LAO-CY

PEŁNY SYSTEM SAMOLECZENIA

Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne

Dr Stephen T. Chang

Przełożyła Maria Grabowska

POLSKA DIRECT Warszawa 1994

- 1 -

Tytuł oryginału: Le systeme complet d'autoguerison© Copyright by DMIC, Nice 1992

© Copyright for the Polish edition by Polska Direct, Warszawa 1994ISBN 83-86486-04-X

Skład: FOTOTYPE Milanówek tel./fax 55-84-14

Spis treściAutor ................................................................ 4

Przedmowa do wydania francuskiego............... 4

Podziękowania................................................... 4

Wstęp................................................................. 5

Wprowadzenie................................................... 5

CZĘŚĆ I. UKRYTE ZASADY

1. TAOIZM......................................................... 7

Tao filozofii........................................................ 8

Tao ożywcze ................................................... 9

Tao zrównoważonego odżywiania...................... 9

Tao zapomnianych produktów............................ 10

Tao sztuki uzdrawiania....................................... 10

Tao mądrości seksualnej.................................... 11

Tao pełnego mistrzostwa.................................... 11

Tao sukcesu...................................................... 12

2. TEORIA ENERGII.......................................... 12

Natura energii..................................................... 13

Energia a ciało ludzkie........................................13

3. TEORIA KRĄŻENIA ENERGII....................... 15

4. TEORIA SIEDMIU GRUCZOŁÓW................. 16

5. TEORIA NERWÓW...................................... 19

CZĘŚĆ II. ŻYĆ CAŁYM SWOIM CIAŁEM

6. WEWNĘTRZNE ĆWICZENIA TAOISTYCZNE ……………… 19

Teoria pięciu elementów.............................................................. 20

Pięć ćwiczeń naśladujących ruchy zwierząt................................ 21

Osiem ćwiczeń kierunkowych..................................................... 25

Dwanaście ćwiczeń zodiakalnych............................................... 29

Dwanaście ćwiczeń dla nerwów................................................. 34

Ćwiczenie jelenia dla mężczyzn................................................. 38

Ćwiczenie jelenia dla kobiet........................................................ 41

Ćwiczenie żurawia....................................................................... 44

Ćwiczenie splotu słonecznego..................................................... 47

Ćwiczenie żółwia....................................................................... 49

- 2 -

Kombinacja ćwiczeń jelenia, żurawia i żółwia.............................. 50

Pozycja siedząca......................................................................... 50

Pozycja stojąca......................................................................... 51

Chodzenie.................................................................................... 52

Pozycja leżąca............................................................................ 52

Masaż głowy................................................................................ 52

Ćwiczenie oczu......................................................................... 52

Ćwiczenie nosa......................................................................... 54

Ćwiczenie uszu............................................................................ 55

Ćwiczenie ust............................................................................ 56

Ćwiczenie pocierania twarzy....................................................... 57

Ćwiczenie tarczycy................................................................... 57

Techniki łagodzenia bólu............................................................. 57

Ćwiczenia dłoni, rąk i tułowia....................................................... 58

Ćwiczenie płuc............................................................................. 59

Ćwiczenia serca......................................................................... 60

Ćwiczenie okolic brzucha............................................................. 62

Ćwiczenie odchudzające.............................................................. 62

Ćwiczenie uzdrawiające żołądek.................................................. 64

Ćwiczenie wątroby..................................................................... 64

Ćwiczenie nerek........................................................................... 65

Ćwiczenie dolnej partii pleców..................................................... 66

Ćwiczenie adoracji słońca........................................................... 66

Ćwiczenie dolnej części ciała i gruczołów płciowych …………… 67

Rozciąganie ciała i przebieranie palcami nóg.............................. 68

Relaksacja narządów wewnętrznych........................................... 68

Pocieranie rąk i nóg: masaż meridianów..................................... 69

CZĘŚĆ III. ŻYĆ NA WYŻSZYM POZIOMIE DUCHOWYM

7. TAOISTYCZNE ĆWICZENIA MEDYTACJI,

KONTEMPLACJI I ODDYCHANIA............................................... 72

Medytacja nad meridianami......................................................... 73

Ćwiczenia kontemplacyjne i medytacyjne.................................... 78

Ćwiczenia oddechowe ............................................................. 80

Oczyszczanie mózgu I .............................................................. 83

Oczyszczanie mózgu II................................................................ 84

8. ODDYCHANIE NIEŚMIERTELNE…………………………….. 85

Mały cykl niebiański .................................................................. 86

Duży cykl niebiański..................................................................... 86

CZĘŚĆ IV. NOWY PUNKT WYJŚCIA

9. ZALECENIA TAOISTYCZNE.................................................. 87

PODSUMOWANIE .................................................................... 92

- 3 -

AutorStephen Thomas Chang jest uczonym o międzynarodowej sławie. Babka jego była wielkim lekarzem, a jej ojciec był osobistym lekarzem cesarzowej Chih Shee i pierwszym ambasadorem Chin w Stanach Zjednoczonych. Doktor Chang posiada wyższe wykształcenie medyczne zarówno w zakresie medycyny chińskiej jak i europejskiej. Jest on ponadto doktorem prawa, filozofii i teologii.

Doktor Chang prowadzi na całym świecie konferencje dotyczące różnych aspektów Taoizmu, jest także założycielem Fundacji Tao. Jest autorem następujących książek:

The Complete Book of Acupuncture,The Great Tao

The Tao of SexologyThe Tao of Management

The Tao of Healing Diet: Secrets of a Thin Body.Wiele z nich zostało przetłumaczonych na 10 języków.

Przedmowa do wydania francuskiegoJako wydawca nie mam na swym koncie wielu książek, z których mógłbym być naprawdę dumny. Należy do nich niewątpliwie praca Doktora Chang'a.Nie ma chyba innej metody, która dawałaby tak znakomite rezultaty przy zastosowaniu tak prostych środków.Tak więc proszę Państwa usilnie - spróbujcie. Odłóżcie na bok sceptycyzm i, mimo nieznajomości filozofii chińskiej, ćwiczcie. Regularnie. Przez 3 tygodnie.

Obiecuję rezultaty, które przewyższą wszelkie oczekiwania. Tysiące dziękczynnych listów od czytelników, którzy zdążyli już zetknąć się z tą metodą, są tego najlepszym dowodem.A kiedy odczujecie już dobroczynne skutki tych ćwiczeń, zainteresujcie nimi swe otoczenie. Czyż zdrowie nie jest naszym największym dobrem? Ofiarowując je Waszym bliskim, dacie im dowód swojej miłości.Z najlepszymi życzeniami zdrowia,

Christian H. Godefroy,Autor,

Przewodniczący KomitetuCzytelniczego

i założyciel FundacjiEditions Godefroy

PodziękowanieAutor pragnie serdecznie podziękować następującym osobom za wsparcie i pomoc:Verze BrownHelenie ChangShirley DahnMako HayamizuSamowi MatthewEdowi McLeanRickowi MillerDr. Bjornowi OverbyeGrace Roessler, Ph.D.Dr. Cecilii RosenfeldEugene'owi SchwartzLeonardowi Worthington, J.D.

- 4 -

Wstęp

Korzystając z okazji, pragnę podziękować wszystkim moim czytelnikom, którzy, kupując od 1978 r. moje książki, wspierali mnie w bardzo istotny sposób zasypując mnie setkami listów z pytaniami lub podziękowaniami. Jednocześnie bardzo przepraszam tych, którym do tej pory nie zdążyłem odpowiedzieć. Chciałbym poinformować moich wiernych czytelników, że oddaję do ich rąk nową książkę, która powinna udzielić wyczerpujących odpowiedzi na zadawane pytania i wypełnić istniejącą lukę w pogłębianiu wiedzy na temat nauk Tao. Aby przybliżyć czytelnikom treści zawarte w mojej nowej pracy i pomóc im w ocenie wniesionych poprawek i nowych opracowań ćwiczeń wewnętrznych zatytułowałem moją nową książkę Pełny system samoleczenia zamiast Księga wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych. W ten sposób „praca ta nie okazuje tylko jednego pokoju, ale otwiera drzwi do całego domu". Dzieło to jest owocem moich czterdziestoletnich skrupulatnych poszukiwań, badań i doświadczeń. Starałem się przedstawić w niej doświadczenia i szczegóły najbardziej istotne, aby mieć absolutną pewność, że techniki zawarte w tej książce są:

• dokładnym odzwierciedleniem autentycznych nauk taoistycznych (np. zasada jedności ducha i ciała);

• ścisłe naukowo;

• sprawdzone i uznane jako techniki o wielkim znaczeniu terapeutycznym;

• całkowicie zgodne z naturą (nie wymagające żadnych rekwizytów);

• całkowicie pewne (nie wywołujące żadnych skutków ubocznych), nie ograniczone czasem ani przestrzenią.

Mam nadzieję, że docenicie właściwie wartości przekazane w mojej pracy i w pełni wykorzystacie dobrodziejstwa przedstawionej w niej nauki dla poprawy stanu waszego zdrowia. Mam nadzieję, że wzbogaci ona wiedzę osób zainteresowanych oraz przyniesie ulgę osobom cierpiącym na zaburzenia zdrowotne.

Stephen T. Chang

Wprowadzenie

Całe nasze życie upływa na zaspakajaniu dwóch podstawowych potrzeb, które utrzymują nas przy życiu, odżywiają, ożywiają i pozwalają żyć dłużej.

1. Konsumpcja (picie, jedzenie, itp.)

2. Ruch

a. „ruch" umysłu (myśl)

b. „ruch" ciała (oddychanie i wszelkie inne funkcje organów i członków)

c. seks.

Życie gaśnie w momencie, kiedy jedna z tych potrzeb nie jest w pełni zaspakajana. Jeżeli jesteśmy pozbawieni substancji odżywczych, organizm nasz może przetrwać około 10 dni. Z drugiej strony, jeśli pozbawimy nasze ciało ruchu, zacznie ono niszczeć. Jeżeli nie zapewnimy mu pewnych podstawowych ruchów, będzie osłabione. W oparciu o tę ostatnią przesłankę, dawni Taoiści stworzyli Tao ożywcze, czyli filozofię i metodę myślenia, oddychania i ruchu.

Tao ożywcze jest to system oparty na rozlicznych ćwiczeniach umysłowych i fizycznych, nazywanych „wewnętrznymi ćwiczeniami taoistycznymi". Ćwiczenia te, sprawiające, że nasze organy wewnętrzne mogą zostać uzdrowione lub napełnione nową energią, stanowią tajemnicę młodości, zdrowia i odporności przeciwko chorobom. Ich dobroczynne skutki wypływają ze spowolnienia funkcji organizmu, harmonii, spokoju, precyzji, prostoty i podkreślenia wszystkiego tego, co jest wewnętrzne.

Wewnętrzne Ćwiczenia taoistycznie są całkowitym przeciwieństwem tradycyjnych ćwiczeń fizycznych. Te konwencjonalne ćwiczenia, takie jak piłka nożna, boks, gimnastyka, podnoszenie ciężarów, joga czy sztuki walki, sprawiają być może, że ciało nasze staje się piękniejsze, odbywa się to jednak kosztem rezerw energii naszych organów wewnętrznych, co z kolei sprawia, że stajemy się podatni na różnego rodzaju choroby i że nasz organizm szybciej się starzeje. Zmęczenie, stres, wysiłek, ból — wszystkie te składniki konwencjonalnych ćwiczeń fizycznych zakłócają delikatne funkcje naszych organów wewnętrznych. Tymczasem, to właśnie organy wewnętrzne zapewniają sprawny przebieg procesów regeneracyjnych naszego organizmu i zwalczają czynniki chorobotwórcze. Dlatego też każde zakłócenie ich działania powoduje ograniczenie zdolności organizmu do odnawiania starych i zużytych komórek oraz do przeciwstawiania się zarazkom i wirusom. Jednym słowem organy wewnętrzne zapewniają organizmowi coś, czego nie są w stanie dać rozwinięte mięśnie: ochronę przed starzeniem i chorobami. Wewnętrzne Ćwiczenia taoistyczne chronią, uzdrawiają i zwiększają żywotność organów wewnętrznych. A w momencie kiedy są one zdrowe, nasze ciało jest naturalnie piękne.

Tradycyjnie przyjmuje się, że wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne sięgają czasów Żółtego Cesarza, który był jednym

- 5 -

z twórców nauki i filozofii życia i długowieczności zwanej Taoizmem. Po chińsku Tao ożywcze to „Yang Sheng Shu", co oznacza zdrowe i szczęśliwe długie życie dzięki stosowaniu ćwiczeń umysłowych i fizycznych, które zapobiegają i leczą wszelkie nasze bolączki, odwracają proces starzenia się i pobudzają wszelkie funkcje organizmu.

Korzyści wypływające z Tao ożywczego znane są i doceniane od przeszło sześciu tysięcy lat. Kiedy Żółty Cesarz zdał sobie sprawę z ogromnych możliwość leczniczych Tao ożywczego, uznał go za „Największą ze wszystkich terapii". W Tao-te-king, wielki mędrzec Lao-Tseu mówi o Tao odżywczym jako o najlepszej metodzie terapeutycznej na wspomaganie i przedłużanie życia. Tao ożywcze, które było skuteczne już w czasach, kiedy jego nauka była fragmentaryczna i niezorganizowana, zawsze miało niezliczonych adeptów.

Istnieje wiele wersji Tao ożywczego; każda z nich nosi oddzielną i bardzo opisową nazwę. Żadna z nich jednak nie oddaje w pełni prawdziwego znaczenia i rzeczywistych funkcji Tao ożywczego. Jest na przykład „Tao-Yin", która to nazwa opisuje zastosowanie myśli, pewnych sposobów i niektórych ćwiczeń fizycznych sterujących krążeniem energii w organizmie, co pozwala wyleczyć wszelkie niedomagania. Ta wersja Tao ożywczego jest obecnie bardzo popularna w Japonii, gdzie nosi ona nazwę „Do-In". Ośrodki nauczania „Do-In" można spotkać we wszystkich wielkich aglomeracjach miejskich, mniejszych miastach i miasteczkach. Członkowie tych ośrodków spotykają się raz lub kilka razy w tygodniu, aby sobie nawzajem pomagać i zachęcać się do stosowania określonej metody .,Do-In", która ma na celu zapobiec lub wyleczyć chorobę.

W Chinach popularna jest inna forma Tao ożywczego, zwana „Chi-kung" lub „Nei-kung". Termin „Chi-kung" oznacza „ćwiczenia oddechowe" lub „ćwiczenia ożywiające" (dodające energii), natomiast „Nei-kung" znaczy „ćwiczenia wewnętrzne".

Badania naukowe na temat „Chi-kung" przeprowadził w Chinach doktor Pao Ling. Badania te, których wyniki zostały opublikowane w Guolin Research Report, objęły 2873 pacjentów w ostatnim stadium raka. Chorzy ci wzięli udział w doświadczeniu polegającym na leczeniu raka przy pomocy jednej z terapii „Chi-kung". Po upływie 6 miesięcy okazało się, że ok. 12 procent pacjentów zostało całkowicie uzdrowionych, natomiast u 47 procent stwierdzono znaczną poprawę ich stanu zdrowia. U pozostałych pacjentów nie zaobserwowano żadnej poprawy. Przeprowadzono również inne doświadczenie wśród uczniów, aby przetestować inną część „Chi-kung": ćwiczenia dla oczu. W ramach tego doświadczenia, wspomnianym ćwiczeniom towarzyszyła muzyka i instrukcje przekazywane przez dyktafon. Może wydać się to dziwne, ale w wyniku tych ćwiczeń przypadki krótkowzroczności, dalekowzroczności i innych schorzeń oczu stały się niezmiernie rzadkie. Inne jeszcze doświadczenia z zastosowaniem terapii „Chi-kung" wykazały, że metoda ta szybko i skutecznie wpływa na zahamowanie alergii zatokowych, schorzeń hemoroidów i problemów z prostatą oraz na złagodzenie starzenia się. We wszystkich szpitalach i klinikach, jak również w innych ośrodkach zdrowia w Chinach, wyniki stosowania terapii „Chi-kung" przewyższają w znacznym stopniu wyniki uzyskiwane przy innych formach leczenia, takich jak chemioterapia, chirurgia czy akupunktura. Wygląda na to, że cała skuteczność tej metody polega na jej możliwościach leczenia i zapobiegania chorobie.

W Stanach Zjednoczonych badania dotyczące wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych przeprowadziła doktor Cecilia Rosenfeld.

Sama stosowała ćwiczenia wewnętrzne i kiedy stwierdziła zdecydowaną poprawę swego stanu zdrowia, postanowiła przepisać takie ćwiczenia swoim pacjentom. Wskazała im jedynie, jak należy je wykonywać i w ciągu niecałego tygodnia 80 procent pacjentów stwierdziło u siebie pozytywne rezultaty. Doktor Rosenfeld zatrudniła więc 8 pielęgniarek, które nie tylko same doskonale opanowały wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne, ale mogły również nauczyć pacjentów, jak należy je wykonywać, a w następnym etapie nadzorować ich postępy. Po przebadaniu pacjentów i zaordynowaniu im indywidualnych wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych, doktor Rosenfeld powierzyła ich pielęgniarkom. Większość pacjentów oznajmiła, że prawie natychmiast zauważyli u siebie poprawę stanu zdrowia, a same pielęgniarki stwierdziły, że nigdy nie były tak pełne energii, jak po całym dniu spędzonym na demonstrowaniu ćwiczeń. Jedna z nich wyraziła swoje zdanie na temat tych ćwiczeń mówiąc: „Do tej pory, życie pielęgniarki nie było specjalnie wesołe. Cały dzień upływał nam pośród chorób, cierpień, bólu i śmierci. Słyszałyśmy tylko narzekania. Żaden pacjent nie wołał nas, żeby nam powiedzieć coś w rodzaju: „Jaki piękny mamy dziś dzień!". Poza tym praca bez przerwy na nogach przez osiem godzin jest kompletnie wyczerpująca. Ale odkąd zaczęłyśmy stosować wewnętrzne; ćwiczenia taoistyczne, które powtarzamy sto razy dziennie, rozpiera nas energia, nawet pod koniec dnia! Jesteśmy tak pełne werwy i witalności, że aż trudno to wytrzymać!"

Nadzwyczajne rezultaty, do jakich może doprowadzić stosowanie wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych, sprawiły, że zainteresowały się nimi uniwersytety, szkoły (college), wydziały medycyny, szpitale, jak też szeroka publiczność.

Jak wytłumaczyć te graniczące z cudem rezultaty?

Mówi się, że prewencja, która jest jedną z zasad Tao ożywczego, leży u podstaw skuteczności wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych: jeżeli nie wystąpią drobne zaburzenia zdrowotne, nie rozwiną się też poważne schorzenia i organizm nie umrze przedwcześnie. Pierwszym celem Tao ożywczego jest więc pomóc ludziom w przedłużaniu ich życia.

Tao ożywcze nie jest sportem. W swoich założeniach nie ma ono na celu przygotowania nas do jakichś zawodów i zmuszania nas do wykonywania męczących ruchów, które w sposób nieunikniony pociągają za sobą stres lub napięcia (psychiczne) i stratę energii, czyli to, co skraca nam życie. Nie jest to również odmiana sztuki walki. W odróżnieniu od Kung-fu, Karate czy innych szkół tego typu, z Tao nie wiążą się ani napięcia ani wyczerpujące

- 6 -

ruchy. Pomimo, że ruchy w Tai-chi chuan wydają się być bardzo powolne, wywołują one jednak napięcia, jako że Tai-chi chuan było na początku techniką walki. Jest natomiast w Tai-chi chuan pewien aspekt, który zbliża je do Tao ożywczego, a mianowicie związek (jedność)ciała i duszy. W końcu Tao ożywcze nie jest też Jogą w dosłownym znaczeniu tego słowa, gdyż nie wymaga od ciała całego szeregu skrętów, pozycji i ruchów rozciągających i zginających. Nie jest to też forma medytacji z uwagi na to, że celem najczęściej stosowanych form medytacji jest osiągnięcie „pustki" w umyśle, czyli jego „uśpienie" (doprowadzenie do tego, że nie jest aktywny). Nie można opróżnić sobie umysłu, gdyż przez sam fakt nakazania sobie tego uaktywnia się umysł.

W Tao ożywczym nacisk położony jest nie na rozwój zewnętrzny, lecz na rozwój wewnętrzny. W początkowym okresie uprawianie Tao ożywczego ukierunkowane jest ono w znacznej mierze na ćwiczenia ruchowe, później jednak, w miarę postępów, odchodzi się stopniowo od ćwiczeń fizycznych, aby skoncentrować się głównie na ćwiczeniach wewnętrznych. Zaawansowany w ćwiczeniach będzie fizycznie nieruchomy, natomiast będzie tryskał energią i będzie bardzo aktywny wewnętrznie. Praktyki, które nie opierają się na wewnętrznym wymiarze ruchu na pewno nie są Tao ożywczym.

Siła Tao ożywczego polega na jego ogromnej elastyczności. Każdy, bez względu na wiek, stan zdrowia czy chorobę na jaką cierpi, może uprawiać wybrane przez siebie wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne kiedy chce i gdzie chce i nie potrzebuje do tego żadnego sprzętu. Stosowane we właściwy sposób techniki "tao ożywczego mogą przekształcić najważniejszy z procesów metabolicznych, czyli oddychanie, w nadzwyczaj skuteczną terapię.

Pozytywne rezultaty, jakie możemy uzyskać poprzez szczere i bezinteresowne stosowanie rozmaitych wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych, jakie by one nie były, sprawiają, że powstaje w nas swojego rodzaju zapał, który jest w stanie przenieść nas na nowe szczyty zrozumienia świata, długowieczności i rozwoju duchowego.

Kto wykonuje ćwiczenia zewnętrzne,

musi wykonywać ćwiczenia wewnętrzne.

Kiedy jednak wykonuje ćwiczenia wewnętrzne,

może sobie pozwolić na to, aby zapomnieć o ćwiczeniach

zewnętrznych.

CZĘŚĆ I

UKRYTE ZASADY

1

Taoizm

Pełny system samoleczenia; wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne jest dziełem omawiającym pewien specyficzny aspekt wiecznie żywej filozofii Taoizmu. Taoizm jest najstarszą religią świata. Jej założyciel, Lao-Tseu, bez wątpienia najbardziej znany i ceniony ze wszystkich mędrców taoistów, w swoim traktacie zatytułowanym Tao-te-king wyłożył podstawy na których mogło się oprzeć później 8 filarów Taoizmu. Dzieło to jest przede wszystkim traktatem politycznym i teoretycznym przedstawieniem Taoizmu w sposób, w jaki jest w stanie to objąć oświecony umysł. Sformułowanie praktycznych i użytkowych jego aspektów pozostawiono innym mędrcom, przede wszystkim Żółtemu Cesarzowi. Poza filozofią i podstawowymi doktrynami duchowymi, dawni mistrzowie Taoizmu opracowali niezliczone techniki mające na celu przeobrażenie i doprowadzenie do nieśmiertelności ciała fizycznego. Na tej podstawie pojawiło się w końcu osiem filarów Taoizmu. Tych osiem filarów Taoizmu odpowiadających ośmiu gałęziom myśli i zastosowania Taoizmu przedstawia 8 trigramów „Pa-Kua" czyli symboli Taoizmu. Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne są jednym z filarów Taoizmu.

- 7 -

Rys. 1. Pa-Kua (Symbol Taoizmu). Osiem trigramów (skierowanych w ośmiu różnych kierunkach wokół symbolu Yin-Yang) symbolizuje osiem filarów Taoizmu

Taoizm

Wiele nauk Taoizmu było okryte tajemnicą przez długie wieki. Dlatego też, zanim przystąpimy do szczegółowego oma-wiania wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych, wskazane byłoby sporządzenie listy tych ośmiu filarów i krótkie opisanie każdego z nich.

1. Tao filozofii

2. Tao ożywcze (Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne)

3. Tao zrównoważonego odżywiania

4. Tao zapomnianych pokarmów

5. Tao sztuki uzdrawiania

6. Tao mądrości seksualnej

7. Tao mistrzostwa

8. Tao sukcesu

TAO FILOZOFII

Ukryte zasady

Tao filozofii odkrywa nam logikę, która stanowi podwalinę biegu życia i cel przeznaczenia. Przedstawia ono szereg linii kierunkowych, które możemy wykorzystać indywidualnie lub kolektywnie w celu osiągnięcia sukcesu i wzniesienia się na wyższy poziom życia duchowego. Oparte na duchowym poznaniu ukrytych praw uniwersalnych, zawsze obecnych i całkowicie niezawodnych, Tao filozofii dostarcza nam szczegółowych informacji na temat odpowiednich metod sterowania i pobudzania ogólnego rozwoju społecznego i własnego indywidualnego dobrobytu.

- 8 -

TAO OŻYWCZE

Tao to jest przedmiotem niniejszej książki, która ma na celu jasne przedstawienie teorii i praktyki Tao ożywczego.

Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne kierują naszą naturalną zdolność uzdrawiania w stronę gruczołów i poszczególnych | organów wewnętrznych, w wyniku czego następuje stymulacja organizmu, zrównoważenie poziomu energii i lepsze funkcjonowanie organów wewnętrznych, co pozwala leczyć a zwłaszcza zapobiegać chorobom. Krótko mówiąc, wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne mają na celu przede wszystkim promocję długowieczności.

Istnieją trzy kategorie wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych.

Pierwsza z nich zawiera ćwiczenia mające nauczyć nas ułatwiającej leczenie postawy, jaką należy przyjmować przy siadaniu, przeciąganiu się, chodzeniu i przy pracy. Do ćwiczeń tych należy 5 ćwiczeń inspirowanych przez zwierzęta, 8 ćwiczeń kierunkowych, 12 ćwiczeń zodiakalnych i 12 ćwiczeń dla nerwów, oraz ćwiczenia podstawowe, czyli ćwiczenie Jelenia, Żurawia i Żółwia.

Druga kategoria obejmuje ćwiczenia w medytacji nad meridianami oraz ćwiczenia kontemplacji taoistycznej. Medytacja nad meridianami, absolutnie nadzwyczajna sztuka leczenia, jest stosowana w celu regulacji, zrównoważenia i podniesienia poziomu energii w organizmie. Medytując nad kanałami krążenia energetycznego w organizmie, które nazywamy dokładniej meridianami, możemy dojść do stanu, w którym będziemy mogli śledzić przepływ energii i rozprowadzić ją w sposób bardziej zrównoważony po całym naszym organizmie. Umysł, ciało i dusza są w tym momencie całkowicie zintegrowane i czujemy się pełni sił.

Techniki akupunktury i akupresury, wywodzące się z medytacji nad meridianami, mają zastosowanie pomocnicze, natomiast medytacja nad meridianami jest sama w sobie techniką samoleczenia.

Trzecia kategoria ćwiczeń wewnętrznych dotyczy technik oddychania, które dostarczają energii organizmowi. Techniki te pozwalają organizmowi na pobieranie energii poprzez punkty akupunkturowe umieszczone na meridianach rozmieszczonych w ciele. Oddychanie energetyzujące stanowi etap życiowy na drodze samouleczenia i zespolenia się z energią działającą wszechświecie.

TAO ZRÓWNOWAŻONEGO

ODŻYWIANIA

W każdym sposobie odżywiania, równowaga pomiędzy kwasami i zasadami jest bardzo ważna, gdyż produkty mające zrównoważone pH psują się znacznie wolniej, co oznacza dla konsumenta, że może on wykorzystać maksymalną ilość substancji odżywczych, jakie one zawierają. Krótko mówiąc, w momencie, kiedy spożywane przez nas produkty mają niezrównoważone pH, psują się zaraz po znalezieniu się w naszym układzie trawiennym, w wyniku czego zamiast korzystać z substancji odżywczych w nich zawartych, organizm nasz pochłania trucizny wytworzone w procesie psucia się. (Wystarczy rzucić okiem na tyły jakiejkolwiek restauracji, aby stwierdzić w jakim stopniu żywność psuje się w pojemniku na śmieci. Tak więc, zważywszy że ta psującą się żywność są to resztki tego, co chwilę wcześniej było podawane klientom, możemy stwierdzić, że jedyną rzeczą, która dzieli front od zaplecza każdej restauracji jest ściana i kilka godzin). Nie zjedlibyśmy świadomie żywności pochodzącej ze śmietnika, gdyż wiemy, że zawiera ona trucizny i moglibyśmy się rozchorować po ich spożyciu. Tymczasem zjadamy ni mniej ni więcej, a właśnie odpadki ze śmietnika, za każdym razem kiedy spożywamy jakiś produkt nie bacząc na jego równowagę pH. (Nieświeży oddech świadczy często o psuciu się pożywienia w naszym żołądku). Szersze informacje na temat Tao zrównoważonego pożywienia można znaleźć w książce zatytułowanej: Tao of Healing Diet: Secrets of a Thin Body.

- 9 -

TAO ZAPOMNIANYCH PRODUKTÓW

Lubimy kiedy to, co jemy sprawia nam przyjemność i satysfakcję: oceniamy wygląd, zapach i smak potraw, które spożywamy na codzień. Nie zdajemy sobie jednak sprawy, że produkty, jakie mamy zwyczaj spożywać, nie dostarczają nam dostatecznej ilości substancji odżywczych niezbędnych dla utrzymania nas w dobrym zdrowiu. Należy dodać do nich produkty mocniejsze, takie jak zioła, które stanowią drugi poziom odżywiania, czyli Tao produktów zapomnianych.

Taoiścj poświęcili długie wieki na badanie właściwości leczniczych ziół i stali się bardzo doświadczeni w sztuce skutecznego ich stosowania. Już kilka wieków temu, na przykład, lekarze byli w stanie uśpić pacjenta na sześć godzin, bez żadnych skutków ubocznych, za pomocą odpowiednio przygotowanych ziół. (W tym czasie chirurgia była bardzo popularna. Lekarze mieli zwyczaj wydobywać organy wewnętrzne z organizmu, płukać je w specjalnym roztworze z ziół, a następnie wstawiać je z powrotem. Odeszli jednak od tej praktyki, gdyż zdali sobie sprawę, że nie stanowi ona skutecznej metody na zwalczanie chorób i że lepiej byłoby znaleźć jakiś sposób zapobiegania im. Z czasem stwierdzili, że każda choroba, łącznie z nowotworami, jest wynikiem konkretnego sposobu życia; wywnioskowali, więc z tego, że powtarzane interwencje chirurgiczne nie są w stanie zapobiec odnawianiu się nowotworów, natomiast zmiana trybu życia przez daną osobę może dać doskonałe rezultaty). Zioła posiadają rozliczne właściwości, których jeszcze współczesna nauka nie zdołała odkryć. Akademia nauk stwierdziła istnienie obecnie na świecie około miliona rodzajów roślin. Z tej liczby tylko bardzo maleńka część została poddana dokładnym badaniom za pomocą nowoczesnych metod analizy.

Produkty, które kupujemy w supermarketach, są najgorszymi produktami, jakie możemy znaleźć. W takich miejscach wybór jest bardzo ograniczony w porównani! z nieskończoną rozmaitością produktów rosnących na całym świecie. Pomimo, że Bóg stworzył liście, gałęzie, pnie i korzenie dla naszej konsumpcji, większość z nas wykreślili całkowicie te substancje z naszego pożywienia. Taoiści nazwali zioła „produktami zapomnianymi", gdyż zostały one sto-pniowo wyeliminowane z pożywienia naszych przodków na drodze procesu selekcji. Na przestrzeni wieków zaniechano zupełnie ich stosowania ze względu na ich mało apetyczny wygląd, zapach i smak. Kiedy człowiek nauczył się wytwarzać swoje własne pożywienie, zdecydował się na uprawianie tylko tych produktów, które mu smakują. Ale, jak mówi przysłowie, jesteśmy tym, co jemy. Jeżeli więc spożywamy produkty o większej wartości odżywczej, stajemy się silniejsi. Inaczej mówiąc, jeżeli lepiej się odżywiamy, nasz stan zdrowia ulega poprawie.

Z drugiej strony, jeżeli spożywamy jedynie produkty o niskiej wartości odżywczej, stajemy się bardziej podatni na choroby. Jeżeli porównamy magnolię do selera, stwierdzimy, że drzewo jest o wiele mocniejsze od tych kilku łodyg selera. I posuwając się dalej, odkryjemy, że drzewo posiada znacznie większą wartość leczniczą niż seler. Stwierdzono bowiem, że magnolia posiada właściwości wzmacniające tkanki żołądka i kobiece narządy płciowe. Innym doskonałym przy-kładem takiego silnego pokarmu jest żeń-szeń. Rośnie on w zimnych i nieurodzajnych regionach górskich, ale może przeżyć ponad tysiąc lat. Wyobraźcie sobie tylko, ile taka żywotność może dać naszemu organizmowi! (Stosowanie żeń-szenia wymaga jednak pewnej ostrożności. Jego połączenie z innymi ziołami musi być dobrze wyważone, gdyż poza licznymi dobroczynnymi wpływami ma on także wyraźne działania uboczne). Natomiast marchewka rośnie tylko na obszarach o klimacie umiarkowanym i długość jej życia wy-nosi około 3 miesięcy. Jeżeli nie zostanie wykopana w ciągu tych 3 miesięcy, zgnije i w końcu przestanie istnieć. Zioła dostarczają stałej siły, podczas gdy normalne produkty żywnościowe tylko chwilowej.

Potrawy, które mamy zwyczaj jadać z racji na ich dobry smak i przyjemność jaką sprawiają naszemu podniebieniu, smakują również bakteriom, które opanowują nasz organizm.

Bakterie korzystają z tych pokarmów (organicznych lub też nie), aby utrzymać się przy życiu, dokładnie tak samo, jak my to robimy. Tymczasem zioła są w tej szczęśliwej sytuacji, że nie karmią jednakowo bakterii i ludzi. Ponieważ my posiadamy wolną wolę, jesteśmy w stanie zmusić się do spożycia od czasu do czasu ziół o nieprzyjemnym smaku. Bakterie natomiast nie posiadają takich zdolności i po prostu odrzucają taki pokarm. Tak więc w momencie, kiedy w żyłach naszych krąży krew nasycona substancjami odżywczymi pochodzącymi z ziół, bakterie dosłownie umierają z głodu, dzięki czemu nasz organizm naturalnie się oczyszcza. Te własności oczyszczające, dzięki którym zioła nie psują się przez długie lata, stanowią o wartości, jaką przedstawia dla nas pożywienie bogate w zioła.

TAO SZTUKI UZDRAWIANIA

- 10 -

Podobnie jak Tao ożywcze, Tao sztuki uzdrawiania pozwala na regulację, zrównoważenie lub podniesienie poziomu energii życiowej (witalnej). W przeciwieństwie do Tao ożywczego które jest przede wszystkim metodą samoleczenia, Tao uzdrawiania jest wykorzystywane do uzdrawiania innych.

Tao sztuki uzdrawiania, zwane także „Tui-Na", jest to technika masażu oddziałująca na meridiany czyli obwody krążenia energetycznego naszego organizmu w celu wyregulowania naszych funkcji życiowych. Posługując się 16 różnymi sposobami masażu Tui-Na, możemy wstawić na właściwe miejsce każdy narząd wewnętrzny, który uległ przesunięciu. Aby dopełnić te techniki przewidziane do oddziaływania na poszczególne części naszego ciała, możemy odwołać się do odpowiednich mediów, czyli do pięciu podstawowych elementów: ziemi, metalu, wody, drzewa i ognia. Igły akupunkturowe (służące do skanalizowania energii w organizmie) oraz moksy spalane na powierzchni skóry są to dwa media metalu i ognia znane w kulturze zachodniej. Akupunktura i spalanie moksy powstały w wyniku zastosowania zasad i metod Tui-Na. Więcej szczegółów na ten temat znajdziemy w rozdziale 5, poświęconym Wielkiemu Tao.

TAO MĄDROŚCI SEKSUALNEJ

Taoizm był pierwszą filozofią, która w pełni zdała sobie sprawę z roli popędu płciowego i wykorzystała energię seksualną jako środek do przeobrażenia osobistego. Seksuologia taoistyczna uczy swoich adeptów jak korzystać z przyjemności aktu płciowego nie wyczerpując się przy tym; jak wzmacniać swoje narządy płciowe; jak wykorzystywać energię seksualną do leczenia pewnych schorzeń i jak rozwijać pełniejszy związek miłosny; wyjaśnia w końcu rozmaite pozycje, dzięki czemu możliwe jest wykorzystanie terapeutycznych właściwości stosunków płciowych, proponuje naturalne metody planowania narodzin i eugeniki, wskazuje nawet jakie środki należy podjąć w celu ustalenia płci dziecka. Tao mądrości seksualnej zostało szerzej omówione w książce The Tao of Sexology.

TAO PEŁNEGO MISTRZOSTWA

Tao pełnego mistrzostwa dostarcza nam środków potrzebnych do tego, abyśmy nauczyli się lepiej poznawać samych siebie i innych, wykorzystywać otaczającą nas energię dla naszych potrzeb i celów, i w końcu abyśmy mogli zostać panami samych siebie. Dawni Taoiści wypracowali całą serię metod, które mają na celu zredukowanie stresów:

1. Badanie twarzy jakiejś osoby wskazuje na jej obecne możliwości, jej postawy, jej cechy charakterystyczne i jej sta zdrowia. Np. instynktowne przeczuwanie przyszłości moi wyczytać na 108 punktach twarzy, które dla wtajemniczone-go stanowią łatwo rozpoznawalny system sygnalizacyjny

2. System odcisków palców wskazuje na cechy dziedzic me osobowości człowieka oraz daje liczne wskazówki dc tyczące stanu jego zdrowia. Odciski palców stanowią też zmienny znak naturalnego rozwoju potencjału osobistego i zawodowego danej osoby, wskazując jej niebezpieczeństwa wynikające z jej słabości dziedzicznych i które musi poznać, aby móc je przezwyciężyć.

3. Numerologia taoistyczna informuje daną osobę na temat jej sytuacji i „patternów" jakie charakteryzują jej życie.

4. Astrologiczny system Gwiazdy Północnej, pełniejszy i bardziej naukowy od astrologii zachodniej, pozwala danej osobie poznać swoje przeznaczenie i swoją przyszłość finansową; wskazuje także m.in. cechy fizyczne, umysłowe i duchowe współmałżonka i dzieci i odsłania wszelkie inne aspekty jej życia.

5. System kierunków jest to badanie różnych naturalnych praw fizycznych, a w szczególności prawa elektromagnetyzmu. Pełna znajomość tych sił pozwala na ukierunkowywanie nas samych i naszych możliwości w sposób zgodny z wpływami elektromagnetycznymi we wszechświecie, tak, abyśmy mogli żyć w harmonii z naturą i łatwiej osiągać nasze cele. W skali kolektywnej system ten jest stosowany dla uśmierzania konfliktów pobudzania współpracy wśród pracowników. W Japonii system ten jest wykorzystywany zarówno przy tworzeniu ekip roboczych, jak i przy rozłożeniu zadań poszczególnych działów w ramach jednej instytucji. Na Zachodzie również zauważalne są te wpływy w momencie, kiedy mówi się o „klimacie" w pracy, czy o „morale" pracowników.

- 11 -

6. Badanie symboli dotyczy form i symboli odnoszących się do praw rządzących wszelkimi naturalnymi zjawiskami i wydarzeniami. Można je wykorzystywać do wpływania na zmiany meteorologiczne, na kierunki w interesach, na zgubne przyzwyczajenia itp.

TAO SUKCESU

Tao sukcesu odsłania dokładne mechanizmy rządzące wszelkimi wydarzeniami w życiu i siłami, które modelują wszelkiej wydarzenia. Dawni Taoiści wypracowali metody analitycznej pozwalające na badanie tych sił, na wyodrębnienie pewnych] stałych modeli zmian i usystematyzowanie pewnych strategii] sukcesu ściśle związanych z tymi modelami. Tao sukcesu pomaga ludziom w dopasowaniu ich codziennej działalności do praw uniwersalnych, co sprawia, że życie we wszystkich jej aspektach staje się przyjemniejsze.

Tao sukcesu, w którym odbija się cała potęga mądrości taoistycznej, dzieli się na trzy części:

1. Badanie symboli i znaków odzwierciedlających niekończące się zmiany zachodzące we wszechświecie. Procesami tymi rządzą prawa ściśle określone przez takie nauki jak fizyka, chemia, biologia, geometria, algebra i inne gałęzie matematyki.

2. Tao zmian, czyli studium filozofii społecznej i psychologii transakcyjnej przedstawionych za pomocą 64 heksagramów. Na każdy heksagram składa się 6 linii, z których każda przedstawia pewien etap w rozwoju transakcji indywidualnych czy zbiorowych. Znając własny „pattern", który rysuje się w jej życiu, dana osoba może wypracować sobie dokładną strategię zwalczania przyczyn przeciwieństw losu. Tao zmian stanowi więc niezastąpione narzędzie dla osób, które chcą poznać smak bogactwa, władzy, harmonijnych stosunków rodzinnych, godnej pozazdroszczenia sytuacji społecznej i tajemnic przyszłości.

3. Praktyka przepowiadania przyszłości, znana pod nazwą System Yi-king czaso-przestrzeni, opiera się na zasadzie cykliczności, tzn. na zasadzie, że wszystko, co się wydarzyło, wydarzy się jeszcze raz, i że wszystko, co się wydarzy, już się kiedyś wydarzyło. Jak Albert Einstein dawni Taoiści zrozumieli, że czas jest złudny i oni także poświęcili się studiowaniu zjawisk systemu czaso-przestrzeni. Pozwoliło im to odkryć sposób interpretowania wydarzeń zachodzących w granicach czasowych w naszym rozumieniu słowa czas. Tak więc, znaleźli klucz do pewnej formy boskości: do zdolności przepowiadania przyszłości.

Osiem filarów Taoizmu pokrywa wszelkie aspekty naszego codziennego życia. Zostały one wypracowane w celu całkowitego zaspokojenia naszych podstawowych potrzeb fizycznych, tak, abyśmy mogli zrealizować cały nasz potencjał jako istoty ludzkie a także abyśmy mogli zwalczyć niszczący aspekt czasu, móc żyć z Tao, czyli z Bogiem.

2

Teoria Energii

Podstawą każdego sposobu życia, każdych narodzin i każdej zmiany jest ch'i (energia); tysiące rzeczy na niebie i na ziemi są posłuszne temu prawu. Tak więc chi'i zewnętrzne otacza niebo i ziemię, a ch'i wewnętrzne pobudza je do życia. Wszystko pochodzi od ch'i: ch'i jest źródłem światła jakie czerpią słońce, księżyc i gwiazdy; jest źródłem istnienia grzmotów, deszczu i chmur; jest źródłem któremu cztery pory roku i tysiące zjawisk zawdzięczają swoje zaistnienie, wzrost, gromadzenie i utrzymanie. Życie ożywiające człowieka zależy całkowicie od ch'i.

