3

Ν ΘεΘ4 καιού

Μαζί μπορούμε να επιβιώσουμε,

απολαμβάνοντας ο ένας τον άλλο!

Η οικονομική κρίση στην Κύπρο δεν πρόκειται να περάσει εύκολα και ανώδυνα. Δυστυχώς η ύφεση στην οικονομία σε συνδυασμό με την ψηλή ανεργία έχουν Μ. ΜΑΥΡΙΔΗΣ: ΟΔΥΝΗΡΗ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ δημιουργήσει μια δυναμική η οποία σπρώχνει την οικονομία σε πιο βαθιά ύφεση. Η ανεργία μειώνει τα

Ενώ η Κυπριακή Δημοκρατία θα προεδρεύει της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την 1η Ιουλίου, όλοι εμείς οι Κύπριοι θα παλεύουμε να απαλλαγούμε απ’ τη θηλιά που με τη δική μας βοήθεια κάποιοι ξένοι μας πέρασαν στο λαιμό εδώ και δεκάδες χρόνια! Η μοναδική μας ελπίδα πάει να σβήσει, αφότου οι διαπραγματεύσεις για το κυπριακό διακόπηκαν μέσα σε ένα κλίμα αμηχανίας για το τι μέλλει γενέσθαι …

Για εμάς τους Μαρωνίτες η θηλιά, είναι ακόμη πιο σφιχτή! Η Ε. Ε. δε εγγυάται τα δικαιώματα μας, και πολύ περισσότερο την επιβίωσή μας. Φταίμε όμως κι εμείς. Το χειρότερο είναι που δεν έχουμε έναν θεσμό που να ενεργεί σαν μηχανισμός για προώθηση μιας εξ ανάγκης, κοινής στρατηγικής. Μέχρι να δημιουργήσουμε τον μηχανισμό αυτό, και ως Μαρωνίτες και ως Κύπριοι, θα φταίμε και εμείς!

ΕΚΔΟΤΗΣ:Λώρης-Ι. Κασάπης ofstbarnabas@hotmail.co.uk

Ο Πατριάρχης μίλησε στην Τουρκία για άνοιγμα όλων των χωριών μας … Πώς, όμως, σκεφτόμαστε πως θα είναι πρακτικά η επιστροφή μας; Το τι απαιτούμε ακριβώς είναι να ανοίξουν σ’ αυτό το στάδιο ο Ασώματος και η Αγία Μαρίνα και να δύνανται οι κάτοικοί τους να τα επισκέπτονται ή και να διαμένουν εκεί, όπως ισχύει και για τον Κορμακίτη και την Καρπάσια. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να κλείσουν τα στρατόπεδα στα χωριά αυτά. Δεύτερον, να γίνονται καθημερινά λειτουργίες στις εκκλησίες όλων των χωριών. Τρίτον, να μεταφερθούν εκεί οι έδρες των σωματείων μας. Τέταρτον, όσοι κάτοικοι έχουν την οικονομική δυνατότητα, να επιδιορθώσουν ή να οικοδομήσουν εκεί κατοικίες για τις επισκέψεις και τις διαμονές τους. Πέμπτον, να δοθεί στους υπόλοιπους οικονομική βοήθεια από τις αρμόδιες αρχές για απόκτηση κατοικίας στα χωριά τους.

