Katalog ECTS I SII 2010 11 v31 · 2015. 3. 2. · grup tematycznych: projektowanie urządzeń i systemów elektronicznych; systemy ... implementacji w rekonfigurowalnych strukturach

Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Katalog ECTS Informatyka studia II stopnia (stacjonarne i niestacjonarne)

1

Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji

Uniwersytet Zielonogórski

PAKIET INFORMACYJNY

Kierunek: INFORMATYKA Studia II stopnia

Rok akademicki 2010/2011

Europejski System Transferu Punktów ECTS


2

Część I. Informacja o Wydziale

1.1. Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji

Adres korespondencyjny: Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Ul. Podgórna 50 65-246 Zielona Góra Dziekanat tel.: +48 68 328 22 17 email: [email protected] Sekretariat Dziekana tel.: +48 68 328 25 13 fax: +48 68 325 46 15 email: [email protected] Lokalizacja wydziału w Zielonej Górze: http://www.uz.zgora.pl/mapa/

1.2. Władze Wydziału

DZIEKAN dr hab. inŜ. Andrzej Pieczyński, prof. UZ tel.: +48 (68) 328 25 13, email: [email protected] Prodziekan ds. Jakości Kształcenia dr inŜ. Anna Pławiak-Mowna tel.: +48 (68) 328 25 13, email: [email protected] Prodziekan ds. Rozwoju dr inŜ. Piotr Bubacz tel.: +48 (68) 328 25 13, email: [email protected]

1.3. Ogólne informacje o wydziale

Obecnie Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Uniwersytetu Zielonogórskiego ma w swej strukturze:

• Instytut Informatyki i Elektroniki o Zakład Elektroniki i Układów Mikroprocesorowych o Zakład InŜynierii Komputerowej o Zakład Technik Informatycznych

• Instytut InŜynierii Elektrycznej o Zakład Energoelektroniki o Zakład Systemów Elektroenergetycznych

• Instytut Metrologii Elektrycznej o Zakład Metrologii Elektrycznej o Zakład Teorii Obwodów


3

o Zakład Telekomunikacji

• Instytut Sterowania i Systemów Informatycznych o Zakład Systemów Informatycznych i Obliczeń Inteligentnych o Zakład Robotyki i Systemów Sterowania o Zakład Teleinformatyki i Bezpieczeństwa Komputerowego

WEIiT prowadzi cztery kierunki studiów: - automatyka i robotyka – studia I stopnia i II stopnia (pierwszy nabór na studia – luty 2011), - elektrotechnika – studia I, II i III stopnia, - elektronika i telekomunikacja – studia I stopnia, - informatyka studia I, II i III stopnia, oraz jeden kierunek międzywydziałowy inŜynieria biomedyczna. Wydział oferuje podnoszenie kwalifikacji na studiach podyplomowych. Pełna oferta studiów na bieŜący rok akademicki znajduje się na stronie internetowej Wydziału http://www.weit.uz.zgora.pl, zakładka dydaktyka: studia podyplomowe. WEIiT uzyskał akredytację Państwowej Komisji Akredytacyjnej na następujące kierunki: � Elektrotechnika � Elektronika i telekomunikacja � Informatyka Pozostałe kierunki (nowopowstałe, nie zrealizowano pełnego cyklu kształcenia) nie podlegały jeszcze ocenie Państwowej Komisji Akredytacyjnej. Od 1996 roku Wydział posiada takŜe uprawnienia do nadawania stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplinie elektrotechnika, a od 2001 roku posiada uprawnienia nadawania stopnia doktora habilitowanego w tej dyscyplinie. Od 2002 roku WEIiT posiada uprawnienia do nadawania stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplinie informatyka. Wydział legitymuje się I kategorią MNiSzW. W poszczególnych instytutach Wydziału prowadzona jest działalność naukowo-badawcza w następujących dyscyplinach: automatyka i robotyka, elektrotechnika i telekomunikacja, elektrotechnika, informatyka, inzynieria biomedyczna. Tematyka realizowanych na Wydziale projektów badawczo-wdroŜeniowych pozwala wprowadzać nowe technologie do nauczania przez udostępnianie studentom doświadczeń z prowadzonych badań. Realizowane badania w znacznym stopniu odpowiadają kierunkom i specjalnościom dydaktycznym oferowanym studentom Wydziału. Badania naukowe w dziedzinie automatyka i robotyka moŜna skojarzyć z następującymi tematami: zastosowanie sztucznej inteligencji w diagnostyce procesów; zagadnienia optymalizacji strukturalnej i parametrycznej oraz analiza własności i rozwój metod i technik sterowania układów wielowymiarowych (nD) oraz procesów powtarzalnych. Prace badawcze w dyscyplinie elektronika i telekomunikacja dotyczą następujących grup tematycznych: projektowanie urządzeń i systemów elektronicznych; systemy ochrony informacji przed zakłóceniami i niepowołanym dostępem.


4

Badania naukowe w dyscyplinie elektrotechnika obejmują: pomiary precyzyjne wybranych wielkości elektrycznych; syntezę obwodową i sterowanie przepływem energii elektrycznej w układach i systemach elektrycznych; topologie, metody analizy, modelowanie oraz właściwości nowych układów energoelektronicznych. W dyscyplinie informatyka prowadzone są badania w tematach: analiza i synteza inteligentnych systemów pomiarowo-sterujących; grafika komputerowa i multimedia; informatyka kwantowa; metody projektowania systemów informacyjnych; sztuczne sieci neuronowe w modelowaniu i identyfikacji; zaawansowane metody specyfikacji, analizy, syntezy i implementacji systemów cyfrowych realizowanych w postaci układów typu ASIC; zintegrowane projektowanie sprzętu i oprogramowania. Badania naukowe w dyscyplinie inzynieria biomedyczna moŜna podzielić na dwa obszary tematyczne: obrazowanie medyczne oraz diagnostykę medyczną. WEIiT oferuje swoim studentom moŜliwość udziału w następujących kołach naukowych:

• Studenckie Koło Grafiki Komputerowej; • Studenckie Koło Grafiki Komputerowej i Multimediów: Cyfrowa kinematografia; • Studenckie Koło Naukowe Informatyki: UZ.NET; • Studenckie Koło Naukowe Projektowania Systemów Cyfrowych: fantASIC; • Studenckie Koło Naukowe Testowania Oprogramowania, Sprzętu

Komputerowego i Aparatury Pomiarowej: Test IT; • Studenckie Koło Naukowe Modelowania i Symulacji Układów; • Studenckie Koło Naukowe Energoelektroniki; • PESUZ.

W ramach ww. kół studenci zajmują się zagadnieniami związanymi z szeroko rozumianą informatyką, elektroniką i elektrotechniką - od nowoczesnych metod projektowania systemów cyfrowych, poprzez najwaŜniejsze techniki programowania do symulacji układów elektrycznych i energoelektronicznych.

Więcej informacji na temat Kół Naukowych znajduje się na stronach Instytutów: http://www.weit.uz.zgora.pl, zakładka Instytuty

1.4. Kierunki i specjalności

STUDIA STACJONARNE

Studia pierwszego stopnia – 3,5 letnie studia inŜynierskie

AUTOMATYKA I ROBOTYKA Specjalności :

• Automatyka przemysłowa • Komputerowe systemy sterowania i diagnostyki

ELEKTRONIKA I TELEKOMUNIKACJA Specjalności :

• Aparatura elektroniczna • Elektronika przemysłowa • Teleinformatyka


5

ELEKTROTECHNIKA Specjalności :

• Cyfrowe systemy pomiarowe • Elektroenergetyka i energoelektronika

INFORMATYKA Specjalności:

• InŜynieria systemów mikroinformatycznych • Przemysłowe systemy informatyczne • Sieciowe systemy Informatyczne

Studia drugiego stopnia – 1,5 letnie magisterskie

AUTOMATYKA I ROBOTYKA • Komputerowe systemy automatyki

ELEKTROTECHNIKA • Cyfrowe systemy pomiarowe • Elektroenergetyka i energoelektronika

INFORMATYKA • InŜynieria komputerowa • InŜynieria oprogramowania • Przemysłowe systemy informatyczne

STUDIA NIESTACJONARNE

Studia pierwszego stopnia – 4 letnie studia inŜynierskie

AUTOMATYKA I ROBOTYKA Specjalności :

• Automatyka przemysłowa • Komputerowe systemy sterowania i diagnostyki

ELEKTRONIKA I TELEKOMUNIKACJA Specjalności :

• Aparatura elektroniczna • Elektronika przemysłowa • Teleinformatyka

ELEKTROTECHNIKA Specjalności :


INFORMATYKA Specjalności:

• InŜynieria systemów mikroinformatycznych • Przemysłowe systemy informatyczne • Sieciowe systemy informatyczne


6

Studia drugiego stopnia - 2 letnie magisterskie

AUTOMATYKA I ROBOTYKA • Komputerowe systemy automatyki

ELEKTROTECHNIKA


INFORMATYKA • InŜynieria komputerowa • InŜynieria oprogramowania • Przemysłowe systemy informatyczne

Studia trzeciego stopnia - 4 letnie doktoranckie dyscypliny: ELEKTROTECHNIKA, INFORMATYKA


7

Część II.A

INFORMACJE O STUDIACH NA KIERUNKU INFORMATYKA

STUDIA II STOPNIA


8

II.A.1 Przyznawane kwalifikacje

Studia II stopnia realizowane są wg standardów kształcenia opublikowanych w Załączniku nr 45 do Rozporządzenia MNiSW z dnia 12 lipca 2007. Studia magisterskie trwają 3 semestry (stacjonarne) lub 4 semestry (niestacjonarne). Liczba godzin zajęć nie jest mniejsza niŜ 780. Liczba punktów ECTS wynosi 90. Zgodnie z Rozporządzeniem MNiSW z dnia 19 grudnia 2008 §3 (po spełnieniu warunków tam wskazanych) – po ukończeniu studiów II stopnia absolwent uzyskuje tytuł magistra inŜyniera.

II.A.2 Warunki przyjęć

Na stronie http://rekrutacja.uz.zgora.pl znajdują się najwaŜniejsze informacje na temat zasad i przebiegu rekrutacji. Uprawnione do podjęcia studiów drugiego stopnia są osoby, które posidają tytuł magistra, inŜyniera, licencjata lub równorzędny. Kandydaci na studia przyjmowani są według kolejności na liście rankingowej sporządzonej na podstawie punktacji za przeliczony wynik ukończenia studiów wpisany do dyplomu i za zgodność albo pokrewieństwo kierunku ukończonych studiów z wybranym kierunkiem studiów drugiego stopnia. Kierunek ukończonych studiów jest zgodny z wybranym kierunkiem studiów drugiego stopnia, gdy jest to ten sam kierunek ukończonych studiów pierwszego stopnia (z tytułem licencjata, inŜyniera lub równorzędnym). Kierunek ukończonych studiów jest pokrewny z wybranym kierunkiem studiów drugiego stopnia, gdy jest to kierunek ukończonych studiów inny niŜ wybrany kierunek studiów drugiego stopnia. Za kierunki pokrewne dla kierunku Informatyka – uwaŜa się kierunki:

• automatyka i robotyka, • elektronika i telekomunikacja, • informatyka i ekonometria, • edukacja techniczno-informatyczna, • inŜynieria biomedyczna.

W przypadku, gdy kierunek ukończonych studiów: • jest zgodny z kierunkiem studiów drugiego stopnia, wówczas liczba punktów jest

równa przeliczonemu wynikowi ukończenia studiów plus dwa, • jest pokrewny kierunkowi studiów drugiego stopnia, wówczas liczba punktów jest

równa przeliczonemu wynikowi ukończenia studiów plus jeden, • nie jest ani zgodny, ani pokrewny kierunkowi studiów drugiego stopnia, wówczas

liczba punktów jest równa przeliczonemu wynikowi ukończenia studiów. Jako kryterium dodatkowe brana jest kolejno liczba punktów:

1. za przeliczoną ocenę pracy dyplomowej (jeŜeli brak oceny z pracycdyplomowej, to liczba ta wynosi zero),

2. za przeliczoną ocenę z egzaminu dyplomowego, 3. za przeliczoną średnią ocen ze studiów.

Wynik ukończenia studiów, oceny i średnie S ustalone według skalicocen stosowanej na innych uczelniach, przeliczane są na wynik,coceny i średnie N w skali ocen stosowanej na Uniwersytecie Zielonogórskimczgodnie z wzorem: N = 3 ( S-m) / (M - m) + 2,


9

gdzie M - jest maksymalną, m - minimalną (niedostateczną) oceną według skali stosowanej na innej uczelni. Osoby przyjęte na studia drugiego stopnia, mogą być zobowiązane do uzupełnienia róŜnic programowych dotyczących wiedzy ogólnej z zakresu studiów pierwszego stopnia w terminach ustalonych przez dziekana.

II.A.3 Rodzaj studiów

Studia stacjonarne. Studia niestacjonarne.

II.A.4 Kluczowe efekty kształcenia

Absolwent studiów magisterskich (kierunek informatyka) posiada wiedzę i umiejętności pozwalające na rozwiązywanie problemów informatycznych – równieŜ w niestandardowych sytuacjach – a takŜe umie wydawać opinie na podstawie niekompletnych lub ograniczonych informacji z zachowaniem zasad prawnych i etycznych. Umieć dyskutować na tematy informatyczne zarówno ze specjalistami jak i niespecjalistami, a takŜe kierować pracą zespołów. Absolwent posiada umiejętności umoŜliwiające podjęcie pracy w firmach informatycznych, w administracji państwowej i samorządowej oraz jest przygotowany do pracy w szkolnictwie (po ukończeniu specjalności nauczycielskiej – zgodnie ze standardami kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu nauczyciela). Absolwent ma wpojone nawyki ustawicznego kształcenia i rozwoju zawodowego oraz jest przygotowany do podejmowania wyzwań badawczych i kontynuacji edukacji na studiach trzeciego stopnia (doktoranckich).

A. GRUPA TREŚCI KIERUNKOWYCH 1. Kształcenie w zakresie modelowania i analizy systemów informatycznych

Treści kształcenia: Cechy systemów informatycznych i związanych z nimi artefaktów. Wybrane metody modelowania i ich zastosowanie. Wybrane metody analizy systemów informatycznych i związanych z nimi artefaktów.

Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: konstruowania modeli w wybranym obszarze informatyki i umiejętnego posługiwania się nimi; analizowania cech systemów informatycznych lub związanych z nimi artefaktów.