Nei Ching

Ten stary tekst taoistyczny, w którym wyłożona jest podstawowa teoria według której wszelkie życie i wszelka materia we wszechświecie są zależne od energii, został napisany w dość specyficznym stylu, mającym na celu wyjaśnienie zasadniczych zasad naukowych w sposób zachęcający osoby niekoniecznie posiadające szeroką wiedzę do ich przeczytania. Trzeba poza tym stwierdzić, że w tamtych czasach bariery pomiędzy aspektami artystycznym, naukowym i praktycznym nie były tak wyraźne i tak wyspecjalizowane jak to się dzieje we współczesnej cywilizacji. Człowiek zintegrowany, taki, jaki istniał w dawnych Chinach, starał się bezustannie utrzymać w równowadze wszelkie aspekty swego życia, tzn. aspekt artystyczny, aspekt naukowy i aspekt praktyczny. Ówczesny naukowiec nie miał żadnych problemów w wyrażeniu swoich obserwacji w stylu, który nazwalibyśmy dziś poetyckim: u niego było to zupełnie naturalne. Skoro więc Chińczycy mogli wyrażać zasady naukowe językiem poetyckim i pełnym! wyobraźni, to świadczy to o tym, do jakiego stopnia sztuką] i nauka stanowiły jedność w Złotym Wieku cywilizacji chińskiej.

- 12 -

Z drugiej jednak strony, być może właśnie z powodu przedstawienia ich w sposób zbyt poetycki, wielu naukowców współczesnych odrzuca podstawowe zasady Taoizmu. Z na ten poetycki język wydają się im one „za mało naukowe „czysto filozoficzne", „mistyczne" a nawet „prymitywne Tymczasem fakt, że odrzucają te tradycyjne zasady z powodów, świadczy nie o tendencji do większego obiektywizmu lecz o wzroście rozdziału pomiędzy nauką a autentyczną „s życia" w dzisiejszym świecie. Zasady Taoizmu i system wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych, w tej formie, w jakiej zostali przekazane z pokolenia na pokolenie na przestrzeni wieków, tak samo stosowne w naszych czasach, jak były w przeszłości

Żeby je zrozumieć i wykorzystać trzeba tylko znaleźć sposób interpretacji tego języka poetyckiego w jakim były zawarte i przekazywane na przestrzeni wieków.

NATURA ENERGII

Energia jest siłą dynamiczną, która krąży w organizmie nieprzerwanym strumieniem. Niektórzy powiedzą, że całkowicie uzasadnione jest zastąpienie słowa energia słowem życie, ponieważ zasadnicza różnica między tymi dwoma terminami jest tak cienka, że umyka ona każdemu, semantykom także. Tymczasem należy uchwycić dokładny sens każdego z tych terminów, jeżeli chcemy dojść do dokładnego zrozumienia teorii energii w za-stosowaniu do organizmu ludzkiego.

Życie samo w sobie wskazuje na obecność energii w organizmie. Bez energii wszelkie działanie kojarzące się ze słowem życie, takie jak oddychanie, mówienie, spanie, jedzenie czy też myślenie, czytanie lub słyszenie, byłoby niemożliwe. Ponadto wszystkie funkcje i działania organizmu, czy są one zauważalne czy nie, potrzebują energii, np. procesy metaboliczne wewnątrz poszczególnych komórek nie mogłyby zachodzić, gdyby nie mijały zasilania energetycznego. Energia jest podstawą wszelkich struktur materialnych ciała i wszystkiego, co dotyczy jego anatomii. Czym jest struktura stała, np. kość, jeżeli nie masą żyjących komórek? Wszystkie formy życia i wszystkie czynności związane z życiem, zarówno na płaszczyźnie anatomicznej jak i fizjologicznej, jednocześnie pobierają i tracą energię.

Pomimo że materia bezwładna sprawia wrażenie całkowicie czy gęstej, to przecież energia utrzymuje protony, elektrony i neutrony w każdym atomie. W materii nieożywionej energia; wibruje w innym rytmie niż w innych formach życia. W związku z czym energia jest absolutną podstawą wszelkich form życia] we wszechświecie.

Pożywienie i powietrze stają się więc ważnymi źródłami energii, którą wydatkujemy codziennie żeby się utrzymać przyj życiu, a nie tylko zwykłymi paliwami potrzebnymi do przemiany] materii. Energia nie pochodzi z czystych aspektów molekularnych pożywienia i powietrza, lecz z tego, co nazywamy jej istotą „wibracyjną", czyli z jej elektromagnetyzmu. Tak np. substancje] odżywcze zawarte w jakimś produkcie żywnościowym mogą zostać dokładnie odtworzone w laboratorium chemicznym, jednak spożywanie tylko tych substancji odżywczych nie pozwoli na podtrzymanie życia przez dłuższy czas: można otrzymać wszystkie witaminy, minerały i związki chemiczne zawarte w jajku, ale nie sposób ich potem przekształcić w coś, przypominałoby chociaż z grubsza jajko. Człowiek nie będzie długo żył, jeśli będzie oddychał tlenem otrzymanym metodą laboratoryjną lub w pomieszczeniu, gdzie powietrze filtrowa jest przez klimatyzator elektryczny.

Będzie mu czegoś brakowało i tym „czymś" jest właśnie istota siły życiowej, jej elektromagnetyzm czyli ta niewidzialna energia, która daje życie czystym aspektom molekularny każdej rzeczy.

Elektromagnetyzm jest „siłą", którą większość z nas zna dość słabo. W rzeczywistości to uczonym zachodnim udało się w bardzo pomysłowy sposób wykazać istnienie elektromagnetyzmu, dając nam tym samym możliwość logicznego tłumaczenia licznych korzyści dla zdrowia wynikających stosowania wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych. Krótko mówiąc elektromagnetyzm jest „siłą" o dużej intensywności, która przenika struktury atomowe wszelkich przedmiotów, łącznie z atmosferą w której żyjemy. A ponieważ jest to siła naturalna, jest ona ściśle związana z energią, jaka krąży w naszym organizmie. Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne stanowią medium dzięki któremu energia z atmosfery przenika do naszego organizmu, aby go pobudzić i pozwolić mu zastąpić energię, jaką wydatkujemy aby utrzymać się przy życiu.

ENERGIA I CIAŁO LUDZKIE

Ciało ludzkie, które wiecznie się odnawia, można porównać do pewnego rodzaju baterii elektrycznej, złożonej z trzech części:

1. Struktura - komórki i narządy, kości, mięśnie, warstwy skóry, naczynia krwionośne, nerwy i wszelkie inne struk-tury fizyczne.

2. Płyn - płyny międzykomórkowe i wewnątrzkomórkowe odgrywają ważną rolę przy produkcji energii elektrycznej.

3. Ładunek elektryczny - ładunek, który ożywia organizm i jego struktury. Energię tą nazywamy „siłą życia", „energią życiową", „duchem" lub elektromagnetyzmem. Taoiści nazywają tę siłę „ch'i".

tych trzech części najtrudniej jest zrozumieć kwestię ładunku elektrycznego, po prostu dlatego, że jego obecność nie zawsze jest dostrzegalna gołym okiem. Energię elektryczną wykrywa się pośrednio, łatwiej jest stwierdzić jej brak niż jej obecność. Z chwilą, gdy następuje częściowy zanik energii w organizmie, pojawia się osłabienie i choroby. W przypadku całkowitego braku energii życiowej, organizm umiera. (Śmierć] następuje nie z powodu ustania akcji serca, jak dowiedli] tego Uczni jogowie, którzy zatrzymywali bicie swojego serca, ale pozostawali przy życiu, gdyż ich organizm zachowywał swoją energię życiową). Zmęczenie jest objawem za niskiego! poziomu

- 13 -

energii. Użytkowanie umysłu lub ciała pociągaj za sobą nieuniknioną stratę energii. Badania naukowe dowiodły, że osoba, która wpatruje się w jakiś przedmiot] w ciągu 1 minuty, potrzebuje 20 minut odpoczynku, aby odzyskać energię, jaką straciła w czasie oglądania tego przed-miotu. Ponadto pewne doświadczenia przeprowadzane osobach umierających wykazały, że w momencie śmierci człowiek może stracić do 175 gramów swojej wagi: te 175 gramów jest to ciężar energii życiowej, która jest materialna i wymierzalna.

Jest pewien sposób zobaczenia gołym okiem energii życiowe emanującej z organizmu i działającej jako wskaźnik j stanu zdrowia. Chodzi tu o „aurę" czyli pole energetyczne które otacza każdego człowieka; zjawisko aury znane jest od tysięcy lat, aczkolwiek mogło zostać udowodnione dopiero dzięki technice fotograficznej Kirliana. Technika ta pozwala wyraźnie odtworzyć aurę na fotografii, dzięki czemu się ona dokładnie widoczna. Pod postacią kolorowych promyczków, aura jest odzwierciedleniem energii życiowej wydzielającej się z naszego organizmu. Zabarwienie aury otaczającej daną osobę jest wskaźnikiem jego stanu zdrowia i poziomu jego energii. Tak więc kolory blade i przejrzyste są oznaką dobrego zdrowia i wysokiego poziomu energii Kolory ciemne i nieprzezroczyste wskazują na chorobę. Czarny oznacza śmierć.

Z minuty na minutę, z godziny na godzinę, z dnia na dzień, bez przerwy wydzielamy energię: wydajemy ją już w momencie, kiedy zwrócimy uwagę na jakiś przedmiot lub kiedy robimy cokolwiek, poruszymy naszym ciałem lub pracujemy umysłowo. Z czasem ta nieustanna strata energii osłabia nasz organizm i sprawia, że staje się on niezdolny do zwalczania zarazków i innych czynników chorobotwórczych, które go opanowują. Choroba przyspiesza utratę energii, a bez odpowiedniego poziomu energii komórki i tkanki przestają się regenerować i w końcu obumierają. Choroba atakuje w momencie, kiedy spada poziom energii. Wynika z tego, że jeżeli nasz organizm nie będzie osłabiony, żadna choroba nie ma szans się w nim rozwinąć.

Oczywiście pobieramy także energię życiową z pożywienia, powietrza i z promieniowania kosmicznego. W miarę jednak jak się starzejemy mamy tendencję do wydatkowania wiekszej ilości energii niż jesteśmy w stanie jej pobrać, co prowadzi do zmniejszania się naszych rezerw energetycznych aż do całkowitego ich wyczerpania, czyli do śmierci.

Poza problemem utraty energii, istnieje problem braku równowagi energetycznej, której konsekwencje są takie same. Nierównowaga energetyczna narządów (które funkcjonalnie są współzależne od siebie) prowadzi często do rozwoju jakiejś choroby. Poziom energii każdego organu jest określony przez siłę i regularność jego pulsacji. Normalny rytm serca waha się 72 a 78 uderzeniami na minutę. Gorączka lub wzrost poziomu energii może przyspieszyć rytm serca do 80 lub więcej uderzeń na minutę. Normalny rytm nerki wynosi 36 pulsacji na ponieważ mamy dwie nerki daje to 72 pulsacje na minutę. Serce i nerki są więc organami pozostającymi w równowadze. Jeżeli jakaś osoba bierze tabletki moczopędne powoduje przyspieszenie pulsacji swoich nerek, co pociąga za sobą zachwianie równowagi między nerkami a sercem. Co się wtedy dzieje z sercem? Otóż serce, chcąc wrócić do dawnego stanu} równowagi, zaczyna szybciej pompować krew, co powoduje wzrost ciśnienia tętniczego i większy dopływ krwi do nerek Ponieważ nerki odfiltrowują mocz z krwi, większa ilość zmusi je do zwiększonej pracy. Tak więc zażycie piguł moczopędnej przez osobę, której narządy znajdowały się w stanie równowagi prowadzi do powstania błędnego koła. A jaki t< ma wpływ na resztę organizmu? Organizm funkcjonuje trochę na zasadzie mechanizmu zegarowego: w momencie, kiedy jeden z trybów zaczyna kręcić się szybciej, wszystkie inne równie muszą zacząć kręcić się szybciej, aby uniknąć zablokowania się kół i sprężyn i zatrzymania całego mechanizmu. Wynika z tego jasno, że zakłócając równowagę między naszymi narządami narażamy się na duże niebezpieczeństwo.

Z drugiej strony, całkowity brak choroby nie gwarantuj wcale nieśmiertelności, gdyż aby móc wznieść się aż do nie-śmiertelności organizm musi być zdolny wchłonąć dodatkową porcję energii, która go przeobrazi i wzniesie na poziom niezależny od czasu i przestrzeni.

W jaki sposób możemy nie tylko uniknąć strat energetycznych i zaburzeń równowagi oraz ich skutków ubocznych, ale dodatkowo przemienić nasze ciało fizyczne? Przyjrzyjmy się kilku metodom pozwalającym „naładować się do pełna".

Pierwszą z nich jest krzepiący sen. Co noc, w czasie kiedy śpimy, ładują się „akumulatory" człowieka. Wszystkie czynności, myśli i wysiłki koncentracji jakie robimy w ciągu dnia wyczerpują większość naszej energii i czujemy się zmęczeni. Śpimy więc, aby pozwolić naszemu organizmowi odzyskać energię. Sen rozluźnia meridianowe punkty wejścia i wyjścia energii, dzięki czemu energia ze wszechświata może przenikać przez wszystkie punkty akupunkturowe, krążyć wzdłuż meridianów (o czym będzie mowa dalej) tak, aby dotrzeć do każdej komórki naszego ciała i ją naładować. Kiedy budzimy się rano, nasz organizm jest naładowany i znów jesteśmy pełni energii. Podobnie jak akumulator w samochodzie, tak baterie ludzkie ładują się automatycznie, pod warunkiem, że wszystko działa jak należy. Kiedy wszystko właściwie się kręci, organizm nasz działa doskonale bez potrzeby interwencji z naszej strony. Jeżeli jednak źle śpimy, normalne procesy nie przebiegają już tak, jak powinny. Co wtedy możemy zrobić?

Przyjrzyjmy się teraz akupunkturze. Ponieważ energia pod-trzymuje wszystkie funkcje życiowe organizmu, regulacja energii za pomocą akupunktury pozwala na wyregulowanie funkcji podtrzymywanych przez tę energię. Znakomite rezultaty stosowania akupunktury wynikają z tego, że stosowane w niej igły działają jak małe antenki pozwalające na doprowadzenie większej ilości energii do organizmu. (Istnieje jeszcze inna forma akupunktury, która prowadzi do tych samych rezultatów, a mianowicie akupresura, gdzie ręce zastępują igły). Stosowanie

- 14 -

akupunktury ma jednak pewne ograniczenia. Jest ona skuteczna, gdy mamy do czynienia z problemem braku energii; nie działa ona natomiast w przypadku problemów związanych ze strukturą czy płynami w organizmie.

Z drugiej strony, konwencjonalne ćwiczenia fizycznie nie stanowią w żadnym wypadku sposobu naładowania się energią. Jak już tłumaczyliśmy, konwencjonalne ćwiczenia fizyczne przyspieszają proces wyczerpywania energii, tak więc w żaden sposób nie mogą wpłynąć na jej odzyskanie.

Jedynie trzy rodzaje wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych, o których mówiliśmy wyżej, mogą zapewnić ten podwójny wymóg zachowania i przekształcenia energii. Dzięki jej regulacji* w naszym organizmie. Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne nią nasz organizm przed chorobą, w tym sensie, że jeżeli ukrytą przyczyną jakiegokolwiek niedomagania jest brak równowagi energetycznej, to dzięki tym ćwiczeniom może nastąpić sam< uleczenie. W następnych rozdziałach zobaczymy jak ćwiczenia te chronią i zachowują w dobrym stanie organy wewnętrznej które z kolei pozwalają zachować zdrowie i młodość organizmu! Zbadamy również w jaki sposób przetwarzają i wykorzystują wyższą formę energii dla rozbudzenia ośrodków duchowych organizmu. Jeżeli nauczymy się wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych, będziemy w stanie panować nad tą olbrzymią ilością energii, jaka potrzebna jest do życia. Będziemy mogli posługiwać się tą energią, aby leczyć samych siebie i innych, utrzymywać się w dobrym zdrowiu i zapewnić sobie wzrost duchowy.

3

Teoria Krążenia EnergiiUkład krążenia u człowieka przypomina pod wieloma względami bardzo skuteczny system transportowy. Tlen przyswajany przez czerwone krwinki w płucach jest rozprowadzany przez strumień krwi do wszystkich komórek organizmu. Z drugiej strony zużyte materiały z komórek są przenoszone przez strumień krwi do układu wydalniczego, który je wydala zachowując komórki krwi do dalszego użycia. Strumień krwi służy także do transportu substancji odżywczych z jelit do komórek.

W momencie, kiedy krążenie krwi zostaje w jakiś sposób utrudnione, organizm napotyka na szereg problemów. Np. jeżeli substancje odżywcze i tlen nie dotrą na czas do komórek, giną one z braku pożywienia. Jeżeli krążenie krwi napotyka na jakąś przeszkodę, zużyte materiały z komórek są eliminowane ze znacznie mniejszą skutecznością, a jeśli te odpadki zaczną się gromadzić, nie da się uniknąć rozwoju jakiejś choroby.

Można by z tego wyciągnąć wniosek, że przez zwiększenie poziomu cyrkulacji krwi moglibyśmy zmniejszyć zagrożenie chorobami, jakie mogłyby się rozwinąć w naszym organizmie, a najlepszym sposobem na przyspieszenie krążenia byłyby ćwiczenia, tzn. te konwencjonalne ćwiczenia które wszyscy znamy. W samej rzeczy, przyspieszenie krążenia krwi przez przyspieszenie rytmu serca wydaje się całkiem logiczne, jako że opiera się na dwóch dobrze znanych faktach: że naczynia krwionośne są połączone z sercem i że poziom krążenia krwi i rytm serca są zsynchronizowane.

Ustalono nawet idealny rytm serca w trakcie ćwiczeń, zależny od wieku osoby ćwiczącej. Każdy może łatwo wyliczyć sobie swój optymalny rytm serca za pomocą poniższego równania:

220 uderzeń/minutę - wiek = maksymalny rytm serca

Maksymalny rytm serca dla osoby czterdziestoletniej wynosi 180 uderzeń na minutę, co stanowi jej rytm idealny (optymalny Tymczasem, jeśli osoba ta zdoła osiągnąć w codziennym życiu 80 procent idealnego rytmu serca w czasie ćwiczeń, mieści się ona w kategorii ludzi normalnych. Rytm serca, jaki większość zdrowych ludzi jest w stanie osiągnąć stosownie do wieku, jest następujący:

Tabela 1. Maksymalny rytm serca w czasie ćwiczeń

Wiek Uderzenia/min.

20 160

30 156

40 144

50 136

60 128

70 120

80 112

Jak wykazuje powyższa tablica, możliwości serca spadają z wiekiem i jego zużycie zwiększa się aż do momentu, kiedy serce przestaje działać.

W wielu podręcznikach na temat ćwiczeń fizycznych zachęca się ludzi, aby próbowali osiągnąć maksymalny stosowny do ich wieku rytm serca przez jakiś okres czasu, np. godzinę lub więcej w tygodniu, w celu utrzymania

- 15 -

się w dobrym zdrowiu.

Jakie są jednak skutki takiego forsowania serca, aby przyspieszyć jego rytm? Czy poprawia to rzeczywiście krążenie i czy służy to sercu?

Nie koniecznie. Często widzi się w szpitalach pacjentów mających problemy z krążeniem, pomimo bardzo wysokiego rytmu serca. Mają zimne ręce i stopy, a bicie ich serca utrzymuje się na poziomie 160 uderzeń na minutę. Ta sprzeczność daje się wyjaśnić tym, że krążenie nie zależy jedynie od rytmu serca, ale również od naczyń przekroju krwionośnych. Wszelkie uszkodzenia tętnic, rany, stres, wysiłek, napięcie itp. mogą zatkać (zwęzić) naczynia krwionośne i zmniejszyć przepływ krwi. A ponieważ organizm jest wyposażony w mechanizmy obronne, zareaguje na każdy zator w naczyniach krwionośnych zwiększeniem rytmu serca. Przepływ krwi pozostanie jednak nadal słaby, gdyż nie zostanie usunięta przyczyna kłopotów, czyli sam zator. W ten sposób nie tylko problemy z krążeniem nie zostaną rozwiązane, ale dodatkowo zmęczy się serce. Należałoby więc sobie tutaj postawić następujące pytanie: „Jeżeli wysiłki, jakie wkłada serce w przyspieszenie swojego rytmu nie są w stanie przeciwdziałać złemu krążeniu, jak mogą być skutecznej dodatkowe wysiłki ponoszone przez serce w czasie ćwiczeń?"

Z drugiej strony musimy wziąć pod uwagę fakt, że serce również podlega pewnym rozregulowaniom zachodzącym na poziomie stymulacji nerwowej. Praca serca jest kontrolowani] przez nerw błędny, który obniża rytm serca, oraz przez układ sympatyczny, który go przyspiesza. Nerw błędny bierze swój początek w tylnej części mózgu, natomiast układ współczulny w rdzeniu kręgowym. Z racji na kontrolę sprawowaną przez nerwy, serce pompuje krew bezwiednie i stale od momentu swojego pojawienia się w łonie matki, dwa tygodnie po poczęciu aż do chwili, kiedy nastąpi śmierć. W trakcie całego swojego istnienia serce jest bardziej stymulowane przez układ sympatyczny niż przez nerw błędny. Wpadanie w złość, palenie picie kawy, oglądanie meczu czy horrorów, stosunki płciowe, wchodzenie po schodach itp. — wszystko to są codzienne przyczyny osłabiania serca, gdyż wszystkie one pociągają za sobą przyspieszenie rytmu serca, co wynika ze stymulacji przez układ współczulny (sympatyczny). Jeżeli do tej ciężkiej pracy serca dodamy jeszcze ćwiczenia fizyczne, to będzie ono miało już tylko malutkie szanse na odpoczynek i pobranie substancji odżywczych potrzebnych jego tkankom, a w końcu, osłabione, przestanie pracować.

Dlatego trzeba znaleźć metodę, która mogłaby poprawić krążenie krwi bez dodatkowego obciążania serca.

Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne są idealnym rozwiązaniem nie tylko spełniają wszelkie niezbędne warunki na poprawienie krążenia bez obciążania serca, ale również uwzględniają wszystkie czynniki odgrywające rolę w rozwoju i utrzymywaniu się choroby. Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne mają zupełnie inny cel, niż konwencjonalne ćwiczenia: chodzi tu głównie o to, aby rozluźnić cały organizm, tak, aby każda jego część dotknięta jakimś schorzeniem mogła otrzymać substancje odżywcze potrzebne jej do samowyleczenia się. Można przeciwdziałać zmęczeniu serca poprzez stosowanie pewnych wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych, które pobudzają mózg do stymulacji nerwu błędnego (mającego swój początek w mózgu), który zwalnia tętno. Można też, bez obciążania serca, poprawić lokalnie krążenie poprzez stosowanie innych wewnętrznych ćwiczeń, np ćwiczenie Żurawia. Możliwe jest także osłabienie skutków stresu, wysiłku, napięć, nadciśnienia dzięki medytacji nad meridianami i stosowanie ćwiczenia Żurawia oraz różnych innych ćwiczeń.

W ciągu ostatnich siedemnastu lat, 863 osoby, po wysłuchaniu jednego z moich wykładów, jakie wygłosiłem w rejonie Zatoki San Francisko, zgłosiły się do mnie ze schorzeniami serca i układu krążenia. Były one w wieku od 35 do 93 lat; tylko dwoje miało ok. 20 lat. Wszyscy ci ludzie zaczęli stosować Tao ożywcze, a zaprzestali ćwiczeń kardio-naczyniowych. A oto zaobserwowane rezultaty: 761 osób powróciło do zupełnie normalnego trybu życia; 72 osoby osiągnęły bardzo zadowalające rezultaty łącząc stosowanie Tao z zażywaniem niewielkich dawek lekarstw przepisanych im przez lekarza; jedna osoba, 93-letnia starsza pani, zmarła na skutek nieprzewidzianego wypadku; jedna osoba, mężczyzna 56-letni, zmarł w wyniku dwóch interwencji chirurgicznych przeprowadzonych w odstępie 5 miesięcy: jeszcze jeden 72-letni mężczyzna zmarł na zawał serca spowodowany kłótnią rodzinną.

Niezliczona ilość ludzi na całym świecie szczerze wierzy w korzyści, jakie przynoszą wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne i uważa, że stanowią one najlepszy sposób na rozwiązanie rzeczywistych lub potencjalnych problemów związanych z układem kardio-naczyniowym.

4

Teoria Siedmiu Gruczołów

Dawni Taoiści zrozumieli, że ciało ludzkie może istnieć jedynie wtedy, gdy stały przepływ energii zasila jego tkanki i narządy. Spostrzegli również, że człowiek jest zdrowy, kiedy energia krążąca w jego organizmie jest równomiernie rozłożona, staje się natomiast podatny na różnego rodzaju choroby, jeżeli spadnie poziom energii w którymś z organów. Większość potrzebnej nam energii pochodzi z pożywienia, które konsumujemy i z powietrza, którym oddychamy. Podobnie jednak jak dobry samochód, tak też i nasz organizm musi być doskonale wyregulowany, aby mógł dobrze funkcjonować wyciągnąć maksymalne korzyści z tej energii. Z czasem zrozumiano, że ośrodkami energii w organizmie jest 7 gruczołów, których zadaniem jest równomierna dystrybucja energii do wszystkich układów ciała ludzkiego. A oto tych 7 gruczołów w kolejności wstępującej:

- 16 -

1. Gruczoły płciowe - prostata i jądra u mężczyzn, - jajniki, macica, pochwa i piersi u kobiet. Gruczoły te odpowiadają za wydzielanie hormonów, za energię seksualną, za popęd płciowy i reprodukcję. Często nazywa się i gruczoły płciowe „piecem", gdyż są one „płomieniem" wytwarzającym energię zasilającą sześć pozostałych gruczołów. Wszystkie te gruczoły razem zwane są ,,Domem Bytu".

2. Nadnercza - gruczoły te usytuowane są na szczycie nerek. Odgrywają one ważną rolę w funkcjonowania nerek, kości, szpiku kostnego i rdzenia kręgowego. (Kortizon niszczy nadnercza i powoduje anemię oraz osłabienie kości). Nadnercza zwane są „Domem Wody".

3. Trzustka, zwana także „Domem Transcendencji" odgrywa ważną rolę kontrolującą cały układ pokarmowy (trawienny), obejmującą także kontrolę temperatury ciała

i poziomu glukozy we krwi. Np. jeżeli trzustka jest osłabiona i zaczyna przepuszczać do krwi wydzielaną przez siebie insulinę, zneutralizuje ona znajdujący się we krwi cukier, co spowoduje schorzenie zwane hipoglikemią czyli za niski poziom cukru we krwi. Osoby cierpiące na hipoglikemię odczuwają wielką potrzebę jedzenia, zwłaszcza słodyczy: substancje te przenikają do krwi i pobudzają trzustkę, w wyniku czego poziom glukozy we krwi jeszcze się obniża. Po tym pierwszym etapie istnieje duże prawdopodobieństwo wystąpienia cukrzycy (czyli hiperglikemii). Jeżeli to nastąpi, trzustka zaczyna ulegać zwyrodnieniu. Wiemy doskonale, że osoby chore na cukrzycę uzależnione są od injekcji insuliny: neutralizuje ona glukozę we krwi. nie wpływając jednak w żaden sposób na aktywizację układu trawiennego. Ponadto hiperglikemia zagęszcza krew, co utrudnia w znacznym stopniu krążenie. Serce musi wtedy ciężej pracować, w wyniku czego osoby cierpiące na cukrzycę mają często także problemy natury kardiologicznej. W końcu, zważywszy na to że wszystkie gruczoły są współzależne od siebie, nieprawidłowe funkcjonowanie trzustki pociąga za sobą rozregulowanie nadnerczy, co wpływa z kolei na nerki i gruczoły płciowe.

szyszynka

przysadka mózgowa

tarczyca

grasica trzustka

nadnercza

gruczoły płciowe

Rys. 2a i 2b. System siedmiu gruczołów

4. Grasica zarządza sercem i układem krążenia. Można sprawdzić, w jakim jest ona stanie naciskając na punkt znajdujący się pomiędzy sutkami. Jeżeli jest on miękki, oznacza to, że grasica nie funkcjonuje normalnie, a tym samym krążenie też nie jest normalne. Gruczoł ten nazywany jest „Domem Serca".

5. Tarczyca nadzoruje metabolizm komórkowy w organizmie oraz zarządza wzrostem. Zwana jest „Domem Wzrostu".

6. Przysadka mózgowa, zwana „Domem Inteligencji" zarządza pamięcią, myślą, mądrością i inteligencją. Usytuowana jest u nasady czaszki, po środku małego za-głębienia.

7. Szyszynka, zwana. „Domem Ducha" działa bezpośrednio na pozostałe gruczoły przy pomocy wydzielanego przez siebie hormonu. Umiejscowiona na przeciw trzeciego oka pośrodku głowy, jest ona ośrodkiem psychicznym i duchowym ciała. Jedynie ludzie posiadają ten gruczoł, jedynie ludzie wierzą w Boga i odczuwają chęć i potrzebę tej wiary. Także intuicja i sumienie przypisywane są temu gruczołowi.

- 17 -

Wyobraźmy sobie, że tych 7 gruczołów są to naczynia połączone ze sobą całym szeregiem arterii i rurek. Każde naczynie (gruczoł) jest zależne od pozostałych w kwestii zaopatrzenia w płyny (energię). Tak więc, jeżeli naczynie A (gruczoły płciowe) zostanie zaopatrzone w płyny, będą się one powoli rozchodzić arteriami do pozostałych sześciu naczyń. Z drugiej strony, jeżeli naczynie C (trzustka) zostanie opróżnione z nad-miernej ilości płynu (z powodu jakiegokolwiek przecieku), pozostałe naczynia będą musiały mu oddać część swoich rezerw, aby przywrócić stan równowagi całego systemu. Krążenie płynów w gruczołach bardzo przypomina sposób, w jaki krąży w organizmie energia.

(W anatomii tych 7 gruczołów zwanych jest gruczołami dokrewnymi. Endokrynologia jest stosunkowo młodą dziedziną nauk medycznych i badacze mają tu jeszcze wiele do odkrycia. Tymczasem dawni mędrcy dostarczyli nam ogromnej ilości informacji na temat ich struktury, natury i celów układu dokrewnego i immunologicznego.)

Stan osłabienia i podatność na choroby występuje w momencie, kiedy jakiś układ, (tym przypadku gruczoł), zostaje z jakiejkolwiek przyczyny pozbawiony energii. Aby przezwyciężyć tę słabość nie wystarczy samo zrównoważenie przepływu energii; trzeba jeszcze tak pobudzić ten przepływ, aby podnieść poziom energii w naszym organizmie do maksimum. Taoistyczny sposób wzmocnienia systemu immunologicznego polega właśnie na zrównoważeniu i podniesieniu energii do właściwego poziomu za pośrednictwem siedmiu gruczołów w połączeniu z uprawianiem wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych Dzięki tej metodzie, możemy pokonać zaistniałą słabość i doprowadzić do samouleczenia, wykorzystując jednocześnie wyższy poziom energii dla otwarcia naszych ośrodków duchowych. Mówi się także, że osoba posiadająca silne gruczoły płciowe, może się nigdy nie zestarzeć.

Doktor Alexis Carrel, laureat nagrody Nobla, stwierdził, żel system gruczołów dokrewnych jest „kołem życia" i jeżeli koło to kręci się bez przeszkód, nie pojawi się żaden problem mogąca zakłócić procesy komórkowe, które są wieczne. Po przeprowadzeniu wyczerpujących doświadczeń dr Carrel doszedł do wniosku, że każda komórka jest u swoich początków nieśmiertelna. Wg niego, jest ona nieśmiertelna do czasu kiedy nie zostanie zatruta zanieczyszczonym powietrzem, brakiem tlenu, skażonymi produktami pokarmowymi czy nadmierną ilością kwasów w organizmie. (Zważywszy na to, że kwasy mogą zniszczyć nawet stal nierdzewną, nietrudno wyobrazić sobie ich oddziaływanie na organizm. Kwasy kumulują się w naszym organizmie kiedy jemy słodycze, przekształcane w kwasy. Ponadto jesteśmy w stanie produkować olbrzymie ilości kwasów, tzn. wystarczająco dużo aby podtrzymać wzmożone trawienie w czasie pięciu godzin potrzebnych na strawienie np. czerwonego mięsa, zwłaszcza jeśli jest ono przyrządzone na ruszcie. Tak więc ludzie umierają, gdyż nie potrafią troszczyć się o siebie i sami się zatruwają.

Wynika z tego, że tajemnicą długowieczności jest chronienie organizmu przed zatruciem, a wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne są tajemnicą zdrowego i silnego systemu gruczołów ułatwiającego jego odtruwanie.

Gruczoły płciowe stanowią podstawę kompleksu gruczołów i każdy z systemów tego kompleksu podtrzymuje inny w po-rządku wstępującym. Tak więc jeśli sześć pierwszych gruczołów

nie jest napełnionych do swej całkowitej pojemności, siódmy czyli Dom Ducha, też nie może być pełny. Nietrudno sobie wyobrazić, że w przypadku chirurgicznego usunięcia jednego

Teoria Siedmiu Gruczołów

z gruczołów, organizm odczuje jego brak i będzie się znajdował w stanie ciągłego zaburzenia równowagi. Dlatego m.in. taoistyczna metoda przeciwdziałania chorobom polega na wykorzystywaniu wszelkich możliwych środków, aby nic dopuścić do interwencji chirurgicznej, zwłaszcza w przypadku gruczołów płciowych (macicy i prostaty), gdyż gruczoły te stanowią fundament, na którym opiera się reszta systemu immunologicznego. (Wg medycyny zachodniej wszystkie gruczoły są indywidualne i niezależne, a wiec rozdzielne. Wg filozofii taoistycznej amputacja gruczołu uznawana jest za zbrodnię, gdyż rozregulowuje ona całkowicie organizm, a tym samym otwiera puszkę Pandory z której wylatują tysiące problemów zdrowotnych.

Taoiści twierdzą nawet, że usunięcie zaognionej części ciała stanowi ni mniej ni więcej likwidację absolutnie niezbędnego sygnału alarmowego po to, aby nie słyszeć go za każdym razem, kiedy pojawia się jakiś problem. Np. migdałki, które są pierwszą linią obrony organizmu, stanowią system ostrzegawczy. Ponieważ one pierwsze są atakowane przez zarazki powodujące powstanie stanu zapalnego, usuwa się je chirurgicznie likwidując w ten sposób skutecznie ich funkcję ostrzegawczą). Nawet jeśli jakiś gruczoł został usunięty, wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne mogą w dalszym ciągu odgrywać ważną rolę w dostarczaniu organizmowi energii i hormonów, a także w przeciwdziałaniu rozwojowi schorzenia.

Wskazanymi w takich przypadkach ćwiczeniami są ćwiczenie Jelenia, ćwiczenie Smoka i jedno z dwunastu ćwiczeń zodiakalnych. Ćwiczenie Jelenia sprzyja kumulacji energii seksualnej ("ognia") która zasila pozostałe gruczoły i organizm w energię (ciepło). Ćwiczenie Smoka powoduje zmniejszenie skutków nieregularności działania gruczołów. Wszystkie ćwiczenia zodiakalne natomiast mają na celu naładowanie gruczołów energią elektryczną wszechświata czyli elektromagnetyzmem.

- 18 -

5

Teoria Nerwów

Mózg, rdzeń kręgowy i nerwy są ważnymi składnikami układu nerwowego. Wg teorii taoistycznej, słabość nerwów wielu osób wynika z obecności toksyn w ich otoczeniu i w pożywieniu. Toksyny te zbierają się w wątrobie i w nerwach, które ulegają wtedy niepotrzebnemu stresowi. Stres ten osłabia nerwy i pociąga za sobą różnego rodzaju zaburzenia nerwowe i psychiczne łącznie z melancholią i depresją. Taoiści nie stosują leczenia psychiatrycznego ani psychologicznego, gdyż uważają oni, że wszelkie zaburzenia psychiczne wynikają ze słabości nerwów, która jest wynikiem zachwiania równowagi fizycznej. Są oni przekonani, że po wzmocnieniu systemu nerwowego poprzez 12 ćwiczeń dla nerwów, ćwiczenia Żurawia, Jelenia i Żółwia oraz ćwiczeń dla wątroby, zaburzenia psychiczne będą coraz słabsze, aż całkiem znikną.

CZĘŚĆ II

ŻYĆ CAŁYM SWOIM CIAŁEM

6

Wewnętrzne Ćwiczenia Taoistyczne

Ćwiczenia wewnętrzne zostały opracowane przez dawnych Taoistów po wnikliwej obserwacji i stosowaniu w praktyce praw fizycznych, jakimi rządzi się natura oraz naturalnych zasad zdrowienia - takie same prawa i zasady rządzą ciałem ludzkim. Zastosowanie ich w wewnętrznych ćwiczeniach sprawia, iż mają one bardzo szczególną moc przywracania chorych części ciała do ich stanu naturalnego, a więc do zdrowia. Odpowiednio dobrane i zestawione stanowią cudowny system samoleczenia, mogący zaspokoić dokładnie wszystkie potrzeby terapeutyczne danej osoby (człowieka). Ponadto osoba, która wykonuje te ćwiczenia codziennie, nie tylko nie narzeka na żadne choroby czy bóle, ale odczuwa wypływające z serca niewiarygodne uczucie zadowolenia. Co więcej, ćwiczenia te stanowią pewien etap przez który może przejść każdy, kto chce przeobrazić swoje ciało i doprowadzić je od stanu materialnego do nieśmiertelności. Dawni Taoiści przyznawali oczywiście, że nie każdemu jest dane dokonać takiego przeobrażenia w ciągu jednego życia, sądzili jednak, że każdy człowiek powinien wykonywać te ćwiczenia codziennie, aby mógł cieszyć się przynajmniej doskonałym zdrowiem i pełnią szczęścia przez całe swoje życie, Uważali, że każdy mężczyzna i każda kobieta mają prawo do życia całkowicie wolnego od bólu fizycznego, zaburzeń psychicznych czy pustki duchowej. Dla wszystkich ludzi, których jedyną perspektywą jest proces starzenia się zaprawiony pewną dozą niepokoju, wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne będą nadzwyczajnym przełomem w ich życiu.

Stres, jakie by nie były jego przyczyny: środowiskowe społeczne czy wewnętrzne, zawsze rodzi strach i chorobę. Hasło starzenie się wywołuje w nas wizje nadciśnienia tętniczego, arteriosklerozy, embolii, raka i przeróżnych innych chorób. Do niedawna ludzie wychowani w kulturze Zachodu byli bardzo słabo przygotowani na stawienie czoła tym wszystkim stresują-cym elementom. Pozwolili sobie na osłabienie ciała i umysłu mając bardzo powierzchowną nadzieję, że uda im się przez jakiś czas spowolnić proces starzenia się i uchronić się przed chorobą A przecież istnieje znacznie lepsze wyjście: wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne, które przede wszystkim wzmacniają nasze ciało i nasz umysł. Działają one tonizująco na wszystkie nasze układy wewnętrzne, łącznie z emocjonalnym i duchowym. Praktykując te ćwiczenia możemy się starzeć bez niepokoju, a nawet z pewnym rodzajem entuzjazmu, jako że mamy wewnętrzną świadomość witalności i jasności wynikającej z braku obaw przed przyszłymi chorobami czy bieżącymi słabościami spowodowanymi jakąś chorobą. Kiedy rozwiniemy już w sobie uczucie wolności i wewnętrznej witalności, będziemy w stanie stworzyć podatny grunt dla rozwoju naszej natury duchowej. Dopiero po tym etapie będziemy mogli spróbować posunąć się jeszcze dalej - przekształcić nasze ciało tak, aby stało się wieczne.

Harmonia daje nam poczucie, że nie istnieje ani dobro ani zło. ani pozytywy ani negatywy, ani Yin ani Yang, ani choroby ani strach. Kiedy zagoi nam się jakaś rana, musimy sobie przypominać jak bardzo cierpieliśmy z jej powodu. I w tym momencie nie widzimy już potrzeby uprawiania wewnętrznych ćwiczeń i na ogół ich zaprzestajemy. Tymczasem, działając w ten sposób, znów stajemy się podatni na wszelkiego rodzaju słabości i choroby. Dlatego też będziecie zapewne potrzebować, zwłaszcza na początku, jakiejś dyscypliny narzuconej z zewnątrz, która pozwoli wam wytrwać. Sądzę jednak, że każdy poważny adept jest w stanie rozwinąć w sobie wewnętrzną dyscyplinę, wynikającą ze zrozumienia, i rozwoju osobowości i z dobrego samopoczucia, jakie przynosi regularne stosowanie wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych.

Ćwiczenia te, bardzo łatwe, nie wymagają ani dużego wysiłku ani czasu. Są cennym dziedzictwem, pozostawionym nam przez dawnych Taoistów, i jeżeli będziemy umieli mądrze je wykorzystać i ocenić zgodnie z ich właściwą wartością, czas i energia jakie poświęcimy na ich wykonywanie bardzo szybko nam się zwrócą. Ponadto, z uwagi na fakt, że wynikają one z naturalnych praw zdrowienia, nie ma najmniejszej potrzeby pośpiechu w ich opanowywaniu. Starajcie się raczej powolutku wyczuć i zrozumieć każde ćwiczenie z osobna, a ich dobroczynne skutki hojnie was wynagrodzą

- 19 -

Odpowiednie stosowanie wyobraźni odgrywa też bardzo ważną rolę w niektórych wewnętrznych ćwiczeniach taoistycznych. Już przed wiekami stwierdzono, że myśl jest czymś taki samo realnym jak przedmiot materialny. Zarówno myśl jaki i przedmiot są formami energii, różniącymi się między sobą tylko długością fali i częstotliwością drgań. Wyobraźnia służy do zespolenia ciała i umysłu, tak, aby funkcjonowały jako jedna całość. Dzięki temu wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne pozwolą nam zgłębić nasz umysł i ciało i odkryć z czasem ogromne pokłady zdrowia i dobrego samopoczucia, jakie w nas drzemią.

W niniejszej książce trzymamy się ściśle ustalonej przed wiekami kolejności wykonywania wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych. Zaczynać należy od 5 ćwiczeń opartych na naśladownictwie zwierząt, następnie 8 ćwiczeń kierunkowych i 12 ćwiczeń zodiakalnych, i wtedy dopiero można opanować inne ćwiczenia leczące wewnętrzne i zewnętrzne układy ciała. Kiedy opanujecie już te podstawowe ćwiczenia, będziecie mogli przejść do ćwiczeń medytacyjnych i oddechowych. Ćwiczenia lecznicze mogą być wykonywane tak często, jak tylko uznacie to za stosowne. Na opanowanie podstawowych taoistycznych ćwiczeń wewnętrznych i oczyszczenie naszego organizmu z licznych słabości i chorób trzeba przewidzieć od 3 do 6 miesięcy praktyki. Opanowanie technik medytacji i oddychania wymaga na ogół nieco dłuższego czasu. Ponieważ jednak efekty stosowania tych ćwiczeń stają się coraz bardziej widoczne, sami będziecie mogli stwierdzić na jakim etapie się znajdujecie. Należy więc przypuszczać, że wzrastające wrażenie witalności i dobrego samopoczucia, jakie odczuwacie dzięki tym ćwiczeniom pozwolą wam wytrwać i wejść na drogę wzbogacania się fizycznego, umysłowego i duchowego.

