Upload
duongnhan
View
217
Download
0
Embed Size (px)
Citation preview
szkolenia imprezy zewnętrzne prawo
e-Biuletyn wydawany jest przez Centrum Doradztwa Rolniczego z siedzibą w Brwinowie
Zachęcamy do zamieszczania w e-Biuletynie artykułów, ciekawych informacji i ofert. Jeśli są Państwo zainteresowani otrzymywaniem e-Biuletynu Informacyjnego drogą elektroniczną, prosimy o zgłoszenia na adres:
[email protected] lub tel. 22/729 66 34 w. 132
www.cdr.gov.pl
http://cc.cdr.gov.pl/
http://www.agroturystyka.edu.pl/
http://www.produktyregionalne.edu.pl/
http://www.leaderatorium.edu.pl/
http://www.agroportal.agro.pl/
Nawożenie i ochrona warzyw uprawianych
ekologicznie (Barbara Sazońska, CDR O/Radom)
Kluczową sprawą dla zachowania i budowania trwałej
żyzności i zdrowotności gleby jest w rolnictwie ekologicznym
odpowiednia gospodarka
składnikami pokarmowymi,
s t y m u l o w a n i e w z r o s t u
zawartości materii organicznej
i rozwoju życia biologicznego
gleby.
A r t y k u ł p r e z e n t u j e
zarówno zasady nawożenia
stosowane w produkcji warzyw
metodami ekologicznymi jak
i stosowane w praktyce metody ochrony upraw przed chwastami,
chorobami i szkodnikami.
CENTRUM DORADZTWA ROLNICZEGO W BRWINOWIE
05-840 Brwinów, ul. Pszczelińska 99, tel. 22 729 66 34 do 38
Czerwiec 2014
PRODUKCJA ROLNA
EKOLOGIA I ŚRODOWISKO
DOBRE PRAKTYKI
METODYKA DORADZTWA
ROW
2
NAZWA WYDARZENIA/
FORMA EDUKACYJNA
DATA
I MIEJSCE
ZGŁOSZENIA
I INFORMACJE
CDR O/Poznań
Produkcja jaj kurzych w gospodarstwie i sprzedaż
bezpośrednia /szkolenie/
czerwiec
Iwona Kajdan-Zysnarska
tel. 61/ 823 20 81 w. 136
CDR O/Radom
Uprawa warzyw pod osłonami
/szkolenie/ 24-25 czerwca
Magdalena Kibler, DREPR
tel. 48/ 365 69 40
Z a s a d y p r z y g o t o w a n i a i opracowania oraz obsługa p r o gr a m ów ope r a c yj n yc h zgodnie ze „Strategią krajową dla zrównoważonych programów ope r a c yjn yc h o r ga n i za c j i producentów owoców i warzyw w Polsce na lata 2010 – 2016” /szkolenie/
27 czerwca
Bolesław Pieczyński
tel. 48/ 365 69 42
Organizacja produkcji zwierzęcej w a s p e k c i e a k t u a l n y c h uregulowań prawnych ze szczególnym uwzględnieniem reformy na rynku mleka /szkolenie/
23 czerwca
Wojciech Kowalski
tel. 48 365 49 70
szkolenia CDR
Konferencje, szkolenia, warsztaty
organizowane przez CDR
3
NAZWA WYDARZENIA/
FORMA EDUKACYJNA
DATA
I MIEJSCE
ZGŁOSZENIA
I INFORMACJE
CDR O/Kraków
Doroczne seminarium dla kierowników działów przedsiębiorczości, WGD i agroturystyki oraz rozwoju
obszarów wiejskich
2-4 czerwca Klaudiusz Markiewski
tel. 12/ 424 05 26
Warsztaty dla kierowników Działów Metodyki Doradztwa,
Szkoleń i Wydawnictw
11-13 czerwca Teresa Sędzik,
tel.12/424 05 54
Promocja zdrowego stylu życia mieszkańców obszarów wiejskich oraz profilaktyka zdrowotna w
środowisku wiejskim /szkolenie/
16-18 czerwca Edyta Klimowska-Bobula
tel.: 12/ 424 05 20
Planowanie rozwoju gospodarstwa /szkolenie/
23-25 czerwca Rafał Galiak, EOPR
tel. 12/ 424 05 07
Funkcjonowanie przedsiębiorstw społecznych – aspekty rachunkowo-podatkowe prowadzenia działalności statutowej i gospodarczej /szkolenie/
25-27 czerwca Marta Starmach, DROW
tel. 12/ 424 05 09
szkolenia CDR
Konferencje, szkolenia, warsztaty
organizowane przez CDR
4
Imprezy promocyjne, konferencje szkolenia,
warsztaty organizowane przez WODR
Cze
rwie
c 2
01
4
Lubuski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Kalsku
www.lodr.pl
miejsce/kontakt
1 czerwca XXI Targi Rolnicze „AGRO-TARG 2014”
LODR Kalsk
tel. 68/ 385 20 91, 68/ 385 28 68
Opolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Łosiowie
www.oodr.pl
organizator/kontakt
czerwiec Warsztaty polowe z zakresu ochrony roślin
i agronomii
OODR Łosiów, Dział Systemów Produkcji Rolnej Standardów Jakościowych i Doświadczalnictwa
77 / 412 53 27 wew.228, [email protected]
22 czerwca Piosenka Kresowa
OODR Łosiów, Dział Wiejskiego Gospodarstwa Domowego i Agroturystyki,
tel. 77/ 412 53 27 wew.259, [email protected]
28-29 czerwca Europejskie Targi Innowacji
i Przedsiębiorczości na Obszarach Wiejskich
OODR Łosiów, Dział Ekonomiki i Przedsiębiorczości
77 / 412 53 27 wew.242, [email protected]
29 czerwca Podsumowanie konkursu „AgroLiga 2014”
OODR Łosiów, Dział Ekonomiki i Przedsiębiorczości
tel. 77/4125367, [email protected]
czerwiec Konkurs dla dzieci w zakresie wiedzy o
ochronie zwierząt domowych
OODR Łosiów, Dział Rozwoju Obszarów Wiejskich, Ekologii, Ochrony Środowiska
tel. 77 / 412 53 27, wew.233 [email protected]
czerwiec –wrzesień Konkurs „Najlepsze gospodarstwo
ekologiczne”
OODR Łosiów, Dział Rozwoju Obszarów Wiejskich, Odnawialnych Źródeł Energii
tel. 77/ 4125 297, [email protected]
imprezy zewnętrzne
5
Imprezy promocyjne, konferencje szkolenia,
warsztaty organizowane przez WODR
Cze
rwie
c 2
01
4
Małopolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Karniowicach www.modr.pl
organizator/kontakt
czerwiec Święto Truskawki
MODR
14/ 641 41 40
czerwiec Malowana Chata
PZDR Dąbrowa Tarnowska
14/ 642 28 19
Łódzki Ośrodek Doradztwa Rolniczego zs. w Bratoszewicach
www.lodr-bratoszewice.pl
organizator/kontakt
28-29 czerwca TARGI ROLNE „W sercu Polski”
Łódzki Ośrodek Doradztwa Rolniczego z siedzibą w Bratoszewicach, Dział Metodyki
Doradztwa, Szkoleń i Wydawnictw
tel. 519 301 044, [email protected]
28-29 czerwca XVI WOJEWÓDZKA WYSTAWA ZWIERZĄT
HODOWLANYCH
Łódzki Ośrodek Doradztwa Rolniczego z siedzibą w Bratoszewicach, Dział Systemów Produkcji Rolnej i Standardów Jakościowych
tel. 519 301 048, [email protected]
Podkarpacki Ośrodek Doradztwa Rolniczego w
Boguchwale
www.podr.pl
miejsce/kontakt
28-29 czerwca Dni Otwartych Drzwi połączone z XVI Regionalną Wystawą Zwierząt Hodowlanych oraz wystawa
maszyn i urządzeń do produkcji rolnej
Podkarpacki Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Boguchwale, Dział Metodyki Doradztwa
Szkoleń i Wydawnictw
tel. 17/ 8701540, justyna.wisniowska@podrb.
imprezy zewnętrzne
6
Imprezy promocyjne, konferencje szkolenia,
warsztaty organizowane przez WODR
Cze
rwie
c 2
01
4
Pomorski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Gdańsku
www.podr.pl
miejsce/kontakt
7-8 czerwca XXIII Pomorskie Targi Rolno-Przemysłowe
PODR w Gdańsku, Dział Systemów Produkcji Rolnej, Standardów Jakościowych
i Doświadczalnictwa
tel. 58/ 688 20 11, [email protected]
8 czerwca Pomorska Wystawa Zwierząt Hodowlanych
PODR w Gdańsku, Dział Systemów Produkcji Rolnej, Standardów Jakościowych
i Doświadczalnictwa
tel. 58/ 688 20 11, [email protected]
8 czerwca Konkurs kulinarny dla Kół Gospodyń Wiejskich,
Wystawa produktów tradycyjnych i regionalnych
PODR w Gdańsku, Dział Przedsiębiorczości, Wiejskiego Gospodarstwa Domowego i Agroturystyki
tel. 58/ 326 39 14, [email protected]
14-15 czerwca XXI Żuławski Targi Rolne, XV Regionalna
Wystawa Zwierząt Hodowlanych
PODR w Gdańsku, Zespół Specjalistów Branżowych w Starym Polu
tel. 55/ 270 11 00, fax. 55/ 270 11 62, [email protected]
25 czerwca Dni Pola
PODR w Gdańsku, Zespół Specjalistów Branżowych Słupsku
tel. 59/ 847 12 88, fax. 59/ 847 12 81, [email protected]
26 czerwca Dzień Pola
PODR w Gdańsku, Dział Systemów Produkcji Rolnej, Standardów Jakościowych
i Doświadczalnictwa
tel. 58/ 688 20 11, [email protected]
26 czerwca II Pomorskie Forum Drobiarskie
PODR w Gdańsku, Dział Metodyki Doradztwa, Szkoleń i Wydawnictw
tel. 58/ 326 39 06, [email protected]
28 czerwca Święto Ziemniaka
PODR w Gdańsku, Dział Systemów Produkcji Rolnej, Standardów Jakościowych
i Doświadczalnictwa
tel. 58/ 688 20 11, [email protected]
imprezy zewnętrzne
7
Imprezy promocyjne, konferencje szkolenia,
warsztaty organizowane przez WODR
Cze
rwie
c 2
01
4
Wielkopolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Poznaniu www.wodr.poznan.pl
organizator/kontakt
7-8 czerwca Wielkopolskie Targi Rolnicze, Regionalna
Wystawa Zwierząt Hodowlanych, Dni Pola
WODR w Poznaniu,
tel. 784 962 395, [email protected]
7-8 czerwca ZIELONE AGRO SHOW – Polskie Zboża
WODR w Poznaniu,
tel. 784 962 395, [email protected]
7-8 czerwca Wielkopolskie Dni Energii 2014
WODR w Poznaniu,
tel. 784 962 395, [email protected]
14-16 czerwca MARSZEWSKIE DNI POLA 2014, Letnie Targi Rolno-Ogrodnicze AGROMARSZ, VII Włościańskie Zawody w Powożeniu Zaprzęgami Konnymi, XXVI
Regionalna Wystawa Koni Hodowlanych
WODR w Poznaniu
tel. 723 678 002, [email protected]
czerwiec Targi Rolnicze – Kościelec 2014r.
WODR w Poznaniu 29.06.2014r.
tel. 723 678 037/, [email protected]
Kujawsko-Pomorski Ośrodek Doradztwa Rolniczego
www.kpodr.pl organizator/kontakt
czerwiec Targi Produktów Regionalnych "Regionalia"
ZODR w Barzkowicach
tel. 91/ 479 40 59, [email protected]
czerwiec Dni Pola
ZODR w Barzkowicach
tel. 94/ 312 04 10, [email protected]
imprezy zewnętrzne
8
Imprezy promocyjne, konferencje szkolenia,
warsztaty organizowane przez WODR
Cze
rwie
c 2
01
4
Świętokrzyski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Modliszewicach
www.sodr.pl
organizator/kontakt
28-29 czerwca XXXV DNI OTWARTYCH DRZWI
ŚODR w Częstochowie, O/w Mikołowie
28-29.06.2014r.
32/ 325 01 50, [email protected]
29 czerwca Dzień Otwartych Drzwi, IX Wystawa Zwierząt
Hodowlanych
ŚODR Modliszewice
tel.41/ 372 22 84
czerwiec DNI OTWARTYCH DRZWI
ŚODR w Częstochowie, PZDR w Lublińcu
34/ 351 30 20, [email protected]
czerwiec ŚWIĘTO PSTRAGA GÓRSKIEGO. WYSTAWA
ŚODR w Częstochowie, O/w Bielsku-Białej
33/ 814 45 41, [email protected]
czerwiec ŚWIĘTO KARPIA POLSKIEGO. WYSTAWA
ŚODR w Częstochowie, O/ w Bielsku-Białej
33/ 814 45 41, [email protected]
Podlaski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Szepietowie
www.odr.pl
miejsce/kontakt
28-29 czerwca OGÓLNOPOLSKA WYSTAWA BYDŁA HODOWLANEGO, REGIONALNA WYSTAWA ZWIERZĄT
HODOWLANYCH I DNI Z DORADZTWEM ROLNICZYM
PODR w Szepietowie
tel. 86/ 275 89 02, [email protected]
imprezy zewnętrzne
9
Imprezy promocyjne, konferencje szkolenia,
warsztaty organizowane przez WODR
Cze
rwie
c 2
01
4
Dolnośląski Ośrodek Doradztwa Rolniczego we Wrocławiu
www.dodr.pl
miejsce/kontakt
1 czerwca Ekologiczny Dzień Dziecka
DODR we Wrocławiu, Dział PWGDiA
71/ 339 80 21
30 czerwca Konferencja wojewódzka „Rola Liderów
w społeczności wiejskiej”
DODR we Wrocławiu, Dział PWGDiA
[email protected], 71/ 339 80 21
czerwiec XXIX Regionalna Wystawa Zwierząt Hodowlanych
w Piotrowicach
DODR we Wrocławiu, PZD Chojnów
[email protected], 76/ 818 19 41
czerwiec XXXIV Dni Otwarte Doradztwa Rolniczego
Piotrowice
DODR we Wrocławiu, PZD Chojnów
[email protected], 76/ 818 19 41
czerwiec Wojewódzki konkurs: Dolnośląski Przegląd
Zespołów Folklorystycznych pt. „Śpiewająca wieś”
DODR we Wrocławiu, PZD Chojnów
[email protected], 76/ 818 19 41
Lubelski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Końskowoli
www.wodr.konskowola.pl
organizator/kontakt
1 czerwca Dzień Otwartych Drzwi
LODR w Końskowoli
tel. 83/ 343 37 92 [email protected]
28-29 czerwca Dni Otwartych Drzwi
LODR w Końskowoli
tel. 81/ 889 06 00, [email protected]
imprezy zewnętrzne
10
Imprezy promocyjne, konferencje szkolenia,
warsztaty organizowane przez WODR
Cze
rwie
c 2
01
4
Warmińsko-Mazurski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Olsztynie www.w-modr.pl
organizator/kontakt
25 czerwca Olimpiada Wiedzy Rolniczej, Ochrony
Środowiska i BHP w Rolnictwie
W-MODR w Olsztynie, Dział Metodyki Doradztwa, Szkoleń i Wydawnictw
tel. 89/ 535 76 84 w. 46, 695 990 242; [email protected]
czerwiec XXI Targi Rolne, Warmińsko-Mazurska Wystawa
Zwierząt Hodowlanych
W-MODR w Olsztynie, Sekcja Wydawnictw i Informacji
tel. 89/ 535 76 84 w. 45, 605 098 542; [email protected]
czerwiec Konkurs "AgroLiga 2014" - etap wojewódzki
W-MODR w Olsztynie, Sekcja Organizacji PZDR
tel. 89/ 535 76 84 w. 42, [email protected]
czerwiec –wrzesień Konkurs "Ogród przyjazny rodzinie
i turystom"
W-MODR w Olsztynie, Sekcja Wiejskiego Gospodarstw Domowego i Agroturystyki
tel. 89/ 535 76 84 w. 49 [email protected]
Mazowiecki Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Warszawie
www.modr.mazowsze.pl
miejsce/kontakt
14-15 czerwca XV Mazowieckie Dni Rolnictwa
MODR Warszawa, O/ Poświętne
23/663 07 10 [email protected]
14-15 czerwca VIII Krajowa Wystawa Czerwonego Bydła
Polskiego Szczyrzyc 2014
MODR w Warszawie
tel.18/ 332 12 51
28 czerwca III Wakacyjny Piknik dla dzieci i młodzieży
niepełnosprawnej
MODR Warszawa, Oddział Poświętne
23/663 07 26 [email protected]
imprezy zewnętrzne
11
Proces szkoleniowy od A do Z-et (część I)
Autor: Sylwia Filas, CDR O/Kraków
METODYKA DORADZTWA
Cykl szkoleniowy
Aby szkolenie mogło przynieść oczekiwane efekty musi być odpowiednio przygotowane,
realizowane i monitorowane. Projektowanie szkolenia to liczne działania, które układają się
w pewien cykl.
