Όπως κάθε χρόνο ο χορός μας είναι η μεγαλύτερη εκδήλωσή μας. Μήνες νωρίτερα εκκινούν οι προετοιμασίες, γιατί έχει αποδειχθεί πως η επιτυχία του στηρίζεται στους συμπατριώτες και τους φί-λους τους, που τώρα πια έχουν γίνει και δικοί μας φίλοι. Είναι μια πράξη συμμετοχής τους σ’ αυτήν την καθιερωμένη πλέον εκδήλωση και με το δικό τους παρών και με τη δικιά τους αγάπη. Και με τα δυο αυτά καταξιώνεται η επιτυχία του σε κάθε νέο χρόνο. Αυτό ευελπιστούμε, αυτό ονειρευόμαστε και φέτος στο κέντρο «ΛΑΜΨΗ» το Σάββατο το βράδυ της 9ης Φεβρ. 2007 στη λεωφόρο Πάρνηθας .

Γι’ αυτό και το πολυπληθές Διοικητικό μας Συμβούλιο επέλεξε ό,τι το καλύτερο και ως προς ανθρώπους κι ως προς πρόγραμμα. Πρώτοι το δίδυμο Παναγούλιας –Κωτσάκης, πλαισιωμένο απ’ αρκετούς καλούς καλ-λιτέχνες, όπως Σιδέρη Σοφία, Μαυρομμάτη Μαρία, Μπουρνέλης Νικ, Μάνου Λία. Χαλκιά Γιώτα, Μίτζιας Τάκ κ.ά. Επιπρόσθετα, το περιβάλλον άριστο, το πάρκιν χωρίς πρόβλημα, το μενού το καλύτερο.

Έτσι, για κρατήσεις θέσεων στα τηλ. 210-3837005, 210-80272726, 210 2823377. Η σειρά προτεραιότη-τας θα τηρηθεί όπως και στα προηγούμενα χρόνια. Όλοι μας εμπιστευόμαστε τη δική σας συμμετοχή με τις επιλεγμένες συντροφιές σας, σ’ ένα απ’ τα πιο πάνω τηλέφωνα. Γίνετε όλοι ένθερμοι υποστηρικτές αυτής

της απόφασής μας. Η εγρήγορση, το ενδιαφέρον και η προσοχή όλων μας θα θέσουν πιο ψηλά τον πήχη της επιτυχίας.

Κων/νος Τζ. Σμυρνής- Α΄ αντιπρόεδρος ΔΣ.* Φωτογραφίες καλλιτεχνών στη σελίδα ?

Η ιστορία μας(του κ. Γ. Αγγελόπουλου, δασκάλου και

συνιδρυτή του συλλόγου)

Εισαγωγικά και περιληπτικά να πάμε στην ιστορία μας. Τους Ρωμαίους τους είχαμε εδώ 300 χρόνια. Τους Σλάβους 100, τους

Φράγκους 200 και τους Ενετούς παράλληλα, τους Τούρκους 400. Όλη η Ελλάδα κάστρα. Και στη Λινίσταινα το κάστρο της Ωριάς- με μεγάλες πιθανότητες να’ναι το θρυλικό κά-στρο Αράκλοβο- αλλά και ο φράγκικος πύργος στα Μιχελαίικα. Τουλάχιστον οι Ρωμαίοι το παραδέχτηκαν. «Σας κατακτήσαμε στρα-τιωτικά, μας κατακτήσατε πνευματικά». «μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις», γράφει, ο Διονύσιος Σολωμός, σ’ ένα στίχο του ποιήματός του «Ύμνος εις την Ελευθερίαν»,

απ’ το οποίον, ως γνωστόν κι ο «Εθνικός μας Ύμνος».

Η δημοκρατία, το θέα-τρο, τα δικαστήρια, ο αθλη-τισμός…. εδώ γεννήθηκαν. Δίνουμε και τώρα ακόμη σ’ όλο τον κόσμο την ολυμπι-ακή φλόγα και το μαρα-θώνιο δρόμο. Οι άλλοι τα πήραν όλα και προχώρη-

σαν. Εμείς μείναμε ουραγοί. Το πιο χειρότερο και μακρύτερο σκοτάδι ήταν το τούρκικο. Πρέ-πει να παραδεχτούμε ότι σε όλα αυτά φταίμε κι εμείς. Η εκκλησία είχε κάποια συνεργασία, αλλά την Αγια-Σοφιά τη σεβαστήκανε. Όμως στους σκλάβους ούτε εκκλησία, ούτε σχολείο, ούτε σπίτι να μείνουν δεν τους άφηναν να φτιάσουν.

Επί τέλους, τέλος! Τους διώξαμε τους Τούρ-κους. Η Ελλάδα έβαλε εμπρός. Και η Λινίσται-να το ίδιο και αμέσως. Δεν τους είπε κανένας τίποτα. Δεν τους βοήθησε κανένας. Ξεκίνησε μόνη για τη ζωή και την πρόοδο. Μόνοι τους και με τις δικές τους δυνάμεις. Οι αγράμματοι πρόγονοί μας δεν είχαν τα μέσα, δεν σκέφθη-καν, δεν άφησαν σημάδια, ποιοι, πώς και πότε τα έφτιασαν τα έργα που εμείς κληρονομήσα-με. Μας εξυπηρέτησαν, μας εξυπηρετούν και θα εξυπηρετούν τις επόμενες γενιές. Η δική μας γενιά, κυρίως εκείνα που σώθηκαν, τα έφε-ρε όλα στην επιφάνεια, από στόμα σε στόμα, με

Την Κυριακή, 11 Νοεμβρί-ου 2007, πραγματοποι-ήθηκε η ετήσια Γενική Συνέλευση των μελών

του Συλλόγου μας, στην επί της οδού Αθηνάς 30 αίθουσα της Ομοσπονδίας Ολυμπιακών Συλ-λόγων, όπου έγινε απολογισμός πεπραγμένων κι ελήφθησαν αποφάσεις για το Νέο Έτος. Στις εκλογές που ακολούθησαν εξε-λέγησαν 21 μέλη για το διοικη-τικό συμβούλιο και τη συγκρό-τηση των διαφόρων επιτροπών. Όλοι, στην πορεία τους, ισάξιοι, ισότιμοι, ισογνώμονες, όπως το θέλησε, όπως τ’ αποφάσισε, όπως το καθόρισε η Γενική μας Συνέλευση, με τα 100 και πλέον παρόντα άτομά της. Οι νεοεκλε-γέντες μετά 2ήμερον συνήλθαν σε σώμα για την εφαρμογή του

καταστατικού μας. Έτσι, καθορί-στηκαν:

Α: Μέλη για σχέσεις μ’ άλ-λους «επίσημους» φορείς.

Αγγελόπουλος Άγγ. Αντ (πρόεδρος) - Σμυρνής Τζ. Κων (Α΄αντιπρόεδρος) - Μιχελής Π. Δημ (Β΄αντιπρόεδρος) - Πανα-γούλιας Άγγ. Παναγ (γεν. γραμ-ματέας) - Σμυρνής Γ. Μάρκος (ταμίας) - Αγγελόπουλος Γ. Σταύρ (ειδικός γραμματέας Νεότητας) - Μιχελής Ν. Θωμάς (βοηθός ταμία) - Γιαννόπουλος Γ. Πέτρ (μέλος) - Γκουγκούσης Κ. Παν (Παλάτο) (μέλος) - Δημητρακο-πούλου-Κουτσογεώργη Γωγώ (μέλος)

- - Ομάδες εργασίας.

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΌργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας

ETOΣ 13o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 52 - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΙΟΣ 2008 - AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ. 4043 - T.K. 102 10 - (AΘHNA)

- Συνέχεια στη σελίδα 7

682

Αιόλου 100

κωδ. αρ. 4666

F First of all we send to you our best and cordial wishes for Christmas days and the coming New Year. Instead of that

many compatriots pleased me to inform you that they love you a lot. Their mind is, over there, to you. Meanwhile we expect for the Summer to meet you in Lynistaina, where all together as a huge company enjoy ourselves. So we offer a new kind of life to our village. In addition to that every Association council keeps as main goal: to organize night dances in Lynistaina under our traditional customs. Last year seven times we went official to the village {February for liturgy in cemetery about the souls of our persons there* Easter-Saint George* Saint Paraskevi (July 26th)* the threshing (Jul 29th) in “lampreiko threshing floor (the ceremony by Petros Giannopoulos* August 14 &15th* for our youth some days

continued on page 7

Dear Lynistians

Γενική Συνέλευση και εκλογές(του κ. Παναγ. Άγγ. Παναγούλια Γενικ. Γραμματέα του Συλλόγου)

B y S o c r a t i s S m y r n i s

Ευχές μας για τους συμπατριώτες και φίλους τους

Οι καλές γιορτές και η ευτυχία για το Νέο έτος είναι μια απ’ τις επιδιώ-ξεις του συλλόγου μας. Θέλουμε να έχετε υγεία, ατομική και οικογενεια-κή χαρά. Αυτό ευχόμαστε κάθε χρόνο. Αυτό επαναλαμβάνουμε και φέτος. Η όμορφη Λυνίσταινα είναι εκεί και μας περιμένει. Μας αγκαλιάζει όλους και προσεύχεται για εμάς. Ας προσέξουμε και μεις να νιώσουμε τις ευχές της.

Για το Διοικητικό ΣυμβούλιοΑντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος

Η Εθνική μου ... Επέτειος

(της κας Σούλη Πισιμίση- Αριστομ Γερόσταθου)

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σχεδόν πάντα, από τότε που έχω τις πρώτες μου θύμησες, η 28η Οκτωβρίου ήταν

για τους γονείς μου και μας τα παιδιά, οικο-γενειακή γιορτή. Ο πατέρας μου όταν εί-μαστε μικρά, μας έλεγε πως ήταν η γιορτή του. Όταν μεγαλώσαμε μας εξήγησε ότι στα είκοσι πέντε του χρόνια βρέθηκε μαζί με άλλα τρία αδέλφια του στην πρώτη γραμμή του πυρός, στον πόλεμο του `40. Τις περι-γραφές του τις ακούγαμε με μεγάλη προ-σοχή. Με τη λήξη του πολέμου γύρισε με τα πόδια από κει πάνω αρτιμελής. Θεωρώ-ντας λοιπόν αυτό μεγάλη τύχη αποφάσισε να την κάνει δική του προσωπική γιορτή. Έτσι κάθε χρόνο όλη η οικογένεια, που με τα χρόνια μεγάλωνε, βρισκόταν γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι.

Φέτος μετά από τόσα χρόνια εκείνος έφυγε, έφυγε για να συναντήσει μετά από τρία χρόνια τη λατρευτή του σύζυγο και μητέρα μας. Έτσι, μείναμε μόνοι τα παιδιά και τα εγγόνια του. Όμως, ο από μηχανής Θεός δούλεψε μόνος του και η πρόσκληση που έγινε, στο σύζυγό μου και μένα, από τον παπα-Τσουκαλά, ιερέα της Λυνίσται-νας, έγινε αμέσως αποδεχτή. Ο σύλλογος της Λυνίσταινας έκανε γιορτή την παραμο-νή της 28ης Οκτωβρίου για να τιμήσει την

- Συνέχεια στη σελίδα 7- Συνέχεια στη σελίδα 7

Κι ο φετινός χορός μας ισάξιος των προηγούμενων«Στο κέντρο «ΛΑΜΨΗ» λεωφόρο Πάρνηθας, την 9η Φεβρουαρίου 2007, βράδυ, ημέρα Σάββατο»

Η κυρία Γερόσταθου με το σύζυγό της Αριστομένη ο οποίος απευθύνει ένα χαιρετισμό.

Μπροστά Β. Ι. Μιχελής, Γιώτα Μιχελή, Κ. Αθ. Αγγελόπουλος, Φωτεινή Βαλασσοπούλου-Πανάγου, Φ. Γ. Παναγούλιας. Πίσω από δεξιά Νικόλαος και Μαίρη Κ. Σμυρνή κι ακολουθεί ο γιος τους Ηλίας

Είχαμε διαισθανθεί, όπως το γράψαμε και στο προηγούμενο φύλλο της Λ.Φ, πως η εκδήλω-ση για το Λευτέρη Γερόσταθο την 30η Νοεμβρίου 2007 θα’ χε άριστα αποτελέσματα. Άριστη η πρωτοβουλία και η όλη διοργά-νωση του Συνδέσμου Επιστη-μόνων Ηλείας, άριστη η ιστορική αίθουσα «Παρνασσός», άριστοι οι ομιλητές και παρου-σιαστές του ποιητικού του έργου, με κορυφαίο, ας επιτραπεί η έκφρα-ση, το συμπατριώτη κα-θηγητή πανεπιστημίου κ. Λεωνίδα Μπαρτζε-λιώτη, αλλά κι ένα ακροατήριο με τελειότητα σ’ όλους τους το-μείς. Ουσιαστικά αποτελούσε μια συμπατριώτικη γιορτή με κέντρο το έργο, του τιμώμενου Λευτέρη απ’ τα Πετράλωνα, στην ποίηση, στο διήγημα, στον πεζό λόγο. Κλίμα κι ατμόσφαιρα πα-

νηγυρικά και τα δυο. Για όποιον ανέβαινε στο βήμα, επιθυμού-σαμε να μην τελειώσει. Ο πήχης της προετοιμασίας είχε ανέβει ψηλά. Αλλά κι ο Βασίλης Πο-λυζωγόπουλος γενικός γραμ-ματέας του Συνδέσμου, μαζί με τον Μπάμπη Γιωργόπουλο, τον

πρόεδρό του, απέδειξαν, για μιαν ακόμα φορά πως ήταν οι άνετοι οικοδεσπότες που γνωρίζουν, τι θέλουν, τι έχουν και τι μπορούν να δώσουν. Το ίδιο και η ομιλία του Λευτέρη. Καταλυτική κι αφο-πλιστική. Λέξεις διαλεγμένες για έν’ ακροατήριο που’χε βγει έξω

κι απ’ την ευδαιμονική φαντα-σία του, ύφος ενδεδυμένο την υποτέλεια ικανοποίησης μ’ όσα είχ’ ακούσει απ’ τους ομιλητές κι ό,τι έβλεπε απ’ τους φίλους που τον είχαν τιμήσει με την παρου-σία τους. Παράλληλα, όμως, κι ένα χρώμα φωνής π’ αφόπλιζε, π’ αναγνώριζε, που υποσχόταν πως η ζωή θα’ναι απέραντη για να συνεχίσουν όλοι μαζί, με στίγμα εκκίνησης, αυτό πούχε δώσει ως

τελευταίος ομιλητής ο συμπατριώτης του Βασίλης Σαλακάς, «βετεράνος» δικηγό-ρος και διευθυντής της εφημερίδας τους «Τα Πετράλωνα». Ένα είναι βέβαιο. Ο

Λευτέρης μπορεί να δώσει πολλά. Έχει τη δύναμη, έχει το ανεκμετάλλευτο ακόμα υπόβαθρο, αλλ’ έχουμε κι όλοι εμείς οι φίλοι και συμπατριώτες την προσδιορισμένη επιθυμία ν’ απολαμβάνουμε τα πνευματικά του τρόπαια. Καλή επανεκκίνη-ση Λευτέρη… Λευτέρη Γερό-σταθε.

2 609 αρ. φύλλου 52Λυνιστιάνικη Φωνή

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ(από γενική συνέλευση-10 Δεκεμ 2007)

2304 Παναγούλιας Δ. Φώτ ................................502305 Τάγαρης Γεώρ (Ν. Φιγαλ-φίλ) ................152306 Στεφανίδης Γαβριήλ & Γιάννης(αγόρια Αθανασίας, στη μνήμη της γιαγιάς τους Βενέτας Ι. Αγγελοπούλου)................................502393 Σκουμπούρης Αντ Θωμάς .................. 1502394 Σκουμπούρη Διον Ευσταθ .....................502395Μιχελής Π. Ιωάν ..........................................502396 Μιχελή-Γιαννίτσα Αιμ (Ν. Φιγ)...............202397 Σκουμπούρη-Λυμπερά Παν/τα ..........302398 Μιχελή-Πορφύρη Γλυκερ ......................502399 Σμυρνή -Παντελαίων Ευσταθ ...............202400 Γιαννόπουλος Γ. Πέτρος ....................... 1002401Γιαννόπουλος Π. Γρηγόρ .........................202402 Αγγελόπουλος Άγγ. Αντών ....................502403Μιχελή σύζ Δ. Μαρούσα .........................152404 Μιχελής Π. Δημήτριος ............................ .152405 Παναγούλιας Γ. Φώτιος. ..........................502406 Σκουμπούρη Ι. Αιμιλία. ...........................202407 Σμυρνής Π. Κων/νος ................................202408 Γιαννόπουλος Π. Ιωάν ............................ .302409 Γιαννόπουλος Ι. Δημήτρ. ........................202410 Παναγούλιας Άγγ. Παναγ. .......................202411 Σμυρνής Ν. Μάριος ..................................502412 Δράκος Γ. Διονύσιος.................................502413 Μιχελής Χαρ. Πέτρος ...............................502414 Σμυρνής Τζ. Σωκράτ ................................502415 Σμυρνή-Βασιλούλη Βασιλ ......................502416 Παπαματθαίου Δ. Γεώρ ...........................502417 Μιχελής Ν. Θωμάς ....................................202418 Κορκοή σύζ. Νικ Δήμητρα .....................202419 Μιχελή Ανδ Παναγιώτα ...........................502420 Μιχελή Ανδ-Κατσιέρη..............................202421Σμυρνής Π. Αθανάσιος ............................502422 Σμυρνής Ν. Ηλίας ......................................202423Γκουγκούση-Κάρνου Γιαννούλα ...........502424 Δράκος Β. Γεώργιος ..................................502425 Μιχελή-Βασλάκου Γιώτα.........................202426 Δράκος Στ. Δημήτρ ..................................102427 Παναγούλιας Κ. Νικόλ .............................502428 Κορκολής Πέτρ Ιωάν ...............................502429 Στασιμιώτης Β. Κων/νος .........................202430 Στασιμιώτης Β. Αθαν. ...............................202431Αγγελοπούλου- Φουρν/λου Γιώτ .........502432 Μιχελής Ι. Βασίλ .........................................202433 Μιχελής Ι. Δημήτ .......................................202434 Αγγελόπουλος Δ(Α) Κων ........................20 2435 Σμυρνής Π. Γρηγόρ ..................................352436 Σμυρνής Τζ. Κων ........................................502437 Μιχελή-Σταυρ/κη Αν Γλυκερ ................202438 Δράκος Γ. Ανδρέας ...................................502439 Κορκολής Μιλτ. Ιωάν ...............................202440 Παναγούλια-Λαζάκη Φωτ ......................202441 Αγγελόπουλος Γ. Ηλίας ...........................50

2442 Λαμπρόπουλος Β. Δημ ............................502443 Αδαμοπούλου-Αρωνίτη Ευγενία (Σκληρού) ..............................................302444 Βαλας/λου-Πανάγου Φωτ (Μεγαλ-κόρη Γιαν. Αγγ/λου) ...........................20 2445 Σμυρνής Αντ. Γεώργ .................................502446 Γκουγκούσης Π(Καν) Κων .....................202447 Λώλος Άγγ. Παναγιώτ ..............................502448 Λαμπροπούλου Γ. Τούλα (Λυν) .............302449 Λαμπροπούλου –Γιαν/λου Σταμάτ. ....202450 Καλογερόπουλος Ν. Βασίλ ....................502451 τέκνα Δημήτρως συζ. Ι. Γιαννοπούλου Αθανασία- Δημήτρης-Αντώνης (στη μνήμη της) ................................................. 200 ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ για το έτος 2007(Αποδήμων Λυνιστιάνων Μεγαλόπολης) 2070 Παναγούλιας Άγγ. Κων/νος...................30 2071 Δράκου Λ. Νίκη ........................................202072 Δράκου Λ Κανέλλα-Πασομένου ..........202073 Αγγελοπούλου Άγγ. Μαρία ....................202074 Κορκολή Ηλ Κων/να-Μαρλάση ...........202075 Στασιμιώτης Ι. Γεώργ ...............................202076 Μιχελής Π. Ανδρ ........................................202077Αγγελόπουλος Άγγ. Νικ ............................302078Δράκος Γ. Λεωνίδας ..................................502079Κορκολής Πέτρ Κων/νος .........................202080 Γκουγκούσης Π(Καν) Κανέλλος ............202081 Δράκος Λ Κανέλλος .................................202082 Αγγελ/λου Αγγ Αιμιλ-Φουστούκου ....102083 Δράκος Λ. Δημήτρ ....................................102084 Αγγελόπουλος Αγγ. Γεώρ .......................302085 Αγγελόπουλος Αγγ. Ιωάν ........................502086 Αγγελόπουλος Άγγ. Κων/νος ................30(από εκπροσώπους ΔΣ Συλλόγου: Κων. Πέτ Κορκολή & Νικ. Άγγ. Αγγελόπουλος)

Όλες οι συνδρομές, κι ευχαριστούμε θερμά, έχουν καταχωρηθεί, όπως πάντα στ’ αριθ-

μημένα διπλότυπα. Τυχόν παραλείψεις ή παραβλέψεις, στο νέο ταμία κ. Μάρκο Γ. Σμυρνή, χωρίς δισταγμό ή καθυστέρηση. Εκείνος κάνει κιόλας την αρχή. Εκφράζει τις ευχές του προς όλους τους συμπατρι-ώτες για Καλές Γιορτές και Νέο Χρόνο, ενώ παράλληλα εκφράζει την υπόσχεσή του πως θα συνεχίσει να προσέχει τον οικονομικό τομέα του Συλλόγου μας. Επίσης δε, παρακα-λεί να του τηλεφωνεί αμέσως όποιος θα’χει την παραμικρή ερώτηση, εισήγηση ή απορία.