TEORIA PIĘCIU ELEMENTÓW

Kontemplacja i obserwacja zjawisk zachodzących we wszechświecie doprowadziła dawnych Taoistów do wypraco-wania teorii, która tłumaczy stan równowagi pomiędzy jednościami komplementarnymi i antagonistycznymi, z jakich się on składa. Charakterystyka tych elementów dynamicznych i ich wzajemnych relacji została wyłożona w teorii pięciu elementów.

Według tej teorii, siła życiowa w swoich rozlicznych przejawach, rodzi się i umiera dzięki wzajemnemu oddziaływa-niu na siebie pięciu elementów: ognia, ziemi, metalu, wody i drzewa. Ten model złożony z 5 elementów jest charakterystyczny dla Taoizmu; pozostałe filozofie zachodnie i hinduska opierały się na modelu zawierającym tylko cztery elementy: ziemię, powietrze, wodę i ogień. Dla Taoistów powietrze zawarte jest w pojęciu ognia, gdyż bez powietrza ogień rie mógłby płonąć.

Wzajemne oddziaływania tych elementów przejawiają się w dwóch cyklach. W pierwszym z nich, zwanym „cyklem twórczym", każdy element tworzy lub pobudza element następny: z drzewa powstaje ogień, z ognia popiół, tj. ziemia, z ziemi wydobywa się metal, z metalu może powstać masa płynna, czyli woda, woda żywi drzewo, i cykl zaczyna się od początku. W drugim cyklu, który jest „cyklem destrukcyjnym", każdy element niszczy lub hamuje element następny. Tak więc ogień topi metal, metal tnie drzewo, drzewo niszczy ziemię, ziemia pochłania wodę, woda gasi ogień i cykl zaczyna się od początku.

Rys. 3. Cykl twórczy Rys. 4. Cykl destrukcyjny

Dzięki wzajemnym związkom między tymi pięcioma elementami we wszechświecie panuje równowaga. Podobnie w ciele ludzkim, które jest maleńkim wszechświatem, mikrokosmosem zachowywana jest harmonia między stanem psychicznym i fizycznym. Energia krąży w organizmie wzdłuż meridianów i od-powiadających im narządów wewnętrznych i wnętrzności ze ściśle określoną cyklicznością. Cykliczność ta jest odbiciem obu wspomnianych wyżej cykli, w jakich przejawiają się wzajemne oddziaływania pięciu elementów.

- 20 -

Każdy narząd naszego ciała jest związany z jednym z pięciu elementów (patrz Tabela 2).

Tabela 2. Pięć elementów i odpowiadające im narządy i wnętrzności

Ogień - serce Metal - płuca

jelito cienkie jelito grube

potrójny ogrzewacz skóra

(dokrewne)

naczynia krwionośne Woda - nerki

pęcherz moczowy

kości

Ziemia - śledziona-trzustka Drzewo - wątroba

żołądek pęcherzyk żółciowy

mięśnie nerwy

I tak w pierwszym cyklu serce (ogień) podtrzymuje śledzioną-trzustkę (ziemia), śledziona-trzustka (ziemia) pobudza płuca(metal), płuca (metal) wspierają nerki (woda), nerki (woda) wpływają na wątrobę (drzewo), wątroba (drzewo) wpływa na serce (ogień). Podobnie dzieje się z wnętrznościami: jelito cienkie (ogień) podtrzymuje żołądek (ziemia), żołądek (ziemia) wspiera jelito grube (metal), jelito grube (metal) wpływa na pęcherz moczowy (woda), pęcherz moczowy podpiera pęcherzyk żółciowy (drzewo). W przypadku zachwiania równowagi energetycznej w którymkolwiek z narządów wewnętrznych, nie tylko nie jest on w stanie pobudzać narządu następującego po nim na linii meridianu, ale oddziałuje nań negatywnie. Ma wtedy zastosowanie drugi cykl współdziałania pięciu elementów, czyli cykl w którym każdy element niszczy lub pochłania element następny. I tak jeśli w sercu (ogień) wystąpi zachwianie równowagi energetycznej, będzie ono oddziaływało negatywnie na płuca (metal), płuca (metal) będą z kolei źle wpływały na wątrobę (drzewo), wątroba (drzewo) będzie miała negatywny wpływ na śledzioną-trzustkę (ziemia), śledziona-trzustka (ziemia) źle wpłynie na nerki (woda), a te z kolei będą negatywnie działać na serce (ogień). Ten sam model ma zastosowanie do wnętrzności: osłabione jelito cienkie (ogień) wpływają negatywnie na jelito grube (metal), jelito grube (metal) wpływa niekorzystnie na pęcherzyk żółciowy (drzewo); pęcherzyk żółciowy (drzewo) wpływa negatywnie na żołądek (ziemia); żołądek (ziemia) ma negatywny wpływ na pęcherz moczowy (woda), a pęcherz moczowy (woda) ma zgubny wpływ na jelito cienkie (ogień).

Wykazując, że cykliczne współoddziaływanie na siebie narządów i wnętrzności jest identyczne, jak wzajemne od-działywanie na siebie pięciu elementów, Taoiści dostarczyli swoim adeptom wytłumaczenia dwóch powiedzonek: „to co jest na wierzchu jest takie samo jak to , co jest pod spodem" oraz „mikrokosmos jest zwierciadłem makrokosmosu", co pozwoliło im uznać wymianę energii pomiędzy narządami i wnętrznościami za konkretny fakt, skoro opiera się ona na tej samej logice, która instynktownie przyjmuje wzajemne oddziaływanie na siebie pięciu elementów za zjawisko nie podlegające dyskusji.

PIĘĆ ĆWICZEŃ OPARTYCH NA NAŚLADOWNICTWIE RUCHÓW ZWIERZĄT

Obserwacja zwierząt nasunęła Taoistom myśl, że niektórej z ich ruchów, mogły by być przydatne w leczeniu ludzi. Opracowali więc nowy typ ćwiczeń oparty na naśladownictwie ruchów pięciu zwierząt: smoka, tygrysa, niedźwiedzia, orła i małpy.

Zauważyli, że naśladowanie charakterystycznych ruchów tych zwierząt łagodzi wszelkie nieprawidłowości funkcjonowania narządów ludzkich, zwłaszcza pięciu podstawowych, i że ruchy konkretnego zwierzęcia stymulują konkretny narząd.

Tak więc każdy, kto chce zachować równowagę psychiczną i fizyczną, może uprawiać każde z tych ćwiczeń w każdej chwil;, kiedy tylko uzna to za stosowne. W momencie jednak, kiedy pojawi się konkretny problem, trzeba wybrać ćwiczenie, które oddziałuje na konkretny chory narząd lub zastosować Prawo Matki i Dziecka.

Prawo Matki i Dziecka opiera się na wzajemnym oddziaływaniu na siebie pięciu elementów. W cyklu krążenia energii między elementami, każdy z elementów jest jednocześnie „matką" elementu, który po nim następuje i „dzieckiem" poprzedzającego. Tak więc ziemia jest jednocześnie matką metalu i dzieckiem ognia.

Energia krążąc w organizmie przechodzi przez każdy z narządów w ściśle określonym cyklu. Każdy narząd jest „matką" organu, który po nim następuje w tym cyklu (zgodnie z teorią pięciu elementów). Płuca podtrzymują nerki, są więc traktowane jako ich „matka". W przypadku, kiedy w nerkach (dziecku) występuje niedobór energii, zgodnie z Prawem Matki i Dziecka wystarczy pobudzić przez zastosowanie ćwiczenia Orła energię w płucach (matce), aby automatycznie wyrównać poziom energetyczny również w nerkach. W tym przypadku jedno ćwiczenie

- 21 -

oddziaływuje jednocześnie na dwa narządy. W oparciu o diagram wpływów (rys. 3 i 4) oraz tabelę 2, można wybrać sobie ćwiczenie czy grupę ćwiczeń odpowiadających konkretnej potrzebie terapeutycznej.

Ćwiczenia te nie tylko leczą i regulują funkcjonowanie poszczególnych narządów, ale są również bardzo przydatne w łagodzeniu wszelkiego rodzaju napięć, stresów, złości i niepokojów. Wg teorii taoistycznych, stres i napięcia są największym wrogiem dobrego zdrowia. Posuwają się oni nawet do twierdzenia, że wszystkie problemy zdrowotne mogą być związane ze stresem i napięciami, gdyż mogą one doprowadzić do takiego zahamowania funkcji narządów wewnętrznych, że mimo najlepszego odżywiania i najlepszych lekarstw, organizm nie przyjmie niezbędnych do regeneracji komórek i odzyskania zdrowia substancji odżywczych.

Wyobraźnia odgrywa dużą rolę w tych pięciu ćwiczeniach. Jak już mówiliśmy, myśl ludzka jest czymś tak samo realnym, jak przedmiot materialny; są one tylko odmienną formą energii. Ta dawna teoria uzyskała potwierdzenie w pracach dr Karla Pribrama, neurochirurga i psychologa z Stanford University. Wyobraźnia łączy sferę psychiczną z fizyczną, tak, że stają się one jednym. Tak więc, porównanie swojego ciała z obrazem konkretnego zwierzęcia wzmocni nas zarówno na płaszczyźnie psychologicznej, jak i fizycznej.

W trakcie wykonywania ćwiczeń, myśli nasze powinny być skoncentrowane na obrazie konkretnego zwierzęcia. Przerwijmy je w chwili, kiedy myśl nasza zaczyna błądzić. Ponadto starajmy się wykonywać ruchy zwierząt w sposób jak najbardziej naturalny.

Nie należy zbyt dużo czasu poświęcać na jedno ćwiczenie. Jeżeli za bardzo skoncentrujemy się np. na ćwiczeniu Orła (metal), możemy osłabić funkcjonowanie wątroby (drzewo). Jeżeli za bardzo się zrelaksujemy, nasze nerwy staną się ociężałe. Z drugiej strony, jeśli wystąpi nadczynność wątroby, spowodowana wzrostem poziomu energii, możemy ją opanować dzięki ćwiczeniu Orła. I nie zapominajmy nigdy, że cała tajemnica tkwi w równowadze.

ĆWICZENIE SMOKA

Dla dawnych Chińczyków smok był stworem mitycznym symbolizującym siłę Yang elementu stworzenia, czyli energię dynamiczną i elektryczną występującą w czasie burzy. Na wszystkich wizerunkach latającego smoka występują deszcz, wiatr, chmury i błyskawice.

Używanie obrazu smoka było zarezerwowane na osobisty użytek Cesarza, Syna Niebios, z uwagi na to, że smok reprezentował najwyższą mądrość, władzę, panowanie nad sobą i skuteczność na płaszczyźnie społecznej.

Ćwiczenie Smoka ma na celu zaszczepić w ciele i umyśle wykonującego je te właśnie charakterystyczne cechy smoka. Działa ono na umysł człowieka i pozwala mu przezwyciężyć uczucia przygnębienia, złości i wrogości oraz niepokoju, jakim go napawają przeciwieństwa losu. Smoka, latającego po niebie, nie interesują takie przyziemne sprawy.

W dawnych tekstach taoistycznych, ćwiczenie Smoka występuje często pod inną nazwą. Wynikało to z pewnych względów politycznych - cesarze zabraniali zwykłym śmiertelnikom wyobrażać sobie siebie w postaci smoka z obawy, że doprowadzi to do powstania i obalenia istniejącej władzy.

Ponieważ smok przedstawia element ognia, fizycznym skutkiem tego ćwiczenia jest regulacja pracy serca, naczyń krwionośnych i przyswajania przez jelito cienkie.

Rys. 5. Ćwiczenie Smoka

Na początku ćwiczenia stoimy nieruchomo. Głęboko oddychając staramy się, w sposób jak najbardziej rzeczywisty, wyobrazić sobie siebie jako smoka z błyszczącymi ślepiami, wielką paszczą pełną olbrzymich zębów, świecącym ciałem pokrytym łuską, zawiniętym ogonem i wyciągniętymi długimi pazurami. Podnosimy następnie jedną nogę i naśladujemy posturę smoka. Wyobrażając sobie dalej, że nasze dłonie są pazurami, podnosimy jedną rękę z zaciśniętymi pazurami, druga zaś pozostaje na miejscu z wyciągniętymi pazurami. Ponieważ pozycja ta nie jest

- 22 -

ściśle określona, duże pole do popisu ma tu wasza wyobraźnia. Pozostańcie w tej pozycji tak długo, jak tylko możecie skupić się na obrazie smoka bez większego wysiłku. Powracajcie do tej pozycji tyle razy, ile możecie bez zmęczenia.

Najważniejszym aspektem tego ćwiczenia, jak zresztą i pozostałych, jest zespolenie ciała i umysłu. Jeśli więc obraz zaczyna się zamazywać czy myśl zaczyna gdzieś błądzić, przerwijcie ćwiczenie i zacznijcie od początku. Nie wyniesiecie bowiem ładnego pożytku z ćwiczeń, jeżeli wasze ciało i umysł nie będą znajdować się w stanie doskonałej harmonii.

ĆWICZENIE TYGRYSA

Smok symbolizuje cesarza, tygrys natomiast generała, tzn. dowódcę o dużych ambicjach, wiedzy, władzy i skuteczności, którego zadaniem jest ochrona tronu i egzekwowanie życzeń cesarza.

Tygrys reprezentuje element drzewa, dlatego ćwiczenie Tygrysa wpływa na wątrobę i nerwy. Wg Taoistów system nerwowy ma budowę drzewa i korzenie jego wyrastają z wątroby.

Ćwiczenie Tygrysa pozwala przezwyciężyć stany psychiczne wywołane przez niepokój, wrogość, brak skuteczności czy brak ambicji. Te szkodliwe postawy psychiczne są wynikiem złego metabolizmu spowodowanego zaburzeniami wątroby. Ćwiczenie to ma więc na celu leczenie i odtruwanie wątroby, uspokojenie zbyt napiętych nerwów, usprawnienie działania pęcherzyka żółciowego oraz odtruwanie mózgu i wszystkich komórek organizmu.

Siła tygrysa polega na jego zdolności chwytania ofiary jednym skokiem. Postawa tygrysa jest więc naśladowaniem tego „skoku".

Rys. 6. Ćwiczenie Tygrysa

Stajemy nieruchomo, oddychamy głęboko i wyobrażamy sobie, że jesteśmy tygrysem. Kiedy już wejdziemy w skórę tygrysa, uginamy lekko kolana i unosimy się na palcach, unosząc jednocześnie ręce przed siebie. Pazury mamy schowane, tak jak gdybyśmy dopiero szykowali się do skoku. Pozostajemy w tej pozycji tak długo, jak tylko możemy sobie wyobrazić siebie w roli tygrysa bez specjalnego wysiłku. Powtarzamy tyle razy, ile możemy bez zmęczenia.

ĆWICZENIE NIEDŹWIEDZIA

Podobnie jak smok i tygrys, niedźwiedź jest zwierzęciem potężnym i silnym, ale lubiącym także się bawić. Niedźwiedzie dużo jedzą, dużo odpoczywają i lubią, nie spiesząc się, błądzić sobie tu i tam; z natury są raczej leniwe i nieagresywne. Na ogół zostawia się je w spokoju i stara nie drażnić, gdyż są one na tyle silne i odważne, że potrafią stawić czoła każdemu potencjalnemu przeciwnikowi. Niedźwiedź jest symbolem ludzi, którzy osiągnęli już pewien komfort fizyczny i materialny, np. poważnych przedsiębiorców siedzących za wielkimi biurkami.

Ćwiczenie niedźwiedzia stymuluje procesy myślowe, zdolności twórcze i umiejętność podejmowania decyzji.

Niedźwiedź związany jest z elementem ziemi - naśladowanie jego ruchów wpływa na wytwarzanie enzymów przez zespół śledziona-trzustka oran na funkcjonowanie mięśnia żołądka. Ćwiczenie niedźwiedzia jest więc skuteczne przy zaburzeniach trawienia, hipoglikemii i cukrzycy.

Moc i siła niedźwiedzia ujawnia się najwyraźniej w momencie, kiedy staje on na tylnych nogach i zaczyna posuwać się naprzód w tej pozycji. Najbardziej charakterystyczna cecha jego budowy fizycznej, a mianowicie wystający żołądek nie pozwala mu się całkowicie wyprostować.

- 23 -

Rys. 7. Ćwiczenie Niedźwiedzia

Na początku ćwiczenia stoimy nieruchomo i głęboko oddychając staramy sobie wyobrazić, że jesteśmy niedźwiedziem. Następnie zaczynamy chodzić powoli na sztywnych nogach, ze zwisającymi rękami i wypiętym brzuchem. Krocząc tak poczujemy ruchy żołądka i pobudzenie okolic zespołu śledziona-trzustka.

Chodzimy tak długo, jak długo obraz niedźwiedzia obecny jest w naszych myślach. Powtarzamy ćwiczenie tak często, jak uznamy to za stosowne.

ĆWICZENIE ORŁA

Dla dawnych Taoistów orzeł w locie uosabiał duszę z racji na swe cechy boskie, takie jak bezszelestność, spokój , niewidzialność. Bez wysiłku wbija się on w przestworza i szybuje wysoko, a żaden szczegół krajobrazu nie umknie jego bystremu oku. Jego inteligencja i czujność są najbardziej widoczne wtedy, kiedy poluje.

Orzeł jest związany z elementem metalu, dlatego też ćwiczenie Orła wpływa korzystnie na płuca, skórę i jelito grube.

Ćwiczenie to jest bardzo pomocne w zwalczaniu melancholii, rozpaczy i depresji, które to wynikają z problemów płucnych bądź też są ich powodem (nie przypadkiem wielu pisarzy i poetów romantycznych cierpiało na gruźlicę). Jest ono również wskazane w takich przypadkach, jak rozedma płuc, astma i problemy skórne (jako że dla Taoistów skóra stanowi „trzecie płuco"). "

Charakterystyczną cechą orła są jego wielkie skrzydła, dzięki którym bez wysiłku utrzymuje się wysoko na niebie. Nie należy też zapominać, że w locie orzeł ma oczy szeroko otwarte i widzi absolutnie wszystko.

Zaczynamy ćwiczenie stojąc nieruchomo, głęboko oddychając i wyobrażając sobie, że jesteśmy orłem. Kiedy już czujemy się prawdziwymi orłami, zaczynamy chodzić powoli, trzymając ręce lekko uniesione i odchylone na boki lub delikatnie złączone z tyłu (za plecami). Wyobrażamy sobie, że jesteśmy orłem, nietykalnym i boskim, szybującym sobie swobodnie po niebie. Ciało mamy rozluźnione, ale umysł i oczy rozbudzone, tak, abyśmy widzieli wszystko, bez konieczności skupiania wzroku na poszczególnych przedmiotach.

Ćwiczymy tak długo, póki nasza myśl nie zacznie błądzić. W momencie, kiedy zaczynamy się dekoncentrować, należy ćwiczenie przerwać i zacząć od nowa. Ćwiczenie to może być wykonywane zawsze i wszędzie, ale działa najskuteczniej, kiedy odbywa się to na świeżym powietrzu po wieczornym posiłku.

- 24 -

Rys. 8. Ćwiczenie Orła

ĆWICZENIE MAŁPY

Dla dawnych Taoistów małpa uosabia niczym nie ograniczoną aktywność, ciekawość i wolność działania. Małpa jest bezustannie w ruchu, czy to na ziemi, czy skacząc z gałęzi na gałąź. Jej ruchów nie ograniczają żadne konwencje ani zwyczaje kulturowe.

Ćwiczenie Małpy, która jest związana z elementem wody, wpływają korzystnie na funkcjonowanie nerek i pęcherza moczowego. Jest ono wskazane dla osób, mających poczucie usidlenia przez zewnętrzne okoliczności i braku swobody. Swoboda działania, wg Taoistów, „osadzona" jest w nerkach. Ćwiczenie to przeciwdziała problemom związanym z nerkami, pęcherzem moczowym i układem moczowym.

Rys. 9. Ćwiczenie Małpy

Zważywszy na to, że małpa jest ucieleśnieniem pełnej swobody, inspiruje ona ćwiczenie w stylu dowolnym (w szerokim znaczeniu tego słowa). Tak więc najlepiej jest wykonywać je w samotności, gdyż czyjaś obecność mogłaby ograniczać swobodę ekspresji.

Zaczynamy ćwiczenie w pozycji stojącej lub siedzącej. Głęboko oddychamy i wyobrażamy sobie, że jesteśmy małpą. Kiedy już iluzja jest pełna, zdejmujemy buty i ubranie i zaczynamy się zachowywać jak mała małpka. Siadamy na podłodze lub przysiadamy gdzieś w fotelu, podskakujemy, wyskakujemy wysoko w górę lub zwieszamy się głową w dół - jednym słowem wykonujemy wszelkie możliwe ruchy, które nie wymagają dużego wysiłku i nie spowodują zmęczenia. Wszystkie te ruchy wynikają z impulsu i fantazji. Małpy lubią też się czochrać i drapać, jest to bardzo wskazane, szczególnie w okolicy nerek.

OSIEM ĆWICZEŃ KIERUNKOWYCH

Każdy z elementów wszechświata zajmuje jakąś przestrzeń, jest więc automatycznie ukierunkowany. Ponieważ my także jesteśmy cząstką wszechświata, oznacza to, że jesteśmy również ukierunkowani. Kierunkowość jest fenomenem, który ujawnia się w obecności sił elektrycznych, a są one wszędzie z racji na to, że są własnością atomów. To dzięki nim dwa magnesy się przyciągają lub odpychają; dzięki nim także magnes słaby może wzmocnić swoje oddziaływanie. Jeżeli organizm ma zostać „naładowany" siłami elektrycznymi, musi być odpowiednio ukierunkowany, tzn. że narząd, który ma zostać „naładowany" musi być odpowiednio usytuowany w stosunku do elementu, z którego będzie czerpał tę energię. Tak np. żeby mogła zaistnieć indukcja magnetyczna, naprzeciw bieguna północnego jednego magnesu musi się znaleźć biegun południowy drugiego. W przypadku

- 25 -

magnesów, jak i każdej innej substancji, „ładowanie" odbywa się na zasadzie przegrupowania atomów czy grupy atomów, co powoduje wzrost energii elektrycznej.

Po przeprowadzeniu rozlicznych doświadczeń nad właściwościami energetyzującymi kierunkowości, Taoiści opracowali osiem ćwiczeń kierunkowych, polegających na wykonywaniu odpowiednich ćwiczeń w odpowiednich kierunkach. Odpowiadają one ośmiu znakom Pa-Kua. Dla podkreślenia ich cenności, Taoiści nazywali je Ośmioma Sztukami Brokatu. Zwane są także „ośmioma ćwiczeniami kierunkowymi'* lub „ośmioma ćwiczeniami energetyzującymi".

Zanim przystąpimy do ćwiczeń musimy określić za pomocą kompasu położenie północnego bieguna magnetycznego (nie biegun północny na osi obrotu ziemi). Kierunek ten będzie punktem odniesienia dla poszczególnych ćwiczeń.

Płn.-zach.

Stajemy twarzą w kierunku północno-zachodnim, w lekkim rozkroku (tak, by stopy były prostopadłe do ramion). Paluchy skierowujemy do środka, dzięki czemu uzyskujemy równomierne obciążenie stopy i likwidujemy nacisk na nerwy pięty. Wyobrażamy sobie, że podnosimy średnio ciężką (aby wysiłek nie

był zbyt duży) sztangę. Schylamy się (nogi wyprostowane), chwytamy wyimaginowaną sztangę, podnosimy ją na wysokość pasa, a następnie wyciskamy jak najwyżej nad głowę. Starajmy się realnie czuć, jak podnosimy tę sztangę. Ćwiczenie możemy powtarzać tyle razy, ile tylko chcemy. Wpływa ono na wzrost naszej siły fizycznej, na płuca i jelito grube.

Rys. 10. Ćwiczenie w kierunku północno-zachodnim

Północ

Stajemy twarzą w kierunku północnym w szerokim rozkroku. Wyobrażamy sobie, że strzelamy z łuku. Celujemy najpierw w prawo, później w lewo. Obracamy tylko głowę, ramiona i tułów, nogi pozostają nieruchome. Następnie napinamy cięciwę i wypuszczamy strzałę, starając się wyobrazić sobie, że rzeczywiście trzymamy łuk w ręku.

Ćwiczenie można powtarzać dowolną ilość razy. Wpływa ono korzystnie na płuca, nerki, jelito grube, pęcherz moczowy, skórę i kości.

Rys. 11. Ćwiczenie w kierunku północnym

- 26 -

Płn.-wschód

Stajemy twarzą w kierunku północno--wschodnim. Robimy skłon i dotykamy paluchów czubkami palców. Nogi są proste, zginamy się maksymalnie w krzyżu i w pasie. Wyobrażamy sobie, że jesteśmy górą. Pozostajemy w tej pozycji tak długo, jak będziemy chcieli. Ćwiczenie to wpływa

korzystnie na okolice trzustki-śledzionej, na mięśnie i trawienie.

Rys. 12. Ćwiczenie w kierunku północno-wschodnim

Wschód

Rano stajemy twarzą do słońca, czyli w kierunku wschodnim, w lekkim rozkroku, tak by stopy były prostopadłe do ramion. Paluchy kierujemy do wewnątrz i zamykamy oczy. Ręce mamy opuszczone wzdłuż ciała. Wykonujemy skręt górną częścią ciała (nogi pozostają nieruchome) najpierw w prawo,

później w lewo. Głowę skręcamy wraz z tułowiem kreśląc oczyma świetlistą linie-mitowanego przez słońce promieniującego ciepła. Umysł nasz musi śledzić dokładnie każdy ruch. Ćwiczenie można powtarzać bez ograniczeń. Wpływa ono korzystnie na nerwy, wątrobę, oczy i pęcherzyk żółciowy, pomaga także w schudnięciu.

Rys. 13. Ćwiczenie w kierunku wschodnim Rys. 14. Ćwiczenie w kierunku południowo-wschodnim

Płd.-wschód

Stoimy twarzą w kierunku południowo--wschodnim w lekkim rozkroku (stopy prostopadłe do ramion), paluchy skierowane do wewnątrz. Siedem razy unosimy się lekko na palcach, po czym opuszczamy na pięty. Można wykonać kilka serii tego ćwiczenia. Myśl nie powinna przy tym błądzić. Ćwiczenie to

działa korzystnie na nerwy, wątrobę, pęcherzyk żółciowy i serce.

- 27 -

Rys. 15. Ćwiczenie w kierunku południowym Rys. 16. Ćwiczenie w kierunku południowo-zachodnim

Południe

Stajemy twarzą w kierunku południowym i kręcimy biodrami, tak jakbyśmy mieli wokół pasa kółko. Możemy zmieniać kierunek obrotu. Myślimy o tym, co robimy. Czas nie jest ograniczony. Ćwiczenie to wpływa korzystnie na narządy płciowe.

Płd.-zach.

Stajemy w pozycji jak do walki, twarzą w kierunku południowo-zachodnim. Uginamy lekko kolana, zginamy ręce w łokciach i zaciskamy pięści. Oczy powiększają nam się z wściekłości. Umysł mamy ściśle zespolony z naszym ciałem. Możemy pozostać w tej pozycji dowolnie długo. Ćwiczenie to działa

korzystnie na system trawienny, płuca i nerwy.

Zachód

Stajemy twarzą w kierunku zachodnim, w lekkim rozkroku (stopy prostopadłe do ramion). Paluchy stawiamy lekko do wewnątrz. Podnosimy jedną rękę w górę, po czym opuszczamy ją i pod-nosimy drugą. Staramy się, aby brzuch się nie mszał. Umysł nasz śledzi pilnie te ruchy. Czas ćwiczenia —

bez ograniczeń. Łagodzi ono bóle w górnej części pleców, bóle ramion, kręgosłupa oraz problemy nerkowe.

- 17. Ćwiczenie w kierunku zachodnim- 28 -

Wszystkie te ćwiczenia nie mają sztywnych reguł, dlatego też możemy je wykonywać zawsze i wszędzie. Każdy - gospodyni domowa, szef przedsiębiorstwa, żołnierz czy atleta - mogą dostarczyć energii swojemu ciału w ciągu króciutkich dwóch minut. A kiedy jest naładowane energią, wszelkie problemy tracą swą ostrość. Ciało staje się bardziej odporne i wszystko wydaje się o wiele prostsze i łatwiejsze.

DWANAŚCIE ĆWICZEŃ ZODIAKALNYCH

Życie polega na działaniu, a działanie jest funkcją, którą można, zgodnie z formułą taoistyczną, zapisać matematycznie:

f – funkcja o – organ e - energia

f = o + e

Aby zaistniała funkcja, musi istnieć narząd i energia. Narząd pozbawiony energii jest narządem martwym, a czysta energia bez narządu jest urojeniem. Życie posiada znaczenie lub też spełnia funkcję tylko wtedy, gdy narząd i energia istnieją jednocześnie. Do metod czerpania i wykorzystywania energii dla zachowania równowagi w systemach narządów wewnętrznych, Taoiści dorzucili metody zachowywania tej równowagi energetycznej w poszczególnych narządach. Opierają się one na wykorzystywaniu „czasu" odmierzanego przez zegar biorytmiczny. co pozwala na zlikwidowanie zaburzeń poprzez rozproszenie (osłabienie) energii bądź jej skupienie (wzmocnienie). Biorytm. zwany często zegarem biologicznym, jest to mechanizm regulujący krążenie energii w organizmie w zależności od czasu słonecznego i księżycowego.

Przez termin „biorytm" należy rozumieć wszelkie istotne: i naturalne pulsacje, stanowiące podstawę funkcjonalnych aspektów życia. Rytm ten można w pewnym sensie uznać za nabyty, gdyż zdawać sobie z niego sprawę jest tak samo trudno, jak ustawicznie kontrolować podstawę rytmiczną oddechu. Najłatwiej jest zauważyć istnienie „zegara biologicznego" w momencie zakłócenia jego normalnego funkcjonowania. Przesunięcia czasowe, tzn. konsekwencje gwałtownego przekroczenia linii zmiany czasu, stanowią najlepszy przykład tego, jak naturalny rytm organizmu zostaje zachwiany przez takie przemieszczenie się na dużą odległość w krótkim czasie. Normalnie nie zdajemy sobie sprawy, że organizm nasz funkcjonuje według ściśle określonego harmonogramu. Dopiero stres związany z koniecznością dostosowania się do życia w innej strefie czasowej uświadamia nam wyraźnie, jak wszystkie nasze funkcje życiowe są podporządkowane konkretnemu rozkładowi godzinnemu.

W wyniku dokładnej obserwacji krążenia energii w organizmie, Taoiści opracowali cykle biorytmiczne, które określają bardzo dokładnie, sekunda po sekundzie, przepływ energii wzdłuż meridianów. Odkryli przy tym, że na każdy z głównych meridianów przypada okres dwugodzinny, w czasie którego rejestruje się w nim najwyższy poziom energii. Tak np. między dziewiątą a jedenastą rano najwyższy poziom energii występuje w okolicach śledziony i trzustki, co oznacza, że w tym czasie pracują one najintensywniej . Między jedenastą a trzynastą energia zasila meridian serca, a jednocześnie spada do najniższego poziomu w meridianie śledziony-trzustki. W ciągu dnia można wyróżnić dwanaście takich „okresów" energetycznych, co odpowiada 12 znakom zodiaku.

Poniższa tabela stanowi wykaz tych „okresów" oraz podporządkowanych im narządów, w których w danym czasie występują najwyższe poziomy energetyczne.

Tabela 3. Cykle biorytmiczne

godz. 1 do 3 Wątroba

godz. 3 do 5 Płuca

godz. 5 do 7 Jelito grube

godz. 7 do 9 Żołądek

godz. 9 do 11 Śledziona-trzustka

godz. 11 do 13 Serce

godz. 13 do 15 Jelito cienkie

godz. 15 do 17 Pęcherz moczowy

godz. 17 do 19 Nerki

godz. 19 do 21 Czynniki obkurczające naczynia serca

godz. 21 do 23 Potrójny ogrzewacz

godz. 23 do 1 Pęcherzyk żółciowy

- 29 -

Zastosowanie powyższej tabeli jest szczególnie przydatne dla określenia przyczyn organicznych konkretnego niedomagania i dla wyrównania poziomu energii w danym narządzie poprzez ćwiczenia wzmacniające lub osłabiające energię zależnie od potrzeby.

Jeżeli mamy np, problemy ze snem między godziną 1-szą a 3-cią w nocy, rzut oka na tabelę wystarczy, aby stwierdzić, że bezsenność ta jest spowodowana nieprawidłowym funkcjonowaniem wątroby lub systemu nerwowego. Uboczne skutki tej bezsenności, jak zmęczenie, małą efektywność w pracy, poczucie winy, można łatwo wyeliminować przez zastosowanie ćwiczeń odpowiednich dla okresu czasu pomiędzy 1-szą a 3-cią w nocy.

Przyczyną zatwardzenia jest najczęściej wypróżnienie się w niewłaściwym czasie. Najlepszą, określoną przez biorytm porą ku temu jest okres między 5-tą a 7-ćmą rano. jeżeli będziemy przestrzegać tych godzin, znikną wszelkie niedogodności związane z zażywaniem lekarstw, lewatywami itp.

Przy tego rodzaju problemach ma zastosowanie 12 ćwiczeń zodiakalnych przedstawionych tu wg kolejności okresów czasowych jakim one odpowiadają.

Okres A

(godz. 1 do 3-ciej)

Jeżeli nie śpimy w tym okresie czasu, siadamy w siadzie skrzyżnym i patrzymy na czubek nosa. Przymykamy w tym celu powieki. Po paru próbach uda nam się te czubek nosa zobaczyć. Zaciskamy pieści (kciuk do środka) i opieramy je na kolanach (zamknięcie dłoni w pięść pozwala zachować energię emitowaną przez palce). Oddychamy głęboko i relaksujemy się. Czas trwania ćwiczenia: od 5 do 30 minut zależnie od potrzeby.

Rys. 18. Okres A

Okres B (godz. 3-5)

Jeżeli nie śpimy w tym czasie, siadamy w siadzie skrzyżnym lub jakiejkolwiek innej wygodnej pozycji. Przymykamy oczy i patrzymy na czubek nosa. Splatamy ręce i podtrzymujemy nimi głowę z tyłu. Kłapiemy zębami. Następnie ro-bimy głęboki wdech i wydech dziewięć razy. Powtarzamy ćwiczenie przez .5 do 30 minut.

Rys. 19. Okres B

- 30 -

Okres C

(godz. 5-7)

Zatykamy uszy dłońmi i bębnimy p licami wskazującym lub środkowym w tył głowy („niebiański werbel"). Liczymy oddechy. Robimy wdech i liczymy „raz". Wydech „dwa". Wdech „trzy". I tak dalej, powoli do dziewięciu. (Dalej będzie jeszcze mowa o tym ćwiczeniu).

Rys. 20. Okres C

Okres D

(godz. 7-9)

Siadamy w siadzie skrzyżnym. Ręce opieramy na kościach piszczelowych, żeby przytrzymać nogi i podtrzymać górną część ciała, którą wykonujemy ruch obrotowy. Staramy się zataczać jak największe kręgi. Poruszamy się swobodnie i zmieniamy od czasu do czasu kierunek, żeby nie zakręciło nam się w głowie. Ćwiczenie wykonujemy kilka razy.

Okres E

(godz. 9-11)

Czyścimy sobie zęby językiem. Powoduje to obfite wydzielanie śliny. Kiedy już mamy jej pełne usta, płuczemy nią dokładnie zęby i usta (tak jak przy myciu zębów), a następnie połykamy ją na trzy razy. Powtarzamy ćwiczenie kilka razy. (Dalej będzie jeszcze mowa o tym ćwiczeniu).

Rys. 21. Okres D

- 31 -

Rys. 22. Okres E

Okres F

(godz. 11-13)

Rozbieramy się i siadamy w wygodnej pozycji. Bierzemy wdech i wstrzymujemy go. Pocieramy energicznie dłonie, aby wytworzyć ciepło, po czym przykładamy je na plecy, w okolicach nerek. Masujemy się w tym miejscu tak długo, jak możemy wytrzymać na wdechu. Następnie chwilę spokojnie oddychamy i relaksujemy się, po czym powtarzamy ćwiczenie.

Rys. 23. Okres F

Okres G

(godz. 13 - 15)

Siadamy wygodnie. Wciągamy powietrze możliwie jak najgłębiej. Czujemy, jak powietrze dochodzi nam do splotu słonecznego, czyli w okolice brzucha. Wstrzymujemy oddech, by zatrzymać całe to powietrze wewnątrz ciała. Sta-ramy się poczuć płonący ogień w okolicach pępka. Robimy wydech. Ćwiczenie to jest dosyć trudne, ale po kilku próbach powinno wyjść.

Rys. 24. Okres G

- 32 -

Okres H

(godz. 15 - 17)

Wyobrażamy sobie, że trzymamy w dłoniach pedały rowerowe (pięści mamy zaciśnięte). Kręcimy tymi pedałami (gdy jedna ręka jest w górze, druga jest na cole). Każdą ręką wykonujemy osiem pełnych obrotów. Ćwiczenie można powtórzyć.

Rys. 25. Okres H

Okres I

(godz. 17 - 19)

Siadamy na łóżku lub podłodze w siadzie płaskim. Unosimy splecione ręce jak najwyżej dłońmi w stronę sufitu. Czujemy jak rozciągają się mięśnie pleców i międzyżebrowe. Kiedy poczujemy zmęczenie, opuszczamy ręce na głowę. Spokojnie oddychamy. Ćwiczenie można powtarzać kilkakrotnie.

Okres J

(godz. 19 - 21)

Siadamy na podłodze w siadzie prostym. Wyciągamy ręce przed siebie i próbujemy dotknąć palców u nóg. Nie róbmy nic na siłę. Jeśli nam nie wychodzi, wróćmy do pozycji wyjściowej i zrelaksujmy się. Można poklepać łydki i wewnętrzną stronę ud i spróbować wykonać ćwiczenie od nowa. Po jakimś czasie treningu uda nam się dosięgnąć swobodnie do stóp. Pozostajemy w tej pozycji tak długo, jak wytrzymamy, po czym rozluźniamy się.

Rys. 26. Okres I

Rys. 27. Okres J

- 33 -

Okres K

(godz. 21 - 23)

To samo ćwiczenie co dla okresu E.

Rys. 28. Okres K

Okres L

(godz. 23 - 1)

To samo ćwiczenie, co w okresie G, z tym, że dodatkowo zaciskamy mięśnie odbytu jak najmocniej i jak najdłużej. Staramy się wyobrazić sobie, że odczuwamy rodzaj mrowienia przesuwającego się w górę wzdłuż kręgosłupa. Następnie relaksujemy się i spokojnie oddychamy. Ćwiczenie powtarzamy kilkakrotnie. Jest ono dość trudne, ale ćwicząc wytrwale zdołamy je opanować.

Rys. 29. Okres L

DWANAŚCIE ĆWICZEŃ DLA NERWÓW

Dwa tysiące lat temu, w czasach dynastii Han, pewien europejczyk udał się do Chin i poświęcił całe swe życie na studiowanie i stosowanie w praktyce Taoizmu oraz pewnej odmiany Buddyzmu. Zwał się on Dharma, żył w Świątyni Białego Konia w stolicy cesarstwa Han.

Pracę całego swojego życia zamieścił w małej książeczce zawierającej zaledwie kilka stron hermetycznych wierszy, w których zakodował podstawowe informacje na temat sposobów przedłużania życia. (W tych czasach tego typu informacje były przeznaczone jedynie dla wtajemniczonych).

W dziele tym Dharma utrzymywał, że wszelkie problemy człowieka związane są z systemem nerwowym i że człowiek mógłby żyć dłużej, gdyby umiał odnawiać swój system nerwowy. Teorie Dharmy przyczyniły się w dużym stopniu do lepszego poznania systemu nerwowego człowieka.

Nerwy stanowią skomplikowany system „przewodów" łączących mózg z narządami oraz narządy między sobą. Każde uszkodzenie „przewodu" powoduje wystąpienie jakiegoś urazu w ciele ludzkim. Jeżeli np. (w wyniku jakiegoś urazu) dojdzie do zaniku nerwu w palcu, palec obumiera i trzeba go amputować. Komórki nerwowe odżywiają się produktami przemiany chemicznej zachodzącej w innych komórkach, a funkcjonowanie tych innych komórek zależne jest od nerwów. Niestety, po przekroczeniu 20-ego roku życia nerwy nasze zaczynają się kurczyć i twardnieć. Impulsy nerwowe wolniej docierają do celu, co powoduje spowolnienie wszystkich procesów fizycznych i psychicznych. Na tym właśnie polega proces starzenia się.

Nerwy młodych ludzi są miękkie i rozciągliwe. Aby zachować młodość musimy poddawać nasze nerwy ćwiczeniom, które powstrzymają proces ich niszczenia i pozwolą zachować im elastyczność i rozciągliwość. W tym

- 34 -

celu Dharma opracował dwanaście ćwiczeń zwanych „dwunastoma ćwiczeniami dla nerwów". Ruchy wykonywane w trakcie tych ćwiczeń bardzo przypominają ruchy Tai-chi chuan, które zresztą najprawdopodobniej wywodzi się z ćwiczeń dla nerwów (szkoła założona przez Chang San-Funga, mistrza taoistycznego , w 1700 lat po opracowaniu ćwiczeń dla nerwów). Różnią się one jednak podbudową teoretyczną - Tai chi chuan ma zastosowanie przede wszystkim do walki, natomiast ćwiczenia dla nerwów służą do eliminowania stresów i napięć oraz do utrzymywania systemu nerwowego w dobrym stanie.

W dwunastu ćwiczeniach dla nerwów ciało i umysł jednoczą się w celu osiągnięcia pełnego relaksu. Ten, kto próbował wykorzystać umysł aby zrelaksować ciało (idea zastosowana w urządzeniach biofeedback'u), wie dobrze, że jest to bardzo trudne do osiągnięcia. Przede wszystkim trzeba opróżnić umysł z wszelkich myśli, co wcale nie jest łatwe, gdyż jest on bez przerwy czymś zaprzątnięty. Zdając sobie sprawę z ciągłej aktywności umysłu, Dharma postanowił zmusić go do śledzenia całej serii ćwiczeń cielesnych, co miało doprowadzić zarówno umysł jak i ciało do stanu pełnego relaksu. Jeżeli uda nam się uchronić nasz system nerwowy, odnawiając go zanim zacznie ulegać procesowi niszczenia, będziemy żyli dłużej i zachowamy młodość.

