MIESIĘCZNIK GIMNAZJUM NR 1 IM. JANA PAWŁA II W … · 4 GIMNAZJUM NR 1 IM. JANA PAWŁA II W POLKOWICACH Przedświąteczna sonda, przeprowadzona wśród sied-miu klas, dała nam

MIESIĘCZNIK

GIMNAZJUM NR 1 IM. JANA PAWŁA II

W POLKOWICACH

GRUDZIEŃ 2016 NR 7 (68) CENA 1,00 ZŁ

Serdeczne życzenia Aby wam spełniły się marzenia

I szczęście żebyście zdobyli

A nowa miłość odkryli Poprawili oceny

Sportowcom by podbijali areny Oczywiście mniej pośpiechu

I dużo uśmiechu Żebyście nigdy nie chorowali

I na lekcjach po zeszytach nie malowali

Prezentów cały stos

I na loterii wygrali los Łez krokodylich nie lejcie

Moc na śpiew miejcie!

~Redakcja Bulwersa

Rys. Weronika Wojciechowska II E

2

ROK 2016 ROKIEM SIENKIEWICZA

prace

na k

onkurs pow

iato

wy

3

GIMNAZJUM NR 1 IM. JANA PAWŁA I I W POLKOWICACH

Wielu gimnazjalistów zadaje sobie pytanie, co

stanie się z naszą szkołą po zamknięciu gimnazjów? Sły-

szeliśmy już wiele teorii - kolejna podstawówka, liceum,

a nawet wyburzenie budynku. Rada SU zapytała o to pa-

nią dyrektor Elżebietę Kich-Wiśniewską. Co usłyszeli-

śmy?

Nie ma jeszcze ostatecznej decyzji. Na 100% bę-

dziemy wiedzieć dopiero po nowym roku, gdy ustawa

o systemie oświaty wejdzie w życie. Wstępnie jednak

dowiedzieliśmy się, że miałaby tu powstać Szkoła Pod-

stawowa nr 3. Jednakże już taka istnieje. O co w takim

razie chodzi? Obecna trójka pozostałaby tak jak jest,

a do naszej szkoły przyszłyby siódme i ósme klasy.

W przyszłym roku funkcjonowałyby tu równocześnie

gimnazjum i podstawówka. Co z egzaminem? Gimnazja-

Co z nami będzie? Reforma oświaty się zbliża!

liści muszą go jeszcze pisać, a ośmioklasiści będą mieć

własny test.

Jeśli dłużej o tym pomyślicie, dostrzeżecie, że

ósme klasy i obecne pierwsze skończą szkołę w tym

samym czasie. Będą szły razem do szkoły średniej, jed-

nak z inną wiedzą, bo w dwa lata uczniowie podsta-

wówki nie przerobią wszystkiego, czego my nauczyli-

śmy się przez 3 lata. O tym teraz nikt nie mówi, ale nie

dotyczy to przecież tylko naszej szkoły. Sadzę, że z te-

go powodu w kolejnych latach w szkole może wynik-

nąć niemałe zamieszanie. Nic jednak nie wiemy na

pewno, może stanie się coś zupełnie innego?

Przewodnicząca Rady SU

Zuzanna Matejewska

Święta kojarzą nam się z rodziną, prezentami, kolędami oraz czasem spędzonym razem. Rok w rok cze-kamy, aż zacznie się seans „Kevina samego w domu” i innych części filmu. Znamy go na pamięć, ale w gronie rodzinnym tak miło się ogląda. Najbardziej jed-nak wyczekujemy kolacji wigilijnej. Pierogi są najlepszą rzeczą, jaka mogła zostać stworzona przez człowieka! A w szkole? W tym roku chcemy jeszcze bardziej wpro-

Święta według gimnazjalisty

wadzić się w atmosferę świąt. Dlatego organizujemy wspólne kolędowanie, na które zapraszamy wszyst-kich uczniów oraz nauczycieli. Przypominamy, że od-będzie się ono 19 grudnia na godzinach wychowaw-czych. Serdecznie zapraszamy!

Anita Czachor, Emilia Dziedziulo II c

4


Przedświąteczna sonda, przeprowadzona wśród sied-miu klas, dała nam odpowiedź na kilka pytań. Sprawdzaliśmy, czy wierzycie w świętego Mikołaja. TAK odpowiedziało 43% ankietowanych, NIE 52 %. Pozostali stwierdzili, że kiedyś wierzyli...

