MATERIAŁY SZKOLENIOWE - csr.org.pl · • poszerza wiedzę o zagadnienia „eko-sztuka” oraz „upcykling” Projekt jest współfinansowany ze środków Województwa Łódzkiego,

Projekt jest współfinansowany ze środków Województwa Łódzkiego, reprezentowanego przez Regionalne Centrum Polityki Społecznej w Łodzi

MATERIAŁY SZKOLENIOWE

opracował: Krzysztof Bieniek

opracowała: Katarzyna Polinceusz

opracowała: Ewa Frączyk


Program szkolenia: * Kiedy rękodzieło spotyka się z ekologią – tworzymy szkatułki z materiałów recyklingowych. * Malarstwo akrylowe jako technika sprzyjająca odreagowaniu napięcia i redukcji stresu. * Skarbonka z papierowych rolek i tektury jako twórcze narzędzie do komunikacji z dziećmi. * Dotknąć koloru – malowanie rękoma przy pomocy samodzielnie stworzonych farb. Cele ogólne: 1. Rozwijanie wrażliwości, wyobraźni i twórczego myślenia. 2. Zapoznanie z różnymi technikami plastycznymi. 3. Umiejętności planowania działań na miarę indywidualnych możliwości każdego uczestnika. 4. Wdrażanie do współpracy w grupie i wzajemnej pomocy. 5. Doskonalenie sprawności manualnej i percepcyjnej. 6. Doskonalenie umiejętności posługiwania się różnymi narzędziami, materiałami plastycznymi. 7. Wzmacnianie poczucia własnej wartości, wiary we własne siły. 8. Tworzenie życzliwej i przyjaznej atmosfery na zajęciach. 9. Zaspokojenie potrzeb akceptacji, bezpieczeństwa.


Szkatułka z recyklingu w kształcie książki Kiedy rękodzieło spotyka się z ekologią

Potrzebne materiały: * kawałki starych tekturowych pudełek * biała farba akrylowa * kawałki gazet * gładź gipsowa do wyrównania powierzchni * klej vikol lub klej magiczny * nożyczki lub nożyk do wycinania * papier ścierny * materiał zabezpieczający miejsce pracy Zadania programowe: Ciekawy sposób wykorzystania pociętych kawałków tektury i makulatury, do stworzenia nowego funkcjonalnego przedmiotu jakim niewątpliwie jest szkatułka w kształcie książki. Uczestnicy mają okazję poznać technikę budowania przedmiotów z tektury, jak również nauczą się planowania poszczególnych kroków aby usprawnić swoją pracę. Na zakończenie przedmiot zostanie ozdobiony według własnego pomysłu. Cele: Uczestnik/ uczestniczka • poznaje zasadę „3R” – „reduce, reuse, recycle tłumaczoną na język polski jako zasada 3U”: „unikaj kupowania zbędnych rzeczy, używaj powtórnie, utylizuj”; wyrabiając nawyk świadomego konsumenta • poszerza wiedzę o zagadnienia „eko-sztuka” oraz „upcykling”


• dowiaduje się o kreatywnych sposobach na wykorzystanie odpadów • poszukuje inspiracji twórczych • rozwija umiejętności manualne, twórcze i kreatywnego myślenia nadając nowe znaczenie przedmiotom z odzysku • ma świadomość swojego wpływu na otoczenie Plan warsztatu: * Wprowadzenie w temat pracy. * Przygotowanie miejsca pracy. * Przycinamy do odpowiedniej długości kawałki tektury, będące elementami naszego nowego przedmiotu. * Sklejamy powstałe elementy nadając im zaplanowaną formę. * Czekamy jak klej zwiąże z sobą wszystkie elementy, rozmawiamy o możliwościach upcyklingu. * W międzyczasie przy użyciu foli wzmacniamy brzegi i zamknięcie naszej szkatułki. * Po około 30 minutach smarujemy brzegi naszego pudełka gładzią gipsową nadając im gładszą formę. * Po wyschnięciu dokonujemy korekt estetycznych za pomocą papieru ściernego. * Ostatnim elementem jest pomalowanie naszego nowego przedmiotu farbą akrylową będącą gruntem do późniejszej dekoracji metodą decoupage.