Każde ćwiczenie jest kontynuacją poprzedniego, dlatego też należy przestrzegać kolejności ich wykonywania.

A oto dwanaście ćwiczeń dla nerwów:

1. Stajemy w lekkim rozkroku (stopy prostopadłe do ramion). Paluchy kierujemy do wewnątrz. (W trakcie wykonywania tego ćwiczenia nie należy stawać twarzą w kierunku południowym).

Kładziemy dłonie płasko na piersiach tak, aby palce wskazujące, środkowe i serdeczne stykały się nieco powyżej grasicy. Wsłuchajmy się w bicie naszego serca. Uśmiechnijmy się i wyobraźmy sobie, że jesteśmy bardzo skromną i uprzejmą osobą. (Ćwiczenie to rozluźnia ciało poprzez wyeliminowanie wszelkich myśli kontestacyjnych).

2. Pozostając w tej samej pozycji, rozsuwamy palce stóp i wbijamy je w ziemię, jak gdybyśmy chcieli przytrzymać coś pazurami. Otwieramy usta i rozglądamy się wokół pustym wzrokiem - udajemy idiotę. (Idiota nie zajmuje się poznaniem siebie ani rozwojem swojej osobowości, jest więc całkowicie rozluźniony). Następnie wyciągamy ręce przed siebie dłońmi w dół (palce lekko zagięte). Pozostajemy chwilę w tej pozycji.

Rys. 30. Pozycja pierwsza Rys. 31. Pozycja druga

3. Kontynuując poprzednie ćwiczenie stajemy na palcach, zaciskamy zęby i splecione ręce, dłońmi do góry, wycią-gamy nad głowę najwyżej jak możemy, po czym powolutku opadamy na pięty.

4. Jedną rękę kładziemy na głowie, aby ją przytrzymać (druga ręka pozostaje w górze) i energicznie poruszamy oczami na obie strony. Powtarzamy ćwiczenie zmieniając rękę przytrzymującą głowę nieruchomo.

- 35 -

Rys. 32. Pozycja trzecia Rys. 33. Pozycja czwarta

5. Jeżeli mamy wyciągniętą w górę prawą rękę - robimy wykrok prawą nogą; jeżeli lewą - wysuwamy naprzód lewą nogę. Zginamy i opuszczamy powoli podniesioną rękę (do wysokości pasa) i zaciskamy pięść z kciukiem w środku (dłoń skierowana ku górze). Rękę przytrzymującą głowę powolutku prostujemy w łokciu i opuszczamy na wysokość ramion. Zaciśnięta pięść skierowana jest w stronę podłogi. Wpatrujemy się w pięść skierowaną do dołu. Kilkakrotnie zmieniamy pozycję rąk. Ruchy powinny przypominać ruchy karate.

6. Wracamy do pozycji wyjściowej (jak na początku 1 ćwiczenia), ręce wzdłuż ciała, pięści zaciśnięte (skierowane do tyłu) Oczy rozszerzają nam się z wściekłości. Unosimy pięści zginając rękę w łokciu - są one teraz skierowane do przodu i do góry. Wypychamy ręce w przód, ale powoli, tak jak byśmy kogoś pchali. Staramy się, aby prawe oko śledziło ruchy prawej ręki, a lewe - lewej. Opuszczamy następnie ręce w dół, szybkim i energicznym ruchem, tak aby pięści znów były skierowane do tyłu. Ćwiczenie powtarzamy siedem razy, po czym rozluźniamy całe ciało nie zapominając o oczach.

Rys. 34. Pozycja piąta Rys. 35. Pozycja szósta

7. Kładziemy jedną rękę pod brodę, a drugą z tyłu głowy o obracamy głową raz w jedną, raz w drugą stronę; następnie zmieniamy ręce i znów kręcimy głową. Powtarzamy ćwiczenie trzy - cztery razy.

- 36 -

Rys. 36. Pozycja siódma

8. Wracamy do pozycji wyjściowej. Schylamy się tak, jak byśmy popychali coś rękoma w dół. Zginając nogi obsuwamy się, wyobrażając sobie jednocześnie, że wpychamy samych siebie w podłogę. Prostujemy się i po-wtarzamy ćwiczenie 7 razy.

9. Wracamy do pozycji wyjściowej i powtarzamy układ z ćwiczenia 5 z tą różnicą, że nie zaciskamy dłoni w pięść, a jedynie lekko zginamy palce, przy czym ręce znajdują się bliżej siebie. Poruszamy rękoma od siebie i do siebie odczuwając przy tym pracę mięśni rąk i pleców. Rozluźniamy się, po czym powtarzamy ćwiczenie.

Rys. 37. Pozycja ósma Rys. 38. Pozycja dziewiąta

10. Wracamy do pozycji wyjściowej. Rozluźniamy się. Robimy skłon i opierając się na palcach rąk o podłogę przesuwamy ręce do przodu, aż do momentu, kiedy stopy będą się opierały na czubkach palców. Pozostańmy v tej pozycji tak długo, jak wytrzymamy. Po jakimś czasie treningu możemy spróbować „wędrować" opierając się jedynie na palcach wskazującym, środkowym i serdecznym.

Rys. 39. Pozycja dziesiąta

11. Wracamy do pozycji wyjściowej. Zaplatamy palce na karku i pochylamy się, mając przy tym zamknięte oczy. Wracamy do pierwotnej pozycji.

- 37 -

Rys. 40. Pozycja jedenasta

12. Mając ręce zaplecione z tyłu głowy, pochylamy górną część ciała do przodu i wysuwamy jedną nogę do tyłu. Na drugiej nodze robimy przysiad. Prostujemy się, zmieniamy nogi i powtarzamy ćwiczenie. Prostujemy się i wracamy do pozycji z ćwiczenia pierwszego. Położenie rąk na sercu kończy tę serię ćwiczeń.

Rys. 41. Pozycja dwunasta

ĆWICZENIE JELENIA DLA MĘŻCZYZN

Pięć ćwiczeń opartych na naśladownictwie ruchów zwierząt, osiem ćwiczeń kierunkowych, dwanaście ćwiczeń zodiakalnych i dwanaście ćwiczeń dla nerwów - są to wszystko ćwiczenia ogólne. Tao ożywcze proponuje ponadto około tysiąca ćwiczeń energetyzujących i wzmacniających poszczególne części ciała i rozwiązujących konkretne problemy zdrowotne. Dalsza część książki poświęcona jest dokładnemu omówieniu większości z tych ćwiczeń.

Wiele wieków temu mędrcy chińscy wybrali spośród wszystkich zwierząt trzy, wyróżniające się swą długowiecznością: jelenia, żurawia i żółwia. Jedno z nich -jeleń - znane jest także ze swych możliwości seksualnych (jurności) i reprodukcyjnych. Dlatego też mędrcy obserwowali dokładnie jego zachowanie, chcąc dociec, z czego wynikają te jego zdolności. Zauważyli, że jeleń, poruszając ogonem, pobudza odbyt. Zrozumiawszy zasadę oddziaływania tego rodzaju ćwiczenia, Taoiści zmodyfikowali je na tyle, aby mogło mieć zastosowanie dla człowieka. Tak powstało ćwiczenie Jelenia.

Ćwiczenie to pozwala osiągnąć sześć bardzo istotnych celów. Po pierwsze wzmacnia ono tkanki narządów płciowych.

Po drugie, pobiera energię z pozostałych sześciu gruczołów i kieruje ją w stronę szyszynki, co wzmaga uduchowienie. (Droga hormonalna zaczyna się od gruczołu krokowego, przechodzi przez nadnercza i dalej do pozostałych gruczołów). Jednocześnie wzmaga się krążenie krwi w okolicach brzucha. Strumień krwi rozprowadza zawarte w spermie substancje odżywcze i „siłę życiową" (energię) po całym organizmie. W momencie, kiedy energia dochodzi do szyszynki, odczuwa się jakby dreszcz czy mrowienie, idące wzdłuż kręgosłupa iż do głowy. Jest to odczucie sprawiające wrażenie orgazmu. Jeżeli odczuwamy cokolwiek w okolicach szyszynki, nie czując jednak tego mrowienia w plecach - to już jest dobrze. Wrażliwość nasza wzrośnie wraz z nabieraniem wprawy. Jeżeli jednak po jakimś czasie w dalszym ciągu nie będziemy wyczuwać krążenia energii, będzie to oznaczać, że napotyka ona ja jakąś przeszkodę, którą należy usunąć w pierwszej kolejności.

Po trzecie - ćwiczenie Jelenia pozwala na samookreślenie (auto-diagnozę). Jeżeli jeden z siedmiu gruczołów nie funkcjonuje w pełni swoich możliwości, przepływ energii zatrzyma się na nim. Oznacza to, że gruczoł ten jest osłabiony i że należy mu poświęcić więcej uwagi. I tak, jeżeli np. grasica nie funkcjonuje jak należy, energia dojdzie do niej i się zatrzyma - problem ten będzie istniał dotąd, aż wyleczona grasica zacznie działać normalnie. Wtedy energia będzie mogła pójść dalej wzdłuż kręgosłupa aż do szyszynki. Jeżeli w trakcie wykonywania ćwiczenia Jelenia czujemy, że energia dochodzi do głowy oznacza to, że wszystkie gruczoły są zdrowe i że krążenie energii nie napotyka na żadną przeszkodę w naszym organizmie. Z drugiej strony, jeżeli nic nie odczuwamy w trakcie wykonywania tego ćwiczenia, oznacza to, że gdzieś na drodze przepływu energii utworzył się jakiś zator. Każdy z nas jest w stanie odczuć krążenie energii w swoim organizmie, pod warunkiem jednak, że wszystkie narządy działają prawidłowo.

Czwartym celem ćwiczenia Jelenia jest wzmocnienie zdolności seksualnych człowieka, co pozwala mu na przedłużanie stosunków płciowych. W czasie normalnego stosunku gruczoł krokowy napełnia się nasieniem i

- 38 -

powiększa swoją objętość aż do osiągnięcia największych rozmiarów tuż przed wytryskiem. W czasie wytrysku opróżnia się on poprzez całą serię skurczów. I na tym kończy się stosunek płciowy. Kontynuowanie stosunku nie jest możliwe, gdyż mężczyzna nie ma już nic do wytryśnięcia i nie może spowodować skurczów ani utrzymać się w stanie erekcji (stracił bowiem dużo energii w czasie ejakulacji). Może jednak stać się możliwe, jeżeli wykorzysta się ćwiczenie Jelenia do przepompowania spermy w małych dawkach, z gruczołu krokowego w innym kierunku, tzn. do innych gruczołów i do naczyń krwionośnych. W normalnych okolicznościach przerywanie orgazmu czy przedłużanie stosunku może być niebezpieczne. Gruczoł krokowy bowiem pozostaje wypełniony przez dość długi okres czasu, jaki jest potrzebny do odprowadzenia nasienia przez naczynia krwionośne. Rozciągnięty zbyt długo, tak jak gumka, traci swą elastyczność i nie może już wrócić do swego pierwotnego kształtu. Funkcjonuje wtedy mniej sprawnie, gdyż jest uszkodzony. Tak więc ćwiczenie Jelenia nie tylko pozwala przedłużyć stosunek płciowy i orgazm, ale chroni również gruczoł krokowy dzięki odprowadzaniu nasienia do innych gruczołów i naczyń krwionośnych.

Po piąte - ćwiczenie Jelenia zapewnia właściwy poziom produkcji hormonów przez nadnercza, a zwłaszcza przez gruczoły płciowe, dzięki czemu pozwala na akumulację energii seksualnej.

Często zdarza się, że osoby, które odczuwają przypływ energii seksualnej, mają tendencję do pomnażania swoich „wyczynów" na tym polu. Taoizm rzeczywiście daje taką możliwość, Taoiści jednak uznają rozwiązłość za pogwałcenie praw medycyny naturalnej. Wszelkie ekscesy pociągają za sobą osłabienie i wyczerpanie energetyczne. Z drugiej strony, prowadzenie normalnego, aktywnego pożycia seksualnego bez podejmowania żadnych kroków w celu odzyskania straconej w czasie stosunku energii, prowadzi do szybkiego wyczerpania zapasów energetycznych. A tajemnica wiecznej młodości jest bardzo prosta: trzeba zawsze utrzymywać narządy płciowe w doskonałym stanie, aby móc dysponować pewną rezerwą energii. Na tym właśnie polega jedno z oddziaływań ćwiczenia Jelenia (wykład dotyczący sposobów upłynniania tej nadwyżki energii seksualnej umieszczony jest w rozdziale poświęcony relacjom i stosunkom płciowym. Ponieważ nie jesteśmy w stanie szerzej ich omówić w niniejszym opracowaniu, bliższych informacji należy szukać w Tao seksuologii).

Szóstym celem ćwiczenia Jelenia jest wzmocnienie mięśni odbytnicy i odbytu. W miarę jak człowiek się starzeje i robi się słabszy, otwór odbytu ma tendencję do rozluźniania się i wiotczenia. Tłumaczy to często spotykany u starszych ludzi oraz osób, które na skutek paraliżu czy jakiegoś urazu utraciły kontrolę nad nerwami sterującymi odbytem, objaw nie trzymania kału. Kiedy mięśnie odbytu są uszkodzone lub osłabione, mogą się pojawić choroby w rodzaju hemoroidów lub raka gruczołu krokowego. Tak więc chcąc zachować młodość do późnego wieku, należy ćwiczyć te mięśnie, aby były silne. Gruczoł krokowy u mężczyzn położony jest za mięśniami odbytu. Skurcze zwieracza pobudzają go i wzmacniają. Dzięki temu można uniknąć, a nawet zlikwidować wiele chorób, jak przerost gruczołu krokowego spowodowany nadmiernym obciążeniem lub jego dysfunkcja w wyniku jakiegoś niedomagania czy raka. Ćwiczenie to jest więc zbawienne dla mężczyzn, którzy przekroczyli czterdziestkę, gdyż w tym wieku dość często zaczynają pojawiać się problemy.

Ćwiczenie Jelenia jest ćwiczeniem równocześnie fizycznym, umysłowym i duchowym. Przyczynia się do zwiększenia wydolności seksualnej mężczyzny poprzez umożliwienie mu przechowywania rezerw energetycznych w organizmie. Stosowanie go zwiększa i wzmacnia płodność. Z czasem pobudza również procesy umysłowe, dzięki czemu zwiększają się także siły psychiczne i poczucie wewnętrznego spokoju, które są niezbędne dla pełnego rozkwitu ośrodków duchowych człowieka.

WSKAZÓWKI DO ĆWICZENIA JELENIA DLA MĘŻCZYZN

Ćwiczenie może być wykonywane w pozycji stojącej, siedzącej lub leżącej. Ćwiczyć należy rano zaraz po wstaniu i wieczorem przed pójściem spać.

Etap pierwszy:

(Cel: pobudzenie wytwarzania spermy)

1. Pocieramy energicznie ręce jedną o drugą. Spowoduje to ich rozgrzanie, gdyż energia z całego ciała przemieści się do dłoni.

2. Prawą ręką obejmujemy jądra tak, aby dłoń całkiem je zakryła. (Wskazane jest rozebrać się przed tym ćwicze-niem). Nie należy ich mocno ściskać. Powinniśmy odczuwać jedynie lekki ucisk i ciepło wydzielane z dłoni.

3. Lewą dłoń kładziemy na podbrzuszu w okolicy kości łonowej, mniej więcej dwa centymetry poniżej pępka.

4. Lekko uciskając, aby zgromadzić ciepło w okolicy podbrzusza, lewą ręką wykonujemy ruch okrężny zgodnie z ruchem wskazówek zegara lub odwrotnym. 81 razy bez przerwy.

5. Ponownie energicznie zacieramy ręce.

6. Zmieniamy pozycję rąk - teraz lewa obejmuje jądra, a prawa leży na podbrzuszu. Znów wykonujemy 81 ruchów okrężnych dłoni, ale w przeciwnym kierunku niż poprzednio. Koncentrujemy się na tym, co robimy i czujemy jak wzrasta ciepło. W czasie wykonywania ćwiczeń taoistycznych absolutnie niezbędna jest koncentracja uwagi na celu wykonywanych ruchów. Dopiero po zespoleniu sfery fizycznej z psychiczną dojdziemy do oczekiwanych rezultatów danego ćwiczenia. Nie próbujmy posługiwać się myślą w celu wywoływania naturalnych procesów, wyobrażając sobie np. płonące ognie w okolicach podbrzusza. W tym ćwiczeniu wyobraźnia nie ma zastosowania.

- 39 -

Rys. 42. Ćwiczenie Jelenia dla mężczyzn

Etap drugi:

1. Zaciskamy mięśnie wokół odbytu i staramy się je wypychać w górę i do wewnątrz. Jeżeli ćwiczenie zostanie wykonane prawidłowo odniesiemy wrażenie wciągania powietrza przez odbytnicę i wessania dałej okolicy odbytu do środka ku górze. Ściskajmy jak najmocniej i pozostańmy jak najdłużej w tej pozycji.

2. Przerywamy i przez chwilę się rozluźniamy.

3. Powtarzamy skurcze około-odbytowe. Powtarzamy to ćwiczenie możliwie jak najwięcej razy aż do zmęczenia. Na początku stwierdzimy prawdopodobnie, że jesteśmy w stanie ściągnąć zwieracz jedynie na kilka sekund. Nie zniechęcajmy się jednak. Po kilku tygodniach będziemy mogli zacisnąć zwieracz przez dłuższy czas bez zmęczenia ani żadnego wysiłku z naszej strony.

UWAGA A: Kiedy wykonujemy ćwiczenia etapu drugiego należy się skoncentrować na uczuciu mrowienia (podobnym do elektrowstrząsu), które przechodzi wzdłuż drogi siedmiu gruczołów. Trwa ono ułamek sekundy i powstaje samoistne. Nie próbujmy narzucić go sobie za pomocą obrazów myślowych. Można się spotkać z zaleceniami, aby wykorzystywać myśl w celu ułatwiania przepływu lub ukierunkowania krążenia energii. Tymczasem osoby, które czynią takie sugestie, chyba nie bardzo dobrze pojmują naturę energii. Istnieje 6 postaci energii: mechaniczna, termiczna, dźwiękowa, promieniowania, atomowa i elektryczna. Człowiek wytwarza energię elektryczną.

Różni się ona jednak zasadniczo od energii elektrycznej wykorzystywanej np. w domu. Prąd elektryczny w instalacji domowej posiada częstotliwość 50 Hz, a częstotliwość prądu wytwarzanego w organizmie ludzkim ok. 49 000 000 Hz. Odpowiada to połowie częstotliwości fali świetlnej, którą szacuje się na 186 000 000 Hz. Tak więc zanim człowiek zdąży pomyśleć, odetchnąć czy spróbować wpłynąć na bieg energii, to już dawno dotrze ona do celu. Nasze myśli są stanowczo zbyt wolne, by móc sterować strumieniem energii elektrycznej.

Procesy zachodzące w podświadomości nie mogą być poddawane świadomej kontroli. Ingerencja rozumu w sprawy, które mu nie podlegają, np. sterowanie energią elektryczną za pomocą myśli, może spowodować poważne uszkodzenia tak fizyczne, jak psychiczne. Może doprowadzić do schizofrenii, uszkodzenia mózgu i przeróżnych innych schorzeń. Taoiści nazywają to „dezintegracją w kierunku zła". Sam obserwowałem tego typu przypadki zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie.

Efekty ćwiczenia Jelenia są gwarantowane po warunkiem, że nie wprowadza się doń technik z innych szkół. Często zupełnie niespójne techniki łączone są w jedną całość, przez co stają się one bardziej spektakularne, ale efekty ich bywają katastrofalne. Lao-Tseu powiedział: „Moja droga jest prosta i łatwa". I autentyczne metody taoistyczne rzeczywiście są łatwe i proste.

UWAGA B: Chcąc sprawdzić, czy ćwiczenie Jelenia ma jakiś wpływ na nasz gruczoł krokowy, należy wykonać następujący test: w trakcie oddawania moczu spróbujmy całkowicie zatrzymać strumień moczu przez zaciśnięcie mięśni odbytu. Jeżeli nam się to uda, oznacza to, że ćwiczenie w naszym przypadku jest skuteczne.

UWAGA C: Jeżeli wystąpi wzwód w czasie wykonywania ćwiczenia, należy kciukiem ręki otaczającej jądra mocno uciskać członek u jego nasady tuż przy kości łonowej, masując jednocześnie podbrzusze drugą ręką. Spowoduje to zmniejszenie dopływu krwi do członka i zwiększy akumulację energii w gruczołach płciowych. (W Tao seksuologii omówione zostało szerzej zagadnienie zadowalającego orgazmu bez wytrysku jako sposób kontrolowania utraty energii przy masturbacji czy stosunkach płciowych. Podkreśla się tam, że do wytrysku powinno dochodzić jedynie

- 40 -

w przypadku, kiedy celem stosunku jest pro-kreacja. W innych wypadkach jest to tylko strata energii, która zaczęła się gromadzić dzięki stosowaniu ćwiczenia Jelenia. Taoizm postuluje wykorzystywanie tej energii raczej na dosko-nalenie się duchowe człowieka tak, aby mógł on pewnego dnia zrealizować wszystkie swoje aspiracje fizyczne, psychiczne i duchowe).

UWAGA D: Należy zawsze koncentrować się na tym, co się robi.

Musimy zachować higienę przy stosowaniu tego ćwiczenia. Musimy znaleźć czas, by codziennie dokładnie umyć całe ciało, łącznie ze wszystkimi otworami. Nauczyliśmy się myć twarz, usta i zęby. Natomiast otwór odbytu często pomijamy, gdyż zgodnie z obowiązującymi normami społecznymi ten szczegół naszej anatomii stanowi tabu. Tymczasem musimy dbać o utrzymanie w czystości odbytu i narządów płciowych, jeśli nie chcemy dopuścić do zagnieżdżenia się tam różnego rodzaju bakterii i odchodów, mogących doprowadzić do infekcji, raka, hemoroidów i innych schorzeń tej części naszego ciała. Z tym tematem związane jest również ćwiczenie adoracji słońca.

Ucisk na gruczoł krokowy wywołany przez skurcze mięśni odbytu powoduje, że w ten sposób pobudzony zaczyna on wydzielać hormony takie jak endorfina, która powoduje naturalny stan euforii. A kiedy gruczołem krokowym wstrząsają spazmy, występuje orgazm. Zaciskając i rozluźniając mięśnie odbytu w czasie wykonywania ćwiczenia Jelenia odczuwamy naturalną euforię, taką samą, jaką czujemy po przebiegnięciu 20 km, ale bez całego balastu jaki to za sobą pociąga.

Ćwiczenie Jelenia m.in. leczy i przeciwdziała powstawaniu hemoroidów oraz likwiduje wszelkie problemy związane z gruczołem krokowym, takie jak osłabienie, przerost czy rak. Wzmacnia zakończenia nerwowe wokół kości łonowej i członka i może być stosowane do zapobiegania impotencji i przedwczesnego wytrysku. Skurcze mięśni odbytu wpływają również na powiększenie żołędzia, dzięki czemu doznania w trakcie stosunku płciowego mogą być przyjemniejsze.

Bez posiadania pełnej kontroli nad mięśniami odbytu nie będziemy w stanie opanować w przyszłości wewnętrznych ćwiczeń medytacyjnych i oddechowych. Mięśnie te stanowią coś w rodzaju drzwi zamykających dostęp do górnej części ciała i pozwalających, aby energia została skierowana w okolice brzucha i mogła się tam gromadzić. Posiadanie tej rezerwy energetycznej jest absolutnie niezbędne, aby narządy płciowe jak i pozostałe gruczoły mogły być we właściwy sposób stymulowane. Tak więc, jeżeli chcemy wzmocnić się na tyle, by móc w przyszłości energetyzować nasze ośrodki duchowe, musimy najpierw nauczyć się panować nad mięśniami odbytu.

ĆWICZENIE JELENIA DLA KOBIET

Korzyści, jakie przynosi kobiecie „ćwiczenie Jelenia", są bardzo liczne i niezwykle interesujące.

Pozwala jej ono pozbyć się wszelkich problemów związanych z menstruacją (nawet w trakcie miesiączkowania), takich jak zmienność nastrojów, wstrzymywanie wody, zablokowania hormonalne, skurcze czy nienormalne krwawienie (słabe krwawienie jest oznaką jakiegoś zablokowania i zatrucia organizmu. Nagłe ustanie cyklu miesiączkowego, nie wynikające ze stosowania ćwiczenia Jelenia, jest oznaką choroby).

Ćwiczenie to wzmacnia mięśnie odbytu i zapobiega powstawaniu hemoroidów. Ponadto przeciwdziała wszelki n chorobom pochwy (infekcje, upławy, zapalenie okrężnicy, białe upławy) Pozwala ono także na zwiększenie krążenia energii w narządach płciowych i okolicach podbrzusza.

Bardzo korzystny jest wpływ tego ćwiczenia na pochwę. Staje się ona bardziej jędrna i elastyczna. Tak więc dla kobiety, która urodziła kilkoro dzieci, korzyścią będzie fakt, że będzie w stanie dostarczyć swemu partnerowi więcej satysfakcji w czasie stosunku (Po porodzie pochwa może pozostać nadmiernie rozciągnięta, co zdecydowanie zmniejsza doznania partnera). Stosując ćwiczenie Jelenia kobieta jest w stanie wzmocnić swą pochwę i napełnić ją energią.

Ponadto pod wpływem tego ćwiczenia zwiększona ilość produkowanych hormonów (estrogenów) zostaje rozprowadzona do macicy, pochwy, piersi i jajników.

Wzrost poziomu estrogenu w organizmie może w dużym stopniu złagodzić objawy menopauzy. Korzyści płynące z uprawiania tego ćwiczenia znane są od tysięcy lat. Pozwala ona m.in. na zachowanie do późnego wieku młodzieńczej sylwetki. Potwierdzają to źródła historyczne, z których wynika, że znane ze swej piękności kobiety regularnie uprawiały to ćwiczenie. Dodatkowym plusem tego ćwiczenia jest fakt, że wytwarzanie zwiększonej ilości estrogenu odbywa się w sposób naturalny. Jest to bardzo istotne, gdyż organizm wie jakiej ilości estrogenu potrzebuje w danym momencie. Lekarz natomiast, przepisujący syntetyczny hormon lub lek niezrównoważony z pozostałymi wydzielinami organizmu, nie jest w stanie tego określić. Poziom hormonów we krwi zmienia się bowiem nieustannie.

Przy zażywaniu syntetycznych hormonów prędzej czy później należy spodziewać się pojawienia problemów z racji na zbyt dużą lub zbyt małą ich dawkę. Ciało, wyposażone w czujniki będące w stanie pogotowia dzień i noc, wie najlepiej kiedy jaka ilość hormonów ma zostać wytworzona.

Dzięki wykonywaniu obu etapów ćwiczenia przez jakiś okres czasu każda kobieta w okresie płodności może zatrzymać miesiączkę, korzystając przy tym z innych dobrodziejstw tego ćwiczenia.

Normalnie co miesiąc zewnętrzna warstwa ścianek macicy przerasta naczyniami krwionośnymi w oczekiwaniu na zagnieżdżenie się jaja. Zapłodnione jajo przyczepia się do nabrzmiałych krwią i bogatych w substancje odżywcze ścianek macicy. Czerpie ono substancje odżywcze zawarte we krwi aż stanie się całkowicie rozwiniętym

- 41 -

dzieckiem. Jeżeli natomiast jajo nie zostało zapłodnione, błona śluzowa macicy rozpada się i pozbywa się niepotrzebnej już krwi. W ten sposób, w czasie miesiączki, kobieta traci bezpowrotnie duże ilości krwi i substancji odżywczych.

Ćwiczenie jelenia pozwala zatrzymać tę comiesięczną utratę krwi. Wiele kobiet podchodzi do tego nieufnie, sądząc, że nie jest to naturalne, Tymczasem nie ma żadnych powodów do obaw. Zatrzymanie miesiączki występuje przecież samoistnie w okresie menopauzy oraz ciąży i karmienia.

Kiedy kobieta jest w ciąży jej ciało instynktownie kieruje całą krew do rozwijającego się jaja. Krew i energia tracone normalnie w czasie miesiączkowania są wykorzystywane głównie przez narządy płciowe na użytek płodu. Po porodzie na ogół miesiączka również nie pojawia się natychmiast. Jeżeli matka karmi dziecko piersią, krew wraz ze składnikami odżywczymi kierowana jest do piersi w celu zasilenia gruczołów mlecznych.

OSTRZEŻENIE

Kiedy cykl menstruacyjny kobiety zostaje zatrzymany, zajście w ciążę staje się mało prawdopodobne. Po przerwaniu jednak uprawiania ćwiczenia Jelenia miesiączka powraca i wtedy kobieta ma szansę na zdrowszą ciążę. W takim przypadku zatrzymanie miesiączki nie daje żadnego trwałego efektu.

Nie powinno się uprawiać ćwiczenia Jelenia w trakcie ciąży, gdyż energia wygenerowana przez to ćwiczenie w połączeniu pobudzeniem narządów płciowych może doprowadzić do przedwczesnego porodu.

WSKAZÓWKI DO ĆWICZENIA JELENIA DLA KOBIET

W trakcie wykonywania obu etapów tego ćwiczenia starajmy się „czuć" ogień, czyli energię gromadzącą się w naszych narządach płciowych i wznoszącą się wzdłuż kręgosłupa do piersi i do głowy (Nie próbujmy pomagać energii za pomocą obrazów myślowych. Nieskuteczność takiego działania została objaśniona we wskazówkach do ćwiczenia Jelenia dla mężczyzn).

Jedność ducha i ciała stanowi podstawowy warunek dla harmonijnego i silnego oddziaływania energii witalnej. A boskim celem jest doprowadzenie tej energii do szyszynki - do głowy.

Najlepiej jest wykonywać to ćwiczenie rano zaraz po przebudzeniu i wieczorem przed pójściem spać. Jeśli nie jest to możliwe, wystarczy wykonać ćwiczenie raz dziennie.

Etap pierwszy:

1. Siadamy tak, aby piętą jednej z nóg uciskać ujście pochwy. Powinnyśmy odczuwać stały i dość silny ucisk na łechtaczkę. Jeżeli nie jesteśmy w stanie usiąść w takiej pozycji, możemy podłożyć okrągły i dość twardy przedmiot, np. piłkę tenisową, pod ujście pochwy. (Powinno to wywołać przyjemne uczucie z racji na pobudzenie okolic narządów płciowych i wydzielanie się energii seksualnej).

2. Pocieramy energicznie dłonie jedna o drugą. Ogrzeją się one dzięki przemieszczeniu się energii do rąk i dłoni.

3. Kładziemy ręce na piersiach i czujemy przenikanie ciepła przez skórę.

4. Pocieramy powoli piersi ruchem okrężnym w kierunku zewnętrznym - lewą dłonią w kierunku ruchu wskazówek zegara, prawą w przeciwnym.

5. Wykonujemy przynajmniej 36 tych ruchów okrężnych, nie więcej jednak niż 360, dwa razy dziennie. (Warto tu zwrócić uwagę na fakt, że w momencie kiedy kobieta zdoła już zatrzymać miesiączkę, nie musi wykonywać aż 360 ruchów okrężnych dłoni. Ponadto sama decyduje, kiedy miesiączka ma się zatrzymać, a kiedy powrócić. Powraca ona zaraz po zaprzestaniu uprawiania ćwiczenia).

Rys. 43 Ćwiczenie Jelenia dla kobiet

UWAGA A: Ruch okrężny rąk w kierunku zewnętrznym nazywany jest rozpraszaniem i służy zapobieganiu lub leczeniu torbieli czy raka piersi. Można odwrócić kierunek obrotów - prawa ręka porusza się w kierunku ruchu wskazówek zegara, lewa w przeciwnym. Ruch taki zwany jest stymulacją i ma na celu zwiększenie objętości piersi.

- 42 -

a. Rozpraszanie Rys. 44a i 44 b. Stymulacja Rozpraszanie i stymulacja

Etap drugi:

Ćwiczenie to należy wykonywać w pozycji siedzącej lub leżącej.

1. Zacznijmy od zaciśnięcia mięśni pochwy i odbytu, tak jak byśmy chciały zamknąć te dwa otwory. Następnie spróbujmy „wepchnąć" odbytnicę do środka ciała ku górze zaciskając jeszcze mocniej mięśnie odbytu. Jeżeli wykonamy to ćwiczenie prawidłowo, odniesiemy wrażenie zassania powietrza przez odbytnicę i pochwę. Trzymajmy mięśnie mocno zaciśnięte tak długo, jak wytrzymamy.

2. Rozluźniamy się, po czym powtarzamy ćwiczeni tyle razy, ile uznamy za stosowne. Być może na początku będziemy mieć pewne trudności, ale z czasem uda nam się zwiększyć ilość skurczów oraz czas ich trwania.

UWAGA A: Przy zaciskaniu mięśni można włożyć palec do pochwy, aby sprawdzić intensywność skurczów.

UWAGA B: Wargi sromowe są bardzo delikatne, dlatego też należy je masować i pobudzać w trakcie wykonywania ćwiczenia. W tym też celu siadamy na pięcie lub na piłce.

UWAGA C: Jeżeli masowanie piersi dwoma rękoma jednocześnie okaże się zbyt męczące, można pocierać tylko jedną pierś wykorzystując w tym celu rękę położoną po przeciwnej stronie ciała. Druga ręka w tym czasie odpoczywa lub może posłużyć do pobudzania pochwy (zamiast pięty). Jest jeszcze inny sposób wykonywania tego ćwiczenia: masować piersi kobiety może mężczyzna, a kobieta pociera pochwę lub uciska ją dłonią. Jak widzimy ćwiczenie Jelenia pozostawia dość dużo swobody, można je więc łatwo dostosować do indywidualnych upodobań.

UWAGA D: W trakcie wykonywania ćwiczenia Jelenia starajmy się nie dotykać sutków. Są one bardzo wrażliwe i mogłyby zostać pobudzone ponad miarę. Kobieta wykonująca ćwiczenie prawidłowo sama stwierdzi, że jej sutki stały się bardziej wrażliwe.

UWAGA E: Należy koncentrować się na tym, co robimy.

Uwagi dotyczące higieny zamieszczone w poprzednim rozdziale odnoszą się również do kobiet. Dbajmy o czystość odbytu i narządów płciowych, aby nie było w nich bakterii czy odchodów.

Jeżeli ćwiczenie jest prawidłowo wykonywane, odczuwamy przyjemny dreszcz przemieszczający się wzdłuż kręgosłupa od odbytu do czubka głowy. Odczucie to wynika z nagromadzenia się energii seksualnej i jej przesuwania się wzdłuż układu gruczołów aż do szyszynki znajdującej się w górnej części głowy. Wskazuje ono również na to, że ćwiczenie osiągnęło swój cel: odmłodzenie całego organizmu i utrzymanie go w stanie wiecznej młodości.

Bez posiadania pełnej kontroli nad mięśniami odbytu nie będziemy w stanie opanować w przyszłości wewnętrznych ćwiczeń medytacyjnych i oddechowych. Mięśnie te stanowią coś w rodzaju drzwi zamykających dostęp do górnej części ciała i pozwalających, aby energia została skierowana w okolice brzucha i mogła się tam gromadzić. Posiadanie tej rezerwy energetycznej jest absolutnie niezbędne, aby narządy płciowe jak i pozostałe gruczoły mogły być we właściwy sposób stymulowane. Tak więc, jeżeli chcemy wzmocnić się na tyle, by móc w przyszłości energetyzować nasze ośrodki duchowe, musimy najpierw nauczyć się panować nad mięśniami odbytu.

ĆWICZENIE JELENIA W POZYCJI LEŻĄCEJ

Jeżeli napotykamy na jakieś trudności w wykonaniu ćwiczenia Jelenia w pozycji siedzącej, równie dobrze możemy je wykonać leżąc.

1. Kładziemy się na lewym boku (Ponieważ ćwiczenie Jelenia nie wymaga dużo czasu, możemy położyć się zarówno na lewym jak i na prawym boku be;: obaw o zbytnie przeciążenie serca).

2. Wyciągamy lewą nogę tak, by była całkiem prosta. Prawą nogę uginamy w kolanie i kładziemy ją na lewej. Pozycja ta rozluźnia miednicę i ułatwia zaciskanie mięśni odbytu i odbytnicy.

3. Lewa ręka leży na podłodze dłonią w dół, blisko ciała. Pod głowę kładziemy poduszeczkę, aby nie nadwerężyć szyi.

4. Wykonujemy ruchy opisane we wskazówkach do ćwiczenia Jelenia zamieszczonych powyżej. (Można zrezyg-- 43 -

nować z pocierania podbrzusza ręką, jeżeli jest to dla nas zbyt niewygodne. Oddziaływanie ćwiczenia Jelenia wynika głównie z zaciskania mięśni odbytu).

5. Dla dopełnienia zastosujmy technikę oddychania, jakiej nauczyliśmy się przy ćwiczeniu Żurawia. Powtórzmy 12 razy technikę oddychania zaciskając jednocześnie mięśnie odbytu.

Rys. 45. Ćwiczenie Jelenia w pozycji leżącej

UWAGA: Można również wykonywać to ćwiczenie w pełnym słońcu, tak aby promienie słoneczne, które generują energię i są bardzo korzystne dla zdrowia, grzały odbyt i całe ciało. Warto zajrzeć przy tej okazji do dalszej części książki poświęconej adoracji słońca, w której omówione są właściwości energetyzujące i bakteriobójcze słońca.

ĆWICZENIE ŻURAWIA

W Chinach żyje dziwny gatunek żurawia charakteryzujący się, zarówno samiec jak i samica, czerwonym, niezwykle toksycznym grzebieniem. Wszystkie trucizny, jakie ptak ten spożywa w ciągu swego życia, gromadzą się w tym grzebieniu. Wyżsi rangą żołnierze pierwszych dynastii wykorzystywali te właściwości grzebienia żurawia dla wykazania swojej lojalności względem władcy. Noszący taki grzebień wokół szyi czy ramienia cieszyli się takim szacunkiem, że żaden sąd nie wymierzał im kary: w momencie, gdy popełniali jakiś niegodny czyn, sami pozbawiali się życia przez polizanie toksycznego grzebienia. Zawarte w nim trucizny były w stanie zabić postawnego mężczyznę w ciągu kilku minut. A przecież każda cząstka tych trucizn przeszła przez system trawienny żurawia nie wyrządzając mu żadnej szkody. Żuraw ten jest ponadto znany ze swej długowieczności.

Mogłoby się to wydawać dziwne, zważywszy na toksyczny charakter pożywienia żurawia, na które składają się głównie płazy-skrzeki i owady. Jednak po wielu obserwacjach i badaniach udało się ustalić dokładnie przyczynę tej długowieczności. Początkowo sądzono, że żuraw posiada niezwykle silny układ trawienny zdolny do zażywania i magazynowania śmiertelnych dawek toksyn bez uszkodzenia pozostałych narządów. Okazało się jednak, że różni się on bardzo niewiele od systemu trawiennego innych ptaków, które nie tolerują toksyn. Zdolność żurawia do przyjmowania toksyn musiała więc wynikać z czego innego. Po długich obserwacjach Taoiści doszli do wniosku, że tym czymś była pozycja żurawia - stoi on najczęściej na jednej nodze z drugą, podkurczoną, przyciśniętą do żołądka. V Wywiera w ten sposób ucisk na mięśnie brzucha i na narządy wewnętrzne, czego efektem jest pobudzenie i wzmocnienie układów trawiennego, oddechowego i układu krążenia. Pozycja ta, zaadaptowana do potrzeb człowieka, spełnia to samo zadań e i jest równie skuteczna. Jelita człowieka są narządem mimowolnym i usytuowane są tak, że trudno do nich dotrzeć za pomocą ćwiczeń zewnętrznych, dlatego też pozycja żurawia jest dobrym sposobem oddziaływania na system trawienny. Ćwiczenie Żurawia w pozycji stojącej polega na zastosowaniu przepony do masażu organów trawiennych i jelit.

Człowiek zawsze cierpiał na różne dolegliwości brzucha, ostre lub chroniczne, jak zatwardzenie, biegunka, wrzody, rak żołądka, jelit czy dwunastnicy itd. Wszystkie te choroby mają jedną wspólną przyczynę - niewydolność jednego lub kilku odcinków układu trawiennego. W momencie, gdy jakaś tkanka czy narząd są osłabione, stają się bardziej podatne na chorobę, a im większe jest to osłabienie, tym ostrzejsze są objawy choroby. Ponieważ system trawienny jest podporządkowany kontroli mięśni mimowolnych, musimy znaleźć sposób na zapanowanie nad tymi mięśniami i narządami. Musimy zmusić żołądek, jelita i okrężnicę do ruchu i do pracy, dzięki czemu będą mogły zostać wzmocnione.

Kiedy oddychamy normalnie, płuca mają tendencję do rozszerzania się na zewnątrz. Ćwiczenie Żurawia sprawia, ze płuca zmuszone są rozszerzać się w dół. Jelita nie mają się wtedy gdzie podziać i zostają ściśnięte w kulkę. Ruch ten likwiduje zatwardzenie i sprzyja lepszemu wchłanianiu substancji odżywczych, a także pobudza płuca i układ krążenia. W ten sposób bakterie, które pragnęłyby zawładnąć organizmem, nie znajdują już podatnego gruntu do zagnieżdżenia się i rozmnażania, gdyż ruchy wydalające są zbyt silne i zbyt częste. Organizm staje się tym samym bardziej odporny na choroby. Z drugiej strony ćwiczenie Żurawia zwiększa krążenie w okolicach narządów i mięśni brzucha, co wpływa na zmniejszenie odkładania się tłuszczu i poziomu cholesterolu. Wpływ, jaki ćwiczenie to wywiera na płuca pozwala na łagodzenie objawów astmy. Ponieważ płuca i skóra ściśle ze sobą współpracują, pozycja Żurawia przyczynia się także do wyeliminowania. problemów skórnych typu wyprysków i stanów zapalnych.

Złe nawyki oddechowe są również przyczyną wielu niedomagań i schorzeń. Większość z nas ma tendencję do wykorzystywania w czasie oddychania jedynie górnej połowy płuc. (W wyniku autopsji stwierdzono, że niektórzy ludzie w ogóle nie używają środkowych i dolnych płatów płucnych - u jednych wyglądają jak nowe, u innych są w zaniku). Gromadzące się w dolnych partiach płuc zanieczyszczone i wilgotne powietrze stwarza korzystne warunki dla rozwoju bakterii.

Powietrze, które wdychamy, poza tlenem, azotem, związkami węgla, zawiera również energię. Czerpiemy z niego tlen, bez którego nie zachodziłyby procesy metaboliczne, oraz energię, czyli ładunki elektryczne, których brak prowadzi do osłabienia organizmu aż do ustania wszelkich jego funkcji.

