ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΤΟΥΤΟΥ · 2016-10-31 · μενος, για άλλη μια φορά, στην Κοινή τους Αλήθεια

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΤΟΥΤΟΥ

ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ιατρικά:1. Άνθρωπος και Σύμπαν2. Διάγνωση και Θεραπεία Οξέων Ασθενειών3. Η λειτουργία της Σκέψης4. Ιδιοσυγκρασίες, οι βαθύτερες αιτίες της Πλάνης και της Ασθένειας5. Ιστορία της Εξέλιξης της Ομοιοπαθητικής Σκέψης6. Καταγωγή και Αιτίες της Ασθένειας7. Κλασσική Μιασματική Ιδιοσυγκρασιακή Ομοιοπαθητική8. Κλινικές Περιπτώσεις Τόμος 19. Μιασματική Θεωρία10. Ομοιοπαθητική Φαρμακολογία Τόμοι 1-611. Ομοιοπαθητική Φαρμακολογία: Λιγότερο Συχνές Ιδιοσυγκρασιακές Εικόνες12. Οι Νόμοι του Σύμπαντος13. Ομοιοπαθητική Διάγνωση και Θεραπεία14. Εισαγωγή στην Ομοιοπαθητική Ιατρική15. Σεξ, Έρωτας και Αγάπη16. Συναισθήματα: Ευλογία ή Κατάρα;17. Συντροφική Σχέση και Οικογένεια18. Τα Βιοχημικά Άλατα του Σούσλερ19. Το κλειδί για την κατανόηση της Ανθρώπινης Συμπεριφοράς20. Φυσική Σεξουαλικότητα21. Χίλιες και Μία Ιατρικές Πλάνες

Φιλοσοφικά:1. Τι είναι η Ολιστική Φιλοσοφία2. Συζητώντας με τον Σοφό Ερμή τον Τρισμέγιστο3. Συζητώντας με 7 Σοφούς4. Χίλιες και Μία Κοινωνικές Πλάνες5. Γράμματα από τη Φυλακή του Κόσμου ετούτου6. Τα Παράλογα7. Το Ημερολόγιο ενός Τρελλού8. Την Αλήθεια ψάχνω Γλάρε Ταξιδιώτη9. Οδυσσέα και Ανθρώπων Παθήματα10. Ναυαγοί στον Παράδεισο11. Πονεμένες Ψυχές στο Νησί της Ελπίδας

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Άθως Όθωνος γεννήθηκε στην πόλη Πάφο της Κύπρου το 1959 και σπούδασε στην Αθήνα, στην Ιατρική Σχολή. Μετεκπαι-δεύτηκε στην Ομοιοπαθητική Ιατρική την οποία εξασκεί από το 1985. Είναι ιδρυτικό μέλος, υπεύθυνος εκπαίδευσης και πρόε-δρος της «Ομοιοπαθητικής Ακαδημίας». Η Ακαδημία είναι μία μη κερδοσκοπική, ιατρική, επιστημονική εταιρεία, μέλος της Παγκόσμιας και της Ευρωπαϊκής Ομοιοπαθητικής Ιατρικής Εται-ρείας και πιστοποιημένο εκπαιδευτικό κέντρο.

Από νεαρή ηλικία, το πάθος του για τη γνώση τον οδήγησε στη μελέτη διαφόρων φιλοσοφικών, θρησκευτικών, πολιτικών και επιστημονικών Ιδεολογικών Συστημάτων. Σταδιακά, έπαψε να θεωρεί τον εαυτό του υποστηρικτή οποιουδήποτε Ιδεολογικού Συστήματος. Επέλεξε να γίνει εραστής της Κοινής Αλήθειας που τα διατρέχει, αφήνοντας κατά μέρος τις επιφανειακές τους διαφορές. Αυτή η Κοινή Αλήθεια τον οδήγησε στη δι-ατύπωση της Ολιστικής Φιλοσοφίας η οποία στηρίζεται στον Ολιστικό Τρόπο Σκέψης και στους Συμπαντικούς Νόμους.

Το πάθος του για την Ιατρική, τον οδήγησε, αντίστοιχα, στη μελέτη διαφόρων Θεραπευτικών Συστημάτων, επικεντρωνό-μενος, για άλλη μια φορά, στην Κοινή τους Αλήθεια και στη συνεργασία μεταξύ γιατρών όλων των Θεραπευτικών Συστη-μάτων. Καρπός αυτής της μελέτης υπήρξε η διατύπωση της Κλασσικής Μιασματικής Ιδιοσυγκρασιακής Ομοιοπαθητικής η οποία στηρίζεται στον Ολιστικό Τρόπο Σκέψης.

Έχει συγγράψει δεκάδες ιατρικά, φιλοσοφικά και λογοτεχνικά βιβλία, αρκετά των οποίων μετέφρασε στην Αγγλική γλώσσα. Πιστεύει στην προσφορά της γνώσης και γι’ αυτό κοινοποιεί όλες τις βιντεοσκοπημένες του διαλέξεις στην ιστοσελίδα του. Επί σειρά ετών, διδάσκει αφιλοκερδώς την Κλασσική Μιασμα-τική Ιδιοσυγκρασιακή Ομοιοπαθητική τόσο στα μαθήματα της Ομοιοπαθητικής Ακαδημίας όσο και στην Αγγλική γλώσσα στα πλαίσια των θεσμών International E-Learning Project και Ath-ens Four Season’s School.

Τα τελευταία χρόνια, χαίρεται τις μεγάλες του αγάπες: τις κό-ρες του, τη Φιλοσοφία, την Ιατρική, τη διδασκαλία, τη συγγρα-φή βιβλίων και το οικολογικό του κτήμα στο Μαραθώνα.

• Πρόεδρος της Ομοιοπαθητικής Ακαδημίας• Μέλος της Εκπαιδευτικής Υποεπιτροπής της Ευρωπαικής Επιτροπής για την Ομοιοπαθητική (ECH)• Mέλος της Παγκόσμιας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής Εταιρείας (LMHI)• Mέλος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών

Κέας 42, 112 55 Αθήνα, Τηλ/Fax: 210 2138577

Ιστοσελίδα: www.homeomed.gr, E-mail: [email protected]

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Οι πραγματικά καλλιεργημένοι άνθρωποι, όπως και οι απλοί, αγνοί στην καρδιά άνθρωποι, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να τα βρουν με όλους τους άλλους ανθρώπους. Το φύλο τους, η ηλικία, η φυλή, η εθνικότητα, η θρησκεία, η πολιτική και φιλοσοφική ιδεολογία, η οικονομική και κοινωνική τους κατάσταση, δεν αποτελεί εμπόδιο. Οι φτασμένοι άνθρω-ποι στο Μυαλό και στην Καρδιά δεν στέκονται στις επιμέρους διαφορές αλλά στις ομοιότητες. Στην Κοινή Αλήθεια. Και στην Κοινή Καρδιά που υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους. Αυτήν την Καρδιά, αυτήν τη Συνείδηση που μέσα της έχει μόνο το Αγαθό και την Αγάπη.

Ο Πλούταρχος είπε ότι «Η Αλήθεια ήταν ένας καθρέφτης στον Ουρανό. Έπεσε στη Γη κι έγινε χίλια κομμάτια. Από τότε όποιος βρει ένα κομμάτι του καθρέφτη, νομίζει ότι βρήκε όλη την Αλήθεια !» Ο Ηράκλειτος είπε ότι «Για τους ξυπνητούς, ένας και κοινός είναι ο Κόσμος. Οι κοιμισμένοι, ζουν ο καθέ-νας στον δικό του !»

Στο ίδιο μήκος κύματος η Ολιστική Φιλοσοφία έρχεται όχι να ξεχωρίσει τους ανθρώπους, αλλά να τους ενώσει. Όχι να ξε-χωρίσει από άλλα φιλοσοφικά ρεύματα, αλλά να τα ενώσει. Όπως λέει και το όνομα της επικεντρώνεται στο Όλον από το οποίο προκύπτουν τα Μέρη. Και ακριβώς επειδή τα Μέρη προ-έρχονται από το Όλον, έχουν εκ φύσεως μέσα τους την Κοινή Αλήθεια, πέραν και πάνω από τις διαφορές τους.

Στόχος της Ολιστικής Φιλοσοφίας είναι να καταδείξει αυτή την Κοινή Αλήθεια που υπάρχει σε όλα τα ιδεολογικά συστήματα, σε όλους τους πολιτισμούς, σε όλα τα άτομα. Όποιος προσεγ-γίσει αυτή την Κοινή Αλήθεια, αμέσως-αμέσως γίνεται φίλος με όλους τους άλλους ανθρώπους. Επιπλέον, αμέσως-αμέ-σως, ανεβαίνει ψυχικά και ηθικά γιατί προσεγγίζει το Όλον, το οποίο εκ φύσεως είναι ανώτερο και δημιουργός των Μερών. Προσεγγίζει τη Φύση, το Σύμπαν, το Θεό, την Ανώτατη Αρχή… όπως θέλετε πείτε το, δεν έχει καμία σημασία. Για να επιτύχει την προσέγγιση της Κοινής Αλήθειας η Ολιστική Φιλοσοφία υιοθετεί την Ολιστική Σκέψη ή Συμπαντική Σκέψη ή Φυσική Σκέψη. Η Ολιστική Σκέψη στηρίζεται στους Συμπα-ντικούς Νόμους, νόμους με γενική συμπαντική ισχύ, από τους οποίους προκύπτουν όλοι οι Φυσικοί Νόμοι (Μαθηματικών, Φυ-σικής, Χημείας, Βιολογίας, Ιατρικής), όλοι οι Κοινωνικοί Νόμοι (όχι οι ανθρώπινοι αλλά οι ανώτεροι) και όλοι οι Ηθικοί Νόμοι (όχι οι ανθρώπινοι αλλά οι ανώτεροι).

Οι Συμπαντικοί Νόμοι έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί από όλες τις θρησκείες ή φιλοσοφίες με διαφορετικά ονόματα και τρόπο. Πρόκειται για τους Νόμους της Δομής του Σύμπαντος: Νόμος της Ενότητας και Ποικιλομορφίας (από το Ένα προέρ-χονται όλα τα επιμέρους), Νόμος της Αναλογίας (ότι «πάνω» έτσι και «κάτω») και Νόμος της Ιεραρχίας (υπάρχει μια ιεραρ-χία στα πράγματα και στα όντα).

Πρόκειται, επίσης, και για τους Νόμους της Λειτουργίας του Σύμπαντος: Νόμος της Αέναης Αλλαγής («τα πάντα ρει»), Νό-μος της Αιτίας και του Αποτελέσματος (όλα συνδέονται μετα-

ξύ τους με σχέσεις αιτίας και αποτελέσματος ή δράσης-αντί-δρασης) και Νόμος των Ελαχίστων Τριβών (το Σύμπαν επιλέγει δρόμους με τη μικρότερη δυνατή κατανάλωση ενέργειας).

Όταν η Ολιστική Σκέψη καθοδηγείται από αυτούς τους Συμπα-ντικούς Νόμους τείνει προς τη σφαιρική εξέταση των πραγ-μάτων από πολλές και αντίθετες οπτικές γωνίες. Επικεντρώ-νεται στις ομοιότητες (Κοινή Αλήθεια) και στις αναλογίες και όχι στις επιμέρους διαφορές. Δίνει μεγαλύτερη σημασία στο ιεραρχικά ανώτερο και στο Όλον. Δίνει σημασία στη δυναμική των πραγμάτων (αλλαγή) και στις πολυδιάστατες σχέσεις αιτί-ας-αποτελέσματος και όχι στη φαινομενική στατικότητα τους. Βλέπει πίσω από την αντίθεση την ενότητα και τη συμπληρω-ματικότητα των αντιθέτων. Αποφεύγει την υποκειμενικότητα, το φανατισμό και τις όποιες προκαταλήψεις.

Με τον τρόπο αυτό η Ολιστική Σκέψη και Φιλοσοφία οδηγεί πιο κοντά στην Αλήθεια. Και η Αλήθεια είναι το Φως που καθαρίζει την Καρδιά από τα διανοητικά σκουπίδια και οδηγεί στην Αγά-πη. Άλλωστε, ο πρωταρχικός Συμπαντικός Νόμος που κάνει το Σύμπαν «να γυρίζει», δεν είναι παρά ο Νόμος της Αγάπης!

Άθως Όθωνος - Ιατρός

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΤΟΥΤΟΥ

ΣΕΙΡΑ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Αναζητήστε τα βιβλία του συγγραφέα στην ιστοσελίδα www.homeomed.gr

Σειρά: ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣυγγραφέας: Άθως Όθωνος

Τίτλος Πρωτοτύπου: Γράμματα από τη Φυλακή του Κόσμου ετούτου

Επιμέλεια : Άθως ΌθωνοςΠρώτη Έκδοση: 2016

© 2016 Άθως ΌθωνοςISBN: 978-618-5243-90-6

Κέας 42, 112 55 ΑθήναΤηλ. 210 [email protected]

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή (ολική/μερική/περιληπτι-

κή/κατά παράφραση) του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδήποτε τρόπο

χωρίς την προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη (Ν. 2121/1993).

13Γράμματα από τη Φυλακή του Κόσμου ετούτου

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ......................................................................................5ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ .....................................................7ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ .............................................................................17

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΤΟΥΤΟΥ ...............19Πρώτο ΓράμμαΣτιγμές Πραγματικής Γαλήνης ........................................................20Δεύτερο ΓράμμαΟι «Χρυσές» Αλυσίδες .....................................................................22Τρίτο ΓράμμαΗ γέννηση είναι ο θάνατος της Συνειδητότητας! ..........................28Τέταρτο ΓράμμαΕπειδή είμαστε ομοιοπαθείς συγκρατούμενοι στη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου! ......................................................................35Πέμπτο ΓράμμαΟ Εφιάλτης παραμονεύει στις Θερμοπύλες! ................................39Έκτο ΓράμμαΜονομέρεια και Πάθη .....................................................................42Έβδομο ΓράμμαΗ φύση της Επίγειας Μοναξιάς ......................................................47Όγδοο ΓράμμαΤο «Παιχνίδι των Λυγμών» ...............................................................53Ένατο ΓράμμαΑδάμ και Εύα: Τα συμπληρωματικά αντίθετα ...............................58Δέκατο ΓράμμαΣυστήματα Πλάνης και Εξουσίας ...................................................63

14 Άθως Όθωνος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΡΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ....................691. ΣΟΥΡΟΥΠΟ«…κλείνοντας πίσω του τη μπαλκονόπορτα της μοναξιάς του» ..702. ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑΘα γίνει και πάλι το θαύμα στη Φύση… θνητό θ’ αφυπνίσει! ....743. ΞΕΝΥΧΤΙΤα μπαράκια της μοναξιάς .............................................................834. ΚΑΤΑΜΕΣΗΜΕΡΟΟι γερές ρίζες της Αγάπης .............................................................905. ΔΕΙΛΙΝΟΟ δρόμος του Τόξου ή ο δρόμος της Αγάπης….........................936. ΧΑΡΑΜΑ«Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!» .........................................1007. ΜΕΣΑΝΥΧΤΑΈνα κυνηγημένο αγρίμι! ................................................................1058. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΠΡΩΙΝΟ«Παιδός η βασιλείη!» Ηράκλειτος .................................................1219. ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑΤο Παιχνίδι των Λυγμών! ...............................................................12510. ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΜΑ«Θα φύγω!» ....................................................................................13211. ΑΠΟΒΡΑΔΟΌταν δεν ποθεί η Ψυχή σου νερουλιάζει και το Σώμα σου .......13612. ΑΠΟΓΕΥΜΑΠόσο ν’ αντέξει κι αυτός! ..............................................................14113. ΜΑΥΡΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑΟ Εκατονταετής Πόλεμος .............................................................14614. ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑλκυονίδες Μέρες .........................................................................149


