Upload
rudy-deboeuf
View
221
Download
0
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Flits 394 Maart 2010 Sobeka Fotoclub Zwevegem
Citation preview
Maart 2010
Sobeka Fotoclub O.C. De Brug
Otegemstraat 238 8550 Zwevegem
Maandblad van Maandblad van SOBEKA SOBEKA Fotoclub nr. 394Fotoclub nr. 394
Flits
Italiaan maakt beste persfoto in 2009 vr 12/02/2010 - 11:44
De Italiaanse freelancefotograaf Pietro Masturzo heeft de trofee voor
beste persfoto van het jaar gewonnen met een beeld dat hij schoot
in Iran. Hij wordt op 2 mei onderscheiden met de World Press Photo
Award 2009 in Amsterdam.
De sober belichte foto beeldt een vrouw af die op een dakterras in
Teheran met de handen rond haar mond iets uitschreeuwt. De foto
werd genomen op 24 juni 2009, enkele dagen na de omstreden her-
verkiezing van president Mahmoud Ahmadinejad in Iran.
"Het beeld plaatst het nieuws in een nieuwe context. De foto raakt zo-
wel visueel als emotioneel", aldus juryvoorzitter Ayperi Karabuda Ecer.
Masturzo maakte de foto 's nachts. "Ik wou het protest van de bevol-
king tegen de herverkiezing van Ahmadinejad in beeld brengen. Om te
vermijden dat de mensen die ik afbeeld herkend zouden worden, heb
ik hen van veraf geschoten", aldus de Italiaanse fotograaf.
Pietro Masturzo zal zijn prijs op 2 mei in ontvangst nemen in Amsterdam.
De World Press Photo Award is goed voor 10.000 euro. Masturzo krijgt
ook een fototoestel.
Bron: www.deredactie.be
Shop in de Shop Donderdag 11 februari 2010 stond er bij SOBEKA Fotoclub een
avondje Photoshoppen op het programma. Opzet was om in een
aantal workshops aan de slag te gaan met die andere shop. En de
belangstelling hiervoor was meer dan behoorlijk. Weer of geen weer,
door meters ijs en sneeuw baande menig Sobeka-er (schreef bijna
Sobekakk....) zich een weg naar het vertrouwde lokaal waar Rudy
gezorgd had voor de nodige hardware die onmisbaar was voor het
welslagen van de avond.
Er werden een 5-tal groepjes gevormd rond Johan, Yann, Christop-
he, Rudy en mezelf. Met de bedoeling om het lesniveau in de ver-
schillende groepen af te stemmen op de opleidingsnoden, werd
dan ook de vraag gesteld wie zichzelf gevorderd gebruiker kon noe-
men (categorie 3 - een junkie dus), wie er zich tot de middenmoot
kon rekenen (categorie 2) en wie er van Photoshop nog niets afwist
(categorie 1). Heel vreemd, maar niemand voelde zich echt thuis in
een van deze categorieën, met uitzondering van Bart B., die wist het
wél: hij behoorde tot categorie 1 ! Hij wist het heel zeker en had er
geen enkel probleem mee om dit wereldkundig te maken. Goed zo
Bart ! Zelfkennis is het begin van alle wijsheid en menigeen benijdt
jou die zelfkennis. Dat Bart zich overtuigd bij de beginners rekent is
trouwens geen verrassing. Nog niet zo lang geleden vroeg hij me of
Photoshop die winkel was in de Kortrijkstraat in Harelbeke, en toen
wist ik het wel.
Uiteindelijk had Bart ook veel meer lotgenoten dan hij zelf kon dro-
men. Dit mag blijken uit de behandelde onderwerpen. Voor Rudy
was dit: "JPEG voor beginners", voor Yann: "Lightroom voor begin-
ners", Christophe leerde beginners hoe het pakket te installeren en
afstemmen, Johan ging in concurrentie met Rudy door ook "JPEG
voor beginners" te doceren en Rik hield het bij: "RAW voor....jawel".
Voorwaar een zorgelijk fenomeen. Waar is al de kennis gebleven die
in vorige avonden zo gul werd verspreid? Ligt het aan het moeilijk
onderwerp? Of aan het avondlijke uur? Ongemakkelijke stoelen?