Złe nawyki oddechowe polegają również na oddychaniu zbyt szybkim, co powoduje uszkodzenie delikatnych - 44 -

pęcherzyków płucnych i przyspieszenie rytmu pracy serca. Oddychając zbyt szybko robimy sobie krzywdę, gdyż nie jesteśmy wtedy w stanie wykorzystać zawartych w powietrzu potrzebnych nam substancji odżywczych, co pociąga za sobą masę problemów takich jak choroba, bóle i zawroty głowy, niestrawność, złe krążenie krwi i przedwczesne starzenie się (Gdy rytm serca jest przyspieszony, proces starzenia się postępuje szybciej. Stresy i napięcia nerwowe znacznie przyspieszają rytm serca. W następnym etapie przyduszają komórki, które nie mają się jak odżywiać i wtedy oznaki starzenia się uwidaczniają się na twarzy).

Dlatego bardzo istotne jest skorygowanie tych złych nawyków oddechowych. Oddychanie przeponowe, jakiego uczy nas ćwiczenie Żurawia, pozwala na pełne rozciągnięcie płuc i wchłonięcie całej energii zawartej w powietrzu, które wdychamy, a jednocześnie stanowi gimnastykę dla płuc i masuje organy wewnętrzne. Wpływa ono również na poprawę krążenia przez obniżenie rytmu serca. (Idealnym rytmem jest 45 uderzeń na minutę, czyli rytm, w jakim serce bije w czasie snu)

Reasumując, ćwiczenie Żurawia zostało opracowane w celu wzmocnienia organów wewnętrznych w obrębie tułowia. Mimo, że organy te są kontrolowane przez system nerwowy autonomiczny lub mimowolny," ćwiczenie Żurawia pozwala na zrównoważenie krążącej w nich energii dzięki czemu wpływa na ich prawidłowe działanie.

WSKAZÓWKI DO ĆWICZENIA ŻURAWIA

Ćwiczenie może być wykonywane w pozycji stojącej, siedzącej lub leżącej (na plecach).

1. Pocieramy energicznie dłonie jedna o drugą - rozgrzeją się one dzięki przemieszczeniu się energii z organizmu do dłoni.

2. Kładziemy ręce na dolnej części brzucha po obu stronach pępka

3. Usta mamy zamknięte, oddychamy przez nos

4. Zaczynamy powoli wydychać powietrze uciskając lekko brzuch rękoma. Ruch ten sprawia, że powietrze jest delikatnie wypychane z dolnych partii płuc. (W tym przypadku, ręce spełniają tę samą rolę, co noga żurawia). Wyobrażamy sobie, jak wszystkie cząstki powietrza wylatują z naszych płuc wraz ze wszystkimi mikroorganizmami, które się tam znajdowały.

5. Kiedy nie mamy już powietrza w płucach, robimy powoli wdech wzdymając przy tym brzuch jak piłkę. Starajmy się, aby klatka piersiowa się nie rozszerzała, wykorzystujemy jedynie mięśnie dolnej części brzucha.

a.

b.

Rys. 46a i 46b. Ćwiczenie Żurawia

6. Pełny wydech i wdech stanowią jeden cykl oddechowy. Początkowo uda nam się wykonać tylko dwa lub trzy cykle w czasie jednego seansu. Z czasem powinniśmy dojść do 12 cykli w czasie seansu.

UWAGA A: Nie róbmy nic na siłę. Ćwicząc regularnie nauczymy się bez trudu wydymać i wciągać brzuch w trakcie tego wolnego oddychania. Na początku, dla ułatwienia, będziemy się posługiwać rękoma, z czasem, gdy już nauczymy się oddychania przeponowego, przestaną być potrzebne. Musimy zawsze oddychać bardzo wolno, tak aby włos umieszczony przed dziurkami od nosa nawet nie drgnął przy wdechu ani przy wydechu.

UWAGA B: Kiedy opanujemy już dobrze to ćwiczenie, możemy połączyć technikę oddychania z ćwiczenia Żurawia ze skurczami odbytu z ćwiczenia Jelenia, dzięki czemu będzie ono bardziej skuteczne.

UWAGA C: Koncentrujemy się zawsze na tym, co robimy

UWAGA D: Kobiety w ciąży nie powinny wykonywać ćwiczenia Żurawia, gdyż rozciąganie się i kurczenie brzucha może wywołać u nich nieprzyjemne sensacje.

Ćwiczenie Żurawia najlepiej jest wykonywać rano, z twarzą zwróconą do słońca. Starajmy się czuć przy wdechu jak energia słoneczna wchodzi w nasze ciało, przy wydechu zaś jak wychodzą z niego toksyny i inne zanieczyszczenia.

- 45 -

Jeśli jednak wygodniej nam będzie wykonywać to ćwiczenie wieczorem, wpłynie ono wtedy, poprzez delikatny masaż narządów wewnętrznych, na uspokojenie i rozluźnienie całego organizmu i spokojny, regenerujący siły sen.

Organem, na który ćwiczenie Żurawia wywiera bardzo korzystny wpływ, są płuca. Ponieważ stanowią one jeden z trzech systemów filtracyjnych organizmu - umożliwiają wydalanie dwutlenku węgla i innych produktów przemiany gazowej - muszą funkcjonować bez zarzutu. A jedynym sposobem na utrzymanie układu oddechowego i układu krążenia w dobrym stanie, to dbanie o właściwe oddychanie. Dzięki ćwiczeniu Żurawia nauczymy się znów oddychać tak, jak czyniliśmy to w niemowlęctwie. Większość z nas, z wyjątkiem śpiewaków, z czasem zapomina jak to się robi.

Być może zdołamy opanować to ćwiczenie w takim stopniu, iż jeden pełny oddech zajmie nam 10 minut. Wielu ludzi ma większe trudności z wydłużeniem wdechu. Po nabraniu jednak wprawy każdy z nas jest w stanie oddychać powoli i bardzo głęboko. A ucząc się prawidłowo oddychać, uczymy się równocześnie kontrolować każdą komórkę naszego organizmu i wspomagać ją w podążaniu za naszym umysłem. Jeśli opanujemy ten pierwszy etap, łatwiej dojdziemy do etapu drugiego, w którym umysł nasz wkracza na boską drogę.

Opanowanie ćwiczeń Żurawia i Jelenia jest podstawą, bez której nie sposób opanować bardziej zaawansowanych technik medytacyjnych i oddechowych.

ĆWICZENIE ŻURAWIA W POZYCJI STOJĄCEJ

Ćwiczenie Żurawia wykonywane w pozycji stojącej rozwija zmysł równowagi, pobudza system nerwowy, wzmacnia narządy wewnętrzne i zwiększa elastyczność kolan, kostek i stawu biodrowego. Poprawia także krążenie w nogach i stopach i likwiduje tendencje do skurczów w nogach, żylaków i zimnych stóp.

1. Stoimy prosto na złączonych nogach tak, aby pięty i paluchy się stykały.

2. Unosimy jedną nogę i pocieramy stopą o łydkę drugiej.

a. b.

Rys. 47a i 47b. Ćwiczenie Żurawia w pozycji stojącej

3. Unosimy stopniowo stopę wzdłuż drugiej nogi, zatrzymując ją co pięć czy dziesięć centymetrów i ponawiając ruch pocierania, aż do oparcia stopy na udzie drugiej nogi z piętą wspartą na miednicy i palcami stopy skierowanymi w stronę stawu biodrowego.

4. Masujemy podeszwę stopy rękoma, a także paluchy, aby pobudzić nerwy stopy i poprawić krążenie.

5. Następnie podnosimy powoli ręce nad głowę, wykonując przy tym wdech. Dłonie trzymamy możliwie najbliżej siebie.

6. Oddychając normalnie pozostajemy w tej pozycji tak długo, jak to będzie możliwe.

7. Robiąc wydech opuszczamy ręce i»nogę i powtarzamy ćwiczenie drugą nogą.

8. Ćwiczenie należy wykonać raz każdą z nóg.

- 46 -

Początkowo możemy mieć trudności z utrzymaniem równowagi, ale z czasem będzie to coraz łatwiejsze. Stopniowe zwiększanie się naszego poczucia równowagi będzie miało wpływ na nasze życie codzienne.

ĆWICZENIE SPLOTU SŁONECZNEGO

Dawni Taoiści sądzili, że ciałem ludzkim rządzą dwa mózgi, a nie jeden. Poza normalnym mózgiem znajdującym się w głowie, jest jeszcze drugi „mózg" w brzuchu. Są to nerwy, od których zależy funkcjonowanie całego organizmu. A kiedy mówimy nerwy, myślimy zaraz o ich powiązaniu z mózgiem. Tymczasem Taoiści kojarzyli system nerwowy z tym drugim „mózgiem" mieszczącym się w brzuchu i przypisywali mu nie mniejszą rolę niż mózgowi właściwemu.

Dziś ten brzuszny ośrodek nerwowy nazywamy „splotem słonecznym". Jest to sieć komórek nerwowych usytuowanych po środku klatki piersiowej, poniżej serca, za żołądkiem. Ponieważ znajduje się blisko narządów wewnętrznych brzucha, nerwy związane ze splotem słonecznym rozchodzą się w kierunku tych narządów. Można stwierdzić, że związki łączące narządy wewnętrzne ze splotem słonecznym są bliższe i bardziej bezpośrednie, niż te, które łączą je z mózgiem. Dlatego też starożytni Taoiści nazywali splot słoneczny „mózgiem brzusznym".

Jest on odpowiedzialny za utrzymywanie i równoważenie funkcji narządów wewnętrznych. Można sobie zdać sprawę z jego istnienia w momencie, kiedy odczuwamy gniew, radość, przykrość, miłość czy nienawiść oraz wszelkie inno uczucia zależne od narządów wewnętrznych. Emocje rodzą się w momencie, gdy funkcjonowanie jakiegoś organu zostaje zakłócone; objawiają się reakcjami fizjologicznymi, a odczuwamy je w splocie słonecznym. Kiedy pojawia się emocja, splot słoneczny musi przywrócić równowagę między poszczególnymi narządami i zlik-widować dysfunkcję jednego z nich - jest to walka boleśnie odczuwana na poziomie splotu słonecznego.

Wg Taoistów powstawanie i odczuwanie emocji jest domeną raczej rejonów brzusznych niż mózgu. Mózg jest czymś w rodzaju biblioteki, w której gromadzone są wszystkie dane (pochodzące z doświadczenia życiowego, wykształcania itp.). W dzisiejszej terminologii można by go nazwać komputerem centralnym.

Działanie splotu słonecznego dotyczy wszystkich narządów położonych w okolicach brzucha. Wg Taoistów podniecenie związane jest z sercem, złość z wątrobą, niepokój i trzustką i śledzioną, zmartwienie z płucami, a strach z nerkami. Zgodnie z teorią pięciu elementów nadmierne podniecenie ma zły wpływ na jelito cienkie, narządy płciowe, serce i naczynia krwionośne; złość na system nerwowy, wątrobę i pęcherzyk żółciowy; niepokój czy nadmierne przejmowanie się na żołądek, śledzionę-trzustkę, napięcie mięśniowe; zmartwienia na płuca, jelito grube, skórę i włosy; strach na kości, nerki i pęcherz. Nie oznacza to jednak wcale, że emocje są szkodliwe dla narządów. Są one raczej przeciwnościami zesłanymi przez Boga dla wyregulowania splotu słonecznego. Splot słoneczny jest pierwszym ogniwem łańcucha wpływów przechodzących przez narządy. Tak więc jeśli narządy wewnętrzne są zdrowe i zrównoważone, takie też są i emocje. Nie można narzucić sobie spokoju wewnętrznego za pomocą myśli czy rozumowania. Pochodzi on z siły wewnętrznej niezależnej od myśli. Jeżeli splot słoneczny funkcjonuje prawidłowo, narządy szybko „otrząsają" się ze stresów i napięć i działają dalej właściwie. W momencie kiedy ta równowaga zostanie zachwiana, pojawiają się problemy w rodzaju bezsenności, nadciśnienia, chorób naczyniowych, zawałów, chronicznych zapaleń oskrzeli, stanów zapalnych dwunastnicy, wrzodów, nieżytów żołądka lub jelit, zatwardzenia, biegunki, złego wchłaniania (jelito cienkie), skurczów menstruacyjnych, impotencji itp.

Jak może zostać zakłócona równowaga splotu słonecznego? Zgodnie z taoistyczną teorią dwóch mózgów, u normalnych noworodków występuje więcej funkcji mózgowych w obszarze brzucha niż w mózgu. Ich mózg jest dziewiczy, wolny od wszystkich tych informacji, które dorośli uznają za niezbędne do życia, a mimo to prawie nigdy nie cierpią na choroby, które trapią, a nawet zabijają dorosłych. Na skutek edukacji i stopniowego gromadzenia się doświadczeń życiowych ich mózg powoli się rozwija. W niektórych kulturach większy nacisk kładzie się na zapamiętywanie jak największej ilości faktów i rozwój intelektualny niż na rozwój wewnętrzny (uczucia), czego skutkiem jest hamowanie funkcji „mózgu" brzusznego, które z czasem zostają całkiem zapomniane. Mózg staje się wielką biblioteką, w której gromadzone są informacje (jego objętość stale się zwiększa). Pociąga to za sobą cały szereg problemów fizycznych i psychicznych zwanych chorobami naszych czasów. Niektóre z nich wymieniliśmy wyżej. Bagatelizując prawdziwe emocje ludzie zakłócają funkcjonowanie splotu słonecznego, co pociąga za sobą zaburzenia w działaniu narządów wewnętrznych i skracanie ich życia. Najbardziej oczywistym objawem zaniku splotu słonecznego i wynikających z tego zaburzeń jest „duży brzuch". Akumulacja martwych komórek, niepotrzebnych produktów przemiany metabolicznej i tkanki tłuszczowej wskazuje wyraźnie, że splot słoneczny jest w mniej lub bardziej zaawansowanych stadium zaniku. Wielki brzuch i zaburzenia jakie się w nim kryją nie występują nigdy u zdrowego małego dziecka.

Prawdziwe emocje umiejscowione są w splocie słonecznym, a nie w mózgu. Mózg rejestruje jedynie wspomnienie emocji. Uczy się nas, zupełnie niepotrzebnie, panowania nad emocjami za pomocą władz umysłowych, czyli rozumu. W ten sposób uniemożliwiamy działanie splotu słonecznego. Zgodna z prawami fizyki im bardziej zwiększa się ciśnienie, tym większe jest ryzyko wybuchu. Jeżeli w dalszym ciągu będziemy hamować emocje, przygotujemy teren dla pojawienia się problemów fizycznych i psychicznych, co może doprowadzić do zawalenia się misternie zbudowanego przez zimną i racjonalną myśl gmachu. Kiedy narządy, które utrzymują organizm przy życiu, przestają funkcjonować prawidłowo, wszystkie informacje zgromadzone w mózgu stają się niejasne i zagmatwane i przesłaniają prawdziwą mądrość i inteligencję. Obserwacja współczesnego społeczeństwa wykazuje wyraźnie jak zgubne są skutki powściągania uczuć za pomocą rozumu. Nigdy nie było tylu chorych zarówno fizycznie, jak i psychicznie.

- 47 -

Dla Taoistów hamowanie uczuć za pośrednictwem rozumu nie jest żadnym rozwiązaniem. W 55 rozdziale Tao-Te-King, Lao-Tseu pisze: „aby pozostać w dobrym zdrowiu i żyć długo, człowiek musi nauczyć się powrócić do wczesnego dzieciństwa". Oznacza to odkrycie na nowo „mózgu" brzusznego. Rozwój obu mózgów powinien być jednakowy. A oto jak można do tego dojść:

1. Doprowadzić do stanu równowagi pomiędzy narządami zgodnie z teorią pięciu elementów;

2. Rozwinąć zdolności „mózgu" brzusznego tak, aby był w stanie znieść większą intensywność emocji. Jest to całkowicie sprzeczne z większością nauk pedagogicznych i religijnych, ale stanowi to jeden z największych sekretów Taoizmu.

Większość religii i placówek szkolnych uczy nas hamowania emocji za pomocą rozumu. Na pierwszy rzut oka chłodnę rozumowanie wydaje się logiczne, racjonalne i obiektywne i daje się łatwo zaprogramować w mózgu. W momencie jednak, gdy pojawia się jakiś bardziej skomplikowany problem, ten sposób rozumowania okazuje się być nieadekwatny do sytuacji subiektywnych. Wielu ludzi skarży się, że ich serce pozostaje w konflikcie z rozumem. Aby znaleźć właściwe rozwiązanie trzeba umieć sięgać do najgłębszych warstw samego siebie i odkryć swoje prawdziwe uczucia.

Według Taoistów prawdziwe emocje (czyli spokojne) wynikają z prawidłowego i zrównoważonego funkcjonowania organów wewnętrznych. W przypadku nadczynności któregoś z nich trudno jest osiągnąć wewnętrzny spokój i znaleźć w sobie rozwiązanie problemu.

Rys. 48. Splot słoneczny Rys. 49. Ćwiczenie splotu słonecznego

Nauczyciele medytacji uczą spowalniania aktywności mózgu w celu zredukowania stresów i napięć. Skutkiem medytacji jest czasowe wyłączenie myślenia. Ostatnio stwierdzono, że stres i napięcia psychiczne są groźnym wrogiem społeczeństw a i zaleca się medytację jako program przeżycia. Niestety dla wielu ludzi, zbyt pogrążonych w realizacji swoich zobowiązań i aspiracji, takie wyciszenie mózgu jest nieosiągalne. Zmuszanie go do tego na drodze medytacji może wywołać katastrofalna skutki. Narzucając mózgowi nowy sposób myślenia prowokuje się dodatkowe stresy i napięcia. W skrajnych przypadkach może to nawet doprowadzić do schizofrenii.

Nawet jeśli nauczymy się przez medytację zmniejszać stresy i napięcia, nie wpłynie to w żadnym stopniu na wzmocnienie splotu słonecznego. Równowaga między naszymi dwoma mózgami nie zostanie osiągnięta.

Jedynym sposobem na wzmocnienie splotu słonecznego (bez żadnych skutków ubocznych), a więc i na automatyczne osłabienie poziomu stresu i napięć (bez wpływania na pracę mózgu jest „ćwiczenie splotu słonecznego".

Taoistyczna nazwa tego ćwiczenia oznacza „Ogień spala koło". „Ogniem" jest emocja, „kołem" splot słoneczny. Wg starożytnych ćwiczenie to wzmacnia prawdziwe emocje w jamie brzusznej. Podsycając ten „ogień" przyczyniamy się do „spalenia" wszelkich chorób związanych z tą częścią ciała, jak biegunki, zatwardzenia, wzdęcia, rak i inne.

Aby nie dopuścić do przeciążenia mózgu należy zwracać uwagę na pewne symptomy, takie jak bóle głowy, kręcz karku, sztywność ramion, mieszanie pojęć, roztargnienie, zapominanie. Bóle głowy są objawem przeciążenia mózgu, który sygnalizuje wyraźne zachwianie równowagi między oboma mózgami. Sztywność i bóle szyi, karku i ramion oznaczają, że najbliżej mózgu położone nerwy nie wytrzymują już tego przeciążenia.

Jeżeli odczuwamy którąś z wymienionych wyżej dolegliwości, powinniśmy wykonać poniższe ćwiczenie, które usunie nie tylko objawy, ale i ich przyczynę wynikającą z braku równowagi pomiędzy mózgami.

Ćwiczenie to można wykonywać zawsze i wszędzie.

1. W pozycji stojącej lub siedzącej kładziemy obie ręce na żołądku. Patrzymy prosto przed siebie i robimy wdech. Wyczuwamy jak powietrze wypełnia żołądek.

2. Robimy wydech uciskając rękoma żołądek do środka ku górze. W trakcie wykonywania tego ruchu skręcamy powoli górną część tułowia, głowę i wzrok jak najdalej w lewo. Jednocześnie skręcamy miednicę w prawo.

3. Znów robimy wdech i wracamy do pozycji pierwotnej. Powoli zmniejszamy ucisk rąk na żołądek, aż będą jedynie lekko położone na powierzchni skóry.

4. Robimy kolejny wydech. Tym razem skręcamy górną część tułowia, głowę i wzrok w prawo, a miednice w lewo.

- 48 -

5. Wdychając powietrze wracamy do pozycji wyjściowej. Powtarzamy ćwiczenie od 4 do 36 razy.

UWAGA A: To ile razy wykonamy ćwiczenie zależy od stanu szyi i ramion. Jeśli odczuwamy bóle w karku i ra:nionach, do czasu kiedy bóle nie znikną wystarczy 4-5 razy. Z czasem zwiększamy ilość.

UWAGA B: Wykonując to ćwiczenie koncentrujemy się na splocie słonecznym. Od stopnia koncentracji zależy jakość rezultatów tego ćwiczenia.

Ułożenie rąk na żołądku pomaga się skoncentrować, a odkręcanie głowy pozwala na rozluźnienie mięśni szyi, ramion i mózgu. Jak widzimy, ćwiczenie to zostało tak pomyślane, by oddziaływać na oba mózgi jednocześnie.

Pewnego dnia pojawił się w moim gabinecie pro-rektor jednej ze znanych uczelni. Wykazywał on klasyczne objawy nadmiernego wykorzystywania mózgu i cierpiał na mniej więcej wszystkie wymienione wyżej choroby. Przeszedł już kilka interwencji chirurgicznych w jamie brzusznej, połowę wątroby miał nieczynną.

Człowiek ten łykał niezliczone ilości lekarstw. Czuł się wyczerpany fizycznie i psychicznie. Poradziłem mu ćwiczenie splotu słonecznego. Kiedy wrócił po tygodniu wyznał, że początkowo miał poważne wątpliwości, że tak proste ćwiczenie mogłoby mu w czymkolwiek pomóc. Ponieważ jednak stan jego trwał już od lat i stale się pogarszał, była to jego jedyna nadzieja. Kiedy 50% objawów znikło bez śladu, był już całkiem przekonany o skuteczności tego ćwiczenia, mimo że jego lekarz nie wierzył własnym oczom. Zadzwonił on zresztą do mnie kilka dni później z zapytaniem jakim sposobem udało mi się osiągnąć tak znakomite rezultaty u jego pacjenta. Kiedy objaśniłem mu zasadę mojego leczenia, powiedział tylko bardzo grzecznie: „Bardzo pana przepraszam... ale nigdy nie uwierzę w coś takiego". Dwa miesiące później dowiedziałem się, że mój pacjent odzyskał swą młodzieńczą formę i nawet gra w piłkę ze studentami. Aby uczcić swoje nowe życie wydał przyjęcie, na którym przedstawił mnie mówiąc: „Oto mój wybawca". Siedem lat później cieszył się nadal doskonałym zdrowiem, nie zażywając w tym czasie żadnych lekarstw.

ĆWICZENIE ŻÓŁWIA

W dawnych tekstach taoistycznych można znaleźć historię pewnej rodziny, która w czasie wojny schroniła się w górach, w głębokiej jaskini. Pewnego dnia część góry się obsunęła i zasypała wejście do jaskini. Pomimo wysiłków nie udało się tej rodzinie wydostać. Pozostawało tylko czekać, aż ktoś ich znajdzie. Mijały jednak miesiące, zapasy zaczęły się kończyć i rodzina oczekiwała już tylko na śmierć. I wtedy odkryli w jaskini żółwia. Był on tak nieruchomy, iż w pierwszej chwili myśleli, że to kamień. Zafascynowani zaczęli go obserwować, zastanawiając się w jaki sposób zdołał on przeżyć tyle czasu. Zauważyli, że jedynym ruchem jaki wykonywał to wsuwanie i wysuwanie głowy ze skorupy. Przy tej okazji zatrzymywał się na moment, aby złapać na język kroplę wody skapującą ze stropu. Było to jego jedyne pożywienie. Ponieważ zapasy się skończyły, członkowie rodziny postanowili naśladować żółwia w nadziei, że może pozwoli im to przetrwać. Podobno odkopano ich żywych po 800 latach. Wieść ta szybko rozeszła się po okolicy i wszyscy byli zdumieni, że kilka kropel wody i ćwiczenie polegające na naśladowaniu ruchów żółwia zdołały utrzymać tę rodzinę przy życiu przez kilka wieków.

Zdaję sobie sprawę, że nikt nie uwierzy w tę historyjkę, ale opowiadam ją czasem, aby zachęcić ludzi do uprawiania ćwiczenia Żółwia. Pozycja Żółwia pobudza nerwy. Rozciąga, pobudza i dostarcza energii wszystkim nerwom biorącym swój początek w szyi i rozchodzącym się promieniście w stronę mózgu i dolnych części ciała. Przez szyję przechodzą wszystkie nerwy centralnego układu nerwowego i mózgu. Jeśli będziemy w stanie kontrolować tę sieć nerwów, będziemy mogli zapanować nad funkcjonowaniem całego organizmu. Można stracić rękę i żyć dalej, nie można jednak uciąć sobie głowy i mieć nadzieję, że się to przeżyje. Należy zatem dbać i ćwiczyć odcinek szyjny i wyeliminować z niego złogi, które hamują prawidłowe działanie nerwów, tkanek, tętnic i żył.

Ćwiczenie Żółwia ułatwia rozciąganie kręgosłupa, dostarcza energię do szyi, wzmacnia mięśnie ramion i likwiduje zmęczenie, sztywność i bóle mięśni szyi i ramion. Poprawia także ogólny metabolizm dzięki pobudzaniu tarczycy i gruczołów przytarczycznych. Codzienne uprawianie ćwiczenia Żółwia odmładza cały organizm i sprawia, że promieniuje z nas jakieś wewnętrzne piękno wynikające z harmonijnego funkcjonowania wewnętrznych systemów energetycznych.

WSKAZÓWKI DO ĆWICZENIA ŻÓŁWIA

Ćwiczenie to wykonuje się w pozycji stojącej lub siedzącej, najlepiej rano zaraz po wstaniu lub wieczorem tuż przed pójściem spać oraz wtedy, kiedy odczuwamy napięcie czy sztywność w karku, górnej części pleców czy ramionach.

1. Opuszczamy brodę na piersi ciągnąc głowę w górę. Robimy powoli wdech. Tył szyi jest wyciągnięty ku górze, ramiona lekko zgarbione.

- 49 -

a. b.

Rys. 50a i 50b. Ćwiczenie Żółwia

2. Wyginamy głowę do tyłu tak jak byśmy chcieli dotknąć tylnej części szyi, robiąc przy tym bardzo wolny wydech. Broda skierowana jest ku górze, gardło rozciągnięte. Ramiona unoszą się po obu stronach głowy, jak byśmy chcieli dotknąć nimi uszu.

3. Powtarzamy ćwiczenie 12 razy, powoli i spokojnie, bez forsowania.

UWAGA A: Można spróbować zsynchronizować ruchy Żółwia z technikami oddychania Żurawia. Wdech wykonujemy wyciągając głowę w górę, wydech przy odchylaniu głowy w tył. Oddychamy bardzo powoli.

UWAGA B: Wykonując ćwiczenie Żółwia patrzymy prosto przed siebie na łagodne lub przyćmione światło, albo zamykamy oczy. Reszta ciała jest rozluźniona. „Trzymamy kciuki'1 Zaciśnięta dłoń uniemożliwia uciekanie energii przez palce rąk.

UWAGA C: Koncentrujemy się zawsze na wykonywanych ruchach. Jeśli myśl nasza zaczyna błądzić, należy ją łagodnie naprowadzić z powrotem.

KOMBINACJA ĆWICZEŃ JELENIA, ŻURAWIA I ŻÓŁWIA

Kiedy już opanujemy każde z tych trzech podstawowych ćwiczeń, możemy połączyć je w jedną całość. Wystarczy odpowiednio zestawić ich części składowe. Rozciąganie szyi Żółwia łączymy z techniką oddychania Żurawia i zaciskaniem mięśni odbytu oraz pocieraniem Jelenia. (Można ewentualnie zrezygnować z pocierania rękami). Początkowo może się to wydawać skomplikowane, ale jeśli dobrze opanowaliśmy poszczególne ćwiczenia, nie powinniśmy mieć trudności z wykonaniem tej kombinacji.

Dla osiągnięcia lepszego rezultatu należy wykonywać trzy ćwiczenia podstawowe oraz ćwiczenia kombinowane codziennie, najlepiej rano i wieczorem.

Dzięki tym ćwiczeniom nasz stan zdrowia znacznie się poprawi. Ćwiczenie Żurawia wzmacnia i pobudza do lepszego działania układ trawienny i układ krążenia. A kiedy te dwie funkcje przebiegają prawidłowo, organizm jest mniej podatny na niedomagania i choroby. Ćwiczenie Jelenia pobudza istotę fizyczną i psychiczną tego, który je uprawia. Zwiększa energię seksualną i zapewnia równowagę systemu gruczołów dokrewnych. Mówi się często, że prawidłowo działające gruczoły płciowe pozwalają zachować wieczną młodość. Ćwiczenie Żółwia dostarcza energii nerwom, wzmacnia mózg, kręgosłup i szyję. Silny centralny układ nerwowy zapewnia zrównoważenie energii psychicznej i osiągnięcie spokoju ducha.

Każdy człowiek składa się z trzech ciał: fizycznego, psychicznego i duchowego. Sfera fizyczna odpowiada za zapewnienie podstawowych potrzeb człowieka, takich jak seks, siła, pożywienie i zabawa. Sfera fizyczna jest siedliskiem emocji, myśli i rozumu, a sfera duchowa - to sprawy intuicji, sumienia, iluminacji i komunikowania się z Bogiem.

W harmonijnie działającym organizmie ludzkim funkcje ciała fizycznego odpowiadają zamierzeniom psychiki, sformułowanym na podstawie praw duchowych. Społeczeństwo oparte na takich zasadach byłoby wolne od większości chorób i nieszczęść.

Niestety, na ogół bywa odwrotnie. Od czasów, gdy Adam zjadł jabłko z zakazanego drzewa, porządek ten został odwrócony. Potrzeby ciała fizycznego są ważniejsze od podszeptów ducha, a rozum staje się sługą ciała. Jednym słowem chaos. Należałoby więc przywrócić naturalny porządek rzeczy. Ćwiczenia Jelenia, Żurawia i Żółwia ułatwiają stopniowe i bez-bolesne uwolnienie się od potrzeb ciała.

Praktyczne nauki Taoizmu wykazują, że każdy człowiek jest odpowiedzialny za swój stan fizyczny, intelektualny, psychiczny i duchowy. Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne dają nam możliwość uświadomienia sobie tych prawd.

POZYCJA SIEDZĄCA

Nauki taoistyczne dotyczą także pozycji, jakie należy przybierać siedząc, stojąc i leżąc. Wielu ludzi traci dużą część swej energii życiowej przybierając niewłaściwe postawy. Poniższe sugestie wskazują pozycje, które ułatwiają

- 50 -

krążenie energii w czasie naszych codziennych działań.

Poprawna pozycja siedząca wpływa na zwiększenie poziomu energii i poprawę stanu zdrowia. Idealną pozycją jest siad z piętą jednej stopy opartą w kroczu. U mężczyzn pięta będzie wywierać nacisk na gruczoł krokowy, u kobiet na łechtaczkę. Druga noga może być wyciągnięta lub ułożona w pozycji pół-lotosu. Jeżeli żadna z tych pozycji nie jest wygodna, można użyć jakiegoś przedmiotu, np. twardej piłeczki do wywarcia nacisku.

a. b.

Rys. 51a i 51b. Pozycja siedząca

Plecy zawsze muszą być wyprostowane. Można także zaciskać mięśnie odbytu, pamiętając jednak o tym, aby to ćwiczenie, jak i wszystkie pozostałe, wykonywać z umiarem, gdyż zbyt długi skurcz powoduje nadmierne napięcie i może mieć zgubne skutki.

W pozycji siedzącej miednica otwiera się tak, że pięta może swobodnie oprzeć się w kroczu. Jeśli nadmierne wykorzystywanie gruczołów płciowych pociąga za sobą utratę energii, to bezczynność je osłabia. Wskazana wyżej pozycja siedząca zapobiega utracie energii przez „bariery energetyczne" (gruczoł krokowy i łechtaczka). Dzięki temu energia gromadzi się w gruczołach płciowych. -

Na krześle czy fotelu uda powinny być równoległe do podłogi, a kręgosłup wyprostowany. Jest to najzdrowsza pozycja siedząca. Krzesło nie może być za wysokie (stopy muszą być oparte na podłodze), ani za niskie (kolana nie mogą być wyżej niż uda). Jak przyjemnie jest rozsiąść się wygodnie w fotelu! - tymczasem jest to najbardziej szkodliwa dla zdrowia pozycja. Nienaturalne ułożenie kości i kręgów hamuje normalny przepływ energii przez kręgosłup.

Starajmy się siadać w jednej z dwóch pozycji opisanych wyżej, kiedy wykonujemy ćwiczenia wewnętrzne, łącznie z technikami oddychania i medytacji, a także wtedy, gdy jesteśmy w biurze, z kimś rozmawiamy czy czytamy książkę. Prawidłowa pozycja siedząca sprzyja lepszemu krążeniu energii w ciele i zwiększeniu otwartości umysłu.

POZYCJA STOJĄCA

Rys. 52. Pozycja stojąca

- 51 -

Stojąc nogi trzymamy równolegle, lekko rozstawione na szerokość ramion. Ciężar ciała powinien być równomiernie rozłożony na całe stopy. Zbyt duże obciążenie pięt powoduje skrzywienie kręgosłupa, obsunięcie brzucha, nadmierny nacisk na nerwy pięty oraz rozleniwia mózg. Pozycja przedstawiona na rys. 52 przyczynia się do utrzymania umysłu w stanie gotowości i sprawia, że czujemy jakąś lekkość w całym ciele.

CHODZENIE

Kiedy idziemy, nie powinniśmy się spieszyć, gdyż powoduje to wzrost ciśnienia i przyspieszenie akcji serca. Lepiej jest nie biegać, chyba że musimy. Starajmy się wychodzić wcześniej, by uniknąć napięć i stresów. Kiedy ciągle robimy wszystko w pośpiechu, powstają niepotrzebne napięcia, a na dłuższą metę pojawiają się niedomagania i choroby w rodzaju wrzodów czy raka.

Chodzić powinniśmy równym krokiem, nie za szybko i nie za wolno, stawiając nogi prosto przed sobą. Nogi powinny nieść nas same, a umysł powinien być w tym czasie wolny, ale stale znajdować się w stanie pogotowia. Chodząc w te a sposób odniesiemy wrażenie, że stąpamy po chmurach, nasze kroki będą zrównoważone, lekkie i zwiewne.

POZYCJA LEŻĄCA

Do spania układamy się na plecach. Na początku u niektórych z nas mogą się pojawić koszmary senne, które powinny jednak szybko zniknąć. Można również kłaść się na prawy boku. Kiedy leżymy na lewym boku, płuca, żołądek i wątroba wywierają nacisk na serce, co prowadzi do jego zmęczenia, a w konsekwencji do choroby.

Starajmy się również nie spać na brzuchu, powoduje to bowiem nacisk na płuca, serce i narządy wewnętrzne. Pozwala jedynie na płytkie oddychanie i powoduje bóle szyi.

Rys. 53. Pozycja do spania

Spać powinniśmy w dobrze wywietrzonym pokoju, z głową skierowaną w kierunku północnym, nogami w południowym, czyli wzdłuż naturalnej linii przepływu energii na naszej planecie. Nie należy spać zbyt długo, gdyż rozleniwia to ciało i powoduje różnego rodzaju słabości. Za mało snu powoduje podobne problemy. 7-8 godzin snu wystarcza większości ludzi, jeżeli nam to nie wystarcza, oznacza to, że jesteśmy osłabieni z racji na niewłaściwy tryb życia, nieprawidłowe odżywianie lub brak ruchu.

MASAŻ GŁOWY

Ćwiczenie to jest doskonałym sposobem na pobudzenie krążenia w skórze głowy i zapobieganie wypadaniu włosów przez wzmocnienie mieszków włosowych.

1. Uciskamy palcami rąk punkty wskazane na rys. 54 a. Nie wolno drapać tych miejsc, lecz masować skórę od przodu do tyłu bez odrywania rąk.

a. b.

Rys. 54a i 54b. Masaż głowy

2. Uciskamy i masujemy punkty z tyłu głowy wskazane na rys. 54b. Ćwiczenie to zmniejsza napięcie i zmęczenie w górnej części pleców i szyi oraz zapobiega bólom głowy.

ĆWICZENIE OCZU

Oczy są ściśle związane z wątrobą. Ludzie mający problemy z oczami, najczęściej mają również zaburzenia wątrobowe, i odwrotnie. Według teorii taoistycznej gniew jest objawem dysfunkcji wątroby, a ludzie którzy nadmiernie przemęczają oczy są cholerykami. Wewnętrzne ćwiczenie oczu wzmacnia równocześnie oczy i wątrobę oraz zapobiega schorzeń om typu zaćma, astygmatyzm, krótkowzroczność, jaskra i problemy wątrobowe.

- 52 -

a. b. c. d.

e. f. g.

Rys. 55 a-g. Ćwiczenia oczu

W oczach, a zwłaszcza w ich ruchach przejawia się inteligencja. Ludzie inteligentni zataczają oczami szerokie łuki, cały czas badają swe otoczenie. Wolne i ograniczone ruchy oczu wskazują na przytępioną inteligencję, która potrzebuje terapeutycznego ćwiczenia oczu.

Ćwiczenie oczu przeciwdziała ponadto złemu krążeniu krwi, którego objawem są podkrążone oczy, a przyczyną długie okresy bezczynności, np. długie godziny spędzone przed telewizorem. Często pierwszym sygnałem jest uczucie zimna, gdy temperatura ciała rośnie i staje się wyższa od temperatury otoczenia. Podobnie jak każdy silnik, ciało potrzebuje chłodzenia - płynów, które krążą i odbierają ciepło. Jeżeli krążenie krwi jest słabe, temperatura ciała wzrasta. Mówi się wtedy, że krew się „warzy" i tworzą się skrzepy. Ćwiczenie oczu jest doskonałym sposobem zapobiegania owym skrzepom, zwłaszcza u osób często oglądających telewizję.

Przyczynia się ono również do zmniejszenia „worów" pod oczyma oraz przekrwienia gałek ocznych, które są oznakami zatrzymywania wody lub ogólnie złego metabolizmu.

1. Kładziemy kciuki na brzegu oczodołu nad wewnętrznym kącikiem oka. Wyczujemy tu małe wgłębienie kości. Punkty te odpowiadają literze A na rys. 55a. Mocno je uciskamy. Pojawienie się bólu świadczy o jakimś za-blokowaniu. Masujemy te punkty licząc do 10-ciu. Odejmujemy palce. Powtarzamy 3 razy.

2. Kładziemy palce wskazujące w zagłębieniu pośrodku dolnej części oczodołu oznaczonym literą B. Uciskamy mocno to właśnie miejsce, a nie kości policzkowe. Masujemy licząc do 10-ciu. Puszczamy. Powtarzamy 3 razy.

3. Następnie kładziemy palce wskazujące na dolnej części oczodołu w pobliżu zewnętrznych kącików oczu (litera C i rys. 55d). Uciskamy i masujemy licząc do 10-ciu. Zwalniamy ucisk. Powtarzamy 3 razy.

4. Kładziemy palec środkowy na górnej części oczodołu w pobliżu zewnętrznych kącików oka (litera D). Uciskamy i masujemy licząc do 10-ciu. Zwalniamy ucisk. Powtarzamy 3 razy.

5. Kładziemy środkowe palce na skroniach w małych zagłębieniach na przedłużeniu łuków brwiowych (punkt E). Uciskamy i masujemy licząc do 10-ciu. Zwalniamy ucisk. Powtarzamy 3 razy.

6. Pocieramy energicznie obie dłonie, aż się rozgrzeją. Zakrywamy nimi oczy lekko krzyżując palce (prawa ręka na lewą). Nie naciskamy na oczy. Uczymy do 10-ciu. Powtarzamy 3 razy, aby czuć ciepło rąk na oczach.

7. W końcu masujemy lekko oczy palcami wskazującym, środkowym i serdecznym. Masujemy kości wokół oka ruchem okrężnym zaczynając od wewnętrznego kącika tuż przy nosie - kość nosową ku górze, następnie wzdłuż łuku brwiowego do skroni i wracamy wzdłuż dolnej części oczodołu do nosa. Wykonujemy ten ruch 10 razy. Zwal-niamy ucisk. Powtarzamy ten cykl 3 razy.

UWAGA A: Jeżeli będziemy masować oczy w przeciwną stronę, osłabimy mięśnie oka i spowodujemy pojawienie się zmarszczek. Używajmy zawsze dla poślizgu jakiegoś naturalnego kremu.

UWAGA B: W przypadku zaćmy i jaskry stosujemy 7 pierwszych ćwiczeń oczu do 20 minut dziennie. Kiedy mamy zmęczone oczy, ćwiczenia te przywracają witalność całemu ciało w ciągu kilku minut. Ich skuteczność jeszcze wzrasta, gdy połączy się je z ćwiczeniami wzmacniającymi wątrobę.

UWAGA C: Jeżeli któryś z punktów jest bolesny, nie naciskajmy go zbyt mocno, gdyż nawet lekki ucisk wystarczy dla wywołania właściwego efektu przywrócenia ostrości widzenia.

UWAGA D: Dwa pierwsze punkty (A i B) posłużą nam do postawienia diagnozy. Najmniejszy objaw bólu przy ich uciskaniu świadczy o jakichś niedomaganiach oczu i ciała. Jeżeli w punkcie B występuje obrzmienie lub zasinienie wskazuje to na zatrzymywanie wody i potrzebę wypoczynku.

- 53 -

Dla wzmocnienia oczu i otaczających je mięśni można również zastosować poniższe ćwiczenia:

1. Trzymamy głowę nieruchomo i patrzymy najpierw na sufit, potem na podłogę. Powtarzamy ten ruch oczu kilka razy. Oczy poruszają się wolno i rozmyślnie.

2. Rozglądamy się na boki.

3. Patrzymy w górę i w dół przez przeciwległe kąciki oczu.

4. Wykonujemy ruchy okrężne oczami najpierw w kierunku ruchu wskazówek zegara, później w przeciwnym.

5. Ćwiczenie zawsze należy kończyć masażem rękami i uciskiem dłoni na oczy, aby przekazać im ciepło i energię.

Jeżeli będziemy regularnie wykonywać te ćwiczenia przez | dłuższy okres czasu, mamy szansę uniknąć konieczności noszenia okularów.

a. b. c.

d. e. f.