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ; .............................................................................1533.1 «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Θεός!» ...........................................1543.2 Ένθεοι, Άθεοι, Αγνωστικιστές και πιστοί μόνο κατά δήλωση .......................................................................1543.3 Οι ιδιότητες του Θεού βάσει των θρησκειών ........................1563.4 Ιδιότητες του Θεού και Συμπαντικοί Νόμοι ............................1583.5 Η χρήση της Λογικής στην Επιστήμη ....................................1603.6 Μειονεκτήματα της Μηχανιστικής Λογικής ...........................1623.7 Επιστήμη: Δεν υπάρχει Θεός, μόνο Υλικο-ενεργειακό Σύμπαν ...................1633.8 Ιδιότητες του Σύμπαντος βάσει της Επιστήμης .....................1643.9 Το Σύμπαν της Επιστήμης δεν είναι παρά ο Θεός της Θρησκείας! ..............................................................................1663.10 Είναι το Σύμπαν-Θεός μόνο Υλικο-ενεργειακό; ..................1683.11 Λειτουργικές Υποθέσεις στην Επιστήμη και στη Φιλοσοφία ........................................................................1713.12 Πως γίνεται η γνώση των Ανώτερων Επιπέδων .................1723.13 Ο στρουθοκαμηλισμός του αγνωστικιστή .........................174

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ; .....................................................................1774.1 Το Σώμα μας δεν είναι θνητό! ................................................1784.2 Φιλοσοφώ, άρα έχω Ατομική Ψυχή και Ατομικό Πνεύμα ....1794.3 Η ψύχωση της Επιστήμης με την απόδειξη ...........................1824.4 Άνθρωπος και Σύμπαν ...........................................................1844.5 Οι φάσεις της συνειδητότητας ...............................................1854.6 Είμαστε Αθάνατοι και δεν το συνειδητοποιούμε! ..................1864.7 Το άγχος να κερδίσουμε την ήδη υπάρχουσα αθανασία! ..1894.8 Όταν ο Επίγειος Παράδεισος μας φαίνεται Κόλαση ............190


4.9 Είμαστε μεγάλοι κι όμως μας έχουν πείσει ότι είμαστε μικροί! ..........................................................................1924.10 Δεν χρειάζεται προσπάθεια αλλά χαλάρωση! ...................1944.11 Μας έχουν πείσει ότι… ..........................................................1954.12 Μοιάζουμε με άσωτους υιούς .............................................1974.13 Όταν πάψουμε να λειτουργούμε ατομικά… .......................1984.14 Ο δρόμος της πραγματικής Φιλοσοφίας ...........................200

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ; ..............................................2053.1 Επιστήμη: Ζωή ίσον μόνο Υλικό Επίπεδο ...............................2063.2 Η Ολιστική Άποψη για τη Ζωή ................................................2073.3 Επιστήμη: Η Θεωρία της Εξέλιξης ..........................................2083.4 Θρησκείες: Το νόημα της ζωής του Ανθρώπου ..................2103.5 Το Κοσμικό Παιχνίδι και το νόημα της ύπαρξης του Σύμπαντος ...............................................................................2123.6 Ορυκτά, Φυτά, Ζώα: Το νόημα της ύπαρξης τους ..............2153.7 Ο Άνθρωπος στο κέντρο του Σύμπαντος από εξελικτική άποψη ............................................................................................2183.8 Το νόημα της ζωής και η Φάση Διαστολής του Σύμπαντος ...............................................................................2193.9 Άνθρωπος: Το μήλον της έριδος! .........................................2203.10 Το νόημα της ζωής μιας Ατομικής Ψυχής...........................2213.11 Ανώτερος και Κατώτερος Άνθρωπος ................................222

ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΑΘΟΥ ΟΘΩΝΟΣ ............................................227


ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

«Η ζωή φαίνεται μια αδιάκοπη σειρά δεινών» Ηρόδοτος

«Αναρίθμητες πλάνες αιωρούνται στις σκέψεις των ανθρώπων»Πίνδαρος

«Ο καλύτερος επιτάφιος που θα μπορούσε να γράψει κανείς στην πλάκα του μνήματος κάθε ανθρώπου είναι : «Ηπατήθην !»Ευβουλίδης

«Η αφανής αρμονία είναι ανώτερη από τη φανερή»Ηράκλειτος

«Ο πόνος γεννιέται από την αντίληψη που έχουμε για τα πράγ-ματα. Και αν μεν τα δεις όπως ο Σωκράτης δεν θα πονέσεις. Αν όμως τα δεις διαφορετικά θα στενοχωρηθείς, όχι εξ αιτίας των πραγμάτων αλλά εξ αιτίας του χαρακτήρα σου και της λαν-θασμένης αντίληψης που έχεις για τα πράγματα»Τέλης

«Είσαι απόσπασμα του Θεού, έχεις μέσα στον εαυτό σου ένα μέρος εκείνου. Γιατί λοιπόν αγνοείς αυτή σου τη συγγένεια ;»Επίκτητος



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΤΟΥΤΟΥ

Πρώτο Γράμμα: Στιγμές Πραγματικής ΓαλήνηςΔεύτερο Γράμμα: Οι «Χρυσές» ΑλυσίδεςΤρίτο Γράμμα: Η γέννηση είναι ο θάνατος της Συνειδητότητας!Τέταρτο Γράμμα: Επειδή είμαστε ομοιοπαθείς συγκρατούμενοι στη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου!Πέμπτο Γράμμα: Ο Εφιάλτης παραμονεύει στις Θερμοπύλες!Έκτο Γράμμα: Μονομέρεια και ΠάθηΈβδομο Γράμμα: Η φύση της Επίγειας ΜοναξιάςΌγδοο Γράμμα: Το «Παιχνίδι των Λυγμών»Ένατο Γράμμα: Αδάμ και Εύα: Τα συμπληρωματικά αντίθεταΔέκατο Γράμμα: Συστήματα Πλάνης και Εξουσίας


Πρώτο Γράμμα

Στιγμές Πραγματικής Γαλήνης

Αθήνα,9 Μαρτίου του 2012

Αγαπητέ μου Αδάμ, αγαπητή μου Εύα, δεν ξέρω αν το έχετε νοιώσει και σεις αυτό που νοιώθω εγώ, που και που, κάποιες μέρες που δεν είναι σαν τις άλλες ή και κάποιες μέρες που είναι βασανιστικά σαν τις άλλες. Εννοώ εκείνο το περίεργο συναίσθημα που σου λέει : «Βάρος είναι η ζωή, ένας διαρκής αγώνας…»

Προς Θεού, δεν έχω καμία τάση αυτοκτονίας, ούτε και σημαί-νει αυτό ότι δεν χαίρομαι τη ζωή, κατά το δυνατόν. Είναι απλώς αυτή η αίσθηση ότι συνεχώς πρέπει να κάνεις κάτι για να συ-νεχίσεις να υπάρχεις, για να συνεχίσεις να μην έχεις τριβές, για να συνεχίσεις να επιπλέεις, για να επιβιώσεις.

Αγαπητή μου Εύα, αγαπητέ μου Αδάμ,σας έχει τύχει να ξαπλώσετε ανάσκελα στη θάλασσα με τε-ντωμένα και αφημένα χέρια και πόδια, ακίνητοι, με μόνο το πάνω μέρος του προσώπου και τη μύτη έξω από το νερό, αφημένοι στην άνωση του σώματος σας; Χωρίς καμία κίνηση, χωρίς καμία προσπάθεια, μόνο με την αβίαστη αναπνοή που μετά από λίγο την ξεχνάς κι αυτή; Μόνο με τους ελάχιστους ήχους γύρω σου και με κλειστά τα μάτια και τον ήλιο να παι-


χνιδίζει με αυτά και μετά από λίγο να ξεχνάς και τις όποιες αισθήσεις ; Χωρίς καμία σαφή σκέψη ή προσπάθεια για σκέ-ψη, μέχρι που ξεχνάς να σκέφτεσαι, παύεις να θέλεις, παύεις να αισθάνεσαι και να ενεργείς και τελικά, απλώς είσαι ! Είσαι, χωρίς να είσαι, γιατί απλά είσαι ένα με τα Πάντα, ένα με το Όλον, ένα με το Σύμπαν, ένα με το Θεό!

Είναι η μόνη στιγμή που η ύπαρξη παύει να είναι βάρος. Η μόνη στιγμή που η ύπαρξη παύει να σε κάνει να νοιώθεις «καλά» ή «κακά», χαρά ή λύπη, ευτυχία ή δυστυχία. Απλά είσαι ένα με το Χώρο και την Αιωνιότητα ή ακόμα καλύτερα, πάνω από όλα αυτά. Πάνω από τον Κόσμο της Πολυμορφίας και ένα με τον Κόσμο της Μοναδικότητας και το Θεό. Είσαι ένα με το Αγαθό!

Είναι πολύ πιθανόν να το έχετε νοιώσει κάποιες φευγαλέ-ες στιγμές όταν προσεύχεστε ή όταν διαλογίζεστε. Μπορεί, επίσης, να το έχετε νοιώσει όταν αγαπάτε πραγματικά χωρίς «γιατί» και «διότι» και χωρίς «θέλω» και τέλος, χωρίς προσμονή ανταπόδοσης ή έστω ανταπόκρισης.

Ίσως να το έχετε, επίσης ,νοιώσει όταν γίνεστε ένα με τη Φύση με άλλους τρόπους εκτός από αυτόν που σας αναφέρω. Πχ, το νοιώθω, επίσης, αυτό όταν ξαπλώνω στην αμμουδιά κατά-σαρκα χωρίς πετσέτες θαλάσσης και βυθίζομαι στην άμμο, ως «χους ην και εις χουν απελεύσεται». Το Υλικό Σώμα σε επαφή με το αρχαιοελληνικό στοιχείο «Γη», το Αιθερικό Σώμα σε επα-φή με το αρχαιοελληνικό «Ύδωρ», η Ατομική Ψυχή σε επαφή με το στοιχείο «Αήρ» και «Πυρ» και το Ατομικό Πνεύμα σε επα-φή με το στοιχείο «Αιθήρ». Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι άλλοι το ένοιωσαν στη θέα ενός ηλιοβασιλέματος ή μιας ανθισμένης


κερασιάς. Αυτές οι ελάχιστες στιγμές συμβαίνουν σε ένα ελά-χιστο σημείο του Χώρου και σε ένα ελάχιστο σημείο του Χρό-νου ή πιο σωστά όταν σταματάει ο Χρόνος και ο Χώρος, όταν, δηλαδή, υπερβαίνει κανείς το Χωροχρόνο και τον Κόσμο της Ποικιλομορφίας. Γι’ αυτό και δεν ισχύει σε αυτές τις «στιγμές» ο Νόμος της Ποσότητας αλλά ο Νόμος της Ποιότητας.

Αγαπητοί μου, Αδάμ και Εύα,τέτοιες στιγμές σε σημαδεύουν εφ’ όρου Επίγειας Ζωής και σε ανεβάζουν στα ουράνια αποδεσμεύοντας σε, σταδιακά, από τα επίγεια δεσμά. Τέτοιες στιγμές σου δίνουν μια γεύση πραγματικής γαλήνης και ελευθερίας και δυστυχώς ή καλύτε-ρα ευτυχώς, σου θυμίζουν αμέσως μετά, όταν προσγειώνε-σαι στην επίγεια πραγματικότητα, ότι ζεις σε μια φυλακή.

Στη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου !

Δεύτερο Γράμμα

Οι «Χρυσές» Αλυσίδες

Αθήνα, 10 Μαΐου του 2012

Αγαπητή Εύα, αγαπητέ Αδάμ, για να προσπαθήσει κανείς να βγει από τη φυλακή θα πρέπει πρώτα να αντιληφθεί ότι ζει και αναπνέει πίσω από τα κάγκε-


λα, ότι είναι αλυσοδεμένος. Τι γίνεται, όμως, αν οι αλυσίδες είναι «χρυσές»; Τι γίνεται αν αυτές του φορέθηκαν σταδιακά από την τρυφερή του ηλικία και μάλιστα «για το καλό του» και δη από τους πιο αγαπημένους του ανθρώπους, τους γεννή-τορες και ευεργέτες του; Κι ύστερα από τους παππούδες και γιαγιάδες, τα αδέλφια του και όλο του το σόι ; Και κατόπιν από τους δασκάλους του, τους ιερείς, τους φίλους, τα κόμματα, την κοινωνία και τα ιδεολογικά συστήματα;

Ακόμη κι όταν στην εφηβεία, αγαπητή μου Εύα και Αδάμ, έτυ-χε να συνειδητοποιήσεις ότι σε κάποια θέματα δεν παν καλά τα πράγματα και ακόμη και αν έκανες την «επανάσταση» σου απέναντι στους γονείς σου ή απέναντι και στην Κοινωνία και το Σύστημα, νομίζεις ότι άλλαξε κάτι ριζικά ; Κατά κανόνα, απλά επέλεξες μια άλλη πλάνη με καλύτερο πακετάρισμα από την προηγούμενη και μάλιστα απέκτησες, επιπλέον, την πιο βαριά ψευδαίσθηση ότι εσύ το επέλεξες, πλέον ! Μόνο εσύ, με την Ελεύθερη σου Βούληση!

Τι κρίμα ! Μπορεί ποτέ να μην συνειδητοποιήσεις αυτή την τε-λευταία μεγαλύτερη πλάνη – όπως συνήθως γίνεται με τους περισσότερους ανθρώπους – και ο λόγος γι’ αυτό είναι γιατί πιστεύεις, πλέον, ότι αυτές είναι οι δικές σου απόψεις και τα δικά σου «πιστεύω». Και πολύ περισσότερο, αν σταδιακά πιστέ-ψεις ότι όχι μόνο είναι δικά σου αλλά ότι όλα αυτά είναι εσύ! Ότι αυτά είναι ο εαυτός σου, ο χαρακτήρας σου, η προσωπι-κότητα του, οι κατακτήσεις σου, ο αληθινός σου εαυτός τον οποίο πάσχισες να κτίσεις και να δημιουργήσεις με πολύ κόπο και ακόμη περισσότερες αντιπαραθέσεις με τους αντίθετους σου. Αυτές οι χρυσές αλυσίδες, αυτά τα ρούχα τα ιδεολογικά


που φόρεσες, αυτά τα ψυχικά αξεσουάρ και αυτός ο τρόπος που λειτουργείς αυτόματα, νομίζεις πλέον ή είσαι και σίγου-ρος, ότι δεν είναι παρά ο εαυτός σου, ότι δεν είναι παρά εσύ ο ίδιος! Ο Αδάμ ή η Εύα!

Αυτή η τελευταία μέγιστη πλάνη αγαπητοί μου, δεν είναι παρά το κεφαλοκλείδωμα από το οποίο δεν μπορείτε να ξεφύγετε! Δεν είναι παρά η κίνηση «Ρουά Ματ» του Κόσμου της Μάγια, του Κόσμου της Πλάνης. Γιατί κανείς δεν στρέφεται ενάντια στον εαυτό του, ενάντια σε αυτό που θεωρεί ότι είναι ο δικός του εαυτός και μάλιστα όταν θεωρεί ότι είναι δικό του δημιούργημα.

Όμως, για στάσου και σκέψου μια στιγμή, από πού ψώνισες τις χρυσές αλυσίδες και τα ιδεολογήματα ; Μα, από το Σούπερ Μάρκετ του Συστήματος του Κόσμου της Μάγια, του Κόσμου της Πλάνης, του Κόσμου της Ποικιλομορφίας, του Κόσμου της Δυαδικότητας. Ένα Σούπερ Μάρκετ που διαθέτει πράγματα και ιδεολογήματα για όλα τα γούστα, για όλα τα βαλάντια και για όλες τις ιδιοσυγκρασιακές επιδράσεις. Διαθέτει και το μαύρο και το άσπρο καθώς και όλες τις αποχρώσεις του γκρι. Και το συντηρητισμό και την επαναστατικότητα, και τον αθεϊ-σμό και όλες τις θρησκείες, και το «καλό» και το «κακό». Δεν διαθέτει καθόλου, όμως, την υπέρβαση του «καλού» και του «κακού», δηλαδή, το Αγαθό.

