ζήσαμε - Εκδόσεις Ωκεανός€¦ · – Καλημέρα Στρατή. Η μάνα σου στέλνει προσφάι· ψωμί, ντομάτες και ελιές

ΝΙΝΕΤΤΑ ΟΡΑΤΟΥΝΙΝΕΤΤΑ ΟΡΑΤΟΥΝΙΝΕΤΤΑ ΟΡΑΤΟΥ

ΝΙΝ

ΕΤΤΑ

ΟΡΑ

ΤΟ

ΥΝ

ΙΝΕΤ

ΤΑΟ

ΡΑΤ

ΟΥ

αξίδιTπου δεν

ζήσαμε

ΤοαξίδιTπου δεν

ζήσαμε


ζήσαμε


ζήσαμε

Το

CYAN MAGENTA YELLOW BLACK

Eπισκεφθείτε τον δικτυακό τόπο των Εκδόσεων Ωκεανός και δείτε τα βιβλία μας:www.oceanosbooks.gr

Η Νινέττα Οράτου μεγάλωσε στηΛε μεσό. Αποφοίτησε από το Λα-νίτειο Γυ μνάσιο και σπούδασεΑγγλική Φιλολο γία στο Καποδι-στριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σε ηλικία 15 χρόνων πήρε το 1οβρα βείο σε Παγκύπριο Διαγωνι-σμό για νέ ους με το ταξιδιωτικότης κείμενο Το Μεσαιωνικό Κο-λόσσι.

Από μικρή ασχολήθηκε με τησυγγρα φή άρθρων που δημοσι-εύτηκαν σε διά φορα έντυπα, τόσοστην Αγγλική όσο και στην Ελ-ληνική γλώσσα, όπως επί σης καιμε μεταφράσεις κειμένων. Αγα-πά ιδιαίτερα το διάβασμα.

Εργάστηκε στον τραπεζιτικότομέα από τον οποίο πρόσφατααφυπηρέτησε.

Από τις εκδόσεις Ωκεανός επί-σης κυκλοφορεί το βιβλίο της μετίτλο Μες στη Βροχή.

3.3 cm

ΩΚ 163

ΩΚΕΑΝΟΣΣόλωνος 136, 106 77 ΑθήναTηλ.: 210 3829339 - 210 3803925 www.oceanosbooks.gr

ISBN: 978-618-5104-66-5

Δρόμοι ανοιχτοί, δρόμοι μακρινοί κι αδιάβατοι, μονοπάτιαή λεωφόροι που μας οδηγούν σε διαδρομές προσωπικήςευτυχίας και κοινωνικής καταξίωσης ή σε ταπεινές

γούβες... αυτή είναι η ζωή μας. Και τίποτε δεν έχει αξία στηνζωή χωρίς το φως της πραγματικής αγάπης. Αυτής της αγάπηςπου κρύβεται, σαν φοβισμένο παιδί, σε μια αγκαλιά, σ’ έναψιθυριστό στ’ αυτί «σ’ αγαπώ» σε δυο χέρια που θα σε κρα - τή σουν, θα σε κοιμίσουν… θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θασου κλείσουν τα μάτια...

Για τον Στρατή και την Μυρσίνη, οι δρόμοι τους, άλλοτεκοντι νοί κι άλλοτε μακρινοί, σφράγισαν τη ζωή τους ανεξίτηλα.Εκείνος αναζητώντας την δικαίωση των επιθυμιών του χάθηκεσε λεωφόρους φωτεινές και απατηλές.

Εκείνη ντυμένη τη σεμνότητα της ομορφιάς, απόμεινε ναπαλεύει με την κρυφή της λαχτάρα για εκείνον, μέχρι που οιστράτες τους έστω κι αργά ξανασμίγουν κάτω από το φωςμιας μεγάλης αλήθειας: της ομολογίας της πραγματικήςαγάπης, εκείνης που δικαιώνει τις αδυναμίες και τα προσω -πικά λάθη και γίνεται απάγκιο για ξεχασμένες ελπίδες καιπεθαμένα όνειρα.

Ένα υπέροχο μυθιστόρημα γεμάτο συναισθηματική περιπλάνηση, συγκίνηση και θυσία, που αποτυπώνει

τη ζωή πραγματικών ηρώων που θα σας μείνουν αξέχαστοι.

