editorialΣυνήθως όταν φτάνουμε στο τέλος μιας χρονιάς κάνουμε τον απολογισμό της προηγούμενης, σφυγ-μομετρούμε τα ναι και τα όχι μας, γεμίζουμε υπο-σχέσεις και προσμονή για τις μεγάλες στιγμές που θα φέρει η επόμενη χρονιά. Κι αναρωτιέμαι, τις στιγμές αυτές πρέπει να τις περιμένουμε ή να τις επιδιώκουμε; Μήπως πρέπει να μάθουμε να στύβουμε το λίγο για να βγάλουμε το πολύ. Να μην κουραστούμε να αναζητούμε την ομορφιά στην κάθε μέρα, στο κάθε χαμόγελο, στην κάθε κουβέντα. Άλλωστε το μυστικό της ζωής είναι να μην συνηθίσουμε την άσχημη πλευρά της. Και η ζωή είναι μία για τον καθένα μας, γιατί ‘όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα ‘ ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει’. (από Το Παρά-πονο του Οδυσσέα Ελύτη)

Υ.Γ. Εμείς όλοι οι άνθρωποι του [ Κ ] με πολύ μεράκι και πείσμα είπαμε όχι στη μιζέρια των καιρών και προχωρήσαμε στην έκδοση αυτού του τεύχους. Πε-ριμένουμε κι εσάς τους απόφοιτους να αγκαλιάσετε αυτήν την προσπάθεια λέγοντας ναι στο όραμα και την ελπίδα.

Καλές γιορτές!

Ερμίνα ΣυρρήΓενική διευθύντρια της σχολής

[01]

τεύχος 14 Διανέμεται δωρεάνLa Press Libre

editorial

Τα Ναι & τα Όχι

Yes-Sayer

Super yes / no

Ονειρικό Περπάτημα

A “No” and A “Yes”

Computer Says No

Απλά πράγματα: Ναι ή Όχι;

A gate requires a room, that requires a gate

Το μεγάλο Ναι και το μεγάλο Όχι

Σκέφτεσαι τα Ναι και τα Όχι της ζωής σου

Ναι + Όχι= Νόχι

Κρίση

Εφτά κι εφτά ίσον δεκατέσσερα

Το Ναι και το Όχι: περιέχον και περιεχόμενο

Η μνήμη όνομα ουσιαστικόν.

Ανάμεσα στο μηδέν και το ένα

Reunion Des Classes

Επιτυχίες

Η Ερωτική Άρνηση της κας Πραγματικότητας

Τα όχι τα μικρά και τα ναί

Σημεία Διανομής

01

03

04

06

08

10

12

14

16

18

21

24

26

28

30

32

36

39

42

44

48

49

ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΑΜΑΡΙ

Εάν θέλετε και εσείς να μπείτε στο περιοδικο

αποφοίτων της Σχολής Καλαμαρί

Επικοινωνήστε:

Mαρία Φαρδέλλα

Tηλ.: 6972183273

e-mail: 3get.a.room@gmail.com

Μπείτε στο

http://issuu.com/kmagazineκαι διαβάστε το περιοδικό [k]

σε ηλεκτρονική μορφή.

Διεύθυνση περιοδικού:

Επιμέλεια Ύλης - Σύνταξης:

Σχεδιασμός:

Art Director:

Τυπογραφείο:

Διόρθωση κειμένων:

Γραμματειακή υποστήριξη:

Ερμίνα Συρρή

Μαρία Φαρδέλλα

getAroom

Στέφανος Μιχαηλίδης

ΛΙΘΟΓΡΑΦΙΑΙ.Αντωνιάδης - Θ.Ψαρράς

τηλ.2310 466 776

Γιώργος Νιξαρλίδης

Εύα Ολυμπίου

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Σ’αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν:Υβόννη Σγουρού, Αγγελική Τροκάνα, Νίκος Μαραντίδης, Καίτη Σιχλίδου, Μαριάννα Ζά-

χου, Ελευθερία Στρακά, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, Τάσος Λάσκος, Χρυσάνθη Ινάχο-

γλου, Μαγδαληνή Κωνσταντινίδου, Στεφανία Βελδεμίρη, Δημήτρης Νάσκος, Δέσποινα

Γερασιμίδου, Γιώργος Φουντέας, Θούλη Μισιρλόγλου, Κωνσταντίνος Καρεμφύλλης,

Φένυ Τ. Γιαγτζίδου.

[03]

Η περίοδος των μεγάλων αλλαγών, οι μέρες των αποφάσεων, μαζί ή καθένας μόνος, φωνάζοντας ή σιωπώντας αποφασίζουμε πως θα προχωρήσουμε, αν θα σταματήσουμε, πως θα ζήσουμε στο από δω και πέρα. Είναι καιρός τώρα που η ζωή μας έγινε έρμαιο των οικονομικών συναλλαγών και αποφάσεων. Γινόμαστε μέρα με τη μέρα πιο αδύναμοι μπροστά σ’ ένα τέρας που δυναμώνει και που εμείς επιμένουμε να το ταϊζουμε με τα ίδια μας τα όνειρα. Πάνω σ’ αυτές τις αδυναμίες σταθήκαμε στο τεύχος του [Κ] που κρατάτε στα χέρια σας και ζητήσαμε από τους φίλους του περιοδικού να μοιραστούν μαζί σας τις δικές τους αγωνίες, σκέψεις και λέξεις. Στα «Μεγάλα Ναι και τα Μεγάλα Όχι» που συναντάμε στους στίχους του Καβάφη.

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι

να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντας το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.

Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο το Όχι -το σωστό- εις όλην τη ζωή του.

«Ta Μεγάλα Ναι & τα Μεγάλα Όχι»

Από την Μαρία Φαρδέλλα

[04]

[05]

[06]

[07]

[08]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

Συμπλήρωσε μηχανικά τα στοιχεία ενώ συγχρόνως αναρωτιό-ταν αν έπρεπε να γράφει κεφαλαία ή μικρά. Πάντα την απασχο-λούσε αυτή η λεπτομέρεια. Και την ίδια στιγμή, η σκέψη ότι η βαθιά θρησκευόμενη μαμά της αντιστάθηκε στον πειρασμό να την ονομάσει Σταυρούλα την έκανε να νιώσει μια στιγμιαία αγαλλίαση. Όχι ότι της άρεσε ιδιαίτερα το όνομά της, αλλά, Σταυρούλα;;; Τι προοπτικές έχει μια κοπέλα με το όνομα Σταυ-ρούλα;Προοπτικές...Παραμέρισε μια στοίβα εφημερίδες ψάχνοντας για τα τσιγάρα της. Το μάτι της έπεσε στους αναρίθμητους κόκκινους κύκλους στις σελίδες των μικρών αγγελιών. Κύκλοι, μεγάλοι, μικροί, οβάλ, βιαστικά χαραγμένοι με τις άκρες τους να σμίγουν και να κλείνουν ερμητικά την πληροφορία, κρίκοι μιας ατελείωτης αλυσίδας σπασμένης σε χίλια κομμάτια, και παρόλα αυτά τόσο ισχυρής ώστε να την κρατά καθηλωμένη μήνες τώρα σ’ αυτό το τραπέζι, με μόνη συντροφιά το τηλέφωνο.Κάπου εδώ ήταν τα τσιγάρα, ήταν σίγουρη, ανακάτεψε με ανυπομονησία τις εφημερίδες και θυμήθηκε ότι στα κενά της, φρόντιζε να κρατάει εκ των προτέρων στα χέρια της το πακέτο ώστε να μην χάνει ούτε στιγμή απόλαυσης. Πώς κατάφερναν πάντα να την φορτώνουν με τόσα κενά, ήταν απορίας άξιο. Με τόσο λίγες διδακτικές ώρες ήταν η μόνη που βρισκόταν στο σχολείο από τις οχτώ ως τις δύο. «Δεν πειράζει εσύ είσαι μικρή, δεν έχεις οικογένεια». Δεν καταλάβαινε τότε, αν αυτό ήταν πλεονέκτημα ή μειονέκτημα γι αυτήν. Διάκρινε και μια ζήλια «που ήταν νέα και δεν είχε οικογένεια», όμως το σίγουρο ήταν πως την έριχναν. Δεν παραπονιόταν ποτέ. Αλλά κάπνιζε περισσότερο...Πόσα χρόνια δούλεψε ως ωρομίσθια; Πρέπει να το γράψει κι αυτό; Μπα, μάλλον δεν ενδιαφέρει κανένα αυτή η πληροφορία. Εξάλλου μέσα στην λέξη δεν χωράνε τόσα μάτια παιδιών, τόση φασαρία, τόσο τρακ, η εξουσία του κόκκινου στυλό, το όνειρό της...Καθηγήτρια φιλόλογος! «Θα σε πληρώσουν! Από το δημόσιο δεν χάνεις! Υπομονή!»Ο πατέρας της αδιαμαρτύρητα έβαζε βενζίνη στο μεταχειρισμέ-νο αυτοκίνητο που της είχε αγοράσει όταν πήρε με άριστα το πτυχίο και η μαμά καμάρωνε: «η κόρη μου η καθηγήτρια...»Χαμογέλασε πικρά. Πού εξαφανίστηκαν αυτά τα τσιγάρα;

