Βυθομετρήσεις(ένα μήνυμα)

KOIMHΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ15 Αυγούστου, 2017

Σ

“την αγαθήν μερίδα” (Λουκ. ι΄ 42)

υχνάοιάνθρωποιπολυπραγμονούμε.Ζητούμε.Επιδιώκουμεπολλάκαιδιάφοραπράγματα.

ΗΜαρίαέναείχεαίτημα.ΝαθεωρείτοκάλλοςτουΚυρίου.Ν’αντικρύζειτηνομορφιάτουΘεού.Εφ’ όσον οΧριστός είναι η απόλυτηαλήθεια, είναι και η απόλυτη

ομορφιά.ΗΜαρίαανακάλυψετούτοτομυστικό.Δενήτανρομαντικόςοραματισμόςτης.Ήτανζωντανός.Πρακτικόςάνθρωπος.Δυναμικός.Δραστήριος.Είχε ευκαιρίες μοναδικές στη ζωή της.Όπως τώρα.Θα την έχανε

λοιπόν;ΗΜαρίαδεναποξενώνεταιαπότηζωή.Δενμεταβάλλεταισεκάποιοναφηρημένονεξωκόσμιονοραματιστήν.

Είναιπάντοτεέτοιμηγιατονκαθημερινόαγώνατηςζωής.Γιανατοναντιμετωπίζειαποκλειστικάκαινικηφόρα,αισθάνεταιτην

ανάγκηναεφοδιάζεταιμ’αυτότοντρόπο:Ν’αντικρύζειτοΘεόστηδόξακαιτηνομορφιάΤου.

ΤηςΜαρίαςηευχαρίστηση,ηφιλοδοξίατης,τοαίτημάτηςήτανένακαιμοναδικό.

ΝακάθεταισταπόδιατουΔασκάλου.Νατονβλέπει.Νατονακούει.Νατοναντικρύζει.Ν’απολαμβάνειτηνανυπέρβλητηομορφιά.

ΥπάρχουντρειςστόχοιστηζωήτουΧριστιανού.Ναβαδίζειτηνπορείατουσωστά.Ναυπομένειχωρίςγογγυσμόό,τιφέρειηζωή.ΝααυξάνεισεομοιότηταμετονΚύριότου.

Πώς όμως μπορεί να πετύχει τους στόχους του; Να βαδίζουμεσταθεράκαιαταλάντευταστηζωήμαςμεσυνέπειακαιπιστότητα;Νακατορθώσουμε τις δοκιμασίες και τις θλίψεις μας, τους διωγμούς, τιςσυμφορέςνατιςπερνούμεχωρίςγογγυσμόκαιολιγοπιστία;

Πώςναπετύχουμετονπιοβαθύπόθοτηςψυχήςμας,ναγίνουμεόμοιοιμ’Εκείνον;

Ασφαλώς όχι με φιλοσοφικούς στοχασμούς. Με σπασμωδικήπολυπραγμοσύνη.

Ο δρόμος, που ο Λόγος του Θεού μας δείχνει, είναι πολύ απλός:Βλέποντας, αντικρύζοντας το κάλλος και την ομορφιά του Θεού.ΑκολουθώνταςΕκείνονπουπροπορεύεται.

Εμείς τι βλέπουμεμπροστάμας;Τουςπειρασμούς;Τα εμπόδια;Ταδολώματα,πουέντεχνατοποθετείστοδρόμομαςοπονηρός;

Είναιγεγονός,πωςταβλέπουμε.Νιώθουμεόλητηνπίεση,πουασκούν.Ότανόμως,πέρααπ’όλααυτάβλέπουμετοναόρατο,παντοδύναμο,

αναστημένοΚύριο,ταξεπερνούμεόλα.Τότεμ’έναβλέμμαπροσήλωσηςσ’Εκείνον,πουπροπορεύεται,νικούμε.

ΠροχωρούμεσταίχνηΤου.Γινόμαστεόμοιοιμ’Εκείνον.Αναζητούμετησωτηρία.

Όσοβλέπειςτουςανθρώπους,τόσοανακαλύπτειςτιςαδυναμίεςτους.ΌσοβλέπειςτονΚύριο,στηνανυπέρβλητηομορφιάΤου,τόσοθέλεις

περισσότεροναδεις.Γιαποιαόμωςομορφιάμιλούμε;Είναιμιαομορφιάπουδενξεθωριάζει.Δενμαραίνεται.Οιπνευματικέςιδιότητέςτουσυνιστούντηναπόλυτη,τηνανυπέρβλητηομορφιά.

ΕίναιηομορφιάπουβλέπουμεστονΙησού.Τηνπροσέχουμεσ’ΑυτόνμετηναγιότητατουχαρακτήραΤου.

Τηνκαθαρότητάτου.ΤηναγνότητάΤου.Τηναγάπη.ΤοέλεόςΤου.ΑυτάόλαστοΧριστόείναιδεμέναάρρηκτα.Είναιάραγεαυτάστουςστόχουςμαςμέσα;Στοβλέμμαμας;Σταβάθη

τωνοριζόντωνμας;Ηαπάντησηπρέπειναείναιπροσωπική.ΗΜαρίασήμερααπαντάθετικά.Εμείςτιαπαντούμε; +οπ.Γ.

