16
O CGAC comprácese en acoller a presentación do proxecto La bandera en la cima, de Rafel G. Bianchi, resultado dunha proposta na cal o artista comezou a traballar intensamente a partir de 2007. Na arte contemporánea os aspectos como a duración e a calidade da produción dunha obra non adoitan ser tidos en conta cando se trata de avaliar a súa pertinencia e efectividade. No entanto, e neste caso concreto, a súa dimensión procesual adquire unha relevancia central, e incluso é unha das premisas conceptuais que xustifican un traballo minuciosamente planeado. Así pois, o obxectivo de pintar as catorce montañas máis altas do mundo non se esgota nunha dimensión disciplinaria, isto é, nunha demostración forzada dunha pericia técnica inmaculada, senón que se desdobra nunha investigación paralela que recorre a mecanismos de presentación da arte conceptual (película, fotografía, documentación), e que dalgún xeito tamén poderiamos comparar cunha performance continuada no tempo (tal como moitas das performances seminais dos anos sesenta se desenvolvían no espazo do estudio dos artistas). Sendo o universo do alpinismo un territorio de teorización adoito asociado ao pensamento filosófico sobre o sublime, aquí diríase que estamos fronte a unha des-sublimación do acto creativo, en particular dunha visión épica do resultado final como clímax transcendente de todas as expectativas creadas. O modo como Rafel G. Bianchi calculou todos os pasos do seu traballo e o ímpeto documental que o complementa acaban por banalizar as expectativas e, nese senso, por trivializar os resultados. Esta dimensión a primeira vista enganosa e irónica sobre o papel do artista na sociedade contemporánea non deixa, no entanto, de se constituír como momento único de apertura reflexiva acerca das nosas propias expectativas en relación coa arte e cos seus mecanismos. Miguel von Hafe Pérez El CGAC se complace en acoger la presentación del proyecto La ban- dera en la cima, de Rafel G. Bianchi, resultado de una propuesta en la cual el artista comenzó a trabajar intensamente a partir de 2007. En el arte contemporáneo los aspectos como la duración y la cali- dad de la producción de una obra no suelen ser tenidos en cuenta cuando se trata de evaluar su pertinencia y efectividad. Sin embargo, y en este caso concreto, su dimensión procesual adquiere una rele- vancia central, siendo incluso una de las premisas conceptuales que jus- tifican un trabajo minuciosamente planeado. Así pues, el objetivo de pintar las catorce montañas más altas del mundo no se agota en una dimensión disciplinaria, esto es, en una demostración forzada de una pericia técnica inmaculada, sino que se desdobla en una investigación paralela que recurre a mecanismos de presentación del arte conceptual (película, fotografía, documentación), y que de alguna forma también podríamos comparar con una performance continuada en el tiempo (tal como muchas de las performances seminales de los años sesenta se desarrollaban en el espacio del estudio de los artistas). Siendo el universo del alpinismo un territorio de teorización frecuen- temente asociado al pensamiento filosófico sobre lo sublime, aquí se diría que estamos frente a una des-sublimación del acto creativo, en particular de una visión épica del resultado final como clímax trascen- dente de todas las expectativas creadas. El modo como Rafel G. Bianchi ha calculado todos los pasos de su trabajo y el ímpetu documental que lo complementa acaban por banalizar las expectativas y, en ese sentido, por trivializar los resultados. Esta dimensión a primera vista engañosa e irónica sobre el papel del artista en la sociedad contemporánea no deja, sin embargo, de constituirse como momento único de apertura reflexiva acerca de nues- tras propias expectativas en relación con el arte y con sus mecanismos. Miguel von Hafe Pérez CENTRO GALEGO DE ARTE CONTEMPORÁNEA 30 marzo / 24 xuño 2012 RAFEL G. BIANCHI LA BANDERA EN LA CIMA Fotografía: Vista da exposición Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, CGAC, 2012

Exposicion Rafel G. Bianchi

Embed Size (px)

DESCRIPTION

Folleto de la exposicion en el CGAC

Citation preview

Page 1: Exposicion Rafel G. Bianchi

O CGAC comprácese en acoller a presentación do proxecto Labandera en la cima, de Rafel G. Bianchi, resultado dunha proposta nacal o artista comezou a traballar intensamente a partir de 2007.

Na arte contemporánea os aspectos como a duración e a calidadeda produción dunha obra non adoitan ser tidos en conta cando setrata de avaliar a súa pertinencia e efectividade. No entanto, e nestecaso concreto, a súa dimensión procesual adquire unha relevanciacentral, e incluso é unha das premisas conceptuais que xustifican untraballo minuciosamente planeado. Así pois, o obxectivo de pintar ascatorce montañas máis altas do mundo non se esgota nunha dimensióndisciplinaria, isto é, nunha demostración forzada dunha pericia técnicainmaculada, senón que se desdobra nunha investigación paralela querecorre a mecanismos de presentación da arte conceptual (película,fotografía, documentación), e que dalgún xeito tamén poderiamoscomparar cunha performance continuada no tempo (tal como moitasdas performances seminais dos anos sesenta se desenvolvían noespazo do estudio dos artistas).

Sendo o universo do alpinismo un territorio de teorización adoitoasociado ao pensamento filosófico sobre o sublime, aquí diríase queestamos fronte a unha des-sublimación do acto creativo, en particulardunha visión épica do resultado final como clímax transcendente detodas as expectativas creadas. O modo como Rafel G. Bianchicalculou todos os pasos do seu traballo e o ímpeto documental que ocomplementa acaban por banalizar as expectativas e, nese senso, portrivializar os resultados.

Esta dimensión a primeira vista enganosa e irónica sobre o papeldo artista na sociedade contemporánea non deixa, no entanto, de seconstituír como momento único de apertura reflexiva acerca das nosaspropias expectativas en relación coa arte e cos seus mecanismos.

Miguel von Hafe Pérez

El CGAC se complace en acoger la presentación del proyecto La ban-dera en la cima, de Rafel G. Bianchi, resultado de una propuesta enla cual el artista comenzó a trabajar intensamente a partir de 2007.En el arte contemporáneo los aspectos como la duración y la cali-

dad de la producción de una obra no suelen ser tenidos en cuentacuando se trata de evaluar su pertinencia y efectividad. Sin embargo,y en este caso concreto, su dimensión procesual adquiere una rele-vancia central, siendo incluso una de las premisas conceptuales que jus-tifican un trabajo minuciosamente planeado. Así pues, el objetivo depintar las catorce montañas más altas del mundo no se agota en unadimensión disciplinaria, esto es, en una demostración forzada de unapericia técnica inmaculada, sino que se desdobla en una investigaciónparalela que recurre a mecanismos de presentación del arte conceptual(película, fotografía, documentación), y que de alguna forma tambiénpodríamos comparar con una performance continuada en el tiempo(tal como muchas de las performances seminales de los años sesentase desarrollaban en el espacio del estudio de los artistas).Siendo el universo del alpinismo un territorio de teorización frecuen-

temente asociado al pensamiento filosófico sobre lo sublime, aquí sediría que estamos frente a una des-sublimación del acto creativo, enparticular de una visión épica del resultado final como clímax trascen-dente de todas las expectativas creadas. El modo como Rafel G. Bianchiha calculado todos los pasos de su trabajo y el ímpetu documental quelo complementa acaban por banalizar las expectativas y, en ese sentido,por trivializar los resultados.Esta dimensión a primera vista engañosa e irónica sobre el papel

del artista en la sociedad contemporánea no deja, sin embargo, deconstituirse como momento único de apertura reflexiva acerca de nues-tras propias expectativas en relación con el arte y con sus mecanismos.

