας και την ισχύ των προσευχών μας. 'Ετσι είναι που αυξάνει την καθυστέρησή μας όσον αφορά την εργασία χάριν του προσωπικού μας έργου και της προσωπικής μας αναστάσεως. 'Ετσι είναι που συντηρεί την αλαζωνική και φιλόδοξη πλεονεξία μας να εμφανιζόμαστε και να λάμπουμε με τις δυνάμεις μας. έτσι είναι που καθίσταται αυτή η πραγβατική δούλη που αποδίδει κέρδη στην αυταρέσκειά μας, όπως και αυτή που υμνούσε τον Απόστολο Παύλο, προσέφερε έναν σπόρο στους Κυρίους της προφητεύοντας (Πραξ. κεφ. Ι6, στ. Ι6-Ι7). 'Ετσι είναι που εξαπατά τα έθνη, όπως εξαπάτησε τους Ιουδαίους, κάνοντας να πουν δια των ψευδοπροφητών τους: η ειρήνη, η ειρήνη, όταν δεν υπήρχε διόλου ειρήνη, όπως τους κατηγορούσε ο Ιερεμίας, στο κεφ. 6, στιχ. Ι4. τέλος, έτσι είναι που καταχράται σήμερα την γελοιότητα των ανθρώπων, κάνοντας να αναγγελθεί δια διαφόρων μαντευμάτων που ανυψώνονται πανταχόθεν, μία υποτιθέμενη γήϊνη αναγέννηση που πο-λυάριθμοι άνθρωποι την θεωρούν ως βέβαιη και κοντινή. Οι προφήτες και οι Απόστολοι έχουν πει ότι οι καιροί ήσαν εγγύς και ότι η Βασιλεία του Θεού ήταν κοντά μας, αλλά μιλούσαν για μία εγγύτητα χώρου και όχι για μία εγγύτητα χρόνου. Εξ' άλλου, δεν έπαυαν να επαναλαμβάνουν ότι αύτοί οι χρόνοι και αυτή η Βασιλεία δεν θα έρχονταν παρά γι ' αυτούς που θα είχαν κατορθώσει να την κατακτήσουν πληρώνοντας με το αίμα τους, και δεν άνοιγαν για τους ανθρώπους αυτούς τους θησαυρούς των ελπίδων τους, παρά μόνον αφού τους είχαν πιέσει επίμονα να επιδωθούν στον αγώνα όντας εντελώς αποφασισμένοι .δηλαδή κανένας άνθρωπος δεν θα γνωρίσει αυτούς τους επαγγελθέντες πόνους για την εγγύς ευρισκόμενη Βασιλεία, εάν δεν σπεύσει αυτός ο ίδιος θαρραλέα μέσα στο χωνευτήριτης αναγεννήσεως και εάν δεν εξέλθει απ' εκεί ανανεωμένος. Τέλος, ο επανορθωτής που ήταν ο ίδιος η Βασιλεία, δεν δίδασκε παρά την μετάνοια, υποσχόταν δε την ειρήνη στις ψυχές μόνον αφού αναλάμβαναν τον ζυγό του, ενώ οι σύγχρονοι προφήτες, που δεν είναι παρά άνθρωποι, φαίνεται πως αγγέλουν την κατάκτηση αυτής της Βασιλείας σαν να ήταν τόσο πολύ εύκολη, τόσο πολύ εξασφαλισμένη, ώστε θα εμφανιζόταν πως μπορούσε να επιτευχθεί, τρόπον τινά, κατά χάριν, κατ' ανάθεση, δια της απλής κατακτήσεως των φώτων και ανεξαρτήτως από την ολοκληρωτική μας θυσία και από τον ιδρώτα ολόκληρου του είναι μας. Πρέπει να φοβόμαστε ότι οι χρησμοί, που έρχονται να στηρίξουν οι μεν τους δε σήμερα, σχετικά με αυτές τις μεγάλες υποσχέσεις, είναι μία παγίδα στημένη από αυτή την αρχή του Ερέβους που, ξέροντας, στην ουσία, ότι η Βασιλεία της Δόξας πρέπει να έρθει μία μέρα, με σκοπό να μας υπενθυμίσει αυτή την αλήθεια για να την ακούσουμε καλά, αλλά ταυτόχρονα στηρίζεται αδύναμα επάνω στις σκληρές μάχες που πρέπει να αντέξουμε προηγουμένως, και τούτο προκειμένου να μας εμποδίσει να φθάσουμε σ' αυτή τούτη την ένδοξη Βασιλεία για την οποία μας μιλάει. Το ίδιο δεν έκανε και κατά την εποχή του Ιερεμία; Θρήνοι, κεφ. 2, στ. 14: «Οι προφήται σου είδον περί σου μάταια και αφροσύνην, και δεν εφανέρωσαν την ανομίαν σου, δια να αποστρέψωσι την αιχμαλωσίαν σου. Αλλ ' είδον περί σου φορτία μάταια και πρόξενα εξώσεως». 'Ετσι δεν κυβερνούσε τους Ιουδαίους κατά την εποχή του Ησαϊα, σύμφωνα με τις κατηγορίες που εκτοξεύει εναντίον τους ο Θεός δι' αυτού του προφήτη,κεφ. 30, στιχ. 10, ότι ήσαν δηλαδή παιδιά: «οίτινες λέγουσι προς τους βλέποντας, Μη βλέπετε. και προς τους προφήτας, Μη

24

document.doc

προφητεύετε εις ημάς τα ορθά, λαλείτε προς ημάς κολακευτικά, προφητεύετε απατηλά». 'Οχι, δεν θα μου προξενούσε καθόλου έκπληξη εάν όλες αυτές οι προφητείες σχετικά με μία κοντινή αναγέννηση δεν ήσαν παρά μία από τις παγίδες που χρησιμοποιεί ο εχθρός σας, για να καθυστερήσει τους ανθρώπους στην πορεία τους. Ο Θεός είναι κοντά μας, είναι Αλήθεια. όμως, εμείς είμαστε, δυστυχώς, σχεδόν όλοι μακριά από τον Θεό. και η εργασία που πρέπει να καταβάλλουμε για να Τον πλησιάσουμε είναι τόσο κουραστική, ώστε σχεδόν κανείς δεν τολμά να την αναλάβει. Πώς, λοιπόν, να μην παρασυρθεί εύκολα η πίστη μας από την τεμπελιά μας, όταν οι προφητείες μας δείχνουν αυτή την αναγέννηση με λιγότερο τρομακτικά χρώματα; Πώς ο εχθρός, που το μόνο που προσπαθεί είναι να σταματήσει την πορεία μας, πώς θα παρέλειπε να δώσει αυτή την ελκυστική ιδέα σ' όλους αυτούς που ακολουθούν εξαιρετικές ατραπούς; Ξέρει ότι γεμίζοντάς τες έτσι με μία γλυκειά ελπίδα, αυτή η ψευδής αγαλλίαση που λαμβάνουν κατ ' αυτόν τον τρόπο εκ των προτέρων, φαίνεται να τους λέει ότι θα αποκτήσουν την πραγματικότητά της δίχως κούραση και δίχως την τρομακτική αυστηρότητα της συμπαντικής απογυμνώσεως, δηλαδή δίχως αυτό το τρομακτικό, αλλά σωτήριο συναίσθημα της αξιοθρήνητης κατάστασής μας του Ecce Homo; Λοιπόν , με ποιά ευκολία αυτό το σφάλμα δεν κυριαρχεί πάνω στην εύθραστη και ενδεή ανθρωπότητα; Αυτό που έρχεται να στηρίξει τα όσα είπα προηγουμένως, είναι ότι, στα λίγα άτομα που αυτές οι κολακευτικές υποσχέσεις ξαναζωντάνευαν το θάρρος και την δραστηριότητα, αντιστοιχούν πάμπολλοι στους οποίους συμβαίνει το αντίθετο. Στην ουσία, εάν οι περισσότεροι απ' αυτούς που αφήνονται σ' αυτή την γνώμη, θέλουν να κατέλθουν μέσα στον εαυτό τους, θα δουν ότι ο ενθουσιασμός τους στηρίζεται εν μέρει στην εσωτερική τους τεμπελιά και σε μία μυστική ελπίδα ότι αυτός ο ευτυχής χρόνος θα επέλθει γι ' αυτούς κατά τρόπο ταχύ και εύκολο και ότι η προσωπική τους προσπάθεια είτε θα μειωθεί είτε θα επιβοηθηθεί από τις προσπάθειες όλων των εκλεκτών που θα γίνουν δεκτοί σε αυτή την αναγέννηση' θα αναγνωρίσουν, λέγω, ότι τους φαίνεται πως έχουν ήδη συμπαρασυρθεί από τον γενικό χείμμαρο, μέσα σ' αυτή την μεγάλη θάλασσακαι η τόσο γοητευτική ελπίδα αυτής της μαγευτικής αγαλλιάσεως, αναρτά λίγο μέσα τους τον στοχασμό των σκληρών δοκιμασιών και των τρομακτικών μαχών, που είναι το τίμημα με το οποίο κάθε άτομο οφείλει να αγοράσει την νίκη, δηλαδή, όσο περισσότερο τους δείχνει το παρηγορητικό τέρμα, στο οποίο μπορούμε όλοι να ελπίζουμε, τόσο περισσότερο τους κρύ6ει τα σκληρά μονοπάτια που οφείλουν να τους οδηγήσουν εκεί, κατά τρόπο ώστε 6λέπουν τον εαυτό τους σαν να έχει ήδη φθάσει εκεί, παρά σαν να έχουν και άλλες τρομακτικότερες ερήμους να διασχίσουν και πολύ πιο επικίνδυνους αντιπάλους να καταστρέψουν. Δεν είναι, λοιπόν, εκπληκτικό το ότι γεμίζουμε από τόση χαρά στοχαζόμενοι αυτές τις θεσπέσιες προοπτικές, μιας και το πνεύμα τους τους έχει κάνει να τις απολαύσουν εκ των προτέρων και 6ρίσκονται κατά κάποιον τρόπο σε μία κατάσταση τέτοια, λες και τις κατείχαν ήδη. 'Ομως, αν αληθεύει πως δεν μπορούμε ν' αποκτήσουμε ένα παρόμοιο στέμμα παρά μονάχα αν το πληρώσουμε με τον ιδρώτα μας και το αίμα μας, είναι σαφέστατο ότι το πνεύμα που μας τρέφει με παρόμοιες υποσχέσεις, είναι ένα πνεύμα που μας εξαπατά και μας κάνει να υπνώττουμε ως προς τα επίπονα έργα που πρέπει να επιτελέσουμε, προκειμένου, επειδή θα έχουμε μειώσει κατ' αυτόν τον τρόπο τις εργασίες μας και τις υπηρεσίες μας, να μας οδηγήσει σε τέτοια κατάσταση, ώστε να δούμε να μειώνονται επίσης και οι ανταμοιβές μας, όταν θα έχει έλθει η ώρα της πληρωμής. διότι δεν υπάρχει μέσο που να μην το χρησιμοποιεί προκειμένου να