η πρακτική διάσταση της επιστροφής μας

Ο ΠΑΠΑΣ ΘΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙ ΤΟΝ ΛΙΒΑΝΟ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ «Πρώτα απ’ όλα θα είναι μια ευκαιρία για τον Πάπα να υποκινήσει για ακόμη μια φορά τους Λιβανέζους να παίξουν το ρόλο που αναμένονται να παίξουν σε αυτό το μέρος του Κόσμου», δήλωσε ο Γενικός Βικάριος του Πατριαρχείου Μαρωνιτών, αιδεσιμότατος Παύλος Σαϊάχ. Ο Βενέδικτος ΙΣΤ’ θα επισκεφθεί το Λίβανο από τις 14 μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου, ανακοίνωσαν η Προεδρεία της Δημοκρατίας του Λιβάνου και το Γραφείο Επικοινωνιών των Λιβανέζων Επισκόπων. Κατά την επίσκεψή του ο Πάπας θα υπογράψει και θα παραδώσει το Αποστολικό έγγραφο με το αποτέλεσμα της Συνόδου για τη Μέση Ανατολή του Οκτωβρίου 2010, κατά τη διάρκεια Θείας Λειτουργίας στη Βηρυτό στις 16 Σεπτεμβρίου. «Και νομίζω πως θα αναμένει από το Λίβανο όπως βοηθήσει στην υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου, για κοινωνία και μαρτυρία» πρόσθεσε ο Γενικός Βικάριος. Η επίσκεψη «θα επιβεβαιώσει τη βαθειά ιστορική σχέση που ενώνει το Λίβανο και την Αγία Έδρα, και θα βοηθήσει να επαναβεβαιωθεί η ταυτότητα, ο ρόλος και η αποστολή του Λιβάνου ως μαρτυρία ελευθερίας και φιλίας», ανακοίνωσε η Προεδρεία του Λιβάνου. Συνεχίζοντας ο Γενικός Βικάριος του Πατριαρχείου, είπε πως περιμένουν από αυτή την επίσκεψη να εμφυσήσει νέο δυναμισμό, όχι μόνο στην λιβανέζικη κοινωνία και τους Χριστιανούς του Λιβάνου, αλλά ιδιαίτερα στην περιοχή, δεδομένης της κατάστασης με την Αραβική Άνοιξη… Επειδή η μειονότητες των Χριστιανών που ήταν αναγκασμένες να πρόσκεινται στα καθεστώτα βρίσκονται τώρα σε κατάσταση αβεβαιότητας και ανασφάλειας…

Το ασκητήριό της ήταν στην καρδιά της, όπου, παρ’ όλες τις καθημερινές της δουλειές, θεωρούσε πως βρισκόταν πάντοτε μόνη με τον Θεό (σελ.3)

εισοδήματα και την κατανάλωση προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη ύφεση και περισσότερη ανεργία. Οι επιχειρήσεις αγωνίζονται να επιβιώσουν ενώ πολλές από αυτές αναγκάζονται να κλείσουν. Οι επιχειρηματίες δεν επενδύουν επειδή οι προοπτικές της οικονομίας δεν είναι καλές. Τα επιτόκια των τραπεζών είναι πολύ ψηλά και η ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος περιορισμένη. Η κρίση χρειάζεται το χρόνο της και ο μόνος τρόπος για να ανακάμψει η οικονομία είναι μέσω της ανάπτυξης.

Φταίμε και εμείς;

3

for 4

Κι εσύ μπορείς, 96547618 με μόνο 20 Eυρώ το μήνα, να βοηθήσεις τα στερημένα παιδιά της Αφρικής.

‘ΦΛΕΓΟΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ’ 96 547 618 ofstbarnabas@hotmail.co.uk

ΚΑΘΟΛΙΚΗ σελ. 2

Στο μήνυμά του για την Τεσσαρακοστή, ο Πάπας επέκρινε την «νοοτροπία που περιορίζει τη ζωή μόνο στη γήινη και όχι στην εσχατολογική της διάσταση, μ’ αυτό τον τρόπο δέχεται οποιαδήποτε ηθική εκλογή στο όνομα της ατομικής ελευθερίας». Μια κοινωνία σαν τη σημερινή –τονίζει ο Βενέδικτος ο ΙΣΤ’– μπορεί να κωφεύσει στο φυσικό πόνο καθώς και στις πνευματικές και ηθικές απαιτήσεις της ζωής». «Στον κόσμο μας που χαρακτηρίζεται από ατομικισμό είναι απαραίτητο να ξαναβρούμε την σπουδαιότητα της αδελφικής διόρθωσης, ώστε να πορευόμαστε μαζί προς την αγιοσύνη» και να αποφύγουμε τον κίνδυνο μιας «πνευματικής αναισθησίας». Ως εκ τούτου, τόνισε τη σημασία της «επίπληξης αμαρτωλών», ανακτώντας έτσι αυτή τη διάσταση της «χριστιανικής φιλανθρωπίας», που η παράδοση της Εκκλησίας «καταχωρίζει ανάμεσα στα έργα πνευματικής ευσπλαχνίας». Ο Βενέδικτος ΙΣΤ’ επέκρινε τη στάση «των χριστιανών που από σεβασμό προς τον άλλο και ανθρωπο-αρέσκεια, προσαρμόζονται στην κοινή νοοτροπία αντί να καταστήσουν προσεκτικούς τους αδελφούς τους ως προς τους τρόπους σκέψεων και πράξεων οι οποίες αντιτίθενται στην αλήθεια και δεν ακολουθούν το δρόμο του

