ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. ΠΡΟΛΟΓΟΣ2. ΕΙΣΑΓΩΓΗ3. ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ4. ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΡΩΤΗ: ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΙ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

ΕΝΟΤΗΤΑΔΕΥΤΕΡΗ: ΕΦΗΒΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑΕΝΟΤΗΤΑ ΤΡΙΤΗ: ΕΦΗΒΟΙ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑΕΝΟΤΗΤΑ ΤΕΤΑΡΤΗ: ΕΦΗΒΟΙ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ – ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

5. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1.ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η αφορμή βέβαια για την πραγματοποίηση αυτής της εργασίας είναι η αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος και η ενσωμάτωση νέων μαθημάτων, όπως η ερευνητική εργασία(project).

Η επιλογή του θέματος έγινε κυρίως με βάση τη βιωματικότητα,

αφού τα ερευνητικά ερωτήματα άπτονται στο σύνολο του

πληθυσμού των μαθητών. Επιπλέον η δημιουργία προβληματισμού

ακόμα ίσως και η αναζήτηση και η εύρεση λύσεων σε κάποιους

προβληματισμούς τους θα ήταν το επιθυμητό.

Οι μαθητές βρίσκονται στην εφηβεία και καθημερινά αντιμετωπίζουν συναισθήματα, αντιφάσεις, δυσκολίες, χάσματα και κενά που θα ήθελαν να τα συζητούν περισσότερο στο χώρο του σχολείου. Στο project λοιπόν με το θέμα: «Ματιές στην εφηβεία», κάτι έδωσαν όλοι από τα βιώματά τους.

2. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο σκοπός της εργασίας είναι να ερευνήσει πτυχές της

καθημερινότητας των εφήβων, τις διαπροσωπικές σχέσεις τους,

προβλήματα που αντιμετωπίζουν μέσα από τη διαδικασία

ωρίμανσης της εφηβικής περιόδου. Με σκοπό την επίτευξη

γνωστικών, παιδαγωγικών και τεχνολογικών στόχων και με βάση

τις αρχές της εποικοδομιστικής θεωρίας οι μαθητές θα εξασκηθούν

μέσω της ανακαλυπτικής-ερευνητικής μεθόδου στην παραγωγή

ομαδοσυνεργατικού έργου.

Τα ερευνητικά ερωτήματα είναι: α) ποιες είναι οι σχέσεις εφήβων και γονέων; β) πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις σήμερα των εφήβων με τους καθηγητές τους; γ) ποια στάση τηρούν οι έφηβοι απέναντι σε ρατσιστικά φαινόμενα στο χώρο του σχολείου; δ) με τι ασχολούνται οι έφηβοι στον ελεύθερο χρόνο τους;

3. ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ

Εργασία σε ομάδες, στην ολομέλεια και εξατομικευμένη εργασία για τον κάθε μαθητή.

Αναζήτηση πληροφοριών στο διαδίκτυο. Δημιουργία συγγραφικού ή οπτικοακουστικού υλικού. Ανάγνωση ενός λογοτεχνικού βιβλίου για εφήβους Βιβλιογραφική έρευνα Συζήτηση και ανάλυση των συγκεντρωθέντων

πληροφοριών στη τάξη με την καθοδήγηση του επιβλέποντος καθηγητή

ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

οι μαθητές αναγνωρίζουν πληροφορίες, σημασίες και νοήματα και οικοδομούν βήμα προς βήμα τη δική τους ερμηνεία για τα κοινωνικά θέματα που θίγονται

μαθαίνουν μέσα από την ανάγνωσή λογοτεχνικών βιβλίων να ταυτίζονται με λογοτεχνικούς ήρωες

 διευρύνουν τη γνωστική και κοινωνική τους εμπειρία μέσω της διερεύνησης των κοινωνικών φαινομένων που θίγονται.

Ο καθηγητής θα λειτουργήσει απλώς  καθοδηγητικά  ώστε οι μαθητές μόνοι τους να ανακαλύψουν τη γνώση και μετά από συνεργασία θα την παρουσιάσουν στην ομάδα τους

 Οι μαθητές  θα εξοικειωθούν με το περιεχόμενο και τους τρόπους των ηλεκτρονικών μέσων  ώστε να αξιοποιούν αυτά με τρόπο κριτικό και δημιουργικό κατά τη διαδικασία πρόσληψης πληροφοριών.

Δημιουργία ερευνητικής και κριτικής σκέψης, ενίσχυση της φαντασίας, εμπέδωση συνεργατικού και ομαδικού πνεύματος, δημιουργικότητα

4. 1. ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΡΩΤΗ:ΕΦΗΒΟΙ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ

Διήγημα

ΤΙΤΛΟΣ : «ΓΟΝΕΙΣ … ΠΑΙΔΙΑ: ΜΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ Ή ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ;»

Η Δάφνη ήταν μια δεκαεξάχρονη έφηβη. Η ζωή της ήταν απόλυτα φυσιολογική. Ήταν μια πολύ καλή μαθήτρια με πολύ ταλέντο και πολλές διακρίσεις. Είχε πολλούς φίλους και μια υπέροχη οικογένεια . Η μητέρα της ήταν γυναικολόγος και ο πατέρας της ιδιοκτήτης μιας μεγάλης επιχείρησης. Και οι δυο , οι γονείς της , την υπεραγαπούσαν μιας και ήταν η μοναχοκόρη τους. Αλλά και η Δάφνη λάτρευε τους γονείς της και ήταν πολύ χαρούμενη με τη ζωή της… Δυστυχώς η γαλήνη αυτής της οικογένειας διαταράχθηκε τη μέρα που οι γονείς της, της ανακοίνωσαν πως αποφάσισαν να χωρίσουν… ΜΗΤΕΡΑ – Δάφνη μου, έλα λίγο σε παρακαλώ! Πρέπει να μιλήσουμε. ΔΑΦΝΗ – Έλα βρε μαμά. Τί έγινε; Πρέπει να μου το πεις τώρα; Με περιμένουν τα παιδιά. ΠΑΤΕΡΑΣ – Σε παρακαλώ Δάφνη, άκουσε τη μητέρα σου και έλα να μιλήσουμε. Αυτό που έχουμε να σου πούμε είναι σοβαρό. Δεν μπορεί να περιμένει!ΔΑΦΝΗ – Τι πάθατε ειλικρινά με τρομάζετε! ΜΗΤΕΡΑ – Δάφνη μου, ελπίζω να μην το πάρεις άσχημα, αλλά ο πατέρας σου και εγώ αποφασίσαμε να χωρίσουμε. Η κατάσταση στο οικογενειακό μας περιβάλλον είναι πολύ κρίσιμη και κρίναμε πως πρέπει να χωρίσουμε για να μην σε επιβαρύνουμε και εμείς με τα δικά μας προβλήματα. ΔΑΦΝΗ – Πλάκα μου κάνετε έτσι! Τι είναι αυτά που μου λέτε; Εγώ νόμιζα πως ήμασταν μια αγαπημένη οικογένεια και τώρα εσείς μου λέτε ξαφνικά πως θα χωρίσετε. ΠΑΤΕΡΑΣ – Μα είμαστε αγάπη μου, απλά η μητέρα σου και εγώ θέλουμε να ακολουθήσουμε διαφορετικούς δρόμους. …

