O ×Üñé Ðüôåñ êáé ï ι Κλήροι του Θανάτου - Public.gr · 2017. 7. 31. · μτφρ. Καίτη Οικονόμου Βιβλίο3:ΟΧΑΡΙΠΟΤΕΡΚΑΙΟΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣΤΟΥΑΖΚΑΜΠΑΝ,1999

TIÔËÏÓ ÐÑÙÔÏÔÕÐÏÕ: HARRY POTTER AND THE DEATHLY HALLOWSAðü ôéò Åêäüóåéò BLOOMSBURY, Ëïíäßíï 2007

TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: O ×Üñé Ðüôåñ êáé ïι Κλήροι του ΘανάτουÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ: J.K. Rowling

ÌÅÔÁÖÑÁÓÇ: Καίτη ΟικονόµουÅÐÉÌÅËÅÉÁ – ÄÉÏÑÈÙÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: Άννα Μαράντη, Ευδοξία Μπινοπούλου

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Kazu KibuishiΣΧΕ∆ΙΑΣΜΟΣ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Kazu Kibuishi και Jason Caffoe

ÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: Ελένη Σταυροπούλου

© J.K. Rowling, 2007All rights reserved.

© EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ×ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2007© Εικονογράφησης εξωφύλλου: Kazu Kibuishi, 2013 by Scholastic Inc.

Harry Potter characters, names and related indicia are trademarks of and© Warner Bros. Entertainment Inc. All rights reserved.

Το ηθικό δικαίωµα του δηµιουργού είναι διασφαλισµένο.

Ðñþôç Ýêäïóç: Νοέµβριος 2007, 56.000 αντίτυπαΕνδέκατη ανατύπωση: Φεβρουάριος 2015

ÉSBN 978-960-453-282-7

Ôõðþèçêå στην Ευρωπα/κή Ένωση óå ÷áñôß åëåýèåñï ÷çìéêþí ïõóéþí, προερχόµενοαποκλειστικά και µόνο από δάση που καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού.

Το παρόν έργο πνευµατικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόµου (Ν. 2121/1993όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήµερα) και τις διεθνείς συµβάσεις περί πνευµατικής ιδιοκτησίας. Απαγο-ρεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή µέσο αντιγραφή, φωτοανα-τύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανοµή, εκµίσθωση ή δανεισµός, µετάφραση, διασκευή, αναµετάδοση,παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε µορφή (ηλεκτρονική, µηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκµετάλλευσητου συνόλου ή µέρους του έργου.

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ Α.Ε.Έδρα: Τατοου 121, 144 52 Μεταµόρφωση

Βιβλιοπωλείο: Εµµ. Μπενάκη 13-15, 106 78 ΑθήναΤηλ.: 2102804800 • fax: 2102819550 • e-mail: [email protected] • www.psichogios.gr

PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A.Head Office: 121, Tatoiou Str., 144 52 Metamorfossi, GreeceBookstore: 13-15, Emm. Benaki Str., 106 78 Athens, Greece

Tel.: 2102804800 • fax: 2102819550 • e-mail: [email protected] • www.psichogios.gr

ΕΝ∆ΕΚΑΤΗ ΑΝΑΤΥΠΩΣΗ

ÌåôÜöñáóç: Êáßôç Ïéêïíüìïõ

© J.K. Rowling, 2007/© EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ×ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2007

Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν:

Βιβλίο 1: Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΛΙΘΟΣ, 1998μτφρ. Μάια Ρούτσου

Βιβλίο 2: Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Η ΚΑΜΑΡΑ ΜΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ, 1999μτφρ. Καίτη Οικονόμου

Βιβλίο 3: Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Ο ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΑΖΚΑΜΠΑΝ, 1999μτφρ. Καίτη Οικονόμου

Βιβλίο 4: Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ, 2000μτφρ. Καίτη Οικονόμου

Βιβλίο 5: Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑ, 2003μτφρ. Καίτη Οικονόμου

Βιβλίο 6: Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Ο ΗΜΙΑΙΜΟΣ ΠΡΙΓΚΙΨ, 2005μτφρ. Καίτη Οικονόμου

Βιβλίο 7: Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΚΛΗΡΟΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, 2007μτφρ. Καίτη Οικονόμου

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΜΠΙΝΤΛ ΤΟΥ ΒΑΡδΟΥ, 2008,μτφρ. Καίτη Οικονόμου

ΕΝΑΣ ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, 2012,μτφρ. Έφη Τσιρώνη

ΝΙΟΥΤ ΣΚΑΜΑΝΤΕΡ, «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ ΖΩΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ», 2013,μτφρ. Τατιάνα Σταυρουλάκη

ΚΕΝΙΛΓΟΥΟΡΘΙ ΓΟΥΙΣΠ, «ΤΟ ΚΟΥΙΝΤΙΤΣ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ», 2013,μτφρ. Τατιάνα Σταυρουλάκη

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ, 2013(έχει εκδοθεί µε το ψευδώνυµο Ρόµπερτ Γκάλµπρε³θ),

µτφρ. Χρήστος Καψάλης

Ο ΜΕΤΑΞΟΣΚΩΛΗΚΑΣ, 2014(έχει εκδοθεί µε το ψευδώνυµο Ρόµπερτ Γκάλµπρε³θ),

µτφρ. Χρήστος Καψάλης


Η αφιέρωσηαυτού του βιβλίου

διαιρείται σε επτά µέρη:στον Νέιλ,

στην Τζέσικα,στον Ντέιβιντ,

στον Κένζι,στην Ντι,

στην Αν καισ’ εσένα,

αν έχεις µείνει«κολληµένος»

µε τον Χάριως το τέλος.

ÐÅÑÉÅ×ÏÌÅÍÁ

Η επάνοδος του Άρχοντα του Σκότους........................... 11Εις µνήµην..................................................................... 22Η αναχώρηση των Ντάρσλι ............................................ 36Οι επτά Πότερ ................................................................ 47Ο θάνατος του πολεµιστή ............................................... 64Ένα τελώνιο µε πιτζάµες................................................ 84Η διαθήκη του Άλµπους Ντάµπλντορ............................. 105Ο γάµος ......................................................................... 127Η κρυψώνα.................................................................... 147Η ιστορία του Κρίτσερ .................................................... 161Η δωροδοκία ................................................................. 182Η Μαγεία είναι ∆ύναµη.................................................. 200Η Επιτροπή Απογραφής Γεννηµένων Από Μαγκλ.......... 220Ο κλέφτης ...................................................................... 239Η εκδίκηση του καλικάντζαρου ...................................... 252Το Γκόντρικς Χόλοου..................................................... 275Το µυστικό της Μπατίλντα .............................................. 291Η Ζωή και τα Ψέµατα του Άλµπους Ντάµπλντορ ............ 309Η ασηµένια ελαφίνα ...................................................... 321Ξενοφίλιος Λάβγκουντ................................................... 342Η Ιστορία των Τριών Αδελφών....................................... 357Οι Κλήροι του Θανάτου.................................................. 372


Μέγαρο Μαλφόι............................................................. 391Ο ραβδοποιός ................................................................ 418Σελ Κότατζ...................................................................... 440Γκρίνγκοτς ..................................................................... 455Η τελευταία κρυψώνα..................................................... 477Ο χαµένος καθρέφτης.................................................... 486Το χαµένο διάδηµα........................................................ 500Η φυγή του Σέβερους Σνέιπ........................................... 515Η µάχη του «Χόγκουαρτς».............................................. 531Το ραβδί από κουφοξυλιά.............................................. 557Η ιστορία του Πρίγκιψ.................................................... 575Ξανά στο ∆άσος............................................................. 603Σταθµός του Κινγκς Κρος............................................... 615Η ατέλεια του σχεδίου.................................................... 631∆εκαεννέα Χρόνια Μετά ................................................ 655


Αισχύλος, Χοηφόροι(Μετάφραση: Τάσος Ρούσσος,

Εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1992)


– ὦ πόνος ἐγγενὴς [στρ. λ.καὶ παράμουσος ἄταςαἱματόεσσα πλαγά.ἰὼ δύστον’ ἂφερτα κήδη·ἰὼ δυσκατάπαυστον ἂλγος.

– δώμασιν ἔμμοτον [ἀντ. λ. 470τῶνδ’ ἄκος, οὐδ’ ἀπ’ ἄλλωνἔκτοθεν, ἀλλ’ ἀπ’ αὐτῶν,δι’ ὠμὰν ἔριν αἱματηράν.θεῶν κατὰ γᾶς ὅδ’ ὕμνος.

– ἀλλὰ κλύοντες, μάκαρες χθόνιοι,τῆσδε κατευχῆς πέμπετ’ ἀρωγὴνπαισὶν προφρόνως ἐπὶ νίκῃ.

– Ω! της γενιάς βαθύριζο κακό,και συµφοράς αταίριαστηπληγή µατοβαµµένη.Ω! πολυστέναχτα κι αβάσταχτα δεινά,πόνε, που τελειωµό δεν έχεις.

– Μες στο παλάτι βρίσκεται η γιατρειά τους.∆ε θα ’ρθει απ’ έξω κι απ’ τους άλλους,µονάχα από τους ίδιους µε σκληρόναγώνα αιµατοράντιστο. Είναι τούτοςο ύµνος µου για τους θεούς του Άδη.

– Θεοί του κάτω κόσµου τρισµακάριστοιπου ακούτε αυτές τις προσευχές µας,στείλτε µε πρόθυµη καρδιά βοήθειασε τούτα τα παιδιά για να νικήσουν.

Ο θάνατος δεν είναι παρά ένας διάπλους τουκόσµου, όπως διασχίζουν οι φίλοι τις θάλασσες·

εξακολουθούν να ζουν ο ένας µέσα στον άλ-λον. Γιατί είναι επιτακτική ανάγκη η παρουσίατους, το ν’ αγαπούν και να βιώνουν αυτό πουυπάρχει παντού. Στο θε³κό αυτόν καθρέφτηβλέπονται πρόσωπο µε πρόσωπο· και η σχέσητους είναι ελεύθερη όσο κι αγνή. Αυτή είναι ηαξία των φίλων, γιατί ακόµη κι αν ειπωθεί πωςπέθαναν, η φιλία κι η συντροφιά τους είναι, µετην καλύτερη έννοια, πάντα παρούσα, γιατί είναιαθάνατη.

