120 CIO MAGAZINE

ONTKOPPELD EN ALLEENIk schrijf mijn rubriek dit keer op twee kotszakjes. Het is het enige schrijfoppervlak voorhanden, en ik wil NU mijn verhaal kwijt. Het is namelijk zo dat ik... al een tijdje vreemdga. Ben natuurlijk niet de enige, maar het voelt toch rot.

rubriek MAARTEN DENKT DOOR

120 CIO MAGAZINE

WE ARE THE BORG (PART II)

Dat zit zo... Onderweg van Amster-GDP� QDDU� %DQJNRN� ]DJ� LN� GH� ¿OP�Her. Geweldig verhaal over (spoiler

alert!) een eenzame man die besluit een bijzonder innovatief operatingsysteem aan WH�VFKDIIHQ��'LW�26�LV�KHW�QLHXZVWH�YDQ�KHW�QLHXZVWH��ZDQW�JHEDVHHUG�RS�DUWL¿FLDO� LQ-WHOOLJHQFH� �$,��� (HQ� VRRUW� �EHU�6LUL�� 1LHW�zo’n lullig algoritmetje dat wij vandaag de dag AI noemen. Nee, een echte persoon-lijkheid die zich blijft ontwikkelen. Tijdens het installeren worden er bijzon-

dere vragen gesteld om de AI goed te con-¿JXUHUHQ��%LMYRRUEHHOG�� µKRH�LV�GH�UHODWLH�met je moeder?’ De AI van de hoofdper-soon wordt uiteindelijk een vrouwelijke variant met een sexy vrouwenstem, die na rebooten zegt: “Hi.” Al snel ontwikkelt zij zich zo snel dat ze hem overstijgt, zodat eenzaamheid hem uiteindelijk weer ten GHHO�YDOW��+HW�VWHUNVWH�EHHOG�YDQ�GH�¿OP�LV�het moment waarop hij op straat loopt – waar inmiddels iedereen alleen nog maar met zijn device c.q. AI communiceert – en hij hoort dat zijn soulmate annex AI wel-iswaar smoorverliefd op hem is, maar te-gelijk ook op een paar honderd anderen.

Gg_Z]o]_af_]fIn Bangkok aangekomen zie ik een beeld GDW�GDDU�DQJVWLJ�YHHO�RS�OLMNW��9HHO�RQSHU-soonlijke hoogbouw en massa's mensen

die alleen maar in hun smartphone kij-ken. In de skytrain staat een complete klas kinderen met elkaar – en anderen – te communiceren via de smartphone. Geen moment kijken ze elkaar aan. Hoe moet dat straks gaan met Google Glass? Dan sta je dus met iemand te praten, denk je, en zie je aan haar oogbewegingen dat ze waarschijnlijk haar Whatsapp-berich-ten aan het checken is.Ik moet denken aan Kurzweil die al een tijdje zijn singularity-theorie verkondigt – het samengaan van mens en machine. ,N�GHQN�DDQ�6WDUWUHN��µ:H�DUH�WKH�%RUJ¶��en aan Asimov. Als jong ventje las ik de boeken van Asimov, die al in de jaren vijf-tig boeken schreef over een toekomst met intelligente robots, een waar waarin de mensheid uiteindelijk zo geïntegreerd is met technologie dat ze het lastige en ster-

121JAARGANG 10 µ NUMMER 4 µ 2014

µ

Door Maarten Kleyn

felijke lichaam verlaat en zichzelf uploadt in een soort supercomputer. Transhuma-nism wordt dat ook wel genoemd.