2. Kształcenie w zakresie zastosowań informatyki Treści kształcenia: Wprowadzenie do dziedziny wiedzy związanej z wybranym obszarem zastosowań. Historia i perspektywy informatyzacji w wybranym obszarze zastosowań. Studium przypadku dotyczące wybranego przedsięwzięcia informatycznego.

Efekty kształcenia – umiejętności i kompetencje: efektywnej komunikacji ze specjalistami z wybranej dziedziny zastosowań, w szczególności pozwalające na redagowanie i analizowanie wymagań w przedsięwzięciach dotyczących wybranego obszaru.

II.A.5 Sylwetka absolwenta

Kształcenie na poszczególnych specjalnościach prowadzone jest według jednolitych programów ogólnych wynikających ze standardów kształcenia studiów lI stopnia. ZróŜnicowanie występuje w planach studiów i treściach przedmiotów specjalistycznych.


10

InŜynieria Komputerowa W ramach specjalizacji studenci zdobędą umiejętności w zakresie:

• biegłego programowania w językach obiektowych Java oraz C++ na podstawie specyfikacji sporządzonej w notacji UML,

• programowania wielowarstwowych rozproszonych systemów informatycznych, zgodnie z najnowszymi kanonami stosowanymi w aplikacjach biznesowych,

• metod cyfrowego przetwarzania sygnałów i kompresji danych dlapotrzeb telewizji cyfrowej,

• metod projektowania i sposobów praktycznej realizacji sprzętowo-programowych cyfrowych mikrosystemów wbudowanych, ze szczególnym uwzględnieniem aplikacji mobilnych,

• projektowania i administrowania sieciami komputerowymi i sieciowymi systemami operacyjnymi,

• programowania sieciowego oraz projektowania systemów baz danych, ze szczególnym uwzględnieniem wymiany informacji poprzez sieć Internet,

• projektowania specjalizowanych cyfrowych systemów informacyjnych z wykorzystaniem języków opisu sprzętu VHDL i Verilog oraz ich bezpośredniej implementacji w rekonfigurowalnych strukturach logicznych,

• projektowania, konstrukcji i eksploatacji systemów mikroprocesorowych oraz profesjonalnego programowania przemysłowych sterowników logicznych PLC,

• programowania systemów mikroinformatycznych z wykorzystaniem narzędzi przemysłowych.

Absolwent specjalności InŜynieria Komputerowa moŜe pracować na stanowisku: o programisty, projektanta systemów informacyjnych, kierownika zespołu programistów, o projektanta lub uŜytkownika systemów baz danych, o projektanta lub uŜytkownika systemów internetowych, o projektanta lub administratora sieci komputerowych, o projektanta lub uŜytkownika systemów informatycznych, zarówno sprzętowych jak

i programowych, w tym zwłaszcza mikrosystemów wbudowanych, stosowanych w telekomunikacji i róŜnorodnych gałęziach przemysłu światowego branŜy IT.

InŜynieria Oprogramowania W ramach specjalizacji studenci mogą nabyć umiejętności w zakresie:

• rozwiązywania zadań inŜynierskich z zastosowaniem nowoczesnych narzędzi sztucznej inteligencji (sieci neuronowych, logiki rozmytej, struktur neuro-rozmytych),

• projektowania systemów grafiki komputerowej czasu rzeczywistego oraz systemów wirtualnej rzeczywistości opartych o technologię X3D i XNA,

• opracowywania komponentów systemów wirtualnej rzeczywistości i gier 3D, • biegłego posługiwania się pojęciami informatyki kwantowej, • rozwiązywania zadań optymalizacji i adaptacji globalnej z zastosowaniem algorytmów

genetycznych i ewolucyjnych, • posługiwania się modelami i technikami odkrywania informacji ukrytych w duŜych

danych z zastosowaniem technik statystycznych i data mining, • projektowania i implementacji systemów automatycznego rozpoznawania wzorców

z ukierunkowaniem na rozpoznawanie i analizę obrazów biomedycznych i systemów biometrycznych.

Absolwenci specjalizacji InŜynieria Oprogramowania umieją biegle stosować nowoczesne narzędzia konstruowania oprogramowania, łącząc moŜliwości oprogramowania i sprzętu oraz elastycznie dobierając techniki rozwiązywania problemów informatycznych, a takŜe kierować zespołami programistów. Mogą znaleźć zatrudnienie jako informatycy, programiści lub projektanci w przedsiębiorstwach i firmach, w których wytwarza się i rozwija oprogramowanie systemowe i aplikacyjne, przedsiębiorstwach i instytucjach eksploatujących


11

lokalne i rozległe sieci komputerowe, instytucjach które zajmują się projektowaniem baz danych, informatyzacją zarządzania firmami lub informatyzacją biur i urzędów administracji, ośrodkach naukowo-badawczych oraz firmach prowadzących doradztwo w zakresie projektowania systemów informatycznych, nadzoru procesów inwestycyjnych i modernizacyjnych obiektów przemysłowych oraz zintegrowanych systemów zarządzania przedsiębiorstwem. Przemysłowe Systemy Informatyczne W ramach specjalizacji studenci mogą nabyć umiejętności w zakresie:

• projektowania inŜynierskiego z wykorzystaniem programów matematycznych, • projektowania urządzeń elektronicznych z wykorzystaniem programów typu EDA

(Electronic Design Automation), • tworzenia oprogramowania dla systemów pomiarowych i systemów pomiarowo –

sterujących oraz stosowania technologii internetowych w systemach pomiarowo -sterujących,

• projektowania systemów do wizualizacji procesów przemysłowych i tworzenia oprogramowania wizualizacyjnego,

• projektowania hurtowni danych, zarządzania hurtowniami danych, prowadzenia analizy danych z wykorzystaniem technologii OLAP, pozyskiwania wiedzy z baz danych, projektowania i obsługi systemów ekspertowych.

Absolwenci specjalizacji Przemysłowe Systemy Informatyczne mogą znaleźć zatrudnienie w sferze wytwarzania, placówkach naukowych, ośrodkach badawczo rozwojowych, firmach usługowych i wszędzie tam gdzie zachodzi potrzeba projektowania, tworzenia, testowania i wdraŜania oprogramowania oraz aparatury elektronicznej, a w szczególności oprogramowania systemów informatycznych przeznaczonych do monitorowania i automatyzacji obiektów i procesów technologicznych oraz aparatury pomiarowej. Absolwenci mogą pracować np. na stanowiskach: informatyka, projektanta i administratora sieci komputerowych, projektanta sieci przemysłowych i przemysłowych systemów informatycznych, projektanta i programisty urządzeń mikroprocesorowych.

II.A.6 Warunki przyjęcia na studia III stopnia

O przyjęcie na studia doktoranckie moŜe ubiegać się osoba, która:

• posiada tytuł magistra lub magistra inŜyniera w zakresie dyscypliny elektrotechnika, informatyka lub pokrewnej,

• uzyskała zgodę na opiekę naukową od uprawnionego pracownika Wydziału Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji.

Postępowanie kwalifikacyjne obejmuje: 1. Ocenę ukończenia studiów magisterskich, stosowana będzie następująca punktacja:

• bardzo dobry i celujący - 25 punktów • dobry plus - 20 punktów • dobry - 15 punktów • dostateczny plus - 10 punktów • dostateczny - 5 punktów


12

2.Dotychczasowy dorobek naukowy kandydata zaopiniowanego przez opiekuna naukowego - od 0 do 15 punktów, 3. Rozmowę kwalifikacyjną - od 0 do 15 punktów. Komisja rekrutacyjna ustala listę rankingową kandydatów. Wynik w rekrutacji jest równy sumie uzyskanych punktów i wynosi co najwyŜej 55. Na studia mogą zostać przyjęci kandydaci w ramach limitu miejsc z największą liczbą punktów, jednak nie mniejszą niŜ 30. Limit miejsc - 15 . Dodatkowe informacje na stronie Wydziału EIiT – www.weit.uz.zgora.pl

II.A.7 Struktura programu wraz z liczbą punktów ECTS

Program studiów drugiego stopnia obejmuje przedmioty wspólne dla wszystkich specjalności, wynikające ze standardów kształcenia na kierunku Informatyka oraz przedmioty związane z wybraną przez studenta specjalnością.


13

STUDIA STACJONARNE

Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Katalog ECTS Informatyka studia I stopnia inŜynierskie (stacjonarne i niestacjonarne)

14

PLAN STUDIÓW Uniwersytet Zielonogórski Kierunek: INFORMATYKA

Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji

Stacjonarne studia II stopnia

Instytut Informatyki i Elektroniki, Instytut Metrologii Elektrycznej, Instytut Sterowania i Systemów Informatycznych

Specjalność: InŜynieria Komputerowa, InŜynieria

Oprogramowania, Przemysłowe Systemy Informatyczne

Rozkład zajęć w poszczególnych semestrach (liczba godzin

w tygodniu)

Semestr I Semestr II Semestr III

Lp. Nazwa przedmiotu

ECTS

W C L P W C L P W C L P

1. Metody numeryczne 7 2 2

2. Grafy i sieci w informatyce 6 2 2

3. InŜynieria bezpieczeństwa 5 2 2

4. Badania operacyjne 6 2 2

GR

UP

A T

RE

ŚC

I K

IER

UN

KO

WY

CH

5. Techniki modelowania programów 6 2 2

6. Cyfrowe przetwarzanie i kompresja danych 7 2 2

7. Projektowanie cyfrowych systemów informatycznych 6 1 2 1

8. Zintegrowane projektowanie systemów sprzętowo-programowych 7 2 2

9. Programowanie sieciowe 6 1 2 1

10. Programowanie systemów mikroinformatycznych 6 2 2

11. Aplikacje mobilne 3 2

6. Sieci neuronowe i neuro-rozmyte 7 2 2

7. Systemy wirtualnej rzeczywistości 6 1 2 1

8. Analiza systemów 7 2 2

9. Obliczenia ewolucyjne 6 1 2 1

10. Odkrywanie wiedzy w danych 6 2 2

11. Rozpoznawanie obrazów 3 2

6. Hurtownie danych 7 2 2

7. Komputerowe wspomaganie projektowania 6 1 2 1

8. Cyfrowe przetwarzanie sygnałów 7 2 2

9. Systemy wizualizacji 6 1 2 1

PR

ZE

DM

IOT

Y S

PE

CJA

LN

OŚ

CIO

WE

IN

śY

NIE

RIA

KO

MP

UT

ER

OW

A/I

Nś

YN

IER

IA

OP

RO

GR

AM

OW

AN

IA/P

RZ

EM

YS

ŁO

WE

SY

STE

MY

IN

FO

RM

AT

YC

ZN

E

10. Systemy ekspertowe 6 2 2


15

11. Oprogramowanie systemów pomiarowo-sterujących 3 2

12. Seminarium specjalistyczne 5 2

13. Seminarium dyplomowe I 4 2

14. Seminarium dyplomowe II 12 4 INN

E

WY

MA

GA

NIA

15. Praca dyplomowa 4 2

10 0 10 0 18 0 24 8 6 0 12 8

RAZEM Liczba godzin/liczba punktów ECTS 90

20 /30 50 /30 26 /30

W - wykład C - ćwiczenia L - Laboratorium P - Projekt - Egzamin

Zatwierdzone Uchwałą Rady Wydziału EIiT z dnia 18 kwietnia 2007 r. - Praca dyplomowa

- Przedmioty

wybieralne


STUDIA NIESTACJONARNE

PLAN STUDIÓW Uniwersytet Zielonogórski Kierunek: INFORMATYKA Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji Niestacjonarne studia II stopnia


Specjalność: InŜynieria Komputerowa, InŜynieria Oprogramowania,

Przemysłowe Systemy Informatyczne

Rozkład zajęć w poszczególnych semestrach (liczba godzin w tygodniu)

Semestr I Semestr II Semestr III Semestr IV

Lp. Nazwa przedmiotu

ECTS

W C L P W C L P W C L P W C L P

1. Metody numeryczne 7 2 2

2. Grafy i sieci w informatyce 6 2 2

3. InŜynieria bezpieczeństwa 5 2 2

4. Badania operacyjne 6 2 2

GR

UP

A T

RE

ŚC

I K

IER

UN

KO

WY

CH

5. Techniki modelowania programów 6 2 2

6. Cyfrowe przetwarzanie i kompresja danych 7 2 2

7. Projektowanie cyfrowych systemów informatycznych 6 1 2 1

8. Zintegrowane projektowanie systemów sprzętowo-programowych 7 2 2

9. Programowanie sieciowe 6 1 2 1

10. Programowanie systemów mikroinformatycznych 6 2 2

11. Aplikacje mobilne 3 2

6. Sieci neuronowe i neuro-rozmyte 7 2 2

7. Systemy wirtualnej rzeczywistości 6 1 2 1

8. Analiza systemów 7 2 2

9. Obliczenia ewolucyjne 6 1 2 1

10. Odkrywanie wiedzy w danych 6 2 2

11. Rozpoznawanie obrazów 3 2

6. Hurtownie danych 7 2 2

7. Komputerowe wspomaganie projektowania 6 1 2 1

8. Cyfrowe przetwarzanie sygnałów 7 2 2

9. Systemy wizualizacji 6 1 2 1

10. Systemy ekspertowe 6 2 2

PR

ZE

DM

IOT

Y S

PE

CJA

LN

OŚ

CIO

WE

IN

śY

NIE

RIA

KO

MP

UT

ER

OW

A/I

Nś

YN

IER

IA

OP

RO

GR

AM

OW

AN

IA/P

RZ

EM

YS

ŁO

WE

SY

STE

MY

IN

FO

RM

AT

YC

ZN

E

11. Oprogramowanie systemów pomiarowo-sterujących 3 2

12. Seminarium specjalistyczne 5 2

INN

E

WY

MA

GA

NIA

13. Seminarium dyplomowe I 4 2


18

14. Seminarium dyplomowe II 12 4

15. Praca dyplomowa 4 2

8 0 8 0 17 0 20 3 9 0 18 5 0 0 0 8

RAZEM Liczba godzin/liczba punktów ECTS 90

16 /24 40 /26 32 /19 8 /21

W - wykład C - ćwiczenia L - Laboratorium P - Projekt - Egzamin

Zatwierdzone Uchwałą Rady Wydziału EIiT z dnia 18 marca 2009 r. - Praca dyplomowa

- Przedmioty wybieralne

Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji 19

Katalog ECTS Informatyka studia II stopnia (stacjonarne i niestacjonarne)

II.A.7 Egzamin końcowy

Warunki dopuszczenia i sposób przeprowadzania egzaminu dyplomowego określa Regulamin Studiów (§63-§67). Egzamin dyplomowy przeprowadzany jest w formie ustnej. Zakres egzaminu dyplomowego obejmuje zagadnienia z przedmiotów kierunkowych, specjalnościowych oraz przedmiotów związanych z tematyką pracy dyplomowej. Podstawą ustalenia wyniku studiów jest średnia waŜona uzyskana przez dodanie (§68 Regulaminu Studiów): 1) ½ średniej ocen z zaliczonych w czasie studiów kursów, obliczonej analogicznie do zasad określonych w § 26 ust. 3 (§ 26 ust. 3 Semestralną średnią ocen za zaliczony semestr studiów oblicza się dzieląc sumę ocen pozytywnych i negatywnych otrzymanych w semestrze przez ich liczbę i zaokrąglając wynik do dwóch miejsc po przecinku. Nieusprawiedliwione nieprzystąpienie do egzaminu, w tym równieŜ z powodu braku wymaganych zaliczeń, oznacza ocenę niedostateczną. Nie ustala się średniej semestralnej za niezaliczony semestr studiów. W przypadku przedmiotów lub kursów realizowanych w trybie powtarzania zajęć uwzględnia się tylko oceny (w tym równieŜ negatywne) za zaliczony kurs. Oceny te wlicza się do średniej ocen za semestr studiów uprzednio niezaliczony.), 2) ¼ oceny pracy dyplomowej, 3) ¼ oceny egzaminu dyplomowego. W dyplomie ukończenia studiów wpisuje się wynik studiów ustalony na podstawie średniej waŜonej, zgodnie z zasadą: 1) poniŜej 3,30 – dostateczny, 2) od 3,30 do 3,69 – dostateczny plus, 3) od 3,70 do 4,09 – dobry, 4) od 4,10 do 4,49 – dobry plus, 5) od 4,50 do 4,89 – bardzo dobry, 6) od 4,90 – celujący.

