Sejarah dan Teori berkaitan Sistem MonarkiDoktrin Hak Ketuhanan Raja

Raja Louis XIV dari Perancis. Walaupun memerintah secara kuku besi selama lebih 70 tahun, ramai sejarawan menganggapnya sebagai monarki mutlak yang berjaya Teori monarki mutlak mula berkembang pada akhir Zaman Pertengahan bermula dari FEUDALISME di mana raja masih dianggap pertama di antara sedarjat first among equals di kalangan golongan bangsawan. Penyokong monarki mutlak yang dikenali sebagai Absolutists menganjurkan doktrin Hak Ketuhanan Raja atau Divine Right of Kings untuk memberi justifikasi kepada kekuasaan raja. Antara raja yang telah campur tangan dalam hal agama termasuklah Raja Henry VII dari England. Beliau telah berani menentang Paus Katholik di Rome dan mereka mazhab yang baru iaitu Church of England. Raja-raja yang mutlak ini mendakwa mereka hanya menjawab kepada Tuhan dan bukan kepada manusia yang lain terutamanya wakil rakyat di Parlimen. Harta yang melimpah ruah disokong dengan bala tentera yang besar hanya memberi mereka lebih kuasa untuk meneguhkan doktrin ini. Mereka yang mendakwa sedemikian lazimnya memerintah dengan zalim. Salah satu contoh terbaik raja yang mendakwa hak ketuhanannya untuk memerintah adalah Raja Louis XIV dari Perancis.

Teori Hobbes mengenai Kedaulatan Raja

Menurut Hobbes dalam karyanya berjodol "Leviathan", manusia secara semula jadi masingmasing mempunyai hasrat atau nafsu (appetite) dan kebencian (aversions), yang menggerakkan tindakan mereka. Salah satu nafsu manusia adalah keinginan berkuasa; akibatnya berlakulah pertembungan dan kacau-bilau seperti peperangan. Sebaliknya, manusia membenci perang kerana ia membawa banyak kesusahan. Oleh itu mereka mencipta keadaan buatan atau artificial. Caranya adalah masyarakat perlu bersepakat di antara mereka untuk melepaskan hak-hak mereka dan memindahkannya kepada beberapa orang atau lembaga yang berkuasa. Lembaga tersebut diberi kedaulatan untuk menjaga keselamatan rakyat (the safety of the people). Oleh itu, Hobbes menganjurkan kedaulatan raja kerana tanpanya kehidupan manusia akan menjadi pendek, keseorangan, miskin dan mereka juga akan bersikap buruk seperti haiwan.

Enlightened despotism

Sewaktu Zaman Pembaharuan atau Rennaisance, teori monarki mutlak disokong oleh ramai para falsafah Perancis sebagai satu bentuk enlightened despotism atau despotisme pembaharuan. Mereka berhujah bahawa seorang raja yang mempunyai kesedaran atau enlightenedmampu memperkenalkan pembaharuan yang progresif di samping membendung feudalisme dan golongan paderi yang reaksionis. Teori ini semakin pudar selepas kejatuhan kerajaan Napoleon Bonarparte.

Senarai Negara-Negara Monarki Mutlak

Dalam zaman moden, ini hanya terdapat enam negara di bawah monarki mutlak (absolute monarch) iaitu: Raja Abdullah bin Abdel Aziz al Saud (Arab Saudi), King Jigme Khesar Namgyel Wangchuk (Bhutan), Sultan Hasnal Bolkiah Muizzadin Wadaullah (Brunei),Sultan Qaboos bin Said al Said, King Msawati III (Swaziland) dan Pope Paus Benedict XVII (Vatican City).

Kiri: King Abdullah (Arab Saudi), tengah: Sultan Hasanall Bolkiah (Brunei) dan kanan: King Jigme Wangchuk (Bhutan)

Kiri: King Maswati III (Swaziland, tengah: Sultan Qaboos bin Said (Oman) dan kanan: Paus Benedict XVII (Vatican City)

Bagaimanapun, monarki di Vatican City agak unik sebab rajanya dipilih dan tidak mewarisi takhta seperi monarki mutlak yang lain.

Di Jordan (Raja Abdullah bin Hussein) dan Maghribi (Raja Mohamed VI), rajanya mempunyai banyak kuasa tetapi tidak boleh dianggap sebagai monarki yang mutlak. Manakala diLiechtenstein, hampir dua-pertiga penduduknya yang berhak mengundi telah memberikan kuasa pembatal (veto) kepada ketua negaranya Prince Hans Adam II.

Kiri: King Muhammad (Maghribi),tengah Prince Hans Adam (Leichtenstein) dan kanan: King Abdullah bin Hussein (Jordan)

Raja Berperlembagaan

Raja berperlembagaan adalah sejenis kerajaan yang ditubuhkan di bawah Sistem Berperlembagaan yang mengiktiraf Raja sebagai ketua Negara. Raja berperlembagaan yang moden biasanya menggunakan konsep trias politica, atau politik tiga serangkai. Ini bermaksud Raja adalah hanya ketua simbolik di dalam rangkai eksekutif dan kuasanya adalah terhad oleh perlembagaan negara. Apabila seorang Raja mempunyai kuasa pemerintahan yang penuh ia dipanggil monarki mutlak atau absolute monarchy.

Pada hari ini, raja berperlembagaan lazimnya digabungkan dengan perwakilan demokrasi. Oleh itu, kerajaan masih dibawah kuasa rakyat tetapi raja mempunyai peranan tradisional di dalam sesebuah negara. Pada hakikatnya Perdana Menteri, iaitu pemimpin yang dipilih oleh rakyat, yang memerintah negara dan bukannya Raja. Namun demikian, terdapat juga Raja yang bergabung dengan kerajaan yang tidak demokratik. Misalnya, sewaktu Perang Dunia II, raja Jepun bergabung dengan Kerajaan Tentera yang dipimpin seorang dictator.

Sesetengah Raja berperlembagaan adalah berlandaskan Sistem Perwarisan atau mewarisi takhta, sebagai Shiekh Hamad bin Isa bin Salman al Khalifa, Raja Bahrain; manakala yang lain, adalah melalui sistem demokratik seperti di Malaysia di mana Yang Di Pertuan Agong adalah dipilih oleh Majlis Raja-Raja setiap lima tahun.

Tuanku Mizan Zainal Abidin (Malaysia)

Sejarah

Sistem raja berpelembagaan telah dimulakan di England selepas pemberontakan Glorious Revolution pada 1688. Menurut Richard Buskin, pengarang buku British Royalty, sebab utama pemberontakan Oliver Cromwell yang disokong oleh 15,000 askar ialah semaraknya kemarahan rakyat akibat keengganan King Charles mengadakan persidangan Parlimen kerana

bimbang kuasanya akan terjejas. Selepas peristiwa itu, King Charles I telah dihukum pancung dan Cromwell telah menjadi Presiden di mana England telah menjadinegara Republik buat seketika. Kerajaan Cromwell tidak bertahan lama dan selepas lebih kurang 9 tahun berkuasa beliau meninggal dunia akibat malaria. Selepas itu, anak sulungnya Richard telah mengambil alih kuasa tetapi hanya memerintah selama setahun. Sistem beraja telah dipulihkan semula dan King Charles II telah diangkat ke takhta. Namun demikian, raja pada kali ini naik takhta atas persetujuan parlimen dan pada detik itu bermulalah sistem raja berperlembagaan di England sampailah ke hari ini.

Ratu Elizabeth ke II merupakan pemerintah United Kingdom dan juga 15 buah negara lain menjadikannya ratu paling berpengaruh di dunia. Berikut adalah Negara-negara yang mengamalkan pemerintahan Raja Berperlembagaan di dunia sekarang.

Queen Elizabeth II (Britain) yang juga pemerintah ke atas 15 negara Komanwealth yang lain.

1.

Britain (Queen Elizabeth II). Selain dari Britain, terdapat 15 buah Negara merdeka bekas jajahan Britain yang masih mengiktiraf Quen Elizabeth II sebagai Pemerintah mereka, ia-itu:

(1) Antigua dan Barbuda (2) Australia (3) Bahamas (4) Barbados

(5) Belize (6) Canada (7) Grenada (8) Jamaika (9) New Zealand (10) (11) (12) (13) (14) (15) Papua New-Guinea St Kitts & Nevis\ St Lucia St Vincent & the Grenadines Solomon Islands Tuvalu

2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9.

Belgium King Albert II Cambodia King Norodom Sihamoni Denmark Queen Margrethe II (termasuk Greenland) Jepun Maharaja Akihito Jordan Al Malik Abdullah bin Hussein Liechtenstein Prince Hans Adam II Luxembourg- Grand Duke Henri Malaysia Tuanku Sultan Mizan Zainal Abidin

10. Monaco Putera Albert II 11. Maghribi-King Mohamed II 12. Nepal- King Gyanendra Bir Bikram Shah Dev 13. The Netherlands Queen Beatrix 14. Norway King Harald V 15. Sepanyol King Juan Carlos I

16. Sweden King Karl XVI Gustav 17. Thailand King Bhumibol Adulyadej 18. Bahrain - Sheikh Hamad bin Isa bin Salman al Khalifa. 19. Qatar - Sheikh Hamad bin Khalifa at Thani 20. Tonga - King George Tupou V.

Perancis pernah diperintah oleh raja berperlembagaan secara singkat antara 1789-1792 dan antara 1815-1848.

Kiri: King Juan Carlos (Spain), tengah: King Karl XVI Gustav (Sweden) dan kanan: King Harald V (Norway)

Kiri: Maharaja Akihito (Jepun), tengah: Queen Margrethe II (Denmark) dan kanan: Queen Beatrix (Netherlands)

Kiri: King Bhumibol Adulyadej (Thailand),tengah: King Albert II (Belgium) dan kanan: king Gyanendra (Nepal)

Kiri:Grand Duke Henri (Luxembourg), tengah: Prince Albert (Monaco) dan kanan: Prince Norodom Sihamoni (Cambodia)

Kiri: Raja Hamad bin Isa al Khalifa (Bahrain) dan kanan: Sheikh Hamad bin Khalifa (Qatar)

King George Tupou V (Tonga)

United Arab Emirates (UAE)

Ada sebuah lagi negara yang mengamalkan sistem gabungan struktur sistem kerajaan. Politik di Kesatuan Arab Emiriah atau United Arab Emirate UAE) mengamalkan sistem federalisme, presidential dan monarki mutlak. UAE adalah persekutuan tujuh buah negara monarki mutlak iaitu Kerajaan (Emiriyah) Abu Dhabi, Ajman, Fujairah, Sharjah, Dubai, Ras al Khaimah and Umm al Quwain. Presiden UAE adalah Ketua Negara UAE (yang dipilih dari kalangan 7 emir) dan Perdana Menteri UAE adalah Ketua Kerajaan yang juga dipilih dari kalangan 7 Emir.

(1) (2)(3) (4) (5)

Abu Dhabi Sheikh Khalifa bin Zayed an Nahyan (President UAE).Ajman - Sheikh Humaid bin Rashid an Nuaimi. Dubai - Sheikh Mohammad bin Rashid al Maktoum (PM UAE). Fujairah Sheikh Hamad bin Muhammad al Sharqi. Ras al Khaimah Sheikh Saud bin Saqr al Qasimi

(6) (7)

Sharjah Sheikh Dr Sultan III bin Muhamamad al Qasimi Umm al Quwain Sheikh Saud bin Rashid al Mualla

Sheikh Ras al Khaimah dan Sheikh Sharjah

Sheikh Fujairah dan Sheikh Ajman

Sheikh Abu Dhabi, Sheikh Dubai dan Sheikh Umm al Quwain

Pemupusan Pemerintahan Beraja

Mengikut catatan sejarah,monarki atau pemerintahan beraja dihapuskan sama ada melalui pembaharuan perundangan, kudeta (rampasan kuasa) atau peperangan. Sebagai contoh:

1. 2. 3. 4. 5. 6.

Monarki Inggeris (King Charles I) diguling oleh Parlimen yang diketuai oleh Oliver Cromwell pada tahun 1649. Bagaimanapun, monarki ini dipulihkan semula pada tahun 1660. Monarki Perancis (King Louis XVII) digulingkan pada tahun 1792 semasa Revolusi Perancis. Monarki Perancis kemudiannya dipulihkan beberapa kali sehingga tahun 1871. Monarki di Negara China (Dinasti Qing yang mula memerintah pada 1636) berakhir selepas revolusi Sun Yat-Sen pada tahun 1912. Maharaja Korea (Maharaja Yi Chok dari Dinasti Han) hilang takhtanya apabila Negara Korea diilhak oleh Jepun pada tahun 1910. Selepas kematian Khan terakhir pada tahun 1924 (Jabzandamba Hutagt Bogd Gegeen Ezen Khan), Mongolia menjadi Republik. Pada tahun 1893, Henry Ernest Cooper,seorang pemimpin perniagaan telah menggulingkan Ratu Hawaii (Queen Liliuokalani untuk menubuhkan sebuah Republik sebelum Hawaii menyertai Amerika Syarikat pada tahun 1898. Monarki di Portugal (King Manuel II) digulingkan pada tahun 1910 untuk menjadi negara Republik dua tahun selepas pembunuhan Raja Carlos I.

7.

