Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός σύμβου-λος: Θάνος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλα-σταρά, Αθως Δημουλάς, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργι-αδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

Τα σύννεφα πάνω από την πόλη έφεραν βροχή και μέτρα...

4

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordpress.com

«Πάντα μισούσα τα κλαμπ», λέει η Κάρι Μάλιγκαν, «και ποτέ δεν μου άρεσε η δυνα-τή μουσική». Χαμηλών τόνων η 26χρονη Αγγλίδα, όπως προκύπτει άλλωστε και από το girl next door παρουσιαστικό της που δεν συνάδει με το προφίλ μιας νεαρή στάρλετ που έχει υπάρξει από μικρή υποψήφια για Οσκαρ (για το ρόλο της στο “An education”). Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα “Telegraph”, η Μάλιγκαν μίλησε εκτός από τη νυχτερινή διασκέδαση και για τη νέα της ταινία, το “Drive”, όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Ράιν Γκόσλινγκ. Η ται-νία, που προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας στην Αθήνα, βγαίνει αυτές τις μέρες και στις βρετανικές αίθουσες. Στο Λονδίνο πάντως, όπως λέει η ίδια, περπατάει στο δρόμο χωρίς να την αναγνωρίζουν. Ισχυρίζεται ότι μια φορά το χρόνο μόνο τη σταματάει κάποιος επειδή κάτι του θυμίζει χωρίς όμως να είναι σίγουρος. Κατά τα άλλα η καριέρα της πάει από το καλό στο καλύτερο, καθώς μετά το εξαιρετικό “Drive” έχει μπροστά της άλλον ένα μεγάλο ρόλο να φέρει εις πέρας. Οπως έχω ξαναγράψει σε αυτή τη στήλη, ο Μπαζ Λούρμαν ετοιμάζει τον «Μεγάλο Γκάτσμπι» του Φιτζέραλντ και η Μάλιγκαν θα είναι η Νταίζη Μπιουκάναν δίπλα στον Λεο-νάρντο Ντι Κάπριο, σε μια παραγωγή 120 εκατ. δολαρίων.

Θα γράφω για το “Tinker, Tailor, Soldier, Spy” μέχρι να το δω, όσο και

αν γίνομαι κουραστικός. Στις ελληνικές αίθουσες θα έρθει μετά τα Χριστούγεν-να και, επειδή δεν διαπραγματεύομαι τίποτα λιγότερο για τη συγκεκριμένη ταινία (βλέπε download), είμαι αφε-νός αναγκασμένος να περιμένω μέχρι τότε και αφετέρου καταδικασμένος να συναντάω διαρκώς σχετικά κείμενα

στον αγγλόφωνο Τύπο - στη Βρετανία η ταινία έχει προβληθεί. Ο Ουίλιαμ Μπόιντ έγραψε στον “Guardian” την αλφαβήτα του έργου (αναφερόμενος τόσο στο βι-βλίο όσο και στην ταινία), σε ένα κείμενο που αρκεί για να σε καλωσορίσει στον κόσμο

του Τζον Λε Καρέ. Οποιος γνωρίζει τα μυθιστορήματα του Βρετανού συγγραφέα θα δει ότι ο Μπόιντ κάνει στα περισσότερα γράμματα την προφανή επιλογή (πχ. στο “c” μάς συστή-νει το Circus, στο “g” τον Τζορτζ Σμάιλι, στο “κ” τον Κάρλα). Υπάρχουν όμως και κάποια γράμματα που κρύβουν εκπλήξεις, όπως το “j”, όπου -μη έχοντας μάλλον κάποια καλύτε-ρη ιδέα- ξεκινάει με τον Τζόσεφ Κόνραντ και απαριθμεί συγγραφείς που έχουν καταπια-

στεί με την τέχνη του κατασκοπικού μυθιστορήματος, καταλήγοντας στο ότι το “spy genre” είναι πιο δελεαστικό για ένα συγγραφέα, πιο ελκυστικό από το αστυνομικό μυθιστόρημα. Το καλύτερο σημείο, πάντως, είναι στο “t”, όπου διαλέγει τη λέξη “treason” (προδοσία), υπενθυμίζοντάς μας την εμμονή του Λε Καρέ στην υπόθεση του Κιμ Φίλμπι, του διαση-μότερου δηλαδή διπλού πράκτορα που έδρασε για χάρη της Μόσχας, «δίνοντας» και τον ίδιο το συγγραφέα, που υπηρετούσε στις μυστικές υπηρεσίες. Σύμφωνα με τον Μπόιντ, ο Λε Καρέ πασχίζει να απαντήσει τη θεμελιώδη ερώτηση: «Γιατί να προδώσεις; Γιατί να γίνεις προδότης;» «Δεν είμαι σίγουρος», γράφει, «αν ο Λε Καρέ ξέρει την απάντηση. Στο ‘Tinker, Tailor’ βάζει τον προδότη να πει ‘είναι ένα κριτήριο αισθητικής, λίγο πολύ όπως όλα’». Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τίτλο «Κι ο κλήρος έπεσε

στον Σμάιλι», ενώ η ταινία, είπαμε, μετά τα Χριστούγεννα.

Το περιοδικό “Time” φημίζεται για πολλά πράγματα, μεταξύ αυτών και για τα εκάστοτε 100 καλύτερα οτιδήποτε που απαριθμεί, με λί-στες που λειτουργούν ως ευαγγέλια. Εσχά-τως μάς έδωσε τα 100 καλύτερα μη λο-γοτεχνικά βιβλία, μια λίστα που ανακυκλώθηκε από δεκάδες ιντερνετικούς τόπους - τώρα ξέρετε ότι είναι του “Time”. Σύμφωνα λοιπόν με τη λίστα, τα μη λογοτεχνικά βιβλία χωρί-ζονται σε 15 κατηγορίες, όπως είναι οι βιογραφίες ή τα ιστορικά βιβλία, τα δοκίμια, τα επιστημονικά κλπ. Ανάμεσα στις 15 κατηγορίες υπάρχει, αναμενόμενα, και ο όρος “non fiction novel”, μη λογοτεχνικό μυθι-στόρημα δηλαδή, ένα είδος που είναι εξ ορισμού κά-πως αντιφατικό. Το «Εν ψυχρώ» του Τρούμαν Καπότε, για παράδειγμα, που υπάρχει στη λίστα, ανήκει σε αυτή την κατηγορία, όπως και οτιδήποτε περιγράφει ένα πραγματικό γεγονός με μυθιστορηματικό τρόπο. Ο όρος συχνά συναντάται και ως “faction”, προϊόν των λέξεων “fact” και “fiction”. Η γραφή αυτή στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ήρθε στη μόδα ακόμα και ως μορφή δημοσιογραφίας και θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι μοιάζει με το “gonzo” που ουσιαστικά εισή-γαγε ο Χάντερ Τόμσον με το «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας». Στην περίπτωση αυτή βέβαια είναι πολύ πιο έντονο το προσωπικό στοιχείο και απουσιάζουν οι πιο κλασικές λογοτεχνικές τεχνικές, κάνοντας τον Τόμσον περισσότερο δημοσιογράφο, ενώ τον Καπότε περισσότερο μυθιστοριογράφο. Τέλος πάντων, στη λίστα των 100, ως on fiction novel υπάρχει ακόμα το “The electric Kool-Aid Test” του Τομ Γουλφ, το “The executioner’s song” του Νόρμαν Μέιλερ και το «Πέρα από την Αφρική» του/της Ισακ Ντίνεσεν (ανδρικό ψευδώνυμο της Κάρεν Μπλίξεν).

ν

σταό δ άδ ύ

5

«Εχασες που έφυγες χθες, έπεσε ξύλο μετά». Η φρά-ση αυτή ανήκει σε ένα συνάδελφό μου τον οποίο συ-νάντησα μέσα στη βδομάδα στη ΔΕΗ και, όντας πιο υπομονετικός από εμένα, συνέχισε να περιμένει όταν εγώ εξαντλημένος από την πολύωρη αναμονή εγκα-τέλειπα την προσπάθεια. Το ξύλο στο οποίο αναφέρ-θηκε, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά του, «έπεσε» ανάμεσα στο σεκιουριτά του κτιρίου και τους αγανα-κτισμένους πολίτες που υπερασπίστηκαν μια γιαγιά που έβαλε τα κλάματα όταν ο σεκιουριτάς θέλησε να τη διώξει. Γιατί ο σεκιουριτάς θέλησε να τη διώξει δεν το γνωρίζω, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι μικρό κενό στο ρεπορτάζ. Η ουσία είναι ότι αυτές τις μέρες στα γραφεία της ΔΕΗ σε κάθε περιοχή γίνεται ένας μικρός πανικός. Εκεί χτυπάει σήμερα η καρδιά της Αθήνας, αυτά είναι τα νέα στέκια των Αθηναίων. Οχι στα ταμεία για την αποπληρωμή κάποιου λογαρια-σμού, αλλά στα γραφεία, εκεί που γίνονται οι διακο-πές. Πας να ρωτήσεις έναν υπάλληλο «Πού γίνονται οι...» και σε διακόπτει, ξέρει τι θέλεις. «Στον πρώτο», σου απαντάει. Πέρασα μέσα στη βδομάδα στη ΔΕΗ περίπου δέκα ώρες, σπαστές σε τρία πρωινά, παλεύ-οντας με το πλήθος μέχρι να καταφέρω να βρεθώ μπροστά σε μια κυρία που υπομονετικά με εξυπη-ρέτησε. Μέχρι τότε έκοβα βόλτες παρατηρώντας τον κόσμο και άλλοτε καθόμουν σε κάτι σκαλιά έξω από την αίθουσα, κοιτάζοντας τη (συρόμενη) πόρτα του ασανσέρ, η οποία κάποια στιγμή κόλλησε και άρχισε να ανοιγοκλείνει μόνη της για αρκετή ώρα, κάνοντας θόρυβο και προσθέτοντας μια νότα σουρεαλισμού στην τραγωδία. Τα νεύρα γενικώς ήταν τεταμένα και, για παράδειγμα, κάθε φορά που τελείωνε το χαρτί στο μηχάνημα όπου παίρνεις αριθμό προτεραιότη-τας η διαμαρτυρία προς τους υπαλλήλους ήταν τόσο σφοδρή λες και εντοπίζεται εκεί η εξαπάτηση που υφιστάμεθα. Λες και φταίει το χαρτάκι που τελείωσε και είμαστε τελευταίοι σε προτεραιότητα. Κατά τα άλλα αυτές τις δέκα ώρες κατάφερα να τις βγάλω χάρη σε κάτι υπολείμματα κυριακάτικης εφημερίδας και στο mp3 μου, το οποίο ευτυχώς είχα φορτίσει, κάτι που σπάνια συμβαίνει, καθώς σπάνια βρίσκω πού έχω αφήσει το φορτιστή του. Ακουσα και ξανάκουσα έναν καινούργιο δίσκο, τον οποίο και σας προτείνω να αναζητήσετε. Αν και δεν φημίζομαι για την ταχύτη-τα με την οποία ανακαλύπτω τη μουσική, ο δίσκος κυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγες μέρες, είναι των Girls και λέγεται “Father, Son, Holy Ghost”. Πρώτα ακούστε δυο-τρεις φορές το κομμάτι “Vomit”, μετά τον υπόλοιπο δίσκο και μετά γυρίστε στο “Vomit” που είναι ανεξάντλητο. Μου έδωσε δύναμη σας λέω, δέκα ώρες στη ΔΕΗ σας λέω.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Το κείμενο δεν είναι και-νούργιο, αλλά τώρα το διά-βασα ολόκληρο, όχι επειδή είναι μεγάλο, αλλά επειδή δεν μου φαινόταν ιδιαίτε-ρα ενδιαφέρον. Εξηγούμαι. Ο Πολ Λέστερ είναι ένας Αγ-γλος δημοσιογράφος που γράφει την καθημερινή στή-λη “New band of the day” στον “Guardian”. Οπως λέει ο τίτλος, ο Λέστερ παρου-σιάζει μια καινούργια μπά-ντα την ημέρα, εκτός από τα Σαββατοκύριακα και τις αρ-γίες. Για την ακρίβεια, το κά-νει αυτό εδώ και 1.109 ερ-γάσιμες μέρες - τουλάχιστον τόσες είναι οι μπάντες που έχει παρουσιάσει μέχρι σή-μερα. Το κείμενο λοιπόν στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι κάποιο από αυτά -που συ-νήθως έχουν πολύ ενδιαφέ-ρον και οι προτάσεις του εί-ναι συχνά πολύ καλές-, όσο

ένα άλλο, το οποίο είχε τίτλο “How New Band of the day ruined my life”. Οπως φα-νταζόμουν, στο κείμενο αυτό ο Λέστερ μάς λέει πόσο κου-ράστηκε να ακούει μουσικές που ίσως δεν του αρέσουν, πόση ώρα του παίρνει, πόσο επηρέασε την προσωπική του ζωή και γενικώς πόσο μεγάλη συμφορά τον έχει βρει με το να δουλεύει και

να ζει γράφοντας κείμενα για μουσική που ακούει. Κατα-λαβαίνετε, νομίζω, γιατί δεν μου φαινόταν ενδιαφέρον. Ωστόσο, ο λόγος για τον οποίο επανέρχομαι -ο λόγος για τον οποίο τελικά διάβα-σα το συγκεκριμένο κείμενο παραμένει άγνωστος- είναι επειδή υπάρχει ένα σημείο όπου ο Λέστερ αναφέρει ότι γράφοντας αυτή τη στήλη έκανε κάποια χοντρά λάθη. Ενα εξ αυτών, τεράστιο. Είχε ο αθεόφοβος -και προς τι-μήν του δεν το έκανε γαρ-γάρα- καταφέρει να γράψει ότι η Lady Gaga «είναι πολύ καλλιτεχνική για να έχει μα-ζική αποδοχή». Μάθημα για να προσέχουμε τι γράφουμε, για το πόσο υποκειμενική είναι η μουσική και για το πόσο μπορεί να μας εκπλή-ξει η ποπ κουλτούρα.

Με τον τίτλο “The girl in the song”, το μουσικό περιοδι-κό “NME” παρουσιάζει μια σειρά φωτογραφιών που μας συ-στήνουν τις γυναίκες που βρέθηκαν πρω-ταγωνίστριες, μούσες αν θέλετε, σε μεγά-λα τραγούδια της ροκ μουσικής. Εντάξει, οι ιστορίες του “Layla” ή του “Je t’ aime” εί-ναι λίγο-πολύ γνωστές, αλλά η αλήθεια εί-ναι ότι δεν ήξερα ότι ο Λέοναρντ Κοέν έγρα-ψε το “Chelsea Hotel No.2” για την Τζόπλιν, ούτε ότι το κορίτσι “with the mousy hair” στο “Life on Mars” του Μπάουι είναι γραμ-μένο για την πρώτη κοπέλα του, κάποια Ερ-μιόνη Φάρδινγκεϊλ. Πιο πολύ όμως χάρη-κα, επειδή έμαθα ποια είναι αυτή η Σαρόνα, η “my Sharona” που έχουμε ακούσει σε όλα τα πάρτι της ζωής μας και που, για να πω την αμαρτία μου, δεν ήμουν καλά καλά σίγου-

ρος ότι ήταν όνομα κοπέλας. Τέ-λος πάντων, η Σαρόνα Αλπεριν ήταν μια 17χρονη κοπέλα με την οποία ήταν αθεράπευτα ερωτευμέ-νος ο Νταγκ Φίγκερ, τραγουδιστής

των Knack. Με τα πολλά η Σαρόνα ενέδωσε στις πιέσεις του Φίγκερ όταν αυτός έγραψε το τραγούδι για χάρη της - βάζοντάς τη να ποζά-ρει και στο εξώφυλλο του single. Το κομμά-τι έμεινε για έξι εβδομάδες στο Νο1 των αμε-ρικανικών charts και οι δυο τους ήταν ζευ-γάρι για άλλα τέσσερα χρόνια. Για την ιστο-ρία τώρα, έπειτα από μια μικρή έρευνα, έμα-θα ότι η περιβόητη Σαρόνα ζει σήμερα στο Λος Αντζελες, όπου εργάζεται ως μεσίτρια. Η Σαρόνα, η “my Sharona” μεσίτρια. Επίσης, άσχετο, το τραγούδι “My Sharona” ακούγεται και στη σκηνή του σούπερ μάρκετ στην ομώ-νυμη της στήλης ταινία.

υ-

ροςλοςήτανοποί

Με το που έφτασε στο μέιλ μου η συνεργασία του Ψαραντώνη με τον Αλεξ Καββαδία, τον πρώην τραγουδιστή των Matisse, είχα την περιέργεια και το ενδια-φέρον να δω πώς έγινε αυτό το πάντρεμα των δύο διαφορετικών πολιτισμών. Σε κλάσματα δευτερολέπτου και μέχρι να ανοίξει το mp3 πέρασε από το νου μου το καλλιτεχνικό μεγαλείο του Ψαραντώνη, οι ανοιχτοί του ορίζοντες στη μουσική, η συνεργασία του με τον Νικ Κέιβ, αλλά και το γεγονός ότι ο Αλεξ Καββαδίας υπηρέ-τησε επάξια το ρόλο του ως frontman των Matisse. Το «The return - Η επιστροφή» είναι ένα δίγλωσσο τραγούδι με ένα light beat και με την κρητική λύρα να φέρ-νει στο νου το ηχόχρωμα της Κρήτης. Ή τουλάχιστον έτσι θα μπορούσε να είναι. Γιατί, παρόλο που οι συντελεστές προϊδε-άζουν για μια ενδιαφέρουσα αν και ετερό-κλητη συνεργασία, το τελικό αποτέλεσμα δεν με δικαίωσε. Μάλλον ήθελα μια πιο hard ενορχήστρωση να πλαισιώνει τον Psarantonis και μια άλλη πρώτη συνεργα-σία για την επιστροφή του Αλέξη.

Ποιος είναι ο κυνηγός και ποιο το θήραμα; Δυο ερωτευμένοι ζουν την εναλλαγή του θύματος και του θύτη. Η δυαδικότητα «κλεισμένη» στα λόγια ενός παραμυθιού, όπως η ηρωίδα του. Μια νύχτα βρίσκεται «κλεισμένη» σε ένα σπίτι γεωργιανού ρυθμού και ένα μαγικό πλάσμα, με τη μορφή ενός παιδιού, τη

μεταφέρει 300 χρόνια πίσω και ανακαλύ-πτει τις ρίζες του έρωτα και της καταστρο-φής της. Στο 12ο άλμπουμ της καριέρας της, η Τόρι Εϊμος για πρώτη φορά πατά σε κλασικά μονοπάτια αποτίνοντας φόρο τιμής στους Μπαχ, Σοπέν, Σατί, Σού-μπερτ και παρουσιάζει ένα θεματικό έργο, ένα goth παραμύθι που έγραψε για λογαριασμό της Deutsche Grammophon με αποκλειστική χρήση φυσικών οργά-νων. Ενα ταξίδι στο χρόνο. Ενα σκοτεινό παραμύθι. Ενα φωτεινό έργο.

Το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου με οδηγό την Ευανθία Ρεμπούτσικα ξεκινάμε ένα ταξίδι στην Ανατολή απολαμβάνοντας ένα μουσικό μωσαϊκό. Από την Αθήνα στην Κωνσταντινούπολη και από την «Πολίτι-κη κουζίνα» στις μουσικές των τούρκικων ταινιών “Babam ve Oglum” και “Ulak”. Το σημείο αφετηρίας για το ταξίδι είναι το Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, ενώ η δημιουργός θα κάνει στάσεις και στα ορχηστρικά της έργα «Το αστέρι κι η ευχή», «Μικρές ιστορίες» και «Μεγάλοι Ελληνες».

Στα γραφεία μας το ακυκλοφόρητο -μέχρι πριν από λίγες μέρες- “Body and soul’’ ακούγεται συνέχεια. Το τραγούδι που ηχογράφησε λίγο πριν από το θάνατό της η Εϊμι Γουάινχαουζ με τον θρυλικό Τόνι Μπένετ του 1930, είναι ένα από τα 17 τραγούδια που περιέχει το καινούργιο CD του Τόνι Μπένετ “Duets”, το οποίο κυκλοφόρησε τη Δευτέρα. Ηδη το βίντεο του τραγουδιού με πλάνα από την ηχο-γράφησή του έχει σχεδόν 3 εκατ. θεάσεις, αλλά πάνω από όλα αποκαθιστά την αδι-κοχαμένη Εϊμι Γουάινχαουζ. Η εικόνα της κατά τη διάρκεια της συνέντευξης στην οποία μίλησε για τον Τόνι Μπένετ και τη συνεργασία τους δείχνει ένα παιδί γεμάτο ενθουσιασμό για τη μουσική. Το ίδιο και η εικόνα της λίγες μέρες πριν από το θά-νατό της όταν εμφανίστηκε στη συναυλία της βαφτισιμιάς της Ντιόν Μπρόμφιλντ. Αξίζει να αποκτήσετε το “Body and soul” όχι μόνο γιατί τα έσοδα θα διατεθούν στο Ιδρυμα Amy Winehouse για τα παιδιά, αλλά γιατί κυριολεκτικά η Γουάινχαουζ ερμηνεύει ψυχή τε και σώματι.

26 Σεπτεμβρίου 1957:Το “West Side Story” παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ και ζωντανεύει ξανά την ιστορία του Ρωμαί-ου και της Ιουλιέτας στις φτωχογειτονιές της Αμερικής. Το “West Side Story” ήταν το αποτέλεσμα της γραφής του Aρθουρ Λόρεντς, της μουσικής του Λέοναρντ Μπερνστάιν, των στίχων του Στίβεν Σοντχάιμ και της χορογραφίας του Τζερόμ Ρόμπινς. Για τον πρω-ταγωνιστικό ρόλο ο Λόρεντς ήθελε τον Τζέιμς Ντιν, αλλά δυστυχώς πέθανε πριν του το προτείνουν. Αρ-γότερα η μεταφορά του έργου στη μεγάλη οθόνη χά-ρισε στην ταινία δέκα Οσκαρ από τα 11 για τα οποία είχε προταθεί.

