Queen of the Mountain

Laat de voorpret beginnen…

Daar zit ik dan. Ik heb me zojuist ingeschreven voor de Mont Blanc expeditie. Ik hoor mezelf hardop

denken ‘Heb ik dit nu echt gedaan’? Na een belletje met Pieter Grosfeld, die gelooft dat ik prima kan

instromen, heb ik op de inschrijfknop gedrukt. Van 19 augustus tot en met 27 augustus ga ik de uitdaging

aan om de Mont Blanc te beklimmen. Na een half jaar van twijfels over alles in mijn leven en niet lekker

in mijn vel zitten is het tijd voor verandering. Back to basic is wat mij nu kan helpen. Dus of op reis of

sporten. Aangezien ik nu niet maanden weg wil, kies ik voor het laatste. Ik wil me weer fit voelen, mijn

lichaam vertrouwen en mijn passies terugvinden. Aan de telefoon heb ik uitgevraagd hoe de

samenstelling van de groep is. Een mengeling van oud en jong en nog een vrouw. Ik ben super benieuwd

met wie ik deze expeditie aanga. Over het algemeen doen er maar weinig vrouwen mee. Op de eerste

ontmoetingsbijeenkomst in januari kijk ik eens rustig om mij heen. Zijn dit mijn teamgenoten? Vandaag

is het een mengeling van ‘overschot’ van alle teams. Ik zit vol met adrenaline en ben hyper net als mijn

vrouwelijke teamgenoot, Lisanne, die naast mij aan tafel zit. Ook met Grazyna een ander meisje kan ik

het direct goed vinden. Met de mannen is er niet echt een klik. Ik hoor mijn eigen opluchting als ik hoor

dat dit niet mijn teamleden zijn, uitgezonderd Lisanne dan. We hebben meteen een klik. Dat voelt goed.

Vandaag bevind ik mij in een omgeving met allemaal mensen met hetzelfde doel. Hoe vaak heb ik de

afgelopen maanden niet de vraag gekregen waarom moet je dit nu weer doen…en dan die ondertoon.

Misschien helpt deze blog om mensen inzicht te geven in waarom het soms zo ontzettend heerlijk is om

je buiten het dagelijkse systeem te begeven. Daar word ik een rijker mens van. Vandaag wordt er een

andere vraag gesteld; wat drijft jou om juist de Mont Blanc te beklimmen. Allemaal mensen die gek zijn

op sporten, uitdagingen en dit willen delen met anderen. Vandaag geven Pieter en Janneke ons een

introductie op de route die we gaan beklimmen. Ik maak kennis met Pieter, de manager van de

expedities, iemand met passie voor de bergen. Tijdens het gesprek dwalen mijn gedachten af en begint

de ondernemer in mij direct te fantaseren over hoe ik expedities kan organiseren voor specifieke

doelgroepen. Maar waarom was ik hier vandaag ook alweer, voor mezelf. We passen de kleding en

schoenen, schrijven op wat we willen huren en zelf willen aanschaffen. Het is een hele lijst. Daarna

krijgen we een introductie klimmen. Dit wordt voor mij de grootste uitdaging. Ik vind hoogtes, nou

vooral afgronden, waar ik met mijn benen boven een afgrond bungel, zoals open skiliften, erg eng. Maar

deze trip betekent ook dat ik bepaalde angsten zal moeten overwinnen. Samen met Grazyna hang ik aan

de klimwand. Ik kijk om me heen en zie mensen als dansers zich over de wand bewegen. Wow, dat wil ik

ook. Maar direct dat stemmetje, dat kan jij toch niet, je bent niet sierlijk. Uitschakelen en lekker klimmen

spreek ik mezelf toe. Het uur is zo voorbij maar ik vind het leuk! Na het klimmen rijd ik naar het Antonius

ziekenhuis voor de medische keuring. Met mijn achtergrond als oefentherapeut zet ik hier mijn

vraagtekens bij. Ik word geacht een inspanningstest op de fiets te doen, mijn beenspierkracht op de

biodex te meten en mijn stabiliteit wordt gecheckt door de fysiotherapeut. Niks van deze testen zal het

verschil gaan maken of ik de expeditie ga halen of niet. Maar ik doe braaf wat mij wordt opgedragen en

ga daarbij natuurlijk de discussie aan met de therapeuten. Een inspanningstest op de fiets terwijl we de

berg op gaan lopen. Een test zittend op een biodex terwijl ik op de hele berg niet een keer zittend kracht

moeten leveren. Mijn conditie blijkt uitstekend te zijn, al heb ik ruim 3 maanden niet meer getraind.

Blijkbaar hebben de laatste jaren op de racefiets toch zijn vruchten afgeworpen. De fysiotherapeut

maakt zich wel een beetje zorgen om mijn stijve rug. Gelukkig weet ik dat ik alle adviezen in neutraal

perspectief moet plaatsen. Mijn rug is zowaar het enige onderdeel van mijn lichaam waar ik nooit last

van heb. Na 2 weken ontvangen we een handleiding van Medicort. Ik mis de uitleg bij de testen en een

op maat gemaakt individueel plan. De handleiding gooi ik in de hoek van de kamer. Ik ga zelf maar eens

nadenken over de trainingsopbouw. Eerst maar eens rustig beginnen met wandelen. In januari en

februari ben ik voornamelijk bezig met het bij elkaar sprokkelen van mijn outfit. Af en toe maak ik een

mooie wandeling en ik geef me op voor de basis cursus, top rope, indoor klimmen. Daar ontmoet ik

Tatjana. We wisselen nummers uit. Zij gaat ook de Mont Blanc beklimmen maar gaat in juli. We spreken

af om samen naar het teamweekend in de Ardennen te rijden.

Teamweekend in de Ardennen: Eindelijk is het zover, het teamweekend. Dit weekend voelt alsof de

expeditie eindelijk gaat beginnen. Ik weet van mezelf dat ik niet goed ben in een lange termijn planning.

Na de Ardennen is het nog precies 5 maanden tot aan de expeditie en dat is voor mij goed te overzien.

De Ardennen voelt als basecamp. Op vrijdagavond haal ik Luc en Tatjana op van het station en we rijden

naar Dinant voor een weekend sporten in de buitenlucht. 15 minuten voor vertrek trek ik de deur dicht

zonder mijn sleutels. Nee! Is dit een voorteken? Gelukkig is de onderbuurvrouw thuis. Iets vertraagd rijd

ik snel naar het station. De weg is afgesloten met 2 grote rode afzettingsborden. Maar ik denk dat ik er

met mijn Renault Clio toch doorheen kan. Overschatting? Helaas zet ik de bocht te strak in. Een dikke

kras als gevolg. Maar ach het mag de pret niet drukken. Op het station ontmoet ik Luc en Tatjana. Luc

komt aan met zijn mega grote bagpack. Luc wat neem je allemaal mee? We laden de spullen in gaan op

weg. Tatjana is een brok van positieve energie en Luc heeft een soort van ontspannen werking op mij.