ΣΕΙΡΑ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

ταξίδ

ιπο

υδεν

ζήσα

μεΤο

ταξίδ

ιπο

υδεν

ζήσα

μεΤο

ταξίδ

ιπο

υδεν

ζήσα

μεΤο

Από τις εκδόσεις Ωκεανόςκυκλοφορούν:

Νινέττα ΟράτουΜΕΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧH

***Άννα Ίρις

ΜΟΙΡΑΣΜEΝΗ ΣΤΑ ΔYΟ

***Γιώργος Όμηρος Χριστάκος

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΜΟΝΟΠAΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧHΣ

***Τζένη Κολλάρου-Καλλέργη

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

***Αγγελική Μπούλιαρη

ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

***Θεοδόσης Μοσχόπουλος

ΓΚΑΛΙΝΑ Η ΚΑΛΟΓΡΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

***Ελένη Κεκροπούλου

ΣΚΕΨΟΥ ΕΜΕΝΑ ΟΤΑΝ ΠΟΝΑΣ

***Σοφία Κορωνίδου

ΕΡΩΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ

***Γερακίνα Μπουρίκα

ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

cover_to_taxidi_tel 12/04/2016 2:24 μ.μ. Page 1

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΣΑΜΕ

© 2016: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

to_taxidi_001_528_tel 14/04/2016 12:12 μ.μ. Page 3

Σειρά: Ελληνική ΠεζογραφίαTίτλος: Το ταξίδι που δεν ζήσαμε

Συγγραφέας: Νινέττα Οράτου Φιλολογική επιμέλεια: Ελευθερία Μεταξά

Θεώρηση Δοκιμίων: Εύη Ζωγράφου

Σελιδοποίηση: APXETYΠO – ΓPAΦIKEΣ TEXNEΣΕκπόνηση εξωφύλλου: Φαίδων Σμυρναίος /APXETYΠO

Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή η απόδοση κατάπαράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρο-νικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη. Nόμος2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Eλλάδα.

Copyright © 2016 EKΔOΣEIΣ ΩΚΕΑΝΟΣ & Νινέττα Οράτου

Σόλωνος 136, 106 77, ΑθήναTηλ.: 210 3829339 - 210 3803925, Φαξ: 210 3829659

e-mail: [email protected]

ISBN 978-618-5104-66-5



Το ταξίδιπου δεν ζήσαμε

ΝΙΝΕΤΤΑ ΟΡΑΤΟΥ



Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τί είναι ευτυχία.Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια...Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν,θα σε κοιμίσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν,θα σε χαϊδέψουν, και στο τέλοςθα σου κλείσουν τα μάτια.Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν...Χάσιμο χρόνου.

Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις...

Θανάσης Βέγγος



Στην Άννα, που αλάργεψε τόσο πρόωρα και χάθηκε

τόσο άδικα από την ζωή μας, σαν υπόκλιση στο μεγαλείο,

στην αξιοπρέπεια και στην ομορφιά της ψυχής της.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

– Στρατήηηηη!Η κρυστάλλινη κοριτσίστικη φωνή αντήχησε χαρού-

μενα πάνω από τον κατάξανθο κάμπο της Μεσσαράς.– Πού είσαι Στρατή; Στρατήηηηη!Μέσα από τα στάχυα ξεπρόβαλε πρώτα το καστα -

νό κεφάλι της Μυρσίνης με τις σφιχτοδεμένες πλε-ξούδες να ανεμίζουν στον ήλιο και ύστερα το πασπα -λισμένο με χρυσαφένιες φακίδες μουτράκι της. Τοπολύχρωμο φουστάνι της με τα τεράστιες ζωγραφι-σμένες κόκκινες παπαρούνες ανέμισε για μια στιγμήχαρωπά, προτού το στρίφωμά της πιαστεί στα ξε-ραμένα βάτα. Το βαρύ πήλινο κανάτι που κρατούσεστον ώμο της ζυγίστηκε επικίνδυνα στο πρωϊνιάτικοφως, στέλνοντας δυο-τρεις διάφανες σταγόνες ναδροσίσουν τα φλογισμένα από την κάψα του μεση-μεριού μάγουλά της.

– Εδώ είμαι, εδώ κάτω, έλα. Βαθιά ένρινη η φωνήτου νεαρού άνδρα ακούστηκε πίσω από τις θημωνιές.