Drugie pytanie naszej sondy dotyczyło prezentów, które chcielibyście dostać pod choinkę. A oto jak się rozkładały głosy:

SŁUCHAWKI/ SPRZĘT ELEK-TRONICZNY/GRY/PROGRAMY/KOMPUTER 29

PIENIĄDZE 22

KSIĄŻKI 17

CIUCHY/BUTY 15

PERFUMY/KOSMETYKI 10

TELEFON 10

SŁODYCZE 10

RÓŻNOŚCI 9

NIE WIEM 5

BILET NA KONCERT 4

ŚWIĘTY SPOKÓJ 2

WOLNY CZAS 1

MAŁEGO KRÓLIKA1

NIESPODZIANKĘ 1

JAKIEGOŚ FAJNEGO BRATA 1

I ostatnie pytanie, które brzmiało: Jakie świąteczne trady-cje obchodzisz? A tak odpowia-daliście:

Święta bez Mikołaja? sonda

KOLĘDOWANIE 36

12 POTRAW 29

UBIERANIE CHOINKI 26

WSZYSTKIE 23

DZIELENIE SIĘ OPŁATKIEM 17

PASTERKA 14

CZEKANIE NA PIERWSZĄ GWIAZDKĘ 12

SZUKANIE PREZENTU 9

DODATKOWE MIEJSCE PRZY STOLE 4

SIANKO POD OBRUSEM 2

DEKAPITACJA KARPIA 1

OGLĄDANIE KEVINA 1 Wigilia rozpoczyna się na pierwszą gwiazdkę, dzieci mogą rozpakować prezenty po zjedze-niu potraw. Najstarsza osoba z rodziny dzieli się z innymi opłatkiem. Kiedy nadchodzi grudzień, zaczyna-my odczuwać atmosferę ciepła, miłości, wza-jemnej życzliwości. To znak, że zbliżają się święta. Chyba nikt nie zaprzeczy, jak mocno w naszą kulturę wpisała się tradycja Świąt Bożego Narodzenia. Przygotowanie dwuna-stu potraw, ubieranie choinki, potem wspól-ne zasiadanie do stołu, opłatek, kolędowanie- - to elementy tradycji świątecznej, która wy-zwala naszą życzliwość i przekłada się na wy-jątkową atmosferę.

Redakcja

Już cztery miesiące szkoły za nami. Czas ten szybko mi zleciał, nawet nie wiem kiedy. Myślałam, że w tym roku szkolnym będzie łatwiej i nie będzie aż tylu sprawdzianów. Myliłam się. Prawie codziennie mam kartkówkę albo sprawdzian. Przez to, że mam sprawdzian dzień po dniu, nie nadążam się nauczyć. To tyle ze strasznych rzeczy. A teraz coś miłego. Mam sporo sympatycznych osób w klasie. Mam znajomych w szkole, z którymi lubię spędzać przerwy, potrafią poprawić mi humor. Mam lepsze oceny z matematyki. Powróciłam do czytania książek. Czytam teraz Morze spokoju. Wprawdzie na dworze zimno, ale wiem, że zbliżają się święta. Nie mogę się już ich doczekać! Życzę wszystkim Czytelnikom takich znajomych jak moi i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia.

O.

Jak szybko mija czas...

5


Świąteczne pierniczki poleca Klub Gimnazjalisty

czas przygotowania: ok. 60 minut 1/2 kostki masła lub margaryny (tj. 125 g) 1/2 szklanki (tj. 100 ml) miodu 500 g mąki (ja: pszenna 500) 1 szklanka (tj. 200 ml) cukru pudru 1 łyżka sody 2 opakowania (każde po 20 g) przyprawy korzen-

nej do pierników 1 całe jajko

Do zwilżonego wodą garnka dodaję margarynę

(masło) oraz miód i podgrzewam na małym ogniu, co jakiś czas mieszając, aż tłuszcz się rozpuści. Odsta-wiam do przestygnięcia. Do miski dodaję mąkę, cukier puder, sodę, przyprawę do pierników i dokładnie mie-szam. Następnie wbijam jajko oraz dodaję przestudzo-ny miód z margaryną i wszystkie składniki łączę, naj-pierw łyżką, potem zagniatam ręcznie na stolnicy. Cia-sto jest bardzo przyjemne do wyrabiania i robi się je naprawdę szybciutko;)

Nagrzewam piekarnik do 180 st. C. Gotowe ciasto dzielę na 2 części i rozwałkowuję

na lekko podsypanej mąką stolnicy. Ja rozwałkowałam na grubość mniej więcej 4 mm, ale wszystko zależy od tego, jak grube chcemy mieć pierniczki;) Wykrawam pierniczki i układam w odstępach (bo będą rosły) na blasze wyłożonej papierem do pieczenia.

