Επίσης, φορά τη φορά, τού υποδεικνύει τρόπους να αποφεύγει λακκούβες (=χοντρές αμαρτίες), ολισθηρά οδοστρώματα (=πονηρούς λογισμούς), επικίνδυνες στροφές (=παγίδες του διαβόλου), γκρεμούς (=υπερηφάνεια) και ομίχλη (=απογοήτευση, απόγνωση). Τον παρακινεί να τηρεί τα όρια ταχύτητας (=υπομονή), τις λωρίδες κυκλοφορίας (=σεβασμός στον «πλησίον), τα σήματα κυκλοφορίας (=υπακοή και ταπείνωση). Τέλος, τον διδάσκει να μιμείται τον Καλό Σαμαρείτη (=αγάπη στον άγνωστο) χωρίς φόβο και δεύτερες σκέψεις.

Συμπέρασμα

Η εξομολόγηση, όπως όλα τα μυστήρια, είναι δώρο Θεού. Είναι η μόνη δυνατότητα να σβήνονται τα λάθη μας, και να αρχίζουμε τη ζωή μας από την αρχή, σαν απονήρευτα αθώα παιδάκια. Η εξομολόγηση είναι η ΣΧΕΣΗ που δημιουργείται με τον ίδιον τον Θεό μέσα από το πετραχήλι του Ιερέα-εξομολόγου. Η εξομολόγηση στο τέλειο στάδιό της είναι το «άδειασμα» από τον εαυτό μας και το «γέμισμα» 100% με Θεό. Όπως λέει και ψαλμός «Εξομολογείσθε τω Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού».

Εύχομαι ο καλός Θεός να οδηγήσει τα βήματά σας στην πατρική αγκαλιά Ιερέα-εξομολόγου. Για να αποκτήσετε κι εσείς εμπειρία της αγάπης του Θεού μέσα από την πνευματική αναγέννησή σας. Όσο αργά κι αν αυτό γίνει! Όσες φορές και αν επαναληφθεί!

Ἑλληνική Ὀρθόδοξη Κοινότητα τῶν

Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν Λίντς καί Περιχώρων

SPIRITUAL LEAFLET

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές της ευλογημένης μας Κοινότητας,

Σας γράφω αυτές τις γραμμές με την ευχή να διαβάσετε, κατανοήσετε, και εφαρμόσετε.

Η εξομολόγηση είναι ένα από τα επτά μυστήρια της Εκκλησίας μας. Τα μυστήρια είναι οι αγωγοί της χάριτος του Θεού στη ζωή μας. Με άλλα λόγια, όπως ανοίγουμε τη βρύση για να πιούμε νερό και να ξεδιψάσουμε, ή το παράθυρο για να ανανεωθεί ο αέρας του σπιτιού μας, έτσι και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας είναι η «βρύση» για το πνευματικό «νερό» και το «παράθυρο» της «ανανέωσης» της ψυχής μας, δηλαδή της επι-κοινωνίας μας με τον Αληθινό Θεό πρόσωπο με πρόσωπο! Από τώρα και για πάντα!

Και γιατί η εξομολόγηση είναι μυστήριο; Και γιατί είναι απαραίτητη στη ζωή μας;

Ο ίδιος ο Ιησούς, όταν φανερώθηκε για πρώτη φορά αναστημένος στους μαθητές Του, φύσηξε στα πρόσωπά τους και τούς είπε, σε ελεύθερη μετάφραση: «Πάρτε άγιο Πνεύμα. Και με τη χάρη του αγίου Πνεύματος, αν λύνετε κάποιων τις αμαρτίες, οι αμαρτίες τους θα είναι λυμένες. Και αν τις κρατάτε δεμένες θα παραμένουν δεμένες». Όπως, δηλαδή, ένας κόμπος, εάν δεν λυθεί, δεν αφήνει ελεύθερο το νήμα για να χρησιμοποιηθεί στο κέντημα ή το πλέξιμο, έτσι κι ο «κόμπος» της ψυχής, ο «κόμπος» στο λαιμό κάθε ανθρώπου. Που γνωρίζει ότι έφταιξε και ζητά να απαλλαγεί-μέσω της εξομολόγησης-από αυτόν τον «κόμπο», για

να μπορέσει μετά ελεύθερα να ξεδιπλώσει τα φτερά του και τα χαρίσματά του, να προκόψει, να ωφεληθεί, και να ωφελήσει.

