De vorige update…

Tim trouwde met Lieffie.Esmay, Larissa en Luuk hebben gekletst over de kleinkinderen.

Britt is afgestudeerd en ingetrokken bij Lily en Josef.

Hmm, dat was niet veel…

Maar goed, klik maar om verder te gaan! -->

‘Romeo! Daar ben je eindelijk!’ roept Ruby enthousiast wanneer ze haar achterneef eindelijk ziet. ‘Ik was bang dat je te laat zou komen!’

Romeo grijnst en geeft Ruby een knuffel. ‘Te laat? Echt niet. Maar van mam moest ik eerst mijn huiswerk afmaken. Gezeur.’

‘Dat ken ik. Sapphire en ik moesten ook meteen uit school ons werk doen.’

Challengefields 6

‘Maar nu denken we niet meer aan school, het is tijd om te feesten!’ zegt Romeo vrolijk.

‘Ik wil eerst even wachten op de taart. Tante Britt heeft de taart gemaakt en hoewel ze awesome is, weet ik niet of haar kookkunsten te vertrouwen zijn.’

Precies op dat moment klinkt de stem van Britt. ‘Pas op, kijk uit! Hier komt de taart!’

Ruby richt haar ogen meteen op haar tante en – eigenlijk nog belangrijker op dat moment – de taart en ze slaakt een zucht van verlichting als ze ziet dat de taart er prima uitziet. ‘Dat valt alles mee.’ Dan kijkt ze met een grijns op naar Romeo. ‘Nu is het tijd om te feesten, ja!’

Ruby stuitert naar de taart toe en eist meteen de aandacht op. ‘Kom op, allemaal! Even opletten! Dit is waarom we een feest hebben!’

Er wordt door meerdere gasten gelachen en Josef kijkt even naar Lily met een blik die duidelijk zegt ‘Dat heeft ze toch echt van jou.’

Maar Ruby heeft ermee wel alle ogen op zich gekregen en ze krijgt flink wat aanmoedigingen van de familie.

Dus met een glimlach buigt Ruby zich over de taart en blaast ze de kaarsjes uit. Dan voelt ze het bekende getintel vanuit haar tenen omhoog trekken.

En dan is ze plots een heel stuk groter. ‘Helemaal niet gek.’ zegt ze grinnikend. Ze kijkt even rond, naar hoe alles is vanaf deze nieuwe hoogte. ‘Nee, helemaal niet gek.’

‘Wat is je wens?’ vraagt Josef.

‘Genot,’ zegt Ruby trots.

‘En je levenswens?’ vraagt Luuk aan zijn oudste kleinkind.

‘50 Droomdates. Dat lijkt me wel wat.’

‘50 Droomdates? Toffe wens,’ vindt Britt.

‘Ja hè?’ vraagt Ruby trots, terwijl haar vader en grootvader daar iets meer twijfels over hebben. ‘Hmm, gaan jullie maar vast aan de taart, ik duik even mijn kamer in.’

Eenmaal in haar kamer geeft Ruby zichzelf een make-over. Andere kleding, ander kapsel, wat make-up… ‘Veel beter,’ mompelt ze tegen zichzelf, blij met het resultaat.

Dan gaat de deur van haar kamer open en klinkt er een fluittoon. ‘Wow, Ruby!’

Ruby draait zich grijnzend om bij het horen van de stem van Romeo. ‘Beter, toch?’ vraagt ze.

‘Ja, dit past veel meer bij jou,’ zegt Romeo met ook een grijns op zijn gezicht.

‘Dat dacht ik dus ook.’

Romeo stapt naar voren en geeft Ruby een knuffel. ‘Gefeliciteerd.’

‘Thanks,’ zegt Ruby en ze knuffelt hem stevig terug.

‘Echt, Ruby, je ziet er heel mooi uit. Het opgroeien heeft je goed gedaan,’ zegt Romeo dan.

‘Ik heb echt geluk gehad. De beste eigenschappen van beide kanten. En dan krijg je dit.’ Ruby zet haar handen in haar zij en trekt een overdreven trots gezicht, waarvan ze beiden in de lach schieten.

‘Maar serieus, je ziet er super uit,’ zegt Romeo wat zachter.

‘Wauw!’ klinkt het dan vanuit de deuropening. ‘Wat ben je mooi, Ruby!’