Als vader van 2 dochters van 17 en 19 kan hij wel met vrouwen omgaan. Hij nestelt zich lekker achterin

en laat de vrouwen voorin lekker kletsen. In het pikkedonker rijden we door berg- alias heuvelweggetjes

en dan zijn we op de plaats van bestemming. Als we het geluid volgen komen we uit bij een mooi oud

gebouw. Bijna alle teams zijn al compleet en iedereen zit al aan het bier. Er is een bierbrouwerij! De

openhaard staat aan en er hangt een positieve en uitgelaten sfeer. Ik ontmoet al mijn teamgenoten,

vader Marcel en zoon Matthijs, Luc, Luther, Carlo en Arnout. Helaas is Lisanne afgehaakt. We kletsen de

hele avond. We leren elkaar kennen en het bier vloeit rijkelijk. De briefing wordt gedaan en wij hebben

het zwaarste programma op de zaterdag. Mountainbiken, puinhelling lopen en 15 km wandelen. Wij

hebben er zin in. Die avond worden we om 12 uur toch echt verzocht om naar bed te gaan. Ik slaap met

Luther en Luc op de zolder waar het zo ontzettend koud is dat ik de hele nacht geen oog dichtdoe. De

volgende ochtend gaan we als team eerst mountainbiken en daarna in touwgroepen de puinhelling op

en af. Dat klinkt als leuk . We gaan op de mountainbike langs de rivier, een

heuvel op. Het gaat om behendigheid en conditie. Nu al begint de

patroonherkenning. Wie heeft het moeilijk en waarmee? Wie zijn de

doorzetters? Wie heeft smoesjes? Wie is de uitslover? Luther heeft het

conditioneel zwaar. Ik begeleid hem de heuvel

op te fietsen. Laagste versnelling, trappen en

ademen in een ritme, kom op, De Mont Blanc

zal nog zeker een tandje of 50 zwaarder

worden. Dat wordt nog hard trainen voor hem.

Marcel heeft wat knie problemen en verder

gaat het wel redelijk goed met iedereen. Na het

fietsen maken we touwgroepen en wordt het oefenen om op puinhellingen af te dalen en omhoog te

lopen met de juiste techniek. Luc en Arnout zitten samen aan een touw en proberen zo snel mogelijk

omhoog en omlaag te komen... lekker uitsloven. Luther en Carlo zitten aan een touw en hebben beiden

iets meer moeite met behendigheid. Ik zit met Matthijs en Marcel aan een touw en Matthijs begeleid

ons prima omhoog en omlaag. En dan is het tijd voor de lunch. Na de lunch gaan we met de GPS op pad.

15 km was de bedoeling. Na zo’n 10 km zien we weer een bordje Mountain network. De teamleden

proberen elkaar een beetje uit. Marcel, Luc en ik kijken elkaar aan. Tijd voor bier? Arnout en Carlo lopen

door. De gezichten spreken boekdelen, we draaien niet om. Tijdens de mooie wandeling door de bossen

blijkt de wandeling toch echt wel meer dan een ruime 17 km te zijn. We zitten vast in een hoek tussen

weiland, bossen en een treinspoor. Omdraaien vinden we allemaal geen optie dus wordt het door de

dichte bossen afdalen en hopen dat we goed uitkomen. Gelukkig zijn we allemaal wel in voor wat

avontuur. Even dwalen mijn gedachten af; ‘Stel dat ik hier met vriendinnen was geweest’, dan waren we

hier absoluut niet door het bos heen gegaan. De wandeltocht wordt heel

verschillend ervaren. Conditioneel heb ik nergens last van maar sommige

peesaanhechtingen staan flink op spanning zoals in mijn voeten en linker

heup. Luther heeft het de laatste km’s erg lastig en krijgt last van zijn

knieën. Even checken of ik niet de enige coach ben maar al snel neemt

iedereen om de beurt die taak waar. Er is veel tijd om te praten en ieders

achtergrond en persoonlijkheid te leren kennen. Ik vind het fijn om een

weekend op pad te zijn met deze intelligente mannen met veel humor. Na 6

uur lopen zien we het laatste deel van het pad. Bijna tijd voor een lekker biertje, goed eten en

gezelligheid. Tijdens het eten gaat Marcel los. Hij kan geweldig vertellen en heeft de lachers op zijn hand.

Maar Arnout, Luc en ik doen niet voor hem onder. Carlo, Luther en Matthijs zijn iets rustiger. Het zorgt

voor een goede balans in ons team. Er is oprechte interesse in elkaar met oog voor humor, sportiviteit en

genieten. Als afsluiter van de avond probeert Luc nog wat extra bier te regelen maar helaas worden we

weer naar bed gestuurd. Maar ach, we hebben onze

afscheidsbriefjes aan elkaar geschreven. Je moet natuurlijk wel

een goede speech hebben als je van de Mont Blanc valt. De

volgende dag bestaat ons programma uit een laatste

kledingcheck en rotsklimmen. Het programma komt ons goed uit.

Vandaag regent het aan een stuk door. De laatste vragen worden

gesteld over de kleding: Is deze broek niet te koud? Voldoet deze

gletsjerbril? Zal ik nou wel of niet een donsjack meenemen? Na

de kledingcheck laden we al onze spullen weer in en rijden naar

een klettersteigrots. Door de natte omstandigheden kunnen we

helaas niet rotsklimmen. Het klettersteigeren is niet mijn

favoriete onderdeel. Ik voel mezelf sneller ademen, mijn handjes

zweten en dat komt niet door de zon. Dit is het onderdeel waar ik

angstig voor ben. Als ik omhoog kijk zie wip-wapjes, relingen, losse en vaste balken, touwen. Ik maan

mezelf tot rust. Niet vooruit kijken maar alles stap voor stap ondergaan. Samen met Tatjana, Arnout en

Carlo sluiten we de rij van 30 daarom af. Het is een hoge rots met ‘leuke’ uitdagingen. Bij de wip wapjes

is Tatjana geblokkeerd en durft niet over te steken. Samen met Arnout coachen we haar er door heen.

Als zij erdoorheen is hoor ik mezelf weer ademhalen. De activiteit geeft mij in die zin vertrouwen, omdat

ik niet door de angst van Tatjana werd aangestoken. Ik heb de rust weten te bewaren en ben het parcour

op eigen tempo doorgekomen. Na 2 uur op de rots is het voorbij. We staan weer beneden. We nemen

afscheid van elkaar.

Bij thuiskomst is de appgroep al aangemaakt en die gaat los. We stimuleren elkaar om te trainen en

spreken af om samen te wandelen. Met als hoogtepunt de bbq bij Marcel.

Samen met Tatjana en 2 van haar teamgenoten ga ik in Mei nog

een keer naar de Ardennen. We willen er zeker van zijn dat we de

klettersteig kunnen trotseren. Dit keer is het half rotsklimmen en

half klettersteig. Zowel Tatjana als ik voelen ons veel zekerder en

bewegen veel gemakkelijker. Die stugge wandelschoenen, die

eerder als een blok aan mijn been voelden, zijn bij me gaan horen.

Het enige wat ik (echt) eng blijf vinden is het oversteken van de

ene naar de andere rots. Uiteindelijk lukt het onder aanmoediging

van mijn teamgenoten en een handje van de begeleiding. De

volgende dag maken we een mooie wandeling van 20 km. Het

looptempo zit er goed in, conditioneel gaat het prima maar rechter scheenbeen geeft wel een zeurend

gevoel. Na een dagje rust zal het wel weer herstellen toch?

De week erna ga ik weer lekker klimmen. Na de top rope cursus heb ik me opgegeven voor de indoor

techniek cursus. Vanaf de eerste les voel ik eigenlijk al aan dat de combinatie van veel wandeluren, een

drukke baan en klimmen niet goed gaat. Tijdens het indoor klimmen

heb ik moeite om me vanuit mijn linkerbeen omhoog te duwen, aan

die kant wil mijn bilspier niet echt meedoen en daarbij krijg ik steeds

meer last van het scheenbeen van mijn rechter been. Nadat ik door

een van mijn klimmaatjes in een iets te moeilijke route ben gejaagd

kan ik de volgende dag mijn rechter enkel niet meer bewegen. De

frustratie slaat toe. Waarom krijg ik toch altijd last van mijn pezen.