Perang Dunia I berkemungkinan membawa kepada kejatuhan besar monarki dalam sejarah. Keadaan di dalam Rusia dan prestasi buruknya ketika perang membawa kepada revolusi Komunis yang menggulingkan seluruh institusi monarki, menembak mati Tsar dan melaksanakan kerajaan dictator dari golongan bangsawan. Kekalahan empayar Jerman, Austria dan Turki menyaksikan penghapusan monarki mereka selepas perang. Begitu juga dengan negara naungan Jerman seperti Finland dan Lithuania dimana kedua-dua raja mereka hilang takhta selepas kekalahan Jerman pada bulan November 1918.

Pada tahun 1939, Itali melanggar Albania dan membuang Raja Zog untuk meletakkan Raja Itali sebagai raja baru Albania. Itali bersama dengan beberapa monarki di timur Eropah seperti Bulgaria, Hungary dan Romania menyokong Jerman semasa PDII menentang Yugoslavia,

kuasa sekutu barat dan Soviet Union. Dengan kekalahan kuasa paksi dalam perang, golongan komunis di Yugoslavia merampas kuasa dan mengakhiri monarki. Golongan komunis di Bulgaria, Hungary dan Romania membuang raja mereka dengan sokongan kuat Soviet Union yang mempunyai ramai tentera dan penyokong yang diletakkan di sana ketika peperangan. Raja Itali berubah menyokong sekutu barat tetapi dalam satu referendum pada tahun 1946, sistem monarki di sana dihapuskan juga. Maharaja Jepun yang memainkan peranan penting dalam perang dunia juga dikurangkan kepentingannya kepada hanya menjadi simbol negara.

Di Greece, Raja Konstantinos II terpaksa melarikan diri selepas kudeta pada tahun 1967 dan Greece diisytiharkan sebagai sebuah republik pada tahun 1973.

Monarki di India, Kenya, Tanzania, Zambia dan Zimbabwe dihapuskan apabila negara ini mencapai kemerdekaan dari United Kingdom. Monarki di Ireland dihapuskan oleh Akta Republik Ireland 1948 yang berkuat kuasa pada tahun 1949. Pakistan menjadi republik pada tahun 1956. Monarki di Afrika Selatan dihapuskan pada tahun 1961 oleh referendum apartheid. Mauritius pula menjadi republik pada tahun 1992.

Beberapa buah Negara di utara Benua Afrika dan Timur Tengah menghapuskan sistem Monarki di antara tahun 1950an hingga 1970an. Mesir menghapuskan monarki pada tahun 1953 selepas revolusi tahun 1952 di mana Raja Faruq II digulingkan oleh tentera (General Muhammad Naguib). Penghapusan monarki di Tunisia (King Muhammad VIII al Amin) digulingkan oleh Habib Bourguiba pada tahun 1957, Iraq (King Feisal II) digulingkan pada tahun 1958 manakala Raja Idris II (Libya) digulingkan oleh Kolonel Muaamar Gadaffi pada tahun 1969. Di Asia Barat pula, Raja Mohammad Zahir Shah, (Afghanistan) digulingkan pada tahun 1973 manakalah Shah Iran, Reza Mohamed Pahlavi digulingkan melalui revolusi yang dipimpin oleh Ayatullah Khomeini pada tahun 1979. Di Ethopia, Maharaja Haile Selassie II digulingkan pada tahun 1974 akibat dari revolusi demokrasi.

Pergolakan politik dan kebangkitan ideology komunis menamatkan kebanyakan pemerintahan monarki di Indochina, seperti Emperor Bao Dai, Vietnam (1945), King Sisavang Vong, Laos (1946), King Norodom Sihanouk, Cambodia (1970). Bagaimana pun Kerajaan monarki di Cambodia dipulihkan semula pada tahun 1993.

Berasaskan bacaan Sejarah, punca utama yang menyebabkan kerajaan monarki ini digulingkan ialah apabila Raja yang memerintah telah menindas atau mengenepikan hak rakyat, menyalahguna kuasa yang melampau, mengumpul kekayaan untuk kepentingan diri dan keluarga, memberi keutamaan kepada ahli keluarga sendiri untuk mengisi jawatan utama dalam pentadbiran negara, memberikan ahli keluarga dan sekutu untuk monopoli peluang pelaburan

dan perniagaan dan mengaut keuntungan serta membuat keputusan yang tidak adil akibat dipengaruhi oleh ahli keluarga dan sekutunya.

Antara ketua negara monarki yang telah kehilangan kuasa akibat revolusi atau rampasan kuasa.

Kiri:Grand Emperor Bao Dai (Vietnam), tengah: King Faysal II (Iraq dan kanan: Emperor Haile Selassie (Ethiopia)

Kiri:King Farouk (Egypt), tengah: King Konstantin II (Greece) dan kanan:King Muhammad VII AlAmin (Tunisia)

Kiri:Shah Reza Pahlavi (Iran), tengah: Prince Norodom Sihanouk (Cambodia) dan kanan: Prince Sisavang Vong (Laos)

Kiri:King Muhammad Zahir (Afghanistan) dan kanan: King Idris (Libya)

Ref: wikipedia.comPosted by COLTORAS at 2/01/2011 04:51:00

Teori monarki mutlak mula berkembang pada akhir Zaman Pertengahan bermula dari FEUDALISME di mana raja masih dianggap pertama di antara sedarjat first among equals di kalangan golongan bangsawan. Penyokong monarki mutlak yang dikenali sebagai Absolutists menganjurkan doktrin Hak Ketuhanan Raja atau Divine Right of Kings untuk memberi justifikasi kepada kekuasaan raja. Antara raja yang telah campur tangan dalam hal agama termasuklah Raja Henry VII dari England. Beliau telah berani menentang Paus Katholik di Rome dan mereka mazhab yang baru iaitu Church of England. Raja-raja yang mutlak ini mendakwa mereka hanya menjawab kepada Tuhan dan bukan kepada manusia yang lain terutamanya wakil rakyat di Parlimen. Harta yang melimpah ruah disokong dengan bala tentera yang besar hanya memberi mereka lebih kuasa untuk meneguhkan doktrin ini. Mereka yang mendakwa sedemikian lazimnya memerintah dengan zalim. Salah satu contoh terbaik raja yang mendakwa hak ketuhanannya untuk memerintah adalah Raja Louis XIV dari PeranciRaja Louis XIV dari Perancis. Walaupun memerintah secara kuku besi selama lebih 70 tahun, ramai sejarawan menganggapnya sebagai monarki mutlak yang berjaya

Pemerintahan beraja atau Monarki (dari bahasa Yunani "monos archein", bermaksud "satu pemerintah") merupakan sejenis kerajaan di mana Raja menjadi ketua negara. Monarki atau sistem pemerintahan beraja adalah sistem tertua di dunia. Pada awal kurun ke-19, terdapat lebih 900 buah takhta kerajaan di dunia, tetapi menurun kepada 240 buah dalam abad ke-20. Manakala pada dekad kelapan abad ke-20, hanya 40 takhta sahaja yang masih kekal. Daripada jumlah tersebut, hanya empat negara mempunyai raja atau monarki yang mutlak dan selebihnya terhad kepada sistem perlembagaan. Perbezaan diantara Raja dengan Presiden sebagai Ketua Negara adalah Raja menjadi Ketua Negara sepanjang hayatnya, manakala Presiden biasanya memegang jawatan ini buat jangkamasa yang tertentu. Namun dalam negara-negara persekutuan seperti Malaysia, Raja atau Agong hanya berkuasa selama 5 tahun dan akan digantikan dengan raja dari negeri lain dalam persekutuan. Dalam zaman sekarang, konsep monarki mutlak hampir tidak wujud lagi dan kebanyakannya adalah raja berperlembagaan, iaitu raja yang terhad kuasanya oleh perlembagaan. Monarki juga merujuk kepada orang atau institusi yang berkaitan dengan Raja atau kerajaan di mana raja berfungsi sebagai ketua eksekutif.

Monarki demokratik atau dalam bahasa Inggeris Elective Monarchy, adalah berbeza dengan konsep raja yang sebenarnya. Pada kebiasaannya raja itu akan mewarisi takhtanya (hereditary monarchies). Tetapi dalam sistem monarki demokratik, takhta raja akan bergilir-gilir di kalangan beberapa sultan. Malaysia misalnya, mengamalkan kedua-dua sistem iaitu raja berpelembagaan serta monarki demokratik. Bagi kebanyakan negara, Raja merupakan simbol kesinambungan serta kedaulatan negara tersebut. Selain itu, raja biasanya ketua agama serta Panglima Besar angkatan tentera sesebuah negara. Contohnya di Malaysia, Yang di-Pertuan Agong merupakan ketua agama Islam, manakala di United Kingdom dan negara di bawah naungannya, Ratu Elizabeth II adalah ketua agama Kristian Protestan. Selain Raja, terdapat beberapa jenis pemerintah yang mempunyai bidang kuasa yang lebih luas seperti Maharaja dan Kalifah.

Isi kandungan[sorokkan]

1 Perbahasan menyokong dan menentang monarki

1.1 Perbahasan menyokong 1.2 Perbahasan menentang

2 Sumber 3 Lihat juga 4 Bacaan lanjut 5 Pautan luar

[sunting] Perbahasan menyokong dan menentang monarki[sunting] Perbahasan menyokongBeberapa sebab menyokong monarki adalah: Raja berkemungkinan lebih baik dari presiden yang dipilih kerana beliau telah dilatih sejak kecil untuk memimpin. Perbelanjaan mengekalkan sistem raja mungkin lebih murah dari republik yang terpaksa berbelanja besar untuk pilihanraya presiden, rumah, pencen dan perkara lain bagi presiden dan bekas presiden. Persaingan dan kritik selalunya ditujukan ke atas presiden kerana beliau adalah pegawai yang dilantik. Ini mungkin boleh memalukan negara. Presiden adalah ahli anggota parti politik yang mungkin bersikap bias sedangkan raja tidak mewakili mana-mana parti politik serta bersikap neutral. Presiden harus bertindak mengikut polisi parti dan penyokongnya tetapi raja lebih bebas. Raja lebih baik untuk dijadikan simbol perpaduan nasional daripada presiden. Dalam sebuah republik pertukaran ketua kerajaan menyebabkan suasana tidak menentu politik. Sistem raja pula lebih stabil dan melambangkan kesinambungan pemerintahan.

Contohnya kekacauan dan peperangan saudara di Perancis, Jerman, Rusia dan China apabila mereka menghapuskan sistem beraja.

[sunting] Perbahasan menentangBeberapa sebab menentang monarki: Sistem monarki melambangkan keistimewaan, ketamakan dan exploitasi. Setiap masyarakat mempunyai hak untuk melantik ketua negara dan ketua negara adalah bertanggungjawab kepada rakyat. Setiap manusia dilahirkan sama rata sedangkan raja dilahirkan dalam keluarga yang mempunyai kuasa tanpa perlu berusaha. Kuasa prerogatif raja boleh digunakan untuk menghalang proses demokratik tanpa perlu rasa bertanggungjawab. Sistem raja yang diwaris menyebabkan kanak-kanak yang dilahirkan sebagai putera raja tidak dapat menjalani kehidupan normal seterusnya tidak dapat berfungsi sebagai ketua kerajaan yang baik. Dalam beberapa kes, sistem monarki dikaitkan dengan fahaman fasis dan diktator. Di Itali misalnya, sistem raja dimansuhkan kerana Raja Victor Emmanuel III menyokong regim fasis Mussolini pada tahun 1946.

Raja berperlembagaanDaripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Raja berperlembagaan adalah sejenis kerajaan yang ditubuhkan di bawah sistem berperlembagaan yang mengiktiraf Raja sebagai ketua negara.[1]. Raja berperlembagaan yang moden biasanya menggunakan konsep trias politica, atau politik tiga serangkai. Ini bermaksud Raja adalah hanya ketua simbolik di dalam rangkai eksekutif dan kuasanya adalah terhad oleh perlembagaan negara. Apabila seorang Raja mempunyai kuasa pemerintahan yang penuh ia dipanggil monarki mutlak atau absolute monarchy. Pada hari ini, raja berperlembagaan lazimnya digabungkan dengan perwakilan demokrasi. Oleh itu, kerajaan masih dibawah kuasa rakyat tetapi raja mempunyai peranan tradisional di dalam sesebuah negara. Pada hakikatnya Perdana Menteri, iaitu pemimpin yang dipilih oleh rakyat, yang memerintah negara dan bukannya Raja. Namun demikian, terdapat juga Raja yang bergabung dengan kerajaan yang tidak demokratik. Misalnya, sewaktu Perang Dunia II, raja Jepun bergabung dengan kerajaan tentera yang dipimpin seorang diktator. Sesetengah Raja berperlembagaan adalah berlandaskan Sistem Perwarisan atau mewarisi takhta; manakala yang lain, adalah melalui sistem demokratik seperti di Malaysia di mana Yang diPertuan Agong adalah dipilih oleh Majlis Raja-Raja setiap lima tahun.

