138 - WARHAMMER FRP

RRRRRRRRYYYYYYYYCCCCCCCCEEEEEEEERRRRRRRRZZZZZZZZEEEEEEEE BBBBBBBBRRRRRRRREEEEEEEETTTTTTTTOOOOOOOONNNNNNNNNNNNNNNNIIIIIIII::::::::

Cudzoziemiec zapytany o opinię na temat Bretonni może zacząć rozwodzić się nad wyśmienitym smakiem tamtejszych trunków i potraw, nad bogactwem szlachty i nę-dzy chłopów, nawet nad urodą bretonnskich kurtyzan, lecz wszyscy bez wyjątku, prę-dzej czy później, wspominają o rycerzach.

Od najmłodszego spośród błędnych rycerzy aż do rycerzy Graala, waleczni i dzielni wojownicy w błyszczących zbrojach to niemalże symbol Bretonni. Niepodziel-

nie rządzą krainą, nie tylko broniąc jej przed napaścią obcych mocarstw, lecz także przed wewnętrznym wrogiem, który niczym zaraza próbuje opanować i zniszczyć wiernych wyznawców Pani z Jeziora. Bez ich kopii i mieczy, bez honoru i szlachetno-ści, które wyznaczają sens życia każdego rycerza, bez poświęcenia i sprawiedliwości, z jakimi wcielają w życie zasady kodeksu etosu rycerskiego, Bretonnia już dawno pogrą-żyłaby się w mroku, rozdarta przez licznych wrogów.

DDDDDDDDZZZZZZZZIIIIIIIIEEEEEEEEDDDDDDDDZZZZZZZZIIIIIIIICCCCCCCCTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO KKKKKKKKUUUUUUUULLLLLLLLTTTTTTTTUUUUUUUURRRRRRRROOOOOOOOWWWWWWWWEEEEEEEE::::::::

Nie każdemu mieszkańcowi Bretonni dane jest dostąpić zaszczytu noszenia rycerskie-go pasa i ostróg. Jedynie męski potomek szlacheckiego rodu może zostać rycerzem, choć w przeszłości zdarzyło się trzykrotnie, iż król pasował chłopa na rycerza. Nigdy w dziejach nie było kobiety-rycerza, gdyż zgodnie z tradycją jedynie mężczyźni są w stanie sprostać surowym wymogom kodeksu honorowego. Każdy, kto spełni powyższy warunek, w świetle prawa bretonnskiego jest ry-cerzem, choć nie zawsze żyje w zgodzie z wymogami etosu rycerskiego. W rzeczywi-stości zbyt często pojawia się rażąca dysproporcja między zachowaniem danego szlachcica a zasadami kodeksu honorowego. Niektórzy wolą raczej władać widelcem niż mieczem, inni nosa nie wyściubili poza mury własnego zamku, odwagą wykazując się jedynie podczas pijatyk i turniejów pieśniarzy. Feudalny ustrój, absolutna władza wielmożów na podległych im ziemiach oraz niezachwiane poczucie własnej wartości sprawiają, iż taki domowych rycerzy, którzy nawet nie próbują sprostać wymaganiom ko-deksu honorowego, jest więcej niż można zliczyć. Mimo szerzącej się w Bretonni de-kadencji, wiara we własne siły i dążenie do doskonałości w każdym aspekcie życia przyświeca wielu młodym, wierzącym w ideały rycerzom, którzy z pogardą patrzą na zgnu- śniałych arystokratów, gotowi w każdej chwili wyzwać ich na pojedy-

nek w obronie trzech podstawowych wartości rycerskiego żywota: męstwa, wierności i rycerskości.

MMMMMMMMĘĘĘĘĘĘĘĘSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO:::::::: Rycerz nigdy nie może splamić się tchórzostwem. W

każdej sytuacji, a zwłaszcza podczas walki zbrojnej, musi

wykazać się odwagą, sprawnością i honorem. Aktem męstwa jest

niezłomna postawa na polu bitwy i stawienie czoła

przeważającym siłom wroga, nawet jeśli zakrawa to na samobójstwo.

Jednak w praktyce nawet

bretonnscy błędni rycerze mają na tyle rozsądku, aby niekiedy zapomi-nać o tej cnocie, szczególnie gdy

nie ma świad-ków. Jeśli są, zawsze można

spróbować odwołać się do wiedzy woj-

skowej i zarządzić taktyczne

przegrupowanie sił. Stanowiąc

główną siłę broniącą kraju,

rycerze powin-ni doskonalić się w sztuce

władania orę-

żem. Śmiertelną obrazą jest zarzucenie, a nawet sugerowanie rycerzowi, iż jego umie-jętności są na poziomie wyszkolenia chłopa lub, co gorsze, kobiety. W efekcie spotka-nie rycerza bretonnskiego z doskonale wyszkoloną najemniczką może przerodzić się w jego rozpaczliwe (a niekiedy żałosne) próby udowodnienia wszystkim obecnym własnej sprawności bojowej. Oczywiście nie w bezpośrednim starciu, gdyż żaden ry-cerz nie splami się pojedynkiem z kobietą.

Jak każe tradycja, rycerz powinien walczyć honorowo, czyli bronią białą. Sto-sowanie broni miotanej i dystansowej jest aktem tchórzostwa, zaś broń palna to ha-niebne i podstępne narzędzie mordu, godne jedynie słabych Południowców i nieludzi. Korzystanie z zaklęć to oznaka słabości ducha, a ich użycie na wojnie urąga nakazom uczciwej i mężnej walki. Oczywiście, magiczne moce Czarodziejki i Panien Graala są jak najbardziej dopuszczalne.

WWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEERRRRRRRRNNNNNNNNOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚĆĆĆĆĆĆĆĆ:::::::: Wierność to pojęcie wykraczające poza feudalne posłuszeństwo. Rycerz powinien lo-jalnie służyć seniorowi, lecz może mu się przeciwstawić w obronie króla Bretonni lub z jego rozkazu jako najwyższego zwierzchnika feudalnego wszystkich rycerzy. Oczy-wiście senior zbuntowanego rycerza może okazać swoje niezadowolenie, wyzywając go na honorowy pojedynek lub udając się pod zamek lennika, celem nawiązania dysputy o strategii i taktyce, z wykorzystaniem machin oblężniczych i naprędce zebranych od-działów.

Niestety, Bretonnczycy uwielbiają opowieści o dramatycznych losach rozdar-tych między nakazem posłuszeństwa wobec dwóch seniorów. Bohaterowie owych le-gend przeżywali rozterki, niczym zamknięci w kręgu bez wyjścia, aż wreszcie wybierali romantycznie tragiczną śmierć, nie mogą żyć ze świadomością hańby. Siła opowieści jest tak wielka, że niektórzy znudzeni i żadni sławy rycerze świadomie próbują uwikłać się w zależności od dwóch (lub więcej) seniorów jednocześnie. Po pewnym czasie okazuje się jednak, iż tragiczne dylematy, jakie przeżywali bohaterowie z pieśni min-streli, przeszkadzają w codziennym życiu i sprawiają prawdziwy ból, a nagroda w po-staci pośmiertnego uczczenia imienia w opowieściach nagle przestaje wydawać się tak zachwycająca. Tacy nieszczęśnicy często nie potrafią sami wyplątać się z zastawionej przez siebie pułapki i muszą skryć się pod kapturem banity lub skorzystać z pomocy awanturników, którzy rozwiążą zaistniały problem, na przykład eliminują jednego z seniorów.

RRRRRRRRYYYYYYYYCCCCCCCCEEEEEEEERRRRRRRRSSSSSSSSKKKKKKKKOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚĆĆĆĆĆĆĆĆ::::::::

Prawdziwy rycerz zawsze zachowuje się uprzejmie i dworsko, nawet na polu bitwy. Oznaką szacunku dla wyższej pozycji jest pozwolenie seniorowi na zaatakowanie naj-groźniejszego przeciwnika (a przede wszystkim tego, którego pokonanie lub zabicie

przysporzy najwięcej chwały). Widok kilku bretonn-skich rycerzy, którzy prześcigają się w uprzejmo-

ściach, ustępując sobie nawzajem przywileju walki z demonem Chaosu, potrafi wzruszyć do łez. Mniej znaczący

wrogowie, jak na przykład zielonoskórzy, nie zasługują na taką uprzejmość i są bez większych ceregieli wycinani

w pień. Obrażenie innego rycerza poza polem bitwy jest aktem hanieb-

nym. Można sugerować, iż jego niegodne zachowanie jest najwyraźniej efektem jakiejś klątwy bądź uroku, lecz etykieta zabrania naruszania czci i godności ry-cerskiej. To powszechnie przestrzegana zasada, której konsekwencją jest stosowanie zawoalowanych docinków i obraźliwych aluzji, wyrażanych uprzejmym i spokojnym tonem. Bretonnczycy doskonalą się zatem w ciętych ripostach i pojedynkach słow-nych, które niekiedy potrafią być bardziej zaciekłe niż pojedynki na miecze. W wielu przypadkach mało rozgarnięci cudzoziemcy, ale także liczni rycerze Bretonni, nawet nie zdają sobie sprawy, że ktoś stroi sobie z nich żarty albo wręcz bezlitośnie szydzi.