W literaturze przedmiotu funkcjonują różnorodne ujęcia cyklu szkoleniowego.
Rys.1 Etapy cyklu szkoleniowego – Lesli Rae
Rys.2 Etapy cyklu szkoleniowego – M. Kossowska, I. Sołtysińska
Rys.3 Etapy cyklu szkoleniowego - M. Łaguna i P. Fortuna (szkolenie zamknięte)
12
Rys.3 Etapy cyklu szkoleniowego - M. Łaguna i P. Fortuna (szkolenie zamknięte)
Rys.4 Etapy cyklu szkoleniowego - M. Łaguna i P. Fortuna (szkolenie otwarte)
Ogólnie rzecz ujmując – cztery zasadnicze jego etapy to:
1. identyfikacja i analiza potrzeb szkoleniowych;
2. planowanie i projektowanie szkolenia;
3. realizacja szkolenia;
4. ocena efektywności szkolenia.
METODYKA DORADZTWA
Proces szkoleniowy od A do Z-et
13
Podejście kompetencyjne w badaniu potrzeb
Diagnozując potrzeby na każdym z ww. poziomów zaleca się stosować tzw. podejście
kompetencyjne. Analiza potrzeb szkoleniowych to szukanie odpowiedzi na pytanie, „jakie
kompetencje i w jakim zakresie musimy rozwinąć poprzez program szkoleniowy, aby osiągnąć
zakładany poziom efektywności pracowników?”.
Istotą identyfikacji potrzeb szkoleniowych jest określenie rozbieżności między stanem
pożądanym a faktycznym, czyli zdiagnozowanie tzw. luki kompetencyjnej (nazywanej często
luką szkoleniową). Różnica pomiędzy kompetencjami posiadanymi (niezbędnymi do realizacji
bieżących zadań), a kompetencjami oczekiwanymi (zapewniającymi maksymalną skuteczność
w działaniu) wyznacza zakres potrzeb (celów) przyszłego szkolenia.
Badanie potrzeb powinno być procesem ciągłym i prowadzonym na wszystkich szczeblach
organizacji oraz na wszystkich etapach szkoleń, połączonym również z badaniem efektywności.
Narzędzia
W celu uzyskania jak najbardziej trafnej diagnozy należy dokonywać pomiarów
wykorzystując różne narzędzia oraz metody badawcze jednocześnie.
Tab. 1 Najczęściej stosowane narzędzia badawcze w procesie rozpoznawania potrzeb
METODYKA DORADZTWA
Proces szkoleniowy od A do Z-et
Opis Plus Minus
ankiety
przeprowadzane na losowo wybranej
grupie lub wszystkich pracownikach
mogą zawierać różnego rodzaju pytania -
otwarte i zamknięte, z wymuszonym
wyborem, wymagające rangowania
tanio i szybko
czytelne dane łatwe do
statystycznego
opracowania
niski zwrot
nie pozwalają na diagnozę
problemu
wywiady indywidualne
mogą być przeprowadzane z przyszłymi
uczestnikami, kierownikami, klientami
firmy
dostarczają pogłębionych
informacji
czasochłonne
trudne w realizacji
wywiady grupowe
prowadzone równocześnie z kilkoma
osobami
różne punkty widzenia
diagnoza problemów
interpersonalnych
czasochłonne
trudności z opracowaniem
(zebranie w całość)
obserwacja uczestnicząca
służy poznaniu relacji pomiędzy
pracownikami, pracownikami a
przełożonymi, jakości obsługi klientów
zewnętrznych, sposobu realizacji
powierzanych zadań, procesu
komunikacji w firmie itp.
nie odrywa uczestników od
pracy
pozwala określić jakimi
umiejętnościami
faktycznie dysponują
pracownicy
wymaga dużych umiejętności
od obserwatora
testy wiedzy i umiejętności
mogą mieć formę gier, symulacji tzw.
ćwiczenia w koszyku, odgrywanie ról
rzetelne dane o
umiejętnościach
wysokie koszty,
czasochłonność
14
IDENTYFIKACJA I ANALIZA POTRZEB SZKOLENIOWYCH
Po co?
Istotą identyfikacji potrzeb szkoleniowych jest „dotarcie do tych obszarów funkcjonowania,
w których pracownik może się doskonalić, aby lepiej wypełniać swoje obowiązki”.
Wynikiem rzetelnej diagnozy jest wybór optymalnego narzędzia naprawczego - nie zawsze,
bowiem szkolenie jest „lekiem na całe zło”. W wielu sytuacjach, potrzebne są
w pierwszej kolejności przedsięwzięcia nie szkoleniowe takie jak: zakup technologii, zmiana
strategii, zmiana organizacji pracy itp.
Analiza potrzeb ma dać nam odpowiedź na trzy pytania:
1. czy warto robić szkolenie?
- czy jeśli je zrobimy, to czy coś się zmieni w sposobie pracy uczestników?
- osiągniecie jakiego rodzaju zmian jest realne?
2. co, oprócz samego szkolenia, trzeba (warto) zrobić?
- jakie inne działania powinny zostać podjęte w ramach projektu szkoleniowego, by
uczestnicy mogli zastosować to, czego się nauczyli?
3. jakie konkretne cele powinno mieć samo szkolenie?
- czego uczestnicy powinni się nauczyć?
- jaką wiedzę i umiejętności chcemy im dostarczyć?
Czym nie jest badanie potrzeb?
Badanie potrzeb szkoleniowych nie może być „koncertem życzeń” – nie może sprowadzać
się do pytania: „w jakim szkoleniu chciał(a)by Pan(i) uczestniczyć?”, lub też, „jakiego szkolenia
jeszcze nie robiliśmy?”. Powody, dla których chcemy uczestniczyć
w szkoleniach bywają różne – ciekawość, prestiż tematu, dobra opinia wykładowcy. Nasze
chęci, mimo, że istotne, to jednak wciąż za mało. Tym bardziej, że bardzo często rozmijają się
z realnymi potrzebami, które …
ukrywamy - „dla niektórych osób przyznanie się do tego, że potrzebują jakiegoś
szkolenia byłoby równoznaczne z przyznaniem się do braku kompetencji”.
- pytane, czego potrzebują, wybierają „coś neutralnego, bardziej bezpiecznego”;
bądź, których nie znamy – tzw. nieświadoma niekompetencja.
Jak badamy potrzeby szkoleniowe?
Definiowanie potrzeb szkoleniowych powinno odbywać się na trzech poziomach –
organizacyjnym, zawodowym i indywidualnym.
poziom organizacyjny (firma i jej otoczenie zewnętrzne) – ocena obecnego stanu
firmy, poziom jej rozwoju, planowane przedsięwzięcia w oparciu o takie czynniki jak
restrukturyzacja, zmiany rynków zbytu, działania konkurencji, zmiany legislacyjne,
zmiany technologiczne;
poziom zawodowy (stanowisko pracy) – analiza konkretnych stanowisk
i wynikających z nich ról organizacyjnych, analiza błędów, wyniki kontroli, jakości,
nowe procesy i strategie, inicjatywy;
poziom indywidualny (pracownik) – uwzględnienie indywidualnych potrzeb
rozwojowych pracowników;
Na tym poziomie ważne są propozycje szkoleń zgłaszane przez samych pracowników –
wynikają one z chęci podnoszenia kwalifikacji, rozwoju zawodowego, wykorzystania potencjału,
poszerzenia zakresu odpowiedzialności, zdobycia nowych kompetencji m.in.
w celu uzyskania wyższych dochodów.
METODYKA DORADZTWA
Proces szkoleniowy od A do Z-et
15
Dlaczego warto?
Badanie potrzeb szkoleniowych jest gwarancją trafnych inwestycji. Powierzchowna analiza
potrzeb szkoleniowych (lub jej brak) naraża organizację jak i uczestników na znaczne straty.
Konsekwencje nieadekwatnie dobranego procesu rozwojowego to po pierwsze – marnowanie
czasu i pieniędzy; po drugie – i to wydaje się być kosztem dużo bardziej dotkliwym – spadek
motywacji do podejmowania działań rozwojowych w przyszłości.
Rys. 5 Analiza potrzeb – korzyści
Na podstawie analizy potrzeb dokonywany jest wybór/opracowanie:
typu szkolenia;
programu;
treści (by były zgodne z potrzebami organizacji oraz oczekiwaniami odbiorców
szkoleń);
metod i technik prowadzenia szkolenia.
O tym – w kolejnych numerach Biuletynu.
METODYKA DORADZTWA
Proces szkoleniowy od A do Z-et
16 EKOLOGIA I ŚRODOWISKO
Jakość gleby i jej zdrowotność jest fundamentem rentownej i stabilnej produkcji rolniczej
i określana jest nie tylko jej żyznością, cechami fizycznymi i chemicznymi ale także aktywnością
mikrobiologiczną. Kluczową sprawą dla zachowania i budowania trwałej żyzności i zdrowotności
gleby jest w rolnictwie ekologicznym odpowiednia gospodarka składnikami pokarmowymi,
stymulowanie wzrostu zawartości materii organicznej i rozwoju życia biologicznego gleby.
W produkcji ekologicznej, źródłem składników pokarmowych dla roślin jest przede wszystkim
materia organiczna. Wiąże się to z dostarczaniem do gleby takich materiałów pochodzenia
organicznego, które mogą być rozłożone przez mikroorganizmy glebowe na składniki pobierane
przez rośliny. Ważnym elementem gospodarki składnikami mineralnymi w glebie jest ustalanie
właściwego następstwa roślin po sobie, które nie spowoduje wyczerpania rezerw składników
pokarmowych, ważnych dla zachowania i poprawiania żyzności gleb. Składniki mineralne, które
są zabierane z gleby z plonem uprawianych roślin powinny do niej wracać z wnoszonymi
nawozami organicznymi i pozostawionymi po zbiorze resztkami roślin. Naturalny obieg
składników pokarmowych w przyrodzie jest podstawowym założeniem produkcji ekologicznej, nie
stanowiącym zagrożenia dla środowiska.
Składniki pokarmowe w glebie znajdują się nie tylko w samej warstwie ornej, która na ogół
sięga 20 cm głębokości, ale i warstwach położonych głębiej. Gatunki warzyw charakteryzujące
się głębokim systemem korzeniowym mogą korzystać ze składników pokarmowych znajdujących
się w głębszych warstwach profilu glebowego. Znajomość budowy systemu korzeniowego roślin
pomaga prawidłowo zaplanować płodozmian. Aby lepiej wykorzystać składniki pokarmowe
i zapobiegać ich trwałemu wymywaniu do podglebia, po gatunkach płytko korzeniących się
powinny przychodzić rośliny o głębokim systemie korzeniowym (tab. 1).
Tabela 1. Wielkość systemu korzeniowego niektórych gatunków warzyw,
w okresie maksymalnego rozwoju roślin (w/g Weavera i Brunera)
Gatunek Maksymalna Maksymalna
głębokość (cm) rozpiętość (cm)
Burak czerwony 335 122
Cebula 99 30
Kalafior 137 107
Kapusta 238 91
Marchew 304 70
Ogórek 112 213
Papryka 103 76
Pomidor 132 167
Por 60 76
Nawożenie i ochrona warzyw uprawianych
ekologicznie
Opracowanie: Barbara Sazońska, CDR O/Radom
17 EKOLOGIA I ŚRODOWISKO
Duże znaczenie mają także, substancje próchniczne, a szczególnie związki kwasów
humusowych. Wpływają one na tworzenie się wodoodpornej gruzełkowatej struktury gleby, co
sprzyja dobremu przewietrzaniu gleby. Dobre przewietrzanie gleby i możliwość swobodnej
wymiany gazów między glebą a atmosferą sprzyja właściwemu rozwojowi systemu
korzeniowego, a ugniatanie w czasie wykonywania zabiegów agrotechnicznych proces ten
utrudnia. Zabiegi mechaniczne rozluźniają glebę poprawiając przewietrzanie gleb, ale
jednocześnie przerywają kapilary, którymi woda podsiąka do wyższych warstw.
Stosowanie roślin strukturotwórczych i ich miejsce w płodozmianie
Sukces zmianowania w dużej mierze zależy od uwzględnienia roślin motylkowatych
w schemacie następstwa uprawianych roślin. Rośliny motylkowate są bowiem głównym,
naturalnym źródłem azotu, który jest pobierany przez te rośliny z atmosfery dzięki bakteriom
z rodzaju Rhizobium żyjącym na ich korzeniach. Są one dostępne i wykorzystywane przez rośliny
uprawiane następczo. W gospodarstwach prowadzących również produkcję zwierzęcą rośliny
motylkowate w mieszankach z trawami są cenną paszą białkową.
Do roślin motylkowatych najczęściej uprawianych na nawozy zielone, należą: koniczyny,
wyki, lucerna i łubiny, a w mniejszym zakresie peluszka, seradela, bobik. Mogą one być
umiejscowione w płodozmianie jako poplon lub jako plon główny. W płodozmianie rośliny
motylkowate powinny być umieszczone po roślinach wyczerpujących glebę ze składników
pokarmowych, głównie azotu oraz pogarszających strukturę gleby. Po roślinach motylkowatych
umieszczać należy rośliny o dużych wymaganiach pokarmowych (kapustne).
Najlepszą porą wprowadzania roślin motylkowatych do gleby jest okres przed kwitnieniem.
Przeciętna zawartość azotu w liściach tych roślin wynosi wówczas 3,5 – 4% i spada
w późniejszym okresie do 3 – 3,5%. W przypadku wykorzystywania roślin motylkowatych do
okrywania międzyrzędzi nie jest ważna ich faza rozwojowa, ale okres jaki upływa od posadzenia
lub wysiewu uprawianego warzywa. Zbyt długo przetrzymywane rośliny okrywowe stwarzają
konkurencję dla uprawianych roślin o składniki pokarmowe, wodę i przestrzeń do życia, co
skutkuje zawsze obniżeniem plonu.
Zasady odżywiania się roślin
Dla wzrostu roślin niezbędnych jest 13 składników mineralnych. Sześć z nich to
makroskładniki, zużywane przez rośliny w dużych ilościach: azot (N), fosfor (P), potas (K), wapń
(Ca), magnez (Mg) i siarka (S). Siedem innych pierwiastków, pobieranych przez rośliny
w mniejszych ilościach ale równie ważnych to mikroskładniki, do których należy: żelazo (Fe),
mangan (Mn), cynk (Zn), bor (B), miedź (Cu), molibden (Mo) i chlor (Cl).
Oprócz składników mineralnych niezbędne dla wzrostu roślin są inne pierwiastki, takie jak
węgiel (C), wodór (H) i tlen (O), które są pobierane z powietrza i wody. Ich dostępność dla roślin
modyfikowana jest warunkami glebowymi i zabiegami uprawowymi.
Mikroskładniki. Pobierane są w niewielkich ilościach, ale ich obecność jest niezbędna dla
prawidłowego rozwoju roślin. Objawami niedoboru mikroskładników są różnego rodzaju chlorozy,
przebarwienia i nekrozy występujące na blaszkach liściowych, bądź deformacje niektórych części
roślin. Nawożenie obornikiem lub kompostami, wyprodukowanymi z dodatkiem nawozów
pochodzących od zwierząt, na ogół eliminuje problem niedoboru mikroskładników.
Nawożenie i ochrona warzyw uprawianych ekologicznie
18 EKOLOGIA I ŚRODOWISKO
W tym przypadku może on wystąpić tylko w warunkach niewłaściwego odczynu gleby lub
nadmiaru niektórych makroskładników, zmniejszających dostępność mikroskładników dla roślin.
Nawozy zielone, przyorywane na polu, nie wnoszą do gleby mikroskładników, biorą tylko udział
w ich cyrkulacji: gleba - roślina – gleba.
Tabela 2. Zawartość mikroelementów w niektórych nawozach organicznych
(wg Gorlacha i Mazura)
Odczyn gleby. Do bardzo ważnych zagadnień nawożenia należy utrzymanie właściwego
odczynu gleby.
Większość gleb w Polsce ma z natury kwaśny odczyn (pH w KCl poniżej 6,0; pH w wodzie
poniżej 6,5) i powinny być one okresowo wapnowane. Odczyn gleby jest bardzo ważny, gdyż
wpływa na dostępność składników pokarmowych dla roślin. Na glebach, których pH jest niższe
od 6 następuje drastyczne ograniczenie dostępności N, P i K. Gleby takie zawierają z reguły
mniej Ca i Mg, może wzrastać w nich nadmiernie zawartość manganu, żelaza i glinu. Kwaśny
odczyn gleby pogarsza jej strukturę, hamuje rozwój wielu organizmów glebowych (bakterii
i promieniowców) i blokuje wiązanie azotu atmosferycznego przez bakterie brodawkowe.