11© 2016: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣ


Εκείνη βιάστηκε να τραβήξει με φούρια το ρούχοτης ροβολώντας κατά τον κάμπο για να τον συνα-ντήσει.

Ο Στρατής, ισιώνοντας το ανάστημά του, φόρτωσεμε σβελτάδα το δεμάτι που κρατούσε στο γέρικομουλάρι τους που στεκόταν δίπλα του υπομονετικάανεμίζοντας την ουρά για να διώξει τις μύγες πουστριφογυρνούσαν στα καπούλια του, έτοιμες να επι-τεθούν στο τραχύ του δέρμα. Ύστερα, με μια γρήγορηκίνηση, ελευθέρωσε την Μυρσίνη από το βάρος τουκανατιού και εκείνη, ξαλαφρωμένη, απίθωσε στο χώματο σκεπασμένο με την καρό πετσέτα ψάθινο καλάθιπου κρατούσε στο άλλο της χέρι.

– Καλημέρα Στρατή. Η μάνα σου στέλνει προσφάι·ψωμί, ντομάτες και ελιές και δροσερό νερό. Να, σου’φερα και βερίκοκα – τα ’κοψα κρυφά από την αυλήτου Παναγή, πρόσθεσε βγάζοντας από την τσέπη τηςπέντε-έξι μισοζουληγμένους, χνουδωτούς πορτοκαλιούςκαρπούς.

Το σκανταλιάρικο γέλιο της αντήχησε στον κάμπο.– Σ’ αρέσει το φουστάνι μου; χαχάνισε το κορίτσι

κάνοντας μια στροφή γύρω από τον εαυτό της, αφή-νοντας να φανούν τα γυμνά, λεπτά της πόδια.

– Μου το ’φτιαξε η μάνα Ελένη για το πανηγύρι,μα δεν άντεχα να περιμένω για να το φορέσω.

Τα σκούρα μάτια του νεαρού λαμπύρισαν κάτωαπό την ασκιάδα, το καπέλο που ’χε φτιάξει με μιααρμαθιά κατακίτρινα ξεραμένα στάχυα, καθώς χα-μογέλασε στο κορίτσι τρυφερά αφήνοντας να φανούν




τα κάτασπρα δόντια του. Πάντα ένα κόκκινο φουστάνιθα του ερχόταν στο μυαλό στην θύμηση της Μυρσίνης.Ένα κόκκινο φουστάνι και μια όμοια κόκκινη κορδέλαστα σκούρα στιλπνά της μαλλιά. Ήλιος και φως, στε-φανωμένα με τη ζέστα του καλοκαιριού!

Το μέταλλο του δρεπανιού άστραψε στο καθάριομεσημεριάτικο φως, καθώς το απίθωσε πλάι στα χρυ-σαφένια χερόβολα μαζί με την παλαμαριά του, προτούσηκώσει στα χέρια του το βαρύ κανάτι και ακουμπώνταςτο στον ώμο του κολλήσει διψασμένα τα ξεραμένα τουχείλη στο στόμιο. Λαμπερές σταγόνες κατηφόρισανβρέχοντας το σκούρο του πουκάμισο, σταγόνες πουφυλάκισαν και τράβηξαν το βλέμμα της στο μπρούντζινοαντρίκειο πανωκόρφι. Σταγόνες που έφεραν ένα πρω-τόγνωρο λίγωμα στην κοιλιά της κι έκαναν τις κορφέςτου κοριτσίστικου στήθους της να ανθίσουν και να τσι-τώσουν το λεπτό ύφασμα του φουστανιού.

Πιο πέρα, το σταχτί ζώο χλιμίντρισε ανεμίζοντας τηνπλούσια χαίτη του, κι ύστερα ήρθε να απιθώσει τη μου-σούδα του στη γούβα του λαιμού της, παρακα λώνταςγια το χάδι της.

– Έλα, έλα παραπονιάρη, σου έφερα και σέναπεσκέσι, χαμογέλασε το κορίτσι απλώνοντας το χέρι ναχαϊδέψει το λείο τρίχωμα του ζωντανού, που βιάστηκενα μασουλήσει το καρότο που του πρόσφερε η Μυρσίνη.

– Λοιπόν, δεν μου είπες. Σ’ αρέσει το φουστάνιμου;

– Ε, καλό είναι, της απάντησε τάχα μουδιασμένα,θέλοντας να την τσιγκλήσει.