Rys. 56a - 56f. Ruchy oczu

Jeden z moich studentów i jego rodzina wiele zawdzięczają temu ćwiczeniu. Ich problemy zaczęły się w momencie, gdy zmienił on swe stanowisko informatyka w Centrali Telefonicznej w San Francisco na lepsze w San Jose. Ponieważ jednak musiał najpierw przejść trzymiesięczny okres próbny, jego żona, pracująca jako pielęgniarka, nie mając pewności co do stałego zatrudnienia męża, nie zdecydowała się na porzucenie swej pracy i przeniesienie się do innego miasta wraz z mężem. Tak więc do długich godzin wytężonej pracy przy komputerze musiał on jeszcze dołożyć 3 godziny drogi samochodem, by wrócić do domu. Po powrocie, nieodstępowany przez czwórkę dzieci, nie mógł znieść hałasu, jaki przy tym robiły - zamykał się w pokoju i kładł się do łóżka. Jego pesymistyczne spojrzenie na świat, brak apetytu i brak jakiegokolwiek zainteresowania problemami rodziny szybko doprowadziły do gwałtownych kłótni między małżonkami. W końcu zdecydowali się na rozwód. Przed podjęciem jednak formalnych kroków w tym kierunku, przyszli na konsultację do mojego gabinetu. Po wysłuchaniu każdego po kolei doszedłem do wniosku, że oni w dalszym ciągu się kochają i że wszystkie nieporozumienia między nimi wynikają z napięć psychicznych i stresów spowodowanych przemęczeniem. Poradziłem im, by zaczekali jeszcze dwa tygodnie, tyle bowiem czasu potrzeba, aby ćwiczenie oczu mogło przynieść efekty. Wytłumaczyłem mężowi jak może ćwiczyć każde oko po kolei w trakcie jazdy, trzymając kierownicę prawą ręką gdy ćwiczy lewe oko i odwrotnie. Mniej więcej po miesiącu wrócili do mojego gabinetu z prezentem. Mąż stwierdził, że ćwiczenie oczu całkiem odmieniło jego życie. Ćwicząc oczy w czasie drogi do domu dojeżdżał świeży i wypoczęty. Bawił się z dziećmi, cierpliwie odpowiadał na ich pytania i pomagał im w odrabianiu lekcji. Odzyskał apetyt i miał znów normalne stosunki małżeńskie ;: żoną. W pracy również łatwiej było mu się skupić. 0'rzymał stałe zatrudnienie w nowej firmie, mógł sprzedać dom w San Francisco i przenieść się do San Jose. Żona znalazła tam nową pracę, dzieci też były zadowolone. Oboje małżonkowie stwierdzili, że zaczynają nowe życie i że są w sobie zakochani bardziej niż kiedykolwiek przedtem.

ĆWICZENIE NOSA

Nos związany jest z płucami. Wszelkiego rodzaju alergie, katar, zapalenia zatok są oznakami słabości płuc. Ćwiczenie Żurawia wzmacnia płuca kierując do nich strumień energii, która zapobiega powstawaniu w układzie oddechowym warunków sprzyjających degeneracji. Pobudzając pewne punkty usytuowane wokół nosa możemy sprawić, że nasze płuca i zatoki będą zupełnie sprawne. Punkty te połączone są z meridianami, które doprowadzają energię do nosa i jego okolic. Uciskanie tych punktów powoduje nieprzerwany przepływ energii przez jamę nosową i zatoki.

Ćwiczenie to można wykonywać tyle razy, ile razy uznamy za konieczne dla wyleczenia konkretnych problemów związanych z jamą nosową czy zatokami. Jeżeli jednak nie mamy czasu, wystarczy wykonać je raz, po ćwiczeniach oczu, używając przy tym kremu ziołowego.

1. Czubkami palców wskazujących uciskamy mocno punkty wskazane poniżej.

2. Zaczynamy od punktów u nasady nosa - uciskamy je przez ok. 10 sekund, następnie lekko masujemy.

3. Uciskamy również przez ok. 10 sekund punkty położone w połowie długości po obu stronach nosa, następnie lekko masujemy.

- 54 -

4. Uciskamy dwoma palcami punkt położony między brwiami (trzecie oko), następnie lekko masujemy.

a. b.

c.

Rys. 57a - 57c. Ćwiczenie nosa

5. Powtarzamy ten cykl 3 razy, zaczynając zawsze od nasady nosa, a kończąc na punkcie odpowiadającym trzeciemu oku.

6. Masujemy następnie ciągłym ruchem te punkty, zaczynając od najniższego, przechodząc drugi i trzeci i prze-dłużamy ten ruch aż do środka czoła. Powtarzamy masaż 3 razy.

Wykonywany w czasie tych ćwiczeń ucisk powinien być mocny i głęboki. Na początku możemy odczuwać pewną wrażliwość tych miejsc, a nawet ból, który świadczy o osłabieniu lub zablokowaniu meridianu. Jeżeli jednak będziemy ćwiczyć codziennie, ból zniknie. Zauważymy też prawdopodobnie, że nie jesteśmy już tak podatni na grypy, alergie i zapalenia zatok.

ĆWICZENIE USZU

Czy to w dzień czy w nocy, otoczenie nasze nigdy nie jest w stanie całkowitego spoczynku. Wydaje nam się, że kiedy śpimy nic nie słyszymy, ale uszy nasze stale odbierają różne bodźce. Nauki taoistyczne wskazują nam, jak możemy dać odpocząć naszym uszom dzięki ćwiczeniu zwanemu „niebiańskim werblem".

Ćwiczenie to pobudza i odbudowuje ucho wewnętrzne. Stosowanie go pozwala na zachowanie doskonałego słuchu do późnego wieku. Leczy ono również różne choroby uszu, takie jak szum w uszach czy częściowa głuchota.Wg medycyny chińskiej uszy są ściśle powiązane z nerkami. Wszelkie kłopoty z uszami świadczą o osłabieniu nerek, dlatego też wskazane jest stosowanie ćwiczeń nerek łącznie z ćwiczeniem uszu.

Położona między uszami epifiza - ośrodek świadomości duchowej - pozostaje z nimi w ścisłym związku. Ćwiczenie uszu pobudza więc także epifizę, zasila ją w energię dzięki czemu może ona funkcjonować prawidłowo, w wyniku czego będziemy odczuwać ogromny spokój po tym ćwiczeniu.

Zaleca się wykonywanie tego ćwiczenia rano po ćwiczeniu nosa, a następnie dowolną ilość razy w ciągu dnia (u osób mających jakieś problemy z uszami wskazana jest większa ilość ćwiczeń).

1. Kładziemy palce wskazujące na skrawku (trójkątny wystający fragment przedniej części małżowiny usznej) i zaginamy go tak, aby hermetycznie zamknąć przewód słuchowy.

Rys. 58. Ćwiczenie uszu („niebiański werbel")

2. Czubkiem środkowych palców lekko stukamy w paznokcie palców wskazujących. Przy dobrze wykonywanym ćwiczeniu powinniśmy słyszeć metaliczny dźwięk przypominający bicie werbla. Stukamy powoli i regularnie od 12 do 36 razy.

- 55 -

3. Chwilę odpoczywamy. Powtarzamy ćwiczenie 3 razy.

UWAGA A: Po zatkaniu uszu, zanim zaczniemy stukać delikatnie w palec wskazujący, słyszymy często jakby szum wodospadu. Ucho cały czas pracuje. Po kilku dniach stosowania ćwiczenia szum ten powinien zostać zastąpiony przez absolutną ciszę.

ĆWICZENIE UST

Podobnie jak wspomniane wyżej części twarzy - usta, zęby i dziąsła także potrzebują odpowiednich ćwiczeń, aby mogły być silne i zdrowe. Używamy ich przecież prawie bez przerwy przy mówieniu, jedzeniu, całowaniu.

Ćwiczenie języka i ślinianek

Język jest związany z sercem. Uczucia nienawiści, miłości, sympatii i gniewu mają swe siedlisko w sercu i są pobudzane przez język. Kiedy używamy języka przy pocałunku, w sercu rozkwita namiętność.

Dla Taoistów ślina, inaczej „niebiańska woda" jest święta i posiada naturalne właściwości lecznicze. Zabija zarazki w jamie ustnej i w pewnych przypadkach może być stosowana jako lek, np. przy zakażeniach.' Skaleczenie, jeśli nie mamy pod ręką apteczki, można zdezynfekować śliną - zniszczy ona bakterie chorobotwórcze i odkazi ranę. Ostatnio dowiedziono, że ślina wywołuje syntezę hormonu zapobiegającego próchnicy. Ponadto zęby i ślina odgrywają ważną rolę w procesie trawienia. Rozdrabniając dokładnie pożywienie i nasączając je śliną zanim dotrze do żołądka, ułatwiamy znacznie przyswajanie substancji odżywczych przez układ trawienny. Zważywszy wiec la znaczenie śliny, musimy dbać o gruczoły, które ją produkują.

Aby więc zachować serce w dobrym zdrowiu i zapewnić sprawne działanie ślinianek do późnego wieku, Taoiści opracowali ćwiczenie języka i ślinianek. W dosłownym tłumaczeniu nazwa ćwiczenia brzmi: „czerwony smok jest językiem, a ocean śliną".

Ćwiczyć można po posiłkach, rano po obudzeniu aby zlikwidować niesmak w ustach i wiele jeszcze razy w ciągu dnia.

1. Kręcimy językiem w ustach, przeciągamy nim po zębach i dziąsłach, tak jak szczoteczką do zębów.

2. Ślinianki w tym czasie będą produkować ślinę. Nie przełykamy jej, ale gromadzimy w ustach.

3. Wykorzystujemy tę ślinę do wypłukania całej jamy ustnej łącznie z dziąsłami i szparami między zębami.

4. Dzielimy ślinę na trzy równe części, które kolejno powoli przełykamy. Połykając starajmy się czuć, jak ślina spływa nam do żołądka. Zaraz też poczujemy energię, jaką „niebiańska woda" dostarcza do żołądka.

Ćwiczenie uciskania dziąseł

Pewne punkty położone nad i pod wargami pobudzają meridiany dostarczające energię do ust, zębów i dziąseł. Można stosować to ćwiczenie rano, po posiłkach lub w każdym innym momencie dnia.

Rys. 59. Ćwiczenie uciskania dziąseł

1. Uciskamy punkty wskazane na rys. 59 z jednakową siłą, po czym pocieramy je, aby rozprowadzić energię wokół nich. Powtarzamy ucisk 3 razy.

Ćwiczenie kłapania zębami

Zęby są bardzo ważną częścią składową układu trawiennego. Służą one do rozdrabniania pokarmu i rozprowadzania śliny na poszczególne jego cząstki. Trzeba więc bardzo dbać o zęby, gdyż nie mogąc dobrze gryźć źle się trawi. Występuje wtedy ograniczone wchłanianie substancji odżywczych, co prowadzi do ogólnego osłabienia układu trawiennego. Ćwiczenie kłapania zębami służy do ochrony zębów.

Ponadto, w czasie stosunków płciowych, orgazmu czy wydalania, organizm staje się wrażliwy na zarazki. Szczękanie bądź zaciskanie zębów, które często towarzyszą tym czynnościom, służą do ochrony organizmu i wzmocnienia naturalnego systemu obronnego. Ruszające się, rozchwiane zęby i osłabione wiązadła są oznakami starości. Kłapanie i zaciskanie zębów w ciągu dnia przyczynia się do wzmocnienia wiązadeł i zębów. Stosowane rano, ćwiczenie to budzi cały organizm; w ciągu dnia utrzymuje umysł w stanie gotowości.

Rys. 60. Ćwiczenie kłapania zębami- 56 -

1. Kłapiemy zębami 36 razy, aby wzmocnić zęby i dziąsła.

ĆWICZENIE POCIERANIA TWAR2Y

Po wykonaniu ćwiczeń stymulujących poszczególne fragmenty twarzy, odczujemy potrzebę pobudzenia skóry i mięśni twarzy.

1. Zacieramy energicznie ręce.

2. Kładziemy dłonie na twarzy tak, aby czuć ciepło przenikające skórę i mięśnie. Starajmy się czuć, jak każda komórka twarzy chłonie to ciepło.

3. Pocieramy twarz dłońmi zataczając szerokie kręgi od środka na zewnątrz. Przesuwamy palcami i rękoma w górę przez grzbiet nosa. trzecie oko, czoło, po czym schodzimy przez skronie i policzki do brody i przez usta wracamy do nosa.

Ruch ten można wykonywać dowolnie długo.

UWAGA: Można przerywać ten ruch od czasu do czasu, aby ponownie zatrzeć ręce przez co dostarczymy twarzy więcej energii i ciepła. Ćwiczenie to można wykonywać za każdym razem, gdy czujemy zmęczenie mięśni twarzy. Daje ono piękną cerę i opóźnia powstawanie zmarszczek.

ĆWICZENIE TARCZYCY

Gruczoł tarczycy wpływa na procesy metaboliczne zachodzące w całym organizmie. Przez masowanie punktów odpowiadających tarczycy, dostarczamy jej dodatkową energię, która pobudza ją do aktywniejszego działania. Dzięki wzmożonemu metabolizmowi, organizm jest w stanie sprawniej wydalać trucizny i toksyny i dokładniej trawić i wchłaniać substancje odżywcze. Nie będą nam już potrzebne żadne lekarstwa ani jod.

a. b.

Rys. 6la i 61b. Ćwiczenie tarczycy 166

TECHNIKI ŁAGODZENIA BÓLU

Poniższe, bardzo proste ćwiczenie, łagodzi ból w górnej części pleców, ramionach i szyi. Może być stosowane zaraz po pojawieniu się bólu w górnym odcinku kręgosłupa. Z powodzeniem zastępuje aspirynę.

1. Usiądźmy.

2. Jeżeli odczuwamy ból z prawej strony, prawą rękę opieramy na kolanie, jeżeli z lewej - lewa ręka spoczywa na kolanie.

Rys. 62. Ćwiczenie łagodzące ból 167

- 57 -

3. Drugą rękę unosimy na wysokość klatki piersiowej z wyciągniętymi ku górze palcami.

4. Wpatrujemy się w palce ręki, którą unosimy powoli do góry w bok.

Oddychamy normalnie. Rękę unosimy najwyżej jak możemy.

5. Opuszczamy powoli rękę do pozycji wyjściowej.

6. Powtarzamy ruch 7 razy.

UWAGA: Ćwiczenie to odwraca uwagę od źródła bólu w górnej części tułowia i kieruje tam uśmierzającą ból energię. Przez cały czas ćwiczenia koncentrujemy się na uniesionej ręce. Jeśli nasza myśl zaczyna błądzić, naprowadzamy ją z powrotem.

Można też oddychać głęboko w trakcie tego ćwiczenia - wdech przy podnoszeniu ręki, wydech przy opuszczaniu.

ĆWICZENIA DŁONI, RĄK I TUŁOWIA

Ćwiczenia te, bardzo podobne do t'ai chi chuan, kung fu i karate, rozwijają siłę dłoni i ręki, wzmacniają mięśnie i nerwy ręki, poprawiają krążenie krwi i dostarczają energię do meridianów serca, płuc i osierdzia przebiegających po wewnętrznej stronie ręki.

Cała tajemnica tych ćwiczeń polega na tym, że dostarczone przez nie energia wnika głęboko do wnętrza ręki, a nie tylko w warstwę mięśniową. Koncentrując się na przepływającym przez dłoń i rękę strumieniu energii będziemy mieli silne ręce, mniej podatne na zmęczenie. Ćwiczenia te są pomocne przy leczeniu zapalenia stawów, zapalenia torebki stawowej i zapalenia błony maziowej łokcia.

Ćwiczenie pchania rękami i dłońmi

Rys. 63. Ćwiczenie pchania rękami i dłońmi 169

Ćwiczenie można wykonywać w pozycji stojącej, siedzącej lub leżącej.

1. Trzymamy prawą rękę blisko pachy z dłonią skierowaną do przodu.

2. Odsuwamy powoli rękę od klatki piersiowej i wyciągamy ją prosto przed siebie środkiem dłoni do przodu. Oddychamy normalnie. Palce pozostają rozluźnione. Próbujemy odczuć, jak odpychamy powietrze od ciała.

3. Powtarzamy ćwiczenie 7 razy.

4. Następnie wykonujemy 7 razy to samo ćwiczenie lewą ręką.

UWAGA: W trakcie tego ćwiczenia starajmy się nie forsować ręki. Powinna ona być ciepła i promieniująca energią. Mięśnie powinny być twarde, ale nie można dopuścić do wystąpienia skurczów. Myśli koncentrujemy na wykonywanym ruchu, gdyż bez tego nie bylibyśmy w stanie pobudzić strumienia energii i kierować go do ręki, nadgarstka i dłoni.

Ćwiczenie dłoni i ręki

Podobnie jak poprzednie, ćwiczenie to ma na celu dostarczenie energii i siły rękom i dłoniom. Mimo licznych dob-rodziejstw, jakie niesie ono z sobą, często zapomina się o tym ćwiczeniu - delikatnym, a jednak bardzo dynamicznym. Leczy ono wszelkie problemy związane ze schorzeniami ramion, rąk i dłoni oraz łagodzi ból towarzyszący chorobom stawów.

- 58 -

Wykonujemy to ćwiczenie za każdym razem, kiedy poczujemy ból w kończynach górnych i kontynuujemy je do momentu, gdy uzyskamy pełną ruchomość chorej ręki.

1. Kładziemy się na brzuchu i opieramy łokcie, przedramiona i dłonie na podłodze przed sobą. Głowa i górna część tułowia są uniesione. Oddychamy normalnie. Rozluźniamy nogi. Wywieramy lekki, stały nacisk na ręce.

2. Pozostajemy w tej pozycji przez parę sekund, silnie się koncentrując.

3. Dajemy odpocząć umysłowi i odwracamy głowę tak, by widzieć piętę prawej nogi. Robiąc wdech czujemy jak powietrze wchodzi przez stopę, przechodzi przez nogę, całe ciało aż do prawej ręki i palców.

Rys. 64. Ćwiczenie dłoni i rąk 171

4. Wydychając „dmuchamy" powietrze wzdłuż prawej ręki i nogi aż opuści ciało.

5. Odkręcamy głowę i oddychamy jak wyżej obserwując przepływ powietrza przez lewą stopę, nogę i rękę.

6. Powtarzamy całe ćwiczenie 7 razy.

UWAGA A: Skuteczność tego ćwiczenia zależy od stopnia naszej koncentracji. Jeśli myśl błądzi, należy powtórzyć ćwiczenie. Początkowo nie jest wcale łatwo zauważyć przepływ strumienia energetycznego, ale z czasem będziemy wyraźnie wyczuwać, jak energia wnika w stopę, rozchodzi się wzdłuż nogi, aby dojść do ręki i dłoni. Ten dopływ energii leczy wszelkie skaleczenia i choroby rąk i ramion.

Dzięki zastosowaniu technik oddychania i koncentracji pobudzamy meridiany nóg i rąk, które dostarczają energię do kończyn górnych. Ćwiczenie to pobudza również krążenie krwi.

ĆWICZENIE PŁUC

Ćwiczenie to leczy wszelkie problemy mające związek z płucami, nawet zwykły katar. Wzmacnia cały układ oddechowy, a także skórę zwaną „trzecim płucem".

Ćwiczenie płuc ma zasadnicze znaczenie dla zdrowia. Rozszerzanie się i kurczenie płuc zapewnia pełne wchłanianie energii i przyczynia się do zwalczania czynników chorobotwórczych. (Noworodki dobrze znają tę technikę - ćwiczą swoje płuca przez płacz. Z wiekiem uczą się kontrolować swoje reakcje, ale to hamowanie emocji pociąga za sobą napięcia psychiczne. Powiedzenie „dobrzy ludzie umierają młodo" bierze się zapewne stąd, że „dobrzy" kontrolują swoje uczucia i reakcje, „źli" zaś, pozwalając sobie na pełne ujawnianie swych i emocji, żyją dłużej, gdyż nie duszą w sobie takich napięć).

Zdrowe płuca skuteczniej filtrują wszelkie czynniki chorobotwórcze, jakie napotykają w powietrzu. (Nos, mimo że jest doskonałym aparatem filtracyjnym, nie jest w stanie przefiltrować wszystkich mikroskopijnych cząsteczek powietrza). Palaczy, mających jeszcze zdrowe płuca, męczy kaszel. Jest on pozytywnym czynnikiem, wskazującym że płuca próbują pozbyć się toksyn, jakie się w nich gromadzą.

Aby określić stan płuc i w ogóle całego organizmu, mierzy się długość wdechu i wydechu. Jeżeli wydech jest dłuższy niż wdech oznacza to, że organizm nie jest zdrowy, gdyż przyjmuje mniej powietrza niż wydala. Jeżeli natomiast wdech jest dłuższy, jest to oznaka zdrowia, gdyż więcej energii może zostać wchłonięte.

Chrapanie jest przykładem niewłaściwego oddychania, wynikającego ze złej pozycji w czasie snu. Przybranie właściwej pozycji sprzyja oddychaniu przez nos.

Oddychanie przez nos jest szczególnie ważne dla osób cierpiących na astmę. W nosie bowiem następuje nie tylko filtrowanie powietrza, ale i jego podgrzanie do temperatury ciała nim dotrze ono do delikatnych tkanek płuc. Zimne powietrze pobudza oskrzeliki, co często wywołuje ataki astmy. Oskrzeliki - sieć drobnych rurek, z których składa się większa część płuc - wyposażone są we włoski (rzęsy) skierowane do wewnątrz. W momencie gdy do tych włosków dotrze śluz lub zimne powietrze, oskrzeliki kurczą się i zamykają dopływ powietrza do płuc, co sprzyja rozwojowi astmy. Tak więc ludzie uprawiający „jogging" czy marszobiegi oraz żołnierze gimnastykujący się w zimnym powietrzu poranka mają duże szansę zachorowania na astmę. Wychodząc w zimne dni astmatycy powinni

- 59 -

zakładać maski na usta. Ponadto można wspomóc działanie włosków przez odżywianie ich odpowiednimi ziołami (normalne pożywienie nie ma na nie żadnego wpływu) oraz przez ćwiczenie płuc.

1. Stajemy w rozkroku na szerokość ramion. Plecy proste. Broda lekko wysunięta. Głowę trzymamy prosto, jak byśmy chcieli wyciągnąć szyję ku górze.

a. b. c.

Rys. 65a - 65c. Ćwiczenia płuc

2. Wydychamy całe powietrze z płuc i łączymy ręce za plecami.

3. Robimy bardzo wolny wdech, rozszerzając płuca i odciągając ręce do tyłu. Broda spoczywa na piersiach. W trakcie tego ćwiczenia jedynie klatka piersiowa bierze udział w oddychaniu.

4. Przy wydechu opuszczamy ręce i przenosimy je w przód, po czym wznosząc je dalej zataczamy koło. Palce w czasie całego obrotu są złączone i wyprostowane.

5. Krzyżujemy ręce za plecami i ponownie zaczynamy ćwiczenie od wdechu.

6. Ćwiczenie to powtarzamy 7 razy.

UWAGA: W czasie wdechu starajmy się czuć jak energia ożywia nasze płuca; w czasie wydechu jak wszelkiego rodzaju zarazki i toksyny wraz z zanieczyszczonym powietrzem je opuszczają.

ĆWICZENIA SERCA

Poniższe ćwiczenia leczą istniejące choroby i niedomagania sercowe oraz zapobiegają ich powstawaniu przez utrzymywanie serca w dobrym stanie. Serce nie zna spoczynku - pracuje bez przerwy od momentu ukształtowania się w płodzie aż do śmierci, dlatego też należy bardzo o nie dbać.

Niezależnie od ćwiczeń Taoizm zaleca, kilka sposobów ratowania ofiar ataków serca. W przypadku stwierdzenia ataku serca należy pocierać i szczypać serdeczny lub mały palec u ręki. Znajdują się w nich bowiem zakończenia meridianu serca. W przypadku całkowitego zatrzymania pracy serca, należy mocno przyszczypać punkt znajdujący się nieco powyżej środka górnej wargi. W tym celu należy włożyć palec wskazujący między zęby a górną wargę i uciskać mocno kciukiem ten punkt od zewnątrz. Ucisk ten reanimuje nawet zmarłych na skutek ataku serca. Spotkałem się z licznymi przypadkami reanimacji ( dzięki zastosowaniu tej techniki przez pielęgniarki) pacjentów uznanych przez lekarzy za zmarłych. Lekarze jednak nie uwierzyli w tę metodę.

Rys. 66. Miejsca ucisku w razie całkowitego zatrzymania pracy serca

Ćwiczenie energetyzujące serce

Ćwiczenie to wzmacnia tkanki serca i otaczające je naczynia krwionośne.

1. W pozycji siedzącej lub stojącej unosimy ręce przed siebie na wysokość ramion. Czubki palców oddalone od siebie o ok. pół centymetra.

2. Skupiamy wzrok na palcach.

3. Spróbujmy następnie odczuć przepływ strumienia energii między palcami z jednej ręki do drugiej.

4. Pozostańmy w tej pozycji możliwie jak najdłużej, koncentrując się na strumieniu energii.

- 60 -

5. Rozluźniamy ramiona przez kilka minut, po czym powtarzamy ćwiczenie 3 razy.

Rys. 67. Ćwiczenie energetyzujące serce

Ćwiczenie to wytwarza strumień energii, który wchodzi przez palce prawej dłoni, przechodzi przez klatkę piersiową do serca i wychodzi przez lewą rękę, dłoń i palce. Przechodząc przez serce energia wzmacnia tkanki serca i sąsiadujące z nim naczynia krwionośne. Gdybyśmy mieli trudności z wyczuciem przepływu strumienia energii, nie zniechęcajmy się i ćwiczmy dalej. Po pewnym czasie będziemy z łatwością odczuwać jak energia przechodzi przez ręce, ciało i serce. Będziemy wtedy wiedzieli, że jesteśmy w trakcie wzmacniania naszego serca.

Ćwiczenie wzmacniające nerwy serca

Patrz pierwsze z dwunastu ćwiczeń dla nerwów

Ćwiczenie uzdrawiające serce

Rys. 68. Ćwiczenia uzdrawiające serce

Ćwiczenie to oczyszcza mózg i serce z czynników chorobotwórczych przez ułatwianie pacjentowi rozluźnienia się i likwidacji stresów na poziomie serca. Może także leczyć zaburzenia i choroby serca.

Ćwiczenie to można wykonywać rano, w południe i wieczorem w zależności od wagi problemu. Jeśli serce jest tylko osłabione, wystarczy ćwiczyć raz dziennie; jeżeli cierpimy na palpitacje serca lub dusznicę bolesną, wykonujmy ćwiczenie przynajmniej 2 razy dziennie; jeśli mieliśmy już atak serca - przynajmniej 3 razy dziennie. Dzięki prewencyjnemu działaniu tego ćwiczenia serce bardzo długo pozostaje silne i zdrowe.

1. Kładziemy się na twardym podłożu na lewym boku (Ćwiczenie to wykonujemy wyłącznie na lewym boku).

2. Leżymy na lewej ręce ułożonej wzdłuż ciała dłonią w kierunku kolana i wywierającej nacisk na serce i klatkę piersiową. Lewa noga jest wyciągnięta, prawa lekko ugięta w kolanie. Prawa ręka leży swobodnie przed nami z dłonią nieco powyżej głowy. Lewa ręka wywiera wystarczający ucisk, aby serce się zacisnęło, co chroni je przed nadmiernymi reakcjami.

3. Zamykamy oczy i wydychamy całe powietrze z płuc. Czujemy jak choroba, słabość i ból opuszczają nasze serce w czasie jak powietrze uchodzi z płuc.

4. Robiąc wolny wdech wyobrażamy sobie energię przenikającą do naszego serca, aby je wzmocnić i po -budzić.

UWAGA A: Przy wdechu wyobrażamy sobie jak coś w rodzaju mgły czy pary przenika do naszego serca, dociera-jąc do każdego najmniejszego nawet zagłębienia. Przy wydechu czujemy tak słabość i choroba opuszczają nasze serce wraz z tą parą. Celem naszym jest oczyszczenie serca. Wdech i wydech powinny być bardzo głębokie. Oddychamy wyłącznie przez nos.

UWAGA B: Aby ćwiczenie mogło być skuteczne, musimy bardzo mocno się skoncentrować. Jeśli myśl zacznie błądzić, trzeba zacząć od początku.

- 61 -

ĆWICZENIE OKOLIC BRZUCHA

Ćwiczenie to wzmacnia jelita, okrężnicę oraz narządy wewnętrzne. Wzmacnia też mięśnie brzucha, leczy zatwardzenie i biegunkę, dobrze wpływa na postawę i kręgosłup.

a. b.

Rys. 69a i 69b. Ćwiczenie okolic brzucha

1. W pozycji stojącej unosimy ręce przed siebie nieco powyżej ramion.

2. Robimy głęboki wdech aż płuca wypełnią się powietrzem. Klatka piersiowa się rozszerza.

3. Robimy wolny wydech wykorzystując mięśnie brzucha do wypchnięcia powietrza z płuc. Opuszczamy przy tym powoli ręce i zaciskamy możliwie najmocniej mięśnie brzucha.

4. Unosimy znów ręce i robimy kolejny wdech.

5. Powtarzamy ćwiczenie 7 razy.

ĆWICZENIE ODCHUDZAJĄCE

Jak już wspomnieliśmy, otyłość stanowi wielkie zagrożenie dla zdrowia. Jest ona absolutnym przeciwieństwem naturalnych praw samoleczenia.

Krew, która powinna normalnie krążyć w głowie i mózgu, pozostaje w jamie brzusznej, by wspomóc przeciążone organy wewnętrzne. Serce musi mocniej pracować (i w związku z tym dodatkowym wysiłkiem staje się słabsze i bardziej wrażliwe). Zawiera ponadto więcej tkanki tłuszczowej, czego skutkiem jest osłabienie krążenia w tętnicach i żyłach. Tłuszcze i lipidy zawarte w krwi powodują nadciśnienie. Nadwaga męczy organizm zarówno psychicznie jak i fizycznie. Towarzyszą jej często bóle w okolicach krzyża z racji na przeciążenie kręgosłupa. Jest takie powiedzenie, że kiedy brzuch przerasta klatkę piersiową należy szykować trumnę.

Poniższe ćwiczenie pomaga stracić nadmiar kilogramów i zachować właściwą wagę, wzmacniając jednocześnie plecy. Przypominamy, że żadnych ćwiczeń nie można wykonywać „na siłę" ani wykraczać poza własne możliwości. Trzeba być cierpliwym i ćwiczyć regularnie.

Część pierwsza

1. Stajemy tak, aby pięty, pośladki, górna część pleców i głowa przylegały do ściany.

- 62 -

a. b.

Rys. 70a i 70b. Część pierwsza

2. Wdychając powietrze przez nos, wyciągamy się w górę wciągając jednocześnie brzuch tak, aby klatka piersiowa maksymalnie się rozszerzyła. Ręce wiszą wzdłuż ciała.

Rozszerzenie się ramion powoduje większy nacisk na ścianę.

3. Wydychamy powietrze ustami możliwie jak najszybciej. Opróżniamy całkowicie płuca, wspomagając się mięśniami brzucha. Jeżeli ćwiczenie jest wykonane prawidłowo, całe ciało się kurczy.

4. Wyżej opisany cykl wdech-wydech należy wykonać od 7 do 12 razy.

Ćwicząc regularnie, stwierdzimy że mięśnie brzucha stają się sprawniejsze i silniejsze. „Spada" nadmiar tłuszczu, wody i ciała i brzuch wyraźnie się zmniejsza.

Część druga

1. Odsuwamy się od ściany i unosimy pięty jak najwyżej, stając na czubkach palców.

2. Plecy mając cały czas proste uginamy lekko kolana jak byśmy chcieli usiąść na krześle. Ręce odstawione od ciała pod kątem 450.

3. Oddychamy równo i pozostajemy w tej pozycji 10-20 sekund lub więcej, jeśli to możliwe.

UWAGA: Na początku możemy mieć trudności z zachowaniem jednocześnie prostych pleców i uniesionych pięt. Ćwicząc jednak wytrwale zdołamy to osiągnąć: pięty będą prostopadłe do podłogi, uda równoległe, a plecy proste.

Rys. 71. Część druga

- 63 -

Ćwiczenie to wzmacnia uda, łydki, kostki i mięśnie brzucha. Pobudza m.in. krążenie krwi w nogach i w całym ciele, wzmacniając jednocześnie plecy i nerwy. Pozycja ta pobudza meridiany pęcherza moczowego, pęcherzyka żółciowego i żołądka, które, usytuowane wzdłuż nóg, przyczyniają się do zmniejszenia zatrzymywania wody i nadwagi, obniżając jednocześnie ciśnienie krwi.

Należy zawsze wykonywać obie części ćwiczenia w czasie jednego seansu (dopełniają się one i równoważą).

ĆWICZENIE UZDRAWIAJĄCE ŻOŁĄDEK

Ćwiczenie to likwiduje bóle żołądka, wrzody, nadkwasotę, wzdęcia, niestrawności i raka żołądka.

a. b.

Rys. 72a i 72b. Ćwiczenie uzdrawiające żołądek

1. Siadamy w wygodnej pozycji, najlepiej na krześle, z nogami opartymi na podłodze, wyprostowanym kręgo-słupem i udami równoległymi do podłogi.

2. Kładziemy dłoń lewej ręki na żołądku nieco z lewej strony jamy brzusznej.

3. Robiąc wdech wysuwamy przed siebie prawą rękę na wysokość ramion, koncentrując się i mając wzrok utkwio-ny w końce palców.

Wyobrażamy sobie, że odpychamy dłonią jakiś ciężki przedmiot. Oczy śledzą uważnie ruchy ręki przez cały czas trwania ćwiczenia.

4. Robiąc wydech przyciągamy prawą rękę do piersi.

5. Powtarzamy ćwiczenie 7 razy.

UWAGA: W momencie oddalania prawej ręki od klatki piersiowej czujemy wychodzący z żołądka strumień energii. Prawa ręka ciągnie tę energię. Następnie czujemy jak lewa ręka chłonie nową energię i kieruje ją w stronę żołądka. Skuteczność tego ćwiczenia zależy od stopnia naszej koncentracji.

Ćwiczenie należy wykonywać bardzo powoli i zsynchronizować dokładnie oddychanie, umysł i ruchy ręki.

ĆWICZENIE WĄTROBY

Organizm, poza płucami, wyposażony jest w jeszcze dwa filtry: nerki i wątrobę. Wątroba wydala toksyny. Ćwiczenie wątroby ma na celu utrzymanie jej w stanie pełnej sprawności.

W tym ćwiczeniu, jak zresztą i w pozostałych, bardzo istotna jest koncentracja - zwiększa ona skuteczność ćwiczenia i przyczynia się do ściślejszego zespolenia ciała i umysłu.

Ćwiczenie wątroby należy wykonywać rano, po ćwiczeniu nerek.

1. Siadamy lub kładziemy się w wygodnej pozycji (patrz opisy pozycji leżącej i siedzącej).

2. Kładziemy prawą dłoń po prawej stronie ciała pod klatkę piersiową.

3. Przesuwamy rękę na środek klatki piersiowej wzdłuż linii żeber. Ruchem wstępującym masujemy aż do mostka, następnie przesuwamy dłoń na lewą stronę klatki piersiowej.

4. Taki masaż od prawej strony do lewej stanowi cykl. Powtarzamy go 36 razy.

- 64 -

Rys. 73. Ćwiczenie wątroby

UWAGA A: Dłoń powinna wywierać nacisk na skórę. Wątroba znajduje się po prawej stronie ciała pod skórą, tuż pod klatką piersiową. Ucisk dłonią pobudza strumień energii i krążenie krwi w wątrobie.

UWAGA B: Taki sam ruch, ale wykonywany lewą ręką w przeciwnym kierunku dostarcza energię do żołądka położonego pod skórą z lewej strony klatki piersiowej.

Powtarzamy ćwiczenie 36 razy. Można je również wykonywać przemiennie - raz prawą, raz lewą ręką - po 36 cykli każdą z rąk.

Przemienność taka pociąga za sobą wzmożone krążenie energii, co wpływa na harmonijne działanie narządów trawiennych, jakimi są żołądek i wątroba.

W czasie jednej z konferencji demonstrowałem to ćwiczenie, zachęcając audytorium do wykonywania go razem ze mną. Zauważyłem wtedy pewną panią, która czyniła to z wielkim zapałem. Parę tygodni później pani ta zadzwoniła do mnie, aby się umówić. Wchodząc do mego gabinetu oznajmiła, że przyszła tylko mi podziękować za ćwiczenie wątroby. „Zawsze miałam kłopoty z wątrobą. Gdy pan demonstrował ćwiczenie, powiedziałam sobie, że nie mam nic do stracenia i zaczęłam je uprawiać. Po dwóch tygodniach, gdy poszłam na rutynową kontrolę, lekarz stwierdził 60-procentową tajemniczą poprawę stanu mojej wątroby. I za to właśnie chciałam panu podziękować".

ĆWICZENIE NEREK

Ćwiczenie to pobudza nadnercza i nerki, położone w dolnej części pleców. Wszelkie bóle w tej okolicy świadczą o słabości nerek. Wynika to z dwóch zasadniczych przyczyn: ze spożywania zbyt dużych ilości płynów oraz z pozostawania zbyt długo w pozycji stojącej. W wyniku tego ćwiczenia kojący strumień energii krąży w nadnerczach i nerkach. Łagodzi on bóle w dolnej części pleców, wzmacniając jednocześnie oczy, które są połączone z nerkami. Dzięki lepszemu wydalaniu toksyn znacznie poprawia się cera. Przez dostarczanie energii do układu gruczołów, ćwiczenie nerek pobudza libido.

Ćwiczenie to można wykonywać w pozycji stojącej lub leżąc na brzuchu.

1. Pocieramy energicznie dłonie, aby uaktywnić krążenie energetyczne w dłoniach i palcach.

a. b.

Rys. 74a - 74b. Ćwiczenie nerek

2. Kładziemy dłonie w okolicach krzyża i pochylamy lekko tułów do przodu. Czujemy jak energia i ciepło przenosi się z dłoni na plecy i do nerek.

3. Masujemy dolną część pleców, najpierw z góry na dół, następnie ruchem okrężnym.

4. Zaciskamy pięści i stukamy delikatnie przez kilka sekund grzbietem dłoni w dolną część pleców.

5. Powtarzamy te dwa ruchy 3 razy.

6. Ćwiczenie to należy wykonywać rano oraz za każdym razem, gdy odczuwamy ból w okolicach krzyża.

- 65 -

ĆWICZENIE DOLNEJ PARTII PLECÓW

Nie będąc chorobą sam w sobie, ból sygnalizuje potencjalny problem. Bóle w okolicach krzyża nie są wyjątkiem. Lumbago, lordoza, wypadanie dysku, ruptura i inne schorzenia ograniczają w znacznym stopniu ruchy i wywołują zupełnie niepotrzebny ból. Ćwiczenie krzyża ma na celu wzmocnienie kręgosłupa, mięśni brzucha, żeber, kości ogonowej i nerek. Stosowane codziennie może ono złagodzić większość problemów związanych z tą częścią pleców.

Ćwiczenie I

1. Siadamy wygodnie i przyciągamy kolana do piersi. Otaczamy je ramionami łapiąc się za łokcie, jeśli to możliwe.

2. Robiąc wdech rozciągamy kręgosłup i unosimy głowę.

3. Robiąc wydech zaokrąglamy plecy, wypinamy dolną część brzucha i nachylamy głowę do kolan, jak byśmy chcieli zrobić fikołka w tył.

4. Powtarzamy ten cykl 7 razy. Siedem jest cyfrą stworzenia, a ćwiczenie to przyczyni się do stworzeń] a nam „nowych pleców". Wszystkie ruchy wykonujemy powoli, koncentrując uwagę na dolnej części pleców.

a. b.

Rys. 75a i 75b. Ćwiczenie 1

Ćwiczenie II

Ćwiczenie wykonywane w pozycji leżącej na plecach.

1. Podkładamy jedną rękę pod plecy na poziomie wgłębienia lędźwiowego.

2. Podwijamy kość ogonową tak, aby dół pleców pozostawał w kontakcie z podłogą.

3. Rozluźniamy plecy i wracamy do pozycji wyjściowej.

4. Powtarzamy ćwiczenie 7 razy.

Rys. 76. Ćwiczenie II

ĆWICZENIE ADORACJI SŁOŃCA

Światło słoneczne jest pozytywną siłą energetyczną, oczyszczającą ciało i umysł. Dzięki światłu słonecznemu organizm syntetyzuje witaminę D, bardzo ważny dla zdrowia składnik odżywczy. Od dawien dawna promienie słoneczne i świeże powietrze są uznawane za czynniki pomocne w zwalczaniu wielu niedomagań fizycznych.

Ćwiczenie adoracji słońca oczyszcza narządy wewnętrzne i zewnętrzne, niszcząc zarazki i choroby. Przysparza również organizmowi poczucia wzmożonej żywotności.

Stosujemy się niemalże automatycznie do wymogów higieny jeśli chodzi o jamę ustną, zęby i inne części ciała, zapominamy jednak często o dokładnym umyciu odbytnicy i odbytu. Nie-dbałość ta może doprowadzić do gromadzenia się bakterii w otworze odbytu i powstawania licznych chorób w rodzaju hemoroidów, polipów czy nowotworów okrężnicy lub odbytu. Promienie słoneczne, będące nieustającym źródłem energii, uwalniają organizm od wszelkich słabości i chorób, przywracając mu właściwy poziom energii.

1. Zwracamy kręgosłup w stronę słońca.

- 66 -

2. Pochylamy się tak, aby promienie słoneczne mogły przeniknąć do organizmu przez odbyt (ćwiczenie to najlepiej jest wykonywać nago).

3. Czujemy jak ciepło wnika w nasze tkanki.

UWAGA: Ćwiczenie to można również wykonywać w pozycji leżącej, tak by otwory odbytu i narządów płciowych były skąpane w słońcu.

Rys. 77. Ćwiczenie adoracji słońca

ĆWICZENIE

DOLNEJ CZĘŚCI CIAŁA

I GRUCZOŁÓW PŁCIOWYCH

Pierwszymi objawami starzenia się są najczęściej: uczucie zimna w nogach i stopach wynikające z zaburzeń w układzie krążenia, sztywność stawów i zanik energii seksualnej. Poniższe ćwiczenie ma na celu wyeliminowanie tych i innych procesów degeneracyjnych w dolnej części tułowia, co pozwala organizmowi odzyskać młodość.

Pozycja ta wzmaga krążenie w palcach stóp, stopach, nogach i wszystkich narządach znajdujących się w jamie brzusznej. Wzmacnia miednicę i stawy kolan i kostek oraz nerwy w dolnej części tułowia. Jej oddziaływanie pobudza meridiany nerek, wątroby, śledziony-trzustki, które przebiegają po przedniej stronie nogi i przenika do gruczołów płciowych. Jest bardzo skuteczna w leczeniu problemów związanych z narządami płciowymi, takimi jak impotencja, przedwczesny wytrysk, bóle menstruacyjne czy nadmierne krwawienie. Ćwiczenie to jest wskazane dla kobiet w ciąży, gdyż rozszerza miednicę, co ułatwia poród.

1. Siadamy na podłodze rozkładając kolana i łącząc stopy przed sobą.

2. Pocieramy podeszwy stóp aby je rozgrzać, po czym opieramy jedną o drugą.

3. Pocieramy palce stóp palcami, aby pobudzić krążenie w nogach.

a. b.