25

προκαλέσει τούτο εδώ το αποτέλεσμα παγκοσμίως επί των ανθρώπων, δεδομένου ότι όσο περισσότερο θα έχουμε καταστεί αντάξιοι αυτών των ανταμοιβών και θα τις έχουμε λάβει, τόσο περισσότερο αυτό θα ενοχλείται και θα βασανίζεται μέσα στις αβύσσους της στερήσεώς του. Η χιλιετής βασιλεία που αναφέρεται στην Αποκάλυψη, κεφ. 20, είναι η βάση στην οποία στηρίζονται όλοι αυτοί που εμπιστεύονται αυτές τις υποσχέσεις. Θα είχαν φαινομενικώς κάποιο δίκιο με βάση το κείμενο, αν ήξεραν να σταματήσουν ακριβώς στο σημείο όπου τίθενται τα όρια μέσα σ' αυτό τούτο κείμενο. Και είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, όστις είχε το κλειδίον εκ της αβύσσου και άλυσιν μεγάλην εν τη χειρί αυτού. Και επίασε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, όστις είναι ο Διάβολος και Σατανάς, και έδεσεν αυτόν χίλια έτη, και έρριψεν αυτόν εις την άβυσσον και έκλεισεν αυτόν και εσφράγισεν επάνω αυτού, δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη. και μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν. Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ' αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν του Ιησού... και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Είναι σαφές ότι σύμφωνα μ' αυτά τα λόγια υπάρχουν δύο διακεκριμένες περιοχές όπου θα επι τελεστούν αυτές οι διάφορες υποσχέσεις, μία που είναι η ορατή Γη η οποία θα μπορέσει πράγματι να βιώσει μία κάποια ανακούφιση όσον φορά τις δοκιμασίες της και τους πειρασμούς της, κατά την περίοδο κατά την οποία ο όφις θα είναι αλυσοδεμένος. δεύτερη, η πνευματική περιοχή που είναι αόρατη για τον γήινο άνθρωπο, όπου θα βρεθούν συγκεντρωμένοι οι δίκαιοι κάτω από τον Θείο τους ηγέτη, για ν' ασκήσουν τις κρίσεις τους επί των νεκρών που δεν θα έχουν επιστρέψει ακόμα στη ζωή και δεν θα έχουν λάβει διόλου μέρος στην πρώτη ανάσταση. Γι ' αυτή την κατάσταση παροδικής ανακουφίσεως πόυ θα βιώσει η ορατή Γη σύμφωνα με την προφητεία, δεν είναι διόλου αναγκαίο να αλλάξει ή να ανανεωθεί η όψη της. δεν είναι διόλου απαραίτητο να αναδιπλωθούν σαν μανδύας οι ουρανοί, διότι δεν θα αποδοθεί στην αρχέγονη καθαρότητά της και παρά την φυλάκιση του εχθρού της, οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να έχουν μέσα τους πάρα πολλά κακά σπέρματα πάθους,έτσι ώστε η Βασιλεία του Θεού δεν θα μπορεί να θεμελιωθεί ανάμεσά τους. Η ανακούφισή τους θα μπορεί, ωστόσο, ν' αυξηθεί κι άλλο διά της επιδράσεως αυτής της Αγίας και αόρατης συνόδου, η οποία θα διαρκέσει επί χίλια έτη μέσα στην περιοχή την ανώτερη από την δική τους και η οποία αφ' ενός μεν θα κρατάει τον εχθρό μέσα στην άβυσσο, αφ' ετέρου δε θα τους μεταδίδει αμεσότερα τις Θείες ακτίνες κάτω από τις οποίες θα καθίσταται ολοφάνερη. 'Ομως, μακράν του να επωφεληθούν οι άνθρωποι απ' όλα αυτά τα προνόμια, θα κάνουν να ζυμωθεί μέσα τους το κακό σπέρμα και το μόνο που θα κατορθώσουν θα είναι να καταστούν πιο ένοχοι και διεγείρουν τον θείο θυμό, καθιστώντας άκυρες τις τελευταίες αρωγές που τους απέστελε το υπέρτατο έλεος, ή ακόμα και καταχρώμενοί τες. 'Οταν θα πληρωθεί το μέτρο, ο εχθρός θα απελευθερωθεί από τις αλύσους για λίγο, θα επανέλθει δε μεταξύ τους για να κάνει τόσο περισσότερες καταστροφές όσο περισσότερο θα έχουν έλθει σε σχέση μαζί του. Η υπερβολή αυτών των αταξιών είναι που, κάνοντας να ξεχυλίσουν οι αδικίες επί της Γης, θα προσελκύσει πάνω στη Γη το πυρ του ουρανού που θα σταλλεί από τον Θεό για να προκαλέσει την καταστροφή, κεΦ. 20, στ. 9. Τότε είναι που θα εμφανιστεί ο μεγάλος λευκός θρόνος και ο καθήμενος επ' αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η Γη και ο Ουρανός και εκλήθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. (στ. 11) Τότε είναι που ο Θάνατος και ο .Αδης

