Historia obrad okrągłego stołu i pierwsze demokratyczne

wybory 1989

Okrągły Stół – negocjacje prowadzone od 6 lutego do 5 kwietnia 1989 przez przedstawicieli władz PRL, opozycji solidarnościowej oraz kościelnej (status obserwatora - Kościół Ewangelicko-Augsburski oraz Kościół rzymskokatolicki). Prowadzone były w kilku miejscach, a ich rozpoczęcie i zakończenie odbyło się w siedzibie Urzędu Rady Ministrów PRL w Pałacu Namiestnikowskim (obecnie Pałac Prezydencki) w Warszawie. W obradach wszystkich zespołów brało udział ok. 697 osób (uczestników i ekspertów).

Jedno z najważniejszych wydarzeń w najnowszej historii Polski, od którego rozpoczęły się zmiany ustrojowe Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, w tym częściowo wolne wybory do Sejmu, tzw. wybory czerwcowe.

Wydarzenia przyczyniające się do podjęcia obrad

„okrągłego stołu”

Kryzys gospodarczy w krajuBrak podstawowych produktów w sklepachStrajki robotników w Nowej Hucie, na Śląsku, Stalowej Woli, Poznaniu i Gdańsku

Główni inicjatorzy obrad okrągłego stołu

Lech Wałęsa gen. Czesław

Kiszczak

Lista członków okrągłego stołu:

1.Jacek AMBROZIAK2. Stefan AMSTERDAMSKI 3. Artur BALAZS 4. Ryszard BENDER 5. Stefan BRATKOWSKI 6. Ryszard BUGAJ7. Zbigniew BUJAK 8. Andrzej CELIŃSKI 9. Jerzy CIEMNIEWSKI 10. Marek EDELMAN 11. Lech FALANDYSZ 12. Dariusz FIKUS 13. Władysław FINDEISEN 14. Władysław FRASYNIUK 15. Bronisław GEREMEK 16. Mieczysław GIL 17. Andrzej GLAPIŃSKI 18. Aleksander HALL 19. Maciej IŁOWIECKI 20. Gabriel JANOWSKI 21. Jarosław KACZYŃSKI 22. Lech KACZYŃSKI 23. Krzysztof KOZŁOWSKI 24. Stefan KOZŁOWSKI 25. Marcin KRÓL 26. Władysław KUNICKI-GOLDFINGER 27. Zofia KURATOWSKA 28. Jacek KUROŃ 29. Bogdan LIS 30. Jan LITYŃSKI 31. Helena ŁUCZYWO 32. Tadeusz MAZOWIECKI 33. Jacek MERKEL

34. Adam MICHNIK 35. Andrzej MILCZANOWSKI 36. Jan OLSZEWSKI 37. Janusz ONYSZKIEWICZ 38. Edmund OSMAŃCZYK 39. Janusz PAŁUBICKI 40. Walerian PAŃKO 41. Aleksander PASZYŃSKI 42. Leszek PIOTROWSKI 43. Anna RADZIWIŁŁ 44. Ryszard REIFF 45. Jan Maria ROKITA 46. Zbigniew ROMASZEWSKI 47. Henryk SAMSONOWICZ 48. Grażyna STANISZEWSKA 49. Andrzej STELMACHOWSKI 50. Stanisław STOMMA 51. Adam STRZEMBOSZ 52. Klemens SZANIAWSKI 53. Jan Józef SZCZEPAŃSKI 54. Józef ŚLlSZ 55. Jacek TAYLOR 56.Witol TRZECIAKOWSKI   57. Jerzy TUROWICZ 58. Lech WAŁĘSA 59 Andrzej WIELOWIEJSKI 60. Jacek WOŹNIAKOWSKI 61. Henryk WUJEC 62. Jerzy ZDRADA 63. Tadeusz ZIELIŃSKI 64. Andrzej ZOLL

Postanowienie okrągłego stołu:• utworzenie Senatu z liczbą 100 senatorów i całkowicie wolne wybory do Senatu,• częściowo wolne wybory do Sejmu, 299 mandatów dla PZPR i organizacji sojuszniczych, pozostałe 161 mandatów mogli zdobyć w wyborach kandydaci bezpartyjni,• ustanowienie urzędu prezydenta• ponowna legalizacja Solidarności• częściowy dostęp opozycji do mediów • ustanowienie zasady pluralizmu związkowego w zakładach pracy,• reforma ustroju sądów – zapewnienie zasady nieusuwalności sędziów, niezawisłości i niezależności sądów.