Aan Jean? Of Marcel? Of allebei? Of gewoon aan de lesgevers
die hun stiel niet kennen en die hun krachten beter zouden sparen
om het wankele bankwezen terug op zijn poten te helpen? Laat het
ons voorzichtigheidshalve maar bij dit laatste houden.
In elk geval had uw nederige verslaggever wel een goed gevoel na
deze avond. Hij had het geluk om een kleine schare van aandachti-
ge toehoorders te beschikken die overbleven nadat Nele en kom-
paan Geert de RAWkost voor bekeken hielden en op zoek gingen
naar een menu met meer pit. Ook nieuwkomer Geert V. vond voor
vragen over het zonesysteem niet meteen de antwoorden in de
RAW converter van Photoshop en hield de uitleg hierover dan ook
vlug voor wat hij was.
De overlopers hadden echter overschot van gelijk want de concur-
rentie van de collegae lesgevers was dan ook ongemeen hard.
Goeroe Rudy wist meteen een schare aanhangers te lokken met zijn
listige manipulaties, ook van JPEG bestanden. Het werd Nancy zwart
voor de ogen toen hij blauwe sneeuw veranderde in witte. Yann
hanteerde een meer verfijnde techniek: hij trok zich met zijn adepten
terug in de knusse bar en legde beslag op de huis-PC, een beetje
lounge muziek op de achtergrond, de lichten uit, Lightroom aan, om
zich te verdiepen in het nuances van rood, donkerrood, wijnrood,
avondrood, bordeauxrood, koperrood,... En Johan was uiteraard
weer niet te kloppen. Menig "keerekiweere" en "mo vin toh" ontsnap-
ten uit de monden van de mannelijke toehoorders en menig vrou-
welijke toeschouwster liet opgewonden gekir horen toen die deksel-
se Johan aan de slag ging met de toverstaf.
Kortom, het werd een geslaagde avond en met de nodige bijsturin-
gen komt de nieuwe formule best in aanmerking voor herhaling. Al
jullie suggesties daarbij zijn uiteraard zeer welkom.
Rik D
Otto ten huize van Mark(e) Zondagmorgen trekt Otto, gewapend met pen en papier naar een
bekend gezicht (en een bekende stem) van onze club : Mark Hol-
voet. Dat Mark een rasechte inwoner is van Marke en daar een fijne
kapperszaak runt verklaart de titel van dit artikel.
Otto gaat echter wel voor hem
maar niet voor haar en daarom
gaat de tocht naar het privé adres
in de Bosstraat. Aangezien Otto voor
hem gaat en niet voor haar is zij ook
niet thuis want ze is naar de acade-
mie, zoals alle zondagen trouwens.
Ingewijden begrijpen dat wel alle-
maal direct, maar hierna volgt wat uitleg voor diegenen die de ach-
tergrond niet kennen.
Het gezicht achter “de stem in het duister”.
Iedereen zal wel de perti-
nente en schampere op-
merkingen van Mark heb-
ben opgevangen tijdens
de momenten waar foto’s
worden geprojecteerd.
Spontane reacties die
iedereen wakker houden
en een beetje humor
brengen. Ook in Praag
klinkt de stem van Mark nog na in de oren van de gereserveerde en
stille Tsjekken.
Sfeermaker tot en met. Het laatste avondmaal in Praag is nog
niemand vergeten.
Een brede kijk
Hij woont in ’t stad
Op de vraag “Waar woon je?” antwoordt Mark steeds “in ’t stad”. Dat
is correct maar zijn woning en de woonplaats laten niets vermoeden
van die stad. Het huis ligt op de flanken van de “bergen” ten NW van
Kortrijk waar kalmte, grote landschappen en vergezichten uitnodigen
tot rust en genieten.
“Genieten” is trouwens een sleutelwoord dat regelmatig in het gesprek
terugkomt en dat goed past bij de visie van Mark : hard werken, maar
ook genieten van echte en kleine dingen.