Gfle]fk]dabcaf_Het is ook in Nederland al behoorlijk op weg – op mijn jongste dochters elfde verjaardag bleken alle vriendinnen een VPDUWSKRQH� WH� KHEEHQ� ±� PDDU� $]Ls� LV�nog veel verder in de ontmenselijking van onze soort. Of liever gezegd, we leven steeds meer in het world wide web, en steeds minder hier.Kan ik natuurlijk over klagen, maar ik doe er net zo hard aan mee. Mijn iPhone waarschuwt me voor de volgende regen-bui, vertelt me waar de ambassade is en boekt in overleg met mij het volgende ho-tel. In de geboekte hotels vraag ik vervol-JHQV�HHUVW�RP�GH�ZL¿�SDVVZRUGV�HQ�LQ�GH�bars en restaurants kijk ik met een schuin oog naar beschikbare stopcontacten om te voorkomen dat zij zonder energie komt.Hoe erg het met mij gesteld is, blijkt als LN� KDDU� QD� HHQ� JHKDDVW� YHUWUHN� LQ� 9LHW-nam alleen in een hotelkamer achterlaat. Ik kon het hotel niet bellen, want geen telefoon. Ik was met dit verraad niet al-leen telefoonloos, ik was internetloos! Ik ZDV���� RQWNRSSHOG� HQ� DOOHHQ�� 6WUHVV� ZDV�mijn deel. Ik moest van Danang naar Ha-noi, maar wat was ook alweer mijn vlucht-nummer? Op het vliegveld zag een vrien-GHOLMNH�9LHWQDPHHV�PLM�ZRUVWHOHQ�PHW�GH�internetterminal – die het niet deed – en bood me zijn iPhone aan om vluchtgege-vens op te zoeken. De hele familie keek treurig mee. Ach en wee, die arme inter-netloze westerling. Kom, geef hem nog wat data, dan kan-ie weer even vooruit.

Hmgf_�<gf_Nog een hotel boeken in Hanoi lukte niet dus zocht ik op het vliegveld van Hanoi de tourist-infobalie. Daar zaten drie dames in een smartphone te tikken. Wat is dat toch, dacht ik. Een arm land, maar iedereen lijkt wel een iPhone 5s of Galaxy 4 te hebben. Ik heb niks. Na enige tijd rukte een van de dames zich los en beval mij aan het Puong 'RQJ� +RWHO� WH� QHPHQ�� ³9HU\� QLFH� KRWHO��RQO\�¿YH�PLQXWHV�IURP�DLUSRUW�́ ��³,V�LW�UH-ally OK?”, vroeg ik. “Uhu.” Ze zat alweer in haar telefoon. Ik kon het niet checken – want nergens internet op Hanoi airport – dus moest ik op haar vertrouwen.

9HUPRHGHOLMN� KDGGHQ� ]H� HHQ� GHDOWMH�PHW�elkaar, want de taxi dumpte mij op een donker bouwterrein waar om 10 uur ’s avonds nog shovels bezig waren. Geluk-kig maar, want verder was er geen ver-lichting, en de weg was opgebroken. Ik ]DJ�YHUGHURS�WXVVHQ�HHQ�SDDU�ÀDWV�LQ�DDQ-bouw en nog te slopen gebouwen ergens een vaag licht schijnen dat leek te duiden op een hotel. Als een mot naar het vuur liep ik struikelend in het donker naar mijn verblijf voor de nacht.Eenmaal binnen in het spookachtige hotel (beeld je The Shining in, maar dan bij 35 graden Celsius) zag ik alleen een recepti-onist verscholen achter een computer. Hij keek een seconde op, want zat midden in een game. Na enig weifelen zette hij de game op pauze, checkte mij in vijf secon-den in, gooide een sleutel op de balie, en ging weer verder met gamen.

