vvvvvvvvvvvvvvvvvvvv

Η Καλημέρα εκδίδεται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού της Τσεχίας.Tento časopis je vydáván za fi nanční podpory Ministerstva Kultury ČR.

KA HMEPAV

2/2019

Η ΕΚ Πράγας γιορτάζει!

Τέσσερεις γενιές γιορτάζουν στον Όλυμπο!

3Καλημέρα 2

editorial

Περιοδική έκδοση της ΕΚ Πράγας

Εκδότης / Vydavatel:Ελληνική Κοινότητα Πράγας / Řecká obec Praha

Σύνταξη / Redakční rada:Tassula Zissaki-Healey, K. Bošková, Michalis Laso

Αλληλογραφία / Korespondence: Řecká obec, Vocelova 3, 120 00 Praha 2

facebook/Ελληνική-Κοινότητα-στην-Πραγα

E-mail:mail@ropraha.eu (ΕΚ Πράγας)

Web: hN p://www.ropraha.eu

Λογαριασμός ΕΚ ΠράγαςČeská spořitelna, Praha 1,č.ú.: 1928830399/0800

Εκτύπωση / Tisk:GRAFIKSHOP Bubenská 1477/1, 170 00 Praha 7

Συνδρομή

Benefi ciary:Řecká obec Praha, Vocelova 3, 120 00 Praha 2, Prague - Czech Republic

Benefi ciary Bank: Česká Spořitelna a.s., Pobočka Praha 1, Václavské nám. 16, 110 00 Praha 1, Prague - Czech RepublicIBAN: CZ80 0800 0000 0019 2883 0399BIC (SWIFT): GIBACZPX

Στο τεύχος 2/2019 θα διαβάσετε για τις διάφορες εκδηλώσεις της Κοινότητάς μας.

Είχαμε πολλές…H Ετήσια Γενική Συνέλευση, Κοπή της Πίτας της Κοινότητας

(αυτή τη φορά την Πίτα μας την έκοψε ο αντιπρόσωπος της Πρεσβείας της Ελλάδας,

Γιώργος Κοτόπουλος) και τη παράσταση του Σωματικού Θεάτρου από την Ελλάδα.

Συνεχίσαμε με την Τσικνοπέμπτη στους όμορφους χώρους του Agora Greek Bistro,

Καθαρά Δευτέρα στο Greek Life, υποστηρίξαμε την ελληνοκύπρια φοιτήτρια Κατερίνα

Ασφούρα στο τελικό κοντσέρτο της αποφοίτησής της (θα έχει ακόμα ένα για το πτυχίο

της, θα είμαστε εκεί, Κατερίνα), μιλήσαμε στην ΕΡΤ 1, στην εκπομπή «Ώρα Ελλάδας»

για την Κοινότητά μας και γενικά για τους Έλληνες στην Τσεχία, γιορτάσαμε μαζί με

την Ελληνορθόδοξη Ενορία της Πράγας την Εθνική Γιορτή της 25ης Μαρτίου 1821

και κλείσαμε τον Μάρτιο με τον εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου, με κύριο

χορηγό την οικογένεια Νεδέλκο! Από τα μηνύματα που πήραμε είδαμε ότι η διοργάνωση

της γιορτής μας είχε μεγάλη επιτυχία. Ευχαριστούμε τα μέλη του Διοικητικού

Συμβουλίου, τα οποία τρέξανε αρκετά για να περάσετε εσείς ωραία. Ευχαριστούμε την

οικογένεια Νεδέλκο του ελληνικού εστιατορίου «Όλυμπος» για την άψογη ελληνική

φιλοξενία και γενναιοδωρία της – ιδιαίτεροι φιλοξενούμενοι ήταν οι συνταξιούχοι της

Κοινότητάς μας, οι επίσημα καλεσμένοι μας (ο Πρέσβης της Ελλάδας και ο Πρέσβης

της Κύπρου) και όλα τα μωράκια της τέταρτης γενιάς. Το χορευτικό μας παρουσίασε

ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, μπράβο παιδιά! Επίσης και το Τρίο – Θωμάς Γαλάνης,

Θωμάς Οπάτα και Νίκος Πανάτσης μας παρουσίασαν ένα πλούσιο μουσικοχορευτικό

πρόγραμμα. Χαρήκαμε που οι

επιχειρηματίες και επαγγελματίες

Έλληνες μας στηρίξανε από κάθε

πλευρά – οικονομικά, ηθικά. Όλοι

ήρθανε με τις οικογένειές και φίλους

τους. Ήταν πολύ συγκινητικό να

βλέπεις τέσσερες γενιές Ελλήνων

σε έναν χώρο στολισμένο με τις

γαλανόλευκες σημαιούλες. Ναι,

γιορτάσαμε αξιοπρεπώς την μεγάλη

επέτειο της 25ης Μαρτίου!

Θα διαβάσετε επίσης μια

ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Πάρη Οβελίδη, ο οποίος μόλις ήρθε στην Πράγα

από την Ελλάδα πριν δύο χρόνια, έγινε μέλος της Κοινότητάς μας, μέλος του

χορευτικού και με δική του πρωτοβουλία οργάνωσε τη χορωδία μας. Του ευχόμαστε

καλή συνέχεια.

Ευχαριστούμε για την οικονομική στήριξη του περιοδικού μας:

Τον Νίκο Καλόγερο από τη Θεσσαλονίκη – 50 ευρώ

Την Άννα Κεφαλέλη από τη Θεσσαλονίκη – 50 ευρώ

4 Καλημέρα 2

13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ – ΕΤΗΣΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ/ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΙΤΑΣ/

ΣΩΜΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Κάθε χρόνο στις αρχές Ιανουαρίου πραγματοποιείται η Ετήσια

Γενική Συνέλευση της ΕΚ Πράγας και μετά τη συνέλευση

ακολουθεί η Κοπή της Πίτας της Κοινότητας. Φέτος, είχαμε

και μία έκπληξη – σας προσφέραμε και μία παράσταση του

Σωματικού Θεάτρου της Σοφίας Καζαντζιάν αφιερωμένη σε

έργα του Φ. Κάφκα. Όπως κάθε χρόνο και φέτος αρκετά μέλη

δεν συμμετείχαν στη σημαντική αυτή Συνέλευση, όπου εκτός από

την αναφορά στη δράση του ΔΣ και της Κοινότητας, συζητάμε τα

οικονομικά, το Πρόγραμμα Εκδηλώσεων του 2019 και θέματα

που αφορούν την Κοινότητα. Δυστυχώς, τα μέλη που δεν βρίσκουν

χρόνο να έρθουν στη Συνέλευση ή αδιαφορούν, δεν έχουν το

δικαίωμα να σχολιάζουν τις αποφάσεις της Συνέλευσης. Επίσης,

ακόμα μία φορά θα πρέπει να σας υπενθυμίσουμε ότι σύμφωνα

με το Καταστατικό της Κοινότητας, μέλη της Κοινότητας είναι

άτομα που έχουν πληρώσει την Συνδρομή τους. Δεν είναι μέλος

της Κοινότητας ο κάθε Έλληνας που βρίσκεται στην Πράγα είτε

είναι ‘παλιός’ είτε είναι ‘καινούργιος’ εάν δεν συμμετάσχει στα

δρώμενα της Κοινότητας. Αυτά τα άτομα δεν έχουν δικαίωμα

ψήφου, ούτε δικαίωμα να σχολιάζουν οτιδήποτε αφορά την ΕΚ

Πράγας. Μέλη που δεν έχουν πληρώσει συνδρομή για δύο χρόνια

αυτοδιαγράφονται.

Η Συνέλευση ψήφισε με πλειοψηφία να βελτιώσουμε τον εορτασμό

των Εθνικών Επετείων μας. Κατά ψήφισαν τρία άτομα. Μετά την

εισήγηση της Προέδρου του ΔΣ, Τασούλα Ζησάκη-Healey, η

οποία ανέφερε τους λόγους για αλλαγή της μορφής του εορτασμού

της επετείου της 25ης Μαρτίου, η Συνέλευση ψήφισε:

1. Ο εορτασμός να γίνει στο ελληνικό εστιατόριο

«Όλυμπος» με επίσημο μέρος (χαιρετισμούς, μουσική και

τραγούδια αφιερωμένα στην σημαντική αυτή επέτειο, με κατάλληλο

στόλισμα των χωρών του εστιατορίου με ελληνικά χρώματα, με

καλλιτεχνικό πρόγραμμα, με προπώληση εισιτήριων και όσο το

δυνατό με τη συμμετοχή όλων των μελών της Κοινότητας, των

οικογενειών τους, των φίλων Τσέχων. Το εστιατόριο «Όλυμπος»

(της οικογένειας Νεδέλκου) προσφέρθηκε να είναι ο κύριος

χορηγός, υποστηρίζοντας οικονομικά 21 προσκλήσεις (τα επίσημα

πρόσωπα, συνταξιούχους, μικρά παιδιά, την ορχήστρα). Η πρώτη

επιτυχία φάνηκε όταν όλα τα εισιτήρια προπωλήθηκαν μέχρι το

τέλος του Φεβρουαρίου σε μέλη και φίλους της Κοινότητας.

Οι λόγοι για τους οποίους αποφασίσαμε να αλλάξουμε τις ‘παλιές’

συνήθειες:

Ο εορτασμός των εθνικών επετείων δεν είναι απλώς ένα Γλέντι

(Recka Zabava), αλλά σημαντικά γεγονότα στην ιστορία μας.

Τα παράπονα μελών της Κοινότητα όπως: Δεν υπάρχει ελληνικό

περιβάλλον σ’ αυτές τις γιορτές (φαγητό, ποτό), δεν συμμετέχουν

ακόμα και Έλληνες μέλη της Κοινότητας, δεν φτάνει το τσέχικο

φαγητό για όλους, το ρεπερτόριο της ορχήστρας δεν έχει αλλάξει

εδώ και χρόνια, δεν αρκούν οι θέσεις για όλους που θέλουν να

καθίσουν, κ.ά., άσχετα άτομα συμμετέχουν που τους ενδιαφέρει

μόνο ο χορός, κλπ.

Οικονομικά, δεν μας συμφέρει αφού το εισιτήριο 250 κορωνών

δεν αρκεί για να καλύψει τα έξοδα (ενοίκιο, ορχήστρα, κ.ά.)

Τονίζουμε ότι στις τελευταίες γιορτές, συμμετείχαν περίπου 30

άτομα μέλη της Κοινότητας από τα 180… Οι υπόλοιποι είναι

άγνωστα άτομα στην Κοινότητά μας και από ότι φαίνεται το

ενδιαφέρον τους περιορίζεται στο ‘γλέντι’…

2. Ετήσιες συνδρομές – έγινε πρόταση ετήσια συνδρομή να

πληρώνουν όλα τα μέλη μιας οικογένειας και όχι μόνο ένα μέλος,

το οποίο αντιπροσωπεύει την οικογένεια. Δυστυχώς, μέχρι τα τέλη

Φεβρουαρίου, μόνο 36 άτομα είχαν πληρώσει συνδρομή από

τα 180, τα οποία είναι εγγεγραμμένα. Επίσης, πρέπει να γίνουν

μέλη της Κοινότητας και άτομα που έχουν κάποιο όφελος από

τις δραστηριότητες της Κοινότητας: συμμετοχή στη χορωδία,

στο χορευτικό, στην εκμάθηση τσεχικής γλώσσας, στην εκμάθηση

ελληνικής γλώσσας για παιδιά.

3. Η ετήσια συνδρομή είναι 300 κορώνες για ενήλικες και

100 κορώνες για συνταξιούχους και φοιτητές. Η ετήσια συνδρομή

πληρώνεται στην Ετήσια Γενική Συνέλευση είτε στο λογαριασμό

της ΕΚ Πράγας, τον οποίο δημοσιεύουμε σε κάθε τεύχος του

περιοδικού «Καλημέρα», στη σελίδα 3:

Ceska Sporitelna a.s., Pobocka Praha 1, Vaclavske Nam. 16, 110

00 Praha 1, IBAN: CZ80 0800 0000 00-19 2883 0399/0800

BIC (SWIFT): GIBACZPX

4. Πρόγραμμα Εκδηλώσεων 2019:

• Εορτασμός των Εθνικών Επετείων (25ης Μαρτίου, 28ης

Οκτωβρίου)

• Αποκριάτικο Πάρτυ για παιδιά και γονείς (λόγω γρίπης

ακυρώθηκε)

• Συναυλίες, οι οποίες θα αναδείχνουν τα ταλέντα της

Κοινότητας

• Χριστουγεννιάτικο Πάρτυ για παιδιά και γονείς

• Τα Κάλαντα των μαθητών του ‘σχολείου’ μας

• Γιορτή για το τέλος της σχολικής χρονιάς για τους

μαθητές της ελληνικής γλώσσας και τσέχικης γλώσσας (από φέτος)

• Χορευτικά συγκροτήματα (μικρών και μεγάλων)

• Χορωδία υπό την διεύθυνση του Πάρη Οβελίδη

• Έκδοση του περιοδικού «Καλημέρα», 6 τεύχη ετήσια

• Εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας

• Εκμάθηση της τσέχικης γλώσσας

• Προώθηση της ΕΚ Πράγας στα Μέσα Μαζικής

Ενημέρωσης

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε την ομάδα του Σωματικού Θεάτρου

για την υπέροχη παράσταση. Τα έσοδα από τα εισιτήρια ήταν ένα

5Καλημέρα 2

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

συμβολικό δώρο στους χορευτές.

Ευχαριστούμε και όλα τα μέλη που φέρανε πίτες και άλλες

νοστιμιές για την Κοπή της Πίτας. Ευχαριστούμε το μαγαζί

Greek Life για την Πίτα της Κοινότητας.

Στιγμιότυπα από την εκδήλωση:

Ο Γιώργος Κοτόπουλος, αντιπρόσωπος της Ελληνικής Πρεσβείας έκοψε την πίτα μας… Ο Κώστας Τσιρτσίκος του Greek Life, χορηγός της Πίτας

2019…

ΣΟΦΙΑ ΚΑΖΑΝΤΖΙΑΝ: «ΠΑΤΡΙΔΑ… ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΥ…»

Η Σοφία ήρθε στην Πράγα, μας χάρισε υπέροχες στιγμές με την ομάδα ηθοποιών

και τον σύντροφό της, τον ηθοποιό Μάριο Ιορδάνου στην παράσταση τους

στις 13 Ιανουαρίου στο Σπίτι Εθνικών Μειονοτήτων. Στην Κοπή της Πίτας, τα δύο

φλουράκια τα κέρδισαν τα παιδιά της θεατρικής ομάδας και εμείς στους ευχηθήκαμε

ότι το καλύτερο. Δυστυχώς, δεν είχαμε χρόνο για συνεντεύξεις και γι’ αυτό με την

άδεια της Σοφίας, αναδημοσιεύουμε της ακόλουθη συνέντευξη, η οποία δημοσιεύτηκε

στο https://now24.gr/sofi a-kazantzian-patrida-gia-mena-ine-o-anthropos-mou/

6 Καλημέρα 2

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Συνάντησα τη Σοφία Καζαντζιάν

στο καφέ Ρότα στη Σόλωνος, όταν

ένας κοινός φίλος μας με κάλεσε να

παρακολουθήσω την παράσταση «Δε

φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι…». Αφού

συγκλονίστηκα από την ερμηνεία της,

μετά την παράσταση, είχα τη τύχη, να

την γνωρίσω από κοντά. Μιλήσαμε

και διαπίστωσα ότι η Σοφία είναι ένα

πλάσμα μαγικό. Είναι πανέμορφη και

πολυτάλαντη. Εκπέμπει θετική αύρα μέσα

από το καθαρό της βλέμμα, το ζεστό

χαμόγελό της, την αφοσίωση στη δουλειά

της, την αγάπη για το σύντροφό της. Όταν

μιλάει για το Μάριο Ιορδάνου -σύντροφό

στη σκηνή και στη ζωή- η λάμψη της

απογειώνεται μέσα από την έκδηλη ψυχική

της ισορροπία αποδεικνύοντας ότι οι δυο

τους έχουν χτίσει έναν «ιερό μικρόκοσμο»,

γιατί όπως η ίδια δηλώνει «Πατρίδα… για

‘μενα είναι ο άνθρωπός μου».

ΕΡ. Σοφία γεννήθηκες και μεγάλωσες στην

Αθήνα. Το επώνυμο Καζαντζιάν από πού

προέρχεται;

ΑΠ. Η καταγωγή μου είναι από την

Αρμενία. Είμαι δηλαδή Ελληνίδα

από την πλευρά της μητέρας μου και

Αρμένισσα από την πλευρά του πατέρα

μου. Όπως λέει όμως και ο Νίτσε «να

μην προσκολλόμαστε σε μια πατρίδα…».

Πατρίδα είναι ο «τόπος» που επιλέγει η

ψυχή σου να μένει και αυτός ο τόπος για

‘μενα είναι ο άνθρωπός μου.

ΕΡ. Σαν μικρό κοριτσάκι πως ήσουν;

ΑΠ. Ήμουν ένα παιδί που από 3-4 χρονών

καθόμουν μπροστά στην οθόνη και

ξεσήκωνα φιγούρες μπαλέτου. Από τα 6 μου

ήξερα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Έκανα

από μικρή μαθήματα χορού, φωνητική και

διάβαζα ποίηση και λογοτεχνία. Ήμουν

πολύ ανήσυχη, φαινομενικά κοινωνική και

ενδόμυχα αποστασιοποιημένη από τους

γύρω μου.

ΕΡ. Είσαι ένα πολύπλευρο ταλέντο. Πότε

άρχισαν οι καλλιτεχνικές ανησυχίες σου;

ΑΠ. Δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό

μου χωρίς αυτές. Ήξερα τι ήθελα από

πολύ νωρίς. Λάτρευα το θέατρο, τον

κινηματογράφο, το χορό και το τραγούδι.

ΕΡ. Σπουδές χορού σε ποια ηλικία

ξεκίνησες;

ΑΠ. Ξεκίνησα στα 5 και μέχρι σήμερα

παρακολουθώ σεμινάρια κυρίως

κινησιολογίας, προσπαθώντας όλο και πιο

πολύ να αποδώσω μέσω του δικού μου

χορογραφικού ύφους αυτό που υποκριτικά

θέλω να φέρω επί σκηνής.

ΕΡ. Μεγαλώνοντας σπούδασες φιλόλογος

στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δεδομένου

ότι ήσουν καλλιτεχνική φύση, ήταν δική

σου επιλογή η επιθυμία της οικογένειάς

σου;

ΑΠ. Ό,τι μέχρι σήμερα έχω κάνει, είναι

δική μου επιλογή. Η πανεπιστημιακή

κατάρτιση είναι κάτι ανεξάρτητο από το

επάγγελμα που θα ακολουθήσεις. Για

‘μενα ήταν πηγή γνώσης. Η ειδικότητά μου

είναι Γλωσσολόγος και τι πιο σημαντικό

για έναν ηθοποιό από το να γνωρίζει εις

βάθος τη γλώσσα του; Μόνο έτσι μπορεί

να εκφράσει κάθε στιγμή αυτό που θέλει

με ακρίβεια. Οι γονείς μου ήξεραν πάντα

το παιδί τους και ποτέ δε με πίεσαν προς

οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αυτό νομίζω

είναι και το πιο υγιές. Να αφήνεις το παιδί

σου να βρει το δρόμο του και να υπάρξει

όπως αυτό επιλέγει.

ΕΡ. Έχεις σπουδάσει και δημοσιογραφία.

Ασχολήθηκες ποτέ;

ΑΠ. Ασχολήθηκα πολύ λίγο. Μου αρέσει

όμως το κομμάτι της έρευνας και αυτό με

έχει βοηθήσει ιδιαίτερα και στη συγγραφή

σεναρίων. Επίσης, έμαθα να δουλεύω

γρήγορα, με θόρυβο, με πίεση και παρόλα

αυτά να μπορώ να παράγω κάθε φορά αυτό

που θέλω ή μου ζητείται.

ΕΡ. Πότε αποφάσισες ότι θέλεις να γίνεις

και ηθοποιός;

ΑΠ. Όταν αποφάσισα πως είναι ο πιο

ιδανικός τρόπος για να επικοινωνήσω με

τον εαυτό μου και με τους ανθρώπους. Όταν

κατάλαβα ότι έτσι μπορώ να συνδυάσω

όλες τις τέχνες που αγαπώ. Η υποκριτική

φωτίζει εκείνες τις αλήθειες που προσπαθεί

να σκεπάσει η ζωή και ξετυλίγει ανάγκες

της ψυχής που οι συμβάσεις απωθούν.

ΕΡ. Έχεις συμμετάσχει σε τηλεοπτικές

σειρές. Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή για

σένα;

ΑΠ. Η καλύτερη στιγμή είναι αυτή που

ζω τώρα με το «Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω.

Είμαι…», το οποίο σε σκηνοθεσία του

Μάριου Ιορδάνου ανέβηκε –συνεχίζοντας

την ευρωπαϊκή του πορεία- στο Δημαρχείο

του Παρισιού στις 31 Ιανουαρίου. Αυτό

που ο ίδιος δημιουργείς, δε συγκρίνεται με

τίποτα άλλο.

ΕΡ. Στον κινηματογράφο έχεις

πρωταγωνιστήσει σε ταινίες μικρού μήκους

οι οποίες έχουν αποσπάσει βραβεία. Πως

αισθάνθηκες μ΄ αυτές τις διακρίσεις;

ΑΠ. Αναφέρεσαι στις ταινίες «Το μυστικό

του Θησέα» και «Gone with the sea»,

στις οποίες υπέγραφα με τον Μάριο και

το σενάριο και οι οποίες διακρίθηκαν

σε Διεθνή Φεστιβάλ του Λονδίνου και

του Χόλυγουντ. Είναι συγκινητικό να

βλέπεις οι ταινίες σου να ταξιδεύουν και να

αγγίζουν λαούς άλλης κουλτούρας. Το ίδιο

αισθάνομαι και τώρα, που έχουμε την τιμή

και χαρά να ταξιδεύουμε με το θέατρο σε

Ελλάδα και Ευρώπη.

