GJOKË DABAJ - e-monsites3.e-monsite.com/2010/08/29/93909390muhamet-pirraku-per... · Web viewDhe, për çudinë e madhe, bota demokratike, në të cilën ne mbështetemi dhe nga

PROF. DR. M U H A M E T P I R R A K U

PËR KAUZËN E SHTETËSISË SË KOSOVËS

KONSULENT:PROF. DR. H A K I F B A J R A M I

PROF. DR. MUHAMET PIRRAKU

RADIO - FREÉ KOSOVA

PROF. DR. M U H A M E T P I R R A K U

FOR THE STATEHOOD CAUSE OF

KOSOVA

2


PRISHT INË , 2008

RADIO - KOSOVA E L IRË

Prof. Dr. MUHAMET P IRRAKU

PËR KAUZËN E SHTETËSISË SË

KOSOVËS

3


PRISHT INË , 2008

DËSHMORËVE TË VULLNETIT TËPOPULLIT PËR LIRI E VETËVENDOSJE:

ARBEN XHELADINIT - MON BALAJT

“... Bota duhet ta dije qartë se “Lëvizja Vetëvendosje”, që sot ka për sinonim

emrin Albin Kurti, është zëri i UÇK-së në Tri pamjet e saja: të Kosovës, të Koso-

vës Lindore dhe të Iliridës, është zëri i të drejtës shqiptare natyrore...

Ky zë nuk mund të ndalet me dhunë as me gjak,

siç ndodhi më 10 shkurt 2007, në Prishtinë. Ndalet vetëm kur Kosovës dhe Kombit shqiptar në përgjithësi t’u njihet e drejta për vetëvendosje me referendum

për fatin e statusit shtetëror...

4


Çdo zgjidhje ku nuk pyetët populli, ku nuk

lejohet deklarimi i lirë i popullit, është dhunë që zien në vete. Ishte dhunë

politike ndërkombëtare Projektimi i Prin-cipatës së Shqipërisë Londineze dhe i tillë është edhe Projekti eksprimental ahtisaarinë - “...Kosova e Vetëqeve-

risur...”

“Djali jem, ti nuk e din se me sa pak mëshirë qeveriset bota”George Fred Williams (1914)

NË VEND TË PARATHËNIES1

Ekziston zgjidhja universale dhe zgjidhja e vetme kur është fjala për popujt e robëruar. Ajo është vetëm vetëvendosja; vetëm referendu-mi është ai që i bie vulë vullnetit dhe dëshirës

1 Nga intervista në “Radio Evropa e Lirë”, më 28.01.2008.

5


politike të çdo populli që është i robëruar. Evitimi, ikja nga kjo zgjidhje, e cila është e sanksionuar edhe me Kartën e Kombeve të Bashkuara dhe me 100 rezoluta të ndryshme që janë praktikuar deri më sot, tregon se dikush do të na bëjë dallavere, dikush mundo-het t’ua bëjë qefin atyre që kallen, shkru-mbuan, vranë, dhunuan e i bënë njëqind të zeza jo vetëm Kosovës, por edhe boshnjakëve, edhe kroatëve.

Me fjalë të tjera, bashkësia ndërkom-bëtare, në këtë mënyrë, shpërblen dhe në këtë mënyrë sikur edhe mbështet vazhdimin e kri-meve, vazhdimin e ekzistencës së regjimeve militariste, regjimeve mafioze, regjimeve kriminale, regjimeve që bënë dhe po vazh-dojnë të bëjnë krime të ndryshme. Bota është duke u munduar të luftojë kundër tyre, kurse këtu, ku janë argumentet shumë të dukshme, shumë të prekshme, këtu bëhet përpjekje të evitohen, për disa interesa që Serbia nuk do të dëgjojë për atë punë.

Ka interesa që ta tërheqin Serbinë në BE, në paktin NATO etj. Mirëpo, Serbia këmbëngul se ajo punë nuk i intereson. Dhe, për çudinë e madhe, bota demokratike, në të cilën ne mbështetemi dhe nga e cila ne kemi pritur shumë dhe presim shumë, sikur bëhet një lypëse, sikur mundohet ta lusë, sikur të ishte Serbia ndonjë faktor i patejkalueshëm. I bëjnë lëshime edhe sa i takon zënies, burgosjes,

6


dorëzimit të Mlladiqit e të Karaxhiqit e shumë kriminelëve tjerë, edhe për shumë obligime të tjera që do të duhej t’i plotësonte Serbia.

Evropa e harron këtë punë, bashkë me Amerikën, me miken tonë, për disa hesape, për disa llogari, që fatkeqësisht popullin tonë po e përcjellin që nga Lidhja e Prizrenit, më 1878, e deri në ditët e sotme; gjithmonë në kurriz të shqiptarëve.

Adem Demaç i

Prof. Dr. Hakif BajramiNJË VEPËR ME RËNDËSI TË SHUMËFISHTË

“Një i talentuar e godet cakun të cilin

7


askush nuk mundet. Një gjeni e godet

cakun që askush nuk e sheh” Artu r Shopennauer

Bërjen e veprës: “Për kauzën e shtetësisë së Kosovës”, të Prof. Dr. Muhamet Pirrakut, e kam përcjellë, me kujdesin më të madh, nga lindja e shkrimit të parë deri në lindjen e shkrimit të fundit. Për shumë probleme të mprehta historiografike, diplomatike e politike, Z. Pirraku konsultoi, pa rezervë, edhe opinio-nin tim shkencor dhe politik.

E kam përcjellë, në vijimësi, jehonën e këtyre shkrimeve në shtyp, në radio dhe në webfaqe. I kam diskutuar mesazhet e shkrimeve të Z. Pirraku edhe me shokët. Ishte, dhe është, bindja e plotë se shkrimet e Profesor Pirrakut, në shërbim të kauzës së shtetësisë së Kosovës, ishin leksione historiografike, politike dhe diplomatike të ar-gumentuara me fakte të qëndrueshme, të shkruara me një gjuhë të latuar, të publikuara në kohë të duhur. Shkrime që ngërthenin mendime e mësime politike të dobishme për përpjekjet tona për sendërtimin e kërkesës sonë madhore: Pavarësia e Kosovës si hap historik drejt zgjidhjes së Çështjes shqiptare me pranim ndërkombëtar!

Tani kur vepra e Z. Pirraku “Për kauzën e shtetësisë së Kosovës” arriti tek unë, përmes

8


postës elektronike, krejt papritur, më erdhi si sihariq - Një zë Liberatori, do të thoshte Noli, i artikuluar mjeshtërisht për kauzën e shte-tësisë aktuale dhe të shqiptarësisë historike të Kosovës, Zemra e Dardanisë Antike dhe Pie-monti i shqiptarisë së Shqipërisë Etnike, me rrezik për t’u ricoptuar ende, tashti edhe me pëlqimin e strukturave politike pushtetore në Shqipërinë Londineze, në Kosovë, në Iliridë (Maqedoni Perëndimore), në Kosovën Lindore (Preshevë - Bujanoc-Medvexhë) dhe në Mal të Zi. Në Çamëri, fatkeqësisht, me bekim të Evro-Rusisë imperialiste, zëri shqiptar autentik ka kohë që është ngulfatur!?!

Në këtë fazë të zhvillimeve politike, vendore e ndërkombëtare, për Statusin politik-shtetëror të Kosovës nuk mund të dimë se sa, në çmasë, janë shfrytëzuar të dhënat, argumentet historike dhe politike, mendimi politik i Profesor Pirrakut nga “Ekipi i Unitetit të Kosovës” për Bisedimet Prishtinë-Beograd me ndërmjetësim ndërkombëtar (të përfaqësuar nga z. Marti Ahtisaari dhe “Treshja” e KS të OKB-së: Wizner-Ishinger- Kharchenko), për faktin se “bisedimet serbo-shqiptare” kanë qenë tepër sekrete, aspak transparente, për dijen politike dhe historio-grafike dhe për popullin në përgjithësi. Madje, esëll mendoj se sikur “Ekipi i Unitetit të Kosovës” t’i kishte konsultuar dhe t’i kishte shfrytëzuar shkrimet, të dhënat dhe mesazhet

9


e Profesor Pirrakut, rrjedha e bisedimeve Prishtinë-Beograd për Statusin (Lirinë) e Kosovës nuk do të përcillej me kaq shumë të panjohura për të sotmen dhe për të ardhmen, me kaq shumë pasiguri e ethe traumatologjike gjithëshqiptare e ndërkombëtare.

Libri “Për kauzën e shtetësisë së Kosovës”, së bashku me veprat: “Për kauzën shqiptare 1997-1999”, Prishtinë, 2000 dhe “Për kauzën e UÇK-së”, Prishtinë, 2006, përbën trilogjinë e mendimit politik-historio-grafik të Profesor Pirrakut-Zë i ndërgjegjes kombëtare shqiptare për zgjidhjen e Problemit politik dhe historik të Kosovës me të drejtën në vetëvendosje të popullit të realizuar përmes Referendumit gjithëpopullor nën mbikëqyrje ndërkombëtare. Kjo është e vetmja zgjidhje e drejtë dhe demokratike përfundimtare e Çështjes Shqiptare, e krijuar me dhunë ballkanike e ruso-evropiane histo-rike dhe ndërkombëtare aktualisht.

Pata nderin ta rishikoj dorëshkrimin e veprës: “Për kauzën e shtetësisë së Kosovës”, dhe të formuloj gjykimin e parë, publik, për Të. Në mungesë të zërit shkencor të Akademive të Shkencave në Prishtinë dhe në Tiranë, të Katedrave të Historisë në universitetet shqiptare si dhe të Instituteve të Historisë në Prishtinë dhe Tiranë, vepra e Profesor Pirrakut do të mbetet një kodeks i mësimeve politike e diplomatike dhe dëshmi e kërkesave të

10


idealistëve shqiptarë për tapinë e shqipta-rësisë së Kosovës, Vitore kujdestare për jetën dhe ardhmëninë e Shqipërisë Etnike.

Do të përfundoja me falët e A. Shopennauer-it të famshëm: “Një i talentuar e godet cakun të cilin askush nuk mundet. Një gjeni e godet cakun që askush nuk e sheh”.

Prishtinë, Janar 2008

11


PROBLEMI I KAUZËS“Një komb ekziston vetëm atëherë

kur fillon të shqetësohet për fatin e tij”

B r a n k o M e r x h a n i

Librin që keni në duar e përbëjnë një tufë shqyrtimesh të shkruara në funksion të kërkesave për zgjidhjen sa më të drejt të statusit politik e shtetëror të Kosovës me ndërhyrje diplomatike e politike demokratike ndërkombëtare. Ndonëse në kushte të një bllokimi të plotë medial institucional regjimli unmikianë, e kisha parë të udhës të mundo-hesha për të ndikuar në rrjedhat aspak të favorshme për çlirimin e Kosovës dhe lirinë e kombit shqiptar, pikërisht në një kohë kur forcat politike shqiptare në pushtet e mbanin popullin të fjetur me “ninullën” politike - “Kosova është shtet i lirë dhe vetëm pritet, sot-nesër, njohja formale e pavarësisë...!”

Në këtë libër janë sjellë argumente e dëshmi sintetike që flasin qartë për tapinë shqiptare historike të Kosovës, se serbët në

12


Kosovë janë pushtues dhe kolonizues me qasje albanofobe dhe islamofobe, se shqi-ptarët në arealit administrativ të kishës bizan-tine greke, shënklimentiane bullgare dhe shënsaviane serbe mesjetare kaluan në islam si masë preventive për ruajtjen e kombësisë. Kjo ishte ana e fisme e kalimit në Islam që shqiptarëve ua siguroi rrugën për integrimin e kombësisë, të kombit dhe të njësisë etnokultu-rore e gjeopolitike të Shqipërisë. Së këndejmi, manastiret ortodokse mesjetare në arealin etnik shqiptar, pa marrë parasysh se cili okupator i ka ngritur, janë të mira kulturore në rend të parë të popullsisë shumicë etnike, pra shqiptare ortodokse paraislame dhe islame. Procesi i islamizimit dhe i integrimit të tërësi-shëm të kombit shqiptar përmes islamit u ndërpre me ndërhyrjen brutale të kryqit, të parasë dhe të armës katoliko-ortodokse evropiano-aziatike, veçanërisht nga fillet e aktivitetit të institucionit kishtar “Propaganda Fidea”.

Pa asnjë paragjykim politik kam konstatuar se me “zgjidhjet Ahtisaariane” për “statusin e Kosovës” shqiptarët duhet të përshëndetën me tapinë shqiptare mesjetare të Kosovës!?! Të heqësh dorë nga e kaluara, për hire të allishverisheve politike të Fuqive të Mëdha me pushtuesin e Kosovës, Serbinë, dhe veçmas të mos përfillësh trashëgiminë kulturore të identitetit të etërve që jeton në

13


ne, e në themele të ardhmënisë shqiptare, është më shumë se tradhti para brezave para-ardhës dhe pasardhës. Legalizimi i eksterrito-rialitetit të kishave (manastireve) ortodokse, të paqena serbe në gjenezën e tyre dhe pa asnjë shembull në botë, është pranim dhe stimulim i padrejtë i të kaluarës kolonialiste të Serbisë në Kosovë, dukuri e panjohur në historinë e shembjeve të fuqive kolonialiste evropiane në Ballkan, në Azi, në Afrikë, - kushti i parë ky për të mos pasur kurrë shtet, paqe as ligjshmëri të drejtë në Kosovë.

Në këtë fatalitet për ardhmërinë e paqes në Kosovë pjesën e vetë e ka edhe “udhëheqësia” kosovare, e cila u bë zëdhënëse e “Propozimit Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen për Statusin e Kosovës”, të z. Marti Ahtisaari (Përfaqësues i OKB-së), nga i cili dokument as mund të përfytyrohet fakti historik se Kosova është një pellg i gjakut shqiptar i derdhur nga kombi serb me kishën ortodokse instrument mobilizues terrorist. Vërtet, Çështja e Kosovës nuk është problem ekonomik - social, as kishtar serb, siç reflekton “Propozimin Gjithëpërfshirës...”, por është problem historik kolonial në shthurje. Nuk ka shembull në botë që një vendi, një shteti që premton liri, rend, demokraci, siguri qytetare të plotë, t’i kurdisen kaq mure ndarëse, kaq pengesa, për zhvillimin e jetës qytetare

14


normale, sa Kosovës i sanksionojnë urdhrat eksperimental të “Pakos Ahtiaari”?!?

Qasja politike që nuk lejon të drejtën e një kombi, ose të pjesës së një kombi, për vetëvendosje me të drejtë për shkëputje e bashkim me një vend, aq më tepër të një vendi të copëtuar me dhunë, nuk është zgjidhje demokratike, është dhunë afatgjate. Së këndejmi, “Pakoja e Ahtisaarit” projekton pasiguri për Kosovën, dënon shqiptarët shumicë absolute - viktimë në trojet e veta etnike dhe shpërblen krimin dhe kriminelët, pakicë joetnike të Kosovës, pasardhëse të elementit serbë e malazias të kolonizuar, një pjesë e madhe si çifçinj në tokat e bejlerëve shqiptarë nga mesi i shekullit XVIII dhe gjatë shekullit XIX dhe pjesa tjetër si kolonë shtetëror të Serbisë dhe të Jugosllavisë Versajase e Avnojiste. Pakoja Ahtisaari” nuk siguron as pavarësinë e Kosovës sot, as rrugën me siguri të plotë për sovranitetin e Kosovës në të ardhmen.

Një vend pa tërësi nuk ka ardhmëni. Së fundi çdo zgjidhje ku nuk pyetët populli, ku nuk lejohet deklarimi i lirë i popullit, është dhunë që zien në vete. Ishte dhunë politike ndërkombëtare Projektimi i Principatës së Shqipërisë Londineze dhe i tillë është edhe Projekti eksprimental ahtisaarinë -“Kosova e Vetëqeverisur”. Zgjidhja e problemit historik të Kosovës me Referendum është zgjidhje e

15


vetme demokratike, që i ka hije Evropës, e cila synon bashkimin politik, ekonomik dhe sigurinë e përbashkët, e kurrsesi tjetërsimi i tapisë shqiptare të monumenteve historike, në interes të apetiteve pushtuese të Serbisë të pangopshme. Me “Pakon Ahtisaari” shtetësia e Kosovës po hynë në maratonë të re, tashti e copëzuar në enklava etnike, pa asnjë siguri vendore e ndërkombëtare për perspektivë shtetërore unike. “Pakoja Ahtisaari” e ka bala-ncuar forcën aktuale reale të kombit shqiptar me grykësinë e okupatorit gjenocidial serb vazhdimisht me mbrojtje ndërkombëtare. Ngritja e shtetit ahtisaarian të “vetëqeverisur” të Kosovës, pa simbolet shqiptare, pa identitetin shqiptar historik, së fundi, ka për projeksion copëtimin definitiv ndërkombëtar të Kosovës nga Shqipëria etnike historike. Dhe, nëse shqiptarët e Kosovës dhe të tjerët kudo në botë, shtetin e Kosovës sot nuk e mendojnë vetëm si një hap oportun për ribashkimin e Shqipërisë dhe të kombit shqiptar nesër, ngjizja e surrogatit “komb kosovar” është e paevitueshme, aq më parë se Perëndimi po i përkrah hapat idiotikë të kthimit të idiomes kosovare për gjuhë zyrtare “shtetërore” të Kosovës.

Me kompetencë shkencore themi se nëse historia është mësuesja e jetës, siç besohet nga latiniteti, Çështja e statusit shtetëror të Kosovës, sovraniteti shtetëror i Kosovës në

16


pritje, nuk mund të zgjidhet, kurrë, duke i mbyllur sytë para krimit dhe etnocidit insti-tucional serb shekullor mbi shqiptarët në përgjithësi dhe shqiptarësinë e Kosovës në veçanti. Në këtë krim shtetëror serb janë bashkëfajtore historike Rusia dhe Fuqitë e Mëdha të Evropës amperialiste, sepse me zgji-dhje të dhunshme në Ballkanin jugperëndimor, duke e ndarë një vend dhe një komb vetëm pse fati ia ngarkoi të mbijetojë si mysliman, krijoi kriza që gjeneruan në gjakderdhje, gjenocid, kulturocid dhe etnocid shekullor ndaj shqiptarëve dhe Shqipërisë etnike dhe histo-rike.

Mesazhi ynë është: Shqiptarët janë komb historik në themele të parahistorisë së Ballkanit, i cili kurrë nuk bëri inkursione e gjakderdhje në toka të fqinjëve, kurrë nuk sul-moi pa shkas as brenda tokave të veta. Edhe nga ky aspekt, Kosova shqiptare meriton paqe, përparim, liri, siguri, pavarësi - birësim nga Evropa demokratike lirifarkëtuese!

Janar 2008 A u t o r i

17


MORATORIUMI - VAZHDIM I LUFTËS

18


SË UÇK-SË ME MJETE PAQËSORE!2

“Dita është për të gjithë sytë, po të gjithë sytë nuk janë për dritë”

E.V. Fo j s te r lebenKonsideroj fatkeqësi kombëtare pse nuk

arrijmë, kurrë, për çështjet e mëdha të diskutojmë “mbyllë” në rrafshin kosovar dhe gjithëshqiptar. Pse nuk e qartësojmë publikisht “diagnozën” e mossukseseve tona në luftën dhe në përpjekjet për çlirim? Pse as për çështjet kruciale të fatit të vendit e të kombit nuk kemi program as opsion politik të për-bashkët “intim” – gjithëshqiptar dhe “publik” – diplomatik? Pse ato që i quajmë “qarqe politi-ke” dhe “qarqe diplomatike”, qofshin kosovare apo gjithëshqiptare, kurrë nuk kapitalizojnë dijen historiografike dhe juridike të individëve e të inatitucioneve tona shkencore? Të gjitha këto na kanë kushtuar dhe do të na kushtojnë tepër shtrenjtë. 2 E shkrova më 13 prill 2003, në përkrahje të iniciativës

së Z. Hashim Thaçi. E dërgova, të thuash, në të gjitha gazetat, por nuk e botuan. Vërtet, “moratoriumi” ndodhi, por i formës më të keqe për ardhmërinë e Kosovës - Aleanca për pushtet midis LDK-së së Rugovës - AAK-së së Ramush Haradinajt, e cila Kosovën e mbyti në pellgun e korrupsionit dhe të mjerimit social (konstatim më 31 janar 2006). Këtë shkrim e solla në librin: P ë r k a u z ë n e U Ç K -së, Prishtinë, 2006, 175-182. E shpalosëm në www.pashtriku.org, më 6 qershor 2007.

19

http://www.pashtriku.org/


Dhe, pse na duhet Moratoriumi, sot?Për një të vetmin shkak: Nuk jemi të zotët

ta marrim me pahir atë që na takon nga Zoti, - as pavarësinë e Kosovës, për të cilën janë deklaruar disa parti politike, as bashkimin kombëtar shqiptar, për të cilin po punojnë dhe po sakrifikojnë idealistët. Personalisht, i takoj gjedhes së dytë, ndërsa gjedhen e parë e konsideroj vetëm stad të kushtëzuar, kompro-misin e vetëm, për zgjidhjen definitive të Çështjes shqiptare dhe të rehatisë së Ballkanit. Së këndejmi, duke u nisur nga analiza historiko-politike e ngjarjeve dhe e rrjedhave, jo më larg se krijimi i pushtetit fiktiv të LDK-së në Kosovë, në fillim të viteve të ’90-ta, kam guximin qytetar dhe intelektual të konstatoj: Opinionin publik të z. Hashim Thaçi për Moratoriumin e limituar lidhur me statusin përfundimtar të Kosovës aktuale, e konsideroj kërkesë politike të pjekur: në funksion të ruaj-tjes së fryteve të gjakut dhe të Luftës Çlirimtare të Kosovës nën udhëheqjen e UÇK-së, në funksion të evitimit të luftës qytetare shqiptare të filluar dhe në interes të së ardhmes më të dinjitetshme, jo të dhunshme, të Kosovës dhe të Çështjes shqiptare në përgjithësi.

Nuk e pëlqej mënyrën e paraqitjes solo të kësaj kërkese, por kërkoj të gjendet dhe të lokalizohet shkaku, pse të gjitha kërkesat poli-tike për kthesa vendimtare tashti e dhjetë vjet,

20


janë solo kërkesa, solo opinionne, që në fillim të dënueshme me dështim?!!! Gabriel Laubi do të na qortonte: “Nuk është e mjaftueshme vetëm të dish të punosh, duhet gjithashtu të punosh. Nuk është e mjaftueshme të punosh, duhet gjithashtu të dish të punosh!”

Këtu duhet të thuhet ajo që është e domosdoshme. Për t’i gëzuar frytet e të korrave të mbjella dhe të kultivuara me penë e gjak, duhen, së pari, dy gjëra: Ta njohim veten mirë (faktorin e brendshëm) dhe ta njohim rrethin që na shtrëngon fuqishëm (faktorin e jashtëm). Fitorja jonë e dëshiruar mund të sigurohet kur faktori i brendshëm do të prijë së paku me një promil para faktorit të jashtëm.

Është fatkeqësi imja që këtu më duhet të flas publikisht, së fundi kursyeshëm, për këta dy faktorë. Së pari, në faktorin e brendshëm bën pjesë vetëm Kosova apo edhe Serbia, dhe, së dyti, në faktorin e jashtëm bëjnë pjesë vetëm Fuqitë Ndërkombëtare të Vendosjes, apo edhe “Unioni Serbia dhe Mali i Zi”? E vërteta është tepër e hidhur. Okupatori ynë i urryer, kundër të të cilit populli shqiptar bëri një lufte jo të përgjithshme, është pjesë përbërëse historike dhe diplomatike e njërit dhe e tjetrit.

Pa shkuar më tutje, më duhet të konstatoj: Çlirimi i Kosovës me Luftën Çlirimtare nën udhëheqjen ushtarake dhe

21


politike të UÇK-së në formim e sipër, ka disa segmente “çlirimtare” të ngjashme me Kryen-gritjen Serbe nën Karagjorgjin dhe Obreno-viqin, në fillim të shek. XIX. Por, edhe me të tjerat në Ballkan, në periudhën e formimeve të shteteve nacionale.

Të flasim pa dorëza: Më herët, asnjë kryengritje shqiptare, pos LANÇ kominterniste, nuk ka pasur mbështetje as politike as ushtarake të jashtme. UÇK pati nismën dhe mbështetjen në Tiranën zyrtare dhe në aleatët e Tiranës, ShBA-të dhe Anglinë (për këtë të jemi krenarë dhe jo të indinjuar, të irrituar e të mllefosur siç trumbeton organi i LDK-së), për Çlirimin e Kosovës dhe të tokave të tjera shqiptare nga Serbo-Jugosllavia, njësoj si Kryengritja e Karagjorgjit dhe e Obrenoviqit në Moskën zyrtare me aleatët, për çlirimin e Serbisë nga Perandoria Osmane. Realisht, Pa-shallëku i Beogradit – Serbia, ishte njësi shtetërore autonome nën mbrojtjen e Rusisë nga viti 1815 krejt deri me Kongresin e Ber-linit, më 1878 (Këtë rrugë të gjatë të pavarësimit pati Mali i Zi, Greqia dhe Bull-garia). Pse ndodhi kështu? Sepse Turqia ishte ende e fortë dhe kishte aleatë të fuqishëm, të cilët ende ia siguronin status quon. Çlirimi i Kosovës ka analogji të shumta me çlirimin e Serbisë?

Të sjell edhe një fakt të hidhur për ne: Deri në fundvitet e ’70-ta të shek. XIX,

22


ndonëse Serbia ishte rritur në një fuqi shtetërore politike e ushtarake, dhe disa herë i kishte zgjeruar kufijtë e Pashallëkut të Beog-radit, me toka serbe e jo serbe, në ballina të librave shkollorë, që dilnin në Beograd, për shkollat serbe, falënderohej “Sulltani i Lartma-dhërishëm” - serbisht dhe turqisht. Pse ndodhi kjo? Sepse Serbia u çlirua me mbështetjen politike dhe ushtarake të huaja. Ato i kishin interesat në çlirimin dhe në zgjerimin e Serbisë. Dhe, nxirrni patentshoferin, letërnjof-timin apo pasaportën tuaj nga xhepi dhe shihni: gjeneraliet tuaja janë në tri gjuhë?! Se-pse Kosova nuk u çlirua vetëm me forcat e veta të UÇK-ës dhe kosovarët, më pastaj, me votën e tyre të lirë u përcaktuan për status quon unmikiane?! Heqja e kësaj gjendje faktike tashti kërkon kohë dhe sakrifica shtesë.

Për ta parë domosdoshmërinë e vënies se Moratoriumit për statusin definitiv të shtetësisë së Kosovës si fat yni historik i impo-nuar nga faktori i jashtëm, duhet qartë ta tërheqim një vijë midis të sotmes dhe të djeshmes. Të gjitha zhvillimet që na sollën deri këtu, ku jemi, nuk mund të abortohen nga historia. T’i analizojmë, t’i revalorizojmë politi-kisht, të mësojmë nga fitoret dhe nga humbjet, pa pasur për qëllim të gradojmë dike as t’i bëjmë gjyq tjetrit. Gjykimi i takon historisë.

23


Shkurt e qartë: ndalemi qenësisht në gjendjen e sotme, në çdo aspekt të kërkesave shtetformuese. Bëjmë analizë pa sindromin e inatit të vjehrrës: “Për inati të së resë më vdektë djali!” Që të mos fundoset anija jonë përfundimisht, të ardhmen e dëshiruar mund ta arrijmë vetëm nëse nga e sotmja e njohur mirë nisemi drejt asaj nëpër shtegun e shestuar mirë.

Gjendjes sonë aktuale për analizë mund t’u afrohemi nga shumë anë e nga shumë aspekte. Unë do ta filloja me pyetjet: Si është aktualisht faktori i brendshëm kosovar, apo gjithëshqiptar? A premton ky faktor mobilizim të përgjithshëm për të realizuar Pavarësinë e Kosovës dhe për të zgjidhur Çështjen shqiptare? Maksima latine thotë: “Mendja e shëndoshë në trup të shëndoshë”. Ne nuk kemi Trup të shëndoshë. Trungu shqiptar i ndarë ndërkombëtarisht, midis gjashtë kreaturave shtetërore artificiale, ka ndikuar që kombi shqiptar të jetë edhe më tutje komb parapolitik. Kjo na ka detyruar të bëjmë politi-kë mëhallësh me krerë (liderë) mëhallësh dhe as politikë gjithëshqiptare as të kemi një autoritet gjithëshqiptar.

Ndaj, këtij kombi në përgjithësi dhe Kosovës në veçanti i duhet kohë për ta riparuar veten, për ta bërë veten shqiptar të atillë çfarë e kemi në këngë, në ndërdije, njëherit edhe për të riparuar kreun politik dhe

24


kreun shtetëror, që është punë më e lira, që bëhet vetëm me pak “viktimizime” të interesave qartë materiale personale e grupore më të vogla për interesa të përgjithshme të banorëve të mëhallëve dhe të Shqipërisë Etnike. Në Tiranë kjo është duke u realizuar, kurse në Kosovë, me Moratoriumin e limituar, së fundi, mund të kthejmë diçka nga ajo që mund të kthehet nga humbja e djeshme me votën tonë dhe me dorën tonë.

Të ndalemi më gjatë vetëm në Kosovë. Më herët preka faktorin e brendshëm. Sikur këtë ta përbënte vetëm faktori shqiptar i Kosovës, ky aktualisht është shumë i disfavorshëm për realizimin e kthesave të më-dha që do t’i kishte siguruar një luftë e përgji-thshme çlirimtare e Kosovës ose gjithëshqiptare. Dihet, me sakrifica më sublime. Dështimet tona historike kanë bërë që sot t’i kemi në qarkullim disa opsione politike, të papërputhshme, për zgjidhjen e problemmit të Kosovës – Çështjes shqiptare dhe aktualisht kemi tri tarafe politike, jo shumë monolite, participuese në pushtetin e UNMIK-ut në Kosovë. Por, i kemi së paku edhe dy-tri tarafe politike e ushtarake të tjera, si njëlloj opozite me tri tarafet në bashkëqeve-risje me UNMIK-un.

Tarafi i parë, LDK-PSHDK etj., që ka pushtetin legjitim nga vota e lirë në Kosovë, politikisht është shumë heterogjen. Atë në kë-

25


mbë e mbajnë interesat politike e materiale të individëve me shtatin në lëvizjen masive të popullit në vitet e ’90-ta dhe me rrënjët në shoqërinë e LKJ-së. Ky taraf nuk ka kapitalin politik e ushtarak, të pranueshëm ndërkombë-tarisht, të realizojë kërkesën imediate: Pavarë-sinë e Kosovës - zgjidhjen e Çështjes shqiptare.

Tarafi i dytë, PDK – AAK etj., i cili ka kapitalin politik e ushtarak, por është jo gjithherë i koordinuar, nuk e ka legjitimitetin e pushtetit nga vota e lirë në Kosovë. Në tëhuajsimin e këtij tarafi nga populli ndikoi fuqimisht propaganda e LDK-së, kurse në de-faktorizimin e tij ndikuan segmente të UNMIK-ut dhe të KFOR-it.

Tarafi i tretë, POVRATAK etj., ka rolin e Kalit të Trojës për Beogradin në Kosovë, me bekimin e Qendrës së Vendosjes Ndërkom-bëtare. Brenda në barkun e Kalit trojan të Serbisë në Kosovë a dimë se kush është edhe nga gjaku ynë?! Lidhjet shekullore politike, ekonomike dhe shtetërore nuk mund të ndër-priten vetëm me një luftë.

Në tarafet opozitare legale kemi LPK-në - LKÇK-në etj., me programe të papërputhshme dhe të papërfillshme nga elektorati i Kosovës, i cili lirinë e do, por të falur, jo të fituar me sakrifica. Ka agrumente të forta se në Kosovë dhe gjetkë në trojet shqiptare vepron FBKSH-ja, legale në Shqipëri dhe në botë, por edhe

26


AKSH-ja ilegale në Shqipëri, në Kosovë, në Iliridë (Maqedoni Perëndimore), në Kosovën Lindore, në Çamëri dhe në Malësitë historike të Shqipërisë Veriore nën Malin e Zi. Dihet programi politik e ushtarak i tyre. Sytë nuk duhet mbyllur duke kaluar mbi vig, nëse nuk duam të përplasemi në humbëtirë. Qartë, me partitë legale që i kemi sot, me opozitën poli-tike që kemi sot dhe me forcën ushtarake ilegale që pretendojmë sot, nuk mund të shkojmë larg, por çdo ditë e më shumë do të dobësohemi. Kosova do të defaktorizohet edhe më tepër.

Dhe, a kemi guxim të pranojmë faktin se jemi në fillim të asaj që quhet luftë civile, plagë e jetuar dhe që rrjedh gjak në ne. A kemi forcë ta themi qartë se cili është roli i liderit lëdëkëisto-pëshëdëkëist në uverturën për luftën civile në Kosovë. Vërtet, a guxojmë të analizojmë faktet për të parë a ka Kosova personalitetin me moral të padiskutueshëm – Presidentin e Kosovës, për të ndikuar në bashkimin e tarafeve politike legale për veprime të besueshme dhe publikke në interes të ngritjes së shtetit dhe të realizimit diplomatik të Pavarësisë së Kosovës, në një anë, dhe të ndikonte jo në tëhuajsimin, por në urtësimin e përkrahësve të opsionit të luftës si mjetin e fundit (dashtë Zoti kurrë të mos për-dorej), për të realizuar kërkesat historike të

27


kombit me plebishit gjithëshqiptar të pranuar ndërkombëtarisht, në anën tjetër.

Dhe, nga e tëra që u tha, del se Kosovës dhe kombit shqiptar i duhet sot Moratoriumi i përfolur, në mos për asgjë tjetër, për të ringritur grupimet politike të Kosovës pa euforinë çlirimtare të fundviteve të dymijëta dhe pa mjegullnajën pas çlirimtare të fillim-viteve të tremijëta, për unifikimin e opsionit politik për statusin e Kosovës si uverturë për zgjidhjen e Çështjes shqiptare dhe për sigurimin e personalitetit zotshtëpie të pakontestueshëm, jokoncensual, përfaqësues të popullit dhe të shtetit të Kosovës në ngritje. A kemi forcë intelektuale dhe qytetare t’i themi popullit qartë: E kemi lëshuar hapin për pavarësinë me të shpejtë të mundur të Kosovës. Moratoriumi është pushimore jona, pa dalë nga rreshti, për një frymëmarrje të thellë që barrën ta qesim aty ku kemi cakun pa e shkarkuar.

Thashë se arritja e pavarësisë nga akëcili pushtues është proces që ngritët nëpër faza, gjithsesi me mbështetje edhe të faktorit të jashtëm. Ky faktor kurrë nuk përfitohet duke lutur as duke potencuar kërkesat tuaja, sepse edhe ana kundërshtare ka lutje dhe ka kërkesa të veta. Këtë Kosova e përjetoi me Lutjet dhe Ankesat e xhumave të liderit të LDK-së në vitet e ‘90-ta. Faktori ndërkombëtar përfitohet kur faktori vendor, i brendshëm,

28


ngritët në lartësinë e detyrës, kur ai krijon realitete të pakontestueshme dhe kur ky faktor i jashtëm bindet se ti je i vendosur, së fundi, të gremisësh në greminë me gjithë beun mbi shpinë, pa pasur se çka të humbasësh më. Dëshmi për këtë kemi ngritjen e UÇK-së, betimin e ushtarit të UÇK-së dhe përballimin me dhunën gjenocidiale të pushtu-esit si as kund gjetkë - në Drenicën - Varr mbi Varr! Faktori i jashtëm tani e pa dhe u bind se e tërë Kosova do të kallet për t’a kallur Ball-kanin dhe Evropën, por prapë pa ShBA-të dhe Anglinë, ajo nuk do të vihej në lëvizje. Kosova sot do të ishte gërmadhë dhe populli shqiptar sot do të ishte në fatin e përmbytjeve biblike të izraelitëve, por jo edhe me dëshminë e tyre për identitet të veçantë – Besëlidhjen e Vjetër, testament i atdhedashurisë dhe i ekzistencës nacionale të hebrenjve.

Pra, e dimë cili ishte faktori i jashtëm që përkrahu Luftën e UÇK-së, jo për të çliruar Kosovën dhe për ta ribashkuar atë me mëmën Shqipëri, por për ta ndërprerë dhe për ta dënuar dhunën antinjerëzore të një regjimi, pa ta cenuar përfundimisht të drejtën e vetë-përcaktimit për fatin, të drejtën në vetëvendosje për shtetin, por - “para statusit kushtet” e paajritshme!? Pse ndodhi Unmikistani dhe jo Pavarësia e Kosovës? Pse u vendosen kushtet para pavarësisë? Sepse LNÇ-në e UÇK-së as e pranoi as e pranon ende

29


jo vetëm lideri, jo vetëm “institucionet e Koso-vës” të dominuara nga LDK-ja, por i tërë Tarafi i parë me elektorat shqiptar parapolitik lëdëkëisto-pëshëdëkëist, i cili realisht, me vetëdije dhe me vetëpërcaktim, sakrifikoi tepër pak për çlirimin e Kosovës dhe të viseve të tjera shqiptare nën Serbinë dhe Maqedo-ninë.

Cila është gjendja aktuale e faktorit të jashtëm, i cili ndihmoi UÇK-në për çlirimin e Kosovës nga regjimi racist serb i Millosheviqit, dhe jo nga sovraniteti i Serbisë? Miqtë tradicional të Serbisë, ndonëse disa syresh ishin anëtarë të Aleancës së NATO-s, para, gjatë dhe pas bombardimeve, ishin logjistikë e Serbo-Jugosllavisë. Vetëm vendosmëria e ShBA-ve dhe e Anglisë diktoi tërheqjen fiktive të pushtetit ushtarak e policor serb nga Kosova, por jo edhe marrjen, së paku fiktive, të sovranitetit të “Jugosllavisë” – Serbisë dhe Malit të Zi mbi Kosovën. Ku janë sot mbrojtësit tanë, prej të të cilëve së paku nuk kemi dozën e frikës së do të tradhtohemi – ShBA-të dhe Anglia? Ata sot patën nevojë për mikun e vogël, por të sinqertë si vetja e tyre, në Ballkan dhe kombi shqiptar, të thuash ishull në Evropë, ua hapi zemrën dhe ua shtriu dorën e vockël, por forcë e madhe morale për momen-tin. Këtyre miqve, aktualisht, u duhet një kohë për t’i pasur ne pranë vetes në rrugën tonë të Lirisë së vërtetë.

30


Dhe, tashti të prekim edhe një çështje: Unioni Serbi – Mal i Zi është krijesë e Bashkësisë Evropiane dhe e OKB-së. E kuptojmë ne mesazhin e preambulës së kushtetutës solanomane të kësaj lidhje shte-tesh?! Po futja e këtij shteti në strukturat e BE-së, të OKB-së, të NATO-s, a nënkupton edhe Unionin Serbi-Mali i Zi (si vazhduese legjitime, madje edhe të Jugosllavisë nga viti 1918), si pjesë përbërëse të faktorit të jashtëm në caktimin e statusit përfundimtar të Kosovës mbi bazë të Rezolutës 1244. Dhe, a mund të paramendojmë se çfarë rezolutash do të nxjerrin Qendrat e Vendosjes pa faktorizimin e Kosovës si shtet nën hije me mbështetje të ShBA – ve dhe të Anglisë? Çka mund të bëj Shqipëria pa mbështetjen e aleatëve me të cilët po e bën Luftën për Paqen në Irak? Nuk arrijmë gjë me: “Duam njohjen formale të pavarësisë…!”, sepse tjetri na thotë: “Nuk të lëshoj, se je pjesë imja…!” Ndaj, na duhet edhe shumë punë për të lidhur për kërkesat tona miq të tjerë të fuqishëm perëndimorë dhe lindorë. Dihet se edhe armiku nuk fle dhe duhet pasur parasysh, gjithmonë, se pleqnimi, zgjidhja e çështjeve me bisedime, ose me traktate bëhet me kompromise materiale në dëm të të dobëtit, sepse i forti vetë bën gjyq. Ne jemi i dobëti. Kompromisi më i vogël i toleruashëm për shqiptarët është: Kosova shtet i pavarur me kufijtë administrativë të

31


fillimviteve të ‘50-ta të shek. XX. Mirëpo, këtë nuk ta lejon Rezoluta 1244. Nisur edhe nga këndvështrimet e çështjeve të piketuara, Kosovës i duhet Moratoriumi që sot, për një punë me të gjatë, më të shtruar, për faktorizim shtetëror të Kosovës.

Çka i duhet Kosovës të plotësojë, përpos Tetë pikave të Shtainerit - Kushtet para Statusit. I duhet koha, për t’i shëruar plagët që Kosovës dhe kombit shqiptar në përgjithësi ia shkaktoi pushtimi jugosllav nga viti 1912, me pranim ndërkombëtar; Duhet kohë për ta shëruar veten e tij individi shqiptar dhe kolek-tiviteti shqiptar i Kosovës nga traumat e luftës gjenocidiale serbo-jugosllave në vitet e ’90-ta; Duhet kohë që shqiptari i Kosovës të dijë të zgjedhë midis qenies shqiptare historike dhe qenies kosovare antishqiptare katolike të “gatuar” në Kishë; Të mbrojë flamurin historik e kombëtar apo flamurin lëdëkëisto-pëshëdë-këist me simbole kishtare të së “ardhmes” së magjinuar; Duhet kohë për serbët e Kosovës të këndellën për të kuptuar thellësinë e krimit që kanë bërë mbi bashkëqytetarët shqiptarë në emër të kishës ortodokse dhe të Serbisë së Madhe, së fundi, ta kuptojnë pozitën e vet se a kanë lënë vend për vete në Kosovë për Atdhe të tyre; Koha na duhet për t’i forcuar institu-cionet e judikaturës e të gjyqësisë në shërbim të zbardhjes së krimit të shkaktuar gjatë luftës dhe të krimit të organizuar aktual; Koha na du-

32


het për ta forcuar shërbimin policor dhe për ta ngritur forcën mbrojtëse të Kosovës; Duhet kohë që qytetari i Kosovës të bëhet qytetar që ta kuptojë sjelljen dhe punën për shtetin e Kosovës si përkushtim të kryefamiljarit për familjen; Koha i duhet popullit shqiptar të Kosovës dhe më gjerë për t’ia zhveshë mitet frenuese të bashkimit politik dhe të rrjedhave politike drejt Lirisë, Pavarësisë së Kosovës dhe zgjidhjes së Çështjes shqiptare; Koha i duhet edhe Faktorit Ndërkombëtar të Vendosjes të kuptojë qartë se a mund të jetojnë më së bashku, në një shtet, shqiptarët dhe serbët, por edhe për të pasur të qartë kërkesën tonë: duam: Zgjidhje parciale - Kosovën shtet, apo zgjidhje të drejtë dhe përfundimtare – Ribashkimin e Shqipërisë?

Të gjitha këto “kohë”, të domosdoshme për të siguruar ardhmëninë tonë, mund t’i siguronte vetëm Moratoriumi i limituar, pra shtyrja për më vonë, me disa kufizime, të statusit përfundimtar të Kosovës.

Tashti shtrohet pyetja: Pse mu Serbia dhe aleatët e saj po

kërkojnë të fillohet me bisedimet për statusin e Kosovës, kurse miqtë e Kosovës, të shqiptarëve dhe të Shqipërisë, preferojnë mos ngutje, për shtruarjen e problemit në një kohë premtuese për një zgjidhje sa më fatlume. Një urti thotë: “Armiku më tha: ‘Duaje armikun tënd’. E dëgjova: Zura ta dua vetveten”!

33


Shtrohet edhe një pyetje: Pse opinioni i Hashim Thaçit për Moratoriumin e limituar hasi në reagim të shpejtë të kreut të LDK-së me satelitët politikë, tarafe këto të cilat nuk bartën barrën kushtetutare të Kosovës për organizimin e mbrojtjes dhe të çlirimit të saj nga pushtuesi serb. Pse Opinioni i Thaçit hasi në tehe e qyka të atyre forcave politike të cilat nuk pranojnë Luftën Çlirimtare të Kosovës nën udhëheqjen e UÇK-së si luftë të tyre dhe të popullit shqiptar për çlirimin e Kosovës. Pse kërkesën e Hashim Thaçit për Moratorium e denoncuan të thuash si veprim antikombëtar mu ato forca politike, kreu i të cilave as kurrë nuk shkoi për t’u përkulur para Varrit të Adem Jasharit dhe as para Mauzoleut Gjithëkombëtar në Prekaz të Drenicës!!!? Edhe për këto fakte Kosovës, dhe shqiptarëve në përgjithësi, u duhet Moratoriumi që sot!

Në fund, do t’i lusja forcat politike, institutionet shtetërore, institucionet e shkencës dhe të kulturës dhe Universitetin e Prishtinës, ta shtrojnë për diskutim Opinionin e z. Hashim Thaçi për Moratoriumin e limituar, ta diskutojmë çështjen mbi bazë të një analize të shëndoshë shkencore dhe politike të gjendjes ku gjendet Kosova aktualisht. Shkurt, kështu si jemi, a mund të presim nga kërkesa për Pavarësinë formale

34


të Kosovës - Pavarësinë reale të Kosovës, apo mos duam Ribashkimin e Shqipërisë?

Ftoj shtypin dhe mediat vizuale e radiofonike të mos u ofrohet mikrofoni kalimtarëve në rrugë, fakirëve që as dinë as mund të kuptojnë pse jemi në një gjendje kaq të pa perspektivë, as dinë se ç’do të tho-të Moratorium as i limituar dhe as se çka du-het të arrihet me Moratoriumin. Nuk kemi kohë për të humbur!

35


KU MBETI OFERTA E DRASHKOVIQIT?!?3

“Armiqtë duhet t’i falim, por kurrë të mos ua harrojmë

emrat…!”

K e n e d iMendimi me gjysmë goje i z. Marti

Ahtisaari për ndikimin e mundshëm të peshës së fajit të akëcilit “popull” në finalizimin e statusit shtetëror të Kosovës u fut në grykë të topit të mediave e të politikave antishqiptarë. U përtyp shumë edhe nga mediat dhe

3 Shkrimi iu dërgua të gjitha gazetave të Prishtinës. E emitoi “Radio Kosova e Lirë” dhe botoi “Dituria Islame” nr. 195, Prishtinë, Tetor-Nëntor 2006, 35-36.

36


politikanët shqiptarë e ndërkombëtarë. Vërtet, Z. Ahtisaari të themi në afekt, kur iu mbush kupa me vrerin megaloserb, belbëzoi diçka për të cilën bashkësia ndërkombëtare është dashur ta thoshte, me plotë gojën, më së voni në Dejton. Së fundi aty duhej ndal përfundimisht turri gjenocidial serb shekullor kundër popujve fqinjë të përkatësisë fetare islame e katolike. Aty, shtetit serb duhej t’i thuhej NDAL në trevën etnike historike serbe, kurse me Marrëveshjen Ushtarake të Kumanovës kombi serb do të duhej ta shijonte fatin e kombit gjerman pas Luftës së Dytë Bo-tërore. Kjo do t’ishte zgjidhja më e drejtë dhe afatgjatë për qetësinë dhe mirëqenien e Ballkanit. Gjeni violent serb shekullor duhej të “humanizohej” me dhunë.

Fatkeqësisht për shqiptarët dhe për fqinjët e tyre, Vjena aktuale Annan-Ahtisaar, Çështjen e Kosovës dhe çështjen e lirisë dhe të ardhmënisë shqiptare dhe të komuniteteve joserbe të Kosovës në përgjithësi, e ka kthyer në Problem serb të Kosovës të imagjinuar. Kështu nuk është vepruar në asnjë vend kolonial në periudhën e dekolonializimit evropian të Azisë dhe të Afrikës. Minareja nuk hynë në thes. Komuniteti ndërkombëtar po vepron që vendi i shqiptarëve, në një të ardhme të afërt, të kthehet në Palestinë. Sak-rifica për Liri nuk njeh terrorizëm. Pushtuesi luftohet në mënyrën që është e mundur.

37


Kosova është pjesë e Shqipërisë etnike historike e okupuar dhe e kolonizuar, (riokupuar dhe rikolonizuar), nga Serbia më 1878, 1912, 1918, 1944, 1989, gjithnjë me masa dhune e gjenocidiale kundër qenies shqiptare me përkrahje të sllavëve ballkanikë dhe Evro-rusisë imperialiste e kominterniste. Nuk ka dijetar as politikan me tru njeriu që këtë nuk e din. Bombardimet e NATO-s ndaj makinerisë ushtarake pushtuese e robëruese të Serbisë në Kosovë (24 mars-10 qershor 1999) do të duhej përfunduar me fundin e aspiratave kolonialiste në Evropë, do të duhej promovuar liria e vetëvendosjes së popujve në Evropën e përgjakur me gjak të vet, shekuj me radhë. Askush humbës, secili në vendin e vet, të gjithë të bashkuar nën një flamur të ardh-mënisë. Kombi më konstruktiv në këtë drejtim do t’ishte, pa asnjë hezitim, kombi shqiptar i bashkuar me vetveten në gjirin e popujve evropianë. Një komb i cili kurrë nuk zhvilloi luftë pushtuese në tokën e huaj.

Për ta bërë një kthesë ndërkombëtare vendimtare në këtë drejtim, së fundi tashti, pas shumë krajatave antinjerëzore të pakuptimta, kombi shqiptar dhe komuniteti ndërkombëtar lirifarkëtues demokratik, duhet të ndalet në propozimin e Ministrit të Jashtëm të Serbisë, z. Vuk Drashkoviq, ta kuptojë atë si thirrje të mendjes së shënosh të Serbisë për kthesë vendimtare drejt ardhmënisë që duhej

38


t’i përkiste Serbisë, Ballkanit dhe Evropës. Autori i “Noж” për Titon, z. Drashkoviq, nuk është politikan fjalën e të cilit duhej heshtur. Ai foli në emër të Serbisë. Duke sulmuar z. Ahtisaari - “se serbët janë fajtor si popull”, iu drejtua opinionit botëror se: “Serbia do të duhej të kërkonte nga komuniteti ndërkombëtar një ekspertizë lidhur me përgje-gjësinë historike që nga fillimi i marrëdhënieve serbo-shqiptare dhe ne, me atë rast, do të dilnim fitimtar” (!?!)

Vërtet, nëse bashkësia ndërkombëtare e vendosjes nuk e kupton drejtë këtë kërkesë të Serbisë - si mundësi e menduar mirë nga kreu shtetëror serb për t’u liruar nga Çështja e Kosovës si “problem serb” pa marrë fajësinë historike mbi vete kjo gjeneratë, do të thotë paaftësi për të zgjidhur problemet e krijuara historikisht me fajin e Fuqive të Vendosjes në Berlin, Londër, Paris, Atlantik-Moskë. Do të thotë kurdisje e minës për shpërthim në akëcilin moment konfliktuoz. Problemi shqiptar është krijuar ndërkombëtarisht - pa vullnetin e kombit shqiptar dhe duhet të zgjidhet ndërkombëtarisht - sipas parimit demokratik të vetëvendosjes së popujve! Vetëm përku-fizimi etnik i shqiptarëve me serbët është ardhmënia e këtyre dy kombeve, pa nevojën mesjetare e imperialiste për ushtri në kufij.

Z. Drashkoviq - Serbia me këtë deklaratë publike, kombit shqiptar ia kanë prejudikuar

39


fajësinë historike para botës për gjenocid në periudhën gati dyqindvjeçare, në vijimësi, nisur nga viti 1809, kur nga serbët u derdh gjaku i Familjes tridhjetanëtarësh të Demë Ahmetit në Mavriq të Kryellapit. Këtu nisin fillin marrëdhëniet e përgjakshme serbo-shqiptare në vatrat shqiptare etnike dhe historike. Kërkesa e Serbisë, përmes gojës së Drashkoviqit, nuk u është drejtuar vetëm shqiptarëve të Kosovës, por kombit shqiptar në atdhe (Shqipëri londineze, Kosovë, Kosovë Lindore, Maqedoni, Mal të Zi dhe Greqi) dhe në diasporë (Turqi, Evropë, Amerikë, Australi, Afrikë dhe Azi), ndaj mekanizmat drejtuese politike dhe shkencore të kombit shqiptar duhet, sot o kurrë, pa hezitim të pranojnë dhe të këmbëngulin për përmbushjen e kërkesës serbe për “një ekspertizë lidhur me përgjegjë-sinë historike që nga fillimi i marrëdhënieve serbo-shqiptare”! Ekspertët për “ekspertizë ndërkombëtare” të paanshme, demokratike dhe lirifarkëtuese, nuk do të mundohen shumë dhe sapo të shfletojnë dosjet e Berlinit, të Londrës, të Parisit dhe ato të Kombeve të Bashkuara për Liri dhe të Drejta të Njeriut dhe të Komuniteteve (në Zhenevë, Hagë, Nju Jork) do ta bindin, para se gjithash, opinionin serb e ballkanik se në Ballkan nga prishja e mirëqenies perandorake osmane për interesa të kombit grek, serb, malazias dhe maqedono-bullgar, është derdhur një det gjak shqiptari në tokën e njësisë etnokulturore e

40


gjeopolitike të Shqipërisë, e cila në prag të Kon-gresit të Berlinit kishte 114 728 km katrorë, kurse në prag të Bukureshtit kishte 90 170 km katrorë.

Shqiptarët dhe etnitë e tjera josllave të Kosovës, kombi shqiptar në përgjithësi dhe etnitë josllave që jetojnë brenda gjirit të tij, duhet ta kuptojnë njëherë e mirë se nga Trazirat në Shqipëri, Rambujeja, Demilitarizimi i UÇK-së, Korniza Kushtetuese, Marrëveshja e Konçulit dhe e Ohrit, Tragjikomendia në Hagë, një pjesë e madhe e faktorit të jashtëm ka punuar dhe po punon ende, për defaktorizimin qenësor të pjesës shqiptare në ish-arealin e Jugosllavisë avnojiste dhe të kombit shqiptar në përgjithësi. Provat janë të shumta, ndaj, të mos presim as zgjidhje fatlume nga Vjena e Annan-Ahtisaarit. Dita tre-gon me mëngjesin. Kosova as kombi shqiptar nuk do të humb, përkundrazi do të fitojë drejtësia, nëse kërkohet moratorium ndaj ecejakeve të Vjenës. Jo tërheqje nga bisedimet, por fillimisht plotësim i kërkesës së Serbisë për ekspertizë ndërkombëtare të marrëdhënieve historike serbo-shqiptare. Duhet të ndëshkohet fajtori - agresori. Tani do të pasojë pajtimi kombëtar i domosdoshëm dhe i qëndrueshëm.