Ohh jee! Het is nog maar 9 weken. De volgende dag maak ik een

afspraak bij de fysiotherapeut. We spreken af dat we het rigoureus

aanpakken. Dry needling en hopen dat het lichaam goed reageert. Gelukkig gebeurd dat, in ieder geval

een teken dat ik verder fit ben. Mijn rechter voet wil niet echt afwikkelen dus rustig aan doen met lopen.

Met mijn klimtrainster Patricia overleg ik over het klimmen, natuurlijk weet ik het antwoord al lang,

stoppen! Ik maak een trainingsschema met wandelen, krachttraining, rusten en voedingsaanpassingen.

Het wordt een uitdaging maar het lukt, de klachten blijven onder controle!

Training in Frankrijk: Met mijn vriend Koen, fervent wielrenner,

plan ik 4 weken voorafgaand aan de Mont Blanc een tripje Frankrijk

voor een supercompensatie training. Ik zal er flink wat km

wandelen en dit afwisselen met de racefiets, in ieder geval willen

we de col Le grand ballon, op. Deze berg kan je vergelijken met de

Alpe d’huez. Het tripje Frankrijk blijkt een goede keuze. We

genieten van het kamperen, een lekker wijntje en de gehele dag

buiten zijn. In de heuvels lopen gaat me een stuk beter af dan vlak lopen. Ik blijf last houden van mijn

rechter voet, enkel, scheenbeen en kuit maar weet door oefeningen en zelf massage toedienen, de

klachten onder controle te houden en dat is voor nu voldoende. De afwisseling met wielrennen is

heerlijk. Door het wielrennen herken ik weer even het gevoel van doorgaan terwijl je hartstikke moe

bent en denkt niet meer verder te kunnen. Je kunt altijd door! Op de col ga ik de strijd aan met een

vrouwelijke tegenstander. We dagen elkaar uit en wisselen elkaar goed af. Koen heeft al 3x mensen

ingehaald en komt dan weer even bij mij kijken hoe het gaat. Bij de 3e keer vind hij het welletjes en zet

het tempo erin. De mannen wachten ons boven op met camera en cola. Wat is het toch een ultieme

vrijheid om te bewegen in de bergen en dan ook nog het geluk hebben dat ik iemand heb ontmoet die

dezelfde passie voor de bergen heeft. Bij thuiskomst heb ik er vertrouwen in. Die Mont Blanc die ga ik

rocken!

Mont Blanc here we come!

Eindelijk is het zover! Het is dinsdag 18 augustus. De kleding ligt klaar. De Go Pro ligt klaar. De tas ligt

klaar. De door mijn schoonmoeder en vriend handgemaakte “topper” vlag ligt klaar. De heilige

christoffels liggen klaar. Alle kaartjes die ik van lieve vrienden heb ontvangen om mij aan te moedigen

lees ik door. De laatste telefoontjes naar de ouders worden nog gepleegd waarbij alle bezorgdheid nog

een keer wordt geuit. Nog 1 nachtje slapen en dan mag ik eindelijk op pad. Na afscheid te nemen van

Koen rijd ik de volgende ochtend naar het station en daar komen Arnout en Paul aan. Paul, 21 jaar heeft

zich last minute ingeschreven. Ik ben heel benieuwd wie hij is en waarom hij deze trip wil maken. Paul

heeft die nacht gewerkt en is ontzettend moe. Hij ligt lekker achterin te tukken. Arnout en ik praten de

tijd wel vol. Wow we gaan op weg. Het is druk op de weg, we bazelen over wie met wie aan een touwtje

zit, wat we zullen leren van de bergen en nog veel meer. Aan ons kibbelen te zien ontstaat er al een

echte vriendschap. Onderweg bij een tankstation laat Arnout zich interviewen over de faciliteiten en

service van het verschrikkelijkste Duitse wegrestaurant. Paul en ik scheppen wel een luchtje.

’s Avonds ontmoeten we iedereen in de Chalet. Luc komt morgen

aan, hij heeft de weken ervoor een alpine cursus gedaan en is

even aan het bijkomen in zijn tentje. We proosten op deze mooie

trip en drinken wijn nu het nog kan. Vandaag is het nog heerlijk

ontspannen. Ik ben benieuwd of dit zich stand houd. Met Arnout

en Luther lig ik op een kamer. Ik installeer me en neem de

omgeving eens goed op me in. Luther neemt uitgebreid tijd voor

zijn hygiëne momentje en hier start ons smeren met warme gel

ritueel. Arnout leest nog wat en dan is het slaaptijd.

Relaxdag 1 De volgende dag hebben we nog een rustdag. Het is hartstikke lekker weer en we starten

rustig op. Na een ontbijtje en foto’s maken lopen we richting dorp. We willen met de lift naar Aiguille du

midi. Daar aangekomen zien we een ellenlange wachtrij. Eerst maar een bakkie koffie. Carlo en ik nemen

polshoogte maar we zijn het erover eens dat 2 uur wachten niet de moeite waard is. En daar denkt

iedereen zo over. We lopen door het dorp naar een andere lift. Gaan daar omhoog en genieten van het

prachtige uitzicht. 3 minuten wachten was het meer dan waard.

De volgende ochtend ontmoeten we de gidsen. Damian de hoofdgids en Simon zijn rechterhand. Een

mooi verschil tussen 2 mannen die ons deze week gaan begeleiden. Damian is echt het mannetje en gaat

voor snel. Simon is de vriendelijke coach. Luc en Damian kennen elkaar al, Luc heeft bij hem de alpine

cursus gevolgd. In de loop van de weken kom ik erachter wat voor een bestaan Damian en Simon hebben

en ontwikkel ik een groot respect voor wie zij zijn en hun baan. Altijd van huis, continue

verantwoordelijkheid, veiligheid boven alles, iedere week een groep nieuwe mensen. Simon zit in het

nationaal ijsklimteam. En dan schijnen ze ook nog een ‘gewoon’ leven te hebben. Na een rondje

ervaringen en de week doornemen gaan we naar buiten om onze uitrusting te completeren. De

komende week worden we geleefd door de tijd en keuzes die de gidsen maken. We moeten de tijd voor

zijn. Dus altijd op tijd weg en snel en efficiënt inpakken van je spullen. Voor mij wordt dat een hele

uitdaging aangezien ik mijn kont nog zou vergeten als deze niet vast zat. Uit de schuur worden rekken

met tassen, jassen, stijgijzers, ijspikkels, helm etc. gehaald. Vandaag om 10 uur vertrekken we naar de

gletsjer. Dan begint het echt.

Trainingsdag 2: We vertrekken met de trein vanuit Chamonix naar de gletsjer. Vanuit de trein hebben we

een schitterend uitzicht. We lopen met zijn allen naar het eerste deel van de rotsen. Hier moeten we de

klimgordel om, helm op en we worden verdeeld in 2 touwgroepen. Er wordt nog niet echt een verdeling

gemaakt. Luc, Paul, Luther en ik aan een touw en Arnout, Marcel, Carlo en Mathijs. Wij lopen behendig

over de rotsen. Daarna is het 150 meter recht omlaag afdalen middels ijzeren beugels en dan staan we

op de gletsjer. In mijn beleving lijkt deze gletsjer helemaal niet op een gletsjer, het ziet eruit als grond zo

bruin, maar het is toch echt ijs. De stijgijzers gaan aan en we begeven ons naar een gletsjerspleet. Hier

gaan we aan de slag met het omhoog lopen en afdalen van steile

delen, we leren technieken aan om efficiënt schuin en recht omhoog

te lopen, te abseilen en met stijgijzers en een ijspikkel omhoog te

lopen. We spelen een uur of 3 in deze speeltuin. Ik vind het veel

leuker dan verwacht en dat geldt voor de meesten van ons. Ik mag

nog even een theaterstukje opvoeren waarbij ik ben geblesseerd en in

de gletsjer hang en Luc zijn geleerde technieken kan toepassen. Hij

boort een gat in het ijs en zekert hierin het touw. Ik word netjes

omhoog getrokken. We lopen weer terug naar de steile wand.