In de woonkamer waar wij ons ge-
sprekje voeren staan heel wat beel-
den in keramiek – die gevariëerd
zijn maar toch duidelijk van dezelf-
de hand komen. Naast de beelden
in klei staan er in de tuin nog bron-
zen beelden. Heidi, de vrouw van
Mark is de artieste achter dat werk
en gaat nag steeds naar de academie –vroeger in Zwevegem en nu
in Harelbeke. Vandaar de afwezigheid tijdens ons gesprek. In de week
is zij halftijds kleuterleidster ,maar tijdens de vrije uren thuis kan ze haar
verder uitleven in het maken van beelden.
“Soms kan ik dan genieten door gewoon te kijken hoe Heidi beetje bij
beetje bezig is aan de opbouw van een kunstwerkje. Woorden hoeven
dan niet.
Alhoewel Heidi al heeft geëxposeerd, onder andere in het Oud kerk-
je in Vichte en in de eigen tuin, toch wil ze de spirit bewaren van een
amateur, die een werk maakt voor de eigen voldoening en er niet
tegen opziet om een werk dat haar niet bevalt te vernietigen.
Enkele jaren geleden hebben wij samen meegedaan aan een wed-
strijd in Kortrijk. Heidi en ik werden allebei laureaat, respectievelijk
voor keramiek en foto.”
“Thuiskomen is een beetje als op vakantie
gaan : ik ben dagelijks van 8 tot 20u in de
kapperszaak, ik geef kappersles in Sint There-
sia, ik ben ook betrokken bij Unizo en een
werkgroep in Marke. Hier kom ik tot rust sa-
men met Heidi en de twee kinderen : Liene
(19) en Jens (17).”
“Aangename persoonlijkheid om rond jou te
hebben. Samen met zijn vrouwtje een leuk stel !”
De kapperszaak en SOBEKA Fotoclub
“Een tip : als je bij Mark naar de kapper gaat, zeg nooit : doe maar.
Mijn vrouw heeft me daarvoor zelfs eens bijna op straat laten staan “
“Ik ben niet de “type-kapper” die praat over het weer en de rod-
dels. Wij hebben het vaak over heel wat andere zaken. En van het
een komt het ander. Zo wou ik op een gegeven moment een droom
omzetten tot realiteit :
ik wilde fotograferen.
Via een klant kwam ik
terecht bij Johan en
Peter en zo bij SOBEKA
Fotoclub.
Bij mijn eerste bezoek
herinner ik mij nog dat
Robert Dewitte van
achter de toog naar mij kwam om mij een hand te drukken en welkom
te wensen.
Ik ben blijven komen.
Ik was een “bleu” en hier hebben ze mij perfect kunnen begeleiden om
mijn fototoestel te gebruiken en betere foto’s te nemen.
Na een tijdje ben ik dan in het bestuur gegaan, maar na een vijftal jaren
heb ik wat afstand moeten nemen. Ik was begonnen aan een drie-jaren
GPB- opleiding (D-cursus) om les te kunnen geven en ik kon onmogelijk
nog naar de (bestuurs)vergaderingen komen. Ik vind dat wat je aan-
gaat, je ook goed moet doen, en daarom heb ik wat afstand geno-
men.
Maar ik kom nog steeds graag naar de vergaderingen voor de gezelli-
ge sfeer.
“Ik moet hem toch eens vragen of hij veel pijn heeft. Als dat niet het
geval is, is het een feit dat zot zijn geen zeer doet.”
Ik herinner mij dat ik een viertal foto’s naar de clubvergadering had
meegebracht om mee te doen aan een prijskamp. Daar moesten er
twee worden uit geselecteerd. De specialisten adviseerden mij om met
twee foto’s mee te doen, maar ik stond erop dat ik wou meedoen met
eentje die zij niet zagen zitten. Later bleek dat die foto nog de eerste
prijs haalde. De reactie van de leden was dan heel positief. Vraag raad
en tips, maar laat je niet beïnvloeden was de boodschap. En dat is het
positieve aan de club : elk is voldoende vrij voor het thema, de deelna-
me aan wedstrijden, het ritme van vooruitgang, …..