Kosovës as kombit shqiptar në përgjithësi nuk i duhen tokat serbe etnike të tri komunave në veri të Mitrovicës, por as nuk duhet të heq dorë nga tokat shqiptare të tri komunave në Kosovën Lindore. Ky ishte pazarllëk i Serbisë nga

41


fundi i viteve të ’40-ta të shek. XX, për të shtuar numrin e serbëve në Kosovë, në një anë dhe për të zvogëluar numrin e shqiptarëve në Kosovë, në anën tjetër. Kjo bashkëngjitje dhe shkëputje është bërë pa pyetur për vullnetin e popullsive vendëse. Enklavat serbe në brendi të Kosovës janë element i kolonizuar nga fundi i shek. XVIII dhe gjatë shekullit XIX dhe XX, në pronat e bejlerëve shqiptarë myslimanë. Ata tashti janë qytetarë të pandashëm të Kosovës.

Shkurt e qartë: Komuniteti Ndërkombëtar i Vendosjes dhe shqiptarët, më në fund, duhet ta kuptojnë drejtë kërkesën e Serbisë për nevojën e rishikimit ndërkombëtar të marrëdhënieve serbo-shqiptare. Kjo do të thotë: Stop kalkulimeve në Vjenë, por edhe në Hagë! Serbia e mikluar nuk ka moral politik ta përfundojë pushtetin kolonialist në tokat shqiptare me paqe të drejtë me Kosovën dhe kombin shqiptar në përgjithësi, kurse vendosja e zgjidhjes së statusit të Kosovës me kompromis të dhunshëm, është dhunë e re ndërkombëtare ndaj Kosovës dhe kombit shqiptar. Nuk vlen shenja e barazimit midis krimit dhe martirizimit, njerëzores dhe gjenocidit. Peshojën e drejtësisë dhe të qetësisë, sot o kurrë!

Prishtinë, 9 shtator 2006

42


BURIMET PËR BETEJËN E KOSOVËSTË VITIT 13894

“Është e pamundshme që një adhurues i

ndonjë tirani të jetë i ndershëm dhe faqebardhë”

Montesk jeNdodhja në rrjedhë të poshtme të lumit

Llap, në verë të vitit 1389, është moment historik pa asnjë ndikim për ndryshime të marrëdhënieve ekzistuese në vendet e përfshira në ngjarje. Kjo ndodhje në histo-riografi depërtoi ngadalë dhe u ngulitë me atributin Beteja e Kosovës dhe Beteja e Parë e Kosovës e vitit 1389, duke i përshkruar përmasa fantastike.

Lënda burimore udhëpërshkruese, folkloristike, anuare dhe kronikale, që i bënë jehonë kësaj ndodhje është e vëllimshme, por shumë kundërthënëse njëra me tjetrën deri në absurd. Vërtet, këto të mira kulturore letraro-kronikale të proveniencës sllave, turke, persiane, greke, latine, shqiptare, hungareze, frënge e të tjera, janë ngritur më vonë, për 4 Shënim: Kjo kumtesë u lexua në Simpoziumin

Ndërkombëtar: “Gjashtë shekuj të Islamit ndër shqiptarë”, Prishtinë 16-17 shtator 2006. E shpalosën disa webfaqe: www.pashtriku.org; www.albasoul/com etj.

43

http://www.albasoul/com



qëllime politike të palëve, me interes për afirmimin e hapave të rinj pushtues perandorak osman dhe Islamit drejt Perëndi-mit dhe Lindjes së krishterë, në një anë, dhe për afirmimin e kërkesës për krijimin dhe forcimin e bedemit antiosman të gjithëkrishterë, në anën tjetër. Motivet fetare të krishtera antiislame në burimet evropiane do të forcohen veçanërisht pas shekullit XVI, pikërisht si produkt i lëvizjeve të reja kulturore e politike nën çatinë e Humanizmit, të Renesancës, të Reformacionit dhe të Kundëreformacionit. Përfundimisht deri në këtë kohë ndodhi kalimi masiv në Islam i shqiptarëve ortodoksë shënsavianë e shënkli-mentianë në ish-provincat romako-bizantine të Dardanisë dhe të Maqedonisë, që pati për pasojë edhe depërtimin e motiveve fetare islame në kujtesën historike shqiptare për Ndodhjen e Kosovës të vitit 1389.

Në këtë kumtesë nuk kam kohë as vend të pasqyrojë këtë ndodhje në përplotëni, ngase për një analizë kritike të burimeve dhe të literaturës duhet studim i veçantë monografik multidisciplinor. Për këtu e konsideroj të rëndësishme vetëm evidencimin kronologjik të kronikave lindore dhe perëndimore të krijuara në rrjedhë të historisë nga fundi i viteve të 80-ta të shek. XIV deri në fillim të viteve të 70-ta të shek. XVII, me një

44


gjykim të përmbledhur në fund për çështjet e hapura.

Për burim të parë të proveniencës osmane, i pari i njohur deri tashti, ku zuri fillin versioni zyrtar osman për Betejën e Kosovës, është poema “Iskender-name” e poetit Ahmedije të Anatolisë, e përfunduar më 13 mars 1390. Ndërkaq trajtimi kronikal i ngjarjes në Kosovë, më 1389, nisi me veprën “Bāzm u râzm” persisht të Azis ibn Ardäshira Astrābādija, e përfunduar më 1398. Ky krijues jetoi në oborrin e një emiri të pavarur, ndaj e dha dritën e gjelbër për ekzistimin e komplotit ushtarak në taborin e Sulltan Muratit. Sipas tij Murati I, si dhe biri i tij, Jakubi, u likuiduan me komplot nga i biri, përkatësisht vëllai, Sulltan Bajazitin I. Kjo dritë më vonë do të mjegullohet me versionet zyrtare për vrasjen e Muratit I, shkruar nga kronistë dhe historianë oborrtarë, nisur me veprën “Menakib-name” të Jahshi Fakih-ut, shkruar nga bashkëkohësi i ndodhjes. Fakih ishte i biri i Iljasit, imam i Bajazidit I dhe vdiq para vitit 1413.

Vepra e Fakihut u bë bazë e fortë për pretendimet e tjera historiografike osmane për ndodhjen në Kosovë, më 1389. Pasoi historia e Mulla Shukrullah-ut: “Behxhet-ut Tevarih”, e përfunduar më 2 nëntor 1459. Versionin zyrtar osman e shpini edhe më tutje kronisti i quajtur Enver, në veprën “Düstür-name” të viti 1464. Tri vjet më pas u përfundua vepra historio-

45


grafike madhore: “Tevarih-i al-i osman” e Uruxh-it, e shkruar deri në vitin 1467, i cili u mbështet kryesisht në veprën e Fakihut, të cilën e përfilli edhe historiani zulmëmadh, Ahmed Ashik-pasha Zade, në veprën e njohur me emrin “Menakib“ ose “Tevarih-i al-i Os-man”, të shkruar deri në vitin 1484. Pasha Zade jetoi dhe veproi në Shkup në vitet 30-50 të shek. XV, ndaj veprën e pasuroi edhe me të dhëna nga kujtesa historike në Kosovë. Mirëpo, me ndikim të madh në historiografinë botërore do të bëhet “Kitâb-i Cihan-nümâ” i Mehmet Neshriut, e shkruar midis viteve 1484-1493, e fryrë me të dhëna fantastike.

Kujtesa historike ballkanike për ngjarjen në Kosovë, më 1389, gjeti afirmim në “Kronikën turke të Janiçarit” të Mihail Konstantin - Ostrovicës, e shkruar në vitet 1491/92, për nevojat e mbretit të Hungarisë. Pas kësaj kronike vije historia e rëndësishme “Hesht behisht” e Idris Husam ed-Din - Bitlis, e përfunduar në vitin 1505, ndërkaq kjo u ndjek nga historia, gjithashtu madhore, “Tevàrih-i âl-i Osman” e Kemal Pashazades, e shkruar midis viteve 1502-1510.

Midis viteve 1490-1512, një krijues anonim nga Edrenea e përshtati historinë e Uruxhit, “Tevarih-i al-i osman”, e pasuroi me motive të reja dhe vende-vende e stilizoi. Tani vijnë veprat historiografike osmane: “Târih-i Niŝancî” e Ramazan zade Mehmet Çelebi -

46


Nishanxhiut, e shkruar para vitit 1561 dhe vepra madhore “Tac-ut-tevârih”, e Saaduddin Mehmet Hoxha Efendisë, e shkruar më 1575. E këtij viti konsiderohet edhe vepra e Ahmed Ferîdûn-it: “Mejmūah-i nunshâāt-i Salâtîn”, në të cilën janë botuar letrat e sulltannëve, përfshirë edhe “Fermanin e Bajazitit I” - dërgu-ar kadiut të Bursës nga Kosova për varrosjen e kufomës së Muratit I. Sipas këtij dokumenti, Sulltan Murati u flijua për islamin, si plotësim i dëshirës së tij, në mesin e muajit Shaban të madhërueshëm 791 të hixhrit, përkatësisht më 1389. Muaji Shaban i atij viti filloi ditën e hënë, më 26 korrik dhe kishte 29 ditë, deri më 23 gusht. Del se tragjikomendia në “vendin Kosovë” ndodhi më 8 ose 9 gusht 1389, datë të cilën nuk e gjejmë në kronikat osmane të hershme, as të përfillur nga historiografia turke, e cila për datë të Betejës së Parë të Kosovës e mbanë 20 qershorin 1389.

Përafërsisht të mesit të viteve të 70-ta të shek. XVI është edhe vepra: “Badā’i ‘ul-waqā’i” e autorit Hoxha Husejn dhe “Nuhbet-üt-tevarih ve ‘L-abar” e Mehmed bin Mehmed. Të dhëna me interes për ngjarjen e Kosovës të vitit 1389 la edhe Mustafa Ahmedi - Aliu, i cili shërbeu në Bosnjë, më 1577, kurse kronikën e rëndësishme: “Künh-ül-ahbâr” e shkroi midis viteve 1591-1599.

Një vepër historiografike voluminoze midis kronikës dhe historisë me pretendime të

47


mëdha, është historia “Tāhih-i Sollakzâde”, e shkruar para vitit 1657, e Mehmet Handamit - Solakzade. Ndërkaq, të dhëna me interes nga kujtesa historike shqiptare dhe ballkanike për Ndodhjen në Kosovë, më 1389, përjetësoi në kujtesën turke dhe në historiografinë osmane udhëpërshkruesi i famshëm Evlie Çelebi, në veprën madhore “Sijaset-name”. Ai tokat shqiptare, Kosovën dhe vendin e ndodhjes i vizitoi në vitin 1660/62. Për traditën vendëse shqiptare të Kosovës me interes për ngjarjen e Kosovës së vitit 1389 ka lënë edhe dervishi i Selanikut Ahmet Dede Lutfullah-Mynexhim-bashi, në veprën: “Müneccimbaşi Sahâif-ul-ahbar”, të shkruar pas vitit 1672. Këtu, të themi kushtimisht, përfundon faza e historiografisë letraro-kronikale zyrtare osmane.

Në rrjedhë të kohës, përkrah kronikave osmane, lindën anuarët dhe kronikat e proveniencës ballkanike dhe evropiane për Ndodhjen në Kosovë, më 1389. Mirëpo, derisa para kronikave osmane nuk njohim asnjë dokument arkivor të proveniencës lindore, vjetarëve dhe kronikave evropiane për këtë ngjarje u kanë paraprirë informatat me shkrim të individëve si përpjekje për të informuar opinionin për ndodhjen.

Informatën e parë për Ndodhjen në Kosovë e la gjakoni Ignjatie, më 27 qershor 1389, përcjellës nëpër Lindje i mitropolitit rus, Pimen. Ai shkroi se në popull po flitet për

48


vrasjen e Muratit I, por nuk e zuri ngoje vrasësin, as ditën e vrasjes. Më 1 gusht 1389, Mbreti i Bosnjës, Tvrtko I, e informoi komunën e Trogirit dhe të Firencës se ushtria e tij e ka thye ushtrinë osmane të Mratit I. Nga përgjigjja e Firencës, më 20 tetor 1389, në Letrën e Mbretit Tvrtko I, shihet se firentinasit kishin siguruar edhe informata nga burime të tjera për Betejën e Kosovës. Ata Tvrtkos i uronin fitoren dhe i gëzoheshin vrasjes së Muratit I nga ana e 12 bujarëve të besatuar, nga të cilët - “njëri prej tyre me shpatë e therri”.

Këtu e vlen të thellohemi pak më shumë në të dhënat e proveniencës serbe. Të theksojmë fillimisht se Kultin e Lazarit dhe Mitin serb të Kosovës e krijoi qeveria dhe kisha ruse deri në fund të shek. XVI. Kisha serbe në Perandorinë Osmane për Ndodhjen në Kosovë u mur vetëm rreth dy muaj e gjysmë pas ngjarjes. Prifti Pahomije,me gjasë i kishës së Shën Onufrit të Shumicës, lokalitet afër Ravanicës, në Shumadi, shkroi: “...Në këtë vit knez Lazarin e vranë turqit dhe Muratin serbët”. Dhe, vetëm rreth dhjetë vjet pas ngjarjes, aty nga fundi i shekullit XIV, kemi edhe një shënim tjetër të kishës serbe ku thuhej: “Sa gjëmë u bë në vend kur u vra knezi dhe mbreti i madh turk”, pa ua zë ngoje emrat. Tani kjo kishë Tragjedinë Lazar-Murat më nuk e zuri n’goje për rreth 100 vjet, deri

49


nga fundi i shekullit XV. Në një shënim të kësaj kohe zihej n’goje vrasja e Muratit I dhe e Lazarit dhe humbja e ushtrisë së krishterë “për shkak të ikjes të ca njerëzve serbë”. Emrin e vrasësit të Muratit nuk e përmendi asnjëri nga burimet kishtare serbe të shek. XIV - XV. Emrin e vrasësit të Muratit I nuk e për-mendi as Konstantin Filozofi në Biografinë e Stefan Lazarit, më 1431, dhe as autori i anuarit Cetinski letopis (1516-1572). Në njërin dhe në tjetrin shkrim, vrasësi i Muratit I quhej vetëm me atributin: “...njëfarë burri fisnik”, ndonëse kronikat osmane dhe evropiane deri në këtë kohë, për vrasës e konsideronin Milosh Nikollë Kopiliqin - krahinar vendës kosovar, vasal dhe i njohur mirë nga afër i Muratit I. Edhe Gjergj II Brankoviq në veprën “Cronica Serbica” (fundi i shek. XVII), botim i vitit 1704, i iku rolit të Milosh Nikollë Kopiliqit në Tragjedinë e Kosovës të vitit 1389 dhe nuk dha shenja për ekzistimin e Kultit serb të Lazarit dhe të Mitit serb të Kosovës.

Tashti të përmendim radhazi burimet e tjera evropiane për Betejën e Kosovës 1389. Diçka para tetorit të vitit 1389 francezi Filip Mezière, ushtarak dhe administrator në Qipro, e informonte Francën se ngjarja ku u vra Murati I me të birin - “së bashku me disa udhëheqës eminent turq” ndodhi “në pjesët e Shqipërisë”. Me interes është edhe Letra e Dimitrije Kidonit drejtuar në burg mbretit

50


Mihaili II Paleolog, në ditët e para pas “ndeshjes” së koalicionit të krishterë kundër ushtrisë osmane. Tani, më së pesë vjet më nuk u fol për Ndodhjen në Kosovë, deri në Kronikën e murgut të Saint Denisit, më 1395, e cila nuk e zuri n’goje emrin e vrasësit të Muratit I. Filip Mezière Ndodhjes në Kosovë iu kthye edhe njëherë, më 1396/7. Tashti informonte se janë vrarë 20 mijë trupa të Sulltanit dhe po aq të Lazarit. Pason kronika e një Anonimi grek, e botuar nga Zoras dhe Anonimi i Raguzës, më 1402, i cili ndiqte kujtesën boshnjake. Ky do të konstatojë se në Kosovë, në mesin e qershorit 1389, pranë Lazarit, të cilin e quante “mbret i Bosnjës”, ishin “boshnjakët”, Vuk Brankoviqi dhe Vojvoda Vllatko Vukoviq (i Kroacisë). Nuk e përmendi fare emrin e atij që Muratit I i “dha plagë në zemër”. Kronisti anonim i Fiorentinës (Kronika e Friulit), në dhjetëvjetëshit e dytë të shekullit XV, foli për ngjarjet nga vrasja e Karlo Durrsakut, më 1385, deri në vitin 1409. Sipas tij, Murati pati më se 70 mijë viktima, kurse të krishterët më se 30 mijë.

Me ndikim në historiografinë evropiane do të bëhet vepra e Laonici Chalcondyle Atheniensis: “De origjine et rebus gestis Turcorum...”, e shkruar para vitit 1435 dhe e botuar më 1556. Ky e dinte se vrasës në variantet: Milo, Miloen dhe Michale. Ndërkaq, sipas informatave që kishte Mbreti hungarez,

51


Albrehti, më 1438 - Murati e Lazari u vranë në dyluftim. Për ndodhjen në Kosovë, më 1389, shkroi edhe Armtari Jerga i Nirnbergut, i cili shërbeu në oborrin e Stefan Vukçiq - Kosaqit para vitit 1466. Mirëpo, ndikim të madh në historiografinë evropiane do të bëjë Kronika e Johan Mihail Dukës, e botuar italisht në fillim të shek. XVI. Atë kryekreje e përfilli Marin Barleti si dhe një grup kallogjerësh në Letrën për Papën, më 1598, si edhe relatorët: Marin Bici (1610), dhe Pjetër Mazreku (1623/24). Këta relatorë e afirmuan edhe kujtesën historike shqiptare të Kosovës për vrasjen e Muratit dhe të Milosh Kopiliqit. Nga fillimi i shek. XVI për Ndodhjen në Kosovë, më 1389, la të dhëna edhe prifti ulqinak Martin Segoni në itinerarin: “De itineribus in Turciam Libellus” dedikuar nevojave të mbretin hungarez, më 1502, e cila më vonë i atribuohet udhëpërshkruesit Filice Petantio-s, më 1522.

Me rëndësi të posaçme dhe saktësi të madhe për pjesëmarrjen e shqiptarëve në koalicionin e të krishterëve antiosmanë ofron kronika “Historia e generalogia della casa Musachia” e Gjon Muzakës, e shkruar në vitin 1510. Këtë e ndjek raguzani Ludovik Cerva Tubero në “Comentario de rebus quae temporibus eius...gestae funt”, e shkruar para vitit 1515, kurse e botuar më 1590 me titull: “...De Turcorum origjine...”. Ngjarjes së vitit

52


1389 në Kosovë iu kushtua edhe Benedikt Kuripeshiq në “Itinerarium der Botschaftstrei-se...”, më 1530, kurse më 1550 u botua në gjuhën gjermane kronika osmane e quajtur: “Girabi Tevarichi”. Ngjarjes në Kosovë, më 1389, do t’i përkushtohet edhe Francesco Sansouino në “Gl’ Annali overo le vite de’principi et singnori della casa Othomana”, botuar më 1571 si dhe udhëpërshkruesi Jean Palerne Forensien, i cili vizitoi viset e Dardanisë në vitet 90 të shek. XVI dhe regjistroi kujtesën historike shqiptare të ndritur për Skënderbeun dhe për Milo Komnenin (Milosh Nikollë Kopiliqin).

Nga fillimi i shkullit XVII zuri fill trajtimi historiografik humanist evropian për ndodhjen në Kosovë të vitit 1389. Me ndikim të madh në literaturën historiografike evropiane do të bëhen veprat: “Il regno de gli Slavi...”, e Mavro Orbinit, e botuar më 1601 dhe “Ristretto de gli anali di Rausa” e Petro Lukarit, e botuar më 1604. Këto dhe disa kronika osmane i ndoqi historiani anglez Richard Knolles në veprën: “Generall Historie of the Turkes...”e botuar më 1610 dhe 1710, i ndjekur nga Joanne Cuspiniano: “De Turcorum origjine...” të botuar më 1673. Nga këtu mund të flasim për fillin e dijes shkencore për Betejën e Kosovës në Perëndim dhe në Lindje mbi bazën e të dhënave të kronikave osmane e evropiane për Ndodhjen në Kosovë më 1389, me pasoja të

53


konsiderueshme për historiografinë dhe për historinë e popujve ballkanikë, veçanërisht në dëm të qenies shqiptare në Djepin e shqiptarizmës, në Kosovë.

Të përmbledhim shkurtimisht: Për shkencën e historisë nuk është i njohur asnjë dokument nga dita e ngjarjes dhe me burime nuk mund të saktësohet dita kur ndodhi ajo. Vidovdani serb i datës 15 përkatësisht i 28 qershorit 1389, është shpikje e kishës dhe e politikës serbe nga fundi i shekullit XVIII - fillimi i shekullit XIX, njësoj si edhe Kulti i Lararit dhe Miti i Kosovës. Realisht, sipas gjykimit kritik të informatave dhe të kronikave osmane dhe evropiane, mund të thuhet se ka ekzistuar përpjekja e fshehtë e Princ Lazarit për një aleancë të të krishterëve ballkanikë e evropianë kundër pushtuesit osman, kurse Murati I erdhi në Kosovë, një vend vasal midis Bosnjës dhe Serbisë vasale, me qellim të kontrollonte dhe të forconte lojalitetin e vasalëve në Shqipëri, në Serbi dhe në Bosnjë.

Analiza kritike e fakteve tregon se Ndodhja është komplot në kreun komandues të koalicionit të të krishterëve ballkanikë në nismë, në një anë dhe në kreun komandues të ushtrisë aziatike-ballkanike perandorake osmane, në anën tjetër. Sipas gjithë gjasash, tragjedia në dy pamjet e saj origjinale, në dy taborët ushtarake, është zhvilluar në intervalin kohor prej rreth dy orësh dhe në fshehtësi të

54


madhe nga trupat ushtarake dhe kreu i ulët komandues. Kjo Ndodhje nuk shkaktoi asnjë çrregullim në marrëdhëniet shoqërore të kohës në relacionin okupator osman - vasalë ballkanikë. Në terren nuk mbetën gjurmë të luftës - varre as gjësende nga “Beteja...”, e cila në burimet e përmendura tregohet se kishte armatim këmbësorie, kalorësiake dhe artilerike të përmasa fantastike: mbi 100 000 të rënë, e po gati aq të plagosur, pjesa më e madhe e të cilëve “nuk u përballuan plagëve”. Kufoma e Muratit dhe kufoma e Lazarit, të padëmtuara, u varrosën me nderime të larta fetare e pushtetore, i pari pranë xhamisë në Bursë, kurse i dyti pranë kishës ortodokse në Prishtinë. Pak muaj më vonë kufoma e Lazarit do të zhvarroset dhe rivarroset me nderime kishtare e pushtetore në kishën e përshpirtshme të tij, në Zhiçë të Shumadisë, Bajazidi I do të bëhet dhëndër i Lazarit dhe Stefan Lazareviqi do t’i bashkohet me ushtri Bajazidit në pushtimet e reja.

Sekuencat më reale të kësaj tragjedie janë ndër motivet më të hershme të kujtesës dhe të epikës historike të popullit shqiptar të Kosovës të periudhës së krishterë ortodokse shënsaviane. Në epiqendër të saj është fati tragjik i Sulltan Muratit I dhe i krahinarit vendës drenicar, Milosh Nikollë Kopiliqit, zotërues vasal i Kosovës i njohur nga afër me Sulltan Muratin. Me këto shëmbëllejnë

55


fuqishëm motivet e hershme të kujtesës epike boshnjake, kroate e serbe, e cila sa ka ardhur dhe është pasuruar me aktorë të imagjinuar dhe me motive fetare, mitike, legjendare e politike, të gjitha këto me proveniencë nga versionet zyrtare të Oborrit perandorak Osman dhe të kishës ortodokse dhe të oborrit qeveritar serb në shekujt XV- XIX.

Dhe, një fakt duhet të vihet në spikamë: Të gjitha personalitetet historike nga tabori i krishterë, të cilët janë flijuar në Komplotin Bajazi I - Vuk Brankoviq, për pushtet e mirëqenie vasale osmano-serbe, janë per-sonalitete shqiptare ose të përkatësisë vllahe, amallgam ky iliro-roman, siç ishte edhe kosovari përleunicas anamoravas - Lazar Pribezi, dhëndër i fisniku serb nga Krushevci i Shumadisë. Të gjithëve, përpos Lazarit, vrasësi ua humbi edhe varret, përfshirë edhe varrin e princit Theodor Muzaka II.

Së këndejmi, ndonëse për të ashtuquajturën Beteja e Kosovës 1389 janë botuar shumë shkrime, studime dhe monografi historiografike e folkloristike në gjuhë të ndryshme, si ngjarje historike në fushën e dijes ka ngelë e errët dhe e pambyllur. Ndër çështjet më parësore të cilat janë të hapura për hulumtim dhe për ndriçim shkencor kritik me interes për historinë dhe për historiografinë, janë njohja e prapaskenave politike të tragjedisë, karakteri i

56


asaj që është emetuar në historiografi si Beteja e Kosovës, përmasat reale të ngjarjes, roli i Sulltan Bajazitit, i Vuk Brankoviqit dhe i Milosh Nikollë Kopiliqit në zhvillimin dhe epilo-gun e ndodhjes - në flijimin e Muratit I me pakë besnikë osmanë dhe të Lazar Pribezit e të Theodor Muzakës II me besnikë të pakët.

57


KATARZA KADAREANE PËR ISLAMIN (?!?)5

Anëshkrim në “Polemika s’ka sjellë të

mira - jemi fajtorë edhe unë edhe Qosja”

Koha D i to re , 12 nëntor 2006, fq. 6-7.

Të gjithë jemi dëshmitarë të shkelmimeve të sivjetme Kadare - Qosja. Fjala fluturon kurse shkrimi mbetet, ndaj asnjë “tybe istikfa”, asnjë katarzë nuk e pastron ndotjen, nuk i shlyen dëmet, pasojat. Shumëkush ka kërkuar prej meje që të shprehja mendimin time, më me kompetencë për çështjet shkencore të Islamit ndër shqiptarët. Mirëpo, ndodhi përgjigjja ters e Qosjes në rundin e dytë të sharjeve kadareane, dhe heshta. Nuk them se Qosja

5 Shkrimi iu dërgua të gjitha gazetave të Prishtinës. E shpalosën shumë webfaqe: Rezina, Albeu, Lajme.com etj dhe e botuan: Gazeta Sot, gazeta “Start”, Tiranë, 18.ll.2005; “Dituria Islame”, nr. 197, Prishtinë, Dhjetor 2006.

58


sharroi. Jo, atij Kadare i krijoi rrethana për një katarzë dhe për një “tybe istikfa” - vulë publike (të cilën ia ka borxh kombit akëcili personalitet i ngritur në shoqërinë komuniste), dhe Qosja e bëri, burrërisht. Kjo ishte ecje më tutje e Qosjes në rrugë të rrahur nga të tjerët, në rrethana kur fasulja hahej nga një kokërr. Edhe Kadare, me këtë intervistë, sikur ka bërë nijetin për një “tybe istikfa”, për katarzë të domosdoshme (nëse nuk dëshiron të shkelmohet përjetësisht nga pasardhësit e pjesës kurrizore të kombit shqiptar historik). Them “ka bërë nijetin”, dhe jo katarzën e plotë së bashku me “tybe istikfanë” për faktin se uni i personalitetit komunist i hasretit, i ngulur thellë në qenien kadareane, e mban të lidhur me fjalën e tij të thënë, të konsideruar prej tij si argument, dhe jo me realitetin historik. Kjo shihet qartë në këtë pjesë të intervistës: “Polemika s’ka sjellë të mira - jemi fajtorë edhe unë edhe Qosja”.

Nuk dëshiroj të ndalem, një për një, në blasfemitë e Kadaresë në shtyp nga fillet e viteve të 90-ta, kundër fesë (së këndejmi edhe Zotit) të shumicës islame ndër shqiptarët, as ta marrë në “mbrojtje” Akademik R. Qosjen nga “diagnozat” e Akademikut I. Kadare: “shkrimtar mediokër”, “të shkojë në psikiatri!” etj. Qosja, nëse jo sot, një ditë, do të nderohet për fjalën publike për islamin dje, sot dhe nesër ndër shqiptarët. Ai i vuri themelet e një

59


dige kundër të keqas në emër të kombit dhe për kombin, të cilës i ka kontribuar, fuqimisht, Kadare me ndjekësit e tij, dishepuj mesjetarë të katolicizmit në emër të “properëndimores bashkëkohore”.

Kadare e saktëson drejtë statusin e të dyve: “Ne jemi kolegë në letërsi...” !?! Por, athua mund të ketë kolegjialitet midis mediokrit pacient për psikiatri dhe të shkrimtarit që ka ato diagnoza për tjetrin?! Edhe konstatimi i Kadaresë, sot, se “Një nga gjërat më të shëmtuara është abuzimi me fenë...” është shumë i drejtë, por athua qëndron konstatimi tjetër: “Dhe unë asnjëherë nuk kam thënë asnjë fjalë fyese për mysima-nizmin shqiptar...”(!?!).

Pyes: Për çka fliste konstatimi i një studiuesi islamolog, në tetor 1992: “Mendimet e pamatura të Kadaresë dhe të “myhybëve” të tij ateistë, bënë që Komuniteti Mysliman Shqiptar në SHBA të kishte iniciuar procedurën për shpalljen e tij heretik, një Selman Rushdi Shqiptar. Liga Islame Botërore me seli në Mekë kërkoi pëlqimin e Meshihatit të Bashkësisë Islame të Kosovës, por ky dha mendim negativ për këtë iniciativë, dhe kjo u hesht” (Feja, kultura dhe tradita islame ndër shqiptarët (Simpozium ndërkombëtar), Prishtinë, 1995, fq. 37, shën. 41) ?!?

Vërtet, nuk ka njeri shqipfolës me peshën e fjalës të Kadaresë, i cili ka abuzuar aq

60


shumë me fenë, sa Kadare. Nuk flasë për satelitët kadareanë, të cilët korifeu, mbështetja morale, me këtë intervistë të sot-me, i la cullak, vërtetë si pulë çulle, siç mund të thoshte Kadare. Ata, sot, le të kujdesën për shëndetin e tyre, Kadare u vdiq.

Kadare, sot, thotë: “Teza ime është që ne duhet të hyjmë në Evropë myslimanët, të krishterët bashkë. Asnjë pengesë nuk është myslimanizmi shqiptar për Evropën...” (?!?). Sa bukur. Nuk pyes se cilat ishin tezat e Kadaresë deri tashti. E hidhura qoftë e shkuar. Qëndrimi i Kadaresë deri sot ndaj islamit historik të etërve të tij mund të jetë tezë për një “master” evropian. Në mos sot, nesër do të ndodhë. Konstatimi i Kadaresë “...unë që vij nga një tjetër fe (...), jam vetë me zanafillë myslimane”, nuk do të thotë apriori se Kadare ka pohuar përkatësinë e tij fetare islame, ose ka mohuar përkatësinë e tij kishtare katolike. Së fundi përkatësia fetare e tij është e drejtë e tij individuale, por nuk del i qartë kur thotë se “Ne kemi tri fe dhe një komb...” ?!? Cilat janë ato “tri fe”? Në shpjegim atij i dalin dy: myslimanizmi (?!?) dhe krishterimi. Unë nuk do të thosha se katolicizmi dhe ortodoksizmi janë dy fe, siç pështjellon Kadare, të cilit pas vetës, në Mitrovicë, i shihej shehu bektashian ?!? Vërtet, nëse Kadare është myhyb i Sheh Reshat Arbanës (edhe kjo është e drejtë e tij), do të thotë se i përket fesë “së

61


katërt”, institucionale Ahmet Zogollçe ndër shqiptarët. Dhe, edhe vetëm kjo i mungonte kombit shqiptar aktual për të përjetuar nesër fatin irakian aktual.

Kadareja madhështor sot tërhiqet publikisht nga konstatimi i tij i hershëm: “Prirja e Shqipërisë do të ishte drejt fesë së krishterë...” - “...kjo është një bisedë, është një kujtim që unë vetë e kam nxjerrë...një rrëfim për diçka...”, “...mendimi im krejtësisht i gabuar, parashikim krejtësisht i gabuar, që nuk doli...” , “... Është gabim pa asnjë hezitim...” !!?!! Nuk i mbeti tjetër Kadaresë, pos edhe tu thërriste ndjekësve: “Aprililiiiii...!!!!!” Sinqerisht ndjejë dhimbje për ta. Sa dëm, Kadare, i ka bërë çështjes shqiptare në përgjithësi?! Dhe, nuk mund të kalohet pa zënë në thua në dy konstatimet e Kadaresë në vijim: “...të hapën kishat katolike, ortodokse, po të duan dhe xhamitë” dhe “megjithëse mendoj unë them se myslimanizmi shqiptar ka për t’u zbehur nga shkaku i hyrjes në Evropë” ?!? E para, a mendon Kadare për tri apo për dy fe? Kërkesa: “të hapën kishat katolike, ortodokse” - del se është nevojë e detyrueshme, kurse “po të duan dhe xhamitë” - nevojë fakultative?!?

Athua kjo nuk është abuzim me fenë?!? Në globalizmin perëndimor do të zbehen

të gjitha kombet e vogla, deri në asimilim, e në radhë të parë ata të përkatësisë kishtare

62


katolike. Islami do të jetë një barrierë në dobi të ruajtjes së shqiptarisë, ngjashëm me ortodoksinë ndër arbëreshët e Italisë gjatë historisë. Edhe në ShBA, aktualisht, si edhe gjetkë në mjediset protestante, ndryshimi i fesë po ndihmon në ruajtjen e shqiptarisë së shqiptarëve katolikë e myslimanë.

Nga konteksti i pyetjes së Gazetarit: “A mendoni se fati i shqiptarëve do të ishte më ndryshe sikur të ishim në shumicë të krishterë?” Kadare iu përgjigj: “...Unë nuk mendoj që kjo ka qenë një fatkeqësi kaq e madhe...” !?! sepse “Pa myslimanët kombi shqiptar prishet, prandaj është absurde të kesh mendime kundër myslimanëve (...).Pse të them unë që pjesa më e madhe e popullit tim s’janë më shqiptarë...” . Ububu! Kadare tashti ia kaloi, së paku për një katramëz, ish-“antikrishtit” - Pirraku nga viti 1971 (”Roli i Islamit në integrimin e kombit shqiptar”) deri në pamfletin e përshpirtshëm (“Jo katedrale në emër të shqiptarisë së imagjinuar”), më 2003. Vërtet, po ta kishim, më 1992, konstatimin e sotëm të Kadaresë: “Feja nuk është një pengesë, ne jemi ata që jemi, ne nuk ka pse ta zbukurojmë veten, por as ta keqësojmë. Ne do të hyjmë në Evropë kështu si jemi dhe nuk i kemi borxh askujt...” - nuk do ta kishim pamfletin “Jo katedrale...” as “Moral pa Moral” të Prof. Rexhep Hoxha, më 2006. As do ta përjetonim vjelljen Kadare-Qosja. Së

63


këndejmi, as efektet evidente, deri edhe në ShBA, të propagandës kishtare serbe antishqiptare në emër të pararojës së krishterimit në Evropë.

Tashti të ndalemi në “xhevahiret” për shkencën shqiptare dhe botërore, që më ka detyruar fuqimisht të merrem me të palarat kadareane për Islamin ndër shqiptarët: “Unë, duke u marrë me shkaqet pse është bërë konvertimi, jam përpjekur të shoh anën e fisme të kësaj gjëje...e kam thënë së paku që nuk e ka përmendur asnjë historian shqiptar(....). Arsyeja kryesore ka qenë problemi i armës. Kush e njeh psikologjinë evropiane dhe ballkanase, problemi i armës ka luajtur një rol të madh për dinjitetin e njeriut...”!?! Skandaloze me plotë kundërthënie, abusrd. Historianët mbështetën në fakte. Ata idenë, mendimin as tezën nuk e quajnë fakt. Shtrohet pyetja: a mund të quhet “anë e fisme” e shqiptarëve nëse për hir të armës e kanë lënë krishterimin, veçantë nga “psikologjia evropiane dhe ballkanase”?!?

Me pasoja të rënda për shqiptarët janë konstatimet e Kadaresë: “Një popull i armatosur, shtëpi që ka armë është gjysmë e lirë. S’mund të jetë kurrë plotësisht i robëruar një njeri që ka armë jo ilegalisht, legalisht...” ?!?

Arma në duar të civilëve nuk sjellë fat, as siguri kolektive, kurrë. Kadare, si një kalorës

64


mesjetar, thotë: “Armë do të thotë dinjitet dhe prapa armës qëndron ideja e lirisë...”. Po të shikonim përreth vetës dje dhe sot, arma në duar të individit është kob individual e familjar dhe shtytja në anarki shoqërore.

Dhe, asnjë mbështetje faktografike, as logjike, nuk mund të sigurohet për të mbështetur konstatimin e Kadaresë: “Prandaj, okupuesi otoman i vuri shqiptarët përpara një dileme tragjike, do të mbash armën jep fenë ...”!?! Sipas tij, një pjesë e shqiptarëve do të ketë thënë: ”... më mirë po jap fenë, ta mbaj armën”, kurse “te tjerët e kanë menduar ‘lë armën, mbaj kryqin” Shqiptarë janë të dy palët (...) Si mund të kem unë përçmim për myslimanizmin kur populli ka zgjedhur të ndahet në dy rrugë...” !?!

Del se shqiptarët myslimanë u përcaktuan për fatkeqësi, për anarki - karshi të tjerëve që “zgjodhën kryqin”, qofshin shqiptarë apo ballkanikë e evropianë!?!

Më duhet të konstatoj pa ekuivok: Kadare i Madh në gjykimet e tij për “okupuesin otoman”, për civilizimin lindor islam që “sollën” turqit në Shqipëri, për krishterimin dhe Islamin ndër shqiptarët, nëse jo tendencioz, është i padijshëm, shumë i vogël. Madje nuk tregon shenja se ka vullnet për të njehur shoqërinë, fenë dhe civilizimin shqiptar të shekujve XIV/XV, kur zuri fill bojkotimi i krishterimit dhe përqafimi i Islamit nga

65


shqiptarët e kanëm, të cilët me pranimin e Islamit e hiqnin gunën e kishës ortodokse serbe, bullgare e greke. Hiqnin plafin e imponuar të kombësisë serbe, bullgare e greke. Kjo ishte ana e fisme e kalimit në Islam që shqiptarëve ua siguroi rrugën për integrimin e kombësisë, të kombit dhe të njësisë etnokulturore e gjeopolitike të Shqipërisë.

Vërtet, Kadare, nuk tregohet se di diç nga historia e krishterimit dhe e civilizimit ballkanaso-evropiane, e sidomos nga historia e Islamit, civilizimit islam. Veçanërisht nuk e njeh shoqërinë osmane, të asaj kohe.

Për hir të lexuesit, mund ta pyesnim Kadarenë: Cilat ishin armët e shqiptarëve karshi armëve të ushtrisë osmane më të suksesshme të kohës?!? Dhe, pse në të gjitha kohët shqiptarët e krishterë, veçanërisht katolikët, ishin plotësisht të armatosur, lega-lisht, të rreshtuar kolektivisht në formacione të armatosura institucionale osmane nën komandën e kapedanëve institucional osman?

Kadare thotë: “...populli ka zgjedhur të ndahet në dy rrugë...”!?! Fare nuk qëndron. Islami nuk e përfshiu pjesën e madhe, mbi 80% të albanofonëve, me përcaktim në një ndodhi, me një vendim koncensual, por fragmentarizmi fetar i shqiptarëve ndodhi në një rrjedhë gati treshekullore. Procesi i islamizimit dhe i integrimit të tërësishëm të

66


kombit shqiptar në arealin etnikë albanofonë, faktori nivelues dhe integrues i kombit shqiptar, u ndërpre me ndërhyrjen brutale të kryqit, të parasë dhe të armës katoliko-ortodokse evropiano-aziatike. Dhe, po ato mjete publike janë dhuna që e ndanë dhe që e mbajnë sot kombin shqiptar dhe Shqipërinë Etnike të ndarë, të okupuar, të nëpërkëmbur, të pa perspektivë. Si mund të thuhet, sot, se “Askush nuk ia ka mohuar ushtrinë Koso-vës...”!?!

Fare nuk më interesojnë të thënat se Kadare “është bërë fshehurazi katolik, ose ortodoks, në ndonjë kishë, apo manastir”, as është relevant konstatimi i tij se “nuk kam bërë ndonjë konvertim”. Rreshtimi në akëcilën fe është e drejtë personale e akëcilit. Një gjë është me rëndësi të konstatohet: Filokatolicizmi dhe islamofobia kadareane kanë dridhur përjetësisht themelet e harmonisë ndërfetare shqiptare në përgjithësi. Abuzimi me fetë i kanë kushtuar shtrenjtë akëcilit populli e vendi. Është fat se asnjë intelektual shqiptarë myslimanë nuk ka abuzuar me fenë dhe kjo është ana e fisme e qenies së tyre njeri.

Vërtet, Zoti Kadare ose është vazhdimisht i dehur, ose është i sëmur nga islamofobia, të nxjerrë, edhe aktualisht, këto konstatime: “Çdo gjë ndërtohet mbi parime, që katolikët e Kosovës të kenë katedralen e tyre është

67


krejtësisht normale (...). Si do të jemi ne të kursyer për ta që të mos u japim katedrale që është e drejtë e Zotit që ta kenë...” !?!?

Pyes Z. Kadare dhe bashkëmendimtarët e tij “intelektualë” (nënshkrues të “Peticionit” drejtuar “pushtetit” në Kosovë, për moszvarritjen e ndërtimit të Katedrales “Nëna Tereze” në Prishtinë), cili intelekttual shqiptar, kur dhe ku ka botuar kundërshtimin që ua mohon katolikëve shqiptarë pasjen e Kated-rales? A ka ndonjë kundërshtim të Komunitetit Islam të Kosovës, në atë drejtim? Jo dhe Jo!

Kundërshtimi i vetëm ishte, dhe do të jetë kurdoherë, kundër një kishe politike katolike, apo i një xhamie (s’ka kishë as xhami shqiptare), në vendin e një shkolle shqipe dhe në pjesën më të rëndësishme për të ardhmen e qytetit Prishtinë, për faktin se ato do të sigurojnë jetën e kishës politike serbe në obo-rrin e Universitetit të Prishtinës.

Me siguri jam kundërshtari më i vendosur kundër ngritjes së objekteve fetare në ambientin universsitar të Prishtinës. Për këtë kam shkruar libër, i jam drejtuar Papës dhe tre PSSP-ve në Prishtinë. E di se Kadare, si i Madh që është, lexon vetëm vetën, dhe ata që ia ngacmojnë sedrën, ndaj le të më lejohet të sjellë këtu pak fragmente nga shkrimet e mia, që përmbledhin mesazhet e “kundërshtarëve” për ”Katedralen e Prishtinës”:

68


“Ndërtimi i Katedrales romano-katolike (Kisha e Madhe) dhe i Qendrës Kulturore Islame (Xhamia e Madhe) të realizohet në kompleksin e ndarë për Tempullin e Paqes “Nëna Tereze”. Aty të parashihet edhe ngritja e tempullit “Shtëpia e Zotit dhe e Popullit” për besimtarët protestant. Në afërsi të këtij kompleksi është Manastiri i Graçanicës (Kisha e Madhe Serbe). Kështu, do të sigurojmë parametrat për kultivimin e tolerancës fetare tradicionale në Kosovë, në mënyrën e vetme të mundshme me perspektivë. Hapësira prej 20 ose 28 ha është më se e mjaftueshme për aktivitetin administrativ dhe fetar kulturor të kryesive të bashkësive fetare në Kosovë, me interes edhe për shtetin” - shkruaja në “Jo katedrale në emër të shqiptarisë së imagjinuar (Botim i dytë), Prishtinë,2003, 180.

A ka këtu islamofobi antikrishtere?Mesazhin e “Jo katedrale...” e përmblidhja

në këto konstatime: “Katedralja e ngritur me fesát partiak politik, do të prodhojë fesát fetar historik. Ndaj, stop fesátit politik aktual për të parandaluar fesátin fetar historik! Këtë të mirë, shuarjen e shkakut për armiqësi permanente, kombit shqiptar të copëtuar me dhunë fetare, politike e ushtarake evropiane, ia ka borxh Papa Gjon Pali II i Shenjt” (Jo katedrale në emër të shqiptarisë së imagjinuar (Botim i dytë), Prishtinë,2003, 188-189).

69


A ka këtu islamofobi antikatolike? Ky libër (botim i parë dhe i dytë) i është

adresuar edhe Papës Gjon Pali II , me postë dhe përmes Zyrës së PSSP-së në Prishtinë. Në Letrën e datës 18 korrik 2003, për Hans Haekeroup, së bashku me librin, midis të tjerash kam theksuar: “A ka shembull në botë kur janë lejuar, në emër të ardhmënisë, 28ha tokë (sikur Kosova t’ishte kontinent i shkretë) për një kishë (e mbiquajtur “Tempull i Paqes”!?!), që përfaqëson më pak se 0.1% të banorëve të një komune me mbi 600 mijë banorë dhe kjo të mos mjaftojë, por duhet të rrëzohet edhe një gjimnaz, mbështetje e ardh-mënisë, për të ngritur një kishë plotësisht dhu-në politike?!!! Është në dorën Tuaj t’i stoponi këto aktivitete antishqiptare, antiardhmëni, gjithmonë duke pasur në mendje mësimin bib-lik: “Pasi mbjellin erë, stuhi do të korrin!”(Shih gjerësisht në”Për kauzën e UÇK-së”, Prishtinë, 2006,211-214).

A kundërshtohet këtu ngritja e Katedralës “Nëna Tereze” në Prishtinë?

Kadare thotë: “Për mendimin tim (Katedralja në Prishtinë), në peizazhin e kombit shqiptar është një objekt që ndihmon këtë komb, se në fund të fundit lufton mitin e serbëve që thonë: “ne të krishterë, ata myslimanë”. Zotëri ne jemi pak të krishterë por jemi më të vjetër se ju dhe ia kujton botës

70


dhe ndërgjegjes së shqiptarëve të Kosovës (...). Ja një shenjë e fesë të hershme...”!?!

Demagogji, meskinizëm, mendime pa asnjë mbështetje etnografike dhe historike.

Pyes kadareanët prokatedralistë në qendrën e Prishtinës: Kisha e ngritur me dhunë nga pushteti serb në Oborrin e Universitetit të Prishtinës, a është tapi serbe mbi Kosovën? Ose edhe më qartë: Ngritja e kishës romano-katolike në një mjedis shqiptar myslimanë, si në Rugovë, ku nuk dihet kurrë se kishte shqiptarë katolikë, çfarë “peizazhi” është?!

Një gjë duhet të theksojë: kadareanët filokatolikë, me dije ose pa dije, janë duke i shërbyer shkencës, kishës dhe politikës ekspansioniste serbe në tokat shqiptare etnike dhe historike. Këta “intelekttualë”, qofshin edhe akademikë në letërsisë, duke mohuar ortodoksinë, po e mohojnë autoktonin e shqiptarëve historikë në Kosovë, po heqin dorë nga trashëgimia jonë kishtare atërore dhe nga pronësia shqiptare historike e Kosovës. Pjesa absolute e shqiptarëve myslimanë në ish-arealin administrativ të kishës bizantine, bullgare e greke në periudhën paraislame nuk kanë qenë katolikë.

Që të jam më i dobishëm për lexuesin, po e sjelli këtu një fragment nga Letra që ia kisha dorëzuar PSSP-s Petersen, në zyrë të pranimit, më 17 maj 2005:

71


“ Mik i nderuar, Soren, Ju dhe kabineti Juaj, nga këto libra do të mësoni më mirë se kudo gjetkë se ky popull, i përkatësisë islame aktualisht, ishte i urryer nga Evropa romano-katolike dhe Ballkani ortodoks vetëm për shkak të fesë, e cila, në rrethana të caktuara historike, ia ndërpreu rrjedhat e asimilimit në sllavë e grekë dhe ia ktheu identitetin etnik shqiptar.

Do ta kuptoni se shqiptarët me emrat lindorë, perëndimorë e shqip që ju i takoni, etërit e tyre para se të pranonin islamin nuk ishin katolikë, se ishin ortodoksë të kishës greke, bullgare dhe serbe instrumente të shtetit, të politikës, kurse romano-katolikët janë pakicë e ringjallur me rikrishterime nga Propaganda Fidea në shek. XVII-XVIII. Kjo pakicë është ruajtur nga rrethimi i popullsisë islame tolerante, e vetmja fe në Ballkan dhe Evropë historikisht tolerante, kurse në mjedi-set ortodokse ose katolike sllave e italiane elementi romano-katolik shqiptar është asi-miluar.

Do të mësoni se manastiret ortodokse mesjetare në Kosovë, të rindërtuara nga carët iliro-vlleh nemanid të serbizuar, janë manastire të popullsisë e për popullsinë autoktone shqiptare ortodokse të cilat, push-tuesi serb mesjetar dhe i kohës më të re ato i ktheu në instrumente të shtetit për të serbizuar Kosovën dhe tokat e tjera të Shqi-

72


përisë Etnike. Ndonëse, deri në vitin 1912, edhe si mysimanë, vetë i kemi siguruar ato, si gjë të shenjta të etërve tanë.

Do të mësoni se kallja dhe barbaria ndaj kishave ortodokse serbe në Kosovë, më 17-18 mars 2004, ishte ballafaqim i shqiptarëve (të indinjuar me rrjedhat politike të komunitetit ndërkombëtar për interesa të pushtuesit), me instrumentet e dhunës dhe të gjenocidit serb shekullor ndaj shqiptarësisë së Kosovës.

Dhe, do të mësoni se Prishtina në veçanti nuk ka nevojë për katedrale politike as xhami - qendër islamike, por ka nevojë për metro - parkingje nën tokë, aty ku, fatkeqësia e Kosovës, e quajtur Rugova, planifikon katedra-le romano-katolike, në një mjedis ku deri më 1912, përkatësisht 1941, ka pasur vetëm një familje shqiptare katolike, shumë patriotike dhe shumë e çmuar nga vëllezërit shqiptarë myslimanë, kurse aktualisht katolikët në Prish-tinë janë rreth 0.1% e banorëve. Ngritja e katedrales aty ku mund të bëhej nyja e jetës së Metropoles së Prishtinës, do të thotë urrejtje dhe plagë e hapur për konflikt të përhershëm jo vetëm ndërshqiptar” (Më gjerësisht në librin:”Për kauzën e UÇK-së”, Prishtinë, 2006,353-356).

Zoti Kadare dhe Kadaristë të nderuar! Kërkesat e më sipërme, sublimim i

kërkesave të qytetarëve të Prishtinës, a nënkuptojnë kundërshtimin e shumicës

73


myslimane kundër minorancës katolike të Kosovës? Dhe, a është Kosovë edhe toka e Pri-shtinës, prej 28ha, ndarë për “Tempullin e Paqes” - “Nëna Terezë”?!?

Kthjellu Kadare! Ku e ke mbështetur konstatimin: “...shkaku është e drejta njerëzore dhe hyjnore që kanë të krishterët e Kosovës ta kenë këtë katedrale”!?!

Pyes: Kush po ua mohuaka atë të drejtë? Po a nuk është kryeneçësi dhe hasmëri rrahagjokse e kishës romano-katolike të ngulë këmbë: Katedralen vetëm aty dhe askund gjetkë! Dhe, athua Nënë Terezës dhe katolikëve të Prishtinës nuk iu është dhënë mjaft vend në Prishtinë: Vendi për liceun “Lojola”, një pjesë e oborrit të Shkollës Fillore “Hasan Prishtina” për internat të kishës, emri i sheshit kryesor të Prishtinë, sipërfaqja tokësore sa sipërfaqja e një lagjeje të qytetit për “Tempullin e Paqes” (!?!) dhe brenda natës - vendosja e shtatores së Nënës Terezë në vendin e legalizuar për shtatoren e heroinës kombëtare Shotë Galica!?!

Ti, Zotëri Kadare, po dua të besoj se duke mos i ditur faktet, thoni: Ngritja e Katedrales në Prishtinë “nuk bie ndesh me interesat e kombit shqiptar por është një argument i dukshëm për të gjithë, mjaft më me përralla që ju jeni të krishterë dhe ne jemi aziatikë. Ky është kuptim i kësaj”!?!

74


Të pyesim: Nëse Katedralja ngritët në një vend ku parashihet pjesa e re, ardhmënia e Prishtinës, në kompleksin prej 28ha, a do të “bie ndesh me interesat e kombit shqiptar” dhe a “është një argument i dukshëm për të gjithë, mjaft më me përralla që ju jeni të krishterë dhe ne jemi aziatikë”?!?

Duke përfunduar, më duhet të konstatojë: Zoti Kadare, nuk di sa kam ndikuar, me shkrimet e mia, në zvarritjen e ngritjes së Katedrales në oborrin e Shkollës së Mesme ”Xhevdet Doda”. E di se pas një a dy ditëve nga Letra që ia dorëzova PSSP-it, Z. Petersen, oborri i kësaj shkolle u kthye në “Parking” për vetura!?!

Ndaj, edhe me këtë rast, i thërrasë mendjes së shëndosh shqiptare e ndërkombëtare: Katedralja “Nëna Terezë” të ngritët në 28ha të tokës së Prishtinës, të ndarë për “Tempullin e Paqes” dhe atje të bartën objektet administrative dhe aktiviteti kulturor e fetar i konfesioneve të moçme dhe të reja në Kosovë. Të ngritën objekte fetare aty ku aktualisht ka nevojë. Kjo do t’i dëshmonte vlerat e kombit shqiptar të Kosovës, do të çimentonte themelet e reja të tolerancës fetare në Kosovë. Në hapësirën e oborrit të Shkollës së Mesme ”Xhevdet Doda” të ngritët metro për parkimin e veturave, kurse mbi sipërfaqe të ngritët parku modern, në mesin e të cilit të ngritët Monumenti i

75


Lirisë, të cilit iu vunë themelet në Oborrin e Fakultetit Filozofik, njësoj dhunshëm partiakisht - si themelet e Katedrales, më 26 gusht 2005. Ky do të ishte financimi ynë, i kohës sonë, për të ardhmen e pasardhësve tanë, kjo do të dëshmonte mjaftueshëm pjekurinë e kombit shqiptar dhe tapinë e shqiptarësisë dhe të lirisë së Kosovës.

Uroj të më kuptoni njerëzisht, në emër të kombit dhe të shqiptarisë!

Prishtinë, 14 nëntor 2006

SERBIZIMI I TRASHËGIMISË KISHTAREBIZANTINE NË KOSOVË PËRFUNDOI

76


NË PERIUDHËN OSMANE6

Anëshkrim në artikullin: “Kush po e bënë Metohinë?” të pastorit të kishës protestante të Kosovës - Dr. Fehmi Cakolli, botuar në rubrikën “Shkurt e shqip” - “Express ” të datës 9 dhjetor 2006, fq. 4-5.