Zajęcia z malarstwa akrylowego – ,,martwa natura” Potrzebne materiały: * farby akrylowe * podobrazie * pędzelki * paleta do mieszania kolorów * kubek na wodę * materiał zabezpieczający miejsce pracy Zadania programowe: Celem zajęć jest wykonanie studium malarskiego - martwej natury, poprzedzone wprowadzeniem teoretycznym dotyczącym możliwości techniki akrylowej, naukę podstawowych zasad kompozycji i mieszania kolorów. Uczestnicy zajęć zapoznają się z elementami procesu twórczego: od podstaw do ukończenia dzieła. Zajęcia malarstwa łączą inspirację dziełami dawnych mistrzów ze współczesnym podejściem artystycznym. Zadania i stopień trudności będą dostosowane do indywidualnych możliwości uczestników. Zwrócenie szczególnej uwagi na współpracę między uczestnikami, poprzez wymianę poglądów artystycznych. Opis założonych osiągnięć uczestników: Realizacja treści programowych zajęć plastycznych powinna przyczynić się do: – poznania podstaw akrylowej techniki malarskiej - poznania podstawowych reguł i zasad obowiązujących podczas wykonania prac plastycznych


– rozwijania wyobraźni i logicznego myślenia – doskonalenia umiejętności manualnych i percepcyjnych – poznania różnych materiałów plastycznych – przenoszenia zdobytej wiedzy i umiejętności do życia codziennego – urozmaicenia zajęć – aktywizacji i integracji uczestników – rozwijania umiejętności organizowania własnego warsztatu pracy – wzrostu wiary we własne siły i możliwości – eliminacji negatywnych emocji, zachowań – rozwijania umiejętność pracy w zespole Temat: Kompozycja przedmiotów i tkanin – ,,Martwa natura” Metody i formy pracy: Metody pracy: – pogadanka, wprowadzenie – metoda zajęć praktycznych według instrukcji „krok po kroku” – pokaz – multimedialne środki przekazu – obserwacja – zabawa Formy pracy: - praca indywidualna - praca grupowa - praca zespołowa


Dotknąć koloru

- malowanie rękoma przy pomocy samodzielnie stworzonych farb.

Potrzebne materiały: * jogurt naturalny * barwniki spożywcze + naturalne barwiące przyprawy (kurkuma,papryka etc..) * białe brystole * kubeczki do tworzenia farb * wykałaczki do mieszania kolorów * rękawiczki lateksowe w razie potrzeby Cele warsztatu: Uczestnik/uczestniczka: • Wyraża swoje emocje • Tworzy własną pracę • Koncentruje się na zadaniu • Odreagowuje napięcia i redukuje stres • Rozwija artystyczną wrażliwość • Usprawnia koordynację ruchowo- wzrokową • Pogłębia wiadomości dotyczące różnych technik malarskich. • Nabywa nowe doświadczenia.


Plan warsztatu: * Wprowadzenie w temat pracy. * Przygotowanie miejsca pracy. * Samodzielne wykonanie farb na bazie jogurtów * Rozmowa na temat teorii barw * Wyciszenie i przygotowanie się do pierwszego zadania * Szkic ze sposobów prowadzenia farby, próba malowania kilkoma palcami jednocześnie * Wykonanie pierwszej pracy – Namaluj siebie jako zwierzę ( Jak myślisz, które zwierze jest do Ciebie najbardziej podobne? Narysuj je.) * Wspólne omówienie prac. * Wprowadzenie w zagadnienie malarstwa kropkowego, wykonanie mandali przy użyciu poznanej techniki. * Zakończenie warsztatu wspólną ekspozycją prac.

