EKSPERTYZA STANU TECHNICZNEGO OBIKETÓW …zzm.krakow.pl/images/pliki/przetargi/2018_106/2017.09.08_park... · PN-EN-1996-1-1: 2010 Eurokod 6: Projektowanie konstrukcji murowych;

dr i nż . S ta ni s ł a w Ka rczma r czy kmo bi l +4 8 6 0 3 6 42 6 50

ma i l to : s ka rcz ma rczy k1 @p o cz ta .o ne t .p l

dr inż . Wies ła w Berezamo bi l +4 8 5 0 1 5 80 3 45

ma i l to : w ie s la w .bereza @o ep k.p l

K B - PROJEKTY KONSTRUKCYJNEspó łka z ogran i czon ą odpowied zi alnością

3 0 -0 1 0 Krak ó w, u l . Ł ok i e tk a 8 C /7 0tel. +48 (12) 4310449 fax. +48 (12) 6319089 N IP 9 4 5 -2 0 8 -1 0 -5 9

EKSPERTYZA STANU TECHNICZNEGOOBIKETÓW BUDOWLANYCH

PARKU IM. ANNY I ERAZMA JERZMANOWSKICHW KRAKOWIE

Inwestor: Zarząd Zieleni Miejskiej w Krakowie30-059 Kraków, ul. Reymonta 20

Projektant: KB – Projekty Konstrukcyjne Sp. z o.o.30-010 Kraków, ul. Łokietka 8C/70

Zespół autorski: dr inż. Stanisław Karczmarczykupr. nr 224/69

dr inż. Wiesław Berezaupr. nr 146/2001

mgr inż. Wojciech Metych

Kraków, sierpień 2017

Ek sp er t yz a s t an u t ech n i czn eg o ob i ek tó w b u d o wlan ych Pa r k u im. An n y i Era zma J er zma n o wsk i chw Krak o wi e

2017.09.08 Park Jerzmanowskich - Ekspertyza 2

Spis treści

1. Cel i zakres opracowania.................................................................................... 3

2. Podstawa opracowania ....................................................................................... 4

3. Opis warunków wodno - gruntowych ............................................................... 6

4. Opis ogólny zespołu pałacowo – parkowego..................................................... 8

5. Ocena techniczna stanu istniejącego ............................................................... 11

5.1. Mury i ogrodzenia ....................................................................................................................... 12

5.2. Kładki nad rzeką Drwinką .......................................................................................................... 24

5.3. Elementy regulujące przepływ cieku .......................................................................................... 33

5.4. Elementy małej architektury....................................................................................................... 39

6. Ocena możliwości realizacji zamierzenia inwestycyjnego............................. 42

7. Wnioski i podsumowanie.................................................................................. 43

8. Zalecenia naprawcze......................................................................................... 45

9. Opracowanie rysunkowe .................................................................................. 48



1. Cel i zakres opracowania

Przedmiotem ekspertyzy jest określenie stanu technicznego obiektów

budowlanych zlokalizowanych na terenie Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich

w Krakowie wraz z określeniem zaleceń i programu prac naprawczych w związku z

planowaną rewitalizacją parku.

Zakres opracowania obejmuje opis wraz z opinią techniczną stanu istniejących

elementów konstrukcyjnych oraz małej architektury w Parku Jerzmanowskich, opis

uszkodzeń wraz z dokumentacją fotograficzną oraz rozpoznanie konstrukcji elementów

nośnych. Elementy parku stanowiące przedmiot opracowania to mury i ogrodzenia

ograniczające park, kładki dla pieszych nad rzeką Drwinką, elementy regulujące cieki

wodne, schody terenowe oraz wybrane elementy małej architektury.

Gabaryty geometryczne oraz parametry materiałowe elementów stanowiących

przedmiot opracowania zostały określone na podstawie udostępnionej dokumentacji

archiwalnej, inwentaryzacji geometrycznej oraz wizji lokalnej przeprowadzonej

w Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich. Zakres występujących uszkodzeń

obiektów przedstawiono w postaci opisowej i dokumentacji fotograficznej, co ułatwi

w przyszłości ocenę i skalę ich zmian. Część rysunkowa zawiera plan parku z

zaznaczonymi elementami stanowiącymi przedmiot ekspertyzy.

Zakres opracowania wykonano na podstawie materiałów archiwalnych

dostarczonych przez Zleceniodawcę oraz oględzin obiektów połączonych z ogólną

inwentaryzacją konstrukcyjną.

Celem opracowania jest przedstawienie opinii na temat stanu technicznego

elementów konstrukcyjnych zlokalizowanych w Parku im. Anny i Erazma

Jerzmanowskich w Krakowie w zakresie nośności i stateczności oraz przyczyn

degradacji stanu technicznego. Dodatkowo cel opracowania obejmuje przedstawienie

programu prac naprawczych i zabezpieczających dla poszczególnych elementów

zapewniającego trwałość i bezpieczeństwo obiektów.



2. Podstawa opracowania

Podstawę opracowania stanowią:

a) Zlecenie Zamawiającego, tj. „Zarządu Zieleni Miejskiej w Krakowie” z siedzibą

przy ul. Reymonta 20 w Krakowie na wykonanie pełno – branżowej dokumentacji

projektowo – kosztorysowej dla inwestycji „Rewitalizacja Parku im. Anny

i Erazma Jerzmanowskich”.

b) Archiwalny projekt wielobranżowy udostępniony przez Zleceniodawcę:

„Rewitalizacja Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich w Krakowie

Prokocimiu – opracowanie dokumentacji projektowej; Dz. ew. nr: 747/4, 1022/9,

1370, 1369, 715/4, 715/5, 716, obr. geodez. nr 53 oraz cz. dz. ew. nr: 1371, 1372,

893/3, 896/3, 958/5, 995/2, 748 obr. geodez. nr 53” wykonany przez Grima

Architektura i Krajobraz Sp. z o.o. z siedzibą przy ul. Ciołka 17/415 w

Warszawie,

c) Opinia geotechniczna określająca warunki gruntowo – wodne w podłożu parku

im. Anny i Erazma Jerzmanowskich opracowana przez Geomax Kamil Wroński z

siedzibą przy ul. Wygoda 47 w Wieliczce w sierpniu 2017 roku,

d) Inwentaryzacja i systematyka uszkodzeń oraz przegląd techniczny obiektów

konstrukcyjnych parku przeprowadzone przez zespół autorski.

e) Obowiązujące normy, literatura przedmiotu oraz warunki techniczne

projektowania, w szczególności uwzględniono przepisy następujących norm:PN-ISO 8930:1997 Podstawy projektowania i niezawodności konstrukcji budowlanych.

PN-EN 1991-1-1:2002 Eurokod 1: Oddziaływania na konstrukcje; Część 1-1; Oddziaływania

ogólne, Ciężar objętościowy, ciężar własny, obciążenia użytkowe w budynkach

PN-EN 1992-1-1:2008 Eurokod 2: Projektowanie konstrukcji z betonu, Część 1-1: Reguły ogólne

i reguły dla budynków,

PN-EN-1993-1-1: 2006 Eurokod 3: Projektowanie konstrukcji stalowych; Część 1-1; Reguły

ogólne i reguły dla budynków.