Wzbogacanie gleby w fosfor
Do uzupełnienia niedoborów fosforu w glebie można stosować mączki fosforytowe, lub
mączki kostne. Dostępność fosforu z mączek fosforytowych i kostnych jest dla roślin mała,
dlatego nawóz ten powinien być stosowany pod rośliny o długim okresie wegetacji. Mączka
fosforytowa jest nawozem przedsiewnym, wymagającym starannego wymieszania z glebą,
a przyswajalność fosforu dla roślin zależy od stopnia przemiału surowca
Wzbogacanie gleby w potas
Najbogatszym źródłem potasu są nawozy mineralne uzyskiwane z różnego rodzaju soli
kopalnych. Występują on w formie chlorkowej lub siarczanowej. Źródłem potasu może być też
popiół drzewny. Niektóre gatunki warzyw zdecydowanie preferują siarczanową formę tego
nawozu.
Nawozy potasowe są typowymi nawozami przedsiewnymi i powinny być wymieszane
z glebą. Jedynie na glebach lekkich wskazane jest podzielenie dawki i stosowanie tego nawozu
także w nawożeniu pogłównym. Zastosowanie w gospodarstwie ekologicznym nawozów
potasowych pochodzących z soli kopalnych powinno być uzgodnione z jednostką certyfikującą.
Rodzaj nawozu Mikroelementy w mg na 1 kg nawozu
Bor (B) Miedź (Cu) Mangan (Mg) Molibden (Mo) Cynk (Zn)
Obornik miesza-
ny
6,60 6,98 96,10 0,42 60,68
Gnojówka 2,15 0,38 3,18 0,07 2,45
Pomiot kurzy 16,44 18,34 71,10 0,72 103,0
Nawożenie i ochrona warzyw uprawianych ekologicznie
19 EKOLOGIA I ŚRODOWISKO
Wzbogacanie gleby w magnez
Magnez działa na glebę odkwaszająco, ogranicza też gromadzenie metali ciężkich przez
rośliny. Składnik ten wprowadza się do gleby wraz z obornikiem, kompostami oraz dolomitami
służącymi do odkwaszania gleb. Najszybciej działającym nawozem jest siarczan magnezu, który
może być stosowany doglebowo i dolistnie.
Wykaz nawozów i środków poprawiających właściwości gleby dozwolonych do stosowania
w produkcji ekologicznej prowadzi Instytut Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach,
dostępny jest na stronie internetowej http://www.iung.pulawy.pl/index.php?
option=com_content&view=article&id=111&Itemid=61
Nawozy organiczne
Celem stosowanego nawożenia organicznego jest nie tylko dostarczenie roślinom
niezbędnych składników pokarmowych ale również budowanie trwałej żyzności gleby, jej życia
biologicznego i zapobieganie erozji gleb.
Obornik
Obornik jest podstawowym nawozem organicznym produkowanym w gospodarstwie,
i stanowi doskonałe źródło składników pokarmowych i materii organicznej.
Zawartość składników pokarmowych w oborniku może być różna i zależy od rodzaju i wieku
zwierząt, sposobu ich żywienia i użytkowania oraz ilości i składu chemicznego ściółki.
Stosowanie obornika. Wielkość dawek obornika dostosowuje się do wymagań roślin oraz
fizycznych i chemicznych cech gleby. Należy mieć na uwadze to, że w łącznej ilości obornika
zastosowanego w gospodarstwie w ciągu roku ilość azotu przypadającego na 1 ha użytków
rolnych nie może przekroczyć 170 kg N/ha (Dyrektywa 91/676/EWG). W glebach lekkich obornik
rozkłada się szybko, a ponieważ charakteryzują się one mniejszymi własnościami sorpcyjnymi,
dlatego stosuje się mniejsze dawki, ale częściej.
Najkorzystniejszym terminem stosowania obornika jest okres około 2 tygodni przed uprawą
roślin.
Gnojówka
Gnojówka jest przefermentowanym moczem zwierząt gospodarskich. Gnojówka ma odczyn
zasadowy i zabarwienie ciemnobrunatne. Związki azotowe zawarte w gnojówce ulegają
szybkiemu rozkładowi, w wyniku którego wytwarzają się duże ilości amoniaku.
Gnojówkę można stosować do bezpośredniego nawożenia pól przed uprawą roślin lub do
nawożenia pogłównego.
Kompost
Podstawowym nawozem w gospodarstwie ekologicznym jest kompost przygotowany w ściśle
określony sposób z właściwych materiałów. Stanowi on idealną formę nawozu, który zwiększa
żyzność gleby i zapewnia wysoką jakość biologiczną uzyskiwanych produktów roślinnych.
Kompost jest najbogatszym źródłem materii organicznej w formie próchnicy, która dostarcza
roślinom niezbędnych składników pokarmowych, a glebie przywraca i utrzymuje w niej
równowagę biologiczną.
Nawożenie i ochrona warzyw uprawianych ekologicznie
20 EKOLOGIA I ŚRODOWISKO
Nawozy zielone
Nawozy zielone są źródłem materii organicznej i dostępnych składników pokarmowych,
zaopatrują uprawiane warzywa w azot (szczególnie rośliny motylkowate), poprawiają własności
fizyczne i chemiczne głębszych warstw gleby, zwiększają liczbę gatunków w zmianowaniu
i ułatwiają dobór właściwego następstwa roślin po sobie, przedłużają pokrycie gleby roślinnością
i osłaniają powierzchnię gleby, przez co zapobiegają wymywaniu składników w okresie zimy,
zagłuszają chwasty i ograniczają problem szkodników i chorób. Niektóre z nich mają także
działanie fitosanitarne, obniżając poziom zainfekowania gleby mikroorganizmami
patogenicznymi. Nawozy zielone dostarczają też materiału do ściółkowania i kompostowania.
OCHRONA ROŚLIN PRZED CHWASTAMI, CHOROBAMI I SZKODNIKAMI
O c h r o n a p r z e d c h w a s t a m i
W uprawie każdego gatunku można wyróżnić tzw. „krytyczny okres konkurencji chwastów”, tj.
okres największej wrażliwości na zachwaszczenie. Występuje on przed pierwszą połową sezonu
wegetacyjnego. Jest to przedział czasowy, podczas którego pojawianie się chwastów, czy też ich
wzrost powinien być zahamowany, aby uniknąć strat w plonie. Okres ten bywa też nazywany
„wymaganym okresem wolnym od chwastów”. Znajomość okresu, kiedy chwasty należy usuwać,
jest pomocna przy planowaniu niszczenia chwastów.
Tabela 3. Podział roślin warzywnych pod względem wrażliwości na zachwaszczenie
Ograniczenie stopnia zachwaszczenia i zmianę składu florystycznego pola można uzyskać
przez odpowiednie zmianowanie. W warzywnictwie ekologicznym zboża, zwłaszcza ozime,
powinny być nieodłącznym składnikiem zmianowania. Resztki pożniwne i słoma zbóż zawierają
substancje allelopatyczne hamujące rozwój chwastów. Ich uprawa ogranicza pojawianie się
gatunków chwastów charakterystycznych dla agrofitocenoz roślin warzywnych.
Metody zwalczania chwastów
W uprawie ekologicznej metody zwalczania chwastów można podzielić na agrotechnicznei
fizyczne.
Do metod agrotechnicznych zalicza się zabiegi uprawowe poprzedzające siew i sadzenie
warzyw oraz mechaniczne i ręczne zabiegi odchwaszczające po wzejściu roślin uprawnych.
Optymalny termin likwidacji chwastów, powinien być oparty o zasadę – „ im wcześniej chwasty
zostaną zniszczone tym lepiej dla rośliny uprawnej”.
I. Najbardziej wrażliwe II. Średnio wrażliwe III. Najmniej wrażliwe
Uprawiane z siewu wprost do
gruntu, o długim okresie
kiełkowania i wolnym tempie
wzrostu w początkowym okresie
wegetacji: cebula z siewu, por
z siewu, marchew, pietruszka,
pasternak, koper
Uprawiane z siewu, kiełkujące
szybciej od roślin z grupy I: burak
ćwikłowy, bób, fasola, groch, ogórek,
szpinak.
Uprawiane z rozsady i wymagające
szczególnie dobrych warunków
środowiska: seler, cebula z rozsady
i z dymki, por z rozsady, czosnek
Uprawiane z rozsady, sadzone
w dużej rozstawie rzędów, dobrze
przyjmujące się po posadzeniu
i szybko rosnące, wytwarzające
dużą powierzchnię liści łatwe do
odchwaszczania mechanicznego:
pomidor, papryka, warzywa
kapustowate, dynia, cukinia
Nawożenie i ochrona warzyw uprawianych ekologicznie
21 EKOLOGIA I ŚRODOWISKO
System zwalczania chwastów zabiegami uprawowymi polega między innymi na stwarzaniu
warunków sprzyjających ich szybkiemu i możliwie najliczniejszemu skiełkowaniu, a następnie
niszczeniu ich wschodów, w miarę potrzeby kolejnymi zabiegami uprawowymi.
Zwalczanie chwastów w zespole uprawek pożniwnych
Wczesna podorywka przerywa dojrzewanie nasion chwastów i twardnienie ich okryw
nasiennych, dzięki czemu są one atakowane przez mikroorganizmy glebowe i część nasion ginie.
Najlepsze efekty zapewnia podorywka płytka, na głębokość 5-7 cm. Natychmiast po podorywce
pole się bronuje lekką broną, aby nie dopuścić do przeschnięcia skib.
Zwalczając chwasty rozłogowe, np. perz, wykonuje się nieco głębszą podorywkę tj. na
głębokość około 10 cm. Podorywka powoduje wyciągnięcie rozłogów do wierzchniej warstwy.
Po przeschnięciu roli należy wyciągnąć perz kultywatorem sprężynowym lub broną sprężynową
wykonując ten zabieg na krzyż, najlepiej dwukrotnie. Następnie, po przeschnięciu pola bronuje
się broną średnią w celu wytrząśnięcia z rozłogów perzu grudek ziemi, po czym perz zgrabia się
grabiarką i wywozi z pola.
Zwalczanie chwastów po siewie lub sadzeniu
Pielenie ręczne. W warzywnictwie ekologicznym trudno się obejść bez ręcznego pielenia.
Nakłady pracy ręcznej na odchwaszczanie 1 ha plantacji warzyw sięgają kilkuset robotnikogodzin
(np. cebula z siewu 800-1200, marchew – 300-500, kapusta 100-150).
Bronowanie zasiewów. Po siewie czasami bronuje się, głównie dla zniszczenia skorupy
glebowej lub przerzedzenia wschodów, a jednocześnie niszczy się część siewek chwastów.
Do tego celu można użyć lekką bronę posiewną, bronę chwastownik, różnego rodzaju zgrzebła
o cienkich, sprężynujących zębach. Przedwschodowe bronowanie lepiej tolerują rośliny
wymagające głębszego siewu (np. bób, fasola, groch), niż gatunki wysiewane płytko, na
głębokość 1-2 cm (np. cebula, marchew). Należy unikać bronowania w momencie wschodów,
gdyż można spowodować zbyt silne przerzedzenie stanu zasiewu.
Ściółki i rośliny okrywowe
Chwasty można zwalczać ściółkując powierzchnię gleby przed siewem lub sadzeniem
materiałem nieprzepuszczającym światła, np. czarną folią albo czarną włókniną polipropylenową.
Do ściółkowania gleby próbuje się wykorzystać także folie zielone i brązowe o właściwościach
fotoselektywnych. Absorbują one promieniowanie aktywne fotosyntetycznie, przez co utrudniają
rozwój chwastów.
O c h r o n a r o ś l i n p r z e d c h o r o b a m i
1. Metody agrotechniczne
Niszczenie źródeł infekcji odgrywa decydującą rolę w ekologicznej ochronie warzyw przed
zakażeniem. Polega ono na dokładnym usuwaniu chorych roślin lub ich porażonych części,
usuwaniu resztek pożniwnych, stosowaniu podorywek i orki przedzimowej oraz niszczeniu
żywicieli pośrednich.
Usuwanie resztek pożniwnych lub porażonych roślin ma szczególne znaczenie przy
zwalczaniu wielu chorób pochodzenia glebowego, np. usuwanie z plantacji roślin porażonych kiłą
kapusty, pomidorów z objawami raka bakteryjnego. Rośliny z objawami porażenia nie mogą być
kompostowane, powinny być spalone lub głęboko zakopane.
Nawożenie i ochrona warzyw uprawianych ekologicznie
22 EKOLOGIA I ŚRODOWISKO
2. Zaprawianie nasion, bulw, cebul i korzeni
Zaprawianie korzeni rozsady wielu gatunków warzyw w papce z gliny i torfu z dodatkiem
środka biologicznego (50g/litr papki), opartego na antagonistycznym grzybie Trichoderma viride
B35. Środek ten można stosować w roztworze wodnym (w dawce 50 g/l wody) służącym do
zanurzania korzeni rozsady warzyw.
3. Uprawa odmian odpornych lub tolerancyjnych
Uprawa odmian odpornych lub tolerancyjnych jest najlepszą metodą ochrony roślin przed
chorobami, nie tylko w uprawach ekologicznych. Jednak warunkiem podstawowym jest aby ta
cecha była jedną z wielu, dzięki którym odmiana daje wysokie i dobrej jakości plony. Niestety u
wielu odmian warzyw wysoka odporność na choroby w zbyt małym stopniu wiąże się z innymi
cechami, zapewniającymi wysoką produktywność. Przykładem mogą być niektóre odmiany
ogórków odpornych na mączniaka rzekomego zawierających goryczkę i bardzo ciemny kolor
skórki, lub tolerancyjne odmiany kapusty głowiastej na kiłę o bardzo słabych wartościach
smakowych.
O c h r o n a r o ś l i n p r z e d s z k o d n i k a m i
Lokalizacja plantacji. Uprawy ekologiczne nie powinny być sytuowane w bezpośrednim
sąsiedztwie skupisk drzew i krzewów ponieważ stanowią one naturalne siedlisko dla szeregu
szkodliwych gatunków muchówek, m.in.: połyśnicy marchwianki, śmietki kapuścianej, cebulanki,
ćwiklanki, kiełkówki i glebowej, zmieników oraz mszyc. Marchew najlepiej uprawiać na terenach
otwartych bowiem dorosłe osobniki (muchówki) połyśnicy marchwianki najchętniej przebywają
w zacienionych i bezwietrznych miejscach jakie znajdują w otaczających plantację krzewach,
zadrzewieniach bądź wysokiej roślinności zielnej. Warzyw kapustowatych, cebuli, pora, grochu,
fasoli, bobu i marchwi nie należy uprawiać w bezpośrednim sąsiedztwie wieloletnich plantacji
roślin motylkowych. Kwiaty tych roślin stanowią źródło pokarmu (pyłek i nektar) dla samic w/w
muchówek oraz motyli (bielinków, piętnówek, pachówki strąkóweczki, wgryzki szczypiorki).
Uprawa roli. W ograniczaniu liczebności szkodników istotną rolę odgrywa podorywka, orka
zimowa oraz zabiegi uprawowe takie jak: kultywatorowanie, bronowanie. Wymienione zabiegi,
przyczyniają się do znacznego spadku liczebności rolnic, drutowców, pędraków, piętnówek,
śmietek, pchełek, pachówki strąkóweczki, połyśnicy marchwianki, liściolubki selerowej, paciornicy
grochowianki i krzyżowianki. Przemieszczane na powierzchnię gleby w trakcie wykonywania
zabiegów, wymienione szkodniki, są zjadane przez ptactwo lub giną w wyniku działania
ujemnych temperatur w okresie zimowym.
mszycy marchwiowej ondulującej, tarczyka mgławego, poskrzypki cebulowej oraz nicieni.
Płodozmian i zmianowanie
Płodozmian i zmianowanie wpływają na zmniejszenie liczebności szkodliwych owadów,
szczególnie tych gatunków, które swój przedimaginalny cykl rozwojowy przechodzą w miejscu
żerowania. Są to m.in. śmietka kapuściana, śmietka cebulanka, śmietka glebowa, śmietka
kiełkówka, rolnice, drutowce, pędraki, połyśnica marchwianka, oprzędziki, chowacze, piętnówka
kapustnica, pachówka strąkóweczka oraz mszyca kapuściana.
Terminy siewu, sadzenia i zbioru. Dobór odpowiedniego terminu siewu i sadzenia roślin
sprzyja zmniejszaniu szkód powodowanych przez niektóre gatunki fitofagów. Przyspieszanie
siewu nasion marchwi zmniejsza szkodliwość połyśnicy marchwianki.
Nawożenie i ochrona warzyw uprawianych ekologicznie
23 EKOLOGIA I ŚRODOWISKO
Larwy tego szkodnika pojawiają się masowo w drugiej połowie maja. Jeżeli w tym czasie
marchew jest w stadium siewki jedna larwa może zniszczyć do 15 roślin.
Stosowanie naturalnych wyciągów roślinnych wytwarzanych drogą przemysłową
i domowym sposobem
Są to preparaty pochodzenia roślinnego zwierające substancje odstraszające lub toksyczne
dla szkodników. Najbardziej odpowiednie są te, których wytwarzaniem zajmuje się przemysł,
bowiem znana jest w nich zawartość substancji czynnej, sposób stosowania i okres karencji oraz
posiadają rejestrację dopuszczającą do stosowania na roślinach warzywnych. Takimi środkami
są preparaty czosnkowe oraz wyciągi z grejpfruta.