Ουίλιαµ Πεν,Περισσότεροι Καρποί της Μοναξιάς


Η επάνοδος του Άρχοντα του Σκότους

Οι δύο άντρες εµφανίστηκαν από το πουθενά στο στενό,φεγγαρόλουστο σοκάκι, σε απόσταση λίγων µέτρων µε-ταξύ τους. Προς στιγµήν στάθηκαν ακίνητοι, µε τα ραβδιά

τους στα χέρια να σηµαδεύονται κατάστηθα^ κατόπιν, µόλις ανα-γνώρισαν ο ένας τον άλλο, έκρυψαν τα ραβδιά κάτω από τις κάπεςτους και κίνησαν προς την ίδια κατεύθυνση µε ταχύ βήµα.

«Τι νέα;» ρώτησε ο ψηλότερος από τους δύο.«Τα καλύτερα», αποκρίθηκε ο Σέβερους Σνέιπ.Στην αριστερή πλευρά του στενού δρόµου φύτρωναν άγριες χα-

µηλές βατοµουριές ενώ στη δεξιά υψωνόταν ένας περιποιηµένοςθαµνοφράχτης. Καθώς οι δύο άντρες βάδιζαν δίπλα δίπλα, οι µακριέςκάπες ανέµιζαν γύρω απ’ τους αστραγάλους τους.

«Φοβήθηκα ότι θ’ αργήσω», είπε ο Γιάξλε³^ τα σκληρά χαρακτη-ριστικά του τη µια φωτίζονταν και την άλλη χάνονταν στο σκοτάδι,όταν τα κλαδιά των γειτονικών δέντρων έκρυβαν το φεγγάρι. «Ήτανπιο δύσκολο απ’ ό,τι περίµενα. Ελπίζω όµως να µείνει ικανοποιηµέ-νος. Εσύ είσαι σίγουρος ότι θα έχεις καλή υποδοχή;»

Ο Σνέιπ ένευσε καταφατικά, αλλά δεν µπήκε σε λεπτοµέρειες.Έστριψαν δεξιά, σ’ ένα φαρδύ ιδιωτικό δρόµο που οδηγούσε έξωαπό το σοκάκι. Στο ίδιο σηµείο έστριβε κι ο ψηλός θαµνοφράχτης,ο οποίος προχωρούσε και χανόταν πίσω από µια επιβλητική πύλη µεσιδερένιες καγκελόπορτες που έκλειναν το δρόµο των δύο αντρών.Κανένας τους δεν έκοψε το βήµα του^ σήκωσαν αµίλητοι τα αριστεράτους χέρια σαν σε χαιρετισµό και πέρασαν µέσα από τα µαύρα σί-δερα λες και ήταν άυλα.


Οι φράχτες από ελατόξυλο απορροφούσαν τον ήχο από τα βή-µατα των δύο αντρών. Από κάπου στα δεξιά τους ακούστηκε έναθρόισµα. Ο Γιάξλε³ σήκωσε πάλι το ραβδί του, σηµαδεύοντας πάνωαπό το κεφάλι του συντρόφου του, αλλά αποδείχτηκε πως η πηγήτου θορύβου δεν ήταν παρά ένα κατάλευκο παγόνι που βάδιζε κα-µαρωτά πάνω στο θαµνοφράχτη.

«Πάντα καλοπερασάκιας ο Λούσιους. Άκου παγόνια…!» κάγχα-σε ο Γιάξλε³, καθώς έκρυβε το ραβδί κάτω από την κάπα του.

Μια πανέµορφη έπαυλη ξεπρόβαλε µέσα απ’ το σκοτάδι στο τέρ-µα της ευθείας^ τα παράθυρα του ισογείου µε τα ροµβοειδή τζάµιαήταν ολόφωτα. Κάπου στο σκοτεινό κήπο πίσω από το θαµνοφράχτηερχόταν ο κελαρυστός ήχος από ένα σιντριβάνι. Χαλίκια κριτσάνι-ζαν κάτω από τα πέλµατά τους, καθώς ο Σνέιπ και ο Γιάξλε³ κα-τευθύνονταν βιαστικά στην εξώπορτα, που άνοιξε από µέσα µόλιςπλησίασαν, αν και δεν εµφανίστηκε κανείς.

Το χολ της εισόδου ήταν τεράστιο, µε διακριτικό φωτισµό και πο-λυτελή διακόσµηση, ενώ ένα εκπληκτικό χαλί κάλυπτε σχεδόν όλοτο πέτρινο δάπεδο. Στους τοίχους, τα µάτια των πορτρέτων µε τα πε-λιδνά πρόσωπα ακολούθησαν τον Σνέιπ και τον Γιάξλε³ καθώςπερνούσαν. Οι δυο άντρες σταµάτησαν µπροστά σε µια βαριά ξύ-λινη πόρτα που οδηγούσε στο διπλανό δωµάτιο. Για ένα κλάσµα τουδευτερολέπτου δίστασαν κι ύστερα ο Σνέιπ γύρισε το µπρούντζινοπόµολο.

Η σάλα ήταν γεµάτη σιωπηλούς ανθρώπους που κάθονταν γύ-ρω από ένα µακρύ σκαλιστό τραπέζι. Τα κανονικά έπιπλα του δωµα-τίου είχαν τραβηχτεί πρόχειρα δίπλα στους τοίχους. Το χώρο φώτιζεµια µεγάλη φωτιά σ’ ένα ωραίο µαρµάρινο τζάκι, πάνω από το οποίοκρεµόταν ένας επίχρυσος καθρέφτης. Ο Σνέιπ και ο Γιάξλε³ κοντο-στάθηκαν για λίγο στο κατώφλι. Καθώς τα µάτια τους συνήθιζαν στοµισόφωτο, στράφηκαν στο πιο εντυπωσιακό στοιχείο της σκηνής: µιαφαινοµενικά αναίσθητη ανθρώπινη φιγούρα κρεµόταν ανάποδαπάνω απ’ το τραπέζι και περιστρεφόταν αργά σαν να αιωρούνταν,δεµένη από κάποιο αόρατο σχοινί, ενώ συνάµα η σιλουέτα τηςαντιφέγγιζε στον καθρέφτη και στη γυµνή λουστραρισµένη επιφά-νεια του τραπεζιού. Κανένας από όσους κάθονταν γύρω από αυτότο µοναδικό θέαµα δεν κοιτούσε, εκτός από ένα χλοµό νεαρό που

12 ÔÆ. Ê. ÑÏÏÕËÉÍÃÊ


βρισκόταν ακριβώς από κάτω. Κάθε τόσο σήκωνε τα µάτια του σαννα µην µπορούσε να τα αποτρέψει απ’ αυτό.

«Γιάξλε³, Σνέιπ», ακούστηκε µια δυνατή καθαρή φωνή απ’ τηνκορφή του τραπεζιού. «Λίγο ακόµη και θ’ αργούσατε». Αυτός που µί-λησε καθόταν ακριβώς µπροστά από το τζάκι, έτσι που οι νεοφερµέ-νοι δε διέκριναν στην αρχή παρά µόνο το περίγραµµα της σιλουέταςτου. Ωστόσο, καθώς πλησίαζαν, το πρόσωπό του έλαµψε στο µισό-φωτο, άτριχο, φιδίσιο, µε σχισµές αντί για ρουθούνια κι αστραφτε-ρά κατακόκκινα µάτια µε κάθετες κόρες. Ήταν τόσο ωχρός πουεξέπεµπε, θαρρείς, µια µαργαριταρένια λάµψη. «Σέβερους, εδώ»,πρόσταξε ο Βόλντεµορτ δείχνοντας την καρέκλα στα δεξιά του.«Γιάξλε³, δίπλα στον Ντολόχοβ».

Οι δύο άντρες κάθισαν εκεί όπου τους υπέδειξε. Τα περισσότε-ρα µάτια στο τραπέζι καρφώθηκαν στον Σνέιπ και ήταν αυτός στονοποίο απευθύνθηκε πρώτα ο Βόλντεµορτ.

«Λοιπόν;»«Άρχοντά µου, το Τάγµα του Φοίνικα σκοπεύει να µετακινήσει

τον Χάρι Πότερ από το τωρινό του κρησφύγετο το ερχόµενο Σάβ-βατο, µόλις νυχτώσει».

Το ενδιαφέρον των παριστάµενων κορυφώθηκε^ κάποιοι σφί-χτηκαν κι άλλοι ανασάλεψαν νευρικά, αλλά όλοι είχαν καρφωµένοτο βλέµµα τους στον Σνέιπ και τον Βόλντεµορτ.

«Το Σάββατο… µόλις νυχτώσει», επανέλαβε ο Βόλντεµορτ. Τακόκκινα µάτια του καρφώθηκαν στα µαύρα του Σνέιπ µε τέτοια έντα-ση που ορισµένοι από τους παριστάµενους γύρισαν από την άλλη,προφανώς γιατί φοβήθηκαν ότι αυτό το φλογερό βλέµµα θα τουςτσουρουφλίσει. Ο Σνέιπ όµως το ανταπέδωσε ατάραχος και λίγεςστιγµές αργότερα το στόµα του Βόλντεµορτ, άσαρκο, χωρίς χείλια,ανασηκώθηκε στις άκρες από κάτι σαν χαµόγελο.

«Ωραία, πολύ ωραία. Και η πληροφορία αυτή προέρχεται…»«Από την πηγή που συζητήσαµε», απάντησε ο Σνέιπ.«Άρχοντά µου…» Ο Γιάξλε³ είχε σκύψει στο µακρύ τραπέζι για

να δει καλύτερα τον Βόλντεµορτ και τον Σνέιπ. Όλα τα κεφάλιαστράφηκαν προς το µέρος του. «Άρχοντά µου, άλλα έχω ακούσειεγώ». Ο Γιάξλε³ περίµενε, αλλά ο Βόλντεµορτ δεν έβγαλε λέξη, κιέτσι συνέχισε: «Κάποια στιγµή ξέφυγε του Ντάουλις, του χρυσού-

Ï ×ÁÑÉ ÐÏÔÅÑ ÊÁÉ ÏΙ ΚΛΗΡΟΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ 13


χου, ότι ο Πότερ θα µετακινηθεί τη νύχτα της τριακοστής του µηνός,την παραµονή που κλείνει τα δεκαεπτά του χρόνια».