ΕΡ. Στο θέατρο έχεις συνεργαστεί ως

ηθοποιός με σημαντικούς σκηνοθέτες.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια εσύ

κι ο σύζυγό σου, Μάριος Ιορδάνου,

συνεργάζεστε οι δυο σας, στήνοντας εξ

ολοκλήρου μια παράσταση με όλες τις

λεπτομέρειες. Πως είναι αυτή συνεργασία;

ΑΠ. Είναι δώρο να μπορείς να έχεις

στο πλευρό σου επί σκηνής το σύμμαχο

της ζωής σου. Ο Μάριος είναι ευφυής,

πολυσχιδής. Έχει τη δύναμη να είναι όλα

όσα θέλει και πιστεύει ο ίδιος και μόνο

ο ίδιος και έχει την τόλμη να πηγαίνει

πάντα από το μονοπάτι της ψυχής του,

αποφεύγοντας τις «πολυσύχναστες»

λεωφόρους. Ο δίαυλος καλλιτεχνικής

έκφρασης ξεκινά από την αλήθεια του

δημιουργού, όχι την προσαρμοσμένη στα

στερεότυπα, αλλά τη συνταιριασμένη με

την ψυχή του.

ΕΡ. Είσαι και σεναριογράφος. Ποιος από

τους δυο επεξεργάζεται τα κείμενα;

ΑΠ. Και οι δύο είτε πρόκειται για

διασκευή κειμένων σπουδαίων δημιουργών

είτε για σενάρια, τα οποία υπογράφουμε εξ

ολοκλήρου.

ΕΡ. Η παράσταση «Δε φοβάμαι. Δεν

ελπίζω. Είμαι…» έχει μαγέψει όσους την

παρακολούθησαν. Υποκριτική, χορός,

τραγούδι, μουσική, όλα συνυπάρχουν

αρμονικά. Ποιος ήταν ο στόχος σας;

ΑΠ. Ο στόχος μας ήταν να εκφράσουμε

με όλες μας τις καλλιτεχνικές δυνάμεις τον

τρόπο που μιλά σε εμάς το συγκλονιστικό

έργο αυτού του μεγάλου Έλληνα

λογοτέχνη, φιλοσόφου και ανθρώπου,

που κατατάσσεται στους πιο σπουδαίους

παγκοσμίως, του Νίκου Καζαντζάκη.

ΕΡ. Η παράσταση έχει ταξιδέψει και στο

εξωτερικό. Θα συνεχίσει αυτό το ταξίδι κι

αν ναι που ως που θα φτάσει;

ΑΠ. Είναι ταξίδι ζωής αυτό που έχει

ξεκινήσει με το «Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω.

Είμαι…» Ήδη υπάρχουν προτάσεις και για

άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αλλά και

για πόλεις των Η.Π.Α. Και της λατινικής

Αμερικής.

ΕΡ. Στην Ελλάδα θα ξαναδούμε την ίδια

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ

7Καλημέρα 2

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

παράσταση;

ΑΠ. Σίγουρα. Τόσο στην Αθήνα όσο και

στην ιδιαίτερη πατρίδα του Καζαντζάκη,

την Κρήτη, καθώς και σε άλλες περιοχές

της Ελλάδας.

ΕΡ. «Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι…».

Τι σημαίνουν για σένα αυτές οι λέξεις;

ΑΠ. Σημαίνουν να δίνεις τον προσωπικό

σου αγώνα για να μην κυριεύεσαι από το

φόβο και την ελπίδα, διότι οι δύο αυτές

έννοιες/συναισθήματα είναι παιχνίδια

της ψυχής και την ψυχή σου για να την

αγαπήσεις και να την αφήσεις να πλάσει

το είναι σου οφείλεις να τη διατηρείς

«καθαρή», «ανέγγιχτη».

ΕΡ. Διδάσκεις Σωματοποιημένο

θέατρο στην Ανωτέρα Δραματική

Σχολή «Τράγκα». Τι ακριβώς είναι το

Σωματοποιημένο θέατρο;

ΑΠ. Είναι εκείνο το θέατρο, στο οποίο ο

ηθοποιός θέτει στην υπηρεσία του λόγου,

όλο του το είναι εκφράζοντας με κινήσεις

του κορμιού του τις κινήσεις της ψυχής

και της σκέψεις. Μεταφέρει τις έννοιες και

την πολυσημία των λέξεων. Είναι με άλλα

λόγια το λογοτεχνικό σχήμα λόγου της

μεταφοράς επί σκηνής.

ΕΡ. Με τον Μάριο Ιορδάνου είστε ζευγάρι

στη σκηνή και στη ζωή. Πως είναι η –εκτός

σκηνής- καθημερινότητά σας;

ΑΠ. Είναι ο ιερός μικρόκοσμός μας.

«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα…

ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα»

λέει ο Καζαντζάκης. Κάτι τέτοιο έχουμε

κάνει κι εμείς.

ΕΡ. Στο θέατρο συνδυάζεις, με επιτυχία,

πολλές τέχνες μαζί. Με την τέχνη της

νοικοκυράς πως τα πας;

ΑΠ. Το σπίτι μας είναι παράλληλα και

χώρος εργασίας μας. Έχω, λοιπόν, δύο

λόγους να το αγαπώ και να το φροντίζω.

Άλλωστε, σε αυτό δε μένουμε μόνο εμείς

αλλά και ο σκυλάκος μας με τις γατούλες

μας, που θέλουν τη φροντίδα και χρόνο.

ΕΡ. Υπάρχει κάποιο όνειρό σου που δεν

κατέκτησες ακόμα;

ΑΠ. Όνειρα υπάρχουν πολλά αλλά ήδη

αισθάνομαι πολύ γεμάτη από τη ζωή μου.

ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της

κουβέντας μας;

ΑΠ. Θα κλείσω με μία φράση του

Καζαντζάκη: «Να αγαπάς τον άνθρωπο,

γιατί είσαι εσύ!»

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την ιδιαίτερη

κουβέντα μας!

Στιγμιότυπα από την παράσταση «Φ.

Κάφκα» (Μεταμόρφωση, Πύργος, Δίκη,

Στη σωφρονιστική αποικία, Ο Καλλιτέχνης

της πείνας κ.ά. διανθισμένη με στιγμές

από την προσωπική του ζωή) στο Σπίτι

Εθνικών Μειονοτήτων στην Πράγα. Η

Σοφία Καζαντζιάν που έχει ήδη διαγράψει

μία ευρωπαϊκή πορεία (Βερολίνο, Ζυρίχη,

Παρίσι, Μόσχα, Λονδίνο, Δουβλίνο,

Μόναχο κ.α.) και έχει βραβευτεί από την

UNESCO για την ανάδειξη του ελληνικού

πολιτισμού στο εξωτερικό, ανέβασε με

την ομάδα χοροθεάτρου της La Fa-

milia για πρώτη φορά μία παράσταση με

Έλληνες ερμηνευτές για έναν από τους

σπουδαιότερους συγγραφείς παγκοσμίως

στην Τσεχία, λίγα μέτρα από το σπίτι

στο οποίο έζησε και μεγάλωσε ο Φραντς

Κάφκα.

Ευχαριστήρια της Σοφίας Καζαντζιάν:

Ευχαριστούμε όλο τον κόσμο (Τσέχους,

Έλληνες και ανθρώπους άλλων

εθνικοτήτων) που μας τίμησαν, μας

χειροκρότησαν με τόση θέρμη και μας

αγκάλιασαν συγκινημένοι στο τέλος της

παράστασης “Franz Kafka”

Πράγα 13/1/2019

Σκηνοθεσία: Σοφία Καζαντζιάν

Ερμηνεία: La familia (Ειρήνη Αμπατζή,

Πάνος Βουτσινάς, Αναστασία Δέλτα,

Μάρα Ζαλώνη, Τατιάνα Καλαϊτζή,

Διονύσης Κοκκοτάκης, Άντρεα Μαύρου,

Παντελής Μηλλάς, Χριστίνα Παπαγιάννη,

Μαρήλια Φραντζεσκάκη

Επιμέλεια ήχου: Μιχάλης Γεωργόπουλος

Ευχαριστούμε Πράγα για την ξεχωριστή

αυτή εμπειρία!!! Ευχαριστούμε όλους εσάς

που μας τιμήσατε με την παρουσία σας!

Υπέροχο κοινό, συγκινητικές αντιδράσεις!!!

Ανανεώνουμε το ραντεβού μας! La Familia

υπέροχη ομαδάρα μου, σ’ αγαπώ!

8 Καλημέρα 2

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ ΣΤΟ AGORA GREEK BISTRO, RYBNA

14, PRAHA 1

Ακόμα ένα υπέροχο ελληνικό μαγαζί

και bistro άνοιξε πριν λίγους μήνες

στο κέντρο της Πράγας-1, Rybna 14 σε

στυλ ελληνική φάρμα, με ποιοτικά

προϊόντα από την Ελλάδα, με 30 άτομα

ελληνικό προσωπικό, το οποίο δουλεύει

στην εταιρία του καλού μας χορηγού

Μιχάλη Στεφανίδη, μέλους της ΕΚ

Πράγας. Η ατμόσφαιρα είναι ελληνικότατη

καθώς και το νόστιμο φαγητό – σε κάνει να

θέλεις να τα δοκιμάσεις όλα από το μενού.

Το προσωπικό σε καλωσορίζει με

χαμόγελο και με χαμόγελο σε αποχαιρετά.

Εκεί, αποφασίσαμε να περάσουμε την

Τσικνοπέμπτη. Δυστυχώς, αυτοί από εμάς

που δεν είχαν κρατήσει τραπέζι, δεν

μπόρεσαν να απολαύσουν αυτή την

υπέροχη βραδιά με χορούς της κοιλιάς, με

ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, με την

ορχήστρα (το τρίο Θωμάς Γαλάνης,

Θωμάς Οπάτα και Νίκος Πανάτσης –

ήσασταν εξαιρετικοί όπως πάντα!) και όλοι

τσικνίσαμε… Ευχαριστούμε το ακούραστο

και πάντα χαμογελαστό προσωπικό του

Αγορά για αυτή την υπέροχη βραδιά.

Στιγμιότυπα από την βραδιά:

9Καλημέρα 2

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Τσικνοπέμπτη

(Πηγή: Τσικνοπέμπτη: Έθιμα από όλη την

Ελλάδα | iefi merida.gr)

Σύμφωνα με τη λαογραφία την ημέρα

της Τσικνοπέμπτης στη Θήβα αρχίζει

ο «βλάχικος γάμος» που ξεκινά με το

προξενιό δύο νέων, συνεχίζει με το γάμο

και τελειώνει την Καθαρή Δευτέρα με την

πορεία των προικιών της νύφης και το γλέντι

των συμπεθέρων. Όλες αυτές οι διαδικασίες

είναι γεμάτες από σατυρική αθυροστομία,

κέφι, γλέντι και χορό. Ο «βλάχικος γάμος»

είναι κατάλοιπο της πανάρχαιας λατρείας

του θεού Διονύσου που διαιωνίζει την

οργιαστική θρησκεία του γιου της Σεμέλης

στη Θήβα. Το έθιμο αυτό, παραλλαγή

ενός γάμου Βλάχων, φέρνει στο προσκήνιο

και στο νου του θεατή ένα πλήθος από

προβλήματα που ανάγονται στη σχέση

του με τα πανάρχαια λατρευτικά έθιμα της

Διονυσιακής θρησκείας, στην καταγωγή των

«Βλάχων», στη μεταφορά του εθίμου από

τις βουνοκορφές της Πίνδου στην πόλη του

Κάδμου και πολλά άλλα.

Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί ο εορτασμός

της Τσικνοπέμπτης στην Πάτρα κατά τη

διάρκεια του Πατρινού καρναβαλιού, όπου

εκατοντάδες Πατρινοί από το μεσημέρι της

Τσικνοπέμπτης στήνουν ψησταριές σε κάθε

σημείο της πόλης, ακόμα και έξω από τα

καταστήματά τους.

Τοπικά δρώμενα «ο γάμος της Γιαννούλας

της κουλουρούς» και «τα Τριτάκεια του

Λάζαρη». Το επίκεντρο των εκδηλώσεων

είναι η Άνω Πόλη, η παλιά συνοικία

Τάσι και κυρίως η πλατεία 25ης Μαρτίου

και οι δρόμοι γύρω από αυτή. Λαϊκά

και καρναβαλικά δρώμενα, μουσικές

κομπανίες συμπληρώνουν τη βραδιά της

άφθονης κατανάλωσης ψητού κρέατος και

οινοποσίας.

Η Γιαννούλα ήταν υπαρκτό πρόσωπο,

επρόκειτο για μια φτωχή γυναίκα της

Άνω πόλης που έζησε στην περίοδο πριν

τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κύρια

δραστηριότητά της ήταν η πώληση

κουλουριών που της εξασφάλιζε τα προς το

ζην. Ορισμένοι Πατρινοί εκμεταλλευόμενοι

την αφέλειά της και το ευφάνταστο του

χαρακτήρα της, της έταζαν πως θα την

παντρέψουν με τον πρόεδρο της Αμερικής

Ουίλσον. Η σχετική φάρσα περιλάμβανε

άφιξη του Ουίλσον με πλοίο στο λιμάνι

και άνοδό του στην Άνω πόλη όπου θα

τελούνταν και ο γάμος με τη Γιαννούλα.

Η εύπιστη κουλουρού υποδεχόταν τον

υποτιθέμενο Ουίλσον, Ιούλσο όπως τον

πρόφερε η ίδια, και που φρόντιζαν πάντα

να τον ντύνουν με φράκο και ημίψηλο,

αλλά ώσπου να αντιληφθεί την ειρωνεία της

στιγμής, το πλήθος των συγκεντρωμένων για

το γάμο είχε διασκεδάσει με την ψυχή του.

Το θέαμα επαναλήφθηκε αρκετές χρονιές.

Στην παλαιά πόλη της Κέρκυρας την

Τσικνοπέμπτη τελούνται τα Κορφιάτικα

Πετεγολέτσα

Στην παλαιά πόλη της Κέρκυρας την

Τσικνοπέμπτη τελούνται τα Κορφιάτικα

Πετεγολέτσα ή πετεγόλια ή πετέγολα. Η

πετεγολέτσα, το πετεγουλιό όπως το λένε

οι Κερκυραίοι, δεν είναι άλλο από το

γνωστότατο κουτσομπολιό και αποτελεί

μέρος του Κερκυραϊκού Καρναβαλιού.

Είναι θεατρικό είδος που μοιάζει πάρα

πολύ με την comedia del’ arte. Τα

πετεγολέτσα πραγματοποιούνται το βράδυ

της Τσικνοπέμπτης στις κεντρικές πλατείες

ή τα στενά δρομάκια των διαφόρων χωριών

της Κέρκυρας, με αποκορύφωμα τα

πετεγολέτσα που παίζονται στην Πίνια που

είναι το κέντρο της παλιάς πόλης, κοντά

στην τοποθεσία Κουκουνάρα. Σ’ αυτήν

συμμετέχουν και διάφορες νοικοκυρές

από τα κοντινά σπίτια, στήνοντας ένα

πραγματικό, πετεγουλιό - κουτσομπολιό,

στα παράθυρα (φανέστρες) των σπιτιών

τους με ξεκαρδιστικές ιστορίες βγαίνουν

στη φόρα όλα τα άπλυτα των υποτιθεμένων

που έπεσαν σε διάφορα παραπτώματα,

καυτηριάζοντας διαχρονικούς τύπους

ανθρώπων και καταστάσεων.

Τσικνοπέμπτη στη βόρεια Ελλάδα

Στην κεντρική πλατεία της Ξάνθης

πραγματοποιούνται εκδηλώσεις όπως η

«Βραδιά Παραδοσιακών Γεύσεων», όπου

οι Λαογραφικοί Σύλλογοι της πόλης

προσφέρουν εδέσματα, χορό και μουσική

από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.

Στο Ξινό Νερό Φλώρινας την

Τσικνοπέμπτη γίνεται χορός μασκέ με

ορχήστρα και παραδοσιακή μουσική.

Στις αλάνες των Σερρών ανάβονται μεγάλες

φωτιές, στις οποίες αφού ψήσουν το κρέας,

πηδούν από πάνω τους. Τέλος κάποιος από

την παρέα με χιούμορ αναλαμβάνει τα

«προξενιά», ανακατεύοντας ταυτόχρονα τα

κάρβουνα με ένα ξύλο.

Στην Κομοτηνή καψαλίζουν μια κότα που

πρόκειται να φαγωθεί την επόμενη Κυριακή

(της Απόκρεω). Αυτήν την ημέρα τα

αρραβωνιασμένα ζευγάρια ανταλλάσσουν

δώρα φαγώσιμα. Ο αρραβωνιαστικός

στέλνει στην αρραβωνιαστικιά του μια

κότα, τον κούρκο, και εκείνη στέλνει

μπακλαβά και μια κότα γεμιστή. Όλα

αυτά πραγματοποιούν την παροιμία πως ο

«έρωτας περνάει από το στομάχι».

Τσικνοπέμπτη στην Κύπρο:

“Σ’ αναμμένα Κάρβουνα”... όλοι για τα

έθιμα της Τσικνοπέμπτης

Tσικνοπέμπτη ή Τσικνοπέφτη. Αυτήν την

ημέρα σε όλα τα σπίτια τσικνίζουν κρέατα,

τρώνε δηλαδή κρέας που έχει ψηθεί στα

κάρβουνα ή στο τηγάνι, απ’ όπου αναδύεται

έντονη τσίκνα στον αέρα. Από πού, όμως,

έχει έρθει αυτή η παράδοση;

Η ημέρα της Πέμπτης επιλέχθηκε ως

ημέρα κρεατοφαγίας καθώς παραδοσιακά

οι ημέρες νηστείας είναι η Τετάρτη και

η Παρασκευή. Θεωρείται η τελευταία

ημέρα που καταναλώνεται το κρέας καθώς

σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση

προμηνύει την έναρξη της Σαρακοστής,

της σαρανταήμερης περιόδου νηστείας πριν

από το Πάσχα.

Γιορτάζεται 11 ημέρες πριν από την

Καθαρά Δευτέρα και σηματοδοτεί την

επίσημη έναρξη της Αποκριάς. Αντίστοιχες

γιορτές υπάρχουν και σε άλλες χώρες όπως

στη Γερμανία με την «Weiberfastnacht» και

στη Γαλλία με την «Mardi Gras», δηλαδή τη

«Λιπαρή Τρίτη». Το έθιμο αυτό γιορτάζεται

με χλιδή και καρναβαλικές εκδηλώσεις και

σε παλιές γαλλόφωνες περιοχές, όπως είναι

η Νέα Ορλεάνη.

Στην Κύπρο, η ημέρα ‘Τσικνοπέμπτη’

φαίνεται να πήρε το όνομά της, από τις

τσίκνες, δηλαδή τις μυρωδιές, που βγαίνουν

από τα αναμμένα κάρβουνα όταν ψήνουν

σουβλάκια, χαλούμια, ρέγκες, λουκάνικα,

λούντζες οι κάτοικοι του νησιού. Έτσι

σι τσίκνες γεμίζουν την ατμόσφαιρα του

χωριού ή της γειτονιάς τους. Αυτό φυσικά

γίνεται, εν όψει της Μεγάλης Σαρακοστής,

που τότε αρχίζει η μεγάλη νηστεία για τη

Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση του

Χριστού. Κατά το έθιμο, την Τσικνοπέμπτη,

συγγενείς και φίλοι, μαζεύονται σε ένα σπίτι

και το ρίχνουν στο γλέντι, στο χορό και στο

τραγούδι και τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους,

με την ευχή “υγείαν και καλόν Πάσχα να

φτάσουμεν”.

Επίσης κατά την διάρκεια της διασκέδασης

και του γλεντιού, κάνουν την εμφάνισή τους

μάσκες, ντυμένες με ό,τι πρόχειρο εύρισκαν

στο σπίτι, με μουντζουρωμένα πρόσωπα και

φορώντας κουρούκλες. Όλοι προσπαθούσαν

να βρουν ποιο πρόσωπο ήταν κρυμμένο

κάτω από τη μάσκα και όταν γινόταν η

αποκάλυψη ξεσπούσαν σε γέλια. Πόλη του

καρναβαλιού και του γλεντιού της Κύπρου,

θεωρείται κυρίως η Λεμεσός, αφού το γλέντι

ξεκινά από το βράδυ της Τσικνοπέμπτης με

εκδηλώσεις και τερματίζεται με την Μεγάλη

Παρέλαση στο κέντρο της πόλης της

Κυριακή της Απόκρεω.

10 Καλημέρα 2

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

14 ΜΑΡΤΙΟΥ

Το τελικό κοντσέρτο της ελληνοκύπριας

φοιτήτριας του Πανεπιστημίου του

Καρόλου στην Πράγα, Παιδαγωγική

Σχολή, Κατερίνα Ασφούρα, στο Τσέχικο

Μουσείο Μουσικής με τις χορωδίες

VERUM & TSIVAERI. Η χορωδία

Τζιβαέρι ιδρύθηκε το 2018 από την ίδια

την Κατερίνα με τραγουδιστές από

Ελλάδα, Κύπρο, Τσεχία και Γαλλία. Είναι

ένα μέρος της βαθμολογίας για την

αποφοίτηση με ΒΑ. Στο πρόγραμμα

ακούσαμε και τα τραγούδια Το Γιασεμίν,

Τριανταφυλλένη, Μήλο μου κόκκινο,

Ούλλα χαλάλιν σου, κ.ά. Το κοντσέρτο

συμμετάσχει στο πρόγραμμα

«Τραγουδάμε για την UNICEF».

Ήμασταν όλοι υπερήφανοι για την

Κατερίνα μας, η οποία όλα αυτά τα τρία

χρόνια (συν ένα χρόνο εκμάθηση τσεχικής

γλώσσας, την οποία μιλάει άπταιστα!) ήταν

άριστη φοιτήτρια και είχε κερδίσει ως

τέτοια την υποτροφία του Πανεπιστημίου

για τη καλύτερη φοιτήτρια του έτους. Για

το τελικό κοντσέρτο της ήρθαν από την

Κύπρο οι γονείς της Κατερίνας και οι

τρείς φίλες της από τα παιδικά της χρόνια.

Το κοντσέρτο τίμησε με την παρουσία του

και ο Πρέσβης της Κύπρου, Αντώνιος

Θεοχάρους.

Στιγμιότυπα από το κοντσέρτο:

11Καλημέρα 2

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

14 ΜΑΡΤΙΟΥ – ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ

Παρουσίαση της ΕΚ Πράγας στην

εκπομπή Ώρα Ελλάδας. Μίλησαν η

Πρόεδρος της ΕΚ Πράγας, Τασούλα

Ζησάκη-Healey και η Κική Κυρέζη,

Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων του ΔΣ.