Skarbonka z papierowych rolek i tektury

twórcze narzędzie do komunikacji z dziećmi Potrzebne materiały: * rolki po papierze toaletowym * kawałki tektur i gazet * klej ( vikol lub magiczny) * nożyczki lub nożyk modelarski * sznurki kolorowe * guziki lub gumowe ozdoby * kolorowe wstążki * taśma dwustronna * farby


Cele: Uczestnik/ uczestniczka: • nabywa umiejętność praktycznego wykorzystania surowców wtórnych • poszerza wiedzę o zagadnienia „eko-sztuka” oraz „upcykling” • poznaje technikę oplatania sznurkiem. • poznaje metody dekorowania przedmiotów przy użyciu surowców wtórnych. • rozwija kreatywność. • dzieli się własnymi doświadczeniami, sprawdzonymi rozwiązaniami Plan warsztatu: * Wprowadzenie w temat pracy. * Przygotowanie miejsca pracy. * Przygotowanie rolek do dalszej obróbki ( przetarcie papierem ściernym, oczyszczenie) * Górny otwór obklejamy taśmą dwustronną. * Przy pomocy rolek odrysowujemy i wycinamy dwa jednakowe tekturowe kółka. * Do górnej części rolki wklejamy jedno z kół i wycinamy w nim otwór na pieniądze. * Do dolnej części doklejamy kolejne kółko wycinając w nim otwór. * Przy pomocy kleju i kolorowych sznurków, budujemy formę naszej skarbonki. * Na zakończenie dekorujemy według własnego projektu. * Ostatnim etapem jest omówienie prac.


I. Historia decoupage.

Uważa się, że technika decoupage pochodzi ze wschodniej Syberii. Plemiona nomadów ozdabiały w ten sposób groby swoich przodków. Stamtąd technika przywędrowała do Chin, gdzie aż do XII wieku była popularną metodą ozdabiania lampionów, okien, pudełek i innych przedmiotów. Jednakże narodziny decoupage’u takiego jaki znamy i praktykujemy dzisiaj są wiązane z wiekiem XVII, kiedy to stały się popularne meble pochodzące z dalekiego wschodu wykańczane laką. Europa oszalała na punkcie lakowanych przedmiotów, a zamówienia przerosły możliwości wytwórcze producentów na dalekim wschodzie. Korzystając z ogromnego popytu, weneccy rzemieślnicy zaczęli produkować meble imitujące dalekowschodnią lakę zwane lacca contrafatta - podrobiona laka.

Rzemieślnicy zaczęli przyjmować uczniów, którzy zajmowali się kolorowaniem skopiowanych rysunków i grafik popularnych artystów. Pomalowane wzory wycinano, kompozycje przyklejano na dekorowany przedmiot i pokrywano wieloma warstwami lakieru. W ten sposób wykonywano meble oraz rozmaite bibeloty imitujące popularne przedmioty importowane z Chin i Japonii.

Sztuka Wschodu od wieków intrygowała nie tylko europejczyków, ale również amerykanów. Luksusowe jedwabie, cenna porcelana i wyroby z laki, wszystkie te cuda pochodziły z Azji. W siedemnastym wieku holenderskie i angielskie firmy handlowe zarabiały krocie importując ze wschodu towary na rynki zachodnie. Niezależnie od towarów importowanych, w Ameryce kolonialnej,

http://pl.wikipedia.org/wiki/Syberiahttp://pl.wikipedia.org/wiki/Nomadahttp://pl.wikipedia.org/wiki/Chinyhttp://pl.wikipedia.org/wiki/Lampion_adwentowy


tak jak w europie zaczęto produkować rozmaite przedmioty wzorowane na sztuce wschodniej. I tak zachodnie techniki rękodzielnictwa połączyły się z materiałami o typowo wschodniej estetyce.