Από τη μέρα εκείνη η Δάφνη ήταν συντετριμμένη. Όλος ο κόσμος της γκρεμίστηκε μπροστά στα μάτια της μέσα σε μια μέρα. Αισθάνθηκε πληγωμένη και προδομένη από τους γονείς της. Όλα αυτά που πίστευε πως ήταν αληθινά αποδείχθηκαν πως δεν ήταν παρά ένα μεγάλο ψέμα! Ένα ψέμα μέσα στο οποίο ζούσε και εκείνη τη μέρα προσγειώθηκε απότομα στην πραγματικότητα.Από εκείνη τη μέρα τα πάντα είχαν αλλάξει στη ζωή της. Κάτι μέσα της είχε σπάσει και αυτό είχε επίπτωση στη συμπεριφορά και στον χαρακτήρα της. Από την μια μέρα στην άλλη είχε μετατραπεί από ένα ήρεμο και φυσιολογικό κορίτσι, σε μια θλιμμένη, αμίλητη κοπέλα. Οι βαθμοί της στο σχολείο έπεσαν ανησυχητικά ενώ οι φίλοι της είχαν αρχίσει να ανησυχούν βλέποντάς την σε αυτή την κατάσταση. Παρόλο που προσπαθούσαν να την συνετίσουν και να της βάλουν μυαλό αυτή δεν άκουγε τίποτα. Είχε πάρει την απόφασή της να εκδικηθεί με όποιο τρόπο μπορούσε τους γονείς της για το κακό που της έκαναν. Μπορεί οι ίδιοι να το θεωρούσαν ένα απλό διαζύγιο, αλλά για την Δάφνη ήταν κάτι πολύ περισσότερο και είχε επηρεάσει ολόκληρη την ζωή της. Είχε σταματήσει να μιλάει στους γύρω της, να διαβάζει, να ασχολείται με δραστηριότητες που

αγαπούσε και με λίγα λόγια είναι σαν να είχε παραιτηθεί από τη ζωή. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι είχε σταματήσει να τρώει πιστεύοντας πως βλάπτοντας τον εαυτό της θα πληγώσει τους γονείς της και θα αλλάξει την κατάσταση. Και φυσικά αυτό είχε καταστρεπτικές συνέπειες στην υγεία της. Μια μέρα και ενώ οι γονείς της ήταν στο σαλόνι μην αντέχοντας άλλο τον πόνο αναγκάστηκε να μιλήσει στην μητέρα της, για να την βοηθήσει να βγει από αυτό τον εφιάλτη. Ενώ μίλαγε στην μητέρα της αισθάνθηκε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν και μετά από ένα λεπτό έπεσε λιπόθυμη στο πάτωμα! Το τι ακολούθησε μπορεί ο καθένας να το φανταστεί.

Μετά από λίγες εβδομάδες η Δάφνη επέστρεψε από το νοσοκομείο σπίτι της εξαντλημένη από την περιπέτεια υγείας που είχε. Όταν λιποθύμησε και οι γονείς της την πήγαν αμέσως στο νοσοκομείο οι γιατροί διέγνωσαν πως βρισκόταν ένα στάδιο πριν την νευρική ανορεξία. Ευτυχώς για αυτήν τα πάντα τέλειωσαν αίσια χάρη στους γονείς της. Ύστερα από αυτή την περιπέτεια όλη η οικογένεια ενώθηκε και πάλι, η Δάφνη κατάλαβε το λάθος της και οι γονείς της αποφάσισαν να συνεχίσουν να προσπαθούν και να μην πάρουν διαζύγιο.

Η γενική κατάσταση που επικρατεί.Καθώς τα χρόνια περνούν, οι οικογενειακές σχέσεις περνάνε από

διάφορα στάδια με ένα σημαντικό σταθμό στην εφηβεία των

παιδιών. Τόσο τα παιδιά-έφηβοι, όσο και οι γονείς αλλάζουν. Οι

γονείς συμβαίνει να έχουν επαγγελματικές πιέσεις, άγχος για το

μέλλον των παιδιών και πολλά άλλα ενώ παράλληλα τα παιδιά ζουν

τις δικές τους αγωνίες και τις αλλαγές στη δική τους ζωή.

Συγκρούσεις και ένταση είναι χαρακτηριστικά συμπεριφοράς

ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας αυτή την περίοδο που άλλες

φορές είναι έντονα και «καταστροφικά», άλλες φορές μπορεί να

περάσουν ανώδυνα. Αυτό είναι κάτι που εξαρτάται από την ομαλή ή

όχι λειτουργία του «συστήματος οικογένεια». 

Η οικογένεια είναι ένα «σύστημα» που καθορίζεται από τη σχέση

γονέων- παιδιών.

Όπως κάθε σύστημα, έτσι και η οικογένεια αποτελείται από μέλη,

που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους με σχέσεις δράσης-αντίδρασης.

Με άλλα λόγια κάθε συμπεριφορά-δράση των γονιών προκαλεί μια

συμπεριφορά-αντίδραση των παιδιών και το αντίθετο. Για να δούμε

ποιες είναι οι μορφές αλληλεπίδρασης γονέων-εφήβων και πως

αυτές επηρεάζουν την ανάπτυξη και την ψυχοσύνθεση των παιδιών.

Το Απολυταρχικό μοντέλο

Το μοντέλο αυτό ενσαρκώνεται από αυστηρούς γονείς με μέσο

διαπαιδαγώγησης την τιμωρία.

Οι ίδιοι είναι άκαμπτοι, συναισθηματικά παγεροί και θεωρούν ως

σημαντικότερο στοιχείο της ανατροφής των παιδιών τον απόλυτο

έλεγχο. Τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα απορριπτικό, γεμάτο πίεση

κλίμα και σαν «νεοσύλλεκτοι στρατιώτες» εκπαιδεύονται να

λειτουργούν πάντα με τον αποδεκτό από τους γονείς τρόπο, να

σιωπούν και να σέβονται την εξουσία. Οι απολυταρχικοί γονείς δεν

επιτρέπουν στα έφηβα παιδιά τους να εκφράσουν συναισθήματα,

αντιρρήσεις και σκέψεις, δεν επικοινωνούν με το παιδί αλλά

«απαιτούν» από αυτό. Ποιο το αποτέλεσμα μιας τέτοιας

αυταρχικής συμπεριφοράς; Εξαρτημένα, χωρίς αυτοπεποίθηση

παιδιά, παθητικά, όχι τόσο υπεύθυνα, χωρίς υψηλούς στόχους, που

«υποδουλώνονται» σε κάθε μορφή εξουσίας και νοιάζονται

περισσότερο για το αν θα είναι αποδεκτά από τον περίγυρο παρά

για το αν θα είναι πραγματικά ευτυχισμένα.

Το επιτακτικό –αποδεκτικό μοντέλο.

Οι επιτακτικοί γονείς (ως όρος της ψυχολογίας) είναι ίσως το

κατάλληλο πρότυπο γονέων για τη διατήρηση της ισορροπίας τόσο

της οικογένειας όσο και του κάθε μέλους της χωριστά. Είναι οι

γονείς που θέτουν σαφή όρια, έχουν συγκεκριμένες και όχι

παράλογες απαιτήσεις από τα παιδιά τους, εφαρμόζουν

περισσότερο τις «αμοιβές»-επιβραβεύσεις στα παιδιά προκειμένου

να ενισχύσουν τις σωστές συμπεριφορές και τιμωρούν τις

αρνητικές πράξεις όχι με βία αλλά με ποινές τύπου «αφαίρεσης

προνομίων» (πχ. δεν θα πας … επειδή…). Ο έφηβος μεγαλώνει σε

ένα ζεστό, αποδεκτικό, δημοκρατικό κλίμα όπου έχει ενεργό ρόλο

στη λήψη αποφάσεων (παρόλο που η τελική απόφαση λαμβάνεται

από τους γονείς), μπορεί να συζητήσει τα προβλήματα και τις

ανησυχίες του με τους γονείς του, να λάβει από αυτούς σεβασμό,

αγάπη και υποστήριξη. Έχει παρατηρηθεί ότι όσο περισσότερο οι

γονείς σέβονται τη γνώμη των παιδιών και συζητούν μαζί τους,

τόσο τα παιδιά σέβονται τους γονείς τους, θέλουν να τους

μοιάσουν και οι πράξεις ή ακόμη και οι παρέες τους είναι αποδεκτές

από τους γονείς τους. Οι έφηβοι που ζουν σε μια τέτοια οικογένεια

γίνονται άτομα με αυτοέλεγχο, συναισθηματική επάρκεια,

αισιοδοξία και στόχους.