Ongezekerd lopen we stap voor stap omhoog. ‘Niet teveel nadenken

Nienke’, hoor ik mezelf zeggen. Ik vind het heerlijk om hier te zijn. Ik

kijk om heen naar de mannen en de natuur. Wat ben ik blij dat ik deze

expeditie aanga. Hoe kan je nou een omgeving binnen verkiezen voor

buiten zijn?

We lopen terug over de rotsen, ik klets met Paul en Luc over eten. Ik leer al snel dat zo lang ik bij Luc

ben, ik altijd verzekerd zal zijn van eten en drinken. We evalueren nog even met de gidsen de tocht en

bespreken hoe het plan voor morgen eruit ziet. Here we come Gran Paradiso. Nog even boodschappen

doen met Luc en Luther. We moeten natuurlijk wel lekker eten!

Trainingsdag 3, op naar de Gran Paradiso: Die nacht slaap ik nog heerlijk. De volgende ochtend is het

spullen pakken. Na wat gekibbel wie met wie rijd en wie überhaupt rijd heb ik de eer om te rijden.

Samen met Paul, Luther en Luc rijd ik door de Mont Blanc tunnel naar de parkeerplaats waar van waaruit

we naar de hut lopen. Ben ik nou mijn portemonnee vergeten? Toch weet ik bijna zeker dat ik die in mijn

tas heb gestopt. Aangezien ik wel mijn paspoort bij heb is er geen reden voor paniek. Na het kwijtraken

van mijn gondeltickets op de eerste dag vinden de mannen het vooral grappig. Maar toen kwam ik goed

weg met een lief lachje naar de beste man, nu een lief lachje naar mijn teammaten. Aangekomen bij de

parkeerplaats eerst nog even een koffietje voor de gidsen en voor onszelf. Na het drinken van de koffie

krijg ik direct last van mijn maag. Niet aan denken en rustig lopen. Iedereen is excited en heeft er zin in.

We gaan van start. Hebben we alles? We denken van wel. Boven in de hut zal blijken dat dit absoluut

niet het geval is. Ik heb super veel last van mijn maag en ben misselijk. Maar gelukkig doen we vandaag

nog rustig aan. We lopen in ongeveer 3 uur omhoog

waarbij we onderweg een steenbok zien en de natuur

zien veranderen van groen naar steeds meer steen.

Hoe hoger we komen hoe leuker ik het lopen vind.

Iedereen is uitgelaten en voelt zich goed. Na 3 uur

lopen komen we aan op een sprookjes achtige plek.

Wat een gave hut, het lijkt een doormidden gesneden

regenpijp met de bolling aan de bovenkant. Een

kabbelend beekje ervoor en een super gaaf uitzicht.

De tassen gaan af. De spullen worden netjes in de

vakjes opgeborgen, de crocs worden uit de houten

box gehaald en aangetrokken, de spullen op de

slaapkamer gelegd en dan is het tijd voor rust. Ik neem even de tijd voor mezelf en schrijf in mijn

dagboek. Ik lig samen met Luther, Paul, Matthijs en Arnout op de kamer. Dit is het eerste moment dat ik

even alleen ben. Al snel komt Luther even binnen. Met hem bespreek ik het proces van doorzetten op de

berg. Hij maakt zich toch wat zorgen. Nog even genieten van het buiten zijn en samen met Arnout en

Luther maak ik wat foto’s. We kletsen, doen een spelletje en dan de nog de briefing. We starten

morgenvroeg om 4.30 uur maar dit is nog afhankelijk van het weer. Het weer zal verslechteren dus we

moeten EN op tijd starten EN op tijd terug zijn. Het voordeel van slechter weer is in ieder geval positief

voor onze trip naar de Mont Blanc! Hier blijkt ook dat een aantal van ons wel wat spullen zijn vergeten.

Een regenbroek, een thermosfles, een hoofdlamp. We worden nog een keer streng toegesproken. En

dan is het alweer etenstijd. Ik krijg bijna niks weg. ’s Avonds overleg ik met Damian. Hij geeft me pillen

die moeten helpen. Wat voor paardenmiddel het is weet ik niet maar het werkt! Het slaapritueel begint.

Ik wil mij omkleden in de badkamer. Als we opstaan dan is er geen tijd voor omkleden, alleen voor

aankleden. Op de badkamer is het druk en ik kleed me om op de andere slaapkamer. Achteraf vergeet ik

mijn bh en onderbroek wat leidt tot een hoop hilariteit bij de gidsen en mijn teamgenoten. Het is zo erg

dat we tot rust worden gemaand door de andere mensen in de berghut. En dan is het bedtijd. Ik zie Paul

al snel in slaap vallen. Zelf kan ik de slaap niet pakken, boven mij merk ik aan het draaien van Arnout dat

hij ook de slaap niet kan komen. Maar rust voor het lichaam is ook prima! Ik maak mij er niet druk om.

Trainingsdag 4, De Gran Paradiso: En dan gaat de wekker al. Broek aan, fleecevest aan, jas aan. Tas

dichtdoen en naar beneden. Daar is het al druk. De huismeester heeft zich verslapen en wordt uit zijn

bed getrommeld. Het vertrek duurt dus iets langer. Is dit een voorteken voor de dag? Na een half uur

heeft iedereen gegeten en staan we buiten. De lampjes op, super mooi om te zien. Ik loop achteraan en

voel alle rust vandaag. Ik voel me sterk, voel de adrenaline maar toch rust. Achter mij loopt Simon. Het

tempo is laag en we kletsen rustig over ons leven, vrienden, hobby’s etc. Ondertussen krijg ik tips voor

de techniek. Kleinere passen, gewicht nog meer mee. Goed oefenen voor de Mont Blanc, geen energie

verspillen. Voor mij loopt Marcel, ik zie dat hij het lastiger heeft, het zit hem vooral in de souplesse. Ik

hoor dat sommigen van ons niet goed zien en daardoor meer moeite hebben met balans en lopen. Als

we bij de grotere rotsblokken komen wordt het licht. Na 1,5 uur komen we bij de voet van de gletsjer

aan. Marcel geeft aan niet meer te kunnen vanwege zijn knie. We sparren nog even over eventuele

opties; intapen, ibuprofen etc. Maar het is niet meer te doen. De gidsen moeten een beslissing maken.

Zie ik het nu goed? Damian en Simon doen rock, paper, sciccors.

De uitkomst is dat Simon met Marcel naar beneden loopt en

weer zo snel mogelijk terug komt. In overleg mogen Luc en Paul

samen aan een touw zodat Simon niet 7 mensen achter zich aan

heeft lopen. We lopen tot aan de sneeuw waar de stijgijzers

onder worden gebonden. Ik word achter Carlo geplaatst, die

achter Damian loopt en achter mij lopen Mathijs, Luther en als

laatste Arnout. Als we net onderweg zijn komt Simon terug.