Kodeks rycerski nakazuje bezwzględną uprzejmość wobec kobiet. Niewiasty przepuszcza się w drzwiach, usługuje się im przy stole, jako pierwsze siadają i otrzymu-ją potrawy, bywają także damami serca, o których względy walczy się w turniejach. Obowiązkiem każdego szarmanckiego szlachcica jest opieka i obrona kobiety przed realnym lub wyimaginowanym zagrożeniem. W wielu przypadkach konieczność za-pewnienia bezpieczeństwa niewiastom goszczącym na zamku bywa uzasadnieniem odmowy wyruszenia na bój przeciw wrogiej armii lub bandom zielonoskórych. Oczy-wiście, obowiązek rycerskości, a więc kobiety nie mają nic do potwierdzenia w tej kwe-stii. Nawet wbrew swej woli będą powstrzymywane przed uwikłaniem się w niebez-pieczną sytuację i muszą godzić się na wszelkie przejawy uprzejmości ze strony ryce-rzy, niezależnie od tego, jak wielką niechęć lub nienawiść do nich odczuwają.

Honor i męstwo są najważniejszymi cnotami. Nie odmówisz honorowego pojedynku. Nie uciekniesz przed wrogiem ani nie poddasz mu się. Tylko walka twarzą w twarz jest godna prawdziwego rycerza. Nie będziesz używał ni łuku, ni kuszy, ni żadnej innej broni dystansowej.

- fragment Kodeksu, ustanowionego przez Gillesa le Breton

WARHAMMER FRP - 139

KKKKKKKKAAAAAAAARRRRRRRRIIIIIIIIEEEEEEEERRRRRRRRAAAAAAAA RRRRRRRRYYYYYYYYCCCCCCCCEEEEEEEERRRRRRRRZZZZZZZZAAAAAAAA::::::::

W odróżnieniu od Imperium, gdzie potomkowie rodów szlacheckich najpierw muszą odsłużyć kilka lat jako giermkowie, bretonnscy rycerze od razu wstępują na drogę do rycerskiego ideału. Po osiągnięciu wieku dorosłego (mimo pewnych różnic, zależnych od księstwa i tradycji danego rodu, jest to zwykle 15-18 rok życia) męski potomek szla-checkiej rodziny zostaje pasowany na błędnego rycerza, a następnie wyprawiony w świat, aby mógł dowieść swej wartości. Błędni rycerze przemierzają Stary Świat, z zapałem poszukując okazji do zdo-bycia doświadczeń i sławy oraz udowodnienia sprawności we władaniu orężem. Mniej odważni (lub mniej szaleni) przedstawiciele szlachty wolą jednak rozwijać inne umie-jętności, przy okazji wypraw nabywając doświadczenia i nawiązują znajomości, które mogą zaowocować otrzymaniem zaszczytnej funkcji na dworze jakiegoś wielmoży (ta-kie osoby wykonują inne profesje, na przykład dworzanina lub zarządcy). Presja rodziny oraz tradycje odbywania takich wędrówek są na tyle silne, iż większość rycerzy przynajmniej próbuje zachować pozory uczestnictwa w wyprawie. W efekcie, we wszystkich księstwach można spotkać grupy młodzieńców szukających przygód i okazji do zademonstrowania swej odwagi. Na ich nieszczęście, zbyt często taka brawura okazuje się niewłaściwym sposobem na udowodnienie własnej wartości. Samotna wędrówka bretonnskimi szlakami może okazać się dużym wyzwa-niem nawet dla doświadczonego rycerza Graala, zaś dla błędnego rycerza to niemal samobójstwo. Niektórzy jednak właśnie z tego powodu decydują się na samotną wy-prawę, mając nadzieję na odniesienie bardziej chwalebnego zwycięstwa. Niestety dla zbyt wielu ta decyzja okazuje się największym (a często ostatnim) błędem w życiu. Większość rozsądnych młodzieńców szuka zatem towarzyszy podróży. Najlepszych wyborem jest zaprzyjaźnienie się z innym błędnym rycerzem, ze względu na podobną pozycję społeczną i pokrewieństwo dusz. Nikt inny przecież nie potrafi zrozumieć, jak ważna dla rycerza jest taka wyprawa. Niebezpieczeństwo związano z takim towarzy-stwem polega na tym, iż młodość rzadko idzie w parze z rozsądkiem, a chęć udowod-nienia własnej wyższości nad kompanami często prowadzi do nadmiernie brawuro-wych i ryzykanckich działań. Obdarzeni większą mądrością rycerze wolą zatem zwią-zać się z grupą podróżnych i awanturników, najlepiej pochodzących z różnych klas społecznych lub obcych krain. Naturalnie jedynym możliwym, wręcz oczywistym przywódcą takiej grupy powinien być właśnie dzielny rycerz z Bretonni. Wędrówka błędnego rycerza kończy się wraz z otrzymaniem nadania ziem-skiego lub stanowiska na dworze seniora, zwykle w jego zbrojnej świcie. Zdarza się, że najstarsi synowie magnatów wracają na zamek już po kilku dniach, gdyż rodzina pra-gnie uniknąć ryzyka śmierci dziedzica na szlaku. Po zakończeniu wędrówki błędny ry-cerz zyskuje tytuł rycerza Królestwa. Akceptowanym i szanowanym zjawiskiem jest odmowa przyjęcia pozycji na dworze ze względu na zbyt krótki - zdaniem błędnego rycerza - czas spędzony na wę-drówce. Jedyny wyjątek dotyczy propozycji złożonej bezpośrednio przez króla - w ta-kim przypadku rycerz nie ma prawa odmówić. Niektórzy błędni rycerze niemal całe życie spędzają na szlaku, czekając na łaskę króla. Niestety, władca na swój dwór zapra-sza jedynie najmężniejszych rycerzy, którzy okryli się wielką chwałą.

W mechanice gry rozpo- częcie profesji rycerza Królestwa jest możliwe dopiero po otrzyma- niu rycerskiego nadania. Jeśli tak się stanie, bohater (który ukończył profesję błędnego rycerza) może w dowolnym momencie wydać 100PD i rozpocząć profesję rycerza Królestwa, nawet jeśli w między czasie wykonywał in- ną. Wielu błędnych rycerzy w trakcie długoletnich wę- drówek wykonuje nawet kilka różnych profesji, nim wreszcie dostąpią zaszczytu pasowania na ryce- rzy Królestwa. Nie wszyscy właści- ciele ziemscy lub dworzanie wykonują profe- sję rycerza Króle-stwa, mimo iż formalnie przysługuje im ów tytuł. Jednakże większość błędnych rycerzy wstępuje na służbę w armii seniora, a rycerze Królestwa to naj- liczniejsza grupa spośród wszystkich bretonnskich szlachci-ców. Osoby zarządza-jące posiadłością ziemską lub sprawujące funkcje na dworze mają z tego po- wodu rozliczne obowiązki i nie mogą tak po prostu po- rzucić wszystkiego i wyruszyć na szlak w poszukiwaniu chwały. Jed-nak zbrojni rycerze w służbie magnatów często bywają wysyłani z misją rozprawienia się ze zbó-jami, zdławienia buntu lub zażegnania niebez-pieczeństwa ataku zielo-noskórych. Natomiast panowie ziemscy szybko przekonują się, iż sprawne zarządzanie ob-szarem lennym i za-mieszkującą go ludno-ścią to wyjątkowo trud-ne zajęcie, wymagające mądrości i umiejętności podejmowania nierzad-ko trudnych decyzji.

PPPPPPPPOOOOOOOOSSSSSSSSZZZZZZZZUUUUUUUUKKKKKKKKIIIIIIIIWWWWWWWWAAAAAAAANNNNNNNNIIIIIIIIAAAAAAAA GGGGGGGGRRRRRRRRAAAAAAAAAAAAAAAALLLLLLLLAAAAAAAA::::::::