Αλλά αυτό δεν είναι το κυριότερο. Αυτό δεν είναι η μάξιμουμ παγίδα. Η μέγιστη των μεγάλων πλανών είναι όταν νομίζεις ότι αυτός που ψωνίζει από το Σούπερ Μάρκετ της Πλάνης ότι είναι ο πραγματικός σου, ο αληθινός σου, ο βαθύτερος σου, ο Εσωτερικός σου Εαυτός ! Τότε, έχεις την ψευδαίσθηση


ότι έχεις απόλυτη Ελεύθερη Βούληση! Αλλά το παιχνίδι είναι «σικέ» γιατί, χωρίς να το συνειδητοποιείς, κυριαρχείσαι από τις μιασματικές και ιδιοσυγκρασιακές σου προδιαθέσεις που κα-θορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις όποιες επιλογές σου είτε στον ιδεολογικό τομέα, είτε στον κοινωνικό, το συντροφικό, τον εργασιακό, τα χόμπι, κοκ. Δηλαδή, σε όλους τους τομείς !

Μάλιστα, αυτές οι μιασματικές και ιδιοσυγκρασιακές επιδρά-σεις δεν είναι παρά οι ανισορροπίες σου αυτής της επίγειας ζωής, οι οποίες προέρχονται σαν αποτέλεσμα των καρπών της προηγούμενης σου επίγειας ζωής. Επιπλέον, σε έχουν όλοι πείσει ότι «μια ζωή την έχουμε» και ότι «ερχόμαστε από το μηδέν και επιστρέφουμε στο μηδέν» ή έστω ότι «ερχόμα-στε από το μηδέν και μετά κρινόμαστε στον ουρανό» με βάση αυτή τη μοναδική επίγεια ζωή.

Αγαπητοί μου, εσύ Εύα και εσύ Αδάμ,Ακόμη και όταν τελικά πιστέψεις ότι είσαι μια Ατομική Ψυχή με προηγούμενες επίγειες ζωές και Κάρμα, επειδή αν δεν φωτι-στείς, δεν έχεις καθόλου επίγνωση αυτών των προηγούμενων ζωών, δεν ξέρεις τι από αυτό που είσαι είναι καρποί καρμικών πλανών ή τωρινών πλανών ή αν οτιδήποτε πάνω σου είναι, τελικά, προϊόν ελεύθερης βούλησης.

Καλείσαι, λοιπόν, ψηλαφητά, μες στο σκοτάδι της αβύσσου της ψυχής σου, να ψάξεις να βρεις το τούνελ που στο βάθος του έχει λίγο φως. Ακόμη και τότε, μυριάδες είναι οι «δάσκα-λοι», οι «γκουρού» και οι εκπρόσωποι θρησκειών και ιδεολογι-ών που σου υπόσχονται ότι αυτοί είναι «οι μόνοι αληθινοί» που μπορούν να σε βγάλουν από το λαβύρινθο του Μινώταυρου,


από το λαβύρινθο του Κόσμου της Μάγια. Αλλά, αυτό είναι που δίνει αξία και νόημα ζωής σε αυτό το Σχολείο της Ζωής, που λέγεται Επίγεια Ζωή. Αλλοίμονο, αν ήξερες από πριν τα θέμα-τα των εξετάσεων! Λίγες είναι οι Ατομικές Ψυχές που απο-φοιτούν κάθε φορά. Οι περισσότερες, ειδικά στη διαστροφι-κή εποχή που ζούμε, μένουν μετεξεταστέες και ξανάρχονται στην ίδια τάξη ή και σε κατώτερες.

Γι’ αυτές τις λίγες Ατομικές Ψυχές, έρχονται οι πραγματικοί δά-σκαλοι. Οι ποιμένες, όπως ο Χριστός, ο Βούδας, ο Σωκράτης, οι προφήτες και άλλοι. Ο ίδιος ο Χριστός είχε πει ότι οι ψυχές που του αναλογούν σαν δάσκαλο, τα πρόβατα που του αναλο-γούν ως ποιμένα, είναι ήδη προκαθορισμένα και σημαδεμένα από τον Πατέρα, από τον Θεό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο αγώνας της ζωής είναι άσκοπος για όλους τους άλλους. Θα υπάρξουν πολλές άλλες χρονιές αποφοίτησης στην αιωνιότητα.

Αν είναι πλάνη ότι τα ιδεολογικά σου αξεσουάρ είναι δικά σου, αν είναι μεγαλύτερη πλάνη ότι ο βαθύτερος εαυτός σου είναι αυτά, τότε η μέγιστη πλάνη είναι ότι «δεν υπάρχει σωτηρία»! Ότι «έτσι είναι η ζωή» και δεν αλλάζει !

Η μεγαλύτερη παγίδα και χαρά του Διαβόλου είναι όταν δια-βάλλει την Αλήθεια και σε κάνει, Αδάμ και Εύα, να πιστέψεις ότι ποτέ δεν ήσουνα στον Παράδεισο και κοντά στο Θεό-Πα-τέρα ή ότι όλα αυτά περί Θεού είναι παραμύθια ! Ή ότι ο Θεός, ναι μεν υπάρχει αλλά δεν ασχολείται με μας τους ανθρώπους ή το Σύμπαν και απλά μας δημιούργησε και μετά μας έφτυσε!


Ή ότι είναι ένας τιμωρός που τον νοιάζει μόνο να μας κρίνει και να μας εκδικείται ! Ή ότι «μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντίσουμε»! Ή ότι «άλλο Επιστήμη και άλλο Ηθική» και ότι «η Επιστήμη – η νέα αυτή παγκόσμια θρησκεία – θα δώσει λύσεις σε όλα»! Ή ότι ο Θεός και η σωτηρία της Ψυχής μας δεν έχει σχέση με το τι κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή αλλά με το κατά πόσον τηρούμε το τυπικό της θρησκείας που επιλέγουμε!

Η πρώτη, λοιπόν, προϋπόθεση για να βγει κανείς από τη Φυ-λακή του Κόσμου Ετούτου, αγαπημένη μου Εύα και αγαπημένε μου Αδάμ, δεν είναι παρά να συνειδητοποιήσετε ότι ζείτε και αναπνέετε πίσω από τα σίδερα! Να συνειδητοποιήσετε ότι δεν ζείτε «σε έναν Κόσμο όμορφο, ηθικό, αγγελικά φτιαγμέ-νο». Υπάρχει, βέβαια, αυτός ο Κόσμος «ο όμορφος, ο ηθικός, ο αγγελικά πλασμένος» και είναι ο Κόσμος της Μοναδικότητας και όχι ο Επίγειος Ανθρώπινος Κόσμος.

Ευτυχώς, οι τρεις Μοίρες, η Άτροπος, η Λάχεσις και η Κλω-θώ, κάνουν καλά τη δουλειά τους και μας προσφέρουν κάθε φορά «ότι τραβάει η ψυχή μας», ότι τραβάει, δηλαδή, ο εγωι-σμός μας, με αποτέλεσμα αρρώστια και δυστυχία με σκοπό να μας ξυπνήσουν από το λήθαργο μας. Οι δεσμώτες μας, δεν μας αφήνουν σε ησυχία και τα σιδερένια κάγκελα δεν μας αφήνουν να δράσουμε ελεύθερα. Αλλά τα μάτια της Ψυ-χής, τα μάτια της Συνείδησης, βλέπουν το φως στο βάθος του τούνελ και μας θυμίζουν:

Ότι υπάρχει ένας καλύτερος Κόσμος από τη Φυλακή του Κό-σμου Ετούτου.


Ότι δεν είμαστε καταδικασμένοι σε ισόβια. Ότι αυτός ο βίος δεν είναι ο μοναδικός. Ότι είμαστε αθάνατοι σαν Ατομικές Ψυχές και σαν παιδιά του Θεού-Πατέρα.Ότι ο άσωτος υιός είναι πάντα καλοδεχούμενος στις αγκάλες του Πατρός!

Τρίτο Γράμμα

Η γέννηση είναι ο θάνατος της Συνειδητότητας!


Αγαπητέ μου Αδάμ, αγαπητή μου Εύα, σκέψου την κατάσταση ενός μικρού παιδιού που για κάποιο λόγο έφυγε από τη ζεστή αγκαλιά των γονιών του και το υπο-χρεώσανε να ζήσει σε ένα άλλο σπίτι. Στην αρχή κλαίει και χτυπιέται όπως ένα νεογέννητο που ξαφνικά φεύγει από το φιλόξενο περιβάλλον της μήτρας. Αναζητά το χαμένο Παρά-δεισο. Όλα του φαίνονται άγνωστα και εχθρικά. Δεν θέλει τη νέα κατάσταση. Θέλει να γυρίσει στην παλιά.

Αλλά δεν μπορεί να κλαίει συνέχεια και να θυμάται συνέχεια τους γονείς του και το πατρικό του ! Άλλωστε, έχει και κάποιες φυσικές ανάγκες που όσο τις αμελεί τόσο πιο πιεστικές γί-νονται. Αναγκάζεται, λοιπόν, να ξεχνάει τον πόνο του για να


τρώει και να κοιμάται. Εκτός αυτού θα πρέπει να πηγαίνει και στο σχολείο. Αρχίζουν οι παρέες, το παιχνίδι, τα χόμπι, οι χα-ρές και οι λύπες της ζωής. Ύστερα έρχονται οι έρωτες, μετά η δουλειά και στην πορεία τα δικά του παιδιά και τέλος τα εγ-γόνια. Μεγαλώνοντας, σταδιακά, ξεχνά την ορφάνια του και προσαρμόζεται στη ροή της νέας του ζωής.

Κάπως έτσι γίνεται και με κάθε ενσάρκωση μιας οποιασδή-ποτε Ατομικής Ψυχής. Κάπως έτσι γίνεται, Αδάμ και Εύα μου, και με τις δικές σας ψυχές. Στον Πνευματικό Κόσμο είχατε και είχαμε πλήρη συνείδηση και επίγνωση της κατάστασης μας. Δεν θα ήταν σωστό να πούμε «24 ώρες το 24ωρο» γιατί ο Πνευματικός Κόσμος, ο Κόσμος της Μοναδικότητας είναι πάνω από το Χώρο και το Χρόνο.

Εδώ, στη Φυλακή του Κόσμου ετούτου, στη διάρκεια του ύπνου, για 8 ολόκληρες ώρες δεν έχουμε επίγνωση του τι γίνεται, αν εξαιρέσουμε τη θολή και συμβολική συνείδηση στη διάρκεια των ονείρων. Τις υπόλοιπες 16 ώρες της μέρας, τις περνά-με σε μεγάλο βαθμό με έλλειψη συνειδητότητας κάνοντας με αυτόματο τρόπο καθημερινές δραστηριότητες ρουτίνας. Οδηγούμε αυτόματα, κάνουμε διάφορες εργασίες ρουτίνας μηχανικά, συνομιλούμε συμβατικά, κοκ.

Οι εσωτερικές λειτουργίες των οργάνων μας γίνονται αυτό-ματα και μη συνειδητά εκτός όταν αρρωσταίνουμε οπότε αντι-λαμβανόμαστε τις λειτουργίες τους λόγω των συμπτωμάτων. Η Αισθητική μας Ψυχή αντιλαμβάνεται τον Υλικό Κόσμο γύρω μας αυτόματα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η Διανοητική μας Ψυχή λει-τουργεί αυτόματα σε μεγάλο βαθμό μιας και η λειτουργία της


σκέψης ανασύρει, συνήθως, με μηχανικό τρόπο αναφορές από τη δεξαμενή της Μνήμης.

Ερμηνεύουμε τα διάφορα γεγονότα της καθημερινής ζωής και τη συμπεριφορά των συνανθρώπων μας, συνήθως, με αυ-τόματο τρόπο βάσει των διανοητικών μας Προτύπων. Πχ, Εύα μου, όταν ο Αδάμ ξεχάσει την επέτειο του γάμου σας, εσύ αυτόματα λες έξω σου «δεν μ’ αγαπάς πλέον». Ή Αδάμ μου, όταν η Εύα σου γκρινιάζει, λες μέσα σου «Ωχ, όλες οι γυναί-κες είναι σκύλες».

Αδάμ μου και Εύα μου,υπάρχει μια κρυφή συνωμοσία που καθορίζει τα θέλω μας, τη σκέψη μας, το συναίσθημα μας και τη συμπεριφορά μας. Πρωταγωνιστές στη συνωμοσία αυτή είναι, καταρχήν, οι μια-σματικές και ιδιοσυγκρασιακές επιδράσεις που έχουν να κά-νουν με την Καρμική μας κληρονομιά προηγούμενων ζωών. Συμπρωταγωνιστές, είναι τα Διανοητικά μας Πρότυπα που έχουν δημιουργηθεί ανελεύθερα κάτω από την επίδραση των Μιασμάτων και των Ιδιοσυγκρασιών σε συνδυασμό με τα Δι-ανοητικά Πρότυπα των γονιών μας, συγγενών, δασκάλων, φί-λων και της κοινωνίας.

Τέλος, έρχονται τα βιώματα μας, τα θέλω μας, οι αποφάσεις μας, οι δράσεις μας ακόμα και οι προσπάθειες αλλαγής μας. Αλλά όλα αυτά είναι σικέ καταστάσεις, μιας και καθορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από όλα τα προηγούμενα, τα οποία μάλιστα έδρασαν καθοριστικά για πολλά χρόνια μέχρι να περάσουμε από την ασυνείδητη κατάσταση του βρέφους, στην ημισυνει-δητή του παιδιού και στη θολή του ενήλικα.


Η μεγαλύτερη, όμως, συνωμοσία δεν είναι όλα αυτά τα προη-γούμενα! Είναι η εντύπωση που σου πέρασαν, φίλε μου Αδάμ και φίλη Εύα, η Κοινωνία και ο εγωισμός σου, ότι έχεις Ελεύ-θερη Βούληση και μάλιστα απόλυτη Ελεύθερη Βούληση. Ότι είσαι ένας «ελεύθερος άνθρωπος», ένας «ελεύθερα σκεπτό-μενος άνθρωπος»!

Και, συνήθως, το πιστεύεις απόλυτα αυτό, Αδάμ μου και Εύα μου. Είσαι μέσα στη Φυλακή του Κόσμου ετούτου και δεν θέ-λεις να βλέπεις τα δεσμά σου ή σε μαθαίνει το σύστημα να λες «εγώ αποφάσισα να βάλω περιορισμούς στη ζωή μου γιατί αυτό απαιτεί η «Ηθική Μου», η «Θρησκεία Μου», η «Ιδεολογία Μου» και «το καλό της Κοινωνίας Μου και του Πολιτισμού Μου».

Μοιάζει όλο αυτό με ένα σκυλί που έχει ξεχάσει ότι ήταν κάπου, κάποτε, ένας ελεύθερος λύκος της στέπας. Γενιές ολόκληρες το μετατρέψανε σε κατοικίδιο του καναπέ. Και, επιπλέον, από βρεφική ηλικία οι δυνάστες του, οι άνθρωποι, το μεγαλώσανε σαν κατοικίδιο. Πώς να μην τους βλέπει σαν «αρχηγούς της αγέλης», σαν «γονείς» του. Πώς να αρνηθεί την προσαρμογή του στο ρόλο του κατοικίδιου όταν εξαρτάται πλέον απόλυτα από αυτούς όχι μόνο στη δράση αλλά και στη σκέψη και στο συναίσθημα;

Αδάμ μου και Εύα μου, φίλοι μου, συνάνθρωποι μου, συγκρα-τούμενοι μου, προσέξτε πολύ καλά αυτό που θα σας πω. Οι μόνες ελάχιστες στιγμές που είμαστε για δευτερόλεπτα ή λεπτά ελεύθεροι, είναι όταν η Συνείδηση μας στρέψει την Προσοχή μας στο Τώρα, στο Παρόν, στην Αντικειμενική Πραγματικότητα. Τότε, για


λίγο, η Διανοητική μας Ψυχή υπό την καθοδήγηση της Συνειδη-σιακής μας Ψυχής και του Ατομικού Πνεύματος απελευθερώ-νεται από τα δεσμά που αναφέραμε πριν και αποκτά πλήρη συνείδηση των πραγμάτων.

Νομίζεται ότι είναι τυχαία η συνωνυμία των όρων! Όχι ! Η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα έχει αυτό το μεγαλείο ! Όχι το μεγαλείο του βαρετού Συντακτικού και της Γραμματικής που μας μαθαίνουν στα Σχολεία του Συστήματος, αλλά το μεγαλείο της Ετυμολογί-ας, το μεγαλείο του ορισμού των εννοιών. Όπου η ετυμολογία μιας έννοιας δίνει και το βαθύτερο, το εσωτερικό της νόημα.