‘Dank je, Vicky,’ zegt Ruby.

Het jongere meisje knijpt haar ogen samen. ‘Het is Victoria, niet Vicky. En dat weet je.’

‘Sorry,’ zegt Ruby en ze trek een zielig gezicht, waarop Victoria zucht en naar haar toe loopt.

‘Gefeliciteerd, muts,’ zegt Victoria en ze geeft Ruby een knuffel.

‘Thanks.’

Romeo grijnst terwijl zijn beste vriendinnen knuffelen. ‘Nu alleen jij nog, hè kleintje?’

Nu richt Victoria samengeknepen ogen op hem. ‘Ik ben niet klein.’

‘Wel een stuk kleiner dan wij,’ plaagt Romeo en hij steekt zijn tong uit.

Even kijkt Victoria hem nog gemeen aan, maar dan haalt ze haar schouders op. ‘Ik ben tenminste wel een stuk meer volwassen dan jij bent. Al is dat eigenlijk niet zo moeilijk.’ Daarop trekt Romeo een sip gezicht waar beide meiden om moeten lachen.

De andere gasten vermaken zich ondertussen ook prima. Britt is vooral blij om weer gezellig met haar beste vriend te kletsen. Even kijkt ze door de kamer. ‘Is je liefje niet hier?’ vraagt ze aan Tim, met een plagend glimlachje over de woordspeling.

‘Haha,’ zegt Tim droog, voor hij ook glimlacht. ‘Nee, ze kon niet komen. Ze heeft net een baan gevonden en moest vanavond beginnen, daar kon ze niet onderuit.’

‘Aha, ja, dat kan gebeuren,’ zegt Britt knikkend. ‘Maar heel erg vind ik het niet, nu heb ik je een tijdje voor mezelf. Want het is wel heel lang geleden dat ik je heb gezien zonder Lieffie erbij.’

‘Dat is waar. Maar ja, ze is dan ook wel mijn grote liefde,’ zegt Tim met een klein glimlachje.

‘Je ziet er ook echt gelukkig uit,’ merkt Britt op.

‘Dat ben ik ook.’

‘Mooi zo. Maar vertel nu eens, hoe bevalt het getrouwde leven? Niet dat je mij over kan halen om ooit ook in het huwelijksbootje te stappen, nee, echt niet.’ Fanatiek schudt Britt haar hoofd. ‘Nope. Maar ik ben wel benieuwd wat jij ervan vindt.’

Tim lacht en vertelt dan uitgebreid over hoe gelukkig hij is met Lieffie.

Het is voor de verandering eens redelijk stil in huize van Velds. Meestal is er wel gelach van de spelende kinderen te horen of druk geklets van Ruben, maar Ruben en Tamara zijn allebei aan het werk, Rick en Chris zijn op school en Joëll ligt te slapen. En dus zijn Magda en Luuk een rustig potje aan het poolen.

‘Het is toch niet normaal hoe goed je hierin bent,’ moppert Magda een beetje terwijl Luuk haast zonder moeite een van de ballen laat verdwijnen.

Challengefields 1

‘Zo goed ben ik niet,’ zegt Luuk. ‘Ik speel het alleen al veel langer.’

Magda zucht als Luuk weer een bal in een gat schiet. ‘Nou, vanuit mijn ogen ziet het er toch uit alsof je het heel goed kan.’

Maar vlak daarna mist Luuk toch een schot. Hij gebaart Magda naar de tafel en glimlacht terwijl zijn schoondochter probeert uit te vinden hoe ze het beste de bal kan spelen. ‘Het kan nou niet lang meer duren voor de baby er is,’ zegt hij. ‘Hoop je op een dochter?’

‘Als ik echt eerlijk ben wel ja. Ik ben natuurlijk al dolgelukkig met het kindje, of het nou een jongetje of meisje is. Maar na drie jongens lijkt een klein meisje me toch ook wel wat.’

‘Ik vind een kleindochter erbij ook wel wat,’ zegt Luuk. ‘Dan heb ik drie kleindochters en drie kleinzonen. Al zou een vierde mogelijke stamhouder natuurlijk ook nooit mis zijn.’

‘Ik denk dat uit de drie die er nu zijn er toch wel eentje moet zijn die de Challenge wel zal willen voortzetten. Ruben en jij waren allebei de enige zonen en de Challenge is bij jullie ook doorgelopen, dus dan moet het nu toch ook wel goed komen?’