26

document.doc

έδωκαν τοις εν αυτοίς νεκρούς και εκρίθησαν έκαστος κατά το έργα αυτών και ο Θάνατος και ο ' Αδης ερίφθησαν εις την λίμνην του πυρός. ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. (στιχ. 13-14) Τότε είναι που θα κατέλθει η νέα Ιερουσαλήμ. (κεφ. 21, στιχ. l). 'Ολα τα βάσανα τα προγενέστερα αυτών των τρομακτικών αταξιών του τέλους των καιρών δεν θα είνα παρά η αρχή των πόνων (κατά Ματθαίον 24). Επίσης, δεν θα προκαλέσουν καθόλου την καταστροφή του ορατού κόσμου. Θα είναι έως και ένα είδος προσπάθειας της θείας αγάπης προς τους ανθρώπους, προκειμένου να τους οδηγήσει στην μετάνοια δια των συμφορών που θα τους αποστείλει. Αυτές οι συμφορές θα ανασταλούν κατόπιν για μία περίοδο η οποία θα ονομαστεί χιλιετία, όχι μόνον προκειμένου να εργασθούν οι άνθρωποι επί της Γης για να επιστρέψουν στις ατραπούς της δικαιοσύνης, αλλά επίσης για να επαναληφθούν αυτά που συνέβησαν στην συμπαντική πνευματική ιστορία του ανθρώπου και αυτά που συμβαίνουν στην τάξη της φυσικής ζωής του. Πριν απ' τον κατακλυσμό, τα 'Εθνη ζούσαν ειρηνικά, οι άντρες έπαιρναν τις γυναίκες και οι γυναίκες έπαιρναν τους συζύγους και ωστόσο όλες οι βδελυγμίες της φυλής του Ενάκ είχαν καταβροχθίσει την Γη και ιδρύσει εκεί την βασίλεια του δαίμονα και η οργή του Θεού επρόκειτο εντός ολίγου να τους καταπιεί. Οι Ιουδαίοι, μετά τους πολέμους του Αντίοχου και του Πομπηίου, ζούσαν ειρηνικά κάτω από την εξουσία του Αυγούστου κατά την στιγμή της γεννήσεως του Λυτρωτή και κατά την εποχή της Αποστολής Του, ενώ οι ιερείς και οι δάσκαλοί τους δεν ήσαν παρά όργανα αδικίας, σύμφωνα με όλες τις διακηρύξεις των προφητών και παρ' όλο αυτός ο ίδιος ο Λαός ήταν έτοιμος να εξολοθρευθεί από τους Ρωμαίους. 'Οσον αφορά την φυσική τάξη, δεν βλέπουμε συχνά ότι οιπόνοι και τα βάσανα των ασθενών αναστέλλονται λίγες στιγμές πριν από τον θάνατο, είτε διότι εξαντλήθηκε η δράση του κακού, είτε για να δωθεί στην ψυχή το μέσον ν' αναγνωρίσει τον εαυτό της και να εξασφαλίσει την τύχη της διά της μετανοίας και διά μιας εκουσίας και ελεύθερης θυσίας; Είναι επίσης πιθανό ότι κατ' αυτή την στιγμή της αναστολής των πόνων του θνήσκοντος, συντελείται ορατώς από πάνω του μία μικρή χιλιετής βασιλεία, ένα είδος κρίσεως ή αντιπαραθέσεως μεταξύ του βιβλίου της ζωής του και του βιβλίου του θανάτου του, η οποία κρίση μπορεί να θεωρηθεί εκ των προτέρων ως ο πρώτος ιδιαίτερος θάνατος, κατ' εικόνα αυτού του πρώτου γενικού θανάτου που θα απαγγελθεί ευρέως όταν θα συμβεί η πραγματική χιλιετής βασιλεία. Και αν ο ιδιαίτερος άνθρωποςξεφύγει απ' αυτόν τον πρώτο προπαρασκευαστικό θάνατο, είναι πιθανό ότι ο δεύτερος μερικός θάνατος, που είναι ο πρώτος θάνατος της Αποκαλύψεως, δεν θα έχει εξουσία επάνω του. Οι πραγματικοί πόνοι είναι, συνεπώς, αυτοί που θα συμβούν όταν θα απελευθερωθεί ο εχθρός και θα έλθει να ερημώσει την Γη μέχρι που να καταστραφεί η Γη, όπως βλέπουμε στον άνθρωπο να τον καταλαμβάνουν οι αγωνίες του θανάτου και να τον καταστρέφουν μετά από το διάλειμμα της παραδικής αναστολής, κι αυτοί εδώ οι πόνοι, αντί να οδηγήσουν τους ένοχους ανθρώπους στην ανανέωση του εαυτού τους και στην βασιλεία της Ειρήνης, θα τους οδηγήσουν κάτω από το ξίφος της τελικής κρίσεως, που δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνον αφού θα έχουν καταλυθεί πλήρως τα ορατά και υλικάπράγματα. κατά τον ίδιο τρόπο, μονάχα μετά απ' αυτή την πλήρη κατάλυση των ορατών και υλικών πραγμάτων θα αποκτήσουν οι δίκαιοι την πλήρη απελευθέρωσή τους από τις περιοχές της φαινομενικότητας και της ματαιότητας, μιμούμενοι τον Ιουδαικό λαό που εξήλθε από την Αίγυπτο κατά την δύση του Ηλίου (Δευτερονόμιον, κεφ. 15, στιχ. 6).

27

8

Στηριζόμενος, έτσι όπως έκανα, πάνω στις προφυλάξεις που πρέπει να ληφθούν ενάντια στις εξαιρετικές αποστολές των σύγχρονων χρόνων μας, απέχω πολύ του να κατηγορώ ωςπρος το ο, τιδήποτε τους διάφορους παράγοντες που χρησιμοποιούνται σ' αυτές. Δεν μπορούμε παρά να εκτιμήσουμε τους περισσότερους απ' αυτούς και να τιμήσουμε τις αρετές τους. και, διά του ευσεβούς παραδείγματός τους, μπορούν να είναι περισσότερο χρήσιμοι παρά επι6λα6είς προς αυτούς που προσπαθούν να τροΦοδοτήσουν την ζωηράδα της πίστεώς τους μάλλον, παρά να προχωρήσουν προς τα φώτα. 'Ομως,μιας και μπορούν να είναι έως και επικίνδυνοι γι' αυτούς που δεν παραμένουν μέσα στα πλαίσια αυτού του σοφού μέτρου, θεώρησα καθήκον μου να προφυλάξω ενάντια στα γοητευτικά θαύματα που αγγέλλουν αυτοί οι παράγοντες και να δείξω πόσο θα πρέπει να δυσπιστούμε όσον αφορά τους εμπνευστές τους. Διότι, ανεξαρτήτως των όσων είπαμε γι ' αυτές τις εμπνεύσεις στο Νο 6, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σκέψη, ο λόγος και τα έργα του ανθρώπου γεμίζουν και θα γεμίζουν το Σύμπαν ως την συντέλεια των αιώνων, με μια πληθώρα παραγώγων και αποτελεσμάτων που διατηρούν ένα χαρακτήρα και που συνθέτουν μία απειράριθμη ποσότητα διαφόρων περιοχών όπου βρίσκονται οι γλώσσες, τα φώτα, οι ανακαλύψεις και οι πραγματικές γνώσεις που μπόρεσαν να φέρουν στο φως της ημέρας οι άνθρωποι, αλλά όπου 6ρίσκονται ακόμα, σε πολύ μεγαλύτερη αφθονία, οι ψευδαισθήσεις, τα σφάλματα και οι ψευδείς γλώσσες που εξέρχονται από αυτούς καθημερινά δι' όλων των πόρων και που ωφείλουν να αυξάνουν τόσο πολύ γύρω τους τα σκοτάδια, με τον καιρό, ώστε θα καταλήξουν να μη βλέπουν πια καθαρότερα απ' όσο οι Αιγύπτιοι, κατά τη στιγμή της απελευθερώσεως του λαού του Ισραήλ. Λοιπόν , εκτός κι αν η Θεία κλείδα ανοίξει μόνη της τη ψυχή του ανθρώπου, απ' τη στιγμή που θ' ανοιχθεί με μιά άλλη κλείδα, θα βρεθεί εν μέσω κάποιων απ' αυτές τις περιοχές και μπορεί ακουσίως να μας μεταδώσει τη γλώσσα τους. τότε, όσο εξαιρετική κι αν μας φαίνεται αυτή η γλώσσα, μπορεί να είναι, παρ' όλα αυτά, μία ψευδής και απατηλή γλώσσα. Ακόμα περισσότερο, μπορεί να είναι μία γλώσσα αληθής δίχως νααγγέλλει την αλήθεια και, κατά συνέπεια, δίχως να είναι πραγματικά ωφέλιμοι οι καρποί της. Πιστεύω, άρα, ότι δίνω χρήσιμη προειδοποίηση προς τους αδελφούς μου επ' αυτών των θεμάτων, όταν τους λέω: 'Ανθρωποι, αδελφοί μου, μην έχετε εμπιστοσύνη σ' αυτές τις χαρές και σ' αυτές τις μεταφορές που σας προκαλούν οι αποστολές αυτών των ευνοημένων όντων και επί των οποίων στηρίζεστε τόσο ιδανικά, γιατί δεν είστε ακόμα βέβαιοι ότι σας κάνουν τόσο καλό όσο και χαρά. Δεν είσθε βέβαιοι ότι βάζουν τοφάρμακο πάνω στις αληθινές πληγές του είναι σας. δεν είσθε βέβαιοι ότι οι ηδονές που σας υπόσχονται και που σας κάνουν να δοκιμάσετε εκ των προτέρων, δεν θα καθυστερήσουν τις διαρκείς ηδονές που θα μπορούσατε να αντλήσετε απ' τα δικάσας τρίσβαθα. Εξ' άλλου, κι αν είχαν ήδη φθάσει οι ίδιοι στο τέλος αυτής της αναπαύσεως για την οποία σας ομιλούν, εσείς δεν θα ήσασταν ακόμα έτοιμοι γι ' αυτό. Ακόμα περισσότερο, ίσως θα ήτανκαταστροφικό και γι' αυτούς και για σας το ότι οι χρόνοι κατέληξαν να συντελεσθούν τόσο γρήγορα και κατά τον τρόπο με τον οποίο το