Piekę partiami, w piekarniku nagrzanym do 180 st. C, na drugiej półce od dołu, przez ok. 10 minut. Jak zawsze pierwsza partia zazwyczaj trochę dłużej, pozostałe idą już szybciej;) Uwaga! Czas pieczenia zależy od piekarnika, więc trzeba obserwować po ok. 8 minutach, by nie przypalić pierniczków.

Upieczone pierniczki przekładam, by ostygły. I teraz idzie to już bardzo szybko. Przyozdabiam pierniki lukrem, czekoladą, po-sypką, kolorowymi cukierkami, perełkami… totalnie według uznania. Lub… nie przyozdabiam.

Sezam

Legenda

o tajemniczej roślinie

czyli jak to było z pewną zupą

Dawno, dawno temu… Czekaj, czekaj, to nie ta bajka tylko legenda. Kiedyś tam, nawet nie wiem kiedy, żył sobie Szczepan. Szczepuś był bardzo samot-ny, ale miał swoje pole. Gdy pewnego razu był na tar-gu, jakiś dziwnie ubrany pan zaczepił go, oferując kupno nowego rodzaju nasion - rzadkich i bardzo dro-gich. Szczepan wahał się, ale kupił jedno ziarenko. Po powrocie do domu od razu zabrał się do jego zasa-dzenia. Bardzo dbał o nasionko, aż wreszcie zakiełko-wało. Szczepan nie miał pojęcia, co to może być za roślina, więc jej nie ruszał. Po pewnym czasie roślinka wyrosła jeszcze bardziej. Wtedy Szczepan postanowił ją wyciągnąć z ziemi. Zauważył niecodzienny bordowy kolor i już wiedział, że to nie może być dobre… ale cóż, postanowił to ugotować. Roślina puściła kolor i woda stała się cała czerwona. Doprawił ją, a wtedy przyszedł mu do głowy szalony pomysł, aby kogoś tym poczęstować. Pierwszą osobą, o której pomyślał, był jego nachalny sąsiad Bartek. Zawołał go, mówiąc, że odkrył coś nowego i chce dać do spróbowania. Oczywiście Bartek się zgodził, bo czemu nie. Szczepan już miał nadzieję, że pozbędzie się Bartka, ponieważ ta ciecz nie wyglądała zachęcająco. Sąsiad sięgnął po chochelkę i nabrał trochę czerwonej substancji… Na-gle podskoczył jak oszołomiony i się zachwycił, ponie-waż było to niebiańsko dobre! Od tamtej pory Szcze-pan i Bartek robili tę potrawę co roku. Nazwali tę zu-pę BARSZCZ od ich imion: BAR - Bartek i SZCZ - Szcze-pan. A oto koniec wspaniałej historii o tajemniczej roślinie, którą jest burak.

Martyna Michalak i Alicja Skrzypczak klasa 1a

6


5 maja 1846 roku Przyszedł na świat w zupełnym mroku. Uczył się najpierw w domu Nie wadząc przy tym nikomu. Następnie do gimnazjum realnego w Warszawie się przeniósł I tam na prawdziwego mężczyznę dorósł. Zaczął studiować medycynę, filologię, prawo I do nauki podchodził żwawo. W 1872 roku pierwsza powieść się ukazuje „Na marne” - tytuł wszystkich interesuje. W 1876 roku do Ameryki Północnej się wybiera Powoli drzwi do sławy sobie otwiera. Wraca do kraju, radość go rozpiera Marię z Włoch przywiezioną za żonę wybiera. Cztery lata później żałoba wielka Żonę ukochaną los mu zabiera, cóż za męka. Sam z dziećmi zostaje Henryka i Jadwigę wychowuje wytrwale. Przez pięć lat pisarz nad Trylogią pracował Sukcesem wśród czytelników jego trud owocował. Po stracie żony dużo podróżował, Marzeń do kieszeni nie chował. Udał się nawet w podróż długą do Afryki, Książkę "W pustyni w puszczy" wydał, przykład świet-nej epiki. „Quo vadis” wydaje w 1896 roku pisarz wybitny, Pomysł na książkę bardzo ambitny. Rok 1905 dzieje się przełom ogromny: Nagrody Nobla otrzymanie, zaszczyt dostojny. „Krzyżacy” w 1900 roku zostają wydani Do rąk gimnazjalistów później oddani. I wojna światowa go do wyjazdu zmusiła Szwajcaria pisarza skusiła. 15 czerwca roku 1916, Dochodzi do zdarzenia tragicznego. Henryka Sienkiewicza na zawsze żegnamy Lecz jego książki nadal z radością czytamy.