Πχ, εν προκειμένω, «έχω συνείδηση», «είμαι συνειδητός» και «είμαι συνειδητοποιημένος» και «έχω επίγνωση», μόνο όταν, σαν όλον, λειτουργώ ελεύθερα υπό την κυριαρχία της Συνει-δησιακής μου Ψυχής, υπό την έμπνευση του Ανώτερου μου Εαυτού. Καταλαβαίνετε, συγκρατούμενοι μου, Αδάμ και Εύα, πόσο σημαντικό είναι να συνειδητοποιούμε τέτοιες Αλήθειες;

Όποτε λειτουργούμε με τον Κατώτερο Εαυτό μας, δεν είμα-στε συνειδητοί και γι’ αυτό δεν είμαστε ελεύθεροι από τις πλάνες του Κόσμου της Δυαδικότητας ή Ποικιλομορφίας. Το όλον μας εκτείνεται και στους δυο Κόσμους: και στον Κόσμο της Ποικιλομορφίας και στον Κόσμο της Μοναδικότητας. Το Υλικό-Ενεργειακό μας Σώμα, το Αιθερικό μας Σώμα και μέρος της Ψυχής μας, δηλαδή η Αισθητική και Διανοητική Ψυχή, ανή-κουν και λειτουργούν στον Κόσμο της Πλάνης, στον Κόσμο της Μάγια, στον Κόσμο της Δυαδικότητας. Μόνο η Συνειδη-σιακή μας Ψυχή και το Ατομικό μας Πνεύμα ανήκουν στον Κόσμο της Μοναδικότητας και έχουν επαφή με τον Πνευμα-


τικό Κόσμο, γιατί είναι η σταγόνα του Θεού μέσα μας. Είναι η Ολιστική Σκέψη και Φιλοσοφία που εφαρμόζει τους Συμπαντι-κούς Νόμους όπως το Νόμο της Ενότητας και Ποικιλομορφίας και το Νόμο της Ιεραρχίας που μπορεί να υπερβεί τα δεσμά της συμβατικής Χωριστικής, Υλιστικής ή Μηχανιστικής Σκέψης. Και τότε μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την ολότητα του ανθρώπινου όντος και την ιεραρχία της δομής του καθώς και την Ιεραρχική Αλυσίδα της Σκέψης.

Το Υλικό μας Σώμα δεν έχει καμία δυνατότητα Γνώσης μιας και ανήκει στον Ορυκτό Κόσμο. Η Αισθητική μας Ψυχή έχει μόνο δυνατότητα Αντίληψης όπως ο Φυτικός Κόσμος. Η Διανοητική μας Ψυχή έχει μόνο δυνατότητα Γνώσης όπως ο Ζωικός Κό-σμος αλλά όχι Επίγνωσης, δηλαδή, Συνειδητοποίησης. Μόνο όταν εμπνέεται από τη Συνειδησιακή Ψυχή, έχει η Διανοητική μας Ψυχή, ο διαχειριστής του όλου μας συστήματος, τη δυνα-τότητα της επίγνωσης, της συνειδητοποίησης. Και τότε αυτή η συνειδητοποίηση αν εμπνευσθεί σε ανώτερα επίπεδα από το Ατομικό μας Πνεύμα μπορεί να φτάσει στα όρια της Μέθεξης και να γίνει ένα με το Σύμπαν και το Θεό.

Και τότε, όταν η γνώση μας αγγίξει το επίπεδο της Συνειδητοποί-ησης και της Μέθεξης, τότε Σκέψη, Συναίσθημα και Συμπεριφο-ρά γίνονται ένα και βιώνουμε Συμπαντικά Συναισθήματα και τέ-λος, την Πνευματική Αγάπη, τη μητέρα όλων των συναισθημάτων και σκέψεων και δράσεων, καθώς και το Αγαθό και τον Θεό.

Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι δίνουν τόσο μεγάλη σημασία στην επίγνωση και στη συνειδη-τοποίηση και στη συνειδητή διαβίωση του ατόμου. Γι’ αυτό και


ο Χριστός είπε «Γινώσκεις ά αναγινώσκεις ;» δηλαδή, «Συνει-δητοποιείς αυτά που διαβάζεις ;». Γι’ αυτό και ο Σωκράτης είπε «Ουδείς εκών κακός», δηλαδή, «Κανένας δεν επιλέγει με την (εσωτερική) θέληση του (τελώντας εν πλήρη συνειδήσει) το κακό». Για τον ίδιο λόγο, κεντρικό σημείο στη Φιλοσοφία του Ζεν είναι η συνειδητή διαβίωση.

Αγαπημένοι μου Αδάμ και Εύα, αυτή τη στιγμή που τα γράφω αυτά, συνειδητοποιώ αλήθειες και αν και εσείς δεν «αναγινώσκετε» απλά, αλλά «γινώσκε-τε», τότε συνειδητοποιείτε και εσείς τα ίδια πράγματα με μένα. Τέτοιες συνειδητοποιήσεις δεν έχουμε μόνο με την Ολιστική Σκέψη αλλά και με το Συνειδησιακό Συναίσθημα. Γι’ αυτό και κατά καιρούς βιώνουμε τη συμπαντικότητα μέσα από την πραγ-ματική Φιλοσοφία, τον πραγματικό διαλογισμό, την ανυπόκριτη προσευχή, την ερωτική λειτουργία που περιλαμβάνει το όλον, την αγνή επαφή με τη Φύση και το δόσιμο στο συνάνθρωπο.

Είναι πράγματι οδυνηρό να συνειδητοποιείς, ξανά και ξανά, ότι επιστρέφεις συχνά στον Κόσμο της μη Συνειδητότητας, στα δεσμά της Φυλακής του Κόσμου Ετούτου, για μεγάλο διάστη-μα μέχρι την επόμενη μικρή στιγμή της Συνειδητότητας.

Η επίγεια ζωή μας, Αδάμ και Εύα μου, δεν είναι παρά μια διαδρομή από μεγάλες παύσεις Συνειδητότητας και μικρές-ε-λάχιστες στιγμές Συνειδητότητας !

Ευτυχισμένοι όσοι καταφέρνουν να ζουν σταδιακά πιο συχνές και αυξανόμενες στιγμές Συνειδητότητας. Και Μακάριοι όσοι καταφέρνουν κάποια στιγμή, να ζουν πλήρως συνειδητά ή


κατά κύριο λόγο συνειδητά, στη διάρκεια της Επίγειας ζωής τους. Αυτό σημαίνει ότι κατά πάσαν πιθανότητα, αυτή θα είναι και η τελευταία τους Επίγεια Ζωή και ότι θα αποδεσμευτούν από τον Τροχό των Γεννήσεων και των Θανάτων και δεν θα χρειαστεί να ξαναγυρίσουν στη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου !

Είθε ! Αμήν ! Γένοιτο !

Τέταρτο Γράμμα

Επειδή είμαστε ομοιοπαθείς συγκρατούμενοι στη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου!


Αγαπημένοι μου Εύα και Αδάμ, νομίζω ότι, πλέον, μπορώ να σας λέω «αγαπημένους» μιας και πλέον γνωριστήκαμε καλύτερα. Έστω κι αν δεν πήρα κανένα απαντητικό γράμμα από σας.

Αλλά, μην νομίζετε ότι δεν ακούω τις απόψεις σας και δεν βιώνω τα συναισθήματα σας και τον πόνο σας καθημερινά. Εδώ και 27 χρόνια κάθομαι σε ένα γραφείο αρκετές ώρες κάθε μέρα, έχοντας σας απέναντι μου, σε στιγμές προσωπι-κής εξομολόγησης. Μου επιτρέπετε να μπω μέσα στα άδυτα της ψυχής σας, στην προσωπική σας σχέση, στην οικογένεια


σας, στη δουλειά σας. Μοιράζεστε μαζί μου τους πόθους και τους φόβους σας, τα όνειρα σας και την απελπισία σας, τις χαρές και τις λύπες σας.

Κάθε βιβλίο μου, είτε είναι ιατρικό, είτε φιλοσοφικό, είτε λο-γοτεχνικό, φτιάχτηκε από όλο αυτό το υλικό από τη σχέση μου μαζί σας, καθώς και από τα προσωπικά μου βιώματα. Γιατί είμαι και εγώ ένας Αδάμ και μια Εύα σαν και σας. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε όλοι ! Στην ίδια Φυλακή του Κόσμου Ετούτου, είμα-στε κλεισμένοι από τους ίδιους δεσμώτες που δεν είναι άλ-λοι παρά οι κατώτεροι μας εαυτοί που είναι βουτηγμένοι στον Κόσμο της Πλάνης. Συγκρατούμενοι είμαστε ! Ομοιοπαθείς ! Και η μόνη μας θεραπεία είναι η συνειδητοποίηση της Αντι-κειμενικής Πραγματικότητας. Η έμπνευση της Διανοητικής μας Ψυχής από τη Συνείδηση. Το λιώσιμο του εγωισμού μας και το ζέσταμα της καρδιάς μας από την Αγάπη και το Αγαθό.

Αγαπημένοι μου συγκρατούμενοι, η αρχική μου πρόθεση ήταν να απευθύνω αυτά τα γράμματα στις κόρες μου, μην τυχόν και τα διαβάσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους και μην τυχόν τους πουν κάτι και τις γλυτώσουν, εν μέρει, από τον πόνο και τη δυστυχία της Φυλακής του Κόσμου Ετούτου. Αλλά η Ολιστική Σκέψη και η Ολιστική Φιλοσοφία, αμέσως-αμέσως, μου θύμισαν ότι είμαστε όλοι συγγενείς. Η βιολογική συγγένεια δεν είναι παρά καταναγκαστική Καρμική συγγένεια. Αυτό που είναι πιο ισχυρό και πιο ελεύθερο είναι η αίσθηση της ψυχικής συγγένειας, αυτό που λέμε «αδελφές ψυχές», που δεν είναι παρά συγγένεια ψυχικού επιπέδου και συγγένεια δρόμου προς την Αλήθεια. Αλλά ακόμη και με όλους τους άλλους που είναι χαμένοι σε άλλους δρόμους, έχουμε


τη συγγένεια του είδους, του ανθρώπινου είδους, ιδωμένου πάντα σαν ολότητα σωματική-ψυχική-πνευματική. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι πίσω από την ποικιλομορφία των μερι-κών δισεκατομμυρίων ατόμων που ζούμε σήμερα σε αυτή την επίγεια ζωή, υπάρχει η ενότητα του ανθρώπινου είδους. Και πέραν τούτου, ότι υπάρχει η αποστολή του Ανθρώπινου Όντος στη σημερινή Σιδερένια-Συφιλιτική Εποχή της Ανθρωπότητας και στη σημερινή φάση Διαστολής του Σύμπαντος.

Αγαπημένε μου Αδάμ, η ψυχή σου πέρασε πολλές άλλες επίγειες ζωές στο παρελ-θόν όπου πότε ήσουν άντρας και πότε γυναίκα, πότε Γιάννης και πότε Αχμέτ, πότε Χριστιανός και πότε Μουσουλμάνος, πότε Έλληνας και πότε Ίνκας. Το ίδιο ισχύει και για σένα Εύα μου.

Άλλωστε, το κυριότερο και ισχυρότερο στοιχείο που μας δένει και μας κάνει συγγενικές ψυχές, είναι ότι είμαστε συγκρατού-μενοι ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούμε, ακόμα και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.

Δεν βρίσκω συχνά ανθρώπους με τους οποίους να μοιραστώ ουσιαστικές στιγμές συνειδητοποίησης και βαθύτερα συναι-σθήματα. Αυτή η μοναξιά με κάνει συχνά να γράφω βιβλία για να σου μιλώ Εύα και να σου μιλώ Αδάμ. Και από το πλήθος και το μέγεθος των βιβλίων θα μπορούσε εύκολα να υποθέσει κανείς με σιγουριά ότι είναι μεγάλη αυτή η μοναξιά !

Αυτή η μοναξιά απαλύνεται εκτός από τη συζήτηση μας και από την επαφή μου με τη Φύση στο χτήμα μου, όπου ερωτοτροπώ με το χώμα και τις πέτρες, τα λουλούδια και τα δέντρα, τα ελεύ-


θερα ζώα-συγκατοίκους ή επισκέπτες, τα στοιχεία της Φύσης και την Αιθερική Ενέργεια που πλημμυρίζει τα πάντα. Απαλύνε-ται, επίσης, από τις εξερευνήσεις μου στον Ψυχικό Κόσμο μέσα από τη σκέψη και το συναίσθημα και από τις προσπάθειες μου να προσεγγίσω τη Συνείδηση μου και τον Πνευματικό Κόσμο.

Αλλά, μην νομίσεις ποτέ, μην έχεις ποτέ την ψευδαίσθηση και την πλάνη ότι αυτή η ψυχική μοναξιά μπορεί να διαλυθεί οριστι-κά όσο ζει κανείς σε αυτή την επίγεια ζωή, σε αυτή τη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου !

Κανένας κρατούμενος, όσο είναι κρατούμενος, δεν μπορεί να είναι απόλυτα ελεύθερος! Πολύ περισσότερο, ένας κρα-τούμενος που δεν συνειδητοποιεί ότι είναι κρατούμενος. Και ακόμη περισσότερο ένας κρατούμενος που δεν συνειδητο-ποιεί ότι ο δεσμώτης του δεν είναι άλλος από τον Κατώτερο του Εαυτό, από τον Εξωτερικό του Εαυτό και κυρίως από την Αισθητική και Διανοητική του Ψυχή, από το Μυαλό του.

Λέμε «Εγώ» και κατά κανόνα εννοούμε το Μυαλό μας και ότι περιέχει αυτό, δηλαδή, απόψεις, πιστεύω, θέλω, πάθη, κατώ-τερες σκέψεις και κατώτερα συναισθήματα. Αλλά όλα αυτά, Αδάμ και Εύα μου, δεν είναι παρά εξατομικευμένες μάσκες του βαθύτερου μας Εσωτερικού Εαυτού που ασφυκτιά κάτω από την καταναγκαστική μεταμφίεση.

Οι Εξωτερικοί Εαυτοί είναι αντίθετοι και εχθρικοί μεταξύ τους. Οι Εσωτερικοί Εαυτοί είναι πανανθρώπινοι και όμοιοι μεταξύ τους. Οι Εξωτερικοί Εαυτοί χαρακτηρίζονται από εγωισμό και αντίθε-ση ενώ οι Εσωτερικοί Εαυτοί χαρακτηρίζονται από πανανθρώ-


πινο και Συμπαντικό Πνεύμα και από ενότητα. Οι Εξωτερικοί Εαυτοί έχουν να κάνουν με το Υλικό και Αιθερικό Σώμα, την Αισθητική και Διανοητική Ψυχή ενώ οι Εσωτερικοί Εαυτοί έχουν να κάνουν με τη Συνειδησιακή Ψυχή και το Ατομικό Πνεύμα.

Οι Εξωτερικοί Εαυτοί είναι δεσμώτες στον Κόσμο της Δυαδικό-τητας-Ποικιλομορφίας, στον Κόσμο της Πλάνης, ενώ οι Εσω-τερικοί Εαυτοί είναι ελεύθερες αδελφωμένες ψυχές στον Πνευματικό Κόσμο, στον Κόσμο της Μοναδικότητας, στον Κό-σμο της Αλήθειας και της Αγάπης, στον Κόσμο του Αγαθού.

Αγαπημένοι μου Αδάμ και Εύα, Εύα και Αδάμ, Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο σας αποκαλώ «αγαπημένους». Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο απευθύνομαι σε σας σαν αδελφές ψυχές. Επειδή είμαστε ομοιοπαθείς συγκρατούμενοι στη Φυ-λακή του Κόσμου Ετούτου !

Πέμπτο Γράμμα

Ο Εφιάλτης παραμονεύει στις Θερμοπύλες!