Ο Σνέιπ χαµογέλασε. «Οι πηγές µου µου λένε ότι υπάρχει σχέ-διο ν’ αφήσουν παραπλανητικά ίχνη^ και είναι λογικό. Σίγουρα έχουνκάνει στον Ντάουλις το ξόρκι που προκαλεί πνευµατική σύγχυση. ∆εθα είναι η πρώτη φορά, όλοι ξέρουν πως είναι επιδεκτικός».

«Σε διαβεβαιώνω, άρχοντά µου, ο Ντάουλις έδειχνε πολύ σίγου-ρος», επέµεινε ο Γιάξλε³.

«Αν βρισκόταν υπό την επήρεια του ξορκιού, και βέβαια ήταν σί-γουρος», πήρε πάλι το λόγο ο Σνέιπ. «Κι εγώ διαβεβαιώνω εσένα,Γιάξλε³, ότι το Γραφείο Χρυσούχων δε θα αναλάβει πια κανένα ρόλοστην προστασία του Χάρι Πότερ. Το Τάγµα πιστεύει πως έχουµεδιεισδύσει στο Υπουργείο».

«Να λοιπόν που σκέφτηκε και κάτι σωστό το Τάγµα, ε;» είπε έναςάντρας που καθόταν οκλαδόν σε µικρή απόσταση από τον Γιάξλε³^γέλασε ασθµατικά και κάποιοι τον µιµήθηκαν.

Ο Βόλντεµορτ δε γέλασε. Σήκωσε ψηλά το βλέµµα του, στο σώ-µα που περιστρεφόταν πάνω απ’ τα κεφάλια τους, και το κοίταξεχαµένος, θαρρείς, στις σκέψεις του.

«Άρχοντά µου», συνέχισε ο Γιάξλε³, «ο Ντάουλις πιστεύει ότι θαχρησιµοποιηθεί µια ολόκληρη µονάδα χρυσούχων για τη µεταφοράτου µικρού…»

Ο Βόλντεµορτ σήκωσε το µακρύ λευκό χέρι του και ο Γιάξλε³σώπασε αµέσως, κοιτάζοντας χολωµένος τον Βόλντεµορτ πουστράφηκε στον Σνέιπ. «Ποιο θα είναι το επόµενο κρησφύγετο τουµικρού;»

«Η κατοικία ενός µέλους του Τάγµατος», αποκρίθηκε ο Σνέιπ.«Σύµφωνα µε την πηγή µου, το σπίτι αυτό έχει ενισχυθεί µε όλα ταµέσα προστασίας που µπορούν να προσφέρουν το Τάγµα και τοΥπουργείο. Νοµίζω ότι, αν καταφέρει να φτάσει εκεί, άρχοντά µου,θα έχουµε µηδαµινές ελπίδες να τον πιάσουµε, εκτός φυσικά ανπέσει στα χέρια µας το Υπουργείο πριν από το ερχόµενο Σάββατο,οπότε θα µας δοθεί η δυνατότητα να ανακαλύψουµε και να λύ-σουµε αρκετά προστατευτικά ξόρκια ώστε να µπορέσουµε να σπά-σουµε και τα υπόλοιπα».

«Λοιπόν, Γιάξλε³;» φώναξε ο Βόλντεµορτ στο βάθος του τραπε-



ζιού, ενώ η φωτιά έδινε µια παράξενη γυαλάδα στα κατακόκκινα µά-τια του. «Θα έχει πέσει το Υπουργείο µέχρι το επόµενο Σάββατο;»

Όλα τα κεφάλια γύρισαν πάλι.Ο Γιάξλε³ στύλωσε τους ώµους του. «Έχω καλά νέα, άρχοντά µου,

γι’ αυτό το θέµα. Κατάφερα —µε τεράστιες δυσκολίες και προσπά-θειες— να κάνω την εξουσιαστική κατάρα στον Πίο Θίκνες».

Πολλοί από αυτούς που κάθονταν γύρω από τον Γιάξλε³ έδειξαννα εντυπωσιάζονται. Ο Ντολόχοβ, ένας άντρας µε µακρύ χλοµόπρόσωπο, τον χτύπησε στην πλάτη.

«Είναι µια αρχή», σχολίασε ο Βόλντεµορτ. «Αλλά ο Θίκνες είναιµόνο ένας. Ο Σκρίµτζεουρ πρέπει να περιστοιχίζεται από δικούςµας ανθρώπους προτού δράσω. Μια αποτυχηµένη απόπειρα κατάτης ζωής του υπουργού θα µου κοστίσει πολύτιµο έδαφος».

«Ναι, άρχοντά µου, είναι γεγονός, αλλά, όπως ξέρεις, ο ΠίοςΘίκνες, ως επικεφαλής του Τµήµατος Επιβολής του Μαγικού Νό-µου, έχει τακτική επαφή όχι µόνο µε τον ίδιο τον υπουργό αλλάκαι µε τους επικεφαλής όλων των άλλων τµηµάτων του Υπουρ-γείου. Πιστεύω πως θα είναι εύκολο, τώρα που έχουµε υπό τονέλεγχό µας έναν τόσο υψηλά ιστάµενο, να υποτάξουµε και τουςυπόλοιπους ώστε να συνεργαστούν όλοι µαζί για να ρίξουν τονΣκρίµτζεουρ».

«Αρκεί να µην ανακαλύψουν το φίλο µας τον Θίκνες προτούµεταστρέψει τους υπόλοιπους», παρατήρησε ο Βόλντεµορτ. «Σε κά-θε περίπτωση, είναι απίθανο να γίνει δικό µου το Υπουργείο πριναπό το επόµενο Σάββατο. Αν δεν µπορούµε ν’ αγγίξουµε τον µικρόστον προορισµό του, τότε θα πρέπει να γίνει προτού ταξιδέψει».

«Εδώ έχουµε το πλεονέκτηµα, άρχοντά µου», παρενέβη ο Γιάξ-λε³, που ήταν αποφασισµένος να κερδίσει την επιδοκιµασία του.«Έχουµε τοποθετήσει ήδη αρκετούς δικούς µας στο Τµήµα Μαγι-κών Μεταφορών. Αν διακτινιστεί ο Πότερ ή χρησιµοποιήσει το ∆ί-κτυο Μαγικής Ροής, θα το µάθουµε αµέσως».

«∆ε θα κάνει τίποτε από τα δύο», απάντησε ο Σνέιπ. «Το Τάγµαέχει αποκλείσει κάθε µορφής µεταφορά που ελέγχεται ή ρυθµίζε-ται από το Υπουργείο^ είναι καχύποπτοι µε οτιδήποτε αφορά το συ-γκεκριµένο χώρο».

«Τόσο το καλύτερο», ακούστηκε ο Βόλντεµορτ. «Θ’ αναγκαστεί



να βγει στ’ ανοιχτά κι έτσι θα τον πιάσουµε πολύ πιο εύκολα». Κοί-ταξε ξανά το σώµα που περιστρεφόταν αργά. «Θ’ ασχοληθώ µαζίτου εγώ προσωπικά», πρόσθεσε. «Έχουν γίνει πολλά λάθη σε ό,τιαφορά τον Χάρι Πότερ. Μερικά από αυτά ήταν δικά µου. Το ότι ζειο Πότερ οφείλεται περισσότερο στις αστοχίες µου παρά στις επιτυ-χίες του». Όσοι κάθονταν γύρω από το τραπέζι, όλοι ανεξαιρέτως,κοίταξαν τον Βόλντεµορτ φοβισµένοι, σαν να περίµεναν ότι θα τουςχρεώσει το ότι ήταν ζωντανός ο Χάρι Πότερ. Ωστόσο, ο Βόλντεµορταπευθυνόταν περισσότερο στον εαυτό του παρά σ’ εκείνους, κοι-τάζοντας πάντα το αναίσθητο σώµα που κρεµόταν από πάνω του.«Ήµουν απρόσεκτος, µε αποτέλεσµα να χάσω την εύνοια της τύχηςκαι να µην εκµεταλλευτώ τις ευκαιρίες, παράγοντες που καταστρέ-φουν όλα τα σχέδια εκτός από τα πιο καλοστηµένα. Πήρα όµως τοµάθηµά µου. Κατάλαβα κάποια πράγµατα που δεν τα είχα κατα-νοήσει πριν. Πρέπει να είµαι εγώ αυτός που θα σκοτώσει τον ΧάριΠότερ, κι αυτό θα κάνω».

Σαν σε απόκριση σ’ αυτά τα λόγια, ακούστηκε αίφνης µια κραυ-γή, µια ανατριχιαστική µακρόσυρτη κραυγή απόγνωσης και πόνου.Πολλοί από τους παριστάµενους χαµήλωσαν ξαφνιασµένοι το βλέµ-µα τους, γιατί ήταν λες και ήρθε ο θόρυβος κάτω από τα πόδια τους.

«Ποντικοουρά», πρόφερε ο Βόλντεµορτ, χωρίς ν’ αλλάξει τον ήρε-µο στοχαστικό τόνο του και δίχως να τραβήξει το βλέµµα του από τοπεριστρεφόµενο σώµα, «δε σου έχω πει να κρατάς ήσυχο τον κρα-τούµενό µας;»

«Ε… ναι… άρχοντά µου», κοντανάσανε ένας µικροκαµωµένοςάντρας στη µέση του τραπεζιού, που καθόταν τόσο βαθιά στην κα-ρέκλα του ώστε νόµιζες, µε την πρώτη µατιά, πως ήταν άδεια. Τηνεπόµενη στιγµή πετάχτηκε από τη θέση του και βγήκε βιαστικά απότη σάλα, αφήνοντας πίσω του µια παράξενη ασηµιά µαρµαρυγή.

