Gillian DohertyΕικονογράφηση: Linda Edwards

Σχεδιασμός: Amanda Gulliver, Mary Cartwright και Michelle Lawrence

Επιμέλεια: Anna Milbourne

Περιεχόμενα 6 Ο μαθητευόμενος μάγος16 Ο Ιβάν και το πουλί της φωτιάς27 Η αρπαγή της νύφης37 Ο Μέρλιν και ο βασιλιάς Αρθούρος46 Η Σχολή Μαγείας και οι δύο φίλοι 56 Ένα μαγεμένο άλογο67 Ο δυστυχισμένος βασιλιάς74 Η Λίμνη των Κύκνων85 Οι μάγοι των δέντρων

6

Ο μαθητευόμενος μάγος

Όταν ο Χανς έγινε μαθητευόμενος μάγος, του φάνηκε σαν όνειρο που έβγαινε αληθινό. Όμως, η πραγματικότητα

αποδείχτηκε μάλλον διαφορετική. Το μόνο που του επιτρεπόταν να κάνει ήταν να ξεσκονίζει τα βιβλία μαγείας, να καθαρίζει τα καζάνια και να ξεχορταριάζει τον κήπο με τα μαγικά βότανα.

«Bαρέθηκα πια», παραπονιόταν ο Χανς στον κύριό του. «Πότε θα μάθω και εγώ να κάνω μαγικά; Θέλω να εμφανίσω ταχυδακτυλουργικά ένα κάστρο περιτριγυρισμένο από τάφρους γεμάτες καρχαρίες και να αποκτήσω τον δικό μου δράκο για κατοικίδιο».

«Η μαγεία δεν είναι παιχνίδι», είπε αυστηρά ο μάγος. «Θα μάθεις όταν έρθει η ώρα». Ο Χανς κατσούφιασε και χαμήλωσε το κεφάλι. Δεν του άρεσε να τον μαλώνουν.

Το επόμενο πρωί, ο μάγος κάλεσε τον Χανς στη βιβλιοθήκη του. «Πρέπει να βγω για λίγο έξω», είπε, «και σε αφήνω υπεύθυνο».

Το πρόσωπο του αγοριού φωτίστηκε. Αυτή την ευκαιρία περίμενε τόσον καιρό.

«Όσο θα λείπω», συνέχισε ο μάγος, «θέλω να τρίψεις τα πατώματα του κάστρου ώσπου να λάμψουν. Θα τα επιθεωρήσω όταν επιστρέψω, γι’ αυτό φρόντισε να κάνεις καλή δουλειά».

Ο Χανς κατσούφιασε. Τα πατώματα ήταν μαυρισμένα από μουτζούρες και κάπνες πολλών χρόνων. Δεν τα ’χε φανταστεί ποτέ καθαρά.

«Είναι άδικο», μουρμούρισε όταν έφυγε ο κύριός του. «Μου φέρεται λες κι είμαι υπηρέτης. Γιατί, δηλαδή να περάσω όλο μου

6

το απόγευμα τρίβοντας σκυμμένος στα γόνατα, ενώ μπορεί μ’ ένα κούνημα του ραβδιού του να τα έχει όλα έτοιμα και καθαρά σε μια στιγμή;»

Ξαφνικά, του ήρθε μια ιδέα. «Γιατί να μην κάνω μια προσπάθεια;»

σκέφτηκε. Το ραβδί του μάγου βρισκόταν πάνω στο γραφείο του. Το πήρε και το κούνησε στον αέρα. Τίποτα δεν έγινε.

Έκλεισε τα μάτια. «Εύχομαι να καθαρίσει το κάστρο», ψιθύρισε και κούνησε ξανά το μαγικό ραβδί. Όταν όμως άνοιξε τα μάτια, όλα ήταν όπως πριν.

Ο Χανς κοίταξε σκεφτικός γύρω του. Το μάτι του έπεσε στο βιβλίο με τα ξόρκια, ακριβώς στην κορυφή της βιβλιοθήκης. «Αυτό χρειάζομαι!» φώναξε ενθουσιασμένος. Έσυρε μια καρέκλα και ανέβηκε πάνω της.

Το βιβλίο ήταν ακόμη πολύ ψηλά και για να το φτάσει, σκαρφάλωσε πάνω στα ράφια, χρησιμοποιώντας τα σαν σκάλα.

Όταν έφτασε στην κορυφή, ο Χανς άπλωσε το χέρι και πήρε το βιβλίο. Ήταν πραγματικά πολύ βαρύ. Το στερέωσε κάτω από τη μασχάλη του

7

8

και κατέβηκε προσεκτικά, κρατώντας με το ελεύθερο χέρι του τα ράφια για να μην πέσει.

Όταν ο Χανς άνοιξε το βιβλίο με τα ξόρκια, ένιωσε μια απίστευτη ανατριχίλα – θαρρείς και όλη η σοφία του κόσμου βρισκόταν

μπροστά στα μάτια του. Εκεί μέσα υπήρχαν ξόρκια για να μεταμορφώσεις

βατράχια σε πρίγκιπες, πρίγκιπες σε πέτρες και σχεδόν τα πάντα σε

χρυσό. Οι σελίδες του βιβλίου ήταν κίτρινες από τα

χρόνια και τρομερά εύθραυστες.

Τις γύριζε πολύ προσεκτικά, μετά βίας ανασαίνοντας, από τον φόβο μήπως διαλυθούν και γίνουν σκόνη.

Κάποια στιγμή, βρήκε αυτό που έψαχνε. «Πώς να δώσετε ζωή σ’ ένα σκουπόξυλο». Πήρε το μαγικό ραβδί και έδειξε μ’ αυτό τη σκούπα στη γωνία. Έπειτα, διάβασε δυνατά το ξόρκι: «Καλή μου σκούπα, ετοιμάσου, ό,τι σου πω να κάνεις βιάσου».