– Μόνο καλό; Δεν είναι υπέροχο; συνέχισε τοκορίτσι. Πες μου, δεν είναι υπέροχο;

– Τί να σου πω; Δεν μου πολυαρέσουν τα φουστάνια,προτιμώ να φορώ παντελόνια, την πείραξε.

Το κρουσταλλένιο της γέλιο αντήχησε πέρα γιαπέρα στον κάμπο.

– Χαζούλη!Ιούνιος! Ζεστός, χαρωπός μήνας, θεριστής. Στα στα-

ροχώραφα της Μεσσαράς τα στάχυα έγερναν από τονβαρύ καρπό. Τα μουλάρια, φορτωμένα με τα δεμάτια,ανηφόριζαν κουρασμένα στο αλώνι. Απέραντος ο κά-μπος μέχρι που έφτανε το μάτι, έθρεφε χρόνια τώραμε τα σπλάχνα του τις φαμελιές τους. Η δουλειάάρχιζε νωρίς με τη δροσιά, και τώρα που ο ήλιος είχεανέβει ψηλά, γυναίκες τυλιγμένες στα άσπρα τουςτουλπάνια και άνδρες σκυμμένοι κάτω από τα φαρδιάτους καπέλα συνέχιζαν το θέρισμα ακούραστα. Τοελαφρύ αεράκι έστελνε τα άχυρα να τρυπώσουν σκα-νταλιάρικα κάτω από τα ρούχα των θεριστάδων.

– Θα ’ρθεις στο πανηγύρι της Αγίας Κυριακής,Στρατή; Η λαχτάρα στη φωνή του κοριτσιού δεν μπο-ρούσε να κρυφτεί με τίποτε. Ήταν πολύ αθώα καιάπειρη για να κρύψει την έξαψή της.

Ήταν κρυφά ερωτευμένη μαζί του από τότε πουθυμόταν τον εαυτό της. Είχαν μεγαλώσει απέναντι οιδυο οικογένειές τους. Τα δώματά τους έσμιγαν, όπωςέσμιγαν οι φαμίλιες τους χρόνια τώρα. Οι μανάδεςτους αντάμα ανάθρεφαν τα παιδιά τους, αντάμα ζύ-μωναν, αντάμα μετρούσαν τις χαρές και τις λύπες




τους, αντάμα έπιναν τον καφέ τους και ονειρεύονταν.Όσο δηλαδή μπορούσαν να ονειρευτούν σε τούτον τονκάμπο. Οι πατεράδες τους είχαν μεγαλώσει μαζί. Γει-τονόπουλα σε σπίτια αντικριστά, μετρούσαν τις αυλέςκαι τα στενά με τις αταξίες τους, τα ξεφωνητά και ταπαιχνίδια τους. Μαζί ερωτεύτηκαν τις γυναίκες τουςκαι έδεσαν την μοίρα τους με αυτές με διαφορά με-ρικών μηνών. Ο Αναστάσης και η Ελπίδα άργησαν νακάνουν παιδί, και η λαχτάρα τους μεγάλωνε καθώςπερνούσε ο καιρός και η πολυπόθητη εγκυμοσύνη αρ-γούσε. Στο πλαϊνό σπίτι, ο Μανόλης και η Ελένη είχανήδη τα δυο τους αγόρια, τον Μάρκο και τον Στρατή.Χρόνια αργότερα απέκτησαν και τον Κωσταντή. Ότανπια η Ελπίδα έμεινε έγκυος, ήταν θαρρείς και τουςείχαν χαρίσει τον κόσμο. Πρώτα ήρθε στο σπιτικό τουςο Λιάκος. Ηλία τον βάφτισαν, το όνομα του πατέρατου Αναστάση, μα η Ελπίδα τον κανάκευε και τοννα νού ριζε χρησιμοποιώντας το «Λιάκος» και έτσι τονήξεραν όλοι στο χωριό. Ο πατέρας του κέρασε όλουςτους χωριανούς τη νύχτα που η γυναίκα του έφερεστον κόσμο τον πολυπόθητο διάδοχο. Τον Λιάκο δενάργησε να τον ακολουθήσει ο Κυριάκος και αμέσωςμετά ο Σήφης. Ο Σηφαλιός, όπως τον έλεγαν. Γέμισετο σπίτι τους παιδικές αγορίστικες φωνές και περη-φάνια για τα αγόρια που αράδιαζε σχεδόν κάθε χρόνοη Ελπίδα. Κι ήταν χαρούμενο το σπιτικό τους. Χα-ρούμενο κι όμορφο. Κόντευε τα σαράντα στηντελευταία της εγκυμοσύνη. Μα τούτη τη φορά, η κοιλιάτης δεν έλεγε να μεγαλώσει. Αυτό το μωρό δεν το