«Όπως έλεγα», συνέχισε ο Βόλντεµορτ, κοιτάζοντας πάλι τατραβηγµένα πρόσωπα των οπαδών του, «τώρα ξέρω καλύτερα. Θαχρειαστεί, για παράδειγµα, να δανειστώ το ραβδί κάποιου από σαςπροτού πάω να σκοτώσω τον Χάρι Πότερ».

Στα πρόσωπα γύρω του αποτυπώθηκε µια έκφραση βαθιάς κα-τάπληξης^ ήταν σαν να είχε ανακοινώσει πως ήθελε να δανειστεί τοµπράτσο τους.



«Κανείς εθελοντής;» ρώτησε ο Βόλντεµορτ. «Για να δούµε… Λού-σιους, δε βλέπω το λόγο να κρατήσεις το ραβδί σου».

Ο Λούσιους Μαλφόι ανάβλεψε απότοµα. Το δέρµα του ήταν κι-τρινωπό σαν κερί στην ανταύγεια της φωτιάς και τα µάτια του βου-λιαγµένα στις κόγχες τους κι ανταριασµένα. Όταν µίλησε, η φωνήτου ήχησε βραχνή: «Άρχοντά µου;»

«Το ραβδί σου, Λούσιους. Ζήτησα το ραβδί σου».«Μα…»Ο Μαλφόι κοίταξε τη γυναίκα του, που καθόταν δίπλα του. Είχε

καρφωµένο το βλέµµα της ίσια µπροστά, κατάχλοµη όπως εκείνος,µε τα ξανθά της µαλλιά ελεύθερα στην πλάτη της^ ωστόσο τα λεπτάτης δάχτυλα έσφιξαν φευγαλέα τον καρπό του κάτω από το τραπέ-ζι. Στο άγγιγµά της ο Μαλφόι έχωσε το χέρι του στο µανδύα του,έβγαλε το ραβδί και το έστειλε, χέρι µε χέρι, στον Βόλντεµορτ, πουτο κράτησε µπροστά στα κόκκινα µάτια του και το περιεργάστηκεπροσεκτικά.

«Από τι είναι;»«Από φτελιά, άρχοντά µου», ψιθύρισε ο Μαλφόι.«Κι η καρδιά;»«Από δράκο — χορδή καρδιάς δράκου».«Ωραία», επιδοκίµασε ο Βόλντεµορτ. Έβγαλε το δικό του ραβδί

και συνέκρινε το µήκος τους.Ο Λούσιους Μαλφόι έκανε µία ασυναίσθητη κίνηση^ για ένα

κλάσµα του δευτερολέπτου φάνηκε ότι περίµενε να πάρει το ραβδίτου Βόλντεµορτ σε αντάλλαγµα για το δικό του. Η κίνησή του δεδιέφυγε του Βόλντεµορτ, και τα µάτια του στρογγύλεψαν µοχθηρά.

«Να σου δώσω το ραβδί µου, Λούσιους; Το δικό µου ραβδί;»ρώτησε απειλητικά. Κάποιοι χαχάνισαν. «Σου έδωσα την ελευθερίασου, Λούσιους, δε σου αρκεί αυτό;» συνέχισε ο Βόλντεµορτ. «Μαέχω προσέξει ότι εσύ κι η οικογένειά σου δεν είστε και τόσο χαρού-µενοι τώρα τελευταία… Για ποιο λόγο σάς δυσαρεστεί η παρουσίαµου στο σπίτι σας, Λούσιους;»

«Για κανέναν… για κανέναν, άρχοντά µου!»«Τι ψέµα, Λούσιους…»Η χαµηλή φωνή συνέχισε ν’ ακούγεται σαν συριγµός ακόµη κι

όταν σταµάτησε να κινείται το απαίσιο στόµα. Καθώς το σφύριγµα



δυνάµωνε, κάποιοι µάγοι συγκράτησαν µε κόπο το ρίγος τους^ κάτιβαρύ σερνόταν στο δάπεδο κάτω από το τραπέζι.

Ένα τεράστιο φίδι εµφανίστηκε και άρχισε να σκαρφαλώνειαργά στην καρέκλα του Βόλντεµορτ. Ανέβαινε, ανέβαινε ατέλειωτο,ώσπου ήρθε και κάθισε στους ώµους του Βόλντεµορτ^ ο λαιµός τουήταν χοντρός σαν ανθρώπινος µηρός^ τα µάτια, µε τις κόρες σανκάθετες σχισµές, γυάλινα. Ο Βόλντεµορτ χάιδεψε αφηρηµένα τοφίδι µε τα µακριά λεπτά του δάχτυλα, χωρίς να τραβήξει το βλέµµατου από τον Λούσιους Μαλφόι.

«Γιατί δείχνουν οι Μαλφόι τόσο δυστυχισµένοι από τη µοίρατους; ∆εν είναι η επιστροφή µου, η ανάκτηση της δύναµής µου,αυτό που ισχυρίζονταν πως επιθυµούσαν όλα αυτά τα χρόνια;»

«Φυσικά, άρχοντά µου», βιάστηκε να απαντήσει ο Λούσιους Μαλ-φόι. Σφούγγισε τον ιδρώτα από το πάνω χείλος του µε χέρι πουέτρεµε. «Το επιθυµούσαµε… και το επιθυµούµε».

Η γυναίκα του, στ’ αριστερά του, έγνεψε αλλόκοτα, άκαµπτα, τρα-βώντας τα µάτια της από τον Βόλντεµορτ και το φίδι. Στα δεξιά του,ο γιος του ο Ντράκο, που κοιτούσε το ανάποδα κρεµασµένο σώµα,έριξε ένα φοβισµένο φευγαλέο βλέµµα στον Βόλντεµορτ, αποφεύ-γοντας να διασταυρωθούν οι µατιές τους.

«Άρχοντά µου», είπε µια µελαχρινή γυναίκα από τη µέση τουτραπεζιού, µε φωνή πνιχτή από συγκίνηση, «είναι τιµή µας που βρί-σκεσαι εδώ, στο πατρικό µας σπίτι. ∆εν υπάρχει µεγαλύτερη ευχα-ρίστηση».

Καθόταν δίπλα στην αδελφή της κι ήταν τόσο διαφορετική στηνεµφάνιση, µε τα µαύρα µαλλιά της και τα µάτια µε τα βαριά βλέφα-ρα, όσο και στη στάση και τη συµπεριφορά της^ ενώ η Ναρκίσα κα-θόταν αλύγιστη κι ανέκφραστη, η Μπέλατριξ ήταν σκυµµένη προςτον Βόλντεµορτ γιατί η λαχτάρα της να είναι κοντά του δεν µπο-ρούσε να εκφραστεί µόνο µε λόγια.

«∆εν υπάρχει µεγαλύτερη ευχαρίστηση», επανέλαβε ο Βόλντε-µορτ, γέρνοντας στο πλάι το κεφάλι του καθώς περιεργαζόταν τηνΜπέλατριξ. «Αυτό έχει µεγάλη αξία από τα χείλη σου, Μπέλατριξ».

Το πρόσωπο της γυναίκας κοκκίνισε^ τα µάτια της δάκρυσαν απόχαρά. «∆ε λέω παρά την αλήθεια, άρχοντά µου!»

«∆εν υπάρχει µεγαλύτερη ευχαρίστηση… ακόµη και σε σύγκριση



µε το ευτυχές γεγονός που, όπως ακούω, συνέβη αυτή την εβδοµά-δα στην οικογένειά σας;»

Τον κοίταξε µε χείλη µισάνοιχτα, εµφανώς απορηµένη. «∆ενκαταλαβαίνω, άρχοντά µου».

«Εννοώ την ανιψιά σου, Μπέλατριξ. Και δική σας, Λούσιους καιΝαρκίσα. Που µόλις παντρεύτηκε το λυκάνθρωπο, τον ΡέµουςΛούπιν. Πόσο θα πρέπει να καµαρώνετε!»

Ειρωνικά γέλια ακούστηκαν από τους υπόλοιπους. Πολλοίέσκυψαν µπροστά για να ανταλλάξουν χαιρέκακα βλέµµατα και µε-ρικοί χτύπησαν τη γροθιά τους στο τραπέζι. Το µεγάλο φίδι, ενοχλη-µένο από τη φασαρία, άνοιξε το στόµα του και σφύριξε θυµωµένο,µα οι Θανατοφάγοι δεν το άκουσαν, τόσο πολύ χαίρονταν για τονεξευτελισµό της Μπέλατριξ και του Μαλφόι. Το πρόσωπο της Μπέ-λατριξ, που πριν από λίγες στιγµές έλαµπε από ευτυχία, τώρα ήτανδιάσπαρτο από ένα άσχηµο κόκκινο χρώµα.

«∆εν είναι ανιψιά µας, αφέντη µου», αναφώνησε µέσα στη γε-νική θυµηδία. «Εµείς —η Ναρκίσα κι εγώ— δεν έχουµε ξαναδείτην αδελφή µας από τότε που παντρεύτηκε το λασποαίµατο. ∆ενέχουµε καµιά σχέση µ’ αυτό το βροµόπαιδο ούτε µε το τέρας πουπαντρεύτηκε».

«Εσύ τι λες, Ντράκο;» ρώτησε ο Βόλντεµορτ και µολονότι η φω-νή του ήταν σιγανή, ακούστηκε καθαρά µες στα σφυρίγµατα και τιςκορο³δίες. «Θα φυλάς τα κουτάβια τους;»

Τα γέλια δυνάµωσαν. Ο Ντράκο Μαλφόι κοίταξε έντροµος τονπατέρα του, που είχε χαµηλωµένο το βλέµµα του, κι ύστερα τα µά-τια του διασταυρώθηκαν µε της µητέρας του. Εκείνη έγνεψε όχιµ’ ένα ανεπαίσθητο κούνηµα του κεφαλιού της και στη συνέχειακάρφωσε ξανά το ανέκφραστο βλέµµα της στον απέναντι τοίχο.

