ΜΙΑ ΣΤΑΝΗ...

ΜΑ ΤΙ ΣΤΑΝΗ!

Συγγραφείς

Ντανοβασίλη ΧριστίναΣωτηράκη ΧρυσήΧατζηκυριάκου Φωτεινή-Ηλιάνα

ι α φορά και έναν καιρό, ήταν ένας Αμερικανός επιστήμονας, ο οποίος δούλευε σε μια εταιρεία στο Οχάιο της Αμερικής. Μια μέρα μπαίνοντας σε λάθος συνομιλία στο δίκτυο της εταιρείας του, ανακάλυψε ότι μεγάλα στελέχη συνομιλούσαν με μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης «4th of July». Κανόνιζαν την επόμενη τρομοκρατική επίθεση. Αυτός πανικοβλημένος και φοβισμένος για τη ζωή του, έκλεισε τη γραμμή εκείνη τη στιγμή. Όμως, αυτοί τον είχαν ήδη καταλάβει. Τις επόμενες μέρες, δέχθηκε απειλητικά τηλεφωνήματα. Πήρε λοιπόν την απόφαση να φύγει από Αμερική για να πάει κάπου να κρυφτεί. Θυμήθηκε πάνω στον πανικό του ότι ο προπάππους του, ο οποίος ήταν Έλληνας, του είχε αφήσει ένα κτήμα στο Παλιούρι. Και έτσι ήρθε στην Ελλάδα.

Kρύφτηκε στην παλιά στάνη του προπάππου του και δημιούργησε εκεί το δικό του εργαστήριο για να μπορεί να παρακολουθεί τις κινήσεις των τρομοκρατών προκειμένου να προφυλαχθεί και να σαμποτάρει το έργο τους. Στο χωριό όμως δεν ήταν μόνος.

Με το που πάτησε το πόδι του, διαπίστωσε ότι ακούγονταν παιδικές φωνές από παντού. Προς στιγμήν, έμεινε έκπληκτος, καθώς ήξερε ότι ζούσε μόνον ένας κάτοικος στο Παλιούρι. Οι μέρες κυλούσαν και τα γέλια και οι ψίθυροι των παιδιών συνεχίζονταν. Προσπαθώντας να βρει απεγνωσμένα τον μοναδικό αυτόν κάτοικο, επιτέλους συναντά μια γριούλα. Την πλησιάζει διστακτικά και τη ρωτάει :

«Hello, how are you? I am Dr. Ramore. What the fuck is happening here? What are these fucking voices? ».Η γριούλα τον κοίταξε σαστισμένη και έφυγε.

Eκείνη τη στιγμή ο Dr Ramore ένιωσε ότι κάτι περίεργο συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό. Προσπάθησε να ξεχαστεί, απολαμβάνοντας τη φύση και τον καθαρό αέρα σ΄αυτήν την πρωτόγονη γη. Περιπλανώμενος στις εγκαταλελειμμένες στάνες, αισθανόταν την παρουσία των παιδιών ακόμη πιο έντονη.

Άρχισε να νιώθει ότι τρελαίνεται και για αυτό αποφάσισε να αφοσιωθεί στην έρευνα του και απομονώθηκε στο εργαστήριο του. Ενώ η έρευνα προχωρούσε και στη διάρκεια της μέρας το μυαλό του ήταν συγκεντρωμένο σε αυτήν, τα όνειρα του, τα βράδια άρχισαν να τον ταξιδεύουν σε ένα άλλο Παλιούρι, παλιότερο, γεμάτο από ζωή.

Τα πρώτα όνειρα ήταν χαρούμενα με τους κατοίκους απασχολημένους με τις δουλειές τους στην ύπαιθρο και στις οικογένειες τους. Όμως τα όνειρα ξεκίνησαν να περιπλέκονται και μια φιγούρα, που ένιωθε πως την ήξερε, εμφανιζόταν στο καθένα από αυτά. Κάθε βράδυ έβλεπε τους κατοίκους άρρωστους και σκηνές σε νεκροταφεία με παιδάκια καχεκτικά και απελπισμένα πάνω από φρέσκους τάφους.