II.A.8 Zasady oceniania i egzaminowania

Przedmioty realizowane w czasie trwania studiów kończą się zaliczeniem bez oceny, zaliczeniem z oceną lub egzaminem (z oceną). Egzaminy mogą być przeprowadzane w formie ustnej lub pisemnej. Wykaz egzaminów kończących poszczególne semestry studiów znajduje poniŜej. Szczegółowe informacje dotyczące wymagań wstępnych i sposobu oceniania/egzaminowania i składowych oceny końcowej dla poszczególnych kursów i przedmiotów znajdują się w części II.B (katalog przedmiotów ECTS dla kierunku Informatyka, studia I stopnia). Informacje te dostępne są równieŜ na stronie Wydziału http://www.weit.uz.zgora.pl, zakładka Programy studiów, ECTS. Ponadto informacje dotyczące Zaliczania semestru studiów dostępne są w Regulaminie Studiów na Uniwersytecie Zielonogórskim (§25-§49, http://www.uz.zgora.pl, zakładka Studia).


20

WYKAZ EGZAMINÓW Uniwersytet Zielonogórski Kierunek: INFORMATYKA Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji

Stacjonarne studia II stopnia


Specjalność: InŜynieria Komputerowa, InŜynieria Oprogramowania, Przemysłowe

Systemy Informatyczne

Semestr

Nazwa przedmiotu

I II

Metody numeryczne

Grafy i sieci w informatyce

Badania operacyjne

Cyfrowe przetwarzanie i kompresja danych

Zintegrowane projektowanie systemów sprzętowo-programowych

Sieci neuronowe i neuro-rozmyte

Analiza systemów

Hurtownie danych

Cyfrowe przetwarzanie sygnałów

- EGZAMIN

- Przedmiot wybieralny

WYKAZ EGZAMINÓW Uniwersytet Zielonogórski Kierunek: INFORMATYKA Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji

Niestacjonarne studia II stopnia


Specjalność: InŜynieria Komputerowa, InŜynieria Oprogramowania, Przemysłowe Systemy

Informatyczne

Semestr

Nazwa przedmiotu

I II

Metody numeryczne


Badania operacyjne




Analiza systemów

Hurtownie danych


- Egzamin

- Przedmioty wybieralne


21

II.A.9 Wydziałowy koordynator ECTS

dr inŜ. Anna Pławiak-Mowna ul. Podgórna 50, pokój nr 532, 65-246 Zielona Góra tel.: +48 (68) 328 2389


22

CZĘŚĆ II B.

KATALOG ECTS

Dla kierunku

INFORMATYKA

Studia II stopnia

Wydziałowy koordynator punktów ECTS: dr inŜ. Anna Pławiak-Mowna


23

SPIS TREŚCI PRZEDMIOTY KIERUNKOWE

1. Metody numeryczne 25 2. Grafy i sieci w informatyce 26 3. InŜynieria bezpieczeństwa 27 4. Badania operacyjne 28 5. Techniki modelowania programów 29

PRZEDMIOTY SPECJALNOŚCIOWE – specjalności: InŜynieria Komputerowa, InŜynieria oprogramowania, Przemysłowe systemy informatyczne

6. Cyfrowe przetwarzanie i kompresja danych 31 7. Projektowanie cyfrowych systemów informatycznych 32 8. Zintegrowane projektowanie systemów sprzętowo-programowych 33 9. Programowanie sieciowe 34 10. Programowanie systemów mikroinformatycznych 35 11. Aplikacje mobilne 36 12. Sieci neuronowe i neuro-rozmyte 37 13. Systemy wirtualnej rzeczywistości 39

14. Analiza systemów 40

15. Obliczenia ewolucyjne 41

16. Odkrywanie wiedzy w danych 42 17. Rozpoznawanie obrazów 43

18. Hurtownie danych 45

19. Komputerowe wspomaganie projektowania 46

20. Cyfrowe przetwarzanie sygnałów 47 21. Systemy wizualizacji 49

22. Systemy ekspertowe 50

23. Oprogramowanie systemów pomiarowo-sterujących 51

PRZEDMIOTY ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ PRACY DYPLOMOWEJ I PRAKTYKĄ STUDENCKĄ

24. Seminarium specjalistyczne 53 25. Seminarium dyplomowe I 54 26. Seminarium dyplomowe II 55 27. Praca dyplomowa 56

Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji 24

Katalog ECTS Informatyka studia II stopnia (stacjonarne i niestacjonarne)

PRZEDMIOTY KIERUNKOWE


25

Metody numeryczne

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-MN-PK1_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Krzysztof Gałkowski • Prowadzący: prof. dr hab. inŜ. Krzysztof Gałkowski, mgr inŜ. Łukasz

Hładowski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Wykład 30 2 egzamin Laboratorium 30 2

I zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Wykład 18 2 egzamin Laboratorium 18 2


7

Zakres tematyczny przedmiotu: Podstawy matematyczne. Podstawowe pojęcia i twierdzenia analizy matematycznej wykorzystywane w metodach numerycznych, szereg Taylora. Błędy i reprezentacja liczb. Podstawowe definicje i typy błędów, złe uwarunkowanie numeryczne, stabilność numeryczna, sposoby unikania błędów, systemy dziesiętny, binarny, heksadecymalny, zapis stało- i zmienno-przecinkowy, związki z błędami. Wyznaczanie pierwiastków równań nieliniowych. Metody: podziału, Newtona, siecznych; zastosowanie twierdzenia o punkcie stałym; analiza i szacowanie błędów; ekstrapolacja; przypadki złego uwarunkowania, stabilność numeryczna rozwiązań. Interpolacja. Charakterystyka interpolacji i jej zastosowań; wzór Lagrange’a; ilorazy róŜnicowe, własności i wzór Newtona; analiza błędów; interpolacja funkcjami sklejanymi; interpolacja Hermite’a. Aproksymacja. Metoda najmniejszych kwadratów; błąd minimaksowy, zastosowanie wielomianów ortogonalnych. Całkowanie numeryczne. Kwadratury Newtona-Coatesa - metoda trapezów, metoda Simpsona; kwadratury Gaussa, analiza i szacowanie błędów, ekstrapolacja Richardsona. Rozwiązywanie układów równań liniowych. Metoda eliminacji Gaussa; wybór elementu głównego; faktoryzacja LU i metoda Doolittla; analiza, szacowanie i korekcja błędów; stabilność numeryczna rozwiązań, liczba warunkowa; metody iteracyjne, iteracje Jacobiego, iteracje Gaussa-Seidela.

Rozwiązywanie równań róŜniczkowych normalnych. Metody: Eulera, Rungego-Kutta, korektor-predyktor.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie wykorzystania technik numerycznych w rozwiązywaniu zagadnień matematycznych przy uwzględnieniu ograniczeń reprezentacji i arytmetyki zmiennopozycyjnej...

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego

Laboratorium - zaliczenie wszystkich ćwiczeń i sprawdzianów dopuszczających do wykonywania ćwiczeń Literatura podstawowa 1. Baron B.: Metody numeryczne, Helion, Gliwice, 1995. 2. Fortuna Z., Macukov B., Wąsowski J.: Metody numeryczne, WNT, Warszawa, 1982. 3. Klamka J. i inni: Metody numeryczne, Oficyna Wydawnicza Politechniki Śląskiej, Gliwice, 1998. 4. Bjoerck A., Dahlquist G.: Metody numeryczne, PWN, Warszawa, 1987. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


26


• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-GSI-PK2_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski,

dr inŜ. Andrei Karatkevich • Prowadzący: dr inŜ. Andrei Karatkevich, pracownicy Instytutu

Informatyki i Elektroniki

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Nieformalne wprowadzenie do teorii grafów i sieci: Podstawowe pojęcia. Grafy skierowane i niekierowane. Sieć Petriego. Hipergraf. Intuicyjne przykłady. Elementy teorii grafów skierowanych i niekierowanych: drogi, ścieŜki, cykle, drzewa, przekroje. Operacje na grafach. Klasyfikacje grafów-grafy planarne, dualne. Macierzowe reprezentacje grafów. Komputerowe reprezentacje grafów. Wybrane własności grafów i metody ich badania. Przykłady zastosowań metod teorii grafów w algorytmach optymalizacji dyskretnej. Hipergrafy, transwersalne hipergrafów: nieformalne wprowadzenie. Przykład wykorzystania hipergrafu do analizy i dekompozycji systemów informacyjnych. Binarne diagramy decyzyjne: klasyczny graf BDD, uporządkowany diagram OBDD, zredukowany binarny diagram ROBDD. Graf BDD jako efektywna struktura danych. Przykłady zastosowań wybranych algorytmów teorii grafów w informatyce: wykorzystanie teorii grafów w inŜynierii oprogramowania, wykorzystanie teorii grafów w inŜynierii komputerowej. Elementy teorii sieci Petriego: podstawy formalne – definicje, reprezentacje, własności, klasyfikacje. Własności dynamiczne dyskretnych obiektów zdarzeniowych i ich modelowe odpowiedniki – konflikt, blokady, konfuzja, Ŝywotność, aktywność, zachowawczość. Wybrane techniki modelowania i analizy dyskretnych systemów zdarzeniowych. Analiza grafów znaków osiągalnych, P i T niezmienniki. Interpretowane sieci Petriego: Sieć Petriego jako model współbieŜnego automatu cyfrowego. Makrosieć. Reprezentacja i analiza przestrzeni stanów lokalnych z wykorzystaniem teorii grafów. Modelowanie wybranych klas procesów dyskretnych.

Efekty kształcenia:

Umiejętności i kompetencje w zakresie wykorzystania teorii grafów i sieci do rozwiązywania problemów technicznych w inŜynierii projektowania i inŜynierii komputerowej.

Warunki zaliczenia:

Wykład – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z kolokwiów pisemnych i ustnych przeprowadzanych, co najmniej raz w semestrze.

Laboratorium – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich zadań laboratoryjnych. Literatura podstawowa 1. Narsinh Deo: Teoria grafów i jej zastosowanie w technice i informatyce, PWN, Warszawa, 1980. 2. Jansen T. L.: C++ zadania i odpowiedzi, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa, 1994. 3. Shalloway A., Trott J. R.: Projektowanie zorientowane obiektowo. Wzorce obiektowe, Helion, Warszawa, 2005. 4. Stroustrup B.: Język C++, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, warszawa, 2002. 5. Subieta K.: Słownik terminów z zakresu obiektowości, AOW PLJ, Warszawa, 1999. 6. Wirth N.: Algorytmy + struktury danych = programy, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa, 2001. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


27

InŜynieria bezpieczeństwa

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-IB-PK3_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab.inŜ. Eugeniusz Kuriata,

dr inŜ. Bartłomiej Sulikowski • Prowadzący: dr inŜ. Bartłomiej Sulikowski, pracownicy Instytutu

Sterowania i Systemów Informatycznych

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Wykład 30 2 zaliczenie na ocenę Laboratorium 30 2


Studia niestacjonarne Wykład 18 2 zaliczenie na ocenę Laboratorium 18 2


5

Zakres tematyczny przedmiotu: Bezpieczeństwo informacji. Wprowadzenie. Definicje. Infrastruktura. Modele bezpieczeństwa. Stan prawny. Ustawa o ochronie informacji niejawnej. Kancelarie tajne. Klauzule tajności. Dostęp do systemu. Kontrola dostępu do systemu. Zarządzanie dostępem uŜytkowników. Zakres odpowiedzialności uŜytkowników. Bezpieczeństwo systemów i sieci teleinformatycznych. Typy ataków. Firewalle. Metody ochrony fizycznej. Polityka bezpieczeństwa. Rola i zadania Administratora Bezpieczeństwa Informacji. Kryptografia. Metody symetryczne i asymetryczne. Standardy szyfrowania DES, AES. Kryptografia klucza publicznego. Algorytm RSA. Jednokierunkowe funkcje skrótu w kryptografii. Podpis elektroniczny. Serwery PKI.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: ochrony informacji oraz aplikacji przed działaniami destrukcyjnymi. Przedstawia się stan prawny w dziedzinie ochrony informacji oraz analizę przestępstw komputerowych oraz omawia kierunki działań mające na celu wyeliminowanie lub minimalizowanie skutków takich przestępstw.