* * *

Mύρον το ακένωτονξια δίνει στηνΠαναγία ηΟρθόδοξη υμνωδία τα ευωδιασμέναονόματα«μύροντοακένωτον,χρυσούνθυμιατήριον,μαναδόχοςστάμνος,ρόδοντοαμάραντον»κιάλλα.

ΑπότηνευωδίατηςΠαναγίαςείναιγεμάτηόληηκτίσις,γιαόποιονόμωςέχειπνευματικήόσφρηση.ΙδιαίτεραηΕλλάδαείναιευωδιασμένη,απότηχάριτηςΘεοτόκουείναιγεμάτηόληηκτίσις,τοόνομάτηςκάνεινασκιρτήσεικάθεκαρδιάελληνική.

Παντού,σεκάθεμέροςτηςστεριάςκαιτηςθάλασσας,βρίσκονταιοιεκκλησιέςτης,οιπιοπολλέςταπεινέςσανκιΕκείνη,ερημοκκλήσια,άλλαχτισμένααπάνωσταβουνά,άλλαστιςακροθαλασιές,πουμοναχάμετοναταδειτομάτιαναπαύεταικημερεύειηψυχή.ΗευωδίατηςΠαναγίαςγεμίζει την καρδιά μας, όπως γεμίζει τον αέρα που ανασαίνουμε ηδροσερήμυρουδιάτηςθάλασσαςπουέρχεταιαπότοπέλαγοκαιμπαίνειμέσαστοερημοκκλήσι,καιφθάνειωςτηναγίαΤράπεζα,αρμυρίζονταςτοεικόνισματηςΠαναγίαςπουστέκεταιστοεικονοστάσικαιπροσκυνιέταιαπόχίλιαπεντακόσιαχρόνια.

Καιπάλιαπόταβουνάέρχεταιέναάλλοαγέριμοσκοβολημένοαπόταταπεινάκιαγιασμέναβότανα,τοθυμάρι,τηρίγανη,τουςαβαγιανούς,ταψύλληθρακαιταάλλαταξεροχόρταρατηςερημιάς.

Από το θυρίδι του ερημοκκλησιού φυσά ο βοριάς τουΔεκαπενταύγουστου,καιταδύο–τρίααστάχιαπουέχουνεφυτρώσειστ’άνοιγμάτουσαλεύουνεαπότοναγέραχαροποιά,καιγέρνουνεταπεινά

A

σαν να προσκυνάνε τη Θεοτόκο όπου στέκεται στο παλιό τέμπλοκρατώνταςτοΧριστίστηναγκαλιάτης.

Τώρα τον Δεκαπενταύγουστο τα έρημα εξωκκλήσια γίνουνταιπροσκυνήματα του λαού, κουβέλια που βουίζουνε από το σμάριτων ευλαβών χριστιανών όπου προστρέχουνε με πόθο στη μητέρατων ορφανών, στην προστασία των αδύνατων, στην παρηγοριά τωνθλιμμένων,στηνανακούφισητωνβασανισμένων,στοραβδίτωντυφλών,στηναγκούρατωνθαλασσοδαρμένων,στηχαράτωνπικραμένων,στηνελπίδατωνχαροκαμένων,στοστήριγματωνζαλισμένωναπότηνταραχήτουκόσμου.

ΚιόπωςείναιαγνήκαιπανάσπιλοςκαιπαναμώμητοςηΘεοτόκος,έτσιείναικαιηυμνωδίαμετηνοποίατηνυμνολογούμεεμείςοιΟρθόδοξοιΧριστιανοί,κιόχιμετραγούδιακοσμικά,αταίριασταγιατημητέρατουΧριστού,όπωςκάνουνεόσοιδενέχουνετηνορθόδοξηπίστηόπουθέλειλειτουργικήκατάνυξηκιόχιθεατρικήτυμπανοκρουσία.Αληθινά,έξωαπότηνΟρθόδοξηΕκκλησίαμας,έλειψεηπνευματικήλατρείακαιστηθέσητηςμπήκεηκοσμικήασεβήςσκηνοθεσία”.(ΦώτηςΚόντογλου,ΠαναγίακαιΥπεραγία,ΈκδοσηΑρμός,Αθήνα,2000)

“Οι Βυθομετρήσεις” είναι παράρτημα του περιοδικού “Πυρσός” της Χριστιανικής Κίνησης της Παλουριώτισσας (“Η ομάδα των Δώδεκα”).Υπεύθυνος: Πρωτ. Γεώργιος Αντωνίου, Ι.Ν. Παναγίας, Παλουριώτισσα, Τ.Θ. 29115, Λευκωσία (1621), τηλ.: (00357)22459760

...Η κοίμησή της μας εστέρησεν εδώ την παρουσία της, αλλά

μας εχάρισε μητέρα στον ουρανό.

Δεν την έχει η γη την έχει η καρδιά μας. Δεν τη βλέπει η

Γεθσημανή, τη βλέπει όμως η οικουμένη, καθώς την είδε το

προφητικό μάτι του μεγάλου Δαϋίδ, να στέκει στο θρόνο του Γιού

της, “περιβεβλημένη, πεποικιλμένη”, με το πλήθος των αρετών της,

βασίλισσα πραγματική και μητέρα της ζωής, επίσης πραγματική.

Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής! - Επάξιος

ύμνος προς την επάξιαν μητέρα. Η σκέπη της από τον Ουρανόν, ας

σκέπη όλους. (“Η φωνή της ερήμου”, δημοτική)