BROCHA

BIOGRAFIA

HENRYKA SIENKIEWICZA

III miejsce w powiatowym konkursie literackim

organizowanym przez naszą bibliotekę publiczną

W ciągu dwóch dni w tym tygodniu my, czyli

Maja, Martyna i Lidka przeprowadzałyśmy sondę do-

tyczącą nauczycieli. Podczas chodzenia po klasach za-

dałyśmy uczniom tylko jedno „pyta-anie”: Lubimy, gdy

nauczyciel jest… A oto wyniki naszej ankiety.

- obecny: 2%

- wyluzowany: 4%

- miły: 24%

- nieobecny: 14%

- spoko: 13%

- zabawny: 15%

- sprawiedliwy: 19%

- inny: 9%

Czy zgadzacie się z tymi wynikami?

Maja Rosołowska, Martyna Michalak,

Lidka Jakubiszyn z klasy 1 a

Jaki nauczyciel? SONDA

W listopadzie uczniowie naszej szkoły (kl. II e, II f, III c) robili i wysyłali karki z życzeniami dla żołnierzy z Izraela. Wszystkie kartki szczęśliwie dotarły do żołnie-rzy. Byli oni bardzo szczęśliwi, a niektórzy wysłali po-dziękowania do kilku uczniów z naszej szkoły. Każdy, kto wykonał kartkę, był zadowolony, że mógł zrobić coś dobrego i miłego dla ludzi walczących o wolność swojej ojczyzny.

Martyna

Ludzie listy piszą

7


Zuzanna Matejewska III f

Dlaczego czytasz? Lubię zagłębiać się w historie tak różniące się od praw-dziwego życia, a jednocześnie takie podobne. Jaka była Twoja pierwsza przeczytana samodzielnie książka, pamiętasz to?

Sądzę, że była to któraś z licznych książeczek z bajkami, które posiadałam. Jaką książkę teraz czytasz?

„Śliczni” Scotta Westerfelda. Jaką następną książkę będziesz czytać? „W śnieżną noc” Johna Greena.

Izabela Budendorf II a

Dlaczego czytasz? Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Po prostu lubię czytać. Jaka była Twoja pierwsza przeczytana samo-dzielnie książka, pamiętasz to?

Nie pamiętam swojej pierwszej samo-dzielnie przeczytanej książki. Jaką książkę teraz czytasz?

„Dziewczyna o kruchym sercu” Elżbiety Rodzeń Jaką następną książkę będziesz czytać? „Biorąc oddech” R. Donovan.

Agnieszka Prus I c

Dlaczego czytasz? Czytam, bo lubię i chętnie zdobywam wiedzę. Jaka była Twoja pierwsza przeczytana samodzielnie książka, pamiętasz to?

Wydaje mi się, że są to „Dzieci z Bullerbyn”. Na pew-no były też inne książki, ale ich nie pamiętam. Jaką książkę teraz czytasz? „Aplikacja” Lauren Miller Jaką następną książkę będziesz czytać? „Rywalki” Kiery Cass i „Hobbit” J. R. R. Tolkiena.

Maciej Gmur I c

Dlaczego czytasz? Podobają mi się historie napisane przez autorów oraz to, że mogę sobie wyobrazić i przeżyć przedstawione przygody. W rzeczywi-stości byłoby to niemożliwe. A to dlatego, że lubię książki typu fantasy. Jaka była Twoja pierwsza przeczytana samo-dzielnie książka, pamiętasz to?

Pamiętam, że ogromne wrażenie zrobił na mnie „Harry Potter i kamień filozoficzny”. Jaką książkę teraz czytasz?

Teraz czytam „Kroniki pradawnego mroku. Złamana przysięga” Jaką następną książkę będziesz czytać? „Wiedźmin. Czas pogardy” lub najnow-

szą część „Zwiadowców”.

Wcale nie jest tak, że lubimy tylko komputery i telewizję

Młodzi czytają!

8


FOTONEWSY

Dyskoteka andrzejkowa

Jeden z pięciu

reniferów na

nieprzygotowa-

nie. Niektórzy

szukali ich

od 6.00 rano!

Dzień Misia ociepla atmosferę

Kinga Spigiel - Grand Prix w konkursie

na logo

Polkowickiego Centrum Wolontariatu

fot. archiwum szkoły i biblioteki szkolnej

9


FOTONEWSY

Ile kosztuje jedna ławka? - warsztaty II a

Manekin challenge zatrzymało szkołę

Projekt: „Miedź - bogactwo czy zagrożenia?”

GimCOOLtura z kl. I b

uśmiechnięte ciasteczka

Maciej Gmur - II m. i Ada Uchryńczuk - III m.