28

document.doc

αγγέλλουν, αν σεις και αυτοί δεν είχατε φροντίσει να εξαγνισθείτε εκ των προτέρων, για να μη χρειασθεί να φοβηθείτε τίποτε από αυτές τις τρομερές καταστροφές .που ωφείλουν να προηγηθούν της ένδοξης βασιλείας που σας υπόσχονται. Τολμώ να σας το επαναλάβω, φροντίστε να είστε επιφυλακτικοί κατά τρόπο συνετό εν μέσω των θαυμάτων και των προβλέψεων που σας περιβάλλουν. να θυμάστε αυτά που έλεγε ο Κύριος με το στόμα του Ιερεμία, κεφ. 23, στ. 31-32. Ιδού, εγώ είμαι εναντίον των Προφητών, λέγει Κύριος, οίτινες κινούσι τας γλώσσας αυτών και λέγουσιν, αυτός λέγει. Ιδού εγώ είμαι εναντίον των Προφητευόντων εν ύπνω αψευδή, λέγει Κύριος, οίτινες διηγούνται αυτά και πλανώσι τον λαόν μου με τα ψεύδη αυτών και με την αφροσύνη αυτών. ενώ εγώ δεν απέστειλα αυτούς ουδέ προσέταξα αυτούς. διά τούτο ουδόλως θέλουσι ωφελήσει τον λαόν τούτου, λέγει Κύριος. Διότι, διά να σας δείξω πόσο τα σφάλματα αυτού του είδους θα μπορούσαν να είναι αλγεινά και πόσο αυτές οι ψευδείς αποστολές και αυτές οι ψευδαισθητικές υποσχέσεις περί μιας γήϊνης ένδοξης βασιλείας σας εκμεταλλεύονται, μάθετε με ποιό τίμημα, ο άνθρωπος, εδώ κάτω στη γη, μπορεί ν' αποκτήσει μερικές εκλάμψεις και να κάνει μερικά βήματα προς την αναγέννησή του. Από τότε που έγινε το προπατορικό αμάρτημα, κάθε μια από τις ακτίνες της Θείας ουσίας σας βρέθηκε ως αλυσοδεμένη από μία απ' τις δυνάμεις της ύλης σας. τα στοιχεία δεν έπαψαν έκτοτε να κυκλοφορούν γύρω σας και να σας περιβάλλουν με τόσα πολλά δεσμά που συσσωρεύονται και σφίγγονται στο βαθμό που γυρνά ο τροχός των ημερών σας. Οι παραβλέψεις σας και οι αδυναμίες σας οι προγενέστερες αυτού του πρώτου κρίματος, κατέστησαν αυτές τις θείες ακτίνες ακόμα πιο σκοτεινές και αύξησαν ως εκ τούτου την φρίκη της φυλακής σας. Σε κάθε μια απ' τις πράξεις που πρέπει να συντελούνται μέσα σας, προκειμένου να πλησιάσετε στην περιοχή του φωτός, πρέπει ένα τμήμα από αυτά τα υλικά προσκόμματα να αφαιρεθεί επίπονα από πάνω σας, έτσι όπως επίπονα αφαιρούνται οι γάζες από μια πληγή προκειμένου να την εξετάσουμε και να την καυτηριάσουμε. Πάνω σ' αυτό το τμήμα των εμποδίων σας πρέπει να φαίνονται χαραγμένα τα ίχνη του είδους της διαφθοράς που σας κατατρώγει και απ' την οποία έχετε μολυνθεί μόνοι σας. Πρέπει τότε να απαγγελθεί με δυνατή φωνή και μπροστά στα μάτια όλων όσων σας βλέπουν, μία κρίση αυστηρή και αδυσώπητη και εσείς πρέπει ν' αναγνωρίσετε ταπεινά πως είναι δίκαιη. Κάθε τμήμα αυτών των εμποδίων που σας φυλακίζουν, πρέπει να αποκολληθεί κατ' αυτόν τον τρόπο διαδοχικώς και να εκδηλώσει τόσες κρίσεις εναντίον σας. Η μακρά άλυσος αυτών των εμποδίων και αυτών των κρίσεων πρέπει να επεκταθεί έτσι από το είναι σας έως αυτήν την κατοικία της ειρήνης απ' την οποία σας έχει χωρίσει το κρίμα, διότι αυτή η άλυσος είναι που σχηματίζει την απόσταση ως αυτήν. Αυτή η μακρά άλυσος πρέπει να παραμένει συνεχώς παρούσα μπροστά στα μάτια σας, προκειμένου να έχετε ακατάπαυστα μπροστά σας τον φριχτό πίνακα του τι στοιχίζουν οι πρόοδοί σας προς την αλήθεια, προκειμένου να βαδίζετε πια μονάχα τρέμοντας και να ομολογείτε ότι κάθε ένα απ' τα βήματα που κάνετε προς την αλήθεια, είναι απαραιτήτως ένας πόνος κι ένας χωρισμός, μιας και το είναι σας συντίθεται σήμερα μονάχα από τη γνώση του καλού και του κακού και μιας και σας πρέπει, συνεπώς, να ξεκινήσετε και να έχετε την διάκριση, πράγμα που αποτελεί την αληθή έννοια του Δευτερονομίου, κεφ. 16, στ. 3: «Διά να ενθυμήσαι την ημέρα της εξόδου σου εκ γης Αιγύπτου, πάσας τας ημέρας της ζωής σου».

29

Τέλος, όλα τα υλικά εμπόδια όλων των ανθρώπων πρέπει να λυθούν κατ' αυτόν τον τρόπο, οι δε κρίσεις που θα αξίζουν, πρέπει ν' ανακαλυφθούν και να εκτεθούν μπροστά σε όλες τις περιοχές, προκειμένου όλα τα έθνη, γνωρίζοντας το δηλητήριο που μας μολύνει, να μπορέσουν να πουν με φρίκη και καταφρόνια βλέποντάς μας: Ecce Homo. Μονάχα τότε η ένδοξη βασιλεία θα μπορέσει να κατέλθει ελευθέρως μέχρι να φθάσειμες στην καρδιά του ανθρώπου, μονάχα τότε θα μπορεί ο άνθρωπος, δίχως να σφάλλει, να ελπίσει ότι θα ανανεωθεί, διότι μονάχα όταν αυτός ο τίτλος του Ecce Homo και οι κρίσεις που του οφείλονται θα έχουν έτσι καταγραφεί σ' όλες τις περιοχές του σύμπαντος, μονάχα τότε θα έχει ικανοποιηθεί πλήρως η δικαιοσύνη. Εάν αληθεύει ότι αυτό που θα συμβεί τότε για τον συμπαντικό άνθρωπο πρέπει να συμβεί ήδη από τώρα για τον καθένα σας ιδιαιτέρως, ποιός είναι αυτός που θα μπορέσει, άρα, να προχωρήσει μέσα σ' αυτή την πορεία; Δεν μπορείτε πια ν' αμφιβάλλετε γι ' αυτό. είναι αυτός που δεν θα έχει θέσει την εμπιστοσύνη του στις απατηλές ατραπούς των εθνών, αυτός που νοιώθοντας μέσα του την αξιοπρέπεια της δικής του ουσίας, θα στραφεί αποκλειστικά προς τη πηγή απ' την οποία κατέρχεται, σαν να είναι η μόνη απ' όπου μπορεί να γεννηθεί εκ νέου, και ο οποίος, μη έχοντας εμπιστοσύνη σ' όλες αυτές τιςελπίδες που κολακεύουν την οκνηρία του, ή την υπερηφάνειά του, δεν θ' αφεθεί διόλου να γοητευθεί απ' όλες τις εικόνες ή απ' όλα τα εικονικά έργα που η άγνοια και τα σκότη προσπαθούν παγκοσμίως να θέσουν στην θέση αυτού ο οποίος μόνος είναι η ατραπός η αλήθεια και η ζωή και που κανείς δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει. Δυστυχία πράγματι σ' αυτόν από σας που θ' αφεθεί να προσελκυσθεί από αυτές τις εικόνες και από αυτές τις παραστάσεις ή αυτά τα έργα που είναι είτε εικονικά είτε διεφθαρμένα! Θα έχει τόσο πολύ δυσκολία ν' αποδεσμευθεί από αυτά, ώστε, καθώς θα τα εγκαταλείπει, θα βρεθεί κατ' αρχήν μέσα σ' ένα μεγάλο λιμό, κι αυτόν ακριβώς τον λιμό ο άνθρωπος τον φοβάται περισσότερο κι από μία δηλητηριασμένη τροφή. Φυλαχθείτε, λοιπόν, ώστε, τη στιγμή κατά την οποία θα νοιώσετε αυτόν τον λιμό, να μην στραφείτε ταχύτατα προς τους ψευδοθεούς σας και να μη πείτε όπως έλεγε άλλοτε ο Ιουδαϊκός λαός προς τον Ιερεμία, κεφ. 44, στ. Ι7-Ι8: «Αλλά θέλομεν εξάπαντος κάμνει παν πράγμα εξερχόμενον εκ του στόματος ημών, διά να θυμιάζωμεν εις την βασίλισσαν του ουρανού και να κάμνωμεν σπονδάς εις αυτήν, καθώς εκάμνομεν, ημείς και οι πατέρες ημών, οι βασιλείς ημών και οι άρχοντες ημών, εν ταις πόλεσι του Ιούδα και εν ταις πλατείες της Ιερουσαλήμ. και εχορταίνομεν άρτου και διεκείμεθα καλώς και κακόν δεν εβλέπομεν. Αλλά αφ' ότου επαύσαμεν θυμιάζοντες εις την βασίλισσαν του ουρανού και κάμνοντες σπονδάς εις αυτήν, εστερήθημεν πάντων και κατηναλώθημεν εν μαχαίρα και εν πείνη». Εάν υποκύψετε κατ' αυτόν τον τρόπον στην τεμπελιά της καρδιάς σας, οι χαρές σας θα είναι διαβατάρικες και θα καταλήξουν μονάχα σε αξιοθρήνητες θλίψεις σχετικά με τις απογοητεύσεις σας και τα σκότη σας. Η ίδια αρχή που θα σας έχει οδηγήσει σε απογοητεύσεις, θα σας οδηγήσει θριαμβευτικά σε μακρινές χώρες για να σας κρατήσει εκεί σκλάβους εις την γην, την οποίαν δεν εγνωρίσατε, υμείς και οι Πατέρες υμών. και εκεί θέλετε λατρεύσει άλλους Θεούς ημέραν και νύκτα οι οποίοι δεν θα σας ανακουφίσουν καθόλου (Ιερεμίας, κεφ. 16, στίχος 13). Στον τόπο όπου, πάλι σύμφωνα με τον Ιερεμία, κεφ. 15 στ. 19, «εάν επιστρέψης, τότε θέλω σε αποκαταστήσει πάλιν, και θέλεις ίστασθαι ενώπιόν μου. και αν αποχωρήσης το τίμιον από του αχρείου, θέλεις είσθαι ως το στόμα μου». 'Οσον αφορά εσάς, υπουργοί της αγίας Θρησκείας, εσάς που κληθήκατε να αγρυπνάτε πλάϊ στην πραγματική Κιβωτό της Διαθήκης που είναι η σκέψη του