Wyciągi roślinne znajdują jednak wielu zwolenników i poprzez niektóre publikacje dotyczące
upraw ekologicznych, proponowane są w formie wywarów lub wyciągów do sporządzania we
własnym zakresie. Są to m.in.: skrzyp polny, pokrzywa zwyczajna, wrotycz pospolity, gorczyca,
krwawnik pospolity, bylica boże drzewko, cebula, czosnek, pomidor i inne. Nie wszystkie jednak
wywary lub wyciągi z wymienionych roślin sporządzane domowym sposobem, są bezpieczne w
stosowaniu dla ludzi i zwierząt, gdyż ich skład i działanie nie jest poznane. Dotyczy to głównie
wyciągów z roślin trujących, jak np. wrotycz, bieluń, nać pomidorów czy tytoń, które w dalszym
ciągu zalecane są w niektórych publikacjach.
Monitoring agrofagów i prognozowanie zagrożeń
W ochronie roślin metoda ta jest głównie wykorzystywana do przywabiania, odstraszania lub
sygnalizacji pojawu szkodników. Są to m.in. repelenty, antyfidanty odstraszające oraz hamujące
żerowanie i składanie jaj. W użyciu znajdują się związki feromonowe służące do sygnalizacji
obecności m.in. pachówki strąkóweczki, piętnówki kapustnicy.
W przypadku, gdy odpowiednia ochrona roślin przed szkodnikami i chorobami nie jest
możliwa lub stwierdzono duże zagrożenie dla upraw, dozwolone jest zgodnie
z Rozporządzeniem Komisji (WE) 889/2008 z dnia 5 września 2008r. zastosowanie środków
znajdujących się w Załączniku II tego rozporządzenia. Preparaty dozwolone w rolnictwie
ekologicznym można podzielić na grupy ze względu na zawartość substancji czynnej:
Olejowe
Siarkowe
Miedziowe
Wirusowe i inne.
Wykaz dostępnych środków handlowych stosowanych do
ochrony roślin prowadzi Instytut Ochrony Roślin, dostępny jest na
stronie internetowej http://www.ior.poznan.pl/19,wykaz-sor-w-
rolnictwie-ekologicznym.html
Opracowała: Barbara Sazońska
Nawożenie i ochrona warzyw uprawianych ekologicznie
24
Lokalne Grupy Działania zbliżają się powoli do końca wdrażania Lokalnych Strategii
Rozwoju. Oznacza to, że nadchodzi moment dokonania ewaluacji końcowych (ex-post) realizacji
założonych w tych dokumentach celów, działań, wskaźników. W LGD, w których dokonywano już
ewaluacji początkowej lub w trakcie okresu wdrażania, nowe badania będą miały – oprócz
charakteru podsumowującego – także porównawczy. Jest to niezbędny element do oceny
fizycznego stanu wdrażania, ale i dynamiki zmian. Ewaluacja ma na celu dostarczanie osobom
odpowiadającym za zarządzanie strategią (w przypadku LGD powinien to być Zarząd
organizacji) rzetelnych i opracowanych na podstawie określonej metodyki danych, ułatwiających
im podejmowanie decyzji co do kontynuowania lub zmian w zakresie prowadzonych działań (np.
w zakresie kierunków, celów, wskaźników realizacji LSR). Ewaluacja ma zatem zapobiec
decyzjom opartym jedynie na przesłankach, odczuciach i nierzetelnych danych. W przypadku
dokumentów planistycznych jakimi są Lokalne Strategie Rozwoju, ewaluacja odnosi się przede
wszystkim do dwóch kwestii:
a) podsumowania danych wynikających z procesu monitorowania wdrażania
Lokalnej Strategii Rozwoju (LSR), w tym wskazanie postępu realizacji wskaźników,
a więc osiągania poszczególnych celów LSR (podstawa rozliczenia wdrażania, w tym
również w odniesieniu do umowy ramowej podpisanej z Instytucją Wdrażającą);
b) ocenę funkcjonowania LGD, w tym zarówno działań prowadzonych w ramach
Działania 4.3. PROW (Funkcjonowanie LGD, aktywizacja społeczna i podwyższanie
kwalifikacji), jak i technicznego funkcjonowania, głównie w aspekcie pracy Biura,
warunków jego działalności i współpracy pracowników Biura z innymi Organami LGD.
Elementem ewaluacji, który nie zawsze podejmowany jest w Lokalnych Grupach Działania
jest ocena rozpoznawalności LGD na obszarze jej działania (wdrażania LSR). Z punktu
widzenia „obowiązku rozliczania się z LSR”, temat taki jest na pewno obszarem dodatkowym.
Natomiast patrząc na ten element oceny z punktu widzenia zarządzania organizacją, a także
biorąc pod uwagę fakt, że w nadchodzącej perspektywie finansowej UE LGD będą
najprawdopodobniej funkcjonowały w oparciu o wielofunduszowość (co sprawi, że LSR będzie
dokumentem obejmującym wiele aspektów, w tym wybiegających także poza PROW i umowy
z tego wynikające), badanie rozpoznawalności organizacji jawi się jako konieczność pozwalająca
na ocenę postrzegania LGD przez mieszkańców obszaru. Badanie wizerunku, zbieranie opinii
partnerów, wnioskodawców, beneficjentów i innych podmiotów z obszaru LSR, odnoszących się
do funkcjonowania LGD dostarczyć bowiem może wielu kluczowych informacji, które
w bezpośredni sposób mogą przyczynić się do usprawnienia działań w nowym okresie
wdrażania.
Jakie aspekty warto zatem objąć tego typu badaniem? Na rozpoznawalność LGD na jej
terenie działania wpływa wiele czynników. Począwszy od elementów stosowanych świadomie lub
mniej świadomie, a odnoszących się do wizualizacji (eksponowanie nazwy, logo, stosowanie
haseł, sloganów, stałej kolorystyki i formy tych narzędzi), przez działalność merytoryczną
informacyjną (zarówno związaną z LSR, jak i inną, bieżącą, wykonywaną na rzecz
ROW
Rozpoznawalność Lokalnych Grup Działania
na terenie wdrażania LSR
Autor: Grzegorz Cetner, CDR O/Poznań
25
w aspekcie wdrażania LSR (doradztwo, konsultacje, dokumentacje, obsługa klienta),
działalność mieszkańców obszaru) po aktywizację (szkolenia, warsztaty, podnoszenie
kwalifikacji…) czy organizację innych działań, w tym częściowo związanych z wymienionymi już
sferami (imprezy, konferencje, wyjazdy studyjne). Na rozpoznawalność wpływa także wiele
innych czynników, w tym przede wszystkim sami przedstawiciele LGD, osoby zatrudnione
w Biurze, mające kontakt z klientami, partnerami, jaki i członkowie organów stowarzyszenia,
reprezentujący je na różnorodnych forach – od lokalnych jarmarków i dożynek po targi krajowe
i międzynarodowe konferencje. Ich wiedza i kompetencje, uzyskiwane od nich informacje,
rzetelność przekazu i inne czynniki – wszystko to wpływa na sumę jaką jest ocena organizacji
wystawiana przez lokalne społeczeństwo. Jeśli zatem aspekty te mają się przełożyć na lepsze
funkcjonowanie LGD w przyszłości, a co za tym idzie bezproblemowe wdrażanie przyszłych
strategii, warto objąć ewaluacją kończącego się okresu także i te zagadnienia.
Podsumujmy zatem, jakie elementy znalazłyby się na liście badanych czynników,
mających wpływa na rozpoznawalność LGD. Dla przejrzystości i łatwości przeprowadzenia
badań, skoncentrujmy się w nich na podstawowym garniturze pytań, które mogą się odnosić
m.in. do:
rozpoznawalności nazwy LGD;
rozpoznawalności logo, znaku graficznego, haseł, stosowanych przez LGD;
- identyfikacji rodzajów działań jakie LGD prowadzi w kontekście wdrażania LSR na rzecz
wnioskodawców oraz zainteresowania i korzystania z tych działań (uczestnictwa);
- rozpoznawalności rodzajów materiałów wydawniczych, publikacji LGD itp., a także
miejsc, w których docierają one do odbiorców;
znajomości i popularności strony internetowej LGD;
rozpoznawalności inwestycji wspartych przez LGD na obszarze LSR (lub innych działań
społecznych/edukacyjnych/promocyjnych/aktywizacyjnych – w zależności od tego jakie
działania są podejmowane);
uczestnictwa mieszkańców w imprezach i wydarzeniach organizowanych przez LGD;
identyfikacji efektywnych i nieefektywnych kanałów informacji, którymi dociera do
mieszkańców informacja o LGD i jej działaniach.
To oczywiście długa lista, która powinna zostać dopasowana do charakteru LGD oraz
fizycznie prowadzonych przez nią rodzajów działań lub uzupełniona o inne aspekty, odnoszące
się np. do jakości poszczególnych czynników (czyli np. nie tylko rozpoznanie rodzajów działań
LGD, ale i ich ocena przez respondentów: Czy korzystała Pani/Pan ze strony internetowej LGD
(tu adres)? Jak ocenia Pani/Pan stronę internetową LGD (tu konkretne cechy, np. rzetelność
informacji, aktualność treści, przystępność treści, grafika, interaktywność itd.)?
Najlepszą formą przeprowadzenia analizy rozpoznawalności LGD jest oparcie jej na
ankietach kierowanych do mieszkańców obszaru LGD (z zachowaniem losowości
i minimalnej próby badanych - najmniejszej logicznej grupy, pozwalającej utrzymać wyniki
w granicy błędu – w Internecie w prosty sposób odnajdziemy kalkulatory minimalnych prób)
i indywidualnych wywiadach uzupełniających. Opierając się na praktyce, przy dobrej
współpracy partnerów lokalnych, badanie takie nie nastręcza wielu problemów, a także nie jest
kosztownym. Próba losowa (określona dla poziomu ufności 95%, prawdopodobieństwa zdarzenia
ROW
Rozpoznawalność Lokalnych Grup Działania na terenie wdrażania LSR
26
(tak/nie) 50% i maksymalnego błędu 5%) dla większości LGD nie oznacza wielkiej ilości
ankiet. Np. dla ankietyzowanego obszaru, na którym zamieszkuje (zgodnie z danymi przyjętymi
w LSR) 21 041 osób, które mogą potencjalnie korzystać z usług/działań LGD (przykład
z prawdziwego badania, przeprowadzonego z udziałem autora w 2014 r.; stan ludności obszaru
wiejskiego określonego zgodnie z warunkami narzuconymi dla LSR na 31. grudnia 2006 r.)
oznacza minimalną próbę wielkości 377 ankiet. Przy 3 gminach tworzących obszar, jest to
zaledwie po ok. 126 ankiet z obszaru jednej gminy. Gdyby nawet i ta ilość okazała się trudna do
osiągnięcia (badania ankietowe wymagają poświęcenia, pełnego zaangażowania i często
indywidualnego „podążania za kwestionariuszami” w celu ich odzyskania od respondentów)
można w wielu przypadkach uznać badanie za celowe i skuteczne przy mniejszej liczbie
respondentów. Mniej wypełnionych ankiet oznacza większy błąd lub mniejszą reprezentatywność
dla jakiejś części obszaru (gdy np. ankiety spływają tylko z części gmin). Gdyby w omawianym
przykładzie, w efekcie przeprowadzonej ankietyzacji, zamiast 377 otrzymano jedynie 269 ankiet,
próba taka pozwalałaby na oszacowanie błędu na poziomie 5,96% (przy utrzymaniu założonego
poziomu ufności 95%). Dla ewaluacji odnoszącej się w sposób ogólny do rozpoznawalności LGD
jest to wystarczający poziom parametrów, czyli uzyskana w ten sposób ilość ankiet może być
uznana dla tego typu badania za wiarygodną próbę badawczą, a jego wyniki za wiarygodne.
Wzór ankiety (opracowany w Biurze LGD lub dostarczony przez współpracującego z LGD
konsultanta) może być przekazany do Urzędów Gmin i innych podmiotów, partnerów, instytucji
i osób z terenu LGD, którzy w ramach swoich zadań organizują dystrybucję i zbieranie ankiet do/
od mieszkańców. W przypadku Gmin taki sposób rozpropagowania formularzy i ich ponownego
zebrania bardzo dobrze funkcjonuje poprzez sołectwa. W okresie trwania badania można
również prosić zgłaszających się do UG mieszkańców by wypełnili formularz na miejscu
(udostępnienie w urzędzie, urna do zbierania wypełnionych kwestionariuszy). W przypadku
innych instytucji ankiety mogą wypełniać ich klienci/kontrahenci/interesanci. Dobrym miejscem
może okazać się sklep wiejski. W innej miejscowości kościół. Należy wykorzystywać te kanały,
które w przeszłości okazywały się w danych miejscach efektywne. Na koniec badania (termin
zamknięty, krótki) wypełnione ankiety powinny zostać odesłane do LGD lub osób zatrudnionych
do przeprowadzenia badania celem podsumowania i wyciagnięcia wniosków.
Bardzo ważnym czynnikiem, jak i wyzwaniem organizacyjnym dobrego badania, jest
natomiast losowość ankietowanych. Pamiętając o temacie badania musimy dążyć w jak
największym stopniu do zapewnienia, że respondenci pochodzić będą z różnych miejsc obszaru
LGD, będą reprezentować różne grupy wiekowe, zawodowe, społeczne, płeć… Największym
błędem jest wykonanie badania przy okazji innych działań LGD, takich jak imprezy masowe,
wydarzenia kulturalne czy szkolenia. Pytanie w takich miejscach o nazwę czy logo LGD albo o
imprezy lub szkolenia da oczywiście wynik zbliżony do 100 %, co będzie skutkowało
rozpoznawalnością zbliżoną do idealnej, w której każdy mieszkaniec wie czym jest LGD (to tak
jakby pytać o rozpoznawalność PKP w wagonie kolejowym). Oddając ankietę w inne ręce (do
UG, instytucji itp.) nie mamy pewności ani kontroli co do sposobu wypełnienia ankiet oraz jej
równomiernej dystrybucji. Jest to jednak sposób o wiele mniej angażujący i kosztowny dla LGD,
ponieważ w przeciwnym razie należałoby wykonywać ankietyzację na własną rękę, w sposób
indywidualny z każdym respondentem.
ROW
Rozpoznawalność Lokalnych Grup Działania na terenie wdrażania LSR
27
Trzeba zatem w największym stopniu zapewnić losowość badania, choćby poprzez
uświadamianie partnerów co do istoty ankiety oraz przekazując im konkretne wytyczne
dotyczące dalszego sposobu docierania do mieszkańców.
Wywiady uzupełniające natomiast mogą dostarczyć nam dodatkowych, bardziej
szczegółowych informacji pomocnych do poparcia lub większego zrozumienia wyników
statystycznych uzyskanych dzięki ankiecie. Mogą to być zarówno wywiady z przedstawicielami
samej LGD (na temat działań prowadzonych na terenie wdrażania LSR, ich odbioru,
zadowolenia z wizualizacji i in.), a także wywiady z reprezentantami innych podmiotów oraz
z losowo napotkanymi mieszkańcami (w tym przypadku głównie aspekty rozpoznawalności
nazwy, logo, wydarzeń, ocena jakościowa działań LGD itp.). Wywiady prowadzone w Urzędach
Gmin mogą dostarczyć jeszcze innych, bardzo ciekawych informacji – np. oceny LGD jako
instytucji partnerskiej w odniesieniu do pozyskiwania środków, pomocy we wdrażaniu operacji,
w rozliczeniach projektów i czynnościach formalnych. W przypadku tych ostatnich wywiadów,
właściwym jest by wywiady prowadzone były przez osobę spoza LGD, ponieważ dotyczą
bezpośredniej oceny organizacji, a taka ocena mogłaby być wypaczona sytuacji gdy ankietowany
miałby świadomość, że ankieter reprezentuje ocenianą LGD.
Wyniki kilku ewaluacji obejmujących zagadnienia rozpoznawalności LGD na terenie ich
działania, przeprowadzonych w latach 2013-14, wskazują na zaskakująco wysoką
rozpoznawalność – zarówno samych stowarzyszeń, jak i efektów ich działań. Być może po
części na tak dobry wynik miał wpływ wspomniany wcześniej problem „losowości” próby
badawczej (ankiety dostarczane przez prowadzącego ewaluacje dostarczane były do Biur LGD
i dystrybuowane przez LGD). Uwzględniając jednak i to ryzyko (ankiety nie tylko były wypełniane
przez uczestników imprez, wnioskodawców, beneficjentów, uczestników szkoleń, ale i przez
osoby nie korzystające z żadnych usług LGD) oceny rozpoznawalności wypadły bardzo wysoko.
W ankietach zastosowano także analizę opisową, pozwalającą na ocenę przez
ankietowanych prawdziwości gotowych sformułowań, odnoszących się do LGD. Te również
potwierdzają bardzo dobry odbiór Lokalnych Grup Działania w terenie. Były to następujące
zdania:
Lokalna Grupa Działania (LGD) jest w mojej okolicy znaną instytucją;
Mieszkańcy wsi znają rodzaje działań podejmowanych przez LGD;
W mojej okolicy istnieje duże zainteresowanie działaniami LGD;
Informacja o działaniach LGD jest powszechna i łatwo dostępna;
Moja gmina jest partnerem w działaniach LGD;
Znam (lub kojarzę) osoby działające w LGD.
