ﺧﺴﺮو ﻧﺨﻌﻲ ﺳﻨﮓ ﺳﺮد ﺟﺎزار ـ آﻗﺎي اﻓﺸﺎر،... دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﻫﺎ رو آوردن، ﻣﻲ ﺧﻮاﻳﺪ ﭼﻨﺪﺗﺎش رو ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺒﺮﻳﻢ؟ ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن، ﺧﺎﻧﻪ ي ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻴﻢ. ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺎﻟﻪ ام ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﺪرﺳﻪ اش ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻛﺎرﻧﺎﻣﻪ ي ﺛﻠﺚ ﺳﻮم و دﻳﺮ ﻛﺮده. از ﭘﺪرﺑﺰرگ ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ دوﭼﺮﺧﻪ ﺑﺨﺮد و او ﻫﻢ ﺷﺮط ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺿﺮب ﻗﺒﻮل ﺷﻮد. ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن اﺳﺖ و از او ﻫﻴﭻ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺎﻳﺪ. وﻟﻲ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺗﺠﺪﻳﺪي، ﭼﻮن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺷﺐ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﺜﻠﺜﺎت،" اﻣﺸﺐ اﺷﻜﻲ ﻣﻲ رﻳﺰد" ﺑﺨﻮاﻧﺪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻧﻤﺮه ي ﺗﻚ ﺷﺮﻣﻨﺪه اش ﻛﻨﺪ. ِ ﻳﻮاﺷﻜﻲ ﻣﺎﻣﺎن، ﻣﺠﻠﻪ ي زن روز را از ﻛﻴﻔ ﺶ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﻛﺸﻢ و ﻣﻲ روم ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ. ﻧﺰدﻳﻚ ﻇﻬﺮ اﺳﺖ. روي ﺟﻠﺪ، ﻋﻜﺲ زﻧﻲ ا ﺳﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻗﺮﻣﺰ ﻛﻪ ﭼﻤﺪان ﻛﻮﭼﻚ وﻟﻲ اﻧﮕﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ را دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ؛ ﻛﻨﺎرش ﻧﻮﺷﺘﻪ: " دﺧﺘﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ي اﻳﺮان ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ي ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ رﻓﺖ. " ﺧﺎﻟﻪ ام اﮔﺮ اﻳﻦ را ﺑﺒﻴﻨﺪ،ً ﺣﺘﻤﺎ از ﺣﺴﺎدت ﻣﺠﻠﻪ را ورق ﻫﻢ ﻧﻤﻲ زﻧﺪ. ﺑﺪون اﺟﺎزه ي ﭘﺪرﺑﺰرگ، ﻣﺎدرﺑﺰرگ را راﺿﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ. ﺷﺒﻲ ﻛﻪ در ﻣﺮﺣﻠﻪ ي اول ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، آن ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﻲ رﻗﺼﻴﺪ. اﻣﺎ آﺧﺮ ﺳﺮ،ِ ﻫﻴﺠﺎن زﻳﺎد ﻛﺎر دﺳﺘﺶ داد و ﭘﺪرﺑﺰرگ ﻓﻬﻤﻴﺪ و ﻫﻤﺎن ﺷﺐ- ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن ﺑﻮدﻳﻢ ـ ﺧﺎﻟﻪ ام را ﻛﺘﻚ ﻣﻔﺼﻠﻲ زد. ﻳﺎدم اﺳﺖ ﭘﺪرﺑﺰرگ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ. ﻳﺎدم اﺳﺖ ﭘﺪر، ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﺎﻣﺎن، ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺘﺎط، دﺧﺎﻟﺖ ﻛﺮد و ﺟﻠﻮي ﭘﺪرﺑﺰرگ را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻟﻪ ام ﺗﻮاﻧﺴﺖ، ﮔﺮﻳﺎن، ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻓﺮار ﻛﻨﺪ) . دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎي ﭘﺪرم ﺑﻮد(. وﻟﻲ ﭘﺪرﺑﺰرگ آرام ﻧﺸﺪ و رﻓﺖ ﺳﺮاغ ﻛﻤﺪش و ﻫﻤﻪ ي رژﻫﺎ و ﺑﺎﻗﻲ وﺳﺎﻳﻞ آراﻳﺸﺶ را ﺷﻜﺴﺖ و ﻫﻤﻪ را ﭘﺮت ﻛﺮد در ﺣﻴﺎط. ﺻﻔﺘﻲ ﻛﻪ آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ام داد، ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ. رﻓﺘﻢ از ﺣﻴﺎط، ﻣﺪاد ﭼﺸﻢ اش ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ؛ ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد ﺑﻪ درﺧﺖ ﮔﻴﻼس. ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد و او ﻫﻢ، ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﺻﻮرت اش را ﻧﻤﻲ دﻳﺪم. ﻛﻨﺎرش زاﻧﻮ زدم و ﮔﻔﺘﻢ: " ﺑﻴﺎ، اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﻮﻧﺪه. " در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ: " ﮔﻢ ﺷﻮ. " اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم از ﭘﺪرم ﻣﺘﻨﻔﺮم. ﺣﺎﻻ ﻧﺰدﻳﻚ درﺧﺘﻲ اﻳﺴﺘﺎده ﻛﻪ او آن ﺷﺐ ﺑﻬﺶ ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻛﺎرﻧﺎﻣﻪ اش را دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﻏﺎﻓﻞ ﮔﻴﺮش ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻛﺎﻏﺬ را از ﺑﻴﻦ دﺳﺘ ﺶ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ و ﺑﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ دوﻳﺪن ﺗﺎ ﺗﻪ ﺑﺎغ. وﻗﺘﻲ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮم ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪه. ﻛﺎرﻧﺎﻣﻪ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻢ؛ ﻗﺮﻣﺰ، ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﻣﺮدود ﺧﺮداد... ـ آﻗﺎي اﻓﺸﺎر... ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻦ، ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﺗﺎ ﭼﻦ دﻗﻴﻘﻪ ي دﻳﮕﻪ ﻣﻲ رﺳﻪ. ﺷﺐ اﺳﺖ. ﺧﺎﻟﻪ ام ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري ﻛﻨﺪ. ﭘﺪرﺑﺰرگ ﻫﻤﻪ ي ﺑﺎﻏﭽﻪ را آب داده و ﺣﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻴﺮون، ﻧﺎن ﺑﺨﺮد. ﭘﺪر ﻣﻲ داﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن، ﺧﺎﻧﻪ ي ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻴﻢ وﻟﻲ ﻫﻨﻮز از ﺳﺮ ﻛﺎر ﻧﻴﺎﻣﺪه. ﻫﻮا، دم ﻛﺮده اﺳﺖ. ﻧﺸﺴﺘﻪ ام روي ﭘﻠﻪ ﻫﺎيِ ﺳﻨﮕﻲ ﺧﺎﻧﻪ و ﺗﻨﮓ ﻣﺎﻫﻲ ام را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ام ﻛﻨﺎرم. ﺧﺎﻟﻪ ام ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ دوﭼﺮﺧﻪ را درﺳﺖ ﺑﺮاﻧﺪ- ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ ﺳﺎل ﻣﺮدودي ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﭘﺪرﺑﺮگ را راﺿﻲ ﻛﻨﺪـ و ﻣﺪام ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻲ ﺷﻮد ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﺪ. دوﭼﺮﺧﻪ ﺑﺮاي ﻗﺪ ﺧﺎﻟﻪ ام ﻗﺪري ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ. ﻟﺒﺎس ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪه. ﭘﺪر ﻣﻲ آﻳﺪ. ﻣﻮﻫﺎي ﺷﻘﻴﻘﻪ اش را رﻧﮓ ﻛﺮده. ﺧﺎﻟﻪ ام ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ ﻣﻲ رود ﺳﻤﺘﺶ. ﭘﺪر اداي ﺗﺮﺳﻴﺪن در ﻣﻲ آرود: ـ زﻳﺮم ﻧﮕﻴﺮي. 1
![Lacrimi Si Sange [1.5]](https://img.pdfslide.tips/doc/110x75/55cf905f550346703ba55967/lacrimi-si-sange-15.jpg)