“Edhe sikur e drejta të jetë një shpatë që po të zbret në zverk, mos u

druaj t’i rrish nën të...!”

M. Fethu l l ah Gy lenShkrimi “Kush po e bënë Metohinë?” për

shumë saktësi shkencore e mendim të qartë politik nuk duhet të mbetet e thënë “fushk në dushk...!” Kosova dhe kombi shqiptar në përgjithësi gjendet në një qark vicioz edhe me fajin e shërbyesve politikë shqiptarë, si gjithherë. Pastori Dr. Fehmi Cakolli ka shtënë në pikën e duhur. Të heqësh dorë nga e kaluara, për hire të allishverisheve politike të Fuqive të Mëdha me pushtuesin e Kosovës dhe veçmas të mos përfillësh trashëgiminë kulturore të identitetit të etërve që jeton në ne, e në themele të ardhmënisë shqiptare, është më shumë se tradhti para brezave paraardhës dhe pasardhës.6 Shkrimi iu dërgua të gjitha gazetave në Prishtinë. E

botoi “Dituria Islame”, Nr. 198, Prishtinë, Janar 2007, 39-41. E shpalosen shume webfaqe: www.pashtrigu,org; www.zeriislam.com etj.

77

http://www.zeriislam.com/


E kam pëlqyer formimin e “Ekipit të Unitetit” për “bisedimet për Statusin e Kosovës” në Vjenë, për faktin se nuk e dëshiroja përsëritjen e marrisë shqiptare në Londër, më 1912/13. Kam shpresuar se “ekipi” do të bashkëpunojë me qarqet shkencore kombëtare e ndërkombëtare, dhe do të angazhohet për jetësimin në Kosovën e pavarur të përvojave shtetërore ekzistuese më demokratike në botë, por nuk kam mundur ta marrë me mend se ata që dukën në sipërfaqe të “Ekipit”, për aspirata egoiste apo partiake, do t’u hapin udhë eksperimenteve: multietni-citetit johistorik në Kosovën me mbi 98% të banorëve me civilizim të etnisë shqiptare historike. Turqit e Kosovës, boshnjakët e Koso-vës, goranët e Kosovës janë etni iliro-shqiptare, pjesë e civilizimit të kombit shqiptar me gjuhë miras nga bashkëpunimi me push-tuesit, kurse “egjiptasit” dhe “hashkalinjët” tanimë janë pjesë e patjetërsueshme e civilizimit kombëtar shqiptar. Ata nuk kanë tjetër atdhe as tjetër komb. Mbi këto shtylla ka mbështetjen konstatimi shkencor i Profesor Miftar Spahisë - Thaçit, në Dosjen “Rreth Kosovës” të dërguar kryetarëve: Bill Klinton, Boris Jelcin, Xhon Mejxhër, Fransua Miteran dhe Filip Gonzales, më 25 korrik 1993: “Kosova i përket vetvetes, dmth., kombit shqiptar. Ky është fakt, jo foksion, jo mitologji”.

78


Legalizimi i eksterritorialitetit të kishave (manastireve) ortodokse, të paqena serbe në gjenezën e tyre dhe pa asnjë shembull në botë, është ndarje e padrejtë e të kaluarës kolonialiste të Serbisë në Kosovë, dukuri e panjohur në historinë e shembjeve të fuqive kolonialiste evropiane në Ballkan, në Azi, në Afrikë, - kushti i parë për të mos pasur kurrë shtet as ligjshmëri në Kosovë. Kur kësaj t’i vije në krah decentralizimi vërtet anakronik territorial administrativ komunal të enklavave me shumicë serbe, ish-çifçinj në tokat e bejlerëve shqiptarë nga mesi i shekullit XVIII dhe të kolonëve serbë e malazias nga viti 1912, do të thotë robëri e re serbe mbi një të tretën e popullit etnikë të Kosovës, do të thotë Kosova lëmë e gjithkujt, tokë e askujt, me mina të kurdisura ndërkombëtarisht për shpërthim me teledirigjim sa herë që të kërkohet defaktorizimi i Kosovës dhe i kombit shqiptar në përgjithësi, për interesa të fqinjëve sllavë e grekë ortodoksë. Me fjalët e Profesorit të Univerzitetit Mansfild të Pensilvanisë, të madhit Miftar Spahija - Thaçi në Dosjen e cituar, do të thoshim: “U teprue shumë. Kupa u mbush (...). Serbët janë push-tuesit e Kosovës. Kosovarët janë në trojet e veta (...). Kosova nuk asht nji enklavë në territorin e Serbisë. Ajo është vazhdim gjeografik dhe gjuhësor i Shqipnisë. Atë e pushtoi Serbia më 1912, dhe Konferenca e

79


Londrës 1912-1913 mori nji vendim të padrejtë dhe fyes, kur ia dha Kosovën Serbisë, tue pre, në këtë mënyrë, kombin shqiptar përgjysmë”.

Konstatimet e pastorit Dr. Fehmi Cakolli: “Shqiptarët e Kosovës para islamizimit kanë qenë shumicë të krishterësh ortodoksë”, se “Kosova historikisht çdo herë ka qenë më shumë nën ndikimin e krishterimit lindor se sa atij perëndimor” janë konstatime shkencore të pamohueshme. Po kështu edhe konstatimi: “Shpeshherë nga intelektualë dhe islamistë të ndryshëm kur flasin për rolin e islamizmit të Kosovës ata pohojnë se pikërisht islami i ka ruajtur kosovarët nga shkrirja në serbë”- është plotësisht i mbështetur, por kërkon një zgjerim: Islami e ndërpreu serbizimin, malazezimin, bullgarizimin dhe greqizimin kryesisht në periferinë, në ledhin etnikë të njësisë etnokulturore të Shqipërisë dhe në mjediset shqiptare (ish Dardania dhe ish Maqedonia romako-bizantine, piemonti ku nisi ngjizja e kombit shqiptar dhe e njësisë së Shqipërisë etnike) të administruara nga kisha bullgare shënnaumiane - ekzarkhiste osmane dhe kisha serbe shënsaviane-patriarkiste osmane në Mesjetën e vonë dhe në shekujt e parë të Kohës së re, pikërisht në periudhën e ngjizjes së gjymtyrëve të kategorisë historike shoqërore të kombeve ballkanike.

80


Këto teza i kam mbështetur me fakte nga viti 1971, në luftë për tapinë shqiptare të Kosovës në mesjetë - kundër pseudoshkencës historiografike e etnosrafike serbe. Këtu, mendimet e fisme dhe konstatimet e drejta të Dr. F. Cakollit më duket më e udhës t’i mbështesë me konstatimet në natyrën e mendimit historiografik dhe diplomatik brilant dhe antologjik të Profesor Spahisë, në Skicën “Rreth Kosovës - Verë 1993”: “Turqit ishin komb islamik. Shqiptarët e kuptuan shpejt që nji tjetër rrugë fetare e ndryshme nga ortodoksia, mund t’ua shpëtonte shpirtin para Zotit, dhe, në të njëjtën kohë, mund t’ua këpuste zinxhirët e serbianizimit ose të helenizimit. Ata e kapën momentin dhe nuk u luhatën gjatë çfarë me ba. Ishte nji moment unikal historik i nji rëndësie tejet të madhe. Dhe ata nuk e lanë t’u shpëtonte. Ata nisën me u konvertue në Islam për të qenë të ndry-shëm, madje edhe në çështjet fetare, nga serbët dhe grekët e për të ruejtë kësisoj, individualitetin e vet si shqiptar. Islamizimi i tyne, ishte lëvizja ma racionale në historinë e tyne të gjatë të vuajtjeve nga invazionet sllave. Ata duhej të ndryshonin fenë, kjo ishte domosdoshmëri, sepse edhe nën zotnimin turk, përderisa ata nuk kishin kishën e vetë autoqefale, ata duhej të praktikonin fenë e tyne ortodokse në kishat serbe dhe greke. Si pasojë, ata ishin në rrezik me u asimilue

81


nëpërmjet fesë, siç kishte ndodhë nën okupi-min serb ose greko-bizantin. Shqiptarët nuk u luhatën, ata u konvertuen me mija, me qinda mija, së pari udhëheqësit e tyne, princat e tyne”.

Uroj që këtë shkrim ta lexojnë intelektualët kadaristë dhe katedralistë aktualë! Hëpërhë, ndalemi këtu. Konstatimi politik i Pastorit protestant për konstatimin politik të “përgjegjësit për minoritete” në “Eki-pin e Unitetit”, Z. Veton Surroi “se përderisa nuk ka asnjë shqiptar ortodoks në Kosovë prandaj edhe nuk mundet të quhet bashkësia fetare Kisha Ortodokse e Kosovës, por vetëm si Kisha Ortodokse Serbe (e Serbisë). Ky është kulmi rezonues i injorancës së një politikani që mbahet për lider në Kosovë (...). Ai e anashkalon aq keq historinë e Kosovës, sikur ai nuk e di se para islamizimit të Kosovarëve ata historikisht kanë qenë të krishterë ortodoksë; madje, çdoherë në Kosovë shqiptarët kanë qenë shumicë e të krishterëve të ritit lindor” - është kjo shprehje e integritetit dhe e guximit intelektual shqiptar të Z. Cakolli. E vetmja gjë që duhet të theksoj këtu është fakti se konstatimet e Z. Surroi dalin nga platforma politike e Qeverisë Çeku. Këtë e kam provuar vetë, në ditët sa po e mori postin e kryeministrit.

Meqë midis punëtorëve shkencorë dhe qeveritarëve shqiptarë gjithandej në

82


periudhën e tranzicionit nga komunizmi në demokraci dhe nga robëria në liri, është një gji deti pa trapa lidhës, në Të pamën për Nënën e një eprori të TMK-së, e para mësuese shqiptare në Drenicë, rastisi të takohem me Kryeministrin e sapofronsuar, i shoqëruar nga sfita. Dhe, sikur me ra radha t’ia uroj fronsimin, me pak rrotlla, dhe i shtrova një tufë kërkesa: “Po shkoni në Bisedimet në Vjenë. Mendoj se Ato duhet të paraqiten si bisedime kosovaro-ndërkombëtare dhe jo shqiptaro-serbe; të mos pranohen eksterritorialitete të manastireve, por manas-tiret dhe kishat ortodokse historike të trajtohen si pasuri ortodokse vendore, kosovare, jo nacionale serbe. Të mbështetet qëndrimi shkencor se nuk ka xhami shqiptare, as kishë katolike shqiptare dhe as kishë ortodokse serbe. Perceptimi nacional i tempujve fetar është edhe antibiblik dhe anti-kuranor...!”

Kryeministri, Zoti Çeku, në mënyrën më lakonike, me një nënqeshje cinike, goditi këshillat e mia: “Vetëm edhe kjo na duhet...!”, kurse një sejmen i tij, me një arrogancë, shkoi edhe më larg. Ky ishte mësim për mua të ndjekë udhë të tjera, si në Kohën e Rugovës - Ndërkombëtarizimin e të vërtetave shkencore me Letra publike dhe me Letra interne - drejtuar personaliteteve ndërkombëtare dhe drejtuesve të UNMIK-ut.

83


Nuk qëndron i plotë konstatimi i hirësisë Z. Cakolli: “Gjatë kohës së Perandorisë Osmane në Kosovë ka ndodhur rrënimi dhe prishja e shumë kishave katolike, por jo edhe atyre ortodokse”. E para, kisha katolike në Kosovë nuk është më e hershme se pushteti nemanjid. Kishat e para katolike në qendrat zejtare e xehetarie të Kosovës ishin faltore të elementit evropianë: xehetarë, tregtarë, diplomatë etj. Kishte edhe ndonjë personalitet shqiptar katolikë në shërbime shtetërore nemanide, ose ndërshtetërore dalmatin-dubrovnikase. Këto kisha do të goditën me Krisobulat dhe Zakonikët e carëvet nemanjid, shumë para filleve të Islamit. Fillet e aktivitetit administrativ të Kishës romano-katolike në trojet shqiptare të Tivarit (në territorin e “Shqipërisë Venedikase”) nisen në fillim të shekullit XII, kurse konsolidimi i Administratës së kishës romano-katolike në Kosovë ndodhi në periudhën e lulëzimit të Perandorisë Osmane në Ballkan, pikërisht në shek. XVI/XVII, nën patronatin e Papatit dhe të Evropës. Kjo është edhe periudha më e fuqishme e autoqefalitetit të Patriarkisë Ortodokse të Pejës, që shënoi kurorëzimin e procesit të serbizimit të kishës bizantine në Kosovë dhe zyrtarizmin osman të përvetësimit të trashëgimisë fetare e kishtare shqiptare të ritit lindor në trevat shqiptare të administruara nga Patriarkana e Pejës.

84


Të konstatojmë edhe këtë fakt: Deri në fund të shekullit XVII, kur në njëfarë dore mori fund kalimi masiv i shqiptarëve në Islam me ndërhyrje të Papatit, të Rusisë dhe të Evropës në çështjet fetare në Perandorinë Osmane, nuk pati as rrënime të kishave ortodokse. Tani, shqiptarët myslimanë ishin ata që i rrë-nuan kishat e tyre ortodokse, me gurtë e të cilave aty-këtu bënë xhami, kulla, mure oborresh ose mullinj. Kisha ortodokse institut-cionale osman, do të lulëzojë si kishë serbe pakthyeshëm nga pjesa e dytë e shekullit XVIII, përkatësisht gjatë shekullit XIX, gjithnjë nën mbrojtje të pushtetit osman dhe nën patronatin ndërkombëtar shtetëror dhe kishtar ruso-evropian.

Këtu, tashti, e do nevoja t’ia ofrojmë fjalën Profesor Spahisë: “Konvertimi në islam u diktue nga nevoja për të ruejtë kombësinë shqiptare, për të qenë ndryshe nga serbët dhe grekët dhe jo nga nji krizë ndërgjegjeje në Jezu Krishtin. Ata ia kishin frikën dhe e urrenin popin, që serbizonte dhe papà-in që i helenizonte, por jo priftin katolik, sepse ky nuk rrekej me i latinizue. Gati gjithë populli shqiptar u ba mysliman. Ky konvertim masiv u dha mundësinë dhe lehtësinë atyne shqiptarëve, të cilët parapëlqyen me mbetë ortodoksë që të ruenin gjuhën dhe kombësinë shqiptare” - brenda ledhit territorial islam përkufizues të qenies Shqipëri Etnike.

85


Në shkrimin e Pastorit të nderuar hasim, për të parën herë, një koncept shkencor filozofiko-historiografik lëndor: Metohizëm për dukurinë e pranimit të kantonizimit serb të Kosovës përmes decentralizimit komunal dhe eksterritorialitetit serb të mbi 35 manastireve dhe të kishave ortodokse të Kosovës. Konstati-met se “Metohizmi (është) strategjia serbe për t’i lënë shqiptarët ardhacakë dhe fundamentalistë” islamë, në trojet stërgjyshore, është gjedhë aktuale e mendimit politik dhe shkencor shqiptar. Do të mbetët në analet e mendimit shkencor dhe politik konstatimi i Dr. Fehmi Cakollit se koncepti “metohizëm” ngërthen aspiratën serbe shekullore për përvetësimin e trashëgimisë bizantine-ortodokse në Kosovë dhe gjetkë në trojet shqiptare, por konstatimit se “Sot Veton Surroi dhe Lutfi Haziri, me dashje ose pa dashje, janë shndërruar në strategjinë serbe të bërjes së metoheve nëpër Kosovë (...), sufraganë (në kuptimin jo pezhurativ por atë klasik; d.m.th. ndihmës i klerit) e këtij procesi”, kur ti shtohet edhe konstatimi në vijim se “Trashëgimia kulturore është e gjithë atyre që e kanë krijuar, e gjithë atyre që e kanë zhvilluar, e gjithë atyre që e kanë përdorur dhe e gjithë atyre që e kanë zotëruar, apo pushtuar” është mendim politik, etnosrafik dhe historiografik antologjik.

86


Mbi këtë amplitudë, Profesor Miftar Spahija - Thaçi, do t’i thërriste UNMIK-ut, Ahtisaarit, Kofi Annanit, Grupit të Kontaktit, sot, me fjalët që ua kishte drejtuar, më 1993, burrave shtetëror më të rëndësishëm, për Krizën e Kosovës dhe Çështjen shqiptare të ndërlikuar me dhunë diplomatike ndërkom-bëtar në Kongresin e Berlinit, në Konferencën e Londrës, dhe në Konferencën e Versajës: “Shqiptarët nuk kishin një kishë të veten, autoqefale që të kujdesej për nevojat e tyne shpirtnore në gjuhën e tyre. Ata duhej t’i thithnin mësi-met e Jezusit përmes popit serb ose papà-it grek. Nuk kishte rrugë tjetër. Feja ishte gjithçka në kohën bizantine, në qoftë se njeriu nuk donte të shkëputej nga Zoti dhe të përbuzej nga njerëzit. Shqiptarët duhej të shkonin në kishën serbe që të kuptohe-shin prej Zotit. Zoti ishte nga ana e Serbisë. Ai nuk njihte shqipen, por njihte gjuhën greke, serbe, bullgare(...)! Grekët, bullgarët dhe serbët nuk kishin ndonjë arsye me u ba muslimanë. Turqit jo vetëm respektonin fenë e tyren ortodokse, por njihnin, gjithashtu, madje patriarkatet kombëtare respektive: prandaj, pse me u konvertue në Islam? Sot, mburren që kanë ruejtë fenë e vet ortodokse për të marrë lëvdata prej evropianëve dhe amerikanëve dhe, në të njejtën kohë, për të qortue e fajësue

87


shqiptarët, si nji entitet fetar i huej brenda kristianitetit evropian! Si pasojë, ata presin të shpërblehen në dam të viseve shqiptare (...). Sot Serbia po i errëson problemet. Ajo po përzien politikën me fenë me qëllim që të grabisë tokë në dam ose ma fort me vrasjen e popujve dhe kombeve islamë (...). Serbët mburren se janë flamurtarët e kristianitetit evropian kundër Islamit. Sesa beson Evropa a sesa mashtrohet Evropa, kjo asht nji çeshtje e gjakut të përbashkët sllav me Rusinë, e miqësisë evropiane dhe amerikane, e bazueme në interesat strategjike (...). Miqësia me serbët asht nji njollë e zezë në ndërgjegjen e Evropës dhe t’Amerikës. Nuk e vlen të kesh nji mik të tillë, të zhytun në gjak dhe në turp.”

Pastori protestant Dr. Fehmi Cakolli, me të drejtë dhe mbështetje logjike, politike dhe historike, proteston: “...nacionalizimi i asaj lloj trashëgimie kulturore që s’ka amësi, është vetëm akt i përvetësimit, ashtu sikur pandeh Serbia se të gjitha kishat ortodokse në Kosovë janë serbe (...). Nëse dikush synon që t’i mbrojë kishat ortodokse në Kosovë përmes eksterritorialiteti atëherë ky do të jetë dëmi më i madh për të ardhmen e këtyre kishave, pasi që përmes izolimit dhe pronësimit të dhunshëm do të krijojnë

88


çdoherë ndjenja tunduese tek shumica e njerëzve që jetojnë këtu”.

Hirësia e tij, Cakolli, e përmbylli shkrimin me plot mesazh që i shkon natyrës së pozitës së tij të udhëheqësit shpirtëror të ungjillorëve: “Kështu e shohim se çfarë politike po bëjnë sot liderët tanë të quajtur Veton Surroi dhe Lutfi Haziri. Le të lutemi për ta!” - Unë, megjithatë, do të kërkoja t’i ndalojmë jo vetëm ata, por Qeverinë kukull unmikiane, sepse dëmi i aminimeve të saj është më i pariparueshëm se sa shtyrjet e zgjidhjes së statusit konjuktural ndërkom-bëtar të Kosovës, dhunë kjo ndërkombëtare ndaj Çështjes shqiptare, e vetme e mundshme për zgjidhje të drejtë me Vetëvendosje të popullit. Profesor Miftar Spahija do të kërkonte: “Serbia le t’i sosë ditët e padenja në mënyrë paqësore, siç i kanë sosë përpara saj disa perandori të tjera!”

Prishtinë, 13 dhjetor 2006

89


ME PROPOZIMIN E “AHTISAARIT”KOSOVA NË THIKA7

7 Ky shkrim iu dorëzua në zyrë PSSP-it, Joakim Ryker, më 9 shkurt 2007. Iu dërgua të gjitha gazetave te Prishtinës. E Emetoi “Radio Kosova e Lire”, e botuan gazetat e Tiranës: “Ndryshe” , 10,11 shkurt 2007;

90


”Të gabosh dhe të mos korrigjohesh, do të thotë të gabosh përsëri”

Konfuq iDokumenti “Propozimi Gjithëpërfshirës

për Marrëveshjen për Statusin e Kosovës”, të cilin përfaqësuesi i OKB - z. Marti Ahtisaari e “shpalosi” në Beograd dhe në Prishtinë, më 2 shkurt 2007, siç u pa nga paraqitjet e “Ekipit të Unitetit të Kosovës”, shpreh pjesën më të madhe të kërkesave të këtij “Ekipi” - Në emër të Kosovës dhe të kombit shqiptar!?!

Duke lexuar “Propozimin...” u ribinda se konstatimi im në referatin për Tribunën shkencore: “Arrestimet e pjesëtarëve të TMK-së Ç’është kjo?!, më 27 shkurt 2004, ishte i menduar mirë: “Kam mbështetje dhe kredibilitet shkencor ta përmbyll këtë kumtesë me konstatimin: Për nënshkruesit e këtyre akteve (Marrëveshjen e Rambujes, Aktin e demobilizimit të UÇK-së dhe Kornizën Kushtetuese të Kosovës) duhen shtigje të gjata për të realizuar dëshirën dhe aspiratën e Kosovës dhe të popullit shqiptar në përgjithësi. Dhe, për ta shpejtuar procesin e realizimit të së drejtës për vetëvendosje për Pavarësinë e Kosovës, hap i parë drejt

“Balkan”, 24 shkurt 2007, Gazeta “Fakti” Shkup, 4-7 mars, 2007. E shpalosen disa webfaqe:www.pashtriku.org;www.kosovaelire.com; www.hasanprishtina.com etj.

91

http://www.hasanprishtina.com/

http://www.kosovaelire.com/


zgjidhjes së Çështjes shqiptare, akt moral, politik dhe patriotik i tyre është: Demisioni nga pretendimet, hëpërhë, të jenë Kreu i patjetërsueshëm në qeverisjen dhe në vendimmarrjen për fatin e Kosovës. Të gjithë aktorët nuk bartin faj të njëjtë, të barabartë para popullit dhe para historisë (...). Kosovës i duhet liria dhe pavarësia pa shtyrje deri në rraskapitje të popullit. Kërkesa për shtetin e Kosovës është minimumi i kërkesave të toleru-eshme nga një pjesë e madhe e popullit, aktualisht. S’ka durim të pafund. Luftës së partive për pushtet pa shtet duhet dhënë fund. Kjo do të ishte fitore e pritur edhe për një pjesë të mirë të UNMIK-ut. Ndaj, sa më parë, aq më faqebardhë”!

Të ecim ngadalë. Ndonëse “Propozimi i Ahtisaarit” mëton kushtetutshmëri, është, nis e sos, akt politik e diplomatik që shpreh arsyet e forcës dhe jo të përqasjes demokratike për zgjidhjen e një çështjeje historike dhunë ndërkombëtare, siç është Çështja e Kosovës dhe Çështja shqiptare në përgjithësi. E keqja ka nisur herët, në Dejton dhe është çimentuar në Kumanovë e në Rambuje. Në angazhimet e mia detyrë nga koha, më se një herë kam theksuar se shpërbërja e përgjakshme të Jugosllavisë Avnojiste, u bë qartë me thikat e kombit serb në përgjithësi (Le të më falë Lagjja e madhores Natasha Kandiq në gjirin e kombit serb, për krejt atë që do t’ia adresoj

92


këtij kombi!), Ndaj ky komb është dashur të dënohet meritueshëm, më së paku në shembullin që u dënua kombi gjerman për krimet naziste hitleriane. Pas gjenocidit të pa parë në Evropë, kurrë, në Bosnje dhe në Kosovë, Serbia është dashur të sillet në kufijtë etnikë së fundi me Marrëveshjen Ushtarake Teknike të Kumanovës midis komandës së NATO-s dhe Komandës së fantomës “JU”, të pa erzistuar së paku nga viti 1992, prej kur nuk kishte as shtet të Jugosllavisë?!?

Nga “Propozimi Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen për Statusin e Kosovës” as mund të përfytyrohet fakti historik se Kosova është një pellg i gjakut shqiptar i derdhur nga kombi serb me kishën ortodokse instrument mobilizues terrorist. Ndërmjetësuesi për “Statusin e Kosovës” është dashur ta dinte faktin se nuk ka vëllazëri shqiptare që së paku një herë nuk është përgjakur tmerrësisht nga dora serbe. Me fjalët e Kenedit të Madh, mund të pajtoheshim: “Armiqtë duhet t’i falim, por kurrë të mos ua harrojmë emrat…!”, kurse Ekipi i Ahtisaarit shtron platformën politiko-moralizuese për shlyerjen e kujtesës së tmerrshme të kombit shqiptar pa e dënuar kriminelin dhe pa e paguar krimin. Faktori i Vendosjes evropiane - ndërkombëtare Serbisë dhe kombit serb duhej t’u thoshin: Kosova është vend i pushtuar me luftë e me tradhti, më 1912, 1918, 1945 dhe më 1989, është

93


koloni serbo-jugosllave me donacion politik, diplomatik e ushtarak evropiano-rus, e çliruar me luftën e UÇK-së - NATO-s më 1999. Apetitet serbomëdha shekullore për territore të huaja është dashur, së paku tashti, të topiten përfundimisht dhe jo të ushqehen, siç ndodhi me Dejtonin e Rambujen, të kulmuar me perfiditet diplomatik e politik në “Propozimin Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen për Statusin e Kosovës”.

Dhe, tashti, tri pyetje të qarta duhej bërë Faktorit “demokratik” të vendosjes sot: Cilit komb (shtet) i ka borxh (tokë e pjesë të kombit) kombi shqiptar?; Në sa shtete ka pjesë të Atdheut dhe të kombit shqiptar? Dhe, Kombi shqiptar ( i ndarë e i copëtuar me dhunë ballkanike e ndërkombëtare imperialiste e kolonialiste) a duhet të gëzoj të drejtën natyrore e politike për ribashkim - i bashkuar në Evropën e Bashkuar, ëndërr gjithëshqiptare? Statusi “vetëqeverisës“ i Kosovës, që disejnohet sot, edhe po të kthehej që sot në shtet të pavarur me pranim ndërkombëtar, kështu siç është projektuar në “Propozimi Gjithëpërfshirës...”, do të jetë “ishull” pa zotshtëpije, “shtet” mbi thika, - pa identitet kombëtar, pa rehati, pa drejtësi, pa siguri, plotë anarki, pa liri. Këto evenimente mund e duhet të sigurohen me ligje e me zbatim të ligjshmërisë dhe jo me sanksione të dhunshme. “Është një dëshirë e çuditshme të

94


kërkohet fuqia e të humbasë Liria…” do të na qortonte i famshmi Bacon.

Shumë lekë, shumë mund, shumë fukarallëk, shumë korrupsion dhe shumë pasiguri kanë prodhuar Të fuqishmit për shtatë vjetët e KFOR-it dhe të UNMIK-ut në Kosovë, për faktin se mungoi qasja e duhur, hapi i duhur dhe vendimi i duhur: Emërtimi i fajtorit dhe i shkallës së dëmit të tij në Dosjen “Kosova”. Pa këtë specifikim nuk mund të pritet jetë as ardhmëni për “shoqërinë multietnike” të ideuar nga ata që në shtetet e tyre ende mbajnë të kurthuar etni dhe pjesë të kombeve të copëtuara. Qartë, është e padrej-të historike lënia e Kosovës në një vartësi tjetër ndërkombëtare protektoruese evropiano-botërore, (PCN, GDN, PUN etj) me identitet “vetëqeverisës” - rast sui generis eksperimental për një kohë që nuk mund t’i shihet fundi me qasje demokratike - me shprehjen e vullnetit të popullit me Referendumin për Vetëvendosjes.

Meqë përqasja ndaj Çështjes së Kosovës është gabim ndërkombëtar që në zanafillë, “Propozimi Gjithëpërfshirës...” nuk ka mundur të dizajnohet ndryshe dhe as pres ndonjë korrigjim esencial. Përkundrazi, topi tashti është në anën e Beogradit dhe “Porta e Kosovës” as ka pasur as do të ketë portier për të qenë. Megjithatë, mendoj se “Grupi i Unitetit”, së fundi tashti, nuk duhet të mbetet

95


edhe më tutje “transparent’” ndaj popullit të vetë, siç ishte deri tashti - Zëdhënës shumë besnik i Ekipt të Ahtisaarit që polli “Propozimin Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen për Statusin e Kosovës”- sanksionim i gjendjes së sotme, faktike, në Autonomi Substanciale nën Protektoratin Ndërkombëtar, hap fillestar për shtetin e Kosovës që një ditë, në një mot të pritshëm, do të gdhijë “e pavarur” mbi gjithfarë thikash, kurrë sovrane as e tërë-sishme.

Çështja e Kosovës nuk është problem ekonomik - social, as kishtar serb, siç reflekton “Propozimin Gjithëpërfshirës...”, por është problem historik kolonial. Athua Ekipi i Ahtisaarit nuk i ka kuptua kurthet e merimangës serbe të pangopur me gjakun shqiptar?! Për këto kurthe Zotëri Ahtisaari i ndershëm, nëse nuk i ka ditur, është dashur të mësonte nga dosjet e ekspertëve të historisë së “Grupit të Unitetit”. A i ka pasur këta ekspertë “Grupi i Unitetit”?!? Pse nuk i ka pasur?! Me historianë guxharë politikë nuk mund të mposhten “të vërteta historike serbe” të mbrojtura nga Batakoviq Milosheviqi.

Tashti të ndalem në pak çështje të diktuara për “Kushtetutën e Kosovës”. I përdora dhe do t’i përdori thonjëzat sepse ajo nuk mund të jetë kushtetutë duke përligjësuar qëndrimet dhe vendime politike eksperiment ndërkombëtar jo demokratike. Çdo gjë që del

96


nga dokumentet ndërkombëtare në fuqi, OK edhe për Kosovën! Çdo nen i dokumenteve ndërkombëtare që janë në fuqi për të drejtat e njeriut dhe të pakicave kombëtare OK edhe në Kosovë! Pyes të nderuarin Ahtisaari: Në cilat kritere keni mbështetur pikën 6 të Nenit 1 (Dispozitat e përgjithshme): “Gjuha zyrtare në Kosovë do të jenë gjuha shqipe dhe serbe”?!? Cili është kriteri demokratik dhe juridik i Juaji për këtë diktat?! Në Kosovën aktuale mbi 95% e popullsisë (së paku tri komunitete Tuaja - shqiptarët, hashkalinjtë dhe egjiptasit) gjuhë amtare e kanë shqipen. Edhe goranët dhe bosnjakët e Kosovës i përkasin trungut etnik iliro-shqiptar. Rreth 98% e popullsisë së Kosovës janë të besimit islam. Ndaj, si mund të quhet “multietnik” një vend me një monolitet etnik, gjuhësor e fetar të tillë, historikisht dhe sot siç e ka Kosova?! Vërtet, nëse dikush nga Ekipi i Ahtisaarit dëshiron qoftë edhe “Autonominë Substanciale të Kosovës nën Serbinë”, nëse mbretëron demokracia dhe jo shtypja, jo dhuna, ajo njësi administrative duhej ta kishte gjuhën shqipe për gjuhë zyrtare, e lë më “Shteti i Pavarur e Sovran” i “Ekipit të Unitetit” të Kosovës!?!

Në këtë dokument nuk janë saktësuar qartë as burimet e “Buxhetit të (pa)konsoliduar të Kosovës”. Shteti që nuk do t’i administrojë pa barrikada ligjore as do-ganat, as tatimet, as TVSH-në, a mund të

97


quhet shtet dhe si mund të qëndrojë ai shtet?!?

Nën pikën 7 të Nenit 1 (Dispozitat e përgjithshme): “Kosova do të ketë simbolet e veta të veçanta kombëtare...”!? Kjo është në kundërshtim fund e krye me tërë tekstin e “Propozimin Gjithëpërfshirës...”, në të cilin mungon koncepti filozofiko-historik “komb”. Realisht, në këtë dokument Çështja historike kombëtare shqiptare e Kosovës është vijëzuar fund e krye si Çështje historike e kishës serb qartë në pronësi të Serbisë. Dhe, nuk është njerëzore as në logjikën e demokracisë që një pakicë prej rreth 3.7%, sa ishin serbët në Kosovë më 23 mars 1989, (kur Kosova me grusht politik dhe ushtarak u futë nën pushtetin e Serbisë), sot ndërkombëtarisht të shpallët zotërues - pronar juridik i mbi 30% të sipërfaqes së Kosovës aktuale, ku Serbia do të fshijë lëmë thiu, në mënyrë legjitime me pranim ndërkombëtar mbi mbështetjen “kushtetutare” të Kosovës. Serbëve, faktikisht, do tu jepet edhe më shumë se kaq, sa po të hyjë në zbatim Pika 5 e Nenit 8 të Dispozitat e përgjithshme, mbështetur në pikën 6 të Nenit 1 të Aneksit I. Dispozitat Kushtetuese.

Këtu qartë parashihet rikolonizimi ndërkombëtar i Kosovës me elementë serbë kriminelë të Kroacisë e të Bosnjës, të cilët i sistemoi pushtuesi serb në Kosovë, si nëpunës, xehetarë, punëtorë, në vendin e

98


shqiptarëve të ndjekur nga puna në vitet e aparteidit. Dhe, çfarë kthese historike dhe politike shënon data 1 janar 1998, kur dihet se Kosova, veçanërisht nga 23 marsi 1989 deri më 1o qershor 1999, ka përjetuar mbi një decenie të aparteidin, të dhunës, të gjenocidit ekonomik, arsimor, shëndetësor e kombëtar, të ndjekjes, para syve të botës, së rreth 480 mijë shqiptarëve të Kosovës. Këta dhe fëmijët e tyre do të mbesin apatridë, pa të drejtën njerëzore për t’u kthyer në trojet stërgjyshore të lara me gjak shqiptari nga dora serbe.

Mund të quhet padrejtësi absurde fakti, dhunë politike ndërkombëtare ndaj 95%-shit të “komunitetit” shqiptar, i cili në “Parlament” do të përfaqësohet më me pak se 70% të ulëseve. Dhe, ku zbatohet, në botë, ajo që urdhërojnë Pikat: 2, 3,3.1, 3.2 të Nenit 3 (Aneksi I. Dispozitat Kushtetuese). A mund të jetë efektiv Kuvendi me ato ingerenca të “komuniteteve” pakicë?!? Shtrohet edhe pyetja: cila është përqindja e pakicave brenda komuniteteve për të realizuar të drejtat sipas pikave: e), f) dhe i) të Nenit 3 si dhe Pikës 4 të Nenit 4 (Aneksi II. Të drejtat e komuniteteve dhe pjesëtarëve të tyre). Pse të mos merret në zbatim ndonjë ligj i Evropës, të cilën me plotë gojën e thërrasim “Demokratike”?! Jo precedencë, jo hava, sepse dalin telashe. Dhe, nëse konsiderohet i drejtë urdhri në Pikën 5 të nenit 4 i Aneksit II. Të drejtat e komuniteteve

99


dhe pjesëtarëve të tyre), ku 10%-shi i pakicës në komunë fiton postin e nënkryetarit, pse kjo përqindje nuk merret edhe në nivel të vendit, të Kosovës.

Sa i përket urdhrave në “Aneksin III. Decentralizimi” mjaftohem vetëm me një pyetje, që dua përgjigje për pasardhësit tanë në Kosovë: Ku ekziston një decentralizim i këtij surugati? Neni 4 - “Kompetencat e zgjeruara vetanake komunale” është legalizim i autono-mive të enklavave me pushtet serb paralel unmikian sot, copëtim i tërësisë së sigurisë, të ekonomisë dhe të shoqërisë “multietnike” të Kosovës. Vërtet, nëse serbët ndahen kaq fuqimisht prej etnive të tjera, prej komuniteteve të tjera të Kosovës, dhe veçanërisht prej shumicës shqiptare absolute, pse të përdoret koncepti “multietnicitet” edhe në preambulën e “Kushtetutës së Kosovës”?!?

Ngritja e Universitetit serb në “Veri të Mitrovicës” do të thotë stop mundësisë për integrimin e serbëve në shoqërinë kosovare, kurrë jetësimi i pajtimit serbo-shqiptar, do të thotë shoqëri dhe shtet mbi thika, kur siguri! Për këtë flet shembulli nga historia: Ngritja dhe aktiviteti i “Bogosllovisë” në Prizren, më 1871, me donacione të propagandës ruse të grumbulluara në Fondin “Sveti Sava”. Bota që kishte njerëzi, ajo e lagjes së Mis Durhamit, çuditej dhe pyeste: Çfarë logjike ka një shkollë e lartë fetare, me nxënës të sjellë nga Serbia,

100


Mali i Zi, Bosnja etj., në një mjedis thjeshtë shqiptar?!? Së këndejmi Kosovës do t’i kushtojë shtrenjtë edhe arsimimi i serbëve të sjellë nga Serbia, Bosnja, Mali i Zi, Maqedonia, e të cilët kurrë nuk do të integrohen në shoqërinë “multietnike të Kosovës”. Nuk ka integrim duke jetuar dhe duke vepruar ndaras dhe në rivalitet politik dhe armiqësi potenciale.

Dhe një gjysmë pyetje: Nëse komuna do të mbledhë “detyrimet doganore” (Pika 8.2 Aneksi III. Decentralizimi), çka më tutje me Shërbimin Doganor të UNMIK-ut. Të shpërndahet?!? Ndërkaq “Shtojca e Aneksit III. Përcaktimi i kufijve të komuniteteve të reja” shënon kulmin e marrisë së shekullit të integrimeve, ndarjen etnike të Kosovës në një pamje që nuk e njeh historia e përkufizimeve administrative as shtetërore në mbarë botën, kurthe për ardhmëninë e Kosovës si shtet normal, demokratik e me perspektivë humane.

Nëse serbët në Kosovë, më 23 mars 1989, ishin rreth 3.7%, sot janë më pak, duhet pyetur ndërgjegjja demokratike e njerëzimit: Sa është demokratik, lirifarkëtues dhe shtetëformues fakti që në Gjykatën Supreme të Kosovës, ku duhet të matet drejtësia me peshoren më të sigurt, serbët do të përfaqësohen me 15%, e në asnjë rast më me pak se 3 gjyqtarë, kurse në gjyqet e qarkut me

101


15% e në asnjë rast me më pak se 2 gjyqtarë serbë (1.1, 1.2 Aneksi IV. Sistemi gjyqësor)?!? A ka kjo shembull në botën e lirë?!

Detyrimet nga “Aneksi V. Trashëgimia kulturore dhe fetare”, jo 30 por mbi 35% të Kosovës e kthejnë në “Shenjtëri të Serbisë”, të paprekshme për komunitetet e tjera, joserbe, të Kosovës, por veçanërisht të huaja, inorganike, për “komunitetin” shqiptar - specialitetin Ahtisaarian. Sipas logjikës së “Aneksit V. Trashëgimia kulturore dhe fetare” shqiptarët e Kosovë dalin hajvanat, as të Krishtit, as të Muhamedit, as të Evropës, as të Azisë. Çdo popull që nuk ka të kaluar nuk mund t’i falet e ardhmja. Sipas logjikës së “Aneksit V. Trashëgimia kulturore dhe fetare”, duhet të pyetën italianët (si trashëgimtarë legjitim të Perandorisë Romake), grekët (si trashëgimtarë legjitim të Perandorisë Bizantine) dhe turqit (si trashëgimtarë legjitim të Perandorisë Osmane) a kanë lënë diçka të kohës dhe të civilizimeve në Kosovën e robëruar me shekuj prej tyre? Po iliro-shqiptarët a dhanë diçka për juve dhe për vetën nën robërinë Tuaj?

Zotërinj të Ekipit të Ahtisaarit!Shqiptarët e Kosovës ishin të krishterë,

kur krishterimi ishte një dhe i pandarë, u bënë të krishterë ortodoksë bizantinë kur dominoi fuqia e Bizantit dhe u kthyen me dhunë shtetërore në të krishterë ortodoksë

102


shënsavianë nën trysnin gjenocidiale shtetë-rore të carëve nemanidë. Në Kohën e re, për të mos u serbizuar nga kisha ortodokse serbe, shqiptarët ikën masovisht nga kisha ortodokse shënsaviane, kaluan në Islam, kryesisht në kohën kur Patrikana Ortodokse e Pejës, me presione të Rusisë dhe të Evropës mbi Pera-ndorinë Osmane, siguroi ingerenca të plota që ndjekësve të kishës mesjetare shënsaviane t’ua detyrojë përkatësinë e kombësisë serbe, pra, të rivazhdojë procesin e serbizimit të shqiptarëve i ndalur me shparta-llimin e Perandorisë së Car Dushanit dhe pikërisht në vitin 1371, kur nga mjedisi shqiptar i Kosovës u tërheq qendra administrative dhe arsimore e Kishës serbe dhe vendosja e saj në Zhiçë të Shumadisë, mjedis ky etnik serb.

Serbët e kohës së carëve nemanidë (iliro-vllehë) në Kosovë ishin vetëm pushtues, si të gjithë të tjerët para dhe pas tyre. Realisht, pushteti i tyre shtetëror dhe kishtar u lëkund nga Kosova para se të vinin të Turqit Osmanë. Dhe, as pushtuesi i parë, romak, as i fundit, serb i fillim shekullit XX, Kosovën nuk e gjeti djerrinë. Ata në Kosovë gjetën fshatra e qytete të lulëzuara, kështjella dhe objekte të kultit. Tashti logjika e “Aneksit V. Trashëgimia kulturore dhe fetare”, serbët dhe Serbinë i bënë trashëgimtarë të të gjitha të mirave të civilizimeve para islame në Kosovë?!?

103


Vërtet, sipas logjikës së “Aneksit V. Trashëgimia kulturore dhe fetare”, edhe të mirat kulturore të proveniencës islame e osmane janë të turqve. Le të vijnë për to, të mos vonohen, udhën e kanë të hapur nga Z. Ahtisaari!?! Tani, ndërgjegjja botës demokratike do ta kuptojë edhe më mirë se toka e Kosovës e larë me gjakun e shqiptarëve gjatë shekujve nuk mund të jetë pronë e robëruesve që e derdhën atë gjak. Sipas logjikës së “Aneksit V. Trashëgimia kulturore dhe fetare”, Edhe KFOR dhe UNMIK duhet t’i marrin me vete ato të mira që u ngritën në Kosovë në kohën e administrimit të tyre. Hiq kohën, ka shumë ngjashmëri midis administrimit romak, bizantin, nemanid serb dhe turq osmanë dhe këtij të UNMIK-ut.

Mjerisht, “Aneksit V. Trashëgimia kulturore dhe fetare”, si edhe mesazhi i tërë tekstit “Propozimi Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen për Statusin e Kosovës”, shqiptarët i damkos si dhunues historikë të ki-shës e të qenies serbe në Kosovë, të papërmirësueshëm, para të të cilëve duhet ngritur barriera më shumë se për derrat para misërishtes. Në kishat dhe manastiret ortodokse shqiptarët dhe Kosova më nuk mund të kenë qasje, sepse ato do të jenë “...si pjesë integrale të Kishës ortodokse serbe me seli në Beograd” (Pika 1.2 e “Aneksit V. Trashëgimia kulturore dhe fetare”), dhe

104


Kosova do të ketë qasje në ato “...vetëm me pëlqimin e dhënë nga Kisha, në rastet e urdhrit gjyqësor të lëshuar në lidhje me aktivitetet ilegale...” (Pika 1.5 “Aneksit V. Trashëgimia kulturore dhe fetare”)!? Pyes: Cili gjyq, cila forcë guxon të thyejë “diskrecionin” (fshehtësinë) në punët e kishës serbe?!? Së fundi, cilës etni do t’i përkasin policët e SHPK-së që do të kujdesën për sigurinë e kishave, manastireve dhe zonave eksterritoriale serbe si “zona të mbrojtura”, të cilat e mbulojnë Kosovën anë e këndë?!? Sigurisht, shqiptarë jo.

A ka shembull në botë që një vend, një shtet që premton liri, rend, demokraci, siguri qytetare të plotë, “standardeve evropiane” - plus, siç mëton “Propozimi Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen për Statusin e Kosovës”, të parashihen kaq mure ndarëse, kaq pengesa, për zhvillimin e jetës qytetare normale sa sanksionojnë urdhrat nga Pikat: 4.1.4; 4.1.5; 4.1.6;4.1.7 të Aneksit V. Trashëgimia kulturore dhe fetare.

Më lartë thashë se shqiptarët e Kosovës në periudhën paraislame ishin të krishterë unit, të krishterë ortodoksë bizantinë dhe të krishterë ortodoksë shënsavianë. Kishat dhe manastiret e Kosovës janë ndërtuar dhe rindërtuar për nevoja të tyre. Së këndejmi edhe i kanë mbrojtur, deri me pushtimin serb të Kosovës, më 1912, si shenjtëri shqiptare.

105


Ndaj, pse tu merren këto të mira nga trashëgimia e tyre fetare kulturore?! Dhe dihet qartë se “Monumenti memorial i Gazimestanit” është dhunë politike i Jugosllavisë avnojiste nga fillimi i viteve të ‘5) të shek. XX, i “kushtuar” për një fitore të imagjinuar të kryqit mbi gjysmëhënën. Beteja e Kosovës e 28 qershorit 1389 nuk ka ekzistuar. Kjo është gënjeshtër e oborrit mbretëror të Sulltan Muratit I dhe e oborrit të shqiptaro-vllehut të serbizuar, Lazar Hrebacit. Vrasja e Sulltan Muratit me disa përkrahës brenda në rezidencë dhe vrasja e Lazarit me disa krerë shqiptarë e vllehë brenda rezidencës, është komplot sipas marrëveshjes Bajazidi I - Vuk Brankoviqi. Nëse edhe Turqit e rrethojnë “Tyrben e Sulltan Muratit”, ku i biri vrasës ia “varrosi” plancin, atëherë në magjistralen Prishtinë - Mitrovicë mund ta presim laurën (zastojen) e solidaritetit shekullor serbo-turk në rastet më kritike për qenien shqiptare. Kjo është edhe mesazhi i “Planit Ahtisaari”.

Dhe, a ka dhunë më përfushe se të futën nën “Zona të Mbrojtura” prej Serbisë dy kalatë me themele shumë shekuj paranemanide serbe, me vazhdim turk-osman: “Kështjella mesjetare e Zveçanit” dhe “Qyteti mesjetar i Novobërdës” (Artanës)??!? Dhe, cila është “Ura mesjetare e Vojnoviqëve” në Vushtrri. Shkenca serbe që në kohën e Toma Maretiqit

106


e ka ndriçuar faktin se “Vojnoviqët” janë të imagjinuar nga kisha serbo-ruse në mbështetje të oborreve mbretërore. Dhe, nëse është fjala për “Urën e Gurit” që lidhë Vush-trrinë me Artakollinn, e nga e cila është larguar lumi “Silnicë”, atë e ka ngritur prishtinasi Jashar pashë Gjinolli në pjesën e parë të shekullit XIX. Dhe, shtrohet pyetja shumë logjike: Nëse Kosova nesër çlirohet nga tutorllëku i huaj çoftë edhe “i lehtë”, dhe nëse ajo bëhet evropiane, demokratike dhe pjesë e BE dhe e NATO-s, siç mëton “Plani Ahtisaari”, pse gjithë këto thurje serbe të Serbisë në Kosovë. Dhe, Kosova me Serbinë zot të tyre, a do të ketë mundësi t’i riparojë, t’i kthejë në pika turistike të saja? Duke e njohur gjenin serbomadh dhe antishqiptar të pa fshehur, përfushe edhe sot, them: Kosova dhe shqiptari i Kosovës sot e mot do të privohet nga ajo e drejtë legjitime natyrore e historike.

Këtu duhet edhe njëherë të përmbledh: Sipas logjikës mbretëruese në “Aneksin V. Trashëgimia kulturore dhe fetare”: por edhe të tërë“Propozimit Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen për Statusin e Kosovës”, Serbia, e përgdhelura ruso-evropiane deri sot, nesër ose pasnesër, nga Kosova mund të kërkojë edhe një “hise” të përgjakshme: Së paku rreth 20 mijë gra (femra) shqiptare që i kanë dhunuar ushtarët dhe policët e Serbisë në vitet 1998-1999, se i kanë përdorë ushtarët

107


pushtues të Serbisë, si dikur kishat, manas-tiret, kalatë e urat e Kosovës, dhe të kërkojnë së paku edhe mijëra djem që mund t’i kenë lënë dhunshëm në barkun e femrave shqiptare, hiq disa qindra të femrave të dhunuara dhe të mbytura me masakrim, të hedhura gjallë në puse të ujit dhe në zjarrin e shtëpive të tyre. Dashtë Zoti e UNMIK-u, sot në të quar, nesër të mos i ndjek mësimet serbe, se në shumë raste “në shërbim të paqes” nga përfundi i kemi ledhatuar djemtë unmikianë të bardhë, të verdhë e të zi!!? Kur vendosa të nënvizojë faktet e mësipërme, rikujtova porosinë e Prota Mateja Nenadoviq dhënë historianit Sima Milutinoviq: “Nëse e shkruan të vërtetën, do ta humbasësh kokën, sepse të likuidon kryezoti Milosh, por nëse shkruan rrenë, koka të mbetet por do ta humbasësh nderin!”

Së fundi, çka mëtohet me Hoçën e Madhe të Rahavecit, sipas 4.2 të Aneksit V. Trashëgimia kulturore dhe fetare?! Këtë nuk mund ta kuptojë. Kam droje se po dëshirohet një “Sveta Gora” serbe në Kosovë!? Vërtetë, këtu, në natën e 6/7 qershorit 1905, u likuidua një çetë disa anëtarësh e komitëve serbë të dërguar nga Serbia, midis të të cilëve ishte edhe një mësues i Hoçës. Edhe ata vranë shumë shqiptarë vendës, por plagë e pashërueshme është masakrimi të thuash i të gjithë meshkujve shqiptarë të rritur në periu-

108


dhën e Luftës Çlirimtare të UÇK-së pikërisht nga fqinjët serbë. Këta serbë me dorën e tyre e kanë vrarë dhe e kanë kallë ardhmënisë në Hoçë. Plagë që kullon gjak.

Nëse do të zbatohen urdhrat nga nenet: 2.2 dhe 2.3 të Aneksi VIII. Sektori i Sigurisë në Kosovë - “Kufijtë e stacioneve policore rajonale do të jenë të njëjta me kufijtë komunal” dhe “përbërja etnike e policisë brenda komunës deri në masën e mundshme do të reflektoj përbërjen etnike të popullatës në komunë” del se mbi 35% e sipërfaqes së Kosovës do të mbikëqyret nga serbët!?! Kjo është ndarje e Kosovës ose ardhmëni mbi thika. Dhe, athua Presidenti i Kosovës, Kryeministri i Kosovës dhe anëtarët e tjerë të “Ekipit të Unitetit” nuk e kuptojnë detyrimin që del nga pika 3.2 e Aneksit VIII. Sektori i Sigurisë në Kosovë?! Ata po e shkelin Rezolutën e Kuvendit të Kosovës kundër allishverisheve antishqiptare të pushtuesve serb dhe bullgaro-maqedon të 23 shkurtit 2001. Dihet se Ekipi i z. Ahtisaari, ende pa e hequr Rezolutën 1244 të KS të OKB-së, e cila njihte tërësinë e Kosovës sipas Marrëveshjes së Rambujes - Parisit, Kosovës ia hoqi rreth 2500 ha tokë, pa e pasur të qartë shqiptarët se çka do të pjellë për Kosovën “adresimi i çështjeve që dalin nga zbatimi i marrëveshjes së vitit 2001 në mes të Rep. Fed. të Jugosllavisë dhe ish- Rep. Jug. Të Maqedonisë”

109


(Pika 3.3. e Aneksit VIII. Sektori i Sigurisë në Kosovë”!?! Këtu Ekipit të Ahtisaarit mund t’i bëhet edhe një pyetje e domosdoshme: Nëse ai kufi me shtetin dhe kombin kominternist të Maqedonisë duhet të korrigjohet, pse heshti Maqedonia, nëse jo më herët, në periudhën e sundimit gjenocidial të Serbisë mbi Kosovën - 23 mars 1989 - 10 qershor 1999?!? Pse Serbia, aso kohe, nuk ia dha atë “atë tokë” Maqedonisë?, pse fqinji -Maqedonia, e plaçkiti Kosovën në kohë kur kjo jetonte nën admini-strimin ndërkombëtar të padefinuar?, pse UNMIK nuk e siguroi tërësinë e Kosovës në bazë të përgjegjësisë “kushtetutare”? Dhe, a i thuhet njerëzi luajtjes me kufi nëpër tokë shqiptare etnike - ndarjes së bujkut nga ara, ndarjes së vëllait nga i vëllai - me kufij shtetëror sot, në kohën e integrimeve të shteteve në bashkësi botërore?!?

Po të shikohet mirë, me “Forcën e Sigurisë së Kosovës” synohet grushti vendimtar mbi të ardhmen e Kosovës mbështetur në krenarinë dhe në gjakun e UÇK-së, defaktorizimi dhe kurdisja e nënshtrimit të përjetshëm për shqiptarët të Kosovës, e më gjerë, heqja përfundimtare e shtyllës mbi të cilën qëndron liria e të gjitha kombeve. Së fundi, shtrohet pyetja: me cilën përqindje të “komuniteteve” do të sajohet FSK-ja? (Pika 1.1, c. E Aneksit XI. Prania ushtarake Ndërkombëtare).

110


Unë nuk e di saktë se çfarë roli ka luajtur “Komisioni i tanishëm (i UNMIK-ut?) i Përbashkët për Implementimin me republikën e Serbisë” në çorbën e Ekipit të Ahtisaarit por konstatimi në vijim: “Me kalimin e kohës, veprimtaritë e Komisionit të Përbashkët për Implementim do të bëhen pjesë e një Komisioni të Përbashkët Ushtarak të ri që do të përfshijë autoritetet nga Kosova dhe Serbia, në kuadër të të cilit do të trajtohen çështjet ushtarake dhe të sigurisë me interes të përbashkët” - (Pika 1.5 - Aneksi XI. Prania ushtarake Ndërkombëtare) dhe “PUN-ja në koordinim me PCN-në, do t’i përcaktojë masat për krijimin e mirëbesimit midis FSK-së dhe institucioneve të mbrojtjes të Serbisë” - (Pika 1.6 - Aneksi XI. Prania ushtarake Ndërkombë-tare) sikur thotë: Nesër FSK-ja do të bëhet pjesë e Ushtrisë së Serbisë, që do të lozin rol në implementimin e “Autonomisë Substanciale të Kosovës” në Serbinë anëtare e Bashkimit Evropian dhe e NATO?!?