Ο ταμίαςΜάρκος Γ. ΣμυρνήςΕλικώνος 20 Κυψέλη

11364 τα 210-8679985

Ο παπάς μας, δεν ξεχνά το δικό του έργο για τους ανθρώπους της Λυνί-

σταινας, τους ντόπιους και τους απόδημους, τους ζωντανούς και τους πεθαμένους. Κάνει τις δεή-σεις κι όλες τις προσευχές του. Μι’ αρρώστια ν’ ακούσει, εκεί-νος θα μνημονεύσει όσα έχει θεσπίσει η εκκλησία, ένα θάνα-το να πληροφορηθεί θα κάνει το ίδιο. Μια συνήθεια που την κρατά δυναμικά για 30 σχεδόν χρόνια. Έτσι και φέτος έκανε το «αυτονόητο» γι’ αυτόν. Με τα γραπτά του και τις επικοινωνίες μας εξέφρασε την αγάπη και τις ευχαριστίες του για τους συμπα-τριώτες και φίλους τους. Ακόμα, στην ίδια επιστολή του εκφρά-ζει και τις δικές του ευχαριστίες, επειδή σε κάθε θρησκευτική εκδήλωση, αγίων Γεωργίου-Νικολάου κι όλες τις υπόλοιπες,

οι εκκλησίες μας γεμίζουν, αλλά και περισσεύουν και για τα προ-αύλια τους. Κι εμείς του ευχόμα-στε και μέσα απ’ την εφημερίδα μας, να’ναι πάντα καλά με την πρεσβυτέρα του κα Μαργαρί-τα, to στυλοβάτη των μικρών και μεγάλων ιερών ναών μας, καθώς και με την υπόλοιπη οι-κογένειά τους.

Ο παπα-Γιώργης στέλνει τις πατρικές ευχές του προς όλους τους συμπατριώτες

Η αγία Παρασκευή και η κατώβρυση με τους μόνιμους φίλους Ρης Μαζί και τα «πιστρόφια» της Μεγαλόπολης

Η ιστορία της αγίας Παρασκευής με τις κάποτε δόξες της ως μητροπολιτικός ναός της Λυνίσταινας είναι πλέον γνω-στά απ’ τα τόσα δημοσιεύματα στη Λ.Φ. Έτσι τώρα πια από-χτησε και τους μόνιμους φίλους της, μ’ ό,τι σημαίνει γι’ Αυτήν η λέξη φιλία. Κάθε καλοκαίρι ενδιαφέρονται για το πανηγύρι στη χάρη της, αλλά και τα πλατάνια το ευχαριστιούνται που αρκετοί τους δίνουν δυνάμεις χαράς με τα γλέντια τους. Σ’ αυτή τη φωτογραφία φαίνονται οι δυο, απ’ αυτούς τους αρ-κετούς. Ο Φώτης Γεωργ και Μηλιάς Παναγούλια δεξιά κι ο Γιάννης του Τάση και της Ευανθίας Περαμερίτη. Εδώ κι αρ-κετά χρόνια είναι η καρδιά του κάθε πανηγυριού, αλλά και οι πολλοί ενδιαφερόμενοι για τον καλλωπισμό της μέσα κι έξω. Το ίδιο έκαμαν και το τελευταίο καλοκαίρι. Απ’ ό,τι πληροφο-ρηθήκαμε ο Φώτης τα έξοδα του πανηγυριού κι ο Γιάννης της αρτοκλασίας.

Όμως τότε γιορτάστηκαν και τα «πιστρόφια» σ’ αντα-πόδοση του γλεντιού στη Μεγαλόπολη, την 5η Μαϊου 2007. Έτσι, για να κλείσει ο κύκλος και να διευρύνονται οι σχέσεις της κοινής μας πορείας, όπως φαίνεται κι απ’ τη φωτογρα-φία. Το λαλούν κανονικά, π’ αποδεικνύουν και την ποιότητα του γλεντιού. Η ζωή συνεχίζεται για να δείξει «το πόσο και τι Λυνίσταινα θέλουμε» Ευτυχώς που ο πήχης έχει ανεβεί ψηλά.

Η τιμητική εκδήλωση για το Λευτέρη Γερόσταθο ήταν ανεπανάληπτη

Λευτ. Γερόσταθος, Μπ άμπ. Γεωργόπουλος, Β. Πολυζωγόπουλος

Δύο Λυνιστιανομεγαλοπολίτες: Κώστας Πέτρου Κορκολής και Νικόλαος Άγγελου Αγγελόπου-λος. Στο μέσον ο Πέτρος Γεωργ. Γιαννόπουλος.

Τα στόματά τους ανοιχτά από το τραπεζίτικο τραγούδι.

Από δεξιά Φ. Γ. Παναγούλιας, Γιάν. Αν. Περαμερίτης, Γρηγ. Π. Γιαννόπουλος

3 610αρ. φύλλου 52 Λυνιστιάνικη Φωνή

Το καλοκαιρινό πρόβλημα το ξεχάσαμε κιόλας. Βλέ-πουμε πως τα σωληνάρια

αχνίζουν και πιστεύουμε πως το ίδιο θα γίνει και το καλοκαίρι. Αυτόν τον καιρό δε χρησιμοποι-είται το νερό της πανώβρυσης παρά μονάχα απ’το Γαρδικάκι. Νερό άριστο. Ο καιρός περνά-ει γρήγορα και το καλοκαίρι φθάνει όπου να’ναι και τότε τα σωληνάρια δεν θα ξεχειλίζουν. Αυτά είναι γεγονότα που δεν αλλάζουν, αλλά έχουμε πα-ρασυρθεί απ’ το χειμώνα και δε θέλουμε ν’ ακούσουμε τις κραυγές του Τοπικού Συμβου-λίου προς κάθε κατεύθυνση. Το δίκτυο είναι κατεστραμμένο, το δίκτυο είναι άχρηστο, το δίκτυο δεν εξυπηρετεί. Οι επισκευές και έξοδα έχουν, αλλά και απο-τελέσματα δε φαίνεται να φέρ-

νουν. Επιβάλλεται να βρεθεί λύση άμεσα, αποτελεσματικά κι ολοκληρωμένα, γιατί οι γκρί-νιες το καλοκαίρι μονάχα τριβές και στενοχώριες φέρνουν, με τις αντίστοιχες επιπτώσεις τους προς κάθε κατεύθυνση, αλλού δίκαια, αλλά κι αλλού άδικα. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Το δημιούργησαν ο χρόνος και οι συγκυρίες του. Τότε, 30 χρόνια νωρίτερα, ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός: Το νερό να πάει στα σπίτια μας γιατί η πανώβρυ-ση δικαιολογημένα βρισκόταν πλέον μακριά. Δεν άντεχαν, ούτε τα πόδια, ούτε οι ώμοι μας. Πα-ρόλ’ αυτά ανταποκρίθηκε στην αποστολή του, αλλά ήλθε και σ’ αυτό ο χρόνος. Η κατωφέρεια, οι σεισμοί, οι κατολισθήσεις κι όλα τα υπόλοιπα πάνω σ’ αυτό το δίκτυο ξεθύμαιναν...

Η «Λ.Φ» καλωσορίζει στους αναγνώστες της ένα φίλο απ’ τ’ αντικριστά, τα όμορ-

φα και τα ηρωικά Πλα-τάνια Τριφυλίας. Το Δη-μήτρη Ε. Καραγιάννη, τον οποίο οι περισσό-τεροι συμπατριώτες με βεβαιότητα γνωρίζουν, γιατί, πριν τη μετάτα-ξή του στο υπουργείο Εργασίας, ήταν, για μια υπερδεκαετία, ο γραμματέας της κοινότητάς του. Ο Δημήτρης, απ’ τη θέση του αυτή, αλλά ενισχυμέ-νη και με το κορυφαίο έμβλημα της αφοσίωσής του στα «έγκατα» του τόπου μας, κατάφερε να’ναι σήμερα καταξιωμένος συγγραφέ-ας, με πρώτο βιβλίο για το χωριό

του «τα Πλατάνια Μεσσηνίας- σκόρπιες αναμνήσεις», αρθρο-γράφος με θέματα πρωτότυπα για

ολόκληρη την περιοχή, αλλά και σύμμαχος της παράδοσης, η οποία χω-ρίς υποστηρικτές θα είχε παρασυρθεί ολόγυμνη απ’ τα ορμητικά νερά της Νέδας και του Ιάρδα-νου. Όμως, όλ’ αυτά του απένειμαν και τ’ αντάξιο

παράσημο της αποδοχής του από πνευματικά κέντρα κι εκδηλώσεις για συνεντεύξεις, ομιλίες, καθώς και σχολιασμούς για την προσέγ-γιση της αμπόλιαστης ιστορίας. Οι έρευνές του μες τα υπόγεια των βιβλιοθηκών, που δεν έφθαναν στο τέλος τους, τον εξόπλιζαν μ’ αναμνήσεις, με παρακαταθήκες, με χρέος για να συνεχίζει με γορ-γόφτερο νου και προς τ’ απάτητα, αλλά και λησμονημένα μονοπάτια της.

Ο Δημήτρης Καραγιάννης από πρωτοδιόριστος ακόμα «κοινοτι-κός υπάλληλος», είχε πιστέψει πως το χωριό του, όπως και τα υπόλοι-πα γειτονικά, έχουν ανάγκη από στυλοβάτες συνοδοιπορίας, που να τους ανοίγουν τα παράθυρα του παρελθόντος τους. Κι αυτή την καταδείχνει με σύνθεση γνώσεων, με σεβασμό προς τους προηγού-μενους κατοίκους και την προσω-πικότητα των σημερινών γενεών, γιατί κάθε του πρόταση αντανα-κλά στις προσταγές της ιστορίας και στις ανάγκες αυτού του μικρού χωριού. Και τώρα πλέον με την πεί-ρα που διαθέτει και τις Συμπληγά-δες που’χει υπερκεράσει, αγωνιά να μη μείνει το παρελθόν του κάθε χωριού ως απολιθωμένα σύμβο-λα. Για τα Πλατάνια έχει ήδη κατα-φέρει να τους δώσει τη φρεσκάδα της αναζωογόνησης. Γι’ αυτό και τα δικά μας «εύσημα» πολλά.

Πάλι θα πούμε το ερχόμενο καλοκαίρι το νερό νεράκι;

(τα παράπονά μας πάλι στο δήμαρχο!!)

Ο λαογράφος, συγγραφέας κι αρθρογράφος Δημήτρης Ε. Καραγιάννης απ’ τα γειτονικά «Πλα-τάνια», κατάφερε να δώσει δροσιά στην αναζωο-

γόνηση του παρελθόντος τους

Αυτόν τον τίτλο έχει το άρθρο του δη-μάρχου μας. Άρθρο πάντα επίκαιρο, πάντα θ’ αποτελεί των καθρέφτη των προβλημάτων και πάντα θα’χει το δυ-

ναμισμό του μέχρι τις απαιτούμενες λύσεις τους, με σημαντικότερες, την αναβίωση των καμένων περιοχών, και την απομάκρυνση της ψυχολογι-κής ανασφάλειας των λιγοστών, αλλά γενναίων κατοίκων του. Κυρίως όμως αναφέ-ρεται πως η κυριότερη, η κατάλλη-λη και η αποτελεσματικότερη λύση για την αναγέννηση της περιοχής θ’ αποτελέσει η σύσταση ενός Οργα-νισμού για την Αναγέννησή της. Όντως, λύση με μεστότητα, με υπευ-θυνότητα, με περιεχόμενο, αλλά και θα μπορέσει να φέρει «προσγειωμέ-να» αποτελέσματα, όπως φαίνονται στο πιο κάτω μέρος των σκέψεών του. Όμως, το στίγμα κι όλα τα υπεύθυνα νοήματά του τα δίνει με τη φράση πριν τον επίλογό του, βαλμένη από εμάς με στις αγκύλες.

«…Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ:ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΜΑΣ:

«Καμένη γη» Δεν είναι σχήμα λόγου. Όσοι έχουν επισκεφθεί την περιοχή μετά τις πυρκα-γιές έχουν διαπιστώσει ότι οι φωτιές αυτές δεν ήταν συνηθισμένες και ο προαναφερθείς όρος είναι κυριολεκτικός.

Αρνητική ψυχολογία και ανασφάλεια των κατοίκων οι οποίες πηγάζουν α) από την κατα-στροφή που πάθαμε και, β) από την μέχρι τώρα αντιμετώπιση που τυγχάνει η ύπαιθρος από τις κυβερνήσεις μας. Δεν είναι τυχαίο ότι π.χ. στην Πελοπόννησο , η οποία έχει έκταση 24. 000 m2 Km , διαμένουν μόνο 1.000.000 άνθρωποι με στοιχεία απογραφής 2001.Και αυτό το νούμε-ρο στην πραγματικότητα είναι μικρότερο αφού όλοι γνωρίζουμε ότι την μέρα της απογραφής πολλοί ετεροδημότες μας που διαμένουν στην Αθήνα μετακινήθηκαν και απογράφηκαν στα χωριά τους , πράγμα που αποκαλύπτει την σκλη-ρή πραγματικότητα για τον μαρασμό της επαρ-χίας μας.

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ:Τις μέρες που αγωνιζόμαστε να περισώσου-

με ότι μπορούσαμε από την λαίλαπα των πυρ-καγιών , μπροστά στην θέα τους – ταυτόχρο-να- προσπαθούσα να κωδικοποιήσω μερικές σκέψεις μου για την επόμενη μέρα.

Στριφογύριζε στο νου μου η φράση «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Η ένταση των ημερών ,η κόλαση που έβλεπα μπροστά μου (είδα 11 χω-ριά να καίγονται ολοσχερώς), οι φλόγες και τα αποκαΐδια με οδήγησαν στην λέξη «ΑΝΑΓΕΝΝΗ-ΣΗ»!

Οι μέρες που περνάμε είναι δύσκολες , είμαι μάλιστα σίγουρος ότι έπονται τα δυσκολότερα.

Όμως αυτό δεν με τρομάζει γιατί πιστεύω ακράδαντα στην «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ» της περιοχής μας.

Εκτός από την ιστορία και το πολιτισμό μας διαθέτουμε και το ψυχικό σθένος να αναγεννη-θούμε από τις στάχτες μας.

Σε ποια θετικά σημεία μπορούμε άραγε να βασιστούμε για την «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ»;

Υπάρχει η κοινωνικοπολιτική συναίνεση. Η προσέγγιση και η αντιμετώπιση των προβλημά-των θα πρέπει επομένως να είναι υπερκομματι-κές .

Υπάρχει πανελλήνια και παγκόσμια συμπα-ράσταση που μας δίνουν κουράγιο.

Υπάρχουν και πόροι που προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση , από το Ελληνικό Κράτος και από την Πανελλήνια και Παγκόσμια Κοινότη-τα.

Η ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ:Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει άμεσα η

Σύσταση ενός «Οργανισμού Αναγέννησης» των πληγέντων περιοχών , η οποία κατά την άποψή

μου πρέπει να στελεχώνεται από : α) διεπιστη-μονική ομάδα , β) από την τοπική αυτοδιοίκηση α΄ και β΄ βαθμού και γ) από το κεντρικό κράτος.

Το νομοθετικό πλαίσιο Αναγέννησης θα πρέπει να είναι ικανό να ξεπερνά γραφειοκρα-τικές διαδικασίες και αγκυλώσεις του ελληνικού δημοσίου , ώστε να επιτυγχάνεται η άμεση και χωρίς καθυστερήσεις αποτελεσματικότητα. Η

Αρχή αυτή μπορεί να λειτουργεί π.χ. κατά το πρότυπο της Ελληνικής Ολυμπι-ακής Επιτροπής «Αθήνα 2004».

Ο Οργανισμός ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ μπο-ρεί κατά κύριο λόγο να μας διαφυλάξει από την ανοργανωσιά , τις βιαστικές επι-λογές, να μας υποβοηθήσει σε τεχνικά ζητήματα και να συντελέσει στην ορθο-λογική και πλέον αποδοτική αξιοποίηση των πόρων με την αποφυγή άσκοπων

δαπανών και κατασπατάλησης χρημάτων.Η δημιουργία τέτοιου Φορέα πρέπει να γί-

νει άμεσα κυριολεκτικά!

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ:Οι επιλογές που έχουμε είναι αρκετές και

προτάσεις υπάρχουν.• Ενδεικτικά αναφέρω:• Εθνικό κτηματολόγιο , άμεσα , για τις πυροπα-θείς περιοχές.• Καθορισμός χρήσεων γης.• Οικιστική ανάπτυξη και αναβάθμιση του φυσι-κού περιβάλλοντος. • Συνδυασμός γεωργίας – κτηνοτροφίας- μετα-ποίησης και περιβαλλοντικής προστασίας.• Κτηνοτροφικές ζώνες.• Έμφαση στα βιολογικά προϊόντα.• Δημιουργία Αρχαιολογικού πάρκου Λυκαίου Όρους.• Πολιτιστικός τουρισμός.• Βελτίωση των υποδομών.• Ανάπτυξη – αξιοποίηση των εναλλακτικών μορφών τουρισμού, Αγροτουρισμού.• Σχολή Αγροφυλακής κ.λ.π.

Επιμέρους προτάσεις υπάρχουν πολλές και σηκώνουμε τα μανίκια να εργαστούμε όλοι μαζί και τότε είναι σίγουρο ότι θα αποφύγουμε μίζε-ρες αντιλήψεις περί ερήμωσης και εγκατάλειψης της περιοχής.

ΣΗΜΕΡΑ:Και ενώ οι μακροπρόθεσμοι στόχοι μου είναι

οι παραπάνω , αυτή την στιγμή κυρίαρχο μέλη-μά μας είναι επίσης :α) Η κάλυψη των βασικών αναγκών των ανθρώπων κατά προτεραιότητα και μετά των ζώων και β) η άμεση και αποτελε-σματική αντιπλημμυρική , αντιολισθητική, αντι-διαβρωτική προστασία.

ΟΙ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ:Η περιοχή παρέμβασης αφορά τη Νοτιοδυτι-

κή Πελοπόννησος ή αλλιώς από την Ασέα ως την Ζαχάρω, και οριοθετείται στους Νομούς Ηλείας, Αρκαδίας , Μεσσηνίας .

Η πολιτιστική κληρονομιά και η ατσάλινη διάθεση για επιτυχία , που διακατέχουν τους κατοίκους αυτών των περιοχών , αποτελούν την εγγύηση για την ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ του ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ!

{Ας μην ξεχνάμε ότι αυτές οι περιοχές αποτέ-λεσαν την «κούνια» που μεγάλωσε η ΕΠΑΝΑΣ-ΤΑΣΗ του 1821}.

Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ:Και πάντως μέλημά μου είναι να εμψυχώ-

νω τους πληγέντες συμπατριώτες μου , να τους υπενθυμίζω τον σκληρό Αγώνα τους για την κα-τάσβεση της φωτιάς , να τους δημιουργώ όραμα και να συμβάλω με όλες τις δυνάμεις μου στην υλοποίησή του δηλαδή στην ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΄ΡΘΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ!

Με τιμή , Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΩΝ ΠΥΡΚΑΓΙΩΝ - ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ»(από το δήμαρχο κ. Τρύφ. Αθανασόπουλο)

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Σύνδεσμος Αποδήμων ΛυνιστιάνωνΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΑΙΟΛΟΥ100 Τ.Θ. 4043,10210ΕΚΔΟΤΗΣ:

Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος(Πρόεδρος)

Ποροσκευό7 Μαρούσι 15124 τηλ. 210-80.20.464

Διευθυντής-Αρχισυντάκτης κοι υπεύθυνος Ενοντι του νόμου

ΣωκράτηςΤζαν. ΣμυρνήςΠρατίνου 39, Πογκρότι 11634

τηλ.: 210-72.33.146κιν: 6945,171322email: linist@otenet.gr

Συντοκτική Επιτροπή: Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος Γεώργιος Ηλ. Αγγελόπουλος

ΣωκράτηςΤζον. ΣμυρνήςΣυνδρομή:

-Για τον Σύλλογο 15 ευρώ (εξωτερικού 30 ευρώ)

- Για την εφημερίδα 10 ευρώ (Εξωτερικού 50 ευρώ)Επιταγές-Εμβάσματα

Τ αχ. Θυρίδα 4043.10210

Επιταγές ΕξωτερικούΓρηγόριος Π. Γιαννόπουλος

Αιόλου 100Υπεύθυνοι Συνδρομών

Όλα τα μέλη του του Δ.Σ.

