Gazet van Zurenborg 2011-12

Er komt volgend jaar geen nieuwe editie van de traditi-onele soepdag in Zurenborg. De organisatoren hebben be-slist om na vier edities een pauze in te lassen en een keer-tje een jaar over te slaan. Maar het is geen afstel beloven ze, hoogstens uitstel en om deze belofte te onderstrepen kondi-gen ze aan dat ze volgend jaar op 1 mei het traditionele soep-festival in Rijsel en omgeving gaan bezoeken om daar wat frisse soepideeën op te doen.

(Swa COLLIER) (Foto Archief GvZ)

06 11December 2011Januari 2012

Gazet van Zurenborg – Stierstraat 3 – 2018 Antwerpen – [email protected] – www.gazetvanzurenborg.be

SONJA KIMPEN GUY POPPE DAVE PEETERS

Jammer maar waar, in 2012 geen soepfestival in de wijk. Gedaan met soepgeuren in Zurenborgse straten. Maar er is hoop klinkt het.

Op de Nederlandse popstations is de eerste cd van Sistaflex een hit. Het nummer Wild and Outrageous werd daar zelfs het beste nummer van 2011 genoemd. De band speel-de op de Nederlandse televisie in het razend populaire programma De Wereld Draait Door. De band werd daar de hemel in geprezen. In het weekblad Humo werd ook een volledige column aan deze driekoppige rockband gewijd. Anouk Verheyen (29) uit de Velo-droomstraat weet niet goed wat haar overkomt. Bescheiden neemt de zangeres/drumster de compli-menten in ontvangst. Let op, ook haar vader Jan is blij. Waarom? Hij is de gitarist van de band en is in de wijk nog altijd bekend als de gita-rist van de rockband Scooter. “Het is zo cool om samen met mijn va-der te spelen.” (Ad MOESKOPS)

meGA-hype in nederlAnd

VolGend jAAr Geen SoepfeStiVAl

mercedes 300 uit 1953 is nog springlevend Af en toe wrijven mensen in de wijk zich de ogen uit want als hij passeert vallen er twee dingen op : dit voertuig uit 1953 ziet er nog schitterend uit en zijn twintig jaar ouder dan bestuurder oogt even fantastisch. Een oogverblindend duo aangevuld door een …hond. Foto Jörg PYL

Vader Verheyen met gitaar links op de foto. In het midden met drumsticks dochter Anouk. Rechts Andy Permantier die de band aanvult. • Foto Stephan HUYGEN

Foto An VAN DE WAL Foto Jörg PYL Foto An VAN DE WAL

PAGINA 29

Ze is een televisiester en doet haar uiterste beste om heel Vlaanderen een gezond en fit lichaam aan te praten. Dat doet ze dus via het kleine scherm maar ook via haar ei-gen centrum en talloze boe-ken. En boeken, dat is voor haar bekend terrein want ze groeide op in een boe-kenwinkel op de Dageraad-plaats. Tussen al haar drukke activiteiten konden we haar toch op de praatstoel krij-gen, ondermeer over haar tijd op Zurenborg

Guy Poppe ging het na zijn actieve periode als journa-list voor de VRT wat rustiger doen. Want dat doen de meesten als ze hun actieve loopbaan vaarwel zeggen. Maar niet Guy Poppe want Afrika bleef hem lokken. En meer bepaald de moord op de Burundese prins Rwagas-ore in 1961 hield hem vele maanden bezig. Hij dook in archieven, sprak met men-sen en bracht een boek uit waarin gepeild wordt naar de Belgische betrokkenheid.

De olijke Dave Peters, onder-tussen al 35, maakt het mooi weer op MNM en je mag rustig zeggen dat hij een perfect radiobeest is. Maar ,zo zegt hij zelf, er schuilt ook veel Kuifje in hem en hij wil ook nog kwijt dat hij een niet onverdienstelijk zanger is. Weten we allemaal dat hij nog op het podium heeft gestaan met nummers van Serge Gainsbourg? Dit en nog veel meer in een lange babbel die hij had met Zita Theunynck

VAder en doChter Verheyen

PAGINA 12

PAGINA 8-9

PAGINA 3

PAGINA 13PAGINA 4

2 Gazet van Zurenborg | December 2011 - Januari 2012 | www.gazetvanzurenborg.be

Onderweg naar de fietsenmaker stap ik over de Dageraadplaats. Mijn blik valt op de fie-re bomen. Zij houden dit plein overeind. ’s Nachts bieden zij hun hoge kruinen aan om de sterrenhemel van Zurenborg te dragen. Overdag spelen de kinderen in hun scha-duw en zoeken terrastafeltjes verkoeling tussen hen in. Ik ben vandaag extra blij met de bomen. Vanochtend werd ik aan het ont-bijt geconfronteerd met een radiostem die meldde dat het kappen van de bomen op de De Keyserlei van start was gegaan en dat nog enkele activisten moesten verwijderd worden om de klus verder te klaren. Het bericht deed mij terugdenken aan de strijd die is geleverd voorafgaand aan de laatste heraanleg van onze Dageraadplaats. Oever-loos werd er geboomd over de bomen; ze zouden ziek zijn. Ze moesten weg. Gelukkig hebben in onze wijk buurtbewoners zich in-gezet voor het behoud van onze bomen. We moeten dankbaar zijn voor de inzet van deze mensen die voor het verschil hebben ge-zorgd. Mijn buurman Paul de Laet, ik zie hem opnieuw voor me. Op zijn bromfiets en met zijn eeuwige sandalen. Hij rook indertijd een spoor van boommisbruik. Hij beet zich vast als een pitbull en liet eerder los voordat de anderen capituleerden. Voor de bomen op de Dageraadplaats heeft hij ontzettend hard geijverd. Een boomchirurg moest er komen. Om de zieke bomen te onderzoeken. De zaak werd uitgeklaard. Hij had gelijk. Ze waren niet allemaal ziek. De integrale kapvergun-ning werd ingetrokken. Uiteindelijk moest maar een klein aantal bomen effectief tegen de grond. De rest mocht blijven staan. Het was zijn overwinning. Paul de Laet kan zelf niet meer genieten van zijn grote bomen.

Paul stierf een paar jaar geleden op zijn zeve-nenvijftigste. Hij kreeg op de Dageraadplaats postuum een naamplaatje toegewezen met een bijhorende boom. Uit eerbetoon. Op weg terug naar huis rij ik in de Stanleystraat en zie een geteisterde platanenzone. Naast een aantal platanen staan enkele jong Ja-panse kerselaars, veel kleiner van stuk. Het levend bewijs van hoeveel geduld een mens moet hebben om nieuw aangeplante bo-men groot en fier te zien worden. Ik wens de De Keyserlei veel geduld. Want, eh… bo-meke groot, manneke dood! Paul bedankt.

(Yo VANDEN BULCK)

EditoSwa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborglaat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk. (Foto Edwin MENU)

KunstwijkOp het einde van het jaar is het goed om even in het eigen hert (hart) te kijken. En dat wil dan zeggen: even goed rondkijken in de wijk. Kijken naar wat opvallend is en naar wat er voordien niet was. En wat blijkt? We hebben als wijk een stap voorwaarts gezet en zijn een kunstwijk geworden. U mag een beetje grim-lachen en denken dat er vooral aan de muren van de wijkbewoners kunst hangt, of kunst in de kluizen zit of misschien wel kunst gemaakt wordt om zo snel en zo duur mogelijk te ver-kopen. Maar daar hebben we het niet over. We hebben het over die kleine dingen die er bijgekomen zijn. Neem nu die vuilbakken die aangekleed werden. Een initiatief van de stad en zeg nu zelf, waarom moeten we op grijze vuilbakken staan kijken als er een mogelijk-heid is om die met wat kunst aan te kleden ? Met wat creatiefs, met wat verbeelding. Zou veel meer moeten gebeuren. Dan naar iets groters. Die gevaarlijke en aartslelijke Plantin Morestuslei stikt en kreunt onder het verkeer dat zowel de stad binnen als buiten rijdt. En ter hoogte van de even kale Singel dendert dan om de zo veel minuten nog eens een la-waaitrein over de rails. Maar dat leverde ook een brug op, een donkere, tochtige pijp die er de laatste weken iets minder grijs uitziet. Zowel de muren als de palen werden aan-gekleed met de steun van de overheid en merkwaardig genoeg is er nog geen enkele grafittivandaal die vond dat hij zijn handteke-ning moest achterlaten. Misschien waait het er veel te hard om met een spuitbus aan de

slag te gaan. Maar het moet gezegd, een kun-stig lichtpunt in een niet eindigende stroom vuiligheid brakende wagens. Komen we dan wat verder aan de Draak-plaats. Daar hangen voorwaar gedichten van de overleden Herman De Dichter. Weggemof-feld en veel te klein, maar toch ze zijn er en ze blijven er. We stappen verder en zien dan in de lucht een albatros langs de straatkant. Mijn god, wie doet nu zo’n dingen? Alhoewel, het is natuurlijk niet mis en het staat altijd beter in de lucht dan een zendmast voor gsm’s en dergelijke. We blijven de spoorweg volgen en aan de Oostenstraat ( vlak bij dat hele dure restaurant) is er een doorgang voor voetgan-gers en uitgerekend daar hebben een paar creatievelingen wat bedacht. Soms is er iets te zien, soms ook niet maar het belangrijkste is dat er daar iets gebeurt dat er normaal niet zou gebeuren. Dat mensen die plek boeiend genoeg vinden om er een verhaal te willen vertellen. Allemaal stille kunst. Tijk om richting plein te gaan en in de bomen is er alweer een stukje kunst te zien. Een vogel op een plankje. Alweer kunst in de wijk en wie hangt er daar nu een vogel? Een kunstmin-naar of een vogelliefhebber? We wandelen verder met de blik naar beneden gericht. Op-vallend hoeveel voetschrapers deze wijk nog telt en hoeveel stoeptuintjes er ondertussen aangelegd zijn. Niet alleen groene tegeltuin-tjes want op heel wat vensterbanken pronken bloembakken. Die staan er niet alleen voor de eigenaars want wandelen in een straat waar

een diversiteit aan bloemen en planten staat, daar wordt een mens een stuk vrolijker van. Winter en zomer. En kijk, dat is nu cultuur, de manier waarop mensen leven en iets ex-tra presenteren aan hun medemens. Dat is nu eens echte, onvervalste volkscultuur. En die is hier overal te zien. Ga maar eens naar de Dageraadplaats, bekijk de sterrenhemel

en ontdek dat er daar een schoen aan een touwtje in het zwerk zweeft. Echte kunst van een nobele onbekende kunstenaar ? Is er een boodschap? Wat wil die schoen ons zeggen? Veegt men zijn voeten aan iets? Wie weet het? Of zou het gewoon iemand zijn die verdomd goed kon mikken?

onZe VolGende krAnten :ZAterdAG 11 februAri ZAterdAG 14 April ZAterdAG 16 juni ZAterdAG 01 September ZAterdAG 27 oktober ZAterdAG 15 deCember

tijdens het bomenfestival op de dageraadplaats werd speciaal aandacht besteed aan paul de laet. • (foto Archief GvZ)

Bomeke groot, manneke dood

Gazet van Zurenborg | December 2011 - Januari 2012 | www.gazetvanzurenborg.be 3

ONTDEKTAnouk en haar vader Jan wonen onder het-zelfde dak in de Velodroomstraat. Op het gelijkvloers wonen vader Jan en zijn vrouw en daarboven woont dochter Anouk op haar appartementje. In de kelder bevindt zich een geluidsstudio. In de huiskamer staat een piano en in de voorplaats staan enkele gi-taren fier overeind, wachtend om bepoteld te worden. Anouk: “Kom binnen. Ja, ik weet niet goed wat ons overkomt. Wij zijn hele-maal hip in Nederland. Het overvalt ons een beetje. Een tijdje geleden hebben we een EP (mini-cd) gemaakt. In België ging niemand erop in. Dan ineens ontdekt de Nederlandse schrijver Dijkshoorn ons en hij vindt het ge-weldig. Hij schrijft een twitterbericht over ons en ineens krijg ik bijna 2 000 hits op mijn youtube kanaal. Daarna staat er een lovend stuk over ons in Humo. Dan belt de Neder-landse televisie. Wij krijgen nu veel vraag uit Nederland, maar wij kunnen daar niet aan voldoen. Wij hebben geen promomateriaal. Wij hebben voorlopig ook nog niemand die onze boekingen doet. We hebben maar 300 EP’s laten maken. We dachten dat we daar ons broek al aan zouden scheuren. Maar die zijn nu allemaal al weg. Het plotselinge succes overvalt ons. Ik had dit natuurlijk wel stiekem gehoopt, maar je denkt toch niet dat zoiets ook echt gebeurt!”

DJ “Een tijdje geleden hebben we een Beatles-medley opgenomen. Met kerstmis kunnen mensen die via onze website downloaden. Gratis. Dat is het kerstcadeau van Sistaflex aan de mensen die ons volgen. Een tegen-prestatie van ons. Sistaflex is de naam van onze band, waarvan ik de spil ben. Maar het is ook de naam die ik kreeg van een collega-dj. Naast muzikant ben ik ook al jaren dj op party’s en in clubs. Gemiddeld treed ik twee keer per week op met de reggae-formatie Civalizee Foundation. Dan ben ik dj Sista-

flex. Binnen de wereld van reggaesound-systems behoren we bij de top van Europa. Ik draai vaak in Petrol en vanavond draai ik bijvoorbeeld in De Vooruit in Gent. Ik ga het binnenkort wel druk krijgen, want ik wil de band Sistaflex en dj Sistaflex graag blijven combineren.” “Mijn vader zit zijn hele leven al in de mu-ziek. Hij was in de jaren ‘80 de gitarist van de groep Scooter. Ikzelf heb geen muzikale opleiding gehad. Mijn muzikale achtergrond is, dat ik in dit huis ben geboren. Ik heb dan wel nooit les gekregen, maar ik ben wel op-gegroeid met muziek. Als mijn vader thuis-komt, dan duurt het geen drie minuten of hij heeft al een gitaar vast. Zes jaar geleden ben ik begonnen met muziek componeren, met een gitaar, een drum en een computer. Ik kwam dan steeds naar beneden en liet mijn vader horen wat ik gemaakt had. Hij haalde mijn fouten eruit en zei dat ik wel heel goede ideeën had. Maar verder ge-beurde er niets. Niemand anders vond mijn muziek blijkbaar goed. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Alleen mijn vader bleef in mij geloven. Hij zei dat het echt goed was wat ik maakte. Hij vertelde me dat ik er eens op een deftige manier mee naar buiten moest komen. En toen hebben we besloten een EP te maken. We hebben die opgestuurd naar veel radiostations in België en er gebeurde niets. Niks geen reactie. Studio Brussel wilde ons niet draaien. Ze vonden ons zelfs oubol-lig. En dan plotseling pikt Nico Dijkshoorn het op en nu ineens deze hype. Strategisch is het misschien wel wat te vroeg. We had-den vooraf nooit bedacht dat het in Holland zo zou aanslaan. Als ze dan op de Neder-landse radio ook nog eens zeggen dat Wild and Outrageous het beste nummer is dat er in 2011 is gemaakt, tja dan is dat natuurlijk geweldig om te horen.”

VRIEND“Als kind wilde ik altijd drummen. Maar mijn

vader zei: ‘Maar Anoukske toch, dat maakt te veel lawaai. Leer eerst maar eens gitaar spe-len.’ Ik was teleurgesteld, maar ik begreep het wel, burengerucht en zo. Dus ben ik maar gitaar gaan spelen. Maar eigenlijk vond ik dat niet zo tof. Jaren geleden toen mijn va-der eens een week in Frankrijk moest spelen, ging ik mee. Ik mocht van de drummer af en toe eens op zijn drumstel oefenen. Ik was meteen verkocht. En nu speel ik samen met mijn vader. Ik als drummer en zangeres, hij als gitarist. Ik vind dat geweldig. Mijn vader is soms wel hard voor me. We hebben ook al veel ambras gehad. Want als hij het niet goed vindt, dan zegt hij het ook. Maar zijn jarenlange ervaring is zo waardevol voor me. Onze relatie is ook wel veranderd. Vroe-ger was hij enkel mijn vader en nu is hij ook een vriend van me. Een vriend waarmee ik samen op het podium sta, dat is echt cool. Hij is degene die me altijd gesteund heeft

en die me altijd zelfvertrouwen gaf. Het is dan ook goed dat we nu erkenning krijgen en dat anderen ook zien dat het niet zinloos was wat we al die tijd deden.” “Mijn droom is om de komende tijd veel te gaan spelen. Spelen, spelen, spelen. Festi-vals, optredens, overal spelen. Pas op, dat gaat niet over geld verdienen of zo. Al zou het natuurlijk wel tof zijn als ik wat van mijn investeringen zou kunnen terug verdienen. Maar daar gaat het niet om. Nee, ik wil graag laten horen wat we maken. We hebben nu eigen materiaal voor twee keer 45 minuten. Natuurlijk wil ik ook nog eens ‘de grave al-bum’ maken. Een volledige cd die ik zelf fantastisch vind. Maar dat is een proces van lange adem. Eerst maar eens veel optreden. Op 27 januari spelen we in De Buster op de Kaasrui en daarna in de AB. Lief van het Zee-zicht laat ook nog weten of we binnenkort daar eens kunnen spelen.“

“Vroeger was hij enkel mijn vader, nu is hij ook een vriend van mij”

Vader jan Verheyen en dochter Anouk scoren in nederland

op youtube staat een clip van Sistaflex. de rauwe vocals en drums van Sista flex (het alter ego van Anouk

Verheyen) worden vergezeld door de ruige bas van Andy permentier en de gitaarriffs van vader jan Verheyen.

het geheel levert stevige rockmuziek op, met

ook een vertederend kantje. ook visueel is het

prachtig. een jonge, frêle drumster die haar

twee mannelijke muzikanten streng bekijkt en

ritmisch aanstuurt. Alsof ze menner is op de bok

van een koets, een meisje als koetsier die haar

twee onstuimige hengsten in toom probeert te

houden. ondertussen pijnigt ze de drums met

haar stokken en zingt ze schurend haar teksten

in de microfoon. prachtig om te zien en schit-

terend om te horen. het trio werd opgemerkt

door de nederlandse columnist nico dijkshoorn

die hen een halve pagina lang in humo beju-

belde, waarna ze prompt werden uitgenodigd

in de Wereld draait door op nederland 3. hierna volgden interviews met de nederlandse radio. en dit is nog

maar een begin want begin februari spelen ze in de Ab in brussel. nog even en de dageraadplaats is hetzelfde

erfgoed als het zebrapad in Abbey road in londen waar ooit de beatles overheen stapten. het kan soms rap

gaan. (Ad MOESKOPS)

Wie herkent en kent ze nog ? de rockgroep Scooter ten tijde van hun volle glorieperiode met helemaal vooraan gitarist jan Verheyen. • (Archieffoto)

Meer weten over Sistaflex:

www.sistaflex.com27/1 optreden Buster Kaasrui

Antwerpen10/2 optreden AB Brussel


ex-ZurenborgerAflevering 5: Sonja kimpen

Sonja Kimpen: “De Dageraadplaats was toen een nozemplein”

Sonja kimpen probeert ons

allemaal een gezondere

manier van leven aan te

praten, via bewegen en

via andere eetgewoon-

ten. Zij doet dat als coach,

presentatrice van het Vtm-

programma ‘je bent wat je

eet’, terug in je trouwkle-

ren, auteur van ondertus-

sen 10 boeken en zaakvoer-

der van Synergie wellness

point een coach –en fitness-

centrum te Wommelgem.

in 1962 spoelde zij als 3-ja-

rige aan op Zurenborg en ze

bleef er tot begin jaren ’80.

(Marcel SCHOETERS)

“Ik ben in 1959 geboren in Siegen, want mijn vader (Arthur Kimpen) was beroepsmilitair. De grote passie van mijn ouders was echter het uitbaten van een boekenwinkel en dat zijn ze dan uiteindelijk gaan doen, op de Dageraadplaats. Ik ben dus samen met mijn twee broers Rudy en Geert in de wijk groot-gebracht.”“Wat ik zo frappant vind, is dat dit nu zo’n gegeerde wijk is. Toen wij hier pas woonden, was de Dageraadplaats eerder een nozem-plein, vol hangjongeren. Het was niet altijd gemakkelijk om zonder commentaren de overkant van het plein te bereiken. Wij speel-den wel veel op straat, maar niettemin hing er toch een heel andere sfeer dan vandaag.” Als dochter van een man die in zijn eentje zowat het hele Zurenborgse verenigingsle-ven mee uit de grond stampte, was het voor de Kimpens moeilijk om niet actief deel te nemen aan het wijkleven. “Mijn vader was lid van de Verenigde Zurenborgse Handelaars en oprichter van De Zurenborger. Om de drie weken was het bussen geblazen, zowel in de wijk zelf als in een deel van Borgerhout.”

IMMACULATAHaar schooltijd bracht Sonja door in het Maria Immaculata-Instituut in de Steenbok-straat. “In die tijd hebben wij ook het jonge-rengroepje ‘Walhalla’ opgericht, dat optre-dens organiseerde voor goede doelen. We repeteerden in het Sint-Edmonduscollege. Vader organiseerde sinds 1971 elke zaterdag van Pasen tot oktober de Kunstmarkt op de Dageraadplaats . Soms denk ik wel eens dat daar de roots liggen van Zurenborg in artis-tieke kringen. ““Wij hebben de waarden van het bestaan als zelfstandige met de paplepel ingegoten ge-kregen, want er zat een concurrerende zaak aan de overkant van het plein.”

LEUVEN“Ik ben in feite weggegaan op het moment dat het wat beter ging in de buurt, want ik ben in 1976 naar Leuven getrokken om Li-chamelijke Opvoeding te studeren. Wij heb-ben echter al die jaren heel wat mensen weten komen en gaan. Het was een typische buurt. Zo kwamen er heel wat Joden bij ons

op de winkel.”“Door mijn studies heb ik vier jaar op kot gezeten, waarvan het laatste met mijn man Marc. We zijn dan afgestudeerd als Master in de Bewegingswetenschappen. In 1981 zijn we dan teruggekomen, naar een café dat mijn ouders hadden geopend op de hoek van de Plantin & Moretuslei, de ‘Nostalgie’. We hadden daar een superkleine ruimte waar we toch konden gaan wonen.” Defini-tief weggaan deed Sonja in 1982, richting Wommelgem, waar ze een goedkoop appar-tement vonden. “Ik kom hier uiteraard nog vaak bij mijn ouders op bezoek, maar dat is heel wisselvallig. Bovendien hebben mijn ouders nog het huis van mijn grootouders in Paal (Limburg), dat als buitengoed wordt ge-bruikt. Tijdens mijn studententijd hadden we tijdens de weekends meestal het kot vrij.”

LOPEN“Zelf hier komen wonen zou ik echter nooit doen, omdat ik groen om mij heen wil heb-

ben. Ik loop nog veel, maar nu in de natuur. Ik leef heel graag met de seizoenen en als je echt de natuur opzoekt, is dit niet de meest ideale buurt. Het valt mij wel op dat men-sen die hier nu wonen, daar een heel ander beeld van hadden. Wij gingen indertijd ech-ter rondjes lopen in de buurt”Sonja is ook nog lid geweest van de turn-kring Rondat. “Maar wie wat op een hoger niveau wilde turnen, moest elders terecht. Ik merk wel dat mijn kinderen het hier een ideaal uitgangspunt vinden om uit te gaan. Zelf heb ik een tweeledige perceptie van de buurt zoals ze nu is. Enerzijds is er een zeer diverse pluimage aan schrijvers en schilders. Anderzijds verbaast het mij telkens weer dat de terrassen hier altijd vol zitten. Het is hier ook een toeristische buurt geworden.” Behalve met haar ouders, heeft Sonja geen contacten meer met de buurt. “Ik kom de meeste mensen van vroeger vooral tegen op de Boekenbeurs. Het feit dat wij een winkel hadden, maakt dat wij heel wat mensen ken-

den. En we hebben uiteraard ook het lezen met de paplepel ingegoten gekregen.”

GEBABBELSonja Kimpen heeft een flinke babbel, maar dat is niet altijd zo geweest. “Ik heb ooit eens moeten voorlezen in de kerk, maar ik stot-terde hevig. Dat is toch wel eigenaardig, gezien dat een groot deel van wat ik nu doe toch presentatiewerk is. Het feit dat een be-paalde leerkracht mij heeft gedwongen om in het openbaar te spreken, heeft mij toch een duw in de rug gegeven.”“Mijn beide zonen zouden het fantastisch vinden om hier te wonen, vlakbij de “sterren-hemel”. Zelfs mijn achtjarig metekindje, het dochtertje van mijn broer Geert, wordt altijd als ze hier is naar “het pleintje” ( zo noemde dat vroeger) toe getrokken. Niettemin geeft het een mooi evenwicht tussen waar ik woon en waar ik op bezoek kom.”

Sonja kimpen : “ik ben in feite weggegaan op het moment dat het wat beter ging in de buurt”foto An VAn de WAl

Gazet van Zurenborg | December 2011 - Januari 2012 | www.gazetvanzurenborg.be 5Autodeelgroep zoekt nieuwe leden in de wijk

De kleine particuliere autodeelgroep Klein Antwerpen bestaat al tien jaar en de meeste leden wonen op Zurenborg of in de directe omgeving van onze wijk. Het maximum aan-tal leden van deze autodeelgroep is twintig. Vanwege een paar verhuizingen zijn er nu enkele plekken vrijgekomen. De organisa-tie heeft vier auto’s in haar bezit. Momenteel staan er twee auto’s op Zurenborg (Cuperus-straat en Berchem Station) De twee andere auto’s staan meestal in de Lange Leemstraat. Maar het is best mogelijk om in onderling overleg de staanplaats van de auto’s te ver-plaatsen, zodat ze dichter in de buurt staan van de nieuwe leden. Alexandra Meijer (35) van Klein Antwerpen legt even uit hoe auto-delen werkt. Volgens haar kiezen veel mensen nog steeds voor een eigen auto, omdat ze de werkwijze van een autodeelgroep onvoldoen-de kennen.

OPGERUIMDAlexandra Meijer is freelance dansdocente. Daarnaast maakt ze eigen dansproducties. Ze reist vaak met het openbaar vervoer, maar ze moet ook geregeld met veel dansspullen op pad. Dan neemt ze de auto. Zij is al enkele ja-ren lid van autodeelgroep Klein Antwerpen. Een tijdje geleden had haar vriend nog een eigen auto. Alexandra gebruikte de auto’s van de autodeelgroep enkel als ze de auto van haar vriend niet kon gebruiken, omdat hij hem zelf nodig had. Intussen heeft haar vriend zijn auto opgeruimd en rijden ze allebei nog enkel in de auto’s van de autodeelgroep. Alexandra heeft gemiddeld een paar keer per maand een auto nodig. Als ze met een auto wil rijden, dan kijkt ze even online welke auto vrij is en waar die staat. Met één muisklik reserveert ze hem, wandelt naar de auto en rijdt ermee weg. Als ze terug is, dan parkeert ze de auto in de buurt van waar hij stond, noteert de kilome-

terstand en geeft via internet aan waar ze de auto achtergelaten heeft. Alexandra heeft van alle vier de auto’s een sleutel. Zo kan ze steeds over elke auto beschikken. Op het einde van de maand krijgt ze een overzicht van het aan-tal kilometers dat ze gereden heeft en wat ze hiervoor moet betalen. Hoe meer je rijdt, hoe meer je betaalt. Zo simpel is het.

PARKERENAlexandra: “Natuurlijk ben ik tevreden over de autodeelgroep. Het is superhandig en het heeft erg veel voordelen. Ten eerste is het veel goedkoper. Wij betalen per maand maar 5 euro lidgeld. Als ik een auto nodig heb, dan reserveer ik die en vervolgens betaal ik per kilometer. De eerste kilometers zijn aan 25 cent per kilometer, maar hoe meer kilometers je maakt, hoe goedkoper het per kilometer wordt. Bij lange ritten kan dat gaan tot 10 cent per kilometer. De wegenbelasting, de auto-verzekering, het onderhoud bij de garage, de keuring, de carwash, als je zelf een auto hebt, draai je in je eentje op voor al die kosten. Wij niet, wij verdelen die bedragen over onze le-den. Dat scheelt enorm. Je betaalt bij ons ook niet voor de tijd dat je een auto gebruikt. Als ik ’s ochtends vertrek om vijf kilometer ver-

derop les te geven en ik kom pas ’s avonds thuis, dan betaal ik enkel de tien kilometer die ik gereden heb. Dat is dus 2,5 euro. Soms gebruik ik hem ook gewoon om op zaterdag de boodschappen te gaan halen. Autodelen is ook ecologischer. Je gaat automatisch veel bewuster om met de auto. Je rijdt niet meer dan nodig. Zo’n autodeelgroep is ook socialer. Wij komen één keer per half jaar allemaal sa-men om zaken af te spreken. Sommige leden van onze groep nemen ook een taak op zich. De een zorgt dat de auto’s op tijd naar de ga-ragist gaan, de ander doet de administratie, weer een ander is verantwoordelijk voor de aankoop van de auto’s. Autodelen is ook goed voor mijn gemoedsrust. Ik hoef niet steeds om te kijken naar mijn eigen auto. Onze auto’s worden door de groep beheerd en onderhou-den, een gedeelde verantwoordelijkheid. Dat vind ik fijn. En er is nog een voordeel. Overal in de stad zijn groene parkeerplaatsen, die zijn enkel bestemd voor autodelers. Daar kun je altijd parkeren. Bij station Berchem bijvoor-beeld zijn twee groene parkeerplaatsen. Daar kan ik de auto altijd kwijt. Zonder probleem. Dat kan op Zurenborg niet iedereen zeggen. Ah ja, dat is nog een argument: Als meer men-sen gaan autodelen, komt er in de straten ook veel meer parkeerplek vrij.”

KIEZEN“Als je in onze autodeelgroep instapt, dan betaal je een kleine waarborg. Ik heb inder-tijd 150 euro betaald. Met dat bedrag word je meteen mede-eigenaar van de vier auto’s. Als je uit de groep stapt, krijg je dat bedrag weer terug. Stel dat een auto versleten is, dan kopen we een andere. Dat is onlangs nog ge-beurd. Degene die verantwoordelijk is voor de aankoop van de auto’s kocht een mooie tweedehands auto voor drieduizend euro. De helft van dit bedrag werd uit de kas betaald en de andere helft werd verdeeld over de le-den. Momenteel hebben we vier auto’s: een klein stadsautootje, een grote stationwagen, een stijlvolle mooie auto en eh… nog een vierde. Namen of merken ken ik niet. Ik weet wel dat ik het liefst met de stationwagen rijd. Ja, ik heb het liefst de grootste, omdat ik meestal veel spullen mee moet nemen. Als ik op tijd reserveer, dan heb ik die ook altijd.

Soms neem ik gewoon de auto die het dichtst bij mijn huis staat. Lekker makkelijk… (onder-breekt zich.) Tja, dat is wel een klein nadeel; je moet de auto altijd eerst even reserveren. Als je op tijd reserveert, heb je altijd de auto van je keuze. Als je op het laatste moment een auto wilt, dan moet je nemen wat er nog vrij is. Maar ik heb nog nooit meegemaakt dat er geen enkele auto meer vrij was. Ik kan rijden wanneer ik wil.”

SINKSENFOOR“Als je bij ons bij de autodeelgroep komt, dan is de enige verplichting die je hebt, dat je om toerbeurt een keer met de auto naar de car-wash gaat. Dat is alles. Als je graag een taak wilt opnemen binnen de groep, dan kan dat, maar het hoeft niet. Onze deelgroep bestaat nu uit dertien leden. We kunnen nog maxi-maal zeven leden gebruiken. Wij zijn een par-ticuliere groep die geen winst maakt. Vandaar dat het zo goedkoop kan. Als mensen meer uitleg willen, dan mogen ze me altijd bellen. Als mensen zelf met vrienden of buren een ei-gen autodeelgroep willen opstarten, dan wil ik best helpen. Bel maar even, dan zorg ik wel dat er iemand van ons uitleg komt geven. O ja, als je lid wilt worden van onze deelgroep, bedenk dan wel, dat wij geen blitse auto’s hebben. Niet zo’n grote, sportieve cabriolets waarmee je op zondag rondjes kunt gaan rijden rond de Sinksenfoor. Nee, wij hebben gewone auto’s, degelijk en betrouwbaar. Ge-woon om te gebruiken en niet om te showen. Maar dat is wel duidelijk, denk ik (lachje).“

Meer info: Alexandra Meijer

0494 435869

Wie wil er een auto voor 5 euro per maand?

dit is geen valse belofte of reclamestunt, maar werke-

lijkheid. Voor slechts vijf euro per maand kun je al au-

torijden. Voor dat bedrag beschik je steeds over een

auto als je die nodig hebt. tenminste als je bereid bent

om de auto te delen met je buurtbewoners. Autodeel-

groep klein Antwerpen is momenteel op zoek naar en-

kele nieuwe leden in Zurenborg. Als je af en toe een

auto wilt gebruiken en je hebt geen zin of geld om zelf

zo’n kostbaar vervoermiddel aan te schaffen en voor je

deur te zetten, dan is dit een mooi alternatief. en duur

is het zeker niet. (Ad MOESKOPS)

dansdocente Alexandra meijer: “natuurlijk ben ik tevreden over deautodeelgroep. het is superhandig en het heeft erg veel voordelen.”

foto’s An VAn de WAl


WereldWinkelGoed nieuws voor de inwoners van Zurenborg !Niet meer sleuren met zware bakken, niet meer zoeken naar een parkeerplaats … Wereldwinkel De Pit van op de Weerstandslaan bestaat niet meer als winkel, maar krijgt een meer hedendaagse invulling als afhaalpunt voor wereldwinkelvoedselproducten .