Isi kandungan[sorokkan] 1 Sejarah 2 Senarai Negara-Negara Raja

Berperlembagaan 3 Lihat Juga 4 Nota dan rujukan

[sunting] SejarahSistem raja berpelembagaan telah dimulakan di England selepas pemberontakan Glorious Revolution pada 1688. Menurut Richard Buskin, pengarang buku British Royalty, sebab utama pemberontakan Oliver Cromwell yang disokong oleh 15,000 askar ialah semaraknya kemarahan rakyat akibat keengganan Raja Charles I mengadakan persidangan Parlimen kerana bimbang kuasanya akan terjejas. Selepas peristiwa itu, Raja Charles I telah dihukum pancung dan Cromwell telah menjadi presiden di mana England telah menjadi republik buat seketika. Kerajaan Cromwell tidak bertahan lama dan selepas lebih kurang 9 tahun berkuasa beliau meninggal dunia akibat malaria. Selepas itu, anak sulungnya Richard telah mengambil alih kuasa.[2]. tetapi hanya memerintah selama setahun. Maka, tanpa pilihan lain, Raja Charles II diangkat ke takhta. Namun demikian, raja pada kali ini naik takhta atas persetujuan parlimen dan pada detik itu bermulalah sistem raja berperlembagaan di England sampailah ke hari ini.[3].

[sunting] Senarai Negara-Negara Raja Berperlembagaan Antigua dan Barbuda (Ratu Elizabeth II) Australia (Ratu Elizabeth II) Bahamas (Ratu Elizabeth II) Barbados (Ratu Elizabeth II) Belgium (Raja Albert II) Belize (Ratu Elizabeth II) Kemboja (Raja Norodom Sihamoni) Canada (Ratu Elizabeth II) Denmark (Ratu Margrethe II) Greenland (Ratu Margrethe II) Grenada (Ratu Elizabeth II) Jamaika (Ratu Elizabeth II) Jepun (Maharaja Akihito) Jordan (Raja Abdullah II ) Liechtenstein (Putera Hans Adam II) Luxembourg (Grand Duke Henri) Malaysia (Yang di-Pertuan Agong - Sultan Abdul Halim Muadzam Shah ibni Almarhum Sultan Badlishah) Monaco (Putera Albert II) Maghribi (Raja Mohammed VI) Belanda (Ratu Beatrix) New Zealand (Ratu Elizabeth II)

Norway (Raja Harald V) Papua New Guinea (Ratu Elizabeth II) Saint Kitts dan Nevis (Ratu Elizabeth II) Saint Lucia (Ratu Elizabeth II) Saint Vincent dan the Grenadines (Ratu Elizabeth II) Kepulauan Solomon (Ratu Elizabeth II) Sepanyol (Raja Juan Carlos I) Sweden (Raja Carl XVI Gustaf) Thailand (Raja Bhumibol Adulyadej) Tuvalu (Ratu Elizabeth II) United Kingdom (Ratu Elizabeth II)

Perancis pernah diperintah oleh raja berpelembagaan secara singkat antara 1789-1792 dan antara 1815-1848.

[sunting] Lihat Juga Demokrasi Monarki mutlak Pemerintahan beraja

[sunting] Nota dan rujukan1. "Raja berperlembagaan". Majlis Keselamatan Negara (MKN). http://www.mkn.gov.my/v1/index.php/bm/fokus-mkn/fokus_rajaberperlembagaan. 2. "Oliver Cromwell, 1599-1658". David Plant. http://www.british-civilwars.co.uk/biog/oliver-cromwell.htm. 3. Adam Kadir. "Menghayati maksud raja berperlembagaan", Utusan Malaysia. 24 Mac 2008 ripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

(Dilencongkan dari Monarki mutlak) Lompat ke: pandu arah, cari Monarki Mutlak merupakan bentuk kerajaan yang unggul, di mana seseorang Raja itu mempunyai kuasa penuh untuk memerintah negaranya. Berbeza dengan sistem raja berperlembagaan di mana Perdana Menteri merupakan ketua eksekutif negara, jawatan ini memainkan peranan kurang penting di dalam kerajaan monarki mutlak. Malah di sesetengah negara seperti Arab Saudi dan Brunei, raja juga akan memegang jawatan Perdana Menteri.

Isi kandungan[sorokkan]

1 Sejarah dan teori yang berkaitan

1.1 Doktrin Hak Ketuhanan Raja

1.2 Teori Hobbes mengenai Kedaulatan Raja 1.3 Enlightened despotism

2 Senarai Negara-Negara Monarki Mutlak 3 Lihat juga 4 Nota dan rujukan

[sunting] Sejarah dan teori yang berkaitan[sunting] Doktrin Hak Ketuhanan Raja

Raja Louis XIV dari Perancis. Walaupun memerintah secara kuku besi selama lebih 70 tahun, ramai sejarawan menganggapnya sebagai monarki mutlak yang berjaya Teori monarki mutlak mula berkembang pada akhir Zaman Pertengahan bermula dari feudalisme di mana raja masih dianggap pertama di antara sedarjat first among equals di kalangan golongan bangsawan[1]. Penyokong monarki mutlak yang dikenali sebagai Absolutists menganjurkan doktrin Hak Ketuhanan Raja atau Divine Right of Kings untuk memberi justifikasi kepada kekuasaan raja. Antara raja yang telah campur tangan dalam hal agama termasuklah Raja Henry VIII dari England. Beliau telah berani menentang Paus Katolik di Rom dan mereka mazhab yang baru iaitu Church of England[2]. Raja-raja yang mutlak ini mendakwa mereka hanya menjawab kepada Tuhan dan bukan kepada manusia yang lain terutamanya wakil rakyat di Parlimen[3]. Harta yang melimpah ruah disokong dengan bala tentera yang besar hanya memberi mereka lebih kuasa untuk meneguhkan doktrin ini. Mereka yang mendakwa sedemikian lazimnya memerintah dengan zalim. Salah satu contoh terbaik raja yang mendakwa hak ketuhanannya untuk memerintah adalah Raja Louis XIV dari Perancis.

[sunting] Teori Hobbes mengenai Kedaulatan RajaMenurut Hobbes dalam karyanya berjodol "Leviathan", manusia secara semula jadi masingmasing mempunyai hasrat atau nafsu (appetite) dan kebencian (aversions), yang menggerakkan tindakan mereka[4]. Salah satu nafsu manusia adalah keinginan berkuasa; akibatnya berlakulah pertembungan dan kacau-bilau seperti peperangan. Sebaliknya, manusia membenci perang kerana ia membawa banyak kesusahan. Oleh itu mereka mencipta keadaan buatan atau artificial. Caranya adalah masyarakat perlu bersepakat di antara mereka untuk melepaskan hak-hak mereka dan memindahkannya kepada beberapa orang atau lembaga yang berkuasa. Lembaga tersebut diberi kedaulatan untuk menjaga keselamatan rakyat (the safety of the people) [Hobbes: ms 376] [5] . Oleh itu, Hobbes menganjurkan kedaulatan raja kerana tanpanya kehidupan manusia akan menjadi pendek, keseorangan, miskin dan mereka juga akan bersikap buruk seperti haiwan[6].

[sunting] Enlightened despotismSewaktu Zaman Pembaharuan atau Rennaisance, teori monarki mutlak disokong oleh ramai para falsafah Perancis sebagai satu bentuk enlightened despotism atau despotisme pembaharuan. Mereka berhujah bahawa seorang raja yang mempunyai kesedaran atau enlightened mampu memperkenalkan pembaharuan yang progresif di samping membendung feudalisme dan golongan paderi yang reaksionis. Teori ini semakin pudar selepas kejatuhan kerajaan Napoleon[7]..

[sunting] Senarai Negara-Negara Monarki MutlakDalam zaman moden, ini hanya terdapat enam negara di bawah monarki mutlak iaitu:

Arab Saudi (Raja Abdullah ibn Abd al Aziz Al Saud) Bhutan (Raja Jigme Khesar Namgyel Wangchuck) Brunei (Sultan Hassanal Bolkiah Mu'izzadin Waddaulah ) Oman (Raja Qaboos bin Said Al Said) Swaziland (Raja Mswati III) Vatican City (Paus Benedict XVI). Monarki di Vatican City agak unik sebab rajanya dipilih dan tidak mewarisi takhta seperi monarki mutlak yang lain.

Di Jordan dan Maghribi, rajanya mempunyai banyak kuasa tetapi tidak boleh dianggap sebagai monarki yang mutlak. Manakala di Liechtenstein, hampir dua-pertiga penduduknya yang berhak mengundi telah memberikan kuasa pembatal (veto) kepada ketua negaranya Putera Hans-Adam II.

[sunting] Lihat juga

Raja berperlembagaan Penghapusan monarki Diktator

[sunting] Nota dan rujukan1. "Absolute monarchy". About,Inc..

http://www.associatepublisher.com/e/a/ab/absolute_monarchy.htm.2. "Tudor England: The Reformation". historylearningsite.co.uk.

http://www.historylearningsite.co.uk/reformation.htm.3. "Divine Right of Kings". Encyclopdia Britannica.

http://www.britannica.com/EBchecked/topic/166626/divine-right-of-kings.4. "Teori Kontrak Sosial:Hobbes, Locke and Rousseau". Rizki Saputro.

http://rizkisaputro.wordpress.com/2007/07/24/teori-kontrak-sosial-hobbes-locke-danrousseau/.5. "Teori Kontrak Sosial:Hobbes, Locke and Rousseau". Rizki Saputro.

http://rizkisaputro.wordpress.com/2007/07/24/teori-kontrak-sosial-hobbes-locke-danrousseau/.6. "Absolute monarchy". About,Inc..

http://www.associatepublisher.com/e/a/ab/absolute_monarchy.htm.7. "Absolute monarchy". About,Inc

Politik

Rencana utama: Politik Kanada dan Kerajaan Kanada

Bukit Parlimen di ibu negara Kanada, Ottawa Kanada mempunyai tradisi demokratik kukuh yang diluhurkan oleh kerajaan berparlimen dalam binaan raja berperlembagaan, iaitu monarki Kanada sebagai asas kepada cabang-cabang eksekutif, perundangan, dan kehakiman dan kewibawaannya yang berpunca daripada rakyat Kanada.[94][95][96][97] Ketua negara ialah Ratu Elizabeth II, yang juga ketua negara 15 negara Komanwel lain dan bersemayam di United Kingdom. Oleh itu, wakil baginda, iaitu Gabenor Jeneral Kanada (kini David Lloyd Johnston[98]), melaksanakan tugas-tugas diraja di Kanada.[99] Penyertaan kerabat diraja dan wizurai dalam pentadbiran kerajaan adalah terhad, namun;[97][100][101] [102] secara amali, penggunaan kuasa eksekutif mereka diarah oleh Jemaah Menteri yang terdiri daripada menteri-menteri Mahkota yang bertanggungjawab kepada Dewan Rakyat dan diketuai oleh Perdana Menteri Kanada (kini Stephen Harper[103]) selaku ketua kerajaan. Untuk memastikan kestabilan kerajaan, Gabenor Jeneral biasanya melantik pemimpin semasa parti politik yang boleh meraih keyakinan kemajmukan dalam Dewan Rakyat sebagai Perdana Menteri yang memilih Jemaah Menteri.[104] Oleh itu, Jabatan Perdana Menteri (Prime Minister's Office, PMO) ialah salah sebuah institusi paling berwibawa dalam kerajaan yang memulakan perundangan untuk kelulusan parlimen serta memilih untuk perlantikan oleh Raja, selain yang dinyatakan tadi, gabenor jeneral, leftenan gabenor, senator, hakim mahkamah persekutan, dan ketua-ketua perbadanan-perbadanan Mahkota dan agensi-agensi kerajaan.[100] Ketua parti yang kedua terbanyak kerusinya biasanya menjadi Ketua Pembangkang Setia Baginda (kini Michael Ignatieff[105]) dan membentuk sistem parlimen pertentangan yang bertujuan mengawal tindakan kerajaan.

Dewan Senat dalam Centre Block di Bukit Parlimen Setiap Ahli Parlimen Dewan Rakyat dipilih secara kemajmukan mudah dari setiap daerah pilihan raya. Pilihan raya umum mesti diumumkan oleh gabenor jeneral atas nasihat perdana menteri, dalam masa empat tahun pilihan raya sebelumnya, ataupun boleh dicetuskan oleh pemerintah yang kalah dalam undian kepercayaan dalam Dewan Rakyat.[106] Ahli-ahli Senat diperuntukkan kerusi mengikut kawasan dan berkhidmat hingga usia 75 tahun.[107] Struktur persekutuan Kanada mengagihkan tanggungjawab pemerintahan antara kerajaan persekutuan dan sepuluh provinsinya. Badan-badan perundangan provinsinya adalah ekadewan dan serupa kefungsiannya dengan Dewan Rakyat.[108] Tiga wilayah Kanada juga ada cabang perundangan, tetapi tidak berdaulat dan kurangnya tanggungjawab berperlembagaan berbanding provinsi di samping perbezaan struktur.[109][110] Pemberian perkenan diraja merujuk kepada kaedah dimana raja berperlembagaan secara formal meyatakan persetujuannya terhadap tindakan-tindakan parlimen negaranya, sekaligus menjadikan tindakan parlimen itu sebagai undang-undang (disebut Akta Parlimen). Dalam majoriti monarki-monarki berperlembagaan kini, perkenan diraja kini hanyalah sebahagian proses rasmi; meskipun dalam negara-negara yang memberikan kuasa kepada rajanya untuk tidak berkenan akan tindakan parlimen mereka (sebagai contoh United Kingdom, Norway dan Liechtenstein), raja yang dalam negara-negara ini hampir tidak akan berbuat demikian kecuali pada keadaan kecemasan dari segi politik (lihat simpanan kuasa), atau pada kehendak

kerajaannya. Meskipun kuasa untuk tidak berkenan sering digunakan pada zaman dahulukala di kebanyakan monarki-monarki Eropah, ia kini semakin kurang dalam situasi politik moden dan demokratik kini yang telah wujud sejak kurun ke-18. Pemberian perkenan diraja juga boleh diiringi majlis-majlis khas. Di United Kingdom, umpamanya, Raja Berdaulat boleh melantik anggota Pesuruhjaya Ketuanan, yang menisytiharkan Perkenan Diraja di majlis yang diadakan di Istana Westminster, Istana Buckingham, atau tempat kediaman dirajya yang lain. Meskipun begini, Perkenan Diraja lazimnya diberikan dengan tidak diiringi majlis oleh surat paten. Di negara-negara lain seperti Australia dan Kanada, Gabenor Jeneralnya hanya menandatangani rang undang-undang berkenaan. Dalam sebarang kes, parlimen mesti diberitahu akan Perkenan Diraja yang diberikan. Terdapat dua kaedah ini dilakukan, pertamanya Pesuruhjaya Ketuanan atau wakil Raja Berdaulat akan memberikan Perkenannya di hadapan kedua-dua dewan Parlimen; atau secara alternatifnya, setiap Dewan akan diberitahu secara berasingan, lazimnya oleh Speaker Dewan berkenaan.