Powyższe sentencje oceniane były w skali pięciostopniowej: 1 - zdecydowanie
się zgadzam / 2 - raczej się zgadzam / 3 - nie mam zdania / 4 - raczej się nie zgadzam / 5 –
zdecydowanie się nie zgadzam. Większość ocen oscylowała powyżej oceny 2 i 3, przy czym
średnio otrzymywano ocenę „raczej się zgadzam”. Biorąc pod uwagę, że oceniano zdania
o zabarwieniu zdecydowanie pozytywnym, wynik należy uznać za zdecydowanie
satysfakcjonujący. Należy pamiętać, że podmiotem ocenianym (LGD) są organizacje, których
historia działania na firmamencie obszarów wiejskich sięga zaledwie kilku lat. Pomimo to,
z badań wynika, że LGD zakorzeniły się na dobre w świadomości mieszkańców wsi.
ROW
Rozpoznawalność Lokalnych Grup Działania na terenie wdrażania LSR
28
Jak w przypadku każdego badania objętego ewaluacją, tak i w przypadku rozpoznawalności
LGD, wnioski z badań powinny doprowadzić do sformułowania konkretnych rekomendacji, jakie
LGD może wdrożyć w kolejnym okresie swego funkcjonowania.
Rekomendacje dotyczą wskazanych do podjęcia przez LGD działań mających na celu
osiągnięcie wyższej rozpoznawalności LGD na terenie wdrażania LSR.
Częściowe wyniki badań, wnioski z nich płynące oraz typowe rekomendacje odnoszące się
do rozpoznawalności LGD będą przedstawiane przez autora w postaci artykułów w Leader
Newsletterze, emitowanym drogą e-mail przez CDR, Oddział w Krakowie.
Grzegorz Cetner (CDR O/Poznań), [email protected]
ROW
Rozpoznawalność Lokalnych Grup Działania na terenie wdrażania LSR
29
Polska zgodnie z założeniami polityki UE podejmuje liczne działania stwarzając korzystne
warunki dla prowadzenia ekstensywnej produkcji rolniczej i przetwórstwa spożywczego.
Wyrazem polityki w tym zakresie są regulacje prawne stanowione w celu rozwoju lokalnych
społeczności i aktywizacji gospodarczej w regionach. Zapewniają one ochronę prawną wyrobów
o charakterze tradycyjnym i regionalnym, umożliwiają prowadzenie produkcji i sprzedaży
surowców i wyrobów na rynek lokalny, wprowadzają zasadę elastycznego stosowania wymogów
prawa żywnościowego w odniesieniu do produkcji m.in. marginalnej, lokalnej i ograniczonej.
Dzięki takiemu rozwiązaniu rolnicy mają możliwość prowadzenia sprzedaży bezpośredniej
płodów rolnych ze swojego gospodarstwa, a także wyrobów z mięsa i mleka na lokalnym rynku
dla odbiorców detalicznych pod warunkiem spełnienia określonych wymagań co do techniki
i technologii oraz ilości i jakości wytwarzanych surowców i żywności.
Mleko pozyskane w gospodarstwie rolnik może sprzedać w postaci surowego mleka lub
poddać go procesom przetwórczym. Przetwarzanie mleka na niewielką skalę można prowadzić
rejestrując działalność marginalną, lokalną i ograniczoną. Oczywiście takim przetwórstwem
może zająć się każdy obywatel nie tylko rolnik. Ale szczególnie dla rolników jest to szansa na
uzyskanie dodatkowych dochodów, zwłaszcza gdy do przetwarzania wykorzystuje się własny
surowiec. Szczegółowe warunki prowadzenia tej działalności określa Rozporządzenie Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 8 czerwca 2010 r. w sprawie szczegółowych warunków uznania
działalności marginalnej, lokalnej i ograniczone.
W ramach prowadzonej działalność marginalnej, lokalnej i ograniczonej można prowadzić
sprzedaż przetworzonych produktów mlecznych konsumentowi końcowemu oraz dostawy tych
produktów do innych zakładów prowadzących handel detaliczny z przeznaczeniem dla
konsumenta końcowego (np. sklepów detalicznych, restauracji czy stołówek). Prowadzenie
dostaw w przypadku tego rodzaju działalności ma charakter obligatoryjny. Dostawy tego rodzaju
produktów nie mogą przekraczać wagowo 0,3 tony tygodniowo. W odróżnieniu od sprzedaży
bezpośredniej rolnik w ramach tej działalności może prowadzić produkcję np. twarogu, serów
dojrzewających, masła, jogurtu, śmietany, lodów.
Zniesiony został limit w odniesieniu do produktów produkowanych i sprzedawanych
konsumentom końcowym na miejscu. Jako limit wprowadzono ograniczenia jedynie
w odniesieniu do dostaw do innych zakładów detalicznych (w tym należących do tego samego
podmiotu), zaopatrujących konsumentów końcowych.
Miejsca sprzedaży wyprodukowanej żywności oraz zakłady prowadzące handel detaliczny,
do których następuje dostawa produktów muszą znajdować się na obszarze jednego
województwa lub na obszarze sąsiadujących z nim powiatów, w odniesieniu do zakładu,
w którym prowadzona jest produkcja.
W przypadku gdy zakład prowadzi więcej niż jedną z możliwych rodzajów działalności, np.
przetwórstwo mleka i mięsa suma wielkości dostaw wszystkich rodzajów produktów nie może
przekroczyć najwyższego limitu przewidzianego dla jednego z rodzajów produktów
produkowanych w tym zakładzie.
ROW
Możliwości prowadzenia przetwórstwa mleka
w małym zakładzie
Autor: Barbara Sałata, CDR O/Radom
30
Surowiec do produkcji produktów mlecznych może pochodzić z własnego
gospodarstwa rolnika uruchamiającego zakład lub z gospodarstwa rolnego, w którym jest
prowadzona działalność w zakresie produkcji mleka surowego lub surowej śmietany,
przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej.
Gospodarstwo, podmiot, który zamierza uruchomić działalność przetwórstwa mleka
w ramach MLO może tą działalność rozpocząć w nowobudowanym obiekcie lub
modernizowanym, adaptowanym i przystosowanym do prowadzenia przetwórstwa żywności.
W każdym z tych przypadku przed uzyskaniem stosownych pozwoleń na budowę, rozbudowę,
zmianę sposobu użytkowania obiektu musi sporządzić projekt technologiczny zakładu, w którym
będzie się odbywała produkcja. Sporządzony projekt należy przesłać wraz z wnioskiem o jego
zatwierdzenie powiatowemu lekarzowi weterynarii właściwemu ze względu na planowane
miejsce prowadzenia działalności. Powiatowy lekarz weterynarii dokonuje oceny złożonego
wniosku pod względem jego zgodności w zakresie wymagań prawa weterynaryjnego. Wymagania jakie powinien spełniać projekt technologiczny zakładu przetwórstwa mleka
zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 18 marca 2013 r.
w sprawie wymagań, jakim powinien spełniać projekt technologiczny zakładu, w którym ma być
prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego.
W przypadku działalności marginalnej, lokalnej i ograniczonej wymagana jest
uproszczona wersja projektu technologicznego.
Projekt technologiczny zakładu, zgodnie z wymaganiami wymienionego rozporządzenia
powinien składać się z części opisowej oraz części graficznej.
Po ocenie lekarza weterynarii projekt technologiczny zakładu, jeżeli odpowiada
wymaganiom określonym w rozporządzeniu zostaje zatwierdzony, w drodze decyzji
administracyjnej, w terminie 30 dni od dnia wszczęcia postępowania w tej sprawie lub zgłasza
uwagi.
Po uzyskaniu decyzji administracyjnej zatwierdzającej projekt technologiczny, w terminie co
najmniej 30 dni przed dniem rozpoczęcia planowanej działalności, podmiot musi złożyć pisemny
wniosek o wpis do rejestru zakładów do powiatowego lekarza weterynarii właściwego ze względu
na planowane miejsce prowadzenia tej działalności.
Powiatowy lekarz weterynarii nadaje zakładowi weterynaryjny numer identyfikacyjny i wydaje
decyzję administracyjną w sprawie wpisu danego zakładu do rejestru zakładów.
ROW
Możliwości prowadzenia przetwórstwa mleka w małym zakładzie
31
Wymogi higieniczne i weterynaryjne dla zakładów zajmujących się produkcją produktów
pochodzenia zwierzęcego w ramach MLO zostały określone w przepisach prawa żywnościowego
na poziomie Unii Europejskiej i są jednakowe dla zakładów we wszystkich państwach
członkowskich. Do działalności marginalnej, lokalnej i ograniczonej stosuje się przepisy
rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r.
w sprawie higieny środków spożywczych (Dz. Urz. UE L 139 z 30.04.2004, str. 1, z późn. zm.;
Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 34, str. 319).
Podstawowe aspekty GHP podane są w ogólnych zasadach higieny dla zakładów
produkujących środki spożywcze obejmują:
utrzymanie czystości i porządku otoczenia zakładu,
produkcje wstępną,
projektowanie zakładu, instalacje i wyposażenie,
sanitarną kontrolę procesów produkcyjnych,
bieżącą obsługę stanu sanitarnego zakładu,
higienę osobistą,
sanitarne warunki transportu.
Producenci działający w zakładach MLO korzystają z uproszczonych procedur i nie muszą
wdrażać systemu HACCP. Wystarczające są zasady GMP , która może zawierać elementy
systemu HACCP. Zakład na etapie rozpoczynania działalności powinien mieć opracowaną
dokumentację GMP/GHP stosownie do specyfiki, skali i prowadzonych procesów
technologicznych podczas produkcji żywności.
Niemniej jednak każdy producent uczestniczący w obrocie rynkowym żywnością bez
względu na skalę produkcji jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo produktów żywnościowych.
Nakłada to na każdego producenta obowiązek badania zarówno surowca jak i wyrobu
gotowego. Wyroby gotowe bez względu na metodę i sposób produkcji muszą spełniać kryteria
bezpieczeństwa i kryteria higieny.
Innym obowiązującym producentów żywności przepisem jest wymóg zgłoszenia
prowadzenia produkcji żywności do Wojewódzkiej Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno
– Spożywczych. W myśl art.12 ust.1, Ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych
z dnia 21 grudnia 2000r. obowiązkowi zgłoszenia wojewódzkiemu inspektorowi JHARS
właściwemu ze względu zamieszkania lub siedzibę zgłaszającego podlega podjęcie działalności
gospodarczej w zakresie produkcji, składowania, konfekcjonowania i obrotu artykułami rolno-
spożywczymi. Zgłoszenia należy dokonać najpóźniej w dniu rozpoczęcia działalności
gospodarczej.
Wymagania jakie są stawiane przy zakładaniu działalności produkcji żywności są często
barierą zniechęcającą rolników do jej prowadzenia. Są jednak i jej pozytywne strony ponieważ
działania w obszarze lokalnego przetwórstwa surowców rolniczych sprzyjają rozwojowi
obszarów wiejskich i wspomagają dywersyfikację źródeł zaopatrzenia lokalnego rynku
w żywność, wprowadzają konkurencję i umożliwiają konsumentowi wybór pomiędzy wyrobami
pochodzącymi z gospodarstw rolnych a dostarczanymi przez przemysł spożywczy.
ROW
Możliwości prowadzenia przetwórstwa mleka w małym zakładzie
32 PRODUKCJA ROLNA
Znaczenie mikroelementów w żywieniu bydła
mlecznego
Opracowanie: Bożena Ginalska CDR O/Radom, CDR O/Radom
Hodowcy przeżuwaczy, starając się prawidłowo żywić swoje zwierzęta, zwracają
zazwyczaj uwagę na trzy składniki dawki żywieniowej: energię, białko oraz włókno.
Wiedzą, że zarówno niedobór, jak i nadmiar tych elementów, może doprowadzić nie tylko
do nieprawidłowego wzrostu i rozwoju młodych zwierząt, niskich przyrostów dobowych
opasów, spadku wydajności mlecznej krów, ale również do wielu chorób metabolicznych
i zaburzeń w rozrodzie
U bydła składniki mineralne odgrywają istotną rolę w procesach związanych
z wzrostem, rozwojem, reprodukcją oraz funkcjonowaniem układu odpornościowego.
Wielkość zapotrzebowania na składniki mineralne zależna jest od poziomu produkcji,
rasy oraz wieku zwierząt. Stopień pokrycia zapotrzebowania na składniki mineralne
zależny jest od ilości oraz przyswajalności składników mineralnych zawartych w paszy.
Jednocześnie istotną rolę odgrywają interakcje pomiędzy poszczególnymi makro-
i mikroelementami. W zależności od ilości, jaka jest wymagana dla prawidłowego
funkcjonowania organizmu, składniki mineralne dzielą się na:
makroelementy (wapń, fosfor, magnez, sód, potas, chlor, siarka);
mikroelementy (żelazo, cynk, mangan, miedź, jod, kobalt, selen);
ultraelementy (bor, chrom, fluor, molibden, krzem, ołów, kadm, wanad, nikiel,
arsen, rubid, lit).
Rola ultraelementów, polegająca przede wszystkim na aktywacji procesów
metabolicznych, nie została do dziś w pełni poznana. Wiadomo jednak, że jeśli
pierwiastki te dostaną się do organizmu w większych ilościach to działają silnie
toksycznie.
Makroelementy
Wapń
Jest podstawowym składnikiem budulcowym kości oraz uzębienia. Około 98% wapnia
znajduje się w szkielecie a pozostałe 2% występuje w płynach ustrojowych. Odpowiednie
stężenie wapnia pozakomórkowego jest niezbędne dla utrzymania prawidłowej wymiany
wapnia z zasobami szkieletowymi. Wapń bierze udział w:
tworzeniu tkanki kostnej,
procesach przewodnictwa impulsów nerwowych oraz przepuszczalności błon
komórkowych,
przemianach związków azotowych,
procesach związanych z krzepnięciem krwi,
pracy mięśni szkieletowych,
33 PRODUKCJA ROLNA
aktywacji rozwoju zarodkowego (udział jonów Ca2+)
procesie keratynizacji i rogowacenia rogu racicowego.
Niedobór wapnia w organizmie powoduje u młodych zwierząt zahamowanie wzrostu kości
prowadzące do krzywicy, natomiast u starszych jest przyczyną osłabienia kości i osteomalacji
czyli łamliwości kości. U krów mlecznych niedobór wapnia występuje około 72 godzin po
porodzie i związany jest z hipokalcemią, czyli silnym spadkiem poziomu wapnia we krwi. Jedną
z przyczyn tego schorzenia jest nadmiar wapnia (powyżej 50 g dziennie) podawany krowom
w okresie zasuszenia.
Fosfor
Fosfor występuje przede wszystkim w tkance kostnej, zawarte jest w niej około 40% tego
pierwiastka. Jego znaczne ilości występują w postaci kwasów nukleinowych, związków
wysokoenergetycznych i fosfolipidów. Fizjologiczna rola fosforu jest wieloraka, gdyż bierze on
udział w tworzeniu tkanki kostnej, uczestniczy w przemianach kwasów nukleinowych
i energetycznych, w transporcie metabolitów przez błony komórkowe oraz w utrzymaniu
równowagi kwasowo-zasadowej.
tab. 1. zalecana zawartość makroelementów
w paszy przy założeniu, że wydajność krowy wynosi
35 kg mleka ECM/dzień (wg Hoffmann, 2008)
składnik g/kg s.m. paszy
wapń 5,8-6,2
fosfor 3,6-4,0
magnez 1,6
sód 1,5-2,0
potas <15
siarka 2,0
chlor <8
tab. 2. zalecana zawartość mikroelementów w paszy
dla krów w okresie laktacji według różnych
norm żywienia (w mg/kg s.m. paszy)
składnik
normy
niemieckie
(LfL, 2010)
normy
USA
(NRC, 2001)
normy
francuskie
(INRA, 198-
8)
żelazo 50 15 –
cynk 50 48 50
mangan 50 14 50
miedź 10 11 10
jod 0,5 0,5 0,2-0,8
selen 0,2 0,3 0,1
kobalt 0,2 0,11 0,1
Znaczenie mikroelementów w żywieniu bydła mlecznego
34 PRODUKCJA ROLNA
Niedobór fosforu powoduje utratę apetytu u zwierząt, jest przyczyną anemii, osłabienia mięśni
oraz osteomalacji. U krów zasuszonych nie należy przekraczać dawki 80 g fosforu/dzień,
ponieważ zablokowaniu ulega wtedy wytwarzanie aktywnej formy witaminy D3, co powoduje
hipokalcemię.
Potas
Jest składnikiem mineralnym, który wspólnie z sodem i chlorem bierze udział w regulacji
ciśnienia osmotycznego, w utrzymaniu równowagi kwasowo-zasadowej, transporcie składników
odżywczych oraz tlenu i dwutlenku węgla a także regulacji krążenia wody w organizmie. Potas
jest ważnym minerałem odpowiedzialnym za pobudzenie nerwów i komórek mięśniowych.
