PPPPies jako zwierzę posiadające świetny węch już w dawnych czasach

towarzyszył ludziom na polowaniach. Dzisiaj psy wykorzystuje się także do innych celów. Dla potrzeb wojska psy szkoli się pod kątem wyszukiwania broni i amunicji. Psy szkolone są także do wyszukiwania narkotyków, które to psy wykorzystują przeważnie służby celne. Najlepszymi rasami do takich celów są owczarki niemieckie i belgijskie, labradory retrievery, cocker spaniele i springer spaniele. W Amerykańskim Departamencie Rolnictwa działa specjalna brygada pracująca na lotniskach, poszukująca niedozwolonych owoców i mięsa. W skandynawii labradory retrivery były szkolone aby wykrywały pleśń w magazynach drewna. W Wielkiej Brytanii psy wyczuwały wzrastającą wilgotność w domach. Na całym świecie psy są używane podczas akcji ratunkowych. Nowofundlandy są szkolone we Francji, aby ratować ludzi podczas awarii na morzu. Do akcji ratunkowych w górach najlepsze są owczarki niemieckie, springer spaniele i border collie. Oczywiście są też wykorzystywane inne rasy. Psy w czasie operacji ratunkowych idą za zapachem na ziemi lub w powietrzu poszukując ludzi zasypanych lawinami lub podczas trzęsień ziemi.

Border collie

Jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji

psów pasterskich (owczarskich). Typ winkowaty. Współczesny border collie jest potomkiem roboczych collie trzymanych w hrabstwach na pograniczu Anglii i Szkocji. Od 1881 roku uczestniczył on w konkursach owczarków i był eksportowany jako pracujący owczarek na wszystkie kontynenty. Wygląd

Border collie ma mieć proporcjonalną budowę ciała, przy czym wygląd jego wskazuje na grację i

doskonałą harmonię w połączeniu z odpowiednią masą ciała. Obecnie kształtują się coraz większe podziały w kwestii wzorca między psami przeznaczonymi do wystaw a użytkowymi. Te drugie charakteryzuje lżejsza budowa ciała, mniej obfita okrywa włosowa oraz wydłużony kształt głowy. Jest to również kwestią przodków - cięższa budowa charakteryzuje psy hodowane w Nowej Zelandii, lżejsze to typ angielski.

Wygląd:

Nie preferuje się psów z przewagą koloru białego. Niebieskie oczy dopuszczalne są jedynie w

umaszczeniu merle. U border collie występują różne kolory szaty, a w tym: czarno-biały, biało-czarny z podpaleniami, czekoladowo-biały z podpaleniami.

Cocker spaniel angielski

Cocker spaniel angielski został wyhodowany jako pies myśliwski do wypłaszania ptactwa łownego.

Rasa cocker spaniel angielski znana jest od XIX

wieku, chociaż jej początki sięgają kilkuset lat wcześniej, u ówczesnych psów w typie spaniela. Ogólnie przyjmuje się, że nazwa "spaniel" pochodzi od starofrancuskiego słowa "espaigneul", oznaczającego psa hiszpańskiego co wskazuje na pochodzenie spanieli od psów, hodowanych w Hiszpanii - specjalnie do polowania i aportowania. Spaniele przybyły do Anglii wraz ze swoimi hiszpańskimi właścicielami, niektórzy angielscy arystokraci kupili lub otrzymali je jako podarki. Wykorzystywali te psy w swoich posiadłościach do celów myśliwskich. Wzrost popularności spanieli odzwierciedlają liczne wzmianki w literaturze angielskiej, w tym w dziełach Geoffreya Chaucera z XIV wieku i w sztukach William Shakespeare`a w XVI wieku.

Wygląd:

Wesoły, mocnej budowy pies myśliwski (sporting); harmonijny, zwarty, o kwadratowej sylwetce

(odległość od kłębu do podłoża wynosi w przybliżeniu tyle samo co od kłębu do nasady ogona).