Wil je van deze formule gebruikmaken of ben je benieuwd naar de mogelijkheden, stuur dan een e-mail naar [email protected] of bel naar 03/663 63 46. Wil je graag mee de handen uit de mouwen steken om van dit afhaalpunt een succes te maken, neem dan contact op met de wereldwinkel van Borgerhout, Turnhoutsebaan 94, zelfde e-mailadres en telefoonnummer.Openingsuren: di-vrij 10-12 en 14-18; zat 10-12 en 14-17

advertentie

“We kunnen de reservaties amper volgen!”

lovende recensies voor restaurant Cuichine

Amper één jaar na de opening prijkt Cuichine in de

gerenommeerde bib Gourmand. het restaurant dat

gevestigd is in het pand waar voordien ’t hof van

ellende was gevestigd heeft zich ondertussen een

stevige reputatie opgebouwd. maar eigenaars Szelim

man en Chuck tang blijven er bescheiden onder.

(Dirk BLIJWEERT)

Cuichine is een van de vier Antwerp-se nieuwkomers in de Bib Gour-mand. Wat hebben jullie daarvoor moeten doen? Szelim: “Niets! (lacht). We hebben mensen over de vloer gekregen die zich achteraf voorstel-den als medewerkers van Bib Gourmand. Ze stelden ons kort een paar vraagjes. Welke erva-ring we hadden, welk concept we hanteerden, dat soort zaken. Hoe die mensen bij ons terecht zijn gekomen is me een raadsel. Ik heb het hen ook niet gevraagd. Ik vermoed dat ze getipt worden door wijnleveranciers of zo. In elk ge-val hebben we er niets meer van gehoord tot Chuck enkele weken geleden telefoon kreeg van een journalist van Het Nieuwsblad. Die had vernomen dat we dit jaar in de Bib Gourmand staan.”

Waarom heeft de gids jullie opgenomen?Szelim:”Bib Gourmand hecht veel belang aan een uitstekende verhouding prijs-kwaliteit: be-taalbaar en lekker eten met andere woorden. En dat is precies wat we met Cuichine willen brengen. Ik denk dat we goed gescoord heb-ben met ons carte blanche-menu. Dat kost 35 euro voor drie gangen, een succesformule, zo blijkt.’

Hoe verloopt zo een uitreiking eigenlijk? Szelim: “Simpel: er staat een podium en ze roe-pen je naam af! Eerst is de Bib Gourmand aan de beurt, daarna worden de Michelinsterren uitgereikt. We hebben met eigen ogen gezien hoe “Hertog Jan” in de prijzen is gevallen.”

Noteren jullie een Bib Gourmand-effect?Szelim: “Eerlijk? De bekendmaking sloeg in als een bom. Onze telefoon staat roodgloeiend, we kunnen de reservaties amper volgen. Maar ook voor de verschijning in Bib Gourmand was het alle hens aan dek. Op amper een paar we-ken tijd hebben we schitterende recensies ge-kregen van onder meer Zone 03, Knack en De Standaard. Het zou misschien beter geweest zijn dat die berichten wat meer gespreid wa-ren, maar ons hoor je niet klagen! Opvallend is dat we ’s middags meer zakenlui over de vloer krijgen. We krijgen ook veel aanvragen voor bedrijfsetentjes tijdens de kerstperiode. Dat is

vooral het gevolg van het artikel in De Stan-daard, toch nog altijd een zakenkrant.”

Wat doet zo een erkenning met een mens?Szelim: “Het doet ons in de eerste plaats veel deugd. We hebben een spannend eerste jaar achter de rug. Na een goede start kenden we een dipje tijdens de zomermaanden. We vroe-gen ons af of we wel op het goede spoor zaten. Die positieve publiciteit is het beste bewijs dat we wel goed bezig zijn.”

Jullie hebben ondertussen een terras voor een twintigtal couverts. Nog plannen voor 2012?Szelim:”Vooral met de beide voetjes op de grond blijven. We willen onze reputatie blijven waarmaken. Ik geef toe: de vermeldingen in de boekjes zijn mooi meegenomen. Maar wie herinnert zich volgend jaar nog die schitteren-de recensie? Wat telt is de ervaring van onze gasten. Ga je hier tevreden buiten, heb je waar voor je geld gekregen? Daar draait het om.”

Heeft Cuichine ook een nieuwjaars-wens voor Zurenborg?Szelim: ”Ik zou zeggen: een goede gezondheid en veel lekker eten! Het een hoeft het ander niet uit te sluiten, nietwaar?”

Cuichine Draakstraat 13

2018 Antwerpen Tel: 03/289.92.45 www.cuichine.be

Feestmenu van Cuichine om thuis te maken

Traditiegetrouw hebben we een van de koks uit onze wijk gevraagd om een menu te presenteren dat dedoorsnee mens thuis kan maken. Geen ingewikkelde toestanden en niet te duur. Bij Cuichine waren zemaar al te blij met het aanbod en ze stelden onder-staand nieuwjaarsmenu samen. Het is bedoeld voortien personen en je mag rekenen op een acht europer persoon. Smakelijk …..

Voorgerecht : Tataki van zalm Kort geschroeide zalm met peperkorst, zoetzure komkommer & wasabimayonaiseBenodigdheden 700g dikke zalmfilets, 2 komkommers, 3 eierdooiers, 500ml olie, 50ml sojasaus, 50 ml rijstazijn, 100g wasabipoeder, 50g bloemsuiker, 100g peperbollen, 3 druppels groene kleurstofBereidingswijzeZalmfilets pareren, ontgraten & versnijden tot lange gelijke repenPeperbollen pletten tot mignonettes - repen zalm omwikkelen met mignonetteskomkommers eminceren in lange juliennes+/- 100ml rijstazijn mengen met komkommers +/- 100g bloemsuiker toevoegen en mengen tot opgelost2 eierdooiers, lepeltje mosterd & 500ml olie opkloppen tot mayonaisetoevoegen van +/-50ml sojasaus, +/-50ml rijstazijn & 50g wasabipoeder, 3 druppels groene kleurstofDe 4 kanten van de zalm kort schroeien in de pan met olieVersnijden in egale, vierkante plakjesServerenHandje zoetzure komkommers, plakjes tataki zalm erop, streepje wasabimayonaiseGarnituur van gekrulde pijpajuin met sesam

Hoofdgerecht : Eendeborst “ Peking Style “In de oven gegaard, julienne van prei & courgettes, verrijkte hoisinsaus & zoete aardappelpureeBenodigdheden2 kg eendeborst, 2 preiwitten, 2 courgettes, 100ml Hoisinsaus, 500ml bruine fond, 1 kg zoete aardappel, 200g sjalotten, 100g knoflook, 5 cl cognac. BereidingswijzeEendeborst kruiden met peper en zout, inkerven op vetkantEendeborst bakken op eigen vet omdraaien en kort bakken op vleeskantLaten rusten op rooster

Prei en courgettes in fijne julienne snijdenPrei kort blancheren & rafraichir. Prei & courgettes voor serveren lichtjes aanstoven in boter (tomber au beurre)Kruiden met peper & zout

Zoete aardappels schillen, blancheren, afgieten & passeren door passefietToevoegen van scheutje geklaarde boter, kruiden met pezo, 2 eidooiers

Saus: look & sjalotten aanstoven ,in pan van de eend, met boter Deglacer met cognac van vuur, reduceren tot de helft Hoisinsaus en bruine fond toevoegen, reduceren tot sausdikte Passeren door chinois fin Met boter monteren Afkruiden met peper & zoutEendeborst in de oven voor +/- 6 minuten

ServerenPrei & courgettes in het midden van het bordEendeborst versnijden en op groenten dresserenSauzen rondomKanellen maken van puree en schikken

Nagerecht: TapiocaShake van vodka, pommelo & mango, tapiocaparels, tartaar van mangoBenodigdheden10 pommelo’s, 5 mango’s, 100g tagoparels, 100g rock sugar, 50ml vodkaBereidingswijze7 pompelmoezen persen, vruchtvlees uitschrapen3 pompelmoezen “peler a vif”, in partjes, eventueel sap uitpersen2 mango’s schillen & pureren3 mango’s in tartaar snijden100g tapiocaparels blancheren (zonder zout!)Afgieten & rafraîchir100g rock sugar opkoken met 150ml water, koelenPommelosap blenden met mangopuree, suikerwater & vodka, tapiocaparels toevoegen en roeren

ServerenGroot wijnglas, bodem bedekken met mangotartaarMengsel toevoegenDresseren met takje muntServeren met rietje (grotere diameter)

Szelim man : “de bekendmaking sloeg in als een bom.” foto dieter dedeCker


de heerlyckheid verwent Zurenborg al 20 jaar met heerlijk druivennat. oprichtster karin helmer kijkt samen

met de Gazet van Zurenborg in de achteruitspiegel en ziet dat het nog steeds goed is. (Dirk BLIJWEERT)

Wijnhandel de heerlyckheid bestaat 20 jaar

Karin Helmer: “Eigenlijk heb ik altijd in de drank gezeten”

Snel terugspoelen naar 1990. Van De Heerlyckheid was nog geen sprake. Waar was Karin Helmer toen mee bezig?Karin Helmer: “Het klinkt raar, maar eigenlijk heb ik altijd al in de drank gezeten! (lacht). Ik was destijds als marketingverantwoorde-lijke aan de slag bij Seagram, een Canadese multinational uit de drankensector. Het bedrijf was op dat moment in volle herstruc-turering en ik speelde toen al met het idee om een eigen zaak te beginnen. Toevallig hoorde ik op dat moment dat er een groot pand te koop stond in de Pretoriastraat. Alle puzzel-stukjes vielen netjes in elkaar en dus ging ik er voor.”

Waarom koos je precies een wijnhandel?Karin Helmer: “Simpel: mijn hart ligt bij wijn. Het is een natuurproduct dat veel kleinschaliger gemaakt wordt dan bijvoorbeeld de grote merken drank die overal in de winkelrekken liggen. Bij wijn komt ook veel vakmanschap kijken. Bovendien hangt de kwaliteit af van de grillen van moeder natuur. Dat maakt wijn zo spannend.”

Het pand in de Pretoriastraat bleek een voormalige garage te zijn. Veel werk aan gehad?”Karin Helmer: ”Toen we het kochten, was er nog een smeerput, dat zegt genoeg, neen? Toeval-lig ontmoetten we bOb Van Reeth in Euterpia. Toen hij het pand voor het eerst zag, zei hij meteen:”Die gevel moet eruit!” Ik schrok me te pletter, want ik wou mijn portemonnee zo veel mogelijk dicht houden. Toch was ik enorm blij met bOb, hij heeft de zaak naam-bekendheid gegeven.”

Eén van de blikvangers is het dak-gebinte, dat in de oorspronkelijke staat hersteld werd. Ook jullie interieur is bijzonder…Karin Helmer: “We hebben inderdaad veel spul-len bij elkaar gezocht. Onze lampen bijvoor-beeld komen uit den Entrepot, de voormalige opslagplaats aan het Eilandje waar nu finan-ciën gehuisvest is. De toog is afkomstig van ij-zerwarenwinkel Filliers uit Berchem. Grappig, het lijkt wel of we hier oude stukjes Antwer-pen en Berchem recupereren.”

Je hebt het allicht al duizend keer moeten uitleggen, maar waar heb je de naam vandaan? Karin Helmer: “Dit deel van Zurenborg was vroe-ger een heerlyckheid. Ook vandaag nog vind je er een verwijzing naar. Op de gevel van de Cogels-Osylei nummer 24 is te lezen: De Heer-lyckheid van Zurenborg. Dat vonden we veel te lang, en bovendien klinkt “zuur” niet appe-tijtelijk. We hebben het dus ingekort.”

Hoe zag het wijnaanbod er aanvankelijk uit? Karin Helmer: “Ik heb heel bewust niet voor de grote namen gekozen, maar wel voor kwali-teit. Minder bekend, maar zeker ook minder duur dus. Ik denk dat we trendsetters waren destijds. We zijn als een van de eersten begon-nen met nieuwe-wereldwijnen. Dat was rede-lijk revolutionair, omdat er toen nog vaak bij de klassieke wijnlanden werd gezworen. Ook atypisch: ik was een vrouw, een Nederlandse dan nog wel…”

”In het begin runde je de zaak alleen…”Karin Helmer: “Klopt, maar lang heeft dat niet geduurd. Na een jaar is mijn zus Retje erbij

gekomen. In 2001 kregen we versterking van Jean, van opleiding fotograaf maar ondertus-sen een wandelende wijnencyclopedie. Sinds vorig jaar kunnen we rekenen op Karel.”

Wie doet hier wat?”Jean Pottiez: ”Eigenlijk is het simpel: ik ben de uitvoerende macht en Karin de wetgevende! “(hilariteit).Karin Helmer: “Eigenlijk zijn we communice-rende vaten. Alles vloeit hier in elkaar over. Vergeet niet dat we een kleine zaak zijn: ie-dereen helpt iedereen. Het ene moment ad-viseer je klanten, even later schrob je met een zwabber de vloer. Laat ons zeggen dat Retje instaat voor het papierwerk. Jean houdt zich bezig met de selectie van wijnen en met de klanten. Karel doet de logistiek: bestellingen leveren, goederen in ontvangst nemen…Ik ontferm me over de publiciteit en de com-municatie.”

Wijn selecteren, dat moet een droomjob zijn. Karin Helmer: “Jammer maar helaas: de realiteit is niet zo romantisch…We krijgen veel stalen van producenten en gaan vaak naar interna-tionale wijnbeurzen. Uiteraard zijn er produc-tiegebieden die we ter plaatse opvolgen. Je merkt trouwens dat er veel beweegt in de wijnwereld. De traditionele wijnlanden heb-ben onder druk van de nieuwe wereldwijnen de lat hoger moeten leggen. Vooral in Frank-rijk zie je een nieuwe tendens: de kinderen van de wijnboeren nemen met plezier en en-thousiasme de zaak van hun ouders over. Dat is vroeger ooit anders geweest. Europese wij-nen zijn opnieuw in opmars, zo veel is zeker.”

Is de smaak van de consument de voorbije 20 jaar sterk veranderd?Karin Helmer: “Mmm, moeilijk te zeggen…Ik denk wel dat mensen steeds vaker voor zoe-tere wijnen kiezen. Maar dat heeft allicht te maken met het feit dat er meer en meer sui-kers in onze voeding zitten. Ook opvallend: de bombastische wijn gaat er langzaam uit. Daarmee bedoel ik wijn uit Australië of Zuid-Afrika, waarvan de druiven veel zon gezien hebben. Ook moeilijke wijnen zijn in trek. Zo een wijn heeft meer zuren en is complex, je moet er als het ware meer bij nadenken. Het

allerbelangrijkste is natuurlijk dat je blijft ge-nieten.”Jean Pottiez: “Zo is dat. Een bombastische wijn kan heerlijk smaken bij een avondje voetbal! En ook bij wild past zo een wijn uitstekend. Het hangt dus af van de omstandigheden.”

Jullie bieden een 300 tal wijnen aan. Is jullie filosofie nu anders dan vroeger?Karin Helmer: “Grappig dat je dat vraagt. Ik heb onlangs mijn oorspronkelijk businessmodel opgediept. De drie pijlers die ik destijds uit-tekende, staan vandaag nog altijd overeind. Eén: eerlijk zijn tegenover je klant. Twee: uit-stekende verhouding prijs/kwaliteit. Drie uit-muntende service.”

In De Heerlyckheid valt er vaak kunst te bewonderen. Vanwaar die keuze?Karin Helmer: “Wijn en kunst horen bij de goede dingen des levens, niet? We krijgen behoorlijk wat aanvragen binnen voor ten-toonstellingen. Ik vraag deskundigen wel eens om advies. Net als wijn kan kunst dis-cussies uitlokken, dat spreekt me wel aan. In elk geval moet het tentoongestelde werk of de kunstenaar gerelateerd zijn aan de buurt. Heb ik al gezegd dat we leuke klanten heb-ben? Veel jongeren ook. In de loop der jaren hebben we een vast cliënteel uitgebouwd. Nochtans adverteren we alleen in de Gazet Van Zurenborg!”

Bedankt daarvoor! Slotvraagje: wat gaat De Heerlyckheid de volgende 20 jaar doen? Karin Helmer: “Niets bijzonders. Laat ons zeg-gen dat we in beweging blijven. Maar we heb-ben zeker geen plannen voor een nieuw fili-aal, als je dat bedoelt. Wijn kiezen moet voor de mensen een mooie ervaring blijven, we mogen dus zeker niet blijven stilstaan. Niet indutten, maar alert blijven dus. Toch ben ik een beetje bezorgd omwille van het nieuwe wijkcirculatieplan. Ik ken er het fijne niet van, maar vrees een beetje dat we ingesloten drei-gen te raken. Voor ons is het belangrijk dat we goed met de wagen bereikbaar zijn. Gelukkig zijn er veel bakfietsen op Zurenborg!”

jean pottiez (rechts): “je zou kunnen zeggen dat ik de uitvoerende macht ben en karin (midden) is dan de wetgevende macht. links het voltallige personeelsbestand. foto’s marc VinGerhoedt


Als ik binnenkom zit Dave al rustig aan een tafeltje iets te drinken dat lijkt op een cap-puccino. Het kan ook een warme chocomelk geweest zijn, maar ik geef hem het voordeel van de twijfel. Dave straalt een erg ‘à l’aise’ ge-voel uit, daar zullen zijn gezellige trui, warme

glimlach en de streak grijs haar die door zijn haren loopt, wel iets mee te maken hebben. Ik vraag hem hoe zijn carrière van start is gegaan en het volgende anderhalf uur kan mijn pen zijn verhaal nauwelijks volgen. Ik maak ken-nis met een man die wel iets weg heeft van de

vrolijke kerel die elke vooravond op MNM de Vlaming op weg naar huis vergezelt, maar te-gelijk ook heel veel andere kanten heeft. Laten we even snel door zijn carrière fietsen. Hoewel Dave vaak omschreven wordt als een echt ra-diobeest, begint zijn professionele carrière bij

de geschreven pers. Hij werkt voor Gonzo Cir-cus, Poppunt en uptomusic.com. Zijn jongens-droom echter is om bij Studio Brussel aan de slag te gaan, maar ‘in die tijd’ – ja, Dave durft die woorden in de mond te nemen – is de enige manier om bij de openbare omroep bin-nen te geraken samen met 800 man in een silo je journalistieke kwaliteiten tonen. Twee maal lukt het net niet. De vraag is dus hoe de man van ‘Brussel Midi’ en de ‘MNM-Avondshow’ bij Studio Brussel en vervolgens bij Donna en MNM terechtkomt.

NEW YORKDaarvoor moest hij eerst nog even langs New York en de muziekzender Jim passeren. Op zijn reis naar New York, waar hij heen gaat om Eric Mingus, zoon van Charles Mingus, te in-terviewen, vallen verschillende puzzelstukjes op de juiste plaats. Hij slaapt in Harlem bij een oude jazz queen. En per toeval ontmoet hij er Chris van ‘Sleepy Head’. Twee namen die mij absoluut niets zeggen, maar ‘Sleepy Head’ is blijkbaar een band die Dave in Antwerpen had gezien tijdens één van de – leg-en-da-rische – donderdagavonden in de Cartoons. In ieder geval gebeurde er veel daar in New York. Na een weekje New York lijkt iedereen klaar om de wereld te veroveren of iets anders zots te doen. Maar Dave Peters misschien toch nog net ietsje meer dan de anderen. Hij trekt zijn stoute schoenen aan en solliciteert bij de zen-der Jim. Amper een paar maanden later staat zijn naam al achter vijf programma’s, waaron-

De kruidenier op Zurenborg

ROLWAGENSTRAAT 79 • 2018 ANTWERPEN • Tel. (03) 235 52 54 • Fax: (03) 272 39 10

N I E U W : OPEN op ZATERDAG van 8.30 tot 15 uur

Zondag gesloten

“ik voel me nog altijd een beetje kuifje”

In radiobeest Dave Petersschuilt een verborgen zanger dave peters (35) is geen man met wie je zomaar

een interview versiert. maar op dinsdag 8 novem-

ber is het zover en de plek van afspraak is Camping

Campina, vlakbij daves huis. eén ding wordt meteen

duidelijk: de man heeft geen probleem met babbe-

len. nu, ik had niets anders verwacht van iemand die

van praten zijn beroep heeft gemaakt. Zonder enige

moeite vulde hij de laatste tien jaar verschillende tele-

visie- en radioprogramma’s. en toch ben ik verrast door

zijn openhartigheid en de snelheid waarmee zijn

woordenstroom klatert.

(Zita THEUNYNCK)

dave peters: “in de ‘Avondshow’ kan ik mijn jongensachtige, naïeve verwondering kwijt. “ • foto's An VAn de WAl

Gazet van Zurenborg | December 2011 - Januari 2012 | www.gazetvanzurenborg.be 9der ‘Puur Belgisch’. Dat is al tamelijk specta-culair, maar het wordt pas echt spannend als Marc Coenen (in die tijd netmanager van Stu-dio Brussel) hem zomaar – zonder silobeproe-vingen – naar Studio Brussel haalt. “Brussel Vlaams had een erg warm en trouw publiek”, zegt Dave zonder de wollige woordenschat te schuwen. “Ik kon er volledig mijn ding doen: autistisch diepe gesprekken houden, maar even goed vissen naar de meest onnozele dingen die artiesten meemaken: bijvoorbeeld iemand horen vertellen hoe hij naft in zijnen diesel had gekapt en dat dat toch zwaar balen was.”

ZAMUMisschien kan je Daves passie nog het best omschrijven als mensen uit de biecht doen klappen. Ze laten vertellen wat het publiek ei-genlijk niet mag weten, wat ze normaal nooit zouden vertellen. En wat hij het liefst doet? “Stop mij zonder voorbereiding en zonder waarschuwing een micro onder mijn neus en laat me mijn gang gaan. Dat is puur genieten. “Hij houdt niet van conventies en begeeft zich het liefst op onbekend terrein. Kortom Dave Peters is duidelijk geen man die zich laat kne-den. Dat is ook de reden waarom hij vindt dat het interview als dusdanig vandaag de dag failliet is. “Er worden vandaag zoveel saaie – met uitroepteken! – interviews afgenomen, waar alle standaardvragen de revue passeren. Ik word gek van al die verplichte nummertjes. “Nu, iedereen kan deze uitspraak doen en ve-len hebben dat waarschijnlijk ook al gedaan, maar Dave bewijst zijn interviewskills zelfs als hij zelf geïnterviewd wordt. Ik mag dat aan den lijve ondervinden. Zoals wanneer hij me – uit oprechte interesse – vraagt waarom één van mijn nagels blauw kleurt en de rest roze (voor de nieuwsgierige lezer: het blauw is het resultaat van een test in Het Kruidvat die uit-eindelijk uitdraaide op een nagel waar precies een dode blobvis op beland is). In ieder geval, Dave is mediaman to the bone en ik voel me zwaar overtroefd. Het is me duidelijk waarom Marc Coenen hem weghaalde bij Jim, waarom hij de ‘Avondshow’ presenteert en waarom hij bekroond werd met een ZAMU (De ZAMU Award is een Vlaamse muziekonderscheiding die jaarlijks werden uitgereikt door de, inmid-dels ontbonden, Vlaamse vereniging van ZAn-gers en MUzikanten).

TOEVAL“Mijn overstap naar Donna? Dat was puur toeval. En hoewel Donna en MNM misschien niet helemaal mijn radioDNA zijn (Daves roots liggen dan ook bij de knalharde metal en an-dere obscure muziek), kan ik in de Avondshow wel volledig mijn olijke-volkse – ‘vriend van iedereen’-kant laten zien.” En daar beleeft hij hoorbaar lol aan. Ondanks zijn alternatieve roots heeft hij er geen enkele moeite mee om te beamen dat Clouseau ook enkele heel sterke nummers heeft gemaakt. “In de ‘Avond-show’ kan ik mijn jongensachtige, naïeve ver-wondering kwijt. “ In deze job vertrouwt hij op zichzelf. Kort gezegd:geen stress, geen ballast, pure focus en veel plezier. “ Iedere job die je al een aantal maanden doet, moet aanvoelen alsof je in je beste, meest comfortabele zetel zit. Dan ben je op je plaats en kan je iedere uit-daging aan.”Om in het thema van de fauteuils te blijven. Daves zaligste zetel staat waarschijnlijk in Ant-werpen en meer specifiek op Zurenborg. Dat is ook de reden waarom ik hem nu mag inter-viewen. Dave werd geboren in Lommel. Dat is net niet Nederland en hoewel het dorp wel in Limburg ligt, spreekt de helft van de plaat-selijke jeugd er toch met een echt Kempisch accent. Dat hij in Antwerpen is beland, is dus geschiedkundig bepaald. “De mensen nemen eerder de trein naar Antwerpen dan naar Has-selt. De drang naar Antwerpen zat er bij mij van jongs af aan echt in. Het was dan ook de meest logische keuze om hier te komen stude-ren." Hij ging op kot in de buurt van de Ossen-markt. Na zijn studie communicatie is hij zoals zovelen “blijven plakken”. Hij heeft gewoond in een appartement in de Kronenburgstraat, op het Marnixplein en op Klapdorp bij het Falcon-plein. “De buurt van het Falconplein was ‘erg spannend’, maar na de zoveelste pooier en de ochtendkots op weg naar mijn werk, was het tijd voor iets anders en zo kwam ik een tweetal jaar geleden op Zurenborg terecht. “

HORECAVeel jaren voordien kwam hij als student af en toe in het Zeezicht. Toen al een magische plek voor hem. “Antwerp’s best kept secret. Op café vind je hier geen hordes toeristen. En in de zomer heeft de Dageraadplaats zelfs een beetje de “feel” van Montmartre.” Als ik hem vraag in welk restaurant/ café hij zijn avond

het meest begint of eindigt, dan heeft hij voor het eerst in heel ons gesprek moeite om snel te antwoorden. Hij komt overal. Er is weinig slechte horeca hier en daarom is Zurenborg ook een “fucking leuke buurt”. Als hij zegt dat hij overal komt, bedoelt hij dat ook letterlijk zo. Het is een man van grote tegenstellingen. “Ik hou zowel van een sponsig broodje langs de kant van de weg als van de haute cuisine die je bij Dôme krijgt. Hij had nooit gedacht dat hij zoveel geld zou uitgeven aan eten, maar het eten in de Dôme is echt onwaarschijnlijk goed. Hoewel er ook bij gezegd moet worden dat je in Belmondo voor minder geld ook heerlijke dingen krijgt voorgeschoteld.

ZANGERHet niet kunnen kiezen en het houden van veel dingen tegelijk geldt ook op beroepsvlak. De meesten kennen enkel de olijke Dave van de ‘MNM Avondshow’, maar Dave is eigenlijk met ontiegelijk veel meer bezig. “Radio is absoluut niet mijn enige passie. Ik hou erg van televi-sie en camerawerk. Ik ben gek op come-dy en vind dat de Vlaamse comedyscene nog iets kan leren van de Britten.” Tege-lijkertijd houdt hij ook nog steeds erg veel van schrijven. Bovendien blijkt er in Dave – on top of it all – ook nog eens een verscholen zanger te zitten. Tom Kestens zei hem jaren geleden dat hij echt iets moest doen met zo’n baritonstem. En in juli van dit jaar ging in de Roma zijn voor-stelling ‘De Hunkering’ in première, waar hij Serge Gainsbourg zingt. De enige constante in deze mix van projecten, is dat Dave voor ieder project zichzelf vol-ledig geeft. Hij is een extremist. “Ik snap de houding ‘ zo is het ook wel goed’ niet. Ik omring me graag met rock & roll du-des, maar wel degenen die tegelijkertijd ook 300% drive bezitten.“

KUIFJEMomenteel zit hij in een transitiefase. Enerzijds is hij opgevoed met zijn voeten twee meter in de grond. “Ik voel me nog altijd een beetje Kuifje, dat kleine man-netje dat overal per ongeluk belandt.” Maar nu wil hij risico’s nemen. Niet meer altijd die zekerheid opzoeken. Dingen doen waarvan mensen me zeggen dat

hij er goed in is. En dat hoeft niet per se radio te zijn. Al jaren spoken er plannen door zijn hoofd en het wordt tijd om ze ofwel in de vuil-bak te gooien of er volledig voor te gaan. Ze negeren is geen optie meer. “Als er eieren lig-gen te broeden, dan kan je dat tweemaal ne-geren, maar geen driemaal.” De toekomst ligt open. Over een jaar kan zijn leven er compleet anders uitzien. Hij was vroeger een heel erg worst-case-scenario-denker en daar wil hij nu van af. Daarom ging hij zingen. Waarom ook niet? Alle opties zijn plots even realistisch, als onrealistisch. Ray Cokes noemde hem ook ooit een ‘loose canon’ en hij had gelijk. De vraag is dus waar dit Peters-kanon zal uitkomen. Na dit gesprek heb ik het gevoel dat dat overal kan zijn.

Beter wassen met zacht (ontkalkt) waterSneller en dus milieuvriendelijk drogen

Gemakkelijk strijken met de mangelGoedkoper dan thuiswassen

Kleine Beerstraat 33, 2018 Antwerpen www.wassalon-zurenborg.be

4 wasmachines 5,5kg 5 wasmachines 6,5kg 2 wasmachines 12kg 10 droogkasten 14kg 1 stijkmangel 160cm

Wassalon Zurenborg

dave peters ontdekte de wijk als student. ontdekte het Zeezicht is een correcte beschrijving • foto An VAn de WAl


Experimenteel buddy-systeem voor holebi’s ouder dan 65Het Roze Huis Antwerpen, de koe-pelorganisatie die opkomt voor holebi’s en transgenders in stad en provincie, start een uniek pro-ject waarbij holebi’s ouder dan 65 jaar uit de eenzaamheid wor-den gehaald. Vrijwilligers van Het Roze Huis kunnen zich opgeven als buddy die op vijf verschillende momenten op stap gaan met een 65-plusser om hem of haar te laten proeven van de lokale seniorenini-tiatieven en holebi-organisaties.

Het Roze Huis start nu haar zoektocht naar ou-deren die nood hebben aan sociale contacten en het holebi-milieu (beter) willen leren ken-nen. “Dat wordt geen makkelijke zoektocht, net omdat ze vaak geïsoleerd leven. We hopen dat iedereen die iemand kent ons contacteert, of dat ouderen zelf de stap durven zetten”, zegt voorzitter Sven Pichal.

Uit bevragingen van oudere holebi’s bleek al langer dat vele van hen eenzaam zijn, vaak als gevolg van een breuk met de omgeving om-wille van hun geaardheid of het verlies van hun

levenspartner. Met dit experimentele buddy-systeem hoopt Het Roze Huis een aantal oude-ren te kunnen motiveren om kennis te maken met activiteiten en ontmoetingsplaatsen voor senioren in hun buurt, al dan niet gericht op holebi’s. “We hopen dat het kan starten met de vijf mo-menten, en dat de ouderen in die tijd contacten leggen en opnieuw een sociaal netwerk kunnen opbouwen”, zegt voorzitter Sven Pichal over het systeem. “Met dit project gaan we door op de ingeslagen weg om aandacht te hebben voor

oudere holebi’s in onze stad en provincie. ‘Onze deelwerking Janus organiseert vormingen voor personeel in rusthuizen en activiteiten gericht op deze doelgroep”, vult ondervoorzitter Tuur Van Hove aan. “Daarnaast hebben we twee aangesloten verenigingen speciaal voor ou-dere holebi’s: Homomannen 40+ en Pimpernel 40plus.”

Ouderen kunnen zich aanmelden bij Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen, bellen naar 03/288 00 84 of mailen naar [email protected].

Gazet van Zurenborgis een uitgave van devzw NIEUWE ZURENBORGSE PERSBankrekening: 001/3873842/29www.gazetvanzurenborg.be

P/a Frans Crols, Stierstraat 7, 2018 [email protected]

redactiehoofdredacteur:

Swa CollierStierstraat 3,2018 Antwerpen 0477 51 40 [email protected]@gazetvanzurenborg.be

redactiesecretaris

André Dejonghe

eindredactie

Marcel Schoeters

redactie Gazet van Zurenborg

Stierstraat 3, 2018 [email protected]

medewerkers (tekst en foto’s)

Dirk Blijweert, Ellen Burton, Bob Dierckx, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Lu Mortelmans , Claudine Vandegehuchte, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Zita Theunynck, Nadia Christoff, Jörg Pyl, , Sam Van Ongeval, Luc Pandelaers, Valerie Molly, Kobe Ardui, Julie Donckers, Stephen Huygen, Dieter Dedecker, Andreï Holthof, Christophe Lambrechts, Sara De Meyer, An Van de Wal, Cecilia Magnus, Marcel Schoeters, Sige Nagels, Ramona Verachtert, Annelies Oeyen, Matthias Adriaensen, Yo Van den Bulck

opmaak, pre-press en website

Colin Bellefroid [email protected] www.bitrac.be

Advertenties

drukker

Drukkerij Goossens Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout

distributie

Harry Brijs, Velodroomstraat 27, 2600 Berchem

Website

www.gazetvanzurenborg.be

Colofon

Annelies [email protected] 0471 32 17 09

Gerda Eelen [email protected] 0486 83 33 06

dageraadplaats 8antwerpen

03.235.52.41eenvoudig*niet duur*maar heel apart


Woensdag 30 november, midden op de dageraad-

plaats ligt plots een zebrapad, ernaast staat een

grote rode vrachtwagen van Coca Cola geparkeerd.

deze opstelling is het decor van de dodehoek-

lessen die de stad Antwerpen organiseert voor

kinderen uit het vijfde en zesde leerjaar uit de

wijk. de leerlingen en directie van de nabijgelegen

scholen reageren alvast enthousiast op het initiatief.