Në fund disa porosi për “Ekipin e Unitetit”: Këto dhe venerimet e të tjerëve, të vilen me kujdes. Të saktësohet qartë fakti se Kosova është një det gjak shqiptari i derdhur nga Serbia, kombi serb dhe kisha serbe. Të thuhet qartë: Serbia e ka vrarë dhe e ka kallur trashëgimin e saj koloniale në Kosovë. Të mos barazohet viktima me kriminelin. Të bëhet një vistër i kërkesave për ndryshime e qartësime

111


në dokumentin “Propozimi Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen për Statusin e Kosovës” të Ekipit të Z. Ahtisaari, mbështetje për Rezlolutën e KS të OKB, në funksion të ardhmënisë së shtetit të Kosovës, të mbrojtur me zbatimin e ligjit dhe jo me ndasi etnike e hendeqe armiqësie. Urtaku Konfuqi do të na këshillonte: ”Të gabosh dhe të mos korrigjohesh, do të thotë të gabosh përsëri!”

Meqë edhe një kohë e gjatë nuk do të krijohen rrethanat për funksionimin e pavarësisë së Kosovës, as do të ketë sovranitet pikërisht me fajin e Serbisë dhe të Bashkësisë Ndërkombëtare, të kërkohet në mënyrë përfundimtare saktësimi dhe garantimi i vendimit të KS të OKB për zgjidhjen definitive të Çështjes së Kosovës me rrugën e vetme demokratike - Referendum gjithëpopullor, pas kohës që Ekipi i Z. Ahtisaari parasheh fundin e PCN-së, MEPSM-së dhe PUN-it, me të drejtë për shtet të pavarur, ose për bashkim me Serbinë, me Maqedoninë, me Malin e Zi, apo me Shqipërinë. Kjo do të ishte zgjidhje përfundimtare dhe fatlume. As vitet për këtë akt demokratik nuk janë vonesë.

Ndaj, pa këtë garantim, mos nënshkruani “status” të Kosovës mbi thika! Mos nënshkruani fatin e Palestinës për shqiptarët në përgjithësi.

Prishtinë, 6 shkurt 2007

112


TЁ GJITHA COPЁTIMET E KOMBIT SHQIPTAR DHE PRANGOSJA E

VETËVENDOSJES

Letër e hapur UNOSEK-ut dhe Sekretarittë OKB-së8

“Nuk qëndron problemi te Qezari që

triumfon mbi të tjerët, por te të tjerët që ia bëjnë të

mundshme Qezarit të triumfojë”

Ortega Y. Gaset

8 Shkrimi iu dërgua të gjitha gazetave të Prishtinës. E Emitoi “Radio Kosova e Lirë”, e shpalosën webfaqet: www.pash kri ku.org ; www.kosovaelire.com; www.hasanprishtina.com. E botuan gazetat e Tiranës: “Ndryshe”, me 2 mars 2007; “Balkan”, etj. Gazeta “Fakti” Shkup.

113

http://www.hasanprishtina.com/

http://www.kosovaelire.com/


Nga vera e vitit 1999 me kujdes i kam përcjellë aktivitetet publike të shefave të mekanizmave diplomatik, ushtarak e policor ndërkombëtar në Kosovën e trazuar edhe aktualisht. Prania e këtyre mekanizmave ndërkombëtare në Kosovën e pas largimit të makinerisë ushtarake publike të okupatorit kolonial serb të Kosovës, ka qenë i domosdoshëm për faktin se Kosova është një det gjak shqiptari i derdhur nga pushtuesi serb nga viti 1912, me përkrahje dhe me bekim ruso-evropian shekullor.

Problemi i Kosovës është plagë shekullore e Evropës, është pjesë e Çështjes shqiptare të copëtuar me forcë nga Ruso-Evropa. Kosova nuk është problem kishtar serb por është problem shqiptar i pazgjidhur. Shqiptarët e Kosovës dhe shqiptarët në përgjithësi pranuan dhe duruan me stoicizëm mynxyrat jetësore që u shkaktuan në Kosovë, e gjetkë ndër shqiptarët, gjatë bombardimeve të NATO-s (24 mars- 10 qershor 1999), me shprese se më në fund Evropa Demokratike e udhëhequr nga ShBA-të do t’i hapë rrugë lirisë dhe ribashkimit të kombit shqiptar, ndër pak kombe në Evropë i cili kurrë nuk e përleu Flamurin e tij me gjakun e fqinjëve në tokë të fqinjëve.

Mirëpo, zgjidhja definitive e statusit shtetëror të Kosovës me dizajni nga ato Pikat e famshme të Grupit të Kontaktit ka qenë plotësisht jo premtues për zgjidhjen

114


demokratike të lirisë së Kosovës dhe të Çështjes shqiptare në përgjithësi.

Qasja politike që nuk lejon të drejtën e një kombi, ose të pjesës së një kombi, për vetëvendosje me të drejtë për shkëputje e bashkim me një vend, aq më tepër të një vendi të copëtuar me dhunë, nuk është zgjidhje demokratike, është dhunë afatgjate. Këtë kurth ndërkombëtar “modern” për Kosovën dhe për kombin shqiptar, i ashtuquajturi “Ekipi i Unitetit Unmikian” të Kosovës (?!?) popullit të lodhur nga robëria shekullore ia paraqiti si Vendim të artë - për Pavarësinë dhe sovranitetin e Kosovës, hap legjitim drejtë zgjidhjes së Çështjes shqiptare.

Zotërinj të nderuar, Me hap të gabueshëm nuk mund të

arrihet me kohë dhe pa telashe në podiumin e dëshiruar. Serbia është dashur të dënohet në Dejton, gjenit serb me tipare kanibaliste evidente edhe sot është dashur t’i thyhej kurrizi në një mënyrë shembullore në Kumanovë. Sjellja me Serbinë pas 22 qershorit 1999 nuk ka qenë në rrafshin e njëjtë me ndërhyrjen “humanitare” (!?!) ushtarake ndërkombëtare kundër mekanizmave ushtarake gjakësore serbe në Kosovë. Ai hap është dashur të kurorëzohej me shpartallimin definitiv të forcës ushtarake pushtuese koloniale të Serbisë në shembullin e shpartallimit të ushtrisë nazifashiste

115


pushtuese italiano-gjermane më 1945. Mungoi dënimi ndërkombëtar i Serbisë për gjenocidin veçanërisht në Bosnje, dhe në Kosovë nga viti 1989, dhe kombi agresor shovinist serb u shpërblye në Bosnje, në Vojvodinë dhe tashti, me “Pakon Ahtisaari” po shpërblehet edhe në Kosovën e përgjakur shekuj me radhë nga Serbia.

Të saktësojmë qartë: Faktet janë kokëforta. Kosova është pjesë natyrore, etnike dhe historike e njësisë etnokulturore dhe gjeopolitike e Shqipërisë, e integruar plotësisht gjatë shekujve XVI-XVII, me Islamin faktor integrues. Njësia e Shqipërisë (Arnaut-lluk, Albani) mbulonte një sipërfaqe ballkanike prej rreth 120 000 km2. Të themi përnjëherë se vendi prej ku u nis eldoradoja e emrit kombëtar për popullin dhe për vendin - shqiptar dhe Shqipëri është Shkupi dhe krahi-na që administrohej nga Shkupi, pra është Dardania antike, është Kosova historike. Kosova e sotme është vetëm rreth ¼ pjesë e Kosovës së periudhës osmane të para Kongresit të Berlinit.

Për ta pasur plotësisht të qartë tragjedinë shqiptare si dhe porosinë e kësaj Letre të hapur, nisemi nga konstatimi gjenial i udhëpërshkruesit dhe gjeografit frëng, Amie Boue, musafir i një fshatari të Carralevës në vitet e ’30-ta të shekullit XIX: “Shqipëria mund të formojë fort mirë një shtet independent

116


ndërmjet Serbisë dhe Greqisë: mjerisht, fatkeqësi e tyre është që gjenden midis shteteve që duan të rriten dhe ndoshta shpresat e patriotëve shqiptarë do të dalin të kota..."

Unë nuk mund të besoj se JU, Zotërinj, nuk keni dijeni për këtë fakt dhe për faktet që do t’ua përkujtoj në vijim. Sipas udhëpërshkruesit osman gjenial, Evlie Çelebiut më 1660/62, Kosova ishte pjesa më e gjallë e Shqipërisë. Udhëpërshkruesi evropian, Jakob Spon i Lyonit, më 1675, theksonte se qyteti i Budvës është i fundit “që kanë venecianët në Shqipëri”, kurse Sulltani, më 1688, urdhëronte të shtypej “Shqipëria kryengritëse” në vise të Kuqit – Palabardhit, sot thellë në shtetin e Malit të Zi. Popullsia shqiptare e Kuqit dhe e Palabardhit tashti janë sllavizuar, kombëtarisht malazezuar.

Në fille të depërtimit të ushtrisë austro-hungareze në vise të Nishit në Dardani (Kosovë), më 1689, Perandori austro-hungarez i porosiste ushtarët dhe ushtarakët të ishin të kujdesshëm se po kalonin nga toka e Serbisë në tokën e Shqipërisë. Ai perandor “çlirimtar” i krishterimit, e dinte se nga ku fillonte Shqipëria, në këtë kohë me rreth 80% të banorëve myslimanë, veçanërisht në qytetet shqiptare. Dhe, për të pasur më të qartë dijen për hapësirën e njësisë Shqipëri (Albania, Arnautlluk)) nga fillimi i shekullit XVIII, të

117


nisemi nga pjesa më jugore, Parga. Sipas konsullit frëng antiislam A. Grasset, më 1718, banorët e atij vendi “kanë krenari barbarinë e shqiptarëve”(!?!). Ndërkaq, në veri, sipas Zorzi Griman-it, më 1733, Shqipëria fillonte në Podgoricë dhe Zhabjak, kurse qyteti më lindor i Shqipërisë, sipas Anton Duoda, më 14 shkurt 1758, ishte Nishi, në të cilin “ka lindur një çështje e madhe midis banorëve të këtij qyteti që janë osmanë dhe shqiptarë” myslimanë. Sipas Pano Bicilnit, konsull gjeneral i Rusisë, më 1785, areali Shqipëri niste nga Mali i Zi, viset përreth Cetinjes – Llovçenit (Katunska nahija), e shkonte deri në Peloponez, me qendrat: Mesolong, Prevezë, Janinë, Akarnani. Ndërkaq diplomati frëng Bozhur në përbërje të Shqipërisë shihte edhe Malin e Zi. Realisht, në shekullin XVII dhe XVIII, për shkak të përbërjes etnike me shumicë vllaho-ilire e shqiptare të banorëve, pjesa më e madhe e Malit të Zi të fillimshekullit XIX i përkiste Shqipërisë (Arnaut-llukut), pikërisht Sanxhakut të Shkodrës, i cili kishte gjashtë kaza (krahina administrative): të Shkodrës, të Tivarit, të Ulqinit, të Podgoricës, të Plavës dhe të Malit të Zi.

Realisht, fillet e tkurrjes së njësisë etnokulturore e gjeopolitike të Shqipërisë me ndërhyrje ndërkombëtare arbitrare filluan nga fillimvitet e shekullit XVIII, pikërisht me Traktatin e Paqes së Pozharevacit, më 1718, midis aleatëve të Rusisë: Austrisë dhe Venedikut në një anë dhe Perandorisë Osmane

118


në anën tjetër. Ndërkaq, Copëtimet e para drastike të Shqipërisë, në emër të fitores së Kryqit mbi Islamin, do të ndodhin gjatë pjesës së parë të shekullit XIX, pikërisht në fille të ngritjes së shtetit nacional të Malit të Zi, të Serbisë dhe të Greqisë me përkrahje morale, politike, materiale e ushtarake të Rusisë dhe të Evropës. Ishte kjo ngritje e pansllavizmit ortodoks i mbështetur nga Evropa katolike e protestante për shkak të interesave kolonialiste të saj drejt Parajsës tokësore Afrikë – Azi.

Kërcënimet e qarta për copëtimin e Shqipërisë i vunë në lëvizje të fuqishme shtresat shoqërore shqiptare më të ndërgje-gjësuara kombëtarisht, pikërisht ato myslimane shumicë, të cilave kërcënimi dhe rreziku nga pansllavizmi dhe aleanca e krishtere Patrik-Papa, ua rrezikonte njëninë e trinomit: Atdhe, kombësi dhe fe – identitetin më të qartë jo sllav, jo grek dhe jo roman. Në kuadrin e përpjekjeve për mbrojtjen e këtij trinomi, që do të thotë: të njësisë etnokulturore e gjeoplolitike të Shqipërisë, iu vunë themelet Lëvizjes Kombëtare Shqiptare - me pushkë e me penë dhe u ngritën dy pashallëqet gjysmë autonome të Shqipërisë: Pashallëku i Shkodrës dhe Pashallëku i Janinën nga viti 1755 deri në vitin 1831. Ato njësi administrative, realisht, ishin principata shqip-tare brenda Perandorisë Osmane, bashkimin në një qeverisje të vetme të të cilave do ta

119


luftojnë, me të gjitha mjetet, Rusia, Franca dhe Evropa tjetër, kurdoherë aleate me Sulltanin e me Portën e Lartë kundër njohjes së kombit shqiptar shumëzonfesional – islam, ortodoks dhe katolik, dhe kundër përpjekjeve shqiptare për çlirimin e Shqipërisë një dhe të pandarë.

Pas shembjes së dy pashallëqeve shqiptare me gjakderdhje gjenocidiale turko-osmane me kërkesë, me përkrahje politike dhe me ndihma materiale e ushtarake të Rusisë, të Evropës dhe të satelitëve të tyre ballkanas: Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë – kombësishtete në formim, faktikisht Shqipëria përjetoi copëtimet e para evropiane nën maskën e luftës kundër Perandorisë Osmene, kinse luftë kundër turqve. Në fakt, këtu e tutje në Shqipëri do të ndodhin përvojat Andaluziane - terrori kulturocidial, etnocidial e gjenocidial ballkaniko-ruso-evropian antishqiptar për interesa sllavo-greke fqinje.

Të ecim nëpër historinë e përgjakshme: Nga vitet e 30-ta të shekullit XIX e tërë Shqipëria Etnike zjeu në kryengritje çlirimtare, por Dardania antike - Kosova historike, nga tashti mori rolin e Piemontit të Shqipërisë për çlirimin kombëtar dhe për shtetin nacional. Flamurtar i kësaj Lëvizjeje çlirimtare në fillim të viteve të ’40-ta ishte shehu, dijetar i famshëm, Baba Beka i Vrajës, një partizan i idesë për një luftë të përbashkët të të gjithë

120


popujve ballkanikë për çlirimin nga pushtuesi turk-osman. Kjo bëri që rilindësi arbëresh, Vinçenc Dorsa, të shkruante, më 1847: “Shqi-përia, provincë luftarake dhe e vendosur më shumë se fqinjët e saj (…) është tashmë në pikën e shpërthimit të luftës së fundit që të rilind (…). Ajo nuk flet veçse për Rilindje”.

Shteti autonom i Malit të Zi, këso kohe, kishte 4 700 km2, shteti autonom i Serbisë kishte 37 700 km2 dhe shteti autonom i Greqisë kishte 51 860 km2. Këto sipërfaqe shtetërore përputheshin me shtrirjen etnike shumicë të këtyre kombeve në formim. Të dhënat e pakontestueshme etnografike e linguistike tregojnë qartë se, këso kohe, rreth 60% e viseve të Malit të Zi ishin banorë me prejardhje shqiptare, vllahe e shqiptarë ortodoksë, dhe diçka katolikë (Triepshi, Pipri, Kuçi, Vasojeviqi, Palabardhi, Drekalloviqi etj., mbi 30% të Serbisë e banonin vllaho-arumunët, shqiptaro-vllahët ortodoksë shënsavianë dhe një pakicë e mirë boshnjake e shqiptare islame në disa qytete, kurse më 1844, sipas Algemeine Zeitung, në shtetin Greqi gjuhën shqipe e flisnin në familje 50% të banorëve.

Kriza Lindore e viteve të ‘50-ta të shekullit XIX realisht ishte luftë e aleancës së kryqit (ortodoks e katolik) kundër gjysmë-hënës (Islamit) që e goditi rëndë ardhmëninë e Shqipërisë. Megjithatë, hapi i parë ruso-

121


evropian diplomatik më i madh në dëm të qenies dhe të ardhmënisë së shqiptarëve e të Shqipërisë, do të bëhet me Traktatin e Shën Stefanit, të 3 marsit 1878, me të cilin duhej përmbyllur fitoret e Rusisë mbi Turqinë, më 1877-1878. Sipas këtij Traktati, Mali i Zi do të zgjerohej për 11 000 km2 kurse Serbia për 15 000 km2 dhe u sigurua autonomia e Bullgarisë në një sipërfaqe prej 172 500 km2, duke e shtrirë edhe në vise të Shqipërisë Etnike - Vrajë me rrethina, në vise të Anamoravës, të Karadakut, të Kaçanikut, të Ferizajt dhe të Sharrit, të gjitha viset shqiptare të aneksuara Republikës së Maqedonisë kominterniste-evroamerikane aktuale dhe një pjesë të tokave të Shqipërisë londineze. Kërkesat e Traktatit të Shën Stefanit prekën në interessat e Anglisë dhe të Greqisë, sepse zgjerimi i ri i Greqisë me toka shqiptare ishte simbolik krahasuar me zgjerimin sipas Kongresit të Berlinit.

Për qasjet gjenocidiale serbe që e përcollën këtë copëtim të Shqipërisë flet qartë urdhëresa e Princ Milan Obrenoviq për ushtarakët e paramilitarët serbë: “Sa më tepër shqiptarë të shpërngulni (nga viset e pushtuara), aq më të mëdha do të jenë meritat tuaja para atdheut…!”. Me strategjinë “Toka e djegur” ushtria pushtuese serbe i ktheu në gërmadha 640 fshatra shqiptare në Sanxhakun e Nishit të Vilajetit të Kosovës. Të

122


dhënat burimore flasin për mbi 250 mijë shqiptarë të ndjekur e të masakruar. Ushtaraku Mita Petroviq, duke folur për pushtimin e Toplicës - Kosaonicës nga ushtria serbe, u ndal në mynxyrat në fshatin Topa-nicë, ku kishte 500 familje shqiptare. Shkroi: "Në fshat pati gra dhe fëmijë, por askush nuk i shpëtoi dënimit. Të gjithë u vranë..."!? Të dhënat burimore tregojnë se pushtuesit serbë, malazias dhe grekë me strategjinë “Toka e djegur” ndoqën dhe vranë rreth 350 mijë shqiptarë etnikë.

Realisht, Traktati i Shën Stefanit vërtetoi supremacionin e politikës pansllaviste ruse mbi Fuqitë e Mëdha evropiane katoliko-protestante. Ndaj, për t'i harmonizuar interesat midis ortodoksisë dhe katolicizmit, nga 13 qershori - 13 korrik 1878 u mblodh Kongresi i Berlinit. Sipas të dhënave nën thjerrëzën e kritikës shkencore, Mali i Zi u rrit për rreth 4 683 km2, Serbia, për rreth 10 500 km2, dhe Greqia, u zgjerua me rreth 9 275 km2

tokë me shumicë shqiptare. Del se me Traktatin e Kongresit të Berlinit nga njësia etnokulturore dhe gjeopolitike e Shqipërisë u shkëputën rreth 24 458 km2.

Kombi shqiptar reagoi me një zë të fuqishëm kundër kësaj dhune ndërkombëtare. E formoi Lidhjen Shqiptare të Prizrenit, formoi ushtrinë vullnetare për mbrojtjen e tërësisë së Shqipërisë, formoi Qeverinë e Përkohshme në

123


krye me Myderris Ymer Prizrenin, e ngriti pushtetin ekzekutiv në Vilajetin e Kosovës dhe në shumë pjesë të vilajeteve shqiptare të tjera. Fuqitë e Mëdha: Rusia, Anglia, Franca, Gjermania, Austro-Hungaria dhe Italia e dety-ruan Sulltanin dhe Portën të përgjakej tmerrësisht me shqiptaret dhe kundër mbroj-tjes shqiptare të Ulqinit dërgoi ushtrinë osmane nga toka dhe Flotën Ndërkombëtare nga deti, për zgjerimin e pushtimeve malaziase me tokat shqiptare, qartë pjesë etnike dhe historike të Shqipërisë.

Dhe, këtu duhet të nënvizohet fakti se Gjashtë Fuqitë Evropiane të vendosjes e dinin shumë mirë se po e copëtonin Shqipërinë, se serbëve, malazezëve dhe grekëve po u jepnin toka me popullsi shqiptare etnike kryesisht të fesë Islame. Po të gjitha këto fakte i pasqyronte shtypi i Fuqive të Mëdha. Madje, këto Fuqi, asnjëherë nuk kërkuan zbatimin e pikave të Vendimeve të Kongresi të Berlinit, sipas të cilave pushtuesit në tokat shqiptare duhej të garantonin të drejtën e pronës, të drejtën e fesë dhe të drejtën ekzistenciale kombëtare të shqiptarëve në tokat e pushtua-ra. Aq më keq, asnjë ankesë, asnjë kryengritje shqiptare, nuk arriti të zgjonte ndërgjegjen njerëzore të Fuqive të Mëdha Evropiane për të marrë në mbrojtje ekzistencën fizike të shqiptarëve nga gjenocidi serb, malazias dhe grekë. Kurrë!?!

124


Dëshmi e fuqishme se pushtimi dhe copëtim i kombit shqiptar dhe i Shqipërisë më 1878 është përcjellë me dhunë etnocidiale e gjenocidiale greke e sllave antishqiptare është edhe konstatimi i Emil d’ Estourneelles, anëtar i komisionit konzular evropian të Kongresit të Berlinit - për kufijtë në tokat shqiptare të Shkupit, përball invadimit bullgaro-serb. Ai shkroi: “Kam gjetë atje nji popullsi të çuditshme, qi me kryeneçsi shpresonte n’ atë ardhmeni lirije e paqi, qi diplomacija europjane i kishte gjithmonë mohue. E ata katundarë e malcorë mbas sa e sa kobeve, mbas sa e sa mizorive qi u desht të psojshin sidomos ndër vjetë të fundit, fillojshin përsëri me e punuem tokën , me mbajtë bagtinë, me mbjellë pemë, me rindertuem shtëpijat e tyne…Asht përnjimend nji populll i çuditshëm, thoshem me vehte, ni popull qi meriton nderimin, dashuninë e ndihmën t’onë”! Kështu e pësoi “Shqipnija, banue nga nji popull bujar e mikpritës”- nga Rusia dhe Evropa për interesat e ballkanasve sllavo-grekë barbarë, dhe shtronte pyetjen: “Si ka mund të ruhet Shqipnija? – Pushtue herë mbas here nga Romakët, Bizantinët, Bullgarët, Serbët, Normanët, Austrianet e Turqit, rrethue nga Malazezët e Serbët kah veriu, nga Serbët e Bullgarët kah lindja, nga Grekët kah jugu, plaçkitë, shkretnue pa nda prej gjithkuj, kombi

125


shqiptar ka dijtë me ruejtë të paprekun personalitetin e zakonet e tija…”

Zotërinj të nderuar,Pas Kongresit të Berlinit në pjesën e

Shqipërisë që i shpëtoi copëtimit dhunë ndërkombëtare më kurrë nuk pushoi lufta për çlirimin nga Perandoria Osmane. Në anën tjetër apetitet e fqinjëve të përkrahur nga Rusia për zgjerime të reja në tokat shqiptare sa vinte dhe rritej. Këto apetite gjithnjë i yshti ndjenja evropiane e kryqit ndaj Islamit!?! Lëvizjes Kombëtare Shqiptare iu ngritën kurthe të gjithfarshme ruso-evropiane. Kurrë nuk u përkrah Lufta e drejtë Çlirimtare e popullit shqiptar, siç ngjau me popujt e tjerë të Ballkanit. Së fundi, do të mjaftonte vetëm të mos pengohej aq barbarisht sa është penguar.

Tashti këtu kërkohet të saktësohet fakti se qarqet politike osmane, shtypi osman dhe opinioni osman e më gjerë, evropian e botëror, pas Kongresit të Berlinit deri në mesin e viteve të '90-ta të shekullit XIX, për toka të njësisë gjeopolitike të Shqipërisë (Arnautllukut, Albania) do t’i konsiderojnë pesë vilajetet e Rumelisë Osmane perëndimore: Vilajetin e Kosovës, Vilajetin e Shkodrës, Vilajetin e Manastirit, Vilajetin e Janinës dhe Vilajetin e Selanikut, të cilat administronin 125 100 km2

të tokës ballkanike. Dhe, duhet të theksohet fakti se vetëm në Vilajetin e Selanikut me 35.000 km2 shqiptarët përbënin popullsinë

126


pakicë, e cila kishte rol të madh dhe vendimtar në shoqërinë, në administratën dhe në qeverisjen e këtij vilajeti. Madje, vetë Selaniku, aso kohe, konsiderohej si njëra ndër qendrat më të rëndësishme të Rilindjes Kombëtare Shqiptare.

Mirëpo, në periudhën e përpjekjeve për ripërtëritjen e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit në vitet 1892-1897, Lëvizja Kombëtare Shqiptare, hoqi dorë publikisht nga e drejta juridike dhe politike shqiptare në Vilajetin e Selanikut. Nuk e kishte të drejtën natyrore të dhënë nga Zoti. Askush nuk i detyroi shqiptarët për një qën-drim të tillë, pos ndërgjegjes së tyre, sepse nuk donin të shprehnin aspirata pushtuese në një vend ku shqiptarët mund të ishin pakicë e mbivotueshme demokratike. Kjo ndjenjë u ka munguar dhe u mungon aktualisht fqinjëve të shqiptarëve.

Realisht, nga Kongresi i Hagës më 1897, vetë shqiptarët për Shqipëri do të konsiderojnë katër vilajetet me shumicë absolute shqiptare: të Kosovës, të Shkodrës, të Manastirit dhe të Janinës. Këtë njësi të Shqipërisë kurrë, në asnjë moment, nuk e mohuan qarqet osmane as evropiane të kohës. Ato shtetërore legale. Shqipëria e fundshekullit XIX - fillimshekullit XX, kishte 90 100 km2. Të ndjekim statistikat osmane më 1912: Vilajeti i Shkodrës kishte 10 800 km2, Vilajeti i Kosovës - 32 900 km2, Vilajeti i

127


Manastirit - 28 500 km2 dhe Vilajeti i Janinës kishte 17 900 km2. Këto katër vilajete të Shqipërisë, këso kohe patën 3 804 000 bano-rë. Në strukturën e banorëve të territorit perandorak osman që quhej Shqipëri (Arnautlluk, Albania) me 1910, mbi 66% ishin shqiptarë, amalgama bullgaro-maqedono-vlleh ishte pakicë me rreth 16%, serbët ishin një pakicë me rreth 5%, grekët mëzi kalonin 4%-shin.

Të theksojmë edhe faktin se më 1912, në viset e territorit të Kosovës adminstrative të sotme, prej 10 887 km2, kishte rreth 3.7% serbë. Të tjerët ishin shqiptarë kryesisht, kishte pak romë, turq, hebrenj etj. Midis shqi-ptarëve, katolikët arrinin në rreth 1.7 %. Copë-timi i dytë ruso-evropian i njësisë etnokulturore dhe gjeopolitike të Shqipërisë, krejtësisht jocivilizues e tepër fatal për ardh-mënrinë e kombit shqiptar, do të realizohet në përmbyllje të Luftës së Dytë Ballkanike, pikërisht me Traktatin e Konferencës së Ambasadorëve në Londër.

Realisht, Lufta e Parë Ballkanike nuk ishte kundër ekzistencës së mëtutjeshme të Perandorisë Osmane në Ballkan, por ishte luftë sllavo-greke e dirigjuar nga Rusia për të parandaluar autonominë e Shqipërisë të fituar me Kryengritjen e Madhe të Kosovës (5 maj -18 gusht 1912), nën udhëheqjen e Hasan Prishtinës. Për të parandaluar copëtimin e

128


Shqipërisë për interesa ekspansioniste e kolonialiste malazeze, serbe, bullgare e greke, në Shkup, u mblodh Kuvendi Shqiptar nën drejtimin e Komitetit të Shpëtimit në krye me Hasan Prishtinën e Nexhib Dragën. Më 16 tetor 1912, ky Kuvend informonte përfaqësuesit e Fuqive të Mëdha në Shkup se, "Shqipëria i ka kapë armët jo për me forcue dominacionin e Turqisë ndër Ballkan, por për me i dalë Zot tanësisë tokësore e lirisë së Shqipërisë. Pra, qysh prej sodit po ju deklarojmë se sido që të jetë fati i armëve, shqiptarët nuk kanë me pranue prej katër vilajeteve veçse një formë politike e një formë sundimi...!"

Se cila ishte përkrahja e Evropës në dobi të zgjerimeve territoriale të Serbisë mund të shihet nga prononcimi i princit Aleksie Karagjorgjeviq, porsa shkeli në tokën shqiptare në vise të Kumanovës: “Unë dëshirojë vetëm që këtu të vijnë disa mijëra njerëz evropianë me përgjegjësi e të shohin shqiptarët, të cilët ne i kemi zënë robër, dhe ata të binden se këta njerëz mezi mund të quhen njerëz dhe të përfitojnë bindjen se Ballkani patjetër duhet të spastrohet nga këto egërsira...!" Kjo “tirrje” nuk do të dilte publike, po të mos kishte përkrahjen e tutorëve të Serbisë në Rusi dhe në Evropë.

Forcat e Aleancës ballkanike përparuan shpejtë në tokat shqiptare në mbështetje të

129


krerëve shqiptarë, të cilët e luftuan Turqinë në mbështetje të shteteve ballkanike: të Serbisë, të Malit të Zi, të Greqisë dhe të Bullgarisë. Për të parandaluar copëtimin e Shqipërisë në Tavolinë të diplomacisë ruso-evropiane, me nguti, por me përkrahje të Vjenës, u thirr Kuvendi Gjithëshqiptar në Vlorë, nën kryesin e Ismail Qemalit, me tagër të shpallte Pavarësinë e Shqipërisë në kufijtë e saj etnikë. Në Kuvendin e Vlorës do të përfaqësohen të katër vilajetet shqiptare dhe, më 28 nëntor 1912, shpalli Pavarësinë e Shqipërisë tërësore me gjithsej 90 100 km2 me mbi 3 804 000 banorë.

Megjithatë, Konferenca e Ambasadorëve në Londër (dhjetor 1912 - gusht 1913), nuk mori parasysh aktin e shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë, as përfilli kriteret relevantë: etnikë, ekonomikë dhe gjeostrategjikë për vendosjen e kufijve të Shqipërisë. Serbia u rritë edhe për 39 000 km2, duke i marrë edhe 1 290 000 banorë, kryesisht shqiptarë. Mali i Zi u rritë edhe për 7 000 km2 me 260 000 banorë shumicë absolute shqiptare, qind për qind të banorëve sa pati. Greqia u rritë edhe për 51 300 km2, duke marrë edhe 1 624 000 banorë shumica absolute jogreke.

Konferenca e Londrës më 29 korrik 1913, pa i pyetur shqiptarët, aprovoi projektin e "Principatës së Shqipërisë” – një shtet monstrum në periferi të Piemontit të

130


Shqipërisë, pa trup të plotë, tepër të sakatosur, të shkëputur nga hambari, pa gjymtyrët vitale për jetë, të cilin nuk mund ta quajmë veçse Shqipëri londineze, dhunë ndërkombëtare ndaj kombit shqiptar. Shtetit të Shqipërisë londineze iu lanë vetëm rreth 28 760 km2 me rreth 800 mijë banorë. Kështu, nga katër vilajetet e Shqipërisë deri në fund të vitit 1912, Londra i shkëputi për Greqinë, për Serbinë dhe për Malin e Zi gjithsej 61 510 km2

dhe mbi 3 000 000 banorë me shumicë absolute shqiptare. Ky ishte shkak që nxiti Homerin shqiptar, At Gjergj Fishtën, të thërriste: "Uh! Evropë, ti kurva e motit/, Qi i rae mohit besës e Zotit/, Po a kta a sheji i Gjytetniis: Me daa tokën e Shqypniis/ Për me majtë klysht e Rusis?..."

Unë as tashti nuk kam koment më të përshtatshëm. E ardhmja tregoi se, kur është puna për kombin shqiptar, Ruso-Evropa ngeli në kurthe të njëjta, antishqiptare, deri në fund të mileniumit të dytë. Realisht, dëshmia më e fuqishme për antishqiptarizmin e Evropës katoliko-protestane në dobi të pansllavizmit ordodosk rus, si gjithherë pa i pyetur fare shqiptarët, janë vlerësimet që i bëri Teraktatit të Londrës kryesuesi i Konferencës së Londrës, kryekasapi oficial i Shqipërisë, diplomatit anglez Eduard Grei, më 17 prill dhe më 12 gusht 1913: “Marrëveshja ndërmjet Fuqive lidhur me kufijtë (veriorë) të Shqipërisë u arrit

131


pas një përpjekje diplomatike të gjatë e të vështirë. U vendos që bregdeti dhe Shkodra t’i mbeten Shqipërisë, ndërsa Peja, Prizreni, Dibra dhe (pas shumë bisedimesh) Gjakova të lihen jashtë Shqipërisë. Kjo marrëveshje lë një pjesë të madhe territori për t’u ndarë në mes të Serbisë dhe Malit të Zi si fryt i fitores së tyre. Arritja e kësaj marrëveshjeje ishte esenciale për paqen e Evropës dhe sipas mendimit tim ajo u arrit në kohën e duhur për ta ruajtur paqen midis Fuqive të Mëdha”.

Dhe, në dëshminë vijuese Grei do të saktësojë: “Vështirësia për të arritur një marrëveshje lidhur me kufij të veçantë (të Shqipërisë) ka qenë shumë e madhe. Secili do të kujtojë se sa të vështira dhe sa kritike kanë qenë në ndonjë rast çështjet që kanë dalë për caktimin e kufijve veriorë e verilindorë të Shqipërisë. Ato gjetën zgjidhje disa kohë më parë. Tani ne kemi arritur në një marrëveshje për caktimin, me disa kushte të kufijve jugorë dhe verilindorë të Shqipërisë, gjë që do të plotësojë caktimin e gjithë kufijve të këtij shteti. Unë e di fare mirë, se gjithçka do të bëhet e njohur kjo zgjidhje në shumë pika do të jap shkas për kritika të forta nga kushdo që e njeh vendin dhe që e gjykon çështjen nga pikëpamja e ngushtë lokale. Duhet të mos harrohet se gjatë përpjekjeve për të gjetur një zgjidhje të tillë qëllimi kryesor ka qenë që të ruhej marrëveshja midis Fuqive të Mëdha dhe,

132


atëherë ai e ka bërë punën më të rëndësishme në dobi të paqes në Evropë” !?!

Zotërinj të nderuar, As pas kasaphanës evro-ruse në Londër

ndaj kombit shqiptar, veprimet sllavo-greke për ta zhdukur kombin shqiptar, gjithnjë në mbështetje e me aminim evro-rus, nuk pushuan. Në anën tjetër, nënshkruesit e Marrëveshjes “Paqësore” të Londrës kurrë nuk e dëgjuan vajin shqiptar, kurrë nuk kërkuan nga pushtuesit e Shqipërisë të zbatonin Ligjet Ndërkombëtare që garantonin liritë gjinore, etnike, civilizuese, fetare, politike e pronësore të popujve nën dominim të huaj.

Vërtet, shumë zor është të jesh shqiptar dhe të komunikosh me pasardhësit e atyre që ta kanë sakatuar atdheun dhe me ata që të mbajnë nën robëri shekullore të dhunshme, në emër të demokracisë!?! Të ecim edhe më nëpër shtigjet e historisë së përgjakur të kombit shqiptar. Traktati i Londrës u rifuqizua në Konferencën e Versajës – Parisit 1919-1920, me të cilën do të përmbyllet Lufta e Parë Botërore (1914-1918). Humanisti Profesor Emil Kahn, më 1920, gjatë mbajtjes së Konferencës së Parisit, u angazhua për shtetin shqiptar me kufijtë etnikë dhe gjeopolitikë, e jo për “Shtetin shqiptar (londinez), si nji Princni operete, me livret italisht, valcer Vjene, e nji kryetar orkestre mysterjoz në Berlin…”. Më tutje, Kahn,

133


saktësoi pa ekuivoke se “Shqipnija e coptueme nuk ka për të mujtë të jetojë, e aqë ma pak të jetojë e pamvarun, po i dolën dore krahinat ma të mirat, elementat ma vepruesit e popullsisë së sajë”. Se Shqipëria e Traktatit të Londrës “asht njinji si të dënohej Shqipnija (e vërtetë, etnike, natyrore) për vdekje e nënshtrim…” Ky është konkludim gjenial, të cilin e vërtetoi dhe po e vërteton koha.

Të ndjekim të dhënat vetëm për disa llahtari serbe ndaj shqiptarëve më 1912-1913. Sipas socialistit Kacleroviq: “Armata serbe ka djegur 35 fshatra shqiptare, pa u lejuar banorëve të tyre që të largohen(…). Armata serbe me urdhrin e qeverisë së vet ka masakruar 120 mijë shqiptarë”. Sipas hulumtimeve të mëvonshme të italianit Baldaqi: “janë nja 150 mijë shqiptarë të vrarë nga serbët në vitin 1912-13”. Ndërkaq ushtaraku Dimitrie Tucoviq, socialist, duke informuar opinionin për shkretërimin e një fshati shqiptar në Lumë, tashti në Shqipërinë londineze, shkroi: “Fshati ka qenë i zhdukur për dy orë, me skena që është vështirë të pasqyrohen. Plutonet kanë rrëzuar gratë që mbanin foshnjat në gji; pranë nënave të vdekura klithnin foshnjat e tyre, të cilat qenë të kursyera rastësisht nga plumbat; trupat si bredh të malësoreve të bukura janë gërryer si krimbat nëpër lëndinë; gratë kanë lindur nga frika, për dy orë janë likuiduar rreth 500

134


shpirtra(…), kufomat janë hedhur në shtëpia, e shtëpitë janë djegur – ashtu që krimit t’i mbulohet gjurma. Kjo është e vërteta për këtë egërsi të tmerrshme”.

Për këtë gjenocid kanë pasur njohuri të plotë tutorët dhe themeluesit ruso-evropianë të Serbisë, të Malit të Zi dhe të Greqisë, por fare nuk kanë reaguar!?! Të dhënat burimore flasin qartë se gjatë Luftërave Ballkanike dhe Luftës së Parë Botërore në viset shqiptare jashtë Shqipërisë londineze, përpos numrit të të vrarëve të përmendur më lartë, u rrafshuan përtokë mbi 800 lokalitete shqiptare dhe mbi 500 mijë shqiptarë u ndoqën në Azi e gjetkë, për të mos e lejuar më asnjë kontakt me vendlindjen, me farefisin në atdhe, në Shqipërinë e copëtuar me dhunë ndërkombëtare.

Këtu të konstatojmë shkurtimisht: Vetëm në ditët e para të punës të Konferencës së Versajës më 1919, u masakruan mbi 12 371 dhe u burgosën 22 110 shqiptarë etnikë nën okupimin e Jugosllavisë Versajase. Familje të tëra, paramilitarët serbë, i ngujuan në kullat shqiptare dhe i kallën për së gjalli, po kështu qindra shqiptarë i futën në dhjetëra xhami dhe i kallën bashkë me ato. Kurrë nuk e kursyen gjininë femërore, përkundrazi, as moshën e të gjitha gjinive. Për të mashtruar opinionin botëror dhe aktorët bartës të Traktatit të Versajës, Komanda Supreme e ushtrisë

135


jugosllave udhëzonte çetat terroriste të spastrimit etnik shqiptar të terrenit, që vrasjet, therjet, gjenocidin mbi shqiptarët, kalljet e fshatrave e të kuarteve të qyteteve t'i kryenin pa bujë, fshehurazi nga opinioni publicistik e diplomatik, me sqarimin se "pas nënshkrimit të Traktatit të Paqes do t'i kemi duart e lira kundër shqiptarëve!".

Tashti sikur e kërkon vendi të konstatohet se, nga dokumentet e proveniencës shqiptare, të dërguara Konferencës së Versajës, shihet qartë se numri i shqiptarëve në viset e njësisë etnokulturore e gjeopolitike të Shqipërisë së vitit 1912, kishte rënë nën numrin e shqiptarëve të dhënë nga Hahni, mbi shtatë-dhjetë vjet më herët. Tashti del se në arealin e Shqipërisë Etnike kishte vetëm 1 779 929 frymë (833 000 në arealin e Shqipërisë londineze dhe 946 929 në viset shqiptare të aneksuara Jugosllavisë dhe Greqisë). Del se vetëm midis viteve 1912-1920, numri i shqiptarëve në Shqipërinë Etnike ishte zvogëluar për mbi 1 220 000 frymë dhe kjo pa shtimin natyror të tre milionë shqiptarëve, sa kishte më 1912. Është fakt se nuk ka vëllazëri shqiptare jashtë Shqipërisë londineze që nuk ruan kujtimin e hidhur dhe nderimin e shenjtë për një e më shumë të masakruar nga soldateska serbe e jugosllave. "Jamjanët e Afrikës nuk mund të bëjnë atë që serbët u bëjnë shqiptarëve të Kosovës" - do të

136


konstatojë Hasan Prishtina në qershorin e vitit 1921, në Parlamentin e Shqipërisë londineze. Vetëm midis viteve 1918-1921, në Kosovë serbo-malaziaset shkretuan 215 fshatra shqiptare, kurse brenda kufirit të Shqipërisë londineze, në Lumë e Dibër, njësitë provokatore e ndëshkuese terroriste të ushtrisë jugosllave vranë 1 392 shqiptarë dhe me top e zjarr rrafshuan përtokë 1 725 shtëpi banimi. E tërë kjo vetëm për të destabilizuar shtetin e Shqipërisë, që ai të mos interesohej për fatin e pjesës së kombit shqiptar nën robërinë serbo-sllave e greke. Për të gjitha këto kurrë nuk e prishën gjumin Fuqitë e Mëdha të Evropës, copëtuesit e kombit shqiptar.

Për të mbuluar përmasat tragjike të gjenocidit, të shfarosjes së shqiptarëve, pushtuesi jugosllav do të zbatojë një dhunë dezintegruese dhe dekompozuese mbi etninë shqiptare dhe të pjesës madhore të kombit shqiptar të copëtuar në tri pjesë: Jugosllavi Versajase, Shqipëri londineze dhe Greqi. Meqë mbi 98% të shqiptarëve në viset e Shqipërisë Etnike të aneksuara Jugosllavisë Versajase ishin të besimit islam, në statistikat zyrtare, në diplomaci, në administratë në përgjithësi, në publicistikë dhe madje edhe në shkencat historiografike e etnografike, kompaktësia etnike dhe civilizuese e shqiptarëve do të tregohet e parcializuar, e copëzuar, duke u

137


dhënë shqiptarëve myslimanë etnonime të motivuara politike antishqiptare: "turq", "arnaut", “arnautësh”, "shiftar", kurse "alba-nac" vetëm për elementin shqiptar katolik. Shqiptarët ortodoksë në Maqedoni do të qu-hen "serbë". Të gjitha mbiemrat e shqiptarëve u serbizuan me prapashtesën “iq” dhe “viç”. Pseudoshkenca serbe e jugosllave antishqiptare, si edhe sot, gjeti partizanë evro-pianë për mbështetje. Të përmendim vetëm austriakun Herman Vendel, i cili, më 1920 dhe 1921, shqiptarët do t'i tregojë si "popull rundiment ballkanik gjysmë të egjër, të dëmshëm për civilizimin evropian" dhe gjeno-cidin serb e jugosllav mbi shqiptarët do ta tregojë si masë të nevojshme të "civilizimit të krishterë", sepse, sipas tij, "historia nuk mund të durojë kërcënimet mijëravjeçare (...) të një race që po vdesë..."!?!

Me këtë logjikë serbo-evropiane gjenocidi kundër qenies shqiptare vazhdoi me intensitet të madh. Sipas Organit të PKJ-së, "Proleter" të 15 dhjetorit 1929, gjenocidi serb ndaj shqiptarësisë së Kosovës zbatohej "me pushkë dhe bomba". Një anonim nga Peja shkruante: "Ne, shqiptarët, jemi të detyruar që t'ua mbarojmë shtëpitë (kolonistëve). Me parat tona jemi të detyruar të blejmë konopin me të cilin do të na varin neve (...). Fshatra të tëra po i kallin, që t'u bëhet vend kolonistëve. Me pushkë, mitraloz dhe bomba po ndjekin mijëra

138


e mijëra familje shqiptare nga vatrat e tyre". Ndërkaq Organi i Lëvizjes Demokratike Shqiptare - "Liria Kombëtare" e Gjenevës, më 15 shtator 1931, do të konstatojë se "afër një milion njerëz po shpërngulen nga pushteti serbomadh" dhe se "me thikë po kryhet serbizimi i emrave të njerëzve dhe të fshatrave, që kështu të shlyhej çdo dëshmi shqiptare, që të ndryshohet karakteri etnik i Kosovës".

Kjo dhunë nuk mund të quhet e tejkaluar derisa edhe sot UNMIK urdhëron pushtet komunale në Kosovë të mos i kthejnë variantet popullor shqip të emrave të vendeve dhe të njerëzve. Madje, është urdhëruar të ruhet emri i vendit dhunë serbe edhe aty ku kurrë nuk ka pasur serbë çifçinj të shekujve XVIII-XIX, as ka sot kolonë!?! Dhe, edhe kjo po quhet demokraci evropiane, e zbatueshme nga UNMIK”!?

Nejse, të ecim përpara gjurmëve të gjenocidit serb mbi shqiptarët. Burimet flasin se vetëm midis viteve 1924-1930 në Kosovë u burgosën 3 366 shqiptarë me autoritet në masat e gjera, për t'i detyruar të tjerë që të shpërnguleshin në Anadoll. Kështu, sipas burimeve policore jugosllave, deri më 1932 u ndoqën në Turqi rreth 200 mijë shqiptarë. Megjithatë, shqiptarët edhe krahas ndjekjeve e përndjekjeve, vrasjeve e mizorive, kolonizimit të madh të sllavëve etj., vazhdonin

139


të ruanin epërsinë me 80% të banorëve. Ta konstatojmë edhe këtë fakt: Dihet se deri më 1936 tokë shqiptare morën 30 566 familje serbe e malazeze. Më 1937, qarqet shkencore akademike serbe dhe ato politike e ushtarake kërkonin që brenda një afati shumë të shkurtër përqindja e elementit sllav - serb e malazez në Kosovë të ngrihej në 67,5%, kurse përqindja e shqiptarëve të zbritej në 21,5%. Në urdhëresat për policinë dhe administratën vendëse në Kosovë thuhej qartë: "Serbisë Jugore nuk po i kushtohet kujdes i duhur. Nëse ajo bëhet serbe do të zgjidhet çështja jugosllave".

Për ta arritur këtë qëllim kërkohej që të largoheshin edhe 400 mijë shqiptarë nga Kosova për në Turqi dhe krahas 143 mijë kolonëve serbo-malazez të sjellë deri më 1937, të silleshin edhe 470 mijë kolonë me prejardhje etnike sllave. Për spastrimin etnik shqiptar dhe sllavizimin e Kosovës dhe të viseve të tjera shqiptare nën Jugosllavinë, do të vihen në shërbim akademikët, shkrimtarët, profesorët universitarë serbë, midis të të cilëve, Vasa Çubriloviq dhe Ivo Andriç,- nobelist ky i kohës së Titos?!

Zotërinj të nderuar, Besoj se kini njohuri të mjaftueshme për

planet shtetërore e kishtare serbe për zhdukjen e shqiptarëve gjatë Jugosllavinë Versajase e Avnojiste, ndaj këtu do t’ua

140


përkujtoj vetëm pak udhëzime akademike!?! Të nisemi nga Vasa Çubriloviq, i cili më 7 marsit 1937, theksonte: "Mënyra e vetme dhe mjeti i vetëm - për zhdukjen e shqiptarëve dhe të shqiptarësisë së Kosovës - është forca brutale e një pushteti të organizuar shtetëror, për çka ne jemi bindur mbi ta(...). Mbetet vetëm shpërngulja në masë (...) E që të sigurohet shpërngulja masive, kusht i parë është krijimi i një psikoze të përshtatshme(...). Mjeti tjetër do të ishte presioni i aparatit shte-tëror (...), që sa më shumë t'u mërzitet ekzistenca shqiptarëve te ne: gjobitje, burgosje, përdorimi i pashpirt i të gjitha rregullave policore, dënimi i kontrabandës, prerja e pyjeve, maltretime, ndërsyerja e qenve, detyrimi në angari dhe me të gjitha mjetet e tjera të cilat është në gjendje t'i gjejë një polici praktike...” Këto botëkuptime serbe, për Serbinë e Madhe pa shqiptarët, janë publike edhe sot, në kohën e Ahtisaarit, dhe bota e quajtur demokratike heshtë, e heshtë!?!

Udhëzimet e Akademikut Çubriloviq i përpunoi më tutje Ministria e Punëve të Jashtme të Jugosllavisë. Ajo, më 1938, udhëzonte Kryeministrin, se për ta thyer rezistencën dhe kompaktësinë shqiptare në Jugosllavi duhej punuar me Greqinë për okupimin dhe ndarjen e Shqipërisë londineze dhe saktësonte: "Aneksimi i pjesës Veriore dhe

141


të pjesës së Shqipërisë së Mesme shtetit tonë, është një nga interesat jetësore të popullit tonë. Kjo do të ishte realizimi i aspiratave tona natyrore dhe kënaqja e dëshirave tona shekullore!(...). Në popullin tonë kurrë nuk ka pasur simpati për shqiptarët as herët as sot. Janë shikuar si armiq të vendit tonë dhe të popullit tonë. Në kombinacionet tona politike e diplomatike dhe politikën tonë ballkanike gjithmonë kemi synuar që t'i hedhim poshtë të gjitha kërkesat shqiptare për formimin e shtetit të pavarur, nga shkaku i thjeshtë, se ai shtet mund të krijohej vetëm kundër nesh dhe kundër synimeve tona nacionale. Me marrjen dhe aneksimin e Shqipërisë Veriore do të vri-tet irredenta shqiptare, e cila është shumë e rrezikshme për viset tona jugore. Elementi luftarak shqiptar në territorin tonë do të përfshihej nga lindja dhe perëndimi dhe do të dënohej në asimilim të lehtë..."!?!

Këto kërkesa dhe këto projekte serbe antishqiptare në vijimësi i ka yshtur, financuar dhe mbrojtur Rusia me aminim të një pjese nga Fuqitë e Mëdha Evropiane!?! Sipas diplomatit Ivo Andriç, më 30 janar 1939: "Me marrjen e Shqipërisë do të zhdukej qendra tërheqëse për pakicën shqiptare në Kosovë, e cila, në situatë të re, më lehtë do të asimilohet!" dhe "shpërngulja e shqiptarëve myslimanë në Turqi gjithashtu do të zbatohet

142


në rrethana të reja, ngase nuk do të ndodhë kurrfarë aksioni i madh që ajo të pengohej".

Si dëshmi bashkëkohore publike për gjenocidin serb ndaj shqiptarëve në periudhën e fundit të Jugosllavisë Versajase mund të merret edhe konstatimi i kolonistit malazias përparimtar, Radovan Zogoviq: "Pushteti serbomadh bën çdo gjë që më presion ekonomik, me shkollë policore, me ndërprerjen e ndihmave medicinale kundër malaries e të tjera, t'i nxjerrë nga Ligji dhe t'i shfarosë banorët shqiptarë...". Asnjë zë i fuqishëm kundërshtues nga qarqet diplomatike të Evropës!?!

Çka të sjellim tjetër? Mund të thuhet saktësisht se kurrë nuk do të dihet numri i saktë i shqiptarëve të masakruar, të mal-tretuar dhe të shpërngulur. Dokumentet janë në Arkivat e Beogradit dhe ato u jepen studiuesve në mënyrë të seleksionuar. Mirëpo, edhe të dhënat e vjela nga burime të shkëputura, fragmentare, flasin për fakte trishtuese. Midis viteve 1919-1941, pushteti ushtarak e policor i Jugosllavisë, rrëzoi dhe zhduku plotësisht, me top dhe zjarr, rreth 200 lokalitete shqiptare, vrau, theri, i poqi në zjarr rreth 80 mijë shqiptarë dhe u ndoqën me dhunë nga Kosova në Anadoll rreth 400 mijë shqiptarë, kurse në Kosovë u sollën rreth 165 mijë kolonë serbë, malazezë, bjellorusë etj.

143


Numri i shqiptarëve të burgosur e të torturuar në xhandarmëri arrinte në 300 mijë. Nëse kihet parasysh shtimi i shqiptarëve për rreth 40 për mijë në vit, Jugosllavia versajase për 22 vjet të ekzistencës së saj zhduku fizikisht rreth NJË MILION shqiptarë. Evro-Rusia, as Shoqata e Kombeve, nuk reaguan kurrë?!?

Fatkeqësisht, ndarja dhe copëtimi i kombit shqiptar dhe i atdheut të tij, Shqipërisë, në Berlin, në Londër dhe në Paris, do të bekohet edhe me traktatet dhe me marrëveshjet ruso-anglezo-amerikane antinazifashiste në vitet e Luftës së Dytë Botërore. Nuk ishte top sekret Elaborati i Vasa Çubriloviqit, i 3 nëntorit 1944, ku sugjerohej:

"Duhet të thuhet se të gjitha pakicat në tokën serbe janë ardhacakë, madje të frikshëm, të cilët janë sjellë që ta ndajnë e ta dobësojnë serbizimin(...). Ne nga Kosova dhe Dukagjini nuk mund të heqim dorë edhe për shkak të rolit të tyre historik dhe rëndësisë edukative nacionale: Krejt deri sa Kosova dhe Dukagjini të mos bëhen përfundimisht serbe, gjithmonë serbët dinarikë nuk do të kenë paqe(...). Do të ishte ideale sikur të mund të liroheshim nga të gjithë shqiptarët në vendin tonë dhe atë përnjëherë(...). Dy janë mënyrat të cilat do të merreshin parasysh për spastrimin radikal të shqiptarëve: që t'i shfarosim ose që t'i shpërngulim(...)”!!?