Miguel von Hafe Pérez

CENTRO GALEGO DE ARTE CONTEMPORÁNEA30 marzo / 24 xuño 2012

RAFEL G. BIANCHILA BANDERA EN LA CIMA

Fotografía: Vista da exposición Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, CGAC, 2012

Page 2: Exposicion Rafel G. Bianchi

O ARTISTA QUE QUIXO PINTAR OS CATORCE OITOMILESEn 2007 Rafel G. Bianchi decidiu pintar as catorce montañas máisaltas do mundo, as que teñen máis de oito mil metros de altitude, o queno mundo do alpinismo se coñece como os catorce oitomiles. Tardoucase cinco anos en rematar as catorce pinturas. O que mostra noproxecto La bandera en la cima é, ademais das pinturas finais, adocumentación relativa ao seu longo proceso de realización. Labandera en la cima non é un enxalzamento do montañismo, senónque quere manifestar a absurdidade da figura do artista, do traballoen arte e por extensión da nosa condición no mundo. E fainoaplicándose moito, pondo esforzo e dedicación, sen establecerdistancias, insistindo en levar a cabo un traballo que reivindica a súapropia inutilidade.

A guipuscoana Edurne Pasaban tardou nove anos en subir, nestecaso como escaladora, as mesmas catorce montañas, e pasou aconverterse na primeira muller que lograba a proeza. Acabou aascensión da última, o Shisha Pangma no Tíbet, o 17 de maio de2011, en dura competencia coa surcoreana Oh Eun-Sun, quenaseguraba que o conseguira con anterioridade, e oito meses antes deque Rafel G. Bianchi finalizase as súas pinturas. No entanto, Rafel G.Bianchi non tivo competidor máis alá dunha pugna consigo mesmopor rematar un traballo que dista moito de ser unha fazaña; untraballo que requiriu perseveranza e esforzo, pero que, igual que aascensión real, non leva a ningures. Nunha ocasión preguntáronlle a

EELL AARRTTIISSTTAA QQUUEE QQUUIISSOO PPIINNTTAARR LLOOSS CCAATTOORRCCEE OOCCHHOOMMIILLEESSEn 2007 Rafel G. Bianchi decidió pintar las catorce montañas másaltas del mundo, las que tienen más de ocho mil metros de altitud, loque en el mundo del alpinismo se conoce como los catorce ochomiles.Ha tardado casi cinco años en acabar las catorce pinturas. Lo quemuestra en el proyecto La bandera en la cima es, además de las pinturasfinales, la documentación relativa a su largo proceso de realización. Labandera en la cima no es una exaltación del montañismo, sino quequiere manifestar la absurdidad de la figura del artista, del trabajo enarte y por extensión de nuestra condición en el mundo. Y lo haceaplicándose mucho, poniendo esfuerzo y dedicación, sin establecerdistancias, insistiendo en llevar a cabo un trabajo que reivindica supropia inutilidad.La guipuzcoana Edurne Pasaban tardó nueve años en subir, en este

caso como escaladora, las mismas catorce montañas, convirtiéndoseen la primera mujer que lograba la gesta. Acabó la ascensión de laúltima, el Shisha Pangma en el Tíbet, el 17 de mayo de 2011, endura competencia con la surcoreana Oh Eun-Sun, que asegurabahaberlo conseguido con anterioridad, y ocho meses antes de queRafel G. Bianchi finalizase sus pinturas. Sin embargo, Rafel G. Bianchino ha tenido competidor más allá de una pugna consigo mismo poracabar un trabajo que dista mucho de ser una hazaña; un trabajo queha requerido perseverancia y esfuerzo, pero que, igual que laascensión real, no lleva a ningún lugar. En una ocasión le preguntaron

Vista da exposición Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, CGAC, 2012. Fotografía: Mark Ritchie

Page 3: Exposicion Rafel G. Bianchi

un alpinista que era o que facía cando chegaba ao cume:simplemente, miraba a paisaxe, botaba unha mexada e volvía baixar.

Se a ascensión dos catorce oitomiles require de longosdesprazamentos ata distintos países por distintos continentes, RafelG. Bianchi non se moveu do seu estudio sentado diante duncabalete. Cada cadro de 117 por 82 centímetros está realizado apartir dunha fotografía de cada un dos oitomiles: pintados enbranco e negro de maneira detallista ofrecen unha imaxe casefotográfica. O proceso implicaba o traballo diario dos cadros porseccións. Despois de cada xeira de traballo o resultado erafotografado. A suma de todas as fotografías móstrase en Lamontaña en la cima nunha sucesión de diapositivas que percorreno progreso da pintura como se se tratase do progreso dunhaascensión. Tamén diariamente Rafel G. Bianchi realizaba pequenosdebuxos nos que, como un diagrama, anotaba a evolución doscadros e que acaban configurando un calendario da consecucióndos obxectivos. Unha vez rematado, fixaba cada pintura cunhaveladura en cor. O conxunto resultante é un friso coas catorcepinturas cubertas con veladuras en diferentes cores.

La bandera en la cima inclúe os catorce cadros e ademais todosos elementos do proceso: o calendario cos debuxos/diagramas daevolución diaria e as diapositivas que documentan o proceso;documentación sobre alpinismo e o mito dos catorce oitomiles; unhamaqueta realizada a partir da paleta que Rafel G. Bianchi utilizoupara mesturar as cores (os grises, en realidade) e pintar cadacadro; e unhas películas en Super-8 realizadas durante o procesode execución das pinturas. A implementación do proxecto coa sumade toda esta documentación e mais os elementos paralelos áspropias pinturas non responde a unha cuestión azarosa ou casual,senón que suma referentes e estratexias do alpinismo e da tradiciónartística. Como se pode comprobar a través dos libros sobrealpinismo incluídos na presentación no CGAC, La bandera en lacima reproduce o ánimo documental que percorreu a historia doalpinismo: aos diarios de campo e os mapas corresponderíanse osdebuxos e diagramas do proceso de execución das pinturas; ásfotografías das montañas e dos alpinistas en ascensión, asdiapositivas que mostran a evolución de cada cadro; ou ás películasen Super-8 dos alpinistas, a película tamén en Super-8 de Rafel G. Bianchi pechado no seu estudio. Pero as referencias aoselementos que rodean o alpinismo aparecen perfectamentesolapadas ás referencias á tradición documental da arte conceptual.A documentación en fotografías, vídeos ou películas remite ao carácterdocumental que rodea os traballos de artistas que van desde Art &Language, pasando por Hans Hacke, Vito Acconci ou Chris Burden,ata Bas Jan Ader. En concreto, a referencia a este último éespecialmente destacada polos elementos de antiheroicidaderelacionados co papel do artista que tamén presiden o traballo deRafel G. Bianchi.