Powstało kilka książek, wydanych na rynki zachodnie poświęconych szczegółowym opisom wschodniego wzornictwa i ornamentyki. Jedną z nich wydali po angielsku dwaj rzemieślnicy John Stalker z Londynu i George Parker z Oxfordu. Ich dzieło „A Treatise of Japanning and Varnishing” („Traktat o Japaningu i Lakiernictwie” – „japanning” to pierwotna nazwa decoupage’u przyp. tłum.) zawierało nie tylko opisy wschodniego wzornictwa, ale również instrukcje dotyczące zdobienia techniką japanningu, sztuki która polegała na nanoszeniu ozdobnych motywów na powierzchnie drewniane tak aby imitować chińską i japońską lakę. Do dziś w Bostonie możemy podziwiać dzieło grupy rzemieślników, którzy uprawiali japanning w tymże mieście w połowie XVIII wieku. Wspaniały zegar skrzyniowy stworzony przez Gawena Brown’a, którego wykończenie przypisuje się bardzo utalentowanemu grawerowi oraz japanningiście Thomasowi Johnsonowi reprezentuje sztukę japanningu najwyższego gatunku.

W 1760 roku, pewien Londyński drukarz wydał książkę pod tytułem The Ladies Amusment (Kobiece Rozrywki) lub The Art. Of Japanning Made Easy (Sztuka Japanning’u dla Każdego), której wiele osób później poszukiwało. Książka zawierała 1500 ilustracji przeznaczonych dla rzemieślników, rękodzielników, ale największą popularność zdobyła wśród nie pracujących kobiet, które uwielbiały kolorować, wycinać i przyklejać urzekające wzory. Książka zawierała również 5 stron instrukcji jak kolorować, przyklejać, lakierować i polerować prace. Wskazówki poprzedzała informacja o sztuce tworzenia kompozycji, gdzie czytelnika informowano o tym jak łączyć ze sobą różne wzory. „Jeżeli wzór, którego używacie jest osadzony w realiach


Europejskich, nie łączcie go z wzorami egzotycznymi i uważajcie na niedorzeczności... Widziano już motyle, wspierające słonia i tym podobne absurdy...”

Również w XVII wieku bogaci notable zatrudniali znanych artystów, którym zlecali malowanie mebli oraz dekorowanie ręcznie malowanymi wzorami ścian i sufitów w swoich posiadłościach.

Jednakże z czasem zwiększony popyt na tego typu usługi spowodował, że nie wszyscy mogli doczekać się realizacji swoich zamówień. Również nie wszystkich było stać na opłacenie artystów, którzy bardzo cenili sobie swoją pracę. Wtedy właśnie powstała alternatywna forma zaspokojenia gustów rozlicznych klientów.

Rysunki popularnych artystów były wycinane, przyklejane oraz wielokrotnie lakierowane, aby imitować ręcznie malowane przedmioty. Tak powstała sztuka zwana l’arte del povero – czyli sztuką biedoty.

W XVIII i XIX wieku sztuka ta rozkwitała w Europie. Dostała się nawet na dwór Ludwika XV. Damy z artystyczną duszą z zachwytem godzinami oddawały się wycinaniu wzorów i naklejaniu ich na pudła od kapeluszy, stojaki do peruk, kominkowe parawany, toaletki i drobne przedmioty codziennego użytku. Do ozdabiania wykorzystywano między innymi prace takich twórców jak Boucher, Watteau, Fragonard, Redoute, czy Pillement. Wiele z tych przepięknie wykonanych przedmiotów dotrwało do dnia dzisiejszego.

Przy tej okazji należy również wspomnieć o pewnej damie, pani Mary Delaney, która żyła w Anglii w latach 1700 – 1788. Ta czarująca, dowcipna i utalentowana kobieta była powiernicą króla Jerzego III i królowej Charlotty, uwielbianą przez cały dwór. Do grona jej bliskich przyjaciół należeli William


Hogarth, Jonathan Swift oraz Sir Joseph Banks. W wieku 71 lat, Mary zaczęła tworzyć wyśmienite, bardzo wierne oryginałom, reprodukcje roślin i kwiatów. Tworzyła je wycinając elementy z ręcznie barwionej bibuły. Tworzyła, owe jak je nazywała „papierowe mozaiki” do 88 roku życia, na więcej nie pozwolił jej bardzo słaby wzrok. Jej wspaniałe prace można do dzisiaj podziwiać w British Museum w Londynie.

Tak jak Mery Delaney, wiele dystyngowanych kobiet w XVIII wiecznej Anglii opanowało sztukę posługiwania się nożyczkami, oddając się tym samym sztuce dekorowania przedmiotów wycinanymi wzorami pokrywanymi lakierem. Wszystkie te damy uprawiały Japanning.