«Αρκετά», µίλησε ο Βόλντεµορτ, χα³δεύοντας το θυµωµένο φίδι.«Αρκετά». Τα γέλια κόπηκαν µε το µαχαίρι. «Πολλά απ’ τα παλαιό-τερα οικογενειακά δέντρα νοσούν µε το πέρασµα του χρόνου», συ-µπλήρωσε, ενώ η Μπέλατριξ τον κοιτούσε ικετευτικά και µε κοµµένητην ανάσα. «Κι εσείς πρέπει να κλαδέψετε το δικό σας για να διατη-ρηθεί υγιές, σωστά; Να κόψετε εκείνα τα κλαδιά που απειλούν τηνυγεία του υπόλοιπου δέντρου».

«Ναι, άρχοντά µου», ψιθύρισε η Μπέλατριξ και τα µάτια της



πληµµύρισαν ξανά µε δάκρυα ευγνωµοσύνης. «Σε πρώτη ευκαιρία!»«Έτσι θα γίνει», κατένευσε ο Βόλντεµορτ. «Και όπως στην οικο-

γένειά σας, έτσι και στον υπόλοιπο κόσµο… θα αφαιρέσουµε τοκαρκίνωµα που µας µολύνει, µέχρι να µείνουν µόνο αυτοί που έχουνγνήσιο, ανόθευτο αίµα…»

Ο Βόλντεµορτ σήκωσε το ραβδί του Λούσιους Μαλφόι και ση-µάδεψε µ’ ένα ανάλαφρο τίναγµα το σώµα που περιστρεφόταν αρ-γά, κρεµασµένο πάνω απ’ το τραπέζι. Η φιγούρα ζωντάνεψε µ’ έναβογκητό κι άρχισε να παλεύει µε αόρατα δεσµά.

«Αναγνωρίζεις την καλεσµένη µας, Σέβερους;» ρώτησε ο Βόλ-ντεµορτ.

Ο Σνέιπ ύψωσε το βλέµµα του στο ανάποδα κρεµασµένο πρό-σωπο. Τώρα όλοι οι Θανατοφάγοι κοιτούσαν την αιχµάλωτη σαν νατους είχε δοθεί άδεια να φανερώσουν την περιέργειά τους. Καθώςστρεφόταν προς τη φωτιά, η γυναίκα ψέλλισε µε ραγισµένη, πανι-κόβλητη φωνή: «Σέβερους! Βοήθεια!»

«Α… βέβαια», απάντησε ο Σνέιπ, καθώς η αιχµάλωτη ξαναγύρι-ζε αργά προς την άλλη πλευρά.

«Κι εσύ, Ντράκο;» ρώτησε ο Βόλντεµορτ, χα³δεύοντας τη µου-σούδα του φιδιού µε το ελεύθερο χέρι του.

Ο Ντράκο έγνεψε όχι µ’ ένα νευρικό κούνηµα του κεφαλιούτου. Τώρα που η γυναίκα είχε ξυπνήσει, του ήταν αδύνατον να τηνκοιτάξει.

«Μα δε θα επέλεγες ποτέ το µάθηµά της», συµπλήρωσε ο Βόλ-ντεµορτ. «Για όσους δεν την ξέρετε, απόψε έχουµε κοντά µας τηνΤσάριτι Μπέρµπατζ που, µέχρι πρόσφατα, δίδασκε στη Σχολή “Χό-γκουαρτς” για Μαγείες και Ξόρκια». Στο τραπέζι επικράτησε έναµικρό σούσουρο, ως δείγµα αναγνώρισης. Μια εύσωµη σκυφτή γυ-ναίκα µε µυτερά δόντια κακάρισε. «Ναι… η καθηγήτρια Μπέρµπατζδίδασκε στα παιδιά των µάγων σχετικά µε τους Μαγκλ… ότι δενείναι και τόσο διαφορετικοί από εµάς…»

Ένας Θανατοφάγος έφτυσε στο δάπεδο. Η Τσάριτι Μπέρµπατζ,καθώς περιστρεφόταν, βρέθηκε πάλι να κοιτάζει τον Σνέιπ. «Σέβε-ρους… σε παρακαλώ… σε παρακαλώ…»

«Σιωπή», έκανε ο Βόλντεµορτ µ’ άλλο ένα τίναγµα του ραβδιούτου Μαλφόι, και η Τσάριτι σώπασε σαν να την είχαν φιµώσει. «Και



καθώς δεν της αρκούσε που διέφθειρε και δηλητηρίαζε τα µυαλάτων παιδιών µας, την περασµένη εβδοµάδα η καθηγήτρια Μπέρ-µπατζ δηµοσίευσε στον Ηµερήσιο Προφήτη µια φλογερή συνηγο-ρία για τους λασποαίµατους. Οι µάγοι, λέει, πρέπει να αποδεχτούναυτούς τους κλέφτες των γνώσεων και της µαγείας µας. Η εξάλειψητων καθαρόαιµων, λέει η καθηγήτρια Μπέρµπατζ, είναι ένα λίανεπιθυµητό γεγονός… αν ήταν στο χέρι της, θα µας έβαζε να ζευ-γαρώσουµε όλοι µε λασποαίµατους… και µε λυκάνθρωπους, τοδίχως άλλο…»

Αυτή τη φορά δε γέλασε κανείς. Ο θυµός κι η περιφρόνηση στηφωνή του Βόλντεµορτ ήταν ολοφάνερα. Η Τσάριτι Μπέρµπατζ,καθώς περιστρεφόταν, βρέθηκε για τρίτη φορά απέναντι στον Σνέιπ.∆άκρυα κυλούσαν από τα µάτια της στα µαλλιά της. Ο Σνέιπ αντα-πέδωσε µε τη µεγαλύτερη απάθεια το βλέµµα της µέχρι που το πρό-σωπό της γύρισε από την άλλη.

«Αβάντα Κεντάβρα».Μια πράσινη λάµψη φώτισε και την τελευταία γωνιά της σάλας.

Η Τσάριτι σωριάστηκε µε πάταγο στο τραπέζι, που τραντάχτηκε κιέτριξε. Πολλοί Θανατοφάγοι τραβήχτηκαν απότοµα πίσω στις κα-ρέκλες τους. Ο Ντράκο έπεσε από τη δική του στο πάτωµα.

«Το φαγητό σου, Ναγκίνι», είπε απαλά ο Βόλντεµορτ, και το µε-γάλο φίδι αναδεύτηκε και γλίστρησε από τους ώµους του στο λου-στραρισµένο ξύλο.



Εις µνήµην

ΟΧάρι αιµορραγούσε. Σφίγγοντας το δεξί του χέρι µε το αρι-στερό και βλαστηµώντας µέσ’ απ’ τα δόντια του, άνοιξε µετον ώµο του την πόρτα της κάµαράς του. Ξάφνου ακού-

στηκε ο θόρυβος από πορσελάνη που σπάει^ είχε πατήσει ένα φλι-τζάνι µε κρύο τσάι που ήταν ακουµπισµένο στο πάτωµα, έξω απότην πόρτα του δωµατίου του.

«Τι στο…»Κοίταξε ολόγυρα. Το πλατύσκαλο του αριθµού 4 της οδού Πρι-

βέτ ήταν έρηµο. Προφανώς ο Ντάντλι πίστευε πως η πιο έξυπνη αν-θρωποπαγίδα είναι ένα φλιτζάνι τσάι. Ο Χάρι µάζεψε τα θραύσµαταµε το γερό χέρι του και τα πέταξε στο ήδη γεµάτο καλάθι, που µόλιςδιακρινόταν από την πόρτα του δωµατίου του. Έπειτα πήγε στο λου-τρό κι έβαλε το δάχτυλό του κάτω από την ανοιχτή βρύση.

Ήταν κουτό, ανώφελο κι ανυπόφορα εκνευριστικό να πρέπεινα περιµένει άλλες τέσσερις µέρες για να έχει το δικαίωµα να κάνειµάγια. Ωστόσο, ήταν αναγκασµένος να οµολογήσει στον εαυτό τουότι δε θα κατάφερνε να γιατρέψει το ακανόνιστο κόψιµο στο δά-χτυλό του. ∆εν είχε µάθει να θεραπεύει τραύµατα και τώρα που τοσκεφτόταν —ειδικά µέσα από το πρίσµα των άµεσων σχεδίωντου— διαπίστωνε πως ήταν µια σοβαρή έλλειψη στην περί της µα-γείας εκπαίδευσή του. Κρατώντας στο µυαλό του να ρωτήσει τηνΕρµιόνη πώς γινόταν, έκοψε µπόλικο χαρτί υγείας και σκούπισε όσοκαλύτερα µπορούσε το χυµένο τσάι, προτού επιστρέψει στο δωµά-τιό του και βροντήξει νευριασµένος την πόρτα πίσω του.

Ο Χάρι είχε περάσει το πρωινό του αδειάζοντας εντελώς το σχο-


λικό µπαούλο του, για πρώτη φορά από τότε που το πακέταρε πριναπό έξι χρόνια. Στην αρχή όλων των σχολικών ετών που είχαν µε-σολαβήσει, ξεκαθάριζε απλώς τα τρία τέταρτα του περιεχοµένου πουβρισκόταν στο επάνω µέρος του µπαούλου και το αντικαθιστούσε ήτο ανανέωνε, αφήνοντας στον πάτο ένα στρώµα σαβούρας — παλιέςπένες, αποξηραµένα µάτια σκαθαριών, µονές κάλτσες που είχανπάψει να του κάνουν. Πριν από λίγα λεπτά ο Χάρι είχε χώσει το χέριτου σ’ αυτή τη σαβούρα, είχε νιώσει ένα σουβλερό πόνο στο τέταρτοδάχτυλο του δεξιού χεριού και µόλις το τράβηξε αντίκρισε πολύ αίµα.