Το «Επιτρεπτικό» Μοντέλο

Γονείς αυτού του μοντέλου δεν παρουσιάζουν σταθερότητα στον

τρόπο με τον οποίο ανατρέφουν τα παιδιά τους. Είναι

αναποφάσιστοι. Παρέχουν στο παιδί ελευθερία, με προφανώς με

λάθος τρόπο, αφού δεν οροθετούν τα πράγματα, δεν χρησιμοποιούν

πειθαρχία, δεν δίνουν στα παιδιά να καταλάβουν τις υποχρεώσεις

και τα δικαιώματά τους και γενικά αποφεύγουν την ανάληψη

μεγάλων ευθυνών. Οι ίδιοι σαν άτομα χαρακτηρίζονται από

ανταγωνιστικές τάσεις, έντονη επιθυμία να είναι αρεστοί και δεν

έχουν τις καλύτερες σχέσεις με την εξουσία. Τα παιδιά αυτών των

οικογενειών ( ειδικά στην εφηβεία που διαμορφώνουν την

ταυτότητα τους), δε δέχονται τα καλύτερα ερεθίσματα. Είναι

ανεξάρτητα, αλλά δε χειρίζονται σωστά την ανεξαρτησία τους, δεν

αναπτύσσουν το αίσθημα της κοινωνικής υπευθυνότητας και δε

μάχονται ιδιαίτερα για τους στόχους και τις φιλοδοξίες τους. Τα

παραπάνω μοντέλα δεν έχουν σαν στόχο να περιγράψουν τύπους

γονιών αλλά τις συνέπειες που έχει η συμπεριφορά τους στην

ανατροφή και ψυχοσύνθεση των παιδιών . Το επιτρεπτικό μοντέλο

λοιπόν δεν είναι «μια στολή» που πρέπει να φορέσουν οι «καλοί»

γονείς, αλλά μια «συνταγή» για τη δημιουργία ήρεμου,

δημοκρατικού οικογενειακού κλίματος. Για παιδιά με

συναισθηματική αυτάρκεια, αυτοπεποίθηση, στόχους και

αξίες .Εκτός από το επιτακτικό-αποδεκτικό μοντέλο, υπάρχουν δύο

λέξεις-κλειδιά που συμβάλλουν στην καλή λειτουργία του

«συστήματος οικογένεια» και είναι η επικοινωνία και η αγάπη.

Επικοινωνία

Η σωστή επικοινωνία αποτελεί θεμέλιο λίθο για μια αρμονική

σχέση. Είναι σημαντικό να επικοινωνούμε με τα παιδιά από πολύ

νωρίς και ακόμη περισσότερο στην περίοδο της εφηβείας. Ο έφηβος

προβληματίζεται, απορεί, απαιτεί, διεκδικεί τα δικαιώματά του και

όλα στον υπέρτατο βαθμό. Είναι λοιπόν αναγκαίο να μας νιώθει

δίπλα του έτοιμους να συζητήσουμε , να λύσουμε τις απορίες του,

να τον αντιμετωπίσουμε πλέον ως «μεγάλο». Ακόμη και σε

περιπτώσεις που διαφωνούμε μαζί του, πρέπει να σεβόμαστε την

ύπαρξη του και να εξηγούμε τους λόγους για τους οποίους

διαφωνούμε (δεν αρκεί ένα σκέτο «όχι» που μόνο αντιδράσεις

μπορεί να προκαλέσει ).

Αγάπη

Συχνά ακούμε ότι «όλοι οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους» και όμως

αυτό είναι μύθος. Το γεγονός ότι κάποιος γίνεται βιολογικά γονιός

δε σημαίνει ότι είναι και συναισθηματικά έτοιμος να ανταποκριθεί

στο ρόλο αυτό. Είναι απαραίτητο να δείχνουμε καθημερινά στα

παιδιά ότι τ’ αγαπάμε, με λόγια και πράξεις. Στην εφηβεία, υπάρχει

ένας λόγος παραπάνω να τους το δείχνουμε. Τίποτε δεν εννοείται

και στη φάση αυτή, οι έφηβοι αμφισβητούν τα πάντα μέχρι να τα

κατανοήσουν. Σε αυτή τη γεμάτη κλυδωνισμούς περίοδο πρέπει να

έχουν τους γονείς δίπλα τους, στήριγμά τους και όχι μόνο κριτές

τους. Οπλιστείτε λοιπόν με αγάπη και υπομονή για να

αντιμετωπίσετε την αναστάτωση του «οικογενειακού συστήματος»

που συνεπάγεται η εφηβεία των παιδιών σας.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το διήγημα αυτό μας περιγράφει μία μορφή σχέσης γονέων – παιδιού. Συγκεκριμένα μας μιλάει για τη ζωή της έφηβης Δάφνης η οποία από τη μία μέρα στην άλλη είδε την ζωή της να αλλάζει ριζικά. Ο χωρισμός των γονέων της της στοίχισε πολύ και όπως θα συνέβαινε και στους περισσότερους έφηβους, θέλησε να κάνει κακό στον εαυτό της προκειμένου να βλάψει στους γονείς της. Έτσι σταμάτησε κάθε επικοινωνία με τους γύρω της και κατέστρεψε την υγεία της φτάνοντας ένα στάδιο πριν την νευρική ανορεξία. Ευτυχώς όμως ο ισχυρός δεσμός της οικογένειας κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Πολλά είναι τα διδάγματα που παίρνουμε από αυτό το διήγημα. Καταρχάς οι γονείς πρέπει να αποφασίζουν μαζί με τα παιδιά τους σε θέματα που επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο την δική τους ζωή αλλά και των παιδιών τους, όπως ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ. Επίσης οι γονείς πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά τους και να παίρνουν τα μέτρα τους όταν παρατηρούν κάποια αλλαγή στα παιδιά τους, γιατί σημαίνει πως κάτι δεν πάει καλά. Οφείλουν να τους συμπαραστέκονται και να τους βοηθάνε να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία που προκύπτει στη ζωή τους. Τέλος, οι γονείς θα πρέπει να είναι ανεκτικοί και να δέχονται τις διαφορετικές αντιλήψεις , νοοτροπίες και τρόπους σκέψεις των εφήβων. Τα παιδιά από την μεριά τους πρέπει να σέβονται τους γονείς τους, να μην τους μιλάνε άσχημα και να δέχονται τις αποφάσεις τους γιατί οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους και θέλουν το καλύτερο για αυτά. Επίσης οι έφηβοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως σε αυτή τη θέση που βρίσκονται, όπου σίγουρα είναι καλύτερη από τα προηγούμενα χρόνια οφείλεται στους παλιούς. Κλείνοντας η σωστή επικοινωνία μεταξύ γονέων και παιδιών είναι βασικός παράγοντας για τη βελτίωση της κατάστασης που επικρατεί μέσα στην οικογένεια.

4.2. ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: ΕΦΗΒΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ

Εικονογραφημένη περιγραφή.

Το σχολείο που έχουμε, το σχολείο … που θα θέλαμε!

Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας.

Θάνος, το φυτό

Νίκος, ο αδιάφορος.

Γιάννης, ο μάγκας.

Αντρέας, ο φωνακλάς.

Παναγιώτης, το τραγικό φυτό.

Άρης, ο καρπαζοεισπράκτορας.

Κώστας

Καθηγἠτρια Κοτοπουλἀκη

Κυρία Ελπιδοφόρου

Τι έγινε παιδιά;10 λεπτά ακόμα για το κουδούνι. Αντρέα σε βλέπω μην αντιγράφεις! ΤΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΚΥΡΙΑΑ; Καλά έλα μετά από το γραφείο να τα πούμε. -Μόλις χτυπήσει πάμε καβάτζα. Οκ!

Πάνος -Δεν προλαβαίνω!

-Ρε γαμώτο δεν την παλεύω κάστανο.

-Σαν Κινέζικα μου φαίνονται αυτά!

-Σου φαίνονται τσινέζικα αυτά που λέω?

-Κάντε ησυχία σας παρακαλώ!

Γιατί τι κάναμε?

Άμα πρόσεχες θα καταλάβαινες Ζιάννη!

Χτυπάει το κουδούνι.