’νιωθε σαν τ’ άλλα στην κοιλιά της. Σάμπως τούτος οκαρπός της να πάσχιζε να μην την ενοχλήσει, σαν ναήταν ένα μικρό, διακριτικό αστέρι που κούρνιαζε στασπλάχνα της και στριφογύριζε ελάχιστα όταν η σφιχτήαγκαλιά του Αναστάση στην μάνα του το στρίμωχνεπερισ σότερο μέσα στο υγρό, ασφαλές κουκούλι του.Παρ’ όλη, όμως, τη μικρή κοιλιά, η Ελπίδα κουραζότανπολύ με τη λάτρα του σπιτιού και τα τρία μελαχρινάαγόρια, που ζωή να ’χανε, ήταν πιο άτακτα και από τονδιάολο, όπως έλεγαν ο παπάς του χωριού και ο δάσκαλοςπου γίνονταν συχνά-πυκνά αποδέκτες των ζαβολιώντους. Η δουλειά στα χωράφια την κούραζε, τα πόδιατης πρήζονταν και το έβρισκε όλο και πιο δύσκολο νατα βγάλει πέρα με τις δουλειές και τις υποχρεώσεις της.

m

Αξημέρωτα ήρθε ο πρώτος πόνος. Η Ελπίδα είχε πε-ράσει την προηγούμενη ’μέρα ήσυχα, χωρίς πολλέςδουλειές. Παραμονές της γιορτής του Ευαγγελισμού.Ήταν άνοιξη, μια γλυκιά άνοιξη που μπουμπούκιαζεσαν έφηβη κοπελούδα στον κάμπο κι έφερνε μυρωδιέςαπό κιτρολέμονο και νεράντζι να μοσχοβολήσουν τιςδροσερές νύχτες τους. Είχε τελειώσει γρήγορα με τηνλάτρα του σπιτιού και είχε μαζί με τις άλλες γυναίκεςανηφορήσει στο ξωκλήσι στον λόφο, κουβαλώντας τά-ματα και λαμπάδες στην χάρη της και νάματα απότην εύφορή τους πεδιάδα. Αποκαμωμένη είχε γείρειτο προηγούμενο βράδυ στο πλάι του Αναστάση. Μέσα




στη νύχτα, η ανάσα του την νανούριζε και την έκανενα νιώθει ζεστασιά και ασφάλεια, έτσι όπως πάνταένιωθε στην αγκαλιά του από τη πρώτη νύχτα πουέσμιξαν. Τώρα, χαράματα ακόμη, και η πρόωρη ανοι-ξιάτικη ζέστα νότιζε τα μπαμπακένια στρωσίδια.Μέσα στο σύθαμπο του πρωινού, τα πόδια της φαί-νονταν αφόρητα πρησμένα και στο στομάχι της, εκείπου το χέρι του συντρόφου της ξεκουραζόταν όλο τοβράδυ, η καούρα τής έφερνε κύματα δυσφορίας καικάψα αφόρητη που την τυραννούσαν. Σηκώθηκε μεκόπο από το κρεβάτι, πασχίζοντας να μην ενοχλήσειτον Αναστάση που ανάσαινε βαθιά στο πλάι της. Χα-μογέλασε τρυφερά στη θέα των σφαλιστών ματιών,στις πυκνές βλεφαρίδες που τα σκίαζαν, στο γυμνόανδρικό στέρνο που αναδευόταν ήρεμα στον πρωϊ-νιάτικο ύπνο. Τον αγαπούσε όλο και περισσότερο,στιγμή τη στιγμή, ’μέρα τη ’μέρα, χρόνο τον χρόνο.Ήταν ό,τι είχε ποτέ ονειρευτεί. Ψηλός, στιβαρός, μεφαρδιές, ατέλειωτες πλάτες –θάλασσες, που μέσατους χανόταν– και μακριά, δυνατά πόδια. Ήρεμος,καλόγνωμος άνθρωπος, μετρημένος στα λόγια και στησκέψη, δουλευτής από τους λίγους στο χωριό. Η ματιάτης ξεστράτισε και πάλι στον κοιμισμένο άνδρα καιη θωριά του της έφερε ένα λίγωμα στους λαγόνες,αμαρτωλό όσο και επιθυμητό. Τον λαχταρούσε κάθε’μέρα και περισσότερο και οι λεβέντες που της χάρισετην έκαναν να νιώθει πιο πολύ γυναίκα. Η φύση τηςάνθιζε στην αγκαλιά του και την πλάνευε σαν το πιομεθυστικό κρασί. Δεν της μίλαγε ποτέ όταν έσμιγαν.