30

document.doc

ανθρώπου, αν δεν εκπληρώσατε καθόλου το καθήκον που σας ανατέθηκε, εάν αφήσατετον Θεό κάτω από σκηνές και παραπετάσματα και δεν του οικοδομήσατε κανέναν οίκο διά να κατοικεί από την ημέρα κατά την οποία ανεβίβασε τους υιούς Ισραήλ εξ Αιγύπτου, σύμφωνα με το παράπονο που εξέφρασε κάποτε στον Δαυίδ διά τουΠροφήτη του Νάθαν (Σαμουήλ Β " κεφ. 7 στ. 4-6), επάνω σας θα επιπέσουν σαφώς αμεσότερα οι απειλές με τις οποίες οι προφήτες προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τους άπιστους δούλους και τους παρα6άτες του νόμου. Εάν οι αποστολές της ψευδαισθήσεως και του σκότους πρέπει να έχουν τόσο τρομακτικές συνέπειες επί των παρασυρθέντων οργάνων που χρησι.μοποιούν και επί των ψυχών που παρασύρουν, τι θα έπρεπε ναγίνει με τις πραγματικές αποστολές που θα μετατρέπονταν σε αποστολές πλεονεξίας, σε αποστολές κακής πίστεως, σε αποστολές εκούσιας ιεροσυλίας; Αναμφίβολα, δεν μπορείτε ν' ανυψώσετε υπερβολικά την αξιοπρέπεια του χαρακτήρα σας, μιας και, σύμφωνα με τον Ιεζεκιήλ και τον Μαλαχία, οφείλατε να είστε οι άγγελοι τουΚυρίου επί της Γης και οι φρουροί του λαού Του. Ομως, σύμφωνα με τους ευρείς πίνακες που σας προσφέρθηκαν, μπορείτε να υποσχεθείτε ότι δεν εκτρέψατε ποτέ την νόηση των εθνών μακριά απ' αυτές τις πιο διδακτικές και τις πιο θρεπτικές πηγές; 'Οτι δεν θελήσατε ποτέ να την κάνετε ναυποκύψει κάτω απ' τον ζυγό μιας ανθρώπινης και ιδιοτελούς δοξασίας; 'Οτι δεν προσπαθήσατε ποτέ ν' αφήσετε στα έθνη μονάχα το μέτρο της πίστεως που τους χρειαζόταν .προκειμένου να έρθουν να τεθούν κάτω απ' την δική σας εξουσία; 'Οτιδεν κλέψατε ποτέ μπροστά στα μάτια τους το ζωοποιό σκήπτρο που η αιώνια Σοφία φρόντισε να το γεννήσει στη Γη, για να είναι ο ήλιος όλων των λαών; 'Οτι δεν συνθέσατε ποτέ εσείς οι ίδιοι ένα φοβερό ξίφος με την ράβδο της ειρήνης που σας ανατέθηκε για να μας κυβερνάτε με αγάπη μάλλον παρά με δικαιοσύνη; 'Οτι δεν εγκαταλείψατε ποτέ τον τίτλο του ποιμένα όταν θα έπρεπε να διδάξετε το ποίμνιό σας και να το οδηγήσετε στις βοσκές και ότι δεν τον περιβληθήκατε μονάχα όταν παρουσιαζόταν η ευκαιρία για να το παραδώσετε σε δολοφονικά δόντια, ή για να το καταβροχθίσετε εσείς οι ίδιοι; Είστε σαφώς πεπεισμένοι ότι το πνεύμα του ανθρώπου πρέπει να αρκεσθεί στην απάντηση που του δίνετε, όταν αναζητά να μάθει γιατί δεν του δείχνετε πια τις δωρεές και τα φώτα τα οποία απολάμβαναν αυτοί των οποίων είστε οι διάδοχοι; Μας λέτε ότι όλα αυτά τα πράγματα ήταν απαραίτητα για την ίδρυση της Εκκλησίας κι ότι δεν είναι πια απαραίτητα από τότε που εγκαθιδρύθηκε η Εκκλησία. 'Ομως, τα δικαιώματα του είναι μας μάς επιτρέπουν να σας ρωτήσουμε για ποιά Εκκλησία ισχυρίζεσθε ότι μιλάτεο γιατί σίγουρα δεν πρόκειται γι' αυτήν όπου είδαμε να αντικαθίσταται το συμφιλιωτικό πνεύμα του Ευαγγελίου με την οργή, το αίμα και τη σφαγήο δεν είναι αυτή όπου είδαμε να αντικαθίστανται οι εντολές των ιδρυτών της προς τους οποίους το πνεύμα δίδασκε τα πάντα, με δοξασίες σκοτεινές και αντιφατικές. δεν είναι αυτή όπου η θέση του πνεύματος του Κυρίου που έπρεπε να προφυλάσσει τις ψυχές, αφέθηκε στα χέρια ψευδοπροφητών που τις απομακρύνουν και στα πνεύματα τουΠύθωνα που τις μολύνουν. Τα δικιαιώματα του είναι μας μάς επιτρέπουν, επίσης, να παρατηρήσουμε ότι οι ιδρυτές σας είχαν γίνει δεκτοί στη γνώση των μυστηρίων της Βασιλείας του Θεού, ότι θεράπευαν τους ασθενείς, ότι τελούσαν το δείπνο του Κυρίου κι ότι συγχωρούσαν τις αμαρτίες σ' όσους έπρεπε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες.