144


Të gjitha këto udhëzime të përgjakshme, e të tjerat që nuk mund ti kapë mendja e shëndoshë, u zbatuan me përpikëri para syve të Botës Antifashiste Kominterniste e Demokratike!?! Nga fundi i nëntorit 1944 në tokat shqiptare, të çliruara me forca të veta antifashiste, do të dërgohen nga Serbia, Maqedonia dhe Mali i Zi 25 brigada me mbi 40 mijë ushtarë, të quajtur "partizanë", me udhëzime të qarta: Nën maskën kinse për ndjekjen e bashkëpunëtorëve të okupatorit, të vriten personalitet e shquara kombëtare shqiptare, të provokohen revoltime të popullsisë dhe në shenjë të shtypjes së "revoltës", të vriten me plumb, thikë e zjarr, më së paku 50% të shqiptarëve të Kosovës dhe të viseve të tjera jashtë Shqipërisë londineze! U zbatuan ploja në pjesën më të madhe të fshatrave shqiptare, madje edhe në radhët e rekrutëve të mobilizuar për plotësi-min e brigadave partizane serbe, boshnjake e kroate. Të përkujtojmë vetëm Masakrën e Tivarit më 1 prill 19045, Kasphanë kjo e djalërisë shqiptare, me përmasa disa herë më të mëdha se Nata e Bartolomeut.

Të gjitha këto mynxyra ishin të njohura edhe për Bllokun Antifashist ruso-anglo-amerikan dhe asnjë qortim për Titon, asnjë pengesë për Jugosllavinë Avnojiste që të ripushtojë, me strategjinë serbe shekullore “Toka e djegur”, pjesët më vitale të

145


Shqipërisë, midis të të cilave Ulqin e Malësi, Iliridë e Kosovë?!! Nga burimet e shikuara në mënyrë rreptësishtë kritike dihet se deri në fillimin e viteve të ’50-ta të shekullit XX, ushtria dhe OZN-a jugosllave e dominuar nga serbët, vrau, masakroi dhe zhduku pa nishan 68-72 mijë shqiptarë. Ndërkaq sipas Marrëveshjes gjentlemene Tito - Kypryli, në vitet e 50-ta do të shpërnguleshin për Turqi edhe 412 mijë shqiptarë “të Jugosllavisë”, të emërtuar si “turq”. Një e dhënë e Lidhjes Socialiste të Kosovës, më 1976, saktësonte se nga Kosova, midis viteve 1912-1966, ishin shpërngulë në Turqi Një milion shqiptarë të Kosovës. Në këtë periudhë në burgjet jugosllave vuajtën dënim mbi 280 mijë shqiptarë. Shumë prej tyre kurrë nuk u kthyen në familjet e tyre. Të dhënat e sistematizuara me kujdes flasin se vetëm nga pranvera e vitit 1979 deri në fund të vitit 1991, në Jugosllavi u burgosën dhe u trajtuan në polici 900 mijë shqiptarë (750 mijë nga Kosova dhe 150 mijë nga viset e tjera jashtë Shqipërisë Londineze).

Këto dhe mynxyra të tjera antishqiptare të kombit serb i sanksiononte, para syve të botës së qytetëruar, “Memorandumi” i Akademisë së Serbisë i vitit 1985, me detyrë që: "Popullit serb t'i sigurojë programin shoqëror dhe nacional bashkëkohor, me të cilin do të frymëzohen brezat e sotme dhe të ardhshme" se Serbi është deri aty ku gjendet

146


një serb, ose një varr serbi!?! Më 23 mars 1989 Serbia me grusht politik, policor e ushta-rak e ripushtoi Kosovën dhe asnjë reagim i fortë brenda Jugosllavisë Avnojiste dhe as në Botën demokratrike!?! Në vitet e ’90-ta Serbia krijoi aparteid në shoqërinë Kosovare, të panjohur për botën bashkëkohore. Shqiptarët e Kosovës përjetuan rrethin e shtatë të Ferrit të Dantes. Shkollimi shqip u nxor jashtë ligjit, 7400 nxënës shqiptarë i helmoi policia e fsheh-të serbe, punëtorët dhe nëpunësit shqiptarë u nxorën nga puna, mjekët u ndanë nga pacientët, jeta e një shqiptari vlente vetëm sa vlera e një plumbi. Mund të thuhet se vetëm tashti nisi të trandët bota demokratike dhe gradualisht, me prekje pas prekjes, të mbësh-tetë Lëvizjen Politike Demokratike Paqësore, e së fundi, një pjesë e botës demokratike njohu edhe Luftën Çlirimtare të UÇK-së.

Thash “një pjesë e botës demokratike”, sepse pjesa tjetër u gjet e kurthuar me interesa të ndërthura historike me okupatorin neofashist të Kosovës. Kështu, në konferencat ndërkombëtare për legjitimimin e shpartallimit të Jugosllavisë avnojiste më 1992, 1995 dhe 1999, të fortit në emër të Bashkësisë Ndërkombëtare nuk morën vendime historike të drejta, që do të shpinin në lirinë e Kosovës së pavarur dhe sovrane, minimum i doemos-doshëm së fundi si një prerje cezarike për zgjidhjen e Çështjes shqiptare të ndërlikuar

147


me dhunë ndërkombëtare. Kosova dhe shqiptarët në përgjithësi, edhe më tutje, mbetën pre dhe peng e interesave të Fuqive të Mëdha, si në periudhën e Imperializmit!?!

Dhe, këtu, nuk e shoh të udhës të flasë për gjenocidin serb ndaj tapisë shqiptare historike të Kosovës nga 28 shkurti 1998 deri më 22 qershor 1999. Në këtë periudhë në Kosovë ishte, thënë simbolikisht, Syri i Botës Demokratike. Qindra ploja e masakra, qindra fshatra të djegura, çdo gjë me vlerë e shkatë-rruar, mijëra të zhdukur, të gjitha mynxyrat e gjenocidit që i përjetuan shqiptarët më 1787, 1912, 1919, 1945, por dhunë mbi dhunën ishte dhunimi i rreth 20 mijë femrave shqiptare. Kosova shqiptare çdo gjë mund të falë e të harrojë, por këtë kurrë jo!

Ju, Zotërinj, të gjithat i dini, dhe e dini mirë edhe faktin se Serbia me dorën e vetë e ka kallë pjesën koloniale të saj në Kosovë, se Serbia e ka dhunuar me shekuj dinjitetin e kombit shqiptar, se mbi 95% e popullsisë së Kosovës, që flet shqip, kurrë nuk do të pranojë pushtetin serb, përpos si të robëruar nën Serbi, edhe më tutje me përkrahje ndërkombëtare!?!

Vërtet, këtu, nuk mund t’i heshtim faktet se ndërmarrjet politike, diplomatike, ushtarake dhe policore të Fuqive të Mëdha botërore nën ombrellën e KS të OKB, fatkeqësisht, do të risanksionojnë copëtimin tepër brutal,

148


antihistorik dhe antinjerëzor, të kombit shqiptar e të njësisë etnokulturore e gjeopoli-tike të Shqipërisë në pesë shtete ballkanike. Këtë ndarje, së fundi, e dizajnoi allishverishi për Konferencën Ndërkombëtare të Rambujesë, më 1999, ku shqiptarët për të parën herë në histori do të futën, me njëmijë dredhi e frikësime, në lojën tragjike për fatin e tyre dhe të Shqipërisë Etnike. Lënia ndërkombëtare e mundësisë për zhdukjen e UÇK-së me të gjitha mynxyrat e luftës, me ofensiva të përgjakshme dhe për shpërnguljen me strategjinë “Toka e djegur” të rreth një milion shqiptarëve vetëm në periudhën e bombardimeve të NATO-s, e zhvendosjen në male nën tenda najloni të rreth 700 mijë të tjerëve, bëri që një pjesë e madhe e kombit shqiptar dhe veçanërisht shqiptarët e Kosovës, të traumatizohen, të vuajnë pasoja të përjetshme. Dhe, për çudi, përdhelet kombi serb, asnjë përgjegjësi morale e materiale ndërkombëtare për Serbinë!?!

Dhe, legalizimin e copëtimit bashkëkohor amerikano-evropiano-rus i kombit shqiptar në pesë shtete, si e drejtë ndërkombëtare me “vullnetin shqiptar”, e bëri Marrëveshja Beograd-UÇPBM e Gjilanit-Konçulit më 2000 dhe Marrëveshja Skopje – UÇK e Ohrit (2001), edhe këto, me trysni e me prani ndërkombëtare të SHBA-ve, BE-së, OKB-së, NATO-s. Është i hidhur fakti se arkitektet dhe

149


vulëvenësit ndërkombëtar të këtyre allishverisheve, kurrë nuk ngulën këmbë për vënien në jetë të Pikave që kishin të bënin me jetën shqiptare në Kosovë Lindore dhe në Iliridë?!?

Të nderuar Zotërinj, Ma në fund, me të ashtuquajturën

“Pakoja e Ahtisaarit” të 2 shkurtit 2007, edhe Kosovës, e larë me gjak shqiptari të derdhur nga dora serbe që nga viti 1809 (nga Masakra mbi familjen tridhjetanëtarëshe të Demë Ahmetit në Vraniq të Kryellapit ), po i projekt-tohet copëtimi më anakronik, i panjohur në asnjë vend të botës as në kohën e perandorive antike e mesjetare. As në kohën e Kralit, të Titos a të Milosheviqit!?! Dokumentit: “Propozimi Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen për Statusin e Kosovës” (botuar në Koha Ditore, 3.II.07) i bëra një analizë kritike rreptësishtë shkencore, të cilën, më 9 shkurt 2007 e dorëzova në Zyrë të Pranimit të UNMIK-ut, për Z. Joakim Rücker dhe Z. Martti Ahtisaari. Ndaj këtu do të përmbledh vetëm pak gjykime që nuk mund të hedhën me argumente demokratike.

Duke pasur parasysh faktet që u sollën në këtë Letër, “Pakoja e Ahtisaarit” projekton pasiguri për Kosovën, dënon shqiptarët shumicë absolute - viktimë në trojet e veta etnike dhe shpërblen krimin dhe kriminelët, pakicë joetnike të Kosovës, pasardhëse të

150


elementit serbë e malazias të kolonizuar, një pjesë e madhe si çifçinj në tokat e bejlerëve shqiptarë nga mesi i shekullit XVIII dhe gjatë shekullit XIX dhe pjesa tjetër si kolonë shtetëror të Serbisë dhe të Jugosllavisë Versajase e Avnojiste. Realisht, “Pakoja Ahtisaari” legjitimon atë që e krijuan UNMIK, KFOR dhe POLICI Ndërkombëtare nga 22 qershori 1999 deri më 2 shkurt 2007. Këtu, nuk e shoh të nevojshme të ndalëm në pengesat me pasojat historike që i ka bërë zhvillimit ekonomik të Kosovës pushteti i UNMIK-t, mbi të gjitha instalimi i qeverisë vendore jo kompetente dhe të korruptuar, por të paprekshme nga UNMIK. Rrjedhim i të cilave është lindja dhe rrita e shpejtë e Lëviz-jes së “Vetëvendosjes”, e larë me gjak më 10 shkurt 2007!?! Nuk është tepër të konstatohet fakti se historia e di se në Evropë është një shtet që ka vetëm Një dëshmor të antinazizmit, kurse “Vetëvendosja” në hapin e parë i bëri Dy dëshmorë. Po prangosja e udhëheqësit të saj, Albin Kurtit, sa do të kushtoj?!? Sa më gjatë në burg Albini aq më gjithëpopullor dhe aq më legjitime kërkesa e tij politike - për zgjidhjen demokratike të statusit shtetëror të Kosovës me Referendum nën mbikëqyrjen e KS të OKB-së. Kjo kërkesë nuk është shoviniste, nuk është dhunë ndaj lirive të të tjerëve, nuk është sulm kundër

151


demokracisë. Përkundrazi, është vlerë për njerëzimin.

Së fundi, Ju e dini se zgjidhjet që ofron “Pakoja Ahtisaari” nuk mund të jenë zgjidhje demokratike, sepse ajo “Pako” nuk ka opozitë politike demokratike në radhët e partive të të ashtuquajturit “Ekipi i Unitetit Unmikian të Kosovës”, i cili ka kohë që nga shumica aso-lute e partive të vogla dhe e shqiptarëve gjithandej konsiderohet si mish i egër i kombit. Konstatimi im reflekton realitetin. Shtypi, radiot dhe TV-të e Kosovës, të kontrolluara nga anëtarët e “Ekipit të Unitetit Unmikian” dhe makineria ndërkombëtare qeveritare unmikiane e Kosovës fare nuk kanë lejuar, as lejojnë, paraqitjet esenciale kritike e shkencore të “Pakos Ahtisaari”. Pas gjakderdhjes në radhët e Vetëvendosjes nga policia e UNMIK-ut veçanërisht studiot e TV-ve të Prishtinës janë kthye në gjykatore ku defilojnë denoncues e prokurorë të partive të “Ekipit të Unitetit Unmikian” ndër më të paskrupullit që nuk i njeh gjyqësia e një vendi që thirret në demokraci. Ata merren dhe grindën për pasojat e Demonstratave të 10 shkurtit 2007, kush është fajtor për Dy viktima(!?!), dhe jo me shkaqet që kanë mobilizuar së paku 25-30 mijë veta përreth Lëvizjes “Vetëvendosja” e Kosovës, në atë ditë të përgjakjes kombëtare të Kosovës për interesa të pushtuesit serb shumë të urryer.

152


Këta denoncues e prokurorë partiakë nuk duan t’i tregojnë popullit se “Paketa Ahtisaari” e ka coptuar Kosovën në Debëllde, për faktin se ato vise shqiptare, më 1945 dhe 1946, ishin baza e rezistencës ushtarake shqiptare të Organizatës Nacionale Demokratike Shqiptare me seli në Shkup. Ky “Ekip i Unitetit Unmikian” nuk del para popullit me të vërtetën se “Paketa Ahtisaari” e ndanë Kosovën në dy etnitete - malukati shqiptar me malukatët e tjerë , në një anë, dhe “populli qiellor” milosheviqian e Serbia në anën tjetër. “Ekipi i Unitetit Unmikian” nuk i tregon popullit se shqiptarëve po grabitet trashëgimia stërgjyshore; kalatë paramesjetare, urat osmane, rrënojat e kishave paleokristiane dhe kishat manastiret ortodokse mesjetare, në të cilat stërgjyshërit tanë i janë lutur Zotit shekuj me radhë, para se ato të ktheheshin në instru-ment për serbizimin e shqiptarëve, e që çoi në islamizim e vullnetshëm, si mburojë për ruajtjen e qenies etnike shqiptare. Kujtone mesjetën: E kujt është kisha e tij është kombësia! Ekipi i Ahtisaarit dhe Ekipi i Unitetit Unmikian fatkeqësisht, Mitit serb për Kosovën, i krijuar nga kisha serbe dhe mbreti i Serbisë, siç shkrunte Kërkezha, e kthyen në të vërtetë historike dhe në tapi serbe të Kosovës. Kjo është dhunë mbi të shkuarën, mbi të sotmen dhe mbi të ardhmen e Kosovës. Dhunë me

153


pasoja historike. Urdhëroni, hapni debat shkencor me përmasa ndërkombëtare!

Zotëri Martti Ahtisaari, të cilit KS i OKB ia lëshoi në grusht gacën që përvëlon, e kreu mirë detyrën - harmonizoi kërkesat e Grupit të Kontaktit dhe të Serbisë, me prani edhe të “Ekipit të Unitetit Unmikian” të Kosovës. Kjo është plagë që nuk do të shërohet lehtë. Përfaqësuesit e Shqipërisë Etnike më 1878, 1913, 1920, as ata gjatë Luftës së Dytë Botërore, kurrë nuk kanë nënshkruar copëtimet e tokave shqiptare me dhunë ndërkombëtare. “Ekipi i Unitetit Unmikian”, duke nënshkruar copëtimin e Kosovës do të legjitimmojë edhe copëtimet e tjera të Shqipërisë Etnik, të gjitha dhunë ndërkombëtare. Kjo nuk mund të kalojë pa pasoja, së fundi pa gjakderdhje politike e ndërkrehinore shqiptare. Xixat po duken në horizont. Projekt i kamotshëm i Serbisë.

Zotërinj të nderuar, Ka ditë që zëdhënësit e Z. Ahtisaarit në

radhët e “Ekipit të Unitetit Unmikian” i kanë thënë “popullit” se “Paketa Ahtisaari” është e pandryshueshme, kurse Z. Ahtisaari më 17 shkurt tha se “për ndryshime eventuale mund të merren parasysh vetëm pikat rreth të cilave pajtohen të dyja palët” !?! Pa asnjë luhatje them se kjo nuk është zgjidhje e drejtë, kur dihet se gjeni serb është i pangopur me gjak shqiptari, kur dihet se serbët shekuj me radhë

154


vepruan me të gjitha mjetet e mundshme për zhdukjen e shqiptarëve, kur dihet se Serbia gjithmonë ka sakrifikuar për Kosovën pa shqiptarë, kur dihet se pakica serbe nuk mund të jetë hise shtetëformuese e Kosovës shqiptare historikisht. Vërtet, me fjalët e urtakut Ortega mund të gjykojmë: “Nuk qëndron problemi te Qezari që triumfon mbi të tjerët, por te të tjerët që ia bëjnë të mundshme Qezarit të triumfojë”.

Këtu edhe një herë duhet të ritheksohet se “Pakoja Ahtisaari” nuk siguron as pavarësinë e Kosovës sot, as rrugën me siguri të plotë për sovranitetin e Kosovës në të ardhmën. Një vend pa tërësi nuk ka ardhmëni. Së fundi çdo zgjidhje ku nuk pyetët populli, ku nuk lejohet deklarimi i lirë i popullit, është dhunë që zien në vete. Ishte dhunë politike ndërkombëtare projektimi i Principatës së Shqipërisë Londineze dhe i tillë është edhe projekti i Ahtisaarit - Kosova e Vetëqeverisur. Shteti Shqipëri i vitit 1913 kurrë nuk u bë shtet, as mund të bëhet shtet, e shtet nuk do të mund të bëhet kurrë as Kosova e copëzuar, sepse të dyja janë pjesë të një tërësie natyrore, etnike, historike dhe jetësore të një kombi të copëtuar me dhunë ndërkombëtare. Dhuna nuk lindë paqe.

Ndaj, që Zotëri Ahtisaari urtak, të mos mbetet në analet e historisë shqiptare si një kasap për shqiptarët, siç mbahet Bismarku,

155


Grei, Tito e të tjerë dhe që anëtarët e KS të OKB-së të mos mallkohen për jetë të jetës shqiptare si anëtarët e Kongresit të Berlinit, të Konferencës së Ambasadorëve në Londër dhe të Konferencës të Paqes në Versajë, së fundi në Rezolutën me të cilën do të jetësohet “Zgjidhja Ahtisaariane” të futet udhëzimi i pa-negociueshëm: Statusi përfundimtar i Kosovës do të zgjidhet me REFERENDUM në fazën përfundimtare të Misionit Civil Ndërkombëtar në Kosovë, me votë të lirë të popullit për vetëvendosje për shtet të pavarur apo për bashkim me Serbinë.

Zgjidhja e problemit historik të Kosovës me Referendum është zgjidhje e vetme demokratike, që i ka hije Evropës, e cila synon bashkimin politik, ekonomik dhe sigurinë e përbashkët. Zgjidhja me Referendum kërkon paraprakisht garantimin ndërkombëtar të kufijve administrativ të Kosovës, ekzistues më 23 mars 1989. Nga kjo datë Kosova është në luftë me Serbinë. Ndryshimet etnike dhe të kufijve pas kësaj date janë dhunë e një vendi ndaj vendit tjetër në rrethana të Luftës, ndaj nuk mund të jenë legjitime. Nuk është legjitim as copëtimi i Kosovës me marrëveshjen gjentlemene Serbi - Maqedoni më 2001, as legalizimi i këtij copëtimi nga KS të OKB-së, Ahtisaarit dhe Ekipi i Unitetit Unmikian të Kosovës. Të mos hapën plagë të reja në trupin shqiptar!

156


Zgjidhja me Referendum e problemit Kosovë është hap i parë, i vetmi i mundshëm aktualisht, për zgjidhjen e Çështjes shqiptare në përgjithësi, pa zgjidhjen e së cilës fjala demokraci perëndimore është vetëm letër e ngjyros me ngjyrë ari. Është mëkat edhe para Perëndisë të mbahet një komb i copëtuar në emër të Demokracisë!?!

Pas njohjes reciproke të shtetësisë nga Serbia dhe Kosova, me marrëveshje dhe në mënyrë demokratike, me vullnet të banorëve, mund të bëhet përkufizimi etnik i Kosovës me Serbinë, pikërisht në Veriperëndim dhe në Verilindje të Kosovës. Për këtë zgjidhje paraprakisht duhet të caktohen kriteret e pranueshme demokratike, p.sh. 50+1, gjithnjë nën arbitrim të BE-së. Nisur nga e vërteta historike për marrëdhëniet serbo-shqiptare në Kosovë e më gjerë, përkufizimi etnik Kosovë - Serbi është zgjidhje historike, sepse mbyllën të gjitha shtigjet që mund të prodhonin kriza e luftëra me pasoja për dy kombet në fqinjësi dhe për rajonin dhe Evropën në përgjithësi. Për mbrojtjen e ekzistencës së pakicave në brendi janë të mjaftueshme ligjet ndërkombëtare të OKB-së. Fqinjësia e mirë Kosovë - Serbi, pa rolin e xhandarit të njërës ndaj pjesëve të tjetrës, është e mundshme dhe me dobi të madhe reciproke. Këtë e kanë kuptuar mirë liberalët modern në radhët e kombit serb.

157


Duke përfunduar, pyes ndërgjegjen Tuaj dhe të Botës demokratike liridashëse: Pse të mbahet i copëtuar dhe së fundi pse të copëtohet aktualisht padrejtësisht Kosova dhe kombi shqiptar për interesa meskine mesjetare të fqinjëve dhe atë në emër të drejtësisë dhe të demokracisë bashkëkohore?!? Mos pranimi i të Drejtës për Vetëvendosje të Kosovës dhe mbajtja e copë-tuar e kombit shqiptar, me rreziqe edhe për copëtimin e Kosovës, çon pashmangshëm në libanizim dhe palestinizim të trojeve shqiptare. Kjo nuk i duhet ardhmënisë demokratike të Ballkanit dhe të Evropës. Kombi shqiptar as gjatë historisë as sot nuk ka aspirata pushtuese ndaj vendeve etnike të kombeve fqinje dhe është i vetmi komb në Ballkanin Jugor që kurrë nuk ka bërë luftë pushtuese. Pse të dënohet me robëri një komb paqësor? Pse të shpërblehet një komb që në qenie të tij kundërmon erë gjaku shqiptar?!? Dëshmi keni këto pak të dhëna në këtë Letër. Duhet kohë për t’u pastruar kombi serb për mëkatet ndaj kombit shqiptar.

Krejt në fund, i ftoj shqiptarët kudo në trojet etnike dhe në ekzil, të gjitha strukturat e shoqërisë shqiptare, pa hezitim të mbrojnë, para botës hapur, të drejtën e kombit në vetëvendosje – si zgjidhje e vetme fatlume dhe definitive për Ballkanin dhe për Evropën e Bashkuar dhe njëzëri të thërrasin:

158


Liri për Albin Kurtin, sepse prangosja e tij është prangosje e të drejtës së Kosovës dhe të kombit shqiptar për Vetëvendosje për fatin e tij!

Prishtinë, 18 shkurt 2007

159


ÇKA FITON SHQIPTARËSIA E VUSHTRRISË NËSE “URA E VOJINOVIQËVE” DO TË QUHET “URA E VJETËR E GURIT” !?!9

Anëshkrim në artikullin: “Ura e Vjetër e gurit” - jo e “Vojinoviqëve”, botuarnë rubrikën “Shoqëri · Kulturë · Art · TV”, Koha D i to re , 4 mars 2007, fq. 18.

“Nëse nuk e di ku je duke shkuar, do të përfundosh diku tjetër”

A. A d l e rSihariqet për fitoren e luftës për

“trashëgiminë kulturore” (!?!) të “Ekipit të Unitetit”(!?) në “konsultimet e radhës në Vjenë” (?!), të botuara në “Koha Ditore” të 1 marsit 2007, fq. 2, sikur paralajmëruan së paku një fitore të Kosovës. Nën boxin me titull: “Kosovarët ankohen për Vushtrrinë, Boletinin e Novobërdën”, midis të tjerash, shkruan:

E para: “Enver Hoxhaj ka bërë të ditur se delegacioni kosovar të mërkurën ka shtruar çështjen e urës në Vushtrri për të cilën ka thënë se mendon që është një urë e vjetër e kohës romake, bizantine dhe turke” dhe e dyta: “Besojmë se për këtë do të merremi

9 Shkrimi iu dërgua të gjitha gazetave të Prishtinës. E emetoi “Radio Kosova e Lirë” dhe e shfletuan webfaqet: www.pa sh triku.org ; radioprojekt.dk; radiokosovaelire.com; WWW. zeriislam etj.

160


vesh dhe se emri i saj do të jetë “Ura e Vjetër e Gurit”, ka thënë ai”.

E falënderoi gazetarin G. Syla që i ka përdorë thonjëzat kaq mirë. Meqë Hoxhaj ka ofrua shpjegime më të plota më 4 mars 2007, këtu do të kërkoja ndonjë sqarim nga E. Hoxhaj: E para, çfarë argumenti historik për tavolinën diplomatike paraqet konstatimi Juaj: Delegacioni i Kosovës “mendon që është një urë e vjetër e kohës romake, bizantine dhe turke”?! “Mendon”!?! E dyta: Çka do të reflektojë: “Besojmë se për këtë do të merremi vesh dhe se emri i saj do të jetë “Ura e Vjetër e Gurit”, për statusin e “trashëgimisë së mbrojtur serbe në Kosovë” që i parasheh “Pakoja e Ahtisaarit” ?!! Ose, ndryshe: Çka do të firojë shqiptarësia historike e Vushtrrisë nëse “për këtë do të merreni vesh (me UNOSEK-un) dhe se emri i saj do të jetë “Ura e Vjetër e Gurit”?!!!

Nejse, akëcili lexues le të gjykojë për këtë sipas mendjes së vet! Për “përpjekjen”(!) dhe “fitoren”(?) e “Ekipit të Unitetit” rreth emrit të Urës së Vushtrrisë në “Pakon Ahtisaari” shkroi gjerësisht gazetari B. Kupina: “Ura e Vjetër e gurit” - jo e “Vojinoviqëve”(!?!), interpretimet dhe citimet e të cilit i konsideroj të sakta.

Këtu do të ndalem në katër informata me interpretim më të gjerë nga historiani E. Hoxhaj:

161


E para: ”I sapokthyer nga Vjena, Enver Hoxhaj, anëtar i delegacionit kosovar për trashëgimi kulturore ka bërë të ditur se kërkesa e palës kosovare ka qenë që kjo urë, e cila në dokumentin aktual të Ahtisaarit është emërtuar “Ura e Vojinoviqëve”, të emërtohet si “Ura e vjetër e gurit” !?!

Pyes dhe, si një qytetar i Kosovës, kërkoj përgjigje publike nga E. Hoxhaj: Çfarë argumenti shkencor dhe diplomatik është “kërkesa e palës kosovare ka qenë që kjo urë, e cila në dokumentin aktual të Ahtisaarit është emërtuar “Ura e Vojinoviqëve”, të emërtohet si “Ura e vjetër e gurit” !?!

E dyta: “Sipas Hoxhajt UNOSEK-u e ka pritur mirë propozimin e palës kosovare, ndaj ekziston mundësia që në variantit përfun-dimtar të draftit të Ahtisaarit, kjo urë të regjistrohet me këtë emër”!?!

Dhe, duhet pyetur: nëse UNOSEK e aprovon kërkesën “delegacionit kosovar për trashëgimi kulturore”, çka do të fitojë Kosova, deri sa ky “delegacionit kosovar” nuk ka kërkuar që “kjo urë” të hiqet nga “Zona e mbrojtur serbe” sipas “Pakos Ahtisaari” (?!?), dhe t’i lihej Kosovës si hise e saj kulturore historike, çfarë dhe ishte.

E treta: “Për më tepër, Hoxhaj ka pohuar se në përpjekje për ta sforcuar këtë propozim të palës kosovare ka bërë edhe hulumtime të historianëve të kohës otomane dhe ku qartazi,

162


sipas tij, te Ura e Gurit vërehen elemente të arkitekturës bizantine dhe otoman”?!!

Ky konstatim, kësisoj, të jep të kuptosh se historianët e Ekipit të Unitetit kosovaro-unmikian nuk dinë se si mund e se si duhet të dëshmohet autorësia antike dhe mesjetare e trashëgimisë kulturore në trevat shqiptare, as i kanë hyrë asaj pune që do të ndikonte në ndryshimin e përmbajtjes së “Pakos së Ahtisaarit” .

Të ecim më tutje. Unë nuk e kuptoj konstatimin: “... përpjekje për ta sforcuar këtë propozim të palës kosovare...”(!?!), nuk e kuptoj pikërisht fjalën “sforcuar”(!?!). Nuk e kam dëgjuar në të folmen e mjedisit ku jam rritur as gjendet në “Fjalori i shqipes së sotme”, Tiranë, 2002, fjalë e fundit e leksikografisë shqiptare. Dhe, nëse është përdorur për ta trashur foljen “forcë-a” apo kal. “forcuar”, mungesa e argumenteve të prekshme e shpërbëjnë këtë “forcë”, këtë “mbështetje”.

Dhe, këtu, edhe në emër të hulumtuesve të ardhshëm të historisë së copëtimeve të Shqipërisë Etnike dhe të Kosovës historike, pyes: “Delegacioni kosovar për trashëgimi kulturore”, a ka krijuar Dosje argumentuese për këtë çështje? Nëse po, është mirë të botohet ajo dosje, në mënyrë që qytetarët e Kosovës të mësojnë se nuk është shpronësuat nga një monument historik i kulturës së tij për

163


fajin e “delegacionit kosovar”, dhe se “Urën” historike të Vushtrrisë, e ngritur nga stërgjyshërit tanë, ua grabiti, me dhunë UNOSEK-u, për t’i kënaqur apetitet pushtuese shekullore të Serbisë.

Nëse “delegacionit kosovar për trashëgimi kulturore” nuk ka krijuar dosje për Urën e Vushtrrisë, për Kalanë e Artanës, për Kalanë e Zveçanit dhe për të gjitha monumentet kishtare ortodokse të cilat “Pakoja e Ahtisaarit”, i shpalli të huajat për shqiptarët dhe për Kosovën (!?!), anëtarët e “Ekipit të Unitetit Unmikian të Kosovës” herët ose vonë kanë për të marrë mallkimin nga pasardhësit e tyre dhe dënimin nga Kosova dhe kombit shqiptar në përgjithësi.

E katërta: “Sipas Hoxhajt, pala serbe nuk ka sjellë ndonjë dëshmi relevante për çështjen e emërtimit të urës, përpos para-qitjeve të hollësive biografike se kush kanë qenë Vojinoviqët”!?!? - Kjo ia kalon edhe humorit më të zi.

Edhe këtu janë dy probleme: E para: “pala serbe nuk ka sjellë ndonjë dëshmi relevante për çështjen e emërtimit të urës” (!?) dhe e dyta: “përpos paraqitjeve të hollësive biografike se kush kanë qenë Vojinoviqët”?!

Këtu, fillimisht, duhet të pyesim: Cilat do të ishin “dëshmi relevante për çështjen e emërtimit të urës”(?!) dhe a i ka sjellë ato “Delegacionit

164


kosovar për trashëgimi kulturore”?! Edhe më qartë, a janë argumente hipotetikët:: “mendon” dhe “besojmë” të “Delegacionit kosovar...”?!?

Unë nuk mund të paragjykojë, pa fakte, pa dosjen serbe, se cilat kanë qenë paraqitjet e “hollësive biografike se kush kanë qenë Vojinoviqët”, të cilat nuk i saktëson as nuk i demanton Hoxhaj. Një gjë mund të thuhet se, nëse ato hollësi “biografike se kush kanë qenë Vojinoviqët”, historiani Dr. Enver Hoxhaj së bashku me historianin Mr. Ylber Hysa, të “delegacionit kosovar për trashëgimi kulturore” nuk i kuptojnë si “dëshmi relevante për çështjen e emërtimit të urës”, pa i kundër-shtuar me fakte, pa e demistifikuar mitin serb për prejardhjen kosovare të “Vojinoviqëve” me një dosje argumentuese, jo vetëm gabojnë por edhe dëshmojnë terrin e injorancës historiografike në trutë e tyre.

Unë nuk mund të besojë se delegacioni serb ka konstatuar të vërtetën për prejardhjen jo kosovare, jo vushtrriase, të “Vojinoviqëve” historikë. Pyes: Sikur “pala serbe” të mos paraqiste hollësi “biografike se kush kanë qenë Vojinoviqët” si kanë mundur ata t’ia mbushnin mendjen UNOSEK-ut që “Ura e Jashar pashë Gjinollit” në “Pakon Ahtisaari” të quhet “Ura e Vojinoviqëve”?!!! Të konstatoj edhe këtë fakt: Koinea “Vojinoviq” nuk i

165


përket të folmes serbe në Kosovë dhe në Serbinë Etnike (Shumadi).

Për demistifikimin e Mitit serb për Kosovën i kam botuar disa kumtesa shkencore të lexuara në simpoziume gjithandej në Jugosllavi. Së paku nga viti 1990, në shumë studime e libra kam sjellë dëshmi për mosekzistimin e “Vojnoviqëve” vushtrriasë, gjithsesi i mbështetur edhe në të dhënat e shkencës etnografike, folkloristike e historiografike jugosllave. Këtu nuk dua ta citoj vetën, por e kërkon vendi të konstatoj këtë fakt: Në reagimin tim, më 6 shkurt 2007: “Me propozimin e “Ahtisaarit” - Kosova në thika”, analizë kritike e “Propozimit Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen për Statusin e Kosovës” të Martti Ahtisaarit, midis të tjerash, kisha konstatuar: “Shkenca serbe që në kohën e Toma Maretiqit e ka ndriçuar faktin se “Vojnoviqët” janë të imagjinuar nga kisha serbo-ruse në mbështetje të oborreve mbretërore. Dhe, nëse është fjala për “Urën e Gurit” që lidhë Vushtrrinë me Artakollin, e nga e cila është larguar lumi “Silnicë”, atë e ka ngritur prishtinasi Jashar pashë Gjinolli në pjesën e parë të shekullit XIX”.

Këtë analizë të plotë ia dorëzova PSSP-it dhe Ahtisaarit, më 9 shkurt 2007, por nuk e botoi asnjë gazetë ditore e Kosovës!?! Megjithatë, ajo u bë njohur përmes webfaqeve të ndryshme dhe e botuan disa gazeta në

166


Shqipëri dhe në Iliridë. Sa kam njohuri, me emaile veprimtarët e devotshëm të çështjes shqiptare këtë analizë e kanë përhapur katërçipërisht në mbarë botën shqiptare. Sikur “Delegacioni kosovar për trashëgimi kulturore ”t’i kishte përcjellë reagimet shqiptare ndaj “Pakos së Ahtisaarit”, së fundi vetëm në WWW. - pa shtriku.org , nuk do të kishte hequr “aq shumë” për të dëshmuar për emrin e saj popullor shqiptar dhe serb.

Sikur historianët Hoxhaj e Hysa, të njihnin diçka nga shkolla antropogjeografike serbe cvijiçiane së paku do të dinin se emri popullor shqiptar e serb i kësaj Ure lidhej me emrin e donatorit dhe urdhëruesit për ngritjen e saj krejt deri në fillim të shek. XX, pikërisht me emrin e zyrtarit të lartë të Vilajetit të Kosovës dhe të Rumelisë në përgjithësi, Jashar pashë Gjinollit. Për këtu të mjaftohemi vetëm me konstatimin e Branisllav Nushiqit, konsull i Ser-bisë në Prishtinë krejt në fund të shek. XIX. Ai e hulumtoi dhe e njohu terrenin dhe kujtesën shqiptare të rrafshit të Kosovës, të cilën pjesërisht e paraqiti në “KOSOVO opis zemlje i naroda. Izdanje sa spikama, I. Sveska, U Novom Sadu, Izdanje Matice Srpske, 1902”. Duke folur “Për rrugët dhe mjetet e komunika-cionit”, përmendi qytetin antik iliro-romak “Vicianum” (Vushtrria), dhe “Jashar-pashin most na Sitnici” (Ura e Jashar Pashës në Silnicë).

167


Antropogjeografi B. Nushiq në librin e dytë: “KOSOVO opis zemlje i naroda. Izdanje sa spikama, II. Sveska, U Novom Sadu, Izdanje Matice Srpske, 1903”, do të dëshmohet manipulues i shquar me faktet në përputhje me platformën e shkollës cvijiçiane për serbizimin e kujtesës dhe të traditave shqiptare të Kosovës. Tashti sikur harron se në librin e parë emërvendin “Vuçitrn” e linte të shihej si i ardhur nga “Vicianum”, dhe emrin e qyteti nxirte nga fjalët “vuçiji” dhe “trn” (Wolfsdorn), që do të thoshte “Ferra e ujkut”!?!

Në këtë libër Nushiq u dha frymë falsifikimeve të epikës serbe për Mitin e Kosovës dhe “Kalanë” e Vushtrrisë e quajti “Kullë” dhe “Pallat” të vëllezërve Vojnoviq - Petrashinit, Vukashinit dhe Miloshit. Shkenca folkloristike dhe historiografike jugosllave e viteve të ’60-70-ta të shekullit XX, realisht kur filloi rrita e shkencës shqiptare dhe ballafaqimi i këtyre dy shkollave shkencore, këta persona të magjinatës letrare: Vojin, Petrashin, Vukashin dhe Milosh u quajtën personalitete të imagjinuara, të paqenë, joeksis-tues në Vushtrri. Këtu nuk e shoh të arsyeshme të ndalem në interpretimet e studiuesve jugosllavë: Toma Maretić (1966), Tvrtko Čubelić (1970), Rade

168


Mihalčić (1957), historiani ky më i merituar për demistifikimin e Mititb serb të Kosovës. Për më gjatë e plotësisht mund të flas vetëm pasi opinioni dhe unë të njihem me dosjen serbe dhe të “Delegacionit kosovar për trashëgimi kulturore”, për “Urën e Vojinoviqëve”, përkatësisht “Urën e Vjetër të Gurit”.

Tashti, t’i kthehemi Nushiqit. Ai, pas një viti nga botimi i librit të parë, e “harron” emrin popullor: “Ura e Jashar Pashës në Silnicë” dhe nën fotografinë e saj shkroi: “Stari most kod Vuçiterna” (Ura e vjetër te Vushtrria), dhe në vijim vuri tekstin: “Sipas tregimit të popullit edhe këtë urë e kanë muruar Vojnoviqët, dhe pikërisht mjeshtri i cili e muroi Urën mbi Vardar në Shkup. Kjo vërtet shëmbëllen në Urën e Shkupit, vetëm se është më e madhe dhe më e bukur. Edhe për këtë urë ekziston tregimi i njëjtë sikur edhe për murimin e Shkodrës në Bunë”?!? Lexo dhe gjyko shkencërisht. Dihet koha e ndërtimit të Urës së Gurit të Shkupit, nuk ka njohuri historiografike për Vojinoviqet. Pikë.

Unë e njoh mirë kujtesën historike të Vushtrrisë dhe të viseve të saj, ku kam hulumtuar nga mesi i viteve të ’60-ta të shek. XX, ndër shqiptarë dhe ndër serbë. Gojëdhënat që i përudhi Nushiq për Urën e Jashar Pashës, kurrë nuk janë bërë pronë e kujtesës historike të popullsisë së kësaj ane. Në kujtesën historike shqiptare, serbe dhe ballkanike ka legjenda për krijimin e Urës së Shenjtë në Dukagjin dhe të Rozafasë (Shkodër),

169


që kanë për burim kujtesën shqiptare. Ka studime të shumta.

Të sjellë edhe këtë konstatim: Sipas udhëpër-shkruesve dhe hulumtuesve serbë dhe rusë deri në vitet e ’50-ta të shek. XIX, elementi serb në Kosovë, element çifçinj në tokat e feudalëve shqiptarë, nuk kanë ditur asgjë për “Betejën e Kosovës” për Lazarin, për Miloshin, për Jugoviqët, për Vojnoviqët, për Markun. Dhe, as kanë pasur më të voglën ide për Mitin serb të Kosovës, i cili u formësuar me ndikimin e kishës ruse në kishat ortodokse të Vojvodinës nën Austro-Hungarinë.

Këtu ndalem për të prekur dy të dhëna të Nushiqit që kanë të bëjnë me kohën e ngritjes dhe me mjeshtërit që i “ngritën” dy Urat e Gurit, të Shkupit dhe në Vushtrrisë. Në këto konstatime të Nushiqit ka diçka historike dhe materiale të prekshme. Të dy urat janë ngritur në xhadetë kadimi, në vendkalimet tradicionale që lidhnin Kalanë (Bërthamën e Shkupit), me viset fushore dhe Pollogun dhe me qendrat e tjera shqiptare:Tetovë, Dibër etj. Ura e Jashat Pashës lidhte “Kalanë” (Bërthamën e Vushtrrisë) me fushën dhe Malësinë e Artakollit e të Drenicës me qendrat e tjera shqiptare: Mitrovicë, Pazar i Ri, Pejë etj. Të dy këto ura, meqë u ngritën në vendkalimet tradicionale, praktikë që ndjekej dhe që ndiqet edhe sot në ngritjen e udhëve dhe të urave, u ngritën në vendkalimet tradicionale mbi lumin Silnicë (kështu e ka quajtur populli, deri tashti) dhe Vardar, ndaj janë trashëgimtare të urave ilire,

170


romake e bizantine, pa shkëputje në kujtesën e popullit vendës, shqiptarë. Madje, Nushiqi ka mundur të dije qartë se këto dy ura, në pamjen që kanë pasur deri në fund të shekullit XIX (kur Ai ishte zyrtar në Konsullatën Gjenerale të Serbisë në Shkup dhe Vicekonsull në Konsullatën e Serbisë në Prishtinë), janë ngritur në kohën e pushtetit të të njëjtit person, shqiptar, dhe sipas gjithë gjasave, nga i njëjti arkitekt dhe të njëjtit mjeshtër të Obo-rrit të Jashar pashë Gjinollit, deri në vitin 1817/18.

Të mos zgajtëm. Dihet se “Ura e Gurit” (Kështu quhet ajo mbi Vardar), si ndërtim osman fillestar është i kohës së Sulltan Muratit II (141-1451) dhe kishte shtatë harqe. Është rindërtuar dhe shtuar më 987 (1579/80), në kohën e Sulltan Murratit III, “shumë më e mirë se e hershmja” (E Çelebi). “Ura u rindërtua edhe më 1223 (1817-18)”, pra në kohën Maliq pashë Gjinollit, administrator (mytesarif) i Kosovës. Jashar pashë Gjinollit, nip i tij, këso kohe ishte në oborrin e Maliq pashë Gjinollit, personalitet me rëndësi, kurse mytesarif dhe Zot i Vilajetit të Kosovës ishte nga viti 1926-1940. Këtu të konstatojmë se Urës së Shkupit më 1817/18, iu shtuan edhe pesë harqe dhe ka marrë gati pamjen e sotme, pa ripërtëritjet e valisë Ahmet Ejup Pasha, më 1896/97, kur iu vu kallderma në anësorë, dhe të vitit 1909 ( Më hollësisht, “Kraljevina Jugoslavija. Drzhavna Velika Medresa u Skoplju. Izveshtaj za shkolsku 1933/34 god., Skoplje, 1934, 90-91).

171


Konsulli Branisllav Nushiq, duhet të kishte informata të sakta se donatori Jashar pashë Gjinolli, e përtëriti “Urën e Gurit” të Shkupit, pasi e mbaroi Urën mbi Silnicë, pra para viti 1817/18, se për rindërtimin e saj i përdori mjeshtërit e sprovuar në ndërtimin e Urës mbi Silnicë. Mirëpo, serbët i kanë pasur zitë Gjinollajt, posaçërisht Maliq pashë Gjinollin, për demet që ky i shkaktoi synimit të Serbisë për pushtimin e Sanxhakut të Nishit, më 1809, njësi kjo administrative e Kosovës. Nushiq, në librin e dytë, më 1903, do të konstatojë: “Ura gjendet në xhadenë e cila kalon nëpër Vushtrri për Mitrovicë dhe ka nëntë harqe për ujët e lumit Silnicë dhe një hark të vogël për ujët e “Përroit të Ujkut”, sipas Nushiqit - “Kuri - potok”. Konstatoi se ajo “Tashti quhet Ura e vjetër”, sepse në ja 2-3 minuta nga kjo, mbi shtratin e ri të Silnicës, është ngritur, më 1855, ura e re. Ekspertet e UNITETIT kosovaro-unmikian emrit të vjetër ia shtuan edhe atributin “e gurit” dhe, shpresojnë se me pajtim të UNISEK-ut, do ta bëjnë“Ura e Vjetër e gurit” dhe, pa telashe të tjera(!?!) e paluan si trashëgimi serbe.

Vërtet, “Ura e Vjetër” e Vushtrrisë, përkatë-sisht “Ura e Jashar pashë Gjinollit”, siç e ka njohur populli deri në ditët e hulumtimeve të mia në terren, iu la mëshirës së kohës. Ajo përjetoi vetëm pak meremetime në vitet e Titos, por kjo nuk do të thotë se është pronë e Titos, ndonëse sipas logjikës së UNOSEK-ut dhe Ahtisaarit, po!?!

172


Para se të përfundoj është e udhës të konstatoj: Shkupi dhe Vushtrria janë dy qendrat më të rëndësishme administrative e kulturore që reflektuan shqiptarësinë e trevave të Dardanisë ilire, romake e bizantine edhe për kohën e pushtimit nemanjid - serb mesjetar dhe për vitet e para të periudhës së administrimit osman, përmes kalimit të shqiptarëve në Islam. Rrugën e pushte-tit serb për përvetësimin e trashëgimisë kulturore të krishterë (paleokristiane, romake, bizantine e shënsaviane) të Kosovës, kanë filluar edhe historianët bashkëkohorë të Turqisë. Ata synojnë (njësoj si historianët serë dikur), për trashëgimi turke të gjitha monumentet e proveniencës islame të periudhës Osmane. Sipas logjikës së UNOSEK-ut - Ahtisaarit sot, të pranuar nga kosovarët e Unmikistanit, turqit, në një të ardhme, do ta “gëzojnë” atë të “drejtë”, aq më parë pasi shqiptarëve të Kosovës, për dashurinë ndaj Krishtërimit të maskuar me konceptet: “evropian” dhe “perëndimor”, po u përgatitet platforma politike antishqiptare të heqin dorë edhe nga feja dhe civilizimi Islam, të ndahen e të lëçiten me kombin e tyre, shqiptar historik me shumicë absolute Islame nga mesi i shek. XVI, të bëhen kosovarë, më qartë gomarë pa të kaluar historike, pa trashëgimi kulturore, pa fenë dhe civilizimin që i bëri shqiptarë, për të qenë nesër të pa identitet historik, të pa dinjitet, material ndërtimi për përtëritjen e gjakut të plakur të kombeve evropiane, pa e kuptuar mësimin e urtakut Alfred

173


Adler : “Nëse nuk e di ku je duke shkuar, do të përfundosh diku tjetër”- në bërllokun e historisë.

Në fund, e për fund: kërkesa e Ekipit të Unitetit Unmikiano- Kosovar për të kallafatë rreth emrit: “Ura e Vjetër e Gurit” - jo “Ura e Vojinoviqëve”, as pa përpjekjen më të vogël për të dëshmuar për kohën e ndërtimit, donatorin dhe urdhërdhënësin për ndërtimin e saj, nuk duhet të konsiderohet padituri, sepse është më shumë se përgjegjësi, është antishqiptari. Historianët në “delegacionin kosovar për trashëgimi kulturore” - Hoxhaj dhe Hysa (shto aty edhe Krasniqin), së paku deri sot nuk kanë dhënë dëshmi se janë studiues, apo njohës të trashëgimisë kulturore shqiptare të Kosovës. Uroj të dëshmohen nesër! Si hap të parë në këtë drejtim e ritheksoj kërkesën nga fillimi, në mënyrën më të sinqertë, të botojnë Dosjen e Tyre dhe Dosjen e Batakoviqit, për Urën e Vjetër të Vushtrrisë. Pse jo edhe DOSJEN e plotë për trashëgimin kulturore historike shqiptare të krishterë, të cilën UNOSEK-u me “Pakonë Ahtisaari” po ia bënë tapi Serbisë, e cila Kosovën e lau me gjak shqiptari nga viti 1809 deri më 1999 dhe kurrë nuk do t’ia ndanë gazepin., kurrë nuk do të lejojë bërjen e Kosovës shtet, pa dënimin e me-ritueshëm për gjenocid në Bosnje dhe në Kosovë në vitet 1989-1999.

Njëkohësisht, edhe si një qytetar votues i rregullt në të gjitha zgjedhjet unmikiane në Kosovë, pa të drejtë për të zgjedhur atë që do të mund të kërkoja llogari, do të doja të di nga

174


“Delegacioni kosovar për trashëgimi kulturore”, se Çka fiton shqiptarësia e Vushtrrisë dhe e Kosovës nëse “Ura e Vojinoviqëve” do të lejohet nga UNOSEK të hyjë në “Pakon Ahtisaari” me emrin “Ura e Vjetër e Gurit”, duke e lënë atë në Zonë të mbrojtur administrative të Serbisë në Kosovë?!?

Shqiptarë, nëse doni shqiptarinë, kthjelluni, së paku të mos mbesim të mallkuar para brezave që prapë do të përgjakën për identitet shqiptar e për tërësinë e kombit dhe të Shqipërisë Etnike, e drejtë natyrore dhe demokrattike që po i mohohet Kosovës dhe popullit shqiptar, tashti edhe me fajin tonë.

Prishtinë, 5-7 mars 2007

175


TRI UÇK-TË DHE E DREJTANË VETËVENDOSJE10

“Gjaku i Dëshmorëve është fara e Lirisë”

L a t i n eTë pranishëm të nderuar,Jemi këtu, së bashku, në një detyrë të

fisshme. Përjetësimi në Përmendore i Luftës Çlirimtare të UÇK-së në pamjen fizike të luftëtarit dhe dëshmorit të saj, është tapi për Lirinë e brezave të rinj në trojet stërgjyshore të ngushtuara tmerrësisht dhunshëm. Dëshmori Njazi Azemi - “Komandant Mjekra”, e ka kryer me përkushtim detyrën ndaj Zotit, Popullit dhe Atdheut. Ai nuk ka nevojë personale për madhështinë, sepse me luftën heroike dhe rënien për Lirinë ka kaluar në pav-dekësi, e cila për jetë do të rrezatojë krenarinë e brezave, pafund.

Mbi këtë të vërtetë njerëzore historike ishte i farkëtuar mësimi i vjetër latin: “Gjaku i Dëshmorëve është fara e Lirisë”, e cila u ridëshmua katërçipërisht në kohën më të re të historisë njerëzore me përvojën shqiptare të Tri UÇK-ve: të Kosovës, të Kosovës Lindore dhe të Iliridës, luftë kjo e Davidit me Goliatin

10 Shkrimi iu dërgua të gjitha gazetave të Prishtinës. E shpalosën disa webfaqe: www.pashtriku.org; 27 mars 2007; www. radioprojekt.dk , 27 mars 2007.

176

http://www.radioprojekt.dk/



me dimensionin e sakrificës ademjashariane përtejbibliko-kuranor, e cila u dha kahe të pritshme rrjedhave historike shqiptare, ballka-nike dhe evropiane të dhunshme.

Rilindësi ynë i ndritshëm, Luigj Gurakuqi, të cilin e vrau dora tradhtare, la një mësim të vyer: “Një popull që nderon burrat e vet, një popull qe pavdekëson kujtimin e tyre, jo vetëm ndër faqet e historisë, por edhe mbi rrasa e në monumente, ai popull tregon se ka ndërgjegje, se ka ndjesi të holla”. Kjo më detyron t’i falënderoj, në emër të dijës, ata që mundësuan me gjak, me dije dhe me lekë, ngritjen e Monumentit të Lirisë në pamjen e Komandant Mjekrës, në sheshin e qytezës së Vitisë.

Dhe, sikur të mos i besoja fuqimisht mësimit kuranor se “Rëndësia e ngjyrës së penës së dijetarit është baras me rëndësinë e gjakut të dëshmorëve”, nuk do të kisha marrë guximin të flisja, këtu, para Jush, për flijimin e djalërisë ademjashariane për ardhmërinë e kombit shqiptar të copëtuar me dhunë ndërkombëtare. Vërtet, Tri UÇK-të: e Kosovës, e Kosovës Lindore dhe e Iliridës, kanë një Nënë që i përkundi - Lëvizjen Popullore të Kosovës dhe gjaku i dëshmorëve dhe i martirëve të UÇK-së në përgjithësi, u derdh në themele të kërkesës historike të kombit shqiptar për çlirimin dhe ribashkimin mbi të drejtën e kombeve për vetëvendosje.

177


Për ta kuptuar shkoqur misionin historik të të Tri UÇK-ve në funksion të kërkesës shqiptare për vetëvendosje, si një e drejtë hyjnore dhe njerëzore demokratike, detyrohem të konstatojë faktin se LPK- ja me organizim politik dhe ushtarak, nga gushti 1993, mbulonte të gjitha trojet shqiptare jashtë Shqipërisë Londineze. Ajo në fakt ishte e deklaruar “Orgaanizatë nacionalçlirimtare e pjesës së robëruar të kombit shqiptar nën Serbi, Maqedoni dhe Mal të Zi”, ndërkaq, në Deklaratën programore saktësoi: “Çlirimi dhe formimi i shtetit të pavarur të Kosovës, vullneti i popullit shqiptar, është në përputhje të plotë me normat ndërkombëtare”.

Mbi këtë shtyllë të drejtësisë u mbështet teksti fillestar i Betimit të Ushtarit të UÇK-së: “Unë, luftëtari i UÇK-së, në emër të popullit tim dhe të armës betohem se do të jem besnik i Luftës Nacionalçlirimtare i papërkulur deri në fund, i gatshëm në çdo çast që të mos kursej as jetën për Çlirimin e Kosovës dhe të viseve të saj nën robëri deri në bashkimin e tyre me Shqipërinë…”

Të ritheksojë këtë fakt: Koncepti “Kosovë” i LPK-së - UÇK-së i fazës fillestare, është koncept i Mbrojtjes Kombëtare të Kosovës të viteve 1941-1944, dhe i mbulonte të gjitha viset shqiptare jashtë Shqipërisë Londineze. Vërtet, në Ballkan, si dje edhe sot, çështja shqiptare nuk është e zgjidhur, as është duke

178


u zgjidhur aktualisht. Shikuar nën thjerrëzën e dijes, kërkohet kohë shtesë dhe sakrifica shtesë për zgjidhjen e Çështjes shqiptare të ngatërruar me dhunë ndërkombëtare të vazhdueshme. Për ta pasur situatën më të qartë, t’i referohemi shkurtazi historisë së dhimbshme.