Rys. 78a i 78b. Ćwiczenie dolnych partii ciała i gruczołów płciowych

4. Zginając nogi przyciągamy pięty do krocza.

5. Dociskamy łokciami kolana do podłogi trzymając się równocześnie za palce stóp. Nie należy robić tego ruchu „na siłę". Mięśnie powinny być rozluźnione.

6. Wnętrzem dłoni masujemy wewnętrzną stronę ud od kolana do pachwiny. Pobudzi to meridiany wątroby, nerek i śledziony-trzustki.

7. Powtarzamy masaż 7 razy.

8. Następnie stukamy delikatnie pięściami w wewnętrzną część uda. Pobudza to krążenie krwi i energii w nogach i narządach płciowych.

9. Ćwiczenie to wykonujemy tak długo, aż zaczniemy odczuwać zmęczenie.

- 67 -

ROZCIĄGANIE CIAŁA I PRZEBIERANIE PALCAMI NÓG

W czasie snu i w czasie dłuższego pozostawania w bezruchu krew krąży wolniej, co powoduje gromadzenie się toksyn w mięśniach, a co za tym idzie ich sztywnienie. Często mówi się, że starość zaczyna się od palców nóg, gdyż starsi ludzie często cierpią na zaburzenia krążenia i mają zimne stopy. Rozwiązaniem tego problemu jest przeciąganie się po przebudzeniu. Eliminuje to toksyny, pobudza krążenie w mięśniach i tkankach i ożywia cały organizm. Obserwacja zwierząt, a zwłaszcza kotów, których pierwszą czynnością po przebudzeniu jest dokładne rozciągnięcie całego ciała, uczy nas, że jest to naturalne prawo, któremu człowiek również powinien się podporządkować.

1. Zaraz po przebudzeniu, nie wstając z łóżka, przeciągamy się i rozciągamy ręce, nogi, plecy i stopy. Nie ma tu określonego sposobu wykonywania tych ruchów, musimy improwizować. Rozluźniamy się potem przez chwilę nim wstaniemy.

2. Należałoby teraz rozruszać i pobudzić palce nóg. Poruszamy paluchem do przodu i do tyłu kilka razy. Ruch ten pobudza nerwy całego ciała.

3. Przebieramy palcami 12 razy. Aby zwiększyć jego skuteczność musimy się skoncentrować na tym ćwiczeniu, tak aby stało się czymś w rodzaju medytacji.

a. b.

Rys. 79a i 79b. Przebieranie palcami

Stosowanie tego ćwiczenia zalecane jest także przez refleksologię (naukę o odruchach) znaną od 6000 lat. Przebieranie palcami nóg pobudza wątrobę i kieruje strumień energii w stronę gruczołów płciowych.

Ćwiczenie to, za pośrednictwem stóp, pobudza cały organizm.

RELAKSACJA NARZĄDÓW WEWNĘTRZNYCH

Narządy wewnętrzne u zwierząt czworonożnych zwisają sobie swobodnie w jamie brzusznej i stale są zasilane przez odpowiedni strumień krwi. U człowieka natomiast, poruszającego się w pozycji pionowej, narządy te leżą jeden na drugim. Należy więc dać im możliwość rozluźnienia się i lepszego ukrwienia. I tu również wystarczy wzorować się na zwierzętach. Stosujmy to ćwiczenie rano, po przeciąganiu się i przebieraniu palcami.

1. Stajemy na czworaka na łóżku lub na podłodze, opierając się na palcach stóp, kolanach i dłoniach. Głowa jest uniesiona, a klatka piersiowa równoległa do podłogi. Pozostańmy przez chwilę w tej pozycji, pozwalającej na swobodne krążenie krwi w jamie brzusznej i narządach wewnętrznych.

2. Siadamy powoli na piętach i dotykamy czołem podłogi. Ręce wyciągamy przed siebie. Zamykamy oczy i pozo-stajemy w tej pozycji przez kilka sekund, następnie wracamy do poprzedniej pozycji.

3. Być może będziemy chcieli zsynchronizować oddech z tym ćwiczeniem. Nie należy się jednak wysilać, lepiej jest oddychać normalnie.

4. Powtarzamy ćwiczenie 7 razy.

W trakcie tego ćwiczenia krew zatrzymuje się w żołądku i jelitach i uaktywnia trawienie i wydalanie. Siadając na piętach przepychamy krew w stronę serca, płuc i mózgu. Wraca ona potem swobodnie do serca, które może' trochę odpocząć. W czasie snu zmniejsza się dopływ krwi do głowy. Stosowane rano po przebudzeniu, ćwiczenie to pobudza krążenie w głowie, dzięki czemu czujemy się bardziej wypoczęci i rześcy.

Ćwiczenie to jest niewskazane przy nadciśnieniu, gdyż zbyt duża ilość krwi kierowana w stronę mózgu podwyższa ciśnienie, co może być niebezpieczne. W ogóle lepiej jest stopniowo przyzwyczajać tętnice, żyły i naczynia włosowate do zwiększonego przepływu krwi, jakie wywołuje to ćwiczenie. Na początku wykonujemy je raz lub dwa, zwiększając na przestrzeni kilku tygodni ilość powtórzeń do siedmiu.

- 68 -

a.

b.

Rys. 80a i 80b. Relaksacja narządów wewnętrzny :h

POCIERANIE RĄK I NÓG: MASAŻ MERIDIANÓW

Energia krąży w ciele wzdłuż specjalnych kanałów zwanych meridianami. Aby móc opanować techniki oddychania i medytacji trzeba najpierw zrozumieć, czym są meridiany i jaką pełnią rolę w dostarczaniu energii komórkom.

Stworzenie człowieka, pojawienie się, rozwój i leczenie chorób - wszystko to zależy od meridianów, które są podstawą wszelkiej teorii i wszelkiego leczenia. Meridian jest panem życia i śmierci. Dzięki niemu można wyleczyć sto chorób.

Nei Ching

Po całych latach doświadczeń dr Kim Bong Han z Uniwersytetu w Pyongang w Korei Północnej, odkrył istnienie meridianów. Stwierdził, że są one zbudowane z materii histologicznej nie znanej dotąd naukowcom którzy, przed ogłoszeniem przez niego wyników badań, uważali meridiany za linie urojone. Dr Kim odkrył, że ich struktura i działanie różnią się zasadniczo od układów limfatycznego, nerwowego i układu krążenia. Meridiany są parzystymi i symetrycznymi kanałami o średnicy od 20 do 50 milimikronów. Położone pod skórą, zbudowane są z cienkiej błony wypełnionej bezbarwną cieczą. Każdy podstawowy meridian daje początek całej sieci, której jedne odgałęzienia rozprowadzają energię w sąsiadujące okolice, inne wychodzą na powierzchnię skóry. Punkty akupunktury są właśnie miejscem wychodzenia odgałęzień meridianów na powierzchnię skóry.

Często odgałęzienia różnych meridianów zbiegają się w jednym punkcie. Pobudzenie go uaktywnia energię w kilku kanałach jednocześnie. Meridiany otaczają naczynia krwionośne, szczególnie liczne w miejscach odchodzenia rozgałęzień od meridianu głównego. (Zdarza się, że akupunkturzysta wbije igłę w jedno z naczyń krwionośnych przebiegających obok punktu akupunkturowego, dlatego też niektórzy pacjenci lekko krwawią po zabiegu).

Przeprowadzone doświadczenia dowiodły, że energia meridianów jest energią elektryczną. Odkrycie to umożliwiło skonstruowanie urządzenia zwanego „lokalizatorem punktów", które wykrywa punkty, w których odgałęzienia meridianów wychodzą na powierzchnię skóry.

W chwili obecnej prowadzone są w Chinach liczne badania nad naturą impulsów przesyłanych przez meridiany, naukowcy zaś europejscy próbują odkryć ewentualne związki między meridianiami a autonomicznym systemem nerwowym.

Istnienie sieci meridianów jako samodzielnej struktury fizjologicznej stanowi dowód realności wielu zasad energetycznych, uznawanych dotychczas za czysto hipotetyczne. W wyniku licznych doświadczeń stwierdzono, że zadaniem meridianów jest skuteczne przekazywanie niezbędnej niewidzialnej energii, która uczestniczy we wszystkich przejawach życia. Ich natura, subtelniejsza od mikroskopijnych cząstek organizmu, skłania nas do myślenia, iż są one „brakującym ogniwem" lub progiem między czystą energią a pierwszymi przejawami materii mikroskopijnej.

Pierwszy dowód na istnienie meridianów przypisuje się dr Kim'owi. Tymczasem już w 1937 r. sir Thomas Lewis z Anglii znalazł już dostateczne dowody ich istnienia. W raporcie opublikowanym w British Medical Journal w lutym 1937 r., stwierdza on, że odkrył „nieznany system nerwowy", zupełnie niepodobny do systemów czuciowego i współczulnego. Ten nowy system nerwowy składa się raczej z maleńkich linii niż z nerwów. Pomimo że raport ten został całkowicie zignorowany przez ówczesny świat medyczny, stanowił on pierwsze potwierdzenie w Europie istnienia systemu fizjologicznego znanego Taoistom od tysięcy lat.

Meridian - termin zapożyczony z geografii - oznacza linię łączącą szereg uporządkowanych punktów. Istnieje 12 meridianów głównych. Każdy z nich odpowiada jednemu z pięciu narządów wewnętrznych, sześciu organów wydalniczych i osierdziu zwanemu tutaj „Panem serca". (Pojęcie sześciu organów wydalniczych jest nieco mylące dla osób nie znających filozofii taoistycznej. Pięć narządów wewnętrznych to: serce, śledziona-trzustka, płuca,

- 69 -

nerki i wątroba. Sześć organów wydalniczych to: jelito grube, pęcherz moczowy, „potrójny ogrzewacz" /dawna nazwa określająca wewnętrzny system dokrewny?, pęcherzyk żółciowy, jelito cienkie i żołądek. /Bardziej szczegółowe informacje na ten temat można znaleźć w mojej książce The Great Tao).

Każdy z meridianów głównych ma swój punkt wejścia i punkt wyjścia. Energia przenikająca do organizmu przez punkt wejścia krąży wzdłuż meridianu aż dojdzie do punktu wyjścia, by przejść do następnego meridianu. Punkt wyjścia jednego meridianu połączony jest małym drugorzędnym kanalikiem z punktem wejścia drugiego meridianu. Biegunowość strumienia energii jest stała i po przejściu punktu wejścia nigdy się nie zmienia. (Patrz rys. 83 - 96).

Meridiany są kanałami łączącymi i pobudzającymi narządy wewnętrzne i organy wydalnicze za pomocą energii, która w nich krąży. Można by w tym miejscu zapytać czy, w przypadku choroby narządu związanego z danym meridianem głównym, krążąca w nim energia nie zostanie zablokowana i cykl jej przepływu nie będzie mógł zostać zakończony. Otóż tak nie jest, gdyż prócz 12 meridianów głównych istnieje 8 meridianów cudownych, które zapewniają krążenie energii w momencie, gdy zaczyna się ona gromadzić w jednym z meridianów głównych. Meridiany cudowne zwane są również „ratunkowymi", gdyż pojawiają się w momencie gdy, na skutek dysfunkcji jakiegoś narządu czy organu wydalniczego, nadmiar energii zakłóca podstawowy obwód. Taoiści porównują meridiany cudowne do rowów drenażowych i wałów przeciwpowodziowych budowanych wzdłuż głównych rzek (które symbolizują oczywiście meridiany główne). Rowy te mają za zadanie odprowadzenie nadmiaru wody z rzek występujących z brzegów. Tak samo w meridianach cudownych przepływ energii nie jest stały, lecz zależy od poziomu energii w meridianach głównych.

Meridiany (czyli kanały energetyczne) wątroby, śledziony-trzustki, nerek łączą się w jednym punkcie położonym po wewnętrznej stronie uda. Dostarczają one energię do całej górnej części ciała. Masując je odpowiednio można pobudzić całe dało łącznie z narządami płciowymi, gdyż idąc w górę przechodzą one przez miednicę. Podobnie energia z meridianów pęcherzyka żółciowego, pęcherza moczowego i żołądka schodzi po zewnętrznej stronie uda i pobudza narządy oraz tkanki z nimi związane.

Masaż wstępujący

Masując wewnętrzną stronę nóg z dołu do góry pobudzamy krążenie krwi w dolnej części ciała. Osoby spędzające większość czasu w pozycji siedzącej lub stojącej cierpią na kurcze w nogach i żylaki, gdyż krążenie gromadzącej się tam krwi jest niewłaściwe.

Przez pobudzenie meridianów w nogach można uaktywnić krążenie i zapobiec tego rodzaju problemom.

Ćwiczenie można wykonywać w pozycji stojącej, siedzącej lub leżącej.

1. Kładziemy dłonie na wewnętrznej stronie nogi na wysokości kostki.

2. Przesuwamy powoli ręce w górę wzdłuż nogi przez wewnętrzną stronę kolana i uda aż do pachwiny.

3. Powtarzamy ten ruch 12 razy.

UWAGA: Masując nogi wywieramy stały nacisk rękoma, tak aby odczuć wrażenie ciepła. Oddychamy normalnie. Koncentrujemy uwagę na odcinku od kolana do uda. Jest to najważniejszy fragment ćwiczenia.

a. Meridiany wstępujące b. Meridiany zstępujące

Rys. 8la i 81b. Masaż meridianów: masaż nóg

Masaż zstępujący

Masując zewnętrzną stronę nogi z góry na dół można zapobiec nadciśnieniu, zatrzymywaniu wody i otyłości (niedomagania związane z meridianami pęcherzyka żółciowego, pęcherza moczowego i żołądka). Ćwiczenie to może również wyleczyć albo przynajmniej zapobiec rozwojowi zapalenia stawów czy torebek stawowych.

- 70 -

Ćwiczenie to można wykonywać w pozycji stojącej, siedzącej lub leżącej. Pozycja stojąca wpływa dodatkowo na rozciąganie ścięgien podkolanowych, kolan i łydek oraz na cyrkulację energii w palcach stóp.

1. Kładziemy dłonie na zewnętrznej stronie ud.

2. Ciągłym ruchem, wywierając stały nacisk rękoma, przesuwamy je wzdłuż zewnętrznej strony nóg przechodząc przez kolana, łydki aż do kostek.

3. Powtarzamy ten ruch 12 razy oddychając przy tym normalnie.

Ćwiczenie to powoduje rozproszenie energii, jest więc bardzo pomocne w leczeniu otyłości, zatrzymywania wody i nadciśnienia. Najlepiej jest je wykonywać rano.

Masaż rąk

Podobnie jak nogi można też masować ręce, aby pobudzić meridiany serca, płuc i „Pana serca" przebiegające po wewnętrznej stronie ręki oraz meridiany „potrójnego ogrzewacza", jelita grubego i jelita cienkiego przebiegające po zewnętrznej stronie ręki w stronę ramion.

1. Kładziemy dłoń lewej ręki po wewnętrznej stronie prawego ramienia.

a.

Rys. 82a i 82b. Masaż meridianów: masaż rąk

2. Ciągłym ruchem przesuwamy rękę w dół przez wewnętrzną stronę łokcia aż do czubków palców, wywierając stały nacisk dłonią.

3. Kładziemy dłoń lewej ręki na palcach prawej ręki i masujemy grzbietową część ręki od dłoni aż do ramion przechodząc przez zewnętrzną stronę łokcia.

4. Powtarzamy ruch 12 razy.

5. Zmieniamy ręce - prawą rękę kładziemy na lewej i wykonujemy najpierw masaż zstępujący po wewnętrznej stronie ręki, a następnie wstępujący po zewnętrznej stronie ręki. Wykonujemy ten ruch 12 razy.

Skuteczność ćwiczeń wewnętrznych polega na krążeniu odpowiedniego strumienia energii w meridianach. Każde z ćwiczeń pobudza konkretny meridian, a w przypadku medytacji nad meridianami całą ich sieć. Umiejętność stosowania ćwiczeń wewnętrznych, a zwłaszcza masażu meridianów pozwala kontrolować energię, od której zależą wszelkie przejawy życia. Energię tę można wykorzystać do samoleczenia oraz do uzdrawiania innych. Utrzymuje ona organizm w dobrej kondycji i jest podstawą rozwoju duchowego, który otwiera nam drogę do nieśmiertelności.

- 71 -

CZĘŚĆ III

ŻYĆ

NA WYŻSZYM POZIOMIE DUCHOWYM

7

Taoistyczne Ćwiczenia

Medytacji, Kontemplacji

i Oddychania

Poza ćwiczeniami ruchowymi dawni Taoiści odkryli również nieocenione metody medytacji i techniki od dychania: medytację nad meridianami, oczyszczanie mózgu i ćwiczenia oddechowe. Energetyzują one ciało i zapewniają swobodną cyrkulację energii w meridianach, pozwalają ponadto na wykrywanie chorób i wewnętrznych słabości. Dodajmy jeszcze do tego stosowanie metod kontemplacyjnych jak medytacja nad gwiazdą polarną, kontemplacja świecy i słońca oraz ćwiczenia koncentracji. Pozwalają one na zgromadzenie energii w określonym celu, jak np. uzyskanie nowego zatrudnienia, zapewnienie sobie stabilizacji finansowej, wzniesienie się na wyższy poziom życia duchowego czy też osiągnięcie spokoju wewnętrznego.

Energia, która na ogół bywa tracona lub wydalana np. w akcie prokreacji, może zostać przekształcona w czystą, pozytywną witalność dzięki technikom oddychania medytacyjnego. Noszą one nazwę oddychania nieśmiertelnego (mały i duży cykl niebiański), powodują występowanie zmian alchemicznych u stosujących je osób i kierują je na drogę samorealizacji i nieśmiertelności.

Celem wszystkich ćwiczeń taoistycznych-fizycznych, medytacyjnych, kontemplacyjnych i oddechowych - jest zje-dnoczenie duszy, umysłu i ciała. Osoba, której ciało, dusza i umysł będą stanowiły jedność nigdy nie umrze, gdyż śmierć jest właśnie rozdzieleniem ciała i duszy. Jedność jest dziełem boskim, rozdział zaś dziełem Szatana, czyli śmiercią. Zasady te pozwalają na rozróżnienie prawdziwych nauk, wielbiących życie, od fałszywych, nakłaniających do rozdziału ciała i duszy. Stosujący wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne sam dochodzi do wniosku, że należą one do pierwszej kategorii, gdyż przekształcają konflikty pomiędzy ciałem, duszą i umysłem w harmonijną i immanentną jedność - reintegrację Tao.

W pierwszym etapie stosowanie wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych zachęca swych adeptów do działania zgodnie z zaleceniami fizycznymi i do koncentracji. Pozwala to na osiągnięcie Tao, stanu działania bez działania. W drugim etapie techniki oddechowe i medytacja prowadzą do pełnej samorealizacji na drodze nie-działania.

Według teorii taoistycznej reintegracja Tao przebiega w trzech etapach, pierwszy zwany you wei oznacza „działanie" lub gorliwe stosowanie. Przy dużej dozie wytrwałości można dojść do następnego etapu czyli wu wei, co oznacza „nie-działanie", w którym poznaje się potęgę braku zainteresowania działaniem. Niemniej jednak reintegracja Tao wymaga od stosującego świadomości, że każde „nie-działanie" zawiera jakiś cząstkę działania. W ostatnim etapie wu bu wei wszystko dokonuje się bez udziału działania.

Gdy oddajecie się nauce, (wasza wiedza) z każdym dniem się powiększa.

Gdy oddajecie się (wcielaniu zasad) tao, (wasze pragnienie zdobycia wiedzy) z każdym dniem się zmniejsza.

Zmniejsza się i znów się zmniejsza, aż w końcu osiągacie stan nie działania.

Nie działacie, a mimo to nie ma niczego, co by nie było zdziałane.

Kierowanie światem niezmiennie polega na nie czynieniu czegokolwiek, (co by naruszało istniejący, naturalny porządek

rzeczy).

Jeżeli będziecie naruszać ten porządek, wtedy nit będziecie zdolni utrzymać panowania nad (światem) pod niebem.

Tao Te King XLVIII1

Stosowanie wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych przygotowuje człowieka do ostatecznej transformacji - stanu przekraczającego granice czaso-przestrzeni, w którym człowiek odzyskuje swoje naturalne miejsce we wszechświecie.

1 Przekład Tadeusz Żbikowski. Literatura na Świecie Nr 1 186), Warszawa, styczeń 1987.- 72 -

MEDYTACJA NAD MERIDIANAMI

Medytacja nad meridianami ukazuje drogi energetyczne w ciele i pozwala swym adeptom „zajrzeć" w głąb i „zobaczyć" swoje słabości. Opanowanie tej dyscypliny daje więc niezastąpione narzędzie do stawiania autodiagnozy.

Nowoczesne aparaty i techniki analityczne (promienie X, skanografia, analizy krwi i moczu, itp.) są bardzo pomocne w wykrywaniu pewnych chorób, okazują się jednak mało skuteczne w przypadku chorób zwyrodnieniowych, związanych z zaburzeniami nerwowymi czy też energetycznymi, które w sposób niezauważalny osłabiają narządy i tkanki, co po pewnym czasie może doprowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Zwykle problemy te odkrywa się za późno. Poważna choroba może wystąpić jedynie wtedy, gdy organizm w jakimś swoim punkcie jest osłabiony. Dzięki medytacji nad meridianami można zbadać własne drogi energetyczne i wykryć chorobę zanim będzie za późno. W przypadku problemu związanego z zablokowaniem energii można za-stosować taoistyczne sposoby leczenia - ćwiczenia wewnętrzne, zioła, Tui-Na itp.

Medytacje nad meridianami pozwalają odkryć źródło niedomagali, które wydają się pochodzić z zupełnie inne części ciała. Tak np. męczył mnie ciągły kaszel, który do tego stopnia podrażniał śluzówki gardła, że miałem trudności z mówieniem. Początkowo sądziłem, że wynika on z jakichś problemów na poziomie płuc, jednak zastosowane zioła okazały się, ku memu zdumieniu, zupełnie nieskuteczne. Zacząłem więc podejrzewać, że przyczyna kaszlu musi leżeć gdzie indziej. Dzięki medytacji nad meridianami odkryłem, że tkwi ona w sercu - narządzie ściśle związanym z płucami. Zastosowałem odpowiednie zioła nasercowe i już następnego dnia kaszel zaczął ustępować. Medytacja nad meridianami pełni także funkcję prewencyjną - pozwala wykryć słabości organizmu zanim przekształcą się w poważną chorobę.

Nowotwory np., rozwijają się przez długie lata zanim pojawią się ich zewnętrzne objawy. Dzięki sposobom „zaglądania" do wnętrza ciała, jakich dostarcza medytacja nad meridianami, można zapobiec ich pojawieniu się. Jest to więc metoda auto-diagnozy ujawniająca objawy choroby nim zawładnie ona ciałem.

Samoleczenie przez medytację nad meridianami jest możliwe dzięki ujawnianiu punktów, w których wystąpiło za-blokowanie energii oraz przywracaniu normalnego obiegu energetycznego. Taoiści stosują medytację nad meridianami w tym celu już od tysięcy lat, aby móc osiągnąć pełnię fizyczną i duchową.

Nauka medytacji nad meridianami przebiega w trzech etapach:

1. zapoznanie się z meridianami; 2. wyczuwanie dróg energetycznych; 3. wyczuwanie przepływu energii we wszystkich 12 meridianach jednocześnie.

1. Musimy najpierw „oswoić się" z meridianami. Najlepiej sprawić sobie dobrą mapę akupunktury. Uczymy się § każdego meridianu osobno w kolejności ich występowania § na mapie. Pierwszym jest meridian płuc. Prześledźmy jego | przebieg masując go czubkiem kciuka lub palca wskazującego zgodnie z biegunowością strumienia energii, tzn. w kie- | runku wstępującym lu zstępującym zależnie od przypadku.

2. Po zapoznaniu się już z przebiegiem meridianów i biegunowością strumienia energetycznego, spróbujmy wyczuć przepływ energii w meridianach. Przyjmijmy najpierw wygodną pozycję, leżącą lub siedzącą, najlepiej na poduszeczce. Plecy powinny być proste, tak aby kość ogonowa była na jednej linii z talią. Rozluźniamy plecy i ramiona. Te ostatnie są naturalnie lekko wysunięte do przodu. Pozycja ta pozwala na maksymalne rozszerzanie 1 się płuc. Kładziemy ręce, z kciukiem schowanym w dłoni,

na udach. Opróżniamy umysł z wszelkich myśli, a następnie koncentrujemy się na meridianie płuc. Przebiegamy jego trasę tak jak to było opisane w punkcie 1. Koncentrujemy następnie uwagę na subiektywnych odczuciach, jakie przychodzą nam na myśl. Potem, mając ręce cały czas złożone na udach, próbujemy wyczuć strumień energetyczny płynący wzdłuż meridianu płuc. Zdołamy zapewne wyczuć jedynie lekką fluktuację energetyczną. Powtórzmy całą operację dla meridianu jelita grubego i następnych wg kolejności. Po kilku seansach będziemy już wyczuwać, jak energia przemieszcza się wzdłuż meridianów.

3. Kiedy już będziemy w stanie wyczuć przepływ energii w każdym z dwunastu meridianów, popracujmy nad kilkoma naraz, np. wszystkimi meridianami biegnącymi w głowie, w klatce piersiowej czy dolnej części ciała.

Przyjmijmy najpierw pozycję opisaną w punkcie 2. Opróżnijmy umysł i skoncentrujmy się na meridianach położo-nych w głowie. Prześledźmy ich przebieg dłonią. Postępujemy bardzo powoli i koncentrujemy się nr subiektywnych odczuciach. Powtarzamy całą operację do chwili, gdy odczujemy najmniejszą choćby fluktuację energetyczną w obrębie głowy. Postępujmy w ten sam sposób dla meridianów znajdujących się w klatce piersiowej u w dolnej części ciała.

UWAGA A: Neofita może czasem wyczuć ząbkowanie przepływu energii w konkretnym meridianie. Np. trasa meridianu płuc może zatrzymać się na wysokości łokcia, sygnalizując tym samym, że w tym konkretnym punkcie zablokowany został przepływ energii. Zaczynamy więc od nowa na wysokości ramion i schodzimy wzdłuż meridianu, aż kanał zostanie udrożniony. Może to wymagać kilku powtórzeń, a nawet kilku tygodni. Mamy jednak świadomość, że przywrócenie swobodnego krążenia w meridianie oznacza zapobieżenie lub wyleczenie jakiegoś niedomagania czy choroby. Jeżeli jednak okazuje się to niemożliwe, przejdźmy do następnych meridianów. a potem możemy znowu powrócić do trapiącego nas zablokowania.

UWAGA B: Musimy zawsze koncentrować się na tym, co robimy. Jeżeli myśl nasza zaczyna błądzić, zacznijmy od początku. Nie starajmy się przyspieszać całego procesu. Starajmy się najpierw odkryć biegunowość energii, nie

- 73 -

przerywając biegu naszych odczuć. Z czasem będziemy dokładnie wyczuwać przepływ strumienia energii.

Dzięki medytacji nad meridianami będziemy mogli wyczuć krążącą w meridianach energię. Świadoma percepcja energii pozwoli nam zachować równowagę energetyczną w naszym ciele niezależnie od okoliczności. Choroba może zaistnieć jedynie w przypadku zakłócenia krążenia energii w organizmie.

Zanim zaczniemy zwiedzać świat, dobrze byłoby poznać nasz świat wewnętrzny. Dzięki stosowaniu tej metody medytacji nauczymy się, jak osiągnąć zjednoczenie ciała i duszy w indywidualny mikrokosmos i jaką obrać drogę poznania całego wszechświata rozciągającego się poza granice naszego pojmowania, czyli reintegracji Tao.

Rys. 83. Meridian płuc 218

Rys. 84. Meridian jelita grubego 219

- 74 -

Rys. 85. Meridian żołądka

Rys. 86. Meridian śledziony-trzustki

Rys. 87. Meridian serca Rys. 88. Meridian jelita cienkiego

- 75 -

Rys. 89. Meridian pęcherza moczowego Rys. 90. Meridian nerki

Rys. 92.

Meridian potrójnego ogrzewacza

Rys. 91. Meridian Pana serca (osierdzia)- 76 -

Rys. 93. Meridian pęcherzyka żółciowego

Rys. 94. Meridian wątroby Rys. 95.Sekwencje krążenia energii

- 77 -

ĆWICZENIA KONTEMPLACYJNE I MEDYTACYJNE

Medytacja nad gwiazdą polarną, kontemplacja świecy, słońca i światła księżyca oraz ćwiczenie koncentracji mają znaczenie zarówno praktyczne, jak i lecznicze. Ćwiczenia kontemplacyjne mogą być bardzo pomocne dla tych, którzy poszukują nowego miejsca pracy, pragną zdrowia, pieniędzy, inteligencji czy miłości. Poszukując na przykład pracy, trzeba wyobrazić sobie, że światło, które wnika do głowy, jest tym nowym miejscem pracy i skoncentrować wszystkie swe pragnienia i nadzieje w medytacji. Nie trzeba przy tym wiedzieć, jaka to ma być praca. Opanowanie techniki medytacji oraz doświadczenie złotego światła w całym ciele sprawi, że pojawi się takie zatrudnienie, jakiego pragniemy. W ten sam sposób można uzyskać pieniądze, inteligencję, szczęście, miłość - jednym słowem wszystko, czego można zapragnąć, łącznie z sukcesem.

Jedynie poprzez własne doświadczenie można zrozumieć i ocenić skutki - bardzo proste, a zarazem bardzo głębokie - zarówno ćwiczeń medytacyjnych, jak i ćwiczeń wewnętrznych i technik oddychania. Taoiści zawsze byli bardzo praktyczni. Stosowali tylko te praktyki, które przynosiły zamierzony skutek. Nie zapominajmy też o tym, że system wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych stosowany jest już od 6000 lat!

Medytacja nad gwiazdą polarną

Od dawien dawna gwiazda polarna służy wędrowcom za przewodnika i za punkt odniesienia. Nosi ona różne nazwy: ..Król". ..Cesarz". „Szczyt świata", a także „Purpurowa Róża" z racji na wspaniałą purpurową aurę. Jest zawsze obecna na niebie, dlatego też jest czymś pewnym, do czego można mieć zaufanie. Nie należy się więc dziwić, że tysiące lat temu Taoiści posłużyli się nią do zainspirowania ćwiczenia med tacyjnego o licznych właściwościach leczniczych.

Ćwiczenie to najlepiej wykonywać jest wieczorem, kiedy gwiazda polarna jest wyraźnie widoczna. Można ewentualnie wykonywać je również w ciągu dnia, wyobrażając ją sobie jedynie na firmamencie. Trzeba się jednak zwrócić w stronę gwiazdy polarnej w trakcie praktykowania tego ćwiczenia. Ciało wtedy łatwiej będzie mogło „chwytać" energię elektromagnetyczną wysyłaną przez gwiazdę.

1. Siadamy przodem w stronę gwiazdy polarnej, którą odnajdujemy lokalizując Wielką Niedźwiedzicę.

Rys. 96. „Złączenie stu punktów"

2. Posługując się wyobraźnią czujemy jak światłe gwiazdy polarnej spływa nam na głowę w miejscu zwanym ,,złączeniem stu punktów", położonym na czubku głowy w równej odległości od uszu.

3. Czujemy jak energia wysyłana przez „Purpurową Różę" łączy się w tym punkcie z energią krążącą w naszym cielei wyobrażamy sobie, że pojawia się w tej części naszej głowy złote światło. Meridiany stają się przezroczyste i złote, Czujemy jak to złote światło wnika do całego naszego ciała, aż do palców u nóg. c

UWAGA: Jest to bardzo trudne ćwiczenie, gdyż wymaga całkowitej koncentracji. Jeśli nasza uwaga zostanie odwrócona lub ktoś nam przeszkodzi, musimy zacząć od początku, nie zmuszając się jednak do tego. Jeżeli nie jesteśmy w stanie dojść do końca ćwiczenia, przerwijmy je i powróćmy do niego innym razem. Wytrwałość na pewno przyniesie rezultaty. Kiedy już opanujemy cały cykl medytacji i poczujemy jak złote światło opanowuje nasze ciało, może się zdarzyć, że zauważymy na niektórych częściach ciała ciemne plamy. Są one oznaką choroby. Wystawmy te miejsca na działanie światła gwiazdy polarnej, aż staną się przezroczyste i świetliste. Ciało nasze wypełni się nową energią i będziemy uzdrowieni.

Skuteczność tego ćwiczenia została dowiedziona. Sprawia ono, że choroba dosłownie znika, a organizm staje się silniejszy. „Jesteśmy tym, co myślimy".

Kontemplacja świecy, słońca i światła księżyca

Jeżeli nie możemy zlokalizować gwiazdy polarnej, posłużmy się świecą, słońcem lub księżycem jako źródłem złotego światła. Pamiętajmy jednak, że słońce może być za gorące, a księżyc za zimny. Kontemplacja świecy, słońca czy światła księżyca jest możliwa do osiągnięcia natychmiast, podczas gdy opanowanie medytacji nad meridianami może zająć kilka miesięcy.

Najlepszymi momentami na kontemplacje są: wczesny ranek, wieczór tuż przed zachodem słońca i zimne dni.

1. Skupiamy wzrok na płomieniu świecy lub innym źródle światła.

2. Następnie zamykamy oczy i pozwalamy światłu wniknąć do naszej głowy. Czujemy jak wypełnia się ona złotym światłem.

3. Czujemy jak światło to opanowuje szyję, ramiona, tułów i resztę ciała.- 78 -

UWAGA A: Kontemplacje świecy i światła księżyca najlepiej jest wykonywać w pozycji siedzącej z twarzą zwróconą w kierunku północnym. Przy kontemplacji słońca należy wybrać inną orientację i nie pozostawać na słońcu dłużej niż 10 min., gdyż światło słoneczne jest bardzo silne, a kierunek przepływu linii ziemskiego pola sił magnetycznych z Północy na Południe.

UWAGA B: Światło świecy jest bardzo odpowiednie. Nie zastępujmy go żarówką elektryczną.

UWAGA C: Jeżeli wyczuwamy jakieś zablokowanie w czasie kontemplacji, otwórzmy oczy, popatrzmy na świecę i zacznijmy ćwiczenie od początku, aż będziemy w stanie napełnić nasze ciało przejrzystym światłem. Ktoś patrzący z bok: będzie odnosił wrażenie, że jakieś światło wydobywa się z naszego ciała. Z czasem nauczymy się rozróżniać te partie naszego ciała, do których światło nie dochodzi, czyli fragmenty chore, które ćwiczenie to, wytrwale stosowane, będzie w stanie wyleczyć przez skąpanie ich w świetle.

Ćwiczenie koncentracji

Sukces w życiu zależy od umiejętnego zastosowania swoich zdolności umysłowych. Ileż to razy słyszeliśmy, że perfekcja wykonania zależy od stopnia koncentracji na wykonywanym zadaniu. Świadomi tego związku, Taoiści opracowali ćwiczenie powiększające zdolność koncentracji.

W ćwiczeniu tym trzeba się koncentrować na jednym z trzech następujących punktów: Ying Tang (położonym na czole między brwiami, czyli na wysokości trzeciego oka), Shan Chung (położonym na wysokości grasicy) lub Cni Hai )położonym 2 cm poniżej pępka). Punkty te można znaleźć na poniższym rysunku lub na mapie punktów akupunktury. (Jeżeli wybierzemy mapę punktów akupunktury, należy szukać punktów 17 i 6 na meridianie Jenn Mo. Nie znajdziemy natomiast odpowiednika punktu Ying Tang, który jest dodatkowym punktem dla Jenn Mo). Punkty te mogą być również oznaczone jako Tan Tsien górny, środkowy i dolny.

Ćwiczenie to można wykonywać w pozycji leżącej, siedzącej lub stojącej, w spokojnej chwili.

1. Możemy usiąść w siadzie skrzyżnym na twardym podłożu.

2. Koncentrujemy się na jednym z trzech punktów przedstawionych na rys. 97. Większość ludzi wybiera punkt Cni Hai.

Koncentrujemy się, myślimy tylko o tym punkcie f i wypędzamy z głowy wszystkie inne myśli; koncentrujemy się na tym punkcie tak długo, aż poczujemy w nim ciepło.

3. W momencie, gdy odczujemy to ciepło, możemy całkowicie zaprzestać wykonywania tego ćwiczenia, gdyż nasza zdolność koncentracji jest już na tyle rozwinięta, że może być zastosowana do innych celów.

Rys. 97. Punkty Ying Tang, Shan Chung i Chi Hai

UWAGA: Jeżeli nie uda nam się od razu osiągnąć rezultatów, nie zniechęcajmy się. Jest to trudne ćwiczenie i opanowanie go może wymagać kilku tygodni pracy. A kiedy już je opanujemy - należy je całkowicie zarzucić. Stosowanie go dli samej przyjemności może mieć zgubne skutki.

Zważywszy na ilość rozmaitych technik, jakie ludzie stosują, aby zwiększyć swą zdolność koncentracji, łatwiej jest zrozumieć, że ćwiczenie to wcale nie jest łatwe. Niektórzy zalecają połączenie go z ćwiczeniami oddechowymi w trakcie których wyobrażamy sobie, że powietrze przenika przez „złączenie stu punktów" i rozgrzewa tę część głowy; inni znów radzą, aby dotykać punktu na którym się koncentrujemy i starać się zobaczyć w nim ogień. W każdym razie, kiedy zdołamy już pokonać wszelkie trudności, uczucie błogiego ciepła napełnia nas radością.

Niestety, euforia ta staje się często powodem fałszywej dumy, zwłaszcza u ludzi przesądnych i nie wykształconych i prowadzi ich często do nadużywania tego ćwiczenia. Zwykła reakcja metaboliczna (uczucie ciepła wynika z pobudzenia przez koncentrację krążenia w danym punkcie) zostaje przez nich odbierana jako cud boski lub otrzymanie darów od Boga i prowadzi do egzaltacji ich ego.

W dawnych czasach ludzie mało uczciwi, założyciele różnego rodzaju sekt religijnych, spostrzegli, że może to być

- 79 -

świetny sposób na osiągnięcie kontroli nad masami. Zalecali oni ciągłą koncentrację, aby doprowadzić do wy-tworzenia ciepła (energii) w okolicach pępka. Energia ta była następnie kierowana do innych części ciała. Dzięki tym naukom zyskali wielu adeptów, którym wmawiali, że stałe i zrytualizowane stosowanie tego jednego ćwiczenia dawało moc boską, chroniącą przed orężem i chorobą oraz nieśmiertelność. Tak więc słabi psychicznie adepci czuli się „uświęceni" przez energię wytwarzaną w jamie brzusznej i kierowaną przez umysł do narządów płciowych i pozostałych części ciała. Euforia ich nie znała granic i uważali się za „nieśmiertelnych". Ponieważ nie było wtedy opieki medycznej, wielu z nich zmarło na choroby fizyczne i psychiczne (spowodowane tą ingerencją w funkcjonowanie organizmu); inni uczestniczyli w rebeliach . pogromach organizowanych przez tych fałszywych proroków (zawdzięczając im nieśmiertelność gotowi byli ślepo wykonywać ich rozkazy); jeszcze inni zostali straceni przez miejscowe władze.

Badając materiały archiwalne, historycy zauważyli związek pomiędzy ogólnym chaosem i rozpowszechnieniem chorób psychicznych wśród niższych warstw społeczeństwa, a rozwojem tego prostego ćwiczenia. Powodowało ono utratę apetytu, halucynacje, drgawki (uszkodzenie systemu nerwowego), impotencję, bezpłodność, przedwczesne starzenie się nowotwory, schizofrenię, rozprzężenie obyczajów, nieposzanowanie norm moralnych (kazirodztwa, morderstwa itp.). Ponieważ nie sposób było przewidzieć zachowania członków tych sekt ani zawrócić ich z drogi, władze lokalne były prawnie upoważnione do wyłapywania ich i wykonywania egzekucji.

Siła umysłu, tak jak siła nuklearna, musi by i stosowana z wielką ostrożnością - nadmierna koncentracja może do-prowadzić do zaburzenia równowagi. Takie stosowanie koncentracji jest całkowicie sprzeczne z naukami Taoizmu, w którym podstawą zdrowia fizycznego i psychicznego jest równowaga. Zgodnie z doktryną taoistyczną nauka tego ćwiczenia przebiega w dwóch etapach:

1. KONCENTRACJA

2. ZAPOMNIENIE

To jest tak, jak z nauką jazdy na rowerze. Na początku musimy się mocno koncentrować, aby utrzymać równowagę i się nie przewrócić. Gdy już to opanujemy, jazda na rowerze wydaje nam się czymś równie naturalnym co chodzenie i nie wymaga od nas świadomej koncentracji. W tym momencie koncentrowanie się na wykonywanych ruchach zamiast na tym, co się dzieje wokół, może doprowadzić do wypadku.

ĆWICZENIA ODDECHOWE

Poza codziennym oddychaniem - automatycznym i nieświadomym - istnieją jeszcze inne techniki oddychania. Jedną z nich, oddychanie Żurawia, już poznaliśmy. Opisane w tym rozdziale ćwiczenia przynoszą stosującemu je rozliczne korzyści, m. in. zwiększają o 50% wytrzymałość w trakcie długotrwałego wysiłku fizycznego (bardzo istotne dla tancerzy i gimnastyków).

Odwrócone ćwiczenie Żurawia I

Dzięki temu ćwiczeniu, pozwalającemu na bardzo wolne przechodzenie powietrza przez płuca i żołądek, następuje pełna wymiana gazowa w tkankach płuc i żołądka. Wymiana taka nie zachodzi przy normalnym oddychaniu.

Ćwiczenie to najlepiej jest wykonywać rano lub wieczorem w pozycji stojącej, siedzącej lub leżącej.

1. Zaczynamy od wolnego wydechu, zaciskając przy tym mięśnie brzucha, aby wytłoczyć powietrze z żołądka i płuc. Wyobrażamy sobie, jak cząsteczki powietrza wylatują z żołądka i płuc.

2. Po zakończeniu wydechu, robimy wolny i głęboki wdech, rozszerzając płuca tak, by klatka piersiowa rozciągnęła się na wszystkie strony. Nie pozwalamy na rozszerzenie się brzucha wciągając go mocno. W tej pierwszej fazie ćwiczenia pracują tylko mięśnie klatki piersiowej.

a. b.

- 80 -

c. d.

Rys. 98a - 98d. Odwrócone ćwiczenie Żurawia

3. Kiedy płuca są już wypełnione, powstrzymujemy na chwilę oddech, aby zatrzymać cyrkulację powietrza i umo-żliwić pełną wymianę gazową.

4. Zaciskamy mięśnie klatki piersiowej i płuca wydymając jednocześnie brzuch, aż stanie się wielki jak balon. Ta seria ruchów przepycha powietrze z płuc do brzucha.