Esta expansión documental do proxecto acaba convertendo oobxectivo, as catorce pinturas dos oitomiles, nun rastro máis,delatando que finalmente tan importante coma o obxectivo é opropio proceso, o traballo de levar a cabo a tarefa. A importanciada documentación e dos elementos que rodean a execución das

a un alpinista qué hacía cuando llegaba a la cima: simplemente,miraba el paisaje, echaba una meada y volvía a bajar.Si la ascensión de los catorce ochomiles requiere de largos

desplazamientos hasta distintos países por distintos continentes, RafelG. Bianchi no se ha movido de su estudio sentado delante de uncaballete. Cada cuadro de 117 por 82 centímetros está realizado apartir de una fotografía de cada uno de los ochomiles: pintados enblanco y negro de manera detallista ofrecen una imagen casifotográfica. El proceso implicaba el trabajo diario de los cuadros porsecciones. Después de cada jornada de trabajo el resultado erafotografiado. La suma de todas las fotografías se muestra en Lamontaña en la cima en una sucesión de diapositivas que recorren elprogreso de la pintura como si se tratase del progreso de unaascensión. También diariamente Rafel G. Bianchi realizaba pequeñosdibujos en los que, como un diagrama, anotaba la evolución de loscuadros y que acaban configurando un calendario de la consecuciónde los objetivos. Una vez acabado, fijaba cada pintura con unaveladura en color. El conjunto resultante es un friso con las catorcepinturas cubiertas con veladuras en diferentes colores.

La bandera en la cima incluye los catorce cuadros y además todoslos elementos del proceso: el calendario con los dibujos/diagramasde la evolución diaria y las diapositivas que documentan el proceso;documentación sobre alpinismo y el mito de los catorce ochomiles;una maqueta realizada a partir de la paleta que Rafel G. Bianchi hautilizado para mezclar los colores (los grises, en realidad) y pintarcada cuadro; y unas películas en Super-8 realizadas durante elproceso de ejecución de las pinturas. La implementación del proyectocon la suma de toda esta documentación y los elementos paralelos alas propias pinturas no responde a una cuestión azarosa o casual,sino que suma referentes y estrategias del alpinismo y de la tradiciónartística. Como se puede comprobar a través de los libros sobrealpinismo incluidos en la presentación en el CGAC, La bandera en lacima reproduce el ánimo documental que ha recorrido la historia delalpinismo: a los diarios de campo y los mapas se corresponderían losdibujos y diagramas del proceso de ejecución de las pinturas; a lasfotografías de las montañas y de los alpinistas en ascensión, lasdiapositivas que muestran la evolución de cada cuadro; o a laspelículas en Super-8 de los alpinistas, la película también en Super-8de Rafel G. Bianchi encerrado en su estudio. Pero las referencias a loselementos que rodean al alpinismo aparecen perfectamente solapadasa las referencias a la tradición documental del arte conceptual. Ladocumentación en fotografías, vídeos o películas remite al carácterdocumental que rodea los trabajos de artistas que van desde Art &Language, pasando por Hans Hacke, Vito Acconci o Chris Burden,hasta Bas Jan Ader. En concreto, la referencia a este último esespecialmente destacada por los elementos de antiheroicidadrelacionados con el papel del artista que también presiden el trabajode Rafel G. Bianchi.Esta expansión documental del proyecto acaba convirtiendo el

objetivo, las catorce pinturas de los ochomiles, en un rastro más,delatando que finalmente tan importante como el objetivo es el propioproceso, el trabajo de llevar a cabo la tarea. La importancia de ladocumentación y los elementos que rodean la ejecución de las

Page 4: Exposicion Rafel G. Bianchi

catorce pinturas resalta, acentúa, focaliza ou fai fincapé na tarefado artista.

En 2011, próximo á finalización de La bandera en la cima,Rafel G. Bianchi levou a cabo un proxecto de natureza moi distintadebido a, neste caso, a rapidez na súa execución. Tratábase deQuién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes: durantevarios días Rafel G. Bianchi completou con esforzo e dedicación, ebaixo o control dunha persoa que actuaba de notario (DavidArmengol), o test de personalidade elaborado por William Bernarde Jules Leopold en 1948 para coñecer as propias aptitudespsicolóxicas e intelectuais. Tratábase dun exercicio que máis alá doautocoñecemento implicaba a exposición pública das propiaslimitacións. Así, segundo o test, aínda que o artista era apto paraa vida conxugal ademais dun bo copista, non estaba dotado decreatividade nin dun especial coeficiente intelectual. O test desvelabapublicamente a incapacidade do propio artista para actuar como tal.De feito La bandera en la cima vén confirmar os datos de Quiénsoy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes, na medida en quemostra a súa aptitude, máis que para a creatividade, para otraballo e a copia. Pero, sobre todo, aquilo que aparece común enambos os proxectos é a vontade por se colocar en primeiro planocomo obxecto de análise, desde unha perspectiva que busca pór enevidencia cal é o seu propio papel no mundo como artista e desdeunha actitude autoirónica en que aparece como unha especie debufón. Nunha escultura de 2005, No preguntes al ignorante, RafelG. Bianchi pon énfase no aspecto marxinal do artista, na súacalidade de bufón desde a autoparodia: tratábase dun autorretratoa tamaño real en clave cómica en posición de non entender nadacoas orellas vermellas.

No entanto, en La bandera en la cima, máis alá da auto-parodia, que aparece de xeito máis contido ou alusivo, éprecisamente o desenvolvemento dunha tarefa absurda o que élevado ao límite. En primeiro lugar, no empeño con que levou acabo unha tarefa autoimposta; pero tamén na vontade porexpandir o proxecto, por despregalo nos elementos documentaisque o acompañan, e no feito de o facer, de novo, con énfase,nunha especie de bucle. Así, non abondaba con mostrar osdebuxos e diagramas de La bandera en la cima, con documentalofotogra-ficamente ou filmalo. A partir de aí, o despregamentocontinúa. Andrés Hispano encargouse de rodar en Super-8, defacer a montaxe e a edición dunha película do proxecto, e AntonioOrtega, tamén artista, encargouse de compor (desde o absolutodescoñecemento musical) unha banda sonora para esa mesmapelícula. Pero a xogada segue: a artista Regina Giménez fixo ocartel da película, a banda sonora tamén ten o seu propio cartelrealizado polo deseñador gráfico Àlex Gifreu e, finalmente, ostamén deseñadores de Lamosca fixeron o cartel do conxunto doproxecto. La bandera en la cima non é só un traballo de Rafel G.Bianchi, senón que no seu desenvolvemento interviñeron outroscreadores. E non consiste só en pintar os catorce oitomiles co seupropio cartel e outros elementos, senón tamén en realizar unhapelícula, unha banda sonora... Todo ao servizo dun proxecto quebusca delatar a súa absurdidade.

catorce pinturas resalta, acentúa, focaliza o hace hincapié en la tareadel artista. En 2011, cercano a la finalización de La bandera en la cima,