Nga fundshekulli XVIII dhe fillimshekulli XIX, kur nisi ngritja e shtetit të Malit të Zi, të Serbisë dhe të Greqisë me ndihmën ruso-evropiane, njësia e Shqipërisë kishte rreth 120 000 km2, kurse deri në Kongresin e Berlinit, më 1878, Ajo u tkurrë në rreth 114 728 km2. Evro-ruset me Traktatin e Berlinit, dhunë kjo ushtarake e diplomatike, nga Shqipëria shkëputën edhe rreth 24 458 km2. Njësia e katër Vilajeteve të Shqipërisë Etnike: të Kosovës, të Shkodrës, të Manastirit dhe të Janinës, deri në ditën e shpalljes së pavarësisë shtetërore të Shqipërisë, më 28 Nëntor 1912, pati 90 100, përkatësisht 90 270 km2 me 3 804 000 banorë. Në këtë hapësirë gjeografike shqiptarët ishin shumicë absolute me mbi 66%, bullgaro-maqedono-vllehët arrinin rreth 16%, serbët rreth 5% dhe grekët mezi kalonin 4%-shin. Kishte pak turq, hebrenj, evgjitë e të tjerë.

Evro-rusia në Konferencën e Ambasadorëve në Londër, nuk mori parasysh vullnetin politik të kombit shqiptar dhe më 29 korrik 1913 sanksionoi dhunën

179


ndërkombëtare me pasoja historike të paripa-rueshme për kombin shqiptar. Konferenca e Londrës e aprovoi projektin e Principatës së Shqipërisë në një pjesë anësore të Shqipërisë Etnike, me vetëm rreth 28 760 km2, me vetëm rreth 800 000 banorë, kurse 61 510 km2 të Shqipërisë Etnike, ua ndau: Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë. Së këndejmi, shteti Shqipëri me kufijtë londinezë është dhunë evro-ruse, e papranueshme për kombin shqiptar. Kjo e nxiti madhorin e kombit, At Gjergj Fishtën, të thërriste me hidhërim: "Uh! Evropë, ti kurva e motit/, Qi i rae mohit besës e Zotit/, Po a kta a sheji i Gjytetniis: Me daa tokën e Shqypniis/ Për me majtë klysht e Rusisë?..."

Për të kuptuar më qartë rolin dhe rëndësinë e Luftës së Tri UÇK-ve si misionare çlirimtare të fundshekullit XX- fillimshekulli XXI në Ballkan dhe në Evropë, të rikujtojmë disa fakte për Vilajetin e Kosovës deri sot. Njësia etnokulturore dhe gjeopolitike e Kosovës në prag të Kongresit të Berlinit kishte 43 872 km2, kurse në prag të Konferencës së Londrës - 32 900 km2 me mbi 1 270 000 banorë. Ndërkaq, njësia administrative shtetërore e Kosovës nën administrimin e dhunshëm jugosllav avnojist deri me Marrëveshjen Ushtarake Teknike të Kumanovës, më 10 qershor 1999, midis NATO-s dhe Komandës Ushtarake të Serbisë, pati 10 887 km2. Në arealin e kësaj njësie, më 1912, që i kishte

180


brenda viset e Shkupit, të Kosovës Lindore e të Sanxhakut të Tregut të Ri, pati vetëm rreth 3.7% serbë çifçinj nga Serbia, Bosnja dhe Hercegovina të sjellë në tokat e bejlerëve shqiptarë nga mesi i shekullit XVIII dhe gjatë shekullit XIX. Shkenca serbe e Shkollës cvijiçiane serbomadhe ka arritur të evidencojë si mesjetare, kinse të kohës së Betejës së Kosovës, vetëm një vëllazëri serbe, atë “Babushani” të fshatit Babush të Ferizajt. Një mësim evropiani na udhëzon. “Le të mos e nënçmojmë vlerën e faktit, sepse një ditë do të lulëzojë më një të vërtetë”.

Një fakt tjetër është se pjesa e kombit shqiptar jashtë Shqipërisë Londineze kurrë nuk e ndali rezistencën e armatosur dhe politike çlirimtare kundër okupatorëve ballkanikë e evropianë. Lindja, rrita dhe lufta e të Tri UÇK-ve, së fundi, është kurora e përpjekjeve politike e luftarake çlirimtare shqiptare për zgjidhjen e Problemit shqiptar mbi të drejtën për vetë-vendosje. Lufta dhe gjaku i dëshmorëve dhe i martirëve të të Tri UÇK-ve çështjen shqiptare të Kosovës, të Kosovës Lindore dhe të Iliridës, e sollën në Konferencën e Rambujesë, në Marrëveshjen e Konçulit dhe në Marrëveshjen e Ohrit, të dizajnuara nga faktori i vendosjes ndër-kombëtare, jo për të nxjerrë fitimtar UÇK-në, por, siç e vërtetuan zhvillimet ndërkombëtare, për të frenuar Luftën Çlirimtare të Kombit Shqiptar.

Dhe, të nderuar Zonja dhe Zotërinj,

181


Sikur të isha vetëm pesë minuta Adem Demaç do të dija të saktësoja, shkencërisht dhe politikisht, këtu para Jush, diagnozën pse edhe pas Luftës heroike të të Tri UÇK-ve zgjidhja e Çështjes shqiptare mbeti në udhëkryqet ruso-evropiane. Niq, do të më qortonte urtaku Anton Çetta: Kërkon të ishte Adem Demaç edhe pse e di se Ademin nuk e pëlqen një pjesë jo e vogël e populli nga i cili doli Ai, për faktin se Ademi flet drejt, kurse shumica e popullit të tij, e pëlqen të rrehet!

Shikuar shkencërisht dhe me drejtësi politike demokratike të proklamuar fuqimisht nga Perëndimi, edhe sikur sot, këtu, ta festonim pavarësinë e Kosovës, pa votim të lirë në referendum për Vetëvendosje: Duam shtet të pavarur, pra duam komb shtetëror surrogat kosovar(!?!), duam bashkim me Serbinë apo me Shqipërinë, apo duam ribashkimin e kombit shqip-tar, ne do të vepronim kundër Betimit të Ushtarit të UÇK-së, kundër vullnetit politik të dë-shmorëve dhe të martirëve të kombit shqiptar në përgjithësi.

Megjithatë, këtij Tubimi dhe veçanërisht Dëshmorëve të të Tri UÇK-ve do tu mbetesha borxh përjetësisht nëse nuk konstatoj shkurtimisht: Aleatët amerikano-evropianë që e ndihmuan Luftën e UÇK-së kundër mizorive serbe dhe maqedonase, kësaj Lufte ia mohuan emrin pa arritjen e rezultatit përfundimtar, Pavarësinë e Kosovës. Këta miq si ditën e si mundën, e krijuan një “lidership” shqiptar të korruptuar dhe në luftë

182


të përhershme për pushtet pa shtet. Ju lutem, kuj-toni vetëm pamjet e Seancave të Kuvendit Unmi-kian të Kosovës!

Kjo është fitore e pritur për një pjesë të mirë të UNMIK-ut, i cili hapur e nën plaf veproi për mohimin e të drejtës në vetëvendosje të popullit për statusin shtetëror të Kosovës, si hap i parë ky për zgjidhjen e Çështjes shqiptare, që do të thoshte: kombi shqiptar i ribashkuar para se të hynte në gjirin e bashkësisë së kombeve evropiane të lira. Do mësuar diçka të duhur edhe nga pamjet televizive nga shkelmimet e “Elefantëve” në fund të takimit të fundit e të ashtuquajturit me eufemizëm: “Grupi i Unitetit” - zëdhënës besnik i Ekipit të Martti Ahtisaarit për statusin e ardhshëm të Kosovës nën protektoratin evropian me afat të pacaktuar.

Vërtet, me “Pakon Ahtisaari” shtetësia e Kosovës po hynë në maratonë të re, tashti e copëzuar në enklava etnike, pa asnjë siguri vendore e ndërkombëtare për perspektivë shtetërore unike. Dhe, habit fakti se derisa Baba Ahtisaar thotë se “Pakoja” e tij 85% u kushtohet serbëve, Korifeu i “Ekipit të Unitetit”, thotë: “Dokumenti është i balancuar”(!?!). Po kështu edhe fakti se “Pakoja Ahtisaari” në mënyrë të prerë ia garanton Maqedonisë kominterniste 2 500 ha të tokës shqiptare të Kosovës, të falë nga Serbia në kohën kur Kosova administrohej nga OKB-ja, padrejtësi kjo ndërkombëtare e dyfishtë, kurse tellallët e Ahtisaarit nga “Grupi i Unitetit”

183


bërtasin, që të dukën sa më bindës: “Nuk ka copëtim të Kosovës...! Tërësia e shtetit të Kosovës është e siguruar”(?!?!)

Tashti, edhe meqë nuk jam Adem Demaç, këtu duhet të ndalem dhunshëm. Por nuk mund të largohem nga foltorja pa e konstatuar një fakt: Sikur të ishte në vendin tim, këtu para jush, Madhështori - Komandant Mjekra, nuk do të linte pa thërritur me tërë ndërgjegjen e tij patriotike:

Liri për Albin Kurtin!Bota duhet ta dije qartë se “Lëvizja Vetëven-

dosje” që sot ka për sinonim emrin Albin Kurti, është zëri i UÇK-së në Tri pamjet e saja: të Kosovës, të Kosovës Lindore dhe të Iliridës, është zëri i të drejtës shqiptare natyrore. Ky zë nuk mund të ndalet me dhunë as me gjak, siç ndodhi më 10 shkurt 2007, në Prishtinë. Ndalet vetëm kur Kosovës dhe Kombit shqiptar në përgjithësi t’u njihet e drejta për vetëvendosje me referendum për fatin e statusit shtetëror.

Lavdi e përjetshme për Dëshmorin Njazi Azemi - Komandant Mjekra, për dëshmorët e të Tri UÇK-ve dhe për dëshmorët e kombit shqiptar! Viti, 26 mars 2007

184


A E KA KOSOVA FLAMURIN SHTETËROR

NDËRKOMBËTARISHT TË PRANUAR? 11

“Është një dëshirë e çuditshme të kërkosh

pushtet e të humbasësh lirinë…!”

B a c on

Hapja e çështjes së flamurit dhe të himnit shtetëror të Kosovës, sot, konsideroj punë sizifi. Shikuar nga aspekti shkencor është çështje e iniciuar pa e peshuar fare, me pasoja për njësinë etnokulturore e gjeopolitike shqip-tare dhe shikuar nga aspekti politik është propozim frenues i zgjidhjes së aktit politik të pavarësisë së Kosovës.

Këtu nuk do të thellohem, publikisht, në këto aspekte. Flamuri dhe himni i një shteti janë punë teknike që pasojnë aktin e pavarësisë. Madje çështjen e flamurit shtetëror të Kosovës, nëse detyrohemi, hëpër-hë e konsideroj çështje mundësisht të zgjidhur

11 Ky reagim është shkruar më 10 dhjetor 2002 dhe është botuar në gazetën “2 4 O r ë ” , Prishtinë, më 19 dhjetor 2002, fq. 12 si dhe në librin: “Për kauzën e UÇK-së”, Prishtinë, 2006, fq. 169-174. Po rishpalosim në www.pashtriku.org, si kërkesë e kohës, pa asnjë ndryshim. Shkenca duhet t’u prijë zgjidhjeve politike! E botoi edhe “Epoka e Re”, 9 prill 2007,6.

185



ndërkombëtarisht, pikërisht me rastin e demi-litarizimit dhe të transformimit të UÇK-së në TMK. Ndaj, po e deshëm lirinë e fituar me gjak, edhe himni shtetëror i Kosovës duhet të mbë-shtetet në himnizimet e fitoreve të UÇK-së dhe të aleatëve të saj – NATO-s mbi okupatorin dhe kolonizatorin neofashist serb të Kosovës. Vërtet, nëse aktualisht jemi të detyruar të he-qim dorë nga kërkesa legjitime për vetëven-dosje të Kosovës në veçanti dhe të shqip-tarëve në përgjithësi, si kompromis për aleatët e Luftës Çlirimtare të UÇK-së, dhe jo lëshim për okupatorin, na duhet vetëm realizimi i pra-nimit ndërkombëtar të pavarësisë, na duhet shteti i pranuar, kurse çështjet emblematike shtetërore e kombëtare shqiptare të Kosovës janë të zgjidhshme madje në mënyrë të kënaqshme për momentin historik.

Por, meqë çështja është bërë si njëri ndër problemet më të përfolura në kuluare e në faqet e gazetave, me plot frikë për vet faktin se problemi është Presidenti i Kosovës, z. Ibrahim Rugova, këtu më duhet të prekë edhe bazën e paqëndrueshme të kuadrit faktografik historik mbi të cilën projektohet zgjidhja rugo-vishte e problemit të flamurit dhe të himnit shtetëror të Kosovës së pavarur. Këtu përnjëherë dua të theksoj: nuk them se Presidenti i Kosovës nuk ka të drejtë të mendoj për një çështje kaq shumë periferike para zgjidhjes së shumë problemeve më të rëndësi-

186


shme për “pavarësinë e Kosovës”. Vetëm se, për një gjë të tillë, Ai ka pasur dhe ka të tjera rrugë legjitime, fillimisht interne, më të suksesshme për zgjidhjen e çështjes.

Për “Flamurin e Rugovës” pata rastin të shfaq gjykimin në një emision televiziv të “TV AA-së”, tashti dy vjet më parë. Ndërkaq për promovimin e tashëm të Z. Rugova mu dha rasti të shfaq gjykimin tim në tribunën shkencore: “Tri kthesa të mëdha të nëntorëve shqiptarë në Kosovë”, më 30 nëntor 2002. Qëndroj pranë konstatimit tim se “Propozimi për vulën, flamurin e himnin e Kosovës, që i bëri Rugova në akademinë solemne për Ditën e Flamurit, ishte një propozim dhe një moment shokant” (K o h a D i t o r e , Prishtinë, 1 dhjetor 2002). Këtu mund të shtoj vetëm kaq: “Flamuri që është propozuar nga kryetari Ibrahim Rugova për flamur të Kosovës” (Koha Ditore, Prishtinë, 8 dhjetor 2002, fq. 1) paraqet një surrogat të më shumë se dhjetë elementesh. Vetëm një syresh, edhe ai i përdhosur, shqiponja dykrenore, i përket kul-turës dhe traditës kombëtare shqiptare. Kosova e sotme nuk është Dardania ilire as ajo antike romako-bizantine. Kjo është më pak se një e katërta pjesë e Dardanisë, ndaj, të kemi kujdes, shtetësisë së Kosovës në hapat e parë mund t’i dalin pengesa - sindromi i flamurit të Republikës kominterniste të Maqedonisë me fqinjët.

187


Dhe, këtu më duhet të them, pa ekuivoke, se konstatimi i z. Rugova “se më 1910 flamurin me një shqiponjë autoktone të Kosovës për herë të parë e përdori Isa Boletini me ushtarët e tij” - nuk qëndron, sikurse nuk qëndron mirëfilli as konstatimi se “simboli i shqiponjës (shqiptare) dykrenore njihet që nga Aleksandri i Madh”. As, fare, nuk është i vërtetë konstatimi i Dr. Rugovës se “Më 1912 në Prishtinë nga ushtarët shqiptarë u përdorë flamuri me yllin gjashtëcepësh të Skënderbeut mbi shqiponjën e Isa Boletinit” (Zëri, Prishtinë, 29 nëntor 2002). Flamuri i Skënderbeut nuk e ka pasur yllin gjashtëcepësh dhe as serbët nuk e përmendin Hasan Prishtinën, ndërkaq midis Isasë e Flamurit të Skënderbeut, aso kohe, ishte Beligradi. Afirmimi i Isasë nga Rugova, prej vitit 1996, njësoj si nga Ahmet Zogu, Enver Hoxha dhe Fadil Hoxha më frikëson për fatin e Kosovës.

Në konstatimin në vijim të z. Rugova se “Ky flamur valoi edhe në Shkup dhe u ngrit edhe në Vlorë më 1912, i dalë nga Kosova me disa moderime”, ka diçka faktike. Realisht, në Shkup, më 12 gusht 1912, në vend të flamurit osman, në Klubin e Oficerëve, u vendos Fla-muri kombëtar shqiptar, por jo nga Isa Boletini, as nga “ushtarët e tij”, as me “shqiponjën” joeksistuese të “Isa Boletinit”. Sikur se nuk qëndron as konstatimi i dr. Jusuf Bajraktarit “se Vilajeti i Kosovës në të kaluarën

188


ka pasur disa shenja simbolike që e kanë dalluar nga vilajetet e tjera shqiptare” (K o h a D i t o r e , Prishtinë, 8 dhjetor 2002).

Të konstatojmë edhe këtë fakt: Fare nuk qëndron konstatimi i z. Rugova se “kënga popullore” (pa koinenë gjuhësore të Shalës së Bajgorës as të Kosovës, përpilim dhe përpunim akademik i dobët i kohës sonë): “Kur ka ra kushtrimi në Kosovë (…) në vitet 1910-1912 është përdorur si himn kombëtar” (Zëri, Prishtinë, 29 nëntor 2002). Dhe, dihet juridikisht se çka mund të ngërthejë një himn shtetëror – aspiratën e një populli – kombi brenda një shteti të pranuar. Ndaj, athua janë në Kosovë: Ulqini e Shkodra, Plavë e Gucia, Tirana e Vlora. Vallë…?!!!

Këtu ndalem. Nëse nuk mjafton kjo që thash, apo i duket dikujt ters, jam gati të zhvillojë polemikë shkencore me arsyen e dijës historiografike, në interes të jetësimit të amanetit të dëshmorëve të kombit.

Gati në fillim thash se hëpërhë, çështja e flamurit dhe e himnit të Kosovës është bërë si njëri ndër problemet më të përfolura në kulu-are e në faqet e gazetave, për vet faktin se problemi është Presidenti i Kosovës, z. Ibrahim Rugova. Të gjithë e dinë, përpos myhybëve të tij, se në çfarë pozite e solli shqiptarinë e Kosovës e më gjerë sovranllëku i tij lëdëkëist - alternativë politike shtetërore jugosllave legale, dhe askush, me mendje esëll sot nuk

189


mund të parasheh fitoren atje ku Kosovën do t’a shpie solo mushka kryeneçe e z. Ibrahim Rugova. “Fatkeqësia më e madhe vjen kur një individ ose një grumbull njerëzish nuk dinë ç’duan, ç’udhë duhet zenë!” – do të na qortonte i madhi Lumo Skendo.

Çështje më vete është fakti: pse z. Rugova promovimin e flamurit dhe të himnit të tij e bëri m’u në ditën kur për të parën herë liderët politikë partiakë e ushtarakë shqiptarë të përbashkuar përreth Monumentit të Pavarësisë në Vlorë po festonin përvjetorët e Tri kthesave të mëdha të nëntorëve shqiptarë: 559-vjetorin e shpalljes së Gjergj Kastriotit - Skënderbeut princ i Shqipërisë në Krujë, më 28 Nëntor 1443; 90-vjetorin e shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë në Vlorë, më 28 nëntor 1912 dhe 5-vjetorin e daljes publike të UÇK-së në Llaushë, më 28 nëntor 1997?!

Duke u ndarë kështu, veç, duke mos njohur Luftën Çlirimtare të udhëhequr nga UÇK-ja - Rugova edhe njëherë, për ditë me diell, tregoi se Ai nuk dëshiron të jetë lider i një vendi të lirë e pa telashe politike të brendshme, se është Ai vetë degama e përbe-tuar - pasiguria e ardhmërisë shqiptare të Kosovës e më gjerë. Pse: “Kush ia ka dikujt hijen e gjallë, lehtas e shti atë në grushtin e tij” – do t’i thërriste Teuta jonë.

E tërë bota e din se areali etnik shqiptar aktualisht është i copëtuar deri në buzë të

190


shpërbërjes, kurse mozaiku politik shqiptar legal dhe ilegal është i armiqësuar, me parashenja të luftës civile dhe ndëretnike. Z. Rugova, president me votën e shumicës së elektoratit kosovarë, fatkeqësisht nuk do ta kuptojë faktin se: nuk e ka besimin e shumë partive legale të Kosovës, se LKÇK-ja legale ia bojkotoi Zgjedhjet komunale 2002 dhe, rea-lisht, fitoi mbi 46% të elektoratit; se diku në trojet shqiptare “Qenka mbushë mali me borë dhe bjeshka me malësorë” (Ushtria Çlirimtare Kombëtare). Z. Rugova kurrë nuk e pranoi për të vetën, për të Kosovës, UÇK-në, strukturat politike e komanduese të saj, as e zuri ngoje me pietet Komandantin Legjendar të UÇK-së, simbolin e shqiptarisë së Kosovës – Simbol më i prekshëm, historik, i bashkimit të Kombit – Adem Jasharin!!!? Si mund të bëhet shteti i Ko-sovës pa këtë mbështetje?! Macini legjendar do të na porosiste: “Më shumë i frikësohem lirisë së falur se robërisë!”

Nisur nga këto fakte, athua bashkimi i liderëve politikë të arealit shqiptar pranë Monumentit të Pavarësisë së Shqipërisë, nën Flamurin e Kastriotit, në ditën e shenjtë të 28 Nëntorit, nuk do të thoshte edhe fillim i pajti-mit politik kombëtar gjithëshqiptar drejt një synimi të vetëm – shqiptarët e bashkuar në Evropën e bashkuar? Vërtet, ka diçka që të shtyn ta kujtosh konstatimin poetik të M. Kërveshit: “Një zë nga qielli tha: Sizifi diku

191


është njeri, Sizifi diku është popull”. Analizat tregojnë se shqiptari edhe si njeri edhe si popull është së paku vëlla i Sizifit.

Nejse. Për të verbrit nuk duhen syze me dioptri.

Tashti te kthehemi nga ku jemi nisur. Nëse vërtetë do të detyrohemi për të bërë një flamur “shtetëror” të Kosovës, me rrezik për dinjitetin tim, pyes: A e ka Kosova aktualisht flamurin shtetëror ndërkombëtarisht të pranuar?

Arsyeja politike aktuale e shëndosh, në rrethanat reale kombëtare e ndërkombëtare, më thotë: Kosova, tash e dy vjet, e ka flamurin shtetëror në një farë dore me pranim ndërkombëtar. Ky është Flamuri i Trupave te Mbrojtjes së Kosovës – Harta e Kosovës ngjyrë e zezë e shtrirë në sfond të kuq me përmasat e flamurit kombëtar shqiptar. Ngjyrat e Flamurit të TMK-së janë ngjyrat e imagjinuara treguese te karakterit etnik shqiptar – sinqeritet dhe ashpërsi, sakrificë dhe trimëri. I tillë, me këto dy ngjyra, është flamuri shqiptar në kujtesën historike, në këngët popullore dhe në poezinë artistike - Flamuri kuq e zi.

Mbajtja aktualisht e flamurit të TMK-së për flamur shtetëror të Kosovës (në këtë fazë të zgjidhjes së Çështjes shqiptare, e cila sa vjen e po ngatërrohet edhe me fajin tonë), ka rëndësi te madhe politike, historike dhe etnike.

192


E para, është flamur historik. Lidhet me fundin e një lufte shqiptare, e vetmja e kurorëzuar me një fitore - kthesë historike për kombin shqiptar me pranim ndërkombëtar. Nëse nuk mbështetemi në këtë luftë, nuk ka as liri, as dinjitet shqiptar, as pavarësi të Kosovës;

E dyta, është flamur me mesazh politik. Tërësia e Kosovës, aktualisht e cenuar, është e pa paprekshme dhe me sigurim ndërkom-bëtar (Karta 1244/99). Si ta mbrojmë ndryshe legjitimitetin e Rezolutës së Kuvendit të Kosovës/2002 - kundër shkëputjes serbo-maqedono- botërore të 2500 ha tokë të Koso-vës dhe Arin – ardhmëri të Kosovës;

E treta, është flamur real dhe pa konotacione imagjinare. Shpreh arealin e njësisë shtetërore të Kosovës me interesa të përbashkëta të komuniteteve etnike që jetojnë në Kosovë, pa aludime për invazion;

E katërta, është flamur joetnik. Nuk cenon liritë individuale as njerëzore dhe as kërkesat aktuale të Faktorit të Vendosjes për një Kosovë multienike - kusht i pakapërcyeshëm për pavarësinë e Kosovës;

E pesta, në përdorim praktik shënon ekzistimin e shtetit të Kosovës. Korniza e Kosovës është futur në embleme të Shërbimit Policor multietnike të Kosovës;

E gjashta, ky flamur aktualisht ka fituar edhe të drejtën historike të pa nëpërkëmbur.

193


Është daltuar në shumë përmendore të dëshmorëve dhe të martirëve të Luftërave Çlirimtare të Kosovës dhe veçanërisht të Luftës nën udhëheqjen e UÇK-së, stilizuar me flamurin kombëtar shqiptar. Monumenti i Lirisë i projektuar për kryeqytetin e Kosovës ka për bazament Hartën e Kosovës të dalë nga Lufta e UÇK;

E shtata, Flamuri i TMK-së ka një bekim ndërkombëtar edhe për vetë ekzistimin e bazës legjitime të Forcave Mbrojtëse - Ushtrisë së Kosovës. Kosova nuk mund të krijojë ushtri duke imagjinuar për një “ushtri të Isa Boletinit” të paqenë, dhe duke injoruar Ushtri-në Çlirimtare të Kosovës, e cila lidhi për luftën e saj ShBA-të, NATO-n, OKB, BE-n. Së këndejmi, skajshmërisht të detyruar, legalizimi i Flamurit të TMK-së për flamur të shtetit të Kosovës, nga ana e Parlamentit të Kosovës, nuk do të haste në pengesa të pakapërcye-shme të pakicave etnike dhe të faktorit ndërkombëtar të vendosjes. Historia nuk abortohet, përpos nëse lejohet krimi.

Dhe, këtu, të ritheksoj: Pranimi institucional i Flamurit të TMK-së për flamur shtetëror të Kosovës paraqet rrezik më të vogël për rritjen e dallimit kulturor-civilizues, gjithsesi i pranishëm, midis pjesës së kombit shqiptar me shtetësi kosovare dhe pjesës së kombit shqiptar me shtetësi shqiptare. Në arealin kosovar ky flamuri shtetëror i Kosovës,

194


Flamuri kombëtar shqiptar i pashkallavitur dhe flamujt e pakicave, aty ku kanë legjitimitetin, do të përbënin një ansambël simbolik të lirisë dhe të kulturave në bashkëjetesë - synim i Evropës së bashkuar.

Kështu, Kosova dhe popullsia e saj shqiptare duke mos përdhosur pamjen e Flamurit kombëtar shqiptar, as Himnin e flamurit - si dy shenjtëri të paprekshme, do të ndikojnë fuqimisht në ruajtjen e papreksh-mërisë së Flamurit të Kastriotit për simbol kombëtar gjithëshqiptar në të gjitha pjesët e Shqipërisë së copëtuar dhe në botë. Dhe, vetëm kështu do të krijonim një parakusht për valëvitje të lirë të flamurit kombëtar shqiptar pranë flamurit te Serbisë në Kosovën Lindore; pranë flamurit të Malit të Zi në Rozhajë, në Malësitë e Podgoricës, në Plavë, në Guci, në Tivar e në Ulqin; pranë flamurit të Maqedonisë në mbarë Iliridën dhe pranë flamurit të Greqisë në Çamëri. “Po s’e kafshove, puthe!” – është mësim i mirë i Makiavelit për këtë përfundim.

Prishtinë, 10 dhjetor 2002.

195


SHQIPTARËT E DUAN RIBASHKIMIN EKOMBIT DHE TË ATDHEUT, POR PO

GABOJNË NË ZGJEDHJEN E DREJTUESVE POLITIKË...!

Për disa çështje të aktualitetit tonë politik bashkëbiseduam me Prof. Dr. Muhamet Pirrakun, këshilltar shkencor i Institutit

Albanologjik të Prishtinës. Bisedën për gazetën “Epoka e re” e zhvilloi: M a l ë Q O R R A J 12

☻Z. Pirraku, jemi dëshmitar të zhvillimeve aktuale në Kosovë. Si i komentoni raportet e politikës me Rusinë, kur dihen historikisht raportet e Kosovës me fqinjët e saj?

Të rënda dhe me pasoja historike. Po nisem nga një opinion fëmijëror i një politikani kosovarë, i cili, pak ditë më parë, përafërsisht, tha: “Rusia as nuk e di se ku gjendet Kosova, e jo të ndikojë në zgjidhjen e statusit të saj...”!?! 12 U botua në “E p o k a e r e ”, Prishtinë, 26.06.2007,

1, 6, 7.E shpalosi -www.pashtriku.org – 26.06.2007 / 19:05

196



Po t’i referohemi historisë, cari rus me kishën ruse krijuan “Mitin e Car Lazarit” - Mitin serb të Kosovës, para se të ngjizej kombi serb në Pashallëkun e Beogradit. Me logjistikë e mbështetje politike e ushtarake ruse u krijua shteti i Malit të Zi dhe i Serbisë. Murgjit dhe diplomatët rusë “Mitin e Car Lazarit” e sollën në Kosovë dhe gjetkë në trojet shqiptare nga fillet e gjysmës së shekullit XIX. Shkolla antropogjeografike cvijiçiane ishte instrumenti më frytdhënës i aspiratave pansllaviste ruse për sigurimin e rrugëve të Rusisë për dalje në dete të nxehta - Adriatik, Jon e Mesdhe. Shkolla dhe diplomacia ruse të inkarnuara në “shkollë” dhe në “diplomaci” serbe e kanë përgatitur opinionin shkencor e politik evro-pianë se Kosova është “tokë serbe” dhe “Zemra e Serbisë”. Së këndejmi Rusia e ka përgatitur pushtimin kishtar, politik dhe ushtarak të Kosovës, përkatësisht të Shqipërisë, e cila, para ngritjes së një pjese të Pashallëkut të Shkodrës në autonomi shtetërore “serbe” të Mal të Zi dhe të ngritjes së autonomisë së Pashallëkut të Beogradit në shtet të Serbisë, kishte rreth 120.000km2. Rusia e ngriti edhe shtetin e Bullgarisë dhe kominternizmi rus e ngriti kombin maqedonas dhe shtetin e Maqedonisë. Copëtimet që kom-bit shqiptar dhe Shqipërisë iu bënë në Berlin, Londër, Versaj dhe Jalltë janë suksese të politikës pansllave ortodokse ruse mbi faktorin

197


politik dhe ushtarak evropian dhe perëndimor në përgjithësi. Së këndejmi, problemi shqiptar evident me fqinjët tanë është, në esencë, çështje e Rusisë.

☻Anëtarët e Ekipit Negociator e patën bërë praktikë kohën e fundit lojën me data dhe me ditë për pavarësinë e vendit. Çfarë borxhi i kanë këtë njerëz popullit të Kosovës?

Më së njëherë kam shkruar se “Ekipi Negociator”, të cilin padronët e quajnë “i Unitetit” (!?!), është instrument manipulues, dorë e zgjatur’ e UNMIK-ut, për të cilin analistët me famë botërore tashti, së fundi, po theksojnë se “UNMIK ka dështuar në Kosovë”. Së këndejmi del se Rusia ka mbështetje për qëndrimet e saj kundër shkëputjes së Kosovës nga domeni rus përmes pushtetit serb mbi Kosovën. E sa për borxhin, më i vogli mund të ishte: Të dalin para kamerave televizive, solemnisht ashtu si në paraqitjen e parë, edhe pse pa arkitektin e dështimeve, dhe të thonë qartë se nuk kemi ditur të bëjmë diplomaci, as kemi pasur sy, pasi shkëlqimi i alltënit na e bjeri të pamit, yshtja për famë na i verboi veshët...!

☻Ekipi Negociator ka harxhuar me miliona euro. Si mund të ua shpjegojnë qytetarëve, meqë pavarësinë nuk e sollën?

Kush mund t’u kërkojë “shpjegime”?!? “Qytetarët” Shqiptarët, jo. Këta janë pjellë e

198


tyre. Shpjegime, sqarime e përgjegjësi mund t’u kërkojnë romët, shqiptarët hashkalinj e egjyptas, turqit, shqiptarët goranë, shqiptarët sanxhaklinjë. Shqiptari “i vërtetë” nuk kërkon përgjegjësi nga i votuari i tij, shqiptarët kanë mbetur sot e gjithë ditën turmë e manipulueshme nga beu. Shih gjendjen gjithandej në trojet shqiptare.

☻ A mendoni se Ekipi i Unitetit, ka të drejtë të vendos çdo gjë për Kosovën. Pa e pyetur as Kuvendin dhe as qytetarët?

O i nderuar, ky ekip “i unitetit” është ngritur me qellim që të manipulohet Parlamenti dhe populli. Që në themelim ka qenë i jashtëligjshëm, antidemokratik, dhunë ndërkombëtare ndaj lirisë së mendimit dhe të shprehjes e të vendosjes së lirë të Kosovës.

☻A duhet të shuhet tani Ekipi i Unitetit?

U thash se nuk është dashur të ngrihej. Themelimi ka qenë defaktorizim i plotë i Parlamentit, i Presidencës dhe i Qeverisë. Nëpërkëmbje e votës së popullit. Pasojat do të jenë historike, sepse e keqja shtohet kopil. Më herët thashë se duhet të largohet nga skena “solemnisht”, tashti shtoj: Sa më parë aq më mirë. Përndryshe, po u vetëdijesuan “qytetarët” shqiptarë, e që duhet të ndodh, mund të dalin të lagur kuq. Gjithandej po rrëshqet situata.

199


☻Tashti po shihet qartë se faktori ndërkombëtar i vendosjes po rrëshqet drejt shtyrjes se Kosovës në negociata të reja me Serbinë. A duhet të shkohet në bisedime të reja, apo të bojkotohen ato?

Ju thatë: “...po rrëshqet drejt shtyrjes se Kosovës në negociata të reja me Serbinë...”!?! Personalisht këtë ndodhje e kam paralajmëruar tash e sa vjet. Nënshkrimi i “Kornizës kushtetuese”, futje e “krahut të Luftës” - në aleancë për pushtet me LDK- PSHDK, e më vonë aleanca për pushtet e AAK-së me LDK-në e nxori nga loja e mundshme përfundimisht kërkesën e Rambujesë për zgjidhjen e statusit të Kosovës sipas vullnetit të popullit, e vetmja xixë për lirinë e Kosovës në “Tunelin Rambuje”. Gabimet janë të pari-parueshme.

Shtyrja e zgjidhjes së “Ahtisaarit” (që as është zgjidhje demokratike) tashti, në fakt është licitim për përfitime të reja të panortodoksizmit, me pasoja historike për kombin shqiptar. Kosova, por as kombi shqiptar në përgjithësi, nuk guxon të tërhiqet, të bojkotoj, por duhet të përgatitet për “negociata”. Këtë grykësi të kolonizatorit serb në Kosovë, që është grykësi pansllave ortodo-kse ruse, Kosova dhe kombi shqiptar duhet ta kthejnë në moment historik para botës së civilizuar për çështjen e kombit shqiptar të dënuar me traktate politike ndërkombëtare të

200


botës amperialiste. Qartë, si hap të parë për ta zgjidhur çështjen shqiptare, nga Serbia duhet të shtrohen kërkesa historike për korrigjimin e dhunës historike. Të shtrohen kërkesa për lejimin e kthimit të shqiptarëve muhaxhirë në 640 lokalitete shqiptare të Sanxhakut të Nishit, të ndjekur me strategjinë “Toka e djegur”, më 1878. Të kërkohet kthimi i Sanxhakut të Tregut të Ri, të okupuar më 1912, Kosova Lindore (Preshevë, Bujanoc, Medvexhë), e aneksuar Serbisë pas Luftës së Dytë botërore t’i kthehet Kosovës, të paguhet dëmshpërblimi për shpërnguljen me dhunë në Anadoll të më se një milion shqiptarëve nga viti 1912, të kërkohet dëmshpërblim për eksploatimin e pasurive natyrore të Kosovës nga viti 1912-1999, të kërkohet dëmshpërblim për aparthedin dhe gjenocidin e ushtruar të Serbisë në Kosovë nga rianeksimi me dhunë policore e ushtarake më 1989, të kërkohet qartë dëmshpërblim për gjenocidin në periudhën e ndërhyrjes ushtarake të NATO-s ndaj makinerisë ushtarake policore dhunuese serbe ndaj shqiptarëve dhe të etnive pakicë në Kosovë. Në këtë drejtim duhet të veprojnë të gjitha mekanizmat politike e shtetërore në arealin shqiptar. Në këtë mënyrë Kosova dhe shqiptarët do t’i ndihmojnë kombet dhe shtetet evropiane, bashkësinë Ndërkombëtare të Vendosjes dhe veçanërisht SHBA-të, për ta shpënë përpara, së paku, lirinë dhe

201


pavarësinë e Kosovës, qoftë edhe sipas “Pakosë” së Ahtisaarit.

☻Dalloheni si një prej zërave, që si zgjidhje të vetme shohin bashkimin e trojeve Shqiptare. Mendoni se shqiptarët janë aq të vetëdijshëm se sa ta mundësojnë këtë?

Ju lutem, shqiptarët e duan ribashkimin e kombit dhe të atdheut, por po gabojnë në zgjedhjen e drejtuesve politikë, të cilët nuk kanë dije as guxim për të ndërkombëtarizuar zgjidhjen e çështjes shqiptare përmes rrugës demokratike, pas të cilës të vigjilojë forca. Dikush mund ta kujtojë “Pranverën Shqiptare ‘81”. Ajo u bë e tmerrshme për pushtuesin serbo-jugosllav dhe simpatike për botën demokratike në saje të Ndër-kombëtarizimit që iu bë Çështjes Shqiptare nga Tirana zyrtare. Mund të them se për vënien në lëvizje të kërkesës demokratike për zgjidhjen e çështjes shqiptare tashti jemi me dekada më larg se kemi qenë në qershor të vitit 1999. Aktiviteti i gjithanshëm për ribërjen e Shqipërisë në kufijtë etnikë, së paku të sotëm, me të drejtën natyrore dhe me të drejtën në vetëvendosje të kombeve, nuk mund të konsiderohet armiqësi ndaj kombeve fqinje, përkundrazi, është njerëzore të konsiderohet shkarkesë e barrës që të parët ua ngarkuan, pra edhe liri e tyre.

202


☻Vizita e presidentit Bush në Tiranë a barte në vete edhe mesazhin: Shqiptarë, po dëshmoj se ka filluar epoka Juaj, për qenie të dinjitetshme si komb i lirë!

Ky mesazh ekziston, por ai mund të jetë edhe projeksion i dështuar me fajin e shqiptarëve gjithandej në trojet e copëtuara në gjashtë copëza administrative, me perspektivë të dyshimtë. Politikanët tanë, shkolla jonë, shkenca jonë, flasin si me marre, ose përshpërisin mjerueshëm për çështjet tona, kombëtare, edhe kur kemi të drejtë absolute. Kam frikë se Bush ka menduar se më në fund shqiptarët kanë mësuar diçka nga hebrenjtë, se jemi pak çifut. E, shikuar “klasën” politike shqiptare, del se ne jemi pus.

☻Jeni të mendimit se pavarësia e Kosovës është zgjidhja e vetme dhe e fundit për shqiptarët e Kosovës. Dhe ku faktikisht e qon popullin tonë kjo zgjidhje?

Jo, jo. Pavarësia e Kosovës, jo vetëm e kushtëzuar, por sikur të ishte klasike, është dhunë ndërkombëtare ndaj kombit shqiptar, njësoj si pavarësia e shtetit Shqipëri më 1913. Realisht, pavarësia e Kosovës është riciklim ndërkombëtar i ricopëtimit të kombit shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike. Me këtë pavarësi, me kërkesat Ahtisaariane për simbolet pa asnjë identitet shqiptar, madje as pa ngjyrën kuq e zi, po legalizohen rrugët e dhunshme

203


për copëtimin përfundimtar të shqiptarëve të Kosovës, dhe më gjerë në ish arealin e Jugosllavisë versajase-avnojiste, nga kombi shqiptar.

☻Sipas referencave të Pakos së Ahtisaarit Kosovën e pret një rrugë e gjatë dhe e mundimshme. A mendoni se shqiptarët mund ta përballojnë rrugëtimin në këtë katrahurë? A mendoni se kjo Pako e Ahtisaarit është teh i thikës për Kosovën?

Ju keni konstatuar drejt që në fillim. Bërja e shtetit është punë që kërkon sakrifica të mëdha dhe kohë. Trenin që mund të shpinte me shpejtë Kosovën në cak e humbëm me demilitarizimin fatal të UÇK-së, me legjitimimin politik të filozofisë vasale të LDK-së, me pranimin e UNMIK-ut si pushtet me forcë të pakufizueshme mbi vullnetin politik demokratik të shqiptarëve të Kosovës, me pranimin e barazimit të shumicës etnike dhe historike shqiptare me pakicat etnike si miras i robëruesve. Të them qartë vetëm një shëmti: Nomenklaturën onomastike të vendbanimeve shqiptare në variantin sllav e në gjuhën serbe përfundi, edhe aty ku me vite mund të mos kalojë asnjë serbë udhëtarë, mund ta duroj ve-tëm një popull i pandërgjegjësuar politikisht. Pra, kam frikë se ky popull yni, i udhëhequr nga politikanë të shkëputur nga populli, do të durojë në pafundësi edhe poshtërime të tjera

204


të Bashkësisë Ndërkombëtare për interesa të Serbisë.

E sa i përket pyetjes së fundit, mund t’ua rikujtoj: Sapo u bë publik “Plani i Ahtisaarit”, pata konstatuar: “Me propozimin e ‘Ahtisaarit’- Kosova në thika”. Analizat e mia nuk i botuan as gazetat e “pavarura” të Kosovës!?! Falë ideliastëve, ato mbushen webfaqet e internetit. Konstatimet e mia, më vonë, do të vërtetohen nga shumë analistë politikë botëror. Dhe, edhe tashti e kam po të njëjtin mendim, por duhet të theksohet fakti se “Ahtisaari” e ka balancuar forcën aktuale reale të kombit shqiptar me grykësinë e okupatorit gjenocidial serb ende me mbrojtje ndërkombëtare. Vërtet, gjenocidi serb i viteve të 90-ta të shek. XX, në Kosovë, Kroaci dhe Bosnje, i përmasave të panjohura në Ballkan dhe në Evropë as në mesjetë, nuk ishte krim i ndodhur ad hoc, por ishte shfarosje e projektuar në institucionet shtetërore politike, akademike, policore e ushtarake serbe para syve të Botës. Së këndejmi, asnjë dënim ndërkombëtar për Serbinë dhe për kombin serb, vetëm miklime, vetëm lëshime. Edhe Gjyqi i Hagës, me barazimin e krimit me martirizimin, të kriminelit me mbrojtjtësin e virtytshëm (qoftë kroat, boshnjakë apo shqiptar ai), po rezulton si mbrojtje institucionale botërore e Serbisë forcë në Ballkan, nga tashti me rrezik

205


permanent për Kosovën dhe vendet e tjera shqiptare e boshnjake (myslimane).

☻Çka do të kishit ndërruar ju në skenën politike kosovare dhe cilët politikanë do t’i kishit flakur nga kjo skenë?

Dihet botërisht se Kosova aktualisht nuk ka pushtet legjitim, përkatësisht se veçanërisht nga ndarja e LDK-së në dy krahë, si edhe PSHDK-ja më herët, me Kosovën sundojnë (dhe nuk udhëheqin) tarafet politike mafioze, pa legjitimitet të popullit. Si hap të ngutshëm, pa pritur më lojën ndërkombëtare në “zgjidhjen” e statusit shtetëror të Kosovës, do të shpallja zgjedhjet e hapëta me kritere për të zvogëluar numrin e partive pa mbështetje të fuqishme në votë të lirë. Do të veproja në bërjen e shtetit faktik të Kosovës dhe do të denoncoja me forcën e popullit mbajtjen e Kosovës peng të interesave të balancuara të Fuqive të Vendosjes. Njëkohësisht do të bëja moratorium për fjalën “pavarësi e Kosovës”, do ta spastroja shoqërinë kosovare nga klanet mafioze në ekonomi, në politikë, në shtet. Në mungesë të armëve ushtarake, si e drejtë legjitime kombëtare për mbrojtjen e ekzistencës fizike dhe të lirisë, do të urdhëroja ngritjen e një punëtorie për bërjen e pushkëve prej drurit, si të Bali Katravellës së Rezallës, që i priu rezis-tencës së Shaban Palluzhës, do të shpallja

206


shërbimin për ushtrimet paraushtarake të rinisë dhe KFOR- it do t’i thosha: “Ja ushtarët për sigurinë e Kosovës, sot nën komandën tuaj, dhe nesër ushtri për forcat e NATO-s....!”

Gati të gjithë politikanët “në lojë” janë djegur tërësisht. Këtë e dinë ata dhe e dinë padronet e tyre. Vetëdijesimi politik i shqiptarëve që duhet të ndodh, ndërrimi i situatës së paqëndrueshme, të krijuar ndër-kombëtarisht në Kosovë, ka për të ndodhur. Nëse ky popull vazhdon lojën symbyllazi, ka për t’ia trashur vetës vargonjtë e robërisë.

☻Jeni të njohur me kërkesat e Lëvizjes Vetëvendosje. A mendoni se kjo Lëvizje ka qëllim aspiratën e popullit shqiptar?

Që të kuptohem më qartë, të risjellë një konstatim timin më të hershëm: “Aty ku çështjen shqiptare të Kosovës e la LKJ-ja e mori LDK-ja, aty ku e la atë LDK-ja e mori UÇK-ja, aty ku ngeli kjo e mori Marsi 2004 dhe aty ku e la Marsi e mori Lëvizjes Vetëvendosje dhe e solli deri në këtë stad ku gjendet sot. Kjo Lëvizje është zëri legal aktual i vetëm i artikuluar drejtë i Kosovës në veçanti dhe i kombit shqiptar në përgjithësi. Është e vetmja opozitë demokratike e UNMIK-ut dhe e pushtetit vasal ndërkombëtar të Kosovës. Sa më shpejtë që kjo Lëvizje të kuptohet nga shqiptarët si zë i domosdoshëm për ardhmërinë e dinjitetshme të tyre, më me pak

207


sakrifica të reja do të realizohet së paku kërkesa politike minimaliste - Pavarësia e kushtëzuar e Kosovës.

☻Si e vlerësoni ju ftesën për protestën demokratike të Lëvizjes Vetëvendosje për 30 Qershor 2007. Në dobi të kujt është?

Liria mund të sigurohet vetëm duke shkrifikuar. Miqtë e Kosovës dhe të kombit shqiptar, i vetmi në Evropë edhe më tutje pa Liri, mund ta ndihmojnë nëse Kosova dhe kombi në tërësi vihet në lëvizje, nëse jep shenja të gjallërisë. Shikoni, Macini i Madh ka thenë: “Më shumë i tutem lirisë së falur se sa robërisë!” Uroj që të vetëdijesohet populli ynë, ta kuptojë realitetin. Shumë herët e kam thënë: “SHBA-të dhe Rusia janë së bashku në Hënë dhe e kanë vështirë të mos jenë së bashku në Tokë, e ne jetojmë këtu, me liri peng nga interesat e Rusisë. Nëse në pro-testën paqësore për Liri të Lëvizjes Vetëven-dosje, të 30 Qershorit 2007, do të vërshojnë fshatrat e qytetet e Kosovës drejtë Prishtinës, si me 1 prill 1981, do të lëvizin gjërat më shpejtë drejtë Lirisë. Në botën demokratike populli del në rrugë, ndodhin edhe skandale, pse në vendin e tyre mund të vije mysafir i ftuar nga pushteti, akëcili kryetar i një vendi mik, por që konsiderohet i padrejtë për ndonjë aspekt të lirive individuale apo kolektive të ndonjë kombi. Vetëm popujt me lëkurë të

208


trashur nga robëria heshtin edhe në robëri. Një komb i copëtuar me dhunë, siç është kombi shqiptar, nuk ka se çka të humb nga Lëvizja për Liri. Humbin vetëm ushejzat nga soji i tij, që ia thithin gjakun.

Isha dhe do të jem me ata që sakrifikojnë, edhe nëse prapë qoftë edhe Z. Kajdanova do të më quaj “armik të Kosovës”, sikur veproi pas rastit që UNMIK dhe Qeveria e Kosovës i lanë me gjak shqiptari lirifarkëtues rrugët e Prishtinës. Vetëm njeriu që përpiqet dhe sakrifikon për Lirinë është njeri i lirë, i denjë për tu quajtur Njeri.

☻Sipas, jush kush është fajtor për arrestimin e liderit të Lëvizjes Vetëvendosje, z. Albin Kurti?

Është Kosova, populli shqiptar në përgjithësi dhe intelekttualët në veçanti. Pse durojnë me disiplinë shërbëtori biblik një qeveri marionete të UNMIK-ut me struktura të korruptuara, i cili, si i tillë, ka kohë që është dashur të ndjekej nga Kosova.

☻Pse gjithë kjo politik është duke u bërë me Albinin. Pse nuk po arrestohen politikanët që janë duke i harxhuar paratë e popullit, por Albini. Si mund ta komentoni ju këtë?

Ju lutem, Albini sot është simbol i Lirisë së Kosovës dhe i ardhmërisë së kombit shqiptar, është një Çe Gevar që sot i përket njerëzimit. Edhe Gevara ishte i persekutuar nga të vetët

209


dhe ndërkombëtarët. Prandaj Albini nuk mund t’ishte i tillë sikur të mos ishte i tillë, rrezik për pushtuesin serb, për padronët modernë të pushtuesit serb dhe për shërbëtorët e padro-nëve të pushtuesit serb. Në Albinin kemi vazhduesin e zërit të UÇK-së, luftën çlirimtare të së cilës historianët institucionalë të Kosovës, me urdhër të UNMIK-ut e kanë tjetërsuar si “konflikt me pushtetin” anonim. Dhe, ata që arrestojnë nuk mund të arrestohen pa ua marrë pushtetin. Qartë, Albinin si ”armik” të Kosovës, të popullit shqiptar dhe të bashkësisë demokratike evropiane e kanë denoncuar Qeveria e Kosovës, publicistët opinga të klaneve mafioze e të pareve të pista, populli që po heshtë. Të kujtojmë për një çast emisionet nergut të TV-ve të Prishtinës pas Gjakderdhjes së Lëvizjes Vetëvendosje. Në paraqitjet e z-nja. Lama në emër të Qeverisë, në paraqitjet e z. Maloku në emër të parlamentit (po e shkruaj me germë të vogël)! Hajrije Rugova dhe Rrahman Morina, ishin më të denjë në kohën e Pran-verës Shqiptare ’81. Të mos flasim për express rudaktorët e ditës e të javës. Këta ishin prokurorët!?!

☻Sipas mendimit tim, pavarësia e Kosovës përball ekzistimit historik të shtetit Shqipëri të vitit 1913, do të thotë përsëritje e një skene shtetesh të modelit Gjermani, Austri. A ekziston

210


rreziku i bjerrjes së identitetit shqiptar historik dhe të gdhijmë si kombi më i ri në Evropë - “Kombi kosovar”?

Ka disa ngjashmëri në pamje të jashtme. Por në esencë rrjedhat e sotme janë me pasoja historike për njëninë (unitetin) e kombit shqiptar. Njënia etnike gjermane është ndarë në periudhën parakombëtare, qartë feudale. Lufta për prona e pushtet e princave krahinorë çoi në formimin e Monarkisë së Habsburgëve, vërtet multietnike, kurse bashkimi i krahinave të tjera gjermanofone në një shtet ndodhi në periudhën e kombit. Së këndejmi dy shtete me dallime esenciale në trashëgimi kulturore por, në periudhën postkombëtare, me një gjuhë marrëveshore, të përbashkët, e quajtur “Gjermanishte e lartë”. Ndërkaq Shqipëria dhe kombi shqiptar janë copëtuar me dhunë ndërkombëtare, në kohën e kombit të rilindur dhe, siç thashë më herët, dhunë ndërkombëtare ishte shteti Shqipëri i vitit 1913 dhe dhunë mbi dhunë ndërkombëtare do të jetë shteti i Kosovës, pa identitet shqiptar. Faktori ndërkombëtar me mbështetje të monstrumëve shqiptarë po punon për tjetërsi-min e identitetit historik e kulturor të shqipta-rëve të Kosovës dhe të viseve të tjera shqiptare jashtë Shqipërisë londineze. Nëse shqiptarët e Kosovës dhe të tjerët ku do në botë, shtetin e Kosovës nuk e mendojnë vetëm si një hap ndërkombëtar për

211


ribashkimin e Shqipërisë dhe të kombit shqiptar, ngjizja e surrogatit “komb pa(shtetëror) kosovar” është e paevitueshme aq më parë se Perëndimi po i përkrah hapat idiotik të kthimit të idiomes kosovare për gjuhë zyrtare “shtetërore” të Kosovës. Kujtoje shpërblimin e Vjenës për opingën “Java”! Tendencat e jashtme të tilla kanë për qëllim spicat edhe copëtimin e shqipes gjithëshqiptare, edhe brenda shteti Shqipëri. Pra, armiqve të kombit shqiptar u duhen dëshmi të prekshme se shqiptarët nuk janë komb historik, se janë fise që mund të copëtohen dhe të mbahen të robëruar, të asimilohen.

☻Duke ju referuar pyetjes paraprake, nënkupton që Kosova duhet t’i këtë simbolet e veta. Mendoni se diçka e keqe po i ndodh kombit shqiptar në përgjithësi?

Sa i përket fundit të pyetjes, fola më herët. Bashkësia Ndërkombëtare, o i gëzuar, nuk është fajtore kujdestare për simbolet e “shtetit” të Kosovës. Fajtorë janë shqiptarët, pse nuk sakrifikuan më shumë në Luftën e UÇK-së, e nisur si luftë për çlirimin dhe bashkimin e Kosovës dhe të tokave shqiptare në përgjithësi. Po duam “shtet” të Kosovës, dhe “shtetësi kosovare” ndaj “duam” simbole pa identitet shqiptar. Një gjë dua të vë në spikamë: Se Ekipi (i Unitetit) Negociator nuk i kurse paratë nga djersa e popullit, që nuk i

212


ruan ato për nevoja emergjente të popullit (arsim, shëndetësi, polici) tregoi edhe hapi i tij për zgjedhjen e simboleve të “shtetit” me konkurs të shpërblyer me tri çmime marramendëse. Pse kjo? Për ta trullosur popullin e painformuar. Pse tri çmime, për një gjë formale?! Këtu nuk ka vlerësim të artit letrar, inkurajim. Pse të shpërblehet diktati ndërkombëtar “ahtisaarian”. Dhe, a nuk është “shpërblim” për “autorin” e simboleve fakti se do të futet në histori si pjesëmarrës në një komplot ndërkombëtar ndaj kombit shqiptar. Me njëzetmijë euro do të mund të ngrihej një ambulantë moderne në një fshat të Malësisë së Gallapit, apo të Shalës, të shpopullzuara në rend të parë për mungesë të institucioneve shëndetësore. Dhunë për dhunë, pse të mos shkohej, më tutje në shtetësi, me simbolin e TMK-së dhe stemën e IPQ-ve, që kanë një histori në fille të njohjes ndërkombëtare të shtetësisë së Kosovës?!!