Warunki zaliczenia: Wykład – warunkiem zaliczenia jest pozytywna ocena ze sprawdzianu wiadomości przeprowadzonego w formie pisemnej Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Literatura podstawowa 1. Kutyłowski M., Strothmann W. B.: Kryptografia. Teoria i praktyka zabezpieczania systemów komputerowych, Oficyna

Wydawnicza Read ME, Warszawa, 1998. 2. Mochnacki W.: Kody korekcyjne i kryptografia, Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, Wrocław, 1997. Literatura uzupełniająca 1. Schneier B.: Kryptografia dla praktyków - protokoły, algorytmy i programy źródłowe w języku C, Wydawnictwa

Naukowo-Techniczne, Warszawa, 1995. 2. Polok M.: Ochrona tajemnicy państwowej i tajemnicy słuŜbowej w polskim systemie prawnym, LexisNexis, Warszawa,

2006. 3. Menezes A. J., van Oorschot P. C.: Handbook of Applied Cryptography, CRC Press, 1996. 4. Denning D. E. R.: Cryptography and Data Security, Addison-Wesley, New York, 1982. Uwagi: -


28

Badania operacyjne

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-BO-PK4_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Maciej Patan • Prowadzący: dr hab.inŜ. Krzysztof Patan, dr inŜ. Maciej Patan

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Zadania programowania liniowego (ZPL). Postać standardowa ZPL. Metoda rozwiązań bazowych i algorytm sympleks. Optymalny wybór asortymentu produkcji. Problem mieszanek. Wybór procesu technologicznego. Programowanie ilorazowe. Problemy transportowe i przydziału. Gry dwuosobowe o sumie zerowej i z naturą. Programowanie sieciowe. Modele sieciowe o zdeterminowanej strukturze logicznej. Metody CPM i PERT. Analiza czasowo-kosztowa. CPM-COST. PERT-COST. Zadania programowania nieliniowego (ZPN) - warunki optymalności. Zbiory i funkcje wypukłe. Warunki konieczne i wystarczające istnienia ekstremum funkcji przy braku ograniczeń. Metoda mnoŜników Lagrange’a. Ekstrema funkcji przy występowaniu ograniczeń równościowych i nierównościowych. Warunki Kuhna-Tuckera. Regularność ograniczeń. Warunki istnienia punktu siodłowego. Metoda najmniejszych kwadratów. Programowanie kwadratowe. Obliczeniowe metody rozwiązywania ZPN. Metody poszukiwania minimum w kierunku: metody Fibonacciego, złotego podziału, Kiefera, Powella i Davidona. Metody poszukiwań prostych: metody Hooke’a-Jeevesa i Neldera-Meada. Ciągły i dyskretny algorytm gradientu. Metoda Newtona. Metody Gaussa-Newtona i Levenberga-Marquardta. Podstawowe metody kierunków poprawy: metody Gaussa-Seidela, najszybszego spadku, gradientów sprzęŜonych Fletchera-Reevesa, zmiennej metryki Davidona-Fletchera-Powella. Poszukiwanie minimum przy warunkach ograniczających: metody funkcji kary wewnętrznej, zewnętrznej i mieszanej, metoda rzutowania gradientu, metoda sekwencyjnego programowania kwadratowego, metody kierunków dopuszczalnych. Elementy programowania dynamicznego. Zagadnienia praktyczne. Upraszczanie i eliminacja ograniczeń. Eliminacja nieciągłości. Skalowanie zadania. Numeryczne przybliŜanie gradientu. Wykorzystanie procedur bibliotecznych. Przegląd wybranych bibliotek procedur optymalizacyjnych. Omówienie metod zaimplementowanych w popularnych systemach przetwarzania numerycznego i symbolicznego.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: formułowania zadań programowania matematycznego; definiowania modeli zadania optymalizacyjnego; rozwiązywania zadań programowania liniowego i nieliniowego z ograniczeniami; formułowanie warunków optymalności; analizy czasowo-kosztowej przedsięwzięć logistycznych; algorytmicznego podejścia do określania rozwiązań optymalnych; kreatywnego posługiwania się dedykowanym oprogramowaniem i dostępnymi bibliotekami numerycznymi w rozwiązywaniu zadań.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego; Laboratorium - zaliczenie wszystkich ćwiczeń i sprawdzianów dopuszczających do wykonywania ćwiczeń Literatura podstawowa 1. Kukuła K.(red.): Badania operacyjne w przykładach i zadaniach, PWN, Warszawa, 2002. 2. Ignasiak E.(red.): Badania operacyjne, PWN, Warszawa, 2001. 3. Siudak M.: Badania operacyjne, Politechnika Warszawska, Warszawa, 1989. Literatura uzupełniająca 1. Mitchell G.H. (red.): Badania operacyjne: metody i przykłady, WNT, Warszawa, 1977. 2. Greń J.: Gry statystyczne i ich zastosowania, PWE, Warszawa, 1972.

3. Trzaskalik T. (red.): Badania operacyjne z komputerem, Absolwent, Łódź, 1998. Uwagi: -


29

Techniki modelowania programów

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-TMP-PK5_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski

dr inŜ. Andrei Karatkevich • Prowadzący: dr inŜ. Andrzej Łabiak, pracownicy Instytutu Informatyki

i Elektroniki

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia




II zaliczenie na ocenę

6

Zakres tematyczny przedmiotu: Elementy inŜynierii oprogramowania. Tworzenie oprogramowania. Kryzys oprogramowania i sposoby przeciwdziałania. Modelowanie pojęciowe. Rola modelowania w projektowaniu oprogramowania. Rys historyczny współczesnych technik modelowania. Obiektowe metody projektowania i notacja UML. Metodyki strukturalne i obiektowe. Cykl Ŝycia oprogramowania. Projektowanie systemowe i analiza systemowa. Podstawowe pojęcia obiektowości i powiązania między obiektami. Modelowanie powiązań obiektów. Komunikaty i wywołania procedur. Klasy, dziedziczenie, generalizacja/ specjalizacja, polimorfizm, interfejsy. Zunifikowany Język Modelowania UML. Geneza powstania. Definicja i cele powstania UML. Zakres UML. Diagramy UML: przypadków Ŝycia, klas, zachowania (stanów, aktywności, sekwencji, współpracy). Charakterystyka diagramów. Rozszerzenia języka UML: stereotypy, etykiety. Program kompilatora prostego języka – jako przykład projektu programu. Omówienie budowy i funkcji programu kompilatora: analizator leksykalny, analizator składniowy, tablica symboli, drzewo rozbioru, generator kodu wynikowego. Omówienie narzędzi pomocniczych przy realizacji programu (pakiety PCCTS oraz YACC). Przypomnienie podstawowych cech obiektowych języków programowania (C++, Java, C#). Efekty kształcenia: Umiejętność specyfikacji, konstruowania, wizualizacji i dokumentowania wszelkich artefaktów występujących w programowaniu, zwłaszcza w programowaniu obiektowym. Znajomość podstawowych elementów budowy i działania kompilatora.

Warunki zaliczenia: Szczegółowe warunki zaliczenia określa prowadzący na pierwszych zajęciach w semestrze. Wykład – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego. Laboratorium – zaliczenie wszystkich ćwiczeń i sprawdzianów dopuszczających do wykonywania ćwiczeń.

Literatura podstawowa 1. Aho A. V., Sethi R., Ullman J. D.: Kompilatory. Reguły, metody i narzędzia, Wydawnictwa Naukowo - Techniczne,

Warszawa, 2002. 2. Brookes F. P.,: Mityczny osobomiesiąc. Eseje o inŜynierii oprogramowania WNT, Warszawa, 2000. 3. Grady B., Rumbaugh J., Jacobson I.: UML przewodnik uŜytkownika, Wydawnictwa Naukowo – Techniczne,

Warszawa, 2002. 4. Wilson R.: Wprowadzenie do teorii grafów, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 1998. 5. Daviv R., Alla H.: Petri Nets and Grafcet-Tools for Modelling Discrete Event Systems, Prentice Hall, New York, 1992. 6. Banaszak K., Kuś J., Adamski M.: Sieci Petriego. Modelowanie, sterowanie i synteza systemów dyskretnych,

Wyd.Pol.Ziel., 1993. 7. Szpyrka M.: Sieci Petriego w modelowaniu i analizie systemów współbieŜnych, WNT, Warszawa, 2008. 8. Karatkevich A.: Dynamic Analysis of Petri Net-Based Discrete Systems, Springer, Berlin, 2007. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


30

PRZEDMIOTY SPECJALNOŚCIOWE – specjalność InŜynieria Komputerowa


31


• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-CPKD-PSW_A6_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Andrzej Popławski • Prowadzący: dr inŜ. Wojciech Zając

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Konwersja AC sygnału. Akwizycja danych z przetworników wizyjnych. Filtracja, splot, analiza Fouriera. Dyskretna transformata kosinusowa. Dyskretna transformata falkowa. Algorytmy kodowania entropowego. Kompresja stratna i bezstratna, znaczenie kompresji. Miary jakości obrazów. Standardy kompresji obrazów nieruchomych. Standardy kompresji sekwencji wizyjnych.


Umiejętności i kompetencje w zakresie stosowania technik przetwarzania i kompresji obrazów i sekwencji wizyjnych zapisanych w postaci cyfrowej.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen z kolokwiów pisemnych lub ustnych przeprowadzonych co najmniej raz w semestrze. Laboratorium – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych zrealizowanych w semestrze.

Literatura podstawowa 1. Lyons R.G.: Wprowadzenie do cyfrowego przetwarzania sygnałów, WKŁ, Warszawa, 2003. 2. Zieliński T.P.: Cyfrowe przetwarzanie sygnałów. Od teorii do zastosowań, WKŁ, Warszawa, 2007. 3. Sayood K.: Kompresja danych - wprowadzenie, READ ME, 2002. 4. Domański M.: Zaawansowane techniki kompresji obrazów i sekwencji wizyjnych, WPP, Poznań, 1998. 5. Skarbek W.: Multimedia. Algorytmy i standardy kompresji, PLJ, 1998.

Literatura uzupełniająca 1. Ohm J. R.: Multimedia Communication Technology, Springer, 2004. Uwagi: -


32

Projektowanie cyfrowych systemów informatycznych

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-PSSI-PSW_B7_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Alexander Barkalov • Prowadzący: dr inŜ. Grzegorz Łabiak, dr inŜ. Remigiusz Wiśniewski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Wykład 15 1 zaliczenie na ocenę Laboratorium 30 2 zaliczenie na ocenę Projekt 15 1




6

Zakres tematyczny przedmiotu: Podstawy organizacji jednostek sterujących. Metody opisu i interpretacji algorytmów sterujących; Metody optymalizacji jednostek sterujących dla układów programowalnych. Systems-on-Programmable-Chip: analiza i charakterystyka. Rozwój układów programowalnych; Podstawy System-on-Programmable-Chip; Analiza jednostek sterujących będących cześcią SoPC. Projektowanie wydajnych jednostek sterujących. Projektowanie automatu typu Moore’a z trywialnym kodowaniem stanów; Projektowanie automatu typu Moore’a z optymalnym kodowaniem stanów; Projektowanie automatu typu Moore’a z transformacją stanów; Projektowanie wielopoziomowych automatów typu Moore’a. Projektowanie mikroprogramowanych jednostek sterujących I. Podstawy organizacji i projektowania mikroprogramowanych jednostek sterujących; Projektowanie MCU z naturalnym adresowaniem mikroinstrukcji; Projektowanie MCU z kombinowanym adresowaniem mikroinstrukcji; Projektowanie mikroprogramowanych jednostek sterujących II. Projektowanie CMCU o podstawowej strukturze; Projektowane CMCU ze wspólną pamięcią; Projektowanie CMCU z transformacją adresów; Projektowanie CMCU z dzieleniem kodów.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie projektowania jednostek sterujących; rozpoznawania róŜnic między róŜnymi strukturami jednostek sterujących; wyboru właściwej struktury jednostki sterującej w zaleŜności od wymagań projektowych

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego. Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych,

przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Projekt – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich projektów, przewidzianych do realizacji w ramach zajęć projektowych. Literatura podstawowa 1. Kania D.: Synteza logiczna przeznaczona dla matrycowych struktur programowalnych PAL, Zeszyty Naukowe

Politechniki Śląskiej, Gliwice, 2004. 2. Micheli G.: Synteza i optymalizacja układów cyfrowych, WNT, Warszawa, 1998. 3. Kamionka-Mikuła H., Małysiak H., Pochopień B.: Synteza i analiza układów cyfrowych, Wydawnictwo Pracowni

Komputerowej Jacka Skalmierskiego, Gliwice, 2006. 4. Kevin Skahill: Język VHDL - Projektowanie programowalnych układów logicznych, WNT, Warszawa, 2001. 5. Łuba T., Zbierzchowski B.: Komputerowe projektowanie układów cyfrowych, WKiŁ, Warszawa, 2000. Literatura uzupełniająca 1. Barkalov A., Węgrzyn W..: Design of Control Units with Programmable Logic, University of Zielona Góra Press,

Zielona Góra, 2006. 2. Ciletti M.D.: Modeling, Synthesis, and Rapid Prototyping with the Verilog HDL, Prentice-Hall, Upper Saddle River, NJ,

1999. Uwagi: -


33


• Kod przedmiotu: 06.0-WE-I-ZPSS-PSW_C8_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Zbigniew Skowroński • Prowadzący: dr inŜ. Zbigniew Skowroński