W XIX wieku, w epoce Wiktoriańskiej w Anglii rozwinął się bardziej sentymentalny, kwiecisty styl decoupage’u. W tym samym okresie zapoczątkowano zwyczaj obdarowywania się kartkami Walentynkowymi, oraz zaczęto wytwarzać ozdobne, wytłaczane papiery i plecionki wykorzystywane do dekorowania parawanów, lamp, drewnianych szkatułek i wielu innych przedmiotów. Wiele Wiktoriańskich niań uczyło swoje wychowanki jak tworzyć piękne przedmioty ozdabiając je wycinanymi, papierowymi wzorami.

W dzisiejszych czasach sztuka decoupage’u przeżywa drugą młodość. Na świecie działają liczne organizacje zrzeszające ludzi zafascynowanych tą sztuką, najbardziej znane to stowarzyszenia i cechy działające w Stanach Zjednoczonych, Australii, Afryce Południowej, Anglii i Japonii. Również we Włoszech działa nieduże stowarzyszenie.

Amerykanie całą swoją wiedzę na temat decoupage’u zawdzięczają Hiramowi Manningowi, który wraz z grupą utalentowanych decoupage’ystów wyłonił


decoupage na światło dzienne i umożliwił innym poznanie jej tajników. Amerykańskie Stowarzyszenie powstało w 1972 roku i w ogromnym stopniu

przyczyniło się do rozpowszechniania w Stanach Zjednoczonych sztuki decoupage’u, która jest tam uprawiana na najwyższym poziomie.

Nazwa decoupage powstała w XX wieku i pochodzi z języka francuskiego. W dosłownym tłumaczeniu znaczy tyle co wycinanka. Wycinanki z papieru są układane we wzór, a następnie przyklejane na wcześniej pomalowaną lub odpowiednio przygotowaną powierzchnię. Technika tradycyjna zakłada pokrycie udekorowanego przedmiotu 30-40 warstwami lakieru, które są szlifowane papierem ściernym do uzyskania absolutnej gładzi.

Papierowe wzory mogą być również przyklejane pod szkłem lub naklejane w taki sposób aby tworzyły trójwymiarowe obrazki. Przez wszystkie lata decoupage ewoluował tworząc nowe techniki, dlatego nikogo nie dziwi fakt, że dzisiaj też powstają nowe trendy.

I. Materiały i narzędzia.

Do techniki decoupage stosuje się materiały:

Przedmioty do ozdabiania: pudełka, skrzynki, świeczniki, doniczki, ramki do zdjęć, albumy, ceramika, szkło, tkanina, styropian, plastik, pleksa.

Motywy do nanoszenia na przedmioty wycięte lub wyrwane z serwetek papierowych, ozdobnego papieru, gazet i magazynów, wydruków komputerowych.


Narzędzia: nożyczki, nóż do tapet, żyletka, pędzle, a także gąbka kuchenna, waciki i patyczki kosmetyczne, chusteczki jednorazowe.

Klej do decoupage Farby akrylowe, lakier Media do tzw efektów specjalnych min.: pasty postarzające, pasty

strukturalne, złocenia żywice

II. Reguły.

Zawsze wychodzi w najgorszym przypadku całość można zamalować i zacząć od początku.

Do decoupage można wykorzystywać każdy nośnik papierowy. Kraki (preparaty pękające) czy to jednoskładnikowe,

czy dwuskładnikowe, nakładamy zawsze suchym pędzlem. Serwetki i papier ryżowy naklejamy od razu, natomiast papiery

do decoupage’u czy wydruki namaczamy przed naklejaniem. Na końcu prace zawsze zabezpieczamy lakierem bądź woskiem.

Ilość warstw zależy od naszych upodobań. Wosk należy spolerować miękką szmatką.

Po każdym etapie pracy należy pracę wysuszyć np. po położeniu kraka lub farby, aby przejść do kolejnego etapu.