Τώρα συνέχισε πολύ πιο προσεκτικά. Γονάτισε ξανά δίπλα στοµπαούλο, ψαχούλεψε στον πάτο και, αφού έβγαλε µια παλιά κον-κάρδα µε τα εναλλασσόµενα φωτεινά συνθήµατα ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝΣΕΝΤΡΙΚ ΝΤΙΓΚΟΡΙ και Ο ΠΟΤΕΡ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΜΑ που είχαν πια αρ-χίσει να αχνοφέγγουν, ένα ραγισµένο φθαρµένο κρυπτοσκόπιο κιένα χρυσό µενταγιόν, µέσα στο οποίο ήταν κρυµµένο ένα σηµείωµαµε την υπογραφή Ρ. Α. Μπ., στο τέλος ψάρεψε το αιχµηρό αντικεί-µενο που είχε κάνει τη ζηµιά. Το αναγνώρισε αµέσως. Ήταν έναθραύσµα µήκους πέντε εκατοστών του µαγικού καθρέφτη που τουείχε χαρίσει ο µακαρίτης ο νονός του, ο Σείριος. Ο Χάρι το έβαλεστην άκρη κι έψαξε προσεκτικά για τον υπόλοιπο, αλλά το µόνο πουείχε αποµείνει από το τελευταίο δώρο του νονού του ήταν κονιορ-τοποιηµένα γυαλιά, που είχαν κολλήσει σαν ασηµόσκονη στο κα-τώτερο στρώµα των άχρηστων αντικειµένων.

Ο Χάρι ανακάθισε και περιεργάστηκε το ακανόνιστο θραύσµαπου τον είχε κόψει, µα το µόνο που είδε ήταν τα λαµπερά πράσιναµάτια του που του αντιγύριζαν το βλέµµα. Κατόπιν ακούµπησε τοθραύσµα πάνω στον Ηµερήσιο Προφήτη εκείνης της µέρας, πουπερίµενε αδιάβαστος στο κρεβάτι του, και, ορµώντας στα υπόλοιπαάχρηστα αντικείµενα του µπαούλου του, προσπάθησε να πνίξει τιςπικρές αναµνήσεις που τον πληµµύρισαν ξαφνικά, καθώς και τιςσουβλιές του πόνου και της νοσταλγίας που προκάλεσε η ανακά-λυψη του σπασµένου καθρέφτη.

Του πήρε άλλη µια ώρα ν’ αδειάσει τελείως το µπαούλο, να πε-τάξει ό,τι άχρηστο και να τακτοποιήσει τα υπόλοιπα σε δύο στοίβες,ανάλογα µε το αν θα τα χρειαζόταν από δω και πέρα. Τους µανδύεςτου σχολείου και του κουίντιτς, το τσουκάλι, τις περγαµηνές, τις πένες



και τα περισσότερα βιβλία του τα στοίβαξε σε µια γωνιά, γιατί δεθα τα έπαιρνε µαζί του. Αναρωτήθηκε τι θα τα έκαναν η θεία και οθείος του. Θα τα έκαιγαν µες στην άγρια νύχτα σίγουρα, σαν να ήταντεκµήρια ενός ειδεχθούς εγκλήµατος. Τα ρούχα Μαγκλ, τον αόρα-το µανδύα του, το κουτί παρασκευής φίλτρων, ορισµένα βιβλία, τοφωτογραφικό άλµπουµ που του χάρισε κάποτε ο Χάγκριντ, ένα πάκογράµµατα και το ραβδί του τοποθετήθηκαν στο παλιό του σακίδιο.Στην µπροστινή του τσέπη βρισκόταν ο µαγικός χάρτης και το µε-νταγιόν µε το σηµείωµα που έφερε την υπογραφή Ρ. Α. Μπ. Το µε-νταγιόν είχε κερδίσει αυτή την τιµητική θέση όχι για την αξία του—µε τη συµβατική έννοια ήταν ευτελές αντικείµενο— αλλά για τοτίµηµα της απόκτησής του.

Τώρα του έµενε να ξεδιαλέξει µια µεγάλη στοίβα εφηµερίδες πουβρίσκονταν πάνω στο γραφείο του, δίπλα στο κλουβί της χιονόλευ-κης κουκουβάγιας του, της Χέντβιχ: µία για κάθε µέρα που είχε πε-ράσει φέτος το καλοκαίρι ο Χάρι στην οδό Πριβέτ.

Σηκώθηκε από το πάτωµα, ανακλαδίστηκε και κατευθύνθηκε στογραφείο του. Η Χέντβιχ δεν έκανε καµιά κίνηση όταν άρχισε να ξε-φυλλίζει τις εφηµερίδες και να τις ρίχνει µία µία στο σωρό µε τα σκου-πίδια· η κουκουβάγια κοιµόταν ή έκανε ότι κοιµάται. Ήταν θυµωµένηµε τον Χάρι εξαιτίας του ελάχιστου χρόνου που την είχε αφήσει έξωαπό το κλουβί της.

Καθώς έφτανε στις τελευταίες εφηµερίδες, ο Χάρι έκοψε ταχύ-τητα, ψάχνοντας για ένα συγκεκριµένο φύλλο που ήξερε ότι έφτασελίγο µετά την επιστροφή του στην οδό Πριβέτ για το καλοκαίρι. Θυ-µόταν ότι υπήρχε µια µικρή αναφορά στην πρώτη σελίδα για τηνπαραίτηση της Τσάριτι Μπέρµπατζ, της καθηγήτριας µαγκλολογίαςτου «Χόγκουαρτς». Επιτέλους το βρήκε. Γύρισε στη σελίδα δέκα, βού-λιαξε στην καρέκλα του γραφείου του και ξαναδιάβασε το άρθροπου έψαχνε.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΜΠΟΥΣ ΝΤΑΜΠΛΝΤΟΡτου Ελφίας Ντοτζ

Γνώρισα τον Άλµπους Ντάµπλντορ όταν ήµουν έντεκα χρό-νων, την πρώτη µας µέρα στο «Χόγκουαρτς». Η αµοιβαία έλξη



µας οφειλόταν ασφαλώς στο γεγονός ότι νιώθαµε κι οι δύο σανξένα σώµατα. Εγώ είχα κολλήσει δρακοευλογιά λίγο προτούπάω στο σχολείο, κι ενώ δεν ήταν πια µεταδοτική, το βλογιοκοµ-µένο πρόσωπό µου και το χλεµπονιάρικο χρώµα µου δεν ενθάρ-ρυναν πολλούς να µε πλησιάσουν. Ο Άλµπους, από την πλευράτου, είχε έρθει στο «Χόγκουαρτς» µε το βάρος µιας ανεπιθύµη-της φήµης. Μόλις πριν από ένα χρόνο, ο πατέρας του, Πέρσιβαλ,είχε καταδικαστεί για µια άγρια επίθεση εναντίον τριών νεαρώνΜαγκλ, γεγονός που είχε λάβει µεγάλη δηµοσιότητα από τονΤύπο.

Ο Άλµπους δεν προσπάθησε ποτέ να αρνηθεί ότι ο πατέραςτου (που πέθανε τελικά στο Αζκαµπάν) είχε διαπράξει αυτό τοέγκληµα^ απεναντίας, όταν βρήκα το θάρρος να τον ρωτήσω, µουέκανε σαφές πως γνώριζε ότι ο πατέρας του ήταν ένοχος. Εκτόςαπό αυτή τη δήλωση, ο Ντάµπλντορ αρνήθηκε να µιλήσει γι’ αυ-τό το θλιβερό θέµα, αν και πολλοί προσπάθησαν να τον παρα-κινήσουν να το συζητήσει. Μερικοί, µάλιστα, έβλεπαν µε καλόµάτι την ενέργεια του πατέρα του και νόµιζαν ότι και ο Άλµπουςµισούσε τους Μαγκλ. Έκαναν µεγάλο λάθος: όπως µπορεί ναβεβαιώσει όποιος γνώριζε τον Άλµπους, δεν εκδήλωσε ποτέ ού-τε τα πιο αµυδρά αντι-Μαγκλ αισθήµατα. Αντίθετα, λόγω της απο-φασιστικής του στήριξης στα δικαιώµατα των Μαγκλ, απέκτησεπολλούς εχθρούς τα χρόνια που ακολούθησαν.

Μέσα σε λίγους µήνες, όµως, η φήµη του ίδιου του Άλµπουςάρχισε να επισκιάζει εκείνη του πατέρα του. Στο τέλος του πρώ-του έτους είχε πάψει πια να είναι γνωστός ως γιος ενός εχθρούτων Μαγκλ και τον ήξεραν πλέον όλοι ως τον καλύτερο µαθητήπου πέρασε ποτέ από τη Σχολή. Όσοι από εµάς είχαµε το προ-νόµιο να είµαστε φίλοι του ωφεληθήκαµε από το παράδειγµά του,για να µην αναφέρω τη βοήθεια και την ενθάρρυνση που παρεί-χε πάντα απλόχερα. Αργότερα, όταν µεγαλώσαµε, µου εκµυ-στηρεύτηκε ότι ήξερε από τότε πως αυτό που τον ευχαριστούσεπερισσότερο ήταν η διδασκαλία.

∆εν είχε κερδίσει µόνο όλα τα σηµαντικά βραβεία που απέ-νειµε το σχολείο, αλλά σύντοµα ξεκίνησε τακτική αλληλογραφίαµε όλα τα σηµαντικά ονόµατα εκείνης της εποχής, µεταξύ των



οποίων τον Νίκολας Φλαµέλ, διάσηµο αλχηµιστή, την ΜπατίλνταΜπάγκσοτ, διακεκριµένη ιστορικό, και τον Άνταλµπερτ Γουά-φλινγκ, ιστορικό της µαγείας. ∆ηµοσιεύτηκαν πολλές µελέτες τουσε έγκριτες εκδόσεις, όπως Η Μεταµόρφωση Σήµερα, Οι Προ-κλήσεις της Τέχνης των Ξορκιών και Ο Πρακτικός Παρασκευα-στής Φίλτρων. Όλοι περίµεναν τη ραγδαία επαγγελµατική τουάνοδο και το µόνο ερώτηµα ήταν πότε θα γινόταν υπουργός Μα-γείας. Τα χρόνια που ακολούθησαν παρουσιάστηκαν πολλέςευκαιρίες να πάρει αυτή τη θέση, εκείνος όµως δεν είχε πολιτι-κές φιλοδοξίες.