Rycerz Królestwa może w dowolnej chwili ogłosić rozpoczęcie świętej wyprawy w poszukiwaniu Graala, aby wzorem sławnych poprzedników odnaleźć Panią z Jeziora i dostąpić zaszczytu napicia się ze świętego kielicha. Taka wyprawa to okazja do zdoby-cia sławy, choć zawsze (i szybko) okazuje się, iż tego rodzaje motywacje nie wystarczą, by osiągnąć cel. Niezbędne jest poświęcenie, doskonalenie sprawności w walce, a także religijny zapał. Tylko rycerze o wielkich przymiotach ducha będą w stanie ukończyć wyprawę. W mechanice gry jest to odzwierciedlone przez konieczność wybrania i ukończenia profesji rycerza Próby, gdyż tym jest wyprawa w swej istocie - próbą cha-rakteru i wartości rycerza. Rozpoczęcie wyprawy zwykle przyjmuje formę uroczystej przysięgi lub ślubu rycerskiego, podczas którego śmiałek wyrzeka się posłuszeństwa wobec seniora na rzecz służby Pani z Jeziora. Symbolicznym gestem jest odłożenie kopii, oręża tradycyj-nie kojarzonego z wiernością wobec pana lennego. Zamiast tego rycerze używają w walce dwuręcznych mieczy lub innego ciężkiego oręża. Zbrojni rycerze opuszczają służbę u swojego pana, co jest czynem honorowym i w pewnym stopniu podnoszą-cym prestiż seniora. Jest to także wygodna wymówka w przypadku służby u niespra-wiedliwego lub okrutnego magnata. Rycerze posiadający własne ziemie mianują na-miestnika, który zarządza ich włościami na czas wyprawy. W wielu bretonnskich opo-wieściach przewija się wątek nieuczciwego lub chciwego zarządcy, który ciemięży poddanych mu chłopów. W godzinie najczarniejszej rozpaczy, gdy lud kona z głodu i nędzy, w chwale powraca rycerz opromieniony łaską Graala, przywracając sprawiedli-we i mądre rządy. Jak zawsze, legendy daleko odbiegają od prawdy. Wyprawa rycerza Próby przypomina nieco wędrówkę błędnego rycerza, lecz w mniejszym stopniu służy zdobyciu uznania i sławy, a bardziej doskonaleniu własnej sprawności i udowodnienia wiary. Rycerz poszukuje znaków boskiej opatrzności i ła-ski Pani z Jeziora, modląc się codziennie o jej przychylność i przewodnictwo na szlaku. Każda z wypraw to indywidualna wędrówka w głąb własnej duszy, w celu odnalezie-nia źródła prawdziwej siły i mądrości. Dlatego też każda prowadzi inną trasą i trwa krócej lub dłużej, zależnie od stopnia zaangażowania rycerza i napotkanych przeciw-ności. Wszystkie z nich stanowią oznaki zainteresowania ze strony Pani z Jeziora, która w ten sposób ocenia wartość i oddanie swego wyznawcy. Finałowym przeciwnikiem jest zawsze Zielony Rycerz, najwierniejszy sługa bogini, a honorowy pojedynek z nim stanowi ostateczne wyzwanie dla rycerza Próby. Pokonanie Zielonego Rycerza w wal-ce wymaga przełamania własnych słabości, odrzucenia wątpliwości oraz całkowitego zawierzenia i oddania się Pani z Jeziora. Tylko fanatycznie wierzący rycerz, stanowiący niemal ucieleśnienie ideałów kodeksu honorowego, będzie w stanie dotknąć kielicha i otrzymać błogosławieństwo pani.

RRRRRRRRYYYYYYYYCCCCCCCCEEEEEEEERRRRRRRRZZZZZZZZEEEEEEEE GGGGGGGGRRRRRRRRAAAAAAAAAAAAAAAALLLLLLLLAAAAAAAA:::::::: Rycerze Graala to wzór dla każdego młodzieńca w Bre-tonni. Nie są zbyt liczni, lecz często podróżują po całym kraju, dlatego większość Bretonnczy-ków przynajmniej raz w życiu widziała jed-nego z wy-brań-ców Pani z Jeziora. Wielu chłopów traktu-je ich jako żywych świę-tych, a nawet wśród szlachty to przekonanie bywa podtrzymywane. Nie można powiedzieć, że są bezpodstawnie, gdyż rycerze Graala to wojownicy doskonali, zaliczający się do najlepszych w całym Starym Świecie. Poza tym stanowią ucieleśnie-nie rycerskości, bezwzględnie przestrzegając wszystkich zasad kodeksu honorowego. Rycerze Graala niekiedy na powrót włączają się w hierarchię feudalną, jednak nigdy nie składają hołdu lennego magnatowi, który nie jest rycerzem Graala. Większość rycerzy Graala pozostaje jednak poza strukturą społeczną. Niekie-dy (zwani pustelnikami) obierają na siedzibę jedną z kaplica Graala, otaczając opieką okoliczne ziemie. Inni wędrują po całym kraju na podobieństwo błędnych rycerzy, walcząc z wszelkim złem i nieprawością. Takim rycerzom zwykle towarzyszą mniejsze lub większe grupy pielgrzymów (zobacz ROZDZIAŁ V: RELIGIE & WIERZENIA podrozdział WIERZENIA W BRETONNI). Szacunek jakim cieszą się rycerze Graala, nie pozwala na kwestionowanie ich poczynań i motywacji, nawet wykraczających poza ramy powszechnie przyjętych norm zachowania. Jeśli rycerz uzna za konieczne bratanie się z pospólstwem lub cu-dzoziemcami, widocznie ma ku temu ważny powód i takie wyjaśnienie wystarcza nie-mal każdemu Bretonnczykowi. Z tego powodu rycerze Graala stanowią doskonały materiał na Bohaterów Niezależnych - łatwo ich wkomponować w przygody, a ewen-tualne zachowania niegodne rycerza (takie jak rozmawianie z włóczęgami lub chłopa-mi) łatwiej da się wytłumaczyć niż w przypadku zwykłego szlachcica.

140 - WARHAMMER FRP

PPPPPPPPOOOOOOOOSSSSSSSSIIIIIIIIAAAAAAAADDDDDDDDŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚĆĆĆĆĆĆĆĆ ZZZZZZZZIIIIIIIIEEEEEEEEMMMMMMMMSSSSSSSSKKKKKKKKAAAAAAAA::::::::

Ambicją wielu rycerzy jest posiadanie własnej ziemi, co zapewnia finansowe zabezpie-czenie, wyższą pozycję społeczną oraz niezależność, oczywiście z wyłączeniem związ-ku lennego z seniorem. Władza na danym obszarze to nie tylko możliwość realizowa-nia własnej polityki, ale także obowiązek utrzymania pokoju i bezpieczeństwa we wło-ściach oraz opieka i odpowiedzialność za poddanych. Przynajmniej tak być powinno. W praktyce wielu rycerzy sprawuje rządy żelazną ręką, troszcząc się wyłącznie o wła-sne bogactwo i pozycję społeczną. Najprostszym sposobem uzyskania prawa do wła-dzy na danym terenie jest odziedziczenie go po poprzednim władcy. Wymaga to jed-nak spełnienia warunku, na który rzadko ma się wpływ - trzeba być synem miejscowe-go władcy i do tego najstarszym. Młodsi potomkowie niekiedy uznają, że ten przepis prawa rycerskiego stosuje się do najstarszego żyjącego syna, podejmując stosowne działania wobec starszych braci. Niemniej jednak jest to rzadkie postępowanie wśród młod-szych szlachciców. Przeważająca większość szuka szczęścia na szlaku wędrówek rycer-skich, chwalebnymi czynami udowadniając swą wartość licząc na nadanie ziemskie z rąk bardziej wpływowych wielmożów.

Natomiast heroiczne czyny, najlepiej w służbie znamienitego władcy lub ryce-rza, przysparzają chwały i powodują uznanie rycerza godnym jego miana i herbu. Na dworach nieustannie trwa cicha, lecz zaciekła wojna o wpływy i lepszą pozycję u boku władcy. Wejście w świat pałacowych intryg bez odpowiednich koligacji i znajomości może rychło zakończyć się upokorzeniem albo śmiercią w honorowym pojedynku. W tym wrzącym kotle podstępów, spisków i przemyślnie budowanych intryg odnaleźć potrafią się tylko wytrawni i doświadczeni dworzanie, szpiedzy oraz ambitni i bez-względni urzędnicy. Dla bardziej prostolinijnych i uczciwych rycerzy najlepszym wyj-ściem jest wsławienie się heroicznym aktem męstwa albo zwycięstwem w pojedynku ze znamienitym wrogiem lub rycerzem. Rycerz, który otrzymał nadanie ziemskie, zmienia swoje nastawienie do przy-gód i wędrówek po świecie. Jego odpowiedzialność wzrasta, ma teraz dom i rodzinę, których powinien bronić, tak samo jak ziemi i ludu oddanych mu we władanie. Przede wszystkim zaś ciążą na nim obowiązki lenne wobec seniora.

WWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEERRRRRRRRZZZZZZZZCCCCCCCCHHHHHHHHOOOOOOOOWWWWWWWWCCCCCCCCEEEEEEEE::::::::

Jednym z nieodłącznych atrybutów rycerza jest jego wierzchowiec. Niewielu szanują-cych się wojowników decyduje się na walkę pieszą, chyba że jest to wymóg pojedynku honorowego. Wierzchowiec to zatem wierny, niemal nieodłączny towarzysz wypraw, znacząca część majątku, a także istota często najważniejsza i najbliższa sercu rycerza. Miłość i zainteresowanie, jakie szlachta okazuje

swoim rumakom (często większe i bardziej żywioł

łowe niż

wobec żon i rodziny)

ny),

to temat wielu sprośnych (i prawnie zakazanych) żartów oraz piosenek. Jednak tego rodzaju uwielbienie jest uzasadnione. W każdej walce rycerz zawiera życie wierzchow-cowi, zaś ruszenie w bój na grzbiecie rumaka, który nienawidzi lub boi się swego pana, to pewny sposób na popełnienie samobójstwa. Na każdym postoju rycerz najpierw zadba o swoje zwierzę, napoi je, wyczyści i zatroszczy się jego schronienie, a dopiero potem o własne potrzeby. Podobnie rzecz ma się z opatrywaniem ran. Skręcona noga drogocennego wierzchowca wymaga natychmiastowej opieki, podczas gdy złamana ręka rycerza i tak wcześniej czy później się zrośnie. Część obowiązków (noszenie wody lub siodłanie) mogą wykonywać pachołkowie lub stajenni, lecz większość rycerzy oso-biście dba o wierzchowca, w ten sposób umacnia łączącą ich więź. Dzięki takiej zażyłości zwierzęcia i jeźdźca, jakże odmiennej od zwyczajów panujących w Imperium, bretonnskie rumaki są zdolne do niezwykłych czynów. W mechanice gry zostało to oddane w dwojaki sposób. Rycerz może wydać Punkt Prze-

znaczenia lub Szczęścia, jednak z dobroczynnego efektu korzysta jego wierzchowiec. Bohater może także wydawać Punkty Doświadczenia, wykupując dla swego wierzchow-

ca rozwinięcia, odpowiadające statusowi plemiennemu (zobacz ROZDZIAŁ VI: BESTIARIUSZ podrozdział STATUS PLEMIENNY). W takim przypadku

należy kierować się zdrowym rozsądkiem. Na przykład niewiele zwierząt skorzysta na rozwinięciu US, choć niektóre złośliwe konie zwykły

spluwać na nielubianych stajennych i często robią to z zadziwiającą celnością.

BBBBBBBBRRRRRRRREEEEEEEETTTTTTTTOOOOOOOONNNNNNNNNNNNNNNNSSSSSSSSKKKKKKKKIIIIIIII RRRRRRRRUUUUUUUUMMMMMMMMAAAAAAAAKKKKKKKK BBBBBBBBOOOOOOOOJJJJJJJJOOOOOOOOWWWWWWWWYYYYYYYY:::::::: Roussiny (zobacz ROZDZIAŁ VI: BESTIARIUSZ

podrozdział ZWIERZĘTA & POTWORY) to największe i najsilniejsze konie w

Starym Świecie. ją się dużą

ścią umaszczenia, lecz ich cechą

wspólną

PPPPPPPPRRRRRRRROOOOOOOOWWWWWWWWAAAAAAAADDDDDDDDZZZZZZZZEEEEEEEENNNNNNNNIIIIIIIIEEEEEEEE WWWWWWWWYYYYYYYYPPPPPPPPRRRRRRRRAAAAAAAAWWWWWWWWYYYYYYYY RRRRRRRRYYYYYYYYCCCCCCCCEEEEEEEERRRRRRRRSSSSSSSSKKKKKKKKIIIIIIIIEEEEEEEEJJJJJJJJ:::::::: Wyprawa w poszukiwaniu świętego Graala powinna być najważniejszym elementem rozwoju profesji rycerza Próby. W warstwie mechaniki gry jest to zagwarantowane przez wymóg zgromadzenia odpowiedniej sumy Punktów Doświadczenia, wymaga-nych do ukończenia profesji, natomiast w warstwie fabularnej wyprawa stanowi zwieńczenie szlaku pełnego wyrzeczeń i dowód postępowania całkowicie podpo-rządkowanego ideałom kodeksu honorowego oraz przykazaniom Pani z Jeziora.

WWWWWWWWYYYYYYYYZZZZZZZZWWWWWWWWAAAAAAAANNNNNNNNIIIIIIIIEEEEEEEE:::::::: Wyzwanie, jakie stawia przed rycerzem Pani z Jeziora, może być dwojakiego rodzaju. Pierwsze to ujawnienie i pokonanie poważnego niebezpieczeństwa dla całego kraju lub kultu Pani z Jeziora, na przykład przejawiającego się w formie knować kultu Cha-osu albo bardziej bezpośredniego zagrożenia w postaci ataku hordy orków lub zbroj-nego stada zwierzoludzi. Drugim wyzwaniem, w większym stopniu dotykającym duszy rycerza, jest zmierzenie się z własnymi słabościami lub naprawienie błędów z przeszłości. Na przykład rycerz któremu nie udało się obronić wioski lub zamku przed orkami, może otrzymać ponowną szansę, tym razem chroniąc inną osadę przed atakiem zwierzoludzi lub banitów. Innym pomysłem jest postawienie znanego z zapalczywości rycerza w sytuacji konfliktu między dwoma magnatami. Rozwiązanie zbrojne nie wchodzi w grę, więc trzeba będzie wykazać się talentem dyplomatycz-nym, taktem oraz cierpliwością, gdyż obaj możnowładcy nie będą zachwyceni inter-wencją obcego rycerza. Nie da się ukryć, że prowadzenie wyprawy rycerskiej to w rzeczywistości seria przy-gód koncentrujących się na jednym z BG. Oczywiście pozostali Bohaterowie Graczy mogą mu towarzyszyć, jednakże ich rola pozostaje raczej drugorzędna. W przypadku walki z zagrożeniem to nie powinno być zbyt dużym problemem, ponieważ tego typu przygody są chlebem powszednim dla awanturników. Jeśli natomiast rycerz walczy z własnymi słabościami, towarzysze w tym starciu nie będą zbyt pomocni, co

może zmniejszyć ich zaangażowanie w grę. W takiej sytuacji najlepiej porozmawiać z graczami i poznać ich oczekiwania co do dalszego rozwoju fabuły.

FFFFFFFFIIIIIIIINNNNNNNNAAAAAAAAŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOWWWWWWWWEEEEEEEE SSSSSSSSTTTTTTTTAAAAAAAARRRRRRRRCCCCCCCCIIIIIIIIEEEEEEEE:::::::: Ostatni etap wyprawy, czyli pojedynek z Zielonym Rycerzem i spotkanie z Panią z Je-ziora, to zadanie wyłącznie dla rycerza Próby. W tym ostatecznym sprawdzianie wła-snej wiary nikt nie może pomów wojownikowi. Najlepiej więc rozegrać to na osobnej sesji prowadzonej tylko dla tego gracza. Finałowy pojedynek może mieć charakter symboliczny, jeśli rycerz zapobiegł wielkiemu nieszczęściu i wykazał się prawdziwym oddaniem, albo być niezwykle trudnym testem wiary, boleśnie obnażającym wszelkie słabości i wątpliwości. Z tego powodu powinno to być prawdziwe wyzwanie dla BG, może największe w jego życiu.

BBBBBBBBOOOOOOOOHHHHHHHHAAAAAAAATTTTTTTTEEEEEEEERRRRRRRR OOOOOOOOPPPPPPPPOOOOOOOOWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Spotkanie z Panią z Jeziora powinno mieć tajemniczą i uroczystą oprawę. Niezwykła poświata nagle oświetlająca pobliskie jezioro lub rzekę, odziana w białą szatę piękna dama unosząca się nad wodą gładką niczym tafla szkła, pierwszy łyk z Graala, który odmienia świat w oczach rycerza, to wszystko można i należy opisać tak, aby gracz poczuł, iż jego BG właśnie zdobył nieśmiertelną sławę i dołączył do najznamienitszych wojowników w całym Starym Świecie. Dobrym pomysłem jest budowanie odpowiednio podniosłego nastroju w trakcie całej kampanii. Rycerz Próby wspomina i wysłuchuje opowieści o wyprawach jego po-przedników, włącznie z Towarzyszami Graala. Spotkanie z Zielonym Rycerzem i Pa-nią z Jeziora to zawsze dwa kulminacyjne momenty każdej legendy i pieśni. Jeśli więc MG włączy pewne wątki i elementy z bretonnskich powieści w przygody rycerza Próby, wzbudzi w graczu poczucie, iż jego BG podtrzymuje tradycje najsłynniejszych Bretonnczyków, a odtąd także imię rycerza będzie pojawiać się w pieśniach minstreli.

WARHAMMER FRP - 141

jest silna i jednocześnie smukła budowa ciała, szeroki i mocne kopyta, a także wyjątkowo długie włosie grzywy i ogona. Mo-że to przeszkadzać w bitwie, dlatego też wielu rycerzy zaplata grzywy i ogony wierzchowców, często ozdabiając je szarfami lub ochronnymi amuletami. Rumak tresowany przez bretonnskiego rycerza może korzystać z rozwinięć siłacza (zobacz ROZDZIAŁ VI: BESTIARIUSZ podrozdział STATUS PLE-MIENNY).