PN-EN-1996-1-1: 2010 Eurokod 6: Projektowanie konstrukcji murowych; Część 1-1; Reguły

ogólne dla zbrojonych i niezbrojonych konstrukcji murowych.

PN-EN 1997-1:2008 Eurokod 7: Projektowanie geotechniczne, Część 1: Zasady ogólne,

PN-EN 1997-2:2009 Eurokod 7: Projektowanie geotechniczne, Część 2: Rozpoznanie i badanie

podłoża gruntowego

- Praca zbiorowa Poradnik inżyniera i technika budowlanego ARKADY, Warszawa 1968;



- ST. Hajdasz Sposoby ustalenia zużycia technicznego budynków i budowli, Promiks, 1991 r.;

- J. Hadyna Utrzymanie obiektów budowlanych – materiały MOIIB – Kraków, 2005;

- F. D. Dmitriew Katastrofy budowlane Szkice historyczno - techniczne Budownictwo i

Architektura Warszawa 1956;

- Z. Wiłun Zarys geotechniki Wydawnictwa Komunikacji i Łączności WKŁ, 2000,



3. Opis warunków wodno - gruntowych

Teren Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich zlokalizowany jest w

obszarze ograniczonym ulicami Wielicką, Górników, Na Wrzosach oraz

ul. Ściegiennego w Krakowie. Według podziału fizjograficznego (Kondracki, 2002)

rejon parku znajduje się w obrębie Bramy Krakowskiej będącej rejonem przejściowym

pomiędzy Kotlinami: Sandomierską i Oświęcimską. Pod względem podziału

geomorfologicznego rejon parku to obręb Garbu Łagiewnickiego wchodzącego w skład

Wysoczyzny Krakowskiej stanowiącej wyższy poziom Kotliny Sandomierskiej.

Przedmiotowy obszar usytuowany jest w obrębie doliny rzeki Drwinka, która przepływa

południkowo we wschodniej części analizowanego Parku. Powierzchnia terenu

generalnie nachylona w kierunku północno wschodnim. Rzędne wysokościowe w

części południowo zachodnie wynoszą około 220,0 m n.p.m., natomiast w części

północnej osiągają wartość około 210,0 m n.p.m. W odległości około 1200 m na północ

znajduje się zalew Bagry.

Obszar parku znajduje się w obrębie Zapadliska Przedkarpackiego, szerokość

tej struktury tektonicznej w rejonie Krakowa wynosi zaledwie kilka kilometrów,

a Wyżyna Śląsko- Krakowska sąsiaduje niemal bezpośrednio z Karpatami. Zapadlisko

Przedkarpackie stanowi obniżenie, wypełnione morskimi osadami ilastymi wieku

mioceńskiego. Pokrywa czwartorzędowa reprezentowana jest przez plejstoceńskie

osady z okresu zlodowacenia południowo- i środkowopolskiego oraz osady rzeczne

najmłodszej akumulacji. Osady trzeciorzędowego podłoża najpłycej znajdują się w

części południowej parku, gdzie reprezentowane są przez mioceńskie iły oraz piaski

bogucickie.

Pod warstwą antropogenicznych nasypów i gruntów próchnicznych

o miąższości około 1,8m zalegają przeważnie osady akumulacji rzecznej wykształcone

w postaci średnio zagęszczonych, zbliżonych do luźnych piasków drobnych, pylastych

i lokalnie średnich. W obrębie osadów piaszczystych występują liczne przewarstwienia

i soczewki gruntów spoistych w stanie od plastycznego do twardoplastycznego.

W południowej części analizowanego terenu nawiercono osady trzeciorzędowego

podłoża wykształcone w postaci twardoplastycznych iłów oraz zagęszczonych piasków

bogucickich. Wyróżniono trzy pakiety warstw geotechnicznych. W obrębie pakietów,



ze względu na istotne różnice w rodzaju gruntu oraz stopniu plastyczności, dokonano

podziału na warstwy geotechniczne:

Pakiet I: Czwartorzędowe osady spoiste:

Cienkie wkładki torfów i namułów.

Plastyczne pyły i zbliżone do twardoplastycznych pyły próchnicze z piaskiem

drobnym.

Gliny pylaste, pyły i pyły piaszczyste w stanie plastycznym

i twardoplastycznym.

Pakiet II: Czwartorzędowe osady sypkie:

Średnio zagęszczone, zbliżone do luźnych piaski drobne i pylaste, lokalnie

z przewarstwieniami gruntów spoistych.

Średnio zagęszczone, zbliżone do luźnych piaski średnie.

Pakiet III: Osady trzeciorzędu:

twardoplastyczne iły trzeciorzędu.

zagęszczone piaski bogucickie, wykształcone w postaci piasków drobnych

i pylastych z domieszkami iłu.

Warunki wodne obszaru Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich

ukształtowane są przez jeden poziom wodonośny o swobodnym lub lekko napiętym

zwierciadle występującym na głębokości od 1,6 do 3,6 m ppt (co odpowiada rzędnym z

zakresu od 214,85 m n.p.m. w rejonie otworu nr 1 do 208,90 m n.p.m. w rejonie otworu

nr 6) i obniżający się w kierunku północnym. Otworami nr 4 i 7 do głębokości

rozpoznania nie nawiercono poziomu wodonośnego. Główną rolę w kształtowaniu ww.

poziomu ma rzeka Drwinka, która mfindfa charakter drenujący. Poziom może podlegać

sezonowym wahaniom o wysokości ok. 1,0 m w zależności od panujących warunków

atmosferycznych.

Parametry poszczególnych warstw geologicznych oraz szczegółowa analiza

warunków geotechnicznych została przedstawiona w Opinia geotechniczna określająca

warunki gruntowo – wodne w podłożu Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich

opracowana przez Geomax Kamil Wroński w sierpniu 2017 roku.



4. Opis ogólny zespołu pałacowo – parkowego

Przedmiotowy teren, Park im. Anny i Erazma Jerzmanowskich, zlokalizowany

jest w południowo – wschodniej części Krakowa, na terenie dzielnicy Bieżanów –

Prokocim. Park posiada on nieregularny kształt i zajmuje powierzchnię około 6,8 ha

mieszcząc się w prostokącie o wymiarach około 610x270m. Od południa park

ograniczony jest ulicą Wielicką, od zachodu ulicą Górników i Dygasińskiego, od

wschodu ulicą Żabią i Księdza Piotra Ściegiennego oraz ulicą Na Wrzosach od północy.

W północnej części, park okala boisko sportowe użytkowane przez klub

Kolejarz Prokocim, znajdujące się w miejscu dawnego stawu. Wzdłuż wschodniej

granicy parku ciągnie się rzeczka Drwinka, a na jej przeciwległym brzegu

zlokalizowana jest zabudowa jednorodzinna oraz szkoła. Sąsiadujące obiekty od strony

zachodniej stanowią również domy jednorodzinne oraz bezpośrednio przyległa

zabudowa wielorodzinna Apartamenty Wielicka.