Μόνο το βλέμμα του την έκανε να νιώθει την κάψατου, τον πόθο του για εκείνη. Και όταν έσμιγαν, ότανο οίστρος του πήγαινε να προσκυνήσει τον δικό της,όταν η λαχτάρα του ερχόταν να υπηρετήσει τον πόθοτης με όλη τη δύναμη του κορμιού του, όταν αφέντηςκούρσευε το κορμί της, τότε ο χρόνος σταματούσε κιόλος ο κόσμος χανόταν στο σμίξιμό τους. Το χαμόγελότου, όταν κούρνιαζε πια χορτασμένη στην αγκαλιάτου, φώτιζε όλη τη γη. Πριν τον πάρει ο ύπνος, πριντα χέρια του την κλείσουν στο κουκούλι τους, πρινκοιμηθεί αποκαμωμένος στην αγκαλιά της, ένα αχνό«ευχαριστώ» ξέφευγε από το στόμα του. Ένα ευχα-ριστώ, ψιθυριστό τόσο, που πιότερο το φανταζότανπαρά το άκουγε. Και ένα σ’ αγαπώ, που στάλαζεστην καρδιά της σαν μέλι.

Το μωρό που σάλεψε αχνά στην κοιλιά της τηνσυνέφερε. Η ζέστη, που έκανε τον ιδρώτα να κυλάειποτάμι στο σώμα της, κολλούσε τη ριχτή νυχτικιάστα μέλη της και την δυσκόλευε. Το θέαμα τωναγοριών της που κοιμούνταν γαλήνια στη διπλανήκάμαρα, με το πρωϊνιάτικο φως να σχηματίζει τρια-ντάφυλλα στα άγουρά τους μάγουλα, χάραξε ένατρυφερό χαμόγελο στα χείλη της. Έσυρε τα βήματάτης κουρασμένη μέχρι τον νεροχύτη στο μαγειριό.Χωρίς ντροπή, τράβηξε το ρούχο από το σώμα της,αφήνοντας το χάραμα να ζωγραφίσει στο κορμίτης περίεργα σχέδια καθώς γέμιζε ένα τενεκεδένιομαστραπά με κρύο νερό και το έχυνε αργά-αργάπάνω στο ξαναμμένο της δέρμα. Το ένιωθε να




κυλάει πρώτα πάνω στα φουσκωμένα στήθη με τιςσκούρες ανορθωμένες θηλές, ύστερα στην τουρλωτήκοιλιά και κάτω, ανάμεσα στα σκέλια της, στα μα-κριά της πόδια και από κει να κατηφορίζει πάνωστις κάτασπρες πλάκες στο πάτωμα μέχρις τηναυλή με τους κατακίτρινους κατιφέδες. Ανάσανεβαθιά, απολαμβάνοντας τη δροσιά του. Το μωρόπου ξανα κου νή θηκε μέσα της νιώθοντας την ανακού-φιση της μάνας του, της θύμισε τις δουλειές που τηνπερίμεναν. Είχε τόσα να κάνει πριν το μεσημέρι κιαν ο πόνος που δίπλωσε στα δυο το σώμα της πρω-τύτερα ήταν πόνος της γέννας έπρεπε να βιαστεί.Φόρεσε με γρήγορες κινήσεις το χρωματιστό φαρδύτης φόρεμα και κίνησε, σαν κάθε ’μέρα, να μαζέψειτα φρέσκα αυγά από το κοτέτσι στην άκρη του περι-βολιού. Ο ήλιος που ανέτειλε λαμπερός ξύπνησε ταπεριστέρια που κούρνιαζαν στην στέγη και τα έστειλενα φτερουγίσουν στον αχνορόδινο ακόμη καθάριο ου-ρανό.