PPPPPPPPEEEEEEEEGGGGGGGGAAAAAAAAZZZZZZZZ:::::::: Pegazy (zobacz ROZDZIAŁ VI: BESTIARIUSZ podrozdział ZWIERZĘTA & POTWO-RY) to szlachetne i pełne wdzięku skrzydlate wierzchowce, cenione przez rycerzy, któ-rzy większą wagę przykładają do zręczności i wykorzystania taktyki niż do brutalnej siły. Pegazy niewątpliwie są bardziej dumne i mądrzejsze niż zwykłe konie, jednak po-trafią podporządkować się władzy jeźdźca i umieją ze sobą współpracować. Niektórzy bretonnscy władcy wykorzystywali ten fakt, tworząc powietrze oddziały kawalerii na pegazach, jednak nie były to przypadki częste, ze względu na trudny i długotrwały proces tresury. Wychowanie pegaza rozpoczyna się w wieku źrebięcym. Nie wymaga osobi-stego zaangażowania rycerza, który będzie dosiadał skrzydlatego wierzchowca, choć z pewnością jest to pomocne. Zwykle dopiero po roku udaje się ułożyć zwierzę ta tyle, aby pozwoliło na założenie siodła i wędzidła. Długotrwały proces tresury oraz możli-wość skorzystania z pomocy innych osób umożliwia rycerzowi podejmowanie wy-praw i podróżowanie po kraju. Cena zakupy źrebaka to około 5000 złotych franków, dla-tego mniej zamożni rycerze decydują się czasem na niebezpieczną wyprawę w góry w celu odnalezienia gniazda tych szlachetnych zwierząt.

Tresowany pegaz może korzystać z rozwinięć siłacza (zobacz ROZDZIAŁ VI: BESTIARIUSZ podrozdział STATUS PLEMIENNY).

HHHHHHHHIIIIIIIIPPPPPPPPOOOOOOOOGGGGGGGGRRRRRRRRYYYYYYYYFFFFFFFF:::::::: Hipogryfy (zobacz ROZDZIAŁ

VI: BESTIARIUSZ podroz- dział ZWIERZĘTA & POTWO-RY) to gwałtowne i porywcze zwie- rzęta, ujeżdżane przez nielicz-nych zuchwałych rycerzy. Jako stworzenia dzikie i niezależne, a do tego prowadzące samotny tryb życia, niełatwo dają się okiełznać i nigdy całkowicie nie poddają się woli jeźdźca. Nie tolerują ludzi, koni, innych hipogryfów, a w zasadzie żadnych stworzeń, które nadają się do spożycia. Nawet najbardziej odważny z bretonnskich rycerzy nie próbowałby stworzyć oddziału rycerzy na hipogryfach, słusznie obawiając się o bez-pieczeństwo swoje i całej armii. Hipogryf musi być wytresowany od małego osobiście przez rycerza, gdyż w przeciwnym razie zwierzę nie uzna wojownika za swojego pana. Nawet pisklę potrafi być groźnym przeciwnikiem. Umożliwia to zabieranie małego hipogryfa na wyprawy i kontynuowanie procesu oswajania, co samo w sobie może stanowić ciekawy pomysł na przygody. Ułożenie hipogryfa pod siodło trwa około roku, aczkolwiek można to prze-prowadzać nawet na szlaku. Jednak obecność tak drapieżnego stworzenia może po-wodować pewne komplikacje, niekiedy znacznie zmieniając przebieg wymyślonej kampanii. Niemniej jednak, proces tresowania hipogryfa, choć wymagający pomysło-wości i cierpliwości ze strony rycerza, nie powinien przerodzić się w uciążliwy i nużący obowiązek. Tresowany pegaz może korzystać z rozwinięć siłacza (zobacz ROZDZIAŁ VI: BE-STIARIUSZ podrozdział STATUS PLEMIENNY).

Rycerze Imperium rozpoczynają zdobywanie bitewnego doświadczenia jako gierm-kowie starszych rycerzy, często pełniąc niewdzięczną rolę służącego. Ale czego można się spodziewać po narodzie, który wyrzekł się honoru, zaprzedał za złoto swą chwałę, a na wojnie opiera się na sile chłopskich i najemnych regimentów? Gdzie podziały się honor, odwaga i szlachetność? W Bretonni każdy rycerz od momentu pasowania podąża samodzielnie ku doskonałości w sztuce władania orężem i sprawności bojowej. Niepotrzebne mu wie-dza i wskazówki starszych rycerzy, gdyż uczy się z najlepszego możliwego źródła - szukając przygód w walce i na szlaku. Dla wielu młodzieńców to okazja, aby po raz pierwszy samodzielnie o sobie decydować i wykazać się prawdziwym męstwem oraz honorem, a być może także okryć się sławą. Mimo iż z początku ich umiejętności są dość mizerne, nadrabiają animuszem i zdecydowaniem. Błędni rycerze podróżują po całym kraju, często samotnie lub w niezbyt licz-nym gronie sobie podobnych śmiałków, szukając potworów, zbójów, honorowych pojedynków i wszelkich innych okazji do zdobycia doświadczenia, a także udowod-nienia, iż są godni rycerskiego pasa i ostróg. Wielu decyduje się na bardziej niebez-pieczne wyprawy poza granice kraju, dlatego też (ku utrapieniu miejscowej ludności) błędnych rycerzy z Bretonni można spotkać niemal we wszystkich zakątkach Starego Świata.

UWAGI: tę profesję może wykonywać jedynie bretonnski szlachcic płci męskiej. Za-równo kobiety, jak i chłopi mogą podszywać się pod rycerzy, jednak jest to ryzykowne w przypadku odkrycia oszustwa.

---- BŁĘDNYBŁĘDNYBŁĘDNYBŁĘDNY RYCERZRYCERZRYCERZRYCERZ ----

- BŁĘDNY RYCERZ - CECHY GŁÓWNE: WW US K ODP ZR INT SW CHA +15 - +10 +10 +10 - +10 +10

CECHY DRUGORZĘDNE: A ŻW S WT SZ MAG PO PP

+1 +2 - - - - - - Umiejętności: cnota rycerskości; czytanie/pisanie; etykieta; heraldyka; jeździectwo

(koń); opieka nad zwierzętami (koń); silny cios; specjalna broń (bojowa); sztuka przetrwania; uniki; wyczucie kierunku; znajomość języka obcego (dowolny)

Przedmioty: 6K6 franków; koń bojowy z siodłem i uprzężą; kopia ciężka; kropierz skórzany; miecz gilesowski (najlepszej jakości); skórznia (dobrej jakości); tarcza jeź-dziecka metalowa (dobrej jakości); zbroja płytowa (dobrej jakości)

Profesje wejściowe: giermek; szlachcic

Profesje wyjściowe: rycerz Królestwa

142 - WARHAMMER FRP

Rycerze królestwa stanowią trzon armii Bretonni i najliczniejszą grupę przedstawicieli klasy panującej, czyli arystokracji. Przetrwali okres wędrówek, w trakcie których wyka-zali się odwagą i wiernością ideałom kodeksu rycerskiego. Większość posiada własne ziemie (z nadania seniora) lub piastują urząd bądź zajmują pozycję na dworze lorda. Do ich obowiązków należy posłuszeństwo i wierność wobec zwierzchnika feudalne-go, jak również wobec króla i całej krainy. UWAGI: tę profesję może wykonywać jedynie bretonnski szlachcic płci męskiej. Za-równo kobiety, jak i chłopi mogą podszywać się pod rycerzy, jednak jest to ryzykowne w przypadku odkrycia oszustwa.

Rycerz Próby odbywa wędrówkę w poszukiwaniu Graala. Za przykładem Ludwika Pochopnego przemierza ziemie Bretonni, szukając błogosławieństwa Pani z Jeziora. Ponieważ bogini ukazywała się swym wyznawcom w różnych miejscach, wyprawa nie ma na celu odszukania świętego jeziora lub gaju, lecz raczej jest próbą wytrwałości i poświęcenia, a jednocześnie okazją do wykazania się honorem, męstwem i przymio-tami ducha. Rycerze Próby dążą zatem do doskonałości w każdym aspekcie bycia ryce-rzem, gdyż tylko osoba bez skazy na honorze może dostąpić zaszczytu dotknięcia świętego kielicha. Podróżują po bezdrożach, szukając wrogów, którzy samą swą obec-nością kalają ziemie pozostające pod pieczą Pani z Jeziora. Niekiedy nawet, w pościgu za szczególnie groźnym przeciwnikiem, zapuszczają się w dalekie strony szukając oka-zji do zdobycia chwały i wykazania się sprawnością w walce. Rycerz Próby wyrzekają się używania kopii, gdyż jest to broń symbolizująca wierną służbę, a wyprawa w poszukiwaniu Graala jest pielgrzymką, podczas której nie obowiązują zasady poddaństwa feudalnego. UWAGI: tę profesję może wykonywać jedynie bretonnski szlachcic płci męskiej. Za-równo kobiety, jak i chłopi mogą podszywać się pod rycerzy, jednak jest to ryzykowne w przypadku odkrycia oszustwa.