Ik zeg ook chapeau voor Leon Vanneste, die alert en
geinteresseerd de vergaderingen bijwoont en de
mensen aanspreekt, aan Rita die nu meekomt met
Jacques en haar plaatsje heeft in de club. Ook bij
Johan had ik een soulmate gevonden, wij vonden elkaar, deelden een
beetje dezelfde humor. Maar ik voel mij bij veel clubleden op mijn ge-
mak.
“Ambiance verzekerd als Mark erbij is, ook voor een diepgaand gesprek
kan je bij hem terecht. Altijd bereid om een hand uit de mouw te steken.”
“Als het té serieus aan het worden is tijdens een vergadering, kijk ik naar
Mark. Meestal zit hij dan te gniffelen en probeert met humor de boel te-
rug op stelten te zetten !”
SOBEKA Fotoclub heeft nog toekomst. Een aantal jaren geleden was het
ledenaantal geslonken tot de digitale foto doorbrak en vanaf dan zijn wij
verder gaan groeien.
Er zijn verschillende snelheden en niveaus, maar dat is eigen aan het club-
systeem, wij zitten niet in de klas. Het doel is niet dat iedereen op een ge-
lijk niveau komt, maar dat wij elkaar vooruit helpen. En dan heb je kame-
raadschap als ander ge-
meenschappelijk doel. De reis
naar Praag was daar een
prachtige illustratie van : ver-
schillende mensen met een
gemeenschappelijke goodwill
waardoor de band veel
hechter wordt.
Wij hebben een club waar mensen en fotografie tellen.”
Een clublid getuigt : “Toen ik Mark voor het eerst zag klikte het meteen,
Mark is open en zeer vlot in de omgang. Bij zijn eerste foto’s wist ik het
meteen DAAR ZIT WAT IN! De afwerking was nog niet optimaal maar hij
zag datgene wat van iemand een goeie fotograaf maakt.
Het is ook zo boeiend om vast te stellen hoeveel energie en creativiteit
clubleden kunnen ontwikkelen als ze verantwoordelijkheid krijgen in een
vereniging. Geef mensen kansen om zich te bevestigen en daar komt
een massa positieve energie los.
Aandachtige lezer(es)s(en) zullen zich herinneren dat twee leden uit vori-
ge artikels SOBEKA Fotoclub hebben leren kennen via Mark.
Er zijn verschillende niveaus
Fotografie
“Ik ben een zwart-wit fotograaf. En ik heb
nog heel wat analoge foto’s.
Ik ben de laatste tijd wat minder actief om zelf foto’s te nemen, maar
toch ben ik er met mijn hart en gedachten bij. Ik houd van studio en ar-
chitectuur, maar eigenlijk zijn er heel wat thema’s die mij kunnen boeien.
“Door zijn beroep blijft die gave voor de fotografie wel jammer genoeg
op de achtergrond maar van zijn grappen kunnen we ten volle genieten.”
Ik houd van de inhoud van de foto. Daarom ben ik meer geboeid door
de foto dan over wie nu precies die foto maakte. Ik heb niet zo een foto-
graaf in mijn hoofd wiens werk ik specifiek bewonder. Ik houd van een
degelijke, simpele foto die goed gemaakt is. Een eerlijke foto is een mo-
mentopname. Je moet niet foefelen aan een foto.
Bij muziek is dat een beetje hetzelfde gevoel : ik hou van vele genres en
het liedje of de muziek boeit mij, maar vraag mij niet naar de naam van
het liedje.
Jammer dat er nu soms te veel gekeken wordt naar de techniek van de
foto. Sommigen zijn trouwens artiesten in het verder bewerken van foto’s
met Photoshop. Ik waardeer dat erg maar dat gaat soms afwijken van
wat pure fotografie voor mij betekent.
Ik kan leven zonder Photoshop. Ik zal een van die dagen mijn Photoshop
moeten herinstalleren want ik heb waarschijnlijk een deeltje van het pro-
gramma gewist en ik kan mijn RAW-bestanden niet meer openen. Ik foto-
grafeer meestal in RAW, buiten de vakantieplaatjes.
Zoals bij de meeste verhalen kwam er bij ons gesprek ook een einde.
Dank aan Mark voor de fijne babbel en de wijze woorden omtrent levens-
stijl en visie.