Ο δεύτερο πόνος, σουβλιά στα σωθικά της, ήρθεξα φνικά κόβοντας της την ανάσα και την ξάφνιασε.Δεν τον περίμενε τόσο σύντομα. Αγκάλιασε με ταδυο της χέρια την κοιλιά της, αφήνοντας άθελά τηςτα αυγά να κυλήσουν από την ποδιά της και να πέ -σουν λαβωμένα στο χώμα, λερώνοντας τη γη με ταχρυσαφένια κροκάδια τους. Ίσα που πρόλαβε να κάνειένα βήμα, πριν μια ακόμη πιο έντονη σουβλιά τηνδιαπεράσει. Δάγκωσε τα χείλη της, πασχίζοντας ναπνίξει την κραυγή που της ξέφυγε. Σύρθηκε με κό πο




προς το σπίτι παραπατώντας, μα ο πόνος που τηςμαχαίρωσε και πάλι τα σωθικά δεν την άφησε ναπροχωρήσει. Κάτι υγρό στάλαξε από μέσα της, βρέ-χοντας το φόρεμά της και τις γυμνές της γάμπες.Αγκομαχώντας, έλυσε την καρό ποδιά της και τηνέστρωσε στην νοτισμένη από την πρωινή πάχνη γηκάτω από την λεμονιά της αυλής. Ένιωθε το μωρόχαμηλά στην κοιλιά της να σπρώχνει με όλη του τηδύναμη. Βιαζόταν να έρθει στον κόσμο. Ο επόμενοςπόνος ήταν τόσο έντονος, που της φάνηκε ότι το σώματης μοιράστηκε στα δυο. Οι προηγούμενες γέννες τηςδεν την είχαν προετοιμάσει για το μαρτύριο που περ-νούσε τώρα. Οι συσπάσεις έρχονταν και έφευγαν πολύγρήγορα, σημάδι πως το σπλάχνο της ανυπομονούσενα γεννηθεί. Τώρα πια μούγκριζε από τον πόνο, ηανάσα της έβγαινε κοφτή. Πάσχιζε να πάρει αέρα,να αναπνεύσει... μα ο πόνος, ο τόσο δυνατός, δεντης άφηνε χρόνο να γεμίσει όσο ήθελε τα πνευμόνιατης. Ξανά και ξανά, το μωρό έσπρωχνε· ξανά καιξανά, η Ελπίδα πάσχιζε να ανασάνει. Με ανοιχτάτα σκέλη της, κρατούσε με τα χέρια της τα πόδιατης ανεβασμένα ψηλά προς το στήθος και ακουμπούσεμε όλη της τη δύναμη στον τραχύ κορμό της λεμονιάς.Στην πλάτη της κόκκινα σημάδια είχαν αφήσει τοαχνάρι τους καθώς, χωρίς να το θέλει, ο πόνος τηνέκανε να σφα δάζει και να τρίβεται πάνω στον φλοιότου θαλερού δένδρου.

m




ΝΙΝΕΤΤΑ ΟΡΑΤΟΥΝΙΝΕΤΤΑ ΟΡΑΤΟΥΝΙΝΕΤΤΑ ΟΡΑΤΟΥ

ΝΙΝ

ΕΤΤΑ

ΟΡΑ

ΤΟ

ΥΝ

ΙΝΕΤ

ΤΑΟ

ΡΑΤ

ΟΥ

αξίδιTπου δεν

ζήσαμε


ζήσαμε


ζήσαμε


ζήσαμε

Το

CYAN MAGENTA YELLOW BLACK

Eπισκεφθείτε τον δικτυακό τόπο των Εκδόσεων Ωκεανός και δείτε τα βιβλία μας:www.oceanosbooks.gr

Η Νινέττα Οράτου μεγάλωσε στηΛε μεσό. Αποφοίτησε από το Λα-νίτειο Γυ μνάσιο και σπούδασεΑγγλική Φιλολο γία στο Καποδι-στριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σε ηλικία 15 χρόνων πήρε το 1οβρα βείο σε Παγκύπριο Διαγωνι-σμό για νέ ους με το ταξιδιωτικότης κείμενο Το Μεσαιωνικό Κο-λόσσι.