ΣΠΟΥΔΕΣ: Της ήρθε αυθόρμητα να συμπληρώσει: Ξένοιαστες! Εγκατέλειψε την ιδέα. Οι εργοδότες δεν έχουν χιούμορ!Και η ίδια έχασε το χιούμορ της όταν ο φροντιστηριάρχης την προσέλαβε με δεκαπέντε ευρώ την ώρα χωρίς ασφάλιση και τελι-κά της έδωσε δέκα για κάθε ώρα που με τόση προετοιμασία, αγω-νία και αγάπη δίδαξε τους μικρούς διαβόλους. «Οι μισοί μαθητές δεν με πλήρωσαν, ο Χ. ήταν ανηψιός μου, κάποιοι ανεξεταστέοι δεν πέρασαν στις εξετάσεις...» Θα γελούσε πολύ με τις γελοίες δικαιολογίες αν δεν τα χρειαζόταν τόσο πολύ αυτά τα χρήματα! Ίσα-ίσα το νοίκι της. Πάλευε τόσο να αποδείξει στους γονείς της ότι μπορούσε να επιβιώσει χωρίς τη βοήθειά τους. Δυο φορές επιτυχούσα στον ΑΣΕΠ αλλά όχι διοριστέα...Μήπως να έγραφε για τις μεταπτυχιακές σπουδές; Τρία συννεφια-σμένα χρόνια στο Λονδίνο, να ταξιδεύει σε πολιτισμούς, να θαυ-μάζει έργα ανεκτίμητης αξίας και ομορφιάς να αποκαθιστά πίνακες και εικόνες και ...ένας έρωτας σαν έργο τέχνης!Έπρεπε να γυρίσει στην Ελλάδα! Να αποδείξει ότι τα κατάφερε! Και πρέπει επειγόντως να βρει τα τσιγάρα της! Παραμέρισε απο-φασιστικά τις βεβαιώσεις από σεμινάρια, πτυχία, πιστοποιητικά. Πόσα βιογραφικά έχει στείλει αλήθεια; Δεκαπέντε ή εικοσιπέντε; «Το πρόσωπο είναι σπαθί» της έλεγε η μαμά της αλλά αυτή θα προτιμούσε να ήταν «κλειδί» να ανοίξει όλες αυτές τις πόρτες που παρέμεναν κλειστές μπροστά στην φιλόλογο -μουσειολόγο.

ΕΜΠΕΙΡΙΑ... σε τι; Σε γνωριμίες, παρακαλετά, μεσάζοντες, τηλεφωνήματα, μικρές και μεγάλες αγγελίες; Επιτέλους! Ανακάλυψε το πακέτο που κρυβόταν σιωπηλό πίσω από την τσάντα της μήπως και μπορέσει να σώσει τα δυο τελευ-ταία τσιγάρα από το πάθος της καπνίστριας. «Κόψτο κοριτσάκι μου, έχεις καταστρέψει τα πνευμόνια σου!» Δεν την άντεχε πια τη μαμά της, ούτε αυτήν ούτε τις νουθεσίες της ούτε το βλέμμα της ούτε τις σιωπές της! Μόνο που την σκεφτόταν ξυπνούσε μέσα της μια εριστική διάθεση. Αυτός ήταν και ο λόγος που απέφευγε πια να την συναντήσει. Για να μη δει στα μάτια της την απογοήτευση. Για να μη νιώσει πιο βαθιά αποτυχημένη...

Γράφει η Χρυσάνθη Ινάχογλου

[19]

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ:14 Σεπτεμβρίου 1976

[20]

Τράβηξε δυο γερές ρουφηξιές και απάγγειλε: Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,τούτο προσπάθησε τουλάχιστονόσο μπορείς: μην την εξευτελίζειςμες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς τηνστων σχέσεων και των συναναστροφώντην καθημερινήν ανοησία,ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Τι έπαθε απόψε και τριγυρίζουν οι στίχοι του Καβάφη στο μυαλό της;Και ο Καβάφης ήταν στην εξεταστέα ύλη του ΑΣΕΠ... Η ποίηση, εξεταστέα ύλη!Πώς την θέλει τη ζωή της; Δεν μπορεί να θυμηθεί πια πώς την ήθελε... κάπο-τε. Τώρα θέλει να βολευτεί! Και να σκεφτεί κανείς ότι το βόλεμα ήταν η λέξη που μισούσε πάντα! Ξανασυγκεντρώνεται στο έντυπο που έχει μπροστά της.Πώς θα αντιδράσουν οι γονείς της; Είχαν πάντα τόσες φιλοδοξίες για την αριστούχο κόρη τους! Ίσως να της χρεώνουν την αποτυχία της, ίσως θύμωσαν που δεν πραγματοποιήθηκαν τα όνειρά τους! Ο μπαμπάς δεν της βάζει από καιρό βενζίνη, τις προάλλες μάλιστα, της πρότεινε να το πουλήσει το αυτοκι-νητάκι της. «Αφού δεν δουλεύεις,» της είπε, «δεν σου χρειάζεται. Πούλησέ το, να έχεις για το νοίκι σου.»Η μαμά όποτε της τηλεφωνεί της αναφέρει τυχαία και αδιάφορα δήθεν, ότι μια συμμαθήτριά της παντρεύτηκε, η άλλη απέκτησε το δεύτερο της παιδάκι... Άραγε πώς είναι τα καλαμαράκια στα γερμανικά; Πώς λέμε: Πάμε μια βόλτα;Θα πρέπει να ξεσκονίσει λίγο τα γερμανικά της. Τι κουτή ιδέα! Σε ένα ελληνι-κό εστιατόριο όπου θα πλένει πιάτα επί οκτώ ώρες, μάλλον δεν θα έχει καμιά επιθυμία να πάει βόλτα με κάποιον εξίσου κουρασμένο και αποτυχημένο όσο και αυτή. «Εκεί μαμά, θα κόψω και το τσιγάρο», σκέφτηκε. «Δεν θα έχω κενό, μόνο η ζωή μου θα είναι κενή». Πώς ήθελε τη ζωή της; Πώς την ονειρεύτηκε; Σίγουρα όχι όπως ετοιμάζεται να την ζήσει ως λαντζιέρα στο Μόναχο. Αισθάνεται ναυτία. Νομίζει ότι τελικά θα το επιχειρήσει το «σάλτο μορτάλε». Σαν να ακούει χειροκροτήματα. Μήπως είναι οι χτύποι της καρδιάς της; «Πρέπει να προμηθευτώ πολλά γάντια» σκέ-φτεται «για να προστατέψω τα χέρια μου». Παίρνει το γούρικό της το στυλό και υπογράφει σταθερά και αποφασιστικά το συμβόλαιο της ζωής της. •

Σκέφτεσαι τα Ναι & τα Όχι της ζωής σου. Γράφει η Μαγδαληνή Κωνσταντινίδου

[36][22]

Τις αντιστάσεις σου. Τον πόλεμο και τις μάχες σου. Την Συνενοχή. Και θεωρητικά, καθώς μαγιάζει έξω η φύση, μέσα σε ένα ατέλειωτο τοπίο αντιθέσεων και χρωμάτων, ξεκινάς ένα ταξίδι με την όραση. Είναι το πρώτο μεγάλο Ναι. Διάφανη πρώτη ματιά σε οτιδήποτε, διασχίζει πεδιάδες και σκαρφαλώνει βουνά, ταξιδεύει στο χρόνο, σε χώρες και στο δι-άστημα.

Ταξιδιάρικα εκείνα τα Mάτια που λένε Ναι στο θαύ-μα της φύσης. Γεμάτα αλατόνερο.Ως άλλος θιβε-τιανός μύθος της αλατένιας κούκλας.Μα Ναι, έμαθε τι είναι η θάλασσα, αλλά Όχι, δεν καταλαβε τι είναι το νερό.

Οι Καυκάσιοι γεννιούνται με μάτια γαλάζια και οι Νέγροι με μάτια σκουροκάστανα. Τι ψευδαίσθηση!Απλώς τα καημένα έχουν λιγότερη χρωστική και έτσι οι σκόρπιες ακτίνες κάνουν τα μάτια γαλάζια.

Τα παγόβουνα και η θάλασσα Μέντας είναι ένα Ναι. Οι θρυμματισμένες φυσαλίδες μέσα τους, κρύβουν το Όχι του παρελθόντος.

Ένα Ναι είναι η τεθλασμένη γραμμή στον παλμο-γράφο και ένα Όχι η οριζόντια. Ένα Όχι σε κάθε συνέχεια μιας ανάσας.

Ένα Ναι και ο ουρανός. Η μόνη οπτική μονιμότητα της ζωής μας.

Και ένα απροσδιόριστο Όχι, τα διάφανα αέρινα βάθη στη Στέγη του Κόσμου.

Τα Ναι, τα ευγενέστερα στα Υψηλά, στα Κάθετα.Τα Όχι, τα επαναστατικά στα Χαμηλά, στα Οριζό-ντια.«Τα Ναι σας, να είναι Ναι...........Τα Όχι σας, Όχι»Το Ναι, το ξεκάθαρο. Το Όχι, το λίγο διχασμένο. Ενίοτε κρύβεται πίσω από κάθε άρνηση και πολλά ανώνυμα, αδιάφορα, λίγο ανούσια και εγωιστικά Δεν...

Ένα Ναι, λέει το Λουλούδι στη Μέλισσα και ένα Όχι το Αηδόνι, στη Χρυσή Σκλαβιά της Πολυτέλει-ας, ακόμα και ενός Αυτοκράτορα.

Έτοιμο να εκτοξευτεί ένα υπέροχο διαστημόπλοιο, ένα Ναι του Ανθρώπου, ένα μικρό βήμα του σε κάθε βήμα του και ένα τεράστιο για την ανθρωπό-τητα σε κάθε στιγμή. Στήνουμε Ηρώα και Τρόπαια, σε κάθε μεριά του Σύμπαντος Κόσμου.

Με 300000 γαλόνια νερού να πέφτουν και με τα νέφη των υδρατμών να γεμίζουν τον αέρα με μια οσμή μεταλλικής στάχτης. Εκκωφαντικές εκπυρσο-κροτήσεις σχίζουν τον αέρα και 31000000 νευτώ-νειων ώσης εκτινάσσονται.

Σαν το πέταγμα μιας Λιβελλούλας πάνω από τον Ειρηνικό, να ταράζει τα νερά, να μην διαπραγμα-τεύεται με τα κύματα, να είναι το Ναι του Δαυίδ στον Γολιάθ.

Μια Γαλάζια Γειτονιά σε Άλικο Χρώμα του Αίματος, ένα Δάσος πράσινο να αντιστέκεται.