31

'Ομως, γιατί από αυτές τις τέσσερεις ισχείς εσείς διατηρήσατε μονάχα τις δύο που είναι αόρατες και για τις οποίες ακόμα ζητάτε μια τυφλή πίστη, ενώ απομακρύνετε ακατάπαυστα απ' τα μάτια του σώματός σας κ:ι απ' τα μάτια της νοήσεώς σας, τις δύο άλλες δωρεές που ήσαν ορατές και οι οποίες, πέραν του να είναι ανωφελείς για την πίστη μας, θα είχαν προκαλέσει την πίστη των λαών; Είστε σαφώς βέβαιοι ότι είστε αψεγάδιαστοι στα μάτια των εθνών όταν τους λέτε με βεβαιότητα ότι παχαίνουν μέσα στις βοσκ:ές σας, ενώ έτσι τους μειώνετε τις τροφές; Και πάλι, μέσα σ' αυτά τα άγια ιδρύματα που διατηρήσατε, δώσατε ποτέ τά μέσα για το τέλος, τις μορφές για το μέσο και τις παραδόσεις για το νόμο, όπως κ:ατηγορούσε ο Επανορθωτής τους μορφωμένους Ιουδαίους, στο κατά Ματθαίον 15; Δεν φοβάσθεκαθόλου ότι μ' αυτόν τον τρόπο κάνετε τα έθνη να κοιμηθούν μέσα σ' έναν απαθή ύπνο κ:ι ότι εργασθήκατε ίσως για να καταστρέψετε μόνοι σας αυτή την Εκκλησία την οποία αγγέλλετε ως τόσο καλά θεμελιωμένη; Ναι, είναι θεμελιωμένη αυτή η Εκκλησία, παρά τις βλάβες που μπορεί να υπέστη, διαφορετικά, δεν θα υπήρχε διαμεσολάβηση μεταξύ της υπέρτατης αγάπης και των κριμάτων επί της γης' έχει θεμελιωθεί αυτή η Εκκλησία, αλλά προκειμένου να καταθέσει μια μέρα ενάντια σ' αυτούς τους υπουργούς της που δεν θα της.ήσαν κ:αθόλου πιστοί, για να τους χρησιμεύσει ως κ:ρίση και ως καταδίκη, όταν θα παραπονεθεί ενώπιον του κυριάρχου δικαστηρίου για τις βλάβες που της έκαναν μεταβάλλοντας τα ένδοξα ενδύματά της σε ενδύματα πένθους και απενίας' μιας και θάχει υπερασπιστεί εδώ κάτω το δίκαιο της αγάπης, η ίδια η αγάπη θα υπερασπιστεί με τη σειρά της το δίκαιο αυτής της Εκκλησίας ενώπιον του αιώνιου δικαστή του οποίου θα έχουν προκαλέσει τις φρικτές δικαιοσύνες και σκεφθείτε πόσο φοβερές θα είναι αυτές οι δικαιοσύνες, μιας καιθα είναι οι δικαιοσύνες της πληγωμένης και εξυβρισμένης αγάπης μέχρι μέσα στα ελέη της. Αν αυτές οι μελλούμενες κρίσεις σας τρομοκρατρύν , εάν ατυχώς έχετε ήδη κάνει μερικές απ' αυτές τις κατηγορίες τις οποίες απαριθμήσαμε, επιστρέψτε όσο γίνεται γρηγορότερα στα μονοπάτια του έξοχου υπουργήματός σας και προλάβετε αυτές τις τρομερές κρίσεις με τις αποίες απειλούνται οι απόστολοι του ψεύδους, οι οποίοι τόσο συχνά κάθονται στην έδρα της αλήθειας. Προς αυτούς απευθύνεται ο Δαυίδ στον 94οψαλμό, στ. 20: «Μήπως έχει μετά σου συγκοινωνίαν ο θρόνος της ανομίας, όστις μηχανάται αδικίαν αντί νόμου; Προς αυτούς απευθυνόταν ο Σοφονίας μιλώντας για τα κρίματα της Ιερουσαλήμ, στο κεφ. 3, στ. 3: «Οι άρχοντες αυτής είναι εν αυτή λέοντες ωρυόμενοι' οι κριταί αυτής λύκοι της εσπέρας' δεν αφίνουσιν ουδέν διά το πρωί». Πώς αυτοί οι δόλιοι υπουργοί έφθασαν σ' αυτές τις αδικίες; Να πώς. 'Αρχισαν κλείνοντας τα μάτια τους επί της αγιότητας της ίδιας μας της φύσεως που μας καλούσε να είμαστε τα σημεία και οι μάρτυρες του Θεού της Ειρήνης μέσα στο σύμπαν. Τα έκλεισαν ακόμα περισσότερο επ' αυτού του τρομερού θεσπίσματος που αγκαλιάζει όλη την ανθρώπινη οικογένεια μέσα σ' αυτόν τον ταπεινωτικό χαρακτηρισμό του Ecce Homo. Κι από τότε δεν αντιλαμβάνονταν πια αυτόν τον ποταμό της αγάπης, επί του οποίου τους έθετε το υπούργημά τους για να δώσουν στα έθνη να ξεδιψάσουν. Η σκοτεινιασμένη νόησή τους δεν αναγνώριζε πια τις επιβεβαιώσεις αυτών των αληθειών που είναι χαραγμένες σ' όλες τις γραμμές των Αγίων Γραφών και μη μπορώντας να εξηγήσει διόλου αυτές τις Γραφές διά της αληθούς και της μοναδικής κλείδας που τους ταιριάζει, προσπάθησαν να τις εξηγήσουν κατ' αρχήν με την ψευδή

32

document.doc

κλείδα της άγνοιάς τους, έπειτα με την κλείδα της πλεονεξίας τους, τέλος με την κλείδα της παραφοράς τους. Τότε είναι που κατάντησαν οι εξολοθρευτές της νοημοσύνης μας και που σύμφωνα με τον Ησαία, κεφ. 5, στ. 20: Λέγουσι το κακόν καλόν και το καλόν κακόν, θέτουσι το σκότος διά φως και το φως διά σκότος, θέτουσι το πικρόν διά γλυκύ και το γλυκύ διά πικρόν. Αυτοί είναι που, σύμφωνα με τον ίδιο Προφήτη, κεφ: 5, στ. 18: «Επισύρουσι την ανομίαν διά σχοινίων ματαιότητος και την αμαρτίαν ως δια λουρίου αμάξης». Αυτοί είναι που, κεφ. 3, στ. 12: Λαέ μου, οι οδηγοί σου σε κάμνωσι να πλανάσαι και καταστρέφουσιν την οδόν των βημάτων σου. Σύμφωνα με τον Ιερεμία, μάταια θα θέλουν να δικαιολογήσουν την συμπεριφορά τους για ν' αποχτήσουν την χάρι του Κυρίου, μιας και αυτοί οι ίδιοι θα έχουν διδάξει στους άλλους το κακό που έκαναν και θα έχει βρεθεί στα χέρια τους το αίμα των ψυχών που δολοφόνησαν. Δηλαδή, επειδή επιτέθησαν ενάντια στην αλήθεια έως το θυσιαστήριό της, που είναι η σκέψη του ανθρώπου και το πραγματικό καταπίστευμα περί του οποίου ωφείλουν να λογοδοτήσουν.

9

Εσείς, άνθρωποι της Ειρήνης, άνθρωποι της επιθυμίας, μην αποθαρρύνεστε καθόλου. Εξακολουθούν να υπάρχουν μεταξύ των Υ πουργών του Θεού μας άνθρωποι που ακολουθούν μόνοι τους τα χνάρια των πραγματικών προφητών, το Αγιο Ελεος του Διδασκάλου μας και τα φώτα των μαθητών του. Συνδεθείτε μ' αυτούς τους επίλεκτους ανθρώπους και να είστε ευτυχείς γιατί ανταποκριθήκατε πιστά στην εκλογή τους. θα σαςοδηγήσουν διά των ταπεινών μονοπατιών του Ecce Homo στο τέρμα της αναζητήσεώς σας, που είναι ο έσχατος στόχος του Αρχέγονου προορισμού σας. Μακράν του να σας οδηγήσουν διά των ατραπών του δεσποτισμού και της Τυραννίας, θα σας πουν ότι έχουμε όλοι μας έναν αμνό για τον Διδάσκαλο και ότι μονάχα όταν θα έχουμε καταστεί αγνοί όπως και αυτός, μονάχα τότε θα μας αναγνωρίσει ως μαθητές του και ως Αδελφούς του. Αντί να διανοίγουν μπροστά σας γκρεμούς ερέβους και άγνοιας, θα σας πουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι φτιαγμένη για να εμπερικλύει μέσα στη σκέψη της όλα τα έργα που η αρχή των πραγμάτων επέτρεψε να εξέλθουν από τους κόλπους της. διότι εάν αληθεύει ότι ο άνθρωπος οφείλει να είναι ο Συμπαντικός μάρτυρας του Θεού, πώς θα μπορούσε να είναι αυτός ο μάρτυρας, εάν του ήταν αδύνατον να έχει την γνώση και την θέαση όλων των γεγονότων και όλων πραγματικοτήτων υπέρ των οποίων είναι επιφορτισμένος να καταθέσει; Αντί να σας αφήνουν να κοιμάστε μέσα σ' έναν ολέθριο λήθαργο και να σας δείχνουν σαν να ήταν εύκολη η επίτευξη του υψηλού σας προορισμού, θα σας πουν ότι δεν μπορείτε να είστε πράγματι οι μάρτυρες του Θεού μας παρά μονάχα όταν θα είστε αληθινοί, εξακριβωμένοι και μέσα στην Δικαιοσύνη και θα σας παραθέσουν ως παράδειγμα τα απλά ανθρώπινα Δικαστήρια όπου ζητούν από τους μάρτυρες να ορκιστούν πως θα πουν την αλήθεια, αλλά δεν δέχονται ποτέ ως μάρτυρες τους ατιμασμένους ανθρώπους. διδασκαλία απλή, αλλά βαθειά, που μπορεί να μεγαλώσει