XX Powiatowy Konkurs Recytatorski „Srebrna Muza”

Mistrzostwa Powiatu w Sza-

chach - mamy I miejsce

10


Nikola Prymatczuk, k. III d

III miejsce w konkursie

SELFIE Z SIENKIEWICZEM

FOTONEWSY

III a na lekcji bibliotecznej „Przez karty

powieści z H. Sienkiewiczem”

Cykl imprez GRUDZIEŃ

Z SIENKIEWICZEM zakończył Rok

Henryka Sienkiewicza w naszej szkole

Przedstawienie „Przez karty powieści

z H. Sienkiewiczem”

11


Wolna wola kończy się tam, gdzie zaczyna się miłość, czy zgadzam się z tą sentencją Sienkie-wicza? Uważam, że te słowa są całkowicie zgodne z rzeczywistością, ponieważ w całym swoim życiu widziałam już wiele dowodów na potwierdzenie tej tezy. W prawdziwym świecie, a także tym wy-myślonym, w książkach. Jestem zaskoczona, iż jesz-cze nie uczą nas tego rodzice, gdy opowiadają o miłościach jak z bajek oraz szczęśliwych zakoń-czeniach.

Z tych wielu przykładów wybrałam jeden, który jest mi szczególnie bliski. Otóż byłam kiedyś z ro-dzicami w sklepie, kiedy moja mama zauważyła poszewki na poduszki. Tak się jej spodobały, że po prostu wrzuciła je do koszyka i ruszyła dalej. Mój tata je zauważył dopiero, gdy wyciągaliśmy rzeczy na taśmę i był tak zdegustowany, że od razu chciał je odłożyć na półkę. Powiedział to mojej mamie, a ona zaczęła opowiadać, jakie to one nie są cu-downe i jak bardzo będą pasowały na kanapę w salonie. Na to mój tata chwycił je i prawie z uśmiechem za nie zapłacił. Wtedy pomyślałam sobie, że nie rozumiem tego. A moi rodzice wyja-śnili mi potem, że na tym polega miłość. Dla osób, które kochamy, robimy rzeczy, których normalnie byśmy nie zrobili. Jest to rodzaj kompromisu, kiedy rezygnujemy ze swoich upodobań, aby sprawić radość ukochanej osobie.

Czytając moją ulubioną lekturę „W pustyni i w puszczy”, trudno mi było zrozumieć, dlaczego Staś robił tyle dla Nel, mimo że nie był z nią spo-krewniony. W wielu sytuacjach postępował wbrew temu, co uważał za stosowne w danym momencie. Na przykład uwalniając Kinga, mimo oczywistego zagrożenia. Staś chciał zastrzelić głodujące zwierzę, aby zakończyć jego męczarnie. Na prośbę Nel od-stąpił od swojego zamiaru, a następnie dołożył sta-rań, aby uwolnić słonia. Oczywiście, zdawałam so-

Wolna wola kończy się tam, gdzie zaczyna się miłość

II miejsce w Powiatowym Konkursie Literackim

o Życiu i Twórczości Henryka Sienkiewicza

bie sprawę, że nie zrobił tego, ponieważ zmienił zdanie, tylko dlatego, że kochał Nel i nie chciał jej zawieść. Nie umiałam tego zrozumieć. Staś wielo-krotnie oddawał swoje skromne racje żywieniowe czy ostatnie krople wody Nel, a sam głodował. Był gotów na każde poświęcenie dla Nel - tak bardzo ją kochał. I wszystko to czynił bezinteresownie, nie oczekując niczego w zamian.

Wiktoria Dąbrowska, k. II b

WYRÓŻNIENIE w konkursie

SELFIE Z SIENKIEWICZEM

12


Pozdrawiam całą I E :) Rudolf - pozdrawiam Cię!!!

Pozdrawiam panią Kącę. Julcia Świąteczne pozdrowienia dla 2 F Pozdrawiam wszystkich czekających na śnieg!

Pozdrawiam Mateusza M. Pozdrawiam dinozaury z Polko! Dino Pozdrawiam panią Flisiewicz Michał

Pozdrawiam Natkę! Pozdrawiam Paulinę z 1e. Jestem jej fanką. Wrrrrra!!!