‘Dat is wel zo,’ beaamt Luuk.

‘Hmm…’ brengt Magda uit. ‘Ik kan niet wachten tot de kleine er is, want het bewegen met zo’n buik is toch niet erg makkelijk.’

Nog geen half uur later staat Magda puffend haar buik vast te houden. ‘Ik weet dat ik zei dat ik graag wilde dat je eruit kwam, maar kon je niet nog even wachten tot je vader er ook weer is?’ vraagt Magda aan de baby in haar buik, maar natuurlijk luistert het kleintje daar niet naar.

‘Hmm, ik heb drie kinderen en dit wordt mijn zesde kleinkind, maar bij bevallingen blijf ik me nutteloos voelen,’ mompelt Luuk terwijl hij Magda probeert te steunen.

Gelukkig voor zowel moeder als grootvader gaat de bevalling best snel en dan houdt Magda haar vierde kindje vast. ‘Het is een meisje!’ zegt Magda blij. ‘Een zusje voor de jongens.’

‘Ze is prachtig,’ zegt Luuk glimlachend.

‘Dat is ze zeker,’ zegt Magda. ‘Bruin haar, mijn huidskleur en de ogen van Ruben. Al met al een prachtige meid.’

‘Hoe heet ze?’

‘Rachel. Rachel van Velds hadden we besloten voor een meisje.’

‘Een prachtige naam voor een prachtig meisje,’ zegt Luuk terwijl hij naar zijn schoondochter en kleindochter toe stapt.

Magda glimlacht en draait Rachel naar Luuk toe. ‘Dat is opa Luuk,’ vertelt Magda aan haar dochter en met grote ogen kijkt het kleine meisje naar de rare gezichten die haar opa trekt.

Die middag, wanneer de tweeling terug is van school – en nadat Ruben haar al uitgebreid heeft geknuffeld – zijn de drie broers bij Rachel te vinden.

‘Heel klein,’ zegt Joëll.

Rick grinnikt. ‘Ze is zeker klein. Maar het is niet lang geleden dat je zelf zo klein was.’

‘Ze zijn gewoon allebei klein,’ zegt Chris met een grijns.

Rick zucht. ‘Kom daaraf, Chris. Je wiebelt het bedje, dat is niet lekker voor Rachel.’

Nu is het de beurt voor Chris om te zuchten, maar hij luistert wel. En grinnikt wanneer Joëll ook meedoet met het zuchten. ‘Je bent ook een zeur,’ zegt hij dan tegen Rick. ‘Ze slaapt niet eens.’

‘Nee, ze slaapt niet, maar het is wel irritant.’

Chris rolt met zijn ogen. ‘Zeur.’

Dan klapt Joëll plots in zijn handen. ‘Ik vind Rachel lief.’

‘Ze is ook lief,’ antwoordt Rick met een glimlach.

‘Rachel ons zusje,’ gaat Joëll verder. ‘Wij grote broers. Wij haar beschermen.’ Het laatste woord kost wat moeite, maar het is duidelijk genoeg om zijn oudere broers te laten weten wat hij bedoelt en ze kijken dan ook verbaasd op hem neer.

‘De kleine heeft een punt,’ zegt Chris.

‘Een heel goed punt, zelfs,’ beaamt Rick. ‘Hij heeft gelijk. Ze is ons kleine zusje, dus wij moeten er wel voor zorgen dat ze veilig is.’

‘En dat kunnen wij ook. Wij zijn met drie, dus hoe moeilijk kan het dan zijn om op een klein meisje te letten?’

Rick denkt even na over de meiden die hij kent. Zijn gedachten blijven op Ruby hangen. Dan slikt hij en besluit hij voorlopig maar zijn mond te houden.

Wanneer Lindsay op een avond laat uit haar werk komt, blijft ze verrast staan als ze een grote hond met glimmende ogen voor de deur ziet staan. Voorzichtig steekt Lindsay haar hand uit en als de hond niks anders doet dan nieuwsgierig snuffelen, aait ze hem voorzichtig. ‘Hallo ventje,’ zegt ze tegen het beest. ‘Wat ben jij een mooie jongen.’

Challengefields 11

Lindsay vindt dat de hond er gelukkig uit ziet met de aandacht die hij krijgt en gaat een tijdje met hem achter het huis spelen.