Isi kandungan[sorokkan] 1 Malaysia 2 United Kingdom 2.1 Sejarah 2.2 Majlis 2.3 Parlimen dan Perhimpunan Bawahan 2.3.1 Scotland 2.3.2 Wales 2.3.3 Ireland Utara 2.3.4 Tindakan Gereja England

3 Negara-negara Komenwel yang lain 3.1 Sejarah 3.2 Majlis 4.1 Kepulauan Channel 4.2 Isle of Man

4 Pergantungan Mahkota Diraja British

5 Wilayah jajahan seberang laut British 6 Negara-negara lain 6.1 Am 6.2 Belgium 6.3 Jordan 6.4 Liechtenstein 6.5 Luxembourg

6.6 Belanda 6.7 Norway 6.8 Sepanyol

7 Pautan luar 8 Rujukan 9 Lihat juga

[sunting] United KingdomDi United Kingdom Perkenan Diraja merupakan tindakan terakhir untuk rang undang-undang daripada parlimen Britain menjadi undang-undang. Apabila rang undang-undang berkenaan dipersembahkan kepada Raja Berdaulat atau wakilnya, ia mempunyai tiga pilihan secara formal. Pertamanya, Raja berkenaan boleh berkenan dengan Perkenan Diraja sekaligus menjadikan rang undang-undang itu Akta Parlimen. Kedua, Raja itu boleh tidak berkenan dengan Perkenan Diraja, dengan sekaligus mematikan rang undang-undang itu. Pilihan ketiga Raja itu adalah untuk mengecualikan Perkenan Dirajanya, iaitu dengan menunda sebarang keputusan terhadap rang undang-undang berkenaan sehingga masa yang lain.[1] Pada zaman moden, Raja bertindak mengikut nasihat menteri-menterinya.[2] Oleh disebabkan menteri-menteri ini sering mendapat sokongan Parlimen dan merupakan mereka yang mendapatkan kelulusan rang undang-undang berkenaan, kebarangkalian untuk mereka menasihati Raja untuk tidak Berkenan adalah mustahil. Satu pengecualian daripada ini adalah apabila rang undang-undang yang diluluskan dengan niat yang tidak baik, meskipun sukar untuk menilaikan apa yang dimaksudkan dengan keadaan ini. Maka, dalam pengamalan moden, Perkenan Diraja seringkali diberikan; oleh sebab penolakan rang undang-undang hanya perlu dalam situasi kecemasan yang memerlukan penggunaan kuasa simpanan diraja.[1]

[sunting] SejarahSecara asalnya, kuasa perundangan dikawal oleh Raja mengikut nasihat Curia Regis, atau Majlis Diraja, di mana ahli perniagaan dan keagamaan turut mengambil bahagian, dan seterusnya berevolusi menjadi Parlimen.[3] "Parlimen Model" ini merangkumi paderi, pendeta, earl, baron dan dua kesatria daripada setiap daerah dan dua burgess daripada setiap wilayah. Pada tahun 1265, baron Simon de Montfort, Ke-6 Leicester, memanggil parlimen bersidang tanpa kebenaran raja.[4] Badan ini kemudiannya terbahagi kepada dua dengan paderi, pendeta, earl dan baron membentuk Dewan Pertuanan manakala wakil-wakil daripada daerah dan wilayah menjadi Dewan Rakyat.[5] Raja lazimnya akan mendapatkan nasihat dan persetujuan kedua-dua Dewan sebelum membuat sebarang undang-undang. Semasa pentadbiran Henry VI, ia menjadi kebiasaan untuk kedua-dua Dewan membuat undang-undang melalui rang undang-undang, yang tidak akan menjadi undang-undang sehinggalah Perkenan Diraja diberikan disebabkan Rajalah yang punyai kuasa untuk meluluskan undang-undang. Maka disebabkan inilah, kesemua Akta Parlimen bermula dengan mukadimah: "Inilah undang-undang yang dibuat oleh Tuanku yang Teramat Mulia, oleh dan dengan nasihat dan persetujuan Lords Spiritual dan Temporal, dan Commons, dalam Parlimen ini bersidang, dan dengan kuasa daripadanya, seperti berikut...". Akta-akta Parlimen 1911 dan 1949 mempunyai mukadimah yang digunapakai apabila Dewan Pertuanan tidak digunakan dalam proses ini. Kuasa Parlimen untuk meluluskan rang undang-undang seringkali diganggu oleh para raja. Charles I telah membubarkan Parlimen pada tahun 1629 apabila ia meluluskan undang-undang

dan perbahasan yang bersifat kritikal terhadap pelaksanaan pentadbirannya. Semasa "Sebelas Tahun Kezaliman" yang menurutinya, Charles melakukan aksi-aksi yang tidak jelas dari segi kepatuhannya kepada undang-undang, seperti menaikkan kadar cukai tanpa kebenaran Parlimen. [6] Selepas Perang Saudara Inggeris, Parlimen lebih banyak bersidang, tetapi para raja masih sering tidak berkenan dengan Akta Parlimen. Misalnya, Charles II telah tidak Berkenan dengan rang undang-undang "untuk mengekalkan Keamanan dengan Mewujudkan Militia dan Mempertugaskan mereka selama Dua dan Empatpuluh Hari,"[7] dengan menyatakan bahawa dirinya, bukan Parlimen, yang mengawal militia.[8] Ratu Stuat terakhir, Anne, dalam pada mengikut nasihat menteri-menterinya, juga tidak Berkenan dengan rang undang-undang "untuk meletakkan Militia di Scotland" pada 11 Mac 1708, tetapi sehingga kini tiada raja yang telah tidak Berkenan dengan undang-undang yang diluluskan oleh Parlimen British.[9] Semasa pentadbiran dinasti Hanover, kuasa secara beransur-ansur dipindahkan daripada Raja ke Parlimen dan Kerajaan. Semasa pentadbiran Hanover yang pertama, George I tidak mahir berbahasa Inggeris dan lebih suka menumpukan perhatiannya kepada milikan Jermannya. Oleh yang demikian, dia lebih banyak bergantung kepada menteri-menterinya berbanding raja-raja sebelumnya. Para raja Hanover yang kemudian cuba untuk mendapatkan semula kuasa ke atas perundangan. George III dan George IV menentang Emansipasi Katolik [10][11] iaitu cubaan untuk memansuhkan sekatan-sekatan terhadap penganut agama Roman Katolik untuk menjawat beberapa jawatan awam. Kedua-duanya menegaskan bahawa untuk Berkenan kepada Rang Undang-Undang Emansipasi Katolik adalah melanggar sumpah penobat, yang memerlukan Raja memelihara Gereja England daripada didominasi oleh Paus, dan tidak memberikan hak kepada individu yang bersekongkol dengan kuasa asing yang tidak mengiktiraf legitimasinya. Akan tetap akhirnya George IV Berkenan dengan undang-undang itu apabila dinasihati menterimenterinya.[11] Maka konesep tanggungjawab menteri telah berevolusi dan kuasa untuk tidak Berkenan tidak lagi digunakan sama ada di United Kingdom mahupun negara-negara Komenwel yang lain. Pada tahun 1914, George V telah mendapatkan nasihat undang-undang mengenai menolak Perkenan untuk Rang undang-undang Kerajaan Ireland iaitu suatu cadangan undang-undang kerajaan liberal yang hendak dipaksa melalui parlimen dengan menggunakan Akta Parlimen 1911. Raja kemudiannya memutuskan bahawa dia tidak seharusnya tidak Berkenan tanpa "bukti kukuh yang ia akan menggelakkan daripada bencana kebangsaan, atau sekurang-kurangnya meredakan keadaan sekeliling pada masanya.[12] Akan tetapi terdapatnya situasi di mana persetujuan raja yang lebih langsung diperlukan untuk meluluskan rang undang-undang. Ini tidak dipanggil Perkenan Diraja tetapi digelar Persetujuan Raja. Untuk rang undang-undang yang memberikan kesan kepada prerogatif, hasil turun temurun, termasuk ultimus haeres, harta karun, dan bona vacantia, atau milikan peribadi atau kepentingan Mahkota untuk dibahaskan di Parlimen, Raja mestilah menyatakan persetujuannya terlebih dahulu. Ada masanya, seperti dalam perbahasan Akta Dewan Pertuanan 1999, persetujuan Putera Wales selaku Putera dan Pramugara Besar Scotland, atau Duke Cornwall, mesti didapati juga, tetapi ini amatlah jarang berlaku. Persetujuan ini dipanggil Persetujuan Putera.[13] Pada tahun 1999, Ratu Elizabeth II bertindak mengikut nasihat para menterinya dengan tidak bersetuju dengan cadangan membahas Rang Undang-Undang Tindakan Ketenteraan Terhadap Iraq (Kebenaran Parlimen) yang hendak memindahkan kuasa daripada Raja kepada Parlimen untuk membenarkan serangan ketenteraan terhadap Iraq.[14] Disebabkan ketidaksetujuan Mahkota untuk perbahasan rang undang-undang tersebut, maka rang undang-undang itu secara langsung dikeluarkan. Akan tetapi oleh sebab Rang Undang-Undang tersebut diperkenalkan di bawah

Peraturan Sepuluh Minit, ia bukannya boleh dibahas Parlimen pun, dan tidak mewakili contoh apa yang mungkin berlaku sekiranya kerajaan bertindak memperkenalkan perundangan yang akan menggugat kepentingan Mahkota pada masa hadapan.

[sunting] MajlisDi United Kingdom, suatu rang undang-undang dipersembahkan untuk Perkenan Diraja apabila ia diluluskan oleh kedua-dua Dewan Rakyat dan Dewan Pertuanan. Secara alternatifnya, di bawah Akta-akta Parlimen 1949, Dewan Rakyat mempunyai kuasa untuk memaksa rang undangundang dipersembahkan untuk Perkenan meskipun tidak diluluskan oleh Dewan Pertuanan. Walaubagaimanapun, Raja tidak menganalisa rang undang-undang tersebut sebelum membuat keputusan untuk memberi Perkenannya. Amalan yang biasa adalah bahawa Perkenan hanya dianggap sebagai formaliti semata-mata. Secara rasminya, Perkenan diberikan oleh Raja atau Pesuruhjaya Pertuanan yang diberikan kuasa untuk bertindak melalui surat paten. Ia boleh diberikan di dalam mahupun di luar Parlimen; dalam keadaan yang keduanya itu, setiap Dewan mestilah diberitahu secara berasingan terlebih dahulu sebelum rang undang-undang boleh berkuatkuasa. Jurutulis Parlimen yang merupakan seorang pegawai daripada Dewan Pertuanan secara tradisionalnya menyatakan formula Anglo-Norman untuk menggariskan keputusan Raja. Peberian Perkenan Diraja untuk rang undang-undang hasilwan lazimnya disusuli dengan lafazan Le Roy remercie ses bons sujets, accepte leur benevolence, et ainsi le veult,[15] yang diterjemahkan sebagai "Raja berterima kasih kepada rakyatnya, menerima sumbangan mereka, dan mahukannya sedemikian." Untuk rang undang-undang yang lainnya pula, formula yang digunakan hanyalah Le Roy le veult (Raja mahukannya sedemikian). Untuk rang undang-undang persendirian, frasa yang digunakan adalah Soit fait comme il est dsir (Biarlah seperti yang dimahukan). Formula untuk tidak Berkenan pula adalah Le Roy s'avisera (Raja akan mepertimbangkannya). Apabila pemerintahnya merupakan seorang wanita, La Reyne menggantikan Le Roy dalam ayat-ayat yang dilafazkan. Sebelum pemerintahan Henry VIII, Raja sering memberikan Perkenannya secara langsung. Raja lazimnya akan memakai Mahkota Imperial Negara dan berduduk di Takhta dalam Kamar Pertuanan dengan dikelilingi oleh beberapa herald dan ahli-ahli kamar dirajanya. Pada masa kini, ini hanya dilakukan semasa Pembukaan Rasmi Parlimen. Ahli-ahli Dewan Rakyat dipimpini Yang di-Pertua mereka akan mendengar daripada Bar of the Lords, di luar Kamar. Jurutulis Parlimen mempersembahkan rang undang-undang yang menunggu Perkenan kepada Raja, akan tetapi rang undang-undang hasilwan lazimnya dibawa oleh Yang di-Pertua. Jurutulis Mahkota yang berdiri di kanan Raja akan kemudiannya membaca tajuk rang undang-undang yang dibawa (pada masa yang lebih silam, kesemua isi rang undang-undang yang dibawa). Jurutulis Parlimen kemudiannya membalas dengan menyatakan formula Norman-Perancis yang sepatutnya.[16]

Henry VIII memperkenalkan kaedah baru untuk memberi Perkenan Diraja.