Rys.1. Lokalizacja Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich Krakowie



Historia Prokocimia, jako wsi, sięga XIVw. Podlegał on licznym przemianom

na przestrzeni wieków, a do XVIIIw. miał charakter głównie folwarczny. W drugiej

połowie XVIIIw. w północno zachodniej części parku wzniesiono Pałac w stylu

klasycystycznym, który następnie podlegał przebudowom w XIXw. Pałac istnieje do

dziś w bezpośrednim sąsiedztwie parku, lecz znajduje się on poza zakresem niniejszego

opracowania. Obecny kształt Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich jako zespołu

pałacowo – parkowego sięga 1895r., kiedy właścicielem majątku został Erazm

Jerzmanowski. Wówczas park uporządkowano, wykonano nowe alejki spacerowe oraz

altany. Wprowadzono także zmiany w organizacji stawów i cieków wodnych. W 1966r.

park został przebudowany i w takiej formie zachował się do dziś. Zasypane zostały

strumyki zasilające stawy, wybudowano boisko sportowe, wprowadzono oświetlenie,

asfaltowe alejki oraz plac zbaw dla dzieci.

Rys.2. Pałac zlokalizowany w północno – zachodniej części parku wraz z nieczynną fontanną



Zespół pałacowo-parkowy w Prokocimiu im. Anny i Erazma Jerzmanowskich

wpisany jest do rejestru zabytków pod numerem A-639 (wpis z dnia 22.03.1983r.)

i obejmuje:

budynek pałacu, wzniesiony w 1891r. wg proj. K. Knausa

zabudowania zgrupowane wokół obszernego dziedzińca na południe od pałacu:

budynek oficyny z końca XIX w., kaplica wzniesiona ok. 1890r., dawny

czworak, wzniesiony w 1894r.

budynek gospodarczy, usytuowany na północny-zachód od pałacu z wieżą

park krajobrazowy – z aleją dojazdową od zachodu (obecna ul. Dygasińskiego)

założony w XVIII/XIX w. przekształcony w XIX w.

Granice założenia wpisanego do rejestru zabytków wyznaczają: od północy ul.

Górników, od wschodu potok Drwinka ze skarpą na granicy zabudowy w ul.

Ściegiennego, od południa dawne ogródki działkowe od ul. Górników.



5. Ocena techniczna stanu istniejącego

W celu określenia stanu technicznego wybranych obiektów

zlokalizowanych w Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich, zrealizowano

następujący program prac rozpoznawczych:

- Dokonano inwentaryzacji konstrukcyjnej kładek pieszych nad rzeką Drwinką we

wschodniej części parku, przeprowadzono oględziny w celu określenia stanu

technicznego.

- Dokonano inwentaryzacji konstrukcyjnej, oględzin i oceny stanu technicznego

ogrodzeń i murów wokół parku.

- Sprawdzono stan techniczny i oceniono warunki posadowienia elementów małej

architektury, zastawki szandorowej oraz schodów terenowych.

- Udokumentowano skalę uszkodzeń (rys, rozspojeń, zawilgoceń, ognisk korozji)

zabytkowego muru, ogrodzeń oraz kładek dla pieszych.

- Wykonano dokumentację fotograficzną opiniowanego obiektu i zarejestrowanych

uszkodzeń.

Szczegółową lokalizację, skalę oraz typy uszkodzeń, a także rozpoznany układ

konstrukcyjny poszczególnych obiektów przedstawiono poniżej.



5.1. Mury i ogrodzenia

W Parku Jerzmanowskich ogrodzenia występują tylko na części terenu,

głównie od strony północnej i zachodniej. Pozostała przestrzeń nie jest odgrodzona, a

od strony wschodniej naturalną granicę stanowi rzeka Drwinka. Na terenie parku

występują trzy rodzaje ogrodzeń: zabytkowy mur ceglany od strony zachodniej,

betonowe ogrodzenie od strony północnej oraz ogrodzenie w postaci siatki stalowej od

strony zachodniej oraz dookoła boiska piłkarskiego. Część z nich znajduje się poza

terenem, który wchodzi w zakres niniejszego opracowania. Lokalizację murów oraz ich

zakres objęty niniejszą ekspertyzą przedstawiono na dokumentacji rysunkowej.

Mur ceglany od strony zachodniej

Zachodnia część parku, na odcinku pomiędzy wejściem do parku

zlokalizowanym przy zabudowaniach folwarcznych oraz apartamentami Wielicka,

ogrodzona jest zabytkowym murem ceglanym, lokalnie kamiennym. Dokładną

lokalizację muru przedstawiono na dokumentacji rysunkowej.

Przedmiotowy mur, ze względu na konstrukcję, można podzielić na dwa

odcinki. Pierwszy, wydzielono umownie na odcinku od wejścia do parku przy ul.

Dygasińskiego do skrzyżowania głównych ciągów pieszych (zakręt muru). Drugi zaś,

od w/w. skrzyżowania, biegnący wzdłuż głównej alei spacerowej, do granicy z

zabudową wielorodzinną Apartamenty Wielicka.

Pierwszy odcinek składa się z filarów ceglanych oraz wypełnienia z kamienia

wapiennego. Oryginalne zwieńczenie muru stanowi czapa ceglana, która na jednej z

sekcji muru została wtórnie zastąpiona elementem betonowym. Ten odcinek muru jest

wyższy, gdzie wysokość filarów zawiera się w zakresie około 280-300cm, wysokość

wypełnienia natomiast około 250cm. Filary wykonano z cegły pełnej na zaprawie

wapiennej i posiadają one przekrój poprzeczny zbliżony do kwadratowego o boku

60cm. Zwieńczono je prefabrykowaną betonową czapą i usytuowane są

w rozstawie co około 540cm. Grubość muru wynosi około 30cm. Różnica w poziomie

gruntu po obu stronach muru jest niewielka, mur ogrodzeniowy nie pełni funkcji

oporowej na tym odcinku.



Rys.3. Mur ceglany przy wejściu do parku od strony zachodniej (odcinek pierwszy)

Drugi odcinek zabytkowego muru, zlokalizowany wzdłuż głównego ciągu

pieszego, jest niższy i wykonany w całości z cegły pełnej na zaprawie wapiennej. Filary

ceglane posiadają przekrój poprzeczny prostokątny o wymiarach około 45x63cm i

rozstawione są co około 540cm. Ich zwieńczenie również stanowi prefabrykowana

niezbrojona betonowa czapa. Część filarów jednak nie posiada żadnego zwieńczenia.

Grubość muru pomiędzy filarami jest zmienna w zależności od sekcji. Po stronie

północnej drugiego odcinka muru jego grubość wynosi około 45-50cm. Od strony

południowej, w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowy wielorodzinnej grubość muru

waha się w granicach 28-30cm. Wysokość muru na tym odcinku jest zmienna i zawiera

się w zakresie około 200-220cm dla filarów oraz 160-170cm dla sekcji pomiędzy

filarami.

Mur wykazuje duże zużycie techniczne, a jego stan ocenia się jako zły.