(Tekst Annelies OEYEN, foto’s Julie DONCKERS)

Zurenborgse scholen poetsen en krijgen dodehoeklessen

Lesgever van dienst is Ismaël Kbir (25). Als stadspotter bij de stad Antwerpen staat hij in voor een veilige schoolomgeving. “Het alge-meen onderwijsbeleid van de stad Antwer-pen wil preventief te werk gaan en kinderen en jongeren bewust maken van de gevaren in het verkeer. Er gebeuren dagelijks dode-hoekongevallen omdat fietsers niet worden opgemerkt door vrachtwagenchauffeurs. De meeste slachtoffers zijn kinderen en senioren. Veel jongeren zijn zich vaak niet bewust van de risico’s, terwijl ze wel heel vaak met de fiets rijden. Daarom willen wij hen aanleren hoe ze zich tegenover vrachtwagens moet gedragen. Als je rekening houdt met enkele basisregels, dan wordt het risico op een ongeval al een heel stuk kleiner.”

ZEBRAPADWe vragen Ismäel Kbir hoe hij tewerk gaat tij-dens de lessen. “We werken samen met scho-len. Daar krijgen kinderen uit de derde graad theorielessen en daarna komen ze bij ons om praktijkervaring op te doen. Op een half uurtje tijd leren de kinderen hoe ze correct een zebra-pad oversteken en hoe ze de spiegels en dode hoekzones van een vrachtwagen beter kunnen inschatten. Als ze goed opletten mogen ze als beloning even in de cabine van de vrachtwa-gen zitten, zodat ze zelf kunnen ondervinden hoe beperkt het zicht van een chauffeur is.” Hoe reageren de kinderen op de lessen? “We probe-ren de leerstof op een speelse manier over te brengen. De leerlingen zien de rode vrachtwa-gen van Coca Cola staan en ze zijn meteen en-thousiast. Als ze goed opletten en meewerken mogen ze dan ook even in de vrachtwagenca-bine zitten als beloning. Het is belangrijk dat ze de lessen tof en interessant vinden, want dan zullen ze de leerstof ook in de praktijk brengen. Misschien maakt het maar een klein verschil in de manier waarop kinderen naar school gaan of de straat oversteken, maar net dat verschil kan een kinderleven redden. We hopen ook dat de kinderen deze informatie aan zoveel moge-lijk mensen verder vertellen. Aan hun vriendjes, aan familie en ook aan de ouders, want ook vol-wassenen staan vaak niet stil bij de gevaren.”

SCHOLEN Enkele leerlingen van de Jesode-Hatoraschool komen uit de cabine geklauterd en vertellen me enthousiast hoe ze leren over de dode hoek en veilig verkeer. “Een dode hoek is de plek rond de vrachtwagen waar de chauffeur je niet kan zien”, leggen Sara (10), Minky (10), Malli (11) en Shifra (10) me zorgvuldig uit. Zij hebben hun lesje duidelijk goed geleerd. We vragen Ismaël Kbir ook waarom de lessen pre-cies op de Dageraadplaats georganiseerd wor-den. “Er zijn veel scholen in de buurt. Vandaag komen vier scholen langs. De Dageraad, the British School, de Brug en de Jesode-Hatora school brengen allemaal hun klassen van het vijfde en zesde leerjaar mee. In totaal bereiken we op een dag zo’n 150 tot 200 leerlingen, dat is veel”, legt hij uit.

REACTIESRoseanne Zohori, de directrice van de Jesode-Hatora school, staat toe te kijken hoe haar leerlingen het ervan af brengen. “De stad nam het initiatief met het project ‘buurt aan de beurt’ en wij zijn mee op de kar gesprongen. Onze school is al jaren gevestigd in de Steen-bokstraat, we voelen ons goed op Zurenborg, daarom nemen we ook deel aan deze initia-tieven. De hele school werkt rond het project. De eerste en tweede graad werken rond afval, de derde graad rond verkeersveiligheid. Het is leerrijk en leuk voor de kinderen. Veel van onze leerlingen komen met de fiets naar school, maar zij hebben weinig besef van de geva-ren. Daarom organiseerden we met de school reeds een fietsproject waarbij een agent lesgaf. De kinderen gingen toen zelfs met de fiets de straat op om te oefenen. Ook vandaag leren ze over de gevaren van de dode hoek en ze lijken alvast enthousiast. Als de stad opnieuw zulke initiatieven aanbiedt, doen we mee!” Juf Anja Van Den Bergh (42) van de Jesode-Hatora school begeleidt het zesde leerjaar. “Zonet hebben we in de klas het boekje van de dode hoek opgefrist en dat is speciaal op het niveau van de kinderen gemaakt. Ik merk dat ze niet altijd stilstaan bij de gevaren. Sommige leer-lingen komen wel met de fiets naar school en volgend jaar zullen er nog meer naar de mid-delbare school fietsen, dus het is belangrijk dat ze goed voorbereid zijn.”

Dodehoekongevallen in cijfers• Bij 23% van de fietsongevallen zijn vrachtwa-

gens betrokken.• Leeftijdscategorie van 10 tot 14 jaar is oververtegenwoordigd.• In België vallen jaarlijks 15 tot 20 doden bij dodehoekongevallen.

FIETSCULTUUR Op Zurenborg woont ook Renske Witteveen (27), dodehoekexperte van de Vlaamse Fietsers-bond. Ook zij reageert positief op de actie van de stad Antwerpen en onderstreept het belang van dodehoekeducatie bij jongeren. “Kinderen weten vaak niet hoe ze gevaar in de buurt van een vrachtwagen moeten inschatten. Onder-zoek van de BIVV uit 2009 heeft aangetoond dat er nog heel veel ongevallen gebeuren met rechts afslaande vrachtwagens. Bij 23% van de fietsongevallen zijn vrachtwagens betrok-ken, de leeftijdscategorie van 10 tot 14 jaar is in deze cijfers oververtegenwoordigd. Jammer genoeg vallen er jaarlijks nog 15 tot 20 doden bij dodehoekongevallen in België. Via verkeers-educatie moeten we jongeren sensibiliseren en het juiste gedrag aanleren. Zurenborg lijkt me de ideale locatie voor het fietsproject voor de klassen van de derde graad van het basison-derwijs. Het is een rustige buurt om te fietsen en het valt me op dat er een echte fietscultuur heerst, met een hoge concentratie aan bakfiet-sen, koersfietsen en fietsenwinkels. Voor kinde-ren is het ook een vrij geschikte buurt om te leren fietsen en het risico op ongevallen met vrachtwagens is klein.”

Scholen erg actief

Maar behalve de aanschouwelijke lessen over de dode hoek bij vrachtwagens waren er nog andere activiteiten in de wijk. Gespreid over een aantal dagen trokken scholieren er onder-meer op uit met borstel en vuilblik.

Het volledige programma : -Maandag 28 november was er een ren-je-rot-spel Het spel is een samenwerking met het Ecohuis. Leerlingen van de eerste graad kwamen naar de Dageraadplaats om een spel te spelen rond afval en recyclen. In totaal werd het acht keren gespeeld met in 19 klassen. -Dinsdag 29 november was er een poetsactie met de tweede graad Leerlingen van de tweede graag zullen kwamen die voormiddag in actie samen met Opsinjoren. Dat gebeurde in de Korte Altaarstraat, Steenbokstraat, Dageraadplaats, Grote Hondstraat, Grote Beerstraat en de Lange van Ruusbroeckstraat. Hier werd overal gepoetst. Van 14u tot 14u30 was er een kort slotmoment op de Dageraadplaats.

-Woensdag 30 november waren er dan de dode hoeklessen voor de derde graad

-Op woensdag 14 december ’11, Poppentheater Sloef. In de Antwerp British School was er een voorstelling zijn met het thema zichtbaarheid en verkeersveiligheid voor de kleuters van alle vijf de deelnemende scholen.

“buurt aan de beurt ”


Primo heeft nu ook Zaza op de suggestiekaart! De straten van Zurenborg,

getekend door Zaza, zijn te bewonderen in PRIMO.

Restaurant Primo - Dageraadplaats 13 2018 Antwerpen - T: 03 677 06 11

Dagelijks geopend: ma-vrij: 12-14.30 uur & 18-22.30 uur za-zo: 17 - 23 uur

Voor de tweede editie werden een paar aanpas-singen doorgevoerd. Een paar straten minder (het verkeer moest telkens omgelegd worden, er mocht niet geparkeerd worden) en binnen het team ging men van 3 naar 2 organistoren. Maar de opkomst leed er niet echt onder. Deze keer telde men om en bij de 300 proevers. Voor de derde editie sloeg men een andere richting in. Men zocht sponsors (bij elke editie werden we reeds gesponsord door de lokale horecazaken) en de soepmakers kregen hun ingrediënten betaald. Een grondige reorgani-satie diende zich echter aan. De vierde editie zag een uitbreiding van het organisatorisch team tot zes mensen : Philippe Albrecht, Ann Bosmans, Jan Doms, Tina Patoor, Chris Vlasse-laerts en Chantal Vogelzang. Meteen werd ook beslist dat het plein het centrale punt van het gebeuren zou worden in plaats van uit te waai-eren naar de verschillende straten van de wijk. Nieuw nu was ook dat nog maar 10 kandidaten de kans kregen om met hun soep op het plein te staan en ook de periodes waarop men soep kon proeven werden aangepast. Ondertussen was er een podium (dit podium was er ook al in het begin, enkel het laatste jaar was dit een dj ipv groepen die kwamen optreden) bijgeko-men met muziekgroepen en prijzen allerhande. Toch bleef het soepfestival een wankel gebeu-ren want echt slecht weer kon heel het gebeu-ren op de dag zelf danig in de war sturen. Ook organisatorisch werd het geheel steeds zwaar-der en zwaarder. Er ging verandering komen. Men stak de koppen bij elkaar en meteen werd beslist om een jaartje over te slaan.

Geen makkelijke beslissing neem ik aan want elke editie was toch tel-kens een succes. Philippe Albrecht: “Ja zeker, door de uitbreiding van mijn gezin was de combinatie gezin-, wer-ken en een soepfestival organiseren net iets te zwaar, iets moest er sneuvelen om dit jaar rond te krijgen. Dus komt er volgend jaar, in 2012 geen soepfestival. Het succes hangt telkens af van het aantal deelnemers die zich inschrij-ven om soep te maken en dit blijkt elk jaar een struikelblok. De mensen willen soep ’proeven’ en minder ‘maken’. We hebben momenteel nog geen nieuwe ideeën hoe we dit kunnen veranderen.”

Wat was eigenlijk de belangrijkste reden om er mee te stoppen. Was het ook een financiële kwestie? Kwestie van sponsors?Philippe Albrecht: “We werden bij elke editie ge-sponsord door de stad Antwerpen en mochten telkens genieten van de steun van onze lokale horecazaken. Het is nooit de bedoeling ge-weest om hier aan te verdienen, we waren al blij als we goed uit de kosten kwamen en tot nu toe zijn we daar elke keer in geslaagd.”

Is het zeker dat we dan in 2013 wel opnieuw een soepfestival hebben in de wijk?Philippe Albrecht: “Daar zijn we als team nog niet achter, de kans is groot. Maar als het nemen van deze beslissing even lang duurt als het vor-men van de nieuwe regering, dan zitten we al snel in 2014.”

Gaat het uitstel toch niet gepaard met een beetje hartpijn? Philippe Albrecht: “Persoonlijk zou ik het fijn vin-den om 5 edities te hebben mogen meemaken van Tasttoe. Maar de toekomst zal moeten uit-wijzen of van uitstel, afstel komt. Ik hoop in elk geval van niet.

In mei gaan jullie naar Rijsel en om-geving om nieuwe ideetjes op te snuiven. Wat verwachten jullie ei-genlijk te vinden? Naar wat zijn jul-lie dan op zoek? Philippe Albrecht: “Ik heb het zelf al eens mogen meemaken en wil dit graag delen met mijn col-lega’s. In de eerste plaats doen we het voor het plezier en daarnaast weet je nooit wat er nog uit de bus komt vallen. Er zijn ook Belgen die daar soep maken en misschien kunnen we nog contacten leggen naar ons soepfestival op Zu-renborg.”

Hopelijk snel terug met lekkere soep en veel ballekes.Philippe Albrecht: “Wij hopen dat de wijk achter dit initiatief blijft staan want hoe meer deelne-mers er zijn die soep willen maken, hoe meer diversiteit er kan zijn van soepen, hoe meer er kan geproefd worden. Geef nu toe, het is toch zalig om één maal per jaar een dag te hebben dat Zurenborg naar soep geurt.

Iedereen bedanktBij deze willen de organisatoren dan ook al de vrijwilligers, sponsors, drukkerij X-OC en helpende handen bedanken voor hun steun. Indien er mensen zijn die zich geroepen vinden om nog mee in dit verhaal te springen of indien er vragen/ bemerkingen zijn, kan je contact opnemen via [email protected]. Wie interesse heeft in het soepfestival in Rijsel : www.attacafa.com

Dageraadplaats centraal in het soepgebeuren

philippe Albrecht : “Wij hopen dat de wijk achter dit initiatief blijft staan”foto archief GvZ

Vervolg van pagina 1


Hoe kwam u erbij om de moord op Rwagasore te onderzoeken? Guy Poppe: “Door me professioneel met Afrika bezig te houden voor de VRT, heb ik belang-rijke momenten van de Burundese geschie-denis meegemaakt. Ik was in het land tijdens de eerste multipartijenverkiezingen in 1993 en ik reisde meteen af naar het land toen de pas verkozen president Ndadaye in datzelfde jaar werd vermoord. Op vraag van een koepel van NGO’s was ik in 2010 ook waarnemer bij de verkiezingen. Toen raakte ik in gesprek over de complexe geschiedenis van Burundi, die is doordrongen van burgeroorlogen, moordpar-tijen en bloedbaden. Zo kwam ik bij de figuur van Rwagasore. Ik kreeg toegang tot het ar-chief van Buitenlandse Zaken en mijn onder-zoek was geopend. Ik wist niet wat ik zou vin-den, maar nogal snel zag ik dat er zich op de achtergrond van de moord ook een soort van Belgische betrokkenheid aftekende. Heel hoog geplaatste Belgen in de voogdijadministratie hebben namelijk uitspraken gedaan die som-mige Burundezen geïnterpreteerd hebben als stond het licht op groen voor de moord. En bo-vendien merkte ik dat verschillende sporen of getuigenissen die hierop aansturen helemaal niet onderzocht zijn tijdens het onderzoek van 1961-62.”

U zag ook een verband met de moord op de Congolese premier Lu-mumba in januari 1961?Guy Poppe: “Inderdaad, ik zag meteen gelijke-nissen met de moord op Lumumba, waarvan de Lumumbacommissie tien jaar geleden aantoonde dat België een belangrijke mo-rele verantwoordelijkheid droeg. De gelijke-nis is opvallend: tien maanden na de moord

op Lumumba wordt alweer een verkozen premier vermoord in Burundi, eveneens als gevolg van politieke evoluties die België niet onder controle kreeg. Blijkbaar had België na de Congohistorie zijn lesje nog niet geleerd. Veertig jaar later komen we met de Lumumba-commissie tot een aantal serieuze conclusies over de moord. De waarheid komt voor een groot stuk aan het licht, men sluit een hoofd-stuk af, maar de weg naar verzoening is niet verder gevolgd. Om terug te keren naar Rwa-gasore: een aantal mensen weten heel goed dat er in 1961 dingen gebeurd zijn die het daglicht niet mochten zien. Het zou een heel mooi initiatief zijn om dit uit te spitten ter ge-legenheid van de vijftigste verjaardag van de Burundese onafhankelijkheid op 1 juli 2012. Mijn boek geeft een eerste aanzet, maar er is zeker nog ruimte voor verder onderzoek. Ik heb me namelijk beperkt tot één bron, het ar-chief van buitenlandse zaken. Ik ben er echter van overtuigd dat op Buitenlandse Zaken niet alle documenten toegankelijk zijn. Daarnaast heb ik nog enkele mensen opgezocht, maar ook in het getuigenonderzoek zijn nog heel wat lacunes. Ik sprak bijvoorbeeld met de 89-jarige Jacques Bourguignon, die destijds als procureur-generaal het proces over de moord leidde. Hij is scherp van geheugen, maar op alle directe vragen antwoordde hij: ‘ik weet het niet meer’. Ook hij heeft het achterste van zijn tong niet laten zien. Ik heb ook aanwijzingen dat Buitenlandse Zaken niet zo opgezet is met dit soort onderzoek. Maar de informatie die ik heb, wil ik toegankelijk maken en openen voor gesprek.”

De weg naar verzoening is niet ver-der gevolgd, zegt u. Hoe ziet u die

toenadering dan?Guy Poppe: “Het is een kwestie van politieke wil. In België leeft heel vaak het idee dat we het verleden moeten laten rusten, dat we er niet meer over moeten praten en stinkende potjes beter gedekt laten. Ik denk dat het juist een goede zaak zou zijn als we precies weten wat er in het verleden gebeurd is, zodat we ook kunnen zeggen: ‘wij hadden hierin een aan-deel’, zoals we bij Lumumba hebben gezegd ‘wij zijn hiervoor verantwoordelijk’ en zoals Verhofstadt tien jaar na de gebeurtenissen in Rwanda heeft toegegeven ‘wij hebben fouten gemaakt’. Dan pas kan je met een propere lei vertrekken, maar dat doen we nog te weinig.”

In België is de moord op prins Rwagas-ore een vergeten stukje geschiedenis, maar hoe zit het in Burundi?Guy Poppe: “In Burundi is de figuur van Rwagas-ore alomtegenwoordig, hij heeft de status van nationale held. Het voetbalstadion van Bujum-bura draagt zijn naam. Er zijn straten, pleinen en ziekenhuizen naar hem genoemd. Zijn mausoleum is reeds van ver zichtbaar. Rwa-gasore vocht voor een onafhankelijk Burundi, maar hij regeerde minder dan drie weken. Het land was nog niet eens onafhankelijk en de prins heeft niets kunnen bewijzen. De hoop die de mensen in hem gesteld hadden, is daar-door kapot geschoten en Rwagasore werd een mythe. Zijn dood heeft ook het einde van het koninkrijk ingeluid. Terwijl de monarchie de tegenstellingen tussen de Tutsi- elite en de volgzame Hutu-gemeenschap overbrugde, werd vier jaar na de moord ook de vader van Rwagasore, die Mwami of koning was van het land, afgezet. Burundi verzonk in etnische spanningen, bloedbaden en een burgeroor-log. Sinds 2005 tekent zich in het land het be-gin van een democratie af, maar die is nog heel wankel. In 2010 werden voor de tweede keer democratische verkiezingen georganiseerd, maar de oppositie heeft ze geboycot en er is opnieuw rebellie ontstaan die soms aan een burgeroorlog doet denken. Verschillende par-tijen bevechten de macht met wapens. Ook nu aanvaardt een deel van de oppositie de uitslag van de verkiezingen niet meer en denkt weer aan guerrilla. De gewelddadige dood van Rwa-gasore past in deze spiraal van geweld die de Burundese maatschappij gebruikt om zaken op te lossen, maar de politieke situatie en de etnische spanningen tussen hutu’s en tutsi’s uit de tijd van Rwagasore zijn ingrijpend ver-anderd. De moord op de man wordt jaarlijks herdacht en hij blijft een symbool, maar ook niet meer dan dat.”

U praat over nieuwe rebellie, guer-rilla, burgeroorlog. Hoe ziet u de toekomst van Burundi tegemoet? Guy Poppe: “Ik zie toch een aantal positieve pun-ten. Na lang onderhandelen is het land uit een

burgeroorlog gekomen. Eindelijk heeft men geprobeerd om problemen niet meer op te lossen door bewegingen of gemeenschap-pen uit te roeien, maar door te praten. In 2005 heeft men democratische verkiezingen geor-ganiseerd en dat is een heel belangrijke stap. Bovendien heeft men toen de zaken benoemd. In de grondwet werd opgenomen dat er in het parlement een minimumvertegenwoordiging moet zijn van alle gemeenschappen, van Hu-tu’s, Tutsi’s en Twa’s. Ook in het leger, een Tutsi-bastion, zijn Hutu’s binnengehaald. Door op die manier naar een geweldloze oplossing te streven, heeft men vooruitgang geboekt. He-laas betekenden de mislukte verkiezingen van 2010 opnieuw een stap achteruit. Er is weer geweld in Burundi en de huidige president en zijn regering nemen maatregelen tegenover de pers, mensenrechtenactivisten en maat-schappelijke organisaties.”

Ook het genre van uw boek is op-vallend. De algemene toon is zeer informatief en, anders dan auteurs als David Van Reybrouck, betrekt u uzelf niet in uw boek. Guy Poppe: “Dat is een bewuste keuze die aan-sluit bij mijn journalistieke opvattingen. Om het ingewikkelde kluwen van de Burundese geschiedenis te vertellen en het chaotisch bijgehouden archief van buitenlandse zaken te openen en toegankelijk te maken voor de lezer, hanteer ik een heldere stijl. Ik hoef me-zelf en de persoonlijke beleving van mijn zoektocht niet in mijn boeken te betrekken. Ik heb in dit stukje geschiedenis zelf geen rol gespeeld, ik heb dit niet mee beleefd.”

U bent begeesterd door Afrika, hebt u ook een hart voor Zurenborg?Guy Poppe: “Ik groeide op in Borgerhout, op nauwelijks honderd meter van Zurenborg. In de jaren zeventig verhuisde ik naar deze wijk. Eerst leefde ik samen met zes andere men-sen in een gemeenschapshuis op de Cogels-Osylei, dat was toen mode. Dat samenhuizen bleek voor mij echter geen formule op lange termijn, maar ik vond het een leuke buurt en ik wilde hier niet meer weg. Begin jaren tach-tig kocht ik dus een huis, voor amper 45.000 euro. Hoewel ik sinds mijn jeugd heel erg be-zig ben geweest met Afrika en mijn leven lang veel gereisd heb, ben ik ook honkvast. Ik keer altijd terug naar mijn thuis, Zurenborg. Mijn huis is mijn stapelplaats, waar al mijn boeken en documenten liggen. Bovendien is het een prettige buurt waar je mobiel blijft, zelfs zon-der auto. In Zurenborg ga ik vaak iets eten en zelfs als het te laat of te hevig wordt, kan ik nog altijd naar huis kruipen!”

Info: Guy Poppe, De moord op Rwagasore. De Burundese Lumumba, Berchem,

Uitgeverij Epo, 2011, 21 euro.

“Dit is een eerste aanzet maar er iszeker ruimte voor verder onderzoek”

Guy poppe schrijft boek over moord op rwagasore

prins rwagasore van burundi, ooit al van gehoord? deze

zoon van de laatste koning van burundi studeerde in de

jaren vijftig in leuven en Antwerpen, waar zijn vader

zelfs Stanneke ockers nog ontmoette en hijzelf een ere-

ronde fietste in het Sportpaleis. terug in burundi werd

rwagasore een nationalist die streefde naar de onaf-

hankelijkheid van zijn land, toen nog onder belgische

voogdij. de belgen stelden alles in het werk om hem

niet te laten verkiezen. tevergeefs, in 1961 werd rwa-

gasore eerste minister. Amper twee weken later schoot

de Griekse olifantenjager jean kageorgis hem neer in

een restaurant in de hoofdstad bujumbura. er kwam

een gerechtelijk onderzoek, waarbij de moordenaar

en zijn kompanen door belgische rechters veroordeeld

werden, maar aanwijzingen voor een belgische betrok-

kenheid in de moord werden niet verder nagespoord. in

zijn recent verschenen boek de moord op rwagasore.

de burundese lumumba gaat wijkgenoot en gewezen

Vrt radiojournalist Guy poppe op zoek naar de ‘belgi-

sche connectie’, 50 jaar na de moord en 50 jaar na de

burundese onafhankelijkheid.

(Annelies OEYEN)

Guy poppe: “ ik zag meteen gelijkenissenmet de moord op lumumba” • foto jörg pyl


Aan kookboeken is er de dag van

vandaag geen gebrek. meestal van

een sterrenchef -bekend van tV of

zo- en over het algemeen voorzien

van mooie foto’s. “koken met de

kinderkok” is ook een mooi geïl-

lustreerd boek, maar het richt zich

niet tot de klassieke keukenpieten

(m/v), maar zoals de naam al doet

vermoeden, tot de allerkleinsten

onder ons. het boek is onder an-

dere van de hand van Veronique

Van damme uit de General Capiau-

montstraat in berchem die onder

het pseudoniem ‘Art of Children

foundation) schrijft. (Jörg PYL)

Het feit dat Veronique Van Damme onder het pseudoniem ‘Art of the Children’ schrijft, zorgt soms voor wat verwarring, omdat de indruk gewekt wordt dat het boek alleen door de medeauteur Jeroen van Alphen uit Ravels ge-schreven werd. We kennen deze kok door zijn deelname aan het VTM-programma ‘Mijn Res-taurant’( 2010, Mechelen), het programma dat ons volk leerde mekkeren over de cuisson.Het boek zelf dan. Het is uiteraard geschreven voor kinderen en hun ouders. De droom dat je kinderen een lekkere maaltijd bereid hebben, wanneer de vermoeide hardwerkende ouders thuiskomen, komt dus niet uit. Het is wel de-gelijk de bedoeling dat een van de ouders een oogje in het zeil houdt en ook de gevaarlijke handelingen (zoals frituren) verricht. In de in-leiding wordt overigens een opsomming ge-maakt van wat het kind op welke leeftijd al dan niet aan kan op dit gebied. Mooi om te vermelden is, dat er steeds over mama of papa geschreven wordt, de moderne man mag zich ook aangesproken voelen.

GEZONDHet boek bevat geen inhoudsopgave, maar dat is in feite overbodig, want de kleuren van de randen van de pagina’s leiden de lezer(tje)s naar de vijf aperitiefhapjes, zes voorgerech-ten en drie soepen, twaalf hoofdgerechten en evenveel nagerechten. Niet-vleeseters blijven een beetje in de kou staan, want het boek bevat slechts twee visbereidingen. Uiteraard worden klassiekers voor kindermonden ge-maakt (spaghetti), maar het kind leert zelf de pasta bereiden. Kippennuggets heten kipvin-gers en worden gemaakt van kippenfilets en omgeven door laagje fijngehakte groenten. In die zin wordt een gezond alternatief geboden voor de fastfood-klassiekers. Ook wordt de fri-teuse waar mogelijk vervangen door een hete luchtoven Een aantal gerechten krijgt ook na-men die kinderen meer aanspreken, Spaghetti bolognese heet er strikjesfeest bolgonese, to-matensoep heet liefdessoep met hartjescrou-tons (geen balletjes), scampi’s met spek heten Koninklijke Scampi’s en chocolademousse ‘su-permodder’.

TIPSDaarnaast wordt ook veel belang gehecht aan

het zelf bereiden, van mayonaise (met geheel ei, niet alleen eierdooier), ketchup, cocktail-saus en tartaarsaus. Even naar de winkel lopen wordt niet voorgesteld. Waar mogelijk kiest de kinderkok voor een bereiding in de pan en niet in de friteuse, hoewel dat voor een aantal ge-rechten mogelijk is. Van elk recept is er het ei-genlijke recept, met regelmatig waarschuwing voor een veilig gebruik van messen. Daarnaast zijn er de tips van de kinderkoks, die zich dik-wijls tot de ouders richten, maar soms ook vari-anten van het gerecht voorstellen. Regelmatig wordt ook het belang van de ontwikkeling van de motoriek van het kind belicht. Het dient ver-meld te worden dat het boek niet uitsluitend gemakkelijke gerechten bevat, maar ook lente-rolletjes met garnalen in rijstpapier komt ook voor in het boekje, een recept waar ook som-mige grote mensen problemen mee hebben.

HALALHoog tijd om contact op te nemen met Veroni-que Van Damme, directeur van “Art of the Child-ren” en medeauteur van het boek:”Het idee zelf is gerijpt na vijftien jaar werken met kinderen, waarin muzikale ontwikkeling en zorg voor een gezonde motoriek centraal stonden. Daaruit ontstond de interesse voor gezonde voeding. Sinds februari dit jaar rijpte dan het idee van de kinderkok, waarbij ikzelf met de kinderen ging koken. Jeroen Van Alphen heeft ook een aantal maanden meegedraaid met het project, maar kreeg het te druk met zijn activiteiten als thuis-kok. Het komt erop neer dat de mensen mij kun-nen boeken via de website voor een kooksessie met kinderen, waarbij het de bedoeling is dat de kinderen pedagogisch onderbouwd hun motoriek leren gebruiken door te koken. Er zijn twee formules, één waarbij er met de kinderen

een gezonde maaltijd voor de kinderen wordt bereid en een waarbij de kinderen een walking dinner voor hun ouders en grootouders ma-ken. Uiteraard kan dat zowel bij mensen thuis bijvoorbeeld voor een verjaardagsfeestje of zoals de laatste tijd meer en meer in scholen. Sinds kort heb ik trouwens een Marokkaanse assistente, die mij bij grotere groepen helpt. Zeker in scholen is dat van belang, anderzijds omdat kinderen moeten beseffen dat wij geen éénkleurige samenleving zijn en anderzijds is de realiteit zo dat er veel gekleurde kinderen van andere origine in onze scholen zitten. Trou-wens in scholen met veel islamitische kinderen werk ik met halal producten. Koken en cultuur is een recht voor elk kind, arm of rijk, iedereen moet zijn steentje toe bijdragen.” SCHOLEN“De laatste tijd wordt ik meer en meer door scholen gevraagd. Laatst werd ik gevraagd voor een groep van 264 kinderen. Dat vraagt heel wat organisatie, de leerkrachten moeten op de hoogte worden gebracht, alles moet voorbereid worden en de kinderen worden on-der de leiding van juffen en meesters telkens onderverdeeld in groepjes. Wij hebben toen een walking dinner bereid voor 600 mensen, ouders en leerkrachten van de kinderen.Koken kadert voor mij ook in het totaalplaatje van cultuur. Ik begin dan ook altijd met eerst een verhaal over het eten en dan de opdrach-ten. De versiering van de nagerechten en de bordschikking laat ik eerst op papier uitwer-ken. Erg belangrijk bij het koken op jonge leef-tijd is de ontwikkeling van de motoriek. Zelfs voor kinderen uit het bijzonder onderwijs, blij-ken er toch nog enkele eenvoudige handelin-gen mogelijk te zijn zoals het schikken van de

groenten. Naast de kinderkok (leeftijd 2,5 tot 12 jaar), is er ook de juniorkok voor de leeftijd van 12 tot 18 jaar , daarboven komt de profkok die zich vooral tot kotstudenten richt.’

Als erkende stichting van openbaar nut zijn wij subsidieerbaar voor de personen die een beroep op ons doen. Wij kunnen dus een fis-caal attest bezorgen, waardoor de gemaakte kosten aftrekbaar zijn. Mijn echtgenoot Tim De Volder zorgt voor de contacten, de adminis-tratie en de website. Dank zij het goed gevulde adresboekje van mijn man konden wij Herman Van Rompuy overtuigen om het voorwoord van het boek te schrijven. Art of the Children is de overkoepelende organisatie waarvan koken met de kinderkok een onderdeel is.Princes Léa Woman, de weduwe van prins Alexander is overigens meter en Yves Leterme peter van Art of the Children. Binnenkort plan-nen wij nog een uitbreiding naar tekenen en schilderen, naast de muzikale vorming en het kinderkoor.”

Spaghetti heet ‘strikjesfeest’ en chololademousse ‘supermodder’

boekje “koken met de kinderkok”

Veronique Van damme in haar proeftuin-keuken met jong geweld aan de slag om een van de recepten uit te proberen. • foto jörg pyl

infowww.dekinderkok.bewww.artofchildren.bewww.thuiskokjeroen.be


Waterloo 35, in de Waterloostraat, wil een 'mini-pro-

ject' zijn voor creatieve wijkgenoten. marie-Angélique

Casteleyn (54), jan Vandenwyngaerden (57) en doch-

ter elisabeth-Ann (15) stellen met plezier zo af en

toe een deel van hun woning open voor een of meer-

dere Zurenborgse creatievelingen. Zoals werk van jef

blancke (Patrick SEVENANS)

Getriggerd als we als redactieleden vaak wor-den als we door onze wijk wandelen, ontdekte een van ons in de Waterloostraat een bijzon-dere plek. 'Iemand heeft een soort galerie ge-opend', klonk het. Wie wil er eens gaan kijken? Nieuwsgierig als ik kan zijn, nam ik dat graag op me. 'Er wordt nu werk tentoongesteld van Jef Blancke', klonk het nog. 'Interesssant', dacht ik. Al zei de naam Jef Blancke me op dat mo-ment weinig.

PORTRETZondag 20 november besloot ik vast even langs te gaan met de bedoeling ineens de ini-tiatiefnemers te ontmoeten en een afspraak met hen te maken, zodat we snel meer duide-lijkheid zouden krijgen over het hoe en wat. Ik werd bij aankomst meteen verrast door de fris-se aanblik van het huis, de prachtige donker-blauwe kleur van de voordeur, de schitterende mozaïekvloer er net achter en de al even mooie tentoonstellingsruimte met het werk van die Jef Blancke. 'Hé', dacht ik, 'die man ken ik.' Erg leuk om ineens te ontdekken dat iemand die je al acht jaar van ziens kent, kunstenaar blijkt te zijn en schitterende portretten maakt met daarbij ook nog een heel bijzonder verhaal. Ik bewonder Jefs schitterende werken en ge-niet van deze opmerkelijk mooie, lichte plek die zich zeer leent voor een activiteit als deze. Ik ben onder de indruk en wil hier meer over weten, merk ik. Jef vertelt me dat de eigenaars helaas onverwachts weggeroepen zijn. Wel wil hij me met plezier in contact brengen met ze. Even later krijg ik het telefoonnummer. Nadat ik Jef nog hoor vertellen hoe je van postbode, romanschrijver en later schilder wordt, neem ik afscheid.