Μιλήσαμε για την ιστορία της Κοινότητάς

μας, για τη δράση της, για τις εκδηλώσεις

μας, για τους οικονομικούς μετανάστες

από την Ελλάδα. Πολύ ωραίες ήταν η

ερωτήσεις γι’ αυτό κι εμείς απαντήσαμε

ωραία. Ολόκληρη η παρουσίαση στο φβ

της Κοινότητας (Ελληνική-Κοινότητα-

στην-Πράγα). Ευχαριστούμε όλους τους

καλούς ανθρώπους της εκπομπής και

συγκεκριμένα τον δημοσιογράφο Νίκο

Αγγελίδη και την αρχισυντάκτη Στέλλα

Γκλιάνα. Ευχαριστούμε τους ακροατές

από Ελλάδα, Βουλγαρία, Ουγγαρία,

Τσεχία για τα καλά σχόλια.

23 ΜΑΡΤΙΟΥ

Η Ελληνορθόδοξη Ενορία της Πράγας

μαζί με τον Πάτερ Κύριλλο και

τα παιδάκια του κατηχητικού σχολείου και

μέλη της ΕΚ Πράγας γιόρτασε την επέτειο

της 25ης Μαρτίου στον ΙΝ του Κυρίλλου

και Μεθόδιου σε μία ατμόσφαιρα ελληνική,

αδελφική. Τα παιδάκια είπανε ποιηματάκια

και τραγουδήσανε με υπερηφάνεια

τραγούδια για το αθάνατο ’21. Δεν

ξεχάσανε να υμνήσουνε και τις γυναίκες

ηρωίδες της επανάστασης του 1821! Μετά

την ομιλία του Αντιπροέδρου του

Συμβουλίου της Ενορίας, Μανώλη

Σβηταράκη ο εορτασμός έκλεισε με τον

εθνικό ύμνο. Τον εορτασμό τιμήσανε ο

Γιώργος Κοτόπουλος, αντιπρόσωπος της

Πρεσβείας της Ελλάδας στην Τσεχία, η

Τασούλα Ζησάκη-Healey, Πρόεδρος της

ΕΚ Πράγας και μέλη της ΕΚ Πράγας.

Μπράβο στα παιδάκια και στους

οργανωτές του εορτασμού!

12 Καλημέρα 2

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Στιγμιότυπα από την γιορτή:

ΛΕΣΧΗ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ

Μαρτιάτικη γιορτή

Ανήκει στην παράδοση των μελών της

Λέσχης Φιλελλήνων και των υποστηρικτών

της να επισκέπτονται στους μήνες των

Εθνικών Επετείων το Κρχάνιτσε, να

υποκλίνονται μπροστά στο μνημείο των

Ελλήνων όσοι κοιμούνται τον αιώνιο ύπνο

στο εγχώριο κοιμητήριο. Φέτος στο

Κρχάνιτσε κάτω από τον καυτό μαρτιάτικο

ήλιο τίμησαν με λευκά λουλούδια ειδικά τα

δύο Ελληνόπουλα, τα μωρά Μαρία και τον

Ζήση, στους οποίους αφιερώνονται δύο

πιο μεγαλύτερες πέτρες από τις

δεκατέσσερεις στο πάτωμα μπροστά στο

μνημείο. Ποια διάταξη των ανθοδοχείων

τους θα είναι πιο καλύτερη; Μια πέτρα έχει

εκεί και η κύρια Αναστασία, η οποία άφησε

την τελευταία της πνοή το 1950, οι δύο

γιοι της έρχονται εδώ κάθε χρόνο, στις

ευήλιες μέρες της άνοιξης και βροχερές

μέρες του φθινοπώρου. Ικανοποιημένοι με

την ευλαβή διακόσμηση του μνημείου,

επιστρέψαμε στο σπίτι με το τρένο

ανάμεσα στους ίδιους οδοντωτούς βράχους

όπως πέρυσι, μόνο αντί για το κόκκινο

κρασί τσουγκρίσαμε ποτήρια στη μνήμη

των πεθαμένων με λευκό κρασί. (ανάρτηση

στο φβ της Λέσχης)

30 ΜΑΡΤΙΟΥ – Η ΕΚ ΠΡΑΓΑΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ

ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ

«ΟΛΥΜΠΟΣ»

Ευχαριστούμε Όλυμπε!!!!! Βροντάει ο Όλυμπος και πάλι….

Με μεγάλη επιτυχία γιορτάσαμε

αξιοπρεπώς την επέτειο της 25ης

Μαρτίου σε ελληνικότατο περιβάλλον!

Ευχαριστούμε την οικογένεια Νεδέλκο,

τον Δημήτρη (πατέρα), τους γιούς του,

τον Πέτρο και τον Θεόδωρο για την

ελληνικότατη φιλοξενία, για το φιλότιμό

τους, για το νοστιμότατο ελληνικό φαγητό,

για την γενναιοδωρία τους ως κύριοι

χορηγοί του εορτασμού. Συγκινητικές

στιγμές με τις τέσσερες γενιές Ελλήνων

στην Πράγα που δώσανε το δυναμικό

«παρών» τους – γιαγιάδες και παππούδες,

μάνες και πατεράδες, παιδιά, εγγόνια

και δισέγγονα. Χαιρετήσαμε τους δύο

μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού

Ελλάδας, τον σύντροφο Ηλία Κουμαντζά

και τη συντρόφισσα Πετρούλα Πετσίνη.

Χαιρετήσαμε τους συνταξιούχους μας,

τους ήρωες της Κοινότητάς μας που από

το 1948/1949 όχι μόνο ιδρύσανε αυτή την

Κοινότητα αλλά και μέχρι σήμερα κρατάνε

την Κοινότητά μας ζωντανή, ενωμένη,

δυναμική! Καλωσορίσαμε τους Έλληνες

και Ελληνίδες που έχουνε έρθει στην

Πράγα τα τελευταία χρόνια για εργασία για

την υποστήριξή και δυναμική συμμετοχή

τους στην γιορτή μας. Ευχαριστήσαμε

τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου

για την διοργάνωση της μεγάλης και

σημαντικής γιορτής για μας τους Έλληνες

και Ελληνίδες, για την Πατρίδα μας.

Ευχαριστήσαμε τους επιχειρηματίες και

13Καλημέρα 2

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

επαγγελματίες, μέλη της ΕΚ Πράγας

για την μεγάλη υποστήριξη και δυναμική

συμμετοχή τους στον εορτασμό μας: τον

Χρήστο Προβίδα (εάν και εκτός Τσεχίας

παρακολούθησε τις προετοιμασίες και τον

εορτασμό από μακριά έχοντας αγοράσει

αρκετά εισιτήρια), τον Νίκο Παπαδάκη,

πρώτο δώρο της λαχειοφόρου αγοράς,

εισιτήριο Πράγα-Κρήτη-Πράγα, την

οικογένεια Πανάτση, Greece Tours

που πάντα μας στηρίζουν με το πρώτο

δώρο, εισιτήριο Πράγα-Θεσσαλονίκη-

Πράγα, τον Βασίλη Γιαλαουζίδη, τον

Παναγιώτη Δρόσο (καλή ανάρρωση

σε όλη την οικογένεια), τον γλυκύτατο

Γιάννη Ζαβαλιάνη για την προσφορά του

επιδόρπιου (χρυσοχέρης, οι μπακλαβάδες

ήταν εξαιρετικοί!), την οικογένεια

Νεδέλκο για τα βάουτσερ φαγητού

(τυχεροί αυτοί που τα κερδίσανε!), τον

Μανώλη Σβηταράκη για τα καλαθάκια με

κρητικά προϊόντα, τον Μιχάλη Στεφανίδη

του εστιατορίου Αγορά και της εταιρίας

Ατρατίβο. Καλωσορίσαμε τον Πρέσβη της

Ελλάδας, κ. Ε. Ευθυμιάδη, τον Πρέσβη

της Κύπρου, κ. Α. Θεοχάρους, τον Πάτερ

Κύριλλο της Ελληνορθόδοξης Ενορίας

14 Καλημέρα 2

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

στην Πράγα. Στη γιορτή μας συμμετείχαν

180 άτομα, μέλη και φίλοι της Κοινότητάς

μας.

Ευχαριστούμε τα παιδιά του χορευτικού

συγκροτήματος για το καλλιτεχνικό

πρόγραμμα και την ορχήστρα, το Τρίο –

Θωμά Γαλάνη, Θωμά Οπάτα και Νίκο

Πανάτση. Ναι, όλο το πρόγραμμα ήταν

επαναστατικό, έτσι όπως το θέλανε οι

πρόγονοί μας, για την Ανεξαρτησία και

Ελευθερία της Πατρίδας μας.

15Καλημέρα 2

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΗ ΟΒΕΛΙΔΗ«Δεν ξέρω εάν η σκηνή με λατρεύει, πάντως εγώ τη σκηνή της λατρεύω…»

Της Τασούλας Ζησάκη-Healey

Γνώρισα τον Πάρη πριν σχεδόν δύο χρόνια (2017) όταν ο ίδιος προσπάθησε να ‘βρει’ την Κοινότητά μας. Και ήμασταν τυχερή

διότι ο Πάρης όχι μόνο έγινε μέλος της Κοινότητας αλλά με μεγάλη προσπάθεια, υπομονή και επιμονή μερικούς μήνες μετά

οργάνωσε μια μικρή χορωδία της Κοινότητας για να προσθέσουμε ακόμα μία δραστηριότητα μαζί με τα χορευτικά συγκροτήματα και

την ορχήστρα της Κοινότητας.

Ο Πάρης σαν να γεννήθηκε με το τραγούδι. Όπως ο ίδιος μας είπε το ενδιαφέρον για τη μουσική το είχε από μικρός, τραγουδούσε από

τα μικρά του χρόνια, ακόμα και ο μανάβης όταν τον έβλεπε του έλεγε ‘Καλώς τον τραγουδιστή!’

Ο Πάρης γεννήθηκε το 1986 στην Καβάλα όπου πριν να μετακομίσει η οικογένεια στο χωριό του πατέρα του, Αμισιανά, δέκα χιλιόμετρα

έξω από την Καβάλα, έζησε τα πρώτα του 12 χρόνια. Στην ίδια πόλη πήγε στο Μουσικό Γυμνάσιο Λυκείου. Όταν ήταν στο Δημοτικό

ακολουθήσε μαθήματα σε ιδιωτικό ωδείο και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τις ανώτατες σπουδές του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο

Θεσσαλονίκης στο Τμήμα Μαθηματικών και μεταπτυχιακό στο Τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

στη Θεσσαλονίκη. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 2012 και το 2017 ήρθε στην Πράγα λόγω της κρίσης στην Ελλάδα.

Κ: Πώς έτσι ήρθες στην Πράγα, Πάρη;

Π: Είχα την ατυχία να τελειώσω τις σπουδές

μου πάνω στην αρχή της οικονομικής

κρίσης στην Ελλάδα όταν δεν ήταν εύκολο

για τους νέους απόφοιτους πανεπιστημίου

να βρουν δουλειά. Είχα βρει μια δουλειά

σε φροντιστήριο, είχα κάνει δουλειές μέσω

Voucher, πεντάμηνα, αυτά του ΕΣΠΑ.

Γενικά τα πράγματα ήταν δύσκολα στην

εξεύρεση εργασίας και μόνο με τα ιδιωτικά

μαθήματα που έκανα στα χωριά γύρω,

δεν μπορούσα να επιβιώσω μόνος μου και

πάντοτε έπρεπε να μένω με τους γονείς μου

ενώ είχα ήδη φτάσει την ηλικία των 30. Γι’

αυτό το λόγο έψαχνα να βρω διεξόδους,

δηλαδή να βρω μια δουλειά στο εξωτερικό.

Πρώτα, πήγα στην Αμερική με τουριστική

βίζα σε θείους που είχα εκεί για να βρω

κάποια δουλειά. Αλλά αυτό δεν ευδοκίμησε

διότι η τουριστική βίζα δεν ήταν αρκετή

για να μου προσφερθεί εργασία εάν

και μου είχαν προσφέρει θέση σε τρεις

δουλειές. Αναγκάστηκα να επιστρέψω

στην Ελλάδα και συνέχισα να ψάχνω για

δουλειά. Ευτυχώς, είδα μία αγγελία για

δουλειά με θέση στην Αθήνα και έδρα στη

Πράγα. Πέρασα τα σχετικά (αίτηση, τεστ,

συνέντευξη) και μου προσφέρανε τη θέση

αυτή που τελικά δεν ήταν στην Αθήνα, αλλά

στην Πράγα. Κι έτσι ήρθα στην Πράγα.

Κ: Ήσουν άνεργος, πώς αισθάνεται ένας

νέος με ανώτατες σπουδές στην ανεργία;

Π: Η αλήθεια είναι ότι όταν δεν έχεις

δουλειά, όταν είσαι άνεργος, όταν έχεις

καταφέρει να κάνεις κάποια πράγματα με

επιτυχία, να τελειώσεις τις σπουδές σου με

καλό βαθμό, η ανεργία σε κάνει να νιώσεις

ανάξιος για την κοινωνία. Δεν νιώθεις

δημιουργικός. Η ανεργία μπορεί να σου

προκαλέσει πολλά δυσάρεστα αισθήματα

και συναισθήματα μέχρι και κατάθλιψη.

Είναι πολύ δύσκολο να χρειάζεται να μένεις

με τους γονείς σου έχοντας μεγαλώσει και

φτάσει σε κάποια ηλικία και όλοι να σε

κοιτάν με ένα βλέμμα που σαν να λέει ‘καλά,

είσαι 30 χρονών και βάλε και είσαι ακόμα

με τους γονείς σου;’. Αλλά και εσύ ο ίδιος να

γνωρίζεις ότι και να φύγεις από τους γονείς

σου, δεν θα αντέξεις οικονομικά και πάλι θα

ζητήσεις τη βοήθεια τους. Οπότε διαλέγεις

το λιγότερο κακό – μένεις με τους γονείς

σου για να μπορέσεις να μαζέψεις κάποια

λεφτά, για να κάνεις κάτι άλλο, να βρεις

δουλειά στο εξωτερικό αφού δεν μπορείς

να βρεις δουλειά στην πατρίδα σου. Ναι, η

ανεργία δημιουργεί άσχημα συναισθήματα.

Δημιουργεί μια κατάσταση και κάποιες

σκέψεις που λες στον εαυτό σου αφού τώρα

δεν μπορείς να προσφέρεις κάτι που είσαι

στα νιάτα σου, τι θα γίνει αργότερα. Αφού

τώρα δεν μπορώ να προσφέρω, να πάρω την

προϋπηρεσία που είναι απαραίτητη, πώς

αργότερα θα βρω δουλειά; Διότι κι αυτός

είναι ένας άλλος παράγοντας ο οποίος σου

δημιουργεί δυσκολίες. Παραδείγματος

χάρη, πας σε οποιαδήποτε συνέντευξη για

θέση εργασίας στην Ελλάδα και σου λένε

θέλω προϋπηρεσία. Ναι, να τη βρω την

προϋπηρεσία αλλά πες μου πού αφού δεν με

παίρνεις εσύ, πού να πάω να τη βρω. Ακόμα

και για τις πιο απλές θέσεις χρειάζονται

προϋπηρεσία. Είναι πολύ δύσκολο. Και

για τους γονείς δεν είναι εύκολο. Πρέπει να

πω ότι είμαι πολύ τυχερός με τους γονείς

που έχω διότι με υποστηρίξανε πάντα όσο

αφορά τα θέματα της ψυχολογίας μου.

Όταν έβλεπαν ότι προσπαθώ να κάνω μια

δουλειά, να δημιουργήσω, αλλά δεν έχω την

τύχη για διάφορους λόγους και συγκαιρίες,

να μου λεν ‘ Πάρη, μη φοβάσαι, ότι και να

γίνει, εμείς είμαστε εδώ και μη σκας. Κι άμα

θες να φύγεις, φύγε και στο εξωτερικό…

Όντος, αυτό έγινε. Όταν μου πρότειναν

τη θέση στην Πράγα δεν ήξερα πώς θα

το ανακοινώσω στον πατέρα μου. Τελικά,

του είπα ότι έχω καλά νέα αλλά είναι και

16 Καλημέρα 2

κάπως κακά νέα. Για μένα είναι καλά, αλλά

δεν ξέρω για σας. Ο πατέρας μου χάρηκε

όταν του είπα ότι έχω πρόταση για δουλειά

αλλά όταν άκουσε για το εξωτερικό αμέσως

ρώτησε πού διότι νόμιζε ότι πάλι στην

Αμερική θα φύγω… Αφού άκουσε ότι

είναι στην Πράγα, στην Ευρώπη μου είπε

‘Α, εντάξει, Πάρη, πιο κοντά είναι, καλά

είναι… Αφού δεν έχεις κάτι καλύτερο…

άμα βρεθεί ξαναγυρνάς…’

Σαν άνθρωπος δεν τα βάζω κάτω εύκολα.

Ακόμα και άνεργος όταν ήμουν για να

γεμίσω το χρόνο μου, έκανα διάφορα.

Προσπαθούσα να δημιουργήσω ευκαιρίες

μόνος μου – γυμναστήρια, προσπαθούσα

να προσφέρω ότι μπορώ στην Κοινότητα

στο χωριό, να ασχοληθώ με χορωδίες…

Ναι, τα κάνεις όλα αυτά, γεμίζεις τη μέρα

σου, αλλά τα λεφτά δεν φτάνουν ακόμα και

για να συντηρείς το αυτοκίνητο που είναι

αναγκαίο για να κάνεις αυτές τις δουλειές.

Και κάπου αναρωτιέσαι εάν αυτή θα είναι

η υπόλοιπη ζωή σου, εάν θα μπορέσεις

να δημιουργήσεις κάτι στη ζωή σου, στο

μέλλον. Οπότε, μ’ αυτή τη θέση στην

Πράγα σαφώς οι γονείς μου χάρηκαν, αλλά

ήξερα ότι μέσα τους δεν είναι ξετρελαμένοι

μ’ αυτό που συμβαίνει.

Κ: Ήξερες κάτι για την Τσεχία πριν

έρθεις;

Π: Δεν ήξερα τίποτα. Το μόνο που ήξερα

ήταν ότι υπάρχει μια πόλη που τη λένε

Κάρλοβυ Βάρυ διότι ο αδερφός μου

κάποτε την είχε επισκεφτεί με μαθητική

εκδρομή και του άρεσε πάρα πολύ. Έτσι

όταν αποφάσισα να πάρω ένα αυτοκίνητο

από την Γερμανία, είπα να πάμε μαζί

με τον αδερφό μου στο Κάρλοβυ Βάρυ

όπου μείναμε τρεις ώρες. Η Τσεχία για

μένα ήταν ένα μυστήριο, ένα βιβλίο, το

οποίο δεν είχα ξανανοίξει και το άνοιξα

με μεγάλη χαρά και με μεγάλη επιθυμία

να το διαβάσω. Χαίρομαι που δεν το έχω

τελειώσει ακόμα. Σχεδόν, σε κάθε σελίδα

βλέπω κάτι καινούργιο. Η Πράγα είναι

μια πάρα πολύ ωραία πόλη. Είναι καλά

οργανωμένη, το σύστημα των συγκοινωνιών

είναι καταπληκτικό, μου αρέσει ο τρόπος

ζωής εδώ. Το αρνητικό είναι ότι τα ενοίκια

είναι υψηλά. Αυτό όμως δεν μου δημιουργεί

πρόβλημα διότι η θέση που έχω αμείβεται

καλά.

Κ: Έχεις σχέσεις με Τσέχους;

Π: Ελάχιστες. Κι αυτές που έχω είναι μέσω

της δουλειάς μου ή μέσω της χορωδίας της

Κατερίνας Ασφούρα στην οποία συμμετείχα

στο τελικό κοντσέρτο πριν την αποφοίτησή

της. Οι παρέες μου εδώ απαρτίζονται κυρίως

από Έλληνες από τη δουλειά μου. Στην

εταιρία που δουλεύω (CA Technologies)

ήμασταν γύρω στους 28 Έλληνες. Νομίζω

έχουνε φύγει για άλλες εταιρίες 8 με 10

άτομα. Οι συνθήκες είναι καλές – δουλεύω

8ωρο με μία ώρα για φαγητό, ελεύθερα

Σαββατοκύριακα. Κάνω παρέα και με

άλλους Έλληνες που γνώρισα στην Πράγα,

είτε μέσω της ΕΚ Πράγας. Είναι αλήθεια

ότι ζω στην Τσεχία, στην Πράγα, αλλά σε

ελληνικό περιβάλλον έξω από τη δουλειά

μου. Δεν έχω πρόβλημα να κάνω παρέα με

Τσέχους αλλά δεν έχει τύχει να γνωρίσω

Τσέχους στην ηλικία μου που να έχουν τα

ίδια ενδιαφέροντα με μένα. Δηλαδή, να μην

έχουν κάποια δέσμευση. Τον Τσέχο τον

ενδιαφέρει η οικογένειά του. Δεν ανοίγονται

κι αυτοί τόσο εύκολα. Δεν έχουν και λόγο

να ανοιχτούν… Οι περισσότεροι Τσέχοι

συνάδελφοί μου, σχεδόν 80% είναι είτε

παντρεμένοι, είτε παντρεμένοι με παιδιά.

Επίσης, οι περισσότεροι βγαίνουν για

μπύρες και πολλές μπύρες, αυτό εγώ δεν το

μπορώ, δεν είναι το δικό μου στυλ…

Κ: Πάρη, αμέσως όταν ήρθες στην

Πράγα, βρήκες την Κοινότητα και

συνδέθηκες μαζί μας. Πώς έγινε αυτό;

Π: Την Ελληνική Κοινότητα της Πράγας

την έψαξα μέσα από το facebook ακόμα πριν

έρθω στην Πράγα, για να με βοηθήσετε να

βρω σπίτι, για να βρω ανθρώπους για να μη

νιώθω μοναξιά όταν έρθω. Γι’ αυτό το λόγο

ήθελα να βρω ανθρώπους και πράγματα να

κάνω. Επειδή στο χωριό μου ήμουν στον

Πολιτιστικό Σύλλογο της Κοινότητάς

μας, στον οποίο είχαμε χορωδία και

άλλες δραστηριότητες, ήθελα να βρω

κάτι αντίστοιχο και στην Πράγα. Πρώτα

συνδέθηκα με την Κυριακή Σαΐτη, μέλος

του ΔΣ της ΕΚ Πράγας και τη δεύτερη

μέρα μαζευτήκαμε στο Μπακάλικο, νομίζω

ότι εσύ γιόρταζες τα γενέθλια σου, οπότε

μέσω της Κυριακής με κάλεσες κι εμένα. Κι

έτσι από τότε είμαι μέλος της Κοινότητας.