Mur posiada liczne zarysowania i spękania, a w kilku miejscach również jest znacznie

odchylony od pionu. W narożu muru, bezpośrednio przy wejściu do parku, występuje

duże odspojenie muru o rozwartości w zakresie 7-10cm, a maksymalne wychylenie

muru od pionu w tym miejscu wynosi około 11-13°. Stateczność muru w tym miejscu

jest zagrożona. Spękania i zarysowania zostały częściowo w tym miejscu uzupełnione



zaprawą cementową, co miało na celu przeciwdziałanie penetracji wody opadowej,

minimalizację zagrożeń na skutek zamarzania wody w strukturze muru, oraz

przeciwdziałanie dalszym przemieszczeniom. Takie działanie, powoduje, że ewentualne

przywrócenie pierwotnego położenia korony lub zmniejszenie wychylenia poprzez

wykonanie podniesienia za pomocą urządzeń hydraulicznych staje się bardzo trudne, a

wręcz nie możliwe w realizacji, gdyż zarysowania, które powinny się zamknąć w chwili

podnoszenia, zostały wypełnione. Zatem proces podnoszenia może spowodować inne

uszkodzenia i zarysowania. Stąd na odcinku, gdzie te przemieszczenia są największe

i obecnie mur, bez zastrzałów, uległby prawdopodobnie awarii, zaleca się

przemurowanie muru i jego odtworzenie z wykorzystaniem istniejącej substancji

budowlanej na posadowieniu wykonanym z mikropali zwieńczonych oczepem

żelbetowym.. Takie działanie zapewni odpowiedni poziom bezpieczeństwa konstrukcji.

Rys.4. Odspojenie muru z częściowym wypełnieniem rys



Rys.5. Przechylenie muru i odrywanie filara ceglanego

We fragmencie południowym stwierdzono dużą różnicę poziomów gruntu po

obu stronach muru. Taki stan rzeczy powoduje, że ceglany mur pracuje jako ściana

oporowa obciążona naziomem oraz występującymi na nim drzewami. Powoduje to

znaczne jego odchylenie od pionu w kierunku parku, sięgające około 9-10°.

Dodatkowym czynnikiem powodującym uszkodzenia konstrukcji muru na tym odcinku

są drzewa, które znajdują się bardzo blisko samego muru, przez co system korzenny

tych drzew powoduje zmiany w podłożu, będące nawet przyczyną wychyleń muru na

skutek wypiętrzenia fragmentu ławy przez wrastające korzenie. Ponadto mur posiada

inne mniejsze spękania oraz ubytki substancji budowlanej. Liczne są miejsca, gdzie

występują braki i ubytki w postaci wypadających cegieł (zalegają one w otoczeniu

muru). W południowej części muru przy granicy z zabudową wielorodzinną

zlokalizowano ubytek w postaci wyrwy o wymiarach około 100x50cm.



Rys.6. Wychylenie muru ceglanego, drzewa ukorzenione w naziomie przy murze

Rys.7. Wyrwa w murze od strony południowej



Na murze zlokalizowano lokalnie niewielkie wysolenia, nie stwierdzono

istotnego zawilgocenia muru. Wybrane sekcje muru zostały otynkowane oraz są

porośnięte zielenią co utrudnia ocenę substancji murowej. Na pozostałych fragmentach

widoczne są liczne zarysowania i spękania oraz ślady prowadzenia drobnych prac

naprawczych i uzupełniających substancji murowej w różnych okresach jego

funkcjonowania.

Na długości całego muru należy wykonać prace naprawcze i zabezpieczające w

postaci oczyszczenia substancji murowej oraz iniekcyjnego wypełnienia rys oraz

skotwienia spękań. W celu zapewnienia odpowiedniego zabezpieczenia konstrukcji

muru przed wpływem warunków atmosferycznych, należy wykonać odpowiednią

izolację korony muru. Szczelne pokrycie korony zagwarantuje odpowiednią ochronę

przez negatywnymi skutkami opadów atmosferycznych. Sekcje muru o znacznym

wychyleniu od pionu, posiadających liczne ubytki, wyrwy lub brak spoinowania należy

odtworzyć poprzez przemurowanie substancji budowalnej z wykorzystaniem

istniejącego materiału budowlanego wbudowanego w strukturę muru.



Ogrodzenie betonowe od strony północnej

Północna część parku, od strony ulicy Na Wrzosach oraz częściowo od strony

ulicy Górników wydzielona jest ogrodzeniem betonowym. Jego dokładną lokalizację i

zakres przedstawiono na dokumentacji rysunkowej. Ogrodzenie to składa się z filarów z

betonu zbrojonego oraz ściany wypełniające z prefabrykowanego betonu niezbrojonego.

Ogrodzenie pełni funkcję samonośną. Całość posadowiona jest na ciągłej ławie

fundamentowej z odsadzką około 8cm oraz lokalnymi poszerzeniami

w obrębie części filarów. Geometria filarów nośnych muru różni się w zależności od

miejsca pomiaru. Stwierdzono występowanie filarów o wymiarach 14x20cm, 18x16cm,

24x19cm. Rozstaw filarów wynosi około 370cm. Grubość betonowej ściany

wypełniającej wynosi 10cm.

Rys.8. Spękanie muru na całej wysokości ogrodzenia



Rys.9. Wyrwa w betonowym ogrodzeniu

Stan techniczny betonowego ogrodzenia parku ocenia się jako zły. Beton

w znacznym stopniu uległ korozji, w tym w szczególności filary żelbetowe, w narożach

których notuje się liczne ubytki substancji budowlanej, odsłonięcie i korozję prętów

zbrojeniowych. W północno – zachodniej części zlokalizowano wyrwę w ścianie o

wymiarach około 30x50cm. W ogrodzeniu stwierdzono także liczne spękania oraz

zarysowania. Większa część spękań występuje na całej wysokości muru. Największe z

nich, w betonowej ścianie, występuje w północno – wschodniej części parku. Jego

rozwartość wynosi około 12cm oraz towarzyszy mu wychylenie muru od pionu około

5°. Stan tej sekcji ogrodzeniowej ocenia się jako przedawaryjny. Z uwagi na fakt, że

stan ogrodzenia betonowego jest zły, a lokalnie przedawaryjny, zaleca się jego wymianę

na nowe.



Rys.10. Ubytki otuliny betonowej i ekspozycja zbrojenia na warunki atmosferyczne

Rys.11. Największe spękanie betonowego ogrodzenia w części północno - wschodniej



Ogrodzenie z siatki stalowej

Zachodnia część parku na odcinku od pałacu do północnego narożnika

wydzielona jest ogrodzeniem stalowym. Dodatkowo ogrodzenie stalowe zlokalizowane

jest wewnątrz parku wokół boiska sportowego. Jego dokładną lokalizację oraz zakres

przedstawiono na dokumentacji rysunkowej.

Słupki stalowe ogrodzenia wykonano z rur o średnicy ϕ60mm i posadowiono

na stopach fundamentowych. Wymiary elementów posadowienia nieco różnią w

zależności od miejsca. Stopy mają kształt kwadratu lub prostokąta, dla którego długość

boku waha się w granicach 20 – 30cm. Lokalnie stopy fundamentowe połączone są ze

sobą betonową podwaliną. Słupki rozstawiono co około 310cm lub 385cm (w

zależności od lokalizacji), a ich wysokość jest zmienna waha się w granicach 155-

195cm. Pomiędzy słupkami zamontowano siatkę stalową.

