β) Τον αναλυτικό κυβισμό (1909-1912) όπου η αναζήτηση της ουσίας των πραγμάτων και της εσωτερικής αλήθειας αναλύει, σχεδόν διαλύει τη φόρμα, το αντικείμενο, ένα πρόσωπο, μια νεκρή φύση, για να ξαναφτιάξει ένα καινούργιο, μια νέα εικόνα (χρησιμοποιώντας πολύπλευρα η πολυεδρικά γεωμετρικά στερεά)

Ο Κυβισμός είναι το πρώτο κίνημα αφηρημένης τέχνης του 2ου αιώνα. Ανθίζει την περιόδο 1907-1914, κατά την οποία οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές του, ο Πικάσο και ο Μπρακ, συνεργάζονται στενά. Το κίνημα αύτο άσκησε σημαντική επιρροή στη Δυτική τέχνη. Οι καλλιτέχνες επέλεξαν να διασπάσουν τα θέματα που ζωγράφιζαν σε πολλές όψεις, δείχνοντας ταυτόχρονα μερικές διαφορετικές πλευρές του ιδίου αντικειμένου.Το κίνημα χωρίζεται σε τρεις περιόδους, που καθορίζονται από την καλλιτεχνική πορεία των δύο ζωγράφων:α) Την προκυβιστική περίοδο (1907-1909) επηρεασμένη από την αφρικάνικη γλυπτική και την ΄πριμιτιφ΄ ζωγραφική

Κυβισμός

Ζωρζ Μπρακ Georges Braque 1882 –1963

γ) Τον συνθετικό κυβισμό (1912-1914) κατά την οποίο ο καλλιτέχνης συνθέτει στη ζωγραφική επιφάνεια διάφορα στοιχεία. Πλάι στο χρώμα και στα σχήματα γίνεται χρήση διάφορων υλικών. Κομμάτια από εφημερίδα, περιοδικά, σκοινιά, ξύλα συνθέτονται σε ένα έργο που ονομάζεται κολλάζ, με χαρακτήρα περισσότερο διακοσμητικό.

Γκουέρνικα 1937 (Τέμπερα σε κανβά, (351 χ 782)Πικάσο

Φρουτιέρα, βιολί και ποτήρι κρασιού Μεικτά υλικά, 1912

Νεκρή φύση με κανάτα και βιολί 1909

Νεκρή φύση Le Jour, 1929

Γυναίκα που κλαίει, 1937

Ο Ζωρζ Μπρακ (Georges Braque, 1882 –1963) ήταν Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης, ένας από τους θεμελιωτές του κινήματος του κυβισμού μαζί με τον Πάμπλο Πικάσο. Ο Μπράκ επινόησε τα papiers colles (1913). Τα έργα με papiers colles αποτελούνται από κομμάτια χαρτιού κολλημένα στον καμβά σε διάφορα πλακάτα χρώματα.

Γκουέρνικα 1937 (Τέμπερα σε κανβά, (351 χ 782)Πικάσο

Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν Πικάσο (Λάδι σε κανβά, (244 χ 234)

Μια πραγματική κραυγή διαμαρτυρίας για το βομβαρδισμό της βασκικής πόλης από τα γερμανικά αεροπλάνα που πολεμούσαν στο πλευρό του δικτάτορα Φράνκο, στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας. Η βιαίη, σουρεαλιστικής έμπενυσης παραμόρφωση συνδυάζεται με τη λεπτή χρήση του χρώματος για να δώσει μια περίπλοκη συμβολική αλληγορία. Όλος ο πόνος και η πίκρα του καλλιτέχνη εκφράνζονται και παίρνουν σχήμα μέσα στις εικόνες που γεμίζουν τους κατατεμαχισμένους χώρους του μεγαλύτερου αυτού πίνακα. Τα λευκά, γκρίζα και μαύρα, έχουν μια ένταση σαν να είναι τα πιο σπαινθηροβόλα χρώματα και δίνουν ρυθμό σε ένα χώρο που δεν είναι παρά συμπλέγμα από γραμμές και από σχήματα σπασμωδικά τεντωμένα τη στιγμή που πρόκειται να εκραγούν.

Η μνημειώδης σύνθεση των δεσποινίδων αποτελεί αποφασιστικής σημασίας καμπή στη εξέλιξη του Πικάσο, αλλά και στην ιστορία της τέχνης γενικότερα.Στον πίνακά του «Δεσποινίδες της Αβινιόν», ο Πικάσο ανάγει τους όγκους σε περιγράμματα απλοποιημένα και πολύ αδρά, παριστάνοντας τα πρόσωπα και τα αντικείμενα, άλλοτε κατά μέτωπο κι άλλοτε απ' το πλάι (προφίλ). Οι μορφές γίνονται ολοένα πιο δυσδιάκριτες κι ο πίνακας καταλήγει να είναι ένας συνδυασμός γραμμών κι επιπέδων. Το χρώμα γίνεται κι αυτό ολοένα πιο λιτό και περιορίζεται σ' ένα συνδυασμό γκρίζων και σκούρων καφέ τόνων.Τα άγρια απάνθρωπα κεφάλια των μορφών, το αποτέλεσμα της ανακάλυψης της προτόγονης τέχνης, και η άγρια ελευθερία με την οποία τα εντάσσει στο δικό του προσωπικό όραμα, δίνει στον πίνακα μια απόκοσμη δύναμη.