Ένας πορτοκαλί Αστερίας, να λέει Ναι στο αχανές του απρόσιτου Βυθού.

Ένα ματσάκι άγριες μαργαρίτες, στη μέση μιας Ερή-μου, να είναι το Ναι της Συνέχειας...

Το Ναι στη Δημιουργία, το Μάτι του Ζωγράφου από Εκεί ψηλά. Στα πάντων Επέκεινα.

Αιώνια η μάχη Καλού και Κακού.

Στα Ναι-Συμβιβασμούς, στα Ναι-Αποφάσεις, στα Ναι-Αγάπης, στα Ναι-Ελευθερίας, στα Ναι-Ειρήνης, στα Ναι-Δημιουργίας.Στα Ναι-της Ζωής.

Στα Όχι-του Θανάτου. Στα Όχι-τα Ασυμβίβαστα, στα Όχι-τα Επαναστατι-

[23]

κά, στα Όχι-τα Αντιδραστικά, στα Όχι-του Πολέ-μου, στα Όχι-τα Υποτιμητικά.

Ένα Ναι, καθώς πέφτει ο Άνθρωπος θύμα της βίας στο κενό, θέτοντας τους δικούς του όρους στον επερχόμενο θάνατό του.

Ένα Όχι, οι Ανθρώπινοι Πυρσοί της Οικουμένης στα Λουλούδια της Χιροσίμα.

«Μια Ατλαντίδα που δεν βυθίζεται στα κύματα, Δεν... είναι διόλου Ατλαντίδα».

Ζωγραφισμένο τοπίο με Τσάι. Κινεζικά Υδατογρα-φήματα Ηρεμίας.Μια κλεψύδρα, που ενίοτε λέει Ναι και άλλοτε λέει Όχι στον Χρόνο. Τον Χρόνο της Σαραλίντα και του Θέρμπερ. Τον ακίνητο, τον χαμένο, τον σφαγμένο. Τον Χρόνο που παραπλανά.

Η εσωτερική πλευρά του Ανέμου. Η Αγάπη και ο Θάνατός της.Το Ναι του Θανάτου στην Ιστορία. Ένα Κοχύλι αδειανό. Αραβίες. Ινδίες. Ινδοκίνες.

Το ταξίδι, μαγιάτικο είπαμε, συνθέτει την Αυτοβι-ογραφία του Ελληνικού Φωτός. Στα Ναι της δικής της Αρμονίας.Ύλη Μαρμάρου από Κοκκοβλαστικό Ιστό.Διάσπαρ-τες Μαρμαριγιές σε Γήινο Έδαφος.Αιθέριες Σιπολί-νες.

Τα Ναι των Παραμυθιών που μας αποκοιμίζουν, για να μας κρατούν ξύπνιους.

Το Ναι της Αλεπούς προς Έναν Πρίγκηπα και Ένα Τριαντάφυλλο, το Ναι του Γλάρου Ιωνάθαν στην Ελευθερία.

Τα Ναι σε Αναφορές. Συγκροτημένες Ελεγείες Αρι-στείας. Τα Όχι στους Απρόσωπους Αναβρασμούς της Ιστορίας.

Τα Ναι στα Βαμβακερά μιας Βιομηχανικής Επανά-στασης.

Τα Όχι στους Φόβους των Φτωχών, στη Νομισματι-κή Ορθοδοξία, σε ένα Σιδηρόδρομο με τα σύννεφα Καπνού και με δυνάμεις Κρούσης τους ανθρώπους που έφτιαξαν τις πρώτες γραμμές.

Τα Όχι στους αυτάρεσκους εμπόρους, τα Ναι στους σκληροτράχηλους άντρες με τα κλαρκ.

Μια ανθρώπινη κωμωδία. Ας συνομιλήσουμε με τον Μπαλζάκ.

Οι εύπορες κυρίες της ετικέτας, ο Άγγλος ο φρεσκο-ξυρισμένος και ροδαλός, η εικόνα των βασιλιάδων στην όπερα, οι ηρωίδες της Austen, το καουτσούκ, το κοβάλτιο και ο κασσίτερος, ο Ιούλιος Βερν και ο Φιλέας Φογκ. Εκφάνσεων Ναι...Διαταραχών Όχι...

Τα Ναι στα Μπεζ της Άμμου, τα Όχι τα αλαζονικά που γυρίζουν την πλάτη σε κάθε δόξα. Ο Άνθρακας και το Διαμάντι, στα Ναι και Όχι τους.

Τα Όχι, στην απόληξη της μεταλλικής σωλήνωσης ενός υπονόμου, να αμφιταλαντεύονται μια σταγόνα, ιδρώτα του βιομηχανικού πολιτισμού.Μα Ναι, το πυρ ήταν οι φωτιές των Ινδιάνων και ο Μαγγελάνος είδε μόνον καπνό και ονόμασε το μέρος Τιέρα ντελ Χούμο -Γη του Καπνού...Οι ινδιά-νοι κάτοικοι έχουν πεθάνει και όλες οι φωτιές τους έχουν σβηστεί...Στη Γη του Πυρός, τα Ναι και Όχι των Ανθρώπων, δείχνουν την Γη των Ανθρώπων.Ανασαίνουν το Οξυγόνο των Ανθρώπων, με τερα-τογραφίες, με γοργόνες, με θαλάσσιες νεράιδες, με το μυθικό πουλί Ροκ και τον υπερμεγέθη Κόνδορα.Ένα Ναι, Αεί Ζητούμενο και ένα Όχι, Αεί Απορού-μενο. Να μικραίνεις, να μεγαλώνεις. Να κρατάς την διαδρομή στην πιο ενδιαφέρουσα ύφανσή της. Είναι το Ναι της Ζωής. Τα φώτα της ράμπας και οι ήλιοι φωτίζουν τον ίδιο κόσμο. •

[24]

«Θα φας τώρα σοκολάτα, ή το απόγευμα παγωτό πύραυλο;» ρώ-

τησα την δική μου «Κ» όταν ήταν τριών. «Πύραυλοοοοο» είχε

απαντήσει χωρίς σκέψη και χοροπήδησε χαρούμενη 800 φορές

με τα χέρια ψηλά σε στυλ ολυμπιονίκη και βάλε. Δεν πέρασε

λίγη ώρα και σκάει μύτη η γιαγιά με μια σοκολατάρα να! «Θες

σοκολάτα;» ρωτάει η γιαγιά σίγουρη για την επιτυχία της και η

«Κ» λέει το περιβόητο «Νόχι». Ξεκίνησε να λέει Ναι, αλλά μόλις

πρόφερε το Ν θυμήθηκε τον πύραυλο και το άλλαξε σε όχι. Το

μαγικό είναι πως το Ν προφέρθηκε με χαρά τρελή και το όχι

με θλίψη απερίγραπτη και μικρά βήματα παραίτησης. Η λέξη

«Νόχι», μισή χαρούμενη και μισή λυπημένη.

Έτσι μου μοιάζουμε. Τρίχρονα. Να διαλέγουμε ανάμεσα σε σο-κολάτες και πύραυλους. Και να απαντάμε με Νόχι. Για όλα. Θέλω να ζήσω. Δεν θέλω άλλο.Σαγαπάω. Δεν σαγαπάω.Θέλω να βρω δουλειά. Δεν θέλω να δουλέψω ποτέ πια.Θέλω να διώξω τους κακούς. Τους κοιτάω σαν εκθέματα σε μουσείο.Αγαπώ τους ξένους. Τι κάνω όμως;Γελάω. Δεν κλαίω.Σκέφτομαι. Δεν κάνω.Έχω φίλους. Κρύβομαι.Θα τα καταφέρω. Δεν θα τα καταφέρω.Πονάω. Δεν νιώθω τίποτα.Πρέπει να προσπαθήσω. Δεν έχω άλλες ιδέες.Συνεχίζω. Σταματώ. -Θα πάρεις επιτέλους μια απόφαση;-Νόχι.

Γράφει η Στεφανία Βελδεμίρηstefi.veldemiri@gmail.com

• Η ζωγραφιά έγινε μετά την ανάγνωση του βιβλίου “Επιφυλλίδες” του Γεράσιμου Βώκου καθώς σκεφτόμουν ακριβώς πόσο ξεκάθαρα χωρισμένες είναι οι πλευρές του Ναι και του Όχι και πώς καταφέραμε τόσοι πολλοί να στριμωχτούμε στην γραμμή της μέσης..