Rys.12. Widok ogrodzenia stalowego w zachodniej części parku



Rys.13. Widok ogrodzenia stalowego wokół boiska sportowego

Ogólny stan techniczny ogrodzenia stalowego ocenia się jako dostateczny, a

lokalnie jako zły. Część jego elementów pozostaje w stanie dobrym, część uległa

korozji w stopniu średnim, bądź zaawansowanym. Lokalnie stopień skorodowania

stalowych słupów objawia się ubytkiem przekroju u podstawy i w konsekwencji

stanowi zagrożenie stateczności elementu. Ponadto w zachodniej części parku

stwierdzono wychylenie ogrodzenia od pionu (zarówno siatki jak i słupków)

spowodowane nasypem ziemnym od strony sąsiedniej działki.

Sekcje ogrodzenia stalowego podlegające skorodowaniu zaleca się wymienić

na nowe. Nowe słupki stalowe należy posadowić na fundamencie betonowym o

przekroju kołowym min. ϕ25cm zagłębionym na głębokość przemarzania gruntu.

Fundament należy wykonać poprzez wiercenie celem uniknięcia rozluźnienia gruntu

rodzimego w obrębie posadowienia. W razie potrzeby, dopuszcza się wymianę całego

ogrodzenia stalowego.



Rys.14. Zaawansowana korozja słupka stalowego u podstawy

Rys.15. Odchylenie ogrodzenia od pionu



5.2. Kładki nad rzeką Drwinką

W obrębie Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich, na terenie stanowiącym

zakres niniejszego opracowania, znajdują trzy kładki piesze nad rzeką Drwinką

o konstrukcji stalowej. Podczas wizji lokalnej oceniono stan techniczny kładek, stopień

skorodowania elementów stalowych oraz płytę pomostową. Numerację i lokalizację

kładek przedstawiono na dokumentacji rysunkowej.

Kładka nr 1

Konstrukcję nośną kładki dla pieszych nr 1, zlokalizowanej najbliżej

ul. Wielickiej, stanowią 2 wolnopodparte dźwigary z kształtowników walcowanych

I300 w rozstawie osiowym około 1,0m. Główne belki nośne stężone między sobą

poprzecznicami wykonanymi z kształtowników walcowanych CE120 przyspawanymi

do środnika dźwigara w rozstawie osiowym co 1,5m. Dwuteowniki I300 oparte są na

przyczółkach betonowych, a ich rozpiętość w świetle wynosi 10,95m.

Rys.16. Kładka nr 1 – widok ogólny

Konstrukcję drewnianego pomostu kładki stanowią legary o wymiarze

przekroju poprzecznego 8x8cm ułożone na górnych półkach głównych dźwigarów

kładki w rozstawie co około 55cm. Pomost wykonany jest w postaci podwójnego



układu desek drewnianych mocowanych do legarów poprzez podłużnice, a jego

szerokość wynosi 168cm.

Balustrady wykonane są jako stalowe z rur okrągłych i płaskowników. Słupki

balustrad spawane są do stalowych profili C160 mocowanych „na płask” do górnych

półek dźwigarów (pomiędzy legarami drewnianymi) w rozstawie co około 1,80 m.

Rys.17. Dźwigary nośne kładki nr 1

Stan techniczny elementów nośnych kładki ocenia się jako dostateczny.

Elementy stalowe uległy korozji powierzchniowej, w stopniu nie powodującym

zagrożenia dla nośności elementów, ani nie powodującym istotnej redukcji przekroju

poprzecznego kształtownika. Zaleca się oczyszczenie powierzchni wszystkich

elementów stalowych kładki, a następnie wykonanie zabezpieczenia antykorozyjnego

zgodnie z zaleceniami naprawczymi.



Rys.18. Detal oparcia balustrady i pomostu na belkach nośnych



Kładka nr 2

Konstrukcję nośną kładki dla pieszych nr 2 stanowią dwa wolnopodparte

dźwigary z kształtowników walcowanych I340 w rozstawie osiowym około 0,96m.

Główne belki nośne stężone między sobą poprzecznicami wykonanymi z

kształtowników walcowanych I200 przyspawanymi do środnika dźwigara w rozstawie

osiowym co 3,0m. Dwuteowniki I340 oparte są na przyczółkach betonowych, a ich

rozpiętość w świetle wynosi 15,95m.


Konstrukcję pomostu kładki stanowią belki stalowe wykonane

z kształtowników walcowanych I160. Dwuteowniki te przyspawane są do górnych

półek głównych dźwigarów kładki w rozstawie co około 1,0m i oprócz funkcji nośnej

pomostu pełnią również funkcję stężającą dla dźwigarów kładki. Pomost wykonany jest

z krat typu Wema mocowanych do konstrukcji pomostu. Balustrady wykonane są jako

stalowe z rur okrągłych. Słupki balustrad spawane są do stalowych podłużnic z profili

C120, które po długości kładki przyspawane są do poprzecznic I160.



Rys.20. Dźwigary nośne oraz płyta pomostowa kładki nr 2

Stan techniczny elementów nośnych kładki ocenia się jako zły. Elementy

stalowe uległy korozji powierzchniowej, na całości wszystkich elementów konstrukcji

złuszczona jest powłoka malarska. Stopień korozji elementów stalowych nie stanowi

zagrożenia dla nośności i bezpieczeństwa elementów. Zaleca się oczyszczenie

powierzchni wszystkich elementów stalowych kładki, a następnie wykonanie

zabezpieczenia antykorozyjnego zgodnie z zaleceniami naprawczymi.



Rys.21. Korozja powierzchniowa elementów stalowych kładki nr 2



Kładka nr 3

Kładka dla pieszych nr 3 zlokalizowana jest w północnej części obszaru

będącego przedmiotem opracowania, tuż za północno – wschodnim wejściem do parku.

Jej konstrukcję nośną stanowią 4 wolnopodparte dźwigary z niestandardowych

kształtowników dwuteowych o wysokości 180mm oraz szerokości dolnej półki 160mm.

Rozstaw belek nośnych kładki wynosi około 45cm. Dwuteowniki oparte są na

przyczółkach betonowych, a ich rozpiętość wynosi 5,64m.


Konstrukcję pomostu kładki stanowi żelbetowa płyta grubości 15cm, oparta na

górnych półkach belek stalowych. Płyta, oprócz funkcji płyty pomostu, pełni rolę

stężenia i zabezpieczenia przed zwichrzeniem dźwigarów kładki. Szerokość płyty

pomostowej wynosi 190cm, a jej przewieszenie względem skrajnego dźwigara

stalowego wynosi około 25cm od lica górnej półki.

Balustrada wykonana jest jako stalowa z ceowników i kątowników. Słupki

balustrad mocowane są bezpośrednio do żelbetowej płyty pomostu.



Rys.23. Cztery główne dźwigary nośne kładki nr 3

Stan techniczny elementów nośnych kładki ocenia się jako dostateczny.