Η Κοινότητα μας είναι μικρή κάπως εάν

σκεφτείς πόσοι Έλληνες έχουν έρθει στην

Πράγα. Λίγοι είναι αυτοί που συμμετέχουν

στις δραστηριότητες της Κοινότητας,

ακόμα και τα μέλη της Κοινότητας. Δεν

ξέρω τους λόγους γιατί δεν συμμετέχουν.

Μπορεί διότι και οι ίδιοι δεν ξέρουν το

πόσο θα μείνουν στην Τσεχία…

Κ: Πάρη, πρέπει να σου εξηγήσω κάτι

που αρκετοί από τους οικονομικούς

μετανάστες δεν γνωρίζουν. Η ΕΚ Πράγας

υπάρχει από το 1948/49 και απαρτίζεται

από μέλη (που έχουν πληρώσει την

ετήσια συνδρομή τους) που είναι πρώην

πολιτικοί πρόσφυγες, τα παιδιά τους,

εγγόνια και δισέγγονα. Δεν είναι αυτόματα

ότι ο κάθε Έλληνας στην Πράγα είναι

μέλος της Κοινότητας. Πρέπει να δείξει

ενδιαφέρον πληρώνοντας την ετήσια

συνδρομή του και δείχνοντας ενδιαφέρον

για τα δρώμενα της Κοινότητας κι αυτό

ισχύει και για τους ‘παλιούς’ και για τους

‘καινούργιους’ Έλληνες. Δυστυχώς,

δεν έχουμε ευχάριστη εμπειρία με

τους οικονομικούς μετανάστες από

την Ελλάδα. Ψάχνουν τη βοήθεια της

Κοινότητας. Εμείς βοηθάμε, αλλά όταν

ταχτοποιηθούν μας ξεχνάνε και μας

θυμούνται μόνο όταν κάτι χρειαστούν ή

έχουν κάποιο πρόβλημα. Δυστυχώς, λίγοι

είναι αυτοί που λεν κι ένα ‘ευχαριστώ’ και

ακόμα πιο λίγοι που δείχνουν ενδιαφέρον

για τα δρώμενα της Κοινότητας.

Π: Έχεις δίκιο. Ακούω κι εγώ πολλά, αλλά

όταν βλέπω ότι κάποιος δεν είναι είτε δεν

θέλει να είναι μέλος της Κοινότητας για

διάφορους λόγους που για μένα αυτοί οι

λόγοι είναι μια δικαιολογία, δεν έχουν

το δικαίωμα να έχουν και να εκφράζουν

παράπονα. Οι περισσότεροι νέοι έρχονται

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

17Καλημέρα 2

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

εδώ με στόχο την επαγγελματική τους

καριέρα. Κι από κει και πέρα θέλουν να

περάσουν καλά. Κι αυτό το καταλαβαίνω

διότι τα περισσότερα παιδιά είναι πολύ

νέα, μόλις έχουν τελειώσει τις σπουδές

τους, είτε έχουν και ένα-δύο χρόνια στην

ανεργία, είναι σε μία κατάσταση που θέλουν

να διασκεδάσουν. Οπότε δεν θέλουν να

ενδιαφερθούνε για τίποτα άλλο. Κι αυτό

το δείχνει και η αδιαφορία τους για τα

δρώμενα της Κοινότητας και της κοινωνίας

γενικά. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να

λαμβάνουν πράγματα και να μην αποδίδουν

τίποτα…

Κ: Ποιες είναι η δραστηριότητες της

Κοινότητας που σου αρέσουν;

Π: Εγώ προσωπικά πηγαίνω στο χορευτικό

συγκρότημα, στις πρόβες και στις διάφορες

εκδηλώσεις και παραστάσεις που έχουμε.

Στα τσέχικα μαθήματα που προσφέρει η

Κοινότητα από φέτος, δεν πάω διότι έχω

τσέχικα και στην εταιρία, αλλά και δεν

προλαβαίνω. Επίσης, έχω δημιουργήσει και

μια χορωδία στην Κοινότητα, μια φορά την

εβδομάδα κάνουμε μάθημα, κάθε Πέμπτη

από 18:00 η ώρα στην Κοινότητα, Vocelova

3, Praha 2. Πριν από ενάμισι χρόνο σε είχα

ρωτήσει εάν υπάρχει κάποια χορωδία στην

Κοινότητας διότι μ’ αρέσει να συμμετέχω

σε χορωδίες, μ’ αρέσει να τραγουδάω.

Στην Ελλάδα ήμουν σε πέντε χορωδίες, σ’

ένα μουσικό σχήμα καθώς και σε θεατρικό

σχήμα. Γενικά, μ’ αρέσει να είμαι στην

σκηνή. Δεν ξέρω εάν η σκηνή με λατρεύει,

πάντως εγώ την σκηνή την λατρεύω. Εσύ

μου απάντησες ότι δεν υπάρχει, αλλά

εάν θέλω, να την οργανώσω εγώ. Κι έτσι

αποφασίσαμε να κάνουμε μια χορωδία.

Στην πρώτη συνάντηση μαζεύτηκαν

περίπου 10 άτομα από τα οποία τελικά

έμειναν μόνο τρεις γυναίκες. Πολλές φορές

έκανα μάθημα και με μία γυναίκα. Αυτό

συνεχίστηκε για ενάμισι χρόνο. Πρέπει να

πω ότι το μάθημα γίνεται αφιλοκερδώς,

δηλαδή δεν πληρώνομαι. Το κάνω επειδή

η Κοινότητα μου πρόσφερε ότι μπορούσε,

επίσης μου προσφέρει ένα δωρεά μάθημα

χορού κάθε βδομάδα. Γενικότερα, μ’

αρέσει να προσφέρω κι εγώ στις κοινότητες

και να είμαι και μέλος, μιας και είμαστε

στο εξωτερικό, διότι έτσι θα μπορούσαμε

να κρατήσουμε κάποια ήθη, κάποια έθιμα

ζωντανά. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται…

Μπορεί να μείνουμε εδώ στην υπόλοιπη

ζωή μας. Μπορεί να μην το σκεφτόμαστε

ακόμα, αλλά καλό είναι να πράττουμε από

την αρχή. Κι έτσι εγώ επέμενα εάν και

οι τρείς γυναίκες μου λέγανε εάν θέλω να

το παρατήσω αυτό το μάθημα. Εγώ δεν

ήθελα αφού οι τρεις γυναίκες συνεχίζανε να

έρχονται στο μάθημα. Πριν δύο βδομάδες,

ξαφνικά ήρθαν 8 άτομα μαζεμένα στην

χορωδία. Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό, ακόμα

δεν μπορώ να το πιστέψω, προσπαθώ

να είμαι ψύχραιμος μήπως κάτι συμβεί,

βαρεθούν και το παρατήσουν. Ακόμα

τα πράγματα πάνε καλά, θα δούμε στο

μέλλον. Σαφώς, η χορωδία αυτή δεν είναι

κάτι που έχει ψηλές απαιτήσεις και γι’ αυτό

είναι ανοιχτή για τον οποιοδήποτε θέλει

να έρθει. Δεν χρειάζεται να ξέρει μουσική,

νότες, να διαβάζει πεντάγραμμο. Θέλουμε

μόνο άτομα τα οποία επιθυμούν να

τραγουδήσουνε. Δεν μας ενδιαφέρει να είναι

τρομερές φωνές, αυτό θα το δουλέψουμε.

Ότι μπορεί ο καθένας θα κάνει. Ε, έχω και

φιλοδοξίες διότι όταν κάνεις κάτι σαφώς και

ξεκινάς με ένα στόχο. Ο δικός μου στόχος

είναι να δημιουργήσουμε κάτι το οποίο θα

μπορεί να σταθεί. Να δημιουργήσουμε

ένα πρόγραμμα μιάμισης ώρας που

θα μπορέσει να διασκεδάσει το κοινό.

Αυτό θα είναι ακόμα μια δραστηριότητα

στην Κοινότητας που μπορεί να γίνει

αξιοθαύμαστη. Θα το ευχαριστηθούν κι

αυτοί που συμμετέχουνε κι αυτοί που θα το

ακούσουνε, απολαύσουνε.

Κ: Πόσο θα μείνεις εδώ στην Πράγα;

Π: Πάρα πολύ καλή ερώτηση. Δεν το

γνωρίζω. Κάθε φορά που κάνω τη σκέψη

μήπως μπορώ να γυρίσω στην Ελλάδα, η

σκέψη αυτή σταματάει για τα επόμενα δέκα

λεπτά με μία αρνητική απάντηση. Δεν είναι

ούτε και η κατάλληλη ώρα να γυρίσω τώρα

και δεν ξέρω εάν θα είναι κατάλληλη ούτε

και για τα επόμενα 5 με 10 χρόνια. Δεν

θέλω να αποκλείσω την επιστροφή στην

Ελλάδα. Αυτό, όμως, για να συμβεί, θα

πρέπει να έρθει με καλή πρόταση εργασίας,

δηλαδή και οικονομικά. Για να συμβεί όμως

αυτό θα πρέπει να έχω τις ίδιες συνθήκες,

το ίδιο περιβάλλον εργασίας που έχω

εδώ. Στην Ελλάδα σε πιέζει ο εργοδότης,

σε στραγγίζουνε, δυστυχώς, δεν είναι τα

πράγματα ώριμα για ομαλές συνθήκες

εργασίας. Δεν είναι τίποτα σταθερό στην

Ελλάδα. Η ανάπτυξη, όποιο και κόμμα

να την βλέπει να έρχεται, δεν έρχεται από

πουθενά…

Κ: Γιατί νομίζεις η κατάσταση είναι τέτοια

στην Ελλάδα;

Π: Δεν μπορώ να σου πω που είναι το

πρόβλημα ακριβώς. Ίσως έχει εμποτιστεί

στην ψυχολογία μας και μόλις επιστρέψουμε

από το εξωτερικό που έχουμε καλές

συμπεριφορές, τις ξεχνάμε. Μήπως

ακολουθούμε τους άλλους που επιμένουν σε

κακές συμπεριφορές; Δεν γνωρίζω τι

συμβαίνει. Μπορεί κάποιοι να θέλουν να

αλλάξουν τα πράγματα, αλλά όταν η

πλειοψηφία κάνει κάτι δεν μπορείς να φέρεις

την αλλαγή εύκολα ακόμα και πράγματα

της καθημερινότητάς μας που δεν τα

κάνουμε τυπικά – η συγκοινωνία, το

δημόσιο. Αυτό δεν φέρνει σταθερότητα

αλλά σε ωθούν σε μία συμπεριφορά του δε

βαριέσαι, δεν θα τα δώσω σημασία. Το

πρόβλημα το ξέρουμε, το θέμα είναι το πώς

το αλλάζουμε. Η προσπάθεια για μια καλή

αλλαγή πρέπει να ξεκινάει από τον καθένα

μας για ένα σωστό τρόπο συμπεριφοράς,

για μια καλύτερη ζωή. Ναι, το μέλλον της

Ελλάδας το βρίσκω χλωμό. Τα επόμενα

χρόνια τα βλέπω χλωμά. Για να αλλάξουν

τα πράγματα πρέπει να γίνει κάτι πολύ

δραστικό…

18 Καλημέρα 2

«ΣΑΝ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙ’ ΑΥΤΑ ΠΟΥ

ΕΖΗΣΑ»

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, ΠΟΥ «ΕΦΥΓΕ» ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ

Η Βικτώρια Θεοδώρου γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης το 1926. O πρόωρος θάνατος του

πατέρα της - όταν ήταν μόλις οχτώ χρόνων - και η φτώχεια της μητέρας της την υποχρέωσαν

να μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο στο Ηράκλειο. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, στα μαθητικά

της χρόνια οργανώνεται στην ΕΠΟΝ. Mε την Απελευθέρωση έρχεται στην Αθήνα, όπου

τελειώνει το Γυμνάσιο και εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή. Οι σπουδές της διακόπτονται,

μιας και η Βικτώρια ακολουθεί τον δρόμο χιλιάδων αγωνιστών στις φυλακές και τις εξορίες.

Μένει κρατούμενη από το 1948 έως το 1952, από τα 22 έως τα 26 της χρόνια, στη Χίο, στο

Τρίκερι, στη Μακρόνησο και ξανά στο Τρίκερι - ως «ανεπίδεκτη αναμορφώσεως». Το 1952

επιστρέφει στην Αθήνα ως αδειούχος εξόριστη και καταφέρνει να ολοκληρώσει τις σπουδές

της στο πανεπιστήμιο. Παντρεύτηκε με τον Χαρίδημο Σπανουδάκη και το 1956 απέκτησε τις

κόρες της.

Κάθε στίχος της είναι ποίηση αληθινή και

ανθρώπινη

Στα Γράμματα πρωτοπαρουσιάστηκε το

1955, με ποιήματά της που δημοσιεύτηκαν

στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης».

«Η ποίηση ήταν για εμένα ένα καταφύγιο

ενάντια στις δυσκολίες που αντιμετώπισα

αλλά και κάτι σαν χρέος να μιλήσω

για αυτά που έζησα... Ήταν όμως και

χαρά, αφού μπόρεσα να ακουμπήσω τις

αναμνήσεις μου και να τις μεταδώσω.

Δεν πήγαν χαμένες», έχει αναφέρει η

ίδια. Και πράγματι, με δώδεκα ποιητικές

συλλογές, εφτά πεζά, σκόρπια ποιήματα σε

λογοτεχνικά περιοδικά, μεταφράσεις κυρίως

σλαβόφωνων ποιητών, η Β. Θεοδώρου

αναγνωρίζεται από την αρχή κιόλας ως μια

από τις πιο γνήσιες και ανεπιτήδευτες φωνές

που παρουσιάστηκαν στην πρώτη γενιά

της μεταπολεμικής ποίησης.

Αν και σαφώς η ποίησή της έχει

επηρεαστεί από την ήττα του

επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας,

εντούτοις δεν παραιτείται. «Στ’ αλήθεια

ευτύχησα γιατί δεν έγινα / δούλος κι

αφέντης κανενός». Και αυτό ακριβώς

είναι και το σημείο που την διαφοροποιεί

από πολλούς άλλους σύγχρονούς της

ποιητές. Στο έργο της δεν διακρίνεται

η απογοήτευση, αλλά η ελπίδα και η

σιγουριά ότι στο μέλλον αυτοί οι αγώνες

θα βρουν τη δικαίωσή τους. Μέσα από

τα έργα της διαφαίνεται η αγάπη της για

τον απλό άνθρωπο, ο θαυμασμός της για

το μεγαλείο του ανθρώπου και του αγώνα

του. Η σημασία τού να στέκει κανείς ορθός

και όχι προσκυνημένος, όπως αναφέρει

σε ποιήματά της. Η ποίησή της είναι

εμπνευσμένη από τις μεγάλες στιγμές της

ταξικής πάλης στη χώρα μας. Αντλεί υλικό

από τα συνταρακτικά γεγονότα της ίδιας

της ζωής της. Θέλει να κρατήσει τη Μνήμη

ζωντανή, τόσο για τη δικιά της γενιά, όσο

και γι’ αυτές που θα έρθουν. Γνωρίζει ότι

αυτό είναι το Χρέος της. «Δε τραγουδώ,

δεν κλαίω, μόνο θυμίζω / σημάδι έχω τη

φωλιά μου εδώ, δε φεύγω / μαζί με τ’ άλλα

τα πουλιά για να ξεχειμωνιάσω».

Το χαρακτικό στο εξώφυλλο είναι του

Γιώργη Βαρλάμου

«Ονειρεύομαι να κάνω ποίηση κι ομορφιά

καθαρή, τη ζωή, τα αισθήματα, τις ελπίδες

των ασήμαντων ανθρώπων, σαν τη μάνα

μου, που δεν τους προσέχει κανείς, μα

που αξίζουν», έλεγε σε συνέντευξή της

στην «Επιθεώρηση Τέχνης» το 1961. Και

πράγματι, σε πολλά από τα ποιήματά της

«πρωταγωνιστεί» η μάνα, η συναγωνίστρια,

η συνεξόριστη, πολλές φορές αναφέρει τα

ονόματά τους, για να μείνουν «ζωντανά»...

«Κάθε στίχος σου είναι ποίηση - ποίηση

αληθινή, ουσιαστική, ανθρώπινη», της

έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος το 1962. Αυτή

λοιπόν είναι η ποίηση της Β. Θεοδώρου,

η απλή και λιτή μορφή των ποιημάτων της

αντιστοιχεί στο περιεχόμενο, που δεν είναι

άλλο από την ελπίδα για ένα καλύτερο

μέλλον.

Ας έχουμε επίγνωση της ανεπάρκειάς μας.

Ας μην ταυτίζουμε το γήρας μας μ’ αυτό

του Κόσμου.

Μην όλα τα μετράμε με τα μέτρα μας.

Γεγονός πως φεύγουμε αδικαίωτοι.

Όμως οι δρόμοι καθόλου δεν τελειώνουν.

Τα οράματα θα συνεχίσουν την τροχιά τους

κι οι εξεγέρσεις αλλεπάλληλες

σαν τις εκρήξεις του άστρου της ημέρας

αέναα θα ξεσπούν.

Όλα θα οικοδομούνται και χωρίς εμάς

Ολα θα βαίνουν στην αρχή τους και

στο τέλος τους.

(«Χωρίς εμάς», Μειλίγματα, 1990)

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

19Καλημέρα 2

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Ξεχωριστά αναφέρουμε το βιβλίο

«Στρατόπεδα γυναικών», που

επιμελήθηκε και εξέδωσε η Β. Θεοδώρου,

στο οποίο περιλαμβάνονται οι μαρτυρίες

των εξόριστων Ευαγγελίας Φωτάκη,

Αθηνάς Κωνσταντοπούλου, Στάσας

Κεφαλίδου, Βικτώριας Θεοδώρου,

Ρόζας Ιμβριώτη, Αφροδίτης Μαυροειδή

(Παντελέσκου) στα στρατόπεδα Χίου,

Τρίκερι και Μακρονήσου από το 1947

έως το 1951. Ένα ντοκουμέντο για την

ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την αλύγιστη

στάση των γυναικών που συνδεόμενες με

την πιο πρωτοπόρα ιδεολογία πέρασαν

από την αφάνεια στο προσκήνιο της

Ιστορίας.

Πώς όμως γράφτηκαν; Πώς διασώθηκαν;

Να τι αφηγείται η Βικτώρια στον πρόλογο

του βιβλίου:

«Πριν από 25 χρόνια, λίγες κρατούμενες

γυναίκες στο νησάκι του Τρίκερι συνάχτηκαν

και αποφάσισαν να καταγράψουν τα

βάσανα και τις περιπλανήσεις των

γυναικών στα στρατόπεδα “πειθαρχημένης

διαβιώσεως”.

Μόλις είχαν επιστρέψει στο Τρίκερι από τη

Μακρόνησο “ανεπίδεκτες μορφώσεως”, κι

έζησαν εκεί πια χωρίς πολλές ελπίδες για

απελευθέρωση. Οργάνωσαν τη ζωή τους

με πνεύμα αλληλεγγύης και οικονομίας

δυνάμεων για να επιζήσουν.

Οι γυναίκες έκριναν πως δε θαρεπε να

παραδοθούν στη λήθη όσα ζήσανε και να

γραφούν τώρα που είναι φρέσκα ακόμα και

ζωντανά, πριν γίνουν ξέθωρες μνήμες.

Μοιράστηκαν την εργασία κατά χρονικές

περιόδους στα διάφορα νησιά κι άρχισαν

να γράφουν μέσα στις σκηνές τους με

δυσεύρετο μελάνι και χαρτί, με το φόβο

του χωροφύλακα. Φύλαγαν τα χειρόγραφά

τους πότε στη γη, πότε στο στρώμα τους

ή και κατάσαρκα στο στήθος για να τα

σώσουν από τους αιφνιδιασμούς και τις

έρευνες.

Μαζεύονταν σ’ ένα κελί απόμερο και

διάβαζαν μεταξύ τους τα γραφτά τους

για να ελέγξουνε την αντικειμενικότητα

των γεγονότων μα και για να παίρνουνε

κουράγιο η μία από την άλλη. Αργότερα

άλλες έφυγαν από τον Αη Στράτη, άλλες

για τα σπίτια τους και σκορπίστηκαν σ’

όλη τη χώρα.

Απανωτά γεγονότα κι ο πόθος της

ανασυγκρότησης της ζωής τους

παραμέρισαν προγράμματα και

καθήκοντα. Τα τετράδια ξεχάστηκαν

θαμμένα στο χώμα του Τρίκερι, άλλα

φυγαδεμένα έξω, άλλα φυλαγμένα στο

εσωτερικό, άγνωστο πού (...).

Το 1973 η Ρόζα Ιμβριώτη με κάλεσε και

μου παρέδωσε εννιά από τα χαμένα μας

τετράδια! Τα είχε φυλάξει με ευλάβεια

στα δύσκολα χρόνια η γενναία κι ευγενικιά

μας συντρόφισσα. Μ’ ενθουσιασμό και

για χάρη της σεβαστής κι αγαπημένης

μας Ρόζας, που ήταν άρρωστη τώρα και

πραγματικά ηλικιωμένη, επιδόθηκα στην

ανάγνωση κι αντιγραφή τους. Μπροστά

στα μάτια μου ζωντάνεψαν τα πλήθη

εκείνων που υπόφεραν με τη βεβαιότητα

πως παλεύουν για μια καλύτερη και

δικαιότερη ζωή. Τους έβλεπα πάλι σένα

σκληρό και ντροπιαστικό ζυγό, αμίλητους,

απελπισμένους. Θέλησα να τους κάνω να

μιλήσουν και ν’ ακουστούν. Δεν άλλαξα

τίποτα στα κείμενα αυτά, δεν έκανα

διορθώσεις, τα έδωσα όπως γράφτηκαν

το 1950 και 1951 από τις εξόριστες,

για να διατηρηθεί το πνεύμα εκείνο, με

την υπερηφάνεια, την εγκαρτέρηση... Η

δήλωση μετανοίας, ή η αποκήρυξη που για

μην την υπογράψουν υπόφεραν τόσα πάθη,

δεν αφορούσε μόνο το κατατρεγμένο

Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά και την

ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κι

υπερηφάνεια...».