Zasadniczo nie jest wymaganym podawanie dodatkowej ilości potasu, gdyż bogatym jego
źródłem są pasze objętościowe.
Sód i chlor
Sód i chlor uczestniczą w regulacji ciśnienia osmotycznego płynów ustrojowych. Sód odgrywa
rolę w przekazywaniu impulsów nerwowych i absorpcji składników pokarmowych z jelita. Jest on
łatwo wchłaniany z przewodu pokarmowego, natomiast nadmiar sodu wydalany jest z moczem.
Sód bierze udział w regulacji gospodarki wodnej, wpływa na równowagę kwasowo-zasadową,
jest odpowiedzialny za prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego. Niedobór sodu wpływa na
zmniejszenie wykorzystania białka i energii z paszy a tym samym obniża tempo wzrostu
zwierząt. Brak sodu pogarsza apetyt zwierząt. Chlor również odgrywa istotną rolę w utrzymaniu
równowagi kwasowo-zasadowej.
Magnez
W tkance kostnej zawarte jest około 70% całego magnezu zgromadzonego w ciele. Magnez
jest niezbędnym składnikiem wielu reakcji enzymatycznych, bierze udział w regulacji procesów
związanych z fosforylacją w komórkach, reguluje przepływ wapnia do komórek mięśnia
sercowego oraz pełni istotną rolę w procesie wytwarzania witaminy D3 w organizmie. Magnez
wpływa na utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej, bierze udział w procesach termoregulacji
tab. 3. najwyższa dopuszczalna zawartość
mikroelementów w mieszankach dla krów
w okresie laktacji (LfL, 2010)
składnik mg/kg s.m.
żelazo 750
cynk 150
mangan 150
miedź 35
jod 5
molibden 2,5
selen 0,5
kobalt 2
Znaczenie mikroelementów w żywieniu bydła mlecznego
35 PRODUKCJA ROLNA
oraz jest odpowiedzialny za właściwy poziomu cholesterolu. Niedobór magnezu związany jest
z zaburzeniami ze strony układu krążenia, układu kostnego oraz układu nerwowego.
Siarka
W organizmie siarka występuje w aminokwasach siarkowych (metionina, cystyna i cysteina)
oraz innych składnikach takich jak: tauryna, glutation, insulina. Z reguły u bydła nie spotyka się
deficytu siarki natomiast jej nadmiar jest niebezpieczny, gdyż prowadzi do zaburzeń motoryki
żwacza oraz zaburzeń ze strony układu nerwowego i oddechowego. Prawidłowe pokrycie
zapotrzebowania krów w okresie laktacji na makroelementy zależy od ich wydajności. Na rys. 1
przedstawiono zalecenia dotyczące dziennego zapotrzebowania na wybrane makroelementy dla
krów w laktacji w zależności od poziomu wydajności. W tabeli 1 podano prawidłowe wartości dla
poszczególnych składników mineralnych przy założeniu, że wydajność krowy wynosi 35 kg mleka
ECM/dzień
Mikroelementy
Wykorzystanie poszczególnych mikroelementów zależy w znacznej mierze od ich
biodostępności, czyli stopnia, w jakim dany minerał zostaje w procesie trawienia i wchłaniania
przekształcony w formę, która jest bez pośrednio wykorzystana w procesach metabolicznych lub
tworzy rezerwę w organizmie. Biodostępność składników mineralnych zależy od stanu
funkcjonowania przewodu pokarmowego, pH treści pokarmowej, obecności mikroflory, stanu
odżywienia, poziomu zapasów oraz oddziaływania takich czynników jak stan zdrowotny czy
stres. W stresie znacznie wzrasta wydalanie mikroelementów takich jak żelazo, cynk, miedź
i selen z moczem. Składniki mineralne są przyswajalne w różnym stopniu. Wysoką
przyswajalnością charakteryzują się jod i kobalt, średnią cynk, miedź, molibden i selen natomiast
żelazo i mangan są najsłabiej przyswajalne. W żywych organizmach substancje mineralne nie
występują jako niezależnie działające składniki, lecz są ze sobą wzajemnie powiązane różnymi
zależnościami, co ma wpływ na funkcjonowanie procesów życiowych w tym także na
przyswajalność (rys. 2). Znajomość interakcji występujących pomiędzy różnymi minerałami jest
ważna dla optymalnego dostarczania w paszach ilości składników niezbędnych dla prawidłowego
rozrodu, wzrostu, rozwoju oraz dobrego funkcjonowania układu odpornościowego zwierząt.
Żelazo
Żelazo to jeden z ważniejszych składników mineralnych, gdyż pełni rolę w procesach
metabolicznych związanych z transportem tlenu, utlenianiem oraz wzrostem komórkowym.
Niedobór żelaza jest przyczyną anemii spowodowanej zmniejszeniem produkcji hemoglobiny,
obniżonej odporności na infekcje, zmniejszonego łaknienia oraz występowania zaburzeń
procesów fermentacyjnych w żwaczu. Dzienne zapotrzebowanie na żelazo dla krów w okresie
laktacji wynosi około 15-50 mg/kg s.m. paszy. Trzeba jednak dodać, że braki żelaza u dorosłego
bydła są stosunkowo rzadko spotykane.
Mangan
Ten pierwiastek bierze udział w procesach metabolizmu energii i białka. Symptomy niedoboru
związane są z zaburzeniami w tworzeniu szkieletu w okresie płodowym oraz zaburzeniami
procesów rozrodu. Wielkość dziennego zapotrzebowania na mangan wynosi 14-50 mg/kg s.m.
paszy.
Znaczenie mikroelementów w żywieniu bydła mlecznego
36 PRODUKCJA ROLNA
Miedź
Jest potrzebna do produkcji hemoglobiny oraz wielu enzymów biorących udział w procesach
utleniania. Miedź wpływa także na funkcje fagocytarne komórek wymienia. Deficyt miedzi jest
przyczyną słabej mobilizacji żelaza, nieprawidłowego procesu tworzenia hemoglobiny, zaburzeń
w syntezie kolagenu, elastyny i mieliny. Niedobór miedzi jest przyczyną anemii, zwiększonej
łamliwości kości, zwiększenia się częstości uszkodzeń rogu racicowego, zahamowania wzrostu,
zaburzeń w występowaniu rui oraz obniżonej sprawności układu immunologicznego. Wysoki
poziom cynku, żelaza czy wapnia w paszy może powodować zmniejszenie przyswajalności
miedzi. Dzienne zapotrzebowanie na miedź wynosi około 10 mg/kg s.m. W porównaniu do owiec
krowy są znacznie mniej podatne na zatrucia powodowane nadmiarem miedzi w paszy jednak
uważa się, że maksymalny poziom miedzi nie powinien przekraczać 40 mg/kg s.m.
Warto pamiętać, że nadmiar mikroelementów w dawce żywieniowej może powodować
niepożądane skutki, a także być przyczyną ostrych zatruć.
Cynk
Pełni znaczącą rolę w organizmie, czego dowodem jest fakt, ze wchodzi on w skład ponad
300 enzymów i białek, wśród których są zarówno syntetazy, transferazy oraz enzymy biorące
udział w trawieniu. Cynk bierze udział w procesach metabolizmu białek, węglowodanów oraz
tłuszczów. Jest odpowiedzialny za gromadzenie rezerw insuliny oraz za utrzymanie stabilności
hormonu wzrostu. Cynk jest kluczowym elementem w procesie keratynizacji, a jego niedobór
powoduje nasilenie schorzeń racic. Cynk uczestniczy w regulacji aktywności insulinopodobnego
czynnika wzrostu odpowiedzialnego za wzrost i różnicowanie komórek embrionalnych.
Interesującą jest rola, jaką odgrywa cynk w procesach związanych z funkcjonowaniem układu
odpornościowego. Wykazano, że przy niedoborach cynku obniżona jest aktywność naturalnych
komórek zabijających oraz komórek wspomagających, które uczestniczą w tworzeniu
przeciwciał. Dzienne zapotrzebowanie krów znajdujących się w laktacji wynosi około 50 mg
cynku/kg s.m. paszy.
Jod
Jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania tarczycy, w której wytwarzane są hormony
tyroksyna (T4) i trijodotyronina (T3), odpowiedzialne za pobudzanie metabolizmu, wzrost oraz
procesy utleniania. Niedobory jodu są powodem zaburzeń w reprodukcji, w przemianie materii,
co w konsekwencji prowadzi do obniżenia przyrostów masy ciała oraz pogorszenia wydajności
mleka. Dzienne zapotrzebowanie na jod wynosi 0,3-0,8 mg/kg s.m. paszy. Obecność w dawce
pokarmowej pasz zawierających goitrogeny, czyli substancje utrudniające przyswajanie jodu
powoduje wzrost zapotrzebowania na jod.
Selen
Niedobory selenu u krów mogą być przyczyną:
zatrzymania łożyska
występowania stanów zapalnych błony śluzowej macicy
zaburzeń w inwolucji macicy
zaburzeń w funkcji jajników i zwiększonej częstości występowania torbieli
Znaczenie mikroelementów w żywieniu bydła mlecznego
37 PRODUKCJA ROLNA
mniejszego wskaźnika zapłodnień
obumierania płodów
dystrofii mięśni
niskiej odporności na zakażenia
zwiększonej podatności na występowanie mastitis
Według norm żywienia dla krów w okresie laktacji dzienna dawka selenu powinna wynosić 0,1
-0,3 mg/kg s.m. paszy a nie powinna przekraczać poziomu 0,5 mg/kg s.m. paszy.
Kobalt
Wchodzi w skład witaminyB12, której niedobór jest czynnikiem limitującym produkcję
metioniny oraz tempo przemian azotowych. Kobalt stymuluje rozwój mikroflory w żwaczu. Przy
niedoborze kobaltu obserwuje się powolny rozwój czterech faz poprzez niedobór, deficyt
i dysfunkcję az do stadium chorobowego. Dzienna dawka winna wynosić 0,1-0,2 mg kobaltu/ kg
s.m. paszy.
Zapotrzebowanie na minerały
W tabeli 2 podano (w mg/kg s.m. paszy) zalecaną zawartość mikroelementów w paszy dla
krów w okresie laktacji według różnych norm żywienia. Warto pamiętać, że nadmiar
mikroelementów w dawce żywieniowej może powodować niepożądane skutki, a także być
przyczyną ostrych zatruć. W tabeli 3 podano najwyższe dopuszczalne poziomy mikroelementów,
jakie mogą występować w mieszankach dla krów w okresie laktacji.
Składniki mineralne mogą być dostarczane zwierzętom poprzez mieszankę zawierającą
w składzie wymaganą ilość makro- i mikroelementów, która podawana jest jako składnik TMR.
Możliwy jest dodatek mieszanki mineralnej dawkowanej w odpowiedniej ilości na krowę dziennie.
Często stosowane są także lizawki zawierające sól lub też lizawki wzbogacone w składniki
mineralne takie jak magnez, cynk, mangan, kobalt, jod. Jest możliwym dostarczać składniki
mineralne w formie płynnej, poprzez specjalne urządzenia precyzyjnie dozujące do systemu
pojenia wymaganą ilość. Wybrane składniki mineralne są również niekiedy podawane w formie
dodatków paszowych przeznaczonych do zapobiegania określonym problemom w stadzie.
W skład niektórych prefiksów oprócz składników mineralnych i witamin wchodzą stymulatory
wzrostu, kokcydiostatyki , aminokwasy, enzymy, probiotyki, przeciwutleniacze a także substancje
smakowo-zapachowe.
Kolejnym sposobem jest aplikacja specjalnych bolusów zawierających mikroelementy
i witaminy, które pozostając przez 3-4 miesiące w czepcu uwalniają codziennie określoną porcję
składników.
tab.5. zależności pomiędzy pierwiastkami mające wpływ
na ich przyswajalność
cynk ↔ miedź wapń ↔ cynk, miedź
mangan ↔ potas, magnez żelazo ↔ cynk, miedź, mangan
miedź ↔ molibden, siarka
Znaczenie mikroelementów w żywieniu bydła mlecznego
38 PRODUKCJA ROLNA
Dla krów mlecznych znajdujących się w szczycie laktacji produkowane są bolusy zawierające
kobalt, cynk mangan, jod i selen, które przyczyniają się do zwiększenia odporności krów , są one
w tym okresie szczególnie podatne na występowanie procesów zapalnych , zwłaszcza gruczołu
mlekowego.
Występowanie niedoborów lub nadmiaru składników mineralnych u krów można skontrolować
badaniem krwi. Poprzez porównanie otrzymanych wyników z wartościami referencyjnymi można
dość precyzyjnie zobrazować status metaboliczny krów. W tabeli 4 przedstawiono prawidłowe
wartości referencyjne w odniesieniu do składników mineralnych.
Opracowanie Bożena Ginalska CDR O/Radom
na podstawie artykułu dr Mariana Kamyczka (Instytut Zootechniki PIB ZD Pawłowice)
Fot. Źródło: www.pinger.pl
Znaczenie mikroelementów w żywieniu bydła mlecznego
39 prawo
Pozycja Treść
756
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 4 czerwca 2014 r.
w sprawie szczegółowych zasad i warunków posiadania, przechowywania
i ewidencjonowania przez Państwową Straż Rybacką broni palnej,
sygnałowej, amunicji oraz środków przymusu bezpośredniego.
Dz. U. z 2014 Nr 756
749
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2014 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie mieszanek paszowych dietetycznych.
Dz. U. z 2014 Nr 749
707
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 24 kwietnia 2014 r.
uchylające rozporządzenie w sprawie zwalczania i zapobiegania
rozprzestrzenianiu się zachodniej kukurydzianej stonki korzeniowej.
Dz. U. z 2014 Nr 707
705
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 27 maja 2014 r.
uchylające rozporządzenie w sprawie wymagań weterynaryjnych, jakie
powinny być spełnione przy znakowaniu mięsa pozyskanego ze zwierząt
poddanych ubojowi z konieczności .
Dz. U. z 2014 Nr 705
703
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2014 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia wysokości jednorazowego
odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy rolniczej lub rolniczej choroby
zawodowej oraz zasiłku chorobowego .
Dz. U. z 2014 Nr 703
697
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 2 maja 2014 r.
w sprawie szkoleń z zakresu oceny materiału siewnego, wymagań do
wykonywania tej oceny oraz nadzoru i kontroli pracy podmiotów
dokonujących tej oceny .
Dz. U. z 2014 Nr 697
Najnowsze Ustawy i Rozporządzenia związane
z rolnictwem i obszarami wiejskimi
40 prawo
Pozycja Treść
665
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 13 maja 2014 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Odnowa i rozwój wsi”
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013.
Dz. U. z 2014 Nr 665
661
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 8 maja 2014 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania oraz wypłaty pomocy technicznej w ramach Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013.
Dz. U. z 2014 Nr 661
648
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 8 maja 2014 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu produktów i grup produktów,
dla których mogą być tworzone grupy producentów rolnych, minimalnej
rocznej wielkości produkcji towarowej oraz minimalnej liczby członków grupy
producentów rolnych .
Dz. U. z 2014 Nr 648
646
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 maja 2014 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie wymiarów i okresów ochronnych
organizmów morskich oraz szczegółowych warunków wykonywania
rybołówstwa morskiego .
Dz. U. z 2014 Nr 646
625
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 2 maja 2014 r.
w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenia określone w przepisach
o paszach dotyczące postępowania z produktami ubocznymi pochodzenia
zwierzęcego i produktami pochodnymi.
Dz. U. z 2014 Nr 625
611
Obwieszczenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 28 lutego 2014 r.
w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Rolnictwa
i Rozwoju Wsi w sprawie rejonów wrażliwych pod względem gospodarczym
lub środowiskowym.
Dz. U. z 2014 Nr 611
Najnowsze Ustawy i Rozporządzenia związane
z rolnictwem i obszarami wiejskimi
41 DOBRE PRAKTYKI
KAŻDY ZASŁUGUJE NA REALIZACJĘ SWOICH
MARZEŃ
Autor: Katarzyna Jasińska, , W-MODR w Olsztynie
Pani Arleta Watkowska od 2003 roku była
właścicielką firmy transportowej, dostarczającej
beton na budowy w Trójmieście. Przedsiębiorstwo
posiadało własny środek transportu –
betonomieszarkę. W prace firmy, jako
współpracownik, zaangażowany był jej mąż.
Dotychczasowa działalność nie przynosiła jednak
pożądanych zysków. Pani Arleta postanowiła
dokonać zmiany w swoim życiu. Impulsem do
spełnienia jej wieloletniego marzenia –
prowadzenia własnego przedszkola – stał się plan
budowy rodzinnego domu, w którym byłoby
ulokowane także przedszkole.
Małżonkowie zakupili działkę budowlaną,
o powierzchni ponad 2000 m2, budynek
zaprojektowano tak, aby na parterze mogło
powstać przedszkole. Działka była na tyle duża,
że można było urządzić plac zabaw i ogródki
tematyczne.
Wtedy też rozpoczęła się moja znajomość z panią
Arletą. Przyszła do mnie w 2009 roku z prośbą
o informacje na temat możliwości otrzymania
dotacji unijnych do planowanego przez nią przedsięwzięcia. Wcześniej pomocy szukała
w Regionalnym Oddziale Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Gdyni. Pracownicy
ARiMR skierowali ją do Pomorskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Gdańsku.