Otto Focus
De biologische fiche van Mark
Mark Holvoet is geboren en getogen te Marke.
Gehuwd met Heidi en samen hebben ze 2 kin-
deren : Liene en Jens.
Leeftijd : zo oud als de recordtijd “jaren zwan-
gerschap” door een Marokkaanse vrouw (*).
Mark heeft een kapsalon in Marke.
Heidi is kleuterleidster, moeder en artieste van keramiek.
Mark is rechtuit, houdt van authentieke, eerlijke foto’s.
Hij kan echt genieten van simpele dingen na het werk.
Foto’s zijn momentopnamen, die je zo goed mogelijk moet kunnen
weergeven.
Hij ziet SOBEKA Fotoclub als een club waar mensen tellen en fotografie.
Niet iedereen moet op hetzelfde niveau komen, maar iedereen kan
wel vooruit gaan.
(*) Dit raadsel heeft wel enige verduidelijking nodig, vandaar dit
nieuwsberichtje uit 2002:
21:40 - Bron: De Telegraaf
Zonder dat ze het wist heeft een Marokkaanse vrouw 46 jaar lang
een foetus bij zich gedragen. De 75-jarige vrouw ging pas in juli
dit jaar naar de dokter met zware druk op de maag. Daar werd de
vier kilo zware vrucht ontdekt. Dat hebben artsen in Parijs ge-
meld.
De vrouw was al in 1956 onderzocht. Door slechte apparatuur in
het Marokkaanse ziekenhuis werd de buitenbaarmoederlijke zwan-
gerschap destijds niet ontdekt.
De foetus is pas in de negende maand gestorven. Het heeft in de
buik van de vrouw een kalkhoudend kapsel gevormd, waardoor
het er als een mummy uit kwam te zien. Het woog bij het verwij-
deren 3,7 kilo. De foetus heeft de gezondheid van de vrouw niet
aangetast.
Marokkaanse vrouw 46 jaar zwanger - 24 oktober 2002
Van een andere kant bekeken In ben niet voor de stierengevechten. Nog nooit geweest. Ik vind het
dom machogedrag, van beide kanten eigenlijk. Doorgaans kies ik
de kant van de verliezende partij en ik kan enig leedvermaak niet
onder stoelen of banken steken als de gedoodverfde verliezer het
voor één keer tot winnaar schopt.
Nochtans, met een beetje goede wil van beide kanten zou de we-
reld er heel wat vredelievender uitzien. Mocht de stier nu eens wat
minder toegeven aan zijn testosteron en gewoon bij zijn standpunt
blijven, ttz. ik ben hier de grootste en de sterkste en ik laat mij niet
opjagen door dat druk gesticulerend huftertje in zijn carnavalkos-
tuum. Dat zou nog al iets zijn, de stier die voor geen centimeter be-
weegt en de torero die met het schaamrood tot zijn middel de joe-
lende menigte moet trotseren.
Anderzijds, als dat andere testosteronbommetje eens wat meer zou
optrekken met Michel Vandenbossche…
Otto Focuus hoorde van mijn verzuchting en zei dat hij ergens wel kon
volgen en er even zou over nadenken. Lang heeft hij niet moeten na-
denken en ’s anderendaags stuurde hij mij al een alternatief voorstel
toe.
Tja, sorry Otto Focus, bedankt voor het waardevolle voorstel maar ik
vrees dat wij de problemen alleen maar zouden verplaatsen, riskeren
wij nu Al Gore niet op ons dak te krijgen?
Christaan
© Robert Dewitte
Eerste clubwedstrijd van 2010 Het nieuwe decennium van de 21ste eeuw is slecht begonnen. Het
lijkt wel het jaar van de rampen te worden, de aarde schudt en beeft
en jaagt duizenden de dood in in Haïti en Chili. Stormen overspoelen
het zuiden van Frankrijk en in eigen land ontploffen huizen en rijden
treinen op elkaar in. Je zou voor minder moedeloos worden.