Rycerze Graala to kwiat bretonnskiego rycerstwa. To ideał do którego dąży każdy ry-cerz (a przynajmniej powinien). To właśnie z ich szeregów wywodzi się znaczna więk-szość książąt. Oprócz tych wpływowych magnatów jest także wielu o niższej pozycji społecznej i mniejszych ambicjach politycznych, jak na przykład pustelnicy, którzy ob-rali za swój cel opiekę nad jedną z kaplic Graala. Osoba, która napiła się ze świętego kielicha, przechodzi wewnętrzną przemia-nę. Jej ciało lśni poświatą Pani z Jeziora, a oddanie ideałom rycerskim i zasadom ko-deksu honorowego staje się absolutne. Blask gaśnie po kilku dniach, lecz może pojawić się ponownie, gdy rycerz wykaże się szczególnym męstwem i wiernością w służbie Pa-ni z Jeziora. Jedynie osoba o wielkiej sile ducha i nieskalanym honorze może dostąpić za-szczytu ujrzenia Pani z Jeziora i napicia się ze świętego pucharu. Wybranie tej profesji wieńczy długą i niebezpieczną wyprawę, w trakcie której rycerz musi wykazać się żar-liwą wiarą, odwagą i honorem. Pani z Jeziora ukazuje się jedynie najzacniejszym spo-śród synów Bretonni, o sercu nieskalanym żadną hańbą ani Chaosem. Z tego powodu żaden cudzoziemiec, chłop ani kobieta nie może wybrać tej profesji. UWAGI: tę profesję może wykonywać jedynie bretonnski szlachcic płci męskiej, który dostąpił zaszczytu napicia się z Graala. Pani z Jeziora nie sposób zwieść żadnym prze-braniem ani oszustwem.

---- RYCERZRYCERZRYCERZRYCERZ GRAALAGRAALAGRAALAGRAALA ----

---- RYCERZRYCERZRYCERZRYCERZ PRÓBYPRÓBYPRÓBYPRÓBY ----

---- RYCERZRYCERZRYCERZRYCERZ KRÓLESTWAKRÓLESTWAKRÓLESTWAKRÓLESTWA ---- - RYCERZ KRÓLESTWA -

CECHY GŁÓWNE: WW US K ODP ZR INT SW CHA +25 - +20 +20 +20 +5 +20 +20

CECHY DRUGORZĘDNE: A ŻW S WT SZ MAG PO PP

+2 +4 - - - - - - Umiejętności: cnota rycerska (dowolna); czytanie/pisanie; dowodzenie; etykieta; finta;

heraldyka; historia; jeździectwo (koń); leczenie ran; ogłuszenie; opieka nad zwie-rzętami (koń); rozbrojenie; sekretny język (bitewny); silny cios; specjalna broń (bojowa); sztuka przetrwania; walka na koniu; wyczucie kierunku; zapasy; znajo-mość języka obcego (dowolne dwa)

Przedmioty: 10K6 franków; giermek; koń bojowy z siodłem i uprzężą; kopia ciężka; kropierz kolczy (dobrej jakości); kropierz skórzany (dobrej jakości); medalion lub sztandar ozdobiony symbolem lub wizerunkiem Pani z Jeziora; miecz gilesowski (najlepszej jakości); pancerz kolczy (najlepszej jakości); skórznia (najlepszej jakości); tarcza jeździecka metalowa (najlepszej jakości); tunika (najlepszej jakości); stanowisko na dworze arystokraty lub posiadałość lenna; zbroja płytowa (najlepszej jakości)

Profesje wejściowe: błędny rycerz

Profesje wyjściowe: arystokrata; dworzanin; odkrywka; oficer; rycerz próby; urzędnik

- RYCERZ POSZUKUJĄCY - CECHY GŁÓWNE: WW US K ODP ZR INT SW CHA +35 - +25 +25 +25 +10 +30 +25

CECHY DRUGORZĘDNE: A ŻW S WT SZ MAG PO PP

+2 +6 - - - - - - Umiejętności: celny cios; cnota rycerskiej wyprawy; czytanie/pisanie; dowodzenie;

etykieta; finta; heraldyka; historia; jeździectwo (koń); leczenie ran; ogłuszenie; opieka nad zwierzętami (koń); riposta; rozbrojenie; sekretny język (bitewny); silny cios; specjalna broń (bojowa); szczęście; sztuka przetrwania; tropienie; walka na koniu; wyczucie kierunku; zapasy; zastraszanie; znajomość języka obcego (do-wolne dwa)

Przedmioty: 10K6 franków; giermek; koń bojowy z siodłem i uprzężą; kopia ciężka; kropierz kolczy (najlepszej jakości); kropierz skórzany (najlepszej jakości); ladry płytowe (najlepszej jakości); medalion lub sztandar ozdobiony symbolem lub wizerunkiem Pani z Jeziora; miecz gilesowski (najlepszej jakości); pancerz kolczy (najlepszej jakości); skórznia (najlepszej jakości); tarcza jeździecka metalowa (najlepszej jakości); tunika (naj-lepszej jakości); zbroja płytowa (najlepszej jakości)

Profesje wejściowe: rycerz Królestwa

Profesje wyjściowe: arystokrata; dworzanin; odkrywca; oficer; rycerz Graala; urzędnik

- RYCERZ GRAALA - CECHY GŁÓWNE: WW US K ODP ZR INT SW CHA +40 - +30 +30 +30 +15 +40 +30

CECHY DRUGORZĘDNE: A ŻW S WT SZ MAG PO PP

+2 +8 - - - - - - Umiejętności: błogosławieństwo Graala (odpowiadające wybranie uprzednio cnocie rycer-

skiej); celny cios; czytanie/pisanie; doświadczenie bojowe; dowodzenie; etykieta; finta; heraldyka; historia; jeździectwo (koń); krasomówstwo; leczenie ran; ogłu-szenie; opieka nad zwierzętami (koń); riposta; rozbrojenie; sekretny język (bitew-ny); silny cios; specjalna broń (bojowa); szczęście; szósty zmysł; sztuka przetrwa-nia; teologia; tropienie; walka na koniu; zapasy; zastraszanie; znajomość języka ob-cego (dowolne dwa)

Przedmioty: 10K6 franków; giermek; koń bojowy z siodłem i uprzężą; kopia ciężka; kropierz kolczy (najlepszej jakości); kropierz skórzany (najlepszej jakości); ladry płytowe (najlepszej jakości); medalion lub sztandar ozdobiony symbolem lub wizerunkiem Pani z Jeziora; miecz gilesowski (najlepszej jakości); pancerz kolczy (najlepszej jakości); skórznia (najlepszej jakości); tarcza jeździecka metalowa (najlepszej jakości); tunika (naj-lepszej jakości); zbroja płytowa (najlepszej jakości)

Profesje wejściowe: rycerz Próby

Profesje wyjściowe: arystokrata; dworzanin; odkrywca; oficer; urzędnik

WARHAMMER FRP - 143

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTYYYYYYYY RRRRRRRRYYYYYYYYCCCCCCCCEEEEEEEERRRRRRRRSSSSSSSSKKKKKKKKIIIIIIIIEEEEEEEE::::::::

Każdy z bretonnskich rycerzy stawia sobie za wzór jednego z Towarzyszy Graala, a dokładniej dąży do naśladowania charakterystycznej cechy jego osobowości lub zdol-ności, z której był najbardziej znany. W mechanice gry oznacza to konieczność wyku-pienia jednej ze zdolności zwanych cnotami rycerskimi. Błędni rycerze rozpoczynają pro-fesję wykupują zdolność cnota rycerskości, która odzwierciedla uzyskany status społeczny i związane z tym obowiązki oraz przywileje. Rycerze Królestwa wykupują jedną spo-śród czternastu zdolności, zwykle tę, która w największym stopniu odpowiada ich na-turze i dążeniom. W momencie rozpoczęcia wyprawy rycerz Próby powinien wykupić zdolność cnota wyprawy rycerskiej, natomiast rycerze Graala wykupują jedno spośród bło-gosławieństw Graala, stanowiące dopełnienie uprzednio wybranej cnoty rycerskiej.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA RRRRRRRRYYYYYYYYCCCCCCCCEEEEEEEERRRRRRRRSSSSSSSSKKKKKKKKOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Rycerz może modlić się do Pani z Jeziora z prośbą o jej błogosławieństwo (zobacz ROZ-DZIAŁ V: RELIGIE & WIERZENIA podrozdział WIERZENIA BRETONNI). Jedynie rycerze z Bretonni mogą wybierać tę zdolność do uzyskania innych cnót rycerskich i błogo-sławieństwa Graala.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA DDDDDDDDOOOOOOOOSSSSSSSSKKKKKKKKOOOOOOOONNNNNNNNAAAAAAAAŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Landuin z Mousillon to najsłynniejszy z Towarzyszy Graala. Niestety potomkowie księcia nie odziedziczyli po Landuinie ani sprawności ręki, ani mężnego serca, ani też bystrości umysłu. Rycerz otrzymuje modyfikator +1 do cechy ATAKI, jeśli walczy z przeciwni-kami mającymi przewagę liczebną (zobacz ROZDZIAŁ III: WALKA podrozdział MO-

DYFIKATORY TRAFIENIA, OSŁONA & UKRYCIE).