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Tendencje na rynku elektroniki, a zwłaszcza systemów zintegrowanych. Rola układów osadzonych we współczesnej elektronice. Podejście zintegrowane do projektowania jako nowa jakość w stosunku do metod tradycyjnych. Podstawowe fazy projektowania zintegrowanego: specyfikacja, translacja do modelu formalnego, modelowanie, weryfikacja, współsymulacja, dekompozycja, implementacja części sprzętowej i programowej. Specyfikacja systemów mikroprocesorowych na poziomie systemowym. Cechy języków na poziomie systemowym. Zastosowanie języków opisu sprzętu (VHDL, Verilog itp.) i programowania (C/C++, Java itp.) do reprezentacji systemów sprzętowo-programowych. Języki specjalizowane (język Esterel, prace nad językiem systemowym SLDL). Modele formalne stosowane w projektowaniu zintegrowanym: wymagania i cechy modeli. Omówienie najwaŜniejszych typów modeli (automaty sekwencyjne i równoległe, diagramy przepływu, interpretowane sieci Petriego). Codesign Finite State Machines (CFSM) jako przykład praktycznego zastosowania modelu. Architektury systemów zintegrowanych (typowe elementy architektury, typowy szablon architektury, koprocesorowy tryb pracy, koszt interfejsu HW/SW). Specjalizowane procesory sprzętowe (FPGA/CPLD) i programowe (ASIP). Algorytmy kosyntezy (wprowadzenie do dekompozycji, cele dekompozycji, klasyfikacja metod dekompozycji, klasyczne algorytmy dekompozycji, style dekompozycji sprzętowo-programowej, harmonogramowanie, projektowanie interfejsu z otoczeniem). Walidacja (potrzeba walidacji, problemy związane z walidacją, miejsce walidacji w procesie projektowania zintegrowanego, metody walidacji, walidacja w praktyce, współsymulacja wg Wilsona, współsymulacja wg Hagena). System PTOLEMY - podstawowe pojęcia, weryfikacja formalna, podstawowa zasada emulacji, typowa struktura płyty emulacyjnej, środowisko prototypowania WEAVER. Wprowadzenie do systemów operacyjnych czasu rzeczywistego. Istniejące oprogramowanie wspomagające projektowanie zintegrowane (systemy: Polis, Cosyma, Lycos, Cosmos). Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: projektowania prostych systemów sprzętowo-programowych z wykorzystaniem mikroprocesorów, cyfrowych bloków funkcjonalnych oraz programowalnych struktur logicznych; wykorzystania nowoczesnych języków specyfikacji systemowej i komputerowych narzędzi wspomagających projektowanie w projektowaniu systemów osadzonych. Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego. Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Literatura podstawowa: 1. Balarin F. et al.: Hardware-Software Co-Design of Embedded Systems. The POLIS Approach, Kluwer Academic

Publishers, 1997. 2. De Micheli G.: Synteza i optymalizacja układów cyfrowych, WNT, Warszawa, 1998. 3. Proceedings of the IEEE, Special issue on Hardware/Software Codesign, vol. 85, No. 3, March 1997. 4. Staunstrup J., Wolf W. (eds.): Hardware/Software Co-Design: Principles and Practice, Kluwer Academic Publishers,

1997. Literatura uzupełniająca: 1. Ciletti M. D.: Modeling, Synthesis, and Rapid Prototyping with the Verilog HDL, Prentice-Hall, Upper Saddle River, NJ,

1999. 2. Kamionka-Mikuła H., Małysiak H., Pochopień B.: Synteza i analiza układów cyfrowych, Wydawnictwo Pracowni

Komputerowej Jacka Skalmierskiego, Gliwice, 2006. 3. Łuba T., Zbierzchowski B.: Komputerowe projektowanie układów cyfrowych, WKiŁ, Warszawa, 2000. 4. Skahill K.: Język VHDL - Projektowanie programowalnych układów logicznych, WNT, Warszawa, 2001. 5. Zwoliński M.: Projektowanie układów cyfrowych z wykorzystaniem języka VHDL, Wydanie 2, WKŁ, Warszawa, 2007. Uwagi: -


34

Programowanie sieciowe

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-PS-PSW_D9_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Tomasz Gratkowski • Prowadzący: dr inŜ. Tomasz Gratkowski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia



Studia niestacjonarne Wykład 9 1 zaliczenie na ocenę Laboratorium 18 2 zaliczenie na ocenę Projekt 9 1

III zaliczenie na ocenę

6

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie: Wysokopoziomowy mechanizm dostępu do zasobów sieci globalnej - Internet. Programy sieci WWW. Interaktywne aplety Javy. Serwlety. Obiekty zasobów URL. Połączenia sieciowe wykorzystujące interfejs programowy URL, URLConnection, HttpURLConnection. Połączenia komunikacyjne niezawodnym strumieniem TCP. Model interakcji klient-serwer. Pojęcie gniazd - interfejs Socket, ServerSocket. Klient echa TCP. Komunikacja z wykorzystaniem protokołu UDP. Programy klient - serwer wykorzystujące UDP. Gniazda UDP - interfejs DatagramSocket. Pojęcie pakietu datagramu - interfejs DatagramPacket. Klient echa UDP. Pojęcie Broadcastingu - interfejs MulticastSocket. Programowanie usług sieci Internet. Usługi związane z czasem i datą. Interakcyjne uŜywanie odległych maszyn. Rozproszone przetwarzanie w Javie - RMI, IDL. Zagadnienia sieciowe z odniesieniem do wymagań komunikacyjnych systemów rozproszonych. Model usług plikowych. Przegląd systemów usług plikowych. Usługi nazewnicze. Koordynacja rozproszona. Dane dzielone i transakcje. Tworzenie aplikacji rozproszonych z wykorzystaniem technologii CORBA. Wykorzystanie dedykowanych pakietów języka Java do budowy systemów rozproszonych.


Umiejętność programowania usług sieciowych w języku JAVA.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z kolokwium przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z realizacji zadania projektowego wskazanego przez prowadzącego zajęcia na początku semestru Literatura podstawowa 1. Stevens W.R.: UNIX. Programowanie usług sieciowych. Tom 1 - API: gniazda i XTI; Wydawnictwa Naukowo-

Techniczne, 2000. 2. Coulouris G., Dollimore J., Kindberg T.: Systemy rozproszone. Podstawy i projektowanie, Wydawnictwa Naukowo-

Techniczne, 1999. 3. Gabassi M., Dupounoy B.: Przetwarzanie rozproszone w systemie UNIX, Wydawnictwo LUPUS, 1996. Literatura uzupełniająca 1. Horstmann C. S., Cornell G.: Java 2. Podstawy, Helion, 2003. 2. Horstmann C. S., Cornell G.: Java 2. Techniki zaawansowane, Helion, 2005. 3. The Java Tutorial /SUN 4. Stevens W.R: TCP/IP. Tom 1: Protokoły - Biblia; Oficyna Wydawnicza READ ME, 1998. 5. Rosenberger J.L.: Teach Yourself Corba in 14 Days, Sams Publishing, 1998. Uwagi: -


35

Programowanie systemów mikroinformatycznych

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-PSM-PSW_E10_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski • Prowadzący: dr inŜ. Grzegorz Andrzejewski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Specyfikacja systemu reaktywnego na poziomie systemowym: zalety opisy na poziomie systemowym, platforma implementacyjna (mikrosystem cyfrowy), synteza na podstawie specyfikacji systemowej, języki opisu na poziomie systemowych. Projektowanie systemu reaktywnego na poziomie behawioralnym: modele formalne, języki programowania wysokiego poziomu. Narzędzia modelowania wizualnego: Diagramy współbieŜnej, hierarchicznej maszyny sanów UML (Unified Modelling Language) i hierarchiczne sieci Petriego. Hierarchiczne diagramy SFC (Sequential Function Chart) (Sekwencyjne Diagramy Funkcjonowania). Podejście obiektowe do modelowania systemu reaktywnego: standard UML a modelowania dynamiki systemu. WspółbieŜność i hierarchia. Stany zagnieŜdŜone i stany współbieŜne. Obsługa wyjątków. Komponenty wirtualne. Projektowanie rekonfigurowanych sterowników osadzonych: typowe architektury sterowników rekonfigurowanych. Projektowanie systemów osadzonych zgodnie z normą ICE 1131-3. Rola języków opisu sprzętu HDL: VHDL, Verilog, SystemC w syntezie mikrosystemów cyfrowych. Translacja diagramów maszyny stanowej UML na języki HDL

Efekty kształcenia: Umiejętność projektowania i programowania cyfrowych systemów osadzonych na poziomie behawioralnym i strukturalnym. Zrozumienie roli cyfrowych systemów osadzonych we współczesnej informatyce.

Warunki zaliczenia: Wykład – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen z kolokwiów pisemnych lub ustnych przeprowadzonych dwa razy w semestrze. Laboratorium – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w laboratorium. Literatura podstawowa 1. Adamski M., Chodań M.: Modelowanie układów sterowania dyskretnego z wykorzystaniem sieci SFC, Wyd.

Politechniki Zielonogórskiej, Zielona Góra, 2000. 2. śurawski R. (Ed):Embedded Systems Handbook, CRC, Boca Raton, 2006. 3. Adamski M., Karatkevich A., Węgrzyn M.: Design of Embedded Control Systems, Springer (USA), New York, 2005. 4. David D., Alla H.: Petri Nets & Grafcet. Tools for modeling discrete event systems, Prentice Hall, New York, 1992. 5. Gajski D.D., Vahid F., Narayan S., Gong J.: Specification and Design of Embedded Systems, Prentice Hall,

Englewood, New Jersey, 1994. 6. Jerraya A., Mermet J. (Ed.): System-level Synthesis Kluwer, Dordecht, 1999. 7. Dąbrowski W., Stasiak A., Wolski M.: Modelowanie systemów informatycznych w języku UML 2.1. PWN, Warszawa,

2007. 8. Yakovelv L., Gomes L., Gavagno (Ed.): Hardware Design and Petri Nets, Kluwer Academic Publishers, Boston, 2000.

Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


36

Aplikacje mobilne

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-AM-PSW_F11_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Jacek Tkacz • Prowadzący: pracownicy Instytutu Informatyki i Elektroniki

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Laboratorium 30 2 zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Laboratorium 18 2 zaliczenie na ocenę

3

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie do projektowania aplikacji mobilnych. Konfiguracja środowiska programistycznego (MS Visual Studio). Wykorzystanie emulatorów urządzeń mobilnych.

Interfejs uŜytkownika. Projektowanie oraz implementacja GUI aplikacji mobilnych z wykorzystaniem produktów firmy Microsoft.

Dostęp do danych. Bazy danych dla technologii mobilnych. Dostęp oraz synchronizacja z zewnętrznymi źródłami danych.

Wymiana informacji między aplikacją mobilną a otoczeniem zewnętrznym. Sposoby komunikacji z wykorzystaniem technologii bezprzewodowych: Bluetooth, IrDA. Język XML jako uniwersalny format wymiany danych.

Bezprzewodowa sieci LAN. Komunikacja w sieciach WLAN (WiFi).

Systemy nawigacji satelitarnej. Komunikacja z modułem GPS. Obsługa standardu NMEA-0183.


Umiejętności projektowania i implementacji aplikacji dla urządzeń mobilnych z wykorzystaniem technologii .NET.

Warunki zaliczenia: Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium

Literatura podstawowa 1. Imieliński T.: Mobile Computing, Kluwer, 1996. 2. Shekhar S., Chwala S.: Spatial database A Tour, Prentice Hall, 1983. 3. Hołubowicz W., Płóciennik P.: GSM cyfrowy system telefonii komórkowej, EFP, 1995. 4. Hołubowicz W., Płóciennik P.: Systemy łączności bezprzewodowej, PDN, 1997.

Literatura uzupełniająca 1. Januszewski J.: System GPS i inne systemy satelitarne w nawigacji morskiej, WSM, 2004. 2. Clark M.: Wireless Access Networks, Wiley, 2002. Uwagi: -


37

PRZEDMIOTY SPECJALNOŚCIOWE – specjalność InŜynieria Oprogramowania


38


• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-SNSR-PSW_A6_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Józef Korbicz, • Prowadzący: prof. dr hab. inŜ. Józef Korbicz, pracownicy Instytutu

Sterowania i Systemów Informatycznych

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie do sieci neuronowych. Historia i rozwój sieci neuronowych. Struktura biologicznego neuronu. Model matematyczny sztucznego neuronu. Funkcje aktywacji neuronu. Algorytmy uczenia dla perceptronu. Struktury Adaline i Madline. Uczenie nadzorowane i nienadzorowane. Klasyczny problem XOR. Jednokierunkowe sieci neuronowe. Idea sieci wielowarstwowych, Algorytm wstecznej propagacji w uczniu sieci neuronowych. Problemy i ograniczenia gradientowych algorytmów ucznia. Adaptacyjny krok uczenia. Momentum. Przykłady zastosowań sieci neuronowych. Przegląd zaawansowanych algorytmów uczenia sieci neuronowych. Algorytmy ewolucyjne w projektowaniu i uczeniu sieci neuronowych. Sieci neuronowe typu GMDH Rekurencyjne sieci neuronowe. Dynamiczne sieci neuronowe ze sprzęŜeniem zwrotnym. Algorytmy ucznia sieci neuronowych ze sprzęŜeniem zwrotnym. Matematyczny model dynamicznego neuronu. Lokalnie rekurencyjnie globalnie jednokierunkowe sieci neuronowe. Sieć Hopfielda. Algorytm ucznia sieci Hopfielda. Sieci neuronowe samoorganizujące się. Samoorganizująca się mapa cech Kohonena. Uczenie konkurencyjne. Algorytm gazu neuronowego. Przykładowe zastosowania sieci Kohonena. Systemy neuro-rozmyte. Zbiory rozmyte i logika rozmyta. Wnioskowanie rozmyte. Neuro-rozmyta sieć typu Mamdaniego. Neuro-rozmyta sieć Takagi-Sugeno. Algorytmy ucznia dla sieci neuro-rozmytych. Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: zastosowania oraz implementacji sieci neuronowych i neuro-rozmytych, właściwości róŜnych struktur sieci neuronowych i neuro-rozmytych, rozumienia podstaw matematycznych algorytmów uczenia sieci neuronowych i neuro-rozmytych, wykorzystania i implementacji algorytmów uczenia, wiedzy z zakresu ograniczeń poszczególnych algorytmów uczenia, wykorzystania sieci neuronowych i neuro-rozmytych w zadaniach modelowania systemów nieliniowych i rozpoznawania obrazów.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia kursu jest zdanie egzaminu końcowego Laboratorium - warunkiem zaliczenia laboratorium jest realizacja wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych.

Literatura podstawowa 1. Korbicz J, Obuchowicz A. Uciński D.: Sztuczne sieci neuronowe - podstawy i zastosowania, Akademicka Oficyna

Wydawnicza PLJ, Warszawa, 1994. 2. Tadeusiewicz R.: Sieci Neuronowe, Akademicka Oficyna Wydawnicza RM, 1993. 3. Osowski S.: Sieci neuronowe w ujęciu algorytmicznym, WNT, Warszawa, 1996. 4. Rutkowska D., Piliński M., L. Rutkowski L.: Sieci neuronowe, algorytmy genetyczne i systemy rozmyte, Wyd.