Wybory parlamentarne 1989r.Wybory parlamentarne w Polsce w 1989 roku (tzw. wybory czerwcowe, wybory kontraktowe lub wybory do Sejmu kontraktowego) odbyły się w dniach 4 i 18 czerwca 1989. Zostały przeprowadzone w wyniku i na zasadach uzgodnionych w trakcie rozmów Okrągłego Stołu. W ich wyniku wybranych zostało 460 posłów na Sejm PRL oraz 100 senatorów do nowo utworzonego Senatu PRL.Wybory te zakończyły się zdecydowanym zwycięstwem opozycji solidarnościowej zorganizowanej wokół Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Kandydaci wspierani przez KO uzyskali wszystkie 161 mandaty przeznaczone dla bezpartyjnych, a także 99% miejsc w Senacie. Jednocześnie obóz PRL-owskiej władzy poniósł porażkę, przy czym za najbardziej prestiżową klęskę uznano przegraną niemal wszystkich kandydatów z tzw. listy krajowej, obejmującej większość przywódców reżimu. W wyniku tych wyborów czerwcowych Polska stała się pierwszym państwem tzw. bloku wschodniego, w którym przedstawiciele opozycji demokratycznej uzyskali realny wpływ na sprawowanie władzy. Wybory te są uznawane za moment przełomowy dla procesu przemian politycznych w Polsce, zapoczątkowały nagłe i zdecydowane przyspieszenie transformacji ustrojowej.

Krajowa lista wyborcza

Z krajowej listy wyborczej miało zostać obsadzonych nie więcej niż 10% mandatów. Liderzy „Solidarności” nie przystali na propozycję ze strony komunistów, by obsadzić na niej część miejsc. Ostatecznie Rada Państwa ustaliła, iż z krajowej listy wyborczej będzie wybranych 35 posłów. Prawo do zgłoszenia krajowej listy wyborczej przyznano wyłącznie porozumieniu naczelnych władz PZPR, ZSL, SD, „Pax”, UChS, PZKS i PRON. Posłami mieli zostać kandydaci, którzy otrzymali więcej niż połowę głosów ważnych, przy czym głosowanie „za” daną osobą następowało poprzez nieskreślenie jego nazwiska. Ustawa nie zawierała żadnych przepisów przewidujących dalsze postępowanie w przypadku, gdyby część miejsc nie została obsadzona w pierwszej turze głosowania. Oznaczało to, że ekipa Wojciecha Jaruzelskiego nie przewidziała możliwości porażki kandydatów z listy krajowej.

WyboryPierwsza tura wyborów odbyła się 4 czerwca oraz zakończyła się przygniatającym zwycięstwem Solidarności. W części demokratycznej wyborów, do której została dopuszczona opozycja, Komitet Obywatelski zdobył 160 mandatów do Sejmu, pozostawiając jeden mandat nieobsadzony. Z kolei na 100 mandatów senatorskich, Solidarność obsadziła w pierwszej turze 92.

Przebieg kampaniiKampania wyborcza Solidarności, która została ponownie zalegalizowana w kwietniu 1989 r., była prowadzona w oparciu o Komitet Obywatelski "Solidarność", powstały jeszcze w grudniu 1988 r. Na potrzeby kampanii opozycja przyjęła strategię wyborczą, przyjmując zasadę, iż o jeden mandat parlamentarny może walczyć tylko jeden kandydat Komitetu Obywatelskiego "Solidarność". Dlatego też w wyborach do Sejmu wystawionych zostało 161 kandydatów, zaś o mandaty senatorów ubiegało się 100 osób. Kampania Solidarności była prowadzona z rozmachem i pomysłem. Niemal każdy kandydat Komitetu Obywatelskiego prezentował się na zdjęciu z Lechem Wałęsą.

Informacje zaczerpnięte z Internetu.

Ulotka wyborcza

Wykonali uczniowie klasy I B