Tot de hond er op een moment genoeg van heeft en gewoon wegloopt. ‘Hé! Je hoeft niet weg te gaan!’ roept Lindsay de hond nog na, maar die negeert haar en gaat gewoon zijn eigen weg weer.

Na de hond nagekeken te hebben, gaat Lindsay naar binnen. Ze kijkt even bij Dennis en gaat dan de slaapkamer in, waar ze naast de slapende Edwin in bed stapt.

‘Hallo lieverd,’ zegt Edwin, die niet erg diep sliep. ‘Hoe was het op je werk?’

‘Wel goed,’ antwoordt Lindsay. ‘Maar het meest bijzondere was de hond die hier net buiten was. Zijn ogen waren geel en glommen.’

‘Glimmende ogen?’ vraagt Edwin. ‘Volgens mij heb je iets te hard gewerkt.’

‘Nou, geloof het of niet, ik weet wat ik gezien heb,’ zegt Lindsay voor ze tegen Edwin aankruipt en ze samen in slaap vallen.

Voor Jason en Kelsi is een drukke periode aangebroken. Met twee baby’s in huis is er al weinig rust te vinden, maar met twee peuters nog minder. Vooral als die peuters nog vanalles moeten leren. Helaas willen die peuters ook niet altijd even goed meewerken.

‘Zeg maar papa,’ probeert Jason met Alycia.

‘Nee!’ roept zij koppig en ze weigert te luisteren.

Challengefields 10

Caitlyn is niet koppig, maar heeft gewoon niet door wat haar moeder van haar wil.

Maar uiteindelijk krijgen Jason en Kelsi het toch voor elkaar om de kleintjes te laten doen wat zij willen.

‘Pff, ze slapen allebei,’ zegt Kelsi wanneer ze een tijdje later bij Jason op de bank gaat zitten. ‘En ze zijn allebei op het potje geweest, dus hopelijk slapen ze nu een tijdje door.’

Jason grijnst. ‘Ik ben gek op de meiden, maar ze zijn erg vermoeiend.’

‘Dat zijn ze zeker.’

Jason slaat zijn arm om Kelsi heen en trekt haar tegen zich aan. ‘Maar hoe vermoeiend ze ook zijn, ik zou ze voor geen goud willen missen.’

‘Ik ook niet,’ zegt Kelsi. ‘Ze zijn zo lief. En ze zijn een perfecte mix van ons beiden. Hoe kan iemand nou niet gek op die kleintjes zijn?’

‘Nou, tot nu toe is iedereen die ze heeft gezien helemaal gek op ze. En terecht.’

Kelsi glimlacht. Dan kijkt ze opeens dreigend naar haar echtgenoot. ‘Ik hou van die meisjes. Maar als je me nog een keer zwanger maakt, dan hak ik dat deel van je lichaam af, hoe gehecht ik er ook aan ben.’

Jason houdt zijn glimlach stijfjes op zijn gezicht. ‘Begrepen,’ zegt hij. Hij slikt en verandert dan maar snel van onderwerp.

In stilte kijkt Esmay naar haar negen kleinkinderen. Het grootste deel van haar kinderen en schoonkinderen moest vandaag werken en Esmay bood aan om op te passen. En degenen die niet hoefden te werken heeft ze een kindervrije dag gegeven.

Challengefields 3

Liam en Quinten spelen samen met Alycia en Caitlyn aan de speeltafel. De jongens laten hun nichtjes zien hoe ze torens moeten bouwen en de jongere meisjes doen het enthousiast na.

Laurence heeft geen zin om te spelen en zit zijn huiswerk te maken. Voor Dennis is de oude bungelboog van Laurence tevoorschijn gehaald, waar hij nu zachtjes onder ligt te brabbelen.

En Lynn zit met haar oudere neef en nicht, Romeo en Victoria, te kletsen. ‘Ik vind het wel tof dat we met zoveel zijn,’ zegt ze. ‘Nu is een middagje als dit helemaal niet erg.’

‘Het is zo best gezellig, ja,’ vindt ook Victoria en ze kijkt de kamer rond. ‘Ik wil zelf niet zoveel kinderen, maar ergens snap ik het wel dat oma hier gelukkig van wordt.’