Na jesieni 2009 roku ogłoszono pierwszy nabór wniosków z działania „Tworzenie i rozwój
mikroprzedsiębiorstw”. Pani Arleta odwiedziła mnie ponownie i poprosiła o pomoc w napisaniu
wniosku o przyznanie dotacji na rozwój nowego kierunku jej działania. Wniosek został napisany,
złożony a umowa, choć z opóźnieniem, podpisana. Pani Arleta otrzymała wszystkie wymagane
zezwolenia. Realizowała przedsięwzięcie ze środków własnych. W ramach wniosku
zadeklarowała wydatkowanie 331 725,00 zł. Wnioskowana dotacja wyniosła 165 862,50 zł.
Źródło wsparcia – PROW na lata 2007 – 2013.
W trakcie realizacji przedsięwzięcia Pani Arleta napotkała jednak na szereg barier. Złożyła
wniosek o przyznanie pomocy w pierwszym naborze, jednak dokumentacja ARiMR nie była
wówczas dostosowana do rodzaju działalności, którą chciała prowadzić – w poprzednim okresie
płatniczym przedszkola nie były na liście wspieranych branż. Po złożeniu i uzupełnieniu wniosku
prawie dwa lata czekała na wytyczne mówiące o tym jakie dokumenty dotyczące planowanej
działalności powinna złożyć.
Katarzyna Jasińska, nie została ogrodnikiem, choć takie wykształcenie zdobyła na Akademii Rolniczej w Poznaniu. Jako główny specjalista w Pomorskim Ośrodku Doradztwa Rolniczego od piętnastu lat doradza rolnikom. Uwielbia ten zawód, gdyż kocha kontakty z ludźmi, a także docenia zaletę swojej pracy – nie jest ona monotonna. Ciągle jest coś nowego do zrobienia, wciąż pojawiają się ciekawe projekty i interesujący pomysłodawcy. Ich wdzięczność oraz zadowolenie, kiedy dane przedsięwzięcie uda się zrealizować, jest dla niej ogromną satysfakcją. Uznaniem, że jest potrzebna. Od listopada do kwietnia w wolnym czasie kręci piruety na sztucznym lodowisku w Gdańsku, gdzie mieszka.
42 DOBRE PRAKTYKI
Chęć realizacji swoich marzeń spowodowała, że zgodnie z zapisami w rozporządzeniu,
rozpoczęła inwestycję za środków własnych zaraz po złożeniu wniosku. Zgodnie z później
podpisaną umową, szczegółowo realizowała punkt po punkcie.
Kolejną trudnością było to, że w momencie realizacji drugiego etapu operacji, urządzenia,
które pani Arleta planowała zakupić, zniknęły z rynku i zastąpiły je nowsze modele, nie
przewidziane w umowie. Wraz z mężem bardzo się namęczyli aby wszystko wyprostować i móc
zakupić potrzebne urządzenia. Wszystkie trudności zostały pokonane. Warto pochwalić panią
Arletę za cierpliwość i upór w pokonywaniu wszystkich przeszkód, jakie napotkała na drodze do
własnego przedszkola.
Od 2012 roku właścicielka prowadzi działalność w dwóch kierunkach: transport
samochodowy i edukacja przedszkolna. Ze względu na zwiększenie zakresu obowiązków,
znaczną część zadań w firmie transportowej przejął jej mąż.
Przedszkole odniosło sukces. Pani Arleta ma pełną obsadę dzieci w przedszkolu i musi
odmawiać innym chętnym. Rodzice bardzo cenią opiekę nad dziećmi i zajęcia w jej przedszkolu,
polecają przedszkole swoim znajomym. To daje pani Arlecie dużo satysfakcji.
Przedszkole położone jest w Borkowie, malowniczej miejscowości wiejskiej gminy Pruszcz
Gdański, z dala od zgiełku miasta, a jednocześnie bardzo blisko dużych gdańskich osiedli
i obwodnicy trójmiejskiej. Oferuje całodzienną opiekę dydaktyczno-wychowawczo-opiekuńczą.
Przyjmuje dzieci w wieku od 3 do 5 lat. Odpowiednio wykształcona kadra realizuje program
dydaktyczny zgodny z obowiązującą podstawą programową wychowania przedszkolnego.
Kładzie nacisk na prawidłową organizację czasu pobytu dziecka w przedszkolu. Zachowane są
należyte proporcje pomiędzy czasem spędzanym na swobodnej zabawie, zajęciami
dydaktycznymi, pobytem na świeżym powietrzu, czynnościami porządkowymi, samoobsługowymi
itd. W przedszkolu dzieci mogą korzystać z wielu atrakcji. Mają zajęcia dydaktyczno-plastyczne,
umuzykalniające z rytmiką, logopedyczne, naukę języka angielskiego, tańca, gimnastyki, religii
(dla chętnych), pływania na basenie w Gdańsku pod kierunkiem profesjonalnego ratownika (dla
starszych dzieci).
Zgodnie z kalendarzem w poszczególnych
miesiącach zajęcia są urozmaicone o imprezy
okolicznościowe np. Dzień Babci i Dziadka, Dzień Mamy,
Taty. Dodatkowo w przedszkolu odbywają się
przedstawienia teatralne lub spotkania z muzyką,
spotkania z ciekawymi ludźmi, którzy opowiadają o swojej
pracy (strażak, policjant czy lekarz). Na życzenie
rodziców, w czasie przeznaczonym na podwieczorek,
organizowane są urodziny dziecka.
Fot. Urodziny jednego z dzieci
KAŻDY ZASŁUGUJE NA REALIZACJĘ SWOICH MARZEŃ
43 DOBRE PRAKTYKI
Budynek, w którym znajduje się placówka, jest nowoczesny, zbudowany zgodnie
z obowiązującymi standardami europejskimi. Budynek spełnia wszystkie wymogi bezpiecznych
i higienicznych warunków pobytu dzieci. Jest wyposażony w instalację odgromową
i przeciwpożarową (hydranty, gaśnice). Droga ewakuacyjna jest zabezpieczona, oznakowana
z zainstalowanym oświetleniem ewakuacyjnym i awaryjnym. Placówka mieści się na parterze
budynku dwukondygnacyjnego. Wszystkie pomieszczenia posiadają trzy metry wysokości,
rozszczelniane okna oraz wentylację grawitacyjną. Do dyspozycji dzieci są trzy sale, odrębne dla
każdej grupy wiekowej, każda z bezpośrednim dostępem do łazienki. W kolorowych salkach są
odpowiednio dobrane do wieku dzieci zabawki, gry edukacyjne i pomoce dydaktyczne
wspomagające prawidłowy rozwój dziecka i jednocześnie dające gwarancję fantastycznej
zabawy. W każdej sali znajdują się różnorakie kąciki zainteresowań ze zbiorami książek, lalek,
samochodzików, klocków, gier i układanek oraz zabawek niezbędnych do zabawy w dom czy
sklep.
Teren przedszkola ma łączną powierzchnię 2200 m2, z czego 2/3 to tereny zielone.
Do dyspozycji dzieci jest duży ogród podzielony na 4 części: plac zabaw, ogródek warzywno-
kwiatowy, część sportową oraz część wypoczynkową. Plac zabaw jest wyposażony
w atestowane zabawki ogrodowe. Wspólnie z dziećmi pracownicy obserwują rozwój roślin
i kwiatów, które dzieci same posadziły w ogrodzie warzywno-kwiatowym. W części sportowej są
prowadzone zabawy, gry i zajęcia ruchowe. Na tarasie na brzegu trawnika dzieci mogą rozwijać
swoje umiejętności plastyczne poprzez rysowanie kredą. Przedsięwzięcie pani Arlety jest zgodne
z zasadami ochrony środowiska naturalnego.
Realizacja inwestycji podzielona została na dwa etapy. W pierwszym etapie wykonane
zostały budowlane prace wykończeniowe, następnie pani Arleta kupiła wyposażenie do sal
przedszkolnych włącznie z zabawkami, do kuchni, placu zabaw i biura. Były to meble dla dzieci
i do innych pomieszczeń, sprzęt kuchenny, zabawki i sprzęt do biura. Po zakończeniu realizacji
I etapu inwestycji, w przedszkolu odbyła się kontrola przeprowadzona przez pracowników
ARiMR. Obmierzone zostały wszystkie ściany, okna, drzwi i podłogi w pomieszczeniach
przedszkolnych, w celu sprawdzenia czy
ich powierzchnia jest zgodna z
przedmiarem robót w kosztorysie
inwestorskim. Kontrola wypadła
pozytywnie i właścicielka przystąpiła do
realizacji drugiego etapu. W ramach
drugiego etapu zakupiła resztę urządzeń
i dziewięcioosobowy samochód, którym
dzieci wożone są na wycieczki.
Fot. Dzieci w trakcie zabawy
KAŻDY ZASŁUGUJE NA REALIZACJĘ SWOICH MARZEŃ
44 DOBRE PRAKTYKI
Fot. Dzieci w trakcie zabawy
Przedsięwzięcie zrealizowane
przez właścicielkę ma znamiona
innowacyjności. Działalność
przedszkolna jest całkowicie nową
usługą w firmie pani Arlety.
Przedszkole oferuje nie tylko pełen
zakres usług wymaganych przez tego
rodzaju działalność, ale również szereg
innych, jak nauka pływania czy
możliwość obchodzenia urodzin dzieci
w przedszkolu, które są nowością na
terenie gminy.
Decyzję o realizacji przedsięwzięcia podjęła pani Arleta osobiście. Sama zarządzała
i podejmowała bieżące decyzje. Nadzorowała wszystkich wykonawców. Budynek przedszkola
wybudowała ze środków własnych. W ramach dotacji unijnej zaplanowała budowlane prace
wykończeniowe i zakup wyposażenia oraz minibusa. Utworzyła stronę internetową przedszkola,
z której można dowiedzieć się wszystkiego o jego działalności, obejrzeć zdjęcia z różnych zajęć,
pobrać formularz zgłoszeniowy. Bardzo pomocny był mąż, który nadzorował prace budowlane
i pomagał przy zakupie zaplanowanego sprzętu. Niezmiernie pomocna okazała się siostra pani
Arlety, która ma wykształcenie pedagogiczne. Udzielała rad w układaniu programu zajęć oraz
w doborze odpowiednich pomocy dydaktycznych.
Zatrudnieni w przedszkolu pracownicy są zadowoleni z realizacji przedsięwzięcia,
ponieważ znaleźli pracę w zawodzie. Przedszkole stanowi ich źródło dochodu, i daje satysfakcję
z wykonywanej pracy, co bardzo motywuje do dalszych działań. Cenią panią Arletę jako dobrego
organizatora i sprawiedliwego pracodawcę.
We wsi, w której działa przedszkole założone przez panią Arletę nie powstały żadne inne
pozytywne inicjatywy. Społeczeństwo bardzo słabo komunikuje się ze sobą – podzieliło się na
dotychczasowych i napływowych mieszkańców. Jednak przedsięwzięcie było i jest skrupulatnie
obserwowane. Działalność przedszkola pomału pobudza lokalnych mieszkańców do tworzenia
nowych inicjatyw. Ludzie interesują się możliwością otrzymania funduszy unijnych i stworzenia
miejsc pracy dla siebie i swoich rodzin. Planowane są nowe działania mające na celu utworzenie
miejsc rekreacji dla osób dorosłych.
Przedszkole odniosło sukces. Zapotrzebowanie na usługi jest większe niż pani Arleta
mogła się spodziewać. Planowane cele zostały osiągnięte, rezultaty są większe niż zamierzone.
Do przedszkola zgłaszają się mamy z młodszymi dziećmi i właścicielka zastanawia się czy nie
otworzyć oddziału żłobkowego. Do tego konieczne są jednak dalsze inwestycje.
Decyzją naszego rządu wszystkie dzieci powinny być objęte opieką przedszkolną.
Na obszarach wiejskich takich inicjatyw jest bardzo mało. Istnieje pilna potrzeba aby właśnie na
tych obszarach powstawały podobne placówki. Wychowanie przedszkolne wpływa na optymalny
rozwój dzieci i pomaga im prawidłowy rozwój w społeczeństwie.
KAŻDY ZASŁUGUJE NA REALIZACJĘ SWOICH MARZEŃ
45 DOBRE PRAKTYKI
Przedszkole odniosło sukces. Zapotrzebowanie na usługi jest większe niż pani Arleta
mogła się spodziewać. Planowane cele zostały osiągnięte, rezultaty są większe niż zamierzone.
Do przedszkola zgłaszają się mamy z młodszymi dziećmi i właścicielka zastanawia się czy nie
otworzyć oddziału żłobkowego. Do tego konieczne są jednak dalsze inwestycje.
Fot. Plac zabaw
Fot. Pomieszczenia przedszkola
W związku ze wskazanym wyżej
brakiem podobnych placówek na obszarach wiejskich, opisana inicjatywa może być przykładem
dla innych. Przedszkole działa w pobliżu dużej aglomeracji miejskiej, ale sondaże
i uwarunkowania życia codziennego wskazują, że podobne placówki są potrzebne również
w gminach typowo rolniczych. Wysoko wyspecjalizowane gospodarstwa rolne potrzebują coraz
mniej pracowników, a kobiety które urodziły i wychowały dzieci szukają nowych miejsc
zatrudnienia. Tego procesu nie da się zatrzymać. Przedszkola na obszarach wiejskich będą
coraz bardziej potrzebne.
Niepubliczne Przedszkole Kasztanowe, Arleta Watkowska - Działalność gospodarcza
osoby fizycznej (Zdjęcia pochodzą z archiwum firmy)
KAŻDY ZASŁUGUJE NA REALIZACJĘ SWOICH MARZEŃ
46 ARTYKUŁY NADESŁANE
Konopie i len – ocalić od zapomnienia
Autor: mgr inż. Eugeniusz Mystkowski (PODR w Szepietowie)
Rolnictwo to szczególny rodzaj aktywności ludzkiej powiązanej ze środowiskiem
przyrodniczym i zależy od biologicznych możliwości uprawy różnych gatunków roślin
i chowu zwierząt. Ziemia dostarcza człowiekowi surowców żywnościowych, ale także
materiałów włókienniczych, środków leczniczych jak również biomasy, która może być
wykorzystywana w przemyśle celulozowym i dla celów energetycznych.
Uprawa roślin włóknistych w Polsce (to, co było?) takich jak konopie i len stanowi
dziedzictwo polskiego rolnictwa od wielu wieków. Jeszcze w latach siedemdziesiątych XX wieku
len włóknisty uprawiano na powierzchni 100 tys. ha – 120 tys. ha., a następnie w latach 80- tych
ubiegłego wieku len włóknisty uprawiano już tylko na areale około 45 tys. ha, pięć lat później
areał ten obejmował 25 tys. ha, kolejno w 1990 roku 15 tys. ha, a w 1995 roku około 9 tys. ha.
Obecnie uprawa lnu włóknistego utrzymuje się na poziomie ok. 5tys. ha.
Potencjał przemysłu lniarskiego w latach powojennych był znaczny. W Polsce istniało 38
zakładów roszarniczych, które kontraktowały len i konopie. W latach siedemdziesiątych było już
tylko 16 zakładów roszarniczych, w latach następnych liczba ta ulegała kolejnym zmniejszeniom,
a przerób słomy na włókno praktycznie został przeniesiony do wiejskich zespołów producentów
lnu i konopi. Podobna sytuacja jest na rynku konopnym gdzie, po okresie kryzysu w latach 90-
tych ubiegłego wieku, w latach 2003 do 2006 obserwowany jest wzrost zainteresowania tą
rośliną i liczbowo wzrost areału uprawy z ok. 100ha w 2003 r. do ok. 1500 ha w roku 2006
obserwowany był wzrost uprawy tej rośliny, gdyż pojawiły się nowe możliwości
zagospodarowania (papier, kompozyty-włókniny).
Podczas ewolucji naturalnej i kierowanej przez człowieka powstało szereg odmian roślin
specjalnych. Dla ich doskonalenia i prowadzenia badań naukowych utworzono przed
kilkudziesięciu laty Instytuty państwowe, które obok działalności doświadczalnej
i przechowywania zasobów genowych stały się ważnym źródłem postępu biologicznego w
rolnictwie. Instytut Włókien Naturalnych i Roślin Zielarskich w Poznaniu jest interdyscyplinarną
jednostką badawczą o znaczeniu międzynarodowym, zajmującą się kompleksowymi badaniami
nad pozyskiwaniem i przerobem naturalnych surowców włóknistych oraz zielarskich.
Jak uprawiało się len i konopie w gospodarstwach na potrzeby własne i na sprzedaż?