PROJECTHet is zondagmiddag, precies een week later. Ik heb een afspraak met Marie-Angélique Cas-teleyn en Jan Vandenwyngaerden, de initiatief-nemers van Waterloo 35. Bij een lekkere kop koffie, een schoteltje met wat lekkers en het gezelschap van dochter Elisabeth-Ann, vertel-len ze me hoe een en ander in elkaar zit.

Wat moet ik me voorstellen bij jullie prachtige project?Jan Vandenwyngaerden: “O, iets kleins. We willen zeker geen galerie zijn en we hebben ook geen commerciële bedoelingen. Het is eerder een wijkgebonden privé-initiatief: een gastvrije ruimte voor artistiek talent uit en voor de buurt. We vinden mensen én mooie dingen leuk. Heel af en toe stellen we dan ook met veel plezier een deel van ons huis open, zoals

nu om het werk van Jef tentoon te stellen.”

Bijzonder. Hoe zijn jullie daartoe gekomen?Marie-Angélique Casteleyn: “Dat kwam eerder toevallig. Al geruime tijd zijn we actief in het feestcomité 'De 4 Seizoenen'. Zij organiseren nieuwjaarsdrinks en 's zomers een straatbar-becue, zoals op wel meerdere plekken in de wijk, gestimuleerd en ondersteund door Op-sinjoren. Een en ander vindt dan plaats op het '4 Seizoenenkruispunt' (hoek Waterloostraat, Generaal Van Merlenstraat). We zijn daar eerder toevallig ingerold toen bleek dat mensen die zich daarmee bezighielden gingen verhuizen. Samen met een aantal buren vonden we het toch wel belangrijk die traditie verder te zetten en hebben we ons daarvoor geëngageerd. Op die manier leer je mensen kennen en blijk je mensen te kunnen helpen elkaar te leren ken-nen. Eerder hadden we ook gezien hoe elders in de straat iemand zijn huis openstelde en een mini-concertje gaf. Omdat Elisabeth-Ann en een buurmeisje openbaar examen viool moes-ten doen, leek het ons een goed plan hen de kans te geven dat voor te bereiden met publiek erbij. En zo geschiedde. Er werden 35 stoelen neergezet, precies zoveel als het huisnummer. We nodigden wat gasten (lees: buren) uit en... het bleek een enorm succes. Eigenlijk was dat de geboorte van het project. Maar nogmaals, we willen het slechts af en toe. We willen voor dat 'af en toe' ook geen vergoeding. We doen het omdat we het leuk vinden. Nu stelt Jef ten-toon en als we weer zin hebben organiseren we de volgende activiteit. We hebben er boven een gevarieerde shortlist voor, een geheime shortlist (lacht).”

Wat heeft jullie naar Zurenborg gebracht?Jan Vandenwyngaerden: “We wonen hier sinds 1997. Marie-Angélique is West-Vlaamse, af-komstig uit Oostende. Ikzelf uit Diest, nog net Brabant. Werkend in Brussel en Antwerpen en wonend in Gent waren we op zoek naar een plek op de as Brussel-Antwerpen. Het was in eerste instantie niet onze bedoeling opnieuw in de stad te belanden. We zochten eigenlijk eerder iets buiten. In onze zoektocht diende zich dit huis aan. Via vrienden hoorden we dat er in deze wijk een huis met een ziel te koop stond. We kwamen kijken en in geen tijd viel de beslissing. Tot op de dag van vandaag heb-ben we er nog geen moment spijt van. Het is prima toeven hier. Vier jaar geleden kwam het huis naast ons vrij. Omdat we graag wat meer ruimte en tuin hadden, besloten we het erbij

te nemen. Puur vanuit die behoefte. In eerste instantie dus niet met de bedoeling er het hui-dige project in onder te brengen, maar zo heb-ben we er nu wel de ruimte voor beneden. De bovenverdiepingen worden verhuurd.”

Hoe ervaren jullie de wijk?Jan Vandenwyngaerden: “Heel fijn! Waar ik me wel zorgen om maak is de evolutie op de Cogels-Osylei waar steeds meer kleine bedrijven ko-men waarbij de eigenaar ergens anders woont. Dat creëert leegte buiten de kantooruren. Ik hoop dat dit beperkt blijft.”Marie-Angélique: “Ik zou het wel fijn vinden als er

meer aandacht was voor fietsers. Nu is het soms echt behelpen, om niet te zeggen gevaarlijk. Maar voorts ben ik hier erg gelukkig.”Elisabeth-Ann: “Ik woon hier heel graag. En het is leuk dat mensen elkaar kennen. Het is net een dorp in de stad. Als je van school komt, kom je anderen tegen. Je maakt even een gezellig praatje en gaat dan naar huis. Alles is ook dicht-bij, wat heel handig is.”

Voor mij is een ding duidelijk: Marie-Angélique, Jan en Elisabeth-Ann brengen graag mensen bij elkaar. De eerstvolgende keer zult u beel-den en tekeningen kunnen bewonderen van Lyliane De Moor. Gepland: mei 2012.

“Heel af en toe stellen we een deel van ons huis open”

Waterloo 35: mini-project voor creatievelingen

Italiaanse specialiteitenPIZZA - PASTA

Ook om mee te nemen

Dageraadplaats 21 - 2018 AntwerpenTel. 03 236 74 52 - GSM 0495 40 43 79

Open van 12u tot 14u en 18u tot 23uDinsdag gesloten

marie-Angélique Casteleyn en jan Vandenwyngaerden stellen ruimte ter beschikking van kunstenaars. boven een portret van mieke Verheyden door jef blancke

foto jörg pyl


Als je als wijkbewoner nog eens een blauwe reiger

wilt zien opvliegen, of met wat geluk een wezel of

bunzing die voor je voeten weg schiet in het struweel,

dan rest je binnen de ring nog één adres: de Wolvenberg,

het 8,5 ha grote natuurreservaat aan het station van

berchem. Voor je gemoedsrust neem je dan best

wel oordopjes mee, want het gebied ligt ingeklemd

tussen de ring en de Singel en het geraas van het

voorbijsnellende verkeer is er oorverdovend. dit unieke

natuurgebied (zie kader) werd onlangs door minister van

financiën reynders in de etalage gezet. minimum

biedprijs 212.500 euro. (Tekst en foto’s Luc PANDELAERS)

projectontwikkelaar biedt 400.000 euro voor natuurgebied Wolvenberg

Behalve een fraai natuurgebied is de Wolven-berg ook een typisch Belgisch kluwen. Eigen-dom van het Ministerie van Landsverdediging, in portefeuille genomen door het Aankoopco-mité van het Ministerie van Financiën, in 2001 tot waardevol natuurgebied uitgeroepen door de Vlaamse regering, van 1980 tot 2006 ge-huurd door de Stad Antwerpen en sinds 1992 beheerd door Natuurpunt. Wij gingen eerst ten rade bij Erik Molenaer van Natuurpunt, die een encyclopedische kennis heeft van alles wat er leeft en groeit op het domein en passioneel bezig is met het beheer ervan. Toen we hem echter vroegen naar de juridische en notariële aspecten moest hij zijn handdoek in de ring gooien. Zelfs een veldbio-loog vindt daar zijn jongen niet in terug. Hij verwees ons door naar Peter Raats, de districts-voorzitter van Berchem, die dit dossier al sinds jaren opvolgt.

Peter Raats, hoe komt het dat dit stokoude dossier nu opeens in een stroomversnelling is geraakt?Peter Raats: “Na de aanleg van de Ring bestond er grote onduidelijkheid over de bestemming en de eigendomsstructuur van al die restgron-den. In 1980 heeft de toen nog autonome ge-meente Berchem voor een symbolisch bedrag een huurovereenkomst gesloten met de fe-derale overheid voor de terreinen die op haar grondgebied lagen. In diezelfde periode heeft de stad Antwerpen echter haar gebouw voor

de technische diensten aan de Desguinlei ge-bouwd op staatsgrond zonder toelating van de eigenaar. Het provinciebestuur heeft trouwens hetzelfde gedaan met het ringfietspad. Zij wa-ren allebei in de overtuiging dat het hier om stadsgrond ging. Tijdens een overleg in januari 2001 tussen het federale aankoopcomité en de stad op het kabinet van Didier Reynders kwa-men al deze sluimerende conflicten op tafel en bleek dat er in het verleden behoorlijk zwaar op sommige federale ambtenarentenen ge-trapt was. Het minste wat je kan zeggen is dat er vanuit Brussel niet noodzakelijk erg welwil-lend naar Antwerpen gekeken wordt...”

Waarom heeft het stadsbestuur dit dossier dan zo lang in de koelkast gestoken?Peter Raats: “Ik denk dat ze vooral geen slapende honden wakker wilden maken. Er was name-lijk een precedent dat de stad veel geld ge-kost heeft. Eind 2000 liet de federale overheid verstaan de gronden te willen rentabiliseren waarop de Koninklijke Berchemse Korfbalclub zijn terrein heeft. Pas na veel druk bleken ze bereid deze tot parkgebied te laten omzetten. Voorwaarde was dan wel dat ze dan de gron-den gelegen tussen de Rodekruislaan, de Bors-beekbrug en de Ring, die tot in 2006 verhuurd waren aan de stad, versneld konden verkopen. Hier ging het echter over een terrein dat offici-eel als bouwgrond ingekleurd was en door zijn ligging een hoge marktwaarde had.

Het district heeft toen alles uit de kast moeten halen om dit niet te laten gebeuren. In 2003 heeft de stad uiteindelijk de onteigeningspro-cedure ingezet en zo na nog enkele jaren van getouwtrek deze gronden met Vlaamse sub-sidies en eigen middelen kunnen verwerven. Dat heeft echter een bom geld gekost en de stad had toen niet de middelen of de bereid-heid om ook nog de resterende 30ha op te ko-pen. Zij gingen er ook van uit dat deze gronden toch onverkoopbaar zijn op de privémarkt om-dat ze op het Gewestplan integraal ingekleurd zijn als parkzone. Bovendien is de Wolvenberg door de Vlaamse overheid erkend als waarde-vol natuurgebied en is het gelet op de aanwe-zigheid van vleermuizen onderworpen aan de Europese habitatregelgeving.”

Wat brengt een projectontwikkelaar er dan toe van toch een fors bod te doen op de Wolvenberg?Peter Raats: “Het voorliggende bod komt neer op een prijs van 5 euro per m². Dat is momenteel de gangbare marktprijs voor parkgrond. Als een eventuele koper er onverhoopt toch een herbestemming tot bouwgrond zou doorkrij-gen, dan mag je de waarde met honderd ver-menigvuldigen. Bouwgrond met die ligging is momenteel minstens 500 euro/m² waard. Het is natuurlijk een forse gok en ik geloof ook niet echt dat een herbestemming momenteel tot de mogelijkheden behoort. Maar het staat een nieuwe eigenaar vrij om het domein af te

sluiten voor het publiek en de beheersovereen-komst met Natuurpunt op te zeggen. De erken-ning als natuurgebied loopt af in 2026 en als hij tegen dan de boel grondig laat verloederen kan het plaatje er helemaal anders uit zien.” “Bovendien zijn er precedenten. Zo besloot de inrichtende macht van het Atheneum van Ber-chem in 1996 om haar halve hectare die toen

MEXICAANS ETEN INRosa’s Cantina

Lekker eten van een zonnige kaart!Taco’s, Burrito’s en Enchilada’s!

Heerlijke cocktails

Rosa, Maarten, Tim en Lorrie de papegaaiheten u van harte welkom

Rosa’s CantinaKleine Beerstraat 31 - 2018 Antwerpen

tel. 03 636 20 43

Maandag en dinsdag alle enchilada's 9,95 �Woensdag en donderdag gesloten

“Dit natuurgebied laten verloren gaan is gewoonweg geen optie”


WE ZIJN OP ZOEK NAAR NIEUWE MEDEWERKERSVoor de goede werking van deze krant zijn we op zoek naar nieuwe medewerkers. We denken in de eerste plaats aan mensen die zich tijdens de week af en toe kunnen vrijmaken. Er zijn namelijk nogal wat onderwerpen die zich overdag aandienen en waar we dan iemand moeten voor hebben om een verslag te maken.

Dus: iedereen die onder begeleiding wil starten met stukjes maken kan zich aandienen. Voorwaarde is wel dat men zich behoorlijk in het Nederlands kan uitdrukken en de teksten via mail kan bezorgen. Wie ook nog digitale foto’s kan maken heeft een streepje voor natuurlijk. Voor alle duidelijkheid: wie meewerkt aan deze krant doet dat met enthousiasme maar wel gratis.

Voor de visuele kant van deze krant zijn we nog altijd op zoek naar iemand die in elke editie van de krant een zwart-wit tekening kan leveren. Dat kan zowel op vraag van de redactie zijn als een eigen initiatief. Wie zich geroepen voelt voegt best een eigen werkstuk bij. Ook hier is eeuwige roem uw deel plus een gratis drankje tijdens de redactievergader- ingen.

Swa Collier • Hoofdredacteur

nog deel uitmaakte van het Villegaspark van de buitenwereld af te sluiten met een omhei-ning. Dat was een aderlating aan speelruimte voor de kinderen uit de buurt. Een nog sterker staaltje: de grond gelegen tussen de spoor-lijn Brussel-Antwerpen, de Singel en de Post-hofbrug werd door de NMBS eerst illegaal tot parkeerplek omgetoverd (terwijl de stad nog huurder was) en later werd dit zonder slag of stoot geregulariseerd tot grond met openbaar nut-statuut.”

Klopt het dat de verkoopprocedure intussen opgeschort is en dat het aankoopcomité de stad Antwerpen de kans laat om het natuurgebied te onteigenen?Peter Raats: “Inderdaad, het lijkt erop dat men in Brussel toch wel onder de indruk is van de massale mobilisatie tegen de verkoop. Er zijn protestacties geweest van het district, Natuur-punt en verschillende scholen uit de buurt. Een handtekeningenactie heeft ruim 3000 hand-tekeningen opgeleverd. Zowel het schepen-

college als het provinciebestuur hebben een omstandig verzoekschrift gericht aan premier Leterme. En vijf senatoren van vijf verschillen-de partijen waaronder politieke zwaargewich-ten als Rik Torfs en Liesbeth Homans hebben een parlementaire vraag gesteld aan Didier Reynders. Daarin werd telkens gewezen op de inconsequentie van het federale beleid. Minis-ter van grootstedenbeleid Michel Daerden stelt zich als doel meer inwoners naar de stad te doen verhuizen door hen een aangename en aantrekkelijke woonomgeving aan te bieden. Hij erkent ook dat gebrek aan openbaar groen een belangrijke reden is voor stadsvlucht. Dan is het toch te gek voor woorden dat een andere minister uit dezelfde regering een beleid voert dat daar lijnrecht tegen in gaat! Na Borger-hout heeft Berchem nu al het minste openbaar groen van de stad. Als die verkoop doorgaat speelt het daar nog eens twee derde van kwijt. Enfin, door de voorlopige opschorting hebben we even ademruimte. Het komt er nu op aan dat pijnlijke dossier zo snel mogelijk een defi-nitieve oplossing krijgt.”

Welke zijn nu de mogelijke scenario's?Peter Raats:“Wat wij natuurlijk het liefst zouden zien is dat de federale overheid deze gronden aan de stad overdraagt in het kader van haar grootstedenbeleid mits randvoorwaarden in de overdrachtsakte op te nemen die het open-bare groene karakter moeten verzekeren. Ten-slotte beheert de stad dit domein al tientallen jaren als een goede huisvader. Bovendien zou je het kunnen beschouwen als een gedeelte-lijke compensatie voor de overlast die de Ring berokkent aan de ganse Antwerpse agglome-ratie. Als er toch geld op tafel moet komen plei-ten wij voor een onderhandelde onteigening, waarbij de stad garanties biedt aan de federale overheid om hiervoor een aanvaardbare markt-prijs te betalen. Dat zal dan wel wat meer moe-ten zijn dan de 80.000 euro waarvan Ludo Van Campenhout sprak. De marktprijs voor parkge-bied ligt momenteel rond 4 a 5 euro/m² en voor natuurgebied 2 a 3 euro. Dat zijn ook prijzen die de provincie recent nog betaald heeft voor gronden in Broechem. Het gaat bovendien niet

alleen over de Wolvenberg. Er moet nu einde-lijk eens een definitieve oplossing komen voor alle restgronden langs de Ring. Voor het district Berchem gaat dat over een kleine 30 ha waar-van naast de Wolvenberg het Villegaspark en het Ringfietspad de belangrijkste zijn. Mocht de federale overheid toch het been stijf hou-den en besluiten tot een openbare verkoop dan rest de stad uiteraard geen alternatief dan mee te bieden in de hoop het hoogste bod te kunnen uitbrengen. De vraag is dan of de stad financieel in staat zal blijken om het nodige be-drag op te hoesten. Wellicht zullen we dan be-roep moeten doen op medegeldschieters zoals de provincie en het Agentschap Natuur en Bos van de Vlaamse overheid. Dit natuurgebied laten verloren gaan is gewoonweg geen op-tie. Alle deskundigen wijzen op het ecologisch belang van een ononderbroken groene gordel die loopt van de Schijnvallei en het Rivierenhof langs de Ring en het Nachtegalenpark naar de Konijnenwei en de Hobokense Polder. De Groene Ring is een absolute noodzaak voor de toekomstige leefbaarheid van Antwerpen.”

Daardoor voltrok zich met name op de Wol-venberg een proces van grotendeels spon-tane verbossing. Hoewel het met zijn 8,5 ha klein is voor een natuurgebied heeft het domein een hoge ecologische diversiteit. Er zijn vrij grote hoogteverschillen die zorgen voor schrale droge bodem op de hoger ge-legen percelen en moerasachtige grond in de lagere delen. Er is een 1 Ha grote vijver die onder meer blauwe reigers en ijsvogels aantrekt en enkele kleinere waterplassen die alleen in de winter vollopen en daar-door een ideaal biotoop vormen voor aller-lei amfibieën. De ondergrond bevat grote hoeveelheden fossiel schelpenzand afkom-stig van het uitgraven van de negentiende-eeuwse vestinggrachten. Op de stukken die regelmatig bemaaid worden ontstaan hierdoor kalkrijke weidegronden waarop diverse soorten orchideeën en andere zeld-

zame planten zich thuis voelen. Ook vleer-muizen behoren tot de vaste bewoners: zij huizen in holle wilgenstammen en in de ondergrondse restanten van het fort is een kazemat ingericht als overwinterplaats.

NATUURPUNT Het beheer van het domein werd in 1992 toevertrouwd aan Natuurpunt. De prakti-sche uitvoering gebeurt door de werkgroep "Wolvenberg Natuurlijk" van de afdeling Land van Reyen. Naast het uitvoeren van kleinere instandhoudingswerken houden zij zich vooral bezig met het uitroeien van woekerende exoten zoals Japanse Duizend-knoop en Armeense Braam. Samen met de Stad Antwerpen en het Vlaams Gewest werd een natuurbeheersplan opgesteld dat er naar streeft om op het terrein een gezond ecologisch evenwicht te bereiken,

waarin een maximum aan soorten kunnen samenleven.In het verleden werden heel wat modesoor-ten uit de plantsoendienst aangeplant zo-als Robinia, Californische noot, Amerikaans krentenboompje, Amerikaanse eik, Ameri-kaanse vogelkers en diverse populierenras-sen. Deze soorten nemen heel wat plaats in en bouwen geen bos op in natuurlijke zin. Hun bladeren worden niet door onze inheemse insecten gegeten, en ze worden ook niet afgebroken omdat de juiste pad-denstoelen en regenwormen in een ander werelddeel voorkomen. Ze zaaien soms zeer sterk uit en belemmeren de ontwikke-ling van natuurlijk bos. Daarom zullen deze exoten in de toekomst beetje bij beetje ge-rooid worden en vervangen door inheemse soorten. De werkgroep heeft ook een wan-delbrochure en een fossielengids uitgege-

ven en organiseert regelmatig educatieve wandelingen.

ERFGOEDDe Wolvenberg vormt samen met de Bril-schans en de vijver aan de vroegere jeugd-herberg op het Kiel de enige restanten van de binnenste omwalling van de negentien-de-eeuwse fortengordel die voor de rest volledig gesloopt is voor de aanleg van de Ring. Het wandelpad loopt er voor een stuk bovenop de omwalling en er zijn nog bak-stenen structuren, een glacis en een onder-grondse remise intact gebleven. Verenigin-gen die begaan zijn met het behoud van het militair bouwkundig erfgoed zoals de Simon Stevinstichting ijveren daarom voor de conservering van deze resten.

de Wolvenberg: een uniek stedelijk natuurgebied en militair bouwkundig erfgoed Wolvenbergde Wolvenberg en enkele kleinere nabij liggende

terreinen vormen de laatste restanten van de

brialmontomwalling, de binnenste fortengordel die

in de tweede helft van de negentiende eeuw rond

Antwerpen werd gebouwd. na de aanleg van de ring

bleven deze restterreinen eigendom van het ministerie

van landsverdediging dat er geen enkele bestemming

meer voor had en er ook niet meer naar omkeek.


Peter Theunynck schrijft

elke keer een

wijkgedicht

Zit in een boom op ons hemelse plein,Iedere dag, ieder uur, elke zuchtVan de tijd gewoon vogel te zijn,Kras in de ziel van de zinkende lucht.

Kan elk verkeerd woord horen vallen.Kan zien wat de valk in de toren niet ziet.Kan voelen hoe mensen hun leven vergallen.Kan ruiken wat iedereen aanbranden liet.

Wat een geluk. Hij luistert niet nauw. Ziet geen eens wat een blinde ziet. Voelsprieten zitten er niet aan een kauw.Voor ruiken bezit hij de neusvleugels niet.

Toekomende maand of volgend jaar,Zonder gefladder en zonder verdrietDondert hij tegen het gladde trottoirZonder gezang. Zonder een tweet.

KAUW

“I never saw a wild thing sorry for itself.

A small bird will drop frozen dead from a bough

without ever having felt sorry for itself”

D.H. Lawrence

• overname van uw oude wagen

• herstelling • onderhoud

• wij bieden een snelle en verzorgde service

VERKOOP VAN

NIEUWE WAGENS

Garage ‘DE DAGERAAD’ Kreeftstraat 15 • 2018 Antwerpen

uw Renault verdeler tel 235 41 59

voor Zurenborg

Street View geeft sinds kort ook in ons land iedereen de kans om zijn/haar huis op het internet te aanschouwen,

maar niet iedereen is daar mee gediend. Grotebeerstraat 60, bij voorbeeld, is met een grijs waasje overdekt. en

hoe zit het trouwens met de Cogels-osylei? (Marcel SCHOETERS)

“Wat is het nut of het voordeel van Street View”, vraagt Annelies Jordens uit de Grotebeerstraat nummer 60 zich af. “Wat is het belang van zoiets? Zit daar eigenlijk iemand op te wachten? “ Vol-gens Annelies stimuleert Street View het voyeurisme en wordt de privacy er mee geschonden. “We worden steeds meer opgenomen in diverse gegevensbanken allerhande. Nu krijgen we eindelijk eens de kans om daar zelf uit te stappen.”Volgens Annelies is dat laatste heel een-voudig: “Je kan op de website aanklikken

dat je je huis niet getoond wil hebben. Wij hebben daar heel snel antwoord op gekregen.”Als we sommige nieuwbakken Zuren-borgse voyeurs mogen geloven, zou zelfs de hele Cogels-Osylei niet op Street View staan. GVZ-medewerker en bewoner van de de ‘Meir van Zurenborg’ Luc Pandelaers zegt dat dit echter alleen geldt vanuit de richting van de rotonde. “Als je vertrekt vanaf het station van Ber-chem, is de hele Cogels-Osylei perfect te zien”, zegt hij. “Vanuit de richting van de

rotonde valt het beeld echter weg. Ver-moedelijk zit er een bug in het systeem

(of moeten we de handleiding nog eens grondig nalezen).”

STREET VIEW IS NIET AAN ELKE WIJK- BEWONER BESTEED


“ Het schoonste is dat ze hun hart kunnen luchten”

Café de nieuwen hoek is de ganse nacht open

de nieuwen hoek is gelegen op de hoek van de uitbrei-

dingstraat en de Guldenvliesstraat. het klein volksca-

fé bestaat al 80 jaar en was vroeger nog eens de helft

kleiner. de bazin, maria, runt de zaak nu al 14 jaar en

wil dat – ook al gaat ze in september op pensioen –

nog een tijd blijven doen. Want de tijden zijn ook voor

haar veranderd.

(Ramona VERACHTERT)

Maria: “Het wordt er niet gemakkelijker op. Nee, laat ik het zo zeggen: het wordt er slech-ter op. Eigenlijk kei-slecht is het als ik eerlijk moet zijn. Die anti-rookwet heeft heel veel kapot gemaakt. De sfeer is weg. Er worden vooral nog koffiekes gedronken. De mensen, vooral jonge mensen, hebben geen geld en geen tijd meer zeker? En dan nog, we heb-ben veel last van ruziemakers tegenwoordig. Maar daar mag ik niet veel over zeggen na-tuurlijk. Ge moet uwe mond maar houden, altijd uwe mond houden.”

“'Hier komt het werkvolk,” zegt Maria kor-daat, ze maakt daarbij een gebaar met haar hand alsof ze de tafel afkuist. “Meer kan ik niet zeggen. Het zijn hier allemaal mensen die werken voor hun boterham en ik maak daar geen onderscheid tussen. Voor mij is

dat allemaal werkvolk, mensen die graag eens een pintje komen drinken. En vooral hun gedacht eens willen zeggen. Hier komt iedereen, weet je: die van de Post, die van de Lijn, cipiers, bouwvakkers, truckchauffeurs, treinreizigers, gepensioneerden. Vroeger was vlakbij het postsorteercentrum en dat is inmiddels verhuisd, maar die mannen blij-ven toch naar hier komen, hoor. Vooral die van de vroege en de late. Die zeker. Ik heb daarnaast veel vaste klanten, al 14 jaar. Veel oudere mensen uit de buurt om te kaarten, te biljarten en een koffie of borreltje te drin-ken. Ze komen voor de vriendschap. En men-sen die vroeger regelmatig kwamen omdat ze in de buurt werkten, komen als ze op pensioen zijn nog regelmatig een goeden-dag zeggen. Soms maak je mee dat klanten overlijden, dat is erg natuurlijk...”

FEESTJES“Och, en dan heb je ook nog diegenen die een hele tijd komen en dan weer wegblijven. Maar die zien we na een tijdje altijd weer terug, hoor. Het schoonste dat er is, voor mij, is dat ze hun hart kunnen luchten. Ons cliënteel blijven wij ook houden, denk ik, omdat we de ganse dag en de ganse nacht open zijn. Waar vind je dat nog? Een café dat altijd open is? Iedereen die op onregelmatige tijden moet werken, weet dat. Het station is vlakbij. De mensen die nog een uur op hun trein moeten wachten of weet ik wat, die komen hier iets drin-ken en dan natuurlijk diegenen die moeten beginnen met werken of net gedaan hebben. Op zondag zijn we wel gesloten, maar dat is dan ook de enige dag. Ikzelf werk enkele nach-ten per week maar Linda (ze doet teken naar een

blonde vrouw achter de toog) werkt elke nacht, al 14 jaar. Tussendoor worden er ook nog eens feestjes gegeven. Toch wel eentje om de twee weken. Dat is veel, hoor. Maar altijd plezant, ja. Je had het maar eens moe-ten zien toen Linda 50 jaar werd. Dat was uitgedraaid op een echt buurtfeest! Daar was volk op afgekomen, hé Linda!' (ze doet weer teken).” Wat?, vraagt ze vanachter de toog. “Met uwe verjaardag.” “Ja, de moeite,” zegt ze lachend. “Manneke. Toen stond hier een barbecue en alles. Straks is er nog een feestje van een vrouw die hier vaste klant is. Ze gaat op pensioen. Dat vieren de mensen hier doorgaans altijd: hun pensioen.”

BILJARTTwee kalende mannen van een jaar of vijfen-vijftig schuifelen voor en achterwaarts rond de biljarttafel. Achter hen, tegen de muur, hangen twee informatieve bordjes: 'Cer-vela met mosterd' en 'Boulet met pikante saus'. De ene vijftiger richt zijn keu met zo-veel concentratie alsof hij een konijn gaat schieten. De andere neemt zijn pint van tafel terwijl hij toekijkt wat zijn concurrent gaat doen. Even later ketsen de biljartballen te-gen elkaar. “Godverdomme, gij hebt toch al-tijd chance,' roept de andere. Een jongeman in afgezakte jeans zwijmelt lichtjes richting biljart en legt de ballen anders terwijl hij iets murmelt. “Ga naar huis”, roept Linda, “ge valt mijn klanten lastig”. “Ja, ga naar huis,” zeg-gen de biljarters in koor. Een klant vertrekt. “Laat de deur maar open staan”,' zegt Linda nog en even later trekt ze - ook al weegt ze misschien twintig kilo minder - de jongeman vanonder zijn arm voort en geeft hem bij de deur, als ze hem lost, nog een duwtje: “en nu naar huis”.

Een klant zegt:”'Wist je dat hier (Uitbrei-dingsstraat) vroeger een tram langs reed? En op het eind van de straat wisselde de chauf-feur van cabine en reed dan in feite achteruit. Toen konden trams nog niet rondrijden. En ik zal nog eens iets zeggen: vroeger noem-den ze dat hier de Put van Berchem: hier zat een put in de grond en daar stond soms wa-ter in, wel een meter diep. Daar hebben er veel van dit café in gelegen (lacht). Maar ik niet, hoor! En elke vrijdag en zaterdag was het discobar en dan zat het stampvol. Achter de toog stond toen nog een disk-jockey met

een platenspeler en het café was de helft kleiner. Hiernaast was een meeneemchinees. Daar ben ik dikwijls gaan afhalen. En toen die ermee ophield, hebben ze dat stuk van die Chinees erbij gebouwd. Waarvoor dacht je anders dat die palen waren? (er staan een paar dikke palen) Om te paaldansen, zeker?”

POST“Er is nadien veel veranderd toen het post-sorteercentrum er kwam. Vanaf toen zat het hier vol met mannen van de Post en was er bijna geen plaats meer. Heel het café was Post! Maar dat was toen. Tja, sinds ik ver-huisd ben uit Zurenborg, kom ik wat minder langs maar toch.” Hij staat recht: “Sorry, ik ga nu een sigaretje roken”, en beent naar de lege rokersruimte.

Tegen de muren hangen oude reclamebor-den van Jupiler, op tafel liggen viltjes met hetzelfde merk erop. Linda klakt met haar hoge hakken over de vloertegels. 'I'm sorry. So sorry,' galmt nu uit de boxen. Een man in leren jekker ligt te slapen met zijn hoofd op de toog. Zijn pintje nog vol. In een hoek zitten vier mannen met een waaier kaarten voor zich. Tussen de geopende donkerbeige gordijnen zie je de bussen, de trams, auto's, fietsers en voetgangers passeren.“Ja, al 14 jaar heb ik dit café,' zegt Maria en ze wendt daarbij even haar hoofd af. 'Dat kan al tellen, hé”

PINTELIERENNiet veel later een horde mannen in het groen: de vakbond, en ene groene zegt: hier is iets meer plaats dan in Brussel. Dan weer stormen die in het rood binnen. En allemaal maar pintelieren. “Noemen jullie dat beto-gen?' roept een klant. Gelach. Aan het raam, braaf, aan een volle tafel – me dunkt dat het kantoorklerken zijn – enkele koffiedrin-kers.” 'Mag ik eens iets vragen?' zeg ik. 'Ja, antwoordt een vrouw die denkt dat ik een handtekening wil. 'Wat brengt jullie hier?' “Wij hebben vandaag een dag vrij en we ma-ken een uitstap. Wij zijn van het kadaster.”