Ήταν άλλη μια βαρετή μέρα στο 21ο Λύκειο Ηλιούπολης. Τα παιδιά φεύγουν από την τάξη με τις γνωστές σκέψεις στο μυαλό τους. Όλοι πάντα εύχονταν τα πράγματα να ήταν κάπως διαφορετικά. Ήθελαν η καθηγήτρια να ήταν λιγάκι αστεία, να τους καταλαβαίνει, αλλά να μην είναι πολύ χαλαρή .Να ξέρει να κρατάει το μέτρο…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Μετά από συνεχόμενα κενά στην κυρία Κοτοπουλάκη τα παιδιά άρχισαν να αναρωτιούνται τι είχε πάθει.Την επόμενη μέρα, ο κύριος Στοιχηματόπουλος μπαίνει στην τάξη και ανακοινώνει την άφιξη της καινούριας καθηγήτριας μαθηματικών.

-Παιδιά θα ήθελα να σας συστήσω την νέα σας καθηγήτρια την κυρία Ελπιδοφόρου

-Καλημέρα σας παιδιά με λένε Ελπιδοφόρου Μαρία .

Bλέποντας τη νέα καθηγήτρια τα παιδιά άρχισαν να σκέφτονται το ιδανικό σχολείο στο πρόσωπό της κάπως έτσι:

« Το ιδανικό σχολείο για εμένα είναι διαφορετικό. Αρχικά, θα προτιμούσα αντί να ξυπνάμε από τόσο νωρίς, θα ήταν καλύτερο να ξυπνάμε κατά τις 10 το πρωί .Επίσης, θα προτιμούσα οι καθηγητές να ενδιαφέρονταν πιο πολύ για τα παιδιά και ιδιαίτερα για αυτά που αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες . Και τελειώνοντας θα ήθελα μην υπάρχει τέτοια πίεση από τους καθηγητές οι οποίοι αναγκάζουν τους μαθητές να διαβάσουν μόνο για τον βαθμό, και όχι για να αποκτήσουν γνώσεις χρήσιμες για την ζωή τους».

« Κατά την γνώμη μου, για να δημιουργηθεί ένα ιδανικό σχολείο, η ώρα έναρξης των μαθημάτων έπρεπε να είναι διαφορετική. Τα μαθήματα έπρεπε να αρχίζουν κατά τις 10 π.μ. .Έτσι ,θα ήμασταν πιο ξεκούραστοι και θα αποδίδαμε καλύτερα στο μάθημα . Επιπροσθέτως ,πιστεύω πως οι καθηγητές δεν θα πρέπει να είναι τόσο αυστηροί βάζοντας απουσίες και ωριαίες αποβολές για ασήμαντους λόγους.

Επιπλέον, ο αριθμός των αδικαιολόγητων απουσιών θα έπρεπε να αυξηθεί από 50 σε 70 με 80. Το ίδιο έπρεπε να ισχύει και με τις δικαιολογημένες».

«Για εμένα για να στοιχειοθετηθεί ένα πρότυπο σχολείο όλα θα πρέπει να ξεκινούν από πρότυπες εγκαταστάσεις. Στη σημερινή εποχή θα πρέπει να υπάρχει, αν όχι όλες έστω μια πληθώρα σχολικών ανέσεων. Η γραφική ύλη (χαρτί, μελάνι) θα πρέπει να προμηθεύονται συχνά ώστε να μην υπάρχει έλλειψη. Για να γίνονται οι εργασίες των μαθητών σωστά θα πρέπει οι υπολογιστές να μην υπολειτουργούν . Τέλος, οι καθηγητές πρέπει να είναι ανοιχτόμυαλοι, χωρίς παρωπίδες σε νέα θέματα».

4.3. ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΡΙΤΗ: ΕΦΗΒΟΙ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣΔιήγημαΤίτλος: «Ο ρατσισμός… από την άλλη πλευρά».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

DON’T LET GO… NEVER GIVE UP!IT’S SUCH A WONDERFUL LIFE!

Αχ…! Αυτό το τραγούδι…Πόσο με εκφράζει και μου δίνει δύναμη να αντιμετωπίσω όσα έχουν γίνει και γίνονται τον τελευταίο καιρό… Ξέρετε , πριν από κάποια χρόνια η οικογένειά μου αποφάσισε να αφήσουμε την πατρίδα, για να αναζητήσουμε μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα. Ήμουν πολύ μικρός όταν οι γονείς μου πήραν αυτή την απόφαση εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα! Μετά από χρόνια βρήκα τον εαυτό μου σε μία ξένη, αφιλόξενη για μένα και την οικογένεια μου χώρα…-Σπύρου, σήκου επιτέλους τα χάσεις του σχολείου.-Όπως καταλάβατε, με λένε Σπύρο, κατάγομαι από την Αλβανία και ζω στα Πατήσια από τα 5 μου.-Άντι Σπύρου τ΄αργκήσεις!!-Φεύγω μάνα..Το σχολείο δεν το αντέχω, είναι απαίσιο. Μόνο οι φίλοι μου αξίζουν, όλοι οι άλλοι είναι για τα μπάζα. Το παίζουν κάποιοι, δεν μας θέλουν γύρω τους, μας κοιτάν με μισό μάτι και ψάχνουν αφορμές για να μας την πούνε και να μας κατηγορήσουν. Έτσι έγινε και προχτές, γυρίζοντας από το σχολείο μόνος χωρίς τους φίλους μου όπως γίνεται συνήθως. Καθώς περνούσα από το παρκάκι όπου αράζει ο Γιάννης με τους φίλους του και άλλους εξωσχολικούς με πλησίασαν και μου είπαν :-Τι θες εδώ ρε βρωμοαλβανέ ;-Πηγαίνω σπίτι μου…., είπα-Δεν ξέρεις ότι εδώ είναι η περιοχή μας; Δεν πατάνε αλβανοί εδώ. Τελευταία σου φορά εδώ, αν σε ξαναδώ εδώ θα στα κόψω….-Ντάξει, συγνώμη δεν θα ξαναεπαναληφθεί.Αλλά εγώ συνέχισα να πηγαίνω από αυτόν τον δρόμο, έτσι , για να του την σπάσω-Ρε μαλάκα αλβανέ δεν σου είπα κάτι;Άρχισα να τρέχω …Και ξαφνικά βγαίνουν απ΄ το στενό άλλοι τρεις και με περικυκλώσανε. Με πλησίασαν, άρχισαν να με βρίζουνε και