[25]

[26]

Μια φορά ένα παιδί στάθηκε μπροστά σ’ ένα πα-ράξενο τοίχο. Το ημερολόγιο πρέπει να έδειχνε 9 Νοεμβρίου του 1989. Έγραψε κάτι γρήγορα και χάθηκε για πάντα μέσα στον χρόνο δίχως να μεγα-λώσει. Τι να εννοούσε με τα παρακάτω λόγια;

είναι όμως κάτι πάντοτε που δεν μπορεί να προβλεφτεί που δεν το πιάνει ο στοχασμόςτο βλέμμα του κατακτητή

Β) Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία και πως η ιστο-ρία γίνεται σιωπή. Τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδια-σμένο; Συγχώρησε με αγαπητή μου Ρόζα που δεν καταλαβαίνω τον μοντέρνο τρόπο ζωής. Όμως ειλικρινά αρχίζω και σε αισθάνομαι. Αρχίζω και σε νιώθω. Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι πως έχει αλλάξει έτσι ο καιρός; Αγαπημένη μου Ρόζα βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστά. Δεν ξέρω πια τι ζητάμε. Χάρισε μου δυο φιλιά να ξεχαστώ τώρα που η χώρα μου έγινε ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας οικονομικοί δολοφόνοι. Τοκογλύφοι και απατεώνες. Μανιακοί με την ιδιο-κτησία τους. Μανιακοί με τον αφανισμό της ατομι-κότητας. Τραπεζίτες και τεχνοκράτες. Συσσώρευση

Α) Είδα ένα όνειρο. Όνειρο της νύχτας. Όνειρο του σεληνόφωτος. Όνειρο της ομίχλης. Ήμουν μο-νάχος και εγκλωβισμένος σε μαύρα πυκνά δάση. Μεσάνυχτα. Φρίκες από το παρελθόν. Ξαφνικά πίσω μου ξεπρόβαλλαν άγριες πεινασμένες λύκαι-νες που έψαχναν για σάρκα και λεία. Ήταν χειμώ-νας. Έβρεχε. Δεν υπήρχε μονοπάτι διαφυγής. Ξαφνικά ανοίχτηκαν μπροστά μου απέραντες ανήσυχες θάλασσες. Μεγάλοι γκρίζοι ωκεανοί. Φουρτουνιασμένοι ορίζοντες με πλοία ακυβέρνη-τα. Με πλοία έρημα σαν φαντάσματα. Μην ρω-τάς αν υπάρχει πλοηγός. Μην ρωτάς αν υπάρχουν σωστικές λέμβοι. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως υπάρχουν παγόβουνα και s.o.s. που σφυρίζουν στο πουθενά.Έπειτα ένας άνεμος άρχισε να σηκώνεται. Ένας άνεμος που φύσαγε ανάποδα μέσα στις καρδιές του κόσμου. Ένας άνεμος που σάρωνε τον Αύγου-στο και τα εφηβικά μας καλοκαίρια. Δεν άργησα να καταλάβω πως είναι ο ίδιος άνεμος από τους παλιούς αιώνες. Εκείνος που μοιάζει με κατακτητή και που δεν του αρκεί τίποτα. Που μοιάζει με σκο-τεινό κατακτητή.Λοιπόν κάποιοι κάπου κάποτε άναψαν φωτιές, μπουρλότα, σπίθες, πυρκαγιές. Κάποιοι κάπου κά-ποτε τρελάθηκαν. Ιδέες και συνθήματα μπερδεύτη-καν μέσα τους. Τρελάθηκαν. Μην ρωτάς τι πήγε λάθος. Μην ρωτάς τι πήγε στραβά. Δες απλά στο βάθος των πραγμάτων έναν ιστορικό που γελάει με λυγμούς. Έναν ιστορικό που ξέρει γιατί αιμορραγεί ο ευρωπαϊκός νότος.

Του Δημήτρη Νάσκου

ΚΡΙΣΗ

[27]

κεφαλαίου και εργατικού δυναμικού. Ένας κοινωνι-

κός ιστός μιας φρικτής μηχανής που παράγει πο-

λέμους και κατανάλωση. Φετίχ του εμπορεύματος

και μπίζνες.

Φρενίτιδα στην αγορά. Τρέλα. Παράνοια. Το

πλήθος απαιτεί δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν

αποδίδει. Τίποτα δεν αποδίδει. Μονάχα το όπλο

αποδίδει και εκείνος που το εξουσιάζει. Μονάχα

το όπλο. Η αγάπη είναι η μοναδική αλήθεια. Το

άχθος που φέρουμε μέσα μας. Το άχθος του κό-

σμου είναι αγάπη. Είναι όμως εύθραυστη και λυγί-

ζει. Διαλύεται μπροστά στο όπλο και σε εκείνον

που το εξουσιάζει.

Ο τρόπος για να σκοτώσεις ένα έθνος είναι να

σκοτώσεις τα όνειρα του. Να του απαγορεύσεις

να ονειρεύεται. Να του στερήσεις κάθε μορφή

προοπτικής.

Αγαπητή Ρόζα η ζωή είναι μια κουρτίνα τραβηγ-μένη μπροστά από το παρελθόν που γνωρίζουμε κι όμως ξεχνάμε. Κι όμως ξεχνάμε. Ξέχνα ή πολέμη-σε Ρόζα. Ξέχνα ή πολέμησε. Οι εποχές που βιώνουμε είναι ιστορικές. Οφεί-λουμε να πάρουμε τη κατάσταση στα χέρια μας και να πούμε το μεγάλο ΝΑΙ στον άνεμο της αλλαγής, έτσι ώστε να μην μας καταβάλλει εκείνο το Κα-βαφικό ΟΧΙ (che fece… il gran rifiuto) σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας.•

Αναφορές: Κάρολος Μαρξ, Ρόζα Λούξενμπουργκ, Άλ-κης Αλκαίος, Άλλεν Γκίνσμπεργκ, Γουίλιαμ Μπάροουζ, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Μάικ Μακλιούρ, Καβάφης..

εφτά κι εφτά ίσον δεκατέσσερα

[28]

7 ανέραστες ημέρες14 εβδομάδες αλκοολικές36 ανεπιθύμητες κουβέντες

τις πήρες όλες μαζί σουστο τελευταίο σου ταξίδιείπες δε θα μου τις επιστρέψεις ποτέ. Εγώ όμως είμαι εδώκαι περιμένω να μου φέρειςπίσω τις παλιές μου ματιές,τα αχάριστα τα χαμόγελά μου που τα σκόρπαγα εδώ κι εκεί, τις νύχτες του πάθους μας, το σπίτι μας να το φέρεις κι αυτό μαζί σου, τα ρούχαπου δεν έχω βγάλει ακόμηαπό τη βαλίτσα, τα δώρα που σου έκανα, τον πρώτο μήναπου σε γνώρισα, το μέλλονπου δεν έχω μαζί σου.Καλό ταξίδι.

εφτά κι εφτά ίσον δεκατέσσερα

[29]

καμιά φοράδε θα ξαναπώ

δε θα σε ξαναδώ ποτέ.Θα είσαι σαν τους έρωτεςπου προχώρησαν και δεν

είπαν τίποτα, που έφυγανένα βράδυ χωρίς προειδοποίηση.

Θα διασχίζεις χαρούμενοςτους δρόμους του εξωτικού

εξωτερικού σου κι εμείςθα αργοσβήνουμε στη λάσπη

και την καταντιασμένη μαςΕλλάδα. Ο αέρας θα είναι

τόσο λίγος που δε θα μπορούμενα αναπνέουμε όλοι απ’ τον ίδιο

σιγά σιγά. Θα ‘ρχεστε κι εσείςτα καλοκαίρια, θα μας

παίρνετε τον υπόλοιπο μισό,θα ξεχαστούμε και δε

θα μιλάμε πια. Ο καθένας το δρόμο του.

Γράφει η Δέσποινα Γερασιμίδου

[30]

Το Ναι και το Όχι: περιέχον και περιεχόμενο, μεταμορφώσεις, αντιμεταθέσεις, ο ιός της σύγχυσης.Γράφει η Θούλη Μισιρλόγλου

Αγαπητοί φίλοι, τώρα πια γράφω συχνά. Και συχνά επίσης κρατάω σημειώσεις για σκέψεις που δεν ολοκληρώνονται ή δεν παίρνουν μορφή, παρά μόνο προσωρινά σε κάποιο σημειωματάριο και για το ελάχιστο εκείνο διάστημα που ο νους τρέχει πιο γρή-γορα από το μολύβι στο χαρτί.Κι όμως το θέμα αυτό με δυσκόλεψε απείρως. Εξού και η μεγάλη καθυστέρηση να γραφτεί.Νόμιζα ότι είχα έτοιμα τα ναι μου και τα όχι μου, και μάλιστα τα μεγάλα μου ναι και τα μεγάλα μου όχι. Και νόμιζα ότι κι αν δεν τα είχα, θα μπορούσα να τα εφευρέσω, να τα ξεστομίσω και να τα εγκαταστήσω για τα καλά μέσα μου. Κι αν δεν τα είχα δηλαδή, θα τα έφτιαχνα, γιατί έτσι άλλωστε επιβάλλεται στους καιρούς κρίσης, στις υποτιθέμενες δύσκολες εποχές και για τους τολμηρούς ανθρώπους. Ναι, είμαι τολμηρή (κυρίως τις νύχτες στον ύπνο μου)... Αλλά γελάστηκα. Ότι είμαι τολμηρός άνθρωπος, ότι τα είχα όλα έτοιμα ή ότι θα τα ετοίμαζα όλα όπως και να είχε. Προτού όμως καταλάβω ότι γελάστηκα, έκανα μερικά μπρος πίσω που δεν μπορώ να μην τα μοιραστώ, γιατί η διαδρομή αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο του διλήμματος που κρύβεται πίσω από το δίπολο ναι-όχι, τα πολλά διστακτικά “εεε” όταν κομπιάζεις να απαντήσεις σε ερωτήσεις και τα “δεν”. Νομίζω, λοιπόν, νόμιζα δηλαδή, ότι πάντα ήμουν κορίτσι των ναι... Η επιθυμία σου ευχή μου, το σκεφτόσουν και γινόταν, το ξεστόμιζες και ήταν ήδη πραγμα-τικότητα. Ήμουν εκεί πριν καν το ζητήσεις.Καταλαβαίνεις όμως πως αυτή η ιστορία δεν είναι αληθινή, δεν πάει για πάντα, για την ακρίβεια δεν υπάρχει. Όχι, δεν υπάρχει (ειδικά αν καταφέρεις να ξεπε-ράσεις την παιδική ηλικία).Τώρα ίσως να νομίζεις ότι ξάφνου, με πολλή προσπάθεια όμως, έγινα κορίτσι των όχι: αντί να είμαι δίπλα, είμαι απέναντι, αντί να πέφτω στη σιωπή, φωνάζω δυνατά: όχι! Ε, λοιπόν, όχι, όχι στα ναι, ναι στα όχι. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν ήμουν

[31]