(ελέγχειν) είναι το ίδιο με αυτό που προσδιορίζει την προφητική αποστολή της καταγγελίας των χριστιανών προς μια γενιά που επιδίδεται στο κακό». «Να δώσουμε προσοχή στον άλλο, να δούμε τον άλλο, ιδιαίτερα τον Ιησού, και να είμαστε προσεκτικοί οι μεν προς τους δε, να μην νιώθουμε ξένοι, αδιάφοροι για την πορεία των αδελφών». Αυτή είναι, σε σύνθεση, η πρόσκληση του Πάπα, που μας προτρέπει «να δίνουμε προσοχή οι μεν στους δε» με την επίγνωση πως ο άλλος «είναι ενωμένος μαζί μου με ιδιαίτερο τρόπο, η ζωή του, η σωτηρία του αφορούν τη ζωή μου και τη σωτηρία μου». «Η ύπαρξή μας είναι συνδεδεμένη με εκείνη των άλλων στο καλό όπως και στο κακό», είπε ο Άγιος Πατέρας, σύμφωνα με τον οποίο «η αμαρτία όπως και τα έργα αγάπης έχουν επίσης μια κοινωνική διάσταση». Πάρα πολύ συχνά, όμως, «συμβαίνει το αντίθετο: η αδιαφορία και η απαξίωση, που γεννιέται από τον εγωισμό συγκαλυμμένο από ένα φαινομενικό σεβασμό για την ‘ατομική σφαίρα’ του άλλου».

καλού». Ωστόσο η χριστιανική παρατήρηση, τονίζει ο Πάπας, «δεν πρέπει ποτέ να γίνεται με πνεύμα καταδίκης. Αυτή εμπνέεται πάντα από την αγάπη και την ευσπλαχνία και γίνεται με αληθινή φροντίδα για το καλό του άλλου». «Σήμερα –λέει ο Πάπας–είμαστε πολύ ευαίσθητοι στο θέμα φροντίδας και αγάπης για βελτίωση του φυσικού και υλικού αγαθού των άλλων, αλλά δεν γίνεται σχεδόν ή καθόλου λόγος για την πνευματική μας ευθύνη προς τους αδελφούς». «Δεν πρέπει να είναι έτσι μέσα στη χριστιανική κοινότητα», προειδοποίησε ο Άγιος Πατέρας, υπενθυμίζοντας ότι ο ίδιος ο Χριστός «μας προτρέπει να ελέγχουμε τον αδελφό που αμαρτάνει» (Ματ. 18 : 15) και ότι «το ρήμα που χρησιμοποιείται για την αδελφική διόρθωση

4

M

ΚΑΙ

ΚΑΘΟΛΙΚΗ σελ.3

σύντομα να την παντρέψουν. Μάταια τους εκλιπαρούσε η Αικατερίνη πως ήθελε να ζήσει ελεύθερη, δεν ήθελαν να την ακούσουν. Αυτή τότε διπλασίασε τις προσευχές και την πνευματική της άσκηση, βέβαιη πως μόνον ο Θεός μπορούσε να την προστατέψει. Θεωρώντας την κλίση για απομόνωση και αφοσίωσή της στην πίστη ως ανάρμοστη με τη ζωή για την οποία την προόριζαν, οι γονείς της, με σκοπό να την αποτρέψουν, τις έβαζαν εμπόδια, απαγορεύοντάς της και την χρήση του μικρού δωματίου που ως τότε χρησιμοποιούσε σαν ασκητήριο. Της ανέθεταν τις πιο ανάρμοστες εργασίες και το καθάρισμα του σπιτιού, λες και επρόκειτο για οικιακή βοηθό που είχαν πιάσει στη δούλεψη της οικογένειας. Η βαριά εργασία, οι εξευτελισμοί, η απέχθεια, και οι προσβολές των αδελφών της, ήταν γι’ αυτή ένας λόγος για να χαίρεται. Και τόση ήταν η αγάπη της για τους σταυρούς, που τους αγκάλιαζε όλους με ιερό πάθος, και δεχόταν όλες τα προσβλητικά αστεία με αξιοθαύμαστη γλυκύτητα και ηρωική υπομονή. Εάν υπήρχε κάτι που να την έκανε να λυπηθεί, αυτό ήταν η απώλεια της απομόνωσής της. Όμως το Άγιο Πνεύμα, εκείνος ο εσωτερικός πιστός αφέντης στον οποίο υπάκουε, τη δίδαξε πώς να κάνει για τον εαυτό της ένα άλλο