άρχισαν να με βαράνε αλύπητα στο κεφάλι, στο στομάχι και στα πόδια. Όταν κατάλαβαν ότι απ΄ το ξύλο ήμουν έτοιμος να λιποθυμήσω, με άφησαν σχεδόν αναίσθητο στη μέση του δρόμου. Αλλά ξέρω γιατί τα έχουν βάλει μαζί μου, ειδικά ο Γιάννης ή Johnny όπως τον λένε οι φίλοι του, που είναι χρυσαυγίτης. Τον είχα προκαλέσει καμιά δυο φορές όταν μιλούσα με τα παιδιά για τη δουλειά του πατέρα μου. Ξέρετε από οικοδόμος που ήταν και παιδί για όλες τις δουλειές, τώρα έχει γίνει εργολάβος ή περίπου δεν έχω καταλάβει ακριβώς. Τώρα θα πιάσουμε την καλή και θα φύγουμε από αυτή την χαζογειτονιά που μένουμε με όλο το σόι και κάτι άλλους χαζούς. Θα αποκτήσουμε δικό μας χώρο και ίσως φύγουμε από τα Πατήσια. Αλλά νομίζω ότι ξέφυγα απ’ το θέμα. Τέλος πάντων, αυτός ο Γιάννης μόλις άκουσε όλα αυτά άρχισε να λέει ότι κλέβουμε τις δουλειές τους και πως πεινάνε τα παιδιά των Ελλήνων εξαιτίας μας. Τους κλέβουμε τις δουλειές και καταστρέφουμε τη φήμη της πατρίδας τους, και καλά… Ααα…! Που να ακούσετε τι έγινε στη συνέχεια…! Αυτοί οι ψευτόμαγκες έφυγαν τρέχοντας, κοιτάζοντας γύρω τους για να σιγουρευτούν ότι δεν τους είχε δει κανένας… Οι κότες… Μετά από λίγο κατάφερα να σηκωθώ και να πάω σπίτι… Μπαίνοντας μέσα τρέχω στο δωμάτιό μου για να μην με δει η μητέρα μου σε αυτά τα χάλια… και λίγα λέω..-Πύρου, γκύρισες..;-Ρε, μαμά, πόσες φορές θα στο πώ, γαμώτο, Σπύρο, θα το ακούσει κανείς και θα γελάει όλη μέρα μαζί μου… Όχι πως δεν γελάνε και τώρα, ψιθύρισα..-Καλ.. Τι έπαθες, τι είναι αυτά τα χάλια… Τα ρούκα σου…-Τέ μου το πρόσωπό σου…-Δεν είναι τίποτα μην ανησυχείς. Χτύπησα..-Κτύπησες; Για να σε δώ..-Άσε με.. Δεν είναι τίποτα..-Ααααα.. Τι δεν είναι τίπουτα. Σε έχουν σαπίσει στο ξύλο…-Ουφ ουφ…Σου λέω δεν είναι τίποτα..-Πάλι αυτός ο Γιάννης…-Άστον αυτόν τον μαλ@@@.... Δεν μου φέρνεις τίποτα να βάλουμε στο πρόσωπο…-Τέλος πάντων, κάνω πως το ξεχνάω και θα το συζητήσουμε αργκότερα. Να δώ τι θα πεί ο πατέρας σου μόλις το μάθει…Μετά από λίγο ο πατέρας φτάνει στο σπίτι κουρασμένος, ικανοποιημένος επειδή πληρώθηκε και πηγαίνει στην κουζίνα…-Σπύρου, τι κάανς?-Καλά… είπα με σκυμμένο το κεφάλι!-Τι έεχς??-Τι να ‘χω, μωρέ? Κουρασμένος είμαι..-Σπύρου, σήκουσ’ το κεφάαλς…Οοχ, ξανά τα ίδια…Τι θα πω τώρα?-Παιντί μου, τι χάλια είναι αυτά??? Τι έγνε? Ποιος το ‘κανε αυτό?? Ή, μάλλον ξέρω.. Πάλι αυτός…. ο Γιάννης…

Δεν πάει άλλο… Πώς την έχει ντεί? Κάτι πρέπει να γίνει! Όμως, πως με καταλαβαίνει η μαμά πάντα, πώς το μυρίζεται ότι κάτι έχει γίνει κάθε φορά που έχω πρόβλημα… Παρά τα προβλήματά της, πάντα έχει χρόνο για εμάς, δηλαδή εμένα και την αδερφή μου! Η καημένη και αυτή έχει μπλέξει με εμάς, δεν φτάνει που δουλεύει σαν δουλάρα από το πρωί μέχρι το βράδυ καθαρίζοντας σκάλες, αλλά όχι μόνο στη δουλειά και στο σπίτι, έχει να ασχολείται και με μένα… Ξέρετε στο σπίτι μου έχουμε… σπίτι, δεν το λες… αλλά τέλος πάντων, πιο πολύ για γιαπί κάνει παρά για σπίτι, μένουμε με κάτι άλλους που δουλεύουν με τον πατέρα μου. Δουλεύουν …τρόπος του λέγειν… Κοπροσκυλιάζουν όλη μέρα, πίνουν μπύρες και μόνο ταραχές μας δημιουργούν. Πώς καταλήξαμε όμως να τους ζούμε και από πάνω δεν ξέρω… αυτό θα πει θράσος… Λένε πως έχουμε υποχρέωση. Είμαστε ομοεθνείς συμπατριώτες, όλοι Αλβανάκια του Θεού… Αλλά λίγη υπομονή, υπομονή μέχρι να σηκωθούμε να φύγουμε από δω και να τους αφήσουμε στο γιαπί, ακριβώς έτσι όπως το έχουν καταντήσει… Μπουρντέλο.. όπως λέει η μάνα..

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Και τι με περίμενε το πρωί! Δεν μπορείτε να φανταστείτε! Με το που ξύπνησα η μάνα μου, μου είπε ότι θα πηγαίναμε μαζί στο σχολείο. Ήθελε να πάει να μιλήσει στο διευθυντή για το συμβάν που έγινε. Εγώ όμως δεν ήθελα να πάει, ήθελα να την αποτρέψω, γιατί θα τα έκανε χειρότερα… Καθώς πηγαίναμε σχολείο πέσαμε σε μία συγκέντρωση των κατοίκων της περιοχής για να διαμαρτυρηθούν για εμάς τους μετανάστες, που γινόμαστε όλο και περισσότεροι στην περιοχή. Με το που περάσαμε για να πάμε στο σχολείο μας κοιτούσαν όλοι με μισό μάτι και κάποιοι μας έβρισαν. Προσπαθήσαμε να κρατηθούμε και να μη δώσουμε σημασία.Στη συνέχεια όμως το ποτήρι ξεχείλισε , όταν μπήκαμε στο λεωφορείο για να πάμε στο σχολείο. Έγινε μεγάλη φασαρία… η μαμά μου κατά λάθος σκούντησε μια κυρία, σίγουρα Ελληνίδα ήταν!Αυτή άρχισε να φωνάζει και να μας λέει ότι τους βρωμίζουμε τα μέσα συγκοινωνίας και δε φτάνει αυτό είμαστε απρόσεκτοι και στο τέλος θα τους σκοτώσουμε….! Η μητέρα μου κάποια στιγμή άρχισε να τρέμει από τα νεύρα της και στο τέλος δεν κρατήθηκε και της λέει:-Μα, κυρά μου!!! Τι λέτε; Πάτε καλά; Κατά λάθος σας σκούντησα και κάνετε τέτοια φασαρία…!!!-Τόλμησες να αντιμιλήσεις… ;-Να μάθετε τρόπους στο παιδί σας …! Όχι σε μένα…!!! Ευτυχώς όμως φτάσαμε στη στάση μας και βγήκαμε από το λεωφορείο, γιατί δεν ξέρω τι θα γινόταν στη συνέχεια….!!! Φτάσαμε τελικά στο σχολείο … Η μάνα μου, ήδη εκνευρισμένη, πήγε στο διευθυντή …

Αυτός με το χαζό του χαμόγελο όπως πάντα, την υποδέχεται μέσα.- Γεια σας ! Καλώς ήρθατε!!! Σε τι μπορώ να σας

εξυπηρετήσω…?- Είμαι η μητέρα του Σπύρου Πιροσκή.- Τι θα θέλατε;- Ξέριτε, χτες κάποια παιντιά απ’ του σχουλείου σάπισαν στο

ξύλο το γκιο μου.- Καλά μαμά ,ηρέμησε, δεν έγινε τίποτα, τα παραλές.- Qep, Πύρου, qep.( σκάσε, Πύρο, σκάσε)- Καλά, είπε, ο διευθυντής , θα φωνάξουμε τα παιδιά για να το

διαπιστώσουμε.Μόλις μπήκαν τα παιδιά μέσα με κοίταξαν και ήταν σαν να μου λένε «πρόσεχε τις κινήσεις σου, ότι και να πεις είναι εναντίον σου».

- Έμαθα κάτι. Τι έγινε χτες; λέει ο διευθυντής;- Παίζαμε και σε μια στιγμή μεγάλης έντασης

ψιλοτσακωθήκαμε.- Σπύρο, εσύ τι έχεις να πεις;- Ναι… δεν ξέρω… έτσι είναι.- Κυρία Τερέζα, μην ανησυχείτε, όλα ήταν τελικά μία μεγάλη

παρεξήγηση. Το σχολείο μας είναι πρότυπο για τα υπόλοιπα στην περιοχή, γιατί δεν υπάρχουν διακρίσεις στο σχολείο μας, βεβαίως, βεβαίως… Όποιος παραβαίνει τους κανόνες και επιτίθεται στους συμμαθητές του, αναγκαζόμαστε να του αλλάζουμε σχολικό περιβάλλον. Αλλά ευτυχώς τέτοιες περιπτώσεις σε εμάς είναι ελάχιστες. Ε, Γιάννη; Κυρία Τερέζα, σας ζητώ συγνώμη για το περιστατικό και υπόσχομαι ότι όσο τηρώ τα καθήκοντα του λυκειάρχη, δεν θα ξαναενοχληθεί ο γιος σας.