Rafel G. Bianchi llevó a cabo un proyecto de naturaleza muydistinta debido a, en este caso, la rapidez en su ejecución. Setrataba de Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes:durante varios días Rafel G. Bianchi completó con esfuerzo ydedicación, y bajo el control de una persona que actuaba denotario (David Armengol), el test de personalidad elaborado porWilliam Bernard y Jules Leopold en 1948 para conocer las propiasaptitudes psicológicas e intelectuales. Se trataba de un ejercicioque más allá del autoconocimiento implicaba la exposición públicade las propias limitaciones. Así, según el test, si bien el artista eraapto para la vida conyugal además de un buen copista, no estabadotado de creatividad ni de un especial coeficiente intelectual. Eltest desvelaba públicamente la incapacidad del propio artista paraactuar como tal. De hecho La bandera en la cima viene a confirmarlos datos de Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes,en la medida en que muestra su aptitud, más que para la creatividad,para el trabajo y la copia. Pero, sobre todo, aquello que aparececomún en ambos proyectos es la voluntad por colocarse en primerplano como objeto de análisis, desde una perspectiva que buscaponer en evidencia cuál es su propio papel en el mundo comoartista y desde una actitud autoirónica en la que aparece como unaespecie de bufón. En una escultura de 2005, No preguntes alignorante, Rafel G. Bianchi enfatizaba el aspecto marginal delartista, su cualidad de bufón desde la autoparodia: se trataba deun autorretrato a tamaño real en clave cómica en posición de noentender nada con las orejas rojas.Sin embargo, en La bandera en la cima, más allá de la

autoparodia, que aparece de manera más contenida o alusiva, esprecisamente el desarrollo de una tarea absurda la que es llevadaal límite. En primer lugar, en el empeño con el que ha llevado acabo una tarea autoimpuesta; pero también en la voluntad porexpandir el proyecto, por desplegarlo en los elementosdocumentales que lo acompañan, y en el hecho hacerlo, de nuevo,con énfasis, en una especie de bucle. Así, no bastaba con mostrar losdibujos y diagramas de La bandera en la cima, con documentarlofotográficamente o filmarlo. A partir de ahí, el despliegue continúa.Andrés Hispano se ha encargado de rodar en Super-8, de hacer elmontaje y la edición de una película del proyecto, y AntonioOrtega, también artista, se ha encargado de componer (desde elabsoluto desconocimiento musical) una banda sonora para esamisma película. Pero la jugada sigue: la artista Regina Giménez hahecho el cartel de la película, la banda sonora también tiene supropio cartel realizado por el diseñador gráfico Àlex Gifreu y,finalmente, los también diseñadores de Lamosca han hecho el carteldel conjunto del proyecto. La bandera en la cima no es solo untrabajo de Rafel G. Bianchi, sino que en su despliegue hanintervenido otros creadores. Y no consiste solo en pintar los catorceochomiles con su propio cartel y otros elementos, sino también enrealizar una película, una banda sonora... Todo al servicio de unproyecto que busca delatar su absurdidad.

Page 5: Exposicion Rafel G. Bianchi

La bandera en la cima mostra o artista como un antiheroeembarcado nunha empresa absurda. E ao explorar ou evidenciar aposición do artista afirmando a súa propia inutilidade desvela asúa condición política. Unha condición resistente que recolle unhatradición de compromiso político da arte baseada na súa ineficiencia:desde a negativa á produtividade de Marcel Duchamp ao “NON”de orixe dadaísta dos situacionistas. Se a tarefa do artista estábaseada na súa absurdidade, na súa condición de bufón ou na súainutilidade é porque se mostra en oposición a un réxime político eeconómico baseado nos resultados, na utilidade e no pragmatismo.De feito, o compromiso no político está presente no traballo de RafelG. Bianchi desde o inicio, de maneira irónica, no título: La banderaen la cima. En realidade, o carácter absurdo que percorre todo oproxecto resúmese en destacar a acción ridícula de chantar unhabandeira no cume dunha montaña e expándese cara á posta encuestión ou a mofa sobre todas as bandeiras. Unha das proclamasdos manifestos dadaístas propuña: “cagar en cores ben combinadase adornar o zoolóxico artístico coa bandeira de todos osconsulados”. Fronte á violencia verbal do dadaísmo, Rafel G.Bianchi opón o humor e a ironía.

Se en Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes eNo preguntes al ignorante aparecía autorretratado, en La banderaen la cima non só aparece como o protagonista pintor senón que ofeito de pintar montañas ten que ver coa súa propia orixe: Olot.Esta pequena cidade do Prepireneu catalán non só é coñecida por

La bandera en la cima muestra al artista como un antihéroeembarcado en una empresa absurda. Y al explorar o evidenciar laposición del artista afirmando su propia inutilidad desvela sucondición política. Una condición resistente que recoge una tradiciónde compromiso político del arte basada en su ineficiencia: desde lanegativa a la productividad de Marcel Duchamp al “NO” de origendadaísta de los situacionistas. Si la tarea del artista está basada ensu absurdidad, en su condición de bufón o en su inutilidad es porquese muestra en oposición a un régimen político y económico basadoen los resultados, la utilidad y el pragmatismo. De hecho, elcompromiso en lo político está presente en el trabajo de Rafel G.Bianchi desde el inicio, de manera irónica, en el título: La banderaen la cima. En realidad, el carácter absurdo que recorre todo elproyecto se resume en destacar la acción ridícula de clavar unabandera en la cima de una montaña y se expande hacia la puestaen cuestión o la mofa sobre todas las banderas. Una de lasproclamas de los manifiestos dadaístas proponía: “cagar en coloresbien combinados y adornar el zoológico artístico con la bandera detodos los consulados”. Frente a la violencia verbal del dadaísmo,Rafel G. Bianchi opone el humor y la ironía.Si en Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes y No

preguntes al ignorante aparecía autorretratado, en La bandera en lacima no solo aparece como el protagonista pintor sino que el hechode pintar montañas tiene que ver con su propio origen: Olot. Estapequeña ciudad del Prepirineo catalán no solo es conocida por ser la

Vista da exposición Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, CGAC, 2012. Fotografía: Mark Ritchie

Page 6: Exposicion Rafel G. Bianchi

ser a capital dunha comarca ateigada de montañas e volcáns,senón tamén por unha escola pictórica do século vinte baseada nopaisaxismo.

Se na documentación de La bandera en la cima as referenciasao alpinismo aparecen ligadas ás da tradición da arte conceptual,a referencia ao paisaxismo tamén aparece asociada á tradiciónconceptual. Esa reflexión sobre o papel do artista e a reclamaciónpolítica implícita na realización dunha tarefa absurda está marcadapolo tedio. O tedio que supuxo a reprodución detallista, minuciosae por fases das fotografías dos catorce oitomiles implica ao mesmotempo unha posta en primeiro plano do eu do artista, pero desdeun baleirado expresionista ou pasional, desde o baleirado do xestodo artista que era característico precisamente do paisaxismo. Unhaoperación común en moitos artistas, que recollen a tradiciónconceptual: a recuperación dun suxeito que é á vez implicado edistante.

O pintor flanêur vólvese pechar no seu estudio e imponse unhatarefa tan aborrecida como absurda. Unha tarefa da que mostra todasas súas fases, que se desprega e abre en diferentes capítulos. Endefinitiva, que configura unha narrativa, un conto, unha pequenahistoria que se bifurca atendendo a diferentes temas: a do artista quequixo pintar os catorce oitomiles.

David G. Torres

capital de una comarca plagada de montañas y volcanes, sinotambién por una escuela pictórica del siglo veinte basada en elpaisajismo.Si en la documentación de La bandera en la cima las referencias

al alpinismo aparecen ligadas a las de la tradición del arteconceptual, la referencia al paisajismo también aparece asociada ala tradición conceptual. Esa reflexión sobre el papel del artista y lareclamación política implícita en la realización de una tarea absurdaestá marcada por el tedio. El tedio que ha supuesto la reproduccióndetallista, minuciosa y por fases de las fotografías de los catorceochomiles implica al mismo tiempo una puesta en primer plano del yodel artista, pero desde un vaciado expresionista o pasional, desde elvaciado del gesto del artista que era característico precisamente delpaisajismo. Una operación común en muchos artistas que recogen latradición conceptual: la recuperación de un sujeto que es a la vezimplicado y distante.El pintor flanêur vuelve a encerrase en su estudio y se impone una

tarea tan tediosa como absurda. Una tarea de la que muestra todassus fases, que se despliega y abre en diferentes capítulos. En definitiva,que configura una narrativa, un cuento, una pequeña historia que sebifurca atendiendo a diferentes temas: la del artista que quiso pintarlos catorce ochomiles.