23 Σεπτεμβρίου 1967:Το πενταμελές συγκρότη-μα των Box Tops από το Μέμφις ανεβαίνει στο Νο1 της Αμερικής με τη μεγα-λύτερή του ίσως επιτυχία, το “The Letter”. “Give me a ticket for an aeroplane’’ είναι ο πρώτος στίχος του τραγουδιού, ιδέα που ανή-

κει στον πατέρα ενός από τα μέλη του συγκροτή-ματος. Το τραγούδι μέχρι σήμερα έχει διασκευαστεί από διάφορους καλλιτέχνες, αλλά η πιο γνωστή του διασκευή είναι αυτή του Τζο Κόκερ. Αραγε πότε έστειλες ή έλαβες τελευταία φορά ερωτικό γράμμα;

24 Σεπτεμβρίου 1991:Είκοσι χρόνια έχουν περά-σει από την κυκλοφορία του “Nevermind” των Nirvana. Το άλμπουμ μπήκε στη θέση 144 στη λίστα με τα πιο εμπορικά άλμπουμ εκείνης της εποχής και χρειάστηκε να περάσουν τέσσερις μή-νες μέχρι να ανέβει στο Νο1 της Αμερικής. Ο Κερτ Κομπέιν και η παρέα του φέρνουν την grunge επα-νάσταση και το “Smells like Teen Spirit” (το “Teen Spirit” ήταν ένα άρωμα που φορούσε η κοπέλα του Κομπέιν) γίνεται τελικά ένα από τα τραγούδια που χαρακτήρισαν μια ολόκληρη δεκαετία.

Κι όμως είναι ακόμα εδώ κι αυτό το... φθινόπωρο! Καλά νέα για τους φίλους της κωμωδίας και του «Μίστερ Μπιν» Ρόουαν Ατκινσον. Ο δημοφιλής Αγγλος κωμικός επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με την ταινία «Johnny English: Η επιστροφή» του Ολιβερ Πάρκερ. Ο κατάσκοπος, που τα είχε κάνει λαμπόγυαλο πριν από οκτώ χρόνια, καλείται να επιστρέψει στην ενεργό δράση

για χάρη των βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών. Σκοπός του; Να πάει ως το μακρινό Χονγκ Κονγκ και να αποτρέψει τη δολοφονία του Κινέζου πρωθυ-πουργού. Και μόνο το γεγονός ότι πριν από την υπόθεση αυτή ο εν λόγω κατάσκοπος ήταν σε ένα μοναστήρι και δεχόταν εκπαίδευση από μοναχούς τύπου Σαολίν λέει πολλά... Ετοιμαστείτε για τρελό γέλιο!

Το “Abduction” του Τζον Σίνγκλετον είναι μία από τις ταινίες που θα περιγράφα-με ξεκινώντας με τη φράση: «Ολα πήγαιναν καλά στη ζωή του, μέχρι που...» Ο Νέι-θαν, λοιπόν, ανακαλύπτει ότι μια παιδική φωτογραφία του κυκλοφορεί σε ένα site με αγνοούμενους και διαπιστώνει πως όλη του η ζωή στήθηκε πάνω σε ένα χοντρό ψέμα. Οταν προσπαθεί να ανακαλύψει τι και πώς,

πέφτει πάνω σε κάποιους οργανωμένους δολοφόνους. Η κλισέ φράση «θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του» μπαίνει και αυτή για να περιγράψει ακρι-βώς την περιπέτεια του Νέιθαν Χάρπερ. Αντε και καλή τύχη, Νέιθαν!

Το “The Isle of Man Tourist Trophy” αποτελεί έναν από τους πιο δύσκολους και επικίνδυνους αγώνες μοτοσικλετών στον κό-σμο. Ο Ρίτσαρντ Ντε Αραγκές μάς παρου-σιάζει έναν από τους οδηγούς που παίρνουν μέρος σε αυτούς τους αγώνες, στο ενδιαφέ-ρον ντοκιμαντέρ του «TT3D: Αδρεναλίνη στο κόκκινο». Η ταινία ουσιαστικά προσπα-θεί να ανακαλύψει τι είναι αυτό που ωθεί

τους ανθρώπους σε έναν τέτοιου είδους αγώνα, ρισκάροντας τη ζωή τους για τη νίκη. Αποτελεί παράλληλα μία από τις πρώτες που γυρίστηκαν εξ ολοκλή-ρου με τεχνολογία 3D. Και προσοχή! Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι.

Ηταν πριν από 17 χρόνια όταν το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματο-γράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας εμφανίστηκε και άλλαξε για πάντα το φθινόπωρο της πρωτεύουσας. Ενας από τους δη-μιουργούς του ήταν ο Γιώργος Τζιώτζιος, τον οποίο το φεστιβάλ τίμησε με την προβολή του ντοκιμαντέρ «Γιώργος Τζιώτζιος: See you in Freedonia» του Αντώνη Κιούκα. Σε αυτό το τεύχος, η στήλη Cin-Αθήνα αφιερώνεται στο μεγάλο εργάτη του ελληνικού σινεμά -που έφυγε από τη ζωή πριν από ένα χρόνο- και φιλοξενεί τον Ρένο Χαραλαμπίδη, έναν από τους αγαπημένους σκηνοθέτες του Γιώργου Τζιώτζιου.«Με τον Γιώργο γνωριστήκαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1997 στην πρώτη προβολή του ‘No budget story’. Μετά την προ-βολή ήρθε με μια χαρτοπετσέτα και μου είπε: ‘Θέλω την ταινία σου. Υπόγραψε εδώ πάνω’. Ηταν κάτι που συνέβαινε παλιά στο Χόλιγουντ για να αρπάξουν οι διανομείς γρήγορα τους νέους σκη-νοθέτες. Ο Γιώργος, λοιπόν, ήταν αυτός που ανακάλυψε τον κινη-ματογράφο μου και τον στήριξε μέχρι το τέλος. Διένειμε -μέσω της εταιρείας Nutopia- όλες τις ταινίες μου, εκτός από τα «Φτηνά τσι-γάρα», αν και τη λάτρεψε πιο πολύ από όλες. Πάντα με εμψύχωνε, εμμέσως έβρισκε λεφτά για τις ταινίες μου και τις υπερασπιζόταν απέναντι στους κριτικούς όταν χρειαζόταν. Πέρα από αυτά όμως, ο Γιώργος έγραφε εξαιρετικά κείμενα, σαν αυτά που διαβάσαμε στο φεστιβάλ με τη Γιώτα Φέστα. Ηταν από τους λίγους κριτικούς που έγραφαν θεωρητικά κείμενα για τον κινηματογράφο. Το μόνο που κρατάω σαν βάρος στην καρδιά μου ήταν που δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να τον ευχαριστήσω ξεκάθαρα για την αγάπη του και την πίστη του στο σινεμά μου».

Αγαπημένη μου αναγνώστρια Πολύμνια. Ξέρω ότι πέρασες πολλά τελευταία. Ηρθε η ώρα, όμως, για μια γιορτή ξεχω-ριστή. Στις 26 Σεπτεμβρίου θα έρθεις από το σπίτι και, αφού πιούμε δυο ποτάκια να χαλαρώσουμε, θα γιορτά-σουμε μαζί την Παγκόσμια Ημέρα Αντισύλληψης. Αν τυχόν στραβώσει η κατά-σταση, μπορούμε πάντα να δούμε την ταινία «Ηρώδης ο μέγας» (1959) σε σκηνο-θεσία Αρνάλντο Τζενοΐνο, για να θυμηθούμε με ποιους τρόπους αντιμετωπιζό-ταν κάποτε το φαινόμενο. Η ιστορία είναι γνωστή: «Μωρά υπάρχουν», δήλωσε ο Ηρώδης και δίδαξε -ως σωστός ηγέτης- πώς φέρνεις τα πάνω κάτω. Και να μην ξεχάσω: Χρόνια μας πολλά!

Το μπεστ σέλερ μυθιστόρημα της Αλισον Πίρσον διασκευάζει η σεναριογράφος της επιτυχίας «Ο διάβολος φοράει Prada» Αλίν Μπρος ΜακΚένα. Πρόκειται για το «Μα πώς τα καταφέρνει!» σε σκηνοθεσία του Ντάγκλας Μακγκράθ, με πρωταγωνίστρια τη Σάρα Τζέσικα Πάρκερ. Η Κέιτ έχει μια δουλειά, ένα σύζυγο, δυο παιδιά και φαίνεται να τα βολεύει μια χαρά. Οταν όμως οι δουλειές των δύο συ-ζύγων τους αναγκάσουν να βλέπονται λίγο και όταν το νέο αφεντικό της Κέιτ δείξει το ερωτικό του ενδιαφέρον, τότε η κατάσταση θα γίνει γόρδιος δεσμός. Για να δούμε πώς θα τον λύσει η Κέιτ...

Από τις 21 μέχρι τις 26 Σε-πτεμβρίου πραγματοποιείται στην πόλη Λουτσέρα της Ιταλίας το Φεστιβάλ Μεσογειακής Λογοτε-χνίας. Φέτος, από τους Ελληνες συγγραφείς συμμετέχει ο Βαγγέ-λης Ραπτόπουλος, του οποίου το μυθιστόρημα «Η απίστευτη ιστορία της πάπισσας Ιωάννας» (εκδ. Κέδρος) κυκλοφορεί στα ιταλικά από τις εκδόσεις Crocetti.

«Ενας χαμένος ελέφαντας» ονομάζεται το διεθνές συνέδριο που οργανώνει το Μουσείο Μπε-νάκη με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου. Στο τριήμερο αυτό (23-25 Σεπτεμβρίου), Ελληνες και ξένοι μελετητές του έργου του και της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ποι-ητές και μεταφραστές, θα προσεγγί-σουν την τέχνη του Νίκου Γκάτσου, σκοπεύοντας να ανασυστήσουν το νήμα που ενώνει την ποίηση, το θέατρο και το τραγούδι μέσα στο σύμπαν του δημιουργού, να ανα-δείξουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του πολυεπίπεδου έργου του, αλλά και να αποτυπώσουν την ευρύτερη συνεισφορά του στην ανανέωση της ποίησης και στη διαμόρφωση του λογοτεχνικού προσώπου της Ελλάδας του 20ού αιώνα. Οι εργασίες του συνεδρίου θα πλαισιωθούν από ένα «στρογγυλό τραπέζι», όπου φίλοι και ομότεχνοί του θα συζητήσουν για τον άνθρω-πο και το έργο του, ένα «θεατρικό αναλόγιο» και μία ταινία αφιερωμέ-νη στον Νίκο Γκάτσο.

Στις 10 Οκτωβρίου, στο πλαί-σιο του προγράμματος Επιμόρ-φωση Ενηλίκων του Κολλεγίου Αθηνών, ξεκινάνε τα σεμινάρια λογοτεχνίας με τον Αλέξη Σταμάτη, που θα διαρκέσουν 14 εβδομάδες. Εκτός από τον Αλέξη Σταμάτη, θα παρευρεθούν ως καλεσμένοι οι συγγραφείς: Στέφανος Δάνδολος, Αχιλλέας Κυριακίδης, Δημήτρης Μαμαλούκας, Τεύκρος Μιχαηλί-δης, Πέτρος Τατσόπουλος, Θανά-σης Χειμωνάς, η κριτικός λογο-τεχνίας Τιτίκα Δημητρούλια και ο εκδότης Αργύρης Καστανιώτης.

Ανεξαρτήτως από το αν έχεις δίκιο ή άδικο, όποιες και αν είναι οι θέσεις και οι απόψεις σου, δεν είναι γοητευτικό να μπορείς να τις υποστηρίξεις ώστε να πείσεις το συνομιλητή σου για την εγκυρότητά

τους; Σε αυτή τη γοητεία στηρίχτηκε ο Αρτουρ Σοπενχά-ουερ το 19ο αιώνα για να γράψει το εγχειρίδιο «Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο» (εκδ.

Πατάκης) ή αλλιώς «Εριστική διαλε-κτική», το οποίο δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του. Ο κύριος σκοπός του συγγραφέα, όμως, δεν ήταν να διδάξει στον αναγνώστη μεθόδους ρητορικής ώστε να πείθει τους συνομιλητές του. Αυτό ήταν μόνο η πρόφαση. Βασικός στόχος του ήταν να εξασκήσει τον αναγνώστη του έρ-γου στο να αναγνωρίζει στις ομιλίες των άλλων, των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των εμπόρων και των διαφημιστών, τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν και να τα αντι-μετωπίζει. Ενα έργο που παραμένει χρήσιμο μέχρι και σήμερα.

Σε μία εβδομάδα από σήμερα, την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρα-σης Λογοτεχνίας και Επιστημών του Ανθρώπου (ΕΚΕΜΕΛ) και τα Ινστιτούτα της Αθήνας -Ελληνοαμε-

ρικανική Eνωση, Ινστιτούτο Γκαίτε, Ινστιτούτο Θερβάντες και Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο- θα απο-νείμουν τα Βραβεία Λογοτεχνικής Μετάφρασης 2011 σε μεταφραστές της αγγλόφωνης, γαλλόφωνης, γερμανικής, ισπανόφωνης και ιταλικής λογοτεχνίας. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην Ελληνοα-μερικανική Eνωση (Μασσαλίας 22, Αθήνα), με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Μετάφρα-σης. Κάθε βραβείο συνοδεύεται από το χρηματικό ποσό των 3.000 ευρώ και δικαίωμα διαμονής για ένα μήνα στο «Σπίτι της Λογοτεχνίας» στις Λεύκες της Πάρου ή στο «Σπίτι της Λογοτεχνίας» στο Κράσι του δήμου Χερσονήσου Κρήτης.

Στην τελευταία νουβέλα του Φίλιπ Ροθ «Νέμεσις» (εκδ. Πόλις) δεν θα συναντήσετε οιδιπόδεια συ-μπλέγματα και ψυχολογικά αδιέξο-δα, τα κλασικά θέματα που απα-σχολούν πολλά από τα βιβλία του Ροθ. Το καλοκαίρι του 1944, λίγο πριν από το τέλος του Β΄ Παγκο-σμίου Πολέμου, στο Νιούαρκ του

Νιου Τζέρσεϊ ξεσπάει μια επιδημία πολιομυε-λίτιδας. Ο 23χρονος Μπάκυ Κάντορ είναι αθλητής και απόλυτα αφοσιω-μένος στα καθήκο-

ντά του. Ο μεγάλος του καημός, όμως, είναι το ότι δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τους συνομήλικούς του στο μέτωπο λόγω της κακής του όρασης. Η ανατροπή έρχεται στο δεύτερο μέρος του μυθιστορή-ματος, όπου ο αναγνώστης -αν δεν έχει ήδη υποψιαστεί τι συμβαίνει- ζει πλέον τη νέμεση, την τιμωρία που έρχεται να εξαγνίσει τους ενόχους, όπως ακριβώς και στην αρχαία τραγωδία όπου η νέμεσις επακολουθεί της ύβρεως. Οσο για την κάθαρση; Το αν επέρχεται και κατά πόσο αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη. Το βιβλίο αποτελεί συνέχεια των τριών προηγούμε-νων νουβελών του Ροθ «Καθένας», «Αγανάκτηση» και «Ταπείνωση».

Τις διασκευές τις έχουμε συνηθίσει κυρίως στη μουσική και πολύ λιγότερο στη λογοτεχνία. Ακόμη και όταν αφορούν τη λογοτε-χνία, οι διασκευές λογοτεχνικών έργων είναι πολύ πιο συχνές στα μεταφρασμένα έργα παρά στα πρωτότυπα. Παρόλα αυτά, ο εκδοτι-κός οίκος HarperCollins ετοιμάζει μια σειρά βιβλίων που θα με-ταφέρουν τα έργα της Τζέιν Οστεν στη σύγχρονη εποχή. Αξιόλογοι σύγχρονοι συγγραφείς θα αναλάβουν τη μεταφορά των έργων στον 21ο αιώνα. Η αρχή γίνεται με την Τζοάνα Τρόλοπ, η οποία ανα-λαμβάνει τη διασκευή του «Λογική και ευαισθησία». Αναρωτιόμα-στε πώς θα είναι η οικογένεια Ντάσγουν στο σύγχρονο κόσμο! Εργα της Τρόλοπ κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και Ωκεανίδα.

Μια κοπέλα εγκλωβισμένη στο δωμάτιο του σπιτιού της δραπε-τεύει στον κόσμο του ονείρου. Κάπως έτσι ξεκινάει η παράστα-ση «Επανάσταση Δωματίου» που παρουσιάζεται στο Booze Cooperative (Κολοκοτρώνη 57) από τις 29 Σεπτεμβρίου. Η κοπέλα (Μαρία Παπαστεφανάκη) συνο-μιλεί κινησιολογικά με τα έπιπλα του δωματίου και δημιουργεί σχέ-σεις μαζί τους. Οι σχέσεις γεννούν διάφορους ρόλους, τους οποίους και υποδύεται. Οι επίκτητοι αυτοί ρόλοι αρχίζουν να την κυριεύουν, την εξωθούν στα άκρα, διαλύ-εται, τους αποποιείται και κατ’ αυτό τον τρόπο λυτρώνεται και η ύπαρξή της αναγεννιέται. Μια performance εστιασμένη στο θέμα «σχέσεις» σε σκηνοθεσία, συγγρα-φή και παρουσίαση της Μαρία Παπαστεφανάκη.

Σε ένα ειδικά διαμορφωμένο τρίκυκλο θα παρουσιαστεί η πα-ράσταση “Tricky” στο υπόγειο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206). Το Θέατρο Τρί-κυκλο είναι εμπνευσμένο από την ιδέα της αυτάρκειας: ένα θέατρο με πλήρη υποδομή σε μικρογραφία πάνω σε ένα τρίκυκλο. Οι πλευρές του αποτελούν κρυμμένες επιφά-νειες που ξεδιπλώνονται για να το μεταμορφώσουν. Οι κρυφοί φω-τισμοί και μια πληθώρα μηχανι-σμών τού επιτρέπουν να σταθεί σε οποιονδήποτε χώρο, εσωτερικό ή εξωτερικό ως ολοκληρωμένο σκη-νικό. Στην πρώτη παραγωγή του θεάτρου, τρεις γυναίκες ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες της

τέχνης (θέατρο, χορός και εικαστι-κά), αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, ενοποιούνται και διακρίνονται. Τη σκηνοθεσία και τα σκηνικά έχει κάνει ο Γκάυ Στεφάνου και ερμηνεύουν οι: Μαρία Λάππα, Ιωάννα Βασιλακοπούλου, Νάνσυ Μπούκλη.

Οι χορευτές Γιάννης Νικολα-ΐδης και Τάσος Καραχάλιος απο-φασίζουν να δημιουργήσουν μόνοι τους το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα χορέψουν. Ενα πλαίσιο ευχάριστο και άνετο. Ενας απλός χώρος τον οποίο ετοιμάζουν μόνοι τους κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο στούντιο Griffon (Απόλλωνος 23, Σύνταγμα). Ξετυλίγοντας τις σκέψεις, τις ευχές και τις επιθυμίες τους, δημιουργούν ένα αφαιρετικό χορευτικό τοπίο, την παράσταση “Hound Dogs” και εμβαθύνουν στη σχέση τους, με αποτέλεσμα να μην έχει τίποτα αξία παρά μόνο οι δυο τους. Ο Κωνσταντίνος Βήτα τούς αντιμετωπίζει σαν δυο κομήτες που υπάρχουν μαζί ως ένα αυτοτελές σύστημα και γράφει ανεξάρτητα το μουσικό score.

Η «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη θα παρουσιαστεί την Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή (28,29,30 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα) στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206). Ενα από τα πιο διάσημα έργα του συγγραφέα, ου-σιαστικά τη βίβλο των ιδεών του, προσάρμοσε σε θεατρική μορφή ο

σκηνοθέτης Πάνος Αγγελόπουλος. Η παράσταση αποτελεί μια τολμηρή απόπειρα να παρουσιαστεί ο φιλο-σοφικός λόγος του συγγραφέα με δραματική μορφή, ώστε ο θεατής να έχει μια διαφορετική, ουσιώδη και ξεκάθαρη επικοινωνία με τις μεγάλες αγωνίες και τα ιδανικά του Νίκου Καζαντζάκη.

Η θεατρική ομάδα «Αστρο-ναύτες» παρουσιάζει στο Φούρ-νο (Μαυρομιχάλη 168) μια νέα παιδική παράσταση για παιδιά τεσσάρων έως εννέα ετών με τίτλο «Το μαύρο ψαράκι». Το πα-ραμύθι του μεγάλου Ιρανού παι-δαγωγού και συγγραφέα Σαμάντ Μπεχραγκί αφηγείται την ιστορία

ενός ήρωα που ενέπνευσε τους δημιουργούς του πασίγνωστου Νέμο. Στην παράσταση τα παιδιά θα δουν τις περιπέτειες που περ-νάει το ψάρι «του γλυκού νερού» μέχρι να φτάσει στον ωκεανό, ενώ ταυτόχρονα και με χιούμορ θα παρακολουθήσουν μια αλλη-γορία για το φόβο, τον κίνδυνο, τα όνειρα του ανθρώπου και τη διαδικασία ενηλικίωσής του.

Το σόου των μοναχών Shaolin Kung Fu Masters θα παρουσιαστεί στη σκηνή του Θε-άτρου Badminton αύριο Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου. Πετάνε στον αέρα, εντυπωσιάζουν με τα σπαθιά τους, σπάνε πέτρες στο σώμα ή το κεφάλι τους, ακουμπάνε τα σώματά τους πάνω σε λόγχες και όλα αυτά σε μια κατανυκτική ατμό-σφαιρα με αναμμένα κεριά και εντυπωσιακά σκηνικά. Δεκαπέντε μέλη από την αυθεντική ομάδα μοναχών Σαολίν ταξιδεύουν και πάλι από το ναό των Σαολίν στην Κίνα προς την Ευρώπη για να αφήσουν άναυδο το κοινό με τα κατορθώματά τους.

� 150 χρόνια design, από τον Αντόνι Γκαουντί ως τον Φιλίπ Σταρκ, είναι το θέμα της δεύτερης έκθεσης με τίτλο “Design for life”. Η διοργάνωση αποτίνει φόρο τιμής στο σύγχρονο design και σε μεγάλους δημιουργούς του 20ού αιώνα, καθώς και σε Ελληνες σχεδιαστές που έχουν διακριθεί στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς. Από τις 23 μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου θα παρουσιαστούν στο πολιτιστικό κέντρο «Μελίνα» (Ηρακλειδών 66 και Θεσσαλονίκης, Θησείο) σημαντικά εκθέματα Ελλήνων και ξένων αρχιτε-κτόνων και designer από μουσεία, γκαλερί και ιδιωτικές συλλογές από όλο τον κόσμο. Η έκθεση περιλαμβάνει αφιέρωμα σε επιδραστικά κινήματα design και αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα, όπως τα “Memphis”, “Alchimia” και “De stijl”, την ενότητα “Museum classics”, αλλά και μια ενδιαφέρουσα ημερίδα με τίτλο «Το design για έναν κόσμο που αλλάζει». Την επιμέλεια και διοργάνωση της έκθεσης έχουν αναλάβει η Αγγελική Φιλανδριανού και η ομάδα της AF DF.