- Καλά! Καλά! λέει η μάνα μου απογοητευμένη. Είχε καταλάβει τις προσπάθειες του Λυκειάρχη να καλύψει το Γιάννη και την παρέα του. Κατάλαβε ότι δεν πρόκειται να βρει το δίκιο της σε μια κοινωνία προκατειλημμένη, όπως εδώ στα Πατήσια όπου δεν μπορεί να ακουστεί η φωνή του αλλοδαπού. Να πούμε όμως και του στραβού το δίκιο, αυτή η στάση του ίσως με ευνόησε, προστατεύοντας τη σωματική μου ακεραιότητα. Ποιος ξέρει τι θα με περίμενε αν ο λυκειάρχης επέμενε να μάθει την αλήθεια! Ίσως αυτή η ‘αναξιοκρατία’ να έχει και τα καλά της. Τουλάχιστον γλίτωσα τα χειρότερα!

ΕΦΗΒΟΙ ΚΑΙ ΦΥΛΕΤΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ

Η γενική κατάσταση που επικρατεί

Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, στην Ελλάδα έχουν βρει καταφύγιο ένα εκατομμύριο μετανάστες από όλο τον κόσμο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αποφάσισαν να αφήσουν την πατρίδα τους και να έρθουν στη δική μας χώρα μέσα από μια διαδικασία αναζήτησης για ένα καλύτερο μέλλον τόσο για τους ίδιους όσο και για τα παιδιά τους. Πίστεψαν ότι ερχόμενοι εδώ θα έβρισκαν μια καλύτερη και ταυτόχρονα αξιοπρεπή δουλειά για να φτιάξουν τη ζωή τους. Δυστυχώς όμως δεν τα βρήκαν όπως τα περίμεναν. Οι ίδιοι, μη έχοντας ίσες ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης με τους Έλληνες, αναγκάστηκαν να κάνουν όλες τις δουλειές που δεν καταδέχονταν να κάνουν οι ντόπιοι, για να εξασφαλίσουν τα

αναγκαία στις οικογένειες τους, ενώ παράλληλα ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες (σε μικρά και παλιά σπίτια και μερικές φορές με συμπατριώτες τους). Από την άλλη τόσο τα παιδιά τους, όσο και οι ίδιοι πέφτουν θύματα ρατσισμού από τους ντόπιους. Δεν είναι, όμως, λίγες και οι φόρες που μπαίνουν στο στόχαστρο μη κυβερνητικών οργανώσεων, όπως η Χρυσή Αυγή. Πιο συγκεκριμένα, η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει την πολιτιστική ανωτερότητα του ελληνικού έθνους και γενικότερα της λευκής φυλής.

Το περιεχόμενο του διηγήματος

Την αμφιλεγόμενη, αυτή, κατάσταση έρχεται να τονίσει το παραπάνω διήγημα απεικονίζοντας τη ζωή ενός έφηβου από την Αλβανία. Ο δεκαεξάχρονος Σπύρος Πιροσκής είναι μαθητής της Α’ Λυκείου και κατοικεί σε ένα σπίτι στα Πατήσια με τη μητέρα του, Τερέζα Πυροσκή, τον πατέρα του, Εζέλ, την αδερφή του, αλλά και κάποιους συμπατριώτες του. Ο Σπύρος είναι ένας έφηβος με χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού από έναν συμμαθητή του, το Johnny, οποίος έχει υιοθετήσει την ιδεολογία μιας οργάνωσης, γνωστής με το όνομα ‘Χρυσή Αυγή’. Μετά όμως το τελευταίο περιστατικό ξυλοδαρμού, η μητέρα βλέποντας την άθλια κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο γιος της και συνειδητοποιώντας πως η κατάσταση είχε αρχίσει να ξεφεύγει από κάθε όριο, αποφασίζει να πάει στο σχολείο του γιου της για να ενημερώσει τον Λυκειάρχη για την κατάσταση, αλλά και για να του ζητήσει τη βοήθεια του. Όταν όμως φτάνει στο σχολείο απογοητεύεται από τη στάση του Λυκειάρχη, ο οποίος φαίνεται να καλύπτει αυτή την απαράδεκτη συμπεριφορά του Έλληνα μαθητή. Ενώ ταυτόχρονα, κατανοεί καλύτερα και την αρνητική στάση που είχε ο γιος της για αυτή την επίσκεψη. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι αυτή η μεταστροφή της μητέρας οφείλεται στο γεγονός ότι έπεσε και αυτή θύμα ρατσισμού από μια Ελληνίδα στο δρόμο για το σχολείο.

Το ηθικό δίδαγμα του διηγήματος και η αξιολόγηση της κατάστασης

Ο ρατσισμός ό,τι είδους και αν είναι (φυλετικός, κοινωνικός κ.τ.λ.) δεν αποτελεί έναν έμφυτο τρόπο συμπεριφοράς. Αντιθέτως είναι επίκτητος, και έχει κυρίως τις ρίζες του στα ερεθίσματα που λαμβάνουμε τόσο από τον οικογενειακό περίγυρο, όσο και από ολόκληρη την κοινωνία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Johnny.

Η κοινωνία έχει συμβάλει με τον δικό της τρόπο στην διεύρυνση αυτού του φαινόμενου, καθώς δεν έχει καταφέρει να μεταλαμπαδεύσει στον ελλαδικό κόσμο κάποιες ουσιαστικές αξίες για την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων, όπως αυτή της δεκτικότητας και του σεβασμού για το διαφορετικό. Οι νέοι, όντας σε μια ευάλωτη και καθοριστική για την διαμόρφωση της προσωπικότητας τους ηλικία, πέφτουν συχνά «θύματα» της αρνητικής προπαγάνδας που υπάρχει για τους αλλοδαπούς, καθώς εκτίθενται σχεδόν καθημερινά στα ξεσπάσματα των ντόπιων.

Είναι σκόπιμο να σημειωθεί ότι κανένας δεν φαίνεται να νοιάζεται για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η ρατσιστική αυτή συμπεριφορά τόσο στους ενήλικους, όσο και στους ανήλικους αποδέκτες της, καθώς κανένας που δεν έχει βιώσει μια τέτοια κατάσταση τόσο έντονα, όσο ο Σπύρος και η οικογένεια του δεν μπορεί να καταλάβει πόσο ψυχοφθόρα είναι. Ένα άμεσο αποτέλεσμα του ρατσισμού φαίνεται και στη συμπεριφορά του «θύματος» – δέκτη του φαινόμενου. Αυτός ο έφηβος φαίνεται να έχει χάσει την εμπιστοσύνη που είχε τόσο στον εαυτό του, αλλά και στους ανθρώπους γύρω του και έχει μπει σε μια διαδικασία αποδοχής αυτής της κατάστασης!