David G. Torres

Vista da exposición Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, CGAC, 2012. Fotografía: Mark Ritchie

Page 7: Exposicion Rafel G. Bianchi

LA BANDERA EN LA CIMA- 14 pinturas realistas e detallistas realizadas a partir de fotografíasdos 14 oitomiles cubertas cunha veladura dunha cor diferentecada unha.

- Documentación das evolucións do proceso de pintura diario decada cadro en pequenos debuxos/diagramas (calendario).

- Diapositivas que mostran a evolución de cada unha das pinturas(percorrido).

- Maqueta da paleta utilizada para mesturar as cores e pintar oscadros, en horizontal como se se tratase dunha maqueta demontañas.

- Documentación sobre alpinismo e os distintos oitomiles.

- Película realizada e dirixida por Andrés Hispano que documenta oproceso de pintar cada montaña emulando as películas documentaisdos alpinistas pioneiros. *

- A mesma película sen montar mostrando todo o proceso.

- Banda sonora do proxecto realizada por Antonio Ortega. **

- Cartel da película realizado por Regina Giménez.

- Cartel da banda sonora realizado por Àlex Gifreu.

- Cartel do proxecto realizado por Lamosca.

*Planeamos minuciosamente cómo filmar a absurda fazaña de pintarcatorce montañas copiadas ao detalle dun libro, pero nada saíu comoesperabamos.

Ou quizais si. A elección de rodar en Super-8 non foi caprichosa,supuña de feito unha aposta pola fraxilidade e o accidente. O brancoe negro reduciría a figura do pintor a unha silueta, a película elixidaproporcionaría unha constante tormenta de gran inquieto e a rodaxefotograma a fotograma evocaría o aire cómico dos antigosdocumentos amateur. Todo isto é o que saíu ben.

Despois descubrín que algunha cámara empregada estabadefectuosa, que a diabete deteriorara a miña vista e que a constanciado pintor non era contaxiosa: el traballaba de cotío, calcandocuadrante tras cuadrante sen présa, sen pausa e sen paixón. Eupresentábame de cando en cando, atopaba unha montaña diferente etodo o demais igual.

Ignorei o meu propio guión e filmei como un turista.Tamén perdín algún rolo de película.Perfecto.

LLAA BBAANNDDEERRAA EENN LLAA CCIIMMAA- 14 pinturas realistas y detallistas realizadas a partir de fotografíasde los 14 ochomiles cubiertas con una veladura de un colordiferente cada una.

- Documentación de las evoluciones del proceso de pintura diario decada cuadro en pequeños dibujos/diagramas (calendario).

- Diapositivas que muestran la evolución de cada una de las pinturas(recorrido).

- Maqueta de la paleta utilizada para mezclar los colores y pintar loscuadros, en horizontal como si se tratase de una maqueta demontañas.

- Documentación sobre alpinismo y los distintos ochomiles.

- Película realizada y dirigida por Andrés Hispano que documenta elproceso de pintar cada montaña emulando las películasdocumentales de los alpinistas pioneros. *

- La misma película sin montar mostrando todo el proceso.

- Banda sonora del proyecto realizada por Antonio Ortega. **

- Cartel de la película realizado por Regina Giménez.

- Cartel de la banda sonora realizado por Àlex Gifreu.

- Cartel del proyecto realizado por Lamosca.

**Planeamos minuciosamente cómo filmar la absurda hazaña de pintarcatorce montañas copiadas al detalle de un libro, pero nada saliócomo esperábamos.O quizás sí. La elección de rodar en Super-8 no fue caprichosa, su-

ponía de hecho una apuesta por la fragilidad y el accidente. El blancoy negro reduciría la figura del pintor a una silueta, la película elegidaproporcionaría una constante tormenta de grano inquieto y el rodaje fo-tograma a fotograma evocaría el aire cómico de los antiguos docu-mentos amateur. Todo esto es lo que salió bien.Después descubrí que alguna cámara empleada estaba defec-

tuosa, que la diabetes había deteriorado mi vista y que la constan-cia del pintor no era contagiosa: él trabajaba a diario, calcandocuadrante tras cuadrante sin prisa, pausa ni pasión. Yo me presen-taba de tarde en tarde, me encontraba una montaña diferente y todolo demás igual.Ignoré mi propio guión y filmé como un turista.También perdí algún rollo de película.Perfecto.

Page 8: Exposicion Rafel G. Bianchi

O que restou é isto: retallos dunha odisea, xestos dunha rutina queen por si non expresan o sacrificio que representaron. Catorce cumesreunidos nun só relato, un proceso de fases confusas en que custadistinguir unha montaña da outra, o orixinal da copia, o calco doproxectado.

Son souvenires dunha aventura que nos implicou a varios pero nacal Bianchi estivo a fin de contas só, ante un reto que el mesmo seimpuxera, desproporcionado e innecesario, que é o que semellan osretos a quen non os pensa vencer.

Chegar ao cume, neste caso, sería tan só o principio da aventuraque de verdade interesa, que é cómo contárllelo aos demais.

Aí a película, aínda na súa imperfección, cobra sentido. E todonela, desde os desenfoques ás raias inflixidas na súa únicaproxección, pasou a significar algo na colosal escalada dun pincelsobre catorce lenzos brancos.

Andrés Hispano

**Lembro que nos meus primeiros anos de estudante de Belas Artes, afinais dos oitenta, quería chegar ao éxito tan rápido como Picasso.Cando, por idade, isto deixou de ser posible, fixei o meu obxectivoen Piet Mondrian, quen se deu a coñecer aos corenta.

Este prazo tamén se revelou como excesivamente optimista, poloque no día de hoxe o meu referente é Louise Bourgeois, perocontémploo con moi baixas expectativas.

Teño amigos nunha situación similar á miña, que teñen un planB. Se falla Louise, aínda lles queda Van Gogh.

Por dicilo doutro modo, esperan que un comisario-arqueólogorevise o seu taller, despois da súa morte, e os recupere da inopia.

Sinceramente négome a albergar este desexo. Non me gustaríaque falasen de min sen a oportunidade da réplica. Transcender nonentra nos meus plans. Non me gustaría ter éxito se non vaiacompañado da miña capacidade de monetizalo en tempo real. Ocomisario David Armengol axudoume coa receita que debía aplicarpara executar estes plans: a mediocridade. David dicía que, mesmo

Lo que restó es esto: retales de una odisea, gestos de una rutina quepor sí mismos no expresan el sacrificio que han representado. Catorcecimas reunidas en un solo relato, un proceso de fases confusas en el quecuesta distinguir una montaña de otra, el original de la copia, el calcode lo proyectado. Son souvenires de una aventura que nos implicó a varios pero en

la que Bianchi estuvo a fin de cuentas solo, ante un reto que él mismose había impuesto, desproporcionado e innecesario, que es lo que pa-recen los retos a quien no piensa vencerlos. Llegar a la cima, en este caso, sería tan solo el principio de la aven-

tura que de verdad interesa, que es cómo contárselo a los demás.Ahí la película, aun en su imperfección, cobra sentido. Y todo en

ella, desde los desenfoques a las rayas inflingidas en su única proyec-ción, ha pasado a significar algo en la colosal escalada de un pincelsobre catorce lienzos blancos.