� Η ομάδα Φιλοπάππου, δέκα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή της στα πο-λιτιστικά δρώμενα, διοργανώνει μια έκθεση-έρευνα αφιερωμένη στις δράσεις της

από το 2001 μέχρι σήμερα. Με αναφορές στα έργα της “Solus locus” (Gazonrouge, 2003), «Και εγώ στην Αρκαδία» (2η Μπιενάλε της Αθήνας, 2009) και σε άλλες

εκθέσεις και δράσεις της, η ομάδα Φιλοπάππου ερευνά τους όρους της δημιουργι-κής διαδικασίας μέσα από την παρουσίαση αυτή. Ταυτόχρονα, βρίσκεται σε εξέλι-ξη το project της καλλιτεχνικής ομάδας με τίτλο «Αλέξανδρος Ιόλας», που αφορά

την ενεργοποίηση της Βίλας Ιόλας, της εγκαταλειμμένης κατοικίας του σημαντικού Ελληνα συλλέκτη που φιλοξένησε μία από τις μεγαλύτερες συλλογές έργων τέχνης παγκοσμίως. Η έκθεση της ομάδας Φιλοπάππου θα παρουσιάζεται στο Taf (Νορ-μανού 5, Μοναστηράκι) μέχρι τις 2 Οκτωβρίου, ενώ παράλληλα θα διατίθεται το

δίγλωσσο βιβλίο με τίτλο «Ομάδα Φιλοπάππου-Καταγραφές 01-11», με κείμενα Φαίης Ζήκα, Χριστόφορου Μαρίνου, Θεόφιλου Τραμπούλη, Χαρίκλειας Χάρη και

Κώστα Χριστόπουλου από τις εκδόσεις Ευρασία.

� Η γκαλερί AMP/Helena Papadopoulos (Κεραμεικού 43, Μεταξουργείο) παρουσιάζει τη νέα φωτογραφική δουλειά της Michele Abeles από τη Νέα Υόρκη στο πλαίσιο του ReMap 3. Η καλλιτέ-χνιδα, αποφεύγοντας να χαρακτηρίσει και να κατηγοριοποιήσει τη δουλειά της, έχει αναπτύξει «ένα αινιγματικό όμως παράξενα αναγνωριστικό λεξιλόγιο αντικειμένων. [...] Οι φωτογραφίες μοιάζουν να παίζουν αμφίσημα μεταξύ μιας τρυφερής, ειρωνικής εμπλοκής με κουρασμένα τεχνάσματα και low-tech κόλπα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Κρις Γουίλεϊ (Artforum, Μάιος 2011). H έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Οκτωβρίου.

� Το Σάββατο 24 και την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου λαμβάνει χώρα το πρώτο φεστιβάλ εφήμερης ζωγραφικής με τίτλο «Κ.I.Μ.Ο.L.I.A. Τέχνη του δρό-μου» στην πλατεία Κοτζιά. Στη συγκεκριμένη πρωτότυπη καλλιτεχνική δράση συμμετέχει μια σειρά από σύγχρονους καλλιτέχνες και εικαστικούς, όπως οι Aλέξανδρος Αβρανάς, Απόστολος Γεωργίου, Γιάννης Γρηγοριάδης, Γιώργος Γυπαράκης, Θοδωρής Ζαφειρόπουλος, Λίνα Θεοδώρου, Νίκος Καναρέλης, Ειρήνη Καραγιαννοπούλου, Αλέξανδρος Λάιος, Παναγιώτης Λιανός, Μάρω Μιχαλακάκου, Iωάννα Μύρκα, Nίκος Παπαδόπουλος, Αρτεμις Ποταμιάνου, Ράνια Ράγκου, Στέφανος Ρόκος, Γιάννης Σαββίδης, Δημήτρης Τάτταρης, Πάνος Φαμέλης, Δημήτρης Χρηστίδης και Αλέξανδρος Ψυχούλης. Το φεστιβάλ έχει στόχο να έρθουν σε επαφή παιδιά και έφηβοι με το έργο σύγχρονων ομάδων και εικαστικών και να παρακολουθήσουν ζωντανά τη διαδικασία παραγωγής ενός έργου. Παράλληλα, οι μικροί επισκέπτες θα μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτό το διήμερο που είναι αφιερωμένο στην τέχνη από κιμωλία και μέσα από εργαστήρια που θα τους επιτρέψουν να παρέμβουν δημιουργικά σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο της πλατείας.

Στο τσαφ γλιτώσαμε τις ομαδικές αυτοκτονίες στο Βεάκειο. Μια μέρα πριν

από την ανακοίνωση των νέων μέτρων, ο Γιάννης Κότσιρας τραγούδησε

τις διαχρονικές επιτυχίες του. Πάντα στο σωστό timing αυτό το παιδί!

Λεφτά υπάρχουν... Η κ. Γιάννα Αγγελοπούλου -όπως μαθεύτηκε-

ενισχύει οικονομικά το Ιδρυμα Κλίντον. Οταν η Κατερίνα Παπουτσάκη

εμφανίστηκε σε συναυλία της Λαϊκής Ορχήστρας «Μίκης Θεοδωράκης», ήξερε

ότι δεν είναι αυτός ο συνθέτης που έγραψε το «Νιάου νιάου βρε γατούλα»;

Ο Θάνος Σαμαράς ανυπότακτος καταδιωγμένος αντάρτης του ΕΛΑΣ;

Δεν θα το αντέξω... Η Τατιάνα -δεν θέλω αμφισβητήσεις- Στεφανίδου

θυμώνει που «ο κάθε πικραμένος γράφει ό,τι θέλει στα μπλογκ». Ο λόγος του

θυμού της προφανής. Δεν απομένουν αρκετοί πικραμένοι για να εμφανιστούν

στην εκπομπή της. Αληθεύει ότι ο Γιώργος Πυρπασόπουλος διαθέτει

πλούσια τα ελέη του Θεού ως προς τα ανατομικά του προσόντα, τα

οποία και επιδεικνύει φόρα-παρτίδα στην πρώτη ταινία που ο ίδιος

σκηνοθετεί και παίζει; Οπως είπε και ο επιθεωρητής Κάλαχαν, οι

απόψεις είναι σαν την υφαλοκρηπίδα. Ολοι έχουμε από μία. Το κάπνισμα

προκαλεί ατροφία της μνήμης. Σε περίπτωση πρόωρων εκλογών

εξετάζεται η πιλοτική διανομή δωρεάν τσιγάρων στους ψηφοφόρους...

Τρέξτε, προλάβετε, ενισχύστε! Μετά τη δήλωση του Γιώργου Θεοφάνους

-«Και ποιος θα πληρώσει τα δάνειά μου;»- είναι καιρός να αναλάβει ο καθένας

μας τις ευθύνες του. Αν γράψω το σπίτι μου στην Εκκλησία, θα

γλιτώσω το τέλος ακινήτων που θα έρθει με το λογαριασμό της ΔΕΗ;

Αληθεύει ότι στα φιλανθρωπικά talent show των καναλιών οι

διαγωνιζόμενοι παίρνουν κανονικό μεροκάματο προκειμένου να ...πέφτουν στα

πατώματα; Ποιος σκηνοθέτης έχει τα κότσια να γυρίσει ταινία με τη

ζωή του Μάκη Ψωμιάδη; Ποιος μεγαλοπαρουσιαστής ειδήσεων αγόρασε

σπίτι στη -μιας βραδιάς φίλη του- σταρ των ριάλιτι και των μπουζουκιών, όταν

έμαθε ότι είναι έγκυος, προκειμένου εκείνη να σταματήσει να είναι έγκυος;

«Sex and Zen 3D, Απόλυτη Εκσταση», η πρώτη ερωτική τρισδιάστατη

ταινία από τη μακρινή Κίνα. Η ταινία προβλέπεται να έχει επιτυχία

στα μέρη μας, γιατί όταν ο Ελληνας δεν, ο Κινέζος σεξ και ζεν. Οι

υπό απόλυση εργαζόμενοι της ΕΤ1 στέλνουν κωδικοποιημένα SOS στη ΝΕΤ.

Στην εκπομπή «Μένουμε Ελλάδα» της Πέμπτης, στη ροή μηνυμάτων στο κάτω

μέρος της οθόνης εμφανίστηκε το μαγικό «Ελάτε όλοι στη Σκιάθο για τρελό

γυμνισμό».

Ποιος σκηνοθέτης έχει τα

κότσια να γυρίσει ταινία με τη

ζωή του Μάκη Ψωμιάδη;

SMSτα μηνύματα

της εβδομάδας

16

Bike1Παρασκευή απόγευμα βρεθήκαμε στην Τεχνόπολη για το 2ο Athens Bike Festival με τον Ντίνο και τον Αντρέα, λίγο πριν οι τέσσερις νεαροί Γερμανοί δεξιοτέχνες του ποδηλάτου, οι “Adiridas”, αρχίσουν το σόου τους. Ηλικίας 18-24, οι καταπληκτικοί Μάριος, Λούντβιχ, Πίτερ και Μαρκ ταξιδεύουν τον κόσμο σκορπώντας απανωτά εγκεφαλικά στους θεατές που τους παρακολουθούν άναυδοι. Μετά το εντυπωσιακό σόου αισθάνθηκα γέρος και ανήμπορος, σκουρια-σμένος και ξεπερασμένος, έτοιμος να αγοράσω ένα «Π» αντί για νέο ποδήλατο. Πού πουλάνε νιότη, ρε παιδιά;

18

Bike2«Τα θέλω όλα», ήταν η πρώτη μου φράση μόλις είδα τα νέα μοντέλα. «Είδες τις τιμές;» με ρώτησε με νόημα ο Αντρέας. Είδα, αναστέναξα και προχώρησα ευχαριστώντας νοερά τον ανιψιό μου που μου έχει χαρίσει το παλιό του ποδήλατο. Κάπου στα μέσα της βόλτας μας σε αυτή την αναζωογονητική γιορτή του ποδηλάτου αναλογίστηκα επίσης την κατάσταση στους αθηναϊκούς δρόμους, με τους Νεο-έλληνες κάφρους-οδηγούς αυτοκινήτων, φορτηγών και μοτό που με προσπερνούν με χίλια περιφρο-νώντας το φτωχό και μόνο ποδηλάτη της πόλης. Μετά, αναλογίζομαι και το status των ποδηλατιστών σε άλλες πόλεις του κόσμου και θυμάμαι ότι εδώ είναι Ελλάδα και όχι παίξε-γέλασε.

THE VIEW

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ReMap3, κατά τη γνώμη μου, είναι εκείνο που φιλοξενείται στις γειτονιές του Μεταξουργείου, κοντά στα πορνεία του. Αντρες με αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα, αχνά φωτισμένα από τα κίτρινα φώτα των δρόμων και κορμιά που ψάχνουν λίγη ηδονή κοντοστέ-κονται μπροστά στις εισόδους των γκαλερί αναζητώντας ένα σιωπηλό μήνυμα ότι πρόκειται για ένα καινούρ-γιο «σπίτι». Παρέες αγοριών παρατη-ρούν γυναικείες φιγούρες ντυμένες σε φελινικούς τόνους και με ταμπε-ραμέντο που περισσεύει κάτω από το μακιγιάζ τους να χάνονται πίσω από βαριές πόρτες αγκαζέ με συνοδούς εκλεπτυσμένων γούστων. «Ασε, δικέ μου, μαγαζί είναι», ψιθυρίζουν μεταξύ τους οι αρσενικοί και προχωρούν στην παραδίπλα είσοδο που είναι πιο εμφα-νώς σταμπαρισμένη με ένα φωτάκι.

Λίγα μέτρα πιο κάτω, δύο πρεζό-νια μοιράζονται ευλαβικά τη δόση τους στο κατώφλι ενός ερειπίου, έχοντας κλειδώσει ερμητικά έξω από τη ζωή τους τους υπόλοιπους περαστικούς, αφού και εκείνοι τους έχουν απομο-νώσει από το οπτικό τους πεδίο εδώ και καιρό. Και μέσα σε όλο αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό, η αιώνια Τέχνη. Η μεγάλη Μητέρα που ξέρει όχι μόνο να συγχωρεί, αλλά και να προ-στατεύει το παράδοξο, το ξένο, το περι-θώριο που δεν χωράει πουθενά αλλού.

Το μήνυμα του Remap είναι, νο-μίζω, ξεκάθαρο. Ο χάρτης της ύπαρξής μας, των επιθυμιών και των αναγκών μας έχει αλλάξει και καλά θα κάνουμε να το καταλάβουμε. Το χθες έχει χαθεί, ακόμα και από τα «αγαπημένα» του μυαλού μας και πασχίζει να εξαφανι-στεί από τον κάδο ανακύκλωσής του μια για πάντα. Ακόμα και οι όμορφες αναμνήσεις σε κάθε ξύπνημά τους δεν φέρνουν χαμόγελα, αλλά πολ-λά «γαμώτο». Αντιθέτως, το σήμερα, όσο παρανοϊκό και να φαίνεται, έχει την καύλα του καινούργιου. Σαν την καινούργια πόρνη που ακόμα δεν έχεις γευτεί την τέχνη της και καίγεσαι από την περιέργεια να τη δοκιμάσεις.

Ν

Προαύλιος χώρος του Εθνικού Αρχαιολο-γικού Μουσείου και το δειλινό βιάζεται να σκεπάσει τις σκιές με τα γυάλινα μάτια που αναζητούν μια δόση απελπισίας στη διπλα-νή οδό Τοσίτσα. Το αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας που διοργάνωσε η Εθνική Λυρική Σκηνή με τη συνεργασία του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού και του δήμου Αθηναίων διέλυσε για λίγο την αποπνικτική ατμόσφαιρα της γειτονιάς, θυμίζοντας σε Ελληνες και ξένους πως αυτή η χώρα κάπο-τε γεννούσε αληθινό πολιτισμό και πως το μουσείο δεν είναι μόνο τόπος συνάντησης των ντίλερ. Εν μέσω ενός απίστευτου κοι-νωνικού αλαλούμ, οι καλλιτεχνικές δράσεις στην Αθήνα καταφέρνουν να αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις.

Τα ταμπούρλα ακούγονταν από τη μία ως την άλλη άκρη του πεζόδρομου της Ερμού. Μια παρέα μουσικών και ονειροπόλων χόρευε σε εξωτικούς ρυθμούς που παρέπε-μπαν σε άλλες μακρινές γωνιές του πλανή-τη, εκεί που η ζωή κυλά χωρίς ΔΝΤ, χωρίς τρόικες, εργασιακές εφεδρείες και απολύ-σεις. Από πού έρχονται αυτά τα γοητευτικά, ρομαντικά πλάσματα και πού πάνε; Γιατί θέλω να πάω μαζί τους;

20

FACE OFFGood times Εχει περάσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα σπουδάζοντας στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο Χανίων, μέσα σε εργαστήρια που προσπαθούσαν να της αποσπάσουν την προ-σοχή από τις παραλίες και το βασιλιά Ηλιο της Κρήτης. Η Μανταλένα Σεγκάνη, από Ελληνίδα μητέρα και Σκοπιανό πατέρα, μόλις ολοκλή-ρωσε τις σπουδές της και το γιόρτασε στην Κω δουλεύοντας σε ένα παραλιακό μπαράκι πριν φύγει προς αναζήτηση μεταπτυχιακού. Τι θέλει να κάνει; «Σίγουρα να ξαναγυρίσω κάποτε στην Ελλάδα, διότι τη λατρεύω. Ομως, τώρα πρέπει να ολοκληρώσω τον κύκλο των σπου-δών μου και πολύ φοβάμαι ότι θα αναγκαστώ να πάω στη Γερμανία», μου είπε ένα απόγευμα στο Six D.o.g.s. «Δεν γουστάρω καθόλου, μα καθόλου, το κρύο και τον τρόπο σκέψης των Βορειοευρωπαίων, αλλά δεν έχω πολλές επιλογές».

Οπως μου εξήγησε, προτιμάει τα μεγάλα διαλείμ-ματα με λιακάδες και δυνατή χορευτι-κή house μουσική. Εχει πάντα μαζί της αρκετές dance συλ-λογές και όρεξη για ένα ποτό επιπλέον. «Από μικρή ηλικία ήμουν συνεχώς με φοβερές παρέες που άκουγαν πολύ καλή ηλεκτρονική μουσική και μαζί τους έμαθα να το γλεντάω πραγματικά και χωρίς όρια», συμπλήρωσε χαμογελώντας. Οσο για τον έρωτα; Δεν κολλάει όταν αποφα-σίσει ότι θέλει κάτι πραγματικά, «κάτι όμως που λίγοι άντρες καταλαβαίνουν».

Ανάβει τσιγάρο και φοράει στα λόγια της ένα πλατύ, βαθύ χαμόγελο όταν μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις. «Τα πράγματα είναι πολύ απλά, αλλά εμείς τα κάνουμε να φαίνο-νται δύσκολα. Το θέμα είναι να ξέρουμε μέσα μας τι θέλουμε και να μην έχουμε αναστολές. Πίστεψέ με, δεν έχουμε καιρό για χάσιμο σε σχέσεις που δεν βγάζουν πουθενά ή που πιστεύουμε ότι δεν θα μας οδηγήσουν κάπου. Το παν είναι να περνάμε καλά, διότι μόνο έτσι θα περάσουν ωραία μαζί μας και εκείνοι που αγαπάμε. Κάτι που δεν αντέχω είναι η ζήλεια και η κτητικότητα. No time for that!»

Αυτός ο τόπος χρειάζεται να βρει νέους τρόπους για να βγάζουμε χρήματα. Αυτό θα μπορούσε να είναι και ένα μότο για την κοινότητα του OpenCoffee.gr, που καλύπτει τις εξελίξεις στα ελληνικά start-up. Στο Μουσείο Μπενά-κη της οδού Πειραιώς οι «πι-στοί» ανέπτυξαν θέματα γύρω από επιχειρήσεις και νέες τεχνολογίες, πίνοντας καφέ σε ένα περιβάλλον άκρως τεχνο-κρατικό, ενώ στο προαύλιο οι συζητήσεις μπροστά από τις αφίσες προσεχών εκδηλώσε-ων ήταν σαφώς πιο χαλαρές.

Την πρώτη φορά που μου ήρθε νερό από μπαλκόνι δεν έδωσα και πολλή σημασία. Σήκωσα το κεφάλι σχεδόν μηχανικά. Κάποιος αγενής πότιζε σε ώρα που τα πεζοδρόμια είναι πολυσύχναστα.

Μόλις ξεκινούσε το καλοκαιράκι. Ημουν χαρού-μενη. Είχα αντοχές. Για την αγένεια. Μερικές ημέρες αργότερα μου συνέβη και πάλι. Μακριά από τη γει-τονιά μου. Αγενείς υπάρχουν παντού. Η συχνότητα πύκνωσε. Εβλεπα μπαλκόνια να στάζουν οπουδήπο-τε, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Λες και αιφνιδίως απελευθερώθηκαν οι νοικοκυρές από το βραχνά του κανόνα να σέβονται τον άλλο και ξεσάλωσαν.

Σιγά σιγά άρχισα να παρατηρώ ότι και έξω από τους κάδους των σκουπιδιών φιγουράριζαν σακούλες ξέχειλες, γιατί κάποιος είτε βαρέθηκε είτε σιχάθηκε να σηκώσει το καπάκι. Πάνω που είχε εξαλειφθεί το φαινόμενο. Πάνω που είχαν αρχί-σει να ντρέπονται οι γονείς να πετάξουν χαρτί στο δρόμο κάτω από το επιτιμητικό βλέμμα του βλα-σταριού τους, που καμάρωνε για τη συμμετοχή του στις οικολογικές ομάδες του σχολείου του. Κάπως έτσι είχαν σταματήσει ένοικοι να σουτάρουν και τη σακούλα των σκουπιδιών από τον τρίτο σημα-δεύοντας τον κάδο και χάνοντας εννιά στις δέκα το στόχο (πολύ «μόδα» στη δεκαετία του ’90). Είχαν αρχίσει να έχουν και ειδικές τσάντες ανακύκλωσης στο σπίτι, αλλού τα χαρτιά, αλλού τα γυαλιά, αλλού τα πανιά κλπ. Ντρέπονταν τα παιδιά τους.

Και ξαφνικά άρχισαν οι... γαϊδουριές. Τέρμα οι ντροπές. Κάτι σαν ο σώζων εαυτόν σωθήτω στο πιο βαρβαρικό του, δηλαδή ο πιο «μάγκας» επιβάλλει το «δίκιο» του. Πίσω πάλι. Κι όμως είχα την αίσθηση ότι η οικονομική κρίση θα μας έκανε πιο ανθρώπι-νους, πιο συνετούς, θα ισορροπούσαμε την υλική ποιότητα ζωής που χειροτέρευε με μια ηθική και συναισθηματική. Κι όμως. Η ξαφνική στέρηση του περιττού, που ήταν η μεγάλη προσφορά των εποχών της ευμάρειας και της ξέφρενης κατανάλωσης, σαν να έδωσε και το σύνθημα να ξανακυλήσουμε σε εκεί-νη την ελληναράδικη τσαμπουκαλίδικη επιβεβαίωση του Εγώ. Θέλω να ποτίσω; Δεν θα δώσω λογαρια-σμό. Θέλω να πετάξω τα σκουπίδια; Οπου βρω. Μια θλιβερή εγκατάλειψη στη βαρβαρότητα σαν να είναι αυτή το νέο «περιττό» ενός κόσμου που αρχίζει να μην πιστεύει σε τίποτε, ούτε στον εαυτό του.

Σκόνταψα σε μια σακούλα καθώς το λεωφορείο της Λυρικής περνούσε πλάι μου. Λίγο πιο κάτω σταμάτησε για να προσκαλέσει τους ξαφνιασμένους περαστικούς σε ένα λυρικό δρώμενο. Οι αφίσες για τις Νύχτες Πρεμιέρας μπόλιαζαν με ελπίδα το τοπίο και ήδη οι ουρές των νεαρών σινεφίλ στις αίθουσες των προβολών επιβεβαίωναν ότι η πόλη προτείνει τρόπους αντίστασης στο νεοβαρβαρισμό και αναδεύ-εται με ελπίδα κάτω από το βαρύ του πάπλωμα. Ας ξυπνήσει γρήγορα!