Τα τετράδια της Β. Θεοδώρου

καταπιάνονται με τα εξής θέματα: Οι

«προληπτικά» εξόριστες στο Μοναστήρι

του Τρίκερι. Οι γυναίκες του στρατοπέδου

Χίου φτάνουν στο Τρίκερι - η ζωή τους

στο νησί. Το στρατόπεδο γυναικών του

Τρίκερι στα χέρια του νικητή στρατού.

Μέσα από τα τετράδιά της «ζωντανεύει»

αυτό το μικρό ακατοίκητο σχεδόν

νησάκι, που από το 1947 έως τις αρχές

της δεκαετίας του ‘50 μετρούσε πέντε

και έξι χιλιάδες εξόριστους, και μαζί η

δύσκολη ζωή στο στρατόπεδο, οι άσχημες

συνθήκες διαβίωσης, τα βασανιστήρια

και οι εξευτελισμοί. Από την άλλη,

αναδεικνύονται το μεγαλείο αυτών των

γυναικών, η συντροφικότητα, η επιμονή

τους να ζήσουν. Οι γιορτές που έστηναν,

η φροντίδα τους για τις ανταρτομάνες και

τα μικρά παιδιά που ζούσαν στο νησί μαζί

με τις κρατούμενες μητέρες τους... (Πηγή:

Ριζοσπάστης 2/3 Μαρτίου 2019)

«ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ»

ΣΤΑ 18 ΜΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΣΕ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΚΕΦΑΛΕΛΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2019

Ευχαριστούμε την Άννα για ακόμα ένα πολύτιμο βιβλίο βασισμένο σε αναμνήσεις μαχητών και μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού

Ελλάδας και της αναγκαστικής πολιτικής προσφυγιάς τους στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες. Το βιβλίο αυτό είναι επιμέλεια των γραπτών

αναμνήσεων και συνομιλιών του Μερτζανίδη Μηνά και της συντρόφισσάς του Βασιλική Χατζήπαπα από τη Μάνη Διδυμοτείχου.

«Ο Μηνάς Μερτζανίδης γεννήθηκε το 1930

στο χωριό Μεσαία Σερρών, γνωστό και ως

Μαχαλάδες. Είναι απόγονος προσφύγων

από τον Πόντο της Τουρκίας. Οι γονείς

του έφτασαν στην περιοχή των Σερρών

με την ανταλλαγή του πληθυσμού μεταξύ

Ελλάδας και Τουρκίας. Τίποτα δεν ήταν

εύκολο. … Οι πόλεμοι που ακολούθησαν

χτύπησαν και την οικογένεια Μερτζανίδη με

αποκορύφωμα την Κατοχή και τον Εμφύλιο

πόλεμο. Ακολούθησαν το κυνήγι και οι

κίνδυνοι για τη ζωή τους. Ο μπαμπάς του

Γιάννης με βαθιές δημοκρατικές καταβολές

ήταν ο σημαδεμένος δημοκράτης. Τη μοίρα

του κυνηγημένου πατέρα ακολούθησαν και

οι γιοί του (ο Ανέστης, ο Δημήτρης και ο

μεγαλύτερος γιος Μηνάς). Ο μπαμπάς μαζί

με τον Μηνά και τον Ανέστη αναγκάζονται

να πάρουν το δρόμο του αγώνα και

εντάσσονται στο Δημοκρατικό Στρατό

Ελλάδας. Δύσκολος και σκληρός αγώνας.

Λίγες φορές αντάμωσαν στο βουνό. Ο

πατέρας και ο Ανέστης σκοτώθηκαν

ενώ ο Μηνάς πέρασε στη Βουλγαρία με

τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Εκεί

σπούδασε σε Ανώτερη και Ανώτατη

Στρατιωτική Σχολή. Εκεί παντρεύτηκε τη

Βασιλική Χατζήπαπα από τη Μάνη, παιδί

κυνηγημένων δημοκρατών, αγωνιστών της

Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού

Στρατού Ελλάδας. Ο πατέρας της

Δημήτρης Χατζήπαπας σκοτώθηκε. Το

χωριό Μάνη εάν και μικρό έδωσε πάνω από

100 σκοτωμένους. Με το παιδοσώσιμο η

Βασιλική μαζί με άλλα παιδιά της περιοχής

περάσανε στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία

της Βουλγαρίας όπου σπούδασε στην

Παιδαγωγική Ακαδημία. Όλα τα αδέρφια

είναι με ανώτερες και ανώτατες σπουδές,

απόφοιτοι πανεπιστήμιων της Βουλγαρίας.

Επέστρεψαν στην Ελλάδα το 1984.» (από

το εξώφυλλο)

20 Καλημέρα 2

Απόσπασμα από τη σελίδα 112-115: Υποχώρηση στη Μπερκόβιτσα, Βουλγαρία

Αφού συγκροτηθήκαμε σε ομάδα,

πήραμε το μονοπάτι για να κατέβουμε

στο λεκανοπέδιο Πέτριτς (περιοχή

Βουλγαρίας) και συνεχίσαμε να περπατάμε

από έναν χωματόδρομο ώσπου φτάσαμε

στο τέλος του δρόμου… Εκεί καταθέσαμε

τον οπλισμό μας. Όλοι οι μαχητές

περνώντας απ’ το σημείο αυτό άφηναν τα

όπλα τους. Εκεί κατέθεσα το όπλο μου και

το συμπληρωματικό φορτίο που είχα πάρει

από τις αποθήκες που καταστρέψαμε με την

συναγωνίστρια Θεοπούλα πριν φύγουμε για

το άγνωστο… Συγκεντρωθήκαμε σ’ ένα

μεγάλο λιβάδι δυτικά της πόλης Πέτριτς.

Όσο βρισκόμασταν στο λιβάδι βλέπαμε τα

αεροπλάνα να μας ψάχνουν πάνω από την

τοποθεσία Ιστίμπεη και τα γύρω υψώματα.

Την επόμενη μέρα, στις 28 Αυγούστου

του 1949 κάναμε μία μικρή πορεία

μέχρι τη σιδηροδρομική γραμμή όπου

θα συνεχίζαμε για τον καθορισμένο

προορισμό που ήταν η πόλη Μπερκόβιτσα.

Σ’ όλη τη διάρκεια του Εμφυλίου,

φιλοξενήθηκαν στο στρατόπεδο αυτής της

πόλης οι Έλληνες τραυματίες, ηλικιωμένοι

και παιδιά του Εμφυλίου. Τώρα οι

Βούλγαροι αγκάλιασαν και εμάς τους

μαχητές του ΔΣΕ. Το ταξίδι ήταν μεγάλο.

Την επόμενη μέρα φτάσαμε στη

Μπερκόβιτσα όπου μας περίμενε

άλλη αμαξοστοιχία. Από αυτή την

αμαξοστοιχία θα περνούσαμε όλοι οι

μαχητές. Κρατούσαμε κάποια σειρά

και κάποια τάξη. Πρώτα μπαίναμε στο

τελευταίο βαγόνι, αφήναμε τα ρούχα

μας, ακολουθούσε το ξύρισμα όλων των

τριχωτών σημείων του σώματος. Μετά

μπαίναμε στο βαγόνι για μπάνιο και

στο τέλος πηγαίναμε στο βαγόνι όπου

ντυνόμασταν με καθαρά ρούχα. Εκεί πια

ήμασταν απαλλαγμένοι και από τις ψείρες

που τόσο μας ταλαιπωρούσαν σε όλη τη

διάρκεια του πολέμου.

Ακολούθησε η τακτοποίησή μας σε

μεγάλους χώρους που έπαιρναν μέχρι

και τριακόσια άτομα. Αυτοί οι χώροι

κάποτε προορίζονταν για στάβλους

που εξυπηρετούσαν το ιππικό. Στο

στρατόπεδο αυτό έμεινα περίπου έξι μήνες

μέχρι τις 23 Φλεβάρη του 1950. Σ’ αυτό

το διάστημα πήρα μέρος σε τρεις ομάδες

εργασίας (μπριγάδες όπως τις λέγαμε)

αποτελούμενες αποκλειστικά από νέους

ανθρώπους. Με την πρώτη μπριγάδα

δουλέψαμε στο δρόμο που ένωνε τον

σιδηροδρομικό σταθμό με την πόλη. Μετά

την αποπεράτωση αυτού του έργου εμείς

ζητήσαμε αυτός ο δρόμος να ονομαστεί

Νίκος Ζαχαριάδης, όπως και έγινε.

(…) Στην παρέλαση της απελευθέρωσης,

στη Σόφια, πήρε μέρος και ένα

αντιπροσωπευτικό τμήμα των Ελλήνων

που δέκα μέρες πριν μάχονταν με τον

ΔΣΕ για την ελευθερία τους στα βουνά

και τις κορυφές της Ελλάδας. Το γκρουπ

αριθμούσε περίπου πενήντα άτομα. Ήταν

όλοι νέοι στην ηλικία τους. Σ’ αυτό το

γκρουπ έτυχε να είμαι κι εγώ. Γρήγορα

μας έδωσαν στολές εργασίας ραμμένες

από χοντρό σκούρο ύφασμά.

Ταξιδέψαμε με φορτηγά αυτοκίνητα. Για

πρώτη φορά οι Βούλγαροι εργάτες θα

περνούσαν μπροστά από το Μαυσωλείο

του Γ. Δημητρώφ. Ακούγαμε πως το

Μαυσωλείο αυτό χτίσθηκε σε έξι με

δέκα μέρες από Ρώσους εργάτες της

τότε Σοβιετικής Ένωσης. Χρειάστηκε

πάνω από έναν μήνα να το καταστρέψουν

οι σημερινοί «δημοκράτες» με τον πιο

βάρβαρο τρόπο.

1949, Μπερκόβιτσα, Βουλγαρίας, 1ος αριστερά ο Μηνάς, 1ο δεξιά ο αδερφός του Δημήτρης

Μερτζανίδης

1949, Μπερκόβιτσα, 2ος από δεξιά ο Μηνάς

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

21Καλημέρα 2

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Η Μπερκόβιτσα που δεν ξέχασα ποτέ

Στη Μπερκόβιτσα έμεινα έξι μήνες και

δεν κατάλαβα πώς πέρασαν. Με μικρές

και πολλές δραστηριότητες ο χρόνος

περνούσε.

Εκεί πρωτοείδα κινηματογράφο. Δεν

γνώριζα από τέτοια πράγματα. Βλέπαμε

πολλές ρωσικές ταινίες του Β’ Παγκοσμίου

Πολέμου. Αμέτρητες και καθημερινές

οι δραστηριότητες. Τα παιχνίδια μας,

τα μαθήματα, οι γλώσσες (βουλγαρική,

ελληνική, γαλλική) ήταν η καθημερινότητά

μας. Σιγά, σιγά μπαίναμε στο ρυθμό μας.

Ήμουν από μικρό χωριό Μεσαία των

Σερρών, από οικογένεια κτηνοτρόφων και

κυνηγημένων όπως τόσοι άλλοι Έλληνες.

Δεν πρόλαβα να μεγαλώσω. Δεν πρόλαβα

να δω και κάτι παραπάνω… Ήμουν μόνο

δεκαοκτώ χρονών, παιδί κυνηγημένων

κι εγώ. Μεγάλωσα στα βουνά και στις

κορυφές τους. Ωρίμασα γρήγορα. Με

το ντουφέκι στον ώμο έκανα τον δικό

μου αγώνα για μια ελεύθερη ζωή. Στα

πατήματα και στους αγώνες του ΔΣΕ

εντάχτηκα, πορεύτηκα και αγωνίστηκα.

Εκεί μεγάλωσα.

Και τώρα, στα δεκαεννιά μου βρίσκομαι

σε ξένη χώρα. Είδα για πρώτη φορά

εργοστάσια, περπάτησα στην πρωτεύουσα

ξένης χώρας και άκουγα άλλη γλώσσα.

Έζησα την φασιστική κατοχή των

Βουλγάρων στην Βόρεια Ελλάδα και

τώρα ζούσα στην αγκαλιά της Λαϊκής

Δημοκρατίας της Βουλγαρίας. Άκουγα

την γλώσσα που δεν ήξερα και όλα

μου φαίνονταν παράξενα. Μικρούς

συλλογισμούς και σκέψεις κάνω για το

χτες. Με σημάδεψε όμως μια αξέχαστη

μέρα. Στις 10 Φλεβάρη 1950 έγινα

μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος

Ελλάδας εκεί, στην Μπερκόβιτσα της

Βουλγαρίας. Η πρόταση έγινε από ένα

σύντροφο, ΚΟΒάρχη, όπως τον έλεγαν.

Δυστυχώς, δεν θυμάμαι το όνομά του.

Μαζί του ήταν και ο Διοικητής Λόχου

Ευαγγελάτος, του ΔΣΕ. Επέστρεψε στην

Ελλάδα με τον επαναπατρισμό και πέθανε

στη Θεσσαλονίκη.

1950, Μαχητές του ΔΣΕ, εργάτες στο εργοστάσιο Τίγρις, Σόφια ο

Μηνάς (2ος από τα δεξιά)

1950, Μπερκόβιτσα, μαχητές του ΔΣΕ

1950, Έλληνες εργάτες (μαχητές του ΔΣΕ) σε παρέλαση της Πρωτομαγιάς στη Σόφια

22 Καλημέρα 2

ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΚΑΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ – ΔΥΟ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ-ΑΡΕΤΕΣ!

Του Κυριάκου Αμανατίδη (https://neoskosmos.com/el/)

Ο βρετανικός τηλεοπτικός σταθμός

BBC τον Ιούνιο του 2017, σε άρθρο

του με τίτλο «The Greek word that can’t be

translated» είχε αναφερθεί στην ελληνική

λέξη φιλότιμο.

Πιο πρόσφατα, συγκεκριμένα στα μέσα

του Φεβρουαρίου 2019, ο ίδιος σταθμός

αναφέρθηκε σε 8 λέξεις διαφόρων γλωσσών

που παρουσιάζουν ιδιαίτερες δυσκολίες στη

μετάφρασή τους στην αγγλική, αλλά και σε

άλλες γλώσσες. Μεταξύ των 8 αυτών λέξεων

ήταν και δύο ελληνικές, το φιλότιμο και η

φιλοξενία. Στο εν λόγω άρθρο, για τη λέξη

‘φιλότιμο’ μεταξύ άλλων αναφέρθηκαν και

τα ακόλουθα:

«Σε ό,τι αφορά το «φιλότιμο», περιγράφεται

ως η υψηλότερη από όλες τις ελληνικές

αρετές.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα,

μεταφράζεται σαν «αγάπη της τιμής» και

εκφράζει τη σημασία του να σέβεται και να

τιμά κανείς την οικογένεια και τους φίλους

του άλλου. Σημειώνεται επίσης πως ο όρος

«φιλότιμο» σημαίνει ουσιαστικά να πράττεις

το καλό, επιδεικνύοντας υποδειγματική

συμπεριφορά.

Για τους Έλληνες, το ‘φιλότιμο’ είναι ένας

τρόπος ζωής. Η ιδέα δεν είναι νέα: Φαίνεται

ακόμη και στη Βίβλο, στις επιστολές του

Αποστόλου Παύλου.

Σύμφωνα με γλωσσολόγους, λέξεις

αντίστοιχες με το φιλότιμο και τη φιλοξενία

δεν συναντώνται σε άλλες γλώσσες, και ως

εκ τούτου δεν μεταφράζονται μονολεκτικά.

Το 2017, με κοινή απόφαση των Υπουργών

Εσωτερικών, Εξωτερικών και Παιδείας,

Έρευνας και Θρησκευμάτων, καθιερώθηκε

η 9η Φεβρουαρίου ως Παγκόσμια Ημέρα

Ελληνικής Γλώσσας, καθώς η ημερομηνία

αυτή συμπίπτει με την ημερομηνία γέννησης

του εθνικού ποιητή της Ελλάδας Διονυσίου

Σολωμού.

Με τη θέσπιση αυτού του ετήσιου

παγκόσμιου εορτασμού επιδιώκεται η

αναγνώριση του θεμελιώδους ρόλου που

έχει διαδραματίσει η ελληνική γλώσσα, και

διά μέσου αυτής η διαχρονική συμβολή

της Ελλάδας στην διαμόρφωση και στην

εδραίωση τόσο του ευρωπαϊκού, όσο και

του παγκόσμιου πολιτισμού. Και αυτό

γιατί κατά την αρχαιότητα η ελληνική

γλώσσα είχε καταστεί φορέας ανάπτυξης

και στη συνέχεια μεταβίβασης σημαντικών

επιστημονικών θεωριών, φιλοσοφικών

στοχασμών και λογοτεχνικών κειμένων,

όπως η επική ποίηση του Ομήρου,

οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, οι

επιστημονικές μελέτες του Αριστοτέλη, η

λυρική ποίηση και η ιστοριογραφία.

Λίγους αιώνες αργότερα στην ελληνική

γλώσσα γράφτηκαν τα πιο σημαντικά

κείμενα του Χριστιανισμού και διά μέσου

της ελληνικής γλώσσας διαδόθηκαν σε

ολόκληρο τον κόσμο.

Στο διάβα των αιώνων καθοριστική υπήρξε

η συμβολή της ελληνικής ως το μέσο για

τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού, και

η διαχρονικότητά της από την αρχαιότητα

μέχρι τις ημέρες μας την καθιστά μια

από τις μακροβιότερες ζωντανές γλώσσες

παγκοσμίως.

Η ετυμολογία και πολυσημία της λέξης

φιλότιμο

Η λέξη φιλότιμο είναι το ουδέτερο της

αρχαίας ελληνικής λέξης φιλοτιμία, η

οποία σχηματίσθηκε από τη σύνθεση

των λέξεων φιλέω + τιμή. Το Λεξικό της

Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γιώργου

Μπαμπινιώτη δίνει τον ακόλουθο ορισμό

της λέξης ‘φιλοτιμία’: «Η έντονη συναίσθηση

της προσωπικής τιμής και της αξιοπρέπειας,

που εκδηλώνεται κυρίως με την επιθυμία

κάποιου να κερδίζει την εκτίμηση των

άλλων, με την ευαισθησία ως προς το τι

σκέπτονται οι άλλοι γι’ αυτόν».

Το Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας

των Άγγλων Liddell and Scott δίνει τον

ακόλουθο ορισμό της λέξης ‘φιλοτιμία’:

love of honour or distinction, ambition;

emulation, rivalry; hence the placing of

one’s pride or distinction in a thing.

Από τα παραπάνω προκύπτει το συμπέρασμα

ότι η λέξη φιλότιμο εμπερικλείει πάρα

πολλές έννοιες. Είναι η αξιοπρέπεια, τιμή,

περηφάνια, ο καλώς εννοούμενος εγωισμός,

το χαρακτηριστικό εκείνου που είναι συχνά

υπέρ το δέον συνεπής προς τις υποχρεώσεις

του, που πρόθυμα εκτελεί τα καθήκοντά

του, με ευσυνειδησία.

Το φιλότιμο θεωρείται ότι είναι η υψηλότερη

από όλες τις ελληνικές αρετές που καθορίζει

και ρυθμίζει το πώς κάποιοι θα πρέπει να

συμπεριφέρονται με την οικογένειά τους και

τις κοινωνικές ομάδες. Φιλότιμο σε έναν

Έλληνα είναι ουσιαστικά ένας τρόπος ζωής.

Ο Βασίλειος Π. Βερτουδάκης, υφηγητής

της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο

Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο

Αθηνών, μεταξύ άλλων έγραψε και τα

ακόλουθα για τη λέξη φιλότιμο:

«Η μυθολογία που συνοδεύει αυτήν την

αόριστη ιδέα δεν έχει προηγούμενο.

Πράγματι, η λέξη είναι αδύνατο να

μεταφραστεί με ακρίβεια σε καμία

γλώσσα…. Ωστόσο, το φιλότιμο

αποτελεί δομικό στοιχείο της ελληνικής

ιδιοσυγκρασίας λόγω της μοναδικής

στάσης της Ελλάδας σε σχέση με αυτό που

αποκαλούμε Δύση».

Επιπλέον, ο Β. Βερτουδάκης ανέφερε ότι η

λέξη ‘φιλότιμο’ προέρχεται από την αρχαία

ελληνική λέξη ‘φιλοτιμία’, της οποίας η

πρώτη επιβεβαιωμένη γραπτή αναφορά

χρονολογείται στην αυγή της ελληνικής

κλασικής περιόδου (6ος και 7ος αιώνας

π.Χ.) στα γραπτά του λυρικού ποιητή

Πίνδαρου.

Κατά τη γνώμη μου από τα παραπάνω

προκύπτει το συμπέρασμα ότι φιλότιμο

σημαίνει να βασίζεις κάθε πράξη σου στην

αίσθηση του καθήκοντος, της τιμής και

του θάρρους. Συγκεντρώνει τις αρετές της

τιμής, του θάρρους, της αυτοθυσίας για

τον ανώτερο σκοπό, τη συμπόνια και τη

γενναιοδωρία.

Χαρακτηριστικό είναι και το ακόλουθο

ρητό: «Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος»,

το οποίο στην αγγλική μεταφράζεται ως

ακολούθως: «Making a virtue of necessity».

Φιλότιμος, λοιπόν, μπορούμε να πούμε, ότι

είναι αυτός που έχει έντονο το συναίσθημα

της τιμής και της προσωπικής αξιοπρέπειας.

Αυτός, που χωρίς πίεση ή άσκηση βίας

καταβάλλει ευσυνείδητες προσπάθειες να

φέρει σε πέρας κάτι, που του έχει ανατεθεί.

Στο ‘Φιλότιμο των Ελλήνων’ στο παρελθόν

αφιέρωσε ειδική έρευνα και ο οργανισμός

«Washington Oxi Day Foundation». Σε

βίντεο, με κεντρικό θέμα «Φιλότιμο –

Το ελληνικό μυστικό», που δημιούργησε

και ανάρτησε πριν μερικά χρόνια στην

ιστοσελίδα του ο οργανισμός αυτός,

επιδίωξε να ενημερώσει το διεθνές κοινό

για αυτήν την μοναδικής σημασίας ελληνική

λέξη, που αποτελεί την κινητήρια δύναμη

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

23Καλημέρα 2

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

των Ελλήνων, αλλά και να εμπνεύσει τους

σύγχρονους ανθρώπους διαδίδοντας την

έννοια του φιλότιμου.