κορίτσι του ναι, όπως δεν είμαι κορίτσι του όχι. Όχι. Ίσως ήμουν κορίτσι του ναι, και τώρα είμαι κορίτσι του ναι και του όχι. Κατά περίσταση, σύμφωνα με τα κέφια και σύμφωνα με τα κέφια και των άλλων.Εν πάσει περιπτώσει, μετά από πολλή σκέψη -που δεν χωρά στις γραμμές (ναι, δεν χωρά)-αποφάσισα ότι το ναι χάνεται μέσα στο όχι, το όχι μέσα στο ναι, το ναι συνοδεύει αρνήσεις (εκτός από καταφάσεις), το όχι συνοδεύει κατα-φάσεις (εκτός από αρνήσεις) και άκρη δεν βγάζεις. Σε κάθε περίπτωση, τα δυο παλεύουν μεταξύ τους, κάποτε συγκρούονται σφοδρά κι όμως, ακόμη και τότε, έχουν τον τρόπο να αλληλοεξουδετερωθούν. Άλλωστε τι χωρίζει τις δυο λέξεις; Δυο γράμματα, κι από αυτά το ένα μισό. Για του λόγου το αληθές, μπορώ να σας το αποδείξω και ζωγραφικά, το πώς δηλ. το ένα περιέχει το άλλο, αλλά δεν θέλω να κουράσω τον υπέροχο γραφίστα του περιοδικού. Όπως και να ‘χει, σας βεβαιώνω πάντως -και παρακαλώ πιστέψτε με- ότι η καθεμιά από τις δυο αυτές λέξεις είναι ψεύτικη και γίνεται αληθινή -υπάρχει δηλαδή- μόνο αν υπάρχει και η άλλη. Με κάποιον τρόπο το ναι μεταμορφώνεται εύκολα σε όχι και τούμπαλιν και μάλλον δεν υπάρχει αλλιώς.

Αφού δεν σας το αποδεικνύω ζωγραφικά (υπάρχει όμως ο τρόπος, τον βρήκα), μπορώ πιο εύκολα ποιητικά: Τσεκάρετε διαλόγους με αποσπασματικές (και με θράσσος αλλοιωμένες) φράσεις του φίλου μου ποιητή Βασίλη Αμανατίδη (συγ-χώρα με Βασίλη, αλλά ναι, αυτή είναι μια ακόμη χρήση της ποίησης για video games), μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της μνήμης μου. Δικές του φρά-σεις; Ναι. Όχι δηλαδή. Λίγο, ίσως, κάπως...Κι όμως.-Είναι υπέροχο να υπάρχει κάτι εδώ για ν’ ακουμπάς (με το χέρι που έχεις).-Ναι. Είναι υπέροχο. Ποιο;

-Τι σημασία έχει; Δεν γνωρίζουμε εμείς πολλά. Ζούμε ακριβώς Εδώ: αυτό είναι το μόνο σίγουρο.-Ναι. Εδώ. Πού;

-Ε, ε όχι κι έτσι.-Κι όμως ναι, κύριε. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι έτσι.

-Ω, προσοχή, μην τα λέτε αυτά, ακούστηκε επιτακτική μια φωνή.-Αφού τρύπωσε πια. Ο ιός της σύγχυσης. Και χάσκει, ατελεύτητα, η διάλυση σαν βόμβα μπροστά μας.

-Διάλυση; -Εμείς μαζί.-Ναι. Εμείς μαζί. Ποτέ.

-Βγάλε άκρη. •

[32]

Την Παρασκευή 14 και το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου η Eλληνογαλλική Σχολή Καλαμαρί

ανεβάζει την παράσταση: «Η μνήμη όνομα ουσιαστικόν...» Κ. Δημουλά. στο

θέατρο Μελίνα Μερκούρη στην Καλαμαριά. Μια διαδρομή από την Σελανίκ του

1912 μέχρι την Θεσσαλονίκη του 2012.

«Ο τόπος ... οι άνθρωποι ... οι μνήμες ... η Απελευθέρωση ... η μεγάλη πυρκαγιά ... ο

ξεριζωμός και η προσφυγιά ... η Απεργία του ‘36 ... η γενοκτονία των Εβραίων ... Ουζερί

«Ο Τσιτσάνης» ... η Δολοφονία του Λαμπράκη... οι Λογοτέχνες... Π.Α.ΟΚ και ΑΡΗΣ...

Συνθέτες και τραγουδιστές ...το Σήμερα… ζωντανεύουν σε μια παράσταση μνήμης για

τα 100 χρόνια από την Απελευθέρωση της πόλης μας. Μια παράσταση για να θυμηθούν

οι μεγαλύτεροι και να μάθουν οι νεώτεροι...»

Στην παράσταση παίρνουν μέρος μαθητές κι απόφοιτοι της σχολής και την επιμελούνται

οι καθηγητές Σάββας Γιαγτζόγλου και η Αθανασία Καραμεσίνη.

Θα μας πείτε λίγα λόγια για τη νέα παράσταση που ανεβάζετε στο πλαίσιο των πολιτιστικών δράσεων του σχολείου;Πρόκειται για μια παράσταση μνήμης. Ένα αφιέρωμα στα 100 χρόνια από την Απελευθέ-ρωση της πόλης μας. Θελήσαμε να δώσουμε σάρκα και οστά σε μνήμες ξεχασμένες σε μια γωνιά, εκεί στο σεντούκι της εθνικής μας ιστορίας, γιατί με το πέρασμα των χρόνων μαθαίνουμε να ξεχνάμε. Είναι κι αυτός ένας μηχανισμός προστασίας. Και ξεχνάμε κυρίως όσα μας πλήγωσαν. Μ’ αυτή την παράσταση λοιπόν, θέλαμε να μάθουμε στα παιδιά να θυμούνται. Και τα παιδιά ανταποκρίθηκαν και ζωντάνεψαν τις μνήμες, τις έδωσαν όχι μόνο σάρκα αλλά και ψυχή περίσσια. Ποια στοιχεία στάθηκαν αφορμή για να αποφασίσετε να δουλέψετε πάνω σε τέτοιο θέμα; Αφορμή αποτέλεσε το ίδιο το γεγονός: ο εορτασμός της πόλης μας για τα 100 χρόνια από την Απελευθέρωση. Μια μοναδική ευκαιρία, για να γνωρίσουν οι μαθητές τα γεγονό-τα, τους ανθρώπους, την πόλη μας, να γνωρίσουν καλύτερα το παρελθόν και να σταθούν και να ερμηνεύσουν το παρόν.

Έχετε χωρίσει τον ιστορικό χρόνο σε ενότητες; Με ποια κριτήρια; Όντως, ο ιστορικός χρόνος έχει χωριστεί σε ενότητες με καθαρά χρονολογικά κριτήρια. Ένα ταξίδι που ξεκινά από το 1912 και καταλήγει στο 2012. Ένα ταξίδι μέσα από το οποίο ζωντανεύουν, είτε με οπτικοακουστικό υλικό είτε με δρώμενα, σημαντικές ιστορι-κές στιγμές αυτού του αιώνα, όπως η μεγάλη πυρκαγιά, ο ξεριζωμός και η προσφυγιά, η γενοκτονία των Εβραίων, η δολοφονία του Λαμπράκη. Αυτονόητο είναι ότι έγινε κάποια επιλογή, μια και δεν είναι εφικτό σ’ ένα αφιέρωμα να παρουσιαστούν πρόσωπα και γεγο-νότα τόσο σημαντικά και καθοριστικά για την ιστορική διαδρομή της πόλης μας.

[33]

[34]

Αλήθεια ποια είναι η εποχή κατά τη γνώμη σας που καθόρισε τη νεοελ-ληνική πραγματικότητα και μας οδήγησε στο σήμερα; Κατά την άποψή μας, η δεκαετία που προετοίμασε σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη φυσιογνωμία της πόλης μας είναι η δεκαετία του ’60, τότε που έγινε σαφώς μια προσπάθεια, για να βρει η Θεσσαλονίκη το νέο της πρόσωπο στη μεταπολεμική και μετεμφυλιοπολεμική περίοδο μέσα σ’ ένα κλίμα έντονων πολιτικών και πολιτισμικών ζυμώσεων.

Πώς είναι να δουλεύεις με παιδιά που βρίσκονται στην εφηβεία; Πόσο αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα των γεγονότων και τι άποψη έχουν για αυτό που βιώνουμε; Η συνεργασία με μαθητές είναι μια πρόκληση που σου επιφυλάσσει συνεχώς εκ-πλήξεις. Τα παιδιά όχι μόνο αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα τα γεγονότα, όχι μόνο ρωτούν, ψάχνουν, αισθάνονται και δημιουργούν, αλλά βιώνουν και καταθέτουν την ψυχή τους.

Καλά με το παρελθόν και την ιστορία μας… Με το μέλλον μας τι γίνεται; Την άποψη μας ή, αν θέλετε, την αίσθησή μας για το μέλλον αυτού του τόπου θα το αποκομίσει ο κάθε θεατής με το τέλος του αφιερώματός μας. Σας περιμένουμε και ελπίζουμε να σας θυμίσουμε, να σας συγκινήσουμε και να σας προβληματίσουμε.

Σας ευχαριστούμε πολύ.

“Κάθε πρωί σε περπατώ στην παλιά παραλία σου, αγαπημένη...Σου πρέπει λαμπρή Ανατολή στα Κάστρα, πορφυρή Δύση στο λιμάνι, αγορές και παζάρια, βαλκανικές μουσικές να ανακατεύονται με ουρανο-μήκεις ψαλμωδίες... Έτσι σε θέλω πάλι... Η περιπόθητη Πόλη της ψυχής μου...Η πολύχρωμη αγάπη μου...”