Elementy stalowe uległy korozji powierzchniowej w stopniu nie powodującym

zagrożenia dla nośności elementów. Płyta żelbetowa jest skorodowana, na krawędziach

występują liczne ubytki betonu. W ramach prowadzenia bieżącej konserwacji obiektu

zaleca się oczyszczenie powierzchni wszystkich elementów stalowych kładki, a

następnie wykonanie zabezpieczenia antykorozyjnego zgodnie z zaleceniami

naprawczymi. Dla płyty żelbetowej pomostu zaleca się przeprowadzenie pełnej

reprofilacji powierzchni betonowej co pozwoli na zapewnienie ochrony antykorozyjnej

dla stali zbrojeniowej, utrzymanie parametrów wytrzymałościowych, a także przywróci

walory estetyczne.



Rys.24. Korozja belki nośnej w strefie przypodporowej



5.3. Elementy regulujące przepływ cieku

Zastawka szandorowa

Zastawka szandorowa jest niewielką budowlą o znaczeniu melioracyjnym,

służącą kontrolowaniu przepływu wody pomiędzy dwoma zbiornikami.

Zastawka, istniejąca na terenie Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich,

regulowała poziom wody pomiędzy nieistniejącym już stawem rybnym, a rzeką

Drwinką. Obecnie nie pełni ona żadnej funkcji użytkowej. Konstrukcja zastawka jest

murowana, z cegły, torkretowana betonem niezbrojonym, obecnie powierzchniowo

skarbonatyzowanym. Konstrukcja sprawia wrażenie żelbetowej, jednak ubytki

substancji budowlanej wskazują na ceramikę czerwoną jako główny budulec zastawki.

Rys.25. Zastawka szandorowa – widok ogólny, spękania w grubości muru



W przeszłości, zastawka prawdopodobnie posiadała w przyczółkach drewnianą

płytę odcinającą, która poprzez stopniowe podnoszenie, powodowała płynne

zwiększanie się przepływu.

Ogólny stan techniczny zastawki szandorowej ocenia się jako zły. Występują

liczne spękania na grubości całej konstrukcji. Na całym elemencie występują ubytki

wierzchniej warstwy betonowej, która na przestrzeni lat uległa skorodowaniu. W jednej

ze ścian zastawki pęknięcia w całej strukturze murowanego elementu doprowadziły do

ubytku w postaci wyrwy. Zaleca się przeprowadzenie reprofilacji lub przemurowania

konstrukcji w miejscach, w których jest reprofilacja jest niemożliwa do zrealizowania,

z wykorzystaniem istniejącej substancji murowej w maksymalnie możliwym zakresie.

Rys.26. Ubytki wierzchniej warstwy betonu zastawki szandorowej



Rys.27. Wyrwa w ścianie zastawki, widoczne elementy ceglane



Przepusty i zabezpieczenia skarp

W południowo – zachodniej części parku, zlokalizowany jest betonowy

przepust dla rzeki Drwinki prowadzący ciek pod ul. Wielicką. Rolą przepustu jest

przeprowadzenie cieków, urządzeń technicznych, bądź też szlaków wędrówek zwierząt

przez nasyp drogowy. Wokół przepustu skarpy i brzegi rzeki wzmocnione są

ażurowymi prefabrykowanymi płytami betonowymi, płytami chodnikowymi. Na

fragmencie brzeg rzeki zabezpieczony jest gabionem. Jest to element w kształcie

prostopadłościennego kosza wykonanego z siatki stalowej i wypełnionego kamieniami.

Rys.28. Przepust betonowy



Rys.29. Gabiony na zachodnim brzegu rzeki Drwinki

Wzmocnione koryto rzeki pojawia się w parku także w obrębie kładki nr 3, w

północno – zachodnim skrzydle parku. Skarpy brzegów rzeki wzmocniono tam w

postaci betonowej płyty dociskowej.

Stan techniczny przepustu oraz zabezpieczeń brzegów koryta rzecznego uważa

się za dobry. Widoczne lokalne ubytki betonu na powierzchni przepustu nie zagrażają w

żaden sposób konstrukcji, mają jedynie negatywne znaczenie estetyczne. Zaleca się

oczyszczenie ścian przepustu betonowego od strony Parku im. Anny i Erazma

Jerzmanowskich, z uwzględnieniem oczyszczenia graffiti oraz reprofilację powierzchni

betonowych w miejscu występowania największych ubytków substancji budowlanej.



Rys.30. Zabezpieczenie brzegów koryta rzeki z betonowych płyt



5.4. Elementy małej architektury

Na terenie parku zlokalizowane są liczne drobne elementy małej architektury

takie jak ławki, kosze na śmieci, huśtawki, zjeżdżalnie, stół tenisa stołowego itp. Stan

ich posadowienia ocenia się jako dobry. Z konstrukcyjnego punktu widzenia obiekty te

nie wymagają prac remontowych.

Rys.31. Plac zabaw – elementy drobnej architektury

Istniejąca fontanna zlokalizowana na osi głównej Pałacu w Parku

Jerzmanowskich składa się z basenu z przelewem i profilowanego obramienia

kamiennego bez oprawy rzeźbiarskiej. Do środka misy była doprowadzana pod

ciśnieniem woda, która tryskała z jednej lub kilku dysz. Opadająca woda gromadzona

była w basenie. Ilość wody w basenie regulowana była za pomocą przelewów.

Obecnie fontanna jest nieczynna, jej stan zachowania jest zły. Kamień, z

którego wykonano elementy fontanny, pomimo ogólnej trwałości, na przestrzeni lat

ulega korozji. Proces ten jest ciągły i polega głównie na naturalnej wewnętrznej

przemianie struktury kamienia z rozkładem pod wpływem czynników chemicznych,

fizycznych i biologicznych.



Zaleca się wykonanie nowej niecki fontanny zrealizowanej w postaci płyty

żelbetowej z betonu wodoszczelnego. Renowację istniejącej fontanny należy

przeprowadzić zgodnie z Programem Prac Konserwatorskich w zakresie remontu misy

istniejącej fontanny.

Rys.32. Nieużytkowana fontanna w osi Pałacu

Schody terenowe zlokalizowane na osi Pałac – fontanna wykonane są z bloków

kamiennych. Schody uległy ogólnemu zdegradowaniu, a ich stan ocenia się jako

dostateczny. Występują braki w fugach pomiędzy blokami oraz drobne ubytki

materiałowe na ich powierzchni. Schody uległy także korozji biologicznej i w dużym

zakresie porośnięte są roślinnością.

Schody należy oczyścić i ponownie ułożyć na nowej podbudowie, fugi

pomiędzy elementami kamiennymi uzupełnić i zaimpregnować. Elementy najniższego

stopnia zostaną wyrównać do poziomu terenu lub chodnika w przypadku jego budowy

w tym rejonie.