‘Nou, ik moet er zelf toch echt niet aan denken, kinderen,’ zegt Romeo. ‘Van een ander vind ik ze wel oké, maar zelf moet ik ze niet.’ Dan zucht hij. ‘En ik snap ook niet dat ik hier ook moest komen. Ik heb geen oppas nodig.’

‘Pff, zeur niet zo,’ zegt Victoria. ‘Ik weet dat je liever andere dingen doet, maar het kan erger.’ Dan kijkt ze naar Lynn. ‘Ik heb zin om iets te doen. Waar staan de bordspellen?’

‘Mijn favoriete spellen staan onder mijn bed, kom, dan gaan we wat uitzoeken,’ antwoordt Lynn en ze neemt Victoria en Romeo mee haar kamer in.

Esmay kan niks anders dan trots toekijken. Ik ben toch maar een bofkont, met zoveel geweldige kleinkinderen, denkt ze met een glimlach.

‘Ga jij zo een grote jongen worden?’ vraagt Ruby aan een vrolijke Joëll.

‘Ja, ik zo groot worden. Mijn ver... Verjaardag! En taart!’

‘Heel belangrijk, die taart. Die mag niet vergeten worden,’ grinnikt Ruby.

Challengefields 1

‘Mijn taart! Ik allemaal opeten,’ zegt Joëll ontdeugend.

Ruby houdt hem voor zich en kijkt zielig. ‘Ik mag toch ook wel een stukje?’

Daar denkt Joëll over na. Dan knikt hij. ‘Jij bent lief. Jij mag taart.’

‘Dan is het goed.’

De rest van de aanwezige familie vermaakt zich ook prima. Tamara, Magda en Josef zitten gezellig te praten terwijl Lily, Ruben en Britt helemaal los gaan op de muziek.

En Luuk speelt een spelletje met Chris, Rick en Sapphire.

Wanneer de zon onder is gegaan is het tijd voor Joëll om op te groeien. Ruben neemt hem over van Ruby en gaat met hem bij de taart staan.

Onder luide aanmoedigingen van de familie blazen Joëll en Ruben samen de kaarsjes uit.

Ruben zet zijn jongste zoon op de grond en gaat samen met de anderen om hem heen staan. Joëll gaat staan, wiebelt even op zijn beentjes en schiet dan zoals zovelen voor hem de lucht in.

En dan is Joëll een kind. ‘Ja, nou ben ik net zo groot als Chris en Rick!’ zegt hij, blij dat hij nu beter met zijn oudere broers kan spelen.

Nadat hij twee stukken taart heeft gegeten, gaat Joëll naar zijn nieuwe kamer en zoekt hij andere kleding uit.

‘Joëll?’ hoort hij dan en de deur van zijn kamer gaat open.

‘Ik ben hier,’ zeg hij en Joëll loopt het slaapgedeelte van zijn kamer uit.

‘Toffe kamer,’ zegt Chris als hij zijn broertje ziet.

‘Vind ik ook,’ zegt Joëll terwijl Rick hem een knuffel geeft.

‘Gefeliciteerd, broertje,’ zegt Rick.

Rick en Joëll kijken grijnzend naar Chris, die aarzelend een stapje achteruit doet. ‘Ik ga niet knuffelen, echt niet,’ zegt hij.

De grijnzen van zijn broertjes worden groter en de oudste van de van Velds broers rent snel de kamer uit, met de lachende Joëll en Rick op zijn hielen.

‘Je zit in het onderwijs? Heb je dat niet al eens eerder gedaan?’

‘…’

‘Maar bevalt het nu wel een beetje?’ vraagt Ilse aan haar tweelingbroer, die over zijn huidige baan vertelt.

‘…’

Challengefields 7

‘Zoals je dat zegt, denk ik dat je in recordtijd weer op zoek ben naar een andere baan.’

‘…’

‘Tsja, het is lastig iets te vinden wat je nog niet hebt gedaan. Het eerste wat in me opkomt is in een ziekenhuis werken, maar aangezien je niet tegen bloed en niet tegen naalden kan, is dat ook niet echt een optie.’ Dan hoort Ilse de voordeur beneden open gaan.

‘Hallo mam!’ roept Victoria.

‘Goedemiddag, lieverd. Was het leuk op school?’ roept Ilse terug terwijl ze de telefoon net een klein stukje bij haar mond vandaan houdt.

‘Heel leuk. Ik heb wat vrienden meegenomen. Dat is toch niet erg?’