Włos: Gładki, jedwabisty, nigdy szorstki czy falisty, nie zbyt obfity, nigdy kręcony. Dobrze owłosione

kończyny przednie, tułów oraz kończyny tylne powyżej stawów skokowych. Umaszczenie: Różnorodne. U psów jednokolorowych kolor biały dopuszczalny jest tylko na klatce piersiowej (przedpiersiu).

Dalmatyńczyk

Psy te w średniowiecznej Dalmacji wykorzystywane były jako gończe, a później, w XVII wieku jako

obronne. W XVIII wieku sprowadzone do Wielkiej Brytanii. Zanim jednak dotarły do Anglii, odbyły długą podróż poprzez kraje basenu Morza Śródziemnego, gdzie trafiły z Dalmacji pod nazwą wyżły regusańskie lub legawce dalmatyńskie, a następnie z Francji jako psy galicyjskie dotarły na Wyspy Brytyjskie. Rasa ta przywędrowała do Polski pod nazwą Dalmatinnis.

Wbrew obiegowej opini dalmatyńczyki mogą żyć w mieszkaniach. Mają cienkie futro dlatego słabo

znoszą upały i zimne dni. Nie lubią rozstawać się z rodziną i powinny być trzymane wewnątrz. Jeżeli nie będą mogą wykazywać problemy z zachowaniem.

Wygląd:

Jest to pies odważny, czujny, zrównoważony. Wykazuje wysoki stopień przywiązania do członków

rodziny, dobrze czuje się w towarzystwie dzieci. Aktywny i towarzyski, sprawdza się jako pies rodzinny, jeśli jest odpowiednio prowadzony. Umaszczenie jest czysto białe z ostro odgraniczonymi, okrągłymi czarnego lub wątrobianobrązowego koloru cętkami. Pojawiają się one już u około dwutygodniowych szczeniąt, które rodzą się białe. Średnica plam wynosi 20-30 mm. Plamki na głowie, pysku, uszach, nogach, ogonie i skrajnych partiach tułowia powinny być mniejsze, niż na pozostałych częściach ciała. Nos psów w czarne cętki powinien być czarny, w brązowe łatki zawsze czekoladowy. Oczy psów białych w czarne cętki mogą być czarne, niebieskie lub brązowe, a psów cętkowanych brązowo-żółte lub brązowe; mogą występować też niebieskie. Sierść jest krótka, twarda, zbita i zwarta.

Labrador retriever

Podobnie jak

nowofundland i landseer rasa pochodzi ze wschodnich wybrzeży Kanady. W XVIII wieku była wykorzystywana przez rybaków do pracy na kutrach (psy pomagały przy wyciąganiu sieci, aportowaniu przedmiotów, a nawet ratowaniu tonących). Do Europy pierwsze psy tej rasy sprowadził w 1820 lord Malmesbury (błednie nazywając je "psami z Labradoru"), który razem z synem rozpoczął ich hodowlę w Wielkiej Brytanii. Pod koniec XIX wieku rasa została zatwierdzona w Wielkiej Brytanii jako pies myśliwski.

Wygląd:

Pies mocnej budowy, zwarty; bardzo aktywny; głowa szeroka; klatka piersiowa dobrze rozwinięta,

żebra dobrze wysklepione; lędźwie i kończyny tylne szerokie i mocne.

Włos: Jest cechą charakterystyczną. Krótki, gęsty, bez fali lub frędzli, w dotyku twardy; podszerstek

odporny na niekorzystny wpływ pogody.

Umaszczenie: Całkowicie czarne, żółte lub wątrobiane (czekoladowe). Kolor żółty obejmuje odcienie

od jasnokremowego do rudego (jak u lisa). Dopuszczalna jest mała, biała plamka na przedpiersiu. Temperament

Owczarek belgijski groenendael

Jeden z belgijskich psów pasterskich, obok malinoisa, tervuerena i laekenoisa, w zależności od

narodowego klubu uznawanych za odrębne rasy psów (np. we Francji lub w Stanach Zjednoczonych, gdzie nazywany jest owczarkiem belgijskim – Belgian Sheepdog[1]) lub odmiany w obrębie rasy owczarek belgijski (np. w systematyce ras według FCI[2].), zaliczane do ras pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowane do sekcji psów pasterskich (owczarskich).