Rys.33. Schody terenowe na osi Pałac – fontanna



6. Ocena możliwości realizacji zamierzenia inwestycyjnego

Na podstawie dokonanej analizy stanu technicznego obiektów pełniących

funkcje konstrukcyjne lub posiadających elementy konstrukcyjne, znajdujących się na

terenie objętym zakresem opracowania, nie stwierdza się występowania przeszkód dla

możliwości realizacji zamierzenia inwestycyjnego rewitalizacji Parku im. Anny i

Erazma Jerzmanowskich w Krakowie polegającego m.in. na:

- rozbiórce nawierzchni ścieżek oraz części ogrodzeń,

- przebudowie trzech kładek na rzece Drwince,

- remoncie istniejącej fontanny, zastawki szandorowej, schodów terenowych,

- budowie nowych ścieżek pieszych i pieszo-rowerowych,

- budowie wnętrza fontanny dla przenoszonej fontanny

o bortnicy kwadratowej oraz budynku toalety,

- wykonaniu oświetlenia oraz nowych nasadzeń drzew itp.



7. Wnioski i podsumowanie

Przeprowadzony przegląd, rozpoznanie konstrukcyjne i ocena stanu

technicznego obiektów zlokalizowanych w Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich,

dają podstawę do sformułowania następujących wniosków:

1. Ogólny stan techniczny zabytkowego muru ceglano – kamiennego ocenia się

jako zły. Lokalne, maksymalne wychylenie muru od pionu wynosi około 13°,

co w połączeniu z odspojeniami stanowi zagrożenie dla stateczności obiektu.

2. Sekcje muru ceglanego o znacznym wychyleniu od pionu, posiadających liczne

ubytki, wyrwy lub brak spoinowania należy odtworzyć poprzez

przemurowanie substancji budowalnej z wykorzystaniem istniejącego

materiału budowlanego wbudowanego w strukturę muru na posadowieniu

wykonanym z mikropali zwieńczonych oczepem żelbetowym.

3. Na długości całego muru należy wykonać prace naprawcze i zabezpieczające w

postaci oczyszczenia substancji murowej oraz iniekcyjnego wypełnienia rys

oraz skotwienia spękań. Dodatkowo należy wykonać szczelną izolację korony

muru.

4. Stan techniczny betonowego ogrodzenia ocenia się jako zły. W ogrodzeniu

stwierdzono także liczne spękania oraz zarysowania, a także korozję stali

zbrojeniowej i betonu. Lokalnie, z uwagi na duże wychylenia od pionu i

spękania stan ogrodzenia ocenia się jako przedawaryjny. Zaleca się wymianę

ogrodzenia na nowe.

5. Ogólny stan techniczny ogrodzenia stalowego ocenia się jako dostateczny, a

lokalnie jako zły. Stopień skorodowania wybranych stalowych słupów oraz

odchylenia ogrodzenia od pionu stanowią zagrożenie lokalnej utraty

stateczności ogrodzenia. Sekcje ogrodzenia stalowego podlegające znacznej

degradacji zaleca się wymienić na nowe. W razie potrzeby, dopuszcza się

wymianę całego ogrodzenia stalowego.

6. Stan techniczny elementów nośnych kładek nad rzeką Drwinką ocenia się jako

dostateczny. Elementy stalowe uległy korozji powierzchniowej, w stopniu nie

powodującym zagrożenia dla nośności elementów, ani nie powodującym



istotnej redukcji przekroju poprzecznego kształtownika. Zaleca się

oczyszczenie powierzchni wszystkich elementów stalowych kładki, a następnie

wykonanie zabezpieczenia antykorozyjnego. W przypadku kładki

nr 3 zaleca się wymianę żelbetowej płyty pomostu na pomost lekki, np.

drewniany lub z kraty typu Wema. Należy wówczas przewidzieć dodatkowe

stężenie dźwigarów w postaci poprzecznic stalowych.

7. Ogólny stan techniczny zastawki szandorowej ocenia się jako zły. Występują

liczne spękania na grubości całej konstrukcji oraz ubytki materiałowe. Zaleca

się przeprowadzenie konserwatorskiego procesu reprofilacji lub

przemurowania konstrukcji w miejscach, w których jest reprofilacja jest

niemożliwa do zrealizowania, z wykorzystaniem istniejącej substancji murowej

w maksymalnie możliwym zakresie.

8. Stan techniczny przepustu oraz zabezpieczeń brzegów koryta rzecznego uważa

się za dobry. Zaleca się oczyszczenie ścian przepustu betonowego oraz

reprofilację powierzchni betonowych w miejscu występowania największych

ubytków substancji budowlanej.

9. Stan elementów małej architektury oraz ich posadowienia ocenia się jako

dobry. Z konstrukcyjnego punktu widzenia obiekty te nie wymagają prac

remontowych.

10. Stan zachowania nieużytkowanej fontanny w osi Pałacu jest zły. Zaleca się

wykonanie nowej niecki fontanny zrealizowanej w postaci płyty żelbetowej z

betonu wodoszczelnego. Renowację istniejącej fontanny należy przeprowadzić

zgodnie z Programem Prac Konserwatorskich w zakresie remontu misy

istniejącej fontanny.

11. Stan techniczny schodów terenowych zlokalizowanych na osi Pałac –

fontanna ocenia się jako dostateczny. Schody należy oczyścić i ponownie

ułożyć na nowej podbudowie, fugi pomiędzy elementami kamiennymi

uzupełnić i zaimpregnować.

12. Nie stwierdza się występowania przeszkód dla możliwości realizacji

zamierzenia inwestycyjnego rewitalizacji Parku im. Anny i Erazma

Jerzmanowskich w Krakowie



8. Zalecenia naprawcze

Wnioski związane z oceną stanu technicznego analizowanych obiektów

zlokalizowanych w Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich w Krakowie pozwalają

na sformułowanie ogólnych zaleceń naprawczych dotyczących zamierzenia

inwestycyjnego polegającego na rewitalizacji przedmiotowego parku. Przed

prowadzeniem prac budowlanych winien zostać opracowany projekt budowlany

określający zakres prac remontowo – budowlanych oraz uwzględniający wszystkie

niezbędne wytyczne związanie z funkcjonowaniem poszczególnych elementów.

Na etapie prowadzenia prac naprawczych, konserwacyjnych

i zabezpieczających w przedmiotowym parku zaleca się:

1. Monitorowanie istniejących zarysowań, odspojeń oraz pionowych

i poziomych przemieszczeń murów, ogrodzeń oraz zastawki szandorowej

w trakcie prowadzenia prac remontowo – budowlanych;

2. Przeprowadzenie prac konserwatorskich w warstwie licowej muru,

polegających na usunięciu luźnych i zniszczonych cegieł oraz ciosów

wapienia, przemurowaniu i uzupełnieniu ubytków struktury muru

i przykotwieniu uzupełnionych fragmentów przy użyciu kotew ze stali

nierdzewnej. Po wymianie lub ewentualnej naprawie uszkodzonych

elementów murowych, można przystąpić do uzupełniania spoin.