4.4. ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΕΤΑΡΤΗ: ΕΦΗΒΟΙ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Διήγημα

Τίτλος: «PS3:Φίλος ή εχθρός μου;»

Είναι 22 Οκτωβρίου 2012, επιτέλους έφτασε η ημέρα των γενεθλίων μου. Με ξύπνησε το καταραμένο ρολόι ,αλλά αυτή τη φορά δεν με ενόχλησε γιατί σήμερα είναι μια μέρα πολύ ξεχωριστή για μένα. Όλα μου φαίνονταν ρόδινα, δεν με πείραζε το γεγονός ότι είχα σχολείο την ημέρα των γενεθλίων μου γιατί ήξερα ότι θα λάβω πολλά δώρα από τους γονείς και τους φίλους μου, πράγμα που με κάνει πολύ χαρούμενο. Σηκώθηκα άρον-άρον από το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο να πλύνω το πρόσωπό μου για να διώξω τη νύστα. Κατέβηκα να πάρω πρωινό, οι γονείς με δώρα στα χέρια και το χαμόγελο στα χείλη μού είπαν χρόνια πολλά. « Ωραία ξεκίνησε η μέρα!!! » αναφώνησα. Έφαγα πρωινό (η μαμά είχε φτιάξει τηγανίτες, μέρα που ήταν) και ανέβηκα στο δωμάτιό μου να διαλέξω τα ρούχα που θα βάλω. Έπρεπε να είμαι εκτυφλωτικός μιας και η μέρα είναι αφιερωμένη σε μένα. Άνοιξα τη ντουλάπα και αντίκρισα ένα χάος. Πεταμένα παντελόνια και μπλούζες εδώ και εκεί. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν μου αρέσει να τακτοποιώ τα πράγματά μου, προτιμώ να το κάνουν οι άλλοι για μένα. Προσπάθησα να βρω το ωραίο σετάκι που αγόρασα πρόσφατα για

περιστάσεις παραδείγματος χάρη σαν τη σημερινή. Μόλις το βρήκα και το φόρεσα, έφτιαξα τα μαλλιά μου, αρωματίστηκα και έφυγα για το σχολείο. Είχα ραντεβού με το κορίτσι μου ένα στενό πιο πάνω από το σχολείο, είναι τόσο όμορφη… ξεχωρίζει από μακριά το λαμπερό πρόσωπό της, την πλησίασα και τη φίλησα, με έσφιγγε στην αγκαλιά της τόσο δυνατά που μου έκοβε την ανάσα. Πιαστήκαμε χεράκι- χεράκι και κατευθυνθήκαμε προς το σχολείο. Τη στιγμή που μπαίνω στη τάξη μια μεγάλη έκπληξη με περίμενε! Όλα τα παιδιά κοντοστέκονταν το ένα δίπλα στο άλλο σαν στρατιωτάκια περιμένοντας με να φτάσω. Στην πρώτη σειρά τρία παιδιά κάνανε στην άκρη και στο βάθος μια τεράστια τούρτα ερχόταν προς το μέρος μου. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα και τη συγκίνηση που ένιωθα μέσα μου, ότι πράγματι υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που σε σκέφτονται και νοιάζονται για σένα. «Έλα ρε μην κάνεις έτσι, κλαίνε οι άντρες ρε;», είπε ο κολλητός μου ο Δημήτρης, ο οποίος με αγκάλιασε και μου έδωσε ένα τεράστιο πακέτο. «Τι είναι αυτό;» τον ρώτησα « Άνοιξέ το και θα δεις» είπε με ένα μυστήριο βλέμμα. Μόλις πήγα να βγάλω το περιτύλιγμα από το πακέτο ακούω μια φωνή να λέει: « Όλοι στα θρανία σας, τελείωσαν οι εκπλήξεις, αρχίζει το μάθημα τώρα» ήταν η καθηγήτρια η οποία δεν είχε τα κέφια της όπως συνήθως και μακάρι να μην επηρέαζε αυτό, ειδικά σήμερα, την ψυχολογία μου. Δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι και να ανοίξω όλα τα δώρα που μου έδωσαν οι γονείς και οι φίλοι μου. Κοιτούσα το ρολόι περιμένοντας ανυπόμονα να χτυπήσει το κουδούνι και να πάω σπίτι μου. Επιτέλους χτύπησε και σχολάσαμε! Πήρα το κορίτσι μου και πήγαμε σπίτι μου για να ανοίξουμε μαζί τα δώρα. Ήταν τόσα πολλά, στοίβα ολόκληρη. Αφού καταφέραμε να τα ανεβάσουμε στο δωμάτιό μου δεν έμεινε τίποτα άλλο παρά να τα ανοίξω και να δω αν οι φίλοι μου έχουν γούστο στα δώρα. Αστειεύομαι! Σίγουρα έχουν, γιατί πολύ απλά δεν θα ήταν φίλοι μου. Όλα ήταν τυλιγμένα με φιογκάκια και φρου - φρου! Καλά, για τι με πέρασαν, για κανένα κοριτσάκι; Διάβασα τις καρτούλες που ήταν κολλημένες στο πάνω μέρος των κουτιών. «Ααααα, έτσι εξηγείται» αναφώνησα για άλλη μια φορά! «Τα δώρα που είναι τυλιγμένα με φανταχτερά χρώματα και κορδελίτσες είναι από κορίτσια» Αυτό έλειπε, να βάζανε μυαλό και να τα στολίζανε με αξιόλογο τρόπο. Τα πιο πολλά ήταν φτηνιάρικα, της τελευταίας στιγμής, έτσι για να μην ερχόντουσαν με άδεια χέρια. Μου πήρανε κορνίζες, μολυβοθήκες… το πιο τραγικό δώρο ήταν ένας μεγάλος αρκούδος που μου τον πήρε το καθυστερημένο κορίτσι της τάξης. Ευχόμουν να μην αντικρίσω κανένα φτηνιάρικο δώρο και από τους πραγματικούς μου φίλους. Έπιασα στα χέρια το δώρο της μαμάς και του μπαμπά, ήταν μεγάλο και βαρύ. Το κοίταξα γύρω-γύρω και είπα: «Αυτό είναι περιτύλιγμα, ένα ωραιότατο πράσινο χρώμα χωρίς φρου φρου και κοριτσίστικες χαζομάρες». Το άνοιξα και είδα το PS3. «Τέλειο!» φώναξα. Είχε μέσα καμιά δεκαριά καινούρια παιχνίδια, ακριβώς αυτά που θα έπαιρνα αν ποτέ αγόραζα το PS3. Κατευθύνθηκα ολοταχώς προς την πόρτα και κατέβηκα τις σκάλες για να πάω να ευχαριστήσω

τους γονείς μου. Μου είπαν ότι το άξιζα διότι είμαι καλός μαθητής και ήθελαν να με συγχαρούν για την επιμέλειά μου. Στο τέλος άνοιξα και το δώρο του Δημήτρη, μεγάλο και αυτό. Ξετυλίγοντας το είδα έναν ανιχνευτή κίνησης(Move) και ένα μικρόφωνο για να μιλάω με τους συμπαίκτες όταν παίζω online. Λες και ήξερε ότι έχω PS3. Ήταν πάρα πολλά παιχνίδια! Δεν ήξερα τι να τα κάνω γιατί δεν ασχολιόμουν ιδιαίτερα με ηλεκτρονικά παιχνίδια …3 βδομάδες αργότερα…

-Ρε παλιό νουμπάάάάάά!!!!!!Θα κουνηθείς καμιά φορά!-Γιάννη έτοιμο το φαΐ!-Πωωω ρε μάνα , περίμενε, άμα φύγω και αφήσω αυτούς τους άχρηστους μόνους θα χάσουμε.-Έλα ρε παιδί μου πέντε λεπτά να φάμε και συνεχίζεις αργότερα.-Άσε με ρε μάνα, αφού δεν καταλαβαίνεις παράτα με σου λέω.-Καλά … Να σου φέρω ένα τοστάκι να το φας εκεί;-Ρε μάνα δεν καταλαβαίνεις είναι Σ-Η-Μ-Α-Ν-Τ-Ι-Κ-ΟΟΟ!!!-Τι να σου πω τώρα;Ξαφνικά ακούω το κινητό μου να χτυπάει, είναι η Γιώτα. Αναρωτιέμαι τι θέλει αλλά δεν μπορώ να το σηκώσω. Μετά από άλλα δυο τηλεφωνήματα το σήκωσα γιατί μου είχε σπάσει τα νεύρα.-Έλα αγάπη μου, δεν μπορώ να μιλήσω αυτή τη στιγμή, κάνω κάτι πολύ σημαντικό, θα σε πάρω αργότερα.-Πάλι σημαντικό είναι αυτό που κάνεις; Δηλαδή αν σταματούσες να παίζεις στο PS3 θα πάθαινες κάτι;-Ναι, εδώ και τρεις βδομάδες μου σπας τα νεύρα και δεν με αφήνεις να παίξω καθόλου. Δεν καταλαβαίνεις ότι το PS3 είναι πιο ενδιαφέρον από εσένα και ότι βαρέθηκα να είμαι σ’ αυτή τη σχέση. Όλη την ώρα με πρήζεις με το να με παίρνεις τηλέφωνο και να μου ζητάς να βγούμε.-Τι ‘ναι αυτά που λες; Εγώ νοιάζομαι για ‘σένα και θέλω μόνο το καλό σου όπως και οι φίλοι σου. Χθες συνάντησα τυχαία τον Δημήτρη στο δρόμο και με ρώτησε αν μιλάμε καθόλου, γιατί έχετε καιρό να τα πείτε και φαινόταν πολύ στεναχωρημένος.-Δεν με ενδιαφέρουν του Δημήτρη τα προβλήματα και τα δικά σου τα κολλήματα. Άντε γεια! Ααα! Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες, χωρίζουμε!