ON THE ROAD

Τι χρειάζεται η Τέχνη για να ανθίσει; Φαντασία, δουλειά, αλλά και θράσος. Ενίοτε χρειάζεται και κα-νένα σπόνσορα, αλλά όταν τα ανωτέρω υπάρχουν στη συνέχεια «τσιμπάει» και αυτός. «Να πατήσω εδώ ή θα πέσει το πάτωμα;» ρω-τούσε ο Κώστας τη Νατάσα κάθε φορά που έμπαιναν σε ένα δωμάτιο του πα-λιού ξενοδοχείου «Γαλή-νη» στην οδό Γιατράκου, που φιλοξενεί έργα στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Remap. Η Τέχνη, ανά-μεσα σε άλλα σπουδαία και μεγάλα, σου διδάσκει επίσης πώς να ξεπερνάς τους ρηχούς φόβους σου προκειμένου να εστιάσεις στην ουσία της, ακόμα και με κίνδυνο να σαβουρδι-στείς.

Στη σκηνή -προς το τέλος της ταινίας του Κώστα Χαραλάμπους «Δεμένη κόκκινη κλωστή»- που ο Θάνος Σαμαράς (ο καταδιωγμένος, αλλά ανυπότακτος παλιός ελασίτης) κρα-δαίνοντας το κουμπούρι του δίνει την εντολή στη γυναίκα του Τάσου Νούσια (ο επικεφαλής της ένοπλης παρακρατικής ομάδας των εθνικο-φρόνων της περιοχής) να καρφώσει με τα καρφιά τα χέρια του άνδρα της στο πάτωμα, έσκυψα το κεφάλι, κοίταξα το πάτωμα και ντράπηκα...

Το γιατί το συνειδητοποίησα περ-πατώντας στη βρεγμένη Σταδίου. Η ντροπή, λοιπόν, είχε να κάνει με την αναγνώριση της αναπηρίας της δι-κής μου μεταπολιτευτικής γενιάς να μιλήσει δίχως περιστροφές για τη βία του «Δεκέμβρη» με την ίδια άνεση που μιλούσε για τις ακρότη-τες των παρακρατικών ενόπλων στη Θεσσαλία και την Πελοπόννησο, αλλά και για τους χιλιάδες μικρούς εμφύλιους πριν και μετά την απε-λευθέρωση της χώρας από τους Γερ-μανούς. Μια αναπηρία που συνδέε-ται με τα πολλαπλά ελλείμματα μιας ιστορικής αφήγησης που υπερβαί-νει τις σχηματοποιήσεις και τους μύ-θους.

Πριν από λίγο καιρό ξαναπαί-χτηκε στους αθηναϊκούς κινηματο-γράφους το «Μπλόκο», μια ταινία του Αδωνι Κύρου - γόνος της εκδο-τικής οικογένειας της εφημερίδας «Εστία». Οι θετικές κριτικές για αυτή την ασπρόμαυρη ταινία των αρχών της δεκαετίας του ’60 με προβεβλη-μένη την παρουσία των ηθοποι-ών που ανήκαν στις οργανώσεις της ΕΔΑ μού προκάλεσε αλγεινή εντύ-πωση. Το ίδιο μού προκάλεσε και η ανυπαρξία οποιασδήποτε αναφοράς στην επιβεβαιωμένη εμπλοκή του νεαρού κόκκινου αστού στην υπόθε-ση της πολιτικής δολοφονίας ενός πρώην επονίτη που αλλαξοπίστησε και έγινε ηγέτης των εθνικιστικών οργανώσεων στο χώρο των Ανωτά-των Σχολών, του Κίτσου Μαλτέζου.

Αλλά ας επιστρέψουμε στα της ταινίας του Χαραλάμπους, όπου η αυτονομημένη βία κυριαρχεί από την αρχή μέχρι το τέλος. Μια κυρι-αρχία που με λυπεί και με τρομά-ζει, γιατί πιστεύω πως η προσφυγή στη μέθοδο Ταραντίνο δεν αποκα-θιστά και δεν επιλύει τα ελλείμματα και τις εκκρεμότητες αυτής της αφή-γησης - ούτε καν σε κινηματογραφι-κό μέτρο...

Θα έλεγε κανείς, πολύ χαλαρά, ότι αυτές τις νύχτες η Αθήνα ζει και ανα-πνέει για τον κινηματογράφο. Ακόμα και μέσα από το Facebook φίλοι και γνωστοί ανταλλάσσουν ιδέες για το ποια ταινία αξίζει να δουν, ποιος έχει και πόσες προσκλήσεις, ενώ στα μπαράκια γύρω από τους κινηματο-γράφους γίνεται χλαπαταγή και οι γνώμες/κριτικές πέφτουν βαριές κι ασήκωτες. Α ναι, και πολλά after-show πάρτι με μικρά ή μεγάλα αφι-ερώματα που στοχεύουν στο να μας θυμίσουν πως η περιπέτεια συνεχί-ζεται και εκτός μεγάλης οθόνης. Το κάστινγκ για τους ρόλους συνεχίζεται.

Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Μι-κρού Παλλάς, η ερωτευμένη γραμ-ματέας των «Υπέ-ροχων πλασμά-των» και η Αστερό-πη του «Μίλα μου βρώμικα».

24

ΠΛΑΝΟ 1ο Αθήνα του 2011. Λεωφόρος Αλε-ξάνδρας. Μέσα Σεπτεμβρίου με και-ρό (ακόμα) καλοκαιρινό. Ξημερώ-ματα Τρίτης. Ωρα 5:45 πρώτα λεπτά. Το ξυπνητήρι του κινητού χτυπάει αδιάκοπα. Οχι, σταμάτα! Δεν θέλω να ξυπνήσω. Και αν ξυπνήσω, δεν θέλω να βρεθώ στο σπίτι στην Αλε-ξάνδρας με τα ντουβάρια να ζεμα-τάνε, θέλω να βρεθώ ξημέρωμα σε ένα νησί να τελειώνουμε το τέταρτο mohito και να παραγγέλνουμε κρέπα σοκολάτα, έτσι για τη λιγούρα μετά το ποτό. Μην παρεξηγηθώ. Αγαπώ την Αθήνα. Αγαπώ το Κέντρο. Αγαπώ τη βαβούρα της. Αγαπώ τα Εξάρχεια. Αγαπώ την πρώτη νυσταλέα καλη-μέρα που λέω στον Θανάση με το φαναρτζίδικο απέναντι από το σπίτι μου, κι ας έχω βαρεθεί τόσα χρό-νια να τον βλέπω με την ίδια μπλε φόρμα. Μόνο που μερικές φορές με φέρνει στα πρόθυρα νευρικής κρί-σης. Οχι ο Θανάσης. Αυτή η πόλη...

ΠΛΑΝΟ 2ο Βουρτσίζω τα δόντια μου. Το βλέμ-μα μου πέφτει στα άπλυτα ρούχα. Τα μυαλό μου ταξιδεύει δυο δωμάτια πιο δίπλα, στα ασιδέρωτα ρούχα. Και κανονικά πρέπει να μαγειρέψω. Ναι, αλλά το ψυγείο είναι άδειο. Οπότε πρέπει να πάω σούπερ μάρ-κετ και να πληρώσω και τη ΔΕΗ και έχει λήξει και ο λογαριασμός του κι-νητού και η μαμά γκρινιάζει που δεν την έχω δει μία ολόκληρη βδομάδα, αλλά μήπως να περάσω μία από Κυ-ψέλη να τη δω, να πάρω και κανένα πιάτο φαΐ; Δεν είναι κακή ιδέα. 6:02 πρώτα λεπτά; Θα χάσω το μετρό.

ΠΛΑΝΟ 3ο Φτάνω ασθμαίνοντας στο μετρό. Στά-ση Αμπελόκηποι. Ζητάω εισιτήριο και βλέπω την ανακοίνωση που με φέρνει στα πρόθυρα. «Σας ενημερώ-νουμε ότι τα δρομολόγια προς αερο-δρόμιο δεν θα πραγματοποιηθούν κατά τη διάρκεια της ημέρας λόγω βλάβης». ΕΓΩ: Συγγνώμη, δεν πραγματοποι-

ούνται τα δρομολόγια προς αε-ροδρόμιο;

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Αυτό δε λέει;ΕΓΩ: Πότε έγινε αυτό;ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Τι να σας πω; Δεν

έχω ιδέα.ΕΓΩ: Και πόσες μέρες θα διαρκέσει

αυτό;ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Τι να σας πω; Δεν

έχω ιδέα.Θέλω τόσο πολύ να βρίσω την

υπάλληλο. Λίγο πριν ξεστομίσω το πρώτο μου μπινελίκι, την κοιτώ στα μάτια. Είναι προφανές. Κι αυτή στα πρόθυρα είναι. Είμαι ενδεχομένως ο 38ος άνθρωπος από την αρχή της βάρδιάς της που έχει κάνει τις ίδιες ανόητες ερωτήσεις και θέλει απε-γνωσμένα να ξεσπάσει πάνω της. Κάνω μεταβολή, βρίζω την υπάλλη-λο από μέσα μου, το μετρό, το δη-μόσιο (άραγε όσοι εργάζονται στο μετρό ανήκουν στο δημόσιο;), τους πολιτικούς, αυτούς που οδηγούν όπως τους καπνίσει και βλέπω καθη-μερινά το Χριστό φαντάρο πάνω στο μηχανάκι, τον καιρό που δεν ξέρει τι του γίνεται και τώρα φοράω κοντο-μάνικο και θα το δαγκώσω πάνω στο μηχανάκι για να πάω Κορωπί. Εχω αναφέρει πιο πριν ότι είμαι στα πρό-θυρα, έτσι; Σκατά.

ΠΛΑΝΟ 4ο Στον αέρα του VFM! Ωρα 8:35 πρώτα λεπτά. Διαβάζω είδηση που με κάνει να νιώσω καλύτερα... Αθηναία που διαφωνούσε με διαμαρτυρόμενους έκανε φανερή τη δυσαρέσκειά της δαγκώνοντας τους διαδηλωτές. Κι όλα αυτά στο κέντρο της Αθήνας. Χα! Καλέ, ποια πρόθυρα; Κάποιες από εμάς τα έχουν περάσει προ πολλού!

ΠΛΑΝΟ 5ο Ωρα 12:45 πρώτα λεπτά. Επιστρο-φή στο κέντρο της Αθήνας. Το οποίο υποφέρει από δύο διαδηλώσεις. Ταυτόχρονες. Εγώ υποφέρω από τη ζέστη πάνω στο μηχανάκι. Σαχάρα έχουμε γίνει. Επίσης υποφέρω για-τί δεν βρίσκω να παρκάρω. Με το μηχανάκι! Χα! Η Δημοτική Αστυνο-μία κόβει κλήσεις στα παρκαρισμένα μηχανάκια στο πεζοδρόμιο και εγώ ρωτάω με ύφος δήθεν αθώο και με φωνή δυο τόνους ανεβασμένη από

Info

-

-

25

το κανονικό (στα πρόθυρα δηλαδή).ΕΓΩ: Και πού να το βάλω για να μη

με γράψετε;Ο δημοτικός αστυνόμος με κοι-

τάει με ύφος «Θα σου ’λεγα τώρα» και στο βλέμμα του βλέπω όλες τις μειώσεις μισθών που έχει υποστεί μια τάξη εργαζομένων. Καταλήγουμε να κοιταζόμαστε με κατανόηση, ενώ επιστρέφει ο πόνος στα ούλα που με ταλαιπωρεί εδώ και μέρες. Ή μου πέ-φτουν τα δόντια ή είναι ψυχοσωματι-κό. Καταλήγω στο δεύτερο, γιατί δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ ότι θα πρέπει να τα σκάσω στον οδοντίατρο για μα-σέλα. Ασε που μάλλον αυτός ο πόνος συνδυάζεται με το νευρόπονο στο στήθος και τις ημικρανίες μου. Πώς το έλεγε ο Αλμοδόβαρ; «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» και ανα-φερόταν στη Μαδρίτη του 1987; Ναι καλά, για έλα στην Αθήνα του 2011, Πέδρο μου, και μετά το ξανασυζητάμε.

ΠΛΑΝΟ 6ο Ωρα 12:57 πρώτα λεπτά. Κατεβαίνω τα σκαλιά στο Μικρό Παλλάς. Η ενέρ-γεια αλλάζει. Το γκρίζο της Αθήνας εξατμίζεται και χρώματα παίρνουν τη θέση του. Μιας άλλης εποχής, μιας άλλης πόλης, μιας άλλης διάθεσης. Εκεί και τότε που δεν υπήρχαν ΔΝΤ και τρόικα, ούτε αγανακτισμένοι στις πλατείες ούτε μετανάστες σε κάθε φα-νάρι. Εκεί και τότε που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα και όλοι πεθαίναμε ακόμα από και για έρωτα, εκεί και τότε που η Sabrina με ψηλοκάβαλο κορμάκι και μαλλιά χαίτη τραγουδού-σε “Boys, boys, boys” και όλοι παθαί-ναμε πλάκα με την κομματάρα. Περί-εργο, ε; Αν και είναι υπόγειο έχει πιο πολύ αέρα από έξω.

ΠΛΑΝΟ 7ο Ωρα 13:45. Η Σμαράγδα και ο Αντώ-

νης ανεβαίνουν στη σκηνή για πρόβα.ΙΒΑΝ: Πες μου κάτι όμορφο...ΠΕΠΑ: Σαν τι να πω;ΙΒΑΝ: Πες μου ψέματα. Πες μου πως

πάντα με περίμενες. Πες το.ΠΕΠΑ: Πάντα σε περίμενα.ΙΒΑΝ: Πες μου πως θα πέθαινες αν

δεν γυρνούσα.

ΠΕΠΑ: Θα πέθαινα αν δεν γυρνού-σες.

ΙΒΑΝ: Πες μου πως ακόμα με αγα-πάς όσο εγώ εσένα.

ΠΕΠΑ: Ακόμα σ’ αγαπώ. Οσο εσύ εμένα.

ΙΒΑΝ: Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ πολύ. Πρέπει να φύγω.Ενας έρωτας στη σκηνή του Μι-

κρού Παλλάς, εκεί στο κέντρο της πόλης, πεθαίνει. Μήπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες κάποια στιγμή δεν φθείρονται από αυτή τη διαολεμέ-νη καθημερινότητα; Ολες οι γυναί-κες του θιάσου μυξοκλαίμε. Κάτι θυμηθήκαμε, η καθεμία το δικό της δηλαδή. Ενστικτωδώς κοιτάω το τη-λέφωνό μου. Καμία κλήση, κανένα μήνυμα. Μάλιστα. Να στείλω εγώ; Να πω: «Μωράκι μου, μάλλον εγώ φταίω, προφανώς δηλαδή μάλλον είμαι στα πρόθυρα και σε ποιον να ξεσπάσω. Δεν είχαμε πει ότι θα ήμα-σταν ο σάκος του μποξ ο ένας για τον άλλον;» Τα γέλια με επαναφέρουν στην πρόβα. Η Βίκυ έχει ανέβει στη

σκηνή, ο Κακλέας την καθοδηγεί και, από εκεί που είχαμε βαλαντώσει, τώρα κλαίμε από τα γέλια. Α ρε Πέ-δρο μάστορα, πώς το αλλάζεις από το μελό στην τρελή κωμωδία.

ΠΛΑΝΟ 8ο Ωρα 21:17 πρώτα λεπτά. Βάζω το κλειδί στην πόρτα. Είμαι κομμάτια και πρέπει να διαβάσω και να βγάλω και θέματα για το ραδιόφωνο. Αλλά πιο πριν θέλω να του πω ότι φταίω και εγώ κι αυτή η πόλη. Οτι έχω γί-νει πια νευρωτική και, πέρα από το χαλασμένο DNA μου, ευθύνεται και η ρημαδο-Αθήνα που με ξεζουμίζει, μου παίρνει την ενέργεια. Οι μουρ-τζούφληδες Αθηναίοι φταίνε, το πρωινό μου ξύπνημα, η Μέρκελ και τα νέα μέτρα του Βενιζέλου. Φρικάρω που δεν βλέπω πράσινο και μπλε και ετοιμάζομαι να παίξω το τελευταίο μου χαρτί. «Θες να φύγουμε; Να πάμε στο νησί, να τρώμε σύκα και έρωτα και να μην ξαναδούμε την Αθήνα παρά μόνο σε καρτ-ποστάλ; Θες; Πες το κι έγινε».

ΠΛΑΝΟ 9ο Ωρα 21:18 πρώτα λεπτά. Γυρίζω το κλειδί στην πόρτα και μπαίνω στο σπίτι. Με περιμένουν μια ζεστή αγκα-λιά και ένα φιλί. Και μια διαβεβαί-ωση ότι όλα θα πάνε καλά αρκεί να είμαστε μαζί. Και ξαφνικά η πόλη γί-νεται λίγο πιο όμορφη. Εχουν χαμη-λώσει εξάλλου και τα φώτα της και το ημίφως σχεδόν πάντα αμβλύνει τις ατέλειες. Και πώς να μην παραμεί-νεις ερωτευμένος σε αυτή την πόλη όταν είσαι ούτως ή άλλως ερωτευ-μένος. Με αυτή την πόλη που ξέρει πάντα πώς να σε καψουρεύει και εσύ ξέρεις πάντα πώς να τη συγχωρείς και να θες κι άλλο. Με αυτή την πόλη που σε ανεβάζει στα ουράνια όταν τις καλές μέρες ο ήλιος σού καίει τα μά-τια και σε ρίχνει στα Τάρταρα, όταν τις κακές μέρες δεν μπορείς να ανα-πνεύσεις από τα δακρυγόνα. Αγαπώ, αγαπώ αυτή την πόλη! Και λατρεύω τις νευρώσεις μου. Γιατί απλά είμαι εγώ.

ΠΛΑΝΟ 10ο Ωρα 23:47. Τσεκάρω το ξυπνητήρι για αύριο και πέφτω για ύπνο. Τελευ-ταίες σκέψεις της ημέρας... Να δο-κιμάσω αύριο το μετρό; Και να πάω σούπερ μάρκετ! Και να πληρώσω τη ΔΕΗ. Και και και... Γυναίκα στα πρό-θυρα νευρικής κρίσης στην Αθήνα του 2011! Ε και; Εξάλλου και η Αθή-να γένους θηλυκού δεν είναι;

26

Μία από τις εκπλήξεις του φετινού Φεστι-βάλ Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x ήταν και η παρουσία της ταινίας “4Ever”, που αποτε-λεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιώργου Πυρπασόπουλου. Συναντήσαμε το δημο-φιλή ηθοποιό και μιλήσαμε για το θεατρι-κό που έγινε επιθυμία, για την επιθυμία που έγινε ταινία και για τις ανθρώπινες σχέσεις που πάντα μας προβληματίζουν.

Το “4Εver” ουσιαστικά αποτελεί κι-νηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του Γιώργου Ηλιόπου-λου, το οποίο ασχολείται με ένα φαινομε-νικά τέλειο ζευγάρι. Μέσα σε μία ημέρα όμως -και με μια ασήμαντη αφορμή- θα οδηγηθεί στη ρήξη, στο χωρισμό και σε μεγάλες δόσεις αγάπης, μίσους και σκλη-ρών αποκαλύψεων. «Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο το είχα δει στο Λονδίνο το 2004 και από τότε μπήκε στο μυαλό μου να το μεταφέρω στο σινεμά», λέει ο Γιώρ-γος Πυρπασόπουλος. «Το είχα συζητήσει με φίλους σκηνοθέτες, αλλά ποτέ δεν προ-έκυψαν οι συνθήκες για να γίνει και μέσα στα χρόνια ξεχάστηκε». Τα πράγματα για τον Γιώργο όμως άλλαξαν πέρυσι το καλο-καίρι, όταν, έπειτα από μια ματαίωση ενός

project, αποφάσισε να κάνει κάτι άλλο και τότε επέστρεψε το “4Εver”.

Στη συγκεκριμένη ταινία, ο Γιώργος Πυρπασόπουλος -πέρα από το υποκριτικό και σκηνοθετικό κομμάτι- έχει αναλάβει και την παραγωγή, η οποία, όπως λέει και ο ίδιος, του αύξησε το άγχος. «Η ταινία προσφέρεται για μια low budget παραγω-γή, μια και όλο το έργο διαδραματίζεται σε ένα μόνο χώρο», εξηγεί και συνεχίζει: «Σκηνοθετικά ήταν μια πρόκληση, αφού όλη η ταινία διαδραματίζεται μεταξύ δύο ανθρώπων και μέσα σε ένα χώρο. Οπότε έπρεπε να μην γίνει βαρετό. Ηθελα όμως τόσο πολύ να γυρίσω αυτή την ταινία, που δεν τα πολυσκέφτηκα όλα αυτά. Εκανα βέβαια την κατάλληλη προετοιμασία και τα πράγματα συνέβησαν από μόνα τους». Οσο για την κινηματογραφική συνεργα-σία με τη Μόνικα ΜακΣέιν -με την οποία συμπρωταγωνιστούν στην ταινία και είναι ζευγάρι και στη ζωή-, ο Γιώργος τονίζει πως με το “4Εver” τούς δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψουν μαζί στο σινεμά, το οποίο πάντα ήθελαν. «Υποκριτικά πάντως νομί-ζω ότι ήταν πιο εύκολο. Ενα κομμάτι επι-κοινωνίας ήταν ήδη κατακτημένο και αυτό

βοήθησε στις συζητήσεις για το πώς θα γίνει το όλο πράγμα».

Βασικό θέμα του “4Εver”, το οποίο θα βγει στις αίθουσες την άνοιξη, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και συγκεκριμένα οι ερωτικές, θέμα που -όπως μου λέει και ο Γιώργος- τον αφορά άμεσα. «Εχω κατα-λήξει στο ότι γενικά είναι πολύ δύσκο-λο να νιώθεις ελεύθερος και παράλληλα να είσαι σε μία σχέση», συμπληρώνει ο Γιώργος, δίνοντας ως παράδειγμα το ζευ-γάρι της ταινίας. «Και για μένα πάντως όλα αυτά είναι ερωτηματικά. Το θέμα εί-ναι μάλλον να βρεις τις ισορροπίες. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο στις σχέσεις, να δημιουργήσεις τις δικές σου ισορροπίες, ώστε να μην νιώσεις καταπιεσμένος και να μην συμβιβάζεσαι, που είναι το ίδιο πράγμα».

Οσο για το μέλλον, θα έχουμε την ευκαιρία να τον δούμε από τις 20 Οκτω-βρίου και για ένα μήνα στον «Ελληνικό Κόσμο» του Ιδρύματος Μείζονος Ελλη-νισμού στην παράσταση «Μια τεράστια έκρηξη» του Βασίλη Μαυρογεωργίου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη.