(Τα δημοσιευμένα κείμενα εκφράζουν απόψεις των συγγραφέων κι όχι του Συνδέσμου)

Λυνιστιάνικη Φωνή 4 611αρ. φύλλου 52

Η συγκίνηση απερίγρα-πτη και τα όνειρά μας μ’ εγκάρδια υπόσταση,

όταν διαβάσαμε σ’ αμερικάνικη εφημερίδα, « The Bakersfield» της Καλιφόρνιας (21 Οκτωβ. 2007), έν’ άρθρο της με τον τίτλο «Soldier among first at Hiroshima» (Στρατιώτης ανά-μεσα στην πρώτη γραμμή στη Χιροσίμα). Όμως, η πιο μεγάλη έκπληξη ανδρώθηκε μπροστά μας, όταν διαβάσαμε τον υπό-

τιτλο της φωτογραφίας: «Pete Gianopulos in Hiroshima just days after the atomic bombing on Aug. 6, 1945» (Ο Παναγιώ-της Γιαννόπουλος μόλις λίγες ημέρες μετά την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα της 6ης Αυγούστ. 1945). Τότε, στην άμεση επι-κοινωνία και με την εφημερίδα (μια και υπάρχουν ευκολίες), πληροφορηθήκαμε, πως, αυτή, κάθε τόσο δημοσιεύει παλαιά γράμματα και φωτογραφίες, κάτι που κι εμείς επιδιώκουμε

σε κάθε φύλλο της Λυνιστιάνι-κης Φωνής. Περιέχει, αθωότητα νεανική, σοβαρότητα προς την αποστολή πού’χει αναλάβει, προσοχή στην έκφραση για να συμβαδίζει με τις κρισιμότητες του πολέμου. αγάπη και σεβα-σμό προς τους γονείς και κυρίως νεανική νοσταλγία. «Αγαπητοί μου, μαμά και μπαμπά..

Πώς είσαστε; Έχω την πεποί-θηση ότι αυτό το γράμμα μου, σας βρίσκει στην πιο καλή υγεία σας. Εδώ τα πράγματα πάνε πολύ καλά, αλλά κι εγώ τα περ-νώ υπέροχα. Ο καιρός, βέβαια, τις τελευταίες ημέρες, είναι άστατος.. Βρέχει τη νύχτα, ενώ την ημέρα κάνει πολλή ζέστη. Δε γνωρίζω με πιο τρόπο έρχο-νται τα γράμματα σ’ εσάς. Αυτό, το στέλνω με το κανονικό ταχυ-δρομείο και δεν ξέρω σε πόσο χρόνο θα φθάσει. Μέχρι τώρα, δεν είμαστε κοντά στους στρα-τώνες μας, όπου και ο σάκος με την αλληλογραφία μου κι όπως, πιστεύω, αυτή η κατάσταση, θα συνεχιστεί αρκετά ακόμα.

Πιθανόν να μου έχετε στείλει και μερικά αεροπορικά γραμμα-τόσημα σ’ ένα απ’ τα γράμματά σας, αλλ’ έχω να λάβω αλληλο-γραφία εδώ και μια βδομάδα και χωρίς να μπορώ να πω πότε τελικά θα φθάσει, εδώ, σ’ εμένα.

Όλοι μας είμαστε καλά. Καλά και οι δυο φίλοι μου, ο Τζιμ κι ο Νταίιβ. Την Κυριακή πήγαμε όλοι στην εκκλησία και κοινω-νήσαμε. Ο Νταίιβ κι εγώ που κάνουμε παρέα σχεδόν κάθε βράδυ, επισκεπτόμαστε και τη σκηνή του Ερυθρού Σταυρού,

γιατί εκεί υπάρχει ένα ιαπωνικό ραδιόφωνο, απ’ το οποίο ακού-με ειδήσεις και προγράμματα απ’ τις Πολιτείες. Μ’ αυτό, εμείς, είμαστε πάρα πολύ τυχεροί και μακάρι να είχαν την ίδια δυνα-τότητα και οι άλλοι συνάδελφοι. Πραγματικά, είναι πολύ ευχά-ριστο ν’ ακούς απ’ την πατρίδα αυτά τα προγράμματα και μάλι-στα με μια τέτοια καλή μουσική. Επίσης, καθώς γνωρίζετε και τα νέα είναι πολύ καλά. Ας ελπίσου-με πως κι ο πόλεμος, μετά απ’ όλ’ αυτά, θα τελειώσει.

Τον τελευταίο καιρό, αν και βρισκόμαστε ακόμα, σε πό-λεμο δεν έχω κάνει και πολλά πράγματα. Έτσι, τον περισσό-τερο ελεύθερο χρόνο μου, για να περνάει ευχάριστα, διαβάζω περιοδικά και βιβλία, τα οποία προμηθευόμαστε απ’ τον Ερυ-θρό Σταυρό.

Έχω την εντύπωση πως κι εσείς θα έχετε ένα δροσερό και-ρό, σε σχέση μ’ αυτές τις ζέστες που επικρατούν σ’ άλλες περιο-χές. Υποθέτω, πως ο κόσμος δεν θα πάει διακοπές, όπως το συ-νήθιζε τα προηγούμενα καλο-καίρια. Τι γίνεται; Εξακολουθούν να παίρνουν ακόμα βενζίνη με το δελτίο, σ’ όλη τη χώρα;

Ακόμα περιμένω να φθά-σουν όλ’ αυτά τα πακέτα με τα φαγώσιμα πράγματα. Τ’ αναμέ-νω πώς και πώς. Θα τελειώσω για τώρα αυτό το γράμμα μου κι ελπίζω, πως και κάποια δικά σας, θα φθάσουν πολύ γρήγορα.

Με όλη την αγάπη μου, Ο γιος σας

Παναγιώτης

Μια επιστολή που επέζησε στην κασέλα 63 χρόνια (του τότε στρατιώτη Παναγ. Ευθ. Γιαννόπουλου προς τους γονείς του στην Αμερική)

Ο ευαίσθητος και καλός φίλος Αγαθοκλής Προκ. Παναγούλιας απ’ την

Άλβενα, τα κατάφερε και πάλι. Κατάφερε να μας συγκινήσει, να μας προβληματίσει, αλλά και ν’ αναζωογονήσει την εθνική υπερηφά-νειά μας. Εκείνη που έχουμε χτίσει μέσα μας απ’ τα παιδικά μας χρόνια. Κι όλ’ αυτά, αφ’ ενός με την αποδοχή και καταξί-ωση που’χει κερδίσει στην καρδιά και στη σκέψη μας «για τα μέχρι τώρα πεπραγμέ-να του», κι αφ’ ετέρου, τόσο με την ομιλία, της 29ης Οκτωβρί-ου, προς τιμή κι ανάμνηση του

ηρωικού έπους των πατεράδων μας του 1940-41, όσο και με τη βιντεοσκοπημένη γιορτή στην Αθήνα για τους εκεί πεσόντες συμπατριώτες Ολύμπιους. Ανά-μεσα τους και δυο δικοί μας ο εκ

της Ευελπίδων ανθυ-πολοχαγός Μενέλαος Δ. Σμυρνής κι ο στρα-τιώτης Ανδρέας Δ. Μι-χελής. Η αφήγηση, ο ρυθμός και οι γνώσεις τ’ Αγαθοκλή που συ-μπορευόντουσαν και με το υπέροχο video

προκαλούσαν θαυμασμό, αλλά και δέσμευση υπόσχεσης για συμμετοχή μας σ’ αυτά τα εκ-δρομικά προσκυνήματα. Ιδιαί-τερη αίσθηση προκαλούσαν τα δάκρυα ψυχής απ’ τα παιδιά των πεσόντων, τα περισσότερα των οποίων δεν γνώριζαν τον τόπο θυσίας των. Έτσι, γέροντες κι εκείνοι πλέον, ένοιωθαν δύναμη απ’ τη σκιά τους, αλλά και η προ-φορά της λέξεως «πατέρα», τους έδινε δύναμη και ξεχνούσαν τα δύσκολα περασμένα τους. Τα 63 χρόνια της ορφάνιάς τους είχαν κιόλας λησμονηθεί πάνω στο μάρμαρο του μνήματος των δι-κών τους πατεράδων, κατασκευ-ασμένο απ’ την αρωγό Πολιτεία, με τις άοκνες ενέργειες τ’ Αγαθο-κλή Παναγούλια. Γι’ αυτό και τα χειροκροτήματα με τα μπράβο π’ άκουγε, πρέπει να τα αισθα-νόταν ως τη μεγαλύτερη δικαί-ωση. Δικαίωση, όχι μονάχα για τον ίδιο τον Αγαθοκλή, αλλά γι’ αυτούς που έπεσαν στο καθήκον αποκτώντας μια «μόνιμη στέγη», για τα παιδιά που δεν είχαν αγγί-ξει τους πατεράδες τους για 63 χρόνια, ως και για την Πολιτεία που μπόρεσε να προσφέρει κάτι, ως τιμή σ’ αυτά τα παλικάρια του 1940. Εμείς, αντί οποιουδήποτε επιφωνήματος περατώνουμε αυτές τις λίγες προτάσεις με «σι-ωπή!!»

Παναγούλιας Αγαθοκλής και η προσφορά του στο Βουλιαράτι

Η Αρτέμιδα έγινε δική μας

Και να μην είχε υποστεί τη γνωστή καταστροφή η Αρτέ-μιδα, από τη στιγμή που την επέλεξε δικό μας παιδί για να ζήσει και να δημιουργήσει οικογένεια είναι πλέον και δική μας, όπως έχουμε κάνει και για όλα τα υπόλοιπα παιδιά μας. Έτσι νοιώθουμε, έτσι πιστεύουμε, αλλά κι αυτό κάνουμε όταν περνούμε κοντά ή μέσα απ’ αυτά. Περνάμε, βλέπου-με, πίνουμε ένα καφέ χωρίς να δώσουμε μεγαλύτερη γνω-ριμία και φεύγουμε ικανοποιημένοι, όταν διαπιστώνουμε πως πρέπει να περνάει καλά. Αυτό συμβαίνει και με την Αγγελική μας. Το κορίτσι στο οποίο, με τα χαρίσματά του, τού έχουμε ιδιαίτερες εκτιμήσεις. Αξίζει όμως γιατί κι ο εκλεκτός της καρδιάς της ο Τάσος Δημητρακόπουλος είναι ένα λαμπρό παιδί, όπως στη φωτογραφία που ομιλεί για την Αρτέμιδα στη «γιορτή της μάνας» τον Οκτώβριο στη Λυνίσταινα. Όλοι καταγοητεύτηκαν, όχι μονάχα γι’ αυτά που είπε, με σημαντικότερο τα ονόματα των θυμάτων, στη μνήμη των οποίων και η βραδιά στη Λυνίσταινα, αλλά και για τον τρόπο που τα είπε. Οι ευχές μας, όπως και στο προ-ηγούμενο φύλλο, πηγαίες και με πολλή αγάπη.

To πρωτότυπο της Αμερικάνικης

Εφημερίδας

Ο Παν. Ευθ. Γιαννόπουλος το 1945 στη Χιροσίμα

Ο χάρτης με το Βουλιαράτι, απ’ το βιβλίο του Αγ. Παναγούλια (τρίτο πριν την οριζόντια γραμμή με την τετράγωνη σημείωσή του

Τα παιδιά μας «της λάβας», ο Τάσος και η Αγγελική, μεταφέρουν εκείνες τις ανείπωτες στιγμές.

-Ο Παν. Γιαννόπουλος με την κόρη του Βαασιλική

5 612Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 52

1) Για πρώτη φορά φέτος παραβρέθηκα στη γιορτή της αγρότισσας μάνας. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους εμπνευστές αυτού του θεσμού, αλλά ακόμα περισσότερα σ’ αυτούς που οργάνωσαν όλες αυτές τις εκδηλώσεις, όπως και τη φετινή, που ήταν κάτι το απε-ρίγραπτο. Πήγαμε δειλά-δειλά οι πρώτοι και είδαμε πέντ’ έξι άτομα. Νομίσαμε, ότι θα μεί-νουμε μόνοι μας. Έλα όμως, που όσο περνούσε η ώρα άρχισαν να έρχονται λίγοι-λίγοι, μέχρι που η αίθουσα του σχολείου γέμισε ασφυκτικά. Αγκαλιές και χαρές μεταξύ των συγγενών και φίλων, που είχαν έρθει από όλα τα μέρη της Ελλάδας για να δώ-σουν μια χαρά κι ελπίδα στους

κατοίκους του χωριού μας, που ενώ μπορούσαν όλοι να πάνε κάπου αλλού να ζήσουν καλύτε-ρα, προτίμησαν να μείνουν εκεί που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν κι έζησαν τόσες χαρές και λύπες.

Η ιδέα αυτού του θεσμού είναι πολύ επιτυχημένη και συνδυάζεται απόλυτα με την εορτή της 28ης Οκτωβρίου. Όσες γιορτές και αν κάνουμε, όσους επαίνους και αν εκφρά-σουμε, σ’ όσους κόπους και αν υποβληθούμε, είναι πολύ λίγα μπροστά στην προσφορά της αγρότισσας μάνας, αλλά και των αγροτών πατεράδων. Έφυγαν το ΄40 οι άντρες για το μέτωπο, κι έμειναν οι γυναίκες (μανάδες, κόρες, αδερφές) να συντηρούν το σπίτι, το χωράφι, τα παιδιά, τα ζώα κλπ. Τα κατάφεραν σαν τους καλύτερους άντρες. (Η ανάγκη γιγαντώνει τον άνθρω-πο και γίνεται υπεράνθρωπος). Η προσφορά των γυναικών στον πόλεμο είναι ανυπολόγι-στη. Κάθε μια στο πόστο της. άλλη να πλέκει κάλτσες, άλλη φανέλες, άλλη εδώ, άλλη εκεί. Κι όσες βρίσκονταν κοντά στο μέτωπο, όπως όλοι γνωρίζουμε, κουβαλούσαν τροφές και πυ-ρομαχικά στην πλάτη, γιατί τα ζώα δεν ανέβαιναν στα βράχια. Έβλεπες άλλες να πηγαίνουν στο μέτωπο, άλλες να γυρίζουν φορτωμένες τραυματίες, σαν τα μυρμήγκια μες στα χιόνια, άντρες και γυναίκες ήταν σαν μια οικογένεια. Γι’ αυτό κάναμε το ακατόρθωτο, να μας θαυμά-ζουν ακόμα και οι επιτιθέμενοι

(Ιταλοί και Γερμανοί). Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό από τις ομιλίες και εκδηλώσεις που έγιναν σ’ αυτήν τη γιορτή. Έβλεπες τις μανάδες που έχουν απομείνει στο χωριό μας να λά-μπει το πρόσωπό τους από χαρά και ένοιωθαν όλες ότι ξανάγιναν νιες. Θυμήθηκα και την αείμνη-στη μάνα μου Κανέλλα, που είχε βγει στου Κουλού τη ράχη με τις άλλες γυναίκες γι να ξεβγά-λουν τους άντρες για τον πόλε-μο. Με κρατούσε στην αγκαλιά της (ήμουν τότε πέντε μηνών), και χτυπώντας της με το κεφάλι της έσπασα το μπροστινό δόντι, όπως μου είπε αργότερα που καταλάβαινα. Και τη θυμάμαι με αυτό το σπασμένο δόντι μέχρι το τέλος της.

Ήθελα να συγχαρώ όλους όσους παραβρέθηκαν σ’ αυτήν την εκδήλωση και για να μην πα-ραλείψω κανένα δεν αναφέρω ονόματα, τα οποία πιστεύω ν’ αναφέρει ο πρόεδρος του Συλ-λόγου, που κρατούσε σημειώ-σεις. Είναι άλλο πράγμα ν’ ακούς κάτι, και άλλο να το ζεις. Είχα φέ-ρει μαζί μου και το γαμπρό μου Παναγιώτη Βλάχο απ’ τον Πύργο (εγγονό του Παναγιώτη Βλάχου από τα Πετράλωνα, που είχε με-τοικήσει στον Πύργο) και έμεινε τόσο ενθουσιασμένος, και μου είπε σ’ όσες εκδηλώσει κάνει ο σύλλογος θα ήθελε να παρευρί-σκεται και αυτός.

Στο δρόμο από Κρέτενα-Ανδρίτσαινα-Λινίσταινα βλέπα-με τα βουνά κατάμαυρα από τις πυρκαγιές και μας έπιανε θλίψη. Αιωνία η μνήμη σε όσους κάη-καν στις πυρκαγιές και στους δικούς μας που έχουν φύγει από αυτόν τον κόσμο και μας περιμένουν. Αυτή μας η θλίψη τα βράδυ (στην εκδήλωση που έγινε) έμεινε στην άκρη και μπή-κε δίπλα της η χαρά και η ικανο-ποίηση για όσα έγιναν. Συγχα-ρητήρια σ’ όσους κοπίασαν και με υγεία να ξαναβρούμε όσους έχουν απομείνει στο χωριό μας.

Ευχαριστούμε και τους φί-λους από διπλανά και μακρύ-τερα μέρη που ίχαν την ευχα-ρίστηση να παρευρεθούν στην εκδήλωση αυτή. Να είναι πάντα καλά και να μας τιμούν με την παρουσία τους οποτεδήποτε μπορούν.

2) Πήρα και το 51ο φύλλο

της Λυνιστιάνικης φωνής και είδα, ότι έχουν περάσει δεκατρία χρόνια από την κυκλοφορία του 1ου φύλλου. Δειλό το ξεκίνημα με λίγες σελίδες, χαρούμενη η πρόοδος με τις πολλές σελίδες. Έχω ξαναγράψει τα συναισθή-ματα που με διακατέχουν, όταν παίρνω το κάθε φύλλο. Νομί-ζω ότι βρίσκομαι στο χωριό με όλους τους συμπατριώτες, ντό-πιους και ξενιτεμένους, γιατί από παντού άρθρα υπέροχα, γλαφυ-ρά, μεστά νοημάτων, κρίσεων και συμπερασμάτων, χωρίς να θίγουν κανέναν. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σ’ όλους αυτούς που γράφουν, αλλά και στο δ/ντή της Λ.Φ Σωκράτη Σμυρνή, ο οποίος έχει βάλει σκοπό της ζωής του, ν’ αυξήσει, να τελει-οποιήσει και να συνεχίσει την έκδοσή της, για την οποία εύ-χομαι κάποιοι να γιορτάσουν το 10051ο φύλλο της. ας βοηθήσει καθένας μας με τον τρόπο του να συνεχιστεί και να πλουτιστεί η έκδοσή της.

Πύργος, 19 Νοεμβρίου 2007

Σταύρος Γ. Σμυρνής

Η γιορτή της αγρότισσας μάνας(του δασκάλου Σταύρου ιερ. Σμυρνή)

Η γιορτή της μάνας χαροποιεί όλους

Το πώς γιορτάστηκε η εκδήλωση για τις μητέρες, πολλά αντάξιά τους έχουν γραφτεί. Εμείς, όμως, θέλουμε να μεταφέρου-με τον απόηχο των άλλων ημερών. Αυτά που εξακολουθούσαν να θυμιούνται έντονα και μετά τη γιορτή, γιατί πάρα πολλοί

εξέφρασαν τη χαρά, τις ευχαριστίες, αλλά και τα συγχαρητήριά τους. Τα συγχαρητήρια τα εξέφρασαν, γιατί οι επόμενες γενιές τιμούν τους γεννήτορές τους, κι όχι μονάχα αυτούς τους λίγους που’χουν απομείνει, αλλά γιατί στο πρόσωπό τους (αυτών των επιζώντων) βλέπουν και τους δικούς τους πεθαμένους. Γι’ αυτούς, οπωσδήποτε, ήταν λαμπρό μνημόσυνο. Κι όπως μας δήλωσαν όλον αυτόν το χρόνο της βραδιάς έβλεπαν μπροστά τους τη δικιά τους μάνα και τον δικό τους πατέρα. Έφυγαν, όπως είπαν, καταγοητευμένοι, ωριμότεροι, ενθουσιασμένοι, αλλά και λυπημένοι που δεν είχαν δίπλα τους, τη μάνα και τον πα-τέρα τους.