Andrés Hispano

**Recuerdo que en mis primeros años de estudiante de Bellas Artes, afinales de los ochenta, quería llegar al éxito tan rápido como Picasso.Cuando, por edad, esto dejó de ser posible, fijé mi objetivo en PietMondrian, quien se dio a conocer a los cuarenta.Este plazo también se ha revelado como excesivamente optimista,

por lo que a día de hoy mi referente es Louise Bourgeois, pero locontemplo con muy bajas expectativas.Tengo amigos en una situación similar a la mía, que tienen un plan

B. Si falla Louise, aun tienen a Van Gogh. Dicho de otro modo, esperan que un comisario-arqueólogo revise

su taller, tras su muerte, y los recupere de la inopia.Sinceramente me niego a albergar este deseo. No me gustaría

que hablaran de mí sin la oportunidad de la réplica. Trascender noentra en mis planes. No me gustaría tener éxito si no va acompañadode mi capacidad de monetizarlo en tiempo real. El comisario DavidArmengol me ayudó con la receta que debía aplicar para ejecutarestos planes: la mediocridad. David decía que, incluso la no-acción ola realización de trabajo voluntariamente malo podrían tenerconnotaciones heroicas, y que solo la mediocridad podía neutralizarla trascendencia.La banda sonora que he realizado para el proyecto de Rafel G.

Bianchi La bandera en la cima la he interpretado al piano, a partir delmétodo que podemos llamar de mano tonta. El resultado no podía,pues, ser voluntariamente pésimo, debía ser realizado a partir deldominio de algunos recursos técnicos y de cierto entusiasmo, para nocaer en la megalomanía del gesto personal; esto es, evitar laimposición del ego y neutralizar el cinismo de ofrecer un mal productosabiendo que lo es.Para ello, mi primera propuesta fue la de realizar una composición

aplicando los dos únicos recursos técnicos que domino:

1. Pisar el pedal de la derecha. Con este recurso se consigue alargarlas notas dando como resultado una cadencia llena y continua.

Page 9: Exposicion Rafel G. Bianchi

a non-acción ou a realización de traballo voluntariamente malopoderían ter connotacións heroicas, e que só a mediocridade podíaneutralizar a transcendencia.

A banda sonora que realicei para o proxecto de Rafel G. BianchiLa bandera en la cima interpreteina ao piano, a partir do método quepodemos chamar de man parva. O resultado non podía, pois, servoluntariamente pésimo, debía ser realizado a partir do dominiodalgúns recursos técnicos e de certo entusiasmo, para non caer namegalomanía do xesto persoal; isto é, evitar a imposición do ego eneutralizar o cinismo de ofrecer un mal produto sabendo que o é.

Para iso, a miña primeira proposta foi a de realizar unhacomposición aplicando os dous únicos recursos técnicos que domino:

1.- Pisar o pedal da dereita. Con este recurso conséguese alongar asnotas dando como resultado unha cadencia chea e continua.

2.- Repetir, de cando en vez, unha breve e modesta melodía, coaintención de fixar a atención do espectador e satisfacelo polo feito delle permitir recoñecer unhas notas.

Este primeiro intento non era da satisfacción de Rafel, creo quenon estaba realizado co suficiente entusiasmo e que, en realidade, sótransmitía certa angustia por agradar. De xeito que o segundo intento(e definitivo), este que poden vostedes escoitar, foi interpretado apartir dunha nova metodoloxía:

1.- Reducir o número de teclas. Usar só as centrais, coa intención dedeixar claro que non hai ningunha vontade de virtuosismo, que nonhai unha creatividade desbordada.

2.- Escoitar unha canción polos cascos e non escoitar o que estoutocando. Isto permite seguir, dalgún modo, un ritmo dun compositorprofesional e ser fiel á vontade de non impor o meu criterio persoal.

A canción que escoitei, durante a interpretación, foi Dover de BillCallahan, pois transmitíame unha certa idea de épica xorda, quecoido que se axustaba ao traballo de Rafel.

O material resultante foi editado para axustalo á duración queme encargaran.

Aínda así, espero que lles guste.

Antonio Ortega

2. Repetir, de vez en cuando, una breve y modesta melodía, con laintención de fijar la atención del espectador y satisfacerlo por el hechode permitirle reconocer unas notas.

Este primer intento no era de la satisfacción de Rafel, creo que noestaba realizado con el suficiente entusiasmo y que, en realidad, solotransmitía cierta angustia por agradar. De manera que el segundointento (y definitivo), este que pueden ustedes escuchar, fue interpretadoa partir de una nueva metodología:

1. Reducir el número de teclas. Usar solo las centrales, con la intenciónde dejar claro que no hay ninguna voluntad de virtuosismo, que nohay una creatividad desbordada.

2. Escuchar una canción por los cascos y no escuchar lo que estoytocando. Esto permite seguir, de algún modo, un ritmo de un compositorprofesional y ser fiel a la voluntad de no imponer mi criterio personal.

La canción que escuché, durante la interpretación, fue Dover deBill Callahan, pues me trasmitía una cierta idea de épica sorda, quecreo que se ajustaba al trabajo de Rafel.El material resultante fue editado para ajustarlo a la duración que

me habían encargado.Aun así, espero que les guste.

Antonio Ortega

Page 10: Exposicion Rafel G. Bianchi

The CGAC is pleased to host the presentation of the project Labandera en la cima by Rafel G. Bianchi, the result of a proposal onwhich the artist started to work intensively beginning in 2007.

In contemporary art, issues such as the length and quality of theproduction of a work are often not taken into account when tryingto assess its relevance and effectiveness. However, in this particularcase, its procedural dimension acquires a central importance, andis even one of the conceptual premises that justify a carefullyplanned work. Thus, the goal of painting the fourteen highestmountains in the world does not end in a disciplinary dimension,that is, in a forced demonstration of immaculate technicalexpertise, but instead unfolds into a parallel investigation citingmechanisms of the presentation of conceptual art (film,photography, documentation) that, somehow, we could alsocompare with an ongoing performance (as many of the seminalperformances of the sixties took place in artists‘ studios).

As the world of mountaineering is a territory of theorisationoften associated with philosophical thought on the sublime, here itwould seem that we are facing a de-sublimation of the creative act,in particular of an epic vision of the end result as a transcendentclimax of all of the expectations created. The way in which Rafel G.Bianchi has calculated every step of his work and the impetuscomplementing it end up trivialising the expectations and, in thissense, trivialising the results.

This dimension—at first sight misleading and ironic about therole of the artist in contemporary society—does not mean,however, that it does not establish itself as a unique moment ofreflective openness about our own expectations in relation to artand its mechanisms.

Miguel von Hafe Pérez

THE ARTIST WHO DECIDED TO PAINT THE FOURTEEN EIGHT-THOUSANDERSIn 2007 Rafel G. Bianchi decided to paint the world’s fourteenhighest mountains, the ones that are higher than eight thousandmetres, which in the world of mountaineering is known as thefourteen eight-thousanders. It has taken him almost five years tocomplete the fourteen paintings. The exhibit La bandera en la cimashows, in addition to the final paintings, the documentation that

corresponds to its lengthy production process. La bandera en lacima is not an exaltation of mountaineering; rather, its aim is toshow the absurdity of the figure of the artist, of working in art andby extension of our condition in the world. And he does so byapplying himself to the utmost, by putting in a lot of effort anddedication, without distancing himself from his work, and insistingon performing a task that asserts his own uselessness.