Τί ακριβώς είναι η εξομολόγηση;

Η εξομολόγηση, όπως το λέει και η λέξη (εξ + ομού + λόγος), είναι μία ψυχοσωματική κίνηση που γίνεται με εξαγωγή (από το «εξ»), συμβαίνει σε κοινωνία προσώπων (από το «ομού» = μαζί), και πραγματοποιείται με τον λόγο. Για να το δούμε πιο αναλυτικά. Η εξαγωγή ταυτίζεται με την φανέρωση του περιεχόμενου της ψυχής μας, το ξεγύμνωμά της, το άδειασμά της από αμαρτίες. Η κοινωνία προσώπων με το ότι αυτό το άδειασμα γίνεται ενώπιον του εξομολόγου Ιερέα, ο οποίος «δανείζει» το αφτί του και το στόμα του στον Θεό, ο Οποίος είναι παρών στην εξομολόγηση, ακούει ό,τι αποκαλύπτει ο εξομολογούμενος, και διδάσκει τον Ιερέα πώς να τού συμπεριφερθεί και να τον καθοδηγήσει. Ο λόγος είναι το μέσον δια του οποίου συντελείται η εξαγωγή.

Τί ΔΕΝ είναι η εξομολόγηση;

Εξομολόγηση που ΔΕΝ βγάζει από τα βάθη της ψυχής όλα όσα την βαραίνουν ως ενοχές, προβλήματα, αμαρτίες ΔΕΝ είναι εξομολόγηση. Εξομολόγηση που ΔΕΝ γίνεται ενώπιον του Ιερέα, αλλά, στο σπίτι, μπροστά στην εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας, ΔΕΝ είναι εξομολόγηση. Εξομολόγηση σαν ανάκριση με τον Ιερέα να ερωτά και τον εξομολογούμενο να απαντά με «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» είναι ΔΕΝ είναι εξομολόγηση. Εξομολόγηση που καταντάει ψυχανάλυση, κουβεντούλα, κουτσομπολιό ΔΕΝ είναι εξομολόγηση.

Εξομολόγηση και Εξομολόγος

Για να ξεφορτώσει κάποιος την ψυχή του από ό,τι την βαραίνει, πρέπει να βρει και το ανάλογο «φορτηγό» που θα σηκώσει το φορτίο. Το «φορτηγό» αυτό είναι ο Ιερέας-εξομολόγος, της ενορίας μας, άλλης ενορίας, ενός μοναστηριού. Ας βάλουμε στο μυαλό μας για τα καλά ότι

αυτό το σήκωμα ο Ιερέας-εξομολόγος δεν το κάνει μόνος του, δεν έχει αυτή τη δύναμη! Είναι ο Θεός που τού την δίνει, όπως την έδωσε, στους αποστόλους Του.

Κάθε Ιερέας-εξομολόγος έχει το χαρακτήρα του. Για αυτό η επιλογή του Ιερέα-εξομολόγου είναι προσωπική ευθύνη κάθε εξομολογούμενου. Ο οποίος πρέπει να ψάξει να βρει τον Ιερέα εκείνο που θα «τού μιλήσει στην ψυχή», θα τον εμπνεύσει, θα τον κάνει να τον εμπιστευθεί και να τού ανοιχτεί.

Ίσως, δεν τον βρει αμέσως. Δεν πρέπει, όμως, για το λόγο αυτό να καθυστερήσει. Το θέμα είναι το ξεφόρτωμα του φορτίου. Είτε με τον Ιερέα που θα τού αναπαύσει πλήρως την ψυχή, είτε με Ιερέα που απλώς θα ακούσει, συμβουλεύσει, και μετά διαβάσει τη συγχωρητική ευχή. Είναι η ευχή που «ξεφορτώνει» - όχι ο χαρακτήρας του Ιερέα.

Βέβαια, μεταξύ δύο φορτηγών που μπορούν και σηκώνουν το ίδιο βάρος, το πρώτο, ας υποθέσουμε, έχει καλύτερες αναρτήσεις από το δεύτερο, συνεπώς, μπορεί και απορροφά τους κραδασμούς του δρόμου με καλύτερο τρόπο. Επίσης, έχει άνετη και όμορφη «καμπίνα», άρα, παίρνει και επιβάτες υποσχόμενο άνετο ταξίδι. Τέλος, τούς βάζει να βλέπουν το δρόμο, την πορεία προς το τέρμα του ταξιδιού, «αφ’ υψηλού»-από επάνω!

Έτσι, ας υποθέσουμε, είναι ένας από δύο Ιερείς-εξομολόγους. Σηκώνει το βάρος των αμαρτιών του κάθε εξομολογούμενου.

Συμπεριφέρεται με ΗΠΙΟ τρόπο, ώστε ο εξομολογούμενος να μην ταραχτεί-απογοητευθεί με την αντίδρασή του στο άκουσμα σοβαρών αμαρτιών. Προσφέρει «θέση» στην καμπίνα, δηλαδή, παίρνει «επάνω του» τον εξομολογούμενο. Τέλος, τού δείχνει το δρόμο από ψηλά, τού αποκαλύπτει, δηλαδή, σταδιακά το μεγαλείο της αγάπης του Θεού και της αιώνιας κοινωνίας μαζί Του.