Από μικρή ασχολήθηκε με τησυγγρα φή άρθρων που δημοσι-εύτηκαν σε διά φορα έντυπα, τόσοστην Αγγλική όσο και στην Ελ-ληνική γλώσσα, όπως επί σης καιμε μεταφράσεις κειμένων. Αγα-πά ιδιαίτερα το διάβασμα.

Εργάστηκε στον τραπεζιτικότομέα από τον οποίο πρόσφατααφυπηρέτησε.

Από τις εκδόσεις Ωκεανός επί-σης κυκλοφορεί το βιβλίο της μετίτλο Μες στη Βροχή.

3.3 cm

ΩΚ 163

ΩΚΕΑΝΟΣΣόλωνος 136, 106 77 ΑθήναTηλ.: 210 3829339 - 210 3803925 www.oceanosbooks.gr

ISBN: 978-618-5104-66-5

Δρόμοι ανοιχτοί, δρόμοι μακρινοί κι αδιάβατοι, μονοπάτιαή λεωφόροι που μας οδηγούν σε διαδρομές προσωπικήςευτυχίας και κοινωνικής καταξίωσης ή σε ταπεινές

γούβες... αυτή είναι η ζωή μας. Και τίποτε δεν έχει αξία στηνζωή χωρίς το φως της πραγματικής αγάπης. Αυτής της αγάπηςπου κρύβεται, σαν φοβισμένο παιδί, σε μια αγκαλιά, σ’ έναψιθυριστό στ’ αυτί «σ’ αγαπώ» σε δυο χέρια που θα σε κρα - τή σουν, θα σε κοιμίσουν… θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θασου κλείσουν τα μάτια...

Για τον Στρατή και την Μυρσίνη, οι δρόμοι τους, άλλοτεκοντι νοί κι άλλοτε μακρινοί, σφράγισαν τη ζωή τους ανεξίτηλα.Εκείνος αναζητώντας την δικαίωση των επιθυμιών του χάθηκεσε λεωφόρους φωτεινές και απατηλές.

Εκείνη ντυμένη τη σεμνότητα της ομορφιάς, απόμεινε ναπαλεύει με την κρυφή της λαχτάρα για εκείνον, μέχρι που οιστράτες τους έστω κι αργά ξανασμίγουν κάτω από το φωςμιας μεγάλης αλήθειας: της ομολογίας της πραγματικήςαγάπης, εκείνης που δικαιώνει τις αδυναμίες και τα προσω -πικά λάθη και γίνεται απάγκιο για ξεχασμένες ελπίδες καιπεθαμένα όνειρα.

Ένα υπέροχο μυθιστόρημα γεμάτο συναισθηματική περιπλάνηση, συγκίνηση και θυσία, που αποτυπώνει

τη ζωή πραγματικών ηρώων που θα σας μείνουν αξέχαστοι.

ΣΕΙΡΑ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

ταξίδ

ιπο

υδεν

ζήσα

μεΤο

ταξίδ

ιπο

υδεν

ζήσα

μεΤο

ταξίδ

ιπο

υδεν

ζήσα

μεΤο

Από τις εκδόσεις Ωκεανόςκυκλοφορούν:

Νινέττα ΟράτουΜΕΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧH

***Άννα Ίρις

ΜΟΙΡΑΣΜEΝΗ ΣΤΑ ΔYΟ

***Γιώργος Όμηρος Χριστάκος

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΜΟΝΟΠAΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧHΣ

***Τζένη Κολλάρου-Καλλέργη

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

***Αγγελική Μπούλιαρη

ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

***Θεοδόσης Μοσχόπουλος

ΓΚΑΛΙΝΑ Η ΚΑΛΟΓΡΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

***Ελένη Κεκροπούλου

ΣΚΕΨΟΥ ΕΜΕΝΑ ΟΤΑΝ ΠΟΝΑΣ

***Σοφία Κορωνίδου

ΕΡΩΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ

***Γερακίνα Μπουρίκα

ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

cover_to_taxidi_tel 12/04/2016 2:24 μ.μ. Page 1

Documents

ζήσαμε - Εκδόσεις Ωκεανός€¦ · – Καλημέρα Στρατή. Η μάνα σου στέλνει προσφάι· ψωμί, ντομάτες και ελιές