Pozdrawiam serdecznie pania Izabelę Flisiewicz

i jej pieska Dżesiego. Gracjan z III a

ŻYCZONKA POZDROWIONKA

Kolejny przykład można znaleźć w innej powie-ści Sienkiewicza - „Krzyżacy". Zbyszko kochał Da-nuśkę całym sercem, ale jego oddanie ojczyźnie było równie wielkie. Kiedy Danusia została porwa-na, stanął przed trudnym wyborem: szukać uko-chanej czy wyruszyć do walki? Ostatecznie honor oraz miłość do ojczyzny wygrały i Zbyszko wyru-szył na Żmudź. Jego wolna wola została ograniczo-na przez moralność i nakaz społeczny, jakim był walka o dobro kraju, który ukochał. To po raz ko-lejny pokazuje, iż wolna wola słabnie w obliczu miłości. Oczywiście, Zbyszko kontynuował poszu-kiwania małżonki, a jego waleczność i zuchwałość były następstwem tego wyboru. Walczył zacięcie, jakby szukał zemsty za rozłąkę z ukochaną.

Ja również zrobiłabym wszystko dla swoich przyjaciół, których kocham, jakby byli moją rodzi-ną z krwi i kości. I czasami staję w sytuacji, kiedy moje zdanie przestaje się dla mnie liczyć, ponie-

waż mój przyjaciel ma zupełnie odmienne. Ustępu-ję, bo nie chcę go zranić albo najzwyczajniej w świe-cie - chcę sprawić mu przyjemność. Jest to na swój sposób piękne, że miłość, która nie musi nawet być romantyczna, potrafi zamknąć człowieka w klatce bez wyjścia, zmienić jego sposób bycia czy myśle-nia. To ograniczenie wolnej woli wprowadza rów-nowagę między miłością własną, samouwielbie-niem a miłością do bliźniego, drugiej osoby.

Wolna wola kończy się tam, gdzie zaczyna się miłość. Wydaje mi się, że w tych słowach kryje się jeszcze znacznie więcej. Większość ludzi pewnie stwierdzi, że to złe, że miłość zastępuje wolną wolę, dzięki której mamy możliwość podejmowania świa-domych i indywidualnych decyzji. Jednak czy to nie miłość definiuje nasze wybory? Jeżeli tak, to czy nie jest to rodzaj woli? W końcu miłość jest również naszym wyborem… wolną wolą.

Jojo

Pozdrawiam Amebę z III D za mnie po schodach! Pozdrawiam Roksanę i Kornelię. Pozdrawiam Panią:))) Pozdrawiam Marcelkę z II D Twoja A. Pozdrawiam wszystkich nauczycieli pa-mietających klasę trzecią, która kończyła szkołę trzy lata temu. Agnieszka - absol-wentka z III A

Pozdrowienia dla wspaniałej klasy II E:)

Pozdrawiam wszystkich emerytów i renci-

stów!

Pozdrowienia dla najlepszego youtubera z naszej szkoły, Paucziego

13


Miedziowe bajanie

I tak mijały dni, tygodnie, lata. Róża była coraz starsza, ale dalej nie zapominała o swojej niesamowitej wyprawie.

W pewnym lesie, oddalonym od ludzkich osad,

pod sosną, w naprawdę malutkiej wiosce KRASNA-

LANDII mieszkała Róża. Mała krasnalica, która uwiel-

biała różne psoty i wybryki. Jej tatuś był królem wio-

ski, mamusia królową, brat księciem, a więc ona by-

ła... księżniczką. Nie znosiła tego tytułu. Nie intereso-

wały ją te wszystkie maniery, zasady. Nie lubiła nosić

sukienek i upinać włosów. Nie lubiła nawet swojego

imienia, zdecydowanie wolałaby nazywać się Rosicz-

ka, bo to takie mniej „księżniczkowate", jak twierdzi-

ła.

Była zupełnie inna. Uwielbiała zabawy na dwo-

rze i granie w piłkę. Niestety nie miała żadnego towa-

rzysza, bo wszystkie jej koleżanki bawiły się tylko lal-

kami. Nawet jej brat nie miał czasu się z nią pobawić,

bo tylko siedział w swoim pokoju i się uczył, czytał

książki i tak w kółko. Jedyną osobą, która ją rozumia-

ła, był jej tata, jednak on miał bardzo dużo obowiąz-

ków jako władca, więc też rzadko znajdował dla niej

troszkę czasu.

Pewnego dnia, gdy Różyczka przechadzała się po

królewskim ogrodzie, zobaczyła coś dziwnego. Grup-

ka dorosłych krasnoludów szła w stronę ogromnych

skał, które zawsze ją ciekawiły. Mieli przy sobie różne

dziwne rzeczy, na przykład długi kij, który miał na

końcu zakrzywioną blachę albo drugi krótszy, zakrzy-

wiony na końcu, wyglądający na dosyć ostry. Nie wie-

działa, do czego one mogły służyć. Po powrocie na

zamek od razu pobiegła do taty zapytać, co się znaj-

duje przy tych skałach. Dowiedziała się, że jest tam

kopalnia okruszków złota, a te wszystkie dziwadła,

które górnicy nieśli ze sobą, służą do ich wykopywa-

nia. To jeszcze bardziej rozbudziło jej ciekawość.