Groenendael został wyhodowany przez belgijskiego hodowcę Nicholasa Rose[3]. Oficjalnie rasa

powstała pomiędzy 1891 a 1897[4]. Psy groenendaela są większe i masywniej zbudowane od suk. Owczarek belgijski to rasa mało popularna w Polsce, aczkolwiek jej popularność stopniowo rośnie. W roku 2004 w Klubie Owczarka Belgijskiego (przy Polskim Klubie Psa Rasowego) zarejestrowane były 132 owczarki belgijskie, a w Związku Kynologicznym w Polsce około 300 sztuk tej rasy – odmiana groenendael stanowiła ok. 12-15 procent tej populacji (przedstawicieli odmiany tervueren było kilkakrotnie więcej). Wśród polskich hodowców i właścicieli owczarków belgijskich funkcjonuje potoczne określenie tej odmiany "gronek".

Wygląd:

Włos czarny – długi, falisty – z dopuszczalnymi białymi znaczeniami na piersi ("krawat") i na palcach,

także szare "portki" i rudawy nalot na sierści. Pies o dużym temperamencie, energiczny i żywiołowy lecz może być bojaźliwy i niepewny jeżeli był źle socjalizowany i prowadzony.

Owczarek niemiecki

Zgodnie z oficjalną dokumentacją Verein für Deutsche Schäferhunde (SV) e.V. (Stowarzyszenie

Owczarka Niemieckiego, w skrócie „SV”), z siedzibą w Augsburgu, w Niemczech, członek Verband für das Deutsche Hundewesen (VDH), jest depozytariuszem wzorca owczarka niemieckiego. Wzorzec ten, powstały na podstawie propozycji, których autorami byli A.Meyer i Max von Stephanitz, przyjęty został na pierwszym Zgromadzeniu Ogólnym SV we Frankfurcie nad Menem 20 września 1899 roku. Kolejne zmiany wprowadzone zostały na 6 Zgromadzeniu 28 lipca 1901 roku, 23 Zgromadzeniu 17 września 1909 roku w Kolonii, posiedzeniu Komitetu Wykonawczego (Zarządu) i Komitetu Doradczego w Wiesbaden 5 września 1930 roku, oraz na posiedzeniu Komisji Hodowlanej i Komitetu Wykonawczego 25 marca 1961. Wszystkie te zmiany zaakceptowane zostały na zjeździe Światowej Unii Klubów Owczarka Niemieckiego (WUSV) 30 sierpnia 1976 roku.

Dodatkowe zmiany wprowadzone zostały na mocy delegacji ustawowej poprzez Komitet

Wykonawczy i Komitet Doradczy w dniach 23 i 24 marca 1991 roku i na mocy Konwencji Federalnej w dniach 25 maja 1997 oraz 31 maja i 1 czerwca 2008. Planowa hodowla owczarka niemieckiego rozpoczęła się w roku 1899, po utworzeniu SV, przy wykorzystaniu rozmaitych istniejących wówczas psów owczarskich ze Środkowych i Południowych Niemiec; jej celem było uzyskanie doskonałego psa użytkowego. Dlatego już pierwszy wzorzec opisywał nie tylko wygląd, ale i cechy użytkowe psa.

Wygląd:

Owczarek niemiecki jest psem średniej wielkości, o nieco wydłużonej, lecz zwartej sylwetce, dobrze

umięśnionym i suchym. Sierść: owczarki niemieckie hodowane są w dwóch odmianach – krótkowłosej i długowłosej, w każdym przypadku z podszerstkiem. Odmiana krótkowłosa (Stockhaar): włos okrywowy bardzo gęsty, nadzwyczaj twardy i przylegający. Odmiana długowłosa (Langstockhaar): Włos okrywowy dłuższy, miękki, nieprzylegający, dłuższy włos na uszach i kończynach, obfite portki, obficie owłosiony ogon, z wiszącym włosem.