Toch gaat het leven door en al is deze winter dan officieel de barste
van de laatste 10 jaar, toch blijven er gelukkig maar nog warme mo-
menten te beleven. De regelmatig terugkerende clubwedstrijd is er zo
een van. De formule van de clubwedstrijd is al enkele jaren oud en
blijkbaar zit ze goed want er is geen vraag naar om ze aan te passen.
Donderdag 25 februari waren we weer met zo’n 30 leden, laatkomers
inbegrepen, om elkaar te beoordelen, op fotografisch vlak wel te ver-
staan. Al snel kan een conclusie gemaakt worden, alle gepresenteer-
de werken zijn van hoogstaande kwaliteit. Het zal wringen worden om
in de top tien te geraken.
Is het nu een soixante neuf of niet?
Niet minder dan 45 kleurenfoto’s worden uitgespreid op de tafel. Al is
45 netjes een veelvoud van vijf, toch lijkt er iets niet te kloppen want
plots verdwijnt er zo maar een foto uit de strijd. Ik was te laat, ik heb
het niet zien gebeuren en moet u dus de reden schuldig blijven.
Misschien is het de hang naar een lekker warm strand, wie zal het zeg-
gen, maar het feit is dat Rik Depraetere met zijn strandscène de
hoofdvogel afschiet. De tweede plaats wordt opgeëist door Johan
Hespeel. Ik ga nu niet telkens de plaats vermelden maar weet ge-
woon dat volgende acht foto’s in dalende volgorde zijn van Francis
Decrocq, Johan Hespeel, Hubert Baluwé (Liège Guillemins), Jacques
Vanhulle (straatveger), Jaques Vanhulle (Chicago), Jan Demets,
Hubert Baluwé en Leon Leroy.
Traditioneel is het spelersveld bij de zwartwitters een stuk beperkter
maar toch zien we de evolutie in stijgende lijn gaan, zowel op gebied
van kwaliteit als van kwantiteit. Er moet een keuze gemaakt worden
uit 24 beelden. Uiteindelijk belanden er elf op het bord want we zit-
ten met een gedeelde zesde plaats. Ziehier het verdict van de jury:
Robert Dewitte staat op kop met zijn ‘motard’ maar voelt de hete
adem in de rug van deze jongens (in dalende volgorde): Johan He-
speel (New York), Francis Decrocq, Rik Depraetere, Jacques Vanhul-
le, Robert Dewitte én Jacques Vanhulle, Hubert Baluwé, Robert De-
witte, Francis Decrocq en, is het omdat de mensen denken dat hij
een vijs verloren is, op de tiende plaats Rik Depraetere.
Op naar volgende keer
Ik maak mij een bedenking; stel dat alle aanwezige juryleden ook
effectief deelnamen met elk vijf kleuren en vijf zwartwitte foto’s, dan
zouden we moeten hebben oordelen over 300 foto’s. Dat zou nog
eens leuk zijn, ocharme Kristof. Waar mee ik alleen maar mee wil zeg-
gen, we weten dat er nog heel veel talent in de zaal aanwezig is
maar dat sommige waarschijnlijk schrik hebben om zich te ‘outen’.
Niet doen mensen, volgende keer allemaal meedoen. Desnoods
maken we een top 20 als het moet.
Christiaan
© Rik Depraetere
Congo belge, een eclatant succes Je las het al in de vorige Flits, SOBEKA
Fotoclub stuurde een delegatie naar
de opening van de dubbeltentoonstel-
ling 'Congo (belge)' en 'Congo belge
en images' van Carl De Keyzer. We zijn
nu een dikke maand verder en als ik de
kranten mag geloven is de tentoonstel-
ling een echte hit. In die maand tijd
haalden beide tentoonstellingen meer
dan 20.000 bezoekers. Volgens de or-
ganisatoren is dat driemaal meer dan
gemiddeld want doorgaans vinden
maandelijks zo'n 7.000 fotoliefhebbers
hun weg naar het FoMu.
Nog mooier, ook de verkoop van beide fotoboeken met dezelfde
naam als de tentoonstellingen loopt als een trein. Van het eerste
boek zijn er al 4.000 de deur uit terwijl de voorraad van 2.000 stuks
van het tweede boek uitgeput is.
Niet wanhopen, een herdruk is al opge-
start.