Έκλεισα το τηλέφωνο και συνειδητοποίησα ότι η ομάδα μου είχε χάσει τον αγώνα, επειδή μιλούσα στο τηλέφωνο με τη Γιώτα. Θόλωσα από τον θυμό μου. Άρχισα να πετάω ό τι έβρισκα μπροστά μου πάνω στους τοίχους ,η μητέρα μου μού φώναξε να ηρεμήσω και ξαφνικά σκοτάδι.Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και κατάλαβα ότι βρισκόμουν σ’ ένα δωμάτιο του νοσοκομείου ,δίπλα στην καρέκλα καθόταν η μητέρα μου με ένα νυσταγμένο βλέμμα. Όταν είδε ότι ξύπνησα φώναξε τον γιατρό και μετά μ’ αγκάλιασε. Ο γιατρός είπε ότι όλα έδειχναν καλά κι ότι αν συνέχιζα έτσι θα έπαιρνα εξιτήριο σε μια βδομάδα πάνω κάτω. Όταν έφυγε ο γιατρός η μητέρα μου μού εξήγησε ότι έπαθα επιληπτική κρίση που μετά γύρισε σε κώμα, στο οποίο είχα πέσει για τρεις μήνες. Μου εξήγησε ότι είχε μείνει δίπλα μου όλον αυτό τον καιρό κι ότι οι φίλοι μου ερχόντουσαν μετά το σχολείο για να με βλέπουν.Στις 3 το μεσημέρι περίπου ήρθαν οι φίλοι μου να με δουν για άλλη μια φορά. Όταν τους είδα ήταν λες και είχαν περάσει λίγες μόνο ώρες από τότε που τους ξαναείδα στο σχολείο και ότι απλά κοιμόμουν μερικές ώρες. Τα χέρια και τα πόδια μου ήταν μουδιασμένα επειδή ήταν σε ακινησία όλον αυτό τον καιρό. Το μόνο που θυμάμαι πριν πέσω σε κώμα είναι ο χωρισμός με την κοπέλα μου και ο θυμός που ένιωσα όταν συνειδητοποίησα ότι η ομάδα μου είχε χάσει τον αγώνα στο Call of Duty. Μετά κενό! Όλο αυτό το διάστημα, δηλαδή τους τρεις ολόκληρους μήνες που είμαι σε κώμα ήταν λες και κοιμάμαι από το προηγούμενο βράδυ και απλά ξύπνησα και είδα τους φίλους μου τόσο ενθουσιασμένους, λες και έχουν να με δουν χρόνια. Η μαμά μου εξήγησε πως είχα κρίση επιληψίας από την πολύωρη χρήση ηλεκτρονικών παιχνιδιών και αυτό με οδήγησε σε κώμα. Κατάλαβα το λάθος μου αλλά πλέον ήταν αργά. Ευτυχώς οι φίλοι μου ήταν εκεί και με υποστήριξαν σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή και ήθελαν ακόμη να είμαστε φίλοι. Είχα χάσει ένα κομμάτι της ζωής μου το οποίο δεν θα γύριζε πίσω και δεν υπήρχε τρόπος να αναπληρώσω αυτό το κενό. Το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να ξανασμίξω με τους φίλους μου, να τα ξαναβρώ με την κοπέλα μου και να αποκαταστήσω τη σχέση με τους γονείς μου. Το PlayStation και γενικώς τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν θέλω να τα ξαναπιάσω στα χέρια μου αφού δεν μου προσφέρουν τίποτα και σπαταλώ άδικα το χρόνο μου.Μετά από μια βδομάδα μου έδωσαν εξιτήριο. Επιτέλους θα έβγαινα απ’ το απωθητικό αυτό δωμάτιο του νοσοκομείου και θα πήγαινα σπίτι μου. Τη στιγμή που άνοιξα την πόρτα άκουσα πολλές φορές συγχρονισμένα να λένε: «ΕΚΠΛΗΞΗΗΗΗΗΗ» Μες το σπίτι είδα όλους τους φίλους μου, οι οποίοι δημιούργησαν αυτό το πάρτι για την επιστροφή μου. Ξαφνικά έτρεξαν προς το μέρος μου για να με αγκαλιάσουν όλοι μαζί και ένιωσα ένα αίσθημα συγκίνησης. Μέσα σε τρεις μήνες είχε αλλάξει η ζωή μου δραματικά, έχασα τους φίλους μου… τους ξαναβρήκα, έχασα την ζωή μου… και την ξαναβρήκα! Απομακρύνθηκα από τους πραγματικούς μου φίλους και αυτούς που νοιάζονται πραγματικά για μένα, δελεασμένος από τον

κόσμο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Ξέφυγα από την πραγματικότητα του αληθινού κόσμου και βρέθηκα για ένα χρονικό διάστημα σ’ ένα ψεύτικο… ηλεκτρονικό. Τελικά το πάθημα μού έγινε μάθημα και θα προσπαθήσω να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή.

Η γενική κατάσταση που επικρατεί.Όλο και περισσότερα παιδιά ασχολούνται με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια περνώντας πολλές ώρες την ημέρα μπροστά από μία οθόνη. Εθίζονται και αρχίζουν να παραμελούν τους φίλους, την οικογένεια και γενικά τα πάντα γύρω τους. Όλο αυτό ξεκινά όταν κάποιος τους κάνει δώρο ένα τέτοιο παιχνίδι για να περνούν «όμορφα» τον ελεύθερο χρόνο τους, χωρίς όμως να έχει υπολογίσει τις ακόλουθες συνέπειες αυτού του δώρου. Την τελευταία δεκαετία με την ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και τη συνεχή δημιουργία όλο και περισσότερων ηλεκτρονικών παιχνιδιών τα παιδιά έχουν αυξημένες απαιτήσεις και ζητούν συνεχώς ό τι πιο καινούριο βγει στην αγορά, έτσι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον ψεύτικο αυτό ηλεκτρονικό κόσμο.

Το περιεχόμενο του διηγήματος.Ένα τέτοιο παράδειγμα εθισμού στα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι η ιστορία του Γιάννη ο οποίος ήταν ένα παιδί που τα είχε όλα αλλά τον παρασέρνει ο κόσμος των ηλεκτρονικών παιχνιδιών αποξενώνοντάς τον και προκαλώντας του αντικοινωνική συμπεριφορά. Τελικά όμως, καταφέρνει να αποκαταστήσει τις σχέσεις με την οικογένειά του αφού περάσει πρώτα πολλές δυσκολίες.

Το ηθικό δίδαγμα του διηγήματος και η αξιολόγηση της κατάστασης.Θα πρέπει να έχουμε μέτρο σε ό τι και αν κάνουμε στη ζωή μας. Συγκεκριμένα, όσον αφορά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, να βάζουμε όρια στην ώρα που ασχολούμαστε με αυτά και να μην αφήνουμε τον κόσμο τους να μας καταβάλει και να μας επηρεάζει στην κοινωνική και προσωπική μας ζωή, γιατί όπως έχει αποδειχθεί από την ιστορία μας, οι δικοί μας άνθρωποι είναι πιο σημαντικοί από τα υλικά αγαθά που δεν έχουν καμία αξία.

5.ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

«Στη διαπασών»,Β.Παπαθεοδώρου,εκδόσεις Καστανιώτη,Αθήνα 2009