Cara baru untuk memberikan Perkenan dicipta pada zaman pemerintahan Hentry VIII. Pada tahun 1542, Henry bercadang hendak memancung isterinya yang kelima yang dituduhnya berzina dan pemancungan ini diluluskan bukannya selepas perbicaraan tetapi oleh bill of attainder yang mana baginda terpaksa memberi Perkenannya selepas mendengar keseluruhan isi

kandungan rang undang-undang berkenaan. Henry menyatakan bahawa "pengulangan Cerita dan jenayah yang sebesar ini" dalam pendegarannya "mungkin akan membuka semula Luka yang kini mulai menyembuh dalam Hati Diraja."[17] Oleh yang demikian, Parlimen memasukkan suatu klausa dalam Act of Attainder berkenaan yang memperuntukkan bahawa Perkenan yang diberikan oleh Pesuruhjaya "ialah sebaik-baik" Perkenan yang diberikan oleh Raja dengan sendirinya.[18] Prosedur ini hanya digunakan sebanyak lima kali dalam kurun ke-16, tetapi dengan lebih kerap semasa kurun ke-17 dan kurun ke-18, terutamanya apabila kesihatan George III mula merosot. Victoria menjadi Ratu terakhir untuk memberi Perkenannya pada tahun 1854.[19] Apabila memberikan Perkenan melalui Pesuruhjaya, Raja akan memberi kuasa kepada tiga atau lebih (lazimnya lima) kerabat yang merupakan ahli Majlis Privy untuk memberi Perkenan dengan menggunakan namanya. Pesuruhjaya Pertuanan sebagai wakil Diraja memakai Rob Parlimen berwarna merah dan duduk di atas kerusi antara Takhta dan Woolsack, dengan Yang di-Pertua dan ahli-ahli Dewan Rakyat di Bar of the Lords. Jurubaca Pertuanan membaca Suruhan dan kemudiannya Pesuruhjaya menyatakan "Rakan-rakan sekalian, dalam pada menjalankan tugas seperti yang diamanahkan Baginda Raja, dan melalui Suruhan yang telah dibaca, Kami dengan ini mengisyhtiharkan dan memberitahu kalian, Lords Spiritual dan Temporal dan Commons dalam Parlimen ini bersidang, bahawasanya Raja memberikan Perkenannya kepada beberapa Akta-akta yang dalam Suruhan ini disebut." Kemudiannya Jurutulis Mahkota menyatakan tajuk Akta dan Jurutulis Parlimen membalas dengan formula Norman Perancis yang sepatutnya.[20][21] Semasa dekad 1960-an, majlis perkenan melalui Suruhan tidak diamalkan lagi, dan kini hanya dilangsungkan sekali setahun pada penghujung sesi parlimen tahunan. Pada tahun 1960, Gentlmen Usher dari Batang Hitam tiba untuk memanggil Dewan Rakyat bersidang semasa perdebatan yang hangat, dan beberapa ahli dewan membantah kekacauan ini dengan tidak menghadiri majlis berkenaan. Ini berlaku sekali lagi pada tahun 1965 apabila Yang di-Pertua meninggalkan kerusi untuk pergi ke Dewan Pertuanan, beberapa ahli terus membuat ucapan. Oleh sebab ini, Akta Perkenan Diraja 1967 diluluskan untuk menghasilkan cara baru untuk mendapat Perkenan Diraja. Oleh ini, pemberian Perkenan oleh Raja secara sendirinya atau melalui Suruhan masih boleh dilakukan tetapi cara ketiga inilah yang dipakai setiap hari. Di bawah Akta Perkenan Diraja 1967, Perkenan Diraja boleh diberikan melalui tulisan melalui surat paten yang dipersembahkan kepada pegawai pesidang kedua-dua Dewan Parlimen.[16] Kemudian pegawai berkenaan membuat kenyataan formal kepada setiap Dewan yang Perkenan Diraja telah diberikan kepada akta-akta yang telah disebut. Maka, tidak seperti pemberian Perkenan Diraja melalui sendirinya atau oleh Pesuruhjaya Diraja, kaedah yang dihasilkan melalui Akta Perkenan Diraja 1967 tidak memerlukan kedua-dua Dewan bersidang pada masa yang sama untuk mendapatkan notis Perkenan Diraja. Teks piawai Surat Paten diletakkan dalam Perintah Pejabat Mahkota (Borang-Borang dan Proklamasi-Proklamasi) 1992,[22] dengan sedikit pindaan dilakukan pada tahun 2000. Tiada undang-undang yang telah diperkenan oleh Raja secara sendirinya semenjak pemerintahan Ratu Victoria.[23] Akan tetapi Perkenan Diraja secara langsung tetap menjadi kaedah piawai dan ini dapat dilihat daripada perkataan yang digunakan di dalam Surat Paten untuk pelantikan Pesuruhjaya Diraja, dan oleh perkataan-perkataan Surat Paten di bawah Akta 1967 berkenaan: ("... Dan bahawasanya Beta tidak dapat hadir secara sendirinya di Dewan Lebih Tinggi Parlimen Beta yang merupakan tempat lazim di mana Beta memberikan Perkenan Beta...").[24] Apabila Akta diberi perkenan melalui Raja secara sendirinya atau melalui Pesuruhjaya Diraja yang dilantik olehnya, Perkenan itu disifatkan telah diberi pada waktu perkenan diisytiharkan dalam kehadiran kedua-dua Dewan bersidang. Apabila prosedur yang diperkenalkan oleh Akta

Perkenan Diraja 1967 digunakan, Perkenan disifatkan telah diberikan apabila kedua-dua pegawai pesidang kedua-dua Dewan telah menerima Surat Paten daripada Raja yang memberi Perkenannya dan memberi notis mengenai ini kepada kedua-dua Dewan berkenaan.[1] Maka, apabila setiap pegawai memberi notis pada masa yang berbeza {misalnya disebabkan satu Dewan tidak bersidang pada masa yang berkenaan), Perkenan disifatkan telah diberi apabila notis kedua telah diberikan. Ini adalah penting kerana di bawah Undang-Undang British satu Akta berkuatkuasa pada tarikh Perkenan Diraja telah diberikan dan ini bukanlah apabila surat paten telah ditandatangani atau apabila ia diberikan kepada pegawai-pegawai pesidang keduadua Dewan, tetapi pada tarikh kedua-dua Dewan maklum akan Perkenan yang telah diberi, melainkan sekiranya terdapat peruntukkan yang berbeza untuk permulaan kuatkuasa Akta berkenaaan. Bebas daripada kaedah untuk menggariskan Perkenan Diraja, ia menjadi tanggungjawab Jurutulis Parlimen, apabila ia telah diberi notis kepada kedua-dua Dewan, bukan sahaja untuk mengendos Akta berkenaan di bawah nama Raja dengan formula Norman Perancis yang berpatutan, tetapi untuk mengesahkan bahawa Perkenan telah diberikan. Jurutulis ini kemudian menandatangani satu salinan Rang Undang-Undang itu dan meletakkan tarikh Perkenan Diraja telah diberi notis kepada kedua-dua Dewan antara teks klausa enakmen dan seksyen pertama Akta.[1] Apabila satu Akta diterbitkan, tandatangan jurutulis tidak dimasukkan, sepertimana juga formula Norman Perancis, apabila pengendosan dibuat secara bertulis. Akan tetapi tarikh di mana Perkenan Diraja diberikan diberitahu dalam kurungan.

[sunting] Parlimen dan Perhimpunan Bawahan[sunting] Scotland

Perkenan Diraja merupakan peringkat terakhir Akta-akta Parlimen Scotland. Proses ini dikawal oleh seksyen-seksyen 28, 32 dan 33 Akta Scotland 1998.[25] Selepas suatu Rang Undang-Undang diluluskan, Pegawai Pesidang memberikannya kepada Raja untuk Perkenannya, tetapi hanya selepas tempoh empat minggu di mana Peguam Am Scotland, Peguam Negara Scotland atau Peguam Negara boleh merujuk Rang Undang-Undang berkenaan kepada Mahkamah Agung United Kingdom[26] (sebelum 1 Oktober 2009, Jawatankuasa Kehakiman Majlis Privy) untuk semakan kepatuhannya kepada undang-undang.[27] Perkenan Diraja dibuat melalui surat paten dengan menggunakan Cap Mohor Scotland, dalam cara berikut sepertimana yang terletak dalam Perintah Parlimen Scotland (Surat-Surat Paten dan Proklamasi-Proklamasi) 1999 (SI 1999/737). [28] Notis diletakkan dalam Warta-warta London, Edinburgh dan Belfast.

[sunting] Wales

Tindakan-tindakan Perhimpunan Kebangsaan Wales juga mesti diperkenankan oleh Raja. Seksyen 102 Akta Kerajaan Wales 2006 memestikan Jurutulis Perhimpunan untuk mempersembahkan Tindakan-tindakan yang diluluskan Perhimpunan selepas tempoh empat minggu semasanya Peguam Am Wales atau Peguam Negara boleh merujuk Tindakan berkenaan kepada Mahkamah Agung untuk keputusan sama ada tindakan ini terletak dalam bidang kuasa legislatif Perhimpunan berkenaan. Perkenan Diraja diberikan dengan Perintah dalam Majlis.[29][30]

[sunting] Ireland Utara

Di bawah seksyen 14 Akta Ireland Utara 1998 satu rang undang-undang yang telah diluluskan Perhimpunan Ireland Utara dipersembahkan kepada Raja oleh Menteri Ireland Utara untuk Perkenan Dirajanya selepas tempoh empat minggi di mana Peguam Negara untuk Ireland Utara dibenarkan merujuk rang undang-undang ini kepada Mahkamah Agung. Perkenan Diraja diberikan dengan cara surat paten dalam cara yang diletakkan dalam Perintah Ireland Utara (Pernenan Diraja untuk Rang Undang-Undang) 1999.[31][sunting] Tindakan Gereja England

Di bawah Akta Perhimpunan Gereja England (Kuasa-Kuasa) 1919, suatu Tindakan Synod Am Gereja England menjadi undang-undang apabila ia mendapat Perkenan Diraja dalam cara yang sama sebagaimana Akta Parlimen mendapat Perkenannya.

[sunting] Negara-negara Komenwel yang lainDi negara-negara Komenwel yang lain, Perkenan Diraja diberikan atau tidak diberikan oleh Gabenor Jeneral sebagai wakil Raja. Oleh yang demikian, dalam negara-negara Komenwel ini, atau bahagian-bahagiannya (seperti wilayah, daerah dan lain-lain) Perkenan diberikan atau tidak diberikan oleh Gabenor atau Leftenan Gabenor. Satu Gabenor atau Leftenan Gabenor wilayah mungkin akan merujuk kepada Gabenor Jeneral, yang kemudiannya merujuk kepada Raja. Raja mempunyai kuasa untuk tidak membenarkan rang undang-undang yang telah mendapat Perkenan Diraja daripada wakil-wakilnya di negara-negara ini, tetapi kuasa ini lazimnya hanya boleh digunakan dalam suatu tempoh yang telah ditetapkan. Seperti dalam United Kingdom, Perkenan Diraja secara kebiasaannya diberikan mengikut nasihat menteri-menteri kerajaan dan oleh yang demikian tidak lazim tidak diberikan. Dalam sesetengah hal, apabila Raja hendak melawat negara Komenwel ini, Perkenan mungkin ditangguh supaya Raja boleh Berkenan secara sendirinya. Di New Zealand, seksyen 16 Akta Perlembagaan 1986 menyatakan bahawa "suatu Rang Undang-Undang yang diluluskan Dewan Rakyat akan menjadi undang-undang apabila Raja atau Gabenor Jeneral menyatakan Perkenannya dan menandatanganinya sebagai tanda perkenan itu". Akta ini juga menyatakan pada seksyen 3 yang Perkenan Diraja boleh diberikan oleh Raja secara sendirinya atau oleh Gabenor Jeneral sebagai wakil Raja.[32]

[sunting] SejarahWalaupun Perkenan Diraja tetap diberikan di United Kingdom semenjak tahun 1708, ia sering tidak diberikan di wilayah-wilayah jajahan dan bekas jajahan British oleh Gabenor-gabenor yang bertindak mengikut perintah Raja. Di dalam Perisyhtiharan Kemerdekaan Amerika Syarikat, penduduk-penduduk mengadu bahawa Raja George III "tidak memberi Perkenannya kepada Undang-Undang, yang sempurna dan perlu untuk kepentingan orang awam seluruhnya dan telah melarang Gabenor-gabenornya meluluskan Undang-Undang yang penting diluluskan segara, selagi ia masih digantung sehingga Perkenannya diberikan, dan apabila ia digantung, baginda cuai dalam memastikan ia mendapat Perkenannya"[33] Selepas wilayah-wilayah seperti Kanada, Australia, New Zealand, Afrika Selatan dan Newfoundland diberikan kerajaan bertanggungjawab pun, Kerajaan British tetap menasihati dalam pemberiaan Perkenan. Perkenan kadangkala ditangguh untuk memberikan masa kepada Kerajaan British menimbangkan suatu rang undang-undang sebelum menasihati Gabenor Jeneral.