Αθήνα,28 Μαΐου του 2012

Αγαπημένοι μου, τις προάλλες, οδηγούσα προς το χτήμα μου σε ένα επαρχια-κό δρόμο στις 2 η ώρα το πρωί, βράδυ Παρασκευής, ώστε να


περάσω εκεί το Σαββατοκύριακο. Ξαφνικά, μέσα στη σκοτει-νιά της νύχτας πετάχτηκε μπροστά μου ένας λαγός. Όχι δεν ήταν κουνέλι που δραπέτευσε από οικιακή φυλακή αλλά ένας ελεύθερος λαγός με τα περήφανα αυτιά του σηκωμένα όρ-θια ! Ζαλισμένος από τα δυνατά φώτα του αυτοκινήτου μου που τον πλησίαζαν απειλητικά και τρομοκρατημένος, τα έχασε και αντί να κάνει στην άκρη και να φύγει είτε δεξιά είτε αριστερά, συνέχισε να τρέχει πάνω στην άσφαλτο σε ευθεία γραμμή.

Μετά το πρώτο ξάφνιασμα, μου βγήκαν ισχυρά βιώματα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, όπου το να πιάσεις ένα λαγό είναι ένα κυνηγετικό κατόρθωμα και μια αντρική και κοινωνική καταξίωση. Έτσι δεν κυνηγούσα τα καημένα τα πουλάκια με τη σφεντόνα ώρες ολόκληρες ή έτσι δεν έστηνα ξόβεργα ή δίκτυα-παγίδες συναγωνιζόμενος με τους συνομήλικους μου;

Αλλά, αμέσως μετά, ξύπνησε μέσα μου η Συνείδηση μου, και αντέδρασε απέναντι στη Διανοητική μου Ψυχή. Και τότε η Δι-ανοητική μου Ψυχή εμπνευσμένη από τη Συνειδησιακή Ψυχή σκέφτηκε: «Τι σου φταίει το καημένο το λαγουδάκι και θέλεις να το συνθλίψεις ; Σάματις πεινάς και από αυτό εξαρτάται η επιβίωση σου; Ή θα χορτάσεις με αυτό το έξτρα πιάτο. Μή-πως απλά θέλεις να γίνεις το επίκεντρο του θαυμασμού των άλλων; Ή μήπως ξέχασες ότι είσαι υπέρ της χορτοφαγίας;»

Έκοψα ταχύτητα προσπαθώντας να αφήσω το λαγό να ξε-στρατίσει. Αλλά αυτός ζαλισμένος όπως ήταν συνέχισε να τρέχει πάνω στην άσφαλτο και πότε σταματούσε και πότε έτρεχε. «Πίσω μου σ’ έχω σατανά !» είπα στον εαυτό μου. «Φύγε μωρέ λαγέ και πάψε να με βάζεις στον πειρασμό!»


Μετά από λίγο ο λαγός ξεστράτισε στο πλάι. Η αλήθεια είναι ότι πολύ εύκολα θα μπορούσα να τον είχα σκοτώσει και να τον μετέτρεπα σε τρόπαιο.

Η μεγαλύτερη όμως αλήθεια ήταν ότι συνειδητοποίησα, ότι παρά τις θεωρητικές μου μεγάλες αλλαγές προς την Οικολο-γία και τη Χορτοφαγία και όλα αυτά τα ωραία και προχωρημένα και εξευγενισμένα, μέσα μου παραμόνευε ακόμη το θηρίο, ο κυνηγός, ο τροπαιούχος, ο επιδειξίας, ο αγριάνθρωπος!

Δεν με έπιασε απογοήτευση, όμως! Συνειδητοποίησα ότι όσο είσαι στη Γη παλεύει συνέχεια μέσα σου ο Κατώτερος και ο Ανώτερος Εαυτός, ο Δρόμος της Κακίας και ο Δρόμος της Αρετής. Κάθε στιγμή, κάθε ώρα και λεπτό ! «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία !» Υπάρχει ανάγκη να φυλάει κανείς τις Θερμοπύλες γιατί ο Εφιάλτης παραμονεύει κάθε στιγμή, κάθε ώρα και λεπτό.

Αγαπημένοι μου, ο Εφιάλτης είναι μέσα μας! Όχι ! Δεν είμαι εγώ ο Εφιάλτης μου. Ο Εφιάλτης μου είναι ο Κατώτερος μου Εαυτός. Είναι αυ-τός που με κρατάει στη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου. Και εγώ, ο συνολικός «Εγώ», θέλω να βγω από αυτή τη Φυλακή. Ή μή-πως δεν θέλω!


Έκτο Γράμμα

Μονομέρεια και Πάθη


Αγαπημένοι μου συγκρατούμενοι,είναι συνηθισμένο φαινόμενο στη φυλακή οι κρατούμενοι να αναπτύσσουν μια εμμονή με κάτι συγκεκριμένο ώστε να αντέ-ξουν τον περιορισμό της ελευθερίας τους και να μειώσουν κατά το δυνατόν τη δυστυχία τους. Αυτή η εμμονή λειτουργεί σαν υποκατάστατο της φυσιολογικής ζωής που δεν μπορούν να ζήσουν και να χαρούν, σαν αντιρρόπηση, σαν δεκανίκι.

Ως υποκατάστατο της πολυμέρειας, αναπτύσσουν μια έντονη μονομέρεια, ένα πάθος. Μπορεί αυτό να είναι η γυμναστική ή η συμμετοχή σε μια συμμορία των φυλακών ή ένα χόμπι ή μια καλλιτεχνική δραστηριότητα. Μπορεί, επίσης, να είναι ο έρωτας με ένα υπαρκτό ή φανταστικό πρόσωπο ή η σκέψη της οικογένειας τους.

Και στη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου, συμβαίνει κάτι ανάλογο. Όταν ένα παιδί ή ένας έφηβος αρχίσει να συγκρούεται με την οικογένεια, το σχολείο και την κοινωνία, αρχίζει να συνειδη-τοποιεί ότι από τη μια υπάρχει ο Κόσμος των Παραμυθιών και από την άλλη ο Πραγματικός Κόσμος της Φυλακής του Κόσμου Ετούτου. Τέρμα τα παραμύθια, τέρμα τα ψέματα! Η εικόνα του


«όμορφου κόσμου, ηθικού, αγγελικά πλασμένου» διαλύεται είτε σταδιακά είτε απότομα. Η διάλυση του φέρνει, ανάλογα με το άτομο, θυμό, πόνο, απογοήτευση, άγχος ή μελαγχολία.

Αγαπημένοι μου, Αδάμ και Εύα, κατά κανόνα, ο φυλακισμένος, από πολυμερή χαρούμενο αν-θρώπινο ον καταλήγει σε μονομερές δυστυχισμένο πλάσμα. Αναπτύσσει πάθη γιατί δεν μπορεί να χαρεί τη ζωή, γιατί έχει υπολειπόμενο κορεσμό. Δεν βρίσκω την πολυμέρεια, ε τότε αναπτύσσω μονομέρεια.

Δεν βρίσκω πραγματική συντροφική αγάπη, ε τότε αν είμαι ψωρικός, αναπτύσσω μια εξιδανικευμένη ανεκπλήρωτη αγά-πη ή το ρίχνω στην «εγκράτεια» και στον Θεό. Αν είμαι συκω-τικός, τότε γίνομαι ο ρηχός γκομενιάρης κόκορας-μηχανή του σεξ. Αν είμαι συφιλιτικός, τότε ή το ρίχνω στα ατελείωτα βίτσια ή γίνομαι φανατικός πουριτανός και μισώ οτιδήποτε έχει να κάνει με σεξ και έρωτα και αγάπη.

Δεν βρίσκω χαρά στη ζωή; Ε, τότε μπορεί να γίνω εργασιομα-νής ή κυνηγός του πλούτου, της επιτυχίας και της επωνυμίας. Μπορεί, επίσης, να γίνω νευρωτικός της υγιεινής διαβίωσης ή νευρωτικός της προσφοράς στους ανθρώπους ή νευρωτικός οικολόγος. Μπορεί να γίνω φανατικός θρησκευτικός οπαδός ή φανατικός μιας πολιτικής ιδεολογίας.

Συχνά, όλη αυτή η έλλειψη χαράς και ο πόνος, μπορεί να οδη-γήσει κάποιους να γίνουν αυτοκαταστροφικοί με το ποτό ή τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις ή να γίνουν ετερο-καταστροφι-κοί εξτρεμιστές μεσσίες ή εξτρεμιστές χωρίς σκοπό ή εγκλη-


ματίες. Άλλοι ,γίνονται απλά πρόβατα του συστήματος, κατα-ναλωτικά όντα, πλάσματα που βρίσκουν χαρά στη φανταστική ζωή των βιβλίων ή των σήριαλ της τηλεόρασης.

Δεν έχει σημασία αν κάποιος αποκτά εμμονή με το ποδόσφαι-ρο, την πολιτική, τη θρησκεία, το ρομαντισμό, τον έρωτα, το σεξ, τα ναρκωτικά, την εργασία ή το φαγητό. Το κοινό στοιχείο σε όλα αυτά είναι η εμμονή, η μονομέρεια, το πάθος, ο υπο-λειπόμενος κορεσμός και η έλλειψη συνειδητότητας.

Προσέξτε αυτό το τελευταίο, αγαπημένοι μου Αδάμ και Εύα, αγαπημένοι μου συγκρατούμενοι. Όταν εμπλέκεσαι σε μονο-μέρεια έχεις ήδη χάσει τη σφαιρική άποψη των πραγμάτων. Αυτή η σφαιρικότητα είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της συ-νειδητότητας. Το μυαλό και η καρδιά, στα συνειδητά άτομα, υπακούει στο Συμπαντικό Νόμο της Ενότητας, το Νόμο του Όλου. Επίσης, στο Συμπαντικό Νόμο της Ιεραρχίας. Ο μη συ-νειδητός άνθρωπος δεν βλέπει το όλον γι’ αυτό και εμμένει στο επιμέρους, στη μονομέρεια. Ο μη συνειδητός άνθρωπος ιεραρχεί το επιμέρους σαν πιο σημαντικό από το όλον.

Ο μη συνειδητός άνθρωπος, εθελοτυφλεί. Πείθει τον εαυτό του ότι αυτό που επέλεξε είναι ανώτερο ιεραρχικά από όλα τα άλλα ή ότι είναι «το μόνο που αξίζει» και «το μόνο που του δίνει χαρά». Ή πείθει τον εαυτό του ότι «ναι μεν υπάρχουν και άλλα και πολύ καλύτερα αλλά τι να κάνει ;» Η ζωή, η «κακούργα κοινωνία» τα έφερε με τέτοιο τρόπο που «υπό τις συνθήκες, αυτό είναι το καλύτερο δυνατόν». Αρπάζεται, λοιπόν, από τη μονομέρεια και δεν βγαίνει καθόλου εύκολα έξω από αυτήν. Γίνεται φυτό εσωτερικού χώρου, γίνεται φυτό θερμοκηπίου.


Σταδιακά, αρχίζει να φοβάται οτιδήποτε υπάρχει έξω από το θερμοκήπιο της ζωής του, έξω από το αγαπημένο του κελί της Φυλακής του Κόσμου Ετούτου. Το υποκατάστατο γίνεται το κυ-ρίαρχο, το μέρος φαίνεται σαν όλον, το δέντρο μοιάζει σαν να είναι το δάσος, το πάθος γίνεται όλη του η ζωή.

Συχνά, η μονομέρεια γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκη και η συ-νειδητότητα ακόμα λιγότερη με το να εμπλέκεται το άτομο, όχι μόνον υπέρ της μονομέρειας του αλλά και κατά της μονομέ-ρειας των άλλων, των εχθρών, των αντίπαλων. Ο κομμουνι-στής τα βάζει με τους καπιταλιστές και ο καπιταλιστής με τους κομμουνιστές. Ο θρήσκος με τους άθεους και οι άθεοι με τις θρησκείες. Ο Χριστιανός με το Μουσουλμάνο και αντίστροφα, ο πουριτανός με τον φιλελεύθερο, η φεμινίστρια με τον φαλ-λοκράτη, ο μορφωμένος με τον αμόρφωτο, ο πρωτευουσιά-νος με τον «βλάχο», ο Έλληνας με τον Τούρκο και ο Τούρκος με τον Έλληνα, τα νιάτα με τα γηρατειά, κοκ.

Ο καλύτερος τρόπος για να μην βλέπεις τα δικά σου λάθη και τη δική σου μονομέρεια είναι να βλέπεις και να ασχολείσαι με τη μονομέρεια των άλλων.

Ένας άλλος μηχανισμός διεύρυνσης της μη συνειδητότητας είναι να θεωρείς ότι εσύ είσαι «ένας εκ των εκλεκτών». Οι Εβραίοι θεωρούν ότι είναι «ο εκλεκτός λαός του Κυρίου» και οι Χριστιανοί ότι μόνο αυτοί θα πάνε στον Παράδεισο. Το ίδιο συμβαίνει με τους οπαδούς όλων των θρησκειών. Οι οπαδοί μιας οποιασδήποτε πολιτικής ιδεολογίας θεωρούν ότι είναι οι μόνοι ορθοί ή έστω οι καλύτεροι. Το ίδιο συμβαίνει με τους οπαδούς μιας οποιασδήποτε ποδοσφαιρικής ομάδας. Το ίδιο


απαράλλακτα συμβαίνει και με τους οπαδούς μιας φιλοσοφι-κής ή εσωτεριστικής ομάδας.

Η φυλή «μας», η πατρίδα «μας», η πόλη «μας», το χωριό «μας», η οικογένεια «μας», είναι πάντα τα πιο ξεχωριστά και τα καλύ-τερα. Δεν είναι τυχαίο που ο κάθε λαός, στα ανέκδοτα του, εμφανίζει τα μέλη του ως τα πλέον έξυπνα και τα μέλη των άλλων λαών απλά ως χαζά.

Ο μόνος τρόπος να βγει από τη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου ένας άνθρωπος, όσο ζει ακόμη στην επίγεια αυτή ζωή, είναι να προσπαθήσει να υπερβεί τη μονομέρεια. Να πάψει να θε-ωρεί ότι μόνο αυτός είναι σωστός και να συνειδητοποιήσει ότι πιθανότατα εμπλέκεται και αυτός σε πλάνη, πότε σε αυτήν και πότε στην άλλη. Να πάψει να αντιπαρατίθεται στους άλλους και να δει την ενότητα του με τους άλλους, το Σύμπαν και τον Θεό.

Να ασχοληθεί και με καινούριους τομείς, αλλά χωρίς να φα-νατίζεται με αυτούς. Να πάψει να κάνει αυστηρά σχέδια και αυστηρά όνειρα και να δέχεται «ότι του φέρνει η ζωή», παίρνο-ντας από αυτά που του φέρνει η ζωή ότι χαρά μπορεί να βρει και ότι γνώση μπορεί να πάρει.

Να συνειδητοποιήσει ότι «εδώ είναι και η Κόλαση και εδώ είναι ο Παράδεισος». Ότι εκτός από αυτή την επίγεια ζωή που εκ των πραγμάτων είναι μια Φυλακή, υπάρχει και η επουράνια ζωή και ο Τροχός των Γεννήσεων και των Θανάτων. Ότι δεν εί-ναι μόνο μέλος της κοινωνίας και της Ανθρωπότητας αλλά και αναπόσπαστο μέλος όχι μόνο της Γήινης κοινωνίας αλλά και του Σύμπαντος. Ότι είναι δημιούργημα του Δημιουργού και ότι


έχει μια αποστολή σε αυτό το Σύμπαν. Ότι είναι ταυτόχρονα μι-κρός και δυνητικά μεγάλος. Δυστυχισμένος και δυνητικά ευτυ-χισμένος. Ανόητος και δυνητικά σοφός. Φυλακισμένος αλλά και δυνητικά ελεύθερος από τη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου !

Έβδομο Γράμμα

Η φύση της Επίγειας Μοναξιάς


Αγαπημένοι μου, Αδάμ και Εύα,υπάρχουν πολλών ειδών μοναξιές. Όσες και οι άνθρωποι !

Κατά κανόνα, ο μέσος άνθρωπος νοιώθει μοναξιά όταν δεν έχει τους δικούς του, τους αγαπημένους του, δίπλα του. Αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ενώ τους έχουν δίπλα τους, παρόλα αυτά και πάλι νοιώθουν μοναξιά. Αυτό γίνεται όταν νοιώθουν ότι οι δικοί τους, «δεν είναι δικοί τους» ή ότι οι αγαπημένοι τους «δεν τους αγαπούν».