Kolejnego dnia postanowiła śledzić tajemniczych

górników. Gdy dotarli do kopalni, schowała się do

jednego z wagonów na złoto. Pod ziemią było ciemno

i trochę się bała, ale nagle zabłysły lampy i zobaczyła

przed sobą wielką skalną ścianę, w której było mnó-

stwo świecących się bryłek i czegoś jeszcze, miało to brązo-

wy kolor. Podczas obserwowania pracy górników zauważy-

ła, że wydobywają tylko złoto, a całą resztę zostawiają. Nie

podobało jej się to, bo była pewna, że te tajemnicze brązo-

we bryłki nie są bezwartościowe. Pod koniec dnia wróciła

do domu niezauważona. Stwierdziła, że w kopalni jest pięk-

nie i chciałaby tam kiedyś wrócić. Opowiedziała bratu

o swojej wyprawie i dowiedziała się, że tam pracować mo-

gą tylko krasnoludy i ona nie może tam chodzić. Jednak

postanowiła, że to będzie jej marzenie, a przecież marzenia

się spełniają. Chciała zostać górnikiem, a nie żadną księż-

niczką!

I tak mijały dni, tygodnie, lata. Róża była coraz

starsza, ale dalej nie zapominała o swojej niesamowitej

wyprawie. Gdy już dorosła, po raz kolejny odwiedziła to

wspaniałe miejsce i już się nie ukrywała. Górnicy bardzo

ucieszyli się z jej wizyty i zapraszali ją coraz częściej,

aż w końcu odwiedziny w kopalni stały się jej codziennym

zajęciem. Dużo pomagała i sprawiało jej to ogromną przy-

jemność. Któregoś razu zapytała jednego z pracowników,

czy wiedzą, czym są te brązowe bryłki. Okazało się, że nie

mają pojęcia. Zabrała jedną z nich do domu, dokładnie

obejrzała i… w ten sposób odkryła nowy skarb kopalni, czyli

miedź. Okazało się, że jest bardzo cennym metalem, a ko-

palnia była nie tylko źródłem złota.

Dlatego jeżeli czegoś bardzo chcesz i wierzysz

w to z całego serca, na pewno ci się to uda. Pamiętaj, ma-

rzenia się spełniają. Wszystko jest możliwe, nawet księż-

niczka może zostać górnikiem.

Oliwia Wawrzyniak II B

praca konkursowa

14


Odżywianie - prawda i mity czyli jakie jogurty są dla nas zdrowe

Panuje ogólne przekonanie, że jogurty są bar-dzo zdrowe i należy jeść je każdego dnia. To prawda, jednak należy umiejętnie wybierać te odpowiednie, zdrowe, pozbawione skrobi, sztucznych barwników i dodatkowych cukrów. Naturalny jogurt jest bardzo zdrowy. Zwiększa odporność, chroni przed infekcjami i pomaga je wyleczyć. Problem w tym, że na rynku jest wiele jogurtów, które są sztucznie barwione i dosładzane. Praw-dziwy jogurt składa się wyłącznie z mleka i bakterii. Warunek ten spełniają tylko jogurty naturalne i to nie wszystkie. Pułapki tkwią już w samej nazwie produktu. Zatem co robić? Czytaj etykiety i wybieraj świadomie.

Na opakowaniu produktu nie powinno być

napisu: deser jogurtowy, serek jogurtowy, napój jo-

gurtowy, czy jakakolwiek inna fantazyjna nazwa

np. Gratka czy Aksamitny. Są to wyroby jogurto-

podobne. Kupując jogurt O smaku np. truskawko-

wym, nie znajdziemy w nim owoców, a jedynie aro-

maty i barwniki, które mają nam ten smak zapewnić.

Unikajmy jogurtów, które zawierają w składzie syrop glu-

kozowo-fruktozowy, maltodekstrynę, sacharynę, aspar-

tam czy skrobię - to węglowodany, cukry, które powinni-

śmy ograniczać, zwłaszcza te syntetyczne. Wartościowy

jogurt nie ma aksamitnej, gęstej konsystencji, jest to za-

sługa dodatków, skrobi i innych zagęsz-

czaczy. Dobrze, żeby jogurt był odtłusz-

czony, ale nie light lub 0 proc. tłuszczu,

gdyż nie ma w nich rozpuszczalnych

w tłuszczach witamin A, D czy K, a wapń

w nich zawarty jest gorzej wchłaniany, dodatkowo zamiast

tłuszczu dodawane są zagęstniki. Co powinno znajdować

w wartościowym, zdrowym jogurcie? Otóż niewiele, mle-

ko i bakterie. Bakterie, fermentując mleko, wytwarzają

spore ilości fosforu, potasu, wapnia, cynku, witaminy B2,

B5, B12. Na opakowaniu szukaj nazwy rodzaju, gatunku

i szczepu bakterii, np. Bifidobacterium (rodzaj), lactis

(gatunek) DN-173010 (szczep).