Σε ρόλο σκη-νοθέτη μπαίνει

για πρώτη φορά ο ηθοποιός

Γιώργος Πυρπα-σόπουλος στην

ταινία του με τίτλο “4Εver”.

a.chatzis@metropolisnews.gr

--

...Ο λόρδος Μπάιρον, η Λαίδη Eλγιν, ο Χανς Κρίστιαν

Aντερσεν, ο Φλομπέρ, ο Σατομπριάν, ο Χένρι Μίλερ, ο Κόκερελ, ο Λακαριέρ συναντιούνται και συζητούν για

την Ελλάδα στο πλαίσιο της παράστασης “Dance me to the end of Greece #1”. Εμείς βρήκαμε τη σκηνοθέτιδα Κυ-

ριακή Σπανού και μιλήσαμε μαζί της.

larapakos.blogspot.com

Τα κείμενα ξένων περιηγητών-ταξιδιωτών που ήρθαν στην Ελλάδα κυρίως το 19ο αιώνα γίνονται αντικείμενο μελέ-της, έρευνας και... παράστασης. Οι περιηγητές -ως καλλι-τέχνες celebrities της εποχής τους- έψαχναν στην Ελλάδα έναν ιδανικό τόπο για να νιώσουν την ελευθερία της ηδο-νής και παράλληλα να γνωρίσουν την ευαισθησία και την αλήθεια. «Οι περιηγητές όταν γνώρισαν την Ελλάδα είχαν αντικρουόμενες απόψεις. Για το λόγο αυτό η παράσταση ξεκινάει με μια επίδειξη αντιφατικών γνώσεων. Για παρά-δειγμα, κάποιος περιηγητής αναφέρει ότι οι Ελληνες είναι γρήγοροι στην αντίληψη και φλογεροί στην εκτέλεση των έργων, ενώ ένας άλλος λέει ότι οι Ελληνες είναι άπληστοι και, ενώ αγαπούν το χρήμα, σιχαίνονται τη χειρωνακτική εργασία. Πάντως, τα αρνητικά και τα θετικά για τη χώρα μας ισχύουν μέχρι και σήμερα», αναφέρει η σκηνοθέτιδα.

Την κρίσιμη περίοδο κατασκευής της εθνικής μας ταυτότητας ήρθαν οι περιηγητές στην Ελλάδα από προσω-πικές τους εμμονές. Είχαν βαθιά γνώση για τη χώρα, ενώ κάποιοι από αυτούς ήξεραν και αρχαία ελληνικά. Εκλεψαν αρχαία, διότι πίστευαν ότι με αυτό τον τρόπο τα σώζουν ή γιατί ήθελαν να φτιάξουν μια Αθήνα στον τόπο τους.

«Ηταν τρομερό το γόητρό τους όταν έπαιρναν τους θησαυ-ρούς αυτούς από τη χώρα μας».

Από τη συζήτηση με τη κ. Σπανού καταλαβαίνω ότι η παράσταση βασίζεται περισσότερο στην αφήγηση, παρά στην αναπαράσταση. Εχει τη φόρμα του βήματος, ενός συναυλιακού forum. «Είναι ένα βήμα όπου καλούμε τους θεατές για να ακούσουμε μαζί τι είπαν οι άλλοι για εμάς». Παράλληλα, παρουσιάζεται και το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη «Εμείς και οι Ελληνες», στο όποιο τίθεται το ερώτημα «Πώς μπορούμε να γίνουμε Ελληνες;». «Ο Δη-μητρίαδης αναφέρει ότι δεν είμαστε Ελληνες, είμαστε κά-τοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής και δεν είμαστε Ελληνες, γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε Ελληνες, δεν προ-σπαθούμε να γίνουμε. Αυτό το κείμενο του Δημητριάδη αποτέλεσε μια σημαντική αιτία για να γίνει η παράσταση», αναφέρει η σκηνοθέτιδα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το “Dance me to the end of Greece #1” αποτελεί το πρώτο μέρος του μεγάλου project που θα συνεχιστεί με διαφορετικές σκηνικές συνθέσεις πάνω σε διαφορετικά κείμενα ξένων περιηγητών ανάλογα με το χώρο, το θέμα και τις εκάστοτε συνθήκες.

Η έννοια του Ελληνάρα«Νομίζω ότι έχουμε μυθο-ποιήσει και κολακέψει την έννοια του Ελληνάρα -χωρίς αυτογνωσία- και αυτό δημι-ουργεί προβλήματα. Θεωρώ πως δεν έχουμε δει την πο-ρεία μας στο χρόνο. Με την παράσταση αυτή επιστρέ-φουμε στο χρόνο και αυτή η επιστροφή μάς βοηθάει να μπούμε αρμονικά στη ροή του κόσμου».

Συλλογικέςδιαδικασίες«Η κρίση αυτή τη στιγμή είναι τρομακτική. Είμαστε μια κοινωνία διαλυμένη και παντού υπάρχει μια τρομε-ρή δυσπιστία. Η πολιτική ηγεσία των τελευταίων 30 ετών είναι προδοτική. Ο τόπος μας δεν την ενδια-φέρει, την έχουμε ακολου-θήσει κατακερματίζοντας οποιοδήποτε κοινωνικό ιστό μάς συνδέει. Και είναι δύσκολο από τις διαδικασί-ες αυτές να προκύψουν και-νούργιες συλλογικές διαδι-κασίες που έχουμε ανάγκη. Με αυτά τα πολιτικά κόμμα-τα δεν πρόκειται να αλλάξει η κατάσταση».

28

Κάποιοι είχαν συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν, άλλοι γνωρίζονταν από το σχολείο και άλλοι συ-ναντήθηκαν στην πορεία. Ο Πάνος Χαραλαμπίδης και ο Γιάννης Κοκκώνης έπιασαν τις κιθάρες τους, ο Τάσος Κακογιάννης το μπάσο και ο Μιχάλης Κεχαγιάς το μικρόφωνο. Ο Κοσμάς Μπρούσαλης κάθισε στα τύμπανα και ο Τάκης Μουζάκης της Musicom έχει μπροστά του μια μπάντα που του θυμίζει αγγλική ποπ με ελληνικό στίχο. Ετσι, τους βαφτίζει «Λεξικά». Και εγένετο Lexicon Project.

«Αφορμή για αυτή τη μουσική συνάντηση αποτέλεσαν κάποια τραγούδια που είχαμε στο ράφι και είπαμε να αρχίσουμε να δουλεύουμε, καθώς και τα κοινά μας γούστα όσον αφορά τη μουσική», εξηγεί ο Μιχάλης και ο Κοσμάς τον συμπληρώνει: «Ετσι γύρω στα τέλη του 2009 μπήκαμε στο στούντιο και ξεκινήσαμε τις ηχογρα-φήσεις, ενώ στη συνέχεια αρχίσαμε να εμφανιζό-μαστε στις διάφορες μουσικές σκηνές».

Ηδη το όνομά τους συζητιέται πολύ και τα τραγούδια τους ακούγονται όλο και συχνότερα στο ραδιόφωνο. «Νομίζω ότι υπάρχει ένας πυρήνας ανθρώπων», αναφέρει ο Τάσος, «που ενδιαφέρεται σταθερά για τη μουσική μας, έρχεται στις συναυλί-

ες και κάποιοι έχουν μπει στον κόπο να μας ακού-σουν από το ίντερνετ ή να αγοράσουν το άλμπουμ μας». Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι οι άνθρωποι αυτοί να γίνονται περισσότεροι.

Σε γενικές γραμμές είναι ικανοποιημένοι με την έως τώρα πορεία τους, αλλά θεωρούν πως εί-ναι πολύ νωρίς για να επαναπαυθούν σε αυτή. Δεν πιστεύουν πως έχουν ακόμα κατακτήσει μια θέση στην ελληνική μουσική σκηνή, αλλά ότι απλώς έχουν καταφέρει κάποια πράγματα στη μικρή τους πορεία και ένα από αυτά ήταν η κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ -που φέρει το όνομά τους- από τη Warner. «Αυτό είναι μια μικρή επιβεβαίωση για ένα νέο δημιουργό», λέει ο Γιάννης. Ωστόσο δεν αρκούνται στις καλές κριτικές και τα κολακευτικά σχόλια που συχνά εισπράττουν από τους ανθρώ-πους της ποπ και ροκ σκηνής. «Σημαντική κατάκτη-ση για μια μπάντα είναι να καθιερωθεί το όνομά της και να γίνει αναγνωρίσιμος ο ήχος της στο αυτί του κοινού. Αυτό είναι που κυρίως επιζητούμε κι εμείς, αλλά και κάθε καλλιτέχνης που παρουσιάζει στον κόσμο το έργο του», παρατηρεί ο Κοσμάς.

Στις ζωντανές εμφανίσεις τους στις μουσικές σκηνές της Αθήνας έχουν συνεργαστεί με καλλι-

τέχνες όπως ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης, οι Οναρ, η Joanna Drigo. «Εχουμε πολλές καλές και κακές αναμνήσεις από τις συνεργασίες μας», δη-λώνει ο Πάνος, και ο Μιχάλης -που του αρέσει να τον συμπληρώνει- προσθέτει: «Πέρα όμως από τις εμπειρίες που αποκομίσαμε εμείς, θέλουμε να πιστεύουμε ότι και αυτοί με τη σειρά τους πήραν ίσως μερικά πράγματα από εμάς».

Παιδιά της πόλης μας, θα τους συναντήσουμε για ακόμα μία χρονιά στις αθηναϊκές σκηνές. Ζη-τήσαμε από τον καθένα ξεχωριστά να μας δώσει με λίγες λέξεις την εικόνα που έχει για την Αθήνα. «Αγαπάμε την Αθήνα», ξεκινάει ο Μιχάλης, «παρά

Μια παρέα πέντε νέων παιδιών υπό το κωδικό όνομα «Λεξικά», έχοντας

ήδη ένα δίσκο στο ιστορικό της, ετοι-μάζεται για τον επόμενο και κάνει συναυλίες μαζί με τους μουσικούς

που θαυμάζει. Ο Μιχάλης Κεχαγιάς, που κατά γενική ομολογία θυμίζει

κάτι από Χαβιέ Μπαρδέμ, και οι Lexicon Project με το βρετανικό τους

στιλ συγκεντρώνουν επιρροές και ακούσματα και μας προσφέρουν μια

νέα άποψη για την εγχώρια ποπ.

29

το γεγονός ότι ταξιδεύοντας σε άλλες πόλεις, κυ-ρίως ευρωπαϊκές, και συγκρίνοντάς τη με εκείνες καταλαβαίνει κανείς πόσο άσχημη και ταλαιπω-ρημένη είναι - με εξαίρεση κάποιες συνοικίες». Ο Πάνος εκφράζει την ίδια απογοήτευση: «Χωρίς σχεδιασμό και με κοντόφθαλμη ματιά μπαζώσαμε τα ποτάμια, κάψαμε τα λιγοστά δέντρα σε μεγάλη ακτίνα, χτίσαμε τα τέρατα που μας φιλοξενούν και χάσαμε κάθε αισθητικό κριτήριο».

Αντίθετα, ο Τάσος βλέπει τα πράγματα με μια πιο αισιόδοξη ματιά. «Παρά τη βρομιά, την έλλει-ψη καλαισθησίας, το μποτιλιάρισμα, το υποβαθ-μισμένο βιοτικό επίπεδο και όλα αυτά που ξέρει κάθε Αθηναίος, υπάρχουν και κάποια θετικά στοι-

χεία, όπως το ότι είναι μια πόλη ζωντανή και η τρέλα που κουβαλάει ο κόσμος της είναι διασκεδα-στική, αν δεν την πάρεις στα σοβαρά».

Ο Κοσμάς θεωρεί πολύ σημαντικό το κομμάτι του πολιτισμού και πιστεύει πως δεν θα έπρεπε να το θεωρούμε αμελητέο. «Είναι εκ των πραγμάτων μια πολιτιστική πρωτεύουσα για την Ελλάδα, γεγο-νός που σημαίνει πολλά για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα γράμματα και την τέχνη».

Τέλος, ο Γιάννης είναι -καθώς φαίνεται- ο ρο-μαντικός της παρέας. «Μας αρέσουν ιδιαίτερα οι νύχτες στην Αθήνα. Νομίζω πως οι βραδινές ώρες στην ευρύτερη περιοχή του Κέντρου ασκούν μια ιδιότυπη γοητεία».

Info

-

-

www.myspace.com/lexiconproject,

30

Λίγες μέρες πριν το 17ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέ-ρας Conn-x κλείσει τις μηχανές προβολής, θυμόμαστε στιγμές και πρόσωπα από τις ελλη-

νικές ταινίες που προβλήθηκαν.

Είναι Τρίτη και περιμένω μια φίλη έξω από το σινεμά Απόλλων στη Σταδίου. Θα δούμε την ταινία του Κώστα Χαρα-λάμπους «Δεμένη κόκκινη κλωστή». Στέκομαι μπροστά από το περίπτερο, που αποτελεί μία από τις καθιερωμένες θέσεις όπου όλοι περιμένουν κάποιον. Δίπλα μου στέκεται και ένας άλλος τύ-πος. Κάποια στιγμή, γυρίζει και με ρω-τάει: «Συγγνώμη, να σε ρωτήσω κάτι; Γιατί έχει τόσο κόσμο;» Αγνοώντας τι ακριβώς περιμένει να ακούσει και απο-ρώντας που δεν ξέρει γιατί έχει τόσο κόσμο, του απαντάω: «Ξέρεις, είναι το φεστιβάλ... Οι Νύχτες Πρεμιέρας. Τι θα δεις;» «Το ελληνικό. Απλά έρχομαι πρώτη φορά και αναρωτιέμαι αν γί-νεται αυτός ο χαμός κάθε μέρα. Εχω εντυπωσιαστεί», μου απαντάει αναφε-ρόμενος στον κόσμο που για ένα ακόμα βράδυ έχει κλείσει το πεζοδρόμιο έξω από τους δύο κινηματογράφους.

Φέτος, το «ελληνικό», όπως το αποκάλεσε και ο φίλος, έκανε την εμ-φάνισή του πολλές φορές και σε δια-φορετικά είδη. Μυθοπλασία, ντοκιμα-ντέρ, ακόμα και μικρού μήκους. Ταινί-ες από διαφορετικούς σκηνοθέτες, δι-αφορετικών ηλικιών, πεποιθήσεων, ειδών, στόχων. Ταινίες που προσπα-θούν όλο και πιο πολύ να πετάξουν από πάνω τους τον ακατανόητο χαρα-

κτηρισμό «ελληνικό» -λες και αποτελεί είδος- και να μείνουν μόνο με τη λέξη «ταινία». Ταινίες για νέες γυναίκες που ωριμάζουν απότομα (σαν τις τρεις πρωταγωνίστριες του «Τρεις μέρες ευ-τυχίας» του Δημήτρη Αθανίτη), ταινί-ες για ζευγάρια που καταπιέζονται και χωρίζουν (όπως οι ήρωες του “4Εver” του Γιώργου Πυρπασόπουλου), ταινί-ες για ανθρώπους που αναζητούν αλ-λαγές (σαν την οικογένεια του Μάρι-ου Ιωάννου στο “Fish n’ Chips” του Ηλία Δημητρίου) ή ταινίες για ανθρώ-πους που αναζητούν ευκαιρίες (όπως η Αλεξία Τερεζάκη στην ταινία της Ελι-σάβετ Χρονοπούλου «Ο Αννίβας προ των πυλών»). Ταινίες που έρχονται από μεγάλα φεστιβάλ (η «Αμνηστία» του Μπουγιάρ Αλιμάνι που βραβεύτη-κε στο προηγούμενο φεστιβάλ Βερολί-νου) και ταινίες που σίγουρα θα πάνε σε μεγάλα φεστιβάλ.

Ταινίες από πρωτοεμφανιζόμε-νους (όπως ο Στέλιος Καμμίτσης και η ταινία «Κωλόπαιδα»), αλλά και ται-νίες από ήδη γνωστούς σκηνοθέτες. Σκηνές που πάγωσαν τους θεατές (σαν την τελευταία σκηνή μεταξύ Θάνου Σα-μαρά και Τάσου Νούσια της σκληρής ταινίας «Δεμένη κόκκινη κλωστή» του Κώστα Χαραλάμπους) και σκηνές που τους συγκίνησαν.

Σενάρια πρωτότυπα, αλλά και

βασισμένα αλλού (όπως το «Γάλα» του Γιώργου Σιούγα, που βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Βασίλη Κατσικονούρη). Τέλος, ταινίες που γυρίζονται και δημιουργούνται σε μια πραγματικότητα όλο και πιο δύσκολη για τους Ελληνες δημιουργούς. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό.

Πέρα, όμως, από τις ταινίες αυτές καθ’ αυτές, για ένα ακόμα φθινόπωρο το φεστιβάλ κράτησε τους ανθρώπους κοντά. Κοντά στο σινεμά, με το οποίο όλο το χειμώνα η σχέση μας χαλαρώ-νει -σαν κουρασμένος γάμος- και ανα-θερμαίνεται κάθε Σεπτέμβριο, αλλά και κοντά στους ανθρώπους. Καθη-μερινές μικρές ιστορίες σαν την πα-ραπάνω, γνωριμίες που κρατάνε όσο μια προβολή, βλέμματα ικανοποίησης ή απόγνωσης, αναζητήσεις θέσεων στα σκοτάδια, κρυφά κοιτάγματα λίγο πριν κλείσουν τα φώτα και μια νεκρι-κή -άκρως φεστιβαλική- σιωπή κατά τη διάρκεια των προβολών. Ακόμα και οι πιθανές αναποδιές, όπως οι αλ-λαγές ταινιών, οι μεγάλες ουρές ή οι καθυστερήσεις, ανήκουν στο φεστιβάλ και αντιμετωπίζονται με υπομονή. Και είναι ακριβώς αυτά που κάνουν όλους εμάς να μετράμε αντίστροφα μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβρη και τις επόμενες Νύχτες Πρεμιέρας. Μένουν 12 μήνες. Σωστά;

31

Στην καινούργια ταινία του Δη-μήτρη Αθανίτη

«Τρεις μέρες ευτυχίας» η Ιρί-να ετοιμάζεται

να φύγει για τον Καναδά. Εκτός

μεγάλης οθόνης, η Νικολίτσα

Ντρίζη που την υποδύεται μας μιλάει για τις

δικές τις μέρες ευτυχίας στην

Αθήνα.

Κάθε συνάντηση στα Πετράλωνα είναι και μια στιγμή ευτυχίας. Αν αυτό συνδυάζεται με πρωινό καφέ στην πλατεία Μερκούρη, με ήλιο και συζη-τήσεις για σινεμά, τότε η ευτυχία μπορεί να κρα-τήσει μέχρι και... τρεις ολόκληρες μέρες. Με την ηθοποιό Νικολίτσα Ντρίζη συναντηθήκαμε υπό αυτές τις υπέροχες συνθήκες και μιλήσαμε, μετα-ξύ άλλων, για την καινούργια ταινία του Δημήτρη Αθανίτη «Τρεις μέρες ευτυχίας», στην οποία πρω-ταγωνιστεί μαζί με την Κατερίνα Φωτιάδη και την Αλεξάνδρα Αϊδίνη.

Στην ταινία, που παρακολουθήσαμε σε πρώ-τη προβολή στο 17ο Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, η Νικολίτσα υποδύεται την Ιρίνα, μια νε-αρή κοπέλα που θέλει να φύγει για τον Καναδά μακριά από τους ανθρώπους που την εκδίδουν. Από την ταινία και τα δύσκολα γυρίσματά της (πολλές σκηνές βίας) ξεκίνησε και η κουβέντα μας. «Αυτό που αισθάνθηκα ότι έγινε με αυτή την ταινία -μέσα από τις πολλές πρόβες και συζητή-σεις με τον Δημήτρη Αθανίτη- είναι ότι έφτασε μια στιγμή που ξέραμε και οι δύο ότι διαβάζουμε το

ίδιο σενάριο. Δεν είχε ο καθένας άλλο πράγμα στο μυαλό του. Είχαμε μια κοινή ματιά απέναντι σε αυτό που κάναμε, το οποίο βοήθησε πάρα πολύ», αναφέρει η Νικολίτσα, συμπληρώνοντας πως έτσι η μετάβαση από τις πρόβες στα γυρίσματα υπήρξε πάρα πολύ καλή. Στην ταινία, η Ιρίνα συνδέεται άθελά της με τις άλλες δύο γυναίκες της ταινίας και οδηγούνται όλες μαζί απότομα στην ωριμότητα. «Ενα από τα πράγματα που δείχνει αυτή η ταινία είναι πως ένας άνθρωπος, τον οποίο πιθανόν να μην ξέρεις καθόλου, μπορεί να επηρεάσει και να αλλάξει τη ζωή σου».

Με θητεία στο “The last porn movie” του Κώστα Ζάπα, αλλά και στο «Μαχαιροβγάλτη» του Γιάννη Οικονομίδη, τη ρωτάω αν νιώθει ότι επι-λέγεται από σκηνοθέτες για δύσκολους ρόλους και δύσκολες ταινίες. «Κατ’ αρχάς, κάθε ρόλος έχει τις δυσκολίες του», διευκρινίζει. «Δεν μπαί-νω καν στη διαδικασία να κρίνω αν ο ρόλος είναι εύκολος ή δύσκολος. Συγκεκριμένα, με το ‘Τρεις μέρες ευτυχίας’ υπήρξε τόσο καλή η συνεργασία με τον Δημήτρη και τους άλλους ηθοποιούς, που

οι δύσκολες σκηνές βγήκαν αβίαστα, παρά τους αρχικούς μου φόβους. Αισθανόμουν ασφαλής με όλους τους συνεργάτες μου».

Οπως και οι άλλες ταινίες του σκηνοθέτη, έτσι και αυτή έχει φόντο την Αθήνα. Μια Αθήνα που, όπως και οι ψυχές των κατοίκων της, έχει όλους τους τόνους του μπλε χρώματος και φαίνε-ται να υπομένει τα πάντα. «Η Αθήνα είναι άσχημη πόλη», αρχίζει να λέει η Νικολίτσα, αλλά αμέσως διευκρινίζει πως την αγαπάει περισσότερο από τον τόπο καταγωγής της, την Πάτρα. «Εχω συνδέ-σει την Αθήνα με πράγματα που ήθελα να κάνω και ανθρώπους που γνώρισα. Εχει πολύ ωραία σημεία, όπως τα Πετράλωνα ή κάποια πάρκα, αλλά είναι πολύ σκληρή πόλη. Το πιο δύσκολο είναι η καθημερινότητα, που σου επιβάλλει ρυθ-μούς που δεν αντέχεις σωματικά. Κάθε μέρα πρέ-πει να κάνεις μια μικρή υπέρβαση. Παρόλα αυτά, την αγαπώ».