Αν, όμως, θέλουμε να πάμε πέρα από την επιφάνεια, θα συ-νειδητοποιήσουμε, Εύα μου και Αδάμ μου, ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι δικοί μας, οι αγαπημένοι μας δεν είναι και δεν μας φέρονται όπως εμείς θέλουμε ! Μάλιστα, αν ο δικός μας, ο πατέρας μας, η μάνα μας, τα αδέλφια μας, ο σύντροφος


μας, τα παιδιά μας – πρόσεξε το «μας» - δεν είναι όπως τον θέλουμε, τότε η μοναξιά μας είναι πολύ μεγαλύτερη. Γιατί αν δεν τον έχουμε τον δικό μας, πχ, αν είμαστε ορφανοί ή αν δεν έχουμε βρει την ιδανική αγάπη, συχνά τον φτιάχνουμε τον άλλο όπως εμείς θέλουμε, χρειαζόμαστε και ονειρευό-μαστε. Ενώ αν τον έχουμε και δεν είναι όπως τον θέλουμε, τότε η μοναξιά μας είναι διπλή!

Είμαστε περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι ! Εμείς οι φυλακι-σμένοι του Κόσμου Ετούτου ! Για να μην νοιώθουμε μοναξιά, πρακτικά θα πρέπει όλοι γύρω μας να είναι όπως τους θέ-λουμε εμείς ή ακόμη περισσότερο, όπως εμείς ! Για να είναι, επομένως, ένας μέσος άνθρωπος ευτυχισμένος θα πρέπει πρακτικά ο Θεός να έχει δημιουργήσει ένα Σύμπαν ειδικά φτιαγμένο όπως ακριβώς το θέλει αυτός. Και, βέβαια, για να είναι ευτυχισμένοι όλοι οι άνθρωποι σήμερα θα πρέπει να δημιουργήσει ο Θεός 7-8 δισεκατομμύρια «Σύμπαντα», όσοι περίπου και οι άνθρωποι !

Αλλά ακόμη και τότε κάποιοι άνθρωποι δεν θα ήταν ευχαριστη-μένοι, από φθόνο προς τους άλλους ανθρώπους και τα «Σύμπα-ντα» τους και από το γεγονός ότι δεν είναι οι μόνοι και οι μονα-δικοί! Τι απέραντος που είναι ο ανθρώπινος εγωισμός Θεέ μου!

Κατά καιρούς, όμως, συμβαίνει να βρίσκουμε ανθρώπους που είναι όπως τους θέλουμε και τότε δηλώνουμε ευτυχισμένοι και ότι δεν νοιώθουμε μοναξιά. Αλλά τότε αρχίζει μια αδυσώπητη και μάταιη μάχη με το χρόνο. Αγαπάμε τους γονείς μας, μας έκαναν όλα τα χατίρια μας, αλλά κάποια στιγμή θα πεθάνουν ! Και τότε ! Τι θα κάνουμε τότε ; Θα νοιώσουμε μια απέραντη


«απώλεια αγαπημένου προσώπου» και μια απέραντη μοναξιά ακόμα και αν ο σύντροφος μας και τα παιδιά μας είναι όπως τα θέλαμε. Άσε που συχνά τη νοιώθουμε αυτή τη μοναξιά, προκαταβολικά, στη σκέψη ότι κάποτε θα γίνει αυτό και έτσι δεν μπορούμε να τους χαρούμε τώρα που ζούνε ακόμη.

Το ίδιο ισχύει και με τη συντροφική σχέση. Έστω ότι καταφέ-ραμε και βρήκαμε, τελικά, μετά από πολλές ατυχίες και απο-γοητεύσεις, την «αδελφή ψυχή», το «σύντροφο ζωής», τον ονειρεμένο σύντροφο. Προσέξτε, αυτό το τελευταίο. Τον «ονειρεμένο» σύντροφο, δηλαδή, αυτόν που ονειρευτήκαμε!

Συχνά, δεν είναι ότι πράγματι αυτός ο άλλος άνθρωπος πληροί τις προδιαγραφές του εγωισμού μας. Είναι ότι πείθουμε τον εαυτό μας ότι τις πληροί ή ότι με την κυριαρχικότητα μας, ακόμα κι αν δεν τις πληροί, θα τον κάνουμε τελικά να προσαρμοστεί. Να γίνει η μαριονέτα μας. Να γίνει το ιδανικό μας. Να γίνει ο «τέλειος σύντροφος» μας κατά παραγγελία ή κατά διαταγή!

Και τελικά, θα έρθει μια «μαύρη μέρα» όπου ή αυτός ο σύ-ντροφος μας θα ξυπνήσει και θα θέλει να πάψει να είναι η προβολή των επιθυμιών μας και θα επαναστατήσει ή θα φύγει ή θα ξυπνήσουμε εμείς και θα διαπιστώσουμε ότι η μαριονέτα μας δεν είναι όπως τη θέλουμε ή όντας μια μαριονέτα, πλέον, δεν μας ευχαριστεί!

Τα ψωρικά άτομα τείνουν να εξιδανικεύσουν το σύντροφο ή τους δικούς τους, με αποτέλεσμα άλλες φορές να μην βρί-σκουν ποτέ αυτό που θέλουν ή να εθελοτυφλούν και να βλέ-πουν το φραγκόσυκο με τα αγκάθια σαν σύκο. Αλλά η ζωή


τους ξυπνάει κάποια στιγμή και τότε υπάρχει η τρομερή «ερω-τική απογοήτευση» και το κλείσιμο στον εαυτό και η κατάθλιψη.

Τα συκωτικά άτομα θέλουν ένα σύντροφο «που να τους κά-θεται και να μην τους τα πρήζει». Και αν αυτός ο σύντροφος είναι πολλοί και ταυτόχρονοι, ακόμα καλύτερα! Αλλά ποτέ δεν βρίσκουν ένα βολικό άτομο όπως το θέλουν και, συνήθως, γί-νονται ακόμα πιο ρηχά, ακόμα πιο ασυναισθηματικά και κυνικά άτομα και χάνονται στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα. Παίρ-νουν ότι μπορούν χωρίς να δίνουν και χωρίς να δένονται συ-ναισθηματικά. Αλλά με τον τρόπο αυτό, δεν λαμβάνουν κιόλας.

Τα συφιλιτικά άτομα δεν θέλουν σύντροφο! Θέλουν οπα-δούς! Θέλουν μαριονέτες. Θέλουν αυλικούς. Ή, απλά, δεν ξέρουν τι θέλουν ! Και όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θέ-λουν ή όταν τα πρόβατα φύγουν από το μαντρί, φταίνε πάντα τα πρόβατα που «τους πρόδωσαν» ή που «δεν κατάλαβαν την αξία τους». Και μπαίνουν συχνά στο λούκι του να εκδικηθούν τους προδότες ή έχουν το άγχος να βρουν ένα νέο πρόβατο. Και να επινοήσουν, νέα πιο σφιχτά δεσμά ώστε να μην συμβεί ξανά το ίδιο. Όμως, ακόμα και αν σε αγαπάει το πρόβατο, όταν το αρμέγεις και το μαντρίζεις δεν μπορείς να έχεις κανέ-να ουσιαστικό συναισθηματικό πάρε-δώσε μαζί του.

Αγαπημένοι μου, συμπάσχοντες και ομοιοπαθείς, Αδάμ και Εύα, όλες αυτές οι μοναξιές που αναφέραμε, είναι οι συνήθεις μοναξιές της Φυλακής του Κόσμου Ετούτου. Οι μοναξιές της Πλάνης, οι εγωιστικές μοναξιές. Υπάρχουν, όμως, και μονα-ξιές που μπορεί να μην έχουν εγωισμό ή τουλάχιστον, να μην


έχουν μεγάλη δόση εγωισμού; Μήπως τελικά η μοναξιά είναι σύμφυτη με την Επίγεια Ζωή, με τη Φυλακή του Κόσμου Ετού-του; Μήπως δεν γίνεται να ζεις στον Κόσμο Ετούτο και να μην νοιώθεις μοναξιά ; Πόσοι ποιητές, φιλόσοφοι και άγιοι δεν το ανέφεραν αυτό ανά τη διαδρομή των αιώνων! Πόσοι αναζητη-τές της Αλήθειας δεν το ένοιωσαν αυτό στο πετσί τους !

Είναι αλήθεια ότι ο Δρόμος της Αλήθειας και της Αρετής δεν είναι για τους πολλούς. Είναι για τους λίγους. Ο αναζητητής, αφού περάσει το στάδιο όπου αναρωτιέται «αν αυτός είναι ο τρελός ή όλοι οι υπόλοιποι», καλείται μετά να ακολουθήσει ένα μοναχικό, κατά το πλείστον, δρόμο. Συνειδητοποιεί ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, ο «μέσος άνθρωπος», οι «μάζες», ο «όχλος», κολυμπούν σε μια βαθιά πλάνη.

Αν σε αυτό το στάδιο, δεν καβαλήσει το καλάμι και δεν αρχίζει να βρίζει όλους τους άλλους «ηλίθιους» δίπλα του, θα συνει-δητοποιήσει ότι όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Με τη διαφο-ρά ότι άλλοι είναι στον πάτο του καζανιού, άλλοι στο μέσον και άλλοι στην επιφάνεια. Η ζωή, βέβαια, δεν είναι στατική. Ο βρασμός της ζωής δίνει κίνηση και οι «έσχατοι συχνά γίνονται πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι».

Αυτός που βρέθηκε με πολύ κόπο ή από ευκαιρία της ζωής στην επιφάνεια του καζανιού, μπορεί να κάνει ένα άλμα συ-νειδητότητας και αρετής και να βρεθεί στον αέρα σαν ένας υδρατμός που ξεφεύγει από το καζάνι των κολασμένων ψυ-χών για λίγο. Συχνά, πέφτει ξανά και ξανά στο νερό, γιατί είναι «υγρή» ψυχή και κουβαλάει μαζί της πολύ βάρος, πολλές προ-σκολλήσεις με τη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου. Δεν έχει γίνει


ακόμα αιθέρια, «ξηρή» ψυχή και τείνει να υγροποιείται εύκολα. Μακάριες, οι Ψυχές εκείνες που εξατμίζονται, απαλλάσσονται από τα δεσμά και φεύγουν τελικά από τον Τροχό των Γεννήσε-ων και των Θανάτων. Ευτυχισμένες, οι Ξηρές Ψυχές εκείνες που εν μέσω επίγειας ζωής, είναι έστω με το ένα πόδι στη Φυ-λακή του Κόσμου Ετούτου και με το άλλο στους Αιθέρες. Οι ψυ-χές αυτές βιώνουν χαρά και γαλήνη κι ας ταλαιπωρούνται από τη μοναξιά του ότι δεν έχουν γίνει οριστικά ένα με το Σύμπαν και το Θεό, ένα με τις άλλες ψυχές του Πνευματικού Κόσμου.

Αυτές οι Ξηρές Ψυχές, «δεν είναι του Κόσμου Ετούτου» και γι’ αυτό μπορούν να επικοινωνήσουν ουσιαστικά μόνο με τις όμοιες λίγες ψυχές. Αλλά «είναι και του Κόσμου Ετούτου» και γι’ αυτό έχουν ανάγκες σωματικές και συναισθηματικές και δύσκολα βρίσκουν την ποιότητα που έχουν ανάγκη.

Αυτές οι Ξηρές Ψυχές είναι παιδιά κάποιων γονιών που δεν είναι αιθέριες ψυχές ή μπορεί να είναι και μαύρες ψυχές. Είναι γονείς κάποιων παιδιών που, συνήθως, δεν είναι αιθέρι-ες ψυχές ή που μπορεί και ποτέ να μην γίνουν. Είναι, συχνά, σύντροφοι κάποιων ψυχών που κάποτε τους κάλυπταν συναι-σθηματικά και τώρα δεν τους καλύπτουν.

Η τέχνη του μοναχικού δρόμου της Αλήθειας είναι να βρίσκεις τη χρυσή τομή, την ισορροπία μεταξύ του Κόσμου Ετούτου και του Αιθέριου Κόσμου. Να είσαι «μέσα στον Κόσμο και πάνω από αυτόν». Να είσαι «μέσα στον Κόσμο» για να μπορείς να επιβιώνεις και να σχετίζεσαι με τους ανθρώπους αλλά και «πάνω από τον Κόσμο» για να μην δένεσαι με τα δεσμά και τις προσκολλήσεις της Φυλακής του Κόσμου Ετούτου. Από αυτή


την κατάσταση προκύπτει και η μοναξιά όσων αναζητούν την Αλήθεια. Αλλά μην γελιόμαστε ! Η μοναξιά είναι σύμφυτη με τον Κόσμο Ετούτο, τον Επίγειο Κόσμο! Μόνο όταν απαλλαγεί κανείς από τον Τροχό των Γεννήσεων και των Θανάτων, απαλ-λάσσεται από τη μοναξιά. Μόνο όταν πάει κανείς στον Πνευ-ματικό Κόσμο, στον Παράδεισο, απαλλάσσεται από τη μονα-ξιά. Μόνο όταν γίνει ο Αδάμ Εύα και η Εύα Αδάμ, και μόνο όταν ενωθούν με τον Θεό, απαλλάσσονται από τη μοναξιά !

Μέχρι τότε, ζει κανείς στη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου. Και τα κελιά είναι ατομικά και μοναχικά ! Ακόμα και γι’ αυτούς τους αναζητητές της Αλήθειας που δεν έχουν τίποτα άλλο στο μυα-λό τους από την απόδραση!

Όγδοο Γράμμα

Το «Παιχνίδι των Λυγμών»


Φίλοι μου Αδάμ και Εύα, μία Εύα με επισκέφθηκε πρόσφατα στο ιατρείο. Είναι σε διά-σταση εδώ και δύο χρόνια. Την παρακολούθησε κρυφά μέ-χρι το ιατρείο ο ζηλιάρης σύντροφος της που την δέρνει τον τελευταίο καιρό και την παρακαλεί να τα ξαναβρούνε, κάθε φορά πριν την ξαναδείρει !


Τις προάλλες, ξαναείδα εκείνο το ζευγάρι που εδώ και 20 χρόνια που τους γνωρίζω, τρώει ο ένας τις σάρκες του άλ-λου και κάνει ο ένας τον άλλον χειρότερο παρά τις χιλιάδες «απόπειρες» να χωρίσουν. Αλλά βλέπω και πολλά ζευγάρια που εθελοτυφλούν και προσπαθούν να πείσουν τους άλλους γύρω τους - ώστε να πείσουν και τον εαυτό τους - ότι «περνά-νε καλά». Κάποιος, πολύ εύστοχα το ονόμασε αυτό το πράγμα σε ένα τραγούδι του με τίτλο «The Crying Game», δηλαδή, «Το Παιχνίδι των Λυγμών»!

Αγαπημένοι μου, Εύα και Αδάμ, ο Θεός, όταν εμείς κλείνουμε μια πόρτα, Αυτός ανοίγει ένα παράθυρο! Η πόρτα που έκλεισε ήταν η Πτώση του Ανθρώπου από τον Παράδεισο-Πνευματικό Κόσμο. Περάσαμε από τον Κόσμο της Μοναδικότητας όπου υπήρχε μόνο ο Αδάμ-Άνθρω-πος (και όχι άντρας) στον Κόσμο της Δυαδικότητας όπου υπάρ-χουν τα δύο αντίθετα και συμπληρωματικά φύλα, ο άντρας και η γυναίκα. Το ίδιο λέει και ο Αρχαιοελληνικός μύθος για τον «Ανδρόγυνο» Άνθρωπο που χωρίστηκε τελικά μετά την Πτώση, στον Άνδρα και τη Γυναίκα.

Το «παράθυρο» που άνοιξε ο Θεός είναι η Συντροφική Σχέση! Το κίνητρο γι’ αυτήν, είναι η έλξη των δύο φύλων και η αίσθη-ση ανολοκλήρωτου που νοιώθουν μιας και είναι αντίθετα και συμπληρωματικά όντα. Γι’ αυτό και ένα κύριο θέμα, ίσως το κυριότερο του μέσου ανθρώπου, είναι το να βρει το «έτερον ήμισυ» του, την «αδελφή συντροφική ψυχή».