Wie al het moois zelf wil bekijken kan
nog tot 16 mei terecht in het FoMu,
Waalse kaai 47 in 2000 Antwerpen. Elke
dag open van 10 uur tot 18 uur behalve
op maandag.
Christiaan
Aansluiting gemist Als ik ergens te laat kom durf ik nogal eens beweren dat ik mijn aan-
sluiting heb gemist. Wel, ik heb nu toch wel mijn aansluiting met de
clubwedstrijd ook gemist zeker.
Het zit zo, na de vorige vergadering Photoshop had ik een dure eed
gezworen, ik zou tegen de volgende clubwedstrijd bewijzen dat ik nog
steeds fotografeer en ik zou dat doen door foto’s mee te brengen.
Helaas!
Het begon nochtans goed, ik sloot mij een ganse dag op voor mijn
PC. Het was toch geen weer. Ik zoek in mijn notities hoe het nu weer
moet om om te zetten in zwartwit, ’t is immers al zo lang geleden. Noti-
ties weg! Gelukkig biedt www.sobekafotoclub.be/leden uitkomst. En ik
moet zegen, Rik D legt dat goed en begrijpelijk uit.
Buiten is het wellicht tussendoor dag geweest, ik heb het echter niet
gemerkt, zo geconcentreerd ben ik bezig geweest. Een vijftiental foto-
’s later wil ik printen. Vaststelling: door het veelvuldige niet-gebruik van
mijn fotoprinter zie ik meer strepen dan foto. Het onderhoudsprogram-
ma biedt ook al geen uitkomst. Dan maar uploaden naar het labo,
ook weer mis, ik raak niet meer op de website van mijn vertrouwde
labo.
In paniek stuur ik een mailtje naar enkele clubleden van wie ik durf te
beweren dat ze gegarandeerd wel printlabo’s zullen kennen waar de
website wel werkt. Uit hun antwoorden selecteer ik een labo op basis
van het meest vernoemde. De foto’s uploaden gaat wonderwel goed
en ook nog snel. Ik heb mijn eer gered! Dacht ik!
Werkten mee aan deze Flits:
Christiaan Clapuyt
Rik Depraetere
Luc Depreitere
Johan Hespeel
Zes werkdagen
Op 15 februari stuurt het labo mij een mail om te bevestigen en voor-
afbetaling te vragen. Zij melden mij dat eenmaal de betaling ontvan-
gen is zij vier dagen nodig hebben om te verwerken en twee dagen
om op te sturen. De gebeurtenissen van die dag zorgen er echter
voor dat ik een volle week niet meer in de gelegenheid ben om mijn
mailbox te checken.
Tel je even mee of dit rekensommetje klopt?
13 februari + weekend + 15 februari + 7 dagen + 6 dagen = 2 maart.
Wanneer was de clubwedstrijd?
Een onfortuinlijke niet-deelnemer
MS tech: - MS tech support, kan ik u helpen?
Oude vrouw:" Goedemiddag! Ik heb nu al vier uur op jullie zitten
wachten! Kunnen jullie me alstublieft zeggen hoe lang het duurt voor
jullie me helpen?
MS tech: - uuhhh..? Pardon, ik snap het probleem niet helemaal.
Oude vrouw: - Ik heb zitten werken in Ms Word en ik heb ruim vier uur
geleden de helptoets ingedrukt. Kun je me zeggen wanneer jullie nu
eindelijk komen?
Contactadressen
Rekeningnummer
468-7121641-64
http://www.sobekafotoclub.be
Algemeen e-mailadres
Voorzitter: Reserveren van studio of zaal
Johan Hespeel, Oude Bellegemstraat 1D, 8550 Zwevegem
tel: 056 75 56 11 e-mail: [email protected]
Erevoorzitter:
Leon Vanneste, Twee Molenstraat 16, 8550 Zwevegem
tel: 056 75 59 72
Secretariaat en redactie Flits:
Christiaan Clapuyt, van Halewynstraat 7, 8550 Zwevegem
tel: 056 75 81 60 e-mail: [email protected]
Lay-out:
Rudy Deboeuf e-mail: [email protected]
VU: Christiaan Clapuyt