Και η φιγούρα άρχισε να γίνεται πιο αισθητή, τα καλούσε σπίτι της υποσχόμενη προστασία και παιχνίδι με λόγια άγνωστα στη γλώσσα του. Η φράση ήταν «šel spaghete scortu pentru îngheţată». Το βράδυ που του αποκαλύφθηκαν όλα ξεκίνησε με το όνειρο όπου η γριά τον κοίταζε με παρακλητικό ύφος και του έλεγε «šel spa-ghete scortu pentru îngheţată»...

Αμέσως ξύπνησε κάθιδρος. Σηκώθηκε μες στο σκοτάδι και κοίταξε το φεγγάρι. Ήταν ολόφωτο. Πανσέληνος. Πήγε στο παράθυρο και είδε φως στο σπίτι της γριάς. Η ώρα ήταν 12. Έτρεξε προς τα εκεί. Η πόρτα ήταν ανοιχτή, το φώς έλαμπε από τον πάνω όροφο. Ανέβηκε τη σκάλα και ‘κει πάνω είδε την γριούλα κατάκοιτη.

Τον κάλεσε κοντά της και τον άγγιξε στο μέτωπο. Τότε μία ιστορία ξετυλίχτηκε στο μυαλό του και οι σκηνές από τα όνειρα απέκτησαν νόημα. Στο πρόσωπο της φιγούρας που στοίχειωνε τα όνειρα του, αναγνώρισε τη γριά, νέα κοπέλα τότε. Το χωριό είχε μολυνθεί με τη κατάρα της φυματίωσης.

Οι κάτοικοι σιγά-σιγά πέθαιναν και τελευταία έμειναν τα παιδιά και τα πρόβατα. Η κοπέλα, παραδόξως, είχε επιζήσει και έγινε μάρτυρας του θανάτου όλων των παιδιών. Για να εξαγνίσει το θάνατο τους, χρησιμοποίησε ξόρκια και βασκανίες και κλείδωσε τις ψυχές των παιδιών στα πρόβατα, που δεν μπορούσαν να μολυνθούν.

Στα χρόνια του πολέμου η γριά και τα πρόβατα αγάπησαν τους αντάρτες. Στα πρόσωπά τους τα παιδιά βρήκαν τους χαμένους τους πατεράδες. Η γριά είχε θέσει ένα όρο όμως για την ομαλή συμβίωση. «Δεν θα μου φάτε τα πρόβατα». «Σε αντάλλαγμα, δώσε μας τις κότες» ανταποκρίθηκαν οι αντάρτες. Η γριά για να αποτρέψει το φάγωμα των παιδιών είπε «χαλάλι» και από τότε έγινε vegetarian.

Από εκείνη τη στιγμή ο Dr Ramore, κατάλαβε ότι σκοπός της ζωής του ήταν να προφυλάξει τις ψυχές των παιδιών, όπως έκανε η και η γριά.

Με τον καιρό, η αφοσίωσή του στα πρόβατα του έγινε εμμονή και με την απομόνωση άρχισε να χάνει εντελώς τα λογικά του. Πλέον η έρευνα, του φάνταζε σαν όνειρο θολό. Για αυτόν είχε τελειώσει.

Μια μέρα όμως, ενώ φρόντιζε το κοπάδι, είδε ξαφνικά στην χλόη τα κουφάρια τριών προβάτων.

«Υou fucking terrorists, you took away my life in America, you won’t do this again to my precious kids”, βροντοφώναξε στα όρη, στα άγρια βουνά.

Η νύχτα πέρασε βασανιστικά, μη μπορώντας να βγάλει από το μυαλό του την αποτρόπαια ενέργεια των τρομοκρατών. Παράλληλα άκουγε τους ψίθυρους των προβάτων, των παιδιών του. Δεν ήταν πια οι ίδιοι. Οι φωνές ήταν ανήσυχες και μια φράση ακουγόταν «they gonna kill us” «they gonna kill us”.

Το επόμενο πρωί, τον ξύπνησε η αφόρητη σιωπή. Τίποτα δεν ακουγόταν πια. Ούτε ένα βέλασμα. Αμέσως τρέχει στις στάνες. Τα είχαν σκοτώσει. Δεν του έμεινε τίποτα άλλο στη ζωή, από το να την τελειώσει.

Τέλος