στο κέντρο ο δήμαρχος με τον πρόεδρο του Συλλόγου, από δεξιά ο δάσκαλος κ. Αγγελόπουλος με τον ιερέα μας, αριστερά ο Αντώνης Γιαννόπουλος με τα καταστήματα στην Ανδρίτσαινα

Η Σμυρνοπαρέα: από αριστερά Νίκος και Σταύρος ιερ Γ Σμυρνής, Παν. Παν. Βλάχος (γαμπρός Σταύρου), Λ. Γ. Σμυρνής Αναμφίβολα, αλλά και γε-

γονός είναι, πως πολύς κόσμος γνωρίζει τον κ.

Στάθη Δάγλαρη απ’ την ευρυ-μάθεια και τους πειστικούς του λόγους στις αίθουσες των δικα-στικών μεγάρων, μέσα κι έξω απ’ το δικό μας νομό. Αυτά τα δυο ήταν αρκετά για την αποδοχή του ως νομικός «διακεκριμένος» κι άτομο «εμπιστοσύνης». Σε κάθε «αναλαμβανόμενη υπόθεση» και κυρίως απ’ απλούς ανθρώπους, εξακολουθεί να παρουσιάζει αυ-τόν τον επιστημονικά και ηθικά καταξιωμένο εαυτόν του. Όμως για μας τους υπόλοιπους, τους διάσπαρτους κι απόδημους οι σχέσεις μας, αδιάκοπα μεταμορ-φούμενες απ’ τα νεανικά μας ακόμα χρόνια, προωθήθηκαν στ’ οροπέδιο της άφθαρτης φιλίας μας, απ’ τις καλές και θερμές, κυ-ρίως στα αισθήματα, τοπικές μας εφημερίδες, με πρώτη το «Νέο Ορίζοντα» του Γιάννη και Νίκου Κωστόγιαννη.

Έτσι, ο κ. Δάγλαρης με την προσεγμένη πληροφόρηση, την αναβίωση των παλιών εθίμων και των ξεχασμένων συνηθειών μας, μαζί με τις εξειδικευμένες και χρήσιμες γνώσεις για την επαρχία και το νομό μας, έγινε ο συνοδοι-πόρος κι ο καλός φίλος της ίδιας γειτονιάς. Μ’ αυτά, καθώς τα χρό-νια περνούσαν, τόσο διευρυνό-ταν και το ενδιαφέρον του φίλου πλέον «Στάθη». Του «Στάθη Δά-γλαρη» απ’ τα όμορφα Κρέστενα. Εκείνος προχωρούσε στη θεματο-λογία, στον τρόπο έκφρασης και στην επιδίωξη της ανάλυσης, ενώ, εμείς, οι φίλοι του, οι άγνωστοι, οι αόρατοι και οι πάντα με ύπαρξη, ακολουθούσαμε το νόμο της ποι-οτικής κι αριθμητικής διεύρυνσης.

Αλλά και η προς τα πάνω κίνηση τού πήχη με τα κριτήρια αστα-μάτητη. Σύνδεσμος πολλαπλά συμβολικός, μεγαλείο με κέντρο βαρύτητας που συνέ-δεε, όπως ο μίτος της Αριάδνης. Παράλληλα και η μεγάλη αρετή του ενισχυμένη μ’ έναν επιπρόσθετο κορμό. Αυτόν που βίωνε το βαθύτερο στοχασμό μας με δύναμη και πά-θος: Τα πάντα να’ναι για την περιοχή, τους συμπατρι-ώτες, τα χωριά και τις πόλεις μας. Σ’ αυτά θέλαμε να του χρωστούμε τη μόρφωσή μας!. Κι όντως εκεί κινήθηκε. Βάση του η Ηλεία και η όμορη συγγένειά της. Γι’ αυτό κι ο «πνευματικός του πύργος» στον Πύργο της Ηλείας χτίστηκε όλ’ αυτά τα χρόνια, παρουσιάζοντας μεγαθήρια στην ποίηση, στο διή-γημα, στις μελέτες, στη συγγραφή άρθρων και βιβλίων, στις παρου-σιάσεις με πολλές συνέχειες στις δικές μας και πάλι τοπικές εφημε-ρίδες (Πατρίς, Αυγή, Πρωινή, Ενη-μέρωση κλπ ).

Μέσα σ’ όλες αυτές ο Στάθης Δάγλαρης αποφλοίωσε τη ζωή, το χαρακτήρα και το έργο αυτών των στυλοβατών του πνεύματος, όπως Τάκη Δόξα, Κώστα Βάρνα-λη, Μαβίλη, Παλαμά, Έφ. Αιλια-νού κοκ, τόσο με την τεράστια, τώρα πλέον, εμπειρία του, όσο και με το ζήλο με τον οποίο εργάζε-

ται. Το κύριο μέλημά του να κρα-τιέται πάνω στο πνεύμα του ίδιου ατόμου στ’ οποίο περιορίζεται κάθε φορά, πάντοτε άτρωτο και προπαντός αλώβητο. Ο συγγρα-φέας τους, επίσης, αποτελεί ένα ιδιαίτερο ανάγνωσμα, καθώς δεν επικεντρώνεται μονάχα σ’ έναν απ’ αυτούς, αλλά, μες τις πολλές κι άξιες εφημερίδες μας, σ’ αρκε-τούς συγχρόνως. Χαρακτηριστι-κός άθλος κι ο αριθμός των συνε-

χειών τους. Γι’ αρκετούς, Παλαμά, Βάρναλη κλπ έχουν πλέον ξεπεράσει τις 170 με προσδοκία να ψηλώσουν πολύ περισ-σότερο. Το σκάψιμό του συνέχεια προχωρεί και βαθύτερα. Αναμφίβολα, κανείς δεν θα μπορούσε να’χει καλύτερες προϋ-

ποθέσεις ν’ ανυψώσει αυτό το οι-κοδόμημα. Κι ο Στάθης Δάγλαρης μεγάλωνε με την πιο μεγάλη. Την «εντοπιότητα». Ζούσε, κοιμόταν, ανέπνεε μαζί της, κι έτσι σιαμαί-ικα εξορμούσαν προς πρόσωπα και πράγματα, προς τη γραμμένη κι άγραφη ιστορία μας. Άλλωστε ο ρόλος των δικών μας διανοου-μένων υπήρξε ανέκαθεν με δια-φορετική αντίληψη. Λειτουργού-σαν αδιάκοπα ως «πνευματικοί ταγοί» με πλήρη συνείδηση του παιδαγωγικού κι εθνικού τους ρόλο. Ίσως απ’ την κοιτίδα του πολιτισμού και πρώτιστα δικιάς μας αρχαίας Ολυμπίας. Κι ο συ-μπατριώτης, (δικηγόρος, ποιη-τής, λογοτέχνης, αρθρογράφος, κριτικός, συγγραφέας, κι όχι μόνο) Στάθης Δάγλαρης ενσαρ-κώνει ως την ακρότητά της την ήλεια πνευματική πρωτοπορία.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΖΑΝ. ΣΜΥΡΝΗΣ Δ/ντής Λυνιστ. Φωνής

Στον Πύργο κι ο "πύργος"

του Στάθη Δάγλαρη

(του Σωκράτη Τζαν. Σμυρνή)

Στο προηγούμενο φύλλο, έγινε αναφορά στο το δέντρο του Θοδωρή Θωμ. Μιχελή. Μοναδικός συ-νεχιστής του ήταν ο Ντίνης, γιατί τα δυο αδέλφια

του που είχαν μεταναστεύει στην Αμερική, και πρέπει να ήταν δίδυμα, έπεσαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Ο Παναγιώτης το 1916 στην Καλαμάτα, μάλλον από παθο-λογικά αίτια κι ο Γιώργης το 1917, κάπου στα βόρεια σύ-νορά μας, ως εθελοντής με τα γαλλικά στρατεύματα, ενα-ντίον των Γερμανών. Ο Ντίνης που μοιράστηκε με την αδελφή του Βασιλική, κάποια μικρή αποζημίωση, μεγά-λωσε το παλιό και περιορισμένο πατρικό, τ’ οποίο απ’ την εποχή του γέρο Θωμά, είχε γίνει ουσιαστικά 4 μερίδια. Το ισόγειο του καινούργιου το λειτουργούσε ως καφενείο γι’ αρκετά χρόνια. Απ’ αυτό είχε φύγει ένα βράδυ κι ο γα-μπρός του Γιώργης Ι. Αγγελόπουλος, που τον σκότωσε με μαχαίρι ο Λυμπέρης Σπ. Γκουγκούσης, αποκαλούμενος «κουτσο»-Λυμπέρης έξω απ’ τα λαμπραίικα σπίτια. Η Βα-σιλική, αργότερα ως χήρα πλέον, παντρεύτηκε τον επί-σης χήρο δάσκαλο Γιαννάκη Σκουμπούρη, ενώ η κόρη της Γιαννούλα, παντρεύτηκε στη Μεγαλόπολη τον Πανα-γιώτη Βαλασσόπουλο με τον οποίο απόχτησε δυο αγόρια και μια κόρη. (Γιώργο-Κώστα-Φωτεινή). Οι σχέσεις τους συνεχίστηκαν αδιάκοπα με τους Λυνιστιάνους κι αυτό επιπρόσθετα οφείλεται και στη μητέρα τους που έδειξε το δρόμο και σ’ άλλους Λυνιστιάνους για τη Μεγαλόπο-λη. ανάμεσά τους κι αρκετά της από πατέρα και μητέρα. Μες σ’ αυτές τις μετακινήσεις για τη Μεγαλόπολη και τα 4 παιδιά του Ντίνη. Τα τρία, Γιώργης-Δημήτρης κι Ασήμω ως ολοκληρωμένοι οικογενειάρχες κι ο Θοδωρής δάσκα-λος σ’ ελληνικά σχολεία στην Αίγυπτο, παντρεύτηκε με Μεγαλοπολίτισσα δασκάλα, όπως παρουσιάστηκαν με λεπτομέρεια στο προηγούμενο φύλλο της Λ.Φ. Όμως και τα παιδιά κι εγγόνια τους, μ’ ορμητήριο την όμορφη Με-γαλόπολη ξεχύθηκαν σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ακολου-θώντας το πανελλήνιο ρεύμα. Τα στοιχεία τους καθώς κι όλων των αποδήμων είναι καταχωρημένα τόσο στ’ αρ-χεία της εφημερίδας, ανανεωμένα με κάθε έκδοσή της, όσο και στις διαχρονικές ατζέντες του συλλόγου.

**Ο Νικολός ήταν το τελευταίο παιδί του Θωμά. Αυτός,

λοιπόν, ο Θωμάς, που ονομαζόταν τότε ως οικογένεια Θεοδωρόπουλος, πρέπει να ενηλικιώθηκε γύρω στα 1827, γιατί, ο ίδιος αναφέρει σ’ αναφορά του το 1846, ως πρώτη μάχη συμμετοχής του αυτή του Ναυαρίνου (1827), ενώ αντίστοιχα ο αδελφός του ο Δημήτρης επί-σης Θεοδωρόπουλος στην πολιορκία του Λάλα (1822). Έτσι, ο Νικολός πρέπει να γεννήθηκε το 1850-55, γιατί ο πρώτος γιος του ο Θωμάς γεννήθηκε το 1882 και το 5ο τελευταίο ο Γιώργης το 1901. Ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο ακραία στην ηλικία παιδιά, γεννήθηκαν και τρία ακόμα. η Ελένη που παντρεύτηκε το Νικολάκη Φ. Παναγούλια το 1884, τον Κωνσταντή το 1892 και τον Μιχαήλ το 1895 που σκοτώθηκε στη Μ. Ασία, ενώ η μητέρα τους Καλλιό-πη απ’ τους Ντουφαίους, ως χήρα Νικολάου το 1941 σε ηλικία 82 χρόνων. Όλ’ αυτά τα παιδιά, εκτός του Μιχάλη, δημιούργησαν οικογένειες στη Λυνίσταινα. Μπως εταξύ αυτών και τα δυο αγόρια του Κωνσταντή και του Γιώργη, όπως και στο δέντρο, έβαλαν τ’ όνομα του αδελφού τους Μιχάλη. Ο Κωνσταντής με την Αγγελική Δ. Γιαννοπούλου (Μενύχτα) είχε και Νίκο, που απεβίωσε το 1932 σε ηλικία 3 ετών (δε φαίνεται στο δέντρο).

Οι επόμενες γενιές άρχισαν να φεύγουν, αλλά οι

απόγονοι του Θωμά και του Γιώργη ακόμα ζωντανεύουν τη Λυνίσταινα. Ακόμα τ’ αγόρια του Νικολού, πλην του Θωμά αποκαλούντο και «Καλλιόπηδες». Τα Κωνσταντής και Γιώργης πλήθυναν στη γειτονιά, αλλ’ ίσως και γιατί μεγάλωσαν δίπλα στη μητέρα τους, από μικρά μια κι ο πατέρας τους πρέπει να πέθανε πριν το 1916, που δεν υπάρχουν βιβλία. Τέλος, τ’ όνομα «Νικόλαος» διατηρεί-ται σε 4 γενιές απ’ το Θωμά Μιχελή, τ’ οποίο όπως λέει ο

Νικολός του Θωμά, {με πρόβλημα στα μάτια τελευταία, αλλά με φωνή μοναδική}: «Το <Νικολός> προέρχεται απ’ την οικογένεια των Νικολοπουλαίων (Φρίτσος). Το ίδιο όνομα, αντίστοιχα, προχωράει και στην οικογένεια Σταύρου Δ. Δράκου από Φριτσοπούλες αδελφές. Μη-λιά στα Δρακαίικα και πιθανώς Αγγελική στα Μιχελαί-ικα…».

6 613 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 52

Γενεαλογικό δέντρο Μιχελαίων (παρακλάδι Νικού Θωμά Μιχελή)

Οι καλλιτέχνες της βραδιάς του χορού μας την 9η Φεβρ. 2007, ημέρα Σάββατο (09:00 μμ).

Εκτός απ’ τους δικούς μας Παναγούλια και Κωτσάκη (Μυρώνεια) θα προσφέρουν την αγάπη τους κι όλοι οι καλλιτέχνες που βλέπουμε στις αφίσες του κέντρου. Δίνουν ακούραστα τον καλλίτερο εαυτό τους, όχι μόνο ατομικά, αλλά και συλλογικά, με τραγούδια επιλεγμένα γι’ αυτές τις όμορφες διασκεδαστικές βραδιές. Όμως, δεν είναι μονάχα αυτοί. Είναι η διεύθυνση του

κέντρου, είναι το προσωπικό που εξυπηρετεί. Όλοι μαζί δίνουν την καλλίτερη εικόνα από κάθε πλευρά, γιατί όλα χρειάζονται, όλα βαθμολογούνται, κρίνονται και συγκρίνονται. Γι’ αυτό και η επιλογή τους απ’ το ΔΣ του συλλόγου έγινε με περίσκεψη, έρευνα και υπευθυνότητα. Και πάλι «καλή συμμετοχή και καλή διασκέδαση».

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 52 7 614

later (the cost as every year by Gregory Michelis*October’s last weekend for two holidays. On one hand we offer honor “to still alive” compatriots of 1940 war (exist until now 16 to 82). Their photos in the last newspaper. Their ages 91-102. One of them sets the wreath at the monument of our “17 hero”. This year it was set by George Agelopoulos (daskalos). On the other hand we offer honor too, to our mothers. That Saturday night is named “mother’s holiday” « (γιορ-τή της μάνας). We sing local songs, sung older by them. Almost all the old persons have been used to say a small story, an event, something. About

that “respectable” weekend exist, in the present issue of our newspaper, two articles “ My national….anniversary” by lady Pissimissi-Gerostathou (Petralona or Vervitsa) and “Mother’s holiday” by Stavros Smyrnis retired schoolmaster.

During all these ceremonies we use to have a lot of guests. Among them our mayor mr Athanasopoulos with his council. As for “Megalopolis holiday” May 5th, it had different colour. Arrived there from many other cities. Athens, Salonica, Kalamata etr. A night with memories, a night with hopes and expectations. All the ages present and the cost offered by three compatriots there. By the remained money repaired, to first step, our old

cemetery “Saint Apostoli”

aNov 11th we had our annual meeting in Athens.

The presents on 2nd page. The old council explained the results of the previous year. All excellent. Also we had election for new council, but by our pressed persistence the old council accepted to continue for two more years. In addition to that the most important is that. The members from ten (seven plus three alternates) became 21. We decided it as “General Meeting” in order to increase our annual results. So, included all ages and the president general Agelopoulos already created committees to all branches.(their names on other page).

F Furthermore our annual dance is Febr. 9th.

(Saturday). The night center called “Brightness” (Λάμψη). Main singer the Lynistian George Panagoulias. Details on other page too. Also, on pages 10-11 you will see all the life cycle: burns, baptismal ceremonies, weddings (between them my son Christos), deaths etr. Also on page 12 with title “the village Artemida became ours” (Η Αρ-τέμιδα έγινε δική μας) there is the photos of Ageliki K. Korkolis, which got married to that village, but it was burned by the summer fires, four days after the ceremony. Some of the victims had came to Lynistaina for the marriage. Finally, all the articles excellent, among them and a letter Pete Gianopulos’ TAFT CALIFORNIA. That was sent to his parents, in 1944, when he was soldier. We found it published to

a newspaper there. So, we present translated with the title (μια επιστολή που επέζη-σε στην κασέλα 63 χρόνια).

As last one, with a couple of words for now, is about Ronnie Freitas. Pete Gianopulos’ grand son from his daughter Georgia. He with his wife went to “Ellis island” to find something about his mother’s grand parents as immigrants there. Finally he found about her grandmother. Really I was shake (if the word is ok), but next time we’ ll have more, because of the e-mail arrived only two days ago.

Again a happy New Year. You are pleased, as every time, for your opinions, critic, faults etr. The “red line” is continually waiting for You.

Socratis Tzan. Smyrnis <linist@otenet.gr>

Dear Lynistians continued from page 7

την προσοχή και το σεβασμό που τους άξιζε.. Όμως, το πιο σημαντικό γι’ αυτά τα έργα, ότι τα έχουμε, τώρα πλέον, κατα-χωρήσει με λεπτομέρειες και στη Λ.Φ. Έτσι, όλοι τα διαβά-σαμε, τα θαυμάσαμε, τα ευ-χαριστηθήκαμε. Μάθαμε την ιστορία των προγόνων μας. Τα υπενθυμίσαμε, επίσης, έστω και περιληπτικά, στα τελευ-ταία φύλλα της, χωρίς, βέβαια, ν’ απολέσουν, τη σαφήνεια και τη δική τους ιστορία. Γράψαμε όλα τα έργα, τα πρόσωπα και τις ενέργειες τεσσάρων γενιών μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους (1830-1965), αλλά αν μείνουν όπως έχουν, πάλι θα πέσουν σε λησμονιά και αγνόηση. Παρόλα αυτά, για τις επόμενες γενιές όσο θα απομακρύνονται από το χρό-νο, θα γίνονται όλο και πιο χει-

ρότερα. Έτσι, προτού να είναι αργά, πρέπει εμείς να βρούμε τη λύση. Να βρούμε κάτι που να φαίνεται, που να μιλάει, που να ζωντανεύει συνεχώς την ιστορία μας. Κι ως τον κα-λύτερο φορέα, γι’ αυτή, θεωρώ το Σύλλογό μας. Αυτός, με την πείρα και τη δυναμική του, μπορεί να δώσει και τις λύσεις για την κάθε περίπτωση, όπως επιγραφές, ημερομηνίες, ονό-ματα, ενίσχυση του πνευμα-τικού μας κέντρου κοκ, γιατί, με τη δική του πλέον «σφρα-γίδα», «Σύλλογος Αποδήμων Λυνιστιάνων», θ’ αντιπροσω-πεύονται, όχι μονάχα όλοι οι συμπατριώτες, αλλά και, κυρί-ως, οι επερχόμενες γενιές. για να διατηρείται όρθιο και να ενισχύεται συνέχεια με ομορ-φιά και αξιοπρέπεια.

Νοέμβριος 2007Γ. Αγγελόπουλος

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Η ιστορία μας

Α. Επαφές με Αρ-χές:{Γκουγκούσης Κ. Παναγ - Σμυρνής Γ. Μάρκ - Αγγελοπού-λου σύζ. Ηλ. Μάντω) - Δημη-τρακοπούλου Γωγώ}

Β. Κοινωνικές εκδηλώ-σεις (γιορτές-συνεστιάσεις…):{Σμυρνής Τζ. Κων - Σμυρνής Ν. Ηλίας - Περαμερίτης Αν. Ιωάν - Σμυρνή-Παναγούλια Αγγελ - Σκουμπούρη Ι Αιμιλ - Δημη-τρακοπούλου – Κουτσογεώργη Γωγώ - Κορκολής Δ. Νικ - Μιχε-λής Ν. Θωμάς, - Αγγελοπούλου Μάντω - Παναγούλια-Μιχελή Μαγδαλ}

Γ. Ομάδα νεολαίας (δημι-ουργία μουσικοχορευτικού-γιορτές νεολαίας και εκδρο-μές στη Λυνίσταινα…): {Γιαν-νόπουλος Γ. Πέτρ - Αγγελόπου-λος Σταύρ - Γιαννοπούλου Όλγα - Γκουγκούσης Κ. Παν (δικηγ) - Στασιμιώτης Β. Κων - Καλογε-ρόπουλος Αλ. Γεώργ - Κορκολής Ι Αντών - Κορκολής Δ. Νικ - Κορ-κολής Γ. Αντών (σύμβουλος Το-πικού Λυνίσταινας)}.