3. Wypełnienie wszelkich rys i rozspojeń muru ceglanego przy pomocy iniekcji

ciśnieniowej oraz przez przewiązanie przy pomocy kotwienia. Rysy

o rozwartości powyżej 2,0 mm, po oczyszczeniu, należy wypełnić przy

pomocy modyfikowanego zaczynu cementowego, a rysy i rozspojenia

mniejsze należy iniektować mikrocementem. Iniekcję rys i rozspojeń należy

wykonać po zakończeniu prac związanych z wykonaniem nowego

posadowienia i przemurowaniem wybranych sekcji muru.

4. W przypadku rozspojeń wynikających z braku przewiązania ścian należy

przewiązanie to przywrócić poprzez zastosowanie kotwienia w układzie

kozłowym ze spiralnych prętów nierdzewnych ϕ8 wklejanych w ściany przy

pomocy zaczynów mineralnych. Można również alternatywnie stosować



taśmy z włókna węglowego naklejane prostopadle do istniejących rys.

Długość taśm winna wynosić po około 1,0 m poza krawędź rysy.

5. Odtworzenie wybranych uszkodzonych sekcji muru oraz zastawki

szandorowej winno obejmować przemurowanie elementu polegające na

ponownym wykorzystaniu istniejącej substancji budowlanej. Posadowienie

odtwarzanego elementu należy wykonać w formie układu mikropali

zagłębionych w warstwach nośnych piasków. Mikropale należy zespolić

oczepem żelbetowym, na którym należy odtworzyć pierwotny kształt

elementu.

6. W celu zapewnienia odpowiedniego zabezpieczenia konstrukcji muru przed

wpływem warunków atmosferycznych, należy wykonać odpowiednią izolację

korony muru, np. w postaci aplikacji zaprawy hydrofobizującej,

zapewniającej powierzchniowe uszczelnienie przed przenikaniem wilgoci .

Szczelne pokrycie korony zagwarantuje odpowiednią ochronę przez

negatywnymi skutkami opadów atmosferycznych. Należy się również liczyć

z koniecznością usunięcia roślinności porastającej koronę muru. Taki zabieg

umożliwi pełny dostęp do zabezpieczanych stref muru. Tylko kompleksowe

wykonanie prac izolacyjnych przyniesie zamierzony rezultat prac który

zagwarantuje szczelność, trwałość oraz ciągłość warstwy izolacyjnej której

wykonanie należy traktować jako priorytetowe.

7. Elementy nośne nowych ogrodzeń w postaci słupków stalowych należy

posadowić na fundamencie betonowym o przekroju kołowym min. ϕ25cm

zagłębionym na głębokość przemarzania gruntu. Fundament należy wykonać

poprzez wiercenie celem uniknięcia rozluźnienia gruntu rodzimego w obrębie

posadowienia.

8. Dla wszystkich istniejących konstrukcji betonowych przewidzianych do

pozostawienia w miejscach występowania korozji powierzchniowej (zbyt

mała otulina, odsłonięcie zbrojenia, ubytki wierzchniej warstwy betonu)

należy wykonać reprofilację powierzchni betonowych w celu zabezpieczenia

i spowolnienia postępu korozji oraz odtworzenia pierwotnego stanu i kształtu

elementów.

9. W celu wykonania reprofilacji powierzchni betonowej należy w pierwszej

kolejności oczyścić powierzchnię betonową. Celem oczyszczania jest



usunięcie pyłu, luźnych fragmentów i zanieczyszczeń tak, aby poprawić

połączenie oczyszczonej powierzchni podłoża zaprawy naprawczej.

Właściwe oczyszczenie uzyskuje się np. metodą mechaniczną (młotkowanie,

ścieranie, frezowanie, śrutowanie, szlifowanie) lub strumieniem wody pod

wysokim ciśnieniem.

10. Kolejnym etapem procesu reprofilacji jest uszorstnienie powierzchni

betonowej. Stosuje się je w celu usunięcia betonu do głębokości 15 mm.

Powoduje ono ukształtowanie się tekstury powierzchni dobrze łączącej się z

nową warstwą betonu lub zaprawy – wylewaną, nakładaną lub natryskiwaną

na oryginalny beton. W dalszej kolejności konieczne jest nawilżenie podłoża

do stanu matowo-wilgotnego. Pierwsze nasycenie należy przeprowadzić kilka

– kilkanaście godzin przed rozpoczęciem robót przez spryskiwanie

powierzchni wodą, aż do uzyskania stanu matowo-wilgotnego. W razie

potrzeby krótko przed rozpoczęciem robót należy zabieg powtórzyć,

usuwając nadmiar wody np. sprężonym powietrzem. Proces wysycania

podłoża umożliwia uzyskanie odpowiedniej przyczepności warstwy

naprawczej do podłoża.

11. Po właściwym przygotowaniu powierzchni betonu zgodnie z powyższymi

zaleceniami należy następnie oczyścić oraz zabezpieczyć antykorozyjnie

odsłonięte zbrojenie i wykonać warstwę szczepną pomiędzy istniejącym

podłożem betonowym, a zaprawą naprawczą. Następnie zastosować warstwę

naprawczą odpowiednią dla głębokości ubytku skorodowanych powierzchni

betonowych poddanych procesowi reprofilacji.

12. Oczyszczenie stalowych dźwigarów nośnych kładek nad rzeką Drwinką z

warstwy korozyjnej, a następnie zabezpieczenie antykorozyjnie poprzez

malowanie w postaci dwóch warstw: warstwy gruntującej epoksydowej i

warstwy wierzchniego krycia z farby poliuretanowej.

13. Przed przystąpieniem do prac malarskich, elementy przeznaczone do

zabezpieczeń antykorozyjnych należy oczyścić z zanieczyszczeń rdzy,

zgorzeliny walcowniczej, olejów, smarów i chemikaliów, pozostałości

detergentów itp. Proces odtłuszczania powinien być przeprowadzony przed

procesem oczyszczania powierzchni z innych zanieczyszczeń i przed obróbką

strumieniowo – ścierną. Powierzchnia do malowania powinna być sucha,



pozbawiona tłuszczu i kurzu. Należy pamiętać o wyprawieniu krawędzi oraz

trudnodostępnych miejsc pędzlem.

14. Zabezpieczenie antykorozyjne powierzchni stalowych eksploatowanych

w warunkach atmosferycznych należy wykonać dwuwarstwowym zestawem

epoksydowo – poliuretanowym. W pierwszej kolejności oczyszczoną

i przygotowaną powierzchnię elementu należy zagruntować podkładem

epoksydowym. Następnie należy wykonać malowanie nawierzchniowe

dwuskładnikową farbą poliuretanową. Sumaryczna grubość dwuwarstwowej

powłoki antykorozyjnej, mierzonej na sucho, powinna wynosić około 160µm.

Szczegóły oraz wytyczne wykonawcze zabezpieczenia antykorozyjnego

należy przyjąć zgodnie z wybranym systemem naprawczym.

9. Opracowanie rysunkowe

KE-01 – Lokalizacja wybranych obiektów w Parku im. Anny i Erazma Jerzmanowskich

Documents

EKSPERTYZA STANU TECHNICZNEGO OBIKETÓW …zzm.krakow.pl/images/pliki/przetargi/2018_106/2017.09.08_park... · PN-EN-1996-1-1: 2010 Eurokod 6: Projektowanie konstrukcji murowych;