Simon en Carlo worden verplaatst naar Luc en Paul. We gaan

weer van start. We zetten de pas erin, we hebben al veel tijd verloren door het stoppen. Ik hoor Damian

zeggen; ’Nien you look strong today’. I feel strong. No problem today! We lopen door. Achter mij voel ik

het touw ontzettend strak staan en dat betekent dat iemand het erg zwaar heeft. Ik vraag het aan

Mathijs maar hij geeft aan dat het Luther is. Dat betekent dat Mathijs en ik hard moeten werken en hem

letterlijk meetrekken. Als we op de 3300 met zijn dan hoor ik Luther zeggen dan hij niet meer kan. Ohh

nee! We stoppen. De gidsen vragen of Luther het zeker weet. Dit is de laatste keer dat iemand naar

beneden kan omdat de gids niet meer terug omhoog kan komen. Iedereen geeft verder aan door te

willen. Het weer wordt snel slechter en we moeten opschieten. Nu gaat Damian mee naar beneden. Luc

en Paul zijn weer op elkaar aangewezen. Carlo komt op mijn plaats en ik verschuif naar Luthers plek. En

daar gaan we weer. Carlo heeft moeite met de balans en Matthijs heeft het gewoon zwaar. 16 jaar en

dan zo’n immense berg beklimmen! Met Arnout klets ik wat af. Het weer wordt steeds guurder. Het

sneeuwt! Het is augustus en het sneeuwt! Het waait. Ik merkt dat Simon niet gerust is. We moeten

opschieten. De mannen kunnen even snel plassen

onderweg maar voor mij is er geen tijd om yellow snow te

maken. Een hele mentale uitdaging om steeds je

gedachten uit te schakelen dat je niet hoeft te plassen als

je anderen ziet plassen. Maar door om je heen te kijken

leid ik mijn gedachten al snel af. Wat ben ik blij dat ik hier

ben en wat is het hier mooi! Al snel komen we bij het meer

technische stuk. Eerst nog even een gletsjer oversteken.

Via een ladder die met tie rips is vastgemaakt lopen we omhoog. Hier moeten we de pikkels op de rug

plaatsen maar dat lukt bij mij niet. Simon roept dat ik hem dan op mijn tas moet laten zitten. Als ik boven

ben commandeer ik Arnout mijn pikkel te pakken. Het is veel smaller dan gedacht en een pikkel is nodig

om bij de sneeuwmuur te blijven. In een inham stoppen we om extra kleding aan te doen. Iedereen heeft

het koud maar met mijn extra donsjack kan ik de kou prima hebben. De mannen hebben volgens mij nog

nooit koude handen gehad aangezien zij daarover blijven klagen. We passeren heel wat mensen, het is

druk op de top. Maar onze gids loopt gestaag door. En dan zijn we er bijna. Alleen nog een passage van 7

meter oversteken waar we onze voeten over een richel van 10 cm breed moeten verplaatsen. Achteraf

blijkt dat Matthijs hier hartstikke bang is geweest. Ik stel hem gerust en begeleid hem de richel over

maar ik had beter naar hem moeten luisteren.

Hij had het gevoel niet gezekerd te zijn maar dat

was natuurlijk niet het geval. Zelf heb ik geen

angst gehad. Als je de richel oversteekt kijk je

300 meter naar beneden. Het is alleen zo mistig

dat we niet meer dan 5 meter weg kunnen

kijken. En dan staan we allemaal op de top op

4061 meter! Wow we have made it! Wat een

heerlijk gevoel. Met een big smile maken we een

foto. En snel naar beneden. We komen een stel

tegen die in plaats van de touwen om de middel

en schouder, het om de nek heeft gehangen. Simon helpt hen over de richel heen en steekt snel zelf

over. Aan de andere kant staat een rij al een half uur te wachten. Wij kunnen nu dus meteen door! En we

dalen af. Carlo heeft moeite met het afdalen. Hij hangt erg achterover wat ervoor zorgt dat hij te veel uit

balans raakt. Arnout loopt voorop en moet de route zoeken. We helpen elkaar met aanwijzingen. Beetje

naar links, nu je voeten zo neerzetten, maar het is moeilijk zoeken door de mist. Hoe lager we komen

hoe beter het gaat. Ondertussen is er een flinke laag sneeuw gevallen en valt er om de beurt wel

iemand. Maar het tempo moet hoog blijven en wij alert. Ik heb weinig moeite met afdalen. Wat een fijne

tocht. Af en toe kijk ik om en zie ik Luc en Paul staan wachten, met de handjes in de zakken. Wat een

toppers dat zij zelf alle handelingen hebben kunnen uitvoeren tot op de top en weer terug. Als we weer

op het vlakkere deel zijn haalt Simon weer adem! We zijn weer veilig. Er komt nog iemand omhoog lopen

en Simon zegt hem om te keren. Het weer is te slecht en je bent alleen! Bij de gletsjer aangekomen valt

Arnout als laatste nog een keer op zijn kont. Een mooie afsluiting van het echte bergdeel. En dan kunnen

de stijgijzers uit. Het laatste deel is goed te doen. Simon checkt bij ons hoe het is gegaan. De verdeling

voor de touwgroepen is voor mij al wel duidelijk. Paul en Luc, Nienke en Arnout. Wat er verder gebeurd

is afhankelijk van hoe het met Marcel is. Het laatste deel is schitterend, ik ren achter Paul en Luc aan

over de rotsen en heide. Damian, Marcel en Luther staan ons op te wachten. Wat een mooi moment!

Applaus, knuffels en kussen. En wat hebben ze zich zorgen gemaakt. Achteraf blijkt de satelliettelefoon

van Simon op de top geen bereik te hebben gehad. Zij hebben de laatste uren dus ontzettend in de stress

gezeten. En dan komen de anderen aangelopen. Marcel is zo trots op Matthijs! Onder het genot van cola

proosten we op deze mooie trip. Marcel was alweer om 8 uur terug en hij en Luther hebben veel tijd

gehad voor goede gesprekken. Marcel en Luther zijn beiden teleurgesteld dat zij de top niet hebben

gehaald maar drukken daarmee niet de stempel op de sfeer. Ze zijn ontzettend blij voor ons. Natuurlijk

bespreken we de frustraties en keuzes, we praten er nog lang over na.

Snel eten we met zijn allen en dan moeten we afdalen richting auto. Het voelt als een nieuwe dag maar

het is toch echt dezelfde middag dat we weer naar beneden lopen. Met een cola in mijn ene hand en de

stokken ingeklapt in de andere lopen we in hoog tempo naar beneden. Zodra het vlak wordt begint mijn

lichaam ontwenningsverschijnselen te vertonen. Ik krijg direct last van mijn scheenbeen en knie. Met

Marcel bespreek ik hoe balen het is dat het avontuur hier afloopt. Hoe goed hij getraind heeft maar niet

specifiek genoeg. Wat een acceptatie. Met Carlo loop ik het laatste stuk lekker rustig naar beneden.

Luther geeft aan de chauffeur te willen zijn en dat laat ik mij geen twee keer zeggen. Hij rijdt als een

malle door de bergweggetjes naar de Mont Blanc tunnel. En dan staat er heel veel file. Met muziek, een

paar repen en dropjes vermaken Luther, Arnout, Paul en ik ons wel. Om 19 uur komen we eindelijk aan.

’s Avonds geven Marcel en Matthijs aan dat het tijd is om naar huis te gaan. Natuurlijk krijgen we bij het

ontbijt nog een mooie afscheidsspeech. En het mooiste doel hebben zij bereikt. De relatie tussen vader

en zoon is door deze expeditie zoveel hechter geworden.