In the air galmt 'Love is in the air.'” 'Drink iets van ons, mademoiselle”, zegt iemand. Voor-uit dan... Maria legt een bierviltje en zet er een pintje op. Schol. Als ge er niet van drinkt, dan blijft hem vol.

maria : “de anti-rookwet heeft hier veel kapot gemaakt”foto ’s An VAn de WAl


Voorbehouden voor mensen met een échte kerstboom

ik weet het, de Gazet van Zurenborg is normaal een erg democratische krant (dat vinden we zelf toch). maar dit

keer deden we eens lekker elitair: alleen mensen met een échte kerstboom mochten op de foto. en hoe vonden

we die? met de onmisbare hulp van martine van ’t rolwagentje en jozef van Superette troubleyn uit de lange

leemstraat, wijk-kerstboomleveranciers bij uitstek. Zij waren zo vriendelijk ons een seintje te geven telkens

een kerstboom aan een Zurenborger werd verkocht en leverden ons (mits akkoord van betrokkene) dan ook nog

adres en telefoonnummer aan. Zo kan ik ook een middenpagina maken, hoor ik u al denken. dank u dus martine

en jozef! (Tekst en foto’s: Jeannine FUHRING)

foto 1 familie Van den bossche: Ann, bart en ela (19) wonen in de Generaal Van merlenstraat. Vader bart zorgt ieder jaar voor een grote boom en Ann en ela nemen het versieren voor hun re-kening. Ann wenst iedereen een gezellig jaar toe. ela heeft de handen vol met haar studies productontwikkeling en het scoutsleiderschap.

foto 2 familie Van de Steene: karen, fine (9), kobe (6) en kas (4) wonen in de Waterloostraat. hun opa beni uit ertvelde mag ieder jaar een kerstboom brengen, voorwaarde is wel dat hij tot aan het plafond reikt. karen wenst voor onze wijk “een dynamisch wijkcomité met grote betrokkenheid van de wijkbewoners”.

foto 3 Sebastian Zandwijk: Sebastian (15) uit de kleine beerstraat is, net zoals zijn ma en pa, een fervent tegenstander van nep. er komt dus geen namaakboom in huis. Sebastian volgt les in de Steinerschool en speelt basket-bal. hij wenst zichzelf een geslaagd schooljaar toe, zonder griep, voegt hij er aan toe.

foto 4 familie de ridder: tilde, lennart en uma (4,5) wonen net een jaar in de korte Van ruus-broecstraat en zetten voor de eerste keer een échte kerstboom. moeder en dochter zochten samen de kerstballen uit in de kringloopwin-kel. tilde en lennart zijn juwelenontwerpers en hebben al 19 dagen onafgebroken in hun zaak (aan de oude koornmarkt) gewerkt. Zij wensen zichzelf dan ook wat rust toe.

foto 5 familie tambuyser: Anita, rudy, Amélie (8) en Anna (6) uit de Waterloostraat vinden dat een echte kerstboom veel mooier is en ook lekker ruikt. boven in de boom geen klassieke piek, de meisjes maakten zelf een papieren hart waarop ze schreven: “Vrede aan iedereen. Gelukkig kerstfeest. Amen.” een mooie kerst-wens, vond ik.

foto 6 Shirley paulissen: Shirley is al twee jaar conciërge-receptioniste in het new interna-tional youth house en zet voor het eerst een echte kerstboom om wat sfeer en gezelligheid in huis te brengen. Zij wenst dat haar familie volgend jaar wat beter overeen komt en hoopt stiekem dat de kerstman een laptop onder haar boom komt leggen.

foto 7 Walter de ley: stadsgids Walter de ley woont in de Velodroomstraat en zet al meer dan 35 jaar uit pure nostalgie hetzelfde kerstman-netje in zijn 2 meter-plusser. hij hoopt voor volgend jaar op een vernieuwd wegdek in zijn straat en vooral op het behoud van de reuze gezellige sfeer die er heerst.

foto 8 familie Stevens: yolande, frank, jonathan (10) en frederik (15) Stevens wonen in de kreeft-straat. kerst is een dubbel feest want dan is frederik jarig . dus reden genoeg om een mooie, echte boom te zetten. moeder yolande wenst voor iedereen veel momenten van ont-roering. jonathan leert samen met zijn moe-der paardrijden en wenst dat hij ooit met een eigen zwart paard op het strand mag rijden.

foto 9 juf ro met een selectie kleuters van de brug: in het schooltje in de Grote beerstraat ver-sieren juf ro en een handvol kleuters een reuzengrote boom die het middelpunt van de kerstmarkt moet worden. juf ro wenst dat haar dochtertje Silke, het zonnetje thuis en in de klas, mag blijven stralen zoals ze nu doet.

1 2 3


4

6

8

5

9


MoeskOppers allerhande verEnigt U!ma-vr : vanaf 5 voor 12zondag : vanaf 5 voor 3zaterdag : gesloten

moeskopcafe

Dageraadplaats 17 2018 A’pen tel: 0477/27.56.43 - 0495/12.70.01

ma-vr : vanaf 5 voor 12

zondag : vanaf 5 voor 3

zaterdag : gesloten

dageraadplaats 17 2018 A’pen

tel: 0477/27.56.43 - 0495/12.70.01

Clara van den Broek is zes minuten te laat. Daar verontschuldigt ze zich uitvoerig voor. Ze moest eerst de fietsen uit de gang van haar huis naar buiten manœuvreren, dan de kinderen per fiets naar de Freinetschool be-geleiden en vervolgens de andere kant op peddelen om hier in Camping Campina aan te belanden. Geen nood. Andere gespreks-partners, die geen rugzak vol verdriet hoe-ven mee te slepen, laten soms langer op zich wachten. Ze trekt haar jas en haar muts uit, schudt haar haren en is ineens weer de Clara van den Broek die we van het toneel kennen. Een muntthee om haar handen te verwar-men en we kunnen van wal steken. Wie Roel was, vraag ik haar.

WARM“Roel had het altijd warm. Hij was iemand met een hoge verbranding. Een man met heel veel energie. Die gaf hij door aan anderen. Hij twijfelde zelden en kon makkelijk knopen doorhakken. Ongelooflijk hoe hij iemand op sleeptouw kon nemen. Als hij met mensen gepraat had, werden ze plots enthousiast over zichzelf. Toen we studeerden hadden we in de zomer allebei een vakantiejob: ik in de supermarkt, hij als garçon aan de kust. Hij verdiende toen makkelijk drie keer zoveel als ik. Hij gaf elke klant het gevoel dat hij bijzon-der was. Hij meende dat ook echt, maar het leverde hem ondertussen ook flinke fooien op (glimlacht).”Clara en Roel waren elkaars tegenpolen. Zij: klein, mager en kouwelijk. Hij: groot en struis, in zijn glorietijd om en bij de 95 kilogram, en altijd warmbloedig. Zij is analytisch, hij was synthetisch. Zij leest traag en selectief, hij las gulzig, snel en veel. Ook pulp. Wel hadden ze dezelfde interesses. Allebei boogschutters met een theaterpassie, ambitieus, gedreven, verlangend naar meer. Toen ze elkaar in Sint-Niklaas in het schooltoneel leerden kennen, was hij achttien en zij zeventien. Roel was Clara’s grote liefde. “We waren een stevig koppel zegt ze, we stimuleerden mekaar al-tijd om verder te gaan.”

GANSRoel werd geboren in Sint-Niklaas op 7 de-cember 1973. Hij was de jongste van drie broers. Zijn moeder was onderwijzeres in het eerste leerjaar, zijn vader kolonel bij de luchtmacht. Daar hield Roel zijn Belgicisme en royalisme aan over. In het eerste leerjaar zat Roel bij zijn mama in de klas, maar hij maakte een duidelijk onderscheid tussen de juf en de moeder. Zo vertelde hij in de auto naar huis aan ma wat de juf had gedaan. Hij was altijd een beetje een romanticus. Gek op

de verhalen van Niels Holgersson. Toen ze hem vroegen wat hij later wou worden, zei hij: ‘Gans’. Vrij zijn en vliegen.

THEATERDe twaalfjarige Roel Verniers trok naar het Klein Seminarie. Daar ontwikkelde hij zijn passie voor boeken en toneel. In het Muse-umtheater in Sint-Niklaas kon hij zich hele-maal uitleven, samen met Bart Eeckhout (nu journalist bij De Morgen) en Dimitri Verhulst. Ze speelden stukken en organiseerden po-ëzieavonden. Roel schreef toen ook een theaterstuk. Iets heel moderns, fragmenta-risch, met video. Hij was met zijn tijd mee. Met zijn diploma middelbaar onderwijs op zak spoorde hij naar Gent om psychologie te studeren. Niet echt zijn ding, zo bleek al snel. Een jaar later dook hij op aan het RITS in Brussel. Daar gooide hij zich met volle goes-ting op toneelregie. In de kroeg ontpopte hij zich tot een verwoed kaarter. Bart Van Nuf-felen en Johan Petit, nu theatermakers bij het MartHa!tentatief, kunnen ervan meespreken. Via Leuven, waar hij en Clara nog twee jaar samen Culturele Studies volgden, kwam het koppel in Antwerpen terecht.

ZURENBORG“Van 1998 tot 2001 woonden we op een ap-partementje in de Velodroomstraat. Roel re-censeerde toen jeugdtheater voor De Stan-daard en ik volgde een theateropleiding aan het Conservatorium. We woonden er graag en waren heel gelukkig. Roel vond Berchem zalig. Vooral de mix van culturen sprak hem aan. Hij wou absoluut de wereld van vandaag kennen. In een stad is die aanwezig, niet in een dorp. In april 1999 trouwden we voor de wet en de kerk, alles erop en eraan. Twee jaar later, in 2001, ontdekte Roel een leuk huisje dat te koop stond in de Krijtstraat, vlak bij het station van Berchem. Met wat financi-ële steun van onze ouders hebben we het gekocht en verbouwd. Ondertussen was ik zwanger van ons oudste kind, ons dochtertje Anaïs.”

VILLANELLARoel wou hogerop en ging volop op zoek naar “zijn ding”. Villanella kwam op zijn weg, een productiehuis voor jeugdtheater. Hij trok er met succes mee aan de kar om het jeugd-theater een volwaardige plek in theaterland te geven. Als dramaturg en organisator bloeide hij helemaal open. Samen met Inne Goris maakte hij er in 2004 de voorstelling ‘Hersenkronkels’. Volgens De Morgen “een geniale voorstelling die verrast in alle opzich-ten” . Toch begon het al snel weer te kriebe-

roel Verniers (1973-2011) is een begrip voor de

lezers van de morgen, de fans van jeugdtheater,

de bezoekers van het cultureel centrum in ber-

chem (CCb), de luisteraars van fried’l op radio 1,

de bewoners van de Velodroomstraat en de krijt-

straat… op 6 september 2010 om 17u30 kreeg

roel van zijn oncoloog te horen dat hij slokdarm-

kanker had. een jaar later, op donderdag 22 sep-

tember van dit jaar om 18u30 precies stierf hij.

een bijzonder mens. We hadden een ontroerend

gesprek over leven en dood met zijn partner, de

actrice Clara van den broek (36).

(Peter THEUNYNCK)

“Over Roel praten brandt een deel van de pijn weg”

Clara van den broek (36) over de kanker die haar man roel Verniers velde.

Gitsschotellei 139 - 2600 Berchemtel. 03/383 59 56openingsuren: di-zat. 10-12.30u. 13.30-18u.zondag en maandag gesloten

kikker & kohet betere speelgoed

Clara van den broek : “Van 1998 tot 2001 woonden we op een appartementjein de Velodroomstraat. We woonden er graag en

waren heel gelukkig.”• foto jörg pyl


len. Roel wou nog meer armslag. Zelf aan het roer staan. Hij solliciteerde voor directeur van het Cultuurcentrum Berchem (CCB), door-stond alle proeven en korte tijd later was hij de kersverse baas.

DIRECTEUR“Roel was dolgelukkig toen hij hoorde dat hij die job kreeg. Ik zag hem in die periode niet veel. Hij was elke avond weg. Voor hij er aankwam, was het Cultuurcentrum een suffe boel. Ze hadden daar in een paar jaar wel ze-ven directeurs versleten. Hij heeft de mede-werkers gemotiveerd en ook het gebouw on-der handen genomen. Een dynamische plek werd het. Toen alles gesmeerd begon te lo-pen, had hij weer het gevoel dat zijn opdracht volbracht was. Dat hij daar aan zijn plafond zat. Om het cultuurleven beter te kunnen organiseren, moest hij hogerop. Hij wou het cultuurbeleid helpen sturen en solliciteerde voor Directeur Cultuur bij de stad Antwerpen. Ongelooflijk: ook dat lukte.”

SLOKDARMKANKERRoel en Clara leefden gelukkig. Voor hun pas-sies en voor elkaar. Ze konden zich helemaal ontplooien. Intussen hadden ze er ook een zoontje, Wolf, bij gekregen. Ze wilden hun beide kinderen opvoeden tot vrije, gelukkige mensen. In de zomer van 2010 trokken ze, na afloop van Theater aan Zee, samen naar de Spaanse zon. Toen haalde het noodlot snoei-hard uit. Roel voelde zich in Spanje koortsig: 38 °C. Hij kreeg pijn in de borstkas, pijn die erger werd. Het ging niet over, ook niet met antibiotica. Dan maar terug naar België. Roel nam in Barcelona het vliegtuig en belandde in Antwerpen op spoed in het Sint-Vincen-tiusziekenhuis, waar ze hem even vergaten. Een ellendige tijd. Toen kwam die bewuste 6 september, Roels nine eleven. De dokter sprak het k-woord uit: slokdarmkanker. 40% kans op redding. De hemel stortte in en viel op zijn hoofd. Roel weende en was in paniek.

VLUCHT “Roel was een bijzondere mens. Gevoelig en krachtig. Zwart en wit. Hij kleurde buiten de lijnen, maar hield ook van die lijnen. Rebel en royalist. Hij herpakte zich snel. Bedacht een oorlogsplan: hij zou mediteren, de opvolging in het Cultuurcentrum verzekeren, afwerken wat er af te werken viel. Moedig begon hij aan de chemo. Die sloeg in als een bom. Zo’n behandeling breekt je lichaam helemaal af. De chemo werkte eerst en dan toch weer niet voldoende. Radiotherapie dan maar. Toen die afgewerkt was, werd het kerstvakantie 2010-2011. Roel wou weg. Naar Egypte. De spoed-arts raadde het hem stellig af. Een van zijn oncologen, Dr. Rasschaert, zei dat hij moest pakken wat hij kon pakken. Gaan! Egypte, een oase voor het hele gezin, in een woes-tijn van ellende. Bij de terugvlucht hoopte ik dat het vliegtuig zou neerstorten en dat we samen zouden sterven. Ineens van alle mi-serie af. Toen we thuiskwamen lag er echter positief nieuws te wachten. Alle kankercellen weg. Hoera. Hoop.”

HOUSTONDr. Dirix, die in contact stond met het we-reldvermaarde kankercentrum in Houston, adviseerde toch een operatief ingrijpen, om de levenskansen van Roel te vergroten. De hoop groeide. Meer kansen. Begin maart 2011 trok hij dapper naar Gasthuisberg, Leu-ven. Daar lag hij dan, eenzaam in een gigan-tisch ziekenhuis, waar je zelfs geen persoon-lijk contact hebt met de verpleging. Altijd andere mensen. “Aan zijn bed stonden ze met zijn tienen, een prof en zijn assistenten. Kudde pinguïns. Met tijd en boterhammen zou het goed komen, zeiden ze.” Het kwam niet goed. Roel raakte met moeite uit dat ziekenhuis weg. Hij ontsloeg er zichzelf om Clara’s première van ‘Aantekeningen uit het Ondergrondse’ te zien. Vrienden brachten hem naar de voorstelling. “Vele tientallen mensen hebben ons permanent gesteund.

De inner circle heeft bergen verzet: koken, bezoeken, opmonteren, logistieke steun al-lerhande,… Ongelooflijk. Die warmte heeft ons al de tijd op de been gehouden.”

UITZAAIINGENMei werd een wrede maand. Uitzaaiingen in de hersenen. Opnieuw operatie. Pancrani-ale bestraling. Even weer clean. Ondertus-sen schreef Roel columns voor De Morgen. Daarin vertelde hij open en eerlijk over zijn gevecht. Hij deelde het met heel Vlaanderen. Er kwamen veel reacties. De lezers werden meegezogen door zijn moed en door zijn schitterende stijl, waardoor je naast hem op het ziekbed leek te zitten. Je kon meekijken in zijn hoofd, in zijn huis, in zijn hart. Je wou de boomhut helpen bouwen voor zijn zoon-tje in de tuin. De aangrijpendste columns die ooit de kolommen van de krant vulden. Roel putte er moed, kracht en energie uit. Tot in augustus. Weer uitzaaiingen. De pijn werd niet te harden. Drie weken voor zijn dood wilden Bart Eeckhout en Jeroen de Preter hem nog interviewen. Ze trokken samen naar de sauna, een plek waar Roel van hield. Maar het ging niet meer. Het was op. Roel kon niets zeggen. Niets noteren. Niets.“’Ik wil dood’, zei Roel. Dat had hij voorheen nooit gezegd. Hij wou euthanasie en had het moment al bepaald. Ik vroeg uitstel. Wou hem nog langer bij me houden. ‘Je begrijpt het niet,’ zei hij, ‘ik heb een afspraak met de

dood.’ Ik legde mij erbij neer. Roel mocht kiezen. Hij mocht zijn moment zelf bepalen. Hij beleefde nog een paar intense ogenblik-ken met de kinderen. Ze mochten zijn baard afscheren. De laatste vrienden kwamen langs. De morfinedosissen werden steeds opgedreven. Om het ‘leefbaar’ te houden. Op donderdag 22 september kwam ik met de kinderen thuis. Anaïs had net een beu-gel gekregen bij de tandarts. Die kon ze nog trots laten zien aan haar papa. Wolf en Roel deden nog een high five want Wolf had een foutloze rekenproef afgelegd. Toen de pasta klaar was, riep ik de kinderen aan tafel. Roel hoorde ik nauwelijks. Snel ging ik nog even naar hem kijken. Hij zag grauw. Aerosollen hielp niet meer. Hij ging heen. Stilletjes..”

BEGRAFENIS“Roel had zijn begrafenis zelf mee gepland Op 1 oktober kwamen we samen in een hangar in park Spoor Noord. Het moest heel warm en informeel zijn. Iedereen kreeg de kans om iets te zeggen, iedereen bracht iets mee om te eten, zodat het op een familie-feest leek. Aan het einde van de dienst vorm-den zich twee lange rijen mensen waarlangs de kist, gemaakt door een vriend, naar bui-ten werd gedragen. Ook de urne werd door een vriend gemaakt. Jammer dat Roel dat niet meer heeft geweten. Het was zijn wens om in Oostende over de golven verstrooid te worden. Dat is gebeurd.”

TROOST“’Waar zal ik nu mijn rapport aan papa kun-nen laten zien?’ vroeg Anaïs, toen ze hoorde dat Roel geen graf zou hebben. Daarom stemde hij erin toe dat een deeltje van zijn as in 3 kleine urnen bewaard wordt. Zo heb-ben we ook thuis nog een plek waar we ons dicht bij hem voelen. Om troost te putten uit mooie herinneringen is het nog veel te vroeg. Ik zie ook wel dat de kinderen diep ongelukkig zijn. Goed dat er op school aan-dacht is voor hun verdriet. Ook thuis pra-ten we veel over Roel. Praten brandt een deel van de pijn weg. Ik vind het fijn als de mensen vragen: ‘Hoe is het?’ Over je verdriet zwijgen zou veel erger zijn. Je hebt sowieso al het gevoel dat je de enige bent die zoiets wreeds meemaakt. Als je dat kunt delen, ver-licht het de pijn. Binnenkort sluit ik me zelfs aan bij een rouwgroep. Allemaal mensen die hun partner verloren hebben. Benieuwd hoe dat zal zijn. De kinderen en ik gaan voor jeugdtheater Bronks een voorstelling maken over alles wat we de voorbije tijd meegemaakt hebben. De première is gepland op 22 september 2012, de eerste verjaardag van Roels overlijden. Ontroerend om te zien hoe de felle energie van Roel ook door Anaïs stroomt en hoe Wolf op zijn manier op zijn vader lijkt. Ik zie dat de kinderen zich nu heel verantwoordelijk voe-len voor mij (huilt). Ik had zo graag gewild dat vrij en onbezorgd hadden kunnen op-groeien. Het lot heeft er anders over beslist.”

“Roel wou euthanasie en had het moment al bepaald”

“het was zijn wens om in oostende over de golven verstrooid te worden. dat is gebeurd.”

Foto

Maa

ike

Buys


7

rataplan

Django Reinhardt 3 avonden centraal

-La Sieste du Dromadaire Vrijdag 23 dec: 20u - € 12/10 – Rataplan‘La Sieste Du Dromadaire’ brengt de tango op een heel eigen manier. De passie van Argenti-nië vermengd met de ritmes van Afrika. Zoals de dromedaris statig door het zand wiegt, zo geeft hij het ritme aan met zijn passen. Door de unieke combinatie van Argentijns-geïnspi-reerde melodieën en Afrikaanse percussie is La Sieste Du Dromadaire waarschijnlijk de enige tangoband ter wereld die meer in de woestijn thuishoort dan in een Argentijns tangosalon.WWW.LASIESTEDUDROMADAIRE.COM

-Cézar de eigenaardige (7+) door PantaloneDinsdag 3 jan: 15u + woensdag 4 jan: 15u + 20u - €7 – Rataplan'Cézar de eigenaardige' vertelt het verhaal van de kleine koning Cézar die met zijn kleine viool de kleine boselfenkoningin Eliandra bekoorde. Ellen Schoenaerts, tekstschrijfster en Laureaat Jong Muziek van Theater aan Zee 2010, neemt

actrice Marianne Loots en rasmuzikanten Ephraim Cielen en Tijs Delbeke mee in een ver-haal waar ernst en humor, verdriet en vreugde, maar vooral tekst en muziek elkaar raken.www.pantalone.be

-De Piano (7+) door DE MAANDonderdag 5 jan: 15u + 20u - € 7 – RataplanEen magisch en jazzy verhaal over de levens-loop van een eigenzinnige piano, met muziek van Jef Neve. In een unieke voorstelling van DE MAAN vertelt die ene piano jou zijn eigenzin-nig en ontroerend verhaal. Van eigenaar tot eigenaar. Over landsgrenzen, continenten en drie eeuwen heen. ’s Werelds grootste com-ponisten veroverden een plaatsje achter zijn klavier: Händel, Liszt, Schubert, Scriabin etc. ’s Werelds mooiste melodieën werden op zijn toetsen gecomponeerd. ‘De Piano’ verweeft feiten uit de geschiedenis met een eigen magisch MAANverhaal. Terwijl Seppe Gebruers de compositie van Jef Neve live brengt, brengen 2 poppenspelers met

het wordt moeilijk kiezen voor wie een avondje rata-

plan wel ziet zitten. Als het muziek mag zijn kunnen we

als tip misschien meegeven dat er behoorlijk wat djan-

go reinhardt geprogrammeerd staat. eind januari om

precies te zijn staan er drie avonden op het program-

ma waar de muziek van de in belgiê geboren django

rheinhardt centraal staat. Wie meer voor het filmge-

beuren is maar toch een streepje muziek wil, kan dan

weer naar de film repulsion van polanski gaan zien die

begeleid wordt door live – muziek. Gevolgd door een

ontbijt. kan een dag nog beter beginnen?

Acteur bob de moor speelt op 18 januari een monoloog

foto luk monSAert

een fragment uit - Cézar de eigenaardige door

pantalone op dinsdag 3 januari


meer dan 50 staafpoppen het verhaal in beel-den tot leven. Creatie en spel: Paul Contryn en Bob Selderslaghs; Pianist: Seppe Gebruers; Tekst en regie: Willem Verheyden; Scenografie en poppen: Paul Contryn; Muziek: Jef Neve www.demaan.be-Donderdag (8+) door De Speelman (première)Woensdag 11 jan: 15u + Vrijdag 13 jan: 20u - €7 – RataplanRien is jarig. En dus geeft ze een feestje. Ieder-een is er. Alle vriendjes en vriendinnetjes. Dan gaat plots de bel: er staat een kado voor deur! Op twee lange benen!En met de borst kloek vooruit! Het is een held! Een superheld nog wel!Hij komt voor haar zegt hij. Hij doet zo’n din-gen normaal nooit, maar voor haar maakt hij een uitzondering. Rien gelooft haar eigen ogen niet. Maar wie is deze held? Kent ze hem, of ver-gist ze zich?

24u van het podiumBlackie & The Oohoos: Repulsion (Polanski) met live muziekbegeleidingZaterdag 14 jan: 20u + Zondag 15 jan: 11u - € 10/8, of met 24u van het podium-pasje Ontbijt in RataplanZondag 15 jan: 10u - € 5Blackie & The Oohoos brengt live een zelfge-componeerde soundtrack bij Roman Polanski’s legendarische thriller 'Repulsion' uit 1965. De film, de eerste die Polanski in Engeland maak-te, gaat over de Vlaamse jongedame Carole, gespeeld door de beeldschone Catherine De-neuve. Ze gaat bij haar oudere zus in Londen wonen. Wanneer Carole het appartement een paar dagen voor zichzelf heeft, slaan haar ge-dachten op hol met hallucinerende hersenspin-sels vol van verleiding en seks. Roman Polanski verwerkt in deze film zijn voorliefde voor de surrealistische cinema van Luis Buñuel in een thriller à la Alfred Hitchcock's 'Psycho' . De com-binatie van 'Repulsion' en de onheilspellende livemuziek van ‘Blackie & The Oohoos' levert een intense en intrigerende voorstelling.Om 10u ontbijten we ook samen in Rataplan. Voor € 5 kan je mee aanschuiven aan tafel."Volgens eigen zeggen hebben de zusjes en consorten zich bij het componeren van de nieuwe soundtrack voor Repulsion volledig in dienst gesteld van de film: ‘Stilte is erg be-langrijk. Het mocht bovendien geen concert worden. Het is dus iets heel anders dan we normaal doen.’ Hun respectvolle aanpak ver-dient zich tijdens het optreden terug in een intense kijken luisterervaring; door de stilte te bewaren zijn de momenten waarop de mu-ziek ingezet wordt des te huiveringwekkender. Het typische geluid van de band vloeit dan ook naadloos samen met de psychologische hor-ror van de film. Waar de klassieke filmbeelden en de muziek perfect in harmonie waren met

elkaar, zou je haast vergeten dat het hier gaat om een nieuwe soundtrack. Dit bevestigt het compositietalent van de bandleden die hun muziek in dienst stelden van het beeld. Loesje Mahieu noemde het een ‘fijn experiment’, en fijn (of, nou ja, lekker griezelig) was het zeker." (recensie XI-ONLINE)Polsbandjes voor de 24 uur van het podium zijn in voorverkoop te verkrijgen bij Prospekta (€ 12) en de avond zelf in Rataplan (€ 14). Alle info en het volledige programma vindt u op www.24uvanhetpodium.beLoesje Maieu (Zang, Casio); Martha Maieu (Zang, xylofoon); Milan Warmoeskerken (Gi-taar); Ruben Pensaert (drums); Hannes d’Hoine (BAS)Filmcredits: Regie: Roman Polanski; met: Ca-therine Deneuve, Ian Hendry, John Fraser, Yvonne Furneaux; Engeland; 1965; zw-w; En-gels gesproken; Nederlands ondertiteld; 105 min.

-Chad McCullough Bram Weijters Quartet Woensdag 18 jan: 20u - € 12/10 – RataplanDe internationale jazzworkshop in het Canade-se Banff is een kweekvijver van internationaal muzikaal talent. Pianist Bram Weijters trok er-naar toe en maakte vele muzikale vrienden. Uit een van deze ontmoetingen volgde een zeer mooie samenwerking met de Amerikaanse trompettist Chad McCullough. Vorig jaar tour-den ze al samen door België. Hierbij werden ze begeleid door drummer John Bishop, een toonaangevende muzikant uit Seattle, en bas-sist Piet Verbist, een vaste waarde uit de Belgi-sche jazzscene.De samenwerking was een succes en vroeg om meer. Deze lente trok Bram naar Seattle om opnieuw met Chad te spelen en samen een album op te nemen. Het resultaat, ‘Imaginary Sketches’, werd eerder dit jaar op het W.E.R.F.-label uitgebracht (W.E.R.F.088).WWW.CHADMCCULLOUGH.COMWWW.BRAMWEIJTERS.COM

-Guernica door Bob De MoorDo 19 jan: 20u - € 12/10 - RataplanEen acteur die zonder schoenen op het toneel verschijnt, tenzij er een komisch effect mee wordt beoogd voorspelt dat weinig goeds. En inderdaad: deze man heeft het niet onder de markt. Er moeten jeugdtrauma’s worden ver-werkt en naar het Zwarte Woud én Madrid ge-reisd. Er moet tegen het achterwerk van paar-den worden gepraat en afgerekend worden met de sporen van meer dan één oorlog. Maar vooral zal een zoon zijn oude vader begeleiden tijdens zijn wellicht laatste grote reis en hem proberen te behoeden voor potentiële geva-ren zoals vrouwen, pastoors en hardwerkende Vlamingen. En dan dat schilderij…

Na de stukken ‘De conference’ (1999), ‘Iguano-dons’ (2001) en ‘De laatste hongerkunstenaar’ (2004) schreef Jo Van Damme opnieuw een monoloog voor acteur Bob De Moor. Net zoals met de productie ‘Wees gul met uw organen’ slaagt De Moor er weer in om solo zijn publiek te boeien.Spel: Bob De Moor; Tekst: Jo Van Damme

DjangofolLlies 2012Django Reinhardt werd op 23 januari 1910 ge-boren in een zigeunerwoonwagen in Wallonië. In 1994 besliste ‘De Vrienden van Brosella’, op aansturen van Koen de Cauter, een jaarlijks festival te organiseren om de verjaardag van Django Reinhardt te herdenken. Djangofolllies is ondertussen een vaste waarde en is met dit ‘verjaardagsfeest’ toe aan zijn achtiende editie.

-Djangofolllies: La Femme Belge Vrijdag 20 jan: 20u - € 10/8 - RataplanVier Antwerpse jongens en een Gentenaar brengen een ode aan de Belgische vrouw. Met een viool, een contrabas, drie gitaren en een krachtige stem scheppen ze een teder en te-gelijk dierlijk universum waarin de explosieve energie van gipsyjazz samensmelt met de ly-rische directheid van de grote chansonniers. Met eigen songs en interpretaties van klassie-kers bezweren zij de geesten van Django Rein-hardt, Stéphane Grappelli, Satchmo, Tom Waits en Jacques Brel. Hitsige gipsyswing, jazzy blues of zeemzoeterige ballads zet dit ensemble naar zijn hand. In hun eigen woorden: ‘Django trip-pin’ through America smokin’ marihuana from Chicago to Tijuana’. www.myspace.com/lafemmebelge

-Djangofolllies: Hot Club De FinlandeZaterdag 21 jan: 20u - € 14/12 - RataplanDe Hot Club de Finlande speelt akoestische gip-syswing op basviool en gitaar in navolging van

de Hot Club de France van Django Reinhardt en Stephane Grappelli. De swingende, ritmi-sche en virtuoze solo’s ontketenen steevast een uitmuntende sfeer op en vóór het podium. Het repertoire omvat Reinhardt/Grappelli-tunes en swing uit de jaren ‘30 en ’40. Voor hun optre-dens nodigen zij gerenommeerde gitaristen of violisten uit. Zo stonden zij in 2009 op het Djangofolllies-programma met de Zweedse gi-tarist Andreas Öberg en de violist Mikko-Ville Luolajan-Mikkola. In Rataplan zullen Olli Soik-keli (gitaar) en Gismo Graf (gitaar) het concert opluisteren. www.hotclubdefinlande.com

-Djangofolllies: Limberger Family TrioZondag 22 jan: 15u - € 12/10 - RataplanVader en zoon Vivi en Tcha Limberger zijn tel-gen van de bekendste muzikale manouche familie van België. Hun (groot)vader, violist Piotto Limberger, richtte een zestigtal jaar ge-leden de Piotto’s op. Piotto zelf trok een tijd lang op met Django Reinhardt en, geïnspireerd door Django’s experimenten met traditionele zigeunermuziek, brachten de Piotto’s vrijwel uitsluitend jazz uit het Hot Club-repertoire. Na de dood van Piotto werd de traditie verderge-zet door zijn zoons en kleinzoons.Piotto’s zoon Vivi Limberger speelde lange tijd ritmegitaar bij Waso, het kwartet dat in de ja-ren ’70 voor de heropleving van de gipsyswing zorgde. Kleinzoon Tcha is een multi-instrumen-talist die de Piotto’s vervoegde toen hij amper dertien jaar was. Het repertoire van het Limberger Family Trio bestaat vooral uit jazz in de stijl van Django Reinhardt en uit West-Europese zigeuner-muziek. Maar bij dit trio komen ook andere muziekstijlen aan bod zoals flamenco of he-dendaags klassiek, wat ons niet verrast gezien hetuitzonderlijk muzikale parcours van Tcha.

COMBITARIEF VOOR DE 3 CONCERTEN: € 27

uiterst rechts Catherine deneuve in de film repulsion, boven komt de tango tot leven met Sieste (23 december) en op woensdag 18 januari is de Amerikaanse

trompettist Andy mcCullough te gast.


Deze keer bel ik aan in de Generaal Capiau-montstraat nr 24 te Berchem. Hier wonen heer en mevrouw Hupin-Spruyt. Suzanne is een zeer charmante dame van 72 en George een even charmante man van 82. In de keuken aan de eettafel maakt Suzanne wat plaats vrij. De keuken heeft een gevoel van ruimtelijkheid. Ze straalt huiselijkheid uit en is voorzien van alle hedendaags comfort. George is ondertussen opgestaan en verontschuldigt zich richting zijn

bureau. Een goed gevulde, grijze enveloppe ligt klaar. “Voor de nieuwe eigenaars” zegt Su-zanne. “Wij hebben het huis in 1985 gekocht en hebben het dan verbouwd. We woonden toen op een appartement en tijdens een wandeling in de buurt merkten we dit authentieke pand op. We waren toen al een tijdje op zoek.” Suzanne zoekt even haar bril en haalt dan opgetogen het stapeltje documenten uit de enveloppe. Met trots toont ze de plannen van

hun renovaties, mét de nodige restauraties. Ze blijken de vierde eigenaars te zijn. Voordien had men van het bovenste deel van het huis een afzonderlijk appartement gemaakt en zij hebben dit terug in zijn oorspronkelijke staat hersteld.