Δ. Επέκτασης σχεδίου πό-λεως-δημιουργία οικισμού: {Γιαννόπουλος Πέτρ - Αγγελό-πουλος Σταύρ - Δημητρακοπού-λου Γωγώ)

Ε. Αιμοδοσία: {Σμυρνή-Παναγούλια Αγγελ - Παναγού-λιας Γ. Φώτ - Παναγούλια-Μιχελή Μαγδ - Μιχελής Ν. Θωμάς}

Στ. Εκπροσώπηση συλλό-γου στη Μεγαλόπολη: {Κορκο-λής Πέτρ Κων/νος - Αγγελόπου-λος Άγγ. Νικόλ}

Ζ. Εκπροσώπηση συλλό-γου στη Λυνίσταινα: {Πανα-γούλιας Ι. Ιωάν - Κορκολής Γ. Αντών}

Οι ομάδες, όπως το ευχήθη-κε κι ο επανεκλεγείς πρόεδρος του ΔΣ κ. Αγγελόπουλος, εκτός τις παραινέσεις και κατευθυντή-ριες οδηγίες του, άρχισαν κιόλας να προχωρούν συντονισμένα και μ’ επιτυχία στις επιμέρους αποστολές τους, για να έχουν και πάλι τα ίδια και καλύτερα αποτελέσματα, όπως και τα προ-ηγούμενα χρόνια.

Παναγ. Άγγ. Παναγούλιας

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Γενική Συνέλευση και εκλογές

αγρότισσα μάνα και τους πολεμιστές του `40. Τι άλλο καλύτερο για μένα να βρεθώ και φέτος σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα που θα μου θύμιζε λίγο τις γιορτές του πατέρα μου, ακούγοντας για εκείνη την εποχή!

Η μεγάλη αίθουσα του σχολείου γέμισε από όλες τις ηλικίες, εκτός από σχολιαρόπαιδα, αγρό-τισσες μανούλες, που αρκετές ξεπερνούσαν τα 90, παιδιά τους και εγγόνια τους, που για να τις τιμήσουν και να τις χαρούν είχαν έλθει από πα-ντού, από την Καλαμάτα, τον Πύργο, την Κυπα-ρισσία και πάρα πολλοί από την Αθήνα.

Οι «κεφαλές» του χωριού και του συλλόγου όλες ήταν εκεί: ο ιερέας τους Παπαγιώργης με την πρεσβυτέρα του, που κατά κοινή ομολογία έχει την εκτίμηση και την αγάπη όλων τους, ο πρόεδρος του συλλόγου στρατηγός κ. Αγγελό-πουλος, ο δήμαρχος Ανδρίτσαινας κ. Αθανα-σόπουλος, ο αντιδήμαρχος κ Γιαννόπουλος, ο δημοτικός σύμβουλος κ. Πέτρος Γιαννόπουλος και άλλοι, που να με συγχωρήσουν που δεν συ-γκράτησα τα ονόματά τους.

Τα τραπέζια γέμισαν με διάφορες νοστιμιές που με περισσή φροντίδα είχαν ετοιμάσει. Όλες οι νεαρές γυναίκες σερβίρισαν με χαρά όλα αυτά, τα κρασιά γέμισαν με ποτήρια και η ευθυ-μία ζέστανε την αίθουσα.

Το πρώτο μέρος της γιορτής αφιερώθηκε στο θέμα της πρόσφατης φωτιάς που απείλησε το χωριό τους. Ήταν συγκινητικές οι αναφορές τού προέδρου και κατ’ επέκτασιν όλων, προς τα παιδιά, που κατέφθασαν από όλα τα σημεία της Ελλάδας, για να βοηθήσουν στην κατάσβε-σή της. Διάφορες μαρτυρίες από παρευρισκο-μένους που είχαν λάβει μέρος σ’ αυτό το έργο, φόρτισαν για λίγο την ατμόσφαιρα. Μετά ήρθε η σειρά της αγρότισσας μάνας. Τι να πρωτοπείς γι’ αυτές τις ηρωίδες της ζωής; ότι γεννούσαν και μεγάλωναν από έξι παιδιά και πάνω; για τις αγροτικές δουλειές στις οποίες ακολουθούσαν τους άντρες τους; για τα νυχτέρια τους να μα-γειρέψουν, να ζυμώσουν, να φουρνίσουν, να πλύνουν; για το κεντίδι τους που έφτιαχναν με το φως του λυχναριού; Ηρωίδες, πράγματι που τους αξίζει να τις γιορτάζουν μαζί με τους ήρω-ες του `40, τα παλικάρια που αυτές οι ίδιες μα-νούλες είχαν προσφέρει στον αγώνα του έθνους κατά του κατακτητή.

Εικόνες διάφορες στριφογύριζαν μπρος στα βουρκωμένα μάτια μου, συγκυρία είπα, αυτό το καλύτερο μνημόσυνο στον πριν ένα μήνα χαμέ-νο πατέρα μου. Όμως δεν πρόλαβα να πάρω ανά-σα και η Φωτούλα Ν Κορκολή-Παπαματθαίου πήρε το λόγο αναφερομένη και αυτή με μονα-

δικό τρόπο σε όλα αυτά για τα οποία είχανε μα-ζευτεί όλοι εκεί. Τελείωσε με παραινέσεις προς τον πρόεδρο να μην τους εγκαταλείψει, μην τους αφήσει μόνους, γιατί κάτω από τη δική του ομπρέλα θα ήθελε να πορευτούν και ο δικός της πατέρας αν τους έβλεπε από κει πάνω που βρί-σκεται εδώ και είκοσι χρόνια. Ο δικός της λόγος ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το δικό μου γεμά-το συναισθηματικό ποτήρι, ήταν η σταγόνα που ξέφυγε από τα μάτια μου και κύλησε στα μάγου-λά μου.

Την ατμόσφαιρα συνέχισε να φορτίζει συ-γκινησιακά ο δάσκαλος Νίκος Σμυρνής (Νίκος Παπάς) συνδυάζοντας και τα δύο θέματα, ανα-φερόμενος σε μια μάνα, αγρότισσα και αυτή, από την Κυπαρισσία, που στον πόλεμο του `40 έστειλε τρία παιδιά, αλλά γύρισαν πίσω μόνο τα δύο, μια μάνα που απάντησε στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα του κράτους, ότι προσφέρει και άλλα τρία ακόμα παιδιά που είχαν μείνει πίσω, αν τα χρειαζόταν η πατρίδα. Μας μίλησε γι’ αυτήν τη σύγχρονη Σπαρτιάτισσα μάνα, μια μάνα που ένιωσε περηφάνια για την προσφορά της στην πατρίδα. Στη συνέχεια ο ίδιος άρχισε τραγούδι με στίχους που αναφερόταν σε κείνο το έπος. Μα σαν κοντόσωσε ο δάσκαλος άρχισε ο στρα-τηγός με την υπέροχη φωνή του, το επιτραπέζιο: Έβγα μανούλα να με δεις και να με καμαρώσεις πώς με πηγαίνει η αρβανιτιά και οι χωροφυλά-κοι. Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να πω ότι η φόρ-τιση της ατμόσφαιρα έφτασε στο ζενίθ.

Όλα τα μάτια γεμάτα δάκρυα στραφτάλι-ζαν στο φως. Εγώ χωρίς ντροπή τα άφησα για μια ακόμα φορά να κυλήσουν. Από κει και πέρα το δημοτικό τραγούδι πήρε το δρόμο του. Όλοι καλλίφωνοι, μα η ξεχωριστή φωνή του μπάρμπα Νίκου Μιχελή, που την κληροδότησε στον ένα γιο του, μας ερμήνευσε σπάνια κλέφτικα τρα-γούδια. Το κέφι αμείωτο κράτησε το γλέντι μέ-χρι αργά.

Με τούτη τη μικρή αναφορά σε κείνη τη βρα-διά θέλω να συγχαρώ όλους αυτούς που ακού-ραστα δούλεψαν για την επιτυχία της, να τους συγχαρώ για τις ιδέες που έχουν να δημιουρ-γούν γιορταστικές βραδιές και μέρες στο χωριό και να δίνουν ζωή σ’ εκείνους τους γέροντες και τους νεώτερους που φυλάνε Θερμοπύλες.

Και ακόμα να ευχαριστήσω με όλη μου την ψυχή τον παπα-Γιώργη Τσουκαλά που με την πρόσκλησή του έγινε η αιτία να περάσω αυτήν την υπέροχη βραδιά και να γιορτάσω και φέτος τη δική μου…. Εθνική εορτή.

ΠετράλωναΣούλη Πισιμίση-Γερόσταθου

Η Εθνική μου ... Επέτειος - Συνέχεια από τη σελίδα 1

Να, που η γειτόνισσά μας, αλλά και παραδοσιακή μας φίλη Βερβίτσα, μ’

αδελφικά πάντοτε συναισθήμα-τα, μας έδωσε ακόμα μια χαρά. Ο σύλλογος των αποδήμων της, άρχισε να βγάζει εφημερίδα με τίτλο «ΤΑ ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ» και υπότιτλο σε παρένθεση (Βερβί-τσα). Όντως είναι μια υπέρμετρη χαρά και για εμάς, γιατί όλες οι προηγούμενες γενιές «π’ αράδι-ζαν πάνω-κάτω», ό,τι καλό γινό-ταν στο ένα χωριό το εισέπραττε και το άλλο. Αυτό νοιώθουμε κι εμείς σήμερα. Είναι τα χωριά με τη μεγαλύτερη αλληλοεισχώρη-ση αίματος, συγγένειας, φιλίας, κουμπαριών και συμπεθεριών. Γι’ αυτό είχαμε πει στον Τάσο Λώλο, πάντα καλή του ώρα, να ενώσουμε τα χωριά μας και το κοινοτικό γραφείο στης «Γριας τη ράχη». Όμως, μας πρόλαβε αυτός ο «Καποδίστριας».

Κατ’ αρχάς τους αξίζουν, τους ανήκουν, αλλά και δικαιού-νται τα πηγαία, τ’ αυθόρμητα και τα εγκάρδια συγχαρητήριά μας.

Γνωρίζουμε όλα τα Βερβιτσανό-πουλα, αυτής της αξιόλογης κι αξιέπαινης πρωτοβουλίας, απ’ τα παλιά μαθητικά μας χρόνια. «Λίρα χρυσή» το καθένα. Ο πρό-εδρος του συλλόγου Νικ. Β. Κου-ρούβανης εκδότης, ο Βασίλης Ν. Σαλακάς διευθυντής, ο Χαράλα-μπος Αρ. Λυμπεράς αρχισυντά-κτης. Και οι τρεις εγγύηση, γι’ αυτό δε χρειάζεται να προχωρή-σουμε και πιο κάτω. Εκτός αυτών των «πρωτοεύθυνων» ακολου-θεί και το «βαρύ πυροβολικό», των εγγραμμάτων τους: Χρυσή Τόμπορη, Κυριάκος Τσιούτας, Δημ. Βηλαράς, Λευτέρης Γερό-σταθος και τόσοι άλλοι π’ άρχι-σαν κιόλας ν’ ανασκουμπώνο-νται με τις αχαλίνωτες πέννες τους. Εμείς, τους εκφράζουμε ένα πελώριο μπράβο, αλλά και τις πολλές εγκάρδιες ευχή μας: Καλή τους τύχη και πάντα φαρ-διά η στράτα τους. Όλα τ’ άλλα θ’ ακολουθούν μ’ ευχαρίστηση και υπακοή, όπως τόχουμε νοιώσει, αυτά τα 14 χρόνια, με τη Λυνι-στιάνικη Φωνή.

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 528 615

Ο Θανάσης Ρέππας, αποδείχθηκε το άτακτο παιδί των Γραμμάτων. Μια στην ποίηση, την άλλη στα διηγήματα, την παραπάνω στο

μυθιστόρημα, την παρ’ άλλη στην πρόζα κι όταν μπουχτίσει απ’ αυτά τα σκεπάζει όλα μ’ ένα θεα-τρικό έργο. Κι όλα μαζί έχουν φθάσει στα 17, αλλά κι αρκετά μεταφρασμένα σε ξένες γλώσσες. Τώρα «κάλιασε» σε ποιητικά αποφθέγματα, τα οποία όταν έχουν περιθώριο ενισχύονται με ρυθμό, μέ-τρο και ομοιοκαταληξίες:

«Στην πόλη μας δεν έχουμε πέτρες/ τις ξοδέψαμε όλες, πετροβολώντας κάποιους/που άλλοι μας είπαν πως είναι ένοχοι»

**«Δεν πρόσβαλε κανένα με βρισιά/περιφρόνησε όμως πολλούς με τη σιωπή του»

Σαν παιχνίδι «ντάλια- μπίλι» τα χειρίζεται ο Θανά-σης. Κι αυτά τα 500 αποφθέγματα, τα οποία παλιότε-ρα τ’ αποκαλούσαμε «ρητά», εμποτισμένα με μουσική σκέψη έχουν την ξεχωριστή τους σημασία. Δίνουν νό-ημα στη ζωή με συγκινησιακή χρήση, αλλά και τιθα-σεύουν τη φρόνηση του κάθε αναγνώστη. Ένα υπέρο-χα θαυμάσιο είδος ποιητικής τέχνης, που θεμελιώνεται στις εκφραστικές δυνατότητες της γλώσσας, για κάθε μορφή ανθρώπινης επικοινωνίας. Απ’ την απλούστερη μέχρι και την πιο σύνθετη. Δείχνει πως τον πλημμυρί-ζουν τα συναισθήματα κι ο Θανάσης θέλει να τα βγάλει προς τα έξω, να τα εξωτερικεύσει, με στοχασμό, αυτο-συγκράτηση και λογική του μέτρου, π’ όμως, όλ’ από κοινού, συμπορεύονται.

Στον πρόλογό του, με ταλέντο καλλιεργημένο και χωρίς να παρασέρνεται από λυρισμό, επιδιώκει να επι-κεντρωθεί σε μια εξομολόγησή του: «Θέλησα να κάνω ότι κάνει κάθε άνθρωπος όταν αρχίζει να μετράει τη ζωή του σε υπόλοιπο και διαπιστώνει ότι, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, έχει ζήσει αρκετά και ας του φαίνονται τα χρόνια λίγα…».

Ο συμπατριώτης απ’ το Φανάρι και τώρα μόνιμος κάτοικος στην Αρτέμιδα Αττικής (τηλ. 22940-24567) Θανάσης Ρέππας, μες σ’ αυτά τα 500 αποφθέγματά του, εξι-στορεί ιδέες κατασταλαγμένες που΄ναι η επίγνωση της πραγ-ματικότητας για τον κάθ’ ανα-γνώστη αυτής της συλλογής του. Συλλογή, όπως τ’ ομολογεί κι ο ίδιος, που συγκροτήθηκε από σημειώσεις διάσπαρτες, άλλες σε μικρά χαρτάκια, σε φα-κέλους δικογραφιών, σε χαρτομάντιλα, λογαριασμούς ΟΤΕ, ΔΕΗ, εισιτήρια λεωφορείων κοκ, για ν’ αποτελέ-σουν ένα υπέροχο πόνημα γι’ ανθρώπους μ’ ευαισθη-σίες, τ’ οποίο θα τους κατευθύνει και θα τους προστα-τεύει. Με μια γενναία προσπάθεια βάζει τον άνεμο της ζωής μες στο κάθε σπίτι των αναγνωστών αυτών των αποφθεγμάτων. Ευχόμαστε, γρήγορα και τον Β΄ τόμο του. Εμείς, όμως, θα συνεχίσουμε σε κάθε φύλλο να παρουσιάζουμε έστω και λίγα γιατί θα γοητεύουν τους δικούς μας. Καλωσόρισες όμορφη γειτονοπούλα

«Πετραλωνίτισσα»

Η Γεωργία Γιαννοπούλου-Φράϊτας είχε τις εντυπώσεις της απ’ το ταξίδι της στη Ρωσία

Η Ρωσία είναι πολύ μακριά απ’ τις νότιες

περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών κι όμως εκεί πήγε και η Γεωργία του Παναγιώτη Γιαννόπου-λου, ως αποστολή με το έργο που κάνει. Μέρες όμορφες για την ίδια, γράφοντας τις εντυπώ-σεις της και σ’ όλους εμάς, με τους οποίους μπο-ρεί να επικοινωνεί με το γνωστό, τώρα πια, γρή-γορο κι ασφαλή τρόπο «ι-μέιλ» <e-mail> (ηλεκτρονική ταχυδρο-μείο). Οι πολλές φωτογραφίες δείχνουν το πέρασμα του χρόνου απ’ αυτή την αχανή χώρα, της οποίας ο πολιτισμός και τα έργα τής κάθε γενιάς παρέμειναν ανέπαφα, δείχνει τη δύναμη της παράδο-σης, αλλά και την ψυχοσύνθεση του λαού της ως προς την εθνική

τους κληρονο-μιά. Όσο για τη Γεωργία Π. Γιαννοπούλου-Φράιτας να’ναι καλά για να συ-νεχίσει τα ταξί-δια της.

Κάθε πράγμα γίνεται με το πάθος, τη θέληση και την προσπάθεια. Αυτό έγινε

και με το «δικό μας παιδί». Όταν λέμε «δικό μας» και το νοιώθου-με, αλλά και το εννοούμε. Δικό μας γιατί όλη οι οικογένειά του αγαπάει τη Λυνίσταινα και με τους Λυνιστιά-νους της Μεγαλόπο-λης όλα της τα χρόνια έχουν αδελφικές σχέ-σεις. Όμως, το ξεκί-νημα της συγγένειάς μας είναι η Γιαννούλα του Γιώργη και Βασιλι-κής Αγγελόπουλου, η οποία είχε παντρευτεί στη Μεγαλόπολη με τον αδελ-φικό φίλο των περισσότερων Λυνιστιάνων, τον Παναγιώτη Βαλασσόπουλο ή Πλάκα που συνηθίζαμε να τον αποκα-λούμε. Τα παιδιά λοιπόν των «Πλακαίων»: Γιώργος, Κώστας,

Φωτεινή, μ’ αίμα μπόλικο λυνι-στιάνικο, αλλά και τα συν αυτά, πήραν χρώμα, αισθήματα, συ-νήθειες και τα πάντα τα λυνι-στιάνικα. Η Φωτεινούλα με τον άνδρα της τον Παναγιώτη Πα-νάγο, είναι σ’ όλες τις εκδηλώ-

σεις παρόντες (Γεν. Συνέλευση, χορό, εκκλησιασμό, τελε-τές στη Λυνίσταινα) και μας χαροποιούν ξέχωρα, αλλά και πολιτογραφημένα στο δικό μας μη-τρώο. . Όμως και το συχώριο που παίρ-νει ο Παναγιώτης

με τη Γιαννούλα είναι πελώριο και πηγαίο, γιατί τους δώσανε εικόνες και παραδείγματα. Με τέτοια παιδιά, εμείς, βάζουμε πιο πάνω τον πήχη της από-δοσης και της προόδου για το χωριό. Μονάχα, έτσι, μπορεί να

μεγαλώσει και η Λυνίσταινα Προϊόν όλων αυτών κι ο Πα-

ναγιώτης γιος του Γιώργου. Πε-τυχημένος επαγγελματίας στο φορολογικό τομέα, θέλησε ν’ ασχοληθεί και με την πολιτική. Έβαλε για πρώτη φορά και βγή-κε πρώτος επιλαχών. 3ος στους πέντε υποψηφίους στο νομό Αρκαδίας με το κόμμα που κέρ-δισε. Μόνο που το πληροφο-ρηθήκαμε πολύ αργά και δεν τον συνόδεψαν και οι δικές μας ευχές. Οι συμπατριώτες, όμως, τον υποστήριξαν γιατί είναι παιδί με γνώσεις, με πείρα στα πολιτικά και γενικά στα πολιτι-στικά. Έχει το κληρονομημένο ήθος των Βαλασσοπουλαίων, αλλά και το ενδιαφέρον του με-γάλο με πολλές πρωτοβουλίες και καθοριστικές εισηγήσεις. Του ευχόμαστε καλή επιτυχία την επόμενη φορά.