Semenjak dekat 1920-an, Gabenor Jeneral bertindak mengikut nasihat menteri-menteri tempatan dan bukannya nasihat Kerajaan British. Sepertimana di United Kingdom, para menteri lazimnya mendapat sokongan badan perundangan dan mendapat keluluskan rang undang-undang; maka, mereka tidak lazim menasihati wakil Raja untuk tidak Berkenan. Kuasa untuk tidak Berkenan telah digunakan oleh Leftenan Gabenor Alberta, John C. Bowmen pada tahun 1937 dalam perkara tiga rang undang-undang yang diluluskan di bawah Kerajaan Kredit Sosial William Aberhart. Dua rang undang-undang cuba meletakkan bank-bank di bawah bidang kuasa provinsi, dan memasuki bidang kuasa kerajaan pusat. Rang undang-undang ketiga pula, iaitu Rang Undang-Undang Berita dan Maklumat Tepat, memaksa suratkhabar-suratkhabar setempat mencetak respons kerajaan dan ini mendapat tentangan kabinet provinsi. Ketidakpatuhan ketigatiga rang undang-undang ini kepada perlembagaan Kanada kemudiannya dipersetujui Mahkamah Agung Kanada dan Jawatankuasa Kehakiman Majlis Privy.[34] Di Australia isu teknikal telah berbangkit berkenaan Perkenan Diraja pada tahun 1976 dan 2001. Pada tahun 1976, suatu rang undang-undang dari Dewan Rakyat Australia telah secara silapnya dipersembahkan kepada Gabenor Jeneral negara itu untuk diberikan perkenan. Akan tetap ia kemudiannya didapati bahawa rang undang-undang itu belum diluluskan kedua-dua Dewan Parlimen Australia. Kesilapan itu disebabkan tajuk rang undang-undang yang sama juga telah dihantar untuk perkenan oleh Dewan berkenaan. Gabenor Jeneral membatalkan perkenannya kepada rang undang-undang berkenaan dan kemudiannya memberikan perkenan kepada rang undang-undang yang sebetulnya. Masalah sama juga berbangkit pada tahun 2001 dan tatacara yang sama digunakan untuk mengubatinya.

[sunting] MajlisDi negare-negara Komenwel, Perkenan boleh diberikan oleh Raja dengan sendirinya, tetapi Gabenor Jeberal secara sendirinya atau timbalan yang berlaku untuk Gabenor Jenerallah yang lazim memberi Perkenan. Dalam semua negara-negara Komenwel juga, Perkenan lazimnya diberikan di luar badan perundangan, dengan kedua-dua Dewan lazim diberukan notis yang berbeza. Di Australia, majlis rasmi memberikan Perkenan di Parlimen tidak biasa digunakan semenjak awal kurun ke-20. Kini rang undang-undang dipersembahkan di kediaman Gabenor Jeneral oleh Dewan di mana rang undang-undang berasal. Gabenor Jeneral kemudiannya menandatangani rang undang-undang itu, menghantar mesej kepada Presiden Senat dan Yang di-Pertua Dewan Rakyat, yang kemudiannya memberitahu Dewan masing-masing tindakan Gabenor Jeneral itu.[35] Amalan yang sama juga menjadi kebiasaan di New Zealand, di mana Gabenor Jeneral tidak memberikan Perkenan Diraja secara sendirinya semenjak tahun 1875.[35] Di Kanada, majlis tradisional untuk memberikan Perkenan di Parlimen lazim digunakan sehingga kurun ke-21, lama selepas ia ditamatkan di United Kingdom dan negara-negara Komenwel. Di bawah Akta Perkenan Diraja, 2002, yang baru, pendekatan alternatif yang memberikan Perkenan secara bertulis, dengan kedua-dua Dewan diberitahu secara berasingan, telah diperkenalkan. Sebagaimana yang diperuntukkan Akta berkenaan, Perkenan Diraja diberikan dalam Senat sekurang-kurangnya dua kali setahun: untuk appropriasi pertama dan untuk sekurang-kurangnya satu lagi akta, lazimnya tindakan tidak appropriasi yang diluluskan. Akan tetapi, Akta memperuntukkan bahawa pemberian Perkenan Diraja tidak terbatal dengan tidak menggunakan cara lama apabila digunakan. Perkenan boleh diberikan dalam Kamar Senat oleh Gabenor Jeneral atau secara lebih kebiasaannya Timbalan, iaitu Hakim Mahkamah Agung Kanada.[19]

[sunting] Pergantungan Mahkota Diraja British[sunting] Kepulauan ChannelLeftenan Gabenor-Leftenan Gabenor Kepulauan Channel tidak memberikan Perkenan Diraja. Sebagai pengganti, Raja memberikan Perkenan Diraja terus melalui Perintah dalam Majlis.[36] Perkenan diberikan atau tidak berdasarkan nasihat Menteri Keadilan United Kingdom. Sebagai contoh, baru-baru ini Perkenan tidak diberikan (oleh sebab tidak dibenarkan oleh Menteri) berlaku pada tahun 2007 berkenaan reformasi-reformasi Perlembagaan Chief Pleas of Sark.[37] (Reformasi-reformasi yang telah dikaji semula kemudiannya diberikan Perkenan.)[38]

[sunting] Isle of ManProsedur-prosedur khas terpakai apabila perundangan yand diluluskan oleh Tynwald, badan perundangan Isle of Man, dibuat. Sebelum pemerintahan Pulau itu dibeli oleh Mahkota Britain pada tahun 1765, (sejarah Revestment), perkenan Tuan Man kepada Rang Undang-Undang dilakukan oleh sepucuk surat kepada Gabenor.[39] Selepas tahun 1765, Perkenan Diraja pada mulanya dibuat melalui surat kepada Menteri kepada Gabenor,[40] tetapi semasa Kabupaten British amalan memberi Perkenan Diraja melalui Perintah dalam Majlis dimulakan[41] sehingga hari ini, meskipun terhad kepada kes-kes tertentu semenjak 1981. Pada tahun 1981, suatu Perintah dalam Majlis memberikan kuasa kepada Leftenan Gabenor untuk memberi Perkenan Diraja kepada rang undang-undang yang diluluskan Tynwald.[42] Leftenan Gabenor mestilah merujuk sebarang Rang Undang-Undang kepada Kementerian Keadilan untuk nasihat, yang mana dia harus turuti, dan Perkenan untuk beberapa jenis Rang Undang-Undang masih disimpan oleh Raja, di mana cara lama digunakan untuk memberi Perkenannya. Perkenan Diraja tidak mencukupi untuk memberikan kesan undang-undang kepada suatu Akta Tynwald. Melalui adat turun temurun suatu Akta tidaklah berkuakuasa sehingga ia dipromulgasikan di pendudukan terbuka Tynwald, lazimnya di Bukit Tynwald pada hari St. John (24 Jun) tetapi semenjak penggunaan kalendar Gregory pada tahun 1753[43] pada 5 Julai (atau pada hari Isnin berikutnya[44] sekirana 5 Julai adalah hari Sabtu atau Ahad). Promulgasi secara asalnya merangkuni pembacaan Akta dalam bahasa Inggeris dan bahasa Manx, tetapi selepas 1865 pembacaan tajuk Akta dan sinopsis setiap seksyen memadai.[45] Ini kemudiannya disusuli pada tahun 1895 kepada pembacaan tajuk dan memorandum tujuan Akta sahaja,[46] dan sejak 1988 hanya tajuk pendek dan ringkasan tajuk panjang dibaca.[47] Prosedur darurat yang membenarkan suatu Akta untuk berkuatkuasa apabila diberikan Perkenan Diraja dilakukan dengan perisytiharan di persidangan biasa Tynwald bersyarat bahawa ia dipromulgasikan dalam masa 12 bulan, telah diperkenalkan pada tahun 1916;[48] semenjak tahun 1988 ini menjadi tatacara kebiasaan, dan satu Akta tidak akan mempunyai kesan lebih daripada 18 bulan selepas Perkenan Diraja diisytiharkan di dalam Tynwald.[49] Semenjak tahun 1993, Synod Diocesan Sodor dan Man telah mempunyai kuasa untuk membuat Tindakan-Tindakan "berkenaan sebarang perkara yang berkenaan Gereja England di Pulau ini". Sekiranya diluluskan oleh Tynwald, suatu Tindakan "akan mempunyai kuasa dan kesan sebagai Akta Tynwald apabila Perkenan Diraja dilafazkan di Tynwald".[50] Antara tahun-tahun 1979 dan 1993 Synod mempunyai kuasa yang serupa, tetapi terhad kepada penguatkuasaan TindakanTindakan Synod Am Gereja England.[51] Sebelum tahun 1994 Perkenan Diraja diberikan melalui Perintah-dalam-Majlis, tetapi sebagai Rang Undang-Undang kuasa untuk memberi Perkenan

Diraja berkenaan Tindakan telah diberikan kepada Leftenan Gabenor Isle of Man.[52] Suatu Tindakan tidak memerlukan promulgasi.[53]

[sunting] Wilayah jajahan seberang laut BritishGabenor-gabenor (atau Leftenan Gabenor) setiap Wilayah jajahan seberang laut British memberi atau tidak memberi Perkenan Diraja untuk perundangan wilayah yang berkenaan. Mereka juga boleh menangguh untuk memberi peluang kepada Raja membuat keputusan secara sendirinya. Apabila Hong Kong berada di bawah pemerintahan British dahulu, rang undang-undang yang diluluskan oleh Majlis Perundangan Hong Kong memerlukan perkenan diberikan oleh Gabenor Hong Kong.[54] Selepas berlakunya Perpindahan kedaulatan Hong Kong menjadi wilayah pentadbiran khas Republik Rakyat China, rang undang-undang ditandatangani dan diproklamasikan oleh Ketua Eksekutif Hong Kong yang merupakan kedua-dua ketua kerajaan dan ketua negara, untuk menjadi ordinan.

[sunting] Negara-negara lain[sunting] AmDalam kebanyakan monarki-monarki masa kini seperti Belgium, Denmark, Jepun, Luxembourg, Thailand, Belanda,[55] Norway dan Sepanyol, raja bertanggungjawab memberikan kesan undangundang kepada perundangan. Dalam monarki lain seperti Sweden pula, kerajaan bertanggungjawab berkenaan hal ini. Akan tetapi dalam kedua-dua situasi ini, prosesnya hanya bersifat rasmi sahaja, sama ada dari segi kelaziman atau menurut kata-kata perlembagaan masing-masing.

[sunting] BelgiumDi Belgium "sanction royale" mempunyai kesan yang serupa dengan Perkenan Diraja, dengan kerajaan bertanggungjawab sekiranya Raja tidak berkenan dengan cadangan undang-undang yang dikemukakan. Raja memproklamasikan undang-undang dan ini bermakna ia menerbitkan secara rasmi undang-undang yang diluluskan dan memerintahkan supaya ia dikuatkuasakan. Pada tahun 1990, apabila Raja Baudouin memberitahu kerajaan bahawa dia tidak sanggup berkenan dengan undang-undang yang membenarkan keguguran bayi, Majlis Menteri-Menteri mengisytiharkannya tidak boleh menggunakan kuasanya mengikut kepentingan dirinya. Rang undang-undang berkenaan kemudiannya diperkenankan oleh kesemua mereka sebagai wakil Raja. Kedua-dua Dewan Parlimen Belgium kemudiannya mengisytiharkannya boleh menggunakan kuasanya pada keesokan harinya.[56]

[sunting] JordanPerlembagaan Jordan memberikan kuasa kepada Rajanya untuk tidak berkenan dengan undangundang yang diluluskan parlimennya. Perkara 93 perlembagaan memberi sehingga enam bulan untuk menandatangani atau tidak apa jua perundangan yang dipersembahkan kepadanya oleh Perhimpunan Nasional negara itu; dan sekirannya tidak diperkenankan dalam masa sedemikian, Perhimpunan itu bolehlah membatalkannya dengan undian dua-pertiga kedua-dua dewan sekiranya tidak mahu undang-undang itu tidak berkuatkuasa (akan tetapi ia boleh dipertimbangkan semula dalam sesi kemudian). Sekiranya Raja gagal untuk bertindak dalam masa enam bulan selepas rang undang-undang dipersembahkan kepadanya, rang undang-undang itu menjadi undang-undang yang berkuatkuasa tanpa tandatangannya.[57]

[sunting] Liechtenstein

Liechtenstein membenarkan rajanya berkenan atau tidak mengikut suka hati sendirinya.[58] Apabila Putera Hans Adam II tidak berkenan dengan rang undang-undang yang membenarkan keguguran bayi, dia bertindak mengemukakan rang undang-undang yang memberikannya kuasa yang tidak terbatas kepada perkara formaliti semata-mata tetapi turut meminta kuasa yang lain, seperti kuasa untuk melantik hakim, juga. Dia juga mengugut akan menjualkan negaranya kepada Bill Gates dan menamakannya semula sebagai Microsoft dan berpindah ke Austria bersama-sama keluarganya.[59] Rang undang-undangnya lulus dan kini dia mempunyai kuasa untuk tidak berkenan secara bebas.