Ασκητήριο, μέσα στην καρδιά της. Εκεί μπορούσε να θεωρεί ότι βρισκόταν πάντοτε μόνη με τον Θεό, στην παρουσία του οποίου κατόρθωνε να παραμένει προσηλωμένη παρά τις εξωτερικές ενοχλήσεις και τις εργασίες που της φόρτωναν. Στο θαυμαστό βιβλίο το οποίο συνέγραψε, «Δοκίμιο στην Πρόνοια του Θεού», λέγει «πως ο Κύριός μας τη δίδαξε να κτίσει μέσα στην ψυχή της μια ιδιωτική ντουλάπα, δυνατά καλυμμένο με την πρόνοια του Θεού, όπου μπορούσε να είναι μόνιμα κλεισμένη. Την διαβεβαίωσε πως με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να βρει την ειρήνη και συνεχή γαλήνη μέσα στην ψυχή της, την οποία καμιά καταιγίδα ή δοκιμασία θα μπορούσε να παρενοχλήσει ή διακόψει»… (Η συνέχεια στην επόμενη έκδοση)

Η Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε στη Σιέννα, το 1347. Ο Πατέρας της, Τζαίημς Μπενινκάσα, βαφέας στο επάγγελμα, ήταν ένας καλός άνθρωπος, που παρόλο που είχε αξιόλογη υλική περιουσία, φρόντιζε πάντοτε να αποτελεί για τα παιδιά του παράδειγμα αρετής και ήθους. Η μητέρα της, Λάπα, είχε ιδιαίτερη συμπάθεια για αυτή την κόρη πάνω από τα άλλα της παιδιά. Και τα χαρίσματα στο μυαλό και το σώμα με τα οποία ήταν στολισμένη την έκαναν αγαπητή σε όλους όσους την γνώριζαν και της κέρδισαν το όνομα Ευφροσύνη. Απέκτησε την εύνοια του Θεού ο οποίος τις έδωσε πολλές χάρες, μόλις μπόρεσε να Τον γνωρίσει. Απεσύρθη πολύ νέα στην απομόνωση λίγο έξω από την πόλη, με σκοπό να μιμηθεί τις ζωές των πατέρων της ερήμου. Όταν επέστρεψε σε κάποιο διάστημα στο σπίτι των γονιών της, συνέχισε να την καθοδηγεί το ίδιο πνεύμα. Από παιδί αφιέρωσε την παρθενία της στον Θεό με προσωπικό όρκο. Η αγάπη της για την προσευχή και την αρετή ήταν ασυνήθιστα για ένα παιδί της ηλικίας της. Όμως, ο Θεός ευαρεστήθηκε να υποβάλει την αποφασιστικότητά της σε μεγάλο τεστ. Σε ηλικία δώδεκα ετών, οι γονείς της σκέφτηκαν να την αρραβωνιάσουν με σκοπό το

4

ΚΑΘΟΛΙΚΗ Σελ.4

ΜΙΑ ΣΙΩΠΗΡΗ ΚΑΙ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟ

ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Στο Βέρμπουμ Ντόμινι μίλησα για το ρόλο της σιωπής στη ζωή του Χριστού, ιδιαίτερα στο Γολγοθά. Ο Σταυρός αναδεικνύει τη σιωπή του Χριστού ως τον τελευταίο λόγο του προς τον Πατέρα. Και αποκαλύπτει πως ο Θεός μιλά επίσης μέσα από τη σιωπή: «Κρεμασμένος από το ξύλο του σταυρού, θρήνησε το βάσανο που του προκαλούσε η σιωπή: ‘Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;’» Και «εμπιστεύθηκε τον εαυτό του σε αυτόν: ‘Πατέρα, στα χέρια σου αφήνω το πνεύμα μου’». Η εμπειρία του Χριστού πάνω στον σταυρό αποκαλύπτει σε βάθος την κατάσταση του προσώπου που προσεύχεται και το αποκορύφωμα της προσευχής του. Η δυναμική των λόγων και της σιωπής στην προσευχή του κατά την γήινη ζωή του, αγγίζει επίσης τη δική μας προσευχή στη ζωή μας… Πρώτον: στην ανάγκη που