It took the mountain climber from Guipuzcoa, Edurne Pasaban,nine years to climb to the top of the same fourteen mountains,becoming the first woman to achieve this feat. She completed thefinal climb, the Shisha, in Tibet, on 17 May 2011, after a toughcompetition against Southwo Korea’s Oh Eun-Sun, who claimed tohave conquered it first, and eight months before Rafel G. Bianchicompleted his paintings. However, Rafel G. Bianchi has had noother competitor and has waged a battle against himself tocomplete a work that is quite far from being a feat; a work that hasrequired perseverance and effort, but which, just like a real climb,leads nowhere. A mountain climber was once asked what he didwhen he reached the summit: he answered that he simply looked atthe landscape, took a piss and went back down again.

While climbing the fourteen eight-thousanders requires longjourneys to different countries, Rafel G. Bianchi did not move fromhis studio and remained sitting in front of his easel. Each painting,measuring 117 by 82 centimetres, is done from a photograph ofeach eight-thousander: painted in black and white in such adetailed manner that they almost resemble photographs. Theprocess involved the daily task of painting each one in sections.After each workday the result was photographed. The sum of all thephotographs is shown in La bandera en la cima as a series of slidesthat cover the painting’s progress as if it were the progress of theclimb. In addition, Rafel G. Bianchi also made small drawingswhere, similar to a diagram, he noted down the evolution of thepaintings and which he later turned into a calendar marking theseries of goals. Once finished, he fixed each painting with acoloured glaze. The result is a frieze with the fourteen paintingsfinished with different colour glazes.

La bandera en la cima includes the fourteen paintings as wellas all the elements of the process: the calendar with thedrawings/diagrams of the daily evolution and the slides thatdocument the process; the documentation on mountaineering andthe myth of the fourteen eight-thousanders; a model made from thepalette that Rafel G. Bianchi used to mix the colours (the greys,

RAFEL G. BIANCHILA BANDERA EN LA CIMA

Page 11: Exposicion Rafel G. Bianchi

actually) and to paint each painting; and films in Super 8 shotduring the painting process. The execution of the project with thetotality of all the documentation and the elements that run parallelto the paintings is neither fortuitous nor accidental, but is in fact thesum of references and strategies common to mountaineering andartistic traditions. As can be seen from the books on mountainclimbing included in the presentation at the CGAC, La bandera enla cima reproduces the documentary vein that has been presentthroughout the history of mountain climbing: field diaries and mapscorrespond to the drawings and diagrams of the execution processof the paintings; photographs of mountains and climberscorrespond to the slides that show the evolution of each painting;or to the Super 8 films of the climbers the Super 8 films of Rafel G.Bianchi working in his studio. But the references to mountaineeringelements overlap perfectly with references to the documentarytradition of conceptual art. Documentation through photographs,videos or films refers to the documentary nature that encompassesthe works by Art & Language artists from Hans Hacke, Vito Acconcior Chris Burden, to Bas Jan Ader. Specifically, the reference to thelatter is particularly outstanding due to the anti-heroic elementsrelated to the role of the artist that also prevails in the work of RafelG. Bianchi.

This unfolding of the project’s documentation ends up turningthe goal, the fourteen paintings of the eight-thousanders, into a

vestige, while betraying that the process itself, which is theexecution of the task, is just as important as the goal. Theimportance of the documentation and of the elements that surroundthe execution of the fourteen paintings, accentuates, focuses orstresses the artist’s task.

In 2011, nearing the completion of La bandera en la cima,Rafel G. Bianchi carried out a project quite different in nature, dueto, in this case, the speediness of its execution. The project wasQuién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes: for severalyears Rafel G. Bianchi completed with effort and dedication, underthe supervision of a person acting as notary (David Armengol), thepersonality test prepared by William Bernard and Jules Leopold in1948 to determine one’s psychological and intellectual capacity. Itwas an exercise that beyond self-knowledge involved the publicexhibition of his own limitations. In this way, according to the test,although the artist was fit for married life and was a good copier,he was not endowed with creativity or with a specially highintelligence quotient. The test publicly revealed the artist’sincapability to act as such. In fact, La bandera en la cima confirmsthe data of Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudesto the extent that it reveals that his flair, rather than for creativity, isfor working and for copying. But above all, that which is commonto both projects is his desire to place himself in the foreground asan individual to be analysed, from a perspective that attempts to

Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, exhibition view, CGAC, 2012. Photo: Mark Ritchie

Page 12: Exposicion Rafel G. Bianchi

other elements; it is also about making a film, a score… All this tothe service of a project that strives to manifest its absurdity.

La bandera en la cima shows the artist as an anti-hero involved inan absurd project. And by exploring or revealing the position of theartist stating his own uselessness he is revealing his political condition.A dissident condition that presents a tradition of political compromise ofart based on its inefficiency: from Marcel Duchamp’s refusal to produceto the ‘NO’ of the Situationists whose origin can be found in Dadaism.If the artist’s task is based on its absurdity, on his being a buffoon or onhis uselessness it is because he presents himself against a political andeconomic regime based on results, utility and pragmatism. In fact, thepolitical commitment is present in Rafel G. Bianchi’s work from thebeginning, ironically, in the title: La bandera en la cima. In fact, theabsurd nature of the whole project boils down to pointing out theridiculous action of planting a flag at the top of a mountain and is takenfurther to question or mock all flags. One of the proclamations of aDada manifesto said: ‘we want to shit in different colours so as to adornthe zoo of art with all the flags of all the consulates.’ In contrast to theverbal violence of Dada, Rafel G. Bianchi uses humour and irony.

While in Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones yaptitudes and No preguntes al ignorante he appeared in a self-portrait, in La bandera en la cima the leading character is not justthe painter but also the fact that painting mountains has to do withhis own origins. Olot. This town in the Catalan pre-Pyrenees isknown for being the capital of a region full of mountains andvolcanoes and also for its twentieth-century pictorial school devotedto landscaping.

give evidence of his role in the world as an artist and with a self-ironic attitude where he presents himself as a buffoon. In asculpture from 2005, No preguntes al ignorante, Rafel G. Bianchicalled attention to the marginal aspect of the artist, his condition ofbuffoon from the point of view of self-parody: it was a life-size self-portrait in a comical key in the situation of understanding nothingand with red ears.

However, in La bandera en la cima, over and above self-parody, which is present in a more restrained or allusive manner,that which is taken to an extreme is precisely the performance of anabsurd task. This can be seen, first and foremost, in the effort withwhich he performs a self-imposed task; but also in the will tolengthen the project, to unfold it into the documentary elements thataccompany it, and by doing so, again, with emphasis, turns it intoa sort of spiral. Therefore, it was not enough to show the drawingsand diagrams of La bandera en la cima, to photographicallydocument it or film it. From there, the unfolding continues. AndrésHispano was in charge of filming and editing a Super 8 movie ofthe project, and Antonio Ortega, also an artist, was in charge ofcomposing (with his complete lack of musical knowledge) a scorefor the movie. But the scheme continues: the artist Regina Giménezdesigned the poster for the movie, the score also has its own poster,by the graphic designer Àlex Gifreu and, finally, the designers ofLamosca developed the poster for the overall project. La banderaen la cima is not just a work by Rafel G. Bianchi; other creatorshave also participated in its development. And it is not just aboutpainting the fourteen eight-thousanders with their own poster and

Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, exhibition view, CGAC, 2012. Photo: Mark Ritchie

Page 13: Exposicion Rafel G. Bianchi

LA BANDERA EN LA CIMA- 14 realist and detailed paintings from photographs of the 14eight-thousanders, each with a different colour glaze.