33

την θέασή σας και επί της αρχέγονης φύσεώς σας και επί της εκτάσεως των καθηκόντωνσας. Μακράν του να σας περιγράφουν πανεύκολη την αναγέννηση του ανθρώπου, θα σας πουν ότι δεν θα την πετύχετε ποτέ παρά μονάχα εάν κάνετε το πνεύμα σας να τρώει καθημερινά τον άρτο της λύπης σας, όπως οι Ισραηλίτες έτρωγαν τον άζυμο άρτο για να προετοιμαστούν για τους Εορτασμούς τους και όπως το διδάσκει αυτή η εντολή που δόθηκε στους Χριστιανούς, στην Α ' προς Κορινθίους, κεφ. ll, στ. 26: «Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλετε, μέχρι της ελεύσεως Aυτού». Θα σας πουν ότι μέσα στον βαθύτερο εσωτερικό του εαυτού σας, υπάρχει ένας εξωτερικός άνθρωπος πολύ πιο επικίνδυνος για μας, που μπορούμε να τον νικήσουμε πολύ δυσκολότερα απ' όσο τον υλικό και αόρατο άνθρωπο, θα σας πουν ότι δεν θα προχωρήσετε ποτέ μέσα σ' αυτήν την πορεία της αναγεννήσεώς σας, παρά μονάχα αν θα έχετε νοιώσει γεμάτοι αηδία γι ' αυτόν τον εξωτερικό άνθρωπο, αντί να ψελλίζετε. ενάντια στους ομοίους σας. Διότι εδώ πρέπει να σας εκθέσουμε μιαν αλήθεια νέα, χρήσιμη και θεμελιώδη, δηλ. ότι εάν οι άνθρωποι ανέτρεχαν ο καθένας στην αρχή της συμπεριφοράς τους και των παραπόνων τους ενάντια στους άλλους, δεν θα υπήρχε ούτε ένα σφάλμα που θα μπορούσε να το αποδώσει στους ομοίους του, του οποίου δεν θα ήταν αυτός ο ίδιος ο πρώτος δράστης. Στην πραγματικότητα, ποιός είναι ο άνθρωπος που δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει για κάποια ασύνετη πράξη τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν; Ποιός μπορεί κατόπιν να πει ότι αυτή η ασύνετη πράξη δεν είναι η πηγή όλων των παραπλανήσεων αυτών για τους οποίους διαμαρτύρεται, και όλων των αδικιών που δέχεται απ' αυτούς; , Αλλωστε, ποιός από εμάς είναι αυτός που, έναντι του εαυτού του, υπήρξε αψεγάδιαστος από πάσης απόψεως, που εκπλήρωσε τόσο πολύ το μέτρο των δωρεών που του είχαν επιβληθεί, ώστε μπόρεσε να υπερπηδήσει όλα τα εμπόδια, να εκδηλώσει τις Θείες Αρετές και να είναι αρκετά συνδεδεμένος με την αρχή του έτσι ώστε να είναι ακατάπαυστα ένα δίκαιο και πανίσχυρο όργανο; Ωστόσο, εάν δεν έχουμε φθάσει ως εκείνο εκεί το σημείο, δεν πρέπει να κα.τηγορούμε τους άλλους ανθρώπους γι ' αυτό που τους λείπει, μιας και εμείς οφείλαμε να τους το προμηθεύσουμε διά της αναπτύξεως όλων των ιδιοτήτων του είναι μας. Ακόμα περισσότερο, εάν η αμέλεια ή οι πλεονεξίες υπήρξαν η αρχή των διαφόρων πράξεων της συμπεριφοράς μας, θα πρέπει να καταλογήσουμε στον εαυτό μας τις συνέπειες. Λοιπόν, μιας και αυτά τα κακά είναι σχεδόν παγκόσμια μεταξύ των ανθρώπων, αντί να κραυγάζουμε ενάντια στις αδικίες, τις απερισκεψίες και τις αλγεινές διεργασίες των ομοίων μας, θα έπρεπε να κτυπάμε καθημερινά το στήθος μας, να ζητάμε αμοιβαίως συγγνώμη και να όμολογούμε δημοσίως οι μεν και οι δε ότι η πηγή όλων των σφαλμάτων για τα οποία διαμαρτυρόμαστε, πρέπει να αποδωθεί σ' εμάς. κατά τρόπο ώστε, για να επι'" στρέψουμε στην τάξη της δικαιοσύνης και της αλήθειας, θα έπρεπε όλοι οι λόγοι όλων των ατόμων που συνθέτουν το ανθρώπινο γένος να μην είναι παρά μια συνεχής γενική εξομολόγηση. «Εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας», έλεγε ο 'Αγιος Ιάκωβος, κεφ. 5, στ. 16. Μακράν του να θέλουν να σας υποτάξουν στις δικές τους γνώμες, οι αληθινοί Υπουργοί του Θεού που εξακολουθούν να υπάρχουν, θα βαδίζουν πάντοτε δυσπιστώντας πολύ για τον ίδιο τους τον εαυτό, για να μην αφήσουν να λάμψει παρά ο μοναδικός πυρσός που πρέπει να μας καθοδηγεί όλους. Θα πάρουν για παράδειγμα τον ηγεμόνα των Αποστόλων ο οποίος, παρ' όλο που είχε ακούσει ο ίδιος αυτό που λέχθηκε στον Επανορθωτή επί του Αγίου 'Ορους: Ιδού ο Υιός μου ο αγαπητός στον

34

document.doc

οποίο έθεσα όλη μου την στοργή, ακούστε τον, δεν ήθελε διόλου να στηρίζεται κανείς αποκλειστικά πάνω στις διδαχές που μετέδιδε αυτός, και δεν δίσταζε καθόλου να προσθέσει στην δεύτερη επιστολή του, κεφ. 1, στ. 19-20: Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε ως εις λίχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθει η αυγή της ημέρας και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίες ημών. τούτο πρώτον εξεύροντες, ότι ουδεμία προφητεία της Γραφής γίνεται εξ' ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως. Επί πλέον, θα σας τονίσουν να προφυλάσσεσθε ενάντια σ' όλες αυτές τις εξαιρετικές εκλογές, όπου ιδιαίτεροι παράγοντες παρουσιάζονται ως αναγκαίοι για την σωτηρία των ψυχών και για την ανανέωση της Γης και μας καλύπτουν έτσι το πρόσωπο του μόνου παράγοντα που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε, μιας και αυτός τούτος συνετέλεσε τα πάντα και μιας και όλες οι προφητείες της αναγενννήσεως εξέπνευσαν μέσα στον Ιησού Χριστό και δεν μένει πια να εκπληρώσουμε παρά τις προφητείες περί κρίσεως, δηλ, τις προφητείες περί της ανταμοιβής ή της καταδίκης. Μακράν του να σας υποσχεθούν μιαν εξασφαλισμένη ειρήνη, όταν μετά την σωματική σας επελευθέρωση θα κληθείτε σ' αυτή την κρίση, θα σας πουν ότι αν παραλείψατε κάποτε να μαρτυρήσετε υπέρ της καταγωγής μας, ή υπέρ της αρχέγονηςαποκαλύψεώς μας, η οποία είχε φωτίσει κατά πιο Θείο τρόπο τα παραπλανημένα όντα απ' όσο οι αποκαλύψεις της φύσεως και του πνεύματος, θα έχετε τότε ακόμα περισσότερο την υποχρέωση να μαρτυρήσετε υπέρ όλων των άλλων Διαθηκών πουδεν έπαψαν να θέλουν να συνάψουν μαζί σας η αγάπη και το έλεος από τότε που συνετελέστη το πρώτο κρίμα, για να σας προσφέρουν την πιστή μετάφραση αυτού του αρχικού κειμένου το οποίο δεν μπορούσατε πια να διαβάσετε. Θα σας πουν ότι με βάση αυτές εδώ τις Διαθήκες θα κριθείτε' γιατί αυτές οι διάφορες προγενέστερες Διαθήκες είχαν επίσης τους μάρτυρές τους και γιατί το αντικείμενο του μάρτυρα και της μαρτυρίας είναι η τιμωρία όλων αυτών οι οποίοι θα βρεθούν νομίμως ένοχοι. Να γιατί η εμφάνιση του Μωϋσή και του Ηλία επί του όρους Θαβώρ έχει τόσο μεγάλη σημασία και προσθέτει τόσο πολύ στην δίκαιη καταδίκη των Ιουδαίων. Διότι αυτοί οι δύο προφήτες ήρθαν να καταθέσουν επί δύο γεγονότων για τα οποία ήσαν αυτόπτες μάρτυρες, ήτοι: Ο Μωϋσής για τη δημοσίευση του Νόμου και την υπόσχεση που έδωσε ο λαός να συμμορφώνεται σ' αυτόν τον Νόμοο και Ηλίας για τις παρανομίες αυτού του άπιστου λαού, αλλά και για τις εύνοιες που είχε φέρει εκ μέρους του Ουρανού προς αυτόν τον ίδιο λαό όταν βρισκόταν βουτηγμένος στην απόγνωση. Στο τέλος των χρόνων, αυτοί οι δύο προφήτες θα επανέλθουν εκ νέου και θα σταθούν στο πλάι του Μεγάλου Κριτή. Εκεί, θα επιφέρουν τότε ο καθένας μια διπλή μαρτυρία, δηλ. την μαρτυρία της διακηρύξεως του πρώτου και του δεύτερου Νόμου, ή των δύο Διαθηκών, καθώς και την μαρτυρία της καταχρήσεως αυτών των Νόμων εκ μέρους των ανθρώπων. Λοιπόν, πώς οι Ιουδαίοι και όλοι οι άλλοι άνθρωποι θα μπορέσουν να αντισταθουν σ' αυτή την διπλή κατάθεση αυτών των δυο μαρτυρων; Επί πλέον, οι άνθρωποι θα έχουν εναντίον τους τις μαρτυρίες όλων των τυπων της Φυσεως που θα έχουν επιτελεστεί δίχως να έχουν επωφεληθεί από αυτους και που θα: τους δείξουν φυσικά όλα τους τα θαυματα που διαφαίνονται συνεχώς μέσω αυτου του θαυμάσιου φαινομένου. Θα έχουν εναντίον τους τις άφθονες βλαστήσεις που είχαν προκαλέσει οι Αγιες Γραφές μέσα στην ψυχή των δικαίων, οι οποίοι θα τις έχουνακουσει, θα έχουν διαλογισθεί επ' αυτών και θα τις έχουν ακολουθήσει. γιατί η Αγία Γραφή είναι μια Ιερή σπορά που έριξε ο Θεός πάνω στη Γη του ανθρώπου, η οποία είναι η ψυχή του, και από την οποία η Σοφία αναμένει καθημερινά έναν θερισμό από τον οποίο θα μπορέσει να τραφεί. Λοιπόν, επειδή η πείνα αυτής της Σοφίας αυξάνει