Το τέταρτο έτος της φοίτησής µας στο «Χόγκουαρτς», ήρθεστο σχολείο ο αδελφός του Άλµπους, ο Άµπερφορθ. ∆εν έµοια-ζαν καθόλου. Ο Άµπερφορθ δεν ήταν άνθρωπος των γραµµάτωνκαι, αντίθετα µε τον Άλµπους, προτιµούσε να λύνει τις διενέξειςµε µονοµαχίες αντί για διάλογο. Ωστόσο, θα ήταν λάθος ναισχυριστούµε, όπως κάνουν ορισµένοι, ότι τα δύο αδέλφια δενήταν φίλοι. Τα πήγαιναν τόσο καλά όσο µπορούν να τα πάνεδύο τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες. Για να µην αδικήσουµε τονΆµπερφορθ, πρέπει να παραδεχτούµε ότι το να ζεις στη σκιάτου Άλµπους δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Για τους φίλους του, όπωςεγώ, το γεγονός ότι µας επισκίαζε µόνιµα ήταν ένα σταθερό αρ-νητικό δεδοµένο, και σίγουρα δε θα ήταν πιο ευχάριστα ταπράγµατα για τον αδελφό του.

Όταν ο Άλµπους κι εγώ αποφοιτήσαµε από το «Χόγκουαρτς»,σχεδιάζαµε να κάνουµε µαζί το παραδοσιακό τότε ταξίδι στον κό-σµο, να επισκεφτούµε και να γνωρίσουµε ξένους µάγους προ-τού ασχοληθούµε µε την επαγγελµατική σταδιοδροµία µας. Τηνπαραµονή του ταξιδιού µας, όµως, πέθανε η µητέρα του Άλ-µπους, η Κέντρα, αφήνοντας τον Άλµπους αρχηγό της οικογέ-νειας και µοναδικό υπεύθυνο για τη διαβίωσή τους. Ανέβαλατην αναχώρησή µου για να παραστώ στην κηδεία της Κέντρα καικατόπιν έφυγα για το µοναχικό πλέον ταξίδι µου. Με την ευθύ-νη δύο µικρότερων αδελφών κι ελάχιστα οικονοµικά µέσα, οΆλµπους δεν µπορούσε να έρθει µαζί µου.

Εκείνη την περίοδο της ζωής µας είχαµε τις λιγότερες επαφές.Έγραφα στον Άλµπους περιγράφοντας, µε κάποια αδιαφορία



ίσως για τα αισθήµατά του, τα θαύµατα του ταξιδιού µου — απότο πώς γλίτωσα την τελευταία στιγµή από τις Χίµαιρες στην Ελ-λάδα µέχρι τα πειράµατα των Αιγυπτίων αλχηµιστών. Στα δικάτου γράµµατα µου ανέφερε ελάχιστα για την καθηµερινή ζωή του,που το δίχως άλλο θα ήταν αφόρητα πληκτική για έναν τόσοπροικισµένο µάγο. Απορροφηµένος από τις εµπειρίες µου, συ-γκλονίστηκα όταν έµαθα, προς το τέλος της ετήσιας περιοδείαςµου, ότι χτύπησε τους Ντάµπλντορ µια νέα τραγωδία: ο θάνατοςτης αδελφής του, της Αριάνα.

Αν και η Αριάνα είχε από καιρό προβλήµατα υγείας, το πλήγ-µα, που ήρθε τόσο σύντοµα µετά την απώλεια της µητέρας τους,επηρέασε βαθιά και τα δύο αδέλφια. Οι στενοί φίλοι του Άλµπους—και λογαριάζω τον εαυτό µου ως έναν από αυτούς τους τυχε-ρούς— συµφωνούν ότι ο θάνατος της Αριάνα και το γεγονός ότιένιωθε υπεύθυνος γι’ αυτόν (αν και, φυσικά, δεν έφταιγε σε τί-ποτα) τον σηµάδεψαν για πάντα.

Επιστρέφοντας από το ταξίδι µου, συνάντησα ένα νεαρό άντραπου είχε περάσει βάσανα αταίριαστα µε την ηλικία του. Ο Άλ-µπους είχε γίνει ακόµη πιο εσωστρεφής και σοβαρός. Και, σαννα µην έφταναν όλα αυτά, ο θάνατος της Αριάνα, αντί να φέρειπιο κοντά τον Άλµπους και τον Άµπερφορθ, τους είχε αποξενώ-σει. (Με τον καιρό θα γεφυρωνόταν αυτό το χάσµα και η σχέσητων δύο αδελφών θα ξαναγινόταν, αν όχι στενή, πάντως φιλική.)Από τότε, όµως, µιλούσε σπάνια για τους γονείς του και τηνΑριάνα, και οι φίλοι του έµαθαν να µην τους αναφέρουν.

Τους θριάµβους που ακολούθησαν θα τους περιγράψουν άλ-λες γραφίδες. Οι πολυάριθµες συνεισφορές του Ντάµπλντορ στηµαγική γνώση, όπως η ανακάλυψη των δώδεκα χρήσεων του αί-µατος του δράκου, θα είναι πολύτιµες για τις µελλοντικές γενιές,καθώς και η σοφία που επέδειξε στις αποφάσεις του ως πρόε-δρος της ∆ηµογεροντίας. Λένε επίσης ότι καµία µαγική µονο-µαχία δε συγκρίνεται µ’ εκείνη µεταξύ του Ντάµπλντορ και τουΓκρίντελβαλντ το 1945. Οι αυτόπτες µάρτυρες έχουν γράψει γιατον τρόµο και το δέος που ένιωσαν παρακολουθώντας τη µάχηαυτών των δύο εκπληκτικών µάγων. Ο θρίαµβος του Ντάµπλντορκαι οι επιπτώσεις αυτής της νίκης στον κόσµο των µάγων θεω-



ρούνται σηµείο καµπής στην ιστορία τους, ίσης σηµασίας µε τηνκαθιέρωση του Θεσπίσµατος περί Μυστικότητας της ∆ιεθνούςΟµοσπονδίας Μάγων ή την πτώση του Ακατονόµαστου.

Ο Άλµπους Ντάµπλντορ δεν υπήρξε ποτέ επηρµένος ή µα-ταιόδοξος. Έβρισκε πάντα κάτι αξιόλογο σε κάθε άνθρωπο όσοφαινοµενικά ασήµαντος κι αν ήταν, και πιστεύω ότι οι τραγωδίεςπου έζησε στα νεανικά του χρόνια τον προίκισαν µε απέραντηανθρωπιά και συµπόνια. ∆ε βρίσκω λόγια να περιγράψω πόσοθα µου λείψει η φιλία του, µα η δική µου απώλεια δεν είναι τί-ποτα σε σύγκριση µ’ εκείνη της κοινότητας των µάγων. Το ότιυπήρξε ο πιο φωτισµένος κι αγαπητός διευθυντής του «Χό-γκουαρτς» είναι αναµφισβήτητο. Πέθανε όπως έζησε: πασχίζο-ντας πάντα για το ευρύτερο συµφέρον και, µέχρι την τελευταίαώρα του, τόσο πρόθυµος ν’ απλώσει το χέρι του σ’ ένα µικρό αγό-ρι µε δρακοευλογιά όσο και τη µέρα που εγώ τον γνώρισα.

Ο Χάρι τελείωσε το διάβασµα αλλά συνέχισε να κοιτάζει τη φω-τογραφία που συνόδευε τη νεκρολογία. Ο Ντάµπλντορ είχε το γνω-στό καλοσυνάτο του χαµόγελο, αλλά καθώς κοιτούσε πάνω από ταπολυεστιακά γυαλιά του, έδινε την εντύπωση, ακόµη κι από το δη-µοσιογραφικό χαρτί, ότι µε το βλέµµα του ακτινογραφούσε τονΧάρι, που η θλίψη του ήταν ανάµεικτη µε αισθήµατα ντροπής.

Νόµιζε ότι γνώριζε πολύ καλά τον Ντάµπλντορ, αλλά µόλις διά-βασε αυτή τη νεκρολογία αναγκάστηκε να οµολογήσει ότι τον ήξε-ρε ελάχιστα. ∆εν είχε συλλογιστεί ποτέ τα παιδικά και νεανικά χρόνιατου Ντάµπλντορ^ ήταν σαν να γεννήθηκε όπως τον γνώρισε ο Χάρι,σεβάσµιος και ηλικιωµένος, µε ασηµιά µαλλιά. Η ιδέα ενός έφηβουΝτάµπλντορ ήταν, πολύ απλά, αλλόκοτη, σαν να προσπαθείς ναφανταστείς µια χαζή Ερµιόνη ή µια ήµερη οπισθοεκρηκτική σκου-ληκαντέρα. ∆εν είχε σκεφτεί ποτέ να ρωτήσει τον Ντάµπλντορ γιατο παρελθόν του. Σίγουρα θα ήταν παράξενο, ίσως και απρεπές,αλλά στο κάτω κάτω, ήταν πασίγνωστο ότι ο Ντάµπλντορ είχε πάρειµέρος σ’ εκείνη τη θρυλική µονοµαχία µε τον Γκρίντελβαλντ, και οΧάρι δεν είχε σκεφτεί να ρωτήσει τον Ντάµπλντορ πώς ήταν ή σχε-τικά µε τα άλλα περίφηµα επιτεύγµατά του. Όχι, συζητούσαν πάνταγια τον Χάρι, για το παρελθόν του Χάρι, για το µέλλον του Χάρι, για



τα σχέδια του Χάρι… κι ο Χάρι ένιωθε τώρα, παρά το γεγονός ότιτο µέλλον του ήταν τόσο επίφοβο κι αβέβαιο, πως είχε χάσει ανα-ντικατάστατες ευκαιρίες να ρωτήσει τον Ντάµπλντορ κάποια πράγ-µατα για τον εαυτό του — αν και η µοναδική προσωπική ερώτησηπου έκανε ποτέ στο διευθυντή του ήταν και η µοναδική που υπο-πτευόταν ότι ο Ντάµπλντορ δεν απάντησε µε ειλικρίνεια:

«Εσείς τι βλέπετε, όταν κοιτάτε στον καθρέφτη;»«Εγώ; Βλέπω τον εαυτό µου να κρατά ένα ζευγάρι χοντρές κάλ-

τσες…»Έπειτα από κάµποσα λεπτά σκέψης, ο Χάρι έκοψε τη νεκρο-

λογία από τον Προφήτη, τη δίπλωσε προσεκτικά και την έβαλε µέ-σα στον πρώτο τόµο του εγχειριδίου Πρακτικός Οδηγός ΑµυντικήςΜαγείας και η Χρήση του Ενάντια στις Σκοτεινές Τέχνες. Κατόπινπέταξε τις υπόλοιπες εφηµερίδες στα σκουπίδια και κοίταξε το δω-µάτιο. Ήταν πολύ πιο νοικοκυρεµένο. Η µόνη νότα ακαταστασίαςήταν ο σηµερινός Ηµερήσιος Προφήτης στο κρεβάτι και, πάνω του,το κοµµάτι του σπασµένου καθρέφτη.