Z sentymentem wspominam lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte, gdyż jako dziesięcioletni
chłopak pomagałem i obserwowałem wszystko to co się działo w gospodarstwie moich rodziców
w związku z uprawą tych roślin. W okresie tym len był uprawiany na powierzchni 0,5 ha i konopie
na powierzchni 0,3 ha. Większość prac była wykonywana ręcznie i przy pomocy narzędzi
służących do uprawy i pielęgnacji (pług konny, sprężynówka, brona ciężka i lekka). Pięknie
wyglądał len w stadium kwitnienia i w ogóle był taką rośliną miłą w wyglądzie i w dotyku
w okresie, gdy usuwało się rosnące tam chwasty. Po wyrośnięciu i w odpowiedniej dojrzałości
nasion, wyrywało się len i okładało na polu celem pierwszego roszenia, jak i wysuszenia ziarna
na słońcu.
47
Następnie sprzedawane na jarmarku, albo w skupie. Słomę lnianą wiązano w małe pęczki
i układano w zbiorniku wodnym na okres kilkunastu dni poddając procesowi roszenia (odłączenia
włókna od tkanek rośliny). Po roszeniu suszono len rozstawiając snopki na słońcu i zwożono do
gospodarstwa, po czym dosuszano wkładając je do pieca po wypieku chleba….
W ten sposób dosuszony len poddawano procesowi międlenia (oddzielenia tkanki zdrewniałej od
włókna). Międlarka (było to narzędzie metalowe składające się z dwóch walców rowkowych
między którymi przekręcano ręcznie na dwie korby wysuszoną słomę lnu, następnie pozyskane
w ten sposób włókno poddawano procesowi odłączenia części włókien zwanych zgrzebnymi od
włókien lepszej jakości poprzez (ręczne wytrzepywanie i wyczesywanie na czesadłach
metalowych podobnych do jeża). Z tak przygotowanego włókna poprzez przędzenie na
kołowrotku i tkanie na krosnach otrzymywano tkaninę, której po wybieleniu na słońcu używano
do szycia koszul, ubrań, obrusów, serwet, ręczników, ścierek, zasłon i prześcieradeł.
Wytwarzane w ten sposób wyroby lniane charakteryzowały się wysokimi walorami zdrowotnymi,
higienicznymi i estetycznym, dlatego też moda na te produkty nigdy nie przemija. Surowiec ten,
dzięki wymienionym walorom użytkowym, zaliczany jest do włókien ekologicznych.
Tkaniny i dzianiny lniane ,,oddychają wraz ze skórą”, doskonale wchłaniają pot a także stanowią,
dobry wymiennik ciepła, przez co podczas upałów ubrania lniane ,,chłodzą”. Dodatkową zaletą
włókna lnianego jest jego mała podatność na elektryzowanie się, przez co ubiory wykonane ze
lnu są przyjazne dla zdrowia ludzi zapewniając komfort psychofizyczny przy ich użytkowaniu.
Ponadto jest to tradycyjnie surowiec do wyrobu materiałów domowego użytku, dlatego, że jest
trwały i praktyczny w długim użytkowaniu oraz w ostatnich latach stosowano włókno lniane do
produkcji wykładzin podłogowych, samochodowych a także geowłóknin. Otrzymywane
paździerze z konopi i lnu wykorzystywano do wytwarzania płyt lignocelulozowych będących
materiałem stosowanym w budownictwie i w przemyśle meblarskim. Poza wymienionymi
walorami wynikającymi z możliwości wykorzystania tych roślin jest wykorzystanie nasion
w przemyśle spożywczym i farmaceutycznym, a nawet weterynaryjnym. Nasiona lnu dodawane
do pieczywa podnoszą jego walory smakowe i dietetyczne; olej lniany w związku z wysoką
zawartością nienasyconych kwasów tłuszczowych, które szybko utleniają się na powietrzu,
należy do olejów szybko schnących i stanowi podstawowy surowiec do produkcji lakierów, farb
olejnych i pokostów. Ponadto olej lniany posiada wysoką wartość leczniczą i dietetyczną.
Z części odczesanej włókna lnu i konopi tzw. zgrzebnej wykonywano płótno wykorzystywane do
szycia worków. Z włókna zgrzebnego wykonywano (postronki) zwane ciągarami służące do
uprzęży konnych. Produkowane sposobem wiejskim włókno z lnu pierwszej jakości było
sprzedawane w skupie lub na jarmarkach. Konopie były uprawiane na mniejszym areale. Roślina
ta wyrastała do ponad dwu metrowej wysokości i w łanie utrzymywała specyficzny mikroklimat.
Włókno było pozyskiwane w ten sam sposób z tej rośliny jak z lnu z tym, że praca przy tej roślinie
była nieco większa i trudniejsza. Duża przydatność włókna konopnego wynikała z jego dużej
wytrzymałości, trwałości oraz dużej odporności na gnicie nawet przy dłuższym zanurzeniu
w wodzie. Konopie użytkowane do celów technicznych wykorzystywane były do produkcji; lin,
sznurów, brezentów, sieci, worków, płótna żaglowego, wężów przeciwpożarowych, tkanin
obiciowych lin. W ostatnich latach zastosowano włókno konopne jako surowiec do produkcji
konfekcji odzieżowej (spodnie, marynarki, obuwie).
Konopie i len – ocalić od zapomnienia
ARTYKUŁY NADESŁANE
48
Lista produktów uzyskiwanych z plonów konopi( nasion, paździerzy, włókna, kwiatostanów
konopi) jest bardzo długa i wśród nich należy wymienić; olej konopny, olejki eteryczne,
z kwiatostanów konopi, uzyskiwane z nasion liczne preparaty o dietetycznym i leczniczym
działaniu, otrzymywane z włókna krótkiego biokompozyty dla przemysłu motoryzacyjnego,
panele podłogowe i inne oraz specjalistyczna celuloza np. banknoty, filtry specjalistyczne,
bibułka papierosowa, brykiety i pelety opałowe; i wreszcie samo włókno lniane i konopne, które
obok podstawowego zastosowania w przemyśle tekstylnym stanowi cenny surowiec dla wielu
innych dziedzin gospodarki (geotekstylia, tekstylia rolnicze, tekstylia techniczne, (laminaty,
plandeki, płótno żaglowe, liny). Trzeba również powiedzieć, że uprawa i przerób roślin
włóknistych w warunkach produkcji wiejskiej (chałupniczej) był bardzo opłacalny dla plantatorów.
W późniejszym okresie prowadzona była sprzedaż zakładom przetwórczym słomy roszonej
z tych roślin. Widoczne były wydzielone i zabezpieczone piorunochronami place na których były
w dużej ilości zgromadzone stogi słomy lnianej w pobliżu miejscowości Bielsk Podlaski
i Grajewo..
Na podstawie opisu uprawy tych dwóch roślin należy stwierdzić, że przywiązanie rolnika do ziemi
nie bierze się samo z siebie. Na ten proces składa się wiele czynników ściśle związanych
z uprawą wybranych gatunków roślin, ustawieniem gospodarstwa w tym kierunku (maszyny,
narzędzia) itp. oraz systematycznego doskonalenia się w uprawie, pielęgnacji i ochronie roślin.
To przywiązanie się do ziemi i do uprawianych gatunków roślin utrwala również w przekonaniu
rolników, że są pewni siebie, że pracując w swoich gospodarstwach wypracowują dobro służące
dla rozwoju gospodarczego kraju, dlatego tak ważne jest zachowanie stabilności i ciągłości
produkcji poszczególnych gatunków uprawianych roślin.
Gdzie się podziały? te lata, gdzie w krajobrazie rolniczym Polski uprawiane były te rośliny
i w sprzedaży były wszechobecne produkty z lnu i konopi. Z utęsknieniem wspominam pięknie
kwitnące uprawy lnu i konopi, na których bosymi nogami przydeptywało się między tymi roślinami
usuwając wyrastające tam chwasty. To był rzeczywisty kontakt z przyrodą i z Naturą.
Uprawa roślin włóknistych w Polsce (druga strona konopno-lnianego medalu)
Z dostępnych źródeł internetowych wynika, że zbieranie konopi na początku XX wieku,
weszło w zakres nowej technologii, mechanizacji rolnictwa co znacznie przyspieszyło
i ułatwiało zbiór tej rośliny. Wyprodukowano nowe kombajny. To zagroziło głównym
producentom papieru z drzew. Takie giganty, jak Hearst - Paper Manufakturing Division,
Kimberly Clark, czy St.Regis, stanęły w obliczu olbrzymich strat.
Jak wiadomo, tacy magnaci są za silni, aby przypadkowo ginąć. W tym samym mniej więcej
okresie, tj. w 1937 roku, koncern chemiczny DuPonta opatentował nowy proces produkcji
papieru, z wykorzystaniem kwasu siarkowego.
Tak więc, aby ta nowa technologia dała zysk, musiano wstrzymać produkcję papieru z konopi.
Nie było to łatwe. Ale skutecznie się udało. Dzisiaj wszędzie króluje sztuczne włókno. I mamy
całą masę dodatkowych chorób, od alergii poczynając, a na astmie kończąc.
Hearst już w czasie wojny hiszpańsko - amerykańskiej w 1898 roku, przez swój koncern
prasowy, oczerniał nieprzyjaciół, jako palące marihuanę bandy. Co prawda nikt w owym okresie
nie zwracał na to specjalnie uwagi, ponieważ w kawiarniach Nowego Jorku także palono
konopie.
Konopie i len – ocalić od zapomnienia
ARTYKUŁY NADESŁANE
49
Niestety, jeden z dowódców wojsk hiszpańskich w owym okresie, słynny Pancho Willa, popełnił
niewybaczalny błąd w pojęciu Hearsta - zajął i zniszczył 800 000 akrów jego lasów. Niestety te
lasy były podstawą pracy papierni produkujących papier niezbędny do wydawania gazet.
Taka prasowa nagonka doprowadziła do wydania zakazu posiadania marihuany, we wrześniu
1937 roku. Oczywiście stał za tym cały przemysł petrochemiczny, a nie tylko Hearst.
Trzeba podkreślić, że konopie - alias marihuana, to nie tylko pierwszorzędny produkt poważną
wadę - NIE MOŻNA JEJ OPATENTOWAĆ. I dlatego musiała być zakazana.
Marihuana była używana z powodzeniem w lecznictwie takich chorób jak: alkoholizm, alzheimer,
astma, arterioskleroza, bezsenność, biegunki, bóle różnego rodzaju [brak efektów ubocznych],
nawet nowotworowe, Crohn, demencja, depresje, dermatozy, dystrofie mięśniowe, epilepsja,
glejaki, jaskra, leukemia, łuszczyca, miażdżyca, nowotwory piersi, mózgu, płuc i w ponad
dwudziestu innych jednostkach chorobowych.
To wszystko zostało zastąpione przez opatentowane produkty, pochodne ropy naftowej.
A kto jest kojarzony z ropą?
Sprawą drugą, niezmiernie ważną z punktu widzenia społeczności na ziemi, jest istnienie tzw.
organizacji ekologicznych. Jak Szanowni Czytelnicy doskonale wiecie, jest cała masa organizacji,
mających hasła ochrony przyrody, ze słynnym Greenpeace na czele. Również doskonale
wiadomo, z nagłaśnianych i szeroko reklamowanych akcji, wszyscy ci „miłośnicy przyrody”
walczą z wycinaniem drzew w Amazonii i w innych takich miejscach.
Pytanie: A dlaczego nie zwalczają przyczyny, tylko skutek? Przecież gdyby była wprowadzona
w życie, znana od 2000 lat technologia pozyskiwania papieru z konopi, to nikt by nie wycinał
drzew w Amazonii. Bo po co? Transport jest bardzo drogi. Komu więc zależy na odwracaniu
uwagi i zatrudnianiu użytecznych ludzi do rozmaitych tzw. społecznych akcji? I niestety mamy
problem. Kto finansuje te wszelkiej maści organizacje ekologiczne, protestujące przeciwko
wycinaniu drzew, a jednocześnie protestujące przeciwko uprawianym od 10 000 lat konopiom?
Przecież w samej Polsce mamy kilka tysięcy hektarów nieużytków, a zagraniczne koncerny
wycinają nam lasy na potęgę. Proszę przejechać się koło Świecia, czy Kwidzyna. Jeszcze 30 lat
temu las dochodził do miasta. A obecnie nie ma tam nic.
W Polsce mamy szeroko rozwinięty przemysł papierniczy, oparty na wycinaniu lasów. Dlaczego,
mając uczelnie przygotowujące inżynierów i leśników, nikt nie usiłował nawet przestawić tych
działań na otrzymywanie papieru z konopi? Dlaczego z jednej strony wprowadzono zakazy
w Unii Europejskiej, ograniczające produkcję rolną i tworzące nieużytki, a nie przestawiono się na
produkcję na bazie konopi? Powtórzę, z konopi można produkować materiały ubraniowe, dywany
i w ten sposób ograniczyć import bawełny, papieru, elementów karoserii itd. Żelazo musimy
sprowadzać, a konopie nie.
W taki oto sposób, narzucając określone kierunki rozwoju, starsi i mądrzejsi za granicy ogołacają
nasz kraj, bez specjalnych protestów tzw. organizacji ekonomicznych, ekologicznych,
handlowych i przemysłowych. Oczywiście te, które istnieją w Kraju, uważają się za jak
najbardziej swojskie?
Najstarsza tkanina odzieżowa znajdująca się w muzeach pochodzi z okresu ok. 8000 lat przed
naszą erą i zrobiona była z włókna konopi. Innymi słowy, już nasi pra, pra, praprzodkowie znali
wartość użytkową konopi.
Konopie i len – ocalić od zapomnienia
ARTYKUŁY NADESŁANE
50
Dane statystyczne potwierdzają, że w roku 1850 w USA, było 8327 plantacji konopi,
o powierzchni powyżej 2000 akrów, mniejszych nie notowano. Z konopi produkowano tkaniny,
płótna, liny, także do prasowania bawełny.
Zdecydowaną większość papieru, aż do 1883 roku, produkowano z włókien konopnych.
Wszelkie banknoty, mapy, papiery wartościowe, gazety, produkowano z włókna z konopi, np.
słynna Biblia Gutenberga, była wydrukowana na papierze otrzymanym z konopi.
Konopie były także doskonałym materiałem budowlanym. Z 1 hektara ziemi można było otrzymać
4 razy więcej pulpy aniżeli z hektara lasu. Z konopi produkowano, lub wzmacniano nimi najlepsze
dywany. Dywany te były doskonałym produktem antyalergicznym, nie wydzielały także
toksycznych oparów, jak obecnie wytwarzane z włókien sztucznych.
Nawet znany producent samochodów, Henry Ford, budował karoserię z pulpy otrzymanej
z konopi i w latach 20-tych demonstrował na filmach jej wytrzymałość usiłując rozbić taką
karoserię młotkiem. Wykonana z konopi odzież, bielizna, były tak trwałe, że można je było
przekazywać wnukom. Wiem coś niecoś o tym, ponieważ otrzymałem w spadku po pradziadku,
z ok.1905 roku, przygotowaną taką wyprawkę husarską i jeszcze przez 5 lat używałem jej do
nauki jazdy konnej. Ponieważ w konopiach jest 77 % celulozy, wydajność biomasy jest ok. 10-
krotnie większa, aniżeli innych roślin. Można stosować ją do produkcji paliw oszczędzając
kopaliny.
Wymaga podkreślenia fakt, że farmy konopne nie wymagają środków chemicznych i mogą
produkować ok. 25 000 kg z hektara ziemi, w okresie 4 miesięcy. Pozwoliłoby
to zaoszczędzić rolnikowi kilka - kilkanaście tysięcy złotych rocznie na hektarze.
Konopie doskonale nadawały się do umacniania skarp, osuszania błot, zapobiegania stepowieniu
łąk, ponieważ w okresie do 30 dni wypuszczają korzenie, o długości ok. 45 cm. Wiążą wiec
doskonale glebę, spełniając tą rolę o wiele lepiej, aniżeli np. żyto, czy pszenica.
W związku z masowym wycinaniem lasów na początku XX wieku, co bardziej rozsądni ludzie,
zaczynali się rozglądać za innym źródłem łatwo dostępnego materiału celulozowego. W 1916
roku amerykańscy naukowcy pracujący w Ministerstwie Rolnictwa opracowali metodę łatwego
i taniego wytwarzania papieru z pulpy konopnej [ USDA nr 404].
Powodem tego procesu był fakt, że z 1 hektara powierzchni, otrzymywano corocznie, przez
okres 20 lat, tyle samo celulozy, co z 4.1 hektarów drzew. Dodatkowo nowy proces używał tylko
jedną piątą siarkopochodnych chemikaliów i innych środków chemicznych, niezbędnych do
niszczenia drzewnika wiążącego włókna pulpy. Konopie zawierają bowiem tylko 4% drzewnika,
a drzewo prawie 7 razy więcej, bo do 30%. Drzewnik nadaje brunatną barwę papierowi i dlatego
pulpa musi być wybielana. Proces wybielania za pomocą chloru jest źródłem dioksyn, związku
wysoce rakotwórczego.
W czasie produkcji papieru z konopi proces powstawania dioksyn nie istnieje. Tak więc papier
produkowany z konopi, wg nowej technologii, byłby zdecydowanie mocniejszy, bardziej giętki,
zdecydowanie tańszy i zdrowszy!
Źródło: www.dakowski.pl.
Opracował: mgr inż. Eugeniusz Mystkowski
Konopie i len – ocalić od zapomnienia
ARTYKUŁY NADESŁANE