Pekińczyk

Pekińczyk jest rasą wyhodowaną w Mandżurii. Do połowy XIX wieku rasa ta znana była wyłącznie w

Chinach, gdzie pekińczyki hodowane były jako psy świątynne. Według chińskich wierzeń drobna budowa pekińczyka pozwalała mu łatwo gonić i chwytać pojawiające się w świątyniach demony, a ich waleczne serce - bez trudu stawiać czoła nawet najpotężniejszym złym duchom. Inna legenda wspomina, że pekińczyki miały być owocem miłości lwa do małpki, który to związek został pobłogosławiony przez samego Buddę. Po lwach pekińczyki miały odziedziczyć swoją szlachetność, a po małpce - nietypowy krok. Psy powstałe z tego związku towarzyszyły Buddzie i w razie niebezpieczeństwa zamieniały się w lwy.

Pekińczyk był uważany za ucieleśnienie legendarnego pieska "Fu", który odpędzał złe duchy, czczony

był przez Chińczyków jako półbóstwo, jego kradzież karana była śmiercią, a kiedy umierał cesarz w ofierze składano również jego pekińczyki, tak by również w życiu pozagrobowym mogły chronić zmarłego władcę. Przez wiele wieków rasa była trzymana i hodowana wyłącznie w cesarskim pałacu, a mniejsze osobniki noszone były jako maskotki w dworskich rękawach. Ostatnią miłośniczką i hodowczynią pekińczyków była cesarzowa Cixi (zmarła w 1911 roku).

Wygląd:

Lwi w wyglądzie, z czujnym i inteligentnym wyrazem. Mały, harmonijny, przysadzisty z wielką

godnością i klasą. Jakiekolwiek objawy trudności oddechowych w normalnych warunkach są niedopuszczalne i powinny być surowo oceniane.

Włosy długie, proste z obfitą grzywą opadającą poniżej barków, tworzące kryzę wokół szyi. Włosy

okrywowe twarde, z gęstym, miększym podszyciem. Pióra na uszach, tylnych partiach kończyn, ogonie i palcach. Długość i obfitość szaty nie powinna przesłaniać kształtów ciała.

Shar pei

Pies ten pochodzi z Chin. Miasto Dialak w prowincji Kwun Tung prawdopodobnie jest miejscem

pochodzenia rasy, a został rozpropagowany i hodowany w celach wystawowych przez hodowców w USA. Ta pradawna rasa hodowana była w Chinach do polowań na dziki, a także jako psy pasterskie, a w południowej części kraju używano także je do walk psów, natomiast jego głównym przeznaczeniem było stróżowanie świątyń.

W czasach Chińskiej rewolucji i nastaniu komunizmu pies ten stał się zbytecznym dobrem. Na

właścicieli nałożono wielkie podatki, którymi obciążone były posiadane psy. W końcu posiadanie psa zostało ogłoszone przez Mao jako przejaw burżuazyjnej dekadencji a hodowla psów została praktycznie zabroniona. Wtedy to właśnie nastąpiło załamanie populacji shar-peia. Ilość zwierząt drastycznie zmalała. Wtedy to, bojąc się o wymarcie rasy Matgo Law będący jednym z hodowców i miłośników psów tej rasy napisał do jednego z amerykańskich czasopism poświęconych kynologii. Apelował on o uratowanie shar-peia, zamieszczając bogato ilustrowany artykuł poświęcony tym właśnie psom. Amerykanie zareagowali na apel bardzo żywiołowo.

Wygląd:

Pies aktywny, o zwartej i dobrze związanej sylwetce, średniej wielkości. Zmarszczki na głowie i fałdy

na kłębie, małe uszy i kufa, jak u hipopotama, nadają mu niezwykły i charakterystyczny wygląd. Psy są większe i mocniej zbudowane od suk. Śerść : Charakterystyczna cecha rasy: krótka, twarda i sztywna. Włos prosty i odstający, bardziej przylegający na kończynach. Brak podszerstka. Długość włosa od 1 do 2.5 cm. Strzyżenie niedopuszczalne.