Ώρα έναρξης: 20:30΄Διάρκεια παράστασης: 90’Τιμή εισιτηρίου: 5 ευρώ «τα έσοδα θα διατεθούν στο σύλλογο ΑΜΥΜΩΝΗ»

[39]

[36]

[37]

ρώτη φορά φέτος είδα να φοβούνται άνθρωποι, που δεν περίμενα ότι θα φοβούνται. Αυτό ήταν ένας επιπλέον κλονισμός, γιατί πέρα από το δικό μου τον κρυμμένο φόβο, είδα ότι υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που, ενώ δεν θα έπρεπε, μιλούσαν φοβισμένοι για το μέλλον και κοίταζαν συχνά κάτω στο χώμα ή στο βάθος, σα να έψαχναν κάτι ή τελικά, σα να μην έψα-χναν τίποτα. Στα χαμένα μόνο κοίταζαν. Και μάλιστα άνθρωποι, που η στάση της ζωής τούς είχε μετατρέψει σε δείκτες σθένους και τόλμης, απέναντι στα δύσκολα και οξύαιχμα της ζωής. Γιατί φοβούνται οι άνθρωποι; Γιατί τους τρομά-

ζει το μέλλον, που ενώ ερχόταν συνήθως υπό τύπον απειλής, το προσπερνούσαν εστιάζοντας στο παρόν, σε βαθμό επιθετικής ειδωλολατρίας; Διότι καταρρίπτονται οι βεβαιότητες που με τόσο κόπο, μεθοδικά και ενστιγματικά σαν τα μυρμήγκια, είχαν ορθώσει. Οι φωλιές των τερμι-τών ανεβαίνουν προς τα επάνω, κοιτάζουν από το στόμιο τον ουρανό και κάποτε τον σημαδεύ-ουν. Αλλά δεν τον πετυχαίνουν. Γιατί πρόκειται για μυρμήγκια και αυτά δε σκαμπάζουν από κε-νοδοξίες και βεβαιότητες.Διότι αυτό που παρουσιάζεται ως φαντασία του μέλλοντος, διαφέρει τρομακτικά από το φαντα-

σιακό του παρόντος και την περιορισμένη δυνα-τότητα αναδιαμόρφωσης ή ανάταξής του. Διότι από τόσο ψέμα τόσο καιρό, σαλεύει κα-νείς όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πραγμα-τικότητα και την αλήθεια. Διότι ανάμεσα στην εθελοτυφλία και το στρουθοκαμηλισμό, η χορ-δή που κάνει τα άκρα να κυρτώνονται και να συναντιούνται, δεν είναι παρά η υποκρισία.Και η πραγματικότητα είναι εδώ: με ανθρώ-πους που έχασαν μια μέρα τη δουλειά τους και ύστερα έχασαν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους, με κόπους ζωής που καταστράφηκαν, με αναγκαστικούς ξενιτεμούς σε χώρες ξένες και

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

Π

άφιλες, με ύπνους αξημέρωτους και αγρύπνιες οδύνης, με μία απειλητική κατάθλιψη που σκιά-ζει κάθε υποψία χαμόγελου, με δελτία ειδήσεων που πολλαπλασιάζουν επιτήδεια τον πανικό, με όλα τα βολεμένα τρωκτικά των κομμάτων και της πολιτικής να προσπαθούν σα νέοι μαυραγο-ρίτες και δωσίλογοι να επωφεληθούν από την καταστροφή της χώρας τους, με τα εγγόνια του Χίτλερ, τα Ορκ με τους υπαινιγμούς των αγκυ-λωτών σταυρών να εκπροσωπούνται στη βουλή που θέλουν να κάψουν, με τον προελαύνοντα εκφασισμό μιας κοινωνίας, που έχει χάσει πια πυξίδα και προσανατολισμό. Αλλά έως εδώ. Στον καιρό της αφθονίας όλη η παθολογία αυ-τής της κοινωνίας κρύβονταν έντεχνα από την επίπλαστη μαυλιστική ευημερία, τώρα στα δύ-σκολα όλο αυτό βγήκε γυμνό και δυσειδές και το βλέπεις, το βλέπεις στα υστερικά κάθε τρεις μήνες ραντεβού με την καταστροφή, στην απώ-λεια κάθε ψυχραιμίας και λογικής, στο ίντερνετ όπου ο καθένας πήρε ένα πληκτρολόγιο και πυροβολεί με posts, tweets, τοίχους, ανοησίες και απειλές, στο ολοένα και πιο συχνό ‘‘καλά του/της έκαναν’’, ένα ισοπεδωτικό πλεγματικό μίζερο και χαιρέκακο ‘‘καλά να πάθουν’’, που δείχνει το μέγεθος της στρέβλωσης και τη φρίκη του τέρατος που διαμορφώνεται.Όπως ένας αποτυχημένος για τον οποίο φταίνε όλοι οι άλλοι για την αποτυχία του, εκτός από τον ίδιο. Αλλά έως εδώ. Έως εδώ. Έως εδώ.Και τώρα τι θα γίνει; Πώς θα αγαπήσουμε ξανά

μια ζωή που έγινε σα μια ξένη και φορτική, βα-ριά και απεχθής; Πού θα βρούμε την όρεξη να ζήσουμε ωραίοι και γενναίοι; Πού θα βρούμε τα νοήματα που χάθηκαν και τον έρωτα για τη μέρα που ήρθε; Πώς θα νιώσουμε ξανά τον πόθο για τα μάτια της και την απαλότητα στο δέρμα της; Και λέω, απέναντι στο τίποτα που σε περικυκλώ-νει βάλε ένα κάτι, απέναντι στο μηδέν βάλε το ένα, απέναντι στην έλλειψη νοήματος βρες ένα νόημα, απέναντι στην καταστροφή βάλε τη δη-μιουργία, απέναντι στην ασχήμια βάλε την ομορ-φιά, απέναντι στο γκρίζο βάλε χρώμα, απέναντι στην εντροπία βάλε την οικονομία της ζωής. Κι αν χρειαστεί να καταστρέψεις καν’ το, για να ‘ναι αυτό μια αρχή δημιουργίας. Φύγε μπροστά. Μέσα σ’ αυτό το χαλασμό, μόνο η ομορφιά και η κατάφαση στη ζωή θα σε σώσουν. Και επιτέ-λους να κάνει ο καθένας καλά τη δουλειά του ή ό,τι του έμεινε από αυτήν. Και αν δε του αρέσει ή δεν την κάνει καλά, να την αλλάξει. Ο δάσκα-λος να διδάσκει σωστά, ο παπάς να ποιμαίνει αγαπητικά, ο υπάλληλος να εξυπηρετεί υπομο-νετικά, ο δικαστής να δικάζει δίκαια, ο βαφέας να βάφει καλά, ο πρωθυπουργός να κυβερνά και ο αρτοποιός να φτιάχνει επιτέλους καλόν άρτο επιούσιο… Εξόχως ηθικοδιδακτικά όλα αυτά, αλλά μιλάς εκ του ασφαλούς: δεν έχεις χάσει ακόμη τη δου-λειά σου. Όχι ακόμη, αλλά και τότε τα ίδια θα έλεγα: όταν τα λόγια μας θα συναντήσουν επιτέ-λους τις πράξεις μας, τότε τα λόγια μας θα είναι πειστικά και οι πράξεις μας αξιόπιστες.

Θα κάνουμε επιτέλους την πολιτική που ονει-ρευόμαστε, έχοντας κερδίσει επιτέλους σε αξιο-πρέπεια. Και ευτυχώς, είμαστε ακόμα οι πράξεις μας. Και επιπλέον: δεν έχω χρήματα.Για το διάστημα που έρχεται και είναι υποσχε-τικό (όπως η αλλαγή μιας εποχής και το πάθος για τους μήνες), οι χάρτες θα ανοίξουν ξανά, οι γύρω νομοί θα γίνουν το Galway και η Tierra del Fuego που τόσο επιθύμησες, στη Θεσσαλονίκη θα τραγουδάς το Sous Le Ciel De Paris, η δι-αδρομή Φλώρινα-Καστοριά θα γίνει ανωφέρεια των Άλπεων και οι δυτικές ακτές της Λευκάδας θα γίνουν κύματα στο Dune Du Pyla. Θα πάρεις το παιδί και θα πάτε να ψήσετε στα βουνά, θα πιεις κόκκινο κρασί μαζί με φίλους σε χαμένα από το χρόνο χωριά, θα βρεθείς σε καφέ-μπα-κάλικα-ταχυδρομεία να πιεις ελληνικό καφέ, θα διαβάσεις τους Ονειροπόλους της Μπλίξεν, θα γράψεις ένα κείμενο για το χαμένο χρόνο σ’ ένα σημειωματάριο τσέπης, η θάλασσα θα ‘ναι ανή-συχη στο Πόρτο Κουφό και στη Βαρβάρα θα σταματήσεις να ακούσεις τα φύλλα να ανασαί-νουν στην παγωνιά. Τι άλλο θέλεις;Όταν δεν μπορείς να είσαι στο μαξιμαλιστικό της ζωής, το μίνιμαλ γίνεται ο τρόπος της και ο τρόπος να κερδίσεις το χρόνο που κυλάει, έτσι κι αλλιώς.