έχουμε να αποδεχτούμε το λόγο του Θεού. Εσωτερική και εξωτερική σιωπή είναι αναγκαία αν πρόκειται να δυνηθούμε να ακούσουμε το λόγο του. Στον καιρό μας η αυτοσυγκέντρωση είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. «Ανακαλύπτοντας την κεντρική θέση του λόγου του Θεού στη ζωή της Εκκλησίας σημαίνει επίσης ανακάλυψη της έννοιας της αυτοσυγκέντρωσης και εσωτερικής γαλήνης». Και δεύτερον: στην ανάγκη μας μπροστά στη σιωπή του Θεού στις προσευχές μας. Συχνά νιώθουμε πως ο Θεός ούτε μας ακούει ούτε ανταποκρίνεται. Και όμως, η σιωπή του Θεού, όπως συνέβη και στην περίπτωση του Χριστού, δεν είναι ένδειξη της απουσίας του … Ο Χριστός διαβεβαιώνει γι’ αυτό τους μαθητές του και τον καθένα από εμάς: «Όταν προσεύχεσθε μην εκφράζεσθε με κούφιες κουβέντες όπως κάνουν οι ειδωλολάτρες … επειδή ο Πατέρας σας γνωρίζει τι χρειάζεσθε πριν ακόμα του το ζητήσετε»: μια προσεχτική, σιωπηλή και ανοιχτή καρδιά είναι πιο σημαντική από πολλά λόγια…

ΚΥΡΗΓΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΣΤ’ [ 7 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012]

Ένας πιστός συνεργάτης μου με ειδοποίησε πως, μετά από δώδεκα εκδόσεις, κάποιοι θυμήθηκαν να κακομεταχειριστούν τις εφημερίδες που είχε μεταφέρει και τοποθετήσει στην εκκλησία. Ο λόγος κατά την εκτίμηση του πιστού αυτού ανθρώπου ήταν επειδή «ζηλεύει ο ιερέας»! Σοκαρίστηκα επειδή ούτε η φωτογραφία της Αγίας Μπερναντέτ στην πρώτη σελίδα ούτε του Πάπα στην τελευταία, δεν απέτρεψαν τους χαμαιλέοντες αυτούς από το να πέσουν τόσο χαμηλά. Με κάποια δόση οργής είπα μέσα μου πως με τέτοιους ιερείς και τέτοιους λαϊκούς, δεν είναι δυνατόν να αποφασίσει κανένας από τους νέους μας να ακολουθήσει το δρόμο της ιεροσύνης! Αποφάσισα λοιπόν, εκείνη τη στιγμή, να πάρω ορισμένα μέτρα εναντίον ενός-δύο ύποπτων ιερέων, ένα από τα οποία ήταν να δημοσιεύσω εναντίον τους κάποια στοιχεία που έχω ότι δεν κάνουν τη δουλειά τους καλά και σύμφωνα με τους κανόνες της Καθολικής Εκκλησίας, κλπ… Κάτι τέτοια περνούσαν απ’ το μυαλό μου, επειδή ήμουν εκνευρισμένος που κάποιοι ανεύθυνοι δε σέβονται τη θυσία που απαιτείται για να γραφτεί αυτό το θρησκευτικό έντυπο. Παρόλα αυτά, το επόμενο πρωί, όταν, όπως κάθε πρωί, άνοιξα το Ευαγγέλιο για να διαβάσω ένα κομμάτι κατά τη διάρκεια της προσευχής μου, αφού διάβασα πρώτα σκόπιμα την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, γύρισα ορισμένες σελίδες και, τυχαία, έπεσα στον στίχο εκείνο που λέει πως, πρέπει να αφήνουμε την εκδίκηση στον Θεό … Εκεί, άλλαξε εντελώς η διάθεσή μου έναντι εκείνων που επέδειξαν ασέβεια για την εφημερίδα, και αποφάσισα να αφήσω την εκδίκηση στον Θεό! Είπα λοιπόν να αφήσω το τιμόνι στον Χριστό, να χειριστεί εκείνος την υπόθεση εκ μέρους μου… Το αποτέλεσμα: η εφημερίδα θα συνεχίσει να υπάρχει, και μάλιστα έγχρωμη, για όσο θέλει ο Θεός …

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