Η ώρα περνάει και φτάνει ο αποχαιρετισμός. Αλλη μια στιγμή ευτυχίας στα Πετράλωνα έφτασε στο τέλος της.

32

Μέχρι πριν από 11 χρόνια οι γκέι έκαναν γνωριμίες στα μπαρ, στα

πάρκα και στους δρόμους. Το σκη-νικό ήταν όντως διαφορετικό, όπως

και πολλές άλλες πτυχές της ζωής μας. Τότε όμως ο κόσμος άλλαξε

και γεννήθηκε η διαδικτυακή υπη-ρεσία γνωριμιών Gaydar.com, που

άνοιξε τις «ντουλάπες» για εκατομ-μύρια ομοφυλόφιλους, που βρήκαν έτσι την ευκαιρία να βγουν προς τα έξω, έστω και... μέσα από τον υπο-λογιστή τους. Ο 30χρονος Τζέισον

Ρόζενμπαουμ, Global Marketing Manager της QSoft Consulting,

της εταιρείας που διαχειρίζεται το Gaydar.com, μιλάει για την ελλη-

νική έκδοση, το Gaydar.gr, τους στόχους του και τη σημερινή εικόνα

της γκέι πραγματικότητας.

Μέχρι πριν από 11 χρόνια, ο κανόνας για να βρει ένας γκέι άντρας παρέα -ήτοι ερωτική συντροφιά- ήταν να πάει σε μπαράκια, να πιει, να χορέψει και να φλερτάρει με την ελπίδα ότι στο τέλος της βραδιάς δεν θα γυρίσει μόνος στο σπίτι. Πολλοί ξημεροβρα-διάζονταν και στα πάρκα, τα οποία τότε γνώριζαν μεγάλες δόξες. Ναι, ισχυρίζονται οι νοσταλγοί εκεί-νης της εποχής, οι γνωριμίες τότε ήταν πιο άμεσες, πιο ουσιαστικές, παρόλα αυτά τώρα, στην εποχή του ίντερνετ, τα πράγματα έχουν αλλάξει και, εκτός και αν καταστραφεί ο κόσμος οπότε δεν θα έχουμε ούτε διαδίκτυο ούτε τίποτα, οφείλουμε να πορευτούμε με αυτά που έχουμε, δηλαδή με την τεχνολογία.

Συμφωνώ ότι οι διαδικτυακές γνωριμίες κρύ-βουν πολλούς κινδύνους του τύπου συναντάς το πρόσωπο με το οποίο συνομιλούσες καιρό και βλέ-πεις ότι καμία σχέση δεν έχει στην πραγματικότητα με τη φωτογραφία που σου είχε στείλει (“ah, this, last year”) ή δεν το συναντάς ποτέ, διότι το απο-φεύγει όπως ο γκέι διάβολος τη φτηνή κολόνια. Επιστρέφοντας λοιπόν στο Gaydar, βλέπουμε ότι με

μότο «αυτό που θέλεις όταν το θέλεις» -που μιλά κα-τευθείαν στην ψυχολογία των αντρών ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού- εξακολουθεί να δί-νει ευκαιρίες σε όσους γκέι ψάχνουν για τον έρωτα της ζωής τους (υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες ιστορίες σύμφωνα με τον Τζέισον), για μια εφήμερη γνωρι-μία ή απλά για νέους φίλους (λέμε τώρα...).

Ο Τζέισον επισκέφτηκε την Ελλάδα για πρώτη φορά φέτος με αφορμή τους εορτασμούς του αθηνα-ϊκού Gay Pride και, όπως λέει, ένιωσε κεραυνοβόλο έρωτα τόσο για τη χώρα μας όσο και για τους αν-θρώπους της. «Βλέπεις, μου αρέσουν οι μεγαλουπό-λεις που εκτείνονται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι - ίσως γι’ αυτό νιώθω τόσο άνετα και στο Λονδίνο», μου λέει. «Ανέβηκα όμως στην Ακρόπολη λίγο πριν ξεσπάσει καταιγίδα! Μάλλον πρέπει να θύμωσα τους θεούς εξαιτίας της συμπεριφοράς μου στο Gay Pride!» Δεν τον ρώτησα λεπτομέρειες περί αυτού, καθότι μπορώ εύκολα να φανταστώ. Ημουν και εγώ εκεί παίζοντας μουσική στο ελληνικό άρμα, έχοντας πανοραμική θέα σε όσα συνέβαιναν κάτω.

...DAR.GR

33

Το ελληνικό Gay Pride, αν και πολύ φτωχό-τερο σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά, ήταν τελικά μια ωραία εμπειρία για τον Τζέισον. Το Gaydar στεγάστηκε μάλιστα στο ίδιο περίπτερο με το πε-ριοδικό “AntiVirus”. Ο Τζέισον μοίρασε δωρεάν ενημερωτικό υλικό και διάφορα δώρα στους πα-ρευρισκόμενους, βρίσκοντας έτσι την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον κόσμο. «Παραβρέθηκα σε ένα πολύ καλό πάρτι, στο XLSIOR, αλλά πήγα και σε γκέι μπαρ και κλαμπ που ήταν γεμάτα φιλικά και ελκυστικά πρόσωπα - γι’ αυτό και πιστεύω ότι τελικά η δουλειά μου δεν είναι και τόσο άσχημη», σχολιάζει για την επίσκεψή του. Τον ρωτάω αν έκανε έρευνα στην αγορά του ελληνικού ίντερνετ πριν αποφασίσει να ξεκινήσει την ελληνική υπη-ρεσία του Gaydar.com. «Ο εκδότης του ‘AntiVirus’ Γιάννης Παπαγιαννόπουλος είναι ο αποκλειστικός συνεργάτης μας στο μάρκετινγκ για ολόκληρη την Ελλάδα», μου εξηγεί. «Είχε λοιπόν ήδη μια καλή εικόνα για την ελληνική αγορά. Η βοήθειά του στο Gaydar.gr είναι πολύτιμη, αφού δεν είναι δυνατόν

να ελέγχουμε τη διεθνή αγορά από τη βάση μας στο Λονδίνο. Πρέπει να έχουμε αντιπροσώπους εκεί που έχουμε βάσεις».

Το Gaydar.gr έχει μέχρι σήμερα 80.000 εγ-γεγραμμένους χρήστες στην Ελλάδα, ενώ σύντομα θα ανεβάσει την ελληνική έκδοση, που θα αποτε-λεί και την πρώτη νέα γλώσσα στο site τα τελευ-ταία δέκα χρόνια! Η πιο δημοφιλής εφαρμογή του Gaydar ανάμεσα στους Ελληνες είναι οι ταξιδιωτι-κές πληροφορίες, κάτι που ήταν ίσως αναμενόμε-νο, καθότι γκέι και ταξίδια πάνε πακέτο.

Μιλώντας για τον ανταγωνισμό που έχει το site με άλλες ανάλογες ιστοσελίδες γνωριμιών, ο Τζέισον επισημαίνει πως το Gaydar βιώνει μια δεύτερη «άνοιξη» με 50.000 νέα μέλη κάθε μήνα. «Επενδύσαμε πολύ στη βελτίωση του προϊόντος μας, ενώ προγραμματίζουμε νέες, θαυμάσιες αλ-λαγές που θα κερδίσουν το ενδιαφέρον των χρη-στών. Είμαστε Νο1 στη Βρετανία, πολύ γνωστοί σε Αυστραλία και Ευρώπη και βλέπουμε φοβερή ανάπτυξη στις χώρες της Αμερικής». Ανάπτυξη μά-

λιστα σημειώνει και το Gaydar Radio, ενώ η υπη-ρεσία Gaydar Girls που απευθύνεται σε λεσβίες πρόκειται να ανανεωθεί εντελώς και μάλιστα πολύ σύντομα. «Πιστεύουμε ότι κακομαθαίνουμε τους χρήστες μας», προσθέτει, «αλλά το αξίζουν».

Πρόσφατα στο site προστέθηκαν εφαρμογές για iPhone και Android, με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότεροι να «μπαίνουν» από τα κινητά τους, δίνοντας προφανώς νέο νόημα στο μότο της εταιρείας. Το ελληνικό Gaydar.gr έχει μόλις απο-γειωθεί και η ανταπόκριση είναι μεγάλη. «Περά-σαμε μήνες δουλειάς και συνεργαστήκαμε με ένα πανεπιστημιακό εργαστήριο του Λονδίνου προκει-μένου να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του κοι-νού», επισημαίνει ο συνομιλητής μου με εμφανή περηφάνια για το αποτέλεσμα.

Ο ρόλος του Gaydar.com, όμως, προχωράει πέρα από τις γνωριμίες, υιοθετώντας ένα έντονα κοι-νωνικό προφίλ με πρωτοβουλίες σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις κοινωφελών οργανισμών κά. (περισσό-τερες πληροφορίες στο www.gaydarblog.com).

34

Κερδίζοντας ολοένα και περισσότερο την εμπιστο-σύνη του κοινού έναντι των συμβατικών ειδησε-ογραφικών οργανισμών, η εναλλακτική δημοσιο-γραφία του διαδικτύου σπρώχνει την αντίστοιχη παραδοσιακή σε πρωτόγνωρα μονοπάτια. Σε μο-νοπάτια όπου, σύμφωνα με το αφιέρωμα του πε-ριοδικού, ο δημοσιογράφος θα πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζει την ουδετερότητα και την αντι-κειμενικότητα ως ύψιστες και απαράβατες αρχές. Ας δούμε πώς ξετυλίγεται αυτό το -αν μη τι άλλο αιρετικό- σκεπτικό.

Η έννοια της αντικειμενικότητας, η οποία όπως διαβάζουμε στο αφιέρωμα θα αποτελέσει σύντομα την εξαίρεση στον κανόνα, είναι δημι-ούργημα μιας άτυπης συμφωνίας που έλαβε χώρα στις αρχές του 20ού αιώνα. Τότε που στο μεγά-λο παζάρι ανάμεσα σε εκδότες, διαφημιστές και δημοσιογράφους οι τελευταίοι συμφώνησαν να αποφεύγουν να δημιουργούν εχθρούς, ώστε οι διαφημιστές να μπορούν να απευθύνονται στους πάντες. Μπορεί οι αμερόληπτοι δημοσιογράφοι να απέκτησαν με αυτό τον τρόπο σταθερή εργασία, έχασαν όμως τη φωνή τους.

Εναν αιώνα αργότερα περίπου, η αμερόληπτη δημοσιογραφία, με ευνουχισμένη την κριτική της διάθεση, βρίσκεται αντιμέτωπη ακόμα και με το ενδεχόμενο να χάσει το μερίδιο που της αναλο-γεί στην αγορά εργασίας. Στην εξέλιξη αυτή συμ-βάλλει σημαντικά το διαδίκτυο. Προσφέροντας άφθονη πληροφόρηση και καλύπτοντας όλα τα γούστα και τις απόψεις, έχει καταφέρει να καρπω-θεί ήδη μεγάλο μέρος από τη διαφημιστική πίτα. Το μέλλον του φαντάζει ευοίωνο, μια και ολοένα περισσότεροι στρέφονται προς αυτό για την ενη-μέρωσή τους. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι γυρίζουν την πλάτη τους στις εφημερίδες και στα κανάλια που επιμένουν να διατηρούν ένα ουδέτερο και αμερόληπτο προφίλ και δεν λένε να κατανοήσουν πως το σύγχρονο κοινό αναζητά ξεκάθαρες θέσεις, απόψεις και σχολιασμό που θα φιλτράρουν κατά κάποιον τρόπο την ασταμάτητη ροή πληροφοριών από το χαοτικό διαδίκτυο. Αναζητά επιτέλους από-ψεις που θα συμβαδίζουν με τα προσωπικά του

«πιστεύω», όποια και αν είναι αυτά. Είτε αποτε-λείται από αναγνώστες είτε από τηλεθεατές, όλοι στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τους συμβα-τικούς δημοσιογράφους: η αμεροληψία, η ουδετε-ρότητα και η απλή καταγραφή δεν αποτελούν πλέ-ον τον επιθυμητό τρόπο κάλυψης των γεγονότων. Αυτό που ζητούν είναι δημοσιογραφία με άποψη.

Τις φωνές αυτές τις έχουν ήδη αφουγκραστεί μερικοί από τους κολοσσούς της ενημέρωσης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, το αμε-ρικανικό ειδησεογραφικό κανάλι Fox News. Με κέρδη μέσα στο 2010 που ξεπερνούν τα 800 εκατ. δολάρια, το συγκεκριμένο κανάλι από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του δεν έκρυψε τα δεξιά αντανα-κλαστικά του, κερδίζοντας έτσι την εμπιστοσύνη του -ούτως ή άλλως πολυπλη-θούς- συντηρητικού κοινού της χώρας. Το δρόμο της μη ουδετερότητας ακολουθεί και το αραβικό Al Jazeera, το οποίο εξαρχής υποστήριξε τις εξεγέρσεις στον αραβι-κό κόσμο και τις μεταρ-ρυθμιστικές διαδικασίες που ακολουθήθηκαν. Ο αγγλοσαξονικός Economist διατηρεί τα πρωτεία του, υπερα-σπίζοντας ξεκάθαρα το φιλελεύθερο προ-φίλ του, τη στιγμή που το αμερικάνικο κανά-λι MSNBC κερδίζει ολοένα και περισσότε-ρο έδαφος προσεγγίζο-ντας το μέρος εκείνο του κοινού που τοποθετείται στην αριστερή πλευρά του πολιτικού τόξου. Αντίθετα, το CNN, που συνεχίζει να επιμένει στο πρότυπο του «αποστασιοποι-

ημένου παρουσιαστή», φαίνεται να χάνει έδαφος έναντι των ανταγωνιστών του.

Και για όσους συνεχίζουν να τάσσονται υπέρ της αρχής της αντικειμενικής δημοσιογραφίας με θρησκευτικό φανατισμό, το αφιέρωμα έρχεται να τους προτείνει μια νέα -περισσότερο αποτελεσμα-τική- θεότητα. Η θεότητα αυτή ονομάζεται «διαφά-νεια». Διαφάνεια του ήθους και του πόθεν έσχες των δημοσιογράφων. Διαφάνεια στις διασυνδέ-σεις τους. Διαφάνεια ακόμα και στα της προσω-πικής τους ζωής, αν χρειαστεί. Η δημοσιοποίηση όλων των στοιχείων που αφορούν το άτομό τους θα αποτελέσει το νέο θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο θα οικοδομηθεί μια νέα σχέση εμπιστοσύ-νης των δημοσιογράφων με το κοινό. Μια σχέση που (ιδιαίτερα στην Ελλάδα των τελευταίων μη-νών) κλυδωνίζεται και είναι δεδομένο ότι χρίζει

άμεσης αναθεώρησης.

Ποιος είπε ότι το κοινό διψάει για αντικειμενική δημοσιογραφία και αμερόληπτους ρεπόρτερ; Οχι πάντως ο ‘‘Economist’’, ο οποίος ανατρέπει τα δεδομένα και στέλνει την αρχή της ουδετερότη-τας στα... δημοσιογραφικά τάρταρα.

ν α-ας ου λη-νού της υθεί eera, ήριξε

αβι-ρ-ς

αι του α, το πιμένει στασιοποι-

οποίο θα οικοδομηθεί μια νέα σχέση εμπιστοσύνης των δημοσιογράφων με το κοινό. Μια σχέσηπου (ιδιαίτερα στην Ελλάδα των τελευταίων μη-νών) κλυδωνίζεται και είναι δεδομένο ότι χρίζει

άμεσης αναθεώρησης.

Δικτυωμένος με την τρόικα

Επί εννέα ώρες η κυβερνητική επιτρο-πή αποφάσιζε για τα μέτρα που είχαν ήδη αποφασιστεί; Μάλλον είναι δύσκολο να το πιστέψουμε. Διότι, όταν οι αποφάσεις προ-έρχονται από την τρόικα, όταν ο Βενιζέλος έχει βάλει την υπογραφή του και οι υπουρ-γοί ξέρουν από προχθές τι θα γίνει, τότε δεν έχει λόγο να κρατήσει τόση ώρα η κυβερνη-τική επιτροπή. Επομένως, αν δεν έπαιζαν… μπιρίμπα, σίγουρα συζητούσαν για το μέλ-λον του ΠΑΣΟΚ, που είναι μαύρο...

Ο Αϊνστάιν ζήτησε συγγνώμη για την πυρηνική ενέργεια. Ο Νόμπελ για τη δυνα-μίτιδα. Ο εφευρέτης της τηλεδιάσκεψης δεν είδε ακόμη πλάνα Βενιζέλου.

Μεγάλος ντόρος γίνεται για τα ακίνητα της Εκκλησίας και για την εξαίρεσή τους από το χαράτσι. Oποιος υποκινεί αυτές τις συζη-τήσεις είναι άνθρωπος του Εως-φόρου.

Στα χαρακώματα δεν υπάρχουν άθεοι, είπε ο Αντώνης. Και η Εκκλησία εξαιρεί-ται από: φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσί-ας, φόρο δωρεάς, φόρους για κληροδοτήμα-τα, φόρους μεταβίβασης, μισθούς εργαζομέ-νων (λέγε με κληρικό)... Ακόμα και τα άυλα τα καθορίζουν οι υλικοί όροι ζωής. Ναι, έτσι και εγώ «πιστεύω»...

Οι πληροφορίες που ήθελαν τον Γιώρ-γο να μένει στο Λονδίνο προκειμένου να δει την τελευταία παράσταση του Κέβιν Σπέισι ελέγχονται ως ανακριβείς. Ή την κόρη του θα είδε που σπουδάζει ή τον αγώνα Τσέλσι-Μάντσεστερ.

Αλλος για το γεωτρύπανο; Η απάντηση για τις εξελίξεις στην Κύπρο κρύβεται στην ταινία ‘‘Fish n’ chips’’.

Τα μέτρα, φίλε, τα παίρνεις από πάθος ή από εμμονή; Γιατί υπομονή δεν υπάρχει πια...

Το κίνημα «Αγανακτισμένοι Φοιτητές- Οχι στις καταλήψεις», που ξεκίνησε στο Facebook και εδραιώνεται σιγά σιγά σε πα-νεπιστήμια και ΤΕΙ, εμφανίζεται πλέον απο-φασισμένο να αποβάλει από πάνω του το... νταβατζιλίκι από τις καθοδηγούμενες αλλά δυναμικές μειοψηφίες. Καλή τους επιτυχία!

Από τα Τρίκαλα κατάγεται η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Σούλα (Μερεντίτη) που έκα-νε σαματά στον κ. Ηλία Μόσιαλο, επειδή είχε το θράσος να μιλήσει για τα υπερβολι-κά προνόμια των βουλευτών. Μπράβο στον κυβερνητικό εκπρόσωπο -σημειωτέον είναι από τα Τρίκαλα- που είχε να αντιμετωπίσει την οργή βουλευτών της έσω αντιπολίτευσης του βαθέος κόμματος...

Ατυχείς οι συγκρίσεις Ελλάδας-Αργεντινής λέει η Λαγκάρντ. Προφανώς. Εμείς δεν έχουμε Μέσι και αυτοί δεν έχουν Ψωμιάδη...

-

--

---

---

nritiniotis@metropolisnews.gr

-

-

-

-

38333333333888888888

πό τότε που γεννήθηκα μένω στην ίδια γειτονιά. Σε αυτή που κάπου, κάπως, κάποτε, κάποιο λάθος έγινε και την ονόμασαν Γαλάτσι! Μα είναι όνομα αυτό; Θυμάμαι ακόμη τις παιδικές μας λεξιπλαστικές προσπάθειες να αντικατα-σταθεί μια για πάντα αυτό το διόλου εύηχο λάθος. Ολες, όπως ήταν φυσικό, έμειναν για πάντα στον πάτο της κο-λυμπήθρας. Βέβαια, παλιότερα το Γαλάτσι ονομαζόταν «Εύ-

μορφη εκκλησιά» ή «Ομορφοκκλησιά», από τον ομώνυμο ναό της περιοχής. Καλύτερο; Χειρότερο; Για μένα, καμία τύχη στις νουνάδες αυτό το προάστιο!

Η γειτονιά μου, λοιπόν, έχει πολλές μικρές πλατείες με κακό-γουστα σιντριβάνια, έμπνευση κάποιου τέως δημάρχου που ήθελε να δείξει στους δημότες του ότι κάτι έκανε και αυτός. Σε μια από αυτές τις πλατείες, ένα τετράγωνο πίσω από το σπίτι μου, βρίσκονται τα «κα-τηφορικά», ένα δημοφιλές σημείο συνάντησης. Τα «κατηφορικά» δεν είναι τίποτε άλλο από παγκάκια τοποθετημένα σε μια μικρή κατηφοριά της πλατείας. Αν και αδιάφορα με την πρώτη ματιά, φιλοξένησαν και φιλοξενούν γενιές και αναμνήσεις. Η γειτονιά μου έχει επίσης καφετέ-ριες. Λογικό. Ναι, το δέχομαι. Το παράλογο είναι -και ντρέπομαι που πρέπει να το παραδεχτώ δημοσίως- πως είναι όλες αξιοθρήνητα απα-ράδεκτες. Από την άλλη, το καλό με τη γειτονιά μου είναι ότι μερικά πράγματα υπάρχουν σε αφθονία! Σου τέλειωσε το σιρόπι του παιδιού;

Ξέχασες να αγοράσεις αλάτι και αύριο είναι Κυριακή; Don’t worry, υπάρχουν φαρμακεία και ψιλικατζίδικα παντού, σε απόσταση αναπνοής τόσο από το σπίτι σου όσο και μεταξύ τους. Και από σουβλατζίδικα βέβαια άλλο τίποτα, από-δειξη ότι οι Γαλατσιώτες ξέρουν να το τιμούν το πιτόγυρο!

Η γειτονιά μου έχει επίσης ένα ακί-νητο, πεσκέσι από τους Ολυμπιακούς. Σωστό μήλον της έριδος. Αλλοι, βλέπε-τε, θέλουν να το κάνουν “Mall”, άλλοι απαιτούν να αξιοποιηθεί σε γήπεδα για τις τοπικές ομάδες παίδων και εφήβων. Η γειτονιά μου έχει και μετρό-φάντασμα! Τέλειο; Ολοι το έχουν ακούσει, αλλά κα-

νείς ποτέ δεν το έχει δει! Ξέρετε, από αυτά τα έργα που θα ξεκι-νούσαν το 2008 και θα άνοιγαν στο κοινό το 2010 και θα... θα... Ναι αμέ, ένα τέτοιο έχουμε. Το Γαλατσάκι μας έχει επίσης τα Τουρκοβούνια, που με τη σειρά τους έχουν δύο άλση, το Αττικό και το Βεΐκου. Το πρώτο, αν και τόσο άδικα, ανήκει στο δήμο Αθηναίων. Το δεύτερο είναι ολόδικό μας και καμάρι μας. Με τις παιδικές χαρές του, το θερινό σινεμά του, το θεατράκι του, τα γήπεδά του, τα φεστιβάλ του, με τα όλα του, σας λέω. Μα το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Η γειτονιά μου έχει πολύ όμορφα κορίτσια. Και αγόρια, δεν λέω, αλλά τα κορίτσια άλλο πράμα!