[sunting] LuxembourgSementara Luxembourg dahulunya memerlukan tandatangan Duke Besar untuk berkuatkuasa, hak ini kemudiannya dirampas daripadanya pada tahun 2008 selepas dia memberitahu perdana menterinya yang dia tidak sanggup menandatangani rang undang-undang yang membenarkan euthanasia dalam negara itu.[60]

[sunting] BelandaPerkenan Diraja kepada undang-undang atau dekri diraja (Koninklijk Besluit) di negara Belanda hanya boleh diberikan oleh raja yang sedang memerintah. Dalam situasi di mana raja tidak dapat memerintah, seorang kabupaten akan menggunakan prerogatif ini, dengan "Raad van State" (Majlis Negara, serupa dengan Majlis Privy British) dibenarkan membuat sedemikian sekiranya tiada raja mahupun kabupaten. Setiap undang-undang atau dekri yang dipersembahkan kepada pemerintah harus mempunyai tandatangan satu atau lebih menteri yang bertanggungjawab atas undang-undang demikian. Selain daripada yang telah disebutkan di atas raja tidak dibenarkan memberi prerogatif ini kepada sesiapa yang lain. Tidak seperti di United Kingdom, tiadanya Pesuruhjaya Pertuanan dan raja menandatangani undang-undang atau dekri dengan formula: "Gegeven te [plaats], [datum]" (bahasa Belanda: "Diberi di [tempat] pada hari bulan [tarikh]"). Apabila ini telah selesai, Menteri Keadilan dipertanggungjawab dengan menandatanganinya dan menerbitkannya di Staatscourant, atau Warta Negara yang merupakan terbitan digital. Ada masanya Raja menunjukkan rasa tidak puas hatinya dengan melambatkan perkenannya terhadap undang-undang, dan sekurang-kurangnya satu Duta ke London, Dirk Stikker, terpaksa mennunggu sekian lama untuk dekri perlantikannya disebabkan Ratu Juliana tidak menyukainya. Tetapi semenjak pengenalan konsep kepertanggungjawaban menteri pada tahun 1848, semua undang-undang yang dicadangkan telah ditandatangani oleh ketua negara. Ratu yang memerintah Belanda kini, Ratu Beatrix, menyatakan dalam temuramah bahawa dia menganggap perkenannya sebagai "suatu kehendak perlembagaan, dan tidak lebih mahupun kurang daripada itu". Bakal penggantinya Willem Alexander iaitu Putera Oren telah memberikan komen negatif terhadap cadangan menghapuskan sistem Raja daripada Kerajaan Belanda dan membatalkan keperluan untuk mendapatkan Perkenan Diraja.

[sunting] NorwayPerkara-perkara 7779 perlembagaan Norway memberikan kuasa kepada Raja Norway hak untuk tidak berkenan kepada apa jua undang-undang yang diluluskan oleh Storting atau parlimen.[61] Sekiranya raja hendak menggunakan kuasa ini, Perkara 79 memperuntukkan cara untuk mengatasinya: "Sekiranya Rang Undang-Undang diluluskan tanpa dipinda oleh kedua-dua sesi Storting, yang merupakan hasil dua pilihanraya berturut-turut dan dibezakan oleh sekurangkurangnya dua sesi Storting, tanpanya ada Rang Undang-Undang berlainan yang diluluskan

Storting dalam jangka masa antara yang pertama dan yang kedua, dan diberikan kepada Raja dengan petisyen bahawa Raja tidak seharusnya tidak berkenan dengan Rang Undang-Undang yang, selepas dibincangkan dengan mendalam sekali dan diputuskan Storting adalah bermanfaat, ia akan menjadi undang-undang meskipun Perkenan Diraja tidak diberikan sebelum Storting direhatkan."[61] Prerogatif ini tidak pernah digunakan oleh Raja yang memerintah Norway semenjak kesatuannya dengan Sweden dibubarkan pada tahun 1905 walaupun kuasa ini pernah digunakan oleh Raja Sweden semasa kesatuan itu.

[sunting] SepanyolTajuk IV Perlembagaan Sepanyol 1978 memberikan kuasa untuk berkenan dan mempromulgasikan undang-undang kepada Raja Sepanyol, manakala Tajuk III berkenaan Cortes Generales, Bab 2 Pendrafan Rang Undang-Undang menggariskan kaedah di mana rang undang-undang diluluskan. Menurut Perkara 91, dalam masa lima belas hari kelulusan rang undang-undang oleh Cortes Generales, raja akan berkenan dan menerbitkan undang-undang itu. Perkara 92 memberikan kuasa kepada Raja untuk memanggil referandum menurut nasihat Perdana Menteri Sepanyol dan persetujuan Cortes. Tidak wujudnya dalam perlembagaan peruntukan untuk tidak berkenan secara langsung; tetapi, tiadanya peruntukkan yang tidak membenarkan raja untuk tidak berkenan juga. Apabila media Sepanyol menanya Raja Juan Carlos sama ada dia akan memperkenankan rang undang-undang yang membenarkan perkahwinan sesama jantina, dia menjawab "Soy el Rey de Espaa y no el de Blgica" ("Saya merupakan Raja Sepanyol bukannya Raja Belgium") rujukan kepada Baudouin I dari Belgium, yang menolak rang undang-undang Belgium membenarkan keguguran kandungan.[62] Raja memberikan Perkenan Dirajanya kepada Undang-Undang 13/2005 pada 1 Julai 2005 dan undang-undang ini diwartakan dalam Boletn Oficial del Estado pada 2 Julai dan seterusnya berkuatkasa pada 3 Julai 2005.[63] Pada tahun 2010 pula, baginda memberi Perkenan Diraja kepada undang-undang yang membenarkan keguguran kandungan menurut suka pemintanya.

[sunting] Pautan luarTeks rasmi Akta Perkenan Diraja 1967 sebagaimana dipinda dan berkuatkuasa pada hari ini di United Kingdom, dari UK Statute Law Database.

[sunting] Rujukan1. 1.0 1.1 1.2 1.3 Bennion, Francis. "Modern Royal Assent Procedure at Westminster". Statute Law Rev, 2 (3). pp. 133147 2. Durkin, Mary, Gay, Oonagh. "The Royal Prerogative" (PDF). Parliament and Constitution Centre, 30 December 2009. Retrieved on 12 February 2010. 3. Pollard, A. F. "The Evolution of Parliament". New York: Longmans, Green and Co., 1920. pp. 3645. 4. Barzel, Yoram & Kiser, Edgar. "The Development and Decline of Medieval Voting Institutions: A Comparison of England and France". Economic Inquiry, 1997, p.252 5. Sayles, G. O. "The King's Parliament of England". New York: W. W. Norton, 1974. pp. 106107. 6. "Charles I (r. 162549)". Royal Household at Buckingham Palace. Retrieved on 12 April 2007.

7. "House of Lords Journal Volume 13: 27 November 1678". Journal of the House of Lords: volume 13: 16751681 (1771), pp. 380-85. Retrieved on 12 April 2007. 8. "The making and keeping of Acts" (PDF). History Today, Vol. VI, pp. 765 773, 1956. Retrieved on 18 April 2007. 9. Smith, David L. "Change & Continuity in 17th Century English Parliaments". History Review, 2002. p. 1. 10. Conway, Stephen. "Book Review: George III: An Essay in Monarchy". The Institute of Historical Research, February 2003. Retrieved on 12 April 2007. 11.11.0 11.1

"George IV (17621830)". BBC History. Retrieved on 12 April 2007.

12. Bradley, A. W. & Ewing, K. D. (2003). Constitutional and Administrative Law, edisi 13th ed., 243, London: Longmans. ISBN 0-582-43807-1. 13. House of Commons Hansard Written Answers for 30 Apr 1996 (pt 1) 14. "Iraq attack bill fails". BBC News, 16 April 1999. Retrieved on 12 April 2007. 15. Bennion, Frands. "Modern Royal Assent Procedure at Westminster" (downloadable doc). New Law Journal. Retrieved on 18 November 2007. 16. 16.0 16.1 "Companion to the Standing Orders and guide to the Proceedings of the House of Lords". United Kingdom Parliament. http://www.publications.parliament.uk/pa/ld/ldcomp/ldctso56.htm. Capaian 2007-11-18. 17. Quennell, Peter (1951). "History Today", Stanford University. p767. 18. Royal Assent by Commission Act 1541 (33 Hen.8 c.21) 19. 19.0 19.1 Richardson, Jessica. "Modernisation of Royal Assent in Canada". Canadian Parliamentary Review. Retrieved on 12 April 2007. 20. "Companion to the Standing Orders and guide to the Proceedings of the House of Lords". The Stationery Office Ltd. Retrieved on 11 April 2007. 21. Anson's Law and Custom of the Constitution, 5th ed, 1922, Vol 1, page 338 22. "The Crown Office (Forms and Proclamations Rules) Order 1992". Office of Public Sector Information, 2002. Retrieved on 31 March 2007. 23. Robertson, James R. "Bill S-15: The Royal Assent Act". Library of Parliament, Canada, 2002. Retrieved on 11 April 2007. 24. "Souvenir of the inauguration of the Australian Commonwealth, 1901". State Library of New South Wales, 2001. Retrieved on 11 April 2007. 25. "Scotland Act 1998". Office of Public Sector Information, 7 December 1998. Retrieved on 11 April 2007. Templat:Wayback 26. Constitutional Reform Act 2005, section 40 and Schedule 9 27. "The Legislative Process" (PDF). The Scottish Parliament. Retrieved on 11 April 2007. 28. "Statutory Instrument 1999 No. 737". Office of Public Sector Information, 1999. Retrieved on 11 April 2007. 29. Section 102 of the Government of Wales Act 2006, Office of Public Sector Information]

30. Order in Council dated 9 July 2008, approving The NHS Redress (Wales) Measure 2008, the first Measure to be passed by the Assembly on 6 May 2008. Office of Public Sector Information 31. The Northern Ireland (Royal Assent to Bills) Order 1999, Office of Public Sector Information 32. "Constitution Act 1986". Parliamentary Counsel Office. http://www.legislation.govt.nz/act/public/1986/0114/latest/whole.html. Capaian 29 October 2010. 33. "Action of Second Continental Congress, July 4, 1776". Emory University Law School. Retrieved on 18 April 2007. Templat:Wayback 34. "The Honourable John C. Bowen, 193750". Legislative Assembly of Alberta. Retrieved on 22 April 2007. 35. 35.0 35.1 Losier-Cool, Rose-Marie. "Bill S-34". The Parliament of Canada Journals, Issue 92, Appendix, 5 March 2002. Retrieved on 17 April 2007. 36. "Laws". Guernsey Legal Resources. http://www.guernseylegalresources.gg/ccm/navigation/orders-in-council/. Capaian 25 October 2010. 37. "R (on the application of Barclay and others) v Secretary of State for Justice and others". UK Supreme Court. 1 December 2009. http://www.supremecourt.gov.uk/decidedcases/docs/UKSC_2009_0119_Judgment.pdf. Capaian 25 October 2010. See paragraph 27. 38. R (Barclay) v Secretary of State for Justice, paragraph 30. 39. E.g., letter from Duke of Atholl, 11th June 1757, allowing and confirming An Act to prevent Clandestine Marriages: Gell, J (ed.) (1883), Statutes of the Isle of Man, I, Douglas 40. E.g., letter from Duke of Portland (Secretary of State) to Duke of Atholl (Governor), 15th July 1796, advising of the King's approval to two Acts but withholding assent to a third: op. cit p.352 41. E.g., Order in Council of 7th March 1814 approving two Acts: op. cit. p.381 42. Royal Assent to Legislation (Isle of Man) Order 1981 43. Gregorian Calendar Act 1753 Statutes of the Isle of Man, I, Douglas, 1883 44. Statutory Time etc. Act 1883 Statutes of the Isle of Man, V 45. Acts of Tynwald (Promulgation) Act 1865 Statutes of the Isle of Man, III 46. An Act to further alter the mode of promulgating Acts of Tynwald Statutes of the Isle of Man, VII 47. Promulgation Act 1988 sections 2, 3 and 5 48. Acts of Tynwald (Emergency Promulgation) Act 1916 Statutes of the Isle of Man, X 49. Promulgation Act 1988 section 3 50. Church Legislation Procedure Act 1993 section 2 , http://www.gumbley.net/clpa1993.htm