Έρχονται Χριστούγεννα και τα παιδιά του κό-σμου εξακολουθούν να ελπίζουν ή -ακόμα πιο έντονα- να διεκδικούν. •

[38]

[39]

[40]

[41]

Ενημερωτικό - Επιτυχίες 2011 - 2012Τα αποτελέσματα της προηγούμενης σχολικής χρονιάς έφεραν το Σχολείο μας σε ζηλευτή θέση μεταξύ των σχολείων της χώρας. Επειδή πιστεύουμε ότι οι επιτυχίες μας αποτελούν τη σημαντικότερη πηγή αισιοδοξίας για όλους μας αλλά κυρίως για τα παιδιά μας σας παραθέτουμε ορισμένα στοιχεία:

• 60% ΠΕΤΥΧΑΝ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ 3 ΠΡΩΤΕΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ• ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΧΩΝ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ 75%• ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΓΡΑΠΤΩΣ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΑΠΟ 18 ΕΩΣ 20 21,05% (πανελ. ποσοστό 8,01%)• ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΓΡΑΠΤΩΣ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΑΠΟ 15 ΕΩΣ 18 39,47% (πανελ. ποσοστό 23,38%)• 78% ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΕΙΣΗΧΘΗ ΣΕ Α.Ε.Ι. (πανελ. ποσοστό 58%) & 22% ΣΕ Τ.Ε.Ι. (πανελ. ποσοστό 42%)• 70% ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΕΙΣΗΧΘΗ ΣΕ ΣΧΟΛΕΣ ΤΗΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ• 27% ΠΕΤΥΧΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΕΚΑΔΑ• 33% ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΗ – ΟΔΟΝΤΡΙΑΤΡΙΚΗ

Σας παραθέτουμε ενδεικτικά τα παρακάτω στοιχεία:

• Λαζαρίδου Κωνσταντίνα 1η Χημικών Μηχανικών Θεσ/νίκης• Τσιολιαρίδου Μαγδαληνή 1η Εκπ. και Κοινων. Πολιτικής ΠΑ.ΜΑΚ.• Πλατής Κωνσταντίνος 2ος Πληροφορική ΑΠΘ• Μαρουκιάν Ζακλίν 3η Αρχιτεκτονική Ξάνθης• Μαριόλη-Λευθεριώτη Δανάη 4η Χημικών Μηχανικών Θεσ/νίκης• Αλ Σααγιάχ Κατερίνα 6η Γαλλική Φιλολογία Θεσ/νίκης• Ρίζος Αλέξανδρος 6ος Σχολή Ευελπίδων Όπλα• Πατσιαβάς Στέργιος 6ος Σ.Μ.Υ. Όπλα• Δεληγιάννη Αρετή 9η Οδοντιατρική Θεσ/νίκης• Σταμούλη Ελένη 9η Βιολογία Θεσ/νίκης• Βουτσάς Νίκος 10ος Μηχανικών Περιβάλλοντος Ξάνθη• Αρπατζόγλου Βασιλική 11η Οργάνωσης Διοίκησης ΠΑ.ΜΑΚ.• Δωρικίδου Αντωνία 12η Γαλλική Φιλολογία Θεσ/νίκης• Παπάζογλου Νικολέτα 12η Ιατρική Θεσ/νίκης• Μαργαριτόπουλος Κυριάκος 13ος Νομική Ξάνθης• Μεννή Αλεξάνδρα 13η Ιατρική Λάρισας• Λαμπριανίδου Έλλη 15η Ψυχολογία Θεσ/νίκης

[42]

Οι επιτυχίες των παιδιών μας κάνουν ιδιαίτερα υπερήφανους καθώς είναι απο-τέλεσμα συνεχούς και άοκνης προσπάθει-ας που ξεκινά από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού μας και ολοκληρώνεται στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου της Σχολής.

Με τα αποτελέσματα αυτά δικαιώνεται ο μόχθος σας, η προσπάθεια εκπαιδευτικών και μαθητών καθώς και η επιλογή μας να επικεντρώσουμε τον εκπαιδευτικό μας προγραμματισμό στο τρίπτυχο ελληνική και ευρωπαϊκή παιδεία, εκμάθηση ξένων γλωσσών, προσφορά και πιστοποίηση γνώσεων πληροφορικής.

ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ & ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣΣυνεχίζοντας την παράδοση 118 χρόνων και εκσυγχρονίζοντας τις μεθόδους διδασκαλίας, η Ελληνογαλλική Σχολή «Καλαμαρί» κατατάσσεται για μια ακόμα χρονιά σε μια από τις πρώτες θέσεις των σχολείων που προετοιμάζουν τους μαθητές -τριες τους στα γαλλικά και αγγλικά πτυχία γλωσσομάθειας. .

Γ Α Λ Λ Ι Κ Α Π Τ Υ Χ Ι Α ( 2 0 1 1 - 2 0 1 2 )ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ «Κ Α Λ Α Μ Α Ρ Ι» ΠΟΣΟΣΤΟ DELF A2 80% 93,28% DELF B1 89% 80,53% DELF B2 87% 71,89%DALF C1 60% 63,51%DELF C2 100% 72,51%

Π Τ Υ Χ Ι Α Π Λ Η Ρ Ο Φ Ο Ρ Ι Κ Η Σ Πιστοποιητικό Key-Cert: ποσοστό επιτυχίας 95%

[43]

Α Γ Γ Λ Ι Κ Α Π Τ Υ Χ Ι Α ( 2 0 1 1 – 2 0 1 2 ) Πανελλήνιο ποσοστό | ΚΑΛΑΜΑΡΙ Πανελλήνιο ποσοστό | ΚΑΛΑΜΑΡΙ CAMBRIDG MICHIGAN FCE (Lower-Β2) Δεκέμβριος 2011 ECCE (Lower-Β2) Δεκ. 2011 42,4% | 92,5% - | 93,6% CPE (Proficiency-C2) ECPE (Proficiency-C2) Νοέμ. 2011 13,4% | 100% - | 92,4% FCE (Lower-Β2) Μάιος 2012 ECCE (Lower-B2) Μάιος 2012 53,6% | 90,3% - | 94,3% ECPE (Proficiency-C2)Μάιος 2012 - | 95,5% Το Πανεπιστήμιο Michigan δεν ανακοινώνει πανελλήνια ποσοστά

Από τη Διεύθυνση της Σχολής

[44]

Η ερωτική άρνηση της κας ΠραγματικότηταςΓράφει ο Γιώργος Φουντέας

Του Αϊ Γιώργη σήμερα. Εγώ δοξάζω με πεισματικό καθισιό την άρνηση Του Αϊ Γιώργη σήμερα. Εγώ δοξάζω με πεισματικό καθισιό την άρνηση μου να αποδεχτώ την κα. Πραγματικότητα που κάνει αρμένικη βίζιτα στο σπιτικό για τα προεόρτια του χωρισμού μας. Χτες κοιμήθηκα αργά, περίμενα να ακούσω τα κλειδιά στην πόρτα αλλά μάταια. Ασάλευτος σιωπή. Άφησα αναμμένο το φως του σαλονιού, να μην σκοντάψεις στα ερείπια, έτσι μου έχει καρφω-θεί ο χώρος υποδοχής των κοινών, βομβαρδισμένος. Στο τραπέζι είχα αφήσει μια μπριζόλα με λίγα χορταράκια, τα αρνήθηκα εγώ αποβραδίς για να τα γευτείς εσύ, εκλεκτά. Το παράδοξο είναι ότι μπήκες μόλις χτύπησε το ξυπνητήρι της κας Πραγματικότητας και σηκώθηκα να σε αντικρίσω, άκεφα. Σκεφτόμουν αν είχες φέρει επι-τέλους εκείνο το γάλα που θα πιστοποιούσε το ISO του εκοιμήθην αντάμα από έρωτα, βαρύ.

Δεν συνομιλούν οι άλφα και βήτα, αλλά εμείς. Αυτή είναι η πραγματικότητα.«τουλάχιστον πες μου ότι αυτά που ξεστόμισες εχθές ήταν απλά για να με πλη-γώσεις και ότι δεν τα εννοούσες.», είπε, ενώ ποτέ δεν μιλούσε.

Μέσα στην στ’ εφορία Αθηνών έναρξη της ερωτικής στιχομυθίας στο α’ πληθυντικό της αρχικής επιθυμίας που αργόσυρτα μετατρέ-πεται σε μονάδα, ασφαλώς, μέτρησης μοναδικότητας του β’ ενικού.

«με αφήνεις με έκπληξη, κοίτα πως σε κοιτά η κα. Πραγματικότητα. Για πρώτη φορά νιώθεις κάτι μετά από έξι μήνες. Ενώ εγώ πονάω για όσα μου πήρες πίσω και όσα δεν έδωσες, εσένα τι σε πλήγωσε; Η μοναξιά; Αυτό που κατέληξες μακριά μου; Τι;»

[45]

[46]

Η κα. Πραγματικότητα σωπαίνει, αυτή τη σιωπή του κοκκινίσματος της ντροπής λίγο πριν το αμήχανο νάζι που αναμένει εις εκ των δύο.«με πληγώνει μονάχα όλη αυτή η αγάπη που ένιωσα για σένα και δεν την κράτη-σες ποτέ. Μονάχα αυτό. Ότι μου άλλαξες τη ζωή τόσο απλά και μετά με άφησες να σε ψάχνω και να σε παρακαλώ. Δεν σου ζήτησα ποτέ να γίνεις μάγος, σου ζήτησα να είσαι εκεί για μένα και να με κάνεις να γελάω με τα κατορθώματα σου επειδή ήμουν περήφανος από το πρώτο λεπτό που σε αντίκρισα. Δεν μπόρεσες από εγωισμό να υποκριθείς ούτε για μια φορά, να προσποιηθείς, έρωτα σου ζη-τούσα. Δεν έριξες τη εικόνα σου στον άδειο χώρο υποδοχής των κοινών για να με πλησιάσεις πηδώντας τους καναπέδες. Δεν ήθελα μια ζωή που θα ικέτευα την αλαζονεία της νιότης σου, μονάχα τη λογική σου και όλα όσα ένιωσες για μένα εκείνο το πρώτο βράδυ στο συνεχές, ούτε φτιασίδια, ούτε μουσικές, μονάχα λιμάνια. Δεν φταίει ποτέ μονάχα ένας, φταίμε και οι δύο. Αλλά για μένα έρωτας είναι να απαρνηθείς την κα. Πραγματικότητα επειδή συνυπάρχεις στην αγκαλιά και όχι σε χώρους κοινών πραγμάτων οικιακής χρήσης για κάποια φιλοξενία. Να σε ακουμπώ επειδή είναι αυτονόητο και όχι με παραπομπή. Δεν αλλοιώθηκες μονάχα εσύ, άλλαξα την πραγματικότητα μου με πόλεμο στα σωθικά, ακόμα και τώρα, μετά από όλα αυτά τα ερωτικά, εσύ είσαι η προτεραιότητα έναντι του έρωτος μου. Και κλαίω μονάχα, επειδή έρωτας θα ήταν να σε φιλάω στην επέτειο της γνωριμίας μας, αλλά το πήρες μακριά τόσο νωρίς, ανάθεμα στα στολίσματα, το ξαναλέω. Ήθελα να σε θαυμάζω σιωπηλά, καθισμένο στον καναπέ, ανάμεσα σε μένα και στην κα. Πραγματικότητα.»