E.G.

Tego unikaj!

Już wiesz

skrobia Jogurt jest dobry pod każdą postacią? - Mit

mleko w proszku Jogurt o smaku owocowym jest wyprodukowany z owoców. - Mit

guma guar Jogurt powinien mieć gęstą konsystencję. - Mit

żelatyna Jogurt 0% jest zdrowy. - Mit

syrop glukozowo- fruktozowy Wybieraj zdrowo, czytaj etykiety, bądź świadomy! - Prawda

cukier Jogurt jako element zdrowej diety. - Prawda

maltodekstryny Jogurt naturalny jest najlepszy. - Prawda

sacharyna

aspartam

Czytaj etykiety

i wybieraj świadomie.

15


Dnia 11 XI 2016 roku w Krakowskiej Tau-ron Arenie odbył się drugi koncert sławnego ka-nadyjskiego wokalisty Justina Biebera w ramach trasy Purpose World Tour. Koncert miał rozpocząć się o 20:00, jed-nak tak późna godzina nie zniechęciła polskich beliebers do wielogodzinnego stania pod areną w oczekiwaniu na wymarzony koncert. Z każdą upływającą minutą fani robili się coraz bardziej niecierpliwi. Gdy zbliżała się wyznaczona godzi-na, sytuacja zaczęła wymykać się spod kontroli w kolejce w sektorach GC A i GC. Osoby na po-czątku kolejki były popychane przez tył, przez co wisiały na barierkach, co prowadziło do złego samopoczucia, a nawet do omdleń. Osoby z sek-tora GC EE miały możliwość wcześniejszego wej-ścia na halę (18:45), jednak tak się nie stało, wej-ście zostało opóźnione o prawie godzinę.

Przed koncertem wokalisty fani mieli okazję usłyszeć kil-ka piosenek The Knocks oraz MiC LOWRY, którzy byli specjalnymi gośćmi. O godzinie 20:40 rozpoczął się długo wyczekiwany wy-stęp. Hala wypełniła się dźwiękami piosenki Mark my worlds, podczas której wokalista został spuszczony w oszklonym sześcia-nie. Zachowanie polskiej widowni sprawiło, że Justin Bieber był pod wrażeniem. Wokalista zapewnił również, że wróci niedługo do Polski, wypowiadając słowa „Kocham Was”. Podczas wykony-wania piosenki Purpose cała widownia podniosła kartki z napi-sem „My Purpose Is....” co sprawiło, że w oku Justina zakręciła się łezka!

Aleksandra Jakubowska III F, Amelia Raczyńska I A

Co sprawiło, że w oku Justina zakręciła się łezka to widziały i słyszały uczestniczki koncertu!

16


Nad nowym numerem „Bulwersa” pracowali: Aleksandra Jakubowska III F, Zuzanna Matejewska III F, Anita Czachor II C, Emilia Dziedziulo II C, Oliwia Wawrzyniak II D, Martyna Ziomek II E, Oliwia Molińska II E, A, Marty-na Michalak I A, Lidia Jakubiszyn I A, Maja Rosołowska I A, Alicja Skrzypczak I A, Amelia Raczyńska I A Opracowanie graficzne: Weronika Wojciechowska II E, prace konkursowe o Henryku Sienkiewiczu (opiekun - -p. Monika Szybalska) Współpraca: Julia Ostrowska III D, Paulina Broszkiewicz III D, prace konkursowe - opiekun p. Monika Szybalska, Klub Gimnazjalisty Sezam Opracowanie, skład i korekta: p. Izabela Cieślicka, p. Edyta Kocaj, p. Grażyna Kurdziel

WYDAWNICTWO

SPONSOROWANE

PRZEZ URZĄD

GMINY

W POLKOWICACH

Przepis Klubu Gimnazjalisty na pierniczki świąteczne strona 5.

Documents

MIESIĘCZNIK GIMNAZJUM NR 1 IM. JANA PAWŁA II W … · 4 GIMNAZJUM NR 1 IM. JANA PAWŁA II W POLKOWICACH Przedświąteczna sonda, przeprowadzona wśród sied-miu klas, dała nam