WERKPLAATSHet atelier waar ooit Edward Deckers werkte ligt achter de keuken. De beeldhouwer leefde

van 1873 tot 1956 te Antwerpen. De bouwaan-vraag is door Edward Deckers gehandtekend op datum van 23 september 1910. Hij leefde hier met zijn zus. Beiden zijn nooit getrouwd. Zijn zus zat meestal in de bereidingskeuken, een halve verdieping lager gelegen, achter de inkomhal. De keuken op de eerste verdieping was eerder een plaats, waar enkel het eten werd ‘genuttigd’, na een ritje via de dienstenlift. Voor zichzelf liet Edward een groots atelier op-trekken van ca 95m2 en wel 9 meter hoog. Hij leefde grotendeels daar, teruggetrokken in een hoek van het atelier, achter een aantal donker-rode velourse wandtapijten. Een grote glazen koepel en meerdere daklichten zorgen van-daag nog steeds voor een heldere werkplaats. De kachels waar ze zich toen aan warmden zijn spijtig genoeg, inclusief de schouw, afgebro-ken door één van de vorige eigenaars. George en Suzanne lieten zelf een doorgang voorzien op de eerste verdieping van de huidige keuken naar het atelier. Via een trap, met aangren-zende passerelle, geraak je ook beneden in de kunstenaarswerkplaats. Zelf gebruikten ze het atelier als speelruimte, als zaal voor fami-liefeesten of voor kleine concerten in besloten vriendenkring. De akoestiek is er zeer goed. De wintertuin, zo benoemt Suzanne het atelier meermaals. (foto 3 - atelier)

GESCHIEDENISSuzanne is trots op de geschiedenis van haar huis. Ze neemt me mee tot in alle details van de woning. Ze toont me bladen met stand-beelden, groot en klein, die vermoedelijk van de hand van Edward Deckers zijn en van zijn vader Frans Deckers. Edward was leerling aan de Academie van Antwerpen en aan het Nati-onaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Antwerpen bij Thomas Vincotte. Hij gaf later les aan de Academie van Antwerpen van 1912 tot 1942. Deze uitzonderlijk talentvolle man won de wedstrijd, die was uitgeschreven omstreeks 1929, ter oprichting van een monument voor

GARAGE DIERICKX

Onderhoud en herstel voertuigen CITROEN

Carroserie-herstellingen

Verkoop van occasies

het pand Generaal Capiaumontstraat 24 te berchem

staat te koop. het majestueuze huis werd ooit ge-

bouwd in opdracht van edward deckers. deze bekende

Antwerpse beeldhouwer is de maker van het monu-

ment der gesneuvelden, het beeld op de hoek van het

Stadspark. Wat bevindt zich achter de voorgevel van

deze buitengewone meesterwoning waarvoor 695.000

euro wordt gevraagd? (Sige NAGELS)

pAnd Gen. CApiAumontStrAAt 24 te koop

“HIER WOONDE DE GROOTSE BEELDHOUWER EDWARD DECKERS “

rechts het monument der Gesneuvelden en in het midden het pand in de Gen. Capiaumontstraat. helemaal links het atelier binnenin. (eigen foto’s)


“HIER WOONDE DE GROOTSE BEELDHOUWER EDWARD DECKERS “

de gesneuvelden van de eerste wereldoorlog. Het resultaat is het gekende ruiterstandbeeld van koning Albert I en twee bronzen groepen aan het Antwerpse stadspark. Dit monumen-taal kunstwerk is in dit atelier gemaakt!

APPARTEMENTSBLOKNog interessanter wordt het wanneer er foto’s en handgeschreven brieven bovengehaald worden. Er volgt ook een authentieke foto van de voorgevel van het huis met nog de originele stadsverlichting. “En met de originele garage-poort”, vult Suzanne aan. “De garage was een andere ruimte, want het plafond is helemaal versierd. Dat moet een belangrijkere ruimte geweest zijn. De foto toont een stukje van het afgebroken gebouw ‘Het Water’ van de huizen-groep ‘De vier Elementen’. Dit pand, tegenover het gebouw ‘De Aarde’, moest eerder plaats maken voor een toenmalige moderne appar-tementsblok op de hoek met de Velodroom-straat.)

HOVENIER“Wat betreft de stadsverlichting, oppert Su-zanne met klem, de huidige trekt echt op niks, dat is toch niet mooi! Wat ook spijtig is, is dat steeds meer originele elementen uit de wonin-gen in deze wijk verdwijnen, zoals schouwen en zo, voor een strakker interieur. Dat ze dan toch in een loft gaan wonen”. ”Ik heb vroeger gewoond in de Cogels-Osylei, eerst in nr 9 en nadien in nr 24.” Ze haalt met pretoogjes een herinnering aan van een arti-kel uit De Zurenborger, over de hovenier van de voortuintjes van de Cogels-Osylei. Ze ziet hem nog levendig voor zich staan. Suzanne vond die tuintjes altijd zeer mooi. Ze koestert de toenmalige uitstraling van zijn werk en be-grijpt niet dat sommigen een gigantisch grote boom in deze voortuintjes laten groeien. “Dat trekt toch ook op niets. Indien men een grote boom wil, dat ze dan toch beter op de buiten gaan wonen. Zet dat daar ook maar in!” GRATISTer afronding volgt de rondleiding in huis. Het

huis bevat 3 verdiepingen, plus nog de kelder, goed voor 420m2 bewoonbare oppervlakte. Er zijn in totaal 5 slaapkamers, 2 badkamers, een keuken met berging, een eetplaats, zitkamer, een garage, bureau, atelier en een dakterras. George en Suzanne verkopen hun huis om samen met hun dochter een twee-woonst te betrekken in hartje Antwerpen, op aandringen van hun dochter. Eerst stonden ze er weiger-achtig tegenover, maar vandaag kijken ze er

toch naar uit. Het zal voornamelijk gemakke-lijker gaan, ze worden er ook niet jonger op. Ze zullen dan op de gelijkvloerse verdieping leven en hun dochter met haar gezin daarbo-ven. Ze verkopen hun huis met pijn in het hart. De nieuwe eigenaars moeten een stevige por-temonnee hebben, maar ze krijgen de dikke envelop met de geschiedenis van dit pand er gratis bij. Net als de verhalen van Suzanne. Eveneens gratis.

De eigenaars vragen om bij interesse verder contact op te nemen met Dhr. Manu Moskal van Sorenco,

gsm 0473/30 74 13. De vraagprijs is 695.000 euro. Foto’s zijn op volgende

websites terug te vinden: www.deboerenpartners.be

en www.sorenco.be

in augustus is het al drie jaar geleden, dat acteur bert

André na een slepende ziekte is overleden. daarvoor

woonde hij samen met zijn echtgenote en actrice mie-

ke Verheyden ruim dertig jaar in de Generaal Capiau-

montstraat. Zij kwam uit een echte theaterfamilie. Zij

was de zus van acteur bernard Verheyden en schoon-

zus van actrice denise Zimmerman. ook dochter San-

drine André trad in haar voetsporen. op 19 november

2011 is mieke Verheyden overleden, net geen vijfenze-

ventig. (Jörg PYL)

Zoals veel theatermensen was Mieke Verhey-den van veel markten thuis. Zij speelde zowel grote en kleinere rollen in toneel, film en feuil-letons. Toneelliefhebbers herinneren zich haar medewerking aan theater Antigone te Kortrijk en later de KVS Brussel, waar zij samen met haar echtgenoot Bert André op de planken stond. Zij speelde onder ander in stukken van Ibsen en Pirandello. Haar eerste rol kreeg zij in 1961 als An in Tijl Uilenspiegel. Haar laatste rol speelde zij vijfenveertig jaar later in “de Gek op de heuvel”. Haar volledige palmares is rijk ge-vuld en te veel om op te noemen. De meeste mensen kennen haar echter als Jeanne in “Wit-tekerke” en als Charlotte in “Het Park”.

Daarnaast had zij gasten bijrollen in zowat de meeste Vlaamse televisiereeksen. De meest bekende zijn FC De Kampioenenen, De Kot-madam, Thuis, Kongo, Jeroom en Benjamien, Flikken, Sedes & Belli, Langs de kade, Alfa Papa Tango. Maar zij had ook gastoptredens in de Gaston Berghmans show en TV-Touché. Zij verleende haar medewerking aan verschil-lende jeugdreeksen zoals Merlina en De Ge-croonde Leersse.Mieke Verheyden werkte ook mee aan films als daar zijn onder andere Pallieter en Crazy Love.

Zurenborg kende haar echter vooral als de altijd vriendelijke echtgenote, die Bert André dikwijls ’s morgens vergezelde om een koffie op de Da-geraadplaats te drinken. Toen Bert André in au-gustus 2008 overleed, was haar gezondheid reeds aan het tanen. Haar trouwe vrienden op Zurenborg hebben haar na het overlijden van Bert André nog naar best vermogen opgevangen, maar haar gezondheids-toestand noopte een opname in een verzor-gingstehuis. Daar vatte zij op 19 november 2011 haar laatste reis aan naar het land van de stillen waar Bert André reeds drie jaar vertoeft. De uit-vaartplechtigheid vond plaats in intieme kring.

Actrice Mieke Verheyden (74)volgt na drie jaar echtgenoot Bert André naar het Eeuwige Podium

de complete familie edward deckers met helemaal rechts de meester hemzelf. (eigen foto)

bert André en mieke Verheyden toen ze beiden nog elke dag afzakten naar de dageraadplaats voor hun ochtendkoffie. • foto Archief Gazet van Zurenborg


eline Vercruyssenopticien - optometriste

dageraadplaats 122018 Antwerpen

tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44

[email protected]

MAANDAG GESLOTENDINSDAG 10 uur tot 18 uurWOENSDAG 10 uur tot 18 uurDONDERDAG 10 uur tot 18 uurVRIJDAG 10 uur tot 18 uurZATERDAG 10 uur tot 13 uur

openinGSuren

ADVERTENTIE

in de vorige editie vertelden we u al dat het hoofd-

kwartier van de nieuwssite Apache voortaan in onze

wijk ligt, meer bepaald op het gelijkvloers aan de not-

tebohmstraat 4. om diepgravende journalistiek moge-

lijk te maken, verkoopt Apache nu abonnementen en

aandelen. een aandeel kost 250 euro en kan tot zes

procent dividend opbrengen beloven ze bij Apache.

(Matthias ADRIAENSEN)

Op iets langere termijn zullen Georges Timmerman, Bram Souffreau en Tom Cochez hun onderzoeksjournalistieke en duidinggevende stukken trouwens ook in het Frans en het Engels met de wereld delen. In het ideale scenario, zullen zo'n 5.000 abonnees dagelijks van een drietal kwaliteitsvolle stukken kunnen genie-ten. Met de slogan 'Koop 'n stukje jour-nalist', nodigt het drietal niet de grote mediagroepen, maar wel zijn lezers uit om een deel te verwerven in de vierde macht. Niet enkel kunnen aan-deelhouders delen in de winst, maar bovenal mogen ze mee de koers van het medium bepalen. Politiek journa-list Tom Cochez, als bewoner van de Wolfstraat zelf een rasechte Zurenbor-ger, bevestigt dat de verkoop goed van start is gegaan. 'Met meer dan 200 verkochte aandelen zitten we al aan ruim 10 procent', getuigt hij opgeto-gen. Bovendien presenteerde Apache op 8 december zijn nieuwe website. 'De eerste maand is alles bij wijze van proef nog gratis. Na de kerstvakantie zal een deel van de site enkel toegan-kelijk zijn voor betalende abonnees', legt Cochez uit. Zurenborgers die hou-den van 'journalistiek die écht het ver-schil maakt', weten bij deze wat hen te doen staat! - Info: www.apache.be

Een aandeel van Apache kost 250 euro


We wachten op jullie Zoekertjes

Autostaanplaatsen

[email protected]

tel. 03 667 77 66

Van Diepenbeeckstraat 14

“Wat heb ik aan een oldtimer die in de garage onder een dekentje staat?”

eigenaar 20 jaar ouder dan zijn mercedes 300 uit 1953

Sinds enkel maanden rijdt er in de wijk een prachtig

gerestaureerde oude mercedes 300 rond. Achter het

stuur zit de rijzige gestalte van jacques rubinstein

(78), met naast hem max, een anderhalf jaar oude be-

agle als trouwe metgezel. een plaatje dat zo uit een

betere, nostalgische roadmovie zou kunnen komen.

(Tekst en foto’s Jörg PYL)

Eigenaar van dat rijdend kleinood is Jacques Rubinstein, twintig jaar ouder dan zijn voer-tuig. Zijn exact adres vermelden we op zijn verzoek niet, maar je komt hem in zijn oldti-mer met zijn trouwe vriend Max, de Beagle, regelmatig tegen in de Zurenborgse straten.

GLORIETwintig jaar geleden had hij deze oude Merce-des gekocht, maar hem slechts elf jaar geleden terug in verkeer gebracht. Als knaap had hij ooit ook al hetzelfde type wagen in occasie gekocht en later aan een Kortrijkse industrieel verkocht. Maar een goede tien jaar geleden, vond hij terug een Mercedes 300 van 1953 met heel veel werk aan. Uiteraard niet dezelf-de wagen. Gedurende negen of tien jaar heeft hij samen met een technicus en veel geduld de wagen terug in zijn oude glorie hersteld. Ook de motor is helmaal opnieuw gereviseerd met allemaal originele Mercedesonderdelen. Lid van een club is hij niet, hij ziet er niet echt het nut van in. En ja, de auto haalt nu nog vlot honderdvijftig, honderdzestig kilometer per uur. Niet gek veel minder dan toen hij nieuw was.

BANDEN In die tijd waren de auto’s nog niet zo snel als toen. Een handig servostuur staat er niet op, dat kwam pas in 1954 of 1955. Parkeren vraagt dus nog steeds een behoorlijke inspanning. Erger is dat er zelfs geen servorem op staat. Ooit kreeg hij een tip van Van den Berg (en verzamelaar van oldtimers) uit Kortrijk dat er in Arendonk een industrieel wel een elek-trische motor op het stuur had gemonteerd, kostprijs 3 000 € en hij zou de oude stukken terugkrijgen om de auto weer origineel te ma-ken, maar uiteindelijk deed hij dat toch niet. Hij wilde liever de auto in zijn oorspronkelijke staat behouden. De onderdelen voor de restauratie van zijn oldtimer vindt hij ofwel in het Mercedesmuse-um in Duitsland of in Kortrijk bij groothande-laar Van den Berg die alleen maar authentieke Mercedes-onderdelen verkoopt. Ook loopt hij af en toe langs bij Van de Velde in Lokeren, daar zit een groothandelaar in Mercedes. Van de Velde heeft zelf ook een Mercedes 300. Bij hem vindt hij ook nog onderdelen en vooral het moeilijkste, banden voor zijn oldtimer. Jacques Rubinstein had nog een origineel reserveband. Van de Velde wilde die gaarne ruilen tegen vier nieuwe banden die voor zijn Mercedes 300 geschikt waren. Hij was direct in de wolken met die ruil. Deze handelaar heeft zelf ook nog een soortgelijke oldtimer. Van dit type uit deze jaargang bestaan er nog een 170-tal. Hoeveel er nog van rijden is niet bekend.

LES MOUCHESWanneer ik Jacques Rubinstein vraag, waarom

hij die wagen dagelijks gebruikt antwoordt hij: “Kijk, ik ben 78 jaar, wat heb ik aan een oldtimer die in een garage onder een deken-tje staat en die ik af en toe in de garage kom bewonderen? Daar ben ik te oud voor. Ik wil liever elke dag deze auto bewonderen en het plezier voelen om ermee te rijden, Après moi, les mouches. Ja, ik ben in het Frans opgevoed, waarom weet ik niet, maar ik ging naar een Franstalige school op de Belgiëlei. Mijn moe-der was Italiaanse en heeft dat beslist. Twintig jaar geleden ben ik naar Congo gegaan op uitnodiging van mijn zoon. Hij heeft daar een restaurant in Kinshasa, Jardin d’Eden, naar de naam van mijn kleindochter. Het restau-rant ligt dicht bij de Congostroom. Mijn zoon kookt er Belgisch Frans. Het publiek bestaat zowel uit Congolezen als Belgen en Fransen. In Kinshasa leven er toch twaalf miljoen men-sen en een paar honderdduizend mensen die het zich kunnen veroorloven om in een beter restaurant te eten. Wist je overigens dat de di-recteur van SN Brussels in Kinshasa uit Deurne afkomstig is? Maar een tijdje geleden kreeg ik wat gezondheidsproblemen. Omdat ik toch meer vertrouwen had in de Belgische zieken-huizen, ben ik terug naar België gekomen. Mijn zoon heeft vanuit Kinshasa dit apparte-ment gevonden via het internet. Het grootste probleem was, dat je nergens met een hond welkom bent. Ook hier was dat zo, maar op den duur ga je met de eigenaar praten en om-dat Max geen echt grote hond was, hebben zij mij toch toegelaten. Ik vind het wel spijtig dat je in zo weinig woningen nog welkom bent met een huisdier. Max (de Beagle) heb ik uit het asiel gehaald en hij houdt mij gezelschap. En die hond rijdt altijd met mij mee, dan voel ik mij niet alleen op de baan. Hij is het gewoon om naast mij op de passagierszetel te zitten. Als hij dan eens op de achterbank moet zitten, omdat er iemand naast mij zit, gromt hij, want de passagiersstoel is zijn plaats. Maar meestal is hij prima gezelschap.”Van de Velde en zoon, Lokeren Industriepark E17 Loke-ren www.autopartsvandevelde.bewww.mercedes-benz-classic.com


Deze uitvoering was al het tweede concert van dit prille orkest. Gazet van Zurenborg legde zijn oor te luisteren en was meer dan aangenaam verrast.“Bereitet die Wege, berei-tet die Bahn” zo luidt de naam van de Can-tate BWV 132 (Bachs Werke Verzeichniss) van Bach. Deze handelt over Johannes de Doper, die de Messias aankondigt en een doopsel tot bekering toedient in de Jordaan. De tekst van deze cantate is door Salomon Franck, die verschillende teksten voor Bach had ge-schreven. De cantate zelf is gecomponeerd in 1715 (Bach was toen 30 jaar oud) en is geïnspireerd op het evangelie van Johan-nes. Bach zelf was Lutheraan. Een typische cantate dus voor de advent, de tijd van het uitzien naar de Messias. Gedurende zijn ver-blijf in Weimar, schreef Bach naar schatting 300 cantates voor elke zondag een. Hiervan zijn er slechts een 190-tal bewaard gebleven.

De overige zijn net als menig ander werk van Bach verloren gegaan.

PROFESSIONEELDit Antwerps barokorkest bestaat uit profes-sionele muzikanten, twee violen, een altvi-ool, een cello, een hobo en een positieforgel. Ze spelen allemaal nog in andere ensembles waaraan ze los-vast verbonden zijn. Zo is er een violist die bij Paul Dombrecht speelt en ex-Zurenborger Mishiyo Kondo speelt onder andere geregeld bij het collegium Vocale onder leiding van Philippe Herreweghe. Em-manuel Van Kerckhoven dirigeerde en be-speelde het orgeltje, zus Kathelijn verzorgde de cellopartij. Een uitmuntende jonge hobo-ïste vervolledigde het ensemble. Het orkest zal ongeveer even groot geweest zijn, als het ensemble wat Bach destijds tot zijn be-schikking had. Het veertienkoppig koor “Het

Groot akkoord” werd voorbereid door hun dirigente Els Spanhove. Sopraan Mulders moest in allerlaatste instantie de zieke Anne-lies Brandts vervangen en bestudeerde deze aria voor het eerst de avond voor de uitvoe-ring. Hetgeen gezien de moeilijkheidsgraad van deze aria al een glansprestatie op zich is. Mezzosopraan Lieve Mertens , die de altpartij zong en tenor Adriaan De Koster overtuigden helemaal. De bas Pieter Stas verdient echter een bijzondere vermelding omdat het prach-tige en diepe timbre van zijn stem laat ver-moeden dat deze zanger een schitterende internationale carrière tegemoet gaat. De uitvoering zelf stond op een uiterst hoog niveau en evenaarde de kwaliteit van de meeste befaamde barokensembles van nu. Ook het koor dat het slotkoraal in deze canta-te zong, klonk erg homogeen met voldoende mannenstemmen. Het verzorgde overigens naast de Bachcantates nog enkele Angli-caanse Adventshymnes, deels a capella.

BRUGGENBOUWERDit brengt ons naar het inhoudelijke luik van het cantatesproject. De formule mis en een cantate na de preek is uniek in ons land. Ten tijde van Bach werd en de cantates ook uitgevoerd na de homilie van de protes-tantse eredienst. Het Antwerps Bachorkest onder leiding van organist Emmanuel Van Kerckhoven greep hiermee terug naar die oude traditie. Geheel in stijl werd de preek verzorgd door dominee en Bachkenner Dick Würsten, die na de adventspreek kort uitleg verschafte bij de Cantate “Bereitet die Wege, bereitet die Bahn” en dat op een professio-nele wijze zonder enige betweterij. Komen daarbij nog de Angli-caanse Adventshymnen om de diversiteit van de christelijke religies te vervolledigen. Cantor Frans van Looveren, die zelf de katholieke zan-gen dirigeerde tijdens de misviering, vatte het als volgt samen:”Muziek

is van alle religies”. Als men dan nog bedenkt dat E.H. Willem de Sint-Norbertuskerk op ge-regelde tijdstippen openstelt voor Koptische christenen, dan is hier hier een grote brug-genbouwer aan het werk. Dit cantatesproject van het prille Antwerpse Barockorkest onder leiding van Emmanuel Van Kerckhoven herinnert enigszins aan het verhaal van een tiental jonge musici die in 1959 om de zes weken bijeen kwam voor concerten in de Londense kerk St. Martin-in-the-Fields. Hieruit groeide later het internati-onaal befaamde ensemble Academy of St.Martin-in-the-Fields, dat nu nog altijd be-staat. Zouden er behalve de professionaliteit en de gedrevenheid nog meer gelijkenissen bestaan? Antwerpen is Londen niet, maar het lijkt erop dat er op muzikaal gebied grootste dingen staan te gebeuren op Zurenborg.

NIEUWSBRIEFInschrijven op de nieuwsbrief kan op [email protected]. U wordt dan op de hoogte gehouden van alle optre-dens van het Antwerps Barokorkest en uiter-aard van alle uitvoeringen van Bachcantates in de Sint-Norbertuskerk. De cantates tijdens de misvieringen zijn gratis toegankelijk, al wordt een vrije bijdrage sterk gewaardeerd Het eerstvolgende concert van Antwerps Bachorkest vindt plaats op zaterdag 28 janu-ari om 20 uur in de Sint-Norbertuskerk op de Dageraadplaats. Zij spelen dan Duitse, Franse en Italiaanse barokmuziek van onder andere Händel, Vivaldi en Maurizio Cazzati, een ietwat oudere componist dan Händel en Vivaldi. Toegangsprijs: 15 €.

Zoekertjes

‘Zurenborgs’ Barokorkest scoorde met Bach in Sint Norbertuskerk in ons augustusnummer kondigden wij de oprichting

van een Zurenborgs barokorkest onder leiding van

organist emmanuel Van kerckhove aan. nu is het zover.

het Antwerps barokorkest –zo luidt de naam officieel

– speelde een bachcantate na de preek tijdens de mis

van elf uur op vier december in de Sint-norbertuskerk.

het ensemble werd versterkt door het koor “het Groot

Akkoord”, voorbereid door els Spanhove. de solisten

van dienst waren Annelies mulders, sopraan, lieve

mertens, mezzo, Adriaan de koster, tenor en pieter

Stas, bas.

(Jörg PYL)

HUIS TE KOOP Zegepraalstr 21/tweewoonst of ruime woning/ 6slpkmrs klein beschrijf/woonopp. 200m2

te moderniseren 2keukens 2wc 2douche Koer scheerzolder kelder CVgas nieuw sinds 2010 nieuw dak/ nieuw riolering/zeer goed isolatie/dubbel glas/

0486 466 577 Meer info...rustig ligging/15min te voet BERCHEMSTATION/5min v ZURENBORG Tel. 03/288 56 59 Alvast bedankt.

TE HUURTe huur : landelijk gelegen vakantiewoning met grote tuin in Brunnby (Zuid-Zweden, ong. 30 km ten noorden van Helsingborg) – in de onmiddellijke omgeving van de kust (o.a. Arild / Mölle) en het natuurgebied Kullaberg - slaapgelegenheid : max 6 personen - beschikbaar-

heid: het ganse jaar doorVoor meer inlichtingen : [email protected] (tel 03/288.63.44)

dit Antwerps barokorkest bestaat uit professionele muzikanten.foto’s jörg pyl


op 18 november was iedereen welkom in boekhandel

damian op het Conscienceplein voor de dvd-release

van de kortfilm 'de Veer van César', waar Zurenborger

en stadsdichter peter holvoet hanssen speciaal een

gedicht voor schreef: een filmgedicht dus.

(Ramona VERACHTERT)

“de Veer van César”

Peter Holvoet-Hansen schrijft 'filmgedicht' voor kortfilm

Het gedicht 'Brief aan Jérôme' staat centraal in deze kortfilm (welke een mengeling van animatie, literatuur en muziek is en verhaalt over het verdwijnen van authenticiteit). Pe-

ter Holvoet-Hanssen werkte hiervoor samen met animator-producent Minske van Wijk en cineast-kunstschilder Oscar Spierenburg. Pjeroo Roobjee werd door Peter aangeraden

als hoofdrolspeler César (om zijn grote lite-raire gehalte) en hijzelf heeft ook een kleine rol in de film: hij staat achter de toog van café Rood-Wit.

SPEELGOEDEen korte inhoud: het hoofdpersonage César is de eigenaar van een ouderwets speelgoed-winkeltje, maar moet dit noodgedwongen ver-kopen. Door het verlies van datgene wat zijn levenswerk was , begint hij zijn greep op de re-aliteit te verliezen: hij ziet, terwijl hij door Ant-werpen doolt, zijn speelgoed tot leven komen. De vervreemding van César is in een passend gedicht – welk tevens het stadsgedicht is – ge-goten: het ritme van de toenemende gekheid van César die de versnelling van deze tijden niet meer aankan, wordt perfect vertaald in Peters' typische dichtvorm. Het gedicht vormt de rode draad doorheen de film en beeldt de innerlijke conversatie van César uit. Na verloop wordt duidelijk dat het in feite een brief is, ge-richt aan Jérôme (een leverancier van ouder-wetse speelgoedmuisjes).

TROUBADOURDe release zelf werd dus voorgesteld in boek-handel Demian op het Conscienceplein (daar is de film samen met café Rood-Wit in Berchem opgenomen). Allereerst ging Peter Holvoet-Hanssen daar op de tafel staan en stak de loef af. Hij herinnerde de aanwezigen er onrecht-streeks aan dat hij niet enkel dichter is maar ook een modern troubadour: de woorden rolden enthousiast over zijn lippen en waarschuwden voor het verdwijnen van authenticiteit: dat 'de bomen op de De Keyserlei weg zijn', dat 'de bruin kroegen niet lang meer gaan bestaan.'Tot slot, voor het de beurt was aan Minske van Wijk en Pjeroo Robjee om op de tafel te gaan staan, las hij zijn gedicht voor: 'een tandwiel klokt nu digitaal terwijl de veer der wereld strakker opdraait / gespannen, opgeschroefd draait zij door; tingeltangel, wind mij af, spiraal, draai / finaal' enzovoort.

NOSTALGIENa een glas wijn in het gezellige geroezemoes werd uiteindelijk de film vertoond: een kunst-werkje dat doordrenkt is van nostalgie en de teloorgang van originaliteit en eenvoud weer-geeft. Mooi is het beeld waar César het tram-spoor in de Wolstraat oversteekt, nog net voor een ingebeeld speelgoedtreintje. Maar even later blijkt het een splinternieuwe mastodont van een tram 11 die onverbiddelijk elk uitzicht opslokt. Het verhaal eindigt met César die verslagen uit zijn 'brief' voorleest: 'mijn veer sssssspringt, losgeslagen, de veer van César is afgelopen, afge -'.

Op 13 december organiseert vzw De Boog een avond in café Rood-Wit rond de stadsdichter waarbij de film nogmaals ver-toond zal worden. De inkom bedraagt 5 euro en er dient gereserveerd te worden via www.boog.be.

hij is nog even stadsdichter peter holvoet (rechts) en hij is hier vergezeld door pjeroo roobjeefoto jörg pyl


het heeft niets te maken

met mannetjes met grote

oren en vlammende at-

tributen, neen, het is mu-

ziek. muziek van een poos

geleden : muziek voor gro-

te mensen en hun ouders.

dat zegt alles en niets maar

aantrekkelijk is het wel. en

wie nog meer muziek wil

moet het programma maar

even aandachtig bekijken.

Voor de filmliefhebbers

staat er nog iets speciaals

op het programma : een

dag met oude filmaffiches.

op zondag 15 januari.

Voor Duveltjes-kermis moet men naar Roma

-Eindelijk! Hamlet door Warre Borg-mansDinsdag 20, wo 21 en do 22 dec: 20u30 - € 16/14 - zittendEindelijk! Feest. Familiefeest! Champignon-nesoep. Videekes. Pekes en Erwtjes. Ossetong. Moord en Bedrog. Vetes met Vergif gemengd. 1 Acteur. Ik. Hamlet. Ik sta in ‘t midden. Op een stoel. Draag een gedichtje voor. Zing een liedje. Applaus. Buigen. Bukken. Doodvallen. Dessert. To be. Not to be.

-’t Werkhuys stelt voor:The Babylonian Mona LisaWoensdag 21, do 22 en vr 23 dec: 20u30 - € 12/10 – in ’t Werkhuys, Zegelstraat 13, BorgerhoutBagdad is gevallen in de handen van de Ame-rikanen. Tijdens de chaos van de eerste dagen worden in het Nationaal Museum van Bagdad duizenden museumschatten aan diggelen ge-slagen en buitgemaakt. Een van deze kunst-voorwerpen was het 4000 jaar oude hoofd van een Godin: Archeologisch nummer 32. Jaren na de inval doet het gerucht de ronde dat het Amerikaanse leger het afgodsbeeld heeft te-ruggevonden. Het is echter een vervalst beeld. Dit vervalste afgodsbeeld leidt een nomadisch bestaan en trekt rond om verhalen te vertel-len. MET DE STEUN VAN DE STAD ANTWERPEN

-CUBA – en vivo – Fiesta!Met Rey Cabrera y sus Amigos, Tomi y su Timbalight en Miguel Enriquez y su Orquesta CubanaVrijdag 23 dec: 20u30 - € 18/16 – dansend + zittendFeesten, genieten, dansen én een goed glas rum! Een avond zoals je die in Havana zou kun-nen beleven, vol van traditie en hedendaags feestgevoel.Rey Cabrera y sus Amigos staat voor het Buena Vista Social Club-gevoel dat we in ons mee-dragen. Rey is een muzikale vriend van Eliades Ochoa en bracht in mei van dit jaar een nieu-we cd ‘Cubel Son’ uit met eigen son montuno, changüí en chachacha-muziek. Zijn Septeto en zijn bijzonder mooie stem nemen je mee vanaf de eerste noot. Tomi y su Timbalight brengen hedendaagse timba. Timba kreeg vorm nadat ongeveer 30 jaar geleden onder meer Los Van Van en NG La Banda muzikaal gingen experi-menteren. De timbataal is intussen zodanig ontwikkeld dat alles van punkheftig tot zoetro-mantisch aan bod komt. Tomi zorgt voor vuur

en passie.Miguel Enriquez is een hitkanon maar vooral ook een muzikant die de rumba en de clave cubana diep in zijn hart meedraagt. Zijn sterk ritmische klanken, gecombineerd met een zeer eigen stemgeluid, hebben zijn muziek ge-maakt tot de lievelingsmuziek van elke echte Cubaanse salsadanser.

-DuveltjeskermisMuziek voor grote mensen en hun ouders!Woensdag 28 dec: 14u en do 29 + vr 30 dec: 20u30 - € 16/14 – zittendEen muziekprogramma met halfvergeten lied-jes van lang geleden. Liedjes uit de tijd toen u misschien zo jong of nog jonger was als wij nu. Liedjes waarop u danste, misschien wel ver-liefd werd. Tien jaar na de liveopnames in Stu-dio Toots bij de VRT vond Esmé Bos dat het tijd werd voor een reünie.

-Zware Metalen – premièredo 5 jan 2012: 20u30 - € 16/14 – zittendZonder hulp van Hells Angels, maar wie weet wel gehuld in spandex broeken, gaan ‘those metal boys with their metal toys’ met een loep doorheen het aanbod van veertig jaar hard rock, heavy metal en aanverwante metaal-soorten. Zoals Tori Amos ooit Slayer coverde of Aztec Camera hun ding deden met 'Jump' van Van Halen, zal ook elk door dit collectief gekozen nummer een volstrekt eigen versie meekrijgen.

-De Roma nieuwjaarsconcert en -re-ceptiedeFilharmonie o.l.v. Philippe Herreweghe: Strauss & BrahmsVrijdag 6 jan 2012: 20u30 - € 18/16 – zittendOok tickets in Mark Sound Antwerpen. Phi-lippe Herreweghe neemt je mee naar het We-nen van weleer, toen de Donau nog schoon en blauw was en de champagnekurken feestelijk knalden. Komt dat horen, want zijn historisch geïnformeerde lezing van Strauss' meest fijn-zinnige orkestwalsen laat zich niet zomaar in een-twee-drie samenvatten.

-De Markies Van Carabas (6+) door

Warre borgmans in de markies van Carabas op 7 en 8 januari

Gazet van Zurenborg | December 2011 - Januari 2012 | www.gazetvanzurenborg.be 33I Solisti Del Vento & Warre BorgmansZaterdag 7 en zo 8 jan 2012: 15u - € 12/10 - zittendOok tickets in Mark Sound Antwerpen. Herman Mariën maakte een bewerking van ‘De Gelaarsde Kat’ van de Franse schrijver Perrault. Voor de uitvoering zorgt het blazersensemble I Solisti del Vento. De verteller van dienst is nie-mand minder dan Warre Borgmans.

-Ian SiegalMet vooraf Lightin’ Guy Woensdag 11 jan 2012: 20u30 - € 14/12 – foyer staandIan Siegal, het Britse buitenbeentje van de blues, is een meesterlijke slide-gitarist. Maar vooral door zijn onge-lofelijke stem komen Howlin’ Wolf en Otis Redding weer tot leven. In het voorprogramma staat Lightnin' Guy solo op het podium. Met zijn band The Mighty Gators scheert hij hoge top-pen. Onlangs won hij nog met ruime voorsprong the Belgian Blues Chal-lenge.