Ο Χάρι διέσχισε το δωµάτιο, σήκωσε το θραύσµα του καθρέφτηαπό τον Προφήτη και άνοιξε την εφηµερίδα. Το πρωί, που έφερε ηκουκουβάγια την εφηµερίδα του, είχε ρίξει µόνο µια µατιά στους τί-τλους και ύστερα την άφησε στην άκρη, αφού είδε πως δεν έλεγετίποτα για τον Βόλντεµορτ. Ο Χάρι ήταν σίγουρος ότι το Υπουργείοπίεζε τον Προφήτη να αποσιωπά τις ειδήσεις για τον Βόλντεµορτ.Έτσι πρόσεξε µόλις τώρα κάτι που του είχε διαφύγει.

Στο κάτω µέρος της πρώτης σελίδας, πάνω από µια φωτογραφίαόπου εικονιζόταν ο Ντάµπλντορ να βαδίζει βιαστικός, υπήρχε έναςµικρότερος τίτλος: ΝΤΑΜΠΛΝΤΟΡ — ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ;

Την ερχόµενη εβδοµάδα η συγκλονιστική ιστορία της µεγα-λοφυ4ας, που θεωρήθηκε από πολλούς ο µεγαλύτερος µάγοςτης γενιάς του, αλλά είχε τα ελαττώµατά του. Η Ρίτα Σκίτερ αφαι-ρεί τη δηµοφιλή µάσκα της γαλήνιας σοφίας και αποκαλύπτει ταταραγµένα παιδικά χρόνια, την αχαλίνωτη νιότη, τις µακροχρό-νιες έχθρες και τα ένοχα µυστικά που πήρε ο Ντάµπλντορ στοντάφο του. ΓΙΑΤΙ αρνήθηκε το αξίωµα του υπουργού Μαγείας καιπεριορίστηκε στο ρόλο του απλού διευθυντή του «Χόγκουαρτς»;



ΠΟΙΟΣ είναι ο αληθινός σκοπός της µυστικής οργάνωσης µε τηνονοµασία Τάγµα του Φοίνικα; ΠΟΙΕΣ ήταν οι αληθινές συνθήκεςτου θανάτου του Ντάµπλντορ;

Σε αυτά και πολλά άλλα ερωτήµατα επιχειρεί να απαντήσει ηεκρηκτική νέα βιογραφία Η Ζωή και τα Ψέµατα του ΆλµπουςΝτάµπλντορ, της Ρίτα Σκίτερ, που δίνει αποκλειστική συνέντευξηστην Μπέτι Μπρεfθγουέιτ, εντός, στη σελίδα 13.

Ο Χάρι άνοιξε βιαστικά την εφηµερίδα και βρήκε τη σελίδα δε-κατρία. Το άρθρο είχε µια φωτογραφία που έδειχνε άλλο ένα γνω-στό πρόσωπο: µια γυναίκα µε γυαλιά, ο σκελετός των οποίων ήτανστολισµένος µε διαµαντάκια, περίτεχνο χτένισµα µε άκαµπτα ξανθάµπουκλάκια και δόντια που αποκάλυπταν ένα, υποτίθεται, ακαταµά-χητο χαµόγελο, του ανοιγόκλεινε τα δάχτυλά της. Ο Χάρι συνέχισετο διάβασµα, καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να αγνοή-σει την αηδιαστική εικόνα.

Η Ρίτα Σκίτερ, εκ του φυσικού, είναι πολύ πιο ζεστή και τρυ-φερή απ’ ό,τι µας κάνει να υποθέτουµε η τσουχτερή δηµοσιο-γραφική πένα της. Με υποδέχεται στο χολ του άνετου σπιτιού τηςκαι µε οδηγεί στην κουζίνα για ένα φλιτζάνι τσάι, λίγο κέικ και,περιττό να προσθέσω, ένα αχνιστό πιάτο µε τα πιο φρέσκα κου-τσοµπολιά.

«Φυσικά, ο Ντάµπλντορ είναι το όνειρο κάθε βιογράφου», λέειη Σκίτερ. «Μια ζωή τόσο µεγάλη και πλούσια. Είµαι σίγουρη ότιτο βιβλίο µου θα είναι το πρώτο από πολλά, πολλά ακόµη».

Η Σκίτερ είναι σίγουρα από τους ανθρώπους που πετυχαίνουναστραπιαία το στόχο τους. Το εννιακοσίων σελίδων βιβλίο τηςολοκληρώθηκε µόλις τέσσερις εβδοµάδες µετά το µυστηριώδηθάνατο του Ντάµπλντορ τον Ιούνιο. Τη ρωτάω πώς πέτυχε τόσογρήγορα αυτό τον άθλο.

«Ω, όταν είσαι τόσα χρόνια δηµοσιογράφος, σου γίνεται δεύ-τερη φύση να δουλεύεις υπό την πίεση των προθεσµιών. Ήξε-ρα ότι η κοινότητα των µάγων περίµενε µε µεγάλη αγωνία τηναληθινή ιστορία κι ήθελα να είµαι η πρώτη που θα ικανοποιούσεαυτή την απαίτηση».



Της αναφέρω την πρόσφατη, ευρύτατα δηµοσιευµένη δήλω-ση του Ελφίας Ντοτζ, ειδικού συµβούλου της ∆ηµογεροντίας καιπαλιού φίλου του Άλµπους Ντάµπλντορ, ότι: «Το βιβλίο της Σκί-τερ περιέχει λιγότερες αλήθειες και από µια κάρτα σοκολατέ-νιων βατράχων».

Η Σκίτερ ξεκαρδίζεται στα γέλια. «Ο γλυκός µου ο Ντότζι! Θυ-µάµαι που του πήρα συνέντευξη πριν από λίγα χρόνια για τα δι-καιώµατα των γοργονανθρώπων, να είναι καλά ο άνθρωπος!Μιλάµε, ο τύπος είναι τελείως γκαγκά. Νόµιζε πως καθόµαστεστο βυθό της λίµνης Γουίντερµιρ και µου έλεγε να προσέχω τιςπέστροφες».

Ωστόσο, οι κατηγορίες του Ντοτζ για ανακρίβειες επανα-λαµβάνονται από πολλές πλευρές. Είναι σίγουρη η Σκίτερ ότιαρκούν τέσσερις εβδοµάδες για να δοθεί η πλήρης εικόνα µιαςζωής πλούσιας και πολυκύµαντης σαν του Ντάµπλντορ;

«Χρυσό µου», απαντά µ’ ένα πλατύ χαµόγελο η Σκίτερ, χτυ-πώντας τρυφερά τα δάχτυλά µου, «ξέρεις τόσο καλά όσο κι εγώπόσες πληροφορίες µπορεί να σου αποφέρει ένα βαρύ πουγκίµε γαλέρες, η άρνηση να δεχτείς τη λέξη “όχι” και µια καλή στε-νογραφική πένα! Άλλωστε, ο κόσµος διαγκωνιζόταν για τοποιος θα πρωτοβγάλει τα άπλυτα του Ντάµπλντορ στη φόρα. ∆εντον θεωρούσαν όλοι τέλειο —είχε πατήσει πολλούς σηµαντικούςκάλους. Όσο για τον γερο-Ντότζι, ας τρέξει να κρυφτεί µε τονωραίο του ιππόγρυπα, γιατί έχω µια πηγή που οι περισσότεροιδηµοσιογράφοι θα έδιναν και το µαγικό ραβδί τους για να τηναποκτήσουν, µια πηγή που δεν είχε µιλήσει δηµόσια ποτέ ωςτώρα και ήταν κοντά στον Ντάµπλντορ στην πιο ταραγµένη καιπροβληµατική φάση της νιότης του».

Η προκαταβολική δηµοσιότητα της βιογραφίας της Σκίτερδείχνει ότι θα πάθουν σοκ αυτοί που πίστευαν ότι ο Ντάµπλντορέζησε µιαν άµεµπτη ζωή. Τη ρωτάω να µου πει ποιες είναι οι µε-γαλύτερες εκπλήξεις που αποκαλύπτει.

«Έλα τώρα, Μπέτι, δε θα φανερώσω τα µυστικά µου προτούαγοράσουν όλοι το βιβλίο µου!» απαντά γελώντας η Σκίτερ.«Αλλά σου υπόσχοµαι πως όποιος θεωρούσε τον Ντάµπλντορλευκή περιστερά, θα προσγειωθεί ανώµαλα! Ας πούµε µόνο



πως όποιος τον άκουγε να κατακεραυνώνει τον Ξέρεις-Ποιονδε θα φανταζόταν ποτέ πως είχε ασχοληθεί κι αυτός µε τις Σκο-τεινές Τέχνες στα νιάτα του! Ναι, ο Άλµπους Ντάµπλντορ είχεπολύ βρόµικο παρελθόν —για να µην αναφέρω την ύποπτη οι-κογένειά του— που έκανε ό,τι µπορούσε να το κρύψει».

Τη ρωτάω αν εννοεί τον αδελφό του Ντάµπλντορ, τον Άµπερ-φορθ, που η καταδίκη του από τη ∆ηµογεροντία για κατάχρησηµαγείας προκάλεσε ένα µικρό σκάνδα�

Documents

O ×Üñé Ðüôåñ êáé ï ι Κλήροι του Θανάτου - Public.gr · 2017. 7. 31. · μτφρ. Καίτη Οικονόμου Βιβλίο3:ΟΧΑΡΙΠΟΤΕΡΚΑΙΟΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣΤΟΥΑΖΚΑΜΠΑΝ,1999