Naukowe PWN, Warszawa, 1997. 5. Rutkowska D.: Inteligentne systemy obliczeniowe. Algorytmy i sieci neuronowe w systemach rozmytych, Akademicka

Oficyna Wydawnicza PLJ, Warszawa, 1997. 6. śurada J., Barski M., Jędruch W.: Sztuczne sieci neuronowe, PWN, Warszawa, 1996. Literatura uzupełniająca 1. Duch W., Korbicz J., Rutkowski L., Tadeusiewicz R.: Biocybernetyka i InŜynieria Biomedyczna 2000. Tom 6. Sieci

Neuronowe, Akademicka Oficyna Wydawnicza Exit, Warszawa, 2000. 2. Bishop M.: Neural Networks for Pattern Recognition, Oxford University Press, 1996. 3. Haykin S.: Neural Networks: A Comprehensive Foundation (2nd Edition), Prentice Hall, 1998.

Uwagi: -


39

Systemy wirtualnej rzeczywistości

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-SWR-PSW_B7_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Sławomir Nikiel • Prowadzący: dr hab. inŜ. Sławomir Nikiel

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia




IV zaliczenie na ocenę

6

Zakres tematyczny przedmiotu: Czynniki ludzkie (human factors). Czynniki ludzkie w percepcji wirtualnego otoczenia. Podział na twórcę i odbiorcę systemu VR, modele interakcyjne, poczucie „obecności” w środowisku wirtualnym, techniki modelowania zjawisk psychofizycznych. Wprowadzenie do technologii wirtualnej rzeczywistości: Wprowadzenie do środowisk wirtualnych VE (ang. Virtual Environments), historia, podstawy klasyfikacji, wymagania i zastosowania VE. Systemy i środowiska programowania gier 3D. Przykładowe aplikacje w edukacji, rozrywce, architekturze, przemyśle lotniczym, motoryzacyjnym oraz w medycynie. Urządzenia we/wy. Sprzęt i oprogramowanie VR: interfejsy wizualne, interfejsy dźwiękowe, interfejsy multimodalne, urządzenia sensoryczne, interfejsy BCI (ang. Brain-Computer Interfaces) Grafika komputerowa 3D. Modelowanie geometryczne i transformacje w przestrzeni trójwymiarowej, nawigacja w przestrzeni 3D. Wirtualna Rzeczywistość jako interaktywne środowisko 3D. Reprezentacja przestrzeni 3D. Konstrukcja i umieszczanie podstawowych elementów 3D. Metody przekształcania obiektów. Reprezentacja obiektów 3D- cieniowanie i oświetlenie. Konstrukcja siatki. Konstrukcja terenu. Budowanie kształtu figur obrotowych. Mapowanie tekstur. Dodawanie tła panoramicznego. Animacje i interakcje w środowiskach VR. kluczowanie ruchu, symulacje zachowań oparte na modelach fizycznych, teksturyzacja i morfing, układy sensoryczne, systemy detekcji kolizji. Animacje pozycji, orientacji i skali. Interakcja z uŜytkownikiem. Sieciowe środowiska wirtualne. Wprowadzenie do języka VRML (ang. Virtual Reality Modelling Language) i X3D (ang. eXtensible 3D). Tworzenie syntetycznego środowiska VR. Metody kreacji otoczenia, konstruowanie obiektów i zdarzeń. Narzędzia wspomagające projektowanie VR. Problem wydajności aplikacji wirtualnej rzeczywistości. Dźwięk 3D. Poziom detalu. Skrypty. Blender, XNA.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: projektowania systemów grafiki komputerowej czasu rzeczywistego, projektowania systemów wirtualnej rzeczywistości opartych o technologię X3D i Blender; opracowywania komponentów systemów wirtualnej rzeczywistości i gier 3D.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z kolokwium przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z realizacji zadania projektowego wskazanego przez prowadzącego zajęcia na początku semestru Literatura podstawowa 1. Bociek B.: Blender. Podstawy modelowania, Helion, 2007. Literatura uzupełniająca 1. Vince J.: Virtual Reality Systems, Addison Wesley, Cambridge, 1995. 2. Ames A. et al: VRML Sourcebook, Wiley, 1997. 3. Flemming B., Dobbs D.: Animacja cyfrowych twarzy, Helion, 2002.

Uwagi:

-


40

Analiza systemów

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-AS-PSW_C8_S2S • Typ przedmiotu: obieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Marcin Witczak, prof. UZ • Prowadzący: pracownicy Instytutu Sterowania i Systemów

Informatycznych

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Podstawy modelowania matematycznego. Modele a modelowanie. Metodologia modelowania. Definicje i terminologia. Diagram przebiegu modelowania. Modelowanie w zastosowaniach praktycznych. Charakterystyka modelu. Czynniki opisujące. Typy zachowań. Wybór funkcji matematycznych do opisu modelu. Wybór zmiennych wejściowych i wyjściowych. Wybór jednostek charakteryzujących zmienne. Zastosowanie równań róŜnicowych w modelowaniu – modele dyskretne. Równania róŜnicowe pierwszego i wyŜszych rzędów. Stabilność modeli dyskretnych. Modele dyskretne o wielu zmiennych. Opis modelu w przestrzeni stanów. Modele nieliniowe. Zastosowanie równań róŜniczkowych w modelowaniu – modele ciągłe. Równania róŜniczkowe pierwszego i wyŜszych rzędów. Układy równań róŜniczkowych. Identyfikacja systemów. Zbieranie i przetwarzanie danych pomiarowych. Wyznaczanie modeli na podstawie danych eksperymentalnych. Estymacja parametrów modeli. Określanie niepewności modelu. Podstawy teorii planowania eksperymentu. Pojęcie optymalności planu eksperymentu – kryteria. Plan eksperymentu a niepewność modelu. Podstawowe algorytmy doboru planu eksperymentu dla modeli liniowych. Problem planowania eksperymentu dla modeli nieliniowych. Modele liniowe opisane w przestrzeni stanów i ich zastosowanie w sterowaniu i diagnostyce systemów. Wyznaczanie modelu i jego właściwości – stabilność, obserwowalność, sterowalność. Przykłady układów sterowania i ich zastosowania. Zagadnienia obserwacji i filtracji stanu systemu – obserwator Luenbergera i filtr Kalmana. Przykłady układów sterowania z obserwatorem stanu. Zastosowanie modeli w generowaniu sygnału residuum dla potrzeb diagnostyki systemów – podejście klasyczne, zastosowanie obserwatorów i filtrów. Problem odporności w układach sterowania i diagnostyki systemów.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: modelowania matematycznego systemów, zbierania i przetwarzania danych, identyfikacji systemów, estymacji stanu, podstaw planowania eksperymentu, konstruowania układów sterowania.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest zdanie egzaminu w formie pisemnej lub ustnej Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen z kolokwiów pisemnych lub ustnych przeprowadzonych co najmniej raz w semestrze

Literatura podstawowa 1. Soderstrom T. i Stoic P.: Identyfikacja systemów, PWN, Warszawa, 1997. 2. Mańczak K. i Nahorski Z.: Komputerowa identyfikacja obiektów dynamicznych, PWN, Warszawa, 1983. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


41

Obliczenia ewolucyjne

• Kod przedmiotu: 11.3/11.9-WE-I-OE-PSW_D9_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Andrzej Obuchowicz, prof. UZ • Prowadzący: pracownicy Instytutu Sterowania i Systemów

Informatycznych

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia



Projekt 15 2 zaliczenie na ocenę Studia niestacjonarne

Wykład 9 1 zaliczenie na ocenę Laboratorium 18 2 zaliczenie na ocenę

Projekt 9 1 III

zaliczenie na ocenę

6

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie: przegląd metod optymalizacji nieliniowej, wypukłej - powtórzenie materiału; metody uwzględniania ograniczeń funkcyjnych, zadanie i klasyfikacja metod optymalizacji globalnej. Metody niedeterministyczne: metody z grupy Monte Carlo; adaptive random search, symulowane wyŜarzanie i jego modyfikacje. Podstawy algorytmów ewolucyjnych: pojęcia podstawowe, ogólny schemat algorytmu ewolucyjnego, klasy algorytmów ewolucyjnych, standardowe algorytmy ewolucyjne. Ewolucja genotypowa: prosty algorytm genetyczny, problemy z kodowaniem, twierdzenie Hollanda o schematach, przedwczesna zbieŜność i techniki jej unikania, aspekty teoretyczne stochastycznego procesu genetycznego; programowanie genetyczne, reprezentacja drzewiasta osobnika, moŜliwości zastosowań, modyfikacje prostego algorytmu programowania genetycznego. Ewolucja fenotypowa: algorytmy programowania ewolucyjnego i strategie ewolucyjne, aspekty teoretyczne; poszukiwanie ewolucyjne z miękka selekcją, wnioski z badań symulacyjnych. Operatory w ewolucji: zestawienie mechanizmów selekcji i ich porównanie, mutacje w przestrzeniach rzeczywistych. Adaptacja w środowisku niestacjonarnym: cechy środowisk niestacjonarnych, typy środowisk niestacjonarnych, miary jakości optymalizacji i adaptacji w środowisku niestacjonarnym. Ewolucja w zmiennym krajobrazie. Optymalizacja wielokryterialna: sformułowanie problemu, Pareto-optymalność, algorytmy ewolucyjne dedykowane dla zadań wielokryterialnych.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: formułowania zadań optymalizacji i adaptacji globalnej w warunkach stacjonarnych, niestacjonarnych i wielokryterialnych, projektowania i implementacji algorytmów stochastycznej optymalizacji i adaptacji globalnej, ze szczególnym uwzględnieniem technik ewolucyjnych.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z kolokwium przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z realizacji zadania projektowego wskazanego przez prowadzącego zajęcia na początku semestru Literatura podstawowa 1. Arabas J.: Wykłady z algorytmów ewolucyjnych, WNT, Warszawa, 2000. 2. Goldberg D. E: Algorytmy genetyczne i ich zastosowania, WNT, Warszawa, 1996. 3. Michalewicz Z.: Algorytmy Genetyczne + Struktury Danych = Programy Ewolucyjne, WNT, Warszawa, 1999. Literatura uzupełniająca 1. Beck T., Fogel D. B., Michalewicz Z.: Handbook of Evolutionary Computation, Institute of Physics and Oxford

University Press, New York, 1997 and later 2. Horst R., Tuy H.: Global Optimization: Deterministic Approaches, Springer, Berlin, 1996. 3. Obuchowicz A.: Evolutionary Algorithms for Global Optimization and Dynamic System Diagnosis, Lubuskie

Towarzystwo Naukowe, Zielona Góra, 2003. 4. Schaefer R.: Podstawy Genetycznej Optymalizacji Globalnej, Wyd. UJ, Kraków, 2002. Uwagi: -


42

Odkrywanie wiedzy w danych

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-OWD-PSW_E10_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Dariusz Uciński • Prowadzący: dr inŜ. Marek Kowal

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie do eksploracji danych. Opis, estymacja, predykcja, klasyfikacja, grupowanie, odkrywanie reguł. Wstępna obróbka danych. Czyszczenie danych, obsługa brakujących danych. Identyfikacja błędnych klasyfikacji. Graficzne metody identyfikacji punktów oddalonych. Przekształcanie danych. Metody numeryczne identyfikacji punktów oddalonych. Eksploracyjna analiza danych. Testowanie hipotez a eksploracyjna analiza danych. Poznawanie zbioru danych. Postępowanie ze skorelowanymi zmiennymi. Badanie zmiennych jakościowych. Odkrywanie nieprawidłowych pól. Badanie zmiennych numerycznych. Badanie relacji wielowymiarowych. Wybieranie interesującego podzbioru danych do dalszych badań. Dyskretyzacja. Podejścia statystyczne do szacowania i przewidywania. Metody jednowymiarowe: miary środka i rozpiętości, wnioskowanie statystyczne, szacowanie przedziału ufności. Metody dwuwymiarowe: prosta regresja liniowa. Niebezpieczeństwa ekstrapolacji. Regresja wielokrotna. Weryfikacja załoŜeń modelu. Algorytm k-najbliŜszych sąsiadów. Metody nadzorowane i nienadzorowane. Metodologia modelowania nadzorowanego. Kompromis obciąŜeniowo-wariancyjny. Zadanie klasyfikacji. Algorytm k-najbliŜszych sąsiadów. Odległość. Funkcja decyzyjna. Określanie ilościowe istotności atrybutu: rozciąganie osi. Uwzględnianie baz danych. Algorytm k-najbliŜszych sąsiadów do szacowania i przewidywania. Drzewa decyzyjne. Drzewa klasyfikacyjne i regresyjne. Algorytm C4.5. Reguły decyzyjne. Sztuczne sieci neuronowe. Architektury sieci neuronowych. Proces uczenia. Perceptron wielowarstwowy. Sieci oparte na zasadzie współzawodnictwa. Grupowanie hierarchiczne i metoda k-średnich. Zadanie grupowania. Metody grupowania hierarchicznego. Algorytm k-średnich. Sieci samoorganizujące się. Sieci Kohonena. Sprawdzenie poprawności grup. UŜycie funkcji przynaleŜności do grupy jako wejścia do modeli eksploracji danych. Reguły asocjacyjne. Analiza podobieństw i koszyka sklepowego. Wsparcie, ufność, częste zdarzenia i właściwości algorytmu A priori. Rozszerzenie od zmiennych binarnych do ogólnych danych jakościowych. Podejście teorii informacji: metoda uogólnionej indukcji reguł . Lokalne wzorce a globalne modele. Techniki ewaluacji modelu. Techniki ewaluacji modelu do zadania opisu . Techniki ewaluacji modelu do zadań szacowania i przewidywania . Techniki ewaluacji modelu do zadania klasyfikacji. Współczynnik błędu, fałszywe klasyfikacje pozytywne, fałszywe klasyfikacje negatywne. Dopasowanie kosztu błędnej klasyfikacji w celu odzwierciedlenia rzeczywistych strat. Analiza decyzji koszt/zysk. Połączenie oceny modelu z modelowaniem. ZbieŜność wyników: zastosowanie grupy modeli.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: posługiwania się modelami i technikami odkrywania informacji ukrytych w danych, wykonywania w rzeczywistości eksploracji danych na duŜych zbiorach danych.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z kolokwium przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium Literatura podstawowa 1. Larose D. T.: Odkrywanie wiedzy z danych, PWN, Warszawa, 2006. 2. Kantardzic M.: Data mining. Concepts, models, methods, and algorithms, IEEE Press, New York, 2003.