Serwetki i papier ryżowy można wycinać bądź wydzierać. Z pozostałych nośników raczej wycinamy po obrysie.

Typową powierzchnią jest powierzchnia drewniana lub MDF tu zaczynamy malować od razu. Powierzchnie tzw. śliskie wymagają położenia podkładu zwiększającego przyczepność.

Zamiast kleju można używać preparatu wielofunkcyjnego 3w1 podkład, klej i lakier w jednym; lub 2w1 klej z werniksem.

Używamy farb akrylowych.


1. Decoupage klasyczny. Wybrany motyw naklejamy na dowolną powierzchnię. Powierzchnia może być wcześniej podmalowana. Zabezpieczamy lakierem bądź woskiem.

2. Zastosowanie kraka jednoskładnikowego.

Potrzebne dwa kolory farb, Krak jednoskładnikowy, klej, opóźniacz, lakier:

Nakładamy farbę spodnią (tą którą będzie widać w spękaniach) Nakładamy krak jednoskładnikowy. Nakładamy farbę wierzchnią (ta farba pęknie). Naklejamy. Ewentualnie cieniujemy lub robimy domalunki. Jeżeli cieniujemy

używamy opóźniacza z farbą 1:1. Jeżeli robimy domalunki to tylko samą farbą.

Lakierowanie.

3. Decoupage odwrócony. Potrzebne: podkład lub preparat 3w1, Krak jednoskładnikowy, klej lub 3w1 ,

dwa kolory farby

Talerz smarujemy od spodu podkładem, który robi się przezroczysty po wyschnięciu.

Naklejamy motyw. Nakładamy Krak jednoskładnikowy Nakładamy jasna farbę. Nakładamy kontrastową farbę. Lakierujemy.


4. Technika schaby schic (świeczkowa) Potrzebne: farba ciemna i jasna, świeczka, klej, wosk.

Malujemy na ciemno przedmiot. Świeczką przecieramy kanty. Malujemy całość jasna farbą. Skrobiemy w tych miejscach, gdzie była położona świeczka. Naklejamy motyw. Po całej ściance gdzie był naklejony motyw

nakładamy klej. Cieniujemy Nakładamy wosk, polerujemy.

5. Cieniowanie wielokolorowe pittorico lub monochromatyczne.

Potrzebne medium opóźniające schnięcie farby, farby. Naklejamy motyw na wcześniej przygotowaną powierzchnię. Medium mieszamy z farbą 1:1. Nakładamy farbę z medium przy obrazku i rozcieramy.

Filcowanie Spilśnianie (filcowanie) – rękodzieło polegające na formowaniu wełny za pomocą specjalnej igły do filcowania (filcowanie na sucho) lub ciepłej wody i mydła (filcowanie na mokro). Wykorzystywane jest do tworzenia odzieży, torebek, biżuterii, lalek, elementów dekoracji etc.


Origami Origami to tradycyjna sztuka składania papieru, w Japonii przekazywana

z pokolenia na pokolenie. Praktyka origami powstała ok. roku 700. Pierwotnie z papieru tworzono dekoracje na ceremonie religijne, jednak z biegiem czasu zaczęto przyozdabiać również domy. W 1797 r. w Japonii powstał pierwszy podręcznik origami, w którym pokazano 49 sposobów składania żurawia, japońskiego symbolu szczęścia

Origami w świecie spopularyzowali Akira Yoshizawa i Lillian Oppenheimer (w latach 50. XX wieku).

Początek fascynacji origami przez Europejczyków ma miejsce już w XIX wieku i jest to nie tylko sposób poznania kultury japońskiej, ale jako metoda pracy wychowawczej z dziećmi, młodzieżą a nawet dorosłymi. We współczesnej Japonii origami jest jednym z elementów wychowania dzieci. Sztuka ta ma na świecie wielu zwolenników, tworzących takie organizacje, jak np. OUSA (istniejące od 1980 roku, najpierw jako Amerykańskie Centrum Origami, a następnie, od 1994 roku, Origami-USA), czy BOS (Brytyjskie Stowarzyszenie Origami, założone w 1967 roku). W Tokio od 1990 r. istnieje organizacja JOAS, skupiająca miłośników origami. Najstarszą Polską organizacją jest Polskie Centrum Origami (1991), posiadające wiele oddziałów na terenie Polski, którego założycielką i prezesem jest Dorota Dziamska.