‘Natuurlijk niet. Zolang jullie de boel maar niet afbreken.’

Meteen klinken er meer stemmen van beneden. De snelle ‘Hallo Mevrouw Andersen!’ komt van Fred en Romeo en Ruby roepen meteen daarachteraan ‘Hoi tante Ilse!’.

‘Je oudste zoon is hier, broertje,’ zegt Ilse in de hoorn voor ze ‘Hallo allemaal!’ naar beneden roept.

Ilse draait zich weg van de trap om verder met Milan te praten maar blijft verbaasd staan als ze plots nog veel meer stemmen van beneden een groet hoort roepen, waarvan de uitersten de heel beleefde ‘Goedemiddag tante Ilse!’ van Rick en de haast door het giechelen niet verstaanbare ‘Hallo tante!’ van Sapphire en Lynn zijn. Ilse slaakt een diepe zucht.

‘Oké, je andere zoon is hier ook, net als de rest van de kinderen in de familie. Ik heb zomaar het gevoel dat dit het idee van jouw oudste en zijn partner in crime was.’

‘…’

‘Dat denk ik omdat je zoon heel veel op jou lijkt.’

‘So close no matter how far. Couldn't be much more from the heart,’ zingt William rustig terwijl hij met Dennis op zijn arm naar de koelkast loopt en een flesje voor hem pakt. ‘Forever trust in who we are.And nothing else matters.’

Challengefields 11

‘Never opened myself this way. Life is ours, we live it our way. All these words I don't just say.’

‘And nothing else matters.’

‘Klinkt goed,’ zegt Sophie terwijl ze de keuken in loopt. ‘Maar is het wel wat voor zo’n kleintje? Er bestaan gewoon kinderliedjes.’

‘Dat is wel zo,’ zegt William. ‘Maar iemand moet hem toch een beetje goeie muzieksmaak geven?’

Sophie grinnikt. ‘Vooruit dan maar. Zo krijgt hij tenminste verschillende dingen te horen en kan hij later zelf kiezen wat hij het prettigste vindt. Nietwaar, Dennis?’ Ze kietelt zijn buikje en Dennis lacht en brabbelt vrolijk.

Dan loopt William naar de bungelboog en legt hij zijn neefje eronder. Hij beweegt de speeltjes een beetje en kijkt glimlachend toe hoe Dennis zijn handjes naar de speeltjes uitsteekt.

Wanneer hij weer overeind komt, slaat hij meteen zijn armen om Sophie heen. ‘Ik wil ook zo’n kleintje, samen met jou. Niet nu meteen, maar uiteindelijk wil ik samen met jou ook zo’n klein wondertje.’

‘Dat zou ik geweldig vinden,’ zegt Sophie en zij slaat haar armen ook om hem heen.

‘Sterre...’ zegt Jairo zachtjes, maar zijn zusje speelt stug verder met haar poppenhuis en negeert hem.

Challengefields 4

‘Sterre, je weet dat we er niks aan kunnen doen. Maar het is voor ons nu tijd om naar de universiteit te gaan,’ zegt Jairo.

Tyler knikt. ‘Wij kunnen er ook niets aan doen dat we zo’n stuk ouder zijn.’

‘Hmpf,’ brengt Sterre uit. ‘Geen zorgen,’ zegt ze in een hoger stemmetje, het stemmetje van een van de poppen. ‘Ik laat jou niet alleen. Jij bent mijn broer en ik zal er altijd en altijd voor je zijn.’

Jairo loopt naar haar toe, draait Sterre om en knielt voor haar neer. ‘Hé, dat we naar de universiteit gaan, betekent niet dat we je vergeten. We zullen je bellen en we komen hier nog langs. En als je een tiener bent, kan je ons misschien zelfs wel een keertje komen opzoeken.’

‘Echt waar?’ vraagt Sterre onzeker.

‘Zeker weten. Je bent ons zusje. Dat we ergens anders gaan wonen verandert daar niets aan.’

Jairo komt weer overeind, maar voor hij recht kan gaan staan, slaat Sterre haar armen om hem heen. ‘Maar dat moeten jullie dan ook wel doen, het bellen en langskomen.’

‘Dat beloof ik,’ zegt Jairo en hij knuffelt haar terug.