3. Cerrito P.: Introduction to data mining using SAS Enterprise Miner, SAS Press, Cary, 2006. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


43

Rozpoznawanie obrazów

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-RO-PSW_F11_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Andrzej Marciniak • Prowadzący: pracownicy Instytutu Sterowania i Systemów

Informatycznych

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Laboratorium

30 2 III zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Laboratorium

18 2 III zaliczenie na ocenę

3

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie. Przykłady praktycznych zastosowań dla systemów rozpoznawania obrazów. Reprezentacja stanów; reprezentacja logiczna; reprezentacja proceduralna, recepcja i struktura przestrzeni cech. Podstawy teorii decyzyjnej. Recepcja i struktura przestrzeni cech. Redukcja problemu wymiarowości. Przetwarzanie wstępne danych, selekcja i ekstrakcja cech. Metoda analizy czynników głównych w ekstrakcji cech. Strategie przeszukiwań optymalnego zbioru cech: przeszukiwanie sekwencyjne, rozgałęź i przytnij. Uczenie maszynowe. Typy uczenia: uczenie z nadzorem, uczenie bez nadzoru, uczenie zachowań, kryteria oceny systemów uczących. Metody szacowania zdolności uogólniania systemów uczących się: techniki bootstrappingu i skrośnej walidacji. Miara Vapnika-Chervonenkisa. Zagadnienia autoasocjacji i heteroasocjacji. Nieparametryczne klasyfikatory statystyczne. Metody odległościowe rozpoznawania obrazów: reguła najbliŜszego sąsiada, metoda k-najbliŜszych sąsiadów i jej modyfikacje. Metody jądrowe estymacji wartości funkcji gęstości prawdopodobieństwa. Metody wzorców: metoda otoczeń kulistych, metoda najbliŜszej mody. Omówienie problemu doboru wzorców. Metody analizy dyskryminacyjnej. Liniowa dyskryminanta Fishera dla przypadku dwóch i więcej klas. Separowalność obiektów w przestrzeni cech. Wypukłość zbiorów. Regiony i granice decyzyjne. Wykresy rozproszenia. Parametryczne klasyfikatory statystyczne. Twierdzenie Bayesa, „naiwny” klasyfikator bayesowski, kwadratowa funkcja dyskryminacyjna, schematy MAP i GAP, metoda mini-max. Analiza skupień. Algorytmy klasteryzacji przez podział: algorytm k-średnich, algorytm z progowaniem, algorytm Batchelora-Wilkinsa, algorytm Isodata i jego modyfikacje, algorytm rozmyty c-średnich. Klasteryzacja hierarchiczna. Reguły sąsiedztw, metody drzewowe, reguły obcięć, metoda górska. Metody weryfikacji drzew. Rozpoznawanie strukturalne. Metody ciągowe, kody Freemana, język opisu Shawa. Praktyczne zastosowania klasyfikatorów. Systemy biometryczne, obrazowanie biomedyczne, śledzenie celu, segmentacja i kompresja obrazów.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: projektowania i implementacji systemów automatycznego rozpoznawania wzorców. Opanowanie podstaw teorii decyzyjnej, rozpoznawania i analizy obrazów biomedycznych, systemów biometrycznych, a takŜe podstawowych technik przetwarzania informacji. Zapoznanie się z moŜliwościami i sposobami wykorzystania metod teoretyczno-decyzyjnych i syntaktycznych w rozpoznawaniu i komputerowym wspomaganiu diagnostyki medycznej.

Warunki zaliczenia: Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium

Literatura podstawowa 1. Duda P., Hart R., Stork O.: Pattern Classification, Wiley, New York, 2000. 2. Kwiatkowski W.: Metody automatycznego rozpoznawania wzorców, BEL-Studio, Warszawa, 2001. 3. Tadeusiewicz R., Flasiński M.: Rozpoznawanie obrazów, PWN, Warszawa, 1991. Literatura uzupełniająca 1. Tadeusiewicz, R.: Systemy wizyjne robotów przemysłowych, WNT, Warszawa, 1992. 2. Tadeusiewicz R., Korohoda P.: Komputerowa analiza i przetwarzanie obrazów, FPT, Warszawa, 1997. 3. Watkins C.D., Sadun A., Marenka S.: Nowoczesne metody przetwarzania obrazu, WNT, Warszawa, 1995. 4. Wojciechowski, K.: Rozpoznawanie obrazów, Politechnika Śląska, Gliwice, 1997.

Uwagi: -


44

PRZEDMIOTY SPECJALNOŚCIOWE – specjalność Przemysłowe Systemy Informatyczne


45

Hurtownie danych

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-HD-PSW_A6_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Wiesław Miczulski, prof. UZ • Prowadzący: dr hab. inŜ. Wiesław Miczulski, prof. UZ, dr inŜ. Robert

Szulim

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie. Systemy wspomagania podejmowania decyzji. Przetwarzanie operacyjne a przetwarzanie analityczne. Hurtownie danych. Definicja hurtowni danych. Cechy hurtowni danych. Przykładowe zastosowania. Architektury hurtowni danych. Warstwowa struktura hurtowni: źródła danych, warstwa ekstrakcji, czyszczenia, transformacji i ładowania danych, serwer bazy danych, warstwa dostępu do danych, raportowania i analizy danych. Narzędzia do projektowania, budowy oraz zarządzania i administrowania hurtownią danych. Wielowymiarowe modele danych. Modele: MOLAP, ROLAP, HOLAP. Budowa przykładowej kostki danych. Eksploracja danych. Proces przygotowania danych. Wybrane metody eksploracji danych: klasyfikacja, grupowanie, regresja, odkrywanie asocjacji i sekwencji, szeregi czasowe. Formy reprezentacji wiedzy: reguły logiczne, drzewa decyzyjne, sieci neuronowe. Przykładowe zastosowania eksploracji danych.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: projektowania i zarządzania hurtowniami danych, projektowania i prowadzenia analizy danych w oparciu o technologię OLAP oraz wybrane techniki eksploracji danych.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Literatura podstawowa 1. Hand D., Mannila H., Smyth P., Eksploracja danych, WNT, Warszawa, 2005. 2. Jarke M., Lenzerini M., Vassiliou Y., Vassiliadis P., Hurtownie danych. Podstawy organizacji i funkcjonowania, WSiP,

Warszawa, 2003. 3. Larose D.T., Odkrywanie wiedzy z danych. Wprowadzenie do eksploracji danych, PWN, Warszawa, 2006. 4. Larose D.T., Metody i modele eksploracji danych, PWN, Warszawa, 2008. 5. Poe V., Klauer P., Brobst S., Tworzenie hurtowni danych, WNT, Warszawa 2000. Literatura uzupełniająca 1. Koronacki J., Ćwik J., Statystyczne systemy uczące się, WNT, Warszawa, 2005. 2. Mazerski J., Podstawy chemometrii, Wydawnictwo Politechniki Gdańskiej, Gdańsk 2000. 3. Rutkowski L., Metody i techniki sztucznej inteligencji, PWN, Warszawa, 2005.

Uwagi: -


46

Komputerowe wspomaganie projektowania

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-KWP-PSW_B7_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Janusz Kaczmarek • Prowadzący: dr inŜ. Janusz Kaczmarek

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie do komputerowego wspomaganie projektowania urządzeń elektronicznych. Podstawowe pojęcia i definicje. System calowy i metryczny. Charakterystyka wybranych programów typu EDA. Metodyka projektowania urządzeń elektronicznych. Edycja schematów. Koncepcja logicznej sieci połączeń. Schematy hierarchiczne i wielostronicowe. Stosowanie magistral. Metody opisu sieci połączeń. Edycja obwodów drukowanych. Definiowanie kształtu i rozmiaru obwodu drukowanego. Techniki prowadzenia ścieŜek doboru oraz rozmieszczania elementów na płytkach drukowanych. Dobór szerokości ścieŜek. Czynniki określające minimalne odległości pomiędzy składnikami płytki drukowanej. Automatyczne prowadzenie ścieŜek za pomocą autoroutera Projektowanie płytek drukowanych z układami cyfrowymi uwzględniające problem kompatybilności elektromagnetycznej. Wprowadzenie do problemu kompatybilności elektromagnetycznej układów elektronicznych. Przełączanie układów cyfrowych. Tłumienie zakłóceń na liniach zasilających. Tłumienie zakłóceń na liniach sygnałowych. Prowadzenie ścieŜek z sygnałami zegarowymi. Projektowanie z uwzględnieniem wymogów integralności sygnałowej SI (Signal Integrity). Badania symulacyjne właściwości funkcjonalnych układów elektronicznych - analizy stałoprądowe, częstotliwościowe, czasowe. Badania symulacyjne systemów mikroprocesorowych. Interpretacja wyników symulacji. Badania symulacyjne właściwości termicznych i elektromagnetycznych obwodów drukowanych. Przygotowanie do procesu produkcji oraz tworzenie dokumentacji technicznej płytek drukowanych.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie stosowania programów typu EDA wspomagających proces projektowania urządzeń elektronicznych .

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen z kolokwiów pisemnych przeprowadzonych co najmniej raz w semestrze Laboratorium – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Projekt – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich projektów, przewidzianych do realizacji w ramach zajęć projektowych.

Literatura podstawowa 1. Rymarski Z.: Materiałoznawstwo i konstrukcja urządzeń elektronicznych. Projektowanie i produkcja urządzeń

elektronicznych, Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, Gliwice, 2000. 2. Michalski J.: Technologia i montaŜ płytek drukowanych, WNT, Warszawa, 1992. 3. Dobrowolski A.: Pod maską SPICE’a, BTC, Warszawa, 2004. 4. Sidor T.: Komputerowa analiza elektronicznych układów pomiarowych, Uczelniane Wydawnictwa Naukowo-

Dydaktyczne AGH, Kraków, 2006. Literatura uzupełniająca 1. Kacprzycki R.: System do projektowania układów elektronicznych EDWin, Elektronika Praktyczna, numery 7-12,

1999, numery 1,3,4, 2000. Uwagi: -


47


• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-CPS-PSW_C8_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Ryszard Rybski, dr inŜ.

Mirosław Kozioł • Prowadzący: dr inŜ. Mirosław Kozioł, mgr inŜ. Sergiusz Sienkowski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





7

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie. Dziedziny zastosowania cyfrowego przetwarzania sygnałów (CPS). Zalety i wady CPS. Podstawy teorii sygnałów. Pojęcie sygnału. Klasyfikacja sygnałów: sygnały analogowe, dyskretne i cyfrowe, sygnały deterministyczne i przypadkowe. Modele matematyczne wybranych sygnałów. Szereg i przekształcenie Fouriera dla czasu ciągłego. Szereg Fouriera (SF) i przykłady wyznaczania jego współczynników. Synteza sygnału na podstawie współczynników SF. Efekt Gibbsa. Warunki rozkładu funkcji na SF (warunki Dirichleta). Własności SF. Przekształcenie Fouriera (PF). Warunki istnienia PF sygnału. Własności PF. Wpływ skończonego czasu obserwacji sygnału na jego widmo. Dyskretne przekształcenie Fouriera (DPF). Określenie przekształcenia Fouriera dla sygnałów dyskretnych. Własności DPF. Wyznaczanie widma amplitudowego i fazowego na podstawie wyników DPF. Przeciek widma. Funkcje okien nieparametrycznych i parametrycznych. Poprawa rozdzielczości widma przez uzupełnianie zerami. Przykłady analizy widmowej sygnałów dyskretnych i ich interpretacja. Algorytm FFT. Omówienie motylkowego schematu obliczeń stosowanego w algorytmie FFT o podstawie 2. Zysk obliczeniowy. RóŜne aspekty praktycznej implementacji algorytmu FFT o podstawie 2. Wyznaczanie odwrotnego DPF z wykorzystaniem algorytmu FFT. FFT sygnałów o próbkach będących wartościami rzeczywistymi. Liniowe i przyczynowe dyskretne układy stacjonarne. Definicje układu: dyskretnego, liniowego i stacjonarnego. Operacja splotu. Stabilność układów dyskretnych w sensie BIBO. Definicja układu przyczynowego. Równanie róŜnicowe. Przekształcenie Z. Definicja przekształcenia Z. Obszar zbieŜności transformaty. Odwrotne przekształcenie Z i metody jego wyznaczania. Własności przekształcenia Z. Transmitancja układu. Bieguny i zera transmitancji. Rozkład biegunów a stabilność układu. Filtry cyfrowe. Podział filtrów cyfrowych na filtry o skończonej i nieskończonej odpowiedzi impulsowej (SOI i NOI). Przetwarzanie sygnałów przez filtry. Podstawowe struktury filtrów. Wyznaczanie i interpretacja charakterystyk częstotliwościowych filtrów. Wpływ połoŜenia zer i biegunów na postać charakterystyki amplitudowej. Filtry z liniową charakterystyką fazową. Charakterystyka opóźnienia grupowego. Projektowanie filtrów NOI. Metoda transformacji bilingowej. Projektowanie filtrów SOI. Metoda okien czasowych. Realizacja filtrów cyfrowych w arytmetyce o skończonej precyzji. Kwantyzacja współczynników filtra. Kwantyzacja sygnału wejściowego. Akumulacja błędów zaokrąglania lub obcinania. Cykle graniczne. Operacja splotu i rozplatania sygnałów. Splot liniowy i cykliczny. Realizacja splotu w dziedzinie częstotliwości. Algorytmy sekcjonowanego splotu sygnałów. Realizacja rozplatania w dziedzinie częstotliwości i dziedzinie przekształcenia Z. Układy odwrotne.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: podstaw teoretycznych przetwarzania analogowo-cyfrowego i cyfrowo-analogowego, analizy widmowej sygnałów i systemów dyskretnych, matematycznego opisu układów dyskretnych, realizacji filtracji cyfrowej i projektowania filtrów cyfrowych.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu.

Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium.

Literatura podstawowa 1. Izydorczyk J., Konopacki J.: Filtry analogowe i cyfrowe, Wydawnictwo Pracowni Komputerowej Jacka Skalmierskiego,

Gliwice, 2003. 2. Lyons R.G.: Wprowadzenie do cyfrowego przetwarzania sygnałów, WKŁ, Warszawa, 1999. 3. Smith S.W.: Cyfrowe przetwarzanie sygnałów. Praktyczny poradnik dla inŜynierów i naukowców, Wydawnictwo BTC,

Warszawa, 2007. 4. Szabatin, J.: Podstawy teorii sygnałów, WKŁ, Warszawa, 2003.