Wilczarz irlandzki

Wiadomo dziś, że Celtowie z kontynentu Europejskiego mieli charty prawdopodobnie pochodzące od

chartów, których pierwsze wizerunki spotykamy na egipskich malowidłach. Podobnie jak ich kontynentalni współplemieńcy, irlandzcy Celtowie interesowali się hodowlą chartów dużych rozmiarów. Prawdopodobnie ich psy były jeszcze większe niż psy starszej odmiany. Ary chartów irlandzkich stanowiły cenne prezenty, którymi obdarowywano królewskie rodziny europejskie, skandynawskie i inne, od Średniowiecza do XVII wieku. Wysyłano je do Anglii, Hiszpanii, Francji, Szwecji, Danii, Persji, Indii i Polski. Zmiana nazwy na wilczarza miała miejsce prawdopodobnie w XV wieku, w okresie kiedy każde księstwo musiało utrzymywać 24 wilczarze do ochrony chłopskich stad dziesiątkowanych przez wilki. W 1652 roku pod rządami Cromwella wprowadzono zakaz wywożenia wilczarzy, co przyczyniło się do zachowania ich liczebności jeszcze przez pewien czas. Jednak w efekcie wytępienia wilków i wciąż istniejącego popytu za granicą, stopniowo zmniejszała się liczebność wilczarzy, aż do ich prawie całkowitego wyginięcia pod koniec XIX wieku. Dzięki rodzącemu się szacunkowi dla tradycji narodowych zawdzięczamy odnowienie zainteresowania się tą rasą. Aby ustalić typ rasy musiała być ona hodowana w dość bliskim pokrewieństwie, ale uzyskanym osobnikom rasa zawdzięcza swój renesans. Irlandzki Kennel Club w kwietniu 1879 otworzył klasę dla tej rasy na swoich wystawach, a w 1885 roku utworzony został Klub Wilczarza Irlandzkiego. Obecnie chart irlandzki odzyskał część sławy, którą cieszył się w Średniowieczu i budzi coraz większe zainteresowanie jako żywy symbol kultury irlandzkiej i dziedzictwo celtyckiej przeszłości. Chart irlandzki, jagnię w domu, a lew na polowaniu, hodowany jest w dużej liczbie także poza Irlandią.

Wygląd: Chart irlandzki nie powinien być ani tak ciężki, ani tak masywny jak dog niemiecki, ale jest cięższy i masywniejszy od charta szkockiego (deerhounda), którego powinien przypominać ogólnym typem budowy. Jest to pies dużych rozmiarów o imponującym wyglądzie, bardzo umięśniony, mocno zbudowany, ale elegancki. Jego chody są swobodne i aktywne. Głowa i szyja są wysoko noszone. Ogon noszony jest lekko zagięty na końcu.

Yorkshire terier

Yorki powstały w połowie XIX wieku. Ich zadaniem było tępienie myszy i szczurów w domach

biednych rzemieślników i robotników. Ich prawdopodobnymi przodkami są: maltańczyk, Dandie Dinmont Terrier, Clydesdale terrier i skye terrier. Jest to mały pies wyhodowany w hrabstwie Yorkshire, na Północy Wielkiej Brytanii, w wyniku krzyżowań ras terierów.

Wygląd:

Pies długowłosy, o prostej sierści, opadającej po obu bokach tułowia, z przedziałkiem biegnącym od

nosa do koniuszka ogona. Sylwetka jest opływowa i zwarta. Nosi się dumnie. Ogólnie powinien wydawać się proporcjonalny i energiczny.

Na tułowiu jest średniej długości, zupełnie prosty (nie falowany), błyszczący, w dotyku delikatny i

jedwabisty, nie może być wełnisty. Obrost głowy długi, w soczysto płowozłotym odcieniu, na bokach głowy ciemniejszy, tak jak i u nasady uszu i na kufie, gdzie włos ma być bardzo długi. Podpalanie głowy nie powinno zachodzić na szyję. Z płowo-złotą okrywą głowy nie mogą się mieszać żadne włosy ciemne lub szare, tzw. osmolenia.

Spis treści

1. Border collie 2. Cocker spaniel angielski

3. Dalmatyńczyk 4. Labrador retriever

5. Owczarek belgijski groenendael 6. Owczarek niemiecki

7. Pekińczyk 8. Shar pei

9. Wilczarz irlandzki 10. Yorkshire terier

Wykonała: Agata Nowak