Μέρλιν, ένα όνομα συνυφασμένο με διαφορετικά πρόσωπα. Συγκεκριμένα όποιος αλαφροΐσκιωτος επισκεφτεί το Ιδρυμα Θεοχαράκη στην ομώνυμη οδό κοντά στη Βουλή φέρνει στο μυαλό του το χαρακτήρα του αρθουριανού μύθου. Σκαλίζοντας, βέβαια, λίγο την Ιστορία βρίσκουμε πως δεν είχε μονάχα ο μά-γος του παραμυθιού γοητευτικές ιστο-ρίες. Αλλά και ένας άλλος πιο «Αθη-ναίος» συνονόματός του.

Και το όνομα αυτού Σίδνεϊ Μέρλιν, της οικογενείας των Μέρλιν, Βρετανών που ήδη από τη δεκαετία του 1830 κα-τοικούσαν στην Ελλάδα. Ο ίδιος αθλη-τής, κάτοχος τεράστιας ακίνητης πε-ριουσίας και βοτανολόγος. Γεννιέται στον Πειραιά, παντρεύεται την κόρη του πρωθυπουργού Γεώργιου Θεοτόκη, παίρνει μέρος στις πρώτες δύο ολυμπι-άδες, αλλά δεν τα καταφέρνει. Από τη μεσο-ολυμπιάδα του 1906 όμως θα φύ-γει έχοντας κατακτήσει το πολυπόθητο χρυσό στη σκοποβολή. Ο Β΄ Παγκόσμι-ος Πόλεμος θα τον βρει να καταφεύγει σε ένα από τα -πολλά- αρχοντικά που κατείχε εντός των ελληνικών συνόρων στην Κρήτη. Το εν λόγω κτίσμα θα φι-λοξενήσει τον Βασιλιά Γεώργιο Β΄ και το υπουργικό συμβούλιο για μήνες. Ο ήρωάς μας θα γλιτώσει, τελικά, από τα νύχια των Ναζί στο παρά τσακ.

Και όμως δεν θα μείνει γνωστός εν Ελλάδι για κάτι από αυτά. Αλλά για τα εσπεριδοειδή. Για την ποικιλία πορτο-καλιών “Washington Navel” που έφερε στην Κέρκυρα, τα γνωστά και ως «Μέρ-λιν». Α! Να μην ξεχάσουμε πως και τα κουμκουάτ αυτός τα εισήγαγε. Πράγμα περίεργο η υστεροφημία πραγματικά...

&

38

39

Οι εποχές όπου το μόνο αξεσου-άρ που χρειαζόταν ένας ποδηλά-της ήταν το παγούρι για το νερό έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Στις μέρες μας η ποδηλασία έχει εξε-λιχθεί σε ολόκληρη κουλτούρα και αυτό επαληθεύεται από τις αμέτρητες εφαρμογές που έχουν δημιουργηθεί για iPhone, iPod και iPad. Επειδή, λοιπόν, ο πο-δηλάτης πέρα από το νεράκι του θέλει πλέον και το... application του, η στήλη σάς παρουσιάζει με-ρικά από τα πλέον χρήσιμα και δημοφιλή εξ αυτών.

Το “Bike Repair HD” περιέχει βήμα προς βήμα οδηγούς επίλυ-σης για περισσότερα από 50 πι-θανά προβλήματα που μπορεί να παρουσιάσει ένα ποδήλατο. Επι-πλέον, μπορεί να σας εξηγήσει τα αίτια για κάποια τυχόν ενόχληση ή πόνο που νιώθετε εξαιτίας της ποδηλασίας. Κάτι σαν μικρός μηχανικός ποδηλάτων δηλαδή που χωράει στην τσέπη σας, αλλά έχει κάνει και το μεταπτυχιακό του στην ιατρική. Εφαρμογή με ανάλογες δυνατότητες είναι και το “Bike Doctor”, το οποίο είναι τόσο λεπτομερές, που φτάνει στο σημείο να δίνει οδηγίες ακόμα και για τον καταλληλότερο τρόπο πλυσίματος του ποδηλάτου, ώστε να μην προκαλούνται φθορές.

Μια ακόμα χρήσιμη εφαρμογή ακούει στο όνομα “iBiker”, η οποία βοηθάει να ελέγχετε τους καρδια-κούς σας παλμούς, παρέχοντας πρόσβαση σε περισσότερα από 80 είδη αισθητήρων που αναλύουν τα

πάντα για τα επίπεδα της φυσικής σας κατάστασης. Εάν λατρεύετε να κοιτάτε την οθόνη του διαδρόμου όσο τρέχετε στο γυμναστήριο, τότε είναι σίγουρο πως θα λατρέψετε και το “The Bike Computer”, που καταγράφει την ταχύτητα και τα χι-λιόμετρα που διανύετε όσο εσείς «τραβάτε πετάλι». Πιο προηγμένη εφαρμογή με ακόμα περισσότερες δυνατότητες είναι το “Cystatic”, που μοιάζει με προσωπικό βοηθό εκγύμνασης. Καταγράφει χρόνους, ταχύτητες, αποστάσεις, όπως επί-σης και τις καύσεις που κάνετε κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ενώ διαθέτει και λειτουργία GPS, που σας δείχνει πού βρίσκεστε ανά πάσα ώρα και στιγμή επάνω στον ψηφιακό χάρτη της συσκευής.

Με την εφαρμογή αυτή μπο-ρείτε επίσης να αποθηκεύσετε και το ιστορικό των διαδρομών σας. Εάν θέλετε να μοιραστείτε όλα τα παραπάνω στοιχεία με τους γνω-στούς σας, τότε μπορείτε να τα κά-νετε “share” στο Facebook ή στο Twitter. Εάν όμως οι φίλοι σας δεν είναι... μούχλες και σας ακο-λουθούν στις ποδηλατικές σας πε-ριηγήσεις, η εφαρμογή δίνει στην παρέα τη δυνατότητα για πολλές χρονομετρημένες κόντρες.

πλυσίματος του ποδηλάτου, ώστε να μην προκαλούνται φθορές.

Μια ακόμα χρήσιμη εφαρμογή ακούει στο όνομα “iBiker”, η οποία βοηθάει να ελέγχετε τους καρδια-κούς σας παλμούς, παρέχοντας πρόσβαση σε περισσότερα από 80 είδη αισθητήρων που αναλύουν τα

APPS

40 21

Χρησιμοποιείς έναν υπο-λογιστή στη δουλειά και έναν στο σπίτι και θέλεις να διαμοιράζεις αρχεία μεταξύ τους εύκολα, γρή-γορα και με ασφάλεια. Η καλύτερη μέθοδος για να το καταφέρεις λέγεται iTwin και πρόκειται για το φλασάκι της φωτο-γραφίας. Συνδέεις τα δύο μέρη του σε ισάριθμα κο-μπιούτερ, μπαίνεις στο ίντερνετ και αμέσως έχεις τη δυνατότητα να επεξερ-γαστείς και να ανταλλάξεις αρχεία χωρίς κανέναν πε-ριορισμό μεγέθους, όπως θα συνέβαινε για παράδειγμα με μία υπηρεσία cloud. Επιπλέον, δεν χρειάζεται να μπλέκεις με «στήσιμο» δικτύου VPN, ενώ είναι συμβατό τόσο με Windows όσο και με Mac OS X. Κοστίζει 109 δολάρια μαζί με τα μετα-φορικά (κάτι λιγότερο από 80 ευρώ) και είναι διαθέσιμο σε λαχανί και γκρι χρώμα.

www.itwin.com

Δίνοντας μεγάλο βάρος στον ήχο, η ταϊβανέζικη HTC παρουσίασε το νέο της smartphone Sensation XE. Η συσκευή εισάγει μια νέα τεχνολογία της εταιρείας, το Beats Audio, που σου επιτρέπει να ακούς μουσική με μεγά-λη πιστότητα, όπως ακριβώς την έχει σχεδιάσει ο καλλιτέ-χνης. Κατά τα άλλα η οθόνη παραμένει στα στάνταρ των 4,3 ιντσών και η κάμερα στα 8 μεγαπίξελ με δυνατότητα εγγραφής HD βίντεο 1080p. Ο επεξεργαστής είναι διπύρηνος στο 1,5 GHz, ενώ η διάρ-κεια της μπαταρίας έχει επιμηκυνθεί για να στηρίξει τις multimedia λειτουργίες της συσκευής. Διαθέτει ακόμη ραδιόφωνο, Bluetooth 3.0, WiFi, GPS και θύρα micro-USB. Οσον αφορά την τιμή, δεν έχει γίνει ακόμα γνωστή, δύσκολα όμως θα ξεφύγει από το εύρος των 500 με 600 ευρώ.

www.htc.com

Πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία της τελευταίας του συνέχειας, το Dead or Alive φαίνεται πως επιστρέφει δυναμικά. Η ομάδα που αναπτύσσει το παιχνίδι, η Team Ninja, αποκάλυψε κατά τη διάρκεια του Tokyo Game Show 2011 ένα εντυπωσια-κό τρέιλερ της pre-alpha έκδοσης. Πιστό στη λογική «απλό και γρήγορο fighting game», έχει εντυπωσιακά γραφικά και κίνηση που μας γέμισαν προσδοκίες για το τελικό αποτέλεσμα. Τα ευχάριστα νέα ωστόσο δεν σταματούν εδώ, μια και έγινε γνωστό ότι ο τίτλος θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2012 όχι μόνο για το Xbox 360, αλλά και για το PlayStation 3. Αν λοιπόν θέλεις να αλλάξεις για λίγο παραστάσεις από το Tekken και το Soul Calubur, σύντομα θα έχεις την ευκαιρία.

teamninja-studio.com

Απευθυνόμενη αποκλειστικά σε απαιτητικούς gamer, η Corsair δημιούργησε το πληκτρολόγιο Vengeance K60. Με ειδική αντιολισθητική επιφάνεια στα πλήκτρα WASD και στα νούμερα 1 έως 6, είναι βέβαιο πως δεν θα χρειαστεί να χάσεις πολύτιμο χρόνο ψάχνοντας το σωστό κουμπί όταν παίζεις. Η τεχνολογία anti-ghosting εξασφαλίζει απόκριση χωρίς καθυστέρηση, ακόμα και όταν πατάς πολλά κουμπιά ταυτόχρονα, τη στιγμή που η βάση για τον καρπό σε βοηθάει να παίζεις για ώρες χωρίς να κουράζεσαι. Διαθέτει επίσης πλήκτρα για εύκολη πρόσβαση στα προγράμματα μουσικής και κατα-σκευή σκελετού από αλουμίνιο για να αντέχει περισσότερο στο χρόνο. Μπορείς να το κάνεις δικό σου με 110 δολάρια και λίγη υπομονή, αφού έχει εξαντληθεί προσωρινά.

www.corsair.com

TRANSFORMER

Οι χρήσεις ενός καναπέ είναι απεριόριστες. Μπορείς να καθί-σεις πάνω του για να διαβάσεις ή να δεις τηλεόραση, να ξαπλώσεις για να ξεκουραστείς, να φας, να παίξεις videogame. Ο Cay Sofa, ωστόσο, του Ελβετού σχεδιαστή Αλεξάντερ Ρεν προσφέρεται για ακόμα περισσότερες χρήσεις, καθώς μπορεί να πάρει οποιο-δήποτε σχήμα θέλεις. Οι οκτώ διαφορετικές επιφάνειες από τις οποίες αποτελείται συνδέονται μεταξύ τους χωρίς μηχανισμό, απλά με ορισμένους μεντεσέδες που έχουν τοποθετηθεί έξυπνα. Εχεις τη δυνατότητα έτσι να τον προσαρμόζεις ανάλογα με τις ανάγκες σου και ταυτόχρονα να αλλάζεις το ντιζάιν του σαλονιού σου. Τον θέλω!

www.alexanderrehn.com

41agiannopoulos@metropolisnews.gr

Προχωρώντας σε μια ριζική ανανέωση των ρυθμίσεων απορρήτου του, το Facebook παρουσίασε πρόσφατα το κουμπί Subscribe. Από τη στιγμή που ένα μέλος της σελίδας ενεργοποιήσει τη συγκεκριμένη λειτουργία στο προφίλ του, έχεις τη δυνα-τότητα να παρακολουθείς τα public update του ακόμα και αν δεν είσαι φίλος του. Κάτι σαν το like στις fanpage δη-λαδή ή το follow στο Twitter.

Οσον αφορά τους φί-λους που έχεις ήδη, η σελίδα θεωρεί πως είσαι εξ ορισμού “subscribed” σε αυτούς. Σου επιτρέπει όμως πλέον να διαχειρίζεσαι τις πληροφορί-ες που θα βλέπεις, οπότε θα μπορείς να αγνοείς μηνύμα-τα που αφορούν παιχνίδια, status update ή φωτογραφί-ες. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι μια κεντρική σελίδα χωρίς spam, με ενημερώσεις που πραγματικά σε αφορούν.

Αν στα παραπάνω προ-σθέσεις και τις λίστες φίλων, που πρόσφατα έγιναν πιο εύχρηστες δίνοντάς σου τη δυνατότητα να κάνεις update που εμφανίζονται μόνο σε συγκεκριμένες ομάδες, έχεις ένα Facebook που επιτέλους δίνει βάρος στην προστα-σία της ιδιωτικότητας. Μια αλλαγή, η οποία ναι μεν οφείλεται στο πάγιο αίτημα των χρηστών του, αλλά έγινε επιτακτική με την εμφάνιση του Google+. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράδοξο: το πιο σημαντικό μέχρι στιγμής επίτευγμα του κοινωνικού δικτύου της Google είναι ότι... έκανε τον ανταγωνιστή του καλύτερο.

Α.Γ.

FuturamaΤι μπορείς να κάνεις με έναν κύβο που αποτελείται από 125 μικρότερους μαγνητικούς κύβους; Να περάσεις την ώρα σου, φυσικά, παίζοντας μαζί του στο γραφείο, στο σπίτι ή περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου. Κα-τασκευάζεται από την ίδια εταιρεία που έφτιαξε και τα Buckyballs, ένα εθιστικό γκάτζετ που έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλές στην Αμερική. Ο τρόπος λειτουργίας του εί-ναι εξαιρετικά απλός, καθώς οι μαγνήτες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και σου επιτρέπουν να φτιάξεις οποιοδή-ποτε σχήμα, από αστέρια μέχρι πολυκατοικίες. Λέγεται Buckycubes και οι δημιουργοί του το περιγράφουν ως μία ένωση του Tetris, του Origami και μιας Stress Ball, αλλά συνιστούν να το κρατήσεις μακριά από παιδιά λόγω του μεγέθους του. Κοστίζει 25 δολάρια (περίπου 18 ευρώ) και σίγουρα θα κολλήσεις μαζί του για πολύ καιρό.

www.buckycubes.com

Με την τιμή που έχει φέτος το πετρέλαιο θέρμανσης, μάλλον θα πρέπει να ξεχάσουμε τι σημαίνει καλοριφέρ και να αναζητήσουμε εναλλακτικούς τρό-πους για να ζεσταθού-με. Ενας αξιόλογος είναι ο ανεμιστήρας θέρμανσης Dyson Hot, που λειτουργεί χωρίς έλικες! Τραβάει τον αέρα από τη βάση του και τον διοχετεύ-ει παντού μέσα στο δωμάτιο, διατηρώ-ντας τη θερμοκρασία σταθερή χάρη στον ενσωματωμένο θερ-μοστάτη. Κανένα από τα μέρη της θέρμανσης δεν είναι εκτεθειμένο, καθιστώντας τον από-λυτα ασφαλή και βολικό στο καθάρισμα, τη στιγ-μή που το κομψό ντιζάιν του σου επιτρέπει να τον τοποθετήσεις σε οποιο-δήποτε δωμάτιο. Η τιμή του πάντως είναι ανάλο-γη του σχεδιασμού του και φτάνει τα 400 δολάρια.

www.dyson.com

Υπάρχουν φορές που ό,τι και να γράψεις για μερικά αυτοκίνητα απλά δεν είναι αρκετό. Κάτι τέτοιο ισχύει και για τη Ferrari 458 Spider, που τράβηξε πάνω της όλα τα φλας κατά τη διάρκεια της διεθνούς έκθεσης αυ-τοκινήτου στη Φρανκφούρτη. Το νέο μοντέλο διαθέτει ανοιγόμενη μεταλλική οροφή που ζυγίζει 25 κιλά και «μαζεύει» μέσα σε 14 δευτερόλεπτα χωρίς να επηρεάζει την αεροδυναμική του αυτοκινήτου. Οπως υποστήριξαν εξάλλου οι μηχανικοί της εταιρείας, οι επιβάτες μπο-ρούν να συζητούν σε φυσιολογική ένταση (με ανοιχτή την οροφή) ακόμα και σε ταχύτητες άνω των 200 χλμ. Εξίσου εντυπωσιακός είναι και ο κινητήρας των 4.500 κυβικών, ικανός να αποδώσει 570 ίππους και να επιτα-χύνει από τα 0 στα 100 χλμ. σε 3,4 δευτερόλεπτα. Στο εσωτερικό, τέλος, όλα είναι χειροποίητα, με το τιμόνι να προέρχεται απευθείας από τη F1. Καταραμένη κρίση...

www.458spider.com

Φέτος δεν έχει ούτε εντυπωσιακά καρφώματα ούτε «κατοστάρες» στα κεφάλια των αντιπάλων. Αιτία, το πε-ρίφημο lockout στο NBA ή αλλιώς η άρνηση των ιδιοκτητών των ομάδων να επιτρέψουν στους αθλητές να παίξουν μπάσκετ. Η ρίζα της διαμάχης βρίσκεται στα ποσοστά που εισπράττουν οι μπασκετμπολίστες από τα συνολικά έσοδα των συλλόγων και τα οποία ανέρχονται στο 57%. Οι ομάδες βάζουν στα ταμεία τους το υπόλοιπο 43% και τώρα διεκδικούν η αναλογία αυτή να γίνει 50-50, καθώς μόνο την προηγούμενη χρονιά οι ζημιές ανήλθαν σε 300 εκατ. δολάρια.

Προς το παρόν οι δύο πλευρές δεν φαίνεται να έχουν κοινό σημείο επαφής, η κοινή λογική ωστόσο λέει πως σύντομα θα καταλάβουν ότι τα κλειστά γήπεδα δεν ωφελούν κανένα. Δεν αποκλείεται επομένως να έχου-με μια επανάληψη της περιόδου 1998-1999, όταν έπειτα από μια αντίστοιχη διαμάχη το πρωτάθλημα άρχισε έστω και κουτσουρεμένο στις 5 Φεβρουαρίου. Μέχρι τότε, η σημαντικότερη είδηση από το... μαγικό κόσμο του ΝΒΑ θα είναι η αλλαγή του ονόματος του Ρον Αρτέστ των Los Angeles Lakers σε Metta World Peace.

agiannopoulos@metropolisnews.gr

Είκοσι δύο χρόνια. Τόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που η Νάπολι κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας. Τότε με ηγέτη τον Ντιέγκο Μαραντόνα τερμάτισε στην πρώτη θέση της Serie A, αφήνοντας πίσω της Μίλαν, Ιντερ και Γιουβέ-ντους. Φέτος, για πρώτη φορά φαίνεται ικανή να διεκδικήσει ξανά το σκουντέτο παρουσιάζοντας ένα πολύ δυνατό ρόστερ.

Το μεγάλο αστέρι του συλλόγου δεν είναι άλλο από τον Εντίνσον Καβάνι, τον Ουρουγουανό επι-θετικό που την προηγούμενη σεζόν αναδείχτηκε δεύτερος σκόρερ στο πρωτάθλημα με 26 γκολ. Συ-νεχίζοντας στους ίδιους ρυθμούς με πέρυσι, την περασμένη Κυριακή πέτυχε και τα τρία τέρματα στη νίκη με 3-1 επί της Μίλαν, ενώ λίγες μέρες νω-ρίτερα σκόραρε και μέσα στην έδρα της Μάντσε-στερ Σίτι για το Champions League. Αξιοι συμπα-ραστάτες του στην επίθεση είναι ο Αργεντινός Εζε-κίελ Λαβέτσι, ο οποίος μετράει 15 συμμετοχές με την εθνική ομάδα της χώρας του, και ο Σλοβά-κος επιθετικός μέσος Μάρεκ Χάμσικ. Στο ρόστερ υπάρχουν επίσης οι ιδιαίτερα αξιόλογοι Πάολο Καναβάρο (αδερφός του Φάμπιο), Γκόραν Πάντεφ (αποκτήθηκε με δανεισμό από την Ιντερ), Γκοκχάν Ινλέρ (η μεταγραφή του από την Ουντινέζε κόστισε 15 εκατ. ευρώ), Γουόλτερ Γκαργκάνο (το ονομά του ακουγόταν έντονα το καλοκαίρι για τον Ολυμπια-κό) και Αντρέα Ντοσένα (ήρθε τον Ιανουάριο του 2010 από τη Λίβερπουλ).

Η αναγέννηση βέβαια του συλλόγου δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα αν το 2004 δεν ανα-

λάμβανε την προεδρία ο Αουρέλιο Ντε Λαουρέ-ντις. Γνωστός για τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του, ο Ιταλός παραγωγός ταινιών πήρε την ομάδα από τη Serie C1 και μέσα σε τρία χρόνια την ανέβα-σε στην πρώτη κατηγορία. Στη συνέχεια ενίσχυ-σε σημαντικά το ρόστερ της και τελικά πέρυσι η Νάπολι τερμάτισε στην τρίτη θέση του πρωταθλή-ματος μπαίνοντας απευθείας στους ομίλους του Champions League.

Οση εντύπωση προκαλούν πάντως οι πράξεις του Λαουρέντις, άλλη τόση προκαλούν και τα χρή-ματα που ξοδεύει. Το περασμένο καλοκαίρι έδωσε

Πώς από την αφάνεια της τρίτης κα-τηγορίας της Ιταλίας, η Νάπολι ανα-γεννήθηκε και βρέθηκε μέσα σε επτά χρόνια να θεωρείται ένα από τα φα-βορί για το φετινό σκουντέτο.