48

5. Zieliński T.P.: Cyfrowe przetwarzanie sygnałów. Od teorii do zastosowań, WKŁ, Warszawa, 2005. Literatura uzupełniająca 1. Mitra S.: Digital Signal Processing: A Computer-Based Approach, McGraw-Hill, 2005. 2. Oppenheim A.V., Schafer R.W., Buck J.R.: Discrete-Time Signal Processing, Prentice Hall, 1999.

3. Oppenheim A.V., Willsky A.S., Nawab H.: Signals & Systems, Prentice Hall, 1997. Uwagi: -


49

Systemy wizualizacji

• Kod przedmiotu: 60.0/11.9-WE-I-SW-PSW_D9_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Adam Markowski • Prowadzący: dr inŜ. Adam Markowski

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia





6

Zakres tematyczny przedmiotu: Wprowadzenie. Nadzorowanie i wizualizacja procesów przemysłowych. Podział i funkcje systemów wizualizacji - MMI, HMI, SCADA, EMS. Wymagania stawiane systemom wizualizacji. Systemy wizualizacji w strukturze informacyjnej przedsiębiorstwa. Elementy systemów wizualizacji. Inteligentne urządzenia pomiarowo-kontrolne w systemach wizualizacji. Architektura warstwy komunikacyjnej systemów wizualizacji. Protokoły komunikacyjne w systemach wizualizacji. Technologie informatyczne w systemach wizualizacji. Programy narzędziowe i rozwiązania dedykowane. Edytory bazy danych, ekranów synoptycznych, raportów i alarmów. Archiwizowanie. Platformy programowe systemów wizualizacji. Kryteria wyboru platformy programowej. Praca systemów wizualizacji w sieci komputerowej. UŜytkowanie systemów wizualizacji. Konfigurowanie systemów wizualizacji. Otwartość systemów wizualizacji. Technologie obiektowe w systemach wizualizacji. Integracja systemów wizualizacji z systemami eksperckimi. Wykorzystanie technologii internetowej w systemach wizualizacji. Przykładowe programy narzędziowe do tworzenia systemów wizualizacji: GENIE, PRO-2000, FIX Dynamics, FactorySuite, Modicon FactoryLink, Wizcon. Przykładowe aplikacje systemów wizualizacji.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: tworzenia prostych aplikacji do wizualizacji procesów przemysłowych w zakresie tworzenia obrazów synoptycznych, alarmowania zmiennych, śledzenia wartości zmiennych w czasie rzeczywistym, obsługi zmiennych historycznych, raportowania zmiennych, wykorzystania zaawansowanych narzędzi do tworzenia receptur i statystycznej kontroli procesu.

Warunki zaliczenia: Wykład – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z zaliczenia przeprowadzonego w formie zaproponowanej przez prowadzącego. Laboratorium – warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen z realizacji zadań projektowych, przewidzianych w planie zajęć.

Literatura podstawowa 1. Winiecki W., Nowak J., Stanik S.: Graficzne zintegrowane środowiska programowe do projektowania komputerowych

systemów pomiarowo – kontrolnych, Mikom, Warszawa, 2001. 2. InTouch 7.0 Podręcznk uŜytkownika, Astor, Kraków, 1999.

3. InTouch 7.0 Opis pól i zmiennych systemowych. Astor, Kraków, 1999.

4. InTouch 7.0 MenedŜer receptur, Astor, Kraków, 1997.

5. InTouch7.0 Moduł SQL Access, Astor, Kraków, 1997.

6. InTouch 7.0Moduł SPC PRO Astor, Kraków, 1997. Literatura uzupełniająca 1. Jakuszewski R: Programowanie systemów SCADA, Pracownia komputerowa Jacka Skalmierskiego, Gliwice, 2006.

Uwagi: -


50

Systemy ekspertowe

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-SE-PSW_E10_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr hab. inŜ. Jan Jagielski, prof. UZ • Prowadzący: dr hab. inŜ. Jan Jagielski, prof. UZ

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Wykład 30 2 zaliczenie na ocenę Projekt 30 2


Studia niestacjonarne Wykład 18 2 zaliczenie na ocenę Projekt 18 2


6

Zakres tematyczny przedmiotu: Koncepcje imitacji czynności intelektualnych człowieka. Systemy inteligentne i ich zróŜnicowanie. Nurty sztucznej inteligencji. Interpretacja pojęć informacja, wiedza. System ekspertowy. Struktura systemu ekspertowego. Rodzaje systemów ekspertowych. Właściwości systemów ekspertowych. Projektowanie systemu ekspertowego. Metody projektowania systemów ekspertowych. Narzędzia projektowania systemu ekspertowego. Pozyskiwanie wiedzy. Pozyskiwanie wiedzy od specjalistów. Pozyskiwanie wiedzy z baz danych. Baza wiedzy systemu ekspertowego. Regułowa reprezentacja wiedzy. Projektowanie bazy wiedzy. Weryfikacja poprawności bazy wiedzy. Przetwarzanie wiedzy dokładnej w systemach ekspertowych. Wnioskowanie wstępujące. Wnioskowanie zstępujące. Wnioskowanie na podstawie przypadków. Uczenie maszynowe. Pojęcia i definicje. Strategie maszynowego uczenia się. Interfejs komunikacji uŜytkownik-system. Interfejs graficzny. Projektowanie dialogu. System wyjaśnień. PrzybliŜona reprezentacja wiedzy. Formy niepewności wiedzy. Elementy zbiorów rozmytych. Przetwarzanie wiedzy przybliŜonej. Rozmywanie i wyostrzanie. Wnioskowanie rozmyte. Inne formy sztucznej inteligencji. Ogólna charakterystyka sztucznych sieci neuronowych. Ogólna charakterystyka algorytmu genetycznego. Ewolucja systemów sztucznej inteligencji. Struktury hybrydowe. Tendencje rozwojowe.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: pozyskiwania wiedzy do baz wiedzy, projektowania i obsługi systemów ekspertowych.

Warunki zaliczenia: Wykład - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu. Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych, przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium. Literatura podstawowa 1. Beynon-Davies P.: InŜynieria systemów informacyjnych. WNT, Warszawa, 1999. 2. Hand D., Mannila H., Smyth P.: Eksploracja danych, WNT, Warszwa 2005. 3. Jagielski J.: InŜynieria wiedzy, Wydawnictwo Uniwersytetu Zielonogórskiego, Zielona Góra, 2005. 4. Mulawka J.: Systemy ekspertowe, WNT, Warszawa, 1996. 5. Rutkowski L.: Metody i techniki sztucznej inteligencji, PWN, Warszawa, 2005. 6. Romański C.: Statystyczne systemy ekspertowe, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź, 1998. Literatura uzupełniająca 1. Cichosz P.: Systemy uczące się, WNT, Warszawa, 2000. 2. Niderliński A.: Regułowe systemy ekspertowe, Wyd. Jacka Skalmierskiego, Gliwice, 2000. 3 Piegat A.: Modelowanie i sterowanie rozmyte, Wydawnictwo ELIT, Warszawa, 1999. 4. Zieliński Z.: Inteligentne systemy w zarządzaniu, PWN, Warszawa, 2000.

Uwagi: -


51

Oprogramowanie systemów pomiarowo-sterujących

• Kod przedmiotu: 06.0/11.9-WE-I-OSPS-PSW_F11_S2S • Typ przedmiotu: wybieralny • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: dr inŜ. Leszek Furmankiewicz • Prowadzący: dr inŜ. Leszek Furmankiewicz

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Laboratorium 30 2 III zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Laboratorium 18 2 III zaliczenie na ocenę

3

Zakres tematyczny przedmiotu: Oscyloskop cyfrowy w systemie pomiarowym. Oprogramowanie kontrolera interfejsu IEEE-488 do współpracy z oscyloskopem. Oprogramowanie systemu akwizycji w środowisku LabView. Oprogramowanie systemu pomiarowo - sterującego zrealizowanego na bazie systemu NI USB 6008 firmy National Instruments. Oprogramowanie karty akwizycji sygnałów. Oprogramowanie karty akwizycji sygnałów Lab PC-1200 do realizacji zadań pomiarowych. Standard SCPI. Oprogramowanie kontrolera interfejsu IEEE-488.2 do współpracy z multimetrem HP34401A. Zastosowanie technologii internetowych w systemach pomiarowych. Wykorzystanie protokołu TCPIP i UDP do przesyłania danych pobranych z przyrządów pomiarowych. Oprogramowanie dedykowanego serwera WWW. Technologia programowania serwera TINI. Oprogramowanie serwera TINI do współpracy z przyrządem pomiarowym.

Efekty kształcenia: Umiejętności i kompetencje w zakresie: tworzenia oprogramowania dla systemów pomiarowych, tworzenia sterowników programowych dla przyrządów pomiarowych, stosowania technologii internetowych w systemach pomiarowo -sterujących.

Warunki zaliczenia: Laboratorium - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnych ocen ze wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych przewidzianych do realizacji w ramach programu laboratorium.

Literatura podstawowa 1. Winiecki W.: Organizacja komputerowych systemów pomiarowych. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej,

Warszawa, 1997. 2. Mielczarek W.: Urządzenia pomiarowe i systemy kompatybilne ze standardem SCPI, Helion, Gliwice, 1999. 3. Winiecki W., Nowak J., Stanik S.: Graficzne zintegrowane środowiska programowe do projektowania komputerowych

systemów pomiarowo – kontrolnych, Mikom, Warszawa, 2001. 4. Lesiak P., Świsulski D.: Komputerowa Technika Pomiarowa w przykładach, Agenda Wydawnicza PAK, Warszawa,

2002. 5. Nawrocki W. : Komputerowe Systemy pomiarowe. WKiŁ, Warszawa, 2002. 6. Rak R.,J.: Wirtualny przyrząd pomiarowy - realne narzędzie współczesnej metrologii, Oficyna Wydawnicza

Politechniki Warszawskiej, Warszawa, 2003. 7. Nawrocki W.: Rozproszone systemy pomiarowe, WKŁ, Warszawa, 2006. Literatura uzupełniająca - Uwagi: -


52

PRZEDMIOTY ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ PRACY DYPLOMOWEJ


53

Seminarium specjalistyczne

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-SS-D12_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski; dr

hab. inŜ. Grzegorz Benysek, prof. UZ; prof. dr hab. inŜ. Józef Korbicz; dr hab. inŜ. Ryszard Rybski

• Prowadzący: pracownicy Wydziału

Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Projekt 30 2 III zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Projekt 18 2 IV zaliczenie na ocenę

5

Zakres tematyczny przedmiotu: Przygotowanie pracy dyplomowej pod kierunkiem promotora. Wykazanie znajomości przedmiotu, opanowanie literatury naukowej w zakresie opracowywanego tematu. Umiejętność korzystania ze źródeł oraz powiązania problematyki teoretycznej z zagadnieniami praktyki i stosowania naukowych metod pracy. Efekty kształcenia: Realizacja pracy dyplomowej. Badania własne w pracy dyplomowej.

Warunki zaliczenia: Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny opracowania związanego z tematem realizowanej pracy dyplomowej.

Literatura podstawowa 1. Literatura przedmiotu wynika z tematyki realizowanej pracy dyplomowej.



54

Seminarium dyplomowe I

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-SD1-D13_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: - • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski; dr



Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Projekt 30 2 II zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Projekt 18 2 III zaliczenie na ocenę

4

Zakres tematyczny przedmiotu: W ramach Seminarium dyplomowego I studenci na forum grupy seminaryjnej przedstawiają, w formie prezentacji komputerowej częściowe efekty realizowanej pracy dyplomowej. KaŜda prezentacja kończy się dyskusją, w której czynny udział bierze grupa seminaryjna. Dopuszcza się opracowanie i przedstawianie prezentacji w języku angielskim.

Efekty kształcenia: Zdobycie umiejętności prezentowania i dyskutowania na wybrany temat związany z kierunkiem studiów oraz realizowaną pracą dyplomową.

Warunki zaliczenia: Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny zrealizowanej części pracy dyplomowej.


Literatura uzupełniająca -

Uwagi: -


55

Seminarium dyplomowe II

• Kod przedmiotu: 11.9-WE-I-SD2-D14_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: Seminarium dyplomowe I • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski; dr



Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Projekt 90 4 III zaliczenie na ocenę

Studia niestacjonarne Projekt 36 4 IV zaliczenie na ocenę

12

Zakres tematyczny przedmiotu: W ramach Seminarium dyplomowego II studenci na forum grupy seminaryjnej przedstawiają, w formie prezentacji komputerowej końcowe efekty realizowanej pracy dyplomowej. KaŜda prezentacja kończy się dyskusją, w której czynny udział bierze grupa seminaryjna. Dopuszcza się opracowanie i przedstawianie prezentacji w języku angielskim. Przyjęcie pracy i jej ocena.

Efekty kształcenia: Zdobycie umiejętności prezentowania i dyskutowania na wybrany temat związany z kierunkiem studiów oraz realizowaną pracą dyplomową.

Warunki zaliczenia: Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny pracy dyplomowej.




56

Praca dyplomowa

• Kod przedmiotu: 11.3-WE-I-PD-D15_S2S • Typ przedmiotu: obowiązkowy • Wymagania wstępne: Seminarium dyplomowe I • Język nauczania: polski • Odpowiedzialny za przedmiot: prof. dr hab. inŜ. Marian Adamski; dr



Punkty ECTS Forma

zajęć

Liczba

godzin w

semestrze

Liczba

godzin w

tygodniu

Semestr

Forma zaliczenia

Studia stacjonarne Projekt 30 2 III zaliczenie bez oceny

Studia niestacjonarne Projekt 18 2 IV zaliczenie bez oceny

4

Zakres tematyczny przedmiotu: W ramach Pracy dyplomowej studenci na realizują dokumentację papierową zrealizowanej pracy dyplomowej w formacie określonym przez Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji.

Efekty kształcenia: Zdobycie umiejętności redagowania dokumentacji technicznej (papierowej) pracy dyplomowej.

Warunki zaliczenia: Projekt - warunkiem zaliczenia jest uzyskanie zaliczenia i przyjęcie pracy dyplomowej w zredagowanej wg zasad określonych na wydziale.

Literatura podstawowa 1. Materiały pomocnicze umieszczone na stronie Wydziału, www.wI.uz.zgora.pl

Literatura uzupełniająca -

Uwagi: -

Documents

Katalog ECTS I SII 2010 11 v31 · 2015. 3. 2. · grup tematycznych: projektowanie urządzeń i systemów elektronicznych; systemy ... implementacji w rekonfigurowalnych strukturach