-A Winged Victory For The Sullen Met vooraf SleepingdogDonderdag 12 jan 2012: 20u30 - € 14/12 – zit-tendDe minimale pianoklanken van de Amerikaans-Berlijnse componist-pianist Dustin O’Halloran en de uitgestrekte klanktapijten van de Brus-selse Amerikaan Adam Wiltzie zorgen voor een duizelingwekkende schoonheid. De muziek zweeft tussen klassiek en een combinatie van ambient en postrock, een troebele mengeling die je meeneemt voor een zintuiglijke ervaring. Adam Wiltzie verzorgt zijn eigen voorprogram-ma, samen met zangeres Chantal Acda.

-C’est moi le monstre (14+) door Pascale PlatelVrijdag 13 jan 2012: 20u30 - € 16/14 - zittend“Platel en Dekeyser staan met zwier en plezier op de vloer. Na de muzikale ouverture opent Platel de voorstelling op een even zotte als aandoenlijke wijze, begeleid door James Lasts Happy Music. […] Ineens schrijdt een grote, gebochelde man de scène op. Met een dweil over zijn hoofd. Wat volgt, is een wervelende adaptatie, à la Platel, van het gekende liefdes-verhaal.” (Els Van Steenberghe in KNACK)

-24 uur van het podium:De Roma nieuwjaarsbal en -balMet The Spinelli ConnectionEn achteraf dj piErRe EliTaiRZaterdag 14 jan 2012: 20u30 - € 14/12 – dansend + zittendHet repertoire van The Spinelli Connection, de 7-koppige band die de laatste 11 jaar met Ro-meo optreedt, varieert van vertolkingen van parels uit de voorbije 50 jaar pophistorie, met nadruk op de sixties. Van zacht naar rock, van grappig naar poppy.

-24 uur van het podium:Cinema Roma filmbeurs en -expo [OUDE AFFICHES]Zondag 15 jan 2012: 11u-17u - € 3Bij de verschillende professionele standhou-ders op de filmbeurs kan je je laten onder-dompelen in de wondere wereld van het witte doek met oude filmaffiches, -attributen, foto’s, gadgets, peliculle en zoveel meer. Daarnaast trakteren we je op twee tentoonstellingen: naast een eerbetoon aan films over oude ver-dwenen bioscopen zetten we het verleden van De Roma nog eens in the picture. Heb je materiaal dat je wilt tentoonstellen of verkopen? Dan kun je bij ons als standhouder terecht. Inschrijven kan via [email protected].

-Cultuurcafé Borgerhout: The Jac-quelinesWoensdag 18 jan 2012: 20u30 – gratis – foyer zittendJarenlang bracht zangeres/componiste Iris Berardocco uitgebreid hulde aan de driestem-mige swing van de Andrews Sisters. Met haar kersverse groep The Jacquelines zet ze deze muzikale traditie voort, ditmaal met eigen composities in deze stijl. Zangeressen Iris, Eva en Sara worden ondersteund door een heftig swingend en getalenteerd jazzcombo.Met de steun van de Vlaamse Overheid

-The Cowboy Angels: A Tribute to Gram Parsons

Donderdag 19 jan 2012: 20u30 - € 14/12 – zittendAl jaren liep Yurek Onzia met het plan om een huldeband op te richten voor een van zijn mu-zikale helden, de visionaire countrysoulpionier Gram Parsons. Met The Cowboy Angels brengt Onzia samen met vrienden-bewonderaars een bloemlezing uit Gram Parsons' solowerk en zijn jaren met o.a. The Byrds en The Flying Burrito Brothers.

-Radio 1 en De Roma presenteren:Raymond van het Groenewoud: Memoires van een bal-muzikant - premièreVrijdag 20 en za 21 jan 2012: 20u30 - € 18/16 - zittendNa feesten en verjaren komt al eens de kater. Maar voor Raymond is die voor later, want kijk: zijn liedbundel is zo rijk dat hij toch weer op tournee gaat. Met Gwen Cresens op accorde-on/bandoneon, Ben Faes op akoestische bas en Cesar Janssens op drums.

-Noite do Fado IICom Que Voz Woensdag 25 jan 2012: 20u30 - € 16/14 – zittendDrie jonge virtuoze artiesten brengen hulde aan de belangrijkste fadostemmen aller tijden. Ricardo Parreira, een jonge getalenteerde Por-tugese gitarist, nodigt twee vrienden uit om dit eerbetoon kracht bij te zetten: Marco Oliveira en Micaela Vaz. Het repertoire is geïnspireerd op het album ‘Com que Voz’. Deze opname werd uitgebracht in 1970 en dient als referentie voor de hele fadogeschiedenis.

-Uri Caine TrioDonderdag 26 jan 2012: 20u30 - € 18/16 – zittendOok tickets in Mark Sound Antwerpen

De voorbije tien jaren sleepte Uri Caine vele prijzen in de wacht. De jazzpianist en compo-nist uit Philadephia bracht recent samen met het befaamde Arditti String Quartet het album ‘Caprices’ uit. Nu is er naast het grote ensem-blewerk en zijn Bedrock van de afgelopen jaren weer een nieuw trio-album ‘Siren’.

-Red Snapper: Key (cd-voorstelling)Vrijdag 27 jan 2012: 20u30 - € 14/12 – zittendOok tickets in Mark Sound AntwerpenRed Snapper is een Britse instrumentale band, samengesteld in Londen in 1993 door Ali Friend, Richard Thair en David Ayers. Deze drie kernleden worden op verschillende platen bij-gestaan door verscheidene gastmuzikanten en -zangers. Hun muziek bevat elementen uit zowel jazz, funk, jungle, triphop, hiphop en breakbeat, maar ook referenties naar vroege psychedelische en progressieve rock. Hun nieuwe album ‘KEY’ verscheen dit voorjaar.

-Arabian Comedy Nights en De Roma presenteren:Saïd Naciri: La télé et gouvernementMet achteraf film ‘Un Marocain à Paris’Zaterdag 28 jan 2012: 20u30 - € 26/24 – zittendSaïd Naciri vertelt over de leefwereld van een doorsnee-Marokkaan. Met al zijn problemen, zowel privé als maatschappelijk. Naciri slaagt erin om onze samenleving met een gezonde dosis humor en gevoel voor relativiteit te be-naderen. Let op: de comedyshow is in het Arabisch. De film is in het Arabisch met Franse ondertitels.

-Ensor Strijkkwartet & Jan Caeyers: Beethoven! Een componistenpor-tret.Zondag 29 jan 2012: 15u - € 14/12 - zittend Ook tic-kets in Mark Sound AntwerpenDirigent Jan Caeyers, Klara muziekpersoonlijk-heid 2010, haalt met enkele nieuwe verhalen herinneringen op en schetst een veelkeurig portret van Beethoven. Het Ensor Strijkkwartet vult dit beeld aan met fragmenten uit diverse strijkkwartetten.

-Antwerpse Première LoveMEATender (F)Documentaire met inleiding, nabespreking en mini-concertMaandag 30 jan 2012: 20u30 - € 8 – zittendDeze visueel verzorgde film toont duidelijk het verschil tussen veeteelt en dierlijke 'produc-tie', tussen boerderij en industrie en pleit voor het fundamenteel herzien van de wereldwijde vleesindustrie naar een meer respectvolle en geïntegreerde veeteelt.

En er is meer. Wilt u alles weten over T-DAN-SANTS (dansnamiddagen met dj Piet Keizer van Radio Minerva) of het uitgebreide film-aanbod van CINEMA ROMA? Surf naar www.deroma.be of vraag het gratis driemaan-delijks programmaboekje aan via 03 292 97 40. U kan ook naar de ticketbalie op de Turnhoutsebaan 327 komen.

Zaal: Turnhoutsebaan 286, BorgerhoutInfo en tickets: www.deroma.be, 03 292 97 40, aan de ticketbalie op de Turnhoutsebaan 327 en in alle Fnac-winkels


Sinds maart 2010 is marc de neve de uitbater van een grote muziek-

winkel op de turnhoutsebaan in borgerhout: miles tones music.

uiteraard vindt de muziekliefhebber er de obligate muziekinstru-

menten, vooral gitaren, maar al bij het binnenkomen van de winkel

ervaart men dat hier de ziel van de muziek ronddwaalt. een neer-

slag daarvan is te vinden op de “Wall of fame”: ietwat bekende

bezoeker mag zijn naam erop achterlaten. Vanuit de zithoek waar

we het hebben over de concerten die hij organiseert, zie ik muziek-

boeken, dVd’s en gadgets maar vooral veel ‘rare’ en onbekende

muziekinstrumenten. (Yo VAN DEN BULCK)

Sommigen onder u hebben het zich vast al afge-vraagd: Wat zit daar toch hoog op de balustrade van het huis aan de Grote Beerstraat 83? Is het een vliegtuig, is het een vogel of woont Mega Mindy tegenwoordig op Zurenborg? Wij vroegen het aan bewoner Olivier Jacobs. 'Serge Vandeput maakte dit kunstwerk, dat voornamelijk uit banden bestaat', legt Jacobs uit. Voor Vandeput, die Zurenborg in-ruilde voor het Italiaanse stadje Savone, woonde de kunstenaar in de Dolfijnstraat. Als neef en fan, wilde Olivier Jacobs absoluut een werk van hem. 'Toen hij me vroeg wat ik voor ogen had, heb ik hem gezegd dat ik absoluut een albatros wilde', adlus Jacobs. Toen de artiest klaar was, kwam hij met zijn bestel-

wagen van de Ligurische kust naar onze wijk gebold. 'Plots stond hij voor mijn deur met niet één, maart twee vogels', grinnikt Jacobs, die er uiteindelijk wel raad mee wist. 'Het andere exemplaar zit langs de kant van de Lange Ruusbroecstraat, maar daar is het minder zichtbaar', vertelt hij. Jacobs bevestigt dat al redelijk wat mensen hebben zitten gissen naar de vogelsoort. 'Maar aan de bek zie je duidelijk dat het om een albatros gaat', toont de trotse eigenaar zich een kenner. Klaar om misschien ooit uit te vliegen, zullen de vogels ook tijdens de aangekondigde 'hor-rorwinter' trouw op post blijven. 'De kunstenaar heeft verzekerd dat zijn beesten tegen een stootje kunnen', lacht Jacobs. (Matthias ADRIAENSEN)

Het is zaterdagnamiddag en een uitgelaten vader en zoon kiezen ondertussen een banjo. Vooral de zoon straalt en heeft sterretjes in de ogen. Mu-ziekinstrumenten kopen heeft een magische wer-king op de muzikant. Vooral ontwapenend is de belofte van een tot dan toe onbekende wereld die opengaat voor de kleine jongen bij de aankoop van dit instrument. Marc de Neve heeft dit pand (een voormalige porseleinwinkel) omgetoverd tot een veilige thuis voor een hoop instrumenten waar u en ik zelfs nog nooit van gehoord hebben. Hij goochelt met woorden als ‘kemanche’, ‘daf’ en ‘ney’ en de aanblik van mooie instrumenten uit In-

dia, China, Japan, Arabische landen, Portugal enz. sieren hier elke hoek van de ruimte.

OPTREDENSHet brengt ons meteen tot de drijfveer van Marc om optredens te organiseren om deze onbe-kende instrumenten te laten weerklinken. Via de handelaarsvereniging van de Turnhoutsebaan was al snel een gepaste locatie gevonden. De man van het Reuzenhof verwees hem naar een voormalig schooltje gelegen aan de Reuzenpoort in Borgerhout. Naast het organiseren van optre-dens van wereldmuziek groeide ook langzaam

het besef dat er in zijn winkel heel wat muzikan-ten van bij ons langskwamen die best wat in hun mars hebben maar net niet genoeg voor grotere zalen zoals de Roma.Ook beginnend talent wil hij een plaats gunnen. Als het aan Marc ligt komen er in de toekomst een viertal concerten per jaar en betaalt de toeschouwer ongeveer tien euro. Soms worden er in de bijhorende cafetaria ook een assortimentje lokale instrumenten aangebo-den zoals tijdens het concert van de Iraanse groep Bal va Shan. Toen deze groep optrad bood men naast een virtuoze percussionist Isar Yavar ook een bloedmooie Udspeelster. Helemaal mooi en warm werd deze winternamiddag door de be-geleidende buikdansen. Een paar maanden later was het de beurt aan Dame Jeanne. Muzikanten van bij ons maar met buikdanseres om het spec-takelgehalte te verzorgen. Het laatste optreden had plaats op 26 november. Met De Iraanse top-groep Janan haalde Marc een orkest van traditio-nele Iraanse muziek in huis.Marc de Neve over dit optreden: “De sterren van de avond waren Janan, een zeskoppige band uit Iran, onder leiding van componist en kemanche-speler Behzad Mirloo. Samen met een zangeres en een ney-, een oud-, een daf-, en een santoorspe-ler brachten ze twee sets van een uur waarbij ze boeiende combinaties van Behzab Mirloo brach-ten. Van bij de start viel de grote muzikaliteit en de kwaliteit van de composities op. Maar ook het vakmanschap van alle individuele muzikanten was voor iedereen meteen duidelijk. Ze brachten een programma van klassieke Perzische en Azeri-sche nummers, waarbij – in tegenstelling tot wes-terse klassieke muziek- ruim de plaats is voor im-

provisatie. Zo luisterde de zaal ingetogen naar de geïmproviseerde solo’s op ney (een rietfluit die in Perzische muziek met een heel speciale techniek wordt bespeeld) en hadden heel wat mensen moeite om tijdens de solo’s op daf (een frame-drum) stil op hun stoel te blijven zitten. Perzische muziek is voor veel mensen even wennen, maar is doorgaans heel ritmisch en melodieus. Iemand in het publiek meende zelfs flarden van Keith Jarett te herkennen en verwoordde het zo: “ Als deze mensen , met die muzikaliteit, in het westen muziek zouden maken, zouden ze bij ons super-sterren zijn” ; Maar ook al is hun muziek niet wat je elke dag bij ons op de radio hoort, iedereen was er na afloop over eens dat dit concert beslist de moeite waard was geweest. De CD’s van de groep werden dan ook door zowat iedereen gekocht. Bij het volgende concert van een Iraanse groep zal Perzische muziek al een stuk vertrouwder zijn .”Goed om weten is dat op 14 januari, rond de klok van 14 uur, jazzgitarist Frank Peeters, een Ant-werpse Nederlander en percussionist langskomt rond om dan blijk te geven van zijn kunnen. En mocht je toch nog op zoek zijn naar een einde-jaarsgeschenk voor een muzikaal iemand dan kan men best even in de winkel gaan piepen ofwel vanuit de luie stoel eens surfen naar de website..

Miles Tones MusicTurnhoutsebaan 108-110

[email protected]

“italiaanse” albatros landde in de Grote beerstraat 83

Als marc de neve een concert organiseert kost dat 10 euro

Energie Prestatie Certificaat (EPC)

Sinds enige tijd is een EPC nodig vóór de verhuring of verkoop van een studio, appartement of een huis in Vlaanderen. Een EPC moet worden opgemaakt door een “energiedeskundige type A” geacrediteerd door de Vlaamse Overheid.Wenst U te verhuren of te verkopen in Vlaanderen, bel of email dan even voor een snelle service en een eerlijke prijs.

Harry BrijsEnergiedeskundige type A ( EP11031)[email protected]

Velodroomstraat 27 • 2600 Berchem

Als het aan marc de neve ligt komen er per jaar vier concerten.foto dieter dedeCker

deze albatros heeft nog een broertje in een andere straat.foto jörg pyl


u loopt er waarschijnlijk een paar keer per week

door, misschien wel elke dag. misschien hebt u zich al

afgevraagd wat de beelden daar doen, wat die

projector daar hangt, vraagt u zch af en wat die

geluiden betekenen. misschien let u niet op, misschien

hijgt u nog uit van het korte hellinkje dat u net hebt

moeten opfietsen, misschien leiden u kinderen u te

veel af.

er is in elk geval veel verwarrends aan de gang in de

voetgangersbrug tussen de mercatorstraat en de oos-

tenstraat. en dat was zeker genoeg om verheldering te

gaan vragen aan organisatoren bert janssens en ilek-

tra kalaitzaki en kunstenaar yannis papadopoulos over

‘brdG’, het lopende artistieke project dat plaatsheeft

onder die brug en nog loopt tot juni volgend jaar.

(Kobe ARDUI)

VoetGAnGerSbruG ooStenStrAAt

KUNSTPROJECT ‘BRDG’ BLIJFT NOG TOT JUNI

‘BRDG’ staat voor ‘Bridge’. Het is de naam van het artistiek project dat plaatsheeft in de voetgangersbrug. Het idee ontstond nadat Benjamin Verdonck voor zijn project waarin hij een jaar lang stadsinterventies deed in 2009, samenwerkte met Bert Janssens, die daarvoor zijn kunst onbeschermd tentoon-stelde in dezelfde voetgangersbrug. Bert Janssens (40) is kunstenaar en werkt bij het KASK. Omdat deze manier van onbescherm-de kunst tentoonstellen onder de brug hem zeer beviel, besloot hij op eigen kosten een kunstproject op te starten. Hij werkte hier-voor samen met Ilektra Kalaitzaki (27) stu-dent cultuurmanagement aan de Universi-teit Antwerpen, en medewerker van het M HKA.

INTERNATIONAAL Sinds juli 2011 toont BRDG dus werken van internationale jonge kunstenaars of studen-ten onder de voetgangersbrug. De werken worden getoond zonder duidelijke omkade-ring in de openbare ruimte, in alle mogelijke mediavormen, met elke maand een nieuw kunstwerk. Vele kunstenaars willen meewer-ken omdat de uitdaging met rudimentaire kwetsbaarheid en de dialoog tussen de kun-stenaar en de toeschouwer hen uitdaagt. Het is namelijk een hele nieuwe benadering van

kunst. Bert Janssens omschreef BRDG als zeer vernieuwend, aangezien kunst op een zeer laagdrempelige basis wordt aangebo-den: geen tickets, geen context, het gaat op in de omgeving. De plaats is ook niet zomaar gekozen natuurlijk, de plek van de voetgan-gersbrug, die exact op de scheiding ligt tus-sen onze wijk en de Joodse wijk Haringrode. Langs de ene kant is er dus een lokaal gege-ven: de plaatsing in de stad opgaand in de context, en langs de andere kant hebben er al internationale kunstenaars hun werk ten-toongesteld. Zo krijgt een niet-bijzondere plaats een zeer bijzondere meerwaarde: de kunst gaat als het ware een conversatie aan op een zeer klein moment met alle voorbij-gangers.De feedback is al ontzettend goed geweest: er was sprake van vele positieve reacties en spontane participatie van in de wijk. De overlast in deze brug is ook reeds aanzienlijk beperkt: sluikstort en graffiti is al veel ver-minderd, en het moet de buurt een nieuwe artistieke impuls geven. Het project wordt gesteund door het M HKA, de Koninklijke Academie voor Schone Kun-sten, en Eandis, dat zorgt voor de elektrici-teitstoevoer die nodig is voor de projector en de boxen. De brug zelf is eigendom van Infrabel en B-Holding, de spoorwegen dus,

die het project voor de voorlopige duur van een jaar steunen.Tegenover kunst dat wordt tentoongesteld achter glas of in een museum is er dus ook een groot verschil: deze kunstwerken wor-den getoond in grootse kwetsbaarheid, de kunstwerken zijn aanraakbaar en moeten in een klein moment de aandacht vatten van het publiek in de ruimte. Er wordt weinig informatie gegeven over de kunstwerken, waardoor je er als het ware door verrast wordt. Alles draait om de erva-ring, alsof je iets vindt op straat, waar ten-slotte ook geen informatie bij staat.Bert Janssens zou alvast graag dit project voortzetten na het contract van een jaar met Infrabel, maar veel hangt af van of dit project subsidies van de staat zal krijgen. Nu steunt het project op eigen investeringen. Als de subsidies er komen, dan zien we waar-schijnlijk nog voor lange tijd kunst onder de voetgangersbrug.Ik sprak ook met Yannis Papadopoulos, de eerste kunstenaar die zijn ‘werk’ tentoonstel-de. Yannis is een Griek die nu in Antwerpen woont. Hij zei dat hij het een grote uitdaging vindt om op zo’n speciale plek zijn kunst te tonen. Soms lijkt kunst niet zo duidelijk, soms ligt het op de grens, soms is het voor Yannis zelfs een rituele handeling om te spe-

len met de ruimte op een kunstzinnige wijze. Het is een kunst om de elementen van een alledaagse plaats te gebruiken, te bespelen, en een reactie van de mensen uit te lokken. Verder vertelde Yannis dat deze manier van kunst tonen hem zeer bevalt: niet alleen respecteert het zijn omgeving, het getuigt ook van een zekere houding die vraagt om een momentje van stilstaan in de wereld vol haast. Het moet een ontdekking zijn, moet een moment zijn van verwondering temid-den van een dagelijkse routine. Of, zoals Yannis het uitdrukte: een kunstwerk onder de brug is als een geplantte boom: jij (de kunstenaar) plant hem wel, maar wat ermee gebeurt kan in feite alle kanten op, en hoe mensen het bekijken kun jij ook niet veel verder beïnvloeden.Het inspirerende ‘BRDG’ loopt voor een jaar, dus tot juni 2012. Op 31 oktober is er alvast een performance van Antwerpse kunste-naars, maar let sowieso zeker even op als u door de brug wandelt, fietst, of wat dan ook. Kunst, op deze manier vertoond, is niet alleen uniek, het is ook zeker de moeite waard.

Meer info?BRDG (www.brdg.be)Yannis Papadopoulos

(roma50-6126.blogspot.com )

onder deze brug verschijnen regelmatig kunstzinnige boodschappen. uitkijken is dus de boodschap. • foto’s André dejonGhe


Tijdens de jaarlijkse familiedag is bijna alles gratis FAMILIEDAG (voor families met kinderen van 0 tot 8 jaar)zondag 8 januari 2012 van 14 uur tot 18 uur Enkel de voorstelling Josette is betalend. Alle andere activiteiten zijn gratis.

-FROEFROE - Josette [4+]14 en 17 uurvvk: 6 euro / kassa: 8 euroTheater FroeFroe brengt met veel poppen, spel, dans (en heel weinig woorden) de kinder-verhalen van Eugène Ionesco tot leven. In zijn wereldvermaarde absurdistische stijl pende Io-nesco deze ‘4 Verhalen voor Josette’ 14.15 en 16 uur: THEATER SAVOOI - Parapluutje [2+] Een muzikale voorstelling - gratis15 en16 uur: MIN HEE BERVOETS - Hup met de beentjes [5+] - gratisdoorlopend van 15 tot 18 uur: MATHILDE BOUSSAUW - Handpoppen atelier: muppets maken uit afwassponsjes [5+] -gratis. Baby’s en peuters tot 3 jaar zijn altijd welkom bij de kin-deropvang i.s.m. de babysitters van de gezins-bond. Leden van de gezinsbond krijgen 1 euro korting op de spaarkaart de dag zelf.

-SERMOEN THEATERMAKERS - Big Shootdonderdag 12 en vrijdag 13 januari 2012 - 20.30 uurvvk: 10 euro / kassa: 12 euro Een zenuwslopende dialoog waarin het mannelijk geweld dat onze wereld beheerst, genadeloos wordt blootgelegd.

24 UUR VAN HET PODIUM-zaterdag 14 januari 2011Theaterhuizen, cultuurcentra, podiumcafés, t

heatergezelschappen,dansorganisaties, con-certzalen en ensembles maken van Antwerpen 1 groot podium op 14 & 15 januari. Cultuurcen-trum Berchem is één van de podia en kiest voor een zweterige concertavond in de foyer!-20.30 uur: W. VICTORAls geen ander slaagt W.Victor erin om een bijzondere, unieke Europese sound te creëren. Italofunk, torch songs, jazz, balkan klanken, ontregelde fanfare! Liefhebbers van Beirut en Bregovic komen zeker aan hun trekken. Met alleen wat blazers, piano, contrabas en drums gaat W. Victor door tot ie er bij neervalt. U ook!-21.45 uur : PANTASONICSDe Pantasonics zijn er om iedereen in het zweet te zetten. Hup! Door de benen. Rocksteady! -23.30 uur: DYNAMO ZJOSSDynamo Zjoss neemt je mee met raspende gi-taren, viool en accordeon. Een zwoele stem en een tikkend ritme zetten een spetterend feest in gang met een romantische ondertoon, waar mannen niet kwaad op kunnen zijn en dames voor smelten! Heft uw glas en placeert een danske! 1 polsband voor alle locatiesMet 1 polsbandje krijg je toegang tot alle deel-nemende locaties in Antwerpen. Bij Info Cul-tuur 03 338 95 85 - www.24uurvanhetpodium.be kan je je bandje in voorverkoop krijgen. Dan betaal je 12 euro. Op de avond van het evene-ment kan je ook een ticket kopen aan onze kas-sa in ccBe. Een ticket de avond zelf kost 14 euro. Jongeren onder de 24 betalen 6 euro. DE BELGISCHE KAMERFILHARMONIEmaandag 16 januari 2012 - 14.30 uurvvk / kassa: 6 euro (één koffie inbegrepen)Een heel gevarieerd en fris nieuwjaarsconcert met werk van Mozart, Vivaldi, Tsjaikovski, Men-

delssohn, Franz Liszt en Johan Strauss.Solisten: Roel Hendrikx (klarinet), Hanne Roos (sopraan) en Vadim Tsibulevsky (viool).

PUDDING OO + BEATBUTCHER [voorprogramma] + afterpartyvrijdag 20 januari 2012 - vanaf 21.30 uur - foyertickets: 6 euroPompende beats, stomende grooves en wilde improvisaties. Een geweldig clubconcert in ccbe!

MARCUS AZZINI/THEATER OOST-POOL en ANN VAN DEN BROEK/WArdwaRD - ‘LIstEn & See’Dinsdag 24 januari 2012 - 20.30 uurvvk 12 euro / kassa 14 euroVijf dansers en drie acteurs gaan op zoek naar het perfecte geluksmoment, de seconde waar-in alles even lijkt te kloppen. Als je stilstaat, gaat het aan je voorbij. Als je erop jaagt, zul je het nooit vinden

CHIKA UNIGWE - Ochtendlezing donderdag 26 januari 2012 - 10 uurop locatie: bibliotheek De Poort - Willem Van Laarstraat 15-17 Chika Unigwe woont in Turnhout, studeerde in Leuven, maar is geboren in Enugu, Nigeria. Dit parcours moest tot uiting komen in haar boe-ken. Sterke vrouwen, een zoektocht naar een beter leven en de kracht om moeilijkheden te boven te komen, vormen de basis van haar ro-mans.Chika Unigwe schrijft ook poezië, en hopelijk laat ze ons ook daarvan proeven want het is ….gedichtendag. Niet toevallig getimed dus, deze ochtendlezing!

In samenwerking met de literatuurgroepen van Vormingplus

UNION SUSPECTE - SADETTIN KIR-MIZIYÜS - ‘de Vader, de Zoon en het Heilige Feest’Vrijdag 27 januari 2012 - 20.30 uurvvk: 10 euro / kassa: 12 euroGewapend met de ervaringen van een indrin-gende reis met z'n vader naar Mekka, maakt Sa-dettin Kirmiziyüz een voorstelling over vaders en zonen, geloven en niet geloven, Abraham, Isaak, Mohammed, God en Allah. Een heilige roadstory waarin niets niet kan en alles waar is.

STAALPLAAT #7: ROLAND VAN CAM-PENHOUT donderdag 2 februari 2012 - 20.30 uur vvk: 8 euro / kassa: 10 euro Roland Van Campenhout, onze nieuwe gast bij STAALPLAAT, is een groot singersongwriter en zeer sympathieke muzikant. Roland is de ar-tiest die op een geloofwaardige manier naast blues ook andere markten weet te bespelen als reggae, country, jazz, wereldmuziek en folk. Velen zien in hem een bebaarde bluesman die nomadisch door het leven stapt. Dat we een le-gende op de sofa trekken staat vast!

'NUFF SAID met BRZZVLL, SHAR-RIF SIMMONS, BERG GABRIELS, THOMAS SMITH & BOB MCLAREN (host)vrijdag 3 februari 2012 - 20.30 uur vvk 8 euro / kassa 10 euro Diepe zieleroerselen van getormenteerde schrijvers, scherpe humor van spitsvondige

Gazet van Zurenborg | December 2011 - Januari 2012 | www.gazetvanzurenborg.be 37comedians, rake beelden geplukt uit de stad, opzwepende muziek van huisband BRZZVLL. Bob McLaren presenteert. BRZZVLL geeft mu-ziekles.Tot zo ver is alles duidelijk. Dan komen de gasten. Sharrif Simmons is een spoken word fenomeen. Verkreeg zijn bekendheid door Def Poetry Jam en heeft met Mos Def, Talib Kweli, Saul Williams en Jessica Care Moore het podi-um gedeeld. Bert Gabriels is bekend als maker en presentator van ‘Zonde van de Zendtijd’. De reeks werd een absolute kijkcijferhit en kreeg een televisiester voor beste humorprogram-ma. Maar bovenal staat Bert elke week een paar avonden op een podium met goeie grap-pen, onverwachte absurditeiten en ondenkbare inzichten. Zijn gloednieuwe collega bij ‘Zonde van de Zendtijd’ is vooral gekend als Thomas Smith. Hij is al jaren de ondergrondse koning van het comedy-circuit en staat bekend voor zijn droogkomische observaties. Gemengd met hilarische uitbarstingen, de simpele din-gen van het leven, harde wetenschap en veel goeie grappen. Voila. Alles in huis voor een sto-mende avond ‘Nuff said.

SCOOLSOUT! STELT VOOR: SLAAPKOPPENwoensdag 8 en donderdag 9 februari 2012 - 20.30 uur vvk: 6 euro / kassa: 8 euro ‘Slaapkoppen’ is de droomreis van twee per-sonages die rondreizen in een onbekende re-aliteit. Vol melancholie, humor en filosofie. Je kan je laten meedrijven of zelf sturen terwijl je balanceert op de dunne lijn tussen realiteit en fantasie. Randall C. maakte van tekeningen levensgrote projecties voor het decor. Samen met acteur/zanger Wannes Capelle speelt Sa-rah Moens in en rond deze tekeningen

KARL VANNIEUWKERKE & LES SUPAPPES - Helden in de Sport vrijdag 10 februari 2012 - 20.30 uur vvk: 16 euro / kassa: 18 euro Karl Vannieuwkerke & Les Supappes zijn terug! ‘Helden in de sport’ is een humoristische en muzikale trip door de sportgeschiedenis. Van Muhammad Ali over John McEnroe tot Eddy Merckx. Van Tiger Woods over Pélé tot Michael Phelps enzoverder. De bronstigheid van de topsporter, extatisch geluk, zware ademhaling en woorden die wiegen op de bries. De voor-stelling tracht grip te krijgen op het wonder-lijke mysterie van sport. Voor iedereen die van sport houdt en voor iedereen die er een hekel aan heeft!

‘T ARSENAAL - Biechten zaterdag 11 februari 2012 - 20.30 uur vvk: 12 euro / kassa: 14 euro Het Vlaanderen van vandaag dat zijn verleden van zich afschudt en potjes die jaren bedekt waren voor eens en altijd ontdekt. Brandend actueel. Je zal maar de zus zijn van een pedo-fiele geestelijke. Je zal maar een eenvoudige aalmoezenier zijn in een bejaardenhuis en op een ochtend je krant openslaan en kennisne-men van het schokkende nieuws.

Info & tickets: cultuurcentrum Berchem, Driekoningenstraat 126T 03 286 88 20

op 26 januari is het tweejarig stadsdichterschap voorbij voor Zurenborger peter

hanssen, die zich liever stadspeter dan stadsdichter noemt. om die periode ge-

past af te sluiten, komt er een overzichtstentoonstelling stadsgedichten van Ant-

werpen tot oostende in het museum voor letteren in de minderbroederstraat

22 te Antwerpen. op 20 januari zal er ook een boek verschijnen met Antwerpse

stadgedichten en oostendse gedichten. We zochten peter holvoet hanssen op en

vroegen wat twee jaar staddichterschap met een mens doet. (Jörg PYL)

Stadsdichter zijn in Antwerpen, is een druk-ke bezigheid, zeker als je die taak zo ernstig neemt als Peter Holvoet Hanssen. “Veel vrije tijd heb ik niet gehad. Zowat mijn enige ont-spanning was mijn medewerking aan het Vrije Visserijblad in Oostende. Ik hou veel van de zee en van Oostende. Sinds enkel jaren lever ik ook regelmatig gedichten voor het Visserij-blad. Een van de medewerkers van het Visse-rijblad is Marnix Verleene, een man die steeds betere gedichten begint te schrijven, zo een beetje in de stijl van James Joyce.” De fotografie van dit visserijblad wordt ver-zorgd door Jo Clauwaert (die ook de huis-fotograaf is van Peter Holvoet Hanssen) van wie ook een aantal foto’s in Antwerpen zullen tentoongesteld worden. In zekere zin hebben dichters en vissers veel gemeen, zij zijn altijd op zoek naar de ultieme vangst. Zowel de vis-serij als de dichtkunst zijn bedreigd in hun voortbestaan.“Naar aanleiding van mijn twee jaar stadsdich-terschap is er van 1 december tot acht januari een tentoonstelling in het Letterenhuis in de Minderbroederstraat 22 te Antwerpen. Een tentoonstelling met foto’s van Jo Clauwaert en de stadsgedichten, in een vormgeving van Jelle Jespers.”