Rustdag 5: Een rustdag volgt. Eigenlijk zouden we buiten klimmen maar door het slechte weer wordt het binnen boulderen. De aapjes Damian, Simon, Luther, Arnout en Luc worden helemaal wild. Paul, Carlo en ik hebben er niet zo veel zin in. We laten hen lekker spelen in de speeltuin. ‘s middags doen we lekker de boodschappen en struinen we wat rond. ’s Avonds zijn de mannen in de weer met het maken van Génépi. Marie, de meest gezellige en gekke huisvrouw in de chalet geeft de mannen lege flessen die worden gevuld met pure alcohol. Daar worden de geplukte plantjes in gestopt. Een mooi avondkarweitje. Ik neem weer even de tijd voor mezelf. De volgende ochtend gaat het echt beginnen. Trainingsdag 6: De tas gepakt. Ons merino wollen ondergoed aan en dat de komende 3 dagen lang. Nog even iedereen thuis informeren. En dan gaan we richting gondel. Daar ontmoeten we de 2 nieuwe gidsen. Carlo en Luther hebben beiden een eigen gids. Dit vergroot de kansen om de top te halen aanzienlijk. Op deze manier hebben we alle 6 de meeste kans om de top te bereiken. Al snel blijkt dat dit de beste keuze gidsen zijn voor deze mannen. Jean de grappenmaker die Luther uit zijn denken haalt en Mickaïl die klein maar zo sterk is als een beer en heel direct communiceert met Carlo. Nog een koffie voor de mannen, ik weet ondertussen wel beter. Op dat moment krijgen we te horen dat de trein kapot is. Dat betekent extra lopen of lang wachten totdat de trein gemaakt is. De gidsen kiezen voor dat laatste. We moeten energie sparen. Het weer wordt weer beter en het is niet meer koud. We lunchen bovenaan de gondel. Ik zit heerlijk met Luc aan de boterhammen met kaas. Daarna krijg ik nog een heerlijk frambozentaartje van hem … onder het mom; Nien je kan wel wat suikers gebruiken. Na 2 uur kunnen we dan toch met de trein omhoog. Een super mooie tocht en samen met Luc en Paul bereiden we ons mentaal voor. Ineens houd het spoor op en stappen we uit. Ik ben weer aan het ruziën met mijn stokken maar ondertussen ben ik ze ook gaan waarderen. Zonder stokken is geen optie. We lopen een uur of 3,5 omhoog. Wat een spierpijn heb ik in mijn kuiten! Hopelijk loop ik het er vandaag uit. Anders wordt het weer een smeerritueeltje vanavond met Luther en Arnout. Na een 1,5 uur komen we een standbeeld tegen. Waarbij de gids Mickaïl tegen Carlo grapt ‘This was my last cliënt’. We lopen lekker relaxed en dan zien we de gletsjer die leidt naar de Tête Rousse hut op 3167 meter.

Als we naar links kijken zien we het grand couloir en daarboven op in miniatuur ( zo lijkt het) de Goûter hut. Wow! We herhalen het ritueel. De

crocs aan, spullen opruimen. In de hut is het hartstikke koud. Maar gelukkig is het buiten heerlijk. Voor de deur is een rots met vlaggetjes. Samen met Carlo zit ik tegen de rotswand aan. We genieten samen van het uitzicht. Later klimmen we omhoog en hebben een prachtig uitzicht over de grand couloir. Het is bijna niet voor te stellen dat we hier morgen omhoog klimmen. Bovenop de wand van 600 meter staat de Goûter hut. We genieten van het uitzicht. Iedereen is met zijn eigen gedachten en die proberen we te verwoorden naar elkaar. Wie voelt en ervaart wat. Aan het einde van de middag hebben we weer een briefing. We zullen de volgende ochtend om 5.30 uur vertrekken. We willen met het licht over het couloir. Het is pas net weer open en we willen geen vallende rotsen.

Niet te laat passeren dus omdat het dan te warm is. Van Simon krijg ik te horen dat ik zoveel mogelijk spullen achter moet laten. Volgens Simon is de enige reden dat ik t niet haal, dat ik te veel spullen mee neem en te zwaar beladen ben. Ook niet veel drinken dus. Ik ruil mijn grote thermosfles om voor een mini. Simon heeft er alle vertrouwen in dat we het met zijn drieën gaan redden. Arnout en ik ook. We hebben er zin in! Het eten roept. Met Paul heb ik een goed gesprek over de scheiding van zijn ouders. Hoe herkenbaar. Hij is zo’n sterke en intelligente jongen. Als ik ooit weer voor mezelf begin en iemand nodig heb voor de business dan bel ik Paul! Dan nog even de laatste flessen water kopen en mengen met mineralen. Na het eten is het nog even praten en dan is het bedtijd. Arnout en ik doen de laatste check. Hebben we alles voor morgen? We liggen met zijn achten lekker knus naast elkaar. Ik mocht kiezen en lig lekker bij de deur naast Paul met daarnaast Arnout en zo ver weg van de snurkers. Ik pak een paracetamol om wat rustiger te worden en hoop dat ik kan slapen. Arnout zit ondertussen maar te prikken in zijn oog. Hallo dat oog heb je morgen nodig roep ik! Na een check blijkt zijn lens er al uit te zijn. Gelukkig. Tandenpoetsen slaan we lekker over vandaag. Maar dat geld natuurlijk niet voor Luther. Slapen zit er niet echt in. Ik heb er zo’n zin in. Maar toch ben ik wel jaloers op al die mannen die heerlijk liggen te slapen. En dan gaat de wekker. Dag 7 De Mont Blanc: TRingggg, tringgg de wekker loopt af. Ik kom omhoog uit mijn bed. Het is nog donker en glijd met mijn hand over het plankje naast mijn bed. Het elastiekje doe ik in mijn haar en neem een slok water. De lucht is ijl. Ik kruip uit mijn lakenzak, vouw hem op en stop het in het zakje. Ik kijk naar links. Paul is zijn tas al aan het inpakken en de anderen staan net op. Luc ligt nog op 1 oor. Ik zie mijn spullen liggen en 1 voor 1 trek ik mijn sokken, broek, fleecevest en jas aan. Ik stop alle repen in mijn zak en de flesjes water. Ik kijk Arnout aan en even halen we tegelijk adem. Daar gaan we. Tas mee naar beneden. Snel een kopje thee met heel veel suiker en brood met honing. Ik hoor Simon zeggen dat we nu gaan. Ik loop naar het bankje bij de kluisjes, klim erop en pak mijn schoenen, helm, stijgijzers en pikkel. De schoenen doe ik aan, muts en helm op en verder bind ik alles aan mijn tas. We lopen met zijn allen naar de voet van de rotswand. Links van mij zie ik tenten staan op de rotsen. Ik moet er niet aan denken daar te slapen. Simon is in de weer met de touwen. Ik strijk neer naast Carlo en Luther en ik hoor een van hen zeggen dat ze hun stijgijzers hebben omgewisseld. Ik trek de mijne aan en sta op. Simon maakt mij vast aan zijn touw. Ik doe mijn handschoenen aan. Arnout komt erbij. We zeggen weinig maar onze ogen zeggen genoeg. Simon geeft de laatste aanwijzingen maar de woorden komen niet binnen. Ik wil gaan. We lopen in groepen achter elkaar aan naar de rotswand. Luc, Paul en Damian gaan er als een