35

ακατάπαυστα ανάλογα με τον λιμό όπου την κρατά η αμέλεια του ανθρώπου, θα απορρίψει κατά την συντέλεια των χρόνων αυτόν που δεν θα ήξερε πώς να την ικανοποιήσει, θα χρησιμοποιήσει δε εναντίον του την μαρτυρία του θερισμου που θα της έχει εξασφαλίσει η ψυχή των δικαίων. Επί πλέον, οι άνθρωποι θα έχουν εναντίον τους τις μαρτυρίες των ίδιων τους των ανομιών και τους θερισμους ψευδαισθήσεων και των ψευδών τους, κατά τρόπο ώστε ό, τι θα έπρεπε να τους στηρίξει, θα χρησιμοποιηθεί για την καταδίκη τους, είτε αυτό που θα προέλθει από την φυση, είτε αυτό που θα προέλθει από τις δυο Διαθήκες, είτε αυτό που θα προέλθει από τον θερισμό των δικαίων και δεν θα υπάρξει ένας άνθρωπος ιδιαιτέρως προς τον οποίο δεν θα μπορέσουν να απευθυνθουν αυτές οι τρομερές αλήθειες, διότι δεν υπάρχει ουτε ένας μέσα στον οποίο δεν θα μπορουσαν να πραγματωθουν. Ξυπνήστε, λοιπόν, ασυνετοι και ανέμελοι άνθρωποι, τρέμετε και προσευχηθείτε για να μην καταληφθείτε εξ' απείνης από τις καταθέσεις τόσων πολλών μαρτύρων και από τις δίκαιες διεκδικήσεις της Σοφίας κατά την αποχή του θερισμού. Διότι εάν προφερθεί τότε εναντίον σας αυτό το τρομαχτικό Ecce Homo, δεν θα συμβεί πλέον για να σας ανοίξει την θύρα της μετάνοιας, διότι αυτή η θύρα έχει ήδη ανοιχθεί από Αυτόν ο οποίος ήρθε για να φέρει μόνος του αυτό εδώ το όνομα για εσάς. αλλά θα ανοιχθεί για να σας κατακρημνίσει κάτω από το βάρος μιας αυστηρής κρίσεως, μέσα στα βάθη της αβύσσου. Εάν δεν υπάρχει ένας άνθρωπος ιδιαιτέρως μέσα στον οποίο αυτές οι σημαντικές αλήθειες δεν μπορούν να πραγματωθούν, πεισθείτε, άρα, άνθρωποι της ειρήνης, ανθρωποι της επιθυμίας, ότι κάθε άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι ένας μάρτυρας όλων αυτών των υψηλών γεγονότων που δεν έπαψε να συντελεί η Αιώνια Σοφία προς χάριν αυτού του πολυαγαπημένου ανθρώπου που είναι η εικόνα της. Πεισθείτε ότι ο καθέναςαπό εμάς θα έπρεπε να προσφέρει μια ενεργό μαρτυρία περί των δωρεών και των χαρίτων που συνεχώς εκχέει επί της Γης αυτή η Σοφία και τις οποίες θα έπρεπε να καταθέσουμε ενεργώς και φμσικώς χάριν όλων των διαθηκών που συνήψε μαζίμας από την εποχή που άρχισαν τα πράγματα. Μη χάνουμε ούτε μια στιγμή προκειμένου να εκπληρώσουμε αυτή την σημαντική προσπάθεια. Ας αναρριγήσουμε από φόβο μήπως φύγουμε απ' αυτόν τον χαμηλό κόσμο πριν καταστούμε πράγματι οι μάρτυρες των Αγίων Διαθηκών που αναμένουν την κατάθεσή μας και την πραγματική και αποδεικτική μαρτυρία μας. Ας αναρριγήσουμε από φόβο μήπως δεν έχουμε εκπληρώσει τους όρους, όπως θα μπορούσαμε να το κάνουμε, πριν εμφανιστούμε μπροστά στο ανώτατο Δικαστήριο, που τηρεί ένα πιστότατο αρχείο όλων αυτών των μαρτυριών που κατατέθηκαν γι' αυτήν την συνεχή και αδιασάλευτη γενναιοδωρία του Θεού μας. Ας μην πάψουμενα θεωρούμε ότι, όταν στο παρελθόν κατήλθαμεαπό αυτήν την έξοχη θέση μας, ελκύσαμε τα πάντα μαζί μας μέσα στις ολέθριες και ψευδαισθητικές εμφανίσεις μας και ότι, κατά συνέπεια, είμαστε πάντοτε σε θέση να ξαναβρούμε τα πάντα, εάν εισέλθουμε μέσα στις ατραπούς που μας χρησίμευσαν για την πτώση μας και που δεν παύουν να τίθενται μπροστά μας. Διότι δεν ήταν διόλου αρκετό το ότι ο άνθρωπος Επανορθωτής έφερε για χάρη μας μπροστά στα μάτια των Εθνών τον ταπεινωτικό τίτλο του Ecce Homo. δεν ήταν διόλου αρκετοί όλοι αυτοί οι θησαυροί του φωτός και των αρετών που είχε ανοίξει για τους ανθρώπους μέσω των διδασκαλιών του και διά του παραδείγματός του. θα μας είχε οδηγήσει μονάlα μέχρι το ήμισυ του τέρματος του μεγάλου στόχου της αναγεννήσεώς

36

document.doc

μας, εάν είχε δράσει μονάχα επάνω σ' αυτή την Γήϊνη επιφάνεια όπου κατοικούμε και μέσα στους δεσμούς της υλικής της μορφής... 'Ομως, όταν, αφού άφησε να θυσιαστεί αυτή η μορφή, που είναι το πραγματικό σημείο της αποδοκιμασίας μας και αυτό το πραγματικό δέρμα του κτήνους με το οποίο καλύφθηκε ο παραβάτης Αδάμ, ανυψώθηκε μέσα στις ανώτερες περιοχές, περιβεβλημένος με καθαρή μορφή" όταν στους κόλπους αυτής της μορφής που θυσιάστηκε έτσι, επιβεβαίωσε την εκλογή των Αποστόλων, τους οποίους επιΦόρτισε να ποιμένουν το ποίμνιό τους και να διαδίδουν το αγαθό νέο" όταν, τέλος, τους απέστειλε από τα ύψη του Ουράνιου Θρόνου του το 'Αγιο Πνεύμα που έφειλε να τους μάθει τα πάντα και αυτή η ρήση του επαληθεύτηκε διά της δωρεάς της πολυγλωσσίας, τότε δενέλειπε πια τίποτε από τον πίνακα της Παγκόσμιας Ιστορίας του ανθρώπου, τον οποίο ο Θείος Επανορθωτής είχε έρθει για να εκθέσει στα μάτια μας. 'Ανθρωποι, αδελφοί μου, εάν μπορείτε έτσι να διαβάσετε μέσα σ' αυτόν τον Επανορθωτή την Συμπαντική ιστορία του ανθρώπου, ποιός άλλος παράγοντας θα είχε, άρα, στο εξής κάτι να σας μάθει; Πού μπορείτε να αντλήσετε κάποια διδασκαλία που να μη σας την παρουσίασε αυτή η πηγή; Ναι, αφού μας έδειξε μέσα στο πρόσωπό του την εκτέλεση αυτής τη σκληρής αποφάσεως που μας καταδίκαζε να φέρουμε επονειδίστως αλλά ταπεινά τον τίτλο του Ecce Homo, ολοκλήρωσε πλήρως το έργο του κάνοντάς μας να δούμε ότι εάν ακολουθήσουμε τα ίχνη του και τα μονοπάτια που διάνυσε για χάρη μας, πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι θα ανέλθουμε μια ημέρα προς τις περιοχές του φωτός και ότι θα λεχθεί για εμάς ενδόξως κατά τον ερχομό μας στους ανώτερους κύκλους αυτό που είχε λεχθεί και κατά την αρχή μας: Ecce Homo, ίδε ο άνθρωπος, ίδε η εικόνα και η ομοιότητα του Θεού μας, είδε το σημείο και ο μάρτυρας της αιώνιας αρχής των όντων, είδε η ζωντανή εκδήλωση του συμπαντικού αξιώματος.

37