- Documentation of the evolution of the daily painting process ofeach painting in small drawings/diagrams (calendar).

- Slides that show the evolution of each painting (tour).

- Model of the palette used to mix the colours and to paint,placed horizontally as if it were a model of the mountains.

- Documentation on mountaineering and the different eight-thousanders.

- Film by Andrés Hispano that documents the process of paintingeach mountain emulating the documentary films of the pioneermountain climbers. *

- The same film unedited and showing the full process.

- Project soundtrack by Antonio Ortega. **

- Film poster by Regina Giménez.

- Film project soundtrack poster by Àlex Gifreu.

- Project poster by Lamosca.

Whereas in the documentation of La bandera en la cima thereferences to mountaineering appear linked to those of theconceptual art tradition, the reference to landscaping also appearslinked to the conceptual tradition. This reflection on the role of theartist and the political complaint contained in the performance ofan absurd task is marked by boredom. The boredom of makingdetailed, precise and phase by phase reproductions of thephotographs of the fourteen eight-thousanders at the same timeentails the highlighting of the ‘I’ of the artist but from anexpressionist or impassioned emptying, from the emptying of theartist’s gesture which was characteristic precisely of thelandscaping. An operation common to many artists in theconceptual art tradition: the reclaiming of an individual who is bothinvolved and distant.

The flanêur painter once again locks himself up in his studioand imposes on himself a task that is as boring as it is absurd. Atask for which he shows each phase, which unfolds and opens intodifferent chapters, which, all in all, builds a narrative, a tale, ashort story that branches out and touches upon different themes:the story of the artist who painted the fourteen eight-thousanders.

David G. Torres

Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, exhibition view, CGAC, 2012. Photo: Mark Ritchie

Page 14: Exposicion Rafel G. Bianchi

*We meticulously planned how to film the ridiculous feat of paintingfourteen mountains copied to the smallest detail from a book, butnothing turned out as we had hoped.

Or maybe it did. The decision to film in Super 8 was notwhimsical; it was actually based on fragility and coincidence. Theblack and white would reduce the figure of the painter down to amere silhouette, the film chosen would provide a constant storm ofrestless grain and the shot by shot filming would bring to mind thecomical air of old amateur films. All this is what came out right.

Later I discovered that some of the cameras used were faulty,that diabetes had impaired my sight and that the painter’sperseverance was not contagious: he worked on a daily basis,tracing each quadrant without haste, without respite and withoutpassion. I would show up once in a blue moon to find a differentmountain and everything else looking pretty much the same.

I ignored my own script and filmed like a tourist.I also lost one or two rolls of film.Perfect.This is what was left: bits and pieces of an odyssey, gestures of

a routine that on their own do not fully express the sacrifice thatthey represent. Fourteen peaks brought together into one singlenarration, a process made up of confused phases where it is hardto distinguish one mountain form another, the original from thecopy, that which is traced from that which is screened.

They are souvenirs from an adventure that involved a number of usbut where Bianchi was ultimately alone, faced with a self-imposedchallenge that is out of proportion and unnecessary, which is whatchallenges look like to those who have no intention of conquering them.

Reaching the summit, in this case, would only be the beginningof the truly interesting adventure: how to tell it to others.

That is where the film, in spite of its imperfection, makes sense.And everything in it, from the blurs to the scratches made during itsonly screening, has come to mean something during the hugeclimbing of a paintbrush across fourteen white canvasses.

Andrés Hispano

**I remember that during my first years as a Fine Arts student, backin the late eighties, I wanted to become successful as quickly asPicasso. When, because of my age, that was no longer possible, Iset my sights on Piet Mondrian, who became famous in his forties.

This deadline also turned out to be excessively optimistic,whereby today, my reference is Louise Bourgeois, but myexpectations in this regard are also quite low.

I have friends in a situation similar to mine; they have a Plan B.If Louise falls through, there’s still Van Gogh.

Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, exhibition view, CGAC, 2012. Photo: Mark Ritchie

Page 15: Exposicion Rafel G. Bianchi

In other words, they hope that after their death a curator-archaeologist will go through their studio, and will rescue themfrom indigence.

I honestly refuse to cherish that hope. I would not like to be spokenabout and not be given the chance to reply. To transcend is not in myplans. I don’t want success if I can’t monetize it in real time. CuratorDavid Armengol helped me out with the recipe for carrying out myplans: mediocrity. According to David, even non-action or voluntarilyperforming bad work could have heroic connotations, and onlymediocrity can offset transcendency.

The score I have developed for the project by Rafel G. Bianchi Labandera en la cima is for piano, based on a method which could bereferred to as using your bad hand. The result, therefore, cannot bedreadful on purpose, it has to be performed through the command ofsome technical resources and a certain amount of enthusiasm, so asnot to fall into the megalomania of personal gesture; in other words,to avoid the imposition of the ego and offset the cynicism of beingfully aware that one is offering a bad product.

To do so, my first proposal was to develop a compositionapplying the only two technical resources that I master:

1. Step on the right-side pedal. With this resource I am able tolengthen the notes and as a result achieve a full and continuouscadence.

2. Repeat, now and then, a brief and humble melody, with thepurpose of capturing the spectators’ attention and giving them thesatisfaction of being able to identify some notes.

This initial attempt was not to Rafel’s satisfaction. I believe it wasnot performed with sufficient enthusiasm and that in fact, all ittransmitted was a certain anxiousness to please. So the second(and final) attempt, the one that you can listen to, was performedbased on a new methodology:

1. Reduce the number of keys. I used only the central ones, with theaim of making it quite clear that there is no attempt at virtuosity,that there is no overflowing creativity.

2. Listen to a song with headphones on and not hear what I amplaying. This, in a way, makes it possible to follow the rhythm of aprofessional composer while staying true to my wish of notimposing my personal criteria.

The song I listened to during the performance was Dover by BillCallahan, because it conveyed a certain notion of dull epic, whichI think fitted nicely into Rafel’s work. The resulting material wasedited to adjust it to the length I had been commissioned.

In spite of all this, I hope you like it.Antonio Ortega

Page 16: Exposicion Rafel G. Bianchi

XUNTA DE GALICIAPresidente da Xunta de GaliciaAlberto Núñez Feijóo

Conselleiro de Cultura, Educación e Odenación UniversitariaXesús Vázquez Abad

Secretario xeral técnicoJesús Oitavén Barcala

Secretario xeral de CulturaAnxo M. Lorenzo Suárez

CENTRO GALEGO DE ARTE CONTEMPORÁNEADirector Miguel von Hafe Pérez

XerenteManuel Arroyo Núñez

EXPOSICIÓNProgramación Miguel von Hafe Pérez

ComisariadoDavid G. Torres

CoordinaciónCruz Provecho

RexistroTeresa Jácome

TraduciónsInterlingua Traduccións S. L., Jesús Riveiro Costa

MontaxeCarlos Fernández, David Garabal (CGAC)

DeseñoCecilia Labella

En colaboración con

CGGACCENTRO GALEGO DE ARTE CONTEMPORÁNEARamón del Valle Inclán s/n

15704 Santiago de Compostela

[email protected] / www.cgac.org

aberto de martes a domingo

de 11 a 20 h [luns pechado]

D. L.: C 671-2012