☻Sipas opinionit tuaj, pra, Kosova në çdo aspekt gjendet në një qark vicioz. Cila është shtegdalja e Kosovës nga kjo situatë?

Ka shumë rrugë e qasje, por hapi më i ngutshëm është lirimi i Kosovës nga “klasa” politike dhe qeveria pa aftësi për qeverisje. Faktorin Ndërkombëtar të vendosjes do ta kthjellte karshi të ardhmes së dinjitetshme të Kosovës, sikur Parlamenti, Presidenca dhe

213


Qeveria të jepnin demision të parevokueshëm. Pra, për daljen nga rrethi vicioz më së paku duhe premja cezarike e preferuar më lartë. Por kjo nuk arrihet pa ngritjen e popullit, së fundi përreth opozitës së vetme demokratike - Lëvizjes Vetëvendosje. Sot është koha, nesër bëhet vonë!

Prishtinë, 25 qershor 2007

REVALORIZIM DHE JO PËRMBYSJE TË DHUNSHME TË HISTORISË!13

S h p e n d Ç o ç a j : Intervistë me Prof. Dr. M u h a m e t P i r r a k u n , këshilltar shkencor në Institutin Albanologjik të Prishtinës, rreth disa zërave (më të fuqishëm në Tiranë) për nevojën e rishikimit të disa periudhave, ngjarjeve dhe personaliteteve historike shqiptare.

“Lajm”: Z. Pirraku, a ka nevoje te

rishkruhen disa periudha te historisë sonë kombëtare?13 Këtë intervistë e botoi “L a j m ” në fragmente, pjesë të “zgjedhura” nga intervistuesi.

214


Pirraku: Historia është shkencë shoqërore me zhvillim të përhershëm mbi bazë të argumenteve dhe të njohurive të reja, ndaj plotësohet dhe revalorizohet në vijimësi për interesat e shoqërisë në zhvillim. Kjo veçanërisht për kombet e ndara e të copëtuara me dhunë ndërkombëtare, siç është rasti i historisë së kombit shqiptar. Lënë anash disa sprova historiografike nga fillimi i shekullit XX, dija historiografike shqiptare është e re, me gati një moshë njeriu, e zhvilluar nën trysni politike të huaj dhe të brendshme, ndaj nevojat për rishikimin e disa periudhave, ngjarjeve dhe personaliteteve historike është kërkesë në interes të zhvillimit unik të kombit shqiptar. Pra, duhet kryekreje revalorizim shkencor kritik në interes të jetës së kombit dhe jo përmbysje e dhunshme për interesa klanore, klasore, familjare e individuale.

“Lajm”: Si e sheh debatin që është nisur (në Tiranë), për rishkrimin e historisë?

Pirraku: Në Tiranë, rishikimi i historisë kombëtare shqiptare, kryesisht i periudhave dhe i ngjarjeve kthesa historike, ishte metodë pune së paku nga fillimi i viteve të ’50-ta të shek. XX. Ky aktivitet shkencor shumë i dobishëm, megjithatë kishte një dobësi, i kushtohej

215


kryesisht historisë së pjesës së kombit në Shqipërinë londineze. Ngjarjet dhe personalitetet nga pjesët e Shqipërisë nën okupimin sllav e grek u pasqyruan vetëm aq sa për të kapur gjenezën e ngjarjeve kthesa historike për kombin. Kjo vinte nga trysnia politike e jashtme, me pasoja për historinë kombëtare shqiptare. Nisur nga ky fakt, debatet për nevojën e rishikimit të historisë së Tiranës inatitucionale janë të mirëpritura për shkencën historiografile shqiptare. Mirëpo, në debatin e nisur (fillimisht jashtë institucioneve shkencore e shtetërore, e tashti edhe nga brenda tyre), kundërmon atmosferë e dhunës politike të klaneve parapolitike brendainstitucionale të vetëquajtura “djathtiste”. Ky “debat” në Tiranë, kështu siç po plasohet në media, është më shumë një zhurmë që lidhet me pasojat e diktaturës kominterniste pas fitores së Lëvizjes Antifashiste Nacional-çlirimtare, e cila nuk ndryshon shumë nga gjendja në Bllokun socialist në Evroazi. Revalorizimi i epokës së socializmit në trojet shqiptare është i nevojshëm, por me kriteret që revalorizohet etapa e kominternizmit të gjysmës së dytë të shek. XX në botë, e kurrsesi me përmbysje, kurr-sesi me dhunë politike. Kështu edhe për personalitetet qoftë ai edhe një Enver Hoxha. Rishkrim dhe revalorizim ka pasur e

216


ka edhe për Krishtin dhe Napoleonin etj., megjithatë ata gjithnjë mbetën Krisht dhe Napoleon. Historia nuk kthehet prapë as abortohet.

“Lajm”: Si duhet te behet ky rishkrim, a duhet te organizohet nga institucionet ose akademitë si ne Kosove ne Shqipëri?

Pirraku: Mbarë procesit të revalorizimit të epokave, të ngjarjeve dhe të personaliteteve historike duhet t’i prijë hulumtimi individual dhe kolektiv profesional i burimeve relevante. Roli i institucioneve shkencore institucionale shtetërore duhet të jetë vendimtar në financimin dhe finalizimin profesional të projekteve shkencore për epokat, ngjarjet dhe personalitetet historike në mbarë trevat shqiptare dhe në diasporë. Pra, na duhet histori e kombit dhe jo e copave administrative të dhunshme. Duhet dhënë përparësi absolute profesionalizmit në dijen historiografike. Në këtë aktivitet, rolin drejtues duhet ta mbajnë akademitë dhe i institucionet shkencore në arealin shqiptar. Mirëpo, fatkeqësisht, njëherë nuk pritet diçka e madhe nga akademitë erzis-tuese. Akademia e Tiranës, në njëfarë dore, është para shpërbërjes nga shpërfilljet pushtetore të periudhës pas komuniste, kurse Akademia e Prishtinës, si

217


institucion i LKJ-së-LDK-së, nuk ka asnjë historianë as ka profesionalizëm historiografik. Madje as dy institutet e historisë (i Tiranës dhe i Prishtinës), nuk kanë dhënë shenja të fuqishme të ekzistencës nga fundi i viteve të 80-ta të shek. XX, sigurisht edhe në mungesë të financimit institucional të aktivitetit shkencor. As në Shkup, në Podgoricë dhe në Preshevë, hëpërhë, nuk pritet ndonjë aktivitet në fushë të thellimit të dijes historiografike shqiptare. Mbetet që akademitë dhe institutet në Tiranë dhe Prishtinë ta bartin flamurin për thellimin e dijes historiografike shqiptare dhe njëkohëssisht për rishqyrtimin dhe revalorizimin e periudhave, të ngjarjeve dhe të personaliteteve historike, por kjo, pa financimin institucional shtetëror të domosdoshëm dhe ndikimet parapolitike ku-shtetore, mbetet vetëm dëshirë individuale e kolektive kombëtare.

“Lajm”: Së këndejmi, në rrethanat në të cilat jetojmë, cili është roli i historianëve të Prishtinës në debatin e nisur. Çfarë mund të ofrojnë histo-rianët e Prishtinës në fushë të rishikimit të historisë kombëtare shqiptare?

Pirraku: Në kolapsin financiar që gjendet veprimtaria historiografike,

218


historianët e Prishtinës mund të jenë më shumë amortizues të pasioneve politike në fushë të historiografisë, veçanërisht për periudhën e pushtetit komunist, që është shkak për “debatin e përfolur”. Konstatimi se “Revolucioni i hanë fëmijët e vetë” është dëshmuar me të gjitha revolucionet. Revolucioni Demokratik Francez i sprovoi në gjilotinë mendimtarët dhe drejtuesit e tij, themeluesit, megjithatë ai revolucion mbetet kthesa historike me ndikimin më të madh në botë. Sa u përket periudhave të tjera, historiografia e Prishtinës, ndonëse shumë e re, ka pasur një zhvillim më të lirë, pa praninë e fuqishme të premisës së “klasores...”. Kjo historiografi ka plotësuar shumë gola në historiografinë institucionale komuniste të Tiranës. Realisht, historiografia e Prishtinës qysh nga fillimi i viteve të 70-ta të shek. XX ka hapur shtigje që çonin në rivlerësimin dhe në revalorizimin e periudhave, ngjarjeve dhe personaliteteve historike shqiptare, veçanërisht nga fillet e integrimit të komponentëve kryesore të kombit shqiptar (Periudha Osmane), Rilindja Kombëtare Shqiptare, Lidhja Shqiptare e Prizrenit, Lidhja Shqiptare e Pejës, Kryengritjen e Përgjithshme për Pavarësinë e Shqipërisë, Lëvizjen e Rezistencës (Kaçake) Kombëtare Antijugosllave, Lëvizjen Antifashiste

219


Nacionalçlirimtare dhe Mbrojtjen Kombëtare të Kosovës gjatë Luftës së Dytë Botërore, etj.

“Lajm”: Mirëpo, në kushte të robërisë dhe të kombit të copëtuar, a është shkruar drejt, së fundi, historia shqiptare e pas vitit 1912?

Pirraku: Nuk është thënë kot se historinë e shkruan ai që fiton, ai që ka pushtetin. Edhe kjo dikton në procesin e revalorizimit të përhershëm të historisë, veçanërisht të saj politike. Duhet të pranojmë se të arriturat e mirëfillta historiografike shkencore në Prishtinë dhe në Tiranë janë pjellë edhe e disidentizmit të autorëve, të historianëve, ndaj shikuar edhe nga ky aspekt, historiografia e kësaj periudhe duhet të rishikohet lirshëm, të plotësohen golat dhe të korrigjohen gabimet ose tendencat. Historiogtafia e Tiranës u ka borxh të madh periudhave që quhen: ”Periudhë e Pavarësisë”, “Revolucioni Demokratik Borgjez”, “Mbretëria Shqiptare”, markaxhonëve etj. Duhet revalorizuar figura e Nolit dhe e Zo-gut. Ndërkaq, historiografia e Prishtinës duhet t’ua caktojë vendin isaboletinëve, idrizseferëve, hasanhysenave, kryezive, begollajve etj. Është krim për kombin kur hasanprishtinat e luigjgurakuqat radhitën në lagjen e tyre, e si dekor për ata.

220


“Lajm”: Gjatë këtij viti, Instituti i Historisë në Prishtinë, “Albshkenca” dhe degët e Shoqatës së Historianëve “Ali Hadri” mbajtën sesione shkencore për Kryezitë, Marka Gjonin, Idriz Seferin dhe u fol se do të mbahet një Simpozium edhe për Isa Boletinin. A do të thotë se Prishtina ka filluar debatin për rivlerësimin e historisë kombëtare shqiptare?

Pirraku: Me “kapët për gjuhe”, mençurisht. Fatkeqësisht, jemi në një kohë të tranzicionit politik, ndaj ndodhin edhe ngjarje që nuk sjellin rezultate të dëshiruara. Sa di, ato sesione “shkencore” janë organizuar dhe mund të finalizohen me financim familjar e të klaneve fisërore parapolitike në emigracion dhe në vend. I kam përcjellë informatat për ato dhe kam parë se referatet kyçe kanë qenë të mbajtura nga joprofesionalistë në fushë të dijës historiografike, kryesisht parapolitikë lëdëkëisto-pëshëdëkëistë - “djathtistë”. Në “sesione” të tilla nuk ftohen ata që “prishin punë”, ata që mbi të gjitha e duan dhe mbrojnë të vërtetën historike. Një gjë duhet ta them qartë: Historiografia shqiptare në përgjithësi duhet t’ua gjejë vendin figurave dytësore, krerëve të viseve e të klaneve, të cilët, së paku nga vitet e 90-ta të shek. XIX, dykmen e lancimit

221


kundër “Turqisë”, ose edhe kundër Tira-nës, e kishin në Beograd, Cetinë dhe Athinë. Kjo lloj “shkence” anarkike, në të ardhmen, ka për të qenë pengesë e madhe për rivlerësimin dhe revalorizimin e periudhave dhe ngjarjeve historike vetëm në interes të kombit. Ndaj, të mos na irri -tojë konstatimi i kryesigurimcit serb push-tues të Prishtinës në Gjyqin e Hagës, kur konstatonte se Serbia i ka pasur veprimtarët e vetë në strukturat politike e komanduese të UÇK-së, njësoj sikur që Beogradi i kishte në Lidhjen Shqiptare të Prizrenit, në Lidhjen Shqiptare të Pejës, në Kryengritjen e Madhe për Pavarësinë e Shqipërisë nën drejtimin e Hasan Prishtinës et. Ata, qartë i dimë dhe tashti u thurim himnizime. Dhe, edhe këta të gjirit të UÇK-së nesër mund të hynë në histori si personalitete kombëtare të ndritura.

“Lajm”: Profesor i nderuar, a ekzistojnë edhe pengesa të tjera për rishikimin dhe revalorizimin e historisë sonë kombëtare, sot dhe në të ardhmen?

Pirraku: Shkurtimisht e thash se shkencën historiografike të mirëfilltë duhet ta financojë shteti, duhet ta realizojnë institucionet shkencore larg politikës ditore të partive në pushtet e të biznesit familjar e fisëror. Një pengesë jo e vogël për

222


rivlerësimin e historisë, veçanërisht e figu-rave dytësore e minore, paraqet shundi historiografik në trevat shqiptare, bartës të të cilit janë skribomanët historiografikë joprofesionistë të financuar nga pasardhës dhe fise të akëcilës figurë. Dëmi qëndron edhe në faktin se shumë nga këto “monografi” janë të firmosura nga recensues - historianë “profesionistë”, që punojnë në institucione shkencore, mjerisht edhe pa i lexuar dorëshkrimet fare.

“Lajm”: Dhe, për fund, a duhen bërë ndryshime në tekstet ekzistuese të mësimit të historisë në shkollë, apo duhet pritur rivlerësimin dhe revalorizimin që preferoni Ju?

Pirraku: Librat shkollor tek ne botohen të thuash për çdo fillim të vitit shkollor. Kjo ofron mundësi lehtësuese për korrigjimin, plotësimin dhe rivlerësimin profesional të tyre. Së këndejmi, hartuesit e teksteve mësimore duhet t’i përcjellin të arriturat individuale e kolektive në fushë të historiografisë, të mos presin botimin e të ashtuquajturave “histori institucionale shtetërore”. Hartuesit e teksteve mësimore duhet të jenë pedagogë të mirëfilltët, pa anësi në tarafet politike të bollshme që i kemi. Fatkeqësisht, veçanërisht Prishtina aktuale nuk ofron shumë në këtë drejtim,

223


meqë hartimi i teksteve mësimore është monopol në duar të historianëve parapolitikë, të pa rezultate të prekshme në fushë të historiografisë. Në dorë të tyre është edhe Shoqata e Historianëve “Ali Hadri”, mbi një vit e gjysmë e “vdekur” për marre. Ajo madje nuk nxori asnjë zë për kualitetet e teksteve mësimore dhe as tashti kur iu ka dashur më së shumti Kosovës dhe kombit shqiptar - në fazën për vendosjen e statusit politik të Kosovës me pasoja për qenien e kombit shqiptar.

“Lajm”: Zotëri Profesor, Ju faleminderit për intervistën!

Pirraku: Kreva vetëm një detyrë në thirrje të Kohës. Qofshi të nderuar!

Prishtinë, 19 tetor 2007

224


KONCESIONET RUSO-EVROPIANE NDAJ SERBISË GJAKËSORE DHE DËNIMI I

ARDHMËRISË SË KOMBIT SHQIPTAR PAQËSOR!

Përkujtesë:Sekretarit Gjeneral të OKB-së, Z. Ban Ki-Moon, Shefit të Politikës së Jashtme të BE-së, Z. Havier Solana; Treshes - Përfaqësuese të SHBA-ve, të BE-së dhe të Rusisë: Z. Frank Wizner, Folfgang Ishinger, Aleksandar B. Khartchenko14.

14 Iniciativën për hartimin e kësaj Perkujtese e mori Prof. Dr. Hakif Bajrami, më 22 Nëntor 2007. Ai i nxori në një faqe e gjysmë të letrës disa teza. Meqë ishte i sëmur ,i pamundur për punë, kërkoi nga unë, detyrimisht, ta kryeja punën e besuar edhe nga Prof

225


“Shqipëria mund të formojë fort mirë një shtet independent ndërmjet Serbisë dhe Greqisë: mjerisht, fatkeqësi e tyre është që gjenden midis shteteve që duan të rriten dhe ndoshta shpresat e patriotëve shqiptarë do të dalin të kota..."

A m i e B o u e (1840)Zotërinj të nderuar,

Dr. Liman Rushiti. Përkujtesën e shkrova dhe ua dërgova me emeil të dy studiuesve. Kërkuan që P ë r k u j t e s a tu dërgohet mediave elektronike dhe të shkruara si dhe personaliteteve të ndryshme. Me 30 Nëntor 2007, shkrimi iu dërgua redaksive të gazetave shqip në Kosovë , shumë redaktorëve të mediave shqip në botë, më se 100 personaliteteve në botën shqiptare, me kërkesë ta përhapnin në shqip dhe në gjuhë të vendeve ku ata jetojnë.

Mora shumë konfirmime dhe përgëzime për autorët, kryesisht nga idealistët e rexhur. U botua në disa webfaqe të radiove dhe të tjera. Si gjithherë, priu WWW.pashtriku.org, e Z. Sheradin Berisha, i cili Përkujtesën e mbititulloi “Memorandim”. Pas angazhimit të fuqishëm të Prof. Dr. Hakif Bajramit, Përkujtesën e botoi gazeta “Kosova sot”, Prishtinë, 3-7 Nëntor 2007, në rubrikën “Opinione”, me shënimin nën tekst: “Shkrimet në këtë faqe nuk shprehin qëndrimet e gazetës” KOSOVA SOT”(!?!!!). Sipas emailit të datës 13.12.2007, të dërguar nga Z. Albert Zholi, Perkujtesa është botuar “para 6 ditësh” në gazetat “ Ndryshe” dhe “Republika” të Tiranës .

226

http://WWW.pashtriku.org/


Me vëmendje e kemi përcjellë procesin dyvjeçar “negociues” midis Prishtinës (shqiptarëve) dhe Beogradit (serbëve) për statusin shtetëror të Kosovës me ndërmjetësim ndërkombëtar. Duke i pasur në kujtesë të hidhur faktet historike se çfarë ka ngjarë në të kaluarën e kombit shqiptar dhe të vendeve të tyre etnike në tavolinat e diplomacisë evropiane, veçanërisht nga Kongresi i Berlinit (1878; të shqetësuar nga ajo që u dëshmua deri këtu - kalkulime të frikshme ndërkombëtare në shërbim të aspiratave mesjetare e kolonialiste të Serbisë, në kurriz të kombit shqiptar në përgjithësi dhe të Kosovës në veçanti; të prekur deri në përjetim nga shkallëzimi i gjendjes së mjerue-shme ekonomike e sociale në Kosovën me administrim shtatëvjeçar të UNMIK-ut të korruptuar për marre; të indinjuar për tolerimin që po i bëhet Serbisë në vijimësi deri në absurd që të del me qasjet për “status shtetëror të Kosovës“ sipas modeleve anak-ronike, të periudhës së dekolonializmit të Mbretërisë së Bashkuar Britanike dhe të Rusisë Cariste, etj.; dhe duke e parë se, para syve të tërë botës, Grupi i Kontaktit (SHBA, Anglia, Gjarmania, Franca, Italia = Rusia), KS i OKB-së, dhe të organizmat kryesorë të BE-së, (me insistimin dhe kërcënimin konsistent panortodoks të Rusisë), Serbisë janë duke iu bërë koncesione politike

227


e territoriale me pasoja historike për paqen në tokat shqiptare në veçanti dhe në Ballkan në përgjithësi, ju përkujtojmë me sa vijon:

Duam të besojmë se e dini që Kosova ka histori të shënuar nga Antika, por kjo histori nuk është kësaj radhe objekt yni i paraqitjes në imtësi. Mjafton të nënvizojmë: Kosova është pjesa qendrore e Dardanisë iliro-romake dhe iliro-bizantine, si dhe e Vilajetit të Kosovës së vitit 1876. Ky vis, si edhe shumica e vende-ve me shqiptarë, boshnjakë, bullgaro-maqedo-në dhe grekë, përjetoi edhe administrimin mesjetar bullgar, nemanid serb e perandorak turk-osman. Ndonëse nën robëri mbi dymijëvjeçare, në Kosovë mbijetoi e fortë substanca biologjike iliro-shqiptare. Në këtë vis zuri fill ngjizja e postulateve të kombit shqiptar dhe të njësisë etnokulturore e gjeopolitike të Shqipërisë dhe ky vis është djepi i të gjitha ngjarjeve që nxorën në histori kombin shqiptar. Nga Kosova me qendër administrative dhe kulturore qytetin Shkupi u nis eldoradoja e emrit kombëtar për popullin dhe për vendin - shqiptar dhe Shqipëri. Kosova është vatra që artikuloi me gjak kërkesat e kombit shqiptar për lirinë e Shqipërisë. Kosova e periudhës historike të kombit, ndonëse e rrudhur me dhunë, përballoi të gjitha mynxyrat e etnocidit dhe të gjenocidit serb me patronat ruso-evropian.

Të nderuar,

228


Të ndjekim pak fakte historike e statistikore: Njësia etnokulrurore dhe gjeopolitike e Shqipërisë (Arnautlluk, Albani) është integruar deri nga mesi i shekullit XVII dhe mbulonte një sipërfaqe ballkanike prej rreth 120 000 km2. Fillet e tkurrjes së njësisë etnokulturore e gjeopolitike të Shqipërisë me ndërhyrje ndërkombëtare arbitrare u shënuan me Traktatin e Paqes së Pozharevacit (1718), midis aleatëve të Rusisë: Austrisë dhe Venedikut në një anë dhe Perandorisë Osmane në anën tjetër, për llogari të Malit të Zi. Në periudhën e luftërave për autonominë e Serbisë dhe të Greqisë nga njësia e Shqipërisë (Arnautlluk, Albania) u shkëputen rreth 5000km2.

Nga vitet e 30-ta të shekullit XIX e tërë Shqipëria Etnike zjeu në kryengritje çlirimtare, por Dardania antike - Kosova historike, mori rolin e Piemontit të bashkimit të Shqipërisë për çlirimin kombëtar dhe për shtetin nacional - Një Principatë të ngjashme me të Serbisë dhe të Greqisë. Nga kjo kohë nisin projektet shtetërore serbe për zhdukjen fizike të shqiptarëve dhe të boshnjakëve. Vojvoda Mi-losh Obrenoviç, më 1832, urdhëronte: T’i je-pen “25 të rëna me shkop” akëcilit shqiptar a boshnjak që do të kapet në Principatën e Serbisë, kurse më 1834 e përdori ushtrinë “për t’ua djegur fshatrat” dhe “kuartet në qy-tete”, ngase shqiptarët dhe boshnjakët ishin

229


vu në lëvizjen kombëtare për çlirimin nga Perandoria Osmane, që Serbia do t’i konsiderojë pengesë për zgjerime ekspansioniste të reja. Bashkëkohësi i këtyre ngjarjeve, udhëpërshkruesi dhe gjeografi frëng, Amie Boue, mysafir i një fshatari të Carralevës (Shtime, Kosovë) shkroi: “Shqipëria mund të formojë fort mirë një shtet independent ndërmjet Serbisë dhe Greqisë: mjerisht, fatkeqësi e tyre është që gjenden mi-dis shteteve që duan të rriten dhe ndoshta shpresat e patriotëve shqiptarë do të dalin të kota...". Flamurtar i kësaj Lëvizjeje çlirimtare në fillim të viteve të ’40-ta ishte dijetar i famshëm, Baba Beka i Vrajës, një partizan i idesë për një luftë të përbashkët të të gjithë popujve ballkanikë( myslimanë e të krishterë) për çlirimin nga pushtuesi turk-osman. Pikëri-sht tashti, Serbia nxori platformën politike dhe juridike të shtetit serb nacional - “Naçertania” (1844), ku saktësohej: “Serbia duhet të orvatet që nga godina e shtetit turk të heqë vetëm gur pas guri e t’i marrë ato që mundet nga ky material i mirë dhe mbi themelin e vjetër e të mirë të perandorisë së lashtë serbe të ndërtojë sërish e të mund të ngritë shtetin e ri serb”. Kjo platformë po mbrohet edhe sot, me ndihmë publike të Rusisë, si në periudhën e të ashtuquajtura “Krizë Lindore”, të dizajnua në vitet e ‘50-ta të shekullit XIX, - si luftë e aleancës së kryqit

230


kundër gjysmëhënës (Islamit). Kjo, fatkeqësisht e goditi dhe po e godit rëndë ardhmërinë e kombit shqiptar.

Hapi i parë ruso-evropianë diplomatik më i madhi në dëm të qenies dhe të ardhmërisë së Shqipërisë, do të bëhet me Traktatin e Shën Stefanit, të 3 marsit 1878, me të cilin duhej përmbyllur fitoret e Rusisë mbi Turqinë, më 1877-1878. Sipas këtij Traktati, Mali i Zi do të zgjerohej për 11 000 km2 kurse Serbia për 15 000 km2 dhe u sigurua autonomia e Bullgarisë në një sipërfaqe prej 172 500 km2, duke e shtrirë edhe në vise të Shqipërisë Etnike - Vrajë me rrethina, Kosovë Lindore (Preshevë e Bujanoc), në vise të Anamoravës, të Karadakut, të Kaçanikut, të Ferizajt dhe të Sharrit (në Kosovë), në të gjitha viset shqiptare të aneksuara Republikës së Maqedonisë kominterniste dhe një pjesë të madhe të tokave të Shqipërisë së Mesme të vitit 1913. Kërkesat e Traktatit të Shën Stefanit prekën në interesat e Anglisë dhe të Greqisë, sepse zgjerimi i ri i Greqisë me toka shqiptare ishte simbolik krahasuar me zgjerimin sipas Kongresit të Berlinit. Ndaj, në rend të parë për t'i harmonizuar interesat midis ortodoksisë dhe katolicizmit, u mbajt Kongresi i Berlinit (13 qershor - 13 korrik 1878). Ky Areopag evropian legalizoi gjahun e Rusisë ndaj qenies së Shqipërisë Etnike, e cila këso kohe kishte rreth 114 728 km2.

231


Gjashtë fuqitë e vendosjes (Rusia, Anglia, Franca, Gjermania, Austro-Hungaria, dhe Italia), nuk dëgjuan thirrjet e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit - nuk i njohen "të drejtat e kombit shqiptar" ndaj vendimi i tyre do të quhet "traktati i vorrimit të Shqipniës", kurse kryesuesi i Kongresit të Berlinit, Bismarku, fitoi epitetin - kasapi i kombit shqiptar. Sipas të dhënave të verifikuara mirë, Mali i Zi do të rritet për rreth 4 683 km2, Serbia për rreth 10 500 km2. Fjala është për pushtimin dhe aneksimin e pjesës absolute të Sanxhakut të Nishit të Vilajetit të Kosovës, i cili kishte 10 972 km2, ndërkaq Greqia u zgjerua me rreth 9 275 km2. Del se, sipas Traktatit të Kongresit të Berlinit, nga njësia etnokultore dhe gjeopolitike e Shqipërisë u shkëputën rreth 24 458 km2. Për copëtimin ndërkombëtar të dhunshëm të Shqipërisë dhe për gjakderdhjen shqiptaro-osmane të viteve 1878-1881, për pos me dhunë diplomatike, gjashtë Fuqitë e Mëdha e ndihmuan Serbinë, Malin e Zi dhe Greqinë me armatim, me oficerë dhe me forca ushtarake. Më 1 shtator 1880, madje, urdhëruan marshimin e flotës së Aleancës nga limanet italiane, dalmatine e franceze drejt Ulqinit, me ultimatumin për Lidhjen Shqiptare të Prizrenit dhe për Portën, “se në qoftë që nuk dorëzohet Ylqini, atëherë ushtria angleze do t’a okupojë e më tjetër anë do të dërgojë edhe një flotë në Stamboll e

232


tokët që i duhen dorëzuar Greqisë do të pushtohen”!?!

Këtu duhet të nënvizohet fakti se të gjithë kryeqeveritarët dhe diplomatët gjermanë, anglezë, francezë, austro-hungarezë, italianë, rusë dhe osmanë, të përfshirë në marrjen dhe plementimin e vendimeve të Kongresit të Berlinit e kishin të qartë se po e copëtonin kombin shqiptar dhe atdheun e tyre, Shqipërinë, për interesa të grekëve, të serbëve dhe të malaziasve. T’ua kujtojmë vetëm pak të dhëna për Vilajetin e Kosovës, i cili në fillimi të vitit 1878, kishte shtatë sanxhaqe: Nish, Pirot, Prishtinë, Tregu i Ri, Pri-zren, Shkup dhe Dibër, me 939 771 banorë. T’ua rikujtojmë dhe këtë fakt: Në organin e parë të Vilajetit të Kosovës, (“Kosova” - turqisht e sllavisht) që doli në Prizren, më 1871, elementi sllav ortodoks i Kosovës quhej “bullgar” dhe gjuha e gazetës “gjuhë bull-gare”. Ky element etnik jo shqiptar deri këso kohe nuk ka pasur haber për mitin kishtar ruso-serb të Kosovës, për “Car Lazarin” as për komplotin Bajazid-Vuk Brankoviq, që u spekulua në historiografi si “Beteja e Kosovës” (1389). Nga pjesa e dytë e vitit 1878, pas shkëputjes së Sanxhakut të Nishit, Vilajeti i Kosovës kishte vetëm 483 078 banorë, prej të cilëve 26% vllahë, serbë, bullgarë, romë, turq, hebrenj etj. Ndonëse Traktati i Berlinit garantonte të drejtat

233


fetare dhe pronësore të popullsisë shqiptare në vendet e aneksuara, pushtuesit vazhduan me dhunën etnocidiale për fshirjen e shqiptarësisë në tokat e dhuruara nga Rusia dhe Evropa. Por, këtu ua rikujtojmë vetëm pak të dhëna për gjenocidin që ushtroi Serbia.

Zotërinj,Duhet ta dini se sapo këmba e ushtarit

serb shkeli në viset shqiptare të Toplicës-Kosaonicës, Princi serb, Milan Obrenoviq, i ftoi ushtarakët e paramilitarët serbë: “Sa më tepër shqiptarë të shpërngulni (nga viset e pushtuara), aq më të mëdha do të jenë meritat tuaja para atdheut…!”. Me strategjinë “Toka e djegur” u bë spastrimi shqiptar etnik i mbi 640 fshatrave dhe qyteteve shqiptare të Sanxhakut të Nishit. Bashkëkohësi dhe përjetuesi i mizorive kanibaliste serbe, Mita Petroviq, duke folur për pushtimin e këtyre viseve, u ndal në mynxyrat në fshatin To-panicë, ku kishte 500 familje shqiptare. Shkroi: "Në fshat pati gra dhe fëmijë, por askush nuk i shpëtoi dënimit. Të gjithë u vranë..." Sipas kësaj strategjie u masakruan më se 70 mijë shqiptarë nga të dy gjinitë dhe nga të gjitha moshat, kurse 250-300 mijë frymë, pa asnjë të mirë materiale për jetesë, me shpirt ndër dhëmbë, ikën në pjesën tjetër të Kosovës - Shqipërisë, të administruar nga Perandoria Osmane.

234


Për dimensione të caktuara të kësaj llahtarie, dinte Rusia dhe Evropa, por nuk ndërmerrnin asnjë hap kundër gjenocidit serb ndaj shqiptarëve. T’ua kujtojmë disa inserte vetëm nga raporti i G.F. Gould, përfaqësues i Anglisë në Beograd, adresuar Lord Salis-bury-t, më 26 nëntor 1878: “Dëgjoj se, kohëve të fundit, Qeveria Serbe po sillet me egërsi të madhe dhe të panevojshme, mos të them mizorisht, ndaj shqiptarëve në krahinat e dorëzimit. Nëse informata ime është e saktë, madje kam çdo arsye të besoj se është ashtu, banorët paqedashës dhe punëtorë të zellshëm të mbi 100 fshatrave shqiptare të luginës së Toplicës dhe të Vrajës u dëbuan (…). Këta njerëz fatkeq që nga kjo kohë janë duke shtegtuar poshtë e përpjetë duke vuajtur nga uria në vendin e egër përtej kufirit të ri serb. Ata nuk ishin lejuar t’i mblidhnin të lashtat e tokës së tyre, të cilat korreshin nga ushtarët serbë, megjithëqë herë pas here dërgonin delegatë dhe shumë peticione të drejtuara Qeverisë Serbe, duke i ofruar nënshtrimin e tyre, dhe duke përmendur se do të bëhen të nënshtruar besnikë të princit Milan. Çdo herë kur kërkonin ta tejkalonin vijën e reparteve të rojeve, vriteshin, dhe në disa raste nga dëshpërimi i dukshëm kishin marrë masa hak-marrëse, të cilat serbëve u kushtonin bukur shtrenjtë...”

235


Korrektësia jonë si studiues na detyron të saktësojmë edhe faktin se midis diplomatëve të Fuqive të Mëdha evropiane kishte zëra që dënonin copëtimin ndërkombëtar të kombit shqiptar dhe të katër vilajeteve të Shqipërisë, por këta zëra i ngufaste këmbëngulja ruse për interesa të ortodoksisë në Ballkan. Të përmendim vetëm dy-tri inserte të gjykimeve të tilla: Ambasadori londinez George J. Goschen-i në Stamboll, më 26 korrik 1880, e informonte Londrën se “Komisioni i Rumelisë Lindore” është duke përfunduar punën dhe se “në mes çështjeve të tjera, do të vendoset ndarja e viseve të banuara me shqiptarë, çështje kjo që duhet të shqyrtohet gjithashtu, qoftë në pikëpamjen e politikës së përgjithshme, qoftë nga pikëpamja e nevojës lokale. Gjendja është komplikuar, meqë fati i një pjese të popullsisë së territorit shqiptar u ngatërrua me dhënien e territorit Malit të Zi, ende e mbetur, dhe gjithashtu nga revolta e shqiptarëve i shkaktuar nga propozimi që Greqisë t’u jepen krahina e Janinës dhe vende të tjera të banuara nga shqiptarët, si vende të banuara me njerëz të racës së tyre dhe nëse jam vonuar t’i shkruaj shkëlqesisë Suaj mbi çështjen e përgjithshme të Ardhmënisë së territorit shqiptar, i cili do t’i mbetet Turqisë, është bërë me shpresë të ndriçimit për sa i përket vendosjes së kufijve të kundërshtuar, dhe me qëllim për t’u bërë më i aftë për t’u

236


marrë me temën dhe qëndrimet e saj, së bashku në lidhje me politikën e përgjithshme dhe me nevojat e posaçme të krahinave në fjalë”. Ndërkaq, përfaqësuesi i qeverisë angle-ze në Komisionin Evropian të Reformave për Rumelinë Osmane, Fitzmaurice, më 27 korrik 1880, i shkroi Londrës: "Jam i mendimit përfundimisht se e gjithë Shqipëria mund të bashkohet në një vilajet të madh nën një guvernator të përgjithshëm të ndarë në katër sanxhaqe, që të përfshijë pjesën verilindore, pjesën e sipërme, pjesën qendrore dhe pjesën e poshtme...”, kurse Goschen nuk do të hezitojë ta këshillonte konsullin austriak në Stamboll, Dubskin, se: “Nji Shqipni e bashkueme do të ishte nji garanci e mjaftueshme për qëndresën e brendshme dhe qetësinë e Ballkanit…”

Të respektuar, Më 1882, pa u bë një vit nga grushtit

osman që mori Lidhja Shqiptare në Kosovë ( prill-maj 1881), për interesa të pangopshme të pansllavizmit ortodoks, Rusia, udhëzoi Serbinë të niste aktivitetin për krijimin e fshehtë të Aleancës Ballkanike për copëtimin përfundimtar të tërë Shqipërisë, pikërisht në emër të shporrjes së “Turqve” - Islamit nga Ballkani. Veçanërisht nga vitet e 90-ta të shekullit XIX, Serbia e përkrahur moralisht, politikisht, ekonomikisht dhe ushtarakisht nga Rusia, inskenoi ngatërresa e

237


vrasje midis krerëve e fiseve shqiptare, përgjakje të shqiptarëve me osmanët dhe pengoi zhvillimin dhe forcimin e Lëvizjes Kombëtare Shqiptare në përgjithësi. Kishat dhe manastiret ortodokse, si dhe konsullatat serbe dhe ruse në tokat shqiptare, do të bëhen çerdhe të aktiviteteve terroriste serbe antishqiptare. Kjo u bë shkak që, për hakmarrje, të vriten së paku pesë konsuj rusë e serbë dhe disa murgj e shërbyes kishtarë antishqiptarë. Aspiratat serbe dhe të aleatëve të sajë ballkanikë për zgjerime të reja me tokat shqiptare, gjithnjë të përkrahur nga Rusia me aprovim edhe të disa fuqive evropiane, i detyroi shqiptarët të forcojnë kërkesat para Sulltanit dhe Portës së Lartë, për autonom-minë e Shqipërisë. Kosova edhe tashti ishte visi që barti peshën e barrës të këtyre kërke-save, sepse ishte vendi i parë që rrezikohej nga pushtimi serb. Këtu u linden dhe lanë gjurmë historike Lidhja Shqiptare e Pejës (Janar 1899) dhe Kryengritja e Madhe Shqiptare për Pavarësinë e Shqipërisë (maj-gusht 1912)., e cila nga Sulltanit dhe të Porta e Lartë siguroi aprovimin e kërkesës shqiptare për Autonominë e Shqipërisë në shtrirjen e saj etnokulturore, natyrore. Kjo do të bëhet shkak për nisjen e Luftës së Parë Ballkanike, me kërkesë të Rusisë, nën paru-llën: "Luftë për t'i çliruar popullsitë e krishtera nga pushtuesi shekullor turk dhe nga tirania

238


islame...!". Së këndejmi, meqë kombi shqiptar ishte rreth 88% i përkatësisë fetare islame, lufta e Aleancës ballkanike në fakt ishte ndërmarrje kulturocidiale, etnocidiale dhe gje-nocidiale sllave e greke ortodokse antishqipta-re, fatkeqësisht me aminim edhe të një pjese të Evropës katoliko-protestante antiislame. Qëllimi kryesor: Të pengohej krijimi i shtetit shqiptar nacional, të copëtohej Shqipëria si “tokë e Perandorisë Turke”, të zhdukej kombi shqiptar me mynxyrat etnocidiale e gjenoci-diale, të preferuara shekuj me radhë nga kisha ortodokse ruse, serbe, greke e bullgare.

Realisht, për të parandaluar copëtimin e Shqipërisë për interesa ekspansioniste e kolonialiste malazeze, serbe, bullgare e greke, në Shkup, në shtëpinë e Salih Gjukë Dukagjinit, u mblodh Kuvendi Shqiptar nën drejtimin e Komitetit të Shpëtimit në krye me Hasan Prishtinën. Më 16 tetor 1912, ky Kuvend indormonte përfaqësuesit e Fuqive të Mëdha në Shkup se, "Shqipëria i ka kapë armët jo për me forcue dominacionin e Turqisë ndër Ballkan, por për me i dalë Zot tanësisë tokësore e lirisë së Shqipërisë. Pra, qysh prej sodit po ju deklarojmë se sido që të jetë fati i armëve, shqiptarët nuk kanë me pranue prej katër vilajeteve veçse një formë politike e një formë sundimi...!"

Të theksojmë edhe faktin se më 1912, në viset e territorit të Kosovës administrative

239


aktuale, prej 10 887 km2 (minus peshqeshi serbo-unmikistan të 2001-shit për bullgaro-maqedonët në Debëllde), kishte rreth 3.7% serbë e vllahë (këta më vonë të serbizuar). Të tjerët ishin shqiptarë kryesisht, kishte pak romë, turq, hebrenj etj. Midis shqiptarëve, katolikët arrinin rreth 1.7 %. Ky copëtim, ky pushtim i kombit shqiptar dhe i Shqipërisë, u përcoll me masa shfarosëse ndaj shqiptarëve. T’ua kujtojmë vetëm dy inserte nga platforma strategjike pushtuese serbe. Më 18 tetor 1912, sapo ushtria serbe shkeli në Mërdar-Përpallac, u shpërnda proklamata: "T'ton fiseve n'Shqi-pni, Or vllazni!", me nënshkrim të gjeneralit Bozhidar Janko, me të cilën kërcënonte: "Pushk'n kemi me qit m qato qi qet me nee, elle na lasht zoti, shkrum kemi me e bo qat shpi, e katundin, qi na kten pushk'n...!" Ndërkaq, Princi i Serbisë, Aleksie Karagjorgjeviç, porsa shkeli në tokën shqiptare në vise të Kumanovës, i bëri thirrje Evropës: “Unë dëshirojë vetëm që këtu të vijnë disa mijëra njerëz evropianë me përgjegjësi e të shohin shqiptarët, të cilët ne i kemi zënë robër, dhe ata të binden se këta njerëz mezi mund të quhen njerëz dhe të përfitojnë bindjen se Ballkani patjetër duhet të spastrohet nga këto egërsira...!"

Zotërinj,Tashti e konsiderojmë të rëndësishme t’ua

rikujtojmë edhe faktet në vijim: Sipas

240


administrimit perandorak osman, njësia etnokulturore dhe gjeopolitike e Shqipërisë (Arnautlluk, Albania) e pas Kongresit të Berlinit, përkatësisht ajo në prag të Luftës së Parë Ballkanike, kishte, prapë, katër vilajete me një sipërfaqe të përgjithshme prej 90 100 - 90 270 km2, me 3 804 000 banorë, prej të cilëve mbi tre milion shqiptarë. Madhësia e vilajeteve ishte: Vilajeti i Kosovës kishte 32 900 km2, i Manastirit 28 500 km2, i Janinës 17 900 km2 dhe i Shkodrës, 9 000 - 10 970 km2. Sipas statistikave osmane të vitit 1910, strukturën e banorëve të territorit perandorak osmanë që quhej Arnautlluk (Shqipëri, Albania) kishte mbi 66% shqiptarë; amalgama bullgaro-vllahe ishte pakicë e mahe me rreth 16%, serbët ishin një pakicë me rreth 5%, kurse grekët mëzi kalonin 4%-shin. Okupatorët serbë, malazez, bullgarë e grekë e pushtuan Kosovën dhe pjesët e tjera të Shqipërisë Etnike duke përdorë strategjinë e “Tokës së djegur”, njësoj si në vitet 1877-1881. T’ua rikujtojmë vetëm një insert nga pamjet që i përjetësoi ushtaraku Dimitrie Tucoviç, socialist, kur folën për krimet serbe në Lumë të Malësisë së Prizrenit: “Fshati ka qenë i zhdukur për dy orë, me skena që është vështirë të pasqyrohen. Plutonet kanë rrëzuar gratë që mbanin foshnjat në gji; pranë nënave të vdekura klithnin foshnjat e tyre, të cilat qenë të kursyera rastësisht nga plumbat;

241


trupat si bredh të malësoreve të bukura janë gërryer si krimbat nëpër lëndinë; gratë kanë lindur nga frika, për dy orë janë likuiduar rreth 500 shpirtra (…), kufomat janë hedhur në shtëpi, e shtëpitë janë djegur – ashtu që krimit t’i mbulohet gjurma. Kjo është e vërteta për këtë egërsi të tmerrshme”. Ky pasqyrim është më i plotë po t’i shtohet konstatimi i socialistit tjetër, M. Kacleroviç - “Armata serbe ka djegur 35 fshatra shqiptare, pa u lejuar ba-norëve të tyre që të largohen (…). Armata ser-be me urdhrin e qeverisë së vet ka masakruar 120 mijë shqiptarë”. Sipas të dhënave të siste-matizuara nga studiuesi italian, A. Baldacci, - “janë nja 150 mijë shqiptarë të vrarë nga serbët në vitin 1912-13”. Ndërkaq, gjurmuesi i fakteve për krimet serbe ndaj shqiptarëve më 1912/13, Leo Freundlich, ndër të tjerash ka konstatuar: “Pasi që e tërë Shqipëria nuk ka mundur të pushtohet, Serbia ka vendosur që popullin shqiptar ta shfarosë. Serbët në Shqipëri kanë ardhur jo si çlirimtarë por si vrasës të shqiptarëve. Dhjeta mija njerëz të pambrojtur masakrohen, femrat çnjerëzohen, pleqtë dhe fëmijët mbyten, qindra fshatra digjen, priftërinjtë theren. Dhe Evropa heshtë...!?!”

Për faktin se forca mbrojtëse e Perandorisë Osmane në tokat shqiptare ishte dërrmuar nga kryengritjet shqiptare, kurse pas Kryengritjes së Madhe të Kosovës (5 maj-

242


18 gusht 1912), shqiptarët ishin të çarmatosur me presionin këmbëngulës të Rusisë mbi Portën e Lartë, forcat e Aleancës ballkanike përparuan shpejtë në tokat shqiptare. Për të parandaluar copëtimin e Shqipërisë në Tavolinë të diplomacisë ruso-evropiane, me nguti, por me përkrahje të Vjenës dhe të Romës, u thirr Kuvendi Gjithëshqiptar në Vlorë, me tagër të Shpallte Pavarësisë së Shqipërisë. Rolin vendimtar për mbledhjen e Kuvendit të Vlorës e pati Kosova e përfaqësuar nga intelektualet e famshëm, misionarë të Hasan be Prishtinës: Salih Gjukë Dukagjini, Bedri be Pejani, Rexhep be Mitrovica dhe Mithat be Frashëri. Kuvendi i Vlorës, më 28 nëntor 1912, e shpalli Pavarësinë e Shqipërisë tërësore në shtrirje të katër vilajeteve, me gjithsej 90 100- 90 270 km2.

Fatkeqësisht për ardhmërinë e kombit shqiptar dhe të paqes në Ballkan, Konferenca e Ambasadorëve në Londër (dhjetor 1912 - gusht 1913), nuk e mori parasysh aktin e shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë tërësore, as nuk i përfilli kriteret relevantë: etnikë, ekonomikë dhe gjeostra-tegjikë për vendosjen e kufijve të Shqipërisë. Serbia do të rritët edhe për 39 000 km2, ose 82% të sipërfaqes që pati deri aso kohe, duke i marrë edhe 1 290 000 banorë, ose 55% të banorëve që pati. Mali i Zi u rritë edhe për 7 000 km2, 62% të tokës që pati dhe mori 260

243


000 banorë, 100% të banorëve sa pati. Greqia u rritë edhe për 51 300 km2, ose 68% të sipërfaqes që pati, duke marrë edhe 1 624 000 banorë, 67% të banorëve të para vitit 1912. Konferenca e Ambasadorëve të Fuqive të Mëdha të Evropës dhe Rusia, kjo e vendosur për të dalë në ujëra të nxehta të Adriatikut, të Jonit e të Mesdheut, më 29 korrik 1913, aprovoi projektin austro-hungarez për "Principatën e Shqipërisë” – një shteti shqiptar monstrum, në periferi të Piemontit të kombit shqiptar, Vilajetit të Kosovës, pa trup të plotë, tepër të sakatuar, pa gjymtyrët vitale për jetë, të cilin nuk mund ta quajmë veçse Shqipëri londineze, dhunë ndërkombëtare ndaj kombit shqiptar të copëtuar. Shtetit të Shqipërisë iu lanë vetëm rreth 28 760 km2 me rreth 800 mijë banorë. Kështu, nga katër vilajetet e Shqipërisë deri në fund të vitit 1912, Londra i shkëputi për Greqinë, për Serbinë dhe për Malin e Zi - 61 510 km2 dhe mbi tre milion banorë me shumicë absolute shqiptare. Ky ishte shkak që nxiti Homerin shqiptar, At Gjergj Fishtën, të thërriste: "Uh! Evropë, ti kurva e motit/, Qi i rae mohit besës e Zotit/, Po a kta a sheji i Gjytetniis: Me daa tokën e Shqypniis/ Për me majtë klysht e Rusis?..."

Dëshmia më e fuqishme për dëmet dhe plagën e Evropës katoliko-protestante që ia ribënë kombit shqiptar, me shumicë absolute

244


myslimanë, në dobi të pansllavizmit ordodoks rus, si gjithherë pa i pyetur fare shqiptarët, janë vlerësimet që i bëri, më 17 prill dhe më 12 gusht 1913, Traktatit të Londrës, vetë kryesuesi i Konferencës, kryekasapi oficial i Shqipërisë, Eduard Grei: “Marrëveshja ndërmjet Fuqive lidhur me kufijtë (veriorë) të Shqipërisë u arrit pas një përpjekje diplomatike të gjatë e të vështirë. U vendos që bregdeti dhe Shkodra t’i mbeten Shqipërisë, ndërsa Peja, Prizreni, Dibra dhe (pas shumë bisedimesh) Gjakova të lihen jashtë Shqipërisë. Kjo marrëveshje lë një pjesë të madhe territori për t’u ndarë në mes të Serbisë dhe Malit të Zi, si fryt i fitores së tyre. Arritja e kësaj marrëveshjeje ishte esenciale për paqen e Evropës dhe sipas mendimit tim ajo u arrit në kohën e duhur për ta ruajtur paqen midis Fuqive të Mëdha”. Grei, në dëshminë vijuese do të saktësojë: “Vështi-rësia për të arritur një marrëveshje lidhur me kufij të veçantë (të Shqipërisë) ka qenë shumë e madhe. Secili do të kujtojë se sa të vështira dhe sa kritike kanë qenë në ndonjë rast çështjet që kanë dalë për caktimin e kufijve veriorë e verilindorë të Shqipërisë. Ato gjetën zgjidhje disa kohë më parë. Tani ne kemi arritur në një marrëveshje për caktimin, me disa kushte të kufijve jugorë dhe verilindorë të Shqipërisë, gjë që do të plotësojë caktimin e gjithë kufijve të këtij shteti. Unë e di fare mirë,

245


se gjithçka do të bëhet e njohur kjo zgjidhje në shumë pika do të jap shkas për kritika të forta nga kushdo që e njeh vendin dhe që e gjykon çështjen nga pikëpamja e ngushtë lokale. Duhet të mos harrohet se gjatë përpjekjeve për të gjetur një zgjidhje të tillë qëllimi kryesor ka qenë që të ruhej marrëveshja midis Fuqive të Mëdha dhe, atëherë ai e ka bërë punën më të rëndësishme në dobi të paqes në Evropë” (!?!)

Ky ishte krim i dytë ndërkombëtar, fatal ndaj kombit shqiptar, ishte zgjerim i dytë i Serbisë, Greqisë e Malit të Zi me toka etnike dhe historike shqiptare, të cilat e përjetuan pushtimin me strategjinë “Toka shqiptare e djegur...!”, me miratim të Evropës dhe të Rusisë. Mirëpo, Serbia, vazhdimisht e yshtur nga Rusia, por edhe nga aminimi i Francës dhe i Anglisë, nuk do të ngopet me zgjerime dhe do të bëhet shkaktare e Luftës së Parë Botërore. Ajo, më 1915, hyri në marrëveshje të fshehtë edhe për copëtimin dhe zhbërjen definitive të Shqipërisë Londineze. Me këto kërkesa, Serbo-Jugosllavia francezo-versajase doli edhe në Konferencën e Paqes në Paris, më 1919-1920, me të cilën do të përmbyllet Lufta e Parë Botërore (1914-1918). Falë pranisë, në këtë “Aeropag” të dytë, të përfaqësuesit të demokracisë në lin-dje, pikërisht të kryetarit të SHBA-ve, W.

246


Vilson, nuk ndodhi kataklizma përfundimtare e Shqipërisë dhe e kombit shqiptar.

Të nderuar, Konsiderojmë të rëndësishme për detyrën

Tuaj aktuale për Kosovën t’i përmbledhim edhe këto fakte: Të dhënat burimore flasin qartë se gjatë luftërave ballkanike dhe Luftës së Parë Botërore në viset e Shqipërisë Etnike, përpos numrit të të vrarëve të përmendur më lart, me strategjinë “Toka shqiptare e djegur”, u rrafshuan përtokë mbi 800 lokalitete shqiptare dhe mbi 500 mijë shqiptarë u ndoqën në Azi e gjetkë. Po kështu, nga dhjetori i vitit 1918 e deri në përmbylljen e Paqes së Versajës - Parisit, më 1920, në viset shqiptare u zbatua kanibalizëm serbo-jugosllav. Sipas të dhënave të Shtabit të Luftës së Lëvizjes për Lirimin e Tokave Shqiptare, të përmbledhura në Proklama-tën e fillimtetorit 1945, “në vitin 1918, gjatë krijimit të Jugosllavisë mozaike, prapë sipas urdhrit të Beogradit, janë therë dhe mbytur mijëra shqiptarë. Aso kohe në Konferencën e Paqes është sjellë regjistri për tetëdhjetë mijë viktima, i përcjellë me një protestë energjike, por edhe kjo, si gjithherë, ‘Vox clamantis in deserto” për veshët e Evropës”. Për të mashtruar opinionin botëror dhe aktorët e Konferencës së Versajës, Komanda Supreme e Ushtrisë së Jugosllavisë udhëzonte çetat terro-riste të spastrimit etnik shqiptar të terrenit, që

247


vrasjet, therjet, gjenocidin ndaj shqiptarëve, djegiet e fshatrave e të lagjeve të qyteteve t'i kryenin pa bujë, fshehurazi nga opinioni pu-blicistik e diplomatik, me sqarimin se "pas nënshkrimit të Traktatit të Paqes do t'i kemi duart e lira kundër shqiptarëve!". Dhe, vërtet, më 23 gusht 1919, Komanda Supreme e Ush-trisë Jugosllave i urdhëroi ushtrisë dhe njësiteve paramilitare terroriste të rrafshonin përtokë çdo fshat nga i cili do të shtihet nga pushka e rezistencës shqiptare dhe të vritet, aty për aty, secili shqiptar i arratisur! Kjo do të thoshte: legalizim institucional serbo-sllav i vrasjeve, i masakrave dhe i gjenocidit ndaj shqiptarëve.