Έν’ ακόμα δικό μας παιδί ασχολείται με την πολιτική

Συγχαίρουμε το φίλο Μανώλη Φωκιανό για την έφεσή του και προς τα «γλυπτά έργα»

Αλήθεια! Πόση δημιουργία και χαρά δίνει η «θέ-ληση». Δημιουργία π’ ανασταίνει εσωτερικές ευαι-σθησίες, τις οποίες και ζωντανεύει μ’ όποια μορ-φή Τέχνης θελήσει. Έτσι κι ο φίλος μας Μανώλης Αντώνη και Γιακουμίνας Φωκιανός απ’ τ’ όμορφο νησί της Πάρου. Η ζωντάνια για τη ζωή τον αντά-μειψε μ’ ακούραστες και τολμηρές ευαισθησίες. Επιπρόσθετα με τις δουλειές του και την καταξιω-μένη οικογένειά του, τη σύζυγό του Φρόσω και τα δυο χαριτωμένα παιδιά τους, ο Μανώλης δε στα-μάτησε την αυτοεξέλιξή του. Άρχισε να δημιουρ-γεί ολόκληρες αυθόρμητες φαντασίες πάνω στο

φημισμένο μάρμαρο της Πάρου κι απ’ τα ίδια λα-τομεία πούχουν γίνει, αλλά και στολιστεί τόσα και τόσα ανεπανάληπτα οικοδομή-ματα απ’ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Λειαίνει και σμιλεύει θεόρατα κομμάτια μαρ-μάρου, που χρειάζονται γερανό και χέρια πολλά για να μετακινηθούν. Κι όμως, στα χέρια τα δικά του γί-νονται υπάκουα για να λάβουν τη μορφή, το σχήμα και τις διατομές που εκείνος θέλει. Μαζί μ’ όλ’ αυτά, μεταφέρονται πάνω στην τελειότητά τους, η λεπτότητα των συναισθημά-των, ο αισιόδοξος κι ενθουσιώδης νους, αλλά και η υπομονετική επι-δεξιότηττα των χειρών του. Έτσι, τα έργα του εξασφαλίζουν την

αποδοχή και το θαυμασμό των επισκεπτών στις αίθουσες των εκθέσεων, που συγχρόνως κα-

ταλήγουν με την ίδια έκπληξη κι αγάπη και προς τον ίδιο το νεαρό δημιουργό τους. Αυτό, έγινε και την 20 Νοεμβρίου 2007, στα εγκαίνια παρόμοιας συλλογικής έκ-

θεσης από 46 «σημαντικούς και με διεθνή προβολή» ζωγράφους, γλύπτες, καλλιτέχνες-

φωτογράφους, στην οδό Χαρ. Τρικούπη 121, Αθήνα, η οποία είχε εξασφαλίσει ξέχωρη επιτυ-

χία με την κατεύθυνση, το ενδιαφέρον και την εμπειρία της ιστορικού της Τέχνης και Τεχνοκριτικού κας Ντόρας Ηλιοπού-

λου-Ρογκάν. Ο δρόμος του θα’ναι μακρύς, αλλά ο Μανώλης Φωκιανός, ο φίλος

της «Λ.Φ», με βεβαιότητα θα τον φτάσει «νικητής» ως ο τέλος της διαδρομής του.

Ο Θανάσης Ρέππας(ποιητής, αυτή τη φορά, με τον Α΄ τόμο, και κύριο τίτλο «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ»,

αλλά και υπότιτλο «Γνωμοδοτήσεις μιας ζωής».

Τα εγγόνια της Γεωργίας κοιτάζουν χαμογελαστά και τα τρία το φακό

Η Γεωργία Π. Γιαννοπούλου-Φράϊτας στη Ρωσία.

το γλυπτό του Μαν. Φωκιανό, στ’ οποίο οι επισκέπτες στην έκθεση έδιναν την εξήγηση που τους «ταίριαζε»

Λυνιστιάνικη Φωνή 9 616αρ. φύλλου 52

(πρώτο μέρος)

1) Τοπογραφική παρουσίαση.Όλοι οι παροικούντες γνωρίζομεν το Λύκαιον. Είναι

το διπλανό μας βουνό, επί του οποίου οι αρχαίοι Φι-γαλείς, έκτισαν τον περικαλλή ναόν του Επικουρ(ε)ίου Απόλλωνα. Σ’ αυτό συναντώνται σήμερα οι τρεις νομοί: Αρκαδίας- Μεσσηνίας-Ηλείας. Τότε ανήκαν όλα στους Αρκάδες. Προς Α. οι πλαγιές του κατέρχονται ομαλά ως το λεκανοπέδιον της Μεγαλοπόλεως. Αυτό κά-ποτε ήταν λίμνη, που τα νερά της με τον και-ρό άνοιξαν πέρασμα στο ΒΔ μέρος, ανάμεσα στον βραχώδη λόφον της Καρύταινας και το κατερχόμενον Λύκαιον και χύθηκαν στον Αλ-φειόν.

Προς Ν. συνδέεται με το Τετράζιον της Μεσσηνίας. Μια προέκτασή του προς τα ΝΔ, το Γαρδιτσέικο Λύκαιον, κατέρχεται ως το Στό-μιον, ενώ απέναντί του, στα νότια υψώνονται τα Νόμια, το αρχαίον Ελάειον, προεκτάσεις του Τετραζίου και ανάμεσά τους κυλά το νερό της η Νέδα. Στα δυτικά το Λύκαιον προεκτεί-νεται και σχηματίζει το Λυνιστιάνικο βουνό της Ανάλη-ψης με το κάστρο πάνω στο τέρμα του, απέναντι απ’ την Καλαμιώνα. Προέκταση αυτού ΝΔ όλα τα Βερβιτσάνικα υψώματα και συνεχίζει κάτω ως την Μίνθη. Το Λύκαιον μ’ ένα λόγον και οι προεκτάσεις του σχηματίζουν την ορει-νή περιοχή της επαρχίας Ολυμπίας.

Το ΒΔ τμήμα του Λυκαίου, που καλύπτει τα βουνά της Ανδρίτσαινας- Ανατ. βραχίονας της Ανάληψης- και πέρα ως την Καρύταινα και άνω, λέγεται «Κω(ο)τύλιον ή Δράγος» εξ ού και το «Δραγουμάνου», το άλλο όνο-μα του Κοτυλίου, χωριό του Λυκαίου. Το ύψωμα στην ανατολική πλευρά επί του οποίου έχει κτισθή ο ναός του Απόλλωνος, λέγεται «Βάσσαι». Η κορυφή των Βασσών (1321 μ. ύψος) παλαιότερα ελέγετο «Κότυλον» και εξ αυτής ολόκληρον το ΒΔ τμήμα του Λυκαίου «Κω(ο)τύ(ι)λιον». Επί της κορυφής των Βασσών ανεκαλύφθησαν τα ερείπια δύο αρχαίων ναών, εξ ών ο ένας ανήκε, κατά τον Παυσανίαν, εις την «εν Κοτύλω Αφροδίτην» και ο άλλος εις την «Άρτεμιν Κοτυλεών». Μαζί με την Αφροδίτην ή την Άρτεμιν ετιμάτο ίσως κι ο Απόλλων (Π.2,16/555).

Το ανατ. τμήμα του Λυκαίου, αλλά και ολόκληρον το όρος επονομάζεται και «Διαφόρτι». Επί του Λυκαίου συ-ναντώμεν τα χωριά: Σκληρού, Αμπελιώνα, Άγιο Σώστη», Νέδα, Κακαλέτρι κ. ά. Στις ανατ. πλαγιές του, προς την Μεγαλόπολη: Την Λυκόσουρα, το Λύκαιον, τις Άνω Καρυ-ές, το Κωτίλιον ή Δραγουμάνου, την Θεισόα ή Λάβδα και την Καρύταινα. Στα δυτικά: την Ανδρίτσαινα, Λυνίσταινα, Πετράλωνα, Ν. Φιγαλεία κ.ά. και στα ΝΔ τα Περιβόλια, το Στόμιον, την Φιγαλεία (Παύλιτσα), το Δραγώ(γ)ι(ον) και την Μαρίνα. Ύστερ’ από την γεωγραφική αυτή παρουσί-αση του Λυκαίου έρχομαι στην ιστορία και τη μυθολογία του ιερού αυτού όρους των Αρκάδων.

2) Λύκαιον-Λυκάων και ΛυκοσούραΠηγές: 1)Εγκυκλ. Ρλευθερουδάκη τ.8/8562) Εγκυκλ. Χάρη Πάτση τ. 17/121-23)Εγκυκλ. Παπ. Larousse-Brit. Τ. 39/281-3

4) Ελλην. Μυθ. Jean Richepin τ. Α/55

Το Λύκαιον έχει πάρει το όνομά του από τον Λυκάο-να, βασιλέα των Αρκάδων και υιόν του Πελασγού

και της Ωκεανίδας Μελίβοιας ή της αρκαδικής νύμφης Κυλλήνης (Π1, Π2). Ο Λυκάων ίδρυσε την Λυκοσούραν, την αρχαιοτέραν πόλιν του κόσμου, κατά τον Παυσανί-αν (8.3.8) και εκεί εβασίλευε. Κατά τον Απολλόδωρον (3.8.1) είχε <50> υιούς και <50> θυγατέρας. Μερικά από τα ονόματα των υιών του είναι: ο Αλιφήρος, Ασεάτης,

Ηραιεύς, Μέναλος, Μαντινεύς, Νύκτιμος, Ορχομενός, Πάλλας, Παρράσιος, Τεγεάτης, Φίγαλος κ.ά. (Π3). Οι περισσότεροι εξ αυ-τών έγιναν ιδρυταί πόλεων εις τας οποίας έδωκαν το όνομά τους. Εκ των θυγατέρων του Λυκάονος αναφέρονται μόνον δύο: η Δία, η μητέρα του Δρύοπος και η Καλλιστώ, η μητέρα του Αρκάδος (Π3).

Κατά τους αρκαδικούς μύθους ο Λυκά-ων ήτο αμφιλεγόμενον πρόσωπον. Άλλοι τον παρουσιάζουν ως ικανόν και άξιον, δί-καιον και θεοσεβή άρχοντα. Αυτός λέγουν

εισήγαγεν εν τη Αρκαδία την λατρείαν του Λυκαίου Διός, έκτισε προς τιμήν του ναούς και καθιέρωσε τα «Λύκαια» και η κόρη του, η Καλλιστώ έγινεν ιέρεια και ακόλουθος της Αρτέμιδος Κοτελεώς. Επί δε του όρους της Κυλλήνης έκτισε ναόν προς τιμήν του Ερμού. Άλλοι όμως παρου-σιάζουν αυτόν και τους υιούς του, ως ασεβείς, αδίκους, βαρβάρους κι ανθρωποφάγους. Τούτων ένεκα, καθώς αφηγείται ο Απολλόδωρος (3.8.1), ο Ζεύς, δια να δια-πιστώση, εάν αι κατηγορίαι αληθεύουσιν ή όχι, έλαβε την μορφήν ενός αγνώστου περαστικού και επήγεν εις Λυκοσούραν, εις το παλάτι του Λυκάονος. Εκεί τον υπε-δέχθησαν και τον εφιλοξένησαν προσηκόντως. Και κα-θώς συνεζήτουν, ο Ζεύς απεκάλυψε τω Λυκάονι ποίος ήτο. και έδεσε το θέμα των εναντίον του κατηγοριών. Ο Λυκάων τας ηρνήθη. Αλλά είτε, διότι αμφέβαλε δια την ταυτότητα του άγνωστου επισκέπτου του και ηθέλησε να τον δοκιμάση, είτε διότι τον επίστευσε και ηθέλησε να τον τιμήση, όπως συνήθιζαν στον τόπο του να τιμούν τους θεούς, διέταξε διακριτικά και έσφαξαν ένα παιδί του, τον Νύκτιμον- άλλοι λένε ξένο παιδί- ανέμειξαν τα κομμάτια του με το κρέας ενός ζώου, το εμαγείρευσαν και το παρέθεσαν δείπνον εις τον φιλοξενούμενόν του. Τούτο μας θυμίζει τον Τάνταλον. έτσι ακριβώς έπραξε και εκείνος με τον υιόν του τον Πέλοπα. Και, καθώς εκά-θησαν όλοι στο τραπέζι, ο Ζεύς αντελήφθη αμέσως την ανοσίαν και αποτρόπαιον εκείνην πράξιν. και οργισθείς ανέτρεψε την τράπεζαν τού δείπνου και εκεραύνωσε τον Λυκάονα και τους υιούς του.

Ο Οβίδιος μας λέγει ότι ο Ζεύς δεν εθανάτωσε αλλά μεταμόρφωσε τον ασεβή Λυκάονα και τους υιούς του εις λύκους, οι οποίοι ωρυόμενοι εσκόρπισαν εις το όρος και εξ αυτών τούτο ωνομάσθη «Λύκαιον»= βουνό γεμάτο λύκους (Π2, Π3). Εξ αυτών φαίνεται ότι έχουν πάρει το όνομά τους και η «Λυκοσούρα» (=ουρά, πλήθος λύκων) και η «Λυνίσταινα» (ορθότερον «Λυκίστενα»-λύκος+ στένω= στενάζω, δηλαδή τόπος, όπου ωρύονται οι λύ-κοι, λυκότοπος (μυθολογικαί εξηγήσεις).

συνεχίζεται

Όταν μιλούν τα τοπωνύμια Λύκαιον: το ιερόν όρος των Αρκάδων

(του δασκάλου και στη Λυνίσταινα κ. Κυριάκου Τσιούτα)

ΕΤΣΙ, ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΗΚΕ

Το πρωινό της ντροπής24 χρόνια μετά

Το 1983 βρισκόταν μες στα δυναμικά χρόνια του ψυχρού πολέμου.

Η ειρήνη, μετά από ένα πόλεμο με θύματα και καταστρο-φές, ποτέ δεν παγιώνεται αμέσως, όσο κι αν αποφευχθούν νέες συρράξεις. Μεσολαβεί ο ψυχρός πόλεμος, με τις δικές του παραμέτρους, οι περισσότερες απ’ τις οποίες τα μέγιστα οδυνηρές. Μεγαλύτερα θύματα σ’ αυτή τη φάση οι αδύνατοι και οι ανίσχυροι. Σημαντικό παράδειγμα ο Β΄ παγκόσμι-ος πόλεμος, που με το πέρας του, έταξε τα κράτη σε δυο συμπαγείς κόσμους. Το δυτικό με προκάλυμμά του το ΝΑΤΟ και τον ανατολικό, τον αποκαλούμενο «Σο-βιετικό Μπλοκ». Ο καθένας, απ’ αυτούς, επεδίωκε εισχώρηση στον άλλο, για να διαπιστώνει τις δυνάμεις του, τις προε-τοιμασίες, και τον τρόπο σκέψεών του, δηλαδή επίδειξη ισχύος. Αυτό έκαμαν και οι ανατολικοί, όταν κατέρριψαν μεταγωγικό αεροπλάνο της Νότιας Κορέας με 269 επιβάτες, επειδή εξέκλινε της πορεί-ας του, χωρίς να το προειδοποιήσουν ή να το υποχρεώσουν για προσγείωση σε δικό τους αεροδρόμιο, αφού ήταν γνωστό πως επρόκειτο γι’ αεροπλάνο πολιτικής αεροπορίας. Η κατάρ-ριψη, σαν σήμερα, 1η Σεπτεμβρίου, που γράφονται αυτές οι γραμμές, αλλά 24 χρόνια πιο παλιά. 1η Σεπτ. 1983. Όμως, το σημαντικό σ’ αυτή την περίπτωση, δεν ήταν η κατακραυγή, οι νομικές και οι αεροπορικές παρεμβάσεις μ’ όλα τα υπόλοιπα, τα οποία άλλωστε τώρα πια, τείνουν να παρασυρθούν απ’ τις αλλαγές ανθρώπων, καθεστώτων, τειχών διαχωρισμών κλπ, αλλά η παρέμβαση ενός Έλληνα πιλότου στον ίδιο τύπο αερο-πλάνου της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Ήταν ο Χρήστος Φακίνος απ’ το Αίγιο. Αρχικά πιλότος με περγαμηνές στην πολεμική αε-ροπορία κι αργότερα, μετά από πετυχημένη καριέρα, πέτυχε σ’ εξετάσεις της αντίστοιχης πολιτικής, την Ολυμπιακή, όπου εξε-λίχθηκε ως την ανώτατη βαθμίδα των κυβερνητών. Μετά απ’ αυτά, ο Φακίνος, που γνώριζε αυτά τα δύσκολα δρομολόγια των μεγάλων αποστάσεων πάνω από ωκεανούς και ηπείρους (πχ Αλάσκα- Νότια Κορέα <Σεούλ> όπως στο χάρτη 4113 χι-λιόμετρα), μελέτησε όλα τα στοιχεία κι όλες τις πιθανές παρα-λείψεις απ’ όλους τους εμπλεκόμενους. Έτσι, όλ’ αυτά, με την ευαισθησία, αλλά και την επιμονή που τον διακρίνουν στην πιστότητα της έρευνας, έγραψε το 1985, ένα βιβλίο στ’ οποίο έδωσε τον πετυχημένο τίτλο «Το πρωινό της ντροπής. Σαχαλί-νη 1.9.83 ώρα 06:26». Τούτο αν και σε μορφή μυθιστορήματος με τα πραγματικά στοιχεία, αποτέλεσε τη βάση για νέα έρευνα και νέες μελέτες. Η καταξίωση και η αποδοχή του ήταν τέτοιες, που κρίθηκε αναγκαία η μετάφρασή του στην αγγλική γλώσσα με κυκλοφορία πολύ μεγάλη. Αλλά και οι νότιο Κορεάτες, εξέ-φρασαν τα συγχαρητήριά τους προς κάθε ελληνικό εμπλεκόμε-νο φορέα. Όλοι το χαρακτήρισαν διαφωτιστικό, αντικειμενικό, χωρίς κενά ή παραλείψεις. Στο Χρήστο Φακίνο αξίζουν εύσημα και για δυο ακόμα λόγους. Αφ’ ενός ήταν ο μοναδικός και μά-λιστα αεροπόρος πούγραψε βιβλίο γι’ αυτή τη σοβαρή κατάρ-ριψη κι αφ’ ετέρου, οι Κορεάτες αεροπόροι, σε κάθε ευκαιρία, εκφράζονται με τα πιο επαινετά λόγια, τόσο για την τελειότητα, όσο και την αντικειμενικότητα αυτού του βιβλίου. Εμείς γρά-ψαμε τούτα τα λίγα λόγια στη μνήμη αυτών των 269 αθώων συνανθρώπων μας, των οποίων η αιωνιότητα θα ενισχυθεί και με το βιβλίο του αεροπόρου Χρήστου Φακίνου. Όμως και να ευχηθούμε: Ποτέ πια τέτοιες παράλογες αποφάσεις στο μέλ-λον και κυρίως γι’ ανθρώπους αθώους.

Αυτά μας απόμειναν(τα «ζωντανά» μας)

Οι περισσότεροι στο χωριό μας που’χουν απομείνει μόνοι τους, εκτός απ’ την τηλεόραση και το τηλέφωνο, όταν ακόμα νιώθουν τα κου-ράγια τους, έχουν και δυνατά ζώα. Ένα μου-λάρι ή ένα γαϊδουράκι υπάκουο που μονάχα η μιλιά του λείπει. Κάποιοι ακόμα δεν μπορούν ν’ αποχωριστούν απ’ τα παλιότερα κι έχουν προ-βατάκια και γιδούλες. Κι αυτά στην ουσία για συντροφιά τα έχουν κι ας την ξεπληρώνουν με «τουράνιγμα» σαν πραγματικοί τσοπάνηδες. Κι όταν τους λένε οι άλλοι να τα παρατήσουν απα-ντούν: «Όσο δυνόμαστε θα τα κρατήσουμε για-

τί μας δίνουν ζωντάνια, αλλά κι αυτά τ’ άτιμα είναι να μην τ’ αγαπήσεις; Στα μάτια σε κοι-τάζουν και σε φωνάζουν με τη δική τους φωνή όταν θέλουν κάτι…» Κι όντως αυτά είναι που τους γεμίζουν τώρα τις αυλές και τους κήπους. Όμως κι αυτά καταλαβαίνουν τη μοναξιά και οι αντιδράσεις τους άμεσες κι απ’ όλα μαζί. Γίδες, προβατίνες, γατιά, σκυλιά κι όλα τα υπόλοιπα τρέχουν στο χώρο το προσκλητηρίου. Κι όταν θέλει να τα πάει σ’ ένα απ’ τα γειτονικά χωρά-φια του, μια φορά τους μιλάει κι αυτά από πίσω ακολουθούν με τη σειρά. Είναι η ντόπια κοινω-νία. Κάποια ακόμα, κυρίως τα γαϊδουρομούλαρα, καταλαβαίνουν και λέξεις. Αλλά κι αυτά άρχισαν να ελαττώνονται, γιατί και οι ανθρώπινες δυνά-μεις δεν μπορούν να συγκρατηθούν μονάχα απ’ την ψυχική τους θέληση.