Ενημερωτικά αναφέρω, ότι το «Wash-

ington Oxi Day Foundation» είναι ένας

μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που

δημιουργήθηκε το 2011. Στόχος του είναι

η πληροφόρηση των φορέων χάραξης

πολιτικής και του κοινού της Αμερικής,

σχετικά με την ζωτική συμβολή της Ελλάδας

στην έκβαση του Δεύτερου Παγκοσμίου

Πολέμου, και στην προβολή σύγχρονων

ηρώων, που επιδεικνύουν το ίδιο θάρρος με

τους Έλληνες και συνεχίζουν να μάχονται

για την προστασία και την προαγωγή

της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας σε

ολόκληρο τον κόσμο.

Φιλοξενία

Η δεύτερη ελληνική λέξη στην οποία

αναφέρθηκε ο βρετανικός τηλεοπτικός

σταθμός BBC, για την οποία δεν υπάρχει

σε άλλες γλώσσες μια αντίστοιχη λέξη είναι

η φιλοξενία.

Το Λεξικό του Γιώργου Μπαμπινιώτη δίνει

τις ακόλουθες ερμηνείες:

α) Το να είναι κανείς φιλόξενος.

β) Η εγκάρδια υποδοχή και περιποίηση

επισκεπτών ή ξένων.

Στα αρχαία Ελληνικά η έννοια ξένος είχε

ιδιαίτερη βαρύτητα, λόγω της έμφασης

που δινόταν θεσμικά στην φιλοξενία, ιδίως

σε ξένους που έρχονταν από άλλη πόλη ή

χώρα.

Η λέξη φιλοξενία, ετυμολογείται από το

φιλώ (= αγαπώ) + ξένος, και αναφέρεται

στην φροντίδα ενός επισκέπτη-ξένου στην

οικεία κάποιου.

Η λέξη δήλωνε την στάση την οποία

τηρούσαν οι αρχαίοι Έλληνες απέναντι

των ξένων. Για τους αρχαίους Έλληνες

η φιλοξενία, δηλαδή η υποδοχή και η

περιποίηση των ξένων, ήταν σημαντικός

θεσμός. Την θεωρούσαν ηθικό χρέος και

ιερό κανόνα των θεών.

Τους ξένους τους προστάτευαν ο Ξένιος

Δίας και η Αθηνά η Ξενία. Υπήρχε θεία

απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και

εθεωρείτο αμάρτημα η κακή αντιμετώπισή

τους. Η φιλοξενία ακολουθούσε μία

ιεροτελεστία και παρεχόταν σε κάθε ξένο, ο

οποίος ανεξάρτητα από την τάξη που ανήκε,

μπορούσε να μείνει σε ειδικό δωμάτιο, στον

«ξενώνα».

Όταν εμφανιζόταν ένας ξένος, ο

οικοδεσπότης τον προσκαλούσε στο σπίτι

του και παρέθετε γεύμα προς τιμή του. Η

πρόσκληση λεγόταν «επί ξένια καλείν» και η

αποδοχή ενός ξένου για φιλοξενία λεγόταν

«εστιάν» ή «ξενίζειν» ή «ξενοδοχείν». Ο

ξένος με την άφιξή του έκανε ευχές στην

οικογένεια που τον φιλοξενούσε, και στην

αναχώρησή του δεχόταν δώρα.

Αυτά, όσο πιο συνοπτικά γινόταν, για τους

όρους φιλότιμο και φιλοξενία, που σύμφωνα

με το BBC της Βρετανίας δεν υπάρχουν

σε άλλες γλώσσες, ούτε και μεταφράζονται

μονολεκτικά.

…Όπως φιλοξενήθηκε η ΕΚ Πράγας στο εστιατόριο «Όλυμπος»...

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

Του Κυριάκου Αμανατίδη (Νέος Κόσμος)

Τον Ιούνιο του 2018, στη σχολή ‘South

– East European Studies at Oxford’

(SEESOX) του Πανεπιστημίου της

Οξφόρδης έγινε ένα διεθνές συνέδριο με

θέμα «Διασπορά και εθνικό κέντρο σε

ρευστό τοπίο».

Ο Όθων Αναστασάκης, Διευθυντής του

SEESOX, έκανε τα ακόλουθα σχόλια

αναφορικά με το εν λόγω συνέδριο: «Το

συνέδριο είναι το πρώτο μεγάλο συνέδριο

που διοργανώσαμε στο πλαίσιο του μεγάλου

ερευνητικού προγράμματος Greek Dias-

pora Project. Προσείλκυσε μερικά από τα

σημαντικότερα ονόματα στην έρευνα για

την ελληνική διασπορά από όλο τον κόσμο.

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου τονίσαμε

τη σημασία για βαθύτερη επιστημονική και

εμπειρική κατανόηση της διασποράς, για

εμπιστοσύνη ανάμεσα στην ομογένεια και

τη μητέρα πατρίδα, και για ενίσχυση δεσμών

ανάμεσα στις διασπορικές κοινότητες ανά

τον κόσμο».

Ένα από τα θέματα που συζητήθηκαν στο

συνέδριο για την ελληνική διασπορά ήταν

και η μετανάστευση τα τελευταία χρόνια

νέων προσοντούχων και επιστημόνων,

γνωστή με τον αγγλικό όρο «Brain drain»,

24 Καλημέρα 2

με άλλα λόγια «Διαρροή εγκεφάλων».

Σχετικά με το «Brain drain» ο Μανώλης

Πρατσινάκης, ερευνητής του Ιδρύματος

Ωνάση στην Οξφόρδη, ανέφερε ότι

κορυφώθηκε το 2012 και έκτοτε παραμένει

σε υψηλά επίπεδα, με ετήσιες ροές άνω των

50.000 ατόμων.

Από τα παραπάνω διαπιστώνουμε ότι η

κρίση της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία

χρόνια αναγκάζει μεγάλο αριθμό Ελλήνων,

υψηλών μορφωτικών και επαγγελματικών

επιπέδων, να μεταναστεύουν σε αναζήτηση

σταθερής εργασίας.

Παράλληλα με την οικονομική ύφεση, στην

Ελλάδα τα τελευταία χρόνια σημαντικός

παράγοντας για τη διαρροή εγκεφάλων είναι

και το καθεστώς ελεύθερης κινητικότητας

εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεδομένου

ότι η Ελλάδα είναι μέλος της.

Ανατρέχοντας στο παρελθόν,

διαπιστώνουμε ότι το φαινόμενο της

ελληνικής Διασποράς είναι τόσο παλιό

όσο και η ιστορία των Ελλήνων. Αιτίες

οικονομικές, πολιτικές, αλλά και άλλες,

οδήγησαν από τους αρχαιότατους χρόνους

μεγάλους αριθμούς κατοίκων της Ελλάδας

σε όλες τις ακτές της Μεσογείου, αλλά και

του Εύξεινου Πόντου.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η εθνεγερσία

του 1821 οφείλει πάρα πολλά στη συμβολή

της ελληνικής Διασποράς, η οποία είχε

ιδρύσει στην Οδησσό την «Φιλική

Εταιρεία». Παράλληλα οι Έλληνες έμποροι

και επιχειρηματίες του εξωτερικού είχαν

βοηθήσει οικονομικά την αγωνιζόμενη για

την απελευθέρωσή της Ελλάδα.

Όταν μετά από την Εθνεγερσία του 1821

συστάθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος το

1830, ο πληθυσμός του δεν ξεπερνούσε τις

750.000, ενώ ο Ελληνισμός της αλύτρωτης

Ανατολικής Θράκης, της Μικράς Ασίας και

του Πόντου, έφθανε τα δύο εκατομμύρια.

Με την Μικρασιατική Καταστροφή του

1922, και την ανταλλαγή πληθυσμών

μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας,

το μεγαλύτερο μέρος του πανάρχαιου

ανατολικού Ελληνισμού ξεριζώθηκε βίαια

από τις πατρογονικές του εστίες.

Στα πρώτα δύσκολα χρόνια του

νεοσύστατου ελληνικού κράτους, οι

Έλληνες της Διασποράς είχαν γίνει οι

κύριοι χορηγοί του, και με την οικονομική

τους βοήθεια ιδρύθηκαν τα κυριότερα

εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα, και

έγιναν μεγάλα έργα υποδομής.

Από τη δημιουργία του σύγχρονου

ελληνικού κράτους το 1830 μέχρι τις αρχές

του 20ού αιώνα τα μεγάλα κύματα Ελλήνων

μεταναστών κατευθύνονταν κυρίως στις

υπερπόντιες χώρες Αμερική και Αυστραλία.

Η κύρια κατεύθυνση άλλαξε μετά από τον

Δεύτερο Παγκόσμιο προς τις χώρες της

Δυτικής Ευρώπης.

Οι Έλληνες του εξωτερικού είναι

οργανωμένοι σε συλλόγους (πολιτιστικούς,

φιλανθρωπικούς, αθλητικούς), σε ενορίες,

σε εθνικοτοπικές οργανώσεις, σε κοινότητες

και σε ομοσπονδίες.

Παράλληλα με τη δημιουργία οργανώσεων,

οι απόδημοι Έλληνες μερίμνησαν και

για τη δημιουργία μέσων επικοινωνίας

στην ελληνική γλώσσα, όπως εφημερίδες

και περιοδικά, καθώς και ραδιοφωνικά

προγράμματα.

Η ελληνική εκπαίδευση στο πλαίσιο των

ελληνικών παροικιών δίνει τη δυνατότητα

στις νέες γενιές να μάθουν την ελληνική

γλώσσα και να εξοικειωθούν με πτυχές του

διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού.

Θα πρέπει όμως να τονισθεί ότι η

εξωελλαδική ομογένεια στις ημέρες μας

βρίσκεται σε ένα κρίσιμο στάδιο της

μακρόχρονης ιστορίας της, καθότι αναζητά

τρόπους επιβίωσης σε αφομοιωτικά

περιβάλλοντα.

Για τον λόγο αυτό από τη μια απαιτείται

η συνεχής και αγαστή συνεργασία μεταξύ

των παροικιακών φορέων και της κατά

τόπους Ορθόδοξης Εκκλησίας, ενώ από

την άλλη απαραίτητη είναι και η κατά

δύναμη συμβολή των εκάστοτε ελληνικών

κυβερνήσεων.

Αναφορικά με τη συμβολή από τις

ελληνικές κυβερνήσεις, δεν πρέπει να

ξεχνάμε πως ο Ελληνισμός της Διασποράς

είναι ένας σημαντικός παράγοντας για τη

δημιουργία ευνοϊκής πολιτικής για τα κατά

καιρούς συμφέροντα της Ελλάδας από τις

κυβερνήσεις των χωρών στις οποίες διαβιεί.

Κάποια στατιστικά στοιχεία

Η μακραίωνη ιστορία της Ελληνικής

Διασποράς ξεκίνησε περίπου κατά την

δεύτερη χιλιετία π.Χ., ενώ στην σύγχρονη

εποχή χωρίζεται συνήθως σε τρεις μεγάλες

περιόδους, η καθεμία από τις οποίες έχει

διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με άρθρο του Στράτου

Καρακασίδη με τίτλο «Το τρίτο

μεταναστευτικό κύμα των Ελλήνων» στην

αθηναϊκή εφημερίδα Η Καθημερινή

(2/7/16), 1.764.000 Έλληνες

μετανάστευσαν κατά τη διάρκεια του 20ού

αιώνα μέχρι τα μέσα της δεύτερης δεκαετίας

του 21ου αιώνα. Ως πηγή του παραπάνω

αριθμού των Ελλήνων μεταναστών ο Σ.

Καρακασίδης αναφέρει την έκθεση της

Τράπεζας της Ελλάδος με θέμα «Φυγή

ανθρωπίνου κεφαλαίου: σύγχρονη τάση

μετανάστευσης των Ελλήνων στα χρόνια

της κρίσης», που δημοσιεύθηκε στην ίδια

εφημερίδα.

Η προαναφερθείσα έκθεση την Τράπεζας

της Ελλάδος αναφέρει επίσης πως ο αριθμός

των μονίμως εξερχόμενων Ελλήνων

ηλικίας 15-64 ετών από το 2008 μέχρι τον

Ιούλιο του 2016 , ξεπερνά τις 427.000.

Επίσης τονίζει πως η έξοδος Ελλήνων

για αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό

βρίσκεται σε εξέλιξη, και ότι πρόκειται

για την τρίτη μαζική μετανάστευση που

γνωρίζει η σύγχρονη Ελλάδα, η οποία δεν

φαίνεται πότε θα τερματιστεί.

Πάλι σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, οι περίοδοι

μαζικής μετανάστευσης Ελλήνων είναι από

το 1903 έως το 1917, από το 1960 έως το

1972, και από το 2010 μέχρι πρόσφατα.

Παράλληλα ο Στράτος Καρακασίδης

εκφράζει την ακόλουθη άποψη:

«Δεν είναι τυχαίο ότι και οι τρεις φάσεις

έλαβαν χώρα μετά μια έντονη υφεσιακή

διαταραχή που διεύρυνε το χάσμα μεταξύ

της χώρας μας και των ανεπτυγμένων

κρατών, και τροφοδότησε τη μαζική

φυγή ανθρώπων, νέων στην πλειονότητά

τους, που αναζητούσαν νέες ευκαιρίες και

δυνατότητες προόδου».

Η διάχυση των Ελλήνων σε όλες τις

γωνιές της Υφηλίου δίνει μια οικουμενική

διάσταση στο ελληνικό έθνος. Σύμφωνα

με τα στατιστικά στοιχεία της Γενικής

Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού,

η σύγχρονη κατανομή των αποδήμων

Ελλήνων ανά ηπείρους έχει ως ακολούθως:

Αμερική 61%, Ευρώπη 23%, Αυστραλία

και Νέα Ζηλανδία 13%, Αφρική 2%, και

Ασία 1%.

Ο Ελληνισμός της Διασποράς, μετά

το 1973-1974 και μέχρι την πρώτη

δεκαετία του 21ου αιώνα, είχε παύσει

να τροφοδοτείται με νέο αίμα, καθώς

το φαινόμενο της παλιννόστησης ήταν

μεγαλύτερο από αυτό της μετανάστευσης.

Όμως όταν η οικονομική κρίση έπληξε

την Ελλάδα από το 2010, η μετανάστευση

αναζωπυρώθηκε και πάλι, με κατεύθυνση

αυτήν τη φορά κυρίως προς τα κράτη της

Ευρώπης, και ιδιαίτερα προς αυτά της

Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεδομένου ότι η

Ελλάδα είναι μέλος της.

Αυτό σημαίνει ότι η Ελληνική Διασπορά

στα κράτη εκτός της Ευρώπης δεν

τροφοδοτείται πλέον επαρκώς από νέα

μέλη, τα οποία εμφορούνται από τα

σύγχρονα στοιχεία της ελληνικότητας.

Στις επερχόμενες γενιές του απόδημου

Ελληνισμού αυτό θα αποδυναμώσει τα

στοιχεία εκείνα που στο σύνολό τους

απαρτίζουν τη συνείδηση της ελληνικότητας,

η οποία μάλλον θα πάρει έναν συμβολικό

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

25Καλημέρα 2

ΓΙΟΡΤΕΣ, ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

χαρακτήρα.

Αυτό εξάλλου το παρατηρούμε στην

Αυστραλία, όπου οι απόγονοι των Ελλήνων

μεταναστών ομιλούν όλο και λιγότερο την

ελληνική γλώσσα, ενώ και το κριτήριο της

καταγωγής εξασθενεί λόγω του φαινομένου

των μικτών γάμων.

Τα ελληνικά σχολεία μέχρι στιγμής

δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη

διατήρηση μέχρι κάποιο βαθμό της

ελληνικότητας των νέων γενιών, και για

το λόγο αυτό θα πρέπει να συνεχισθεί η

συμπαράστασή τους από τις εκάστοτε

Ελληνικές Κυβερνήσεις.

Είναι γνωστό, ότι τα τελευταία χρόνια

οι έδρες Νεοελληνικών Σπουδών στα

διάφορα Πανεπιστήμια του εξωτερικού

κινδυνεύουν από τις οικονομικές

περικοπές των κυβερνήσεων, και για να

συνεχισθεί η λειτουργία τους επιβάλλεται η

χρηματοδότησή τους.

Αν το ελληνικό κράτος, ή εύποροι

ομογενείς, επιδοτήσουν την ίδρυση και

τη διατήρηση προγραμμάτων Ελληνικών

Σπουδών σε Κολλέγια και Πανεπιστήμια

του εξωτερικού, ενώ παράλληλα

ενδυναμωθούν τα ομογενειακά σχολεία, και

αν διατηρηθούν στενοί δεσμοί των Ελλήνων

της Διασποράς με τα εθνικά κέντρα, τότε θα

μπορέσει να διατηρηθεί σε μεγάλο βαθμό

η ελληνική γλώσσα στους απόδημους

ομογενείς.

Σημαντικός παράγοντας προς αυτήν

την κατεύθυνση θα είναι η καθιέρωση

προγραμμάτων διακοπών για νέους και νέες

της Ελληνικής Διασποράς στην Ελλάδα και

στην Κύπρο, σε συνδυασμό με επισκέψεις

σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους.

Για κάποιους μαθητές που θα παίρνουν

μέρος σε τέτοια προγράμματα, η

διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και

του ελληνικού πολιτισμού στα σχολεία του

τόπου διαμονής τους θα έχει συγκεκριμένα

αντικείμενα αναφοράς, καθότι θα σχετίζεται

με τις βιωματικές εμπειρίες τους στις δύο

μητροπόλεις του Ελληνισμού.

Διονύσης Μαλαπέτσας (www.katiousa.gr/apopseis/gynaikes-olon-ton-choron-enotheite/)

Η ογδόη του Μάρτη δεν είναι μία ακόμη

μέρα στον ημεροδείκτη, δεν είναι μία

μέρα που βγαίνουν έξω οι γυναικοπαρέες,

δεν είναι άλλη μια μέρα εμπορικής

εκμετάλλευσης που θέλει τις γυναίκες

θύματα του καταναλωτισμού, δεν είναι

μία μέρα γιορτής. Είναι μια μέρα μνήμης,

είναι μια μέρα αγώνα, είναι άλλη μια

Πρωτομαγιά! Είναι μία από εκείνες τις

μέρες που έχουν τόσο μεγάλη βαρύτητα

ώστε προκαλούν την καμπύλωση ακόμη

και του χωροχρόνου, παράγοντας εκείνο το

παράξενο φαινόμενο όπου το χθες αρπάζει

από τα βράγχια το αύριο και το τραβά με

δύναμη για να έρθει πιο γρήγορα και να γίνει

σήμερα. Και όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα

σε ένα χρονικά απροσδιόριστο τώρα, σε ένα

χρονικά απροσδιόριστο παντού.

Τέτοιες μέρες δε συναντάς πολλές στο

ημερολόγιο, γι’ αυτό καλό θα ήταν να τις

μάθεις, να τις ξέρεις, να τις θυμάσαι και

να τις διαλαλείς, να τις κάνεις παντιέρα.

Είναι η Πρωτομαγιά που βροντοφωνάζει

πως νόμος είναι το δίκιο του εργάτη! Είναι

η ενάτη Μάη που το φίδι του ναζισμού

ψόφησε όταν το κεφάλι του συνεθλίβη απ’ το

κοντάρι της σημαίας με το σφυροδρέπανο

του κόκκινου στρατού, τότε που ο ήλιος

ξαναβγήκε ύστερα από έξι ολόκληρα

χρόνια καταχνιάς, για να γιορτάσει μαζί με

όλη την υφήλιο τη μεγάλη αντιφασιστική

νίκη των λαών! Είναι η εικοστή έκτη του

Οχτώβρη, τη μέρα που ο Λένιν παραδίδει

‘όλη την εξουσία στα Σοβιέτ’ όπως είχε

προαναγγείλει από τις ‘Θέσεις του Απρίλη’.

Τέλος είναι η ογδόη του Μάρτη, όταν

οι γυναίκες αποφάσισαν να σηκώσουν το

μπόι τους στο ύψος της αξιοπρέπειας,

να σηκώσουν τα κεφάλια και τις γροθιές

τους και να ζητήσουν το αυτονόητο, την

ισότητα των φύλων, τη χειραφέτηση τους,

την ψήφο τους, τα δικαιώματά τους, τα

όνειρα τους, τις ίδιες τους τις ζωές, το να

μιλάνε και να ακούγονται οι φωνές τους.

Ήταν η μέρα που οι γυναίκες πήραν στον

ώμο την ιστορία να την πάνε ένα βήμα πιο

πέρα, πιο μπροστά.

Ήταν 8 Μάρτη του 1857 όταν οι εργάτριες

των υφαντουργείων και των ραφτάδικων

της Νέας Υόρκης πήραν τις μοίρες τους

στα χέρια τους, σφίξαν τα δόντια και τις

γροθιές, φώναξαν φτάνει πια ως εδώ, πήραν

πανό και πλακάτ και ξεχύθηκαν στους

δρόμους να απεργήσουν, να διεκδικήσουν,

να απαιτήσουν. Τα αιτήματά τους ήταν

δεκάωρη δουλειά, φωτεινές αίθουσες και

υγιεινές συνθήκες εργασίας και βέβαια ίσα

μεροκάματα με αυτά των ανδρών. Η μέρα

εκείνη πνίγηκε στο αίμα των εργατριών. Μα

είχε χαράξει το μονοπάτι από το οποίο θα

κυλούσε ο χείμαρρος που θα άλλαζε μια για

πάντα τη θέση της γυναίκας.

Στις 8 Μάρτη του 1917 στην Αγία

Πετρούπολη, πρωτεύουσα της

τσαρικής Ρωσίας, οι εργάτριες της

κλωστοϋφαντουργίας προχώρησαν σε

απεργία και διαδήλωσαν κατακλύζοντας

τους δρόμους της πόλης. Ζητούσανε Ψωμί

και Ειρήνη. Απαιτούσαν το τέλος του

τσαρισμού, το τέλος του Α’ παγκοσμίου

πολέμου, το τέλος του αβάσταχτου φόρου

αίματος που ο ιμπεριαλιστικός αυτός

πόλεμος προκαλούσε, τον τερματισμό

της έλλειψης τροφίμων και το δικαίωμα

ψήφου. Επί της ουσίας η κινητοποίηση των

γυναικών σηματοδοτούσε την έναρξη της

Επανάστασης, καθώς οι γυναίκες ζήτησαν

τη στήριξη όλου του λαού για τον αγώνα

26 Καλημέρα 2

ΓΙΟΡΤΕΣ, ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ

τους, γεγονός που οδήγησε σε μαζική

απεργία. Τώρα όλος ο λαός είχε βγει στους

δρόμους της πρωτεύουσας και απαιτούσε

τα δικαιώματά του. Ο αγώνας δικαιώθηκε,

ο τσάρος Νικόλαος Β’ παραιτήθηκε και οι

γυναίκες αποκτούν δικαίωμα ψήφου. Μετά

την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν

και η Αλεξάνδρα Κολλοντάι ορίσαν την

8η Μάρτη ως επίσημη αργία της ΕΣΣΔ.