Këtu, korrektësia prej dijetarëve na detyron të sjellim edhe mendimet e dy evropianëve për parejtësinë historike ruse-evropiane ndaj kombit shqiptar. Emil d’ Estourneelles, ish-anëtar i komisionit konsu-llor evropian - për kufijtë në tokat shqiptare të Shkupit, përball invadimit bullgaro-serb, shkroi: “Kam gjetë atje nji popullsi të çuditsh-me, qi me kryeneçësi shpresonte n’ atë ardhmeni lirije e paqi, qi diplomacija europjane i kishte gjithmonë mohue…” dhe më tutje, konstatonte se “Shqipnija, banue nga nji popull bujar e mikpritës”- e pësoi nga Rusia dhe Evropa për interesat e ballkanasve sllavo-grekë barbarë, dhe shtronte pyetjen e sinqertë: “Si ka mund të ruhet Shqipnija? –

248


Pushtue herë mbas here nga Romakët, Bizantinët, Bullgarët, Serbët, Normanët, Austrianet e Turqit, rrethue nga Malazezët e Serbët kah veriu, nga Serbët e Bullgarët kah lindja, nga Grekët kah jugu, plaçkitë, shkretnue pa nda prej gjithkuj, kombi shqiptar ka dijtë me ruejtë të paprekun personalitetin e zakonet e tija…” (!?!). Kurse, Profesor Emil Kahn më 1920, gjatë mbajtjes së Konfere-ncës së Parisit, u angazhua për shtetin shqiptar me kufijtë etnikë dhe gjeopolitikë, e jo për “Shtetin shqiptar (londinez), si nji Princni operete, me livret italisht, valcer Vjene, e nji kryetar orkestre mysterjoz në Berlin…”. Profesor Kahn saktësoi me zemër njeriu demokrat liridashës, se “Shqipnija e coptueme nuk ka për të mujtë të jetojë, e aqë ma pak të jetojë e pamvarun, po i dolën dore krahinat ma të mirat, elementat ma vepruesit e popu-llsisë së sajë”. Se Shqipëria e Traktatit të Londrës “asht njinji si të dënohej Shqipnija (e vërtetë, etnike, jo e “Madhe”, ajo natyrore) për vdekje e nënshtrim…”

Për gjykimin Tuaj të drejt, konsiderojmë se duhet ta dini edhe këtë fakt: Nga dokumentet e prejardhjes shqiptare, dërguar Konferencës së Versajës, shihet se numri i shqiptarëve në viset e njësisë etnokulturore e gjeopolitike të Shqipërisë së vitit 1912, kishte rënë nën numrin e shqiptarëve të viteve të 50-ta të shekullit XIX. Tashti në arealin e Shqipëri-

249


së Etnike kishte vetëm 1 779 929 frymë (833 000 në arealin e Shqipërisë londineze dhe 946 929 në viset shqiptare të aneksuara Jugosllavisë dhe Greqisë). Del se, vetëm midis viteve 1912-1920, numri i shqiptarëve në Shqipërinë Etnike ishte zvogëluar për mbi 1 220 000 frymë dhe kjo pa shtimin natyror të tre milionë shqiptarëve, sa kishte më 1912. Ishte kjo në rend të parë, pasoj e gjenocidit serb mbi shqiptarët. T’ua rikujtojmë vetëm edhe dy konstatime nga fillimvitet e jetës së Mbretërisë Jugosllave Versajase: Publicisti i famshëm rus, Llav Trocki nga vendi i krimit, në Kosovë, shkroi: “Ekzistonte një ndarje e punëve. Nëse ishte në pyetje ndonjë kaçak, shtëpitë e tyre së pari do t’i shkatërronte ushtria e rregullt. Më pastaj vinin në radhë rezervistët të cilët kryenin pjesën e tyre të punës. Pastaj vinin pjesëtarët e policisë e më në fund komitët”. Kurse, apostulli i shqiptarisë së Kosovës Hasan Prishtina, më 1921, do të konstatojë: “Jamjanët e Afrikës nuk mund të bëjnë atë që serbët u bëjnë shqiptarëve të Kosovës” (?!?).

Për shkak se shqiptarët e dhuruar Jugosllavisë Versajase ishin kryesisht popullsi myslimane, nga pseudoshkenca dhe publicistika serbe e evropiane antiislame, do të paraqitën si masë amorfe e dekompozuar nga aspekti frymor e civilizues, pa perspektivë nacionale, e denjë për asimilim në serbë si akt

250


civilizues. Ja një shembull eklatant: Austriaku Herman Vendel, më 1920 dhe 1921, shqiptarët do t'i paraqesë - "popull rudiment ballkanik gjysmë të egjër, të dëmshëm për civilizimin evropian" dhe gjenocidin serb mbi shqiptarët do ta arsyetojë si masë të nevojshme të "civilizimit të krishterë", sepse, sipas tij, "historia nuk mund të durojë kërcëni-met mijëravjeçare (...) të një race që po vdes..."!?!

Se shfarosja shqiptare dhe dealbanizimi i Kosovës, dhe i tokave shqiptare të ndara Serbisë në Londër dhe Paris, po realizohej tashti edhe me bekim të politikës botërore injorante, mund të vërtetohet edhe me një të vetmin prononcim të përfaqësuesit të Jugosllavisë në Shoqatën e Popujve në Gjenevë, më 13 mars 1929, i cili, pa i luajtur gjaku në fytyrë, do të gënjejë: "Në vendet tona jugore, të cilat kanë qenë pjesë përbërëse të shtetit tonë, ose i janë ndarë Mbretërisë sonë para 1 shkurtit 1913, nuk ka pakica kombëtare" !?! Ky ishte morali historik i diplomacisë dhe i gjenit kanibalist pushtues serb. Në funksion të kësaj platforme serbe për dealbanizimin e tokave shqiptare, krahas plojave mbi shqiptarët, ishte edhe shpërngulja me dhunë e shqiptarëve në Anadoll dhe sjellja e elementit sllav në trojet shqiptare. Këtë fakt e pasqyronte mirë një Anonim nga Peja në organin e PKJ-së, "Proleter", më 15 dhjetor

251


1929: "Ne, shqiptarët, jemi të detyruar që t'ua ngrehim shtëpitë (kolonëve). Me paratë tona jemi të detyruar të blejmë konopin me të cilin do të na varin neve (...). Fshatra të tëra po i kallin, që t'u bëhet vend kolonëve. Me pushkë, mitraloza dhe bomba po ndjekin mijëra e mijëra familje shqiptare nga vatrat e tyre".

Me aspirata të tilla në vijimësi u thellua spastrimi etnik shqiptar i Kosovës në vitet e 30-ta. Madje, më 1937, qarqet akademike, politike dhe ushtarake serbe kërkonin që brenda një afati shumë të shkurtër përqindja e elementit sllav - serb e malazez në Kosovë të ngrihej në 67.5%, kurse përqindja e shqiptarëve nga 80%, sa kishte mbetur ende, të zbritej në 21.5%. Në urdhëresat për policinë dhe administratën vendëse në Kosovë kishte edhe ankesa: "Serbisë Jugore nuk po i kushtohet kujdes i duhur. Nëse ajo bëhet serbe, do të zgjidhet çështja jugosllave". Për ta arritur këtë, kërkohej që të largoheshin edhe 400 mijë shqiptarë nga Kosova për në Turqi, dhe krahas 143 mijë kolonëve serbo-malazez të sjellë deri më 1937, të silleshin edhe 470 mijë kolonë me prejardhje etnike sllave. Në shërbim të këtyre planeve u futën akademikët, shkrimtarët, profesorët universitarë serbë, të tubuar në “Srpski Kulturni Klub” të Beogradit. Megjithatë, Elaborati i akademikut Vasa Çubriloviç: "Iseljavanje Arnauta", i datës 7 mars 1937,

252


është projekti më ogurzi që njohu historia për kulturocid, gjenocid dhe etnocid ndaj një populli të tërë dhe që do të mbetet i pavërejtur dhe i padënuar nga bota e qytetëruar, nga Evropa!?! T’u rikujtojmë vetëm një konstatim të themi historik për të vërtetën historike: "Të pëmbledhim: Shqiptarët është e pamundur të zhduken vetëm me kolonizim permanent; ky është populli i vetëm i cili ka arritur që në një mijë vjetët e fundit jo vetëm të qëndrojë para bërthamës së shtetit tonë, Rasës e Zetës, por që edhe në dëmin tonë t'i shtyjë kufijtë tonë në drejtim të Veriut e të Lindjes (…). Mënyra e vetme dhe mjeti i vetëm - për zhdukjen e shqiptarëve dhe të shqiptarësisë së Kosovës - është forca brutale e një pushteti të organizuar shtetëror, për çka ne jemi bindur mbi ta (...)” - me rastin e spastrimit etnik të Sanxhakut të Nishit, më 1878.

Nga pjesa e parë e citatit shihet se Kosova në mesjetën nemanide, pas bullgare dhe para osmane, ishte tokë shqiptare me potencial biologjik e politik shqiptar, e zonja të pengonte integrimin etnik të serbëve dhe forcimin e Serbisë edhe në vise të Rashkës e të Malit të Zi. Del se Kosova kurrë nuk ka qenë e banuar masivisht me serbë, se nuk ishte djepi i Serbisë, ndaj truri i panserbizmit modern, Çubriloviç, konstatonte: “Mbetet vetëm shpërngulja në masë (...)!”

253


Dhe, është e pamundur që këtu të pasqyrohet i tërë kompleksiteti i politikës kulturocidiale, gjenocidiale dhe etnocidiale kanibaliste serbosllave midis Dy Luftërave Botërore ndaj shqiptarëve, por as nuk mund të pasqyrohen të gjitha mënyrat e rezistencës për mbijetesë shqiptare kundër asaj dhune. Vetë Kryeministri i Jugosllavisë, me aktin sekret të datës 16 prill 1937, ua tërhoqi vërejtjen subjekteve zbatuese të shfarosjes së shqiptarëve se, në Serbinë Jugore ka ende më së paku 900 mijë shqiptarë, të cilët banojnë vise kompakte dhe i urdhëronte pushtetit të zbatonte masa ekonomike shfrytëzuese e shkatërruese të rrepta, "në mënyrë që shqiptarët të jetonin nën psikozën e skamjes permanente". Ndërkaq, Ministri i Punëve të Brendshme të Jugosllavisë, me aktin tepër rezervat të datës 29 dhjetor 1937, urdhëroi të gjitha instancat pushtetore, "që të dhënat për pakicat kombëtare (...) në të ardhmen, të mos publikohen pa lejen e kësaj ministrie!" Fatke-qësisht, meqë dy anët e konopit janë në duar të huaja, as sot nuk dihet me saktësi se sa shqiptarë ka në ish arealin shtetëror të Jugosllavisë Versajase!?!

Zotërinj,Këtu tashti duhet të theksohet fakti se në

prag të Luftës së Dytë Botërore një pengesë madhore për shfarosjen e shqipta-rëve në Jugosllavi paraqiste ekzistimi i

254


Shqipërisë Londineze si shtet. Për t'u liruar nga kjo pengesë, Jugosllavia u lidh me të gji-tha shtetet që synonin një copë të Shqipërisë Londineze. Nga fundi i vitit 1938, Jugosllavia do t'i imponohet Greqisë dhe Italisë për një aleancë për ndarjen e Shqipërisë së Ahmet Zogut, me çka do të krijoheshin rrethana për zhdukjen fizike dhe asimilimin e tepricës shqi-ptare në serbë, në grekë dhe në italianë. "Ane-ksimi i pjesës Veriore dhe të pjesës së Shqipërisë së Mesme shtetit tonë është një nga interesat jetësore të popullit tonë. Kjo do të ishte realizimi i aspiratave tona natyrore dhe kënaqja e dëshirave tona shekullore!" - i shkruanin kryetarit të qeverisë mbretërore të Jugosllavisë, duke i theksuar edhe këtë: "Në popullin tonë kurrë nuk ka pasur simpati për shqiptarët as herët as sot. Janë shikuar si armiq të vendit tonë dhe të popullit tonë. Në kombinacionet tona politike e diplomatike dhe politikën tonë ballkanike gjithmonë kemi synuar që t'i hedhim poshtë të gjitha kërkesat shqiptare për formimin e shtetit të pavarur, nga shkaku i thjeshtë, se ai shtet mund të krijohej vetëm kundër nesh dhe kundër synimeve tona nacionale..."

Mbi këtë platformë serbe për copëtimin dhe okupimin e Shqipërisë së Tiranës, është ngritur edhe Elaborati i akademikut, fatkeqësisht nobelist, Ivo Andriç, i 30 janar 1939, i cili saktësonte se: "Me marrjen e Shqi-

255


përisë do të zhdukej qendra tërheqëse për pakicën shqiptare në Kosovë, e cila, në situatë të re, më lehtë do të asimilohet!" Sipas Andriçit, Jugosllavia me këtë zgjerim në Shqipërinë Veriore do të merrte rreth 300 mijë shqiptarë, shumicë katolike, pa rrezik të madh për Serbinë, sepse "shpërngulja e shqiptarëve myslimanë në Turqi gjithashtu do të zbatohet në rrethana të reja, ngase nuk do të ndodhë kurrfarë aksioni i madh (evropian) që ajo të pengohej"!?!

Strategjinë shtetërore serbo-jugosllave për shfarosjen e shqiptarëve do ta denoncojë bukur kolonisti malazias komunist, Radovan Zogoviç, mik i së vërtetës përjetësisht: "Pushteti serbomadh bën çdo gjë që më presion ekonomik, me shkollë policore, me ndërprerjen e ndihmave medicinale kundër malaries e të tjera, t'i nxjerrë nga ligji dhe t'i shfarosë banorët shqiptarë..." Efektet e kësaj politike shfarosëse ndaj shqiptarëve ishte ma-rramendës. Dihet se, siç u tha më herët, në Jugosllavinë Versajase, më 1920, kishte 946 929 shqiptarë. Sipas shtimit natyror rreth 40 për një mijë, që kishin shqiptarët, numri i shqiptarëve në Jugosllavi deri më 1941, duhej të arrinte në mbi dy milionë. Së këndejmi, del se pushteti serbo-jugosllav midis dy luftërave botërore likuidoi dhe shpërnguli mbi një milion shqiptarë.

256


Okupimi nazifashist i tokave shqiptare ja-shtë Shqipërisë Londineze, nga mesprilli 1941, ndonëse erdhi si infuzion për shqiptarësinë e tyre në agoni, nuk do ta zgjidhë Çështjen shqiptare, kurse Lufta Nacionalçlirimtare Antifashiste, krahas popujve të Jugosllavisë, do të shfrytëzohet për rianeksimin serb, malazias dhe bullgaro-maqedon të tokave shqiptare jashtë Shqipërisë Londineze. Vërtet, koha e vërtetoi se Deklarimi i Titos, më 4 dhjetor 1943, para një reporteri anglez të luf-tës, se "ardhmënia e Kosovës ka për t'u vendosur me plebishit dhe se kufijtë, nëse tregohet nevoja, kanë për t'u ndrequr në dobi të Shqipërisë", ishte kurth tradhtie për çlirimtarët shqiptarë antinazifashistë, njësoj si edhe Rezoluta e Këshillit Nacional-çlirimtar të Kosovë e 2 janarit 1944, në të cilën ngërthehej kërkesa politike jetike e shqiptarëve: "Kosova dhe Rrafshi i Dukagjinit asht nji krahinë e banueme në shumicë nga populli shqiptar, i cili si gjithmonë ashtu edhe sot dëshiron me u bashkue me Shqipnin. Rruga e vetme që populli shqiptar i Kosovës e i Rrafshit të Dukagjinit të bashkohet me Shqip-nin asht lufta e përbashkët me popujt e tjerë të Jugosllavisë kundër okupatorit nazist gjaksuer dhe rrogtarve të tij. Sepse kjo asht rruga e vetme të fitohet liria, kur të gjithë popujt pra edhe shqiptarët do të jenë në gjendje të deklarohen për fatin e vet me të

257


drejtë në vetëvendosje deri në shkëputje. Garant për këtë asht UNÇJ dhe UNÇSH me të cilën asht e lidhun ngusht. Krahas kësaj për këtë janë garantë aleatët tanë të mëdhej: Bashkimi Sovjetik, Anglia dhe Amerika (Karta e Atlantikut, Konferenca e Moskës dhe e Teheranit)".

Porsa shkeli në tokat shqiptare këmba e partizano-çetnikëve serbë, malazez dhe maqedono-bullgarë, aleatë të Rusisë, të Anglisë, të SHBA-ve dhe të Lëvizjes Antifashiste Nacionalçlirimtare të Shqipërisë, UNÇJ-ja e hoqi lëkurën e qengjit dhe u rivësh me gunën tradicionale të ortodoksizmës kundër qenies së Shqipërisë Etnike. Më 3 nëntor 1944, prapë akademiku Vasa Çubriloviç, tashti komunist antifashist - Mini-stër për Ekonomi i Serbisë kominterniste, lëshoi për përdorim sekret instruksionet për qarqet ushtarake e politike të Jugosllavisë - për zhdukjen me të gjitha mjetet të shqiptarëve etnikë, të gjermanëve dhe të etnive të tjera josllave “në Jugosllavi”. Pasi do të konstatojë se: "ne kurrë nuk kemi pasur kushte më të mira dhe rast (më të volitshëm) për vendosjen e çështjes së minoriteteve", udhëzonte: "Krahas spastrimeve ushtarake”, gjatë operacioneve luftarake përfundimtare, duhet të përdoren edhe mjetet e tjera: shqiptarëve "t'u merren të gjitha të drejtat, të nxirren para gjyqit ushtarak, të dërgohen në

258


kampe përqendrimi, t'u konfiskohet pasuria dhe të detyrohen për shpërngulje...!" Akademiku, me moralin histerik antishqiptar, përfundonte: "Ndoshta kurrë më nuk do të na ofrohen këso rrethanash që shtetin tonë ta kthejmë në vend të pastër etnik", dhe përkufizonte qartë se, "nëse ketë problem nuk e zgjidhim tash, kurrë më nuk do të arrijmë ta zgjidhim!" !?!

Në përmbyllje, Çubriloviç, duke hedhur poshtë të Drejtën e Kosovës për vetëvendosje, të proklamuar nga PKJ-ja para dhe gjatë Luftës së Dytë Botërore, u shtronte për detyrë qarqeve politike, ushtarake, gjyqësore e shtetërore në përgjithësi: “Ne nga Kosova dhe Dukagjini nuk mund të heqim dorë edhe për shkak të rolit të tyre historik dhe rëndësisë edukative nacionale: Krejt deri sa Kosova dhe Dukagjini të mos bëhen përfundimisht serbe, gjithmonë serbët dinarikë nuk do të kenë paqe"; "Do të ishte ideale sikur të mund të liroheshim nga të gjithë shqiptarët në vendin tonë dhe atë përnjëherë". Pasi konstatonte se: "Me kolonizim nuk është siguruar të thuash asgjë", përfundonte: "Dy janë mënyrat të cilat do të merreshin parasysh për spastrimin radikal të shqiptarëve: që t'i shfarosim ose që t'i shpërngulim!"

Për t’i plotësuar urdhërkërkesat që dilnin nga Udhëzimet e Çubriloviçit, në tokat shqip-

259


tare, deri në fundnëntorin 1944, do të përqe-ndrohen 20 - 25 brigada, të quajtura "partizane" - serbe, malazeze, e "maqedo-nase", me udhëzime tepër rezervat: Nën masën kinse për ndjekje të bashkëpunëtorëve të okupatorit, të vriten personalitetet e shquara kombëtare shqiptare, të provokohen revolta të popullsisë dhe në shenjë të shtypjes së tyre, të vriten me plumb, thikë e zjarr, më së paku 50% të shqiptarëve të Kosovës dhe të viseve të tjera jashtë Shqipërisë Londineze!

Kjo urdhëresë është zbatuar në masë të madhe. Sipas burimeve relevante nga mesi i nëntorit 1944 deri në vitin 1947 u vranë mbi 47 mijë shqiptarë. Të vrarë, për rëndësinë e shqiptarësisë së Kosovës, janë edhe qindra mijëra të shpërngulur me dhunë në Anadoll. Siç u konstatua më herët se, sipas burimeve ushtarake jugosllave sekrete, në Jugosllavi, më 1937 kishte mbi 900 mijë shqiptarë. Sipas regjistrimit të vitit 1948, në Jugosllavi pati 750 431 shqiptarë, që do të thotë mbi 149 569 shqiptarë më pak se më 1937. Po të kihet parasysh fakti se shqiptarët nën robërinë e Jugosllavisë midis regjistrimit të vitit 1948 dhe të vitit 1981, pra për 33 vjet, arritën zyrtarisht në 1 226 736 frymë, del edhe më marrame-ndës numri i shqiptarëve të likuiduar fizikisht dhe të ndjekur nga Kosova midis viteve 1937-1948. Përmasa e këtij etnocidi duhej të ishte edhe më rrëqethëse kur dihet se 412 000

260


shqiptarë ishin shpërngulë sipas Marrëveshjes gjentlemene Jugosllavi - Turqi të vitit 1953. Këtu duhet të saktësohet edhe fakti se Lidhja Socialiste e Kosovës, më 1976, kishte të dhëna për shpërnguljen e një milion shqiptarëve vetëm nga Kosova midis viteve 1912-1966. Të dhënat jugosllave policore, flasin edhe për mbi 280 mijë shqiptarë të burgosur nga viti 1945 deri në vitin 1966, por burgosje të shumta pati edhe në vitet 1967-1980. Ndërkaq, nga pranvera e vitit 1981 Kosova ishte në luftë të hapët me Jugosllavinë, e cila në politikë dhe ushtri dominohej nga serbët e sojit garashanin-çubliloviç-qosiç albanofobë. Në mars të vitit 1989, Kosova përjetoi Grushtin e shtetit policor dhe ushtarak të Jugosllavisë, në shërbim të aspiratave serbomëdha shekullore. Ndodhi rianeksimi i Kosovës së përgjakur Serbisë. Burimet e proveniencës gjyqësore dhe policore flasin për rreth 900 mijë shqiptarë të burgosur politikë, e të trajtuar në polici, deri në fund të vitit 1991 (750 mijë në Kosovë dhe 150 mijë në vise të tjera: Maqedoni, Mal të Zi, Serbi, Bosnjë, Kroa-ci, Slloveni).

Të respektuar,Në vitet e ’90-ta të shekullit XX, Kosova

dhe viset e tjera shqiptare nën Jugosllavinë Versajase ishin të nxjerra jashtë ligjit. Të gjitha mynxyrat e dhunës kulturocidiale, gjenocidiale dhe etnocidiale kanibaliste serbe mbi

261


shqiptarët, prapë, do të ushtrohen me udhëzime publike e sekrete të Akademisë së Shkencave e të Arteve të Serbisë, tashti në krye me akad. Dobrica Qosiç. Bazën e këtyre udhëzimeve, për zhdukjen e shqiptarësisë së Kosovë dhe të viseve të tjera shqiptare nën Jugosllvinë Avnojiste, ngërthente Memo-randumi i Akademisë së Shkencave dhe të Arteve të Serbisë i vitit 1985, i bërë publik më 1986.

Ky trakt politiko-policor, në fakt, paraqiste Projektin për Serbinë e madhe nga Vjena deri në Stamboll, me prejudikim se Serbi është deri aty ku gjendet një serb, ose një varr serbi! Me pak fjalë, Akademia e Beogradit mori mbi vete detyrën që "popullit serb t'i sigurojë programin shoqëror dhe nacional bashkëkohor, me të cilin do të frymëzohen brezat e sotme dhe të ardhshme"(!?!)

Për ta vu në jetë me sukses këtë "program nacional serb”(!?!), Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Serbisë kujdestaroi në ngritjen politike e shtetërore të personalitetit Slobodan Milosheviç, të cilin e nxori në krye të lëvizjes serbomadhe: "Dogodio se narod" (Ndodhja e popullit), të mbështetur në trillime, paragjykime dhe në kërkesa hi-sterike për ekspansion serb: "Kosova është zemra e Serbisë", kurse "Serbia e Madhe - prej Horgoshit – Viroviticë e Karllobag deri në Durrës e Selanik" - do të realizohej duke u

262


mbështetur në "të vërtetat", serbe për Kosovën "serbe", - pa serbë historikisht, por me pushtet serb dhunues gjakësor prej tetorit të vitit 1912. "Kosova është tokë serbe për të cilën kurrë nuk mund të flitet ndryshe përveçse si për tokë serbe të shenjtë", sepse "Kisha në krye me mbretin dhe me aparatin propagandues e ka ndërtuar mitin e Kosovës". Dhe, duke e marrë mitin kishtar për tapi toke, patriku serb, German, më 28 korrik 1988, ftonte serbët në luftë "për hakmarrje të re të Kosovës!" Vërtet, të “vërtetat” serbe për Kosovën “serbe” janë gënjeshtra të përsëritura me mijëra herë, në gjuhën serbe dhe në gjuhë të ndryshme evropiane – frymë kjo e patrio-tizmit serb dhe dëshmi e inteligjencies serbe të lindur - siç mund të thuhet me maksimën e Qosiçit.

Me mbështetje nga kisha dhe me bekimin e patrikut, Slobodan Milosheviç, më 28 qershor 1989, në Mitingun e Gazimestanit, e nxori përfushe planin për ripushtimin dhe për serbizimin përfundimisht të Kosovës, me strategjinë serbe “Toka e djegur”: "Është treguar se Kosova dhe përcaktimi për Kosovën e mban të bashkuar tërë popullin serb", dhe tashti "Miti i Kosovës nuk është vetëm çështje kishtare", por "është çështje e popullit", ndaj, e vërteta se "çka është historike e çka legjendë në Betejën e Kosovës (1389), ajo më nuk është me rëndësi”, sepse "gjashtë shekuj

263


pas asaj edhe sot, prapë, jemi në beteja dhe para betejave!"

Vitet e ’90-ta të shekullit XX Beogradi zyrtar i kishte paraparë kohë arritjen përfundimtare të zbritjes së përqindjes së shqiptarëve në Kosovë nga 93% në nën 50%. Kjo do të arrihej me të gjitha metodat dhe strategjitë e njohura në botë për spastrimin et-nik të një vendi. Në funksion të këtij qëllimi, që nga vitet e ’80-ta, me dhunë ekonomike dhe policore, u ndoqën nga Kosova rreth 400 mijë shqiptarë, kryesisht djelmosha të aftë për rezistencë të armatosur. Spastrimi etnik shqiptar i Kosovës, me shumicë absolute të përkatësisë fetare islame, mbi 98.2%, sipas pseudoshkencës dhe politikës pushtuese serbe, edhe më tutje paraqitej si akt civilizues në interes të krishterimit në përgjithësi. Dhe, vërtet, sado që Çështja e Kosovës në thelb fare nuk është çështje fetare, interesat e fesë së krishterë (ortodokse dhe katolike) dhe të asaj islame, penguan dhe do të pengojnë zgjidhjen e drejtë të Çështjes së Kosovës. Këtë fakt bukur e ka konstatuar diplomati i rryer, z. Henry Kissinger, më 12 tetor 1998: Çështja e Kosovës "është një tragjedi e shkaktuar me ndeshjen midis islamizmit dhe krishterimit në Ballkan, që vazhdon qindra vite".

Zotërinj të nderuar,Me kompetencë shkencore mund të

konstatojmë: Çështja e Kosovës ishte fakti-

264


kisht dhe është aktualisht çështje ekzistenciale kombëtare shqiptare, është paqe ballkanike dhe evropiane - po u zgjidh drejt. Në funksion të kësaj zgjidhje mekanizmat evropianë e botëror që Ju i përfaqësoni duhet ta kenë parasysh edhe konstatimin e Prokopit të Cezaresë, i cili në përmasa gjeniale ka konstatuar: "Siç tregon historia e vjetër, sllavët janë të gatshëm të marrin armët edhe pa pasur arsye (...), e bëjnë luftën pa shkak dhe pa e shpallur atë dhe nuk duan ta mbarojnë me një marrëveshje. Më në fund e fillojnë pa të drejtë dhe e mbarojnë me dhunë". Përvoja historike e marrëdhënieve serbo-shqiptare dhe serbo-boshnjake, pse jo edhe serbo-kroate, e më herët edhe serbo-bullgare, janë të mjaftueshme për të gjykuar se gjenet e sllavëve të kohës së ardhjes së tyre në Iliri janë ruajtur në gjenin serb të etur për gjak e për tokë të huaj, të fqinjëve. Vërtet, midis serbëve dhe shqiptarëve qëndron një det gjakshqiptari, i derdhur nga thika serbe. Faktet historiografike tregojnë se nuk ka vëlla-zëri shqiptare në pjesën e Shqipërisë Etnike ja-shtë Shqipërisë Londineze, por edhe të atyre në viset kufitare të “Shqipërisë” me “Jugosllavinë” (në kufijtë ndërkombëtarë londinezo-versajas nëpër tokat pastër shqiptare etnike), që nuk kanë përjetuar vrasjen dhe dhunën kanibaliste serbe.

265


Shkretimi i asaj që mund të quhet shqi-ptarësi aty ku shkeli këmba e soldateskës serbe në tokat shqipare - janë provë. Dhuna dhe dhunimi, plojat dhe masakrat mbi civilët e pambrojtur, burra, gra, pleq e fëmijë anekënd Kosovës, nga 24 marsi deri më 10 qershor 1999, periudhë kjo e Bombardimeve të NATO-s mbi makinerinë ushtarake të Serbisë, janë plagë të prekshme që vazhdimisht kullojnë gjak. Nga 28 shkurti 1998 - 10 qershor 1999 nga Kosova u ndoqën me lemeri, ploja e masakra rreth një milion shqiptarë të Kosovës, eksod përtej bibliko-kuranor, por këtu nuk ka mundësi të përmendim tërë përmasën e gje-nocidit ndaj shqiptarësisë së Kosovës. Soldateska serbe zbatoi mbi 30 ploja në fshatra dhe qytete, vrau mizorisht mbi 15.000 civilë - pleq, burra, gra dhe fëmijë, plagosi mbi 3.219 dhe burgosi mbi 1.360 veta. Me strategjinë “Toka shqiptare e djegur” - shkretoi e shkatërroi 1.007 fshatra (nga 1392 sa ka Kosova), dogji mbi 212.347 shtëpi, objekte përcjellëse, objekte shoqërore (prej tyre 218 xhami), lokale afariste etj.. Dhe, dhunë mbi dhuna është dhunimi i mbi 20.000 femrave, prej të cilave të evidencuara 2.019 nëna që kanë 3.007 fëmijë të traumatizuar përjetësisht. Kjo nuk ka çmim. Kjo është e pafalshme! Ky është një zë që thërret: Serbi, larg e më larg Kosovës!

Personalitete evropiane e botërore!

266


Me kompetencë shkencore u themi se nëse historia është mësuesja e jetës, siç besohet nga latiniteti, Çështja e statusit shtetëror të Kosovës, në pritje, nuk mund të zgjidhet duke i mbyllur sytë para krimit dhe etnocidit institucional serb shekullor mbi shqiptarët në përgjithësi dhe shqiptarësinë e Kosovës në veçanti. Serbia, veçanërisht, nga janari i vitit 1878 deri në qershor të vitit 1999, pra për 121 vjet rresht, përveç dëmit material të pallogaritshëm, është përgjegjëse për copëtimin dhe robërinë e kombit shqiptar dhe për jetën e rreth tre milionë shqiptarëve. Në këtë krim janë bashkëfajtore Rusia dhe Fuqitë e Mëdha të Evropës, sepse me zgjidhje të dhunshme në Ballkanin jugperëndimor, duke e ndarë një vend dhe një komb vetëm pse fati ia ngarkoi të mbijetojë si mysliman, krijoi kriza që gjeneruan në gjakderdhje, gjenocid, kulturocid dhe etnocid shekullor ndaj shqip-tarëve dhe Shqipërisë etnike dhe historike. Edhe ky është pengu që Kosovën dhe Serbinë i detyron të mbesin njëra pranë tjetrës dhe kurrë më së bashku nën një çati shtetërore të përbashkët. Dhe, nëse faktori ndërkombëtar i vendosjes aktualisht ngul këmbë për rilidhjen me dhunë të jetës shtetë-rore të Kosovë me Serbinë, sipas diktatit të Rusisë, e pa vullnetin e shumicës etnike historikisht të Kosovës, do të bëhet shkaktar i gjakderdhjeve të reja ndëretnike në Kosovë

267


dhe gjetkë në tokat shqiptare, të copëtuara me dhunë ndërkombëtare.

Se Serbia dhe serbët nuk mund ta durojnë ekzistimin e kombit shqiptar, se Serbia dhe serbët janë degjenerikë racistë antishqiptarë ende përtejmesjetarë, se Serbia dhe Shqipëria duhet të kufizohen me kufijtë etnikë si ardhmëni e vetme e Ballkanit - dëshmi e prekshme është “notesi”: 29 maj 1968 - 14 shtator 2004, i akademikut monstruoz, Dobrica Qosiq - “Kosovo. Biblioteka Istine, Knjiga broj 1”, Beograd, 2004, ISBN 86-7446-038-0, fq. 257. Del se nuk ka rrugë të drejtë tjetër, pos dënimit ndërkom-bëtar të Serbisë dhe pranimit të së drejtës ndërkombëtare për vetëvendosjen politike dhe shtetërore të shqiptarëve në shtrirjen natyrore etnike kompakte.

Realizimi demokratik i shtetit të shqiptarëve në kufijtë e Shqipërisë Etnike nuk mund të quhet Shqipëri e Madhe, gogol serbo-ruso-evropian antiislam të periudhës së imperializmit, që u dëgjua edhe nga përfaqësuesi i Rusisë, Kharchenko, në Baden, më 26 Nëntor 2007. Ribashkimi i tërësisë së Shqipërisë së ruajtur do të zinte më pak se dy të tretat e sipërfaqes së Shqipërisë (Albania, Arnautlluk) të shekujve XV-XIX. Në këtë njësi shtetërore mbi 90% e banorëve do të jenë shqiptarë myslimanë, ortodoksë dhe katolikë. Kosova

268


zyrtare aktuale po lebetisë për Pavarësinë shtetërore si koncesion me Bashkësinë Ndërkombëtare (jo koncesion për Serbinë), pa mohuar se Kosova aktuale është vetëm një pjesë e Shqipërisë e vaditur me gjakun shqiptar pa dallim feje deri në ditën e sotme, e ruajtur edhe me mëshirën e Zotit. Kurse mësimi që del nga kjo përkujtesë jona për Juve, është i qartë: Serbia me të gjitha mynxyrat e dhunës gjenocidiale ndaj shqiptarëve dhe shqiptarësisë së Kosovës e ka kallur edhe pjesën e saj, serbe, mesjetare e kolonialiste 87 vjeçare (1912-1999).

Para se të përfundojmë, ftojmë opinionin demokratik botëror dhe shqiptarët ku do që jetojnë, pa hezitim të mbrojnë para botës, të drejtën e kombit shqiptar për vetëvendosje – si zgjidhje e vetme demokratike dhe definitive fitimprurëse për Ballkanin dhe për Evropën e Bashkuar! Shqiptarët janë komb historik në themele të parahistorisë së Ballkanit, i cili kurrë nuk bëri inkursione e gjakderdhje në toka të fqinjëve, kurrë nuk sulmoi pa shkas as brenda tokave të veta. Edhe nga ky aspekt, Kosova shqiptare meriton paqe, përparim, liri, siguri, pavarësi - birësim nga Evropa demokratike liridashëse! Gjaku i miliona shqiptarëve (Fëmijë, gra, pleq dhe burra të martirizuar thërrasin: Mjaft më me

269


eksperimente mbi kurrizin e Kosovës shqiptare dhe të kombit shqiptar! Filli i kësaj fitoreje njerëzore, aktualisht është në duart e Juaja. E keni në dorë të konstatoni botërisht: Ka ardhur fundi i mynxyrave antishqiptare kolonialiste pushtuese serbe me përkrahje ndërkombëtare. Liria e Kosovës është filli i lirisë shqiptare!

Shpëtoni edhe Serbinë, sepse Rusia dhe Evropa e djeshme e rritën nga hardhuca në krokodil përbindësh! Mentali-tetin barbar të kësaj krijese keni pasur mundësi ta njihni mirë gjatë luftërave që i nxiti Serbia në arealin e Jugosllavisë Avnojiste dhe gjatë procesit të negociatave dyvjeçare Prishtinë - Beograd, për “Statu-sin” e Kosovës. Serbia duhet të urtësohet me vendosmërinë dhe drejtësinë Tuaj. Ky është interes jetik i paqes në Ballkan, në Evropë dhe në Botë. Serbia dhe kombi serb duhet të përballen me të kaluarën e vetë! Sot-ja mund të quhet “Kohë”, nesër bëhet vonë. Me Serbinë udhëheqin skizofrenët. T’i keni parasysh pasojat që nuk mund të shërohen!

Me shpresë së mund të përfitoni nga mesazhi i kësaj P ë r k u j t e s e , respekt për mundin që keni derdhur!

Prof. Dr. Hak i f Ba j rami ,

270


Shef i Divizionit për hulumtime shkencore në Arkivin Shtetëror të Kosovës;

Prof. Dr. L iman Rush i t i , Këshilltar shkencor i Institutit të

Historisë, Prishtinë; Prof. Dr. Muhamet P i r raku , Këshilltar Shkencor në Degën e

Historisë së Institutit Albanologjik të Prishtinës.

Prishtinë, 30 nëntor 2007

271


Prof. Dr. Muhamet Pirraku

FOR THE STATEHOOD CAUSE

OF KOSOVASummary

The book that is in your hands is consisted of several papers written in function of demands for as rightful as possible solution of political and state status of Kosova with an intervention of international democratic diplomacy and politics. Although in conditions of full medial and institutional blockade of UNMIK’s regime, I felt it my duty to make efforts to impact in the courses not at all favourable for liberation of Kosova and liberty of the Albanian people at a time when Albanian politicians have been keeping the people asleep with political “lullaby” – “Kosova is a free state, it is only expected, today – tomorrow, a formal recognition of its sovere-ignty ...!”

The book puts forward arguments and synthesised evidences which clearly speak for Albanian historical land-patent of Kosova; that Serbs in Kosova are invaders and colonisers with Albanian and Islamic phobia approach; that Albanians in administrative areal of Greek Byzantine church, Bulgarian Saint Clementine

272


and Mediaeval Serbian Saint Sava one, turned to Islam as a preventive for preserving their nationality. This was the noble side of conver-ting into Islam, ensuring Albanians the way for integrating the nation and ethno cultural unit and geopolitics of Albania. Hence, orthodox mediaeval monasteries on ethnic Albanian areal, despite of the fact that invader built them, they are at the first place, cultural properties of majority of population, i. e. of orthodox, pre-Islamic and Islamic. Islamism process and fully integration of Albanian nation through Islam was cancelled with a brutal intervention of the cross, money and of European Asian catholic-orthodox arms, especially the activity of Church inatitution “Propaganda Fidea”.

Without any political prejudice, I have stated that with “Ahtisaari’s project for settlement of Kosova status” Albanians should say farewell to Albanian mediaeval land-patent!?! To give up the past in favour of political bargains of the Greater Powers with Kosova’s invaders, Serbia, and particularly not to respect cultural heritage, identity of forefathers which is inside us, and which is the basement of Albanian future, is more than treachery before their generations, forerunners and descendents. Legalisation of ex-territoriality of orthodox churches (monasteries), which are not Serbian in their

273


genesis, and without any such example in the world, is an unjust confirmation and stimulation of colonial past of Serbia towards Kosovo, a phenomenon unknown in the history of falling down of European colonial forces in the Balkans, in Asia, in Africa – this being the first condition never to have a state, peace or right legality in Kosova.

A good part of this fatality for future of the peace in Kosova, belongs to the leaders of Kosova. They have turned themselves to spokesmen of Marti Ahtisaari’s (Special UN envoy) “Comprehensive proposal on the Kosovo Status Settlement”, a document from which it cannot be conceived the historical fact that Kosova is a pond of Albanian blood which was shed by Serbian nation with their orthodox church as a terrorist mobilised instrument. Indeed, Kosova’s question is not an economic – social problem, neither a Serbian church’s one as it is reflected in “Comprehensive proposal ...”, but it is a historical colonial one, under dissolution. There is not any other example in the world that a country, which promises liberty, order, democracy, full security to its citizens, to suffer plots of dividing walls, so many obstru-ctions for citizens to live a normal life – as Kosova is being sanctioned by experimental orders in “Ahtisaari’s Package”?!?

274


Political approach that does not recognise the right of a nation, or part of a nation, for self-determination with the right of separation and uniting with a country, so much the more, with a country partitioned forcefully, is not a democratic solution, it is a long-term oppression. Henceforth, “Ahtisaari’s Package” projects insecurity for Kosova, it punishes Albanians, the absolute majority – victims in their ethnic lands, in order to award crime and criminals, non-ethnical minority, descendants of colonising Serbian and Montenegrin elements, a greater part of them as serfs in lands of Albanian landlords from the middle of 18th century and during 19th

century and the other part as Serbian state colons of Versailles and AVNOJ Yugoslavia. Ahtisaari’s Package, does not ensure either independence today, or sovereignty of Kosova in future.

A country without its entirety has no future. Finally, any kind of settlement, if people are not asked, if a freely declaration of people is not allowed, is oppression of itself. It was an international political repression Projection of Principality of London (Con-ference) Albania, and the same is Ahtisaari’s Experimental Project – “Self-administrated Kosova”. Solution of historical problem of Kosova with a Referendum is the only democratic solution, which is appropriate for

275


Europe, which aims at political, economic unity and joint security, and not by any means alienating of Albanian land-patent of historical monuments, in the interest of invading ambitions of greedy Serbia. With “Ahtisaari’s Package” Kosova’s statehood is moving to a new marathon, now parcelled out in ethnic enclaves, without any local or international certainty for a state unity perspective. “Ahtisaari’s Package” has balanced actual real force of Albanian nation with greediness of Serbian occupying genocide in continuity internationally supported. Building of Ahtisaarian “self – administered” Kosova state, without Albanian symbols, without Albanian historical identity, finally, it is the projection of definitive international partition of Kosova from historical ethnic Albania. And, if the Kosova Albanians and the others anywhere in the world, do not today think the state of Kosova only as an opportune step for a reunion of Albania and Albanian nation tomorrow, gestation of surrogate “Kosova nation” is inevitable, all the more, that the West is supporting idiotic steps for introducing (bringing back) the notion Kosovar as an official “state’ language of Kosova.

With scientific competency we can say that if history is the life teacher, as it has been believed to be since Roman times, the Issue of Kosova state status, state sovereignty of

276


Kosova cannot be ever settled, by closing eyes before crime and for centuries state institutional ethnocide over Albanians in general and over Kosova Albanians in particular. In this Serbian state crime are culpable Russia and Greater Powers of Europe as well, because with forcefully solutions in the South-western Balkans, by dividing a country, a nation only because they happened to belong to Muslim faith, created crises which generated many century bloodshed, genocide, culturocide and ethnocide over Albanians and Ethnic and historic Albania.

Our message is: Albanians are a historical nation in the basements of the Balkans prehistory, they have never undertaken incursions or caused bloodsheds in the lands of their neighbours, never have attacked without having a reason, and they have not done so even inside their ethnic lands. Even from this aspect, the Albanian Kosova deserves peace, prosperity, freedom, security, independence – adoption by democratic and peace loving Europe.

D e c e m b e r 2007

277


VEPRAT DHE KONTRIBUTI I PIRRAKUT PËR HISTORINË DHE ÇËSHTJEN

KOMBËTARE Prof. Dr. Muhamet Pirraku lindi në fshatin

Flamuras të Drenasit (në Drenicë), më 12 tetor 1944. Shkollën fillore tetëklasëshe e mbaroi në vendlindje dhe në Bushat, Shkollën e Mesme Bujqësore në Prishtinë, ku e mbaroi edhe Fakultetin Filozofik - Degën e Historisë. Studimet pasuniversitare i kreu në Univer-sitetin e Zagrebit dhe magjistroi në tezën “Rinia përparimtare e Kosovës 1919-1941”, më 29 tetor 1976. Gjashtë muaj specializoi në

278


fushë të historisë së kulturës në Institutin e Romanistikës-Gjermanistikës së Universitetin e Vjenës, më 1979/80, kurse pas shumë krajatave politike, doktoroi, më 29 dhjetor 1988, në Degën e Historisë së Universitetit të Prishtinës, në tezën: “Kultura shqiptare prej viteve 70 të shekullin XVIII deri në vitin 1878”. Interesim për krijimtari letrare shfaqi nga viti i dytë i shkollës së mesme, ndërkaq shkrimin e parë nga fusha e historisë së kulturës e botoi si absolvent në histori, më 7 prill 1968.

Për aktivitet politik antijugosllav u përcaktua

më 10 shtator 1960, kur u betua para veprimtarit politik, Fazli Greiçevcit: “Betohem se prej sodit jetën do t’ia kushtojë lirisë së

279


Kosovës dhe ribashkimit të Shqipërisë Etnike...!” Me 10 tetor 1960 organizoi tri klasat e dyta të Shkollës Bujqësore, të bojkotonin mësimin në gjuhën serbo-kroate, u priu në Këshillin Ekzekutiv të Krahinës së Kosovës dhe mbrojti kërkesën e nxënësve: “Mësimet në Shkollë të zhvillohen në gjuhën shqipe...!” Nga tashti do të shquhet me aktivitet disident në lëmë të edukimit politik kombëtar shqiptar në mjediset ku jetoi e veproi. Nga mesi i vitit 1964 i përkiste grupit të intelektualëve në for-mim e sipër, të njohur si “Çeta e Bajo e Çerqiz Topulli”, të cilët e koordinonin aktivitetin politik shqiptar të Ilegales patriotike shqiptare me disidenttizmin në veprimtarinë politike, kulturore, arsimore, publicisttike e shkencore legale15.

Pirraku do të shquhet si përhapës i literaturës beletristike, filozofike e historiografike të botuar në Tiranë dhe nga Mërgata shqiptare në Evropë dhe SHBA dhe si gjurmues e studiues i frytshëm me ndikim të madh nga viti 1968. Nga mesi i viteve të ’70 dhe në vitet e‘80-ta, për shkaqe politike antikugosllave, mbi 15 vjet pati ndalesa e pengesa për botim e veprimtari shkencore, prej të cilave dhjetë vjet me ndalesë të plotë. Prej 4 gushtit 1981 deri më 4 gusht 1982 u 15 Në këtë grup gravitonin: Ismail Dumoshi, Tahir

Abdyli, Halil Alidemaj, Demë Fetaj, Fehmi Pushkolli, Hasan Salaj, Gani Bobi, Gjakush Qapari, Atdhe Gashi, Murat Blaku (Bojo) dhe Muhamet Pirraku (Çerçizi).

280


mbajt në burgjet e qarkut të Prishtinës, të Mit-rovicës dhe të Sarajevës, kurse jashtë Institutit Albanologjik deri më 13 dhjetor 1983. Me rastin e burgosjes iu konfiskuan rreth dhjetë mijë faqe në dorëshkrim: shënime të kujtesës historike, punime shkencore, ditarë dhe rreth tridhjetë mijë vargje poetike si dhe literaturë historiog¬rafike, politike e filozofike16.

Nga vjeshta e vitit 1982 deri në dimrin e vitit 1983 punoi mjeshtër, murator e projektues, në Ndërtimtari të lartë. Nga kjo kohë deri në fillim të vitit 1990, për të ndikuar në rrjedhat politike e historiografike, në një anë, dhe për ta ushqyer shpirtin krijues, në anën tjetër, u detyrua t’i botojë, pa emrin e tij, disa trajtesa, studime dhe dy vepra, ndër më emblematiket për Isa Boletinin dhe për Hasan Prishtinën. Edhe në rrethana të tilla, nga lëmi i publicistikës, i kulturës dhe i shkencës historiografike, deri tashti, M. Pirraku botoi mbi 477 zëra bibliografikë – artikuj, trajtesa, recensione, kritika, fejtone, studime në mbi 16 Shih, Arkivi Historik i Qytetit të Prishtinës - Dosja: Gjyqi

Komunal i Prishtinës, K.br. 405/81, Kio br.255/81. Në dosje ruhen vetëm pak shkrime e dorëshkrime, të cilat, në fund të hetimeve, u përdorën për ngritjen e Aktakuzës. Hetimet ndaj M. Pirrakut u zhvilluan drejt identifikimit të Organizuesit Kryesor të Demonstratave të 26 marsit -1-2 prillit 1981. Pjesa tjetër e arkivit, e bartur me dy vetura “Fiça”, është ndalë në arkivin e SSSH të SPB të Kosovës . Nuk dihet se ku ka përfunduar.

281


810 numra të shtypit ditor, javor e mujor dhe në revista shkencore. Dhjetëra nga këta zëra biblikgrafikë kanë madhësinë voluminoze të veprave monografike për probleme të veçanta të kulturës dhe të historisë shqiptare.

Veprat e tjera, të botuara me emër dhe mbiemër të tij, janë: Historia për klasën VII (bashkautor S. Rizaj), Prishtinë,1975,178; Kultura Kombëtare Shqiptare deri në Lidhjen e Prizrenit, Prishtinë, 1989, 604; Salih Gjukë Dukagjini: Shkrolaria e shqypes (nga osmanishtja: dr. Feti Hehdiu, mr. Mehdi Polisi), Prishtinë, 1991, 188; Ripushtimi jugosllav i Kosovës 1945, Prishtinë, 1992, 196; Kalvari i shqiptarësisë së Kosovës, TIVARI 1945, Prishtinë, 1993, 74; Mulla Idris Gjilani dhe Mbrojtja Kombëtare e Kosovës Lindore 1941- 1951, Prishtinë, 1995, 710; Albania e Konicës, Prishtinë, 1995, 135; Feja, kultura dhe tradita islame ndër shqiptarët (bashkautor dhe Kryeredaktor), Prishtinë, 1995, 575; Lidhja Shqiptare “Besa-Besën” në burimet serbe 1892-1902, Prishtinë, 1996, 72; Lëvizja Gjithëpopullore Shqiptare për Faljen e Gjaqeve 1990-1992. Kronikë, Prishtinë, 1998, 472; Për kauzën shqiptare 1997 – 1999, Prishtinë, 2000, 286; Dritë e re për kryetarin e parë të Shqipërisë Etnike (bashkautor dhe redaktor), Prishtinë, 2002, 207; Jo katedrale në emër të shqiptarisë së imagjinuar, Prishtinë, Prill 2003, 192. (Botim i Dytë, i zgjeruar, Qershor 2003,

282


fq. 199). “Myderriz Ymer Prizreni – Ora, Zemra dhe Shpirti i Lidhjes Shqiptare 1877-1887, Prishtinë, 2003, 522; Arrestimet e Pjesëtarëve të TMK-së - Ç’është kjo?! (bashkautor dhe redaktor), Prishtinë, 2004, 96; Masakra në Burgun e Dubravës 19-24 maj 1999 (bashkautor dhe redaktor), Prishtinë 2005, 200; Për kauzën e UÇK-së, Prishtinë, 2006, 390.

Prof. Dr. Muhamet Pirraku, duke iu përgjigjur Ftesës së ndërgjegjes së vetë, pati rol të rëndësishëm në Lëvizjen për Pajtimin Gjithëshqiptar (përmes faljes së gjaqeve dhe të hasmërive) - 2 shkurt 1990 - 17 maj 1992 dhe fuqimisht e mbështeti aktivitetin luftarak dhe politik çlirimtar të UÇK-së, në tri Shfaqjet e saj 1993-2001. I përcolli me kujdes trendët politike kombëtare dhe ndërkombëtare lidhur me statusin politik shtetëror të Kosovës nën administrimin e UNMIK-ut dhe me kohë bëri analiza historiografiko-politike në mbështetje të kauzës së shqiptarësisë dhe të shtetësisë së Kosovës. Një pjesë të këtij aktiviteti trupëzon libri që keni në duar.

Autori, Prof. Dr. Muhamet Pirraku aktualisht është këshilltar shkencor i Institutit Albanologjik të Prishtinës, bashkëpunëtor i Radio - “Kosova e Lirë” - mbështetës i kërkesës politike për zgjidhjen e Problemit të shtetësisë së Kosovës dhe të Çështjes

283


shqiptare me anë të deklarimit të popullit në Referendum.

WWW.radiokosvaelire.com, Analiza, 12 shkurt 2008

284

http://WWW.radiokosvaelire.com/


PËRMBAJT JA

Në vend të parathënies..................................................5Një vepër me rëndësi të shumëfishtë........................7Problemi I kauzës.........................................................11Moratoriumi - Vazhdim i Luftës së UÇK-së me mjete paqësore!...................................17Ku mbeti oferta e Drashkoviqit?!?............................33Burimet për Betejën e Kosovës të vitit 1389............39Katarza kadareane për Islamin (?!?)..........................53Serbizimi i trashëgimisë kishtare bizantine në Kosovë përfundoi në periudhën osmane..........69Me propozimin e “Ahtisaarit”- Kosova në thika..........................................................81

285


Të gjitha copëtimet e kombit shqiptar dhe prangosja e Vetëvendosjes...............................101Çka fiton shqiptarësia e Vushtrrisë nëse “Ura e vojinoviqëve” do të quhet “Ura e vjetër e gurit” !?!............................................ 141Tri UÇK-të dhe e drejta në vetëvendosje...............155A e ka Kosova flamurin shtetërorndërkombëtarisht të pranuar? .................................163Shqiptarët e duan ribashkimin e kombit dhe të Atdheut …........................................................173

Revalorizim dhe jo përmbysje të dhunshme të historisë!...................................................................189Koncesionet ruso-evropiane ndaj Serbisë Gjakësore dhe dënimi i ardhmërisë së kombit shqiptar paqësor!.........................................199Summary......................................................................239

286


Vepra dhe kontributi i Pirrakut për historinë dhe çështjen kombëtare ...........................................245

Prof. Dr. Muhamet Pirraku

PËR KAUZËN E SHTETËSISËSË KOSOVËNPërpunimi kompjuterik:

A u t o r i

287


Sumary translated byMehmet Gerguri, prof.

Kopërtinën:Dr. Lulëzim Lajçi

Katalogimi në botim - (CIP)Biblioteka Kombëtare dhe Universitare e

Kosovës

323.1(496.51Pirraku, MuhametPër kauzën e shtetësisë së Kosovës = For statehood cause of Kosova / Muhamet Pirraku. -Prishtinë: Grafobeni, 2008. - 253. ; 21x14 cm.Në vend të paeratënies / Adem Demaçi : f.5-6

ISBN 978- 9951-8587-3-1__________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

288


________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

289


________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

290


____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Emaili: [email protected];Tel.038/516-726; 044/149-244.

291

mailto:[email protected]

Documents

GJOKË DABAJ - e-monsites3.e-monsite.com/2010/08/29/93909390muhamet-pirraku-per... · Web viewDhe, për çudinë e madhe, bota demokratike, në të cilën ne mbështetemi dhe nga