Κατόπιν τούτου, επιμονή.«Εμμονή, εδώ που τα λέμε, μην βαυκαλίζεσαι, ετοιμάζω θεατράλε έξοδο.», κρά-ζει η κα. Πραγματικότητα. «είμαι ανόητος και τραγικός να σου γράφω ένα κείμενο με τη λέξη αγάπη σε συνεχή χρήση και να έρχομαι αντιμέτωπος με το διπολισμό σου, σαν ενοχή της προσωπικότητάς μου που σου δόθηκε, της συμπεριφοράς μου, της αυτοπεποίθησης μου.

Δεν έχω κάτι να αποδείξω σε μένα, ούτε σε σένα καρδού-λα μου. Οφείλω σε αυτή την ηλικία να έχω ολοκληρώσει τα στοιχειώδη της πραγματικότητας, να γίνω αυτό που θα μπορούσε να αγαπηθεί με ευκολία. Αυτό κάνουμε μεγαλώ-νοντας, απλοποιούμε τον τρόπο που θα μας αγαπήσουν, αρνούμενοι τις συμβάσεις και τις εμμονές της νιότης μας. Τι σημαίνει ανάσα και χρόνος και υπομονή? Εδώ είναι η ζωή, σήμερα, εδώ στον κοινό μας τόπο. Δεν είναι σε ένα μήνα, είναι τώρα που το νιώθεις, είναι τώρα που παρακα-λάς, όχι στην απόσταση. Με έκανες να εκμηδενίσω την απόσταση και τους χρόνους με τα τρένα και οι ώρες έγιναν δεκαπεντάλεπτα αγωνίας για ραντεβού. Αν τότε σου έδινα ανάσα, που θα ήμασταν? Θα ήθελες μια πραγματικότη-τα να σου δίνει στην ανάγκη για έρωτα, χρόνο? απόστα-ση? εικόνα? Κάτι λιγότερο από πόθο, σίγουρα. Ήθελα να έχεις έρθει για μένα, ήθελα ένα χαζό πρώτο ρομαντισμό μέσα στη φτώχεια μου να αντλώ πλούτο από σένα, ήθελα βόλτες με ποδήλατα, χαμόγελα, καψαλισμένα μέτωπα και εγρήγορση ερωτική. Ήθελα να σε βλέπω αμέριμνο και έγι-νες αγρίμι. Ήθελα να τα απαρνείσαι όλα γιατί είσαι είκοσι τριών και εγώ να τρέχω να μαζεύω σπασμένα τσαγιερά της κας Πραγματικότητας. Ήθελα να σε βλέπω ζαλισμένο από το ποτό και εγώ να σε κρατάω. Αλλά έμεινα στη μοναξιά και δεν κατάλαβες ότι πονούσα υπερβολικά επειδή υπερβο-λικά σε αγαπούσα και μου έλειπες και δεν ντράπηκα ποτέ να εκπέσω για σένα, περίμενα ότι θα έκανες κάτι και θα με σήκωνες. Μέχρι που έγινα εχθρός σου, που ανέμενες να με ξαναγαπήσεις με δόσεις και ανάσες και σε δικούς σου χρόνους απροσδιόριστους. Χτες σου είπα ότι δεν σε μισώ και το εννοούσα, απλά έχω ένα κενό μέσα μου και μια ανείπωτη θλίψη που με κάνει να δακρύζω πλεοναστικά. Τις αγάπες σου να τις διεκδικείς από τους πάντες, αυτό μόνο.» Και τέλος, λίγο πριν επέλθει το κανονικό της πραγματικότητας.«δεν σε είδα ποτέ σαν κούκλα, ίσως τελικά αυτό να φταίει. Περά από την απίστευτη ομορφιά σου, αυτό που είδα σε

σένα και που διεκδίκησα από σένα, χωρίς ακόμα να το έχεις καταλάβει κα Πραγματικότητα, είναι το θυμικό σου. Θυμικό είναι το φιλί που δεν απέφυγες στην αποθήκη Γ, εκείνος ο επισκέπτης στο σπίτι που δεν σε πτόησε το πρώ-το μας βράδυ. Η πρόσκληση να ανεβώ για έρωτα. Η χαρά σου να ζεις και να κάνεις με αντρίκιες αποφάσεις σου ένα σπίτι, μια σχολή, μια δουλειά. Το άλλο δωμάτιο όταν σου είπα ότι είμαι στον έρωτα. Τα βράδια που κοιμόσουν για ώρα πάνω στο στήθος μου. Δεν ήρθα για μια εικόνα σου, δεν ήρθα για να σε βάλω στο πλάνο, ήρθα για να ξυπνήσω το θυμικό σου, ήρθα για να σου πω ότι σε αγαπώ και να χαϊδέψω το μάγουλο σου, ήρθα και ένιωθα σαν χαμένο κορμί μπροστά σε μια εικόνα άλλων με την κα Πραγματικό-τητα στο επίκεντρο και εσένα ασάλευτο χωρίς θυμικό, ένα κομμάτι πίνακα άγνωστου σε μένα. Τι να σε κάνω κούκλα? Γιατί μου προσάπτεις τέτοια επιθυμία, όταν λοιπόν σε αγά-πησα πέρα από ομορφιές και φτιασίδωμα? Γιατί ήμουν εκεί έξω, και συ σαν να έλειπες Θεσσαλονίκη. Πόσο μακριά έπρεπε να μείνω για να έρθεις κοντά μου? Η ζωή μου δεν ήταν οι άλλοι, ήσουν εσύ. Η εμπιστοσύνη μου και το μέλη-μα μου, ο πόθος μου να προσφέρω στο γόνιμο έδαφος που πατούσα, ήσουν η κύρια Πραγματικότητα. Εγώ σε σένα ξαπόσταινα, μικρούλης πράγματι, αλλά το έδαφος μου.»

Η κύρια πραγματικότητα, ο τόνος στην προπα-ραλήγουσα αναμοχλεύει τον έρωτα, σαφώς τον ερχόμενο. Και να πεθαίνεις, δεν θέλω να είναι στα πέριξ της νέας πραγματικότητας μου. Σε αυτή, έχω σχιστά μάτια και μιλώ ακαταλαβίστικα, είμαι ένας άλλος άνθρωπος μακριά σου. •

[47]

[48]

- “Γιατί κλαις κοριτσάκι; - Ήθελα να αγοράσω χρυσόψαρο αλλά έχασα τα λεφτά μου.’’Και εκεί δίπλα στο ζαχαροπλαστείο, στις μπουκιές με κρέμα,που και που σκουπίζεται με το μανίκι...’’

το ψαράκι να είναι άσπρο...

όχι, λοιπόν δεν είναι όλα εντάξειναι, αλλά μπορεί να γίνουν, γιατί όσο συνεχίζουμε όλα είναι όμορφαθα γελάσει, θα κοιτάξει ψηλά, θα της χαϊδέψουν τα μαλλιά

το ψαράκι να ‘ναι άσπρο...

τελευταία όλα τα ναι κρύβονται σε χάσματα του επίσημου χρόνουσα να γίνονται οι καλές στιγμές σε κρυφό διάλειμμαπίνακας μέσα σε πίνακα, θέατρο μέσα στο θέατρο όλα τα καθημερινά γίνονται πια μεγάλα ναιναι, ξέχασα να ποτίσω το φυτό το αγαπημένοόχι, μην έχεις τύψεις για όσα είπες ή δεν έκανεςγιατί ο χρόνος είναι ακόμα ωραίοςκαι το παιδί ζητάει γλειφιτζούρι και είναι χαρούμενοναι λοιπόν, θα παλέψουμε χωρίς να ξέρουμε

όχι, ο αρνηθείς δε μετανιώνειέφαγες; χόρτασες; ναι, αυτό είναι καλό

παραχαϊδεμένο το συναίσθημα κάνει τα δικά του

έλα, μην κλαις κοριτσάκικαφές, τραπέζι, χειμώνας, αγκαλιάφαγητό στο τραπέζι, χειμώνα καιρό, ο καφές γεγονός

το έργο προχωρά,

άρα, ναι. •

Tα όχι τα μικρά, και τα ναι..γράφει η Φένυ Τ. Γιαγτζίδου

Μπείτε στο http://issuu.com/kmagazineκαι διαβάστε το περιοδικό [k] σε ηλεκτρονική μορφή.

www.kalamari.gr

Σημεία ΔιανομήςΚαλαμαρί: Γεωργικής Σχολής 44 Εξώστης Περιοδικό: Τύπου 3 εντός στοάς. Café: • spirto - 33 Π.Μελά & Ζεύξιδος (πεζόδρομος) • Pasta flora darling - Ζεύξιδος 6(πεζόδρομος) • Θερμαϊκός- Λεωφόρος Νίκης 21 • Local - Π. Πατρών Γερμανού 17 & Ζεύξιδος • Allos mondo - Στρατηγού Καλλάρη 6 • Don’t tell mama - Στρ. Καλλάρη 9 • Melia - Μητροπόλεως 79 & Μητρ.Ιωσήφ • Ερμής εστιατόριο - Ρογκότη 4 • De facto - Π.Μελά 19 • Partisan - Βαλαωρίτου 29 • Balkan - Πρ.Κορομηλά 3 • El Burrito - Χρυσοστόμου Σμύρνης 5 • Φρειδερίκο αγάπη μου - Ολύμπου 87

Other: • Seven gallery - Αλ.Σβώλου 45 • Tatooligans - Γεωργίου Θεοχάρη 5-7 • Melisses - Χρυσοστόμου Σμύρνης 7 • Kartell - Ανδριανουπόλεως 24