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA DDDDDDDDYYYYYYYYSSSSSSSSCCCCCCCCYYYYYYYYPPPPPPPPLLLLLLLLIIIIIIIINNNNNNNNYYYYYYYY:::::::: Markus z Bordeleaux nigdy nie tracił zimnej krwi, nawet w największym zamieszaniu bitewnym. Rycerz potrafi skutecznie się bronić, ignorując modyfikatory do WW prze-ciwników wynikające z ich przewagi liczebnej (zobacz ROZDZIAŁ III: WALKA pod-rozdział MODYFIKATORY TRAFIENIA, OSŁONA & UKRYCIE).

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA MMMMMMMMĘĘĘĘĘĘĘĘSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWAAAAAAAA:::::::: Najodważniejszym spośród wszystkich rycerzy bretonnskich był bez wątpienia sam Gilles Zjednoczyciel, władca Bastonne, znany ze swych heroicznych pojedynków z wielkimi potworami. Każde udane trafienie rycerza zadaje maksymalną ilość obrażeń, tak jakby na KO wypadł maksymalny wynik (nigdy jednak nie uwzględnia się Dodatkowych Obrażeń). Ta zdolność nie ma zastosowania w przypadku walki magicznym orężem.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA OOOOOOOOPPPPPPPPAAAAAAAANNNNNNNNOOOOOOOOWWWWWWWWAAAAAAAANNNNNNNNIIIIIIIIAAAAAAAA:::::::: Lambard z Carcassone nigdy nie okazywał strachu, a jego odwaga dodawała otuchy walczącym obok niego rycerzom. Rycerz może przerzucić wynik dowolnego nieudanego testu strachu, grozy lub przeciwko zastraszaniu. Musi zaakceptować wynik drugiego rzutu.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA PPPPPPPPOOOOOOOOBBBBBBBBOOOOOOOOŻŻŻŻŻŻŻŻNNNNNNNNOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Rademund z Quenelles był najbardziej oddanym sługą Pani z Jeziora i walczył pod jej sztandarem w każdej bitwie. Rycerz może korzystać z błogosławieństw Pani z Jeziora (zobacz ROZDZIAŁ V: RELIGIE & WIERZENIA podrozdział WIERZENIA BRETONNI) bez konieczności modlitwy, a także otrzymuje 1 dodatkowy Punkt Szczęścia na dzień.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA PPPPPPPPOOOOOOOOKKKKKKKKOOOOOOOORRRRRRRRYYYYYYYY:::::::: Nawet pogrążony w żałobie po stracie swojej ukochanej, Courduin z L’Anguille ruszył do boju przeciwko wiedźmie, która rzuciła klątwę na jego rodzinę. Walczył mężnie i z honorem.

Rycerz nie może używać magicznych przedmiotów ani dosiadać wierzchowca innego niż koń. Jednak używany przez niego zwykły oręż nabiera niezwykłych wła-ściwości podczas walki z istotami i wyznawcami Chaosu (traktowany jest jak magiczny oręż). Dodatkowo wartość każdego trafienia krytycznego otrzymanego przez rycerza zmniejszana jest o -1. Trafienie krytyczne +1 nie ma więc żadnego efektu.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA SSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁUUUUUUUUSSSSSSSSZZZZZZZZNNNNNNNNEEEEEEEEGGGGGGGGOOOOOOOO GGGGGGGGNNNNNNNNIIIIIIIIEEEEEEEEWWWWWWWWUUUUUUUU:::::::: Beren z Gisoreux nigdy nie wahał się w walce ze złem, a niesiony słusznym gniewem zadawał uderzenia z niebywałą szybkością.

Jeśli rycerz w trakcie szarży zrani wroga, może natychmiast wykonać dodatko-wy atak, wymierzony w tego samego przeciwnika. Jest to akcja natychmiastowa, ale rozpa-trywana jako zwykły atak. Rycerz nie musi korzystać z tej zdolności, a wykonując do-datkowy atak nie może korzystać z modyfikatorów związanych z szarżą (patrz ROZ-DZIAŁ III: WALKA podrozdział AKCJE PODSTAWOWE).

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA SSSSSSSSPPPPPPPPRRRRRRRRAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEDDDDDDDDLLLLLLLLIIIIIIIIWWWWWWWWOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Martrud z Montfortu zawsze troszczył się o swych poddanych, sprawując mądre i sprawiedliwe rządy. Do dziś krążą opowieści o dobroci i hojności rycerza - powodach niezwykłego umiłowania wśród chłopstwa. Rycerz otrzymuje modyfikator +10% do testów CHA w kontaktach z bre-tonnskim pospólstwem. Zaś inni rycerze nie postrzegają tego jako zachowania urą-gającego godności szlachcica (choć mogą lekceważyć i w skrytości ducha gardzić rycerzem, który zdecydował się podążać drogą współczucia dla uciśnionych i biednych).

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA SSSSSSSSPPPPPPPPRRRRRRRRAAAAAAAAWWWWWWWWNNNNNNNNOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII BBBBBBBBOOOOOOOOJJJJJJJJOOOOOOOOWWWWWWWWEEEEEEEEJJJJJJJJ:::::::: Folgar z Artois zasłynął jako niepokonany w walce na kopie. Walcząc kopią, rycerz otrzymuje modyfikator +10% do WW. Ponadto kopia rycerza traktowana jest tak, jakby posiadała cechę orę-ża przebijający zbroję.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA SSSSSSSSZZZZZZZZLLLLLLLLAAAAAAAACCCCCCCCHHHHHHHHEEEEEEEETTTTTTTTNNNNNNNNOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Fredemund z Akwitanii zawsze i przy każdej okazji okazywał pogardę wobec tchórzy. Nigdy nie splamił się zdradą ani podstępem. Rycerz otrzymuje modyfikator +10% do te-stów WW w walce wręcz z istotami, które użyły broni strzeleckiej lub miotanej przeciwko niemu albo jego towarzyszom. Jednocześnie na stałe traci -10% ce-chy US, co odzwierciedla pogardę wobec używa-nia broni godnej tchórzy i goblinów.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA WWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEENNNNNNNNOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Thierulf z Lyonesse stawiany jest za wzór posłuszeństwa i wier-ności rycerskiej. Niezłomnie wspierał nie tylko swego se-niora, ale także pozostałych Towarzyszy Graala. Rycerz może złożyć ślub wierności wobec wybranych przez siebie osób (maksymalnie 3). Jeśli walczy u ich boku, każdy z nich, włącznie z ryce-

144 - WARHAMMER FRP

rzem, otrzymuje modyfikator +10% do testów WW. Jeśli jednak któregoś z nich za-braknie w bitwie (za wyjątkiem śmierci towarzysza), rycerz otrzymuje modyfikator -10% do testów WW.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA WWWWWWWWYYYYYYYYSSSSSSSSZZZZZZZZKKKKKKKKOOOOOOOOLLLLLLLLEEEEEEEENNNNNNNNIIIIIIIIAAAAAAAA:::::::: Jednym z najlepszych szermierzy w całej Bretonni był Caerlond z Couronne, który nie obawiał się żadnego pojedynku. W trakcie walki rycerz może rzucić wyzwanie dowolnemu przeciwnikowi, który może, ale nie musi przyjąć wyzwania. Mimo to większość wojowników nie od-mawia okazji do okrycia się chwałą, a kodeks honorowy nakazuje przyjęcie wyzwania każdemu rycerzowi, który posiada zdolność cnota rycerskości. W walce z wybranym przeciwnikiem broń rycerza traktowana jest tak, jakby posiadała cechę oręża druzgoczą-cy, przebijający zbroję lub szybki (według uznania rycerza). Rycerz nie może rzucić nowe-go wyzwania, dopóki uprzednio wybrany przeciwnik nie zostanie pokonany lub nie ucieknie z pola bitwy.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA ZZZZZZZZRRRRRRRRĘĘĘĘĘĘĘĘCCCCCCCCZZZZZZZZNNNNNNNNOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Dzięki swej zręczności Agilgar z Parravonu potrafił użyć siły wroga przeciw niemu. W walce z przeciwnikiem posiadającym wyższą SIŁĘ rycerz może użyć SIŁY wroga przy obliczaniu zadanych obrażeń.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA ZZZZZZZZUUUUUUUUCCCCCCCCHHHHHHHHWWWWWWWWAAAAAAAAŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Balduin z Brionne zawsze jako pierwszy ruszał do boju, szarżując na wrogów.

Rycerz może szarżować w ramach akcji pojedynczej (a nie podwójnej), jednak przy spełnieniu pozostałych warunków szarży.