Mεμιάς, χέρια πετάχτηκαν από τη λαβή και οι ρόζοι του σκουπόξυλου μεταμορφώθηκαν σε δυο ρυτιδιασμένα μάτια. Η σκούπα στάθηκε όρθια και υποκλίθηκε. Ο Χανς δεν πίστευε στα μάτια του. Το ξόρκι είχε πετύχει.

«Τι περιμένεις, λοιπόν;» είπε. «Φέρε νερό και καθάρισε το κάστρο».

8

Την επόμενη στιγμή, η σκούπα έτρεχε έξω, κρατώντας από έναν κουβά σε κάθε χέρι.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα επέστρεψε και άρχισε να ρίχνει νερό στα πατώματα. Στροβιλιζόταν ολόγυρα, τρίβοντας το πάτωμα κάτω από το τραπέζι, πίσω από όλες τις καρέκλες, ακόμη και κάθε γωνιά και χαραμάδα. Έπειτα, άρπαζε ξανά τους κουβάδες και έτρεχε έξω.

«Φαντάσου τι θα γίνει όταν το δει αυτό ο μάγος», χαχάνισε ο Χανς. «Θα εντυπωσιαστεί!»

Ωστόσο, η πολυάσχολη σκούπα δεν είχε τελειώσει ακόμη. Επέστρεψε στο δωμάτιο με δυο κουβάδες νερό και άρχισε να καθαρίζει τους τοίχους.

Νιώθοντας πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του, ο Χανς βολεύτηκε στην κουνιστή πολυθρόνα του μάγου και

παρακολουθούσε τη σκούπα. «Έτσι μάλιστα», μονολόγησε. Καθώς κουνιόταν μπρος-πίσω, το κεφάλι του άρχισε να βαραίνει και πριν το καταλάβει, τον πήρε ο ύπνος.

Ονειρεύτηκε ότι ταξίδευε στην ανοιχτή, γαλάζια θάλασσα. Τα κύματα λίκνιζαν τη βάρκα απαλά και οι γλάροι έκρωζαν

στον ουρανό, φτερουγίζοντας με τη βοήθεια της θαλασσινής αύρας. Ξαφνικά, ένα τεράστιο κύμα σηκώθηκε από το πουθενά. Χτύπησε στο πλάι της βάρκας και κόντεψε να την παρασύρει.

Τινάχτηκε στον ύπνο του, ψάχνοντας απεγνωσμένα για αέρα. Η σκούπα στεκόταν από πάνω του με έναν κουβά σε κάθε χέρι, ενώ ο ίδιος ήταν βρεγμένος ως το κόκαλο. «Τι συμβαίνει;» φώναξε ο Χανς. «Δεν είπαμε να καθαρίσεις εμένα!»

Η σκούπα τον κοίταξε με άδειο βλέμμα. Έπειτα γύρισε να

φύγει. Ο Χανς προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά η κουνιστή πολυθρόνα δεν πατούσε πια στο έδαφος, επέπλεε. «Τι έκανες εκεί;» στρίγκλισε.

Η σκούπα δεν απάντησε. Απλώς βγήκε βιαστικά από την πόρτα. Ο Χανς την ακολούθησε μέσα στα νερά με δυσκολία. «Αρκετά», είπε. «Εγώ είμαι ο αφέντης σου και πρέπει να κάνεις ό,τι σε διατάζω!»

Όταν όμως η σκούπα επέστρεψε, κουβαλούσε ακόμη περισσότερο νερό. Ο Χανς άρχισε να πανικοβάλλεται.

«Συμμάζεψε αμέσως αυτόν τον χαμό», είπε με όσο πιο αυστηρή φωνή μπορούσε.

Η σκούπα, όμως, δεν έκανε τίποτα τέτοιο. Απλώς άδειαζε τους κουβάδες και έτρεχε έξω να γεμίσει κι άλλους.

Ο Χανς πήρε το βιβλίο με τα ξόρκια και άρχισε να το ξεφυλλίζει σαν παλαβός. Υπήρχαν χιλιάδες ξόρκια για να κάνει κανείς διάφορα πράγματα, όμως δεν μπορούσε να βρει τίποτα που θα σταματούσε τη σκούπα.

Προσπάθησε να σκεφτεί όποια λέξη ήξερε που ακουγόταν κάπως μαγική. «Άμπρακατάμπρα, αλακαζάμ, άλγεβρα…», άρχισε να λέει. «Χέι πρέστο, χίμπι-τζίμπι, χίγκλεντι-πίγκλεντι, χόκους πόκους, χουλαμπαλού… μάμπο τζάμπο, σουσάμι άνοιξε, ζιπ-α-ντι-ντο-ντα».

Καμιά απ’ αυτές δεν είχε το παραμικρό αποτέλεσμα. Ο Χανς προσπάθησε να αρπάξει τη σκούπα, αλλά εκείνη του ξέφυγε σβέλτα, με αποτέλεσμα να πέσει με τα μούτρα στο νερό. Σηκώθηκε μούσκεμα απ’ την κορυφή ως τα νύχια και πολύ θυμωμένος. «Σταμάτα αμέσως», είπε με τρεμάμενη φωνή, «αλλιώς, θα…»

Άφησε την πρότασή του μισοτελειωμένη. Τι μπορούσε να κάνει; Δεν είχε καμιά δύναμη πάνω στη

σκούπα και επίσης, δεν είχε ιδέα τι να κάνει για να την σταματήσει.

11