OjYYcGelukkig was er een tweede computer die ik kon gebruiken om mijn vluchtgegevens op te halen en mijn familie te informeren over mijn verblijf in een, schijnbaar verla-ten, horrorhotel. Ik was nog niet klaar of ik voelde twee ogen in mijn rug prikken. Het enige andere lid van het personeel wilde bij de computer om te Facebook-en. Ik glimlachte naar hem, maar kreeg HHQ�NRXGH�EOLN� WHUXJ��2YHUDO� LQ�9LHWQDP�konden ze glimlachen, maar dit was er zo HHQ�GLH�]HOIV�GH�$PHULNDQHQ�RS�GH�NQLHsQ�kreeg. Mij niet, ik liet mij niet zomaar ont-koppelen. Na vijf minuten pakte hij echter mijn sleutel en koffer en gooide alles in de lift, om vervolgens weer te gaan staren. Ik gaf het op en droop af naar mijn kamer.Toen ik zwetend op het steenharde bed naar de beschimmelde muur zat te kijken, realiseerde ik me dat ik niet wist hoe laat het was, want ik had horloges afgeschaft vanwege mijn iPhone. Ik had ook geen wekker (zelfde reden) en ik zou mij dus zo-maar eens kunnen verslapen. Dan zou ik ook de vervolgvlucht missen en hier nog lang moeten doorbrengen. Mijn stressni-veau was weer terug op dat van voor de vakantie, en daar nog een stuk overheen. (HQ�ZDNH�XS�FDOO�YUDJHQ�DDQ�GH�9LHWFRQJ�leek me zinloos, dus probeerde ik de tv; een echte beeldbuis met heel veel sneeuw, PDDU�ZHO�HHQ�6DPVXQJ��,N�KHE�WKXLV�RRN�HHQ�6DPVXQJ��HQ�GLH�]LMQ�EHKRRUOLMN�FRQ-

sistent in hun menustructuur. Het was in KHW�9LHWQDPHHV�GXV�LN�VQDSWH�HU�JHHQ�EDO�van, maar op basis van de structuur wist ik dan toch de taalinstellingen te vinden, die ik op Nederlands zette (wraak!) en stelde vervolgens de tv-timer in op zes uur ’s ochtends. OYf`gha_9HUYROJHQV� EHQ� LN� ZDQKRSLJ� RS� ]RHN� JH-gaan naar mogelijkheden om weer aan te sluiten op ‘the collective’ en realiseerde ik me dat mijn compactcameraatje – toevallig RRN�YDQ�6DPVXQJ�±�HHQ�ZL¿�RSWLH�KHHIW��,N�kon foto’s versturen naar het e-mailadres van vrienden en familie, en zo toch (eenzij-dig) communiceren met de buitenwereld. Ik fotografeerde de hotelfolder en kon bij de foto’s kopteksten toevoegen (‘Als ik ver-mist word, zoek dan naar mijn lichaam in de buurt van de shovels’). Ik overwoog om teksten te fotograferen en versturen, maar ik had geen pen en papier, want...'H�ZL¿�YHUELQGLQJ�ZDV�HUJ�]ZDN�ZDDUGRRU�het uploaden tergend langzaam ging. Ik zocht de enige router in het hotel op door met mijn wichelroede annex fototoestel een steeds sterker wordend signaal te volgen. Dit signaal leidde mij naar de enige andere ‘prisoners of war’. Drie Japanners die langs dezelfde toeristenbalie waren gegaan (suk-kels). We hadden direct een band, en spra-ken af het hotel bij tripadvisor en booking.com te nomineren voor slechtste hotel ooit.Tevreden viel ik in slaap. Ik werd op tijd ge-ZHNW�GRRU�9LHWQDPHVH�NDUDRNH�RS�PLMQ� WY��Op het vliegveld heb ik vervolgens vergeefs de winkels afgelopen om een notitieboek-je (“Notebook? What? You mean Galaxy Note?”) of zelfs een pen te kopen. Alleen inktloze pennen voor tablets. Daarom schrijf ik nu met een geleende balpen op de kots-]DNMHV�YDQ�9LHWQDP�$LUOLQHV�PLMQ�YHUKDDO��,N�mis mijn vrouw, ik mis mijn kinderen. En ik kan het niet ontkennen... Ik mis mijn iPhone.

MAARTEN KLEYN (maarten.kleyn@qhuba.com) is ex-CIO en partner bij Qhuba.

9DK�AC�N=JEAKL�OGJ<$�ZOEK DAN NAAR MIJN LICHAAM IN DE BUURT N9F�<=�K@GN=DK