CCCCCCCCNNNNNNNNOOOOOOOOTTTTTTTTAAAAAAAA WWWWWWWWYYYYYYYYPPPPPPPPRRRRRRRRAAAAAAAAWWWWWWWWYYYYYYYY RRRRRRRRYYYYYYYYCCCCCCCCEEEEEEEERRRRRRRRSSSSSSSSKKKKKKKKIIIIIIIIEEEEEEEEJJJJJJJJ:::::::: Tę zdolność musi wykupić rycerz, który wyrusza na poszukiwanie Graala. Jeśli ukoń-czy profesję rycerza Próby lub ją porzuci, efekty zdolności wygasają. W pierwszym przypadku, czyli po zakończeniu wyprawy i wybraniu profesji rycerza Graala, zdolność powinna zostać wykreślona (choć wydane na jej rozwinięcie Punkty Doświadczenia prze-padają). Jeśli rycerz zmieni profesję przed ukończeniem wyprawy, zachowuje zdol-ność, a jej efekty ponownie pojawiają się w przypadku podjęcia poszukiwań Graala. Jeśli rycerz próbuje walczyć kopią, traktowany jest tak, jakby nie posiadał umiejętności specjalna broń (bojowa), co oznacza, że do wszelkich testów trafienia używa połowy wartości cechy WW. Rycerze Próby wyrzekają się kopii, jako symbolu zależ-ności lennej. Otrzymuje także wizje i ukryte znaki od Pani z Jeziora, które wytyczają trasę rycerskiej wyprawy. Zwykle są to wskazówki prowadzące do określonego miejsca, co najczęściej oznacza również pokonanie przeciwnika lub walkę z zagrożeniem dla Kul-tu Pani z Jeziora. W każdej chwili rycerz może pomodlić się do Pani z Jeziora, aby wsparła w potrzebie wiernego sługę. Poświęcając akcję i wydając Punkt Szczęścia, rycerz może przywrócić sobie K10 punktów ŻW (należy wykonać osobny rzut dla każdej lokacji).

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWAAAAAAAA GGGGGGGGRRRRRRRRAAAAAAAAAAAAAAAALLLLLLLLAAAAAAAA::::::::

Błogosławieństwo Graala może wykupić jedynie rycerz, który dostąpił zaszczytu napi-cia się ze świętego kielicha. Poniższe zdolności zapewniają znacznie większe możliwo-ści niż cnoty rycerskie, co jest jednym z powodów powszechnego wśród Bretonnczyków respektu wobec rycerzy Graala. Rycerz może otrzymać tylko jedno błogosławieństwo Graala, odpowiadające wybranej uprzednio cnocie rycerskiej.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO DDDDDDDDOOOOOOOOSSSSSSSSKKKKKKKKOOOOOOOONNNNNNNNAAAAAAAAŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Rycerz otrzymuje stały modyfikator +10% do cech WW i K.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO DDDDDDDDYYYYYYYYSSSSSSSSCCCCCCCCYYYYYYYYPPPPPPPPLLLLLLLLIIIIIIIINNNNNNNNYYYYYYYY:::::::: Jeśli rycerz walczy przeciwko dwóm lub więcej przeciwnikom jednocześnie i wykonuję akcję atak wielokrotny, podwaja wartość cechy ATAKI.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO MMMMMMMMĘĘĘĘĘĘĘĘSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWAAAAAAAA:::::::: Każdy cios rycerza, który spowodował utratę przynajmniej 1 punktu ŻW, zadaje do-datkowe obrażenia równe liczbie PZ na trafionej lokacji (w praktyce oznacza to zigno-rowanie pancerza przeciwnika). Jeśli przeciwnik nie posiada PZ na trafionej lokacji, moc błogosławieństwa nie wywołuje żadnych dodatkowych efektów.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO OOOOOOOOPPPPPPPPAAAAAAAANNNNNNNNOOOOOOOOWWWWWWWWAAAAAAAANNNNNNNNIIIIIIIIAAAAAAAA:::::::: Rycerz jest całkowicie odporny na oddziaływania psychologiczne.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO PPPPPPPPOOOOOOOOBBBBBBBBOOOOOOOOŻŻŻŻŻŻŻŻNNNNNNNNOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Rycerz nie musi wydawać Punktu Szczęścia, aby otrzymać błogosławieństwo Pani z Jeziora (zobacz ROZDZIAŁ V: RELIGIE & WIERZENIA podrozdział WIERZENIA BRE-TONNI), a łaska i opieka bogini towarzyszą mu w każdej walce (automatycznie może skorzystać z dowolnego wybranego błogosławieństwa).

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃ--------SSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO PPPPPPPPOOOOOOOOKKKKKKKKOOOOOOOORRRRRRRRYYYYYYYY:::::::: Ogrywający rycerza

gracz może zamienić kolejność wyniku rzutu

K100 przy określenia efektu otrzymanego

trafienia krytycznego, wybierając korzyst-niejszy dla postaci

wynik.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO SSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁUUUUUUUUSSSSSSSSZZZZZZZZNNNNNNNNEEEEEEEEGGGGGGGGOOOOOOOO GGGGGGGGNNNNNNNNIIIIIIIIEEEEEEEEWWWWWWWWUUUUUUUU:::::::: Deklarujący szarżę rycerz zamiast kończącego akcję zwykłego ataku, może wykonać atak wielokrotny. Każdy z ataków wykonuje się z modyfikatorami związanymi z szarżą (patrz ROZDZIAŁ III: WALKA podrozdział AKCJE PODSTAWOWE), a dodatkowo stosują się do nich zasady CNOTY SŁUSZNEGO GNIEWU.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO SSSSSSSSPPPPPPPPRRRRRRRRAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEDDDDDDDDLLLLLLLLIIIIIIIIWWWWWWWWOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Rycerz, który dowodzi chłopami z Bretonni (maksymalnie w liczbie równej wartości jego cechy SW), jako pierwszy wykonuje wszelkie testy strachu i grozy. Udany test ozna-cza, że chłopi nie muszą wykonywać tego testu. W przeciwnym wypadku każdy z chłopów wykonuje test zgodnie z normalnymi zasadami. Dodatkowo rycerz może wydać 2 Punkty Szczęścia, aby otrzymane błogosławieństwo Pani z Jeziora (zobacz ROZ-DZIAŁ V: RELIGIE & WIERZENIA podrozdział WIERZENIA BRETONNI) spłynęło także na chłopów pod jego dowództwem.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO SSSSSSSSPPPPPPPPRRRRRRRRAAAAAAAAWWWWWWWWNNNNNNNNOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII BBBBBBBBOOOOOOOOJJJJJJJJOOOOOOOOWWWWWWWWEEEEEEEEJJJJJJJJ:::::::: W rękach rycerza kopia traktowana jest jak broń magiczna z cechą oręża szybki.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO SSSSSSSSZZZZZZZZLLLLLLLLAAAAAAAACCCCCCCCHHHHHHHHEEEEEEEETTTTTTTTNNNNNNNNOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Każde trafienie krytyczne zadane przeciwnikowi, który użył broni miotanej lub strzelec-kiej przeciwko rycerzowi lub jego towarzyszom, ma podwoją wartość.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO WWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEENNNNNNNNOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Najbliżsi towarzysze rycerza (wobec których złożył ślub wierności) walcząc u jego bo-ku otrzymują +1 do A oraz modyfikator +10% do KRZEPY. Jeśli jednak któregoś z nich zabraknie w bitwie (za wyjątkiem śmierci towarzysza), rycerz otrzymuje modyfi-kator -10% do KRZEPY i ODPORNOŚCI.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO WWWWWWWWYYYYYYYYSSSSSSSSZZZZZZZZKKKKKKKKOOOOOOOOLLLLLLLLEEEEEEEENNNNNNNNIIIIIIIIAAAAAAAA:::::::: Jeśli rycerz walczy z wyzwanym przeciwnikiem (zobacz CNOTA WYSZKOLENIA), po-zostali atakujący go przeciwnicy otrzymują ujemny modyfikator -30% do WW. Rycerz otrzymuje taki sam modyfikator, jeśli spróbuje zaatakować innego przeciwnika niż wy-zwany, o ile ów wciąż żyje i nie uciekł z pola walki. Dodatkowo rycerz otrzymuje mo-dyfikator +1 do WT przeciwko każdemu atakowi.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO ZZZZZZZZRRRRRRRRĘĘĘĘĘĘĘĘCCCCCCCCZZZZZZZZNNNNNNNNOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Rycerz potrafi w niezwykły sposób wytrzymać lub w ostatniej chwili sparować każdy cios nie odnosząc obrażeń, pod warunkiem, że sam wcześniej nie zranił atakującego przeciwnika. Od chwili, gdy rycerz zrani wroga, sam również może otrzymać obraże-nia. To błogosławieństwo przestaje działać, jeśli przez więcej niż jedną turę starcia z przeciwnikiem rycerz nie wykona żadnej akcji typu atak.

BBBBBBBBŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOGGGGGGGGOOOOOOOOSSSSSSSSŁŁŁŁŁŁŁŁAAAAAAAAWWWWWWWWIIIIIIIIEEEEEEEEŃŃŃŃŃŃŃŃSSSSSSSSTTTTTTTTWWWWWWWWOOOOOOOO ZZZZZZZZUUUUUUUUCCCCCCCCHHHHHHHHWWWWWWWWAAAAAAAAŁŁŁŁŁŁŁŁOOOOOOOOŚŚŚŚŚŚŚŚCCCCCCCCIIIIIIII:::::::: Rycerz może dwukrotnie szarżować w swojej turze. Jest to wyjątek

od ograniczenia tylko jednego ataku w rundzie, jednak muszą zostać spełnione pozostałe warunki szarży.