Moreover, time and again, the priest-confessor “lorry-driver” shows them ways how to avoid dips (=serious sins), slippery surfaces (=sly thoughts), severe cambers (=devil’s traps), cliffs (=arrogance) and fog (=disappointment and despair). He also urges them to observe speed limits (=patience), lanes (=respect the “neighbor”), and traffic signs (=obedience and humility). Lastly, he teaches them how to imitate the Good Samaritan by giving a lift to hitch hikers (=have love to anyone, even your enemy) without fear and second thoughts.

Conclusion

Confession, likewise all sacraments, is a God’s gift to the faithful. It is the only opportunity to write off our sins and start our life afresh, like little innocent children. Confession is the relationship between God and the confessing via the priest. Confession, at its highest, is the complete emptying of our “self” and its complete filling with God. As a psalm has it “Confess to the Lord, for He is good, for His mercy endures forever”.

I wish for all of you that good God guides your steps into the paternal bosom of a priest-confessor. This way, you will achieve a personal experience of God’s Love through your spiritual rebirth. However late this may happen! However much this will be repeated!

The Three Hierarchs Greek Orthodox Community of Leeds and the Surrounding Districts

SPIRITUAL LEAFLET

THE SACRAMENT OF CONFESSION

Dear brothers and sisters of our blessed Community,

I am writing to you these lines on the hope you will read, comprehend and apply

Confession is one of the seven sacraments of our Church. Sacraments are the channels through which God’s Grace reaches us. Likewise we turn on the tap to drink water and satiate our thirst, or open the window to refresh the house atmosphere, sacraments are the “tap” through which we receive the spiritual water to satiate our spiritual thirst or the “window” through which we refresh the heavy atmosphere of our soul. This way we achieve a level of a face-to-face communication with our True God; from now and forever.

Why is confession a sacrament? Why is it indispensable for our life?

Jesus Christ, when, following His Resurrection, appeared for the first time to His disciples, breathed upon their faces and told them in free translation “Receive the Holy Spirit, through which you will absolve the sins from people”. Thus, a sin is like a knot on a thread, which, if not untied, obstructs it from being used for knitting or sewing. Likewise, sin is a “knot” impeding people from going forward with their life, unfold their potential, use it for their good and that of the others.

Confession: what is it exactly?

Confession, a translation from the Greek word exomologisi, is an action of both the soul and the body which a) equates with an extraction, b) takes place within a relationship, and, c) is conveyed through speech. “Ex”, the first component of the compound word exomologisi means “out of”; “omo”, its second component, means “together”; “logisi”, its third component, means “word” and shows the means. In other words, when people confess, they, first of all, bring out from their soul whatever is hidden therein; and they do that in front of a priest charged relevantly, who “loans” his ear and his mouth to God who is also present, so that God Himself via the priest hears and, then, instructs people confessing how to lead their life from now on; both extraction and guidance are done by speech.

What is NOT confession?

Confession that does not bring to the fore whatever burdens the soul as guilt, concern and sin is NOT a confession. Confession which takes place in front of an icon of Christ or Theotokos and not in front of a priest, is NOT a confession. Confession as an interrogation, with the priest asking questions and the people confessing simply responding by “yes” or “no”, is NOT a confession. Confession which ends up as psychoanalysis, small talk or gossip, is NOT a confession.

Confession and confessor

For someone to unload the burden of their soul, they have to find the “lorry” that can carry it. This “lorry” is the priest-confessor: of the home parish, of other parish, at a monastery. Let us have it well placed in our hearts and minds that the priest-confessor cannot do that on his own; it is God that gives him the strength and His Grace, like He did to His disciples, as mentioned above.

But every priest-confessor has got his character; which suits or suits not with each confessing. Thus, it is to the confessing to search and find the suitable to their character and manners priest-confessor; who will inspire them and make them feel comfortable, so that they will open up to him and entrust to him the depths of their soul.

Perhaps, this will take its time. Nevertheless, we should not delay our confession because of that. What is at stake is to unload our burden, whether the priest-confessor is 100% or less suitable to us. Once the absolution blessing is read upon them, then our burden has been unloaded; for it is the blessing that does it, not the priest’s character.

For sure, various lorry makes can carry the same load. For argument’s sake, let us assume that one make has got better suspension, thus, it can carry the same load smoothly. It has also got a luxurious cabin, ready to accommodate with the best way possible both the driver and passengers. Finally, this cabin stands high enough so that driver and passengers have got a perfect view of the road ahead.

This is what metaphorically happens with a priest-confessor. Likewise every other priest-confessor, he carries the sin-load together with the one confessing. But he does it smoothly. Even if he hears the most abominable sins, he remains unmoved, thus, people confessing neither are they shocked with his reaction nor do they fall in despair. Most important, the priest gives the confessing a seat into his “cabin”, that is, he carries them upon himself until death. Lastly, he shows them the way from above, that is, he reveals them the grandiose of God’s Love, how beneficial is not to sin, and what eternal life, that is, communion with Him means.