Αλλά αυτός ο φυσικός θεσμός της συντροφικότητας είναι ένα δίκοπο μαχαίρι εδώ στον Κόσμο της Δυαδικότητας. Μπορεί να


είναι ευτυχία ή δυστυχία, ευλογία ή κατάρα, ανάλογα με το πώς επιλέγουμε. Αν παραμείνουμε στον εγωιστικό κατώτερο μας εαυτό, στη Διανοητική μας Ψυχή που κυριαρχείται από τον Κόσμο της Δυαδικότητας, τότε η συντροφική σχέση γίνεται «Το Παιχνίδι των Λυγμών» που όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά και το έχουμε βιώσει στο πετσί μας.

Αν όμως υπερβούμε τον εγωιστικό μας εαυτό, τις μιασματικές και ιδιοσυγκρασιακές μας επιβαρύνσεις, αν η Διανοητική μας Ψυχή εμπνευσθεί από τη Συνειδησιακή Ψυχή και τους Συμπα-ντικούς Νόμους, τότε η συντροφική σχέση γίνεται μια ευλογία, μια πηγή χαράς και ανάτασης, όσο λίγο και αν κρατήσει. Από τότε που χάσαμε τον Παράδεισο και άλλα «παράθυρα» άνοι-ξαν προς εμάς από το Δημιουργό. Εκτός από τη συντροφική σχέση υπάρχει και η σχέση γονιών-παιδιών, η σχέση συγγε-νών, η σχέση προς τον πλησίον, η σχέση με τη Φύση και πα-ραδοσιακά η σχέση με τον Θεό.

Πρόκειται για διαφορετικές μορφές της ίδιας συμπαντικής κα-τάστασης, της Πνευματικής Αγάπης. Στον Κόσμο της Μονα-δικότητας η Αγάπη είναι μία και μοναδική και κυρίαρχη γιατί «ο Θεός είναι Αγάπη και Αγάπη είναι ο Θεός». Όμως αυτή η Αγάπη, εδώ στον Κόσμο της Δυαδικότητας-Ποικιλομορφίας, όπως ο Καθρέφτης του Πλούταρχου, σπάει σε πολλά μικρά κομμάτια που είναι η Συντροφική Αγάπη, η Γονική και Παιδική Αγάπη, η Αδελφική και Συγγενική Αγάπη, η Αγάπη προς τον πλησίον, η Θρησκευτική Αγάπη, κοκ.

Αγαπημένοι μου συγκρατούμενοι και ίσως και αναζητητές της Αλήθειας,


βάσει του Συμπαντικού Νόμου της Ιεραρχίας και του Νόμου της Γνώσης-Αλήθειας, ο καθένας μας δεν μπορεί παρά να αγαπά με βάση το επίπεδο ψυχικής του ανάπτυξης, με βάση το επίπεδο αποδέσμευσης του από τον εγωισμό. Είναι αυτονόητο: τόσο πιο πολύ γίνεσαι Ένα με τον άλλον όσο πιο πολύ μειώνεις το Εγώ σου, τη δυαδικότητα, δηλαδή, ώστε να γίνεις «εν σάρκα μία».

Εντάξει, σε αυτό τον Κόσμο της Δυαδικότητας δεν μπορούν δυο Ατομικές Ψυχές να γίνουν «σάρκα μία» εκτός από τη στιγ-μή της ερωτικής ένωσης που πλησιάζει αυτό το ιδανικό. Αλλά μπορούν να γίνουν «Αδελφές Ψυχές» με μειωμένο εγωισμό και αυξημένη διάθεση δοσίματος του ενός στον άλλο.

Αλλά τότε είναι που ο Διάβολος βγήκε μεν από την πόρτα αλλά μπαίνει από το παράθυρο. Γιατί συχνά αρχίζει τότε το παιχνίδι της κτητικότητας και της ανασφάλειας και του φόβου: «Θέλω να είσαι δικός/δική μου», «Θέλω να είσαι μόνο δικός/δική μου», «Δεν θέλω να σε χάσω», κοκ. Και τότε γεννιέται το μικρό πράσινο τερατάκι που λέγεται ζήλεια και το οποίο ενώ αρχικά φαίνεται χαριτωμένο και παιχνιδιάρικο, πολύ γρήγορα, γίνεται ένα μαινόμενο τέρας. Κι αυτό γιατί τρέφεται από τον ανθρώπινο εγωισμό που κατατρώει όχι μόνο τη σχέση αλλά και αυτόν που το νοιώθει.

Ο Όσσο, είχε δώσει ένα πολύ ωραίο κριτήριο για το αν η συ-ντροφική αγάπη είναι πράγματι Αγάπη. Ότι αυτός που αγαπάει πραγματικά, φλέγεται από αγάπη όχι μόνο για το σύντροφο του, αλλά και για όλους τους άλλους. Είναι η ίδια ρήση που λέει ο λαός «Όποιος αγαπάει, αγαπάει τον Κόσμο όλο!». Γιατί η Αγάπη όταν είναι πνευματική είναι και συμπαντική. Δεν μπαί-


νει σε καλούπια. Δεν είναι δική μας κατάσταση, απλά εμείς μπολιαζόμαστε με αυτή τη Συμπαντική Κατάσταση που υπάρχει έξω από μας, συντονιζόμαστε με αυτήν.

Ο μέσος άνθρωπος νομίζει ότι αυτός δημιουργεί την αγάπη, κατά τον ίδιο τρόπο που νομίζει ότι τη σκέψη και τα συναισθή-ματα του τα δημιουργεί ο εγκέφαλος του ! Δεν έχει συνειδη-τοποιήσει ότι αποτελούμαστε από δανεικά υλικά. Ότι το Υλικό μας Σώμα δανείζεται υλικά από τον Υλικό Κόσμο. Το Αιθερικό μας Σώμα από τον Αιθερικό Κόσμο. Η Αισθητική Ψυχή μας και η Διανοητική μας Ψυχή από τον Κατώτερο Ψυχικό Κόσμο. Η Δι-ανοητική μας Ψυχή όταν εμπνέεται από τη Συνείδηση δανείζε-ται «υλικά» από τον Ανώτερο Ψυχικό Κόσμο και τον Πνευματικό Κόσμο που είναι τμήματα του Κόσμου της Μοναδικότητας.

Όταν η Διανοητική Ψυχή μας, δανείζεται κατώτερες σκέψεις και συναισθήματα από τον Κατώτερο Ψυχικό Κόσμο, τότε αγα-πάμε με εκείνη την κατώτερη αγάπη, την Ψυχική Αγάπη που είναι υπεύθυνη για Το Παιχνίδι των Λυγμών. Όταν και όποτε, σπάνια, η Διανοητική μας Ψυχή συντονίζεται με τον Ανώτερο Ψυχικό Κόσμο τότε νοιώθουμε ψήγματα πραγματικής Αγάπης, ψήγματα Πνευματικής Αγάπης. Και τότε, αυτά τα λίγα ψήγμα-τα, μπορούν να μας μετασχηματίσουν σε Ανώτερο Άνθρω-πο, ακόμη και στη θέωση, αφού αν μη τι άλλο «Αγάπη είναι ο Θεός και ο Θεός Αγάπη!»

Και τότε, οι δέσμιοι της Φυλακής του Κόσμου Ετούτου, έχουν αποδράσει και γεύονται το μεθυστικό κρασί της πραγματικής ελευθερίας που δεν είναι άλλη από την ελευθερία μας, από το εγωιστικό μας μυαλό. Αυτό εννοούσε και ο Καζαντζάκης


όταν έλεγε ότι : «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα ! Είμαι ελεύθερος!»

Ένατο Γράμμα

Αδάμ και Εύα: Τα συμπληρωματικά αντίθετα


Αγαπημένοι μου, Εύα και Αδάμ, Αδάμ και Εύα, από τότε που από τον Αδάμ-Άνθρωπο γεννήθηκε ο Αδάμ (άντρας) και η Εύα (γυναίκα), οι άνθρωποι συνεχίζουν να πέ-φτουν στις ίδιες πλάνες.

Μην ξεχνάμε ότι, αμέσως-αμέσως, ο Αδάμ-άντρας, ο Αδάμ μετά την Πτώση, είπε στο Θεό: «Η Εύα με παρέσυρε, Κύριε !» Και η Εύα είπε: «Το φίδι με παρέσυρε, Κύριε !» Μέχρι και σή-μερα αυτό το γαϊτανάκι του «Αυτός φταίει !» και του «Αυτή φταί-ει !» καλά κρατεί! Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και πολλά άλλα τέτοια, όπως «Πυρ, γυνή και θάλασσα», «Όλοι οι άντρες είναι γουρούνια», «Όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες», «Δεν υπάρχουν άντρες σήμερα» καθώς και πολλά άλλα.

Αλλά Αδάμ μου, μέσα σου υπάρχει και ένα κομμάτι της Εύας και Εύα μου, μέσα σου υπάρχει και ένα κομμάτι του Αδάμ. Το


Γιν δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το Γιανγκ στον Κόσμο της Δυ-αδικότητας ή καλύτερα της Ποικιλομορφίας στον οποίο ζούμε στην Επίγεια Ζωή μας, στη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου. Το «Νείκος» των Αρχαίων Ελλήνων δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη «Φιλότητα». Η μέρα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη νύχτα και το συμβατικό «καλό» δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το συμ-βατικό «κακό».

Όταν σκεφτόμαστε με τη Μηχανιστική-Χωριστική Σκέψη, τότε στα αντίθετα βλέπουμε μόνο την ιδιότητα της αντίθεσης. Όταν σκεφτόμαστε σφαιρικά με την Ολιστική Σκέψη, τότε βλέπουμε και άλλες δύο κύριες ιδιότητες: την ενότητα και τη συμπληρω-ματικότητα των αντιθέτων.

Το αρσενικό όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το θηλυκό αλλά, ταυτόχρονα, συμπληρώνει και ολοκληρώνει το θηλυκό και αντιστρόφως. Και σε μια τέτοια σχέση, σε ένα τέτοιο «ζεύ-γος δυνάμεων» δεν υπάρχει ανώτερο και κατώτερο.

Πέραν τούτου, είναι ανόητο να ψάχνουμε να βρούμε ισότητα εκεί που δεν υπάρχει από φυσικού της. Ισότητα υπάρχει σε ομοειδή πράγματα. Ισότητα υπάρχει ανάμεσα σε κουκιά και κουκιά. Δεν υπάρχει ανάμεσα σε κουκιά και φασόλια ! Υπάρ-χει διαφορετικότητα, συμπληρωματικότητα και ενότητα. Αλλά όχι ισότητα. Αυτό λέει η Φύση!

Αλλά έρχεται ο διεστραμμένος από την πολιτική και την εξου-σία άνθρωπος. και βάζοντας το θέμα της ισότητας. βγάζει από το τραπέζι το θέμα της αγάπης, της συμπληρωματικότητας, της ανθρωπιάς και της ενότητας. Είναι απλό το θέμα: ίσες ευκαιρί-


ες και ίση αντιμετώπιση γιατί και ο άντρας είναι άνθρωπος και η γυναίκα. Άρα, ανθρώπινη αντιμετώπιση ! Όχι όμως αναγκα-στική εξίσωση σε θέματα που δεν υπάρχει ισότητα.

Αγαπημένοι μου Εύα και Αδάμ, Αδάμ και Εύα, μπορεί να σας φαίνονται πολύ θεωρητικά και ακατανόητα αυτά που λέω αλλά ας μιλήσουμε με ένα παράδειγμα. Πχ, σε ένα ζευγάρι δεν μπορείς να λες ότι θα κουβαλάμε τα ίδια βάρη, αφ’ ης στιγμής κατά κανόνα το μυϊκό σύστημα του άντρα είναι πιο ανεπτυγμένο από της γυναίκας. Ούτε είναι εξίσωση το να βάλουμε μια γυναίκα να κάνει μπόντι μπίλντιγκ για να εξισωθεί με τον άντρα και να αποκτήσει ένα σώμα που δεν είναι καθό-λου θηλυκό και γυναικείο.

Άλλωστε, όταν το ζευγάρι αυτό αγαπιέται πραγματικά, τότε μοιράζει χωρίς κανένα πρόβλημα τις δουλειές όταν υπάρχει θέμα διαφορετικότητας και κάνει εξίσου δουλειά σε θέματα που υπάρχει ισότητα κατασκευής και δυνατοτήτων. Για να μην πω ότι τρέχει ο ένας να προλάβει τον άλλον στην προσφορά, χωρίς να μετράει πόσα έκανε ο ένας και πόσα έκανε ο άλλος!

Το ίδιο και στην κοινωνία. Όταν υπάρχει σεβασμός μεταξύ των ανθρώπων μοιράζονται τα πράγματα με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες του καθενός. Εξ ου και το σοσιαλιστικό ιδεώ-δες «από τον καθένα με βάση τις δυνατότητες του στον κα-θένα με βάση τις ανάγκες του» το οποίο είναι παρόμοιο με το πνεύμα που επικρατούσε στις Πρωτοχριστιανικές «Αγάπες», στις πρωτοχριστιανικές κοινότητες. Αλλά, εκτός από τις φυσι-κές διαφορές που επειδή είναι φυσικές και συμπληρωματικές δεν δημιουργούν πρόβλημα, υπάρχουν και όλες εκείνες οι δι-


αφορές που προέρχονται από τον ανθρώπινο εγωισμό και την ανθρώπινη λύσσα για εξουσία. Αυτές, δηλαδή, που περνάμε στα παιδιά μας και τα αλλοτριώνουμε μετατρέποντας τα σε «φαλλοκράτες» και σε αντιδραστικές «φεμινίστριες». Όταν η μάνα γυρνάει στην κόρη και της λέει «Άντρες είναι, τι περιμέ-νεις ;» και ο πατέρας γυρνάει στο γιο και λέει «Πφ! Γυναίκες !» τότε πώς να στεριώσει σε μια συντροφική σχέση το παιδί;

Ο Ανώτερος Άνθρωπος επισημαίνει στο παιδί του, το τι κυκλο-φορεί στην πιάτσα της αλλοτριωμένης ανθρώπινης κοινωνίας, ώστε να μπορεί το παιδί να επιβιώσει, αλλά πέραν τούτου, του ξεκαθαρίζει τι είναι φυσιολογικό όχι μόνο με τα λόγια αλλά κυ-ρίως με το παράδειγμα του. Σαφώς και υπάρχει αντρικό και γυ-ναικείο πρότυπο αλλά αυτά είναι συμπληρωματικά και όχι αντι-μαχόμενα και μάλιστα στα πλαίσια του ανθρώπινου πρότυπου.

Αδάμ μου, άντρα και Εύα μου, γυναίκα,σήμερα ισοπεδώσαμε ακόμα και τις φυσικές διαφορές των φύλων στο όνομα της ισότητας ή στο όνομα της κυριαρχίας του ενός απέναντι στον άλλο. Κάποτε η ανδροκρατική κοι-νωνία καταπίεζε τη γυναίκα αλλοτριώνοντας την σε παθητικό υστερικό πλάσμα και καταπίεζε τον άντρα αλλοτριώνοντας τον σε σκληρό και ασυναισθηματικό πλάσμα. Σήμερα, στις ανε-πτυγμένες χώρες, περάσαμε στη γυναικοκρατική κοινωνία ή τουλάχιστον στη γυναικοκρατική οικογένεια, όπου η γυναίκα έχει το πάνω χέρι στο σπίτι και στα παιδιά και μέσα από μια κυριαρχική υπερπροστατευτικότητα εκτοπίζει τον άντρα από το σπίτι μετατρέποντας τον σε αδιάφορο ή σε άβουλο πλάσμα. Και οι δύο υποφέρουν από αυτό ! Ο άντρας παύει να είναι άντρας. Γίνεται ή υποχωρητικός ξενέρωτος λαπάς ή ασυναι-


σθηματικός και αδιάφορος για την οικογένεια αναζητώντας λύσεις στις γκόμενες ή στην εργασιοθεραπεία ή στο καφε-νείο. Η γυναίκα παύει να είναι θηλυκό. Γίνεται ή υπερπροστα-τευτική κυρά-Κατίνα, ή η μοντέρνα μπίζνες γούμαν ή το «ψώ-νιο» ή το «φρικιό» χωρίς φύλο. Και τότε οι γυναίκες λένε: «Δεν υπάρχουν άντρες, σήμερα!» Και τότε οι άντρες λένε: «Δεν υπάρχουν γυναίκες, όπως παλιά !»