Dan stapt Sterre naar Tyler toe en kijkt ze hem met grote, onschuldige ogen aan. Tyler zucht en laat zich van het muurtje zakken. ‘Natuurlijk, ik beloof het ook,’ zegt hij en hij drukt een kus op het voorhoofd van Sterre, die meteen een grote glimlach op haar gezicht krijgt.

Die avond staan Jairo en Tyler op de taxi te wachten. En ondertussen geeft hun opa hen nog wat goedbedoelde raad, maar de jongens vinden het eigenlijk niet heel boeiend. Jairo slaakt een zucht en Tyler mompelt: ‘Waar blijft die taxi nou?’

‘Lieverd,’ onderbreekt Larissa haar man dan ook. ‘Ze weten het nu wel. Het zijn twee verantwoordelijke jonge mannen en ze hebben elkaar, dus ze zullen het wel redden.’

‘Ja, dat weet ik wel,’ zegt Cisko. ‘Maar ik maak me gewoon een beetje zorgen.’

‘Hoeft niet, opa. Ze zijn mijn broers, ze kunnen best voor zichzelf zorgen,’ zegt Sterre.

Cisko grinnikt. Dan kijkt hij weer naar de tweeling. ‘Oh, en blijf uit de buurt van de koemascottes. Die hebben nooit veel goeds te brengen.’

‘Hmm, dat valt wel mee,’ mompelt Marnix. ‘In een bubbelbad zijn ze prima in de hand te houden.’

‘Wat? Je hebt het met een koemascotte gedaan, pap?’ vraagt Tyler met grote ogen.

‘...Misschien?’ brengt Marnix voorzichtig uit.

‘Awesome!’

‘Dat wilde ik niet weten,’ zegt Cisko met een rilling.

Sterre kijkt haar vader juist verward aan. ‘Wat gedaan? Wat heb je met de koemascotte gedaan, pap?’

Jairo kijkt even naar zijn tweelingbroer en ziet de nieuwsgierige en nadenkende blik op zijn gezicht en in zijn ogen. Jairo zucht en laat zijn hoofd hangen. ‘Dat begint dus al lekker.’

Wanneer de taxi er dan eindelijk is, neemt Jairo Tyler snel mee naar buiten, voor zijn vader hem op nog meer vreemde ideeën kan brengen. En na nog een keer gezwaaid te hebben, stappen ze in de taxi en vertrekken ze naar de universiteit.

En dat was de update!

Het heeft een tijdje geduurd, maar nu is hoofdstuk 3 dus afgelopen en gaan Jairo en Tyler naar de universiteit. Ik ben er blij mee, maar ook zie ik er een beetje tegen op, want ik

moet beslissingen gaan maken over wat ik wil met een aantal van de personages. Dus ik moet goed gaan nadenken over wat ik wil.

Over iets anders heb ik wel al een beslissing gemaakt. Met het begin van hoofdstuk 4 zal een deel van de families naar de achtergrond gaan. Van de kinderen van Esmay blijven

Ilse en Milan en hun kids op de voorgrond, maar de rest gaat naar achter. Bij Sil zal ik nog wel langskomen omdat die verhaallijn nog niet helemaal af is en omdat Esmay en Kristof daar wonen, maar de drieling gaat ook naar de achtergrond. Dat betekent natuurlijk niet

dat de jongere kleinkinderen van Esmay niet meer te zien zullen zijn. Lynn is natuurlijk erg close met Sapphire en Liam en Quinten kunnen het ook prima vinden, dus ze zullen best

nog wel in beeld komen, alleen niet meer als de focus. Hetzelfde zal gelden voor bijvoorbeeld Dennis, die even oud is als Rachel. Wanneer de kids opgroeien zal ik in apart

posts nog wel foto’s van ze laten zien, natuurlijk.

Ik hoop dat de volgende update minder lang op zich zal laten wachten. Ik heb nu een nieuwe laptop en m’n spel is veel sneller, dus misschien helpt dat me motiveren om er wat

sneller doorheen te gaan.

Ook wil ik een paar mensen bedanken, namelijk Bennie, Lien en mijn broertje Arjan, die mij gister en vandaag flink aan het schrijven hebben gezet, en Anne, die de update voor

mij heeft nagelezen om de ergste foutjes eruit te halen. Bedankt allemaal!

En iedereen natuurlijk bedankt voor het lezen.

Xx Marieke

Ps. Het liedje wat William zong was Nothing Else Matters van Metallica.