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 5210 617

έ φ υ γ α ν α π ό κ ο ν τ ά μ α ς

Ένας καλός συγγενής, θερμός πατριώτης και μεγάλος φί-

λος έφυγε απ’ αυτή τη ζωή την 8η Νοεμβρίου 2007, την ημέρα της γιορτής τού αρχαγγέλου Μιχαήλ. Ήταν ο Παναγιώτης Γεωργίου και Γραμματούλας Σμυρνής, που μόλις είχε συμπληρώσει τα 81 του χρό-νια. Γνώριζε πότε να γλεντάει, πότε να’ναι ο καλός συγγενής και πότε ο επιστήθιος φίλος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λυνίσταινα, αλλά πολύ γρήγορα ξεχώρισε με την καλή συμπεριφορά και τους άρι-στους τρόπους του. Κι όταν άνοι-ξαν πλέον τα σύνορα του ορίζοντά μας μετά τις άσχημες καταστάσεις της δεκαετίας 1940, ξεχύθηκε κι ο Παναγιώτης για μια καλύτερη τύχη στις ανοικοδομούμενες πόλεις και περιοχές μας. Μια απ’ αυτές και η φιλόξενη Καλαμάτα που τελικά εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του Βούλα. Παιδιά, μετά απ’ ατυχίες, δεν απόχτησαν, όμως συνέχισαν την όμορφη ζωή τους, όχι μονάχα με τη δική τους αγάπη και κατα-νόηση, αλλά και με τις οικογένειες των αδελφών του, που πάντα προ-χωρούσαν ως ένα «αδιάσπαστο»

σύνολο, παρά και τις εκεί ατυχίες απ’ άκαιρους θανάτους. Όμως, δεν τους ευνόησε η τύχη της υγείας τους. Η Βούλα έχασε το μεγαλύτε-ρο μέρος της όρασής της κι ο Πα-ναγιώτης τον τελευταίο καιρό με προβλήματα, τα οποία συνέβαλαν σ’ αυτό τ’ αποτέλεσμα.

Ο Παναγιώτης θα μείνει στη σκέψη και στην ανάμνησή μας. Θα μας λείψει πολύ, γιατί, μια και ήταν κοντά στο χωριό, δεν άφη-νε ευκαιρία να μην τρέξει εκεί, με πρώτα τους γάμους, τα βαφτίσια, τα πανηγύρια και τις εκδηλώσεις. Ήταν πάντα το χαμογελαστό παιδί κι έτσι έφυγε, αλλά κι έτσι θα τον θυμόμαστε

Την 14η Σεπτεμβρίου 2007 έφυ-γε από κοντά μας κι ο Γιάννης

Νικολάου κι Αλεξάνδρας Καλογε-ρόπουλος, από προβλήματα υγεί-ας, στα 73 του χρόνια. Ο Γιάννης γεννήθηκε στη Λυνίσταινα και μετά από τάξεις του γυμνασίου Ανδρίτσαινας, ακολούθησε το «ρεύμα της φυγής» για την Αθήνα.

Διορίστηκε ταχυδρομικός διανο-μέας στα ΕΛΤΑ, απ’ όπου και συντα-ξιοδοτήθηκε. Με το γάμο του με την, επίσης, συμπατριώτισσά μας Ανδριάνα Γ. Σμυρνή, απόχτησε δυο αξιαγάπητα αγόρια, το Νίκο και τον Αλέκο κι εκείνα σήμερα παντρε-μένα κι αποκαταστημένα. Ας είναι αιώνια η μνήμη του.

Στις 11 Οκτωβρίου 2007, έφυ-γε για πάντα, πολύ βιαστικά

και απότομα μια νύφη της Λυνί-σταινας, η Βαρβάρα γυναίκα του Νίκου Σμυρνή του Μάριου. Πολύ νέα ακόμη στην ηλικία, μόλις 54 ετών ύστερα από σύντομη πάλη με την φοβερή αρρώστια της επο-χής μας, τον καρκίνο, βύθισε σε απέραντη θλίψη για τον χαμό της και σε απελπισία για την μοναξιά του τον άντρα της και όλους τους συγγενείς.

Η Βαρβάρα και ο Νίκος, δυο παιδιά που η ζωή τούς στέρησε τη χαρά της απόλαυ-σης των ήχων, τη δυνατότητα να χαίρονται την μουσική, το θόρυβο του ανέμου, το κελάρυσμα του νερού, τις φω-νές των ανθρώπων, ένωσαν το πρόβλημα τους πριν 23 χρόνια και έζησαν μαζί, στηριζόμενοι ο ένας στον άλλον, μέχρι που τους χώρισε άσπλαχνα ο θάνατος.

Η Βαρβάρα δεν γνώρισε τη χαρά του σχολείου μέχρι που ο Νίκος, μετά τον γάμο τους, της έμαθε την γλώσσα των κωφαλά-λων, την έφερε σε επαφή με τους συλλόγους κωφαλάλων και της γνώρισε μια ολόκληρη κοινωνία

σιωπής, αλλά μεγάλης δράσης και αλληλοϋποστήριξης, με εκδηλώ-σεις, με επικοινωνία, με ενδιαφέ-ροντα, που έκαναν την ζωή τους φυσιολογική και χαρούμενη. Οι δυο τους μπορούσαν να κινού-νται άνετα σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, απολαμβάνοντας τα ταξίδια τους και τη γνωριμία τους

με άλλους τόπους.Σε όλη τη διάρκεια

της έγγαμης ζωής τους στάθηκε μια αφοσιω-μένη σύζυγος. Τώρα όμως απροσδόκητα άφησε τον Νίκο μόνο του χωρίς τις τρυφε-ρές νοικοκυρίστικες περιποιήσεις της, χωρίς την χαρά της συντροφικότητας. Δυ-στυχώς η ζωή μερικές

φορές φαίνεται πολύ σκληρή για κάποιους ανθρώπους. Ελπίζουμε όμως εκείνη να χαίρεται στον ου-ρανό ό,τι η γη αρνήθηκε να της δώσει και ο Νίκος να οπλιστεί με υπομονή, αντοχή και υγεία για τον υπόλοιπο ανήφορο.

Η οικογένεια του Νίκου ευχα-ριστεί θερμά όλους τους συγγε-νείς φίλους και συμπατριώτες, για τις ευχές, τα συλληπτήρια και τα τηλεφωνήματα συμπαράστασης στο μεγάλο πένθος της.

Η αδελφή τους Φωτούλα

Παναγιώτης Γ. Σμυρνής (ετών 81)

Ιωάννης Ν. Καλογερόπουλος(ετών 73)

Βαρβάρα σύζ. Νικ. Μ. Σμυρνή Το Σάββατο , 1η του Δεκέμβρη, τα παιδιά της Σταύρος και Μαρία, τα εγγόνια και τα δι-

σέγγονά της , τ’ ανίψια της και οι χωριανοί που την αγάπησαν συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία την Θεια- Βενέτα . «Εγώ φεύγω πάω να βρω τον Σταύρο μου.» μου (αδελφό της) είχε πει την προηγούμενη μέρα. «Να πάρετε τα χρόνια της μα όχι τα βάσανα της» ευχήθηκε ο παπα-Γιώργης στους οικείους της. Και αυτό όχι άδικα. Γιατί η θεια –Βενέτα μπορεί να έφυγε πλήρης ημερών – κοντά ένα αιώνα ζωής συμπλήρωσε – όμως αυτή η ζωή σημαδεύτηκε από δραματικά γεγονότα και πε-ριστατικά. Η μοίρα τη χτυπούσε ανελέητα αλλά εκείνη παρέμενε πάντα όρθια στις επάλξεις του αγώνα , στο καθήκον…Στα 8 της έμεινε ορφανή από πατέρα μαζί με τα δυο αδέλφια της το Θανά-ση και το Σταύρο και με μια μάνα ανήμπορη. Ο θάνατος του Θανάση στα 22 του, τη σημάδεψε βαθιά κι ως το θάνατό της αναρω-τιόταν γιατί και πως έφυγε από τη ζωή ο αδελφός της στο άνθος της νιότης του;

Με τον μπάρμπα-Γιάννη , τον άντρα της από-χτησε 5 παιδιά. Τη Θανάσω τον Παναγιώτη ,το Δημήτρη ,το Σταύρο και τη Μαρία. Στα τέλη του εμφυλίου πολέμου ο σύντροφός της, ο μπάρμπα Γιάννης εξορίζεται στη Γυάρο κι εκείνη κάστρο ασάλευτο στα πέτρινα αυτά χρόνια γίνεται μάνα και πατέρας μαζί. Πρέπει να παλέψει για να ζήσει τα 4 ανήλικα – το 5ο, η Μαρία , ήρθε μετά την εξορία. Η θεια- Βενέτα απτόητη, περήφανη, αγέ-ρωχη, γεμάτη αξιοπρέπεια κουβαλάει αλάτι με το μουλάρι – πεζοπορώντας από τη Ζαχάρω ως την Ανδρίτσαινα να το πουλήσει.

Ο θάνατος θα χτυπήσει πολλές φορές τη θεια λες και θέλει να δοκιμάσει τις αντοχές της. Στην αρχή θα της πάρει το γιο της το Δημήτρη, στα 18 του, αργότερα , τη Θανάσω , την κόρη της ,στα 42. Το εγγονάκι της ο Γιάννης, ο 9μηνος γιος του Σταύρου και της Κρινιώς θα ταξιδέψει κι αυτός για τη γειτονιά των αγγέλων. Ύστερα έρχεται η σειρά του μπάρμπα – Γιάννη .Μερικά χρόνια αργότερα θα συνοδέψει στην τελευταία του κα-

τοικία τον λατρεμένο της αδελφό το Σταύρο. Αλλά τα βάσανα τέλος δεν έχουν. Η θεια Βενέτα θα βρεθεί στη θλιβερή θέση να κηδέψει και το δεύ-τερο εγγόνι της , το Χρήστο που έχασε τη ζωή του με τρόπο τραγικό. Συμβά-ντα που δεν τα χωράει ο νους, ανεξή-γητα. Κάποιον άλλον ίσως να τον είχαν λυγίσει , τη θεια – Βενέτα όμως όχι. Αυτή , πρωταγωνίστρια μιας ανείπω-της τραγωδίας έμεινε όρθια. Ανοιχτή στους ανθρώπους, κοινωνική και φι-

λόξενη, είχε πάντα μια καλή κουβέντα για όλους. Ποτέ δεν παραπονέθηκε. Πέθανε – ο θάνατος λύση του δράματος - με την έγνοια των εγγονιών της. Η δύναμη της αγάπης γι’ αυτά την κράτησε και τη στήριξε στις δύσκολες στιγμές- 11 εγγό-νια και 17 δισέγγονα – η πολύτιμη περιουσία της. Κι αυτά στις 1 του Δεκέμβρη μαζεύτηκαν για να αποχαιρετήσουν τη γλυκιά τους γιαγιά που ξεκί-νησε για το αιώνιο ταξίδι – που έφυγε –χωρίς να μάθει και έναν άλλον θάνατο , αυτόν του γιου της , του Παναγιώτη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Λι-νίσταινας που την σκεπάζει. Στο καλό θεια. Θα σε θυμόμαστε πάντα. Η περηφάνια, η υπομονή , το κουράγιο σου ας είναι οδηγός και στη δική μας ζωή.

Θανάσης ΣΤ. Σκουμπούρης

Έτσι σε φώναζαν κυρίως οι συγχωριανοί σου και χρειά-

στηκε να περάσει σχεδόν ένας αιώνας για να πάψεις να ακούς τ‘ όνομά σου αφού έφυγες πια από την ζωή.

Μια ζωή «γεμά-τη…».Πώς να μην είναι άλλωστε «γε-μάτη» η ζωή ενός ανθρώπου, όταν έχει περάσει από κατοχή, φτώχεια, αρρώστιες και τό-σες άλλες κακουχί-ες εκείνης της επο-χής, αλλά και από χαρές και γλέντια.

Απέκτησες τρία παιδιά, τα οποία τα μεγάλωσες με πολλές στερήσεις. Όταν έφευγε ο πα-τέρας μας ο – Γιαννιάς – για να πάει να μας φέρει ένα κομμάτι ψωμί ή όταν έλειπε στο στρατό με την επιστράτευση του 1940, ήσουν η «κολώνα» του σπιτιού και προσπαθούσες πάντα, να μη μας λείψουν τουλάχιστον τα βασικά αγαθά. Είχαμε δηλαδή όσα μπορούσες να μας δώσεις και τα λίγα που υπήρχαν τα έκα-νες να φαίνονται πολλά.

Όταν φύγαμε για την Αθή-να, ήταν σαν να σου έκοβαν ένα κομμάτι απ’ την ζωή σου. Δεν ήθελες να πάμε, γιατί το άγνωστο είχε σίγουρα κινδύ-νους,δεν ήξερες τι καταστάσεις και τι ανθρώπους θ’ αντιμετω-πίζαμε. Πείστηκες όμως τελικά,

με μοναδική σκέψη και ελπίδα ν’ αποκτήσουμε μια καλύτερη ζωή και εφόδια για να μπορέ-σουμε να την αντιμετωπίσου-με.

Π ε ρν ο ύ σ α μ ε και ευχάριστα και δυσάρεστα, όντας μακριά απ’ τους γονείς μας. Αγω-νιστήκαμε, δουλέ-ψαμε τίμια, μάθα-με τέχνες, υπομέ-ναμε διάφορες κα-ταστάσεις , όμως σταθήκαμε άξια και «πήραμε» στην κυριολεξία τη ζωή

στα χέρια μας. Δημιουργήσαμε τρεις υπέροχες οικογένειες και σε κάναμε υπερήφανη γι’ αυτό. Περίμενες με καμάρι και αγω-νία να έρθουμε τα καλοκαίρια στο χωριό, για να περάσουμε

δυο-τρεις μέρες μαζί και νό-μιζες ότι σου ανήκε όλος ο κό-σμος. Ήσουν ευτυχισμένη που μας είχες κοντά σου.

Δεν ήθελες ν’ ακούγεται το παραμικρό για τα παιδιά σου, κανένα κουτσομπολιό. Το ίδιο έκανες κι εσύ. Μπορεί να σου έλεγαν διάφορα… για κάποιον, αλλά δεν έβγαζες κουβέντα παρά έξω. Ήταν σαν να μην τα άκουγες. Και όσοι σε γνώριζαν καλά, ήξεραν το χαρακτήρα σου και τις αρετές σου. Ήξεραν ότι ήσουν ένας ικανός άνθρω-πος, ένας άνθρωπος που έδινε

συμβουλές ακόμη και για απλά θέματα όπως, το πώς να έχει τα πράγματά της, τα στρωσί-δια της, μια νέα κοπέλα που ετοιμαζόταν να κάνει το δικό της σπιτικό. Σίγουρα σε χαρα-κτήριζε η νοικοκυροσύνη και η ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ, όχι μόνο στο σπίτι σου, αλλά στην ψυχή και στο μυαλό σου.

Δεν παραμέλησες ποτέ την οικογένειά σου. Το ίδιο κάνα-με κι’ εμείς για σένα, σε είχαμε συνέχεια κοντά μας και σε φρο-ντίζαμε με όλες μας τις δυνά-μεις. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα… δεν θα σε ξεχάσουμε ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ !!!

Τα παιδιά σου ΑΘΑΝΑΣΙΑ- ΔΗΜΗΤΡΗΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ

* * *Γιαγιούλα μου καλή,γαλήνη στην ψυχήεύχομαι να βρεις.Αλήθεια… σ’ αγάπαγα…κι ας μη στο ’λεγα πολύ.Δισέγγονο που τόσο ήθελες, δεν πρόλαβες να δεις μα… στα μάτια της μάνας μουείδα όλη την αγωνία,τη μεγαλοψυχία και την φροντίδαπου σου πρόσφερε απλόχερασ’ όλη σου τη ζωήκαι πάντα αυτόθα μ’ ακολουθεί.

Η εγγονή σουΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

κόρη της Αθανασίας

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΣ ΜΗΤΕΡΑ ΔΗΜΗΤΡΩ1912 - 2007

Βενέτα σύζ. Ι. Αγγελοπούλου

Δημήτρω σύζ Ι. ΓιαννοπούλουΚαι τα παιδιά –εγγόνια της έγραψαν, το τελευταίο τους αντίο. Ένα αντίο όμως με νόημα, με

σεβασμό, που μαρτυρεί και το δικό τους στέρεο ηθικό υπόβαθρο

11 618Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 52

Ο Σωτήρης ήταν γνωστός σ’ όλους μας. Το τρίτο απ’ τα έξι

αγόρια του Γεωργ. Πο-λύδωρα. Γεννήθηκε στα Περιβόλια και μετά την αποφοίτησή του απ’ το γυμνάσιο Ανδρίτσαινας, με συμμαθητές του και δυο Λυνιστιανόπουλα, αποφοίτησε απ’ τη Νομι-κή Σχολή Αθηνών, όπου και διέπρεψε στο δικηγορικό κλά-δο μέχρι και πρόεδρος του Συν-δέσμου τους. Παράλληλα έκανε οικογένεια με μια εξαίρετη κοπέ-λα και η κόρη τους Σοφία ακολου-θεί πιστά τη δικιά του πορεία και τις δικές του αναλλοίωτες ηθικές αρχές. Στα 70 του, πάνω π’ άρχιζε

να κλείνει τις δικαστικές του υπο-θέσεις, οι περισσότερες του «ποι-

νικού δικαίου», και να βγει στη σύνταξη, τον κτύπησε εγκεφαλικό, τ’ οποίο όμως αντι-μετώπισε με καρτε-ρία, αλλά και υπερη-φάνεια γι’ αρκετούς μήνες. Η νεκρώσιμη ακολουθία του έγι-

νε στο κοιμητήριο Παπάγου την 26 Νοεμβ 2007 κι ανάμεσα στον πολύ κόσμο αρκετοί συμμαθητές του. Ευχόμαστε παρηγορία στην οικογένειά του, αλλά και σ’ όλα τ’ αδέρφια του με τα οποία οι δε-σμοί μας έχουν κλείσει τον μισό και πλέον αιώνα.

Συλλυπητήρια στην οικογένεια του Σωτήρη Γ. Πολύδωρα

Κάτι που δε χώρεσε στην προηγούμενη εφημερίδα

Στο προηγούμενο φύλ-λο της Λ.Φ είχε προγραμ-ματιστεί στο άρθρο για το γάμο της Βασιλικούλας Αθ. Σμυρνή, να βάλουμε και τους δυο παππούδες της, αλλά δεν ήταν κατορθωτό λόγω της πληθώρας της ύλης. Και οι δυο έφυγαν απ’ τη ζωή νωρίς, αλλ’ ευτυχώς και τα τέσσερα μικρά παι-διά τους, τα κατάφεραν μια χαρά. Γι’ αυτό είναι και περισσότε-ρο αξιέπαινα στη συνείδηση και την αγάπη μας. Ευχόμαστε και πάλι, η Βασιλική με τον άνδρα της, να ζήσουν ευτυχισμένα.

γεννήσεις-βαπτίσειςΈκφραση συγχαρητηρίων

Την 8η Οκτωβρίου 2007, η Ευγενία Ευαγγέλου Μαυρομάτη κι ο Χρήστος του Κων/νου και της Ιωάννας Γ. Λαμπροπούλου (απ’ τη Ν. Φιγαλία), απόχτησαν ένα όμορφο και χαριτωμένο αγο-

ράκι. Οι γονείς του και η οικογένεια της αδελφής του Αγγελικής, τους εύχονται ολόθερμα να τούς ζήσει. Συγχαρητήρια εκφράζονται κι απ’ τη Λυνιστιάνικη Φωνή, τόσο προς τους καταξιωμένους γονείς του, όσο και προς τους προνοητικούς …παππούδες, τον Κώστα και την Ιωάννα.

Mία εντυπωσιακή βάπτιση

Tο Σάββατο 6 Oκτωβρίου 2007, στον Iερό Nαό Aναστάσεως

του Xριστού, στα Σπάτα, τελέσθηκε η βάπτιση του γιου του Tάσου Περα-μερίτη και της Mαρίας Παπανα-στασίου (του δεύτερου παιδιού

τους). Tον ονόμασαν Iωάννη, όπως τον παππού του (πατέρα του Tά-σου), ο οποίος είχε ένα λόγο παραπάνω να «πετάει στα σύννεφα», εφόσον το γενεαλογικό του δέντρο απέκτησε νέο κλωναράκι με την υπογραφή του και έτσι θα συνεχίσει η παράδοση της οικογένειας, απονέμοντας τα σκή-πτρα στον εγγονό.