Για πολλά χρόνια την ημέρα της γυναίκας

τιμούσαν μόνο τα κομμουνιστικά κράτη και

μόλις το 1977 ο ΟΗΕ ανακήρυξε την 8η

Μάρτη ως παγκόσμια ημέρα της γυναίκας

και των δικαιωμάτων των γυναικών.

Οι μάχες για τα δικαιώματα των γυναικών

ήταν πολλές και σκληρές, οι περισσότερες

αιματοβαμμένες. Το 1900 οι εργάτριες ανά

τον κόσμο συγκροτούν τα πρώτα σωματεία

στην ιστορία και ξεκινούν μαχητικούς

αγώνες που πάντοτε καταστέλλονται βιαίως.

Οι γυναίκες εργάζονται ατελείωτες ώρες,

σε απάνθρωπες συνθήκες, κακοποιούνται

λεκτικά, σωματικά και σεξουαλικά και

δέχονται πρόστιμα με αστείες δικαιολογίες

όπως ότι μιλούν, γελούν και τραγουδούν στη

δουλειά. Τα δε μεροκάματά τους σαφώς

μικρότερα των ανδρών και γενικότερα

πενιχρά, τα οποία ωστόσο δεν ήταν καν

σίγουρο πως θα λάβουν εν τέλει, δεχόμενες

απειλές και βία. Το 1903 και ενώ έχει

ξεκινήσει και στην Ευρώπη η δημιουργία

γυναικείων σωματείων, στην Αγγλία

κάνει την εμφάνισή του το κίνημα των

σουφραζετών με πρωτοβουλία της Έμιλυ

Πάνκχερστ, η οποία ξεσηκώνει τις γυναίκες

για το δικαίωμα της ψήφου. Οι σουφραζέτες

γελοιοποιούνται και φυλακίζονται.

Διαβάζουμε από το Ριζοσπάστη πως το

1910 «η Γερμανίδα Κλάρα Τσέτκιν, μια από

τις μεγαλύτερες γυναικείες φυσιογνωμίες

του παγκόσμιου εργατικού επαναστατικού

κινήματος, πρότεινε και υιοθετήθηκε στη

Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών

γυναικών να εορτάζεται κάθε χρόνο αυτή η

μέρα ως επέτειος για την ηρωική θυσία των

απεργών εργατριών γυναικών που έγινε στις

8 Μάρτη 1857 στη Νέα Υόρκη».

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς ως θεμελιωτές του

επιστημονικού σοσιαλισμού, απέδειξαν

πως η απελευθέρωση της γυναίκας από την

ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση, καθώς

και η πραγματική ισοτιμία της με τον άντρα

μπορεί να πραγματωθεί μόνο με έναν

τρόπο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης

ανθρώπου από άνθρωπο. Ο Λένιν το

Νοέμβριο του 1919 γράφει στο άρθρο

του με τίτλο «Η σοβιετική εξουσία και η

θέση της γυναίκας» πως «Δεν μπορεί να

υπάρχει, δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει

ποτέ πραγματική ελευθερία, ωσότου δε

λυτρωθεί η γυναίκα από τα προνόμια που

ο νόμος παραχωρεί στον άντρα έναντι

αυτής».

Σύμμαχος και συνήγορος των πατριαρχικών

κοινωνιών και των εξουσιαστικών σχέσεων

εκμετάλλευσης που αυτές επέβαλλαν

στάθηκε πάντα η εκκλησία που θεωρεί τη

γυναίκα μίασμα, μόλυνση σώματος και

ψυχής. Οι ‘άγιες’ επιστολές μας κατηχούν

σαφέστατα λέγοντας: «οι γυναίκες να

υποτάσσεσθε στους άνδρες σας στα πάντα»

(προς Κολοσσαείς, γ’18), «Ομοίως οι

γυναίκες υποτασσόμενες στους άνδρες

τους» (Α’ Πέτρου, γ’1), «Δεν επλάσθη ο

άνδρας δια την γυναίκα, αλλά η γυναίκα

δια τον άνδρα, οι γυναίκες στις εκκλησίες

ας σιωπήσουν, δεν επιτρέπεται σ’ αυτές να

ομιλούν, αλλά να υποτάσσονται, καθώς

λέγει ο (εβραίο-μωσαϊκός) νόμος και αν

θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτούν στο σπίτι

τους άνδρες τους» (Α’ προς Κορινθίους,

ια’ 4-12,ιδ’ 31-40). Οι δε πατέρες της

εκκλησίας μας διδάσκουν τα εξής: «Μία

γυναίκα, αν λάβουμε υπόψιν μας ποια είναι

η φύση της, πρέπει να αισχύνεται γι’ αυτήν»

(Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Παιδαγωγός,

2.33) Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν και οι

τοποθετήσεις των Μεγάλου Αθανασίου

και Μεγάλου Βασιλείου, αλλά ειδικά του

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος

γεμάτος χριστιανική αγάπη και σοφία μας

μιλά αρκετά για τη γυναίκα στο «Προς

τους έχοντας παρθένους συνεισάκτους

(σ.9)» λέγοντας «Γενικά η γυναίκα είναι

ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κόρη του

ψεύδους, σκεύος ακαθαρσιών, ο εχθρός της

ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων

και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος.

(…)» Ο άγιος πατέρας συνεχίζει με δύο

μακροπεριόδους προτάσεις να κοσμεί

τη γυναίκα με αρετές, πριν καταλήξει στο

θεόπνευστο συμπέρασμά του «Αν δεν

υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας

άνδρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να

μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και

να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά

τις οικιακές εργασίες που αυτή εκτελεί».

Η εκμετάλλευση της γυναίκας είναι

συνιστώσα της εκμετάλλευσης ανθρώπου

από άνθρωπο. Είναι ριζωμένη μέσα στο

γονιδίωμα του καπιταλισμού. Η Αλεξάνδρα

Κολλοντάι στο βιβλίο της «Το γυναικείο

ζήτημα» (εκδ. Σύγχρονη Εποχή) καταλήγει

στο συμπέρασμα πως η ρίζα της γυναικείας

ανισοτιμίας είναι ταξική. Στον καπιταλιστικό

τρόπο ανάπτυξης της κοινωνίας δεν μπορεί

να υπάρξει πραγματική ισότητα καθώς

αυτό έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το

γενικότερο εκμεταλλευτικό χαρακτήρα

του καπιταλισμού, ασχέτως φύλου. Αυτό

διαπίστωνε και ο Ένγκελς από το 1885 ήδη,

που σε επιστολή του αναφέρει «Το ότι η

εργαζόμενη γυναίκα έχει ανάγκη, λόγω των

ειδικών φυσιολογικών λειτουργιών της, από

ιδιαίτερη υποστήριξη στον αγώνα ενάντια

στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, είναι

για μένα ολοκάθαρο. Οι περισσότεροι από

τους Άγγλους, που υποστηρίζουν το τυπικό

δικαίωμα των γυναικών να υποβάλλονται από

τους καπιταλιστές στην ίδια εκμετάλλευση

με τους άντρες, ενδιαφέρονται στην ουσία,

άμεσα είτε έμμεσα, για την καπιταλιστική

εκμετάλλευση των εργαζομένων και των

δύο φύλων». Η Κολλοντάι καταλήγει

στο συμπέρασμα πως «για να εκλείψει το

γυναικείο ζήτημα είναι προϋπόθεση να

ανατραπούν οι καπιταλιστικές σχέσεις

παραγωγής, να καταργηθεί το καπιταλιστικό

κίνητρο του κέρδους».

Πέρασαν σχεδόν δύο αιώνες και η γυναίκα

είναι ακόμη καταπιεσμένη, η θέση της

παραμένει υποβαθμισμένη, ακόμη και στις

σύγχρονες, πολιτισμένες, δυτικές κοινωνίες.

Οι εργάτριες παραμένουν αδικημένες, οι

γυναίκες δεν προτιμώνται στην πρόσληψη

λόγω της μητρότητας και πολλές που εν

τέλει προσλαμβάνονται κακοποιούνται και

παρενοχλούνται καθημερινά. Στην ανατολή

τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.

Σκοταδιστικές θρησκείες και πολιτισμοί,

γυναίκες με μπούργκες που απαγορεύεται να

κυκλοφορήσουν, να μιλήσουν, να γελάσουν,

να ζήσουν. Στη Σαουδική Αραβία η

γυναίκα έλαβε δικαίωμα ψήφου μόλις το

2011. Στην Ελλάδα του 2019 η κατάσταση

φανερώνει ξεκάθαρα πως η γυναίκα είναι

θύμα κακοποίησης, ψυχικής, σωματικής

και σεξουαλικής, στο γραφείο, στο σχολείο,

στο πανεπιστήμιο, θύμα ενδοοικογενειακής

27Καλημέρα 2

ΓΙΟΡΤΕΣ, ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ

βίας μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Το σπίτι

που η κοινωνία μας θεωρεί αυτονόητο πως

εκείνη συντηρεί, εκείνη καθαρίζει, εκείνη

μαγειρεύει, εκείνη φροντίζει το νοικοκυριό,

ασχέτως αν παράλληλα δουλεύει, σπουδάζει,

μεγαλώνει παιδιά.

Το γυναικείο ζήτημα δε λύνεται, ούτε

περιγράφεται στην έκταση ενός άρθρου.

Σκοπός του άρθρου είναι να ρίξει τον

προβολέα σε διάφορες πτυχές του

ζητήματος, προκαλώντας τη σκέψη και

τον προβληματισμό. Για το λόγο αυτό δε

γίνεται συγκεκριμένη αναφορά σε βάθος

στις πτυχές του προβλήματος καθαυτού.

Αντιθέτως επιλέγω να περιγράψω ακροθιγώς

το ζήτημα, παραπέμποντας σε περισσότερη

αναζήτηση και ενημέρωση για το θέμα και

κυρίως προτρέποντάς σας σε εγρήγορση,

δράση και ταξικό αγώνα, παραφράζοντας

στον τίτλο του άρθρου την προτροπή των

Μαρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό

Μανιφέστο, προς τους προλετάριους όλων

των χωρών να ενωθούν. Όπως άλλωστε είπε

και η Αλέκα Παπαρήγα σε κινητοποίηση

της ΟΓΕ, ήρθε η ώρα οι γυναίκες να

δείξουν τη δύναμή τους.

(…) Αφιερώνω λοιπόν το παρακάτω

τραγούδι του Χρήστου Θηβαίου στις

γυναίκες που αγωνίζονται να ονειρευτούν

και να ζήσουν σε όλο τον κόσμο και τους

εύχομαι καλή δύναμη!

Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ’ την ανάσα

σου

δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής

γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με

γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις.

ΑΠΟΚΡΙΕΣ

«ΚΙ ΑΠΟΨΙ ΕΙΝΙ ΑΠΟΥΚΡ(Ι)ΕΣ»

Η αποκριά στον Έβρο είναι η γιορτή του

ξέφρενου γλεντιού, της ελευθεριάζουσας

διάθεσης, της ανατροπής των

παραδοσιακών ρόλων, των σκωπτικών

και με σατιρική διάθεση εθίμων με

συμβολισμούς που ανάγονται στην

αναπαραγωγή, όπως το όργωμα και η

σπορά.

Έθιμο-ορόσημο την Κυριακή της Τυρινής,

ο «Μπέης» ή «Κιοπέκ Μπέης», που,

σύμφωνα με τον εκπαιδευτικό, λαογράφο,

συγγραφέα και χοροδιδάσκαλο Δημήτρη

Βραχιόλογλου, κατέχει εξέχουσα θέση

στο Τριώδιο και γεννήθηκε στα χρόνια

της τουρκοκρατίας με βασικό στοιχείο τη

σάτιρα του κατακτητή και με σημαντικά

δείγματα αντίστασης.

Τη συγκεκριμένη ημέρα «νωρίς το πρωί

ο “Μπέης” Τούρκος αξιωματούχος

μαζί με τη σύζυγό του τη μπέινα και

έναν ιδιόμορφο και πολυμελή θίασο με

πρόσωπα που διαφοροποιούνται από

χωριό σε χωριό (ο Αράπης, ένα αστείο

πρόσωπο μαυρισμένο με καπνιά από τους

ξυλόφουρνους που υπήρχαν στις αυλές

των σπιτιών, ο Κατής –δικαστής-, με τους

τέσσερις ακολούθους του, ο κλητήρας,

ο χωροφύλακας, ο ταμίας, ο γιατρός, η

τσιγγάνα, ο αρκουδιάρης και η αρκούδα,

κ.α. όλοι άνδρες μεταμφιεσμένοι)

επισκέπτονται τα σπίτια του χωριού, με

πρώτο αυτό του ιερέα, με τον Μπέη να

εισπράττει το φόρο που αποδίδονταν στον

κατακτητή, να μοιράζει ευχές, να σατιρίζει

τους πάντες και να δέχεται και ο ίδιος τα

πειράγματα τόσο της συνοδείας του όσο

και των συγχωριανών του στους οποίους

εύχεται καλή σοδειά αλλά επιβάλει και

διάφορες ποινές».

Ο «φόρος» που εισπράττεται, εν μέσω

ευχών για καλή σοδειά, επιβολής ποινών,

πειραγμάτων προς και από τον «Μπέη»,

δεν είναι τίποτε άλλο από διάφορα

κεράσματα αλλά και σπόρους, καθώς το

έθιμο συνδέεται άμεσα με την επίκληση

για τη γονιμότητα της γης, τη μαγική

υποβοήθησή της να βλαστήσει.

Το απόγευμα, ο θίασος αλλά και όλοι οι

κάτοικοι του χωριού συγκεντρώνονται

στην πλατεία όπου υπό τους ήχους της

γκάιντας, του ζουρνά και του νταουλιού,

γίνεται αναπαράσταση του οργώματος και

της σποράς με τον Μπέη να πετά στον

αέρα σπόρους σιταριού, καλαμποκιού,

βαμβακιού κ.α. και δύο από τα μέλη του

θιάσου συχνά οι Αράπηδες, να παίρνουν

τη θέση των βοδιών στο ζυγό του ξύλινου

άροτρου. Το έθιμο ολοκληρώνεται με την

πάλη ανάμεσα σε δύο εκ των μελών του

θιάσου, όπως τον Αράπη με τον Κατή,

μία πάλη που αναπαριστά την αντίσταση

στον κατακτητή και με χορό όλων των

παριστάμενων, άφθονο φαγητό και κρασί

και κυρίως διάθεση που αρμόζει σε ένα

αποκριάτικο γλέντι, λίγο πριν την έναρξη

της Μεγάλης Σαρακοστής, της εβδομάδας

των Παθών του Χριστού και της νηστείας.

Τη συγκεκριμένη ημέρα οποιοσδήποτε

ξένος-επισκέπτης βρισκόταν στο χωριό

ακινητοποιούνταν και ο «Αράπης» με

ένα μεγάλο ξύλινο σφυρί (τοπούζι) τον

«καλύβωνε» (τοποθετούσε πέταλα στα

πόδια) και μπορούσε να μείνει στο χωριό

μόνο εφόσον έδινε το οικονομικό αντίτιμο

που του ζητούσε.

Το τελευταίο φαγητό που έτρωγαν οι

Εβρίτες, το βράδυ της Κυριακής και πριν

την έναρξη της νηστείας, ήταν το αυγό,

ενώ το κόκκινο αυγό της Ανάστασης ήταν

το πρώτο αρτύσιμο φαγητό με τη λήξη

της Σαρακοστής, εξ’ ου και η φράση

που ακούγεται ακόμη και σήμερα «με το

αυγό το κλείνω με το αυγό το ανοίγω»

(έναρξη και λήξη νηστείας). Το αυγό το

κρεμούσαν με έναν σπάγκο από τα ξύλινα

δοκάρια της οροφής του σπιτιού και τα

μέλη της οικογένειας προσπαθούσαν να το

δαγκώσουν χωρίς να χρησιμοποιήσουν τα

χέρια. Εκείνος που το κατάφερνε θα είχε

καλή υγεία.

Το ίδιο βράδυ τα νεότερα ζευγάρια

επισκέπτονταν τους γονείς τους, πρωτίστως

του γαμπρού, αλλά και τους άλλους

συγγενείς ζητώντας συχώρεση για όσα

ενδεχομένως άθελά τους είπαν ή έκαναν

που μπορεί να τους στενοχώρησαν.

«Σχουρμένα και βλουημένα (ευλογημένα)»

εύχονταν καθώς φιλούσαν το χέρι των

πρεσβυτέρων, αρχίζοντας πάντα από τον

μεγαλύτερο σε ηλικία. Τα «Σχουρμένα»,

ακόμη κι αν δεν υπήρχε λόγος για να

ζητήσει κάποιος συγνώμη, ήταν μία κίνηση

εκτίμησης και σεβασμού προς το σύνολο

των μελών της οικογένειας. Οι νιόπαντρες

ερχόμενες στο σπίτι των πεθερικών,

πρόσφεραν δώρο στην πεθερά (κάποιο

ύφασμα για να ράψει φουστάνι, μία

πετσέτα, παντόφλες κ.α.), ενώ οι πεθερές

ετοίμαζαν χαλβά για τις αρραβωνιαστικιές

των γιων τους, ο οποίος συνοδευόταν και

από ένα δώρο ανάλογα της οικονομικής

τους κατάστασης (χρυσαφικό ή ύφασμα).

Από την Καθαρά Δευτέρα έως και

την Τετάρτη, οι κάτοικοι του Έβρου

νήστευαν είτε απέχοντας ολοκληρωτικά

από το φαγητό, το ποτό ακόμη και το

νερό «μπιτιούνκου», είτε έπιναν νερό το

απόγευμα «κιντιάσιου». Το απόγευμα

της Τετάρτης και μετά τον Εσπερινό,

αντάλλασσαν φαγητά.

Τέλος, την Καθαρά Δευτέρα, οι νοικοκυρές

έπλεναν όλα τα «αγγειά», δηλαδή τα

οικιακά σκεύη, για να μην υπάρχει ίχνος

αρτύσιμου υπολείμματος. Τα αρτύσιμα

εδέσματα και τα γλέντια διακόπτονται καθ’

όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής.

28 Καλημέρα 2

ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Οι Αποκριές στην Κύπρο λέγονται

«Σήκωσες». Αρχίζουν από την Κυριακή

της Απόκρεω, που λέγονται και «Σήκωσες

της Κρεατινής» και διαρκούν μια βδομάδα,

μέχρι την επόμενη Κυριακή, τις «Σήκωσες

της Τυρινής». Πριν από την Κυριακή της

Απόκρεω έχουμε την «Τσικνοπέφτη», γιατί

αναδίδεται από τις καπνοδόχους των σπιτιών

η τσίκνα από τα κρέατα που ψήνονται. Το

Σάββατο που ακολουθεί λέγεται πρώτο

Ψυχοσάββατο. Ψυχοσάββατο, γιατί είναι

αφιερωμένο στις ψυχές των πεθαμένων και

πρώτο, γιατί προηγείται του δεύτερου και

του τρίτου, που είναι αφιερωμένα στους

ιερείς και τους σκοτωμένους αντίστοιχα.

Κατά τους εσπερινούς συνηθίζεται να

παίρνουν στην εκκλησία κόλλυβα «για να

μακαριστούν οι πεθαμένοι». Την πρώτη

Σήκωση συνηθίζουν να κάνουν ψητό,

μακαρόνια με βραστό κοτόπουλο, αρνιά

παραγεμιστά κτλ. Μετά από το ξεφάντωμα

της πρώτης Σήκωσης σηκώνεται το κρέας

από το τραπέζι και αρχίζει η Εβδομάδα

της Τυροφάγου κατά την οποία οι πιστοί

απέχουν από την κατανάλωση κρέατος. Την

Κυριακή της Τυρινοσήκωσης σηκώνονται

από το τραπέζι και τα γαλακτοκομικά,

για να αρχίζει από την επομένη, μέρα

της Καθαράς Δευτέρας, η νηστεία της

Σαρακοστής ή του «Σαρανταήμερου»

που τελειώνει τα μεσάνυχτα του Μεγάλου

Σαββάτου με το άκουσμα του «Καλού

Λόγου». Πολλά είναι τα χαρακτηριστικά

των ημερών αυτών σε διάφορες περιοχές

του τόπου μας.

Έθιμα της περιοχής Μόρφου

Στην περιοχή της Μόρφου τη μέρα

της Τσικνοπέμπτης έλεγαν ότι «τζι’ οι

σιύλλοι έν χορτασμένοι». Σε μερικά

χωριά (Αστρομερίτης) έπρεπε να φάνε και

ξινόγαλα (γιαούρτι) για να μη μαυρίσουν.

Στον εσπερινό της Κυριακής προς τη

Δευτέρα της Τυροφάγου σε μερικά χωριά

(Ζώδια και Περιστερώνα) γινόταν το «καλόν

στάδιον». Μετά το τέλος του εσπερινού οι

γέροντες φιλούσαν το χέρι του ιερέα που

τους ευχόταν «καλόν στάδιον», δηλαδή να

περάσουν καλά το στάδιο των νηστειών. Σε

απάντηση αυτοί εύχονταν «και τη Λαμπρήν

αχώριστοι», δηλαδή και τη Λαμπρή να μην

είναι χωρισμένοι μεταξύ τους, εννοώντας να

μην πεθάνουν μέχρι το Πάσχα.

Κατά τη νύκτα οι φιλικές οικογένειες

μαζεύονταν στο σπίτι του πλουσιότερου

ή του πιο αξιοσέβαστου μέλους τους για

την καθιερωμένη διασκέδαση. Οι πλούσιες

νοικοκυρές είχαν τραπεζομάντιλα μήκους

περίπου 8-10 μέτρων και κάθονταν πάνω σε

ψάθες 30-40 άτομα.