5. Przytrzymujemy przez chwilę powietrze, następnie powoli wciągamy brzuch i wypuszczamy powietrze bezpośrednio przez usta. Na początku ćwiczenie to może się wydawać trudne, ale przy odrobinie wy-trwałości nauczymy się z łatwością napełniać i opróżniać brzuch.

6. Pełny wdech i wydech stanowi cykl oddechowy. Na początku wystarczą dwa-trzy cykle w czasie jednego seansu. Z czasem będziemy w stanie wykonać 12 cykli. Pamiętajmy, aby działać bardzo powoli.

UWAGA: Ćwiczenie to jest niewskazane dla ciężarnych, gdyż ruchy brzucha mogłyby wywołać u nich złe samo-poczucie.

Ćwiczenie to wpływa nie tylko na dotlenienie i ożywienie tkanek, ale wzmacnia też tkanki brzucha i zwiększa pojemność klatki piersiowej. Pozwala na głębsze oddychanie i całkowite wydalanie gazów zalegających często u podstawy płuc.

Odwrócone ćwiczenie Żurawia II

Ćwiczenie to nieco różni się od poprzedniego - powietrze wdychane jest do górnej części płuc, przytrzymywane jak najdłużej w klatce piersiowej, a następnie wydychanie.

Nie zaleca się żadnej szczególnej pozycji czy pory dnia na wykonywanie tego ćwiczenia.

1. Robimy wolny wydech wciągając jednocześnie brzuch i przeponę, aby wytłoczyć całe powietrze z płuc i klatki piersiowej.

2. Robimy wolny wdech wypełniając powietrzem tylko górną część płuc (brzuch mamy wciągnięty).

3. Kiedy już górna część płuc jest pełna, powstrzymujemy oddech na jakiś czas, aby zatrzymać ruch powietrza i umożliwić zajście pełnej wymiany gazowej.

4. Zaciskamy powoli klatkę piersiową i płuca, aby przepompować powietrze do brzucha. Wypinamy lekko brzuch, aby przeniknęło do niego powietrze.

5. Wstrzymujemy oddech jak długo wytrzymamy. Następnie powoli wydychamy powietrze przez usta,

6. Pełny wdech i wydech stanowią cykl oddechowy. Powtarzamy go ile razy chcemy, ale bez przesady.

UWAGA: Na początku nie będziemy w stanie zatrzymać powietrza zbyt długo. Trochę wytrwałości i nie będzie nam to już sprawiać trudności. Ponadto starajmy się maksymalnie spowolnić wdech i wydech, tak aby wchodzące powietrze nie poruszyło żadnego włoska w jamie nosowej.

Technika ta, zastosowana w trakcie siłowych ćwiczeń, zwiększa o 50% możliwości fizyczne organizmu. Dostarcza tlenu i energii potrzebnych organizmowi w czasie wykonywania ćwiczenia, zapobiegając jednocześnie nadmiernej wentylacji płuc. Pomimo długotrwałego wysiłku ruchy wykonywane są z gracją i łatwością. Z tej racji Szkoła Baletowa w Oslo w Norwegii zaleca swym tancerzom stosowanie tych technik oddechowych. Badania atletów i gimnastyków wykazały, że stosowanie tych metod zwiększa ich wytrzymałość o około 50%.

Oddychanie kości

Odrobina napięcia psychicznego jest niezbędna do życia, gdyż całkowity jego brak oznacza śmierć. Lekarze jednak stwierdzili ponad wszelką wątpliwość, że nadmierne napięcie i stres powodują wiele chorób, prawdopodobnie nowotwory także. Taoiści wiedzą już od wieków, że najlepszym sposobem uchronienia się przed chorobą jest codzienne całkowite rozluźnienie ciała i umysłu. Relaksacja odgrywa bardzo ważną rolę w samoleczeniu, gdyż zapobiega zablokowaniom energii, spowodowanym przez nagromadzenie napięć

- 81 -

psychicznych.

1. Kładziemy się na plecach z nogami lekko rozstawionymi, rękami wzdłuż ciała i dłońmi skierowanymi ku górze.-Rozluźniamy całkowicie mięśnie, tak byśmy spoczywali całym ciężarem na podłodze czy łóżku. Zamykamy oczy i równo oddychamy.

2. W czasie wdechu czujemy jak świeże powietrze, energia i nowe siły życiowe wnikają do naszego ciała.

Rys. 99. Oddychanie kości

3. W czasie wydechu wyobrażamy sobie jak wszystkie toksyny i zużyte powietrze opuszczają nasze cało.

4. Następnie w czasie wdechu wyobrażam} sobie, że powietrze wnika w nas przez palce stóp, przemieszcza się wzdłuż kości nóg aż dotrze do klatki piersiowej.

5. W czasie wydechu czujemy jak powietrze przesuwa się w dół przez klatkę piersiową, wzdłuż nóg i wychodzi przez palce stóp.

6. Dla każdej z nóg powtarzamy 3 razy etap} 4 i 5.

7. Wyobrażamy sobie teraz, że powietrze wchodzi przez dłonie i przemieszcza się wzdłuż rąk do płuc i głowy.

8. W czasie wydechu śledzimy tę samą drogę powietrza w przeciwnym kierunku.

9. Powtarzamy etapy 7 i 8 po trzy razy dla każdej ręki.

UWAGA A: Kiedy opanujemy poszczególne etapy ćwiczenia, spróbujmy połączyć strumień powietrza w rękach i nogach.

UWAGA B: Jeżeli nie możemy przyjąć pozycji leżącej (np. w pracy czy w podróży), zamknijmy oczy i wykonujmy ćwiczenie w pozycji siedzącej, starając się mieć kręgosłup możliwie prosty oraz ręce i nogi rozluźnione.

Ćwiczenie oddychania kości pozwala na całkowite odprężenie fizyczne i psychiczne. Dzięki stosowaniu go odzyskujemy siły i z nową energią przystępujemy do pracy.

Ćwiczenia oddechowe energetyzujące i relaksujące

Energia życiowa dzieli się na energię yin i energię yang. Energia yin jest siłą negatywną, hamującą, osłabiającą; energia yang - pozytywną, budującą, wzmacniającą. Obie te energie są ścisłe związane z działaniem systemu nerwowego sympatycznego i parasympatycznego. oraz z wytwarzaniem jonów. Pobudzenie systemu nerwowego sympatycznego powoduje wzrost poziomu energii yang, co pociąga za sobą wyższe ciśnienie krwi, przyspieszenie bicia serca i oddychania, wzrost popędu płciowego itp. Jednocześnie organizm wytwarza jony pozytywne. Zwięk-szona koncentracja jonów pozytywnych powoduje bóle głowy, nadciśnienie, stresy i napięcia psychiczne. Z drugiej strony jednak energia yin wytwarza jony negatywne. Pobudzają one system parasympatyczny, który wpływa na obniżenie ciśnienia krwi, zwolnienie rytmu uderzeń serca i oddechu oraz zmniejszenie popędu płciowego. Zbyt wysoki poziom energii yin wywołuje ospałość, przygnębienie, smutek lub osłabienie.

Tak więc ciało wytwarza jony pozytywne i negatywne. Harmonia jest wtedy, gdy pozostają one w stanie równowagi.

W jaki sposób można zrównoważyć te dwa typy energii? Po prostu odpowiednio oddychając. Długi i głęboki wdech sprzyja sile yang, taki sam wydech wytwarza energię yin. Wstrzymanie oddechu równoważy te dwie energie. Tak więc jeśli chcemy się pobudzić, wdychamy powietrze przez 15 sekund, wstrzymujemy oddech na 10 sekund i robimy wydech przez 5 sekund. Jeżeli chcemy się zrelaksować, wdech powinien trwać 5 sekund, wstrzymanie oddechu 10 sekund, a wydech 15 sekund. Dzięki tym technikom będziemy umieli zachować spokój nawet w bardzo trudnych sytuacjach. Wdechy i wydechy można oczywiście wydłużać.

Ćwiczenia oczyszczania mózgu

W ćwiczeniach oczyszczania mózgu wykorzystywane są techniki oddechowe Żółwia, Jelenia i Żurawia. Są one jednocześnie podstawą oddychania nieśmiertelnego. Bez solidnych fundamentów nie można zbudować domu, który będzie w stanie oprzeć się wichrom chorób i postawom negatywnym. Tak więc zanim zacznie się stosować techniki oddychania, należ} dobrze opanować kombinowane ćwiczenie Jelenia, Żurawia i Żółwia.

Należy nauczyć się relaksować nie tylko ciało, ale i umysł. Kiedy umysł jest opanowany przez różne zbędne niepokoje (źródła stresów i napięć psychicznych), różne choroby ostre i chroniczne mają drogę otwartą. Oczyszczenie mózgu za pomocą oddychania jest podstawowym sposobem pozbycia się stresów i negatywnych myśli, które stanowią największą przeszkodę w uzdrawianiu organizmu. Dla Taoistów idea czy myśl są same w

- 82 -

sobie rzeczywistością. Tak więc negatywna myśl wywołuje pojawienie się negatywnych uwarunkowań w ciele fizycznym. Ćwiczenia oczyszczania mózgu stanowią skuteczny środek na uwolnienie umysłu od wszelkich zbędnych myśli i przywrócenie stanu równowagi, które odbije się natychmiast w całym organizmie. Jeżeli choroba jest zachwianiem równowagi, to dobre samopoczucie nie oznacza jednak automatycznie stanu równowagi. Taoizm wskazuje drogę złotego środka - unikania wszelkich skrajności. Aby uzyskać świadomość swojej naturalnej kondycji, musimy opróżnić umysł z elementów zarówno negatywnych jak i pozytywnych, z miłości jak i nienawiści, i pozostać otwarci. Taka jest droga do wielkości i spokoju ducha.

Osiągam pełnię (wewnętrznej) pustki, zachowuję w sercu całkowity spokój.

Tysiące rzeczy rodzi się i rozwija, a ja przyglądam się, jak powracają (do swego źródła).

Każda rzecz rodzi się i osiąga pełny rozkwit, (a wówczas) każda z nich wraca do swego źródła.

Powrót do źródła oznacza pełny spokój. Nazywamy to spełnieniem swego przeznaczenia.

Spełnienie własnego przeznaczenia nazywamy niezmienną (zasadą).

Poznanie owej niezmiennej (zasady) zwiemy oświeceniem.

Ci, co nie posiedli poznania niezmiennej (zasady), w swej szaleńczej głupocie dopuszczają się wielu zbrodni.

Ci, co niezmienną (zasadę) poznali, stają się wszechogarniającymi.

Będąc wszechogarniającymi, są oni bezstronni i (wszystko traktują jednakowo).

Będąc bezstronnymi, zdobywają dostojeństwo królewskie. W swym królewskim dostojeństwie naśladują oni niebo. Niebo bierze przykład z tao. Tao oznacza nieskończone (trwanie).

Utrata ciała nie stanowi więc dla Mędrca niebezpiecznego zagrożenia.

Tao-Te-King XVI2

OCZYSZCZANIE MÓZGU I

Negatywne myśli są główną przeszkodą w procesie zdrowienia. Ćwiczenie oczyszczania mózgu I pozwala wypędzić negatywne myśli z umysłu, otwiera drogę do życia w harmonii z naturalnymi prawami rządzącymi wszechświatem, duje człowiekowi zdolność odrzucania fałszywych pojęć, myśli negatywnej i śmierci. W reintegracji Tao dualistyczne myśli, namiętności i choroby ustępują miejsca całkowitemu spokojowi.

1. Siadamy w pozycji Żółwia. Plecy mamy proste, ręce lekko oparte na kolanach.

„Trzymamy kciuki", dzięki czemu energia nie wydostaje się przez dłonie, lecz krąży w rękach i ramionach. Oczy mamy zamknięte w czasie wykonywania całego ćwiczenia.

a. b.

Rys. l00a i l00b. Oczyszczanie mózgu I

2. Wydychamy powietrze z płuc (nie wysilając się), jak w ćwiczeniu Żółwia, wyciągając głowę do góry i lekko wypychając ramiona do przodu.

3. Odchylamy głowę do tyłu (jak w drugiej pozycji ćwiczenia Żółwia) i robimy powoli wdech. Próbujemy sobie wyobrazić, że powietrze wchodząc do naszego ciała zmienia się w ciepłą parę lub biały dym, który wznosi się powoli od brzucha w stronę głowy. Czujemy jak ogarnia on całą głowę.

4. Prostujemy następnie głowę i robimy wydech, przyjmując znów pierwszą pozycję Żółwia. Czujemy jak dym czy para opuszcza nasze ciało pozostawiając uczucie jasności i świeżości. Powtarzamy tę sekwencję przynajmniej 7 razy w czasie jednego seansu.

UWAGA A: Ważne jest, by w czasie tego ćwiczenia zaciskać mięśnie odbytu tak, by energia pozostawała w górnej części ciała i mogła opanować kręgosłup i mózg.

2 Przekład Tadeusz Źbikowski. Literatura na Świecie Nr 1 (\Z6\ Warszawa, styczeń 1987, s. 15.- 83 -

UWAGA B: Na początku trudno jest skoordynować oddychanie z odczuciami. Przy odrobinie wytrwałości zdołamy wyraźnie zobaczyć przemieszczanie się dymu. Podobnie poczucie jasności umysłu może nie pojawić się natychmiast. Nie zniechęcajmy się jednak, cierpliwość nasza zostanie sowicie wynagrodzona - dzięki tej jasności umysłu pozbędziemy się 80% naszych problemów.

OCZYSZCZANIE MÓZGU II

Ćwiczenie to prowadzi do całkowitego rozciągnięcia pleców, ramion i rąk, przyczyniając się jednocześnie do wyrównania poziomu energii i osłabienia napięć i zmęczenia. Umysł po nim pozostaje świeży i otwarty. Stosować je należy za każdym razem, gdy odczuwamy zmęczenie w ciągu dnia, czy to będzie rano po przebudzeniu, czy w biurze, czy wieczorem po pracy.

1. Ćwiczenie to wykonuje się w pozycji stojącej (lub leżąc na plecach). Nogi lekko rozstawione, równoległe. Ręce rozluźnione i zwisające luźno wzdłuż ciała. Głowa prosto jak w pierwszej pozycji ćwiczenia Żółwia.

a. b.

Rys. 101 a i 101 b. Oczyszczanie mózgu II 246

2. Zaczynamy od opróżnienia płuc z zawartego w nich powietrza.

3. Następnie odrzucamy głowę do tyłu i zaczynamy powolny wdech. Unosimy ręce do góry i łączymy dłonie nad głową rozszerzając jednocześnie klatkę piersiową. (Ruchy te nie powinny wymagać wysiłku. Jeśli nie możemy z łatwością złączyć rąk nad głową, unieśmy je tylko możliwie jak najwyżej nad głowę). Unosząc ręce starajmy się wyczuć, jak aktywna energia (yang) z wszechświata (biały dym) wnika do płuc, ciała i umysłu.

4. Po zakończeniu wdechu wstrzymujemy oddech, ręce mając cały czas uniesione i zaciskając mięśnie odbytu. Rozluźniamy się i pozostajemy w tej pozycji możliwie jak najdłużej. Czujemy jak biały dym ogarnia całą głowę; energia przebiega przez całe nasze ciało i oczyszcza nasz umysł z negatywnych myśli.

5. Następnie robimy wydech, prostując głowę i opuszczając ręce (zataczając nimi koło). Spróbujmy 'wyczuć jak pasywna energia (yin) z ziemi (świeży powiew) wnika do naszego ciała przez palce rąk. Ćwiczenie to symbolizuje osiągnięcie harmonii między ciałem a wszechświatem dzięki połączeniu energii pasywnej ziemi z energią aktywną nieba. Wydychając czujemy jak biały dym opuszcza nasze ciało i pozostawia uczucie oczyszczającej jasności.

6. Powtarzamy ten cykl oddechów i ruchów 7 razy lub więcej.

UWAGA: Jeśli to możliwe, wykonujmy to ćwiczenie na świeżym powietrzu w promieniach słońca. Unosząc ręce do góry wyobraźmy sobie, że chcemy dosięgnąć do chmur i nieba.

- 84 -

8

Oddychanie nieśmiertelne:

Mały i duży cykl niebiański

Dwa meridiany cudowne otaczają układ siedmiu gruczołów. Pierwszy z nich Jenn Mo nosi nazwę Naczynia Pojęciowego, drugi Tou Mo, Naczynia Zarządzającego. Różnią s ę one od innych meridianów tym, że można w nich zmienić biegunowość przepływającej energii. Mają one duży wpływ na siedem gruczołów, które odgrywają pierwszorzędną rolę na drodze do nieśmiertelności.

Gruczoły dokrewne wpływają na wszystkie funkcje ciała. Jak już wspomnieliśmy współpracują one ze sobą w pełnej harmonii, od nich zależy cyrkulacja energii w organizmie. Można by je porównać do transformatora czy generatora prądu. Są magazynami energii w ciele ludzkim. Przez podniesienie poziomu energii w siedmiu gruczołach, całe ciało osiąga pełną harmonię.

Zanim zaczniemy stosować oddychanie nieśmiertelne, musimy najpierw dostatecznie opanować system ćwiczeń wewnętrznych, by od strony fizycznej organizm funkcjonował prawidłowo i był wolny od wszelkich chorób. W przypadku, gdy przepływ energii jest zablokowany w którymś z meridianów, stosowanie najwyższego stopnia ćwiczeń oddechowych nie jest możliwe. Otwarcie kanałów energetycznych meridianów, które przygotowują ciało na przyjęcie oddychania nieśmiertelnego, wymaga doskonałego opanowania medytacji nad meridianami i pozostałych wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych.

Ciało ludzkie jest układem elektrycznym. Natężenie ładunku elektrycznego, jaki może ono znieść, zależy od odporności nerwów i gruczołów. Silny organizm będzie w stanie znieść prąd elektryczny o większym natężeniu.

Oddychanie nieśmiertelne powoduje powstawanie bardzo wysokiego poziomu energetycznego, którego nieprzygotowany organizm nie ma możliwości znieść. Nerwy i gruczoły zostałyby wtedy „spalone" przez nadmiar energii. Prawdą jest, że cierpiący na poważne zaburzenia psychiczne nie są w stanie kontrolować poziomu energii w swym ciele. Niestety jest także prawdą fakt, że zbyt długie oddziaływanie zbyt wysokiego poziomu energii może spowodować nieodwracalne szkody w organizmie. Nie wolno lekceważyć oddychania nieśmiertelnego.

Jeśli jednak przejdziemy przez wszystkie etapy wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych i medytacji, opanujemy praktycznie ćwiczenia Żurawia, Jelenia i Żółwia, będziemy gotowi podjąć naukę oddychania nieśmiertelnego (ćwiczenia te stanowią najwyższy poziom ćwiczenia Jelenia).

Tan tsien górny

Tan tsien środkowy

Tan tsien dolny (Kociołek lub Kocioł)

Rys. 102. Schematyczne przedstawienie cyrkulacji energetycznej

Na opanowanie tego ostatniego etapu systemu wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych trzeba przewidzieć przynajmniej rok, a może to wymagać i całego życia. Podniesienie częstotliwości energetycznej ciała nie może nastąpić gwałtownie. Obiecywanie cudów bez wysiłku byłoby grzechem, który wielu mógłby zmarnować życie i sprowadzić ich na drogę „dezintegracji w stronę Zła ".

Tymczasem wytrwały osiągnie nieocenione korzyści Zostanie wzniesiony do rangi Hsien, czyli Człowieka Nieśmiertelnego.

Hsien zna wszystkie tajemnice wszechświata, gdyż jest w pełni zjednoczony z Tao (Bogiem); jest wieczny i dysponuje mocami wszechświata. Czyż nie jest to ukryte marzenie drzemiące w sercu każdego człowieka? Bóg dał człowiekowi duszę (której nie posiada żaden inny żywy organizm), aby mógł on pewnego dnia mu towarzyszyć.

- 85 -

MAŁY CYKL NIEBIAŃSKI

Technika ta nosi czasem nazwę „Wiecznego Koła Prawa". Rozpoczęcie małego cyklu niebiańskiego wymaga wysiłku woli, później wszystko już się dzieje automatycznie i mimowolnie. Tak więc raz zainicjowany proces ten przeistacza się w ruch ciągły, nieodwracalny i nie podlegający kontroli. Ostatni etap iluminacji nie zachodzi pod wpływem świadomej czynności - pojawia się samoistnie temu, kto potrafi to przyjąć.

1. W pozycji siedzącej trzymamy plecy i głowę prosto.

2. Zaciskamy kciuki w dłoni i opieramy lekko ręce na nogach.

3. Robimy wolny wdech (nie wkładając w to specjalnego wysiłku) i czujemy jak powietrze wchodzi przez nos i przemieszcza się wzdłuż meridianu Jenn Mo do jamy brzusznej (do Kociołka), gdzie zostanie podgrzane (prze-obrażone) i naenergetyzowane.

a. b.

Rys. 103a i 103b. Mały cykl niebiański w pozycji siedzącej

4. Po zakończeniu wdechu zaciskamy mięśnie zwieracza odbytu i opuszczamy brodę na piersi. Oba te ruchy uniemożliwiają ucieczkę energii z jamy brzusznej i kierują ją w stronę narządów płciowych. Ponadto, kędy pozo-stajemy w bezdechu, naczynia krwionośne się kurczą, powodując tym samym zwiększenie ciśnienia krwi. Poło-żenie brody przyczynia się do odwrócenia i zrównoważenia tego procesu w obrębie organizmu.

5. Pozostając w dalszym ciągu w bezdechu, z opuszczoną brodą i zaciśniętym odbytem, zaczynamy zauważać wstępujący ruch energii zgromadzonej w kociołku (jamie brzusznej) wzdłuż kręgosłupa, czyli wzdłuż meridianu Tou No.

6. Wznosząc się energia przechodzi spiralnym ruchem przez siedem domów (gruczołów), zaczynając od gruczo-łów płciowych (patrz rys. 103). Spirale te napełniają po kolei poszczególne domy energią, która w każdym z nich wznosi się na wyższy poziom. Tak więc każdy gruczoł odgrywa rolę transformatora i generatora w obwodzie energetycznym organizmu.

7. Kiedy energia dojdzie już do epifizy czyli szyszynki, zatrzymajmy się na chwilę, aby umożliwić jej cyrkulację. Następnie rozluźniamy mięśnie odbytu i brody i wykonujemy powoli wydech.

8. Powtarzamy cały cykl.

UWAGA: Na początku wstrzymujemy oddech jedynie przez 7 sekund, po sekundzie na każdy gruczoł. Kiedy opanujemy już lepiej oddychanie, możemy pozostawać w bezdechu dłużej i pozwolić energii na zakreślenie kilku spiralnych ruchów wokół każdego domu. W skrócie wygląda to następująco: wstrzymujemy oddech, dociskamy brodę do piersi, zaciskamy mięśnie zwieracza odbytu i kierujemy energię wzdłuż meridianu Tou Mo do gruczołów płciowych, nadnerczy, trzustki, grasicy, tarczycy, przysadki mózgowej i epifizy. Następnie kierujemy energię w dół wzdłuż meridianu Jenn Mo i tak dalej, aż będziemy musieli wykonać wydech. Po nabraniu praktyki możliwe jest wstrzymanie oddechu na długie minuty, a nawet na kilka godzin. Kiedy siedem domów otrzyma dostateczną porcję energii, ciało fizyczne osiąga nieśmiertelność! i nie potrzebuje już więcej oddychać.

DUŻY CYKL NIEBIAŃSKI

Podobnie jak w małym cyklu niebiańskim, tak i w dużym wykorzystuje się oddychanie i siedem domów (gruczołów) ciała.

Różnica polega na tym, że w dużym cyklu niebiańskim obwód energetyczny rozciąga się także na ręce i nogi.

1. Zaczynamy w pozycji siedzącej trzymając plecy i głowę prosto.

2. Robimy wdech i pozwalamy powietrzu przemieścić się wzdłuż meridianu Jenn Mo do wnętrza ciała aż do kociołka, gdzie zostanie ogrzane i naenergetyzowane.

3. Po zakończeniu wdechu blokujemy brodę i odbyt, wstrzymujemy oddech i pozwalamy energii przepłynąć przez każdy z domów, tak jak to zostało opisane w małym cyklu niebiańskim.

- 86 -

4. Kiedy energia dojdzie już do epifizy, kierujemy ją w dół wzdłuż meridianu Jenn Mo aż do nóg, gdzie przechodzi przez meridiany żołądka, pęcherza moczowego i pęcherzyka żółciowego, położone po zewnętrznej stronie nogi.

5. Kiedy energia dojdzie do palców stóp, kierujemy ją w górę wzdłuż meridianu Tou Mo i do rąk, gdzie popłynie ona meridianami płuc, serca i osierdzia położonymi po wewnętrznej stronie ręki.

7. Kiedy energia dotrze do czubków palców, zawracamy ją wzdłuż meridianów jelita grubego, jelita cienkiego i potrójnego ogrzewacza aż do kociołka na meridianie Jenn Mo.

8. Zamyka to duży cykl niebiański. Możemy zrobić wydech lub zacząć cykl od nowa, aż będziemy zmuszeni wykonać wydech.

UWAGA: Początkowo wstrzymujemy oddech na 7 sekund, zwiększając ten czas wraz z nabieraniem praktyki do 5 minut lub więcej. Wykonujmy możliwie jak najwięcej nawrotów dużego cyklu niebiańskiego sprowadzając zawsze na koniec energię do kociołka.

Niektórzy adepci dochodzą do takiego stadium, w którym oddychanie przestaje im być potrzebne. W stadium tym komórki ciała, przeobrażone przez procesy alchemiczne, zależą już tylko od energii uniwersalnej. Adept wznosi się ponad „normalne" prawa rządzące czaso-przestrzenią, odrywa się od ciała i świata i uczestniczy w wieczności wszechświata.

CZĘŚĆ IV

NOWY PUNKT WYJŚCIA:

ZNAMY SWOJE PROBLEMY I UMIEMY IM ZARADZIĆ

9

Zalecenia taoistyczne

Rozróżniamy cztery podstawowe kategorie wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych: 1) codzienne ćwiczenia ogólne dla zachowania dobrej formy; 2) ćwiczenia lecznicze dla poszczególnych narządów wewnętrznych i konkretnych części ciała; 3) ćwiczenia oddechowe; 4) ćwiczenia medytacyjne i kontemplacyjne.

Ponadto do leczenia konkretnych zaburzę czy chorób stosowane są kombinowane techniki pochodzące z różnych ćwiczeń wewnętrznych.

Ćwiczenia ogólne należy stosować codzienni*, co najmniej przez 3 miesiące. Po tym okresie wykonujemy codziennie już tylko ćwiczenia Jelenia, Żurawia i Żółwia, a pozostałe ćwiczenia co kilka dni, aż organizm będzie całkowicie zdrowy. Po upływie około 3 miesięcy powinniśmy być w stanie wyraźnie odczuwać krążenie strumienia energii w czasie wykonywania ćwiczeń. Kiedy już będziemy wyczuwać tę energię życiową (Ch'i) możemy przejść do następnego etapu - do medytacji nad meridianami. W końcu dojdziemy do ćwiczeń kontemplacyjnych, których opanowanie zajmie nam od roku do 10 lat.

Aby nie popaść w „dezintegrację w stronę Zła" i móc w pełni cieszyć się korzyściami, jakie przynoszą wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne, trzeba mieć dużo cierpliwości. Stosowanie wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych można by porównać do przeszukiwania głębokiej jaskini, w której ukryty jest skarb. W pełnym słońcu skarb ten pięknie błyszczy. Skarbem tym jest nasze zdrowie. Taoiści uważają zdrowie za jedno z podstawowych praw człowieka.

W różnych okresach naszego życia mogą się zdarzyć sytuacje, w których stosowanie ćwiczeń wewnętrznych nie jest możliwe (niewłaściwe środowisko, kłopoty rodzinne, itp.). Jeżeli jednak odczuliśmy już na własnej skórze ich skutki, powrócimy do nich w bardziej sprzyjającej chwili. Są to ćwiczenia na całe życie i te krótkie okresy przerw nie mają większego znaczenia.

Ludzie rozpoczynający stosowanie wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych mogą być bardzo osłabieni lub od wielu lat cierpieć na chorobę chroniczną. Mimo stosowania ćwiczeń wewnętrznych można mieć problemy zdrowotne w rodzaju zaburzeń sercowych, otyłości czy bólu pleców, wynikające z niewłaściwego odżywiania, stresów czy urazów zewnętrznych. Dlatego też w systemie wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych przewidziano także techniki leczenia konkretnych dolegliwości.

Ćwiczenia te przepisywane są indywidualnie i powinny być stosowane do momentu ustąpienia choroby lub bólu. Należy wykonywać je łącznie z ćwiczeniami ogólnymi.

W niniejszym rozdziale podajemy niektóre zalecenia taoistyczne, które stosowane łącznie z innymi ćwiczeniami

- 87 -

wewnętrznymi przyspieszają proces leczenia konkretnych zaburzeń, jak np. migreny, nadciśnienie czy hemoroidy.

Harmonogram ćwiczeń ogólnych:

Rano po przebudzeniu:

Przebieranie palcami nóg i przeciąganie sięRelaksacja narządów wewnętrznychMasaż głowyĆwiczenie oczuĆwiczenie nosa„Niebiański werbel"Ćwiczenie ustĆwiczenie pocierania twarzyĆwiczenie nerekĆwiczenie wątrobyĆwiczenie splotu słonecznegoMasaż meridianówĆwiczenie JeleniaĆwiczenie ŻurawiaĆwiczenie Żółwia

Ćwiczenia utrzymujące nas w dobrym zdrowiu:

Do stosowania przez całe życie:

Ćwiczenia pięciu zwierząt Osiem ćwiczeń kierunkowych Dwanaście ćwiczeń zodiakalnych Dwanaście ćwiczeń dla nerwów

Medytacje:

Kiedy wyczuwamy już subtelne ruchy strumienia energii w naszym ciele, możemy zacząć stosować:

Medytację nad meridianami.

Po opanowaniu medytacji nad meridianami możemy przejść do nauki oddychania nieśmiertelnego.

Ćwiczenia lecznicze:

Ćwiczenia te mogą być stosowane łącznie z ćwiczeniami ogólnymi lub sporadycznie w celu wyleczenia konkretnego schorzenia.

Ćwiczenie odchudzające

Ćwiczenia dolnej partii plecówĆwiczenie uzdrawiające żołądekĆwiczenie sercaĆwiczenie okolic brzuchaĆwiczenie płucĆwiczenie dolnej części ciała i narządów płciowychTechniki łagodzenia bóluĆwiczenia dłoni, rąk i tułowiaĆwiczenie adoracji słońcaĆwiczenia oczuRelaksacja narządów wewnętrznych Ćwiczenia relaksujące

Ćwiczenia oddechowe:

Ćwiczenie Żurawia Ćwiczenie uzdrawiające serce Odwrócone ćwiczenie Żurawia I Odwrócone ćwiczenie Żurawia II Oddychanie kości Oczyszczanie mózgu I Oczyszczanie mózgu II Oddychanie nieśmiertelne:Mały cykl niebiańskiDuży cykl niebiański

- 88 -

ZALECENIA TAOISTYCZNE

Aby się ożywić:

Ćwiczenia pięciu zwierząt Osiem ćwiczeń kierunkowych Dwanaście ćwiczeń dla nerwów Ćwiczenia Jelenia, Żurawia i Żółwia Odwrócone ćwiczenie Żurawia I Odwrócone ćwiczenie Żurawia II Oddychanie kościOddychanie energetyżujące i relaksujące Relaksacja narządów wewnętrznych Ćwiczenia oczu

Astma:

Kombinowane ćwiczenie Żurawia, Żółwia i JeleniaĆwiczenie płucĆwiczenie wątroby (łagodzące i wzmacniające nerwy)

Bezsenność:

Ćwiczenie przebierania palcami u nóg Oddychanie Żurawia Oddychanie kości Ćwiczenie splotu słonecznego

Biegunka:

Ćwiczenie JeleniaĆwiczenie stymulacji nóg (masaż wstępujący po wewnętrznej stronie nóg)

Bóle głowy:

Oddychanie kościĆwiczenia oczuĆwiczenie nosaĆwiczenie Żurawia w pozycji stojącejOczyszczanie mózgu IIMasaż głowy (punkty z tyłu głowy)

Bóle pleców:Ćwiczenie dolnej partii pleców Ćwiczenie nerek

Cellulitis:Ćwiczenie stymulacji nóg (masaż zstępujący po zewnętrznejstronie nóg)Ćwiczenie dolnej części ciała i gruczołów płciowych

Ciśnienie krwi - niskie:Ćwiczenia Jelenia i Żółwia (nie stosować ćwiczenia Żurawia do czasu powrotu ciśnienia do normy) Oczyszczanie mózgu II Przebieranie palcami u nóg

Ciśnienie krwi - wysokie:Ćwiczenia Żurawia i Żółwia (nie stosować ćwiczenia Jelenia do czasu powrotu ciśnienia do normy) Oczyszczanie mózgu I Przebieranie palcami u nóg

Gruczoł krokowy (problemy):Ćwiczenie Jelenia

Gruźlica:Ćwiczenie ŻurawiaKaszel:Masaż zstępujący po wewnętrznej stronie rękiMasaż gardła

- 89 -

Pocenie się:Przebieranie palcami stóp (uspokajające)Biegunka:Ćwiczenie splotu słonecznego Ćwiczenia Żurawia i Jelenia

Hemoroidy:Ćwiczenie Jelenia (zaciskanie mięśni odbytu) Ćwiczenie adoracji słońca

Impotencja (przedwczesny wytrysk):Ćwiczenie Jelenia Oczyszczanie mózgu I Ćwiczenie gruczołów płciowych

Katar (kichanie, kaszel, zatokowe bóle głowy):Relaksacja narządów wewnętrznych (kieruje krew do głowy i płuc)Ćwiczenie nosa (zatoki)Masaż głowy (uciskanie punktów z tyłu głowy)Uciskanie punktów na meridianie żołądka położonych po obu stronach gardła (łagodzi i likwiduje kaszel)Masaż meridianow (masaż zstępujący wzdłuż meridianu wątroby łagodzący objawy kataru i zapalenia płuc)

Miesiączkowanie (problemy):Patrz Problemy kobiece

Nadkwasota:Ćwiczenie ŻurawiaĆwiczenie wątroby (kojące i regulujące żołądek)

Nerki:Ćwiczenie nerekĆwiczenie JeleniaĆwiczenie stymulacji nóg (masaż wstępujący po wewnętrznejstronie nóg)

Nowotwory:

Kości:Ćwiczenie nerekĆwiczenie dolnej partii plecówĆwiczenie wątroby

Zapobieganie:Ćwiczenia Żurawia, Żółwia i JeleniaĆwiczenie stymulacji rąkMasaż mięśni ramion (łagodzi napięcie i otwiera zablokowanemeridiany)

Oczy (jaskra, zaćma, krótkowzroczność, dalekowzroczność itp.):Ćwiczenie oczu

Otyłość:Ćwiczenie odchudzające Ćwiczenie splotu słonecznego

Problemy kobiece:Ćwiczenie JeleniaĆwiczenie nerekĆwiczenie stymulacji nóg (masaż wewnętrznej strony nóg)Ćwiczenie splotu słonecznego

Problemy nerwowe (ociężałość, paraliż):Patrz Zapalenie wątrobyĆwiczenia Żurawia, Jelenia i ŻółwiaĆwiczenie wątrobyPocieranie okolic wątroby w celu doprowadzenia świeżejkrwi i energii

- 90 -

Dwanaście ćwiczeń dla nerwów

Problemy z koncentracją:Ćwiczenia pięciu zwierząt Ćwiczenie koncentracji

Rozedma płuc: Patrz Astma

Rwa kulszowa:Ćwiczenie stymulacji nógĆwiczenie dolnej partii plecówĆwiczenie dolnej części ciała i gruczołów płciowych

Słuch (problemy):Ćwiczenie uszu

Tarczyca:Ćwiczenie tarczycy

Uroda i forma fizyczna (odmłodzenie):Ćwiczenia Jelenia, Żurawia i Żółwia Ćwiczenia oczu (zmarszczki) Ćwiczenie masowania dziąseł Ćwiczenie języka i ślinianek „Niebiański werbel" Ćwiczenie kłapania zębami Ćwiczenie odchudzające Ćwiczenie splotu słonecznego Masaż głowy Ćwiczenia oddechowe

Wymioty:Ćwiczenie Żurawia Ćwiczenie żołądka

Wrzody:Patrz Żołądek i Problemy nerwowe

Wszystkie choroby:Ćwiczenia pięciu zwierząt Osiem ćwiczeń kierunkowych Dwanaście ćwiczeń zodiakalnych Dwanaście ćwiczeń dla nerwów

Zaburzenia pracy serca:Ćwiczenie serca

Zapalenie migdałków:Ćwiczenie Żółwia Pocieranie gardła

Zapalenie oskrzeli (ból gardła):Ćwiczenie płucMasaż meridianów (zwłaszcza zstępujący wzdłuż meridianupłuc)Ćwiczenie splotu słonecznego

Zapalenie płuc:Oddychanie Żurawia (bardzo wolno, aby płuca mogły odpocząć) Masaż zstępujący meridianu wątroby (chwilowe ukojenie)

Zapalenie stawów, torebki stawowej, błony maziowej, reumatyzm:Ćwiczenie ŻółwiaĆwiczenie ŻurawiaĆwiczenie JeleniaĆwiczenie stymulacji rąk (przy zapaleniu błony maziowejłokcia, pocieramy rękę w okolicy łokcia, aż stanie się ciepła- czujemy to ciepło w okolicy łokcia)

- 91 -

Ćwiczenie stymulacji nógĆwiczenie uciskania rąk i dłoni (przy zapaleniu torebkistawowej i stawów)Techniki łagodzenia bólu

Zapalenie wątroby:Ćwiczenie wątroby

Zatwardzenie:Oddychanie Żurawia Ćwiczenie splotu słonecznego Dwanaście ćwiczeń zodiakalnych

Zawroty głowy (zaburzenia nerwowe):Oddychanie kości Ćwiczenie uszu Oczyszczanie mózgu II Ćwiczenia Żółwia i Żurawia

Zęby i dziąsła:Ćwiczenia ust

Żołądek (mdłości związane z hipoglikemią):Ćwiczenie wątroby Pocieranie trzustki

Żołądek (wrzody, bóle, wymioty):Patrz Biegunka Ćwiczenie Żurawia Ćwiczenie splotu słonecznego Ćwiczenie uzdrawiające żołądek

PodsumowanieChcąc włączyć wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne (Tao ożywcze) do naszego życia codziennego, pamiętajmy o starym chińskim przysłowiu: „Kto wykonuje ćwiczenia zewnętrzne, musi stosować też ćwiczenia wewnętrzne". Konwencjonalne ćwiczenia pociągają za sobą utratę energii, nie dając sposobu na jej odzyskanie. Dlatego po wysiłku fizycznym odczuwamy potrzebę odpoczynku. Ćwiczenia wewnętrzne zostały tak pomyślane, aby zatrzymywać i gromadzić energię. To samo chińskie przysłowie mówi dalej: „Kto stosuje ćwiczenia wewnętrzne może zapomnieć o ćwiczeniach zewnętrznych" - wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne same w sobie stanowią całość.

Nie oznacza to, że należy całkowicie zrezygnować z uprawiania sportu: golfa, tenisa czy lekkoatletyki. Taoiści chcieli jedynie podkreślić fakt, że same ćwiczenia zewnętrzne nie są pełne i należy je zrównoważyć technikami, które pozwolą na odzyskanie straconej energii.

Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne są doskonałe dla zdrowia, gdyż energetyzują, ćwiczą i wzmacniają narządy wewnętrzne i tkanki, a choroba nie ma dostępu do zdrowego i silnego ciała i umysłu. Są one bardzo łatwe w stosowaniu - nie wymagają żadnego sprzętu i można je wykonywać zawsze i wszędzie: można np. wykonywać ćwiczenie Jelenia prowadząc samochód. Nic prostszego: zaciskamy tylko mięśnie odbytu i nikt nawet nie zauważy, że wykonujemy jakieś ćwiczenie.

Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne pobudzają także układ krążenie nie przyspieszając przy tym rytmu serca. Wszystkie ćwiczenia wykonuje się powoli i bez wysiłku. Długość naszego życia zależy od ilości uderzeń serca. W czasie wykonywania wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych rytm serca nie tylko nie wzrasta, ale wręcz zwalnia, co daje nam nadzieję na dłuższe życie.

Stosując konwencjonalne ćwiczenia dajemy się niepostrzeżenie wciągnąć w błędne koło. Ćwiczenia te rozwijają przede wszystkim mięśnie. Pobudzają one także apetyt - je się wtedy zazwyczaj znacznie więcej niż normalnie. Skutki tego nie są natychmiastowe, ale w momencie kiedy przestaje się trenować, mięśnie przeobrażają się w tłuszcz. Proces ten nie występuje nigdy w przypadku stosowania wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych, które nie wzmagają apetytu. Niektórzy twierdzą nawet, że ćwiczenie Żółwia zmniejsza apetyt.

Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne opierają się na naturalnych prawach. Nie wymagają wysiłku woli, gdyż wszystkie ćwiczenia mieszczą się w zakresie naszych możliwości. Dzięki stosowaniu tych ćwiczeń zapominamy o sobie. Ego zajmuje coraz mniej miejsca, rozwijamy się natomiast duchowo.

Wszechświat dzieli się na cztery królestwa. Pierwsze z nich

- 92 -

- królestwo roślin - ma na celu jedynie życie i wzrost: rośliny i organizmy jednokomórkowe nie mają własnej woli. Drugie

- królestwo zwierząt - jest już obdarzone pewną inteligencją, nie posiada jednak duszy i świadomości, w związku z czym jedynym jego celem jest reprodukcja. Trzecie - królestwo człowieka - posiada inteligencję, duszę i świadomość, a religie są odzwierciedleniem niezadowolenia człowieka z własnej sytuacji. W odróżnieniu od zwierząt, człowiek zastanawia się nad sobą. Ma inne cele niż prosta egzystencja. Jego frustracja objawia się w bezustannej pogoni za rzeczami materialnymi

- człowiek wciąż chce mieć więcej. Na szczęście ludzie pragną także stać się lepszymi. Dlaczego? Gdyż odczuwają potrzebę duchową wzniesienia się do Królestwa Bożego. Religie wskazują drogę do Królestwa Bożego - czwartego królestwa wszechświata

- i pozwalają człowiekowi na osiągnięcie nieśmiertelności. Dawni Taoiści, świadomi tej podstawowej potrzeby ludzkiej, opracowali system wewnętrznych ćwiczeń, które, stosowane codziennie, pozwalają człowiekowi na osiągnięcie najwyższego celu istnienia - tzn. swojej boskiej natury. System wewnętrznych ćwiczeń taoistycznych umożliwia człowiekowi zespolenie ciała, umysłu i ducha. Po reintegracji Tao człowiek może osiągnąć nieśmiertelność i wejść do Królestwa Bożego.

- 93 -