Jedną z odmian origami, która odeszła od tradycyjnego założenia składania tylko z pojedynczego kwadratowego arkusza papieru, jest origami modułowe. Większość modeli modułowych przedstawia bryły geometryczne o wysokiej symetrii. Składa się je z wielu identycznych lub podobnych modułów, zaś każdy moduł jest składany z osobnego arkusza papieru.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Akira_Yoshizawahttps://pl.wikipedia.org/wiki/Tokiohttps://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dorota_Dziamska&action=edit&redlink=1https://pl.wikipedia.org/wiki/Origami_modu%C5%82owehttps://pl.wikipedia.org/wiki/Origami_modu%C5%82owe


Liczba modułów wchodzących w skład modelu może wynosić od zaledwie dwóch (czworościan foremny) do kilkuset a nawet więcej (np. złożone bryły przypominające kształtem fulereny).

Współcześnie origami coraz częściej proponuje się jako formę terapii w pracy z dziećmi upośledzonymi oraz jako metodę edukacyjną wspierania rozwoju w tym również jako metodę stymulującą rozwój dzieci wybitnie zdolnych. Pobudza układ nerwowy, integrując w czasie składania papieru pracę obu półkul mózgowych. Dzięki temu dziecko odbiera wrażenia angażując wszystkie możliwe zmysły.

Stosowanie na zajęciach sztuki origami, a w szczególności origami płaskiego z koła, kwadratu i trójkąta pomaga stworzyć atmosferę aktywności twórczej, dokładności i precyzji manualnej, zachęca do tworzenia przez wszystkie dzieci, bez względu na ich indywidualne uzdolnienia, nie ogranicza inicjatywy dziecka, nie hamuje jego działania, zapewnia osiągnięcie sukcesu, motywuje do dalszej pracy, a także uczy dyscypliny.

Pedagogicznie uzasadnił i upowszechnił tę metodę Fredrich Frobel.

Metoda origami wspomaga rozwój człowieka w następujących dziedzinach: Umożliwia prawidłowy przebieg procesów poznawczych takich jak

zapamiętywanie czy spostrzeganie Wpływa na rozwój i doskonalenie sprawności językowej Doskonali czynność słuchania Znacząco wpływa na pamięć Usprawnia koordynację wzrokowo – ruchową Stymuluje rozwój wyobraźni przestrzennej Uaktywnia cały organizm za przyczyną manipulacji Wykorzystuje wszystkie zmysły do aktywności badawczej Poprzez aktywność obu rąk powoduje dotlenienie dwóch półkul mózgu

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fulereny


Dotlenienie dwóch półkul mózgu doprowadza do ich spójności, czyli

integracji mózgu, co wspomaga twórczość Synchronizuje pracę mózgu i zwiększa jego wydajność Równoważy lateralnie organizm Wspomaga koncentrację stymuluje wyobraźnię przestrzenną, poprawia umiejętność celowego działania, ćwiczy koordynację wzrokowo-ruchową, koncentrację i precyzję ruchów, rozwija kreatywność i fantazję, rozwija i wzmacnia więzi społeczne, w łatwy sposób uczy własności figur płaskich i przestrzennych oraz

konstrukcji geometrycznych, pozwala osiągnąć sukces nawet uczniowi, który nie posiada zdolności

manualnych, jest szkołą cierpliwości, uczy rozumienia instrukcji słownych i rysunkowych oraz przetwarzania

ich na czynności manualne, kształci język matematyczny, rozwija pasję twórczą, uczy zasad kompozycji i wyczucia proporcji. Techniki składania: Techniki składania modeli z płaszczyzny origami o kształcie koła

Technika – origami płaskie z koła Technika – origami przestrzenne z koła Technika – origami przestrzenne wieloelementowe z koła Technika – origami modułowe z koła