Έθιμα της περιοχής Κυθρέας

Στην Κυθρέα έστηναν σούσες στο ύπαιθρο,

συνήθως πάνω σε δέντρα. Οι σούσες

κρεμόνταν τις Σήκωσες της Τυρινής. Την

Κυριακή της Τυρινής όλες οι νοικοκυρές

ξυπνούσαν από τα χαράματα και ετοίμαζαν

τις φορεσιές με τις οποίες θα μασκαρεύονταν

το βράδυ. Αλλού όμως, όπως σε μερικά

χωριά της Μεσαορίας, οι μασκαράδες

τολμούσαν και κυκλοφορούσαν με το φως

της ημέρας, ανταλλάσσοντας πειράγματα

με τον κόσμο. Οι γυναίκες του σπιτιού είχαν

όλη την ευθύνη για την ετοιμασία των τόσο

νόστιμων σπιτίσιων φαγητών, γαλακτερών

και ζυμαρικών, αφού το κρέας είχε σηκωθεί

από το τραπέζι την προηγούμενη Κυριακή

της Απόκρεω.

Έθιμα της περιοχής Λευκονοίκου

Στο Λευκόνοικο, εκτός από τις «ραφκιόλες»

με χαλούμι, τα πουρέκκια της αναρής και

τις τυρόπιτες, έφτιαχναν και αυτοσχέδια

σπιτίσια μακαρόνια. Αυτά γίνονταν με τον

πιο κάτω τρόπο :

Από τους πρόποδες του Πενταδαχτύλου

μάζευαν ένα είδος φυτού, που σύχναζε

σε μέρη όπου υπήρχε νερό, το λεγόμενο

«σκλυνίτζιην». Αφού το καθάριζαν καλά,

άνοιγαν την έτοιμη ζύμη από σιμιγδάλι ή

αλεύρι και τύλιγαν μέσα το «σκλυνίτζιην»

κουλουρώνοντάς το σε σχήμα μακαρονιού.

Στη συνέχεια, έκοβαν το έτοιμο μακρόστενο

μακαρόνι σε κομμάτια που είχαν μέγεθος

τεσσάρων δακτύλων. Κόβοντας κάθε

κομμάτι, αφαιρούσαν από μέσα και το

«σκλυνίτζιην» και αφού τοποθετούσαν τα

μακαρόνια σε πανέρι, τα έβαζαν στον ήλιο

για να στεγνώσουν. Τα μακαρόνια αυτά τα

έβραζαν σε παχύ ζωμό βραστής κότας και

τα πασπάλιζαν με τριμμένο χαλούμι.

Από το τραπέζι δεν έλειπαν, βέβαια, τα

χαλούμια, τα αυγά και τα ψαρικά. Επίσης,

έτρωγαν και χόρτα που αφθονούσαν τέτοια

εποχή στους κάμπους. Μάζευαν αγρέλια,

στρουθούκια, χωστές και τα τηγάνιζαν με

αυγά.

Έθιμα της περιοχής Μεσαορίας

Εκτός από τα φαγητά στο τραπέζι της

Σήκωσης υπήρχαν και τα απαραίτητα

γλυκίσματα. Συνηθισμένα γλυκίσματα

ήταν το «κατείφιν», οι «πισσιή(δ)ες» και «οι

πίττες της σάτζιης». Βασιλιάς όμως όλων

των γλυκισμάτων ήταν η «τσιππόπιττα», που

γινόταν με την «τσίππαν του γαλατούς» των

προβάτων, που το συνήθιζαν κυρίως στα

χωριά της Μεσαορίας.

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

Η ονομασία Καθαρά Δευτέρα προέρχεται

από τον καθαρισμό των σωμάτων και

των ψυχών που αρχίζει τη μέρα αυτή και

συνεχίζεται για πενήντα μέρες με τη νηστεία.

Εκτός από την έξοδο των ανθρώπων στα

βουνά και σε εξοχικά μέρη για να «κόψουν

την μούττην της Σαρακοστής» με νηστίσιμα

φαγητά πολλές νέες κοπέλες που ήθελαν να

παντρευτούν και πολλές γριές νήστευαν

τρεις μέρες, έκαναν δηλαδή «τριμέρι»

και την τέταρτη μέρα μεταλάμβαναν. Τις

τρεις αυτές ημέρες δεν έτρωγαν τίποτα

φαγώσιμο. Μετά από τη Θεία Μετάληψη, οι

άλλες γυναίκες έφερναν σ’ αυτές που έκαναν

«τριμέρι», πίττες του σατζιού, χαλουβά,

ελιές, πορτοκάλια και άλλα φαγώσιμα.

Επίσης, οι νεαρές, για να προβλέψουν το

μέλλοντα σύζυγό τους, χρησιμοποιούσαν

την «αρμυροκουλλούραν». Όλη τη μέρα

της Καθαράς Δευτέρας δεν έτρωγαν τίποτα

και κοσκίνιζαν αλεύρι «αξινόστραφα», με το

αριστερό τους χέρι. Το ζύμωναν επίσης με

το αριστερό και έφτιαχναν πίττα την οποία

έψηναν στο «σάτζιν». Κατά τη δύση του

ήλιου, όταν επέστεφαν από τον εσπερινό,

έκοβαν ένα κομμάτι και το έτρωγαν και

το υπόλοιπο το έβαζαν κάτω από το

μαξιλάρι τους. Έτσι πίστευαν ότι το βράδυ

θα έβλεπαν στο όνειρο τους το μέλλοντα

σύζυγο τους. Αν επαναλάμβαναν αυτή τη

διαδικασία τρεις φορές πίστευαν ότι θα

έβρισκαν όμορφο σύζυγο.

Όλη αυτή την περίοδο της Αποκριάς οι

άνθρωποι του λαού μας χαίρονταν με την

ψυχή τους, γλεντούσαν και ξεχνούσαν τα

βάσανα και τους πόνους τους. Ήταν μια

περίοδος ξεκούρασης από την καθημερινή

δύσκολη ζωή. (Lemesos News)

Δεν υπάρχει πιο αληθινός, πιο δυνατός δρόμος προς την πραγματική ελευθερία!!! Στα μέρη μου, την Θράκη, όπως και σε

ΓΙΟΡΤΕΣ, ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ…

Της Μαρία Αϊβαζίδου

29Καλημέρα 2

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΚΥΡΑ-ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ - ΜΑΘΕΤΕ ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΚΑΙ ΦΤΙΑΞΤΕ

ΤΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Το έθιμο της κυρά-Σαρακοστής είναι από

τα παλιότερα έθιμα που σχετίζονται με

τη γιορτή του Πάσχα, σήμερα όμως λίγο

πολύ ξεχασμένο. Χρησίμευε πάντα ως

ημερολόγιο για να μετράμε τις εβδομάδες

από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι τη

Μεγάλη Εβδομάδα, καθώς η κυρά-

Σαρακοστή έχει 7 πόδια, ένα για κάθε

εβδομάδα της περιόδου της Σαρακοστής.

Πρόκειται για ένα έθιμο που τείνει στις

ημέρες μας να εκλείψει, ενώ παλαιότερα το

συναντούσαμε σε όλο τον ελλαδικό χώρο με

διάφορες παραλλαγές και χρησιμοποιούνταν

ως ημερολόγιο που μετρούσε τις εβδομάδες

της Μεγάλης Σαρακοστής.

Η κυρά-Σαρακοστή, στις περισσότερες

περιοχές, ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά,

που απεικόνιζε μια γυναίκα, που έμοιαζε

με καλόγρια, με 7 πόδια, σταυρωμένα

χέρια γιατί προσεύχεται, ένα σταυρό

γιατί πήγαινε στην εκκλησία και χωρίς

στόμα γιατί νηστεύει. Στο τέλος κάθε

εβδομάδας, αρχής γενομένης από το

Σάββατο μετά την Καθαρά Δευτέρα, της

έκοβαν ένα πόδι. Το τελευταίο το έκοβαν

το Μεγάλο Σάββατο. Αυτό το κομμάτι

χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν

σε ένα ξερό σύκο ή καρύδι (περιοχή της

Χίου), το οποίο τοποθετούσαν μαζί με άλλα.

Όποιος το έβρισκε θεωρούνταν τυχερός

και γουρλής. Σε κάποιες περιοχές, το

έβδομο πόδι το τοποθετούσαν μες στο

ψωμί της Ανάστασης και όποιος το έβρισκε

του έφερνε γούρι.

Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, η κυρά-

Σαρακοστή φτιάχνεται από ζυμάρι με

απλά υλικά και, κυρίως, πολύ αλάτι για να

μη χαλάσει. Εξάλλου, δεν τρωγόταν, αφού

χρησιμοποιούνταν ως ημερολόγιο. Αλλού

πάλι, την έφτιαχναν από πανί και τη γέμιζαν

με πούπουλα.

Στον Πόντο, η κυρά-Σαρακοστή ήταν μια

πατάτα ή ένα κρεμμύδι που το κρεμούσαν

απ’ το ταβάνι και πάνω του είχαν καρφωμένα

επτά φτερά κότας, ώστε να αφαιρούν ένα

φτερό κάθε εβδομάδα. Εδώ το έθιμο

ονομαζόταν “Κουκουράς”, ο οποίος ήταν

και ο φόβος των παιδιών!

Για το έθιμο της κυρα-Σαρακοστής έχουν γραφτεί οι παρακάτω στίχοι:

Την κυρά Σαρακοστή

που ‘ναι έθιμο παλιό

οι γιαγιάδες μας τη φτιάχναν’

με αλεύρι και νερό.

Για στολίδι της φορούσαν

στο κεφάλι ένα σταυρό

μα το στόμα της ξεχνούσαν

γιατί νήστευε καιρό.

Και τις μέρες τις μετρούσαν

με τα πόδια της τα επτά

κόβαν’ ένα τη βδομάδα

μέχρι να ‘ρθει η Πασχαλιά.

πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας, ακόμη και

σήμερα κρατούν το έθιμο της συγχώρεσης!

Πριν την Καθαρά Δευτέρα λοιπόν προς

την Κυριακή το βράδυ ο κόσμος ξεκινά

τις επισκέψεις στα σπίτια συγγενών η και

πολύ κοντινών φίλων. Απαραίτητο? Ένα

μπουκάλι κρασί!

Πάντα ο μικρός πηγαίνει στον μεγαλύτερο.

Στο σπίτι που θα πάει ο καθένας, θα βρει το

τραπέζι στρωμένο με κάθε είδους λιχουδιές.

Πριν ξεκινήσει το φαγοπότι γεμίζουν

τα ποτήρια με κρασί, τσουγκρίζουν και

λένε... «όλα ξεχασμένα κι από τον Θεό

συχωρεμένα!» `

Το φαγοπότι ξεκινά με χαρά!

Είναι ένα έθιμο το οποίο δίνει την ευκαιρία

να ξανά-σμίγουν και να μονιάσουν οι

άνθρωποι!!!!

Τώρα πια μπορούμε να κρατήσουμε την

Σαρακοστή με θερμή και ελαφριά καρδιά!!

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ, ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΗ ΚΟΡΔΑΤΟΥ

Αν λογαριάσουμε τις ημέρες που η

Εκκλησία απαγόρευσε στους χριστιανούς

να τρώνε κρέας, αυγά, λάδι, γάλα θα δούμε

πως ξεπερνούνε τις 200. Κι όμως στους

πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού δεν είχαν

καθιερωθεί οι νηστείες. Το ζήτημα λοιπόν

αυτό, νομίζω, πως έχει ενδιαφέρον και πρέπει

να εξετάσουμε όι από τη στενή θρησκευτική

άποψη αλλά με άλλα κριτήρια.

Πρώτα-πρώτα πρέπει να θυμίσω στους

αναγνώστες μου πως στην εποχή του

Ναζωραίου και των πρώτων Αποστόλων δεν

είχαν καθιερωθεί κανενός είδους νηστείες.

Αντίθετα ο Ναζωραίος κατηγορήθηκε

από τους Γραμματείς και Φαρισαίους πως

δεν τηρούσε την αργία και τη νηστεία του

Σαββάτου, παράβαση που τιμωρούνταν

με σοβαρές ποινές από το μωσαϊκό νόμο.

Στα ευαγγέλια μάλιστα διαβάζουμε πως ο

Ιησούς απαντώντας στους κατηγόρους του

έλεγε: Δεν βλάπτουν τα εισερχόμενα αλλά

τα εξερχόμενα».

Όσο λοιπόν οι χριστιανοί αποτελούσαν

μικρές κοινότητες (Εκκλησίες) μπορούσαν

να συντηρούνται με τα κοινά δείπνα και

συσσίτια (Αγάπες). Στην περίοδο αυτή της

κοινοβιακής ζωής οι νηστείες ήταν άγνωστε.

Αργότερα, από τον β’ αιώνα και δώθε τα

πράγματα άλλαξαν. Οι χριστιανοί πλήθυναν

και οι κοινότητές τους (Εκκλησίες) αντίκριζαν

σοβαρά προβλήματα διατροφής. Σαν πρώτο

μέτρο για να λύσουν το πρόβλημα αυτό ήταν

ο διορισμός ενός επόπτου (=επίσκοπος)

που φρόντιζε για τη συλλογή εράνων και

τη διατροφή των πιστών. Μα και πάλι

το πρόβλημα αυτό δεν λύθηκε, γιατί οι

χριστιανοί πλήθυναν, οι διωγμοί άρχισαν και

τα τρόφιμα και οι πόροι ήτα λίγα.

Εξάλλου τα κοινόβια σιγά σιγά διαλύθηκαν

ΓΙΟΡΤΕΣ, ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ

30 Καλημέρα 2

και παράλληλα και τα κοινά συσσίτια

(Αγάπες). Κι ακόμα με την προσχώρηση και

πλουσίων στο χριστιανισμό, στις Εκκλησίες

υπήρχαν τώρα πλούσιοι και φτωχοί,

χορτάτοι και νηστικοί.

Ήταν φυσικό λοιπόν να δημιουργηθούν

πολλά και μεγάλα παράπονα, όπως μας

πληροφορούν τα γραπτά των Πατέρων της

Εκκλησίας εκείνου του καιρού.

Από την αιτία αυτή οι πρεσβύτεροι και

οι επίσκοποι από τη μια μεριά για να

εξοικονομήσουν τρόφιμα και από την

άλλη για να σταματήσουν τις διενέξεις

και τις αντιθέσεις ανάμεσα φτωχών και

πλουσίων μέσα στις Εκκλησίες, θέσπισαν

τις διάφορες νηστείες, δηλαδή την αποχή

από τα φαγητά, που έτρωγαν οι εύποροι

ειδωλολάτρες. Το μέτρο αυτό απόβλεπε

σε δύο σκοπούς. Πρώτον αναγκάζονταν οι

πλούσιοι χριστιανοί ορισμένες ημέρες να

μην τρώνε κρέας, αυγά, λάδι, γάλα, ψάρια.

Έτσι εξομοιώνονταν με τους φτωχούς

χριστιανούς. Δεύτερον – κι αυτό ήταν το

πιο σπουδαίο – εξοικονομούτανε πολλά

τρόφιμα που οι πλούσιοι τα προσφέρανε

στις Εκκλησίες και μ’ αυτά τρέφονταν τα μη

νηστίσιμες ημέρες οι φτωχοί Χριστιανοί.

Γι’ αυτό στη Δύση προπαγανδίστηκε η ιδέα

πως η νηστεία είναι έργο άξιο μισθού (meri-

tum) και συνακόλουθα εκείνος που νηστεύει

γλιτώνει από τις …αμαρτίες του.

Στοχάζομαι πως η νηστεία της Τετάρτης

και της Παρασκευής από τι παραπάνω αιτίες

καθιερώθηκε.

* * *

Όταν όμως στις αρχές του 4ου αιώνα ο

Χριστιανισμός από παράνομη οργάνωση

αναγνωρίστηκε σα νόμιμη και η Χριστιανική

Εκκλησία έγινε ο κυριότερος συνεργάτης και

στυλοβάτης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

συντρέχανε και άλλοι λόγοι να θεσπισθούν

και επιβληθούν εξόν από ημερήσιες νηστείες

και πολυήμερες. Στην περίοδο αυτή που η

Εκκλησία ήταν παντοδύναμη, η Βυζαντινή

Αυτοκρατορία περνούσε μια χρονίζουσα

οικονομική κρίση. Η φτώχεια ήταν απλωμένη

παντού. Μόνο μέσα στην πρωτεύουσα τον

4ο αιώνα ο μισός πληθυσμός ήταν άστεγοι

και πειναλέοι. Η γεωργία σε πολλές περιοχές

βρίσκονταν σε πειρασμό. Η κτηνοτροφία πάλι

από διάφορες αιτίες (επιδημίες, πολέμους,

θεομηνίες, ληστείες κλπ.) δεν αναπτύσσεται,

εξάλλου και οι ανταλλαγές δυσκολεύονταν

πολύ γιατί δεν υπήρχαν μεταφορικά μέσα,

η αισχροκέρδεια είχε αποχαλινωθεί και η

ακρίβεια και η εκμετάλλευση απαθλίωναν

μεγάλα στρώματα του πληθυσμού.

Με δυο λόγια το Βυζάντιο αντίκριζε

άλυτα δημοσιονομικά και παραγωγικά

προβλήματα. Μερικοί αυτοκράτορες

έβγαλαν διατάγματα με τα οποία ήθελαν να

λύσουν τα προβλήματα αυτά αλλά παρ’ όλες

τις καταπιέσεις των οργάνων της εξουσίας,

οι διαταγές τους δεν εφαρμόζονταν, ή πιο

σωστά παρερμηνεύονταν και έτσι πλούτιζαν

οι μαυραγορίτες.

* * *

Η κρίση όμως της αγροτικής οικονομίας

της κτηνοτροφίας και πτηνοτροφίας ενώ

απαθλίωνε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού.

Δημιουργούσε και για την άρχουσα τάξη

κρίση εξαιτίας της ακρίβειας του κρέατος,

του λαδιού, του κρασιού, του γάλατος, του

τυριού και των πουλερικών. Μια που ήταν

μεγάλη ζήτηση των ειδών αυτών και μικρή η

προσφορά τους οι τιμές ανέβαιναν.

Γι’ αυτό η άρχουσα τάξη αναγκάστηκε να

ζητήσει την υποστήριξη και συνεργασία της

Εκκλησίας για να δημιουργήσει μεγάλη

προσφορά κρεάτων, αυγών, γάλατος, τυριών

και πουλερικών.

Ύστερα από πολλές συσκέψεις και

από υποδείξεις οικονομολόγων και

δημοσιολόγων εκείνου του καιρού

αποφασίστηκε να παρθούν αποφάσεις από

Οικουμενικές Συνόδους που να επιβάλουν

πολυήμερες νηστείες (σαρακοστές). Οι

αποφάσεις χαρακτηρίστηκαν σαν διδασκαλία

των πρώτων Αποστόλων και έτσι έχουν

ακατάλυτο κύρος.

Μια λοιπόν που η Εκκλησία ασκούσε

μεγάλη ηθική επιβολή εκείνο τον καιρό

και οι αποφάσεις των συνόδων θεωρούνταν

θεόπνευστες, οι νηστείες επιβλήθηκαν χωρίς

σχεδόν σοβαρή αντίδραση και τηρούντανε

από τα λαϊκά στρώματα.

Δε θέλει ρώτημα πώς όταν 200 μέρες το

χρόνο η μεγάλη πλειοψηφία των χριστιανών

δεν έτρωγε κρέας, αυγά, τυριά, γάλα, λάδι

δημιουργήθηκε μεγάλη προσφορά των ειδών

αυτών και οι τιμές έπεσαν.

Επίσης, και για τα ψάρια που κι αυτά μπήκαν

στον κατάλογο των απαγορευμένων τροφών,

οι ίδιοι σχεδόν λόγοι συντρέχανε. Επειδή στο

εσωτερικό της Β. Αυτοκρατορίας τα νωπά

ψάρια δεν ήταν δυνατόν να μεταφερθούν

περιορίστηκε η κατανάλωσή τους για να

αναγκάζονται οι ψαράδες να τα παστώνουν.

Έτσι όχι μόνο διατηρούντανε αλλά και ήταν

εύκολη η μεταφορά τους στο εσωτερικό.

Επειδή όμως στη Δύση οι παραγωγικές

συνθήκες ήταν λίγο πολύ διαφορετικές

από την Ανατολή, η δυτική Εκκλησία δεν

ακολούθησε την Ανατολική ούτε ως προς

το χρόνο και τη διάρκεια των νηστειών,

ούτε ως προς τα είδη των απαγορευμένων

τροφών. Επίσης στην Αρμενία και αλλού δεν

έγιναν απόλυτα αποδεχτά τα για της νηστείας

θεσπίσματα της Ανατολικής Εκκλησίας,

γιατί στις περιοχές αυτές η κτηνοτροφία ήταν

πλούσια και δεν συνέτρεχε κανένας λόγος

να θεσπισθούν μεγάλοι περιορισμοί στην

κατανάλωση του κρέατος και του τυριού.

Πρέπει να σημειώσουμε πως μερικές

Εκκλησίες και πριν από τον 4ο αιώνα και

ύστερα δεν παραδέχονταν το κύρος των

τοπικών και Οικουμενικών Εκκλησιαστικών

Συνόδων που θέσπιζαν τις διάφορες

νηστείες. Οι κορποκρατιστές λ.χ.

ερμηνεύανε διαφορετικά τις ευαγγελικές και

αποστολικές παραδόσεις, ενώ οι Ευσταθιανοί

αντιτάχθηκαν στην επίσημη Εκκλησία

αναφορικά με την καθιέρωση της νηστείας

και τη θέση τους απέναντι των πλουσίων.

Η Ανατολική Εκκλησία όμως όχι μόνο

αναθεμάτισε και απεκήρυξε τις διδασκαλίες

και θεωρίες εκείνων που αντιγνωμούσαν μαζί

της αλλά και με την κρατική βία καταδίωξε

όλους αυτούς χαρακτηρίζοντας τους

νεωτεριστές, αποστάτες και αιρετικούς.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η Ανατολική Εκκλησία

επέβαλε τις μικρές στην αρχή και πολυήμερες

αργότερα νηστείες όχι γιατί ακολούθησε

την ευαγγελική παράδοση – αντίθετα την

παραποίησε – αλλά για να εξυπηρετήσει την

άρχουσα τάξη.

ΓΙΟΡΤΕΣ, ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ

Ευχαριστούμε Γιάννη Ζαβαλιάνη για τους μπακλαβάδες σου!!!

Βροντάει ο Όλυμπος και πάλι… Ευχαριστούμε!!!!