speer vandoor. We lopen gestaag door. Ik hoor mezelf ademen en in hetzelfde ritme hoor ik de adem van Arnout. Simon loopt vooruit, ik klauter over de rotsen achter hem aan, Arnout volgt gestaag. Af en toe zie ik zijn hand wegtrekken als ik mijn stijgijzer neerzet. We gaan in traag tempo door. Ik rijk met mijn hand naar het flesje in mijn jas, draai de dop open en neem een slok, geef het flesje over aan Arnout. Ik hoor hem drinken en krijg het flesje gesloten weer terug. Geen energieverspilling. Bij het couloir aangekomen voel ik de spanning van Simon. Simon telt af en roept Go, go, go. Er wordt gefloten door de gidsen en dan gaan we. Nog een klein stukje en daar nog omhoog en dan is het rust. Simon zegt dat t erg goed gaat. We klimmen weer door. Al snel stoppen we om de stijgijzers uit te doen. Ik kijk om mij heen. Het wordt licht en je ziet de schittering van lichtjes. We zitten en doen ze snel uit maar we lijken wel gehypnotiseerd. In een opwelling denk ik aan de go pro en druk op de knop. Heel kort maar. Ik hoor Simon alweer go, go, go we have to go. Het laatste deel ligt er weer meer sneeuw en dus moeten de stijgijzers weer snel aan. Na 1,5 uur zijn we boven. Nog een stukje over de kam van de berg en dan zijn we bij de Goûterhut. Ik hoor Simon zegen dat het 7 uur is en dat we om 7.30 uur weer weg gaan. Arnout en ik kijken elkaar aan, dat ging helemaal zo slecht nog niet. Onder in de Goûterhut kijk ik naar al die Mont Blanc beklimmers. Voornamelijk mannen tussen de 35 en 55 jaar. Ik hoor Frans, Engels, Russisch. En dan zitten we hier met zijn allen in deze hut ons voor te bereiden op de tocht naar boven. Ik zet mijn spullen weg en loop naar boven om goed te eten. Paul en Luc zijn er nog en we drinken samen nog even een drankje. Na 10 minuten gaan zij op pad. Paul ziet er beroerd uit en ik geef hem nog even een dikke knuffel. Samen met Carlo en Luther eten we nog wat en dan seint Simon dat het tijd is. We lopen, stap voor stap. Ik hoor mezelf hijgen. Ik hoor mezelf denken ‘lukt dit me wel’? ‘Nee, niet aan denken’, gewoon lopen. Ik loop voorover gebogen, zie weinig van het witte wonderschone om me heen. Ik heb het zwaar.

Achter me hoor ik Arnout; wat is het zwaar maar wat is het mooi! De woorden waaien langs me heen. Voor me loopt onze gids Simon gestaag door. Geen pauzes, liever nóg langzamer lopen dan stoppen. In de afgelopen weken hebben we geleerd dat stoppen en starten meer energie kost dan in een gestaag en rustig tempo doorlopen. Het flesje water in mijn linker zak en de 5 repen, bestaande uit een snicker, bounty, muesli- en 2 sesamrepen, al open gemaakt in mijn rechterzak. ‘Dan kan je onderweg snel een hap pakken’. Wat op de weg

naar de Goûterhut nog lukte, kost nu te veel inspanning. Ineens hoor ik Simon ‘Nienie are you alright? Did you put sunscreen on your face? Ooh shit! No. Ik hoor hem morrelen: ‘Ók, we will stop in 5 minutes, but only for sunscreen’. We stoppen. Ik pak zonder mijn tas af te doen de zonnebrand en smeer deze op mijn gezicht en handen. Arnout roept nog even of ik zijn zonnebril wil pakken. De zon is zo ontzettend fel. En door. We gaan weer van start. Het kost energie. Als we stoppen voel ik de buikpijn en een beginnende maagpijn. We zijn nog maar op de eerste steile helling na de Goûterhut. Lopend fixeer ik mij alleen op de stappen, 1 en 2 en de stokken doen mee. De sneeuw is diep, ik zak steeds weg. Simon roept, Nienie the fresh and deep snow makes it very hard to walk without losing to much energy, make little steps. Ik houd vol. Op het steilste deel gaat Simon van het pad af. Hij maakt een trappetje in de hardere sneeuw en ik kan zijn voetstappen omhoog volgen. Dit gaat beter, zo lukt het me wel. We gaan op weg naar Vallot bivak. ‘Nienie, this is the only place where you can do a pipi behind the cabin’. Ik hoef nog niet echt maar we moeten nog zeker 4 uur lopen. Ik doe mijn klimgordel af en ga achter het hokje zitten, het duurt even voordat de ontspanning komt maar uiteindelijk lukt het. En wat gaaf. Zit ik hier op de Mont Blanc met prachtig uitzicht te plassen. Wie kan dat nou zeggen. En een goed teken, geen sprake van uitdroging. Als ik klaar ben hoor ik Carlo en Luther met hun gids aankomen. We pakken elkaars thermosflessen en drinken wat thee, maken ons weer gereed, wensen iedereen succes en moeten weer door. Ik hoor Luther nog in gesprek met zijn gids ‘I want to try to take you to the top but you have to do it’. Ik denk ‘goed zo Luther!’ Maar alles gaat in flarden, ik krijg niet bewust mee wat er gebeurt. Voorbij de Vallot bivak zie ik al een paar steile hellingen naar Les Bosses ofwel de 'kamelenbulten' genoemd. We

laten 1 stok achter en gaan weer van start. Pffff de eerste minuten is het weer zoeken naar het ritme maar het gaat goed, we lopen weer gestaag door. De volgende bult over. Het gaat iets gemakkelijker, de berg is minder steil en de sneeuw harder. We passeren steeds meer mensen. Zij zijn vannacht vertrokken en dalen weer af naar de Goûterhut. Wij gaan naar boven en hebben voorrang. We begroeten elkaar en er wordt een stap opzij gedaan door de tegenliggers. We lopen weer door. Stap voor stap lopen we door. Bult 2 gaan we over, zodra we omlaag lopen dan wordt ook direct het tempo omhoog geschroefd. Ik hoor Simon praten, ‘Nienie you have to follow your feet, don’t think’. Nienie go, go, go. We’re a great team, you are doing fine! We lopen door, ik voel het touw af en toe strakker staan, dat betekent dat Arnout het ook zwaarder heeft. Verder is het alleen mijn spel, ik heb geen energie en kan me niet meer bezig houden met de wereld om mij heen. Ik kijk omhoog. Hoe ver nog? Ik zie een de laatste bult voordat we weer steil omhoog gaan over de kam van de Mont Blanc. Snel omlaag kijken anders raak ik uit het ritme, gewoon lopen en niet nadenken. Ik krijg steeds meer maagpijn en wordt misselijk, een lichte hoofdpijn komt opzetten. Ik krijg het echt zwaar nu. Gedachten als ‘wat maakt het nou uit als ik stop’?, ‘waarom moet ik toch weer dit soort uitdagingen aangaan’?, nee niet denken, ik moet dit kunnen en ik kan niet stoppen voor Arnout. We zijn verbonden door een touw, we maken dit samen af. We lopen door. Arnout geeft aan dat hij het koud heeft, mijn voeten zijn ondertussen nat en koud. Simon vertelt dat we een donsjack moeten aandoen zodat ons lichaam warm genoeg is om extra energie te produceren om de voeten weer warm te maken. Even later stoppen we voor een extra laag. Simon blijft vragen stellen. ‘Nienie do you see where we are?’ Hmmmhh. ‘Ok, we are having a break in 10 minutes.’ Ohh yes! Als we de 3e bult over zijn doe ik mijn tas af, ik kan niet meer staan en ga liggen, ik wil zuurstof! Arnout komt naast me liggen. Ik kijk naar hem en zie dat hij ook moe is. Het lukt me niet meer om interesse te tonen. Ik hoor Simon lachen, ‘I have to make a picture of you two! It’s so funny looking at you two’. Ik krijg drinken aangereikt, hoor dat ik moet eten maar dat lukt niet meer. Ik kom enigszins bij, dat is positief. Mijn herstel is nog steeds goed. Simon zegt, ‘at this point I never did go back, you two can do this. In a