51. Church (Application of General Synod Measures) Act 1979 52. Royal Assent to Sodor and Man Diocesan Synod Measures Order 1994 53. Church Legislation Procedure Act 1993 Sch.1 para.4(2) , http://www.gumbley.net/clpa1993.htm 54. "LegCo Paper No. CB(1) 205/9697". Hong Kong Legislative Council Secretariat, 29 October 1996. Retrieved on 31 March 2007. 55. "How does an Act become law? Assent". Government of the Netherlands. http://www.overheid.nl/english/aboutgov/governmentdoes/actbecomeslaw#p ar6. Capaian 15 March 2010. 56. E.Witte, De liberalisering van de abortus-wetgeving in Belgi (19701990),in: Rapporten en perspectieven 57. The Constitution of Jordan, Article 93. Retrieved on 2009-06-08. 58. "Amendments to the Constitution of Liechtenstein proposed". The Princely House of Liechtenstein, 22 January 2003. Retrieved on 17 April 2007. 59. Rimensnyder, Sara. "Rent-a-country - Prince for a Day", Reason, June, 2003. Retrieved from findarticles.com on 13 April 2007 60. "Luxembourg strips monarch of legislative role", The Guardian, 12 December 2008. Dicapai pada 4 May 2010. 61. 61.0 61.1 "The Norwegian Constitution". The Storting information office. Retrieved on 12 April 2007. Templat:Wayback 62. "Don Juan Carlos, sobre el matrimonio gay: 'Soy el Rey de Espaa y no el de Blgica'", El Mundo, 2006-05-13. Dicapai pada 2007-01-08. (Bahasa Sepanyol) 63. "Disposiciones Generales" (PDF). Boletin Oficial del Estado. 2005-06-02. http://www.boe.es/boe/dias/2005/07/02/pdfs/A23632-23634.pdf. Capaian 2007-01-08. (Bahasa Sepanyol)

[sunting] Lihat juga "Act of Parliament". Encyclopdia Britannica, 11th ed. London (1911): Cambridge University Press. "Parliament". Encyclopdia Britannica, 11th ed. London (1911): Cambridge University Press. Bond, M. F. (1956). "La Reyne le Veult: The making and keeping of Acts at Westminster". "History Today", (Vol. 6, pp. 756773). Retrieved on 11 April 2007. Davies, M. (2003). "Companion to the Standing Orders and guide to the Proceedings of the House of Lords". 19th ed. Retrieved on 11 April 2007. Farnborough, T. E. May, 1st Baron. (1896). "The Constitutional History of England since the Accession of George the Third 17601860" 11th ed. (Vol. 1). London: Longmans, Green and Co. Retrieved on 11 April 2007. Robertson, J. R. (2001). "Bill S-13: The Royal Assent Act". Retrieved on 11 April 2007.

"The Honourable John C. Bowen, 193750. Legislative Assembly of Alberta. Retrieved on 11 April 2007. "Royal Assent Act. (2002, c. 15)" Department of Justice Canada, 2002. Retrieved on 11 April 2007.

Diambil daripada "http://ms.wikipedia.org/w/index.php? title=Perkenan_Diraja&oldid=1844107"

Pemerintahan beraja atau Monarki (dari bahasaYunani" monos archein ", bermaksud "satu pemerintah") merupakan sejeniskerajaan di manaRajamenjadi ketua negara. Monarki atau

sistem pemerintahan beraja adalah sistem tertua di dunia. Pada awalkurun ke-19, terdapat lebih 900 buahtakhtakerajaan di dunia, tetapi menurun kepada 240 buah dalam abad ke-20. Manakala padadekad kelapan abad ke-20, hanya 40 takhta sahaja yang masih kekal. Daripada jumlah tersebut, hanya empat negara mempunyairaja ataumonarki yang mutlakdan selebihnya terhad kepada sistemperlembagaan. Perbezaan diantaraRajadenganPresidensebagai Ketua Negara adalah Raja menjadi Ketua Negara sepanjang hayatnya, manakala Presiden biasanya memegang jawatan ini buat jangkamasa yang tertentu. Namun dalam negara-negarapersekutuanseperti Malaysia, Raja atau Agong hanya berkuasa selama 5 tahun dan akan digantikan dengan raja darinegeri lain dalam persekutuan. Dalam zaman sekarang, konsep monarki mutlak hampir tidak wujud lagi dan kebanyakannyaadalahraja berperlembagaan, iaitu raja yang terhad kuasanya oleh perlembagaan. Monarki juga merujuk kepada orang atauinstitusi yang berkaitan dengan Raja atau kerajaan di mana raja berfungsi sebagai ketua eksekutif.Monarki demokratikatau dalam bahasa Inggeris El ective Monarchy , adalah berbeza dengan konsep raja yang sebenarnya. Padakebiasaannya raja itu akan mewarisi takhtanya ( hereditary monarchies ). Tetapi dalam sistem monarki demokratik, takhta raja akanbergilir-gilir di kalangan beberapa sultan. Malaysia misalnya, mengamalkan kedua-dua sistem iaitu raja berpelembagaan sertamonarkidemokratik.Bagi kebanyakannegara, Raja merupakan simbol kesinambungan serta kedaulatan negara tersebut. Selain itu, raja biasanya ketuaagama sertaPanglima Besar angkatan tentera sesebuah negara. Contohnya diMalaysia,Yang di-Pertuan Agongmerupakan ketua agamaIslam, manakala diUnited Kingdomdan negara di bawah naungannya, RatuElizabeth IIadalah ketua agamaKristian Protestan. Selain Raja, terdapat beberapa jenis pemerintah yang mempunyai bidang kuasa yang lebih luas sepertiMaharajadanKalifah. Perbahasan menyokong Beberapa sebab menyokong monarki adalah: Raja berkemungkinan lebih baik dari presiden yang dipilih kerana beliau telah dilatih sejak kecil untuk memimpin. Perbelanjaan mengekalkan sistem raja mungkin lebih murah dari republik yang terpaksa berbelanja besar untuk pilihanrayapresiden, rumah, pencen dan perkara lain bagi presiden dan bekas presiden.

Persaingan dan kritik selalunya ditujukan ke atas presiden kerana beliau adalah pegawai yang dilantik. Ini mungkin bolehmemalukan negara. Presiden adalah ahli anggota parti politik yang mungkin bersikap bias sedangkan raja tidak mewakili mana-mana parti politikserta bersikap neutral. Presiden harus bertindak mengikut polisi parti dan penyokongnya tetapi raja lebih bebas. Raja lebih baik untuk dijadikan simbol perpaduan nasional daripada presiden.

Pemerintahan berajaDaripada Wikipedia, ensiklopedia bebas. Lompat ke: pandu arah, cariSebahagian dari siri politik mengenai

Pemerintahan beraja

Kepelbagaian[tunjuk]

Mutlak Berperlembagaan Elektif Pemangku Sejarah

[tunjuk]

Magna Carta Uthmaniyyah Revolusi Glorious Revolusi Perancis

Penubuhan Empayar

Perang Saudara Sepanyol Pertama Empayar Perancis Pertama Empayar Perancis Kedua Kejatuhan Wangsa Qing Revolusi Rusia (1917) Perang Saudara Sepanyol Kedua Kelahiran Republik Itali Revolusi Iran Kemboja Moden Perang Saudara Nepal Topik berkaitan[tunjuk]

Autokrasi

Hak Divine Raja Thomas Hobbes Mandat Syurga Pemerintahan beraja Montesquieu Oligarki

Portal Pemerintahan beraja

p

b

s

Rencana ini adalah sebahagian

dari siri-siri politik

Dasar Pemerintahan Kerajaan

Senarai bentuk kerajaan

Anarki Aristokrasi Demarki Demokrasi Demokrasi tulen Demokrasi perwakilan Demokrasi kesepakatan

Despotisme Diktator Autokrasi Autoritarianisme Junta ketenteraan Totalitarianisme

Epistemokrasi Etnokrasi Exilarki Federalisme Feudalisme Gerontokrasi Junta ketenteraan Kleptokrasi Komunisme Konfederasi

Korporatokrasi Kratokrasi Kritokrasi Kritarki Logokraki Meritokrasi Geniocracy

Minarkisme/Night Watchman Monarki Raja berperlembagaan Raja mutlak Diarki/Kerajaan sama

Negara boneka Negara Konsosiasional Nookrasi Oklokrasi/Mobokrasi Oligarki Panarkisme Pemerintahan Diktator Diktator ketenteraan

Plutokrasi Puak Republik Crowned Capitalist Constitutional Federal Parliamentary Federal

Negara Sosialis

Sosiokrasi Teknokrasi Siberokrasi Netokrasi

Teokrasi Teodemokrasi Timokrasi Portal politik

p

b

s

Pemerintahan beraja atau Monarki (dari bahasa Yunani "monos archein", bermaksud "satu pemerintah") merupakan sejenis kerajaan di mana Raja menjadi ketua negara. Monarki atau sistem pemerintahan beraja adalah sistem tertua di dunia. Pada awal kurun ke-19, terdapat lebih 900 buah takhta kerajaan di dunia, tetapi menurun kepada 240 buah dalam abad ke-20. Manakala pada dekad kelapan abad ke-20, hanya 40 takhta sahaja yang masih kekal. Daripada jumlah tersebut, hanya empat negara mempunyai raja atau monarki yang mutlak dan selebihnya terhad kepada sistem perlembagaan. Perbezaan diantara Raja dengan Presiden sebagai Ketua Negara adalah Raja menjadi Ketua Negara sepanjang hayatnya, manakala Presiden biasanya memegang jawatan ini buat jangkamasa yang tertentu. Namun dalam negara-negara persekutuan seperti Malaysia, Raja atau Agong hanya berkuasa selama 5 tahun dan akan digantikan dengan raja dari negeri lain dalam persekutuan. Dalam zaman sekarang, konsep monarki mutlak hampir tidak wujud lagi dan kebanyakannya adalah raja berperlembagaan, iaitu raja yang terhad kuasanya oleh perlembagaan. Monarki juga merujuk kepada orang atau institusi yang berkaitan dengan Raja atau kerajaan di mana raja berfungsi sebagai ketua eksekutif. Monarki demokratik atau dalam bahasa Inggeris Elective Monarchy, adalah berbeza dengan konsep raja yang sebenarnya. Pada kebiasaannya raja itu akan mewarisi takhtanya (hereditary monarchies). Tetapi dalam sistem monarki demokratik, takhta raja akan bergilir-gilir di kalangan beberapa sultan. Malaysia misalnya, mengamalkan kedua-dua sistem iaitu raja berpelembagaan serta monarki demokratik. Bagi kebanyakan negara, Raja merupakan simbol kesinambungan serta kedaulatan negara tersebut. Selain itu, raja biasanya ketua agama serta Panglima Besar angkatan tentera sesebuah negara. Contohnya di Malaysia, Yang di-Pertuan Agong merupakan ketua agama Islam, manakala di United Kingdom dan negara di bawah naungannya, Ratu Elizabeth II adalah ketua agama Kristian Protestan. Selain Raja, terdapat beberapa jenis pemerintah yang mempunyai bidang kuasa yang lebih luas seperti Maharaja dan Kalifah.

Raja mutlak Raja separuh berperlembagaan Raja berperlembagaan Alam Komanwel (raja berperlembagaan dalam kesatuan peribadi) Raja subnegara (tradisional)

Isi kandungan[sorokkan] 1 Perbahasan menyokong dan menentang monarki 1.1 Perbahasan menyokong 1.2 Perbahasan menentang

2 Sumber 3 Lihat juga 4 Bacaan lanjut 5 Pautan luar

[sunting] Perbahasan menyokong dan menentang monarki

[sunting] Perbahasan menyokongBeberapa sebab menyokong monarki adalah: Raja berkemungkinan lebih baik dari presiden yang dipilih kerana beliau telah dilatih sejak kecil untuk memimpin. Perbelanjaan mengekalkan sistem raja mungkin lebih murah dari republik yang terpaksa berbelanja besar untuk pilihanraya presiden, rumah, pencen dan perkara lain bagi presiden dan bekas presiden. Persaingan dan kritik selalunya ditujukan ke atas presiden kerana beliau adalah pegawai yang dilantik. Ini mungkin boleh memalukan negara. Presiden adalah ahli anggota parti politik yang mungkin bersikap bias sedangkan raja tidak mewakili mana-mana parti politik serta bersikap neutral. Presiden harus bertindak mengikut polisi parti dan penyokongnya tetapi raja lebih bebas. Raja lebih baik untuk dijadikan simbol perpaduan nasional daripada presiden. Dalam sebuah republik pertukaran ketua kerajaan menyebabkan suasana tidak menentu politik. Sistem raja pula lebih stabil dan melambangkan kesinambungan pemerintahan. Contohnya kekacauan dan peperangan saudara di Perancis, Jerman, Rusia dan China apabila mereka menghapuskan sistem beraja.

[sunting] Perbahasan menentangBeberapa sebab menentang monarki: Sistem monarki melambangkan keistimewaan, ketamakan dan exploitasi. Setiap masyarakat mempunyai hak untuk melantik ketua negara dan ketua negara adalah bertanggungjawab kepada rakyat. Setiap manusia dilahirkan sama rata sedangkan raja dilahirkan dalam keluarga yang mempunyai kuasa tanpa perlu berusaha. Kuasa prerogatif raja boleh digunakan untuk menghalang proses demokratik tanpa perlu rasa bertanggungjawab. Sistem raja yang diwaris menyebabkan kanak-kanak yang dilahirkan sebagai putera raja tidak dapat menjalani kehidupan normal seterusnya tidak dapat berfungsi sebagai ketua kerajaan yang baik. Dalam beberapa kes, sistem monarki dikaitkan dengan fahaman fasis dan diktator. Di Itali misalnya, sistem raja dimansuhkan kerana Raja Victor Emmanuel III menyokong regim fasis Mussolini pada tahun 1946.

[sunting] Sumber "Darjat tidak datang bergolek", Utusan Online, 15 Februari 2005

[sunting] Lihat juga Penghapusan monarki

[sunting