Όλοι ήταν χαρούμενοι, γονείς, συγ-γενείς και φίλοι. Όλες οι προσεγμένες λεπτομέρειες έδιναν τη δική τους ξεχω-ριστή πινελιά και παράλληλα όλες μαζί συνέθεταν την πανέμορφη εικόνα του μυστηρίου: H επιβλητική μαρμάρινη κολυμπήθρα, ο όμορφος γαλανόλευκος ανθοστόλιστος διάκοσμος, οι «ιδιαίτερες» μπομπονιέρες, τα «χαριτωμένα» κουτάκια των γλυκών, τα πρωτότυπα «μαρτυρικά», η «φουντωτή» λαμπάδα με το αλογάκι, τα κομψά ρούχα του νεοφώτιστου καθώς και τα υπόλοιπα

φινετσάτα αξεσουάρ έκαναν λαμπρή την τελετή. Tην παράσταση βέβαια έκλεψε και η πρωτότοκη κόρη του ζευγαριού Σίλια, η οποία είχε όψη και

σκέρτσο μικρής νεράιδας των παραμυθιών. Aνάδοχοι ήταν ο Θάνος και η Kατερίνα Mπάρτζη.Mετά το μυστήριο ακολούθησε δεξίωση στο «ταβερνάκι του Σαμψών» στην Παλλήνη, γνωστό για

τις κυπριακές λιχουδιές του και την καταπληκτική κομπανία του, τις «Mποέμισσες». Oι καλεσμένοι απόλαυσαν τα νόστιμα εδέσματα, σε έναν υπέροχα διακοσμημένο χώρο και το γλέντι δεν άργησε να ξεκινήσει, με πρωταγωνιστή πάντα το νεοφώτιστο Iωάννη.

Tο κέφι «άναψε για τα καλά», όταν, προς έκπληξη όλων, ο παππούς του Iωάννη, Tάσος Παπανα-στασίου (πατέρας της Mαρίας), πήρε το μικρόφωνο και ερμήνευσε «τιμής ένεκεν» παραδοσιακά τραγούδια συνοδευόμενος από επαγγελματία φίλο κλαριντζή, τον οποίο έφερε αποκλειστικά για τη βραδιά αυτή από την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Kαρδίτσα.

Eμείς με τη σειρά μας τους ευχόμαστε να τους ζήσει και να τον καμαρώσουν όπως επιθυμούν.Tάσος & Mαρία Περαμερίτη

Τα εγγόνια της Κατερίνας Κων. (Ν) Δράκου

Το ένα βαφτίστηκε και το άλλο γεννήθηκε.

Διπλή χαρά για τη συμπατριώτισσά μας Κα-τερίνα, κόρη του Κώστα Ν. Δράκου απ’ τα

εγγόνια της. Το ένα, γιος του δικού της γιου Κώστα και της νύφης της Έλσας Ρόμπα βαφτίστηκε και τ’ άλλο, κόρη απ’ την κόρη της Βενετία και το γαμπρό της Λουί μόλις γεννήθηκε. Χαρά και για την Κατερί-να και για όλη την οικογένεια.

Για τον Κώστα και την Έλσα, αυτά τα δυο όμορ-φα, χαριτωμένα και με ζωντάνια παιδιά, έχουμε παρουσιάσει απ’ τη Λ.Φ, τόσο τον όμορφο κι άψογο γάμο τους, όσο και την πλούσια δεξίωση στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετάνιας. Και τώρα ήλθε η ώρα να βαφτίσουν το γιο για να συνεχιστεί η χαρά η δική τους, των συγ-γενών, αλλά και της ίδιας της ζωής. Η τελετή του μυστηρίου έγινε την 7η Οκτωβρίου 2007, ημέρα Κυριακή και ώρα 7 απογευματινή, στο εκκλησάκι τ’ αγίου Γεωργίου στα «Kappa Studios» Σπάτων, όπου κι άκουσε απ’ το ζεύγος των αναδόχων του, Γιάννη και Λία Βασσάλου, τo διπλό του όνομα: «Σταύρος και Γεώργιος». Ονόματα για

να τιμηθούν, σύμφωνα και με τους κανόνες της παράδοσης και οι δυο παππούδες του, αλλά και δικοί τους πατεράδες. Ο Σταύρος Κρόμπας κι ο Γιώργος Αλεξίου

Η δεξίωση, π’ ακολούθησε στον ίδιο χώρο, με ξέχωρο χρώμα ομορφιάς, όλοι την ευχαριστήθηκαν, αλλά κι ανταπέδωσαν τη δικιά τους ικανοποίηση απ’ όλες τις απόψεις με τις πολλές ευχές τους..

Λίγες ημέρες αργότερα γεννήθηκε και η εγγονή της απ’ την κόρη της Βενετία και η χαρά μεγάλωσε σ’ όλη την οικογένεια.

Εμείς ευχόμαστε, από καρδιάς, να καμαρώνουν και στα δυο ξαδερφάκια τα δικά τους ανοδικά βήματα. Κι’ όσο για τη συμπατριώτισσά μας και γιαγιά τους Κατερίνα, να γευτεί ακόμα περισσότερες χαρές κι ευτυχίες… Της αξίζουν.

Ο φίλος μας Χρήστος Σταύρου άκουσε τ’ όνομά του

Ο Γιάννης και η Γιάννα Ελ. Κουκουβίνου την 18η Νοεμβρίου 2007 (Κυριακή 12:00) βάφτισαν το δεύτερο γιο τους, στον όμορφο ιερό ναό «Παναγίτσα Μάτι», μέσα σε πολλούς συγγενείς,

πατριώτες και φίλους. Για τη Γιάννα η όλη τελετή είχε ξέχωρη χάρη, γιατί, απ’ τη μια, κουμπάρα ήταν η νιόπαντρη αδελφή της Φένια κι απ’ την άλλη, το όνομα του νεοφώτιστου ήταν για τον πατέρα τους Χρήστο (Σταύρου), ο οποίος είναι και δικό μας επιστήθιος φίλος από πολλά χρόνια. Οι δυο αδελφές χαρούμενες κι αχώριστες πρόφεραν τ’ όνομα του πατέρα τους «δυνατά και μαζί», ενισχύοντας έτσι και το ήδη δημιουργημένο χαρούμενο κλίμα. Μετά το μυστήριο ακολούθησε το πατροπαράδοτο γλέντι σε κέντρο της περιοχής, μ’ άριστα σχόλια, όπου όλοι χόρεψαν και γλέντησαν μέχρι αργά τ’ απόγευμα. Ευχόμαστε να δουν και τα δυο αγόρια τους, όπως επιθυμούν. Οι δικές μας ευχές πάντα εγκάρδια, πάντα πηγαίες.

Η Καρκουλοφωτούλα αγορεύει

Τη βραδιά της γιορτής της μάνας, η Φωτούλα Ν Κορ-κολή-Παπαματθαίου, βρήκε τον εαυτόν της. Εξέφρασε γνώμες, έκανε εισηγήσεις και γλέντησε με την ψυχή της, μια και η τρίτη ηλικία είναι ακόμα μακριά απ’ αυτή. Και μετά απ’ όλ’ αυτά, μας έστειλε κι ένα ωραίο γράμμα, αλλά τι κρίμα, που δεν υπήρξε επαρκής χώρος να δημοσιευθεί. Ίσως κάποια άλλη στιγμή. Χαιρόμαστε, όμως, που δικαι-ολογημένα φαίνεται πως αισθάνεται μια Λυνιστιανοπούλα οικοδέσποινα της βραδιάς. Αλλά μια οικοδέσποινα μέσα στο δικό της το χωριό, το χωριό όλων μας, όπου έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι επιθυμεί, ακόμα και να το κάψει.

Ο Σωτήρης με τους συμμαθητές του το 1951. Ακόμα φοράνε κοντά παντελόνια. (πίσω απ’ τη δεξιά μαθήτρια). Στο κέντρο ο καθηγητής Χαρίλαος Κουτσανδρέας.

Κατερίνα Κ. Δράκου

Ο Παναγιώτης και η γυναίκα του Βασιλική. Πέθα-ναν Μάρτ. 1964 (54 ετών) και Μάρτιο 1965 (53 ετ) αντίστοιχα

Ο Κώστας και η Έλσα με το γιο τους

Η Φωτούλα διαβάζει τις δικές της σκέψεις, δίπλα η Μαρούσα σύζ. Του Δημ. Π. Μιχελή

Ο Τάσος και η Μαρία με τα παιδιά τους Σίλια και Γιάννη (τον γνήσιο του παππού)

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 52

Ο παππούς με τους συνονόματους εγγονούς και η εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου

Τη ζωή πολλές φορές τη βοηθά και η τύχη, έτσι που να γίνεται παράδειγμα, να την ατενίζουν γεγονότα, αλλά και να

προχωρεί μ’ αυτοπεποίθηση και ζωντάνια. Ο Ντίνη-Μιχελής απόχτησε, όπως είδαμε και στο γενεαλογικό δέντρο τους στο προηγού-μενο φύλλο, τέσσερα παιδιά: το Γιώργη, το Θοδωρή, το Δημήτρη και την Ασήμω. Όλα τους ευτύχησαν ν’ αποκτήσουν παιδιά κι εγγόνια. Κι ανάμεσα στα εγγόνια, ένα από κάθε παιδί, πήρε τ’ όνομά του «Κώστας». Αλλά ο παππούς τους, ο Κώστας, άφησε και μια παρακαταθήκη. Την κεντρική εικόνα της Παναγίας που την έχουν για τον ασπασμό των προσκυνητών, για την οποία θέλουμε να καταθέσουμε, αυτά που γνωρίζουμε ως εφημερίδα.

Ο Ντίνης, λοιπόν, το 1938 ή 1939 αρρώ-στησε κι επειδή, για την εποχή εκείνη είχε μεγάλη ηλικία, 69 ή 70 χρόνων, τα πράγματα, χειροτέρευαν. Οι εποχές ήταν δύσκολες και τα γιατροσόφια απ’ τους γέροντες δεν έπια-ναν. Ήταν νωρίς την άνοιξη και μπορούσε να βγει στο προσήλιο. Η φύση όμορφη, τα βουνά γύρω-γύρω ακόμα κάτασπρα και οι ρεματιές έδειχναν με την ομορφιά τους, πως ο χειμώνας πλέον παραμεριζόταν ως ακίνδυ-νος. Όμως, ο Ντίνης απ’ το απάγκιο της αυλής του στα Μιχελαίικα, απ’ τη μια έβλεπε την εκ-κλησία της Παναγιάς μας κι απ’ την άλλη το νεκροταφείο στο Λενικό. Και τα δυο στην ίδια απόσταση απ’ αυτόν. Διάλεγε κι έπαιρνε κάθε φορά που τα κοιτούσε. Από εδώ η ζωή, από εκεί το τέλος. Η ζυγαριά ίσως θα μπορού-

σε να γύρει προς τη ζωή μ’ ένα του «τάμα». Αλλά τάμα δυνατό που να’χει σχέση με τον ίδιο, που θα του κόστιζε όταν θα το εστερεί-το. Το δίκαννό του!. Αυτό ήταν το μοναδικό και το ισάξιο της ζωή του!.. Πράγματι, μια και πήρε ο Ντίνης την πάνω βόλτα, πήρε και το ντουφέκι του και το παρέδωσε στον παπα-Παναγιώτη. Ο παπάς το κρέμασε στο ιερό και τ’ άφησε εκεί, μισοξεχασμένο. Τόβλεπε ο Ντίνης απ’ την αριστερή πόρτα του ιερού πάνω στην οποία τότε κι ο αρχάγγελος Μιχα-ήλ που του είχαν δώσει και μια όψη προετοι-μασίας για τον άλλο κόσμο. Αλλά το δίκαννο τόβλεπαν και οι άλλοι του χωριού κι όλο κάτι έλεγαν στο Ντίνη. Έτσι τράβηξε η κατάσταση για κάποιον καιρό, οπότε το Γόρδιο δεσμό τον έκοψε ο παπάς. Τού το επέστρεψε, λέγοντάς του πως η Παναγιά δεν τα καταφέρνει με τα όπλα κλπ. Κι ο Ντίνης δεν εγκατέλειπε το τάμα του. Θέλησε να προσφέρει κάτι το εξαιρετικό για Εκείνη, όπως και το ντουφέκι ήταν γι’ αυτόν. Αυτό το ξέχωρα εξαιρετικό θα ήταν μια εικό-να, όμορφη, φτιαγμένη στο Άγιον Όρος, που τότε και μακριά βρισκόταν κι άλλη φήμη είχε.. Την Κοίμηση της Θεοτόκου. κατάλληλη για την πρώτη και την τελευταία επικοινωνία των πιστών καθώς θα’μπαιναν και θα’βγαι-ναν απ’ την εκκλησία. Και η εικόνα τοποθετήθηκε το 1941 μ’ επιγραφή που έχει γραφθεί στο πίσω μέρος Της. Όμως, Αυτή, απ’ το πλείστον των συμπα-τριωτών έχει το σεβασμό, αλλά και την πίστη πως βοηθά στην εκπλήρωση των προσδοκιών τους.

Κάθε τόσο τα εγγόνια του Ντίνη Μιχελή πηγαίνουν στο χωριό να την προσκυνήσουν. Φέτος, το Σεπτέμβριο βρέθηκε εκεί ο Κώστας και τη σύ-ζυγό του Ευδοξία, του Δημήτρη και Μαρίας Μιχελή. Αυτό και το ερέθισμα, όταν άρχισε να γράφεται αυτό το φύλλο της εφημερίδας. Βέβαια, γι’ αυτή την ιστορία υπάρχουν πολλές εκδοχές, χωρίς να διαφέρουν στην ουσία τους. Ένα όμως είναι ακόμα βέβαιο, όπως το τόνισε και ο Κώστας του Δη-μήτρη: «Όλες οι οικογένειες απ’ τον Ντίνη, αγόρια, κορίτσια, νυφάδες και γαμπροί, αισθάνονται χαρά και υπερηφάνεια γι’ αυτή την πράξη του, που μαρτυρεί και τον τρόπο σκέψης, της τότε ζεστής Λυνιστιάνι-κης κοινωνίας μας, που υπήρχε αλληλοϋποστήριξη, αλληλοσεβασμός κι’ αλληλοαποδοχή…»

12 619

Την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007, ημέρα Κυριακή και ώρα 1μμ, ένα νέο ζευγάρι, ο Χρήστος, γιος του

Σωκράτη και Ευδοκίας Σμυρνή και η Χριστιάνα κόρη του Αλεξάνδρου και Μαρίας Ιωάννου, ανέβηκαν τα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου στο Νέο Βουτζά Νέας Μάκρης, για να ξεκινήσουν τη δική τους κοινή ζωή.

Πρόκειται για δυο παιδιά με στέρεες βάσεις και αρχές, όπως το ήθος, την άρι-στη αγωγή, την αγάπη, το σεβασμό και άλλα χωρίς τελειωμό προτερήματα που πήραν από τους αξιόλογους γονείς τους. Οι σπουδές τους, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό, είναι υψηλού επιπέ-δου, γι’ αυτό και είναι περιζήτητοι από δι-άφορες υπηρεσίες. Ο Χρήστος, πολιτικός μηχανικός, με πλούσιο κατασκευαστικό έργο στον ιδιωτικό τομέα και η Χριστιά-να, επίσης, πολιτικός μηχανικός, εργάζε-ται στο ΥΠΕΧΩΔΕ σε καλό κι εξελίξιμο τομέα. Οι προοπτικές που διαφαίνονται μπροστά τους είναι λαμπρές και το μέλ-λον, συν Θεώ, απόλυτα εξασφαλισμένο.

Το ιερό μυστήριο τελέστηκε με ξέχωρη λαμπρότητα. Είχε ευλάβεια θρησκευτική, τυπικότητα, αλλά και σεβασμό προς τους δυο νέους. Οι τριακόσιοι και πλέον εκλε-κτοί προσκεκλημένοι, ένοιωσαν την μεγα-λοπρέπεια και την ιερότητα της γαμήλιας τελετής. Το περιβάλλον μαγευτικό. Ο λα-μπρός και επιβλητικός ναός, η κατανυκτι-κή ψαλμωδία, το καταπράσινο τοπίο, η αναδυόμενη ξέχωρη μυρωδιά της φύσης μετά από το φθινοπωρινό ψιλόβροχο και τα καταγάλανα νερά της θάλασσας της όλης περιοχής, Ραφήνας και Ν. Μάκρης, προκάλεσαν σ’ όλους ψυχική ανάταση και αγαλλίαση. Οι νεόνυμφοι έλαμπαν από

χαρά και ευτυχία, αλλά και οι γονείς τους που τους περιστοίχιζαν, δεν μπορούσαν να κρατήσουν τη συγκίνησή τους.

Μετά τη λήξη του Θείου μυστηρίου, ακολούθησε πλούσια δεξίωση, για όλους, στο κοσμικό κέντρο «Envinar». Εκεί λει-τούργησαν όλα άψογα, όπως η παρουσία-ση των νεονύμφων, η κοπή της τούρτας, ο χορός του ταγκό, η εξυπηρέτηση και τα πλούσια εδέσματα. Φανταστι-κή και η επιλεγμένη μουσική και τα τρα-γούδια. Δημιούργησαν κέφι ανεξάντλητο, για πολλές ώρες ικανοποιώντας κάθε επι-θυμία. Όμως, το άριστα στο χορό ανήκει στους γονείς του γαμπρού, οι οποίοι εντυ-πωσίασαν με τις πολλαπλές και θαυμάσι-ες φιγούρες τους. Η Ευδοκία στα νησιώ-τικα και ο Σωκράτης στον παραδοσιακό τσάμικο.

Άξιοι οικοδεσπότες αναδείχθηκαν και οι νεόνυμφοι, που πραγματικά απέσπα-σαν τον θαυμασμό όλων μας με την πη-γαία ευγένειά τους, το σεβασμό και την άψογη εμφάνιση.

Το ίδιοι άξιοι και οι κουμπάροι τους. Τα δαχτυλίδια η κα Γεωργία Κονδύλη και τα στέφανα ο κ. Δημήτρης Καρέλης (συ-νεργάτης του Χρήστου). Νεόνυμφοι και κουμπάροι, όλοι Πολιτικοί Μηχανικοί.

Ευχόμαστε στα αγαπημένα μας ανί-ψια, να είναι η ζωή τους στρωμένη με ροδοπέταλα, να ζήσουν ευτυχισμένοι και με πολλούς απογόνους. Στους αγαπημέ-νους μας Σωκράτη και Ευδοκία, καθώς και στους γονείς της νύφης Αλέξανδρο και Μαρία, ευχόμαστε να καμαρώνουν τα παιδιά τους, όπως αυτοί επιθυμούν.

Οι θείοι τους Παναγιώτης και Σωτηρία Παναγούλια

Χρήστος-ΧριστιάναΈνας λαμπρός γαμός

Κώστας της Ασήμως και του Άγγ. Παναγούλια,

Θερμές ευχαριστίεςΗ σύζυγός μου κι εγώ θέλουμε εγκάρδια να ευχαριστήσουμε όλους όσοι εξέφρασαν τις

ευχές τους για το γάμο του γιου μας Χρήστου και της νύφης μας Χριστιάνας, που έγιναν την 4η Νοεμβρίου 2007, όπως καταχωρείται απ’ τ’ αδέρφια μας Σωτηρία και Παναγιώτη Παναγούλια, σ’ άλλη σελίδα. Είναι αλήθεια πως μ’ αυτή την τελετή, όπως και για κάθε οικογένεια, επισφραγίστηκε η ολοκλήρωση αρκετών, ακόμα και νεανικών μας, ονείρων. Η έκδηλη συμμετοχή σ’ αυτή τη χαρά μας, συγγενών, συμπατριωτών και φίλων, ήταν τέτοια που συγκέντρωσε όλα τα συναισθήματα της συγκίνησής μας, ενώ συγχρόνως εδραίωνε και την πιο θερμή ανάμνηση. Όλους, τους ευχαριστούμε από καρδιάς. Όμως, με την ίδια θερμότητα αγάπης, ζητούμε και την κατανόηση εκείνων που δεν μπορέσαμε να χαρούμε και τη δική τους παρουσία. Ελπίζουμε, σε μια επόμενη χαρά μας.

ΣωκράτηΣ κάι Ευδοκιά Σμυρνη

Η κουμπάρα κα Γεωργία Κονδύλη ανταλλάσσει τα δαχτυλίδια

Ο Κώστας και η Έλσα με το γιο τους

Κώστας του Θεοδώρου,

Κώστας του Γεωργίου

Ντίνης του Θεοδώρου

Κώστας του Δημ, με τη σύζ. Ευδοξία, ανάμεσά τους η εικόνα «Η Κοίμηση της Θεοτόκου»