Techniki składania modeli z płaszczyzny origami o kształcie kwadratu Technika – origami płaskie z kwadratu Technika – origami przestrzenne z kwadratu Technika – origami przestrzenne wieloelementowe z kwadratu Technika – origami modułowe z kwadratu Techniki składania modeli z płaszczyzny origami o kształcie trójkąta równobocznego

Technika – origami płaskie z trójkąta Technika – origami przestrzenne z trójkąta Technika – origami przestrzenne wieloelementowe z trójkąta Technika – origami modułowe z trójkąta Techniki składania modeli z płaszczyzny origami o kształcie prostokąta

Techniki – origami przestrzenne z prostokąta (np. formaty A4/A3 lub B5 itp.)

Techniki – origami przestrzenne z prostokąta, który pozostaje po wycięciu kwadratu z płaszczyzny o formatach (np. A4/A5 lub B5 itp.)

Techniki – origami przestrzenne z prostokąta, którego płaszczyznę wyznaczają dwa kwadraty

Techniki – origami przestrzenne z prostokąta o wymiarach nietypowych Techniki składania modeli z płaszczyzny origami o innych kształtach foremnych nie będących kołem, kwadratem, trójkątem

Origami przestrzenne z pięciokąta foremnego Origami przestrzenne z sześciokąta foremnego Origami przestrzenne z ośmiokąta foremnego


Scrapbooking

Scrapbooking jest sztuką ręcznego tworzenia i dekorowania albumów ze zdjęciami i pamiątkami rodzinnymi. Nazwa pochodzi od ang. scrapbook, oznaczającego taki album. Natomiast sam wyraz scrap oznacza skrawek.

Historycznie scrapbooking był podobnie jak przekazywane ustnie historie sposobem przekazania tradycji i zwyczajów. Formą przekazu było tu nie słowo, a obraz. Po raz pierwszy znalazł zastosowanie, gdy powszechnie dostępny stał się druk, a w szczególności gazety. Pierwszymi znanymi scrapbookerami byli Mark Twain i Thomas Jefferson. Kiedy w powszechnym użytku znalazła się fotografia, zaczęto ją łączyć ze scrapbookingiem. Zaczęły powstawać pierwsze albumy z fotografiami ozdobione ścinkami z gazet oraz notatkami zawierającymi informacje, gdzie zdjęcie było zrobione czy kto na nim jest.

Scrapbooking to przede wszystkim metoda ozdabiania stron albumów fotograficznych. Podstawowymi materiałami do ozdabiania są: kolorowy papier, nożyczki do wycinania profilu, ćwieki, ozdobne nity, urządzenia do ich mocowania, klej. Bardziej wyrafinowane ozdabianie wymaga także: pieczątek dekoracyjnych, farbek i pisaków z efektem Pluster („puchnących”), szablonów, shape cutter, naklejek dziurkaczy wzorków, kolorowego proszku i podgrzewaczy do embossingu.

W scrapbookingu nie ma określonych reguł, zasady tworzenia są dowolne. Cześć osób preferuje, gdy zdjęcie znajduje się w centrum, dla innych zdjęcie jest tylko pretekstem do dobrej zabawy na kartach albumów. Im bardziej kreatywny twórca, tym ciekawszy efekt końcowy.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mark_Twainhttps://pl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Jeffersonhttps://pl.wikipedia.org/wiki/%C4%86wiekhttps://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Embossing&action=edit&redlink=1


Załącznik 11

1 Dahmen Jens- Helge, Origami. Kwiaty i bukiety z papieru, wyd. RM, 2015, s. 13-15


Załącznik 22

2 Dziamska Dorota, Opowieści z papierowego pudełka, wyd. Mag 2001,s. 35


Załącznik 33

3 Dirk Aleksandra, Das groBe Origami Weinnachtsbuch, wyd. Q-Verlag Berlin 2007,s. 17

Documents

MATERIAŁY SZKOLENIOWE - csr.org.pl · • poszerza wiedzę o zagadnienia „eko-sztuka” oraz „upcykling” Projekt jest współfinansowany ze środków Województwa Łódzkiego,