minute we go’. De tas gaat weer op de rug. Ik hoor Arnout zeggen dat hij het ook zwaar heeft maar op andere momenten dan ik. Carlo komt eraan lopen en we lopen gedrieën door. Het laatste deel over de kam. Het is nog een zwaar deel, in onze ene hand de ijspikkel en de andere de stok. Ok daar gaan we, ondertussen ken ik het opstartmoment. Het is zwaar, rustig ademen en kleine stappen. Schuin omhoog. Simon vertelde ons dat de sneeuw op de top beter zou zijn en makkelijker begaanbaar. ‘Nienie and Arnout, I was wrong, the snow is here as deep and soft as downstairs.’ Well thanks Simon. We lopen door over de kam. Ik kijk wat vaker om me heen, ik zie dat het schitterend is maar het dringt niet tot me door. Ik hoor Simon zeggen dat we er bijna zijn. Ik hoor Simon en Arnout praten dat Damian, Luc en Paul eraan komen. We kruisen ze op de berg, we omhelzen elkaar. Zij zijn uitgelaten maar we zijn er nog niet, geen theekransje nu, eerst doorlopen. Ik voel de emoties steeds hoger opkomen. Nee Nienke, nog 50 meter. En ineens zijn we er. We staan op de top op 4810 meter! We omhelzen elkaar, ik barst in huilen uit, ook Arnout en Carlo, die vlak achter ons aan liep, laten een traantje. We bedanken de gidsen. We maken foto’s, ik haal de topper vlag uit mijn tas. Ik heb die niet voor niks meegenomen! We kijken om ons

heen. Het enige wat echt tot me doordringt is dat we hoger zijn dan de andere bergen, de Matterhorn wordt aangewezen, alle plaatsen rondom. En wat gek, de top van de Mont Blanc is geen echte top maar een vlakte. Het is super mooi weer, het uitzicht fenomenaal! En wow wat is het geweldig en wat fijn dat ik dit mag delen met deze geweldige mensen. Na 10 minuten seinen de gidsen dat we echt naar beneden moeten. Het is al 13 uur en we moeten zeker nog 2,5 uur afdalen en we koelen af. Het is dan wel een super mooie dag maar toch rond het vriespunt. Daarnaast voelen Carlo en ik onszelf niet top. We lopen weer naar beneden, Arnout voorop, ik ertussen en de gids achter. Het tempo wordt ingezet, afdalen moet in een hoog tempo. Volg je voeten en blijf alert. Ik hoor Simon zeggen, ’Arnout faster, faster, trust your feet’. Maar als je voorop loopt dan zie je letterlijk het diepe dal voor je. Ik probeer Arnout af te leiden en we praten weer met elkaar. Dalen gaat mij altijd prima af en ik kan wel sneller. We hebben het gehaald hoor ik mezelf weer denken, ik zeg t hardop; ’Arnout we hebben het gehaald, whoehoe!’ We zijn euforisch. Arnout wil al snel stoppen voor drinken. Als ik stop voel ik me niet goed. Ik wil liever doorgaan. Het wordt even stoppen. En we gaan weer. Oef, daar komt de eerste bult weer aan. Helaas op de terugweg moeten we dus ook weer omhoog. Jeetje wat ontzettend zwaar, ik wil dit niet meer. Daar gaan we weer, het tempo zakt naar 2 km pu en we lopen weer. Simon trekt me bijna mee omhoog. En dat was 1. Zo gaan we door totdat we bij de Vallot bivak komen waar de stokken liggen. Simon wil bij gids Mickaïl en Carlo blijven. Carlo heeft last van de hoogte en heeft te weinig gegeten, de energie is letterlijk op en de gids wil niet verder voordat hij gegeten heeft. Ik wil niet stoppen, ik wil niet eten, ik wil naar beneden. Ik ruik aan een bananensnoepje van Simon, gadver. Arnout eet het netjes op. Simon besluit toch door te lopen met ons. Later horen we dat Carlo persé van Mickaïl moest eten omdat hij geen stap meer kon verzetten. We lopen door. Simon blijft me vragen, ‘Nienie did you see this?’ Look and remember! We dalen het steilste deel af en Simon zegt, laten we een spelletje doen. Hij maakt ons beide aan een deel vast en wij gaan zitten. Hij trekt ons over de sneeuw mee. Een goede afleiding en het gaat een stuk sneller. Het is toch magisch dat Simon nog zo veel energie heeft. Dit is zijn 5e x Mont Blanc dit jaar. We lopen door. Al snel zien we de laatste trip omhoog en de Goûterhut. Yes, we hebben het gehaald. We zijn er bijna. We komen aan, omhelzen elkaar en bedanken elkaar voor de steun en de mooie trip. Arnout en ik zitten naast elkaar, we omhelzen elkaar en kijken elkaar glazig aan. Wat hebben we gedaan, wat een mooie tocht en wat zijn we diep gegaan. We zetten alle spullen in de kast, hangen de stokken en ijspikkel op. Carlo komt ook binnen lopen. We lopen de trap op en daar zijn de andere gidsen en Paul en Luc. Luther ligt op bed, hij is diep gegaan en is totaal kapot. Verder gaat het goed met iedereen. Arnout bestelt warme chocolademelk voor me. Dat gaat er weer goed in. Een goed teken. Paul is opgeknapt, wat kijkt hij met helderblauwe ogen naar ons. Hij blijkt een pilletje van de gids te hebben gehad nadat hij heeft aangegeven zo verkouden te zijn. Heftig spul. Luc zit met zijn been omhoog. Wat heb je gedaan: Luc heeft met zijn stijgijzer in zijn eigen onderbeen gestaan. Hij raakte uit balans. Het is gebeurd op de laatste helling en is nog naar de hut gelopen. De helikopter is geregeld en hij komt er binnen 30 minuten aan. Dat is even raar en omschakelen. Zometeen zijn we nog maar met 5. We bespreken met elkaar hoe het was, hoe we het hebben ervaren. Alle 5 voelen we ons weer goed. We zwaaien Luc uit. Wat gaaf om te zien hoe hij wordt gebracht naar de opstapplaats en hoe dichtbij de helikopter komt. Paul heeft alle spullen voor hem ingepakt en hij wordt naar het ziekenhuis in Chamonix gebracht. We spelen spelletjes en halen wijn voor iedereen, we proosten op de mooie expeditie. Luther is die middag en avond wel fysiek aanwezig maar is met zijn gedachten absoluut niet in het hier en nu. Zo ervaart iedereen zijn eigen proces. Om 9 uur is het weer bedtijd. Ik kruip boven in bed tussen Carlo en Paul. We grappen nog wat over niet snurken. De nacht is kort. Om 1 uur begint het gestommel alweer omdat mensen opstaan om de Mont Blanc te beklimmen. Ik kijk naast mij, Carlo en Paul liggen heerlijk te tukken. Waarom kan ik dat toch niet? Ik ga maar naar de wc. Op de tast, in het donker, mijn hoofdlamp ligt in mijn tas. Terug naar bed, ik geniet na van de trip, probeer alles stap voor stap te herhalen. Mijn lichaam ontspant en ik kan lekker rusten. Ik heb het gehaald. Wat een tocht, wat een berg!