Στον αγώνα με την Ξάνθη, ο Ολυμπιακός του β' ημιχρόνου από ένα σημείο και μετά δεν δι-έθετε κανέναν Ελληνα στην εντεκάδα. Ισπα-νοί, Αργεντινοί, Αλγερινοί, Γάλλοι, Σέρβοι έτρεχαν πάνω-κάτω στο χορτάρι και ο κόσμος -που βρήκε μια ακόμη αφορμή για μουρμού-ρα- λίγο έλειψε να αρχίζει να φωνάζει «Βα-βε-λι-α-κός Βα-βε-λι-α-κός!».

Εντάξει, είναι χιλιοειπωμένο. Ο Ολυ-μπιακός στήριξε την επιτυχία της τελευταίας 15ετίας ΚΑΙ στο πάθος που έβγαζε στο γή-πεδο ένας κορμός γηγενών παικτών. Πλέον, όμως, κάτι τέτοιο δεν γίνεται για αρκετούς λό-γους. Θα μείνω στους δύο πιο βασικούς.

Ο πρώτος έχει να κάνει με το ότι δεν υπάρχουν Ελληνες που θα μπορούσαν να μπουν με τη μία στον ψυχωτικό ρυθμό του μόνιμου πρωταθλητισμού. Σαν κι αυτό που ακολουθεί πιστά εδώ και χρόνια η ομάδα. Ελ-ληνόπουλα που δεν είναι είναι ήδη «ψημένα» δύσκολα μπορούν να ακολουθήσουν αυτή τη λογική και ακόμα πιο δύσκολα μπορούν να καθιερωθούν. Το βλέπουμε και στην περί-πτωση του Φετφατζίδη: αν και «το έχει», αγκο-μαχά για να καθιερωθεί.

Πιο σημαντικός, όμως, είναι ο λόγος που ακούει στο όνομα Βαλβέρδε. Με ημερο-μηνία λήξης στον πάγκο της ομάδας (συμβό-λαιο που λήγει στο τέλος της σεζόν), αυτό που επιδιώκει είναι να χτίσει ακόμα καλύτερα το brand name του και να γυρίσει στην Πριμέ-ρα. Κάτι που είναι εφικτό μόνο μέσα από τη δημιουργία μιας «ομάδας προκάτ» από έτοι-μους ξένους μιας κάποιας ηλικίας και όχι κά-νοντας παιδομάζωμα ελληνικών ταλέντων, όπως έκανε στην αρχή της παντοδυναμίας το δίδυμο Μπάγεβιτς-Κόκκαλη. Το όραμα του Μαρινάκη να δει μια εντεκάδα γεμάτη Ελλη-νες μπορεί να περιμένει. Μέχρι τότε ο Ιμπα-γάσας, ο Μοντεστός, ο Τζιμπούρης και ο... Παντελίτσης φαίνεται πως αποτελούν άκρως αποτελεσματικά υποκατάστατα.

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι ψάρια θα πιά-σει ο Ολυμπιακός στο Emirates. Είναι τόσο απρόβλεπτη φέτος η Αρσεναλ, που ακόμη και αυτή η αλλοπρόσαλλη αρμάδα του Βαλβέρδε μπορεί να αποσπάσει θετι-κό αποτέλεσμα την ερχόμενη εβδομάδα. Πάνε πια οι εποχές που κυριαρχούσε το σύνθημα “Arsene knows” για τον πολυ-πράγμονα προπονητή του λονδρέζικου συλλόγου. Τώρα πια οι μάζες των φι-λάθλων (ο «χοντρός λαός», που λέγανε κάποτε στην Ελλάδα) αναρωτιούνται αν ο Βενγκέρ γνωρίζει περισσότερα από λογι-στική και λιγότερα από προπονητική.

 Εξ ου και το σχετικό ανέκδοτο που αλίευσα από το βρετανικό GQ: «Γύρισε η γυναίκα μου και μου είπε: ‘Τώρα που είδα το Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών, νομίζω ότι θα αρχίσω να παρακολουθώ από κοντά το γυναικείο ποδόσφαιρο’. Οπότε τι να κάνω κι εγώ, της αγόρασα ένα διαρκείας για την Αρσεναλ!» Αυτά συμβαίνουν όταν προσπαθείς να διδά-ξεις μπάλα σε πιτσιρίκια χωρίς τη βοή-θεια του ευφυέστατου Τιερί Ανρί και του αμάσητου Ντένις Μπέργκαμπ. Σου ρίχνει τεσσάρα η Μπλάκμπερν και αναρωτιέ-σαι ύστερα τι συνέβη. Αναρωτιέσαι αν ο Βενγκέρ θα καταφέρει να βγάλει μερι-κούς ακόμη λαγούς από το καπέλο ή αν θα τον δέσει φιόγκο ο Βαλβέρδε στο ίδιο του το γήπεδο.

Μετά τα οκτώ γκολ επί της Αρσεναλ, η Μάντσε-στερ Γιουνάιτεντ νίκησε και την Τσέλσι με 3-1 και μετράει πέντε νίκες σε ισάριθμες αγωνιστι-κές στο πρωτάθλημα. Δεν ξέρω αν η Μάντσεστερ Σίτι θα καταφέρει να την κοντράρει, κάτι μου λέει όμως πως η ομάδα του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον θα πάρει το φετινό πρω-τάθλημα περπατώντας.

Τελικά αυτή η ιστορία με τον Αραβα πρίγκιπα των 300 διαφορετικών ονομάτων στον Παναθηναϊκό έχει πολλή πλάκα. Οπως και αυτή του εκπροσώ-που του, Βλάση Τσάκα, που πήγε στο ΔΣ της ομά-δας με ταξί και στην Τζέντα κάνοντας στάση στην Κωνσταντινούπολη για δηλώσεις. Αλήθεια, ο κύ-ριος με τον οποίο όλοι ασχολούνται εδώ και τρεις ημέρες τι ακριβώς επαγγέλλεται;

Ο Αγγελος Αναστασιάδης είναι κάτι σαν την Coca Cola: ταιριάζει παντού και με όλα. Σύμ-φωνα λοιπόν με τις τελευταίες πληροφορίες, βρίσκεται ένα βήμα πριν αναλάβει την τεχνι-κή ηγεσία του Αστέρα Τρίπολης, ο οποίος έχει μείνει χωρίς προπονητή μετά την απόλυ-ση του Οσκαρ Φερνάντεθ. Να ετοιμάζονται τα μοναστήρια του νομού παρακαλώ!

43

58,3 εκατ. ευρώ για μεταγραφές, όταν το μπάτζετ της Μίλαν ήταν 45 εκατ. και της Ιντερ 32,5 εκατ. Τα αποτελέσματα ωστόσο είναι ορατά και τα ανα-γνώρισε μέχρι και ο πολύπειρος Μαρσέλο Λίπι: «Η Νάπολι μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα, ακόμη και αν στο σύλλογο είναι προληπτικοί ή προτιμούν να μην μιλούν για αυτό. Ξεχωρίζουν φέτος και κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Οταν μια ομάδα πηγαίνει στην έδρα της Μάντσεστερ Σίτι και παίζει με αυτό τον τρόπο, μετά κερδίζει τη Μίλαν και δεν αμύνεται, τότε σίγουρα είναι φαβο-ρί για τον τίτλο».

44

Το πρώτο Carrefour Planet εγκαινίασε ο όμιλος Carrefour Μαρινό-πουλος στην περιοχή του Γέρακα με στόχο να δώσει στους καταναλωτές μια ξεχωριστή εμπειρία αγορών. Με φιλικό σχεδιασμό προς τον επι-σκέπτη, μελετημένη διαμόρφωση των χώρων του και πληθώρα προϊό-ντων και εξειδικευμένων υπηρεσιών σε πολύ ελκυστικές τιμές, το νέο κατάστημα ήρθε να αλλάξει τα δεδομένα των καθημερινών αγορών. Η πρωτοποριακή κατηγοριοποίηση των προϊόντων, οι καινοτόμες υπη-ρεσίες, η ευκολία στις αγορές, το ευχάριστο περιβάλλον, η τεράστια ποικιλία των ειδών και ο συνδυασμός χαμηλών τιμών και μοναδικών προσφορών αποτελούν τα βασικά του χαρακτηριστικά. Ολα εξάλλου έχουν σχεδιαστεί προς όφελος των πελατών, οι οποίοι για πρώτη φορά μπορούν να περιηγηθούν σε εννέα ξεχωριστά τμήματα ειδικά διαμορφωμένα για κάθε κατηγορία προϊόντος που φιλοξενούν. Μην χάσεις την ευκαιρία να το επισκεφθείς!

Ενα νέο θεσμό, τις “Crazy Wednesdays”, εγκαινί-ασε η Vodafone από τις 21 Σεπτεμβρίου, προ-σφέροντας κάθε Τετάρτη smartphone και tablet σε πραγματικά χαμηλές τι-μές. Για να επωφεληθείς και εσύ από την προσφο-ρά θα πρέπει να μπαίνεις στο site της εταιρείας στη διεύθυνση www.vodafone.gr και εκεί θα βρίσκεις μια μοναδική έκπληξη να σε περιμένει, η οποία θα διαρκεί μόνο λίγες ώρες. Πρώτο κινητό που δόθη-κε σε χαμηλή τιμή ήταν το HTC Evo 3D, το οποίο μπορούσαν να αποκτή-σουν όλοι οι επισκέπτες της ιστοσελίδας μόνο με 99 ευρώ με σύνδεση στα προγράμματα Vodafone Unlimited 75 και άνω. Το τηλέφωνο της HTC με διπύρηνο επεξεργαστή και λειτουργικό σύστη-μα Android σού δίνει τη δυνατότητα να απολαύ-σεις τρισδιάστατες φωτο-γραφίες και βίντεο χωρίς τη χρήση ειδικών γυα-λιών. Περισσότερες πλη-ροφορίες μπορείς να βρεις στο www.vodafone.gr/CrazyWednesdays.

Σε μια προσπάθεια να βρίσκεται διαρ-κώς δίπλα στις σύγχρονες αλλά και πα-ραδοσιακές γυναίκες που θέλουν την τέλεια καθαριότητα στο σπίτι, η Vileda έγινε επίσημος χορηγός στον αγώνα Greece Race for the Cure. Πρόκειται για τη διοργάνωση που πραγματοποιεί ο μη-κερδοσκοπικός Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο του Μαστού «Αλμα Ζωής» σε συνεργασία με την οργάνωση Susan G. Komen for the Cure ενάντια στον καρκίνο του μαστού στις 2 Οκτω-βρίου στις 11:00 πμ. στο Ζάππειο. Ολοι οι υπάλληλοι της εταιρείας θα τρέξουν μαζί με φίλους και συγγενείς, συνεισφέ-ροντας στην προσπάθεια του συλλόγου τόσο για σωστή πρόληψη της ασθένειας, όσο και την ενημέρωση αλλά και ψυ-χοκοινωνική στήριξη στις γυναίκες που έχουν νοσήσει. Απευθύνει μάλιστα πρό-σκληση σε όλους του φίλους της Vileda να γραφτούν στην ομάδα και να ενισχύ-σουν περαιτέρω την όλη προσπάθεια.

Τρία νέα πακέτα για τις επιχειρήσεις που επικοινωνούν με διεθνείς προορισμούς παρου-σίασε και προσφέρει ο ΟΤΕ. Το πρώτο, «ΟΤΕ Business Διεθνή - Πακέτα Χρόνου», αφο-ρά κλήσεις σταθερής τηλεφωνίας προς συγκεκριμένες ζώνες εντός και εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης και προσφέρει προπληρωμένο χρόνο ομιλίας 50, 100, ή 200 λεπτών κάθε μήνα. Μια δεύτερη επιλογή είναι το «ΟΤΕ Business Διεθνή - Πακέτα Χωρών», που σου δίνει τη δυνατότητα να επιλέξεις 6, 12 ή 18 χώρες και να γίνει έκπτωση στο σύνολο του λογα-ριασμού ανάλογη με το σύνολο των μηνιαίων χρεώσεων. Το τρίτο, τέλος, πακέτο είναι το «ΟΤΕ Business Διεθνή - Συνολικό Εκπτωτικό Πακέτο», που αφορά όλους τους διεθνείς προορισμούς και προσφέρει έκπτωση η οποία κυμαίνεται ανάλογα με το ύψος του μηνιαίου λογαριασμού για διεθνείς κλήσεις. Περισσότερες πληροφορίες θα βρεις στο 13818 και στο www.otebusiness.gr.

Τα βρίσκουμε σκούρα, Κριέ; Η ζωή είναι ωραία, μην το ξεχνάς. Μπορεί να πελαγώνεις τώρα στη δουλειά, αλλά αν διώξεις το άγχος θα δεις ότι το πράγμα κυλάει το ίδιο καλά. Ζήτα τη βοήθεια ενός κοντινού σου προσώπου, ξέρεις ποιου, αυτού που είναι έτοιμου ανά πάσα στιγ-μή να κάνει τα πάντα για να σε βοηθήσει.

Και κάθεσαι, Ταύρε, ωραία και ήσυχα στο τραπεζάκι σου στην Καρύτση, μέχρι που ξαφνι-κά το παρελθόν σου έρχεται φέρνοντας σφηνά-κια. Μην πανικοβάλλεσαι. Για καλό είναι κάτι τέτοια, ευκαιρία να κάνεις αυτή την πολυπόθητη ανακωχή με θέματα που σε βασανίζουν καιρό.

Τα άστρα πάνω από το κεφάλι σου έχουν στριμωχτεί περίεργα και σε κοιτάνε με μισό μάτι, Δίδυμε. Ολα καλά; Μήπως ξέχασες να κάνεις κάτι; Μήπως έχεις παραμελήσει κά-ποιον τομέα της ζωής σου και σε τραβάει αυτό πίσω και στα υπόλοιπα; Τσέκαρε την ατζέντα σου -αν έχεις- και σίγουρα κάτι θα βρεις εκεί μέσα αραχνιασμένο.

Η διακριτικότητα είναι η λέξη-κλειδί για σένα αυτές τις μέρες, Καρκίνε. Οι τουρμπίνες σου μπορεί να δουλεύουν στο φουλ, προσπά-θησε όμως να βάλεις σιγαστήρα, γιατί αλλιώς θα βρεις εμπόδια μπροστά σου που δεν τα πε-ρίμενες, ούτε όταν έκανες τα πιο idiot-proοf σχέδια.

Η κοινωνική σου ζωή φτάνει στο ζενίθ, Λέοντα, έτσι στα καλά καθούμενα. Ετοιμάσου να καταχραστείς αλκοόλ μεσοβδόμαδα, να δε-χτείς προτάσεις για τα πιο περίεργα πράγματα, να ξεχάσεις ότι δουλεύεις ή διαβάζεις και να γί-νεις γκουρού του πάρτι. Την επόμενη εβδομά-δα ο απολογισμός θα είναι κάπως περίεργος.

Το πώς θα χειριστείς το χρόνο σου θα γί-νει μείζον θέμα αυτή την εβδομάδα, Παρθένε. Ή που θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις ή που θα συνειδητοποιήσεις ότι κάποιες δραστηριότητές σου θέλουν περισσότερη προσοχή για να ανα-πνεύσουν και να ανθίσουν. Νέες ισορροπίες έρ-χονται, δώσε τους προσοχή και δεν θα χάσεις.

Ετοιμάσου για ταξίδι, Ζυγέ, αλλά για ταξίδι

βαρβάτο! Από αυτά που δεν κάνεις χαλαρά και με το πάσο σου, από αυτά που θέλουν όλη την προσοχή σου, όλη την ώρα. Αυτό σημαίνει ότι είτε θα είναι επαγγελματικό με πολλά θέματα για λύσιμο ή τουρισμός βαριάς μορφής, όχι φλώρικα πράγματα. Ας ελπίσουμε ότι είναι το δεύτερο.

Μην αργοπορήσεις ούτε στιγμή, Σκορπιέ. Οταν εμφανιστεί η ευκαιρία μπροστά σου, θα είναι τόσο βιαστική όσο ένας Αγγλος μέσα στο αθηναϊκό χάος. Και ξέχνα τα ερωτικά σου, τα οικογενειακά σου, τα χόμπι σου, γιατί στη δουλειά πρέπει τώρα να δοθεί τόση προσοχή όσο ποτέ.

Πάρε τον πρώτο δίσκο των Led Zeppelin, Τοξότη, βάλε το τρίτο κομμάτι της δεύτερης πλευράς και μετά βρες τρόπο να παίζει σε λού-πα όλη την εβδομάδα, γιατί είναι το τραγούδι που θα σε χαρακτηρίζει όσο κανένα άλλο. Και μετά λες ότι είσαι επικοινωνιακός...

Ετοιμάσου να πάρεις μια ανάσα αισιοδο-ξίας από Δευτέρα, Αιγόκερε. Ενα από τα μύρια μέτωπα που έχεις ανοίξει θα αρχίσει να δου-λεύει προς όφελός σου επιτέλους και το μυαλό σου θα μπορέσει να ξεκαθαρίσει για να αρχί-σεις να λύνεις και τα υπόλοιπα. Μήπως ένα ποτάκι στο Θησείο να το γιορτάσεις;

Το χιούμορ είναι μεγάλο όπλο για να αντι-μετωπίσεις τα διάφορα περίεργα της ζωής, Υδροχόε. Βάλε αυτό στο μυαλό σου καλά, γιατί θα βρεις τέτοια ευτράπελα μπροστά σου αυτή την εβδομάδα, που θα πρέπει να κάνεις τον Χάρρυ Κλυν να φαίνεται σαν Σεφερλής. Και μην ξεχνάς να τηλεφωνείς συχνά στο ζευγάρι σου, όλο το ξεχνάς αυτό.

Είσαι ο άνθρωπος-λάστιχο, Ιχθύ. Το να αποφεύγεις τις οβίδες της ζωής από ψηλά και τις ζάμπες στα πόδια σου την ίδια στιγμή δεν είναι για τους απλούς ανθρώπους. Δώσε βάση όμως και στα μακροπρόθεσμα σχέδιά σου, οι προσωρινές δυσκολίες δεν είναι να σε πηγαί-νουν πίσω σε αυτό.

Το καθημερινό πέρασμα από το Facebook. Ηταν Τετάρτη πρωί όταν μπήκα περιχαρής να χαζέψω τα σχόλια των φίλων, τις φωτογραφίες τους, να ακούσω κάνα τραγουδάκι που δεν ξέρω και γενικά να περάσω την ώρα μου. Δυστυχώς έκανα τόση ώρα να καταλάβω τι γίνε-ται, που δεν κατάφερα να χαζέψω. Πάει το Profile, πάνε τα News feed. Ολα έγιναν κάτι σαν αυτά. Πιο άμεσα και πιο αγχωτικά. «Real time activity sidebar στο Facebook; Εξαιρετική προσθήκη. Πάλι καλά που δεν μας ανοίγει την κάμερα αυτόματα με κάθε κίνηση», έγραψε ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και έσπευσα να συμφωνήσω. «Μάλλον αυτή είναι η επιτυχία του. Ολο το βρίζουμε που αλλάζει, αλλά δεν ξεκολλάμε», σχολίασε o Ντίνος από το απέναντι γρα-φείο και μάλλον έχει δίκιο. Σε λίγες ώρες είχα πια συνηθίσει την αλλαγή και συνέχιζα να σουλατσάρω διαδικτυακά. Εχασα κάποια νέα βέβαια, αλλά δεν βαριέσαι!

Την αναζήτηση πληροφορι-ών στο Google για τη διάλυ-ση των REM, για την οποία πληροφορήθηκα από το Facebook. Μια μπλε γραμ-μή πάνω δεξιά στη σελίδα με ξάφνιασε και με ανάγκασε σχεδόν να την ακολουθήσω. Στόχος της ήταν να μου θυμί-σει να μπαίνω στο Google+, στο οποίο -μεταξύ μας- έχω να μπω πάρα πολύ καιρό. Σε λίγο θα ανάβουν λαμπάκια πάνω από την οθόνη να μας θυμίζουν σε ποιο κοινωνικό δίκτυο δεν έχουμε μπει για πολύ καιρό. Πάνε οι εποχές που με ένα απλό msn την κά-ναμε τη δουλειά μας...

n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Το κείμενο αυτής της σελίδας. Λίγο μετά τις 10 και ενώ στο γραφείο είχαμε απομεί-νει τρεις κι ο κούκος, ο Χρήστος με παρότρυνε να απομακρυνθώ από το γραφείο μου. Επειδή γνωρίζει την απέχθειά μου για τις κατσαρίδες, υποπτεύθηκα το πρό-βλημα και άρχισα να τρέχω. Δυστυχώς στο δωμάτιο που αποφάσισα να μπω, ήρθε και δεύτερο «κατοικίδιο» που είχε εισβάλει στο χώρο. Πέντε λεπτά μετά με έπεισαν να κατέβω από το γραφείο όπου είχα ανέβει, αφού το ένα ζώο είχε δολοφονηθεί και το δεύτερο αγνοείτο. Φυσικά έφυγα από τη δουλειά σε χρόνο ρεκόρ και συνέχισα τη συγγραφή του κειμένου στο σπίτι. Ηθικό δίδαγμα: Μην ανοίγετε ακόμα τα παράθυ-ρα. Ο καιρός είναι ζεστός και οι κατσαρίδες δεν έχουν -ακόμα- κρυφτεί.

Την αποστολή του Αλέξανδρου στην Ιταλία για να συναντήσει τον έρωτά του. Η ιδέα του Δημήτρη για την επίδειξη μόδας στο Μιλάνο ήταν μια καλή αρχή, αλλά περιμένω περισσότερα από εσάς. Οργανωθείτε, γιατί έχω και άλλους πονεμένους φίλους να σώσω!

Την ενημέρωση για το απεργιακό δελτίο της ερχόμενης εβδομάδας. Λίγο πριν πατήσω στο σχετικό άρθρο, το μάτι μου έπεσε σε κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον. «Ακτίνες Χ αποκαλύπτουν κρυμμένο πίνακα του Γκό-για», έλεγε η είδηση και δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Με τη χρήση ειδι-κών ακτίνων, λοιπόν, επιστήμονες ανακάλυψαν κάτω από το πορτρέτο του δικαστή Δον Ραμόν ένα δεύτερο πορτρέτο Γάλλου στρατηγού. Σύμ-φωνα με πληροφορίες το ατελές έργο μπορεί να απεικονίζε τον αδερ-φό του Ναπολέοντα, Τζόζεφ, και ο καλλιτέχνης να το κάλυψε για πολι-τικούς λόγους. Μπορεί να μην ξέρω αν την επόμενη εβδομάδα θα λει-τουργούν τα λεωφορεία ή τα τρένα, αλλά έμαθα κάτι πιο χρήσιμο.