Να το ξέρετε Αδάμ μου και Εύα μου! Όταν αλλοτριώνεται ο ένας τότε αναγκαστικά αλλοτριώνεται και ο άλλος γιατί τα φύλα είναι συμπληρωματικά αντίθετα. Γι’ αυτό και ένας φυσιολογικός άντρας μπορεί να κάνει μια γυναίκα να είναι γυναίκα! Και μία φυσιολογική γυναίκα μπορεί να κάνει έναν άντρα να είναι άντρας! Η δυναμικότητα του άντρα καλλιερ-γεί τη θηλυκότητα της γυναίκας. Η συναισθηματική ευαισθησία της γυναίκας απαλύνει την «ξερή» λογικότητα και διανοητικότητα του άντρα. Η αίσθηση της ελευθερίας του άντρα γλυτώνει τη γυναίκα από την προσκόλληση σε πράγματα και ανθρώπους. Η δοτικότητα της γυναίκας και η σταθερότητα της εξισορροπεί τις φυγόκεντρες τάσεις του άντρα και τη ρηχότητα του.

Αδάμ μου και Εύα μου, αρσενικό και θηλυκό, είστε τα ξάρτια, που συμπληρωματικά μεν αλλά αντίθετα συ-γκρατούν το κατάρτι της Συντροφικής Σχέσης και της Οικογέ-νειας και της Κοινωνίας σε σταθερότητα. Δυνατό και ίσιο, χω-ρίς μεγάλες ταλαντεύσεις. Και δυο ξάρτια που επιτελούν με φυσικό τρόπο το σκοπό τους, καταφέρνουν να κρατούν τα πα-νιά ανοιχτά για το μεγάλο και δύσκολο ταξίδι στο τρικυμισμένο πέλαγος της Φυλακής του Κόσμου Ετούτου !


Δέκατο Γράμμα

Συστήματα Πλάνης και Εξουσίας

Αθήνα, 5 Ιουνίου του 2012

Αγαπημένοι μου, Αδάμ και Εύα, είναι τόσο όμοιοι, σχεδόν ταυτόσημοι, οι μηχανισμοί που δι-ατρέχουν όλα τα Ιδεολογικά Συστήματα, είτε πρόκειται για θρησκευτικά, είτε για πολιτικά, είτε για κοινωνικά, φιλοσοφικά, επιστημονικά, ανθρωπιστικά, και άλλα. Ακόμα και αν φαίνονται μεταξύ τους εντελώς αντίθετα, όπως πχ, Επιστήμη και Θρη-σκεία ή Κομμουνισμός και Αστική Δημοκρατία ή Χριστιανισμός και Μουσουλμανισμός, στην πράξη λειτουργούν με όμοιους μηχανισμούς.

Την ομοιότητα τους κρύβει συχνά με αριστοτεχνικό τρόπο η γλωσσική Βαβυλωνία : το μπέρδεμα των όρων ή η ποικιλομορ-φία των όρων. Πχ, το Χριστιανικό Ιερατείο επιμένει να ταυτίζει τον Θεό με το Χριστό λες και όλοι οι μεγάλοι άγιοι δεν έλεγαν ότι είναι «Υιοί του Θεού» ή ότι «ο Πατέρας και Εγώ εν εσμέν».

Στη συνέχεια, το ιερατείο ταυτίζει το Χριστό με το Χριστιανισμό σαν Ιδεολογικό Σύστημα λέγοντας ότι ο Χριστός είναι ο ιδρυ-τής του Χριστιανισμού παρακάμπτοντας το γεγονός ότι ο Χρι-στός εν ζωή δεν δημιούργησε κανένα σύστημα, αλλά ήταν ο Απόστολος Παύλος που το δημιούργησε. Κατόπιν, το ιερατείο


ταυτίζει σκόπιμα το Χριστιανισμό σαν σύστημα ιδεών με τη Χρι-στιανική Εκκλησία, δηλαδή, το σύστημα εξουσίας του ιερατεί-ου. Και τελικά ταυτίζει την Εκκλησία με τους οπαδούς, με τους πιστούς. Με αυτό το τέχνασμα το ιερατείο μιλάει ταυτόχρονα εξ ονόματος και του Θεού και των οπαδών.

Αγαπημένοι μου, Αδάμ και Εύα, δεν σας θυμίζει αυτό τον Γάλλο βασιλιά που έλεγε ότι «Το Κρά-τος είμαι Εγώ!»; Δεν σας θυμίζει αυτό, τον κάθε πολιτικό που όταν ανέρχεται στην εξουσία ταυτίζει το Κόμμα με το Έθνος και την Πατρίδα και τον λαό; Στο χώρο της Επιστήμης τα πράγ-ματα είναι πιο δυσδιάκριτα αλλά ακόμα και εκεί το εκάστοτε επιστημονικό κατεστημένο ταυτίζει την Επιστήμη με την Αλήθεια και μιλάει εξ ονόματος όλων των επιστημόνων και εξ ονόματος όλης της Ανθρωπότητας, εξ ονόματος του ανθρώπινου είδους.

Κάτι παρόμοιο γίνεται και με τους διάφορους «γκουρού» οι οποίοι ταυτίζουν το άτομο τους με την Αλήθεια ή το Θεό και, βέ-βαια, παρουσιάζονται σαν οι αποκλειστικοί ποιμένες των απο-λωλότων προβάτων και η μόνη οδός σωτηρίας. Κατ’ ανάλογο τρόπο, ταυτίζουμε εκ των υστέρων το Σωκράτη με τη Σωκρατι-κή Φιλοσοφία, την οποία, βέβαια, σαν Σύστημα Ιδεών αλλά και σαν Ακαδημία, δημιούργησε ο Πλάτωνας εκ των υστέρων.

Είναι οι άνθρωποι - και μάλιστα συνήθως οι επιτήδειοι εξ αυτών - που δημιουργούν τους θεσμούς με σκοπό να κυριαρχήσουν πάνω στους άλλους ανθρώπους. Είναι οι άνθρωποι - και κυρί-ως οι συφιλιτικοί και κυριαρχικοί εξ αυτών - που αλλοτριώνουν τους ήδη υπάρχοντες, ακόμα και καλούς θεσμούς, ώστε να χειρίζονται τη μάζα, τον όχλο, τους πολλούς, το μέσο άνθρω-


πο που άγεται και φέρεται από τις διάφορες εξουσίες και τα διάφορα Ιδεολογικά Συστήματα.

Ο μέσος άνθρωπος, κατά κανόνα, ταυτίζεται με τα Ιδεολογι-κά Συστήματα και προσδιορίζει τον εαυτό του λέγοντας: «Είμαι Χριστιανός», «Είμαι Σοσιαλιστής», «Είμαι επιστήμονας», «Είμαι Φροϋδικός», «Είμαι Έλληνας» κοκ. Δεν λέει : «Θεωρώ σωστές τις περισσότερες αρχές του Χριστιανισμού». Αντ’ αυτού λέει : «Είμαι Χριστιανός».

Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο ρήσεις. Γιατί αν ταυτίζομαι με κάτι, τότε παύω να το βλέπω αντικειμενικά και παύω να μπορώ να κρίνω οποιαδήποτε αλλαγή γίνεται σε αυτό από τα ιερατεία, από τα συστήματα εξουσίας. Ο Χριστια-νισμός, πχ, σαν Ιδεολογικό Σύστημα από την αρχή του μέχρι σήμερα έχει αλλάξει πάρα πολλές φορές το περιεχόμενο του μέσα από τις αποφάσεις των «Ιερών» Συνόδων. Επίσης, έχει διασπαστεί δεκάδες φορές σε Ορθοδοξία, Καθολικισμό, Προτεσταντισμό, Μάρτυρες του Ιεχωβά, κλπ. Ποιος είναι ο ορ-θός και ποιος είναι η «Αίρεση»;

Και ποια η σχέση του σημερινού Χριστιανισμού στον οποίο πι-στεύει ο συγκεκριμένος πιστός, με τη ζωή και το παράδειγμα του Χριστού; Και γιατί μόνο το παράδειγμα του Χριστού εκφρά-ζει το Θεό και όχι και όλοι οι άλλοι «προφήτες», όλοι οι άλλοι «Υιοί του Θεού» που κατά καιρούς ήρθαν και θα έρθουν;

Αγαπημένοι μου, Αδάμ και Εύα, το μυαλό, η Διανοητική Ψυχή, είναι η μεγαλύτερη πηγή πλάνης όταν δεν εμπνέεται από τη Συνειδησιακή Ψυχή. Είναι το εργα-


λείο για την υποδούλωση μας στον Κόσμο της Πλάνης όταν εμπνέεται από τον ανθρώπινο εγωισμό και την Αισθητική Ψυχή και όταν προσκολλάται στον Υλικό Κόσμο.

Η Διανοητική Ψυχή είναι ο Διαχειριστής του Συστήματος του Ανθρώπινου Όντος. Βρίσκεται στη μέση και αποφασίζει αν θα κινηθεί προς τα πάνω προς τη Συνείδηση, το Ατομικό Πνεύμα, τον Πνευματικό Κόσμο και το Θεό ή αν θα κινηθεί προς τα κάτω προς τον Κατώτερο Ψυχικό Κόσμο, την Αισθητική Ψυχή, και τον Υλικό Κόσμο. Όπου αποφασίσει να πάει θα κουβαλή-σει και όλο το ανθρώπινο όν, όλα του τα επίπεδα.

Το μυαλό, η Διανοητική Ψυχή, είναι ο οδηγός του αμαξιού. Κουβαλάει μαζί του όλους τους επιβάτες, όλα τα επίπεδα του ανθρώπινου όντος. Είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να κόψει ψωμί, μπορεί και να κόψει το δάκτυλο του. Γι’ αυτό και η λαϊκή σοφία αποφαίνεται «Όλα είναι στο Μυαλό!»

Γι’ αυτό και ο Χριστός είπε ότι «Εκεί που είναι η καρδιά σου (τα θέλω σου και το μυαλό σου) εκεί είναι και η ψυχή σου». Γι’ αυτό και ο Κεντ, ένας μεγάλος ομοιοπαθητικός δάσκαλος είχε πει ότι «Είμαστε ότι θέλουμε και ότι σκεφτόμαστε». Κι αν δεν είμαστε τώρα, θα γίνουμε τελικά μετά από λίγο.

Όποια ρότα βάλει το Μυαλό, εκεί θα πάει και το καράβι μαζί με όλο το πλήρωμα. Αν πάει προς τα κάτω τότε το καράβι θα βουλιάξει αύτανδρο. Αν πάει προς τα πάνω τότε το σώμα θα γίνει το τέλειο εργαλείο για την αρμονική επικοινωνία με το θαυμαστό Φυσικό Κόσμο και όχι ο δυνάστης του όλου ανθρώ-πινου όντος. Και τότε το μυαλό, η Διανοητική Ψυχή, θα είναι το


θαυμαστό εργαλείο με το οποίο ο Άνθρωπος γίνεται μέτοχος της Σοφίας και της Αλήθειας του Σύμπαντος, αντί να γίνεται ο πανούργος και εγωιστής δυνάστης.

Το ανθρώπινο ον είναι ένα καλομαγειρεμένο φαγητό. Αν η γεύση επικρατεί της θρέψης και της αιθερικής ενέργειας τότε δεν προκαλείται πλήρης κορεσμός αλλά υπολειπόμενος, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτίζεται κανείς στο Σισύφειο φαύλο κύ-κλο του πάθους της λαιμαργίας. Αντίθετα, αν το φαγητό είναι ζωντανό και φρέσκο, γεμάτο αιθερική ενέργεια, τότε είναι ταυτόχρονα και θρεπτικό και γευστικό. Γι’ αυτό και το άτομο έχει ολοκληρωμένο κορεσμό και γι’ αυτό δεν αναπτύσσεται πάθος και λαιμαργία.

Το ανθρώπινο ον είναι ένας αναβάτης πολεμιστής σε ανώτε-ρη αποστολή. Αν κάνει κουμάντο το άλογο (σώμα) τότε όλο το σύστημα θα ξεστρατίσει και η αποστολή θα πάει περίπατο. Αν κάνει κουμάντο ο αναβάτης (μυαλό) αλλά εμπνεόμενος από τον εγωισμό του να γίνει ο κυρίαρχος ή ο γεμάτος δόξα στρατηγός, τότε από απελευθερωτής θα γίνει δυνάστης. Αν όμως κάνει κουμάντο ο αναβάτης αλλά εμπνεόμενος από την αποστολή του (Συνείδηση και Ατομικό Πνεύμα) τότε θα γίνει το εργαλείο για την απελευθέρωση του όλου συστήματος μέσα από την υπηρέτηση του ανώτερου σκοπού. Και τότε θα είναι όλα αρμονικά και ευτυχισμένα: και το άλογο και ο αναβάτης.

Το ανθρώπινο ον είναι σαν ένα μικρό παιδάκι ή σαν ένα μι-κρό σκυλάκι. «Παιδί σου και σκυλί σου όπως το μάθεις» λέει ο λαός. Και το παιδάκι και το σκυλάκι είναι τόσο χαριτωμένα και μπορούν να γίνουν πηγή χαράς και ευτυχίας και για τα ίδια και


για τους γονείς. Αλλά θέλουν όρια, θέλουν χαλινάρι, ώστε να διοχετευθεί η τόσο μεγάλη ενέργεια τους σε παραγωγική και θετική κατεύθυνση. Ένα μικρό παιδάκι σωστά αναθρεμμένο με αγάπη και πειθαρχία είναι πηγή ευτυχίας. Ένα κακομαθη-μένο παιδάκι είναι πηγή δυστυχίας τόσο γι’ αυτό όσο και για όλη την οικογένεια και την κοινωνία. Το παιδάκι ή το κουτάβι αντιστοιχεί στο σώμα και στο μυαλό. Αν εμπνέονται από τους γονείς-Συνείδηση τότε παραμένουν στη φυσική τους αποστολή και είναι πηγή χαράς. Αν όμως αφεθούν στον εγωισμό και στα χωρίς όρια εγωιστικά θέλω, τότε μοιάζουν με το αψύ πουλάρι που όχι μόνο ρίχνει τον αναβάτη κάτω αλλά πάνω στον ξέφρενο καλπασμό του πέφτει και στο γκρεμό.

Το Σώμα και το Μυαλό, όσο υπηρετούν τον άνθρωπο, τον κρατούν έξω από τη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου, ελεύθερο να χαίρεται τον Υλικό και τον Ανώτερο Ψυχικό Κόσμο. Όταν, όμως, το Μυαλό γίνει έρμαιο των επιθυμιών του Σώματος ή των εγωιστικών θέλω, τότε παρανομεί και παραβιάζει τους Συμπαντικούς Νόμους. Και τότε οι Μοίρες αναγκάζονται να φυλακίσουν όλο το ανθρώπινο ον με τα δεσμά του Πεπρωμέ-νου, με τα δεσμά του Κάρμα, με τα δεσμά της Φυλακής του Κόσμου Ετούτου. Μιας Φυλακής που δεν υπάρχει, όπως οι ανθρώπινες φυλακές, για την τιμωρία και την εκδίκηση αλλά για το σωφρονισμό της παρασυρμένης ψυχής μέσα από το Σχολείο της Ζωής. Δεν είναι ισόβιος ο εγκλεισμός στην Επί-γεια Ζωή γιατί «Αγάπη είναι ο Θεός και ο Θεός Αγάπη». Και ο φιλεύσπλαχνος Πατέρας, πάντα αναμένει τον άσωτο υιό να επιστρέψει στις αγκάλες του, όποτε και όταν αποδεσμευτεί από τον Τροχό των Γεννήσεων και των Θανάτων!

Documents

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΤΟΥΤΟΥ · 2016-10-31 · μενος, για άλλη μια φορά, στην Κοινή τους Αλήθεια