De plechtige opening van de tentoonstelling op 30 november trok zeer veel schoon volk, uiteraard ook veel dichters. Na een inleiding door de verantwoordelijke van het Letterkun-demuseum, droeg Peter Holvoet Hanssen een aantal stadsgedichten op. Ernst en humor wis-selden elkaar af en ook comedia dell’arte is nooit ver weg. Via zijn niet evenaarbare komi-sche stijl, verlegde hij het accent naar de ernst van zijn gedichten, die in feite niet tot voor-

dracht geschikt zijn, omdat de meerlagigheid pas bij het lezen tot zijn recht komen. Daarna deed hij wat iedereen van hem verwachtte, en vertolkte hij op een ernstige en beklijvende wijze enkele van zijn stadsgedichten. Hij werd hierbij bijgestaan door een saxofonist. Daarna werd de tentoonstelling plechtig geopend.

MUZIEKOp 20 januari verschijnt er eveneens een nieuwe dichtbundel met als titel Antwerpen Oostende, met de stadsgedichten en als bo-nus zeegedichten van Oostende (bij uitgeverij Prometeus). Van deze editie komt er ook een luxe uitgave met foto’s van Jo Clauwaert in een beperkte oplage van 500 exemplaren. Deze bundel bevat de Stadsgedichten, maar ook de gedichten van de stad. “Dit zijn gedichten die ik niet geschreven heb, maar waarvan ik een soort redacteur of regisseur geweest ben, om-dat ze samengesteld zijn door de mensen van Antwerpen zelf. Dit is een poging van mij om poëzie interessant te houden door de mensen bij het gebeuren te betrekken. Het gedicht “Welkom Pierewaaiers” op de waterkerings-muur heb ik samengesteld uit gedichten van vijfhonderd Antwerpenaars. Het bestaande gedicht van Herman J. Claeys, dat deze dich-ter reeds in 1991 schreef op de muur, kreeg er eveneens een prominente plaats want zelfs gedichten op muren vergaan, het be-zetsel brokkelt af of de tekst vervaagt. Deze tekst moest behouden worden. Veel stadsge-dichten zijn ook gemaakt om met muziek te brengen. Daar is er het “Torenlied” en ook het voorlopig laatste gedicht, het” Ezeltjeslied”, dat ik overigens beide met de hulp van Noëlla (Elpers, echtgenote , muze en jeugdschrijfster) heb geschreven. Noëlla hielp mij om dit Sinter-klaasliedje niet te moeilijk te maken. Want ik heb ook ogenschijnlijk eenvoudige gedichten geschreven, met daarachter verschuilen zich een hele reeks van werelden, maar soms gaat het over complexe gedichten met achttien lagen. Zonder de steun van mijn echtgenote Noëlla Elpers had ik die taak van stadsdichter nooit zo goed kunnen volbrengen.”

AFSCHEID“Het staddichterschap betekende voor mij een soort van afscheid van Antwerpen. Voor-aleer ik stadsdichter werd, wilde ik al uit de stad wegtrekken, naar een plaats waar er nog zuivere lucht is, maar dat is moeilijk in ons land te vinden. Maar de stad heeft mij veel gege-ven en met mijn gedichten kan ik iets terug-geven. Alvorens stadsdichter te worden, heb ik wel een vrijgeleide aan de stad gevraagd en Antwerpen heeft zich hieraan gehouden. (zie het gedicht Vrijbrief jp). Ik moest ook niet constant contact met het stadsbestuur hou-den over de inhoud van mijn gedichten. Van andere staddichters , ook in Nederland, heb ik gehoord dat die onafhankelijkheid niet overal evident is. Ik heb mij ook kritisch opgesteld over het kappen van de lindebomen en het verdwijnen van de wijkbibliotheken. Boven-dien kon ik volledig mijzelf blijven, zonder toe-

gevingen te doen. De “Reis naar Inframundo” had ik net voltooid en ik kon nu gewoon de in-geslagen weg verder gaan en dat goed inpas-sen in mijn stadsgedichten, want ik ben geen echte gelegenheidsdichter. Ik kan ook een beroep doen op andere stemmen van dich-ters, zoals onder andere met Peter Theunynck in “De Vertelboom - en de tien takken van de verwondering”. Ook vond ik dat bij een aantal gedichten muziek hoorde zoals onder andere bij het Torenlied.

Maar de mooiste herinnering als stadsdichter heb ik aan de “Brief aan Jérôme” in de film de Veer van César (zie elders in deze krant). Het gedicht zelf is gegroeid tijdens het maken van de film zelf. Pjeroo Roobjee speelt de speel-goeduitbater en de muziek is gemaakt door Tobias Spierenburg, die al van jongs af aan als hobby filmmuziek componeert. Samen met zijn broer Oscar die schilder is, hebben zij sa-men aan de voet van de kathedraal de Galerij Picoux.Het gedicht “De laatste wacht” dat ontstond in samenwerking met Kris Verellen en Irene De Weerdt, zal pas volgend jaar zijn definitieve vorm op 11 november volgend jaar gepubli-ceerd worden.

NIEUWEinde december zal in principe de naam van de nieuwe staddichter van Antwerpen be-kend gemaakt worden. Stadsdichter is geen baan waarvoor je kan solliciteren, maar je wordt gevraagd. Ik dank dat ze daar zo een comité hebben dat kiest uit een aantal dich-ters, maar nu met de politieke onzekere situ-atie en de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur, dan kan er zoveel spelen, dat het echt niet te voorspellen is wie uiteindelijk de vol-gende stadsdichter gaat worden. Het laatste gedicht”Asielaanvraag aan de Zee”zal op 21 januari op een muur in Oostende verschijnen. Ik zal dan proberen mijn achterban naar Oos-tende te krijgen voor de feestelijke voorstel-ling van het laatste Antwerpse stadsgedicht in Oostende. Oostende is en blijft mijn maîtresse onder de steden, met toestemming van mijn echtenote.

DIAMANTENMaar soms krijgt een staddichter ook rare ver-zoeken, zo kreeg ik vanuit de diamantsector de vraag om een gedicht over diamant te maken over de diamant. Toen ik vroeg of er in het ge-dicht het woord bloed mocht voorkomen, heb ik nooit meer iets van die mensen gehoord.”Op 26 januari ,de volgende gedichtendag, geeft Peter Holvoet Hanssen de fakkel over aan een andere dichter met een ander stem.

Info.www.antwerpen.be/boekenstadwww.letterenhuis.be www.kapersnest.be www.visserijblad.be www.vrijstaat-o.be

Het laatste gedicht van de stadsdichter verschijnt op een muur in… Oostende

peter holvoet hanssen blikt terug op 2 jaar stadsdichterschap

peter holvoet wordt in 2012 opgevolgd door de in brussel

geboren bernard dewulf. foto jörg pyl


de schrijvende mens op Zurenborg zit blijkbaar niet

stil. Vorige maand belandde “fortuna’s lieveling”

een bloemlezing van de vijfenzeventigjarige dichter

hedwig Speliers op onze redactietafel. Samensteller

van dienst was onze wijkdichter peter theunynck, die

hiermee zijn vierde publicatie in een jaar aan zijn pal-

mares toevoegt. (Tekst en foto’s Jörg PYL)

“fortuna’s lieveling”

Peter Theunynck stelt bloemlezing van dichter Hedwig Speliers samen

De titel verwijst naar een citaat van Wislava Szymborska, de grote dame van de Poolse po-ëzie en werd door Hedwig Speliers zelf geko-zen: ”Hoewel ik dus de dichters het alleenrecht op inspiratie ontzeg, plaats ik hen nog steeds in de selecte groep van Fortuna’s lievelingen”. Met dit motto komt de lezer direct in de sfeer. De bloemlezing zou oorspronkelijk door Joris Gerrits zou gemaakt worden, maar tijdsgebrek van deze laatste bracht die opdracht naar Peter Theunynck die op dat moment net zijn biogra-fie over Karel Van de Woestijne had voltooid. Bovendien was Peter Theunynck een bevoor-recht persoon voor deze taak. Hedwig Speliers en zijn vrouw zijn “dubbele familie” van Peter. Theunyncks moeder is een zus van Speliers, zijn vader een broer van diens echtgenote. Een dergelijke familieband is zowel een voordeel als een nadeel, maar Peter Theunynck kreeg volledig carte blanche bij de samenstelling van die bundel. Bovendien kon hij over de meest recente versie van de gedichten beschikken, want veel gedichten herwerkte Hedwig Spe-liers op latere leeftijd. Peter Theunynck kon kiezen uit vijfendertig bundels, waarvan twin-tig gepubliceerde. Bovendien kreeg hij inzage in de gedichten die de gepubliceerde bundels niet gehaald hadden.

Alleen van de voorlopig laatste dichtbundel van Speliers, “Het land Gods”, is er geen gedicht opgenomen, omdat die bundel pas na het vol-

tooien van de bloemlezing werd gepubliceerd.”Een nadeel van nog levende dichters, want die blijven bijschrijven, en Hedwig Speliers is nog lang niet uitgeschreven,” stelt Peter Theunynck. “Hedwig Speliers werkt snel en hij is vrijwel da-gelijks met poëzie bezig. Je kunt stellen dat hij van poëzie bijna een dagtaak maakte. Zestig jaar poëtische activiteit levert dan ook een vo-lumineus oeuvre op.”

VERTROUWEN De bundel begint met een gedetailleerde inlei-ding waarin Theunynck de evolutie van Speliers van een hermetische dichter met zeer strakke gedichten tot een meer toegankelijke dichter schetst. Daarbij besteedt hij veel aandacht aan de verschillende stijlkenmerken van Speliers, zeer leerrijk voor iedereen die wel eens zelf een gedicht schrijft. Vooral het magistrale en veelvuldige gebruik van metaforen komt uit-gebreid aan bod. Daarna volgt een gedeelte met foto’s van de auteur met figuren uit het literaire leven, maar ook een foto met de nog jonge Peter Theunynck. Daarna een selectie van gedichten in volgorde van verschijnen en gegroepeerd volgens de bundels. De bloemle-zing zelf wordt afgesloten met een beknopte biografie door Hedwig Speliers samengesteld, waarin de dichter zelf aangeeft wanneer de bundel geschreven werd en uitgegeven, wat niet altijd gelijkliep. Bovendien geeft hij inzage in de lectuur en andere invloeden die het ont-staan van die dichtbundels beïnvloed hebben.

Dit is voorwaar een schat aan informatie en een droom van een samenwerking, die alleen mo-gelijk is wanneer samensteller en dichter elkaar volledig vertrouwen.

“De dood is de dag zonder poëzie. Zestig jaar eredienst aan de poëzie” dat is kort en krachtig de titel van de inleiding van de bloemlezing. Dit is een parafrasering van een gedicht uit de bundel “Horribile Dictu” :”De dood is daar. Hij is/de dag zonder gedicht”. Speliers schreef de bundel naar aanleiding van de dood van zijn dertigjarige broer. “Hedwig Speliers is een merkwaardig dichter. Een man met een mis-sie.” Zo begint Peter Theunynck zijn inleiding, de toon is gezet. En dan begint hij te vertellen: “Speliers debuteerde met “Exotische Dierge-dichten” na de generatie van de vijftigers Claus, Lucebert, Kouwenaar, Andreus,…

Het dierlijke en het menselijke komen aan bod in een heel lichamelijke taal. De volgende bun-del staat sterk onder invloed van Nijhoff en Achterberg. Speliers zoekt hier nog naar zijn ei-gen stem. Die vindt hij in “Een Bruggehoofd” en meer nog in zijn daaropvolgende bundels. Hij schrijft dan vooral talige, zeer strakke en korte gedichten. Later wordt hij meer toegankelijk.

Naast dichter is Hedwig Speliers ook poëzie-criticus en polemist. Lange tijd heeft hij zich afgezet tegen het anekdotische van dichters als Herman de Coninck. De poëzie van Speliers was daar een echte tegenpool van. Als criticus brak Speliers als eerste een lans voor de poëzie van Hans Faverey. Hij was ook de “ontdekker” van de dichter Mark Van Tongele. Hij schreef niet alleen essays over poëzie. Hij hield zich ook lang bezig met Stijn Streuvels en schetste een nieuw beeld van die schrijver.

CELIBAATAlhoewel hij korte tijd in het seminarie ver-bleef, kun je Speliers moeilijk een religieus dichter noemen. Hij besefte al vlug dat het se-minarie en het celibaat niets voor hem waren.

Speliers is veeleer een agnosticus geworden. Hij rekent in zijn werk met God af. In “Totaal Tweedehands” dicht hij bijvoorbeeld: “Een woord verder/en God is maar een woord meer/en God is geen antwoord meer.” Toch is er ook een soort hunker naar religiositeit gebleven. Dat blijkt bijvoorbeeld uit zijn recenste bundel “Het land Gods”. Wie weet blijft de verhouding van Speliers met God een mysterie.

“De samenstelling zelf”, vervolgt Peter Theu-nynck, “was soms een heikele klus. Vooral om-dat Speliers zijn bundels erg gestructureerd opbouwde, was het soms moeilijk om die ver-banden zo maar te negeren. Ik heb dan ook ge-tracht een aantal cycli in hun geheel op te ne-men. Ik heb ook bewust de vorige bloemlezing (1997), samengesteld door Jean Marie Maes, niet gelezen totdat mijn selectie klaar was. Ik stel vast dat wij totaal verschillende keuzes ge-maakt hebben.”

DRUKNa lectuur van de bloemlezing, past slechts een reactie: een van ontzag voor de beheerste en inhoudelijk diepgravende gedichten van een integere dichter die nog lang niet uitgeschre-ven is. Christine D’haen stelde reeds in haar bespreking van de vroege bundel “Een Brug-gehoofd” dat haar bewondering voor Speliers feilloze, trefzekere, beheerste en aangrijpende poëzie zo groot was als haar verwondering dat dit werk zo ongemerkt aan de poëziekritiek is voorbijgegaan. We sluiten ons daarbij aan en hopen dat Hedwig Speliers dank zij deze bloemlezing op een ruimere belangstelling mag rekenen. Dit zou wel eens kunnen lukken, want er is sprake van een tweede druk.

Hedwig Speliers, Fortuna’s Lieveling, Poëziecentrum,

ISBN 978 90 5655 155 1www.poeziecentrum.be


Bel ons of spring gerust eens binnen, altijd welkom!

een huis of appartement kopen, doet u niet elke dag.het is meestal een stap in het onbekende,waarbij flink wat vragen opduiken.

daarom streven wij ernaar, met 2 kantoren,één op het Antwerpse Zuid, vlakbijhet nieuwe justitiepaleis, en één op de dageraadplaats,iedereen die wenst te (ver)huren of (ver)kopenin het bruisende Antwerpen professioneeladvies te geven!

herenwoningen op het Zuid en de populaire wijkZurenborg zijn onze specialiteit! daarnaastzijn ook appartementen, woningenen opbrengsteigendommen binnen de Singel,berchem en Wilrijk bij ons in goede handen!

ACTIVITY

dageraadplaats 31 - 2018 Antwerpen, 03/239.21.21

Amerikalei 220 - 2000 Antwerpen, 03/259.04.04

Openingsuren: Ma-Di-Woe 8u30-18 u

Do 8u30-14 uVrij 8u30-17u30

Zat en zon gesloten

Kleine Beerstraat 292018 Antwerpen

tel. & fax : 03/236 29 07

Bio-da's-logisch

begin dit jaar ruilde roxane taeymans uit de pretoriastraat haar goud bij de belgische juniors in voor het statuut

van een gewone judoka bij de seniors (judoka’s boven twintig jaar worden senioren genoemd). tot begin novem-

ber viel er bij haar weinig nieuws te rapen totdat zij in het eerste weekend van november brons behaalde op de

belgische kampioenschappen judo. (jörg pyl)

Succes voor judoka uit de pretoriastraat

Roxane Taeymans behaalt brons op Belgische kampioenschappen

Roxane Taeymans heeft er bijna een heel jaar training bij de senioren op zitten en daarbij vooral veel geleerd, vertelt zij. Naast haar vele trainingen volgt zij ook nog Talen en Letteren aan de Antwerpse Universiteit. De overgang van junioren naar senioren leverde geen pro-blemen op, zij werd ook onmiddellijk aanvaard

door de senioren, ook omdat zij in haar laatste jaar als junior al met sommige senioren op sta-ge was gegaan in het buitenland. In oktober volgde een eerste succes op training en stage in het Zweedse Boras. Daar werd zij op de Eu-ropean Cup eervol zevende. In het judo voor senioren bestaan er vier categorieën van wed-strijden. European Cup is het laagste niveau, hieraan nemen vooral judoka’s onder de drie-ëntwintig jaar deel, maar eveneens de subtop van de oudere judoka’s. Als het sportbestuur vastgesteld heeft dat een prille senior de wed-strijden in de European Ccup goed overleeft, mag hij of zij overgaan naar een klasse, World Cup. Hieraan nemen ook plus drieëntwintigers aan deel. Daarboven heb je nog in stijgende moeilijkheidsgraad de Grand Prix en de Grand Slam.

VERMOEIDDe week daarop volgde het Belgisch kampi-oenschap, waar Roxane brons haalde. Maar zij is er van overtuigd dat zij beter kan. Zij was tijdens de European Cup in Zweden voluit ge-gaan en voelde de vermoeidheid nog zwaar. Omdat zij slechts twee dagen kon recupereren en daarna al direct moest trainen voor het Bel-gisch kampioenschap, was zij nog te hard ver-moeid om overtuigend te vechten. “Ik heb mij eigenlijk een beetje laten doen”, geeft Roxane Taeymans eerlijk toe. “Bovendien had ik de te-genslag om al in de kwart finale het te moeten opnemen tegen de sterkste judoka. Ik heb uit-eindelijk verloren van Jennifer Arq, een meisje dat al ouder dan drieëntwintig is. Maar als ik in

voldoende conditie geweest was, denk ik dat ik van haar had kunnen winnen. Het weekend daarop heb ik bij Interclub (dit is het Vlaams ploegen toernooi judo) het in het ploegen-klassement nog eens tegen haar moeten op-nemen. Ik heb toen puur op punten verloren, alleen had de scheidsrechter toen twee punten in mijn voordeel vergeten te tellen, anders was de uitslag anders geweest. Dat voelt natuurlijk niet goed aan, maar tegen een beslissing van een arbiter is niet veel in te brengen. In decem-ber ga ik nog naar London, daar vindt een Test Event plaats op dezelfde locatie waar in 2012 de Olympische spelen plaatsvinden, een soort generale repetitie voor de Olympische Spe-len, maar dan op European Cup-niveau. Voor de Olympische spelen volgend jaar in London is het nog veel te vroeg voor mij. Om aan de Olympische spelen te mogen meedoen, moet een judoka minstens veertien punten behaald hebben in de drie hogere competities en daar ben ik nog niet aan toe.”

STEUNOmdat Roxane al lang actief is in het judo, vroeg ik haar of zij, gesteld dat ze kinderen zou hebben, zou willen dat zij ook een judocarrière zouden beginnen. Roxane:”Mocht ik later een dochter hebben, dan zou ik haar niet in die richting duwen, want als je zoveel bezig bent met judo heb je geen gewone jeugd. Maar als mijn kind hiervoor zou kiezen, zou ik haar onvoorwaardelijk steunen. Ikzelf mag niet kla-gen, ik heb een heel goede jeugd gehad, en ik doe heel graag aan judo. Maar anderzijds kun

je toch een hele hoop dingen niet doen, die leeftijdsgenoten wel doen, zoals eens laat uit-gaan en dan ’s morgens vroeg lang uitslapen. Ik moet altijd op tijd naar bed en ‘s morgens vroeg opstaan om naar de training te gaan. Ik denk dat als ik niet gemotiveerd was geweest door de club en zonder de steun van mijn ou-ders, dan weet ik niet of ik het judo had volge-houden. Maar mijn ouders hebben mij nooit gepusht of zo, wel gesteund, en sommige vrienden van mij gaven mij ook een duwtje in de rug. Zonder steun van thuis, word je meer nonchalant en laat je je vlugger gaan. Ook op studiegebied is het soms zwaar. De trainingen zijn ‘s morgens vroeg, maar soms loopt een training ook wat uit. Daarna moet ik mij naar de les reppen, meestal mis ik dan een paar uren, soms zelfs vier. Die lessen moet ik dan weer inhalen en de cursussen bijwerken. En uiteraard mis ik wel meer dan een paar uren, als ik in buitenland op stage ga.”

MASTERTot slot informeer ik naar haar toekomstplannen.”Voorlopig wil ik mijn stu-dies en het judo zo goed mogelijk combine-ren. De judo wil ik uiteraard in de eerste plaats volhouden, omdat de tijd dat ik nog aan judo kan doen beperkt is. Tot een jaar of vijfentwin-tig is het mogelijk om in judo te groeien. Dan kan ik zien waar ik echt sta en of ik dan nog echt meetel. Maar ik wil ook mijn studies afma-ken, al denk ik dat ik wel een extra jaartje moet voorzien om mijn master te behalen.”

www.satori-kwai.be

roxane taeymans: “ik mag niet klagen, ik heb een heel goede jeugd gehad”

foto jörg pyl


Deze trofee werd genoemd naar de overleden Rudi Kimpen die op de Dageraadplaats een im-mokantoor had en zich ook intensief inzette voor de wijk. Zo was hij redactiesecretaris van deze krant toen die totaal vernieuwde en een nieuwe start beleefde. Geslaagde start waar hij een groot aandeel in had. Bij zijn overlijden in 2006 werd dan ook beslist dat zijn naam leven-dig gehouden zou worden door het instellen van een trofee die zijn naar draagt. Het door plaatselijke kunstenaars gemaakte werk wordt overhandigd aan een persoon uit de wijk die zich verdienstelijk heeft gesteld voor de wijk en zijn bewoners. En die eer valt dit jaar Edilbert Dobbelaer uit de Mercatorstraat te beurt. Be-ter bekend als ‘Edi van den basket’.

LOOPBAAN Zijn loopbaan (in volgorde): bouwvakarbei-der in geboortestad Sint-Niklaas (1 jaar), we-reldreiziger (5,5 maanden USA Oostkust met de duim), zelfstandig cafébaas in Sint-Niklaas (2,5 jaar), jeugdhuisverantwoordelijke in Sint-Niklaas (2 jaar), bediende in petroleumsector haven Antwerpen (5 jaar), productie-operatorGyproc Wijnegem (1 jaar), metaalarbeider Noorderlaan Antwerpen (5 jaar), projectme-dewerker Opsinjoren Stad Antwerpen (9 jaar), chauffeur-afleveraar tax-free goederen op zee-schepen in havengebied België en Nederland (3 jaar), instructeur sociale werkplaats Levanto vzw Sint-Andriesplaats (3 jaar en huidige job).

BASKETEn tussen al die jobs vond hij nog de tijd om met basketbal te starten. In 1995, alweer een hele tijd geleden.

Waarom ben je daar eigenlijk mee begonnen ? Speelde je zelf ook?Edi Dobbelaer: “Ik was in december 1994 op-nieuw werkloos geworden, verwachtte niet direct weer ergens aan de slag te kunnen en begon dus uit te kijken naar alternatieven om de voor mij vrijgekomen tijd nuttig in te vullen.

In die periode woonde ik nog op het Koxplein in Borgerhout (aan de overkant van de Plantin en Moretuslei) maar bezocht vrij regelmatig de Dageraadplaats, meer in het bijzonder café Zee-zicht van waaruit ik rustig elk gebeuren op het plein observeerde. Al snel vielen mij daar vier dingen op. Eén, er kwamen op het plein regel-matig een aantal (altijd dezelfde) jonge en naar mijn gevoel talentvolle, Belgisch-Marokkaanse basketbalspelers “een balleke gooien”. Twee, dat”balleke gooien” werd dikwijls onmogelijk gemaakt door Belgisch-Marokkaanse voetbal-lertjes die van geen concurrentie op het plein wilden weten. Drie, er bleek op die manier geen plaats meer over te zijn voor Vlaamse, “witte” kindjes om ook hun ding te kunnen doen op het plein, zoals bv. ongestoord over het plein fietsen. Vier, de Dageraadplaats was voor vele pleingebruikers van dat moment helemaal niet zo een fijne plek als voor sommige anderen: soms vonden er echte lijf-aan- lijfgevechten plaats tussen ouders en jongeren (of jongeren onderling).

En zoals in het verleden al dikwijls gebeurde van op een terrasje of toog van één of ander café, groeide al snel het idee om van de Dage-raadplaats een echt leuke plek voor iedereen te maken: er moest alleen dringend structuur komen. De hamvraag was uiteraard: “Hoe?” Aangezien ik als jongere, van mijn 11 tot 17 jaar, zelf nog competitiebasket had gespeeld op een pleintje in Sint-Niklaas en daar ook toen geconfronteerd was geweest met dezelfde problematiek, nam ik het besluit om me op het plein tussen de jonge gasten te begeven (mét nieuw aangekochte basketbal), ze op hun gedrag aan te spreken en tegelijkertijd een po-ging te wagen om via het oprichten van een gestructureerde basketbalploeg het samen leven en samen spelen op het plein te bevor-deren. Ik moet toegeven dat ik tegen alle ver-wachtingen in redelijk snel resultaat boekte: ik merkte direct dat als je zelf het contact opzoekt met de jongeren, je respect en begrip voor hen toont, je laat merken dat het je menens is met je idee, én (het belangrijkste), hen zelf ook mee verantwoordelijkheid geeft door hen te laten meedenken over de praktische uitvoering van dat idee, dan… enfin: de trein was vertrokken! Op 30 april 1995 was basketbalclub Dageraad immers een heus feit en in september van dat-zelfde jaar ging de eerste officiële competitie-wedstrijd al van start.” En dan nog op het plein, toendertijd geen voor de hand liggende keuze. Het plein was namelijk nog niet he-raangelegd. Edi Dobbelaer: “Er was gelukkig op het plein al belijning aanwezig die competitiebasket mo-gelijk maakte, dus dat was al direct een voor-deel. Bovendien was het van bij het begin de duidelijke bedoeling een ‘high profile”-positie op het plein in te nemen: we wilden immers maximale zichtbaarheid in de wijk nastreven, de wijkbewoners en alle pleingebruikers aan-tonen: “Kijk, door samen te werken kan je ook het samenleven verbeteren!”Dat effect hadden we nooit bereikt als we ons in een sportzaal hadden begraven. “

Maar basket wordt voor een groot deel in de winter gespeeld. Buiten. Niet echt aantrekkelijk lijkt meEdi Dobbelaer: “Dat is relatief: voor de jaren ’70 werd in Vlaanderen bijna nergens basketbal

in zaal gespeeld: zelfs Willy Steveniers zal dat bevestigen. Pleintjesbasket zat dus nog een beetje in het collectief geheugen, zeker in Ant-werpen. Feit was dat niemand van onze jonge basketballers zich hieraan stoorde: je mag im-mers niet vergeten dat de Dageraadplaats ook altijd een beetje “hun” plein is geweest: de meeste zijn hier quasi geboren. De aantrekke-lijkheid van het kunnen spelen op het plein en voor hun vrienden, lag voor hen vooral daarin denk ik. “

Was er medewerking van de horeca want jullie moesten zich toch ergens omkleden, wassen en dergelijke? Edi Dobbelaer: “Zoals altijd moet elk project groeien, ook het onze: het eerste jaar maakten we noodgedwongen gebruik van de eerste ver-dieping van het vroegere stedelijk wijkkantoor in de Walvisstraat: dat was echt behelpen met een washandje, warm water (van een handge-zette ketel) en zeep! We hebben toen heel wat afgelachen, dat kan ik je garanderen. Nadien zijn we in het vroegere parochiehuis (nu De Zure) terechtgekomen, waar ondertussen dou-ches en kleedkamers bij wijze van sponsoring waren geïnstalleerd, dat was uiteraard al iets comfortabeler. “

Was het eigenlijk van in het begin een succes? Ik denk dan aan het aantal spelers.Edi Dobbelaer: ”In de prille beginfase van ons be-staan bereikten we snel 40-50 jongeren uit de wijk, we gaven toen op woensdagnamiddag nog training op het plein. Voor de echte com-petitie hadden we vanaf het tweede seizoen 2 ploegen van telkens een 10-tal spelers.Voor zulk een klein project toch een redelijk resultaat toch.”

Je hebt van in het begin bewust ge-mikt op allochtone jongeren, con-creet waren dat jonge Marokkanen. Lukt dat een beetje of hoe heb je ze er kunnen bij betrekken? Edi Dobbelaer: “We hebben nooit gemikt op uit-sluitend allochtone jongeren, dat is een grote misvatting. Van bij de start hebben wij ons als doel gesteld om een zo gemengd mogelijke spelersgroep na te streven, representatief voor de hele samenleving en dus afkomstig uit alle lagen van de bevolking. Dat was een bewuste, bijna politieke keuze waar we nooit van zijn af-gestapt, ook nu nog steeds niet. Samenleven doe je immers door iedereen te betrekken, niet door iemand uit te sluiten, ook al gaat het maar om basketbal of voetbal of wat dan ook.

En waar staan we nu met de ploeg, jullie spelen al geruime tijd niet meer op het plein. Edi Dobbelaer: “Na 16 jaar bestaat BBC Dageraad nog uit een 15 spelers, deels de oude garde van het eerste uur aangevuld met een aantal nieuwe spelers. Die spelen competitiewed-strijden in de hoogste afdeling van de Konink-lijke Antwerpse Vereniging voor Vriendenclubs (KAVVV), met als thuisterrein de sportzaal van de universiteit Antwerpen (Vekestraat vlakbij de Ossenmarkt). We zijn noodgedwongen daar naartoe ver-huisd in 2006 toen de Dageraadplaats werd heraangelegd: de competitie moest toen uiter-aard kunnen blijven doorgaan, dat was priori-teit nr. 1. De meeste spelers hebben nadien de voorkeur uitgesproken om daar verder te blij-

ven spelen (de leeftijd!) en we zijn dan ook niet meer op de Dageraadplaats te bewonderen, althans niet meer in basketbaltenue!

En dan zijn er de fameuze rom-melmarkten op het plein. De beste van heel Antwerpen hoor ik altijd iedereen zeggen. Wanneer zijn die gestart en waarom, want het is or-ganisatorisch een heel gedoe neem ik aan.Edi Dobbelaer: “De organisatie van de toen al jaren bestaande rommelmarkten hebben we in 1998, geloof ik, overgenomen op uitdruk-kelijke vraag van een dame uit de Draakstraat die stopte met haar vzw-werking. Waarom? In de eerste plaats: maximale zichtbaarheid in de buurt nastreven, weet je nog? De rom-melmarkten zijn daar ook altijd een uiting van geweest.Bovendien wilden spelers en bestuur van BBC Dageraad van in het begin volledig financiële onafhankelijkheid, m.a.w. via zo veel mogelijk zelforganisatie ook volledig zelfbedruipend zijn. We wilden met andere woorden zo weinig mogelijk beroep doen op subsidies of sponso-ring. Tot op heden slagen we daar nog altijd goed in, niet in de minste plaats door de rom-melmarkten. “

Telkens geruime tijd op voorhand uitverkocht, goeie zaak voor de club-kas neem ik aan. Broodnodig ook?Edi Dobbelaer: “Toch wel: koken kost geld, ook een basketbalploeg dus. Scheidsrechters en zaal-kosten vormen jaarlijks de grootste uitgaven-post, komt daar nog o.a. bij: sportverzekering, verzekering voor derden, sportverbondskos-ten, aankopen ballen en spelersuitrustingen, telefoon en gsm-kosten, papier en postzegels, Stad Antwerpen, etc…Tot hiertoe krijgen we alle kosten rond, maar er mag niet veel mislo-pen natuurlijk: zo is er een editie van de rom-melmarkt bijna letterlijk in het water gevallendoor de regen en hebben we meer dande helft van de ingeschreven deelnemers ofwel terugbetaald ofwel een gratis standplaats voorde eerstvolgende rommelmarkt in 2012 gege-ven. Zoiets neemt dus al direct een serieuze hap weg uit ons budget voor dit seizoen: als zoiets 2 keer op rij gebeurt kan je het wel schudden, dat zit steeds in het achterhoofd dus.

En dan is er ook nog een jaarlijkse kwis. Brengt dat ook wat op?Edi Dobbelaer: “Enkel het inschrijvingsgeld levert de clubkas iets op, het verbruik gaat quasi vol-ledig naar de kosten voor het afhuren van de zaal. De kwis is in de eerste plaats een gezellige bedoening waar heel wat buurtbewoners een fijne avond mee bezorgd wordt. Dat de zaal elk jaar afgeladen vol zit zegt genoeg op dat vlak. Bovendien krijgen de mensen de gelegenheid om kennis te maken met de voltallige spelers-groep en bestuur van BBC Dageraad die op dat moment allemaal aan het werken zijn: samen-leven is immers ook een werkwoord!

En dan nu deze trofee. Blij?Edi Dobbelaer: “Uiteraard en niet alleen voor mezelf: de prijs is vooral een erkenning voor al het harde werk dat onze hele ploeg de voorbije 16 jaar in Zurenborg gepresteerd heeft. “

Bedankt en tot eind januari

de trofee rudi kimpen gaat dit jaar naar een man die in

de wijk allicht een van de fraaiste voornamen van alle

wijkbewoners draagt : edilbert. Volle naam : edilbert

dobbelaer (57) en als de naam u niets zegt dan ver-

wijzen we graag naar de organisator van de rommel-

markten op het plein en de man die op Zurenborg een

basketploeg uit de grond stampte en alle moeite van

de wereld deed om daar ook allochtonen bij te betrek-

ken. edilbert haalde het van vijf andere kandidaten en

zal zijn trofee eind januari uitgereikt krijgen tijdens de

jaarlijkse receptie van de krant. Gefeliciteerd.

(Swa Collier)

Trofee Rudi Kimpen gaat naarman met de mooiste voornaam

edi(lbert dobbelaer tijdens een van de vorige rommelmarkten op de

dageraadplaats.

Documents

Gazet van Zurenborg 2011-12